By Niam Mawornkanong
Organized by : Director : Curator & Chief Editor : Editor : Graphic Design : translate : Proofreader : Coordinator : Production :
Subhashok The Arts Centre Sithikaj Angsuvarnsiri Suphita Charoenwattanamongkhol Suphita Charoenwattanamongkhol Saruda Suansa-ard Sunida supantamart Suphita Charoenwattanamongkhol Suchada Klinchun Pattaraporn Engkananuwat Linjie Zhou Phansak Kaeosalapnil Boonyakorn Jaroenpol
As a painter who is fond of cats and have always been keeping them since childhood, painting them is a kind of therapy for the mind. It is a kind of happiness that is easy to get, getting to paint what you love. However, when it came into the context of “art”, it got me somewhat uptight. Especially in this age when a lot of people surrender themselves to be “servants of cats” and regard them as the “animal that thinks of dominating the world”. “You should paint pictures of cats. They’ll sell,” a lot of people told me that. I myself would like to see my works sold too because up to that time my merchandise had not sold well at all. Being an artist whose works did not sell felt cool at first, but after a while it started not to feel that way anymore because it would not make you get anything to eat. My personal life grew worse and worse, and during the same time I started to hear complaints at home. I got a cat at home, a very cute one (in my eyes), but it is not up to scratch in my mother’s eyes because it cannot catch mice, it is picky about food plus it relieves itself in the wrong places, and clumps of fur drift throughout the house, that is, it is good for nothing. With affection, I got a frivolous nickname “Maew Huay” (loser cat) to call it, with a tone that can be interpreted into words as “Though you’re a loser, I love you.” I having often called it so, the nickname turned into an epithet,a word that sticks in the head of the caller himself. I painted this series with a mixture of various feelings. Since the painter still had a great deal of emotionality, being unable to separate personal and professional life, if the pictures of these cats do not look so friendly, that is because the self of the painter was something like that as well. Niam Mawornkanong Artist
About The Artist
เกี่ยวกับศิลปิน
“ ในฐานะจิตรกรที่ชอบแมวและเลี้ยงแมวมาตั้งแต่เด็ก การได้วาดรูปแมวถือเป็นการบำ�บัดจิตใจอย่างหนึ่ง เป็นความสุขที่หาได้ง่ายๆ คือได้วาดสิ่งที่ตัวเองรัก แต่เมื่อมาอยู่ในบริบทของคำ�ว่า “ศิลปะ” ก็ทำ�เอารู้สึกเกร็งขึ้นมาเหมือนกัน โดยเฉพาะในยุคนี้....... ที่หลายคนปวารณาตัวเป็น “ทาสแมว” และยกแมวให้เป็น “สัตว์ที่คิดจะครองโลก” “วาดแมวสิ ขายได้” หลายคนบอกผมอย่างนี้ ผมเองก็อยากจะขายอยู่เหมือนกัน เพราะที่ผ่านมา........ สินค้าของตัวเองไม่เป็นที่นิยมเอาเสียเลย การเป็นจิตรกรที่ขายงานไม่ได้นั้น แรกๆ มันก็ดูเท่ดีอยู่หรอก แต่หลังๆ ชักเท่ไม่ออก เพราะมันไม่มีจะแหลก ชีวิตส่วนตัวเจริญลงทุกที พร้อมกับเริ่มได้ยินเสียงค่อนขอดจากคนที่บ้าน **** ที่บ้านผมมีแมวอยู่ตัวหนึ่ง เป็นแมวที่น่ารักมาก (ในสายตาของผม) แต่เป็นแมวที่ไม่ได้เรื่องในสายตาของแม่ ด้วยว่ามันจับหนูก็ไม่ได้ อาหารการกินก็ช่างเลือก แถมยังถ่ายไม่เป็นที่เป็นทาง กระจุกขนปลิวฟุ้งเต็มบ้านไปหมด เรียกว่าหาข้อดีไม่ได้เลย ด้วยความเอ็นดู ผมจึงเรียกมันเล่นๆ ว่า “แมวห่วย” ด้วยน้ำ�เสียงที่แปลเป็นคำ�พูดได้ว่า “ถึงจะห่วยแต่ฉันก็รักแกนะ” เรียกบ่อยๆ เข้าจนกลายเป็นฉายา กลายเป็นคำ�ที่ติดก้องอยู่ในหัวคนเรียกซะเอง **** งานชุดนี้ผมวาดขึ้นด้วยความรู้สึกหลายอย่างปนเปกันไป ด้วยว่าคนวาดยังมีความอ่อนไหวทางอารมณ์อยู่มาก ไม่สามารถแยกชีวิตส่วนตัวออกจากเรื่องงานได้ ฉะนั้นหากเห็นว่าภาพแมวเหล่านี้แลดูไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ นั่นเพราะตัวตนคนวาดก็เป็นอะไรคล้ายๆ อย่างนั้นเหมือนกัน..”
