Riders on the storm

In het hart van Patagonië, op de imposante bergtoppen van de Torres del Paine, ligt één van de meest bekende big wall-routes ooit: "Riders on the Storm." Deze 1300 meter lange lijn werd in 1991 geopend door de Duitse klimlegendes Wolfgang Güllich, Kurt Albert, Bernd Arnold, Norbert Bätz en Peter Dittrich. Ze hadden er zes weken voor nodig om deze route uit te zetten, compleet met A3-artif passages en 7C-moeilijkheden.

In de 33 jaren daarna hebben talloze klimmers geprobeerd om de route vrij te klimmen. Maar de grootste uitdaging bleef de artifpassage bij de 16e lengte, waar je een pendelbeweging moet maken om van de ene kant van de vlakke wand naar de andere te komen. Vrijklimmers konden daar niets mee, dus gingen zij op zoek naar een omweg. In 2016 vonden Mayan Smith-Gobat, Thomas Senf en Ines Papert zo'n variant. Ze maakten een ommetje van vijf lengtes, wat een belangrijke stap was voor de vrijbeklimming, maar slaagden er zelf niet in. Een jaar later probeerde Mayan het opnieuw, maar kwam ze in de problemen met de tweede crux in de route: het beruchte weer van Patagonië.

"Elke beklimming van de route brengt ons een stap dichter bij de oplossing om hem vrij te klimmen. Onze uiteindelijke route is zo een mix van de inzichten van verschillende klimmers. We waren er zelf ook al geweest. Sean en Nico hadden de route in 2006 geklommen, en ik stond er vorig jaar nog met Brette Harrington en Jacopo Larcher.", zegt Siebe Vanhee. "Daardoor hadden we een goed beeld van de route en van de mogelijke varianten."

"Ik had Brette gevraagd om samen terug te gaan, maar na onze angstaanjagende ervaring op de gletsjer vorig jaar, had ze gezworen daar nooit meer een voet op te zetten. Dus moest ik op zoek naar andere enthousiastelingen, en die vond ik gelukkig snel."

"We zijn een team van vrienden. Soms leef je samen met iemand en gaat alles gewoon vlot. Een goeie klik van persoonlijkheden, gezamenlijke achtergronden, eenzelfde ethiek, eenzelfde doel. Ook de Amerikaanse fotograaf Drew Smith kennen we goed en past perfect in het team. Ons doel is gewoon om daar te zijn. We focussen ons niet teveel op het einddoel. Blijven doordoen is de mindset. Dat maakt ons succesvol: de bereidheid om alles te geven. "

"Zo'n beklimming gebeurt in expeditie-stijl. Hoewel de route niet zo ver van de bewoonde wereld ligt, is het toch interessant om een basiskamp op te stellen aan de voet van de wand. Op 15 januari begonnen we met het materiaal aan te slepen naar het basiskamp

Vrij klimmen (Engels: free climbing) is een vorm van rotsklimmen waarbij de voortgang uitsluitend wordt gemaakt door handen en voeten op de rots. De klimmer mag gebruikmaken van klimbeveiliging, maar niet om zich er op voort te bewegen (geen setje trek of andere artif-technieken (skyhooks, cams...). Niet te verwarren met free solo klimmen, waar er helemaal niets van beveiliging gebruikt wordt (geen gordel, touw...).

Campo Torres. Van daaruit verkenden we op anderhalve dag de eerste lengtes tot aan pitch 13. Op 24 januari was er weinig wind voorspeld voor een korte periode. Spullen pakken en wegwezen dus! We zetten ons kamp op aan pitch 13, net op tijd voor de storm van 19 uur.

De volgende dagen maken we veel progressie op korte tijd. Zo klommen we de nieuwe variant vrij, alsook de 7C+ crux. Na een vlotte 6 dagen komen we aan op pitch 26, bij het beroemde Rosendach dak (zie foto). "

"En toen zaten we vast. De grootste crux kwam aanzetten; een slecht-weer-periode van zeven dagen. We hebben af en toe geprobeerd verder te geraken, maar dat had weinig zin. De vrieskou bedekte de rotsen met een laagje rijp, dus zat er niets anders op dan wachten in de port-à-ledge. De meeste tijd brachten we door met lezen, muziek maken, boekdiscussies voeren, popcornfeestjes houden en sneeuw smelten. Allemaal terwijl buiten de storm 'rustig' zijn gang gaat, met temperaturen onder nul en windstoten van 140 km per uur.

Op dag 14 kwam er terug schot in de zaak, we passeerden het dak en klommen ook de laatste moeilijke pitches vrij. Nog 6 lengtes te gaan. Opnieuw hokken we onszelf twee dagen op voor het slechte weer, en dan... in een korte opklaring op 9 februari, glippen we snel naar boven, de winderige top op."

" Het kostte ons 18 pittige dagen, maar ik ben super content met deze beklimming. Het was een zaligheid om met het team te kunnen klimmen. Ik had voorafgaand aan dit avontuur alleen in een route gewerkt in Yosemite, dus ik waardeerde het gezelschap des te meer. Tegelijkertijd is het ook een beetje bitter-sweet. Mijn eerste ervaring in Patagonië in 2017 was zo intens, en ik hoopte deze keer hetzelfde gevoel te ervaren. Maar alles went, zo blijkt. Zelfs in Patagonië."

Om dit avontuur zelf te gaan beleven, is het misschien wat ver gegrepen, maar de plannen voor de verfilming van deze beklimming zijn in de maak. Wordt vervolgd...