انجيل عيسي مسيح

Page 1


‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺘﯽ‬ ‫ﻣﺘﯽ ‪١‬‬ ‫ﺷﺠﺮﻩﻧﺎﻣﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬ﺷﺠﺮﻩﻧﺎﻣﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ داوود‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ‪:‬‬ ‫‪٢‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﺪر اﺳﺤﺎق‪ ،‬اﺳﺤﺎق ﭘﺪر ﻳﻌﻘﻮب و‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺪر ﻳﻬﻮدا و ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻳﻬﻮدا ﭘﺪر ﻓﺎرِص و زارَح ﺑﻮد‬ ‫و ﻣﺎدرﺷﺎن ﺗﺎﻣﺎر ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺣﺼْﺮون ﭘﺪر رام‪،‬‬ ‫ﺣﺼْﺮون و ِ‬ ‫ﻓﺎرِص ﭘﺪر ِ‬ ‫‪۴‬رام ﭘﺪر ﻋَﻤﻴﻨﺎداب‪ ،‬ﻋَﻤﻴﻨﺎداب ﭘﺪر َﻧﺤْﺸﻮن و‬ ‫َﻧﺤْﺸﻮن ﭘﺪر ﺳَﻠﻤﻮن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺳَﻠﻤﻮن ﭘﺪر ﺑﻮﻋَﺰ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎدر ﺑﻮﻋَﺰ راﺣﺎب ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻮﻋَﺰ ﭘﺪر ﻋﻮﺑﻴﺪ ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻋﻮﺑﻴﺪ روت ﻧﺎم داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻮﺑﻴﺪ ﭘﺪر ﻳِﺴﺎﯼ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۶‬ﻳِﺴﺎﯼ ﭘﺪر داوود ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪،‬‬ ‫و داوود ﭘﺪر ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻣﺎدر ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﻴﺸﺘﺮ زن اورﻳﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺳﻠﻴﻤﺎن ﭘﺪر ِرﺣُﺒﻌﺎم‪ ،‬و ِرﺣُﺒﻌﺎم ﭘﺪر اَﺑﻴّﺎ‪ ،‬و اَﺑﻴّﺎ ﭘﺪر ﺁﺳﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺁﺳﺎ ﭘﺪر ﻳِﻬﻮﺷﺎﻓﺎط‪،‬‬ ‫ﻳِﻬﻮﺷﺎﻓﺎط ﭘﺪر ﻳﻮرام‪ ،‬و ﻳﻮرام ﭘﺪر ﻋُﺰﻳﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺣﺰِﻗﻴﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٩‬ﻋُﺰﻳﺎ ﭘﺪر ﻳﻮﺗﺎم‪ ،‬ﻳﻮﺗﺎم ﭘﺪر ﺁﺣﺎز‪ ،‬و ﺁﺣﺎز ﭘﺪر ِ‬


‫ﺣﺰِﻗﻴﺎ ﭘﺪر َﻣﻨَﺴﯽ‪َ ،‬ﻣﻨَﺴﯽ ﭘﺪر ﺁﻣﻮن‪ ،‬و ﺁﻣﻮن ﭘﺪر ﻳﻮﺷﻴﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪ِ ١٠‬‬ ‫‪١١‬ﻳﻮﺷﻴﺎ ﭘﺪر ِﻳﮑُﻨﻴﺎ و ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ زﻣﺎن ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﺑﺎﺑِﻞ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ از ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﺑﺎﺑِﻞ‪:‬‬ ‫ﺷ َﺌﻠْﺘﯽﺋﻴﻞ ﭘﺪر زِروﺑﺎﺑِﻞ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺷ َﺌﻠْﺘﯽﺋﻴﻞ و ِ‬ ‫ِﻳﮑُﻨﻴﺎ ﭘﺪر ِ‬ ‫‪١٣‬زِروﺑﺎﺑِﻞ ﭘﺪر اَﺑﻴﻬﻮد‪ ،‬اَﺑﻴﻬﻮد ﭘﺪر اﻳﻠﻴﺎﻗﻴﻢ‪،‬‬ ‫و اﻳﻠﻴﺎﻗﻴﻢ ﭘﺪر ﻋﺎزور ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﻋﺎزور ﭘﺪر ﺻﺎدوق‪ ،‬ﺻﺎدوق ﭘﺪر ﻳﺎﮐﻴﻢ‪،‬‬ ‫و ﻳﺎﮐﻴﻢ ﭘﺪر اِﻟﻴﻬﻮد ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬اِﻟﻴﻬﻮد ﭘﺪر اﻳﻠﻌﺎزَر‪ ،‬اﻳﻠﻌﺎزَر ﭘﺪر ﻣَﺘﺎن‪،‬‬ ‫و ﻣَﺘﺎن ﭘﺪر ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺪر ﻳﻮﺳﻒ هﻤﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﻠﻘّﺐ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ از او ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮار‪ ،‬از اﺑﺮاهﻴﻢ ﺗﺎ داوود ﺑﺮ روﯼ هﻢ ﭼﻬﺎردﻩ ﻧﺴﻞ و از داوود ﺗﺎ زﻣﺎن‬ ‫ﺗﺒﻌﻴﺪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﺑﺎﺑِﻞ‪ ،‬ﭼﻬﺎردﻩ ﻧﺴﻞ‪ ،‬و از زﻣﺎن ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻬﺎردﻩ ﻧﺴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻴﻼد ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١٨‬ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ روﯼ داد‪ :‬ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎدر ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺰد ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ هﻢ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﻳﻢ از روحاﻟﻘﺪس ﺁﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ‪١٩ .‬از ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻮهﺮش ﻳﻮﺳﻒ ﻣﺮدﯼ ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮﻳﻢ رﺳﻮا ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯽهﻴﺎهﻮ از او ﺟﺪا ﺷﻮد‪٢٠ .‬اﻣّﺎ هﻤﺎن زﻣﺎن ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﺼﻤﻴﻢ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ در‬ ‫ﺧﻮاب ﺑﺮ او ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬ﭘﺴﺮ داوود‪ ،‬از ﮔﺮﻓﺘﻦ زن ﺧﻮد ﻣﺮﻳﻢ‬ ‫ﻣﺘﺮس‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﭽﻪ در ﺑﻄﻦ وﯼ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬از روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪٢١ .‬او ﭘﺴﺮﯼ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺁورد ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ او را ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻨﺎﻣﯽ‪ ،‬زﻳﺮا او ﻗﻮم ﺧﻮد را از ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن ﻧﺠﺎت‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪٢٢ «.‬اﻳﻦهﻤﻪ رخ داد ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﺒﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﭘﻴﻮﻧﺪد ﮐﻪ‪:‬‬ ‫‪»٢٣‬ﺑﺎﮐﺮﻩاﯼ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺁورد‬


‫و او را ﻋِﻤﺎﻧﻮﺋﻴﻞ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪«،‬‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ »ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ« اﺳﺖ‪٢۴ .‬ﭼﻮن ﻳﻮﺳﻒ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﺎن دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺠﺎم داد و زن ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺖ‪٢۵ .‬اﻣّﺎ ﺑﺎ او هﻤﺒﺴﺘﺮ ﻧﺸﺪ‬ ‫ﺗﺎ او ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁورد؛ و ﻳﻮﺳﻒ او را ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢‬‬ ‫دﻳﺪار ﻣُﻐﺎن‬ ‫ﺤ ِﻢ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪،‬‬ ‫ﺲ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬در ﺑﻴﺖِﻟ ِ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ در دوران ﺳﻠﻄﻨﺖ هﻴﺮودﻳ ِ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻣُﻎ از ﻣﺸﺮق زﻣﻴﻦ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪٢‬و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺁن ﻣﻮﻟﻮد ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﻳﻬﻮد اﺳﺖ؟ زﻳﺮا ﺳﺘﺎرۀ او را در ﻣﺸﺮق دﻳﺪﻩاﻳﻢ و ﺑﺮاﯼ ﺳﺠﺪۀ او ﺁﻣﺪﻩاﻳﻢ‪٣ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ‬ ‫ﺲ ﭘﺎدﺷﺎﻩ رﺳﻴﺪ‪ ،‬او و ﺗﻤﺎﻣﯽ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎ وﯼ ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش هﻴﺮودﻳ ِ‬ ‫ﻦ ﻗﻮم را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪۴‬هﻴﺮودﻳﺲ هﻤﮥ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳ ِ‬ ‫ﺤ ِﻢ ﻳﻬﻮدﻳﻪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﺒﯽ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﮐﺠﺎ ﺑﺎﻳﺪ زادﻩ ﺷﻮد؟« ‪۵‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬در ﺑﻴﺖِﻟ ِ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫‪”»۶‬اﯼ ﺑﻴﺖِﻟﺤِﻢ ﮐﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮداﻳﯽ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن ﻳﻬﻮدا ﺑﻪهﻴﭻروﯼ ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﻧﻴﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا از ﺗﻮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﯽ ﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‬ ‫ﮐﻪ ﻗﻮم ﻣﻦ‪ ،‬اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬را ﺷﺒﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد‪«“.‬‬ ‫ﻖ ﻇﻬﻮر ﺳﺘﺎرﻩ را‬ ‫ن دﻗﻴ ِ‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ هﻴﺮودﻳﺲ ﻣُﻐﺎن را در ﻧﻬﺎن ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و زﻣﺎ ِ‬ ‫از اﻳﺸﺎن ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪ‪٨ .‬ﺳﭙﺲ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺑﻴﺖِﻟﺤِﻢ رواﻧﻪ ﮐﺮد و ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و‬ ‫درﺑﺎرۀ ﺁن ﮐﻮدﮎ ﺑﺪﻗّﺖ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﭼﻮن او را ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎزﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﻣﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺳﺠﺪﻩاش ﮐﻨﻢ‪٩ «.‬ﻣُﻐﺎن ﭘﺲ از ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﺘﺎرﻩاﯼ ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﺸﺮق دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻮدﮎ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺎد‪١٠ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﺎ دﻳﺪن ﺳﺘﺎرﻩ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎد ﺷﺪﻧﺪ‪١١ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮐﻮدﮎ‬ ‫را ﺑﺎ ﻣﺎدرش ﻣﺮﻳﻢ دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬روﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬ﺁن ﮐﻮدﮎ را ﺳﺠﺪﻩ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪهﺎﯼ ﺧﻮد را ﮔﺸﻮدﻧﺪ و هﺪﻳﻪهﺎﻳﯽ از ﻃﻼ و ﮐﻨﺪر و ﻣُﺮ ﺑﻪ وﯼ ﭘﻴﺸﮑﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬و ﭼﻮن در ﺧﻮاب هﺸﺪار ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺰد هﻴﺮودﻳﺲ ﺑﺎزﻧﮕﺮدﻧﺪ‪ ،‬از راهﯽ دﻳﮕﺮ رهﺴﭙﺎر‬ ‫دﻳﺎر ﺧﻮد ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮار ﺑﻪ ﻣﺼﺮ‬ ‫‪١٣‬ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ ﻣُﻐﺎن‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺧﻮاب ﺑﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬ﮐﻮدﮎ و ﻣﺎدرش را ﺑﺮﮔﻴﺮ و ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﮕﺮﻳﺰ و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺒﺮ‬


‫دهﻢ‪ ،‬زﻳﺮا هﻴﺮودﻳﺲ در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﮐﻮدﮎ اﺳﺖ ﺗﺎ او را ﺑﮑﺸﺪ‪١۴ «.‬ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺷﺒﺎﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮدﮎ و ﻣﺎدرش را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و رهﺴﭙﺎر ﻣﺼﺮ ﺷﺪ‪١۵ ،‬و ﺗﺎ زﻣﺎن ﻣﺮگ‬ ‫هﻴﺮودﻳﺲ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﺒﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ‬ ‫»ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را از ﻣﺼﺮ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪم‪«.‬‬ ‫‪١۶‬ﭼﻮن هﻴﺮودﻳﺲ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ُﻣﻐﺎن ﻓﺮﻳﺒﺶ دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ‬ ‫در ﺑﻴﺖِﻟﺤِﻢ و اﻃﺮاف ﺁن هﻤﮥ ﭘﺴﺮان دو ﺳﺎﻟﻪ و ﮐﻤﺘﺮ را‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣُﻐﺎن‬ ‫ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﮑﺸﻨﺪ‪١٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ِارِﻣﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫‪»١٨‬ﺻﺪاﻳﯽ از راﻣﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﺪ‪،‬‬ ‫ﺻﺪاﯼ ﺷﻴﻮن و زارﯼ و ﻣﺎﺗﻤﯽ ﻋﻈﻴﻢ‪.‬‬ ‫راﺣﻴﻞ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻣﯽﮔﺮﻳﺪ‬ ‫و ﺗﺴﻠﯽ ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮﻩ‬ ‫‪١٩‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ هﻴﺮودﻳﺲ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﻣﺼﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻳﻮﺳﻒ ﺁﻣﺪ ‪٢٠‬و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬ﮐﻮدﮎ و ﻣﺎدرش را ﺑﺮﮔﻴﺮ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎزﮔﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﮐﻮدﮎ را داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻩاﻧﺪ‪٢١ «.‬ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮدﮎ و ﻣﺎدرش را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪٢٢ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﺁرﺧِﻼﺋﻮس ﺑﻪﺟﺎﯼ ﭘﺪرش‬ ‫هﻴﺮودﻳﺲ در ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺣﮑﻢ ﻣﯽراﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮود‪ ،‬و ﭼﻮن در ﺧﻮاب هﺸﺪار ﻳﺎﻓﺖ‪،‬‬ ‫روﺑﻪﺳﻮﯼ ﻧﻮاﺣﯽ ﺟﻠﻴﻞ ﻧﻬﺎد ‪٢٣‬و در ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﺎﺻﺮﻩ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ‪،‬‬ ‫ﮐﻼم اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ »ﻧﺎﺻﺮﯼ« ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٣‬‬ ‫ﻳﺤﻴﯽ‪ ،‬هﻤﻮارﮐﻨﻨﺪۀ راﻩ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬در ﺁن روزهﺎ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ ﻇﻬﻮر ﮐﺮد‪ .‬او در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد‬ ‫و ‪٢‬ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻴﺪ زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ!« ‪٣‬ﻳﺤﻴﯽ هﻤﺎن اﺳﺖ‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ درﺑﺎرﻩاش ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﮐﻪ ِا َ‬ ‫»ﻧﺪاﯼ ﺁن ﮐﻪ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﯽﺁورد‪:‬‬ ‫”راﻩ را ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻴﺪ!‬


‫ﻣﺴﻴﺮ او را هﻤﻮار ﺳﺎزﻳﺪ!“«‬ ‫‪۴‬ﻳﺤﻴﯽ ﺟﺎﻣﻪ از ﭘﺸﻢ ﺷﺘﺮ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﯼ ﭼﺮﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﮐﻤﺮ ﻣﯽﺑﺴﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﺧﻮراﮐﺶ ﻣﻠﺦ و ﻋﺴﻞ ﺻﺤﺮاﻳﯽ ﺑﻮد‪۵ .‬ﻣﺮدم از اورﺷﻠﻴﻢ و ﺳﺮاﺳﺮ ﻳﻬﻮدﻳﻪ و از ﺗﻤﺎﻣﯽ‬ ‫ﻧﻮاﺣﯽ اﻃﺮاف رود اردن ﻧﺰد او ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ ‪۶‬و ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدﻩ‪ ،‬در رود‬ ‫اردن از دﺳﺖ او ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ او ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫‪٧‬اﻣّﺎ ﻳﺤﻴﯽ ﭼﻮن ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و َ‬ ‫ﻣﯽداد ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ اﻓﻌﯽزادﮔﺎن! ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ هﺸﺪار داد ﮐﻪ از‬ ‫ﻏﻀﺒﯽ ﮐﻪ در ﭘﻴﺶ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ؟ ‪٨‬ﭘﺲ ﺛﻤﺮﯼ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻴﺎورﻳﺪ ‪٩‬و ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ‪” ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ اﺳﺖ‪ “.‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ از اﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد‪١٠ .‬هﻢاﮐﻨﻮن ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺮ رﻳﺸﮥ درﺧﺘﺎن ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫هﺮ درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﻮۀ ﺧﻮب ﻧﺪهﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻳﺪﻩ و در ﺁﺗﺶ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»١١‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮاﯼ ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁب ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽدهﻢ؛ اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ‬ ‫از ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﭘﻴﺶ ﺁوردن ﮐﻔﺸﻬﺎﻳﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬او ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس و‬ ‫ﺁﺗﺶ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮاهﺪ داد‪١٢ .‬او ﮐﺞﺑﻴﻞ ﺧﻮد را در دﺳﺖ دارد و ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺧﻮد را ﭘﺎﮎ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﮔﻨﺪم ﺧﻮﻳﺶ را در اﻧﺒﺎر ذﺧﻴﺮﻩ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﮐﺎﻩ را ﺑﺎ ﺁﺗﺸﯽ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺳﻮزاﻧﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ از ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻪ رود اردن ﺁﻣﺪ ﺗﺎ از دﺳﺖ ﻳﺤﻴﯽ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﻴﺮد‪١۴ .‬وﻟﯽ‬ ‫ﻳﺤﻴﯽ ﮐﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ او را از اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺎزدارد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﺗﻮ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮم‪،‬‬ ‫و ﺣﺎل ﺗﻮ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﯽ؟« ‪١۵‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬار اﮐﻨﻮن ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻮد‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را ﺑﻪﮐﻤﺎل ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﻢ‪ «.‬ﭘﺲ ﻳﺤﻴﯽ رﺿﺎﻳﺖ داد‪١۶ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺑﯽدرﻧﮓ از ﺁب ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ .‬هﻤﺎندم ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ و او روح ﺧﺪا را‬ ‫دﻳﺪ ﮐﻪ هﻤﭽﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﺑﺮ وﯼ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪١٧ .‬ﺳﭙﺲ ﻧﺪاﻳﯽ از ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫دررﺳﻴﺪ ﮐﻪ »اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﮐﻪ از او ﺧﺸﻨﻮدم‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪۴‬‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﻮﺗﮥ ﺁزﻣﺎﻳﺶ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ روح‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن هﺪاﻳﺖ ﮐﺮد ﺗﺎ اﺑﻠﻴﺲ وﺳﻮﺳﻪاش ﮐﻨﺪ‪٢ .‬او ﭼﻬﻞ‬ ‫ﺷﺒﺎﻧﻪروز را در روزﻩ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮد و ﭘﺲ از ﺁن ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ‪٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ وﺳﻮﺳﻪﮔﺮ ﻧﺰدش ﺁﻣﺪ‬ ‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﻧﺎن ﺷﻮﻧﺪ!« ‪۴‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫» ”اﻧﺴﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺎن زﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬


‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ هﺮ ﮐﻼﻣﯽ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از دهﺎن ﺧﺪا ﺻﺎدر ﺷﻮد‪«“.‬‬ ‫‪۵‬ﺳﭙﺲ اﺑﻠﻴﺲ او را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪّس ﺑﺮد و ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻣﻌﺒﺪ ﻗﺮار داد ‪۶‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪزﻳﺮ اﻓﮑﻦ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫» ”درﺑﺎرۀ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮد ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ داد‬ ‫و ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ را ﺑﺮ دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﭘﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮﺧﻮرَد‪«“.‬‬ ‫‪٧‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ‪،‬‬ ‫» ”ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﻣﻴﺎزﻣﺎ‪«“.‬‬ ‫‪٨‬دﻳﮕﺮﺑﺎر اﺑﻠﻴﺲ او را ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮهﯽ ﺑﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮد و هﻤﮥ ﺣﮑﻮﻣﺘﻬﺎﯼ ﺟﻬﺎن را ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺷﮑﻮﻩ و ﺟﻼﻟﺸﺎن ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن داد ‪٩‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ در ﺑﺮاﺑﺮم ﺑﻪ ﺧﺎﮎ اﻓﺘﯽ و‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺸﻢ ﮐﻨﯽ‪ ،‬اﻳﻦهﻤﻪ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪١٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬دور ﺷﻮ اﯼ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن! زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫» ”ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﭙﺮﺳﺖ‬ ‫و ﺗﻨﻬﺎ او را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻦ‪«“.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﺑﻠﻴﺲ او را رهﺎ ﮐﺮد و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻏﺎز ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻠﻴﻞ‬ ‫‪١٢‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪١٣ .‬ﺳﭙﺲ ﻧﺎﺻﺮﻩ‬ ‫را ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم رﻓﺖ و در ﺁﻧﺠﺎ اﻗﺎﻣﺖ ﮔﺰﻳﺪ‪َ .‬ﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم در ﮐﻨﺎر درﻳﺎﭼﮥ‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﺑﻪﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﺟﻠﻴﻞ و در ﻧﻮاﺣﯽ زِﺑﻮﻟﻮن و َﻧﻔْﺘﺎﻟﯽ واﻗﻊ ﺑﻮد‪١۴ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﮐﻼم ِا َ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫‪»١۵‬دﻳﺎر زِﺑﻮﻟﻮن و َﻧﻔْﺘﺎﻟﯽ‪،‬‬ ‫در ﮐﻨﺎر درﻳﺎ‪ ،‬ﻓﺮاﺳﻮﯼ اردن‪،‬‬ ‫ﺟﻠﻴﻞ اﺟﻨﺒﻴﺎن؛‬ ‫‪١۶‬ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻮرﯼ ﻋﻈﻴﻢ دﻳﺪﻧﺪ‪،‬‬


‫و ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در دﻳﺎر ﺳﺎﻳﮥ ﻣﺮگ ﻣﯽزﻳﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫روﺷﻨﺎﻳﯽ درﺧﺸﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٧‬از ﺁن زﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﮥ اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ‪» :‬ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ!«‬

‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١٨‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ در ﮐﻨﺎر درﻳﺎﭼﮥ ﺟﻠﻴﻞ راﻩ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬دو ﺑﺮادر را دﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎﯼ‬ ‫ﺷَﻤﻌﻮن‪ ،‬ﻣﻠﻘّﺐ ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس‪ ،‬و ﺁﻧﺪرﻳﺎس‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮر ﺑﻪ درﻳﺎ ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺎهﻴﮕﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺻﻴﺎد ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪٢٠ «.‬ﺁﻧﺎن‬ ‫ﺑﯽدرﻧﮓ ﺗﻮرهﺎﯼ ﺧﻮد را واﻧﻬﺎدﻧﺪ و در ﭘﯽ او ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ‪٢١ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد‪،‬‬ ‫دو ﺑﺮادر دﻳﮕﺮ ﻳﻌﻨﯽ ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ ِزﺑِﺪﯼ و ﺑﺮادرش ﻳﻮﺣﻨﺎ را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﺎن ِزﺑِﺪﯼ در‬ ‫ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻮرهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺁﻣﺎدﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن را ﻧﻴﺰ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ؛ ‪٢٢‬اﻳﺸﺎن ﺑﯽدرﻧﮓ‬ ‫ﻗﺎﻳﻖ و ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ و از ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﺑﻴﻤﺎران‬ ‫‪٢٣‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﯽﮔﺸﺖ و در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‬ ‫و ﻣﮋدۀ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد و هﺮ درد و ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﻣﺮدم را ﺷﻔﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭘﺲ ﺁوازﻩاش در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺳﻮرﻳﻪ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﻣﺮدم هﻤﮥ ﺑﻴﻤﺎران را ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﻮاع اﻣﺮاض‬ ‫و دردهﺎ دﭼﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ دﻳﻮزدﮔﺎن و ﻣﺼﺮوﻋﺎن و ﻣﻔﻠﻮﺟﺎن را ﻧﺰدش ﻣﯽﺁوردﻧﺪ و‬ ‫ﺁﻧﺎن را ﺷﻔﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ‪٢۵ .‬ﭘﺲ ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎﻳﯽ ﺑﺰرگ از ﺟﻠﻴﻞ و دِﮐﺎﭘﻮﻟﻴﺲ‪ ،‬اورﺷﻠﻴﻢ و‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﻓﺮاﺳﻮﯼ اردن در ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪۵‬‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮﻩ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮهﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪ و ﺑﻨﺸﺴﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﺰد‬ ‫او ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪٢‬و او ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻧﺸﺎن ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ن در روح‪،‬‬ ‫‪»٣‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﻓﻘﻴﺮا ِ‬ ‫زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن از ﺁن اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﻣﺎﺗﻤﻴﺎن‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﺗﺴﻠﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬


‫‪۵‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﻧﺮمﺧﻮﻳﺎن‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺁﻧﺎن زﻣﻴﻦ را ﺑﻪﻣﻴﺮاث ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن و ﺗﺸﻨﮕﺎن ﻋﺪاﻟﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﺳﻴﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل رﺣﻴﻤﺎن‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺑﺮ ﺁﻧﺎن رﺣﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﭘﺎﮐﺪﻻن‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﺧﺪا را ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺻﻠﺢﺟﻮﻳﺎن‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در راﻩ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺁزار ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ن اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن از ﺁ ِ‬ ‫‪»١١‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را دﺷﻨﺎم دهﻨﺪ و ﺁزار‬ ‫رﺳﺎﻧﻨﺪ و هﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﺪﯼ ﺑﻪدروغ ﻋﻠﻴﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪١٢ .‬ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﺪ زﻳﺮا‬ ‫ﭘﺎداﺷﺘﺎن در ﺁﺳﻤﺎن ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮاﮐﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﯽ را ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺁزار رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻮر و ﻧﻤﮏ‬ ‫‪»١٣‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﮏ ﺟﻬﺎﻧﻴﺪ‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻧﻤﮏ ﺧﺎﺻﻴﺘﺶ را از دﺳﺖ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان‬ ‫ل‬ ‫ﺁن را ﺑﺎز ﻧﻤﮑﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ؟ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ ﺟﺰ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد و ﭘﺎﻳﻤﺎ ِ‬ ‫ﻣﺮدم ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪»١۴‬ﺷﻤﺎ ﻧﻮر ﺟﻬﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮﯼ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮهﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺘﻮان ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬هﻴﭻﮐﺲ ﭼﺮاغ را ﻧﻤﯽاﻓﺮوزد ﺗﺎ ﺁن را زﻳﺮ ﮐﺎﺳﻪاﯼ ﺑﻨﻬﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁن را ﺑﺮ ﭼﺮاﻏﺪان‬ ‫ﻣﯽﮔﺬارد ﺗﺎ ﻧﻮرش ﺑﺮ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺘﺎﺑﺪ‪١۶ .‬ﭘﺲ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﻧﻮر ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻣﺮدم‬ ‫ﺑﺘﺎﺑﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴﮑﺘﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﭘﺪر ﺷﻤﺎ را ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺗﺤﻘﻖ ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ‬


‫‪»١٧‬ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺗﻮرات و ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﻧﺴﺦ ﮐﻨﻢ؛ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام ﺗﺎ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺴﺦ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺗﺤﻘﻘﺸﺎن ﺑﺨﺸﻢ‪١٨ .‬زﻳﺮا ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫و زﻣﻴﻦ از ﻣﻴﺎن ﻧﺮود‪ ،‬ﻧﻘﻄﻪ ﻳﺎ هﻤﺰﻩاﯼ از ﺗﻮرات هﺮﮔﺰ از ﻣﻴﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ رﻓﺖ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ﻦ اﻳﻦ اﺣﮑﺎم را ﺑﺸﮑﻨﺪ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‬ ‫هﻤﻪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺪ‪١٩ .‬ﭘﺲ هﺮﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳ ِ‬ ‫ﯽ ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺑﻪﺷﻤﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ ،‬در ﭘﺎدﺷﺎه ِ‬ ‫ﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺰرگ ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬ ‫اﺣﮑﺎم را اﺟﺮا ﮐﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ ،‬او در ﭘﺎدﺷﺎه ِ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢٠ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺗﺮ از ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و‬ ‫ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن راﻩ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺸﻢ‬ ‫‪»٢١‬ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪” ،‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪ ،‬و هﺮﮐﻪ ﻗﺘﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺰاوار‬ ‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٢٢ “.‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺧﺸﻢ ﮔﻴﺮد‪،‬‬ ‫ﺳﺰاوار ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ اﺳﺖ؛ و هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ”راﻗﺎ“ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺰاوار ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر‬ ‫ﺷﻮراﺳﺖ؛ و هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد اﺣﻤﻖ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺰاوار ﺁﺗﺶ ﺟﻬﻨﻢ ُﺑﻮَد‪٢٣ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ‬ ‫هﻨﮕﺎم ﺗﻘﺪﻳﻢ هﺪﻳﻪات ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ‪ ،‬ﺑﻪﻳﺎد ﺁوردﯼ ﮐﻪ ﺑﺮادرت از ﺗﻮ ﺷﮑﺎﻳﺘﯽ دارد‪٢۴ ،‬هﺪﻳﻪات‬ ‫را ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ واﮔﺬار و ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮو و ﺑﺎ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻦ و ﺳﭙﺲ ﺑﻴﺎ و هﺪﻳﻪات را‬ ‫ﯽ ﺧﻮد ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬ﺗﺎ هﻨﻮز ﺑﺎ وﯼ در راﻩ هﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻧﻤﺎ‪٢۵ .‬ﺑﺎ ﺷﺎﮐ ِ‬ ‫ﺻﻠﺢ ﮐﻦ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﺳﭙﺎرد و ﻗﺎﺿﯽ ﺗﻮ را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﻧﮕﻬﺒﺎن دهﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪان‬ ‫ﺑﻴﻔﺘﯽ‪٢۶ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﺎهﯽ ﺁﺧﺮ را ﻧﭙﺮدازﯼ‪ ،‬از زﻧﺪان ﺑﻪدرﻧﺨﻮاهﯽ‬ ‫ﺁﻣﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﻮت‬ ‫‪»٢٧‬ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪” ،‬زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪٢٨ “.‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻬﻮت‬ ‫ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬هﻤﺎندم در دل ﺧﻮد ﺑﺎ او زﻧﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪٢٩ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﭼﺸﻢ راﺳﺘﺖ ﺗﻮ را‬ ‫ﻣﯽﻟﻐﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪدرﺁر و دور اﻓﮑﻦ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻮ را ﺑﻬﺘﺮ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻀﻮﯼ از‬ ‫اﻋﻀﺎﻳﺖ ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدد ﺗﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺖ ﺑﻪ دوزخ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﻮد‪٣٠ .‬و اﮔﺮ دﺳﺖ راﺳﺘﺖ‬ ‫ﺗﻮ را ﻣﯽﻟﻐﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻗﻄﻊ ﮐﻦ و دوراﻓﮑﻦ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻮ را ﺑﻬﺘﺮ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻀﻮﯼ از‬ ‫اﻋﻀﺎﻳﺖ ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدد ﺗﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﻧﺖ ﺑﻪ دوزخ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻃﻼق‬ ‫‪»٣١‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ”هﺮﮐﻪ زن ﺧﻮد را ﻃﻼق دهﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ او ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﻪاﯼ‬ ‫ﺑﺪهﺪ‪٣٢ “.‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮐﻪ زن ﺧﻮد را ﺟﺰ ﺑﻪﻋﻠﺖ ﺧﻴﺎﻧﺖ در زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ‬ ‫ﻃﻼق دهﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ زﻧﺎﮐﺎر ﺷﺪن او ﻣﯽﮔﺮدد؛ و هﺮﮐﻪ زن ﻃﻼق دادﻩ ﺷﺪﻩ را ﺑﻪ زﻧﯽ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬زﻧﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻮﮔﻨﺪ‬


‫‪»٣٣‬و ﺑﺎز ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪” ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮد را ﻣﺸﮑﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪهﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺪا وﻓﺎ ﮐﻦ‪٣۴ “.‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪاﺳﺖ‪٣۵ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﺮﺳﯽ زﻳﺮ ﭘﺎﯼ‬ ‫اوﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪٣۶ .‬و ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﺨﻮر‪ ،‬زﻳﺮا ﺣﺘﯽ ﻣﻮﻳﯽ را ﺳﻔﻴﺪ ﻳﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺮد‪٣٧ .‬ﭘﺲ ”ﺑﻠﻪ“ ﺷﻤﺎ هﻤﺎن‬ ‫”ﺑﻠﻪ“ ﺑﺎﺷﺪ و ”ﻧﻪ“ ﺷﻤﺎ ”ﻧﻪ“‪ ،‬زﻳﺮا اﻓﺰون ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎم‬ ‫‪»٣٨‬ﻧﻴﺰ ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪” ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﻋﻮض ﭼﺸﻢ و دﻧﺪان ﺑﻪ ﻋﻮض دﻧﺪان‪“.‬‬ ‫‪٣٩‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺨﺺ ﺷﺮور ﻧﺎﻳﺴﺘﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﮥ راﺳﺖ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﻴﻠﯽ زﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻧﮥ دﻳﮕﺮ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ او ﺑﮕﺮدان‪۴٠ .‬و هﺮﮔﺎﻩ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺗﻮ را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺤﮑﻤﻪ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻗﺒﺎﻳﺖ را از ﺗﻮ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬ﻋﺒﺎﻳﺖ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او واﮔﺬار‪۴١ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻣﺠﺒﻮرت ﮐﻨﺪ ﻳﮏ ﻣﻴﻞ ﺑﺎ او ﺑﺮوﯼ‪ ،‬دو ﻣﻴﻞ هﻤﺮاهﺶ ﺑﺮو‪۴٢ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﺗﻮ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺑﺪﻩ و از ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﻗﺮض ﺧﻮاهﺪ‪ ،‬روﯼ ﻣﮕﺮدان‪.‬‬

‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ دﺷﻤﻨﺎن‬ ‫‪»۴٣‬ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪” ،‬هﻤﺴﺎﻳﻪات را دوﺳﺖ ﺑﺪار و ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺖ دﺷﻤﻨﯽ ﮐﻦ‪“.‬‬ ‫‪۴۴‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁزار‬ ‫ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬دﻋﺎﯼ ﺧﻴﺮ ﮐﻨﻴﺪ‪۴۵ ،‬ﺗﺎ ﭘﺪر ﺧﻮد را ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا‬ ‫او ﺁﻓﺘﺎب ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺑﺪان و ﻧﻴﮑﺎن ﻣﯽﺗﺎﺑﺎﻧﺪ و ﺑﺎران ﺧﻮد را ﺑﺮ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن و ﺑﺪﮐﺎران‬ ‫ﻣﯽﺑﺎراﻧﺪ‪۴۶ .‬اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﻧﺎن را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﭘﺎداﺷﯽ‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ‪۴٧‬و اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮادران ﺧﻮد را‬ ‫ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان دارﻳﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ‪۴٨‬ﭘﺲ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪۶‬‬ ‫ﺻﺪﻗﻪ دادن‬ ‫‪»١‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ دﻳﺪﮔﺎن ﻣﺮدم ﺑﻪﺟﺎ ﻣﻴﺎورﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﺼﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎداﺷﯽ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪»٢‬ﭘﺲ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﻗﻪ ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬ﺟﺎرﻣﺰن‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ رﻳﺎﮐﺎران در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ و‬ ‫ﮐﻮﭼﻪهﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺴﺘﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻨﺎن ﭘﺎداش ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺘﻤﺎﻣﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﭼﻮن ﺻﺪﻗﻪ ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻦ ﮐﻪ دﺳﺖ ﭼﭙﺖ از ﺁﻧﭽﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫راﺳﺘﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺸﻮد‪۴ ،‬ﺗﺎ ﺻﺪقۀ ﺗﻮ در ﻧﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺪ ِر ﻧﻬﺎنﺑﻴ ِ‬ ‫ﭘﺎداش ﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬


‫دﻋﺎ‬ ‫‪»۵‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬هﻤﭽﻮن رﻳﺎﮐﺎران ﻣﺒﺎش ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ در‬ ‫ﺳ ِﺮ ﮐﻮﭼﻪهﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ و َ‬ ‫ﮐﻪ اﻳﻨﺎن ﭘﺎداش ﺧﻮد را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪۶ .‬اﻣّﺎ ﺗﻮ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮد‬ ‫ﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺮو‪ ،‬در را ﺑﺒﻨﺪ و ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد ﮐﻪ در ﻧﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﻦ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺪ ِر ﻧﻬﺎنﺑﻴ ِ‬ ‫ﭘﺎداش ﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬ ‫‪»٧‬هﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬هﻨﮕﺎم دﻋﺎ‪ ،‬ﻋﺒﺎراﺗﯽ ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ ﺗﮑﺮار ﻣﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ ﺑﻪﺳﺒﺐ زﻳﺎدﻩﮔﻔﺘﻦ‪ ،‬دﻋﺎﻳﺸﺎن ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻣﯽﺷﻮد‪٨ .‬ﭘﺲ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ از او درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﻣﯽداﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»٩‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﭘﺪر ﻣﺎ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﻧﺎم ﺗﻮ ﻣﻘﺪّس ﺑﺎد‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ارادۀ ﺗﻮ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﻧﺎن روزاﻧﮥ ﻣﺎ را اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ‪.‬‬ ‫‪١٢‬و ﻗﺮﺿﻬﺎﯼ ﻣﺎ را ﺑﺒﺨﺶ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻗﺮﺿﺪاران ﺧﻮد را ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪١٣‬و ﻣﺎ را در ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻴﺎور‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ از ﺁن ﺷﺮور رهﺎﻳﻴﻤﺎن دﻩ‪.‬‬ ‫ن ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪[.‬‬ ‫]زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ و ﻗﺪرت و ﺟﻼل‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ از ﺁ ِ‬ ‫ﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺧﻄﺎهﺎﯼ ﻣﺮدم را ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧ ِ‬ ‫‪١۵‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺧﻄﺎهﺎﯼ ﻣﺮدم را ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻄﺎهﺎﯼ ﺷﻤﺎ را ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫روزﻩ‬


‫‪»١۶‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ روزﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ رﻳﺎﮐﺎران ﺗُﺮﺷﺮو ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﺣﺎﻟﺖ‬ ‫ﭼﻬﺮۀ ﺧﻮد را دﮔﺮﮔﻮن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺰد ﻣﺮدم‪ ،‬روزﻩدار ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺎداش ﺧﻮد را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪١٧ .‬اﻣّﺎ ﺗﻮ ﭼﻮن روزﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد روﻏﻦ ﺑﺰن‬ ‫و ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﺑﺸﻮﯼ ‪١٨‬ﺗﺎ روزۀ ﺗﻮ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﻋﻴﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﭘﺪر ﺗﻮ ﮐﻪ در‬ ‫ﻦ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﺎداش ﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬ ‫ﻧﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬و ﭘﺪ ِر ﻧﻬﺎنﺑﻴ ِ‬

‫ﮔﻨﺞ در ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫‪»١٩‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﮔﻨﺞ ﻣﻴﻨﺪوزﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺪ و زﻧﮓ‪ ،‬زﻳﺎن ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ و دزدان َﻧﻘْﺐ‬ ‫ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﺳﺮﻗﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٢٠ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺞ ﺧﻮد را در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻴﻨﺪوزﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻴﺪ و زﻧﮓ‬ ‫زﻳﺎن ﻧﻤﯽرﺳﺎﻧﺪ و دزدان َﻧﻘْﺐ ﻧﻤﯽزﻧﻨﺪ و ﺳﺮﻗﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪٢١ .‬زﻳﺮا هﺮﺟﺎ ﮔﻨﺞ ﺗﻮﺳﺖ‪،‬‬ ‫دل ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪»٢٢‬ﭼﺸﻢ‪ ،‬ﭼﺮاغ ﺑﺪن اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﺸﻤﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت روﺷﻦ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪٢٣ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﭼﺸﻤﺖ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت را ﻇﻠﻤﺖ ﻓﺮاﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ‬ ‫ﻧﻮرﯼ ﮐﻪ در ﺗﻮﺳﺖ ﻇﻠﻤﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد!‬ ‫‪»٢۴‬هﻴﭻﮐﺲ دو ارﺑﺎب را ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻳﺎ از ﻳﮑﯽ ﻧﻔﺮت ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ و‬ ‫ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﻬﺮ ﺧﻮاهﺪ ورزﻳﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺳﺮﺳﭙﺮدۀ ﻳﮑﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و دﻳﮕﺮﯼ را ﺧﻮار‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﻤﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ هﻢ ﺑﻨﺪۀ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬هﻢ ﺑﻨﺪۀ ﭘﻮل‪.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ﻧﮕﺮاﻧﯽ‬ ‫‪»٢۵‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺮان زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮرﻳﺪ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﻧﻪ ﻧﮕﺮان ﺑﺪن ﺧﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ زﻧﺪﮔﯽ از ﺧﻮراﮎ و ﺑﺪن از ﭘﻮﺷﺎﮎ ﻣﻬﻤﺘﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ؟ ‪٢۶‬ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽﮐﺎرﻧﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽدِروَﻧﺪ و ﻧﻪ در اﻧﺒﺎر ذﺧﻴﺮﻩ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزﯼ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺲ ﺑﺎارزﺷﺘﺮ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟‬ ‫‪٢٧‬ﮐﻴﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ؟‬ ‫‪»٢٨‬و ﭼﺮا ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﺷﺎﮎ ﻧﮕﺮاﻧﻴﺪ؟ ﺳﻮﺳﻨﻬﺎﯼ ﺻﺤﺮا را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤﻮ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ ﻧﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽرﻳﺴﻨﺪ‪٢٩ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬ ‫هﻤﮥ ﺷﮑﻮﻩ و ﺟﻼﻟﺶ هﻤﭽﻮن ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺁراﺳﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪٣٠ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺧﺪا ﻋﻠﻒ ﺻﺤﺮا را‬ ‫ﮐﻪ اﻣﺮوز هﺴﺖ و ﻓﺮدا در ﺗﻨﻮر اﻓﮑﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧَﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ را‪ ،‬اﯼ‬ ‫ﺳﺴﺖاﻳﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ؟‬ ‫‪»٣١‬ﭘﺲ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ و ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮرﻳﻢ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ و ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﻢ‪٣٢ .‬زﻳﺮا‬ ‫اﻗﻮام دور از ﺧﺪا در ﭘﯽ هﻤﮥ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﭼﻴﺰهﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺪﻳﻦهﻤﻪ ﻧﻴﺎز دارﻳﺪ‪٣٣ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖ در ﭘﯽ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا و اﻧﺠﺎم ارادۀ او ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣۴ .‬ﭘﺲ ﻧﮕﺮان ﻓﺮدا ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻓﺮدا ﻧﮕﺮاﻧﯽ‬ ‫ﺧﻮد را ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﺸﮑﻼت اﻣﺮوز ﺑﺮاﯼ اﻣﺮوز ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ!‬


‫ﻣﺘﯽ ‪٧‬‬ ‫ﻧﺎدرﺳﺘﯽ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدن دﻳﮕﺮان‬ ‫‪»١‬داورﯼ ﻧﮑﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ داورﯼ ﻧﺸﻮد‪٢ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ دﻳﮕﺮان داورﯼ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ داورﯼ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ هﻤﺎن ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﮐﻪ وزن ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‬ ‫وزن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣ .‬ﭼﺮا َﭘ ِﺮ ﮐﺎهﯽ را در ﭼﺸﻢ ﺑﺮادرت ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ‪ ،‬اﻣّﺎ از ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ در ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺧﻮد دارﯼ ﻏﺎﻓﻠﯽ؟ ‪۴‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﺮادرت ﺑﮕﻮﻳﯽ‪” ،‬ﺑﮕﺬار َﭘ ِﺮ ﮐﺎﻩ را از ﭼﺸﻤﺖ‬ ‫ﺑﻪدر ﺁورم‪ “،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﭼﻮﺑﯽ در ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دارﯼ؟ ‪۵‬اﯼ رﻳﺎﮐﺎر‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﭼﻮب را از‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺑﻪدرﺁر‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮاهﯽ دﻳﺪ ﺗﺎ َﭘ ِﺮ ﮐﺎﻩ را از ﭼﺸﻢ ﺑﺮادرت ﺑﻴﺮون ﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫‪»۶‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺪّس اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﮕﺎن ﻣﺪهﻴﺪ و ﻣﺮوارﻳﺪهﺎﯼ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﺧﻮﮐﺎن ﻣﻴﻨﺪازﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺎﻳﻤﺎل ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ و ﺷﻤﺎ را ِﺑﺪَرﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺨﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﮑﻮﺑﻴﺪ‬ ‫‪»٧‬ﺑﺨﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؛ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ ﺑﮑﻮﺑﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺑﻪ‬ ‫روﻳﺘﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٨ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺑﻪدﺳﺖ ﺁ َورَد و هﺮﮐﻪ ﺑﺠﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎﺑﺪ و‬ ‫هﺮﮐﻪ ﺑﮑﻮﺑﺪ‪ ،‬در ﺑﻪ روﻳﺶ ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﻮد‪٩ .‬ﮐﺪامﻳﮏ از ﺷﻤﺎ اﮔﺮ ﭘﺴﺮش از او ﻧﺎن‬ ‫ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽدهﺪ؟ ‪١٠‬ﻳﺎ اﮔﺮ ﻣﺎهﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻣﺎرﯼ ﺑﻪ او ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ؟ ‪١١‬ﺣﺎل‬ ‫اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ هﻤﮥ ﺑﺪﺳﻴﺮﺗﯽﺗﺎن‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد هﺪاﻳﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از او ﺑﺨﻮاهﻨﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪ‪١٢ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﻣﺮدم هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺧﻼﺻﮥ ﺗﻮرات و ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ اﻧﺒﻴﺎ‪.‬‬

‫راﻩ ﺣﻴﺎت‬ ‫‪»١٣‬از د ِر ﺗﻨﮓ داﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻓﺮاخ اﺳﺖ ﺁن در و ﻋﺮﻳﺾ اﺳﺖ ﺁن راهﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ هﻼﮐﺖ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﻮد و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺪان داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‪١۴ .‬اﻣّﺎ ﺗﻨﮓ اﺳﺖ ﺁن‬ ‫در و ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﺁن راهﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﺷﻮد و ﻳﺎﺑﻨﺪﮔﺎن ﺁن اﻧﺪﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫درﺧﺖ و ﻣﻴﻮﻩاش‬ ‫‪»١۵‬از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان دروﻏﻴﻦ ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن در ﻟﺒﺎس ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ در ﺑﺎﻃﻦ ﮔﺮﮔﺎن درّﻧﺪﻩاﻧﺪ‪١۶ .‬ﺁﻧﻬﺎ را از ﻣﻴﻮﻩهﺎﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ اﻧﮕﻮر را از‬ ‫ﺑﻮﺗﮥ ﺧﺎر و اﻧﺠﻴﺮ را از ﻋﻠﻒ هﺮز ﻣﯽﭼﻴﻨﻨﺪ؟ ‪١٧‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن هﺮ درﺧﺖ ﻧﻴﮑﻮ ﻣﻴﻮۀ‬ ‫ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ درﺧﺖ ﺑﺪ ﻣﻴﻮۀ ﺑﺪ‪١٨ .‬درﺧﺖ ﻧﻴﮑﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻴﻮۀ ﺑﺪ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬و درﺧﺖ‬ ‫ﺑﺪ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻴﻮۀ ﻧﻴﮑﻮ ﺁ َورَد‪١٩ .‬هﺮ درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﻮۀ ﺧﻮب ﻧﺪهﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻳﺪﻩ و در ﺁﺗﺶ‬ ‫اﻓﮑﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪٢٠ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را از ﺛﻤﺮاﺗﺸﺎن ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬


‫‪»٢١‬ﻧﻪ هﺮﮐﻪ ﻣﺮا ”ﺳﺮورم‪ ،‬ﺳﺮورم“ ﺧﻄﺎب ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن راﻩ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺁن ﮐﻪ ارادۀ ﭘﺪر ﻣﺮا ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎ ﺁ َورَد‪٢٢ .‬در ﺁن روز ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻣﺮا‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪” :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻧﺒﻮّت ﻧﮑﺮدﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ دﻳﻮهﺎ را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻧﺮاﻧﺪﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻣﻌﺠﺰات ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺠﺎم ﻧﺪادﻳﻢ؟“ ‪٢٣‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﮑﺎرا ﺧﻮاهﻢ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪” ،‬هﺮﮔﺰ ﺷﻤﺎ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪام‪ .‬از ﻣﻦ دور ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬اﯼ ﺑﺪﮐﺎران!“‬

‫ﻣﻌﻤﺎر داﻧﺎ و ﻣﻌﻤﺎر ﻧﺎدان‬ ‫‪»٢۴‬ﭘﺲ هﺮﮐﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮد و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﻣﺮد داﻧﺎﻳﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد‪٢۵ .‬ﭼﻮن ﺑﺎران ﺑﺎرﻳﺪ و ﺳﻴﻠﻬﺎ روان ﺷﺪ و ﺑﺎدهﺎ وزﻳﺪ‬ ‫و ﺑﺮ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ زور ﺁورْد‪ ،‬ﺧﺮاب ﻧﺸﺪ زﻳﺮا ﺑﻨﻴﺎدش ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﻮد‪٢۶ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮد و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﻣﺮد ﻧﺎداﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻦ‬ ‫ﺑﻨﺎ ﮐﺮد‪٢٧ .‬ﭼﻮن ﺑﺎران ﺑﺎرﻳﺪ و ﺳﻴﻠﻬﺎ روان ﺷﺪ و ﺑﺎدهﺎ وزﻳﺪ و ﺑﺮ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ زور ﺁورْد‪،‬‬ ‫وﻳﺮان ﺷﺪ‪ ،‬و وﻳﺮاﻧﯽاش ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻮد!«‬ ‫‪٢٨‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم از ﺗﻌﻠﻴﻢ او در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪٢٩ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ اﻳﺸﺎن‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٨‬‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﺟﺬاﻣﯽ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ از ﮐﻮﻩ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ اﻧﺒﻮﻩ در ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪٢ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﺟﺬاﻣﯽ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮش زاﻧﻮ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﯽ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﭘﺎﮐﻢ ﺳﺎزﯼ‪٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ دﺳﺖ ﺧﻮد را دراز ﮐﺮدﻩ‪ ،‬او را ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﯽﺧﻮاهﻢ؛ ﭘﺎﮎ ﺷﻮ!« دردم‪ ،‬ﺟﺬام او ﭘﺎﮎ ﺷﺪ‪۴ .‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎش‬ ‫ﮐﻪ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻮﻳﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮو ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎهﻦ ﺑﻨﻤﺎ و هﺪﻳﻪاﯼ را ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ اﻣﺮ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮاهﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬

‫اﻳﻤﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ روﻣﯽ‬ ‫‪۵‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ وارد َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﮏ ﻧﻈﺎﻣﯽ روﻣﯽ ﻧﺰدش ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ‪۶‬ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرم ﻣﻔﻠﻮج در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ و ﺳﺨﺖ درد ﻣﯽﮐﺸﺪ‪٧ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﻢ و او را ﺷﻔﺎ ﻣﯽدهﻢ‪٨ «.‬ﻧﻈﺎﻣﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‬ ‫زﻳﺮ ﺳﻘﻒ ﻣﻦ ﺁﻳﯽ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرم ﺷﻔﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٩ .‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺮدﯼ هﺴﺘﻢ زﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎن‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزاﻧﯽ ﻧﻴﺰ زﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد دارم‪ .‬ﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪” ،‬ﺑﺮو‪“،‬‬ ‫ﻣﯽرود و ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪” ،‬ﺑﻴﺎ‪ “،‬ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪” ،‬اﻳﻦ را‬ ‫ﺑﻪﺟﺎﯼﺁر‪ “،‬ﺑﻪﺟﺎﯼ ﻣﯽﺁورد‪١٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎن او را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﭘﯽاش ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺣﺘﯽ در‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ هﻢ ﻧﺪﻳﺪﻩام‪١١ .‬و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺷﺮق و ﻏﺮب ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ و در‬


‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺮ ﺳﺮ ﻳﮏ ﺳﻔﺮﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪١٢ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان اﻳﻦ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻴﺮون اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ و دﻧﺪان ﺑﺮ‬ ‫هﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١٣ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁن ﻧﻈﺎﻣﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو! ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻩ‬ ‫ﺷﻮد‪ «.‬در هﻤﺎندم ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر او ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺎدرزن ﭘِﻄﺮُس و ﺑﺴﻴﺎرﯼ دﻳﮕﺮ‬ ‫‪١۴‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﭘِﻄﺮُس رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺎدرزن او را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﺐ ﮐﺮدﻩ و در ﺑﺴﺘﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪١۵ .‬ﻋﻴﺴﯽ دﺳﺖ او را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و ﺗﺒﺶ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ او ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ از ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١۶‬هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از دﻳﻮزدﮔﺎن را ﻧﺰدش ﺁوردﻧﺪ و او ﺑﺎ ﮐﻼم ﺧﻮد ارواح‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﺑﻪ‬ ‫را از ﺁﻧﺎن ﺑﻪدرﮐﺮد و هﻤﮥ ﺑﻴﻤﺎران را ﺷﻔﺎ داد‪١٧ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ِا َ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»او ﺿﻌﻔﻬﺎﯼ ﻣﺎ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎﯼ ﻣﺎ را ﺣﻤﻞ ﮐﺮد‪«.‬‬

‫ﺑﻬﺎﯼ ﭘﻴﺮوﯼ از ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١٨‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ دﻳﺪ ﮔﺮوهﯽ ﺑﯽﺷﻤﺎر ﻧﺰدش ﮔﺮدﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ‬ ‫درﻳﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪١٩ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﮑﯽ از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬هﺮﺟﺎ ﺑﺮوﯼ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ را ﭘﻴﺮوﯼ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪٢٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬روﺑﺎهﺎن را ﻻﻧﻪهﺎﺳﺖ و ﻣﺮﻏﺎن هﻮا‬ ‫را ﺁﺷﻴﺎﻧﻪهﺎ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺟﺎﯼ ﺳﺮ ﻧﻬﺎدن ﻧﻴﺴﺖ‪٢١ «.‬ﺷﺎﮔﺮدﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﺮورم‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ رﺧﺼﺖ دﻩ ﺗﺎ ﺑﺮوم و ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺑﺴﭙﺎرم‪٢٢ «.‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫ن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ‪«.‬‬ ‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻦ و ﺑﮕﺬار ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎ ِ‬

‫ﺁرام ﮐﺮدن ﺗﻮﻓﺎن درﻳﺎ‬ ‫‪٢٣‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻘﯽ ﺷﺪ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﻴﺰ از ﭘﯽ او رﻓﺘﻨﺪ‪٢۴ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ‬ ‫ج ﻗﺎﻳﻖ را ﻏﺮق ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ در‬ ‫ﺳﻬﻤﮕﻴﻦ درﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد اﻣﻮا ْ‬ ‫ﺧﻮاب ﺑﻮد‪٢۵ .‬ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮدان ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻴﺪارش ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‬ ‫ﻏﺮق ﺷﻮﻳﻢ؛ ﻧﺠﺎﺗﻤﺎن دﻩ!« ‪٢۶‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﯼ ﮐﻢاﻳﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ؟«‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎد و اﻣﻮاج را ﻧﻬﻴﺐ زد و ﺁراﻣﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ‪٢٧ .‬ﺁﻧﺎن‬ ‫ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ؟ ﺣﺘﯽ ﺑﺎد و اﻣﻮاج ﻧﻴﺰ از‬ ‫او ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ!«‬

‫ﺷﻔﺎﯼ دو ﻣﺮد دﻳﻮزدﻩ‬


‫ﺟﺪَرﻳﺎن‪ ،‬واﻗﻊ در ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬دو ﻣﺮد دﻳﻮزدﻩ ﮐﻪ‬ ‫‪٢٨‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﮥ َ‬ ‫از ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪو ﺑﺮﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﺁن دو ﺑﻪﻗﺪرﯼ وﺣﺸﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺁن راﻩ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ‪٢٩ .‬ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻳﺎد زدﻧﺪ‪» :‬ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎر اﺳﺖ‪ ،‬اﯼ‬ ‫ﺖ ﻣﻘﺮر ﻋﺬاﺑﻤﺎن دهﯽ؟« ‪٣٠‬ﮐﻤﯽ دورﺗﺮ از ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا؟ ﺁﻳﺎ ﺁﻣﺪﻩاﯼ ﺗﺎ ﭘﻴﺶ از وﻗ ِ‬ ‫ﮔﻠﻪاﯼ ﺑﺰرگ از ﺧﻮﮐﻬﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺮا ﺑﻮد‪٣١ .‬دﻳﻮهﺎ اﻟﺘﻤﺎسﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ‬ ‫ﺑﻴﺮوﻧﻤﺎن ﻣﯽراﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻪدرون ﮔﻠﮥ ﺧﻮﮐﻬﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ‪٣٢ «.‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ!« دﻳﻮهﺎ‬ ‫ﯼ ﺗﭙﻪ ﺑﻪدرون درﻳﺎ هﺠﻮم‬ ‫ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪدرون ﺧﻮﮐﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﮔﻠﻪ از ﺳﺮازﻳﺮ ِ‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ و در ﺁب هﻼﮎ ﺷﺪﻧﺪ‪٣٣ .‬ﺧﻮﮐﺒﺎﻧﺎن ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻨﺪ و هﻤﮥ اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ‪،‬‬ ‫ازﺟﻤﻠﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺁن دﻳﻮزدﻩهﺎ رخ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدﻧﺪ‪٣۴ .‬ﺳﭙﺲ ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﭼﻮن او را دﻳﺪﻧﺪ ﺑﺪو اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ‬ ‫را ﺗﺮﮎ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٩‬‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﻣﻔﻠﻮج‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد رﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮدﯼ ﻣﻔﻠﻮج را ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺘﯽ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰدش ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن اﻳﻤﺎن‬ ‫اﻳﺸﺎن را دﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻔﻠﻮج را ﮔﻔﺖ‪» :‬دل ﻗﻮﯼدار‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪم‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎﻧﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪ!« ‪٣‬در اﻳﻦ‬ ‫هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﻔﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ اﻓﮑﺎرﺷﺎن‬ ‫را درﻳﺎﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﮥ ﭘﻠﻴﺪﯼ ﺑﻪ دل راﻩ ﻣﯽدهﻴﺪ؟ ‪۵‬ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺪامﻳﮏ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪ :‬اﻳﻨﮑﻪ ”ﮔﻨﺎهﺎﻧﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪ‪ “،‬ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ”ﺑﺮﺧﻴﺰ و راﻩ ﺑﺮو“؟ ‪۶‬ﺣﺎل ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻗﺘﺪار ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن را دارد‪ - «...‬ﺑﻪ ﻣﻔﻠﻮج ﮔﻔﺖ ‪» -‬ﺑﺮﺧﻴﺰ‪،‬‬ ‫ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮدار و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮو‪٧ «.‬ﺁن ﻣﺮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪٨ .‬ﭼﻮن ﻣﺮدم‬ ‫اﻳﻦ واﻗﻌﻪ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺧﺪاﻳﯽ را ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻤﺠﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫دﻋﻮت از َﻣﺘّﯽ‬ ‫‪٩‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ را دﻳﺪ َﻣﺘّﯽ ﻧﺎم ﮐﻪ در ﺧﺮاﺟﮕﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ!« او ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﭘﯽ وﯼ روان ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬روزﯼ ﻋﻴﺴﯽ در ﺧﺎﻧﮥ َﻣﺘّﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان‬ ‫و ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ او و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ هﻤﺴﻔﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪١١ .‬ﭼﻮن ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن اﻳﻦ را دﻳﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان وﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا اﺳﺘﺎد ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرد؟«‬ ‫‪١٢‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﻤﺎراﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﺪرﺳﺘﺎن‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﻣﻔﻬﻮم اﻳﻦ ﮐﻼم را درﮎ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ‪” ،‬ﻃﺎﻟﺐ رﺣﻤﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‪ “.‬زﻳﺮا ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮاﯼ دﻋﻮت ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﮔﻨﺎهﮑﺎران را دﻋﻮت ﮐﻨﻢ‪«.‬‬


‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ روزﻩ‬ ‫‪١۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺎ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن روزﻩ‬ ‫ﻣﯽﮔﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﻮ روزﻩ ﻧﻤﯽﮔﻴﺮﻧﺪ؟« ‪١۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﻣﺎد ﺑﺎ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻮارﯼ ﮐﻨﻨﺪ؟ اﻣّﺎ اﻳﺎﻣﯽ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫داﻣﺎد از اﻳﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ روزﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪١۶ .‬هﻴﭻﮐﺲ ﭘﺎرﭼﮥ ﻧﻮ را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﮥ‬ ‫ﮐﻬﻨﻪ وﺻﻠﻪ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا وﺻﻠﻪ از ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﭘﺎرﮔﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﮔﺮدد‪١٧ .‬و‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺷﺮاب ﻧﻮ را در ﻣَﺸﮑﻬﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻧﻤﯽرﻳﺰﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣَﺸﮑﻬﺎ ﭘﺎرﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺷﺮاب‬ ‫ﻣﯽرﻳﺰد و ﻣَﺸﮑﻬﺎ از ﺑﻴﻦ ﻣﯽروﻧﺪ‪ .‬ﺷﺮاب ﻧﻮ را در ﻣَﺸﮑﻬﺎﯼ ﻧﻮ ﻣﯽرﻳﺰﻧﺪ ﺗﺎ هﺮ دو‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﻳﮑﯽ از رﺋﻴﺴﺎن و زن ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﯼ‬ ‫‪١٨‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻳﮑﯽ از رﺋﻴﺴﺎن‬ ‫ﻧﺰد وﯼ ﺁﻣﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮش زاﻧﻮ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮم هﻢاﮐﻨﻮن ﻣﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل ﺑﻴﺎ و‬ ‫دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ او ﺑﮕﺬار ﮐﻪ زﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺎ او رﻓﺖ‪٢٠ .‬در هﻤﺎن هﻨﮕﺎم‪ ،‬زﻧﯽ ﮐﻪ دوازدﻩ ﺳﺎل از ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﯼ رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬از‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﻟﺒﮥ رداﯼ او را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪٢١ .‬او ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫»اﮔﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ رداﻳﺶ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﺧﻮاهﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪٢٢ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬او را دﻳﺪ و‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬دﺧﺘﺮم‪ ،‬دل ﻗﻮﯼدار‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ را ﺷﻔﺎ دادﻩ اﺳﺖ‪ «.‬از ﺁن ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬زن ﺷﻔﺎ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪٢٣ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ وارد ﺧﺎﻧﮥ ﺁن رﺋﻴﺲ ﺷﺪ و ﻧﻮﺣﻪﮔﺮان و ﮐﺴﺎﻧﯽ را دﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻴﻮن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪٢۴ ،‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻴﺮون ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮ ﻧﻤﺮدﻩ ﺑﻠﮑﻪ در ﺧﻮاب اﺳﺖ‪ «.‬اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪٢۵ .‬ﭼﻮن ﻣﺮدم را ﺑﻴﺮون ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ داﺧﻞ ﺷﺪ و دﺳﺖ دﺧﺘﺮ را ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و او ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪٢۶ .‬ﺧﺒﺮ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ دو ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ و ﻳﮏ ﻻل‬ ‫‪٢٧‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺗﺮﮎ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬دو ﻣﺮد ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ در ﭘﯽ او ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽزدﻧﺪ‪» :‬اﯼ ﭘﺴﺮ داوود‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻢ ﮐﻦ!« ‪٢٨‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺁن دو ﻣﺮد‬ ‫ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ اﻳﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دهﻢ؟«‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪٢٩ «.‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻨﺎﺑﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن ﺑﺮاﻳﺘﺎن اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪٣٠ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪﺗﺄﮐﻴﺪ اﻣﺮ‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﺴﯽ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺸﻮد‪٣١ «.‬اﻣّﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ‪ ،‬او را‬ ‫در ﺗﻤﺎم ﺁن ﻧﻮاﺣﯽ ﺷﻬﺮت دادﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ دﻳﻮزدﻩ را ﮐﻪ ﻻل ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺁوردﻧﺪ‪٣٣ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ دﻳﻮ را از او ﺑﻴﺮون راﻧﺪ‪ ،‬زﺑﺎن ﺁن ﻣﺮ ِد ﻻل ﺑﺎز ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮدم‬ ‫ﺣﻴﺮﺗﺰدﻩ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ هﺮﮔﺰ در اﺳﺮاﺋﻴﻞ دﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ!« ‪٣۴‬اﻣّﺎ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬او دﻳﻮهﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ رﺋﻴﺲ دﻳﻮهﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﯽراﻧﺪ‪«.‬‬


‫ﮐﺎرﮔﺮان اﻧﺪﮐﻨﺪ‬ ‫‪٣۵‬ﻋﻴﺴﯽ در هﻤﮥ ﺷﻬﺮهﺎ و روﺳﺘﺎهﺎ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد و ﻣﮋدۀ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد و هﺮ درد و ﺑﻴﻤﺎرﯼ را ﺷﻔﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ‪٣۶ .‬و ﭼﻮن‬ ‫اﻧﺒﻮﻩ ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎ را دﻳﺪ‪ ،‬دﻟﺶ ﺑﺮ ﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﺳﻮﺧﺖ زﻳﺮا هﻤﭽﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﯽ ﺑﯽﺷﺒﺎن‪،‬‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﺤﺎل و درﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣٧ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺤﺼﻮل ﻓﺮاوان اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﮐﺎرﮔﺮ اﻧﺪﮎ‪٣٨ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﻣﺎﻟﮏ ﻣﺤﺼﻮل ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرﮔﺮان ﺑﺮاﯼ در ِو ﻣﺤﺼﻮل ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١٠‬‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮدش را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺁﻧﺎن را اﻗﺘﺪار ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ‬ ‫ارواح ﭘﻠﻴﺪ را ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻨﺪ و هﺮ درد و ﺑﻴﻤﺎرﯼ را ﺷﻔﺎ دهﻨﺪ‪٢ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﻬﺎﯼ دوازدﻩ‬ ‫رﺳﻮل‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﺷَﻤﻌﻮن ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس و ﺑﺮادرش ﺁﻧﺪرﻳﺎس؛ ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ ِزﺑِﺪﯼ و‬ ‫ﺣﻠْﻔﺎﯼ و َﺗﺪّاﯼ؛‬ ‫ﺑﺮادرش ﻳﻮﺣﻨﺎ؛ ‪٣‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ و ﺑَﺮﺗﻮﻟْﻤﺎ؛ ﺗﻮﻣﺎ و َﻣﺘّﺎﯼ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮ؛ ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ َ‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺷَﻤﻌﻮن ﻏﻴﻮر و ﻳﻬﻮداﯼ ِا ْ‬ ‫‪۵‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ دوازدﻩ ﺗﻦ را ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻧﺰد ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﺮوﻳﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ن ﮔﻤﺸﺪۀ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن داﺧﻞ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪۶ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺰد ﮔﻮﺳﻔﻨﺪا ِ‬ ‫ﺑﺮوﻳﺪ‪٧ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽروﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﻴﺎم را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪٨ .‬ﺑﻴﻤﺎران را ﺷﻔﺎ دهﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪﻩ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺬاﻣﻴﻬﺎ را ﭘﺎﮎ ﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬دﻳﻮهﺎ را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﮕﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﮕﺎن هﻢ ﺑﺪهﻴﺪ‪٩ .‬هﻴﭻ ﻃﻼ ﻳﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻳﺎ ﻣﺲ در‬ ‫ﮐﻤﺮﺑﻨﺪهﺎﻳﺘﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺒﺮﻳﺪ‪١٠ .‬و ﺑﺮاﯼ ﺳﻔﺮ ﮐﻮﻟﻪﺑﺎر ﻳﺎ ﭘﻴﺮاهﻦ اﺿﺎﻓﯽ ﻳﺎ ﮐﻔﺶ ﻳﺎ‬ ‫ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﯽ ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﺎرﮔﺮ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻣﺎﻳﺤﺘﺎج ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪١١ .‬ﺑﻪ هﺮ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ‬ ‫روﺳﺘﺎﻳﯽ ﮐﻪ داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻓﺮدﯼ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺷﻬﺮ هﺴﺘﻴﺪ در‬ ‫ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪١٢ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ درﻣﯽﺁﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪” ،‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‪١٣ “.‬اﮔﺮ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺁن ﻗﺮار ﻣﯽﮔﻴﺮد و اﮔﺮ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد‪١۴ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﮎ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ و ﻳﺎ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺧﺎﮎ‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮد و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺘﺎن ﮔﻮش ﻧﺴﭙﺎرد‪ ،‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺗﺮ ِ‬ ‫ﭘﺎﻳﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺘﮑﺎﻧﻴﺪ‪١۵ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ در روز داورﯼ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺠﺎزات‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺳُﺪوم و ﻏَﻤﻮرَﻩ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁن ﺷﻬﺮ‪.‬‬ ‫‪»١۶‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را هﻤﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﮔﺮﮔﺎن ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ هﻤﭽﻮن ﻣﺎ ْر‬ ‫هﻮﺷﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺒﻮﺗ ْﺮ ﺳﺎدﻩ‪١٧ .‬از ﻣﺮدم ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻢ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﭙﺮد و در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ ﺧﻮد ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ زد‪١٨ .‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﻧﺰد‬ ‫واﻟﻴﺎن و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد ﺗﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﺎن و در ﻣﻴﺎن ﻗﻮﻣﻬﺎﯼ ﺟﻬﺎن ﺷﻬﺎدت دهﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ .‬در ﺁن زﻣﺎن ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ح ﭘﺪر ﺷﻤﺎﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢٠ .‬زﻳﺮا ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ رو ِ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪٢١ .‬ﺑﺮادر‪ ،‬ﺑﺮادر را و ﭘﺪر‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺮگ‬


‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮ واﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ و ﻣﻮﺟﺒﺎت ﻗﺘﻞ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮاهﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﺁورد‪٢٢ .‬هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫ﭘﺎﻳﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٢٣ .‬ﭼﻮن در ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁزار رﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ هﻤﮥ ﺷﻬﺮهﺎﯼ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫ﺑﺮوﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢۴‬ﺷﺎﮔﺮد از اﺳﺘﺎد ﺧﻮد ﺑﺮﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ و ﻧﻪ ﻏﻼم از ارﺑﺎب ﺧﻮد واﻻﺗﺮ‪٢۵ .‬ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫را ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﺳﺘﺎد ﺧﻮد ﺷﻮد و ﻏﻼم را ﮐﻪ هﻤﭽﻮن ارﺑﺎب ﺧﻮد ﮔﺮدد‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫رﺋﻴﺲ ﺧﺎﻧﻪ را َﺑﻌَﻠﺰِﺑﻮل ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﺮ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻪ را ﭼﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ؟‬ ‫‪»٢۶‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از ﺁﻧﺎن ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬هﻴﭻﭼﻴ ِﺰ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺷﮑﺎر ﻧﺸﻮد و هﻴﭻﭼﻴ ِﺰ‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩاﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻴﺎن ﻧﮕﺮدد‪٢٧ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬در روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﻴﺎن‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ و ﺁﻧﭽﻪ در ﮔﻮﺷﺘﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬از ﻓﺮاز ﺑﺎﻣﻬﺎ اﻋﻼم ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪٢٨ .‬از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺴﻢ را‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ اﻣّﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ روح ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ؛ از او ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ هﻢ روح و‬ ‫هﻢ ﺟﺴﻢ ﺷﻤﺎ را در ﺟﻬﻨﻢ هﻼﮎ ﮐﻨﺪ‪٢٩ .‬ﺁﻳﺎ دو ﮔﻨﺠﺸﮏ ﺑﻪ ﻳﮏ ﭘﻮل ﺳﻴﺎﻩ ﻓﺮوﺧﺘﻪ‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ؟ ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﮔﻨﺠﺸﮏ ﻧﻴﺰ ﺑﺪون ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺣﺘﯽ ﻣﻮهﺎﯼ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣١ .‬ﭘﺲ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ارزش ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻴﺶ از هﺰاران ﮔﻨﺠﺸﮏ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»٣٢‬هﺮﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدم ﻣﺮا اﻗﺮار ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ در ﺣﻀﻮر ﭘﺪر ﺧﻮد ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬او را اﻗﺮار ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد؛ ‪٣٣‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺰد ﻣﺮدم اﻧﮑﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ در‬ ‫ﺣﻀﻮر ﭘﺪر ﺧﻮد ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬او را اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪»٣۴‬ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺻﻠﺢ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺑﻴﺎورم‪ .‬ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺻﻠﺢ ﺑﻴﺎورم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻴﺎورم! ‪٣۵‬زﻳﺮا ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ‪:‬‬ ‫» ”ﭘﺴﺮ را ﺑﺮ ﭘﺪر‪،‬‬ ‫دﺧﺘﺮ را ﺑﺮ ﻣﺎدر و‬ ‫ﻋﺮوس را ﺑﺮ ﻣﺎدرﺷﻮهﺮش ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﻢ‪.‬‬ ‫‪٣۶‬دﺷﻤﻨﺎن ﺷﺨﺺ‪ ،‬اهﻞ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮدش ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪“.‬‬ ‫‪»٣٧‬هﺮﮐﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﺑﻴﺶ از ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪارد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ؛ و‬ ‫هﺮﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻮد را ﺑﻴﺶ از ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪارد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪٣٨ .‬هﺮﮐﻪ‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮﻧﮕﻴﺮد و از ﭘﯽ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪٣٩ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺟﺎن‬ ‫ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁن را از دﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داد و هﺮﮐﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ از دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺣﻔﻆ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪»۴٠‬هﺮﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﺮا‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪۴١ .‬هﺮﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ را از ﺁنرو ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﭘﺎداش ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ را‬


‫درﻳﺎﻓﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬و هﺮﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را از ﺁنرو ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﺳﺖ ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﭘﺎداش ﭘﺎرﺳﺎ را‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪۴٢ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﻮﭼﮑﺎن‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺟﺎﻣﯽ ﺁب ﺳﺮد‬ ‫ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﯽﭘﺎداش ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١١‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ از دادن اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد ﺧﻮد ﻓﺎرغ ﺷﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﻋﺰﻳﻤﺖ ﮐﺮد ﺗﺎ در ﺷﻬﺮهﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﭙﺮدازد‪.‬‬ ‫‪٢‬ﭼﻮن ﻳﺤﻴﯽ در زﻧﺪان‪ ،‬وﺻﻒ ﮐﺎرهﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻧﺰد وﯼ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪٣‬ﺗﺎ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ هﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟«‬ ‫‪۴‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ و ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺎزﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫‪۵‬ﮐﻮران ﺑﻴﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻨﮕﺎن راﻩ ﻣﯽروﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺬاﻣﻴﺎن ﭘﺎﮎ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺮان ﺷﻨﻮا ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن زﻧﺪﻩ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮان ﺑﺸﺎرت دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪۶ .‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻠﻐﺰد‪«.‬‬ ‫‪٧‬ﭼﻮن ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻳﺤﻴﯽ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن رﻓﺘﻴﺪ؟ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﻧﯽاﯼ ﮐﻪ از ﺑﺎد در ﺟﻨﺒﺶ اﺳﺖ؟‬ ‫‪٨‬اﮔﺮ ﻧﻪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﭼﻪ رﻓﺘﻴﺪ؟ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪاﯼ ﻟﻄﻴﻒ درﺑﺮ دارد؟‬ ‫ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﻟﻄﻴﻒ درﺑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ در ﮐﺎﺧﻬﺎﯼ ﭘﺎدﺷﺎهﺎﻧﻨﺪ‪٩ .‬ﭘﺲ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﭼﻪ‬ ‫رﻓﺘﻴﺪ؟ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ؟ ﺁرﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٠‬زﻳﺮا او هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪:‬‬ ‫» ”اﻳﻨﮏ رﺳﻮل ﺧﻮد را ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ راهﺖ را ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻳﺖ هﻤﻮار ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪“.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ از ﻣﺎدر زادﻩ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن از او ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪١٢ .‬از زﻣﺎن ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ‬ ‫ﺗﺎﮐﻨﻮن‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﻣﯽرود؛ اﻣّﺎ ﺳﺘﻤﮕﺮان ﺑﺮ ﺁن ﺟﻮر و ﺟﻔﺎ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٣ .‬زﻳﺮا هﻤﮥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و ﺗﻮرات ﺗﺎ زﻣﺎن ﻳﺤﻴﯽ ﻧﺒﻮّت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪١۴ .‬و اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺤﻴﯽ هﻤﺎن اﻟﻴﺎس اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪١۵ .‬هﺮﮐﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارد‪،‬‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬ ‫‪»١۶‬اﻳﻦ ﻧﺴﻞ را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﮐﻨﻢ؟ هﻤﭽﻮن ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﺑﺎزار ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻪ هﻤﺒﺎزﻳﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﻧﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪”»١٧‬ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻧﯽ ﻧﻮاﺧﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺮﻗﺼﻴﺪﻳﺪ؛‬


‫ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻧﺰدﻳﺪ‪“.‬‬ ‫‪١٨‬زﻳﺮا ﻳﺤﻴﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽﺧﻮرَد و ﻧﻪ ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪” :‬دﻳﻮ دارد‪١٩ “.‬ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮرَد و ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ؛ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪” :‬ﻣﺮدﯼ اﺳﺖ ﺷﮑﻤﺒﺎرﻩ و ﻣﻴﮕﺴﺎر‪ ،‬دوﺳﺖ‬ ‫ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎهﮑﺎران‪ “.‬اﻣّﺎ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺣﮑﻤﺖ را اﻋﻤﺎل ﺁن ﺑﻪﺛﺒﻮت ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﺳﺮزﻧﺶ ﺷﻬﺮهﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‬ ‫‪٢٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺳﺮزﻧﺶ ﺷﻬﺮهﺎﻳﯽ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘ ِﺮ ﻣﻌﺠﺰاﺗﺶ در ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪»٢١ .‬واﯼ ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ ﺧﻮرَزﻳﻦ! واﯼ ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ‬ ‫ﺻﻴْﺪا! زﻳﺮا اﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ ﮐﻪ در ﺷﻤﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ در ﺻﻮر و ﺻﻴﺪون روﯼ ﻣﯽداد‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺖ ِ‬ ‫ﻣﺮدم ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ در ﭘﻼس و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢٢ .‬اﻣّﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ در‬ ‫روز داورﯼ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺠﺎزات ﺑﺮاﯼ ﺻﻮر و ﺻﻴﺪون ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬و ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد؟ هﺮﮔﺰ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق‬ ‫دوزخ ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ ﮐﻪ در ﺗﻮ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ در ﺳُﺪوم رخ‬ ‫ﻣﯽداد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪٢۴ .‬اﻣّﺎ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪان ﮐﻪ در روز داورﯼ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺠﺎزات‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺳُﺪوم ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ‪«.‬‬

‫وﻋﺪۀ اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬ ‫‪٢۵‬در ﺁن وﻗﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﺎﻟﮏ ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮ را‬ ‫ﻣﯽﺳﺘﺎﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ را از داﻧﺎﻳﺎن و ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺘﻪاﯼ و ﺑﺮ ﮐﻮدﮐﺎن ﺁﺷﮑﺎر‬ ‫ﮐﺮدﻩاﯼ‪٢۶ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺸﻨﻮدﯼ ﺗﻮ در اﻳﻦ ﺑﻮد‪٢٧ .‬ﭘﺪرم هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬هﻴﭻﮐﺲ ﭘﺴﺮ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ ﺟﺰ ﭘﺪر و هﻴﭻﮐﺲ ﭘﺪر را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ ﺟﺰ ﭘﺴﺮ‬ ‫و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ او را ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪»٢٨‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ‪ ،‬اﯼ ﺗﻤﺎﻣﯽ زﺣﻤﺘﮑﺸﺎن و ﮔﺮاﻧﺒﺎران‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪٢٩ .‬ﻳﻮغ ﻣﺮا ﺑﺮ دوش ﮔﻴﺮﻳﺪ و از ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻼﻳﻢ و اﻓﺘﺎدﻩدل‬ ‫هﺴﺘﻢ‪ ،‬و در ﺟﺎﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٣٠ .‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻳﻮغ ﻣﻦ راﺣﺖ اﺳﺖ و‬ ‫ﺑﺎر ﻣﻦ ﺳﺒﮏ‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١٢‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ روز َ‬ ‫ﺷﺒّﺎت از ﻣﻴﺎن ﻣﺰارع ﮔﻨﺪم ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان او‬ ‫‪١‬در ﺁن زﻣﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ در روز َ‬ ‫ﺑﻪﻋﻠﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﻴﺪن ﺧﻮﺷﻪهﺎﯼ ﮔﻨﺪم و ﺧﻮردن ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪٢ .‬ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺒّﺎت‬ ‫اﻳﻦ را دﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺖ ﮐﺎرﯼ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ در روز َ‬ ‫ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪٣ «.‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ داوود ﭼﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﻮد و ﻳﺎراﻧﺶ‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ‪۴‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا درﺁﻣﺪ و ﺧﻮد و ﻳﺎراﻧﺶ ﻧﺎن ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ را ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ‬


‫ﺧﻮردن ﺁن ﺑﺮاﯼ او و ﻳﺎراﻧﺶ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻓﻘﻂ ﮐﺎهﻨﺎن ﺑﺪان ﻣﺠﺎز ﺑﻮدﻧﺪ‪۵ .‬ﻳﺎ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﺷﺒّﺎت را ﺣﺮﻣﺖ ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﺷﺒّﺎت‪ ،‬ﮐﺎهﻨﺎن در ﻣﻌﺒﺪ‪َ ،‬‬ ‫در ﺗﻮرات ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ در روزهﺎﯼ َ‬ ‫ﻧﻤﯽدارﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ ﺑﯽﮔﻨﺎهﻨﺪ؟ ‪۶‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﺴﯽ در اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ اﺳﺖ! ‪٧‬اﮔﺮ ﻣﻔﻬﻮم اﻳﻦ ﮐﻼم را درﮎ ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ”ﻃﺎﻟﺐ رﺣﻤﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺷﺒّﺎت‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‪ “،‬دﻳﮕﺮ ﺑﯽﮔﻨﺎهﺎن را ﻣﺤﮑﻮم ﻧﻤﯽﮐﺮدﻳﺪ‪٨ .‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺻﺎﺣﺐ َ‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﻋﻠﻴﻞ‬ ‫‪٩‬ﺳﭙﺲ ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﮥ ﺁﻧﺎن درﺁﻣﺪ‪١٠ .‬در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﺷﺒّﺎت‬ ‫ﻳﮏ دﺳﺘﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎﺿﺮان از ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻔﺎ دادن در روز َ‬ ‫ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ؟« اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪاﯼ ﺑﺮاﯼ ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدن او ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪١١ .‬او ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت در ﭼﺎهﯽ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ‬ ‫»اﮔﺮ ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﯼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ در روز َ‬ ‫ﺁن را ﻧﻤﯽﮔﻴﺮد و از ﭼﺎﻩ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽﺁورد؟ ‪١٢‬ﺣﺎل‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﭼﻘﺪر ﺑﺎارزﺷﺘﺮ از ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ‪١٣ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺘﺖ‬ ‫اﺳﺖ! ﭘﺲ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﺮدن در روز َ‬ ‫را دراز ﮐﻦ!« او دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮد و ﺁن دﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ دﺳﺖ دﻳﮕﺮش ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪ‪١۴ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺎ هﻢ ﻣﺸﻮرت ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ او را ﺑﮑﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎدم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪۀ ﺧﺪا‬ ‫‪١۵‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ از اﻳﻦ اﻣﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﻋﺪۀ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﭘﯽ‬ ‫او رﻓﺘﻨﺪ و او ﺟﻤﻴﻊ اﻳﺸﺎن را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ ‪١۶‬و اﻳﺸﺎن را ﻗﺪﻏﻦ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﺑﻪاﻧﺠﺎم رﺳﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﮐﻪ او ﮐﻴﺴﺖ‪١٧ .‬اﻳﻦ واﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﮥ ِا َ‬ ‫‪»١٨‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﺎدم ﻣﻦ ﮐﻪ او را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩام‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ از او ﺧﺸﻨﻮد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫روح ﺧﻮد را ﺑﺮ وﯼ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻬﺎد‬ ‫و او ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﻗﻮﻣﻬﺎ اﻋﻼم ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﻧﺰاع ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﻓﺮﻳﺎد ﻧﺨﻮاهﺪ زد؛‬ ‫و ﮐﺴﯽ ﺻﺪاﻳﺶ را در ﮐﻮﭼﻪهﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﯽ ﺧُﺮد ﺷﺪﻩ را ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫‪٢٠‬ﻧ ِ‬ ‫و ﻓﺘﻴﻠﮥ ﻧﻴﻢﺳﻮﺧﺘﻪ را ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﻪ ﭘﻴﺮوزﯼ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬


‫‪٢١‬ﻧﺎم او ﻣﺎﻳﮥ اﻣﻴﺪ ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ و َﺑﻌَﻠﺰِﺑﻮل‬ ‫‪٢٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮدﯼ دﻳﻮزدﻩ را ﮐﻪ ﮐﻮر و ﻻل ﺑﻮد ﻧﺰدش ﺁوردﻧﺪ و ﻋﻴﺴﯽ او را ﺷﻔﺎ داد‪،‬‬ ‫ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪٢٣ .‬ﭘﺲ ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ هﻤﻪ در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﺮد هﻤﺎن ﭘﺴﺮ داوود ﻧﻴﺴﺖ؟« ‪٢۴‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ َﺑﻌَﻠﺰِﺑﻮل‪ ،‬رﺋﻴﺲ دﻳﻮهﺎﺳﺖ ﮐﻪ دﻳﻮهﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺲ!«‬ ‫‪٢۵‬ﻋﻴﺴﯽ اﻓﮑﺎر ﺁﻧﺎن را درﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺿﺪ ﺧﻮد ﺗﺠﺰﻳﻪ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و هﺮ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺿﺪ ﺧﻮد ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‪٢۶ .‬اﮔﺮ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﻴﺮون ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺿﺪ ﺧﻮد ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﺣﮑﻮﻣﺘﺶ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ؟ ‪٢٧‬و اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ َﺑﻌَﻠﺰِﺑﻮل دﻳﻮهﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﭘﺲ اﻳﺸﺎن ﺧﻮ ْد داوران ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪٢٨ .‬و اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪواﺳﻄﮥ روح ﺧﺪا دﻳﻮهﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٩ .‬ﺑﻌﻼوﻩ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺮدﯼ‬ ‫ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ درﺁﻳﺪ و اﻣﻮاﻟﺶ را ﻏﺎرت ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺁن ﻣﺮد را ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺎﻧﮥ او را ﻏﺎرت ﮐﻨﺪ‪٣٠ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮﺿﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و هﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﻤﻊ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﻣﯽﺳﺎزد‪٣١ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮ ﻧﻮع ﮔﻨﺎﻩ و ﮐﻔﺮﯼ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﮐﻔﺮ ﺑﻪ روح ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣٢ .‬هﺮﮐﻪ ﺳﺨﻨﯽ‬ ‫ﺑﺮﺿﺪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ ﺑﺮﺿﺪ روحاﻟﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ در‬ ‫اﻳﻦ ﻋﺼﺮ و ﻧﻪ در ﻋﺼﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣٣‬اﮔﺮ ﻣﻴﻮۀ ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ‪ ،‬درﺧﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا درﺧﺖ ﺑﺪ ﻣﻴﻮۀ‬ ‫ﺑﺪ ﺧﻮاهﺪ داد‪ .‬درﺧﺖ را از ﻣﻴﻮﻩاش ﻣﯽﺗﻮان ﺷﻨﺎﺧﺖ‪٣۴ .‬اﯼ اﻓﻌﯽزادﮔﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺪﺳﻴﺮت هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺳﺨﻦ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ؟ زﻳﺮا زﺑﺎن از ﺁﻧﭽﻪ دل از ﺁن ﻟﺒﺮﻳﺰ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪٣۵ .‬ﺷﺨﺺ ﻧﻴﮏ‪ ،‬از ﺧﺰاﻧﮥ ﻧﻴﮑﻮﯼ دل ﺧﻮد ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺑﺮﻣﯽﺁ َورَد و‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺑﺪ‪ ،‬از ﺧﺰاﻧﮥ ﺑﺪ دل ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺪﯼ‪٣۶ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮاﯼ هﺮ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﭘﻮچ ﮐﻪ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺑﺮاﻧﻨﺪ‪ ،‬در روز داورﯼ ﺣﺴﺎب ﺧﻮاهﻨﺪ داد‪٣٧ .‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد ﻣﺤﮑﻮم ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪«.‬‬

‫درﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻳﺘﯽ از ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٣٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺪﻩاﯼ از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﺁﻳﺘﯽ از‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪٣٩ «.‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﺴﻞ ﺷﺮارتﭘﻴﺸﻪ و زﻧﺎﮐﺎر ﺁﻳﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ! اﻣّﺎ ﺁﻳﺘﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن‬ ‫دادﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﻳﺖ ﻳﻮﻧﺲ ﻧﺒﯽ‪۴٠ .‬زﻳﺮا هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪروز در‬ ‫ﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺳﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪروز در دل زﻣﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪۴١ .‬ﻣﺮدم‬ ‫ﺷﮑﻢ ﻣﺎه ِ‬ ‫ﻧﻴﻨﻮا در روز داورﯼ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺤﮑﻮﻣﺸﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺲ‬ ‫از ﻣﻮﻋﻈﮥ ﻳﻮﻧﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻳﻮﻧﺲ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪۴٢ .‬ﻣﻠﮑﮥ‬ ‫ﺟﻨﻮب در روز داورﯼ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺤﮑﻮﻣﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا از‬


‫ﺁن ﺳﻮﯼ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﺑﺸﻨﻮد و ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺳﻠﻴﻤﺎن‬ ‫اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»۴٣‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ روح ﭘﻠﻴﺪ از ﮐﺴﯽ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺧﺸﮏ و ﺑﺎﻳﺮ ﻣﯽرود‬ ‫ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﺪ‪۴۴ .‬ﭘﺲ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ”ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ از ﺁن ﺁﻣﺪم‪،‬‬ ‫ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدم‪ “.‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽرﺳﺪ و ﺧﺎﻧﻪ را ﺧﺎﻟﯽ و رُﻓﺘﻪ و ﺁراﺳﺘﻪ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪،‬‬ ‫‪۴۵‬ﻣﯽرود و هﻔﺖ روح ﺑﺪﺗﺮ از ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺁورد و هﻤﮕﯽ داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﺳﮑﻮﻧﺖ ﻣﯽﮔﺰﻳﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺁن ﺷﺨﺺ ﺑﺪﺗﺮ از ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺨﺴﺖ او ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺷﺮور ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬

‫ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۴۶‬در هﻤﺎنﺣﺎل ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﺎدر و ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﻴﺮون اﻳﺴﺘﺎدﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ وﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﻨﺪ‪۴٧ .‬ﭘﺲ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ او ﺧﺒﺮ داد ﮐﻪ‪» :‬ﻣﺎدر و‬ ‫ﺑﺮادراﻧﺖ ﺑﻴﺮون اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﻨﺪ‪۴٨ «.‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﺎدر ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻴﺴﺖ؟ و ﺑﺮادراﻧﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ؟« ‪۴٩‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ اﺷﺎرﻩ‬ ‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻣﻦ! ‪۵٠‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺪر ﻣﺮا ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪﺟﺎﯼﺁ َورَد‪ ،‬ﺑﺮادر و ﺧﻮاهﺮ و ﻣﺎدر ﻣﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١٣‬‬ ‫َﻣﺜَﻞ ﺑﺮزﮔﺮ‬ ‫‪١‬هﻤﺎن روز‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﮐﻨﺎر درﻳﺎ ﺑﻨﺸﺴﺖ‪٢ .‬اﻣّﺎ ﭼﻨﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ‬ ‫اﻧﺒﻮهﯽ او را اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻘﯽ ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺁن ﺑﻨﺸﺴﺖ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم در‬ ‫ﺳﺎﺣﻞ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﺎ َﻣﺜَﻠﻬﺎ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﻴﺎن ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬روزﯼ‬ ‫ﺑﺮزﮔﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﺑﺬراﻓﺸﺎﻧﯽ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪۴ .‬ﭼﻮن ﺑﺬر ﻣﯽﭘﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ در راﻩ اﻓﺘﺎد و‬ ‫ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻮردﻧﺪ‪۵ .‬ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﻨﮕﻼخ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﭼﻨﺪاﻧﯽ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ؛ ﭘﺲ زود ﺳﺒﺰ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﮐﻢ ﻋﻤﻖ ﺑﻮد‪۶ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻮﺧﺖ و ﺧﺸﮑﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا رﻳﺸﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪٧ .‬ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻴﺎن ﺧﺎرهﺎ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﺎرهﺎ ﻧﻤﻮ ﮐﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻔﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ ﺑﻘﻴﮥ ﺑﺬرهﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﮑﻮ اﻓﺘﺎد و ﺑﺎر ﺁورد‪ :‬ﺑﻌﻀﯽ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ‪،‬‬ ‫ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺼﺖ و ﺑﻌﻀﯽ ﺳﯽ‪٩ .‬هﺮﮐﻪ ﮔﻮش دارد‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد‪«.‬‬ ‫‪١٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺮدم ﺑﺎ َﻣﺜَﻠﻬﺎ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ؟« ‪١١‬او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬درﮎ اﺳﺮار ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﻋﻄﺎ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪١٢ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ دارد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﺮاواﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫و از ﺁن ﮐﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ دارد ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١٣ .‬از اﻳﻦرو ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ َﻣﺜَﻠﻬﺎ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا‪:‬‬ ‫»ﻣﯽﻧﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻨﺪ؛‬


‫ﮔﻮش ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻤﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎ در ﻣﻮرد ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺤﻘﻖ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪١۴‬ﻧﺒﻮّت ِا َ‬ ‫» ”ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﻮد ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ؛‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﺮﮔﺰ درﮎ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬زﻳﺮا دل اﻳﻦ ﻗﻮم ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺸﺎن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬ ‫و ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬ ‫و در دﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ‬ ‫و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﻦ ﺷﻔﺎﻳﺸﺎن ﺑﺨﺸﻢ‪“.‬‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﭼﺸﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ و ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪١٧ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از اﻧﺒﻴﺎ و ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﻣﺸﺘﺎق ﺑﻮدﻧﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‬ ‫و ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٨‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻨﯽ َﻣﺜَﻞ ﺑﺮزﮔﺮ را ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‪١٩ :‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻼم ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﯽﺷﻨﻮد اﻣّﺎ ﺁن را درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁن ﺷﺮور ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﺁﻧﭽﻪ در دل او ﮐﺎﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﯽرﺑﺎﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ هﻤﺎن ﺑﺬرﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ در راﻩ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪٢٠ .‬و اﻣّﺎ ﺑﺬرﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺳﻨﮕﻼخ اﻓﺘﺎد ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮد و ﺑﯽدرﻧﮓ ﺁن را ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد‪،‬‬ ‫‪٢١‬اﻣّﺎ ﭼﻮن در ﺧﻮد رﻳﺸﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ دوام ﻣﯽﺁورد‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪﺳﺒﺐ‬ ‫ﮐﻼم‪ ،‬ﺳﺨﺘﯽ ﻳﺎ ﺁزارﯼ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬دردم ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪٢٢ .‬ﺑﺬرﯼ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺧﺎرهﺎ ﮐﺎﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﯼ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﮔﯽ ﺛﺮوت‪ ،‬ﺁن را‬ ‫ﺧﻔﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﯽﺛﻤﺮ ﻣﯽﺳﺎزد‪٢٣ .‬اﻣّﺎ ﺑﺬرﯼ ﮐﻪ در زﻣﻴﻦ ﻧﻴﮑﻮ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮد و ﺁن را ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ و ﺑﺎرور ﺷﺪﻩ ﺻﺪ‪ ،‬ﺷﺼﺖ ﻳﺎ ﺳﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﺛﻤﺮ‬ ‫ﻣﯽﺁورد‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﻋﻠﻔﻬﺎﯼ ﺳﻤّﯽ‬ ‫‪٢۴‬ﻋﻴﺴﯽ َﻣﺜَﻞ دﻳﮕﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁورد‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮدﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫در ﻣﺰرﻋﮥ ﺧﻮد ﺑﺬ ِر ﺧﻮب ﭘﺎﺷﻴﺪ‪٢۵ .‬اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﺷﻤﻦ وﯼ‬ ‫ﻒ ﺳﻤّﯽ ﮐﺎﺷﺖ و رﻓﺖ‪٢۶ .‬ﭼﻮن ﮔﻨﺪم ﺳﺒﺰ ﺷﺪ و ﺧﻮﺷﻪ ﺁورد‪،‬‬ ‫ﺁﻣﺪ و در ﻣﻴﺎن ﮔﻨﺪم‪ ،‬ﻋﻠ ِ‬


‫ﻋﻠﻒ ﺳﻤّﯽ ﻧﻴﺰ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪٢٧ .‬ﻏﻼﻣﺎن ﻣﺎﻟﮏ ﻣﺰرﻋﻪ ﻧﺰد او رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪” :‬ﺁﻗﺎ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺬر ﺧﻮب در ﻣﺰرﻋﻪات ﻧﮑﺎﺷﺘﯽ؟ ﭘﺲ ﻋﻠﻒ ﺳﻤّﯽ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪ؟“ ‪٢٨‬در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪” :‬اﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎ ِر دﺷﻤﻦ اﺳﺖ‪ “.‬ﻏﻼﻣﺎن از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪” :‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺮوﻳﻢ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻴﻢ؟“‬ ‫‪٢٩‬ﮔﻔﺖ‪” :‬ﻧﻪ! اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﻋﻠﻔﻬﺎﯼ ﺳﻤّﯽ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮔﻨﺪم را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫از رﻳﺸﻪ ﺑﺮﮐﻨﻴﺪ‪٣٠ .‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ هﺮ دو ﺗﺎ ﻓﺼﻞ درو ﻧﻤﻮ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﺁن زﻣﺎن ﺑﻪ دروﮔﺮان‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﻋﻠﻔﻬﺎﯼ ﺳﻤّﯽ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ دﺳﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻮزاﻧﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﮔﻨﺪﻣﻬﺎ را ﮔﺮد ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺒﺎر ﻣﻦ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪«“.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ داﻧﮥ ﺧﺮدل و َﻣﺜَﻞ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ‬ ‫‪٣١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ َﻣﺜَﻠﯽ دﻳﮕﺮ ﺁورد‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن هﻤﭽﻮن داﻧﮥ ﺧﺮدﻟﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺁن را ﮔﺮﻓﺖ و در ﻣﺰرﻋﻪاش ﮐﺎﺷﺖ‪٣٢ .‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ داﻧﮥ ﺧﺮدل از هﻤﮥ داﻧﻪهﺎ‬ ‫ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻣﯽروﻳﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از هﻤﮥ ﮔﻴﺎهﺎن ﺑﺎغ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ درﺧﺘﯽ ﺑﺪل‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺪانﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬در ﺷﺎﺧﻪهﺎﻳﺶ ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٣‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮاﻳﺸﺎن َﻣﺜَﻠﯽ دﻳﮕﺮ ﺁوردﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن هﻤﭽﻮن ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪاﯼ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﯽ ﺁن را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎ ﻣﻘﺪار زﻳﺎدﯼ ﺁرد ﻣﺨﻠﻮط ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﺗﻤﺎم ﺧﻤﻴﺮ وَرﺁﻣﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣۴‬ﻋﻴﺴﯽ هﻤﮥ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﺎ َﻣﺜَﻠﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻴﺎن ﮐﺮد و ﺑﺪون َﻣﺜَﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫هﻴﭻ ﻧﮕﻔﺖ‪٣۵ .‬اﻳﻦ واﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮐﻼم ﻧﺒﯽ ﺑﻪاﻧﺠﺎم رﺳﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫»دهﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ َﻣﺜَﻠﻬﺎ ﺧﻮاهﻢ ﮔﺸﻮد‪،‬‬ ‫و ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز ﺟﻬﺎن ﻣﺨﻔﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬

‫ﺷﺮح َﻣﺜَﻞ ﻋﻠﻔﻬﺎﯼ ﺳﻤّﯽ‬ ‫‪٣۶‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺟﻤﻌﻴﺖ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﺰد او‬ ‫ﯽ ﻣﺰرﻋﻪ را ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺷﺮح ﺑﺪﻩ‪٣٧ «.‬او در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪َ » :‬ﻣﺜَﻞ ﻋﻠﻔﻬﺎﯼ ﺳ ّﻤ ِ‬ ‫»ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺑﺬر ﺧﻮب در ﻣﺰرﻋﻪ ﻣﯽﮐﺎرد‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪٣٨ .‬ﻣﺰرﻋﻪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬ ‫اﺳﺖ؛ و ﺑﺬر ﺧﻮب‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻋﻠﻔﻬﺎﯼ ﺳﻤّﯽ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺁن ﺷﺮورﻧﺪ؛‬ ‫‪٣٩‬و دﺷﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﯽﮐﺎرد‪ ،‬ﺧﻮ ِد اﺑﻠﻴﺲ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺼﻞ درو‪ ،‬ﭘﺎﻳﺎن اﻳﻦ ﻋﺼﺮ اﺳﺖ؛ و‬ ‫دروﮔﺮان‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻨﺪ‪۴٠ .‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻋﻠﻔﻬﺎﯼ ﺳﻤّﯽ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ در ﺁﺗﺶ‬ ‫ﻣﯽﺳﻮزاﻧﻨﺪ‪ ،‬در ﭘﺎﻳﺎن اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪۴١ .‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺁﻧﻬﺎ هﺮﭼﻪ را ﮐﻪ در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ او ﺑﺎﻋﺚ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﻧﻴﺰ ﺗﻤﺎم ﺑﺪﮐﺎران‬ ‫را ﺟﻤﻊ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد ‪۴٢‬و ﺁﻧﻬﺎ را در ﮐﻮرۀ ﺁﺗﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ و دﻧﺪان‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺪان ﺳﺎﻳﻴﺪن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪۴٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ درﺧﺸﻴﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﮔﻮش دارد‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد‪.‬‬


‫َﻣﺜَﻞ ﮔﻨﺞ ﭘﻨﻬﺎن و ﻣﺮوارﻳﺪ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ‬ ‫‪»۴۴‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن هﻤﭽﻮن ﮔﻨﺠﯽ اﺳﺖ ﭘﻨﻬﺎن در دل زﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺁن را‬ ‫ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ دوﺑﺎرﻩ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ و از ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽرود و ﺁﻧﭽﻪ دارد‪ ،‬ﻣﯽﻓﺮوﺷﺪ و ﺁن‬ ‫زﻣﻴﻦ را ﻣﯽﺧﺮد‪.‬‬ ‫‪»۴۵‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎﺟﺮﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﻳﺎﯼ ﻣﺮوارﻳﺪهﺎﯼ‬ ‫ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﺳﺖ‪۴۶ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻣﺮوارﻳﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎارزﺷﯽ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻣﯽرود و ﺁﻧﭽﻪ دارد‪،‬‬ ‫ﻣﯽﻓﺮوﺷﺪ و ﺁن ﻣﺮوارﻳﺪ را ﻣﯽﺧﺮد‪.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺗﻮر ﻣﺎهﻴﮕﻴﺮﯼ‬ ‫‪»۴٧‬و ﺑﺎز ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮرﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد و هﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﺎهﯽ داﺧﻞ ﺁن ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪۴٨ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻮر ﭘﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎهﻴﮕﻴﺮان ﺁن را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و ﻣﺎهﻴﻬﺎﯼ ﺧﻮب را در ﺳﺒﺪ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺎهﻴﻬﺎﯼ ﺑﺪ را‬ ‫دور ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ‪۴٩ .‬در ﭘﺎﻳﺎن اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ و‬ ‫ﺑﺪﮐﺎران را از ﻣﻴﺎن درﺳﺘﮑﺎران ﺑﻴﺮون ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪ ‪۵٠‬و ﺁﻧﻬﺎ را در ﮐﻮرۀ ﺁﺗﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ و دﻧﺪان ﺑﻪ دﻧﺪان ﺳﺎﻳﻴﺪن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫‪۵١‬ﺳﭙﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻤﮥ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را درﮎ ﮐﺮدﻳﺪ؟« ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺑﻠﻪ!«‬ ‫‪۵٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﺲ‪ ،‬هﺮ ﻋﺎﻟﻢ دﻳﻦ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺻﺎﺣﺐﺧﺎﻧﻪاﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﺰاﻧﮥ ﺧﻮد ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻧﻮ و ﮐﻬﻨﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁورد‪«.‬‬

‫ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺮدم ﻧﺎﺻﺮﻩ‬ ‫‪۵٣‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ َﻣﺜَﻠﻬﺎ را ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ ‪۵۴‬و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺧﻮد رﻓﺖ و در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺮدم ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻣﺮدم در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ‬ ‫ت اﻧﺠﺎم ﻣﻌﺠﺰات را از ﮐﺠﺎ ﮐﺴﺐ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟ ‪۵۵‬ﻣﮕﺮ او ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻣﺮد ﭼﻨﻴﻦ ﺣﮑﻤﺖ و ﻗﺪر ِ‬ ‫ﺁن ﻧﺠّﺎر ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﺎم ﻣﺎدرش ﻣﺮﻳﻢ ﻧﻴﺴﺖ؟ و ﺑﺮادراﻧﺶ ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺳﻒ و ﺷَﻤﻌﻮن و‬ ‫ﻳﻬﻮدا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ‪۵۶‬ﻣﮕﺮ هﻤﮥ ﺧﻮاهﺮاﻧﺶ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﭘﺲ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ از‬ ‫ﮐﺠﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ؟« ‪۵٧‬ﭘﺲ ﺑﻪﻧﻈﺮﺷﺎن ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻧﺒﯽ ﺑﯽﺣﺮﻣﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ در دﻳﺎر ﺧﻮد و ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮﻳﺶ!« ‪۵٨‬و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪﻋﻠﺖ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻣﻌﺠﺰات زﻳﺎدﯼ ﻧﮑﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١۴‬‬ ‫ﻗﺘﻞ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ‬


‫ﺲ ﺣﺎﮐﻢ رﺳﻴﺪ‪٢ ،‬و او ﺑﻪ ﻣﻼزﻣﺎن ﺧﻮد‬ ‫‪١‬در ﺁن زﻣﺎن ﺁوازۀ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﮔﻮش هﻴﺮودﻳ ِ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و از هﻤﻴﻦروﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﻗﺪرﺗﻬﺎ از او ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﺪ‪«.‬‬ ‫ن ﺑﺮادرش ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺤﻴﯽ را‬ ‫‪٣‬و اﻣّﺎ هﻴﺮودﻳﺲ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ هﻴﺮودﻳﺎ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ز ِ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ و او را ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﻪ زﻧﺪان اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪۴ .‬زﻳﺮا ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﻼل ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ زن ﺑﺎﺷﯽ‪۵ «.‬هﻴﺮودﻳﺲ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺤﻴﯽ را ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ از ﻣﺮدم ﺑﻴﻢ داﺷﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﻳﺤﻴﯽ را ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬در روز ﺟﺸﻦ ﻣﻴﻼد هﻴﺮودﻳﺲ‪ ،‬دﺧﺘﺮ هﻴﺮودﻳﺎ در ﻣﺠﻠﺲ رﻗﺼﻴﺪ و ﭼﻨﺎن دل‬ ‫هﻴﺮودﻳﺲ را ﺷﺎد ﺳﺎﺧﺖ ‪٧‬ﮐﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد هﺮﭼﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﻪ او ﺑﺪهﺪ‪٨ .‬دﺧﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﻃﺒَﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ‪«.‬‬ ‫ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﺎدرش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ را هﻤﻴﻦﺟﺎ در َ‬ ‫‪٩‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪﭘﺎس ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮد و ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺶ دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ‬ ‫ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ او ﺑﺮﺁوردﻩ ﺷﻮد‪١٠ .‬ﭘﺲ ﺑﻪدﺳﺘﻮر او ﺳﺮ ﻳﺤﻴﯽ را در زﻧﺪان از ﺗﻦ ﺟﺪا ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻃﺒَﻘﯽ ﺁوردﻧﺪ و ﺑﻪ دﺧﺘﺮ دادﻧﺪ و او ﻧﻴﺰ ﺁن را ﻧﺰد ﻣﺎدرش ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪١١‬و ﺁن را در َ‬ ‫‪١٢‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺪن او را ﺑﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﭙﺮدﻧﺪ و ﺳﭙﺲ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮراﮎ دادن ﺑﻪ ﭘﻨﺞ هﺰار ﺗﻦ‬ ‫‪١٣‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬در ﺧﻠﻮت ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻖ رهﺴﭙﺎر ﻣﮑﺎﻧﯽ دوراﻓﺘﺎدﻩ ﺷﺪ‪ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻣﺮدم ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬از ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﺧﻮد ﭘﺎﯼ ﭘﻴﺎدﻩ در ﭘﯽ او رﻓﺘﻨﺪ‪١۴ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ از ﻗﺎﻳﻖ‬ ‫ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﺑﯽﺷﻤﺎر دﻳﺪ و دﻟﺶ ﺑﺮ ﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﺑﻪ رﺣﻢ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎراﻧﺸﺎن را ﺷﻔﺎ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻏﺮوب‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺳﺖ دوراﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬و‬ ‫دﻳﺮوﻗﺖ ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮدم را رواﻧﻪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ روﺳﺘﺎهﺎﯼ اﻃﺮاف ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد‬ ‫ﺧﻮراﮎ ﺑﺨﺮﻧﺪ‪١۶ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺮدم ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺧﻮراﮎ دهﻴﺪ‪١٧ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬در اﻳﻨﺠﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﭘﻨﺞ ﻧﺎن و دو ﻣﺎهﯽ‬ ‫ﻧﺪارﻳﻢ‪١٨ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪١٩ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺞ ﻧﺎن و دو ﻣﺎهﯽ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺷﮑﺮ ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﺁورد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻧﺎﻧﻬﺎ را ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان داد و ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺮدم دادﻧﺪ‪٢٠ .‬هﻤﻪ‬ ‫ﺧﻮردﻧﺪ و ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و از ﺧﺮدﻩهﺎﯼ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬دوازدﻩ ﺳﺒ ِﺪ ﭘﺮ ﮔﺮد ﺁوردﻧﺪ‪٢١ .‬ﺷﻤﺎر‬ ‫ﺧﻮرﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺑﻪﺟﺰ زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن‪ ،‬ﭘﻨﺞ هﺰار ﻣﺮد ﺑﻮد‪.‬‬

‫راﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﺮ روﯼ ﺁب‬ ‫‪٢٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﯽدرﻧﮓ ﺷﺎﮔﺮدان را ﺑﺮﺁن داﺷﺖ ﺗﺎ در ﺁن ﺣﺎل ﮐﻪ او ﻣﺮدم را ﻣﺮﺧﺺ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﻴﺶ از او ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪٢٣ .‬ﭘﺲ از ﻣﺮﺧﺺ‬ ‫ن ﻣﺮدم‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﻮﻩ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﺐ ﻓﺮارﺳﻴﺪ و او ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﮐﺮد ِ‬ ‫‪٢۴‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻗﺎﻳﻖ از ﺳﺎﺣﻞ ﺑﺴﻴﺎر دور ﺷﺪﻩ و دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻼﻃﻢ اﻣﻮاج ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ِد‬


‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺮ ﺁن ﻣﯽوزﻳﺪ‪٢۵ .‬در ﭘﺎس ﭼﻬﺎرم از ﺷﺐ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﺎمزﻧﺎن ﺑﺮ روﯼ ﺁب ﺑﻪﺳﻮﯼ‬ ‫ﺁﻧﺎن رﻓﺖ‪٢۶ .‬ﭼﻮن ﺷﺎﮔﺮدان او را در ﺣﺎل راﻩ رﻓﺘﻦ روﯼ ﺁب دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬وﺣﺸﺖ ﮐﺮدﻩ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﺒﺢ اﺳﺖ«‪ ،‬و از ﺗﺮس ﻓﺮﻳﺎد زدﻧﺪ‪٢٧ .‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬دل‬ ‫ﻗﻮﯼ دارﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ!«‬ ‫‪٢٨‬ﭘِﻄﺮُس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻮﻳﯽ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﮕﻮ ﺗﺎ روﯼ ﺁب ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢٩‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻴﺎ!« ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘِﻄﺮُس از ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و روﯼ ﺁب ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ راﻩ‬ ‫اﻓﺘﺎد‪٣٠ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺗﻮﻓﺎن را دﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻴﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﺁب ﻓﺮو ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد‬ ‫ﺑﺮﺁورد‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﺠﺎﺗﻢ دﻩ!« ‪٣١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﯽدرﻧﮓ دﺳﺖ ﺧﻮد را دراز ﮐﺮد و او را‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﮐﻢاﻳﻤﺎن‪ ،‬ﭼﺮا ﺷﮏ ﮐﺮدﯼ؟« ‪٣٢‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﺎﻳﻖ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎد‬ ‫ﻓﺮوﻧﺸﺴﺖ‪٣٣ .‬ﺳﭙﺲ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻮدﻧﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻴﺴﯽ روﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎدﻩ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ!«‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﺑﻴﻤﺎران در ﺟِﻨﻴﺴﺎرِت‬ ‫‪٣۴‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﻪ ﮐﺮاﻧﮥ دﻳﮕﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺟِﻨﻴﺴﺎرِت ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻧﺪ‪٣۵ .‬ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﻋﻴﺴﯽ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁن ﻧﻮاﺣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎران را ﻧﺰد او‬ ‫ﺁوردﻧﺪ‪٣۶ .‬ﺁﻧﻬﺎ از او ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ اﺟﺎزﻩ دهﺪ ﺗﺎ ﻓﻘﻂ ﮔﻮﺷﮥ رداﻳﺶ را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و‬ ‫هﺮﮐﻪ ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١۵‬‬ ‫ﻟﺰوم ﭘﺎﮐﯽ درون‬ ‫‪١‬ﺳﭙﺲ ﮔﺮوهﯽ از ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ از اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪»٢‬ﭼﺮا ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﻮ ﺳﻨّﺖ ﻣﺸﺎﻳﺦ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ؟ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ از‬ ‫ﺧﻮردن ﻧﻤﯽﺷﻮﻳﻨﺪ!« ‪٣‬او در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﺑﺮاﯼ ﺣﻔﻆ ﺳﻨّﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﺣﮑﻢ‬ ‫ﺧﺪا را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﯽﮔﺬارﻳﺪ؟ ‪۴‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪” :‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﮔﺮاﻣﯽدار“ و‬ ‫ﻧﻴﺰ ”هﺮﮐﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪۵ “.‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ اﮔﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدرش ﺑﮕﻮﻳﺪ‪” :‬هﺮ ﮐﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد از ﻣﻦ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬وﻗﻒ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪۶ “،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺮ او واﺟﺐ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد را ﮔﺮاﻣﯽ‬ ‫دارد‪ .‬اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﯼ ﺣﻔﻆ ﺳﻨّﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽﺷﻤﺎرﻳﺪ‪٧ .‬اﯼ‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎ درﺑﺎرۀ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺧﻮب ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫رﻳﺎﮐﺎران! ِا َ‬ ‫‪”»٨‬اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﻣﺮا ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ دﻟﺸﺎن از ﻣﻦ دور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺁﻧﺎن ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻣﺮا ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫و ﺗﻌﻠﻴﻤﺸﺎن ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﻓﺮاﻳﺾ ﺑﺸﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪«“.‬‬


‫‪١٠‬ﺳﭙﺲ ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ و ﺑﻔﻬﻤﻴﺪ‪١١ .‬ﻧﻪ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ دهﺎن ﺁدﻣﯽ داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮد او را ﻧﺠﺲ ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ از دهﺎن او ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁدﻣﯽ را ﻧﺠﺲ ﻣﯽﺳﺎزد‪١٢ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺁﻳﺎ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ از ﺗﻮ ﺑﻴﺰارﯼ ﺟﺴﺘﻪاﻧﺪ؟« ‪١٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫داد‪» :‬هﺮ ﻧﻬﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﻧﮑﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬رﻳﺸﻪﮐﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١۴ .‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺣﺎل‬ ‫ﺧﻮد واﮔﺬارﻳﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ راهﻨﻤﺎﻳﺎﻧﯽ ﮐﻮرﻧﺪ‪ .‬هﺮﮔﺎﻩ ﮐﻮرﯼ ﻋﺼﺎﮐﺶ ﮐﻮ ِر دﻳﮕﺮ ﺷﻮد‪ ،‬هﺮ دو‬ ‫در ﭼﺎﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ اﻓﺘﺎد‪١۵ «.‬ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺷﺮح ﺑﺪﻩ‪١۶ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ هﻨﻮز درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ‪١٧‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ هﺮﭼﻪ ﺑﻪ دهﺎن داﺧﻞ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﻣﯽرود و ﺑﻌﺪ دﻓﻊ ﻣﯽﺷﻮد؟ ‪١٨‬اﻣّﺎ ﺁﻧﭽﻪ از دهﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬از دل‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬و اﻳﻦ اﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ ﺁدﻣﯽ را ﻧﺠﺲ ﻣﯽﺳﺎزد‪١٩ .‬زﻳﺮا از دل اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ت دروغ و ﺗﻬﻤﺖ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫اﻓﮑﺎر ﭘﻠﻴﺪ‪ ،‬ﻗﺘﻞ‪ ،‬زﻧﺎ‪ ،‬ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ‪ ،‬دزدﯼ‪ ،‬ﺷﻬﺎد ِ‬ ‫‪٢٠‬اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ را ﻧﺠﺲ ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﺬا ﺧﻮردن ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ!«‬

‫اﻳﻤﺎن زن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﯼ‬ ‫‪٢١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و در ﻣﻨﻄﻖۀ ﺻﻮر و ﺻﻴﺪون ﮐﻨﺎرﻩ ﺟﺴﺖ‪٢٢ .‬روزﯼ‬ ‫زﻧﯽ ﮐﻨﻌﺎﻧﯽ از اهﺎﻟﯽ ﺁﻧﺠﺎ‪ ،‬ﻧﺰدش ﺁﻣﺪ و ﻓﺮﻳﺎدﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬اﯼ ﭘﺴﺮ داوود‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﻣﻦ رﺣﻢ ﮐﻦ! دﺧﺘﺮم دﻳﻮزدﻩ ﺷﺪﻩ و ﺳﺨﺖ رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪٢٣ «.‬ا ّﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ هﻴﭻ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫ﻧﺪاد‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ و از او ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬او را ﻣﺮﺧﺺ ﻓﺮﻣﺎ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﻓﺮﻳﺎدزﻧﺎن از ﭘﯽ ﻣﺎ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪٢۴ «.‬در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﮔﻢﮔﺸﺘﮥ‬ ‫ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩام‪٢۵ «.‬اﻣّﺎ ﺁن زن ﺁﻣﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ او زاﻧﻮ زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺮا ﻳﺎرﯼ ﮐﻦ!« ‪٢۶‬او در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎن ﻓﺮزﻧﺪان را ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺳﮕﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻦ روا ﻧﻴﺴﺖ‪٢٧ «.‬وﻟﯽ زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺳﺮورم‪ ،‬اﻣّﺎ ﺳﮕﺎن ﻧﻴﺰ از‬ ‫ﺧﺮدﻩهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺳﻔﺮۀ ﺻﺎﺣﺒﺸﺎن ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ!« ‪٢٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ زن‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺗﻮ ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ! ﺧﻮاهﺶ ﺗﻮ ﺑﺮﺁوردﻩ ﺷﻮد!« در هﻤﺎندم دﺧﺘﺮ او ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮراﮎ دادن ﺑﻪ ﭼﻬﺎرهﺰار ﺗﻦ‬ ‫‪٢٩‬ﻋﻴﺴﯽ از ﺁﻧﺠﺎ ﻋﺰﻳﻤﺖ ﮐﺮد و ﮐﻨﺎرۀ درﻳﺎﭼﮥ ﺟﻠﻴﻞ را ﭘﻴﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮهﺴﺎر رﺳﻴﺪ‬ ‫و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﺴﺖ‪٣٠ .‬ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻧﺒﻮهﯽ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻟﻨﮕﺎن و ﮐﻮران و ﻣﻔﻠﻮﺟﺎن‬ ‫و ﮔﻨﮕﺎن و ﺑﻴﻤﺎران دﻳﮕﺮ را ﺁوردﻩ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و او اﻳﺸﺎن را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٣١‬ﻣﺮدم ﭼﻮن دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﮕﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻔﻠﻮﺟﺎن ﺗﻨﺪرﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻨﮕﺎن راﻩ‬ ‫ﻣﯽروﻧﺪ و ﮐﻮران ﺑﻴﻨﺎ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻟﻢ ﺑﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻣﺮدم ﻣﯽﺳﻮزد‪،‬‬ ‫زﻳﺮا اﮐﻨﻮن ﺳﻪ روز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﻨﺪ و ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﮔﺮﺳﻨﻪ رواﻧﻪ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺴﺎ ﮐﻪ در راﻩ از ﭘﺎ دراﻓﺘﻨﺪ‪٣٣ «.‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬در اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن‬ ‫از ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻧﺎن ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاﯼ ﺳﻴﺮ ﮐﺮدن ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﻓﺮاهﻢ ﺁورﻳﻢ؟« ‪٣۴‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫»ﭼﻨﺪ ﻧﺎن دارﻳﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﻔﺖ ﻧﺎن و ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ ﮐﻮﭼﮏ‪٣۵ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻓﺮﻣﻮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪٣۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻔﺖ ﻧﺎن و ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ را ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺲ از ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‪،‬‬


‫ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد داد و اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ دادﻧﺪ‪٣٧ .‬هﻤﻪ‬ ‫ﺧﻮردﻧﺪ و ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺷﺎﮔﺮدان هﻔﺖ زﻧﺒﻴﻞ ﭘﺮ از ﺧﺮدﻩهﺎﯼ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺮد ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٨‬ﺷﻤﺎر ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮراﮎ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻴﺮ از زﻧﺎن و ﮐﻮدﮐﺎن‪ ،‬ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻦ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺠﺪَل رﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٣٩‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺮدم را ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﮥ َﻣ ْ‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١۶‬‬ ‫درﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻳﺘﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮر از او‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و َ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻳﺘﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﻨﻤﺎﻳﺎﻧﺪ‪٢ .‬در ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‬ ‫”هﻮا ﺧﻮب ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﺳﻤﺎن ﺳﺮخﻓﺎم اﺳﺖ‪٣ “،‬و ﺑﺎﻣﺪادان ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ ”اﻣﺮوز هﻮا‬ ‫ﺑﺪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﺳﻤﺎن ﺳﺮخ و ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ “.‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﮏ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻴﻤﺎﯼ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن را ﺗﻌﺒﻴﺮ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ از ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﯼ زﻣﺎﻧﻬﺎ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻴﺪ! ‪۴‬ﻧﺴﻞ ﺷﺮارتﭘﻴﺸﻪ و‬ ‫زﻧﺎﮐﺎر ﺁﻳﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺟﺰ ﺁﻳﺖ ﻳﻮﻧﺲ ﻧﺒﯽ‪ «.‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن‬ ‫ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و َ‬ ‫‪۵‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن دورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ و از ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و َ‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ اﻳﺸﺎن در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺁنرو ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺎن‬ ‫ﻧﻴﺎوردﻩاﻳﻢ‪٨ «.‬ﻋﻴﺴﯽ درﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺳﺴﺖاﻳﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﭼﺮا درﺑﺎرۀ اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ﻧﺎن ﻧﺪارﻳﺪ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ‪٩‬ﺁﻳﺎ هﻨﻮز درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪارﻳﺪ ﺁن ﭘﻨﺞ ﻧﺎن و‬ ‫ﭘﻨﺞ هﺰار ﺗﻦ و ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺒﺪ ﺧﺮدﻩﻧﺎن را ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻳﺪ؟ ‪١٠‬ﻳﺎ ﺁن هﻔﺖ ﻧﺎن و ﭼﻬﺎر هﺰار‬ ‫ﺗﻦ و ﭼﻨﺪﻳﻦ زﻧﺒﻴﻞ را ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻳﺪ؟ ‪١١‬ﭘﺲ ﭼﺮا درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ درﺑﺎرۀ ﻧﺎن‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن دورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪١٢ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻢ؟ ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ از ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و َ‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن هﺸﺪار دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ درﺑﺎرۀ‬ ‫درﮎ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎن درﺑﺎرۀ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و َ‬ ‫ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﻧﺎن‪.‬‬

‫اﻋﺘﺮاف ﭘِﻄﺮُس درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١٣‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻧﻮاﺣﯽ ﻗﻴﺼﺮﻳﮥ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ رﺳﻴﺪ‪ ،‬از ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮥ‬ ‫ﻣﺮدم‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﮐﻴﺴﺖ؟« ‪١۴‬ﺁﻧﺎن ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ اﻟﻴﺎس‪ ،‬و ﻋﺪﻩاﯼ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ِارِﻣﻴﺎ ﻳﺎ ﻳﮑﯽ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‬ ‫اﺳﺖ‪١۵ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ؟ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ هﺴﺘﻢ؟« ‪١۶‬ﺷَﻤﻌﻮن‬ ‫ﭘِﻄﺮُس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻮﻳﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ!« ‪١٧‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺗﻮ‪،‬‬ ‫اﯼ ﺷَﻤﻌﻮن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎ! زﻳﺮا اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﺑﺮ ﺗﻮ ﺁﺷﮑﺎر ﻧﮑﺮد ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺪر ﻣﻦ‬ ‫ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد‪١٨ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﻳﯽ ﭘِﻄﺮُس‪ ،‬و ﺑﺮ اﻳﻦ ﺻﺨﺮﻩ‪،‬‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﻗﺪرت ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺁن اﺳﺘﻴﻼ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١٩ .‬ﮐﻠﻴﺪهﺎﯼ‬


‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽدهﻢ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺒﻨﺪﯼ‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺸﺎﻳﯽ‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢٠ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﻨﻊ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ او ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻮد‬ ‫‪٢١‬از ﺁن ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد از اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﻻزم‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮود و در ﺁﻧﺠﺎ از ﻣﺸﺎﻳﺦ و ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺁزار ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد و در روز ﺳﻮّم ﺑﺮﺧﻴﺰد‪٢٢ .‬ﭘِﻄﺮُس او را ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﯼ ﺑﺮد و‬ ‫ﺳﺮزﻧﺶﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬دور از ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﺮورم! ﻣﺒﺎد ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ هﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﺗﻮ واﻗﻊ‬ ‫ﺷﻮد‪٢٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ روﯼ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬دور ﺷﻮ از ﻣﻦ‪ ،‬اﯼ ﺷﻴﻄﺎن! ﺗﻮ ﻣﺎﻧﻊ‬ ‫راﻩ ﻣﻨﯽ‪ ،‬زﻳﺮا اﻓﮑﺎر ﺗﻮ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﻧﻪ اﻟﻬﯽ‪«.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺮا ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮﮔﻴﺮد و از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪٢۵ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‬ ‫ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت دهﺪ‪ ،‬ﺁن را از دﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داد؛ اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺟﺎن ﺧﻮد را‬ ‫از دﺳﺖ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﺎزﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٢۶ .‬اﻧﺴﺎن را ﭼﻪ ﺳﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ دﻧﻴﺎ را ِﺑﺒَﺮد‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺒﺎزد؟ اﻧﺴﺎن ﺑﺮاﯼ ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻦ ﺟﺎن ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪهﺪ؟‬ ‫‪»٢٧‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن در ﺟﻼل ﭘﺪر ﺧﻮد ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ‬ ‫هﺮﮐﺲ ﺑﺮاﯼ اﻋﻤﺎﻟﺶ ﭘﺎداش ﺧﻮاهﺪ داد‪٢٨ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﯽ ﺧﻮد ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻃﻌﻢ ﻣﺮگ را ﻧﺨﻮاهﻨﺪ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ در ﭘﺎدﺷﺎه ِ‬ ‫ﭼﺸﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١٧‬‬ ‫دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺳﻴﻤﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١‬ﺷﺶ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻌﻘﻮب و ﺑﺮادرش ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺁﻧﺎن را‬ ‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮهﯽ ﺑﻠﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻠﻮت ﺑﺮد‪٢ .‬در ﺁﻧﺠﺎ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺳﻴﻤﺎﯼ او‬ ‫دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪ‪ :‬ﭼﻬﺮﻩاش ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﯽدرﺧﺸﻴﺪ و ﺟﺎﻣﻪاش هﻤﭽﻮن ﻧﻮر‪ ،‬ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪٣ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ و اﻟﻴﺎس در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪۴ .‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺳﺮورم‪ ،‬ﺑﻮدن ﻣﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﯽ‪ ،‬ﺳﻪ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺳﺎزم‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻮﺳﯽ و ﻳﮑﯽ هﻢ ﺑﺮاﯼ‬ ‫اﻟﻴﺎس‪۵ «.‬هﻨﻮز اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺮ زﺑﺎن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ اﺑﺮﯼ درﺧﺸﺎن اﻳﺸﺎن را درﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺪاﻳﯽ از اﺑﺮ دررﺳﻴﺪ ﮐﻪ‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﮐﻪ از او ﺧﺸﻨﻮدم؛ ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ!« ‪۶‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﻧﺪا‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪروﯼ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺎﮎ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و دﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ و ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ!« ‪٨‬ﺁﻧﺎن‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﮔﺸﻮدﻧﺪ و ﺟﺰ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺴﯽ را ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬


‫‪٩‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﮐﻮﻩ ﻓﺮود ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻳﺪ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰد‪١٠ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﭼﺮا ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ اﻟﻴﺎس ﺑﻴﺎﻳﺪ؟« ‪١١‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ‬ ‫اﻟﻴﺎس ﻣﯽﺁﻳﺪ و هﻤﻪﭼﻴﺰ را اﺻﻼح ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١٢ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻟﻴﺎس ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫وﻟﯽ او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ وﯼ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﻪدﺳﺖ ﺁﻧﺎن ﺁزار ﺧﻮاهﺪ دﻳﺪ‪١٣ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮدان درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﭘﺴﺮ دﻳﻮزدﻩ‬ ‫‪١۴‬ﭼﻮن ﻧﺰد ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ او زاﻧﻮ زد‬ ‫و ﮔﻔﺖ‪»١۵ :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ رﺣﻢ ﮐﻦ‪ .‬او ﺻﺮع دارد و ﺑﺴﻴﺎر رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪ .‬اﻏﻠﺐ‬ ‫در ﺁﺗﺶ ﻳﺎ در ﺁب ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪١۶ .‬او را ﻧﺰد ﺷﺎﮔﺮداﻧﺖ ﺁوردم‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺷﻔﺎﻳﺶ دهﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٧‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻧﺴﻞ ﺑﯽاﻳﻤﺎن و ﻣﻨﺤﺮف‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐِﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﺤﻤﻠﺘﺎن‬ ‫ﮐﻨﻢ؟ او را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁورﻳﺪ‪١٨ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ دﻳﻮ ﻧﻬﻴﺐ زد و دﻳﻮ از ﭘﺴﺮ ﺑﻴﺮون ﺷﺪ و او‬ ‫در هﻤﺎندم ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺖ‪١٩ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و در ﺧﻠﻮت از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﭼﺮا ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺁن دﻳﻮ را ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻴﻢ؟« ‪٢٠‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬از ﺁنرو ﮐﻪ اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن ﮐﻢ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﯽ داﻧﮥ ﺧﺮدل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﻮﻩ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ”از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮ“ و ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و هﻴﭻ اﻣﺮﯼ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪]٢١ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﺟﻨﺲ ﺟﺰ ﺑﻪ روزﻩ و دﻋﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽرود‪«[.‬‬

‫دوّﻣﻴﻦ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻮد‬ ‫‪٢٢‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﺟﻠﻴﻞ ﮔﺮد هﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪدﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮدم ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢٣ .‬ﺁﻧﻬﺎ او را ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐُﺸﺖ و او در روز ﺳﻮّم ﺑﺮﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺧﺎﺳﺖ‪ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﮑﻪ در دهﺎن ﻣﺎهﯽ‬ ‫ت دو‬ ‫‪٢۴‬ﭘﺲ از ﺁن ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻪ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺄﻣﻮران اﺧﺬ ﻣﺎﻟﻴﺎ ِ‬ ‫ِد ْرهَﻢ‪ ،‬ﻧﺰد ﭘِﻄﺮُس ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﺳﺘﺎد ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﻣﻌﺒﺪ را ﻧﻤﯽﭘﺮدازد؟« ‪٢۵‬او‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﭘﺮدازد!« ﭼﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ او ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺷَﻤﻌﻮن‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺟﻬﺎن از ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎج و ﺧﺮاج‬ ‫ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ؟ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻳﺎ از ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن؟ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ؟« ‪٢۶‬ﭘِﻄﺮُس ﺟﻮاب داد‪» :‬از‬ ‫ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﻌﺎﻓﻨﺪ! ‪٢٧‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻨﺎرۀ درﻳﺎ ﺑﺮو و ﻗﻠّﺎﺑﯽ ﺑﻴﻨﺪاز‪ .‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺎهﯽ را ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﯽ‪ ،‬دهﺎﻧﺶ را‬ ‫ﺑﮕﺸﺎ‪ .‬ﺳﮑﻪاﯼ ﭼﻬﺎر ِد ْرهَﻤﯽ ﺧﻮاهﯽ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺁن ﺳﻬﻢ ﻣﻦ و ﺧﻮدت را ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﭙﺮداز‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١٨‬‬


‫ﺑﺰرﮔﯽ در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫‪١‬در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ؟« ‪٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻮدﮐﯽ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و او را در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﻗﺮار داد‬ ‫‪٣‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ دﮔﺮﮔﻮن ﻧﺸﻮﻳﺪ و هﻤﭽﻮن ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﮕﺮدﻳﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن راﻩ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪۴ .‬ﭘﺲ‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﺧﻮد را هﻤﭽﻮن اﻳﻦ ﮐﻮدﮎ ﻓﺮوﺗﻦ‬ ‫ﺳﺎزد‪ ،‬در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪۵ .‬و هﺮﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻮدﮐﯽ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ‬ ‫ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»۶‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻮد ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﮐﻮﭼﮑﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻟﻐﺰش ﺧﻮرَد‪،‬‬ ‫او را ﺑﻬﺘﺮ ﺁن ﻣﯽﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎﺑﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬در اﻋﻤﺎق درﻳﺎ ﻏﺮق‬ ‫ﺷﻮد! ‪٧‬واﯼ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰﺷﻬﺎ! زﻳﺮا هﺮﭼﻨﺪ ﻟﻐﺰﺷﻬﺎ اﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ واﯼ‬ ‫ﺑﺮ ﺁن ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺳﺒﺐ ﮔﺮدد!‬ ‫‪»٨‬ﭘﺲ اﮔﺮ دﺳﺘﺖ ﻳﺎ ﭘﺎﻳﺖ ﺗﻮ را ﻣﯽﻟﻐﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻗﻄﻊ ﮐﻦ و دور اﻧﺪاز‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻮ را‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﻨﮓ ﻳﺎ ﺷَﻞ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت راﻩ ﻳﺎﺑﯽ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﻳﺎ دو ﭘﺎ در ﺁﺗﺶ اﺑﺪﯼ‬ ‫اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﻮﯼ‪٩ .‬و اﮔﺮ ﭼﺸﻤﺖ ﺗﻮ را ﻣﯽﻟﻐﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪدرﺁر و دور اﻧﺪاز‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻮ را‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻳﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت راﻩ ﻳﺎﺑﯽ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ دو ﭼﺸﻢ در ﺁﺗﺶ دوزخ اﻓﮑﻨﺪﻩ‬ ‫ﺷﻮﯼ‪.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨ ِﺪ ﮔﻤﺸﺪﻩ‬ ‫‪»١٠‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ هﻴﭻﻳﮏ از اﻳﻦ ﮐﻮﭼﮑﺎن را ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن اﻳﺸﺎن در ﺁﺳﻤﺎن هﻤﻴﺸﻪ روﯼ ﭘﺪر ﻣﺮا ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ‪]١١ .‬‬ ‫زﻳﺮا ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﮔﻤﺸﺪﻩ را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪١٢ [.‬ﭼﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ؟ اﮔﺮ ﻣﺮدﯼ‬ ‫ﺻﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺁن ﻧﻮد و ﻧﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ را در ﮐﻮهﺴﺎر‬ ‫ﻧﻤﯽﮔﺬارد و ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺁن ﮔﻤﺸﺪﻩ ﻧﻤﯽرود؟ ‪١٣‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺁن را‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺁن ﻳﮏ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺎد ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﻧﻮد و ﻧﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﮔﻢ‬ ‫ﻧﺸﺪﻩاﻧﺪ‪١۴ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻳﮑﯽ‬ ‫از اﻳﻦ ﮐﻮﭼﮑﺎن از دﺳﺖ ﺑﺮود‪.‬‬

‫ﻃﺮز رﻓﺘﺎر ﺑﺎ ﺑﺮادر ﺧﻄﺎﮐﺎر‬ ‫‪»١۵‬اﮔﺮ ﺑﺮادرت ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ورزد‪ ،‬ﻧﺰدش ﺑﺮو و در ﺧﻠﻮت ﺧﻄﺎﻳﺶ را ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻮﺷﺰد ﮐﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﺳﺨﻨﺖ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮادرت را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻪاﯼ؛ ‪١۶‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻳﮏ‬ ‫ﻳﺎ دو ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮ ﺗﺎ ”هﺮ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺎ ﮔﻮاهﯽ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﺎهﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﻮد‪“.‬‬ ‫‪١٧‬اﮔﺮ ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﮔﻮش دهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﮕﻮ؛ و اﮔﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ را ﻧﻴﺰ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪،‬‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ او را اﺟﻨﺒﯽ ﻳﺎ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﻦ‪١٨ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؛ و هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪١٩ .‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﺮﮔﺎﻩ دو ﻧﻔﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﺮ روﯼ زﻣﻴﻦ درﺑﺎرۀ هﺮ‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪاﯼ ﮐﻪ در ﺧﺼﻮص ﺁن ﺳﺆال ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ هﻢ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﻣﻦ‬


‫ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ ﺑﺮاﯼ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪٢٠ .‬زﻳﺮا ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺣﺎﺿﺮم‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺧﺎدم ﺑﯽرﺣﻢ‬ ‫‪٢١‬ﺳﭙﺲ ﭘِﻄﺮُس ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﮔﺮ ﺑﺮادرم ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ورزد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ او را ﺑﺒﺨﺸﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺗﺎ هﻔﺖ ﺑﺎر؟« ‪٢٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﻧﻪ هﻔﺖ ﺑﺎر‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻔﺘﺎ ْد هﻔﺖ ﺑﺎر‪.‬‬ ‫‪»٢٣‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮان ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن را ﺑﻪ ﺷﺎهﯽ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد ﺗﺴﻮﻳﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﺪ‪٢۴ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺮﺳﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ را ﻧﺰد‬ ‫او ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ دﻩ هﺰار ﻗﻨﻄﺎر ﺑﻪ او ﺑﺪهﮑﺎر ﺑﻮد‪٢۵ .‬ﭼﻮن او ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻗﺮض ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﭙﺮدازد‪ ،‬ارﺑﺎﺑﺶ دﺳﺘﻮر داد او را ﺑﺎ زن و ﻓﺮزﻧﺪان و ﺗﻤﺎﻣﯽ داراﻳﯽاش ﺑﻔﺮوﺷﻨﺪ و ﻃﻠﺐ‬ ‫را وﺻﻮل ﮐﻨﻨﺪ‪٢۶ .‬ﺧﺎدم ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ ارﺑﺎب ﺑﻪزاﻧﻮ دراﻓﺘﺎد و اﻟﺘﻤﺎسﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪” :‬ﻣﺮا ﻣﻬﻠﺖ‬ ‫دﻩ ﺗﺎ هﻤﮥ ﻗﺮض ﺧﻮد را ادا ﮐﻨﻢ‪٢٧ “.‬ﭘﺲ دل ارﺑﺎب ﺑﻪ ﺣﺎل او ﺳﻮﺧﺖ و ﻗﺮض او را‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺁزادش ﮐﺮد‪٢٨ .‬اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﺎدم ﺑﻴﺮون ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از هﻤﮑﺎران ﺧﻮد‬ ‫را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺻﺪ دﻳﻨﺎر ﺑﻪ او ﺑﺪهﮑﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻠﻮﻳﺶ را ﻓﺸﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫”ﻗﺮﺿﺖ را ادا ﮐﻦ!“ ‪٢٩‬هﻤﮑﺎرش ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ او ﺑﻪزاﻧﻮ دراﻓﺘﺎد و اﻟﺘﻤﺎسﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪” :‬ﻣﺮا‬ ‫ﻣﻬﻠﺖ دﻩ ﺗﺎ هﻤﮥ ﻗﺮض ﺧﻮد را ﺑﭙﺮدازم‪٣٠ “.‬اﻣّﺎ او ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ رﻓﺖ و او را ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪان اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﺮض ﺧﻮد را ﺑﭙﺮدازد‪٣١ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﺧﺎدﻣﺎن اﻳﻦ واﻗﻌﻪ را‬ ‫دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺁزردﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﻧﺰد ارﺑﺎب ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪٣٢ .‬ﭘﺲ‬ ‫ارﺑﺎب‪ ،‬ﺁن ﺧﺎدم را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪” :‬اﯼ ﺧﺎدم ﺷﺮور‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻣﺤﺾ‬ ‫ﺧﻮاهﺶ ﺗﻮ ﺗﻤﺎم ﻗﺮﺿﺖ را ﻧﺒﺨﺸﻴﺪم؟ ‪٣٣‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮ هﻤﮑﺎر ﺧﻮد رﺣﻢ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﯼ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﻮ رﺣﻢ ﮐﺮدم؟“ ‪٣۴‬ﭘﺲ ارﺑﺎب ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬او را ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪان اﻓﮑﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﻮد و هﻤﮥ ﻗﺮض ﺧﻮد را ادا ﮐﻨﺪ‪٣۵ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ هﺮ ﻳﮏ از ﺷﻤﺎ رﻓﺘﺎر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮادر ﺧﻮد را از دل‬ ‫ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪١٩‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ درﺑﺎرۀ ازدواج و ﻃﻼق‬ ‫‪١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻴﻞ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و از ﺁن‬ ‫ﺳﻮﯼ رود اردن ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺁﻣﺪ‪٢ .‬ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻧﺒﻮهﯽ در ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ و او‬ ‫اﻳﺸﺎن را در ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﺷﻤﺎرﯼ از ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻳﺰ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮد زن ﺧﻮد را ﺑﻪ هﺮ ﻋﻠﺘﯽ ﻃﻼق دهﺪ؟« ‪۴‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪۀ ﺟﻬﺎن در ﺁﻏﺎز ”اﻳﺸﺎن را ﻣﺮد و زن ﺁﻓﺮﻳﺪ“‪۵ ،‬و ﮔﻔﺖ ”از اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﻣﺮد ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ زن ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاهﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ و ﺁن دو ﻳﮏ ﺗﻦ‬


‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ“؟ ‪۶‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از ﺁن ﭘﺲ دﻳﮕﺮ دو ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮏ ﺗﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ را‬ ‫ﺧﺪا ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺟﺪا ﻧﺴﺎزد‪٧ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻣﻮﺳﯽ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﻣﺮد ﺑﻪ زن‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﻪ ﺑﺪهﺪ و او را رهﺎ ﮐﻨﺪ؟« ‪٨‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزﻩ‬ ‫داد ﮐﻪ زن ﺧﻮد را ﻃﻼق دهﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﺁﻏﺎز ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮد‪٩ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ هﺮﮐﻪ زن‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪﻋﻠﺘﯽ ﻏﻴﺮ از ﺧﻴﺎﻧﺖ در زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ ﻃﻼق دهﺪ و زﻧﯽ دﻳﮕﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻧﺎ‬ ‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٠‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ وﺿﻊ ﻣﺮد در ﻗﺒﺎل زن ﺧﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ازدواج‬ ‫ﻧﮑﺮدن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ!« ‪١١‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻦ ﮐﻼم را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪١٢ .‬زﻳﺮا ﺑﻌﻀﯽ ﺧﻮاﺟﻪاﻧﺪ‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ از ﺷﮑﻢ‬ ‫ﻣﺎدر ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﺮدم ﻣﻘﻄﻮعاﻟﻨﺴﻞ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن از ازدواج ﭼﺸﻢ ﻣﯽﭘﻮﺷﻨﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﻳﻦ را ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﺑﮕﺬار‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ و ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫‪١٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮدم ﮐﻮدﮐﺎن را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁوردﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن دﺳﺖ ﺑﮕﺬارد و دﻋﺎ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺮدم را ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪١۴ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﺰد‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻳﻨﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﺎزﻣﺪارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن از ﺁن ﭼﻨﻴﻦﮐﺴﺎن اﺳﺖ‪١۵ «.‬ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻧﺎن دﺳﺖ ﻧﻬﺎد و از ﺁﻧﺠﺎ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‬ ‫‪١۶‬روزﯼ ﻣﺮدﯼ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺎر ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ اﻧﺠﺎم دهﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟« ‪١٧‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼﺮا درﺑﺎرۀ ﮐﺎر ﻧﻴﮑﻮ از ﻣﻦ ﺳﺆال‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮑﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت راﻩ ﻳﺎﺑﯽ‪ ،‬اﺣﮑﺎم را‬ ‫ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁور‪١٨ «.‬ﺁن ﻣﺮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﮐﺪام اﺣﮑﺎم را؟« ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪” » :‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪ ،‬زﻧﺎ‬ ‫ﻣﮑﻦ‪ ،‬دزدﯼ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت دروغ ﻣﺪﻩ‪١٩ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﮔﺮاﻣﯽدار‪ “،‬و‬ ‫”هﻤﺴﺎﻳﻪات را هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪار‪٢٠ «“.‬ﺁن ﺟﻮان ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﮥ اﻳﻦ اﺣﮑﺎم را‬ ‫ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁوردﻩام؛ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﮐﻢ دارم؟« ‪٢١‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﮔﺮ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮﯼ‪،‬‬ ‫ﺑﺮو و ﺁﻧﭽﻪ دارﯼ ﺑﻔﺮوش و ﺑﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎن ﺑﺪﻩ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن ﮔﻨﺞ ﺧﻮاهﯽ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻴﺎ و از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻦ‪٢٢ «.‬ﺟﻮان ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﺪ و از ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫رﻓﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺛﺮوت ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻦ‬ ‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺲ دﺷﻮار اﺳﺖ‪٢۴ .‬ﺑﺎز ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺷﺘﺮ از‬ ‫ﺳﻮراخ ﺳﻮزن ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ از راهﻴﺎﺑﯽ ﺷﺨﺺ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‪٢۵ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺠﺎت‬ ‫ﻳﺎﺑﺪ؟« ‪٢۶‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺮاﯼ اﻧﺴﺎن ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺧﺪا هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬


‫‪٢٧‬ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﮏ ﻣﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ و از ﺗﻮ ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؟« ‪٢٨‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ در‬ ‫ﺟﻬﺎن ﻧﻮﻳﻦ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺷﮑﻮهﻤﻨﺪ ﺧﻮد ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ از ﻣﻦ‬ ‫ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ دوازدﻩ ﺗﺨﺖ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﺮ دوازدﻩ ﻗﺒﻴﻠﮥ اﺳﺮاﺋﻴﻞ داورﯼ‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪٢٩ .‬و هﺮﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺑﺮادر ﻳﺎ ﺧﻮاهﺮ ﻳﺎ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدر ﻳﺎ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻳﺎ اﻣﻼﮎ ﺧﻮد را ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان را‬ ‫ﺑﻪدﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺁورد‪٣٠ .‬اﻣّﺎ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﮐﻪ اوّﻟﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺁﺧﺮﻳﻨﻬﺎ‬ ‫اوّﻟﻴﻦ!‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢٠‬‬ ‫ﺣﮑﺎﻳﺖ ﮐﺎرﮔﺮان ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن‬ ‫‪»١‬زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎﻏﯽ را ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ زود از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون‬ ‫رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﺧﻮد ﮐﺎرﮔﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺰد ﺑﮕﻴﺮد‪٢ .‬او ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮد ﮐﻪ روزﯼ‬ ‫ﻳﮏ دﻳﻨﺎر ﺑﺎﺑﺖ ﮐﺎر در ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﺎن ﺑﭙﺮدازد‪ .‬ﺳﭙﺲ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن‬ ‫ﺧﻮد ﻓﺮﺳﺘﺎد‪٣ .‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻮّم از روز دوﺑﺎرﻩ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﻋﺪﻩاﯼ را در ﻣﻴﺪان‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﯽﮐﺎر اﻳﺴﺘﺎدﻩ دﻳﺪ‪۴ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪” :‬ﺷﻤﺎ هﻢ ﺑﻪ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﻣﻦ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﺣﻖ‬ ‫ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدهﻢ‪۵ “.‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ و ﻧﻬﻢ ﺑﻴﺮون‬ ‫رﻓﺖ و ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد‪۶ .‬در ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزدهﻢ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﺎز ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﻳﮕﺮ را‬ ‫ﺑﯽﮐﺎر اﻳﺴﺘﺎدﻩ دﻳﺪ‪ .‬از ﺁﻧﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪” :‬ﭼﺮا ﺗﻤﺎم روز در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﯽﮐﺎر اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻳﺪ؟“ ‪٧‬ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫دادﻧﺪ‪” :‬ﭼﻮن هﻴﭻﮐﺲ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﺰد ﻧﮕﺮﻓﺖ‪ “.‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪” :‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮوﻳﺪ و ﮐﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪٨ “.‬هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪” :‬ﮐﺎرﮔﺮان را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮان و از ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻩ ﺗﺎ ﺑﻪ اوّﻟﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺰدﺷﺎن را ﺑﺪﻩ‪٩ “.‬ﮐﺎرﮔﺮاﻧﯽ ﮐﻪ در‬ ‫ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ﻳﺎزدهﻢ ﺑﻪ ﺳ ِﺮ ﮐﺎر ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﺮ ﮐﺪام ﻳﮏ دﻳﻨﺎر ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪١٠ .‬ﭼﻮن ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از هﻤﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از دﻳﮕﺮان ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ از ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﻳﮏ دﻳﻨﺎر ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ‪١١ .‬ﭼﻮن ﻣﺰد ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻟﺐ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﮔﺸﻮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪”١٢ :‬اﻳﻨﺎن ﮐﻪ ﺁﺧﺮ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﻳﮏ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﮐﺎر ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﻮ ﺁﻧﺎن را ﺑﺎ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم روز زﻳﺮ ﺁﻓﺘﺎب ﺳﻮزان زﺣﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﯽ!“ ‪١٣‬او رو ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﺎن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪” :‬اﯼ دوﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻇﻠﻤﯽ‬ ‫ﻧﮑﺮدﻩام‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻗﺮار ﻣﺎ ﻳﮏ دﻳﻨﺎر ﻧﺒﻮد؟ ‪١۴‬ﭘﺲ ﺣﻖ ﺧﻮد را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺮو! ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﺁﺧﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﻮ ﻣﺰد دهﻢ‪١۵ .‬ﺁﻳﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺑﺎ ﭘﻮل ﺧﻮد ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﮑﻨﻢ؟ ﺁﻳﺎ‬ ‫ﺗﺤﻤﻞ دﻳﺪن ﺳﺨﺎوت ﻣﺮا ﻧﺪارﯼ؟“ ‪١۶‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺁﺧﺮﻳﻨﻬﺎ اوّﻟﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ و اوّﻟﻴﻨﻬﺎ ﺁﺧﺮﻳﻦ!«‬

