Mount Coach 10: op ‘trad stage’ in Valle dell'Orco

Begin november trok Mount Coach 10 richting Valle dell'Orco voor hun kennismaking met het ‘traditioneel klimmen’. Dat is klimmen op nietgeëquipeerde rotsen, waarbij je je moet beveiligen met mobiele tussen zekeringen zoals friends en klemblokken in rots barsten.

Een spelletje Tetris

Toen we vertrokken met de auto in Leuven had niet iedereen Kobe’s motto “light is right” ter harte genomen, want alles in de auto krijgen vergde toch wel wat puzzelen en proppen. Naast kledij en klimmateriaal moest er ook eten voor een week en het, ondertussen, standaard krachtvoer van MC10 (een zak chips of twee per dag) mee. De conclusie van dit spelletje Tetris om 6u ’s ochtends: Kasper moet minder kleren meenemen en gelukkig krijg je altijd meer in een auto dan je zou denken. Off we go!

Een rit naar Orco duurt normaal ongeveer 11 uur maar wij zijn erin geslaagd daar 17 uur van te maken, hoe dat is gelukt weten we nog altijd niet zeker, het diner in een pizzarestaurant zit daar zeker voor iets tussen. We gaan wel, onderweg naar volgende stages, onze navigatie-app beter in de gaten houden voor routewijzigingen. Omdat we pas rond 23u toekomen in de AirBnB, begon de eerste klimdag een uur later – daar waren onze stagebegeleiders An en Denis ook dankbaar voor.

Dag 1

Op het programma staan routes bij Torre di Aimonin. Kobe, Kasper, Vadim, Emma en An genieten van een gemeenschappelijke approach en eerste lengte, daarna wordt er opgesplitst. Kasper en Kobe klimmen met variabele voorklimmer verder naar links in Spigolo (6a+, 5b oblig, 170 m, 5p), de andere drie vertrekken verder naar rechts langs de route Pesce d’Aprile, die door vaste voorklimmer Vadim geleid wordt – zijn eerste trad ervaring ooit. Het zijn niet de moeilijkste routes uit Orco, maar op dag één is het toch altijd even wennen en de gevarieerde rotsstructuren vereisen een grote variatie aan klimtechnieken. Er zijn stukken waar we moeten traverseren, hoek versnijdingen, dallige platen tot klassieke crack passages en soms ook speciale structuren zoals een soort schelp. Dulferen op een schelp is niet altijd moeilijk, maar tijdens het klimmen ook blind friends steken is nieuw en vraagt wel wat mentale kracht van Vadim en Emma. Kobe klimt ondertussen rustig de one move crux van de 6a+ lengte, een overhangende barst van vuist breedte, Kasper is blij dat hij dat stukje kan naklimmen; barst klimmen op rots is iets anders dan in Open Gym.

Dag 2

Na dit fantastische begin moesten de originele plannen aangepast worden aan de weersomstandigheden: regen met nog eens extra regen. Plannen aanpassen is niet gemakkelijk als je vol enthousiasme naar Orco komt, maar hoort erbij. We maken er het beste van en vertrekken vandaag naar het dichtbijgelegen “sportklimgebied” Dado. Echt sportklimmen was dat niet, want alles bleef op mobiele zekeringstoestellen af te zekeren. Dit maakte wel dat de perfecte omstandigheden gecreëerd werden om ons praktisch veel te laten ondervinden en bij te leren terwijl begeleiders Denis en An continu feedback konden geven. De favoriete routes van de dag: Mister green (6a+ variatie), Parete Bianca (6b+) en

Cochise (5c). Op die laatste route werd ook meteen wat valtraining gedaan door Sander, Emma en Emile, want niet alleen het klimmen moet geoefend worden, ook het vertrouwen in het materiaal. Vadim vat de dag samen: "Ik heb geleerd dat je minder liftdeuren moet opentrekken, en meer moet jammen.”

