Η Ζωή Βρίσκεται στο «Εμείς» και Όχι στο «Εγώ

OΔρ Μάνος Δανέζης που είναι επίκουρος καθηγητής Αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, θεωρεί ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στο «εμείς» και όχι στο «εγώ». «Το νόημα της ζωής κρύβεται πίσω από την έννοια της ψυχικής σχέσης μας με τους άλλους ανθρώπους και όχι στον απομονωτισμό του ατομικού ψυχισμού μας»... «Τα πάντα μέσα στο σύμπαν είναι ένα. Μια απέραντη, ενιαία και αδιαίρετη ενότητα. Μέσα σε αυτή την ενότητα χάνεται η έννοια της εξατομίκευσης της προσωπικής ύπαρξης. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να ευτυχεί το μέρος αν πάσχει το όλον. Η ευτυχία των μερών μπορεί να επιτευχθεί μέσω της ευτυχίας του συνόλου. Η διαπίστωση αυτή οδηγεί σε μια κοινωνική φιλοσοφία του “εμείς” και του “είμαι” καταργώντας την κοινωνική φιλοσοφία του “εγώ” και του “έχω”».

Ο ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ μας έμαθε ότι η εξέλιξη των κοινωνιών δεν είναι προοδευτική και αυξητική. Ο κορονοϊός μας έφερε πίσω κοινωνικά, οικονομικά. Μας έμαθε ότι δεν είμαστε αυτοτελείς, ανεξάρτητες μονάδες. Αλυσίδα είμαστε και ο ένας επιδρά στον άλλον. Αυτό σημαίνει ότι η δική μας κατάσταση και συμπεριφορά δεν αφορά μόνο εμάς αλλά όλη την κοινωνία.

Θεωρούμε τους οργανισμούς περιορισμένους από μεμβράνες ή δέρμα που τους διαχωρίζουν από το περιβάλλον. Έχω τα κλειδιά του σπιτιού μου, το δικό μου λογαριασμό στην τράπεζα και θεωρώ ότι είμαι αυτόνομος και ανεξάρτητος. Η αλληλοσχέση μετατρέπει τις μεμβράνες και το δέρμα σε διόδους ενότητας και όχι διαχωρισμού. Με τα εξωτερικά όργανα του σώματός μας και όλο μας το είναι επικοινωνούμε με το περιβάλλον και προσλαμβάνουμε τροφή, φως, ήλιο, νερό αέρα βλέπουμε έξω από τον εαυτό μας, ακούμε τι συμβαίνει έξω από εμάς, μυρίζουμε τις ευωδιές της φύσης. Αντίστοιχα αποβάλλει ο οργανισμός μας στο περιβάλλον. Με τη σκέψη, τη μνήμη, το λόγο αντιλαμβανόμαστε τι συμβαίνει πέρα από εμάς. Αν με κλείσετε σε μαύρο κουτί χωρίς τίποτα να εισέρχεται και να μην προσλαμβάνω τίποτα από το περιβάλλον θα πεθάνω.

Η θεωρία της σχετικότητας περιγράφει τον χώρο, τον χρόνο και την ύλη ως ενδοσυνδεόμενα και ολοκληρωμένα. Έδωσε τέλος στην αντίληψη του απόλυτου χρόνου και στους Νευτωνικούς νόμους της κίνησης και άνοιξε τον δρόμο στην ιδέα της ύπαρξης στο χωροχρόνο. Ελεύθερος χώρος θεωρείται η σχέση του παρελθόντος με το μέλλον, όπου αυτή η αμοιβαία σχέση δημιουργεί το τώρα. Κάθε ον συνειδητοποιεί το κάθε τώρα του στο χωροχρόνο, ως διαφορετικό από κάθε άλλο τώρα της ζωής του, και από κάθε τώρα της ζωής κάθε άλλου όντος. Αυτή η θεωρία βοηθά να κατανοήσουμε τα οικοσυστήματα ως συνεχώς κινούμενα, μεταβαλλόμενα και εκτεθειμένα σε κάθε τι ‘νέο’.

Η τριαδική περιχωρητική γνώση του κόσμου και των όντων του κατανοεί την υπερβατική ενοίκηση του Θεού στον κόσμο ο Οποίος εισέρχεται σωτηριολογικά στην αλυσίδα της ζωής εν Χριστώ. Αναγνωρίζουμε μια περιχώρηση η οποία υπερβαίνει την επιστημονική ιδέα της αλληλοσχέσης και αναγνωρίζει τις σχέσεις μεταξύ Θεού και κόσμου ως επεκτεινόμενες σε όλη τη δημιουργία. Η ιδέα της περιχώρησης υπερπηδά όλα τα όρια. Ολόκληρη η δημιουργία υπάρχει εντός του δημιουργού της, συντηρητή και αναδημιουργού της.

«Εποίησέ τε εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων» (Πράξεις 17:26). n

Από την Δρα ΙΩΑΝΝΑ ΣΑΧΙΝΙΔΟΥ