Lapis sa kalye online magazine issue 8

LAPIS SA KALYE ONLINE MAGAZINE ISSUE NO. 8 / MAY 2015 / COVER PHOTO BY POSITIVO UNO ©

Sulat Mula Sa Editor Sa modernong takbo ng ating mundo ngayon, napapansin ko na napakabilis humusga ng tao sa mundo ng internet, na sa simpleng pahayag ng isang tao ay makakaakit ito ng mga taong puwedeng pumuri o babatikos sa’yo. Pero alam mo ba na hindi lahat ng nababasa mo sa internet ay totoo? Alam mo ba na ito ay madalas na sari-saring opinyon lamang na ginagawang “facts”. Ang sabi nga ni Ginoong Charles Bukowski, “The problem with the world is that the intelligent people are full of doubts, while the stupid ones are full of confidence.”

Nang nakaraang Linggo natalo si Pacquiao, at nagkaroon ng “rebolusyon”, sinugod at binully si Mayweather. Makatarungan ba ang naging reaksyon ng mga pinoy? Hindi. Nagsalita ang Ina ni Mary Jane Veloso, naglabas ng sama ng loob sa gobyerno, ano ang reaksyon ng social media? Pinaulanan siya ng maaanghang na salita ng mga taong di siya kilala, hindi man lang inisip na “baka may hinanakit lang siya sa gobyerno”. Isa pang halimbawa ay yung Thailand national na sinabihan tayong “pignoy” at kung anu-ano pang lait? Kapag ba nilait ka ng kapwa mo, lalaitin mo rin? Nag-sorry na siya sa national television, inatake pa rin ng mga taong nagtatago sa kanya-kanyang monitor.

Kung napakabilis nating humusga ng kapwa, ano kayang mangyayari sa bansang Pilipinas sa mga susunod na taon? Eh sa susunod na henerasyon? Kung magkaka-anak ka, anong klaseng bata ang palalakihin mo? Isang bata ba mapanglait at mapanghusga? O isang bata na may sapat na edukasyon at tamang pagkakaintindi ng mga bagay bagay? Tayo ang tanging bansa sa Asya na may malaking porsyento ng Kristiyano, pero ano itong inaasal natin? Nasaan ang disiplina natin? Eh ang respeto sa kapwa? Sa huling pagkakaalam ko, meron tayong subject sa eskuwelahan patungkol sa values di ba? Minsan, kailangan tanungin din natin ang ating mga sarili kung ano ba talaga ang pinaglalaban natin, “‘Wag kalimutang mag “selfcheck” baka kasi may pagkakamali ka rin, tao tayo, di tayo perpekto, anong karapatan mo para manghusga o manlait ng i ibang tao?

“MA’AM MAY I GO OUT?” Isang koleksyon na nagmula sa mga tunay na karanasan, mga hindi malilimutang eksensa sa buhay ng mga manunulat ng Lapis sa Kalye na hinukay pa sa kaibuturan ng aming mga damdamin, mga karanasang sana hinayaan na lang naming nakabaon sa ilalim ng aming memorya. Ang kuwento namin, ay malamang kuwento niyo rin.

2

MGA KUWENTONG DAPAT NIYONG ABANGAN CINDZ DELA CRUZ, DUDONG DAGA, KUNIS, MARIYEY DEL RIO, A NTI’NYAKIS, ANINO, HINA HARAP, POSITIVO UNO, BUDDY, SILENT SAKURA

•

Playground

•

Markado

•

Suntok sa Ilong

•

Kakaibang Klase (RAW)

•

TONY

•

First Cut

•

Si Tameng, Patpat at Ako

•

Sunog Kilay Para Kay Inay

•

AUSTIN

•

Working Student

•

Barkong Papel

•

Bakasyon NaHigh is Cool Life

•

Pramis, Magtiwala ka sa Akin

•

One For The Road

•

Si Palaka at si Ako

•

Saykadelika

•

It Might be You

•

Ang Kuwento ni Maricar

•

Perfect Day

•

Batang Scout

•

Star Section

•

Jail Booth Experience

•

Si Diary Kasi di Nagsasalita

•

Ober Da Bakod

•

Diploma

•

The Alam mo na Chronicle

•

Shametrip

•

Spirit Calling

•

Personal

•

MMGO

•

Diary

•

Best Vin

•

Bigyan mo ko ng Tatlong Problema

•

Call of Nature Adventure

•

First Day College Punk

•

Shametrip

•

Working Student

•

Landian

•

3

“BISYONARYO is a community of artist, musicians, writers, those who work under the name of art and their passions. Encouraging everyone to embrace art within them, sharing inspirations.”

SA PANULAT NI ANALEE ANGELES & EDITORIAL NI CINDZ DELA CRUZ

!

Ini-launch ang Bisyonaryo noong ika-18 ng Abril, 2015 sa Garaeh, Parañaque kung saan nagkaroon ng exhibit ang mga likha nina Erica Bravante, Arvin Narvaez, Dan Abaygar at Analee Angeles. !

Sinimulan ko ang event sa pagbibigay ng speech tungkol sa pagyakap ng kani-kanilang sining at kung paano nabuo ang Bisyonayo. Sinundan naman ito ng performer na si Yan Abelardo, kasalukuyan siyang nasa indie music scene. Sinundan naman ito ng “The Dream Journals”, na purong instrumental gamit ang drums and guitar. Nagenjoy ang lahat, nakatulong din na ang set-up ng studio ay parang bahay kung saan lahat sila nakaupo sa sahig. Nagkaroon ng pagkakataong magsalita si Dan Abaygar, nagkuwento siya kung paano siya naging pen artist. Dati daw ay naubusan siya ng pambili ng mga art materials, ng mga pangkulay hanggang sa nadiskubre niya na puwede din pala ang ballpen. Matapos nito, dahil wala pa ang ibang performers, sinalo ulit ni Yan Abelardo ang stage.

Nagbigay ng speech si Kuya Al, nagkuwento kung paano siya napunta sa pagsusulat, at sa kanilang inirelease na libro na pinamagatang “Pendulum”. Sunod na tumugtog ang “Withered Veins”, tunay ngang buong buo ang musika nila, at sinundan na rin sila ng “Buddhabeads” at “E-jac”, na siyang nag-rap naman, napakaganda ng mensahe ng mga kanta nila, tungkol sa pagyakap ng pagbabago.

Nakaka-inspire! Ang huling performer ay si Choi Guerero, acoustic lang din.

Isinara ko ang event sa pagpapasalamat sa pagpunta nilang lahat at sa pagbigay ng mensahe na ipagpatuloy lang ang pagiging malaya. Matapos nito ay open na ang stage, nag-jam ulit sina Choi Guerero, Bai Nouzr, Omni Saroca, Ryken Rico, at Khrist Ryan. Napuno ang studio at masaya ang lahat, tagumpay ang un4 ang event!

