Belgian Yeti's Cholatse expeditie (6441 m)

Cholatse Basecamp 4850 m, 2 november 2023. We dachten dat we er alleen zouden zitten. Minstens één touwgroep was ons voor geweest en één zou volgen. Eén Tsjechische klimmer was een paar dagen geleden overleden na een val op de zuidwestgraat, onze geplande route. Zijn twee klimmaten (Zdenek Hacek Hak en Radoslav Groh) begonnen enkele dagen later aan een succesvolle eerste beklimming van de westflank van de Cholatse (ED,M4-M5, W4+ 1200 m). Wij zagen ’s nachts hun lampjes in de wand. Respect! Sherpas hadden de vaste touwen geïnstalleerd, perfecte condities maar slecht weer op komst. Een No Go op de scherpe graten onder sterke wind...

Het avontuur begon zeven maanden eerder, in april, op het hoofdkwartier van Fisiotics in Kampenhout. Zes klimmers van diverse pluimage (Gunther, Daan, Wouter, Dirk, Maarten en Benoit) gingen in op de uitnodiging van Sofie Lenaerts (expeditieleider) en Stef Maginelle (coach) om de Belgian Yetis te vormen met als objectief een weinig beklommen berg in Nepal: de Cholatse. Een bescheiden pareltje omringd door kanjers als de Everest, Ama Dablam en Cho Oyu. Officieel een wandelberg maar net dat ietsje technischer om het aantrekkelijker en uitdagender te maken. The Wildlinger en Seven Summit Treks zorgden voor de logistieke ondersteuning. Voor velen onder ons een eerste Nepal-ervaring en een eerste zesduizender. Het startschot werd gegeven met een workshop materiaalkunde, berg geneeskunde, hoogtetraining en voeding.

Elke maand volgde een groepstraining om teambuilding, (klim) vaardigheden aan te scherpen en de fysieke en mentale kracht te boosten. Motto: All to succeed is in you! Er werden drie sub teams gevormd: route, strategie en voeding. Onafscheidelijk met elkaar verbonden. De laatste maand voor vertrek werd er intensief getraind onder hypoxie om te acclimatiseren ‘op hoogte’. En we leerden elkaars plus- en minpunten kennen, maar genoten vooral van veel vriendschap en wederzijds respect. Hechte banden werden gesmeed.

Ook buiten de groepstrainingen werd er individueel of samen gewandeld, geklommen en getraind. Een Strava challenge werd opgestart om de meeste hoogtemeters: lachwekkend, maar het bleek goed te werken op de motivatie. We kregen individueel de opdracht een geheime verrassing voor te bereiden voor het team onderweg.

Onze expeditie werd gekoppeld aan een zeer succesvolle geldinzameling ter ondersteuning van een waterpomp project van vzw Bikas, om vers drinkwater te voorzien voor het bergdorpje Dorje Chyang. We wilden als team iets terug geven aan de Nepalezen.

Goed gedrild en als (h)echt team vlogen we samen met zes Vlaamse hikers naar Kathmandu. In hun fijn gezelschap trokken we naar het Cholatse Basecamp vooraleer zij hun route zouden vervolgen naar Everest Basecamp over twee majestueuze bergpassen. We werden onderweg overrompeld door de grootsheid van de Himalaya en gecharmeerd door de vriendelijkheid en zorgzaamheid van de Nepalezen.

Cholatse Basecamp met zijn machtig zicht op ons objectief. Een piepkleine keukentent waaruit de heerlijkste gerechten tevoorschijn getoverd werden. Een knusse dome tent als eettent voor groepsmomenten en elkaar op te warmen. Comfortabele individuele slaaptenten. De steun en warmte van onze Sherpas. Dankzij de hoogtetrainingen en de progressieve inklim, geen misselijkheid, hoofdpijn noch diarree.

Na een korte acclimatisatie tocht en recce met een eerste drop off voor Crampon Point vertrok het hele team ’s anderendaags voor een eerste portage naar kamp 1 op 5700 m. De hoogte liet zich voelen en de tocht over de gletsjer ging traag maar vastberaden waarbij de nodige spleten dienden omzeild te worden. Verse sporen van lawines doorkruisen onze route. Vlak voor kamp 1 moest de steile Fluted Headwall nog bedwongen worden. Iets waar maar enkele klimmers die dag aan begonnen vooraleer terug te keren naar het basiskamp.

Slecht weer was op komst. Een beslissing drong zich op: of enkele dagen verder acclimatiseren in Basecamp of naar kamp 1 klimmen om een dag te acclimatiseren en meteen een toppoging te doen. De groep koos voor plan 2. Na de korte Puja, die ons hielp te focussen op de klim, vertrok ons team met wat gezwind tempo naar kamp 1. Eerste nacht op de gletsjer met het nodige teamwerk.