Na het afdalen van de eerste routes bleef nog voldoende tijd voor een tweede. Het cordée van Emma, Vadim en An besluit om ook Spigolo te doen, dit keer klimt Emma voor. Emma vond na die overhang de 6a+ crux passage een 360°-move in het grotje waar je uit moest klimmen, leuk! Na de eerste paar lengtes had het cordée van Emma zicht op de route van Sander en Emile, samen met begeleider Denis: die zaten in Cani & Porci (6c, 5c oblig) 85 m (3p), een imposante offwidth, een combinatie van face climbing en jammen, niet de meest evidente lijn om mee te beginnen, maar zeker wel de moeite. Dat was duidelijk te horen door Emiles geroep “oh nee, mijn helm zit vast, wat een kutroute!" … "oké mijn helm is los, deze route is geweldig!”. Voor Emile was dit een reality check waar Orco wel binnenkomt, “een beetje zoals na een paar maanden terug in Freyr komen en zeggen, “juist, dat is Freyr”.”. Kasper en Kobe klimmen nog Via del Diedro (5c) 140 m (4p), Emile, Sander en Denis vervolgen hun avontuur in Bagonghi (7a+, 6b oblig.) 95 m (3p).

Dag 3

Kasper en Emma kruipen op dag drie onder begeleiding van Denis met een gezonde portie wanhoop in de Fessura della Desparezione (5c, 6a+, 6a), een regelrechte klassieker die zijn naam niet gestolen heeft en die meerdere decennia enkel free solo beklommen werd omdat er geen mobiele zekeringen van die grootte (cam 5-6) bestonden. Volgens Emma is “off-width” klimmen toch wel een categorie apart, "De grootste vraag die ik me heel tijd stel is welk deel van mijn lichaam ik nu best in deze giga barst steek.”

Nadat Kasper zich een weg tot boven heeft gebaand (of gewurmd), start Emma de eerste lengte als een worm met haar volledige rechter lichaamshelft in de barst, maar dan ontdekt ze de iets elegantere manier van Dulferend naar links omhoog te klimmen en dan af en toe met haar rechterbeen in de barst te gaan om te pauzeren, in zoverre dat je dat pauzeren kan noemen.

Dag 4

In tegenstelling tot het kiezen voor de klassieke routes, kozen Vadim, Kobe en Denis op dag vier voor de zelden begane route La via più bella della valle dell'Orco (6a, 5c oblig, R2), 135 m (4p), waarbij niet enkel de approach ‘bushwacken’ was, maar ook de eerste lengte nog wat klimmen door doornstruiken. Volgens Denis “was de weg wel duidelijk!”, ook al waren er van de 40 steenmannen die door hem twee jaar geleden gebouwd werden nog maar twee over. Vadim vertelt: “Een combinatie van schoorstenen, hoekversnijdingen en exposé klimmen zorgde voor een avontuurlijke route, enkel het rappellen ging minder vlot dan het klimmen.

Rappel 2 naar de relais ging ook goed voor Vadim, voor Denis en voor Kobe, maar met het naar beneden trekken van de touwen is een touw volledig vast komen te zitten in een off-width, Achteraf bekeken was dit wel voorspelbaar, maar als het touw daarin zit kan je er niks meer mee doen.” Hoe zijn ze nog beneden geraakt? “Denis is terug naar boven gekropen en heeft het touw tevergeefs proberen los te krijgen, maar dat zat muurvast.

Op dat moment hebben we besloten om het blauwe touw achter te laten en dan zijn we met het rode touw naar beneden gerappeld. Gelukkig was er nog maar 1 rappel van 30 m tot de grond dus dat was doenbaar met een enkele streng van 60 m. Daarna moesten we nog helemaal terug door al die doorns…”

Diezelfde dag werd door Kasper, Sander en An de Via dei Camini beklommen – een aanrader voor iedereen die ooit in Orco komt – op het massief Caporal, met telkens Sander op kop. De route combineert de twee parels Orrechio del Pachiderma (6b) of ook wel ‘het olifantsoor' en Rattlesnake (6c) met nog enkele lengtes daartussen. Kasper vertelt “De Pachiderma is een prachtige barst waarin je een mooie mix van jammen en dulferen moet doen om al vrij klimmend boven te geraken.