‫ﺳﻮّﻣﻴﻦ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻮد‬ ‫‪١٧‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪﺳﻮﯼ اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬در راﻩ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻨﺎرﯼ ﺑﺮد و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪»١٨ :‬اﻳﻨﮏ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽروﻳﻢ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ او را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﺤﮑﻮم ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‬


‫‪١٩‬و ﺑﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﭙﺮد ﺗﺎ اﺳﺘﻬﺰا ﺷﻮد و ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮرَد و ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﻮد‪ .‬اﻣّﺎ‬ ‫در روز ﺳﻮّم ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪«.‬‬

‫درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎدر ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪٢٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎد ِر ﭘﺴﺮان ِزﺑِﺪﯼ ﺑﺎ دو ﭘﺴﺮش ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ او زاﻧﻮ زد و‬ ‫از وﯼ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺁرزوﻳﺶ را ﺑﺮﺁوردﻩ ﺳﺎزد‪٢١ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁرزوﯼ ﺗﻮ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﮐﻪ اﻳﻦ دو ﭘﺴﺮ ﻣﻦ در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺗﻮ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ و‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺗﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪٢٢ «.‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ! ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺰودﯼ ﻣﯽﻧﻮﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ؟« ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﺁرﯼ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ‪٢٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ از ﺟﺎم ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ و ﭼﭗ ﻣﻦ در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺁن را ﺑﻪ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ از ﺁن ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺮاهﻢ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭼﻮن دﻩ ﺷﺎﮔﺮ ِد دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ اﻣﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁن دو ﺑﺮادر ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺸﺎن را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﻤﺎن دﻳﮕﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺳﺮورﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺰرﮔﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽراﻧﻨﺪ‪٢۶ .‬اﻣّﺎ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎدم ﺷﻤﺎ ﺷﻮد‪٢٧ .‬و هﺮﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﺪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ اوّل ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻏﻼم ﺷﻤﺎ ﮔﺮدد‪٢٨ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎﻣﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ و ﺟﺎﻧﺶ را ﭼﻮن ﺑﻬﺎﯼ رهﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻋﻮض ﺑﺴﻴﺎرﯼ‬ ‫ﺑﺪهﺪ‪«.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ دو ﻓﻘﻴﺮ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ‬ ‫‪٢٩‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ اَرﻳﺤﺎ را ﺗﺮﮎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪۀ زﻳﺎدﯼ در ﭘﯽ او‬ ‫رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪٣٠ .‬در ﮐﻨﺎر راﻩ‪ ،‬دو ﻣﺮد ﮐﻮر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ از ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﺬرد‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪» :‬ﺳﺮو ِر ﻣﺎ‪ ،‬اﯼ ﭘﺴﺮ داوود‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻢ ﮐﻦ!« ‪٣١‬ﺟﻤﻌﻴﺖ‬ ‫ﺁﻧﺎن را ﻋﺘﺎب ﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ اﻣّﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﯽﺁوردﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬اﯼ ﭘﺴﺮ داوود‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ رﺣﻢ ﮐﻦ!« ‪٣٢‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺴﺘﺎد و ﺁن دو ﻣﺮد را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﮑﻨﻢ؟« ‪٣٣‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎن ﺑﺎز ﺷﻮد‪٣۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ دﻟﺴﻮزاﻧﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و دردم‬ ‫ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و در ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢١‬‬ ‫ورود ﺷﺎهﺎﻧﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﻴﺖﻓﺎﺟﯽ در داﻣﻨﮥ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫دو ﺗﻦ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪٢ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ دهﮑﺪﻩاﯼ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ روﯼ‬ ‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪﻣﺤﺾ ورود‪ ،‬اﻻﻏﯽ را ﺑﺎ ﮐﺮﻩاش ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎز‬


‫ﮐﻨﻴﺪ و ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁورﻳﺪ‪٣ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪” :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻧﻴﺎز‬ ‫دارد‪ “،‬و او ﺑﯽدرﻧﮓ ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪۴ «.‬اﻳﻦ اﻣﺮ واﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺒﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫‪»۵‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮن ﮔﻮﻳﻴﺪ‪،‬‬ ‫”هﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻮ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ اﻻغ و ﺳﻮار ﺑﺮ ﮐﺮﻩ اﻻغ‬ ‫ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪«“.‬‬ ‫‪۶‬ﺁن دو ﺷﺎﮔﺮد رﻓﺘﻨﺪ و ﻃﺒﻖ ﻓﺮﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ‪٧ .‬ﺁﻧﺎن اﻻغ و ﮐﺮﻩاش را‬ ‫ﺁوردﻧﺪ و رداهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ و او ﺳﻮار ﺷﺪ‪٨ .‬ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻧﺒﻮهﯽ ﻧﻴﺰ رداهﺎﯼ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ و ﻋﺪﻩاﯼ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ درﺧﺘﺎن را ﺑﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬در راﻩ‬ ‫ﻣﯽﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ‪٩ .‬ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ او ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﮔﺮوهﯽ ﮐﻪ از ﭘﺲ او ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮﻳﺎدﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»هﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ داوودا!«‬ ‫»ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد او ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ!«‬ ‫»هﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ در ﻋﺮش ﺑﺮﻳﻦ!«‬ ‫‪١٠‬ﭼﻮن او وارد اورﺷﻠﻴﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻮر و ﺷﻮق هﻤﮥ ﺷﻬﺮ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮدم‬ ‫ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﮐﻴﺴﺖ؟« ‪١١‬و ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدادﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‪،‬‬ ‫از ﻧﺎﺻﺮۀ ﺟﻠﻴﻞ!«‬

‫ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫‪١٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪا درﺁﻣﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﺁﻧﺠﺎ داد و ﺳﺘﺪ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺮون راﻧﺪ و ﺗﺨﺘﻬﺎﯼ ﺻﺮّاﻓﺎن و ﺑﺴﺎط ﮐﺒﻮﺗﺮﻓﺮوﺷﺎن را واژﮔﻮن ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫‪١٣‬و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‪” ،‬ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﮥ دﻋﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ “،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺁن را ”ﻻﻧﮥ دزدان“ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۴‬در ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﺎن و ﻟﻨﮕﺎن ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧﺪ و او اﻳﺸﺎن را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪١۵ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن‬ ‫ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ اﻋﻤﺎل ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدۀ او را ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﻴﺰ دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻮدﮐﺎن در ﻣﻌﺒﺪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪» :‬هﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ داوودا‪ «،‬ﺧﺸﻤﻨﺎﮎ ﺷﺪﻧﺪ‪١۶ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺷﻨﻮﯼ اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ؟« ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ .‬ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ‪،‬‬ ‫» ”ﺑﺮ زﺑﺎن ﮐﻮدﮐﺎن و ﺷﻴﺮﺧﻮارﮔﺎن‬


‫ﺣﻤﺪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ را ﺟﺎرﯼ ﺳﺎﺧﺘﯽ“ ؟«‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ رﻓﺖ و ﺷﺐ‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺸﺎن را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺑﻴﺖ َ‬ ‫را در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪن درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ‬ ‫‪١٨‬ﺑﺎﻣﺪادان ﻋﻴﺴﯽ در راﻩ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ‪١٩ .‬در ﮐﻨﺎر راﻩ‪ ،‬درﺧﺖ‬ ‫اﻧﺠﻴﺮﯼ دﻳﺪ و ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺁن رﻓﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺟﺰ ﺑﺮگ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ درﺧﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺒﺎد ﮐﻪ دﻳﮕﺮ هﺮﮔﺰ ﻣﻴﻮﻩاﯼ از ﺗﻮ ﺑﻪﺑﺎر ﺁﻳﺪ!« در هﻤﺎندم درﺧﺖ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﻪ از دﻳﺪن اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺣﻴﺮت ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ درﺧﺖ‬ ‫اﻧﺠﻴﺮ ﭼﻨﻴﻦ زود ﺧﺸﮏ ﺷﺪ؟« ‪٢١‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‬ ‫ﮐﻪ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺷﮏ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ ﮔﺬﺷﺖ‬ ‫اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﻮﻩ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪” ،‬از ﺟﺎ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﻮ‪ “،‬ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢٢ .‬اﮔﺮ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ در دﻋﺎ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪«.‬‬

‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ اﺟﺎزﻩ و اﺧﺘﻴﺎر ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ وارد ﻣﺤﻮﻃﮥ ﻣﻌﺒﺪ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺮدم ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪،‬‬ ‫ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮم ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزﻩاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻩ اﺳﺖ؟« ‪٢۴‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ از‬ ‫ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﺸﯽ دارم‪ .‬اﮔﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزﻩاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪٢۵ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﯽ از ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ از ﺁﺳﻤﺎن ﻳﺎ از اﻧﺴﺎن؟« ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻳﺪ؟‬ ‫‪٢۶‬و اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ از اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬از ﻣﺮدم ﺑﻴﻢ دارﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﻬﺎ هﻤﮕﯽ ﻳﺤﻴﯽ را ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‬ ‫ﻣﯽداﻧﻨﺪ‪٢٧ «.‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزﻩاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ دو ﭘﺴﺮ‬ ‫‪»٢٨‬ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﺮدﯼ دو ﭘﺴﺮ داﺷﺖ‪ .‬ﻧﺰد ﭘﺴﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺧﻮد رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫”ﭘﺴﺮم‪ ،‬اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﻣﻦ ﺑﺮو و ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮ‪٢٩ “.‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪” :‬ﻧﻤﯽروم‪ “.‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺑﻌﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ داد و رﻓﺖ‪٣٠ .‬ﭘﺪر ﻧﺰد ﭘﺴﺮ دﻳﮕﺮ رﻓﺖ و هﻤﺎن را ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪” :‬ﻣﯽروم‪ ،‬ﺁﻗﺎ‪ “،‬اﻣّﺎ ﻧﺮﻓﺖ‪٣١ .‬ﮐﺪام ﻳﮏ از ﺁن دو ﭘﺴﺮ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺪر ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪﺟﺎ ﺁورد؟« ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬اوّﻟﯽ‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و ﻓﺎﺣﺸﻪهﺎ ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا راﻩ ﻣﯽﻳﺎﺑﻨﺪ‪٣٢ .‬زﻳﺮا ﻳﺤﻴﯽ در‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪ اﻣّﺎ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻳﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و ﻓﺎﺣﺸﻪهﺎ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁوردﻧﺪ‪ .‬و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻦ را دﻳﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﻧﺪادﻳﺪ و ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻳﺪ‪.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﺷﺮور‬


‫ﻏﺮْس ﮐﺮد و ﮔِﺮد ﺁن‬ ‫‪»٣٣‬ﺑﻪ َﻣﺜَﻞ دﻳﮕﺮﯼ ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ‪ .‬ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎﻏﯽ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ َ‬ ‫دﻳﻮار ﮐﺸﻴﺪ و در ﺁن ﭼَﺮﺧُﺸﺘﯽ ﮐَﻨﺪ و ﺑﺮﺟﯽ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻏﺒﺎن‬ ‫اﺟﺎرﻩ داد و ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺖ‪٣۴ .‬ﭼﻮن ﻣﻮﺳﻢ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮل ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮد‬ ‫را ﻧﺰد ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻣﻴﻮۀ او را ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪٣۵ .‬اﻣّﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﻏﻼﻣﺎن او را‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ را زدﻧﺪ و دﻳﮕﺮﯼ را ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﺳﻮّﻣﯽ را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪٣۶ .‬دﻳﮕﺮﺑﺎر‪،‬‬ ‫ﻏﻼﻣﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﻧﺰد ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٧‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻧﺰد ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪” :‬ﭘﺴﺮم را ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫داﺷﺖ‪٣٨ “.‬اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﭘﺴﺮ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪” :‬اﻳﻦ وارث اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ او را ﺑﮑﺸﻴﻢ و ﻣﻴﺮاﺛﺶ را ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﻴﻢ‪٣٩ “.‬ﭘﺲ او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و از ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن‬ ‫ﺑﻴﺮون اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ و ﮐﺸﺘﻨﺪ‪۴٠ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؟« ‪۴١‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺁن اﻓﺮاد ﺑﯽرﺣﻢ را ﺑﺎ ﺑﯽرﺣﻤﯽ ﺗﻤﺎم ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ و ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن دﻳﮕﺮ اﺟﺎرﻩ ﺧﻮاهﺪ داد ﺗﺎ در ﻓﺼﻞ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮل‪،‬‬ ‫ﺳﻬﻢ او را ﺑﺪهﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل در ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ‪،‬‬ ‫» ”هﻤﺎن ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﺎران رد ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻨﮓ اﺻﻠﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻩ‬ ‫و در ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ“ ؟‬ ‫‪۴٣‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا از ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻗﻮﻣﯽ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﻴﻮۀ ﺁن را ﺑﺪهﻨﺪ‪ ]۴۴ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺳﻨﮓ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺧُﺮد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و هﺮﮔﺎﻩ ﺁن ﺳﻨﮓ‬ ‫ﺑﺮ ﮐﺴﯽ اﻓﺘﺪ‪ ،‬او را درهﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﮑﺴﺖ‪«[.‬‬ ‫‪۴۵‬ﭼﻮن ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن َﻣﺜَﻠﻬﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪۴۶ .‬ﭘﺲ ﺑﺮﺁن ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ او را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ از ﻣﺮدم ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ زﻳﺮا‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻴﺴﯽ را ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢٢‬‬ ‫َﻣﺜَﻞ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ َﻣﺜَﻠﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮد‪»٢ :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن را ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎهﯽ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻪﭘﺎداﺷﺖ‪٣ .‬او ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ دﻋﻮتﺷﺪﮔﺎن را ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪۴ .‬ﭘﺲ ﺧﺎدﻣﺎﻧﯽ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪” :‬دﻋﻮتﺷﺪﮔﺎن را ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ اﻳﻨﮏ ﺳﻔﺮۀ ﺟﺸﻦ را ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدﻩام‪،‬‬ ‫ﮔﺎوان و ﮔﻮﺳﺎﻟﻪهﺎﯼ ﭘﺮوارﯼام را ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩام و هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺁﻣﺎدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ‬


‫ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪۵ “.‬اﻣّﺎ ﺁﻧﻬﺎ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﮑﺮدﻧﺪ و هﺮ ﻳﮏ ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪ و‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﺧﻮد‪۶ .‬دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺧﺎدﻣﺎن او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺁزار دادﻧﺪ و ﮐﺸﺘﻨﺪ‪٧ .‬ﺷﺎﻩ‬ ‫ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻗﺎﺗﻼن را ﮐﺸﺖ و ﺷﻬﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﻴﺪ‪٨ .‬ﺳﭙﺲ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد را ﮔﻔﺖ‪” :‬ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﺁﻣﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫دﻋﻮتﺷﺪﮔﺎن ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﺣﻀﻮر در ﺁن را ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪٩ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﻳﺪ و هﺮﮐﻪ‬ ‫را ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ دﻋﻮت ﮐﻨﻴﺪ‪١٠ “.‬ﻏﻼﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪهﺎ رﻓﺘﻨﺪ و هﺮﮐﻪ را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻪ ﻧﻴﮏ و ﭼﻪ ﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁوردﻧﺪ و ﺗﺎﻻر ﻋﺮوﺳﯽ از ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﭘﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»١١‬اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪار ﺑﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن وارد ﻣﺠﻠﺲ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ را دﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺎﻣﮥ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪١٢ .‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪” :‬اﯼ دوﺳﺖ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺪون ﺟﺎﻣﮥ ﻋﺮوﺳﯽ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﯼ؟“ ﺁن ﻣﺮد ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪١٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد را ﮔﻔﺖ‪” :‬دﺳﺖ و‬ ‫ﭘﺎﯼ او را ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ و او را ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻴﺮون ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ و دﻧﺪان ﺑﻪ دﻧﺪان‬ ‫ﺳﺎﻳﻴﺪن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١۴ “.‬زﻳﺮا دﻋﻮتﺷﺪﮔﺎن ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن اﻧﺪﮎ‪«.‬‬

‫ﭘﺮﺳﺶ درﺑﺎرۀ ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺮاج‬ ‫‪١۵‬ﺳﭙﺲ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﺷﻮر ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ او را ﺑﺎ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮدش ﺑﻪ دام اﻧﺪازﻧﺪ‪١۶ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ هﻴﺮودﻳﺎن ﻧﺰد او‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﻣﺮدﯼ ﺻﺎدق هﺴﺘﯽ و راﻩ ﺧﺪا را ﺑﺪرﺳﺘﯽ‬ ‫ﻣﯽﺁﻣﻮزاﻧﯽ و از ﮐﺴﯽ ﺑﺎﮎ ﻧﺪارﯼ زﻳﺮا ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻇﺎهﺮ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪١٧ .‬ﭘﺲ رأﯼ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ؛ ﺁﻳﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺮاج ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ رواﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟« ‪١٨‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﺪاﻧﺪﻳﺸﯽ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﭘﯽ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ رﻳﺎﮐﺎران‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﻣﯽﺁزﻣﺎﻳﻴﺪ؟ ‪١٩‬ﺳﮑﻪاﯼ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁن ﺧﺮاج‬ ‫ﻣﯽﭘﺮدازﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دهﻴﺪ‪ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﺳﮑﻪاﯼ ﻳﮏ دﻳﻨﺎرﯼ ﺑﻪ وﯼ دادﻧﺪ‪٢٠ .‬از اﻳﺸﺎن‬ ‫ن ﻗﻴﺼﺮ‪ «.‬ﺑﻪ‬ ‫ن ﮐﻴﺴﺖ؟« ‪٢١‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬از ﺁ ِ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻧﻘﺶ و ﻧﺎم روﯼ اﻳﻦ ﺳﮑﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻣﺎل ﻗﻴﺼﺮ را ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺑﺪهﻴﺪ و ﻣﺎل ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺪا‪٢٢ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ و او را واﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ ﻗﻴﺎﻣﺖ‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮ ﻗﻴﺎﻣﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺳﺆاﻟﯽ از او ﮐﺮدﻩ‪،‬‬ ‫‪٢٣‬در هﻤﺎن روز‪َ ،‬‬ ‫‪٢۴‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺮدﯼ ﺑﯽاوﻻد ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺮادرش ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺁن ﺑﻴﻮﻩ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ از او ﺑﺮاﯼ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﺴﻠﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﮕﺬارد‪٢۵ .‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻣﺎ هﻔﺖ ﺑﺮادر ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادر ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﻣُﺮد و ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪﯼ ﻧﺪاﺷﺖ‪،‬‬ ‫زن ﺑﻴﻮﻩاش را ﺑﺮاﯼ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬاﺷﺖ‪٢۶ .‬دوّﻣﻴﻦ و ﺳﻮّﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺎ هﻔﺘﻤﻴﻦ ﺑﺮادر ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﻪ هﻤﻴﻦ وﺿﻊ دﭼﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪٢٧ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺁن زن ﻧﻴﺰ ﻣﺮد‪٢٨ .‬ﺣﺎل‪ ،‬در ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺁن زن‬ ‫هﻤﺴﺮ ﮐﺪامﻳﮏ از هﻔﺖ ﺑﺮادر ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﻪ او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؟«‬ ‫‪٢٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﮔﻤﺮاﻩ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻪ از ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﺁﮔﺎهﻴﺪ و ﻧﻪ از‬ ‫ﻗﺪرت ﺧﺪا! ‪٣٠‬در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﮐﺴﯽ ﻧﻪ زن ﻣﯽﮔﻴﺮد و ﻧﻪ ﺷﻮهﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪٣١ .‬اﻣّﺎ درﺑﺎرۀ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺁﻳﺎ در ﮐﺘﺎب‬ ‫ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ؟ ‪٣٢‬او ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﮐﻪ‪” ،‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ ﺧﺪاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ و‬


‫ﺧﺪاﯼ اﺳﺤﺎق و ﺧﺪاﯼ ﻳﻌﻘﻮب“ ‪ .‬او ﻧﻪ ﺧﺪاﯼ ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﮔﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣٣‬ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬از ﺗﻌﻠﻴﻢ او در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺣﮑﻢ‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن را‬ ‫‪٣۴‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻮاب ﺧﻮد دهﺎن َ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﺮد هﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪٣۵ .‬ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺼﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪدام‬ ‫اﻧﺪازد‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪»٣۶ :‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮐﺪام اﺳﺖ؟« ‪٣٧‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪” » :‬ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ دل و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﺎن و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻓﮑﺮ ﺧﻮد‬ ‫دوﺳﺖ ﺑﺪار‪٣٨ “.‬اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ و ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺣﮑﻢ اﺳﺖ‪٣٩ .‬دوّﻣﻴﻦ ﺣﮑﻢ ﻧﻴﺰ هﻤﭽﻮن ﺣﮑﻢ‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪” :‬هﻤﺴﺎﻳﻪات را هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪار‪۴٠ “.‬اﻳﻦ دو ﺣﮑﻢ‪،‬‬ ‫اﺳﺎس ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﯽ و ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﮐﻴﺴﺖ؟‬ ‫‪۴١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﮔِﺮد هﻢ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪»۴٢ :‬ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ‬ ‫درﺑﺎرۀ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻴﺴﺖ؟ او ﭘﺴﺮ ﮐﻴﺴﺖ؟« ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﭘﺴﺮ داوود‪۴٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ داوود ﺑﻪ اﻟﻬﺎم روح‪ ،‬او را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ؟ زﻳﺮا ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪”»۴۴‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ را ﮐﺮﺳﯽ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﺳﺎزم‪“«.‬‬ ‫‪۴۵‬اﮔﺮ داوود او را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮاﻧَﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺴﺮ داوود ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫‪۴۶‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬هﻴﭻﮐﺲ را ﻳﺎراﯼ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﻳﯽ او ﻧﺒﻮد و از ﺁن ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﮑﺮد‬ ‫ﭘﺮﺳﺸﯽ از او ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢٣‬‬ ‫هﺸﺪار ﺑﻪ رهﺒﺮان ﻣﺬهﺒﯽ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﺮدم و ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪»٢ :‬ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و‬ ‫ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ و ﺑﻪﺟﺎ‬ ‫ﺁورﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﻤﭽﻮن ﺁﻧﺎن ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﻴﺪ زﻳﺮا ﺁﻧﭽﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪﺟﺎ ﻧﻤﯽﺁورﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺑﺎرهﺎﯼ ﺗﻮانﻓﺮﺳﺎ را ﻣﯽﺑﻨﺪﻧﺪ و ﺑﺮ دوش ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺣﺮﮐﺖ دادن ﺁن ﺣﺘﯽ اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺗﮑﺎن دهﻨﺪ‪۵ .‬هﺮﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮاﯼ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ :‬ﺁﻳﻪدانهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺰرﮔﺘﺮ و داﻣﻦ رداﯼ ﺧﻮﻳﺶ را ﭘﻬﻨﺘﺮ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ ﮐﻪ در ﺿﻴﺎﻓﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ و در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﯼ را‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٧ ،‬و ﻣﺮدم در ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺁﻧﻬﺎ را ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻨﺪ و ”اﺳﺘﺎد“ ﺧﻄﺎب ﮐﻨﻨﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ‬


‫ﺷﻤﺎ ”اﺳﺘﺎد“ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ اﺳﺘﺎد دارﻳﺪ‪ ،‬و هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮادرﻳﺪ‪٩ .‬هﻴﭻﮐﺲ‬ ‫را ﻧﻴﺰ ﺑﺮ روﯼ زﻣﻴﻦ ”ﭘﺪر“ ﻣﺨﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﭘﺪر دارﻳﺪ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪١٠ .‬و‬ ‫ﻧﻴﺰ ”ﭘﻴﺸﻮا“ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻓﻘﻂ ﻳﮏ ﭘﻴﺸﻮا دارﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪١١ .‬ﺁن ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ از هﻤﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١٢ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺰرگ ﺳﺎزد‪ ،‬ﭘﺴﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و هﺮﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻓﺮوﺗﻦ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺳﺮاﻓﺮاز ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٣‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﻳﺎﮐﺎر! ﺷﻤﺎ د ِر ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن را‬ ‫ﺑﻪروﯼ ﻣﺮدم ﻣﯽﺑﻨﺪﻳﺪ؛ ﻧﻪ ﺧﻮد داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽﮔﺬارﻳﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در راهﻨﺪ‪ ،‬داﺧﻞ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪» ]١۴‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﻳﺎﮐﺎر‪ ،‬ﺷﻤﺎ از ﺳﻮﻳﯽ ﺧﺎﻧﮥ ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن‬ ‫را ﻏﺎرت ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ و از دﻳﮕﺮﺳﻮ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻈﺎهﺮ‪ ،‬دﻋﺎﯼ ﺧﻮد را ﻃﻮل ﻣﯽدهﻴﺪ‪ .‬از‬ ‫هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﻣﮑﺎﻓﺎﺗﺘﺎن ﺑﺴﯽ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪[.‬‬ ‫‪»١۵‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﻳﺎﮐﺎر! ﺷﻤﺎ درﻳﺎ و ﺧﺸﮑﯽ را‬ ‫درﻣﯽﻧﻮردﻳﺪ ﺗﺎ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ را ﺑﻪ دﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﻴﺎورﻳﺪ و وﻗﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻳﺪ‪ ،‬او را دو ﭼﻨﺪان‬ ‫ﺑﺪﺗﺮ از ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽﺳﺎزﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪»١۶‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ راهﻨﻤﺎﻳﺎن ﮐﻮر ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‪” :‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرَد‬ ‫ﺑﺎﮐﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ ﻃﻼﯼ ﻣﻌﺒﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرَد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮد وﻓﺎ ﮐﻨﺪ‪١٧ “.‬اﯼ‬ ‫ن ﮐﻮر! ﮐﺪام ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ؟ ﻃﻼ ﻳﺎ ﻣﻌﺒﺪﯼ ﮐﻪ ﻃﻼ را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ‪١٨‬و ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻧﺎﺑﺨﺮدا ِ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‪” :‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرَد‪ ،‬ﺑﺎﮐﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ هﺪﻳﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرَد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮد وﻓﺎ ﮐﻨﺪ‪١٩ “.‬اﯼ ﮐﻮران! ﮐﺪام ﺑﺮﺗﺮ‬ ‫اﺳﺖ؟ هﺪﻳﻪ ﻳﺎ ﻣﺬﺑﺤﯽ ﮐﻪ هﺪﻳﻪ را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ‪٢٠‬ﭘﺲ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ ﺳﻮﮔﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬هﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ ﻣﺬﺑﺢ و هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺁن اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‪٢١ .‬و هﺮﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ و ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ در ﺁن ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‪٢٢ .‬و‬ ‫هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﺧﺪا و ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺳﻮﮔﻨﺪ‬ ‫ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»٢٣‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﻳﺎﮐﺎر! ﺷﻤﺎ از ﻧﻌﻨﺎع و ﺷِﻮﻳﺪ و زﻳﺮﻩ‬ ‫دﻩﻳﮏ ﻣﯽدهﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﺣﮑﺎم ﻣﻬﻤﺘ ِﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﮐﻪ هﻤﺎﻧﺎ ﻋﺪاﻟﺖ و رﺣﻤﺖ و اﻣﺎﻧﺖ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﻳﺪ‪ .‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁوردﻳﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬اﯼ راهﻨﻤﺎﻳﺎن ﮐﻮر! ﺷﻤﺎ ﭘﺸﻪ را ﺻﺎﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﺘﺮ را ﻓﺮو ﻣﯽﺑﻠﻌﻴﺪ!‬ ‫‪»٢۵‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﻳﺎﮐﺎر! ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺮون ﭘﻴﺎﻟﻪ و ﺑﺸﻘﺎب را‬ ‫ﭘﺎﮎ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ درون ﺁن ﻣﻤﻠﻮ از ﺁز و ﻧﺎﭘﺮهﻴﺰﯼ اﺳﺖ‪٢۶ .‬اﯼ ﻓَﺮﻳﺴﯽ ﮐﻮر‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫درون ﭘﻴﺎﻟﻪ و ﺑﺸﻘﺎب را ﭘﺎﮎ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﺮوﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﭘﺎﮎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٧‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﻳﺎﮐﺎر! ﺷﻤﺎ هﻤﭽﻮن ﮔﻮرهﺎﻳﯽ هﺴﺘﻴﺪ‬ ‫ﺳﻔﻴﺪﮐﺎرﯼ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ از ﺑﻴﺮون زﻳﺒﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ درون ﺁﻧﻬﺎ ﭘُﺮ اﺳﺖ از‬


‫اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﯼ ﻣﺮدﮔﺎن و اﻧﻮاع ﻧﺠﺎﺳﺎت! ‪٢٨‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﭘﺎرﺳﺎ‬ ‫ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﺑﺎﻃﻦ ﻣﻤﻠﻮ از رﻳﺎﮐﺎرﯼ و ﺷﺮارﺗﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٩‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﻳﺎﮐﺎر! ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻣﻘﺒﺮﻩهﺎ‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزﻳﺪ و ﺁراﻣﮕﺎهﻬﺎﯼ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن را ﻣﯽﺁراﻳﻴﺪ ‪٣٠‬و ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‪” :‬اﮔﺮ در روزﮔﺎر ﭘﺪران‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮔﺰ در ﮐﺸﺘﻦ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺷﺮﻳﮏ ﻧﻤﯽﺷﺪﻳﻢ‪٣١ “.‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺧﻮد‬ ‫ن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﻴﺪ‪٣٢ .‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ را ﭘﺪراﻧﺘﺎن‬ ‫ن ﻗﺎﺗﻼ ِ‬ ‫ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪا ِ‬ ‫ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﺪ! ‪٣٣‬اﯼ ﻣﺎران! اﯼ اﻓﻌﯽزادﮔﺎن! ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﻣﺠﺎزات‬ ‫ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ؟ ‪٣۴‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﻦ اﻧﺒﻴﺎ و ﺣﮑﻴﻤﺎن و ﻋﻠﻤﺎ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ و ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻌﻀﯽ را ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺸﺖ و ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺮﺧﯽ را در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ زد و ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪٣۵ .‬ﭘﺲ‪ ،‬هﻤﮥ ﺧﻮن ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻞ ﭘﺎرﺳﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎ ﺧﻮن زﮐﺮﻳﺎ ﺑﻦ ِﺑﺮِﺧﻴﺎ‪ ،‬ﮐﻪ او‬ ‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺧﻮن هﺎﺑﻴ ِ‬ ‫را ﺑﻴﻦ ﻣﺤﺮاﺑﮕﺎﻩ و ﻣﺬﺑﺢ ﮐﺸﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٣۶ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻗﺼﺎص اﻳﻦهﻤﻪ را‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺧﻮاهﺪ ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫ﻞ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﻨﻨﺪۀ رﺳﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺰد‬ ‫‪»٣٧‬اﯼ اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬اﯼ اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬اﯼ ﻗﺎﺗ ِ‬ ‫ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ! ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ هﻤﭽﻮن ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﺟﻮﺟﻪهﺎﻳﺶ را زﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﯼ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ را ﮔِﺮد ﺁورم‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ‪٣٨ .‬اﻳﻨﮏ ﺧﺎﻧﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮدﺗﺎن وﻳﺮان واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪٣٩ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ‬ ‫دﻳﺪ ﺗﺎ روزﯼ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪” :‬ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد او ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪«“.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢۴‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﯼ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫‪١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﻌﺒﺪ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﺰد او‬ ‫ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻈﺮ او را ﺑﻪ ﺑﻨﺎهﺎﯼ ﻣﻌﺒﺪ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻨﺪ‪٢ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﻨﺎهﺎ را‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ؟ ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪ‬ ‫ﻓﺮو ﺧﻮاهﺪ رﻳﺨﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣‬وﻗﺘﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ در ﺧﻠﻮت ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ ﮐﯽ روﯼ ﺧﻮاهﺪ داد و ﻧﺸﺎﻧﮥ ﺁﻣﺪن ﺗﻮ و ﭘﺎﻳﺎن اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬ ‫‪۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﮔﻤﺮاهﺘﺎن ﻧﮑﻨﺪ‪۵ .‬زﻳﺮا ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ و ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪” ،‬ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻢ‪ “،‬و ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﮔﻤﺮاﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪۶‬هﻤﭽﻨﻴﻦ درﺑﺎرۀ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ و ﺧﺒﺮ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺘﺎن ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﺸﻮش‬ ‫ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦ وﻗﺎﻳﻌﯽ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ رخ دهﺪ‪ ،‬وﻟﯽ هﻨﻮز ﭘﺎﻳﺎن ﻓﺮاﻧﺮﺳﻴﺪﻩ‪٧ .‬ﻧﻴﺰ ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮ‬ ‫ﻗﻮﻣﯽ دﻳﮕﺮ و ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺑﺮ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬و ﻗﺤﻄﻴﻬﺎ و زﻟﺰﻟﻪهﺎ در‬ ‫ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﻣﻨﺰﻟﮥ ﺁﻏﺎز درد زاﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬


‫‪»٩‬در ﺁن زﻣﺎن ﺷﻤﺎ را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ زﻳﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻳﺪ و‬ ‫ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪١٠ .‬در ﺁن روزهﺎ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرﯼ از اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻨﻔﺮ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪١١ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان دروﻏﻴﻦ زﻳﺎدﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﮔﻤﺮاﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١٢‬در ﻧﺘﻴﺠﮥ اﻓﺰوﻧﯽ ﺷﺮارت‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻪﺳﺮدﯼ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮاﻳﻴﺪ‪١٣ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن ﭘﺎﻳﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١۴ .‬و اﻳﻦ ﻣﮋدۀ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن‬ ‫اﻋﻼم ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺎدﺗﯽ ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎﻳﺎن ﻓﺮاﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»١۵‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ داﻧﻴﺎل ﻧﺒﯽ ”ﻣﮑﺮوﻩ وﻳﺮاﻧﮕﺮ“ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ در ﻣﮑﺎن ﻣﻘﺪّس ﺑﺮﭘﺎ‬ ‫ﺑﻴﻨﻴﺪ ‪ -‬ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ دﻗّﺖ ﮐﻨﺪ ‪١۶ -‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﺮﮐﻪ در ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮهﻬﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰد؛ ‪١٧‬و‬ ‫هﺮﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﭼﻴﺰﯼ‪ ،‬ﻓﺮود ﻧﻴﺎﻳﺪ؛ ‪١٨‬و هﺮﮐﻪ در ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﺒﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﻧﮕﺮدد‪١٩ .‬واﯼ ﺑﺮ زﻧﺎن ﺁﺑﺴﺘﻦ و ﻣﺎدران ﺷﻴﺮدﻩ در‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﻧﺒﺎﺷﺪ‪٢١ .‬زﻳﺮا در‬ ‫ﺁن روزهﺎ! ‪٢٠‬دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻓﺮار ﺷﻤﺎ در زﻣﺴﺘﺎن ﻳﺎ در روز َ‬ ‫ﺁن زﻣﺎن ﭼﻨﺎن ﻣﺼﻴﺒﺖ ﻋﻈﻴﻤﯽ روﯼ ﺧﻮاهﺪ داد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪش از ﺁﻏﺎز ﺟﻬﺎن ﺗﺎﮐﻨﻮن روﯼ‬ ‫ﻧﺪادﻩ‪ ،‬و هﺮﮔﺰ ﻧﻴﺰ روﯼ ﻧﺨﻮاهﺪ داد‪٢٢ .‬اﮔﺮ ﺁن روزهﺎ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪ ،‬هﻴﭻ ﺑﺸﺮﯼ ﺟﺎن‬ ‫ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪدر ﻧﻤﯽﺑﺮد‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٣‬در ﺁن زﻣﺎن‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ‪” ،‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ!“ ﻳﺎ ”ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ!“ ﺑﺎور ﻣﮑﻨﻴﺪ‪٢۴ .‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺤﺎن ﮐﺎذب و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان دروﻏﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺁﻳﺎت و‬ ‫ﻣﻌﺠﺰات ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد ﺗﺎ اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﮔﻤﺮاﻩ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪٢۵ .‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪٢۶ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪” ،‬او در ﺑﻴﺎﺑﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪ “،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺮوﻳﺪ؛ و اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪” :‬در اﻧﺪروﻧﯽ ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ “،‬ﺑﺎور ﻣﮑﻨﻴﺪ‪٢٧ .‬زﻳﺮا‬ ‫هﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺻﺎﻋﻘﻪ در ﺷﺮق ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﻧﻮرش ﺗﺎ ﺑﻪ ﻏﺮب ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ﻇﻬﻮر ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٢٨ .‬هﺮﺟﺎ ﻻﺷﻪاﯼ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻻﺷﺨﻮران در ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮد ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺖ ﺁن روزهﺎ‬ ‫‪»٢٩‬ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‪ ،‬ﭘﺲ از ﻣﺼﻴﺒ ِ‬ ‫» ”ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎرﻳﮏ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬ ‫و ﻣﺎﻩ دﻳﮕﺮ ﻧﻮر ﻧﺨﻮاهﺪ اﻓﺸﺎﻧﺪ؛‬ ‫ﺳﺘﺎرﮔﺎن از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮو ﺧﻮاهﻨﺪ رﻳﺨﺖ‪،‬‬ ‫و ﻧﻴﺮوهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪﻟﺮزﻩ درﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪“.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺸﺎﻧﮥ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن در ﺁﺳﻤﺎن ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و هﻤﮥ ﻃﻮاﻳﻒ ﺟﻬﺎن ﺑﺮ ﺳﻴﻨﮥ‬ ‫ﺧﻮد ﺧﻮاهﻨﺪ زد و ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﺟﻼل ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ اﺑﺮهﺎﯼ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ‪٣١ .‬او ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﻔﻴﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻴﭙﻮر ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن او را از ﭼﻬﺎر ﮔﻮﺷﮥ ﺟﻬﺎن‪ ،‬از ﻳﮏ ﮐﺮان ﺁﺳﻤﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺮان دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﮔﺮد هﻢ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد‪.‬‬


‫‪»٣٢‬ﺣﺎل‪ ،‬از درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ اﻳﻦ درس را ﻓﺮاﮔﻴﺮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ ﺁن ﺟﻮاﻧﻪ زدﻩ‬ ‫ﺑﺮگ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬درﻣﯽﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ‪٣٣ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ‬ ‫را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬درﻣﯽﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ او ﻧﺰدﻳﮏ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ در اﺳﺖ‪٣۴ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ‬ ‫اﻳﻦهﻤﻪ روﯼ ﻧﺪهﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺴﻞ از ﺑﻴﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ رﻓﺖ‪٣۵ .‬ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ زاﻳﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ هﺮﮔﺰ زوال ﻧﺨﻮاهﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﻴﺪن ﺑﺮاﯼ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪»٣۶‬هﻴﭻﮐﺲ ﺁن روز و ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﺟﺰ ﭘﺪر؛ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺁﺳﻤﺎن و ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻧﻴﺰ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪٣٧ .‬زﻣﺎن ﻇﻬﻮر ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ روزﮔﺎر ﻧﻮح ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٣٨ .‬در‬ ‫روزهﺎﯼ ﭘﻴﺶ از ﺗﻮﻓﺎن‪ ،‬ﻗﺒﻞ از اﻳﻨﮑﻪ ﻧﻮح ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ درﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و‬ ‫ﻣﯽﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و زن ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷﻮهﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ‪٣٩‬و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ در ﭘﻴﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﺎ‬ ‫اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻮﻓﺎن ﺁﻣﺪ و هﻤﻪ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد‪ .‬ﻇﻬﻮر ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۴٠‬از دو ﻣﺮد ﮐﻪ در ﻣﺰرﻋﻪ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ و دﻳﮕﺮﯼ واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪۴١ .‬و‬ ‫از دو زن ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺁﺳﻴﺎب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ و دﻳﮕﺮﯼ واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪۴٢ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﺳﺮو ِر ﺷﻤﺎ ﭼﻪ روزﯼ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪۴٣ .‬اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ‬ ‫ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ دزد در ﭼﻪ ﭘﺎﺳﯽ از ﺷﺐ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺪار ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪاش دﺳﺘﺒﺮد زﻧﻨﺪ‪۴۴ .‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن در ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺁﻣﺪ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻧﺪارﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪»۴۵‬ﭘﺲ ﺁن ﻏﻼم اﻣﻴﻦ و داﻧﺎ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ارﺑﺎﺑﺶ او را ﺑﻪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺧﺎﻧﻮادﻩ ﺧﻮد‬ ‫ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﻮراﮎ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ ﺑﺪهﺪ؟ ‪۴۶‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁن ﻏﻼم ﮐﻪ ﭼﻮن ارﺑﺎﺑﺶ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬او را ﻣﺸﻐﻮل اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺒﻴﻨﺪ‪۴٧ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ او را ﺑﺮ هﻤﮥ‬ ‫ﻣﺎﻳﻤﻠﮏ ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ ﮔﻤﺎﺷﺖ‪۴٨ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺁن ﻏﻼم‪ ،‬ﺷﺮور ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ﮐﻪ‬ ‫”ارﺑﺎﺑﻢ ﺗﺄﺧﻴﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪۴٩ “،‬و ﺑﻪ ﺁزار هﻤﮑﺎران ﺧﻮد ﺑﭙﺮدازد و ﺑﺎ ﻣﻴﮕﺴﺎران ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷﻮد‪۵٠ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ارﺑﺎﺑﺶ در روزﯼ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪارد و در ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ ‪۵١‬و او را از ﻣﻴﺎن دوﭘﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬در ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ رﻳﺎﮐﺎران‬ ‫ﺧﻮاهﺪ اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ و دﻧﺪان ﺑﻪ دﻧﺪان ﺳﺎﻳﻴﺪن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢۵‬‬ ‫َﻣﺜَﻞ دﻩ ﺑﺎﮐﺮﻩ‬ ‫‪»١‬در ﺁن روز‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن هﻤﭽﻮن دﻩ ﺑﺎﮐﺮﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﺮاﻏﻬﺎﯼ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل داﻣﺎد ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪٢ .‬ﭘﻨﺞ ﺗﻦ از ﺁﻧﺎن داﻧﺎ و ﭘﻨﺞ ﺗﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﺎدان‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪٣ .‬ﺑﺎﮐﺮﻩهﺎﯼ ﻧﺎدان ﭼﺮاﻏﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ روﻏﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺒﺮدﻧﺪ‪۴ .‬وﻟﯽ‬ ‫داﻧﺎﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﺮاﻏﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﭘﺮ از روﻏﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺮدﻧﺪ‪۵ .‬ﭼﻮن ﺁﻣﺪن داﻣﺎد ﺑﻪدرازا‬ ‫ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن هﻤﻪ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻨﺪ‪۶ .‬در ﻧﻴﻤﻪهﺎﯼ ﺷﺐ‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻮش رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪” :‬داﻣﺎد ﻣﯽﺁﻳﺪ! ﺑﻪ ﭘﻴﺸﻮاز او ﺑﺮوﻳﺪ!“ ‪٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﮥ ﺑﺎﮐﺮﻩهﺎ ﺑﻴﺪار‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ و ﭼﺮاﻏﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدﻧﺪ‪٨ .‬ﻧﺎداﻧﺎن ﺑﻪ داﻧﺎﻳﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪” :‬ﻗﺪرﯼ از روﻏﻦ ﺧﻮد‬


‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﺮاﻏﻬﺎﯼ ﻣﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ اﺳﺖ‪٩ “.‬اﻣّﺎ داﻧﺎﻳﺎن ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪:‬‬ ‫”ﻧﺨﻮاهﻴﻢ داد‪ ،‬زﻳﺮا روﻏﻦ ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ ﻣﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮوﻳﺪ و از ﻓﺮوﺷﻨﺪﮔﺎن ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺨﺮﻳﺪ‪١٠ “.‬اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﺮاﯼ ﺧﺮﻳﺪ روﻏﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬داﻣﺎد ﺳﺮرﺳﻴﺪ و‬ ‫ﺑﺎﮐﺮﻩهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻋﺮوﺳﯽ درﺁﻣﺪﻧﺪ و در ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ‪١١ .‬ﭘﺲ از‬ ‫ﺁن‪ ،‬ﺑﺎﮐﺮﻩهﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪” :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬در ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎ!“ ‪١٢‬اﻣّﺎ‬ ‫او ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪” :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪١٣ “.‬ﭘﺲ ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن از ﺁن روز و ﺳﺎﻋﺖ ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻳﺪ‪.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﻗﻨﻄﺎرهﺎ‬ ‫‪»١۴‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮدﯼ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ داﺷﺖ‪ .‬او‬ ‫ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و اﻣﻮال ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺳﭙﺮد؛ ‪١۵‬ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮر ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ هﺮ ﺧﺎدم‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر داد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﯽ دو و ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻳﮏ ﻗﻨﻄﺎر‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ راهﯽ ﺳﻔﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﺎ ﺁن ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﭘﺮداﺧﺖ و ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺳﻮد ﮐﺮد‪١٧ .‬ﺑﺮ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻮال‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ دو ﻗﻨﻄﺎر داﺷﺖ‪ ،‬دو ﻗﻨﻄﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪدﺳﺖ‬ ‫ﺁورد‪١٨ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻳﮏ ﻗﻨﻄﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ و زﻣﻴﻦ را ﮐَﻨﺪ و ﭘﻮل ارﺑﺎب ﺧﻮد را‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪»١٩‬ﭘﺲ از زﻣﺎﻧﯽ دراز‪ ،‬ارﺑﺎب ﺁن ﺧﺎدﻣﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ و از ﺁﻧﺎن ﺣﺴﺎب ﺧﻮاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر دﻳﮕﺮ را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁورد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫”ارﺑﺎب‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر ﺳﭙﺮدﯼ‪ ،‬اﻳﻦ هﻢ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﺳﻮد ﮐﺮدﻩام‪٢١ “.‬ارﺑﺎب‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪” :‬ﺁﻓﺮﻳﻦ‪ ،‬اﯼ ﺧﺎدم ﻧﻴﮑﻮ و اﻣﻴﻦ! در ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﮐﻢ اﻣﻴﻦ ﺑﻮدﯼ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ را ﺑﺮ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاهﻢ ﮔﻤﺎﺷﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎ و در ﺷﺎدﯼ ارﺑﺎب ﺧﻮد ﺷﺮﻳﮏ ﺷﻮ!“ ‪٢٢‬ﺧﺎدﻣﯽ ﮐﻪ‬ ‫دو ﻗﻨﻄﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪” :‬ﺑﻪ ﻣﻦ دو ﻗﻨﻄﺎر ﺳﭙﺮدﯼ‪ ،‬اﻳﻦ هﻢ دو ﻗﻨﻄﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﺳﻮد ﮐﺮدﻩام‪٢٣ “.‬ارﺑﺎب ﭘﺎﺳﺦ داد‪” :‬ﺁﻓﺮﻳﻦ‪ ،‬اﯼ ﺧﺎدم ﻧﻴﮑﻮ و اﻣﻴﻦ! در ﭼﻴﺰهﺎﯼ‬ ‫ﮐﻢ اﻣﻴﻦ ﺑﻮدﯼ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﻮ را ﺑﺮ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاهﻢ ﮔﻤﺎﺷﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎ و در ﺷﺎدﯼ ارﺑﺎب ﺧﻮد‬ ‫ﺷﺮﻳﮏ ﺷﻮ!“ ‪٢۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺎدﻣﯽ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻗﻨﻄﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪” :‬ﭼﻮن‬ ‫ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻣﺮدﯼ ﺗﻨﺪﺧﻮ هﺴﺘﯽ‪ ،‬و از ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﮑﺎﺷﺘﻪاﯼ درو ﻣﯽﮐﻨﯽ و از ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﭙﺎﺷﻴﺪﻩاﯼ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪٢۵ ،‬ﭘﺲ ﺗﺮﺳﻴﺪم و ﭘﻮل ﺗﻮ را در زﻣﻴﻦ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم‪ .‬اﻳﻦ هﻢ ﭘﻮل‬ ‫ﺗﻮ!“ ‪٢۶‬ارﺑﺎب ﭘﺎﺳﺦ داد‪” :‬اﯼ ﺧﺎدم ﺑﺪﮐﺎرﻩ و ﺗﻨﺒﻞ! ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯽ از ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﮑﺎﺷﺘﻪام‪ ،‬درو ﻣﯽﮐﻨﻢ و از ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﭙﺎﺷﻴﺪﻩام‪ ،‬ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪٢٧ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﭘﻮل ﻣﺮا ﺑﻪ‬ ‫ﺻﺮّاﻓﺎن ﻧﺪادﯼ ﺗﺎ ﭼﻮن از ﺳﻔﺮ ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدم ﺁن را ﺑﺎ ﺳﻮدش ﺑﺎزﭘﺲ ﮔﻴﺮم؟ ‪٢٨‬ﺁن ﻗﻨﻄﺎر‬ ‫را از او ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ دﻩ ﻗﻨﻄﺎر دارد‪ ،‬ﺑﺪهﻴﺪ‪٢٩ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ هﺮﮐﻪ دارد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ دادﻩ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻔﺮاواﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺁﻧﭽﻪ دارد ﻧﻴﺰ از او ﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﯽ ﺑﻴﺮون اﻓﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ و دﻧﺪان ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣٠ .‬اﻳﻦ ﺧﺎدم ﺑﯽﻓﺎﻳﺪﻩ را ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﮑ ِ‬ ‫هﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪“.‬‬

‫روز داورﯼ‬ ‫‪»٣١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺎ ﺷﮑﻮﻩ و ﺟﻼل ﺧﻮد ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ هﻤﮥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺨﺖ ﭘﺮﺷﮑﻮﻩ ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ ﻧﺸﺴﺖ ‪٣٢‬و هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ او ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ و او‬


‫هﻤﭽﻮن ﺷﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪهﺎ را از ﺑﺰهﺎ ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﻪ دو ﮔﺮوﻩ ﺗﻘﺴﻴﻢ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٣٣ .‬او ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و ﺑﺰهﺎ را در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺧﻮد ﻗﺮار‬ ‫ﺧﻮاهﺪ داد‪٣۴ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ او هﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪” :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬اﯼ‬ ‫ﺑﺮﮐﺖ ﻳﺎﻓﺘﮕﺎن از ﭘﺪر ﻣﻦ‪ ،‬و ﭘﺎدﺷﺎهﯽاﯼ را ﺑﻪﻣﻴﺮاث ﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز ﺟﻬﺎن ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٣۵ .‬زﻳﺮا ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮراﮎ دادﻳﺪ؛ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁب دادﻳﺪ؛‬ ‫ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺎ دادﻳﺪ‪٣۶ .‬ﻋﺮﻳﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻳﺪ؛ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻋﻴﺎدﺗﻢ‬ ‫ﮐﺮدﻳﺪ؛ در زﻧﺪان ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﺪارم ﺁﻣﺪﻳﺪ‪٣٧ “.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮاهﻨﺪ داد‪” :‬ﺳﺮور‬ ‫ﻣﺎ‪ ،‬ﮐِﯽ ﺗﻮ را ﮔﺮﺳﻨﻪ دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮراﮎ دادﻳﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺗﺸﻨﻪ دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁب دادﻳﻢ؟‬ ‫‪٣٨‬ﮐِﯽ ﺗﻮ را ﻏﺮﻳﺐ دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﺎ دادﻳﻢ و ﻳﺎ ﻋﺮﻳﺎن دﻳﺪﻳﻢ و ﺗﻮ را ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻳﻢ؟ ‪٣٩‬ﮐِﯽ‬ ‫ﺗﻮ را ﻣﺮﻳﺾ و ﻳﺎ در زﻧﺪان دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﺖ ﺁﻣﺪﻳﻢ؟“ ‪۴٠‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫”ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯼ ﻳﮑﯽ از ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺑﺮادران ﻣﻦ ﮐﺮدﻳﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﮐﺮدﻳﺪ‪۴١ “.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ او هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪” :‬اﯼ‬ ‫ﻣﻠﻌﻮﻧﺎن‪ ،‬از ﻣﻦ دور ﺷﻮﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺟﺎوداﻧﯽ روﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ اﺑﻠﻴﺲ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن او ﺁﻣﺎدﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪۴٢ ،‬زﻳﺮا ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﻮراﮐﻢ ﻧﺪادﻳﺪ؛ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺁﺑﻢ ﻧﺪادﻳﺪ؛ ‪۴٣‬ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮدم‪،‬‬ ‫ﺟﺎﻳﻢ ﻧﺪادﻳﺪ؛ ﻋﺮﻳﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻳﺪ؛ ﻣﺮﻳﺾ و زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﻧﻴﺎﻣﺪﻳﺪ‪“.‬‬ ‫‪۴۴‬ﺁﻧﺎن ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮاهﻨﺪ داد‪” :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﮐﯽ ﺗﻮ را ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ و ﻏﺮﻳﺐ و ﻋﺮﻳﺎن و‬ ‫ﻣﺮﻳﺾ و در زﻧﺪان دﻳﺪﻳﻢ و ﺧﺪﻣﺘﺖ ﻧﮑﺮدﻳﻢ؟“ ‪۴۵‬او در ﺟﻮاب ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪” :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯼ ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻨﻬﺎ ﻧﮑﺮدﻳﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻧﮑﺮدﻳﺪ‪“.‬‬ ‫‪۴۶‬ﭘﺲ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﺠﺎزات ﺟﺎودان داﺧﻞ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎودان‪«.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢۶‬‬ ‫ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻗﺘﻞ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ هﻤﮥ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪»٢‬ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ دو روز دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ ﻓﺮاﻣﯽرﺳﺪ و ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫‪٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮم در ﮐﺎخ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﮐﻪ ﻗﻴﺎﻓﺎ ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‬ ‫‪۴‬و ﺷﻮر ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﻴﻠﻪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را دﺳﺘﮕﻴﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﻨﺪ‪۵ .‬وﻟﯽ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﻪ در اﻳﺎم ﻋﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻣﺮدم ﺷﻮرش ﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻋﻨْﻴﺎ‬ ‫ﺗﺪهﻴﻦ ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﻴﺖ َ‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ در ﺧﺎﻧﮥ ﺷَﻤﻌﻮن ﺟﺬاﻣﯽ ﺑﻮد‪٧ ،‬زﻧﯽ ﺑﺎ ﻇﺮﻓﯽ‬ ‫‪۶‬در ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﻴﺖ َ‬ ‫ﻣﺮﻣﺮﻳﻦ از ﻋﻄﺮ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪ و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺁن را ﺑﺮ ﺳﺮ او رﻳﺨﺖ‪٨ .‬ﺷﺎﮔﺮدان ﭼﻮن اﻳﻦ را دﻳﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪»٩ :‬اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺮاف ﺑﺮاﯼ ﭼﻴﺴﺖ؟ اﻳﻦ ﻋﻄﺮ را ﻣﯽﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮔﺮان ﻓﺮوﺧﺖ و ﺑﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻓﻘﺮا‬ ‫داد‪١٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻦ زن را ﻣﯽرﻧﺠﺎﻧﻴﺪ؟ او ﮐﺎرﯼ ﻧﻴﮑﻮ در ﺣﻖ‬ ‫ﻣﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪١١ .‬ﻓﻘﻴﺮان را هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد دارﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻮد‪.‬‬


‫‪١٢‬اﻳﻦ زن ﺑﺎ رﻳﺨﺘﻦ اﻳﻦ ﻋﻄﺮ ﺑﺮ ﺑﺪن ﻣﻦ‪ ،‬در واﻗﻊ ﻣﺮا ﺑﺮاﯼ ﺗﺪﻓﻴﻦ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬در ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن‪ ،‬هﺮﺟﺎ ﮐﻪ اﻳﻦ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺎر اﻳﻦ‬ ‫زن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎد او ﺑﺎزﮔﻮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮدا‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن رﻓﺖ‬ ‫‪١۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮداﯼ ِا ْ‬ ‫‪١۵‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺧﻮاهﻴﺪ داد ﺗﺎ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﻢ؟« ﺁﻧﺎن ﺳﯽ ﺳﮑﮥ‬ ‫ﻧﻘﺮﻩ ﺑﻪ وﯼ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪١۶ .‬از ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻳﻬﻮدا در ﭘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻋﻴﺴﯽ را‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎم ﺁﺧﺮ‬ ‫‪١٧‬در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز ﻋﻴﺪ ﻓَﻄﻴﺮ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﮐﺠﺎ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﺪارﮎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺎم ِﭘﺴَﺢ را ﺑﺨﻮرﯼ؟« ‪١٨‬او ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﻧﺰد ﻓﻼن ﺷﺨﺺ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪” :‬وﻗﺖ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ‪.‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺁﻳﻴﻦ ِﭘﺴَﺢ را ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﻢ در ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻮ ﺑﻪﺟﺎ ﺁورم‪١٩ «“.‬ﺷﺎﮔﺮدان هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺮدﻧﺪ و ِﭘﺴَﺢ را ﺗﺪارﮎ دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺷﺐ ﻓﺮارﺳﻴﺪ و ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺖ‪٢١ .‬در ﺣﻴﻦ‬ ‫ﺻﺮف ﺷﺎم‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٢٢ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﮑﯽ ﭘﺲ از دﻳﮕﺮﯼ از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﻦ ﮐﻪ ﺁنﮐﺲ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮورم؟« ‪٢٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁن ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻦ در‬ ‫ﮐﺎﺳﻪ ﻓﺮو ﻣﯽﺑﺮد‪ ،‬هﻤﺎن ﻣﺮا ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٢۴ .‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ او‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ واﯼ ﺑﺮ ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او را‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﺁن ﻣﯽﺑﻮد ﮐﻪ هﺮﮔﺰ زادﻩ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪٢۵ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪۀ وﯼ‪ ،‬در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺁﻧﻢ؟« ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﯽ!«‬ ‫‪٢۶‬ﭼﻮن هﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺎن را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺲ از‬ ‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‪ ،‬ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان داد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ؛ اﻳﻦ اﺳﺖ ﺑﺪن‬ ‫ﻣﻦ‪٢٧ «.‬ﺳﭙﺲ ﺟﺎم را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺲ از ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﺁن را ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان داد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»هﻤﮥ ﺷﻤﺎ از اﻳﻦ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ‪٢٨ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﻋﻬﺪ ]ﺟﺪﻳﺪ[ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﻴﺎرﯼ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪٢٩ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﻣﺤﺼﻮل ﻣﻮ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ روزﯼ ﮐﻪ ﺁن را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﺎزﻩ ﺑﻨﻮﺷﻢ‪«.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﺮودﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ اﻧﮑﺎر ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪٣١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺸﺐ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪،‬‬


‫» ”ﺷﺒﺎن را ﺧﻮاهﻢ زد‬ ‫و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﮔﻠﻪ ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪“.‬‬ ‫‪٣٢‬اﻣّﺎ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ زﻧﺪﻩ ﺷﺪم‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺧﻮاهﻢ رﻓﺖ‪ِ ٣٣ «.‬ﭘﻄﺮُس در‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ هﻤﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺗﻮ ﺑﻠﻐﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻟﻐﺰﻳﺪ‪٣۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺮا‬ ‫اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد!« ‪٣۵‬اﻣّﺎ ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮم‪ ،‬اﻧﮑﺎرت‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ «.‬ﺳﺎﻳﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺟﺘْﺴﻴﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺎغ ِ‬ ‫ﺟﺘْﺴﻴﻤﺎﻧﯽ رﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪٣۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ِ‬ ‫»در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﻨﻢ‪٣٧ «.‬ﺳﭙﺲ ﭘِﻄﺮُس و دو ﭘﺴﺮ ِزﺑِﺪﯼ را ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮد و اﻧﺪوهﮕﻴﻦ و ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪﻩ‪٣٨ ،‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻓﺮط اﻧﺪوﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮگ‬ ‫اﻓﺘﺎدﻩام‪ .‬در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٣٩ «.‬ﺳﭙﺲ ﻗﺪرﯼ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻪروﯼ ﺑﺮ‬ ‫ﺧﺎﮎ اﻓﺘﺎد و دﻋﺎ ﮐﺮد‪» :‬اﯼ ﭘﺪر ﻣﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﺎم از ﻣﻦ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ارادۀ ﺗﻮ‪۴٠ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰد ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻔﺘﻪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪار ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؟ ‪۴١‬ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻴﺪ‬ ‫و دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ در ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻧﻴﻔﺘﻴﺪ‪ .‬روح ﻣﺸﺘﺎق اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺟﺴﻢ ﻧﺎﺗﻮان‪۴٢ «.‬ﭘﺲ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‬ ‫رﻓﺖ و دﻋﺎ ﮐﺮد‪» :‬اﯼ ﭘﺪر ﻣﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ اﻳﻦ ﺟﺎ ْم ﻧﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪﻩ از ﻣﻦ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ارادۀ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪۴٣ «.‬ﭼﻮن ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را هﻤﭽﻨﺎن در ﺧﻮاب ﻳﺎﻓﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪۴۴ .‬ﭘﺲ ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و‬ ‫رﻓﺖ و ﺑﺮاﯼ ﺳﻮّﻣﻴﻦ ﺑﺎر هﻤﺎن دﻋﺎ را ﺗﮑﺮار ﮐﺮد‪۴۵ .‬ﺳﭙﺲ ﻧﺰد ﺷﺎﮔﺮدان ﺁﻣﺪ و ﺑﺪﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻨﻮز در ﺧﻮاﺑﻴﺪ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ اﮐﻨﻮن ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮر ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫و ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪدﺳﺖ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪۴۶ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﻢ‪ .‬اﻳﻨﮏ ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪۀ‬ ‫ﻣﻦ از راﻩ ﻣﯽرﺳﺪ‪«.‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۴٧‬ﻋﻴﺴﯽ هﻤﭽﻨﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺁن دوازدﻩ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﮔﺮوﻩ‬ ‫ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﺴﻠّﺢ ﺑﻪ ﭼﻤﺎق و ﺷﻤﺸﻴﺮ‪ ،‬از ﺳﻮﯼ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮم‪ ،‬از راﻩ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٨‬ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪۀ او ﺑﻪ هﻤﺮاهﺎن ﺧﻮد ﻋﻼﻣﺘﯽ دادﻩ و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺁن ﮐﺲ را ﮐﻪ ﺑﺒﻮﺳﻢ‪،‬‬ ‫هﻤﺎن اﺳﺖ؛ او را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪۴٩ «.‬ﭘﺲ ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم‪،‬‬ ‫اﺳﺘﺎد!« و او را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪۵٠ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ رﻓﻴﻖ‪ ،‬ﮐﺎر ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻩ‪«.‬‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن اﻓﺮاد ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﻴﺴﯽ رﻳﺨﺘﻨﺪ و او را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪۵١ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪،‬‬ ‫ﻳﮑﯽ از هﻤﺮاهﺎن ﻋﻴﺴﯽ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮدﻩ‪ ،‬ﺁن را ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ و ﺿﺮﺑﻪاﯼ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر‬ ‫ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ زد و ﮔﻮﺷﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪۵٢ .‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮد را ﻏﻼف‬ ‫ﮐﻦ؛ زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮐِﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﻴﺰ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪۵٣ .‬ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ‬ ‫هﻢاﮐﻨﻮن از ﭘﺪر ﺧﻮد ﺑﺨﻮاهﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از دوازدﻩ ﻓﻮج ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻳﺎرﻳﻢ ﻓﺮﺳﺘﺪ؟ ‪۵۴‬اﻣّﺎ در‬


‫ﺁن ﺻﻮرت ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻴﻬﺎﯼ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫رخ دهﺪ؟« ‪۵۵‬در ﺁن وﻗﺖ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ راهﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻤﺎق و‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ ﺁﻣﺪﻩاﻳﺪ؟ ﻣﻦ هﺮ روز در ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدادم و ﻣﺮا‬ ‫ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ‪۵۶ .‬اﻣّﺎ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ رخ داد ﺗﺎ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﻴﻬﺎﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﮥ‬ ‫ن ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدا ْ‬

‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد‬ ‫‪۵٧‬ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬او را ﻧﺰد ﻗﻴﺎﻓﺎ‪ ،‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ‪۵٨ .‬اﻣّﺎ ﭘِﻄﺮُس دورادور از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ داﺧﻞ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺑﻨﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎ ِم ﮐﺎر را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵٩‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﺗﻤﺎﻣﯽ اهﻞ ﺷﻮرا در ﭘﯽ ﻳﺎﻓﺘﻦ دﻻﻳﻞ و ﺷﻮاهﺪﯼ ﻧﺎدرﺳﺖ ﻋﻠﻴﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﮑﺸﻨﺪ؛ ‪۶٠‬اﻣّﺎ هﺮﭼﻨﺪ ﺷﺎهﺪان دروﻏﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم دو ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ ‪۶١‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪” ،‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﺧﺪا را وﻳﺮان ﮐﻨﻢ و ﻇﺮف ﺳﻪ روز ﺁن را از ﻧﻮ ﺑﺴﺎزم‪۶٢ «“.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻴﭻ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﯽ؟ اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻨﺪ؟« ‪۶٣‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﭽﻨﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ ﺳﻮﮔﻨﺪت ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﻳﯽ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ هﺴﺘﯽ؟«‬ ‫‪۶۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ! و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن را ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﻗﺪرت ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮ اﺑﺮهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﺧﻮد را ﭼﺎﮎ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻔﺮ ﮔﻔﺖ! دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ؟ ﺣﺎل ﮐﻪ ﮐﻔﺮ او را ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ‪۶۶ ،‬ﺣﮑﻢ ﺷﻤﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟« در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺰاﻳﺶ‬ ‫بدهﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬او را زدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺮگ اﺳﺖ!« ‪۶٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻋﻴﺴﯽ ﺁ ِ‬ ‫او ﺳﻴﻠﯽ زدﻩ‪۶٨ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﺒﻮّت ﮐﻦ و ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را زد؟«‬

‫اﻧﮑﺎر ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪۶٩‬و اﻣّﺎ ﭘِﻄﺮُس ﺑﻴﺮون ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬در ﺣﻴﺎط ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺎدﻣﻪاﯼ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ هﻢ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺟﻠﻴﻠﯽ ﺑﻮدﯼ!« ‪٧٠‬اﻣّﺎ او در ﺣﻀﻮر هﻤﻪ اﻧﮑﺎر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ!« ‪٧١‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺳﺮﺳﺮاﯼ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺎدﻣﻪاﯼ دﻳﮕﺮ‬ ‫او را دﻳﺪ و ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮﻳﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ ﺑﻮد!« ‪٧٢‬ﭘِﻄﺮُس‬ ‫اﻳﻦﺑﺎر ﻧﻴﺰ اﻧﮑﺎر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻗﺴﻢ ﺧﻮرد ﮐﻪ »ﻣﻦ اﻳﻦ ﻣﺮد را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪٧٣ «.‬اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻌﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ هﻢ ﻳﮑﯽ‬ ‫از ﺁﻧﻬﺎ هﺴﺘﯽ! از ﻟﻬﺠﻪات ﭘﻴﺪاﺳﺖ!« ‪٧۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘِﻄﺮُس ﻟﻌﻦ ﮐﺮدن ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪ ،‬و ﻗﺴﻢ‬ ‫ﺧﻮردﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ!« هﻤﺎندم ﺧﺮوس ﺑﺎﻧﮓ زد‪٧۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘِﻄﺮُس‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭘﻴﺶ از ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺮا اﻧﮑﺎر‬ ‫ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد!« ﭘﺲ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪﺗﻠﺨﯽ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢٧‬‬


‫ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻳﻬﻮدا‬ ‫‪١‬ﺻﺒﺢ زود‪ ،‬هﻤﮥ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎ هﻢ ﺷﻮر ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را‬ ‫ﺲ واﻟﯽ ﺗﺤﻮﻳﻞ دادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﮑﺸﻨﺪ‪٢ .‬ﭘﺲ او را دﺳﺖﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﻼ ُﺗ ِ‬ ‫‪٣‬ﭼﻮن ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪۀ او‪ ،‬دﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬از ﮐﺮدۀ ﺧﻮد‬ ‫ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺷﺪ و ﺳﯽ ﺳﮑﮥ ﻧﻘﺮﻩ را ﺑﻪ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪»۴ :‬ﮔﻨﺎﻩ‬ ‫ﮐﺮدم و ﺑﺎﻋﺚ رﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮن ﺑﯽﮔﻨﺎهﯽ ﺷﺪم‪ «.‬اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻣﺎ را ﭼﻪ؟ ﺧﻮد‬ ‫داﻧﯽ!« ‪۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮدا ﺳﮑﻪهﺎ را در ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮد را‬ ‫ﺣﻠﻖﺁوﻳﺰ ﮐﺮد‪۶ .‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن ﺳﮑﻪهﺎ را از زﻣﻴﻦ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬رﻳﺨﺘﻦ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﮑﻪهﺎ در ﺧﺰاﻧﮥ ﻣﻌﺒﺪ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮﻧﺒﻬﺎﺳﺖ‪٧ «.‬ﭘﺲ از ﻣﺸﻮرت‪ ،‬ﺑﺎ ﺁن ﭘﻮل‬ ‫ﻣﺰرﻋﮥ ﮐﻮزﻩﮔﺮ را ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁن را ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﻏﺮﻳﺒﺎن ﺳﺎزﻧﺪ‪٨ .‬از اﻳﻦرو ﺁن ﻣﮑﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﻣﺮوز ﺑﻪ »ﻣﺰرﻋﮥ ﺧﻮن« ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪٩ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ِارِﻣﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺁﻧﺎن ﺳﯽ ﭘﺎرﻩ ﻧﻘﺮﻩ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻗﻴﻤﺘﯽ را ﮐﻪ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮ او‬ ‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪١٠ ،‬و ﺑﺎ ﺁن ﻣﺰرﻋﮥ ﮐﻮزﻩﮔﺮ را ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪«.‬‬

‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻼﺗُﺲ‬ ‫‪١١‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ در ﺣﻀﻮر واﻟﯽ اﻳﺴﺘﺎد؛ واﻟﯽ از وﯼ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮدﯼ؟«‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ!« ‪١٢‬اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ‬ ‫اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ ﺑﺮ او وارد ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﮕﻔﺖ‪١٣ .‬ﭘﺲ ﭘﻴﻼﺗُﺲ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻧﻤﯽﺷﻨﻮﯼ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﭼﻴﺰهﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻮ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻨﺪ؟« ‪١۴‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻳﮏ اﺗﻬﺎم هﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪،‬‬ ‫ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ واﻟﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬رﺳﻢ واﻟﯽ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻨﮕﺎم ﻋﻴﺪ ﻳﮏ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﻣﺮدم ﺁزاد ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪١۶‬در ﺁن زﻣﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﻌﺮوﻓﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ در ﺣﺒﺲ ﺑﻮد‪١٧ .‬ﭘﺲ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم‬ ‫ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺁزاد ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ را ﻳﺎ‬ ‫ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ را؟« ‪١٨‬اﻳﻦ را از ﺁنرو ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﻋﻴﺴﯽ را از ﺳ ِﺮ‬ ‫رﺷﮏ ﺑﻪ او ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪١٩ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ داورﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﺴﺮش‬ ‫ﭘﻴﻐﺎﻣﯽ ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮن ﺑﺮاﯼ او ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ‪» :‬ﺗﻮ را ﺑﺎ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ ﮐﺎرﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫اﻣﺮوز ﺧﻮاﺑﯽ درﺑﺎرۀ او دﻳﺪم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺴﻴﺎر رﻧﺞ داد‪٢٠ «.‬اﻣّﺎ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ‪،‬‬ ‫ﻗﻮم را ﺗﺮﻏﻴﺐ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺁزادﯼ ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ و ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺨﻮاهﻨﺪ‪٢١ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن واﻟﯽ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﮐﺪامﻳﮏ از اﻳﻦ دو را ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺁزاد ﮐﻨﻢ؟« ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ را‪٢٢ «.‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟« هﻤﮕﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ!«‬ ‫‪٢٣‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا؟ ﭼﻪ ﺑﺪﯼ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟« اﻣّﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪» :‬ﺑﺮ‬ ‫ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ!«‬ ‫‪٢۴‬ﭼﻮن ﭘﻴﻼﺗُﺲ دﻳﺪ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻴﻬﻮدﻩ اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﺑﻴﻢ ﺷﻮرش ﻣﯽرود‪ ،‬ﺁب ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫و دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺮدم ﺷﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ از ﺧﻮن اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺮﯼ هﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﻮد داﻧﻴﺪ!« ‪٢۵‬ﻣﺮدم هﻤﻪ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﻮن او ﺑﺮ ﮔﺮدن ﻣﺎ و ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﺎ ﺑﺎد!«‬


‫‪٢۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﻼﺗُﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁزاد ﮐﺮد و ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ زدﻩ‪ ،‬ﺳﭙﺮد ﺗﺎ ﺑﺮ‬ ‫ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺘﻬﺰاﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫خ واﻟﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و هﻤﮥ ﮔﺮوﻩ ﺳﺮﺑﺎزان‬ ‫ن ﭘﻴﻼﺗُﺲ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﮐﺎ ِ‬ ‫‪٢٧‬ﺳﺮﺑﺎزا ِ‬ ‫ﮔﺮد او ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪٢٨ .‬ﺁﻧﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﻋﺮﻳﺎن ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺧﺮﻗﻪاﯼ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺑﺮ او ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ‬ ‫‪٢٩‬و ﺗﺎﺟﯽ از ﺧﺎر ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﺳﺮش ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ او دادﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ در‬ ‫بدهﺎن‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮش زاﻧﻮ زدﻩ‪ ،‬اﺳﺘﻬﺰاﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬درود ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد!« ‪٣٠‬و ﺑﺮ او ﺁ ِ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻮب را از دﺳﺘﺶ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﺳﺮش ﻣﯽزدﻧﺪ‪٣١ .‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ او را‬ ‫اﺳﺘﻬﺰا ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮﻗﻪ از ﺗﻨﺶ ﺑﻪدر ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺟﺎﻣﮥ ﺧﻮدش را ﺑﺮ او ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ وﯼ را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐِﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٣٢‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮدﯼ از اهﺎﻟﯽ ﻗﻴﺮَوان ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷَﻤﻌﻮن ﺑﺮﺧﻮردﻧﺪ‬ ‫و او را واداﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﻋﻴﺴﯽ را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪٣٣ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟُﻠﺠُﺘﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻌﻨﯽ ﻣﮑﺎن ﺟﻤﺠﻤﻪ اﺳﺖ‪ ،‬رﺳﻴﺪﻧﺪ‪٣۴ ،‬ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺷﺮاب ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ زرداب دادﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﺁن را ﭼﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪٣۵ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ او را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻘﺴﻴﻢ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﻗﺮﻋﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ‪٣۶‬و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ او ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪٣٧ .‬و ﻧﻴﺰ‪،‬‬ ‫ﺗﻘﺼﻴﺮﻧﺎﻣﻪاﯼ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﺒﺎرت ﺑﺮ ﻟﻮﺣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﺁن را ﺑﺮ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ او ﻧﺼﺐ ﮐﺮدﻧﺪ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦ اﺳﺖ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد‪«.‬‬ ‫‪٣٨‬دو راهﺰن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وﯼ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و دﻳﮕﺮﯼ در ﺳﻤﺖ‬ ‫ﭼﭗ او‪٣٩ .‬رهﮕﺬران ﺳﺮهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺗﮑﺎن دادﻩ‪ ،‬ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﺎن ‪۴٠‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻌﺒﺪ را وﻳﺮان ﮐﻨﯽ و ﺳﻪ روزﻩ ﺁن را ﺑﺎزﺑﺴﺎزﯼ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت دﻩ! اﮔﺮ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ از ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺮود ﺑﻴﺎ!« ‪۴١‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻧﻴﺰ‬ ‫اﺳﺘﻬﺰاﻳﺶ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪»۴٢ :‬دﻳﮕﺮان را ﻧﺠﺎت داد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﻮد را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺠﺎت دهﺪ!‬ ‫اﮔﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﺳﺖ‪ ،‬اﮐﻨﻮن از ﺻﻠﻴﺐ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﻢ‪۴٣ .‬او ﺑﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺗﻮﮐﻞ دارد؛ ﭘﺲ اﮔﺮ ﺧﺪا دوﺳﺘﺶ ﻣﯽدارد‪ ،‬اﮐﻨﻮن او را ﻧﺠﺎت دهﺪ زﻳﺮا ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ!« ‪۴۴‬ﺁن دو راهﺰن ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﺎ وﯼ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن ﺑﻪ او‬ ‫اهﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۴۵‬از ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﺗﺎ ﻧﻬﻢ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪۴۶ .‬ﻧﺰدﻳﮏ‬ ‫ﺳ َﺒ ْﻘﺘَﻨﯽ؟« ﻳﻌﻨﯽ »ﺧﺪاﯼ‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬اﻳﻠﻮﻳﯽ‪ ،‬اﻳﻠﻮﻳﯽ‪َ ،‬ﻟﻤّﺎ َ‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺮا واﮔﺬاﺷﺘﯽ؟« ‪۴٧‬ﺑﺮﺧﯽ از ﺣﺎﺿﺮان ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»اﻟﻴﺎس را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ «.‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ!« ‪۴٧‬ﺑﺮﺧﯽ از ﺣﺎﺿﺮان ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻟﻴﺎس را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪۴٨ «.‬ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﺎن ﺑﯽدرﻧﮓ دوﻳﺪ و اﺳﻔﻨﺠﯽ ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺁن را از‬ ‫ﺷﺮاب ﺗُﺮﺷﻴﺪﻩ ﭘﺮ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﻮﺑﯽ ﻧﻬﺎد و ﭘﻴﺶ دهﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪۴٩ .‬اﻣّﺎ‬


‫ﺑﻘﻴﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬار ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺁﻳﺎ اﻟﻴﺎس ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ؟« ‪۵٠‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎدﯼ ﺑﺮﺁورد و روح ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮد‪۵١ .‬در هﻤﺎندم‪ ،‬ﭘﺮدۀ‬ ‫ﻣﺤﺮاﺑﮕﺎﻩ از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ دوﭘﺎرﻩ ﺷﺪ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﻟﺮزﻳﺪ و ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﮔﺮدﻳﺪ‪۵٢ .‬ﻗﺒﺮهﺎ‬ ‫ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ و ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﮐﻪ ﺁرﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪۵٣ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﻗﺒﺮهﺎ‬ ‫ﺑﻪدر ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﭘﺲ از رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪّس رﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﺑﺴﻴﺎرﯼ‬ ‫از ﻣﺮدم ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪۵۴ .‬ﭼﻮن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ ﺳﺮﺑﺎزان و ﻧﻔﺮاﺗﺶ ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ از‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩ و هﻤﮥ اﻳﻦ روﻳﺪادهﺎ را ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ هﺮاﺳﺎن ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ او ﭘﺴﺮﺧﺪا ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫‪۵۵‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از زﻧﺎن ﻧﻴﺰ در ﺁﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ و از دور ﻧﻈﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن از‬ ‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ‬ ‫ﺟﻠﻴﻞ از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ رواﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪۵۶ .‬در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﻳﻢ َﻣ ْ‬ ‫و ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎدر ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﻣﺎدر ﭘﺴﺮان ِزﺑِﺪﯼ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﮐﺴﭙﺎرﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫َﻣﺘّﯽ ‪ -- ۵٧-۶١:٢٧‬ﻣَﺮﻗُﺲ ‪۴٢-۴٧:١۵‬؛ ﻟﻮﻗﺎ ‪۵٠-۵۶:٢٣‬؛ ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣٨-۴٢:١٩‬‬ ‫‪۵٧‬هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ از اهﺎﻟﯽ راﻣﻪ‪ ،‬ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎم‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮ ْد ﺷﺎﮔﺮد ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪۵٨ ،‬ﻧﺰد ﭘﻴﻼﺗُﺲ رﻓﺖ و ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ را ﻃﻠﺐ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ دﺳﺘﻮر داد ﺑﻪ وﯼ‬ ‫ﺑﺪهﻨﺪ‪۵٩ .‬ﻳﻮﺳﻒ ﺟﺴﺪ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬در ﮐﺘﺎﻧﯽ ﭘﺎﮎ ﭘﻴﭽﻴﺪ ‪۶٠‬و در ﻣﻘﺒﺮﻩاﯼ ﺗﺎزﻩ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺧﻮد در ﺻﺨﺮﻩ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻬﺎد و ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺰرگ ﺟﻠﻮ دهﺎﻧﮥ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪ و رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ و ﺁن ﻣﺮﻳﻢ دﻳﮕﺮ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۶١‬ﻣﺮﻳ ِﻢ َﻣ ْ‬

‫ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻣﻘﺒﺮﻩ‬ ‫‪۶٢‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﺲ از »روز ﺗﻬﻴﻪ« ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﻧﺰد ﭘﻴﻼﺗُﺲ‬ ‫ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪»۶٣ :‬ﺳﺮورا! ﺑﻪﻳﺎد دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺁن ﮔﻤﺮاﻩﮐﻨﻨﺪﻩ وﻗﺘﯽ زﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺖ‪،‬‬ ‫>ﭘﺲ از ﺳﻪ روز ﺑﺮﺧﻮاهﻢ ﺧﺎﺳﺖ‪۶۴ <.‬ﭘﺲ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺪﻩ ﻣﻘﺒﺮﻩ را ﺗﺎ روز ﺳﻮّم ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺷﺎﮔﺮدان او ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺟﺴﺪ را ﺑﺪزدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ او از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺁن ﺻﻮرت‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﺮﻳﺐ ﺁﺧﺮ از ﻓﺮﻳﺐ اوّل ﺑﺪﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫‪۶۵‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن دارﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﺁن را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺻﻼح ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺣﻔﺎﻇﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪۶۶ «.‬ﭘﺲ رﻓﺘﻨﺪ و ﺳﻨﮓ ﻣﻘﺒﺮﻩ را ﻣُﻬﺮ و ﻣﻮم ﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻧﯽ در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﮔﻤﺎﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ از ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺘﯽ ‪٢٨‬‬ ‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ و ﺁن ﻣﺮﻳﻢ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺒّﺎت‪ ،‬در ﺳﭙﻴﺪﻩ د ِم ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز هﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺮﻳ ِﻢ َﻣ ْ‬ ‫‪١‬ﺑﻌﺪ از َ‬ ‫دﻳﺪن ﻣﻘﺒﺮﻩ رﻓﺘﻨﺪ‪٢ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ زﻣﻴﻦﻟﺮزۀ ﺷﺪﻳﺪﯼ واﻗﻊ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺁﺳﻤﺎن‬


‫ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻣﻘﺒﺮﻩ رﻓﺖ و ﺳﻨﮓ را از ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﯼ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪ و ﺑﺮ ﺁن‬ ‫ق ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽدرﺧﺸﻴﺪ و ﺟﺎﻣﻪاش ﭼﻮن ﺑﺮف‪ ،‬ﺳﻔﻴﺪ‬ ‫ﺑﻨﺸﺴﺖ‪٣ .‬ﭼﻬﺮۀ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ هﻤﭽﻮن ﺑﺮ ِ‬ ‫س دﻳﺪن او ﺑﻪﻟﺮزﻩ اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺮدﮔﺎن ﺷﺪﻧﺪ! ‪۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪۴ .‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن از هﺮا ِ‬ ‫زﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮاﺳﺎن ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ! ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻣﺼﻠﻮب هﺴﺘﻴﺪ‪۶ .‬او در‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ! ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و ﺟﺎﻳﯽ را ﮐﻪ او‬ ‫ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪٧ ،‬ﺳﭙﺲ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان او ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ ”او از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ و ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﯽرود و در ﺁﻧﺠﺎ او را ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪ “.‬اﻳﻨﮏ ﺑﻪ‬ ‫ﯼ ﻋﻈﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺪرﻧﮓ از ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ!« ‪٨‬ﭘﺲ زﻧﺎن ﺑﺎ هﺮاﺳﯽ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺎد ِ‬ ‫و ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺷﺎﮔﺮدان ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ را ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺧﺒﺮ دهﻨﺪ‪٩ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن‬ ‫روﺑﻪرو ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد!« زﻧﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﭘﺎﻳﻬﺎﯼ وﯼ اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬او را‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪١٠ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ! ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮا ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ‪«.‬‬

‫ﮔﺰارش ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن‬ ‫‪١١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ زﻧﺎن در راﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪﻩاﯼ از ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ‪ ،‬هﻤﮥ وﻗﺎﻳﻊ را‬ ‫ﺑﻪ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن ﮔﺰارش دادﻧﺪ‪١٢ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ از دﻳﺪار و ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ن او ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‬ ‫ﺳﺮﺑﺎزان وﺟﻪ زﻳﺎدﯼ دادﻩ‪١٣ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ‪” ،‬ﺷﺎﮔﺮدا ِ‬ ‫و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ در ﺧﻮاب ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺴﺪ او را دزدﻳﺪﻧﺪ‪١۴ “.‬و اﮔﺮ اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮔﻮش‬ ‫واﻟﯽ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺧﻮ ْد او را راﺿﯽ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﺸﮑﻠﯽ اﻳﺠﺎد ﻧﺸﻮد‪«.‬‬ ‫‪١۵‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻮل را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻃﺒﻖ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬و اﻳﻦ داﺳﺘﺎن‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز در ﻣﻴﺎن ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺷﺎﻳﻊ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺑﺰرگ‬ ‫‪١۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن ﻳﺎزدﻩ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﻮهﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﭼﻮن در ﺁﻧﺠﺎ ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﺷﮏ ﮐﺮدﻧﺪ‪١٨ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﺪرت در ﺁﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١٩ .‬ﭘﺲ ﺑﺮوﻳﺪ و هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ را ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎزﻳﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ دهﻴﺪ ‪٢٠‬و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﻴﺪ ﮐﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺮ ﮐﺮدﻩام‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎ‬ ‫ﺁورﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﮏ ﻣﻦ هﺮ روزﻩ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎن اﻳﻦ ﻋﺼﺮ‪.‬‬


‫اﻧﺠﻴﻞ َﻣ ْﺮﻗُﺲ‬ ‫ﻣﺮﻗﺲ ‪١‬‬ ‫ﻳﺤﻴﯽ‪ ،‬هﻤﻮار ﮐﻨﻨﺪۀ راﻩ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬ﺁﻏﺎز ﺧﺒﺮ ﺧﻮش درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪.‬‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫‪٢‬در ﮐﺘﺎب ِا َ‬ ‫»اﻳﻨﮏ رﺳﻮل ﺧﻮد را ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ راهﺖ را هﻤﻮار ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؛‬ ‫‪٣‬ﻧﺪاﯼ ﺁن ﮐﻪ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﯽﺁورد‪:‬‬ ‫”راﻩ را ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻴﺪ!‬ ‫ﻣﺴﻴﺮ او را هﻤﻮار ﺳﺎزﻳﺪ!“«‬ ‫‪۴‬ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻇﻬﻮر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪۵ .‬اهﺎﻟﯽ دﻳﺎر ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﻣﺮدﻣﺎن اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬هﻤﮕﯽ ﻧﺰد او‬ ‫ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدﻩ‪ ،‬در رود اردن از دﺳﺖ او ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﻳﺤﻴﯽ ﺟﺎﻣﻪ از ﭘﺸﻢ ﺷﺘﺮ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﯽﮐﺮد و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﯼ ﭼﺮﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﮐﻤﺮ ﻣﯽﺑﺴﺖ‪ ،‬و ﻣﻠﺦ و‬ ‫ﻋﺴﻞ ﺻﺤﺮاﻳﯽ ﻣﯽﺧﻮرد‪٧ .‬او ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ از ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ از‬ ‫ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺧﻢ ﺷﻮم و ﺑﻨﺪ ﮐﻔﺸﻬﺎﻳﺶ را ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ‪٨ .‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ‬ ‫را ﺑﺎ ﺁب ﺗﻌﻤﻴﺪ دادﻩام‪ ،‬اﻣﺎ او ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪﺗﺎن ﺧﻮاهﺪ داد‪«.‬‬

‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٩‬در ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از ﻧﺎﺻﺮﻩ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ و از دﺳﺖ ﻳﺤﻴﯽ در رود اردن ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪١٠ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ از ﺁب ﺑﺮﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬دردم دﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪﻩ و »روح«‬


‫هﻤﭽﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﺑﺮ او ﻓﺮود ﻣﯽﺁﻳﺪ‪١١ .‬و ﻧﺪاﻳﯽ از ﺁﺳﻤﺎن دررﺳﻴﺪﮐﻪ »ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮب‬ ‫ﻣﻦ هﺴﺘﯽ و ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮدم‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﻮﺗﻪ ﺁزﻣﺎﻳﺶ‬ ‫‪١٢‬روح ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮد‪١٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻬﻞ روز در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻮد و‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن وﺳﻮﺳﻪاش ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ﺑﺎ ﺣﻴﻮاﻧﺎت وﺣﺸﯽ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪﻣﺘﺶ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺁﻏﺎز ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻠﻴﻞ‬ ‫‪١۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺲ از ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﻳﺤﻴﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ رﻓﺖ‪ .‬او ﺧﺒﺮ ﺧﻮش ﺧﺪا را ﻣﻮﻋﻈﻪ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد ‪١۵‬و ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬زﻣﺎن ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﻴﺪﻩ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﺧﻮش اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ‪«.‬‬

‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١۶‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ از ﮐﻨﺎرﻩ درﻳﺎﯼ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺷﻤﻌﻮن و ﺑﺮادرش ﺁﻧﺪرﻳﺎس را دﻳﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮر ﺑﻪ درﻳﺎ ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺎهﻴﮕﻴﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪١٧ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺁﻳﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﺻﻴﺎد ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪١٨ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺗﻮرهﺎﯼ ﺧﻮد را واﻧﻬﺎدﻧﺪ و از‬ ‫ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪١٩ .‬ﭼﻮن ﮐﻤﯽ ﭘﻴﺸﺘﺮ رﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ ِزﺑِﺪﯼ و ﺑﺮادرش ﻳﻮﺣﻨﺎ را‬ ‫دﻳﺪ ﮐﻪ در ﻗﺎﻳﻘﯽ ﺗﻮرهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺁﻣﺎدﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪٢٠ .‬ﺑﻴﺪرﻧﮓ اﻳﺸﺎن را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﭘﺪر ﺧﻮد ِزﺑِﺪﯼ را ﺑﺎ ﮐﺎرﮔﺮان در ﻗﺎﻳﻖ ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ و از ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد دﻳﻮزدﻩ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪ‬ ‫‪٢١‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻮن روز َ‬ ‫رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادن ﭘﺮداﺧﺖ‪٢٢ .‬ﻣﺮدم از ﺗﻌﻠﻴﻢ او در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﯽداد‪ ،‬ﻧﻪ هﻤﭽﻮن ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ‪٢٣ .‬در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ روح ﭘﻠﻴﺪ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬او ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد‪»٢۴ :‬اﯼ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎر اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺁﻣﺪﻩاﯼ‬ ‫ﻧﺎﺑﻮدﻣﺎن ﮐﻨﯽ؟ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻴﺴﺘﯽ! ﺗﻮ ﺁن ﻗﺪّوس ﺧﺪاﻳﯽ!« ‪٢۵‬ﻋﻴﺴﯽ او را ﻧﻬﻴﺐ زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش و از او ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎ‪٢۶ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ روح ﭘﻠﻴﺪ ﺁن ﻣﺮد را ﺳﺨﺖ ﺗﮑﺎن داد و‬ ‫ﻧﻌﺮﻩزﻧﺎن از او ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪٢٧ .‬ﻣﺮدم هﻤﻪ ﭼﻨﺎن ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ؟ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﺟﺪﻳﺪ و ﺑﺎ اﻗﺘﺪار! او ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﯽدهﺪ و ﺁﻧﻬﺎ اﻃﺎﻋﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٢٨ «.‬ﭘﺲ دﻳﺮﯼ ﻧﭙﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁوازﻩ او در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫ﺟﻠﻴﻞ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺎدرزن ﭘﻄﺮس و ﺑﺴﻴﺎرﯼ دﻳﮕﺮ‬ ‫‪٢٩‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻨﻴﺴﻪ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺷﻤﻌﻮن و ﺁﻧﺪرﻳﺎس رﻓﺖ‪٣٠ .‬ﻣﺎدرزن ﺷﻤﻌﻮن ﺗﺐ داﺷﺖ و در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺪرﻧﮓ‬


‫ﻋﻴﺴﯽ را از ﺣﺎل وﯼ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪٣١ .‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻴﻦ او رﻓﺖ و دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺐ او ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ازﺁﻧﻬﺎ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٣٢‬ﺷﺎﻣﮕﺎهﺎن‪ ،‬ﭘﺲ ازﻏﺮوب ﺁﻓﺘﺎب‪ ،‬هﻤﮥ ﺑﻴﻤﺎران و دﻳﻮزدﮔﺎن را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺁوردﻧﺪ‪٣٣ .‬ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﻬﺮ هﻤﮕﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ َدر ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ! ‪٣۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن دﭼﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ داد و ﻧﻴﺰ دﻳﻮهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﺑﻴﺮون راﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﻧﮕﺬاﺷﺖ دﻳﻮهﺎ ﺳﺨﻨﯽ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫دﻋﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ در ﺧﻠﻮت‬ ‫‪٣۵‬ﺑﺎﻣﺪادان ﮐﻪ هﻮا هﻨﻮز ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻠﻮﺗﮕﺎهﯽ رﻓﺖ و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ دﻋﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪٣۶ .‬ﺷﻤﻌﻮن و هﻤﺮاهﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ او‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪٣٧ .‬ﭼﻮن او را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﻤﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺗﻮ هﺴﺘﻨﺪ!« ‪٣٨‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫اﻳﺸﺎن را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﺑﺎدﻳﻬﺎﯼ ﻣﺠﺎور ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ در ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮاﯼ‬ ‫هﻤﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩام‪٣٩ «.‬ﭘﺲ رواﻧﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬در ﺳﺮاﺳﺮ ﺟﻠﻴﻞ در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد‬ ‫و دﻳﻮهﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽراﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﺟﺬاﻣﯽ‬ ‫‪۴٠‬ﻣﺮدﯼ ﺟﺬاﻣﯽ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬زاﻧﻮ زد و ﻻﺑﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﭘﺎﮐﻢ ﺳﺎزﯼ‪۴١ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﻔﻘﺖ دﺳﺖ ﺧﻮد را دراز ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁن ﻣﺮد را ﻟﻤﺲ‬ ‫ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‪ ،‬ﭘﺎﮎ ﺷﻮ!« ‪۴٢‬دردم‪ ،‬ﺟﺬا ْم ﺗﺮﮐﺶ ﮔﻔﺖ و او ﭘﺎﮎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﺪرﻧﮓ او را ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ‪۴۴‬ﺑﻪ وﯼ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎش ﮐﻪ‬ ‫در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻮﻳﯽ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮو و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎهﻦ ﺑﻨﻤﺎ و ﺑﺮاﯼ ﺗﻄﻬﻴﺮ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﻣﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮاهﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴۵‬اﻣﺎ ﺁن ﻣﺮد ﭼﻮن ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ،‬درﺑﺎرۀ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﻪ ﺁزادﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﺧﺒﺮ ﺁن را‬ ‫ﭘﺨﺶ ﮐﺮد‪ .‬از اﻳﻦرو ﻋﻴﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﻪ ﺷﻬﺮ درﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺟﺎهﺎﯼ‬ ‫دوراﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺮدم از هﻤﻪﺟﺎ ﻧﺰد او ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٢‬‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﻣﻔﻠﻮج‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﻪ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم درﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ او‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪٢ .‬ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮدﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺟﻠﻮ در ﻧﻴﺰ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺒﻮد‪ ،‬و‬ ‫او ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻼم را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪٣ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺟﻤﻌﯽ از راﻩ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﻣﺮدﯼ‬ ‫ﻣﻔﻠﻮج را ﮐﻪ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺁوردﻧﺪ‪۴ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪﺳﺒﺐ ازدﺣﺎم ﺟﻤﻌﻴﺖ‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ او را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ از ﮔﺸﻮدن ﺳﻘﻒ‪ُ ،‬ﺗﺸَﮑﯽ را ﮐﻪ ﻣﻔﻠﻮج ﺑﺮ ﺁن ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪۵ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻤﺎن ﺁﻧﻬﺎ را دﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻔﻠﻮج را ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎﻧﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪ‪۶ «.‬ﺑﺮﺧﯽ‬


‫از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻧﺪ‪»٧ :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻣﺮد ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺮ‬ ‫زﺑﺎن ﻣﯽراﻧﺪ؟ اﻳﻦ ﮐﻔﺮ اﺳﺖ! ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎهﺎن را ﺑﻴﺎﻣﺮزد؟« ‪٨‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫دردم در روح ﺧﻮد درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا در دل‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ؟ ‪٩‬ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺪامﻳﮏ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﻔﻠﻮج ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻨﮑﻪ ”ﮔﻨﺎهﺎﻧﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ‬ ‫ﺷﺪ“ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ”ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺗﺨﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮدار و راﻩ ﺑﺮو“؟ ‪١٠‬ﺣﺎل ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻗﺘﺪار ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن را دارد‪ - «...‬ﺑﻪ ﻣﻔﻠﻮج ﮔﻔﺖ‪»١١ :‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ُ ،‬ﺗﺸَﮏ ﺧﻮد را ﺑﺮدار و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮو!« ‪١٢‬ﺁن ﻣﺮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻴﺪرﻧﮓ ُﺗﺸَﮏ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺖ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن هﻤﻪ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬هﻤﻪ در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫ﺧﺪا را ﺗﻤﺠﻴﺪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﺮﮔﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪«.‬‬

‫دﻋﻮت از ﻻوﯼ‬ ‫‪١٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر درﻳﺎ رﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮدم هﻤﻪ ﻧﺰدش ﮔﺮد ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و او ﺁﻧﺎن را‬ ‫ﺣﻠْﻔﺎﯼ را دﻳﺪ ﮐﻪ در ﺧﺮاﺟﮕﺎﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪١۴ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻗﺪم ﻣﯽزد‪ ،‬ﻻوﯼ ﭘﺴﺮ َ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪ «.‬او ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ روان ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﻻوﯼ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و‬ ‫ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﺑﺎ او و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ هﻤﺴﻔﺮﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎر زﻳﺎدﯼ از ﺁﻧﻬﺎ او را ﭘﻴﺮوﯼ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪١۶ .‬ﭼﻮن ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﮐﻪ ﻓَﺮﻳﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻨﺎهﮑﺎران و‬ ‫ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان هﻤﺴﻔﺮﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان وﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎهﮑﺎران‬ ‫ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرد؟« ‪١٧‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﻤﺎراﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ‬ ‫ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﺪرﺳﺘﺎن‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ دﻋﻮت ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﮔﻨﺎهﮑﺎران‬ ‫را دﻋﻮت ﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﺳﺆال درﺑﺎرﻩ روزﻩ‬ ‫‪١٨‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن روزﻩدار ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪﻩاﯼ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ و ﺷﺎﮔﺮدان ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن روزﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﻮ روزﻩ‬ ‫ﻧﻤﯽﮔﻴﺮﻧﺪ؟« ‪١٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﻋﺮوﺳﯽ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﻣﺎد‬ ‫ﺑﺎ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪ ،‬روزﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ؟ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ داﻣﺎد ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ روزﻩ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪٢٠ .‬اﻣﺎ‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ داﻣﺎد از اﻳﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬در ﺁن اﻳﺎم روزﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪»٢١‬هﻴﭻﮐﺲ ﭘﺎرﭼﻪ ﻧﻮ را ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻬﻨﻪ وﺻﻠﻪ ﻧﻤﯽزﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬وﺻﻠﻪ از‬ ‫ﺁن ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻮ از ﮐﻬﻨﻪ ﺟﺪا ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﭘﺎرﮔﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﮔﺮدد‪٢٢ .‬و ﻧﻴﺰ هﻴﭻﮐﺲ ﺷﺮاب‬ ‫ﻧﻮ را در ﻣَﺸﮑﻬﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻧﻤﯽرﻳﺰد‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁن ﺷﺮاب ﻣَﺸﮑﻬﺎ را ﭘﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و‬ ‫اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺷﺮاب و ﻣَﺸﮑﻬﺎ هﺮ دو ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺮاب ﻧﻮ را در ﻣَﺸﮑﻬﺎﯼ ﻧﻮ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫رﻳﺨﺖ‪«.‬‬

‫ﺷﺒّﺎت‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ روز َ‬


‫ﺷﺒّﺎت‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از ﻣﻴﺎن ﻣﺰارع ﮔﻨﺪم ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ‬ ‫‪٢٣‬در ﻳﮑﯽ از روزهﺎﯼ َ‬ ‫در ﺣﻴﻦ رﻓﺘﻦ‪ ،‬ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭼﻴﺪن ﺧﻮﺷﻪهﺎﯼ ﮔﻨﺪم ﮐﺮدﻧﺪ‪٢۴ .‬ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ؟« ‪٢۵‬او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﮕﺮ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺖ ﮐﺎرﯼ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻨﺪﮐﻪ در روز َ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺎل ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ داوود ﭼﻪ ﮐﺮد ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﻮد و ﻳﺎراﻧﺶ ﻣﺤﺘﺎج و ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؟‬ ‫‪٢۶‬او در زﻣﺎن اَﺑﻴﺎﺗﺎر‪ ،‬ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺪا درﺁﻣﺪ و ﻧﺎن ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ را ﺧﻮرد و ﺑﻪ‬ ‫ﻳﺎراﻧﺶ ﻧﻴﺰ داد‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺧﻮردن ﺁن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎهﻨﺎن ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ‪٢٧ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺷﺒّﺎت‪٢٨ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺑﺮاﯼ اﻧﺴﺎن ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺮاﯼ َ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪َ » :‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺻﺎﺣﺐ َ‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٣‬‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﻋﻠﻴﻞ‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪ رﻓﺖ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﮏ دﺳﺘﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺁن ﻣﺮد را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻮد‪٢ .‬ﺣﺎﺿﺮان ﻋﻴﺴﯽ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ در روز َ‬ ‫ﺑﻬﺎﻧﻪاﯼ ﺑﺮاﯼ اﺗﻬﺎم زدن ﺑﻪ او ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﻧﻴﮑﯽ ﮐﺮدن ﺟﺎﻳﺰ‬ ‫»در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﻪ ﺑﺎﻳﺴﺖ‪۴ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ در روز َ‬ ‫اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺪﯼ ﮐﺮدن؟ ﺟﺎن ﮐﺴﯽ را ﻧﺠﺎت دادن ﻳﺎ ﮐﺸﺘﻦ؟« اﻣﺎ ﺁﻧﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺮاﻣﻮﻧﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻤﮕﻴﻦ از ﺳﻨﮕﺪﻟﯽ‬ ‫اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺘﺖ را دراز ﮐﻦ‪ «.‬او دﺳﺖ ﺧﻮد را دراز ﮐﺮد و دﺳﺘﺶ‬ ‫ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪ‪۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺎ هﻴﺮودﻳﺎن ﺗﻮﻃﺌﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ‪.‬‬

‫رواﻧﻪ ﮔﺸﺘﻦ اﻧﺒﻮﻩ ﻣﺮدم در ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٧‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد در ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ ﮐﻨﺎرﻩ ﺟﺴﺖ‪ .‬اﻧﺒﻮهﯽ از ﺟﻠﻴﻠﻴﺎن ﻧﻴﺰ‬ ‫در ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪٨ .‬و ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر از ﻣﺮدم ﻳﻬﻮدﻳﻪ و اورﺷﻠﻴﻢ و اِدوﻣﻴﻪ و‬ ‫ﯽ ﺁن ﺳﻮﯼ رود اردن و ﺣﻮاﻟﯽ ﺻﻮر و ﺻﻴﺪون‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺒﺮ هﻤﮥ ﮐﺎرهﺎﯼ او را‬ ‫ﻧﻮاﺣ ِ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺰد وﯼ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪٩ .‬ﺑﻪﺳﺒﺐ ﮐﺜﺮت ﺟﻤﻌﻴﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد ﻗﺎﻳﻘﯽ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺶ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺮدم ﺑﺮ او ازدﺣﺎم ﻧﮑﻨﻨﺪ‪١٠ .‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﺷﻔﺎ دادﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫دردﻣﻨﺪان ﺑﺮ او هﺠﻮم ﻣﯽﺁوردﻧﺪ ﺗﺎ ﻟﻤﺴﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪١١ .‬هﺮﮔﺎﻩ ارواح ﭘﻠﻴﺪ او را ﻣﯽدﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮش ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﻣﯽاﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽزدﻧﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ!« ‪١٢‬اﻣﺎ او اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺑﺮﺣﺬر ﻣﯽداﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ او ﮐﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫اﻧﺘﺨﺎب دوازدﻩ رﺳﻮل‬ ‫‪١٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﻮهﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪ و ﺁﻧﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﻮﻳﺶ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ‪١۴ .‬او دوازدﻩ ﺗﻦ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮد و ﺁﻧﺎن را رﺳﻮل ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ هﻤﺮاﻩ وﯼ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮاﯼ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪١۵ ،‬و از اﻳﻦ اﻗﺘﺪار ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ دﻳﻮهﺎ را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮاﻧﻨﺪ‪١۶ .‬ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ ﮐﻪ او ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮد ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از‪ :‬ﺷﻤﻌﻮن )ﮐﻪ وﯼ را‬


‫ﭘﻄﺮس ﺧﻮاﻧﺪ(؛ ‪١٧‬ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ ِزﺑِﺪﯼ و ﺑﺮادر وﯼ ﻳﻮﺣﻨﺎ )ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را »ﺑﻮﺁﻧِﺮﺟِﺲ«‪،‬‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ »ﭘﺴﺮان رﻋﺪ« ﻟﻘﺐ داد(؛ ‪١٨‬ﺁﻧﺪرﻳﺎس‪ ،‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ‪ ،‬ﺑَﺮﺗﻮﻟْﻤﺎ‪َ ،‬ﻣﺘّﯽ‪ ،‬ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺣﻠْﻔﺎﯼ‪َ ،‬ﺗﺪّاﯼ‪ ،‬ﺷﻤﻌﻮن ﻏَﻴﻮر‪١٩ ،‬و ﻳﻬﻮدا ِا ْ‬ ‫َ‬

‫ﻋﻴﺴﯽ و َﺑﻌَﻠﺰِﺑﻮل‬ ‫‪٢٠‬روزﯼ دﻳﮕﺮ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ و ﺑﺎز ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ او و‬ ‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را ﺣﺘﯽ ﻣﺠﺎل ﻏﺬا ﺧﻮردن ﻧﺒﻮد‪٢١ .‬ﭼﻮن ﺧﻮﻳﺸﺎن ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺧﻮد ﺑﻴﺨﻮد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢٢‬ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ از اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪َ » :‬ﺑﻌَﻠﺰِﺑﻮل دارد و دﻳﻮهﺎ را ﺑﻪ‬ ‫ﻳﺎرﯼ رﺋﻴﺲ دﻳﻮهﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﯽراﻧﺪ‪٢٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و َﻣﺜَﻠﻬﺎﻳﯽ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁورد‬ ‫و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﻴﻄﺎن ﺷﻴﻄﺎن را ﺑﻴﺮون ﺑﺮاﻧﺪ؟ ‪٢۴‬اﮔﺮ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺑﺮﺿﺪ‬ ‫ﺧﻮد ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪٢۵ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺿﺪ ﺧﻮد‬ ‫ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﻮد‪ :‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪٢۶ .‬ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ اﮔﺮ ﺑﺮﺿﺪ ﺧﻮد ﻗﻴﺎم ﮐﻨﺪ و ﺗﺠﺰﻳﻪ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ دوام ﺁورد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺎﻳﺎﻧﺶ ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٧ .‬ﺑﻮاﻗﻊ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮدﯼ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ درﺁﻳﺪ و اﻣﻮاﻟﺶ را ﻏﺎرت ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺁن ﻣﺮد را‬ ‫ﺑﺒﻨﺪد‪ .‬ﭘﺲ از ﺁن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ او را ﻏﺎرت ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٨‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﮔﻨﺎهﺎن اﻧﺴﺎن و هﺮ ﮐﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد؛ ‪٢٩‬اﻣﺎ هﺮﮐﻪ ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺠﺮم‬ ‫ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﯽ اﺑﺪﯼ اﺳﺖ‪٣٠ «.‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﻴﺴﯽ از ﺁن ﺳﺒﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ روح ﭘﻠﻴﺪ دارد‪.‬‬

‫ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٣١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺮون اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ او‬ ‫را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪٣٢ .‬ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﺮد ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎدر و ﺑﺮادراﻧﺖ‬ ‫ﺑﻴﺮون اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ و ﺗﻮ را ﻣﯽﺟﻮﻳﻨﺪ‪٣٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻣﻦ ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ؟« ‪٣۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﮔﺮدش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻈﺮ اﻓﮑﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻣﻦ‪٣۵ .‬هﺮﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪﺟﺎﯼﺁورد‪ ،‬ﺑﺮادر و ﺧﻮاهﺮ و ﻣﺎدر ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪۴‬‬ ‫َﻣﺜَﻞ ﺑﺮزﮔﺮ‬ ‫‪١‬دﻳﮕﺮﺑﺎر ﻋﻴﺴﯽ در ﮐﻨﺎر درﻳﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادن ﺁﻏﺎر ﮐﺮد‪ .‬ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻧﺒﻮهﯽ او را‬ ‫اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﺑﻨﺎﭼﺎر ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻘﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ در درﻳﺎ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺁن ﺑﻨﺸﺴﺖ‪ ،‬در‬ ‫ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺮدم در ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ َﻣﺜَﻠﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﻮﺧﺖ‪.‬‬ ‫او در ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪»٣ :‬ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ‪ .‬روزﯼ ﺑﺮزﮔﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﺑﺬراﻓﺸﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪۴ .‬ﭼﻮن ﺑﺬر ﻣﯽﭘﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ در راﻩ اﻓﺘﺎد و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را‬


‫ﺧﻮردﻧﺪ‪۵ .‬ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﻨﮕﻼخ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺲ زود ﺳﺒﺰ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺧﺎﮎ ﮐﻢﻋﻤﻖ ﺑﻮد‪۶ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺮﺁﻣﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﺳﻮﺧﺖ و ﺧﺸﮑﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫رﻳﺸﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪٧ .‬ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺎن ﺧﺎرهﺎ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺧﺎرهﺎ ﻧﻤﻮ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻔﻪ ﻧﻤﻮدﻧﺪ و‬ ‫ﺛﻤﺮﯼ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻧﻴﺎﻣﺪ‪٨ .‬اﻣﺎ ﺑﻘﻴﻪ ﺑﺬرهﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻴﮑﻮ اﻓﺘﺎد و ﺟﻮاﻧﻪ زدﻩ‪ ،‬ﻧﻤﻮ ﮐﺮد و ﺑﺎر‬ ‫ﺁوردﻩ‪ ،‬زﻳﺎد ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ ﺳﯽ‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺼﺖ و ﺑﻌﻀﯽ ﺣﺘﯽ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ‪٩ «.‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»هﺮﮐﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارد‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد‪«.‬‬ ‫‪١٠‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدش ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬درﺑﺎرۀ‬ ‫ﺳ ّﺮ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫َﻣﺜَﻠﻬﺎ از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪١١ .‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪ِ » :‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﺮد ِم ﺑﻴﺮون‪ ،‬هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﻮرت َﻣﺜَﻞ اﺳﺖ؛ ‪١٢‬ﺗﺎ‪:‬‬ ‫» ”ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ درﮎ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ‪«“.‬‬ ‫‪١٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ َﻣﺜَﻠﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮ را‬ ‫درﮎ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد؟ ‪١۴‬ﺑﺮزﮔﺮ ﮐﻼم را ﻣﯽﮐﺎرد‪١۵ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﻣﺮدم هﻤﭽﻮن ﺑﺬرهﺎﯼ ﮐﻨﺎر‬ ‫راهﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﻼم ﮐﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﮐﻼﻣﯽ را ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﯽرﺑﺎﻳﺪ‪١۶ .‬دﻳﮕﺮان‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺑﺬرهﺎﯼ ﮐﺎﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﻨﮕﻼﺧﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺁن را ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪١٧ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﭼﻮن در ﺧﻮد رﻳﺸﻪ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺪﮎزﻣﺎﻧﯽ دوام ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﮐﻼم‪،‬‬ ‫ﺳﺨﺘﯽ ﻳﺎ ﺁزارﯼ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬دردم ﻣﻴﻔﺘﻨﺪ‪١٨ .‬ﻋﺪﻩاﯼ دﻳﮕﺮ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺑﺬرهﺎﯼ ﮐﺎﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪﻩ در ﻣﻴﺎن ﺧﺎرهﺎﻳﻨﺪ؛ ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪١٩ ،‬اﻣﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﯼ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﮔﯽ ﺛﺮوت‬ ‫س ﭼﻴﺰهﺎﯼ دﻳﮕﺮ در ﺁﻧﻬﺎ رﺳﻮخ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﮐﻼم را ﺧﻔﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁن را ﺑﯽﺛﻤﺮ‬ ‫و هﻮ ِ‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزد‪٢٠ .‬دﻳﮕﺮان‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺑﺬرهﺎﯼ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در زﻣﻴﻦ ﻧﻴﮑﻮﻳﻨﺪ؛ ﮐﻼم را ﺷﻨﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺁن‬ ‫را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻧﺪ و ﺳﯽ‪ ،‬ﺷﺼﺖ و ﺣﺘﯽ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎرﻣﯽﺁورﻧﺪ‪«.‬‬

‫َﻣ َﺜﻞ ﭼﺮاغ‬ ‫‪٢١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭼﺮاغ را ﻣﯽﺁورﻳﺪ ﺗﺎ ﺁن را زﻳﺮ ﮐﺎﺳﻪ ﻳﺎ ﺗﺨﺖ ﺑﮕﺬارﻳﺪ؟‬ ‫ﺁﻳﺎ ﺁن را ﺑﺮ ﭼﺮاﻏﺪان ﻧﻤﯽﻧﻬﻴﺪ؟ ‪٢٢‬زﻳﺮا ﭼﻴﺰﯼ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﺮاﯼ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪن‪ ،‬و‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﮕﺮ ﺑﺮاﯼ ﺑﻪﻇﻬﻮر ﺁﻣﺪن‪٢٣ .‬هﺮﮐﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارد‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد‪«.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺳﭙﺲ اداﻣﻪ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻗّﺖ دل ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ‪ .‬ﺑﺎ هﻤﺎن ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫وزن ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ وزن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺣﺘﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ‪٢۵ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ دارد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و از ﺁن ﮐﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ دارد ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺑﺬرﯼ ﮐﻪ ﻧﻤﻮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬


‫‪٢۶‬ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻣﺮدﯼ را ﻣﺎﻧَﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺬر ﻣﯽاﻓﺸﺎﻧَﺪ‪٢٧ .‬ﺷﺐ و‬ ‫روز‪ ،‬ﭼﻪ او در ﺧﻮاب ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ ﺑﻴﺪار‪ ،‬داﻧﻪ ﺳﺒﺰ ﻣﯽﺷﻮد و ﻧﻤﻮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ؟‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪٢٨ .‬زﻳﺮا زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدﯼ ﺧﻮد ﺑﺎر ﻣﯽدهﺪ‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ ﺳﺎﻗﻪ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺧﻮﺷﻪ ﺳﺒﺰ و‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮﺷﻪ ﭘﺮ از داﻧﻪ‪٢٩ .‬ﭼﻮن داﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺑﺮزﮔﺮ ﺑﻴﺪرﻧﮓ داس را ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﮔﻴﺮد‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﻓﺼﻞ درو ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ داﻧﮥ ﺧﺮدل‬ ‫‪٣٠‬ﻋﻴﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ َﻣﺜَﻠﯽ ﺁن‬ ‫را ﺷﺮح دهﻴﻢ؟ ‪٣١‬هﻤﭽﻮن داﻧﻪ ﺧﺮدل اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺮدل‪ ،‬ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ داﻧﻪاﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ در‬ ‫زﻣﻴﻦ ﻣﯽﮐﺎرﻧﺪ‪٣٢ ،‬وﻟﯽ ﭼﻮن ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽروﻳﺪ و از هﻤﻪ ﮔﻴﺎهﺎن ﺑﺎغ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ ﺑﺰرگ ﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ ﺁن ﺁﺷﻴﺎﻧﻪ‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ َﻣﺜَﻠﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر از اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ درﮎ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻼم را‬ ‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪٣۴ .‬او ﺟﺰ ﺑﺎ َﻣﺜَﻞ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ؛ اﻣﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد در ﺧﻠﻮت ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮح ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﺁرام ﮐﺮدن ﺗﻮﻓﺎن درﻳﺎ‬ ‫‪٣۵‬ﺁن روز ﭼﻮن ﻏﺮوب ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ‪٣۶ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻌﻴﺖ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻋﻴﺴﯽ را در هﻤﺎن ﻗﺎﻳﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻗﺎﻳﻖ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ او را هﻤﺮاهﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪٣٧ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺗﻨﺪﺑﺎدﯼ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﻮاج ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﻗﺎﻳﻖ ﺑﺮﻣﯽﺧﻮرد ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد از ﺁب ﭘﺮ ﺷﻮد‪٣٨ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ در ﻋﻘﺐ‬ ‫ﻗﺎﻳﻖ‪ ،‬ﺳﺮ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﺸﯽ ﻧﻬﺎدﻩ و ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان او را ﺑﻴﺪار ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺗﻮ‬ ‫را ﺑﺎﮐﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻏﺮق ﺷﻮﻳﻢ؟« ‪٣٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎد را ﻧﻬﻴﺐ زد و ﺑﻪ درﻳﺎ‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺳﺎﮐﺖ ﺷﻮ! ﺁرام ﺑﺎش!« ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎد ﻓﺮوﻧﺸﺴﺖ و ﺁراﻣﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٠‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺗﺮﺳﺎﻧﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻨﻮز اﻳﻤﺎن ﻧﺪارﻳﺪ؟«‬ ‫‪۴١‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﻴﺎر هﺮاﺳﺎن ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎد و درﻳﺎ هﻢ از‬ ‫او ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ!«‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪۵‬‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد دﻳﻮزدﻩ‬ ‫‪١‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺟِﺮاﺳﻴﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪٢ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ از ﻗﺎﻳﻖ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﮔﺮﻓﺘﺎر روح ﭘﻠﻴﺪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﮔﻮرﺳﺘﺎن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﺑﺪو ﺑﺮﺧﻮرد‪٣ .‬ﺁن ﻣﺮد در‬ ‫ﮔﻮرهﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد و ﮐﺴﯽ را دﻳﮕﺮ ﺗﻮان ﺁن ﻧﺒﻮد ﮐﻪ او را ﺣﺘﯽ ﺑﺎ زﻧﺠﻴﺮ در ﺑﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫دارد‪۴ .‬زﻳﺮا ﺑﺎرهﺎ او را ﺑﺎ زﻧﺠﻴﺮ و ﭘﺎﺑﻨ ِﺪ ﺁهﻨﻴﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ زﻧﺠﻴﺮهﺎ را ﮔﺴﻴﺨﺘﻪ و‬ ‫ﭘﺎﺑﻨﺪهﺎﯼ ﺁهﻨﻴﻦ را ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬هﻴﭻﮐﺲ را ﻳﺎراﯼ رام ﮐﺮدن او ﻧﺒﻮد‪۵ .‬ﺷﺐ و روز در‬


‫ﻣﻴﺎن ﮔﻮرهﺎ و ﺑﺮ ﺗﭙﻪهﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﯽﺁورد و ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺧﻮد را زﺧﻤﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪۶ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ را از دور دﻳﺪ‪ ،‬دواندوان ﺁﻣﺪ و روﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎدﻩ‪٧ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد زد‪:‬‬ ‫»اﯼ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎل‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر اﺳﺖ؟ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯽدهﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﺬاﺑﻢ ﻧﺪهﯽ!« ‪٨‬زﻳﺮا ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﯼ روح ﭘﻠﻴﺪ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﻪدرﺁ!«‬ ‫‪٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻧﺎﻣﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟« ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﺎﻣﻢ ﻟِﮋﻳﻮن اﺳﺖ؛ زﻳﺮا‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرﻳﻢ‪١٠ «.‬و ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ اﻟﺘﻤﺎس ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ ﺑﻴﺮون ﻧﮑﻨﺪ‪١١ .‬در‬ ‫ﺗﭙﻪهﺎﯼ ﺁن ﺣﻮاﻟﯽ‪ ،‬ﮔﻠﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از ﺧﻮﮎ در ﺣﺎل ﭼﺮا ﺑﻮد‪١٢ .‬دﻳﻮهﺎ از ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮاهﺶ‬ ‫ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ را ﺑﻪ درون ﺧﻮﮐﻬﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ؛ ﺑﮕﺬار ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ درﺁﻳﻴﻢ‪١٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ اﺟﺎزﻩ‬ ‫داد‪ .‬ﭘﺲ ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ درون ﺧﻮﮐﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔﻠﻪاﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎر ﺁن ﺣﺪود دو‬ ‫هﺰار ﺧﻮﮎ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺳﺮاﺷﻴﺒﯽ ﺗﭙﻪ ﺑﻪ درون درﻳﺎ هﺠﻮم ﺑﺮد و در ﺁب ﻏﺮق ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺧﻮﮐﺒﺎﻧﺎن ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و اﻳﻦ واﻗﻌﻪ را در ﺷﻬﺮ و روﺳﺘﺎ ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪانﮐﻪ ﻣﺮدم‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ را رخ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪١۵ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﭼﻮن دﻳﺪﻧﺪ ﺁن‬ ‫ﻣﺮد دﻳﻮزدﻩ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻟِﮋﻳﻮن ﺑﻮد اﮐﻨﻮن ﺟﺎﻣﻪ ﺑﻪﺗﻦ ﮐﺮدﻩ و ﻋﺎﻗﻞ در ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬وﺣﺸﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪١۶ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮ ﻣﺮد‬ ‫دﻳﻮزدﻩ و ﺧﻮﮐﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺮدم ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪١٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮدم از ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮاهﺶ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻦ اﻳﺸﺎن را ﺗﺮﮎ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ دﻳﻮزدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻤﻨﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ‬ ‫وﯼ ﺑﺮود‪١٩ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺧﻮد ﺑﺮو و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺮدﻩ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻮ رﺣﻢ ﻧﻤﻮدﻩ اﺳﺖ‪٢٠ «.‬ﭘﺲ ﺁن ﻣﺮد‬ ‫رﻓﺖ و در ﺳﺮزﻣﻴﻦ دِﮐﺎﭘﻮﻟﻴﺲ‪ ،‬ﺑﻪ اﻋﻼم هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ او ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و‬ ‫ﻣﺮدم هﻤﻪ در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﻳﮑﯽ از رﺋﻴﺴﺎن و زن ﺑﻴﻤﺎر‬ ‫‪٢١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ رﻓﺖ‪ .‬در ﮐﻨﺎر درﻳﺎ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ اﻧﺒﻮﻩ‬ ‫ﻧﺰدش ﮔﺮدﺁﻣﺪﻧﺪ‪٢٢ .‬ﻳﮑﯽ از رﺋﻴﺴﺎن ﮐﻨﻴﺴﻪ ﮐﻪ ﻳﺎﻳﺮوس ﻧﺎم داﺷﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ‬ ‫دﻳﺪن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ اﻓﺘﺎد ‪٢٣‬و اﻟﺘﻤﺎسﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﻢ در ﺣﺎل ﻣﺮگ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﻨﺎ دارم ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ او ﺑﮕﺬارﯼ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ و زﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧَﺪ‪٢۴ «.‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ‬ ‫او رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻴﺰ از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ او ازدﺣﺎم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬در ﺁن ﻣﻴﺎن‪ ،‬زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دوازدﻩ ﺳﺎل دﭼﺎر ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﯼ ﺑﻮد‪٢۶ .‬او ﺗﺤﺖ درﻣﺎن‬ ‫ن ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬رﻧﺞ ﻓﺮاوان ﮐﺸﻴﺪﻩ و هﻤﻪ داراﻳﯽ ﺧﻮد را ﺧﺮج ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد؛ اﻣﺎ ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﻃﺒﻴﺒﺎ ِ‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٢٧ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن درﺑﺎرﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او ﺁﻣﺪ و رداﯼ وﯼ را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪٢٨ .‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ‬ ‫رداﻳﺶ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﺧﻮاهﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪٢٩ «.‬در هﻤﺎندم ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﯼ او ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و در ﺑﺪن‬ ‫ل درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻧﻴﺮوﻳﯽ از‬ ‫ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ از ﺁن ﺑﻼ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪٣٠ .‬ﻋﻴﺴﯽ در ﺣﺎ ْ‬ ‫او ﺻﺎدر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ در ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ روﯼ ﮔﺮداﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺎﻣﻪ ﻣﺮا‬ ‫ﻟﻤﺲ ﮐﺮد؟« ‪٣١‬ﺷﺎﮔﺮدان او ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺮ ﺗﻮ ازدﺣﺎم ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬


‫ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ‪” ،‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﻟﻤﺲ ﮐﺮد؟“« ‪٣٢‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣﯽﻧﮕﺮﻳﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪٣٣ .‬ﭘﺲ ﺁن زن ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺮ او ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﺮزان‬ ‫و هﺮاﺳﺎن ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪﭘﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ اﻓﺘﺎد و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪٣۴ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮم‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ را ﺷﻔﺎ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﻼﻣﺖ ﺑﺮو و از اﻳﻦ ﺑﻼ ﺁزاد ﺑﺎش!«‬ ‫‪٣۵‬او هﻨﻮز ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻋﺪﻩاﯼ از ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎﻳﺮوس‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﮐﻨﻴﺴﻪ‪ ،‬ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»دﺧﺘﺮت ﻣُﺮد! دﻳﮕﺮ ﭼﺮا اﺳﺘﺎد را زﺣﻤﺖ ﻣﯽدهﯽ؟« ‪٣۶‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن ﺳﺨﻦ ﺁﻧﻬﺎ را‬ ‫ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﺋﻴﺲ ﮐﻨﻴﺴﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺮس! ﻓﻘﻂ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪٣٧ «.‬ﻋﻴﺴﯽ اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد ﺟﺰ‬ ‫ﭘﻄﺮس و ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺑﺮادر ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ از ﭘﯽ او ﺑﺮود‪٣٨ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫رﺋﻴﺲ ﮐﻨﻴﺴﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬دﻳﺪ ﻏﻮﻏﺎﻳﯽ ﺑﻪﭘﺎﺳﺖ و ﻋﺪﻩاﯼ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮔﺮﻳﻨﺪ و ﺷﻴﻮن‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٣٩ .‬ﭘﺲ داﺧﻞ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻏﻮﻏﺎ و ﺷﻴﻮن ﺑﺮاﯼ ﭼﻴﺴﺖ؟ دﺧﺘﺮ‬ ‫ﻧﻤﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺧﻮاب اﺳﺖ‪۴٠ «.‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ او ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺷﺎﮔﺮداﻧﯽ را ﮐﻪ هﻤﺮاهﺶ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬داﺧﻞ ﺷﺪ‪۴١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دﺳﺖ دﺧﺘﺮ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ وﯼ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎﻟﻴﺘﺎ ﮐﻮم«‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ‪» :‬اﯼ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﺮﺧﻴﺰ!« ‪۴٢‬او ﺑﻴﺪرﻧﮓ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و راﻩرﻓﺘﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﺁن دﺧﺘﺮ دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﻴﻨﻬﺎﻳﺖ‬ ‫ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪۴٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دﺳﺘﻮر اﮐﻴﺪ داد ﮐﻪ ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﮐﺴﯽ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺁﮔﺎﻩ‬ ‫ﺷﻮد و ﻓﺮﻣﻮد ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺁن دﺧﺘﺮ ﺑﺪهﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرد‪.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪۶‬‬ ‫ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺮدم ﻧﺎﺻﺮﻩ‬ ‫‪١‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺖ‪٢ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادن در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن او در‬ ‫روز َ‬ ‫ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ را از ﮐﺠﺎ ﮐﺴﺐ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﭼﻪ‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ؟ و اﻳﻦ ﭼﻪ ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ او اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫‪٣‬ﻣﮕﺮ او ﺁن ﻧﺠّﺎر ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﻳﻢ و ﺑﺮاد ِر ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﻳﻮﺷﺎ‪ ،‬ﻳﻬﻮدا و ﺷﻤﻌﻮن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ؟ ﻣﮕﺮ ﺧﻮاهﺮان او اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ؟« ﭘﺲ در ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ‬ ‫ﺁﻣﺪ‪۴ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺒﯽ ﺑﯽﺣﺮﻣﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺟﺰ در دﻳﺎر ﺧﻮد و در ﻣﻴﺎن ﺧﻮﻳﺸﺎن‬ ‫و در ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﻳﺶ!« ‪۵‬او ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﺁﻧﺠﺎ هﻴﭻ ﻣﻌﺠﺰﻩاﯼ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﻧﮑﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪۶ .‬او از ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ اﻳﺸﺎن در ﺣﻴﺮت‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ در روﺳﺘﺎهﺎﯼ اﻃﺮاف ﻣﯽﮔﺸﺖ و ﻣﺮدم را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪٧ .‬او دوازدﻩ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدش را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را دوﺑﻪدو ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ارواح ﭘﻠﻴﺪ‬ ‫اﻗﺘﺪار ﺑﺨﺸﻴﺪ‪٨ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دﺳﺘﻮر داد ﮐﻪ‪» :‬ﺑﺮاﯼ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﺟﺰ ﻳﮏ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ؛ ﻧﻪ ﻧﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻮﻟﻪﺑﺎر و ﻧﻪ ﭘﻮل در ﮐﻤﺮﺑﻨﺪهﺎﯼ ﺧﻮد‪٩ .‬ﭘﺎﯼاﻓﺰار ﺑﻪﭘﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬


‫ﺟﺎﻣﻪ اﺿﺎﻓﯽ ﻧﭙﻮﺷﻴﺪ‪١٠ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ وارد ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺷﻬﺮ هﺴﺘﻴﺪ‪،‬‬ ‫در ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪١١ .‬و اﮔﺮ در ﺟﺎﻳﯽ ﺷﻤﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮش ﻓﺮاﻧﺪهﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ را‬ ‫ﺗﺮﮎ ﮐﻨﻴﺪ و ﺧﺎﮎ ﭘﺎهﺎﻳﺘﺎن را ﻧﻴﺰ ﺑﺘﮑﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻬﺎدﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮﺿﺪ ﺁﻧﻬﺎ‪١٢ «.‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪١٣ .‬اﻳﺸﺎن دﻳﻮهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر را ﺑﻴﺮون‬ ‫راﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻴﻤﺎران ﺑﺴﻴﺎر را ﺑﺎ روﻏﻦ ﺗﺪهﻴﻦ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻗﺘﻞ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ‬ ‫ﺲ ﭘﺎدﺷﺎﻩ رﺳﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﺷﻬﺮت‬ ‫‪١۴‬و اﻣﺎ ﺧﺒﺮ اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ ﺑﻪ ﮔﻮش هﻴﺮودﻳ ِ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و از‬ ‫هﻤﻴﻦروﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﺪرﺗﻬﺎ از او ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﺪ‪١۵ «.‬دﻳﮕﺮان ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ » :‬اﻟﻴﺎس‬ ‫اﺳﺖ‪ «.‬ﻋﺪﻩاﯼ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ اﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان دﻳﺮﻳﻦ‪١۶ «.‬اﻣﺎ ﭼﻮن‬ ‫هﻴﺮودﻳﺲ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ هﻤﺎن ﻳﺤﻴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮش را از ﺗﻦ ﺟﺪا ﮐﺮدم و‬ ‫اﮐﻨﻮن از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ!«‬ ‫‪١٧‬زﻳﺮا ﺑﻪدﺳﺘﻮر هﻴﺮودﻳﺲ ﻳﺤﻴﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻪ و او را ﺑﺴﺘﻪ و ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫هﻴﺮودﻳﺲ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ هﻴﺮودﻳﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬هﻴﺮودﻳﺎ ﭘﻴﺸﺘﺮ زن ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ‪ ،‬ﺑﺮادر‬ ‫هﻴﺮودﻳﺲ ﺑﻮد و اﮐﻨﻮن هﻴﺮودﻳﺲ او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪١٨ .‬ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻪ هﻴﺮودﻳﺲ ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪» :‬ﺣﻼل ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ زن ﺑﺮادرت ﺑﺎﺷﯽ‪١٩ «.‬ﭘﺲ هﻴﺮودﻳﺎ از ﻳﺤﻴﯽ ﮐﻴﻨﻪ ﺑﻪدل‬ ‫داﺷﺖ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‪٢٠ .‬زﻳﺮا هﻴﺮودﻳﺲ از ﻳﺤﻴﯽ‬ ‫ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ او را ﻣﺮدﯼ ﭘﺎرﺳﺎ و ﻣﻘﺪس ﻣﯽداﻧﺴﺖ و از اﻳﻦرو از او ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬هﺮﮔﺎﻩ ﺳﺨﻨﺎن ﻳﺤﻴﯽ را ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ و ﺣﻴﺮان ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪،‬‬ ‫ﮔﻮش ﻓﺮادادن ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن او را دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ .‬هﻴﺮودﻳﺲ در روز ﻣﻴﻼد ﺧﻮد ﺿﻴﺎﻓﺘﯽ ﺑﻪﭘﺎ‬ ‫ﮐﺮد و درﺑﺎرﻳﺎن و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺧﻮد و واﻻﻣﺮﺗﺒﮕﺎن اﻳﺎﻟﺖ ﺟﻠﻴﻞ را دﻋﻮت ﻧﻤﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬دﺧﺘﺮ هﻴﺮودﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ درﺁﻣﺪ و رﻗﺼﻴﺪ و هﻴﺮودﻳﺲ و ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺶ را ﺷﺎدﻣﺎن‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ از ﻣﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺁن را‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ داد‪٢٣ «.‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮﭼﻪ از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاهﯽ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻧﻴﻤﯽ‬ ‫از ﻣﻤﻠﮑﺘﻢ را‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ داد‪٢۴ «.‬او ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ‬ ‫ﺳ ِﺮ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ را‪٢۵ «.‬دﺧﺘﺮ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺸﺘﺎب ﻧﺰد‬ ‫ﺑﺨﻮاهﻢ؟« ﻣﺎدرش ﭘﺎﺳﺦ داد‪َ » :‬‬ ‫ﻃﺒَﻘﯽ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ هﻢاﮐﻨﻮن ﺳﺮ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ را ﺑﺮ َ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﯽ‪٢۶ «.‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪﭘﺎس ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮد و ﺑﻪ اﺣﺘﺮام‬ ‫ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎﻧﺶ ﻧﺨﻮاﺳﺖ درﺧﻮاﺳﺖ او را رد ﮐﻨﺪ‪٢٧ .‬ﭘﺲ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺟﻼدﯼ ﻓﺮﺳﺘﺎد و دﺳﺘﻮر‬ ‫داد ﺳﺮ ﻳﺤﻴﯽ را ﺑﻴﺎورد‪ .‬او رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺮ ﻳﺤﻴﯽ را در زﻧﺪان از ﺗﻦ ﺟﺪا ﮐﺮد ‪٢٨‬و ﺁن را ﺑﺮ‬ ‫ﻃﺒَﻘﯽ ﺁورد و ﺑﻪ دﺧﺘﺮ داد‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﺁن را ﺑﻪ ﻣﺎدرش داد‪٢٩ .‬ﭼﻮن ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ اﻳﻦ را‬ ‫َ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺪن او را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮراﮎ دادن ﺑﻪ ﭘﻨﺞ هﺰار ﺗﻦ‬


‫‪٣٠‬و اﻣﺎ رﺳﻮﻻن ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺁﻧﭽﻪ ﮐﺮدﻩ و ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ او‬ ‫ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪٣١ .‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺸﺎن را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﮕﺎهﯽ دوراﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و اﻧﺪﮐﯽ‬ ‫ﺑﻴﺎراﻣﻴﺪ‪ «.‬زﻳﺮا ﺁﻣﺪ و رﻓﺖ ﻣﺮدم ﭼﻨﺪان ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﺎل ﻧﺎن ﺧﻮردن هﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪٣٢ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻖ ﻋﺎزم ﻣﮑﺎﻧﯽ دوراﻓﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪٣٣ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻋﺰﻳﻤﺖ‪ ،‬ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫اﻳﺸﺎن را دﻳﺪﻧﺪ و ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺮدم‪ ،‬از هﻤﻪ ﺷﻬﺮهﺎ ﭘﺎﯼﭘﻴﺎدﻩ ﺑﻪ ﺁن ﻣﺤﻞ ﺷﺘﺎﻓﺘﻨﺪ و ﭘﻴﺶ‬ ‫از اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪٣۴ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ از ﻗﺎﻳﻖ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﺑﻴﺸﻤﺎر دﻳﺪ و دﻟﺶ‬ ‫ﺑﺮ ﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﺑﻪرﺣﻢ ﺁﻣﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﭽﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﯽ ﺑﯽﺷﺒﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ و ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺁﻣﻮﺧﺖ‪٣۵ .‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻏﺮوب‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ‬ ‫و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺳﺖ دوراﻓﺘﺎدﻩ و دﻳﺮوﻗﺖ ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‪٣۶ .‬ﻣﺮدم را رواﻧﻪ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫روﺳﺘﺎهﺎ و ﻣﺰارع اﻃﺮاف ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﺧﻮراﮎ ﺑﺨﺮﻧﺪ‪٣٧ «.‬ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻮاب‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺧﻮراﮎ دهﻴﺪ‪ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺮوﻳﻢ و دوﻳﺴﺖ‬ ‫دﻳﻨﺎر ﻧﺎن ﺑﺨﺮﻳﻢ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪهﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ؟« ‪٣٨‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﺎن‬ ‫دارﻳﺪ‪ «.‬ﭘﺲ ﭘﺮسوﺟﻮ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﻨﺞ ﻧﺎن و دو ﻣﺎهﯽ‪٣٩ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﻣﺮدم را دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﺑﺮ ﺳﺒﺰﻩ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ‪۴٠ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺮدم در‬ ‫دﺳﺘﻪهﺎﯼ ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪۴١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺞ ﻧﺎن و دو ﻣﺎهﯽ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺷﮑﺮ ﺑﻪﺟﺎﯼﺁورد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻧﺎﻧﻬﺎ را ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد‬ ‫داد ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮدم ﺑﮕﺬارﻧﺪ و دو ﻣﺎهﯽ را ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺎن هﻤﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮد‪۴٢ .‬هﻤﻪ ﺧﻮردﻧﺪ و‬ ‫ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪۴٣ ،‬و از ﺧﺮدﻩهﺎﯼ ﻧﺎن و ﻣﺎهﯽ‪ ،‬دوازدﻩ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﮔﺮدﺁوردﻧﺪ‪۴۴ .‬ﺷﻤﺎر ﻣﺮداﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺎن ﺧﻮردﻧﺪ ﭘﻨﺞ هﺰار ﺑﻮد‪.‬‬

‫راﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﺮ روﯼ ﺁب‬ ‫‪۴۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﺑﺮﺁن داﺷﺖ ﮐﻪ در ﺁن ﺣﺎل ﮐﻪ او ﻣﺮدم را‬ ‫ﺻﻴْﺪا در ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮﺧﺺ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ و ﭘﻴﺶ از او ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ِ‬ ‫‪۴۶‬ﭘﺲ از رواﻧﻪ ﮐﺮدن ﻣﺮدم‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﻮﻩ رﻓﺖ ﺗﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٧‬ﭼﻮن ﻏﺮوب ﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻪ ﻣﻴﺎﻧﻪ درﻳﺎ رﺳﻴﺪ و ﻋﻴﺴﯽ در ﺧﺸﮑﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮد‪۴٨ .‬دﻳﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﭘﺎرو ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ِد ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﯽوزﻳﺪ‪ .‬در ﺣﺪود ﭘﺎس ﭼﻬﺎرم از‬ ‫ﺷﺐ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﺎمزﻧﺎن ﺑﺮ روﯼ ﺁب ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺁﻧﺎن رﻓﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ از ﮐﻨﺎرﺷﺎن ﺑﮕﺬرد‪.‬‬ ‫ﺷﺒَﺤﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۴٩‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺷﺎﮔﺮدان او را در ﺣﺎل راﻩ رﻓﺘﻦ ﺑﺮ ﺁب دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﮐﺮدﻧﺪ َ‬ ‫ﭘﺲ هﻤﮕﯽ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪۵٠ ،‬زﻳﺮا از دﻳﺪن او ﺑﺴﻴﺎر وﺣﺸﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬دل ﻗﻮﯼدارﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ!« ‪۵١‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻗﺎﻳﻖ ﺑﺮﺁﻣﺪ و ﺑﺎد ﻓﺮوﻧﺸﺴﺖ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﯽاﻧﺪازﻩ ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ‪۵٢‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﺎﻧﻬﺎ را درﮎ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ دﻟﺸﺎن ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۵٣‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﮐﺮاﻧﻪ دﻳﮕﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺟِﻨﻴﺴﺎرِت ﻓﺮودﺁﻣﺪﻧﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ ﻟﻨﮕﺮ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪۵۴ .‬از ﻗﺎﻳﻖ ﮐﻪ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم دردم ﻋﻴﺴﯽ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ‪۵۵‬و دواندوان ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺁن ﻣﻨﻄﻘﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﻤﺎران را ﺑﺮ ﺗﺨﺘﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ او ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ‪۵۶ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ هﺮ روﺳﺘﺎ ﻳﺎ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ ﻣﺰرﻋﻪاﯼ ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺮدم ﺑﻴﻤﺎران را در‬ ‫ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و از او ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ اﺟﺎزﻩ دهﺪ دﺳﺖﮐﻢ ﮔﻮﺷﻪ رداﻳﺶ را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻨﺪ؛‬ ‫و هﺮﮐﻪ ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬


‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٧‬‬ ‫ﻟﺰوم ﭘﺎﮐﯽ درون‬ ‫‪١‬ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺑﺮﺧﯽ از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﮐﻪ از اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﮔﺮد‬ ‫ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪٢‬و دﻳﺪﻧﺪ ﺑﺮﺧﯽ از ﺷﺎﮔﺮدان او ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﻧﺠﺲ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺎﺷﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و ﻧﻴﺰ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻨﺖ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺧﻮد ﭘﺎﻳﺒﻨﺪﻧﺪ و ﺗﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﻃﺒﻖ‬ ‫ﺁداب ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﺸﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮراﮎ ﻧﻤﯽﺧﻮرﻧﺪ‪۴ .‬ﭼﻮن از ﺑﺎزار ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻧﮑﻨﻨﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ .‬و ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻨﻦ دﻳﮕﺮ را ﻧﻴﺰ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺷﺴﺘﻦ ﭘﻴﺎﻟﻪهﺎ‪،‬‬ ‫دﻳﮕﻬﺎ و ﻇﺮوف ﻣﺴﯽ‪۵ .‬ﭘﺲ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ از ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﺗﻮ ﻃﺒﻖ ﺳﻨﺖ ﻣﺸﺎﻳﺦ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﻧﺠﺲ ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ؟« ‪۶‬او ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎ درﺑﺎرﻩ ﺷﻤﺎ رﻳﺎﮐﺎران ﭼﻪ ﺧﻮب ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮد! ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫»ِا َ‬ ‫» ”اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﻣﺮا ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ دﻟﺸﺎن از ﻣﻦ دور اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺁﻧﺎن ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻣﺮا ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫و ﺗﻌﻠﻴﻤﺸﺎن ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ ﻓﺮاﻳﺾ ﺑﺸﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪“.‬‬ ‫‪٨‬ﺷﻤﺎ اﺣﮑﺎم ﺧﺪا را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ و ﺳﻨﺘﻬﺎﯼ ﺑﺸﺮﯼ را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٩‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ زﻳﺮﮐﺎﻧﻪ ﺣﮑﻢ ﺧﺪا را ﮐﻨﺎر ﻣﯽﮔﺬارﻳﺪ ﺗﺎ ﺳﻨّﺖ ﺧﻮد را ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫دارﻳﺪ! ‪١٠‬زﻳﺮا ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪” ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﮔﺮاﻣﯽدار‪ “،‬و ﻧﻴﺰ ”هﺮﮐﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدر‬ ‫ﺧﻮد را ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪١١ “.‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ ﺷﺨﺺ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ‬ ‫ﻣﺎدرش ﺑﮕﻮﻳﺪ‪” :‬هﺮ ﮐﻤﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد از ﻣﻦ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎن ‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ وﻗﻒ ﺧﺪا ‪-‬‬ ‫اﺳﺖ“ ‪١٢‬و ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻧﻤﯽﮔﺬارﻳﺪ هﻴﭻ ﮐﺎرﯼ ﺑﺮاﯼ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدرش ﺑﮑﻨﺪ‪١٣ .‬ﺷﻤﺎ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﺑﺎ ﺳﻨّﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽﺷﻤﺎرﻳﺪ‬ ‫و از اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﮐﺎرهﺎ ﺑﺴﻴﺎر اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۴‬ﻋﻴﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎر ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ و اﻳﻦ را درﻳﺎﺑﻴﺪ‪١۵ :‬هﻴﭻﭼﻴﺰﯼ ﺑﻴﺮون از ﺁدﻣﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ داﺧﻞ‬ ‫ﺷﺪن ﺑﻪ او‪ ،‬وﯼ را ﻧﺠﺲ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ از درون ﺁدﻣﯽ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬وﯼ را ﻧﺠﺲ‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزد‪]١۶ .‬هﺮﮐﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارد‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد![«‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻣﻌﻨﯽ َﻣﺜَﻞ را از‬ ‫او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪١٨ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ از ﺑﻴﺮون ﺑﻪ‬ ‫ﺁدﻣﯽ داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ او را ﻧﺠﺲ ﺳﺎزد؟ ‪١٩‬زﻳﺮا ﺑﻪ دﻟﺶ راﻩ ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ‬ ‫درون ﺷﮑﻤﺶ ﻣﯽرود و ﺳﭙﺲ دﻓﻊ ﻣﯽﺷﻮد‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬هﻤﻪ ﺧﻮراﮐﻬﺎ را ﭘﺎﮎ‬ ‫اﻋﻼم ﮐﺮد‪٢٠ .‬او اداﻣﻪ داد‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ از درون ﺁدﻣﯽ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ او را‬


‫ﻧﺠﺲ ﻣﯽﺳﺎزد‪٢١ .‬زﻳﺮا اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ از درون و دل اﻧﺴﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ :‬اﻓﮑﺎر ﭘﻠﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ‪ ،‬دزدﯼ‪ ،‬ﻗﺘﻞ‪ ،‬زﻧﺎ‪٢٢ ،‬ﻃﻤﻊ‪ ،‬ﺑﺪﺧﻮاهﯽ‪ ،‬ﺣﻴﻠﻪ‪ ،‬هﺮزﮔﯽ‪ ،‬ﺣﺴﺎدت‪ ،‬ﺗﻬﻤﺖ‪ ،‬ﺗﮑﺒﺮ و‬ ‫ﺣﻤﺎﻗﺖ‪٢٣ .‬اﻳﻦ ﺑﺪﻳﻬﺎ هﻤﻪ از درون ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد و ﺁدﻣﯽ را ﻧﺠﺲ ﻣﯽﺳﺎزد‪«.‬‬

‫اﻳﻤﺎن زن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﯼ‬ ‫‪٢۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺣﻮاﻟﯽ ﺻﻮر رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ درﺁﻣﺪ؛ اﻣﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻀﻮر ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن دارد‪٢۵ .‬زﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺶ روح ﭘﻠﻴﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ او ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎهﺎﯼ او‬ ‫اﻓﺘﺎد‪٢۶ .‬ﺁن زن ﮐﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ و از ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﻴﻨﻴﻘﻴﮥ ﺳﻮرﻳﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻤﻨﺎ ﮐﺮد دﻳﻮ را‬ ‫از دﺧﺘﺮش ﺑﻴﺮون ﮐﻨﺪ‪٢٧ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬار ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺮزﻧﺪان ﺳﻴﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻧﺎن ﻓﺮزﻧﺪان را ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﭘﻴﺶ ﺳﮕﺎن اﻧﺪاﺧﺘﻦ روا ﻧﻴﺴﺖ‪٢٨ «.‬زن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪،‬‬ ‫ﺳﺮورم‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﮕﺎن ﻧﻴﺰ در ﭘﺎﯼ ﺳﻔﺮﻩ از ﺧﺮدﻩهﺎﯼ ﻧﺎن ﻓﺮزﻧﺪان ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪٢٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺖ‪ ،‬ﺑﺮو ﮐﻪ دﻳﻮ از دﺧﺘﺮت ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ!« ‪٣٠‬ﺁن زن ﭼﻮن‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬دﻳﺪ ﮐﻪ دﺧﺘﺮش ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ دراز ﮐﺸﻴﺪﻩ و دﻳﻮ از او ﺑﻴﺮون ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﮐﺮ و ﻻل‬ ‫‪٣١‬ﻋﻴﺴﯽ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺻﻮر ﺑﺎزﮔﺸﺖ و از راﻩ ﺻﻴﺪون ﺑﻪﺳﻮﯼ درﻳﺎ رﻓﺘﻪ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن‬ ‫ﻗﻠﻤﺮو دِﮐﺎﭘﻮﻟﻴﺲ ﻋﺒﻮر ﻣﯽﮐﺮد‪٣٢ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮدﯼ را ﻧﺰد او ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ هﻢ ﮐَﺮ ﺑﻮد و هﻢ‬ ‫ﻟﮑﻨﺖ زﺑﺎن داﺷﺖ‪ .‬از ﻋﻴﺴﯽ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدﻧﺪ دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ او ﺑﻨﻬﺪ‪٣٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁن‬ ‫ﻣﺮد را از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮون ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﻪﮐﻨﺎرﯼ ﺑﺮد و اﻧﮕﺸﺘﺎن ﺧﻮد را در ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ او‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺁبدهﺎن اﻧﺪاﺧﺖ و زﺑﺎن ﺁن ﻣﺮد را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪٣۴ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻈﺮ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁﻩ ﻋﻤﻴﻘﯽ ﮐﺸﻴﺪ و ﮔﻔﺖ‪ِ » :‬ا ﱠﻓﺘَﺢ!« ‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ »ﺑﺎز ﺷﻮ!« ‪٣۵‬دردم ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ﺁن‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎز ﺷﺪ و ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ زﺑﺎﻧﺶ ﺑﺮﻃﺮف ﮔﺮدﻳﺪ و ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮاﺣﺘﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ‪٣۶ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﻗﺪﻏﻦ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻗﺪﻏﻨﺸﺎن ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪٣٧ .‬ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﺑﺴﻴﺎر ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»هﺮﭼﻪ او ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ؛ ﺣﺘﯽ ﮐﺮان را ﺷﻨﻮا و ﮔﻨﮕﺎن را ﮔﻮﻳﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ!«‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٨‬‬ ‫ﺧﻮراﮎ دادن ﺑﻪ ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻦ‬ ‫‪١‬در ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﺑﺎز ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ اﻧﺒﻮﻩ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﭼﻮن ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪»٢ :‬دﻟﻢ ﺑﺮ ﺣﺎل اﻳﻦ ﻣﺮدم‬ ‫ﻣﯽﺳﻮزد‪ ،‬زﻳﺮا اﮐﻨﻮن ﺳﻪ روز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ َﻣﻨَﻨﺪ و ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن ﻧﺪارﻧﺪ‪٣ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ را ﮔﺮﺳﻨﻪ رواﻧﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬در راﻩ از ﭘﺎ درﺧﻮاهﻨﺪ اﻓﺘﺎد‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ از اﻳﺸﺎن از را ِﻩ دور ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪۴ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬در اﻳﻦ ﺑﻴﺎﺑﺎن از ﮐﺠﺎ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮاﯼ ﺳﻴﺮ ﮐﺮدن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎن ﻓﺮاهﻢ ﺁورد؟« ‪۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻨﺪ ﻧﺎن‬ ‫دارﻳﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﻔﺖ ﻧﺎن‪۶ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ هﻔﺖ‬