5

Mane-obra

Ako'y naglikha ng isang tanikala

Teksto|| Binibining_K

Tanikala na pinag-isipan Pinag-isipan ng isang manunulat Manunulat? Manunulat ba ako?

Ako na namulat, ngunit dilim Dilim ng katotohanan, aking napuna

6

Napuna, ang lahat ng 'king gawa

LABIS NA LAB-IS

Gawa . . . maituturing bang 'sang obra?

Teksto|| Binibining_K

Obra nga ba, o 'sang mane-obra?

Dahan-dahan kong pinikit aking mga mata

Mane-obra, minani-obra aking utak Utak na malawak, unti-unting kumitid Kumitid na nga —saan ang katotohanan?

Imahe mo'y unti-unting ko nang nakikita Mahal ko, labis nga ba kitang sinisinta?

Saya't lumbay ko'y iyong kayang ipininta

Katotohanan? Katotohanan ba ang aking likha?

Tanga kong puso'y pangalan mo ang dikta

Likha, na hindi maituring ng iba

Nananabik ang puso ko sa pagsamo mo

Iba ang kanilang tingin kaysa sa akin

Dampi ng iyong labi s'yang aking sinusuyo

Akin ay obra, sa kanila ay mane-obra Mane-obra, minani-obra aking puso Puso? Puso ko'y naguguluhan Naguguluhan sa katotohana't kabuktutakan

Mahal ko, bakit nga ba ako nagkakaganito?

Yakag ko ang pag-asang na maging tayo

Kabuktutan na nagmula sa 'king paligid

Kahit alam ko namang di mo ako ginugusto

Paligid ko'y waring walang pakialam

Isa lamang ang aking pinagkakatangis

Pakialam, unting-unting nawala

Na sana'y ako iyong maging kawangis

Nawala ang letra't mga tula

Mahal ko, bakit ika'y sadyang kay bangis?

Tula, na nalagutan ng hininga Hininga —na nilikha ng isang ako Ako . . . ay naglikha ng isang tanikala.

Kaya idaraan ko na lamang sa papel at lapis Mananahimik —katulad ng pinitpit na ipis.

7

Heto ba ang tinatawag na pagmamahal?

Mapaglaro, mapanglito —ako nga ba'y tatagal?

Gusto kong sabihin; taliwas sa aking asal Sa larangan na ito'y sadyang lahat ay sugal Hayaan mo ang yakap ko'y lukubin ka Hayaan mo ang isipan ko'y itarak ka Hayaan mo ang tinig ko'y isigaw ka Hayaan mo ang puso ko'y mahalin ka MAHAL KITA, sadyang di ko maipaliwanag

Pansa at Romansa

Waring ito'y 'sang salitang na sa aki'y bumulag Handa ng mabulag itong pusong habag

Teksto|| Binibining_K

Angkinin man ako nito'y hinding-hindi papalag Kanina—habang nakatingin sa kalangitan Tangay ng isang bagay na tarak sa isipan Gusto kong lumayo, umiyak at mangiwan Taliwas sa aking kilos, nais siyang ingatan

Kulang ang 'sang libong tula, o 'sang milyong akda Kulang ang titik ko't isipang matalinghaga Hayaan mo ang pag-ibig ko'y maidikta Iyong tandaan, MINAMAHAL KITA 8

Hindi akin, Hindi iyo . . . KENYA

Ang ingay ng silid napal'tan ng mga pipi't bingi

Teksto|| Binibining_K

Ito ba'y para sa akin, sa 'yo o sa kanila?

Sa isang silid ako'y dahan-dahang pumanhik

Impit ng napiping hustisya, s'ya nilang hingi

Hindi akin, hindi sa'yo . . . kundi para sa KENYA.

Doo'y namulat sa karunungang kay hitik Pisara, yeso't mga aklat s'yang tumambad

Sa Tapat ng

Piring ng kamangmangan, s'yang hinubad

Simbahan

Ikal'wang tahanan ang s'yang aking binansag

Teksto|| Binibining_K

Salamin ng kabutukan, kan'yang binasag Kailangan pa ba ika'y pangalanan, PAARALAN?

"Malamig ang simoy ng hangin

Iyong kaingayan s'ya naging binging katahimikan

Kay saya ng bawat damdamin Ang tibok ng puso sa dibdib Para bang may ulap ang langit . . ."

Mula sa nasyon ng Aprikano, sila'y nagtipon Karunungang mula sa 'sang silid, kanilang inipon Sila'y natuto 窶馬gunit bakit nagkagan'to?

Sa silid ng karunungan . . . buhay nila'y nahinto

Minsan may nagsabi sa 'kin ng 'sang paalala: "Karununga'y s'yang bala sa tama't sala Ngunit ang dunong maaring maging 'sang pain Iyong nalalaman, sa 'sang bala'y maaring kitilin"

Heto na nga, sumapit na ang araw na aking kinapananabikan. Ang kalansing ng marakas at ang lakas-hinang himig ng mga batang paslit ang nagpahinto sa akin ng saglit. Lingon dito.

Lingon doon. Napailing na lamang ako sa konseptong naisip ko at muli na lamang pumanhik mula sa paglalakad ko.

Namimilipit pa rin ako sa lamig kahit nakasuon na sa akin ang tatlong t-shirt at isang varsity jacket. Sabay sa nginig na nagmumula sa aking binti ay ang pagkuti-kutitap ng mumunting ilawan mula sa aking dinaraanan. Nangangamoy na rin ang humalalimuyak na usok mula sa tindang puto-bumbong at bibingka. Nakisabay rin

9

sa aking tanawin ang sandamakmak na tao na wari bang may isang direksyon lamang na patutunguhan.

Sabay sa dilim ng gabi ay ang dagundong na aking narinig, "DING - DONG! DING - DONG!" Hayun na nga —ang tunog ng kampana ang bumasag sa binabalak ng aking kaisipan. Wari bang kinukontrol ng kampanang iyon ang kaisipan ko upang sundan ang pinanggalingan ng himig na iyon. Tak-tak-tak. Hakbang ng aking mga paa, patungo sa lugar na kung saan halos lahat na napaparaan. Palakas nang palakas ang himig ng kampana kasabay ng paglakashina ng kaba na aking nadarama. Natigil ang paghakbang ko nang matauhan ako mula sa pagka-hipnotismo ko sa kalansing ng kampana.

"Napakarami ng tao sa loob," bulalas ko na lamang sa sarili ko. Hindi na ako nakipagsabayan sa 'trapik ng sangkatauhan' sa lugar na kung saan ako'y napadapo —sa tapat ng simbahan.