Om tot daar te geraken moesten we beginnen met een 6a uit een andere multipitch (Via dei Camini), waar we toch al redelijk wat moesten zwoegen.

De Pachiderma zelf was een prachtige route waar mijn oefenen op hand jams beloond werd, net zoals in Incastro Mania gisteren. Na de Pachiderma volgde een 6c dal waar we alledrie voornamelijk aan setjes getrokken hebben, tijdswinst… We kwamen uit op een erg comfortabel plateau van waaruit we een 6a en 6b+ moesten klimmen om tot bij de start van Rattlesnake (6c) te geraken. Die 6a begon met een toffe dulfer, De 6b+ begon met een fysieke dulfer tot in een barst zo breed dat je er helemaal in kan (schoorsteen)! Daar moest je je dan in omhoog knoeien tot je op een bakje eruit kon komen, om met nog een dulfer pas te komen bij een betere bak. Van daar was het nog wat dulferen tot de vijfde relais.

Die relais bestond uit drie haken verbonden met prussiktouw, maar géén van die drie haken zag er optimaal uit, allemaal min of meer verroest. Daarbovenop was het in de start van Rattlesnake (een natte overhangende off width barst met enkele kleinere barstjes erin dankzij grote stenen en platen) niet mogelijk om meteen een cam te steken.

Jammer aangezien de zesde lengte Rattlesnake ons tweede doel was, maar beslissen om iets niet te doen hoort ook bij bergsport. Misschien een andere keer met een clipstick voor cams!

Dag 5

Het weer viel tegen en sommigen hadden nood aan een fysieke rustdag, dus zo geschiedde. Denis verzorgde een dagje takeltheorie en -praktijk zodat we nu allemaal de Zwitserse takel (5:1 takel) machtig zijn. Sanne gaf ons een spoedcursus weerkunde en An organiseerde een herhaling over lawinekunde met een toffe quiz, met de toerski- en ijsklim stage van binnen drie maanden in het vizier.

Dag 6

De laatste volle dag en iedereen is min of meer uitgerust, dus we kunnen er nog eens goed tegenaan. Emile, Kasper en Denis trekken nogmaals naar de sector waar je serieus moet ‘bushwacken’ om er te geraken, onder andere om het verloren touw te recupereren, een beklimming met een missie! Emile lead de 6a en 6c+ traversée, Kasper lead de laatste 6a. Het touw wordt gerecupereerd, iedereen blij. Het is nog wat vroeg om te stoppen, dus er wordt geopteerd voor een 6c dakje, dat geweldig in de smaak valt. We sluiten de dag af met een potje Kosterlitzen, dat moest natuurlijk ook nog gebeuren, maar het werd al snel donker.

Het einde van de week kwam zoals altijd sneller dan gedacht en daarmee ook ’s avonds het algemene feedback rondje om te bespreken wat we leerden en waar ieder van ons nog verder kan groeien. Touwcommando’s hou je beter kort en krachtig in plaats van de klinkers lang te maken, dus: “relais!” en niet “relaaaaaaaaaiiiiiiiis!”. Ten tweede: maak gebruik van de dubbeltouwen door alternerend te klippen en maak ook gebruik van de snappers aan de friends.

Dag 7

Om er nog alles uit te halen, klimmen we allemaal nog een korte multipitch of ‘een interessante single pitch met een andere pitch als approach’ voordat we rond de middag huiswaarts keren. Het sneeuwt ondertussen, dit zal achteraf gezien een voorbode blijken voor het avontuur van die avond, laten we zeggen Autorit naar huis (sneeuwkettingen oblig.)… Sander en Kasper opteren voor Legoland (7b). Eens aan de relais aangekomen, werd het tijd om naar huis te vertrekken. Moe maar voldaan duurt het niet lang voordat alle passagiers in de auto in slaap vallen.