Column. “Liefde is geen toeval of kaartspel maar een reisticket naar een theaterstuk.” Barbara Claes
Verklaring op eer. Op twaalf september tweeduizend eenentwintig bereikt haar man België. Dit is de allereerste keer. Hij reist naar zijn onvoltooid tegenwoordig toekomende tijd. Haar man komt toe met een tijdsverschil van drie uur en een half nadat hij zijn woonplaats om middernacht heeft verlaten. Vervolgens stapt hij, na moeiteloos inchecken, in op het vliegtuig met vluchtnummer EK523. Hij zit aan het kleine raam en ziet nog één keer vanuit de lucht zijn kleine dorp met zijn kleine huis, waar hij achtendertig jaar met zijn moeder heeft gewoond. Zijn moeder is vierenzestig jaar, één meter vijfenzestig en draagt groene aanstekers. Hij maakt een kleine tussenstop in de Verenigde Arabische Emiraten en zet zijn reis verder. Opnieuw zit hij aan het kleine raam. Tussen Jerusalem en Broek-Zele kijkt hij op het kleine teeveetje naar de remake van Junglebook. Op de vlieghaven zijn de naaste familieleden aanwezig van zijn vrouw. Dat zijn drie zussen, twee schoonbroers, vier neven, een moeder en stiefvader. Ze zijn goed gekleed. Zijn vrouw gedraagt zich zenuwachtig en uitermate emotioneel. Ze ziet haar man terug na een periode van tweehonderddrieënveertig dagen. Haar man draagt groene sportschoenen met zwarte veters van het merk Edge, een groene sportzak van het merk Sport met daarin drie broeken waarvan één geklede, twee shorts, vijf T-shirts, twee onderbroeken, zes tubes tandpasta van het merk Namboodiri, zijn trouwkleren, visum en oude brieven van zijn vrouw. Ze eten die avond pizza die zijn vrouw heeft klaargemaakt. Op dertig september
Honey I am real I exist Lucinda Ra / Barbara Claes do 6 en vr 7 okt - 20 uur standaard € 14 / -26 jaar € 10 kleine zaal
6
gaat zij in première met het theaterstuk ‘Honey I’m Real I exist’, waarin ze vertelt hoe haar huwelijk tot stand is gekomen. Ze krijgt een bos bloemen en een applaus. Op negenentwintig oktober is haar man officieel ingeschreven in België en krijgt hij een verblijfskaart voor vijf jaar. Vijf jaar is de leeftijd waarop een kind meer ingewikkelde zinnen begint te maken. Op tien november wordt hun huwelijk geregistreerd in België. Zijn vrouw moet vanaf nu dubbele belastingaangifte doen. Op acht november verklaart haar man aan de stad dat hij Nederlandse les zal volgen en een inburgeringstraject. Voor beide zal hij testen moeten afleggen. Hij heeft hiervoor zeven maanden de tijd. Op twintig oktober schrijft hij zich in bij de Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling. Vanaf dat moment is hij beschikbaar op de arbeidsmarkt. Hij krijgt een jobcoach toegewezen, twee persoonlijke assistenten en een rijksregisternummer. De assistenten helpen hem met het behalen van zijn doelen. Hij gaat vier halve dagen naar de Nederlandse les. Dat is gelijk aan een halftijdse job. Op acht maart tweeduizend tweeëntwintig start hij als keukenhulp in een groot restaurant. De hulp bedraagt negenennegentig procent afwassen en één procent voorgerechten maken. Op twaalf juni zal hij negen maanden in België zijn. Dat is de periode van een zwangerschap als ze niet onderbroken wordt. Haar man belt op ongeregelde tijdstippen met zijn moeder. Soms moet ze huilen. Zijn vrouw kan niet praten met haar omdat ze een andere taal spreken. Soms blaast zijn vrouw een handkus naar haar schoonmoeder door het scherm. Ze doet dat op de manier hoe ze dat met paardenbloemen doet. Ze koppelt daar een wens aan. Haar man wil sparen voor een mobiele telefoon voor zijn moeder. Zijn moeder mist haar zoon. Haar zoon mist zijn thuis. Zijn huis staat tussen de bomen. De bomen dragen kokosnoten. De kokosnoten hebben drie o’s en vallen in zee. De zee maakt geluid. Haar man heeft dat geluid in zijn telefoon. Hij luistert naar het geluid voor het slapengaan. Dan valt hij in slaap. Met de zee. Zee rijmt op heimwee. Heimwee is stil. Zo stil als een ree. Zo ongemoeid dat niemand het hoort. De assistent niet. De jobcoach niet. De Vlaamse Dienst voor Arbeidsbemiddeling niet. De leraar Nederlands niet. Het groot restaurant niet. Het voorgerecht niet. De kappertjes niet. Het witloof niet. De vuile vorken niet. De stoel naast de tafel niet. De Lambik en Luikse wafel niet. De stad noch ’t zebrapad niet. Geen oehoe, wouw, geen boktor die het ziet.