เนียม มะวรคนอง ศิลปิน
Curator’s Statement
....The artwork is the language of the artist.... So is it with Niam Mawornkanong And a presentation of a part of his life Through the works that look different from every time in the past. The inspiration began…. Through continually observing a “cat”, A small friend with whom the artist has close ties, To search for some answer from a life of a different species, But then an unexpected phenomenon quietly took shape With the artist being nearly off-guard. He discovered an important answer To the question that had long been stuck in his mind Along this creative journey. A small life that does not speak the same language as humans Turned into a bigtime language of art in the life of the artist. A little, fragile life, yet its power is felt by his mind Due to the tie of instinct that connects them. The exhibition title that will startle you as you hear it, “Loser Cat”, Is a mocking definition that refers to the artist and his cat. “Loser”, which refers to the speculation those close to him had about him. “Loser”, which rubbed against the heart, reminding him of persisting in doing what is dear to him. “Loser”, which refers to standing firm in the face of difference. “Loser”, which refers to the worth of imperfect life. If you see his works, The sensation full of warmth and encouragement May cause the meaning of the word “loser” To change forever. There is also something interesting full of unexpectedness about this artist. These works of excellent craftsmanship Are ready to render even more surprise As it is mentioned that this Thai artist Is a person medically identified as “colorblind”. His artworks are a marvelous byproduct From the struggle and strong courage of the artist, Who never gets disheartened and draws back from any obstacles at all.
Suphita Charoenwattanamongkhol (Curator)
บทภัณฑารักษ์
....งานศิลปะคือภาษาของศิลปิน... ศิลปิน เนียม มะวรคนอง ก็เช่นกัน กับการนำ�เสนอมุมหนึ่งในชีวิตผ่านผลงานที่แปลกตา กว่าทุกๆครั้งที่ผ่านมา เริ่มต้นแรงบันดาลใจ....จากการเฝ้าสังเกตการณ์ “ แมว “ เพื่อนตัวน้อยที่ศิลปินผูกพันใกล้ชิด เพื่อค้นหาคำ�ตอบบางอย่างจากชีวิตต่างสายพันธ์ แต่แล้วปรากฎการณ์ไม่คาดฝันกลับก่อตัวขึ้นเงียบๆโดยที่ศิลปินเองก็แทบไม่ทันได้ตั้งตัว เขาได้ค้นพบคำ�ตอบสำ�คัญที่ค้างคาใจตนเองมาอย่างยาวนานจากระหว่างทางการสร้างสรรค์ในครั้งนี้ ชีวิตเล็กๆที่ไม่ได้พูดภาษาเดียวกับมนุษย์ กลับกลายเป็นภาษาศิลปะครั้งใหญ่ในชีวิตศิลปิน ชีวิตน้อยๆบอบบางแต่ทว่ากลับมีพลานุภาพต่อจิตใจเพราะสายใยสัญชาตญาณที่เชื่อมโยงถึงกัน ชื่อนิทรรศการที่ฟังแล้วต้องสะดุ้ง “ แมวห่วย “ คือนิยามล้อเลียนที่เปรียบเปรยถึงตัวศิลปินและ แมวของเขา “ คำ�ว่าห่วย “ ที่หมายถึงข้อสงสัยที่คนใกล้ตัวมีให้ “ คำ�ว่าห่วย “ ที่เสียดสีสะกิดใจถึงการดันทุรังทำ�ในสิ่งที่รัก “ คำ�ว่าห่วย “ ที่หมายถึงการยืนหยัดท่ามกลางความต่าง “ คำ�ว่าห่วย “ ที่หมายถึงคุณค่าของชีวิตที่ไม่สมบูรณ์แบบ ถ้าคุณได้ชมผลงานของเขา.......สัมผัสที่เปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นและกำ�ลังใจ อาจจะทำ�ให้คำ�ว่า “ห่วย “ มีความหมายเปลี่ยนไปตลอดกาล ยังมีความน่าสนใจที่เต็มไปด้วยความคิดไม่ถึงจากศิลปินผู้นี้ ผลงานทักษะเยี่ยมที่เห็นพร้อมจะสร้างความประหลาดใจเพิ่มขึ้นอีก เมื่อจะเอ่ยว่า ศิลปินไทยผู้นี้ คือคนที่ทางการแพทย์ระบุว่า “ตาบอดสี “ งานศิลปะของเขาคือผลพลอยได้ที่มหัศจรรย์จากการต่อสู้และกำ�ลังใจที่เข้มแข็งของศิลปิน ที่ไม่เคยท้อถอยต่ออุปสรรคใดๆทั้งสิ้น