De dag erna gingen enkelen alvast op verkenning. Het werd al snel duidelijk dat de rots passage na kamp 1 niet onoverkomelijk maar opletten was voor vele losse rotsblokken. Voordat we bij het invallen van de nacht onze kop diep in onze slaapzakken staken, kwam Sofie ons verrassen met aanmoedigende videoboodschappen van het thuisfront. Om 03:00 uur begonnen wij, op één klimmer na, in duo’s en op veilige afstand van elkaar aan onze summit push. De rots passages werden langzaam afgewerkt onder het licht van een bijna volle maan en onze hoofdlampjes. De koude en hoogte was iedere pas voelbaar. Onze longen smeekten om zuurstof, langzaam lieten we de rotsen achter ons en konden de stijgijzers weer aan voor het betere werk in sneeuw en ijs. Het terrein werd er niet gemakkelijker op of was het de hoogte en vermoeidheid?

Hier was het afzien en vooral mentaal blijven focussen op die top. Eén van ons besloot rond 6000 meter om te keren, een verdienstelijke poging en veel ervaring rijker. Eens de top echt in zicht kwam moest er nog een smalle luchtige richel overwonnen worden. Bijna op de top was er nog een laatste uitdaging… een quasi verticaal ijswandje van 5 meter hoog waar Stef ons opwachtte met een zalige glimlach. Iedere ijsklimmer zou dit vlot klimmen maar na meer dan acht uur stijgen vergde dit van de meesten onder ons zeer veel.

Het uitzicht op Everest, Pumori, en vele andere bekende namen was adembenemend. Het doel was bereikt na maanden of zelfs jaren werken richting dit doel. Foto’s werden genomen voor het thuisfront. Het was bewezen: fysieke en mentale volharding en focus hadden ons op de top gebracht. Een bezorgde Sofie was ondertussen al achter de dalende klimmer aan.

De afdaling naar het basiskamp verliep zonder incidenten en wegens vermoeidheid werd nog een nacht doorgebracht op kamp 1.

Doordat we vroeger de top bereikt hadden dan voorzien, en twee klimmers op hun honger bleven zitten, stonden we voor een keuze. Vroegtijdig terug richting Lukla en Kathmandu trekken, het tweede weersvenster afwachten op Cholatse of een extra zesduizender proberen te beklimmen. Er werd gekozen voor het derde. Kyajo Ri (6186 m) aan het einde van een verborgen vallei werd ons doel. Bijkomende moeilijkheid: dit keer zouden we al ons materiaal zelfstandig de berg op moeten dragen.

We gingen in één trek naar Namche Bazar om vervolgens richting Kyajo Ri te trekken nadat we zo veel mogelijk info verzameld hadden. Gunther kampte met gezondheidsproblemen en bleef verweesd achter in Namche. Sherpa Dawa vergezelde ons als back-up en Sherpa Dorje om de vaste touwen te fixen.

De initiële gedachte was om een nét iets lagere en nét iets minder technische top te selecteren. We waren reeds geacclimatiseerd.

Het viel evenwel dik tegen om die ±25kg rugzak naar boven te zeulen en de tocht naar Basecamp werd dan ook tactisch een klein uurtje ingekort voor die dag. De aanloop was in se niet technisch maar met de bepakking was het loodzwaar puffen en zuchten op steile single tracks. Uiteindelijk haalden we allemaal Basecamp, moe en uitgeput. De uitzichten onderweg waren fenomenaal en ons team was moederziel alleen! De tent verdeling was krap zodat de nachtrust voor sommigen niet optimaal was.

Een nieuwe dag, maar geen nieuwe energie helaas. De cumulatieve inspanningen op Cholatse waren nog lang niet verteerd en de tocht naar Basecamp had er bij iedereen zwaar ingehakt. De tocht naar kamp 1 bestaat uit twee valleien en twee steile klimmen. Dawa en Stef snelden te hulp door even terug af te dalen om de rugzak over te nemen van diegenen die het te lastig hadden. De geanticipeerde rustdag kwam er niet door verslechtering van de weersvoorspellingen. Dorje gaf aan om 03:00 uur stipt te willen vertrekken. Het startschot voor de kroniek van wat een ware afvalrace zou worden.

In het duister vertrok de meute rustig over de gletsjer maar we voelden allemaal dat het niet geheel duidelijk was hoe deze beklimming zou verlopen. Er was geen vast touw. Alpine klimmen was onvoldoende voorbereid. De groep viel snel uiteen en op een gegeven moment verloren we zelfs Sherpa Dorje uit het oog. Via de gevaarlijk brakke gully bereikten uiteindelijk drie klimmers de col die toegang gaf tot een terrein van afwisselend slabs en sterk verijsde flanken.

Het werd een huzarenstukje met een bonte mix van door Dorje’s vast touw, oud versleten Koreaans vast touw en vrij klimmen. Uiteindelijk werd het laatste stuk in cordée geklommen. Afgepeigerd maar euforisch stonden Stef, Daan en Dorje op Kyajo Ri Peak, 6186m!

Opnieuw verenigd in Kathmandu overhandigde Gunther ons een mooi aandenken aan dit geweldig groeps avontuur: een hangertje in de vorm van een kokertje met een fragment van de gebedsvlaggetjes vanop de top van Cholatse! Het was een avontuur om nooit te vergeten.