‫ن ﺧﻮد داد ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮدم‬ ‫ﻧﺎن را ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺲ از ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‪ ،‬ﭘﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدا ِ‬ ‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ؛ و ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪٧ .‬ﭼﻨﺪ ﻣﺎهﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻧﻴﺰ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮدم ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪٨ .‬هﻤﻪ ﺧﻮردﻧﺪ و ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫هﻔﺖ زﻧﺒﻴﻞ ﭘﺮ از ﺧﺮدﻩهﺎﯼ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﮔﺮد ﺁوردﻧﺪ‪٩ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺣﺪود ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻦ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮد ‪١٠‬و ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﻪ دَﻟﻤﺎﻧﻮﺗﻪ رﻓﺖ‪.‬‬

‫درﺧﻮاﺳﺖ ﺁﻳﺘﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫‪١١‬ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ او ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁزﻣﺎﻳﺶ‪ ،‬ﺁﻳﺘﯽ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪١٢ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺁهﯽ از دل ﺑﺮﺁورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻧﺴﻞ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺁﻳﺖ اﺳﺖ؟ ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﻴﭻ ﺁﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٣‬ﺳﭙﺲ اﻳﺸﺎن را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎز ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫‪١۴‬اﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ‪ ،‬و در ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻴﺶ از ﻳﮏ‬ ‫ﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪١۵ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن هﺸﺪار داد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ و از ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن‬ ‫و ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ هﻴﺮودﻳﺲ دورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪١۶ «.‬اﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮدان در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮدﻩ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از ﺁنرو ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﺎن ﻧﺪارﻳﻢ‪١٧ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ را درﻳﺎﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا درﺑﺎرۀ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺎن ﻧﺪارﻳﺪ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻨﻮز ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ‬ ‫و درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ دل ﺷﻤﺎ هﻨﻮز ﺳﺨﺖ اﺳﺖ؟ ‪١٨‬ﺁﻳﺎ ﭼﺸﻢ دارﻳﺪ و ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻴﺪ و ﮔﻮش‬ ‫دارﻳﺪ و ﻧﻤﯽﺷﻨﻮﻳﺪ؟ و ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪارﻳﺪ؟ ‪١٩‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﻧﺎن را ﺑﺮاﯼ ﭘﻨﺞ هﺰار ﺗﻦ‬ ‫ﭘﺎرﻩ ﮐﺮدم‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ از ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧﻬﺎﯼ ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻳﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دوازدﻩ ﺳﺒﺪ‪«.‬‬ ‫‪»٢٠‬و ﭼﻮن هﻔﺖ ﻧﺎن را ﺑﺮاﯼ ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻦ ﭘﺎرﻩ ﮐﺮدم‪ ،‬ﭼﻨﺪ زﻧﺒﻴﻞ ﭘﺮ از ﺗﮑﻪ ﻧﺎﻧﻬﺎﯼ‬ ‫ﺑﺎﻗﻴﻤﺎﻧﺪﻩ ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻳﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﻔﺖ زﻧﺒﻴﻞ‪٢١ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻨﻮز‬ ‫درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟«‬

‫ﺻﻴْﺪا‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ در ﺑﻴﺖ ِ‬ ‫ﺻﻴْﺪا رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪﻩاﯼ ﻣﺮدﯼ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺗﻤﻨﺎ‬ ‫‪٢٢‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﻴﺖ ِ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ او دﺳﺖ ﺑﮕﺬارد‪٢٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ دﺳﺖ ﺁن ﻣﺮد را ﮔﺮﻓﺖ و او را از دهﮑﺪﻩ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺁبدهﺎن ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن او اﻧﺪاﺧﺖ و دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ او ﻧﻬﺎد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫»ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ؟« ‪٢۴‬ﺁن ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدم را هﻤﭽﻮن درﺧﺘﺎﻧﯽ در‬ ‫ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ‪٢۵ «.‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎر دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن او ﻧﻬﺎد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬و هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﺨﻮﺑﯽ ﻣﯽدﻳﺪ‪٢۶ .‬ﻋﻴﺴﯽ او‬ ‫را رواﻧﮥ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ دهﮑﺪﻩ ﺑﺎزﻧﮕﺮد‪«.‬‬

‫اﻋﺘﺮاف ﭘﻄﺮس درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ‬


‫‪٢٧‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﺑﻪ روﺳﺘﺎهﺎﯼ اﻃﺮاف ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ رﻓﺖ‪ .‬در راﻩ‪ ،‬از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺮدم ﻣﻦ ﮐِﻪ هﺴﺘﻢ؟« ‪٢٨‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺑﻌﻀﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ هﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻋﺪﻩاﯼ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ اﻟﻴﺎﺳﯽ و ﻋﺪﻩاﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﮑﯽ از‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان هﺴﺘﯽ‪٢٩ «.‬از ﺁﻧﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻦ ﮐﻪ هﺴﺘﻢ؟«‬ ‫ﭘﻄﺮس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﯽ‪٣٠ «.‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺸﺎن را ﻣﻨﻊ ﮐﺮد ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ او ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻮد‬ ‫‪٣١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢدادن ﺁﻧﻬﺎ درﺑﺎرﻩ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﻻزم اﺳﺖ ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن زﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﻨﺪ و از ﺳﻮﯼ ﻣﺸﺎﻳﺦ و ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ رد ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ‬ ‫ﺷﻮد و ﭘﺲ از ﺳﻪ روز ﺑﺮﺧﻴﺰد‪٣٢ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ را ﺁﺷﮑﺎرا اﻋﻼم ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﻄﺮس او‬ ‫را ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﯼ ﺑﺮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺮزﻧﺶ او ﮐﺮد‪٣٣ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ روﯼ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﭘﻄﺮس را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دور ﺷﻮ از ﻣﻦ‪ ،‬اﯼ‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن! زﻳﺮا اﻓﮑﺎر ﺗﻮ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ اﻟﻬﯽ‪«.‬‬ ‫‪٣۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ‬ ‫ﻣﺮا ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮﮔﻴﺮد و از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۵‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت دهﺪ‪ ،‬ﺁن را از دﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داد؛ اﻣﺎ هﺮﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﻴﻞ ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬ ‫‪٣۶‬اﻧﺴﺎن را ﭼﻪ ﺳﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ دﻧﻴﺎ را ِﺑﺒَﺮد اﻣﺎ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺒﺎزد؟ ‪٣٧‬اﻧﺴﺎن ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﻞ زﻧﺎﮐﺎر و‬ ‫ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻦ ﺟﺎن ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪهﺪ؟ ‪٣٨‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ در ﻣﻴﺎن اﻳﻦ ﻧﺴ ِ‬ ‫ﮔﻨﺎهﮑﺎر از ﻣﻦ و ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ ﻋﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ در ﺟﻼل ﭘﺪر ﺧﻮد‬ ‫هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻘﺪس ﺁﻳﺪ‪ ،‬از او ﻋﺎر ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪«.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪٩‬‬ ‫‪١‬ﻧﻴﺰ اﻳﺸﺎن را ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ اﻳﻨﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻣﺪن‬ ‫ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪاﻧﮥ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻃﻌﻢ ﻣﺮگ را ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﭼﺸﻴﺪ‪«.‬‬

‫دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺳﻴﻤﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢‬ﺷﺶ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﻄﺮس و ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮهﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺳﻴﻤﺎﯼ او دﮔﺮﮔﻮن‬ ‫ﮔﺸﺖ‪٣ .‬ﺟﺎﻣﻪاش درﺧﺸﺎن و ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن هﻴﭻ ﻣﺎدّﻩاﯼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪاﯼ را ﭼﻨﺎن ﺳﻔﻴﺪ ﮔﺮداﻧﺪ‪۴ .‬در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬اﻟﻴﺎس و ﻣﻮﺳﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪۵ .‬ﭘﻄﺮس ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻮدن ﻣﺎ‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﮕﺬار ﺳﻪ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ ﺑﺴﺎزﻳﻢ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻮﺳﯽ و‬ ‫ﻳﮑﯽ هﻢ ﺑﺮاﯼ اﻟﻴﺎس‪۶ «.‬ﭘﻄﺮس ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺳﺨﺖ ﺗﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﺑﺮﯼ ﺁﻧﻬﺎ را درﺑﺮ ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﺪاﻳﯽ از اﺑﺮ دررﺳﻴﺪ ﮐﻪ‪» ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ‪،‬‬


‫ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ‪٨ «.‬ﺑﻪﻧﺎﮔﺎﻩ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻋﻴﺴﯽ هﻴﭻﮐﺲ را ﻧﺰد‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﮐﻮﻩ ﻓﺮود ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﯽ ﺑﺎزﮔﻮ ﻧﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰد‪١٠ .‬ﺁﻧﺎن اﻳﻦ ﻣﺎﺟﺮا‬ ‫را ﺑﻴﻦ ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ »ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ از ﻣﺮدﮔﺎن« ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ اﻟﻴﺎس ﺑﻴﺎﻳﺪ؟«‬ ‫‪١٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ اﻟﻴﺎس ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺗﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ را اﺻﻼح ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﺮا‬ ‫در ﻣﻮرد ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ رﻧﺞ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺸﺪ و ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺷﻮد؟ ‪١٣‬ﺑﻌﻼوﻩ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻟﻴﺎس‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻣﺪ و ﺁﻧﺎن‬ ‫هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ وﯼ ﮐﺮدﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﭘﺴﺮ دﻳﻮزدﻩ‬ ‫‪١۴‬ﭼﻮن ﻧﺰد ﺑﻘﻴﻪ ﺷﺎﮔﺮدان رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬دﻳﺪﻧﺪ ﮔﺮوهﯽ ﺑﻴﺸﻤﺎر ﮔﺮدﺷﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ و‬ ‫ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١۵ .‬ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺗﺎ ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮕﯽ ﻏﺮق در‬ ‫ﺣﻴﺮت ﺷﺪﻧﺪ و دواندوان ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬او را ﺳﻼم دادﻧﺪ‪١۶ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬درﺑﺎرۀ ﭼﻪﭼﻴﺰ ﺑﺎ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟« ‪١٧‬ﻣﺮدﯼ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﭘﺴﺮم را ﻧﺰدت‬ ‫ﺁوردﻩام‪ .‬او ﮔﺮﻓﺘﺎر روﺣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ را از وﯼ ﺑﺎزﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﭼﻮن او را ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻪ زﻣﻴﻨﺶ ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ دهﺎﻧﺶ ﮐﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬ ‫دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ هﻢ ﻓﺸﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺪﻧﺶ ﺧﺸﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬از ﺷﺎﮔﺮداﻧﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺁن روح را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‪١٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻧﺴﻞ ﺑﯽاﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﯽ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﺤﻤﻠﺘﺎن ﮐﻨﻢ؟ او را ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪٢٠ «.‬ﭘﺲ او را ﺁوردﻧﺪ و روح ﭼﻮن‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪ‪ ،‬دردم ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﺗﺸﻨﺞ اﻓﮑﻨﺪ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد و در هﻤﺎن ﺣﺎل‬ ‫ﮐﻪ ﮐﻒ ﺑﺮ دهﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻏﻠﺘﺎن ﺷﺪ‪٢١ .‬ﻋﻴﺴﯽ از ﭘﺪر او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻨﺪ وﻗﺖ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ وﺿﻊ دﭼﺎر اﺳﺖ؟« ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬از ﮐﻮدﮐﯽ‪٢٢ .‬و ﺑﺎرهﺎ اﻳﻦ روح او را‬ ‫در ﺁب ﻳﺎ ﺁﺗﺶ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺗﺎ هﻼﮐﺶ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺷﻔﻘﺖ ﻓﺮﻣﺎ و ﻳﺎرﻳﻤﺎن دﻩ‪«.‬‬ ‫‪٢٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ؟ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن دارد هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭘﺪ ِر ﺁن ﭘﺴﺮ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻤﺎن دارم؛ ﻳﺎرﻳﻢ دﻩ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮد‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﻢ!« ‪٢۵‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ دﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﺮوهﯽ دواندوان ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ روح ﭘﻠﻴﺪ‬ ‫ﻧﻬﻴﺐ زدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ روح ﮐَﺮ و ﻻل‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ دﺳﺘﻮر ﻣﯽدهﻢ از او ﺑﻴﺮون ﺁﻳﯽ و دﻳﮕﺮ‬ ‫هﺮﮔﺰ ﺑﻪ او داﺧﻞ ﻧﺸﻮﯼ!« ‪٢۶‬روح ﻧﻌﺮﻩاﯼ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ و ﭘﺴﺮ را ﺳﺨﺖ ﺗﮑﺎن دادﻩ‪ ،‬از وﯼ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ .‬ﭘﺴﺮ هﻤﭽﻮن ﭘﻴﮑﺮﯼ ﺑﯽﺟﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺖ ﭘﺴﺮ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬او را ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﭘﺴﺮ ﺑﺮﭘﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪٢٨ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢٧‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ دﺳ ِ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ در ﺧﻠﻮت از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ ﺁن روح را‬ ‫ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻴﻢ؟« ‪٢٩‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﻳﻦ ﺟﻨﺲ ﺟﺰ ﺑﻪ دﻋﺎ ﺑﻴﺮون ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺁﻧﻬﺎ ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﻣﻴﺎن ﺟﻠﻴﻞ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺑﺪاﻧﺪ او ﮐﺠﺎﺳﺖ‪٣١ ،‬زﻳﺮا ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد و در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ‪» :‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﺮدم ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و او را ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺳﻪ‬


‫روز ﭘﺲ از ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪٣٢ «.‬وﻟﯽ ﻣﻨﻈﻮر او را درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ و‬ ‫ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ از او ﺳﺆال ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ در ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫‪٣٣‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از ﺷﺎﮔﺮدان ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫»ﺑﻴﻦ راﻩ‪ ،‬درﺑﺎرۀ ﭼﻪﭼﻴﺰ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ؟« ‪٣۴‬اﻳﺸﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در راﻩ در‬ ‫اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺪاﻣﻴﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪٣۵ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻨﺸﺴﺖ و ﺁن دوازدﻩ‬ ‫ﺗﻦ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ و ﺧﺎدم هﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣۶‬ﺳﭙﺲ ﮐﻮدﮐﯽ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﻗﺮار داد و در ﺁﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪»٣٧ :‬هﺮﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻮدﮐﯽ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ و هﺮﮐﻪ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺮا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩ ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫هﺮﮐﻪ ﺑﺮﺿﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫‪٣٨‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ را دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ دﻳﻮ اﺧﺮاج ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن‬ ‫از ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬او را ﺑﺎزداﺷﺘﻴﻢ‪٣٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎزَش ﻣﺪارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم ﻣﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮐﻨﺪ و دﻣﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪۴٠ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺮﺿﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺎﺳﺖ‪۴١ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮐﻪ از ﺁن ﺳﺒﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﺪ ﺣﺘﯽ ﺟﺎﻣﯽ‬ ‫ﺁب ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﺑﯽﮔﻤﺎن ﺑﯽﭘﺎداش ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻌﻠﻴﻢ درﺑﺎب وﺳﻮﺳﻪ و ﻟﻐﺰش‬ ‫‪»۴٢‬و هﺮﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﻮد ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﮐﻮﭼﮑﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ ﻟﻐﺰش ﺧﻮرَد‪،‬‬ ‫او را ﺑﻬﺘﺮ ﺁن ﻣﯽﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎﺑﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ و ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﮑﻨﻨﺪ!‬ ‫‪۴٣‬اﮔﺮ دﺳﺘﺖ ﺗﻮ را ﻣﯽﻟﻐﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻗﻄﻊ ﮐﻦ‪ .‬زﻳﺮا ﺗﻮ را ﺑﻬﺘﺮ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻞ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻴﺎت راﻩ ﻳﺎﺑﯽ ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ دو دﺳﺖ ﺑﻪ دوزخ روﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺗﺸﯽ ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪ ]۴۴‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﺮم ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﻣﻴﺮد و ﺁﺗﺶ ﺁن ﺧﺎﻣﻮش ﻧﻤﯽﺷﻮد‪۴۵ [.‬و اﮔﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﺗﻮ را‬ ‫ﻣﯽﻟﻐﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻗﻄﻊ ﮐﻦ‪ .‬زﻳﺮا ﺗﻮ را ﺑﻬﺘﺮ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﻨﮓ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت راﻩ ﻳﺎﺑﯽ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﺎ دو ﭘﺎ ﺑﻪ دوزخ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﻮﯼ‪ ]۴۶ .‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﺮم ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﻣﻴﺮد و ﺁﺗﺶ ﺁن ﺧﺎﻣﻮش‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻮد‪۴٧ [.‬و اﮔﺮ ﭼﺸﻤﺖ ﺗﻮ را ﻣﯽﻟﻐﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪدرﺁر‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻮ را ﺑﻬﺘﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻳﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا راﻩ ﻳﺎﺑﯽ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ دو ﭼﺸﻢ ﺑﻪ دوزخ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﻮﯼ‪۴٨ ،‬ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫ﮐﻪ‬ ‫» ”ﮐﺮم ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﻣﻴﺮد‬ ‫و ﺁﺗﺶ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮد‪“.‬‬ ‫‪»۴٩‬زﻳﺮا هﻤﻪ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ ﻧﻤﮑﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪۵٠ .‬ﻧﻤﮏ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﺎﺻﻴﺘﺶ را‬ ‫از دﺳﺖ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺁن را ﻧﻤﮑﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در ﺧﻮد ﻧﻤﮏ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‬ ‫و ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ در ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ‪«.‬‬


‫ﻣﺮﻗﺲ ‪١٠‬‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺗﺮﮎ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻧﻮاﺣﯽ ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﺁن ﺳﻮﯼ رود اردن رﻓﺖ‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎ ﻧﺰد او ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬و او ﺑﻨﺎﺑﻪ روال هﻤﻴﺸﮥ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪.‬‬

‫ﺗﻌﻠﻴﻢ درﺑﺎرۀ ازدواج و ﻃﻼق‬ ‫‪٢‬ﺷﻤﺎرﯼ از ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺁزﻣﺎﻳﺶ از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺮد زن ﺧﻮد را ﻃﻼق دهﺪ؟« ‪٣‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻮﺳﯽ ﭼﻪ ﺣﮑﻤﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫دادﻩ اﺳﺖ؟« ‪۴‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﻮﺳﯽ اﺟﺎزﻩ دادﻩ ﮐﻪ ﻣﺮد ﻃﻼﻗﻨﺎﻣﻪاﯼ ﺑﻨﻮﻳﺴﺪ و زن ﺧﻮد را رهﺎ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪۵ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺳﺨﺘﺪﻟﯽ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ ﺣﮑﻢ را ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻧﻮﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪۶‬اﻣﺎ از ﺁﻏﺎز ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ”اﻳﺸﺎن را ﻣﺮد و زن ﺁﻓﺮﻳﺪ‪٧ “.‬و ”از اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺮد ﭘﺪر و‬ ‫ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ زن ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاهﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪٨ ،‬و ﺁن دو ﻳﮏ ﺗﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪“.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از ﺁن ﭘﺲ دﻳﮕﺮ دو ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮏ ﺗﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ‪٩ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﭘﻴﻮﺳﺖ‪،‬‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺟﺪا ﻧﺴﺎزد‪«.‬‬ ‫‪١٠‬ﭼﻮن در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان دﻳﮕﺮﺑﺎر درﺑﺎرﻩ اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع از ﻋﻴﺴﯽ ﺳﺆال‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪١١ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬هﺮﮐﻪ زن ﺧﻮد را ﻃﻼق دهﺪ و زﻧﯽ دﻳﮕﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ زن ﺧﻮد ﻣﺮﺗﮑﺐ زﻧﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١٢ .‬و اﮔﺮ زﻧﯽ از ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد ﻃﻼق ﮔﻴﺮد و ﺷﻮهﺮﯼ‬ ‫دﻳﮕﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﮑﺐ زﻧﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ و ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫‪١٣‬ﻣﺮدم ﮐﻮدﮐﺎن را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁوردﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺖ ﺑﮕﺬارد‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺮدم‬ ‫را ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪١۴ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن اﻳﻦ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﻨﺪ؛ ﺁﻧﺎن را ﺑﺎزﻣﺪارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫ﺧﺪا از ﺁن ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎن اﺳﺖ‪١۵ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را هﻤﭽﻮن‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ ﻧﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺑﺪان راﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١۶ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻮدﮐﺎن را در ﺁﻏﻮش ﮐﺸﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻧﺎن دﺳﺖ ﻧﻬﺎد و اﻳﺸﺎن را ﺑﺮﮐﺖ داد‪.‬‬

‫ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‬ ‫‪١٧‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻣﺮدﯼ دواندوان ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮش زاﻧﻮ زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫»اﺳﺘﺎد ﻧﻴﮑﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ وارث ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺷﻮم؟« ‪١٨‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺮا‬ ‫ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯽ؟ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻴﮑﻮ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ‪١٩ .‬اﺣﮑﺎم را ﻣﯽداﻧﯽ‪” :‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪،‬‬ ‫زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪ ،‬دزدﯼ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت دروغ ﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺒﮑﺎرﯼ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را‬ ‫ﮔﺮاﻣﯽدار‪٢٠ «“.‬ﺁن ﻣﺮد در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬هﻤﻪ اﻳﻨﻬﺎ را از ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻪﺟﺎ‬ ‫ﺁوردﻩام‪٢١ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﻣﺤﺒﺘﺶ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ را ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﮐﻢ اﺳﺖ؛‬ ‫ﺑﺮو ﺁﻧﭽﻪ دارﯼ ﺑﻔﺮوش و ﺑﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎن ﺑﺪﻩ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن ﮔﻨﺞ ﺧﻮاهﯽ داﺷﺖ‪.‬‬


‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻴﺎ و از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻦ‪٢٢ «.‬ﻣﺮد از اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﺷﺪ و اﻧﺪوهﮕﻴﻦ از ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫رﻓﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺛﺮوت ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ دﺷﻮار اﺳﺖ راهﻴﺎﺑﯽ‬ ‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا!« ‪٢۴‬ﺷﺎﮔﺮدان از ﺳﺨﻨﺎن او در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬راﻩﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﭼﻪ دﺷﻮار اﺳﺖ! ‪٢۵‬ﮔﺬﺷﺘﻦ‬ ‫ﺷﺘﺮ از ﺳﻮراخ ﺳﻮزن ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ از راهﻴﺎﺑﯽ ﺷﺨﺺ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‪«.‬‬ ‫‪٢۶‬ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﺪ؟« ‪٢٧‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﯼ اﻧﺴﺎن ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؛ زﻳﺮا هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮس ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﮏ ﻣﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ و از‬ ‫ﺗﻮ ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪٢٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻣﻦ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ ﺑﺮادران ﻳﺎ ﺧﻮاهﺮان ﻳﺎ ﻣﺎدر ﻳﺎ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﻳﺎ اﻣﻼﮎ‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪٣٠ ،‬و در اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﺑﺮادران و‬ ‫ﺧﻮاهﺮان و ﻣﺎدران و ﻓﺮزﻧﺪان و اﻣﻼﮎ ‪ -‬و هﻤﺮاﻩ ﺁن‪ ،‬ﺁزارهﺎ ‪ -‬ﺑﻪدﺳﺖ ﻧﻴﺎورد‪ ،‬و در‬ ‫ﻋﺼﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ از ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﻧﮕﺮدد‪٣١ .‬اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﮐﻪ اوﻟﻴﻦ هﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ و ﺁﺧﺮﻳﻨﻬﺎ اوﻟﻴﻦ!«‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺮگ و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﻮد‬ ‫‪٣٢‬ﺁﻧﺎن در راﻩ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻋﻴﺴﯽ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ اﻳﺸﺎن راﻩ ﻣﯽﭘﻴﻤﻮد‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان در‬ ‫ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﭘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺮاﺳﺎن‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ‬ ‫را ﺑﻪﮐﻨﺎرﯼ ﺑﺮد و ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮ او ﺑﮕﺬرد‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﻴﺎن ﮐﺮد‪٣٣ .‬ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫»اﻳﻨﮏ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽروﻳﻢ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺁﻧﺎن او را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﺤﮑﻮم ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﭙﺮد‪.‬‬ ‫‪٣۴‬اﻳﺸﺎن اﺳﺘﻬﺰاﻳﺶ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮ وﯼ ﺁبدهﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪاش زدﻩ‪ ،‬ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﮐﺸﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺳﻪ روز ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪«.‬‬

‫درﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪٣۵‬ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﺴﺮان ِزﺑِﺪﯼ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎ دارﻳﻢ ﺁﻧﭽﻪ از‬ ‫ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁورﯼ!« ‪٣۶‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﺁورم؟« ‪٣٧‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﮐﻪ در ﺟﻼل ﺗﻮ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ و دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺮ‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ ﭼﭗ ﺗﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﻢ‪٣٨ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ از ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﻧﻮﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ و ﺗﻌﻤﻴﺪﯼ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻴﺮم‪ ،‬ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ؟«‬ ‫‪٣٩‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ از ﺟﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﻧﻮﺷﻢ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ و ﺗﻌﻤﻴﺪﯼ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻴﺮم‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪۴٠ .‬اﻣﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮ‬ ‫ن‬ ‫ﭗ ﻣﻦ‪ ،‬در اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺁن را ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺒﺨﺸﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ از ﺁ ِ‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ و ﭼ ِ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻓﺮاهﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬


‫‪۴١‬ﭼﻮن دﻩ ﺷﺎﮔﺮد دﻳﮕﺮ از اﻳﻦ اﻣﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٢‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺸﺎن را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺣﺎﮐﻤﺎن دﻳﮕﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺷﻤﺮدﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺳﺮورﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺰرﮔﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽراﻧﻨﺪ‪۴٣ .‬اﻣﺎ در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎدم ﺷﻤﺎ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪۴۴‬و هﺮﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ اوّل ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻏﻼم هﻤﻪ ﮔﺮدد‪۴۵ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ و ﺟﺎﻧﺶ را ﭼﻮن ﺑﻬﺎﯼ رهﺎﻳﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻮض ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﺪهﺪ‪«.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﺑﺎرﺗﻴﻤﺎﺋﻮس ﮐﻮر‬ ‫‪۴۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ اَرﻳﺤﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد و ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ اﻧﺒﻮﻩ اَرﻳﺤﺎ را‬ ‫ﺗﺮﮎ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﮔﺪاﻳﯽ ﮐﻮر ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎرﺗﻴﻤﺎﺋﻮس‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺗﻴﻤﺎﺋﻮس‪ ،‬در ﮐﻨﺎر راﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۴٧‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ ﮐﻪ‪» :‬اﯼ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ داوود‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻦ رﺣﻢ ﮐﻦ!« ‪۴٨‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻣﺮدم ﺑﺮ او ﻋﺘﺎب ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ او ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽزد‪» :‬اﯼ ﭘﺴﺮ داوود‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ رﺣﻢ ﮐﻦ!« ‪۴٩‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺴﺘﺎد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬او را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ «.‬ﭘﺲ ﺁن ﻣﺮد ﮐﻮر را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دل ﻗﻮﯼدار! ﺑﺮﺧﻴﺰ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪۵٠ «.‬او ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﻋﺒﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﯼ اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬از ﺟﺎﯼ ﺑﺮﺟﺴﺖ و ﻧﺰد‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ‪۵١ .‬ﻋﻴﺴﯽ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﮑﻨﻢ؟« ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﺳﺘﺎد‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮم‪۵٢ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﺮو ﮐﻪ اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ را ﺷﻔﺎ دادﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺁن ﻣﺮد‪ ،‬دردم ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ و از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ در راﻩ رواﻧﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪١١‬‬ ‫ورود ﺷﺎهﺎﻧﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ اورﺷﻠﻴﻢ در داﻣﻨﻪ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن ﺑﻮد‪،‬‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﻴﺖﻓﺎﺟﯽ و ﺑﻴﺖ َ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ دو ﺗﻦ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ‪٢‬و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ دهﮑﺪﻩاﯼ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ‬ ‫روﯼ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﺑﻪﻣﺤﺾ ورود‪ ،‬ﮐﺮﻩ اﻻﻏﯽ را ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﺁن ﺳﻮار ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁن را ﺑﺎز ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪٣ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪” :‬ﭼﺮا‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟“ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪” :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺪان ﻧﻴﺎز دارد و ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺁن را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺎز ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪۴ «“.‬ﺁن دو رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻴﺮون‪ ،‬در ﮐﻮﭼﻪاﯼ ﮐﺮﻩ اﻻﻏﯽ را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ درﯼ‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺁن را ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪۵ .‬در هﻤﺎن هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﮐﺮﻩ اﻻغ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟« ‪۶‬ﺁن دو هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن‬ ‫ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﻩ اﻻغ را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁوردﻩ‪،‬‬ ‫رداهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺁن اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻋﻴﺴﯽ ﺳﻮار ﺷﺪ‪٨ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ رداهﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ ﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ و ﻋﺪﻩاﯼ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺧﻪهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ در ﻣﺰارع ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در راﻩ‬ ‫ﻣﯽﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ‪٩ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ او ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از ﭘﺲ او ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎدﮐﻨﺎن‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»هﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ!«‬


‫»ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد او ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ!«‬ ‫‪»١٠‬ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﭘﺪر ﻣﺎ داوود ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﯽرﺳﺪ!«‬ ‫»هﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ در ﻋﺮش ﺑﺮﻳﻦ!«‬ ‫‪١١‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ درﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ رﻓﺖ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﻣﻼﺣﻈﻪ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻮن دﻳﺮوﻗﺖ ﺑﻮد هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ َ‬

‫ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ‪١٣ .‬از دور درﺧﺖ‬ ‫‪١٢‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺧﺮوج از ﺑﻴﺖ َ‬ ‫اﻧﺠﻴﺮﯼ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺮگ داﺷﺖ؛ ﭘﺲ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻣﻴﻮﻩ دارد ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﺰ ﺑﺮگ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬زﻳﺮا هﻨﻮز ﻓﺼﻞ اﻧﺠﻴﺮ ﻧﺒﻮد‪١۴ .‬ﭘﺲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ درﺧﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺒﺎد ﮐﻪ دﻳﮕﺮ هﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ از ﺗﻮ ﻣﻴﻮﻩ ﺧﻮرَد!« ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﭼﻮن ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ درﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺑﻴﺮون راﻧﺪن ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ در ﺁﻧﺠﺎ دادوﺳﺘﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﺗﺨﺘﻬﺎﯼ ﺻﺮّاﻓﺎن و ﺑﺴﺎط ﮐﺒﻮﺗﺮﻓﺮوﺷﺎن را‬ ‫واژﮔﻮن ﮐﺮد ‪١۶‬و اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﺣﻤﻞ ﮐﺎﻻ از ﻣﻴﺎن ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‪،‬‬ ‫» ”ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ دﻋﺎ ﺑﺮاﯼ هﻤﻪ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ“ ؟‬ ‫اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺁن را ”ﻻﻧﮥ دزدان“ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٨‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ در ﭘﯽ راهﯽ ﺑﺮاﯼ ﮐﺸﺘﻦ او‬ ‫ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از او ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ هﻤﮥ ﺟﻤﻌﻴﺖ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ او در ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﭼﻮن ﻏﺮوب ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮدان از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪن درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ‬ ‫‪٢٠‬ﺑﺎﻣﺪادان‪ ،‬در راﻩ‪ ،‬درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ را دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ از رﻳﺸﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٢١ .‬ﭘﻄﺮس‬ ‫ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورد و ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ! درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮﯼ ﮐﻪ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﮐﺮدﯼ‪،‬‬ ‫ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٢ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٢٣ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﻮﻩ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪” ،‬از ﺟﺎ ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﻮ‪ “،‬و در دل‬ ‫ﺧﻮد ﺷﮏ ﻧﮑﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ روﯼ ﺧﻮاهﺪ داد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ او اﻧﺠﺎم‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢۴ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ در دﻋﺎ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺁن را ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬و از ﺁن ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪»٢۵‬ﭘﺲ هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ دﻋﺎ ﻣﯽاﻳﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ دل دارﻳﺪ‪ ،‬او را‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻄﺎهﺎﯼ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ‪ ]٢۶ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻄﺎهﺎﯼ ﺷﻤﺎ را ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪«[.‬‬


‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ اﺟﺎزﻩ و اﺧﺘﻴﺎر ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢٧‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﮔﺎم ﻣﯽزد‪،‬‬ ‫ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻩ‪٢٨ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزﻩاﯼ اﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎرهﺎ را ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺣﻖ اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻩ اﺳﺖ؟« ‪٢٩‬ﻋﻴﺴﯽ در‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ از ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﺸﯽ دارم‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ دهﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻪ اﺟﺎزﻩاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﻣﯽﮐﻨﻢ‪٣٠ .‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﯽ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮد ﻳﺎ از اﻧﺴﺎن؟ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫دهﻴﺪ‪٣١ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﻦ ﺧﻮد ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪” ،‬از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮد“‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫”ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻳﺪ؟“ ‪٣٢‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪” ،‬از اﻧﺴﺎن ﺑﻮد“‪ - «...‬از ﻣﺮدم ﺑﻴﻢ‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﻪ ﻳﺤﻴﯽ را ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ راﺳﺘﻴﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪٣٣ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزﻩاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪١٢‬‬ ‫َﻣﺜَﻞ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﺷﺮور‬ ‫‪١‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ َﻣﺜَﻠﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدﯼ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﻏَﺮس‬ ‫ﮐﺮد و ﮔِﺮد ﺁن دﻳﻮار ﮐﺸﻴﺪ و ﺣﻮﺿﭽﻪاﯼ ﺑﺮاﯼ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺁباﻧﮕﻮر ﮐَﻨﺪ و ﺑﺮﺟﯽ ﺑﻨﺎ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﻏﺒﺎن اﺟﺎرﻩ داد و ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺖ‪٢ .‬در ﻣﻮﺳﻢ ﺑﺮداﺷﺖ‬ ‫ﻣﺤﺼﻮل‪ ،‬ﻏﻼﻣﯽ ﻧﺰد ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻣﻘﺪارﯼ از ﻣﻴﻮﻩ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن را از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪٣‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻼم را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬زدﻧﺪ و دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪۴ .‬ﺳﭙﺲ ﻏﻼﻣﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﺰد ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﺳَﺮش را ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺎ او ﺑﻴﺤﺮﻣﺘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪۵ .‬ﺑﺎز ﻏﻼﻣﯽ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻣﺎ او را ﮐﺸﺘﻨﺪ‪ .‬و ﺑﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺑﺴﻴﺎرﯼ دﻳﮕﺮ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻌﻀﯽ را زدﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻌﻀﯽ را ﮐﺸﺘﻨﺪ‪۶ .‬او ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺗﻦ دﻳﮕﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و ﺁن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﭘﺲ او را ﺁﺧﺮ هﻤﻪ رواﻧﻪ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪” :‬ﭘﺴﺮم را ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪٧ “.‬اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪” :‬اﻳﻦ وارث اﺳﺖ؛ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ او را ﺑﮑﺸﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻴﺮاث از ﺁن ﻣﺎ‬ ‫ﺷﻮد‪٨ “.‬ﭘﺲ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻨﺪ و از ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﺑﻴﺮون اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‪٩ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن‬ ‫ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؟ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن را هﻼﮎ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺳﭙﺮد‪١٠ .‬ﻣﮕﺮ در ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫» ”هﻤﺎن ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﺎران رد ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻨﮓ اﺻﻠﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؛‬ ‫‪١١‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻩ‬ ‫و در ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ“ ؟«‬ ‫‪١٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺁن ﺷﺪﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را درﺑﺎرﻩ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ؛ ﭘﺲ او را ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬


‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺮاج‬ ‫‪١٣‬ﺳﭙﺲ ﺑﻌﻀﯽ از ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن وهﻴﺮودﻳﺎن را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﻪ دام اﻧﺪازﻧﺪ‪١۴ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﻣﺮدﯼ ﺻﺎدق‬ ‫هﺴﺘﯽ و از ﮐﺴﯽ ﺑﺎﮎ ﻧﺪارﯼ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻇﺎهﺮ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ راﻩ ﺧﺪا را‬ ‫ﺑﺪرﺳﺘﯽ ﻣﯽﺁﻣﻮزاﻧﯽ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺮاج ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ رواﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ‪١۵‬ﺁﻳﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﭙﺮدازﻳﻢ ﻳﺎ‬ ‫ﻧﻪ؟« اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ رﻳﺎﮐﺎرﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﯽ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﻣﯽﺁزﻣﺎﻳﻴﺪ؟ دﻳﻨﺎرﯼ ﻧﺰد ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎورﻳﺪ ﺗﺎ ﺁن را ﺑﺒﻴﻨﻢ‪١۶ «.‬ﺳﮑﻪاﯼ ﺁوردﻧﺪ‪ .‬از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻧﻘﺶ و ﻧﺎم روﯼ اﻳﻦ‬ ‫ن ﻗﻴﺼﺮ‪١٧ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻣﺎل‬ ‫ن ﮐﻴﺴﺖ؟« ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬از ﺁ ِ‬ ‫ﺳﮑﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ﻗﻴﺼﺮ را ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺑﺪهﻴﺪ و ﻣﺎل ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺪا‪ «.‬ﺁﻧﻬﺎ از ﺳﺨﻨﺎن او ﺣﻴﺮان ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ ﻗﻴﺎﻣﺖ‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮ ﻗﻴﺎﻣﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺰد وﯼ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺳﺆاﻟﯽ از او ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪١٨‬ﺳﭙﺲ َ‬ ‫‪»١٩‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮادر ﻣﺮدﯼ ﺑﻤﻴﺮد و هﻤﺴﺮش ﻓﺮزﻧﺪﯼ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺁن ﻣَﺮد ﺑﺎﻳﺪ او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ ﻧﺴﻠﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺑﺎﻗﯽ ﮔﺬارد‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬هﻔﺖ ﺑﺮادر ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادر ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﺑﯽﻓﺮزﻧﺪ ﻣُﺮد‪٢١ .‬ﭘﺲ ﺑﺮادر‬ ‫دوم ﺁن ﺑﻴﻮﻩ را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ او ﻧﻴﺰ ﺑﯽﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺮد‪ .‬ﺑﺮادر ﺳﻮم ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‪٢٢ .‬ﺑﻪ‬ ‫هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬هﻴﭻﻳﮏ از هﻔﺖ ﺑﺮادر ﻓﺮزﻧﺪﯼ ﺑﻪﺟﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﺁن زن ﻧﻴﺰ ﻣُﺮد‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺣﺎل‪ ،‬در ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺁن زن هﻤﺴﺮ ﮐﺪامﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا هﺮ هﻔﺖ ﺑﺮادر او‬ ‫را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؟«‬ ‫‪٢۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ ﻧﻪ از ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﺁﮔﺎهﻴﺪ‬ ‫و ﻧﻪ از ﻗﺪرت ﺧﺪا؟ ‪٢۵‬زﻳﺮا هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ زن ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ و ﻧﻪ ﺷﻮهﺮ‬ ‫اﺧﺘﻴﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ ﺑﻠﮑﻪ هﻤﭽﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪٢۶ .‬اﻣﺎ درﺑﺎرۀ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺁﻳﺎ در ﮐﺘﺎب ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ در ﻣﺎﺟﺮاﯼ ﺑﻮﺗﻪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫”ﻣﻦ هﺴﺘﻢ ﺧﺪاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ و ﺧﺪاﯼ اﺳﺤﺎق و ﺧﺪاﯼ ﻳﻌﻘﻮب“ ؟ ‪٢٧‬او ﻧﻪ ﺧﺪاﯼ ﻣﺮدﮔﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﮔﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻤﺮاهﻴﺪ!«‬

‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺣُﮑﻢ‬ ‫‪٢٨‬ﻳﮑﯽ از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﺁﻧﻬﺎ را ﺷﻨﻴﺪ‪ .‬ﭼﻮن دﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻦ هﻤﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ داد‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﮐﺪام ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳ ِ‬ ‫اﺳﺖ؟« ‪٢٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﺣﮑﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ‪” :‬ﺑﺸﻨﻮ اﯼ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ْﺪ‬ ‫ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﻳﮑﺘﺎﺳﺖ‪٣٠ .‬ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ دل و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﺎن و ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻓﮑﺮ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮت ﺧﻮد دوﺳﺖ ﺑﺪار‪٣١ “.‬دوﻣﻴﻦ ﺣﮑﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ‪” :‬هﻤﺴﺎﻳﻪات را‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪار‪ “.‬ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﻦ دو ﺣﮑﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪٣٢ «.‬ﺁن ﻋﺎﻟﻢ دﻳﻦ ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻴﮑﻮ ﻓﺮﻣﻮدﯼ‪ ،‬اﺳﺘﺎد! ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻳﮑﯽ اﺳﺖ و ﺟﺰ او ﺧﺪاﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪٣٣ ،‬و ﺑﻪ‬ ‫او ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ دل و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻋﻘﻞ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮت ﺧﻮد ﻣﻬﺮ ورزﻳﺪن و هﻤﺴﺎﻳﮥ ﺧﻮد را‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ‪ ،‬از هﻤﻪ هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮ اﺳﺖ‪«.‬‬


‫‪٣۴‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ دﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪ ،‬ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬از ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا دور ﻧﻴﺴﺘﯽ‪«.‬‬ ‫از ﺁن ﭘﺲ‪ ،‬دﻳﮕﺮ هﻴﭻﮐﺲ ﺟﺮأت ﻧﮑﺮد ﭼﻴﺰﯼ از او ﺑﭙﺮﺳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﮐﻴﺴﺖ؟‬ ‫‪٣۵‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻤﺎﯼ‬ ‫دﻳﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ داوود اﺳﺖ؟ ‪٣۶‬داوود‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ اﻟﻬﺎ ِم روحاﻟﻘﺪس ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫» ”ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ را ﮐﺮﺳﯽ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﺳﺎزم‪“«.‬‬ ‫‪٣٧‬اﮔﺮ داوود ﺧﻮد‪ ،‬او را ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮاﻧَﺪ‪ ،‬او ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺴﺮ داوود ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫اﻧﺒﻮﻩ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن او ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬

‫هﺸﺪار درﺑﺎرۀ رهﺒﺮان دﻳﻨﯽ‬ ‫‪٣٨‬ﭘﺲ در ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ در‬ ‫ﻗﺒﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ راﻩ ﺑﺮوﻧﺪ و ﻣﺮدم در ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺁﻧﻬﺎ را ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻨﺪ‪٣٩ ،‬و در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﯼ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و در ﺿﻴﺎﻓﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪۴٠ .‬از ﺳﻮﻳﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن را ﻏﺎرت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و از دﻳﮕﺮﺳﻮ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻈﺎهﺮ‪ ،‬دﻋﺎﯼ ﺧﻮد را ﻃﻮل‬ ‫ﻣﯽدهﻨﺪ‪ .‬ﻣﮑﺎﻓﺎت اﻳﻨﺎن ﺑﺴﯽ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬

‫هﺪﻳﮥ ﺑﻴﻮﻩزن ﻓﻘﻴﺮ‬ ‫‪۴١‬ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺻﻨﺪوق ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻣﺮدﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮل‬ ‫در ﺻﻨﺪوق ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﻣﺒﺎﻟﻎ هﻨﮕﻔﺖ ﻣﯽدادﻧﺪ‪۴٢ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻴﻮﻩزﻧﯽ‬ ‫ﻓﻘﻴﺮ ﺁﻣﺪ و دو ﺳﮑﻪ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﻣﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﺮﻳﺐ ﺑﺮاﺑﺮ ﻳﮏ رﺑﻊ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬در ﺻﻨﺪوق‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ‪۴٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﻮﻩزن ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ در ﺻﻨﺪوق ﭘﻮل اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺪﻳﻪ دادﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪۴۴ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﺟﻤﻠﮕﯽ از ﻓﺰوﻧﯽ داراﻳﯽ ﺧﻮﻳﺶ دادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ زن در ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ داﺷﺖ داد‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ روزﯼ ﺧﻮﻳﺶ را‪«.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪١٣‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﯼ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ‬ ‫‪١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﻌﺒﺪ را ﺗﺮﮎ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪،‬‬ ‫ﺑﻨﮕﺮ! ﭼﻪ ﺳﻨﮕﻬﺎ و ﭼﻪ ﺑﻨﺎهﺎﯼ ﺑﺎﺷﮑﻮهﯽ!« ‪٢‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬هﻤﮥ اﻳﻦ ﺑﻨﺎهﺎﯼ‬


‫ﺑﺰرگ را ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ؟ ﺑﺪان ﮐﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪ‬ ‫ﻓﺮوﺧﻮاهﺪ رﻳﺨﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣‬و ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن روﺑﺮوﯼ ﻣﻌﺒﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻄﺮس و ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫و ﺁﻧﺪرﻳﺎس در ﺧﻠﻮت از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪»۴ :‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ ﮐِﯽ روﯼ ﺧﻮاهﺪ داد و‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﮥ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪن زﻣﺎن ﺗﺤﻘﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺴﺖ؟« ‪۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﮔﻤﺮاهﺘﺎن ﻧﮑﻨﺪ‪۶ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪” ،‬ﻣﻦ هﻤﺎﻧﻢ“ و ﺑﺴﻴﺎرﯼ را‬ ‫ﮔﻤﺮاﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪٧ .‬ﭼﻮن درﺑﺎرﻩ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ و ﺧﺒﺮ ﺟﻨﮕﻬﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺘﺎن ﻣﯽرﺳﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺸﻮش ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ وﻗﺎﻳﻌﯽ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ رخ دهﺪ‪ ،‬وﻟﯽ هﻨﻮز ﭘﺎﻳﺎن ﻓﺮاﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٨ .‬ﻗﻮﻣﯽ‬ ‫ﺑﺮ ﻗﻮم دﻳﮕﺮ و ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺑﺮ ﺣﮑﻮﻣﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪ .‬زﻟﺰﻟﻪهﺎ در ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﻗﺤﻄﻴﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺁﻏﺎز درد زاﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»٩‬و اﻣﺎ درﺑﺎرۀ ﺧﻮدﺗﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﭙﺮد و‬ ‫در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ زد و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ در ﺣﻀﻮر واﻟﻴﺎن و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺧﻮاهﻴﺪ اﻳﺴﺘﺎد ﺗﺎ‬ ‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺷﻬﺎدت دهﻴﺪ‪١٠ .‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺠﻴﻞ ﺑﻪ هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﻮد‪١١ .‬ﭘﺲ‬ ‫هﺮﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎ را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ در ﺁن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁن را ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ؛ زﻳﺮا ﮔﻮﻳﻨﺪﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪١٢ .‬ﺑﺮادر‪ ،‬ﺑﺮادر را و ﭘﺪر‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺮگ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮ واﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬اﺳﺒﺎب ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺁﻧﻬﺎ را ﻓﺮاهﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد‪١٣ .‬هﻤﻪ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ؛ اﻣﺎ هﺮﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﭘﺎﻳﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪»١۴‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺁن ”ﻣﮑﺮوﻩ وﻳﺮاﻧﮕﺮ“ را در ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮﭘﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ‪-‬‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ دﻗﺖ ﮐﻨﺪ ‪ -‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﻳﻬﻮدﻳﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮهﻬﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ؛ ‪١۵‬و هﺮﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎم‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﭼﻴﺰﯼ‪ ،‬ﻓﺮودﻧﻴﺎﻳﺪ و وارد ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﻮد؛ ‪١۶‬و هﺮﮐﻪ در ﻣﺰرﻋﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﺒﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﻧﮕﺮدد‪١٧ .‬واﯼ ﺑﺮ زﻧﺎن ﺁﺑﺴﺘﻦ و ﻣﺎدران‬ ‫ﺷﻴﺮدﻩ در ﺁن روزهﺎ! ‪١٨‬دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ در زﻣﺴﺘﺎن روﯼ ﻧﺪهﺪ‪١٩ .‬زﻳﺮا ﮐﻪ در‬ ‫ﺁن روزهﺎ ﭼﻨﺎن ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ روﯼ ﺧﻮاهﺪ داد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪش از ﺁﻏﺎز ﻋﺎﻟﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺁﻓﺮﻳﺪ‬ ‫ﺗﺎﮐﻨﻮن روﯼ ﻧﺪادﻩ و هﺮﮔﺰ ﻧﻴﺰ روﯼ ﻧﺨﻮاهﺪ داد‪٢٠ .‬و اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁن روزهﺎ را ﮐﻮﺗﺎﻩ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬هﻴﭻ ﺑﺸﺮﯼ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪدرﻧﻤﯽﺑﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﻮ ْد ﺁﻧﻬﺎ را‬ ‫اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁن روزهﺎ را ﮐﻮﺗﺎﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪٢١ .‬در ﺁن زﻣﺎن‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫”ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ“‪ ،‬ﻳﺎ ”ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬او ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ!“ ﺑﺎور ﻣﮑﻨﻴﺪ‪٢٢ .‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺤﺎن ﮐﺎذب و‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان دروﻏﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﺁﻳﺎت و ﻣﻌﺠﺰات ﺑﻪﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﻨﺪﺁورد ﺗﺎ اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن را ﮔﻤﺮاﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪٢٣ .‬ﭘﺲ هﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ‪ ،‬هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪»٢۴‬اﻣﺎ در ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁن ﻣﺼﻴﺒﺖ‪،‬‬ ‫» ”ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺗﺎرﻳﮏ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬ ‫و ﻣﺎﻩ دﻳﮕﺮ ﻧﻮر ﻧﺨﻮاهﺪ اﻓﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬


‫‪٢۵‬ﺳﺘﺎرﮔﺎن از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮوﺧﻮاهﻨﺪ رﻳﺨﺖ‬ ‫و ﻧﻴﺮوهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪﻟﺮزﻩ درﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪“.‬‬ ‫‪٢۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮدم ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﺟﻼل ﻋﻈﻴﻢ در اﺑﺮهﺎ‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﺪ‪٢٧ .‬او ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎﻧﺶ را از ﭼﻬﺎر ﮔﻮﺷﻪ ﺟﻬﺎن‪ ،‬از‬ ‫ﮐﺮاﻧﻬﺎﯼ زﻣﻴﻦ ﺗﺎ ﮐﺮاﻧﻬﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﮔﺮد هﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺁورد‪.‬‬ ‫‪»٢٨‬ﺣﺎل‪ ،‬از درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ اﻳﻦ درس را ﻓﺮاﮔﻴﺮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻮن ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ ﺁن ﺟﻮاﻧﻪ زدﻩ‪،‬‬ ‫ﺑﺮگ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬درﻣﯽﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ‪٢٩ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﻳﺒﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎ رخ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬درﻣﯽﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ او ﻧﺰدﻳﮏ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮدر اﺳﺖ‪٣٠ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ اﻳﻦهﻤﻪ روﯼ ﻧﺪهﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪٣١ .‬ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ زاﻳﻞ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ هﺮﮔﺰ زوال ﻧﺨﻮاهﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﻴﺪن ﺑﺮاﯼ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪»٣٢‬هﻴﭻﮐﺲ ﺁن روز و ﺳﺎﻋﺖ را ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﺟﺰ ﭘﺪر؛ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺁﺳﻤﺎن و ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻧﻴﺰ از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪٣٣ .‬ﭘﺲ ﺑﻴﺪار و هﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﺁن زﻣﺎن ﮐِﯽ‬ ‫ﻓﺮاﻣﯽرﺳﺪ‪٣۴ .‬هﻤﭽﻮن ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻋﺰﻳﻤﺖ‪ ،‬ﺧﺎدﻣﺎﻧﺶ را ﺑﻪ‬ ‫ادارۀ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ وﻇﻴﻔﻪاﯼ ﺧﺎص ﺳﭙﺮدﻩ و ﺑﻪ درﺑﺎن ﻧﻴﺰ‬ ‫دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪٣۵ .‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ‬ ‫ﮐﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺷﺐ ﻳﺎ ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ‪ ،‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس ﻳﺎ در ﺳﭙﻴﺪﻩدم‪٣۶ .‬ﻣﺒﺎدا ﮐﻪ او‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺷﻤﺎ را در ﺧﻮاب ﺑﻴﻨﺪ‪٣٧ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﺑﻴﺪار‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ!«‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪١۴‬‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ‬ ‫ﺗﺪهﻴﻦ ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﻴﺖ َ‬ ‫‪١‬دو روز ﺑﻪ ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ و ﻓَﻄﻴﺮ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ در‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ راهﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﻨﺪ‪٢ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﻪ در اﻳﺎم ﻋﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻣﺮدم ﺷﻮرش ﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ در ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻤﻌﻮن ﺟﺬاﻣﯽ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫‪٣‬در ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﻴﺖ َ‬ ‫زﻧﯽ ﺑﺎ ﻇﺮﻓﯽ ﻣﺮﻣﺮﻳﻦ از ﻋﻄﺮﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ‪ ،‬از ﺳﻨﺒﻞ ﺧﺎﻟﺺ‪ ،‬ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ و‬ ‫ﻇﺮف را ﺷﮑﺴﺖ و ﻋﻄﺮ را ﺑﺮ ﺳﺮ او رﻳﺨﺖ‪۴ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ از ﺣﺎﺿﺮان ﺑﻪ ﺧﺸﻢ ﺁﻣﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ ﻋﻄﺮ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺗﻠﻒ ﺷﻮد؟ ‪۵‬ﻣﯽﺷﺪ ﺁن را ﺑﻪ ﺑﻴﺶ از‬ ‫ﺳﻴﺼﺪ دﻳﻨﺎر ﻓﺮوﺧﺖ و ﺑﻬﺎﻳﺶ را ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮان داد‪ «.‬وﺁن زن را ﺳﺨﺖ ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ .‬ﭼﺮا او را ﻣﯽرﻧﺠﺎﻧﻴﺪ؟ او ﮐﺎرﯼ‬ ‫ﻧﻴﮑﻮ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪٧ .‬ﻓﻘﻴﺮان را هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد دارﻳﺪ و هﺮﮔﺎﻩ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ هﻤﻴﺸﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻮد‪٨ .‬اﻳﻦ زن ﺁﻧﭽﻪ در ﺗﻮان‬


‫داﺷﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم داد‪ .‬او ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﺑﺪن ﻣﺮا ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺑﺮاﯼ ﺗﺪﻓﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺪهﻴﻦ ﮐﺮد‪٩ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬در ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن‪ ،‬هﺮﺟﺎ ﮐﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺎر اﻳﻦ زن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﺎد او‬ ‫ﺑﺎزﮔﻮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮدا‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن رﻓﺖ‬ ‫‪١٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮداﯼ ِا ْ‬ ‫ﺗﺎ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪١١ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎن ﻳﻬﻮدا را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ‬ ‫او وﻋﺪۀ ﭘﻮل دادﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ او در ﭘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎم ﺁﺧﺮ‬ ‫‪١٢‬در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز ﻋﻴﺪ ﻓَﻄﻴﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﻩ ِﭘﺴَﺢ را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ از‬ ‫او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺮوﻳﻢ و ﺑﺮاﻳﺖ ﺗﺪارﮎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺎم ِﭘﺴَﺢ را ﺑﺨﻮرﯼ؟«‬ ‫‪١٣‬او دو ﺗﻦ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﻳﺪ؛ در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﺑﺎ ﮐﻮزﻩاﯼ ﺁب ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬از ﭘﯽ او ﺑﺮوﻳﺪ‪١۴ .‬هﺮﺟﺎ ﮐﻪ وارد ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺻﺎﺣﺐ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪” ،‬اﺳﺘﺎد ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺷﺎم ِﭘﺴَﺢ را ﺑﺎ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﻢ ﺑﺨﻮرم؟“ ‪١۵‬و او ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺑﺰرگ و ﻣﻔﺮوش و ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ‬ ‫داد‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺗﺪارﮎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪١۶ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ‪ ،‬هﻤﻪﭼﻴﺰ را‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ و ِﭘﺴَﺢ را ﺗﺪارﮎ دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﭼﻮن ﺷﺐ ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ رﻓﺖ‪١٨ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرد ﻣﺮا ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪١٩ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﻳﮑﯽ ﭘﺲ‬ ‫از دﻳﮕﺮﯼ از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺁن ﮐﺲ ﻧﻴﺴﺘﻢ؟« ‪٢٠‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎ‬ ‫دوازدﻩ ﺗﻦ اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﻧﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻦ در ﮐﺎﺳﻪ ﻓﺮو ﻣﯽﺑﺮد‪٢١ .‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩ او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ واﯼ ﺑﺮ ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او را ﺑﻬﺘﺮ ﺁن ﻣﯽﺑﻮد ﮐﻪ هﺮﮔﺰ زادﻩ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٢‬هﻨﻮز ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺎن را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺲ از ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‪،‬‬ ‫ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان داد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺑﺪن ﻣﻦ‪٢٣ «.‬ﺳﭙﺲ ﺟﺎم را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﭘﺲ از ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ داد و هﻤﻪ از ﺁن ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪٢۴ .‬و ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﻋﻬﺪ ]ﺟﺪﻳﺪ[ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﻴﺎرﯼ رﻳﺨﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪٢۵ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ از ﻣﺤﺼﻮل ﻣﻮ دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ روزﯼ ﮐﻪ ﺁن را در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﺎزﻩ ﺑﻨﻮﺷﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﺮودﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ اﻧﮑﺎر ﭘﻄﺮس‬ ‫‪٢٧‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪،‬‬


‫» ”ﺷﺒﺎن را ﺧﻮاهﻢ زد‬ ‫و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪“.‬‬ ‫‪٢٨‬اﻣﺎ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺧﻮاهﻢ رﻓﺖ‪٢٩ «.‬ﭘﻄﺮس ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ هﻤﻪ ﺑﻠﻐﺰﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻟﻐﺰﻳﺪ‪٣٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺁرﯼ هﻤﻴﻦ اﻣﺸﺐ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺮوس دو ﺑﺎر ﺑﺎﻧﮓ زﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ‬ ‫ﺑﺎر ﻣﺮا اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد!« ‪٣١‬اﻣﺎ ﭘﻄﺮس ﺑﺎ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻻزم ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻤﻴﺮم‪ ،‬اﻧﮑﺎرت ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ «.‬ﺳﺎﻳﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺟﺘْﺴﻴﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺎغ ِ‬ ‫ﺟﺘْﺴﻴﻤﺎﻧﯽ رﻓﺘﻨﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪٣٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ِ‬ ‫»در اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﻦ دﻋﺎ ﮐﻨﻢ‪٣٣ «.‬ﺳﭙﺲ ﭘﻄﺮس و ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد و‬ ‫ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪»٣۴ :‬از ﻓﺮط اﻧﺪوﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺮگ اﻓﺘﺎدﻩام‪ .‬در‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٣۵ «.‬ﺳﭙﺲ ﻗﺪرﯼ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﺎﮎ اﻓﺘﺎد و دﻋﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﺁن ﺳﺎﻋﺖ از او ﺑﮕﺬرد‪٣۶ .‬او ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪َ» :‬اﺑّﺎ‪ ،‬ﭘﺪر‪ ،‬هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺟﺎم را از ﻣﻦ دور ﮐﻦ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ارادﻩ ﺗﻮ‪«.‬‬ ‫‪٣٧‬ﭼﻮن ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را در ﺧﻮاب ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩاﯼ؟‬ ‫ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﻴﺪار ﺑﻤﺎﻧﯽ؟ ‪٣٨‬ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻴﺪ و دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ در ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻧﻴﻔﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫روح ﻣﺸﺘﺎق اﺳﺖ اﻣﺎ ﺟﺴﻢ ﻧﺎﺗﻮان‪٣٩ «.‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮﺑﺎر رﻓﺖ و هﻤﺎن دﻋﺎ را ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪۴٠‬ﭼﻮن ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را هﻤﭽﻨﺎن در ﺧﻮاب ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪۴١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﻧﺰد ﺷﺎﮔﺮدان ﺁﻣﺪ و‬ ‫ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻨﻮز در ﺧﻮاﺑﻴﺪ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ دﻳﮕﺮ ﺑﺲ اﺳﺖ! ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮر‬ ‫ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ‪ .‬اﻳﻨﮏ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪدﺳﺖ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪۴٢ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﮏ ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪۀ ﻣﻦ از راﻩ ﻣﯽرﺳﺪ‪«.‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۴٣‬ﻋﻴﺴﯽ هﻤﭽﻨﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺁن دوازدﻩ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ‬ ‫ﮔﺮوهﯽ ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻪ ﭼﻤﺎق و ﺷﻤﺸﻴﺮ‪ ،‬از ﺳﻮﯼ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴۴‬ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪۀ او ﺑﻪ هﻤﺮاهﺎن ﺧﻮد ﻋﻼﻣﺘﯽ دادﻩ و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﺁنﮐﺲ را ﮐﻪ ﺑﺒﻮﺳﻢ‪،‬‬ ‫هﻤﺎن اﺳﺖ؛ او را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﺑﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪۴۵ «.‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁن ﻣﮑﺎن رﺳﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد!« و او را ﺑﻮﺳﻴﺪ‪۴۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن اﻓﺮاد ﺑﺮ‬ ‫ﺳﺮ ﻋﻴﺴﯽ رﻳﺨﺘﻪ‪ ،‬او را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪۴٧ .‬اﻣﺎ ﻳﮑﯽ از ﺣﺎﺿﺮان ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺿﺮﺑﻪاﯼ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ زد و ﮔﻮش او را ﺑﺮﻳﺪ‪۴٨ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻣﻦ راهﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻤﺎق و ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﮔﺮﻓﺘﻨﻢ ﺁﻣﺪﻩاﻳﺪ؟ ‪۴٩‬هﺮ روز در ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ در‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدادم و ﻣﺮا ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪس ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪۵٠ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬


‫‪۵١‬ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﺎرﭼﻪاﯼ ﺑﻪ ﺗﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬در ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ راﻩ اﻓﺘﺎد‪ .‬او را ﻧﻴﺰ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪۵٢ ،‬اﻣﺎ او ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ رهﺎ ﮐﺮد و ﻋﺮﻳﺎن ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد‬ ‫‪۵٣‬ﻋﻴﺴﯽ را ﻧﺰد ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ هﻤﮥ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ و ﻋﻠﻤﺎﯼ‬ ‫دﻳﻦ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪۵۴ .‬ﭘﻄﺮس ﻧﻴﺰ دورادور از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎهﻦ‬ ‫اﻋﻈﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ در ﺁﻧﺠﺎ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﺁﺗﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻧﺸﺴﺖ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﮔﺮم ﮐﻨﺪ‪۵۵ .‬ﺳﺮان‬ ‫ﮐﺎهﻨﺎن و ﺗﻤﺎﻣﯽ اهﻞ ﺷﻮرا در ﭘﯽ ﻳﺎﻓﺘﻦ دﻻﻳﻞ و ﺷﻮاهﺪﯼ ﻋﻠﻴﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ او را‬ ‫ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ هﻴﭻ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪۵۶ .‬زﻳﺮا هﺮﭼﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺷﻬﺎدﺗﻬﺎﯼ دروغ ﻋﻠﻴﻪ ﻋﻴﺴﯽ دادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﺷﻬﺎدﺗﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺑﺎ هﻢ وﻓﻖ ﻧﺪاﺷﺖ‪۵٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﺪﻩاﯼ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ دروغ ﻋﻠﻴﻪ او‬ ‫ﺷﻬﺎدت دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪»۵٨ :‬ﻣﺎ ﺧﻮد ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪” ،‬اﻳﻦ ﻣﻌﺒﺪ را ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ دﺳﺖ ﺑﺸﺮ‬ ‫اﺳﺖ ﺧﺮاب ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد و ﻇﺮف ﺳﻪ روز‪ ،‬ﻣﻌﺒﺪﯼ دﻳﮕﺮ ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺸﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪۵٩ «“.‬اﻣﺎ ﺷﻬﺎدﺗﻬﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد‪۶٠ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‬ ‫در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﻪ از ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬هﻴﭻ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﯽ؟ اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﺗﻮ ﺷﻬﺎدت‬ ‫ﻣﯽدهﻨﺪ؟« ‪۶١‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﭽﻨﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪ و ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاد‪ .‬دﻳﮕﺮﺑﺎر ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ از‬ ‫او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﺒﺎرﮎ هﺴﺘﯽ؟« ‪۶٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺴﺘﻢ‪ ،‬و‬ ‫ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﻗﺪرت ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ اﺑﺮهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ ﮔﺮﻳﺒﺎن ﺧﻮد را ﭼﺎﮎ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪ ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ؟‬ ‫‪۶۴‬ﮐﻔﺮش را ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ‪ .‬ﺣﮑﻤﺘﺎن ﭼﻴﺴﺖ؟« ﺁﻧﻬﺎ هﻤﮕﯽ ﻓﺘﻮا دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺰاﻳﺶ ﻣﺮگ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۶۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺁبدهﺎن ﺑﺮ او اﻧﺪاﺧﺘﻦ؛ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻨﺪ و در‬ ‫ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ او را ﻣﯽزدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﺒﻮت ﮐﻦ!« ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻧﻴﺰ او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و زدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻧﮑﺎر ﭘﻄﺮس‬ ‫‪۶۶‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻄﺮس هﻨﻮز ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬در ﺣﻴﺎط ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺧﺎدﻣﻪهﺎﯼ ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪ ‪۶٧‬و او را دﻳﺪ ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﺁﺗﺶ ﺧﻮد را ﮔﺮم ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺁن زن ﺑﺎ دﻗّﺖ ﺑﺮ‬ ‫وﯼ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ ﺑﻮدﯼ‪۶٨ «.‬اﻣﺎ ﭘﻄﺮس اﻧﮑﺎر ﮐﺮد و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ و درﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻢ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ!« اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮاﯼ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬در‬ ‫هﻤﻴﻦ هﻨﮕﺎم ﺧﺮوس ﺑﺎﻧﮓ زد‪۶٩ .‬دﻳﮕﺮﺑﺎر‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺁن ﮐﻨﻴﺰ ﺑﻪ او اﻓﺘﺎد و ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪٧٠ «.‬اﻣﺎ ﭘﻄﺮس ﺑﺎز اﻧﮑﺎر ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﯽﮔﻤﺎن ﺗﻮ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ‪ ،‬زﻳﺮا ﺟﻠﻴﻠﯽ هﺴﺘﯽ‪٧١ «.‬اﻣﺎ ﭘﻄﺮس ﻟﻌﻦﮐﺮدن ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪ ،‬و ﻗﺴﻢ ﺧﻮردﻩ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد را ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ!« ‪٧٢‬در هﻤﺎندم‪ ،‬ﺧﺮوس ﺑﺎر دوم ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫زد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻄﺮس ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورد ﮐﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﺧﺮوس دو ﺑﺎر ﺑﺎﻧﮓ زﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺮا اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد«‪ .‬ﭘﺲ دﻟﺶ رﻳﺶ ﺷﺪ و‬ ‫ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪١۵‬‬


‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻼﺗُﺲ‬ ‫‪١‬ﺑﺎﻣﺪادان‪ ،‬ﺑﻴﺪرﻧﮓ‪ ،‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻋﻀﺎﯼ‬ ‫ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﻋﻴﺴﯽ را دﺳﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺗﺤﻮﻳﻞ‬ ‫دادﻧﺪ‪٢ .‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮدﯼ؟« ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ!« ‪٣‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮ او ﻣﯽزدﻧﺪ‪۴ .‬ﭘﺲ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﺎز از او‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻴﭻ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪارﯼ؟ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻘﺪر ﺑﺮ ﺗﻮ اﺗﻬﺎم ﻣﯽزﻧﻨﺪ!« ‪۵‬وﻟﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎز هﻴﭻ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪاد‪ ،‬ﭼﻨﺪانﮐﻪ ﭘﻴﻼﺗُﺲ در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬رﺳﻢ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ هﻨﮕﺎم ﻋﻴﺪ ﻳﮏ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﻪ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﻣﺮدم ﺁزاد ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬در ﻣﻴﺎن ﺷﻮرﺷﻴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺮم ﻗﺘﻞ در ﻳﮏ ﺑﻠﻮا ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ ﻧﺎم‪٨ .‬ﻣﺮدم ﻧﺰد ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺁﻣﺪﻧﺪ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ رﺳﻢ ﻣﻌﻤﻮل را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﺁورد‪٩ .‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد را ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺁزاد ﮐﻨﻢ؟« ‪١٠‬اﻳﻦ‬ ‫را از ﺁنرو ﮔﻔﺖ ﮐﻪ درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ را از ﺳﺮ رَﺷﮏ ﺑﻪ او ﺗﺴﻠﻴﻢ‬ ‫ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪١١ .‬اﻣﺎ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ از ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁزاد ﮐﻨﺪ‪١٢ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ او را ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟« ‪١٣‬دﻳﮕﺮﺑﺎر ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ!« ‪١۴‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا؟ ﭼﻪ ﺑﺪﯼ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟« اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻓﺮﻳﺎد زدﻧﺪ‪» :‬ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ!« ‪١۵‬ﭘﺲ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮدم را ﺧﺸﻨﻮد‬ ‫ﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁزاد ﮐﺮد و ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ زدﻩ‪ ،‬ﺳﭙﺮد ﺗﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐِﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺘﻬﺰاﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎزان‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﮐﺎخ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﺎخ واﻟﯽ‪ ،‬ﺑﺮدﻧﺪ و هﻤﻪ ﮔﺮوﻩ‬ ‫ﺳﺮﺑﺎزان را ﻧﻴﺰ ﮔﺮد هﻢ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪١٧ .‬ﺳﭙﺲ ﺧﺮﻗﻪاﯼ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺑﺮ او ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻧﺪ و ﺗﺎﺟﯽ‬ ‫از ﺧﺎر ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﺳﺮش ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪١٨ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻌﻈﻴﻢ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬درود ﺑﺮ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد!« ‪١٩‬و ﺑﺎ ﭼﻮب ﺑﺮ ﺳﺮش ﻣﯽزدﻧﺪ و ﺁبدهﺎن ﺑﺮ او اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮش‬ ‫زاﻧﻮ ﻣﯽزدﻧﺪ و اداﯼ اﺣﺘﺮام ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪٢٠ .‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ اﺳﺘﻬﺰاﻳﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮﻗﻪ‬ ‫ارﻏﻮاﻧﯽ را از ﺗﻨﺶ ﺑﻪدرﺁوردﻩ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮدش را ﺑﺮ او ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ وﯼ را ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢١‬ﺁﻧﻬﺎ رهﮕﺬرﯼ ﺷﻤﻌﻮن ﻧﺎم از ﻣﺮدم ﻗﻴﺮَوان را ﮐﻪ ﭘﺪر اﺳﮑﻨﺪر و روﻓُﺲ ﺑﻮد و از‬ ‫ﻣﺰارع ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬واداﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺻﻠﻴﺐ ﻋﻴﺴﯽ را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪٢٢ .‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟُﻠﺠُﺘﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻣﮑﺎن ﺟﻤﺠﻤﻪ اﺳﺖ‪٢٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ او ﺷﺮاب ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻪ ُﻣﺮّ دادﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣﺎ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ‪ .‬از روز ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺮدﻧﺪ‪٢۶ .‬ﺑﺮ ﺗﻘﺼﻴﺮﻧﺎﻣﻪ او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪:‬‬ ‫»ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد‪٢٧ «.‬دو راهﺰن را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وﯼ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ و‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ او‪]٢٨ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺁن ﻧﻮﺷﺘﮥ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»او از ﺧﻄﺎﮐﺎران ﻣﺤﺴﻮب ﺷﺪ‪٢٩ [«.‬رهﮕﺬران ﺳﺮهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺗﮑﺎن دادﻩ‪ ،‬ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﺎن‬


‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻌﺒﺪ را وﻳﺮان ﮐﻨﯽ و ﺳﻪ روزﻩ ﺁن را ﺑﺎزﺑﺴﺎزﯼ‪،‬‬ ‫‪٣٠‬ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت دﻩ و از ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺮودﺁ!« ‪٣١‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﻧﻴﺰ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺧﻮد اﺳﺘﻬﺰا ﻳﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دﻳﮕﺮان را ﻧﺠﺎت داد اﻣﺎ ﺧﻮد را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻧﺠﺎت دهﺪ! ‪٣٢‬ﺑﮕﺬار ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﮐﻨﻮن از ﺻﻠﻴﺐ ﻓﺮود ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ و اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ «.‬ﺁن دو ﺗﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او اهﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٣٣‬از ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﺗﺎ ﻧﻬﻢ‪ ،‬را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪٣۴ .‬در ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺳ َﺒ ْﻘﺘَﻨﯽ؟« ﻳﻌﻨﯽ »ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺮا‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬اﻳﻠﻮﻳﯽ‪ ،‬اﻳﻠﻮﻳﯽ‪ ،‬ﻟَﻤﺎ َ‬ ‫واﮔﺬاﺷﺘﯽ؟« ‪٣۵‬ﺑﺮﺧﯽ از ﺣﺎﺿﺮان ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﮔﻮش دهﻴﺪ‪ ،‬اﻟﻴﺎس را‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪٣۶ «.‬ﭘﺲ ﺷﺨﺼﯽ ﭘﻴﺶ دوﻳﺪ و اﺳﻔﻨﺠﯽ را از ﺷﺮاب ﺗُﺮﺷﻴﺪﻩ ﭘﺮ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫ﭼﻮﺑﯽ ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬ﭘﻴﺶ دهﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮد ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬارﻳﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺁﻳﺎ اﻟﻴﺎس ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺗﺎ او را از ﺻﻠﻴﺐ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁورد؟« ‪٣٧‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎدﯼ ﺑﺮﺁورد و َد ِم ﺁﺧﺮ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ‪٣٨ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮدﻩ ﻣﺤﺮاﺑﮕﺎﻩ از ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ دوﭘﺎرﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٩‬ﭼﻮن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺮﺑﺎزان ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﺪ او ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺎن ﺳﭙﺮد‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ اﻳﻦ ﻣﺮد ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ‬ ‫‪۴٠‬ﺷﻤﺎرﯼ از زﻧﺎن ﻧﻴﺰ از دور ﻧﻈﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن ﻣﺮﻳﻢ َﻣ ْ‬ ‫ﻣﺎدر ﻳﻌﻘﻮب ﮐﻮﭼﮏ و ﻳﻮﺷﺎ‪ ،‬و ﺳﺎﻟﻮﻣﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪۴١ .‬اﻳﻦ زﻧﺎن هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻠﻴﻞ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬او را ﭘﻴﺮوﯼ و ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از زﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ او ﺑﻪ‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﮐﺴﭙﺎرﯼ ﺑﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب‬ ‫‪۴٢‬ﺁن روز‪ ،‬روز »ﺗﻬﻴﻪ« ﻳﻌﻨﯽ روز ﭘﻴﺶ از َ‬ ‫‪۴٣‬ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎﻣﯽ از ﻣﺮدم راﻣﻪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻀﻮﯼ ﻣﺤﺘﺮم از ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد ﺑﻮد و اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ ﻧﺰد ﭘﻴﻼﺗُﺲ رﻓﺖ و ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ را ﻃﻠﺐ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪۴۴‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﮐﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮد ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﻦ زودﯼ درﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺳﺮﺑﺎزان را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﺟﺎن ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ‪۴۵ .‬ﭼﻮن از او درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺳﭙﺮد‪۴۶ .‬ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﭘﺎرﭼﻪاﯼ ﮐﺘﺎﻧﯽ ﺧﺮﻳﺪ و ﺟﺴﺪ را از‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁوردﻩ‪ ،‬در ﮐﺘﺎن ﭘﻴﭽﻴﺪ و در ﻣﻘﺒﺮﻩاﯼ ﮐﻪ در ﺻﺨﺮﻩ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻬﺎد‪.‬‬ ‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ و ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎدر ﻳﻮﺷﺎ دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺳﻨﮕﯽ ﺟﻠﻮ دهﺎﻧﻪ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪ‪۴٧ .‬ﻣﺮﻳﻢ َﻣ ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮﻗﺲ ‪١۶‬‬ ‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﯽ‬


‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ و ﺳﺎﻟﻮﻣﻪ و ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎدر ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺣﻨﻮط‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ َﻣ ْ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن روز َ‬ ‫ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺑﺪن ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﺪهﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪٢ .‬ﭘﺲ در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز هﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎهﺎن‪،‬‬ ‫هﻨﮕﺎم ﻃﻠﻮع ﺁﻓﺘﺎب‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻣﻘﺒﺮﻩ رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪٣ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺳﻨﮓ را ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ از ﺟﻠﻮ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺧﻮاهﺪ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪ؟« ‪۴‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن‬ ‫ﺳﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺟﻠﻮ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﯼ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪۵ .‬ﭼﻮن وارد‬ ‫ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻮاﻧﯽ را دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و رداﻳﯽ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫از دﻳﺪن او هﺮاﺳﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪۶ .‬ﺟﻮان ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻋﻴﺴﺎﯼ‬ ‫ﻧﺎﺻﺮﯼ هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬او ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ؛ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﮑﺮ‬ ‫او را ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪٧ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان او و ﭘﻄﺮس ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ او ﭘﻴﺶ‬ ‫از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﻣﯽرود؛ در ﺁﻧﺠﺎ او را ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫‪٨‬ﭘﺲ زﻧﺎن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬از ﻣﻘﺒﺮﻩ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻟﺮزﻩ ﺑﺮ ﺗﻨﺸﺎن اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺣﻴﺮان‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ هﻴﭻﮐﺲ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﻣﺮﻳﻢ ﻧﻴﺰ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻳﺎران او ﮐﻪ در ﻣﺎﺗﻢ و زارﯼ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ داد‪١١ .‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ زﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ و ﻣﺮﻳﻢ او را دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺳﻴﻤﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ دو ﺗﻦ از اﻳﺸﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺰارع ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪١٣ .‬ﺁن دو ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و دﻳﮕﺮان را از اﻳﻦ اﻣﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺨﻦ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺁن ﻳﺎزدﻩ ﺗﻦ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺬا ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ و ﺳﺨﺘﺪﻟﻴﺸﺎن ﺗﻮﺑﻴﺦ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺳﺨﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ او را ﭘﺲ از‬ ‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰش دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪١۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺑﺮوﻳﺪ‬ ‫و ﺧﺒﺮ ﺧﻮش ‪١۶‬هﺮﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد و ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ هﺮﮐﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻴﺎورد‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١٧ .‬و اﻳﻦ ﺁﻳﺎت هﻤﺮاﻩ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ‬ ‫دﻳﻮهﺎ را ﺑﻴﺮون ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺗﺎزﻩ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ ‪١٨‬و ﻣﺎرهﺎ را ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﺮﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬و هﺮﮔﺎﻩ زهﺮﯼ ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺰﻧﺪﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬و دﺳﺘﻬﺎ ﺑﺮ ﺑﻴﻤﺎران ﺑﻨﻬﻨﺪ‬ ‫و ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٩‬ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‬ ‫و ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻨﺸﺴﺖ‪٢٠ .‬ﭘﺲ اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ‪ ،‬در هﻤﻪﺟﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد و ﮐﻼم ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﻣﯽﻧﻤﻮد‪[.‬‬


‫اﻧﺠﻴﻞ ﻟﻮﻗﺎ‬ ‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١‬‬ ‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬ ‫‪١‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﺣﮑﺎﻳﺖ اﻣﻮرﯼ زدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم‬ ‫رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٢ ،‬درﺳﺖ ﺑﻪ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز ﺷﺎهﺪان ﻋﻴﻨﯽ و ﺧﺎدﻣﺎن ﮐﻼم‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪٣ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را از ﺁﻏﺎز ﺑﺪﻗﺖ ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮدﻩام‪ ،‬ﻣﺼﻠﺤﺖ‬ ‫ﭼﻨﺎن دﻳﺪم ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪﺷﮑﻠﯽ ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻋﺎﻟﯽﺟﻨﺎب ﺗﺌﻮﻓﻴﻠﻮس‪ ،‬ﺑﻨﮕﺎرم‪۴ ،‬ﺗﺎ از‬ ‫درﺳﺘﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ‬ ‫‪۵‬در زﻣﺎن هﻴﺮودﻳﺲ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮدﻳﻪ‪ ،‬ﮐﺎهﻨﯽ ﻣﯽزﻳﺴﺖ زﮐﺮﻳﺎ ﻧﺎم‪ .‬او از ﮐﺎهﻨﺎن‬ ‫ﮔﺮوﻩ اﺑﻴﺎ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﺴﺮش اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻧﻴﺰ از ﺗﺒﺎر هﺎرون ﮐﺎهﻦ ﺑﻮد‪۶ .‬هﺮ دو در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و هﻤﮥ دﺳﺘﻮرات و اﺣﮑﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﯽﮐﻢ و ﮐﺎﺳﺖ ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁوردﻧﺪ‪٧ .‬اﻣﺎ‬ ‫اﻳﺸﺎن را ﻓﺮزﻧﺪﯼ ﻧﺒﻮد‪ ،‬زﻳﺮا اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻧﺎزا ﺑﻮد و هﺮ دو ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﮔﺮوﻩ زﮐﺮﻳﺎ ﺑﻮد‪ ،‬و او در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﮐﻬﺎﻧﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪،‬‬ ‫‪٩‬ﺑﻨﺎ ﺑﻪ رﺳﻢ ﮐﺎهﻨﺎن‪ ،‬ﻗﺮﻋﻪ دﺧﻮل ﺑﻪ ﻗﺪس ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺳﻮزاﻧﺪن ﺑﺨﻮر ﺑﻪ ﻧﺎم وﯼ‬ ‫اﻓﺘﺎد‪١٠ .‬در زﻣﺎن ﺳﻮزاﻧﺪن ﺑﺨﻮر‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﺑﻴﺮون ﺳﺮﮔﺮم ﻋﺒﺎدت ﺑﻮدﻧﺪ‪١١ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ ﺑﺨﻮرﺳﻮز‪ ،‬ﺑﺮ زﮐﺮﻳﺎ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪١٢ .‬زﮐﺮﻳﺎ‬ ‫ﺑﺎ دﻳﺪن او‪ ،‬ﺑﻬﺖزدﻩ ﺷﺪ و ﺗﺮس وﺟﻮدش را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪١٣ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ‬ ‫زﮐﺮﻳﺎ‪ ،‬ﻣﺘﺮس! دﻋﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬هﻤﺴﺮت اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﭘﺴﺮﯼ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫زاد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﻣﺶ را ﻳﺤﻴﯽ ﺑﮕﺬارﯼ‪١۴ .‬ﺗﻮ ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدﯼ و ﺧﻮﺷﯽ ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻧﻴﺰ از ﻣﻴﻼد او ﺷﺎدﻣﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪١۵ ،‬زﻳﺮا در ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻳﺤﻴﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺷﺮاب ﻳﺎ دﻳﮕﺮ ﻣُﺴﮑِﺮات ﻟﺐ زﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ از ﺷﮑﻢ ﻣﺎدر‪ ،‬ﭘﺮ از‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١۶ ،‬و ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﺎز ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪١٧ .‬ﺑﻪ روح و ﻗﺪرت اﻳﻠﻴﺎ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ دﻟﻬﺎﯼ‬ ‫ﭘﺪران را ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬و ﻋﺎﺻﻴﺎن را ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺣﮑﻤﺖ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﺑﮕﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻗﻮﻣﯽ‬ ‫ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮاهﻢ ﺳﺎزد‪١٨ «.‬زﮐﺮﻳﺎ از ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ را از ﮐﺠﺎ ﺑﺪاﻧﻢ؟ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﭘﻴﺮم و هﻤﺴﺮم ﻧﻴﺰ ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ اﺳﺖ‪١٩ «.‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﻦ ﺟﺒﺮاﺋﻴﻠﻢ ﮐﻪ در‬


‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻣﯽاﻳﺴﺘﻢ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩام ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ و اﻳﻦ ﻣﮋدﻩ را ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﺪهﻢ‪٢٠ .‬اﻳﻨﮏ ﻻل ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ و ﺗﺎ روز وﻗﻮع اﻳﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﻳﺎراﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺨﻮاهﯽ‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﮐﻪ در زﻣﺎن ﻣﻘﺮر ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮاهﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﯼ‪«.‬‬ ‫‪٢١‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ زﮐﺮﻳﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﻴﺮان از ﻃﻮل ﺗﻮﻗﻒ او در ﻗﺪس‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭼﻮن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ درﻳﺎﻓﺘﻨﺪﮐﻪ رؤﻳﺎﻳﯽ در ﻗﺪس‬ ‫دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻤﺎ و اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮد و ﺗﻮان ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ‪٢٣ .‬زﮐﺮﻳﺎ ﭘﺲ از‬ ‫ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻮﺑﺖ ﺧﺪﻣﺘﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭼﻨﺪﯼ ﺑﻌﺪ‪ ،‬هﻤﺴﺮش اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪ و ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﺧﺎﻧﻪﻧﺸﻴﻨﯽ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٢۵‬اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬او در اﻳﻦ روزهﺎ ﻟﻄﻒ ﺧﻮد را‬ ‫ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﻋﺰت از دﺳﺖ رﻓﺘﻪام را ﻧﺰد ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢۶‬در ﻣﺎﻩ ﺷﺸﻢ‪ ،‬ﺟﺒﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ در ﺟﻠﻴﻞ ﮐﻪ ﻧﺎﺻﺮﻩ ﻧﺎم‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪ ‪٢٧‬ﺗﺎ ﻧﺰد دوﺷﻴﺰﻩاﯼ ﻣﺮﻳﻢ ﻧﺎم ﺑﺮود‪ .‬ﻣﺮﻳﻢ ﻧﺎﻣﺰد ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﻳﻮﺳﻒ‬ ‫ﻧﺎم از ﺧﺎﻧﺪان داود‪٢٨ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺰد او رﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﻮرد‬ ‫ﻟﻄﻔﯽ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ‪٢٩ «.‬ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎن او ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻼﻣﯽ اﺳﺖ‪٣٠ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ وﯼ را ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺘﺮس! ﻟﻄﻒ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺗﻮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣١ .‬اﻳﻨﮏ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ ﺧﻮاهﯽ زاد ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﻣﺶ را‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺑﮕﺬارﯼ‪٣٢ .‬او ﺑﺰرگ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎل ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧ ْﺪ‬ ‫ﺟﺪّش داود را ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪٣٣ .‬او ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﺪان‬ ‫ﺧﺪا ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ َ‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ او هﺮﮔﺰ زوال ﻧﺨﻮاهﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪٣۴ «.‬ﻣﺮﻳﻢ از‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮدﯼ ﻧﺒﻮدﻩام؟« ‪٣۵‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫داد‪» :‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﻗﺪرت ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎل ﺑﺮ ﺗﻮ ﺳﺎﻳﻪ ﺧﻮاهﺪ اﻓﮑﻨﺪ‪ .‬از‬ ‫اﻳﻦ روﯼ‪ ،‬ﺁن ﻣﻮﻟﻮ ْد ﻣﻘﺪس و ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣۶ .‬اﻳﻨﮏ اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ از‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬در ﺳﻦ ﭘﻴﺮﯼ ﺁﺑﺴﺘﻦ اﺳﺖ و ﭘﺴﺮﯼ در راﻩ دارد‪ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬او ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﻧﺎزاﺳﺖ‪ ،‬در ﺷﺸﻤﻴﻦ ﻣﺎﻩ ﺁﺑﺴﺘﻨﯽ اﺳﺖ‪٣٧ .‬زﻳﺮا ﻧﺰد ﺧﺪا هﻴﭻ اﻣﺮﯼ ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ!«‬ ‫‪٣٨‬ﻣﺮﻳﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻨﻴﺰ ﺧﺪاوﻧﺪم‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ از ﻧﺰد‬ ‫او رﻓﺖ‪.‬‬

‫دﻳﺪار ﻣﺮﻳﻢ از اﻟﻴﺰاﺑﺖ‬ ‫‪٣٩‬در ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪﺷﺘﺎب ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ در ﮐﻮهﺴﺘﺎن ﻳﻬﻮدﻳﻪ رﻓﺖ‪،‬‬ ‫‪۴٠‬و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ زﮐﺮﻳﺎ درﺁﻣﺪ و ﺑﻪ اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﺳﻼم ﮐﺮد‪۴١ .‬ﭼﻮن اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﺳﻼم ﻣﺮﻳﻢ را‬ ‫ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻃﻔﻞ در َرﺣِﻤﺶ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺧﻴﺰ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و اﻟﻴﺰاﺑﺖ از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺷﺪ و ‪۴٢‬ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن زﻧﺎن ﻣﺒﺎرﮐﯽ‪ ،‬و ﻣﺒﺎرﮎ اﺳﺖ ﻣﻴﻮۀ َرﺣِﻢ ﺗﻮ! ‪۴٣‬ﻣﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﻣﺎدر ﺧﺪاوﻧﺪم ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﺪ؟ ‪۴۴‬ﭼﻮن ﺻﺪاﯼ ﺳﻼم ﺗﻮ ﺑﻪﮔﻮﺷﻢ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻃﻔﻞ از‬ ‫ﺣ ِﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺴﺖ و ﺧﻴﺰ ﺁﻣﺪ‪۴۵ .‬ﻣﺒﺎرﮎ اﺳﺖ ﺁن ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁورْد‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﺷﺎدﯼ در َر ِ‬ ‫از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪«.‬‬


‫ﺳﺮود ﻣﺮﻳﻢ‬ ‫‪۴۶‬ﻣﺮﻳﻢ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺟﺎن ﻣﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﯽﺳﺘﺎﻳﺪ‬ ‫‪۴٧‬و روﺣﻢ در ﻧﺠﺎت دهﻨﺪﻩام‪ ،‬ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪،‬‬ ‫ت ﮐﻨﻴ ِﺰ ﺧﻮد ﻧﻈﺮ اﻓﮑﻨﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۴٨‬زﻳﺮا ﺑﺮ ﺣﻘﺎر ِ‬ ‫زﻳﻦ ﭘﺲ‪ ،‬هﻤﮥ ﻧﺴﻠﻬﺎ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪم ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫‪۴٩‬زﻳﺮا ﺁن ﻗﺎدر ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﻗﺪوس اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﺎرهﺎﯼ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮاﻳﻢ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۵٠‬رﺣﻤﺖ او‪ ،‬ﻧﺴﻞ اﻧﺪر ﻧﺴﻞ‪،‬‬ ‫هﻤﮥ ﺗﺮﺳﻨﺪﮔﺎن او را در ﺑﺮ ﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪۵١‬او ﺑﻪ ﺑﺎزوﯼ ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻩ‬ ‫و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ اﻧﺪﻳﺸﻪهﺎﯼ ﻣﺘﮑﺒﺮاﻧﻪ در ﺳﺮ دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؛‬ ‫‪۵٢‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﺎن را از ﺗﺨﺖ ﺑﻪ زﻳﺮ ﮐﺸﻴﺪﻩ‬ ‫وﻓﺮوﺗﻨﺎن را ﺳﺮاﻓﺮاز ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؛‬ ‫‪۵٣‬ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن را ﺑﻪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﺳﻴﺮ ﮐﺮدﻩ‬ ‫و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان را ﺗﻬﯽدﺳﺖ رواﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۵۴‬او رﺣﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪﻳﺎد ﺁوردﻩ‪،‬‬ ‫و ﺧﺎدم ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﻳﺎرﯼ دادﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫‪۵۵‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﮐﺎن ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ و ﻧﺴﻞ او‬ ‫وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪۵۶‬ﻣﺮﻳﻢ ﺣﺪود ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻧﺰد اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺤﻴﯽ‬


‫‪۵٧‬ﭼﻮن زﻣﺎن وﺿﻊ ﺣﻤﻞ اﻟﻴﺰاﺑﺖ ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺰاد‪۵٨ .‬هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن و ﺧﻮﻳﺸﺎن‬ ‫ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ رﺣﻤﺖ ﻋﻈﻴﻤﺶ را ﺑﺮ وﯼ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻪ‪ ،‬در ﺷﺎدﯼ او ﺳﻬﻴﻢ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۵٩‬در روز هﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺁﻳﻴﻦ ﺧﺘﻨﮥ ﻧﻮزاد ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﺎم ﭘﺪرش زﮐﺮﻳﺎ را‬ ‫ﺑﺮ او ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪۶٠ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدر ﻧﻮزاد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ! ﻧﺎم او ﺑﺎﻳﺪ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪۶١ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬از‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺗﻮ ﮐﺴﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺎﻣﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪۶٢ «.‬ﭘﺲ ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﭘﺪر ﻧﻮزاد را درﺑﺎرۀ‬ ‫ﻧﺎم ﻓﺮزﻧﺪش ﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪۶٣ .‬زﮐﺮﻳﺎ ﻟﻮﺣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﻴﺮت هﻤﮕﺎن ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬ ‫»ﻧﺎم او ﻳﺤﻴﯽ اﺳﺖ!« ‪۶۴‬در دم‪ ،‬زﺑﺎﻧﺶ ﺑﺎز ﺷﺪ و دهﺎن ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪا ﮔﺸﻮد‪۶۵ .‬ﺗﺮس‬ ‫ﺑﺮ هﻤﮥ هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﮔﺸﺖ و ﻣﺮدم در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﮐﻮهﺴﺘﺎن ﻳﻬﻮدﻳﻪ در اﻳﻦ ﺑﺎرﻩ‬ ‫ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪۶۶ .‬هﺮ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﮐﻮدﮎ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؟« زﻳﺮا دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﺮاﻩ او ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻧﺒﻮت زﮐﺮﻳﺎ‬ ‫‪۶٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺪر او‪ ،‬زﮐﺮﻳﺎ‪ ،‬از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺷﺪ و ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮت ﮐﺮد‪:‬‬ ‫‪»۶٨‬ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪﻩ و اﻳﺸﺎن را رهﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۶٩‬او ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺷﺎخ ﻧﺠﺎﺗﯽ‬ ‫در ﺧﺎﻧﺪان ﺧﺎدﻣﺶ‪ ،‬داود‪ ،‬ﺑﺮﭘﺎﯼ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫‪٧٠‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در زﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﭘﻴﺸﻴﻦ‪ ،‬از زﺑﺎن اﻧﺒﻴﺎﯼ ﻣﻘﺪس ﺧﻮد وﻋﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫‪٧١‬ﻣﺎ را از دﺳﺖ دﺷﻤﻨﺎن و هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﺎ ﻧﻔﺮت دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪،‬‬ ‫‪٧٢‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﮐﺎﻧﻤﺎن رﺣﻤﺖ ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‬ ‫و ﻋﻬﺪ ﻣﻘﺪس ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪﻳﺎد ﺁورد؛‬ ‫‪٧٣‬هﻤﺎن ﺳﻮﮔﻨﺪﯼ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﺪرﻣﺎن اﺑﺮاهﻴﻢ ﻳﺎد ﮐﺮد‬ ‫‪٧۴‬ﮐﻪ ﻣﺎ را از دﺳﺖ دﺷﻤﻦ رهﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﺪ‬ ‫و ﻳﺎرﻳﻤﺎن دهﺪ ﮐﻪ او را ﺑﯽ هﻴﭻ واهﻤﻪ ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫‪٧۵‬در ﺣﻀﻮرش‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺪوﺳﻴﺖ و ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ‪ ،‬هﻤﮥ اﻳﺎم ﻋﻤﺮ‪.‬‬ ‫ﯽ ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎل ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫‪٧۶‬و ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪم‪ ،‬ﻧﺒ ِ‬


‫زﻳﺮا ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ راﻩ را ﺑﺮاﯼ او ﺁﻣﺎدﻩ ﺳﺎزﯼ‪،‬‬ ‫‪٧٧‬و ﺑﻪ ﻗﻮم او اﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻋﻄﺎ ﮐﻨﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻣﺮزﻳﺪن ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﻧﺠﺎت ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪،‬‬ ‫‪٧٨‬زﻳﺮا ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ رﺋﻮف و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫از هﻤﻴﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻓﺘﺎب ﺗﺎﺑﺎن را از ﺳﭙﻬﺮ ﺑﺮﻳﻦ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺗﺎﺑﺎﻧﻴﺪ‬ ‫‪٧٩‬ﺗﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﺳﺎﻳﮥ ﻣﺮگ ﺳﺎﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﺪ‪،‬‬ ‫و ﮔﺎﻣﻬﺎﯼ ﻣﺎ را در ﻣﺴﻴﺮ ﺻﻠﺢ هﺪاﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٨٠‬و اﻣﺎ ﺁن ﮐﻮدﮎ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﺮد و در روح‪ ،‬ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ روز ﻇﻬﻮر‬ ‫ﻋﻠﻨﯽاش ﺑﺮ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢‬‬ ‫ﺗﻮﻟﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫س ﻗﻴﺼﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺻﺎدر ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺮدﻣﺎن ﺟﻬﺎن هﻤﮕﯽ‬ ‫‪١‬در ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﺁﮔﻮﺳﺘﻮ ِ‬ ‫ﺳﺮﺷﻤﺎرﯼ ﺷﻮﻧﺪ‪٢ .‬اﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﺮﺷﻤﺎرﯼ ﺑﻮد‪ ،‬در اﻳﺎم ﻓﺮﻣﺎﻧﺪارﯼ ﮐﺮﻳﻨﻴﻮس ﺑﺮ‬ ‫ﺳﻮرﻳﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ‪ ،‬هﺮﮐﺲ رواﻧﮥ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺎمﻧﻮﻳﺴﯽ ﺷﻮد‪۴ .‬ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ‬ ‫از ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺻﺮۀ ﺟﻠﻴﻞ رهﺴﭙﺎر ﺑﻴﺖﻟﺤﻢ‪ ،‬زادﮔﺎﻩ داود ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از ﻧﺴﻞ و ﺧﺎﻧﺪان داود‬ ‫ﺑﻮد‪۵ .‬او ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدش ﻣﺮﻳﻢ ﮐﻪ زاﻳﻤﺎﻧﺶ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد‪ ،‬رواﻧﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﺎمﻧﻮﻳﺴﯽ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬در ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﻨﮕﺎم زاﻳﻤﺎن ﻣﺮﻳﻢ ﻓﺮارﺳﻴﺪ ‪٧‬و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻓﺮزﻧﺪش را ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد‬ ‫ﺑﻪدﻧﻴﺎ ﺁورد‪ .‬او را در ﻗﻨﺪاﻗﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ و در ﺁﺧﻮرﯼ ﺧﻮاﺑﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در ﻣﻬﻤﺎﻧﺴﺮا ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻧﺒﻮد‪.‬‬

‫ﺷﺒﺎﻧﺎن و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬ ‫‪٨‬در ﺁن ﻧﻮاﺣﯽ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﯽ در ﺻﺤﺮا ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ هﻨﮕﺎم از ﮔﻠﮥ ﺧﻮد ﭘﺎﺳﺪارﯼ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪٩ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪ ،‬و ﻧﻮر ﺟﻼل ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﮔﺮدﺷﺎن‬ ‫ﺗﺎﺑﻴﺪ‪ .‬ﺷﺒﺎﻧﺎن ﺳﺨﺖ وﺣﺸﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪١٠ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺸﺎرﺗﯽ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺘﺎن دارم‪ ،‬ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺲ ﺷﺎدﯼﺑﺨﺶ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم اﺳﺖ‪١١ :‬اﻣﺮوز در ﺷﻬﺮ داود‪،‬‬ ‫ﻧﺠﺎت دهﻨﺪﻩاﯼ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻪدﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪ .‬او ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪١٢ .‬ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮزادﯼ را در ﻗﻨﺪاﻗﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ و در ﺁﺧﻮرﯼ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١٣ «.‬ﻧﺎﮔﺎﻩ‬ ‫ﮔﺮوهﯽ ﻋﻈﻴﻢ از ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬


‫‪»١۴‬ﺟﻼل ﺑﺮ ﺧﺪا در ﻋﺮش ﺑﺮﻳﻦ‪،‬‬ ‫و ﺁراﻣﺶ ﺑﺮ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ اوﻳﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۵‬و ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن از ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮارﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﺖَﻟﺤِﻢ روﻳﻢ و ﺁﻧﭽﻪ را روﯼ دادﻩ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ را از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪١۶ «.‬ﭘﺲ ﺑﻪﺷﺘﺎب رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮﻳﻢ و ﻳﻮﺳﻒ و ﻧﻮزاد ﺧﻔﺘﻪ در ﺁﺧﻮر را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﭼﻮن ﻧﻮزاد را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﯽ را ﮐﻪ درﺑﺎرۀ او ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺨﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬و هﺮﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﺳﺨﻦ ﺷﺒﺎﻧﺎن در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽﺷﺪ‪١٩ .‬اﻣﺎ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ هﻤﻪ را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽﺳﭙﺮد و درﺑﺎرۀ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪٢٠ .‬ﺷﺒﺎﻧﺎن ﮐﻪ هﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯽ ﮐﻢ و ﮐﺎﺳﺖ دﻳﺪﻩ و ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻼل ﻣﯽدادﻧﺪ‬ ‫و ﺣﻤﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺁﻳﻴﻦ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻋﻴﺴﯽ در ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا‬ ‫‪٢١‬در روز هﺸﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻮن زﻣﺎن ﺧﺘﻨﮥ ﻧﻮزاد ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬او را ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫هﻤﺎن ﻧﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ او در َرﺣِﻢ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ وﯼ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭼﻮن اﻳﺎم ﺗﻄﻬﻴﺮ اﻳﺸﺎن ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻮﺳﻒ و ﻣﺮﻳﻢ‬ ‫ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﻮزاد را ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﻨﺪ‪٢٣ .‬اﻳﻦ ﺑﻪ ﭘﻴﺮوﯼ از ﺁن‬ ‫ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ »هﺮ ﭘﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﺰادﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ وﻗﻒ ﺷﻮد«‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺁﻧﺎن هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻃﺒﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻳﮏ ﺟﻔﺖ ﻗﻤﺮﯼ ﻳﺎ ﺟﻮﺟﻪ ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬در ﺁن زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﭘﺎرﺳﺎ و دﻳﻨﺪار‪ ،‬ﺷﻤﻌﻮن ﻧﺎم‪ ،‬در اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽزﻳﺴﺖ ﮐﻪ در‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﺗﺴﻠﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد و روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ او ﻗﺮار داﺷﺖ‪٢۶ .‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ او ﺁﺷﮑﺎر‬ ‫ﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺮد‪٢٧ .‬ﭘﺲ ﺷﻤﻌﻮن ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ روح وارد‬ ‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﺷﺪ و ﭼﻮن واﻟﺪﻳﻦ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﻮزاد او را ﺁوردﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻳﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﺮاﻳﺶ‬ ‫ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁورﻧﺪ‪٢٨ ،‬ﺷﻤﻌﻮن او را در ﺁﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺪا را ﺳﺘﺎﻳﺶﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪»٢٩‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﻨﺎ ﺑﻪ وﻋﺪۀ ﺧﻮد‪،‬‬ ‫ﺧﺎدﻣﺖ را ﺑﻪﺳﻼﻣﺖ ﻣﺮﺧﺺ ﻓﺮﻣﺎ‪.‬‬ ‫‪٣٠‬زﻳﺮا ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﻧﺠﺎت ﺗﻮ را دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫‪٣١‬ﻧﺠﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ دﻳﺪﮔﺎن هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻓﺮاهﻢ ﮐﺮدﻩاﯼ‪،‬‬ ‫‪٣٢‬ﻧﻮرﯼ ﺑﺮاﯼ ﺁﺷﮑﺎر ﮐﺮدن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎﯼ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ‬ ‫و ﺟﻼﻟﯽ ﺑﺮاﯼ ﻗﻮم ﺗﻮ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪«.‬‬


‫‪٣٣‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻋﻴﺴﯽ از ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪٣۴ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﺷﻤﻌﻮن ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮﮐﺖ داد و ﺑﻪ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎدر او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻘﺪر اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﻮدﮎ ﻣﻮﺟﺐ‬ ‫اﻓﺘﺎدن و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺷﻮد‪ .‬او ﺁﻳﺖ و ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮش ﺧﻮاهﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪٣۵ ،‬و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﮥ دﻟﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮﯼ ﻧﻴﺰ در ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﻓﺮو ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣۶‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻴﻪاﯼ ﻣﯽزﻳﺴﺖ‪ ،‬ﺁﻧّﺎ ﻧﺎم‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻓﻨﻮﺋﻴﻞ از ﻗﺒﻴﻠﮥ اﺷﻴﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧّﺎ ﭘﺲ از هﻔﺖ ﺳﺎل زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ‪ ،‬ﺷﻮهﺮش را از دﺳﺖ دادﻩ ﺑﻮد ‪٣٧‬و ﺗﺎ‬ ‫هﺸﺘﺎد و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻴﻮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬او هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻣﻌﺒﺪ را ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺷﺒﺎﻧﻪروز‪ ،‬ﺑﺎ روزﻩ و دﻋﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪٣٨ .‬او ﻧﻴﺰ در هﻤﺎن هﻨﮕﺎم ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ و‬ ‫ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺘﻈﺎر رهﺎﻳﯽ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫‪٣٩‬ﭼﻮن ﻳﻮﺳﻒ و ﻣﺮﻳﻢ ﺁﻳﻴﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪﮔﻤﺎل اﻧﺠﺎم دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﻮد‬ ‫ﻧﺎﺻﺮﻩ‪ ،‬واﻗﻊ در ﺟﻠﻴﻞ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪۴٠ .‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬ﺁن ﮐﻮدﮎ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﺮد و ﻗﻮﯼ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬او‬ ‫ﭘﺮ از ﺣﮑﻤﺖ ﺑﻮد و ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﺮ او ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﻮﺟﻮان در ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا‬ ‫‪۴١‬واﻟﺪﻳﻦ ﻋﻴﺴﯽ هﺮ ﺳﺎل ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪۴٢ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫دوازدﻩ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رﺳﻢ ﻋﻴﺪ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺘﻨﺪ‪۴٣ .‬ﭘﺲ از ﭘﺎﻳﺎن ﺁﻳﻴﻦ ﻋﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫واﻟﺪﻳﻨﺶ راﻩ ﺑﺎزﮔﺸﺖ را ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﻮﺟﻮان در اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ از اﻳﻦ‬ ‫اﻣﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪۴۴ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ در ﮐﺎروان اﺳﺖ‪ ،‬روزﯼ ﺗﻤﺎم ﺳﻔﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﻴﺎن ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان و دوﺳﺘﺎن ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪۴۵ .‬و ﭼﻮن او را‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺟﺴﺘﺠﻮﻳﺶ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪۴۶ .‬ﭘﺲ از ﺳﻪ روز‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم او را در‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬او در ﻣﻴﺎن ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن اﻳﺸﺎن ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽداد و از ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﺸﻬﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪۴٧ .‬هﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎن او را ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﻓﻬﻢ او و ﭘﺎﺳﺨﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽداد‪ ،‬در‬ ‫ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽﺷﺪ‪۴٨ .‬ﭼﻮن واﻟﺪﻳﻨﺶ او را در ﺁﻧﺠﺎ دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎدرش ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﯼ؟ ﭘﺪرت و ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﺴﻴﺎر در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ‪۴٩ «.‬اﻣﺎ او در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﻣﯽﺟﺴﺘﻴﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ در‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ ﭘﺪرم ﺑﺎﺷﻢ؟« ‪۵٠‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﻨﺎﯼ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪۵١ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎد‬ ‫و ﺑﻪ ﻧﺎﺻﺮﻩ رﻓﺖ و ﻣﻄﻴﻊ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺎدرش ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻳﻦ اﻣﻮر را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽﺳﭙﺮد‪.‬‬ ‫‪۵٢‬و ﻋﻴﺴﯽ در ﻗﺎﻣﺖ و ﺣﮑﻤﺖ‪ ،‬و در ﻣﺤﺒﻮﺑﻴﺖ ﻧﺰد ﺧﺪا و ﻣﺮدم‪ ،‬ﺗﺮﻗﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٣‬‬ ‫ﻳﺤﻴﯽ راﻩ را هﻤﻮار ﻣﯽﮐﻨﺪ‬


‫س ﻗﻴﺼﺮ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻨﻄﻴﻮس ﭘﻴﻼﻃﻮس‬ ‫‪١‬در ﭘﺎﻧﺰدهﻤﻴﻦ ﺳﺎل ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﯽ ﺗﻴﺒﺮﻳﻮ ِ‬ ‫واﻟﯽ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﻮد‪ ،‬هﻴﺮودﻳﺲ ﺣﺎﮐﻢ ﺟﻠﻴﻞ‪ ،‬و ﺑﺮادرش ﻓﻴﻠﻴﭗ ﺣﺎﮐﻢ اﻳﺘﻮرﻳﻪ و ﺗﺮاﺧﻮﻧﻴﺘﻴﺲ‪،‬‬ ‫ﻟﻴﺴﺎﻧﻴﻮس ﺣﺎﮐﻢ ﺁﺑﻠﻴﻪ‪٢ ،‬و ﺣﻨﺎ و ﻗﻴﺎﻓﺎ ﮐﺎهﻨﺎن اﻋﻈﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪا در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮ ﻳﺤﻴﯽ‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮ زﮐﺮﻳﺎ‪ ،‬ﻧﺎزل ﺷﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻧﻮاﺣﯽ اردن ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻮﻋﻈﻪ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﻴﺮﻧﺪ‪۴ .‬در اﻳﻦﺑﺎرﻩ در ﮐﺘﺎب‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن اﺷﻌﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﻧﺪاﯼ ﺁن ﮐﻪ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﯽﺁورد‪:‬‬ ‫›راﻩ را ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻴﺪ!‬ ‫ﻣﺴﻴﺮ او را هﻤﻮار ﺳﺎزﻳﺪ!‬ ‫‪۵‬هﻤﮥ درﻩهﺎ ﭘﺮ و هﻤﮥ ﮐﻮهﻬﺎ و ﺗﭙﻪهﺎ ﭘﺴﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫راهﻬﺎﯼ ﮐﺞ راﺳﺖ و ﻣﺴﻴﺮهﺎﯼ ﻧﺎهﻤﻮار هﻤﻮار ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺸﺮ ﻧﺠﺎت ﺧﺪا را ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ‪«‹.‬‬ ‫‪٧‬ﻳﺤﻴﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺰد او ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ‬ ‫اﻓﻌﯽزادﮔﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ هﺸﺪار داد ﮐﻪ از ﻏﻀﺒﯽ ﮐﻪ در ﭘﻴﺶ اﺳﺖ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ؟‬ ‫‪٨‬ﭘﺲ ﺛﻤﺮات ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ‪› :‬ﭘﺪر ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ اﺳﺖ‪ ‹.‬زﻳﺮا ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ از اﻳﻦ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺮاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد‪.‬‬ ‫‪٩‬هﻢاﮐﻨﻮن ﺗﻴﺸﻪ ﺑﺮ رﻳﺸﮥ درﺧﺘﺎن ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬هﺮ درﺧﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻴﻮۀ ﺧﻮب ﻧﺪهﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﻳﺪﻩ و در ﺁﺗﺶ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٠‬ﺟﻤﺎﻋﺖ از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﻴﻢ؟« ‪١١‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁن ﮐﻪ دو ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫دارد‪ ،‬ﻳﮑﯽ را ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ ﻧﺪارد ﺑﺪهﺪ‪ ،‬و ﺁن ﮐﻪ ﺧﻮراﮎ دارد ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٢‬ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ .‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﻴﻢ؟«‬ ‫‪١٣‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺶ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺮاج ﻣﺴﺘﺎﻧﻴﺪ‪١۴ «.‬ﺳﺮﺑﺎزان ﻧﻴﺰ از‬ ‫او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﻴﻢ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺰور از ﮐﺴﯽ ﭘﻮل ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ و ﺑﺮ هﻴﭻ ﮐﺲ‬ ‫اﻓﺘﺮا ﻣﺰﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﻣﺰد ﺧﻮﻳﺶ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۵‬ﻣﺮدم ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻧﺪ ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻳﺤﻴﯽ هﻤﺎن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ؟ ‪١۶‬ﭘﺎﺳﺦ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻪ هﻤﮥ ﺁﻧﻬﺎ اﻳﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﺁب ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ از ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻨﺪ ﮐﻔﺸﻬﺎﻳﺶ را ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ‪ .‬او‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس و ﺁﺗﺶ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮاهﺪ داد‪١٧ .‬او ﮐﺞﺑﻴﻞ ﺧﻮد را در دﺳﺖ دارد ﺗﺎ‬ ‫ﺧﺮﻣﻨﮕﺎﻩ ﺧﻮد را ﭘﺎﮎ ﮐﻨﺪ و ﮔﻨﺪم را در اﻧﺒﺎر ﺧﻮﻳﺶ ذﺧﻴﺮﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺎﻩ را ﺑﺎ ﺁﺗﺸﯽ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮﺷﯽﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺳﻮزاﻧﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٨‬و ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺎ اﻧﺪرزهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺸﺎرت ﻣﯽداد‪١٩ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن هﻴﺮودﻳﺲ‬ ‫ﺣﺎﮐﻢ‪ ،‬درﺑﺎرۀ هﻴﺮودﻳﺎ‪ ،‬هﻤﺴﺮ ﺑﺮادرش‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺷﺮارﺗﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از‬


‫ﻳﺤﻴﯽ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺷﺪ‪٢٠ ،‬او را ﺑﻪ زﻧﺪان اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺧﻄﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺧﻄﺎهﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫اﻓﺰود‪.‬‬

‫ﺗﻌﻤﻴﺪ و ﺷﺠﺮﻩﻧﺎﻣﮥ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬در هﻤﺎن ﺣﺎل‬ ‫ﮐﻪ او دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ ‪٢٢‬و روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﻗﺎﺑﻞ رؤﻳﺖ‪ ،‬هﻤﭽﻮن‬ ‫ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﺑﺮ او ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﻧﺪاﻳﯽ از ﺁﺳﻤﺎن دررﺳﻴﺪ ﮐﻪ »ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ هﺴﺘﯽ‪ ،‬و‬ ‫ﻣﻦ از ﺗﻮ ﺧﺸﻨﻮدم‪«.‬‬ ‫‪٢٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺣﺪود ﺳﯽ ﺳﺎل داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد را ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪ .‬او ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﺮدم ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﻮﺳﻒ ﭘﺴﺮ هﺎﻟﯽ‪٢۴ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﺘﺎت‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻻوﯼ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻠﮑﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ َﻳﻨّﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ‪٢۵ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣَﺘﺎﺗﻴﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺁﻣﻮس‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﺎﺣﻮم‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺣﺴﻠﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ َﻧﺠّﯽ‪٢۶ ،‬ﭘﺴﺮ َﻣﺌَﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻣﺘﺎﺗﻴﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺷﻤﻌﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﺦ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮدا‪٢٧ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺣﻨﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮ رﻳﺴﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫زروﺑﺎﺑﻞ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺳﺎﺋِﻠﺘﯽ ﺋﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺮﯼ‪٢٨ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻠﮑﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ َادّﯼ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻗﻮﺳﺎم‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻳﻠﻤﻮدام‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻴﺮ‪٢٩ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺷﻊ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻳﻠﻌﺎذر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮرﻳﻢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﺘﺎت‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻻوﯼ‪،‬‬ ‫‪٣٠‬ﭘﺴﺮ ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻳﻠﻴﺎﻗﻴﻢ‪٣١ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﻠﻴﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻣﻴﻨﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﺘﺎﺗﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﺎﺗﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮ داود‪٣٢ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﺴﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻮﺑﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺑﻮﻋﺰ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺷﻠﻤﻮن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﺤﺸﻮن‪٣٣ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻴﻨﺎداب‪ ،‬ﭘﺴﺮ ارام‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺣﺼﺮون‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻓﺎرص‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻳﻬﻮدا‪٣۴ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﺳﺤﺎق‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺗﺎرح‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﺎﺣﻮر‪٣۵ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺳِﺮوج‪ ،‬ﭘﺴﺮ رﻋﻮ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻓﺎﻟﺞ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﺎﺑﺮ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺷﺎﻟﺢ‪٣۶ ،‬ﭘﺴﺮ ﻗﻴﻨﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ارﻓﮑﺸﺎد‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺳﺎم‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﻮح‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻻﻣﮏ‪٣٧ ،‬ﭘﺴﺮ ﻣﺘﻮﺷﺎﻟﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﻨﻮخ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﺎرِد‪ ،‬ﭘﺴﺮ َﻣ َﻬﻠَﻞﺋﻴﻞ‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻗﻴﻨﺎن‪٣٨ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﻮش‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺷﻴﺚ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺁدم‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪۴‬‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﻮﺗﮥ ﺁزﻣﺎﻳﺶ‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮ از روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬از رود اردن ﺑﺎزﮔﺸﺖ و روح او را در ﺑﻴﺎﺑﺎن هﺪاﻳﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‪٢ .‬در ﺁﻧﺠﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﭼﻬﻞ روز او را وﺳﻮﺳﻪ ﮐﺮد‪ .‬در ﺁن روزهﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮرد‪ ،‬و‬ ‫در ﭘﺎﻳﺎن ﺁن ﻣﺪت‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﻨﮓ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﻧﺎن ﺷﻮد‪۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ›اﻧﺴﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺎن زﻧﺪﻩ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪«‹.‬‬ ‫‪۵‬ﺳﭙﺲ اﺑﻠﻴﺲ او را ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮد و در دَﻣﯽ هﻤﮥ ﺣﮑﻮﻣﺘﻬﺎﯼ ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ او‬ ‫ﻧﺸﺎن داد ‪۶‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻗﺪرت و ﺷﻮﮐﺖ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﻣﺨﺘﺎرم ﺁن را ﺑﻪ هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻢ ﺑﺪهﻢ‪٧ .‬ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ ﭘﺮﺳﺘﺸﻢ‬ ‫ﮐﻨﯽ ﺗﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ از ﺁن ﺗﻮ ﮔﺮدد‪٨ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫» ›ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﭙﺮﺳﺖ‬


‫و ﺗﻨﻬﺎ او را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻦ‪«‹.‬‬ ‫‪٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﺑﻠﻴﺲ او را ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮد و ﺑﺮ ﻓﺮاز ﻣﻌﺒﺪ ﻗﺮار داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻳﯽ‪ ،‬ﺧﻮد را از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﮑﻦ‪١٠ .‬زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫» ›درﺑﺎرۀ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮد ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ داد‬ ‫ﺗﺎ از ﺗﻮ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮ را ﺑﺮ دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﭘﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺰﻧﯽ‪«‹.‬‬ ‫‪١٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪› :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﻣﻴﺎزﻣﺎ‪١٣ «‹.‬ﭼﻮن‬ ‫اﺑﻠﻴﺲ هﻤﮥ اﻳﻦ وﺳﻮﺳﻪهﺎ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬او را ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺘﯽ دﻳﮕﺮ ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﻃﺮد ﻋﻴﺴﯽ در ﻧﺎﺻﺮﻩ‬ ‫‪١۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﯼ روح ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺧﺒﺮ او در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺁن ﻧﻮاﺣﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬او در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪ ،‬و هﻤﻪ وﯼ را ﻣﯽﺳﺘﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺻﺮﻩ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺁن ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺖ و در روز ﺷﺒﺎت‪ ،‬ﻃﺒﻖ‬ ‫ﻣﻌﻤﻮل ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪ درﺁﻣﺪ‪ .‬و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻼوت ﮐﻨﺪ‪١٧ .‬ﻃﻮﻣﺎر اﺷﻌﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ را ﺑﻪ او‬ ‫دادﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺁن را ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﻗﺴﻤﺘﯽ را ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪»١٨‬روح ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﻣﺮا ﻣﺴﺢ ﮐﺮدﻩ‬ ‫ﺗﺎ ﻓﻘﻴﺮان را ﺑﺸﺎرت دهﻢ‬ ‫و ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺗﺎ رهﺎﻳﯽ را ﺑﻪ اﺳﻴﺮان‬ ‫و ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ را ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﺎن اﻋﻼم ﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫و ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﮔﺎن را رهﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﻢ‪،‬‬ ‫‪١٩‬و ﺳﺎل ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪ را اﻋﻼم ﻧﻤﺎﻳﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺳﭙﺲ ﻃﻮﻣﺎر را ﻓﺮوﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎدم ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺳﭙﺮد و ﺑﻨﺸﺴﺖ‪ .‬هﻤﻪ در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺑﻪ‬ ‫او ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ »اﻣﺮوز اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺪان ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدادﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ‪٢٢ «.‬هﻤﻪ از او ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ و از ﮐﻼم‬ ‫ﻓﻴﺾﺁﻣﻴﺰش در ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺴﺖ؟« ‪٢٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬


‫ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯽﮔﻤﺎن اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺁورد ﮐﻪ ›اﯼ ﻃﺒﻴﺐ ﺧﻮد را ﺷﻔﺎ دﻩ! ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫را ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ در ﮐﻔﺮﻧﺎﺣﻮم ﮐﺮدﻩاﯼ‪ ،‬اﻳﻨﺠﺎ در زادﮔﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﺰ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻩ‪٢۴ «‹.‬ﺳﭙﺲ‬ ‫اﻓﺰود‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﻴﭻ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ در دﻳﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ در زﻣﺎن اﻳﻠﻴﺎ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺳﻪ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ‬ ‫ﺳﺨﺖ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن ﺑﺴﻴﺎر در اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢۶ .‬اﻣﺎ اﻳﻠﻴﺎ‬ ‫ﻧﺰد هﻴﭻﻳﮏ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻧﺸﺪ ﻣﮕﺮ ﻧﺰد ﺑﻴﻮﻩزﻧﯽ در ﺷﻬﺮ ﺻَﺮﻓَﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺻﻴﺪون‪.‬‬ ‫‪٢٧‬در زﻣﺎن اﻟﻴﺸﻊ ﻧﺒﯽ ﻧﻴﺰ ﺟﺬاﻣﻴﺎن ﺑﺴﻴﺎر در اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ هﻴﭻﻳﮏ از ﺟﺬام ﺧﻮد‬ ‫ﭘﺎﮎ ﻧﺸﺪ ﻣﮕﺮ ﻧَﻌﻤﺎن ﺳُﺮﻳﺎﻧﯽ‪٢٨ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻨﺪ ‪٢٩‬و ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬او را از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﻟﺒﮥ ﮐﻮهﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﺮ ﺁن ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ زﻳﺮش اﻓﮑﻨﻨﺪ‪٣٠ .‬اﻣﺎ او از ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن ﮔﺬﺷﺖ و‬ ‫رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد دﻳﻮزدﻩ‬ ‫‪٣١‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻔﺮﻧﺎﺣﻮم واﻗﻊ در ﺟﻠﻴﻞ رﻓﺖ و در روز ﺷﺒﺎت ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﺮدم ﭘﺮداﺧﺖ‪٣٢ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﺗﻌﻠﻴﻢ او در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در ﮐﻼﻣﺶ اﻗﺘﺪار ﺑﻮد‪٣٣ .‬در‬ ‫ﮐﻨﻴﺴﻪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ دﻳﻮزدﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ روح ﭘﻠﻴﺪ داﺷﺖ‪ .‬او ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد‪»٣۴ :‬اﯼ‬ ‫ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎر اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺁﻣﺪﻩاﯼ ﻧﺎﺑﻮدﻣﺎن ﮐﻨﯽ؟ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻴﺴﺘﯽ؛ ﺗﻮ‬ ‫ﺁن ﻗﺪوس ﺧﺪاﻳﯽ!« ‪٣۵‬ﻋﻴﺴﯽ روح ﭘﻠﻴﺪ را ﻧﻬﻴﺐ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎش و از او‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎ!« ﺁﻧﮕﺎﻩ دﻳﻮ‪ ،‬ﺁن ﻣﺮد را در ﺣﻀﻮر هﻤﮕﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ زد و ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺁﺳﻴﺒﯽ ﺑﻪ‬ ‫او ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬از او ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪٣۶ .‬ﻣﺮدم هﻤﻪ ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻪ‬ ‫ﮐﻼﻣﯽ اﺳﺖ؟ او ﺑﺎ اﻗﺘﺪار و ﻗﺪرت ﺑﻪ ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽدهﺪ و ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ از ﻣﺮدم‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ!« ‪٣٧‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺧﺒﺮ ﮐﺎرهﺎﯼ او در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺁن ﻧﻮاﺣﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺎدرزن ﭘﻄﺮس و ﺑﺴﻴﺎرﯼ دﻳﮕﺮ‬ ‫‪٣٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻨﻴﺴﻪ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺷﻤﻌﻮن رﻓﺖ‪ .‬و اﻣﺎ ﻣﺎدرزن ﺷﻤﻌﻮن‬ ‫را ﺗﺒﯽ ﺳﺨﺖ ﻋﺎرض ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬از ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻳﺎرﯼاش ﮐﻨﺪ‪٣٩ .‬ﭘﺲ ﺑﺮ ﺑﺎﻟﻴﻦ او‬ ‫اﻳﺴﺘﺎد و ﺗﺐ را ﻧﻬﻴﺐ زد و ﺗﺒﺶ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬او ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ از ﺁﻧﺎن‬ ‫ﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪۴٠‬هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب‪ ،‬هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎراﻧﯽ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ اﻣﺮاض ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن‬ ‫را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و او ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﻳﮑﺎﻳﮏ اﻳﺸﺎن دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﻔﺎﻳﺸﺎن داد‪۴١ .‬دﻳﻮهﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ از ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻓﺮﻳﺎدﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ!« اﻣﺎ او ﺁﻧﻬﺎ را‬ ‫ﻧﻬﻴﺐ ﻣﯽزد و ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ او ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۴٢‬ﺑﺎﻣﺪادان‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺗﮕﺎهﯽ رﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺮدم او را ﻣﯽﺟﺴﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ‬ ‫او ﺑﻮد رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﺗﺮﮐﺸﺎن ﮐﻨﺪ‪۴٣ .‬وﻟﯽ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‬ ‫را در ﺷﻬﺮهﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺸﺎرت دهﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩام‪«.‬‬ ‫‪۴۴‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ ﻳﻬﻮدﻳﻪ اداﻣﻪ داد‪.‬‬


‫ﻟﻮﻗﺎ ‪۵‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١‬ﻳﮏ روز ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در ﮐﻨﺎر درﻳﺎﭼﮥ ﺟﻨِﻴﺴﺎرت اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺟﻤﻌﻴﺖ از هﺮ ﺳﻮ‬ ‫ﺑﺮ وﯼ ازدﺣﺎم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪٢ ،‬در ﮐﻨﺎر درﻳﺎﭼﻪ دو ﻗﺎﻳﻖ دﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺻﻴﺎدان از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺴﺘﻦ ﺗﻮرهﺎﻳﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ ﺳﻮار ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮن ﺑﻮد و از او ﺧﻮاﺳﺖ ﻗﺎﻳﻖ را اﻧﺪﮐﯽ از ﺳﺎﺣﻞ دور ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮ ﻗﺎﻳﻖ ﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺮدم ﭘﺮداﺧﺖ‪۴ .‬ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﻌﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺎﻳﻖ را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻋﻤﻴﻖ ﺑﺒﺮ‪ ،‬و ﺗﻮرهﺎ را ﺑﺮاﯼ ﺻﻴﺪ ﻣﺎهﯽ در ﺁب‬ ‫اﻓﮑﻨﻴﺪ‪۵ «.‬ﺷﻤﻌﻮن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﺎ هﻤﮥ ﺷﺐ ﺳﺨﺖ ﺗﻼش ﮐﺮدﻳﻢ و ﭼﻴﺰﯼ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻣﺎ ﭼﻮن ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪ ،‬ﺗﻮرهﺎ را در ﺁب ﺧﻮاهﻴﻢ اﻓﮑﻨﺪ‪۶ «.‬وﻗﺘﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻘﺪر ﻣﺎهﯽ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﺗﻮرهﺎﻳﺸﺎن ﭘﺎرﻩ ﺷﻮد! ‪٧‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬از دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد در ﻗﺎﻳﻖ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﺷﺎرﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﺎرﻳﺸﺎن ﺁﻳﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ و هﺮ دو ﻗﺎﻳﻖ را ﺁﻧﻘﺪر از ﻣﺎهﯽ‬ ‫ﭘﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد در ﺁب ﻓﺮو روﻧﺪ‪٨ .‬ﺷﻤﻌﻮن ﭘﻄﺮس ﭼﻮن اﻳﻦ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎهﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از ﻣﻦ دور ﺷﻮ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺮدﯼ ﮔﻨﺎهﮑﺎرم!« ‪٩‬ﭼﻪ‬ ‫ﺧﻮد و هﻤﺮاهﺎﻧﺶ از واﻗﻌﮥ ﺻﻴﺪ ﻣﺎهﯽ ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪١٠ .‬ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮان‬ ‫زِﺑﺪﯼ‪ ،‬ﻧﻴﺰ ﮐﻪ هﻤﮑﺎر ﺷﻤﻌﻮن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﺣﺎل را داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﺘﺮس‪ ،‬از اﻳﻦ ﭘﺲ ﻣﺮدم را ﺻﻴﺪ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد‪١١ «.‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺎﻳﻘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫راﻧﺪﻧﺪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ و از ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﺟﺬاﻣﯽ‬ ‫‪١٢‬روزﯼ دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در ﻳﮑﯽ از ﺷﻬﺮهﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺟﺬام ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﺪﻧﺶ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪ‪ ،‬روﯼ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻧﻬﺎد و اﻟﺘﻤﺎسﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ از ﺟﺬام ﭘﺎﮐﻢ ﺳﺎزﯼ‪١٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ دﺳﺖ ﺧﻮد را دراز‬ ‫ﮐﺮد و او را ﻟﻤﺲ ﻧﻤﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ؛ ﭘﺎﮎ ﺷﻮ!« در دم‪ ،‬ﺟﺬام ﺁن ﻣﺮد ﺑﺮﻃﺮف‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ‪١۴ .‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او اﻣﺮ ﮐﺮد‪» :‬ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﮕﻮ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮو و ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺎهﻦ ﺑﻨﻤﺎ و ﺑﺮاﯼ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﺧﻮد ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ اﻣﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻦ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﮔﻮاهﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪١۵ «.‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﮐﺎرهﺎﯼ او هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮد ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎن او را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و از ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪١۶ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺟﺎهﺎﯼ دوراﻓﺘﺎدﻩ ﻣﯽرﻓﺖ و در ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﻣﻔﻠﻮج‬ ‫‪١٧‬روزﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪ ،‬و ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ از هﻤﮥ ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﺟﻠﻴﻞ و‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﻧﻴﺰ از اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ و ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻗﺪرت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻔﺎﯼ ﺑﻴﻤﺎران ﺑﺎ او‬ ‫ﺑﻮد‪١٨ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﭼﻨﺪ ﻣﺮد از راﻩ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻔﻠﻮﺟﯽ را ﺑﺮ ﺗﺨﺘﯽ ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‬ ‫او را ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮﻧﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪١٩ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ازدﺣﺎم‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ راهﯽ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻨﺪ و از ﻣﻴﺎن ﺳﻔﺎﻟﻬﺎ ﻣﻔﻠﻮج را ﺑﺎ ﺗﺨﺘﺶ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬


‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و در وﺳﻂ ﺟﻤﻌﻴﺖ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪٢٠ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻤﺎن ﺁﻧﻬﺎ را دﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺮد‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎﻧﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪ!« ‪٢١‬اﻣﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻔﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ؟ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎهﺎن را ﺑﻴﺎﻣﺮزد؟«‬ ‫‪٢٢‬ﻋﻴﺴﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﭼﻪ ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﻪ دل راﻩ ﻣﯽدهﻴﺪ؟‬ ‫‪٢٣‬ﮔﻔﺘﻦ ﮐﺪام ﻳﮏ ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ‪› :‬ﮔﻨﺎهﺎﻧﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪ‹ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ›ﺑﺮﺧﻴﺰ و راﻩ ﺑﺮو‹؟‬ ‫‪٢۴‬ﺣﺎل ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻗﺘﺪار ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن را دارد‪ - «...‬ﺑﻪ ﻣﺮد‬ ‫ﻣﻔﻠﻮج ﮔﻔﺖ ‪» -‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬ﺗﺨﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮدار و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮو!« ‪٢۵‬در دم‪،‬‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮ ﺁن ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﺪا را ﺣﻤﺪﮔﻮﻳﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫رﻓﺖ‪٢۶ .‬هﻤﻪ از اﻳﻦ روﻳﺪاد در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﻤﺠﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﺮس‬ ‫وﺟﻮدﺷﺎن را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻣﺮوز ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﻴﺰ دﻳﺪﻳﻢ‪«.‬‬

‫دﻋﻮت از ﻻوﯼ‬ ‫‪٢٧‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ از ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮﯼ ﻻوﯼ ﻧﺎم دﻳﺪﮐﻪ در ﺧﺮاﺟﮕﺎﻩ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬او را ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪٢٨ «.‬ﻻوﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و‬ ‫از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ روان ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬او در ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮﻳﺶ ﺿﻴﺎﻓﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد‪ ،‬و ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺰرگ‬ ‫از ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و دﻳﮕﺮ ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪٣٠ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن و ﮔﺮوهﯽ از‬ ‫ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﮐﻪ از ﻓﺮقۀ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﮑﻮﻩﮐﻨﺎن ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﻣﯽﺧﻮرﻳﺪ و ﻣﯽﺁﺷﺎﻣﻴﺪ؟« ‪٣١‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻴﻤﺎراﻧﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﻃﺒﻴﺐ ﻧﻴﺎز دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﺪرﺳﺘﺎن‪٣٢ .‬ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن را ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ دﻋﻮت ﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺎهﮑﺎران را«‪.‬‬

‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ روزﻩ‬ ‫‪٣٣‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ اﻏﻠﺐ روزﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ و دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﻮ هﻤﻴﺸﻪ در ﺣﺎل ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﻨﺪ‪٣۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮان ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﻋﺮوﺳﯽ را ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ داﻣﺎد ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ روزﻩ‬ ‫واداﺷﺖ؟ ‪٣۵‬اﻣﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ داﻣﺎد از اﻳﺸﺎن ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬در ﺁن اﻳﺎم روزﻩ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪٣۶ «.‬ﭘﺲ اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁورد‪» :‬هﻴﭻﮐﺲ ﺗﮑﻪاﯼ از ﺟﺎﻣﮥ ﻧﻮ را‬ ‫ﻧﻤﯽ ُﺑﺮَد ﺗﺎ ﺁن را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻪاﯼ ﮐﻬﻨﻪ وﺻﻠﻪ َزﻧَﺪ‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬هﻢ ﺟﺎﻣﮥ ﻧﻮ را ﭘﺎرﻩ‬ ‫ﮐﺮدﻩ و هﻢ ﭘﺎرﭼﮥ ﻧﻮ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻪ ﮐﻬﻨﻪ وﺻﻠﻪاﯼ اﺳﺖ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ‪٣٧ .‬ﻧﻴﺰ ﮐﺴﯽ ﺷﺮاب ﻧﻮ را‬ ‫در ﻣَﺸﮑﻬﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ ﻧﻤﯽرﻳﺰد‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮاب ﻧﻮ ﻣَﺸﮑﻬﺎ را ﺧﻮاهﺪ درﻳﺪ و‬ ‫ﺷﺮاب ﺧﻮاهﺪ رﻳﺨﺖ و ﻣَﺸﮑﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﺒﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣٨ .‬ﺷﺮاب ﻧﻮ را در ﻣَﺸﮑﻬﺎﯼ ﻧﻮ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫رﻳﺨﺖ‪٣٩ .‬و ﮐﺴﯽ ﭘﺲ از ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷﺮاب ﮐﻬﻨﻪ ﺧﻮاهﺎن ﺷﺮاب ﺗﺎزﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪› :‬ﺷﺮاب ﮐﻬﻨﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪«‹.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪۶‬‬


‫ﺻﺎﺣﺐ روز ﺷﺒﺎت‬ ‫‪١‬در ﻳﮑﯽ از روزهﺎﯼ ﺷﺒﺎت‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از ﻣﻴﺎن ﻣﺰارع ﮔﻨﺪم ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ وﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ‬ ‫ﺧﻮﺷﻪهﺎﯼ ﮔﻨﺪم را ﻣﯽﭼﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪدﺳﺖ ﺳﺎﻳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ‪٢ .‬اﻣﺎ ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﮐﺎرﯼ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ در روز ﺷﺒﺎت ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ؟« ‪٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫»ﻣﮕﺮ ﻧﺨﻮاﻧﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ داود ﭼﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﻮد و ﻳﺎراﻧﺶ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ‪۴‬او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﺧﺪا درﺁﻣﺪ و ﻧﺎن ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮرد و ﺑﻪ ﻳﺎراﻧﺶ ﻧﻴﺰ داد‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺧﻮردن ﺁن‬ ‫ﻧﺎن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎهﻨﺎن ﺟﺎﻳﺰ ﺑﻮد‪۵ «.‬و در اداﻣﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺒﺎت‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪۶‬در ﺷﺒﺎﺗﯽ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪ درﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻣﺮدﯼ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ دﺳﺖ‬ ‫راﺳﺘﺶ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٧ .‬ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‬ ‫ﺁﻳﺎ در روز ﺷﺒﺎت ﮐﺴﯽ را ﺷﻔﺎ ﻣﯽدهﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؛ زﻳﺮا در ﭘﯽ دﺳﺘﺎوﻳﺰﯼ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ او اﺗﻬﺎم‬ ‫ﺑﻨﺪﻧﺪ‪٨ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ از اﻓﮑﺎرﺷﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮد دﺳﺖ ﺧﺸﮏ را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﻪ ﺑﺎﻳﺴﺖ‪ «.‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و اﻳﺴﺘﺎد‪٩ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﺪام ﻳﮏ در روز ﺷﺒﺎت رواﺳﺖ‪ :‬ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﻳﺎ ﺑﺪﯼ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺟﺎن اﻧﺴﺎن ﻳﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدن ﺁن؟«‬ ‫‪١٠‬ﭘﺲ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻳﮑﺎﻳﮏ اﻳﺸﺎن ﮔﺮداﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺁن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺳﺘﺖ را‬ ‫دراز ﮐﻦ!« ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد‪ ،‬و دﺳﺘﺶ ﺳﺎﻟﻢ ﺷﺪ‪١١ .‬اﻣﺎ ﺁﻧﺎن ﺳﺨﺖ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻧﺘﺨﺎب دوازدﻩ رﺳﻮل‬ ‫‪١٢‬در ﻳﮑﯽ از ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ دﻋﺎ ﺑﻪ ﮐﻮهﯽ رﻓﺖ و ﺷﺐ را در ﻋﺒﺎدت ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﺻﺒﺢ رﺳﺎﻧﺪ‪١٣ .‬ﺑﺎﻣﺪادان ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬و از ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن دوازدﻩ ﺗﻦ را‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و اﻳﺸﺎن را رﺳﻮل ﺧﻮاﻧﺪ‪١۴ .‬ﺷﻤﻌﻮن )ﮐﻪ او را ﭘﻄﺮس ﻧﺎﻣﻴﺪ(‪ ،‬اﻧﺪرﻳﺎس )ﺑﺮادر‬ ‫ﭘﻄﺮس(‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻓﻴﻠﻴﭗ‪ ،‬ﺑﺮﺗﻮﻟﻤﺎ‪١۵ ،‬ﻣﺘﯽ‪ ،‬ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب ﭘﺴﺮ ﺣﻠﻔﯽ‪ ،‬ﺷﻤﻌﻮن‬ ‫ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻏﻴﻮر‪١۶ ،‬ﻳﻬﻮدا ﭘﺴﺮ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬و ﻳﻬﻮداﯼ اِﺳﺨﺮﻳﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﯼ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﺮد‪.‬‬

‫»ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺷﻤﺎ«‬ ‫‪١٧‬ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺮاﻩ اﻳﺸﺎن از ﮐﻮﻩ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و در ﺟﺎﻳﯽ هﻤﻮار اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ و اﻧﺒﻮهﯽ از ﻣﺮدم از ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻳﻬﻮدﻳﻪ‪ ،‬اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬و از ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﺳﺎﺣﻠﯽ‬ ‫ﺻﻮر و ﺻﻴﺪون ﺁﻧﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪١٨ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎن او را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و از‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻨﺪ؛ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﺁزارﺷﺎن ﻣﯽداد‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﻣﺮدم هﻤﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ او را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻴﺮوﻳﯽ از او ﺻﺎدر ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ هﻤﮕﺎن‬ ‫را ﺷﻔﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﻈﺮ اﻓﮑﻨﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻴﺮﻳﺪ‪،‬‬


‫زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا از ﺁن ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﮔﺮﺳﻨﻪاﻳﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺳﻴﺮ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﮔﺮﻳﺎﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺧﻮاهﻴﺪ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٢‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت ﮔﻴﺮﻧﺪ و‬ ‫ﺷﻤﺎ را از ﺟﻤﻊ ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﻨﺪ و دﺷﻨﺎم دهﻨﺪ و ﺑﺪﻧﺎم ﺳﺎزﻧﺪ‪٢٣ .‬در ﺁن روز‪ ،‬ﺷﺎدﯼ و‬ ‫ﭘﺎﻳﮑﻮﺑﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎداﺷﺘﺎن در ﺁﺳﻤﺎن ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻧﻴﺎﮐﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢۴‬اﻣﺎ واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﻳﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺗﺴﻠﯽ ﺧﻮد را ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺳﻴﺮﻳﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺧﻨﺪاﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد و زارﯼ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﻤﻮد‪.‬‬ ‫‪٢۶‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ هﻤﮕﺎن زﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﺘﺎﻳﺸﺘﺎن ﺑُﮕﺸﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻴﺎﮐﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬ ‫اﻧﺒﻴﺎﯼ دروﻏﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﺎن‬ ‫‪»٢٧‬اﻣﺎ اﯼ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﮑﯽ ﮐﻨﻴﺪ ‪٢٨‬و ﺑﺮاﯼ هﺮﮐﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﺘﺎن ﮐﻨﺪ ﺑﺮﮐﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ‪ ،‬و هﺮ‬ ‫ﮐﺲ را ﮐﻪ ﺁزارﺗﺎن دهﺪ دﻋﺎﯼ ﺧﻴﺮ ﮐﻨﻴﺪ‪٢٩ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﻳﮏ ﮔﻮﻧﮥ ﺗﻮ ﺳﻴﻠﯽ زﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻮﻧﮥ‬ ‫دﻳﮕﺮ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ او ﺑﮕﺮدان‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ رداﻳﺖ را از ﺗﻮ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺮاهﻨﺖ را ﻧﻴﺰ از‬ ‫او درﻳﻎ ﻣﮑﻦ‪٣٠ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ از ﺗﻮ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﻪ او ﺑﺪﻩ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻣﺎل ﺗﻮ را ﻏﺼﺐ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬از او ﺑﺎز ﻣﺨﻮاﻩ‪٣١ .‬ﺑﺎ ﻣﺮدم هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ رﻓﺘﺎر‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣٢‬اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺎﻧﯽ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺗﺮﯼ‬ ‫دارﻳﺪ؟ ﺣﺘﯽ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﻧﻴﺰ دوﺳﺘﺪاران ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ‪٣٣ .‬و اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﻴﮑﯽ ﮐﻨﻴﺪﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﮑﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺗﺮﯼ دارﻳﺪ؟ ﺣﺘﯽ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ‬


‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٣۴ .‬و اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻗﺮض دهﻴﺪ ﮐﻪ اﻣﻴﺪ ﻋﻮض از ﺁﻧﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺮﺗﺮﯼ‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ؟ ﺣﺘﯽ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﻗﺮض ﻣﯽدهﻨﺪ ﺗﺎ روزﯼ از اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻋﻮض ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪٣۵ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ‪ ،‬دﺷﻤﻨﺎﻧﺘﺎن را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﮑﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺪون‬ ‫اﻣﻴﺪ ﻋﻮض‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻗﺮض دهﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎداﺷﺘﺎن ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎل‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻪ او ﺑﺎ ﻧﺎﺳﭙﺎﺳﺎن و ﺑﺪﮐﺎران ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪٣۶ .‬ﭘﺲ رﺣﻴﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺪر ﺷﻤﺎ رﺣﻴﻢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺒﺠﻮﻳﯽ از دﻳﮕﺮان‬ ‫‪»٣٧‬ﻋﻴﺒﺠﻮﻳﯽ ﻧﮑﻨﻴﺪ ﺗﺎ از ﺷﻤﺎ ﻋﻴﺒﺠﻮﻳﯽ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺤﮑﻮم ﻧﮑﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﺤﮑﻮﻣﺘﺎن ﻧﮑﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﺸﻮدﻩ ﺷﻮﻳﺪ‪٣٨ .‬ﺑﺪهﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاﯼ ﭘُﺮ‪ ،‬ﻓﺸﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﮑﺎﻧﺪادﻩ و‬ ‫ﻟﺒﺮﻳﺰ در داﻣﻨﺘﺎن رﻳﺨﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ! زﻳﺮا ﺑﺎ هﺮ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﺎن ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٩‬و اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁورد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﮐﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ راهﻨﻤﺎﯼ ﮐﻮر دﻳﮕﺮ ﺷﻮد؟ ﺁﻳﺎ‬ ‫هﺮ دو در ﭼﺎﻩ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ اﻓﺘﺎد؟ ‪۴٠‬ﺷﺎﮔﺮد‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ از اﺳﺘﺎد ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ هﺮﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و‬ ‫ﺗﺮﺑﻴﺘﺶ ﺑﻪ ﮐﻤﺎل رﺳﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن اﺳﺘﺎد ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»۴١‬ﭼﺮا ﭘﺮ ﮐﺎﻩ را در ﭼﺸﻢ ﺑﺮادرت ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ‪ ،‬اﻣﺎ از ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻪ در ﭼﺸﻢ ﺧﻮد دارﯼ‬ ‫ﻏﺎﻓﻠﯽ؟ ‪۴٢‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﺮادرت ﺑﮕﻮﻳﯽ‪› :‬ﺑﺮادر‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺧﺲ را ازﭼﺸﻤﺖ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺁورم‹‪ ،‬وﻟﯽ ﭼﻮب را در ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﯽ؟ اﯼ رﻳﺎﮐﺎر‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﭼﻮب را از ﭼﺸﻢ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻪدر ﺁر‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻬﺘﺮ ﺧﻮاهﯽ دﻳﺪ ﺗﺎ ﭘﺮ ﮐﺎﻩ را از ﭼﺸﻢ ﺑﺮادرت ﺑﻴﺮون ﮐﻨﯽ‪.‬‬

‫درﺧﺖ و ﻣﻴﻮﻩاش‬ ‫‪»۴٣‬هﻴﭻ درﺧﺖ ﻧﻴﮑﻮ‪ ،‬ﻣﻴﻮۀ ﺑﺪ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻧﻤﯽﺁ َورَد و ﻧﻪ هﻴﭻ درﺧﺖ ﺑﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻮۀ ﻧﻴﮑﻮ‪.‬‬ ‫‪۴۴‬هﺮ درﺧﺘﯽ را از ﻣﻴﻮﻩاش ﻣﯽﺗﻮان ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﻪ از ﺑﻮﺗﮥ ﺧﺎر ﻣﯽﺗﻮان اﻧﺠﻴﺮ ﭼﻴﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ‬ ‫از ﺑﻮﺗﮥ ﺗﻤﺸﮏ‪ ،‬اﻧﮕﻮر! ‪۴۵‬ﺷﺨﺺ ﻧﻴﮏ از ﺧﺰاﻧﮥ ﻧﻴﮑﻮﯼ دل ﺧﻮد ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺑﺮﻣﯽﺁورد‪،‬‬ ‫و ﺷﺨﺺ ﺑﺪ از ﺧﺰاﻧﮥ ﺑﺪ دل ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺪﯼ‪ .‬زﻳﺮا زﺑﺎن از ﺁﻧﭽﻪ دل از ﺁن ﻟﺒﺮﻳﺰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻌﻤﺎر داﻧﺎ و ﻣﻌﻤﺎر ﻧﺎدان‬ ‫‪»۴۶‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ›ﺳﺮورم‪ ،‬ﺳﺮورم‹ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ‪۴٧‬ﺁن ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ را ﻣﯽﺷﻨﻮد و ﺑﻪ ﺁن ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺲ ﻣﯽﻣﺎﻧَﺪ‪۴٨ .‬او ﮐﺴﯽ را ﻣﺎﻧَﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬زﻣﻴﻦ را ﮔﻮد ﮐَﻨﺪ و ﭘﯽ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﻧﻬﺎد‪ .‬ﭼﻮن ﺳﻴﻞ ﺁﻣﺪ و ﺳﻴﻼب ﺑﺮ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ هﺠﻮم ﺑﺮد‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺁن را‬ ‫ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺑﺮ ﺻﺨﺮﻩ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪۴٩ .‬اﻣﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ را ﻣﯽﺷﻨﻮد وﻟﯽ ﺑﻪ ﺁن‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﻣﺎﻧَﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺑﺪون ﭘﯽ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﻴﻼب ﺑﺮ ﺁن‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ هﺠﻮم ﺑﺮد‪ ،‬در دم ﻓﺮورﻳﺨﺖ و وﻳﺮاﻧﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻧﻬﺎد‪«.‬‬


‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٧‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻧﻈﺎﻣﯽ روﻣﯽ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻔﺮﻧﺎﺣﻮم درﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪٢‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻳﮏ ﻧﻈﺎﻣﯽ روﻣﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻏﻼم او ﮐﻪ ﺑﺲ ﻋﺰﻳﺰش ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر و در‬ ‫ﺁﺳﺘﺎﻧﮥ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪٣ .‬ﻧﻈﺎﻣﯽ ﭼﻮن درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮد را ﻧﺰد او‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ از او ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻏﻼﻣﺶ را ﺷﻔﺎ دهﺪ‪۴ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ‬ ‫اﻟﺘﻤﺎس ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﺳﺰاوار اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻟﻄﻒ را در ﺣﻘﺶ ﺑﮑﻨﯽ‪،‬‬ ‫‪۵‬زﻳﺮا ﻗﻮم ﻣﺎ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارد و ﮐﻨﻴﺴﻪ را ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪۶ «.‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫هﻤﺮاﻩ ﺁﻧﺎن رﻓﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﮐﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺁن ﻧﻈﺎﻣﯽ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﻧﺰد‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎم ﮐﻪ‪» :‬ﺳَﺮوَرم‪ ،‬ﺧﻮد را زﺣﻤﺖ ﻣﺪﻩ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ زﻳﺮ‬ ‫ﺳﻘﻒ ﻣﻦ ﺁﻳﯽ‪٧ .‬از هﻤﻴﻦ رو‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺧﻮد را ﻻﻳﻖ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻢ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺁﻳﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﮕﻮ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺎدم ﻣﻦ ﺷﻔﺎ ﺧﻮهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٨ .‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺧﻮد ﻓﺮدﯼ هﺴﺘﻢ زﻳﺮ ﻓﺮﻣﺎن‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزاﻧﯽ ﻧﻴﺰ زﻳﺮ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد دارم‪ .‬ﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪› :‬ﺑﺮو‹‪ ،‬ﻣﯽرود؛ ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪› :‬ﺑﻴﺎ‹‪ ،‬ﻣﯽﺁﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻏﻼم ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪› :‬اﻳﻦ را ﺑﻪﺟﺎﯼﺁر‹‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎﯼ ﻣﯽﺁورد‪٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪،‬‬ ‫از او ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﮐﻪ از ﭘﯽاش ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ روﯼ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺣﺘﯽ در اﺳﺮاﺋﻴﻞ هﻢ ﻧﺪﻳﺪﻩام‪١٠ «.‬ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻏﻼم را ﺳﻼﻣﺖ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺪﻩ ﮐﺮدن ﭘﺴﺮ ﺑﻴﻮﻩزن‬ ‫‪١١‬ﭼﻨﺪﯼ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ رهﺴﭙﺎر ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻪﻧﺎم ﻧﺎﺋﻴﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان و ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ اﻧﺒﻮﻩ ﻧﻴﺰ‬ ‫او را هﻤﺮاهﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪١٢ .‬ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮑﯽ دروازۀ ﺷﻬﺮ ﮐﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬دﻳﺪ ﻣﺮدﻩاﯼ را‬ ‫ﻣﯽﺑﺮﻧﺪﮐﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻴﻮﻩزﻧﯽ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺰ ﺁن زن را هﻤﺮاهﯽ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪١٣ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻮن ﺁن زن را دﻳﺪ‪ ،‬دﻟﺶ ﺑﺮ ﺣﺎل او ﺳﻮﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮﻳﻪ‬ ‫ﻣﮑﻦ‪١۴ «.‬ﺳﭙﺲ ﻧﺰدﻳﮏ رﻓﺖ و ﺗﺎﺑﻮت را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁن را ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺟﻮان‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴﺰ!« ‪١۵‬ﻣﺮدﻩ راﺳﺖ ﻧﺸﺴﺖ و‬ ‫ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد! ﻋﻴﺴﯽ او را ﺑﻪ ﻣﺎدرش ﺳﭙﺮد‪١۶ .‬ﺗﺮس و هﻴﺒﺖ ﺑﺮ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ ﺑﺰرگ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‬ ‫ﻇﻬﻮر ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪﻳﺎرﯼ ﻗﻮم ﺧﻮد ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪١٧ «.‬ﺧﺒﺮ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻋﻴﺴﯽ در ﺗﻤﺎم‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﻧﻮاﺣﯽ اﻃﺮاف ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ وﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ‬ ‫‪١٨‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ او را از هﻤﮥ اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ او دو ﺗﻦ از ﺁﻧﺎن را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ ‪١٩‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎم ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ هﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟« ‪٢٠‬ﺁن دو ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ ﻣﺎ را‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺗﺎ از ﺗﻮ ﺑﭙﺮﺳﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ هﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟«‬ ‫‪٢١‬در هﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺴﻴﺎرﯼ را از ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎ و دردهﺎ و ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﺷﻔﺎ داد و‬


‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﺑﺴﻴﺎر را ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪٢٢ .‬ﭘﺲ در ﭘﺎﺳﺦ ﺁن ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫دﻳﺪﻩ و ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺎزﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮐﻮران ﺑﻴﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻨﮕﺎن راﻩ ﻣﯽروﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺬاﻣﻴﺎن‬ ‫ﺷﻔﺎ ﻣﯽﻳﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﮐَﺮان ﺷﻨﻮا ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎن زﻧﺪﻩ ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮان ﺑﺸﺎرت دادﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪٢٣ .‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﺑﺎﺑﺖ ﻣﻦ ﻧﻠﻐﺰد‪«.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭼﻮن ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﻳﺤﻴﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ او ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ؟ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﻧﯽاﯼ ﮐﻪ از ﺑﺎد در ﺟﻨﺒﺶ‬ ‫اﺳﺖ؟ ‪٢۵‬ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﭼﻪ ﭼﻴﺰ رﻓﺘﻴﺪ؟ ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪاﯼ ﻟﻄﻴﻒ در ﺑﺮ دارد؟ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﻓﺎﺧﺮ ﻣﯽﭘﻮﺷﻨﺪ و در ﺗﺠﻤﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﻗﺼﺮهﺎﯼ ﭘﺎدﺷﺎهﺎﻧﻨﺪ‪٢۶ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﭼﻪ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ؟ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ؟ ﺁرﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ او از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺗﺮ اﺳﺖ‪٢٧ .‬او هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩاش ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪:‬‬ ‫» ›اﻳﻨﮏ رﺳﻮل ﺧﻮد را ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺗﻮ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‬ ‫ﺗﺎ راهﺖ را ﭘﻴﺶ ﭘﺎﻳﺖ هﻤﻮار ﺳﺎزد‪‹.‬‬ ‫‪٢٨‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻳﺤﻴﯽ از ﻣﺎدر زادﻩ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ‬ ‫ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‪ ،‬از او ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪٢٩ «.‬هﻤﮥ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ راﻩ ﺧﺪا ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪدﺳﺖ ﻳﺤﻴﯽ‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣٠ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن و ﻓﻘﻴﻬﺎن ارادۀ ﺧﺪا را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد رد ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از‬ ‫ﻳﺤﻴﯽ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣١‬ﭘﺲ‪ ،‬ﻣﺮدم اﻳﻦ ﻧﺴﻞ را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ؟ ‪٣٢‬ﺑﻪ ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ در ﺑﺎزار ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪:‬‬ ‫» ›ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻧﯽ ﻧﻮاﺧﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺮﻗﺼﻴﺪﻳﺪ؛‬ ‫ﻣﺮﺛﻴﻪ ﺧﻮاﻧﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﻧﺰدﻳﺪ‪‹.‬‬ ‫‪٣٣‬زﻳﺮا ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻧﺎن ﻣﯽﺧﻮرْد و ﻧﻪ ﺷﺮاب ﻣﯽﻧﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻴﺪ‪،‬‬ ‫›دﻳﻮ دارد‪٣۴ ‹.‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮرَد و ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‪› ،‬ﻣﺮدﯼ اﺳﺖ‬ ‫ﺷﮑﻤﺒﺎرﻩ و ﻣﻴﮕﺴﺎر‪ ،‬دوﺳﺖ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎهﮑﺎران‪٣۵ ‹.‬اﻣﺎ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺣﮑﻤﺖ را هﻤﮥ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺁن ﺑﻪ ﺛﺒﻮت ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺗﺪهﻴﻦ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪدﺳﺖ زﻧﯽ ﺑﺪﮐﺎرﻩ‬ ‫‪٣۶‬روزﯼ ﻳﮑﯽ از ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺻﺮف ﻏﺬا دﻋﻮت ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺁن‬ ‫ﻓﺮﻳﺴﯽ رﻓﺖ و ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺖ‪٣٧ .‬در ﺁن ﺷﻬﺮ زﻧﯽ ﺑﺪﮐﺎرﻩ ﻣﯽزﻳﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ در ﺧﺎﻧﮥ ﺁن ﻓﺮﻳﺴﯽ ﻣﻴﻬﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻇﺮﻓﯽ ﻣﺮﻣﺮﻳﻦ‪ ،‬ﭘﺮ از ﻋﻄﺮ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁورد ‪٣٨‬و‬ ‫ﮔﺮﻳﺎن ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﮐﻨﺎ ِر ﭘﺎهﺎﯼ او اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎ ﻗﻄﺮات اﺷﮏ ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎهﺎﯼ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﺎ ﮔﻴﺴﻮاﻧﺶ ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﺸﮏ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﭘﺎهﺎﯼ او را ﺑﻮﺳﻴﺪ و ﻋﻄﺮﺁﮔﻴﻦ‬ ‫ﮐﺮد‪٣٩ .‬ﭼﻮن ﻓﺮﻳﺴﯽ ﻣﻴﺰﺑﺎن اﻳﻦ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‬


‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ اﻳﻦ زن ﮐﻪ او را ﻟﻤﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻴﺴﺖ و ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻧﯽ اﺳﺖ ‪ -‬ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫زﻧﯽ ﺑﺪﮐﺎرﻩ اﺳﺖ‪۴٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻔﺮﻣﺎ‪ ،‬اﺳﺘﺎد!« ‪۴١‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺨﺼﯽ از دو ﺗﻦ ﻃﻠﺐ داﺷﺖ‪ :‬از‬ ‫ﻳﮑﯽ ﭘﺎﻧﺼﺪ دﻳﻨﺎر‪ ،‬از دﻳﮕﺮﯼ ﭘﻨﺠﺎﻩ دﻳﻨﺎر‪۴٢ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ او ﺑﺪهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪهﯽ‬ ‫هﺮ دو را ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺗﻮ ﮐﺪامﻳﮏ او را ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ؟«‬ ‫‪۴٣‬ﺷﻤﻌﻮن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺪهﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ داﺷﺖ و ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬درﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ‪۴۴ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺁن زن اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﻤﻌﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ‬ ‫زن را ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ؟ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻮ ﺁﻣﺪم‪ ،‬و ﺗﻮ ﺑﺮاﯼ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎهﺎﻳﻢ ﺁب ﻧﻴﺎوردﯼ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ زن‬ ‫ﺑﺎ اﺷﮑﻬﺎﻳﺶ ﭘﺎهﺎﯼ ﻣﺮا ﺷﺴﺖ و ﺑﺎ ﮔﻴﺴﻮاﻧﺶ ﺧﺸﮏ ﮐﺮد! ‪۴۵‬ﺗﻮ ﻣﺮا ﻧﺒﻮﺳﻴﺪﯼ‪ ،‬اﻣّﺎ اﻳﻦ‬ ‫زن از ﻟﺤﻈﮥ ورودم‪ ،‬دﻣﯽ از ﺑﻮﺳﻴﺪن ﭘﺎهﺎﻳﻢ ﺑﺎزﻧﺎﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪۴۶ .‬ﺗﻮ ﺳﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ روﻏﻦ‬ ‫ﺗﺪهﻴﻦ ﻧﮑﺮدﯼ‪ ،‬اﻣﺎ او ﭘﺎهﺎﻳﻢ را ﺑﻪ ﻋﻄﺮ ﺗﺪهﻴﻦ ﮐﺮد‪۴٧ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫او از ﺁن روﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﺴﻴﺎرش ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺁن ﮐﻪ ﮐﻤﺘﺮ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﮐﻤﺘﺮ هﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪۴٨ «.‬ﭘﺲ رو ﺑﻪ ﺁن زن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻨﺎهﺎﻧﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪ!«‬ ‫‪۴٩‬ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﺎن را ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺁﻣﺮزد؟« ‪۵٠‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺁن زن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ را ﻧﺠﺎت دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮو!«‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٨‬‬ ‫َﻣﺜَﻞ ﺑﺮزﮔﺮ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و روﺳﺘﺎ ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻣﯽﮔﺸﺖ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را‬ ‫ﺑﺸﺎرت ﻣﯽداد‪ .‬ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وﯼ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎرﯼ از زﻧﺎن ﮐﻪ از ارواح‬ ‫ﭘﻠﻴﺪ و ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻣﺮﻳﻢ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ ﮐﻪ از او هﻔﺖ روح ﭘﻠﻴﺪ اﺧﺮاج‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٣ ،‬ﻳﻮﻧﺎ هﻤﺴﺮ ﺧﻮزا‪ ،‬ﻣﺒﺎﺷﺮ هﻴﺮودﻳﺲ‪ ،‬ﺳﻮﺳﻦ و ﺑﺴﻴﺎرﯼ زﻧﺎن دﻳﮕﺮ‪ .‬اﻳﻦ زﻧﺎن‬ ‫از داراﻳﯽ ﺧﻮد ﺑﺮاﯼ ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺗﺪارﮎ ﻣﯽدﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﭼﻮن ﻣﺮدم از ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺷﻬﺮهﺎ ﺑﻪ دﻳﺪن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ اﻧﺒﻮﻩ ﮔﺮدﺁﻣﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را ﺁورد‪»۵ :‬روزﯼ ﺑﺮزﮔﺮﯼ ﺑﺮاﯼ ﭘﺎﺷﻴﺪن ﺑﺬر ﺧﻮد ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺬر‬ ‫ﻣﯽﭘﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ در راﻩ اﻓﺘﺎد و ﻟﮕﺪﻣﺎل ﺷﺪ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻮردﻧﺪ‪۶ .‬ﺑﺮﺧﯽ‬ ‫دﻳﮕﺮ در زﻣﻴﻦ ﺳﻨﮕﻼخ اﻓﺘﺎد‪ ،‬و ﭼﻮن روﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺸﮏ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ رﻃﻮﺑﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﻴﺎن ﺧﺎرهﺎ اﻓﺘﺎد و ﺧﺎرهﺎ ﺑﺎ ﺑﺬرهﺎ ﻧﻤﻮ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻔﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪٨ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ از ﺑﺬرهﺎ در ﺧﺎﮎ ﺧﻮب اﻓﺘﺎد و ﻧﻤﻮ ﮐﺮد و ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﺑﺎر ﺁورد‪ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻧﺪا در داد‪» :‬هﺮﮐﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارد‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد!«‬ ‫‪٩‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻣﻌﻨﺎﯼ اﻳﻦ ﻣﺜﻞ را از وﯼ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪١٠ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬درﮎ اﺳﺮار ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ دﻳﮕﺮان در ﻗﺎﻟﺐ ﻣﺜﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ‪:‬‬ ‫» ›ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ؛‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ‪‹.‬‬


‫‪»١١‬ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻣﺜﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﺬر‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪١٢ .‬ﺑﺬرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ در راﻩ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪،‬‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﺁن را از دﻟﺸﺎن ﻣﯽرﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ و ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨﺪ‪١٣ .‬ﺑﺬرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﻨﮕﻼخ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻮن ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ رﻳﺸﻪ ﻧﻤﯽدواﻧﻨﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫اﻧﺪﮎزﻣﺎﻧﯽ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪهﻨﮕﺎم ﺁزﻣﺎﻳﺶ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﻣﯽدهﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺑﺬرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺧﺎرهﺎ ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺛﺮوت‬ ‫و ﻟﺬات زﻧﺪﮔﯽ ﺁﻧﻬﺎ را ﺧﻔﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪﺛﻤﺮﻧﻤﯽرﺳﻨﺪ‪١۵ .‬اﻣﺎ ﺑﺬرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﺧﻮب‬ ‫ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻼم را ﺑﺎ دﻟﯽ ﭘﺎﮎ و ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﺁن را ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﭘﺎﻳﺪار ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ و ﺛﻤﺮ ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﭼﺮاغ‬ ‫‪»١۶‬هﻴﭻﮐﺲ ﭼﺮاغ را ﺑﺮﻧﻤﯽاﻓﺮوزد ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁن ﺳﺮﭘﻮش ﻧﻬﺪ ﻳﺎ ﺁن را زﻳﺮ ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺑﮕﺬارد! ﺑﻠﮑﻪ ﭼﺮاغ را ﺑﺮ ﭼﺮاﻏﺪان ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ هﺮ ﮐﻪ داﺧﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻮرش را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬زﻳﺮا هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺷﮑﺎر ﻧﺸﻮد و هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻬﻔﺘﻪاﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ هﻮﻳﺪا‬ ‫ﻧﮕﺮدد‪١٨ .‬ﭘﺲ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ دارد ﺑﻴﺸﺘﺮ دادﻩ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و از ﺁن ﮐﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬هﻤﺎن هﻢ ﮐﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ دارد‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١٩‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻣﺎدر و ﺑﺮادران ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ او را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ازدﺣﺎم ﺟﻤﻌﻴﺖ‬ ‫ﭼﻨﺪان ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻮﻧﺪ‪٢٠ .‬ﭘﺲ ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺧﺒﺮ ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﻣﺎدر‬ ‫و ﺑﺮادراﻧﺖ ﺑﻴﺮون اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪٢١ «.‬در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎدر و‬ ‫ﺑﺮادران ﻣﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁن ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﺁرام ﮐﺮدن ﺗﻮﻓﺎن درﻳﺎ‬ ‫‪٢٢‬روزﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎﭼﻪ ﺑﺮوﻳﻢ‪ «.‬ﭘﺲ ﺳﻮار‬ ‫ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪﭘﻴﺶ راﻧﺪﻧﺪ‪٢٣ .‬و ﭼﻮن ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺖ‪ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺗﻨﺪﺑﺎدﯼ ﺑﺮ‬ ‫درﻳﺎ وزﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻗﺎﻳﻖ از ﺁب ﭘﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﺟﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪﺧﻄﺮ اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ رﻓﺘﻨﺪ و او را ﺑﻴﺪار ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻏﺮق ﺷﻮﻳﻢ!« ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺑﺎد و اﻣﻮاج ﺧﺮوﺷﺎن ﻧﻬﻴﺐ زد‪ .‬ﺗﻮﻓﺎن‬ ‫ﻓﺮوﻧﺸﺴﺖ و ﺁراﻣﺶ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪٢۵ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن ﮐﺠﺎﺳﺖ؟« ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﺑﺎ ﺑﻬﺖ و وﺣﺸﺖ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺎد و ﺁب ﻓﺮﻣﺎن‬ ‫ﻣﯽدهﺪ وﺁﻧﻬﺎ از او ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد دﻳﻮزدﻩ‬ ‫‪٢۶‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻴﮥ ﺟﺮاﺳﻴﺎن رﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎﭼﻪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺟﻠﻴﻞ ﻗﺮار داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﻗﺪم ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮدﯼ دﻳﻮزدﻩ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺁن ﺷﻬﺮ روﺑﻪرو ﺷﺪ‬ ‫ﮐﻪ دﻳﺮﮔﺎهﯽ ﻟﺒﺎس ﻧﭙﻮﺷﻴﺪﻩ و در ﺧﺎﻧﻪاﯼ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﮔﻮرهﺎ ﺑﻪﺳﺮ‬


‫ﻣﯽﺑﺮد‪٢٨ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻌﺮﻩ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪﭘﺎﯼ او اﻓﺘﺎد و ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد‬ ‫ﺑﺮﺁورد‪» :‬اﯼ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎل‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر اﺳﺖ؟ ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻋﺬاﺑﻢ‬ ‫ﻧﺪهﯽ!« ‪٢٩‬زﻳﺮا ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ روح ﭘﻠﻴﺪ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺑﻮد از او ﺑﻪدرﺁﻳﺪ‪ .‬ﺁن روح ﺑﺎرهﺎ او را‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺶ را ﺑﻪزﻧﺠﻴﺮ ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ و از او ﻧﮕﺎهﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻨﺪهﺎ را ﻣﯽﮔﺴﺴﺖ و دﻳﻮ او را ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮﻣﺴﮑﻮن ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ‪٣٠ .‬ﻋﻴﺴﯽ از او‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻧﺎﻣﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟« ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻟِﮋﻳﻮن‪ «،‬زﻳﺮا دﻳﻮهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻪدرون او رﻓﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪٣١ .‬ﺁﻧﻬﺎ اﻟﺘﻤﺎسﮐﻨﺎن از ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ هﺎوﻳﻪ ﻧﺪهﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬در ﺁن ﻧﺰدﻳﮑﯽ‪ ،‬ﮔﻠﮥ ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮﮎ در داﻣﻨﮥ ﺗﭙﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﭼﺮا ﺑﻮد‪ .‬دﻳﻮهﺎ از‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻧﺪ اﺟﺎزﻩ دهﺪ ﺑﻪدرون ﺧﻮﮐﻬﺎ روﻧﺪ‪ ،‬و او ﻧﻴﺰ اﺟﺎزﻩ داد‪٣٣ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از‬ ‫ﺁن ﻣﺮد ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪدرون ﺧﻮﮐﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﺧﻮﮐﻬﺎ از ﺳﺮاﺷﻴﺒﯽ ﺗﭙﻪ ﺑﻪ درون درﻳﺎﭼﻪ‬ ‫هﺠﻮم ﺑﺮدﻧﺪ و ﻏﺮق ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۴‬ﭼﻮن ﺧﻮﮐﺒﺎﻧﺎن اﻳﻦ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎ ﺑﻪ ﻓﺮار ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و در ﺷﻬﺮ و ﻧﻮاﺣﯽ اﻃﺮاف‪،‬‬ ‫ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪٣۵ .‬ﭘﺲ ﻣﺮدم ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ روﯼ دادﻩ ﺑﻮد ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﭼﻮن ﻧﺰد‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ و دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁن ﻣﺮد ﮐﻪ دﻳﻮهﺎ از او ﺑﻪدرﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺎﻗﻞ و ﺟﺎﻣﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎهﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪٣۶ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪﭼﺸﻢ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ اﻳﺸﺎن ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮد دﻳﻮزدﻩ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪٣٧ .‬ﭘﺲ هﻤﮥ ﻣﺮدم ﻧﺎﺣﻴﮥ‬ ‫ﺟﺮاﺳﻴﺎن از ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﻧﺰد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮود‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﺮس ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫او ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪ و رﻓﺖ‪٣٨ .‬ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ دﻳﻮهﺎ از او ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻤﻨﺎ‬ ‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﮕﺬارد او ﺑﺎ وﯼ هﻤﺮاﻩ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ او را رواﻧﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪»٣٩ :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺮد و ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﻮ‪ «.‬ﭘﺲ او رﻓﺖ و در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺷﻬﺮ‬ ‫اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ او ﭼﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫دﺧﺘﺮ ﻳﺎﺋﺮوس و زن ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﯼ‬ ‫‪۴٠‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻣﺮدم ﺑﻪﮔﺮﻣﯽ از او اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﺑﻪراهﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪۴١ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﻳﺎﻳﺮوس ﻧﺎم ﮐﻪ رﺋﻴﺲ ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﻣﺪ و ﺑﻪﭘﺎﯼ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ اﻓﺘﺎد و اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺮود‪۴٢ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮش ﮐﻪ ﺣﺪود دوازدﻩ‬ ‫ﺳﺎل داﺷﺖ‪ ،‬در ﺣﺎل ﻣﺮگ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در راﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺖ از هﺮ ﺳﻮ ﺑﺮ او ﻓﺸﺎر ﻣﯽﺁورد‪۴٣ .‬در ﺁن‬ ‫ﻣﻴﺎن‪ ،‬زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ دوازدﻩ ﺳﺎل ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﯼ ﺑﻮد و ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎم داراﻳﯽ ﺧﻮد را‬ ‫ﺻﺮف ﻃﺒﻴﺒﺎن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﺗﻮان درﻣﺎن او ﻧﺒﻮد‪۴۴ .‬او از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﻟﺒﮥ رداﯼ او را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و دردم ﺧﻮﻧﺮﻳﺰﯼاش ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪۴۵ .‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﻟﻤﺲ ﮐﺮد؟« ﭼﻮن هﻤﻪ اﻧﮑﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻄﺮس ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪،‬‬ ‫ﻣﺮدم از هﺮ ﺳﻮ اﺣﺎﻃﻪات ﮐﺮدﻩاﻧﺪ و ﺑﺮ ﺗﻮ ﻓﺸﺎر ﻣﯽﺁورﻧﺪ!« ‪۴۶‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻣﺮا ﻟﻤﺲ ﮐﺮد! زﻳﺮا درﻳﺎﻓﺘﻢ ﻧﻴﺮوﻳﯽ از ﻣﻦ ﺻﺎدر ﺷﺪ!« ‪۴٧‬ﺁن زن ﭼﻮن دﻳﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪﭘﺎﯼ او اﻓﺘﺎد و در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﮕﺎن ﮔﻔﺖ ﭼﺮا او را‬ ‫ﻟﻤﺲ ﮐﺮدﻩ و ﭼﮕﻮﻧﻪ دردَم ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪۴٨ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮم‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ را‬ ‫ﺷﻔﺎ دادﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮو‪«.‬‬


‫‪۴٩‬ﻋﻴﺴﯽ هﻨﻮز ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ از ﺧﺎﻧﮥ ﻳﺎﻳﺮوس‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﮐﻨﻴﺴﻪ‪ ،‬ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»دﺧﺘﺮت ﻣﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ اﺳﺘﺎد را زﺣﻤﺖ ﻣﺪﻩ‪۵٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎﻳﺮوس‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺮس! ﻓﻘﻂ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎش! دﺧﺘﺮت ﺷﻔﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪۵١ «.‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﻳﺎﻳﺮوس رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﭘﻄﺮس و ﻳﻮﺣﻨﺎ و ﻳﻌﻘﻮب و ﭘﺪر و ﻣﺎدر دﺧﺘﺮ ﺑﺎ او‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻧﻪ درﺁﻳﻨﺪ‪۵٢ .‬هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺑﺮاﯼ دﺧﺘﺮ ﺷﻴﻮن و زارﯼ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬زارﯼ‬ ‫ﻣﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا او ﻧﻤﺮدﻩ ﺑﻠﮑﻪ در ﺧﻮاب اﺳﺖ‪۵٣ «.‬ﺁﻧﻬﺎ رﻳﺸﺨﻨﺪش ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪۵۴ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ دﺳﺖ دﺧﺘﺮﮎ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﺧﺘﺮم‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰ!« ‪۵۵‬روح او ﺑﺎزﮔﺸﺖ و دردَم از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ او ﺧﻮراﮎ‬ ‫دهﻨﺪ‪۵۶ .‬واﻟﺪﻳﻦ دﺧﺘﺮ ﻏﺮق در ﺣﻴﺮت ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او ﺑﺪﻳﺸﺎن اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺑﺎزﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٩‬‬ ‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ را ﮔﺮد هﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻗﺪرت واﻗﺘﺪار ﺑﺮاﯼ ﺑﻴﺮون‬ ‫راﻧﺪن هﻤﮥ ارواح ﭘﻠﻴﺪ و ﺷﻔﺎﯼ ﺑﻴﻤﺎرﻳﻬﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪٢ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﺎن را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‬ ‫را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻴﻤﺎران را ﺷﻔﺎ دهﻨﺪ‪٣ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺳﻔﺮ ﺑﺮﻧﺪارﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﭼﻮبدﺳﺘﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻮﻟﻪﺑﺎر‪ ،‬ﻧﻪ ﻧﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﻮل و ﻧﻪ ﭘﻴﺮاهﻦ اﺿﺎﻓﻪ‪۴ .‬ﺑﻪ هﺮ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ‬ ‫درﺁﻣﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ هﻨﮕﺎم ﺗﺮﮎ ﺷﻬﺮ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪۵ .‬اﮔﺮ ﻣﺮدم ﺷﻤﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻨﮕﺎم‬ ‫ﺗﺮﮎ ﺷﻬﺮﺷﺎن‪ ،‬ﺧﺎﮎ ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺘﮑﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻬﺎدﺗﯽ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪۶ «.‬ﭘﺲ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬از دهﯽ ﺑﻪ دﻩ دﻳﮕﺮ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و هﺮ ﺟﺎ ﻣﯽرﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﺸﺎرت ﻣﯽدادﻧﺪ و‬ ‫ﺑﻴﻤﺎران را ﺷﻔﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺲ ﺣﺎﮐﻢ رﺳﻴﺪ‪ .‬هﻴﺮودﻳﺲ ﺣﻴﺮان و‬ ‫‪٧‬و اﻣﺎ ﺧﺒﺮ هﻤﮥ اﻳﻦ اﻣﻮر ﺑﻪ ﮔﻮش هﻴﺮودﻳ ِ‬ ‫ﺳﺮدرﮔﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺎن ﻳﺤﻴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪٨ .‬ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ اﻳﻠﻴﺎ ﻇﻬﻮر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬و ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻳﮑﯽ از‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان اﻳﺎم ﮐﻬﻦ زﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٩ .‬اﻣﺎ هﻴﺮودﻳﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮ ﻳﺤﻴﯽ را ﻣﻦ از ﺗﻦ ﺟﺪا‬ ‫ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را درﺑﺎرﻩاش ﻣﯽﺷﻨﻮم؟« و در ﺻﺪد ﺑﺮﺁﻣﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺧﻮراﮎ دادن ﺑﻪ ﭘﻨﺞ هﺰار ﺗﻦ‬ ‫‪١٠‬ﭼﻮن رﺳﻮﻻن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻧﺎن را ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻪﻧﺎم ﺑﻴﺖﺻﻴﺪا ﺑﺮد ﺗﺎ در ﺁﻧﺠﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪١١ .‬اﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎرﯼ اﻳﻦ را درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫و از ﭘﯽ اﻳﺸﺎن رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﺎن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﺮاﻳﺸﺎن از ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻧﻴﺎز ﺑﻪدرﻣﺎن داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻏﺮوب‪ ،‬ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ ﻧﺰد او ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺟﻤﺎﻋﺖ را ﻣﺮﺧﺺ ﻓﺮﻣﺎ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﻪ روﺳﺘﺎهﺎ و ﻣﺰارع اﻃﺮاف ﺑﺮوﻧﺪ و ﺧﻮراﮎ و ﺳﺮﭘﻨﺎهﯽ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻨﺠﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ‬


‫دوراﻓﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪١٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺧﻮراﮎ دهﻴﺪ‪ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﺎ ﺟﺰ ﭘﻨﺞ ﻧﺎن و دو ﻣﺎهﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮوﻳﻢ و ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ اﻳﻦ ﻣﺮدم‬ ‫ﺧﻮراﮎ ﺑﺨﺮﻳﻢ‪١۴ «.‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ هﺰار ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﺮدم را در ﮔﺮوهﻬﺎﯼ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻧﻔﺮﯼ ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ‪١۵ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و هﻤﻪ‬ ‫را ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪١۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻨﺞ ﻧﺎن و دو ﻣﺎهﯽ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺷﮑﺮ ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان داد ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﺮدم ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪١٧ .‬هﻤﻪ ﺧﻮردﻧﺪ و‬ ‫ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ و دوازدﻩ ﺳﺒﺪ ﻧﻴﺰ از ﺗﮑﻪهﺎﯼ ﺑﺮﺟﺎﯼﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﺮد ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﺘﺮاف ﭘﻄﺮس درﺑﺎرۀ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١٨‬روزﯼ ﻋﻴﺴﯽ در ﺧﻠﻮت دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﺎ او ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬از اﻳﺸﺎن‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﻦ ﮐﻪ هﺴﺘﻢ؟« ‪١٩‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺤﻴﺎﯼ‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩاﯼ؛ ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ اﻳﻠﻴﺎﻳﯽ‪ ،‬و ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ را ﻳﮑﯽ از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان اﻳﺎم‬ ‫ﮐﻬﻦ ﻣﯽداﻧﻨﺪﮐﻪ زﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٠ «.‬از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﭼﻪ؟ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﺪ؟« ﭘﻄﺮس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪا‪«.‬‬ ‫‪٢١‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺸﺎن را ﻣﻨﻊ ﮐﺮد و دﺳﺘﻮر داد ﮐﻪ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪٢٢ ،‬و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن رﻧﺞ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻴﻨﺪ و ﻣﺸﺎﻳﺦ و ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ او‬ ‫را رد ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد و در روز ﺳﻮم ﺑﺮﺧﻴﺰد‪«.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺮا ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﺪ‬ ‫و هﺮ روز ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮدارد و از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪٢۴ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد‬ ‫را ﻧﺠﺎت دهﺪ‪ ،‬ﺁن را از دﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داد‪ ،‬اﻣﺎ هﺮﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺟﺎﻧﺶ را از دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ داد‪٢۵ .‬اﻧﺴﺎن را ﭼﻪ ﺳﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ دﻧﻴﺎ را ﺑﺒﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎن‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺒﺎزد ﻳﺎ ﺁن را ﺗﻠﻒ ﮐﻨﺪ‪٢۶ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ از ﻣﻦ و ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ ﻋﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ در ﺟﻼل ﺧﻮد و ﺟﻼل ﭘﺪر و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻘﺪس ﺁﻳﺪ‪ ،‬از او ﻋﺎر‬ ‫ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪٢٧ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ اﻳﻨﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻃﻌﻢ ﻣﺮگ را ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﭼﺸﻴﺪ‪«.‬‬

‫دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺳﻴﻤﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢٨‬ﺣﺪود هﺸﺖ روز ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﻄﺮس و ﻳﻮﺣﻨﺎ و ﻳﻌﻘﻮب را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮهﯽ رﻓﺖ ﺗﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ‪٢٩ .‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻤﻮد‬ ‫ﭼﻬﺮﻩاش ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮد‪ ،‬و ﺟﺎﻣﻪاش ﺳﻔﻴﺪ و ﻧﻮراﻧﯽ ﮔﺸﺖ‪٣٠ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ دو ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ و اﻳﻠﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﭘﺪﻳﺪار ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ او ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪٣١ .‬ﺁﻧﺎن در ﺟﻼل ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و درﺑﺎرۀ‬ ‫رﻓﺘﻦ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺰودﯼ در اورﺷﻠﻴﻢ رخ دهﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪٣٢ .‬ﭘﻄﺮس و‬ ‫ﻼ ﺑﻴﺪار و هﻮﺷﻴﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻼل ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫هﻤﺮاهﺎﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮابﺁﻟﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﮐﺎﻣ ً‬ ‫را دﻳﺪﻧﺪ و ﺁن دو ﻣﺮد را ﮐﻪ درﮐﻨﺎرش اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣٣ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁن دو از ﻧﺰد‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻄﺮس ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻮدن ﻣﺎ در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ! ﺑﮕﺬار ﺳﻪ ﺳﺮﭘﻨﺎﻩ‬ ‫ﺑﺴﺎزﻳﻢ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻮﺳﯽ و ﻳﮑﯽ هﻢ ﺑﺮاﯼ اﻳﻠﻴﺎ‪ «.‬ﭘﻄﺮس ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪٣۴ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ هﻨﻮز ﺑﺮ زﺑﺎن ﭘﻄﺮس ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺮﯼ ﭘﺪﻳﺪار ﮔﺸﺖ و ﺁﻧﺎن را‬


‫درﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪدرون اﺑﺮ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺮاﺳﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪٣۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪاﻳﯽ از اﺑﺮ دررﺳﻴﺪ‬ ‫ﮐﻪ »اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﻪ او را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩام؛ ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ!« ‪٣۶‬و ﭼﻮن ﺻﺪا‬ ‫ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﻨﻬﺎ دﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان اﻳﻦ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و در ﺁن زﻣﺎن‬ ‫ﮐﺴﯽ را از ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ ﭘﺴﺮ دﻳﻮزدﻩ‬ ‫‪٣٧‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭼﻮن از ﮐﻮﻩ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻌﯽ اﻧﺒﻮﻩ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ دﻳﺪار ﮐﺮدﻧﺪ‪٣٨ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ‬ ‫ﻣﺮدﯼ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬از ﺗﻮ اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻔﯽ ﺑﺮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﻔﮑﻨﯽ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ‪٣٩ .‬روﺣﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن او را ﻣﯽﮔﻴﺮد و او دردَم ﻧﻌﺮﻩ‬ ‫ح ﺑﻨﺪرت رهﺎﻳﺶ‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﺪ و دﭼﺎر ﺗﺸﻨﺞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ دهﺎﻧﺶ ﮐﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬رو ْ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻗﺼﺪ ﻧﺎﺑﻮدﻳﺶ دارد‪۴٠ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺖ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدم از او ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‪۴١ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﯼ ﻧﺴﻞ ﺑﯽاﻳﻤﺎن و ﻣﻨﺤﺮف‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐِﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﻢ و‬ ‫ﺗﺤﻤﻠﺘﺎن ﮐﻨﻢ؟ ﭘﺴﺮت را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎور‪۴٢ «.‬ﺣﺘﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬دﻳﻮ او را ﺑﺮ‬ ‫زﻣﻴﻦ زد و ﺑﻪ ﺗﺸﻨﺞ اﻓﮑﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺁن روح ﭘﻠﻴﺪ ﻧﻬﻴﺐ زد و ﭘﺴﺮ را ﺷﻔﺎ داد و ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺪرش ﺳﭙﺮد‪۴٣ .‬ﻣﺮدم هﻤﮕﯽ از ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﺪا در ﺣﻴﺮت اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﺁن ﺣﺎل ﮐﻪ هﻤﮕﺎن از ﮐﺎرهﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ در ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪»۴۴ :‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﺪﻗﺖ ﮔﻮش ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ‪ :‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪدﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮدم ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪۴۵ «.‬اﻣﺎ ﺁﻧﺎن ﻣﻨﻈﻮر وﯼ را درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ؛ ﺑﻠﮑﻪ از ﺁﻧﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﻣﺎﻧﺪ‬ ‫ﺗﺎ درﮐﺶ ﻧﮑﻨﻨﺪ؛ و ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ از او ﺳﺆال ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺰرﮔﯽ در ﭼﻴﺴﺖ؟‬ ‫‪۴۶‬روزﯼ در ﻣﻴﺎن ﺷﺎﮔﺮدان اﻳﻦ ﺑﺤﺚ درﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﮐﺪامﻳﮏ از اﻳﺸﺎن از هﻤﻪ‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪۴٧ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ از اﻓﮑﺎر اﻳﺸﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻮدﮐﯽ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و در ﮐﻨﺎر‬ ‫ﺧﻮد ﻗﺮار داد‪۴٨ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﻮدﮎ را ﺑﻪﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻣﺮا‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ و هﺮ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺁن‬ ‫ﮐﺲ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ از هﻤﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴٩‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ را دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪﻧﺎم ﺗﻮ دﻳﻮ اﺧﺮاج ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن‬ ‫از ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬او را ﺑﺎزداﺷﺘﻴﻢ‪۵٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﺎزﻣﺪارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﺑﻬﺎﯼ ﭘﻴﺮوﯼ از ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۵١‬ﭼﻮن زﻣﺎن ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﺰﻣﯽ راﺳﺦ رو ﺑﻪ ﺳﻮﯼ‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﻬﺎد‪۵٢ .‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺧﻮد ﻗﺎﺻﺪاﻧﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از دهﮑﺪﻩهﺎﯼ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ او ﺗﺪارﮎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪۵٣ .‬اﻣﺎ ﻣﺮدم ﺁﻧﺠﺎ او را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻘﺼﺪش اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫ﺑﻮد‪۵۴ .‬ﭼﻮن ﺷﺎﮔﺮدان او‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب و ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬اﻳﻦ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﺁﻳﺎ‬


‫ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ از ﺁﺳﻤﺎن ﺁﺗﺶ ﺑﺒﺎرد و هﻤﮥ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ؟« ‪۵۵‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ روﯼ‬ ‫ﺑﮕﺮداﻧﺪ و ﺗﻮﺑﻴﺨﺸﺎن ﮐﺮد‪۵۶ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ دهﮑﺪﻩاﯼ دﻳﮕﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵٧‬در راﻩ‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮ ﺟﺎ ﺑﺮوﯼ‪ ،‬ﺗﻮ را ﭘﻴﺮوﯼ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫‪۵٨‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬روﺑﺎهﺎن را ﻻﻧﻪهﺎﺳﺖ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن را ﺁﺷﻴﺎﻧﻪهﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را‬ ‫ﺟﺎﯼ ﺳﺮ ﻧﻬﺎدن ﻧﻴﺴﺖ‪۵٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻦ‪ «.‬اﻣﺎ او‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ رﺧﺼﺖ دﻩ ﺗﺎ ﺑﺮوم و ﭘﺪر ﺧﻮد را دﻓﻦ ﮐﻨﻢ‪۶٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬار ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﻮد را دﻓﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﻮ ﺑﺮو و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻦ‪۶١ «.‬دﻳﮕﺮﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﺗﻮ را ﭘﻴﺮوﯼ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫رﺧﺼﺖ دﻩ ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺮدم و اهﻞ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد را وداع ﮔﻮﻳﻢ‪۶٢ «.‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﻢزﻧﯽ دراز ﮐﻨﺪ و ﺑﻪﻋﻘﺐ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١٠‬‬ ‫اﻋﺰام هﻔﺘﺎد ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ هﻔﺘﺎد ﺗﻦ دﻳﮕﺮ را ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد و ﺁﻧﻬﺎ را دو ﺑﻪ دو ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻪ هﺮ ﺷﻬﺮ و دﻳﺎرﯼ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﺪاﻧﺠﺎ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﮏ ﻣﺤﺼﻮل‬ ‫‪٢‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺤﺼﻮل ﻓﺮاوان اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﺎرﮔﺮ ﮐَﻢ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﻣﺎﻟ ِ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرﮔﺮاﻧﯽ ﺑﺮاﯼ در ِو ﻣﺤﺼﻮل ﺧﻮد ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﺑﺮوﻳﺪ! ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﭼﻮن ﺑﺮﻩهﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﮔﺮﮔﻬﺎ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﮐﻴﺴﮥ ﭘﻮل ﻳﺎ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎر ﻳﺎ ﮐﻔﺶ ﺑﺮﻣﮕﻴﺮﻳﺪ؛ و در راﻩ ﮐﺴﯽ را ﺳﻼم ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺑﻪ هﺮ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ وارد ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪› :‬ﺳﻼم ﺑﺮ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎد‪‹.‬‬ ‫‪۶‬اﮔﺮ در ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺴﯽ از اهﻞ ﺻﻠﺢ و ﺳﻼم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﺷﻤﺎ ﺑﺮ او ﻗﺮار ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ؛ وﮔﺮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﺧﻮاهﺪﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬درﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و هﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﺎرﮔﺮ ﻣﺴﺘﺤﻖ‬ ‫ﻣﺰد ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ .‬از ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ دﻳﮕﺮ ﻧﻘﻞ ﻣﮑﺎن ﻣﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﭼﻮن وارد ﺷﻬﺮﯼ ﺷﺪﻳﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪﮔﺮﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺮ ﭼﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺑﻴﻤﺎران ﺁﻧﺠﺎ را ﺷﻔﺎ دهﻴﺪ و ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪› :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪‹.‬‬ ‫‪١٠‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ درﺁﻣﺪﻳﺪ و ﺷﻤﺎ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪهﺎﯼ ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﺮوﻳﺪ و‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪:‬‬


‫‪›١١‬ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﺎﮎ ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺎهﺎﯼ ﻣﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﮑﺎﻧﻴﻢ‪ .‬اﻣﺎ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪‹.‬‬ ‫‪١٢‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ در روز ﺟﺰا‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺠﺎزات ﺑﺮاﯼ ﺳﺪوم ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺁن ﺷﻬﺮ‪.‬‬ ‫‪»١٣‬واﯼ ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ ﺧﻮرَزﻳﻦ! واﯼ ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ ﺑﻴﺖﺻﻴﺪا! زﻳﺮا اﮔﺮ ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ ﮐﻪ در‬ ‫ﺷﻤﺎ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ در ﺻﻮر و ﺻﻴﺪون روﯼ ﻣﯽداد‪ ،‬ﻣﺮدم ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ در ﭘﻼس و‬ ‫ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﻣﺎ در روز ﺟﺰا‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺠﺎزات‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺻﻮر و ﺻﻴﺪون ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‪.‬‬ ‫‪١۵‬و ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ ﮐﻔﺮﻧﺎﺣﻮم‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد؟ هﺮﮔﺰ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﻋﻤﺎق دوزخ ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»١۶‬هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮش ﻓﺮادهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻓﺮادادﻩ اﺳﺖ؛ و هﺮﮐﻪ ﺷﻤﺎ را رد‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮا رد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؛ اﻣﺎ هﺮﮐﻪ ﻣﺮا رد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﺮا رد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٧‬ﺁن هﻔﺘﺎد ﺗﻦ ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﺣﺘﯽ دﻳﻮهﺎ هﻢ ﺑﻪﻧﺎم ﺗﻮ از ﻣﺎ‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٨‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺷﻴﻄﺎن را دﻳﺪم ﮐﻪ هﻤﭽﻮن ﺑﺮق از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮوﻣﯽاﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫‪١٩‬اﻳﻨﮏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻗﺪرت ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ ﮐﻪ ﻣﺎران و ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﺪرت دﺷﻤﻦ را‬ ‫ﭘﺎﻳﻤﺎل ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬و هﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﺨﻮاهﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬اﻣﺎ از اﻳﻦ ﺷﺎدﻣﺎن ﻣﺒﺎﺷﻴﺪﮐﻪ اروا ح از ﺷﻤﺎ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎدﯼ ﺷﻤﺎ از‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺘﺎن در ﺁﺳﻤﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢١‬در هﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ در روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪوﺟﺪ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﺎﻟﮏ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﯽﺳﺘﺎﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ را از داﻧﺎﻳﺎن و ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺘﻪاﯼ‬ ‫و ﺑﺮ ﮐﻮدﮐﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﮐﺮدﻩاﯼ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬زﻳﺮا ارادۀ ﻧﻴﮑﻮﯼ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭘﺪرم هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭘﺴﺮ ﮐﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﭘﺪر و‬ ‫هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭘﺪر ﮐﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﭘﺴﺮ و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﺨﻮاهﺪ او را ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺁﺷﮑﺎر‬ ‫ﺳﺎزد‪«.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺳﭙﺲ در ﺧﻠﻮت‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬


‫‪٢۴‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از اﻧﺒﻴﺎ و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺁرزو داﺷﺘﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ و ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺳﺎﻣﺮﯼ ﻧﻴﮑﻮ‬ ‫‪٢۵‬روزﯼ ﻳﮑﯽ از ﻓﻘﻴﻬﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪدام اﻧﺪازد‪» :‬اﯼ‬ ‫اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ وارث ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺷﻮم؟« ‪٢۶‬ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬در ﺗﻮرات‬ ‫ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ از ﺁن ﭼﻪ ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ؟« ‪٢٧‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪› » :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ‬ ‫دل‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮت و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻓﮑﺮ ﺧﻮد دوﺳﺖ ﺑﺪار‹؛ و ›هﻤﺴﺎﻳﮥ ﺧﻮد‬ ‫را هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪار‪٢٨ «‹.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﺳﺦ درﺳﺖ دادﯼ‪ .‬اﻳﻦ را ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﺁور ﮐﻪ ﺣﻴﺎت ﺧﻮاهﯽ داﺷﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢٩‬اﻣﺎ او ﺑﺮاﯼ ﺗﺒﺮﺋﮥ ﺧﻮد از ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬وﻟﯽ هﻤﺴﺎﻳﮥ ﻣﻦ ﮐﻴﺴﺖ؟« ‪٣٠‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫در ﭘﺎﺳﺦ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدﯼ از اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ارﻳﺤﺎ ﻣﯽرﻓﺖ‪ .‬در راﻩ ﺑﻪدﺳﺖ راهﺰﻧﺎن‬ ‫اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ او را ﻟﺨﺖ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮐﺘﮏ زدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﻤﻪﺟﺎن رهﺎﻳﺶ ﮐﺮدﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ‪٣١ .‬از ﻗﻀﺎ‬ ‫ﮐﺎهﻨﯽ از هﻤﺎن راﻩ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺁن ﻣﺮد اﻓﺘﺎد‪ ،‬راﻩ ﺧﻮد ﮐﺞ ﮐﺮد و از‬ ‫ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺟﺎدﻩ رﻓﺖ‪٣٢ .‬ﻳﮏ ﻻوﯼ ﻧﻴﺰ از ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬او ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ‬ ‫و ﺁن ﻣﺮد را دﻳﺪ‪ ،‬راﻩ ﺧﻮد را ﮐﺞ ﮐﺮد و از ﺳﻤﺖ دﻳﮕﺮ ﺟﺎدﻩ رﻓﺖ‪٣٣ .‬اﻣﺎ ﻣﺴﺎﻓﺮﯼ‬ ‫ﺳﺎﻣﺮﯼ ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ و ﺁن ﻣﺮد را دﻳﺪ دﻟﺶ ﺑﺮ ﺣﺎل او ﺳﻮﺧﺖ‪٣۴ .‬ﭘﺲ ﻧﺰدش‬ ‫رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺮ زﺧﻤﻬﺎﻳﺶ ﺷﺮاب رﻳﺨﺖ و روﻏﻦ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ او را ﺑﺮ اﻻغ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﮐﺎرواﻧﺴﺮاﻳﯽ ﺑﺮد و از او ﭘﺮﺳﺘﺎرﯼ ﮐﺮد‪٣۵ .‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬دو دﻳﻨﺎر ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺎرواﻧﺴﺮادار داد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪› :‬از اﻳﻦ ﻣﺮد ﭘﺮﺳﺘﺎرﯼ ﮐﻦ و اﮔﺮ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﺧﺮج‬ ‫ﮐﺮدﯼ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ داد‪٣۶ ‹.‬ﺣﺎل ﺑﻪﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﮐﺪاﻣﻴﮏ از اﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﻦ‪،‬‬ ‫هﻤﺴﺎﻳﮥ ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ راهﺰﻧﺎن اﻓﺘﺎد؟« ‪٣٧‬او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺗﺮﺣﻢ‬ ‫ﮐﺮد‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو و ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻦ‪«.‬‬

‫در ﻣﻨﺰل ﻣﺮﻳﻢ و ﻣﺮﺗﺎ‬ ‫‪٣٨‬ﭼﻮن در راﻩ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دهﮑﺪﻩاﯼ درﺁﻣﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ زﻧﯽ ﻣﺎرﺗﺎ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد دﻋﻮت ﮐﺮد‪٣٩ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺧﻮاهﺮﯼ داﺷﺖ ﺑﻪﻧﺎم ﻣﺮﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮﻳﻢ ﮐﻨﺎر ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن او ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽداد‪۴٠ .‬اﻣﺎ ﻣﺎرﺗﺎ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺗﺪارﮎ ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ‬ ‫ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﺳَﺮوَرم‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ را ﺑﺎﮐﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاهﺮم‬ ‫ﻣﺮا در ﮐﺎر ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ دﺳﺖﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ؟ ﺑﻪ او ﺑﻔﺮﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻳﺎرﯼ دهﺪ!« ‪۴١‬ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺟﻮاب داد‪» :‬ﻣﺎرﺗﺎ! ﻣﺎرﺗﺎ! ﺗﻮ را ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﻧﮕﺮان و ﻣﻀﻄﺮب ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪۴٢ ،‬ﺣﺎل‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﻻزم اﺳﺖ‪ .‬و ﻣﺮﻳﻢ ﺁن ﻧﺼﻴﺐ ﺑﻬﺘﺮ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ‪ ،‬ﮐﻪ از او ﺑﺎزﮔﺮﻓﺘﻪ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١١‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ درﺑﺎرۀ دﻋﺎ‬


‫‪١‬روزﯼ ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﮑﺎﻧﯽ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﭼﻮن دﻋﺎﻳﺶ ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﺮدن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮز‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﺁﻣﻮﺧﺖ‪٢ «.‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪:‬‬ ‫›اﯼ ﭘﺪر ﻣﺎ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫ﻧﺎم ﺗﻮ ﻣﻘﺪس ﺑﺎد‪،‬‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺗﻮ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻧﺎن روزاﻧﮥ ﻣﺎ را هﺮ روز ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﺑﺒﺨﺶ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﻣﺎ ﻧﻴﺰ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﻢ‪.‬‬ ‫و ﻣﺎ را در ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﻴﺎور‪«‹.‬‬ ‫‪۵‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻴﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ دوﺳﺘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﻤﻪﺷﺐ ﻧﺰد وﯼ‬ ‫ﺑﺮود و ﺑﮕﻮﻳﺪ‪› :‬اﯼ دوﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻪ ﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺮض ﺑﺪﻩ‪۶ ،‬زﻳﺮا ﻳﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ از ﺳﻔﺮ‬ ‫رﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬و ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺪارم ﺗﺎ ﭘﻴﺶ او ﺑﮕﺬارم‪٧ ‹،‬و او از درون ﺧﺎﻧﻪ ﺟﻮاب دهﺪ‪› :‬زﺣﻤﺘﻢ‬ ‫ﻣﺪﻩ‪ .‬در ﻗﻔﻞ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ در ﺑﺴﺘﺮﻧﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ از ﺟﺎﯼ ﺑﺮﺧﻴﺰم و ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺪهﻢ‪٨ ‹.‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ دوﺳﺘﯽ ﺑﺮﻧﺨﻴﺰد و ﺑﻪ او ﻧﺎن ﻧﺪهﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺖ او ﺑﺮﺧﻮاهﺪﺧﺎﺳﺖ و هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﺎز دارد ﺑﻪ او ﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬ ‫ﺳﻤﺎﺟ ِ‬ ‫‪»٩‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؛ ﺑﺠﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ؛ ﺑﮑﻮﺑﻴﺪ ﮐﻪ در ﺑﻪروﻳﺘﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١٠ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورد؛‬ ‫و هﺮﮐﻪ ﺑﺠﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎﺑﺪ؛ و هﺮﮐﻪ ﺑﮑﻮﺑﺪ‪ ،‬در ﺑﻪروﻳﺶ ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﻮد‪١١ .‬ﮐﺪام ﻳﮏ از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﭘﺪران‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﺴﺮش از او ﻣﺎهﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻣﺎرﯼ ﺑﻪ او ﻣﯽدهﺪ؟ ‪١٢‬ﻳﺎ اﮔﺮ ﺗﺨﻢﻣﺮغ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻋﻘﺮﺑﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ؟ ‪١٣‬ﺣﺎل اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ هﻤﮥ ﺑﺪﺳﻴﺮﺗﯽﺗﺎن ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد هﺪاﻳﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﺪر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ روحاﻟﻘﺪس را ﺑﻪ هﺮﮐﻪ‬ ‫از او ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬ﻋﻄﺎ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ و ﺑﻌﻠﺰﺑﻮل‬ ‫‪١۴‬ﻋﻴﺴﯽ دﻳﻮﯼ ﻻل را از ﮐﺴﯽ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﭼﻮن دﻳﻮ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ،‬ﻣﺮ ِد ﻻل‬ ‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و ﻣﺮدم در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪١۵ .‬اﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬او دﻳﻮهﺎ را ﺑﻪﻳﺎرﯼ‬ ‫ﺑَﻌﻠﺰَﺑﻮل‪ ،‬رﺋﻴﺲ دﻳﻮهﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١۶ «.‬دﻳﮕﺮان ﺑﻪﻗﺼﺪ ﺁزﻣﻮدن او‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺁﻳﺘﯽ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪١٧ .‬او اﻓﮑﺎر ﺁﻧﺎن را درﮎ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﺿﺪ ﺧﻮد ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و هﺮ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﻮد ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﻓﺮوﺧﻮاهﺪرﻳﺨﺖ‪١٨ .‬اﮔﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﻮد ﺗﺠﺰﻳﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺣﮑﻮﻣﺘﺶ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ‬ ‫ﻣﺎﻧَﺪ؟ اﻳﻦ را از ﺁن ﺳﺒﺐ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ دﻳﻮهﺎ را ﺑﻪﻳﺎرﯼ ﺑﻌﻠﺰﺑﻮل ﺑﻴﺮون‬


‫ﻣﯽراﻧﻢ‪١٩ .‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪﻳﺎرﯼ ﺑﻌﻠﺰﺑﻮل دﻳﻮهﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽراﻧﻢ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺷﻤﺎ ﺑﻪﻳﺎرﯼ ﮐﻪ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟ ﭘﺲ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺧﻮ ْد ﺷﻤﺎ را ﻣﺤﮑﻮم ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪٢٠ .‬و اﻣﺎ اﮔﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪﻗﺪرت ﺧﺪا دﻳﻮهﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽراﻧﻢ‪ ،‬ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬هﺮﮔﺎﻩ ﻣﺮدﯼ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﻣﺴﻠّﺢ از ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﭘﺎﺳﺪارﯼ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﻮاﻟﺶ در اﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪٢٢ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪﺗﺮ از او ﺑﺮ وﯼ ﻳﻮرش َﺑﺮَد و ﭼﻴﺮﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﺳﻼﺣﯽ را ﮐﻪ‬ ‫ﺁن ﻣﺮد ﺑﺪان ﺗﻮﮐﻞ دارد از او ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻏﻨﻴﻤﺖ را ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٢٣ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و هﺮﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪»٢۴‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ روح ﭘﻠﻴﺪ از ﮐﺴﯽ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻣﮑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺧﺸﮏ و ﺑﺎﻳﺮ ﻣﯽرود‬ ‫ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﺪ ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪› :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ از ﺁن‬ ‫ﺁﻣﺪم‪ ،‬ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدم‪٢۵ ‹.‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽرﺳﺪ و ﺧﺎﻧﻪ را رُﻓﺘﻪ و ﺁراﺳﺘﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ‪،‬‬ ‫‪٢۶‬ﻣﯽرود و هﻔﺖ روح ﺑﺪﺗﺮ از ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺁورد‪ ،‬و هﻤﮕﯽ داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و در‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﻣﯽﮔﺰﻳﻨﻨﺪ‪ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺁن ﺷﺨﺺ ﺑﺪﺗﺮ از ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺨﺴﺖ او‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪«.‬‬ ‫‪٢٧‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬زﻧﯽ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل زﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪدﻧﻴﺎ ﺁورد و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺷﻴﺮ داد‪٢٨ «.‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ در‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﺁن را ﺑﻪﺟﺎﯼ ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﺁﻳﺖ ﻳﻮﻧﺲ‬ ‫‪٢٩‬ﭼﻮن ﺑﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ اﻓﺰودﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻧﺴﻞ‪ ،‬ﻧﺴﻠﯽ ﺑﺲ ﺷﺮارتﭘﻴﺸﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺁﻳﺘﯽ هﺴﺘﻨﺪ! اﻣﺎ هﻴﭻ ﺁﻳﺘﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن دادﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ ﺟﺰ ﺁﻳﺖ ﻳﻮﻧﺲ‪.‬‬ ‫‪٣٠‬زﻳﺮا هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻳﻮﻧﺲ ﺁﻳﺘﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاﯼ ﻣﺮدم ﻧﻴﻨﻮا‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ‬ ‫ﺁﻳﺘﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٣١ .‬در روز ﺟﺰا‪ ،‬ﻣﻠﮑﮥ ﺟﻨﻮب ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺑﺮﺧﻮاهﺪﺧﺎﺳﺖ و‬ ‫ﻣﺤﮑﻮﻣﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا از ﺁن ﺳﻮﯼ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﺳﻠﻴﻤﺎن را ﺑﺸﻨﻮد‪ ،‬و ﺣﺎل‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺳﻠﻴﻤﺎن اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪٣٢ .‬ﻣﺮدم ﻧﻴﻨﻮا در روز ﺟﺰا ﺑﺎ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪﺧﺎﺳﺖ و ﻣﺤﮑﻮﻣﺸﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن در اﺛﺮ ﻣﻮﻋﻈﮥ ﻳﻮﻧﺲ ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﻳﻮﻧﺲ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﺮاغ ﺑﺪن‬ ‫‪»٣٣‬هﻴﭽﮑﺲ ﭼﺮاغ را ﺑﺮ ﻧﻤﯽاﻓﺮوزد ﺗﺎ ﺁن را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ ﻳﺎ زﻳﺮ ﮐﺎﺳﻪاﯼ ﺑﻨﻬﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﭼﺮاغ را ﺑﺮ ﭼﺮاﻏﺪان ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ هﺮ ﮐﻪ داﺧﻞ ﺷﻮد ﻧﻮرش را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪٣۴ .‬ﭼﺸﻢ ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﭼﺮاغ ﺑﺪن ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﺸﻤﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت روﺷﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﭼﺸﻤﺖ ﻓﺎﺳﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت را ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻓﺮاﺧﻮاهﺪﮔﺮﻓﺖ‪٣۵ .‬ﭘﺲ ﺑﻬﻮش ﺑﺎش ﻧﻮرﯼ‬ ‫ﮐﻪ در ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪٣۶ .‬ﭼﻪ اﮔﺮ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدت روﺷﻦ ﺑﺎﺷﺪ و هﻴﭻ ﺟﺰﺋﯽ از ﺁن‬ ‫ﺗﺎرﻳﮏ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﭽﻮن زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻮ ِر ﭼﺮاغ ﺑﺮ ﺗﻮ ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ در روﺷﻨﺎﻳﯽ‬ ‫ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‪«.‬‬

‫ﺳﺮزﻧﺶ رهﺒﺮان ﻣﺬهﺒﯽ‬


‫‪٣٧‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن او را ﺑﻪ ﺻﺮف‬ ‫ﻏﺬا دﻋﻮت ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ او رﻓﺖ و ﺑﻨﺸﺴﺖ‪٣٨ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻳﺴﯽ ﭼﻮن دﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ را ﭘﻴﺶ از ﻏﺬا ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪٣٩ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻴﺮون ﭘﻴﺎﻟﻪ و ﺑﺸﻘﺎب را ﭘﺎﮎ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از درون ﺁﮐﻨﺪﻩ از ﺁزﻳﺪ و‬ ‫ﺧﺒﺎﺛﺖ! ‪۴٠‬اﯼ ﻧﺎداﻧﺎن‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮون را ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬درون را ﻧﻴﺰ ﻧﻴﺎﻓﺮﻳﺪ؟ ‪۴١‬از ﺁﻧﭽﻪ در‬ ‫درون )ﻇﺮف( اﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮان ﺑﺪهﻴﺪ ﺗﺎ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﭘﺎﮎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»۴٢‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن! ﺷﻤﺎ از ﻧﻌﻨﺎع و ﺳُﺪاب و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺳﺒﺰﯼ دﻩ ﻳﮏ‬ ‫ﻣﯽدهﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﺪاﻟﺖ را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮﻳﺪ و از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﻏﺎﻓﻠﻴﺪ‪ .‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﻣﯽﺁوردﻳﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽﮐﺮدﻳﺪ‪۴٣ .‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن! زﻳﺮا دوﺳﺖ‬ ‫ﻣﯽدارﻳﺪ در ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﯼ ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ و ﻣﺮدم در ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺷﻤﺎ را ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۴۴‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ! زﻳﺮا ﭼﻮن ﻗﺒﺮهﺎﻳﯽ ﺑﯽﻧﺎم و ﻧﺸﺎناﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ راﻩ‬ ‫ﻣﯽروﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴۵‬ﻳﮑﯽ از ﻓﻘﻴﻬﺎن در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺗﻮ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ اهﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‪۴۶ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‪ ،‬اﯼ ﻓﻘﻴﻬﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎرهﺎﻳﯽ ﺗﻮانﻓﺮﺳﺎ ﺑﺮ‬ ‫دوش ﻣﺮدم ﻣﯽﻧﻬﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺣﺘﯽ اﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﺮاﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﻴﺪ‪۴٧ .‬واﯼ‬ ‫ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ ﻧﻴﺎﮐﺎﻧﺘﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻣﯽﺳﺎزﻳﺪ! ‪۴٨‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ‬ ‫ﮐﻪ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﮐﺎر ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽزﻧﻴﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﺁراﻣﮕﺎهﺸﺎن‬ ‫را ﻣﯽﺳﺎزﻳﺪ‪۴٩ .‬از اﻳﻦ رو ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪا ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ ›ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و‬ ‫رﺳﻮﻻن ﺧﻮاهﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ را ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﺖ و ﺑﻌﻀﯽ را ﺁزار ﺧﻮاهﻨﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪‹.‬‬ ‫‪۵٠‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺧﻮن هﻤﮥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺸﺎن از ﺁﻏﺎز ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮدن اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪۵١ -‬از ﺧﻮن هﺎﺑﻴﻞ ﺗﺎ ﺧﻮن زﮐﺮﻳﺎ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻩ و‬ ‫ﻣﺤﺮاب‪.‬ﻣﻌﺒﺪ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺣﺴﺎب ﭘﺲ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ داد‪۵٢ .‬واﯼ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻓﻘﻴﻬﺎن! زﻳﺮا ﮐﻠﻴﺪ ﻣﻌﺮﻓﺖ را ﻏﺼﺐ ﮐﺮدﻩاﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮد داﺧﻞ‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻮﻳﺪ و داﺧﻞﺷﻮﻧﺪﮔﺎن را ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﯽﮔﺮدﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪۵٣‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ،‬ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﺳﺨﺖ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﺆاﻻت ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮ او ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ ‪۵۴‬و در ﮐﻤﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﯽ از زﺑﺎﻧﺶ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻨﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١٢‬‬ ‫هﺸﺪار و ﺗﺸﻮﻳﻖ‬ ‫‪١‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬هﺰاران ﺗﻦ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪاﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﭘﺎ ﻣﯽﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﮐﻪ‬ ‫هﻤﺎﻧﺎ رﻳﺎﮐﺎرﯼ اﺳﺖ‪ ،‬دورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪٢ .‬هﻴﭻﭼﻴﺰ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﺷﮑﺎر ﻧﺸﻮد و هﻴﭻﭼﻴﺰ‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩاﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻴﺎن ﻧﮕﺮدد‪٣ .‬ﺁﻧﭽﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﮔﻔﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬در روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺸﺖ درهﺎﯼ ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺠﻮا ﮐﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬از ﻓﺮاز ﺑﺎﻣﻬﺎ اﻋﻼم ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬


‫‪»۴‬دوﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺴﻢ را ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪۵ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻢ از ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪ :‬از ﺁن ﮐﻪ ﭘﺲ از ﮐﺸﺘﻦ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﻗﺪرت‬ ‫دارد ﺑﻪ دوزخ اﻧﺪازد‪ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬از اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪۶ .‬ﺁﻳﺎ ﭘﻨﺞ ﮔﻨﺠﺸﮏ‬ ‫ﺑﻪ دو ﭘﻮل ﺳﻴﺎﻩ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد؟ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا ﻓﺮاﻣﻮش‬ ‫ﻧﻤﯽﮔﺮدد‪٧ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﻮهﺎﯼ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ارزش‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺶ از هﺰاران ﮔﻨﺠﺸﮏ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»٨‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺰد ﻣﺮدم اﻗﺮار ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ او را در‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا اﻗﺮار ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٩ .‬اﻣﺎ هﺮﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدم ﻣﺮا اﻧﮑﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬در‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١٠ .‬هﺮ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺮﺿﺪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ هﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻔﺮ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١١ .‬ﭼﻮن ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ و ﺑﻪﺣﻀﻮر ﺣﺎﮐﻤﺎن و ﺻﺎﺣﺒﻤﻨﺼﺒﺎن ﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ از ﺧﻮد‬ ‫دﻓﺎع ﮐﻨﻴﺪ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪١٢ ،‬زﻳﺮا در ﺁن هﻨﮕﺎم روحاﻟﻘﺪس ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻧﺎدان‬ ‫‪١٣‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﮐﺴﯽ از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﺑﮕﻮ ﻣﻴﺮاث ﭘﺪرﯼ را‬ ‫ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﻨﺪ‪١۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﯼ ﻣﺮد‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ داور ﻳﺎ ُﻣ َﻘﺴّﻢ‬ ‫ﻗﺮار دادﻩ اﺳﺖ؟« ‪١۵‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ و از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺣﺮص و ﺁز‬ ‫ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻓﺰوﻧﯽ داراﻳﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪١۶ «.‬ﺳﭙﺲ اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬ ‫ﺁورد‪» :‬ﻣﺮدﯼ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ از زراﻋﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﺼﻮل ﻓﺮاوان ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮد‪١٧ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪› ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ اﻧﺒﺎﺷﺘﻦ ﻣﺤﺼﻮل ﺧﻮد ﻧﺪارم؟‹ ‪١٨‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫›داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد! اﻧﺒﺎرهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺧﺮاب ﻣﯽﮐﻨﻢ و اﻧﺒﺎرهﺎﻳﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯽﺳﺎزم‪ ،‬و‬ ‫هﻤﮥ ﮔﻨﺪم و اﻣﻮال ﺧﻮد را در ﺁن ذﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٩ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ‪ :‬اﯼ ﺟﺎن‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺳﺎﻟﻴﺎن دراز اﻣﻮال ﻓﺮاوان اﻧﺪوﺧﺘﻪاﯼ‪ .‬ﺣﺎل ﺁﺳﻮدﻩ زﯼ؛ ﺑﺨﻮر و ﺑﻨﻮش و‬ ‫ﺧﻮش ﺑﺎش‪٢٠ ‹.‬اﻣﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪› :‬اﯼ ﻧﺎدان! هﻤﻴﻦاﻣﺸﺐ ﺟﺎﻧﺖ را از ﺗﻮ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ن ﮐﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؟‹ ‪٢١‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻓﺮﺟﺎم ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺳﺘﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺪوﺧﺘﻪاﯼ‪ ،‬از ﺁ ِ‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺛﺮوت ﻣﯽاﻧﺪوزد اﻣﺎ در ﻗﺒﺎل ﺧﺪا ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ﻧﮕﺮاﻧﯽ‬ ‫‪٢٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺮان زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻧﮕﺮان ﺑﺪن ﺧﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﭙﻮﺷﻴﺪ‪٢٣ .‬زﻧﺪﮔﯽ از ﺧﻮراﮎ‬ ‫و ﺑﺪن از ﭘﻮﺷﺎﮎ ﻣﻬﻤﺘﺮ اﺳﺖ‪٢۴ .‬ﮐﻼﻏﻬﺎ را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪ :‬ﻧﻪ ﻣﯽﮐﺎرﻧﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽدروﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﮐﺎهﺪان دارﻧﺪ و ﻧﻪ اﻧﺒﺎر؛ ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روزﯼ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬و ﺷﻤﺎ ﭼﻘﺪر ﺑﺎارزﺷﺘﺮ‬ ‫از ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻧﻴﺪ! ‪٢۵‬ﮐﻴﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺑﺮ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ؟‬ ‫‪٢۶‬ﭘﺲ‪ ،‬اﮔﺮ از اﻧﺠﺎم ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎر ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬از ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﮕﺮان ﻣﺎﺑﻘﯽ هﺴﺘﻴﺪ؟‬ ‫‪٢٧‬ﺳﻮﺳﻨﻬﺎ را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻧﻤﻮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ ﻧﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽرﻳﺴﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺳﻠﻴﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎ هﻤﮥ ﺷﮑﻮﻩ و ﺟﻼﻟﺶ هﻤﭽﻮن ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺁراﺳﺘﻪ‬ ‫ﻧﺸﺪ‪٢٨ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺧﺪا ﻋﻠﻒ ﺻﺤﺮا را ﮐﻪ اﻣﺮوز هﺴﺖ و ﻓﺮدا در ﺗﻨﻮر اﻓﮑﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪،‬‬


‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧَﺪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻤﺎ را‪ ،‬اﯼ ﺳﺴﺖاﻳﻤﺎﻧﺎن‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ! ‪٢٩‬ﭘﺲ در ﭘﯽ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺨﻮرﻳﺪ ﻳﺎ ﭼﻪ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ‪ .‬ﻧﮕﺮان اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪٣٠ .‬زﻳﺮا ﻣﺮدم ﺑﯽاﻳﻤﺎن اﻳﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎ در ﭘﯽ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﭼﻴﺰهﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ هﻤﻪ ﻧﻴﺎز دارﻳﺪ‪٣١ .‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬در ﭘﯽ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ او ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣٢‬اﯼ ﮔﻠﮥ ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﺗﺮﺳﺎن ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺸﻨﻮدﯼ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﮐﻨﺪ‪٣٣ .‬ﺁﻧﭽﻪ دارﻳﺪ ﺑﻔﺮوﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﻓﻘﺮا ﺑﺪهﻴﺪ؛ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﮐﻴﺴﻪهﺎﻳﯽ ﻓﺮاهﻢ‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﻴﺪﻩ ﻧﺸﻮد‪ ،‬و ﮔﻨﺠﯽ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﺎﭘﺬﻳﺮ در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻴﻨﺪوزﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﻪ دزد ﺁﻳﺪ و ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻴﺪ زﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪ‪٣۴ .‬زﻳﺮا هﺮﺟﺎ ﮔﻨﺞ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬دﻟﺘﺎن ﻧﻴﺰ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺁﻣﺎدﮔﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪»٣۵‬ﮐﻤﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ و ﭼﺮاغ ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺮوزان ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۶‬هﻤﭽﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﺳﺮورﺷﺎن از ﺟﺸﻦ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻮن از‬ ‫راﻩ رﺳﺪ و در را ﮐﻮﺑﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺮ او ﺑﮕﺸﺎﻳﻨﺪ‪٣٧ .‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺧﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن‬ ‫ﺳﺮورﺷﺎن ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﻴﺪار و هﺸﻴﺎر ﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد ﮐﻤﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﺴﺖ؛ ﺁرﯼ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺧﻮاهﺪ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ و ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬از اﻳﺸﺎن‬ ‫ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٣٨ .‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺧﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺳﺮورﺷﺎن از راﻩ رﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ در‬ ‫ﭘﺎس دوم ﺷﺐ‪ ،‬ﭼﻪ در ﭘﺎس ﺳﻮم‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑﻴﺪار و هﺸﻴﺎر ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣٩‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ دزد در ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاش دﺳﺘﺒﺮد زﻧﻨﺪ‪۴٠ .‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن در ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺁﻣﺪ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪارﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴١‬ﭘﻄﺮس ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﻣﺜﻞ را ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺁوردﯼ ﻳﺎ ﺑﺮاﯼ هﻤﻪ؟«‬ ‫‪۴٢‬ﺧﺪاوﻧﺪ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺁن ﮐﺎرﮔﺰار اﻣﻴﻦ و داﻧﺎ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ارﺑﺎﺑﺶ او را ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﻬﻢ ﺧﻮراﮎ ﺁﻧﺎن ﺑﻪﻣﻮﻗﻊ ﺑﺪهﺪ؟‬ ‫‪۴٣‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁن ﻏﻼم ﮐﻪ ﭼﻮن ارﺑﺎﺑﺶ ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬او را ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺑﻴﻨﺪ‪۴۴ .‬ﻳﻘﻴﻦ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ او را ﺑﺮ هﻤﮥ ﻣﺎﻳﻤﻠﮏ ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ ﮔﻤﺎﺷﺖ‪۴۵ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺁن ﻏﻼم ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ‬ ‫ﮐﻪ ›ارﺑﺎب در ﺁﻣﺪن ﺗﺄﺧﻴﺮ ﮐﺮدﻩ‪ ‹،‬و ﺑﻪ ﺁزار ﺧﺎدمهﺎ و ﺧﺎدﻣﻪهﺎ‪ ،‬و ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن و‬ ‫ﻣﻴﮕﺴﺎرﯼ ﺑﭙﺮدازد‪۴۶ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ارﺑﺎﺑﺶ در روزﯼ ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪارد و در ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ از ﺁن‬ ‫ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و او را از ﻣﻴﺎن دوﭘﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬در ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻴﺎﻧﺘﮑﺎران ﺧﻮاهﺪ‬ ‫اﻓﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺖ ارﺑﺎﺑﺶ را ﻣﯽداﻧﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎم ﺁن ﺁﻣﺎدﻩ‬ ‫‪۴٧‬ﻏﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳ ِ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎزﻳﺎﻧﮥ ﺑﺴﻴﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺧﻮرد‪۴٨ .‬اﻣﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ارﺑﺎﺑﺶ را ﻧﻤﯽداﻧﺪ و ﮐﺎرﯼ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺰاوار ﺗﻨﺒﻴﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎزﻳﺎﻧﮥ ﮐﻤﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺧﻮرد‪ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﻪ او ﺑﻴﺸﺘﺮ دادﻩ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫از او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؛ و هﺮﮐﻪ ﻣﺴﺆﻟﻴﺘﺶ ﺑﻴﺸﺘﺮ ُﺑﻮَد‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦﮔﻮﻳﯽاش ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫هﺸﺪار درﺑﺎرۀ اﺧﺘﻼف و ﺟﺪاﻳﯽ‬


‫‪»۴٩‬ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺁﺗﺶ اﻓﺮوزم‪ ،‬و اﯼ ﮐﺎش ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد!‬ ‫‪۵٠‬اﻣﺎ ﻣﺮا ﺗﻌﻤﻴﺪﯼ ﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬و ﭼﻪ در ﻓﺸﺎرم ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺪ‪۵١ .‬ﮔﻤﺎن ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ‬ ‫ﺻﻠﺢ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﺁورم؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺟﺪاﻳﯽ اﻓﮑﻨﻢ‪۵٢ .‬از اﻳﻦ ﭘﺲ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﭘﻨﺞ ﺗﻦ از اهﻞ ﻳﮏ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪاﻳﯽ ﺧﻮاهﺪ اﻓﺘﺎد؛ ﺳﻪ ﻋﻠﻴﻪ دو ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد و دو ﻋﻠﻴﻪ ﺳﻪ‪۵٣ .‬ﭘﺪر ﻋﻠﻴﻪ ﭘﺴﺮ و‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﺎدر ﻋﻠﻴﻪ دﺧﺘﺮ و دﺧﺘﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎدر‪ ،‬ﻣﺎدرﺷﻮهﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﻋﺮوس و ﻋﺮوس‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎدرﺷﻮهﺮ‪«.‬‬

‫ﺗﻔﺴﻴﺮ زﻣﺎنهﺎ‬ ‫‪۵۴‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﺑﻴﻨﻴﺪ اﺑﺮﯼ در ﻣﻐﺮب ﭘﺪﻳﺪار ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪:‬‬ ‫›ﺑﺎران ﺧﻮاهﺪ ﺑﺎرﻳﺪ‪ ‹،‬و ﺑﺎران ﻣﯽﺑﺎرد‪۵۵ .‬و ﭼﻮن ﺑﺎد ﺟﻨﻮب وزد‪ ،‬ﮔﻮﻳﻴﺪ‪› :‬هﻮا ﮔﺮم‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ‹،‬و ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﺷﻮد‪۵۶ .‬اﯼ رﻳﺎﮐﺎران! ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﻴﮏ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻴﻤﺎﯼ‬ ‫زﻣﻴﻦ و ﺁﺳﻤﺎن را ﺗﻌﺒﻴﺮ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺗﻌﺒﻴﺮ زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻴﺪ؟‬ ‫‪»۵٧‬ﭼﺮا ﺧﻮد درﺑﺎرۀ ﺁﻧﭽﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ ﻗﻀﺎوت ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ‪۵٨‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﮐﯽ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﻣﯽروﯼ‪ ،‬ﺑﮑﻮش ﺗﺎ در راﻩ ﺑﺎ او ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻨﯽ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ را ﻧﺰد ﻗﺎﺿﯽ‬ ‫ﺧﻮاهﺪﮐﺸﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﻗﺎﺿﯽ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺳﭙﺮد و او ﺗﻮ را ﺑﻪ زﻧﺪان ﺧﻮاهﺪ اﻓﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵٩‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺷﺎهﯽ ﺁﺧﺮ را ﻧﭙﺮدازﯼ‪ ،‬از زﻧﺪان ﺑﻪدر ﻧﺨﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‪«.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١٣‬‬ ‫دﻋﻮت ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫‪١‬در هﻤﺎن زﻣﺎن‪ ،‬ﻋﺪﻩاﯼ از ﺣﺎﺿﺮان‪ ،‬از ﺟﻠﻴﻠﻴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪﮐﻪ ﭘﻴﻼﻃﺲ‬ ‫ﺧﻮﻧﺸﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﻳﺸﺎن درهﻢﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪٢ .‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﭼﻮن ﺁن ﺟﻠﻴﻠﻴﺎن ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ روز دﭼﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺑﻘﻴﮥ اهﺎﻟﯽ ﺟﻠﻴﻞ ﮔﻨﺎهﮑﺎرﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ؟‬ ‫‪٣‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺟﻤﻠﮕﯽ هﻼﮎ ﺧﻮاهﻴﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪۴ .‬و ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁن هﺠﺪﻩ ﺗﻦ ﮐﻪ ﺑﺮج ﺳﻠﻮام ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ اﻓﺘﺎد و ﻣﺮدﻧﺪ‪ ،‬از دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺳﺎﮐﻨﺎن اورﺷﻠﻴﻢ ﺧﻄﺎﮐﺎرﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ‪۵‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺟﻤﻠﮕﯽ هﻼﮎ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﺳﭙﺲ اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را ﺁورد‪» :‬ﻣﺮدﯼ درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮﯼ در ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﺧﻮد ﮐﺎﺷﺖ‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻴﻮۀ ﺁن ﺑﭽﻴﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻴﺎﻓﺖ‪٧ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺳﻪ ﺳﺎل اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﭼﻴﺪن ﻣﻴﻮۀ اﻳﻦ درﺧﺖ ﻣﯽﺁﻳﻢ اﻣﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻢ‪ .‬ﺁن را ﺑﺒُﺮ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﺎﮎ را هﺪر‬ ‫ﻧﺪهﺪ‪٨ ‹.‬اﻣﺎ او ﭘﺎﺳﺦ داد‪› :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﻳﮏ ﺳﺎل دﻳﮕﺮ هﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔِﺮدَش را ﺧﻮاهﻢ‬ ‫ﮐﻨﺪ و ﮐﻮدش ﺧﻮاهﻢ داد‪٩ .‬اﮔﺮ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻣﻴﻮﻩ ﺁورد ﮐﻪ هﻴﭻ؛ اﮔﺮ ﻧﻴﺎورد ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن را‬ ‫ِﺑﺒُﺮ‪«‹.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ زن ﻋﻠﻴﻞ‬


‫‪١٠‬در ﻳﮑﯽ از روزهﺎﯼ ﺷﺒﺎت‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ در ﮐﻨﻴﺴﻪاﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪١١ .‬در ﺁﻧﺠﺎ زﻧﯽ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ روﺣﯽ او را هﺠﺪﻩ ﺳﺎل ﻋﻠﻴﻞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺸﺘﺶ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﺑﻪ هﻴﭻروﯼ‬ ‫ﺗﻮان راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎدن ﻧﺪاﺷﺖ‪١٢ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ او را ﺑﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﻳﺶ ﺧﻮاﻧﺪ و‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﯼ زن‪ ،‬از ﺿﻌﻒ ﺧﻮد ﺧﻼﺻﯽ ﻳﺎﻓﺘﯽ!« ‪١٣‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮ او دﺳﺖ ﻧﻬﺎد و او‬ ‫ﺑﻴﺪرﻧﮓ راﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺖ‪١۴ .‬اﻣﺎ رﺋﻴﺲ ﮐﻨﻴﺴﻪ از اﻳﻨﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ در‬ ‫روز ﺷﺒﺎت ﺷﻔﺎ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺶ روز ﺑﺮاﯼ ﮐﺎر دارﻳﺪ‪ .‬در‬ ‫ﺁن روزهﺎ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و ﺷﻔﺎ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ در روز ﺷﺒﺎت‪١۵ «.‬ﺧﺪاوﻧﺪ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ‬ ‫رﻳﺎﮐﺎران! ﺁﻳﺎ هﻴﭽﻴﮏ از ﺷﻤﺎ در روز ﺷﺒﺎت ﮔﺎو ﻳﺎ اﻻغ ﺧﻮد را از ﻃﻮﻳﻠﻪ ﺑﺎز ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁب دادن ﺑﻴﺮون ﺑﺒﺮد؟ ‪١۶‬ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻦ زن را ﮐﻪ دﺧﺘﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ اﺳﺖ و‬ ‫ﺷﻴﻄﺎن هﺠﺪﻩ ﺳﺎل اﺳﻴﺮش ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬در روز ﺷﺒﺎت ﺁزاد ﮐﺮد؟« ‪١٧‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺎﻧﺶ ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺷﺮﻣﺴﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﻤﻌﻴﺖ هﻤﮕﯽ از ﺁن هﻤﻪ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺷﮕﻔﺖﺁور او‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ داﻧﮥ ﺧﺮدل و ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ‬ ‫‪١٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﺎﻧَﺪ؟ ﺁن را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﮐﻨﻢ؟ ‪١٩‬هﻤﭽﻮن داﻧﮥ‬ ‫ﺧﺮدﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﺁن را ﺑﺮﻣﯽﮔﻴﺮد و در ﺑﺎغ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺎرد‪ .‬ﺁن داﻧﻪ ﻣﯽروﻳﺪ و‬ ‫درﺧﺘﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺁن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ و ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪهﺎﻳﺶ ﻻﻧﻪ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺑﺎز ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺗﺸﺒﻴﻪ ﮐﻨﻢ؟ ‪٢١‬هﻤﭽﻮن ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪاﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫زﻧﯽ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ ﻣﻘﺪار زﻳﺎدﯼ ﺁرد ﻣﺨﻠﻮط ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻤﻴﺮ ورﻣﯽﺁﻣﺪ‪«.‬‬

‫د ِر ﺗﻨﮓ‬ ‫‪٢٢‬ﻋﻴﺴﯽ در راﻩ اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮهﺎ و روﺳﺘﺎهﺎ ﻣﯽرﻓﺖ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪٢٣ .‬در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﻴﺎن‪ ،‬ﮐﺴﯽ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪ » :‬ﺳَﺮوَر ﻣﻦ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎرﯼ اﻧﺪﮎ از ﻣﺮدم ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ؟« ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪»٢۴ :‬ﺳﺨﺖ ﺑﮑﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ از د ِر ﺗﻨﮓ داﺧﻞ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ داﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ‪٢۵ .‬ﭼﻮن ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰد و در را ﺑﺒﻨﺪد‪ ،‬ﺑﻴﺮون اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬در را ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﻮﺑﻴﺪ و ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫›ﺳَﺮوَرا‪ ،‬در ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎ!‹ اﻣﺎ او ﭘﺎﺳﺦ ﺧﻮاهﺪ داد‪› :‬ﺷﻤﺎ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ؛ ﻧﻤﯽداﻧﻢ از‬ ‫ﮐﺠﺎﻳﻴﺪ؟‹ ‪٢۶‬ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮردﻳﻢ و ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻳﻢ و ﺗﻮ در ﮐﻮﭼﻪهﺎﯼ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﯽدادﯼ‪٢٧ ‹.‬اﻣﺎ ﺟﻮاب ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ‪› :‬ﺷﻤﺎ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ؛ ﻧﻤﯽداﻧﻢ از ﮐﺠﺎﻳﻴﺪ؟ اﯼ‬ ‫ﺑﺪﮐﺎران از ﻣﻦ دور ﺷﻮﻳﺪ‪٢٨ ‹.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ در ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮﻳﻪ و دﻧﺪان ﺑﺮ هﻢ ﺳﺎﻳﻴﺪن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫زﻳﺮا اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب و هﻤﮥ اﻧﺒﻴﺎ را در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ اﻣﺎ ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﺤﺮوم ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٢٩ .‬ﻣﺮدم از ﺷﺮق و ﻏﺮب و ﺷﻤﺎل و ﺟﻨﻮب‪ ،‬ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ و ﺑﺮ‬ ‫ﺳﻔﺮۀ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪٣٠ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬هﺴﺘﻨﺪﺁﺧﺮﻳﻨﯽ ﮐﻪ اول ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و‬ ‫اوﻟﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺁﺧﺮ‪«.‬‬

‫اﻧﺪوﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ اورﺷﻠﻴﻢ‬


‫‪٣١‬در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮐﻦ‬ ‫و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮو‪ ،‬زﻳﺮا هﻴﺮودﻳﺲ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺗﻮ را ﺑﮑﺸﺪ‪٣٢ «.‬در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁن روﺑﺎﻩ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ ›اﻣﺮوز و ﻓﺮدا دﻳﻮهﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽراﻧﻢ و ﻣﺮدم را ﺷﻔﺎ‬ ‫ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ ،‬و در روز ﺳﻮم ﮐﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﺧﻮاهﻢ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪٣٣ .‬اﻣﺎ اﻣﺮوز و ﻓﺮدا و‬ ‫ﭘﺲﻓﺮدا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ راﻩ ﺧﻮد اداﻣﻪ دهﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻧﺒﯽ ﺑﻴﺮون از اورﺷﻠﻴﻢ ﮐﺸﺘﻪ‬ ‫ﺷﻮد‪٣۴ ‹.‬اﯼ اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬اﯼ اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬اﯼ ﻗﺎﺗﻞ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و ﺳﻨﮕﺴﺎرﮐﻨﻨﺪۀ رﺳﻮﻻﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺰدت ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ! ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻢ هﻤﭽﻮن ﻣﺮﻏﯽ ﮐﻪ ﺟﻮﺟﻪهﺎﻳﺶ را زﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎﯼ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ را ﮔﺮدﺁورم‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ‪٣۵ .‬اﮐﻨﻮن ﺧﺎﻧﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﻳﺘﺎن‬ ‫واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ ﺗﺎ روزﯼ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪:‬‬ ‫›ﻣﺒﺎرﮎ اﺳﺖ او ﮐﻪ ﺑﻪﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪«‹.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١۴‬‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ در ﺧﺎﻧﮥ ﻓﺮﻳﺴﯽ‬ ‫‪١‬در ﻳﮑﯽ از روزهﺎﯼ ﺷﺒﺎت ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻓﺮﻳﺴﯽ ﺳﺮﺷﻨﺎﺳﯽ‬ ‫رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮان ﺑﺪﻗﺖ او را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪٢ .‬ﻣﻘﺎﺑﻞ او ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺶ ورم‬ ‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ از ﻓﻘﻴﻬﺎن و ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻔﺎ دادن در روز ﺷﺒﺎت ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ‬ ‫ﻳﺎ ﻧﻪ؟« ‪۴‬ﺁﻧﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺁن ﻣﺮد را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ داد و ﻣﺮﺧﺺ ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﮐﻴﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻻغ ﻳﺎ ﮔﺎوش در روز ﺷﺒﺎت در‬ ‫ﭼﺎﻩ ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺁن را ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺎ َورَد؟« ‪۶‬ﺁﻧﺎن ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ دﻳﺪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد اﺧﺘﻴﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫َﻣﺜَﻞ را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁورد‪»٨ :‬ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺮوﺳﯽ دﻋﻮت ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ‬ ‫ﻣﻨﺸﻴﻦ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﺳﺮﺷﻨﺎسﺗﺮ از ﺗﻮ دﻋﻮت ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪٩ .‬در ﺁن ﺻﻮرت ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ هﺮ دو ﺷﻤﺎ را دﻋﻮت ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺟﺎﻳﺖ را ﺑﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺷﺨﺺ ﺑﺪﻩ‪ ‹.‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺑﺎ ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﮔﯽ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺧﻮاهﯽ ﻧﺸﺴﺖ‪١٠ .‬ﺑﻠﮑﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮو و ﭘﺎﻳﻴﻦﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎﯼ ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻮن ﻣﻴﺰﺑﺎن ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫›دوﺳﺖ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻔﺮﻣﺎ ﺟﺎﯼ ﺑﺎﻻﺗﺮﯼ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ ‹.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺰد دﻳﮕﺮ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺰرگ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺧﻮار ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و هﺮﮐﻪ ﺧﻮد را ﺧﻮار ﺳﺎزد‪،‬‬ ‫ﺳﺮاﻓﺮاز ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﺖ ﻧﺎهﺎر ﻳﺎ ﺷﺎم ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن و‬ ‫‪١٢‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻴﺰﺑﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻮن ﺿﻴﺎﻓ ِ‬ ‫ﺑﺮادران و ﺧﻮﻳﺸﺎن و هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺧﻮﻳﺶ را دﻋﻮت ﻣﮑﻦ؛ زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺗﻮ را‬ ‫دﻋﻮت ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن ﻋﻮض ﺧﻮاهﯽ ﻳﺎﻓﺖ‪١٣ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽدهﯽ‪،‬‬ ‫ﻓﻘﻴﺮان و ﻣﻌﻠﻮﻻن و ﻟﻨﮕﺎن و ﮐﻮران را دﻋﻮت ﮐﻦ ‪١۴‬ﺗﺎ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺷﻮﯼ؛ زﻳﺮا ﺁﻧﺎن را‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﻋﻮض ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪهﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﺎداش ﺧﻮد را در ﻗﻴﺎﻣﺖ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن ﺧﻮاهﯽ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﺰرگ‬


‫‪١۵‬ﭼﻮن ﻳﮑﯽ از ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ هﻢﺳﻔﺮﻩ ﺑﻮد اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁن ﮐﻪ در ﺿﻴﺎﻓﺖ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻧﺎن ﺧﻮرَد‪١۶ «.‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺷﺨﺼﯽ ﺿﻴﺎﻓﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺗﺮﺗﻴﺐ داد و ﺑﺴﻴﺎرﯼ را دﻋﻮت ﮐﺮد‪١٧ .‬ﭼﻮن وﻗﺖ ﺷﺎم‬ ‫ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺎدﻣﺶ را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ دﻋﻮتﺷﺪﮔﺎن را ﮔﻮﻳﺪ‪› :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻣﺎدﻩ اﺳﺖ‪‹.‬‬ ‫‪١٨‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﺮﻳﮏ ﻋﺬرﯼ ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﻣﺰرﻋﻪاﯼ ﺧﺮﻳﺪﻩام ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮوم ﺁن را‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ .‬ﺗﻤﻨﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻌﺬورم ﺑﺪارﯼ‪١٩ ‹.‬دﻳﮕﺮﯼ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﭘﻨﭻ ﺟﻔﺖ ﮔﺎو ﺧﺮﻳﺪﻩام‪ ،‬و هﻢاﮐﻨﻮن‬ ‫در راهﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻢ‪ .‬ﻣﺮا ﻣﻌﺬور دار‪٢٠ ‹.‬ﺳﻮﻣﯽ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺗﺎزﻩ زن ﮔﺮﻓﺘﻪام‪ ،‬و‬ ‫از اﻳﻦ رو ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪٢١ ‹.‬ﭘﺲ ﺧﺎدم ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﺳﺮور ﺧﻮد را ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻣﻴﺰﺑﺎن‬ ‫ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎدم دﺳﺘﻮر داد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزار ﺷﻬﺮ ﺑﺸﺘﺎﺑﺪ و ﻓﻘﻴﺮان و ﻣﻌﻠﻮﻻن‬ ‫و ﮐﻮران و ﻟﻨﮕﺎن را ﺑﻴﺎورد‪٢٢ .‬ﺧﺎدم ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬دﺳﺘﻮرت را اﻧﺠﺎم دادم‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫هﻨﻮز ﺟﺎ هﺴﺖ‪٢٣ ‹.‬ﭘﺲ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﻪ ﺟﺎدﻩهﺎ و ﮐﻮرﻩراهﻬﺎﯼ ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ ﺑﺮو و‬ ‫ﺑﻪاﺻﺮار ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻣﻦ ﺑﻴﺎور ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪام ﭘﺮ ﺷﻮد‪٢۴ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫هﻴﭻﻳﮏ از دﻋﻮت ﺷﺪﮔﺎن‪ ،‬ﺷﺎم ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﭼﺸﻴﺪ‪«‹.‬‬

‫ﺑﻬﺎﯼ ﭘﻴﺮوﯼ از ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪٢۵‬ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ اﻧﺒﻮﻩ ﻋﻴﺴﯽ را هﻤﺮاهﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬رو ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪»٢۶ :‬هﺮ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﺪ و از ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬زن و ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮادر و ﺧﻮاهﺮ‪ ،‬و ﺣﺘﯽ از ﺟﺎن ﺧﻮد ﻣﺘﻨﻔﺮ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪٢٧ .‬و هﺮﮐﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮد ﺑﺮﻧﮕﻴﺮد و از ﭘﯽ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﮐﻴﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﻨﺎﯼ ﺑﺮﺟﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺨﺴﺖ ﻧﻨﺸﻴﻨﺪ ﺗﺎ هﺰﻳﻨﮥ ﺁن‬ ‫ﺑﺮﺁوُرد ﮐﻨﺪ و ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺁﻳﺎ ﺗﻮان ﺗﮑﻤﻴﻞ ﺁن دارد ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ‪٢٩‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﭘﯽ ﺁن ﺑﮕﺬارد اﻣﺎ از‬ ‫ﺗﮑﻤﻴﻞ ﺑﻨﺎ درﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻬﺰا ﮐﺮدﻩ‪٣٠ ،‬ﮔﻮﻳﺪ‪› :‬اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨﺎﻳﯽ را ﺁﻏﺎز‬ ‫ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﺗﮑﻤﻴﻞ ﺁن درﻣﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ!‹‬ ‫ﯽ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ دﻳﮕﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫‪٣١‬و ﻳﺎ ﮐﺪام ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ راه ِ‬ ‫ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ و ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺑﺎ دﻩ هﺰار ﺳﺮﺑﺎز ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ روﻳﺎروﻳﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ رود ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ هﺰار ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻪ ﺟﻨﮓ او ﻣﯽﺁﻳﺪ؟ ‪٣٢‬و اﮔﺮ ﺑﻴﻨﺪ ﮐﻪ او را ﺗﻮان روﻳﺎروﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺎ ﺳﭙﺎﻩ دﺷﻤﻦ دور اﺳﺖ‪ ،‬هﻴﺄﺗﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺷﺮاﻳﻂ ﺻﻠﺢ را ﺟﻮﻳﺎ ﺷﻮد‪٣٣ .‬ﺑﻪ‬ ‫هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ از ﺗﻤﺎم داراﻳﯽ ﺧﻮد دﺳﺖ ﻧﺸﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﻴﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪»٣۴‬ﻧﻤﮏ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﺎﺻﻴﺘﺶ را از دﺳﺖ ﺑﺪهﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺁن را ﺑﺎز‬ ‫ﻧﻤﮑﻴﻦ ﺳﺎﺧﺖ؟ ‪٣۵‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر زﻣﻴﻦ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﻧﻪ درﺧﻮر ﮐُﭗۀ ﮐﻮد اﺳﺖ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺁن را دور‬ ‫ﻣﯽرﻳﺰﻧﺪ‪ .‬هﺮ ﮐﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮا دارد‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮد!«‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١۵‬‬ ‫َﻣ َﺜ ِﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮔﻤﺸﺪﻩ‬


‫‪١‬و اﻣﺎ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان و ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﺟﻤﻠﮕﯽ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﮔﺮد ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ را‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪٢ .‬اﻣﺎ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ هﻤﻬﻤﻪﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﮔﻨﺎهﮑﺎران را‬ ‫ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد و ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﻧﺎن ﻣﯽﺧﻮرد‪«.‬‬ ‫‪٣‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﻣﺜﻞ را ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺁورد‪»۴ :‬ﮐﻴﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺻﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻢ ﺷﻮد‪ ،‬ﺁن ﻧﻮد و ﻧﻪ را در ﺻﺤﺮا ﻧﮕﺬارد و در ﭘﯽ ﺁن ﮔﻤﺸﺪﻩ‬ ‫ﻧﺮود ﺗﺎ ﺁن را ﺑﻴﺎﺑﺪ؟ ‪۵‬و ﭼﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮔﻤﺸﺪﻩ را ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺁن را ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﺑﺮ دوش ﻧﻬﺪ ‪۶‬و‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن و هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ وﮔﻮﻳﺪ‪› :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ‬ ‫ﮔﻤﺸﺪۀ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻢ‪٧ ‹.‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮاﯼ ﻳﮏ ﮔﻨﺎهﮑﺎر‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺸﻦ و ﺳﺮور ﻋﻈﻴﻢﺗﺮﯼ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﻧﻮد و ﻧﻪ ﭘﺎرﺳﺎ ﮐﻪ ﻧﻴﺎز‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﺪارﻧﺪ‪.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺳﮑﮥ ﮔﻤﺸﺪﻩ‬ ‫‪»٨‬و ﻳﺎ ﮐﺪام زن اﺳﺖ ﮐﻪ دﻩ ﺳﮑﮥ ﻧﻘﺮﻩ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻢ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﻏﯽ ﺑﺮﻧﻴﻔﺮوزد و ﺧﺎﻧﻪ را ﻧﺮوﺑﺪ و ﺗﺎ ﺁن را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ از ﺟﺴﺘﻦ ﺑﺎز ﻧﺎﻳﺴﺘﺪ؟ ‪٩‬و ﭼﻮن ﺁن‬ ‫را ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن و هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻮﻳﺪ‪› :‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺳﮑﮥ‬ ‫ﮔﻤﺸﺪۀ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻢ‪١٠ ‹.‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻮﺑﮥ ﻳﮏ ﮔﻨﺎهﮑﺎر‪ ،‬در‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا ﺟﺸﻦ و ﺳﺮور ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪«.‬‬

‫َﻣ َﺜ ِﻞ ﭘﺴﺮ ﮔﻤﺸﺪﻩ‬ ‫‪١١‬ﺳﭙﺲ اداﻣﻪ داد‪» :‬ﻣﺮدﯼ را دو ﭘﺴﺮ ﺑﻮد‪١٢ .‬روزﯼ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪› :‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﺳﻬﻤﯽ را ﮐﻪ از داراﻳﯽ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ‪ ‹.‬ﭘﺲ‬ ‫ﭘﺪر داراﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﻴﻦ ﺁن دو ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮد‪١٣ .‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪﯼ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺁﻧﭽﻪ داﺷﺖ‬ ‫ﮔﺮد ﺁورد و راهﯽ دﻳﺎرﯼ دوردﺳﺖ ﺷﺪ و ﺛﺮوت ﺧﻮﻳﺶ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻋﻴﺎﺷﯽ ﺑﺮﺑﺎد داد‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﭼﻮن هﺮ ﭼﻪ داﺷﺖ ﺧﺮج ﮐﺮد‪ ،‬ﻗﺤﻄﯽ ﺷﺪﻳﺪ در ﺁن دﻳﺎر ﺁﻣﺪ و او ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽ‬ ‫اﻓﺘﺎد‪١۵ .‬از اﻳﻦ رو‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﮕﺰارﯼ ﻳﮑﯽ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺁن ﺳﺎﻣﺎن ﭘﻴﺸﻪ ﮐﺮد‪ .‬و او وﯼ را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮﮐﺒﺎﻧﯽ در ﻣﺰرﻋﮥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ‪١۶ .‬ﭘﺴﺮ ﺁرزو داﺷﺖ ﺷﮑﻢ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺧﻮراﮎ‬ ‫ﺧﻮﮐﻬﺎ ﺳﻴﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ هﻴﭻﮐﺲ ﺑﻪ او ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﯽداد‪١٧ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪› :‬اﯼ‬ ‫ﺑﺴﺎ ﮐﺎرﮔﺮان ﭘﺪرم ﺧﻮراﮎ اﺿﺎﻓﯽ ﻧﻴﺰ دارﻧﺪ و ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ از ﻓﺮط ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺗﻠﻒ ﻣﯽﺷﻮم‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﭘﺲ ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰم و ﻧﺰد ﭘﺪر ﻣﯽروم و ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪» :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدﻩام‪.‬‬ ‫‪١٩‬دﻳﮕﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﭘﺴﺮت ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮم‪ .‬ﺑﺎ ﻣﻦ هﻤﭽﻮن ﻳﮑﯽ از ﮐﺎرﮔﺮاﻧﺖ رﻓﺘﺎر‬ ‫ﮐﻦ‪‹«.‬‬ ‫‪٢٠‬ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و راهﯽ ﺧﺎﻧﮥ ﭘﺪر ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ هﻨﻮز دور ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪرش او را دﻳﺪﻩ‪ ،‬دل‬ ‫ﺑﺮ وﯼ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ و ﺷﺘﺎﺑﺎن ﺑﻪﺳﻮﻳﺶ دوﻳﺪﻩ‪ ،‬در ﺁﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﻴﺪ و ﻏﺮق ﺑﻮﺳﻪاش ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن و ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدﻩام‪ .‬دﻳﮕﺮ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﭘﺴﺮت ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬ ‫ﺷﻮم‪٢٢ ‹.‬اﻣﺎ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎراﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﺸﺘﺎﺑﻴﺪ! ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﻣﻪ را ﺑﻴﺎورﻳﺪ و ﺑﻪ او‬ ‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪ .‬اﻧﮕﺸﺘﺮﯼ ﺑﺮ اﻧﮕﺸﺘﺶ و ﮐﻔﺶ ﺑﻪ ﭘﺎهﺎﻳﺶ ﮐﻨﻴﺪ‪٢٣ .‬ﮔﻮﺳﺎﻟﮥ ﭘﺮوارﯼ ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺳﺮ‬


‫ﺑﺒﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ﺟﺸﻦ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ‪٢۴ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﺷﺪ؛ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ!‹ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ و ﺳﺮور ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢۵‬و اﻣﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ در ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﺻﺪاﯼ ﺳﺎز و‬ ‫ﺁواز ﺷﻨﻴﺪ‪٢۶ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺧﺪﻣﺘﮑﺎران را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪٢٧ .‬ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪› :‬ﺑﺮادرت ﺁﻣﺪﻩ و ﭘﺪرت ﮔﻮﺳﺎﻟﮥ ﭘﺮوارﯼ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮش را ﺑﺴﻼﻣﺖ‬ ‫ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪٢٨ ‹.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﺪر ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ او اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮد‪٢٩ .‬اﻣﺎ او در ﺟﻮاب ﭘﺪر ﮔﻔﺖ‪› :‬اﻳﻨﮏ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺗﻮ را ﭼﻮن‬ ‫ﻏﻼﻣﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدﻩام و هﺮﮔﺰ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺖ ﺳﺮ ﻧﭙﻴﭽﻴﺪﻩام‪ .‬اﻣﺎ ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﺣﺘﯽ ﺑﺰﻏﺎﻟﻪاﯼ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﻧﺪادﯼ ﺗﺎ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺿﻴﺎﻓﺘﯽ ﺑﻪﭘﺎ ﮐﻨﻢ‪٣٠ .‬و ﺣﺎل ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﺴﺮت ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ‬ ‫ﮐﻪ داراﻳﯽ ﺗﻮ را ﺑﺎ روﺳﭙﯽهﺎ ﺑﺮﺑﺎد دادﻩ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺶ ﮔﻮﺳﺎﻟﮥ ﭘﺮوارﯼ ﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪﻩاﯼ!‹ ‪٣١‬ﭘﺪر‬ ‫ﮔﻔﺖ‪› :‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﺗﻮ هﻤﻮارﻩ ﺑﺎ ﻣﻨﯽ‪ ،‬و هﺮﺁﻧﭽﻪ دارم‪ ،‬ﻣﺎل ﺗﻮﺳﺖ‪٣٢ .‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺸﻦ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ و ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﺑﺮادر ﺗﻮ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﺷﺪ؛ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ!‹«‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١۶‬‬ ‫َﻣﺜَﻞ ﻣﺒﺎﺷﺮ زﻳﺮﮎ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮاﻧﮕﺮﯼ را ﻣﺒﺎﺷﺮﯼ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻮن ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺑﻪ‬ ‫او رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺷﺮ اﻣﻮال او را ﺑﺮ ﺑﺎد ﻣﯽدهﺪ‪٢ ،‬او را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪› :‬اﻳﻦ ﭼﻴﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﺗﻮ ﻣﯽﺷﻨﻮم؟ ﺣﺴﺎب ﺧﻮد ﺑﺎزﭘﺲ دﻩ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻣﺒﺎﺷﺮ ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﯽ ﺑﻮد‪‹.‬‬ ‫‪٣‬ﻣﺒﺎﺷﺮ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪› :‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ ارﺑﺎب ﻣﯽﺧﻮاهﺪ از ﮐﺎر ﺑﺮﮐﻨﺎرم ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎراﯼ‬ ‫زﻣﻴﻦ ﮐﻨﺪن ﻧﺪارم و از ﮔﺪاﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﻋﺎر دارم‪۴ .‬داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﭼﻮن ﺷﻐﻠﻢ از ﮐﻒ‬ ‫دادم‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮا در ﺧﺎﻧﻪهﺎﻳﺸﺎن ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪۵ ‹.‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺪهﮑﺎران ارﺑﺎب ﺧﻮﻳﺶ ﻳﮏ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﮏ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬از اوﻟﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪› :‬ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﺳﺮورم ﺑﺪهﮑﺎرﯼ؟‹ ‪۶‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫›ﺻﺪ ﺧﻤﺮﻩ روﻏﻦ زﻳﺘﻮن‪ ‹.‬ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺸﻴﻦ و رﻗﻢ ﺁن را ﻋﻮض‬ ‫ﮐﻦ و ﺑﻨﻮﻳﺲ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺧﻤﺮﻩ!‹ ‪٧‬ﺳﭙﺲ از دوﻣﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪› :‬ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺑﺪهﮑﺎرﯼ؟‹ ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫›ﺻﺪ ﺧﺮوار ﮔﻨﺪم‪ ‹.‬ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﮕﻴﺮ‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﺴﺎب ﺗﻮﺳﺖ‪ .‬رﻗﻢ ﺁن را ﻋﻮض ﮐﻦ و ﺑﻨﻮﻳﺲ‬ ‫هﺸﺘﺎد ﺧﺮوار!‹‬ ‫‪٨‬ارﺑﺎب‪ ،‬ﻣﺒﺎﺷﺮ ﻣﺘﻘﻠﺐ را ﺗﺤﺴﻴﻦ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻋﺎﻗﻼﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد؛ ﭼﺮا ﮐﻪ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان اﻳﻦ ﻋﺼﺮ در ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت ﺧﻮد ﺑﺎ هﻢﻋﺼﺮان ﺧﻮﻳﺶ از ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻮر ﻋﺎﻗﻠﺘﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎل اﻳﻦ دﻧﻴﺎﯼ ﻓﺎﺳﺪ را ﺑﺮاﯼ ﻳﺎﻓﺘﻦ دوﺳﺘﺎن ﺻﺮف ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻮن از‬ ‫ﺁن ﻣﺎل اﺛﺮﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را در ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺟﺎوداﻧﯽ ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٠‬ﺁن ﮐﻪ در اﻣﻮر ﮐﻮﭼﮏ اﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در اﻣﻮر ﺑﺰرگ ﻧﻴﺰ اﻣﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺁن‬ ‫ﮐﻪ در اﻣﻮر ﮐﻮﭼﮏ اﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬در اﻣﻮر ﺑﺰرگ ﻧﻴﺰ اﻣﻴﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١١ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ در‬ ‫ﺑﻪﮐﺎرﺑﺮدن ﻣﺎل اﻳﻦ دﻧﻴﺎﯼ ﻓﺎﺳﺪ اﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎل ﺣﻘﻴﻘﯽ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﭙﺎرد؟‬ ‫‪١٢‬و اﮔﺮ در ﺑﻪﮐﺎرﺑﺮدن ﻣﺎل دﻳﮕﺮﯼ اﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎل ﺧﻮد ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬


‫ﺑﺪهﺪ؟ ‪١٣‬هﻴﭻ ﻏﻼﻣﯽ دو ارﺑﺎب را ﺧﺪﻣﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺪﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻳﺎ از ﻳﮑﯽ ﻧﻔﺮت ﺧﻮاهﺪ‬ ‫داﺷﺖ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﻬﺮ ﺧﻮاهﺪ ورزﻳﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺳﺮﺳﭙﺮدۀ ﻳﮑﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و دﻳﮕﺮﯼ را‬ ‫ﺧﻮار ﺧﻮاهﺪ ﺷﻤﺮد‪ .‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ هﻢ ﺑﻨﺪۀ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬هﻢ ﺑﻨﺪۀ ﭘﻮل‪«.‬‬ ‫ن ﭘﻮلدوﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ رﻳﺸﺨﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪١۵ .‬ﺑﻪ‬ ‫‪١۴‬ﻓﺮﻳﺴﻴﺎ ِ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺁن ﮐﺴﺎﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ در ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم ﭘﺎرﺳﺎ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا از دﻟﺘﺎن‬ ‫ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮدم ارج ﺑﺴﻴﺎرش ﻧﻬﻨﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ اﺳﺖ!‬ ‫‪»١۶‬ﺗﻮرات و اﻧﺒﻴﺎ ﺗﺎ زﻣﺎن ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻮد‪ .‬از ﺁن ﭘﺲ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﺸﺎرت دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد‬ ‫و هﻤﮕﺎن ﺑﻪ ﻗﻬﺮ و زور راﻩ ﺧﻮد ﺑﺪان ﻣﯽﮔﺸﺎﻳﻨﺪ‪١٧ .‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ ﺁﺳﻤﺎن و‬ ‫زﻣﻴﻦ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮود ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﻘﻄﻪاﯼ از ﺗﻮرات ﻓﺮواﻓﺘﺪ!‬ ‫‪»١٨‬هﺮ ﮐﻪ زن ﺧﻮﻳﺶ را ﻃﻼق دهﺪ و زﻧﯽ دﻳﮕﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻧﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﻧﻴﺰ هﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ زﻧﯽ ﻣﻄﻠﻘﻪ ﻧﮑﺎح ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮﺗﮑﺐ زﻧﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻣﺮد ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و اﻳﻠﻌﺎزر‬ ‫‪»١٩‬ﻣﺮدﯼ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪ از ﮐﺘﺎن ﻟﻄﻴﻒ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻣﯽﮐﺮد و‬ ‫هﻤﻪروزﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد‪٢٠ .‬ﺑﺮ در ﺧﺎﻧﮥ او ﻓﻘﻴﺮﯼ ﻣﯽﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻠﻌﺎزر ﻧﺎم‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺪﻧﺶ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ از ﺟﺮاﺣﺖ ﺑﻮد‪٢١ .‬اﻳﻠﻌﺎزر ﺁرزو داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺮدﻩهﺎﯼ ﻏﺬا ﮐﻪ از ﺳﻔﺮۀ‬ ‫ﺁن ﻣﺮد ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻓﺮوﻣﯽاﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺧﻮد را ﺳﻴﺮ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﺳﮕﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و زﺧﻤﻬﺎﻳﺶ را‬ ‫ﻣﯽﻟﻴﺴﻴﺪﻧﺪ‪٢٢ .‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬ﺁن ﻓﻘﻴﺮ ﻣُﺮد و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن او را ﺑﻪ ﺟﻮار اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻣُﺮد و او را دﻓﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪٢٣ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد در ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﮕﺸﻮد‪ ،‬ﺧﻮد را‬ ‫در ﻋﺬاب ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬از دور‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ را دﻳﺪ و اﻳﻠﻌﺎزر را ﻧﻴﺰ در ﺟﻮار او‪٢۴ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬اﯼ ﭘﺪر ﻣﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﮐﻦ و اﻳﻠﻌﺎزر را ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﻮﮎ اﻧﮕﺸﺖ‬ ‫ﺧﻮد در ﺁب ﺗَﺮ ﮐﻨﺪ و زﺑﺎﻧﻢ ﺧﻨﮏ ﺳﺎزد‪ ،‬زﻳﺮا در اﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﻋﺬاب ﻣﯽﮐﺸﻢ‪٢۵ ‹.‬اﻣﺎ‬ ‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﺎﺳﺦ داد‪› :‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻳﺎد ﺁر ﮐﻪ ﺗﻮ در زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬از هﻤﮥ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺧﻮب ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪﯼ‪ ،‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﺪ ﻧﺼﻴﺐ اﻳﻠﻌﺎزر ﺷﺪ‪ .‬اﮐﻨﻮن او اﻳﻨﺠﺎ در ﺁﺳﺎﻳﺶ اﺳﺖ و ﺗﻮ در‬ ‫ﻋﺬاب‪٢۶ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺗﮕﺎهﯽ هﺴﺖ؛ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ از اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰد‬ ‫ﺗﻮ ﺁﻳﻨﺪ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎﻳﻨﺪ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺁﻳﻨﺪ‪٢٧ ‹.‬ﮔﻔﺖ‪› :‬ﭘﺲ‪ ،‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﺗﻤﻨﺎ‬ ‫اﻳﻨﮑﻪ اﻳﻠﻌﺎزر را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﭘﺪرم ﺑﻔﺮﺳﺘﯽ‪٢٨ ،‬زﻳﺮا ﻣﺮا ﭘﻨﺞ ﺑﺮادر اﺳﺖ‪ .‬او را ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮادراﻧﻢ را هﺸﺪار دهﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﮑﺎن ﻋﺬاب دراﻓﺘﻨﺪ‪٢٩ ‹.‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫داد‪› :‬ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻮﺳﯽ و اﻧﺒﻴﺎ را دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن اﻳﺸﺎن ﮔﻮش ﻓﺮادهﻨﺪ‪٣٠ ‹.‬ﮔﻔﺖ‪› :‬ﻧﻪ‪،‬‬ ‫اﯼ ﭘﺪر ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﺰد ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮود‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪‹.‬‬ ‫‪٣١‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪› :‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ و اﻧﺒﻴﺎ ﮔﻮش ﻧﺴﭙﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫زﻧﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺠﺎب ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪«‹.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١٧‬‬ ‫ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬وﻇﻴﻔﻪ‬


‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻟﻐﺰﺷﻬﺎ ﮔﺮﻳﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ واﯼ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺳﺒﺐ ﮔﺮدد‪٢ .‬او را ﺑﻬﺘﺮ ﺁن ﻣﯽﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻨﮓ ﺁﺳﻴﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﮔﺮدﻧﺶ ﺑﻴﺎوﻳﺰﻧﺪ و ﺑﻪ درﻳﺎ‬ ‫اﻓﮑﻨﻨﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰش ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﮐﻮﭼﮑﺎن ﺷﻮد‪٣ .‬ﭘﺲ ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺮادرت ﮔﻨﺎﻩ ﮐﻨﺪ‪ ،‬او را ﺗﻮﺑﻴﺦ ﮐﻦ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺶ‪۴ .‬اﮔﺮ هﻔﺖ ﺑﺎر‬ ‫در روز ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻨﺎﻩ ورزد‪ ،‬و هﻔﺖ ﺑﺎر ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﺎزﺁﻳﺪ و ﮔﻮﻳﺪ‪› :‬ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ‹،‬او را‬ ‫ﺑﺒﺨﺸﺎ‪«.‬‬ ‫‪۵‬رﺳﻮﻻن ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻤﺎن ﻣﺎ را ﺑﻴﻔﺰا!« ‪۶‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﮔﺮ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻮﭼﮑﯽ داﻧﮥ ﺧﺮدل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ اﻳﻦ درﺧﺖ ﺗﻮت ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ از رﻳﺸﻪ ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ‬ ‫در درﻳﺎ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬و از ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪»٧‬ﮐﻴﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرش از ﺷﺨﻢ زدن ﻳﺎ ﭼﺮاﻧﻴﺪن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان در‬ ‫ﺻﺤﺮا ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬او را ﮔﻮﻳﺪ‪› :‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻨﺸﻴﻦ و ﺑﺨﻮر‹؟ ‪٨‬ﺁﻳﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺷﺎم ﻣﺮا ﺁﻣﺎدﻩ‬ ‫ﮐﻦ و ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽام ﺑﺮﺑﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرم و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻢ‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺑﺨﻮر و ﺑﻴﺎﺷﺎم‹؟ ‪٩‬ﺁﻳﺎ ِﻣﻨّﺖ‬ ‫از ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮد ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺶ را ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁوردﻩ اﺳﺖ؟ ‪١٠‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁوردﻳﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪› :‬ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎراﻧﯽ ﻧﺎﻻﻳﻘﻴﻢ و‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﮐﺮدﻩاﻳﻢ‪«‹.‬‬

‫ﺷﻔﺎﯼ دﻩ ﺟﺬاﻣﯽ‬ ‫‪١١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬از ﺣ ّﺪ ﺳﺎﻣﺮﻩ و ﺟﻠﻴﻞ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪١٢ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ دهﯽ وارد ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬دﻩ ﺟﺬاﻣﯽ ﺑﻪ او ﺑﺮﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ دور اﻳﺴﺘﺎدﻩ ‪١٣‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪» :‬اﯼ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﮐﻦ‪١۴ «.‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﻬﺎ را دﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎهﻦ ﺑﻨﻤﺎﻳﻴﺪ‪ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و در ﻣﻴﺎﻧﮥ راﻩ از ﺟﺬام‬ ‫ﭘﺎﮎ ﺷﺪﻧﺪ‪١۵ .‬ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮن دﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﺪا را‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺸﺖ؛ ‪١۶‬و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ اﻓﮑﻨﺪ و او را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺖ‪ .‬ﺁن‬ ‫ﺟﺬاﻣﯽ ﺳﺎﻣﺮﯼ ﺑﻮد‪١٧ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﮕﺮ هﻤﮥ ﺁن دﻩ ﺗﻦ ﭘﺎﮎ ﻧﺸﺪﻧﺪ؟ ﭘﺲ ﻧُﻪ ﺗﻦ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﮐﺠﺎﻳﻨﺪ؟ ‪١٨‬ﺁﻳﺎ ﺑﺠﺰ اﻳﻦ ﻏﺮﻳﺒﻪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎزﻧﮕﺸﺖ ﺗﺎ ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﮔﻮﻳﺪ؟« ‪١٩‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﺮو‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ را ﺷﻔﺎ دادﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﺁﻣﺪن ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‬ ‫‪٢٠‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن ﮐﻪ ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﮐﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺁﻣﺪن ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﺸﺎهﺪﻩ درﻳﺎﻓﺖ‪٢١ ،‬و ﮐﺴﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ اﻳﻨﺠﺎ ﻳﺎ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺁرزو ﺧﻮاهﻴﺪﮐﺮد ﻳﮑﯽ از روزهﺎﯼ‬ ‫ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪٢٣ .‬ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬او اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ‪ ‹،‬ﻳﺎ‬ ‫›او ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ‹.‬اﻣﺎ در ﭘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮوﻳﺪ‪٢۴ .‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن در روز ﺧﻮد هﻤﭽﻮن ﺻﺎﻋﻘﻪ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻳﮏ ﺁن ﻣﯽدرﺧﺸﺪ و ﺁﺳﻤﺎن را از ﮐﺮان ﺗﺎ ﮐﺮان روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٢۵ .‬اﻣﺎ‬


‫ﻧﺨﺴﺖ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ رﻧﺞ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺸﺪ و از ﺳﻮﯼ اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﻃﺮد ﺷﻮد‪٢۶ .‬روزهﺎﯼ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‬ ‫هﻤﭽﻮن روزهﺎﯼ ﻧﻮح ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٢٧ .‬ﻣﺮدم ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و ﻣﯽﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ و زن ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺷﻮهﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺁن روز ﮐﻪ ﻧﻮح ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ درﺁﻣﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻴﻞ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و هﻤﻪ را‬ ‫هﻼﮎ ﮐﺮد‪٢٨ .‬در زﻣﺎن ﻟﻮط ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﺳﺮﮔﺮم ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن و ﺧﺮﻳﺪ و‬ ‫ﻓﺮوش و زراﻋﺖ و ﻋﻤﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ‪٢٩ .‬اﻣﺎ روزﯼ ﮐﻪ ﻟﻮط ﺳﺪوم را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺁﺗﺶ و‬ ‫ﮔﻮﮔﺮد از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎرﻳﺪ و هﻤﻪ را هﻼﮎ ﮐﺮد‪٣٠ .‬روز ﻇﻬﻮر ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٣١ .‬در ﺁن روز‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﺎﺷﺪ و اﺛﺎﺛﻪاش در درون ﺧﺎﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮود ﻧﻴﺎﻳﺪ‪ .‬و ﺁن ﮐﻪ در ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﻧﮕﺮدد‪٣٢ .‬زن‬ ‫ﻟﻮط را ﺑﻪﻳﺎد ﺁرﻳﺪ! ‪٣٣‬هﺮ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁن را از دﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داد‪،‬‬ ‫و هﺮ ﮐﻪ ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ از دﺳﺖ دهﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻣﺤﻔﻮظ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪٣۴ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬در‬ ‫ﺁن ﺷﺐ از دو ﺗﻦ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻳﮏ ﺑﺴﺘﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ و دﻳﮕﺮﯼ واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣۵ .‬و‬ ‫از دو زن ﮐﻪ در ﻳﮏ ﺟﺎ ﮔﻨﺪم ﺁﺳﻴﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ و دﻳﮕﺮﯼ واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪٣۶ .‬ﻧﻴﺰ از دو ﻣﺮد ﮐﻪ در ﻣﺰرﻋﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ و دﻳﮕﺮﯼ واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٧‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﮐﺠﺎ‪ ،‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ؟« ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮ ﺟﺎ ﻻﺷﻪاﯼ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻻﺷﺨﻮران در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﮔﺮدﻣﯽﺁﻳﻨﺪ!«‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١٨‬‬ ‫َﻣﺜَﻞ ﺑﻴﻮﻩزن ﺳﻤﺞ‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺜﻠﯽ ﺁورد ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دهﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻴﺸﻪ دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ و هﺮﮔﺰ‬ ‫دﻟﺴﺮد ﻧﺸﻮﻧﺪ‪٢ .‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬در ﺷﻬﺮﯼ ﻗﺎﺿﯽاﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ از ﺧﺪا ﺗﺮﺳﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻠﻖ ﺧﺪا ﺗﻮﺟﻬﯽ‪٣ .‬در ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﻴﻮﻩزﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻧﺰد او ﻣﯽﺁﻣﺪ و از او‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ دادش از دﺷﻤﻦ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‪۴ .‬ﻗﺎﺿﯽ ﭼﻨﺪﮔﺎهﯽ ﺑﻪ او اﻋﺘﻨﺎ ﻧﮑﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪› :‬هﺮﭼﻨﺪ از ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﻢ و ﺑﻪ ﺧﻠﻖ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺑﯽﺗﻮﺟﻬﻢ‪۵ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺑﻴﻮﻩزن‬ ‫ﻣﺪام زﺣﻤﺘﻢ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬دادش ﻣﯽﺳﺘﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪﺳﺘﻮﻩ ﺁورد!‹« ‪۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ اﻳﻦ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﯽاﻧﺼﺎف ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ ‪٧‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ داد‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﮐﻪ روز و ﺷﺐ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ او ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﯽﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎر را هﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺧﻮاهﺪ اﻧﺪاﺧﺖ؟ ‪٨‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺰودﯼ ﺑﻪ داد اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟«‬

‫ﻣﺜﻞ ﻓﺮﻳﺴﯽ و ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮ‬ ‫‪٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮاﯼ ﺑﺮﺧﯽ ﮐﻪ از ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و در دﻳﮕﺮان ﺑﻪدﻳﺪۀ ﺗﺤﻘﻴﺮ‬ ‫ﻣﯽﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺜﻞ را ﺁورد‪»١٠ :‬دو ﻧﻔﺮ ﺑﺮاﯼ ﻋﺒﺎدت ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﻓﺮﻳﺴﯽ‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮ‪١١ .‬ﻓﺮﻳﺴﯽ ﺑﺎﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ دﻋﺎﮐﺮد‪› :‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺷﮑﺮ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﻤﭽﻮن دﻳﮕﺮ ﻣﺮدﻣﺎن دزد و ﺑﺪﮐﺎرﻩ و زﻧﺎﮐﺎر ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮم‪١٢ .‬دو ﺑﺎر در هﻔﺘﻪ روزﻩ ﻣﯽﮔﻴﺮم و از هﺮ ﭼﻪ ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﯽﺁورم‪ ،‬دﻩ ﻳﮏ‬ ‫ﻣﯽدهﻢ‪١٣ ‹.‬اﻣﺎ ﺁن ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮ دور اﻳﺴﺘﺎد و ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪﺳﻮﯼ‬ ‫ﻦ ﮔﻨﺎهﮑﺎر رﺣﻢ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﮥ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﻮﻓﺖ و ﻣﯽﮔﻔﺖ‪› :‬ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣ ِ‬


‫ﮐﻦ‪١۴ ‹.‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد‪ ،‬و ﻧﻪ ﺁن دﻳﮕﺮ‪ ،‬در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ‪ .‬زﻳﺮا هﺮ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮاﻓﺮازد‪ ،‬ﺧﻮار ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و هﺮ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺧﻮار‬ ‫ﺳﺎزد‪ ،‬ﺳﺮاﻓﺮاز ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ و ﮐﻮدﮐﺎن‬ ‫‪١۵‬ﻣﺮدم ﺣﺘﯽ ﻧﻮزادان را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﻣﯽﺁوردﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﺸﺎن را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﭼﻮن اﻳﻦ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪١۶ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﺎن را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﻨﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﺎزﻣﺪارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا از ﺁن‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎن اﺳﺖ‪١٧ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را هﻤﭽﻮن ﮐﻮدﮐﯽ‬ ‫ﻧﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﺑﺪان راﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪«.‬‬

‫ﺣﺎﮐﻢ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‬ ‫‪١٨‬ﺣﺎﮐﻤﯽ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد ﻧﻴﮑﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ وارث ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺷﻮم؟«‬ ‫‪١٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯽ؟ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻴﮑﻮ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﺪا‪.‬‬ ‫‪٢٠‬اﺣﮑﺎم را ﻣﯽداﻧﯽ‪ :‬زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪ ،‬دزدﯼ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت دروغ ﻣﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺪر وﻣﺎدر‬ ‫ﺧﻮد را ﮔﺮاﻣﯽ دار‪٢١ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ را از ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻪﺟﺎ ﺁوردﻩام‪٢٢ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻨﻮز ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﮐﻢ دارﯼ؛ ﺁﻧﭽﻪ دارﯼ ﺑﻔﺮوش و ﺑﻬﺎﻳﺶ را‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎن ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن ﮔﻨﺞ ﺧﻮاهﯽ داﺷﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻴﺎ و از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوﯼ‬ ‫ﮐﻦ‪٢٣ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺛﺮوت ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺖ‪٢۴ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ دﺷﻮار اﺳﺖ راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا! ‪٢۵‬ﮔﺬﺷﺘﻦ‬ ‫ﺷﺘﺮ از ﺳﻮراخ ﺳﻮزن ﺁﺳﺎﻧﺘﺮ اﺳﺖ از راهﻴﺎﺑﯽ ﺷﺨﺺ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‪«.‬‬ ‫‪٢۶‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﺪ؟«‬ ‫‪٢٧‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯼ اﻧﺴﺎن ﻧﺎﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢٨‬ﭘﻄﺮس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺗﺎ از ﺗﻮ ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻨﻴﻢ!«‬ ‫‪٢٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻳﺎ زن ﻳﺎ ﺑﺮادر‬ ‫ﻳﺎ واﻟﺪﻳﻦ ﻳﺎ ﻓﺮزﻧﺪان را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺗﺮﮎ ﮐﻨﺪ‪٣٠ ،‬و در هﻤﻴﻦ ﻋﺼﺮ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻪدﺳﺖ ﻧﻴﺎورد‪ ،‬و در ﻋﺼﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان را‪«.‬‬

‫ﺳﻮﻣﻴﻦ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺮگ ﺧﻮد‬ ‫‪٣١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن دوازدﻩ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﯼ ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽروﻳﻢ‪ ،‬و‬ ‫اﻳﻨﮏ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺒﻴﺎ درﺑﺎرۀ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪٣٢ .‬زﻳﺮا او را ﺑﻪ‬ ‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﭙﺮد‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ او را اﺳﺘﻬﺰا و ﺗﻮهﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد وﺁب دهﺎن ﺑﺮ او‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪاش ﺧﻮاهﻨﺪ زد و ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﺖ‪٣٣ .‬اﻣﺎ در روز ﺳﻮم ﺑﺮﺧﻮاهﺪﺧﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣۴‬ﺷﺎﮔﺮدان هﻴﭻ ﻳﮏ از اﻳﻨﻬﺎ را درﮎ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻌﻨﯽ ﺳﺨﻦ او از ﺁﻧﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﺑﻮد و‬ ‫درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ درﺑﺎرۀ ﭼﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬


‫ﺷﻔﺎﯼ ﮔﺪاﯼ ﮐﻮر‬ ‫‪٣۵‬ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﮏ ارﻳﺤﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﺮ ﮐﻨﺎر راﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮔﺪاﻳﯽ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٣۶‬ﭼﻮن ﺻﺪاﯼ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ را ﮐﻪ از ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» ،‬ﭼﻪ ﺧﺒﺮ اﺳﺖ؟«‬ ‫‪٣٧‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽﮔﺬرد‪٣٨ «.‬او ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ‪» :‬اﯼ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫داود‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ ﮐﻦ!« ‪٣٩‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺘﺎﺑﺶ ﮐﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد ﮐﻪ‪» :‬اﯼ ﭘﺴﺮ داود‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺮﺣﻢ‬ ‫ﮐﻦ!« ‪۴٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺎد و اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﺁن ﻣﺮد را ﻧﺰد او ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﮏ‬ ‫ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪»۴١ :‬ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺮاﻳﺖ ﺑﮑﻨﻢ؟« ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺳَﺮوَر ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮم‪۴٢ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮ! اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻮ را ﺷﻔﺎ دادﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪۴٣‬ﮐﻮر هﻤﺎن دم ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮد ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ و ﺧﺪا را ﺳﭙﺎسﮔﻮﻳﺎن‪ ،‬در ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﺷﺘﺎﻓﺖ‪ .‬ﻣﺮدم‬ ‫ﭼﻮن اﻳﻦ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮕﯽ ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪١٩‬‬ ‫زﮐﺎﯼ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮ‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ارﻳﺤﺎ درﺁﻣﺪ و از ﻣﻴﺎن ﺷﻬﺮ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪٢ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮدﯼ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫زﮐﺎﯼ ﻧﺎم‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﺧﺮاﺟﮕﻴﺮان‪٣ .‬او ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ از ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻗﺎﻣﺖ‬ ‫و ازدﺣﺎم ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ‪۴ .‬ازاﻳﻦرو‪ ،‬ﭘﻴﺶ دوﻳﺪ و از درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮﯼ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫او را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻋﻴﺴﯽ از ﺁن راﻩ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪۵ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁن ﻣﮑﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻻ‬ ‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬زﮐﺎﯼ‪ ،‬ﺑﺸﺘﺎب و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎﻳﺪ در ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻢ‪«.‬‬ ‫‪۶‬زﮐﺎﯼ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪٧ .‬ﻣﺮدم ﭼﻮن اﻳﻦ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮕﯽ‬ ‫ﻟﺐ ﺑﻪ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﮔﺸﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﮔﻨﺎهﮑﺎرﯼ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﯽ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪٨ «.‬و اﻣﺎ زﮐﺎﯼ‬ ‫از ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺳَﺮوَر ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﻨﮏ ﻧﺼﻒ اﻣﻮال ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﻘﺮا‬ ‫ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ از ﮐﺴﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﻪ او ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮداﻧﻢ‪«.‬‬ ‫‪٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻣﺮوز ﻧﺠﺎت ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﻓﺮزﻧﺪ‬ ‫اﺑﺮاهﻴﻢ اﺳﺖ‪١٠ .‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﮔﻤﺸﺪﻩ را ﺑﺠﻮﻳﺪ و ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻩ و دﻩ ﺧﺎدم‬ ‫‪١١‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ در اداﻣﮥ ﺳﺨﻦ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻠﯽ ﺁورد‪ ،‬زﻳﺮا در ﻧﺰدﻳﮑﯽ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮد و ﻣﺮدم ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا در هﻤﺎن‬ ‫ﻣﻮﻗﻊ ﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪١٢ .‬ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺠﻴﺐزادﻩاﯼ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ دوردﺳﺖ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺷﺎهﯽ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎزﮔﺮدد‪١٣ .‬ﭘﺲ‪ ،‬دﻩ ﺗﻦ از ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‬ ‫و ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ ﺳﮑﻪاﯼ ﻃﻼ داد و ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻮل ﺗﺠﺎرت ﮐﻨﻴﺪ‪١۴ ‹.‬اﻣﺎ‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬از وﯼ ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻨﺪ؛ ﺁﻧﺎن از ﭘﺲ او‬ ‫ﻗﺎﺻﺪاﻧﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎم ﮐﻪ‪› :‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﻢ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪‹.‬‬ ‫‪١۵‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‪ ،‬او ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺷﺎهﯽ ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ و ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﻓﺮﻣﻮد‬ ‫ﺧﺎدﻣﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺳﺮﻣﺎﻳﻪ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺗﺎ درﻳﺎﺑﺪ هﺮﻳﮏ ﭼﻘﺪر ﺳﻮد ﮐﺮدﻩ‬


‫اﺳﺖ‪١۶ .‬اوﻟﯽ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺳﺮورا‪ ،‬ﺳﮑﮥ ﺗﻮ دﻩ ﺳﮑﮥ دﻳﮕﺮ ﺳﻮد ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪١٧ ‹.‬ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺁﻓﺮﻳﻦ‪ ،‬اﯼ ﺧﺎدم ﻧﻴﮑﻮ! ﭼﻮن در اﻧﺪﮎ اﻣﻴﻦ ﺑﻮدﯼ‪ ،‬ﺣﮑﻮﻣﺖ دﻩ ﺷﻬﺮ را ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯽﺳﭙﺎرم‪١٨ ‹.‬دوﻣﯽ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺳﺮورا‪ ،‬ﺳﮑﮥ ﺗﻮ ﭘﻨﺞ ﺳﮑﮥ دﻳﮕﺮ ﺳﻮد ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪‹.‬‬ ‫‪١٩‬ﺑﻪ او ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﺮ ﭘﻨﺞ ﺷﻬﺮ ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ ﮐﻦ‪٢٠ ‹.‬ﺳﭙﺲ دﻳﮕﺮﯼ ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺳﺮورا‪،‬‬ ‫اﻳﻨﮏ ﺳﮑﮥ ﺗﻮ! ﺁن را در ﭘﺎرﭼﻪاﯼ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻢ‪٢١ .‬زﻳﺮا از ﺗﻮ ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪم‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮﯼ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪاﯼ‪ ،‬ﺑﺮﻣﯽﮔﻴﺮﯼ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ ﻧﮑﺎﺷﺘﻪاﯼ‪ ،‬ﻣﯽدروﯼ‪٢٢ ‹.‬ﺑﻪ‬ ‫او ﮔﻔﺖ‪› :‬اﯼ ﺧﺎدم ﺑﺪﮐﺎرﻩ‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮔﻔﺘﮥ ﺧﻮدت ﺑﺮ ﺗﻮ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯽ ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮم‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪام ﺑﺮﻣﯽﮔﻴﺮم و ﺁﻧﭽﻪ ﻧﮑﺎﺷﺘﻪام ﻣﯽدروم‪٢٣ ،‬ﭼﺮا ﭘﻮل ﻣﺮا‬ ‫ﺑﻪ ﺻﺮاﻓﺎن ﻧﺪادﯼ ﺗﺎ ﭼﻮن ﺑﺎزﮔﺮدم ﺁن را ﺑﺎ ﺳﻮد ﭘﺲ ﮔﻴﺮم؟‹ ‪٢۴‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮان ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫›ﺳﮑﻪ را از او ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ دﻩ ﺳﮑﻪ دارد‪ ،‬ﺑﺪهﻴﺪ‪٢۵ ‹.‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪› :‬ﺳﺮورا‪ ،‬او ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮد دﻩ ﺳﮑﻪ دارد!‹ ‪٢۶‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪› :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ هﺮﮐﻪ دارد‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ دادﻩ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺁﻧﭽﻪ دارد ﻧﻴﺰ از او ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢٧ .‬و اﻳﻨﮏ ﺁن دﺷﻤﻨﺎن‬ ‫ﻣﺮا ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﻨﻢ ﺑﺪﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﻴﺎورﻳﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﮑﺸﻴﺪ‪«‹.‬‬

‫ورود ﺷﺎهﺎﻧﻪ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫‪٢٨‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﮔﻔﺘﺎر‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ دﻳﮕﺮان راﻩ اورﺷﻠﻴﻢ را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺑﻴﺖﻓﺎﺟﯽ و ﺑﻴﺖﻋﻨﻴﺎ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮهﯽ ﺑﻮد رﺳﻴﺪ‪ ،‬دو ﺗﻦ از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﮔﻔﺖ‪»٣٠ :‬ﺑﻪ دهﮑﺪﻩاﯼ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ روﯼ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮوﻳﺪ‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫وارد ﺷﺪﻳﺪ‪ُ ،‬ﮐﺮّﻩ اﻻﻏﯽ را ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﯽ ﺑﺮ ﺁن ﺳﻮار ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁن را ﺑﺎز ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪٣١ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪› :‬ﭼﺮا ﺁن را ﺑﺎز‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟‹ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪› :‬ﺳَﺮوَر ﻣﺎ ﺑﺪان ﻧﻴﺎز دارد‪٣٢ «‹.‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن رﻓﺘﻨﺪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را‬ ‫ﭼﻨﺎن ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪٣٣ .‬و ﭼﻮن ُﮐﺮّﻩ را ﺑﺎزﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺎﺣﺒﺎﻧﺶ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا ﮐﺮﻩ را ﺑﺎز ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟« ‪٣۴‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ ﺑﺪان ﻧﻴﺎز دارد‪٣۵ «.‬ﺁﻧﺎن‬ ‫ُﮐﺮّﻩ را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ رداهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺁن اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ و ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮ ﺁن‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪٣۶ .‬هﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﻴﺶ ﻣﯽراﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم رداهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ‬ ‫ﻣﯽﮔﺴﺘﺮدﻧﺪ‪٣٧ .‬ﭼﻮن ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﺮازﻳﺮﯼ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن رﺳﻴﺪ‪ ،‬هﻤﮥ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﺧﺪا را ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ هﻤﮥ ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ ﮐﻪ از او دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺳﭙﺎس ﮔﻔﺘﻪ‪،‬‬ ‫‪٣٨‬ﻧﺪا در دادﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﻣﺒﺎرﮎ ﺑﺎد ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ!‬ ‫ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺖ در ﺁﺳﻤﺎن و ﺟﻼل در ﻋﺮش ﺑﺮﻳﻦ ﺑﺎد!«‬ ‫‪٣٩‬ﺑﺮﺧﯽ از ﻓﺮﻳﺴﻴﺎن از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺖ را‬ ‫ﻋﺘﺎب ﮐﻦ!« ‪۴٠‬او در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ اﮔﺮ اﻳﻨﺎن ﺧﺎﻣﻮش ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻨﮕﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ!«‬ ‫‪۴١‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ و ﺷﻬﺮ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁن ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ ‪۴٢‬وﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﮐﺎش در اﻳﻦ روز ﻣﯽداﻧﺴﺘﯽ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺮاﻳﺖ ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﻣﯽﺁورد‪ .‬اﻣﺎ‬


‫اﻓﺴﻮس ﮐﻪ از ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪۴٣ .‬زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮاﺧﻮاهﺪرﺳﻴﺪ ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ‬ ‫ﮔﺮداﮔﺮد ﺗﻮ ﺳﻨﮕﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ و از هﺮ ﺳﻮ ﻣﺤﺎﺻﺮﻩات ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻋﺮﺻﻪ را ﺑﺮ ﺗﻮ‬ ‫ﺗﻨﮓ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﻤﻮد؛ ‪۴۴‬و ﺗﻮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ را در دروﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ و ﺧﻮن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬و‬ ‫ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺟﺎ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮔﺬاﺷﺖ؛ زﻳﺮا از ﻣﻮﻋﺪ دﻳﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﯼ‪«.‬‬

‫ﭘﺎﮎ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫‪۴۵‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ درﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺑﻴﺮون راﻧﺪن ﻓﺮوﺷﻨﺪﮔﺎن ﺁﻏﺎز ﻧﻤﻮد ‪۴۶‬و ﺑﻪ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ›ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﮥ دﻋﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‹؛ اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺁن را ›ﮐُﻨﺎم‬ ‫راهﺰﻧﺎن‹ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴٧‬او هﺮ روز در ﻣﻌﺒﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪ .‬اﻣﺎ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮم‬ ‫در ﭘﯽ ﮐﺸﺘﻦ او ﺑﻮدﻧﺪ‪۴٨ ،‬وﻟﯽ راهﯽ ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎم ﻣﻘﺼﻮد ﺧﻮد ﻧﻤﯽﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺮدم‬ ‫هﻤﻪ ﺷﻴﻔﺘﮥ ﺳﺨﻨﺎن او ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٠‬‬ ‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ اﺟﺎزﻩ و اﺧﺘﻴﺎر ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١‬ﻳﮑﯽ از روزهﺎ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ در ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺑﺸﺎرت ﻣﯽداد‪ ،‬ﺳﺮان‬ ‫ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪٢‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫اﺟﺎزﻩاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ اﻳﻦ ﺣﻖ را ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻩ اﺳﺖ؟« ‪٣‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫»ﻣﻦ ﻧﻴﺰ از ﺷﻤﺎ ﭘﺮﺳﺸﯽ دارم؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪۴ ،‬ﺁﻳﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﯽ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮد ﻳﺎ از‬ ‫اﻧﺴﺎن؟« ‪۵‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺷﻮر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ ﭘﺲ‬ ‫ﭼﺮا ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻳﺪ؟ ‪۶‬و اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ از اﻧﺴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺳﻨﮕﺴﺎرﻣﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮد‪٧ «.‬ﭘﺲ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ از‬ ‫ﮐﺠﺎﺳﺖ‪٨ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ اﺟﺎزﻩاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬

‫َﻣﺜَﻞ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﺷﺮور‬ ‫‪٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﻳﻦ ﻣﺜﻞ را ﺑﺮاﯼ ﻣﺮدم ﺁورد‪» :‬ﻣﺮدﯼ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ ﻏَﺮس ﮐﺮد و ﺁن را ﺑﻪ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺑﺎﻏﺒﺎن اﺟﺎرﻩ دادﻩ‪ ،‬ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺖ‪١٠ .‬در ﻣﻮﺳﻢ ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﺤﺼﻮل‪ ،‬ﻏﻼﻣﯽ‬ ‫ﻧﺰد ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻣﻘﺪارﯼ از ﻣﻴﻮۀ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺑﻪ او ﺑﺪهﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن او را زدﻧﺪ‬ ‫و دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪١١ .‬ﭘﺲ ﻏﻼﻣﯽ دﻳﮕﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻣﺎ او را ﻧﻴﺰ زدﻧﺪ و ﺑﺎ وﯼ‬ ‫ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬دﺳﺖ ﺧﺎﻟﯽ رواﻧﻪاش ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪١٢ .‬ﭘﺲ ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﻏﻼﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻣﺎ او‬ ‫را ﻧﻴﺰ ﻣﺠﺮوح ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻴﺮون اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬


‫‪١٣‬ﭘﺲ ﺻﺎﺣﺐ ﺑﺎغ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮد را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ؛ ﺷﺎﻳﺪ او را‬ ‫ﺣﺮﻣﺖ دارﻧﺪ‪١۴ ‹.‬اﻣﺎ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن ﭼﻮن ﭘﺴﺮ را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ هﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪› :‬اﻳﻦ‬ ‫ن ﻣﺎ ﺷﻮد‪١۵ ‹.‬ﭘﺲ او را از ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن‬ ‫وارث اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ او را ﺑﮑﺸﻴﻢ ﺗﺎ ﻣﻴﺮاث از ﺁ ِ‬ ‫ﺑﻴﺮون اﻓﮑﻨﺪﻩ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ل ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؟ ‪١۶‬ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﺎن‬ ‫ﺣﺎ ْ‬ ‫را هﻼﮎ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﺗﺎﮐﺴﺘﺎن را ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺧﻮاهﺪ ﺳﭙﺮد‪ «.‬ﻣﺮدم ﭼﻮن اﻳﻦ را‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎد!« ‪١٧‬اﻣﺎ او ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫›هﻤﺎن ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﺎران رد ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻨﮓ اﺻﻠﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‹ ؟‬ ‫‪١٨‬هﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺳﻨﮓ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﺧُﺮد ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و هﺮﮔﺎﻩ ﺁن ﺳﻨﮓ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ اﻓﺘﺪ‪ ،‬او را‬ ‫درهﻢﺧﻮاهﺪﺷﮑﺴﺖ‪١٩ «.‬ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن ﭼﻮن درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ اﻳﻦ ﻣﺜﻞ را درﺑﺎرۀ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁن ﺷﺪﻧﺪ هﻤﺎن دم او را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻣﺮدم ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮﺳﺶ درﺑﺎرۀ ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺮاج‬ ‫‪٢٠‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ را زﻳﺮ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺟﺎﺳﻮﺳﺎﻧﯽ ﻧﺰد او ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺻﺪﻳﻖ‬ ‫ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ در ﭘﯽ اﻳﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ دﺳﺘﺎوﻳﺰﯼ ﺑﺮاﯼ ﺗﺴﻠﻴﻢ او ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺪرت و اﻗﺘﺪار واﻟﯽ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪٢١ .‬ﭘﺲ ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻴﺖ را ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬و از ﮐﺴﯽ ﺟﺎﻧﺒﺪارﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ راﻩ ﺧﺪا را‬ ‫ﺑﺪرﺳﺘﯽ ﻣﯽﺁﻣﻮزﯼ‪٢٢ .‬ﺁﻳﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺮاج ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ ﺑﺮ ﻣﺎ رواﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ؟« ‪٢٣‬اﻣﺎ او ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺁﻧﺎن ﭘﯽ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ‪»٢۴ :‬دﻳﻨﺎرﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دهﻴﺪ‪ .‬ﻧﻘﺶ و ﻧﺎم روﯼ اﻳﻦ ﺳﮑﻪ‬ ‫ن ﻗﻴﺼﺮ‪ «.‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎل ﻗﻴﺼﺮ را ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ‬ ‫ن ﮐﻴﺴﺖ؟« ‪٢۵‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬از ﺁ ِ‬ ‫از ﺁ ِ‬ ‫دهﻴﺪ و ﻣﺎل ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺧﺪا!« ‪٢۶‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﺣﻀﻮر ﻣﺮدم‪ ،‬او را ﺑﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪهﺎﻳﺶ ﺑﻪدام اﻧﺪازﻧﺪ‪ ،‬و در ﺷﮕﻔﺖ از ﭘﺎﺳﺦ او ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﺆال درﺑﺎرۀ ﻗﻴﺎﻣﺖ‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن ﮐﻪ ﻣﻨﮑﺮ ﻗﻴﺎﻣﺘﻨﺪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪٢٨ ،‬و ﺳﻮاﻟﯽ از او ﮐﺮدﻩ‪،‬‬ ‫‪٢٧‬ﺳﭙﺲ ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از َ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮادر ﻣﺮدﯼ ﺑﻤﻴﺮد و از ﺧﻮد زﻧﯽ‬ ‫ﺑﯽﻓﺮزﻧﺪ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻧﻬﺪ‪ ،‬ﺁن ﻣﺮد ﺑﺎﻳﺪ او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﮕﻴﺮد ﺗﺎ ﻧﺴﻠﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﺮادرش ﺑﺎﻗﯽ‬ ‫ﮔﺬارد‪٢٩ .‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬هﻔﺖ ﺑﺮادر ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮادر ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﯽﻓﺮزﻧﺪ ﻣُﺮد‪.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺳﭙﺲ دوﻣﻴﻦ ‪٣١‬و ﺑﻌﺪ ﺳﻮﻣﻴﻦ او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن هﺮ هﻔﺖ ﺑﺮادر‬ ‫ﻣﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ از ﺧﻮد ﻓﺮزﻧﺪﯼ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻧﻬﻨﺪ‪٣٢ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺁن زن ﻧﻴﺰ ﺑﻤﺮد‪٣٣ .‬ﺣﺎل‪،‬‬ ‫در ﻗﻴﺎﻣﺖ‪ ،‬او زن ﮐﺪام ﻳﮏ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؟ زﻳﺮا هﺮ هﻔﺖ ﺑﺮادر او را ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪«.‬‬