Ngayon ko lamang ulit napuntahan ang lugar na ito. Ilang hakbang lamang ito sa aming barangay, pero ang presensya ng lugar na ito ay hindi ko maramdaman. Dumaan na ang ilang Linggo sa buhay ko, maging ang ilang simbang gabi na kinalimutan ko, ngunit sadya ang diwa ko'y pilit na tinalikdan ng aking pagkatao. Hindi ako relihiyosa. Hindi ako palasimba. Hindi ko gawain ang makinig ng misa. Ngunit bakit ako ngayon naririto?

na puro higaan? Yung lugar na mas lalo kang manghihina? Oo, naandun nga sila. Kaya nga pala hindi ako sumama sa kanila —ayoko kasi sa ospital.

Sa tapat ng simbahan ko muling naalala —na kung kailan hamon sana ang nakalapag sa aking mesa, naging isang hamon na lamang ng aking pag-iisa.

Masaya raw ang pasko, sabi nila. Pero para sa akin? Hindi, hindi ata. Sa tapat ng simbahan, ako'y napatingin sa kalangitan. Pinaglapat ko ang aking mga palad at dahan-dahang nagsalita.

"Lord, sorry hindi ako palasimba.

Ako muna ang papalit sa Lolo ko.

Ingatan mo si Lolo ha?

Mahal ko yun.

Kahit 'yun na lang ang Christmas gift ko.

Pakisama na rin ang New Year gift ko kung nakukulangan po Ikaw.

Lord, please save my Lolo . . ."

Kahit 'yun na lamang ang makuha ko. Sana tuparin mo ang hiling ko sa tapat ng simbahan . .

Muli akong binalik ng lipad ng isip ko sa aking paglalakad kanina. Oo nga pala, wala akong kasama ngayong kapaskuhan. Tanging isang pansit ang nakahain sa aming lamesa. Nakakawalang-gana. Saan nga ba muli ang pamilya ko pumunta? Ah, doon — sa lugar na pinakaayoko. Yung lugar na napapalibutan ng puting kurtina? Yung lugar 10

ARE YOU LONGING TO BE WITH GOD?

BY SILENT SAKURA

In the cycle of Life we will encounter a lot of negative things, we may feel stagnant, frustrated or depressed but we should always remember the gifts and blessings He poured into us. When we don’t listen to God’s voice, it will cause us demotivation in Life. We may feel worthless but when we believe, listen and open our heart for His Love it will satisfy the longing in our heart, we will be complete and full of Love.

In the midst of all the negative words that we hear every day, there is always a positive word that will encourage us to go further, and be bold in our faith even the world is against us. Human words may be conditional but the words of God show us the true value of our life. God’s word will not condemn us but always encourages us, God’s words was full of love – a true unconditional love.

We need to Stop from making our life complicated, Look into God’s real blueprint in our Lives and Listen to His words. This is the key to achieve a strong bond between God and you. If things don’t happen the way you want it to be it is because God has another plan, don’t lose hope but always have a strong faith. God chooses us not because we are sinners but He chooses us because of His Love for us. He knows our capacity – a capacity to reach out to the different sectors of society.

When we bring words of God to others we also allowed them to be happy and let them be closer to God.

11

We should ponder and continue to assimilate the words of God and we will see the great plans of God in our lives. We may not understand His plans but surely it would bring us prosperity that we desire for. Learn to ‘active’ the Love of God deep in your heart. You are in control of your life and how you live your life will be your true identity. We will always continue to journey in life, to continue grow our faith in His loving presence.

A life with prayer is always a happy life full of love. Always remember do not be afraid to tell God about everything because He will not condemn you, Trust His ways and Pray harder. He may not answer right away but in His perfect time He will answer you. Let your life be an open book for others; open your heart for God’s Love. I hope this will help you to be closer to God. “The mountains may crumble but my love for you will never end.” – Isaiah 54:10 “You are precious to me and and I love you.” – Isaiah 43:4 “I have always loved you and so I will continue to show you my constant love.” - Jeremiah 31:3 “People look only look at your external appearance and they don’t know how to appreciate you, but I look at your heart and I know your true value.” – 1 Samuel 16:7 “Allow me to conquer your heart once again. Come, let’s talk things over.” – Isaiah 1:18

12

SAKRIPISYO NG ILAW NG TAHANAN

Mula sa aking pagkabata. Lahat ng pagiging ina sa akin ay ipinakita.

ISINULAT NI AMERICO TABORA

Hindi ka napapagod.

Sa iyong mga kamay, Ikaw ay umalalay.

Hindi man ikaw ang aking tunay na Inay; Lagi kang nakaalalay, sa t'wing susubukan kong tumayo sa buhay.

Kahit madalas akong sumuway at pasaway sa iyong buhay.

Kahit maghapon kang gumagawa ng paraan upang kami ay maitaguyod.

Lagi kang nand'yan.

Kahit wala akong naitulong na mapagaan ang iyong pinagdaraanan.

13

Hinahayaan mo ako sa bawat hakbang na gagawin ko.

Dahil alam kong malaki ang tiwala mo sa kakayahan ko.

Mahirap humanap ng mabuting Ina lalo na sa katulad kong di naman kita kaano-ano talaga.

Nasasaktan ako kapag inaaway ka ng mga anak mo.

Pero alam kong ayaw mo ng gulo kaya di ko pinapatulan ang mga anak mo.

Sa loob 30 taon ng paglingap sa akin.

Kahit madalas matagal akong nawawala sa atin.

Alam kong alam mo, At alam mong alam ko.

Na kailangan kong matuto.

Tumayo sa sarili ko. Matuto sa buhay ko .Sa paraang kailangan kong hanapin ang buhay sa paligid natin.

Salamat Nay, Sa lahat ng pag unawa at paggabay.

Sa panahong nagiging mabigat.

Sa mga kilos mo gumagaan ang lahat.

Sa lahat ng paalala, Sa lahat ng pag intindi kapag ako ay may problema.

Salamat sa sulat na itinago mong nakalimutan mo.

Na sinabi mong unang akda at likha ko nung bata pa ako.

Salamat sa pagturo sa daan na aking ngayong tinatahak.

Salamat sa lahat ng pamamahal na di mababayaran ng ginto't pilak.

14

LAPIS SA KALYE FEATURED WRITER OF THE MONTH DON VITTORIO C. VILLASIN Sa pangalawang pagkakataon ay ilalambag ng PSICOM ang nobelang isinulat ni Ginoong Don Vittorio Villasin, isang ama, asawa, manunulat at malapit na kaibigan ng mga taga-lapis. Bago pa lang mailabas ang kanyang unang libro, limang taon na ang nakakaraan ay masasabing “ka-batch” ng LSK ang kampo ni Don pagdating sa pagsusulat.

Ang pangalawang libro na siyang pinamagatang, “That Shitty Thing Called Forever”. Ito ang kaunaunahang nobela, na siyang kasunod ng “BITTER” na isang koleksyon ng mga maikling kuwento. Ang sabi pa niya sa aking panyam sa kanya ay, “Na-motivate ako mag move on from one style to another kasi alam ko na bilang isang writer e hindi lamang dapat tungkol sa iisang bagay ang isinusulat ko.”

