5 minute read
Διαβάζοντας το Λόγο του Θεού
Όλοι διαβάζουμε το Λόγο του Θεού. Τότε ναχαρίστηκε όταν, διά πίστεως στη μέσω του λοιπόν γιατί ο Ιησούς ρωτάει, «Δεν ανεΜεσσία Χριστού λύτρωση, ο άνθρωπος απέκτησε γνώσατε; ... Δεν ανεγνώσατε;»... Αυτό το και πάλι πρόσβαση στην οικογένεια του Ουράνιου ερώτημα έχει να κάνει με τον τρόπομε τον οποίο Πατέρα. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή από την ο καθένας διαβάζει τη Γραφή και, όπως εύκολα αυτονόμηση και αυτάρκεια ενός απομονωμένου συνειδητοποιεί κανείς, υπονοεί μια ανάγνωση «εγώ» ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι να τη του Λόγου του Θεού η οποία δεν συνοδεύεται διαβάζει κανείς ατομιστικά και ανταγωνιστικά από βαθιά πνευματική κατανόηση. με τους άλλους με το ενδεχόμενο να γίνονται
Advertisement
Η πρώτη προϋπόθεση για τη σωστή ανάστα χέρια του τα ιερά εδάφια ακόμα και πέτρες γνωση του Λόγου του Θεού είναι να διαβάζει ο για λιθοβολισμό αγριότερο κι από εκείνον που άνθρωπος σύμφωνα με το Πνεύμα του Θεού υπέστη ο πρωτομάρτυρας Στέφανος. Γι’ αυτό που την έγραψε, το Πνεύμα Εκείνο το Οποίο, και η φράση στο κατά Ματθαίο Ευαγγέλιο που μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό, κατοικεί μέσα συμπληρώνει το ρητορικό ερώτημα «δεν ανεμας, όπως διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο κατά τον γνώσατε;...» αναφέρεται στην αγάπηκαι το έλεος Ιωάννη· «...προς αυτόν θέλομεν ελθεί, και εις του Θεού που είναι η μόνη κατά Θεόν θέση. αυτόν θέλομεν κατοικήσει» (24:23). Και λέγοντας Όταν λοιπόν ανοίγουμε να διαβάσουμε τη «μέσα μας» δεν εννοούμε στο συναισθηματικό Γραφή μας χρειάζεται να το κάνουμε με την ίδια μας κόσμο αλλά σε μια καρδιά μέσα στην καρδιά ευλάβεια και ταπείνωση που διέκρινε το Μωυσή μας, σε μια ψυχή μέσα στην ψυχή μας, εκεί μπρος στη φλεγόμενη βάτο όταν παρέλαβε το όπου ο Πλάστης φύσηξε την πνοή Του στον άννόμο του Θεού: με τα πόδια μας γυμνά, χωρίς θρωπο όταν τον έπλασε κατά τη δική Του εικόνα σανδάλια για την πορεία· σαν προσκυνητές που και ομοίωση. στέκουν ταπεινά μπροστά σε άγια γη (Έξοδος
Ανάγνωση και μελέτη της Αγίας Γραφής που 3:5) ερμηνεύοντας τα πνευματικά με τα πνευματικά γίνεται από τον εξωτερικό άνθρωπο είναι άκυρη και με πυξίδα το πνεύμα της διάκρισης για να γιατί δεν οδηγεί στη βαθιά πνευματική κατανόηση διακρίνουμε εκείνα που φαίνονται μεν όμοια των όσων διαβάζει. Πηγάζει από το ανθρώπινο αλλά στην ουσία διαφέρουν (Ρωμ. 2:18). Διότι «εγώ» που, όσο ανεπτυγμένη και να έχει τη διάέχει μεγάλη σημασία να μην αποσπούμε ένα νοια, δεν συμπορεύεται με την αρχή ότι ο άνμεμονωμένο εδάφιο από το σύνολο του Λόγου θρωπος βρίσκει την ολοκλήρωση του Θεού, αφού κάτι τέτοιο θα και πληρότητά του μόνον όταν μας οδηγούσε να το καταλάβουμε είναι εξαρτώμενος από τον Θεό, Από την στενά αλλά, όπως μας συμβουκάτι που μετά την Πτώση τού ξαΓΙΟΥΛΙΚΑ Κ. MASRY λεύει ο προφήτης Ησαΐας, να το
ερμηνεύουμε βάζοντας τη μία διδασκαλία της Γραφής πάνω στην άλλη, το ένα εδάφιο πάνω στο άλλο, λίγο εδώ και λίγο εκεί (Ησ. 18:10).
Για παράδειγμα, ένα από τα συχνότερα θέματα πάνω στα οποία διχάζονται οι γνώμες πολλών χριστιανικών εκκλησιών στον κόσμο είναι το αν επιτρέπεται ή όχι ο δεύτερος γάμος μετά από διαζύγιο ή αν ισχύει κατά γράμμα το εδάφιο στο Ευαγγέλιο κατά το Ματθαίο (Ματθ. 19:9) που λέει ότι στην περίπτωση αυτή ο άντρας που χωρίζει τη γυναίκα του (με εξαίρεση την περίπτωση της πορνείας) και παντρεύεται άλλη γίνεται μοιχός, το ίδιο και όποιος άλλος παντρευτεί χωρισμένη γυναίκα. Αναμφισβήτητα ο γάμος είναι θεσμός που θέσπισε ο Ίδιος ο Θεός και είναι τόσο αδιάλυτος όσο και η σχέση του Τριαδικού Θεού με τους δικούς Του (Γεν 2: 23-24). Αναμφισβήτητα ο λόγος για τον οποίο ο Μωυσής είχε επιτρέψει το διαζύγιο ήταν η σκληροκαρδία των ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διέλυαν τον ιερό αυτό θεσμό (Ματθ. 19:8).