‫‪٣۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﺮدم اﻳﻦ ﻋﺼﺮ زن ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ و ﺷﻮهﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٣۵ .‬اﻣﺎ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ و ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻣﺮدﮔﺎن ﻣﺤﺴﻮب ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ زن ﺧﻮاهﻨﺪﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و ﻧﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪٣۶ ،‬و ﻧﻪ دﻳﮕﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺮد؛ زﻳﺮا ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ ﻣﺮدﮔﺎن را ﺣﺘﯽ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪاﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻗﻴﺎﻣﺘﻨﺪ‪٣٧ .‬ﺣﻘﻴﻘ ِ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ ﻧﻴﺰ در ﺷﺮح ﻣﺎﺟﺮاﯼ ﺑﻮﺗﮥ ﺳﻮزان ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ‬ ‫و ﺧﺪاﯼ اﺳﺤﺎق و ﺧﺪاﯼ ﻳﻌﻘﻮب ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣٨ .‬اﻣﺎ او ﻧﻪ ﺧﺪاﯼ ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﮔﺎن اﺳﺖ؛ زﻳﺮا ﺑﺮاﯼ او هﻤﻪ زﻧﺪﻩاﻧﺪ‪٣٩ «.‬ﺑﻌﻀﯽ از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ در ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻧﻴﮑﻮ ﮔﻔﺘﯽ!« ‪۴٠‬و دﻳﮕﺮ هﻴﭻﮐﺲ ﺟﺮأت ﻧﮑﺮد ﭘﺮﺳﺸﯽ از او ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ ﮐﻴﺴﺖ؟‬ ‫‪۴١‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ داود اﺳﺖ؟‬ ‫‪۴٢‬داود ﺧﻮد در ﮐﺘﺎب ﻣﺰاﻣﻴﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫›ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬ ‫‪۴٣‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ را ﮐﺮﺳﯽ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﺳﺎزم‪‹.‬‬ ‫‪۴۴‬اﮔﺮ داود او را ›ﺧﺪاوﻧﺪ‹ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺴﺮ داود ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫‪۴۵‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﺮدم هﻤﻪ ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮدﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪»۴۶‬از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ در ﻗﺒﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ راﻩ ﺑﺮوﻧﺪ و در ﮐﻮﭼﻪ‬ ‫و ﺑﺎزار ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺟﺎﯼ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و در‬ ‫ﺿﻴﺎﻓﺖهﺎ در ﺻﺪر ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ‪۴٧ .‬از ﺳﻮﻳﯽ ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن را ﻏﺎرت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و‬ ‫از دﻳﮕﺮ ﺳﻮ‪ ،‬دﻋﺎﯼ ﺧﻮد را رﻳﺎﮐﺎراﻧﻪ ﻃﻮل ﻣﯽدهﻨﺪ‪ .‬ﻣﮑﺎﻓﺎت اﻳﻨﺎن ﺑﺴﯽ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪«.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢١‬‬ ‫هﺪﻳﮥ ﺑﻴﻮﻩ زن ﻓﻘﻴﺮ‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪاﻧﯽ را دﻳﺪ ﮐﻪ هﺪاﻳﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ در ﺻﻨﺪوق‬ ‫ﺑﻴﺖاﻟﻤﺎل ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪٢ .‬در ﺁن ﻣﻴﺎن ﺑﻴﻮﻩزﻧﯽ ﻓﻘﻴﺮ را ﻧﻴﺰ دﻳﺪ ﮐﻪ دو ﺳﮑﮥ ﻧﺎﭼﻴﺰ‬ ‫ﻣﺴﯽ در ﺻﻨﺪوق اﻧﺪاﺧﺖ‪٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﻮﻩزن ﻓﻘﻴﺮ‬ ‫از هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﺑﻴﺸﺘﺮ داد‪۴ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﺟﻤﻠﮕﯽ از ﻓﺰوﻧﯽ داراﻳﯽ ﺧﻮﻳﺶ دادﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻳﻦ زن‬ ‫در ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻌﺎش ﺧﻮد را داد‪«.‬‬

‫ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﯼ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ‬


‫‪۵‬ﭼﻮن ﺑﺮﺧﯽ در وﺻﻒ ﻣﻌﺒﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﯼ زﻳﺒﺎ و هﺪاﻳﺎﯼ‬ ‫وﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﻣﺰﻳﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪»۶ :‬زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪﮐﻪ از ﺁﻧﭽﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪ ﻓﺮوﺧﻮاهﺪرﻳﺨﺖ‪«.‬‬ ‫‪٧‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﯼ اﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﯽ روﯼ ﺧﻮاهﺪ داد و ﻧﺸﺎﻧﮥ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪن وﻗﻮع ﺁن‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟« ‪٨‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻪهﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺸﻮﻳﺪ؛ زﻳﺮا ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﺁﻣﺪ و ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﻣﻦ هﻤﺎﻧﻢ‹ و ›زﻣﺎن ﻣﻮﻋﻮد ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‹‪ .‬از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوﯼ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬و ﭼﻮن ﺧﺒﺮ ﺟﻨﮕﻬﺎ و ﺁﺷﻮﺑﻬﺎ را ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻬﺮاﺳﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫وﻗﺎﻳﻌﯽ رخ دهﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﭘﺎﻳﺎن ﮐﺎر ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻓﺮا ﻧﺨﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪١٠ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﯽ دﻳﮕﺮ و ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺑﺮ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪﺧﺎﺳﺖ‪١١ .‬زﻟﺰﻟﻪهﺎﯼ‬ ‫ﺑﺰرگ و ﻗﺤﻄﯽ و ﻃﺎﻋﻮن در ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و وﻗﺎﻳﻊ هﻮﻟﻨﺎﮎ روﯼ دادﻩ‪،‬‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﯼ ﻣﻬﻴﺐ از ﺁﺳﻤﺎن ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٢‬اﻣﺎ ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ هﻤﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁزار ﺧﻮاهﻨﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ و ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ‬ ‫و زﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﭙﺮد‪ ،‬و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻧﺰد ﭘﺎدﺷﺎهﺎن و واﻟﻴﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‬ ‫‪١٣‬و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺎدت دهﻴﺪ‪١۴ .‬ﻋﺰم ﺧﻮد را ﺟﺰم ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ در دﻓﺎع از ﺧﻮد ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪١۵ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻼم و ﺣﮑﻤﺘﯽ‬ ‫ﺧﻮاهﻢ داد ﮐﻪ هﻴﭻﻳﮏ از دﺷﻤﻨﺎﻧﺘﺎن را ﻳﺎراﯼ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻳﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺁن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪١۶ .‬ﺣﺘﯽ‬ ‫واﻟﺪﻳﻦ و ﺑﺮادراﻧﺘﺎن‪ ،‬و ﺧﻮﻳﺸﺎن و دوﺳﺘﺎﻧﺘﺎن ﺷﻤﺎ را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺮﺧﯽ‬ ‫از ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﺖ‪١٧ .‬ﻣﺮدم هﻤﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪١٨‬اﻣﺎ ﻣﻮﻳﯽ از ﺳﺮﺗﺎن ﮔُﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١٩ .‬ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺪارﯼ‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﻴﺪ داد‪.‬‬ ‫‪»٢٠‬ﭼﻮن ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺻﺮۀ ﺳﭙﺎهﻴﺎن درﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ وﻳﺮاﻧﯽ ﺁن ﻧﺰدﻳﮏ‬ ‫اﺳﺖ‪٢١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﺮ ﮐﻪ در ﻳﻬﻮدﻳﻪ‪.‬ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﮐﻮهﻬﺎ ﺑﮕﺮﻳﺰﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮﻧﺪ از ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در دﺷﺖ و ﺻﺤﺮاﻳﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ درﻧﻴﺎﻳﻨﺪ‪٢٢ .‬زﻳﺮا ﺁن روزهﺎ‪،‬‬ ‫روزهﺎﯼ ﻣﮑﺎﻓﺎت اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٢٣ .‬واﯼ ﺑﺮ‬ ‫زﻧﺎن ﺁﺑﺴﺘﻦ و ﻣﺎدران ﺷﻴﺮدﻩ در ﺁن روزهﺎ! زﻳﺮا ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ داﻣﻨﮕﻴﺮ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﻪ ﻏﻀﺐ اﻟﻬﯽ دﭼﺎر ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺸﺖ‪٢۴ .‬ﺑﻪ دم ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ اﻓﺘﺎد‬ ‫ن‬ ‫و در ﻣﻴﺎن هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﺳﺎرت ﺑﺮدﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ و اورﺷﻠﻴﻢ ﻟﮕﺪﻣﺎل ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎ ِ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ›دوران ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‹ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢۵‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﻳﯽ در ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻗﻮﻣﻬﺎ از‬ ‫ﺟﻮش و ﺧﺮوش درﻳﺎ ﭘﺮﻳﺸﺎن و ﻣﺸﻮش ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪٢۶ .‬ﻣﺮدم از ﺗﺼﻮر ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺣﺎدث ﺷﻮد‪ ،‬از ﻓﺮط وﺣﺸﺖ ﺑﻴﻬﻮش ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻴﺮوهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ‬ ‫درﺧﻮاهﺪﺁﻣﺪ‪٢٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت و ﺷﮑﻮﻩ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ اﺑﺮﯼ‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﺪ‪٢٨ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ اﻣﻮر ﺁﻏﺎز ﺷﻮد‪ ،‬راﺳﺖ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ و ﺳﺮهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫رهﺎﻳﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ!«‬ ‫‪٢٩‬و اﻳﻦ َﻣﺜَﻞ را ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺁورد‪» :‬درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ و درﺧﺘﺎن دﻳﮕﺮ را در ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺁورﻳﺪ‪٣٠ .‬ﭼﻮن ﺑﺮگ ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ و درﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ‪.‬‬


‫‪٣١‬ﺑﻪهﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ رخ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬درﻣﯽﻳﺎﺑﻴﺪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣٢ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ هﻤﮥ اﻳﻦ اﻣﻮر واﻗﻊ ﻧﺸﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺴﻞ از ﺑﻴﻦ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﺪ رﻓﺖ‪٣٣ .‬ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ زاﻳﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﻦ هﺮﮔﺰ زوال ﻧﺨﻮاهﺪ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪»٣۴‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻋﻴﺶ و ﻧﻮش‪ ،‬و ﻣﺴﺘﯽ و ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ دﻟﺘﺎن را‬ ‫ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺳﺎزد و ﺁن روز ﭼﻮن داﻣﯽ ﺑﻪﻧﺎﮔﺎﻩ ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮﺗﺎن ﮐﻨﺪ‪٣۵ .‬زﻳﺮا ﺑﺮ هﻤﮥ ﻣﺮدم در‬ ‫ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪٣۶ .‬ﭘﺲ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ و دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ از هﻤﮥ اﻳﻦ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎ ﮐﻪ ﺑﺰودﯼ رخ ﺧﻮاهﺪ داد‪ ،‬در اﻣﺎن ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و در ﺣﻀﻮر ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٧‬ﻋﻴﺴﯽ هﺮ روز در ﻣﻌﺒﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد و هﻤﻪ ﺷﺐ از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﺮ‬ ‫ﻓﺮاز ﮐﻮﻩ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ زﻳﺘﻮن ﺷﺐ را ﺑﻪ ﺻﺒﺢ ﻣﯽﺁورد‪٣٨ .‬ﺻﺒﺤﮕﺎهﺎن ﻣﺮدم ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ در ﻣﻌﺒﺪ ﮔﺮد ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٢‬‬ ‫ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮدا‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺪ ﻓَﻄﻴﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ِﭘﺴَﺢ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪٢ ،‬و ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ‬ ‫دﻳﻦ در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ راهﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاﯼ ﮐﺸﺘﻦ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از ﺷﻮرش ﻣﺮدم ﺑﻴﻢ‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ‪٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻴﻄﺎن در ﻳﻬﻮداﯼ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ اﺳﺨﺮﻳﻮﻃﯽ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از دوازدﻩ ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬رﺧﻨﻪ ﮐﺮد‪۴ .‬او ﻧﺰد ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻗﺮاوﻻن ﻣﻌﺒﺪ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺘﮕﻮ‬ ‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ اﻳﺸﺎن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪۵ .‬ﺁﻧﺎن ﺷﺎد ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﻣﺒﻠﻐﯽ ﺑﻪ او ﺑﺪهﻨﺪ‪۶ .‬او ﻧﻴﺰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و در ﭘﯽ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ در ﻏﻴﺎب ﻣﺮدم‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎم ﺁﺧﺮ‬ ‫‪٧‬روز ﻋﻴﺪ ﻓﻄﻴﺮ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮۀ ِﭘﺴَﺢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﻮد‪ ،‬ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪٨ .‬ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘﻄﺮس و‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و ﺷﺎم ﭘﺴﺢ را ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺗﺪارﮎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﻳﻢ‪«.‬‬ ‫‪٩‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬در ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺗﺪارﮎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ؟« ‪١٠‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ داﺧﻞ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﺑﺎ ﮐﻮزﻩاﯼﺁب ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻣﯽﺧﻮرد‪ .‬از ﭘﯽ او ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺑﺮوﻳﺪ ﮐﻪ او‬ ‫ﺑﺪان وارد ﻣﯽﺷﻮد ‪١١‬و ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪› :‬اﺳﺘﺎد ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺷﺎم ِﭘﺴَﺢ را ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﻢ ﺑﺨﻮرم؟«‹ ‪١٢‬او ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﮥ ﺑﺰرگ و ﻣﻔﺮوﺷﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﺧﻮاهﺪ داد‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺗﺪارﮎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪١٣ «.‬ﺁﻧﻬﺎ رﻓﺘﻨﺪ و هﻤﻪ ﭼﻴﺰ را هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ِﭘﺴَﺢ را ﺗﺪارﮎ دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻘﺮر ﻓﺮارﺳﻴﺪ و ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ رﺳﻮﻻن ﺧﻮد ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﻨﺸﺴﺖ‪١۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺘﻢ ﭘﻴﺶ از رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪﻧﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ِﭘﺴَﺢ را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮرم‪.‬‬ ‫‪١۶‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ از ﺁن ﻧﺨﻮاهﻢ ﺧﻮرد ﺗﺎ ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‬


‫ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪١٧ «.‬ﭘﺲ ﺟﺎﻣﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺷﮑﺮ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ و ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﻴﺪ‪١٨ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻣﺪن ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا دﻳﮕﺮ از ﻣﺤﺼﻮل ﻣﻮ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻢ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪١٩ «.‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﺎن را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺷﮑﺮ ﮐﺮد و ﭘﺎرﻩ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ داد و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﺪن ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد؛ اﻳﻦ را ﺑﻪﻳﺎد ﻣﻦ ﺑﻪﺟﺎ ﺁرﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺑﻪهﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﭘﺲ از ﺷﺎم ﺟﺎم را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺟﺎم‪ ،‬ﭘﻴﻤﺎن ﻧﻮﻳﻦ اﺳﺖ در‬ ‫ﺧﻮن ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ رﻳﺨﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪٢١ .‬اﻣﺎ دﺳﺖ ﺁن ﮐﺲ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﻦ دارد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫دﺳﺖ ﻣﻦ در ﺳﻔﺮﻩ اﺳﺖ‪٢٢ .‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺁن ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ واﯼ‬ ‫ﺑﺮ ﺁن ﮐﺲ ﮐﻪ او را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٢٣ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪﮐﻪ‬ ‫ﮐﺪام ﻳﮏ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﻧﻴﺰ ﺟﺪاﻟﯽ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن درﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﮐﻪ ﮐﺪام ﻳﮏ از اﻳﺸﺎن ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﺎن اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺳﺮورﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ و ﺣﺎﮐﻤﺎن ﺁﻧﺎن‬ ‫›وﻟﯽﻧﻌﻤﺖ‹ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪٢۶ .‬اﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﭽﻮن ﺧﺎدم ُﺑﻮَد‪٢٧ .‬زﻳﺮا ﮐﺪام ﻳﮏ ﺑﺰرﮔﺘﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ؟‬ ‫اﻣﺎ ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ هﻤﭽﻮن ﺧﺎدم هﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪»٢٨‬ﺷﻤﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ در ﺁزﻣﺎﻳﺸﻬﺎﯼ ﻣﻦ در ﮐﻨﺎرم اﻳﺴﺘﺎدﻳﺪ‪٢٩ .‬ﭘﺲ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺪرم ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪٣٠ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﺳﻔﺮۀ ﻣﻦ در‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻣﻦ ﺑﺨﻮرﻳﺪ و ﺑﻴﺎﺷﺎﻣﻴﺪ و ﺑﺮ ﺗﺨﺖهﺎ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ و ﺑﺮ دوازدﻩ ﻗﺒﻴﻠﮥ اﺳﺮاﺋﻴﻞ داورﯼ‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣١‬اﯼ ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬اﯼ ﺷﻤﻌﻮن‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن اﺟﺎزﻩ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﻤﺎ را هﻤﭽﻮن ﮔﻨﺪم ﻏﺮﺑﺎل‬ ‫ﮐﻨﺪ‪٣٢ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ دﻋﺎ ﮐﺮدم ﺗﺎ اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺗﻠﻒ ﻧﺸﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﺎزﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬ﺑﺮادراﻧﺖ‬ ‫را اﺳﺘﻮار ﺑﺪار‪٣٣ «.‬اﻣﺎ او در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺳﺮورم‪ ،‬ﻣﻦ ﺁﻣﺎدﻩام ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻪ زﻧﺪان‬ ‫ﺑﺮوم و ﺑﻤﻴﺮم‪٣۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﭘﻄﺮس‪ ،‬ﺑﺪان ﮐﻪ اﻣﺮوز ﭘﻴﺶ از ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس‪،‬‬ ‫ﺳﻪ ﺑﺎر اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯽ‪«.‬‬ ‫‪٣۵‬ﺳﭙﺲ از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﺪون ﮐﻴﺴﮥ ﭘﻮل و ﺗﻮﺷﻪدان و ﮐﻔﺶ‬ ‫ﮔﺴﻴﻞ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺤﺘﺎج ﺷﺪﻳﺪ؟« ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻴﭻﭼﻴﺰ‪٣۶ «.‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن هﺮ ﮐﻪ ﮐﻴﺴﻪ ﻳﺎ ﺗﻮﺷﻪدان دارد‪ ،‬ﺁن را ﺑﺮﮔﻴﺮد و اﮔﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫ﺟﺎﻣﮥ ﺧﻮد را ﻓﺮوﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮﯼ ﺑﺨﺮد‪٣٧ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‬ ‫ﮐﻪ‪› :‬او در ﺷﻤﺎر ﺧﻄﺎﮐﺎران ﻣﺤﺴﻮب ﮔﺸﺖ‪ ‹.‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬در‬ ‫ﺷﺮف ﺗﺤﻘﻖ اﺳﺖ‪٣٨ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬دو ﺷﻤﺸﻴﺮ دارﻳﻢ‪ «.‬ﺑﻪ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫دﻋﺎ در ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن‬ ‫‪٣٩‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﺎدت راهﯽ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن ﺷﺪ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﻴﺰ‬ ‫از ﭘﯽ او رﻓﺘﻨﺪ‪۴٠ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺁن ﻣﮑﺎن رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻋﺎﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ در ﺁزﻣﺎﻳﺶ‬ ‫ﻧﻴﻔﺘﻴﺪ‪۴١ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺖ ﭘﺮﺗﺎب ﺳﻨﮕﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﺮﻓﺖ و زاﻧﻮ زدﻩ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ دﻋﺎ‬


‫ﮐﺮد‪»۴٢ :‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬اﮔﺮ ارادۀ ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﺎم را از ﻣﻦ دور ﮐﻦ؛ اﻣﺎ ﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ارادۀ ﺗﻮ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد‪۴٣ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ او ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و او را ﺗﻘﻮﻳﺖ‬ ‫ﮐﺮد‪۴۴ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن در ﻋﺬاب ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﺪﻳﺘﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ دﻋﺎ ﮐﺮد‪ ،‬و ﻋﺮﻗﺶ هﻤﭽﻮن ﻗﻄﺮات‬ ‫ﺧﻮن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽﭼﮑﻴﺪ‪۴۵ .‬ﭼﻮن از دﻋﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﻧﺰد ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬دﻳﺪ از‬ ‫ﻓﺮط اﻧﺪوﻩ ﺧﻔﺘﻪاﻧﺪ‪۴۶ .‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا در ﺧﻮاﺑﻴﺪ؟ ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ و دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ در‬ ‫ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻧﻴﻔﺘﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۴٧‬هﻨﻮز ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﮔﺮوهﯽ از راﻩ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ‪،‬‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ را هﺪاﻳﺖ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ ﺗﺎ وﯼ را ﺑﺒﻮﺳﺪ‪۴٨ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟« ‪۴٩‬ﭼﻮن ﭘﻴﺮوان ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﭼﻪ روﯼ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮهﺎﻳﻤﺎن را ﺑﺮﮐﺸﻴﻢ؟« ‪۵٠‬و ﻳﮑﯽ‬ ‫از ﺁﻧﺎن ﻏﻼم ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ زد و ﮔﻮش راﺳﺘﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪۵١ .‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»دﺳﺖ ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ!« و ﮔﻮش ﺁن ﻣﺮد را ﻟﻤﺲ ﮐﺮد و ﺷﻔﺎ داد‪۵٢ .‬ﺳﭙﺲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺳﺮان‬ ‫ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن ﻗﺮاوﻻن ﻣﻌﺒﺪ و ﻣﺸﺎﻳﺨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدن او ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ راهﺰﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻤﺎق و ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﺁﻣﺪﻩاﻳﺪ؟ ‪۵٣‬هﺮ روز در ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم‪ ،‬و دﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﻦ دراز ﻧﮑﺮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺳﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ‬ ‫ﺗﺎرﻳﮑﯽ‪«.‬‬

‫اﻧﮑﺎر ﭘﻄﺮس‬ ‫‪۵۴‬ﺳﭙﺲ او را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﮐﺎهﻦ اﻋﻈﻢ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻄﺮس دورادور از ﭘﯽ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺁﺗﺸﯽ روﺷﻦ ﺑﻮد و ﺟﻤﻌﯽ ﮔﺮد ﺁن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﯽرﻓﺖ‪۵۵ .‬در ﻣﻴﺎﻧﮥ ﺻﺤ ِ‬ ‫ﭘﻄﺮس ﻧﻴﺰ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن ﺑﻨﺸﺴﺖ‪۵۶ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﮐﻨﻴﺰﯼ او را در روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺁﺗﺶ دﻳﺪ‬ ‫و ﺑﻪ اوﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪۵٧ «.‬اﻣﺎ او اﻧﮑﺎر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ‬ ‫زن‪ ،‬ﻣﻦ او را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪۵٨ «.‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ او را دﻳﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻳﮑﯽ از‬ ‫ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ‪ «.‬ﭘﻄﺮس در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﻦ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪۵٩ «.‬ﺳﺎﻋﺘﯽ ﮔﺬﺷﺖ و‬ ‫ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯽﮔﻤﺎن اﻳﻦ ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺟﻠﻴﻠﯽ هﻢ هﺴﺖ‪«.‬‬ ‫‪۶٠‬ﭘﻄﺮس در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺮد‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪ «.‬هﻨﻮز ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺮوس ﺑﺎﻧﮓ زد‪۶١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮد‪ ،‬و ﭘﻄﺮس ﺳﺨﻦ او را‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورد ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﻣﺮوز ﭘﻴﺶ از ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮوس‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺮا اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﯽ‬ ‫ﮐﺮد‪۶٢ «.‬ﭘﺲ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﮕﺮﻳﺴﺖ‪.‬‬

‫اﺳﺘﻬﺰاﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۶٣‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را در ﻣﻴﺎن داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا و زدن او ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪۶۴ .‬ﭼﺸﻢ او‬ ‫را ﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﺒﻮت ﮐﻦ و ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﻣﯽزﻧﺪ؟« ‪۶۵‬و ﻧﺎﺳﺰاهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬


‫ﻣﺤﺎﮐﻤﮥ ﻋﻴﺴﯽ در ﺣﻀﻮر ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد‬ ‫‪۶۶‬ﭼﻮن ﺻﺒﺢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻮراﯼ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻗﻮم‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ‪ ،‬ﺗﺸﮑﻴﻞ‬ ‫ﺟﻠﺴﻪ دادﻧﺪ و ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪۶٧ .‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺤﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮ‪«.‬‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺨﻨﻢ را ﺑﺎور ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪۶٨ ،‬و اﮔﺮ از ﺷﻤﺎ ﺑﭙﺮﺳﻢ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺨﻢ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻴﺪ داد‪۶٩ .‬اﻣﺎ زﻳﻦ ﭘﺲ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﺧﻮاهﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪«.‬‬ ‫‪٧٠‬هﻤﮕﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ؟« در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻴﺪ ﮐﻪ هﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫‪٧١‬ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت دارﻳﻢ؟ ﺧﻮد از زﺑﺎﻧﺶ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪«.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢٣‬‬ ‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻼﻃﺲ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﮥ ﺷﻮرا ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و او را ﻧﺰد ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺮدﻧﺪ ‪٢‬از او ﺷﮑﺎﻳﺖ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦ ﻣﺮد را ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ ﮐﻪ ﻗﻮم ﻣﺎ را ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺎ را از ﭘﺮداﺧﺖ ﺧﺮاج ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮ‬ ‫ﺑﺎزﻣﯽدارد و ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺳﺖ‪٣ «.‬ﭘﺲ ﭘﻴﻼﻃﺲ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮدﯼ؟« در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ!« ‪۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﻪ ﺳﺮان‬ ‫ﮐﺎهﻨﺎن و ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻋﻼم ﮐﺮد‪» :‬ﺳﺒﺒﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدن اﻳﻦ ﻣﺮد ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻢ‪۵ «.‬اﻣﺎ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ اﺻﺮار ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬او در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﻣﺮدم را ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺧﻮد ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬از‬ ‫ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩ و ﺣﺎل ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر هﻴﺮودﻳﺲ‬ ‫‪۶‬ﭼﻮن ﭘﻴﻼﻃﺲ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪاﻧﺪ ﺁﻳﺎ او ﺟﻠﻴﻠﯽ اﺳﺖ‪٧ .‬و ﭼﻮن درﻳﺎﻓﺖ از‬ ‫ﻗﻠﻤﺮو هﻴﺮودﻳﺲ اﺳﺖ‪ ،‬او را ﻧﺰد وﯼ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ در ﺁن هﻨﮕﺎم در اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٨‬هﻴﺮودﻳﺲ ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎد ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا دﻳﺮزﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺎن دﻳﺪار وﯼ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﻴﺪ داﺷﺖ ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ از او ﺑﺒﻴﻨﺪ‪٩ .‬ﭘﺲ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎﯼ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر از ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﻪ او ﻧﺪاد‪١٠ .‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﮐﻪ‬ ‫در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﺮ او اﺗﻬﺎم ﻣﯽزدﻧﺪ‪١١ .‬هﻴﺮودﻳﺲ و ﺳﺮﺑﺎزاﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او‬ ‫ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰاﻳﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ رداﻳﯽ ﻓﺎﺧﺮ ﺑﺮ او ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ و ﻧﺰد‬ ‫ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺎزﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪١٢ .‬در ﺁن روز‪ ،‬هﻴﺮودﻳﺲ و ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺑﺎ هﻢ ﺁﺷﺘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺁن دﺷﻤﻦ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم و ﻣﺮدم را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ ‪١۴‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺑﻪ ﺗﻬﻤﺖ ﺷﻮراﻧﺪن ﻣﺮدم‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁوردﻳﺪ‪ .‬ﻣﻦ در ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ او را‬ ‫ﺁزﻣﻮدم و هﻴﭻ دﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮ ﺻﺤﺖ ﺗﻬﻤﺘﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪١۵ .‬ﻧﻈﺮ هﻴﺮودﻳﺲ ﻧﻴﺰ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻪ او را ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﺎز ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﺎرﯼ ﻧﮑﺮدﻩ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻣﺮگ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪١۶ .‬ﭘﺲ او را ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﻣﯽزﻧﻢ و ﺁزاد ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٧ «.‬در هﺮ ﻋﻴﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻼﻃﺲ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ‬ ‫ﻳﮏ زﻧﺪاﻧﯽ را ﺁزاد ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬


‫‪١٨‬ﺁﻧﻬﺎ ﻳﮑﺼﺪا ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪» :‬او را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدار و ﺑﺎراﺑﺎس را ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺁزاد‬ ‫ﮐﻦ!« ‪١٩‬ﺑﺎراﺑﺎس ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺷﻮرﺷﯽ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ واﻗﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻧﻴﺰﺑﻪﺳﺒﺐ ﻗﺘﻞ‪ ،‬در‬ ‫زﻧﺪان ﺑﻮد‪٢٠ .‬ﭘﻴﻼﻃﺲ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻋﻴﺴﯽ را ﺁزاد ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬اﻣﺎ هﻤﭽﻨﺎن ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪» :‬ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ! ﺑﺮﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ!« ‪٢٢‬ﺳﻮﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا؟ ﭼﻪ ﺑﺪﯼ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ هﻴﭻ ﺳﺒﺒﯽ ﺑﺮاﯼ ﮐﺸﺘﻦ او ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ او‬ ‫را ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﻣﯽزﻧﻢ و ﺁزاد ﻣﯽﮐﻨﻢ‪٢٣ «.‬اﻣﺎ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺼﺮاﻧﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻓﺮﻳﺎدﺷﺎن ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪ ‪٢۴‬و ﭘﻴﻼﻃﺲ ﺣﮑﻤﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺻﺎدر ﮐﺮد‪٢۵ .‬او ﻣﺮدﯼ را ﮐﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺷﻮرش و ﻗﺘﻞ در زﻧﺪان ﺑﻮد و ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻮاهﺎن‬ ‫ﺁزادﯼاش ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رهﺎ ﮐﺮد و ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺳﭙﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ دﻟﺨﻮاﻩ ﺧﻮد ﺑﺎ او رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢۶‬ﭼﻮن او را ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﺷﻤﻌﻮن ﻧﺎم از اهﺎﻟﯽ ﻗﻴﺮوان را ﮐﻪ از ﻣﺰارع ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻬﺮ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺻﻠﻴﺐ را ﺑﺮ دوش او ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬وادارش ﮐﺮدﻧﺪ ﺁن را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪٢٧ .‬ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر از ﻣﺮدم‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﻮﻓﺘﻨﺪ‬ ‫و ﺷﻴﻮن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪٢٨ .‬ﻋﻴﺴﯽ روﯼ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ‬ ‫دﺧﺘﺮان اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﮑﻨﻴﺪ؛ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪٢٩ .‬زﻳﺮا‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل زﻧﺎن ﻧﺎزا‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل َرﺣِﻤﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬ ‫هﺮﮔﺰ ﻧﺰادﻧﺪ و ﺳﻴﻨﻪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﺷﻴﺮ ﻧﺪادﻧﺪ!‹ ‪٣٠‬در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻮهﻬﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮواﻓﺘﻴﺪ!‹ و ﺑﻪ ﺗﭙﻪهﺎ ﮐﻪ‪› :‬ﻣﺎ را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﻴﺪ!‹ ‪٣١‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺑﺎ ﭼﻮب َﺗﺮ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻮب ﺧﺸﮏ ﭼﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد؟«‬ ‫‪٣٢‬دو ﻣﺮد دﻳﮕﺮ را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ هﺮ دو ﺟﻨﺎﻳﺘﮑﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ او ﺑﮑﺸﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٣‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬او را ﺑﺎ ﺁن دو ﺟﻨﺎﻳﺘﮑﺎر ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ را در ﺳﻤﺖ راﺳﺖ او و دﻳﮕﺮﯼ را در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ‪٣۴ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬اﻳﻨﺎن را ﺑﺒﺨﺶ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺮﻋﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ او‬ ‫را ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪ‪٣۵ .‬ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﻧﻴﺰ رﻳﺸﺨﻨﺪﮐﻨﺎن‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دﻳﮕﺮان را ﻧﺠﺎت داد! اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ و ﺑﺮﮔﺰﻳﺪۀ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت دهﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣۶‬ﺳﺮﺑﺎزان ﻧﻴﺰ او را ﺑﻪ اﺳﺘﻬﺰا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺷﺮاب ﺗﺮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻪ او ﻣﯽدادﻧﺪ ‪٣٧‬و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»اﮔﺮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮدﯼ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺮهﺎن‪٣٨ «.‬ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ او ﻧﻮﺷﺘﻪاﯼ ﻧﺼﺐ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد‪«.‬‬ ‫‪٣٩‬ﻳﮑﯽ از دو ﺟﻨﺎﻳﺘﮑﺎرﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اهﺎﻧﺖﮐﻨﺎن ﺑﻪ او‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺘﯽ؟ ﭘﺲ ﻣﺎ و ﺧﻮدت را ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻩ!« ‪۴٠‬اﻣﺎ ﺁن دﻳﮕﺮ او را‬ ‫ﺳﺮزﻧﺶ ﮐﺮد وﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯽ؟ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ زﻳﺮ هﻤﺎن ﺣﮑﻤﯽ! ‪۴١‬ﻣﮑﺎﻓﺎت ﻣﺎ ﺑﺤﻖ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺳﺰاﯼ اﻋﻤﺎل ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ اﻳﻦ ﻣﺮد هﻴﭻ ﺗﻘﺼﻴﺮﯼ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪۴٢ «.‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﻮد رﺳﻴﺪﯼ‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﺑﻪﻳﺎدﺁور‪۴٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫داد‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻓﺮدوس ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‪«.‬‬

‫ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﯽ‬


‫‪۴۴‬ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺸﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﻧﻬﻢ اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ‪۴۵ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮرﺷﻴﺪ از درﺧﺸﻴﺪن ﺑﺎزاﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﭘﺮدۀ‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ از ﻣﻴﺎن دو ﭘﺎرﻩ ﺷﺪ‪۴۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد‪» :‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬روح‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﺗﻮ ﻣﯽﺳﭙﺎرم‪ «.‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺟﺎن ﺳﭙﺮد‪۴٧ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﺎ‬ ‫دﻳﺪن اﻳﻦ واﻗﻌﻪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﻤﺠﻴﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﻴﮕﻨﺎﻩ ﺑﻮد‪۴٨ «.‬ﻣﺮدﻣﯽ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮔﺮدﺁﻣﺪﻩﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺁﻧﭽﻪ رخ داد دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﻴﻨﮥ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﯽﮐﻮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻧﺪ‪۴٩ .‬اﻣﺎ هﻤﮥ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن او‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺟﻠﻴﻞ از‬ ‫ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دور اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ را ﻧﻈﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﮐﺴﭙﺎرﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۵٠‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺨﺼﯽ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﺎم ﻧﻴﺰ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﻧﻴﮏ و درﺳﺘﮑﺎر‪.‬‬ ‫او هﺮﭼﻨﺪ ﻋﻀﻮ ﺷﻮرا ﻧﻴﺰ ﺑﻮد‪۵١ ،‬ﺑﺎ رأﯼ و ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺁﻧﺎن ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻳﻮﺳﻒ از ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫راﻣﻪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻮد و ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪۵٢ .‬او‬ ‫ﻧﺰد ﭘﻴﻼﻃﺲ رﻓﺖ و ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ را ﻃﻠﺐ ﮐﺮد‪۵٣ .‬ﭘﺲ ﺁن را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁوردﻩ‪ ،‬در ﮐﺘﺎﻧﯽ‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪ و در ﻣﻘﺒﺮﻩاﯼ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ از ﺳﻨﮓ ﻧﻬﺎد ﮐﻪ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل ﮐﺴﯽ در ﺁن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۵۴‬ﺁن روز‪» ،‬روز ﺗﻬﻴﻪ« ﺑﻮد و ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺷﺮوع ﺷﺒﺎت ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪۵۵ .‬زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ از‬ ‫ﺟﻠﻴﻞ در ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻳﻮﺳﻒ رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﮑﺎن ﻣﻘﺒﺮﻩ و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻗﺮار‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﭘﻴﮑﺮ او را دﻳﺪﻧﺪ‪۵۶ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺣﻨﻮط و ﻋﻄﺮﻳﺎت ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدﻧﺪ و در‬ ‫روز ﺷﺒﺎت ﻃﺒﻖ ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺁرام ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻟﻮﻗﺎ ‪٢۴‬‬ ‫ﻗﻴﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬در ﺳﭙﻴﺪﻩدم روز اول هﻔﺘﻪ‪ ،‬زﻧﺎن ﺣﻨﻮﻃﯽ را ﮐﻪ ﺗﻬﻴﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪٢ .‬دﻳﺪﻧﺪ ﺳﻨﮓ ﺟﻠﻮ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﯼ ﻏﻠﺘﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻘﺒﺮﻩ داﺧﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪن ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪۴ .‬از اﻳﻦ اﻣﺮ در ﺣﻴﺮت ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ‬ ‫دو ﻣﺮد ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﯽ درﺧﺸﺎن در ﮐﻨﺎر اﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪۵ .‬زﻧﺎن از ﺗﺮس ﺳﺮهﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻪزﻳﺮ اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ؛ اﻣﺎ ﺁن دو ﻣﺮد ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﺮا زﻧﺪﻩ را در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﻣﯽﺟﻮﻳﻴﺪ؟ ‪۶‬او اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ! ﺑﻪﻳﺎد ﺁورﻳﺪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ‪٧ .‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﺮدم ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫رود و در روز ﺳﻮم ﺑﺮﺧﻴﺰد‪٨ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ زﻧﺎن ﺳﺨﻨﺎن او را ﺑﻪﻳﺎد ﺁوردﻧﺪ‪٩ .‬ﭼﻮن از ﻣﻘﺒﺮﻩ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺁن ﻳﺎزدﻩ رﺳﻮل و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪١٠ .‬زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ رﺳﻮﻻن دادﻧﺪ‪ :‬ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺠﺪﻟﻴﻪ‪ ،‬ﻳﻮﻧﺎ‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎدر ﻳﻌﻘﻮب و زﻧﺎن هﻤﺮاﻩ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪١١ .‬اﻣﺎ رﺳﻮﻻن ﮔﻔﺘﮥ زﻧﺎن را هﺬﻳﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎن را ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ‪ ،‬ﭘﻄﺮس ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻗﺒﺮ دوﻳﺪ و ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺰ ﮐﻔﻦ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺣﻴﺮان از ﺁﻧﭽﻪ روﯼ دادﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫در راﻩ ﻋِﻤﻮﺁس‬


‫‪١٣‬در هﻤﺎن روز‪ ،‬دو ﺗﻦ از ﺁﻧﺎن ﺑﻪ دهﮑﺪﻩاﯼ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋِﻤﻮﺁس ﻧﺎم‪ ،‬واﻗﻊ در دو‬ ‫ﻓﺮﺳﻨﮕﯽ اورﺷﻠﻴﻢ‪١۴ .‬اﻳﺸﺎن درﺑﺎرۀ هﻤﮥ وﻗﺎﻳﻌﯽ ﮐﻪ رخ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪١۵ .‬هﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﺑﺤﺚ وﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ‬ ‫اﻳﺸﺎن هﻤﺮاﻩ ﺷﺪ‪١۶ .‬اﻣﺎ او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ زﻳﺮا ﻗﺪرت ﺗﺸﺨﻴﺺ از اﻳﺸﺎن ﺑﺎزﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪١٧ .‬او از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬در راﻩ‪ ،‬درﺑﺎرۀ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟« ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩهﺎﻳﯽ‬ ‫اﻧﺪوهﮕﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪١٨ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﮑﯽ از اﻳﺸﺎن ﮐﻪ ﮐﻠﺌﻮﭘﺎس ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬در ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺨﺺ ﻏﺮﻳﺐ در اورﺷﻠﻴﻤﯽ ﮐﻪ از ﺁﻧﭽﻪ در اﻳﻦ روزهﺎ رخ دادﻩ‬ ‫ﺑﯽﺧﺒﺮﯼ؟« ‪١٩‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﮐﺪام رﺧﺪاد؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬او‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا و ﻧﺰد هﻤﮥ ﻣﺮدم‪ ،‬ﮐﻼم و اﻋﻤﺎل ﭘﺮﻗﺪرﺗﯽ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﺣﮑﻤﺮاﻧﺎن ﻣﺎ او را ﺳﭙﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﻮد و ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺒﺶ‬ ‫ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪٢١ .‬اﻣﺎ ﻣﺎ اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻴﻢ او هﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را رهﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫اﻓﺰون ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻮاﻗﻊ اﮐﻨﻮن ﺳﻪ روز از اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪٢٢ .‬ﺑﺮﺧﯽ از زﻧﺎن ﻧﻴﺰ‬ ‫ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪﺣﻴﺮت اﻓﮑﻨﺪﻩاﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن اﻣﺮوز ﺻﺒﺢ زود ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫‪٢٣‬اﻣﺎ ﭘﻴﮑﺮ او را ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﯽ را در رؤﻳﺎ دﻳﺪﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ او زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪٢۴ .‬ﺑﺮﺧﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ رﻓﺘﻨﺪ و اوﺿﺎع را‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ زﻧﺎن ﻧﻘﻞ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ او را ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‪٢۵ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﺑﻴﺨﺮدان ﮐﻪ دﻟﯽ دﻳﺮﻓﻬﻢ ﺑﺮاﯼ ﺑﺎور ﮐﺮدن ﮔﻔﺘﻪهﺎﯼ اﻧﺒﻴﺎ دارﻳﺪ! ‪٢۶‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ رﻧﺠﻬﺎ را ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺟﻼل ﺧﻮد درﺁﻳﺪ؟« ‪٢٧‬ﺳﭙﺲ از ﻣﻮﺳﯽ و هﻤﮥ اﻧﺒﻴﺎ‬ ‫ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪس درﺑﺎرۀ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺗﻮﺿﻴﺢ‬ ‫داد‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﭼﻮن ﺑﻪ دهﮑﺪﻩاﯼ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺪﺷﺎن ﺑﻮد ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ واﻧﻤﻮد ﮐﺮد ﻣﯽﺧﻮاهﺪ‬ ‫دورﺗﺮ ﺑﺮود‪٢٩ .‬ﺁﻧﻬﺎ اﺻﺮار ﮐﺮدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻤﺎن‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن روز‬ ‫ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ و ﺷﺐ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ‪ «.‬ﭘﺲ داﺧﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪٣٠ .‬ﭼﻮن ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎن را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺷﮑﺮ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن داد‪٣١ .‬در هﻤﺎن‬ ‫هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ و او را ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ در دم از ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬ﺁﻧﻬﺎ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در راﻩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ و ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪس‬ ‫را ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬دل در درون ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﭙﻴﺪ؟« ‪٣٣‬ﭘﺲ ﺑﻴﺪرﻧﮓ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و ﺑﻪ‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺠﺎ ﺁن ﻳﺎزدﻩ رﺳﻮل را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﮔﺮدﺁﻣﺪﻩ‪،‬‬ ‫‪٣۴‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ دارد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻴﺎم ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮ ﺷﻤﻌﻮن ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪٣۵ «.‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺁن دو ﻧﻴﺰ ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ در راﻩ ﭼﻪ روﯼ دادﻩ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻴﺴﯽ را‬ ‫هﻨﮕﺎم ﭘﺎرﻩ ﮐﺮدن ﻧﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻇﻬﻮر ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫‪٣۶‬هﻨﻮز در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮد در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد!« ‪٣٧‬ﺣﻴﺮان و ﺗﺮﺳﺎن ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﺷﺒﺤﯽ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ‪٣٨ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﭼﺮا اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻣﻀﻄﺮﺑﻴﺪ؟ ﭼﺮا ﺷﮏ و ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد راﻩ ﻣﯽدهﻴﺪ؟ ‪٣٩‬دﺳﺖ و ﭘﺎﻳﻢ را‬ ‫ﺢ ﮔﻮﺷﺖ و اﺳﺘﺨﻮان ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣﺎ‬ ‫ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮدم هﺴﺘﻢ! ﺑﻪ ﻣﻦ دﺳﺖ ﺑﺰﻧﻴﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ؛ ﺷﺒ ْ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ ﻣﻦ دارم!« ‪۴٠‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و دﺳﺘﻬﺎ و ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﺸﺎن داد‪.‬‬


‫‪۴١‬ﺁﻧﻬﺎ از ﻓﺮط ﺷﺎدﯼ و ﺣﻴﺮت ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن دارﻳﺪ؟« ‪۴٢‬ﺗﮑﻪاﯼ ﻣﺎهﯽ ﺑﺮﻳﺎن ﺑﻪ او دادﻧﺪ‪۴٣ ،‬ﺁن را ﮔﺮﻓﺖ و در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن ﺧﻮرد‪.‬‬ ‫‪۴۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ؛ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ در ﺗﻮرات ﻣﻮﺳﯽ و ﮐﺘﺐ اﻧﺒﻴﺎ و زﺑﻮر درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺤﻘﻖ‬ ‫ﻳﺎﺑﺪ‪۴۵ «.‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ذهﻨﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن را روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪس را درﻳﺎﺑﻨﺪ‪۴۶ .‬و‬ ‫ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ رﻧﺞ ﺧﻮاهﺪ دﻳﺪ و در روز ﺳﻮم از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻮاهﺪﺧﺎﺳﺖ‪۴٧ ،‬و ﺑﻪ ﻧﺎم او ﺗﻮﺑﻪ و ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﻪ هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬ ‫و ﺷﺮوع ﺁن از اورﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪۴٨ .‬ﺷﻤﺎ ﺷﺎهﺪان اﻳﻦ اﻣﻮر هﺴﺘﻴﺪ‪۴٩ .‬ﻣﻦ ﻣﻮﻋﻮد ﭘﺪر‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد؛ ﭘﺲ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺁنﮔﺎﻩ ﮐﻪ از اﻋﻠﯽ ﺑﺎ ﻗﺪرت‬ ‫ﺁراﺳﺘﻪ ﺷﻮﻳﺪ‪«.‬‬

‫ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫‪۵٠‬ﺳﭙﺲ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ ﺗﺎ ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺑﻴﺖﻋﻨﻴﺎ ﺑﺮد و دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮﮐﺘﺸﺎن داد؛ ‪۵١‬و در هﻤﺎن ﺣﺎل از ﺁﻧﺎن ﺟﺪا ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‪۵٢ .‬اﻳﺸﺎن‬ ‫او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪۵٣ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺧﺪا را ﺣﻤﺪ وﺳﭙﺎس ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬


‫اﻧﺠﻴﻞ ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١‬‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺷﺪن ﮐﻼم‬ ‫‪١‬در ﺁﻏﺎز ﮐﻼم ﺑﻮد و ﮐﻼم ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد و ﮐﻼم‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻮد؛ ‪٢‬هﻤﺎن در ﺁﻏﺎز ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٣‬هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و از هﺮﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬هﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﺪون او ﭘﺪﻳﺪار ﻧﮕﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪۴‬در او ﺣﻴﺎت ﺑﻮد و ﺁن ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻧﻮر ﺁدﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪۵ .‬اﻳﻦ ﻧﻮر در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻣﯽدرﺧﺸﺪ و‬ ‫ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺁن را درﻧﻴﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﻣﺮدﯼ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد؛ ﻧﺎﻣﺶ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻮد‪٧ .‬او ﺑﺮاﯼ ﺷﻬﺎدت‬ ‫دادن ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﺑﺮ ﺁن ﻧﻮر‪ ،‬ﺗﺎ هﻤﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ او اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪٨ .‬او ﺧﻮ ْد ﺁن ﻧﻮر ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫ﮑﻨَﺪ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻮر ﺷﻬﺎدت دهﺪ‪٩ .‬ﺁن ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ هﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ روﺷﻨﺎﻳﯽ ﻣﯽاﻓ َ‬ ‫ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﯽﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬او در ﺟﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و ﺟﻬﺎن ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ؛ اﻣّﺎ ﺟﻬﺎن او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪١١ .‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣُﻠﮏ ﺧﻮﻳﺶ ﺁﻣﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﻗﻮ ِم ﺧﻮدش او را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪١٢ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ او را‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ اﻗﺘﺪار را ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ هﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم او اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺶ ﺗﻦ و ﻧﻪ از ﺧﻮاﺳﺘﮥ ﻳﮏ ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺁورد؛ ‪١٣‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ زادﻧﯽ ﺑﺸﺮﯼ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺧﻮاه ِ‬ ‫از ﺧﺪا زادﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬و ﮐﻼم‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺧﺎﮐﯽ ﺷﺪ و در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﻣﺴﮑﻦ ﮔﺰﻳﺪ‪ .‬و ﻣﺎ ﺑﺮ ﺟﻼل او ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺟﻼﻟﯽ در ﺧﻮر ﺁن ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺮ از ﻓﻴﺾ و راﺳﺘﯽ‪١۵ .‬ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺮ‬ ‫او ﺷﻬﺎدت ﻣﯽداد و ﻧﺪا ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ »اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩاش ﮔﻔﺘﻢ‪› :‬ﺁن ﮐﻪ ﭘﺲ از‬ ‫ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‹‪١۶ «.‬از ﭘُﺮﯼ او‬ ‫ﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻓﻴﺾ از ﭘﯽ ﻓﻴﺾ‪١٧ .‬زﻳﺮا ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﻮﺳﯽ دادﻩ ﺷﺪ‪ ،‬و‬


‫ﻓﻴﺾ و راﺳﺘﯽ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﻣﺪ‪١٨ .‬هﻴﭻﮐﺲ هﺮﮔﺰ ﺧﺪا را ﻧﺪﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﺁن‬ ‫ﺧﺪاﯼ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﮐﻪ در َﺑ ِﺮ ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﺎن او را ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻬﺎدت ﻳﺤﻴﯽ‬ ‫‪١٩‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺷﻬﺎدت ﻳﺤﻴﯽ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﮐﺎهﻨﺎن و ﻻوﻳﺎن را از اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰدش‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ از او ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ »ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ؟« ‪٢٠‬او ﻣﻌﺘﺮف ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻧﮑﺎر ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اذﻋﺎن‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻪ »ﻣﻦ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪٢١ «.‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ؟ ﺁﻳﺎ اﻟﻴﺎﺳﯽ؟« ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺁن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ؟« ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻪ!« ‪٢٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ او را ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﮐﻴﺴﺘﯽ؟ ﺑﮕﻮ‬ ‫ﭼﻪ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﺑﺒﺮﻳﻢ؟ درﺑﺎرۀ ﺧﻮد ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ؟« ‪٢٣‬ﻳﺤﻴﯽ ﻃﺒﻖ‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ِا َ‬ ‫»ﻣﻦ ﺻﺪاﯼ ﺁن ﻧﺪاﮐﻨﻨﺪﻩ در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫›راﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ را هﻤﻮار ﺳﺎزﻳﺪ‪«‹.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺷﻤﺎرﯼ از ﺁن ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﮐﻪ از ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪٢۵ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺗﻮ ﻧﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﯽ‪ ،‬ﻧﻪ اﻟﻴﺎس‪ ،‬و ﻧﻪ ﺁن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽدهﯽ؟« ‪٢۶‬ﻳﺤﻴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﻦ ﺑﺎ ﺁب ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ او را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪،‬‬ ‫‪٢٧‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﻣﻦ ﻻﻳﻖ ﮔﺸﻮدن ﺑﻨﺪ ﮐﻔﺸﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ واﻗﻊ در ﺁن ﺳﻮﯼ رود اردن رخ داد‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫‪٢٨‬اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ در ﺑﻴﺖ َ‬ ‫ﻣﯽداد‪.‬‬ ‫ﺑﺮۀ ﺧﺪا‬ ‫‪٢٩‬ﻓﺮداﯼ ﺁن روز‪ ،‬ﻳﺤﻴﯽ ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﺳﻮﻳﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮۀ ﺧﺪا ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ از ﺟﻬﺎن ﺑﺮﻣﯽﮔﻴﺮد! ‪٣٠‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺁن ﮐﻪ درﺑﺎرﻩاش ﮔﻔﺘﻢ ›ﭘﺲ از ﻣﻦ‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪٣١ ‹.‬ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻴﺰ او را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ﺁﻣﺪﻩام و ﺑﺎ ﺁب ﺗﻌﻤﻴﺪ دادﻩام ﮐﻪ او ﺑﺮ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‪٣٢ «.‬ﭘﺲ ﻳﺤﻴﯽ ﺷﻬﺎدت دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬روح را دﻳﺪم ﮐﻪ ﭼﻮن ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ از‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﺑﺮ او ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪٣٣ .‬ﻣﻦ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ او را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ هﻤﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁب ﺗﻌﻤﻴﺪ دهﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﮔﻔﺖ‪› :‬هﺮﮔﺎﻩ دﻳﺪﯼ روح ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﺑﺮ او‬ ‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺪان او هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮاهﺪ داد‪٣۴ ‹.‬و ﻣﻦ دﻳﺪﻩام و‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪«.‬‬

‫ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٣۵‬ﻓﺮداﯼ ﺁن روز‪ ،‬دﻳﮕﺮﺑﺎر ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺎ دو ﺗﻦ از ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪٣۶ .‬او ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ راﻩ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺑﺮۀ ﺧﺪا!« ‪٣٧‬ﭼﻮن ﺁن دو‬ ‫ﺷﺎﮔﺮد اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪٣٨ .‬ﻋﻴﺴﯽ روﯼ ﮔﺮداﻧﺪ و دﻳﺪ ﮐﻪ‬


‫از ﭘﯽ او ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪َ » :‬رﺑّﯽ )ﻳﻌﻨﯽ اﯼ اﺳﺘﺎد(‪ ،‬ﮐﺠﺎ‬ ‫ﻣﻨﺰل دارﯼ؟« ‪٣٩‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ‪ «.‬ﭘﺲ رﻓﺘﻨﺪ و دﻳﺪﻧﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﻨﺰل دارد و ﺁن‬ ‫روز را ﺑﺎ او ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁنوﻗﺖ‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ دهﻢ از روز ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۴٠‬ﻳﮑﯽ از ﺁن دو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻦ ﻳﺤﻴﯽ از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ رﻓﺖ‪ ،‬ﺁﻧﺪرﻳﺎس‪ ،‬ﺑﺮادر‬ ‫ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻮد‪۴١ .‬او ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺷَﻤﻌﻮن را ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫را )ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁن ›ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ‹ اﺳﺖ( ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪۴٢ «،‬و او را ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮد‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ او‬ ‫ن ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺣﻨﺎﻳﯽ‪ ،‬اﻣّﺎ ›ﮐﻴﻔﺎ‹ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ )ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁن‬ ‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﺷَﻤﻌﻮ ْ‬ ‫ﺻﺨﺮﻩ اﺳﺖ(‪«.‬‬

‫دﻋﻮت ﻋﻴﺴﯽ از ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ و َﻧﺘَﻨﺎﺋﻴﻞ‬ ‫‪۴٣‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮﺁن ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺮود‪ .‬او ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ را ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺻﻴْﺪا‪ ،‬ﺷﻬﺮ ﺁﻧﺪرﻳﺎس و ﭘِﻄﺮُس ﺑﻮد‪۴۵ .‬او َﻧﺘَﻨﺎﺋﻴﻞ‬ ‫»از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ!« ‪۴۴‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ اهﻞ ﺑﻴﺖ ِ‬ ‫را ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁنﮐﺲ را ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ در ﺗﻮرات ﺑﺪو اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻧﻴﺰ‬ ‫درﺑﺎرﻩاش ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ! او ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬از ﺷﻬﺮ ﻧﺎﺻﺮﻩ اﺳﺖ!« ‪َ ۴۶‬ﻧﺘَﻨﺎﺋﻴﻞ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮد از ﻧﺎﺻﺮﻩ هﻢ ﭼﻴﺰﯼ ﺧﻮب ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎﻳﺪ؟« ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫»ﺑﻴﺎ و ﺑﺒﻴﻦ‪«.‬‬ ‫‪۴٧‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ دﻳﺪ َﻧﺘَﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﻪﺳﻮﻳﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬درﺑﺎرﻩاش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدﯼ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در او هﻴﭻ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﻴﺴﺖ!« ‪َ ۴٨‬ﻧﺘَﻨﺎﺋﻴﻞ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا از ﮐﺠﺎ‬ ‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯽ؟« ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭘﻴﺶ از ﺁن ﮐﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﺗﻮ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز‬ ‫زﻳﺮ ﺁن درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ ﺑﻮدﯼ‪ ،‬ﺗﻮ را دﻳﺪم‪َ ۴٩ «.‬ﻧﺘَﻨﺎﺋﻴﻞ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﻳﯽ!‬ ‫ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽ!« ‪۵٠‬ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ زﻳﺮ ﺁن‬ ‫درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ ﺗﻮ را دﻳﺪم‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻣﯽﺁورﯼ؟ از اﻳﻦ ﭘﺲ‪ ،‬ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺧﻮاهﯽ دﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪۵١‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎن را ﮔﺸﻮدﻩ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا را‬ ‫در ﺣﺎل ﺻﻌﻮد و ﻧﺰول ﺑﺮ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪«.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢‬‬ ‫ﻣﻌﺠﺰﻩ در ﻋﺮوﺳﯽ‬ ‫‪١‬روز ﺳﻮّم‪ ،‬در ﻗﺎﻧﺎﯼ ﺟﻠﻴﻞ ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻮد و ﻣﺎدر ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻴﺰ در ﺁﻧﺠﺎ ﺣﻀﻮر داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ب ﮐﻢ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺎدر‬ ‫‪٢‬ﻋﻴﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﺮوﺳﯽ دﻋﻮت ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣ .‬ﭼﻮن ﺷﺮا ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﮕﺮ ﺷﺮاب ﻧﺪارﻧﺪ!« ‪۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﺮ‬ ‫ﭼﻪﮐﺎر اﺳﺖ؟ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﻦ هﻨﻮز ﻓﺮاﻧﺮﺳﻴﺪﻩ‪«.‬‬ ‫‪۵‬ﻣﺎدرش ﺧﺪﻣﺘﮑﺎران را ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﮑﻨﻴﺪ‪۶ «.‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺶ ﺧﻤﺮۀ‬ ‫ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺁداب ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬و هﺮ ﮐﺪام ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ دو ﻳﺎ ﺳﻪ‬ ‫ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ داﺷﺖ‪٧ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎران را ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺧﻤﺮﻩهﺎ را از ﺁب ﭘﺮ ﮐﻨﻴﺪ‪ «.‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ‬


‫را ﻟﺒﺎﻟﺐ ﭘﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪٨ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎل اﻧﺪﮐﯽ از ﺁن ﺑﺮﮔﻴﺮﻳﺪ و ﻧﺰد ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺪار‬ ‫ﺑﺒﺮﻳﺪ‪ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪٩ .‬ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺪار ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺁن را از ﮐﺠﺎ ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ‬ ‫ﺧﺪﻣﺘﮑﺎراﻧﯽ ﮐﻪ ﺁب را ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ .‬او ﭼﻮن ﺁب را ﮐﻪ ﺷﺮاب ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻴﺪ‪ ،‬داﻣﺎد را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ ‪١٠‬و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎ ﺷﺮاب ﻧﺎب ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬ ‫و ﭼﻮن ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﺎن ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺮاب ارزاﻧﺘﺮ را ﻣﯽﺁورﻧﺪ؛ اﻣّﺎ ﺗﻮ ﺷﺮاب ﻧﺎب را ﺗﺎ اﻳﻦ‬ ‫دم ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪاﯼ!«‬ ‫‪١١‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺁﻳﺖ ﺧﻮد را در ﻗﺎﻧﺎﯼ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻪﻇﻬﻮر ﺁورد و ﺟﻼل‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺖ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻣﺎدر و ﺑﺮادران و ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﺑﻪ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم رﻓﺖ‪ ،‬و روزهﺎﻳﯽ ﭼﻨﺪ‬ ‫در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫‪١٣‬ﭼﻮن ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ ﻳﻬﻮد ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺖ‪١۴ .‬در ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ‪،‬‬ ‫دﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﺪﻩاﯼ ﺑﻪ ﻓﺮوش ﮔﺎو و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ و ﮐﺒﻮﺗﺮ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ‪ ،‬و ﺻﺮّاﻓﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪﮐﺴﺐ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‪١۵ .‬ﭘﺲ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪاﯼ از ﻃﻨﺎب ﺳﺎﺧﺖ و هﻤﮥ ﺁﻧﻬﺎ را هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﮔﺎوان‪،‬‬ ‫از ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻴﺮون راﻧﺪ‪ .‬و ﺳﮑﻪهﺎﯼ ﺻﺮّاﻓﺎن را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺖ و ﺗﺨﺘﻬﺎﻳﺸﺎن را واژﮔﻮن‬ ‫ﮐﺮد‪١۶ ،‬و ﮐﺒﻮﺗﺮﻓﺮوﺷﺎن را ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ را از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﺧﺎﻧﮥ ﭘﺪر ﻣﺮا ﻣﺤﻞ‬ ‫ﮐﺴﺐ ﻣﺴﺎزﻳﺪ!« ‪١٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮدان او ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻏﻴﺮت ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺧﻮاهﺪ ﺳﻮزاﻧﻴﺪ‪١٨ «.‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮدﻳﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﺁﻳﺘﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﻢ اﺟﺎزۀ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎرهﺎ را دارﯼ؟« ‪١٩‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦ ﻣﻌﺒﺪ را وﻳﺮان ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﻪ روزﻩ ﺁن را ﺑﺎز ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ‪٢٠ «.‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻨﺎﯼ اﻳﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﭼﻬﻞ و ﺷﺶ ﺳﺎل ﺑﻪﻃﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺣﺎل ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺳﻪ‬ ‫روزﻩ ﺁن را ﺑﺮﭘﺎ ﮐﻨﯽ؟« ‪٢١‬ﻟﻴﮑﻦ ﻣﻌﺒﺪﯼ ﮐﻪ او از ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﭘﻴﮑﺮ ﺧﻮدش ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭘﺲ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮥ او را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس و ﺳﺨﻨﺎن او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬در ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ او ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﺎ دﻳﺪن ﺁﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ از او‬ ‫ﺻﺎدر ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪٢۴ .‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮ اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺒﻮد‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫هﻤﻪ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ ‪٢۵‬و ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﺴﯽ درﺑﺎرۀ اﻧﺴﺎن ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﺴﺖ در درون اﻧﺴﺎن ﭼﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣‬‬ ‫دﻳﺪار ﻋﻴﺴﯽ و ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس‬ ‫‪١‬ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد از ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن‪ ،‬ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس ﻧﺎم‪ ،‬از ﺑﺰرﮔﺎن ﻳﻬﻮد‪٢ .‬او ﺷﺒﯽ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ‬ ‫و ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد! ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﺗﻮ ﻣﻌﻠّﻤﯽ هﺴﺘﯽ ﮐﻪ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا‬


‫هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺁﻳﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽرﺳﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁورد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ او‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﺴﯽ از ﻧﻮ زادﻩ ﻧﺸﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را ﺑﺒﻴﻨﺪ‪۴ «.‬ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ زادﻩ ﺷﻮد؟ ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﻪ رﺣﻢ ﻣﺎدرش ﺑﺎزﮔﺮدد و ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻳﺪ؟«‬ ‫‪۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ از ﺁب و روح زادﻩ ﻧﺸﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا راﻩ ﻳﺎﺑﺪ‪۶ .‬ﺁﻧﭽﻪ از ﺑﺸ ِﺮ ﺧﺎﮐﯽ زادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺸﺮﯼ اﺳﺖ؛ اﻣّﺎ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ از روح زادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪٧ .‬ﻋﺠﺐ ﻣﺪار ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﻳﺪ از ﻧﻮ زادﻩ ﺷﻮﻳﺪ!‬ ‫‪٨‬ﺑﺎد هﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﯽوزد؛ ﺻﺪاﯼ ﺁن را ﻣﯽﺷﻨﻮﯼ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯽ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺁﻳﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرود‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ هﺮﮐﺲ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ از روح زادﻩ ﺷﻮد‪٩ «.‬ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس از او‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻨﻴﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ؟« ‪١٠‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻮ ﻣﻌﻠّﻢ اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽ و‬ ‫اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را درﻧﻤﯽﻳﺎﺑﯽ؟ ‪١١‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ و ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩاﻳﻢ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﺷﻬﺎدﺗﻤﺎن را ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮﻳﺪ‪١٢ .‬اﮔﺮ‬ ‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ اﻣﻮر زﻣﻴﻨﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎور ﺧﻮاهﻴﺪ‬ ‫ﮐﺮد اﮔﺮ از اﻣﻮر ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ‪١٣‬هﻴﭻﮐﺲ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁن‬ ‫ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮود ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪١۴ .‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ›ﻣﺎر‹ را در ﺑﻴﺎﺑﺎن‬ ‫ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪١۵ ،‬ﺗﺎ هﺮﮐﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد‪ ،‬ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»١۶‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺟﻬﺎن را ﺁﻧﻘﺪر ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﮥ ﺧﻮد را داد ﺗﺎ هﺮﮐﻪ ﺑﻪ او‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد هﻼﮎ ﻧﮕﺮدد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﻳﺎﺑﺪ‪١٧ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﭘﺴﺮ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨﺪ‪١٨ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫او اﻳﻤﺎن دارد ﻣﺤﮑﻮم ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻧﺪارد‪ ،‬هﻢاﻳﻨﮏ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﮥ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩ اﺳﺖ‪١٩ .‬و ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮر ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺁﻣﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺮدﻣﺎن ﺗﺎرﻳﮑﯽ را ﺑﻴﺶ از ﻧﻮر دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن ﺑﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬زﻳﺮا هﺮ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺪﯼ را ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁورد از ﻧﻮر ﻧﻔﺮت دارد و ﻧﺰد ﻧﻮر ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا‬ ‫ﮐﺎرهﺎﻳﺶ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪﻩ‪ ،‬رﺳﻮا ﮔﺮدد‪٢١ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ راﺳﺘﯽ را ﺑﻪﻋﻤﻞ ﻣﯽﺁورد ﻧﺰد ﻧﻮر‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﻮد ﮐﻪ ﮐﺎرهﺎﻳﺶ ﺑﻪﻳﺎرﯼ ﺧﺪا اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺷﻬﺎدت ﻳﺤﻴﺎﯼ ﺗﻌﻤﻴﺪدهﻨﺪﻩ در ﻣﻮرد ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢٢‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﻮاﺣﯽ روﺳﺘﺎﻳﯽ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮدﻳﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬او‬ ‫ﻋﻴْﻨﻮن‪،‬‬ ‫اﻳﺎﻣﯽ ﭼﻨﺪ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽداد‪٢٣ .‬ﻳﺤﻴﯽ ﻧﻴﺰ در ِ‬ ‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﺎﻟﻴﻢ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽداد‪ ،‬زﻳﺮا در ﺁﻧﺠﺎ ﺁب ﻓﺮاوان ﺑﻮد و ﻣﺮدم ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪٢۴ .‬اﻳﻦ ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﻴﻔﺘﺪ‪٢۵ .‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﻳﺤﻴﯽ‬ ‫و ﻳﮏ ﻳﻬﻮدﯼ ﺑﺤﺜﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁداب ﺗﻄﻬﻴﺮ درﮔﺮﻓﺖ‪٢۶ .‬ﭘﺲ ﻧﺰد ﻳﺤﻴﯽ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ در ﺁن ﺳﻮﯼ رود اردن ﺑﻮد‪ ،‬و ﺗﻮ ﺑﺮ او ﺷﻬﺎدت دادﯼ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺧﻮ ْد‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽدهﺪ و هﻤﮕﺎن ﻧﺰد او ﻣﯽروﻧﺪ‪٢٧ «.‬ﻳﺤﻴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورد‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﺷﻮد‪٢٨ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﺷﺎهﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ن داﻣﺎد اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ او ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩام‪٢٩ .‬ﻋﺮوس از ﺁ ِ‬ ‫دوﺳﺖ داﻣﺎد ﮐﻪ در ﮐﻨﺎرﯼ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬از ﺷﻨﻴﺪن ﺻﺪاﯼ داﻣﺎد ﺷﺎدﯼ‬


‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎدﯼ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٣٠ .‬او ﺑﺎﻳﺪ ارﺗﻘﺎ ﻳﺎﺑﺪ و‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻮﭼﮏ ﺷﻮم‪.‬‬ ‫‪»٣١‬او ﮐﻪ از ﺑﺎﻻ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ از هﻤﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ از زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬زﻣﻴﻨﯽ اﺳﺖ‬ ‫و از ﭼﻴﺰهﺎﯼ زﻣﻴﻨﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬او ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺗﺮ از هﻤﻪ اﺳﺖ‪٣٢ .‬او‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩ و ﺷﻨﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﻴﭻﮐﺲ ﺷﻬﺎدﺗﺶ را ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮد‪٣٣ .‬ﺁن ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدت او را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﺑﺮ راﺳﺘﯽ ﺧﺪا ﻣُﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪ زدﻩ اﺳﺖ‪٣۴ .‬زﻳﺮا ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺧﺪا روح را ﺑﻪﻣﻴﺰان ﻣﻌﻴﻦ ]ﺑﻪ او[ ﻋﻄﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪٣۵ .‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻣِﻬﺮ ﻣﯽورزد و هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪدﺳﺖ او ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ‪٣۶ .‬ﺁن ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺴﺮ اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان دارد؛ اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ از ﭘﺴﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻴﺎت را‬ ‫ﻧﺨﻮاهﺪ دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﺑﺮ او ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪۴‬‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ و زن ﺳﺎﻣﺮﯼ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺷﻨﻴﺪﻩاﻧﺪ او ﺑﻴﺶ از ﻳﺤﻴﯽ ﭘﻴﺮو ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪﺷﺎن‬ ‫ﻣﯽدهﺪ ‪ -٢‬ﮔﺮﭼﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽدادﻧﺪ ﻧﻪ ﺧﻮدش ‪٣ -‬ﻳﻬﻮدﻳﻪ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و‬ ‫دﻳﮕﺮﺑﺎر رهﺴﭙﺎر ﺟﻠﻴﻞ ﺷﺪ‪۴ .‬و ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ از ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﮕﺬرد‪۵ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﯼ از ﺳﺎﻣﺮﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﻮﺧﺎر رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻗﻄﻌﻪ زﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﻳﻮﺳﻒ دادﻩ ﺑﻮد‪۶ .‬ﭼﺎﻩ‬ ‫ﺖ ﺷﺸﻢ از‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮد و ﻋﻴﺴﯽ ﺧﺴﺘﻪ از ﺳﻔﺮ در ﮐﻨﺎر ﭼﺎﻩ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺣﺪود ﺳﺎﻋ ِ‬ ‫روز ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٧‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬زﻧﯽ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺮاﯼ ﺁب ﮐﺸﻴﺪن ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺟﺮﻋﻪاﯼ ﺁب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ‪٨ «،‬زﻳﺮا ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﺮاﯼ ﺗﻬﻴﻪ ﺧﻮراﮎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬زن ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﯼ هﺴﺘﯽ‪ ،‬از ﻣﻦ ﮐﻪ زﻧﯽ ﺳﺎﻣﺮﯼام ﺁب‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﯽ؟« زﻳﺮا ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺎ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن ﻣﺮاودﻩ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٠ .‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ‬ ‫ﻣﻮهﺒﺖ ﺧﺪا را درﻣﯽﻳﺎﻓﺘﯽ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﯽ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ از ﺗﻮ ﺁب ﻣﯽﺧﻮاهﺪ‪ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮد از او‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺗﻮ ﺁﺑﯽ زﻧﺪﻩ ﻋﻄﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪١١ «.‬زن ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﺳﻄﻞ‬ ‫ﻧﺪارﯼ و ﭼﺎﻩ ﻋﻤﻴﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺁب زﻧﺪﻩ از ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺁورﯼ؟ ‪١٢‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ از ﭘﺪر ﻣﺎ ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﯼ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﺎﻩ را ﺑﻪ ﻣﺎ داد‪ ،‬و ﺧﻮد و ﭘﺴﺮان و ﮔﻠﻪهﺎﻳﺶ از ﺁن ﻣﯽﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﺪ؟«‬ ‫‪١٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮﮐﻪ از اﻳﻦ ﺁب ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺗﺸﻨﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪١۴ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ از ﺁن ﺁب‬ ‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ او دهﻢ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﺑﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدهﻢ در او‬ ‫ﭼﺸﻤﻪاﯼ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺟﻮﺷﺎن اﺳﺖ‪١۵ «.‬زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬از‬ ‫اﻳﻦ ﺁب ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ‪ ،‬ﺗﺎ دﻳﮕﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﺸﻮم و ﺑﺮاﯼ ﺁب ﮐﺸﻴﺪن ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺎﻳﻢ‪١۶ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو‪ ،‬ﺷﻮهﺮت را ﺑﺨﻮان و ﺑﺎزﮔﺮد‪١٧ «.‬زن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺷﻮهﺮ ﻧﺪارم‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﻮهﺮ ﻧﺪارﯼ‪١٨ ،‬زﻳﺮا ﭘﻨﺞ ﺷﻮهﺮ داﺷﺘﻪاﯼ و ﺁن ﮐﻪ‬ ‫هﻢاﮐﻨﻮن دارﯼ‪ ،‬ﺷﻮهﺮت ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﯽ راﺳﺖ اﺳﺖ!« ‪١٩‬زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﯽ هﺴﺘﯽ‪٢٠ .‬ﭘﺪران ﻣﺎ در اﻳﻦ ﮐﻮﻩ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﺮد اورﺷﻠﻴﻢ اﺳﺖ‪٢١ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ زن‪ ،‬ﺑﺎور ﮐﻦ‪،‬‬


‫زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮا ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر را ﻧﻪ در اﻳﻦ ﮐﻮﻩ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﻪ در اورﺷﻠﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﺠﺎت‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻗﻮم ﻳﻬﻮد ﻓﺮاهﻢ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪٢٣ .‬اﻣّﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬و هﻢاﮐﻨﻮن ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ن راﺳﺘﻴﻦ‪ ،‬ﭘﺪر را در روح و راﺳﺘﯽ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺪر ﺟﻮﻳﺎﯼ‬ ‫ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎ ِ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪٢۴ .‬ﺧﺪا روح اﺳﺖ و ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎﻧﺶ ﺑﺎﻳﺪ او را در روح و راﺳﺘﯽ‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ‪٢۵ «.‬زن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ )ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁن ›ﻣﺴﺢ ﺷﺪﻩ‹ اﺳﺖ( ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ؛‬ ‫ﭼﻮن او ﺁﻳﺪ‪ ،‬هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺑﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٢۶ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢٧‬هﻤﺎن دم‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ از راﻩ رﺳﻴﺪﻧﺪ و ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ زﻧﯽ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬اﻣّﺎ هﻴﭻﻳﮏ ﻧﭙﺮﺳﻴﺪ »ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ؟« ﻳﺎ »ﭼﺮا ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ؟«‬ ‫‪٢٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ زن‪ ،‬ﮐﻮزۀ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﻣﺮدم ﮔﻔﺖ‪»٢٩ :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‬ ‫ﻣﺮدﯼ را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﻔﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ او ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؟« ‪٣٠‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣١‬در اﻳﻦ ﻣﻴﺎن‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان از او ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮر‪«.‬‬ ‫‪٣٢‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺧﻮراﮐﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن دارم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ از ﺁن ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ‪٣٣ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﯼ او ﺧﻮراﮎ ﺁوردﻩ اﺳﺖ؟«‬ ‫‪٣۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮراﮎ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ارادۀ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﺧﻮد را ﺑﻪﺟﺎ ﺁورم‬ ‫و ﮐﺎر او را ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﻢ‪٣۵ .‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را ﻧﺸﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ›ﭼﻬﺎر ﻣﺎ ْﻩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﻢ‬ ‫درو ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‹؟ اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ و ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ هﻢاﮐﻨﻮن‬ ‫ﮐﺸﺘﺰارهﺎ ﺁﻣﺎدۀ درو اﺳﺖ‪٣۶ .‬هﻢاﮐﻨﻮن‪ ،‬دروﮔﺮ ﻣﺰد ﺧﻮد را ﻣﯽﺳﺘﺎﻧﺪ و ﻣﺤﺼﻮﻟﯽ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﮔﺮد ﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﺎرﻧﺪﻩ و دروﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺎ هﻢ ﺷﺎدﻣﺎن ﮔﺮدﻧﺪ‪٣٧ .‬در‬ ‫اﻳﻨﺠﺎ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺻﺎدق اﺳﺖ ﮐﻪ ›ﻳﮑﯽ ﻣﯽﮐﺎرد و دﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽ ِدروَد‹‪٣٨ .‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﺎ ﻣﺤﺼﻮﻟﯽ را درو ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ دﺳﺘﺮﻧﺞ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬دﻳﮕﺮان ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫و ﺷﻤﺎ دﺳﺘﺮﻧﺞ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮداﺷﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٩‬ﭘﺲ در ﭘﯽ ﺷﻬﺎدت ﺁن زن ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻦ ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪۴٠ .‬ﭼﻮن ﺁن‬ ‫ن ﺳﺎﮐ ِ‬ ‫ﺑﺎزﮔﻔﺖ‪ «،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺳﺎﻣﺮﻳﺎ ِ‬ ‫ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻧﺰدﺷﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ دو روز در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴١‬و ﺑﺴﻴﺎرﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪۴٢ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺁن زن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺳﺨﻦ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺁورﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮ ْد ﺳﺨﻨﺎن او را ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ و‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻋﺎﻟﻢ اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻠﻴﻞ‬ ‫‪۴٣‬ﭘﺲ از ﺁن دو روز‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ رﻓﺖ‪۴۴ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮ ْد ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫»ﻧﺒﯽ را در دﻳﺎر ﺧﻮد ﺣﺮﻣﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪۴۵ «.‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺟﻠﻴﻠﻴﺎن او را ﺑﮕﺮﻣﯽ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺪ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺘﻪ و ﺁﻧﭽﻪ را ﻋﻴﺴﯽ در ﺁﻧﺠﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬


‫ﺷﻔﺎﯼ ﭘﺴﺮ ﻳﮏ درﺑﺎرﯼ‬ ‫‪۴۶‬ﺳﭙﺲ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﻪ ﻗﺎﻧﺎﯼ ﺟﻠﻴﻞ رﻓﺖ‪ ،‬هﻤﺎن ﺟﺎ ﮐﻪ ﺁب را ﺷﺮاب ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬در‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﻳﮑﯽ از درﺑﺎرﻳﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮﯼ ﺑﻴﻤﺎر در َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم داﺷﺖ‪۴٧ .‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﻋﻴﺴﯽ از‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﺪار او ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﺗﻤﻨﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﺮود ﺁﻳﺪ و ﭘﺴﺮ او را ﺷﻔﺎ‬ ‫دهﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در ﺁﺳﺘﺎﻧﮥ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪۴٨ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺁﻳﺎت و ﻋﺠﺎﻳﺐ ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻤﯽﺁورﻳﺪ‪۴٩ «.‬ﺁن ﻣﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﻓﺮزﻧﺪم ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻴﺎ‪۵٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو؛ ﭘﺴﺮت زﻧﺪﻩ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ «.‬ﺁن ﻣﺮد ﮐﻼم ﻋﻴﺴﯽ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫‪۵١‬هﻨﻮز در راﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎراﻧﺶ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺴﺮت زﻧﺪﻩ و‬ ‫ﺗﻨﺪرﺳﺖ اﺳﺖ‪۵٢ «.‬از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬از ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺖ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬دﻳﺮوز‪ ،‬در‬ ‫ﺐ او را رهﺎ ﮐﺮد‪۵٣ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺪر درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ هﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻮد‬ ‫هﻔﺘﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ روز ﺗ ْ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﭘﺴﺮت زﻧﺪﻩ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ «.‬ﭘﺲ ﺧﻮد و هﻤﮥ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪاش اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁوردﻧﺪ‪۵۴ .‬اﻳﻦ دوّﻣﻴﻦ ﺁﻳﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻴﻞ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻇﻬﻮر‬ ‫رﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪۵‬‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﻣﺮد ﻋﻠﻴﻞ‬ ‫‪١‬ﭼﻨﺪﯼ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﻳﮑﯽ از اﻋﻴﺎد ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺖ‪٢ .‬در اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬در‬ ‫ﺣﺴْﺪا« ﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫ﮐﻨﺎر »دروازۀ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ« ﺣﻮﺿﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﺁن را »ﺑﻴﺖ ِ‬ ‫و ﭘﻨﺞ رواق دارد‪٣ .‬در ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر از ﻋﻠﻴﻼن‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﮐﻮران‪ ،‬ﺷﻼن و‬ ‫ﻣﻔﻠﻮﺟﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ ]و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﺁب ﺑﻮدﻧﺪ‪۴ .‬زﻳﺮا هﺮ از ﭼﻨﺪﯼ ﻳﮑﯽ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﺪ و ﺁب را ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽداد؛ اوّﻟﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺟﻨﺒﺶ ﺁب وارد‬ ‫ﺣﻮض ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬از هﺮ ﻣﺮﺿﯽ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺷﻔﺎ ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ‪[.‬‬ ‫‪۵‬در ﺁن ﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﯽ و هﺸﺖ ﺳﺎل زﻣﻴﻨﮕﻴﺮ ﺑﻮد‪۶ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ او را‬ ‫در ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻩ دﻳﺪ و درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ دﻳﺮﯼ اﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦﺣﺎل دﭼﺎر اﺳﺖ‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺳﻼﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﺑﯽ؟« ‪٧‬ﻣﺮد ﻋﻠﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﻧﺪارم ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻮن ﺁب ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪدرون ﺣﻮض َﺑﺮَد‪ ،‬و ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽرﺳﺎﻧﻢ‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ داﺧﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٨ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺮﮔﻴﺮ و راﻩ ﺑﺮو‪٩ «.‬ﺁن ﻣﺮد در هﻤﺎن دم ﺳﻼﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬راﻩ رﻓﺘﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت اﺳﺖ و‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺑﻮد‪١٠ .‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﺮد ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻣﺮوز َ‬ ‫ﺁن روز‪َ ،‬‬ ‫ﺑﺮ ﺗﻮ ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯽ‪١١ «.‬او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا ﺷﻔﺎ داد ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪› ،‬ﺑﺴﺘﺮت را ﺑﺮﮔﻴﺮ و راﻩ ﺑﺮو‹‪١٢ «.‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺖ‬ ‫ﺑﺴﺘﺮت را ﺑﺮﮔﻴﺮﯼ و راﻩ ﺑﺮوﯼ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻮد؟« ‪١٣‬اﻣّﺎ ﻣﺮد ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ او ﮐﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺖ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴ ِ‬


‫‪١۴‬اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ او را در ﻣﻌﺒﺪ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻪاﯼ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﮑﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﺪﺗﺮ دﭼﺎر ﻧﺸﻮﯼ‪١۵ «.‬ﺁن ﻣﺮد رﻓﺖ و ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا ﺷﻔﺎ داد‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت دﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫‪١۶‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﺁزار ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در َ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎرهﺎ ﻣﯽزد‪١٧ .‬ﭘﺎﺳﺦ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﭘﺪر ﻣﻦ هﻨﻮز ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﺎر‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٨ «.‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ در ﺻﺪد ﻗﺘﻞ او ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺷﺒّﺎت را ﻣﯽﺷﮑﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪا را ﻧﻴﺰ ﭘﺪر ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫َ‬ ‫ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻗﺪرت و اﻗﺘﺪار ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‬ ‫‪١٩‬ﭘﺎﺳﺦ ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ از ﺧﻮد ﮐﺎرﯼ‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد ﻣﮕﺮ ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﭘﺪرش اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﺪ؛ زﻳﺮا هﺮﭼﻪ ﭘﺪر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٢٠ .‬زﻳﺮا ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارد و هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ او ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ‬ ‫و ﮐﺎرهﺎﯼ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از اﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ او ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﺁﻳﻴﺪ‪٢١ .‬زﻳﺮا هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﺮدﮔﺎن را ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎت ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪،‬‬ ‫ﺣﻴﺎت ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪٢٢ .‬و ﭘﺪر ﺑﺮ ﮐﺴﯽ داورﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺎر داورﯼ را ﺑﻪ ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ‪٢٣ .‬ﺗﺎ هﻤﻪ ﭘﺴﺮ را ﺣﺮﻣﺖ ﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر را ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽﻧﻬﻨﺪ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ را ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻤﯽﮔﺬارد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺪرﯼ ﮐﻪ او را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﺣﺮﻣﺖ‬ ‫ﻧﻨﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‪٢۴ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﮐﻼم ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﻮش ﮔﻴﺮد و ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺁورد‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان دارد و ﺑﻪ داورﯼ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻣﺮگ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻴﺎت ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢۵ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮاﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫هﻢاﮐﻨﻮن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺮدﮔﺎن ﺻﺪاﯼ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﮔﻴﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫زﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪٢۶ .‬زﻳﺮا هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر در ﺧﻮد ﺣﻴﺎت دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ ﻋﻄﺎ ﮐﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺧﻮد ﺣﻴﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪٢٧ ،‬و ﺑﻪ او اﻳﻦ اﻗﺘﺪار را ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﮐﻪ داورﯼ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﮑﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺴ ِﺮ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪٢٨ .‬از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا زﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﻓﺮاﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﻗﺒﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪاﯼ او را ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﻨﻴﺪ و ﺑﻴﺮون ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻧﻴﮑﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻗﻴﺎﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺪﯼ ﮐﺮدﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻗﻴﺎﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﮑﺎﻓﺎت در ﭘﯽ دارد‪٣٠ .‬ﻣﻦ از ﺧﻮد ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮم داورﯼ ﻣﯽﮐﻨﻢ و داورﯼ ﻣﻦ ﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا در ﭘﯽ اﻧﺠﺎم‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﺧﻮد را ﺧﻮاهﺎﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺷﻬﻮد ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪»٣١‬اﮔﺮ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﻬﺎدت دهﻢ‪ ،‬ﺷﻬﺎدﺗﻢ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪٣٢ .‬اﻣّﺎ دﻳﮕﺮﯼ هﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ و ﻣﯽداﻧﻢ ﺷﻬﺎدﺗﺶ درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪٣٣ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﺰد ﻳﺤﻴﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﺪ و او ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﻬﺎدت داد‪٣۴ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت اﻧﺴﺎن را‬ ‫ﺑﭙﺬﻳﺮم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻴﺪ‪٣۵ .‬او ﭼﺮاﻏﯽ ﺑﻮد ﺳﻮزان و‬ ‫ﻓﺮوزان‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ دﻣﯽ در ﻧﻮرش ﺧﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٣۶ .‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدﺗﯽ اﺳﺘﻮارﺗﺮ از‬


‫ﺷﻬﺎدت ﻳﺤﻴﯽ دارم‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ ﺗﺎ ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﻤﻴﻦ‬ ‫ﮐﺎرهﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮ ْد ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮا ﭘﺪر ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪٣٧ .‬و هﻤﺎن‬ ‫ﭘﺪرﯼ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺧﻮ ْد ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ هﺮﮔﺰ ﺻﺪاﯼ او را ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ و‬ ‫روﯼ او را ﻧﺪﻳﺪﻩاﻳﺪ ‪٣٨‬و ﮐﻼم او در ﺷﻤﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدۀ او اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﺪارﻳﺪ‪٣٩ .‬ﺷﻤﺎ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس را ﻣﯽﮐﺎوﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽﭘﻨﺪارﻳﺪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان‬ ‫دارﻳﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻨﺪ‪۴٠ .‬اﻣّﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﻴﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺣﻴﺎت ﻳﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»۴١‬ﺟﻼل از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮم‪۴٢ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮب ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را در‬ ‫دل ﻧﺪارﻳﺪ‪۴٣ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر ﺧﻮد ﺁﻣﺪم‪ ،‬وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮﻳﺪ‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫ﺧﻮد ﺁﻳﺪ‪ ،‬او را ﺧﻮاهﻴﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪۴۴ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﻼل از‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﭘﯽ ﺟﻼﻟﯽ ﮐﻪ از ﺧﺪاﯼ ﻳﮑﺘﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ‪۴۵‬ﻣﭙﻨﺪارﻳﺪ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ‬ ‫در ﺣﻀﻮر ﭘﺪ ْر ﺷﻤﺎ را ﻣﺘﻬﻢ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد؛ ﻣﺘﻬﻢﮐﻨﻨﺪۀ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺳﯽ اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ او‬ ‫اﻣﻴﺪ ﺑﺴﺘﻪاﻳﺪ‪۴۶ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻣﻮﺳﯽ را ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ او درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪۴٧ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ او را ﺑﺎور ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﺧﻮاهﻴﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ؟«‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪۶‬‬ ‫ﺗﮑﺜﻴﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﺎن و دو ﻣﺎهﯽ‬ ‫‪١‬ﭼﻨﺪﯼ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎﭼﮥ ﺟﻠﻴﻞ ﮐﻪ هﻤﺎن درﻳﺎﭼﮥ ﺗﻴﺒِﺮﻳﻪ اﺳﺖ‪ ،‬رﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٢‬ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر از ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻳﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻔﺎﯼ ﺑﻴﻤﺎران ﺑﻪﻇﻬﻮر‬ ‫ﻣﯽرﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﭙﻪاﯼ ﺑﺮﺁﻣﺪ و ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻨﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ ﻳﻬﻮد ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد‪۵ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و دﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪﺳﻮﻳﺶ‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ را ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﮐﺠﺎ ﻧﺎن ﺑﺨﺮﻳﻢ ﺗﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ؟« ‪۶‬اﻳﻦ را ﺑﺮاﯼ ﺁزﻣﺎﻳﺶ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮد ﻧﻴﮏ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٧ .‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬دوﻳﺴﺖ‬ ‫دﻳﻨﺎر ﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﮐﻔﺎﻓﺸﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ هﺮ ﻳﮏ ﻓﻘﻂ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪٨ «.‬ﻳﮑﯽ دﻳﮕﺮ از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁﻧﺪرﻳﺎس‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮادر ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪»٩ :‬ﭘﺴﺮﮐﯽ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﻨﺞ ﻧﺎن ﺟﻮ و دو ﻣﺎهﯽ دارد‪ ،‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﮐﺠﺎ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ را ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟« ‪١٠‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻣﺮدم را ﺑﻨﺸﺎﻧﻴﺪ‪ «.‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺒﺰۀ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ اﻳﺸﺎن ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﭘﻨﺞ هﺰار ﻣﺮد‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪١١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺎﻧﻬﺎ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و ﭘﺲ از ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻧﺸﺴﺘﮕﺎن‬ ‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮد؛ و ﻣﺎهﻴﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪﻗﺪرﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن داد‪١٢ .‬ﭼﻮن ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎرﻩﻧﺎﻧﻬﺎﯼ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﻩ را ﺟﻤﻊ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﯼ هﺪر ﻧﺮود‪١٣ «.‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را ﮔﺮد ﺁوردﻧﺪ و از ﭘﺎرﻩهﺎﯼ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪۀ ﺁن ﭘﻨﺞ ﻧﺎن ﺟﻮ ﮐﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫دوازدﻩ ﺳﺒﺪ ﭘﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﻣﺮدم ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﻦ ﺁﻳﺖ ﮐﻪ از ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪﻇﻬﻮر رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ او هﻤﺎن‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪١۵ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ دارﻧﺪ او را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺰور ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ رﻓﺖ‪.‬‬


‫راﻩ رﻓﺘﻦ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ روﯼ ﺁب‬ ‫‪١۶‬هﻨﮕﺎم ﻏﺮوب‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻪﺳﻮﯼ درﻳﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻧﺪ ‪١٧‬و ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن‬ ‫ﺳﻮﯼ درﻳﺎ‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎﻧﺐ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬هﻮا ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ هﻨﻮز ﺑﻪ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﻧﭙﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮد‪١٨ .‬در اﻳﻦ ﺣﻴﻦ‪ ،‬درﻳﺎ ﺑﻪﺳﺒﺐ وزش ﺑﺎدﯼ ﺳﺨﺖ ﺑﻪﺗﻼﻃﻢ ﺁﻣﺪ‪١٩ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﺑﻴﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﻳﺎ ﺳﯽ ﭘﺮﺗﺎبﺗﻴﺮ ﭘﺎرو زدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ روﯼ‬ ‫درﻳﺎ راﻩ ﻣﯽرود و ﺑﻪ ﻗﺎﻳﻖ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ هﺮاس اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ او ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ؛ ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪٢١ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻗﺎﻳﻖ هﻤﺎن دم‬ ‫ﺑﻪﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻋﺎزﻣﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻧﺎن ﺣﻴﺎت‬ ‫‪٢٢‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺰ ﻳﮏ ﻗﺎﻳﻖ‪،‬‬ ‫ﻗﺎﻳﻘﯽ دﻳﮕﺮ در ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺳﻮار ﺁن ﻧﺸﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪﺗﻨﻬﺎﻳﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺎﻳﻘﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ از ﺗﻴﺒِﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ و‬ ‫ﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎن ﺧﻮردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢۴ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺟﺎﻳﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺲ از ﺷﮑﺮﮔﺰار ِ‬ ‫ﻣﺮدم درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ و ﻧﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁن ﻗﺎﻳﻘﻬﺎ ﺳﻮار ﺷﺪﻧﺪ و در‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﭼﻮن او را ﺁن ﺳﻮﯼ درﻳﺎ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﮐِﯽ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﯼ؟«‬ ‫‪٢۶‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺮا ﻣﯽﺟﻮﻳﻴﺪ ﻧﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ‬ ‫دﻳﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁن ﻧﺎن ﮐﻪ ﺧﻮردﻳﺪ و ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻳﺪ‪٢٧ .‬ﮐﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮراﮎ‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮراﮐﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮراﮐﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ داد‪ .‬زﻳﺮا ﺑﺮ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر ﻣُﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪ زدﻩ اﺳﺖ‪٢٨ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از او‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﮐﺎرهﺎﯼ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪۀ ﺧﺪا را اﻧﺠﺎم دادﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟« ‪٢٩‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺎر ﭘﺴﻨﺪﻳﺪۀ ﺧﺪا ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدۀ او اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ‪٣٠ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﺁﻳﺘﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﺎ دﻳﺪن ﺁن ﺑﻪ ﺗﻮ اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﻢ؟ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ‪٣١‬ﭘﺪران ﻣﺎ در ﺑﻴﺎﺑﺎن َﻣﻨّﺎ‬ ‫ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪› :‬او از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎن داد ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪٣٢ «‹.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺁن ﻧﺎن را از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫داد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺪر ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎن ﺣﻘﻴﻘﯽ را از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدهﺪ‪٣٣ .‬زﻳﺮا ﻧﺎن ﺧﺪا ﺁن‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺣﻴﺎت ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪٣۴ «.‬ﭘﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻧﺎن را‬ ‫هﻤﻮارﻩ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺪﻩ‪٣۵ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﺎن ﺣﻴﺎت ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﺪ‪،‬‬ ‫هﺮﮔﺰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺸﻮد‪ ،‬و هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد هﺮﮔﺰ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﮕﺮدد‪٣۶ .‬وﻟﯽ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺮا دﻳﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺁورﻳﺪ‪٣٧ .‬هﺮﺁﻧﭽﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻧﺰد‬ ‫ﻣﻦ ﺁﻳﺪ؛ و ﺁن ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﺪ‪ ،‬او را هﺮﮔﺰ از ﺧﻮد ﻧﺨﻮاهﻢ راﻧﺪ‪٣٨ .‬زﻳﺮا از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮود‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪاﻧﺠﺎم‬ ‫رﺳﺎﻧﻢ‪٣٩ .‬و ﺧﻮاﺳﺖ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺁنﮐﺴﺎن ﮐﻪ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫هﻴﭻﻳﮏ را از دﺳﺖ ﻧﺪهﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﺎن را در روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻢ‪۴٠ .‬زﻳﺮا ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﭘﺪر ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﻨﮕﺮد و ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد‪ ،‬از ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮد‪ ،‬و ﻣﻦ در روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ او را ﺑﺮﺧﻮاهﻢ ﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪«.‬‬


‫‪۴١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻬﻮدﻳﺎن درﺑﺎرۀ او هﻤﻬﻤﻪ ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﻣﻨﻢ ﺁن ﻧﺎن ﮐﻪ از‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪۴٢ «.‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﭘﺪر و ﻣﺎدرش را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﻢ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪› ،‬از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪﻩام‹؟« ‪۴٣‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ هﻤﻬﻤﻪ ﻣﮑﻨﻴﺪ‪۴۴ .‬هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﺪ ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﭘﺪرﯼ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد او را ﺟﺬب ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ در روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ او را ﺑﺮﺧﻮاهﻢ ﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۴۵‬در ﮐﺘﺐ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ›هﻤﻪ از ﺧﺪا ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ‹.‬ﭘﺲ هﺮﮐﻪ از ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد و از او ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪۴۶ .‬ﻧﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺴﯽ ﭘﺪر را دﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ‬ ‫ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ؛ او ﭘﺪر را دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪۴٧ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮐﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬از ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪۴٨ .‬ﻣﻦ ﻧﺎن ﺣﻴﺎﺗﻢ‪۴٩ .‬ﭘﺪران ﺷﻤﺎ‪َ ،‬ﻣﻨّﺎ را‬ ‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ ﻣﺮدﻧﺪ‪۵٠ .‬اﻣّﺎ ﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﻮد ﭼﻨﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮﮐﻪ از ﺁن ﺧﻮرَد‪ ،‬ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺮد‪۵١ .‬ﻣﻨﻢ ﺁن ﻧﺎن زﻧﺪﻩ ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪ‪.‬‬ ‫هﺮ ﮐﺲ از اﻳﻦ ﻧﺎن ﺑﺨﻮرَد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ زﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺣﻴﺎت ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ ،‬ﺑﺪن ﻣﻦ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪۵٢‬ﭘﺲ ﺟﺪاﻟﯽ ﺳﺨﺖ در ﻣﻴﺎن ﻳﻬﻮدﻳﺎن درﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ »اﻳﻦ ﻣﺮد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﺗﻮاﻧﺪ داد ﺗﺎ ﺑﺨﻮرﻳﻢ؟« ‪۵٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺪن ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﻧﺨﻮرﻳﺪ و ﺧﻮن او را ﻧﻨﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬در ﺧﻮد ﺣﻴﺎت ﻧﺪارﻳﺪ‪۵۴ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﺪن‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺨﻮرَد و ﺧﻮن ﻣﺮا ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان دارد‪ ،‬و ﻣﻦ در روز ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ او را‬ ‫ﺑﺮﺧﻮاهﻢ ﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪۵۵ .‬زﻳﺮا ﺑﺪن ﻣﻦ ﺧﻮردﻧﯽ ﺣﻘﻴﻘﯽ و ﺧﻮﻧﻢ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﯽ ﺣﻘﻴﻘﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۵۶‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺪن ﻣﺮا ﻣﯽﺧﻮرَد و ﺧﻮن ﻣﺮا ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﻦ ﺳﺎﮐﻦ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﻦ در او‪.‬‬ ‫‪۵٧‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺪ ِر زﻧﺪﻩ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻣﻦ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﭘﺪر زﻧﺪﻩام‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽﺧﻮرد‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻣﻦ زﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪۵٨ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﺷﺪ؛ ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﭘﺪران ﺷﻤﺎ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل ﻣﺮدﻧﺪ؛ ﺑﻠﮑﻪ هﺮ ﮐﺲ از اﻳﻦ ﻧﺎن ﺑﺨﻮرد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ زﻧﺪﻩ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪۵٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را زﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در ﮐﻨﻴﺴﻪاﯼ در َﮐﻔَﺮﻧﺎﺣﻮم ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﯽداد‪.‬‬

‫اﻋﺘﺮاف ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪۶٠‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺷﺎﮔﺮدان او ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺁن را ﺑﭙﺬﻳﺮد؟« ‪۶١‬ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ از اﻳﻨﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ هﻤﻬﻤﻪ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰش ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺷﻮد؟ ‪۶٢‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺎﯼ ﻧﺨﺴﺖ ﺧﻮد ﺻﻌﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد؟ ‪۶٣‬روح اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﻩ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﺟﺴﻢ را ﻓﺎﻳﺪﻩاﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬روح و ﺣﻴﺎت اﺳﺖ‪۶۴ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺑﺮﺧﯽ از ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺁورﻧﺪ‪ «.‬زﻳﺮا ﻋﻴﺴﯽ از ﺁﻏﺎز ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺁورﻧﺪ و ﮐﻴﺴﺖ ﺁن ﮐﻪ او را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪۶۵ .‬ﺳﭙﺲ اﻓﺰود‪» :‬از‬ ‫هﻤﻴﻦرو ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﺑﻪ او‬ ‫ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶۶‬از اﻳﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ او را هﻤﺮاهﯽ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۶٧‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺮوﻳﺪ؟« ‪۶٨‬ﺷَﻤﻌﻮن‬


‫ﭘِﻄﺮُس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﻧﺰد ﮐﻪ ﺑﺮوﻳﻢ؟ ﺳﺨﻨﺎن ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﻧﺰد ﺗﻮﺳﺖ‪۶٩ .‬و‬ ‫س ﺧﺪا‪٧٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﮕﺮ‬ ‫ﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ و داﻧﺴﺘﻪاﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮﻳﯽ ﺁن ﻗﺪّو ِ‬ ‫ﺷﻤﺎ دوازدﻩ ﺗﻦ را ﻣﻦ ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻩام؟ ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎ اﺑﻠﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪٧١ «.‬او ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ‪ ،‬اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا او ﮐﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺷَﻤﻌﻮن ِا ْ‬ ‫ﭘﺲ از ﭼﻨﺪﯼ ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٧‬‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻋﻴﺪ ﺧﻴﻤﻪهﺎ ﻣﯽرود‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻨﺪﯼ در ﺟﻠﻴﻞ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ در ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن در ﭘﯽ ﮐﺸﺘﻨﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺪ »ﺧﻴﻤﻪهﺎ« ﮐﻪ از اﻋﻴﺎد ﻳﻬﻮد ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ‪٣ ،‬ﺑﺮادران ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮐﻦ و ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﺮو ﺗﺎ‬ ‫ﭘﻴﺮواﻧﺖ ﮐﺎرهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪۴ ،‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬در ﻧﻬﺎن ﮐﺎر‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮ ﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﻨﻤﺎ‪۵ «.‬زﻳﺮا ﺣﺘﯽ ﺑﺮادراﻧﺶ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪۶ .‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻨﻮز وﻗﺖ ﻣﻦ ﻓﺮاﻧﺮﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ هﺮ وﻗﺘﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ اﺳﺖ‪٧ .‬ﺟﻬﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ اﻣّﺎ از ﻣﻦ ﻧﻔﺮت‬ ‫دارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ ﮐﺎرهﺎﻳﺶ ﺑﺪ اﺳﺖ‪٨ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺪ ﺑﺮوﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻦ‬ ‫ﻼ[ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻋﻴﺪ ﻧﻤﯽﺁﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا وﻗﺖ ﻣﻦ هﻨﻮز ﻓﺮاﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٩ «.‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و در‬ ‫]ﻓﻌ ً‬ ‫ﺟﻠﻴﻞ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬اﻣّﺎ ﭘﺲ از ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ ﺑﺮاﯼ ﺁن ﻋﻴﺪ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﻧﻴﺰ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ ﺁﺷﮑﺎرا‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ در ﻧﻬﺎن‪١١ .‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬هﻨﮕﺎم ﻋﻴﺪ او را ﺟُﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁن ﻣﺮد‬ ‫ﮐﺠﺎﺳﺖ؟« ‪١٢‬و درﺑﺎرۀ او ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم هﻤﻬﻤﮥ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺮدﯼ اﺳﺖ‬ ‫ﻧﻴﮏ‪ «.‬اﻣّﺎ ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻧﻪ! ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮدم را ﮔﻤﺮاﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١٣ «.‬ﻟﻴﮑﻦ ﭼﻮن از‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻴﭻﮐﺲ درﺑﺎرۀ او ﺁﺷﮑﺎرا ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﻣﻨﺸﺄ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١۴‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻧﻴﻤﯽ از ﻋﻴﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادن‬ ‫ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪١۵ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﻪ ﻋﻠ ِﻢ دﻳﻦ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﭼﻨﻴﻦ داﻧﺸﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ؟« ‪١۶‬ﻋﻴﺴﯽ در ﺟﻮاب اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﻦ از ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪١٧ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺮاﺳﺘﯽ‬ ‫ﺑﺨﻮاهﺪ ارادۀ او را ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺁورد‪ ،‬درﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ از ﺧﺪاﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ از‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪١٨ .‬ﺁن ﮐﻪ از ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬در ﭘﯽ ﺟﻼل ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺧﻮاهﺎن‬ ‫ﺟﻼل ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪ ،‬راﺳﺘﮕﻮﺳﺖ و در او هﻴﭻ ﻧﺎراﺳﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪١٩ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪاد؟ اﻣّﺎ هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬از ﭼﻪ رو ﮐﻤﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪاﻳﺪ؟« ‪٢٠‬ﻣﺮدم ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺗﻮ دﻳﻮزدﻩاﯼ! ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ در ﭘﯽ ﮐﺸﺘﻦ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫‪٢١‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻳﮏ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﮐﺮدم و ﺷﻤﺎ هﻤﮕﯽ از ﺁن در ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪٢٢ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﺣﮑﻢ ﺧﺘﻨﻪ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ داد ‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﻧﻪ از ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻠﮑﻪ از ﭘﺪران ﻗﻮم‬


‫ﺷﺒّﺎت ﻧﻴﺰ ﭘﺴﺮان را ﺧﺘﻨﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪٢٣ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ اﻧﺴﺎن در‬ ‫ﺑﻮد ‪ -‬و ﺑﺮ اﻳﻦ ﭘﺎﻳﻪ‪ ،‬در روز َ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﻧﻴﺰ ﺧﺘﻨﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﭼﺮا ﺧﺸﻤﮕﻴﻨﻴﺪ از اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫روز َ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪم؟ ‪٢۴‬ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ داورﯼ ﻣﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺪن اﻧﺴﺎﻧﯽ را در روز َ‬ ‫ﺑﺤﻖ داورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪«.‬‬

‫واﮐﻨﺶ ﻣﺮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢۵‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ از اورﺷﻠﻴﻤﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ هﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﮐﺸﺘﻨﺶ دارﻧﺪ؟‬ ‫‪٢۶‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺁﺷﮑﺎرا ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ و ﺑﺪو هﻴﭻ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻨﺪ! ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم‬ ‫ﺑﺮاﺳﺘﯽ درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ او هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ؟ ‪٢٧‬ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ اﻳﻦ ﻣﺮد از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁن ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ داﻧﺴﺖ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪهﻨﮕﺎم ﺗﻌﻠﻴﻢ در ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﻧﺪا درداد ﮐﻪ‪» :‬ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ و ﻣﯽداﻧﻴﺪ از‬ ‫ﮐﺠﺎﻳﻢ‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام‪ .‬او ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ؛ و ﺷﻤﺎ او را‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪٢٩ .‬اﻣّﺎ ﻣﻦ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻦ از اوﻳﻢ و او ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣٠‬ﭘﺲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﻴﭻﮐﺲ ﺑﺮ او دﺳﺖ دراز ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ او‬ ‫هﻨﻮز ﻓﺮاﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪٣١ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺪو اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻣﺮد ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؟«‬ ‫‪٣٢‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم درﺑﺎرۀ او ﭼﻨﻴﻦ هﻤﻬﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺳﺮان‬ ‫ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻣﻌﺒﺪ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ او را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺳﺎزﻧﺪ‪٣٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﻧﺰد ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﺧﻮد ﻣﯽروم‪٣۴ .‬ﻣﺮا‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﺟُﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ و ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ‪٣۵ «.‬ﭘﺲ‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﺮود ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ او را‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﻧﺰد ﻳﻬﻮدﻳﺎ ِ‬ ‫ن ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ در ﻣﻴﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺑﺮود و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن را ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﺪ؟‬ ‫‪٣۶‬ﻣﻘﺼﻮدش ﭼﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪› ،‬ﻣﺮا ﺧﻮاهﻴﺪ ﺟُﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ و ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ‹؟«‬

‫ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ در روز ﺁﺧﺮ ﻋﻴﺪ‬ ‫‪٣٧‬در روز ﺁﺧﺮ ﮐﻪ روز ﺑﺰرگ ﻋﻴﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪا درداد‪:‬‬ ‫»هﺮﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﺪ و ﺑﻨﻮﺷﺪ‪٣٨ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﮐﺘﺎب ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬از ﺑﻄﻦ او ﻧﻬﺮهﺎﯼ ﺁب زﻧﺪﻩ روان ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣٩ «.‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ را درﺑﺎرۀ‬ ‫»روح« ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ زﻳﺮا »روح« هﻨﻮز‬ ‫ﻋﻄﺎ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ هﻨﻮز ﺟﻼل ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫اﺧﺘﻼف ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪۴٠‬ﺑﺮﺧﯽ از ﺟﻤﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد هﻤﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ‬ ‫ﻣﻮﻋﻮد اﺳﺖ‪۴١ «.‬دﻳﮕﺮان ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬او ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ «.‬اﻣّﺎ ﮔﺮوهﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﮕﺮ ﻣﺴﻴﺢ از ﺟﻠﻴﻞ ﻇﻬﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ‪۴٢‬ﺁﻳﺎ ﮐﺘﺎب ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ از ﻧﺴﻞ داوود‬


‫ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و از ﺑﻴﺖِﻟﺤِﻢ‪ ،‬دهﮑﺪﻩاﯼ ﮐﻪ داوود در ﺁن ﻣﯽزﻳﺴﺖ‪ ،‬ﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؟«‬ ‫‪۴٣‬ﭘﺲ درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻴﻦ ﻣﺮدم اﺧﺘﻼف اﻓﺘﺎد‪۴۴ .‬ﻋﺪﻩاﯼ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ هﻴﭻﮐﺲ ﺑﺮ او دﺳﺖ دراز ﻧﮑﺮد‪.‬‬

‫ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ رهﺒﺮان دﻳﻦ‬ ‫‪۴۵‬ﭘﺲ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻣﻌﺒﺪ ﻧﺰد ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن از ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﺮا او را ﻧﻴﺎوردﻳﺪ؟« ‪۴۶‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺗﺎ ﮐﻨﻮن‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﭼﻮن اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺮد ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ اﺳﺖ!« ‪۴٧‬ﭘﺲ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮردﻩاﻳﺪ؟ ‪۴٨‬ﺁﻳﺎ‬ ‫از ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﻳﺎ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﮐﺴﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ ‪۴٩‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ! اﻣّﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﻣﺮد ِم ﻋﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻌﻮﻧﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪۵٠‬ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻧﺰد ﻋﻴﺴﯽ رﻓﺘﻪ و ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪»۵١ :‬ﺁﻳﺎ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺎ ﮐﺴﯽ را ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺳﺨﻦ او را ﺑﺸﻨﻮد و درﻳﺎﺑﺪ ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟« ‪۵٢‬در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺟﻠﻴﻠﯽ هﺴﺘﯽ؟ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻦ و ﺑﺒﻴﻦ ﮐﻪ هﻴﭻ‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ از ﺟﻠﻴﻞ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪]۵٣ «.‬ﺳﭙﺲ هﺮ ﻳﮏ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮﻳﺶ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٨‬‬ ‫‪١‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ زﻳﺘﻮن رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺨﺸﻴﺪن زن زﻧﺎﮐﺎر‬ ‫‪٢‬ﺳﺤﺮﮔﺎهﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺮدم هﻤﻪ ﺑﺮ وﯼ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ؛‬ ‫و او ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ اﻳﺸﺎن ﭘﺮداﺧﺖ‪٣ .‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن‪ ،‬زﻧﯽ را‬ ‫ﮐﻪ در ﺣﻴﻦ زﻧﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و او را در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدم ﺑﻪﭘﺎ داﺷﺘﻪ‪۴ ،‬ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬اﻳﻦ زن در ﺣﻴﻦ زﻧﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪۵ .‬ﻣﻮﺳﯽ در ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﮑﻢ‬ ‫ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ زﻧﺎن ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ؟« ‪۶‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺗﺎ او را‬ ‫ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻨﺪ و ﻣﻮردﯼ ﺑﺮاﯼ ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدن او ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﮑﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ‪٧ .‬وﻟﯽ ﭼﻮن ﺁﻧﻬﺎ هﻤﭽﻨﺎن از او ﺳﺆال ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮد و ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‪ ،‬هﺮ ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻨﮓ را ﺑﻪ او‬ ‫ﺑﺰﻧﺪ‪٨ «.‬و ﺑﺎز ﺳﺮ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﮑﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ‪٩ .‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻳﮑﺎﻳﮏ‪ ،‬از ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁن‬ ‫زن ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪١٠ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ زن‪ ،‬اﻳﺸﺎن‬ ‫ﮐﺠﺎﻳﻨﺪ؟ هﻴﭻﮐﺲ ﺗﻮ را ﻣﺤﮑﻮم ﻧﮑﺮد؟« ‪١١‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬هﻴﭻﮐﺲ‪ ،‬اﯼ ﺳﺮورم‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﻢ ﺗﻮ را ﻣﺤﮑﻮم ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺮو و دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﮑﻦ‪«.‬‬

‫اﻋﺘﺒﺎر ﺷﻬﺎدت ﻋﻴﺴﯽ‬


‫‪١٢‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻮر ﺟﻬﺎﻧﻢ‪ .‬هﺮﮐﻪ از ﻣﻦ‬ ‫ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻨﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ راﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﭘﻴﻤﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻧﻮ ِر زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪١٣ «.‬ﭘﺲ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬ﭘﺲ ﺷﻬﺎدﺗﺖ‬ ‫ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪١۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ در ﭘﺎﺳﺦ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮﭼﻨﺪ ﻣﻦ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﻬﺎدت‬ ‫ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺷﻬﺎدﺗﻢ ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻢ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩام و ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽروم‪ .‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﻣﻦ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩام و ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽروم‪١۵ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎرهﺎﯼ اﻧﺴﺎﻧﯽ داورﯼ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ داورﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪١۶ .‬وﻟﯽ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ هﻢ ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬داورﯼ ﻣﻦ درﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺪرﯼ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪١٧ .‬در ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺷﻬﺎدت دو ﺷﺎهﺪ ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪١٨ .‬ﻣﻦ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﻬﺎدت‬ ‫ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬و ﭘﺪرﯼ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ‪١٩ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺪو ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﭘﺪر ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟« ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻪ ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ و ﻧﻪ ﭘﺪر ﻣﺮا‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺮا‬ ‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ ﭘﺪرم را ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ‪٢٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ در ﺧﺰاﻧﮥ ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪ ،‬ﺑﻴﺎن ﮐﺮد‪ .‬اﻣّﺎ هﻴﭻﮐﺲ او را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﮑﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺳﺎﻋﺖ او هﻨﻮز ﻓﺮاﻧﺮﺳﻴﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﺎر ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺮگ ﺧﻮد‬ ‫‪٢١‬ﺳﭙﺲ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﯽروم و ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫در ﮔﻨﺎﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺮد‪ .‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽروم‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ‪٢٢ «.‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻗﺼﺪ ﮐﺸﺘﻦ ﺧﻮﻳﺶ دارد ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ›ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽروم‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ‬ ‫ﺁﻣﺪ‹؟« ‪٢٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ از ﭘﺎﻳﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ از ﺑﺎﻻ‪ .‬ﺷﻤﺎ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪٢۴ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ در ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺮد‪ ،‬زﻳﺮا اﮔﺮ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎورﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪ ،‬در ﮔﻨﺎهﺎﻧﺘﺎن ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺮد‪٢۵ «.‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ؟«‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬هﻤﺎن ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪٢۶ .‬ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰهﺎ دارم ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ و ﻣﺤﮑﻮﻣﺘﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺮﺣﻖ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ را از او‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻩام‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﺎزﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪٢٧ «.‬ﺁﻧﺎن درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﭘﺪر ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬درﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫هﺴﺘﻢ و از ﺧﻮد ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺁن را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬و او ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻦ هﻤﻮارﻩ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺎﻳﮥ ﺧﺸﻨﻮدﯼ اوﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻢ‪٣٠ «.‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺁزادﯼ راﺳﺘﻴﻦ‬ ‫‪٣١‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ در ﮐﻼم ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪٣٢ .‬و ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﻤﺎ‬ ‫را ﺁزاد ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٣٣ «.‬ﺑﻪ او ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﺮاهﻴﻢ هﺴﺘﻴﻢ و هﺮﮔﺰ ﻏﻼم‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮدﻩاﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ﺁزاد ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ؟« ‪٣۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫»ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻏﻼم ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ‪٣۵ .‬ﻏﻼم ﺟﺎﻳﮕﺎهﯽ‬ ‫هﻤﻴﺸﮕﯽ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺪارد‪ ،‬اﻣّﺎ ﭘﺴﺮ را ﺟﺎﻳﮕﺎهﯽ هﻤﻴﺸﮕﯽ اﺳﺖ‪٣۶ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﺁزاد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺁزاد ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪.‬‬


‫ﻓﺮزﻧﺪان راﺳﺘﻴﻦ اﺑﺮاهﻴﻢ‬ ‫‪»٣٧‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﺮاهﻴﻢاﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﭘﯽ ﮐﺸﺘﻦ ﻣﻦ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻼم ﻣﻦ در‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺪارد‪٣٨ .‬ﻣﻦ از ﺁﻧﭽﻪ در ﺣﻀﻮر ﭘﺪر دﻳﺪﻩام ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ و ﺷﻤﺎ ﺁﻧﭽﻪ را از‬ ‫ﭘﺪر ﺧﻮد ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻴﺪ‪٣٩ «.‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭘﺪر ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ اﺳﺖ‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن اﺑﺮاهﻴﻢ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ‪۴٠ .‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ در ﭘﯽ ﮐﺸﺘﻦ‬ ‫ﻣﻦ هﺴﺘﻴﺪ؛ و ﻣﻦ ﺁﻧﻢ ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ را ﮐﻪ از ﺧﺪا ﺷﻨﻴﺪم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﮔﻔﺘﻢ‪ .‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎر‬ ‫ﻧﮑﺮد‪۴١ .‬ﻟﻴﮑﻦ ﺷﻤﺎ اﻋﻤﺎل ﭘﺪر ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا و ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺣﺮاﻣﺰادﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ! ﻳﮏ ﭘﺪر دارﻳﻢ ﮐﻪ هﻤﺎﻧﺎ ﺧﺪاﺳﺖ‪۴٢ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺁﻣﺪﻩام و‬ ‫اﮐﻨﻮن در اﻳﻨﺠﺎ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ او ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪۴٣ .‬از‬ ‫ﭼﻪرو ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا درﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻴﺪ؟ از ﺁنرو ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﮐﻼم ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪۴۴ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺪرﺗﺎن اﺑﻠﻴﺲ ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﺪ و در ﭘﻨﺪﯼ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﺳﺘﻪهﺎﯼ اوﻳﻴﺪ‪ .‬او از ﺁﻏﺎز ﻗﺎﺗﻞ ﺑﻮد و ﺑﺎ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬زﻳﺮا هﻴﭻ ﺣﻘﻴﻘﺘﯽ در او ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬هﺮ ﮔﺎﻩ دروغ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬از ذات‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ؛ ﭼﺮاﮐﻪ دروﻏﮕﻮ و ﭘﺪر هﻤﮥ دروﻏﻬﺎﺳﺖ‪۴۵ .‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻨﻢ را ﺑﺎور‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪۴۶ .‬ﮐﺪامﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎهﯽ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﺪ؟ ﭘﺲ اﮔﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﺳﺨﻨﻢ را ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟‬ ‫‪۴٧‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪا را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد؛ اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ از ﺧﺪا‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‬ ‫‪۴٨‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن در ﭘﺎﺳﺦ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ درﺳﺖ ﻧﮕﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻣﺮﯼ هﺴﺘﯽ و دﻳﻮ دارﯼ؟«‬ ‫‪۴٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﻣﻦ دﻳﻮزدﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽدارم‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪۵٠ .‬ﻣﻦ در ﭘﯽ ﺟﻼل ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﮐﺴﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ در ﭘﯽ ﺁن‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬و داورﯼ ﺑﺎ اوﺳﺖ‪۵١ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫دارد‪ ،‬ﻣﺮگ را ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻧﺨﻮاهﺪ دﻳﺪ‪۵٢ «.‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮐﻨﻮن دﻳﮕﺮ ﻳﻘﻴﻦ‬ ‫داﻧﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ دﻳﻮزدﻩاﯼ! اﺑﺮاهﻴﻢ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻣﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﺎل ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪› ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻼم‬ ‫ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ دارد‪ ،‬ﻃﻌﻢ ﻣﺮگ را ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﭼﺸﻴﺪ!‹ ‪۵٣‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ از ﭘﺪر ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ هﻢ‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﯼ؟ او ﻣُﺮد‪ ،‬و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻧﻴﺰ ﻣﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮد را ﮐﻪ ﻣﯽﭘﻨﺪارﯼ؟« ‪۵۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﮔﺮ ﻣﻦ ﺧﻮد را ﺟﻼل دهﻢ‪ ،‬ﺟﻼل ﻣﻦ ارزﺷﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا ﺟﻼل ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﻣﺎﺳﺖ‪۵۵ .‬هﺮ ﭼﻨﺪ ﺷﻤﺎ او را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﻦ‬ ‫او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ او را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺷﻤﺎ دروﻏﮕﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﻣﻦ‬ ‫او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﮐﻼم او را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارم‪۵۶ .‬ﭘﺪر ﺷﻤﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺷﺎدﯼ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ روز‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ و ﺁن را دﻳﺪ و ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪ‪۵٧ «.‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﻨﻮز ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل‬ ‫ﻧﺪارﯼ و اﺑﺮاهﻴﻢ را دﻳﺪﻩاﯼ؟« ‪۵٨‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪،‬‬


‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ!« ‪۵٩‬ﭘﺲ ﺳﻨﮓ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﻨﮕﺴﺎرش ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد و از ﻣﺤﻮﻃﮥ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٩‬‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﮐﻮر ﻣﺎدرزاد‬ ‫‪١‬در راﻩ ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﮐﻮرﯼ ﻣﺎدرزاد دﻳﺪ‪٢ .‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ‬ ‫از ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﻮر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ؟ از ﺧﻮدش ﻳﺎ از واﻟﺪﻳﻨﺶ؟« ‪٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ‬ ‫داد‪» :‬ﻧﻪ از ﺧﻮدش‪ ،‬و ﻧﻪ از واﻟﺪﻳﻨﺶ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﺪا در او ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺗﺎ روز اﺳﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎرهﺎﯼ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﺧﻮد را ﺑﻪاﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻢ؛ ﺷﺐ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫در ﺁن ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ‪۵ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻮر ﺟﻬﺎﻧﻢ‪۶ «.‬اﻳﻦ ﺑﮕﻔﺖ‬ ‫وﺁ ِ‬ ‫بدهﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﮑﻨﺪﻩ‪ ،‬ﮔِﻞ ﺳﺎﺧﺖ و ﺁن را ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﺁن ﻣﺮد ﻣﺎﻟﻴﺪ ‪٧‬و او را ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﺮو و در ﺣﻮض ﺳْﻴﻠﻮﺣﺎ )ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ›ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‹ اﺳﺖ( ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ ﮐﻦ‪ «.‬ﭘﺲ رﻓﺖ و‬ ‫ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ او را در ﺣﺎل ﮔﺪاﻳﯽ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ‬ ‫اﻳﻦ هﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ و ﮔﺪاﻳﯽ ﻣﯽﮐﺮد؟« ‪٩‬ﺑﻌﻀﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﻤﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﺒﻴﻪ اوﺳﺖ‪ «.‬اﻣّﺎ او ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﻤﺎﻧﻢ‪١٠ «.‬ﭘﺲ‪ ،‬از‬ ‫او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺑﺎز ﺷﺪ؟« ‪١١‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﺮدﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺎم‪ ،‬ﮔِﻠﯽ ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫و ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﮔﻔﺖ ›ﺑﻪ ﺣﻮض ﺳْﻴﻠﻮﺣﺎ ﺑﺮو و ﺷﺴﺘﺸﻮﯼ ﮐﻦ‪ ‹.‬ﭘﺲ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺴﺘﺸﻮ‬ ‫ﮐﺮدم و ﺑﻴﻨﺎ ﮔﺸﺘﻢ‪١٢ «.‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬او ﮐﺠﺎﺳﺖ؟« ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪«.‬‬ ‫‪١٣‬ﭘﺲ ﺁن ﻣﺮد را ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﮐﻮر ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺰد ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺁوردﻧﺪ‪١۴ .‬ﺁن روز ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺑﻮد‪١۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﻧﻴﺰ از او ﭘﺮس و‬ ‫ﮔِﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﭼﺸﻤﺎن او را ﺑﺎز ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪َ ،‬‬ ‫ﺟﻮ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﮔِﻞ ﻣﺎﻟﻴﺪ و ﺷﺴﺘﻢ و‬ ‫اﮐﻨﻮن ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻩام‪١۶ «.‬ﭘﺲ ﺑﻌﻀﯽ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁن ﻣﺮد از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺷﺒّﺎت را ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﯽدارد‪ «.‬اﻣّﺎ دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺨﺼﯽ ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫َ‬ ‫ﺁﻳﺎﺗﯽ ﭘﺪﻳﺪار ﺳﺎزد؟« و ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ اﺧﺘﻼف اﻓﺘﺎد‪١٧ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮﺑﺎر از ﺁن ﮐﻮر ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮد درﺑﺎرۀ او ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ؟ زﻳﺮا او ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ را ﮔﺸﻮد‪ «.‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٨‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن هﻨﻮز ﺑﺎور ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ او ﮐﻮر ﺑﻮدﻩ و ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫واﻟﺪﻳﻨﺶ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ‪١٩‬و از ﺁﻧﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‬ ‫ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺒﻴﻨﺪ؟« ‪٢٠‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪٢١ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و‬ ‫ﻳﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﺸﻤﺎن او را ﮔﺸﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ‪ .‬از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪ .‬او ﺑﺎﻟﻎ اﺳﺖ و‬ ‫ﺧﻮد درﺑﺎرۀ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪٢٢ «.‬اﻳﺸﺎن از ﺁن ﺳﺒﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ از‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭘﻴﺸﺘﺮ هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ هﺮ ﮐﺲ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ‬


‫ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺎن »ﻣﺴﻴﺢ« اﺳﺖ‪ ،‬او را از ﮐﻨﻴﺴﻪ اﺧﺮاج ﮐﻨﻨﺪ‪٢٣ .‬از هﻤﻴﻦرو ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫واﻟﺪﻳﻨﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» ،‬او ﺑﺎﻟﻎ اﺳﺖ؛ از ﺧﻮدش ﺑﭙﺮﺳﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭘﺲ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺁن ﻣﺮد را ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﮐﻮر ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪا را‬ ‫ﺗﺠﻠﻴﻞ ﮐﻦ! ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ او ﻣﺮدﯼ ﮔﻨﺎهﮑﺎر اﺳﺖ‪٢۵ «.‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﺑﻮدﻧﺶ را‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﭼﻴﺰ ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ ﮐﻮر ﺑﻮدم‪ ،‬و اﮐﻨﻮن ﺑﻴﻨﺎ ﮔﺸﺘﻪام‪«.‬‬ ‫‪٢۶‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺮد؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ را ﮔﺸﻮد؟« ‪٢٧‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﮔﻮش ﻧﻤﯽدهﻴﺪ؛ ﭼﺮا ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ دوﺑﺎرﻩ ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮد او ﺷﻮﻳﺪ؟« ‪٢٨‬اﻳﺸﺎن دﺷﻨﺎﻣﺶ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﺷﺎﮔﺮد اوﻳﯽ! ﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮد‬ ‫ﻣﻮﺳﺎﻳﻴﻢ‪٢٩ .‬ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ از‬ ‫ﮐﺠﺎﺳﺖ‪٣٠ «.‬ﺁن ﻣﺮد در ﭘﺎﺳﺦ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﮕﻔﺘﺎ! ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺮا ﮔﺸﻮدﻩ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ از ﮐﺠﺎﺳﺖ‪٣١ .‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا دﻋﺎﯼ ﮔﻨﺎهﮑﺎران را ﻧﻤﯽﺷﻨﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺧﺪاﺗﺮس ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﻪﺟﺎ ﺁورد‪ ،‬ﺧﺪا دﻋﺎﯼ او را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪٣٢ .‬از ﺁﻏﺎز‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﭼﺸﻤﺎن ﮐﻮرﯼ ﻣﺎدرزاد را ﮔﺸﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪٣٣ .‬اﮔﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺮد از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﮐﺎرﯼ از وﯼ ﺑﺮﻧﻤﯽﺁﻣﺪ‪٣۴ «.‬اﻳﺸﺎن در ﭘﺎﺳﺦ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ‬ ‫ﺳﺮاﭘﺎ در ﮔﻨﺎﻩ زادﻩ ﺷﺪﻩاﯼ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺎ را درس ﻣﯽدهﯽ؟« ﭘﺲ او را اﺧﺮاج ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۵‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺁن ﻣﺮد را اﺧﺮاج ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬او را ﻳﺎﻓﺖ و از وﯼ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫»ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن اﻳﻤﺎن دارﯼ؟« ‪٣۶‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﺑﮕﻮ ﮐﻴﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁورم‪٣٧ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ او را دﻳﺪﻩاﯼ! او هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﺗﻮ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪٣٨ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارم‪ «.‬و در ﺑﺮاﺑﺮش روﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎد‪.‬‬ ‫‪٣٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ داورﯼ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺁﻣﺪﻩام‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻮران ﺑﻴﻨﺎ و ﺑﻴﻨﺎﻳﺎن ﮐﻮر‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪۴٠ «.‬ﺑﻌﻀﯽ از ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﮐﻮرﻳﻢ؟« ‪۴١‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﮐﻮر ﺑﻮدﻳﺪ ﮔﻨﺎهﯽ ﻧﻤﯽداﺷﺘﻴﺪ؛ اﻣّﺎ ﺣﺎل ﮐﻪ ادﻋﺎ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﺑﻴﻨﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٠‬‬ ‫ﺷﺒﺎن ﻧﻴﮑﻮ‬ ‫‪»١‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ از در ﺑﻪ ﺁﻏﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان داﺧﻞ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫از راهﯽ دﻳﮕﺮ ﻓﺮا رود‪ ،‬دزد و راهﺰن اﺳﺖ‪٢ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ از در ﺑﻪ درون ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺒﺎن‬ ‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان اﺳﺖ‪٣ .‬درﺑﺎن‪ ،‬در ﺑﺮ او ﻣﯽﮔﺸﺎﻳﺪ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺑﻪ ﺻﺪاﯼ او ﮔﻮش ﻣﯽدهﻨﺪ؛‬ ‫او ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺑﺮد‪۴ .‬ﭼﻮن هﻤﮥ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون َﺑﺮَد‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽدارد و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان از ﭘﯽ او ﻣﯽروﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺻﺪاﯼ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪۵ .‬اﻣّﺎ هﺮﮔﺰ از ﭘﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽروﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از او ﻣﯽﮔﺮﻳﺰﻧﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺻﺪاﯼ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ ﺗﻤﺜﻴﻞ را ﺑﺮاﯼ اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺎن ﮐﺮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬


‫‪٧‬ﭘﺲ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان‪،‬‬ ‫›در‹ هﺴﺘﻢ؛ ‪٨‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮕﯽ دزد و راهﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺑﻪ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮔﻮش ﻧﺪادﻧﺪ‪٩ .‬ﻣﻦ ›در‹ هﺴﺘﻢ؛ هﺮﮐﻪ از راﻩ ﻣﻦ داﺧﻞ ﺷﻮد ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﺁزاداﻧﻪ ﺑﻪ درون ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﺑﻴﺮون ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و ﭼﺮاﮔﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١٠ .‬دزد ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‬ ‫ﺟﺰ از ﺑﻬﺮ دزدﻳﺪن و ﮐﺸﺘﻦ و ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدن؛ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ اﻳﺸﺎن ﺣﻴﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و از‬ ‫ﺁن ﺑﻔﺮاواﻧﯽ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١١‬ﻣﻦ ﺷﺒﺎن ﻧﻴﮑﻮﻳﻢ‪ .‬ﺷﺒﺎن ﻧﻴﮑﻮ ﺟﺎن ﺧﻮد را در راﻩ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﯽﻧﻬﺪ‪.‬‬ ‫ن او ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬هﺮ ﮔﺎﻩ ﺑﻴﻨﺪ ﮔﺮگ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪،‬‬ ‫‪١٢‬ﻣﺰدور‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﺒﺎن ﻧﻴﺴﺖ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان از ﺁ ِ‬ ‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان را واﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽﮔﺮﻳﺰد و ﮔﺮگ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﺑﺮد و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﯽﭘﺮا َﮐﻨَﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﻣﺰدور ﻣﯽﮔﺮﻳﺰد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﺰدورﯼ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ و ﺑﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻧﻤﯽاﻧﺪﻳﺸﺪ‪١۴ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﺷﺒﺎن ﻧﻴﮑﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﻦ ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪،‬‬ ‫‪١۵‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ و ﻣﻦ ﭘﺪر را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺟﺎن ﺧﻮد را در راﻩ‬ ‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﯽﻧﻬﻢ‪١۶ .‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ دارم ﮐﻪ از اﻳﻦ ﺁﻏﻞ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎورم و ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺻﺪاﯼ ﻣﻦ ﮔﻮش ﺧﻮاهﻨﺪ داد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﮏ ﮔﻠﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ ﺑﺎ ﻳﮏ‬ ‫ﺷﺒﺎن‪١٧ .‬ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﺮا از اﻳﻦرو دوﺳﺖ ﻣﯽدارد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻣﯽﻧﻬﻢ ﺗﺎ ﺁن را‬ ‫ﺑﺎزﺳﺘﺎﻧﻢ‪١٨ .‬هﻴﭻﮐﺲ ﺁن را از ﻣﻦ ﻧﻤﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮد ﺁن را ﻣﯽدهﻢ‪ .‬اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫دارم ﺁن را ﺑﺪهﻢ و اﺧﺘﻴﺎر دارم ﺁن را ﺑﺎزﺳﺘﺎﻧﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﮑﻢ را از ﭘﺪر ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺘﻪام‪«.‬‬ ‫‪١٩‬ﺑﻪﺳﺒﺐ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬دﻳﮕﺮﺑﺎر ﻣﻴﺎن ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﺧﺘﻼف اﻓﺘﺎد‪٢٠ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از اﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬او دﻳﻮزدﻩ و دﻳﻮاﻧﻪ اﺳﺖ؛ ﭼﺮا ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻣﯽدهﻴﺪ؟« ‪٢١‬اﻣّﺎ دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»اﻳﻨﻬﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻳﮏ دﻳﻮزدﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ دﻳﻮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭼﺸﻤﺎن ﮐﻮران را ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ؟«‬

‫ﺳﺨﻨﺎن ﻋﻴﺴﯽ در ﻋﻴﺪ وﻗﻒ‬ ‫‪٢٢‬زﻣﺎن ﺑﺮﮔﺰارﯼ ﻋﻴﺪ وﻗﻒ در اورﺷﻠﻴﻢ ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻮد ‪٢٣‬و ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫در ﻣﺤﻮﻃﮥ ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬در اﻳﻮان ﺳﻠﻴﻤﺎن راﻩ ﻣﯽرﻓﺖ‪٢۴ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺮ او ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐِﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﻣﺎ را در ﺗﺮدﻳﺪ ﻧﮕﺎﻩ دارﯼ؟ اﮔﺮ ›ﻣﺴﻴﺢ‹ هﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﮕﻮ‪٢۵ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻨﺪ‪٢۶ .‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺁورﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪٢٧ .‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺪاﯼ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﯽدهﻨﺪ؛ ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ و ﺁﻧﻬﺎ از ﭘﯽ‬ ‫ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪٢٨ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ ،‬و ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ هﺮﮔﺰ هﻼﮎ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺁﻧﻬﺎ را از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ رﺑﻮد‪٢٩ .‬ﭘﺪر ﻣﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ از هﻤﻪ‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬و هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺁﻧﻬﺎ را از دﺳﺖ ﭘﺪر ﻣﻦ ﺑﺮُﺑﺎﻳﺪ‪٣٠ .‬ﻣﻦ و ﭘﺪر ﻳﮑﯽ‬ ‫هﺴﺘﻴﻢ‪«.‬‬ ‫‪٣١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺳﻨﮓ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ او را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪٣٢ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﮏ ﺑﺴﻴﺎر از ﺟﺎﻧﺐ ﭘﺪر ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎﻧﺪﻩام‪ .‬ﺑﻪﺳﺒﺐ ﮐﺪاﻣﻴﻦ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴ ِ‬ ‫ﻳﮏ از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺳﻨﮕﺴﺎرم ﮐﻨﻴﺪ؟« ‪٣٣‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺑﻪﺳﺒﺐ ﮐﺎر ﻧﻴﮏ ﺳﻨﮕﺴﺎرت‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺁنرو ﮐﻪ ﮐﻔﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪ ،‬زﻳﺮا اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺧﻮد را ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﻧﯽ‪«.‬‬ ‫‪٣۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﮕﺮ در ﺗﻮرات ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ›ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ‬


‫ﺧﺪاﻳﺎﻧﻴﺪ‹ ؟ ‪٣۵‬اﮔﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ اﻳﺸﺎن رﺳﻴﺪ‪› ،‬ﺧﺪاﻳﺎن‹ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ ‪ -‬و هﻴﭻ‬ ‫ﺑﺨﺶ از ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس از اﻋﺘﺒﺎر ﺳﺎﻗﻂ ﻧﻤﯽﺷﻮد ‪٣۶ -‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر‬ ‫وﻗﻒ ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ ›ﮐﻔﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪ ‹،‬ﺗﻨﻬﺎ از ﺁنرو ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺧﺪا هﺴﺘﻢ؟ ‪٣٧‬اﮔﺮ ﮐﺎرهﺎﯼ ﭘﺪرم را ﺑﻪﺟﺎ ﻧﻤﯽﺁورم‪ ،‬ﮐﻼﻣﻢ را ﺑﺎور ﻧﮑﻨﻴﺪ‪٣٨ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﺖ ﮐﻢ ﺑﻪ ﺁن ﮐﺎرهﺎ اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁورم‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﮐﻼﻣﻢ را ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬دﺳ ِ‬ ‫ﺑﺪاﻧﻴﺪ و ﺑﺎور داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر در ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻣﻦ در ﭘﺪر‪٣٩ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دﻳﮕﺮﺑﺎر‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ از دﺳﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻪدر ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٠‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ رود اردن رﻓﺖ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽداد‪ ،‬و در‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪۴١ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬هﺮﭼﻨﺪ ﻳﺤﻴﯽ هﻴﭻ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻧﮑﺮد‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ هﺮﺁﻧﭽﻪ درﺑﺎرۀ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺖ‪ ،‬راﺳﺖ ﺑﻮد‪۴٢ «.‬ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎرﯼ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١١‬‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﯼ و ﻣﺮگ اﻳﻠﻌﺎزَر‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ‪ ،‬دهﮑﺪۀ ﻣﺮﻳﻢ و ﺧﻮاهﺮش‬ ‫‪١‬ﻣﺮدﯼ اﻳﻠﻌﺎزَر ﻧﺎم ﺑﻴﻤﺎر ﺑﻮد‪ .‬او از ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻴﺖ َ‬ ‫ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻮد‪٢ .‬ﻣﺮﻳﻢ هﻤﺎن زﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺎ ﻋﻄﺮ ﺗﺪهﻴﻦ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﮔﻴﺴﻮاﻧﺶ ﭘﺎهﺎﯼ‬ ‫ن اﻳﻠﻌﺎزَر ﺑﺮاﯼ‬ ‫او را ﺧﺸﮏ ﻧﻤﻮد‪ .‬اﻳﻨﮏ ﺑﺮادرش اﻳﻠﻌﺎزَر ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٣ .‬ﭘﺲ ﺧﻮاهﺮا ِ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﭘﻴﻐﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰت ﺑﻴﻤﺎر اﺳﺖ‪۴ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن‬ ‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﺠﻠﻴﻞ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن ﺟﻼل ﻳﺎﺑﺪ‪۵ «.‬ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻣﺎرﺗﺎ و ﺧﻮاهﺮش و اﻳﻠﻌﺎزَر را‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ‪۶ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻠﻌﺎزَر ﺑﻴﻤﺎر اﺳﺖ‪ ،‬دو روز دﻳﮕﺮ در ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺎز ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﺮوﻳﻢ‪٨ «.‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»اﺳﺘﺎد‪ ،‬دﻳﺮﯼ ﻧﻤﯽﮔﺬرد ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺳﻨﮕﺴﺎرت ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﻮ ﺑﺎز ﻣﯽﺧﻮاهﯽ‬ ‫ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﺑﺮوﯼ؟« ‪٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﮕﺮ روز‪ ،‬دوازدﻩ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻴﺴﺖ؟ ﺁن ﮐﻪ در روز‬ ‫راﻩ رود‪ ،‬ﻧﻤﯽﻟﻐﺰد‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻮر اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ‪١٠ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ در ﺷﺐ راﻩ رود‪،‬‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﻟﻐﺰﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻮرﯼ ﻧﺪارد‪١١ «.‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬دوﺳﺖ ﻣﺎ‬ ‫اﻳﻠﻌﺎزَر ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﯽروم ﺗﺎ او را ﺑﻴﺪار ﮐﻨﻢ‪١٢ «.‬ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺒﻮد ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١٣ «.‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ از ﻣﺮگ او ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮاب او اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١۴ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻠﻌﺎزَر ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪١۵ .‬و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮدم‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ‪ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﻧﺰد او ﺑﺮوﻳﻢ‪١۶ «.‬ﭘﺲ ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ دوﻗﻠﻮ ﻣﻠﻘّﺐ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮوﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ او ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻗﻴﺎﻣﺖ و ﺣﻴﺎت‬


‫‪١٧‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺖ ﭼﻬﺎر روز اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻠﻌﺎزَر را در ﻗﺒﺮ‬ ‫ن ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺰد‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﭘﺮﺗﺎب ﺗﻴﺮ ﺑﺎ اورﺷﻠﻴﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ‪١٩ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎ ِ‬ ‫ﻧﻬﺎدﻩاﻧﺪ‪١٨ .‬ﺑﻴﺖ َ‬ ‫ﻣﺮﻳﻢ و ﻣﺎرﺗﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را در ﻣﺮگ ﺑﺮادرﺷﺎن ﺗﺴﻠﯽ دهﻨﺪ‪٢٠ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻣﺎرﺗﺎ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﺶ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺮﻳﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪ‪٢١ .‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﯼ ﺑﺮادرم ﻧﻤﯽﻣﺮد‪٢٢ .‬اﻣّﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ هﻢاﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ‬ ‫هﺮﭼﻪ از ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ داد‪٢٣ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮادرت ﺑﺮﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺧﺎﺳﺖ‪٢۴ «.‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ در روز ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﻴﺎﻣﺖ و ﺣﻴﺎت ﻣﻨﻢ‪ .‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬ﺑﺎز‬ ‫زﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢۶ .‬و هﺮﮐﻪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﻧﺨﻮاهﺪ‬ ‫ﻣﺮد؛ ﺁﻳﺎ اﻳﻦ را ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﯽ؟« ‪٢٧‬ﻣﺎرﺗﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩام ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮﻳﯽ ›ﻣﺴﻴﺢ‹ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﯽﺁﻣﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٨‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و رﻓﺖ و ﺧﻮاهﺮ ﺧﻮد ﻣﺮﻳﻢ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬در ﺧﻠﻮت ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﺳﺘﺎد اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ و ﺗﻮ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪٢٩ «.‬ﻣﺮﻳﻢ ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و‬ ‫ﻧﺰد او ﺷﺘﺎﻓﺖ‪٣٠ .‬ﻋﻴﺴﯽ هﻨﻮز وارد دهﮑﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎرﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫دﻳﺪارش رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪٣١ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﻳﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و او را ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫دﻳﺪﻧﺪ ﻣﺮﻳﻢ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ،‬از ﭘﯽ او رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﻣﯽرود ﺗﺎ در ﺁﻧﺠﺎ زارﯼ ﮐﻨﺪ‪٣٢ .‬ﭼﻮن ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮد رﺳﻴﺪ و‬ ‫او را دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﺎهﺎﯼ او دراﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬اﮔﺮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻮدﯼ ﺑﺮادرم ﻧﻤﯽﻣﺮد‪«.‬‬ ‫ن هﻤﺮاﻩ او را دﻳﺪ‪ ،‬در روح ﺑﺮﺁﺷﻔﺖ و ﺳﺨﺖ‬ ‫‪٣٣‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ زارﯼ ﻣﺮﻳﻢ و ﻳﻬﻮدﻳﺎ ِ‬ ‫ﻣﻨﻘﻠﺐ ﮔﺸﺖ‪٣۴ .‬ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬او را ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻳﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺎ و ﺑﺒﻴﻦ‪«.‬‬ ‫‪٣۵‬اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪ‪٣۶ .‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﭼﻘﺪر او را‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ!« ‪٣٧‬اﻣّﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺁن ﻣﺮد ﮐﻮر را ﮔﺸﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎﻧﻊ از ﻣﺮگ اﻳﻠﻌﺎزَر ﺷﻮد؟«‬

‫زﻧﺪﻩ ﺷﺪن اﻳﻠﻌﺎزَر‬ ‫‪٣٨‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺑﺎز در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﻗﺒﺮ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻗﺒﺮ‪ ،‬ﻏﺎرﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮ دهﺎﻧﻪاش ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣٩ .‬ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺳﻨﮓ را ﺑﺮدارﻳﺪ‪ «.‬ﻣﺎرﺗﺎ ﺧﻮاه ِﺮ ﻣﺘﻮﻓﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬اﮐﻨﻮن دﻳﮕﺮ ﺑﻮﯼ ﻧﺎﺧﻮش ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﻬﺎر روز ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪۴٠‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ را ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ اﻳﻤﺎن ﺁورﯼ‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪا را ﺧﻮاهﯽ‬ ‫دﻳﺪ؟« ‪۴١‬ﭘﺲ ﺳﻨﮓ را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺗﻮ را‬ ‫ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪﯼ‪۴٢ ،‬و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﻮﯼ‪ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ را‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﯼ‪«.‬‬ ‫‪۴٣‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪا درداد‪» :‬اﻳﻠﻌﺎزَر‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﺑﻴﺎ!« ‪۴۴‬ﭘﺲ ﺁن ﻣﺮدﻩ‪،‬‬ ‫دﺳﺖ و ﭘﺎ در ﮐﻔﻦ ﺑﺴﺘﻪ و دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮔِﺮد ﺻﻮرت ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﺎز ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺑﺮود‪«.‬‬

‫ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻗﺘﻞ ﻋﻴﺴﯽ‬


‫‪۴۵‬ﭘﺲ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﺮﻳﻢ ﺁﻣﺪﻩ و ﮐﺎر ﻋﻴﺴﯽ را دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪۴۶ .‬اﻣّﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﻧﺰد ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن رﻓﺘﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را از ﺁﻧﭽﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ‬ ‫ن ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮐﻨﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎت‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪۴٧ .‬ﭘﺲ ﺳﺮا ِ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر از اﻳﻦ ﻣﺮد ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﺪ‪۴٨ .‬اﮔﺮ ﺑﮕﺬارﻳﻢ هﻤﭽﻨﺎن ﭘﻴﺶ رود‪ ،‬هﻤﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد‪ ،‬و روﻣﻴﺎن ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﮑﺎن و اﻳﻦ ﻗﻮم را از دﺳﺖ ﻣﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﺘﺎﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴٩‬اﻣّﺎ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻗﻴﺎﻓﺎ ﻧﺎم‪ ،‬ﮐﻪ در ﺁن ﺳﺎل ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ‬ ‫هﻴﭻ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ‪۵٠‬و ﻧﻤﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺻﻼﺣﺘﺎن در اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮏ ﺗﻦ ﺑﺮاﯼ ﻗﻮم ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ هﻤﮥ ﻗﻮم ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻧﺪ‪۵١ «.‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ از ﺧﻮدش ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن در ﺁن ﺳﺎل‬ ‫ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺒﻮّت ﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﻗﻮم ﺧﻮاهﺪ ﻣﺮد‪۵٢ ،‬و ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﻗﻮم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﮔﺮد ﺁوردن و ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﮐﻪ ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩاﻧﺪ‪۵٣ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از‬ ‫هﻤﺎن روز ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻗﺘﻞ او را ﭼﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۵۴‬از اﻳﻦرو ﻋﻴﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﺁﺷﮑﺎرا در ﻣﻴﺎن ﻳﻬﻮدﻳﺎن رﻓﺖ و ﺁﻣﺪ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم ِاﻓْﺮاﻳﻢ در ﻧﺎﺣﻴﻪاﯼ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۵۵‬ﭼﻮن ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ ﻳﻬﻮد ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ‪ ،‬ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر از ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺁﻳﻴﻦ ﺗﻄﻬﻴ ِﺮ ﻗﺒﻞ از ِﭘﺴَﺢ را ﺑﻪﺟﺎ ﺁورﻧﺪ‪۵۶ .‬ﺁﻧﻬﺎ در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و در‬ ‫هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ در ﺻﺤﻦ ﻣﻌﺒﺪ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﭼﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ؟‬ ‫ﺁﻳﺎ هﻴﭻ ﺑﻪ ﻋﻴﺪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ؟« ‪۵٧‬اﻣّﺎ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ هﺮ‬ ‫ﮔﺎﻩ ﮐﺴﯽ ﺑﺪاﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺒﺮ دهﺪ ﺗﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٢‬‬ ‫ﺗﺪهﻴﻦ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻋﻨْﻴﺎ‪ ،‬ﻣﺤﻞ زﻧﺪﮔﯽ اﻳﻠﻌﺎزَر ﺁﻣﺪ‪ ،‬هﻤﺎن‬ ‫‪١‬ﺷﺶ روز ﭘﻴﺶ از ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﻴﺖ َ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ او را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪٢ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮاﯼ ﺗﺠﻠﻴﻞ او ﺷﺎم دادﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎرﺗﺎ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﻣﯽﮐﺮد و اﻳﻠﻌﺎزَر ازﺟﻤﻠﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪٣ .‬در ﺁن‬ ‫هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ ﻋﻄﺮﯼ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ از ﺳﻨﺒﻞ ﺧﺎﻟﺺ را ﮐﻪ ﺣﺪود ﻳﮏ ﻟﻴﺘﺮا ﺑﻮد ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و‬ ‫ﭘﺎهﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺎ ﺁن ﻋﻄﺮﺁﮔﻴﻦ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﮔﻴﺴﻮاﻧﺶ ﺧﺸﮏ ﻧﻤﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ از راﻳﺤﮥ‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ او را‬ ‫ﻋﻄﺮ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪۴ .‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮداﯼ ِا ْ‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﮐﺮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪»۵ :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﻋﻄﺮ ﺑﻪ ﺳﻴﺼﺪ دﻳﻨﺎر ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻬﺎﻳﺶ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﻘﺮا دادﻩ ﺷﻮد؟« ‪۶‬او اﻳﻦ را ﻧﻪ از ﺳﺮ دﻟﺴﻮزﯼ ﺑﺮاﯼ ﻓﻘﺮا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺁنرو ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ‬ ‫دزد ﺑﻮد؛ او ﻣﺴﺌﻮل دﺧﻞ و ﺧﺮج ﺑﻮد و از ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﺰد او ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽدزدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬او را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﺑﮕﺬارﻳﺪ! زﻳﺮا اﻳﻦ ﻋﻄﺮ را ﺑﺮاﯼ روز دﻓﻦ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪٨ .‬ﻓﻘﻴﺮان را هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد دارﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺮا هﻤﻴﺸﻪ ﻧﺪارﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٩‬ﺟﻤﻊ ﮐﺜﻴﺮﯼ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫اﻳﻠﻌﺎزَر را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ زﻧﺪﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪١٠ .‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن ﺑﺮﺁن ﺷﺪﻧﺪ اﻳﻠﻌﺎزَر را‬