16

Maraming naging pagsubok si Don habang isinusulat ang libro. Pinakamalaking problema ay yung topic dahil masyado itong mabigat, na siyang sa tingin niya ay hindi papatok sa panlasa ng publisher. “So sa tingin ko naging malaking problema ay kung paano ko siya isusulat in such a way na maiintindihan ako ng kabataan (na siyang target audience ko sa nobela). At sa tulong ng pagbabasa ko sa wattpad, ayun kahit papano nakakuha naman ng tips kung paano gagamitin ang lenggwaheng hinahanap ko. “ dagdag pa niya.

Cindz: Naniniwala ka ba sa “shitty” na pag-ibig?

Don: Hindi shitty ang pag-ibig. Kasi ang shitty ay kasunod ng pagkatapos ng sais. Kidding aside, hindi shitty ang pag-ibig. Ang shitty ay ang pagtigil natin sa paniniwala sa pag-ibig dahil sa minsan tayong nasaktan.

17

Cindz: Bilang isang bagong Ama, paano mo napagkakasya ang oras mo sa pagsusulat at iba mo pang gawain?

Don: Malaking challenge talaga. Kasi siyempre nagtatrabaho pa ako.

Tapos may baby pa. Mahirap. Bawat araw, talagang hinahati ko ang mga oras. Pilit kong tinatandaan ang mga ideyang dumadalaw at mga tauhang gumaganti. Tumutulong kay misis sa bahay, pinapatulog si baby, pero pinaka malaking bulk ng araw ko: trabaho. At siyempre, pagbabasa.

Mahirap pero kaya. Kapag alam mong ang purpose mo sa mundo ay para sa pagsusulat, pagiging tatay, at pagiging asawa, magagawa mo talaga.

Cindz: Kumusta naman ang “Mga Gago Sa Disyerto�?

Don: Nagsusulat na kami. May plano na para sa unang folio na may working title na "Mmm..." na ang ibig sabihin ay melancholia x memoria x musica. Excited na rin ako para sa first anniversary ng MGSD sa May...

Cindz: Naku aabangan namin 'yang unang folio niyo. Gagawin niyo ba itong libro? O kung hindi, saan namin ito makikita? Anong plano niyo sa May? Sikreto ba muna?

Don: Yung folio ay gagawin naming libro. Pero nasa writing stage pa lang kami so hindi pa ako makapagsabi ng date kung kailan siya lalabas. Sa anniversary namin sa May, wala namang plano. Baka magkitakita lang at i-workshop 'yung mga lalamanin ng folio.

TIPS NI DON SA PAGSUSULAT Magsulat at magbasa. Huwag matakot magbasa ng bago, huwag matakot sumubok ng bago. Hindi lahat ng tumatalon sa dagat ay nalulunod.

SA PUBLISHING Hindi na baleng walang magbasa ng mga sinulat mong libro, basta ba yung ginawa mong libro ay isang libro na pinaniniwalaan mong binuhusan mo ng kakayahan mo.

18

Hindi na sumagot si Melody. Napabuntung-hininga na lang siya. May punto nga naman ang kausap.

“Kung ayaw mo sa presyo ko, h’wag mo nang sayangin ang oras ko.”

“Sorry po! Sorry po! Oo na po bibilhin ko na,” mabilis na sagot ni Melody. Siyempre, hindi na niya pwedeng palampasin ang pagkakataon na ito! Siya na ang nararapat na mag-may-ari ng super ultra rare item na ito. “Pero 100% sure po ba na kay Daniel Padilla a.k.a my husband forever and ever ang brief na ‘yan?”

“Iha, gawin mo nang 200% ang assurance,” sagot ng seller. “Set crew kami ng noong shinu-shooting ang She’s Dating the Gangster.

Hinubad niya ang brief na ito before entering the shower room ng studio, at naiwanan na niya.

Hindi ko pa nilalabhan since then. Ang tagal ko na ngang inaalok ito kung kani-kanino pero sa ‘yo ko lang talaga gustong ibigay.”

ANG MULTO NI DANIEL PADILLA Isang sulatin mula kay Ginoong Don Vittorio Villasin

“Naku, ibig sabihin talagang meant to be kami!” maligalig ang boses ni Melody.

“So, anong gusto mo, delivery o meet up?”

“Magkano po?” ang tanong ni Melody sa seller na kausap niya sa kanyang Cherry Mobile Flare.

“Five thousand,” ang sagot ng babaeng seller na nasa kabilang linya.

“Five thousand? Parang overpriced naman po ata.”

“Overpriced? Brief ni DanielPadilla ang pinag-uusapan natin dito. Kahit saan hindi mo mabibili ‘to.”

“Pa-deliver na lang po.” *** Naniniwala si Melody na siya ang number one fan ni Daniel Padilla. Makikita ang patunay nito sa mga makukulay na poster ng sikat na artista na nakapaligid sa kwarto niya. Mukha at katawan ni Daniel Padilla ang kurtina, bedsheet, kumot at unan ni Melody. Ultimo tsinelas niya, may mukha ni Daniel Padilla. Sa pinto ng aparador niya, pati personal diary niya kung saan inaalayan niya si Daniel Padilla ng tula gabi-gabi ay 19

may mukha rin ni Daniel Padilla. Sinubaybayan niya at memorize pa niya ang mga dialogue ng paborito niyang artista sa mga drama nito sa TV, pati sa mga pelikula kung saan sa harapan pa ng sinehan umuupo si Melody, matitigan lang at mahiyawan lang ang pagmumukha ng kanyang iniidolo/first love/only love/labidabs/husband. Kapag may mall show si Daniel Padilla na malapit sa lugar nila, aba, todo kung magpa-good vibes si Melody sa mga magulang niya para payagan siya. At kapag pinayagan siya, siya ang pinakamasayang tao sa buong Pilipinas!

Pero kahit nga ganito, hindi pa niya nakakaharap nang personal ang iniidolong makisig at gwapong artista. Sa mga in-atendan niyang mall shows, laging nasa stage si Daniel, malayo sa kanya. Pero naniniwala si Melody na darating ang araw na magkakaharap rin sila, at ipapaalam niya kay Daniel Padilla na mahal siya nito, siya lang at walang iba.

Gagawin ni Melody ang lahat,mapasakanya lamang si Daniel Padilla. *** “PUTANGINA NG BAKLANG DANIEL PADILLA NA ‘YAN!” bulalas ni Ariel habang nasa loob siya ng canteen. Pinagtinginan siya ng mga estudyanteng kasalukuyang kumakain.

“Hindi niyo ba nakikita kung ano ang ginagawa ng entertainment fucking industry na ‘yan sa pag-iisip nating lahat?”

