Ik voel mij nog steeds kind en weet nog niet wat ik later wil worden als ik groot ben
Excuus geachte matrozen. Soms gaat het bij mij niet, of pas indirect, over watersport. Dat komt omdat ik in deze lastige periode van Corona, afzeggingen en niet te vergeten de winter, moeite heb om een interessant onderwerp te vinden. Buiten dat schrijf ik graag “out of the box” en vind ik dat een rode draad in een blad belangrijk is. Als ik verhalen verzin of soms mijn (eigen) waarheid schrijf roep ik het kind in mezelf op en komt alles vanzelf. Soms schrijf ik ook echt de waarheid, tenminste, mijn waarheid in sprookjesachtige sfeer.
Vroeger kon ik als schoolfotograaf nog van alles zeggen, wat nu niet meer kan, b.v. het sprookje over Zwarte Piet. Nu zou het moeten worden; “Sneeuwwitje en de zeven besmettingen”. Kinderen zorgden altijd voor mijn nieuwe inspiratie. Woordjes omdraaien? Ik deed wel mee, soms tot wanhoop van de schooldirecties. Maar eindeloos grapperhaus-oei excuus-“grappig” voor kinderen! Nu zou het zijn: “Het kondmapje van Lywert van Sienden lat niet zo zekker” of “hij schegde zijn lip kakvundig aan de vade.” “Zij uitte
een kreugdeveet en pakte de kapitein billend treet.” Ik kan daar, als oud kinderclown over meepraten. Kinderen waren mijn beste vriendjes en mijn grootste inspiratiebron van kleuters tot pubers. Als je met kinderen werkt leer je dat het alleen om dit moment gaat. Gisteren en morgen interesseert ze niet. Mijn fantasie is mijn grote rijkdom. Vandaar dat ik altijd dromerig schrijf. Ik heb dat zelf niet echt in de hand, is niet aangeleerd, mijn geest neemt simpelweg het voortouw. Tegenwoordig heb ik de grootste moeite in het heden te denken omdat ik mateloos geïnteresseerd ben in wat de toekomst na Corona gaat brengen. Die toekomst overpeins ik bij het weer eens nostalgisch slenteren door mijn geliefde oude woonwijk in Den-Haag alwaar ik spontaan opgroeide tot “Nozem”. Onze kinderen en kleinkinderen hebben geen idee wat dat woord betekent. Mijn vader wel want ik moest hem met de auto altijd een straat verderop afzetten om de hoek bij “de Witte”.
Ja dat was met mijn “Chevrolet Bell Air” (inkoop F 800,-) waarbij ik meestal direct door reed naar de “Palais de Dance” in Scheveningen voor het virtuoze optreden van mijn rockband samen met ZZ en de Maskers. We hadden in die tijd wel lang haar, maar droegen geen
mes bij ons en de touwtjes hingen nog massaal uit de brievenbussen. Laatst had ik nog een gezellige bijeenkomst met soortgenoten uit die tijd, die ik ook 60 jaar niet meer had gezien. Allemaal een universitaire graad en ik met M.B. Enfin, allemaal hoog intelligente mensen onder elkaar dus. Waar we het dan over hebben? Over de vooruitgang en de toekomst natuurlijk. We gaan de planeet redden toch? Dat valt bij mij ook onder de noemer “Sprookjes”. Maar dat terzijde. Vraag: Zouden jullie bijvoorbeeld bereid zijn Netflix en Youtube op te geven? Even een mailtje sturen, whatsappen met vrienden, muziek luisteren via Spotify, eindeloos ronddolen op Youtube, jouw reis- of foodie-foto’s posten op Instagram of lekker luieren met Netflix? Het hoort tegenwoordig allemaal bij ons dagelijks leven. Maar wat bijna niemand zich realiseert, is de enorme uitstoot waarmee dit gepaard gaat. Er is weinig discussie over het feit dat internet meer CO2 uitstoot dan de luchtvaart.
