ÜLKEMİZDEKİ OYUN PARKLARI TASARIMININ GELİŞTİRİLMESİ YÜKSEK MİMAR
F.ESRA
TANRIKULU
K
uş cıvıltıları ve çocuk sesleri… Hafif bir esintiyle hışırdayan yapraklar, cıvıl cıvıl kuşlar ve koşup oynayan çocuklar… Kentleşmenin hızla tırmandığı günümüzde ne çok hasret kaldık doğanın, kuşların ve çocukların iç içe geçmiş harmonisine. Beton bloklar arasında kısıtlı, dar alanlarda bir çocuğun ne kadar çocuk kalabileceği ve yarınlara ne kadar anı biriktirebileceği, üzerinde düşünülmesi gereken hassas konular arasında yer almaktadır. Kamusal alanda çocuklara sunulan mekânların başında oyun parkları yer alır. Oynamak çocuğun fiziksel ve zihinsel gelişimini sağlıkla tamamlayıp, onu hayata hazırlayan, gelecekte çözüm bulma, mücadele etme, fikir üretme, takım ruhuyla donanma ve özgüven gibi pek çok kazanım sunan bir eylemdir. Çocuk odaklı mimari bir anlayışın bu kazanımlara sunacağı katkı da elbette yadsınamaz. Özellikle çocuk-
18
ların çok küçük yaşlarda tanıştıkları mekânların başında yer alan parklar, her çocuk için vazgeçilmez birer çekim alanı olmuştur. Betonlaşan kentlerde mahalle kültürünün ortadan kalkması, imar planlarında yeşil alanların azalması, özellikle metropollerde kentsel açık alanların daralması daha fazla ve büyük oyun alanları ihtiyacını doğurmaktadır. Son yıllarda park ve bahçelerin yaygınlaştırılmasına yönelik çalışmalar yürütülmüş olsa da, daha nitelikli, çocukların doğasına hitap eden alanlara ihtiyacımız olduğu aşikârdır. Bilhassa dijital oyunların çocukları evlere mahkûm ettiği son yıllarda, doğal oyun ortamlarının onlar için daha cazip ve davetkâr tasarlanması gerekmektedir. Ülkemizdeki çocuk parklarına baktığımızda, beton bir zemin üzerinde iki salıncak ve bir kaydıraktan oluşan rengârenk plastik oyun ünitelerinin binalar arasında sıkışıp kaldığını görmekteyiz. Oysa çocuk fıtratında olan doğallığın, özgünlüğün, yaratıcı ruhun ve özgürlüğün beslenip gelişmesi için daha organik kurgulanmış, doğal parklara ihtiyaç vardır. Öncelikle park alanı-