Το πνεύμα του Λόγου του Θεού ωστόσο, μέσα από την παρότρυνση του προφήτη να βλέπουμε το κείμενο της Γραφής στο σύνολό του, μας οδηγεί και σε άλλα τοπία. Πρώτον: στην Παλαιά Διαθήκη, που ο σύζυγος μπορούσε για οποιαδήποτε και οσοδήποτε ασήμαντη αιτία να διώξει τη σύζυγο, π.χ. ότι δεν του άρεσε. Στην περίπτωση αυτή το διαζύγιο που επέτρεψε ο Μωυσής (Δευτερ. 24: 1) ήταν μια «κατ’ οικονομία» ρύθμιση για προστασία της αδικημένης συζύγου αλλά και του λαού Ισραήλ στο σύνολό του αφού πλέον η γυναίκα αυτή ουδέποτε θα μπορούσε να ξαναπαντρευτεί και να τεκνοποιήσει όντας ήδη δεμένη κατά τρόπο αδιάλυτο με τον άντρα ο οποίος την έδιωξε.
Δεύτερον, στην Καινή Διαθήκη, όταν ο Ίδιος ο Ιησούς συνάντησε τη Σαμαρείτισσα που είχε συνάψει πέντε γάμους και ζούσε με τον έκτο της σύντροφο χωρίς να είναι παντρεμένη, παρατηρούμε ότι δεν επικαλέστηκε τα σχετικά εδάφια της Γραφής για να την κρίνει αλλά με μια απλή και μη επικριτική αναφορά στα πραγματικά περιστατικά την οδήγησε στη συνειδητοποίηση της αμαρτίας της και χρησιμοποίησε την ελεητική αυτή προσέγγιση για να την ελκύσει προς Αυτόν προσφέροντάς της (το ίδιο όπως και στους συγχωριανούς της) το νερό της Αιώνιας Ζωής (Ιωάν. 4:13-14), την Αλήθεια Του, τον Εαυτό Του. Το ίδιο συνέβη και με τη γυναίκα που είχε συλληφθεί επ’ αυτοφώρω στην πράξη της μοιχείας. Όταν ο Ιησούς έμεινε μόνος μαζί της, μετά που οι κατήγοροί της είχαν φύγει αφού δεν είχαν τι να απαντήσουν στον Χριστό που τους παρότρυνε να ρίξει ο αναμάρτητος την πρώτη πέτρα εναντίον της, Εκείνος της μίλησε ελεητικά και της είπε, «ύπαγε και εις το εξής μη αμάρτανε» (Ιωάν. 8:11).
Το πνεύμα του Λόγου του Θεού στο σύνολό του είναι η αγάπη. Η αγάπη είναι εκείνη που συνέχει τα Πρόσωπα του Τριαδικού Θεού μεταξύ τους. Προαιώνια. Από αγάπη προς τον άνθρωπο έστειλε ο Θεός τον Χριστό, μετά την Πτώση, να πληρώσει Εκείνος το τίμημα της αμαρτίας ώστε να λυτρωθεί και να σωθεί ο αμαρτωλός. Κατά Χάρη, ελεητικά. Από αυτή την ασύνορη αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο κινούμενος ανταποδίδει κι ο αμαρτωλός αγάπη στον Θεό και στο συνάνθρωπό του. Η διδασκαλία και νουθεσία προς τους αδελφούς για την οποία εκτενώς μιλάει ο Λόγος του Θεού στις Επιστολές γίνεται μέσα στο πλαίσιο αυτού ακριβώς του πνεύματος της αγάπης και όχι από τα οχυρά ενός νομικιστικού «εγώ». Όταν στην Παλαιά Διαθήκη είδαμε τον Ιησού του Ναυή, με εντολή του Θεού, να εξοντώνει τους λαούς της Χαναάν που ήταν ειδωλολάτρες, ο Θεός-τιμωρός ετοίμαζε το έδαφος της δικής Του Βασιλείας της Αγάπης και έπρεπε να καθαρίσει το τοπίο από τις κατάφωρες επί μέρους αμαρτιές. Όταν όμως έστειλε τον Χριστό να πάρει στους ώμους Του την αμαρτία του ανθρώπου επάνω στον Σταυρό, προκειμένου να σωθεί ο αμαρτωλός, τότε ήταν η αγάπη και το έλεός Του που ενήργησε όχι στις αμαρτίες στον πληθυντικό αριθμό αλλά στον πυρήνα της αμαρτίας στον ενικό την οποία εξόντωσε διά της αγάπης. «Δεν ανεγνώσατε; ... Δεν ανεγνώσατε;»... «Έλεον θέλω και ουχί θυσίαν». Η Χάρη και η Αγάπη συνεπώς είναι η μόνη οδός για μια βαθιά πνευματική ανάγνωση και κατανόηση του Λόγου του Θεού. n
* Όσοι επιθυμείτε να διαβάσετε κείμενα ή μεταφράσεις της Γιούλικας Κ. Masry μπορείτε να επισκεφτείτε το λινκ https://www.nikites.eu/category/gioulikakotsovolou/ ή τα σάιτ της ίδιας τόσο στο LinkedIn όσο και στο Academia.edu