Tahimik ang lahat, nakatingin lang sa kanya. Akala mo tuloy nag-deklara siya ng holdap.

“Mina-manipula nila tayo, that’s what! Kinikiliti nila ang interest natin, parang kawit na

may bulate, at tayo naman ay mga utak-isda na kumakagat sa pain nila! Imbes na gamitin natin ang mga pag-iisip natin para sa mas mahahalagang mga bagay, nada-divert ang pag-iisip natin sa pagkain ng mga bulate, ng mga basura!”

“PAPANSIN!” may sumigaw mula sa kung saan. Binaybay ng mga mata ni Ariel ang buong canteen. Nahanap ng mga mata niya ang pinanggalingan ng sigaw. Sino pa nga ba? E di ang president ng Ultimate Daniel Padilla Fan’s Club na si Melody Ochoa.

“Well, well, well, Ms. Ochoa,” marahang salita ni Ariel.

“Well, well, well,” ginaya ni Melody si Ariel.

“Mr. Daniel Padilla Hater.”

“Oo, hater ako ni Daniel Padilla, pero hindi lang siya ang sinisisi ko sa degradation ng mga isipan niyo. I’m talking about the entertainment industry in general. Lahat—mula nonsense noontime shows, mga pelikulang paulit-ulit na pineperahan ang taumbayan sa mga ‘film festivals’ kuno, pati ‘yang K-Pop shit, hanggang sa idol mong si Daniel Fucking Padilla.”

Nag-panting ang tenga ni Melody.“Ulitin mo nga ang sinabi mo.”

Mas nilaksan ni Ariel ang boses niya para mas marinig ng lahat. “DANIEL FUCKING PADILLA.” *** “Mr. De Guzman, what you did was an act of gross disrespect while within the school premises. It cannot be tolerated,” ang sabi ng guidance counselor kay Ariel.

20

“Naiintindihan

ko po sir, pero naglabas lang naman po ako ng sama ng loob. I mean look around you sir, nobody values true literature because of Wattpad. Nobody cares about multiaward-winning indie films

by Lav Diaz or other astounding directors—and the library sir, wala na pong nagpupunta sa library. Kapag po umupo kayo sa mga umpukan nila during their break—wala ka na pong maasahang intellectual discussion—puro sila G2B, puro sila nonsense!” paliwanag ni Ariel.

“That’s not the point here, Mr.De Guzman,” sagot ng guidance counselor. “The point here is ‘yung ginawa mo. I understand how upset you are and that you want to voice out your opinion, pero there are other ways—much better ways of letting people know what you want to say.”

“Sila Melody ang nagsumbong sa‘yo.”

“Sino pa ba? Tanginang malanding bitch na ‘yon.”

“Grabe ‘no? Talagang deads na deads siya sa Daniel Fucking Padilla na ‘yon.”

“Bakit kaya maraming tao ang nauuto niya? Isipin mo, wala siyang katale-talento sa acting, singing or whatever shit na ginagawa niya sa TV, pero ang dami niyang fans,” napa-suntok si Ariel sa lamesa.

“Whatever it is, I can say na effective ang ginagawa niya.”

“Super effective kamo, to the point na mas kinakampihan pa siya ng mga tao. ‘Yung mga fans niya e ready to defend,” sagot ni Ariel.

“Speaking of fans, si Melody ata ang lumalaban na maging number one fan ni Daniel fucking Padilla.”

“The worst part is, siya ang panalo,” dugtong ni Kevin.

Umiling si Ariel. “The worst part is, marami siyang kalaban na kabataan sa lipunan natin ngayon.”

“Tulad po ng ano?”

“How about writing an essay?” *** “Ano’ng sabi sa ‘yo sa guidance?” tanong ni Kevin, ang kaibigan ni Ariel habang nakatambay sila sa karinderia sa tapat ng university.

“Siyempre, sermon. Ano pa ba’ng aasahan? Ni wala man nga lang sinabi kung pabor ba siya na bullshit ang popular culture/media ngayon,” sagot ni Ariel.

Napa-palatak ng dila si Kevin.“Tingin mo pre, pinagfi-fingeran na kaya ni Melody si Daniel Padilla?”

“Shit,” lang ang nasabi ni Ariel, pinipilit na huwag maisip ang sinasabi ng kaibigan. *** Tumatawag ang mama ni Melody mula sa labas ng kwarto. “Anak, may package ka.”

21

Parang may alarm na dumadagundong sa mga tenga ni Melody. Agad siyang lumabas mula sa kwarto at sinalubong ang nanay niya na may tangan-tangang maliit na kahon na nakabalot sa packaging tape.

Kinuha ni Melody ang kahon. “Ano ‘yan, anak?” tanong ng mama niya.

“Ito na po ‘yung inorder kong libro mula sa Bookay-ukay,” ang mabilis na sagot ni Melody.

“Wow! Napaka-cultured talaga ng anak ko!

Mahilig sa libro!” ang laki ng ngiti sa mukha ng mama ni Melody habang nagsasalita. Dinampi niya sa balikat ni Melody ang isang palad. “Ipagpatuloy mo ang pagbabasa anak, at ‘yang talino niyong mga kabataan, lalo na sa panahong ito, ang pinaka-kailangan ng ating bayan!”

“Opo, Mama!” naman ang masiglang sagot ni Melody sa sinabi ng ina.

Wala siyempreng kaalam-alam ang mama ni Melody na hindi libro ang laman ng package.

Kung libro man ito, ilang libro ba ang mabibili ng limang libong piso? *** Maliwanag sa banyo dahil sa fluorescent light. Pinatingkad pa ng ilaw ang puting mga tiles sa sahig, ang porselanang toilet bowl at bathtub. Sa bathtub, umapaw ang mala-gatas na bula ng sabon nang sumampa doon ang hubo’t hubad na katawan ni Melody.

Lumublob siya sa pinaghalongbula at tubig. Maligamgam ang tubig. Tamang-tama lamang para sa gagawin niya. Naglaro-laro muna sa tubig con bula si Melody bago niya kinuha ang pinaka-importanteng bagay; isang bagay na

siya lang ang mayroon—ang brief ni Daniel Padilla.

Inamoy-amoy niya ito. Mabango. Hindi amoy na bagong laba, hindi rin amoy pabrika, ngunit amoy ng scrotum ng pinakamagaling na artist ng henerasyong ito.

Habang inaamoy ni Melody ang brief ni Daniel Padilla na hawak-hawak niya gamit ang kanang kamay, ang kaliwang kamay naman niya ay nasa kanyang mga suso, kinukurot-kurot niya ang sarili niyang mga utong, at napapapikit siya, at naiisip niya si Daniel Padilla na kinakagatkagat ang mga utong niya, nilalamas ang mga suso niya, at naiisip rin niya ang dila ni Daniel Padilla na pumupunas sa kanya na parang basang bimpo.