‫ﻧﻴﺰ ﺑﮑﺸﻨﺪ‪١١ ،‬زﻳﺮا ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن از اﻳﺸﺎن روﻳﮕﺮدان ﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪.‬‬

‫ورود ﺷﺎهﺎﻧﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫‪١٢‬ﺑﺎﻣﺪادان‪ ،‬ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﺪ‪١٣ ،‬ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ ﻧﺨﻞ در دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎز او رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻳﺎدﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»هﻮﺷﻴﻌﺎﻧﺎ!‬ ‫ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد او ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﺎد ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺳﺮاﺋﻴﻞ!«‬ ‫‪١۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺮﻩ اﻻﻏﯽ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺮ ﺁن ﺳﻮار ﺷﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫‪»١۵‬ﻣﺘﺮس! اﯼ دﺧﺘﺮ ﺻﻬﻴﻮن‪،‬‬ ‫هﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺗﻮ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﻮار ﺑﺮ ﮐﺮﻩ اﻻﻏﯽ!«‬ ‫‪١۶‬ﺷﺎﮔﺮدان او ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد‬ ‫ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ درﺑﺎرۀ او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺁوردﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﺁن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﺑﻪهﻨﮕﺎم ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪن اﻳﻠﻌﺎزَر از ﻗﺒﺮ و ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻧﺶ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدادﻧﺪ‪١٨ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺒﺎز او رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻳﺘﯽ از او ﺑﻪﻇﻬﻮر رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﭘﺲ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ راﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽﺑﺮﻳﺪ؛ ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﮐﻪ هﻤﮥ دﻧﻴﺎ‬ ‫از ﭘﯽ او رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن در ﭘﯽ ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢٠‬در ﻣﻴﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻋﺒﺎدت در ﻋﻴﺪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﯼ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺻﻴْﺪاﯼ ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﺎ‪،‬‬ ‫‪٢١‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰد ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ‪ ،‬ﮐﻪ اهﻞ ﺑﻴﺖ ِ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪٢٢ «.‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﺪرﻳﺎس ﮔﻔﺖ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ هﺮ دو رﻓﺘﻨﺪ و‬ ‫ﺖ ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻦ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪٢٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺎﻋ ِ‬ ‫‪٢۴‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬اﮔﺮ داﻧﮥ ﮔﻨﺪم در ﺧﺎﮎ ﻧﻴﻔﺘﺪ و ﻧﻤﻴﺮد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ؛ اﻣّﺎ‬ ‫اﮔﺮ ﺑﻤﻴﺮد ﺑﺎ ِر ﺑﺴﻴﺎر ﻣﯽﺁورد‪٢۵ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را دوﺳﺖ ﺑﺪارد‪ ،‬ﺁن را از دﺳﺖ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ داد‪ .‬اﻣّﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن از ﺟﺎن ﺧﻮد ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺗﺎ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪان ﺣﻔﻆ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٢۶ .‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ ﻣﺮا ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻦ ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻨﺪ؛ و‬


‫ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺧﺎدﻣﻢ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪرم او را ﺳﺮاﻓﺮاز‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ از ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‬ ‫‪»٢٧‬اﮐﻨﻮن ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﻀﻄﺮب اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪› ،‬ﭘﺪر! ﻣﺮا از اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫رهﺎﻳﯽ دﻩ‹؟ اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺎﻋﺖ رﺳﻴﺪﻩام‪٢٨ .‬ﭘﺪر‪ ،‬ﻧﺎم ﺧﻮد را ﺟﻼل‬ ‫دﻩ!« ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪاﻳﯽ از ﺁﺳﻤﺎن دررﺳﻴﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﺟﻼل دادﻩام و ﺑﺎز ﺧﻮاهﻢ داد‪٢٩ «.‬ﭘﺲ‬ ‫ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬رﻋﺪ ﺑﻮد‪ «.‬دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ ﺑﺎ‬ ‫او ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪٣٠ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻧﺪا ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ‪٣١ .‬اﮐﻨﻮن زﻣﺎن‬ ‫داورﯼ ﺑﺮ اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ؛ اﮐﻨﻮن رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﺮون اﻓﮑﻨﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪٣٢ .‬و ﻣﻦ ﭼﻮن از‬ ‫زﻣﻴﻦ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﻮم‪ ،‬هﻤﻪ را ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﻮد ﺧﻮاهﻢ ﮐﺸﻴﺪ‪٣٣ «.‬او ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻣﺮﮔﯽ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪٣۴ .‬ﻣﺮدم ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻨﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫از ﺗﻮرات ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ‪› ،‬ﻣﺴﻴﺢ‹ ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ﭘﺴﺮ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﻮد؟ اﻳﻦ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﮐﻴﺴﺖ؟« ‪٣۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ اﻧﺪﮎ‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﻮر ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز ﻧﻮر را دارﻳﺪ‪ ،‬راﻩ ﺑﺮوﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا‬ ‫ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮوﮔﻴﺮد‪ .‬ﺁن ﮐﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ راﻩ ﻣﯽرود‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرود‪٣۶ .‬ﺗﺎ‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻮر را دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮر اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻮر ﮔﺮدﻳﺪ‪«.‬‬ ‫ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﮔﻔﺖ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ رﻓﺖ و ﺧﻮد را از اﻳﺸﺎن ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺮدم‬ ‫‪٣٧‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﺁﻧﺎن ﺑﻪﻇﻬﻮر رﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‪٣٨ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﺳﺨﻨﺎن ِا َ‬ ‫»ﮐﻴﺴﺖ‪ ،‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﻴﺎم ﻣﺎ را ﺑﺎور ﮐﺮدﻩ‪،‬‬ ‫و ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزوﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ او ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﺧﻮد در ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻧﺎن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ‬ ‫‪٣٩‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ِا َ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ زﻳﺮا‪:‬‬ ‫‪»۴٠‬او ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن را ﮐﻮر‪،‬‬ ‫و دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را ﺳﺨﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد ﻧﻨﮕﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﺎ دﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮد درﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﺎزﻧﮕﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﻔﺎﻳﺸﺎن ﺑﺨﺸﻢ‪«.‬‬


‫ﺷﻌْﻴﺎ از ﺁنرو اﻳﻦ را ﺑﻴﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ ﺟﻼل او را دﻳﺪ و درﺑﺎرۀ او ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫‪ِ۴١‬ا َ‬ ‫‪۴٢‬ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ از ﺗﺮس‬ ‫ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺧﻮد را اﻗﺮار ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا از ﮐﻨﻴﺴﻪ اﺧﺮاﺟﺸﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪۴٣ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﺮدم را ﺑﻴﺶ از ﺗﺤﺴﻴﻦ ﺧﺪا دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۴۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺪا درداد و ﮔﻔﺖ‪» :‬هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪۴۵ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺑﺮ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﻦ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۴۶‬ﻣﻦ ﭼﻮن ﻧﻮرﯼ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪۴٧ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ از ﺁن اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮ او داورﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ؛ زﻳﺮا‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺑﺮ ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن داورﯼ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩام ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﻢ‪۴٨ .‬ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﯼ دﻳﮕﺮ هﺴﺖ؛ هﻤﺎن ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ در روز‬ ‫ﻣﺮا رد ﮐﻨﺪ و ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ را ﻧﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬داور ْ‬ ‫ﺑﺎزﭘﺴﻴﻦ او را ﻣﺤﮑﻮم ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪۴٩ .‬زﻳﺮا ﻣﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺪرﯼ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ و از ﭼﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﺮاﻧﻢ‪۵٠ .‬و ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن او ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ درﺳﺖ هﻤﺎنﭼﻴﺰﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪر‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪«.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٣‬‬ ‫ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎهﺎﯼ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫‪١‬ﭘﻴﺶ از ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺁﮔﺎهﯽ از اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﮔﺬار او از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻧﺰد‬ ‫ﭘﺪر ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺴﺎن ﺧﻮد را ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪﺣﺪ ﮐﻤﺎل‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺷَﻤﻌﻮن‪ ،‬ﻧﻬﺎدﻩ ﺑﻮد‬ ‫‪٢‬هﻨﮕﺎم ﺷﺎم ﺑﻮد‪ .‬اﺑﻠﻴﺲ ﭘﻴﺸﺘﺮ در دل ﻳﻬﻮداﯼ ِا ْ‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﮐﻨﺪ‪٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭘﺪر هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪدﺳﺖ او ﺳﭙﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ و از ﻧﺰد ﺧﺪا ﺁﻣﺪﻩ و ﺑﻪ ﻧﺰد او ﻣﯽرود‪۴ ،‬از ﺷﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺧﺮﻗﻪ از ﺗﻦ ﺑﻪدر‬ ‫ﺁورد و ﺣﻮﻟﻪاﯼ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺖ‪۵ .‬ﺳﭙﺲ ﺁب در ﻟﮕﻨﯽ رﻳﺨﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ‬ ‫ﭘﺎهﺎﯼ ﺷﺎﮔﺮدان و ﺧﺸﮏ ﮐﺮدن ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪاﯼ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﺮ داﺷﺖ‪۶ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷَﻤﻌﻮن‬ ‫ﭘِﻄﺮُس رﺳﻴﺪ‪ ،‬او وﯼ را ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﭘﺎﯼ ﻣﺮا ﺑﺸﻮﻳﯽ؟«‬ ‫‪٧‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﮐﻨﻮن از درﮎ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻌﺪ ﺧﻮاهﯽ ﻓﻬﻤﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٨‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎهﺎﯼ ﻣﺮا هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﯽ ﺷﺴﺖ!« ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﺎ ﺗﻮ را‬ ‫ﻧﺸﻮﻳﻢ ﺳﻬﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﯽ داﺷﺖ‪٩ «.‬ﭘﺲ ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﭘﺎهﺎﻳﻢ‪ ،‬ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎ و ﺳﺮم را ﻧﻴﺰ ﺑﺸﻮﯼ!« ‪١٠‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁن ﮐﻪ اﺳﺘﺤﻤﺎم ﮐﺮدﻩ‪،‬‬ ‫ﺳﺮاﭘﺎ ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﻧﻴﺎز ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﭘﺎهﺎﻳﺶ‪ .‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭘﺎﮐﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ هﻤﻪ‪«.‬‬ ‫‪١١‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ او را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬و از هﻤﻴﻦرو ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻤﮥ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﭘﺎﮎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪«.‬‬


‫‪١٢‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎهﺎﯼ اﻳﺸﺎن را ﺷﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺮﻗﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﺮد و ﺑﺎز ﺑﺮ ﺳﻔﺮۀ ﺷﺎم‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ درﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﮐﺮدم؟ ‪١٣‬ﺷﻤﺎ ﻣﺮا اﺳﺘﺎد و‬ ‫ﺳﺮورﺗﺎن ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﺪ و درﺳﺖ هﻢ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦ هﺴﺘﻢ‪١۴ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮور‬ ‫و اﺳﺘﺎد ﺷﻤﺎﻳﻢ ﭘﺎهﺎﯼ ﺷﻤﺎ را ﺷﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺎهﺎﯼ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺸﻮﻳﻴﺪ‪١۵ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎر‪ ،‬ﺳﺮﻣﺸﻘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺮدم‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﻼم از ارﺑﺎب ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ از‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﺧﻮد‪١٧ .‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎﻟﺘﺎن اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻳﻬﻮدا‬ ‫‪»١٨‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ درﺑﺎرۀ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩام‪ ،‬ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ .‬اﻣّﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮥ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪد ﮐﻪ ›هﻤﺴﻔﺮﻩام ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪١٩ ‹.‬ﭘﺲ اﮐﻨﻮن ﭘﻴﺶ از وﻗﻮع‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ واﻗﻊ ﺷﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪٢٠ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدۀ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﻣﺮا‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬و هﺮﮐﻪ ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﺮا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢١‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬در روح ﻣﻀﻄﺮب ﺷﺪ و ﺁﺷﮑﺎرا اﻋﻼم داﺷﺖ‪:‬‬ ‫»ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٢٢ «.‬ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻪ‪ ،‬در ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ را درﺑﺎرۀ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪٢٣ .‬ﻳﮑﯽ از‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ دوﺳﺘﺶ ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﺳﻴﻨﮥ او ﺗﮑﻴﻪ زدﻩ ﺑﻮد‪٢۴ .‬ﺷَﻤﻌﻮن‬ ‫ﭘِﻄﺮُس ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ از او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ از ﻋﻴﺴﯽ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﻣﻨﻈﻮرش ﮐﻴﺴﺖ‪٢۵ .‬ﭘﺲ او ﮐﻤﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻘﺐ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺷﺪ و ﺑﺮ ﺳﻴﻨﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﺗﮑﻴﻪ زد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬او ﮐﻴﺴﺖ؟«‬ ‫‪٢۶‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬هﻤﺎن ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﮑﻪ ﻧﺎن را ﭘﺲ از ﻓﺮوﺑﺮدن در ﮐﺎﺳﻪ ﺑﻪ او‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ‬ ‫ﻣﯽدهﻢ‪ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﮑﻪاﯼ ﻧﺎن در ﮐﺎﺳﻪ ﻓﺮوﺑﺮد و ﺁن را ﺑﻪ ﻳﻬﻮدا ﭘﺴﺮ ﺷَﻤﻌﻮن ِا ْ‬ ‫داد‪٢٧ .‬ﻳﻬﻮدا ﭼﻮن ﻟﻘﻤﻪ را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬دردم ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪدرون او رﻓﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ در ﭘﯽ اﻧﺠﺎم ﺁﻧﯽ‪ ،‬زودﺗﺮ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎن‪٢٨ «.‬اﻣّﺎ هﻴﭽﻴﮏ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر ﻋﻴﺴﯽ را درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪٢٩ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻳﻬﻮدا‬ ‫ﻣﺴﺌﻮل دﺧﻞ و ﺧﺮج اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺪ ﻻزم اﺳﺖ ﺑﺨﺮد‪ ،‬ﻳﺎ‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻓﻘﺮا ﺑﺪهﺪ‪٣٠ .‬ﭘﺲ از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻟﻘﻤﻪ‪ ،‬ﻳﻬﻮدا ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬و ﺷﺐ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ اﻧﮑﺎر ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪٣١‬ﭘﺲ از ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻦ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮐﻨﻮن ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺖ و ﺧﺪا‬ ‫در او ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺖ‪٣٢ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا در او ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ او را در ﺧﻮد ﺟﻼل‬ ‫ﺧﻮاهﺪ داد و او را ﺑﯽدرﻧﮓ ﺟﻼل ﺧﻮاهﺪ داد‪٣٣ .‬ﻓﺮزﻧﺪان ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﺮا ﺧﻮاهﻴﺪ ﺟُﺴﺖ و هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽروم‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁﻣﺪ‪٣۴ .‬ﺣﮑﻤﯽ ﺗﺎزﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬و‬ ‫ﺁن اﻳﻦ ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ .‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‬


‫ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪٣۵ .‬از هﻤﻴﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‪ ،‬هﻤﻪ ﭘﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ هﺴﺘﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣۶‬ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﺠﺎ ﻣﯽروﯼ؟« ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻮ اﮐﻨﻮن‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽروم از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﯽ؛ اﻣّﺎ ﺑﻌﺪهﺎ از ﭘﯽام ﺧﻮاهﯽ ﺁﻣﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٧‬ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬ﭼﺮا اﮐﻨﻮن ﻧﺘﻮاﻧﻢ از ﭘﯽات ﺑﻴﺎﻳﻢ؟ ﻣﻦ ﺟﺎﻧﻢ را در راﻩ ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﻧﻬﺎد‪٣٨ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺟﺎﻧﺖ را در راﻩ ﻣﻦ ﺧﻮاهﯽ ﻧﻬﺎد؟ ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺮوس ﺑﺎﻧﮓ زﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﻣﺮا اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد‪«.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١۴‬‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ راﻩ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﭘﺪر‬ ‫‪»١‬دل ﺷﻤﺎ ﻣﻀﻄﺮب ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٢ .‬در ﺧﺎﻧﮥ ﭘﺪر ﻣﻦ ﻣﻨﺰل ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ‪ .‬ﻣﯽروم ﺗﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻢ‪٣ .‬و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ رﻓﺘﻢ و ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﯽﺁﻳﻢ و ﺷﻤﺎ‬ ‫را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺮم‪ ،‬ﺗﺎ هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪۴ .‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽروم راهﺶ‬ ‫را ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪۵ «.‬ﺗﻮﻣﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽروﯼ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ راﻩ را ﺑﺪاﻧﻴﻢ؟« ‪۶‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ راﻩ و راﺳﺘﯽ و ﺣﻴﺎت هﺴﺘﻢ؛‬ ‫هﻴﭻﮐﺲ ﺟﺰ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﺰد ﭘﺪر ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪٧ .‬اﮔﺮ ﻣﺮا ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺮا ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ؛ اﻣّﺎ ﭘﺲ از اﻳﻦ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ و او را دﻳﺪﻩاﻳﺪ‪٨ «.‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﺮور ﻣﺎ‪ ،‬ﭘﺪر را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻨﻤﺎ‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﺎ را ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪٩ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ‪ ،‬دﻳﺮﯼ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ و هﻨﻮز ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪاﯼ؟ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا دﻳﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺪر را‬ ‫دﻳﺪﻩ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ›ﭘﺪر را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻨﻤﺎ‹؟ ‪١٠‬ﺁﻳﺎ ﺑﺎور ﻧﺪارﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫در ﭘﺪرم و ﭘﺪر در ﻣﻦ اﺳﺖ؟ ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ از ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺪرﯼ‬ ‫ﮐﻪ در ﻣﻦ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪ ،‬اوﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪاﻧﺠﺎم ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‪١١ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﺎور ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﭘﺪرم و ﭘﺪر در ﻣﻦ اﺳﺖ؛ وﮔﺮﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺁن ﮐﺎرهﺎ اﻳﻦ را ﺑﺎور‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٢‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او ﻧﻴﺰ ﮐﺎرهﺎﻳﯽ‬ ‫را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬و ﺣﺘﯽ ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺁن ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺰد ﭘﺪر ﻣﯽروم‪١٣ .‬و هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺁن را اﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﻢ داد‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﭘﺪر در ﭘﺴﺮ ﺟﻼل ﻳﺎﺑﺪ‪١۴ .‬اﮔﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﺁن را اﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﻢ‬ ‫داد‪.‬‬

‫وﻋﺪﻩ روحاﻟﻘﺪس‬ ‫‪»١۵‬اﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ ،‬اﺣﮑﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ‪١۶ .‬و ﻣﻦ از ﭘﺪر ﺧﻮاهﻢ‬ ‫ح‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ و او ﻣﺪاﻓﻌﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ داد ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪١٧ ،‬ﻳﻌﻨﯽ رو ِ‬


‫راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ او را ﺑﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻪ او را ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ؛ اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﺴﮑﻦ ﻣﯽﮔﺰﻳﻨﺪ و در ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪»١٨‬ﺷﻤﺎ را ﺑﯽﮐﺲ ﻧﻤﯽﮔﺬارم؛ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺁﻳﻢ‪١٩ .‬ﭘﺲ از اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ ﺟﻬﺎن دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﺪ دﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن ﻣﻦ زﻧﺪﻩام‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﻴﺪ زﻳﺴﺖ‪٢٠ .‬در‬ ‫ﺁن روز‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﭘﺪر هﺴﺘﻢ و ﺷﻤﺎ در ﻣﻦ و ﻣﻦ در ﺷﻤﺎ‪٢١ .‬ﺁن ﮐﻪ‬ ‫اﺣﮑﺎم ﻣﺮا دارد و از ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﯽدارد؛ و ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ ،‬ﭘﺪرم او را دوﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ او را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﺮ او ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪«.‬‬ ‫ﺳﺨَﺮﻳﻮﻃﯽ( از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ‬ ‫‪٢٢‬ﻳﻬﻮدا )ﻧﻪ ِا ْ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎهﺮ ﮐﻨﯽ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن؟« ‪٢٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ ،‬ﮐﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ ،‬و ﭘﺪرم او را دوﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ‬ ‫ﻧﺰد او ﺧﻮاهﻴﻢ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ او ﻣﺴﮑﻦ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﺰﻳﺪ‪٢۴ .‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﻤﯽدارد‪ ،‬ﮐﻼم‬ ‫ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ؛ و اﻳﻦ ﮐﻼم ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ از ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﭘﺪرﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»٢۵‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪٢۶ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﻣﺪاﻓﻊ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﺪر او را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬او هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﻮﺧﺖ و‬ ‫هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎدﺗﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺁورد‪٢٧ .‬ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺁراﻣﺶ ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﮔﺬارم؛‬ ‫ﺁراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدهﻢ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬ﻧﻪﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽدهﺪ‪ .‬دل ﺷﻤﺎ ﻣﻀﻄﺮب و هﺮاﺳﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪٢٨ .‬ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪› ،‬ﻣﻦ ﻣﯽروم‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﺑﺎز ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺁﻳﻢ‪ ‹.‬اﮔﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﻣﯽﺷﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﺰد ﭘﺪر‬ ‫ﻣﯽروم‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺪر از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪٢٩ .‬اﮐﻨﻮن اﻳﻦ را ﭘﻴﺶ از وﻗﻮع ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﭼﻮن واﻗﻊ ﺷﻮد اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ‪٣٠ .‬ﻓﺮﺻﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬او هﻴﭻ ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﺪارد؛ ‪٣١‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﮐﺎرﯼ را ﻣﯽﮐﻨﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﻓﺮﻣﺎن دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر را دوﺳﺖ ﻣﯽدارم‪ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١۵‬‬ ‫ﺗﺎﮎ ﺣﻘﻴﻘﯽ‬ ‫‪»١‬ﻣﻦ ﺗﺎﮎ ﺣﻘﻴﻘﯽ هﺴﺘﻢ و ﭘﺪرم ﺑﺎﻏﺒﺎن اﺳﺖ‪٢ .‬هﺮ ﺷﺎﺧﻪاﯼ در ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﻧﻴﺎورد‪،‬‬ ‫ﺁن را ﻗﻄﻊ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و هﺮ ﺷﺎﺧﻪاﯼ ﮐﻪ ﻣﻴﻮﻩ ﺁورد‪ ،‬ﺁن را َهﺮَس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﻮﻩ‬ ‫ﺁورد‪٣ .‬ﺷﻤﺎ هﻢاﮐﻨﻮن ﺑﻪﺳﺒﺐ ﮐﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪام‪ ،‬ﭘﺎﮎ هﺴﺘﻴﺪ‪۴ .‬در ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﻣﻦ ﻧﻴﺰ در ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﺎﺧﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﺧﻮد ﻣﻴﻮﻩ ﺁورد اﮔﺮ در ﺗﺎﮎ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻣﻴﻮﻩ ﺁورﻳﺪ اﮔﺮ در ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬


‫‪»۵‬ﻣﻦ ﺗﺎﮐﻢ و ﺷﻤﺎ ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ ﺁن‪ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻣﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﻣﻦ در او‪ ،‬ﻣﻴﻮۀ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﻣﯽﺁورد؛ زﻳﺮا ﺟﺪا از ﻣﻦ‪ ،‬هﻴﭻ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﮐﺮد‪۶ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﻣﻦ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻮن‬ ‫ﺷﺎﺧﻪاﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ دورش ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ و ﺧﺸﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ ﺧﺸﮑﻴﺪﻩ را ﮔﺮد‬ ‫ﻣﯽﺁورﻧﺪ و در ﺁﺗﺶ اﻓﮑﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻣﯽﺳﻮزاﻧﻨﺪ‪٧ .‬اﮔﺮ در ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و ﮐﻼم ﻣﻦ در ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ‪ ،‬درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺁوردﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٨ .‬ﺟﻼل ﭘﺪر ﻣﻦ در اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻴﻮﻩ ﺑﺴﻴﺎر ﺁورﻳﺪ؛ و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»٩‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪام؛ در‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪١٠ .‬اﮔﺮ اﺣﮑﺎم ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ‪ ،‬در ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻦ‬ ‫اﺣﮑﺎم ﭘﺪر ﺧﻮد را ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪام و در ﻣﺤﺒﺖ او ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ‪١١ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺷﺎدﯼ ﻣﻦ در ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎدﯼ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪»١٢‬ﺣﮑﻢ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻪام‪١٣ .‬ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺎن ﺧﻮد را در راﻩ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻓﺪا‬ ‫ﮐﻨﺪ‪١۴ .‬دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪١۵ .‬دﻳﮕﺮ ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﺑﻨﺪﻩ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻨﺪﻩ از ﮐﺎرهﺎﯼ ارﺑﺎﺑﺶ ﺁﮔﺎهﯽ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬زﻳﺮا هﺮﺁﻧﭽﻪ از ﭘﺪر ﺷﻨﻴﺪﻩام‪ ،‬ﺷﻤﺎ را از ﺁن ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪام‪١۶ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻮدﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮا ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪم و ﻣﻘﺮر داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮوﻳﺪ و ﻣﻴﻮﻩ ﺁورﻳﺪ و ﻣﻴﻮۀ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ هﺮﭼﻪ از ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﮐﻨﺪ‪١٧ .‬ﺣﮑﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را دوﺳﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻔﺮت دﻧﻴﺎ از ﭘﻴﺮوان ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪»١٨‬اﮔﺮ دﻧﻴﺎ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺷﻤﺎ از ﻣﻦ ﻧﻔﺮت‬ ‫داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪١٩ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻴﺪ‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﺷﻤﺎ را ﭼﻮن ﮐﺴﺎن ﺧﻮد دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ‪.‬‬ ‫اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را از دﻧﻴﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩام‪ ،‬دﻧﻴﺎ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت‬ ‫دارد‪٢٠ .‬ﮐﻼﻣﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪› :‬ﺑﻨﺪﻩ از ارﺑﺎب ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﺘﺮ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ‹.‬اﮔﺮ ﻣﺮا ﺁزار رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد؛ و اﮔﺮ ﮐﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻼم ﺷﻤﺎ را ﻧﻴﺰ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪٢١ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦهﻤﻪ را ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﻣﺮا ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪٢٢ .‬اﮔﺮ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدم‪،‬‬ ‫ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﯽداﺷﺘﻨﺪ؛ اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن دﻳﮕﺮ ﻋﺬرﯼ ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺸﺎن ﻧﺪارﻧﺪ‪٢٣ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﻧﻔﺮت‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﭘﺪر ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻧﻔﺮت دارد‪٢۴ .‬اﮔﺮ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدم ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺰ ﻣﻦ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﯽداﺷﺘﻨﺪ؛ اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺁن ﮐﺎرهﺎ را دﻳﺪﻩاﻧﺪ‪،‬‬ ‫هﻢ از ﻣﻦ و هﻢ از ﭘﺪرم ﻧﻔﺮت دارﻧﺪ‪٢۵ .‬اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻼﻣﯽ ﮐﻪ در ﺗﻮرات ﺧﻮدﺷﺎن ﺁﻣﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﯽﭘﻴﻮﻧﺪد ﮐﻪ‪› :‬از ﻣﻦ ﺑﯽﺳﺒﺐ ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻨﺪ‪‹.‬‬ ‫ح راﺳﺘﯽ‬ ‫‪»٢۶‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺁن ﻣﺪاﻓﻊ ﮐﻪ از ﻧﺰد ﭘﺪر ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ رو ِ‬ ‫ﮐﻪ از ﻧﺰد ﭘﺪر ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬او ﺧﻮ ْد درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت ﺧﻮاهﺪ داد‪٢٧ .‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻬﺎدت‬ ‫دهﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از ﺁﻏﺎز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩاﻳﺪ‪.‬‬


‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١۶‬‬ ‫‪»١‬اﻳﻦﭼﻴﺰهﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻧﻠﻐﺰﻳﺪ‪٢ .‬ﺷﻤﺎ را از ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ اﺧﺮاج ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و‬ ‫ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ هﺮﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬ﻣﯽﭘﻨﺪارد ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٣‬اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻪ ﭘﺪر را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺮا‪۴ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﭼﻮن زﻣﺎن وﻗﻮﻋﺸﺎن ﻓﺮارﺳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ را در‬ ‫ﺁﻏﺎز ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮد ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﮐﺎر روح ﺧﺪا‬ ‫‪»۵‬اﮐﻨﻮن ﻧﺰد ﻓﺮﺳﺘﻨﺪۀ ﺧﻮد ﻣﯽروم‪ ،‬و هﻴﭻﻳﮏ ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﻴﺪ‪› ،‬ﮐﺠﺎ ﻣﯽروﯼ؟‹ ‪۶‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺷﻨﻴﺪن ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ‪ ،‬دل ﺷﻤﺎ ﺁﮐﻨﺪﻩ از ﻏﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٧ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ راﺳﺖ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﺳﻮد ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻧﺮوم‪ ،‬ﺁن ﻣﺪاﻓﻊ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ؛ اﻣّﺎ‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺮوم او را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪٨ .‬ﭼﻮن او ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺟﻬﺎن را ﻣﺠﺎب ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﮔﻨﺎﻩ و ﻋﺪاﻟﺖ و داورﯼ‪ ،‬ﺗﻘﺼﻴﺮﮐﺎر اﺳﺖ‪٩ .‬ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻤﯽﺁورﻧﺪ‪١٠ .‬ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﺰد ﭘﺪر ﻣﯽروم و دﻳﮕﺮ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪١١ .‬و‬ ‫ﺑﻪﻟﺤﺎظ داورﯼ‪ ،‬زﻳﺮا رﺋﻴﺲ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»١٢‬ﺑﺴﻴﺎرﭼﻴﺰهﺎﯼ دﻳﮕﺮ دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﻳﺎراﯼ ﺷﻨﻴﺪﻧﺶ را‬ ‫ح راﺳﺘﯽ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺣﻘﻴﻘﺖ راهﺒﺮﯼ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؛ زﻳﺮا‬ ‫ﻧﺪارﻳﺪ‪١٣ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن رو ِ‬ ‫او از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﯽﺷﻨﻮد ﺑﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و از ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ن‬ ‫در ﭘﻴﺶ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪١۴ .‬او ﻣﺮا ﺟﻼل ﺧﻮاهﺪ داد‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﭽﻪ را از ﺁ ِ‬ ‫ن ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ن ﭘﺪر اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁ ِ‬ ‫ﻣﻦ اﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪١۵ .‬هﺮﺁﻧﭽﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ن ﻣﻦ اﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫از هﻤﻴﻦرو ﮔﻔﺘﻢ ﺁﻧﭽﻪ را از ﺁ ِ‬

‫ﻋﻴﺴﯽ ﺷﺎﮔﺮدان را ﺗﺴﻠﯽ ﻣﯽدهﺪ‬ ‫‪»١۶‬ﭘﺲ از اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ و ﭘﺲ از اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎز‬ ‫ﻣﺮا ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪١٧ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﺎﮔﺮدان او ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﻘﺼﻮد او از اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﭼﻴﺴﺖ ﮐﻪ‪› ،‬ﭘﺲ از اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ از اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ‬ ‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﺮا ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‹؟ ﻳﺎ از اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ›زﻳﺮا ﻧﺰد ﭘﺪر ﻣﯽروم‹؟« ‪١٨‬ﭘﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ›اﻧﺪﮎ زﻣﺎن‹ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺴﺖ؟ ﻣﻘﺼﻮد او را درﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻴﻢ؟«‬ ‫‪١٩‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ از ﭘﻴﺶ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ از او ﺳﺆال ﮐﻨﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺁﻳﺎ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ‪› ،‬ﭘﺲ از اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ‬ ‫دﻳﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ از اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﺮا ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‹؟ ‪٢٠‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ زارﯼ و ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺟﻬﺎن ﺷﺎدﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؛ ﺷﻤﺎ ﻏﻤﮕﻴﻦ‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﻏﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺷﺎدﯼ ﺑﺪل ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢١ .‬زن ﺑﻪهﻨﮕﺎم زاﻳﻤﺎن درد ﻣﯽﮐﺸﺪ‪،‬‬ ‫از ﺁنرو ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ او ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ؛ اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪش ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬درد ﺧﻮد را دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﻤﯽﺁورد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺷﺎد اﺳﺖ از اﻳﻦ ﮐﻪ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٢ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ اﮐﻨﻮن اﻧﺪوهﮕﻴﻨﻴﺪ؛ اﻣّﺎ ﺑﺎز ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاهﻢ دﻳﺪ و دل ﺷﻤﺎ ﺷﺎدﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و‬


‫هﻴﭻﮐﺲ ﺁن ﺷﺎدﯼ را از ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪٢٣ .‬در ﺁن روز‪ ،‬دﻳﮕﺮﭼﻴﺰﯼ از ﺧﻮ ِد ﻣﻦ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺧﻮاﺳﺖ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬هﺮﭼﻪ از ﭘﺪر ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﺁن را‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ داد‪٢۴ .‬ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻪاﻳﺪ؛ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ و ﺷﺎدﻳﺘﺎن‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪»٢۵‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺗﻤﺜﻴﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ؛ اﻣّﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮا ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﺷﮑﺎرا درﺑﺎرۀ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ‪٢۶ .‬در ﺁن روز‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ درﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪ .‬و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺟﺎﻧﺐ ﺷﻤﺎ از ﭘﺪر‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﺧﻮاﺳﺖ‪٢٧ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﭘﺪر ﺧﻮ ْد ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ‬ ‫و اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ ﮐﻪ از ﻧﺰد ﺧﺪا ﺁﻣﺪﻩام‪٢٨ .‬ﻣﻦ از ﻧﺰد ﭘﺪر ﺁﻣﺪم و ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن وارد‬ ‫ﺷﺪم؛ و ﺣﺎل اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﺗﺮﮎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ و ﻧﺰد ﭘﺪر ﻣﯽروم‪«.‬‬ ‫‪٢٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮐﻨﻮن ﺁﺷﮑﺎرا ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺜﻴﻞ‪٣٠ .‬ﺣﺎل‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ از هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺁﮔﺎهﯽ و ﺣﺘﯽ ﻧﻴﺎز ﻧﺪارﯼ ﮐﺴﯽ ﺳﺆاﻟﺶ را ﺑﺎ ﺗﻮ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﻧﻬﺪ‪ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ ﮐﻪ از ﻧﺰد ﺧﺪا ﺁﻣﺪﻩاﯼ‪٣١ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ‬ ‫اﮐﻨﻮن واﻗﻌًﺎ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟ ‪٣٢‬اﻳﻨﮏ زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮاﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ هﻢاﮐﻨﻮن ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ و هﺮ ﻳﮏ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ و ﮐﺎﺷﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﺧﻮاهﻴﺪ رﻓﺖ و ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﮔﺬاﺷﺖ؛ اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺪر ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪٣٣ .‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ در‬ ‫ﻣﻦ ﺁراﻣﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬در دﻧﻴﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؛ اﻣّﺎ دل ﻗﻮﯼ دارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩام‪«.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٧‬‬ ‫دﻋﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺪر‪ ،‬ﺳﺎﻋﺖ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺴﺮت را ﺟﻼل دﻩ ﺗﺎ ﭘﺴﺮت ﻧﻴﺰ ﺗﻮ را ﺟﻼل دهﺪ‪٢ .‬زﻳﺮا او را ﺑﺮ هﺮ ﺑﺸﺮﯼ ﻗﺪرت‬ ‫دادﻩاﯼ ﺗﺎ ﺑﻪ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﮐﺮدﻩاﯼ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﺨﺸﺪ‪٣ .‬و اﻳﻦ اﺳﺖ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪان‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ را‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاﯼ ﺣﻘﻴﻘﯽ‪ ،‬و ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﯼ‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪۴ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﮐﺎرﯼ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﯼ ﺗﺎ ﺑﮑﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﺪم‪ ،‬و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮ را ﺑﺮ روﯼ زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺟﻼل دادم‪۵ .‬ﭘﺲ اﮐﻨﻮن اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻣﺮا در ﺣﻀﻮر ﺧﻮﻳﺶ ﺟﻼل دﻩ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺎن‬ ‫ﺟﻼﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁﻏﺎز ﺟﻬﺎن ﻧﺰد ﺗﻮ داﺷﺘﻢ‪.‬‬

‫دﻋﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ن ﺗﻮ‬ ‫‪»۶‬ﻣﻦ ﻧﺎم ﺗﻮ را ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﯼ‪ ،‬ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ .‬از ﺁ ِ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻮ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﯼ‪ ،‬و ﮐﻼﻣﺖ را ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻨﺪ‪٧ .‬اﮐﻨﻮن درﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﯼ‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﺗﻮﺳﺖ‪٨ .‬زﻳﺮا ﺁن ﮐﻼم را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺳﭙﺮدﯼ‪ ،‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺳﭙﺮدم‪ ،‬و اﻳﺸﺎن ﺁن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﻧﺰد ﺗﻮ ﺁﻣﺪﻩام‪ ،‬و‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﯼ‪٩ .‬درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ؛ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ دﻧﻴﺎ‬


‫ن ﺗﻮ هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎﻳﯽ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﯼ‪ ،‬زﻳﺮا از ﺁ ِ‬ ‫ن ﻣﻦ اﺳﺖ؛ و در‬ ‫ن ﺗﻮﺳﺖ‪ ،‬از ﺁ ِ‬ ‫ن ﺗﻮﺳﺖ و هﺮﺁﻧﭽﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ن ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁ ِ‬ ‫‪١٠‬هﺮﺁﻧﭽﻪ از ﺁ ِ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺟﻼل ﻳﺎﻓﺘﻪام‪١١ .‬ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ در ﺟﻬﺎن ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﻨﻮز در ﺟﻬﺎﻧﻨﺪ؛ ﻣﻦ ﻧﺰد‬ ‫ﺗﻮ ﻣﯽﺁﻳﻢ‪ .‬اﯼ ﭘﺪ ِر ﻗﺪّوس‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻧﺎم ﺧﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﯼ ﺣﻔﻆ ﮐﻦ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﻳﮏ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﺎ هﺴﺘﻴﻢ‪١٢ .‬ﻣﻦ ﺁﻧﻬﺎ را ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻮدم‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﮐﺮدم‪ ،‬و‬ ‫از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﻧﺎم ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﯼ‪ ،‬ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻧﻤﻮدم‪ .‬هﻴﭻﻳﮏ از اﻳﺸﺎن هﻼﮎ‬ ‫ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻓﺮزﻧﺪ هﻼﮐﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﮔﻔﺘﮥ ﮐﺘﺐ ﻣﻘ ّﺪس ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪد‪١٣ .‬اﻣّﺎ ﺣﺎل ﻧﺰد ﺗﻮ ﻣﯽﺁﻳﻢ‪،‬‬ ‫و اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﻨﻮز در ﺟﻬﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﺎدﯼ ﻣﺮا در ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﻤﺎل‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪١۴ .‬ﻣﻦ ﮐﻼم ﺗﻮ را ﺑﻪ اﻳﺸﺎن دادم‪ ،‬اﻣّﺎ دﻧﻴﺎ از اﻳﺸﺎن ﻧﻔﺮت داﺷﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارم‪١۵ .‬درﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را از اﻳﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﺑﺒﺮﯼ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ از ﺁن ﺷﺮور ﺣﻔﻈﺸﺎن ﮐﻨﯽ‪١۶ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارم‪١٧ .‬ﺁﻧﺎن را در ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﮐﻦ؛ ﮐﻼم ﺗﻮ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٨‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﯼ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩام‪١٩ .‬ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻳﺸﺎن ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫دﻋﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ ﭘﻴﺮواﻧﺶ‬ ‫‪»٢٠‬درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﭘﻴﺎم ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻳﻤﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد‪٢١ ،‬ﺗﺎ هﻤﻪ ﻳﮏ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﯼ‬ ‫ﭘﺪر در ﻣﻦ هﺴﺘﯽ و ﻣﻦ در ﺗﻮ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﮐﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ در ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﻬﺎن اﻳﻤﺎن ﺁورد‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﯼ‪٢٢ .‬و ﻣﻦ ﺟﻼﻟﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﯼ‪ ،‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺑﺨﺸﻴﺪم ﺗﺎ ﻳﮏ‬ ‫ﻼ‬ ‫ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺎ ﻳﮏ هﺴﺘﻴﻢ‪٢٣ ،‬ﻣﻦ در ﺁﻧﺎن و ﺗﻮ در ﻣﻦ‪ .‬ﭼﻨﺎن ﮐﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻳﮏ ﮔﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﻬﺎن ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﯼ‪ ،‬و اﻳﺸﺎن را هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﯽ‪٢۴ .‬اﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎن‬ ‫ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﻼل ﻣﺮا ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻼﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﯼ؛ زﻳﺮا ﭘﻴﺶ از‬ ‫ﺁﻏﺎز ﺟﻬﺎن ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺘﯽ‪.‬‬ ‫‪»٢۵‬اﯼ ﭘﺪ ِر ﻋﺎدل‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﺗﻮ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬و اﻳﻨﻬﺎ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﯼ‪٢۶ .‬ﻣﻦ ﻧﺎم ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪم و ﺧﻮاهﻢ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁن ﻣﺤﺒﺘﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻪاﯼ‪ ،‬در ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ در ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ‪«.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٨‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺲ از اداﯼ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮﯼ درۀ ِﻗﺪْرون رﻓﺖ‪ .‬در‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎﻏﯽ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻋﻴﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻪ ﺁن درﺁﻣﺪﻧﺪ‪٢ .‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪۀ او‪ ،‬از ﺁن‬ ‫ﻣﺤﻞ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻋﻴﺴﯽ و ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﺎرهﺎ در ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮدا‬ ‫ن ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن را ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﺮوهﯽ از ﺳﺮﺑﺎزان و ﻧﻴﺰ ﻣﺄﻣﻮرا ِ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺑﺎ ﭼﺮاغ و ﻣﺸﻌﻞ و ﺳﻼح ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪۴ .‬ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺮ وﯼ‬


‫ﺧﻮاهﺪ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﭘﻴﺶ رﻓﺖ و ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻪ را ﻣﯽﺟﻮﻳﻴﺪ؟« ‪۵‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻋﻴﺴﺎﯼ‬ ‫ﻧﺎﺻﺮﯼ را‪ «.‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪ «.‬ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪۀ او ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪۶ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» ،‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ‪ «،‬ﺁﻧﺎن ﭘﺲ رﻓﺘﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪٧ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮﺑﺎر از اﻳﺸﺎن‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﮐﻪ را ﻣﯽﺟﻮﻳﻴﺪ؟« ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ را‪٨ «.‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮدم هﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﺮا ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪٩ «.‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪد ﮐﻪ‪» :‬هﻴﭻﻳﮏ از ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﯼ‪ ،‬از دﺳﺖ ﻧﺪادم‪«.‬‬ ‫‪١٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺧﻨﺠﺮﯼ را ﮐﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ و ﺿﺮﺑﺘﯽ ﺑﺮ ﺧﺎد ِم‬ ‫ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ زد و ﮔﻮش راﺳﺘﺶ را ﺑﺮﻳﺪ‪ .‬ﻧﺎم ﺁن ﺧﺎدم ﻣﺎﻟﺨﻮس ﺑﻮد‪١١ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻨﺠﺮ ﺧﻮﻳﺶ در ﻧﻴﺎم ﮐﻦ! ﺁﻳﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺟﺎﻣﯽ را ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﻮﺷﻢ؟«‬

‫ﺑﺎزﺟﻮﻳﯽ از ﻋﻴﺴﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺮان ﻳﻬﻮد و اﻧﮑﺎر ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪١٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎزان‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺧﻮﻳﺶ و ﻣﺄﻣﻮران ﻳﻬﻮدﯼ ﻋﻴﺴﯽ را ﮔﺮﻓﺘﺎر‬ ‫ﺣﻨّﺎ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬او ﭘﺪرزن ﻗﻴﺎﻓﺎ‪ ،‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈ ِﻢ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ او را ﺑﺴﺘﻨﺪ ‪١٣‬و ﻧﺨﺴﺖ ﻧﺰد َ‬ ‫ﺁن زﻣﺎن ﺑﻮد‪١۴ .‬ﻗﻴﺎﻓﺎ هﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺗﻮﺻﻴﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻳﮏ ﺗﻦ در‬ ‫راﻩ ﻗﻮم ﺑﻤﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس و ﺷﺎﮔﺮدﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ از ﭘﯽ ﻋﻴﺴﯽ رواﻧﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁن ﺷﺎﮔﺮد از‬ ‫ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺣﻴﺎط ﺧﺎﻧﮥ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ درﺁﻣﺪ‪١۶ .‬اﻣّﺎ ﭘِﻄﺮُس‬ ‫ﭘﺸﺖ در اﻳﺴﺘﺎد‪ .‬ﭘﺲ ﺁن ﺷﺎﮔﺮد دﻳﮕﺮ ﮐﻪ از ﺁﺷﻨﺎﻳﺎن ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﺎ‬ ‫زﻧﯽ ﮐﻪ درﺑﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﺮد و ﭘِﻄﺮُس را ﺑﻪ داﺧﻞ ﺑﺮد‪١٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن ﺧﺎدﻣﮥ درﺑﺎن از‬ ‫ﭘِﻄﺮُس ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﮐﻪ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺁن ﻣﺮد ﻧﻴﺴﺘﯽ؟« ﭘِﻄﺮُس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫‪١٨‬هﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎدﻣﺎن و ﻣﺄﻣﻮران ﺁﺗﺸﯽ ﺑﺎ زﻏﺎل اﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﺑﺮ ﮔِﺮد ﺁن اﻳﺴﺘﺎدﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻮد را ﮔﺮم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘِﻄﺮُس ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺧﻮد را ﮔﺮم ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﭘﺲ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ از ﻋﻴﺴﯽ درﺑﺎرۀ ﺷﺎﮔﺮدان و ﺗﻌﺎﻟﻴﻤﺶ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪٢٠ .‬او ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫»ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺁﺷﮑﺎرا ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪام و هﻤﻮارﻩ در ﮐﻨﻴﺴﻪ و در ﻣﻌﺒﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﻞ ﮔﺮد ﺁﻣﺪن‬ ‫هﻤﮥ ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩام و ﭼﻴﺰﯼ در ﻧﻬﺎن ﻧﮕﻔﺘﻪام‪٢١ .‬ﭼﺮا از ﻣﻦ ﻣﯽﭘﺮﺳﯽ؟ از‬ ‫ﺁﻧﺎن ﺑﭙﺮس ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮا ﺷﻨﻴﺪﻩاﻧﺪ! ﺁﻧﺎن ﻧﻴﮏ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪام‪٢٢ «.‬ﭼﻮن‬ ‫اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪاش ﺳﻴﻠﯽ زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدهﯽ؟« ‪٢٣‬ﻋﻴﺴﯽ ﺟﻮاب داد‪» :‬اﮔﺮ ﺧﻄﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫ﺣﻨّﺎ او را‬ ‫ﺧﻄﺎﻳﻢ ﺷﻬﺎدت دﻩ؛ اﻣّﺎ اﮔﺮ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﻣﯽزﻧﯽ؟« ‪٢۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ َ‬ ‫دﺳﺖﺑﺴﺘﻪ ﻧﺰد ﻗﻴﺎﻓﺎ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬ ‫‪٢۵‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺧﻮد را ﮔﺮم ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ از‬ ‫او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﮐﻪ از ﺷﺎﮔﺮدان او ﻧﻴﺴﺘﯽ؟« او اﻧﮑﺎر ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻪ! ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢۶‬ﻳﮑﯽ از ﺧﺎدﻣﺎن ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﮐﻪ از ﺧﻮﻳﺸﺎن ﺁنﮐﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘِﻄﺮُس ﮔﻮﺷﺶ را ﺑﺮﻳﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﻦ ﺧﻮ ْد ﺗﻮ را ﺑﺎ او در ﺁن ﺑﺎغ ﻧﺪﻳﺪم؟« ‪٢٧‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﺎز اﻧﮑﺎر ﮐﺮد‪ .‬هﻤﺎن‬ ‫دم ﺧﺮوﺳﯽ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺁورد‪.‬‬


‫ﻣﺤﺎﮐﻤﮥ ﻋﻴﺴﯽ در ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻼﺗُﺲ‬ ‫‪٢٨‬ﻋﻴﺴﯽ را از ﻧﺰد ﻗﻴﺎﻓﺎ ﺑﻪ ﮐﺎخ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺤﺮﮔﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺧﻮد وارد ﮐﺎخ‬ ‫ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺠﺲ ﻧﺸﻮﻧﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ِﭘﺴَﺢ را ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪٢٩ .‬ﭘﺲ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺑﻪ ﭼﻪ ﺟﺮﻣﯽ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟« ‪٣٠‬ﺟﻮاب دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﺠﺮم‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻤﺶ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻳﻢ‪٣١ «.‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد او را ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﺑﻨﺎ‬ ‫ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪ «.‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ اﺟﺎزۀ اﻋﺪام ﮐﺴﯽ را ﻧﺪارﻳﻢ‪«.‬‬ ‫‪٣٢‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﮔﻔﺘﮥ ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﻮرد ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻣﺮﮔﯽ ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﻣﯽﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٣٣‬ﭘﺲ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﻪ ﮐﺎخ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﻋﻴﺴﯽ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‬ ‫ﻳﻬﻮدﯼ؟« ‪٣۴‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ را ﺗﻮ ﺧﻮ ْد ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪ ،‬ﻳﺎ دﻳﮕﺮان درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ؟« ‪٣۵‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻳﻬﻮدﯼام؟ ﻗﻮم ﺧﻮدت و ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن‪ ،‬ﺗﻮ‬ ‫را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ؛ ﭼﻪ ﮐﺮدﻩاﯼ؟« ‪٣۶‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﺎدﺷﺎهﯽام از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺎدﻣﺎﻧﻢ ﻣﯽﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪدﺳﺖ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎر‬ ‫ﻧﻴﺎﻳﻢ‪ .‬اﻣّﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪٣٧ «.‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭘﺲ ﺗﻮ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ؟« ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎهﻢ‪ .‬ﻣﻦ از اﻳﻦرو زادﻩ ﺷﺪم‬ ‫و از اﻳﻦرو ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺁﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﺮ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﻬﺎدت دهﻢ‪ .‬ﭘﺲ هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻌﻠﻖ‬ ‫دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺪاﯼ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدهﺪ‪٣٨ «.‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﻴﺴﺖ؟«‬ ‫ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﺎز ﻧﺰد ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﻴﭻ ﺳﺒﺒﯽ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدن او ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪٣٩ .‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ را رﺳﻤﯽ هﺴﺖ ﮐﻪ در ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ ﻳﮏ زﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫را ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺁزاد ﮐﻨﻢ؛ ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد را ﺁزاد ﮐﻨﻢ؟« ‪۴٠‬ﺁﻧﻬﺎ در ﭘﺎﺳﺦ ﻓﺮﻳﺎد ﺳﺮ‬ ‫دادﻧﺪ‪» :‬او را ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ را ﺁزاد ﮐﻦ!« اﻣّﺎ ﺑﺎ ْرَاﺑّﺎ ﺷﻮرﺷﯽ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١٩‬‬ ‫ﺣﮑﻢ ﻣﺼﻠﻮب ﮐﺮدن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﻋﻴﺴﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪاش زﻧﻨﺪ‪٢ .‬و ﺳﺮﺑﺎزان ﺗﺎﺟﯽ از‬ ‫ﺧﺎر ﺑﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮش ﻧﻬﺎدﻧﺪ و رداﻳﯽ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺑﺮ او ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻧﺪ‪٣ ،‬و ﻧﺰدش ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»درود ﺑﺮ ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد!« و او را ﺳﻴﻠﯽ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺳﭙﺲ ﭘﻴﻼﺗُﺲ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﮏ او را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁورم ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ هﻴﭻ ﺳﺒﺒﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدن او ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪۵ «.‬ﭘﺲ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺗﺎج ﺧﺎر ﺑﺮ ﺳﺮ و رداﯼ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪ .‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﮏ ﺁن‬ ‫اﻧﺴﺎن!« ‪۶‬ﭼﻮن ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻣﻌﺒﺪ او را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮ‬ ‫ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ! ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ!« ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮ ْد او را ﺑﺒﺮﻳﺪ و ﻣﺼﻠﻮب‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺳﺒﺒﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدن او ﻧﻴﺎﻓﺘﻪام‪٧ «.‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن در ﭘﺎﺳﺦ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ‬ ‫را ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺁن او ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪«.‬‬


‫‪٨‬ﭼﻮن ﭘﻴﻼﺗُﺲ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬هﺮاﺳﺎﻧﺘﺮ ﺷﺪ‪٩ ،‬و ﺑﺎز ﺑﻪ درون ﮐﺎخ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و از‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺗﻮ از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩاﯼ؟« اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﺑﻪ او ﻧﺪاد‪١٠ .‬ﭘﺲ ﭘﻴﻼﺗُﺲ او را‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ هﻴﭻ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﯽ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت دارم ﺁزادت ﮐﻨﻢ و ﻗﺪرت دارم ﺑﺮ‬ ‫ﺻﻠﻴﺒﺖ ﮐﺸﻢ؟« ‪١١‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻴﭻ ﻗﺪرت ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﺷﺘﯽ‪ ،‬اﮔﺮ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﺗﻮ دادﻩ‬ ‫ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد؛ از اﻳﻦرو‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺴﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪١٢ «.‬از ﺁن‬ ‫ﭘﺲ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﮐﻮﺷﻴﺪ ﺁزادش ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻓﺮﻳﺎدزﻧﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺁزاد‬ ‫ﮐﻨﯽ‪ ،‬دوﺳﺖ ﻗﻴﺼﺮ ﻧﻴﺴﺘﯽ‪ .‬هﺮﮐﻪ ادﻋﺎﯼ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺿﺪ ﻗﻴﺼﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٣‬ﭼﻮن ﭘﻴﻼﺗُﺲ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ داورﯼ‬ ‫ﺟﺒّﺎﺗﺎ« ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬در ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ »ﺳﻨﮕﻔﺮش« ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد و ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن » َ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪ‪١۴ .‬ﺁن روز‪ ،‬روز »ﺗﻬﻴﮥ« ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ ﺑﻮد و ﻇﻬﺮ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﮏ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺷﻤﺎ!« ‪١۵‬ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪» :‬او را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدار! او‬ ‫را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدار و ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﻦ!« ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﺘﺎن را ﻣﺼﻠﻮب ﮐﻨﻢ؟«‬ ‫ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻣﺎ را ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﻗﻴﺼﺮ‪١۶ «.‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﻴﻼﺗُﺲ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﭙﺮد ﺗﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﺸﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮدﻧﺪ‪١٧ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮ دوش ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻣﺤﻠﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺟﻤﺠﻤﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﺟُﻠﺠُﺘﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪١٨ .‬ﺁﻧﺠﺎ او را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ او دو ﺗﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ در دو ﺟﺎﻧﺒﺶ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪﻧﺪ و ﻋﻴﺴﯽ در ﻣﻴﺎن ﻗﺮار‬ ‫داﺷﺖ‪١٩ .‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﮐﺘﻴﺒﻪاﯼ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ و ﺁن را ﺑﺮ ﺑﺎﻻﯼ ﺻﻠﻴﺐ ﻧﺼﺐ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮ‬ ‫ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ :‬ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد‪٢٠ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺁن ﮐﺘﻴﺒﻪ را‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد و ﺁن ﮐﺘﻴﺒﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن‬ ‫ن ﻳﻬﻮد ﺑﻪ ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ن ﮐﺎهﻨﺎ ِ‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن و ﻻﺗﻴﻨﯽ و ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٢١ .‬ﭘﺲ ﺳﺮا ِ‬ ‫»ﻧﻨﻮﻳﺲ ›ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮد‹‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻨﻮﻳﺲ اﻳﻦ ﻣﺮد ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻳﻬﻮدم‪«.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻮﺷﺘﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢٣‬ﭼﻮن ﺳﺮﺑﺎزان ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ او را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﻬﻢ‬ ‫ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و هﺮ ﻳﮏ ﺳﻬﻤﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬و ﺟﺎﻣﮥ زﻳﺮﻳﻦ او را ﻧﻴﺰ ﺳﺘﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﺟﺎﻣﻪ‬ ‫درز ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮑﭙﺎرﭼﻪ از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٢۴ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ن ﮐﻪ ﺷﻮد‪ «.‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﮔﻔﺘﮥ ﮐﺘﺎب‬ ‫»اﻳﻦ را ﺗﮑﻪ ﻧﮑﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻗﺮﻋﻪ ﺑﻴﻔﮑﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ از ﺁ ِ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﻢ را ﺑﻴﻦ ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫و ﺑﺮ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻗﺮﻋﻪ اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺳﺮﺑﺎزان ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬


‫‪٢۵‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺻﻠﻴﺐ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻣﺎدر او و ﺧﻮاه ِﺮ ﻣﺎدرش‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﻣﺮﻳﻢ زن ﮐْﻠﻮﭘﺎس و‬ ‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢۶ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺎدرش و ﺁن ﺷﺎﮔﺮدﯼ را ﮐﻪ دوﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮﻳﻢ َﻣ ْ‬ ‫ﻣﯽداﺷﺖ در ﮐﻨﺎر او اﻳﺴﺘﺎدﻩ دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﻧﻮ‪ ،‬اﻳﻨﮏ ﭘﺴﺮت«‪٢٧ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﺁن ﺷﺎﮔﺮد ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﮏ ﻣﺎدرت‪ «.‬از ﺁن ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺁن ﺷﺎﮔﺮد‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﺑﺮد‪.‬‬

‫ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٢٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﮔﺎﻩ از اﻳﻨﮑﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪاﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﮐﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺸﻨﻪام‪٢٩ «.‬در ﺁﻧﺠﺎ ﻇﺮﻓﯽ ﺑﻮد ﭘﺮ از ﺷﺮاب ﺗﺮﺷﻴﺪﻩ‪ .‬ﭘﺲ اﺳﻔﻨﺠﯽ‬ ‫ﺁﻏﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاب را ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪاﯼ از زوﻓﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ دهﺎن او ﺑﺮدﻧﺪ‪٣٠ .‬ﭼﻮن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺷﺮاب را ﭼﺸﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪاﻧﺠﺎم رﺳﻴﺪ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺳﺮ ﺧﻢ ﮐﺮد و روح ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻧﻤﻮد‪.‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺑﺰرگ‪ .‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﺮان ﻳﻬﻮد‬ ‫‪٣١‬ﺁن روز‪ ،‬روز »ﺗﻬﻴﻪ« ﺑﻮد‪ ،‬و روز ﺑﻌﺪ‪َ ،‬‬ ‫ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﺟﺴﺎد ﺗﺎ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﺎق ﭘﺎهﺎﯼ ﺁن‬ ‫ﺳﻪ ﺗﻦ را ﺷﮑﺴﺘﻪ‪ ،‬اﺟﺴﺎدﺷﺎن را از ﺻﻠﻴﺐ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪٣٢ .‬ﭘﺲ ﺳﺮﺑﺎزان ﺁﻣﺪﻧﺪ و‬ ‫ﺳﺎﻗﻬﺎﯼ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺷﺨﺺ و ﺁن دﻳﮕﺮ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﮑﺴﺘﻨﺪ‪٣٣ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ و دﻳﺪﻧﺪ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎﻗﻬﺎﯼ او را ﻧﺸﮑﺴﺘﻨﺪ‪٣۴ .‬اﻣّﺎ ﻳﮑﯽ از‬ ‫ﺳﺮﺑﺎزان ﻧﻴﺰﻩاﯼ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮﯼ او ﻓﺮو ﺑﺮد ﮐﻪ دردم ﺧﻮن و ﺁب از ﺁن روان ﺷﺪ‪٣۵ .‬ﺁن ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻦ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ‪ .‬ﺷﻬﺎدت او راﺳﺖ اﺳﺖ و او ﻣﯽداﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪٣۶ .‬اﻳﻨﻬﺎ واﻗﻊ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮐﺘﺎب ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﻴﻮﻧﺪد ﮐﻪ‪» :‬هﻴﭽﻴﮏ‬ ‫از اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﻳﺶ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣٧ «،‬و ﻧﻴﺰ ﺑﺨﺸﯽ دﻳﮕﺮ از ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁن‬ ‫را ﮐﻪ ﺑﺮ او ﻧﻴﺰﻩ زدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ‪«.‬‬

‫ﺧﺎﮐﺴﭙﺎرﯼ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪٣٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬اهﻞ راﻣﻪ‪ ،‬از ﭘﻴﻼﺗُﺲ اﺟﺎزﻩ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫ﻳﻮﺳﻒ از ﭘﻴﺮوان ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ در ﻧﻬﺎن‪ ،‬زﻳﺮا از ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻴﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﻪ او‬ ‫اﺟﺎزﻩ داد‪ .‬ﭘﺲ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪٣٩ .‬ﻧﻴﻘﻮدﻳﻤﻮس ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻧﺰد‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﻣﻴﺨﺘﻪاﯼ از ﻣُﺮ و ﻋﻮد ﺑﻪ وزن ﻳﮑﺼﺪ ﻟﻴﺘﺮا ﺁورد‪.‬‬ ‫‪۴٠‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪرﺳﻢ ﺗﺪﻓﻴﻦ ﻳﻬﻮد ﺑﺎ ﻋﻄﺮﻳﺎت در ﮐﻔﻦ‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ‪۴١ .‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻏﯽ ﺑﻮد و در ﺁن ﺑﺎغ ﻣﻘﺒﺮﻩاﯼ ﺗﺎزﻩ وﺟﻮد‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻪ هﻨﻮز ﻣﺮدﻩاﯼ در ﺁن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪۴٢ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن روز »ﺗﻬﻴﮥ« ﻳﻬﻮد ﺑﻮد و‬ ‫ﺁن ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ را در ﺁن ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢٠‬‬ ‫ﻣﻘﺒﺮۀ ﺧﺎﻟﯽ‬ ‫‪١‬در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز هﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺤﺮﮔﺎهﺎن‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﻮا هﻨﻮز ﺗﺎرﻳﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮﻳﻢ‬ ‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺁﻣﺪ و دﻳﺪ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ از ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢ .‬ﭘﺲ دوان دوان‬ ‫َﻣ ْ‬


‫ﻧﺰد ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس و ﺁن ﺷﺎﮔﺮد دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ دوﺳﺘﺶ ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورﻣﺎن را از ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺑﺮدﻩاﻧﺪ و ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪٣ «.‬ﭘﺲ ﭘِﻄﺮُس هﻤﺮاﻩ‬ ‫ﺑﺎ ﺁن ﺷﺎﮔﺮد دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻣﻘﺒﺮﻩ روان ﺷﺪﻧﺪ‪۴ .‬و هﺮ دو ﺑﺎ هﻢ ﻣﯽدوﻳﺪﻧﺪ؛‬ ‫اﻣّﺎ ﺁن ﺷﺎﮔﺮد دﻳﮕﺮ ﺗﻨﺪﺗﺮ رﻓﺘﻪ‪ ،‬از ﭘِﻄﺮُس ﭘﻴﺶ اﻓﺘﺎد و ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮﻩ رﺳﻴﺪ‪۵ .‬ﭘﺲ ﺧﻢ‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻧﮕﺮﻳﺴﺖ و دﻳﺪ ﮐﻪ ﭘﺎرﭼﻪهﺎﯼ ﮐﻔﻦ در ﺁﻧﺠﺎ هﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ درون ﻣﻘﺒﺮﻩ ﻧﺮﻓﺖ‪۶ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﻧﻴﺰ از ﭘﯽ او ﺁﻣﺪ و درون ﻣﻘﺒﺮﻩ رﻓﺘﻪ‪ ،‬دﻳﺪ ﮐﻪ ﭘﺎرﭼﻪهﺎﯼ ﮐﻔﻦ در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫هﺴﺖ‪٧ ،‬اﻣّﺎ دﺳﺘﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﺮد ﺳﺮ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ در ﮐﻨﺎر ﭘﺎرﭼﻪهﺎﯼ ﮐﻔﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﺷﺪﻩ و در ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٨ .‬ﭘﺲ ﺁن ﺷﺎﮔﺮد دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻘﺒﺮﻩ رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ درون ﺁﻣﺪ و دﻳﺪ و اﻳﻤﺎن ﺁورد‪٩ .‬زﻳﺮا هﻨﻮز ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس را‬ ‫درﮎ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ او ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰد‪١٠ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن دو ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﻣﺮﻳﻢ َﻣ ْ‬ ‫‪١١‬و اﻣّﺎ ﻣﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺮون‪ ،‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﻘﺒﺮﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﻣﯽﮔﺮﻳﺴﺖ‪ .‬او ﮔﺮﻳﺎن ﺧﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪدرون ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺑﻨﮕﺮد‪١٢ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دو ﻓﺮﺷﺘﻪ را دﻳﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ و ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﻴﮑﺮ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﮑﯽ در ﺟﺎﯼ ﺳﺮ و دﻳﮕﺮﯼ در ﺟﺎﯼ ﭘﺎهﺎﯼ او ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪١٣ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ زن‪ ،‬ﭼﺮا ﮔﺮﻳﺎﻧﯽ؟« او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺳﺮورم را ﺑﺮدﻩاﻧﺪ و‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪١۴ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻋﻴﺴﯽ را ﺁﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ دﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪١۵ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ زن‪ ،‬ﭼﺮا ﮔﺮﻳﺎﻧﯽ؟ ﮐﻪ را ﻣﯽﺟﻮﻳﯽ؟« ﻣﺮﻳﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻤﺎن اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪ ،‬اﮔﺮ ﺗﻮ او را ﺑﺮداﺷﺘﻪاﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ ﮐﺠﺎ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻪاﯼ ﺗﺎ ﺑﺮوم و او را ﺑﺮﮔﻴﺮم‪١۶ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺻﺪا زد‪» :‬ﻣﺮﻳﻢ!« ﻣﺮﻳﻢ روﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫او ﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﮔﻔﺖ‪َ » :‬رﺑّﻮﻧﯽ!« )ﻳﻌﻨﯽ اﺳﺘﺎد(‪١٧ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻴﺎوﻳﺰ‪ ،‬زﻳﺮا هﻨﻮز ﻧﺰد ﭘﺪر ﺻﻌﻮد ﻧﮑﺮدﻩام‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺰد ﺑﺮادراﻧﻢ ﺑﺮو و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﻧﺰد ﭘﺪر ﺧﻮد و ﭘﺪر ﺷﻤﺎ و ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد و ﺧﺪاﯼ ﺷﻤﺎ ﺻﻌﻮد ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٨ «.‬ﻣﺮﻳﻢ‬ ‫ﺠﺪَﻟﻴّﻪ رﻓﺖ و ﺷﺎﮔﺮدان را ﺧﺒﺮ داد ﮐﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ را دﻳﺪﻩام!« و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫َﻣ ْ‬ ‫ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺑﺎزﮔﻔﺖ‪.‬‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫‪١٩‬ﺷﺎﻣﮕﺎﻩ هﻤﺎن روز‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز هﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﺮد هﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫و درهﺎ از ﺗﺮس ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻗﻔﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ و در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ‬ ‫ﺷﻤﺎ!« ‪٢٠‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬دﺳﺘﻬﺎ و ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎ دﻳﺪن‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪٢١ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ! هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﺮا‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎد‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪٢٢ «.‬ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ‪ ،‬دﻣﻴﺪ و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬روحاﻟﻘﺪس‬ ‫را ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ‪٢٣ .‬اﮔﺮ ﮔﻨﺎهﺎن ﮐﺴﯽ را ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؛ و اﮔﺮ ﮔﻨﺎهﺎن‬ ‫ﮐﺴﯽ را ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻩ ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺑﺨﺸﻮدﻩ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ و ﺗﻮﻣﺎ‬


‫‪٢۴‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺁن دوازدﻩ‪ ،‬ﮐﻪ دوﻗﻠﻮ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﻧﺒﻮد‪٢۵ .‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ را دﻳﺪﻩاﻳﻢ!« اﻣّﺎ او ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﺧﻮ ْد ﻧﺸﺎن ﻣﻴﺨﻬﺎ را در دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻧﺒﻴﻨﻢ و اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻣﻴﺨﻬﺎ‬ ‫ﻧﮕﺬارم و دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺳﻮراخ ﭘﻬﻠﻮﻳﺶ ﻧﻨﻬﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﺁورد‪٢۶ «.‬ﭘﺲ از‬ ‫هﺸﺖ روز‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎز در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻮﻣﺎ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ .‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ درهﺎ‬ ‫ﻗﻔﻞ ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻣﺪ و در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ!« ‪٢٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻮﻣﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻧﮕﺸﺖ ﺧﻮد را اﻳﻨﺠﺎ ﺑﮕﺬار و دﺳﺘﻬﺎﻳﻢ را ﺑﺒﻴﻦ‪ ،‬و دﺳﺖ ﺧﻮد را ﭘﻴﺶ ﺁور و در‬ ‫ﺳﻮراخ ﭘﻬﻠﻮﻳﻢ ﺑﮕﺬار و ﺑﯽاﻳﻤﺎن ﻣﺒﺎش‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎش‪٢٨ «.‬ﺗﻮﻣﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ و ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ!« ‪٢٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﭼﻮن ﻣﺮا دﻳﺪﯼ اﻳﻤﺎن ﺁوردﯼ؟‬ ‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻧﺎدﻳﺪﻩ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪«.‬‬

‫هﺪف اﻳﻦ ﮐﺘﺎب‬ ‫‪٣٠‬ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻳﺎت ﺑﺴﻴﺎ ِر دﻳﮕﺮ در ﺣﻀﻮر ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪﻇﻬﻮر رﺳﺎﻧﻴﺪ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪٣١ .‬اﻣّﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺎن »ﻣﺴﻴﺢ«‪ ،‬ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬و ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﻧﺎم او ﺣﻴﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢١‬‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ هﻔﺖ ﺗﻦ از ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺧﻮد را در ﮐﻨﺎر درﻳﺎﭼﮥ ﺗﻴﺒِﺮﻳﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬او اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﮔﺸﺖ‪٢ :‬روزﯼ ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس‪ ،‬ﺗﻮﻣﺎﯼ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ‬ ‫دوﻗﻠﻮ‪َ ،‬ﻧﺘَﻨﺎﺋﻴﻞ از ﻣﺮدﻣﺎن ﻗﺎﻧﺎﯼ ﺟﻠﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺴﺮان ِزﺑِﺪﯼ و دو ﺷﺎﮔﺮد دﻳﮕﺮ ﺑﺎ هﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﻴﺪ ﻣﺎهﯽ ﻣﯽروم‪ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﻴﻢ‪ «.‬ﭘﺲ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺳﻮار ﻗﺎﻳﻖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ در ﺁن ﺷﺐ ﭼﻴﺰﯼ ﺻﻴﺪ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺳﺤﺮﮔﺎهﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ در ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ اﻳﺴﺘﺎد؛ اﻣّﺎ ﺷﺎﮔﺮدان درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪۵ .‬او‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن ﻧﺪارﻳﺪ؟« ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﻧﻪ!« ‪۶‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮر را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ ﻗﺎﻳﻖ ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ «.‬اﻳﺸﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و از‬ ‫ﻓﺮاواﻧﯽ ﻣﺎهﯽ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺗﻮر را ﺑﻪ درون ﻗﺎﻳﻖ ﺑﮑﺸﻨﺪ‪٧ .‬ﺷﺎﮔﺮدﯼ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ دوﺳﺘﺶ‬ ‫ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ!« ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ او ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫دردم ﺟﺎﻣﮥ ﺧﻮد را ﮔﺮد ﺧﻮﻳﺶ ﭘﻴﭽﻴﺪ ‪ -‬زﻳﺮا ﺁن را از ﺗﻦ ﺑﻪدر ﺁوردﻩ ﺑﻮد ‪ -‬و ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﮑﻨﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ دﻳﮕﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎ ﻗﺎﻳﻖ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ِر ﭘﺮ از ﻣﺎهﯽ را ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻓﺎﺻﻠﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﻓﻘﻂ دوﻳﺴﺖ ذراع ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٩‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬دﻳﺪﻧﺪ ﺁﺗﺸﯽ ﺑﺎ زﻏﺎل اﻓﺮوﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﺎهﯽ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻬﺎدﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﻧﺎن ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‪١٠ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺁن ﻣﺎهﻴﻬﺎ ﮐﻪ هﻢاﮐﻨﻮن ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪١١ «.‬ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ درون ﻗﺎﻳﻖ رﻓﺖ و ﺗﻮر را ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬ﺗﻮ ْر ﭘﺮ از‬ ‫ﻣﺎهﻴﻬﺎﯼ ﺑﺰرگ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ و ﺳﻪ ﻣﺎهﯽ‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﺎهﻴﻬﺎ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺪ‬ ‫زﻳﺎد ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻮر ﭘﺎرﻩ ﻧﺸﺪ‪١٢ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ «.‬هﻴﭽﻴﮏ‬


‫از ﺷﺎﮔﺮدان ﺟﺮﺋﺖ ﻧﮑﺮد از او ﺑﭙﺮﺳﺪ‪» ،‬ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ؟« زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ او ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫اﺳﺖ‪١٣ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺎن را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ داد‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﻣﺎهﯽ را‪١۴ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺳﻮّﻣﻴﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺲ از ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﺎﻳﺎن‬ ‫ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪١۵‬ﭘﺲ از ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ از ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﯼ ﺷَﻤﻌﻮن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎ‪ ،‬ﺁﻳﺎ‬ ‫ﻣﺮا ﺑﻴﺶ از اﻳﻨﻬﺎ دوﺳﺖ ﻣﯽدارﯼ؟« او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ ﺳﺮورم؛ ﺗﻮ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ‬ ‫دارم‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺑﺮﻩهﺎﯼ ﻣﻦ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻦ‪١۶ «.‬ﺑﺎر دوّم ﻋﻴﺴﯽ از او‬ ‫ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﯼ ﺷَﻤﻌﻮن‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﯽدارﯼ؟« او ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ ﺳﺮورم؛‬ ‫ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﺮا ﺷﺒﺎﻧﯽ ﮐﻦ‪١٧ «.‬ﺑﺎر ﺳﻮّم‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺷَﻤﻌﻮن ﭘﺴﺮ ﻳﻮﻧﺎ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﯽدارﯼ؟« ﭘِﻄﺮُس از اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺳﻪ ﺑﺎر از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» ،‬ﺁﻳﺎ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻣﯽدارﯼ؟« ﺁزردﻩ ﺷﺪ و ﭘﺎﺳﺦ داد‪:‬‬ ‫»ﺳﺮورم‪ ،‬ﺗﻮ از هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺁﮔﺎهﯽ؛ ﺗﻮ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺖ دارم‪ «.‬ﻋﻴﺴﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬از‬ ‫ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﻦ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻦ‪١٨ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﻮاﻧﺘﺮ ﺑﻮدﯼ ﮐﻤﺮ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﻣﯽﺑﺴﺘﯽ و هﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﯽرﻓﺘﯽ؛ اﻣّﺎ ﭼﻮن ﭘﻴﺮ ﺷﻮﯼ دﺳﺘﻬﺎﻳﺖ را‬ ‫ﺧﻮاهﯽ ﮔﺸﻮد و دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻤﺮ ﺗﻮ را ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮد‪«.‬‬ ‫‪١٩‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻣﺮﮔﯽ اﺷﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﭘِﻄﺮُس ﺑﺎ ﺁن ﺧﺪا را ﺟﻼل‬ ‫ﻣﯽداد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪«.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘِﻄﺮُس ﺑﺮﮔﺸﺖ و دﻳﺪ ﺁن ﺷﺎﮔﺮدﯼ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ دوﺳﺘﺶ ﻣﯽداﺷﺖ از ﭘﯽ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬او هﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در وﻗﺖ ﺷﺎم ﺑﺮ ﺳﻴﻨﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﺗﮑﻴﻪ زدﻩ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫»ﺳﺮورم‪ ،‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؟« ‪٢١‬ﭼﻮن ﭘِﻄﺮُس او را دﻳﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﺲ او ﭼﻪ ﻣﯽﺷﻮد؟« ‪٢٢‬ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻢ‬ ‫او ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﭼﻪ؟ ﺗﻮ از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ!« ‪٢٣‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﮔﻤﺎن در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺑﺮادران ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁن ﺷﺎﮔﺮد ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺮد‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ او‬ ‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻔﺖ »اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻢ او ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﭼﻪ؟«‬ ‫‪٢۴‬هﻤﺎن ﺷﺎﮔﺮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ و اﻳﻨﻬﺎ را ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﻬﺎدت او راﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﺗﻤﻪ‬ ‫‪٢۵‬ﻋﻴﺴﯽ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﻳﮏ ﺑﻪ ﻳﮏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺎن‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﺣﺘﯽ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺰ ﮔﻨﺠﺎﻳﺶ ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎ را ﻣﯽداﺷﺖ‪.‬‬


‫اﻋﻤﺎل رﺳﻮﻻن‬ ‫اﻋﻤﺎل ‪١‬‬ ‫ﺻﻌﻮد ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫‪١‬اﯼ ﺗِﺌﻮﻓﻴﻠﻮس‪ ،‬ﻣﻦ اﺛﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺧﻮد را در ﺑﺎب هﻤﮥ اﻣﻮرﯼ ﺗﺄﻟﻴﻒ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮدن و ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻧﺸﺎن ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ‪٢‬ﺗﺎ روزﯼ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ روحاﻟﻘﺪس‬ ‫دﺳﺘﻮرهﺎﻳﯽ ﺑﻪ رﺳﻮﻻن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪۀ ﺧﻮد داد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‪٣ .‬او ﭘﺲ از رﻧﺞ‬ ‫ﮐﺸﻴﺪن‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﺎ دﻻﻳﻞ ﺑﺴﻴﺎر ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ زﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺑﻪﻣﺪت ﭼﻬﻞ روز ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻇﺎهﺮ ﻣﯽﺷﺪ و درﺑﺎرۀ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪۴ .‬ﻳﮏ ﺑﺎر در ﺣﻴﻦ ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﺪﻳﺸﺎن اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ‪» :‬اورﺷﻠﻴﻢ را ﺗﺮﮎ‬ ‫ﻣﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁن وﻋﺪۀ ﭘﺪر ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ‪۵ .‬زﻳﺮا ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺎ ﺁب ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫ﻣﯽداد‪ ،‬اﻣّﺎ ﭼﻨﺪ روزﯼ ﺑﻴﺶ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﮔﺮد هﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺁﻳﺎ در اﻳﻦ زﻣﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ را ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺎزﺧﻮاهﯽ ﮔﺮداﻧﻴﺪ؟«‬ ‫‪٧‬ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ اﻳﺎم و زﻣﺎﻧﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﭘﺪر در اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﺪاﻧﻴﺪ؛ ‪٨‬اﻣّﺎ ﭼﻮن روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ و در‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﺳﺎﻣﺮﻩ و ﺗﺎ دورﺗﺮﻳﻦ ﻧﻘﺎط ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺷﺎهﺪان ﻣﻦ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬


‫‪٩‬ﭘﺲ از ﮔﻔﺘﻦ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن ﻣﯽﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ و اﺑﺮﯼ‬ ‫او را از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‪١٠ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺖ و ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎﻩ دو ﻣﺮ ِد ﺳﻔﻴﺪﭘﻮش در ﮐﻨﺎرﺷﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ ‪١١‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﻣﺮدان‬ ‫ﺟﻠﻴﻠﯽ‪ ،‬ﭼﺮا اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪاﻳﺪ؟ هﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ دﻳﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن رﻓﺖ‪«.‬‬

‫اﻧﺘﺨﺎب ﻣَﺘﻴﺎس ﺑﻪﺟﺎﯼ ﻳﻬﻮدا‬ ‫‪١٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﺎﮔﺮدان از ﮐﻮﻩ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ زﻳﺘﻮن ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁن ﮐﻮﻩ ﺑﻴﺶ از‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺑﺎ اورﺷﻠﻴﻢ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺪاﺷﺖ‪١٣ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﺎﻓﺖ ﻳﮏ روز َ‬ ‫ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪاﯼ رﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻗﺎﻣﺘﮕﺎهﺸﺎن ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧﺎن ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب و ﺁﻧﺪرﻳﺎس‪ ،‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ‬ ‫ﺣﻠْﻔﺎﯼ و ﺷَﻤﻌﻮن ﻏﻴﻮر و ﻳﻬﻮدا ﻓﺮزﻧﺪ ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫و ﺗﻮﻣﺎ‪ ،‬ﺑَﺮﺗﻮﻟْﻤﺎ و َﻣﺘّﯽ‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب ﻓﺮزﻧﺪ َ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪١۴ .‬اﻳﺸﺎن هﻤﮕﯽ ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ زﻧﺎن و ﻧﻴﺰ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎدر ﻋﻴﺴﯽ و ﺑﺮادران او‪ ،‬ﻳﮑﺪل‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﯽ وﻗﺖ ﺧﻮد را وﻗﻒ دﻋﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﻳﮑﯽ از ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﭘِﻄﺮُس در ﻣﻴﺎن ﺑﺮادران ﮐﻪ ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺣﺪود ﻳﮑﺼﺪ و ﺑﻴﺴﺖ‬ ‫ﺗﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎد ‪١۶‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺁن ﻧﻮﺷﺘﮥ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﻣﯽﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ در ﺁن روحاﻟﻘﺪس ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ زﺑﺎن داوود درﺑﺎرۀ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬راهﻨﻤﺎﯼ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎرﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪١٧ .‬زﻳﺮا او ﻳﮑﯽ از ﻣﺎ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪ و‬ ‫ﺳﻬﻤﯽ در اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ داﺷﺖ‪«.‬‬ ‫‪)١٨‬ﻳﻬﻮدا ﺑﺎ ﭘﺎداش ﺷﺮارت ﺧﻮد ﻗﻄﻌﻪ زﻣﻴﻨﯽ ﺧﺮﻳﺪ و در ﺁن ﺑﻪروﯼ دراﻓﺘﺎد و از‬ ‫ﻣﻴﺎن ﭘﺎرﻩ ﺷﺪ و اﻣﻌﺎ و اﺣﺸﺎﻳﺶ هﻤﻪ ﺑﻴﺮون رﻳﺨﺖ‪١٩ .‬ﺳﺎﮐﻨﺎن اورﺷﻠﻴﻢ هﻤﻪ از اﻳﻦ‬ ‫ﻞدِﻣﺎ«‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ زﻣﻴﻦ ﺧﻮن ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪(.‬‬ ‫ﺣ َﻘ ْ‬ ‫واﻗﻌﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮد ﺁن ﻣﺤﻞ را » َ‬ ‫‪»٢٠‬در ﮐﺘﺎب ﻣﺰاﻣﻴﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫» ›ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﺘﺮوﮎ ﮔﺮدد‬ ‫و ﮐﺲ در ﺁن ﻣﺄوا ﻧﮕﻴﺮد‪‹،‬‬ ‫و ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫» ›ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺼﺐ ﻧﻈﺎرﺗﺶ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﻮد‪‹.‬‬ ‫‪٢١‬از اﻳﻦرو ﻻزم اﺳﺖ از ﻣﻴﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺁﻣﺪ و رﻓﺖ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‪٢٢ ،‬از زﻣﺎن ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﯽ ﺗﺎ روزﯼ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ از ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﺎﻻ‬ ‫ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ از ﺷﺎهﺪان رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﯽ ﮔﺮدد‪«.‬‬ ‫‪٢٣‬ﭘﺲ دو ﺗﻦ را ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدﻧﺪ‪ :‬ﻳﻮﺳﻒ را ﮐﻪ ﺑَﺮﺳﺎﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ و او را ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫ﻳﻮﺳﺘﻮس هﻢ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻣَﺘﻴﺎس را‪٢۴ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭼﻨﻴﻦ دﻋﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺗﻮ از ﻗﻠﻮب‬ ‫هﻤﮕﺎن ﺁﮔﺎهﯽ‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﺎ ﻋﻴﺎن ﻓﺮﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﺪاﻣﻴﻦﻳﮏ از اﻳﻦ دو را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩاﯼ ‪٢۵‬ﺗﺎ‬


‫اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ رﺳﺎﻟﺖ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدا از ﺁن روﯼ ﺑﺮﺗﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ‬ ‫رﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺪان ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ‪٢۶ «.‬ﺳﭙﺲ ﻗﺮﻋﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣَﺘﻴﺎس اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ او‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺮگۀ ﻳﺎزدﻩ رﺳﻮل ﭘﻴﻮﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢‬‬ ‫ﻧﺰول روحاﻟﻘﺪس در ﭘِﻨﺘﻴﮑﺎﺳﺖ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن روز ﭘِﻨﺘﻴﮑﺎﺳﺖ ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬هﻤﻪ ﻳﮑﺪل در ﻳﮏ ﺟﺎ ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ ‪٢‬ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﺻﺪاﻳﯽ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺻﺪاﯼ وزش ﺗﻨﺪﺑﺎدﯼ از ﺁﺳﻤﺎن ﺁﻣﺪ و ﺧﺎﻧﻪاﯼ را ﮐﻪ در ﺁن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﭘﺮ ﮐﺮد‪٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‪ ،‬زﺑﺎﻧﻪهﺎﻳﯽ دﻳﺪﻧﺪ هﻤﭽﻮن زﺑﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﮐﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪ و ﺑﺮ هﺮ‬ ‫ﻳﮏ از اﻳﺸﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪۴ .‬ﺳﭙﺲ هﻤﻪ از روحاﻟﻘﺪس ﭘُﺮ ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ »روح«‬ ‫ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻗﺪرت ﺗﮑﻠّﻢ ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬در ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﺪاﺗﺮس‪ ،‬از هﻤﮥ ﻣﻤﺎﻟﮏ زﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬در اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪﺳﺮ‬ ‫ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪۶ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺻﺪا ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﮔﺮدﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﻏﺮق ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﺮ‬ ‫ﻳﮏ از اﻳﺸﺎن ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮدش ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪٧ .‬ﭘﺲ ﺣﻴﺮان و ﺑﻬﺖزدﻩ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺟﻤﻠﮕﯽ اهﻞ ﺟﻠﻴﻞ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؟ ‪٨‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ هﺮ ﻳﮏ‬ ‫ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن زادﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ؟ ‪٩‬ﭘﺎرﺗﻬﺎ و ﻣﺎدهﺎ و اﻳﻼﻣﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ﺑﻴﻦاﻟﻨﻬﺮﻳﻦ و ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﮐﺎﭘﺎدوﮐﻴﻪ و ﭘﻮﻧﺘﻮس و ﺁﺳﻴﺎ ‪١٠‬و ﻓْﺮﻳﺠﻴﻪ و ﭘﺎﻣﻔﻴﻠﻴﻪ و ﻣﺼﺮ و‬ ‫ﻧﻮاﺣﯽ ﻟﻴﺒﯽ ﻣﺘﺼﻞ ﺑﻪ ﻗﻴﺮَوان و ﻧﻴﺰ زاﺋﺮان روﻣﯽ ‪)١١‬ﭼﻪ ﻳﻬﻮدﯼ و ﭼﻪ ﻳﻬﻮدﯼﺷﺪﻩ(؛ و‬ ‫هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﺮدﻣﺎن ْﮐﺮِت و ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ‪ -‬هﻤﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﻳﻨﺎن ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﺎ ﻣﺪح اﻋﻤﺎل‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ ﺧﺪا را ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪١٢ «.‬ﭘﺲ هﻤﮕﯽ ﻣﺘﺤﻴﺮ و ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﻌﻨﯽ اﻳﻦ روﻳﺪاد ﭼﻴﺴﺖ؟«‬ ‫‪١٣‬اﻣّﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﻧﻴﺰ رﻳﺸﺨﻨﺪﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻨﺎن ﻣﺴﺖ ﺷﺮاﺑﻨﺪ!«‬

‫ﭘﻴﺎم ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪١۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘِﻄﺮُس ﺑﺎ ﺁن ﻳﺎزدﻩ ﺗﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺻﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﺪﻳﺸﺎن‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻳﻬﻮدﻳﺎن و اﯼ ﺳﺎﮐﻨﺎن اورﺷﻠﻴﻢ‪ ،‬اﻳﻦ را درﻳﺎﺑﻴﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﺪﻗّﺖ ﮔﻮش‬ ‫ﻓﺮادهﻴﺪ! ‪١۵‬اﻳﻦ ﻣﺮدان‪ ،‬ﺑﺮﺧﻼف ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻪاﻳﺪ ﻣﺴﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﻨﻮز ﺳﺎﻋﺖ‬ ‫ﺳﻮّم از روز اﺳﺖ! ‪١۶‬ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻦ هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﻮﺋﻴﻞ ﻧﺒﯽ درﺑﺎرﻩاش ﭼﻨﻴﻦ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ‬ ‫ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫‪›»١٧‬ﺧﺪا ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫در روزهﺎﯼ ﺁﺧﺮ از روح ﺧﻮد ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺸﺮ ﻓﺮوﺧﻮاهﻢ رﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮاﻧﺘﺎن ﻧﺒﻮّت ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪،‬‬


‫ﺟﻮاﻧﺎﻧﺘﺎن رؤﻳﺎهﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ و ﭘﻴﺮاﻧﺘﺎن ﺧﻮاﺑﻬﺎ‪.‬‬ ‫‪١٨‬و ﻧﻴﺰ در ﺁن روزهﺎ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺑﺮ ﻏﻼﻣﺎن و ﮐﻨﻴﺰاﻧﻢ‪،‬‬ ‫از روح ﺧﻮد ﻓﺮوﺧﻮاهﻢ رﻳﺨﺖ‬ ‫و ﺁﻧﺎن ﻧﺒﻮّت ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﺑﺎﻻ‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻋﺠﺎﻳﺐ‪،‬‬ ‫و ﭘﺎﻳﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁﻳﺎﺗﯽ از ﺧﻮن و ﺁﺗﺶ و ﺑﺨﺎر ﺑﻪﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﻢ ﺁورد‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﭘﻴﺶ از ﻓﺮارﺳﻴﺪن روز ﻋﻈﻴﻢ و ﭘﺮﺷﮑﻮﻩ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺪل ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﺮﮐﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪‹.‬‬ ‫‪»٢٢‬اﯼ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬اﻳﻦ را ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‪ :‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺧﻮد ﺁﮔﺎهﻴﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ ﻣﺮدﯼ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﻌﺠﺰات و ﻋﺠﺎﻳﺐ و ﺁﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ او در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫ﺣﻘﺎﻧﻴﺘﺶ ﮔﻮاهﯽ داد‪٢٣ .‬ﺁن ﻣﺮد ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻣﺸﻴّﺖ و ﭘﻴﺸﺪاﻧﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺮدﻩ ﺷﺪ و‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪدﺳﺖ ﺑﯽدﻳﻨﺎن ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺒﺶ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻴﺪ‪٢۴ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا او را از دردهﺎﯼ ﻣﺮگ‬ ‫رهﺎﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﻣﺮگ ﺑﺘﻮاﻧﺪ او را در ﭼﻨﮕﺎل ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ دارد‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ داوود درﺑﺎرۀ او ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫» ›ﺧﺪاوﻧﺪ را هﻤﻮارﻩ ﭘﻴﺶ روﯼ ﺧﻮد دﻳﺪﻩام‪،‬‬ ‫ﭼﻪ او ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺘﺰﻟﺰل ﻧﺸﻮم‪.‬‬ ‫‪٢۶‬از اﻳﻦرو دﻟﻢ ﺷﺎد اﺳﺖ و زﺑﺎﻧﻢ در وﺟﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﺪﻧﻢ ﻧﻴﺰ در اﻣﻴﺪ ﺳﺎﮐﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٧‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺟﺎﻧﻢ را در ﺟﻬﺎن ﻣﺮدﮔﺎن رهﺎ ﻧﺨﻮاهﯽ ﮐﺮد‬ ‫و ﻧﺨﻮاهﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﻗﺪّوﺳﺖ ﻓﺴﺎد ﺑﺒﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﺗﻮ راهﻬﺎﯼ ﺣﻴﺎت را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﻮدﻩاﯼ‪،‬‬ ‫و ﺑﺎ ﺣﻀﻮر ﺧﻮد ﻣﺮا از ﺷﺎدﯼ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد‪‹.‬‬


‫‪»٢٩‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ داوو ِد ﭘﺎﺗْﺮﻳﺎرْﮎ وﻓﺎت ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫و دﻓﻦ ﺷﺪ و ﻣﻘﺒﺮﻩاش ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‪٣٠ .‬اﻣّﺎ او ﻧﺒﯽ ﺑﻮد و ﻣﯽداﻧﺴﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮاﻳﺶ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ را از ﻧﺴﻞ او ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ وﯼ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ‪٣١ .‬ﭘﺲ ﺁﻳﻨﺪﻩ را ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ دﻳﺪﻩ‪ ،‬درﺑﺎرۀ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺟﺎن او در ﺟﻬﺎن‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن رهﺎ ﻧﮕﺮدد و ﺑﺪﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﻓﺴﺎد ﻧﺒﻴﻨﺪ‪٣٢ .‬ﺧﺪا هﻤﻴﻦ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ و ﻣﺎ‬ ‫س‬ ‫هﻤﮕﯽ ﺷﺎهﺪ ﺑﺮ ﺁﻧﻴﻢ‪٣٣ .‬او ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ و از ﭘﺪر‪ ،‬روحاﻟﻘﺪ ِ‬ ‫ﻣﻮﻋﻮد را درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬اﻳﻦ را ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ و ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻓﺮورﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٣۴‬زﻳﺮا داوود ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻧﮑﺮد‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫» ›ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬ ‫‪٣۵‬ﺗﺎ ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ را ﮐﺮﺳﯽ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﺳﺎزم‪‹«.‬‬ ‫‪»٣۶‬ﭘﺲ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا اﻳﻦ ﻋﻴﺴﯽ را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﮐﺸﻴﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣٧‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬دﻟﺮﻳﺶ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس و ﺳﺎﻳﺮ رﺳﻮﻻن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ‬ ‫ﺑﺮادران‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻴﻢ؟«‬ ‫‪٣٨‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻴﺪ و هﺮ ﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﻴﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﻋﻄﺎﯼ روحاﻟﻘﺪس را ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٣٩ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ‬ ‫وﻋﺪﻩ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن و هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ دورﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮﮐﻪ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ‬ ‫ﻣﺎ او را ﻓﺮاﺧﻮاﻧَﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴٠‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺴﻴﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﻬﺎدت داد و ﺗﺮﻏﻴﺒﺸﺎن ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮد را از‬ ‫اﻳﻦ ﻧﺴﻞ ﻣﻨﺤﺮف ﺑﺮهﺎﻧﻴﺪ!« ‪۴١‬ﭘﺲ ﭘﻴﺎم او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در هﻤﺎن روز‬ ‫ﺣﺪود ﺳﻪ هﺰار ﺗﻦ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺸﺘﺮﮎ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫‪۴٢‬ﺁﻧﺎن ﺧﻮد را وﻗﻒ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻦ از رﺳﻮﻻن و ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ و ﭘﺎرﻩ ﮐﺮدن ﻧﺎن و دﻋﺎ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪۴٣ .‬اﻣّﺎ ﺑﻬﺖ و ﺣﻴﺮت ﺑﺮ هﻤﻪ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻋﺠﺎﻳﺐ و ﺁﻳﺎت ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪدﺳﺖ‬ ‫رﺳﻮﻻن ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﻴﺪ‪۴۴ .‬ﻣﺆﻣﻨﺎن هﻤﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ و در هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺷﺮﻳﮏ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪۴۵ .‬اﻣﻼﮎ و اﻣﻮال ﺧﻮد را ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻬﺎﯼ ﺁن را ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻧﻴﺎز هﺮﮐﺲ ﺑﻴﻦ‬ ‫هﻤﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪۴۶ .‬اﻳﺸﺎن هﺮ روز‪ ،‬ﻳﮑﺪل در ﻣﻌﺒﺪ ﮔﺮد ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و در ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻧﺎن را ﭘﺎرﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮﺷﯽ و ﺻﻔﺎﯼ دل ﺑﺎ هﻢ ﺧﻮراﮎ ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ ‪۴٧‬و‬ ‫ﻖ اﻳﺸﺎن را ﻋﺰﻳﺰ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ؛ و ﺧﺪاوﻧﺪ هﺮ روزﻩ‬ ‫ﺧﺪا را ﺣﻤﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻠ ْ‬ ‫ﻧﺠﺎتﻳﺎﻓﺘﮕﺎن را ﺑﻪ ﺟﻤﻌﺸﺎن ﻣﯽاﻓﺰود‪.‬‬


‫اﻋﻤﺎل ‪٣‬‬ ‫ﺷﻔﺎﯼ ﻟﻨﮓ ﻣﺎدرزاد‬ ‫‪١‬روزﯼ ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﻧﻬﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ روز ﮐﻪ وﻗﺖ دﻋﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢‬در ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺗﻨﯽﭼﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ را ﮐﻪ ﻟﻨﮓ ﻣﺎدرزاد ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺁوردﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ او را هﺮ روز‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺁن دروازﻩ ﻣﻌﺒﺪ ﮐﻪ »دروازۀ زﻳﺒﺎ« ﻧﺎم داﺷﺖ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ از ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ وارد‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺪﻗﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪٣ .‬ﭼﻮن او ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ را دﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫درﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﺎن ﺻﺪﻗﻪ ﺧﻮاﺳﺖ‪۴ .‬ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺮ وﯼ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻨﺪ؛ ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻨﮕﺮ!« ‪۵‬ﭘﺲ ﺁن ﻣﺮد ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻧﻈﺮ اﻧﺪاﺧﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮد ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ او ﺑﺪهﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬اﻣّﺎ ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا زر و ﺳﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁﻧﭽﻪ دارم ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽدهﻢ! ﺑﻪ‬ ‫ﺢ ﻧﺎﺻﺮﯼ ﺑﺮﺧﻴﺰ و راﻩ ﺑﺮو!« ‪٧‬ﺳﭙﺲ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﺮد را ﮔﺮﻓﺖ و او‬ ‫ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫را ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ .‬هﻤﺎن دم ﭘﺎهﺎ و ﺳﺎﻗﻬﺎﯼ او ﻗﻮّت ﮔﺮﻓﺖ ‪٨‬و از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و ﺑﺮ ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺟﺴﺖ و ﺧﻴﺰﮐﻨﺎن و ﺧﺪا را ﺣﻤﺪﮔﻮﻳﺎن‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﺸﺎن وارد ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪٩ .‬هﻤﮥ ﻣﺮدم او را در ﺣﺎل راﻩ رﻓﺘﻦ و ﺣﻤﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺧﺪا دﻳﺪﻧﺪ‪١٠ ،‬و درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ هﻤﺎن‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺑﺮاﯼ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﺪﻗﻪ ﮐﻨﺎر »دروازۀ زﻳﺒﺎﯼ« ﻣﻌﺒﺪ ﻣﯽﻧﺸﺴﺖ؛ ﭘﺲ‪ ،‬از‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ او ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻏﺮق در ﺗﻌﺠﺐ و ﺣﻴﺮت ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺎم ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪١١‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺁن ﻣﺮد هﻤﺮاﻩ ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻣﯽرﻓﺖ و از ﺁﻧﺎن ﺟﺪا ﻧﻤﯽﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺣﻴﺮﺗﺰدﻩ در »رواق ﺳﻠﻴﻤﺎن« ﺑﻪﺳﻮﯼ اﻳﺸﺎن دوﻳﺪﻧﺪ‪١٢ .‬ﭼﻮن ﭘِﻄﺮُس اﻳﻦ‬ ‫را دﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺮدان اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽ‪ ،‬ﭼﺮا از اﻳﻦ اﻣﺮ در ﺷﮕﻔﺘﻴﺪ؟‬ ‫ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﻧﻴﺮو و ﺗﻘﻮاﯼ ﺧﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺷﻔﺎ دادﻩاﻳﻢ؟‬ ‫‪١٣‬ﺧﺪاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ و اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﭘﺪران ﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺎدم ﺧﻮد ﻋﻴﺴﯽ را ﺟﻼل داد‪،‬‬ ‫هﻤﺎن ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻤﺶ ﮐﺮدﻳﺪ و در ﺣﻀﻮر ﭘﻴﻼﺗُﺲ اﻧﮑﺎرش ﻧﻤﻮدﻳﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ رأﯼ او ﺑﺮ‬ ‫ﺖرد ﺑﺮ ﺳﻴﻨﮥ ﺁن ﻗﺪّوس و ﭘﺎرﺳﺎ زدﻳﺪ و‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺁزادش ﺳﺎزد‪١۴ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﺪ ﮐﻪ دﺳ ِ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ ﻗﺎﺗﻠﯽ ﺑﻪﺟﺎﯼ او ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪١۵ .‬ﺷﻤﺎ ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ﺣﻴﺎت را ﮐﺸﺘﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﺪا‬ ‫او را از ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ و ﻣﺎ ﺷﺎهﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ هﺴﺘﻴﻢ‪١۶ .‬ﺁﻧﭽﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد را‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ و ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺮو ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺁن ﻧﺎم اﺳﺖ‪ .‬ﺁرﯼ‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ اوﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮد را در ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ ﺗﻨﺪرﺳﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»١٧‬و ﺣﺎل اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﺷﻤﺎ و ﺑﺰرﮔﺎﻧﺘﺎن از ﺟﻬﻞ ﺑﻮد‪١٨ .‬وﻟﯽ‬ ‫ﺧﺪا از هﻤﻴﻦ راﻩ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن هﻤﮥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ‪:‬‬ ‫ﺢ او رﻧﺞ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺸﻴﺪ‪١٩ .‬ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺮدﻳﺪ ﺗﺎ‬ ‫اﻳﻦ را ﮐﻪ ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫ﮔﻨﺎهﺎﻧﺘﺎن ﭘﺎﮎ ﺷﻮد و اﻳﺎم اﺳﺘﺮاﺣﺖ از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻓﺮارﺳﺪ‪٢٠ ،‬و ﺗﺎ ﺧﺪا‪،‬‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ را ﮐﻪ از ﭘﻴﺶ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪٢١ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺬﻳﺮاﯼ او ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎ اﻳﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا از دﻳﺮﺑﺎز ﺑﻪ زﺑﺎن هﻤﮥ‬ ‫ن ﻣﻘﺪّس ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﻴﺎ ﮔﺮدد‪٢٢ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪› :‬ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﺷﻤﺎ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮا ِ‬


‫از ﻣﻴﺎن ﺑﺮادراﻧﺘﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﻣﺒﻌﻮث ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺗﺎ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻮش ﺟﺎن ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‪٢٣ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﮔﻮش ﻧﺴﭙﺎرد‪ ،‬از ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪‹.‬‬ ‫‪»٢۴‬ﻧﻴﺰ هﻤﮥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬از ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﯽ ﻳﮑﺼﺪا درﺑﺎرۀ اﻳﻦ روزهﺎ‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪٢۵ .‬و ﺷﻤﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و وارﺛﺎن ﻋﻬﺪﯼ هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺪراﻧﺘﺎن ﺑﺴﺖ‪ .‬او ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﻗﺒﺎﻳﻞ زﻣﻴﻦ‪ ،‬هﻤﻪ از ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪‹.‬‬ ‫‪٢۶‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﺎدم ﺧﻮد را ﻣﺒﻌﻮث ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ او را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﺑﺮﮐﺖ دهﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﮐﻪ هﺮ ﻳﮏ از ﺷﻤﺎ را از راهﻬﺎﯼ ﮔﻨﺎﻩﺁﻟﻮدﺗﺎن ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ‪«.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪۴‬‬ ‫ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد‬ ‫‪١‬ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ هﻨﻮز ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎهﻨﺎن و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﺻ ّﺪوﻗﻴﺎن ﺳﺮرﺳﻴﺪﻧﺪ‪٢ .‬ﺁﻧﺎن ﺳﺨﺖ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ رﺳﻮﻻن ﻣﺮدم را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدادﻧﺪ‬ ‫و َ‬ ‫و اﻋﻼم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن وﺟﻮد دارد‪٣ .‬ﭘﺲ اﻳﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و‬ ‫ﭼﻮن ﻋﺼﺮ ﺑﻮد ﺗﺎ روز ﺑﻌﺪ در ﺣﺒﺲ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻨﺪ‪۴ .‬اﻣّﺎ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﭘﻴﺎم را ﺷﻨﻴﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ و ﺷﻤﺎر ﻣﺮدان ﺑﻪ ﺣﺪود ﭘﻨﺞ هﺰار رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ در اورﺷﻠﻴﻢ ﮔﺮد هﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪۶ .‬در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺠﻠﺲ‪َ ،‬‬ ‫ﺣﻨّﺎ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ و ﻗﻴﺎﻓﺎ و ﻳﻮﺣﻨﺎ و اﺳﮑﻨﺪر و هﻤﮥ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮادۀ ﮐﻬﺎﻧﺖ اﻋﻈﻢ‬ ‫ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ‪٧ .‬ﺁﻧﺎن ﻣﺤﺒﻮﺳﻴﻦ را در ﻣﻴﺎن ﺑﻪﭘﺎ داﺷﺘﻪ‪ ،‬از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﻗﺪرت و ﻧﺎﻣﯽ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدﻩاﻳﺪ؟«‬ ‫‪٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘِﻄﺮُس از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﯼ ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم و ﻣﺸﺎﻳﺦ‪٩ ،‬اﮔﺮ‬ ‫اﻣﺮوز ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﻴﮑﯽ در ﺣﻖ ﻣﺮدﯼ ﻋﻠﻴﻞ از ﻣﺎ ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪ او‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪١٠ ،‬ﭘﺲ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺎﺻﺮﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد در ﺑﺮاﺑﺮﺗﺎن ﺗﻨﺪرﺳﺖ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم هﻤﺎن ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺸﻴﺪﻳﺪ اﻣّﺎ ﺧﺪا او را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪١١ .‬اوﺳﺖ‬ ‫» ›ﺁن ﺳﻨﮓ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻤﺎران رد ﮐﺮدﻳﺪ‬ ‫وﻟﯽ ﺳﻨﮓ اﺻﻠﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪‹.‬‬ ‫‪١٢‬در هﻴﭻﮐﺲ ﺟﺰ او ﻧﺠﺎت ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا زﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎﻣﯽ ﺟﺰ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺁدﻣﻴﺎن‬ ‫دادﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺪان ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻴﻢ‪«.‬‬ ‫‪١٣‬ﭼﻮن ﺷﻬﺎﻣﺖ ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ را دﻳﺪﻧﺪ و داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻓﺮادﯼ ﺁﻣﻮزش ﻧﺪﻳﺪﻩ و‬ ‫ﻋﺎﻣﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻧﺪ و درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﻳﺎران ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‪١۴ .‬وﻟﯽ ﭼﻮن ﻣﺮ ِد‬ ‫ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ در ﮐﻨﺎر ﺁن دو اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪١۵ .‬ﭘﺲ دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﮐﻪ از‬


‫ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻴﺮون ﺑﺮوﻧﺪ و ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺸﻮرت ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪١۶ .‬ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺎ اﻳﻦ دو ﭼﻪ‬ ‫ﮐﻨﻴﻢ؟ زﻳﺮا هﻤﮥ ﺳﺎﮐﻨﺎن اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩاﯼ ﺁﺷﮑﺎر ﺑﻪدﺳﺖ اﻳﺸﺎن اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻣﻨﮑﺮ ﺁن ﺷﻮﻳﻢ‪١٧ .‬وﻟﯽ ﺗﺎ ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺷﻴﻮع ﻧﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺮدان اﺧﻄﺎر ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ اﺣﺪﯼ ﺑﺪﻳﻦ ﻧﺎم ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﻳﺸﺎن را ﺑﺎز ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺣﮑﻢ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ و ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﻧﺪهﻨﺪ‪١٩ .‬اﻣّﺎ ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد داورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﺪام‬ ‫در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ از ﺷﻤﺎ ﻳﺎ اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا؟ ‪٢٠‬زﻳﺮا ﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫دﻳﺪﻩ و ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎزﻧﮕﻮﻳﻴﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘﺲ ﺁن دو را ﭘﺲ از ﺗﻬﺪﻳﺪهﺎﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮ رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ زﻳﺮا راهﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺠﺎزاﺗﺸﺎن‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺧﺪا را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁﻧﭽﻪ رخ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻤﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪٢٢ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩﺁﺳﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﻞ ﺳﺎل داﺷﺖ‪.‬‬

‫دﻋﺎﯼ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫‪٢٣‬ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﺲ از رهﺎﻳﯽ ﻧﺰد ﻳﺎران ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺳﺮان‬ ‫ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪٢۴ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮑﺼﺪا ﺑﻪ درﮔﺎﻩ‬ ‫ﺧﺪا دﻋﺎ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ هﻤﮥ اﻣﻮر‪ ،‬اﯼ ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪۀ ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ و‬ ‫درﻳﺎ و ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪٢۵ ،‬ﺗﻮ ﺧﻮد ﺑﻪواﺳﻄﮥ روحاﻟﻘﺪس از زﺑﺎن ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬ﺧﺎدﻣﺖ‬ ‫داوود‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮدﯼ‪:‬‬ ‫» ›از ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺸﻮرﻧﺪ‬ ‫و ﻣﻠﺘﻬﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺚ دﺳﻴﺴﻪ ﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫‪٢۶‬ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺟﻬﺎن ﺻﻒ ﺁراﻳﻨﺪ‬ ‫و ﺣﺎﮐﻤﺎن ﮔﺮدهﻢﺁﻳﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺿﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫و ﺑﺮﺿﺪ ﻣﺴﻴﺢ او‪‹.‬‬ ‫‪٢٧‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ در هﻤﻴﻦ ﺷﻬﺮ‪ ،‬هﻴﺮودﻳﺲ و ﭘُﻨﺘﻴﻮس ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺑﺎ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻗﻮم‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺮﺿﺪ ﺧﺎدم ﻣﻘﺪّﺳﺖ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ او را ﻣﺴﺢ ﮐﺮدﯼ‪ ،‬هﻤﺪﺳﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪٢٨ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ را‬ ‫ﮐﻪ دﺳﺖ و ارادۀ ﺗﻮ از ﭘﻴﺶ ﻣﻘﺪّر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﻨﺪ‪٢٩ .‬اﮐﻨﻮن‪ ،‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻬﺪﻳﺪهﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﻧﻈﺮ ﮐﻦ و ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد را ﻋﻨﺎﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﮐﻼﻣﺖ را ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﮐﺎﻣﻞ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪٣٠ ،‬و ﻧﻴﺰ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻔﺎ دراز ﮐﻦ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺎدم ﻣﻘﺪّﺳﺖ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺁﻳﺎت و‬ ‫ﻣﻌﺠﺰات ﺑﻪﻇﻬﻮر ﺁور‪«.‬‬


‫‪٣١‬ﭘﺲ از دﻋﺎﯼ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺟﻤﻊ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪﻟﺮزﻩ درﺁﻣﺪ و هﻤﻪ از‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺮاﮐﺖ اﻳﻤﺎﻧﺪاران در داراﻳﯽ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫‪٣٢‬هﻤﮥ اﻳﻤﺎﻧﺪاران را ﻳﮏ دل و ﻳﮏ ﺟﺎن ﺑﻮد و هﻴﭻﮐﺲ ﭼﻴﺰﯼ از اﻣﻮاﻟﺶ را از ﺁن‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎ هﻢ ﺷﺮﻳﮏ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣٣ .‬رﺳﻮﻻن ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ‬ ‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدادﻧﺪ و ﻓﻴﻀﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ هﻤﮕﯽ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٣۴‬هﻴﭻﮐﺲ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﺒﻮد‪ ،‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ زﻣﻴﻦ ﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪاﯼ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﯽﻓﺮوﺧﺖ و‬ ‫وﺟﻪ ﺁن را ‪٣۵‬ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ رﺳﻮﻻن ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺐ ﻧﻴﺎز هﺮﮐﺲ ﺑﻴﻦ هﻤﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ‬ ‫ﺷﻮد‪٣۶ .‬ﻳﻮﺳﻒ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﻻوﯼ و اهﻞ ﻗﭙﺮس ﺑﻮد و رﺳﻮﻻن او را ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫»ﻣﺸﻮّق« ﻟﻘﺐ دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٣٧ ،‬ﻣﺰرﻋﻪاﯼ را ﮐﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮوﺧﺖ و وﺟﻪ ﺁن را ﺁوردﻩ‪،‬‬ ‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ رﺳﻮﻻن ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪۵‬‬ ‫ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ و ﺳَﻔﻴﺮﻩ‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ ﺷﺨﺼﯽ ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ ﻧﺎم ﺑﺎ هﻤﺴﺮش ﺳَﻔﻴﺮﻩ ﻣِﻠﮑﯽ را ﻓﺮوﺧﺘﻪ‪٢ ،‬ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﻬﺎﯼ ﺁن‬ ‫را ﺑﺎ ﺁﮔﺎهﯽ ﮐﺎﻣﻞ زﻧﺶ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺖ و ﻣﺎﺑﻘﯽ را ﺁوردﻩ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ رﺳﻮﻻن ﻧﻬﺎد‪٣ .‬ﭘِﻄﺮُس‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ‪ ،‬ﭼﺮا ﮔﺬاﺷﺘﯽ ﺷﻴﻄﺎن دﻟﺖ را ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺮ ﺳﺎزد ﮐﻪ ﺑﻪ روحاﻟﻘﺪس‬ ‫دروغ ﺑﮕﻮﻳﯽ و ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﻬﺎﯼ زﻣﻴﻦ را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ دارﯼ؟ ‪۴‬ﻣﮕﺮ ﭘﻴﺶ از ﻓﺮوش‬ ‫از ﺁن ﺧﻮدت ﻧﺒﻮد؟ و ﺁﻳﺎ ﭘﺲ از ﻓﺮوش ﻧﻴﺰ ﺑﻬﺎﻳﺶ در اﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮدت ﻧﺒﻮد؟ ﭼﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻮ‬ ‫را ﺑﺮ ﺁن داﺷﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﯽ؟ ﺗﻮ ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا دروغ ﮔﻔﺘﯽ!«‬ ‫‪۵‬ﭼﻮن ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎد و ﺟﺎن ﺳﭙﺮد! ﺗﺮﺳﯽ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺮ هﻤﮥ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪ‪۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺟﻮاﻧﺎن ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ و او را در ﮐﻔﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻧﺪ و‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻩ‪ ،‬دﻓﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﻧﺰدﻳﮏ ﺳﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪ ،‬زن او ﺑﯽﺧﺒﺮ از ﻣﺎﺟﺮا وارد ﺷﺪ‪٨ .‬ﭘِﻄﺮُس از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﺮا ﺑﮕﻮ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺑﻬﺎ ﻓﺮوﺧﺘﻴﺪ؟«‬ ‫ﺳَﻔﻴﺮﻩ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺑﻬﺎ‪«.‬‬ ‫‪٩‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ هﻤﺪﺳﺖ ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺎ روح ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﺪ؟‬ ‫ﭘﺎهﺎﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺷﻮهﺮت را دﻓﻦ ﮐﺮدﻧﺪ هﻢاﮐﻨﻮن ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻧﮥ در اﺳﺖ و ﺗﻮ را ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‪«.‬‬ ‫‪١٠‬در دم‪ ،‬ﺳَﻔﻴﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ ﭘﺎهﺎﯼ ﭘِﻄﺮُس اﻓﺘﺎد و ﺟﺎن ﺳﭙﺮد‪ .‬ﭼﻮن ﺟﻮاﻧﺎن وارد‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬او را ﻧﻴﺰ ﻣﺮدﻩ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﺑﺮدﻩ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﺷﻮهﺮش دﻓﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪١١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﺗﺮﺳﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎ و هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪ‪.‬‬


‫ﺁﻳﺎت و ﻣﻌﺠﺰات رﺳﻮﻻن‬ ‫‪١٢‬ﺁﻳﺎت و ﻣﻌﺠﺰات ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪدﺳﺖ رﺳﻮﻻن در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﻴﺪ و‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران هﻤﮕﯽ ﻳﮑﺪل در رواق ﺳﻠﻴﻤﺎن ﮔﺮد ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪١٣ .‬اﻣّﺎ از دﻳﮕﺮان ﮐﺴﯽ ﺟﺮﺋﺖ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻮد‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﻣﺮدﻣﺎن هﻤﮕﯽ اﻳﺸﺎن را ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺘﺮم ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺷﻤﺎر ﺑﺲ ﻓﺰوﻧﺘﺮﯼ از ﻣﺮدان و زﻧﺎن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪١۵ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻴﻤﺎران را ﺑﻪ ﻣﻴﺪاﻧﻬﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﻣﯽﺁوردﻧﺪ و ﺁﻧﺎن را ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮهﺎ و ﺗﺨﺘﻬﺎ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﺑﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﭼﻮن ﭘِﻄﺮُس از ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽﮔﺬرد‪ ،‬دﺳﺖﮐﻢ ﺳﺎﻳﻪاش ﺑﺮ ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﻧﺎن اﻓﺘﺪ‪.‬‬ ‫ن‬ ‫‪١۶‬ﻧﻴﺰ ﻣﺮدم دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ از ﺷﻬﺮهﺎﯼ اﻃﺮاف اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻴﻤﺎران و رﻧﺠﺪﻳﺪﮔﺎ ِ‬ ‫ارواح ﭘﻠﻴﺪ را ﻣﯽﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و هﻤﻪ ﺷﻔﺎ ﻣﯽﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺁزار رﺳﻮﻻن‬ ‫ﺻﺪّوﻗﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از ﻓﺮط ﺣﺴﺪ دﺳﺖ‬ ‫‪١٧‬اﻣّﺎ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ و هﻤﮥ هﻤﮑﺎراﻧﺶ ﮐﻪ از ﻓﺮﻗﻪ َ‬ ‫ﺑﻪﮐﺎر ﺷﺪﻧﺪ ‪١٨‬و رﺳﻮﻻن را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪان ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‪١٩ .‬وﻟﯽ ﺷﺐهﻨﮕﺎم‪،‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ درهﺎﯼ زﻧﺪان را ﮔﺸﻮد و اﻳﺸﺎن را ﺑﻴﺮون ﺁورد ‪٢٠‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و در‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ و ﭘﻴﺎم ﮐﺎﻣﻞ اﻳﻦ ﺣﻴﺎت را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘﺲ ﺳﺤﺮﮔﺎهﺎن ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ درﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺮدم‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ و هﻤﮑﺎراﻧﺶ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬اهﻞ ﺷﻮرا و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺸﺎﻳﺦ اﺳﺮاﺋﻴﻞ را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﺗﺎ رﺳﻮﻻن را از زﻧﺪان ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪٢٢ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻣﺄﻣﻮران‬ ‫وارد زﻧﺪان ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬رﺳﻮﻻن را ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ ‪»٢٣‬درهﺎﯼ زﻧﺪان‬ ‫ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻗﺮاوﻻن ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺎﺑﻞ درهﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻮن درهﺎ را ﮔﺸﻮدﻳﻢ‬ ‫هﻴﭻﮐﺲ را در زﻧﺪان ﻧﻴﺎﻓﺘﻴﻢ‪٢۴ «.‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ ﻗﺮاوﻻن ﻣﻌﺒﺪ و ﺳﺮان‬ ‫ﮐﺎهﻨﺎن ﺣﻴﺮان ﻣﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻓﺮورﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ »ﻋﺎﻗﺒﺖ اﻳﻦ ﮐﺎر ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؟«‬ ‫‪٢۵‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﺸﺎن‬ ‫اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن در ﻣﻌﺒﺪ اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ و ﻣﺮدم را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﻨﺪ‪٢۶ «.‬ﭘﺲ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ‬ ‫ﻗﺮاوﻻن ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎ ﻣﺄﻣﻮران رﻓﺘﻨﺪ و رﺳﻮﻻن را ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ ﻧﻪ ﺑﻪ اﺟﺒﺎر‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻴﻢ داﺷﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺮدم ﺳﻨﮕﺴﺎرﺷﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬ﭼﻮن رﺳﻮﻻن را ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻮرا ﺑﻪﭘﺎ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ‬ ‫از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪»٢٨ :‬ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ را ﻣﻨﻊ اﮐﻴﺪ ﻧﮑﺮدﻳﻢ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺪهﻴﺪ؟ وﻟﯽ‬ ‫ﺷﻤﺎ اورﺷﻠﻴﻢ را ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﭘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ و ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺧﻮن اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٩‬ﭘِﻄﺮُس و رﺳﻮﻻن دﻳﮕﺮ ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺧﺪا را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ از اﻧﺴﺎن اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺧﺪاﯼ ﭘﺪران ﻣﺎ‪ ،‬هﻤﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻴﺪ‪ ،‬از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ ‪٣١‬و او را ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﺮور و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪﻩ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻗﻮم‬


‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺗﻮﺑﻪ و ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﺨﺸﺪ‪٣٢ .‬و ﻣﺎ ﺷﺎهﺪان اﻳﻦ اﻣﻮر هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﻣﻄﻴﻌﺎن ﺧﻮد ﻋﻄﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣٣‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﭼﻨﺎن ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻳﺸﺎن را ﺑﮑﺸﻨﺪ‪٣۴ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺷﺨﺼﯽ از ﻓﺮقۀ ﻓَﺮﻳﺴﯽ‪ ،‬ﻏَﻤﺎﻻﺋﻴﻞ ﻧﺎم‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻌﻠّﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ و ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺑﻮد‬ ‫در ﻣﺠﻠﺲ ﺑﻪﭘﺎ ﺧﺎﺳﺖ و دﺳﺘﻮر داد رﺳﻮﻻن را ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﻴﺮون ﺑﺮﻧﺪ‪٣۵ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮان ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‪ ،‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺎ اﻳﻦ اﺷﺨﺎص ﺑﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۶‬ﭼﻨﺪﯼ ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ ﺗِﺌﻮداس ﻧﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﺴﯽ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺣﺪود‬ ‫ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺗﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ وﯼ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ او ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﭘﻴﺮواﻧﺶ ﻧﻴﺰ هﻤﻪ ﺗﺎروﻣﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٧‬ﭘﺲ از او‪ ،‬ﻳﻬﻮداﯼ ﺟﻠﻴﻠﯽ در زﻣﺎن ﺳﺮﺷﻤﺎرﯼ ﻗﻴﺎم ﮐﺮد و ﺟﻤﻌﯽ را ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮد‬ ‫ﮐﺸﻴﺪ‪ .‬اﻣّﺎ او ﻧﻴﺰ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﭘﻴﺮواﻧﺶ ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪٣٨ .‬ﭘﺲ در ﺧﺼﻮص اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮﺻﻴﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ دﺳﺖ از اﻳﻦ اﻓﺮاد ﺑﺮدارﻳﺪ و ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد‬ ‫واﮔﺬارﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻗﺼﺪ و ﻋﻤﻠﺸﺎن از اﻧﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯽﮔﻤﺎن راﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪٣٩‬اﻣّﺎ اﮔﺮ از ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺁﻧﺎن را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در ﺁن ﺻﻮرت ﺑﺎ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﯽﺟﻨﮕﻴﺪ!«‬ ‫‪۴٠‬ﭘﺲ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪﻧﺪ و رﺳﻮﻻن را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ زدﻧﺪ و ﻣﻨﻊ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﺳﺨﻨﯽ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﺟﺎزﻩ دادﻧﺪ ﺑﺮوﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴١‬رﺳﻮﻻن ﺷﺎدﯼﮐﻨﺎن از ﺣﻀﻮر اهﻞ ﺷﻮرا ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁن ﻧﺎم اهﺎﻧﺖ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪۴٢ .‬و هﻴﭻ روزﯼ‪ ،‬ﭼﻪ در ﻣﻌﺒﺪ و ﭼﻪ در ﺧﺎﻧﻪهﺎ‪،‬‬ ‫از ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺑﺸﺎرت درﺑﺎرۀ اﻳﻨﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺖ ﻧﮑﺸﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪۶‬‬ ‫هﻔﺖ ﻧﻴﮑﻨﺎم ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫‪١‬در ﺁن اﻳﺎم ﮐﻪ ﺷﻤﺎر ﺷﺎﮔﺮدان ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ زﺑﺎن از ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﯽزﺑﺎن ِﮔﻠِﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن اﻳﺸﺎن از ﺟﻴﺮۀ روزاﻧﮥ ﻏﺬا ﺑﯽﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪٢ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺖ ﺷﺎﮔﺮدان را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺁن دوازدﻩ رﺳﻮل‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋ ِ‬ ‫ﺖ ﮐﻼم ﺧﺪا ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﻴﻢ‪٣ .‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﻏﺬا دادن ﺑﻪ ﻣﺮدم‪ ،‬از ﺧﺪﻣ ِ‬ ‫هﻔﺖ ﺗﻦ ﻧﻴﮑﻨﺎم را ﮐﻪ ﭘﺮ از روح و ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮ اﻳﻦ ﮐﺎر‬ ‫ﺑﮕﻤﺎرﻳﻢ ‪۴‬و ﻣﺎ ﺧﻮد را وﻗﻒ دﻋﺎ و ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻼم ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫‪۵‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ هﻤﮕﺎن را ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﭘﺲ اﺳﺘﻴﻔﺎن را ﮐﻪ ﻣﺮدﯼ ﭘﺮ از اﻳﻤﺎن و روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ‪ ،‬ﭘْﺮوﺧُﺮوس‪ ،‬ﻧﻴﮑﺎﻧﻮر‪ ،‬ﺗﻴﻤﻮن‪ ،‬ﭘَﺮﻣﻴﻨﺎس و ﻧﻴﻘﻮﻻﺋﻮس‪ ،‬ﮐﻪ از‬ ‫ﻳﻬﻮدﯼ ﺷﺪﮔﺎن اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪۶ .‬اﻳﻦ ﻣﺮدان را ﻧﺰد رﺳﻮﻻن ﺣﺎﺿﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و‬ ‫رﺳﻮﻻن دﻋﺎ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮ اﻳﺸﺎن دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ ﻧﺸﺮ ﮐﻼم ﺧﺪا اداﻣﻪ ﻳﺎﻓﺖ و ﺷﻤﺎر ﺷﺎﮔﺮدان در اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪﺳﺮﻋﺖ ﻓﺰوﻧﯽ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻤﻌﯽ ﮐﺜﻴﺮ از ﮐﺎهﻨﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ اﻳﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬


‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن اﺳﺘﻴﻔﺎن‬ ‫‪٨‬اﺳﺘﻴﻔﺎن ﭘﺮ از ﻓﻴﺾ و ﻗﺪرت ﺑﻮد و ﻣﻌﺠﺰات و ﺁﻳﺎت ﻋﻈﻴﻢ در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺑﻪﻇﻬﻮر‬ ‫ﻣﯽﺁورد‪٩ .‬اﻣّﺎ ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻨﻴﺴﻪاﯼ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ »ﮐﻨﻴﺴﮥ ﺁزادﺷﺪﮔﺎن«‪ ،‬ﮐﻪ از‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻗﻴﺮَوان و اﺳﮑﻨﺪرﻳﻪ و ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎرﯼ از اهﺎﻟﯽ ﮐﻴﻠﻴﮑﻴﻪ و ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪١٠ .‬وﻟﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﮑﻤﺖ و روﺣﯽ ﮐﻪ اﺳﺘﻴﻔﺎن ﺑﺎ ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪،‬‬ ‫ﻳﺎراﯼ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪١١ .‬ﭘﺲ ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ را ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫اﺳﺘﻴﻔﺎن ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ و ﺧﺪا ﺳﺨﻨﺎن ﮐﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٢‬ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮدم و ﻣﺸﺎﻳﺦ و ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ را ﺗﺤﺮﻳﮏ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﺳﺮ اﺳﺘﻴﻔﺎن رﻳﺨﺘﻪ‪ ،‬او‬ ‫را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺷﻮرا ﺑﺮدﻧﺪ‪١٣ .‬ﭼﻨﺪ ﺷﺎهﺪ دروﻏﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ‬ ‫ﺷﺨﺺ دﻣﯽ از ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ ﺑﺮﺿﺪ اﻳﻦ ﻣﮑﺎن ﻣﻘﺪّس و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎزﻧﻤﯽاﻳﺴﺘﺪ‪١۴ .‬زﻳﺮا ﺧﻮد‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ اﻳﻦ ﻣﮑﺎن را وﻳﺮان ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و رﺳﻮﻣﯽ را ﮐﻪ‬ ‫ن در ﺷﻮرا‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺧﻮاهﺪ داد‪١۵ «.‬در اﻳﻦ هﻨﮕﺎم‪ ،‬هﻤﮥ ﺣﺎﺿﺮا ِ‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺘﻴﻔﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻨﺪ و ﭼﻬﺮۀ او را هﻤﭽﻮن ﭼﻬﺮۀ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن دﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪٧‬‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن اﺳﺘﻴﻔﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ اﻳﻨﻬﺎ ﺻﺤﺖ دارد؟«‬ ‫‪٢‬اﺳﺘﻴﻔﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺑﺮادران و اﯼ ﭘﺪران‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ! ﺧﺪاﯼ ﭘﺮﺟﻼل‪،‬‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺪر ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ در ﺑﻴﻦاﻟﻨﻬﺮﻳﻦ ﺳﮑﻮﻧﺖ داﺷﺖ و هﻨﻮز ﺑﻪ ﺣَﺮان ﻣﻬﺎﺟﺮت‬ ‫ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ او ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ ‪٣‬و ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪› :‬وﻃﻦ و ﮐﺴﺎن ﺧﻮد را ﺗﺮﮎ ﮐﻦ و ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮو‪‹.‬‬ ‫‪»۴‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮐﻠﺪاﻧﻴﺎن ﻋﺰﻳﻤﺖ ﮐﺮد و در ﺣَﺮان ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺮگ‬ ‫ﭘﺪرش‪ ،‬ﺧﺪا او را ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮐﻪ اﻣﺮوز در ﺁن ﺳﺎﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬هﺪاﻳﺖ ﮐﺮد‪۵ .‬ﺧﺪا در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ وﺟﺒﯽ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ او ﻣﻴﺮاث ﻧﺒﺨﺸﻴﺪ؛ وﻟﯽ وﻋﺪﻩ داد ﮐﻪ او و ﭘﺲ از او‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻣﺎﻟﮏ اﻳﻦ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ اﺑﺮاهﻴﻢ در ﺁن هﻨﮕﺎم هﻨﻮز ﻓﺮزﻧﺪﯼ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺖ‪۶ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻓﺮﻣﻮد‪› :‬ﻧﺴﻞ ﺗﻮ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد و ﺑﻪﻣﺪت‬ ‫ﭼﻬﺎرﺻﺪ ﺳﺎل اﻳﺸﺎن را ﺑﻪﺑﺮدﮔﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪ و ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺳﺘﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪٧ ‹.‬ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪› :‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁن ﻗﻮم ﮐﻪ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪﺑﺮدﮔﯽ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﻣﮑﺎﻓﺎت ﺧﻮاهﻢ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ‬ ‫از ﺁن‪ ،‬ﻗﻮم ﻣﻦ ﺁن ﺳﺮزﻣﻴﻦ را ﺗﺮﮎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ و ﻣﺮا در اﻳﻦ ﻣﮑﺎن ﻋﺒﺎدت ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮد‪٨ ‹.‬و ﺧﺪا ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻋﻬﺪ ﺧﺘﻨﻪ را داد‪ .‬ﭘﺲ اﺑﺮاهﻴﻢ اﺳﺤﺎق را ﺁورد و او را در روز‬ ‫هﺸﺘﻢ ﺧﺘﻨﻪ ﮐﺮد‪ .‬و اﺳﺤﺎق ﻧﻴﺰ ﻳﻌﻘﻮب را‪ ،‬و ﻳﻌﻘﻮب دوازدﻩ ﭘﺎﺗْﺮﻳﺎرْﮎ را‪.‬‬


‫‪»٩‬اﻣّﺎ ﭘﺎﺗْﺮﻳﺎرْﮐﻬﺎ از ﺣﺴﺪ‪ ،‬ﻳﻮﺳﻒ را ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﺑﺎ او ﺑﻮد ‪١٠‬و او‬ ‫را از هﻤﻪ ﻣﺼﺎﺋﺒﺶ رهﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬و او را ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ﻓﺮﻋﻮن ﻋﺰﻳﺰ ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺪان ﮐﻪ او را ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯼ ﻣﺼﺮ و رﺋﻴﺲ درﺑﺎر ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪»١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺤﻄﯽ و ﻣﺼﻴﺒﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻣﺼﺮ و ﮐﻨﻌﺎن ﻋﺎرض ﺷﺪ و ﭘﺪران‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮراﮎ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪١٢ .‬ﻳﻌﻘﻮب ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﮔﻨﺪم ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺪران ﻣﺎ را‬ ‫در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺳﻔﺮﺷﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪١٣ .‬در دوّﻣﻴﻦ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﻳﻮﺳﻒ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺶ‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪ و ﻓﺮﻋﻮن از ﺧﺎﻧﻮادۀ ﻳﻮﺳﻒ ﺁﮔﺎهﯽ ﻳﺎﻓﺖ‪١۴ .‬ﭘﺲ ﻳﻮﺳﻒ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﭘﺪر ﺧﻮد‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب و هﻤﮥ ﺧﺎﻧﻮادﻩاش را ﮐﻪ ﺟﻤﻠﮕﯽ هﻔﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ دﻋﻮت ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و در هﻤﺎن ﺟﺎ ﻧﻴﺰ او و ﭘﺪران ﻣﺎ درﮔﺬﺷﺘﻨﺪ؛‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﺷِﮑﻴﻢ ﺑﺎزﺁوردﻧﺪ و در ﻣﻘﺒﺮﻩاﯼ ﮐﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﯼ ﻧﻘﺮﻩ از‬ ‫ﭘﺴﺮان ﺣَﻤﻮر ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٧‬هﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ زﻣﺎن ﺗﺤﻘﻖ وﻋﺪۀ ﺧﺪا ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎر ﻗﻮم ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫در ﻣﺼﺮ ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺰون ﻣﯽﮔﺮدﻳﺪ‪١٨ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﺎهﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻪ ﻳﻮﺳﻒ را‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺖ‪١٩ .‬او ﺑﺎ ﻗﻮم ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﺮﻧﮓ رﻓﺘﺎر ﮐﺮد و ﺑﺮ ﭘﺪران ﻣﺎ ﻇﻠﻢ ﺑﺴﻴﺎر روا داﺷﺖ‬ ‫و ﻣﺠﺒﻮرﺷﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ ﻧﻮزادان ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻴﺮون رهﺎ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ زﻧﺪﻩ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٠‬در ﭼﻨﻴﻦ روزﮔﺎرﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ زادﻩ ﺷﺪ‪ .‬او ﻃﻔﻠﯽ ﺑﺴﻴﺎر زﻳﺒﺎ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﺳﻪ ﻣﺎﻩ در ﺧﺎﻧﮥ ﭘﺪرش ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺖ‪٢١ .‬ﭼﻮن ﺑﻴﺮون رهﺎﻳﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮن او‬ ‫را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و هﻤﭽﻮن ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد ﺑﺰرگ ﮐﺮد‪٢٢ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﻣﺼﺮﻳﺎن ﻓﺮهﻴﺨﺘﻪ ﮔﺸﺖ و در ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار ﺗﻮاﻧﺎ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٣‬ﭼﻮن ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺿﻊ ﺑﺮادران اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽ ﺧﻮد رﺳﻴﺪﮔﯽ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪٢۴ .‬وﻗﺘﯽ دﻳﺪ ﻣﺮدﯼ ﻣﺼﺮﯼ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﺎن ﻇﻠﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻳﺘﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ‬ ‫ﮐﺸﺘﻦ ﺁن ﻣﺼﺮﯼ‪ ،‬داد ﺁن ﻣﻈﻠﻮم را ﺳﺘﺎﻧْﺪ‪٢۵ .‬ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺮادراﻧﺶ درﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﻪدﺳﺖ او اﻳﺸﺎن را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ درﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪٢۶ .‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫دو ﺗﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻪ ﻧﺰاع ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪﻗﺼﺪ ﺁﺷﺘﯽ دادﻧﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪› :‬اﯼ ﻣﺮدان‪ ،‬ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﺮادرﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺮ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺳﺘﻢ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟‹‬ ‫‪»٢٧‬وﻟﯽ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ هﻤﺴﺎﻳﮥ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺘﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ را ﮐﻨﺎر زد و ﮔﻔﺖ‪› :‬ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﺎﮐﻢ و داور ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟ ‪٢٨‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﺑﮑﺸﯽ‪،‬‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺁن ﻣﺼﺮﯼ را دﻳﺮوز ﮐﺸﺘﯽ؟‹ ‪٢٩‬ﭼﻮن ﻣﻮﺳﯽ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻳﺨﺖ و‬ ‫در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣِﺪﻳﺎن ﻏﺮﺑﺖ ﮔﺰﻳﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ ﺻﺎﺣﺐ دو ﭘﺴﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣٠‬ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬روزﯼ در ﺑﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﻧﺰدﻳﮏ ﮐﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ در ﺷﻌﻠﮥ‬ ‫ﺑﻮﺗﻪاﯼ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﯽ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪٣١ .‬ﻣﻮﺳﯽ از دﻳﺪن ﺁن ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺣﻴﺮت ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﭘﻴﺶ رﻓﺖ ﺗﺎ از ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺧﻄﺎﺑﯽ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ وﯼ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ‪›٣٢ :‬ﻣﻦ هﺴﺘﻢ ﺧﺪاﯼ‬ ‫ﭘﺪراﻧﺖ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ اﺳﺤﺎق و ﺧﺪاﯼ ﻳﻌﻘﻮب‪ ‹.‬ﻟﺮزﻩ ﺑﺮ اﻧﺪام ﻣﻮﺳﯽ اﻓﺘﺎد و‬ ‫ﺟﺮﺋﺖ ﻧﮑﺮد ﺑﻨﮕﺮد‪.‬‬


‫‪»٣٣‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪› :‬ﻧﻌﻠﻴﻦ از ﭘﺎ ﺑﻪدر ﺁور‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن اﻳﺴﺘﺎدﻩاﯼ‬ ‫زﻣﻴﻨﯽ ﻣﻘﺪّس اﺳﺖ‪٣۴ .‬ﻣﻦ ﺑﻴﺪادﯼ را ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ ﺑﺮ ﻗﻮم ﻣﻦ ﻣﯽرود‪ ،‬دﻳﺪﻩام و ﻧﺎﻟﮥ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺷﻨﻴﺪﻩام‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ رهﺎﻧﻴﺪﻧﺸﺎن ﻧﺰول ﮐﺮدﻩام‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪‹.‬‬ ‫‪»٣۵‬هﻤﻴﻦ ﻣﻮﺳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻮم ﻣﺎ او را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪› :‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﺑﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﺣﺎﮐﻢ و داور ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟‹ ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﺑﻪدﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ ﮐﻪ در ﺑﻮﺗﻪ ﺑﺮ وﯼ ﻇﺎهﺮ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬او را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺎﮐﻢ و رهﺎﻧﻨﺪۀ ﺁﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪٣۶ .‬هﻢاو ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻣﺼﺮ و ﮐﻨﺎر‬ ‫درﻳﺎﯼ ﺳﺮخ و ﻧﻴﺰ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻣﻌﺠﺰات و ﺁﻳﺎت اﻧﺠﺎم داد و ﻗﻮم ﻣﺎ را از ﻣﺼﺮ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺁورد‪.‬‬ ‫‪»٣٧‬هﻤﻴﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﻪ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺧﺪا از ﻣﻴﺎن ﺑﺮادراﻧﺘﺎن‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﯼ هﻤﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﺒﻌﻮث ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٣٨ ‹.‬هﻢاو در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ ﮐﻪ در ﮐﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎ ﺑﺎ وﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬و هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﭘﺪران ﻣﺎ؛ و ﮐﻼم زﻧﺪﻩ را‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣٩‬وﻟﯽ ﭘﺪران ﻣﺎ از اﻃﺎﻋﺖ او ﺳﺮ ﺑﺎز زدﻩ‪ ،‬ﻃﺮدش ﮐﺮدﻧﺪ و در دل ﺧﻮد ﺑﻪﺳﻮﯼ‬ ‫ﻣﺼﺮ روﯼ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ‪۴٠ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ هﺎرون ﮔﻔﺘﻨﺪ‪› :‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﺴﺎز ﺗﺎ راﻩ را ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻨﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ اﻳﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﻣﺼﺮ ﺑﻪدر ﺁورد‪ ،‬ﭼﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ!‹‬ ‫‪۴١‬در ﺁن روزهﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑُﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺪان ﺑﺖ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﺮدﻧﺪ و‬ ‫در ﺗﺠﻠﻴﻞ از ﻣﺼﻨﻮع دﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺸﻨﯽ ﺑﻪﭘﺎ داﺷﺘﻨﺪ‪۴٢ .‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ از ﺁﻧﺎن روﯼ‬ ‫ﮔﺮداﻧﺪ و اﻳﺸﺎن را ﺑﻪﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ اﺟﺮام ﺁﺳﻤﺎن را ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ؛ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﮐﺘﺎب‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫» ›اﯼ ﺧﺎﻧﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﺁﻳﺎ در ﺁن ﭼﻬﻞ ﺳﺎل در ﺑﻴﺎﺑﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و هﺪﻳﻪ ﺁوردﻳﺪ؟‬ ‫‪۴٣‬ﺷﻤﺎ ﺧﻴﻤﮥ ﻣُﻠﻮﮎ و ﺳﺘﺎرۀ ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد رِﻓﺎن را ﺑﺮﭘﺎ داﺷﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫و اﻳﻦ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎ را ﺑﺮاﯼ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺳﺎﺧﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪﻓﺮاﺳﻮﯼ ﺑﺎﺑِﻞ ﺗﺒﻌﻴﺪ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪‹.‬‬ ‫‪»۴۴‬ﭘﺪران ﻣﺎ ﺧﻴﻤﮥ ﺷﻬﺎدت را ﻧﻴﺰ در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻤﻪاﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﻖ ﻧﻤﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ دﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺎﺧﺖ‪۴۵ .‬ﭘﺪران ﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪرهﺒﺮﯼ ﻳﻮﺷﻊ‪،‬‬ ‫ﺑﻪدﺳﺘﻮر ﺧﺪا ﻣﻄﺎﺑ ِ‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﮐﻨﻌﺎن را از ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﭘﻴﺶ روﯼ اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺮون راﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺘﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻴﻤﮥ‬ ‫ﺷﻬﺎدت را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و ﺁن ﺧﻴﻤﻪ ﺗﺎ زﻣﺎن داوود در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪۴۶ .‬داوود ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ‬ ‫ﺧﺪا ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و اﺳﺘﺪﻋﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺴﮑﻨﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاﯼ ﻳﻌﻘﻮب ﻓﺮاهﻢ ﺁورد‪۴٧ .‬وﻟﯽ‬ ‫ﺳﻠﻴﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪»۴٨‬اﻣّﺎ ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎل در ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪدﺳﺖ ﺳﺎﮐﻦ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﺒﯽ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬


‫‪›»۴٩‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﺁﺳﻤﺎن ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻣﻦ اﺳﺖ و زﻣﻴﻦ ﮐﺮﺳﯽ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﻢ!‬ ‫ﭼﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪،‬‬ ‫و ﻣﮑﺎن ﺁرﻣﻴﺪﻧﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫‪۵٠‬ﻣﮕﺮ دﺳﺖ ﻣﻦ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ را ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟«‹‬ ‫‪»۵١‬اﯼ ﻗﻮم ﮔﺮدﻧﮑﺶ‪ ،‬اﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دﻟﻬﺎ و ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺘﺎن ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﻩ اﺳﺖ! ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﭘﺪران ﺧﻮد هﻤﻮارﻩ در ﺑﺮاﺑﺮ روحاﻟﻘﺪس ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪۵٢ .‬ﮐﺪام ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ از دﺳﺖ ﭘﺪران ﺷﻤﺎ ﺁزار ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻧﺎن ﺣﺘﯽ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﯽ را ﮐﻪ ﻇﻬﻮر ﺁن ﭘﺎرﺳﺎ را‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻨﺪ؛ و اﮐﻨﻮن ﺷﻤﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢﮐﻨﻨﺪﻩ و ﻗﺎﺗﻞ ﺧﻮد او ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪۵٣ ،‬ﺷﻤﺎﻳﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻘﺮر ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻳﺪ اﻣّﺎ از اﻃﺎﻋﺖ ﺁن ﺳﺮ‬ ‫ﺑﺎز زدﻩاﻳﺪ‪«.‬‬

‫ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷﺪن اﺳﺘﻴﻔﺎن‬ ‫‪۵۴‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و ﺑﻪﺳﺒﺐ او دﻧﺪاﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ هﻢ‬ ‫ﻓﺸﺮدﻧﺪ‪۵۵ .‬اﻣّﺎ اﺳﺘﻴﻔﺎن ﭘﺮ از روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺟﻼل ﺧﺪا را دﻳﺪ و‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪۵۶ .‬ﭘﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻢاﮐﻨﻮن ﺁﺳﻤﺎن را ﮔﺸﻮدﻩ‬ ‫و ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ‪«.‬‬ ‫‪۵٧‬در ﺁن دم ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻧﻌﺮﻩاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و هﻤﮕﯽ ﺑﺎ هﻢ ﺑﻪﺳﻮﯼ‬ ‫او ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ ‪۵٨‬و او را ﮐﺸﺎنﮐﺸﺎن از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎهﺪان‬ ‫ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﺧﻮد را ﻧﺰد ﭘﺎهﺎﯼ ﺟﻮاﻧﯽ ﺳﻮﻟُﺲ ﻧﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵٩‬ﭼﻮن اﺳﺘﻴﻔﺎن را ﺳﻨﮕﺴﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬او دﻋﺎ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫روح ﻣﺮا ﺑﭙﺬﻳﺮ!« ‪۶٠‬ﺳﭙﺲ زاﻧﻮ زد و ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪا درداد ﮐﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬اﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ را‬ ‫ﺑﻪﭘﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﻣﮕﺬار‪ «.‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﺨﻔﺖ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٨‬‬ ‫و ﺳﻮﻟُﺲ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﻦ اﺳﺘﻴﻔﺎن ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺁزار اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫در ﺁن روز‪ ،‬ﺁزارﯼ ﺳﺨﺖ ﺑﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻏﺎز ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪانﮐﻪ ﺟﺰ رﺳﻮﻻن‪،‬‬ ‫هﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻮاﺣﯽ ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﺳﺎﻣﺮﻩ ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪٢ .‬ﻣﺮداﻧﯽ ﭘﺎرﺳﺎ اﺳﺘﻴﻔﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﮎ‬


