Από τότε που ήλθατε στο καράβι

Μερικές φορές συμβαίνει να έρχονται στη ζωή μας πράγματα λογικά ανεξήγητα και πέραν εκείνων που θεωρούνται συμπτώσεις, αν και είναι πολύ σημαντικά. Τη σημαντικότητά τους την αντιλαμβανόμαστε πολύ αργότερα και όχι πάντοτε, κακίζοντας τους εαυτούς μας για κάποια χαμένη ευκαιρία ή ευλογώντας την ώρα και τη στιγμή που την καταλάβαμε έγκαιρα και την αξιοποιήσαμε. Ένα απ’ αυτά τα συμβάντα είναι και κάτι που το θυμάμαι ακόμη, αλλά λόγω του κινδύνου της αυτοπροβολής, το διηγούμαι καμιά φορά σε πνευματικές και μόνο συντροφιές.

Η Ναυτιλιακή Εταιρεία στην οποία εργαζόμουνα με έστειλε σε κάποιο από τα πλέον μεγαλύτερα και νεότευκτα πλοία της ως πλοίαρχο. Ήταν συνήθειά μου από παλαιότερες εμπειρίες μου να ενημερώνομαι αυτοπροσώπως και όχι πληροφοριακά μόνο, για όλα εκείνα που αφορούσαν τόσο την ασφάλεια του πλοίου όσο και τις δευτερεύουσες ανάγκες γενικά. Έτσι

Από τον ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΔΑΔΑΟ και αυτήν τη φορά, την επομένη του απόπλου, πλέοντας πλέον στα νέτα ζήτησα από τον υποπλοίαρχο μια φόρμα και μαζί του άρχισα να

επισκέπτομαι όλους τους χώρους του πλοίου, κρατώντας πού και πού σημειώσεις. Είχε περάσει σχεδόν μια εβδομάδα και δεν θυμάμαι αν είχα κατεβεί στην τραπεζαρία, έστω και μια φορά, για φαγητό. Όλο το πλήρωμα μου ήταν άγνωστοι, διότι εκτός από την πρακτική ενημέρωση υπήρχαν και οι φάκελοι των οδηγιών των πλοιοκτητών και τα πλάνα του πλοίου, που είναι επίσης σημαντικότατα στην έγκαιρη ενημέρωση του πλοιάρχου.

Κάποιο πρωί ανέβηκα στη Γέφυρα για να πω στον υποπλοίαρχο κάτι σχετικό με την ενημέρωση εκείνης της ημέρας. Σε κάποια στιγμή λοιπόν και εντελώς εκτός αντικειμένου ο υποπλοίαρχος εμφανώς προβληματισμένος μου λέει: «Καπετάν Αλέκο, έχουμε μια απορία και το συζητάμε συνέχεια στην τραπεζαρία, διότι δεν ξέρουμε πώς να το εξηγήσουμε. Ο καπετάν Νίκος που αντικαταστήσατε ήταν πολύ καλός με όλους μας, ένας υπέροχος άνθρωπος. Τίποτα δεν μας έλειπε. Καλό και πλούσιο φαγητό είχαμε, όποιος ήθελε να δουλέψει υπερωριακά, ακόμη και σε διπλές υπερωρίες, ήταν ελεύθερος να δουλέψει. Εντούτοις όλο γκρίνια και φασαρίες ήμασταν, μέχρι και μαχαιρώματα είχαμε. Από τότε που πατήσατε το πόδι σας στο καράβι, άλλαξαν τα πάντα. Ηρέμησαν όλοι, κανένα παράπονο, καμιά φασαρία...»

Έλεγε και άλλα ο καπετάν Γιάννης. Ήταν ένας ευχάριστος τύπος που όλα τα έπαιρνε από τη θετική και την εύθυμη πλευρά κι έτσι δημιουργούσε μια οικεία ατμόσφαιρα.

Τα λόγια του με εξέπληξαν ευχάριστα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα καμιά επαφή με το πλήρωμα ούτε και είχα δώσει κάποια εντολή καλή ή κακή, ώστε να με χαρακτηρίσουν καλόν ή κακόν. Τα πάντα συνέχιζαν να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο και ρυθμό όπως με τον προηγούμενο πλοίαρχο.

Επί πλέον, λόγω της έντονης απασχόλησής μου με την ενημέρωσή μου, δεν είχα δώσει κανένα σημείο πνευματικής χριστιανικής μαρτυρίας. Εξάλλου όλο το πλήρωμα μού ήσαν άγνωστοι, εκτός από τους αξιωματικούς της Γέφυρας και τον καμαρότο που μου έφερνε το φαγητό και τον καφέ.

Αυτή η στιγμή ήταν η πρώτη ευκαιρία για να δοθεί η σπουδαιότερη μαρτυρία του συγκεκριμένου μπάρκου μου. «Καπετάν Γιάννη», του απάντησα έκπληκτος κι εγώ, ενώ δεν θα έπρεπε ίσως. «Πριν να έλθω εδώ και συγκεκριμένα την παραμονή που θα πέταγα, μια μικρή ομάδα πιστών χριστιανών ήλθαν στο σπίτι μου για να με κατευοδώσουν. Αυτοί, οι λίγοι, γονάτισαν και προσευχήθηκαν για μένα και για τους ανθρώπους που θα συναντήσω στο καράβι. Μεταξύ εκείνων που ζήτησαν από τον Θεό, όπως είναι οι καλές θάλασσες και η χαρούμενη επιστροφή μου, ήταν να βρω συνεργάσιμους και καλούς ανθρώπους στο καράβι. Λες ο Θεός να τους άκουσε;»

Ο καπετάν Γιάννης έμεινε σκεπτικός, πήρε ένα σοβαρό ύφος, όχι εκείνο που πάντα έπαιρνε. «Τι γνώμη έχεις, καπετάν Γιάννη, δεν σε άκουσα», τον ξαναρώτησα. «Αυτό είναι», μου είπε βαθιά συλλογισμένος σαν κάτι να σκεφτόταν. Τη συνέχεια την ξέρει ο Κύριος και οι άγγελοι του Ουρανού.

Εμείς δίνουμε απλά μια μαρτυρία σε όλες τις περιπτώσεις, ανάλογα με τις δυνατότητές μας. Το κύριο «επάγγελμά» μας είναι «χριστιανός» και το μπάρκο μας σίγουρα θα έχει και ξεμπαρκάρισμα, στο οποίο θα συναντήσουμε τους δικούς μας και τον Εργοδότη μας. Η εντολή Του ολο κάθαρη: «ΕΡΓΑΖΕΣΘΕ ΜΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΦΗΝ ΤΗΝ ΦΘΕΙΡΟΜΕΝΗΝ ΑΛΛΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΤΡΟΦΗΝ ΤΗΝ ΜΕΝΟΥΣΑΝ ΕΙΣ ΖΩΗΝ ΑΙΩΝΙΟΝ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΘΑ ΣΑΣ ΔΩΣΕΙ, ΔΙΟΤΙ ΤΟΥΤΟΝ ΕΣΦΡΑΓΙΣΕΝ Ο ΠΑΤΗΡ Ο ΘΕΟΣ» (Ιω. 6:27).

Σήμερα πρέπει πολύ να σκεφτώ για να θυμηθώ τα λιμάνια, τις θάλασσες και τα οικονομικά οφέλη εκείνου του μπάρκου. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα. Θυμάμαι όμως πολύ καλά την απλή εκείνη μαρτυρία. Αυτή είναι ουσιαστικά και η αμοιβή μου από εκείνο το μπάρκο. n