Finally, bumaba ang kamay ni Melody sa pagitan ng mga hita niya. Ngunit bago pa man niya maipasok ang daliri niya, may boses na nagsalita.

“Ano’ng ginagawa mo?”

Hindi kinabahan si Melody. Una, dahil naka-lock ang pinto, kaya kung sakaling nanay man niya ang nagsalita, hindi ito makakapasok sa banyo, thus hindi nito malalaman kung ano ang ginagawa niya. At pangalawa, isang boses ng lalake ang nagsalita.

Nabitiwan ni Melody ang brief sa pinaghalong bula at tubig nang makita kung sino ang nagsalita.

Si Daniel Padilla. Hubo’t hubad ito na nakatayo ilang hakbang mula sa bathtub.

Hindi makapaniwala si Melody. Akala niya ilusyon lang ng ilaw o ng mga obsessed niyang 22

mga mata, pero nang lumapit ito sa bathtub at natitigan ni Melody nang matagal ang figure na itong biglang lumabas sa banyo niya, walang duda na si Daniel Padilla nga ito.

“Mali ‘yang ginagawa mo,” sabi nito kay Melody.

“Mali?”

“Hindi ginawa ang mga daliri mo para d’yan,” tuloy ni Daniel Padilla.

Sandaling napatitig si Melody sa mga daliri at inisip kung ano kaya ang ibig sabihin ni Daniel.

“E, para saan?”

Ngumiti si Daniel Padilla. Isang perpektong ngiti mula sa perpekto nitong mukha. Lumapit ito sa may gilid ng bathtub. Napa-upo si Melody, litaw na ang suso niya sa ibabaw ng bulang may halong tubig.

“Handa ka bang ibigay ang lahat para sa ‘kin?”

Sandaling napa-isip si Melody. Pagkakataon ko na!

“Nasa’kin na ang lahat,” tuloy ni Daniel Padilla. “Pero ikaw…wala pa.”

“Mahal kita, Daniel Padilla! Ikaw lang at wala nang iba.”

Tuluyan nang sumampa si Daniel Padilla sa bathtub. Ibinuka niya ang mga hita ni Melody, at hinayaan ni Melody na ibuka ni Daniel Padilla ang mga ito. At sa bathtub na ‘yon, may magkahalong bula at tubig, pinasok ni Daniel Padilla ang lalim ng pagkatao ni Melody. Hindi maipaliwanag ni Melody ang kasiyahang nararamdaman niya noong mga oras na ‘yon. Alam niyang wala nang mas sasaya pa, alam niyang wala nang mas sasarap sa pakiramdam na ang titi ni Daniel Padilla ay labas-masok sa puke niya!

Kinuha ni Daniel Padilla ang dalawang kamay ni Melody at ibinalot ito sa titi niya. “Ginawa ang mga ‘yan para dito.”

Nang labasan si Daniel Padilla, sandali itong nagmukhang isang nanghihinang ipis. Pero nang makaraos, nanumbalik ang kisig at angas nito.

Ginalaw ni Melody ang mga kamay niya nang may taas-babang pagkilos, at marahang umungol si Daniel Padilla. Hindi man sinabi ni Daniel pero sinubo ni Melody ang titi niya.

Nagulat si Melody nang agad naumahon si Daniel Padilla. “Bakit?” tanong ni Melody.

“Melody,” sabi ni Daniel Padilla.

Sandaling itinigil ni Melody ang pinagkakaabalahan. “Bakit?”

“Mahal mo ako, ‘di ba?”

“Oo!” agad na sagot ni Melody.

“May kailangan pa akong tapusin,” sagot ni Daniel, hindi tumitingin kay Melody.

“Ha?” “Tapos na ako dito.”

“Ano’ng ibig mong sabihin?”

“Aalis na ako. Tapos na ako.”

“Pero, akala ko ba—” 23

Hindi na nagsasalita si Daniel Padilla.

“Daniel, huwag mo akong iwan! Ibinigay ko na sa ‘yo ang lahat!”

Binuksan ni Daniel ang pinto ng banyo.

“DANIEL! PARANG AWA MO NA!” Lumabas na si Daniel Padilla. Lumuluha na si Melody. Pero kahit anong sigaw at iyak pa niya, hindi na muling magbubukas ang pinto upang masilayan niyang muli ang makisig at perpektong katawan ni Daniel Padilla. *** Nang gabi ding ‘yon, naisip ni Ariel na gumawa ng isang blogsite. Nag-register siya sa isang website, at pinangalanan niya ang blog niya ng The Anti Daniel Padilla Society. Para mas cool, ginamit pa niya ang shortcut na The Anti DaPa Group. Ang goal niya ay itipon ang mga katulad niyang mga kabataan na sinisisi ang social media, current trends, popular culture at entertainment industry sa degradation ng pag-iisip ng mga kabataan, pag-usapan ang katotohanan nito, at makapag-share ng iba pang ideas, most especially regarding sa kung paano ito masosolusyunan. Pero dahil bago pa lang ang blogsite niya, naisip niya na hindi agad lalago ang idea niya kung hindi niya ito lalagyan ng laman.

Napag-desisyunan ni Ariel na sundin ang payo ng guidance counselor ng school niya.

Gusto niya gumawa ng isang essay, or in this case, isang blog entry.

youth of today flock blindly into this lure brought about by the entertainment industry, feeding them with poisoned bread and hypnotic circuses. And it comes in all shapes and sizes: a famous surname, a catchy first name, and of course, the looks. Even if the dialogue is bad Shakespeare, and the acting that of a puppet, any young, and gullible boy or girl will be lured.

These breads and circuses are consumed by our youth; and this consumption further funds these predators. And this must be stopped in order for our history to progress!

Nang matapos niya ‘yan, naisip niya na mas bibilis pa ang daloy ng mga idea sa kanya kung ita-type na niya ito sa word processor. Kaya agad-agad niyang kinuha ang laptop niya at sinimulan niyang magtype. The entertainment industry feeds on our ignorance. Social Media, and media itself, is the new fascism. All trends and issues, given enough time, will soon be dictated by the media. What is good and what is evil? It is still based on what is common by the majority.

But what is common is the media.

“Mali ‘yang ginagawa mo,” biglang may nagsalitang boses sa likuran niya.

Agad na tumayo ang mga buhok sa katawan ni Ariel. Ayaw niyang lumingon sa likod niya, dahil alam niyang mapapasigaw lang siya kung sakaling ibang klaseng nilalang ang nasa likuran niya.

“S—sino ka?” tanong ni Ariel saboses.

“Bakit ayaw mo akong tignan?”

“Sino ka nga?”

Agad naman siyang may naisip. In-outline muna niya sa isang notebook ang mga ideas niya: Popular culture is the new fanaticism. The

“See for yourself.”