‫ﺳﭙﺮدﻧﺪ و ﺑﺮاﯼ او ﺳﻮﮔﻮارﯼ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺑﺮﭘﺎ داﺷﺘﻨﺪ‪٣ .‬اﻣّﺎ ﺳﻮﻟُﺲ ﺑﯽرﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﻣﯽﺗﺎﺧﺖ و ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬زﻧﺎن و ﻣﺮدان را ﺑﻴﺮون ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ در ﺳﺎﻣﺮﻩ‬ ‫‪۴‬و اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﺮﺟﺎ ﮐﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻼم ﺑﺸﺎرت ﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﺳﺎﻣﺮﻩ رﻓﺖ و ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺁﻧﺠﺎ اﻋﻼم ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎﯼ ﻣﺮدم ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎن ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ و ﺁﻳﺎﺗﯽ را ﮐﻪ از او ﺻﺎدر ﻣﯽﺷﺪ‬ ‫دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮕﯽ ﺑﺪﻗّﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮔﻮش ﻓﺮادادﻧﺪ؛ ‪٧‬زﻳﺮا ارواح ﭘﻠﻴﺪ ﻧﻌﺮﻩزﻧﺎن از‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺷﻤﺎر ﺑﺴﻴﺎر از ﻣﻔﻠﻮﺟﺎن و ﻟﻨﮕﺎن ﺷﻔﺎ‬ ‫ﻣﯽﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪٨ .‬از اﻳﻦرو ﺷﺎدﯼ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﺁن ﺷﻬﺮ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺷَﻤﻌﻮن ﺟﺎدوﮔﺮ‬ ‫‪٩‬و اﻣّﺎ در ﺁن ﺷﻬﺮ ﻣﺮدﯼ ﻣﯽزﻳﺴﺖ ﺷَﻤﻌﻮن ﻧﺎم ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺳﺎﻣﺮﻩ را ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ‬ ‫ﺟﺎدوﮔﺮﯼ ﺧﻮد در ﺷﮕﻔﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد و ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﺴﯽ اﺳﺖ‪١٠ .‬هﻤﻪ از ﺧُﺮد و‬ ‫ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﺪﻗّﺖ ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدادﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﺁن ﻧﻴﺮوﯼ اﻟﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫›ﻋﻈﻴﻢ‹ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪش‪١١ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺪﻗّﺖ ﺑﻪ او ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا دﻳﺮزﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺎ‬ ‫ﺟﺎدوﮔﺮﯼ ﺧﻮد‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺷﮕﻔﺘﺰدﻩ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ‪١٢ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺑﺸﺎرت ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ درﺑﺎرۀ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا و ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮕﯽ‪ ،‬ﻣﺮد و زن‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪١٣ .‬ﺣﺘﯽ‬ ‫ﺷَﻤﻌﻮن ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن ﺁورد و ﭘﺲ از ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ را هﻤﺮاهﯽ ﻣﯽﮐﺮد و از‬ ‫دﻳﺪن ﺁﻳﺎت و ﻣﻌﺠﺰات ﻋﻈﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻏﺮق در ﺣﻴﺮت ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﭼﻮن رﺳﻮﻻن در اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻣﺮﻳﺎن ﮐﻼم ﺧﺪا را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﭘِﻄﺮُس‬ ‫و ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﻧﺰد ﺁﻧﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪١۵ .‬ﺁن دو ﺑﻪ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ اﻳﺸﺎن دﻋﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس را ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪١۶ ،‬زﻳﺮا هﻨﻮز ﺑﺮ هﻴﭻﻳﮏ از اﻳﺸﺎن ﻧﺎزل ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺲ‪١٧ .‬ﭘﺲ ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﻧﻬﺎدﻧﺪ و اﻳﺸﺎن روحاﻟﻘﺪس را ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﭼﻮن ﺷَﻤﻌﻮن دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ ﻧﻬﺎدن رﺳﻮﻻن روحاﻟﻘﺪس ﻋﻄﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺒﻠﻐﯽ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﺁورد و ‪١٩‬ﺑﻪ رﺳﻮﻻن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ اﻗﺘﺪار را ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ هﺮﮐﻪ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﮕﺬارم‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس را ﺑﻴﺎﺑﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٠‬ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪َ » :‬زرَت ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻧﺎﺑﻮد ﺑﺎد! زﻳﺮا ﭘﻨﺪاﺷﺘﯽ ﻋﻄﺎﯼ ﺧﺪا را ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ‬ ‫ﭘﻮل ﺧﺮﻳﺪ! ‪٢١‬ﺗﻮ در اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ هﻴﭻ ﺳﻬﻢ و ﻗﺴﻤﺘﯽ ﻧﺪارﯼ‪ ،‬زﻳﺮا دﻟﺖ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‬ ‫ت ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﻮاﻩ ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﮥ‬ ‫راﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪٢٢ .‬از اﻳﻦ ﺷﺮار ِ‬ ‫دﻟﺖ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﻮد؛ ‪٢٣‬زﻳﺮا ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﺮ از زهﺮ ﺗﻠﺦ و ﮔﺮﻓﺘﺎر زﻧﺠﻴﺮهﺎﯼ ﺷﺮارﺗﯽ‪«.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺷَﻤﻌﻮن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﺑﺮ ﺳﺮم ﻧﻴﺎﻳﺪ‪«.‬‬


‫‪٢۵‬ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﭘﺲ از ﺷﻬﺎدت دادن و اﻋﻼم ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫و ﻃﯽ راﻩ در ﺑﺴﻴﺎرﯼ از روﺳﺘﺎهﺎﯼ ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺑﺸﺎرت دادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ و ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮاﯼ ﺣﺒﺸﯽ‬ ‫‪٢۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ﺑﺮو‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن راﻩ‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ از اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ ﻏﺰﻩ ﻣﯽرود‪٢٧ «.‬ﭘﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و رواﻧﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در راﻩ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮاﻳﯽ ﺣﺒﺸﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻪ از ﺑﺰرﮔﺎن درﺑﺎر »ﮐَﻨﺪاﮐِﻪ« ﻣﻠﮑﮥ ﺣﺒﺸﻪ و ﺧﺰاﻧﻪدار‬ ‫او ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ ﻋﺒﺎدت ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪٢٨ .‬او در ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ وﻃﻦ ﺑﺮ اراﺑﮥ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪٢٩ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ »روح« ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﮐﺘﺎب ِا َ‬ ‫»ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﺮو و ﺑﺎ ﺁن اراﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺷﻮ‪«.‬‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ‬ ‫‪٣٠‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﺑﻪﺳﻮﯼ اراﺑﻪ ﭘﻴﺶ دوﻳﺪ و ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮاﯼ ﺣﺒﺸﯽ ﮐﺘﺎب ِا َ‬ ‫را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯽ‪ ،‬ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ؟«‬ ‫‪٣١‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ رهﻨﻤﺎﻳﯽام ﻧﮑﻨﺪ؟« ﭘﺲ از ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ‬ ‫ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮد ﺳﻮار ﺷﻮد و ﮐﻨﺎر او ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪٣٢ .‬ﺑﺨﺸﯽ از ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻮد‪:‬‬ ‫»هﻤﭽﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﮐﺸﺘﺎر ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫و ﭼﻮن ﺑﺮﻩاﯼ ﮐﻪ ﻧﺰد ﭘﺸﻢﭼﻴﻨﺎن ﺧﻮد ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ‪،‬‬ ‫او ﻧﻴﺰ زﺑﺎن ﻧﮕﺸﻮد‪.‬‬ ‫‪٣٣‬در ﺣﻘﺎرﺗﺶ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ از او درﻳﻎ ﺷﺪ؛‬ ‫ﭼﻪﮐﺲ از ﻧﺴﻞ او ﺳﺨﻦ ﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻔﺖ؟‬ ‫زاﻧﺮو ﮐﻪ ﺣﻴﺎت او از روﯼ زﻣﻴﻦ ﻣﻨﻘﻄﻊ ﮔﺮدﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣۴‬ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮا ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻤﻨﺎ دارم ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﯽ در اﻳﻨﺠﺎ از ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬از ﺧﻮد ﻳﺎ از ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ؟« ‪٣۵‬ﭘﺲ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد و از‬ ‫هﻤﺎن ﺑﺨﺶ از ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﺷﺮوع ﮐﺮدﻩ‪ ،‬درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ او ﺑﺸﺎرت داد‪.‬‬ ‫‪٣۶‬هﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ در راﻩ ﭘﻴﺶ ﻣﯽراﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺑﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻨﮕﺮ‪،‬‬ ‫اﻳﻨﮏ ﺁب ﻣﻬﻴﺎﺳﺖ! ﺁﻳﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺮا ﻣﺎﻧﻌﯽ اﺳﺖ؟« ‪ ]٣٧‬ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم‬ ‫دل اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﯼ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻌﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ «.‬ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮا ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻤﺎن دارم ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪[«.‬‬ ‫‪٣٨‬ﭘﺲ ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮا دﺳﺘﻮر داد اراﺑﻪ را ﻧﮕﺎﻩ دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ و ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮا‪ ،‬هﺮ دو‬ ‫ﺑﻪ ﺁب درﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ او را ﺗﻌﻤﻴﺪ داد‪٣٩ .‬ﭼﻮن از ﺁب ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎﻩ روح‬


‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮد و ﺧﻮاﺟﻪﺳﺮا دﻳﮕﺮ او را ﻧﺪﻳﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ راﻩ ﺧﻮد‬ ‫را در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺖ‪۴٠ .‬اﻣّﺎ ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ در اَﺷﺪود دﻳﺪﻩ ﺷﺪ‪ .‬او در هﻤﮥ ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﺸﺖ و ﺑﺸﺎرت ﻣﯽداد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٩‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺳﻮﻟُﺲ‬ ‫ن ﺗﻬﺪﻳﺪ و ﻗﺘﻞ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﺪاوﻧﺪ اداﻣﻪ ﻣﯽداد‪،‬‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ ﺳﻮﻟُﺲ ﮐﻪ هﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ دﻣﻴﺪ ِ‬ ‫ﻧﺰد ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ رﻓﺖ ‪٢‬و از او ﻧﺎﻣﻪهﺎﻳﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ دﻣﺸﻖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ را از اهﻞ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬از زن و ﻣﺮد‪ ،‬در ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺎورد‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻃﯽ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ دﻣﺸﻖ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻮرﯼ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ ﮔﺮد او‬ ‫درﺧﺸﻴﺪ ‪۴‬و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺻﺪاﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ وﯼ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﺋﻮل‪ ،‬ﺷﺎﺋﻮل‪،‬‬ ‫ﭼﺮا ﻣﺮا ﺁزار ﻣﯽرﺳﺎﻧﯽ؟«‬ ‫‪۵‬وﯼ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ؟«‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻣﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺁن ﻋﻴﺴﯽ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺪو ﺁزار ﻣﯽرﺳﺎﻧﯽ‪۶ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﺑﺮو‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﯽ‪«.‬‬ ‫‪٧‬هﻤﺴﻔﺮان ﺳﻮﻟُﺲ ﺧﺎﻣﻮش اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺁﻧﻬﺎ ﺻﺪا را ﻣﯽﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﯽ ﮐﺴﯽ را‬ ‫ﻧﻤﯽدﻳﺪﻧﺪ‪٨ .‬ﺳﻮﻟُﺲ از زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺸﻮد ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﺪ؛ ﭘﺲ دﺳﺘﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و او را ﺑﻪ دﻣﺸﻖ ﺑﺮدﻧﺪ‪٩ .‬او ﺳﻪ روز ﻧﺎﺑﻴﻨﺎ ﺑﻮد و ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻧﻤﯽﺧﻮرد و ﻧﻤﯽﺁﺷﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬در دﻣﺸﻖ ﺷﺎﮔﺮدﯼ ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ ﻧﺎم ﻣﯽزﻳﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ در رؤﻳﺎ ﺑﺮ او ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ!«‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ ﺧﺪاوﻧﺪا‪«.‬‬ ‫‪١١‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪاﯼ ﮐﻪ ›راﺳﺖ‹ ﻧﺎم دارد‪ ،‬ﺑﺮو و در ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﻳﻬﻮدا ﺳﺮاغ ﺳﻮﻟُﺲ ﺗﺎرﺳﻮﺳﯽ را ﺑﮕﻴﺮ‪ .‬او ﺑﻪ دﻋﺎ ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ ‪١٢‬و در رؤﻳﺎ ﻣﺮدﯼ را‬ ‫دﻳﺪﻩ‪ ،‬ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ ﻧﺎم‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﺑﺮ او دﺳﺖ ﻣﯽﮔﺬارد ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮد‪«.‬‬ ‫‪١٣‬ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬از ﺑﺴﻴﺎرﯼ درﺑﺎرۀ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺷﻨﻴﺪﻩام ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻘﺪّﺳﺎن‬ ‫ﺗﻮ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺁزارهﺎ روا داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪١۴ .‬و در اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن اﺧﺘﻴﺎر‬ ‫دارد ﺗﺎ هﺮﮐﻪ را ﮐﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬در ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺪ‪«.‬‬


‫‪١۵‬وﻟﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮو‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻇﺮف ﺑﺮﮔﺰﻳﺪۀ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺎم ﻣﺮا ﻧﺰد ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﭘﺎدﺷﺎهﺎﻧﺸﺎن و ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﺒﺮد‪١۶ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ‬ ‫داد ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﺸﻘﺘﻬﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮ ﺧﻮد هﻤﻮار ﮐﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺁن ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣﺪ و دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺳﻮﻟُﺲ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﺑﺮادر‪ ،‬ﺳﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻌﻨﯽ هﻤﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽﺁﻣﺪﯼ در راﻩ ﺑﺮ ﺗﻮ‬ ‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﺑﯽ و از روحاﻟﻘﺪس ﭘﺮ ﺷﻮﯼ‪«.‬‬ ‫‪١٨‬هﻤﺎن دم ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓَﻠﺲ از ﭼﺸﻤﺎن ﺳﻮﻟُﺲ اﻓﺘﺎد و او ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ و‬ ‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪١٩ .‬ﺳﭙﺲ ﻏﺬا ﺧﻮرد و ﻗﻮّت ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻮﻟُﺲ در دﻣﺸﻖ و اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫ﺳﻮﻟُﺲ روزهﺎﻳﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان در دﻣﺸﻖ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮد‪٢٠ .‬او ﺑﯽدرﻧﮓ در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ‬ ‫ﺑﻪ اﻋﻼم اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﺁﻏﺎز ﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪٢١ .‬هﺮﮐﻪ ﭘﻴﺎم او را ﻣﯽﺷﻨﻴﺪ در‬ ‫ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ اﻳﻦ هﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ در اورﺷﻠﻴﻢ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم‬ ‫را ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ ﺁﺷﻮب ﺑﻪﭘﺎ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ در ﺑﻨﺪﺷﺎن ﻧﻬﺪ و ﻧﺰد ﺳﺮان‬ ‫ﮐﺎهﻨﺎن ﺑﺮد؟« ‪٢٢‬وﻟﯽ ﺳﻮﻟُﺲ هﺮ روز ﻗﻮﻳﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺎ دﻻﻳﻞ اﻧﮑﺎرﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫دﻣﺸﻖ را ﺑﻪزاﻧﻮ درﺁوردﻩ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ روزهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺗﻮﻃﺌﮥ ﻗﺘﻞ او را ﭼﻴﺪﻧﺪ‪٢۴ .‬اﻣّﺎ ﺳﻮﻟُﺲ‬ ‫از ﻗﺼﺪﺷﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺐ و روز ﺑﺮ دروازﻩهﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ او را‬ ‫ﺑﮑﺸﻨﺪ‪٢۵ .‬وﻟﯽ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺷﺒﺎﻧﻪ او را در زﻧﺒﻴﻠﯽ ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬از ﺷﮑﺎﻓﯽ در دﻳﻮار ﺷﻬﺮ ﭘﺎﻳﻴﻦ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۶‬ﭼﻮن ﺳﻮﻟُﺲ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﻠﺤﻖ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ هﻤﻪ از او‬ ‫ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺷﺎﮔﺮد ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪٢٧ .‬اﻣّﺎ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ او را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و ﻧﺰد رﺳﻮﻻن ﺁوردﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ در راﻩ دﻣﺸﻖ ﺧﺪاوﻧﺪ را دﻳﺪﻩ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻪﺳﺎن‬ ‫ﺑﺎ وﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ و او ﭼﮕﻮﻧﻪ در دﻣﺸﻖ دﻟﻴﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﭘﺲ ﺳﻮﻟُﺲ ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﻣﺎﻧﺪ و ﺁزاداﻧﻪ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪ و رﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﻧﻤﻮد‪٢٩ .‬او ﺑﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ زﺑﺎن ﮔﻔﺘﮕﻮ و ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬وﻟﯽ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ در ﺻﺪد ﮐﺸﺘﻨﺶ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪٣٠ .‬ﭼﻮن ﺑﺮادران از اﻳﻦ اﻣﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ‬ ‫ﺑﺮدﻧﺪ و از ﺁﻧﺠﺎ رواﻧﮥ ﺗﺎرﺳﻮس ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣١‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻳﻬﻮدﻳﻪ و ﺟﻠﻴﻞ و ﺳﺎﻣﺮﻩ ﺁراﻣﺶ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﻣﯽﺷﺪ‬ ‫و در ﺗﺮس ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد و ﺑﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺷﻤﺎر ﺁن اﻓﺰودﻩ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺪﻣﺎت ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪٣٢‬و اﻣّﺎ ﭘِﻄﺮُس ﮐﻪ در هﻤﮥ ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﻘ ّﺪﺳﺎن ﺳﺎﮐﻦ ُﻟ َﺪّﻩ ﻧﻴﺰ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٣٣‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺨﺼﯽ را دﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻴﺎس ﻧﺎم‪ ،‬ﮐﻪ هﺸﺖ ﺳﺎل ﻣﻔﻠﻮج و زﻣﻴﻨﮕﻴﺮ ﺑﻮد‪٣۴ .‬ﺑﻪ او‬


‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ اﻳﻨﻴﺎس‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻮ را ﺷﻔﺎ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد را ﺟﻤﻊ ﮐﻦ!«‬ ‫او ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪٣۵ ،‬و ﺑﺎ دﻳﺪن او هﻤﮥ اهﻞ ُﻟ َﺪّﻩ و ﺷﺎرون ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ روﯼ ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۶‬در ﻳﺎﻓﺎ ﺷﺎﮔﺮدﯼ ﻣﯽزﻳﺴﺖ‪ ،‬ﻃﺎﺑﻴﺘﺎ ﻧﺎم‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁن ﻏﺰال اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ زن ﺧﻮد را‬ ‫وﻗﻒ ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴﮏ و دﺳﺘﮕﻴﺮﯼ از ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪٣٧ .‬ﻃﺎﺑﻴﺘﺎ در هﻤﺎن روزهﺎ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪ و درﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺟﺴﺪش را ﺷﺴﺘﻨﺪ و در ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪاﯼ ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪٣٨ .‬ﭼﻮن ُﻟ َﺪّﻩ‬ ‫ﻧﺰدﻳﮏ ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﺷﺎﮔﺮدان ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘِﻄﺮُس در ُﻟ َﺪّﻩ اﺳﺖ‪ ،‬دو ﻧﻔﺮ را ﻧﺰد او‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ »ﻟﻄﻔًﺎ ﺑﯽدرﻧﮓ ﻧﺰد ﻣﺎ ﺑﻴﺎ‪«.‬‬ ‫‪٣٩‬ﭘِﻄﺮُس هﻤﺮاﻩ ﺁﻧﺎن رﻓﺖ و ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن‬ ‫هﻤﮕﯽ ﮔﺮد او را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﮔﺮﻳﺎن ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ دورﮐﺎس در زﻣﺎن ﺣﻴﺎﺗﺶ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻪ وﯼ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٠‬ﭘِﻄﺮُس هﻤﻪ را از اﺗﺎق ﺑﻴﺮون ﮐﺮد و زاﻧﻮ زدﻩ‪ ،‬دﻋﺎ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺳﭙﺲ رو ﺑﻪ ﺟﺴﺪ‬ ‫ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻃﺎﺑﻴﺘﺎ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴﺰ!« ﻃﺎﺑﻴﺘﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﮔﺸﻮد و ﺑﺎ دﻳﺪن ﭘِﻄﺮُس‬ ‫ﻧﺸﺴﺖ‪۴١ .‬ﭘِﻄﺮُس دﺳﺖ وﯼ را ﮔﺮﻓﺖ و او را ﺑﻪﭘﺎ داﺷﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻘﺪّﺳﺎن و ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و او را زﻧﺪﻩ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺳﭙﺮد‪۴٢ .‬اﻳﻦ ﺧﺒﺮ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻳﺎﻓﺎ ﭘﻴﭽﻴﺪ و ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪۴٣ .‬ﭘِﻄﺮُس ﻣﺪﺗﯽ در ﻳﺎﻓﺎ ﻧﺰد دﺑﺎﻏﯽ ﺷَﻤﻌﻮن ﻧﺎم ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮد‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١٠‬‬ ‫دﻳﺪار ﭘِﻄﺮُس از ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس روﻣﯽ‬ ‫‪١‬در ﺷﻬﺮ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس ﻧﺎم ﮐﻪ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن هﻨﮓ روﻣﯽ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ‬ ‫»هﻨﮓ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﯽ« ﺑﻮد‪٢ .‬او و اهﻞ ﺧﺎﻧﻪاش هﻤﮕﯽ ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎر و ﺧﺪاﺗﺮس ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪان ﺻﺪﻗﻪ ﻣﯽداد و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٣‬روزﯼ ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ از روز ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪا را ﺁﺷﮑﺎرا در رؤﻳﺎ دﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﺰدش ﺁﻣﺪ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس!«‬ ‫‪۴‬ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس ﺑﺎ وﺣﺸﺖ ﺑﻪ او ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺳﺮورم!«‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻋﺎهﺎ و ﺻﺪﻗﻪهﺎﯼ ﺗﻮ ﭼﻮن هﺪﻳﮥ ﻳﺎدﮔﺎرﯼ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﺑﺮﺁﻣﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪۵ .‬اﮐﻨﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺷَﻤﻌﻮن ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس را ﺑﺪﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬او ﻧﺰد دﺑﺎﻏﯽ ﺷَﻤﻌﻮن ﻧﺎم ﮐﻪ ﮐﻨﺎر درﻳﺎ ﻣﻨﺰل دارد‪ ،‬ﻣﻴﻬﻤﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٧‬ﭼﻮن ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﺮﮐﺶ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس دو ﺗﻦ از ﺧﺎدﻣﺎن و‬ ‫ﻳﮑﯽ از ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﺧﺎص ﺧﻮد را ﮐﻪ ﻣﺮدﯼ دﻳﻨﺪار ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ ‪٨‬و ﺗﻤﺎم ﻣﺎﺟﺮا را‬ ‫ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺑﺎزﮔﻔﺖ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪.‬‬ ‫‪٩‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﭼﻮن در راﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺖ ﺗﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ‪١٠ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺷﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮرد‪ .‬ﭼﻮن ﺧﻮراﮎ‬


‫را ﺁﻣﺎدﻩ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻠﺴﻪ ﻓﺮورﻓﺖ‪١١ .‬در ﺁن ﺣﺎل دﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪﻩ و‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ هﻤﭽﻮن ﺳﻔﺮﻩاﯼ ﺑﺰرگ ﮐﻪ از ﭼﻬﺎرﮔﻮﺷﻪ ﺁوﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ زﻣﻴﻦ ﻓﺮود‬ ‫ﻣﯽﺁﻳﺪ ‪١٢‬و از اﻧﻮاع ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن و ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮ ﺁن اﺳﺖ‪١٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺪاﻳﯽ ﺑﻪ او‬ ‫رﺳﻴﺪ ﮐﻪ‪» :‬اﯼ ﭘِﻄﺮُس‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬ذﺑﺢ ﮐﻦ و ﺑﺨﻮر!«‬ ‫‪١۴‬ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺣﺎﺷﺎ از ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬زﻳﺮا هﺮﮔﺰ ﭼﻴﺰﯼ ﺣﺮام ﻳﺎ ﻧﺠﺲ‬ ‫ﻧﺨﻮردﻩام‪«.‬‬ ‫‪١۵‬ﺑﺎر دوّم ﻧﺪا ﺁﻣﺪ ﮐﻪ »ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﭘﺎﮎ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺠﺲ ﻣﺨﻮان!«‬ ‫‪١۶‬اﻳﻦ اﻣﺮ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﭘِﻄﺮُس ﺑﺎ ﺣﻴﺮت ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ رؤﻳﺎﯼ ﺧﻮد ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن‬ ‫ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس ﺧﺎﻧﮥ ﺷَﻤﻌﻮن را ﺟُﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ َد ِر ﺧﺎﻧﮥ او رﺳﻴﺪﻧﺪ‪١٨ .‬ﺁﻧﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﺷَﻤﻌﻮن ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎن اﺳﺖ؟«‬ ‫‪١٩‬ﭘِﻄﺮُس هﻨﻮز ﺑﻪ رؤﻳﺎﯼ ﺧﻮد ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ روح ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻨﮕﺮ‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﻦ ﺗﻮ‬ ‫را ﻣﯽﺟﻮﻳﻨﺪ‪٢٠ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮو و در رﻓﺘﻦ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﮑﻦ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻦ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩام‪«.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘِﻄﺮُس ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺖ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ هﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺟﻮﻳﻴﺪ‪ .‬ﺳﺒﺐ ﺁﻣﺪﻧﺘﺎن‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟«‬ ‫س ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﺎ را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ .‬او ﻣﺮدﯼ ﭘﺎرﺳﺎ و ﺧﺪاﺗﺮس اﺳﺖ و‬ ‫‪٢٢‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮ ِ‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن هﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ از او ﻳﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬او از ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ ﻣﻘﺪّس دﺳﺘﻮر ﻳﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ در ﭘﯽ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ و ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد دﻋﻮت ﮐﻨﺪ و ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ را ﺑﺸﻨﻮد‪٢٣ «.‬ﭘﺲ ﭘِﻄﺮُس ﺁﻧﻬﺎ را‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد ﺗﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎن او ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ن اهﻞ ﻳﺎﻓﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ وﯼ‬ ‫روز ﺑﻌﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و هﻤﺮاﻩ ﺁﻧﺎن رواﻧﻪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﯽ از ﺑﺮادرا ِ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪٢۴ .‬ﻓﺮداﯼ ﺁن روز ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس ﺧﻮﻳﺸﺎن و دوﺳﺘﺎن ﻧﺰدﻳﮏ ﺧﻮد‬ ‫را ﻧﻴﺰ ﮔﺮد ﺁوردﻩ ﺑﻮد و ﻣﻨﺘﻈﺮ ورود ﺁﻧﺎن ﺑﻮد‪٢۵ .‬ﭼﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣﺪ‪،‬‬ ‫ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل او ﺷﺘﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺶ دراﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬او را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﺮد‪٢۶ .‬اﻣّﺎ ﭘِﻄﺮُس او‬ ‫را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ؛ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢٧‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺘﮕﻮﮐﻨﺎن ﺑﺎ وﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ درﺁﻣﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺰرگ روﺑﻪرو ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﺁﮔﺎهﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺣﺮام اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺟﻨﺒﻴﺎن‬ ‫ﻣﻌﺎﺷﺮت ﮐﻨﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ را ﻧﺠﺲ ﻳﺎ‬ ‫ﻧﺎﭘﺎﮎ ﻧﺨﻮاﻧﻢ‪٢٩ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن در ﭘﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺪون هﻴﭻ اﻋﺘﺮاﺿﯽ ﺁﻣﺪم‪ .‬اﮐﻨﻮن‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬از ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﺮا ﻃﻠﺐ ﮐﺮدﻩاﻳﺪ؟«‬ ‫‪٣٠‬ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﭼﻬﺎر روز ﭘﻴﺶ در هﻤﻴﻦ وﻗﺖ‪ ،‬ﺣﻮاﻟﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻬﻢ‪ ،‬در‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ دﻋﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻣﺮدﯼ در ﺟﺎﻣﻪاﯼ ﻧﻮراﻧﯽ در ﺑﺮاﺑﺮم اﻳﺴﺘﺎد‬


‫‪٣١‬و ﮔﻔﺖ‪› :‬ﮐُﺮﻧِﻠﻴﻮس‪ ،‬دﻋﺎﻳﺖ ﻣﺴﺘﺠﺎب ﮔﺮدﻳﺪﻩ و ﺻﺪﻗﺎﺗﺖ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁوردﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣٢ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺷَﻤﻌﻮن ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪.‬‬ ‫او ﻧﺰد ﺷَﻤﻌﻮن دﺑﺎغ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﮐﻨﺎر درﻳﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻴﻬﻤﺎن اﺳﺖ‪٣٣ ‹.‬ﭘﺲ ﺑﯽدرﻧﮓ در ﭘﯽ‬ ‫ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدم و ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﯼ و ﺁﻣﺪﯼ‪ .‬اﻳﻨﮏ هﻤﮥ ﻣﺎ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺣﺎﺿﺮﻳﻢ ﺗﺎ‬ ‫هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫‪٣۴‬ﭘِﻄﺮُس ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪» :‬اﮐﻨﻮن درﻳﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺧﺪا ﺗﺒﻌﻴﻀﯽ ﻣﻴﺎن‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎن ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻴﺴﺖ؛ ‪٣۵‬ﺑﻠﮑﻪ از هﺮ ﻗﻮم‪ ،‬هﺮﮐﻪ از او ﺑﺘﺮﺳﺪ و ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺁورد‪،‬‬ ‫ﻣﻘﺒﻮل او ﻣﯽﮔﺮدد‪٣۶ .‬ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎهﻴﺪ از ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد و‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺸﺎرت داد‪٣٧ .‬ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺲ از ﺗﻌﻤﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺪان ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬در ﺟﻠﻴﻞ‬ ‫ﺁﻏﺎز ﺷﺪ و در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻳﻬﻮدﻳﻪ رواج ﮔﺮﻓﺖ‪٣٨ ،‬و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ را ﺑﺎ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس و ﻗﺪرت ﻣﺴﺢ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﮔﺸﺖ و ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﮐﺮد و‬ ‫هﻤﮥ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ زﻳﺮ ﺳﺘﻢ اﺑﻠﻴﺲ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻔﺎ ﻣﯽداد‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ او ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪»٣٩‬ﻣﺎ ﺷﺎهﺪان هﻤﮥ اﻋﻤﺎﻟﯽ هﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ او در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮد و در اورﺷﻠﻴﻢ اﻧﺠﺎم داد‪.‬‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ او را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻨﺪ‪۴٠ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا او را در روز ﺳﻮّم ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ و ﻇﺎهﺮ‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ‪۴١ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﺮ هﻤﮕﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ ﺷﺎهﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﻮد از ﭘﻴﺶ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮐﻪ ﭘﺲ از رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ او از ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺑﺎ او ﺧﻮردﻳﻢ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻳﻢ‪۴٢ .‬او ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﻗﻮم اﻋﻼم ﮐﻨﻴﻢ و ﺷﻬﺎدت دهﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا او را ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮدﻩ‬ ‫ﺗﺎ داور زﻧﺪﮔﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪۴٣ .‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺟﻤﻠﮕﯽ درﺑﺎرۀ او ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫هﺮﮐﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁورد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم او ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪«.‬‬ ‫‪۴۴‬ﭘِﻄﺮُس هﻨﻮز ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﭘﻴﺎم را ﻣﯽﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺎزل ﺷﺪ‪۴۵ .‬ﺷﻤﺎرﯼ از اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻳﻬﻮدﯼﻧﮋاد ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ ﭘِﻄﺮُس ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن دﻳﺪﻧﺪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺣﺘﯽ ﺑﺮ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﻓﺮورﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺣﻴﺮت اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪۴۶ .‬زﻳﺮا ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪزﺑﺎﻧﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺧﺪا را ﻣﯽﺳﺘﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘِﻄﺮُس ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫‪»۴٧‬ﺣﺎل ﮐﻪ اﻳﻨﺎن روحاﻟﻘﺪس را درﺳﺖ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎﻧﻊ از‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪﺷﺎن در ﺁب ﮔﺮدد؟« ‪۴٨‬ﭘﺲ دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ اﻳﺸﺎن را در ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻤﻴﺪ‬ ‫دهﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از ﭘِﻄﺮُس ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭼﻨﺪ روزﯼ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١١‬‬ ‫ﮔﺰارش ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫‪١‬رﺳﻮﻻن و ﺑﺮادران در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﮐﻼم ﺧﺪا را‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪٢ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬ﻃﺮﻓﺪاران ﺧﺘﻨﻪ ﺑﺮ او ﺧُﺮدﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪»٣ :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﮔﺎن ﺑﺮوﯼ و ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎن ﺑﺨﻮرﯼ؟«‬


‫‪۴‬ﭘِﻄﺮُس هﻤﮥ ﻣﺎﺟﺮا را از ﺁﻏﺎز ﺑﻪﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪»۵ :‬ﻣﻦ در‬ ‫ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻪ دﻋﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﻋﺎﻟﻢ رؤﻳﺎ دﻳﺪم ﭼﻴﺰﯼ هﻤﭽﻮن ﺳﻔﺮﻩاﯼ ﺑﺰرگ ﮐﻪ از‬ ‫ﭼﻬﺎر ﮔﻮﺷﻪ ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ‪۶ .‬ﭼﻮن ﻧﻴﮏ ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﭼﻬﺎرﭘﺎﻳﺎن و وﺣﻮش و ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺮ ﺁن دﻳﺪم‪٧ .‬ﺳﭙﺲ ﻧﺪاﻳﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻢ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺖ‪› :‬اﯼ ﭘِﻄﺮُس‪ ،‬ﺑﺮﺧﻴﺰ‪ ،‬ذﺑﺢ ﮐﻦ و ﺑﺨﻮر‪‹.‬‬ ‫‪»٨‬ﺟﻮاب دادم‪› :‬ﺣﺎﺷﺎ از ﻣﻦ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬زﻳﺮا هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺣﺮام ﻳﺎ ﻧﺠﺲ ﻟﺐ‬ ‫ﻧﺰدﻩام‪‹.‬‬ ‫‪»٩‬ﺑﺎر دوّم از ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺪا ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ›ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﭘﺎﮎ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻮ ﻧﺠﺲ ﻣﺨﻮان‪١٠ ‹.‬و اﻳﻦ‬ ‫اﻣﺮ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮار ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ هﻤﮥ ﺁن ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪»١١‬در هﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ‪ ،‬ﺳﻪ ﺗﻦ ﮐﻪ از ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاﯼ‬ ‫ﮐﻪ در ﺁن ﺑﻮدم رﺳﻴﺪﻧﺪ‪١٢ .‬روح ﺧﺪا ﻣﺮا ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺗﺮدﻳﺪ ﻣﮑﻨﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺶ‬ ‫ﺑﺮادر ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺁن ﻣﺮد درﺁﻣﺪﻳﻢ‪١٣ .‬او ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫در ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪› :‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻳﺎﻓﺎ ﺑﻔﺮﺳﺖ ﺗﺎ ﺷَﻤﻌﻮن‬ ‫ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس را ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪١۴ .‬او ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺁورد ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫ﺁن ﺗﻮ و ﺗﻤﺎﻣﯽ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪات ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪‹.‬‬ ‫‪»١۵‬ﭼﻮن ﺁﻏﺎز ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮐﺮدم‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪ‪ ،‬درﺳﺖ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪١۶ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁوردم ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫›ﻳﺤﻴﯽ ﺑﺎ ﺁب ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽداد وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١٧ ‹.‬اﮔﺮ ﺧﺪا هﻤﺎن‬ ‫ﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻩ‬ ‫ﻋﻄﺎ را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﮐﺎر ﺧﺪا ﺷﻮم؟«‬ ‫‪١٨‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺪا را ﺳﺘﺎﻳﺶ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺗﻮﺑﮥ ﺣﻴﺎتﺑﺨﺶ را ﺑﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ!«‬

‫ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ‬ ‫‪١٩‬اﻣّﺎ اﻳﻤﺎﻧﺪاراﻧﯽ ﮐﻪ در اﺛﺮ اذﻳﺖ و ﺁزا ِر ﺁﻏﺎز ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﻣﺎﺟﺮاﯼ اﺳﺘﻴﻔﺎن ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻮاﺣﯽ ﻓﻴﻨﻴﻘﻴﻪ و ﻗﭙﺮس و اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺳﻔﺮ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﮐﻼم را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫اﻋﻼم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺲ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از اهﺎﻟﯽ ﻗﭙﺮس و ﻗﻴﺮَوان ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻪ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﺑﺸﺎرت دادﻧﺪ‪٢١ .‬دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد و ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﮔﺮوﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ اورﺷﻠﻴﻢ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ را ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪٢٣ .‬وﻗﺘﯽ‬ ‫او ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ و ﻓﻴﺾ ﺧﺪا را دﻳﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪ و هﻤﻪ را ﺗﺮﻏﻴﺐ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دل ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٢۴ ،‬زﻳﺮا ﻣﺮدﯼ ﺑﻮد ﻧﻴﮏ و ﭘﺮ از روحاﻟﻘﺪس و اﻳﻤﺎن‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‬ ‫ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬


‫‪٢۵‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﺗﺎرﺳﻮس رﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﻮﻟُﺲ را ﺑﻴﺎﺑﺪ‪٢۶ .‬و ﭼﻮن ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬وﯼ را‬ ‫ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺁورد‪ .‬اﻳﺸﺎن در ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺎﻟﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﺎ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮔﺮد ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و ﮔﺮوهﯽ ﺑﺴﻴﺎر را‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬در اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان را ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر »ﻣﺴﻴﺤﯽ« ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬در ﺁن روزهﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﺒﯽ از اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪٢٨ .‬ﻳﮑﯽ از ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺁﮔﺎﺑﻮس‬ ‫ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎ اﻟﻬﺎم روح ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻗﺤﻄﯽ ﺳﺨﺘﯽ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ دﻧﻴﺎﯼ‬ ‫روم ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺤﻄﯽ در زﻣﺎن ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐْﻠﻮدﻳﻮس رخ داد‪٢٩ .‬ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺮﺁن‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ هﺮ ﻳﮏ در ﺣﺪ ﺗﻮان‪ ،‬ﮐﻤﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﺮادران ﺳﺎﮐﻦ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪٣٠ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ و هﺪﻳﻪاﯼ ﺑﻪدﺳﺖ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ و ﺳﻮﻟُﺲ ﻧﺰد ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١٢‬‬ ‫رهﺎﻳﯽ ﭘِﻄﺮُس از زﻧﺪان‬ ‫ﺲ ﭘﺎدﺷﺎﻩ دﺳﺖ ﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﺑﺮﺧﯽ از اﻓﺮاد ﮐﻠﻴﺴﺎ دراز ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١‬در اﻳﻦ زﻣﺎن‪ ،‬هﻴﺮودﻳ ِ‬ ‫‪٢‬ﺑﻪدﺳﺘﻮر او ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺮادر ﻳﻮﺣﻨﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮐﺸﺘﻨﺪ‪٣ .‬او ﭼﻮن دﻳﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﺮ‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﮔﺎﻣﯽ ﻓﺮاﺗﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﭘِﻄﺮُس را ﻧﻴﺰ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ در‬ ‫اﻳﺎم ﻋﻴﺪ ﻓَﻄﻴﺮ رخ داد‪۴ .‬هﻴﺮودﻳﺲ ﭘﺲ از ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدن ﭘِﻄﺮُس‪ ،‬او را ﺑﻪ زﻧﺪان‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﭼﻬﺎر دﺳﺘﮥ ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮﯼ را ﺑﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ او ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ‪ .‬و ﺑﺮﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺲ از‬ ‫ﻋﻴﺪ ِﭘﺴَﺢ‪ ،‬او را در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﮕﺎن ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﭘﺲ ﭘِﻄﺮُس را در زﻧﺪان ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎ ﺟﺪﻳّﺖ ﺗﻤﺎم ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ او‬ ‫دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﺐ ﻗﺒﻞ از روزﯼ ﮐﻪ هﻴﺮودﻳﺲ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﭘِﻄﺮُس را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬او ﺑﻪ‬ ‫‪۶‬ﺷ ِ‬ ‫دو زﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻴﺎن دو ﺳﺮﺑﺎز‪ ،‬ﺧﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻗﺮاوﻻن ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺎﺑﻞ د ِر زﻧﺪان ﭘﺎس‬ ‫ﻣﯽدادﻧﺪ‪٧ .‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ و ﻧﻮرﯼ در درون زﻧﺪان درﺧﺸﻴﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻬﻠﻮﯼ ﭘِﻄﺮُس زد و او را ﺑﻴﺪار ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬زود ﺑﺮﺧﻴﺰ!« در دم زﻧﺠﻴﺮهﺎ از‬ ‫دﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻓﺮواﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫‪٨‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻤﺮت را ﺑﺒﻨﺪ و ﻧﻌﻠﻴﻦ ﺑﻪﭘﺎ ﮐﻦ‪ «.‬ﭘِﻄﺮُس ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد‪ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬رداﻳﺖ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﺑﭙﻴﭻ و از ﭘﯽ ﻣﻦ ﺑﻴﺎ‪٩ «.‬ﭘﺲ ﭘِﻄﺮُس از ﭘﯽ او از‬ ‫زﻧﺪان ﺑﻴﺮون رﻓﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮد ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬واﻗﻌﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮد رؤﻳﺎ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ‪١٠ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﻗﺮاوﻻن اوّل و دوّم ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ دروازۀ ﺁهﻨﻴﻨﯽ‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ رو ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﺪ‪ .‬دروازﻩ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻳﺸﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻮن ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎﯼ ﮐﻮﭼﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ِﭘﻄﺮُس ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮐﻨﻮن دﻳﮕﺮ ﻳﻘﻴﻦ دارم ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﻮد‬ ‫را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ و ﻣﺮا از ﭼﻨﮓ هﻴﺮودﻳﺲ و ﺁﻧﭽﻪ ﻗﻮم ﻳﻬﻮد در اﻧﺘﻈﺎرش ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رهﺎﻧﻴﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬


‫‪١٢‬ﭼﻮن اﻳﻦ را درﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺮﻳﻢ ﻣﺎدر ﻳﻮﺣﻨﺎﯼ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻣَﺮﻗُﺲ رﻓﺖ‪ .‬در‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪١٣ .‬ﭼﻮن ﭘِﻄﺮُس د ِر ﺧﺎﻧﻪ را ﮐﻮﺑﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺎدﻣﻪاﯼ ﺑﻪ ﻧﺎم رودا ﺁﻣﺪ ﺗﺎ در را ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪١۴ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺻﺪاﯼ ﭘِﻄﺮُس را ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬از‬ ‫ﻓﺮط ﺷﺎدﯼ‪ ،‬ﺑﺪون ﮔﺸﻮدن در‪ ،‬ﺑﻪدرون ﺷﺘﺎﻓﺖ و اﻋﻼم داﺷﺖ‪» :‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﺮ در اﻳﺴﺘﺎدﻩ‬ ‫اﺳﺖ!«‬ ‫‪١۵‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﮕﺮ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻩاﯼ؟« اﻣّﺎ ﭼﻮن اﺻﺮار او را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻻﺑﺪ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮥ اوﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١۶‬در اﻳﻦ ﺣﻴﻦ‪ ،‬ﭘِﻄﺮُس هﻤﭽﻨﺎن در ﻣﯽزد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬ﭼﻮن در را ﮔﺸﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ دﻳﺪن‬ ‫او ﻏﺮق در ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺷﺪﻧﺪ‪١٧ .‬ﭘِﻄﺮُس ﺑﺎ اﺷﺎرۀ دﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺧﺎﻣﻮش ﺳﺎﺧﺖ و ﺷﺮح‬ ‫داد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ او را از زﻧﺪان رهﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻌﻘﻮب و دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺮادران را از اﻳﻦ اﻣﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎزﻳﺪ‪ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﻏﻮﻏﺎﻳﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫ﭘِﻄﺮُس ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪١٩ .‬هﻴﺮودﻳﺲ دﺳﺘﻮر داد هﻤﻪ ﺟﺎ ﭘِﻄﺮُس را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﻨﺪ؛ و ﭼﻮن او‬ ‫را ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ از ﻗﺮاوﻻن ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد و ﺣﮑﻢ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺁﻧﻬﺎ داد‪ .‬ﺳﭙﺲ از ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ رﻓﺖ و ﭼﻨﺪﯼ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮگ هﻴﺮودﻳﺲ‬ ‫‪٢٠‬هﻴﺮودﻳﺲ ﺑﺮ ﻣﺮدم ﺻﻮر و ﺻﻴﺪون ﺧﺸﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦرو ﺑﻪﻳﮑﺪل ﻧﺰد او‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ و اﺟﺎزۀ ﺷﺮﻓﻴﺎﺑﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺑْﻼﺳﺘﻮس‪ ،‬ﭘﻴﺸﮑﺎر ﺧﺎص ﺷﺎﻩ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﺘﺤﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻩ‪ ،‬در ﻃﻠﺐ ﺁﺷﺘﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮراﮎ و ﻣﻌﺎش ﺁﻧﻬﺎ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ هﻴﺮودﻳﺲ ﻓﺮاهﻢ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬در روز ﻣﻘﺮر‪ ،‬هﻴﺮودﻳﺲ رداﯼ ﺷﺎهﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻧﻄﻘﯽ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺟﻤﺎﻋﺖ اﻳﺮاد ﮐﺮد‪٢٢ .‬ﻣﺮدم ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺻﺪاﯼ ﻳﮑﯽ از ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﺻﺪاﯼ ﺁدﻣﯽ!« ‪٢٣‬در دم ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ او را زد‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺗﺠﻠﻴﻞ ﻧﮑﺮدﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﻣﻬﺎ ﺑﺪﻧﺶ را ﺧﻮردﻧﺪ و ﻣﺮد‪.‬‬ ‫‪٢۴‬اﻣّﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭘﻴﺶ ﻣﯽرﻓﺖ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﭼﻮن ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ و ﺳﻮﻟُﺲ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬از اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‬ ‫و ﻳﻮﺣﻨﺎﯼ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻣَﺮﻗُﺲ را ﻧﻴﺰ هﻤﺮاﻩ ﺧﻮد ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١٣‬‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ و ﺳﻮﻟُﺲ‬


‫‪١‬در ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ در اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎ و ﻣﻌﻠّﻤﺎﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺷَﻤﻌﻮن‬ ‫ﺲ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد و‬ ‫ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻧﻴﺠِﺮ‪ ،‬ﻟﻮﮐﻴﻮس ﻗﻴﺮَواﻧﯽ‪ ،‬ﻣَﻨﺎﺣِﻢ ﮐﻪ ﺑﺮادرﺧﻮاﻧﺪۀ هﻴﺮودﻳ ِ‬ ‫ﺳﻮﻟُﺲ‪٢ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن در ﻋﺒﺎدت ﺧﺪاوﻧﺪ و روزﻩ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ و ﺳﻮﻟُﺲ را ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺟﺪا ﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺟﻬﺖ ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن را ﺑﺪان‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩام‪٣ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‪ ،‬ﭘﺲ از روزﻩ و دﻋﺎ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮ ﺁن دو ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را رواﻧﮥ ﺳﻔﺮ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺸﺎرت در ﻗﭙﺮس‬ ‫‪۴‬ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮار ﺁن دو ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ روحاﻟﻘﺪس ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳِﻠﻮﮐﻴﻪ رﻓﺘﻨﺪ و‬ ‫از ﺁﻧﺠﺎ از راﻩ درﻳﺎ ﺑﻪ ﻗﭙﺮس رﺳﻴﺪﻧﺪ‪۵ .‬ﭼﻮن وارد ﺳﺎﻻﻣﻴﺲ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎﯼ ﻳﻬﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻳﻮﺣﻨﺎ ﻧﻴﺰ در ﺧﺪﻣﺖ اﻳﺸﺎن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺁﻧﺎن ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﺰﻳﺮﻩ را در َﻧﻮَردﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﻓﻮس رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻓﺮدﯼ ﻳﻬﻮدﯼ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎ ْرﻳَﺸﻮع ﺑﺮﺧﻮردﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﺎدوﮔﺮ و ﻧﺒﯽ دروﻏﻴﻦ ﺑﻮد‪٧ .‬او از دوﺳﺘﺎن »ﺳِﺮﮔﻴﻮس‬ ‫ﺲ« واﻟﯽ ﺑﻮد‪ .‬واﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدﯼ ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ و ﺳﻮﻟُﺲ را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﭘﻮُﻟ ِ‬ ‫زﻳﺮا ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﻮد‪٨ .‬اﻣّﺎ ﻋَﻠﻴﻤﺎﯼ ﺟﺎدوﮔﺮ ‪ -‬ﮐﻪ ﺗﺮﺟﻤﮥ ﻧﺎﻣﺶ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ ‪ -‬ﺑﻪﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮐﻮﺷﻴﺪ واﻟﯽ را از اﻳﻤﺎن ﺁوردن‪ ،‬ﺑﺎزدارد‪٩ .‬در‬ ‫اﻳﻦ هﻨﮕﺎم ﺳﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺮ از روحاﻟﻘﺪس ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺪو ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و‬ ‫ﮔﻔﺖ‪»١٠ :‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪ اﺑﻠﻴﺲ‪ ،‬اﯼ دﺷﻤﻦ هﺮ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻣﮑﺮ و ﻓﺮﻳﺒﯽ! ﭼﺮا از‬ ‫ﮐﺞ ﮐﺮدن راهﻬﺎﯼ راﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎزﻧﻤﯽاﻳﺴﺘﯽ؟ ‪١١‬ﺑﺪان ﮐﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﺿﺪ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﮐﻨﻮن ﮐﻮر ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ و ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﻗﺎدر ﺑﻪدﻳﺪن ﺁﻓﺘﺎب ﻧﺨﻮاهﯽ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫در دم‪ ،‬ﻣﻪ و ﺗﺎرﻳﮑﯽ او را ﻓﺮوﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬و دور زدﻩ ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺟﺴﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را‬ ‫ﺑﮕﻴﺮد و راﻩ را ﺑﻪ او ﺑﻨﻤﺎﻳﺪ‪١٢ .‬ﭼﻮن واﻟﯽ اﻳﻦ واﻗﻌﻪ را دﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁورد‪ ،‬زﻳﺮا از‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ در اَﻧﻄﺎﮐﻴﮥ ﭘﻴﺴﻴﺪﻳﻪ‬ ‫‪١٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻮﻟُﺲ و هﻤﺮاهﺎﻧﺶ از راﻩ درﻳﺎ از ﭘﺎﻓﻮس ﺑﻪ ﭘِﺮگۀ ﭘﺎﻣﻔﻴﻠﻴﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ در‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﻳﻮﺣﻨﺎ از اﻳﺸﺎن ﺟﺪا ﺷﺪ و ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪١۴ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﭘِﺮﮔﻪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺒّﺎت‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪ درﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ‪١۵ .‬ﭘﺲ از ﺗﻼوت‬ ‫اَﻧﻄﺎﮐﻴﮥ ﭘﻴﺴﻴﺪﻳﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬در روز َ‬ ‫ن ﮐﻨﻴﺴﻪ ﻧﺰد اﻳﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﺮادران‪ ،‬اﮔﺮ ﭘﻨﺪ‬ ‫ﺗﻮرات و ﮐﺘﺐ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬رهﺒﺮا ِ‬ ‫و اﻧﺪرزﯼ ﺑﺮاﯼ ﻣﺮدم دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۶‬ﭘﻮﻟُﺲ اﻳﺴﺘﺎد و ﺑﺎ دﺳﺖ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺮدان اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽ و اﯼ‬ ‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﺪاﺗﺮس‪ ،‬ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ! ‪١٧‬ﺧﺪاﯼ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺪران ﻣﺎ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ و ﻗﻮم‬ ‫ﻣﺎ را در زﻣﺎن ﻏﺮﺑﺘﺸﺎن در ﻣﺼﺮ ﺳﺮاﻓﺮاز ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺁن‬ ‫ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﺑﻪدر ﺁورد‪١٨ ،‬و ﻗﺮﻳﺐ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل رﻓﺘﺎرﺷﺎن را در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮد‪١٩ .‬او‬ ‫هﻔﺖ ﻗﻮم را ﮐﻪ در ﮐﻨﻌﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﺑﻮد ﺳﺎﺧﺖ و ﺳﺮزﻣﻴﻨﺸﺎن را ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻴﺮاث‬ ‫داد‪٢٠ .‬اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﺣﺪود ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺳﺎل ﺑﻪﻃﻮل اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬


‫»ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎن ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ ﻧﺒﯽ‪ ،‬ﺧﺪا داوران را ﺑﺪﻳﺸﺎن داد‪٢١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺧﺪا ﺷﺎﺋﻮل‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻗﻴﺲ‪ ،‬از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ را ﺑﻪ اﻳﺸﺎن داد‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل‬ ‫ﺣﮑﻮﻣﺖ ﮐﺮد‪٢٢ .‬ﭘﺲ از ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺷﺎﺋﻮل‪ ،‬داوود را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺖ ﺗﺎ ﺷﺎﻩ اﻳﺸﺎن ﮔﺮدد‪ ،‬و ﺑﺮ‬ ‫او ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻮاهﯽ داد‪› :‬داوود ﭘﺴﺮ ﻳِﺴﺎﯼ را دﻟﺨﻮاﻩ ﺧﻮﻳﺶ ﻳﺎﻓﺘﻢ؛ او ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻪﻃﻮر‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪﺟﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺁورد‪‹.‬‬ ‫‪»٢٣‬از ﻧﺴﻞ هﻤﻴﻦ ﻣﺮد‪ ،‬ﺧﺪا ﻃﺒﻖ وﻋﺪۀ ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﺠﺎتدهﻨﺪﻩ ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮاﯼ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪٢۴ .‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻣﺪن ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻳﺤﻴﯽ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺗﻮﺑﻪ را ﺑﻪ هﻤﮥ ﻣﺮدم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪٢۵ .‬ﭼﻮن ﻳﺤﻴﯽ دور ﺧﻮد را ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن ﻣﯽرﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪› :‬ﻣﺮا ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﭘﻨﺪارﻳﺪ؟ ﻣﻦ او ﻧﻴﺴﺘﻢ؛ ﺑﻠﮑﻪ او ﭘﺲ از ﻣﻦ ﻣﯽﺁﻳﺪ و ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻨﺪ ﮐﻔﺸﺶ‬ ‫را ﺑﮕﺸﺎﻳﻢ‪‹.‬‬ ‫‪»٢۶‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﺮاهﻴﻢ‪ ،‬و اﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﺪاﺗﺮس ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺣﻀﻮر دارﻳﺪ! اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﻧﺠﺎت ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٧ .‬ﻣﺮدم اورﺷﻠﻴﻢ و ﺑﺰرﮔﺎن‬ ‫اﻳﺸﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل ﺑﺎ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻧﺶ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﮐﻪ هﺮ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺗﻼوت ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻧﺪ‪٢٨ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ هﻴﭻ ﻋﻠﺘﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺠﺎزات ﻣﺮگ‬ ‫َ‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﭘﻴﻼﺗُﺲ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ او را ﺑﮑﺸﺪ‪٢٩ .‬و ﭼﻮن ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ درﺑﺎرﻩاش ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪاﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬او را از ﺻﻠﻴﺐ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪٣٠ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا وﯼ‬ ‫را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪٣١ .‬و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ او از ﺟﻠﻴﻞ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬روزهﺎﯼ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر او را دﻳﺪﻧﺪ و اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﻧﺰد ﻗﻮم ﻣﺎ ﺷﺎهﺪان اوﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣٢‬اﮐﻨﻮن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت ﻣﯽدهﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ وﻋﺪﻩ دادﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪٣٣ ،‬ﺁن را ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪن ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان اﻳﺸﺎﻧﻴﻢ وﻓﺎ ﮐﺮد‪ .‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫در ﻣﺰﻣﻮر دوّم ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪:‬‬ ‫›ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ هﺴﺘﯽ؛‬ ‫اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﭘﺪر ﺷﺪﻩام‪‹.‬‬ ‫‪»٣۴‬و ﺧﺪا او را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ ﺗﺎ هﺮﮔﺰ ﻓﺴﺎد ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫« ›ﺑﺮﮐﺎت ﻣﻘﺪّس و ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ را‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ داوود وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪‹.‬‬ ‫‪٣۵‬و ﺑﺮ هﻤﻴﻦ ﻣﺒﻨﺎ در ﺟﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫» ›ﻧﺨﻮاهﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﻗﺪّوﺳﺖ‬ ‫ﻓﺴﺎد ﺑﺒﻴﻨﺪ‪‹.‬‬


‫‪»٣۶‬و اﻣّﺎ داوود ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ارادۀ ﺧﺪا ﻣﺮدم ﻋﺼﺮ ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺑﺨﻔﺖ و ﺑﻪ ﭘﺪران ﺧﻮد ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬ﻓﺴﺎد را دﻳﺪ‪٣٧ .‬وﻟﯽ ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺴﺎد را‬ ‫ﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪»٣٨‬ﭘﺲ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﺁن ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ هﻤﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻓﺮاهﻢ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﯽﺷﻮد‪٣٩ .‬اﮐﻨﻮن هﺮﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﭘﺎرﺳﺎ‬ ‫ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد در هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٠‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ اﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﮥ ﮐﺘﺐ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﺮ ﺳﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪›»۴١‬ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪ ،‬اﯼ اﺳﺘﻬﺰاﮔﺮان‪،‬‬ ‫ﺣﻴﺮت ﮐﻨﻴﺪ و هﻼﮎ ﺷﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا در زﻣﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﺎرﯼ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ ﺁن را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﮔﻮﻳﻨﺪ‬ ‫هﺮﮔﺰ ﺑﺎور ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪«‹.‬‬ ‫‪۴٢‬ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ از ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺑﻴﺮون ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم از ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫َ‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﻴﺰ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪۴٣ .‬ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﺴﻪ را‬ ‫ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن و اﺷﺨﺎص ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺖ ﮔﺮوﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﭘﯽ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺁن دو ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﺮوﻩ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺪارﯼ در‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺗﺮﻏﻴﺐ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺗﻘﺮﻳﺐ‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪َ ۴۴‬‬ ‫‪۴۵‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭼﻮن ازدﺣﺎم ﻣﺮدم را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﺣﺴﺪ ﭘﺮ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۴۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ دﻟﻴﺮاﻧﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻻزم ﺑﻮد ﮐﻼم ﺧﺪا ﭘﻴﺶ از هﻤﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎن ﺷﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺁن را رد ﮐﺮدﻳﺪ و ﺧﻮد را ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﮐﻨﻮن‬ ‫رو ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﯽﻧﻬﻴﻢ‪۴٧ .‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮدﻩ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫›ﺗﻮ را ﻧﻮرﯼ ﺑﺮاﯼ ﻏﻴﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻗﺮار دادم‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﻧﺠﺎت را ﺑﻪ ﮐﺮاﻧﻬﺎﯼ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﺳﺎﻧﯽ‪«‹.‬‬ ‫‪۴٨‬ﭼﻮن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪﻧﺪ و ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺣﺮﻣﺖ داﺷﺘﻨﺪ؛‬ ‫و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٩‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪ‪۵٠ .‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬زﻧﺎن‬ ‫س ﺷﻬﺮ را ﺷﻮراﻧﺪﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺁزار ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ و ﻣﺘﺸﺨﺺ و ﻧﻴﺰ ﻣﺮدان ﺳﺮﺷﻨﺎ ِ‬


‫و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ را از ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ راﻧﺪﻧﺪ‪۵١ .‬اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫اﻋﺘﺮاض‪ ،‬ﻏﺒﺎر ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺗﮑﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻗﻮﻧﻴﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪۵٢ .‬و اﻣّﺎ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﭘﺮ از ﺷﺎدﯼ و روحاﻟﻘﺪس ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١۴‬‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ در ﻗﻮﻧﻴﻪ‬ ‫‪١‬در ﻗﻮﻧﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﮥ ﻳﻬﻮد رﻓﺘﻨﺪ و ﭼﻨﺎن ﺳﺨﻦ راﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎرﯼ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر از ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪٢ .‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﺷﻮراﻧﺪﻧﺪ و ذهﻨﺸﺎن را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﺴﻤﻮم ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ ﭘﻮﻟُﺲ و‬ ‫ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و دﻟﻴﺮاﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪﯼ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻗﺪرت اﻧﺠﺎم ﺁﻳﺎت و ﻣﻌﺠﺰات ﻣﯽﺑﺨﺸﻴﺪ و ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﭘﻴﺎم ﻓﻴﺾ ﺧﻮد را ﺗﺄﻳﻴﺪ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‪۴ .‬ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ دو ﮔﺮوﻩ ﺷﺪﻧﺪ؛ ﮔﺮوهﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺒﺪارﯼ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و‬ ‫ﮔﺮوهﯽ دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻧﺐ رﺳﻮﻻن را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪۵ .‬و ﭼﻮن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ اﺗﻔﺎق‬ ‫ﺑﺰرﮔﺎن ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ را در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢ هﻤﮕﺎن ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫‪۶‬ﺁﻧﺎن ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻟِﺴﺘْﺮﻩ و دِرﺑِﻪ‪ ،‬از ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﻟﻴﮑﺎﺋﻮﻧﻴﻪ‪ ،‬و ﻧﻮاﺣﯽ اﻃﺮاف ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ ‪٧‬و‬ ‫در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ رﺳﺎﻧﺪن ﺑﺸﺎرت اداﻣﻪ دادﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ در ﻟِﺴﺘْﺮﻩ و دِرﺑِﻪ‬ ‫‪٨‬و اﻣّﺎ در ﻟِﺴﺘْﺮﻩ ﻣﺮدﯼ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭘﺎهﺎﻳﺶ را ﺣﺮﮐﺖ دهﺪ و هﺮﮔﺰ‬ ‫راﻩ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻟﻨﮓ ﻣﺎدرزاد ﺑﻮد‪٩ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬او ﮔﻮش‬ ‫ﻓﺮاﻣﯽداد‪ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺪو ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و دﻳﺪ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻦ دارد‪١٠ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮ ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﻮد راﺳﺖ ﺑﺎﻳﺴﺖ!« ﺁن ﻣﺮد از ﺟﺎ ﺟَﺴﺖ و ﺑﻪراﻩ اﻓﺘﺎد‪.‬‬ ‫‪١١‬ﭼﻮن ﻣﺮدم ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ اﻧﺠﺎم داد دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﺑﺎن ﻟﻴﮑﺎﺋﻮﻧﯽ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاﻳﺎن ﺑﻪﺻﻮرت اﻧﺴﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ!« ‪١٢‬ﺁﻧﺎن ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ را »زﺋﻮس« و ﭘﻮﻟُﺲ را‬ ‫ﻦ زﺋﻮس ﮐﻪ ﻣﻌﺒﺪش درﺳﺖ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺨﻨﮕﻮﯼ اﺻﻠﯽ ﺑﻮد »هِﺮﻣِﺲ« ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ‪١٣ .‬ﮐﺎه ِ‬ ‫دروازۀ ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺎوهﺎﻳﯽ ﭼﻨﺪ و ﺗﺎﺟﻬﺎﻳﯽ از ﮔُﻞ ﺑﻪ دروازۀ ﺷﻬﺮ ﺁورد؛ او و ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫ﺑﺮﺁن ﺑﻮدﻧﺪ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﻳﻤﺸﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺁن دو رﺳﻮل‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ و ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﺧﻮد را‬ ‫ﭼﺎﮎ زدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ‪»١۵ :‬اﯼ ﻣﺮدان‪ ،‬ﭼﺮا ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت ﻣﯽدهﻴﻢ ﮐﻪ از اﻳﻦ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﭘﻮچ دﺳﺖ ﺑﺮدارﻳﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ روﯼ ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ و درﻳﺎ و‬ ‫هﺮﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ در ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺁﻓﺮﻳﺪ‪١۶ .‬هﺮﭼﻨﺪ او در ﮔﺬﺷﺘﻪ هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮد را‬ ‫واﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ هﺮ ﻳﮏ ﺑﻪراﻩ ﺧﻮد روﻧﺪ‪١٧ ،‬اﻣّﺎ ﺧﻮد را ﺑﺪون ﺷﻬﺎدت ﻧﮕﺬاﺷﺖ؛ او ﺑﺎ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﺑﺎران از ﺁﺳﻤﺎن و ﺑﺨﺸﻴﺪن ﻓﺼﻠﻬﺎﯼ ﭘُﺮ ﺑﺎر‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ اﺣﺴﺎن ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﺧﻮراﮎ‬


‫ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ارزاﻧﯽ ﻣﯽدارد و دﻟﻬﺎﻳﺘﺎن را از ﺧﺮّﻣﯽ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١٨ «.‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺪﺷﻮارﯼ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﻣﺮدم را از ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺎزدارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ از اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ و ﻗﻮﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺮدم را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﺘﺤﺪ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ را‬ ‫ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺪﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮوﻧﺶ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﺮد او ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ .‬ﻓﺮداﯼ ﺁن روز‪ ،‬او و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ‬ ‫رهﺴﭙﺎر دِرﺑِﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﮥ ﺳﻮرﻳﻪ‬ ‫‪٢١‬ﺁﻧﺎن در ﺁن ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺸﺎرت دادﻧﺪ و ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻟِﺴﺘْﺮﻩ و‬ ‫ﻗﻮﻧﻴﻪ و اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪٢٢ .‬در ﺁن ﺷﻬﺮهﺎ ﺷﺎﮔﺮدان را ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎﻳﺪارﯼ در اﻳﻤﺎن ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﻨﺪ دادﻧﺪ ﮐﻪ »ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا راﻩ ﻳﺎﺑﻴﻢ‪٢٣ «.‬اﻳﺸﺎن در هﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﺮ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﮔﻤﺎﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺎ دﻋﺎ و‬ ‫روزﻩ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ وﯼ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺳﭙﺲ از اﻳﺎﻟﺖ ﭘﻴﺴﻴﺪﻳﻪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ اﻳﺎﻟﺖ ﭘﺎﻣﻔﻴﻠﻴﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪٢۵ ،‬و در ﭘِﺮﮔﻪ ﮐﻼم را‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺗﺎﻟﻴﻪ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۶‬از ﺁﺗﺎﻟﻴﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎن ﺟﺎ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺳﭙﺮدﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻋﻬﺪﻩدار ﮐﺎرﯼ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ رﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪٢٧ .‬ﭼﻮن ﺑﺪاﻧﺠﺎ‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻠﻴﺴﺎ را ﮔﺮد ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪهﺎ ﮐﺮدﻩ و ﭼﮕﻮﻧﻪ د ِر‬ ‫اﻳﻤﺎن را ﺑﺮ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﺸﻮدﻩ اﺳﺖ‪٢٨ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺪت زﻣﺎﻧﯽ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١۵‬‬ ‫ﺷﻮراﯼ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ ﺟﻤﻌﯽ از ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدادﻧﺪ ﮐﻪ‪» :‬اﮔﺮ ﻣﻄﺎﺑﻖ‬ ‫ﺁﻳﻴﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻧﺠﺎت ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ‪٢ «.‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ‬ ‫و ﻣﺒﺎﺣﺚۀ ﺷﺪﻳﺪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺮار ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁن دو ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮوﻧﺪ و اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﺎ رﺳﻮﻻن و ﻣﺸﺎﻳﺦ در ﻣﻴﺎن ﻧﻬﻨﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ اﻳﺸﺎن را ﺑﺪرﻗﻪ ﮐﺮد؛ و ﺁﻧﻬﺎ در ﮔﺬار از ﻓﻴﻨﻴﻘﻴﻪ و ﺳﺎﻣﺮﻩ‪ ،‬ﺧﺒﺮ اﻳﻤﺎن ﺁوردن‬ ‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن را رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و هﻤﮥ ﺑﺮادران را ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎد ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪۴ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻠﻴﺴﺎ و رﺳﻮﻻن و ﻣﺸﺎﻳﺦ از اﻳﺸﺎن اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﺧﯽ از ﻓﺮقۀ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﮐﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺘﻨﻪ ﮐﺮد و ﺣﮑﻢ داد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ را ﻧﮕﺎﻩ دارﻧﺪ‪«.‬‬


‫‪۶‬ﭘﺲ رﺳﻮﻻن و رهﺒﺮان ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻳﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ‪٧ .‬ﭘﺲ از ﻣﺒﺎﺣﺚۀ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘِﻄﺮُس ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎهﻴﺪ ﮐﻪ در‬ ‫روزهﺎﯼ ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺮا از ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن از زﺑﺎن ﻣﻦ ﭘﻴﺎم اﻧﺠﻴﻞ را‬ ‫ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ و اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪٨ .‬و ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﻋﺎرفاﻟﻘﻠﻮب اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪن روحاﻟﻘﺪس ﺑﻪ‬ ‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬درﺳﺖ ﺑﻪﺳﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﮔﻮاهﯽ داد ﺑﺮ اﻳﻨﮑﻪ اﻳﺸﺎن را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪٩ .‬او در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و اﻳﺸﺎن هﻴﭻ ﻓﺮق ﻧﮕﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻤﺎن‪ ،‬دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن را ﻃﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﭘﺲ ﺣﺎل ﭼﺮا ﺧﺪا را ﻣﯽﺁزﻣﺎﻳﻴﺪ و ﻳﻮﻏﯽ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﯽﻧﻬﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻤﻠﺶ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ؟ ‪١١‬زﻳﺮا ﻣﺎ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ‪«.‬‬ ‫‪١٢‬ﺳﭙﺲ ﺟﻤﺎﻋﺖ‪ ،‬هﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ و ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻮش ﻓﺮادادﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺁﻳﺎت و‬ ‫ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪدﺳﺖ اﻳﺸﺎن در ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻇﺎهﺮ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎزﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ!‬ ‫‪١۴‬ﺷَﻤﻌﻮن ﺑﻴﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺑﺎر ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ ﺧﻮد‬ ‫ﻗﺮار دادﻩ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪١۵ .‬اﻳﻦ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎر ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻣﻄﺎﺑﻖ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪:‬‬ ‫‪›»١۶‬ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﺎزﺧﻮاهﻢ ﮔﺸﺖ‬ ‫و ﺧﻴﻤﮥ ﻓﺮواﻓﺘﺎدۀ داوود را از ﻧﻮ ﺑﺮﭘﺎ ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ؛‬ ‫وﻳﺮاﻧﻪهﺎﻳﺶ را دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﻨﺎ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫و ﺁن را ﻣﺮﻣّﺖ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻤﻮد‪،‬‬ ‫‪١٧‬ﺗﺎ ﺑﺎﻗﯽ اﻓﺮاد ﺑﺸﺮ ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﻄﻠﺒﻨﺪ‪،‬‬ ‫هﻤﮥ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪﯼ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪاﻧﺠﺎم ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫‪١٨‬اﻣﻮرﯼ را ﮐﻪ از دﻳﺮﺑﺎز ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪‹.‬‬ ‫‪»١٩‬ﭘﺲ رأﯼ ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ از ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﺣﻤﺖ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﺎﻣﻪاﯼ از اﻳﺸﺎن ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﮐﻪ از ﺧﻮراﮎ‬ ‫ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻩ و ﺧﻮن ﺑﭙﺮهﻴﺰﻧﺪ‪٢١ .‬زﻳﺮا از‬ ‫ﺷﺒّﺎت‬ ‫دﻳﺮﺑﺎز ﻣﻮﺳﯽ در هﺮ ﺷﻬﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪو ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ هﺮ َ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ او را در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ ﺗﻼوت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻧﺎﻣﮥ ﺷﻮرا ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﯼ‬


‫‪٢٢‬ﭘﺲ رﺳﻮﻻن و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﻣﺮداﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻨﺪ و ﺁﻧﺎن را هﻤﺮاﻩ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮداﯼ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ‬ ‫ﺑَﺮﺳﺎﺑﺎ و ﺳﻴﻼس را‪ ،‬ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺑﺮادران ﻣﻘﺎم رهﺒﺮﯼ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻧﺪ‪٢٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪاﯼ ﺑﻪدﺳﺖ اﻳﺸﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﻋﺒﺎرات ﮐﻪ‪:‬‬ ‫از ﻣﺎ رﺳﻮﻻن و ﻣﺸﺎﻳﺦ‪ ،‬ﺑﺮادران ﺷﻤﺎ‪،‬‬ ‫ن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﯼ در اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ‪ ،‬ﺳﻮرﻳﻪ و ﮐﻴﻠﻴﮑﻴﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ﺳﻼم!‬ ‫‪٢۴‬ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ از ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ دﺳﺘﻮرﯼ از ﻣﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ و‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎن ﻣﺸﻮش ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﯽ ﺧﺎﻃﺮﺗﺎن ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪٢۵ .‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﻳﮑﺪل‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺼﻠﺤﺖ دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺮداﻧﯽ ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻴﻢ و ﺁﻧﻬﺎ را هﻤﺮاﻩ ﻋﺰﻳﺰان ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ و ﭘﻮﻟُﺲ‪،‬‬ ‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻴﻢ‪٢۶ ،‬هﻤﺮاﻩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺟﺎن ﺑﺮﮐﻒ‬ ‫ﻧﻬﺎدﻩاﻧﺪ‪٢٧ .‬ﭘﺲ ﻳﻬﻮدا و ﺳﻴﻼس را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩاﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را زﺑﺎﻧﯽ از اﻳﻦ اﻣﻮر ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬روحاﻟﻘﺪس و ﻣﺎ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﭼﻨﻴﻦ دﻳﺪﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎرﯼ ﺑﺮ دوش ﺷﻤﺎ ﻧﻨﻬﻴﻢ‪ ،‬ﺟﺰ اﻳﻦ‬ ‫ﺿﺮورﻳﺎت ﮐﻪ ‪٢٩‬از ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ و ﺧﻮن و ﮔﻮﺷﺖ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻩ و‬ ‫ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪ .‬هﺮﮔﺎﻩ از اﻳﻨﻬﺎ دورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﺎرﯼ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ اﻧﺠﺎم دادﻩاﻳﺪ‪ .‬واﻟﺴّﻼم‪.‬‬ ‫‪٣٠‬ﭘﺲ اﻳﺸﺎن رواﻧﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ رﻓﺘﻨﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻠﻴﺴﺎ را ﮔﺮد ﺁوردﻩ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ را‬ ‫رﺳﺎﻧﻴﺪﻧﺪ‪٣١ .‬ﭼﻮن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬از ﭘﻴﺎم دﻟﮕﺮمﮐﻨﻨﺪۀ ﺁن ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪٣٢ .‬ﻳﻬﻮدا‬ ‫و ﺳﻴﻼس ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻧﺒﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﺑﺮادران را ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٣‬ﭘﺲ ﭼﻨﺪﯼ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﺑﺮادران اﻳﺸﺎن را ﺑﺴﻼﻣﺖ رواﻧﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺰد‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪٣۴ .‬اﻣّﺎ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ در اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ‪٣۵‬و هﻤﺮاﻩ ﺑﺴﻴﺎرﯼ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺑﺸﺎرت ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫اﺧﺘﻼف ﺑﻴﻦ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ‬ ‫‪٣۶‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪﯼ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺷﻬﺮهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ را در ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﺮدﻳﻢ و از ﺑﺮادران دﻳﺪار ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻨﺪ‪٣٧ «.‬ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﻮﺣﻨﺎﯼ ﻣﻌﺮوف ﺑﻪ ﻣَﺮﻗُﺲ ﻧﻴﺰ اﻳﺸﺎن را هﻤﺮاهﯽ ﮐﻨﺪ‪٣٨ ،‬اﻣّﺎ ﭘﻮﻟُﺲ ﻣﺼﻠﺤﺖ‬ ‫ﻧﺪﻳﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ در ﭘﺎﻣﻔﻴﻠﻴﻪ اﻳﺸﺎن را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ و اداﻣﮥ هﻤﮑﺎرﯼ ﻧﺪادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺒﺮد‪٣٩ .‬اﺧﺘﻼف ﭼﻨﺪان ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ‪ ،‬ﻣَﺮﻗُﺲ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و از راﻩ درﻳﺎ راهﯽ ﻗﭙﺮس ﺷﺪ؛ ‪۴٠‬اﻣّﺎ ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺳﻴﻼس را اﺧﺘﻴﺎر ﮐﺮد و ﺑﻪدﺳﺖ ﺑﺮادران‬ ‫ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻋﺎزم ﺳﻔﺮ ﮔﺸﺖ‪۴١ .‬او در ﻋﺒﻮر از ﺳﻮرﻳﻪ و ﮐﻴﻠﻴﮑﻴﻪ‪،‬‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ را اﺳﺘﻮار ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١۶‬‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺘﻦ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس‬


‫‪١‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ دِرﺑِﻪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻟِﺴﺘْﺮﻩ ﺁﻣﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺎﮔﺮدﯼ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ﻧﺎم ﻣﯽزﻳﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺎدرش ﻳﻬﻮدﯼ و اﻳﻤﺎﻧﺪار‪ ،‬اﻣّﺎ ﭘﺪرش ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪٢ .‬ﺑﺮادران در ﻟِﺴﺘْﺮﻩ و ﻗﻮﻧﻴﻪ از او‬ ‫ﺑﻪﻧﻴﮑﯽ ﻳﺎد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪٣ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﭼﻮن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ او در ﺳﻔﺮ هﻤﺮاهﯽاش ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﻧﺎﺣﻴﻪ ﻣﯽزﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬او را ﺧﺘﻨﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ هﻤﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﺪر وﯼ‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪۴ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮن از ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﻳﮕﺮ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﺻﻮﻟﯽ را ﮐﻪ رﺳﻮﻻن و‬ ‫ﻣﺸﺎﻳﺦ در اورﺷﻠﻴﻢ وﺿﻊ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽﺳﭙﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ را رﻋﺎﻳﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪۵ .‬ﭘﺲ‪،‬‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ در اﻳﻤﺎن اﺳﺘﻮار ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و هﺮ روز ﺑﺮ ﺷﻤﺎرﺷﺎن اﻓﺰودﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬

‫رؤﻳﺎﯼ ﭘﻮﻟُﺲ درﺑﺎرۀ ﻣﺮد ﻣﻘﺪوﻧﯽ‬ ‫‪۶‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ دﻳﺎر ﻓْﺮﻳﺠﻴﻪ و ﻏَﻼﻃﻴﻪ را در َﻧﻮَردﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا روحاﻟﻘﺪس اﻳﺸﺎن را‬ ‫از رﺳﺎﻧﻴﺪن ﮐﻼم ﺑﻪ اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ ﻣﻨﻊ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪٧ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺳﺮﺣﺪ ﻣﻴﺴﻴﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺁن‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﻄﻴﻨﻴﻪ ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ روح ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن اﺟﺎزﻩ ﻧﺪاد‪٨ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬از ﻣﻴﺴﻴﻪ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗْﺮوﺁس رﻓﺘﻨﺪ‪٩ .‬ﺷﺐ هﻨﮕﺎم‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ در رؤﻳﺎ دﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدﯼ ﻣﻘﺪوﻧﯽ در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮش اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ او اﻟﺘﻤﺎس ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ »ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺑﻴﺎ و ﻣﺎ را ﻣﺪد ﮐﻦ‪١٠ «.‬ﭼﻮن‬ ‫اﻳﻦ رؤﻳﺎ را دﻳﺪ‪ ،‬ﺑﯽدرﻧﮓ ﻋﺎزم ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ را‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺑﺸﺎرت دهﻴﻢ‪.‬‬

‫اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﻟﻴﺪﻳﻪ در ﻓﻴﻠﻴﭙﯽ‬ ‫‪١١‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﺗْﺮوﺁس ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﻳﮑﺮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻣﻮﺗْﺮاﮐﯽ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬و روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﭘﻮﻟﻴﺲ‬ ‫رﺳﻴﺪﻳﻢ‪١٢ .‬از ﺁﻧﺠﺎ راهﯽ ﻓﻴﻠﻴﭙﯽ ﺷﺪﻳﻢ ﮐﻪ از ﻣﻬﺎﺟﺮﻧﺸﻴﻨﻬﺎﯼ روم و ﻳﮑﯽ از ﺷﻬﺮهﺎﯼ‬ ‫ﻋﻤﺪۀ ﺁن ﺑﺨﺶ از ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﭼﻨﺪ روز در ﺁن ﺷﻬﺮ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪١٣‬روز َ‬ ‫ﺷﺒّﺎت از ﺷﻬﺮ ﺧﺎرج ﺷﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﮐﻨﺎر رودﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﻪ در‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯼ دﻋﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﭘﺲ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻴﻢ‪١۴ .‬در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن زﻧﯽ ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ از ﺷﻬﺮ ﺗﻴﺎﺗﻴﺮا ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺎ ﮔﻮش‬ ‫ﻓﺮاﻣﯽداد‪ .‬او ﻟﻴﺪﻳﻪ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﻓﺮوﺷﻨﺪۀ ﭘﺎرﭼﻪهﺎﯼ ارﻏﻮان ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻠﺐ او را‬ ‫ﮔﺸﻮد ﺗﺎ ﭘﻴﺎم ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﭙﺬﻳﺮد‪١۵ .‬ﭼﻮن او ﺑﺎ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪاش ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﺻﺮار ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﻳﻘﻴﻦ دارﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩام‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ و در ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪«.‬‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺗﺴﻠﻴﻢ درﺧﻮاﺳﺖ او ﺷﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس در زﻧﺪان‬ ‫‪١۶‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺎن دﻋﺎ ﻣﯽرﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺰﯼ ﺑﺮﺧﻮردﻳﻢ ﮐﻪ روح ﻏﻴﺒﮕﻮﻳﯽ‬ ‫داﺷﺖ و از راﻩ ﻃﺎﻟﻊﺑﻴﻨﯽ ﺳﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﻋﺎﻳﺪ ارﺑﺎﺑﺎن ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺮد‪١٧ .‬او در ﭘﯽ ﭘﻮﻟُﺲ و ﻣﺎ‬ ‫ﻣﯽاﻓﺘﺎد و ﻓﺮﻳﺎدﮐﻨﺎن ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮدان ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎلاﻧﺪ و راﻩ ﻧﺠﺎت را‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٨ «.‬او روزهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﺮد‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺻﺒﺮ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪﺳﺮ‬ ‫ﺁﻣﺪ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻪ ﺁن روح ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻮ را اﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ از اﻳﻦ دﺧﺘﺮ‬ ‫ﺑﻪدر ﺁﻳﯽ!« هﻤﺎندم‪ ،‬روح از او ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ‪.‬‬


‫ن ﺁن ﮐﻨﻴﺰ ﭼﻮن دﻳﺪﻧﺪ اﻣﻴﺪ ﮐﺴﺐ درﺁﻣﺪﺷﺎن ﺑﺮ ﺑﺎد رﻓﺖ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس‬ ‫‪١٩‬ارﺑﺎﺑﺎ ِ‬ ‫را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺁﻧﻬﺎ را ﮐﺸﺎنﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﺑﺎزار ﻧﺰد ﻣﺮاﺟﻊ ﺑﺮدﻧﺪ‪٢٠ .‬ﭘﺲ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬ ‫ﻗﺎﺿﻴﺎن ﺁوردﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮدان ﻳﻬﻮدﯼاﻧﺪ و ﺷﻬﺮ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺁﺷﻮب ﮐﺸﻴﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬رﺳﻮﻣﯽ را ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ و ﺑﻪﺟﺎ ﺁوردﻧﺸﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ روﻣﻴﺎن ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢٢‬ﻣﺮدم در ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﻗﺎﺿﻴﺎن ﻧﻴﺰ دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ‬ ‫ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﺸﺎن را ﺑﻪدر ﺁورﻧﺪ و ﭼﻮﺑﺸﺎن زﻧﻨﺪ‪٢٣ .‬ﭼﻮن اﻳﺸﺎن را ﭼﻮب ﺑﺴﻴﺎر زدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺪاﻧﺸﺎن اﻓﮑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﺒﺎن دﺳﺘﻮر دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﻣﺮاﻗﺐ اﻳﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪٢۴ .‬زﻧﺪاﻧﺒﺎن‬ ‫ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ دﺳﺘﻮر ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ زﻧﺪان دروﻧﯽ اﻓﮑﻨﺪ و ﭘﺎهﺎﻳﺸﺎن را در ﮐُﻨﺪﻩ ﻧﻬﺎد‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس ﻣﺸﻐﻮل دﻋﺎ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺳﺮودﺧﻮاﻧﺎن ﺧﺪا را‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و دﻳﮕﺮ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدادﻧﺪ ‪٢۶‬ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ‬ ‫زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩاﯼ ﻋﻈﻴﻢ رخ داد‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ اﺳﺎس زﻧﺪان ﺑﻪﻟﺮزﻩ درﺁﻣﺪ و درهﺎﯼ زﻧﺪان در‬ ‫دم ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ و زﻧﺠﻴﺮهﺎ از هﻤﻪ ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪٢٧ .‬زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﺑﻴﺪار ﺷﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن درهﺎﯼ‬ ‫ﮔﺸﻮدۀ زﻧﺪان را دﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﺮﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﮑﺸﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺖ زﻧﺪاﻧﻴﺎن‬ ‫ﮔﺮﻳﺨﺘﻪاﻧﺪ‪٢٨ .‬اﻣّﺎ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪا دردادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﺳﻴﺐ ﻣﺮﺳﺎن ﮐﻪ ﻣﺎ‬ ‫هﻤﻪ اﻳﻨﺠﺎﻳﻴﻢ!« ‪٢٩‬زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﭼﺮاغ ﺧﻮاﺳﺖ و ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ ﺑﻪدرون زﻧﺪان رﻓﺖ و در ﺣﺎﻟﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯽﻟﺮزﻳﺪ ﺑﻪﭘﺎﯼ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس اﻓﺘﺎد‪٣٠ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺑﻴﺮون ﺁورد و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﺳﺮوران‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻢ؟«‬ ‫‪٣١‬ﭘﺎﺳﺦ دادﻧﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﺁور ﮐﻪ ﺗﻮ و اهﻞ ﺧﺎﻧﻪات ﻧﺠﺎت‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٣٢ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺮاﯼ او و هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‪٣٣ .‬در هﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ از ﺷﺐ‪ ،‬زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬زﺧﻤﻬﺎﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺷﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﯽدرﻧﮓ او و هﻤﮥ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪاش ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪٣۴ .‬او اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺮد و ﺳﻔﺮﻩاﯼ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﮔﺴﺘﺮد‪ .‬او و هﻤﮥ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪاش از اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﺷﺎد ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۵‬ﭼﻮن روز ﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺿﻴﺎن ﻣﺄﻣﻮراﻧﯽ ﻧﺰد زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁن ﻣﺮدان را‬ ‫ﺁزاد ﮐﻦ!« ‪٣۶‬زﻧﺪاﻧﺒﺎن ﭘﻮﻟُﺲ را از اﻳﻦ ﭘﻴﻐﺎم ﺁﮔﺎﻩ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻗﺎﺿﻴﺎن دﺳﺘﻮر دادﻩاﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺁزاد ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﻳﻨﮏ ﺑﻴﺮون ﺁﻳﻴﺪ و ﺑﺴﻼﻣﺖ ﺑﺮوﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٧‬اﻣّﺎ ﭘﻮﻟُﺲ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎ را ﮐﻪ روﻣﯽ هﺴﺘﻴﻢ ﺑﺪون ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ و در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫هﻤﮕﺎن ﭼﻮب زدﻩ و ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﮑﻨﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﺎل ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ در ﺧﻔﺎ ﺁزادﻣﺎن ﮐﻨﻨﺪ؟ هﺮﮔﺰ!‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﻣﺎ را از اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻴﺮون ﺁورﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٨‬ﻣﺄﻣﻮران اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻗﺎﺿﻴﺎن ﺑﺎزﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس‬ ‫روﻣﯽاﻧﺪ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﻪ هﺮاس اﻓﺘﺎدﻧﺪ ‪٣٩‬و ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬از اﻳﺸﺎن ﭘﻮزش ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ و ﺗﺎ ﺑﻴﺮون‬ ‫زﻧﺪان ﻣﺸﺎﻳﻌﺘﺸﺎن ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ را ﺗﺮﮎ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪۴٠ .‬اﻳﺸﺎن ﭘﺲ از ﺗﺮﮎ‬ ‫زﻧﺪان‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻟﻴﺪﻳﻪ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﺑﺮادران دﻳﺪار ﮐﺮدﻩ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬


‫اﻋﻤﺎل ‪١٧‬‬ ‫ﺑﻠﻮا در ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ‬ ‫‪١‬ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس از ﺁﻣْﻔﻴﭙﻮﻟﻴﺲ و ﺁﭘﻮﻟﻮﻧﻴﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﺷﺒّﺎت از ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮐﻨﻴﺴﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪٢ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪ رﻓﺘﻪ‪ ،‬در ﺳﻪ َ‬ ‫ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﯽﮐﺮد ‪٣‬و ﺗﻮﺿﻴﺢ دادﻩ‪ ،‬ﺑﺮهﺎن ﻣﯽﺁورد ﮐﻪ ﺿﺮورﯼ ﺑﻮد ﻣﺴﻴﺢ رﻧﺞ‬ ‫ﮐﺸﺪ و از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰد‪ .‬او ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫ن ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ و‬ ‫هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪۴ «.‬ﺑﺮﺧﯽ از اﻳﺸﺎن و ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎرﯼ ﺑﺴﻴﺎر از ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎ ِ‬ ‫ﮔﺮوهﯽ ﺑﺰرگ از زﻧﺎن ﺳﺮﺷﻨﺎس‪ ،‬ﻣﺠﺎب ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬اﻣّﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺣﺴﺪ ورزﻳﺪﻧﺪ و ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از اوﺑﺎش را از ﺑﺎزار ﮔﺮد ﺁوردﻩ‪ ،‬دﺳﺘﻪاﯼ‬ ‫ﺑﻪراﻩ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و در ﺷﻬﺮ ﺑﻠﻮا ﺑﻪﭘﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫ﻳﺎﺳﻮن هﺠﻮم ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻴﺮون ﺁورﻧﺪ‪۶ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن اﻳﺸﺎن را ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﺎﺳﻮن و ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ از ﺑﺮادران را ﻧﺰد ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺷﻬﺮ ﮐﺸﺎﻧﺪﻧﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫»اﻳﻦ ﻣﺮدان ﮐﻪ هﻤﮥ دﻧﻴﺎ را ﺑﻪ ﺁﺷﻮب ﮐﺸﻴﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪٧ ،‬و ﻳﺎﺳﻮن اﻳﺸﺎن‬ ‫را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﺎن هﻤﮕﯽ از ﻓﺮﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﻗﻴﺼﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻣﺪّﻋﯽ‬ ‫ﺁﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻩ دﻳﮕﺮﯼ هﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ‪٨ «.‬ﭼﻮن ﻣﺮدم و ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺷﻬﺮ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﻨﺪ‪٩ .‬ﺳﭙﺲ از ﻳﺎﺳﻮن و دﻳﮕﺮان ﺿﻤﺎﻧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺁزادﺷﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس در ﺑﻴﺮﻳﻪ‬ ‫‪١٠‬ﺑﺮادران در هﻤﺎن ﺷﺐ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس را ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻳﻪ رواﻧﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻮن‬ ‫ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﮥ ﻳﻬﻮد رﻓﺘﻨﺪ‪١١ .‬اهﻞ ﺑﻴﺮﻳﻪ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ ﻧﺠﻴﺐﺗﺮ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﻴﻐﺎم را ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ و هﺮ روز ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺻﺤﺖ ﮔﻔﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻮﻟُﺲ را درﻳﺎﺑﻨﺪ‪١٢ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎرﯼ ﮐﺜﻴﺮ‬ ‫س ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫از زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﺳﺮﺷﻨﺎ ِ‬ ‫ن ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ در ﺑﻴﺮﻳﻪ ﻧﻴﺰ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﻣﻮﻋﻈﻪ‬ ‫‪١٣‬ﭼﻮن ﻳﻬﻮدﻳﺎ ِ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﻓﺘﻨﺪ و ﻣﺮدم را ﺗﺤﺮﻳﮏ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺷﻮراﻧﺪﻧﺪ‪١۴ .‬ﺑﺮادران ﺑﯽدرﻧﮓ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫را ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺳﺎﺣﻞ رواﻧﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺳﻴﻼس و ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس در ﺑﻴﺮﻳﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﻣﺸﺎﻳﻌﺖﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬او را ﺗﺎ ﺁﺗﻦ هﻤﺮاهﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﺳﻴﻼس و‬ ‫ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس دﺳﺘﻮر ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ هﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻮﻟُﺲ در ﺁﺗﻦ‬ ‫‪١۶‬در ﺁن ﺣﺎل ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ در ﺁﺗﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁن دو ﺑﻮد‪ ،‬از دﻳﺪن اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻬﺮ ﭘﺮ از‬ ‫ﺑﺘﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻘﻠﺐ ﺷﺪ‪١٧ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ و ﻧﻴﺰ هﺮ‬ ‫روز در ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺮ ﺑﺎ رهﮕﺬران ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪١٨ .‬ﺟﻤﻌﯽ از ﻓﻴﻠﺴﻮﻓﺎن اﭘﻴﮑﻮرﯼ و‬ ‫رواﻗﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﺑﻨﺎﯼ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﻧﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻳﺎوﻩﮔﻮ ﭼﻪ‬


‫ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟« دﻳﮕﺮان ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﮔﻮﻳﺎ ﺧﺪاﻳﺎن ﻏﺮﻳﺐ را ﺗﺒﻠﻴﻎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ «.‬از ﺁنرو‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ و ﻗﻴﺎﻣﺖ را ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﺸﺎرت ﻣﯽداد‪١٩ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ او را‬ ‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻊ »ﺁرﻳﻮﭘﺎﮔﻮس« ﺑﺮدﻧﺪ و در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺗﻮان داﻧﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬ﭼﻴﺴﺖ؟ ‪٢٠‬ﺳﺨﻨﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺎ ﻋﺠﻴﺐ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺧﻮاهﺎن داﻧﺴﺘﻦ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺁﻧﻴﻢ‪٢١ «.‬هﻤﮥ ﺁﺗﻨﻴﺎن و ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽزﻳﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﺘﯽ ﺟﺰ اﻳﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮔﻔﺖ و ﺷﻨﻮد درﺑﺎرۀ ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭘﺲ ﭘﻮﻟُﺲ در ﻣﻴﺎن ﻣﺠﻤﻊ »ﺁرﻳﻮﭘﺎﮔﻮس« ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺮدان ﺁﺗﻨﯽ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را از هﺮ ﻟﺤﺎظ ﺑﺴﻴﺎر دﻳﻨﺪار ﻳﺎﻓﺘﻪام‪٢٣ .‬زﻳﺮا هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺮ ﻣﯽﮐﺮدم‬ ‫و ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ﻧﻈﺎرﻩ ﻣﯽﻧﻤﻮدم‪ ،‬ﻣﺬﺑﺤﯽ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪:‬‬ ‫›ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﺧﺪاﯼ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ‹‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ را ﺷﻤﺎ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﮏ ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ اﺳﺖ و در‬ ‫‪»٢۴‬ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن و هﺮﺁﻧﭽﻪ در ﺁن اﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻟ ِ‬ ‫ﻣﻌﺎﺑﺪ ﺳﺎﺧﺘﮥ دﺳﺖ ﺑﺸﺮ ﺳﺎﮐﻦ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪٢۵ .‬دﺳﺘﺎن ﺑﺸﺮﯼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﻪ او ﺑﮑﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺤﺘﺎج ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮ ْد ﺑﺨﺸﻨﺪۀ ﺣﻴﺎت و َﻧﻔَﺲ و هﺮ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﻤﻴﻊ ﺁدﻣﻴﺎن اﺳﺖ‪٢۶ .‬او هﻤﮥ اﻗﻮام ﺑﺸﺮﯼ را از ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد ﺗﺎ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ‬ ‫زﻣﻴﻦ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮﻧﺪ؛ و زﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﺮاﯼ اﻳﺸﺎن و ﺣﺪود ﻣﺤﻞ ﺳﮑﻮﻧﺘﺸﺎن را ﻣﻘﺮر‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪٢٧ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺮدﻣﺎن او را ﺑﺠﻮﻳﻨﺪ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ در ﭘﯽاش ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬او را‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ از هﻴﭻ ﻳﮏ از ﻣﺎ دور ﻧﻴﺴﺖ‪٢٨ .‬زﻳﺮا در اوﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ و ﺣﺮﮐﺖ و‬ ‫هﺴﺘﯽ دارﻳﻢ؛ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺮﺧﯽ از ﺷﺎﻋﺮان ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺴﻞ اوﻳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪»٢٩‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻧﺴﻞ ﺧﺪاﻳﻴﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ ﮐﻪ اﻟﻮهﻴﺖ هﻤﺎﻧﻨﺪ زر ﻳﺎ‬ ‫ﺳﻴﻢ ﻳﺎ ﺳﻨﮕﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻨﺮ و ﺧﻼﻗﻴﺖ ﺁدﻣﯽ ﺑﻪﺻﻮرت ﺗﻤﺜﺎﻟﯽ ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٠‬در ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺪا از ﭼﻨﻴﻦ ﺟﻬﺎﻟﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﭘﻮﺷﻴﺪ‪ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن هﻤﮥ ﻣﺮدﻣﺎن را در هﺮ ﺟﺎ‬ ‫ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪٣١ .‬زﻳﺮا روزﯼ را ﻣﻘﺮر ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ در ﺁن ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻬﺎن را ﻋﺎدﻻﻧﻪ داورﯼ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬و ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻧﺶ از ﻣﺮدﮔﺎن‪،‬‬ ‫هﻤﻪ را از اﻳﻦ اﻣﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣٢‬ﭼﻮن درﺑﺎرۀ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ ﭘﻮزﺧﻨﺪ زدﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﺎز از ﺗﻮ ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪٣٣ «.‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﻣﺠﻤﻊ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫‪٣۴‬اﻣّﺎ ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺪو ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ .‬دﻳﻮﻧﻴﺴﻴﻮس‪ ،‬ﻋﻀﻮ ﻣﺠﻤﻊ »ﺁرﻳﻮﭘﺎﮔﻮس« و‬ ‫زﻧﯽ داﻣﺎرﻳﺲ ﻧﺎم‪ ،‬و ﭼﻨﺪ ﺗﻦ دﻳﮕﺮ‪ ،‬از ﺁن ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١٨‬‬ ‫ﭘﻮُﻟﺲ در ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ‬


‫‪١‬ﭘﺲ از اﻳﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺁﺗﻦ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ رﻓﺖ‪٢ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺮدﯼ‬ ‫ﻳﻬﻮدﯼ‪ ،‬ﺁﮐﻴﻼ ﻧﺎم‪ ،‬از ﻣﺮدﻣﺎن ﭘﻮﻧﺘﻮس ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻤﺴﺮش ﭘْﺮﻳﺴﮑﻴﻼ ﺑﺘﺎزﮔﯽ از اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ‬ ‫س ﻗﻴﺼﺮ دﺳﺘﻮر دادﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن هﻤﮕﯽ روم را ﺗﺮﮎ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﮐْﻠﻮدﻳﻮ ِ‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪدﻳﺪار ﺁﻧﻬﺎ رﻓﺖ‪٣ ،‬و از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ او ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺸﮥ ﺧﻴﻤﻪدوزﯼ داﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺑﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ‬ ‫ﻧﺰدﺷﺎن ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪ‪۴ .‬او هﺮ َ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد و ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪ ﺁﻧﺎن را ﻣﺠﺎب ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪۵‬ﭼﻮن ﺳﻴﻼس و ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس از ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺧﻮد را ﺑﺘﻤﺎﻣﯽ‪ ،‬وﻗﻒ ﻣﻮﻋﻈﮥ‬ ‫ﮐﻼم ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺷﻬﺎدت ﻣﯽداد ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪۶ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺑﺎ او ﺑﻨﺎﯼ‬ ‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﻧﺎﺳﺰاﻳﺶ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض‪ ،‬ﻏﺒﺎر ﺟﺎﻣﻪاش را ﺗﮑﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﻮﻧﺘﺎن ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺧﻮدﺗﺎن! ﻣﻦ از ﺁن ﻣﺒﺮا هﺴﺘﻢ‪ .‬از اﻳﻦ ﭘﺲ‪ ،‬ﻧﺰد ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﻣﯽروم‪«.‬‬ ‫‪٧‬ﺳﭙﺲ از ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﮑﺎن داد و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺗﻴﺘﻮس ﻳﻮﺳﺘﻮس رﻓﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﯽ‬ ‫ﺧﺪاﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد و در ﺟﻮار ﮐﻨﻴﺴﻪ ﻣﻨﺰل داﺷﺖ‪٨ .‬اﻣّﺎ ﮐْﺮﻳﺴﭙﻮس‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﮐﻨﻴﺴﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم‬ ‫اهﻞ ﺧﺎﻧﻪاش ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از اهﺎﻟﯽ ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ ﭼﻮن ﭘﻴﺎم را‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺷﺒﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ در رؤﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺮس! ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ و ﺧﺎﻣﻮش ﻣﺒﺎش!‬ ‫‪١٠‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ هﺴﺘﻢ و هﻴﭻﮐﺲ دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﻮ دراز ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﮔﺰﻧﺪﯼ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻣﺮا ﺧﻠﻖ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪١١ «.‬ﭘﺲ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﻳﮏ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ‬ ‫در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ داد‪.‬‬ ‫‪١٢‬اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻏﺎﻟﻴﻮن‪ ،‬واﻟﯽ اَﺧﺎﺋﻴﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮ ﺳﺮ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫ﺗﺎﺧﺘﻨﺪ و او را ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ‪١٣ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﺮدم را واﻣﯽدارد ﺧﺪا را‬ ‫ﺑﻪﺷﻴﻮﻩاﯼ ﺧﻼف ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۴‬ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻟﻴﻮن ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺟﺮم ﻳﺎ ﺟﻨﺎﻳﺘﯽ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑﺸﻨﻮم‪١۵ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻠﻤﺎت و ﻧﺎﻣﻬﺎ‬ ‫و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮدﺗﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺁن رﺳﻴﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ درﺑﺎرۀ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫اﻣﻮرﯼ داورﯼ ﮐﻨﻢ‪١۶ «.‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ را از ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺴﻨﺪ داورﯼ راﻧﺪ‪١٧ .‬ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ هﻤﮕﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺘِﻨﻴﺲ‪ ،‬رﺋﻴﺲ ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و او را در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺴﻨﺪ واﻟﯽ زدﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﻏﺎﻟﻴﻮن هﻴﭻ‬ ‫ﺳﻮ ْ‬ ‫اﻋﺘﻨﺎ ﻧﮑﺮد‪.‬‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ‬ ‫‪١٨‬ﭘﻮﻟُﺲ ﭘﺲ از اﻗﺎﻣﺘﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ در ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺮادران وداع ﮐﺮد و از راﻩ درﻳﺎ‬ ‫ﻋﺎزم ﺳﻮرﻳﻪ ﺷﺪ‪ .‬در اﻳﻦ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﭘْﺮﻳﺴﮑﻴﻼ و ﺁﮐﻴﻼ ﻧﻴﺰ هﻤﺮاهﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬او در ﮐِﻨﺨْﺮﻳﻪ ﺳﺮ‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﺮاﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺬر ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪١٩ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ِا ِﻓﺴُﺲ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬هﻤﺴﻔﺮان ﺧﻮد را‬ ‫ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ و ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﭘﺮداﺧﺖ‪٢٠ .‬از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺖ ‪٢١‬و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن وداع ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا‬


‫ﺑﺨﻮاهﺪ ﺑﺎز ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺳﻮار ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺪ و ِا ِﻓﺴُﺲ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ‪٢٢ .‬در‬ ‫ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ از ﮐﺸﺘﯽ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺖ و ﭘﺲ از دﻳﺪار ﺑﺎ ﮐﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬راهﯽ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ‬ ‫ﺷﺪ‪٢٣ .‬ﭼﻨﺪﯼ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎز ﻋﺎزم ﺳﻔﺮ ﺷﺪﻩ‪ ،‬در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ دﻳﺎر ﻏَﻼﻃﻴﻪ و ﻓْﺮﻳﺠﻴﻪ‬ ‫ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﮔﺸﺖ و هﻤﮥ ﺷﺎﮔﺮدان را اﺳﺘﻮار ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٢۴‬در ﺁن اﻳﺎم‪ ،‬ﻓﺮدﯼ ﻳﻬﻮدﯼ‪ ،‬ﺁﭘﻮﻟُﺲ ﻧﺎم‪ ،‬از ﻣﺮدﻣﺎن اﺳﮑﻨﺪرﻳﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ِا ِﻓﺴُﺲ ﺁﻣﺪ‪ .‬او‬ ‫ﺳﺨﻨﻮرﯼ ﻣﺎهﺮ ﺑﻮد و داﻧﺸﯽ وﺳﻴﻊ از ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس داﺷﺖ؛ ‪٢۵‬در ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻣﻮزش‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺣﺮارت روح ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ و ﺑﺪﻗّﺖ درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ‬ ‫ﻓﻘﻂ از ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﯽ ﺁﮔﺎهﯽ داﺷﺖ‪٢۶ .‬او دﻟﻴﺮاﻧﻪ در ﮐﻨﻴﺴﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﭘْﺮﻳﺴﮑﻴﻼ و ﺁﮐﻴﻼ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ و ﻃﺮﻳﻖ ﺧﺪا را دﻗﻴﻘﺘﺮ‬ ‫ﺑﻪ وﯼ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬ﭼﻮن ﺁﭘﻮﻟُﺲ ﻗﺼﺪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اَﺧﺎﺋﻴﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺮادران ﺗﺸﻮﻳﻘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ او را ﺑﮕﺮﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮا ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺁﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺪاﻧﺠﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫ﻓﻴﺾ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎرﯼ ﻓﺮاوان داد‪٢٨ .‬زﻳﺮا ﭘﻴﺶ روﯼ هﻤﮕﺎن ﺑﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻋﻘﺎﻳﺪ ﺁﻧﺎن را ﺑﺎ دﻻﻳﻞ ﻗﻮﯼ رد ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬و از ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﻧﻤﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪١٩‬‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ در ِا ِﻓﺴُﺲ‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁﭘﻮﻟُﺲ در ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﭘﺲ از ﮔﺬر از ﻧﻮاﺣﯽ ﻣﺮﺗﻔﻊ‬ ‫ﻣﺮﮐﺰﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ِا ِﻓﺴُﺲ رﺳﻴﺪ‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ‪٢‬و از اﻳﺸﺎن ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺁﻳﺎ‬ ‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﺪ‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس را ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ؟«‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس هﺴﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣‬ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺗﻌﻤﻴﺪﯼ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ؟«‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﯽ‪«.‬‬ ‫‪۴‬ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺤﻴﯽ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴ ِﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﻪ ﻗﻮم ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ ﭘﺲ از او‬ ‫ﻣﯽﺁﻣﺪ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ‪۵ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪۶ .‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ دﺳﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻧﻬﺎد‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺁﻣﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﻪزﺑﺎﻧﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﻧﺒﻮّت ﮐﺮدﻧﺪ‪٧ .‬ﺁن ﻣﺮدان‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺣﺪود‬ ‫دوازدﻩ ﺗﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺳﭙﺲ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪ رﻓﺘﻪ‪ ،‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ دﻟﻴﺮاﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ و در ﺑﺎب‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻣﺒﺎﺣﺜﻪ ﻣﯽﮐﺮد و دﻻﻳﻞ ﻗﺎﻃﻊ ﻣﯽﺁورد‪٩ .‬اﻣّﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻧﻤﯽﺁوردﻧﺪ و ﭘﻴﺶ روﯼ هﻤﮕﺎن‪» ،‬ﻃﺮﻳﻘﺖ« را ﺑﺪ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﭘﻮﻟُﺲ از ﺁﻧﻬﺎ‬


‫ﮐﻨﺎرﻩ ﮔﺮﻓﺖ و ﺷﺎﮔﺮدان را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮداﺷﺘﻪ‪ ،‬هﻤﻪ روزﻩ در ﺗﺎﻻر ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺗﻴﺮاﻧﻮس ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﭘﺮداﺧﺖ‪١٠ .‬دو ﺳﺎل ﺑﺪﻳﻦ ﻣﻨﻮال ﮔﺬﺷﺖ و در اﻳﻦ ﻣﺪت‪ ،‬هﻤﮥ ﻳﻬﻮدﻳﺎن و‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺧﺪا ﺑﻪدﺳﺖ ﭘﻮﻟُﺲ ﻣﻌﺠﺰات ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدﻩ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ‪١٢ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﻣﺮدم‬ ‫دﺳﺘﻤﺎﻟﻬﺎ و ﭘﻴﺸﺒﻨﺪهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺪن او ﺗﻤﺎس ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮاﯼ ﺑﻴﻤﺎران ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻬﺒﻮد ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ و ارواح ﭘﻠﻴﺪ از اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﯽرﻓﺖ‪.‬‬ ‫ن دورﻩﮔﺮد ﻳﻬﻮدﯼ ﻧﻴﺰ ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮ‬ ‫‪١٣‬ﭘﺲ ﺗﻨﯽ ﭼﻨﺪ از ﺟﻦﮔﻴﺮا ِ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ارواح ﭘﻠﻴﺪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ او‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﺮون ﻣﯽراﻧﻴﻢ!« ‪١۴‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬هﻔﺖ ﭘﺴﺮ‬ ‫اِﺳﮑﻴﻮا‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن ﻳﻬﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪١۵ .‬اﻣّﺎ روح ﭘﻠﻴﺪ در ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ را هﻢ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﻴﺴﺘﻴﺪ؟« ‪١۶‬ﭘﺲ ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ روح ﭘﻠﻴﺪ‬ ‫داﺷﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺟَﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮ هﻤﮕﯽ اﻳﺸﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺖ و ﭼﻨﺎن ﺁﻧﻬﺎ را زد ﮐﻪ ﺑﺮهﻨﻪ و زﺧﻤﯽ‬ ‫از ﺁن ﺧﺎﻧﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﭼﻮن هﻤﮥ ﺳﺎﮐﻨﺎن ِا ِﻓﺴُﺲ‪ ،‬ﭼﻪ ﻳﻬﻮدﯼ و ﭼﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪ ،‬از اﻳﻦ اﻣﺮ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺮس‬ ‫ﺑﺮ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﮔﺸﺖ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ از ﺁن ﭘﺲ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺘﺮم‬ ‫ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪١٨ .‬و ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺴﺎن ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺁﺷﮑﺎرا ﺑﻪ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدﻧﺪ‪١٩ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺁن ﺟﺎدوﮔﺮﯼ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯼ ﺧﻮد را‬ ‫ﺁوردﻧﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﮕﺎن ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻬﺎﯼ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را ﺣﺴﺎب ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻨﺠﺎﻩ هﺰار‬ ‫ِد ْرهَﻢ ﺑﻮد‪٢٠ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪﻃﻮر ﮔﺴﺘﺮدﻩ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﯽﺷﺪ و ﻗﻮّت ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘﺲ از اﻳﻦ وﻗﺎﻳﻊ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ در روح ﺑﺮﺁن ﺷﺪ از راﻩ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ و اَﺧﺎﺋﻴﻪ‪ ،‬ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮدد‪ .‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ از رﻓﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ از روم ﻧﻴﺰ دﻳﺪار ﮐﻨﻢ‪٢٢ «.‬ﺳﭙﺲ دو ﺗﻦ از‬ ‫دﺳﺘﻴﺎران ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس و اِراﺳﺘﻮس را ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺧﻮد ﭼﻨﺪﯼ در ﺁﺳﻴﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺑﻠﻮا در ِا ِﻓﺴُﺲ‬ ‫‪٢٣‬در اﻳﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻠﻮاﯼ ﺑﺰرﮔﯽ درﺑﺎرۀ »ﻃﺮﻳﻘﺖ« ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ‪٢۴ .‬ﻧﻘﺮﻩﮐﺎرﯼ‬ ‫دﻳﻤﻴﺘﺮﻳﻮس ﻧﺎم ﮐﻪ ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﯼ ﻧﻘﺮﻩاﯼ از ﺁرﺗِﻤﻴﺲ ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ و از اﻳﻦ راﻩ درﺁﻣﺪﯼ ﺳﺮﺷﺎر‬ ‫ﻋﺎﻳﺪ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮان ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪٢۵ ،‬اﻳﺸﺎن و ﺻﺎﺣﺒﺎن اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺣﺮﻓﻪهﺎ را ﮔﺮد ﺁورد و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺳﺮوران‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭘﻴﺸﻪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﮥ روﻧﻖ روزﯼ ﻣﺎﺳﺖ‪٢۶ .‬اﻣّﺎ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ و ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﭘﻮﻟُﺲ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ِا ِﻓﺴُﺲ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﺗﻘﺮﻳﺐ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺁﺳﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﻼ ﺧﺪا‬ ‫ن ﺳﺎﺧﺘﮥ دﺳﺖ‪ ،‬اﺻ ً‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ و ﮔﻤﺮاﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬او ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺧﺪاﻳﺎ ِ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪٢٧ .‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﺧﻄﺮ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺐ ﻣﺎ از روﻧﻖ ﺑﻴﻔﺘﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﺒﺪ اﻟﻪۀ‬ ‫ﺑﺰرﮔﻤﺎن ﺁرﺗِﻤﻴﺲ ﻧﻴﺰ ﺣﻘﻴﺮ ﮔﺮدد و او ﮐﻪ در ﺁﺳﻴﺎ و در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪهﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٨‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺳﺮدادﻧﺪ ﮐﻪ »ﺑﺰرگ اﺳﺖ‬ ‫ﺲ ِا ِﻓﺴُﺴﻴﺎن!« ‪٢٩‬در ﺗﻤﺎم ﺷﻬﺮ ﺁﺷﻮﺑﯽ ﺑﻪﭘﺎ ﺷﺪ! ﻣﺮدم ﻳﮑﭙﺎرﭼﻪ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻣﻴﺪان‬ ‫ﺁرﺗِﻤﻴ ِ‬


‫ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت هﺠﻮم ﺑﺮدﻧﺪ و ﮔﺎﻳﻮس و ﺁرﻳﺴﺘﺎرﺧﻮس را ﮐﻪ اهﻞ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ و از هﻤﺮاهﺎن ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺎنﮐﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ‪٣٠ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺧﻮاﺳﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ‪٣١ .‬ﺣﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ از ﻣﻘﺎﻣﺎت اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ ﮐﻪ از دوﺳﺘﺎن وﯼ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ او ﭘﻴﻐﺎم ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﭘﺎ ﺑﻪﻣﻴﺪان ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻧﮕﺬارد‪.‬‬ ‫‪٣٢‬ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬هﻤﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽزدﻧﺪ و هﺮﮐﺲ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽﮔﻔﺖ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺮدم‬ ‫ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮاﯼ ﭼﻪ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪٣٣ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬اﺳﮑﻨﺪر را ﭘﻴﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﻀﯽ‬ ‫از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﻪ او دﺳﺘﻮرهﺎﻳﯽ ﻣﯽدادﻧﺪ‪ .‬او دﺳﺖ ﺗﮑﺎن دادﻩ‪ ،‬از ﻣﺮدم ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺧﺎﻣﻮش ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﮐﻮﺷﻴﺪ دﻓﺎﻋﯽ ﻋﺮﺿﻪ دارد‪٣۴ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻣﺮدم درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﻳﻬﻮدﯼ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺲ ِا ِﻓﺴُﺴﻴﺎن!«‬ ‫هﻤﻪ ﻳﮑﺼﺪا‪ ،‬ﺣﺪود دو ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽزدﻧﺪ‪» :‬ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﺁرﺗِﻤﻴ ِ‬ ‫‪٣۵‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬داروغۀ ﺷﻬﺮ ﺟﻤﻌﻴﺖ را ﺁرام ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﻣﺮدان ِا ِﻓﺴُﺲ‪ ،‬ﮐﻴﺴﺖ‬ ‫ﻆ ﺗﻤﺜﺎل اوﺳﺖ ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﺲ ﺑﺰرگ و ﺣﺎﻓ ِ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﺪ ﺷﻬﺮ ِا ِﻓﺴُﺲ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﻣﻌﺒﺪ ﺁرﺗِﻤﻴ ِ‬ ‫ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟ ‪٣۶‬ﭘﺲ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ اﻧﮑﺎرﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺁرام ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﮐﺎرﯼ‬ ‫ﺷﺘﺎﺑﺰدﻩ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪٣٧ .‬اﻳﻦ ﻣﺮدان ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺁوردﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺎ دﺳﺘﺒﺮد زدﻩاﻧﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫اﻟﻪۀ ﻣﺎ ﮐﻔﺮ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪٣٨ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ دﻳﻤﻴﺘﺮﻳﻮس و هﻤﮑﺎران ﺻﻨﻌﺘﮕﺮش از ﮐﺴﯽ ﺷﮑﺎﻳﺖ‬ ‫دارﻧﺪ‪ ،‬د ِر ﻣﺤﮑﻤﻪهﺎ ﺑﺎز اﺳﺖ و واﻟﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ‪ .‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﮑﺎﻳﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﺑﺒﺮﻧﺪ‪٣٩ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻠﮥ دﻳﮕﺮﯼ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺁن را در ﻣﺤﮑﻤﮥ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۴٠‬زﻳﺮا ﺑﻴﻢ ﺁن ﻣﯽرود ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ وﻗﺎﻳﻊ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻮرﺷﮕﺮﯼ ﻣﺘﻬﻢ ﺷﻮﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻟﻴﻠﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮﺟﻴﻪ اﻳﻦ ﺑﻠﻮا ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪۴١ «.‬اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺟﻤﺎﻋﺖ‬ ‫را ﻣﺘﻔﺮق ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢٠‬‬ ‫ﺳﻔﺮ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ و ﻳﻮﻧﺎن‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﺁﺷﻮب ﻓﺮوﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺷﺎﮔﺮدان را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﭘﺲ از ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﺮﻏﻴﺐ‬ ‫اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺁﻧﺎن را وداع ﮔﻔﺖ و ﻋﺎزم ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺷﺪ‪٢ .‬او از ﺁن ﻧﻮاﺣﯽ ﮔﺬر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﺆﻣﻨﺎن را‬ ‫ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺑﺴﻴﺎر داد‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎن رﺳﻴﺪ ‪٣‬و ﺳﻪ ﻣﺎﻩ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻮرﻳﻪ ﺑﺮود‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻋﻠﻴﻪ او ﺗﻮﻃﺌﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮﺁن ﺷﺪ از‬ ‫راﻩ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺑﺎزﮔﺮدد‪۴ .‬هﻤﺮاهﺎن او ﺳﻮﭘﺎﺗِﺮوس ﭘﺴﺮ ﭘﻴﺮروس از ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻴﺮﻳﻪ‪،‬‬ ‫ﺁرﻳﺴﺘﺎرﺧﻮس و ﺳِﮑﻮﻧُﺪوس از ﻣﺮدﻣﺎن ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ‪ ،‬ﮔﺎﻳﻮس از ﻣﺮدﻣﺎن دِرﺑِﻪ‪ ،‬ﺗﻴﺨﻴﮑﻮس‬ ‫و ﺗْﺮوﻓﻴﻤﻮس از ﻣﺮدﻣﺎن ﺁﺳﻴﺎ‪ ،‬و ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ﺑﻮدﻧﺪ‪۵ .‬ﺁﻧﺎن ﭘﻴﺶ از ﻣﺎ رﻓﺘﻨﺪ و در ﺗْﺮوﺁس‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ‪۶ .‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﭘﺲ از اﻳﺎم ﻋﻴﺪ ﻓَﻄﻴﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ از ﻓﻴﻠﻴﭙﯽ رواﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ و ﭘﻨﺞ‬ ‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﺗْﺮوﺁس ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﭘﻴﻮﺳﺘﻴﻢ و هﻔﺖ روز در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻮﻋﻈﮥ ﭘﻮﻟُﺲ در ﺗْﺮوﺁس‬ ‫‪٧‬در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ روز هﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﭘﺎرﻩ ﮐﺮدن ﻧﺎن ﮔﺮد هﻢ ﺁﻣﺪﻳﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺮاﯼ ﻣﺮدم‬ ‫ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬و ﭼﻮن ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ روز ﺑﻌﺪ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ ﺗﺎ‬


‫ﻧﻴﻤﻪهﺎﯼ ﺷﺐ ﺑﻪدرازا ﮐﺸﻴﺪ‪٨ .‬در ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭼﺮاغ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد‪٩ .‬در‬ ‫ﺁن ﺣﺎل ﮐﻪ ﭘﻮﻟُﺲ هﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ اداﻣﻪ ﻣﯽداد‪ ،‬ﺟﻮاﻧﯽ اِﻓﺘﻴﺨﻮس ﻧﺎم ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﻨﺠﺮﻩ‬ ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻧﺪﮎ اﻧﺪﮎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﯽ ﻋﻤﻴﻖ ﻓﺮورﻓﺖ و ﻧﺎﮔﺎﻩ از ﻃﺒﻖۀ ﺳﻮّم ﺑﻪزﻳﺮ اﻓﺘﺎد و‬ ‫او را ﻣﺮدﻩ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪١٠ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﭘﺎﻳﻴﻦ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺮد ﺟﻮان اﻧﺪاﺧﺖ و او را درﺑﺮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺘﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺟﺎن او در اوﺳﺖ!« ‪١١‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﻧﺎن را ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و‬ ‫ﺧﻮرد‪ .‬او ﺗﺎ ﺳﺤﺮ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن اداﻣﻪ داد‪ ،‬و ﺑﻌﺪ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺖ‪١٢ .‬ﻣﺮد ْم ﺁن‬ ‫ﺟﻮان را زﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮدﻧﺪ و ﺗﺴﻼﯼ ﻋﻈﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫وداع ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺎ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ِا ِﻓﺴُﺲ‬ ‫‪١٣‬در اداﻣﮥ ﺳﻔﺮ‪ ،‬ﺳﻮار ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺪﻩ‪ ،‬رواﻧﮥ ﺁﺳﻮس ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ در ﺁﻧﺠﺎ ﻃﺒﻖ ﻗﺮار‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻴﺎورﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ را از راﻩ ﺧﺸﮑﯽ ﺑﺮود‪١۴ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ را در ﺁﺳﻮس دﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺁوردﻳﻢ و ﺑﻪ ﻣﻴﺘﻴﻠﻴﻨﯽ رﻓﺘﻴﻢ‪١۵ .‬از ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ رواﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ و روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﻴﻮس رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﻓﺮداﯼ ﺁن روز ﺑﻪ ﺳﺎﻣﻮس‬ ‫رﻓﺘﻴﻢ و روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻴﻠﻴﺘﻮس رﺳﻴﺪﻳﻢ‪١۶ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺗﺼﻤﻴﻢ داﺷﺖ از راﻩ درﻳﺎ از ﮐﻨﺎر‬ ‫ِا ِﻓﺴُﺲ ﺑﮕﺬرد ﺗﺎ وﻗﺘﯽ را در اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ ﺻﺮف ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﺘﺎب داﺷﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻤﮑﻦ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬روز ﭘِﻨﺘﻴﮑﺎﺳﺖ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬او از ﻣﻴﻠﻴﺘﻮس ﭘﻴﻐﺎﻣﯽ ﺑﻪ ِا ِﻓﺴُﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﮐﻠﻴﺴﺎ را ﻧﺰد ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﭼﻮن ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﮔﺎهﻴﺪ ﮐﻪ از هﻤﺎن روز ﻧﺨﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻴﺎ ﭘﺎ ﻧﻬﺎدم‪،‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ در هﻤﮥ اوﻗﺎت ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮدﻩام‪١٩ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﮐﻤﺎل ﻓﺮوﺗﻨﯽ و اﺷﮑﺮﻳﺰان‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﺨﺘﻴﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ در اﺛﺮ ﺗﻮﻃﺌﻪهﺎﯼ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدﻩام‪٢٠ .‬ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ از هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻪﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﻓﺘﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫درﻳﻎ ﻧﺪاﺷﺘﻪام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﻴﺎم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﭼﻪ در ﺟﻤﻊ و ﭼﻪ در ﺧﺎﻧﻪهﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﺘﺎن‬ ‫دادﻩام‪٢١ .‬ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن هﺮ دو‪ ،‬اﻋﻼم داﺷﺘﻪام ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﺁورﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٢‬و ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎ اﻟﺰام روح ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽروم و ﻧﻤﯽداﻧﻢ در ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻪ ﺑﺮاﻳﻢ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ؛ ‪٢٣‬ﺟﺰ ﺁﻧﮑﻪ در هﺮ ﺷﻬﺮ روحاﻟﻘﺪس هﺸﺪار ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ زﻧﺪان و ﺳﺨﺘﯽ در‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ‪٢۴ .‬اﻣّﺎ ﺟﺎن ﺑﺮاﻳﻢ ارزﺷﯽ ﻧﺪارد؛ ﻣﻬﻢ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ دور ﺧﻮد را‬ ‫ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻢ و ﺧﺪﻣﺘﯽ را ﮐﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪام‪ ،‬ﺑﻪﮐﻤﺎل اﻧﺠﺎم دهﻢ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫هﻤﺎﻧﺎ اﻋﻼم ﺑﺸﺎرت ﻓﻴﺾ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»٢۵‬ﺣﺎل ﻣﯽداﻧﻢ هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﻣﻴﺎﻧﺘﺎن ﮔﺸﺘﻪ و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻣﻮﻋﻈﻪ‬ ‫ﮐﺮدﻩام‪ ،‬روﯼ ﻣﺮا دﻳﮕﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ دﻳﺪ‪٢۶ .‬ﭘﺲ اﻣﺮوز ﺑﺎ ﺷﻤﺎ اﺗﻤﺎم ﺣﺠّﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ از‬ ‫ﺧﻮن هﻤﻪ ﺑﺮﯼ هﺴﺘﻢ‪٢٧ ،‬زﻳﺮا در اﻋﻼم ارادۀ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻧﮑﺮدﻩام‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺧﻮد و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮔﻠﻪاﯼ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻧﻈﺎرت ﺁن ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪا را ﮐﻪ ﺁن را ﺑﻪ ﺧﻮن ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺧﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪٢٩ .‬ﻣﯽداﻧﻢ‬ ‫ﺑﻌﺪ از رﻓﺘﻨﻢ‪ ،‬ﮔﺮﮔﻬﺎﯼ درّﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﻪ رﺣﻢ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺣﺘﯽ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ را دﻳﮕﺮﮔﻮن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮدان را ﺑﻪ ﭘﻴﺮوﯼ ﺧﻮد از راﻩ ﺑﻪدر ﮐﻨﻨﺪ‪٣١ .‬ﭘﺲ هﻮﺷﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁورﻳﺪ‬


‫ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﻪ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﺷﺐ و روز‪ ،‬دﻣﯽ از هﺸﺪار دادن ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﺷﮑﻬﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﺎزﻧﺎﻳﺴﺘﺎدم‪.‬‬ ‫‪»٣٢‬اﮐﻨﻮن ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺑﻪ ﮐﻼم ﻓﻴﺾ او ﻣﯽﺳﭙﺎرم ﮐﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑﻨﺎ ﮐﻨﺪ‬ ‫و در ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻴﻊ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻴﺮاث ﺑﺨﺸﺪ‪٣٣ .‬ﭼﺸﻤﺪاﺷﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﻴﻢ و زر و‬ ‫ﻳﺎ ﺟﺎﻣﮥ ﮐﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪام‪٣۴ .‬ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﺧﻮد و هﻤﺮاهﺎﻧﻢ را‬ ‫ﻓﺮاهﻢ ﮐﺮدﻩام‪٣۵ .‬از هﺮ ﻟﺤﺎظ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن دادﻩام ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫ﺿﻌﻴﻔﺎن را دﺳﺘﮕﻴﺮﯼ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ ،‬و ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﺮﻣﻮد‪› :‬دادن از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪﻩﺗﺮ اﺳﺖ‪«‹.‬‬ ‫‪٣۶‬ﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ را ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن زاﻧﻮ زد و دﻋﺎ ﮐﺮد‪٣٧ .‬هﻤﻪ ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮ ﮔﺮدﻧﺶ ﺁوﻳﺨﺘﻪ‪ ،‬وﯼ را ﻣﯽﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ‪٣٨ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ اﻧﺪوهﮕﻴﻨﺸﺎن‬ ‫ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ »دﻳﮕﺮ روﯼ ﻣﺮا ﻧﺨﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺗﺎ ﮐﺸﺘﯽ وﯼ‬ ‫را ﺑﺪرﻗﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢١‬‬ ‫ﺑﻪﺳﻮﯼ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﺟﺪا ﺷﺪن از ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬راهﯽ ﺳﻔﺮ درﻳﺎﻳﯽ ﺷﺪﻳﻢ و ﺗﺎ »ﮐﻮس« ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﻴﺶ‬ ‫رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ رودِس و از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺗﺎرا رﺳﻴﺪﻳﻢ‪٢ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﮐﺸﺘﯽاﯼ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻋﺎزم ﻓﻴﻨﻴﻘﻴﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪٣ .‬ﻗﭙﺮس را در ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺧﻮد دﻳﺪﻳﻢ‬ ‫و از ﺁن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺳﻮرﻳﻪ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﺳﭙﺲ در ﺻﻮر ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎر ﮐﺸﺘﯽ را ﺗﺨﻠﻴﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪۴ .‬ﭘﺲ ﺷﺎﮔﺮدان را در ﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬هﻔﺖ روز ﻧﺰدﺷﺎن‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ هﺪاﻳﺖ روح ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﺮود‪۵ .‬ﭼﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺎﻧﺪن ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻋﺎزم ﺳﻔﺮ ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺑﺎ زﻧﺎن و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﻣﺎ را ﺗﺎ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﺪرﻗﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻨﺎر درﻳﺎ زاﻧﻮ زدﻳﻢ و دﻋﺎ ﮐﺮدﻳﻢ‪۶ .‬ﭘﺲ از وداع‪ ،‬ﺳﻮار ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬و اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪهﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺳﻔﺮ درﻳﺎﻳﯽ ﺧﻮد را از ﺻﻮر ﭘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﭘْﺘﻮﻻﻣﺎﺋﻴﺲ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﺁﻧﺠﺎ از‬ ‫ﺑﺮادران دﻳﺪار ﮐﺮدﻳﻢ و ﻳﮏ روز ﻧﺰدﺷﺎن ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪٨ .‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪﻳﻢ و ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﻓﻴﻠﻴﭙُﺲ ﻣﺒﺸﺮ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﺁن هﻔﺖ ﺗﻦ‪ ،‬رﻓﺘﻴﻢ و ﻧﺰدش ﻣﺎﻧﺪﻳﻢ‪٩ .‬او‬ ‫ﭼﻬﺎر دﺧﺘﺮ ﻣﺠﺮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﻮّت ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺒﯽاﯼ ﺁﮔﺎﺑﻮس ﻧﺎم از ﻳﻬﻮدﻳﻪ رﺳﻴﺪ‪١١ .‬او ﻧﺰد‬ ‫ﻣﺎ ﺁﻣﺪ و ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﭘﻮﻟُﺲ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬دﺳﺘﻬﺎ و ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺁن ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»روحاﻟﻘﺪس ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪› :‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن اورﺷﻠﻴﻢ ﺻﺎﺣﺐ اﻳﻦ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ را ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺴﺖ‬ ‫و ﺑﻪدﺳﺖ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﭙﺮد‪«‹.‬‬ ‫ن ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ‬ ‫‪١٢‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ و ﻣﺮدﻣﺎ ِ‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺪ‪١٣ .‬اﻣّﺎ ﭘﻮﻟُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﻳﻦ ﭼﻪ ﮐﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ﭼﺮا ﺑﺎ‬


‫ﮔﺮﻳﮥ ﺧﻮد دل ﻣﺮا ﻣﯽﺷﮑﻨﻴﺪ؟ ﻣﻦ ﺁﻣﺎدﻩام ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ زﻧﺪان‬ ‫روم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در اورﺷﻠﻴﻢ ﺟﺎن ﺑﺴﭙﺎرم‪١۴ «.‬ﭼﻮن دﻳﺪﻳﻢ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬دﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ و‬ ‫ﮔﻔﺘﻴﻢ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺸﻮد‪«.‬‬ ‫‪١۵‬ﭘﺲ از ﺁن روزهﺎ‪ ،‬ﺗﺪارﮎ ﺳﻔﺮ دﻳﺪﻳﻢ و ﺑﻪﺳﻮﯼ اورﺷﻠﻴﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫ن ﻣﻘﻴﻢ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﻧﻴﺰ هﻤﺮاهﻤﺎن ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﺷﺨﺼﯽ‬ ‫‪١۶‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﺎﮔﺮدا ِ‬ ‫ن‬ ‫ﻣِﻨﺎﺳﻮن ﻧﺎم ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻴﻬﻤﺎن او ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﻣِﻨﺎﺳﻮن‪ ،‬از ﻣﺮدﻣﺎن ﻗﭙﺮس و ﻳﮑﯽ از ﺷﺎﮔﺮدا ِ‬ ‫ﺁﻏﺎزﻳﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ورود ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫‪١٧‬ﭼﻮن ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮادران ﺑﮕﺮﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮاﻳﻤﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪١٨ .‬روز ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫ﺑﻪدﻳﺪار ﻳﻌﻘﻮب رﻓﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﺸﺎﻳﺦ هﻤﮕﯽ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ‪١٩ .‬ﭘﻮﻟُﺲ اﻳﺸﺎن را ﺳﻼم ﮔﻔﺖ و‬ ‫ﺑﻪﺗﻔﺼﻴﻞ ﺑﻴﺎن ﮐﺮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﺪﻣﺖ او در ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭼﻪهﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﻤﺠﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﯼ ﺑﺮادر‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ هﺰاران ﻳﻬﻮدﯼ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ و هﻤﮕﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻏﻴﻮرﻧﺪ‪٢١ .‬در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻮ هﻤﮥ ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﯽدهﯽ ﮐﻪ از ﻣﻮﺳﯽ روﯼ ﺑﺮﺗﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮزﻧﺪان را ﺧﺘﻨﻪ ﮐﺮد و ﺑﻨﺎﺑﺮ‬ ‫رﺳﻮم رﻓﺘﺎر ﻧﻤﻮد‪٢٢ .‬ﺣﺎل ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺮد؟ ﺑﺪون ﺷﮏ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ از ﺁﻣﺪﻧﺖ ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻩ‪ .‬اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺰد ﻣﺎ ﭼﻬﺎر ﻣﺮد هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺬرﯼ دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺁﻧﻬﺎ را هﻤﺮاﻩ ﺧﻮد ﺑﺒﺮ و ﺑﻪ اﺗﻔﺎق اﻳﺸﺎن ﺁﻳﻴﻦ ﺗﻄﻬﻴﺮ را ﺑﻪﺟﺎ ﺁور و ﺧﺮج اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺑﺪﻩ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺮهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺘﺮاﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن هﻤﻪ درﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺷﺎﻳﻌﺎت‬ ‫درﺑﺎرۀ ﺗﻮ راﺳﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ‪ ،‬در ﺁن ﺳﻠﻮﮎ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬اﻣّﺎ درﺑﺎرۀ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﯼ‪ ،‬ﻣﺎ ﺣﮑﻢ ﺧﻮد را در ﻧﺎﻣﻪاﯼ ﺑﻪ ﺁﮔﺎهﯽ ﺁﻧﻬﺎ رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ‬ ‫و ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ‪ ،‬از ﺧﻮن‪ ،‬از ﮔﻮﺷﺖ ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺧﻔﻪ ﺷﺪﻩ و از‬ ‫ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﺑﭙﺮهﻴﺰﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢۶‬ﭘﺲ‪ ،‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺁن اﺷﺨﺎص را هﻤﺮاﻩ ﺧﻮد ﺑﺮد و ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺁﻳﻴﻦ ﺗﻄﻬﻴﺮ را‬ ‫ﺑﻪﺟﺎ ﺁورد‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻌﺒﺪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ﭘﺎﻳﺎن روزهﺎﯼ ﺗﻄﻬﻴﺮ را ﮐﻪ در ﺁن ﺑﺮاﯼ هﺮ‬ ‫ﻳﮏ از اﻳﺸﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﻋﻼم ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪن ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫‪٢٧‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪﭘﺎﻳﺎن هﻔﺖ روز ﺗﻄﻬﻴﺮ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻳﻬﻮدﯼ از اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫را در ﻣﻌﺒﺪ دﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻌﻴﺖ را ﺷﻮراﻧﺪﻧﺪ و او را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪٢٨ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽزدﻧﺪ‪» :‬اﯼ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺪد ﮐﻨﻴﺪ؛ اﻳﻦ هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﮕﺎن را در هﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺮﺿﺪ ﻗﻮم ﻣﺎ و ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﻣﺎ و ﺑﺮﺿﺪ اﻳﻦ ﻣﮑﺎن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬از ﺁن ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن را ﻧﻴﺰ ﺑﻪدرون ﻣﻌﺒﺪ ﺁوردﻩ و‬ ‫اﻳﻦ ﻣﮑﺎن ﻣﻘ ّﺪس را ﻧﺠﺲ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪٢٩ «.‬ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺗْﺮوﻓﻴﻤﻮس ِا ِﻓﺴُﺴﯽ را در ﺷﻬﺮ ﺑﺎ‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﭘﻮﻟُﺲ او را ﺑﻪدرون ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬


‫‪٣٠‬ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺳﺮاﭘﺎ ﺁﺷﻮب ﺷﺪ! ﻣﺮدم از هﺮ ﺳﻮ هﺠﻮم ﺁوردﻧﺪ و ﭘﻮﻟُﺲ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬از‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﯽدرﻧﮓ درهﺎﯼ ﻣﻌﺒﺪ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎن ﺑﺴﺘﻨﺪ‪٣١ .‬ﭼﻮن ﺳﻌﯽ‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ او را ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ ﺳﭙﺎهﻴﺎن روﻣﯽ ﺧﺒﺮ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﺷﻮﺑﯽ‬ ‫ﺑﻪﭘﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣٢ .‬او ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﺎ ﺳﺮﺑﺎزان و اﻓﺴﺮان ﺧﻮد ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺗﺎﺧﺖ‪ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﭼﺸﻢ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ و ﺳﺮﺑﺎزاﻧﺶ اﻓﺘﺎد‪ ،‬از زدن ﭘﻮﻟُﺲ دﺳﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٣‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﺰدﻳﮏ ﺁﻣﺪ و ﭘﻮﻟُﺲ را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮد و دﺳﺘﻮر داد او را ﺑﺎ دو زﻧﺠﻴﺮ‬ ‫ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺮﺳﻴﺪ ﮐﻪ او ﮐﻴﺴﺖ و ﭼﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪٣۴ .‬از ﻣﻴﺎن ﺟﻤﻌﻴﺖ هﺮﮐﺲ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽزد‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮐﻪ از زﻳﺎدﯼ هﻴﺎهﻮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻣﺮ را درﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻮر داد‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪٣۵ .‬ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ ﻧﺰدﻳﮏ ﭘﻠﻪهﺎﯼ ﻗﻠﻌﻪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎزان از ﻓﺮط‬ ‫ﺖ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ او را ﺑﺮ دﺳﺘﻬﺎﻳﺸﺎن ﺣﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪٣۶ .‬ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ ﮐﻪ از ﭘﯽ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺧﺸﻮﻧ ِ‬ ‫ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽﮐﺮد‪» :‬ﺑﮑﺸﻴﺪش!«‬

‫ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‬ ‫‪٣٧‬هﻨﻮز ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﻪدرون ﻗﻠﻌﻪ ﻧﺒﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﻴﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟«‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﻣﯽداﻧﯽ؟ ‪٣٨‬ﻣﮕﺮ ﺗﻮ هﻤﺎن ﻣﺼﺮﯼ ﻧﻴﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯼ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺷﻮرﺷﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد و ﭼﻬﺎر هﺰار ﺁدﻣﮑﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﺑﺮد؟«‬ ‫‪٣٩‬ﭘﻮﻟُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺮدﯼ ﻳﻬﻮدﯼ از ﺗﺎرﺳﻮس ﮐﻴﻠﻴﮑﻴﻪام‪ ،‬ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﯽﻧﺎم و‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺗﻤﻨﺎ دارم اﺟﺎزﻩ دهﻴﺪ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫‪۴٠‬ﭼﻮن اﺟﺎزﻩ داد‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺮ ﭘﻠﻪهﺎ اﻳﺴﺘﺎد و دﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻣﺮدم دراز ﮐﺮد‪.‬‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺳﮑﻮت ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢٢‬‬ ‫‪»١‬اﯼ ﺑﺮادران و اﯼ ﭘﺪران‪ ،‬ﺑﻪ دﻓﺎع ﻣﻦ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻋﺮﺿﺘﺎن ﻣﯽرﺳﺎﻧﻢ‪ ،‬ﮔﻮش‬ ‫ﻓﺮادهﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢‬ﭼﻮن ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﺧﻄﺎب ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻣﻮﺷﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻔﺖ‪»٣ :‬ﻣﻦ ﻣﺮدﯼ ﻳﻬﻮدﯼام‪ ،‬ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺗﺎرﺳﻮس ﮐﻴﻠﻴﮑﻴﻪ‪ .‬اﻣّﺎ در اﻳﻦ ﺷﻬﺮ‬ ‫ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪام‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺟﺪادﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪﮐﻤﺎل‪ ،‬در ﻣﺤﻀﺮ ﻏَﻤﺎﻻﺋﻴﻞ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺧﺪا ﻏﻴﻮر ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ هﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ اﻣﺮوز هﺴﺘﻴﺪ‪۴ .‬ﻣﻦ ﭘﻴﺮوان اﻳﻦ ›ﻃﺮﻳﻘﺖ‹ را ﺗﺎ‬ ‫ﺳﺮﺣﺪ ﻣﺮگ ﺁزار ﻣﯽرﺳﺎﻧﻴﺪم و ﺁﻧﺎن را از ﻣﺮد و زن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪان‬ ‫ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪم‪۵ .‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ و هﻤﮥ اﻋﻀﺎﯼ ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﺮ ﮔﻮاهﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻧﺎﻣﻪهﺎﻳﯽ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺸﺎن در دﻣﺸﻖ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮوم و اﻳﻦ ﻣﺮدﻣﺎن را در‬ ‫ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺠﺎزات ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻴﺎورم‪.‬‬


‫‪»۶‬اﻣّﺎ ﭼﻮن در راﻩ ﺑﻪ دﻣﺸﻖ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﺪم‪ ،‬ﺣﻮاﻟﯽ ﻇﻬﺮ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺎﻩ ﻧﻮرﯼ ﺧﻴﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ‬ ‫از ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺮد ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻴﺪ‪٧ .‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدم و ﺻﺪاﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪› :‬ﺷﺎﺋﻮل!‬ ‫ﺷﺎﺋﻮل! ﭼﺮا ﻣﺮا ﺁزار ﻣﯽرﺳﺎﻧﯽ؟‹‬ ‫‪»٨‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪› :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ؟‹‬ ‫»ﭘﺎﺳﺦ داد‪› :‬ﻣﻦ ﺁن ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻧﺎﺻﺮﯼ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺮ او ﺁزار روا ﻣﯽدارﯼ‪‹.‬‬ ‫‪٩‬هﻤﺮاهﺎﻧﻢ ﻧﻮر را دﻳﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺻﺪاﯼ ﺁنﮐﺲ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٠‬ﮔﻔﺘﻢ‪› :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ؟‹‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﻪ دﻣﺸﻖ ﺑﺮو‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻋﻬﺪۀ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم‬ ‫دهﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١١ ‹.‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ اﺛﺮ درﺧﺸﺶ ﺁن ﻧﻮر‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮد را از‬ ‫دﺳﺖ دادﻩ ﺑﻮدم‪ .‬ﭘﺲ هﻤﺮاهﺎن دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ دﻣﺸﻖ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٢‬در دﻣﺸﻖ‪ ،‬ﻣﺮدﯼ دﻳﻨﺪار و ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﯽزﻳﺴﺖ‪ ،‬ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ ﻧﺎم‪ ،‬ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن‬ ‫هﻤﮥ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﺧﻮﺷﻨﺎم ﺑﻮد‪١٣ .‬ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ ﺑﻪ دﻳﺪارم ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﺮادر ﺷﺎﺋﻮل! ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮ!‹‬ ‫هﻤﺎن دم‪ ،‬ﺑﻴﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻢ و او را دﻳﺪم‪.‬‬ ‫‪»١۴‬او ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺧﺪاﯼ ﭘﺪران ﻣﺎ ﺗﻮ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺗﺎ ارادۀ او را ﺑﺪاﻧﯽ و ﺁن ﭘﺎرﺳﺎ را‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﯽ و ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ از دهﺎﻧﺶ ﺑﺸﻨﻮﯼ‪١۵ .‬زﻳﺮا ﺗﻮ در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﮥ ﻣﺮدم‪ ،‬ﺷﺎهﺪ او ﺧﻮاهﯽ‬ ‫ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩ و ﺷﻨﻴﺪﻩاﯼ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﺧﻮاهﯽ داد‪١۶ .‬ﺣﺎل ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﻪ هﺴﺘﯽ؟ ﺑﺮﺧﻴﺰ و‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﮕﻴﺮ و ﻧﺎم او را ﺧﻮاﻧﺪﻩ‪ ،‬از ﮔﻨﺎهﺎﻧﺖ ﭘﺎﮎ ﺷﻮ!‹‬ ‫‪»١٧‬ﭼﻮن ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬در ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺸﻐﻮل دﻋﺎ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻠﺴﻪ ﻓﺮورﻓﺘﻢ‬ ‫‪١٨‬و ﺧﺪاوﻧﺪ را دﻳﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﺸﺘﺎب و هﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ اورﺷﻠﻴﻢ را ﺗﺮﮎ ﮐﻦ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺁﻧﺎن ﺷﻬﺎدت ﺗﻮ را درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪‹.‬‬ ‫‪»١٩‬ﮔﻔﺘﻢ‪› :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪم و ﻣﯽزدم‪٢٠ .‬و ﭼﻮن ﺧﻮن ﺷﻬﻴﺪ ﺗﻮ اﺳﺘﻴﻔﺎن را‬ ‫ﻣﯽرﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺁﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁن ﻋﻤﻞ ﺻﺤﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﻗﺎﺗﻼن او را ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫داﺷﺘﻢ‪‹.‬‬ ‫‪٢١‬او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﺑﺮو؛ زﻳﺮا ﻣﻦ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺟﺎهﺎﯼ دوردﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺰد ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪«‹.‬‬

‫ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺷﻬﺮوﻧﺪ روﻣﯽ‬ ‫‪٢٢‬ﻣﺮدم ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻮش ﻣﯽدادﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد زدﻧﺪ‪» :‬زﻣﻴﻦ را از وﺟﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺶ روا‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ!«‬


‫‪٢٣‬در ﺁن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﻓﺮﻳﺎدﮐﺸﺎن رداهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن ﻣﯽدادﻧﺪ و ﺧﺎﮎ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽاﻓﺸﺎﻧﺪﻧﺪ‪٢۴ ،‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ دﺳﺘﻮر داد ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ زﻧﻨﺪ و از او‬ ‫ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد ﺑﻪ ﭼﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻋﻠﻴﻪ او ﻓﺮﻳﺎد ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪٢۵ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ او را ﺑﺮاﯼ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ زدن ﻣﯽﺑﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ اﻓﺴﺮﯼ ﮐﻪ ﺁﻧﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ‬ ‫ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﺪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺗﺒﻌﮥ روم را ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ؟«‬ ‫‪٢۶‬اﻓﺴﺮ ﭼﻮن اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ رﻓﺖ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬هﻴﭻ ﻣﯽداﻧﯽ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ اﻳﻦ ﻣﺮد ﺗﺒﻌﮥ روم اﺳﺖ!«‬ ‫‪٢٧‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﺰد ﭘﻮﻟُﺲ ﺁﻣﺪ و از او ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺗﻮ ﺗﺒﻌﮥ روم هﺴﺘﯽ؟«‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬هﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺑﻪدﺳﺖ ﺁوردن اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮔﺮان‬ ‫ﭘﺮداﺧﺘﻪام‪«.‬‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣّﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺗﺎﺑﻌﻴﺖ زادﻩ ﺷﺪﻩام!«‬ ‫‪٢٩‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد از او ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬دردم ﺧﻮد را ﮐﻨﺎر ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﮐﻪ درﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻳﮏ روﻣﯽ را در ﺑﻨﺪ ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﺖ هﺮاﺳﺎن ﺑﻮد‪.‬‬

‫در ﺷﻮراﯼ ﻳﻬﻮد‬ ‫‪٣٠‬ﻓﺮداﯼ ﺁن روز‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺪﻗّﺖ درﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭘﻮﻟُﺲ را‬ ‫ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬او را از ﺑﻨﺪ ﺁزاد ﮐﺮد و دﺳﺘﻮر داد ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و هﻤﮥ اﻋﻀﺎﯼ ﺷﻮراﯼ‬ ‫ﻳﻬﻮد ﮔﺮد ﺁﻳﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺁورد ﺗﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮد‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢٣‬‬ ‫‪١‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺮ اﻋﻀﺎﯼ ﺷﻮرا ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺑﺎ‬ ‫وﺟﺪاﻧﯽ ﭘﺎﮎ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻩام‪٢ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﭘﻮﻟُﺲ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﺑﺮ دهﺎﻧﺶ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪٣ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺪو ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪا ﺗﻮ را ﺧﻮاهﺪ زد‪ ،‬اﯼ دﻳﻮار ﺳﻔﻴﺪ ﺷﺪﻩ! ﺗﻮ ﺑﺮ ﺁن ﻣﺴﻨﺪ ﻧﺸﺴﺘﻪاﯼ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﻣﺮا ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﻨﯽ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬دﺳﺘﻮر ﺑﻪ زدﻧﻢ ﻣﯽدهﯽ؟«‬ ‫‪۴‬ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﭘﻮﻟُﺲ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈ ِﻢ ﺧﺪا را اهﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«‬ ‫‪۵‬ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ اﺳﺖ؛ زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪› :‬ﭘﻴﺸﻮاﯼ‬ ‫ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﺪ ﻣﮕﻮ‪«‹.‬‬


‫ﺻﺪّوﻗﯽ و ﺑﺮﺧﯽ ﻓَﺮﻳﺴﯽاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫‪۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻮﻟُﺲ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺖ ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﻧﻬﺎ َ‬ ‫در ﺷﻮرا ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻦ ﻓَﺮﻳﺴﯽ و ﻓَﺮﻳﺴﯽزادﻩام‪ ،‬و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻣﻴﺪم ﺑﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن ﺟ ّﺮ‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻣﯽﺷﻮم‪٧ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن و َ‬ ‫ﺻﺪّوﻗﻴﺎن ﻣﻨﮑﺮ ﻗﻴﺎﻣﺖ و وﺟﻮد‬ ‫و ﺑﺤﺚ درﮔﺮﻓﺖ و ﺟﻤﺎﻋﺖ دو دﺳﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪٨ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ َ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ و روﺣﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻓَﺮﻳﺴﻴﺎن ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ اﻋﺘﻘﺎد دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬هﻤﻬﻤﻪاﯼ ﺑﺰرگ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪ! ﺑﺮﺧﯽ از ﻋﻠﻤﺎﯼ دﻳﻦ ﮐﻪ ﻓَﺮﻳﺴﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ و‬ ‫اﻋﺘﺮاضﮐﻨﺎن ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺧﻄﺎﻳﯽ در اﻳﻦ ﻣﺮد ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻴﻢ‪ .‬از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻪ روح ﻳﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ‬ ‫ﺑﺎ او ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪١٠ «.‬ﺟﺪال ﭼﻨﺎن ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﺒﺎدا ﭘﻮﻟُﺲ را ﺗﮑﻪ‬ ‫و ﭘﺎرﻩ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزان دﺳﺘﻮر داد ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﺮوﻧﺪ و او را از ﭼﻨﮓ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪدر ﺁوردﻩ‪،‬‬ ‫ﺑﻪدرون ﻗﻠﻌﻪ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬در هﻤﺎن ﺷﺐ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻨﺎر ﭘﻮﻟُﺲ اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دل ﻗﻮﯼدار! هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫در اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﻬﺎدت دادﯼ‪ ،‬در روم ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻬﺎدت دهﯽ‪«.‬‬