สุภิตา เจริญวัฒนมงคล (ภัณฑารักษ์)
ฟู่ / Blow 150 x 200 cm. Acrylic on canvas
ตาสีฟ้า / Blue eyes 170 x 200 cm. Acrylic on canvas
กัมโบ / Gumbo 160 x 200 cm. Acrylic on canvas Based on photograph by Wee3beasties
สองมือ / Two hands 100 x 140 cm. Acrylic on canvas
หน้าเปี้อน หมายเลข 3 / Dappled face No.3 150 x 150 cm. Acrylic on canvas
หน้าเปื้อน หมายเลข 4 / Dappled face No.4 160 x 150 cm. Acrylic on canvas
สองแต้ม / Two points 120 x 150 cm. Acrylic on canvas
หน้าเปี้อน หมายเลข 1 / Dappled face No.1 150 x 200 cm. Acrylic on canvas
หง่าวดำ� / Stray 180 x 200 cm. Acrylic on canvas Based on photograph by myri_bonnie
มือและเท้า / Paws 100 x 160 cm. Acrylic on canvas
ตากลม / Round eyes 140 x 170 cm. Acrylic on canvas
หน้าเปี้อน หมายเลข 2 / Dappled face No.2 150 x 170 cm. Acrylic on canvas
แสกขาว / White median line 130 x 170 cm. Acrylic on canvas Based on photograph by Montakan Ransibrahmanakul
หน้าเปื้อน หมายเลข 5 / Dappled face No.5 190 x 200 cm. Acrylic on canvas
สัตว์ประหลาด / Monster 100 x 120 cm. Acrylic on canvas
เนียม มะวรคนอง เกิด 26 สิงหาคม 2521 การศึกษา 2003 ศิลปศาสตรบัณฑิต (ปรัชญา) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ 1997-99 ศึกษาที่คณะวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ 1997 ประกาศนียบัตรวิชาชีพ วิทยาลัยช่างศิลป, กรุงเทพฯ นิทรรศการเดี่ยว 2014 2013 2010 2008
นิทรรศการ “Transuniverse” หอศิลป์ ศุภโชค ดิ อาร์ต เซ็นเตอร์ “ความตายมาเลียดวงจันทร์” หอศิลป์จามจุรี กรุงเทพฯ “ผีอากาศ” หอศิลป์จามจุรี กรุงเทพฯ “ฉันอยากไปอยู่ป่าดงดิบ” หอศิลป์จามจุรี กรุงเทพฯ
นิทรรศการกลุ่ม 2012 “Circus Terminal” แสงดีแกลเลอรี่, เชียงใหม่ 2010 “14th Asian Art Biennale Bangladesh” Bangladesh Shilpakala Academy, บังคลาเทศ “Jamjuree Art on the Move: Selected Exhibition” คริสตัลดีไซน์เซนเตอร์, กรุงเทพฯ 2009 “แมวม่วน ครั้งที่ ๒” แกลเลอรี่แมวใจดี เชียงใหม่ 2008 “แมวม่วน ครั้งที่ ๑” แกลเลอรี่แมวใจดี เชียงใหม่ “มหกรรมศิลปศึกษา-ช่างศิลป ๕๕ ปี” หอศิลป์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ, กรุงเทพฯ
Niam Mawornkanong Born 26th August, 1978 Education 2003 B.A. (Philosophy) from Chiang Mai University, Thailand. 1997-99 Studied at Faculty of Fine Arts, Chaing Mai University, Thailand. 1997 Graduated from College of Fine Arts, Bangkok, Thailand. Solo Exhibitions 2014 2013 2010 2008
“Transuniverse” Subhashok The Arts Centre “Lunar Animalia” Chamchuri Art Gallery, Bangkok. “Spirit, Air” Chamchuri Art Gallery, Bangkok. “I Wanna Lose Myself in a Jungle” Chamchuri Art Gallery, Bangkok.
Group Exhibitions 2012 “Circus Terminal” Sangdee Gallery, Chiang Mai. 2010 “14th Asian Art Biennale Bangladesh” Bangladesh Shilpakala Academy, Bangladesh. “Jamjuree Art on the Move: Selected Exhibition” Crystal Design Center, Bangkok. 2009 “Cat’s Party 2nd Art Exhibition” Meo Jai Dee Gallery, Chiang Mai. 2008 “Cat’s Party 1st Art Exhibition” Meo Jai Dee Gallery, Chiang Mai. “Visual Arts Festival, 55th Anniversary of The College of Fine Arts” The Queen’s Gallery, Bangkok.
Subhashok The Arts Centre 160/3 Soi Sukhumvit 33 (Daeng Udom) Sukhumvit Rd., Klong ton Nue, Wattana Bangkok 10110 Thailand Tel : (66) 2 258 5580 ext 401 Email : subhashok.manager@gmail.com Facebook/sacbangkok