24

Nilakasan ni Ariel ang loob niya, at dahandahang nilingon ang nilalang na nasa likuran. Nagulat siya sa nakita. Ang kausap pala niya ay si Daniel Padilla, nakatayo sa gitna ng kwarto ni Ariel, hubo’t hubad.

“Ikaw?” gulat na gulat pa rin si Ariel.

“Ano’ng ginagawa mo rito?”

“Alam ko ang galit mo sa ‘kin,” sagot ni Daniel Padilla. “Alam ko kung gaano mo kinamumuhian kaming mga artista.”

“Oo! Dahil mga manggagamit kayo. Wala kayong tunay na talento. Nahuli niyo lang ang kiliti ng masa, tapos pinagsamantalahan niyo. Ginamit niyo, pinagsamantalahan niyo, pinerahan niyo. At ang masama pa, you are going down, and you’re dragging all your ‘fans’ down. Wala kayong kasing sama. Maawa naman kayo sa mga taong pinayayaman kayo!”

“Ipaliwanag mo ngayon sa ‘kin kung pa’no tayo mabubuhay kung hindi tayo manggagamit ng ibang tao? Hindi kikita ang isang kumpanya kung hindi siya mangagamit ng tao. Hindi mabubuo ang internet, ang Facebook, ang Google, kung wala itong mga ginamit na tao. Dahil ang tao, kailangang may ginagamit. Dahil kapag gumamit ang isang tao ng isang gamit, saka lamang niya masisigurong na-satisfy ang mga pangangailangan niya,”paliwanag ni Daniel Padilla.

“Pare-pareho nating kailangang mabuhay lahat.

At para magawa ‘yon, pare-pareho natin kailangang maggamitan!”

Natigilan si Ariel. “E, bakit ka nandito?”

Tinitigan ni Daniel Padilla si Ariel. Isang mahabang pagkakatitig.

Nagulat nalang si Ariel at bigla siyang sinugod ni Daniel Padilla at hinawakan ang kanyang mga braso. Pinilit lumabas ni Ariel, nagpupumiglas siya at gusto niyang sapakin ang mukha ng putanginang bakla na si Daniel Padilla, pero mas malakas si Daniel Padilla.

Inipit ni Daniel Padilla ang mga kamay ni Ariel sa likuran ni Ariel, at idinapa siya nito sa computer desk. Pinipilit pa rin ni Ariel na makawala mula sa mahihigpit at malalakas na bisig ni Daniel Padilla ngunit hindi niya magawa.

Sumisigaw siya at humihingi ng saklolo, pero mukhang walang nakakarinig sa kanya.

“Ngayon, makakatikim ka…” bulong ni Daniel Padilla kay Ariel. Lalong nilaksan ni Ariel ang pagsigaw, hanggang sa napansin niyang lumuluha na siya. Naramdaman niyang bumaba ang suot niyang shorts at brief.

Ang sunod niyang naramdaman ay ang titi ni Daniel Padilla sa puwet niya. Napasigaw sa sakit si Ariel nang unti-unting mapunit ang munting laman upang magbigay daan sa mas malaking laman. At sa bawat pagdaan, humahampas ang mukha ni Ariel sa screen ng monitor niya, kung saan ang essay na pinaplano niyang i-post sa blog niya na Anti-Daniel Padilla Society ay naiwanang hindi tapos.

“Mapanlinlang ang mga salita mo! Lumayas ka rito!”

Hindi kumilos si Daniel Padilla.“Bakit, sa tingin mo ba pumunta ako rito para kumbinsihin ka?”

25

LAPIS SA KALYE FEATURED WRITER OF THE MONTH ROMMEL ASUNCION PAMAOS Kailan ka nagsimulang magsulat?

Nagsimula akong magsulat noong nasa grade school pa ako. Kasali ako sa journalism noon sa pagsulat ng balitang isports. Nagsimula akong magsulat ng mga akda noong nasa kolehiyo na ako, kung saan gumawa kami ng isa kong kaibigan ng independent na lathalain tungkol sa aming propesyon bilang guro, mga sanaysay, tula at iba pang balita. Sa bond paper lang namin pini-print ang magazine namin saka binabahagi sa mga ka org namin hanggang sa ginawa siyang pormal na lathalain ng BSED sa school namin. Doon din ako nagsimulang magbahagi ng aking mga sanaysay at tula.

Paboritong Libro? Paboritong Manunulat?

Paborito kong libro ang "Mass" ni F. Sionil Jose na siya ring paborito kong manunulat. Matagal na akong nagbabasa pero ito ang akda na nagpamulat sa akin sa maraming bagay. Binigyan ako nito ng ibang pagkakakilanlan sa literatura.

Ang akda pala ay isa ring repleksyon ng kung anong klaseng lipunan meron tayo, na ang akda

pala ay hindi lang basta para sa libangan, kung di para yugyugin ka at gisingin ka, para makita mo ang mundo sa ibang paraan. Maganda ang pagkakasulat, mga salitang ginamit. Ito rin ang unang series na nabasa ko. Ang "Mass" ay panglima sa Rosales Saga na tumatalakay sa bansa nagsimula noong Spanish Era hanggang sa rehimeng Marcos.

SI SIMON NA TAGA-CIRENE Isang sulatin mula kay Ginoong Rommel Asuncion Pamaos Nagpantig ang tainga ko. Umakyat na ata ang lahat ng dugo sa ulo ko, madami akong gustong sabihin, mga salita ng pagtutol at pagdadahilan, pero kahit isang salita walang tumakas sa bibig ko. Tatakasan ata ako ng bait ko. Nag-uunahan sa pagpatak ang mga butil ng pawis na nasa noo ko, babagsak na din ata ang mga tuhod ko.

Bakit ako? Hindi naman ako taga-dito, gusto ko lang dumalo sa pagdiriwang dito. Kani-kanina lang ay naging maayos naman ang aking paglalakbay at pagdating ko dito ay may nakita akong kaguluhan. Sabi nila isang karpintero na nagsasabing Siya daw ay ang Diyos ay hahatulan ng ka26

matayan. Naki-usyoso naman ako, at saktong pagsilip ko ay itinuro ako ng isang sundalo, tulungan ko daw ang karpinterong iyon na magpasan na Kanyang krus.

kaya Siya na nagbubuhat nito? Hindi ko inakala na ganito pala ito kabigat, at mas lalong mabigat pa sa damadamin ko na hindi naman ako dapat magpasan nito. Noong wala pa Siya sa tabi ko para tumulong, akala ko bibigay ang tuhod ko, ngunit ng bumangon na Siya sa pagkakadapa at tumulong magbuhat sa tabi ko, naramdaman ko ang pagbawas ng bigat. Sa kabila ng bugbog na katawan, tuklap na balat, mga nakabukas na sugat at koronang tinik sa ulo, nakuha pa rin Niyang magpasan ng krus.

