COLUMN
Niet voortvertellen ‘Á ne pas manquer’, in elke Franse fiets- of wandelgids staat het tientallen keren. Als je op nog maar de helft van al die niet te missen suggesties ingaat zit je meer op kerkstoelen en kloostertuinmuurtjes dan op je fietszadel. Voor de 12deeeuwse Église Notre-Dame de l’Assomption in Geay zou ik eerst een stevig klimmetje moeten verteren, een paar honderd meter buiten de route. Het hoeft niet zonodig, het zoveelste romaanse kerkje in Saintongestijl. Maar mijn compagnon vindt dat het er wel nog bij kan. Dus, hopla ik ook naar boven. Die klim valt al bij al wel mee en als dit die fameuze ‘l’ Assomption’ (Hemelvaart) zou zijn dan wil ik er wel in geloven. Een wegwijzer ‘lavoir’, een bruidstoet stokrozen tegen een pokdalige witte gevel, een huisje verscholen achter druivelaars en rododendrons, uit een openstaand raam zingt Georges Brassens ‘Les amoureux des bancs publics’. Mijn weg omhoog is de goede keuze. Het kerkje op de top is een tekening met boogjes en lijntjes in alle tinten grijs, midden in een onscherp palet van blauw, wit en groen. Bestaat er een hogere dimensie van puurheid? En dit hemelse brokje wereld is bovendien van ons alleen. Niemand wil dit hier vandaag bezoeken. Al zeker niet de 277 inwoners van Geay. Die liggen op deze zondagse namiddag
met z’n allen vermoedelijk ofwel ergens aan het nabije strand, ofwel op hun canapé te bekomen van het uit de hand gelopen aperitief. Mijn gedachten schieten terug naar twee jaar eerder. In Palermo zou ik in het laatste niet-coronajaar de 12de-eeuwse hofkapel in het Palazzo dei Normanni bezoeken. Ik diende wel eerst drie kwartier in de rij te staan omdat enkele dubbeldekbussen hun lading pal voor de ingang hadden gelost, net voor mijn aankomst. Eens binnen heb ik één kwartier ‘genoten’ van de mozaïeken met bijbelse taferelen, ook van de Hemelvaart dus. Langer was niet vol te houden. Want oh wee, als dit bezoek samen met al die andere haringen in een ton een voorafname is op onze laatste eeuwige reis. Dat bedenk ik dus terwijl ik op een kerkbank zit, in dat kerkje in Geay, alleen, in de stilte en geen mozaïeken te bewonderen. Maar zonder beeld of klank vertellen de eenvoudige muren en gewelven echte verhalen. Die van geluk, verwachting en troost, ergens tussen geboorte, huwelijk en afscheid. Beste lezer, vertel mijn ontdekking in Geay vooral niet voort! Je moet onderweg met de fiets of te voet van je route afwijken om dit kerkje te vinden! Maar als daar over korte tijd dichte drommen ‘genieters’ worden gesignaleerd, dan kan het niet anders dan dat lezers van dit blad hun mond hebben voorbijgepraat. Doe dat de andere lezers van dit blad niet aan! Johan Lauwerier