Gusto ko sanang tumakbo, takbuhan ang problema papalayo. May reputasyon din naman akong iniingatan, isa pa, gusto ko lang naman talaga makisaya sa pagdiriwang ng pista. Napadaan lang ako sa eksena na ito. Napasok pa tuloy ako sa isang sitwasyon an walang ibang daan kundi papasok.

N a g s i m u l a n a k a m i n g u m u s a d .

Kailangang magpatuloy, kung tatayo ka lang m a s m a r a r a m d a m a n m o a n g b i g a t .

Iniiwasan ko ang bawat tingin ng mga taong makakasalubong namin, ano na lang ang iisipin nila? Na makasalanan din ako? Na dapat lang sa akin ba magpasan ng krus? Ang bagay na ito na kinatatakutan na kahit sa pagsambit pa lang ng panagalan nito ay ito ngayong nakapatong hindi lang sa balikat ko kundi pati na rin sa pagkatao ko.

Pinahawak ko ang mga gamit ko sa aking dalawang anak, nakakaawang mga anak ko, madadamay pa sa kahihiyan na dulot ng pagkakasangkot ko sa gulong ito. Sabi ko babalik din agad ako.

Agad kong tinungo ang mabigat na trosong simbolo hindi lang ng kamatayan kundi pati na rin ng karumihan at kasalanan. Nakareserba ito para sa mga pinakamalulupit na kriminal at sa pagkakatingin ko naman sa tutulungan ko, wala akong makitang kahit ano mang bahid sa Kanya ng pagigng isang kriminal. Narinig ko sa mga tao kanina na magaling daw Siyang guro. Ano kaya ang tinuturo Niya na naging dahilan pa ng Kanyang paghihirap, sobrang mahalaga siguro n’un at hindi talaga Siya nagpaawat. Madami siguro talaga Siyang alam, kung binawasan Niya lang sana, hindi na Siya mamamartay ngayon.

Sa pagkakahawak ko pa lang sa krus ay kinilabutan na ako, nanginig ang buong pagkatao ko at naramdaman ko ulit ang kagustuhan na tumakbo. Magaspang ang instrumentong ito ng pagpapahirap na nasalubsob ako, paano pa

A y o k o n a .

Hinid ko naman talaga dapat danasin ang paghihirap na ito. Walang anu-ano ay napatingin ako sa Kanya na katulong ko magbuhat, hirap man ang katawan at naghahabol ng hininga, ay may napansin ako sa Kanyang mga mata. Kalmado, na para bang alam Niyang nakatakdang mangyari ang lahat ng mga ito, na para bang buong loob Niyang sinusunod ang lahat ng ito.

Nahiya ako. Siya, na nararamdaman kong higit na mas mabuti pa sa akin ay mas hindi karapatdapat na tamuhin ang mga paghihirap na ito.

27

Siya ngayon ay higit na nagdurusa kaysa sa akin. Nakaramdam ako ng kapanatagan, na parang sa kanila ng lahat ay nasa presensiya ako ng isang kaibigan na hindi ako iiwan. Na sa lahat ng mga lugar na napuntahan ko, sa tabi Niya, nais kong manatili. Hindi kaya Siya na talaga ang hinihintay naming tagapagligtas?
 Hindi ko alam pero nung pinaalis na nila ako parang ayoko na Siyang iwan. Agad naman akong nakalimutan ng mga sundalo, pati na rin ng mga manonood, na para bang walang nangyari at hindi ako naging bahagi ng gulo na ginagawa nila. 
 Ang aking pasanin ay lumipas din. Tulad ng ano mang bagay sa mundo, hindi nagtagal ang paghihirap ko. At hindi ko makakalimutan ang tingin ng mga mata Niya sa akin habang tinatanggal ng mga sundalo ang krus sa pagkakapasan sa balikat ko, mga mata na tila na nagun-

gusap at nagsasabing: "Hindi kita bibigyan ng pasanin na hindi mo kaya. Mula dito, ako na ang papasan ng lahat, stay-put ka lang diyan."

"Nang dinala ng mga tao si Hesus upang patayin, dinampot nila ang isang tao- si Simong taga-Cirene, na kararating lamang noon sa lalawigan- pinilit nila itong magpasan ng krus ni Hesus." Lukas 23:26

28

JOHNA & OUT ON SEVENTH STREET

BY CINDZ DELA CRUZ

Johna started her blog since 2008, an outlet where she can pour out her passion in writing. From the entries of her blog, the book entitled “Out on Seventh Street” was born, a collection of memories, a beautiful Memoir.

One day I have somehow stumbled into Johna’s blog, to which while I was reading her posts, realized she’s a Filipino living in Hong Kong. I started to get curious about this woman, firstly because I really don’t meet a lot of Filipinos in Hong Kong who is in the same generation as me, and who also loves to write, blog, travel and read. The next thing I did was sent her an email and a few days later, I got a reply. We then decided to meet.

We met in a cafe located in a very busy mall. We ordered our meals separately and we started to chat. She mentioned she lived in Cavite, where I have spent 10 years of my life. She went to a a very known university in Manila and I told her I went to the only university in Molino. I introduced our book “Pendulum” to which she happily obliged to have a photo while holding it.

Then we talked about her blog, how she started writing and that she have taken a journalism course while in college. As I do not have a pen and notebook on hand, I used my phone recording our conversation as we went along.

Out on Seventh Street came from a Ryan Adam’s song entitled ‘When the stars go blue’. The book was a compilation of similar essays that she have been publishing on the blog. She have always wanted to self publish her own book, she have been working in advertising for a while and she figured that eventually one day she will publish a book. She had plans to travel Sydney and she thought she can use the book to raise funds. The second goal was to finish the book, that in the end she’s happy the way it ended. She really like Sydney, and although the book did not raised that much money, she thinks it’s a good experience overall, writing, editing the book and putting it out there.

Both the book and the trip are very personal thing for her.

29

When talking about routines and habits, she will be taking notes during the week and write during the weekend. She will walk to coffee shops carrying her laptop and write. She also will write late into the night just before she go to sleep.

Sometimes it helps to just do small reading, like reading articles in Twitter.

She gets her inspiration from her daily life, what kind of goes on her day, from an idea, memory floating in a surface, usually conversations with people and from music she listened.

Out on Seventh Street is truly a pleasant read, reading an essay gets you a point in time of a real life experience from Johna’s life. I have not really read memoirs before, but she will go through the feeling as careful as she can, like how you will put a thread in a needle. It’s all in the tiny details that she excels. With the said memoir, you will experience that event itself. Reading the memoir makes me that I, myself should write my own too. In the midst of Philippine literature modernity, it is not very often that you will get to read a Millennial’s memoir. This is a must read. Johna having lived in Hong Kong and Philippines, I can somehow relate to her stories. Indeed, I love her kind of story.

Photos from top to bottom are from http://outonseventhstreet.com/

30