‫ﺗﻮﻃﺌﻪ ﻗﺘﻞ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫‪١٢‬ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺎ هﻢ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﭼﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟُﺲ را ﻧﮑﺸﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮرﻧﺪ و ﻧﻨﻮﺷﻨﺪ‪١٣ .‬ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﻞ ﺗﻦ در اﻳﻦ ﺗﻮﻃﺌﻪ دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪١۴ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺰد‬ ‫ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ رﻓﺘﻨﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ اﮐﻴﺪ ﻳﺎد ﮐﺮدﻩاﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟُﺲ را ﻧﮑﺸﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮرﻳﻢ‪١۵ .‬ﭘﺲ اﮐﻨﻮن ﺷﻤﺎ و اﻋﻀﺎﯼ ﺷﻮرا از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ روﻣﯽ ﺑﺨﻮاهﻴﺪ او را ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎورد‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ دﻗﻴﻘﺘﺮ درﺑﺎرۀ او ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﺁﻣﺎدﻩاﻳﻢ ﭘﻴﺶ از رﺳﻴﺪﻧﺶ ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ او را ﺑﮑﺸﻴﻢ‪«.‬‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ ﺧﻮاهﺮزادۀ ﭘﻮﻟُﺲ از اﻳﻦ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ را ﺁﮔﺎﻩ‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﭘﻮﻟُﺲ ﻳﮑﯽ از اﻓﺴﺮان را ﺧﻮاﻧﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺟﻮان را ﻧﺰد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺒﺮ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺧﺒﺮﯼ ﺑﺮاﯼ او دارد‪١٨ «.‬ﭘﺲ اﻓﺴﺮ او را ﻧﺰد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﺮد و ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫زﻧﺪاﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺮا ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ اﻳﻦ ﺟﻮان را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎورم؛ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٩‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ دﺳﺖ ﻣﺮد ﺟﻮان را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﯼ ﮐﺸﻴﺪ و ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬ﭼﻪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﯽ؟«‬ ‫‪٢٠‬او ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺗﻮاﻓﻖ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﺗﺎ از ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮدا ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺷﻮرا ﺑﻴﺎورﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ دﻗﻴﻘﺘﺮ درﺑﺎرۀ او ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬درﺧﻮاﺳﺘﺸﺎن را ﻧﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻴﺶ از ﭼﻬﻞ ﺗﻦ از اﻳﺸﺎن در ﮐﻤﻴﻦ او ﻧﺸﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻳﺎد ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ او را ﻧﮑﺸﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮرﻧﺪ و ﻧﻨﻮﺷﻨﺪ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺁﻣﺎدﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﻓﻘﻂ‬ ‫ﻣﻨﺘﻈﺮﻧﺪ ﺷﻤﺎ درﺧﻮاﺳﺘﺸﺎن را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪«.‬‬


‫‪٢٢‬ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺟﻮان را ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮد و او را ﻗﺪﻏﻦ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ اﺣﺪﯼ ﻣﮕﻮ ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺧﺒﺮ را ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﺎﻧﺪﻩاﯼ‪«.‬‬

‫اﻧﺘﻘﺎل ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ‬ ‫‪٢٣‬ﭘﺲ او دو ﺗﻦ از اﻓﺴﺮاﻧﺶ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬دوﻳﺴﺖ ﺳﺮﺑﺎز ﭘﻴﺎدﻩ‪،‬‬ ‫هﻔﺘﺎد ﺳﻮارﻩ ﻧﻈﺎم و دوﻳﺴﺖ ﻧﻴﺰﻩدار ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ در ﺳﺎﻋﺖ ﺳﻮّم از ﺷﺐ ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ‬ ‫ﺲ واﻟﯽ ﺗﺤﻮﻳﻞ‬ ‫ﮑ ِ‬ ‫ﺑﺮوﻧﺪ‪٢۴ .‬ﺑﺮاﯼ ﭘﻮﻟُﺲ ﻧﻴﺰ ﻣﺮْﮐﺒﯽ ﻓﺮاهﻢ ﮐﻨﻴﺪ و او را اﻣﻦ و اﻣﺎن ﺑﻪ ﻓِﻠﻴ ْ‬ ‫دهﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢۵‬ﻧﺎﻣﻪاﯼ ﻧﻴﺰ ﺑﺪﻳﻦ ﻋﺒﺎرات ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬ ‫‪»٢۶‬از ﮐْﻠﻮدﻳﻮس ﻟﻴﺴﻴﺎس‬ ‫ﺲ واﻟﯽ‪:‬‬ ‫ﮑ ِ‬ ‫ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻴﺠﻨﺎب ﻓِﻠﻴ ْ‬ ‫ﺳﻼم‪،‬‬ ‫‪٢٧‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن اﻳﻦ ﻣﺮد را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻗﺼﺪ ﮐﺸﺘﻨﺶ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﻦ و ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻢ رﻓﺘﻴﻢ و‬ ‫ﻧﺠﺎﺗﺶ دادﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم روﻣﯽ اﺳﺖ‪٢٨ .‬ﭼﻮن ﺧﻮاﺳﺘﻢ درﻳﺎﺑﻢ از ﭼﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺮ وﯼ‬ ‫اﺗﻬﺎم ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ ﺷﻮراﯼ اﻳﺸﺎن ﺑﺮدم‪٢٩ .‬درﻳﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﺗﻬﺎﻣﺶ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﺧﻮدﺷﺎن اﺳﺖ و ﭼﻨﺎن ﺟﺮﻣﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻧﺸﺪﻩ ﮐﻪ ﺳﺰاوار اﻋﺪام ﻳﺎ ﺣﺒﺲ ﺑﺎﺷﺪ‪٣٠ .‬ﺳﭙﺲ‬ ‫ﭼﻮن ﺁﮔﺎﻩ ﺷﺪم ﻋﻠﻴﻪ او ﺗﻮﻃﺌﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯽدرﻧﮓ وﯼ را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ .‬ﺑﻪ ﻣﺪّﻋﻴﺎﻧﺶ‬ ‫ﻧﻴﺰ دﺳﺘﻮر دادم ﺗﺎ ﺷﮑﺎﻳﺘﯽ را ﮐﻪ از او دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣١‬ﺑﺪﻳﻦﺗﺮﺗﻴﺐ‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎزان ﻃﺒﻖ دﺳﺘﻮر‪ ،‬ﺷﺒﺎﻧﻪ ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺗﺎ ﺁﻧﺘﻴﭙﺎﺗْﺮﻳﺲ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬از ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮارﻩﻧﻈﺎم او را ﻣﻼزﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻘﻴﮥ ﺳﺮﺑﺎزان ﺑﻪ ﻗﻠﻌﻪ‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ‪٣٣ .‬ﺳﻮارﻩﻧﻈﺎم ﭼﻮن ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪ واﻟﯽ ﺗﺤﻮﻳﻞ دادﻧﺪ و ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﺁوردﻧﺪ‪٣۴ .‬واﻟﯽ ﻧﺎﻣﻪ را ﺧﻮاﻧﺪ و از ﭘﻮﻟُﺲ ﭘﺮﺳﻴﺪ اهﻞ ﮐﺪام اﻳﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻮن داﻧﺴﺖ اهﻞ ﮐﻴﻠﻴﮑﻴﻪ اﺳﺖ‪٣۵ ،‬ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﯽ ﻣﺪّﻋﻴﺎﻧﺖ اﻳﻨﺠﺎ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺖ‬ ‫ﮔﻮش ﻓﺮاﺧﻮاهﻢ داد‪ «.‬ﺳﭙﺲ دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﭘﻮﻟُﺲ را در ﮐﺎخ هﻴﺮودﻳﺲ ﺗﺤﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫دارﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢۴‬‬ ‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر ﻓِﻠﻴﮑْﺲ‬ ‫‪١‬ﭘﻨﺞ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺣَﻨﺎﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﻣﺸﺎﻳﺦ و وﮐﻴﻠﯽ ﺗِﺮﺗﻮﻟُﺲ ﻧﺎم‪،‬‬ ‫ﺷﮑﺎﻳﺎت ﺧﻮد را ﻋﻠﻴﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر واﻟﯽ ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪٢ .‬ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ را اﺣﻀﺎر‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗِﺮﺗﻮﻟُﺲ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺧﻮد را در ﺣﻀﻮر ﻓِﻠﻴﮑْﺲ ﭼﻨﻴﻦ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪» :‬ﻋﺎﻟﻴﺠﻨﺎب‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫دﻳﺮزﻣﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺳﺎﻳﮥ ﺷﻤﺎ از ﮐﻤﺎل ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺑﺮﺧﻮردارﻳﻢ و دوراﻧﺪﻳﺸﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﺟﺐ‬


‫ﺑﻬﺒﻮد وﺿﻊ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣ ،‬وﻇﻴﻔﮥ ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﻴﻢ در هﺮ ﺟﺎ و هﺮ زﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺮاﺗﺐ‬ ‫ﻗﺪرداﻧﯽ ﺧﻮد را ﻣﻌﺮوض ﺑﺪارﻳﻢ‪۴ .‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ ﻣﺼﺪع اوﻗﺎت ﺷﻤﺎ ﻧﺸﻮﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﺳﺘﺪﻋﺎ دارﻳﻢ ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ ﺧﻮد ﻗﺮارﻣﺎن دادﻩ‪ ،‬ﻋﺮاﻳﺾ ﻣﺨﺘﺼﺮﻣﺎن را ﺑﺸﻨﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪»۵‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﺮد‪ ،‬ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ ﻓﺘﻨﻪاﻧﮕﻴﺰ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن را در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ‬ ‫ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﺷﻮرش ﺗﺤﺮﻳﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﺳﺮﮐﺮدﮔﺎن ﻓﺮقۀ ﻧﺎﺻﺮﯼ اﺳﺖ‪۶ .‬و ﺣﺘﯽ‬ ‫ﺳﻌﯽ ﺑﺮ ﺁن داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻌﺒﺪ را ﺑﯽﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎزد؛ از اﻳﻦرو ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﮐﺮدﻳﻢ ]و ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ‬ ‫س ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺁﻣﺪ و او را ﺑﺰور از دﺳﺖ ﻣﺎ‬ ‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮد ﻣﺤﺎﮐﻤﻪاش ﮐﻨﻴﻢ ‪٧‬اﻣّﺎ ﻟﻴﺴﻴﺎ ِ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﺁورد‪٨ ،‬و ﺑﻪ ﻣﺪّﻋﻴﺎن او دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ [.‬ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺧﻮد‬ ‫ﺖ هﺮﺁﻧﭽﻪ او را ﺑﺪان ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ‬ ‫از او ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘ ِ‬ ‫ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪٩‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ ﻳﮑﺼﺪا ﮔﻔﺘﻪهﺎﯼ او را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﭼﻮن واﻟﯽ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ اﺷﺎرﻩ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬او ﭼﻨﻴﻦ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﻣﯽداﻧﻢ‬ ‫ﺳﺎﻟﻴﺎن درازﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎر داورﯼ ﺑﺮ اﻳﻦ ﻗﻮم را ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ دارﻳﺪ؛ ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺸﻨﻮدﯼ‬ ‫ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬دﻓﺎع ﺧﻮد را ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽدارم‪١١ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﮐﻨﻴﺪ و درﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ از‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﻋﺒﺎدت ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺘﻢ‪ ،‬دوازدﻩ روز ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻤﯽﮔﺬرد‪١٢ ،‬و در اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺪت‪ ،‬ﻣﺮا ﻧﺪﻳﺪﻩاﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺟ ّﺮ و ﺑﺤﺚ ﮐﻨﻢ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ در ﮐﻨﻴﺴﻪهﺎ ﻳﺎ در ﺷﻬﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدم را ﺑﺸﻮراﻧﻢ‪١٣ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪١۴ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻴﺮوﯼ از ﻃﺮﻳﻘﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﺪﻋﺘﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ‬ ‫ﭘﺪراﻧﻤﺎن را ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻢ و ﺑﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ در ﺗﻮرات و ﮐﺘﺐ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد دارم‪١۵ .‬ﻣﻦ هﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﺸﺎن اﻣﻴﺪ ﺑﺮ ﺧﺪا دارم و ﻣﻌﺘﻘﺪم ﺑﺮاﯼ ﻧﻴﮑﺎن و ﺑﺪان ﻗﻴﺎﻣﺘﯽ‬ ‫در ﭘﻴﺶ اﺳﺖ‪١۶ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﻣﯽﮐﻮﺷﻢ ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺮدم ﺑﺎ وﺟﺪاﻧﯽ ﭘﺎﮎ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫ن ﻗﻮم ﺧﻮد هﺪاﻳﺎﻳﯽ‬ ‫‪»١٧‬ﻣﻦ ﭘﺲ از ﺳﺎﻟﻴﺎﻧﯽ دراز‪ ،‬ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪا ِ‬ ‫ﺑﺒﺮم و ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﻢ‪١٨ .‬اﻳﻦ را ﺑﻪﺟﺎﯼ ﻣﯽﺁوردم ﮐﻪ ﻣﺮا در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻄﻬﻴﺮ ﮐﺮدﻩ‬ ‫ﺑﻮدم‪ ،‬در ﻣﻌﺒﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺟﻤﻌﻴﺘﯽ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺁﺷﻮﺑﯽ‪١٩ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﭼﻨﺪ ﻳﻬﻮدﯼ از‬ ‫اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﺠﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻤﺎ ﺣﻀﻮر ﻣﯽﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﮔﺮ اﺗﻬﺎﻣﯽ ﻋﻠﻴﻪ ﻣﻦ‬ ‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﮔﻮﻳﻨﺪ‪٢٠ .‬و ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻨﺠﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ وﻗﺘﯽ در ﺣﻀﻮر ﺷﻮرا‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﺮﻣﯽ در ﻣﻦ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪٢١ ،‬ﺟﺰ اﻳﻨﮑﻪ در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ‪:‬‬ ‫›ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوز در ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻣﯽﺷﻮم‪«‹.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓِﻠﻴﮑْﺲ ﮐﻪ ﺑﺨﻮﺑﯽ ﺑﺎ ﻃﺮﻳﻘﺖ ﺁﺷﻨﺎﻳﯽ داﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ را ﺑﻪوﻗﺖ دﻳﮕﺮﯼ‬ ‫س ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫ﻣﻮﮐﻮل ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬وﻗﺘﯽ ﻟﻴﺴﻴﺎ ِ‬ ‫‪٢٣‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ اﻓﺴﺮ ﻣﺴﺌﻮل دﺳﺘﻮر داد ﺗﺎ ﭘﻮﻟُﺲ را ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﮕﻴﺮد‪ ،‬وﻟﯽ در ﺿﻤﻦ‬ ‫ﺁزادﻳﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ او ﺑﺪهﺪ و ﻣﺎﻧﻊ از اﻳﻦ ﻧﺸﻮد ﮐﻪ ﺁﺷﻨﺎﻳﺎﻧﺶ ﻧﻴﺎزهﺎﯼ او را ﺑﺮﻃﺮف ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻓِﻠﻴﮑْﺲ ﺑﺎ هﻤﺴﺮش دْروﺳﻴّﻼ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﯼ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﻣﺪ و از ﭘﯽ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن او درﺑﺎرۀ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻮش ﻓﺮاداد‪٢۵ .‬ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ ﺳﺨﻦ از‬


‫ﻼ‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ‪ ،‬ﭘﺮهﻴﺰﮔﺎرﯼ و داورﯼ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﻪﻣﻴﺎن ﺁورد‪ ،‬ﻓِﻠﻴﮑْﺲ هﺮاﺳﺎن ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻌ ً‬ ‫ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ! ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮوﯼ‪ .‬در ﻓﺮﺻﺘﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎز ﺗﻮ را ﻓﺮاﺧﻮاهﻢ ﺧﻮاﻧﺪ‪٢۶ «.‬در‬ ‫ﺿﻤﻦ‪ ،‬اﻣﻴﺪوار ﺑﻮد ﭘﻮﻟُﺲ رﺷﻮﻩاﯼ ﺑﻪ او ﺑﺪهﺪ‪ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ اﺣﻀﺎرش ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎ‬ ‫او ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬ﭘﺲ از دو ﺳﺎل‪ ،‬ﭘﻮرﮐﻴﻮس ِﻓﺴﺘﻮس ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﻓِﻠﻴﮑْﺲ ﺷﺪ‪ .‬و اﻣّﺎ ﻓِﻠﻴﮑْﺲ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ‬ ‫اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﻨّﺖ ﻧﻬﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ را هﻤﭽﻨﺎن در ﺣﺒﺲ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺖ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢۵‬‬ ‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺣﻀﻮر ﻓِﺴﺘﻮس‬ ‫‪١‬ﻓِﺴﺘﻮس ﺳﻪ روز ﭘﺲ از ورود ﺑﻪ وﻻﻳﺖ ﺧﻮد‪ ،‬از ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٢‬ﺁﻧﺠﺎ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن و ﺑﺰرﮔﺎن ﻗﻮم ﻳﻬﻮد در ﺑﺮاﺑﺮ او ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ و اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺧﻮد را‬ ‫ﻋﻠﻴﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪٣ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﺻﺮار از ﻓِﺴﺘﻮس ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﻨﺘﯽ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻧﻬﺎدﻩ‪،‬‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در ﮐﻤﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ او را در راﻩ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﻨﺪ‪۴ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻓِﺴﺘﻮس در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻮﻟُﺲ در ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ در ﺑﺎزداﺷﺖ اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺧﻮد ﻗﺼﺪ دارم‬ ‫ﺑﺰودﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮوم‪۵ .‬ﮐﺴﺎﻧﯽ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎم رهﺒﺮﯼ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ هﻤﺮاﻩ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ از اﻳﻦ ﻣﺮد ﺧﻄﺎﻳﯽ ﺳﺮ زدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺧﻮد را ﻋﻠﻴﻪ او ﻣﻄﺮح‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﻓِﺴﺘﻮس ﭘﺲ از ﺣﺪود هﺸﺖ ﺗﺎ دﻩ روز ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ‪ ،‬و‬ ‫روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻤﻪ را ﺗﺸﮑﻴﻞ داد و اﻣﺮ ﮐﺮد ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪٧ .‬ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ وارد ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ از اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﺮد او اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و اﺗﻬﺎﻣﺎت ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮ او وارد‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ در دﻓﺎع از ﺧﻮد ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﻬﻮد ﻳﺎ ﻣﻌﺒﺪ ﻳﺎ ﻗﻴﺼﺮ هﻴﭻ‬ ‫ﺧﻄﺎﻳﯽ ﻧﮑﺮدﻩام‪«.‬‬ ‫‪٩‬ﻓِﺴﺘﻮس ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻨﺘﯽ ﺑﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻨﻬﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﻪ‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮوﯼ ﺗﺎ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺷﻮﯼ؟«‬ ‫‪١٠‬ﭘﻮﻟُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬هﻢاﮐﻨﻮن در ﻣﺤﮑﻤﮥ ﻗﻴﺼﺮ اﻳﺴﺘﺎدﻩام ﮐﻪ در ﺁن ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ‬ ‫ﺷﻮم‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮد ﺑﺨﻮﺑﯽ ﺁﮔﺎهﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ هﻴﭻ ﺟﺮﻣﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻬﻮد ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻧﺸﺪﻩام‪١١ .‬ﺣﺎل‬ ‫اﮔﺮ ﺧﻄﺎﻳﯽ ﮐﺮدﻩام ﻳﺎ ﻋﻤﻠﯽ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻣﺮگ از ﻣﻦ ﺳﺮ زدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از ﻣﺮدن اﺑﺎﻳﯽ ﻧﺪارم‪.‬‬ ‫اﻣّﺎ اﮔﺮ اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﻳﻨﺎن ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎﻳﻪ و اﺳﺎﺳﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺮا‬ ‫ﺑﻪدﺳﺘﺸﺎن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﺪ‪ .‬از ﻗﻴﺼﺮ دادﺧﻮاهﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪«.‬‬ ‫‪١٢‬ﻓِﺴﺘﻮس ﭘﺲ از ﻣﺸﻮرت ﺑﺎ اﻋﻀﺎﯼ ﺷﻮراﯼ ﺧﻮد اﻋﻼم ﮐﺮد‪» :‬از ﻗﻴﺼﺮ‬ ‫دادﺧﻮاهﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﭘﺲ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻗﻴﺼﺮ ﺧﻮاهﯽ رﻓﺖ!«‬


‫ﻣﺸﻮرت ﻓِﺴﺘﻮس ﺑﺎ ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎس‬ ‫س ﭘﺎدﺷﺎﻩ و ﺑِﺮﻧﻴﮑﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻮﻳﯽ ﺑﻪ‬ ‫‪١٣‬ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻨﺪ روز‪ ،‬ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎ ِ‬ ‫ﻓِﺴﺘﻮس‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﻴﺼﺮﻳﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪١۴ .‬ﭼﻮن روزهﺎﻳﯽ ﭼﻨﺪ در ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ِ ،‬ﻓﺴﺘﻮس ﻗﻀﻴﮥ‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ را ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻩ در ﻣﻴﺎن ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﺮدﯼ هﺴﺖ ﮐﻪ ﻓِﻠﻴﮑْﺲ او را در‬ ‫ن ﮐﺎهﻨﺎن و ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻳﻬﻮد اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ‬ ‫زﻧﺪان ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪١۵ .‬وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺳﺮا ِ‬ ‫ﺑﺮ او وارد ﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺘﺶ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١۶‬ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ روﻣﻴﺎن را رﺳﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﻬﻤﯽ را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺪّﻋﻴﺎﻧﺶ روﺑﻪرو ﺷﻮد و ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺗﻬﺎﻣﺎت‪ ،‬از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﺪ‪١٧ .‬ﭼﻮن در اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬درﻧﮓ ﻧﮑﺮدم ﺑﻠﮑﻪ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻤﻪ را ﺑﺮﭘﺎ داﺷﺘﻢ و دﺳﺘﻮر دادم او را ﺑﻪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺑﻴﺎورﻧﺪ‪١٨ .‬ﭼﻮن ﻣﺪّﻋﻴﺎﻧﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬او را ﺑﻪ هﻴﭻﻳﮏ از‬ ‫اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻬﻢ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪١٩ .‬ﺑﻠﮑﻪ درﺑﺎرۀ دﻳﻦ ﺧﻮدﺷﺎن و ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ و ﭘﻮﻟُﺲ ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮد زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟ ّﺮ و ﺑﺤﺚ ﮐﺮدﻧﺪ‪٢٠ .‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﮐﺮد‪ ،‬از او ﭘﺮﺳﻴﺪم ﺁﻳﺎ ﻣﺎﻳﻞ اﺳﺖ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺑﺮود‬ ‫ﺗﺎ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ اﺗﻬﺎﻣﺎت ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺷﻮد‪٢١ .‬ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ از ﻗﻴﺼﺮ دادﺧﻮاهﯽ ﮐﺮدﻩ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺻﺪور رأﯼ او در ﺣﺒﺲ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬دﺳﺘﻮر دادم ﻧﮕﺎهﺶ ﺑﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ روزﯼ ﮐﻪ وﯼ‬ ‫را ﻧﺰد ﻗﻴﺼﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪٢٢ «.‬ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎس ﺑﻪ ﻓِﺴﺘﻮس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺎﻳﻠﻢ ﺧﻮ ْد ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ را ﺑﺸﻨﻮم‪«.‬‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮدا ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ‪«.‬‬

‫ﭘﻮﻟُﺲ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁ ْﮔﺮﻳﭙﺎس‬ ‫‪٢٣‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎس و ﺑِﺮﻧﻴﮑﯽ ﺑﺎ ﺷﻮﮐﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺁﻣﺪﻧﺪ و هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪهﺎن‬ ‫ﻧﻈﺎﻣﯽ و ﻣﺮدان ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺷﻬﺮ وارد ﺗﺎﻻر ﻋﺎم ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪدﺳﺘﻮر ﻓِﺴﺘﻮس‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ را‬ ‫س ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬و اﯼ هﻤﮥ ﺣﻀﺎر! ﺗﻤﺎﻣﯽ‬ ‫ﺑﻪﺣﻀﻮر ﺁوردﻧﺪ‪٢۴ .‬ﻓِﺴﺘﻮس ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯼ ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎ ِ‬ ‫ﺟﺎﻣﻌﮥ ﻳﻬﻮد‪ ،‬ﭼﻪ در اورﺷﻠﻴﻢ و ﭼﻪ در اﻳﻨﺠﺎ‪ ،‬از اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺷﮑﺎﻳﺖ‬ ‫ﮐﺮدﻩ و ﻓﺮﻳﺎد ﺳﺮدادﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪٢۵ .‬اﻣّﺎ ﻣﻦ درﻳﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ او ﮐﺎرﯼ ﻧﮑﺮدﻩ ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺰاﻳﺶ ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﭼﻮن از ﻗﻴﺼﺮ دادﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ او را ﺑﻪ روم‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪٢۶ .‬اﻣّﺎ ﻣﻮردﯼ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺪارم ﮐﻪ درﺑﺎرۀ او ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر ﻣﺮﻗﻮم دارم‪ .‬ﭘﺲ او‬ ‫س ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺁوردﻩام ﺗﺎ ﺷﺎﻳﺪ‬ ‫را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر هﻤﮥ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﯼ ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎ ِ‬ ‫ﭘﺲ از ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاﯼ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻴﺎﺑﻢ‪٢٧ .‬زﻳﺮا ﻣﺮا ﺧﻼف ﻋﻘﻞ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫زﻧﺪاﻧﯽ را ﺑﺪون ذﮐﺮ اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ او وارد اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪«.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢۶‬‬ ‫‪١‬ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎس ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭘﻮُﻟﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺟﺎزﻩ دارﯼ در دﻓﺎع از ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﯽ‪«.‬‬ ‫س‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﻮﻟُﺲ دﺳﺖ ﭘﻴﺶ ﺑﺮد و دﻓﺎع ﺧﻮﻳﺶ را ﭼﻨﻴﻦ ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ‪»٢ :‬اﯼ ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎ ِ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺲ ﻧﻴﮑﺒﺨﺖ ﻣﯽﺷﻤﺎرم ﮐﻪ اﻣﺮوز در ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‬


‫هﻤﮥ ﺷﮑﺎﻳﺎت ﻳﻬﻮدﻳﺎن از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﻢ‪٣ .‬ﺑﺨﺼﻮص اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺁداب و رﺳﻮم‬ ‫ﻼ ﺁﺷﻨﺎﻳﻴﺪ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬اﺳﺘﺪﻋﺎ دارم ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﺑﻪ ﻋﺮاﻳﻀﻢ‬ ‫ت ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻳﻬﻮد و اﺧﺘﻼﻓﺎ ِ‬ ‫ﮔﻮش ﻓﺮا دهﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»۴‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺟﻤﻠﮕﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا از ﺁﻏﺎز ﺟﻮاﻧﯽام ﻣﯽداﻧﻨﺪ‪ ،‬از هﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻗﻮم ﺧﻮد و در اورﺷﻠﻴﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم‪۵ .‬ﺁﻧﻬﺎ از دﻳﺮﺑﺎز ﺁﮔﺎهﻨﺪ و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﻬﺎدت دهﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻳﮏ ﻓَﺮﻳﺴﯽ‪ ،‬از ﺳﺨﺘﮕﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ﻓﺮقۀ دﻳﻨﻤﺎن‬ ‫ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﺮدم‪۶ .‬و اﻣﺮوز ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ وﻋﺪﻩ دادﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﻣﯽﺷﻮم‪٧ .‬اﻳﻦ هﻤﺎن وﻋﺪﻩاﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ دوازدﻩ ﻗﺒﻴﻠﮥ ﻣﺎ از ﺻﻤﻴﻢ دل‪ ،‬ﺷﺐ و روز‬ ‫ﺑﻪ اﻣﻴﺪ دﺳﺘﻴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺁن ﻋﺒﺎدت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬اﯼ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬در ﺧﺼﻮص هﻤﻴﻦ اﻣﻴﺪ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﺮا ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٨ .‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺮدﮔﺎن را‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﺪ؟‬ ‫‪»٩‬ﻣﺮا ﻧﻴﺰ ﻳﻘﻴﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ از اﻧﺠﺎم هﻴﭻ ﮐﺎرﯼ در ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﺎﯼ‬ ‫ﻧﺎﺻﺮﯼ ﮐﻮﺗﺎهﯽ ﻧﻮرزم‪١٠ .‬و اﻳﻦ درﺳﺖ هﻤﺎن ﮐﺎرﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ در اورﺷﻠﻴﻢ ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﻣﺠﻮز از ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن‪ ،‬ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺑﺴﻴﺎر را ﺑﻪ زﻧﺪان ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪم‪ ،‬و ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﺮگ‬ ‫ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻧﻬﺎ رأﯼ ﻣﯽدادم‪١١ .‬ﺑﺎرهﺎ در ﭘﯽ ﻣﺠﺎزات اﻳﺸﺎن‪ ،‬از ﮐﻨﻴﺴﻪاﯼ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻨﻴﺴﮥ دﻳﮕﺮ ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪم ﺑﻪ ﮐﻔﺮﮔﻮﻳﯽ وادارﺷﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺷﺪت ﺧﺸﻢ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﺷﻬﺮهﺎﯼ اﺟﻨﺒﻴﺎن ﺗﻌﻘﻴﺒﺸﺎن ﻣﯽﮐﺮدم‪.‬‬ ‫‪»١٢‬در ﻳﮑﯽ از اﻳﻦ ﺳﻔﺮهﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﮑﻢ و اﺧﺘﻴﺎرات ﮐﺎﻣﻞ از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺮان ﮐﺎهﻨﺎن‪،‬‬ ‫ﻋﺎزم دﻣﺸﻖ ﺑﻮدم‪١٣ .‬ﺣﻮاﻟﯽ ﻇﻬﺮ‪ ،‬اﯼ ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬در ﺑﻴﻦ راﻩ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﻮرﯼ درﺧﺸﺎﻧﺘﺮ از‬ ‫ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ از ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺮد ﻣﻦ و هﻤﺮاهﺎﻧﻢ ﺗﺎﺑﻴﺪ‪١۴ .‬هﻤﮕﯽ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ ،‬و ﻣﻦ‬ ‫ﺻﺪاﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪› :‬ﺷﺎﺋﻮل‪ ،‬ﺷﺎﺋﻮل‪ ،‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﺁزار‬ ‫ﻣﯽرﺳﺎﻧﯽ؟ ﺗﻮ را ﻟﮕﺪ زدن ﺑﻪ ﺳُﮏ ﮐﺎرﯼ دﺷﻮار اﺳﺖ!‹‬ ‫‪»١۵‬ﭘﺮﺳﻴﺪم‪› :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ؟‹‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺖ‪› :‬ﻣﻦ هﻤﺎن ﻋﻴﺴﯽ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﺪو ﺁزار ﻣﯽرﺳﺎﻧﯽ‪١۶ .‬ﺑﺮﺧﻴﺰ و ﺑﺮ‬ ‫ﭘﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﺎﻳﺴﺖ‪.‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪﻩام ﺗﺎ ﺗﻮ را ﺧﺎدم و ﺷﺎهﺪ ﺧﻮد ﮔﺮداﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ از‬ ‫ﻣﻦ دﻳﺪﻩاﯼ و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ داد‪ ،‬ﺷﻬﺎدت دهﯽ‪١٧ .‬ﻣﻦ ﺗﻮ را از دﺳﺖ ﻗﻮم‬ ‫ﺧﻮدت و از دﺳﺖ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﻮاهﻢ رهﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﻧﺰدﺷﺎن ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‬ ‫‪١٨‬ﺗﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن را ﺑﮕﺸﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺗﺎ از ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻮر‪ ،‬و از ﻗﺪرت ﺷﻴﻄﺎن ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن ﻳﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻘﺪّس ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺼﻴﺒﯽ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪‹.‬‬ ‫س ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬از رؤﻳﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﻧﮑﺮدم‪.‬‬ ‫‪»١٩‬ﭘﺲ در ﺁن وﻗﺖ‪ ،‬اﯼ ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎ ِ‬ ‫‪٢٠‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖ در ﻣﻴﺎن دﻣﺸﻘﻴﺎن‪ ،‬ﺳﭙﺲ در اورﺷﻠﻴﻢ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻳﻬﻮدﻳﻪ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ‬ ‫در ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ اﻋﻼم اﻳﻦ ﭘﻴﺎم ﭘﺮداﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ‬ ‫و ﮐﺮدارﯼ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﺗﻮﺑﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٢١ .‬از هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﺮا در ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻧﺪ و در ﺻﺪد ﮐﺸﺘﻨﻢ ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ‪٢٢ .‬اﻣّﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﺮا ﻳﺎرﯼ ﮐﺮدﻩ و‬


‫اﮐﻨﻮن اﻳﻨﺠﺎ اﻳﺴﺘﺎدﻩام و ﺑﻪ هﻤﻪ‪ ،‬از ﺧﺮد و ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻢ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان و ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ واﻗﻊ ﺷﻮد؛ ‪٢٣‬اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫رﻧﺞ ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﻣﺮگ زﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ روﺷﻨﺎﻳﯽ را ﺑﻪ اﻳﻦ ﻗﻮم‬ ‫و دﻳﮕﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ اﻋﻼم ﮐﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭼﻮن ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن از ﺧﻮد دﻓﺎع ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﻓِﺴﺘﻮس ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﻋﻘﻞ‬ ‫ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادﻩاﯼ! داﻧﺶ ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﺗﻮ را دﻳﻮاﻧﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢۵‬ﭘﻮﻟُﺲ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﻋﺎﻟﻴﺠﻨﺎب ﻓِﺴﺘﻮس‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﮐﻤﺎل هﻮﺷﻴﺎرﯼ‬ ‫ﻋﻴﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪٢۶ .‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺧﻮد از اﻳﻦ اﻣﻮر ﺁﮔﺎهﻨﺪ و ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﯽﭘﺮدﻩ ﺑﺎ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻳﻘﻴﻦ دارم هﻴﭻﻳﮏ از اﻳﻨﻬﺎ از ﻧﻈﺮﺷﺎن دور ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫س ﭘﺎدﺷﺎﻩ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‬ ‫ﭼﻮن ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺒﻮدﻩ ﮐﻪ در ﺧﻠﻮت روﯼ دادﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪٢٧ .‬اﯼ ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎ ِ‬ ‫اﻋﺘﻘﺎد دارﻳﺪ؟ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ دارﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٨‬ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎس ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ زودﯼ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﻣﺮا ﻣﺴﻴﺤﯽ ﮐﻨﯽ؟«‬ ‫‪٢٩‬ﭘﻮﻟُﺲ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ دﻳﺮ ﻳﺎ زود‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﮥ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻓﺮاﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ در زﻧﺠﻴﺮ!«‬ ‫‪٣٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ و هﻤﺮاﻩ او واﻟﯽ و ﺑِﺮﻧﻴﮑﯽ و ﺑﻘﻴﻪ ﻣﺠﻠﺴﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫‪٣١‬و ﮔﻔﺘﮕﻮﮐﻨﺎن ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﻣﺮد ﮐﺎرﯼ ﺳﺰاوار ﻣﺮگ ﻳﺎ‬ ‫زﻧﺪان ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣٢‬ﺁﮔْﺮﻳﭙﺎس ﺑﻪ ﻓِﺴﺘﻮس ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ اﻳﻦ ﻣﺮد از ﻗﻴﺼﺮ دادﺧﻮاهﯽ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺷﺪ‬ ‫او را هﻢاﮐﻨﻮن ﺁزاد ﮐﺮد‪«.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢٧‬‬ ‫ﻋﺰﻳﻤﺖ ﭘﻮﻟُﺲ از راﻩ درﻳﺎ ﺑﻪ روم‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﺣﮑﻢ دادﻧﺪ ﮐﻪ از راﻩ درﻳﺎ ﺑﻪ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ و ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ از زﻧﺪاﻧﻴﺎن‬ ‫را ﺑﻪ اﻓﺴﺮﯼ ﻳﻮﻟﻴﻮس ﻧﺎم‪ ،‬از هﻨﮓ ﻗﻴﺼﺮ‪ ،‬ﺗﺤﻮﻳﻞ دادﻧﺪ‪٢ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽاﯼ ﮐﻪ از‬ ‫اَدراﻣﻴﺘﻴﻨﻮس ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﻨﺪرهﺎﯼ اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﺳﻮار ﺷﺪﻳﻢ و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫س ﻣﻘﺪوﻧﯽ‪ ،‬از ﻣﺮدﻣﺎن ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ‪ ،‬ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺁرﻳﺴﺘﺎرﺧﻮ ِ‬ ‫‪٣‬ﻓﺮداﯼ ﺁن روز ﺑﻪ ﺻﻴﺪون رﺳﻴﺪﻳﻢ و ﻳﻮﻟﻴﻮس ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬اﺟﺎزﻩ داد ﻧﺰد‬ ‫دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﺑﺮود ﺗﺎ ﻧﻴﺎزهﺎﻳﺶ را ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪۴ .‬از ﺁﻧﺠﺎ دوﺑﺎرﻩ رواﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ و در اﻣﺘﺪاد‬ ‫ﮐﻨﺎرۀ ﺑﺎدْﭘﻨﺎ ِﻩ ﻗﭙﺮس ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺟﻬﺖ ﺑﺎد ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺎ ﺑﻮد‪۵ .‬ﭘﺲ از ﻋﺒﻮر از‬ ‫ﺑﻨﺪرهﺎﯼ ﮐﻴﻠﻴﮑﻴﻪ و ﭘﺎﻣﻔﻴﻠﻴﻪ‪ ،‬در ﻣﻴﺮا‪ ،‬واﻗﻊ در ﻟﻴﮑﻴﻪ ﭘﻴﺎدﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪۶ .‬در ﺁﻧﺠﺎ اﻓﺴﺮ روﻣﯽ‬ ‫ﮐﺸﺘﯽاﯼ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ از اﺳﮑﻨﺪرﻳﻪ ﺑﻪ اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬و ﻣﺎ را ﺳﻮار ﺁن ﮐﺮد‪٧ .‬روزهﺎﯼ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺁهﺴﺘﻪ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻴﻢ و ﺑﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻪ ﮐْﻨﻴﺪوس رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﺎ ْد ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺎ ﺑﻮد‪ ،‬در‬


‫اﻣﺘﺪاد ﮐﻨﺎرۀ ﺑﺎدْﭘﻨﺎﻩ ْﮐﺮِت‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﻬﺮ ﺳﺎﻟﻤﻮﻧﯽ راﻧﺪﻳﻢ‪٨ .‬ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ از ﮐﻨﺎر ﺳﺎﺣﻞ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻴﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم »ﺑﻨﺪرهﺎﯼ ﻧﻴﮏ« رﺳﻴﺪﻳﻢ ﮐﻪ در ﻧﺰدﻳﮑﯽ ﺷﻬﺮ ﻻﺳﺎﺋﻴﻪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٩‬زﻣﺎن زﻳﺎدﯼ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺘﯽ اﻳﺎم روزﻩ ﻧﻴﺰ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺳﻔﺮ‬ ‫درﻳﺎﻳﯽ اﮐﻨﻮن ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺑﻮد‪ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ هﺸﺪار داد و ﮔﻔﺖ‪»١٠ :‬ﺳﺮوران‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﺳﻔﺮﯼ ﭘﺮﺧﻄﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ داﺷﺖ و ﺿﺮر ﺑﺴﻴﺎر ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ و ﺑﺎر ﺁن‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻣﺎ ﻧﻴﺰ وارد ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪١١ «.‬اﻣّﺎ اﻓﺴﺮ روﻣﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺎﺧﺪا و ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻮﻟُﺲ‪١٢ .‬ﭼﻮن ﺁن ﺑﻨﺪر ﺑﺮاﯼ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮدن‬ ‫زﻣﺴﺘﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮد‪ ،‬رأﯼ ﻏﺎﻟﺐ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ اداﻣﻪ دهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻨﺪر ﻓﻴﻨﻴﮑﺲ ﺑﺮﺳﻴﻢ و زﻣﺴﺘﺎن را در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﮕﺬراﻧﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻨﺪر در ْﮐﺮِت ﺑﻮد و رو ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻨﻮب ﻏﺮﺑﯽ و ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎل ﻏﺮﺑﯽ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻮﻓﺎن درﻳﺎ‬ ‫‪١٣‬ﭼﻮن ﺑﺎد ﻣﻼﻳﻢ ﺟﻨﻮﺑﯽ وزﻳﺪن ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ رﺳﻴﺪﻩاﻧﺪ؛‬ ‫ﭘﺲ ﻟﻨﮕﺮ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و در اﻣﺘﺪاد ﺳﺎﺣﻞ ْﮐﺮِت ﭘﻴﺶ راﻧﺪﻧﺪ‪١۴ .‬اﻣّﺎ ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎدﯼ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎد ﺷﻤﺎل ﺷﺮﻗﯽ ﻣﻌﺮوف اﺳﺖ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻣﺎ وزﻳﺪن‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪١۵ .‬ﮐﺸﺘﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮﻓﺎن ﺷﺪ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ در ﺧﻼف ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺎد ﭘﻴﺶ ﺑﺮود؛ از‬ ‫اﻳﻦرو‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﺎد ﺳﭙﺮدﻳﻢ و هﻤﺴﻮ ﺑﺎ ﺁن راﻧﺪﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪١۶ .‬در ﭘﻨﺎﻩ ﺟﺰﻳﺮﻩاﯼ ﮐﻮﭼﮏ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐُﻮدا ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻴﻢ و ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﻢ زورق ﮐﺸﺘﯽ را ﺑﻪاﺧﺘﻴﺎر ﺧﻮد درﺁورﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪١٧‬وﻗﺘﯽ ﻣﻠّﺎﺣﺎن ﺁن را ﺑﻪروﯼ ﻋﺮﺷﮥ ﮐﺸﺘﯽ ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﮐﻤﮏ ﻃﻨﺎﺑﻬﺎ‪ ،‬اﻃﺮاف ﺧﻮد ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﻧﺸﻮد‪ ،‬و از ﺑﻴﻢ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺒﺎدا ﮐﺸﺘﯽ در ﺷﻦزار »ﺳﻴﺮﺗﻴﺲ«‬ ‫ﺑﻪﮔﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻨﮕﺮ را ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﮐﺸﺘﯽ را در ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺎد رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪١٨ .‬روز ﺑﻌﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﺗﻮﻓﺎن ﺿﺮﺑﺎﺗﯽ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﺮ ﻣﺎ وارد ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺎر ﮐﺸﺘﯽ را ﺑﻪ درﻳﺎ‬ ‫ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ‪١٩ .‬روز ﺳﻮّم‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﺧﻮد ﻟﻮازم ﮐﺸﺘﯽ را ﺑﻪ درﻳﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ‪٢٠ .‬روزهﺎ هﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و ﻣﺎ رﻧﮓ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن را ﻧﻤﯽدﻳﺪﻳﻢ و ﺗﻮﻓﺎن ﻧﻴﺰ ﻓﺮوﮐﺶ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ هﻤﮕﯽ‪ ،‬اﻣﻴﺪ ﻧﺠﺎت را از دﺳﺖ دادﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﯽﻏﺬاﻳﯽ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن اﻳﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮوران‪ ،‬ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﺮا ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ و ْﮐﺮِت را ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻳﺪ ﺗﺎ اﻳﻨﻬﻤﻪ ﺁﺳﻴﺐ و زﻳﺎن‬ ‫ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ‪٢٢ .‬اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻬﺎﻣﺘﺘﺎن را از دﺳﺖ ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﺳﻴﺒﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎن هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ؛ ﻓﻘﻂ ﮐﺸﺘﯽ از دﺳﺖ ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪٢٣ .‬زﻳﺮا دﻳﺸﺐ‬ ‫ن اوﻳﻢ و ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬در ﮐﻨﺎرم اﻳﺴﺘﺎد ‪٢۴‬و ﮔﻔﺖ‪› :‬ﭘﻮﻟُﺲ‪،‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ﻣﺘﺮس‪ .‬ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﻴﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﯼ‪ ،‬و ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬ﺧﺪا ﺟﺎن هﻤﮥ‬ ‫هﻤﺴﻔﺮاﻧﺖ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٢۵ ‹.‬ﭘﺲ اﯼ ﻣﺮدان‪ ،‬دل ﻗﻮﯼدارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺧﺪا‬ ‫اﻳﻤﺎن دارم ﮐﻪ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢۶ .‬اﻣّﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ در‬ ‫ﺟﺰﻳﺮﻩاﯼ ﺑﻪ ﮔِﻞ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪«.‬‬

‫درهﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺷﺪن ﮐﺸﺘﯽ‬


‫‪٢٧‬ﺷﺐ ﭼﻬﺎردهﻢ‪ ،‬ﺑﺎد هﻨﻮز ﻣﺎ را در درﻳﺎﯼ ﺁدرﻳﺎﺗﻴﮏ از اﻳﻦ ﺳﻮ ﺑﻪ ﺁن ﺳﻮ ﻣﯽراﻧﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ‪ ،‬ﻣﻠﻮاﻧﺎن ﮔﻤﺎن ﺑﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪٢٨ .‬ﭘﺲ ﻋﻤﻖ ﺁب‬ ‫را اﻧﺪازﻩ زدﻧﺪ و درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺴﺖ ﻗﺎﻣﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮﺑﺎر ﻋﻤﻖ ﺁب را ﺳﻨﺠﻴﺪﻧﺪ‬ ‫و دﻳﺪﻧﺪ ﭘﺎﻧﺰدﻩ ﻗﺎﻣﺖ اﺳﺖ‪٢٩ .‬و ﭼﻮن ﻣﯽﺗﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺨﺮﻩهﺎ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻬﺎر‬ ‫ﻟﻨﮕﺮ از ﻋﻘﺐ ﮐﺸﺘﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬و دﻋﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ هﺮﭼﻪ زودﺗﺮ روز ﺷﻮد‪٣٠ .‬ﻣﻠﻮاﻧﺎن‬ ‫ق ﻧﺠﺎت را ﺑﻪ درﻳﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﭼﻨﺪ‬ ‫ﺑﻪﻗﺼﺪ ﻓﺮار از ﮐﺸﺘﯽ‪ ،‬زور ِ‬ ‫ﻟﻨﮕﺮ از ﺳﻴﻨﮥ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ درﻳﺎ ﺑﻴﻨﺪازﻧﺪ‪٣١ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ اﻓﺴﺮ و ﺳﺮﺑﺎزان ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﻣﺮدان در ﮐﺸﺘﯽ ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻴﺪ‪٣٢ «.‬ﭘﺲ ﺳﺮﺑﺎزان ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﯼ ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪۀ‬ ‫ق ﻧﺠﺎت را ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و زورق را رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫زور ِ‬ ‫‪٣٣‬ﮐﻤﯽ ﭘﻴﺶ از ﻃﻠﻮع ﺁﻓﺘﺎب‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ هﻤﻪ را ﺗﺮﻏﻴﺐ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﻣﺮوز ﭼﻬﺎردﻩ روز اﺳﺖ ﮐﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮدﻩاﻳﺪ و ﭼﻴﺰﯼ ﻧﺨﻮردﻩ‪ ،‬ﺑﯽﻏﺬا‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﻩاﻳﺪ‪٣۴ .‬ﭘﺲ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻏﺬاﻳﯽ ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﺮاﯼ زﻧﺪﻩ ﻣﺎﻧﺪن ﺑﺪان ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻮﻳﯽ از ﺳﺮ هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﮐﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣۵ «.‬ﭼﻮن اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻗﺪرﯼ ﻧﺎن ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ‬ ‫و در ﻣﻘﺎﺑﻞ هﻤﻪ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮد و ﻧﺎن را ﭘﺎرﻩ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮردن ﺷﺪ‪٣۶ .‬ﭘﺲ‬ ‫هﻤﻪ دﻟﮕﺮم ﺷﺪﻧﺪ و ﻏﺬا ﺧﻮردﻧﺪ‪٣٧ .‬ﺟﻤﻠﮕﯽ در ﮐﺸﺘﯽ‪ ،‬دوﻳﺴﺖ و هﻔﺘﺎد و ﺷﺶ ﺗﻦ‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ‪٣٨ .‬وﻗﺘﯽ ﺳﻴﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻘﻴﮥ ﻏﻠﻪ را ﺑﻪ درﻳﺎ رﻳﺨﺘﻨﺪ و ﮐﺸﺘﯽ را ﺳﺒﮏ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٩‬ﭼﻮن روز ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺸﮑﯽ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﻠﻴﺠﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﺷﻨﯽ دﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺑﺮﺁن ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﮐﺸﺘﯽ را در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﮔِﻞ ﺑﻨﺸﺎﻧﻨﺪ‪۴٠ .‬ﺑﻨﺪ ﻟﻨﮕﺮهﺎ را ﺑﺮﻳﺪﻧﺪ و‬ ‫ن‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ را در درﻳﺎ رهﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻃﻨﺎﺑﻬﺎﯼ ﻧﮕﻬﺪارﻧﺪۀ ﺳﮑﺎن را ﻧﻴﺰ ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬ﺑﺎدﺑﺎ ِ‬ ‫ﺳﻴﻨﮥ ﮐﺸﺘﯽ را در ﻣﺴﻴﺮ ﺑﺎد ﺑﺎﻻ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺳﺎﺣﻞ ﭘﻴﺶ رﻓﺘﻨﺪ‪۴١ .‬اﻣّﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﮑﯽ از ﺑﺮﺁﻣﺪﮔﻴﻬﺎﯼ زﻳﺮ ﺁب ﺑﺮﺧﻮرد و ﺑﻪ ﮔﻞ ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬ﺳﻴﻨﮥ ﮐﺸﺘﯽ ﺛﺎﺑﺖ و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ‬ ‫ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻘﺐ ﺁن در اﺛﺮ ﺿﺮﺑﺎت اﻣﻮاج درهﻢ ﮐﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪۴٢‬ﺳﺮﺑﺎزان در ﺻﺪد ﮐﺸﺘﻦ زﻧﺪاﻧﻴﺎن ﺑﺮﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺬارﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﺷﻨﺎﮐﻨﺎن ﺑﮕﺮﻳﺰد‪.‬‬ ‫‪۴٣‬اﻣّﺎ اﻓﺴﺮ روﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺟﺎن ﭘﻮﻟُﺲ را ﻧﺠﺎت دهﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ را از اﻳﻦ ﻗﺼﺪ‬ ‫ﺑﺎزداﺷﺖ‪ ،‬و دﺳﺘﻮر داد ﻧﺨﺴﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﻨﺎ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ درﻳﺎ اﻓﮑﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺸﮑﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪۴۴ .‬ﺑﻘﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ روﯼ اﻟﻮارهﺎ ﻳﺎ ﻗﻄﻌﺎت ﮐﺸﺘﯽ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺸﮑﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ هﻤﻪ ﺑﺴﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫اﻋﻤﺎل ‪٢٨‬‬ ‫ﺟﺰﻳﺮۀ ﻣﺎﻟﺖ‬ ‫‪١‬ﭼﻮن ﺑﻪﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﺁن ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻣﺎﻟﺖ ﻧﺎم دارد‪٢ .‬ﺳﺎﮐﻨﺎن‬ ‫ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻟﻄﻒ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺁﺗﺶ اﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎران ﻣﯽﺑﺎرﻳﺪ‬ ‫و هﻮا ﺳﺮد ﺑﻮد‪ ،‬و ﻣﺎ را ﺑﮕﺮﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮا ﺷﺪﻧﺪ‪٣ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﻣﻘﺪارﯼ هﻴﺰم ﮔﺮد ﺁورد و وﻗﺘﯽ ﺁن‬ ‫ت ﺁﺗﺶ‪ ،‬ﻣﺎرﯼ از ﻣﻴﺎن ﺁن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﺑﻪدﺳﺘﺶ‬ ‫را روﯼ ﺁﺗﺶ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪﻋﻠﺖ ﺣﺮار ِ‬ ‫ﭼﺴﺒﻴﺪ‪۴ .‬ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺟﺰﻳﺮﻩ ﭼﻮن دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺎر از دﺳﺖ او ﺁوﻳﺰان اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬


‫»ﺑﯽﺷﮏ اﻳﻦ ﻣﺮد ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ از درﻳﺎ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﻤﯽﮔﺬارد زﻧﺪﻩ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﺪ‪۵ «.‬اﻣّﺎ ﭘﻮﻟُﺲ ﻣﺎر را در ﺁﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺖ و هﻴﭻ ﺁﺳﻴﺒﯽ ﻧﺪﻳﺪ‪۶ .‬ﻣﺮدم اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﺑﺪن‬ ‫او َورَم ﮐﻨﺪ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻴﻔﺘﺪ و ﺑﻤﻴﺮد‪ .‬اﻣّﺎ ﭘﺲ از اﻧﺘﻈﺎر ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﭼﻮن دﻳﺪﻧﺪ هﻴﭻ‬ ‫ﺁﺳﻴﺒﯽ ﺑﻪ او ﻧﺮﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻓﮑﺮﺷﺎن ﻋﻮض ﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ از ﺧﺪاﻳﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬در ﺁن ﻧﺰدﻳﮑﯽ زﻣﻴﻨﻬﺎﻳﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ رﺋﻴﺲ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﭘﻮﺑﻠﻴﻮس ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﻌﻠﻖ‬ ‫داﺷﺖ‪ .‬او ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺧﻮد دﻋﻮت ﮐﺮد و ﺳﻪ روز ﺑﮕﺮﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﻧﻤﻮد‪٨ .‬از ﻗﻀﺎ‪،‬‬ ‫ﭘﺪر ﭘﻮﺑﻠﻴﻮس در ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻴﻤﺎرﯼ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺗﺐ و اﺳﻬﺎل داﺷﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﻧﺰد او رﻓﺖ و‬ ‫دﻋﺎ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬دﺳﺖ ﺑﺮ او ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﻔﺎﻳﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪٩ .‬ﭘﺲ از اﻳﻦ واﻗﻌﻪ‪ ،‬ﺳﺎﻳﺮ ﺑﻴﻤﺎراﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫در ﺟﺰﻳﺮﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺷﻔﺎ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪١٠ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎ را ﺗﮑﺮﻳ ِﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﭼﻮن‬ ‫ﺁﻣﺎدۀ رﻓﺘﻦ ﻣﯽﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﺎزﻣﺎن ﺑﻮد ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻓﺮاهﻢ ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬

‫ورود ﺑﻪ روم‬ ‫‪١١‬ﭘﺲ از ﺳﻪ ﻣﺎﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽاﯼ ﮐﻪ زﻣﺴﺘﺎن را در ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬راهﯽ درﻳﺎ‬ ‫ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬ﺁن ﮐﺸﺘﯽ از اﺳﮑﻨﺪرﻳﻪ ﺑﻮد و ﻋﻼﻣﺖ ﺟﻮزا داﺷﺖ‪١٢ .‬ﺑﻪ ﺳﻴﺮاﮐﻮز رﺳﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻟﻨﮕﺮ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺘﻴﻢ و ﺳﻪ روز ﺗﻮﻗﻒ ﮐﺮدﻳﻢ‪١٣ .‬ﺳﭙﺲ ﺳﻔﺮ درﻳﺎﻳﯽ را اداﻣﻪ دادﻳﻢ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮ‬ ‫رﻳﮕﻴﻮن رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ .‬روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎد ﺟﻨﻮﺑﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬و ﻓﺮداﯼ ﺁن روز ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﭘﻮﺗﻴﻮﻟﯽ‬ ‫رﺳﻴﺪﻳﻢ‪١۴ .‬ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮادراﻧﯽ ﭼﻨﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﮐﻪ از ﻣﺎ دﻋﻮت ﮐﺮدﻧﺪ هﻔﺘﻪاﯼ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ن ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در راﻩ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺗﺎ »ﺑﺎزار‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ روم رﺳﻴﺪﻳﻢ‪١۵ .‬ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ﺁﭘﻴﻮس« و »ﺳﻪ ﻣﻴﺨﺎﻧﻪ« ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ از ﻣﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺎ دﻳﺪن اﻳﺸﺎن ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ‬ ‫ﮐﺮد و ﻗﻮّتﻗﻠﺐ ﻳﺎﻓﺖ‪١۶ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ روم رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ اﺟﺎزﻩ دادﻩ ﺷﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﻳﮏ‬ ‫ﺳﺮﺑﺎز ﻣﺤﺎﻓﻆ در ﻣﻨﺰل ﺧﻮد ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺸﺎرﺗﯽ ﭘﻮﻟُﺲ در روم‬ ‫‪١٧‬ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺰرﮔﺎن ﻳﻬﻮد را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﮔﺮد ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﮐﺎرﯼ ﺑﺮﺿﺪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻳﺎ رﺳﻮم ﭘﺪراﻧﻤﺎن ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺮا در‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﺤﻮﻳﻞ روﻣﻴﺎن دادﻧﺪ‪١٨ .‬ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﻦ ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮﺁن‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ ﺁزادم ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در ﻣﻦ ﺟﺮﻣﯽ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺰاوار ﻣﺮگ ﺑﺎﺷﺪ‪١٩ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫اﻋﺘﺮاض ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﭼﺎر ﺷﺪم از ﻗﻴﺼﺮ دادﺧﻮاهﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻪ ﺗﺎ از ﻗﻮم ﺧﻮد ﺷﮑﺎﻳﺖ‬ ‫ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪٢٠ .‬از هﻤﻴﻦرو ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬ ‫اﻣﻴﺪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺪﻳﻦ زﻧﺠﻴﺮ ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢١‬ﺁﻧﻬﺎ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ هﻴﭻ ﻧﺎﻣﻪاﯼ از ﻳﻬﻮدﻳﻪ درﺑﺎرۀ ﺗﻮ درﻳﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮدﻩاﻳﻢ‪ ،‬و‬ ‫هﻴﭻﻳﮏ از ﺑﺮادراﻧﯽ ﮐﻪ از ﺁﻧﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﻳﺎ ﮔﺰارﺷﯽ ﺑﺪ درﺑﺎرۀ ﺗﻮ ﻧﻴﺎوردﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬وﻟﯽ ﻣﺎﻳﻠﻴﻢ ﻧﻈﺮات ﺗﻮ را ﺑﺸﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدم در هﺮ ﺟﺎ ﺑﺮﺿﺪ اﻳﻦ ﻓﺮﻗﻪ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٣‬ﭘﺲ روزﯼ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﻤﺎرﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﻗﺎﻣﺖ او ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ وﯼ‬ ‫ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬او از ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ‪ ،‬ﺑﻪﺗﻔﺼﻴﻞ درﺑﺎرۀ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و‬


‫ﮐﻮﺷﻴﺪ از ﺗﻮرات ﻣﻮﺳﯽ و ﮐﺘﺐ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان‪ ،‬درﺑﺎرۀ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺠﺎﺑﺸﺎن ﮐﻨﺪ‪٢۴ .‬ﺑﺮﺧﯽ‬ ‫ﺳﺨﻨﺎن او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ دﻳﮕﺮان از اﻳﻤﺎن ﺁوردن ﺳﺮ ﺑﺎززدﻧﺪ‪٢۵ .‬ﭘﺲ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺟ ّﺮ و ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁن ﻣﮑﺎن را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﺮﮎ‬ ‫ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ ﮐﻼم ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎن داﺷﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬روحاﻟﻘﺪس ﭼﻪ درﺳﺖ ﺑﺎ ﭘﺪران‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎﯼ ﻧﺒﯽ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ِا َ‬ ‫‪›»٢۶‬ﻧﺰد اﻳﻦ ﻗﻮم ﺑﺮو و ﺑﮕﻮ‪،‬‬ ‫»ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﻮد ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﻓﻬﻤﻴﺪ؛‬ ‫ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد ﺧﻮاهﻴﺪ دﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﺮﮔﺰ درﮎ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫‪٢٧‬زﻳﺮا دل اﻳﻦ ﻗﻮم ﺳﺨﺖ ﺷﺪﻩ؛‬ ‫ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺸﺎن ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮔﺸﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﺎ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺸﺎن ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫و در دﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ‬ ‫و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﻦ ﺷﻔﺎﻳﺸﺎن ﺑﺨﺸﻢ‪ ‹.‬ﺑﻌﺪ از ﺁﻧﮑﻪ او اﻳﻦ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن از ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺟ ّﺮ و ﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪[.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﭘﻮﻟُﺲ دو ﺳﺎل ﺗﻤﺎم در ﺧﺎﻧﮥ اﺟﺎرﻩاﯼ ﺧﻮد اﻗﺎﻣﺖ داﺷﺖ و هﺮﮐﻪ ﻧﺰدش‬ ‫ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪٣١ .‬او ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را اﻋﻼم ﻣﯽﮐﺮد و دﻟﻴﺮاﻧﻪ و ﺑﯽﭘﺮوا درﺑﺎرۀ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽداد‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ روﻣﻴﺎن‬ ‫روﻣﻴﺎن ‪١‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﻏﻼم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ و وﻗﻒ اﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪا ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؛ ‪٢‬هﻤﺎن اﻧﺠﻴﻞ ﮐﻪ ﺧﺪا از‬ ‫ﭘﻴﺶ‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺧﻮد‪ ،‬وﻋﺪﻩاش را در ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس دادﻩ ﺑﻮد‪٣ ،‬و درﺑﺎرۀ ﭘﺴﺮ‬ ‫اوﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ در ﻋﺮﺻﮥ ﺟﺴﻢ از ﺻُﻠﺐ داوود ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪۴ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ از ﻣﻴﺎن‬ ‫ح ﻗﺪّوﺳﻴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﭘﺴﺮ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺧﺪا ﻣﻨﺼﻮب ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬در ﻋﺮﺻﮥ رو ِ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪۵ .‬ﻣﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ وﯼ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم او ﻓﻴﺾ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ ﮐﻪ رﺳﻮل ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ از‬ ‫ﻣﻴﺎن هﻤﮥ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ در اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻴﻢ‪۶ .‬و اﻳﻦ‬ ‫ن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﻧﻴﺰ درﺑﺮ ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﮐﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ ﺗﺎ از ﺁ ِ‬ ‫‪٧‬ﺑﻪ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در روم‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮب ﺧﺪاﻳﻨﺪ و ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ ﺗﺎ از ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫اﺷﺘﻴﺎق ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ دﻳﺪار از روم‬ ‫‪٨‬ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪﺗﻮﺳﻂ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﺰارم‬ ‫زﻳﺮا ﺁوازۀ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ در هﻤﮥ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٩ .‬ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ او را ﺑﺎ هﻤﮥ وﺟﻮدم در‬ ‫ﮐﺎر اﻧﺠﻴﻞ ﭘﺴﺮش ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در دﻋﺎهﺎﻳﻢ ﺷﻤﺎ‬ ‫را در هﻤﮥ اوﻗﺎت ﻳﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ‪١٠‬و اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاهﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ دﻳﺪار‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﺎﻳﻞ ﺷﻮم‪١١ .‬زﻳﺮا ﻣﺸﺘﺎق دﻳﺪارﺗﺎن هﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﻋﻄﺎﻳﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ اﺳﺘﻮارﻳﺘﺎن ﮔﺮدد؛ ‪١٢‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ هﺮ دو از اﻳﻤﺎن ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ دﻟﮕﺮم ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬


‫‪١٣‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎرهﺎ ﻗﺼﺪ ﺁن داﺷﺘﻪام ﮐﻪ ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫هﺮ ﺑﺎر ﻣﺎﻧﻌﯽ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺁﻧﻢ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺼﻮﻟﯽ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن دﻳﮕﺮ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮐﺮدﻩام‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﻣﻦ ﺧﻮد را ﭼﻪ ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن و ﭼﻪ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻴﻤﺎن و ﭼﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎهﻼن ﻣﺪﻳﻮن ﻣﯽداﻧﻢ‪١۵ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺴﻴﺎر دارم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ در روم‬ ‫ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺸﺎرت دهﻢ‪.‬‬ ‫‪١۶‬زﻳﺮا از اﻧﺠﻴﻞ ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﺮاﯼ ﻧﺠﺎت هﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺁ َورَد؛ ﻧﺨﺴﺖ ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﺳﭙﺲ اﻗﻮام ﻏﻴﺮﻳﻬﻮد‪١٧ .‬زﻳﺮا در اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬ ‫از ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﻪﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن زﻳﺴﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٠«.‬‬

‫ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺑﺸﺮ ﮔﻨﺎهﮑﺎر‬ ‫‪١٨‬زﻳﺮا ﻏﻀﺐ ﺧﺪا از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮﺿﺪ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﯽدﻳﻨﯽ و ﺷﺮارت اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻪﻇﻬﻮر‬ ‫ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺮارت ﺧﻮد ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺳﺮﮐﻮب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٩ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫درﺑﺎرۀ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮان داﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪا ﺁن را ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺁﺷﮑﺎر‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪٢٠ .‬زﻳﺮا از ﺁﻏﺎز ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺻﻔﺎت ﻧﺎدﻳﺪﻧﯽ ﺧﺪا‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻗﺪرت ﺳﺮﻣﺪﯼ‬ ‫ن ﻣﺨﻠﻮق‪ ،‬ﺑﺮوﺷﻨﯽ دﻳﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﺎن را هﻴﭻ‬ ‫و اﻟﻮهﻴﺖ او را ﻣﯽﺗﻮان ﺑﺎ ادراﮎ از اﻣﻮر ﺟﻬﺎ ِ‬ ‫ﻋﺬرﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬زﻳﺮا هﺮﭼﻨﺪ ﺧﺪا را ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ او را ﭼﻮن ﺧﺪا ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ و ﺳﭙﺎس ﻧﮕﻔﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ در اﻧﺪﻳﺸﮥ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺁﻣﺪﻧﺪ و دﻟﻬﺎﯼ ﺑﯽﻓﻬ ِﻢ اﻳﺸﺎن را ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬اﮔﺮﭼﻪ ادﻋﺎﯼ ﺣﮑﻤﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﺣﻤﻖ ﮔﺮدﻳﺪﻧﺪ ‪٢٣‬و ﺟﻼل ﺧﺪاﯼ ﻏﻴﺮﻓﺎﻧﯽ را ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻤﺜﺎﻟﻬﺎﻳﯽ ﺷﺒﻴﻪ اﻧﺴﺎن ﻓﺎﻧﯽ و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن و ﺣﻴﻮاﻧﺎت و ﺧﺰﻧﺪﮔﺎن ﻣﻌﺎوﺿﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ اﻳﺸﺎن را در ﺷﻬﻮات دﻟﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ واﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺎ در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‬ ‫ﺖ ﺧﺪا را ﺑﺎ دروغ ﻣﻌﺎوﺿﻪ ﮐﺮدﻧﺪ و‬ ‫ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﯽﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎزﻧﺪ‪٢۵ .‬ﺁﻧﺎن ﺣﻘﻴﻘ ِ‬ ‫ﻣﺨﻠﻮق را ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﻖ ﭘﺮﺳﺘﺶ و ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ او را ﺳﭙﺎس ﺑﺎد‪.‬‬ ‫ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪٢۶‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ اﻳﺸﺎن را در ﺷﻬﻮاﺗﯽ ﺷﺮمﺁور ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد واﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺣﺘﯽ‬ ‫زﻧﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬رواﺑﻂ ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﯽ را ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ رواﺑﻂ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪٢٧ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﻣﺮدان‬ ‫ﻧﻴﺰ از رواﺑﻂ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﺎ زﻧﺎن دﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬در ﺁﺗﺶ ﺷﻬﻮت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ﺑﺎ ﻣﺮد ﻣﺮﺗﮑﺐ اﻋﻤﺎل ﺷﺮمﺁور ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻣﮑﺎﻓﺎت درﺧﻮر اﻧﺤﺮاﻓﺸﺎن را در ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬و هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ذهﻨﯽ‬ ‫ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ واﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﻋﻤﺎل ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ ﺷﻮﻧﺪ‪٢٩ .‬اﻳﺸﺎن از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎدرﺳﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺷﺮارت‪ ،‬ﻃﻤﻊ و ﺧﺒﺎﺛﺖ ﺁﮐﻨﺪﻩاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻤﻠﻮ از ﺣﺴﺪ‪ ،‬ﻗﺘﻞ‪ ،‬ﺟﺪال‪ ،‬ﻓﺮﻳﺐ و ﺑﺪﺧﻮاهﯽاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺎﻳﻌﻪﺳﺎز‪٣٠ ،‬ﺗﻬﻤﺖزن‪ ،‬ﻣﺘﻨﻔﺮ از ﺧﺪا‪ ،‬ﮔﺴﺘﺎخ‪ ،‬ﻣﺘﮑﺒﺮ و ﺧﻮدﺳﺘﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل‬


‫ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ‪ ،‬راهﻬﺎﻳﯽ ﻧﻮ اﺑﺪاع ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ‪٣١ ،‬ﺑﯽﻓﻬﻢ‪ ،‬ﺑﯽوﻓﺎ‪،‬‬ ‫ن ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺑﯽﻋﺎﻃﻔﻪ و ﺑﯽرﺣﻤﻨﺪ‪٣٢ .‬هﺮﭼﻨﺪ از ﺣﮑﻢ ﻋﺎدﻻﻧﮥ ﺧﺪا ﺁﮔﺎهﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﮑﺎﻓﺎت ﻣﺮﺗﮑﺒﺎ ِ‬ ‫اﻋﻤﺎﻟﯽ ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮ ْد ﺁﻧﻬﺎ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫داورﯼ ﻋﺎدﻻﻧﮥ ﺧﺪا‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﺗﻮ اﯼ ﺁدﻣﯽ ﮐﻪ دﻳﮕﺮﯼ را ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﺑﺎﺷﯽ هﻴﭻ ﻋﺬرﯼ ﻧﺪارﯼ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا در هﺮ ﻣﻮردﯼ ﮐﻪ دﻳﮕﺮﯼ را ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻩاﯼ؛ ﭼﻮن‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻪ داورﯼ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺧﻮ ْد هﻤﺎن را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﯽ‪٢ .‬ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ داورﯼ ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻋﻤﺎل را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺣﻖ اﺳﺖ‪٣ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ اﯼ ﺁدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫دﻳﮕﺮان داورﯼ ﻣﯽﮐﻨﯽ و ﺧﻮ ْد هﻤﺎن را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ از داورﯼ‬ ‫ﺧﺪا ﺧﻮاهﯽ رﺳﺖ؟ ‪۴‬ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺷﮑﻴﺒﺎﻳﯽ و ﺗﺤﻤﻞ ﻋﻈﻴﻢ او را ﺧﻮار ﻣﯽﺷﻤﺎرﯼ‬ ‫و ﻏﺎﻓﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﺪا از ﺁنروﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ رهﻨﻤﻮن ﺷﻮد؟‬ ‫ل ﻧﺎﺗﻮﺑﻪﮐﺎرت‪ ،‬ﻏﻀﺐ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ روز‬ ‫‪۵‬اﻣّﺎ ﺗﻮ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺳﺮﺳﺨﺘﯽ و د ِ‬ ‫ﻏﻀﺐ ﻣﯽاﻧﺪوزﯼ‪ ،‬روزﯼ ﮐﻪ در ﺁن داورﯼ ﻋﺎدﻻﻧﮥ ﺧﺪا ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪۶ .‬ﺧﺪا »ﺑﻪ‬ ‫هﺮﮐﺲ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻋﻤﺎﻟﺶ ﺳﺰا ﺧﻮاهﺪ داد‪٧ «.‬او ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺪارﯼ در اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل‬ ‫ﻧﻴﮑﻮ‪ ،‬در ﭘﯽ ﺟﻼل و ﺣﺮﻣﺖ و ﺑﻘﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ؛ ‪٨‬اﻣّﺎ ﺑﺮ‬ ‫ن ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﺷﺮارتﭘﻴﺸﮕﺎن‪ ،‬ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ ﺧﻮد را ﻓﺮوﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺧﻮدﺧﻮاهﺎن و ﻣﻨﮑﺮا ِ‬ ‫رﻳﺨﺖ‪٩ .‬هﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﻋﻤﺎل ﺑﺪ ﺷﻮد دﭼﺎر رﻧﺞ و ﻋﺬاب ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﻳﻬﻮد‬ ‫و ﺳﭙﺲ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪١٠ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﺟﻼل و ﺣﺮﻣﺖ و ﺁراﻣﺶ ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﻳﻬﻮد و ﺳﭙﺲ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪١١ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪١٢‬هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺰ هﻼﮎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ؛‬ ‫و هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻣﻮازﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ داورﯼ‬ ‫ن ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﭘﺎرﺳﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪١٣ .‬زﻳﺮا ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎ ِ‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١۴ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ‪ ،‬وﻗﺘﯽ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬اﺻﻮل ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪﺻﺮاﻓﺖ ﻃﺒﻊ ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن هﺮﭼﻨﺪ ﻓﺎﻗﺪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ ﺧﻮد ﺑﺮاﯼ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪١۵ .‬زﻳﺮا ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺮ دﻟﻬﺎﻳﺸﺎن ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ وﺟﺪاﻧﺸﺎن ﮔﻮاهﯽ ﻣﯽدهﺪ و اﻓﮑﺎرﺷﺎن‬ ‫در ﺑﺮاﺑﺮ هﻢ‪ ،‬ﻳﺎ ﺁﻧﺎن را ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﺗﺒﺮﺋﻪ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪١۶ .‬اﻳﻦ در روزﯼ ﺑﻪوﻗﻮع ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻧﺠﻴﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬رازهﺎﯼ ﻧﻬﺎن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ را ﺑﻪﺗﻮﺳﻂ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﮐﺸﺪ‪.‬‬

‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن و ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا‬


‫‪١٧‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻳﻬﻮدﯼ ﻣﯽﺧﻮاﻧﯽ و ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﮑﻴﻪ دارﯼ و ﺑﻪ راﺑﻄﻪات ﺑﺎ‬ ‫ﺧﺪا ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪١٨ ،‬ﺗﻮ ﮐﻪ ارادۀ او را ﻣﯽداﻧﯽ و ﭼﻮن از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻪاﯼ‪،‬‬ ‫ﺑﻬﺘﺮﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺮﻣﯽﮔﺰﻳﻨﯽ‪١٩ ،‬و اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﯼ ﮐﻪ راهﻨﻤﺎﯼ ﮐﻮران و ﻧﻮر ﻇﻠﻤﺖﻧﺸﻴﻨﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫‪٢٠‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮐﻪ ﺗﺒﻠﻮر ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮﺑﯽ‬ ‫ﺟﺎهﻼن و ﺁﻣﻮزﮔﺎر ﮐﻮدﮐﺎﻧﯽ‪٢١ ،‬ﺗﻮ ﮐﻪ دﻳﮕﺮان را ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﯽ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺧﻮد را‬ ‫ﻧﻤﯽﺁﻣﻮزاﻧﯽ؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﺮﺿﺪ دزدﯼ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺧﻮ ْد دزدﯼ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ‪٢٢‬ﺗﻮ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ ﻧﺒﺎﻳﺪ زﻧﺎ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺧﻮ ْد زﻧﺎ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ﺗﻮ ﮐﻪ از ﺑﺘﻬﺎ ﻧﻔﺮت دارﯼ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺧﻮ ْد ﻣﻌﺒﺪهﺎ‬ ‫ﻦ ﺁن‬ ‫را ﻏﺎرت ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ‪٢٣‬ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻓﺨﺮ ﻣﯽﻓﺮوﺷﯽ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘ ِ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ ‪٢۴‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺎم ﺧﺪا ﮐﻔﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢۵‬ﺧﺘﻨﻪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ارزش دارد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪﺟﺎ ﺁورﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺁن را زﻳﺮ ﭘﺎ‬ ‫ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٢۶ .‬و اﮔﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﺸﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪﺟﺎ ﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﻩ ﺑﻪﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽﺁﻳﻨﺪ؟ ‪٢٧‬ﺁن ﮐﻪ در ﺟﺴﻢ ﺧﺘﻨﻪ ﻧﺸﺪﻩ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارد‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﺤﮑﻮم ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﻮ را ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از‬ ‫اﺣﮑﺎم ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ و ﺧﺘﻨﻪ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ را زﻳﺮ ﭘﺎ ﻣﯽﮔﺬارﯼ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬زﻳﺮا ﻳﻬﻮدﯼ راﺳﺘﻴﻦ ﺁن ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻳﻬﻮدﯼ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺧﺘﻨﮥ واﻗﻌﯽ ﻧﻴﺰ‬ ‫اﻣﺮﯼ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ و ﻇﺎهﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪٢٩ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﻳﻬﻮدﯼ ﺁن اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﺎﻃﻦ ﻳﻬﻮدﯼ ﺑﺎﺷﺪ و‬ ‫ﺧﺘﻨﻪ ﻧﻴﺰ اﻣﺮﯼ اﺳﺖ ﻗﻠﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ روح اﻧﺠﺎم ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪاﯼ‬ ‫ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ را ﺧﺪا ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎن‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫اﻣﻴﻦ ﺑﻮدن ﺧﺪا‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﻣﺰﻳّﺖ ﻳﻬﻮدﯼﺑﻮدن ﭼﻴﺴﺖ و ﺧﺘﻨﻪ را ﭼﻪ ارزﺷﯽ اﺳﺖ؟ ‪٢‬ﺑﺴﻴﺎر از هﺮ ﻟﺤﺎظ‪.‬‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﺁﻧﮑﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺑﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٣‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﻧﺎن اﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ؟ ﺁﻳﺎ اﻣﻴﻦ ﻧﺒﻮدن ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬اﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪا‬ ‫را ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽﺳﺎزد؟ ‪۴‬ﺑﻪهﻴﭻروﯼ! ﺣﺘﯽ اﮔﺮ هﻤﮥ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ دروﻏﮕﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا راﺳﺘﮕﻮ‬ ‫اﺳﺖ! ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﺎ ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺗﻮ در ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪاﯼ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮدد‬ ‫و در ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺧﻮد ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﯽ‪«.‬‬ ‫‪۵‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻧﺎدرﺳﺘﯽ ﻣﺎ درﺳﺘﯽ ﺧﺪا را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪا‬ ‫ﻇﺎﻟﻢ اﺳﺖ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻏﻀﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ﺑﻪ ﺷﻴﻮۀ اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪۶ .‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻧﻴﺎ را داورﯼ ﮐﻨﺪ؟ ‪٧‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ اﺳﺘﺪﻻل‬ ‫ﮐﻨﺪ ﮐﻪ »اﮔﺮ ﺑﺎ ﻧﺎراﺳﺘﯽ ﻣﻦ راﺳﺘﯽ ﺧﺪا ﺁﺷﮑﺎرﺗﺮ ﻣﯽﮔﺮدد و او ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺟﻼل ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪،‬‬


‫دﻳﮕﺮ ﭼﺮا ﻣﻦ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﺷﻮم؟« ‪٨‬و ﭼﺮا ﻧﮕﻮﻳﻴﻢ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺪﯼ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﺁﻳﺪ«‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ اﻓﺘﺮا زدﻩ‪ ،‬ادﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ؟‬ ‫ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ اﻳﻨﺎن ﺑﺲ ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮐﺴﯽ ﭘﺎرﺳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫‪٩‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ؟ ﺁﻳﺎ وﺿﻊ ﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮ از دﻳﮕﺮان اﺳﺖ؟ ﺑﻪهﻴﭻروﯼ! زﻳﺮا ﭘﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ادﻋﺎ وارد ﺁوردﻳﻢ ﮐﻪ ﻳﻬﻮد و ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ هﺮدو زﻳﺮ ﺳﻠﻄﮥ ﮔﻨﺎهﻨﺪ‪١٠ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»هﻴﭻﮐﺲ ﭘﺎرﺳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ‪.‬‬ ‫‪١١‬هﻴﭻﮐﺲ ﻓﻬﻴﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫هﻴﭻﮐﺲ در ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪١٢‬هﻤﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫هﻤﻪ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮدﻳﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻧﻴﮑﻮﮐﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ‪«.‬‬ ‫‪»١٣‬ﮔﻠﻮﯼ ﺁﻧﺎن ﮔﻮرﯼ ﮔﺸﺎدﻩ اﺳﺖ‬ ‫و زﺑﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫»زهﺮ اﻓﻌﯽ زﻳﺮ ﻟﺒﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ؛«‬ ‫‪»١۴‬دهﺎﻧﺸﺎن ﭘﺮ از ﻧﻔﺮﻳﻦ و ﺗﻠﺨﯽ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪»١۵‬ﭘﺎهﺎﻳﺸﺎن ﺑﻪ رﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮن ﺷﺘﺎﺑﺎن اﺳﺖ؛‬ ‫‪١۶‬هﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽروﻧﺪ‪ ،‬وﻳﺮاﻧﯽ و ﺗﻴﺮﻩﺑﺨﺘﯽ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪،‬‬ ‫‪١٧‬و ﻃﺮﻳﻖ ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺖ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪»١٨‬ﺗﺮس ﺧﺪا در ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٩‬اﮐﻨﻮن ﺁﮔﺎهﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ هﺮ دهﺎﻧﯽ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮد و دﻧﻴﺎ ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﻣﺤﮑﻮم ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪٢٠ .‬زﻳﺮا هﻴﭻ‬ ‫ﺑﺸﺮﯼ ﺑﺎ ﺑﻪﺟﺎ ﺁوردن اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﮔﻨﺎﻩ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬


‫ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪن از ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن‬ ‫‪٢١‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﺟﺪا از ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﻪﻇﻬﻮر رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﺮ ﺁن ﮔﻮاهﯽ ﻣﯽدهﻨﺪ‪٢٢ .‬اﻳﻦ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ از ﺧﺪا و ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ و ﻧﺼﻴﺐ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪ .‬در اﻳﻦﺑﺎرﻩ‬ ‫هﻴﭻ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪٢٣ .‬زﻳﺮا هﻤﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ و از ﺟﻼل ﺧﺪا ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ‪٢۴ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﮕﺎن ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ‬ ‫او و ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن ﺑﻬﺎﯼ رهﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪٢۵ .‬ﺧﺪا او را ﭼﻮن ﮐﻔّﺎرۀ ﮔﻨﺎهﺎن ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ‪ ،‬ﮐﻔّﺎرﻩاﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮن او و‬ ‫از راﻩ اﻳﻤﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬او اﻳﻦ را ﺑﺮاﯼ ﻧﺸﺎن دادن ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد اﻧﺠﺎم داد‪ ،‬زﻳﺮا در‬ ‫ﺗﺤﻤﻞ اﻟﻬﯽ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬از ﮔﻨﺎهﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺸﻢﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪٢۶ .‬او‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﻮد را در زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ ﺧﻮ ْد ﻋﺎدل ﺑﺎﺷﺪ و ﮐﺴﯽ را‬ ‫ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﺸﻤﺎرد‪.‬‬ ‫ﺖ‬ ‫‪٢٧‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﺟﺎﯼ ﻓﺨﺮ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ وﺟﻮد ﻧﺪارد! ﺑﺮ ﭼﻪ ﭘﺎﻳﻪاﯼ؟ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﺷﺮﻳﻌ ِ‬ ‫اﻋﻤﺎل؟ ﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﻗﺎﻧﻮن اﻳﻤﺎن‪٢٨ .‬زﻳﺮا ﻣﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻋﺘﻘﺎدﻳﻢ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن از راﻩ اﻳﻤﺎن‬ ‫و ﺑﺪون اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪٢٩ .‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ ﺧﺪاﯼ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪاﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺴﺖ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ او ﺧﺪاﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‪٣٠ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺧﺪا وﺟﻮد دارد‪ ،‬و اﻳﻦ ﺧﺪا ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﮔﺎن را ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ اﻳﻤﺎن و ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﮔﺎن را ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ هﻤﺎن اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﭘﺎرﺳﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﻤﺮد‪٣١ .‬ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﺎ اﻳﻦ اﻳﻤﺎن ﺑﺎﻃﻞ‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزﻳﻢ؟ هﺮﮔﺰ! ﺑﻠﮑﻪ ﺁن را اﺳﺘﻮار ﻣﯽﮔﺮداﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪن اﺑﺮاهﻴﻢ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ در ﺑﺎب ﺁﻧﭽﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ‪ ،‬او ﮐﻪ ﺑﻪﺣﺴﺐ ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﺟَﺪ ﻣﺎ‬ ‫ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد؟ ‪٢‬اﮔﺮ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ اﻋﻤﺎل ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻓﺨﺮ‬ ‫ﮐﻨﺪ؛ اﻣّﺎ در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪٣ .‬زﻳﺮا ﮐﺘﺎب ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ؟ »اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁورد و اﻳﻦ ﺑﺮاﯼ او ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴‬اﻣّﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺰدش ﺣﻖ او ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ هﺪﻳﻪ‪۵ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ‬ ‫ﮐﺎرﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﯽ ﺗﻮﮐﻞ ﻣﯽدارد ﮐﻪ ﺑﯽدﻳﻨﺎن را ﭘﺎرﺳﺎ ﻣﯽﺷﻤﺎرد‪ ،‬اﻳﻤﺎن او‬ ‫ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﻪﺷﻤﺎر ﻣﯽﺁﻳﺪ‪۶ .‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ داوود ﻧﻴﺰ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ‬ ‫ل ﭘﺎرﺳﺎ ﻣﯽﺷﻤﺎرد‪ ،‬و ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﺪا او را ﺑﺪون اﻋﻤﺎ ْ‬ ‫‪»٧‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺧﻄﺎﻳﺎﻳﺸﺎن ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪ‬ ‫و ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁن ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ وﯼ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺶ ﻧﮕﺬارد‪«.‬‬


‫‪٩‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﮔﺎن اﺳﺖ ﻳﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﮔﺎن ﻧﻴﺰ؟ زﻳﺮا‬ ‫ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺮاﻳﺶ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ‪١٠ .‬اﻣّﺎ در ﭼﻪ وﺿﻌﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ‬ ‫ﺑﻪهﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ او ﺧﺘﻨﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻳﺎ ﭘﻴﺶ از ﺁن؟ اﻟﺒﺘﻪ ﭘﻴﺶ از ﺧﺘﻨﻪ ﺷﺪن ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﭘﺲ از ﺁن‪.‬‬ ‫‪١١‬اﻣّﺎ ﻧﺸﺎﻧﮥ ﺧﺘﻨﻪ را ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ ﻣُﻬﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﺧﺘﻨﻪﺷﺪن و از‬ ‫راﻩ اﻳﻤﺎن ﻧﺼﻴﺒﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬او ﭘﺪر هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺧﺘﻨﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻣﯽﺁورﻧﺪ ﺗﺎ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﻮﻧﺪ‪١٢ .‬و ﭘﺪر ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﮔﺎن ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺪر‬ ‫ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻃﺮﻳﻖ اﻳﻤﺎن ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬در هﻤﺎن ﻃﺮﻳﻘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺪر ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪١٣‬از راﻩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ و ﻧﺴﻞ او وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ وارث ﺟﻬﺎن‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از راﻩ ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪١۴ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻈﺎم ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ وارث ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺑﯽارزش ﻣﯽﺷﻮد و وﻋﺪﻩ ﺑﺎﻃﻞ‪١۵ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ؛ اﻣّﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺠﺎوز از ﺷﺮﻳﻌﺖ هﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪١۶‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬وﻋﺪﻩ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﻣﺒﺘﻨﯽ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﻓﻴﺾ ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﺤﻘﻖ ﺁن ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺴﻞ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺎم ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ‪،‬‬ ‫ن اﺑﺮاهﻴﻢاﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﺪر هﻤﮥ ﻣﺎﺳﺖ‪١٧ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﭘﻴﺮ ِو اﻳﻤﺎ ِ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﺗﻮ را ﭘﺪر ﻗﻮﻣﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮداﻧﻴﺪﻩام‪ «.‬و در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁورد‪ ،‬او ﮐﻪ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻧﻴﺴﺘﻴﻬﺎ را ﺑﻪ‬ ‫هﺴﺘﯽ ﻓﺮاﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ هﻴﭻ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ اﻣﻴﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ اﻣﻴﺪواراﻧﻪ اﻳﻤﺎن ﺁورد ﺗﺎ ﭘﺪر ﻗﻮﻣﻬﺎﯼ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮدد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ »ﻧﺴﻞ ﺗﻮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١٩ «.‬او ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﺖ ﺑﺪن ﻣﺮدۀ ﺧﻮﻳﺶ روﺑﻪرو ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺣﺪود ﺻﺪ‬ ‫در اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺳﺴﺖ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ واﻗﻌﻴ ِ‬ ‫ﺳﺎل داﺷﺖ و رﺣﻢ ﺳﺎرا ﻧﻴﺰ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪٢٠ .‬اﻣّﺎ او ﺑﻪ وﻋﺪۀ ﺧﺪا از ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﺷﮏ ﻧﮑﺮد‪،‬‬ ‫ن اﺳﺘﻮار ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺗﺠﻠﻴﻞ ﻧﻤﻮد‪٢١ .‬او ﻳﻘﻴﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ در اﻳﻤﺎ ْ‬ ‫وﻋﺪۀ ﺧﻮد وﻓﺎ ﮐﻨﺪ‪٢٢ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ‪» ،‬ﺑﺮاﯼ او ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ‪٢٣ «.‬و اﻳﻦ‬ ‫ت »ﺑﺮاﯼ او ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ«‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ در ﺣﻖ او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪ ‪٢۴‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺣﻖ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﻋﺒﺎر ِ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ ﺑﻪ او ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ را از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ن ﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪٢۵ .‬او ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺮگ ﮔﺮدﻳﺪ و ﺑﻪﺟﻬﺖ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ ِ‬ ‫از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪۵‬‬ ‫ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺖ ﻣﻴﺎن اﻧﺴﺎن و ﺧﺪا‬ ‫ن ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﻣﺎ و ﺧﺪا ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﭼﻮن از راﻩ اﻳﻤﺎ ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺻﻠﺢ ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢ .‬ﻣﺎ ﺗﻮﺳﻂ او‪ ،‬و از راﻩ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﻴﻀﯽ‬ ‫دﺳﺘﺮﺳﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن در ﺁن اﺳﺘﻮارﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺳﻬﻴﻢ ﺷﺪن در ﺟﻼل ﺧﺪا ﺷﺎدﯼ‬


‫ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪٣ .‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ ﺑﺮدﺑﺎرﯼ‬ ‫ﺑﻪﺑﺎر ﻣﯽﺁورد ‪۴‬و ﺑﺮدﺑﺎرﯼ‪ ،‬ﺷﺨﺼﻴﺖ را ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬و ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺳﺒﺐ اﻣﻴﺪ ﻣﯽﮔﺮدد؛ ‪۵‬و‬ ‫اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﻧﻤﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ زﻳﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬در دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۶‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﻨﻮز ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ در زﻣﺎن ﻣﻘﺘﻀﯽ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﯽدﻳﻨﺎن ﺟﺎن داد‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻨﺪرت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭘﺎرﺳﺎ از ﺟﺎن ﺧﻮد ﺑﮕﺬرد‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ‬ ‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺴﯽ را اﻳﻦ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮاﯼ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﻴﮏ ﺑﺪهﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺎ هﻨﻮز ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫در راﻩ ﻣﺎ ﻣﺮد‪٩ .‬ﭘﺲ ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺧﻮن او ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ او از ﻏﻀﺐ ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪١٠ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺑﻮدﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﺮگ ﭘﺴﺮش ﺑﺎ ﺧﺪا ﺁﺷﺘﯽ دادﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ در ﺁﺷﺘﯽ هﺴﺘﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺣﻴﺎت او ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪١١ .‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ او از ﺁﺷﺘﯽ ﺑﺮﺧﻮردارﻳﻢ‪ ،‬در ﺧﺪا ﺷﺎدﯼ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺮگ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁدم‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن وارد ﺟﻬﺎن ﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﮔﻨﺎﻩ‪،‬‬ ‫ﻣﺮگ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻣﺮگ داﻣﻨﮕﻴﺮ هﻤﮥ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ هﻤﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدﻧﺪ ‪-‬‬ ‫‪١٣‬زﻳﺮا ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ دادﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ در ﺟﻬﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ هﺮﮔﺎﻩ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪١۴ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل‪ ،‬از ﺁدم ﺗﺎ ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺑﺮ هﻤﮕﺎن ﺣﺎﮐﻢ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﺸﺎن ﺑﻪﮔﻮﻧﮥ ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﺁدم ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺁدم‪ ،‬ﻧﻤﻮﻧﮥ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬اﻣّﺎ ﻋﻄﺎ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﺑﺴﻴﺎرﯼ‬ ‫ﻣﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪا و ﻋﻄﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻓﻴﺾ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮاهﻢ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻔﺮاواﻧﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﮔﺮدﻳﺪ‪١۶ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻋﻄﺎ هﻤﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﭘﻴﺎﻣﺪ ﮔﻨﺎ ِﻩ ﺁن ﻳﮏ ﺗﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﻣﮑﺎﻓﺎت از ﭘﯽ ﻳﮏ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎزل ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ‬ ‫اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ؛ اﻣّﺎ ﻋﻄﺎ از ﭘﯽ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻴﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺁﻣﺪ و ﭘﺎرﺳﺎﺷﻤﺮدﮔﯽ را ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﺁورد‪.‬‬ ‫‪١٧‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﻣﺮگ از ﻃﺮﻳﻖ او ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻘﺪر‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻓﻴﺾ ﺑﻴﮑﺮان ﺧﺪا و ﻋﻄﺎﯼ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﺁن اﻧﺴﺎن‬ ‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬در ﺣﻴﺎ ْ‬ ‫ت ﺣﮑﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ راﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﭘﺲ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ هﻤﮥ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻳﮏ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪن و ﺣﻴﺎت هﻤﮥ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽﮔﺮدد‪١٩ .‬زﻳﺮا‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﭘﺎرﺳﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ اﻓﺰون ﺷﻮد؛ اﻣّﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ اﻓﺰون ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺑﯽﻧﻬﺎﻳﺖ اﻓﺰوﻧﺘﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪٢١ .‬ﺗﺎ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ در ﻣﺮگ ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﻧﻴﺰ در‬


‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺣﮑﻢ ﺑﺮاﻧﺪ و ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان رهﻨﻤﻮن‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪۶‬‬ ‫ﻣﺮدن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ و زﻧﺪﮔﯽ در ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩﮐﺮدن اداﻣﻪ دهﻴﻢ ﺗﺎ ﻓﻴﺾ اﻓﺰون ﺷﻮد؟ ‪٢‬هﺮﮔﺰ! ﻣﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ در ﺁن اداﻣﻪ دهﻴﻢ؟ ‪٣‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬در ﻣﺮگ او ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ؟ ‪۴‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻦ‬ ‫هﻤﮥ ﻣﺎ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫در ﻣﺮگ‪ ،‬ﺑﺎ او دﻓﻦ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺟﻼل ﭘﺪر‪ ،‬از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻮﻳﻨﯽ ﮔﺎم ﺑﺮدارﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﭘﺲ اﮔﺮ در ﻣﺮﮔﯽ هﻤﭽﻮن ﻣﺮگ او‪ ،‬ﺑﺎ وﯼ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ در رﺳﺘﺎﺧﻴﺰﯼ‬ ‫ن ﻗﺪﻳﻢ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ او‬ ‫هﻤﭽﻮن رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ او ﻧﻴﺰ ﺑﺎ او ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد‪۶ .‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﺁن اﻧﺴﺎ ِ‬ ‫ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﻴﮑﺮ ﮔﻨﺎﻩ درﮔﺬرد و دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ را ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻧﮑﻨﻴﻢ‪٧ .‬ﭼﻮن ﺁن ﮐﻪ ﻣﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬از ﮔﻨﺎﻩ ﺁزاد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺣﺎل اﮔﺮ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮدﻩاﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪٩ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﺪ ﻣﺮد و ﻣﺮگ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮ او ﺗﺴﻠﻄﯽ ﻧﺪارد‪١٠ .‬او ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣُﺮد‬ ‫و در ﺣﻴﺎت ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺧﻮد ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١١‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮدﻩ اﻧﮕﺎرﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬زﻧﺪﻩ‪١٢ .‬ﭘﺲ ﻣﮕﺬارﻳﺪ ﮔﻨﺎﻩ در ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ ﻓﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮاﻧﺪ ﺗﺎ اﻣﻴﺎل ﺁن‬ ‫را اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪١٣ .‬اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﮑﻨﻴﺪ ﺗﺎ اﺑﺰار ﺷﺮارت ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﺮگ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﺪا ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬و اﻋﻀﺎﯼ‬ ‫ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ ﺗﺎ اﺑﺰار ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪١۴ .‬زﻳﺮا ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ‬ ‫راﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺑﻠﮑﻪ زﻳﺮ ﻓﻴﻀﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻏﻼﻣﺎن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ‬ ‫‪١۵‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﻨﻴﻢ ﭼﻮن زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ زﻳﺮ ﻓﻴﻀﻴﻢ؟ هﺮﮔﺰ!‬ ‫‪١۶‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮد را هﻤﭽﻮن ﺑﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﺁنﮐﺲ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ او را ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﺑﻨﺪۀ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﯽﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻩ ﺑﻨﺪۀ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ؟ ‪١٧‬اﻣّﺎ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ ﭘﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﺎن ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ ﺑﺘﻤﺎﻣﯽ دل ﻣﻄﻴﻊ ﺁن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﺸﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺪان ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻳﺪ‪١٨ .‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﺁزاد ﺷﺪن از ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬ﺑﻨﺪﮔﺎن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﯼ ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را در ﻗﺎﻟﺐ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺗﯽ اﻧﺴﺎﻧﯽ‬ ‫‪١٩‬ﻣﻦ ﺑﻪﻋﻠﺖ ﻣﺤﺪودﻳﺘﻬﺎﯼ ﺑﺸﺮ ِ‬ ‫ت‬ ‫ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ :‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ و ﺷﺮار ِ‬


‫روزاﻓﺰون ﻣﯽﺳﭙﺮدﻳﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﺪّوﺳﻴﺖ‬ ‫ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ‪٢٠ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬از ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺁزاد ﺑﻮدﻳﺪ‪٢١ .‬در ﺁن زﻣﺎن‪،‬‬ ‫از اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن از ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺛﻤﺮﯼ ﺑﺮدﻳﺪ؟ ﻧﺘﻴﺠﮥ اﻧﺠﺎم ﺁن اﻋﻤﺎل‪،‬‬ ‫ﻣﺮگ اﺳﺖ! ‪٢٢‬اﻣّﺎ ﺣﺎل ﮐﻪ از ﮔﻨﺎﻩ ﺁزاد ﮔﺸﺘﻪ و ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺛﻤﺮﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ‬ ‫ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﺗﻘﺪس اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ‪٢٣ .‬زﻳﺮا ﻣﺰد ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﻋﻄﺎﯼ ﺧﺪا ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴ ْ‬

‫روﻣﻴﺎن ‪٧‬‬ ‫ﻣﺜﺎﻟﯽ از ازدواج‬ ‫‪١‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ‪ -‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﮔﺎهﻨﺪ ‪-‬‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﺮ اﻧﺴﺎن ﺣﮑﻢ ﻣﯽراﻧﺪ ﮐﻪ او زﻧﺪﻩ اﺳﺖ؟ ‪٢‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬زﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻮهﺮ دارد‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎن ﺣﻴﺎت ﺷﻮهﺮش‪ ،‬ﺑﻪ او ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺷﻮهﺮ‬ ‫ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬زن از ﻗﻴﺪ ﺗﻌﻬﺪ ﺷﺮﻋﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وﯼ ﺁزاد ﻣﯽﺷﻮد‪٣ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺁن زﻣﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻮهﺮش زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮدﯼ دﻳﮕﺮ وﺻﻠﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻧﺎﮐﺎر ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﺷﻮهﺮش ﺑﻤﻴﺮد‪ ،‬از اﻳﻦ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁزاد اﺳﺖ‪ ،‬و ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدﯼ دﻳﮕﺮ وﺻﻠﺖ ﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫زﻧﺎﮐﺎر ﺷﻤﺮدﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺟﺴﺪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻗﺒﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺮگ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ وﺻﻠﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎ او ﮐﻪ از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺛﻤﺮ ﺁورﻳﻢ‪۵ .‬زﻳﺮا زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺳﻴﻄﺮۀ ﻧﻔﺲ ﺑﻪﺳﺮ‬ ‫ﻣﯽﺑﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﻣﻴﺎﻟﯽ ﮔﻨﺎﻩﺁﻟﻮد ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺮﻣﯽاﻧﮕﻴﺨﺖ‪ ،‬در اﻋﻀﺎﯼ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﺮگ ﺛﻤﺮ ﺁورﻳﻢ‪۶ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﻣﺮدن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﻗﻴﺪ ﺁن ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬از‬ ‫ﻦ روح ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ از راﻩ ﮐﻬﻨﮥ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪاﯼ ﺑﻴﺶ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁزاد ﺷﺪﻩاﻳﻢ ﺗﺎ از راﻩ ﻧﻮﻳ ِ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮐﺸﻤﮑﺶ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ؟ ﺑﻪهﻴﭻروﯼ! ﺑﺮاﺳﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺒﻮد‪،‬‬ ‫هﺮﮔﺰ درﻧﻤﯽﻳﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﭼﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد »ﻃﻤﻊ ﻣﻮرز«‪،‬‬ ‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ درﻳﺎﺑﻢ ﮐﻪ ﻃﻤﻊورزﻳﺪن ﭼﻴﺴﺖ؟ ‪٨‬اﻣّﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎدﻩ از اﻳﻦ ﺣﮑ ِﻢ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ هﺮ ﻧﻮع ﻃﻤﻊ را در ﻣﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد‪ .‬زﻳﺮا ﺟﺪا از ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ‬ ‫ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪٩ .‬زﻣﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﺟﺪا از ﺷﺮﻳﻌﺖ زﻧﺪﻩ ﺑﻮدم؛ اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺣﮑﻢ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ‬ ‫و ﻣﻦ ﻣُﺮدم‪١٠ .‬هﻤﺎن ﺣﮑﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت راهﺒﺮ ﺷﻮد‪ ،‬در ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﻦ‬ ‫اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪١١ .‬زﻳﺮا ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎ ﺳﻮدﺟﺴﺘﻦ از ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﮑﻢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮا ﻓﺮﻳﻔﺖ و‬ ‫ﺖ ﻣﻘﺪّس اﺳﺖ و ﺣﮑ ِﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺪّس‪،‬‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن ﻣﺮا ﮐﺸﺖ‪١٢ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌ ْ‬ ‫ﻋﺎدﻻﻧﻪ و ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪.‬‬


‫‪١٣‬ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺮگ ﺷﺪ؟ هﺮﮔﺰ! ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮگ را در ﻣﻦ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮدﻧﺶ ﺟﻠﻮﻩﮔﺮ ﺷﻮد و ﭘﻠﻴﺪﯼ‬ ‫ﮔﻨﺎﻩ از ﻃﺮﻳﻖ ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ اوج ﺑﺮﺳﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﻦ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽام و هﻤﭽﻮن ﺑﺮدﻩ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎﻩ ﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪١۵ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫را ﮐﻪ از ﺁن ﺑﻴﺰارم‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻢ‪١۶ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﻣﯽﭘﺬﻳﺮم ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪١٧ .‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺁن ﻋﻤﻞ را اﻧﺠﺎم‬ ‫ﻣﯽدهﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺎهﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻦ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪١٨ .‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ در ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ در َﻧﻔْﺲ‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬هﻴﭻﭼﻴﺰ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺳﺎﮐﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا هﺮﭼﻨﺪ ﻣﻴﻞ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ در ﻣﻦ‬ ‫هﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺁن را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻢ‪١٩ .‬زﻳﺮا ﺁن ﻋﻤﻞ ﻧﻴﮑﻮ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‪،‬‬ ‫اﻧﺠﺎم ﻧﻤﯽدهﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺪﯼ را ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁورم‪٢٠ .‬ﺣﺎل اﮔﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻤﻠﯽ ﻣﯽزﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ اﻧﺠﺎم دهﻢ‪ ،‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﻣﻦ اﻧﺠﺎمدهﻨﺪۀ ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺎهﯽ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻦ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘﺲ اﻳﻦ ﻗﺎﻧﻮن را ﻣﯽﻳﺎﺑﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺪﯼ ﻧﺰد ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﻣﻦ در ﺑﺎﻃﻦ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﻣﺴﺮورم‪٢٣ ،‬اﻣّﺎ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ دﻳﮕﺮ در اﻋﻀﺎﯼ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ‬ ‫ن ﮔﻨﺎﻩ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ ﮐﻪ ذهﻦ ﻣﻦ ﺁن را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮد‪ ،‬در ﺳﺘﻴﺰ اﺳﺖ و ﻣﺮا اﺳﻴﺮ ﻗﺎﻧﻮ ِ‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزد ﮐﻪ در اﻋﻀﺎﯼ ﻣﻦ اﺳﺖ‪٢۴ .‬ﺁﻩ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺷﺨﺺ ﻧﮕﻮﻧﺒﺨﺘﯽ هﺴﺘﻢ! ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا‬ ‫از اﻳﻦ ﭘﻴﮑ ِﺮ اﺳﻴ ِﺮ ﻣﺮگ رهﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﺪ؟ ‪٢۵‬ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﺑﺎد ‪ -‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ!‬ ‫ﺑﺎرﯼ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎ ذهﻦ ﺧﻮد ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا را ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎ ﻧﻔْﺲ ﺧﻮد ﻗﺎﻧﻮن ﮔﻨﺎﻩ را‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪٨‬‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪواﺳﻄﮥ روح‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ هﻴﭻ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫‪١‬ﭘﺲ اﮐﻨﻮن ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ت ﻣﺮا از ﻗﺎﻧﻮن ﮔﻨﺎﻩ و ﻣﺮگ ﺁزاد ﮐﺮد؛ ‪٣‬ﭼﻮن‬ ‫ح ﺣﻴﺎ ْ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن رو ِ‬ ‫‪٢‬زﻳﺮا در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﯽ ﻧﺎﺗﻮان ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺪا‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ اﻧﺴﺎن ﻧﻔﺴﺎﻧ ْ‬ ‫ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬او ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺒﺎهﺖ اﻧﺴﺎن ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ »ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻨﺎﻩ«‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن در ﭘﻴﮑﺮﯼ ﺑﺸﺮﯼ‪ ،‬ﺣﮑﻢ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﮔﻨﺎﻩ را اﺟﺮا ﮐﺮد ‪۴‬ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬در ﻣﺎ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬در ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﻧﻔﺲ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ روح رﻓﺘﺎر‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ از ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ روﺣﺎﻧﯽاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ن ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻃﺮز ﻓﮑﺮﯼ ﮐﻪ در‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ از روح اﺳﺖ‪۶ .‬ﻃﺮز ﻓﮑﺮ اﻧﺴﺎ ِ‬ ‫ن ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺧﺪا‬ ‫ﺳﻴﻄﺮۀ روح ﻗﺮار دارد‪ ،‬ﺣﻴﺎت و ﺁراﻣﺶ اﺳﺖ‪٧ .‬زﻳﺮا ﻃﺮز ﻓﮑﺮ اﻧﺴﺎ ِ‬


‫دﺷﻤﻨﯽ ﻣﯽورزد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻤﯽﺑﺮد و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ هﻢ ﺑﺒﺮد ‪٨‬و ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ در ﺳﻴﻄﺮۀ ﻧﻔﺲ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﺪا را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻪ در ﺳﻴﻄﺮۀ ﻧﻔْﺲ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺳﻴﻄﺮۀ روح ﻗﺮار دارﻳﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ روح‬ ‫ن ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫ح ﻣﺴﻴﺢ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او از ﺁ ِ‬ ‫ﺧﺪا در ﺷﻤﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ رو ِ‬ ‫‪١٠‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺑﺪن ﺷﻤﺎ ﺑﻪﻋﻠﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﭘﺎرﺳﺎ‬ ‫ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬روح ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺣﻴﺎت اﺳﺖ‪١١ .‬و اﮔﺮ روح او ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ را از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ در ﺷﻤﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬او ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﻴﺎت ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬او اﻳﻦ را ﺑﻪواﺳﻄﮥ روح ﺧﻮد اﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﺪ داد ﮐﻪ در‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﺎ ﻣﺪﻳﻮﻧﻴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺁن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪١٣ .‬زﻳﺮا‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ َﻧﻔْﺲ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺮد؛ اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﻪواﺳﻄﮥ روح‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﮔﻨﺎﻩﺁﻟﻮد ﺑﺪن‬ ‫را ﺑﮑُﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﺪ زﻳﺴﺖ‪١۴ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ روح ﺧﺪا هﺪاﻳﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮان‬ ‫ﺧﺪاﻳﻨﺪ‪١۵ .‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺷﻤﺎ روح ﺑﻨﺪﮔﯽ را ﻧﻴﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﺗﺮﺳﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ روح‬ ‫ح ﺧﻮد ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ را ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن ﻧﺪا درﻣﯽدهﻴﻢ‪َ» :‬اﺑّﺎ‪ ،‬ﭘﺪر‪١۶ «.‬و رو ْ‬ ‫روح ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪاﻳﻴﻢ‪١٧ .‬و اﮔﺮ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻴﻢ‪ ،‬ﭘﺲ وارﺛﺎن ﻧﻴﺰ‬ ‫هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ وارﺛﺎن ﺧﺪا و هﻢارث ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ در رﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺮﻳﮏ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪،‬‬ ‫در ﺟﻼل او ﻧﻴﺰ ﺷﺮﻳﮏ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺟﻼل ﺁﻳﻨﺪﻩ‬ ‫‪١٨‬در ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪ ،‬رﻧﺠﻬﺎﯼ زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ در ﻗﻴﺎس ﺑﺎ ﺟﻼﻟﯽ ﮐﻪ در ﻣﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬هﻴﭻ اﺳﺖ‪١٩ .‬ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم در اﻧﺘﻈﺎر ﻇﻬﻮر ﭘﺴﺮان ﺧﺪاﺳﺖ‪٢٠ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ارادۀ او ﮐﻪ ﺁن را ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ‬ ‫اﻣﻴﺪ ﮐﻪ ‪٢١‬ﺧﻮ ِد ﺧﻠﻘﺖ ﻧﻴﺰ از ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻓﺴﺎد رهﺎﻳﯽ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ و در ﺁزادﯼ ﭘﺮﺟﻼل‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺳﻬﻴﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺧﻠﻘﺖ ﺗﺎ هﻢاﮐﻨﻮن از دردﯼ هﻤﭽﻮن درد زاﻳﻤﺎن ﻣﯽﻧﺎﻟﺪ‪٢٣ .‬و‬ ‫ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ از ﻧﻮﺑﺮ روح ﺑﺮﺧﻮردارﻳﻢ‪ ،‬در درون ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﻟﻪ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽﺁورﻳﻢ‪ ،‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ رهﺎﻳﯽ ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ هﺴﺘﻴﻢ‪٢۴ .‬زﻳﺮا ﺑﺎ هﻤﻴﻦ اﻣﻴﺪ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪ .‬اﻣّﺎ اﻣﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ ﺁﻣﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ اﻣﻴﺪ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺁن را ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؟ ‪٢۵‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ اﻣﻴﺪوارﻳﻢ ﮐﻪ هﻨﻮز ﻧﺪﻳﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮدﺑﺎراﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎرش را ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٢۶‬و روح ﻧﻴﺰ در ﺿﻌﻒ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﺎرﻳﻤﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽداﻧﻴﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﻣّﺎ روح ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪهﺎﻳﯽ ﺑﻴﺎنﻧﺎﺷﺪﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٢٧ .‬و او ﮐﻪ ﮐﺎوﺷﮕﺮ دﻟﻬﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻓﮑﺮ روح را ﻣﯽداﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا روح ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ارادۀ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺷﻔﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺮوزﯼ در ﻣﺴﻴﺢ‬


‫‪٢٨‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ در ﺣﻖ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ و ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ارادۀ او ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮥ ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﺎ هﻢ ﺑﺮاﯼ ﺧﻴﺮﻳﺖ در ﮐﺎر اﺳﺖ‪٢٩ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ از ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را هﻤﭽﻨﻴﻦ از ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﭘﺴﺮش درﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ او ﻓﺮزﻧﺪ‬ ‫ارﺷﺪ از ﺑﺮادران ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪٣٠ .‬و ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ از ﭘﻴﺶ ﻣﻌﻴﻦ ﻓﺮﻣﻮد‪ ،‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ؛‬ ‫و ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮد؛ و ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮد‪ ،‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﻼل‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٣١‬در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ﮔﻔﺖ؟ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮﺿﺪ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ؟ ‪٣٢‬او ﮐﻪ از ﭘﺴﺮ ﺧﻮد درﻳﻎ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ او را در راﻩ هﻤﮥ ﻣﺎ ﻓﺪا‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺁﻳﺎ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ او هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ؟ ‪٣٣‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺧﺪا‬ ‫ﺢ‬ ‫را ﻣﺘﻬﻢ ﮐﻨﺪ؟ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﭘﺎرﺳﺎ ﻣﯽﺷﻤﺎرد؟ ‪٣۴‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﺸﺎن ﮐﻨﺪ؟ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ؟ ﮐﻪ ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ ﻧﻴﺰ ﺷﺪ و ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ و ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺷﻔﺎﻋﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ ‪٣۵‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را از ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺪا ﺳﺎزد؟ ﺳﺨﺘﯽ ﻳﺎ ﻓﺸﺎر ﻳﺎ ﺁزار ﻳﺎ ﻗﺤﻄﯽ‬ ‫ﻳﺎ ﻋﺮﻳﺎﻧﯽ ﻳﺎ ﺧﻄﺮ ﻳﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ؟ ‪٣۶‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﺗﻤﺎم ﻃﻮل روز‪ ،‬در راﻩ ﺗﻮ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﺎم ﻣﺮگ ﻣﯽروﻳﻢ و هﻤﭽﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﮐﺸﺘﺎرﯼ ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫‪ِ ٣٧‬ﺑﻌَﮑﺲ‪ ،‬در هﻤﮥ اﻳﻦ اﻣﻮر‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻓﺮاﺗﺮ از ﭘﻴﺮوزﯼ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪٣٨ .‬زﻳﺮا ﻳﻘﻴﻦ دارم ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﺮگ و ﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﻧﻪ رﻳﺎﺳﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺣﺎل و ﻧﻪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺁﻳﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻪ هﻴﭻ ﻗﺪرﺗﯽ‪٣٩ ،‬و ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪﯼ و ﻧﻪ ﭘﺴﺘﯽ‪ ،‬و ﻧﻪ هﻴﭻﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻠﻘﺖ‪ ،‬ﻗﺎدر ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ را از‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺪا ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﮐﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴ ْ‬

‫روﻣﻴﺎن ‪٩‬‬ ‫ﮔﺰﻳﻨﺶ اﻟﻬﯽ‬ ‫‪١‬در ﻣﺴﻴﺢ راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ دروغ‪ ،‬و وﺟﺪاﻧﻢ ﺑﻪواﺳﻄﮥ روحاﻟﻘﺪس ﻣﺮا ﮔﻮاﻩ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ‪٢‬در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد دردﯼ ﺟﺎﻧﮑﺎﻩ و اﻧﺪوهﯽ هﻤﻴﺸﮕﯽ دارم‪٣ .‬زﻳﺮا ﺁرزو ﻣﯽداﺷﺘﻢ در راﻩ‬ ‫ﺑﺮادراﻧﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ هﻤﻨﮋاد ﻣﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻌﻮن ﺷﻮم و از ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺤﺮوم ﮔﺮدم‪۴ .‬ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽاﻧﺪ و ﻓﺮزﻧﺪﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﺟﻼل اﻟﻬﯽ‪ ،‬ﻋﻬﺪهﺎ‪ ،‬ودﻳﻌﮥ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎدت در ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬و‬ ‫ن اﻳﺸﺎن اﺳﺖ؛ ‪۵‬و ﻧﻴﺰ ﭘﺪران ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ‬ ‫وﻋﺪﻩهﺎ‪ ،‬هﻤﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ق هﻤﻪ ﮐﻪ او را ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺳﭙﺎس ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﯽ از ﻧﺴﻞ ﺁﻧﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺁن ﺧﺪاﯼ ﻣﺎﻓﻮ ِ‬ ‫‪۶‬ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫از ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ‪٧‬و ﻧﻴﺰ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻧﺴﻞ اﺑﺮاهﻴﻢاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان او ﺷﻤﺮدﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻧﺴﻞ ﺗﻮ از اﺳﺤﺎق ﻣﺤﺴﻮب ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪٠٨«.‬ﺑﻪ دﻳﮕﺮﺳﺨﻦ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪاﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان وﻋﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﻧﺴﻞ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪٩ .‬زﻳﺮا وﻋﺪﻩ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ »در زﻣﺎن ﻣﻘﺮر ﺑﺎزﺧﻮاهﻢ ﮔﺸﺖ‬ ‫و ﺳﺎرا ﺻﺎﺣﺐ ﭘﺴﺮﯼ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬


‫‪١٠‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان رﺑﮑﺎ ﻧﻴﺰ از ﻳﮏ ﭘﺪر‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ از ﺟَﺪ ﻣﺎ اﺳﺤﺎق ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ن ﺗﻮأﻣﺎن ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﻋﻤﻠﯽ ﺧﻮب ﻳﺎ ﺑﺪ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ ‪-‬‬ ‫‪١١‬اﻣّﺎ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﭘﺴﺮا ِ‬ ‫ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﺧﺪا در ﮔﺰﻳﻨﺶ اﺳﺘﻮار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪١٢ ،‬ﻧﻪ از راﻩ اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ او‬ ‫ﮐﻪ اﻧﺴﺎن را ﻓﺮاﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ‪ -‬ﺑﻪ رﺑﮑﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ »ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ را ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﮐﺮد‪١٣ «.‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻳﻌﻘﻮب را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﻣّﺎ از ﻋﻴﺴﻮ ﺑﻴﺰار ﺑﻮدم‪«.‬‬ ‫‪١۴‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪا ﺑﯽاﻧﺼﺎف اﺳﺖ؟ هﺮﮔﺰ! ‪١۵‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»رﺣﻢ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد ﺑﺮ هﺮﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او رﺣﻴﻢ هﺴﺘﻢ؛‬ ‫و ﺷﻔﻘﺖ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد ﺑﺮ هﺮﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺷﻔﻘﺖ دارم‪«.‬‬ ‫‪١۶‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﻳﺎ ﺗﻼش اﻧﺴﺎن ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد‬ ‫ﮐﻪ رﺣﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١٧ .‬زﻳﺮا ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﻓﺮﻋﻮن ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺗﻮ را ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﻗﺪرت ﺧﻮد را در ﺗﻮ ﻇﺎهﺮ ﺳﺎزم‪ ،‬و ﻧﺎﻣﻢ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻬﺎن اﻋﻼم ﮔﺮدد‪١٨ «.‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﺑﺮ‬ ‫هﺮﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ رﺣﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و هﺮﮐﻪ را ﺑﺨﻮاهﺪ ﺳﺨﺘﺪل ﻣﯽﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاهﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﭼﺮا ﻣﺎ را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ زﻳﺮا ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ارادۀ او اﻳﺴﺘﺎدﮔﯽ ﮐﻨﺪ؟« ‪٢٠‬اﻣّﺎ اﯼ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﺠﺎدﻟﻪ‬ ‫ﮐﻨﯽ؟ »ﺁﻳﺎ ﻣﺼﻨﻮع ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺻﺎﻧﻊ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ ﭼﺮا ﻣﺮا ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﺧﺘﯽ؟« ‪٢١‬ﺁﻳﺎ‬ ‫ﮐﻮزﻩﮔﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺪارد ﮐﻪ از ﺗﻮدﻩﮔِﻠﯽ واﺣﺪ‪ ،‬ﻇﺮﻓﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺼﺎرف ﻣﻬﻢ و ﻇﺮﻓﯽ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻣﺼﺎرف ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺴﺎزد؟‬ ‫‪٢٢‬ﭼﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ﻏﻀﺐ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن دهﺪ و ﻗﺪرت‬ ‫ف ﻣﻮرد ﻏﻀﺐ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ هﻼﮐﺖ ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺳﺎزد‪ ،‬اﻣّﺎ ﻇﺮو ِ‬ ‫ف ﻣﻮرد رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺑﺮدﺑﺎرﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪٢٣ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻋﻈﻤﺖ ﺟﻼل ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻇﺮو ِ‬ ‫ف‬ ‫ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﻇﺮوﻓﯽ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن را ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺑﺮاﯼ ﺟﻼل ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟ ‪٢۴‬اﻳﻦ ﻇﺮو ِ‬ ‫ﻣﻮرد رﺣﻤﺖ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ از ﺳﻮﯼ او ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ از‬ ‫ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ‪٢۵ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در هﻮﺷَﻊ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﻗﻮم ﻣﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪› ،‬ﻗﻮم ﺧﻮﻳﺶ‹ ﺧﻮاهﻢ ﺧﻮاﻧﺪ‪،‬‬ ‫و او را ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ ﻧﺒﻮد‪› ،‬ﻣﺤﺒﻮب ﺧﻮﻳﺶ‹ ﺧﻮاهﻢ ﻧﺎﻣﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢۶‬و ﻧﻴﺰ‪:‬‬ ‫»ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ در هﻤﺎن ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪:‬‬ ‫›ﺷﻤﺎ ﻗﻮم ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‹‪،‬‬ ‫اﻳﺸﺎن ›ﭘﺴﺮان ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ‹ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬


‫ﺷﻌْﻴﺎ درﺑﺎرۀ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺪا درﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺷﻤﺎر ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻪ‬ ‫‪٢٧‬و ِا َ‬ ‫اﻧﺪازۀ ﺷﻨﻬﺎﯼ ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﻩاﯼ از ﺁﻧﺎن ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٢٨ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﮑﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ و ﻗﻄﻌﯽ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﺟﺮا ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٢٩ «.‬و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ِا َ‬ ‫»اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﻟﺸﮑﺮهﺎ ﻧﺴﻠﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳُﺪوم و هﻤﭽﻮن ﻏَﻤﻮرَﻩ ﻣﯽﺷﺪﻳﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫‪٣٠‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﭘﯽ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪدﺳﺖ ﺁوردﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را ﮐﻪ از اﻳﻤﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮد؛ ‪٣١‬اﻣّﺎ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﮐﻪ در ﭘﯽ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪدﺳﺖ ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‪٣٢ .‬ﭼﺮا؟ زﻳﺮا ﻧﻪ از راﻩ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻃﺮﻳﻖ‬ ‫اﻋﻤﺎل در ﭘﯽ ﺁن ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺁن »ﺳﻨﮓ ﻟﻐﺰش« ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐﺰﻳﺪن ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺪ‪٣٣ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»هﺎن در ﺻﻬﻴﻮن ﺳﻨﮕﯽ ﻗﺮار ﻣﯽﻧﻬﻢ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰش ﺷﻮد‪،‬‬ ‫و ﺻﺨﺮﻩاﯼ ﻣﯽﻧﻬﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻘﻮط ﮔﺮدد؛‬ ‫و ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ او ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮد‪«.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪١٠‬‬ ‫‪١‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺁرزوﯼ ﻗﻠﺒﯽ و دﻋﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨﺪ‪٢ .‬زﻳﺮا درﺑﺎرۀ اﻳﺸﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺷﻬﺎدت دهﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﻏﻴﺮت دارﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﻧﻪ از روﯼ ﻣﻌﺮﻓﺖ‪٣ .‬زﻳﺮا ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻧﺎﺁﮔﺎهﯽ از ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬و از‬ ‫ﺁنرو ﮐﻪ در ﭘﯽ اﺛﺒﺎت ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮ‬ ‫ﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ ﺗﺎ هﺮﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ‬ ‫ﻓﺮود ﻧﻴﺎوردﻧﺪ‪۴ .‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﻏﺎﻳ ِ‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪۵‬ﻣﻮﺳﯽ ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را ﮐﻪ از ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺻﻴﻒ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪» :‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫ﯽ ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن‬ ‫را ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺁ َورَد‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎت ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪۶ «.‬اﻣّﺎ ﭘﺎرﺳﺎﻳ ِ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬در دل ﺧﻮد ﻣﮕﻮ ›ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﮐﻨﺪ؟‹« ‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ را‬ ‫ﻓﺮود ﺁورد‪»٧ -‬ﻳﺎ ›ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن زﻳﺮﻳﻦ ﻧﺰول ﮐﻨﺪ؟‹« ‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ را از‬ ‫ﮏ ﺗﻮ‪ ،‬در دهﺎن ﺗﻮ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎزﺁورد‪٨ .‬و در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ؟ اﻳﻨﮑﻪ »اﻳﻦ ﮐﻼ ْم ﻧﺰدﻳ ِ‬ ‫و در دل ﺗﻮﺳﺖ‪ «.‬اﻳﻦ هﻤﺎن ﮐﻼم اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ وﻋﻆ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪٩ ،‬ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن‬ ‫ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﯽ »ﻋﻴﺴﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ« و در دل ﺧﻮد اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا او را‬


‫از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﯽ ﻳﺎﻓﺖ‪١٠ .‬زﻳﺮا در دل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻣﯽﺁورد و ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ زﺑﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻧﺠﺎت ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬هﺮﮐﻪ ﺑﺮ او ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮد‪١٢ «.‬زﻳﺮا ﻣﻴﺎن‬ ‫ﻳﻬﻮد و ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ هﻤﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ِﺪ هﻤﻪ اﺳﺖ و هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ را‬ ‫ﮐﻪ او را ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻔﺮاواﻧﯽ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽدهﺪ‪١٣ .‬زﻳﺮا »هﺮﮐﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪«.‬‬ ‫‪١۴‬اﻣّﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺎوردﻩاﻧﺪ؟ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁورﻧﺪ ﮐﻪ از او ﻧﺸﻨﻴﺪﻩاﻧﺪ؟ و ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﮑﻨﺪ؟ ‪١۵‬و‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻧﺸﻮﻧﺪ؟ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﭼﻪ زﻳﺒﺎﺳﺖ ﭘﺎهﺎﯼ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺸﺎرت ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪«.‬‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﮐﻴﺴﺖ‪ ،‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ هﻤﮕﺎن ﺑﺸﺎرت را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ِا َ‬ ‫ن‬ ‫ن ﭘﻴﺎم ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد و ﺷﻨﻴﺪ ِ‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻣﺎ را ﺑﺎور ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟« ‪١٧‬ﭘﺲ اﻳﻤﺎن از ﺷﻨﻴﺪ ِ‬ ‫ﭘﻴﺎم‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ ﮐﻼم ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻴﺴّﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪١٨ .‬اﻣّﺎ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﻧﺸﻨﻴﺪﻧﺪ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﺻﺪاﯼ اﻳﺸﺎن در ﺗﻤﺎﻣﯽ زﻣﻴﻦ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫و ﮐﻼﻣﺸﺎن ﺑﻪ ﮐﺮاﻧﻬﺎﯼ ﺟﻬﺎن رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٩‬ﺑﺎز ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪ :‬ﺁﻳﺎ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬درﮎ ﻧﮑﺮد؟ ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻗﻮﻣﯽ ﺑﻪﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽﺁﻳﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻏﻴﺮت ﺧﻮاهﻢ ﺁورد؛‬ ‫و ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻗﻮﻣﯽ ﮐﻪ درﮎ و ﻓﻬﻢ ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫ﺧﺸﻢ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﺧﻮاهﻢ اﻧﮕﻴﺨﺖ‪«.‬‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎ ﺟﺴﻮراﻧﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪٢٠‬ﺳﭙﺲ‪ِ ،‬ا َ‬ ‫»ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﺮا ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‬ ‫و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﻄﻠﺒﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺘﻢ‪«.‬‬ ‫‪٢١‬اﻣّﺎ درﺑﺎرۀ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»هﻤﮥ روز دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را دراز ﮐﺮدم‬ ‫ﺑﻪﺳﻮﯼ ﻗﻮﻣﯽ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن و ﮔﺮدﻧﮑﺶ‪«.‬‬


‫روﻣﻴﺎن ‪١١‬‬ ‫ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﮔﺎن اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪا ﻗﻮم ﺧﻮد را رد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟ هﺮﮔﺰ؛ زﻳﺮا ﻣﻦ ﺧﻮد ﻳﮏ‬ ‫اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽام‪ ،‬از ﻧﺴﻞ اﺑﺮاهﻴﻢ و از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‪٢ .‬ﺧﺪا ﻗﻮم ﺧﻮد را ﮐﻪ از ﭘﻴﺶ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪،‬‬ ‫رد ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﺘﺎب درﺑﺎرۀ اﻟﻴﺎس ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ؟ درﺑﺎرۀ اﻳﻨﮑﻪ او ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫از دﺳﺖ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺰد ﺧﺪا اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪»٣ :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺗﻮ را‬ ‫ﮐﺸﺘﻪ و ﻣﺬﺑﺢهﺎﯼ ﺗﻮ را وﻳﺮان ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩام و اﮐﻨﻮن ﻗﺼﺪ ﺟﺎن ﻣﺮا ﻧﻴﺰ‬ ‫دارﻧﺪ‪۴ «.‬اﻣّﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﭼﻪ ﺑﻮد؟ اﻳﻨﮑﻪ »ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد هﻔﺖ هﺰار ﺗﻦ را ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫داﺷﺘﻪام ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ َﺑﻌْﻞ زاﻧﻮ ﻧﺰدﻩاﻧﺪ‪۵ «.‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬در زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽﻣﺎﻧﺪﮔﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ از راﻩ ﻓﻴﺾ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪۶ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ از راﻩ ﻓﻴﺾ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﺴﺖ؛ وﮔﺮﻧﻪ ﻓﻴﺾ دﻳﮕﺮ ﻓﻴﺾ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮﻳﻢ؟ اﻳﻨﮑﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ در ﭘﯽ ﮐﺴﺒﺶ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻪدﺳﺖ ﻧﻴﺎورد‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺑﻪدﺳﺖ ﺁوردﻧﺪ و دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﺳﺨﺘﺪﻟﯽ دﭼﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺧﺪا روح رﺧﻮت ﺑﻪ ﺁﻧﺎن داد‬ ‫و ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‬ ‫و ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٩‬و داوود ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﺳﻔﺮۀ اﻳﺸﺎن ﺑﺮاﻳﺸﺎن دام و ﺗﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫و ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻟﻐﺰش و ﻣﮑﺎﻓﺎت ﺑﺪل ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺗﺎر ﺷﻮد ﺗﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‬ ‫و ﮐﻤﺮهﺎﻳﺸﺎن هﻤﻮارﻩ ﺧﻤﻴﺪﻩ ﮔﺮدد‪«.‬‬ ‫‪١١‬ﺑﺎز ﻣﯽﭘﺮﺳﻢ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﻟﻐﺰﻳﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻴﻔﺘﻨﺪ؟ هﺮﮔﺰ! ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺁﻧﺎن‪،‬‬ ‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن از ﻧﺠﺎت ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ در ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻏﻴﺮت ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻳﺪ‪١٢ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻏﻨﺎﯼ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﺖ و ﺷﮑﺴﺘﺸﺎن ﺑﺎﻋﺚ ﻏﻨﺎﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪن‬ ‫ﺗﻌﺪادﺷﺎن ﭼﻪ ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻤﺘﺮﯼ در ﭘﯽ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ؟‬ ‫‪١٣‬روﯼ ﺳﺨﻨﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن اﺳﺖ‪ .‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ رﺳﻮل ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺴﻴﺎر ﻣﯽﺑﺎﻟﻢ‪١۴ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﮐﻪ هﻤﻨﮋادان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻏﻴﺮت ﺁورم و ﺑﺮﺧﯽ از ﺁﻧﺎن‬ ‫ن اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﺷﺘﯽ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪﺷﺪﻧﺸﺎن‬ ‫را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﻢ‪١۵ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ رد ﺷﺪ ِ‬


‫ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺣﻴﺎت از ﻣﺮدﮔﺎن؟ ‪١۶‬اﮔﺮ ﺗﮑﻪاﯼ از ﺗﻮدۀ ﺧﻤﻴﺮ ﮐﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻧﻮﺑﺮ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در اﻳﻦﺻﻮرت‪ ،‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁن ﺧﻤﻴﺮ ﻣﻘﺪّس اﺳﺖ؛ و اﮔﺮ رﻳﺸﻪ‬ ‫ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺷﺎﺧﻪهﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﻘﺪّﺳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬و اﮔﺮ ﺑﺮﺧﯽ از ﺷﺎﺧﻪهﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﺎﺧﮥ زﻳﺘﻮن وﺣﺸﯽ ﺑﻮدﯼ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ درﺧﺖ زﻳﺘﻮن ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺷﺪﯼ و اﮐﻨﻮن از ﺷﻴﺮۀ ﻣﻘﻮّﯼ رﻳﺸﮥ ﺁن ﺗﻐﺬﻳﻪ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﯽ‪١٨ ،‬ﺑﺮ ﺁن ﺷﺎﺧﻪهﺎ ﻓﺨﺮ ﻣﻔﺮوش‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﮐﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﺣﺎﻣﻞ رﻳﺸﻪ ﻧﻴﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ رﻳﺸﻪ ﺣﺎﻣﻞ ﺗﻮﺳﺖ‪١٩ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﯽ‪» :‬ﺷﺎﺧﻪهﺎ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺷﻮم‪٢٠ «.‬راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪ .‬اﻣّﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪﻋﻠﺖ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن اﺳﺘﻮارﯼ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻐﺮور ﻣﺒﺎش ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺘﺮس‪٢١ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ ﻃﺒﻴﻌﯽ‬ ‫ﺷﻔﻘﺖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭘﺲ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺳﺨﺘﮕﻴﺮﯼ ﺧﺪا را در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش؛ ﺳﺨﺘﮕﻴﺮﯼ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺳﻘﻮط ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺮط ﮐﻪ در ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ او ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﯽ‪.‬‬ ‫وﮔﺮﻧﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺧﻮاهﯽ ﺷﺪ‪٢٣ .‬و اﮔﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ در ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﻧﻮرزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز‬ ‫ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺑﺰﻧﺪ‪٢۴ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺗﻮ از‬ ‫ن ﺁزاد ﭘﻴﻮﻧﺪ‬ ‫ن وﺣﺸﯽ ﺑﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﯼ و ﺑﺮﺧﻼف ﻃﺒﻴﻌﺘﺖ ﺑﻪ درﺧﺖ زﻳﺘﻮ ِ‬ ‫درﺧﺖ زﻳﺘﻮ ِ‬ ‫ﮔﺸﺘﯽ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ اﺻﻠﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ درﺧﺖ زﻳﺘﻮﻧﯽ ﮐﻪ از ﺁن ﺑﺮﻳﺪﻩ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺠﺎت اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫‪٢۵‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ از اﻳﻦ راز ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪ -‬ﻣﺒﺎدا ﺧﻮد را داﻧﺎ ﺑﭙﻨﺪارﻳﺪ ‪ -‬ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺨﺘﺪﻟﯽ ﺑﺮ ﺑﺨﺸﯽ از اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎر ﮐﺎﻣﻞ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫داﺧﻞ ﮔﺮدﻧﺪ‪٢۶ .‬و اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»رهﺎﻧﻨﺪﻩاﯼ از ﺻﻬﻴﻮن ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‬ ‫و ﺑﯽدﻳﻨﯽ را از ﻳﻌﻘﻮب ﺑﺮﺧﻮاهﺪ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬و اﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‬ ‫هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارم‪«.‬‬ ‫ﺶ اﻟﻬﯽ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬ ‫‪٢٨‬ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬دﺷﻤﻦاﻧﺪ؛ اﻣّﺎ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﮔﺰﻳﻨ ِ‬ ‫ﭘﺪران‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮب ﺧﺪاﻳﻨﺪ‪٢٩ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا هﺮﮔﺰ ﻋﻄﺎﻳﺎ و دﻋﻮت ﺧﻮد را ﺑﺎز ﭘﺲ ﻧﻤﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪٣٠‬درﺳﺖ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن در ﻧﺘﻴﺠﮥ‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ اﻳﺸﺎن رﺣﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪٣١ ،‬اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ اﮐﻨﻮن ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﺷﺪﻩاﻧﺪ ﺗﺎ در ﻧﺘﻴﺠﮥ رﺣﻤﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ اﮐﻨﻮن ﻣﻮرد رﺣﻢ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪٣٢ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا هﻤﻪ را در ﺑﻨﺪ‬ ‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ هﻤﮕﺎن رﺣﻤﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬


‫ﺳﺮود ﺣﻤﺪ‬ ‫‪٣٣‬وﻩ ﮐﻪ ﭼﻪ ژرف اﺳﺖ دوﻟﺖ و ﺣﮑﻤﺖ و ﻋﻠﻢ ﺧﺪا؛‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﺮهﺎﯼ او ﮐﺎوشﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‬ ‫و راهﻬﺎﻳﺶ درﮎﻧﺎﺷﺪﻧﯽ‪.‬‬ ‫‪»٣۴‬زﻳﺮا ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ از ﻓﮑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﻮدﻩ‬ ‫و ﻳﺎ ﻣﺸﺎور او ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟«‬ ‫‪»٣۵‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﺪ از او ﻋﻮض ﺑﮕﻴﺮد؟«‬ ‫‪٣۶‬زﻳﺮا هﻤﻪﭼﻴﺰ از او‪ ،‬و ﺑﻪ واﺳﻄﮥ او‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ اوﺳﺖ‪.‬‬ ‫او را ﺗﺎ اﺑﺪ ﺟﻼل ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪١٢‬‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﯼ زﻧﺪﻩ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬در ﭘﺮﺗﻮ رﺣﻤﺘﻬﺎﯼ ﺧﺪا‪ ،‬از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫را هﻤﭽﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ زﻧﺪﻩ و ﻣﻘﺪّس و ﭘﺴﻨﺪﻳﺪۀ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻪ او ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻋﺒﺎدت ﻣﻌﻘﻮل ﺷﻤﺎ‬ ‫هﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪٢ .‬و دﻳﮕﺮ هﻤﺸﮑﻞ اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻧﻮ ﺷﺪن ذهﻦ ﺧﻮد دﮔﺮﮔﻮن‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد؛ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻴﮑﻮ‪ ،‬ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ و ﮐﺎﻣﻞ‬ ‫او‪.‬‬ ‫‪٣‬زﻳﺮا ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻴﺶ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ‪ ،‬ﻣﭙﻨﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﺮ ﻳﮏ ﺑﻪﻓﺮاﺧﻮر ﻣﻴﺰان اﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬واﻗﻊﺑﻴﻨﺎﻧﻪ درﺑﺎرۀ ﺧﻮد ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﻴﺪ‪۴ .‬زﻳﺮا هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ هﺮ ﻳﮏ‬ ‫از ﻣﺎ را ﺑﺪﻧﯽ واﺣﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ از اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ و ﮐﺎر هﻤﮥ اﻳﻦ اﻋﻀﺎ ﻳﮑﺴﺎن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪۵ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻳﻢ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻳﮏ ﺑﺪن را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽدهﻴﻢ و هﺮ ﻳﮏ‪ ،‬اﻋﻀﺎﯼ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮﻳﻢ‪۶ .‬ﻣﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬داراﯼ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻋﻄﺎﯼ ﻧﺒﻮّت دارد‪ ،‬ﺁن را ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪﮐﺎر ﮔﻴﺮد‪٧ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻋﻄﺎﯼ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ دارد‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻋﻄﺎﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ دارد‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﺪ‪٨ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ داراﯼ‬ ‫ﻋﻄﺎﯼ ﺗﺸﻮﻳﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻋﻄﺎﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺳﺨﺎوت‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻋﻄﺎﯼ رهﺒﺮﯼ دارد‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﺎ ﺟﺪﻳّﺖ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ .‬و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫داراﯼ ﻋﻄﺎﯼ رﺣﻢ و ﺷﻔﻘﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬


‫ﺟﻠﻮﻩهﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫‪٩‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﯽرﻳﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﺑﺪﯼ ﺑﻴﺰار ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﺖ ﺑﭽﺴﺒﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮادراﻧﻪ ﺳﺮﺳﭙﺮدۀ هﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬در اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ از هﻢ ﭘﻴﺸﯽ‬ ‫ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪١١ .‬هﻴﭽﮕﺎﻩ ﻏﻴﺮت ﺷﻤﺎ ﻓﺮوﮐﺶ ﻧﮑﻨﺪ؛ در روح ﺷﻌﻠﻪور ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ را‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪١٢ .‬در اﻣﻴ ْﺪ ﺷﺎدﻣﺎن‪ ،‬در ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ ﺷﮑﻴﺒﺎ و در دﻋﺎ ﺛﺎﺑﺖﻗﺪم ﺑﺎﺷﻴﺪ‪١٣ .‬در رﻓﻊ‬ ‫اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺳﻬﻴﻢ ﺷﻮﻳﺪ و ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮاز ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁزار ﻣﯽرﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮﮐﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ؛ ﺑﺮﮐﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ و ﻟﻌﻦ‬ ‫ﻧﮑﻨﻴﺪ! ‪١۵‬ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎدﯼ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻳﻴﺪ‪١۶ .‬ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ارزش ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﻣﻐﺮور ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از ﻃﺒﻘﺎت ﻣﺤﺮوﻣﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺎﺷﺮت ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﻮد را ﺑﺮﺗﺮ از دﻳﮕﺮان ﻣﭙﻨﺪارﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﺑﻪ هﻴﭻﮐﺲ ﺑﻪ ﺳﺰاﯼ ﺑﺪﯼ‪ ،‬ﺑﺪﯼ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬دﻗّﺖ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ را در ﻧﻈﺮ هﻤﮕﺎن‬ ‫ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁورﻳﺪ‪١٨ .‬اﮔﺮ اﻣﮑﺎن دارد‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫هﻤﻪ در ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪١٩ .‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﺧﻮ ْد اﻧﺘﻘﺎم ﻣﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁن را ﺑﻪ‬ ‫ﻏﻀﺐ ﺧﺪا واﮔﺬارﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ »ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪› :‬اﻧﺘﻘﺎم از ﺁن ﻣﻦ اﺳﺖ؛ ﻣﻦ‬ ‫هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺰا ﺧﻮاهﻢ داد‪٢٠ «‹.‬ﺑﺮﻋﮑﺲ‪» ،‬اﮔﺮ دﺷﻤﻨﺖ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺧﻮراﮎ ﺑﺪﻩ‪،‬‬ ‫و اﮔﺮ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺁب ﺑﻨﻮﺷﺎن‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﯽ‪ ،‬اﺧﮕﺮهﺎﯼ ﺳﻮزان ﺑﺮ ﺳﺮ او‬ ‫ﺧﻮاهﯽ اﻧﺒﺎﺷﺖ‪٢١ «.‬ﻣﻐﻠﻮب ﺑﺪﯼ ﻣﺸﻮ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪﯼ را ﺑﺎ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﻣﻐﻠﻮب ﺳﺎز‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪١٣‬‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻗﺪرت‬ ‫‪١‬هﺮﮐﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدا ِر ﻗﺪرﺗﻬﺎﯼ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﻴﭻ ﻗﺪرﺗﯽ ﺟﺰ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻗﺪرﺗﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪٢ .‬ﭘﺲ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﻠﻴﻪ‬ ‫ﻗﺪرﺗﯽ ﻋﺼﻴﺎن ﮐﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻋﻠﻴﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﻣﻘﺮر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻋﺼﻴﺎن ورزﻳﺪﻩ اﺳﺖ؛ و‬ ‫ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎزات را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ‪٣ .‬زﻳﺮا راﺳﺘﮑِﺮداران را از‬ ‫ﺣﮑﻤﺮاﻧﺎن هﺮاﺳﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﻼﻓﮑﺎران از ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﻨﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺗﻮ را از‬ ‫ﺐ ﻗﺪرت هﺮاﺳﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻩ ﮐﻪ او ﺗﻮ را ﺗﺤﺴﻴﻦ‬ ‫ﺻﺎﺣ ِ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪۴ .‬زﻳﺮا ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﺧﺪاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮐﺎر ﺧﻼف‬ ‫ﺷﻮﯼ‪ ،‬ﺑﺘﺮس‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻤﺸﻴﺮ را ﺑﯽﺟﻬﺖ ﺣﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬او ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﺧﺪا و ﻣﺠﺮﯼ‬ ‫ﻏﻀﺐ اﺳﺖ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮐﺎر ﺧﻼف ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻴﻔﺮ دهﺪ‪۵ .‬ﭘﺲ ﺁدﻣﯽ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﭘﺮهﻴﺰ از ﻏﻀﺐ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ وﺟﺪان ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﻗﺪرﺗﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻟﻴﺎت ﻣﯽﭘﺮدازﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻗﺪرت ﮐﻪ ﺗﻤﺎ ِم وﻗﺖ ﺧﻮد را‬ ‫وﻗﻒ ﮐﺎر ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران ﺧﺪاﻳﻨﺪ‪٧ .‬ﺑﻪ هﺮﮐﺲ ﺁﻧﭽﻪ را ﺣﻖ اوﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺪهﻴﺪ‪ :‬اﮔﺮ ﻣﺎﻟﻴﺎت اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎﻟﻴﺎت ﺑﺪهﻴﺪ؛ اﮔﺮ ﺧَﺮاج اﺳﺖ‪ ،‬ﺧَﺮاج ﺑﭙﺮدازﻳﺪ؛ اﮔﺮ اﺣﺘﺮام‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﺪ؛ و اﮔﺮ اﮐﺮام اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﮑﺮﻳﻢ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬


‫ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﺤﻘﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫‪٨‬هﻴﭻ دِﻳﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺟﺰ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا‬ ‫هﺮﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁورد‪٩ .‬زﻳﺮا اﺣﮑﺎم »زﻧﺎ‬ ‫ﻣﮑﻦ«‪» ،‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ«‪» ،‬دزدﯼ ﻣﮑﻦ«‪» ،‬ﻃﻤﻊ ﻣﻮرز«‪ ،‬و هﺮ ﺣﮑﻢ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬ ‫هﻤﻪ در اﻳﻦ ﮐﻼم ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ »هﻤﺴﺎﻳﻪات را هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪار‪«.‬‬ ‫‪١٠‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺴﺎﻳﮥ ﺧﻮد ﺑﺪﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؛ ﭘﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺤﻘﻖ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬و ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺁﮔﺎهﯽ از اﻳﻦ ﮐﻪ در ﭼﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺖ ﺁن رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ اﮐﻨﻮن در ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ‬ ‫هﻢاﮐﻨﻮن ﺳﺎﻋ ِ‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١٢ .‬ﺷﺐ رو ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن اﺳﺖ و روز‬ ‫ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ اﻋﻤﺎل ﺗﺎرﻳﮑﯽ را ﺑﻪ ﺳﻮﻳﯽ ﻧﻬﻴﻢ و زرﻩ ﻧﻮر را درﺑﺮ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺁنﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در روﺷﻨﺎﻳﯽ روز ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ اوﻗﺎت ﺧﻮد را در ﺑﺰﻣﻬﺎ و ﻣﻴﮕﺴﺎرﯼ و هﺮزﮔﯽ و ﻋﻴﺎﺷﯽ و ﺟﺪال و ﺣﺴﺪ ﺳﭙﺮﯼ‬ ‫ﻧﮑﻨﻴﻢ‪١۴ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ را درﺑﺮ ﮐﻨﻴﺪ و در ﭘﯽ ارﺿﺎﯼ اﻣﻴﺎل ﻧﻔﺲ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪١۴‬‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺿﻌﻴﻒ و ﻗﻮﯼ‬ ‫‪١‬ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﻮرد ﺗﺮدﻳﺪ‪،‬‬ ‫ن ﻳﮑﯽ ﺑﻪ او اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﺪ هﺮ ﻏﺬاﻳﯽ را ﺑﺨﻮرد‪ ،‬اﻣّﺎ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﮑﻢ ﺻﺎدر ﮐﻨﻴﺪ‪٢ .‬اﻳﻤﺎ ِ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺶ ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺳﺒﺰﻳﺠﺎت ﻣﯽﺧﻮرد‪٣ .‬ﺁن ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁن‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮرد ﺑﻪ دﻳﺪۀ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﺑﻨﮕﺮد؛ و ﺁن ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻧﻤﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁنﮐﺲ را ﮐﻪ هﺮ‬ ‫ﻏﺬاﻳﯽ را ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪۴ .‬ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﺧﺪﻣﺘﮑﺎر ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟ اﺳﺘﻮار ﻣﺎﻧﺪن ﻳﺎ ﻓﺮواﻓﺘﺎدن او ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻳﺶ ﻣﺮﺑﻮط‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬و او اﺳﺘﻮار هﻢ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﺎدر اﺳﺖ او را اﺳﺘﻮار ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﮐﺴﯽ ﻳﮏ روز را از دﻳﮕﺮ روزهﺎ ﻣﻘﺪّﺳﺘﺮ ﻣﯽﺷﻤﺎرد؛ ﻓﺮدﯼ دﻳﮕﺮ‪ ،‬هﻤﮥ روزهﺎ‬ ‫ﻼ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪۶ .‬ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ روزﯼ‬ ‫را ﻳﮑﺴﺎن ﻣﯽﭘﻨﺪارد‪ .‬هﺮﮐﺲ در ذهﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﺧﺎص را ﻣﻬﻢ ﻣﯽﺷﻤﺎرد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﺖ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺧﻮرد‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬و ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ از ﺧﻮردن ﮔﻮﺷﺖ‬ ‫ﻣﯽﭘﺮهﻴﺰد‪ ،‬او ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﺰارد‪٧ .‬زﻳﺮا هﻴﭻ ﻳﮏ‬ ‫از ﻣﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ و هﻴﭻ ﻳﮏ از ﻣﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﻧﻤﯽﻣﻴﺮﻳﻢ‪٨ .‬اﮔﺮ زﻧﺪﮔﯽ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﻣﯽﻣﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺁن ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﻮاﻩ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ‪ ،‬از ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪﻳﻢ‪٩ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ ﻣﺮد و زﻧﺪﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ زﻧﺪﮔﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬


‫‪١٠‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ؟ و ﺷﻤﺎ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺑﻪ دﻳﺪۀ‬ ‫ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻣﯽﻧﮕﺮﻳﺪ؟ زﻳﺮا هﻤﮥ ﻣﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ داورﯼ ﺧﺪا ﺣﺎﺿﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ‪١١ .‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺧﻮدم ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫هﺮ زاﻧﻮﻳﯽ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‬ ‫و هﺮ زﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻗﺮار ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ هﺮ ﻳﮏ از ﻣﺎ ﺣﺴﺎب ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎزﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﮑﻮم ﻧﮑﻨﻴﻢ‪ .‬ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁن‪ ،‬ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‬ ‫ﮐﻪ هﻴﭻ ﺳﻨﮓ ﻟﻐﺰش ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻌﯽ در راﻩ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻣﮕﺬارﻳﺪ‪١۴ .‬ﻣﻦ در ﻣﻘﺎم ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در‬ ‫ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم ﮐﻪ هﻴﭻﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮدﯼ ﺧﻮد ﻧﺠﺲ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﭼﻴﺰﯼ را ﻧﺠﺲ ﻣﯽﺷﻤﺎرد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ او ﻧﺠﺲ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١۵ .‬اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﻮراﮐﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮرﯼ ﺑﺮادرت را دردﻣﻨﺪ ﻣﯽﺳﺎزﯼ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﻣﺤﺒﺖ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ‪ .‬ﺑﺎ ﺧﻮراﮎ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺮادر ﺧﻮﻳﺶ را ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ او ﻣﺮد‪ ،‬هﻼﮎ ﻣﺴﺎز‪١۶ .‬ﻣﮕﺬارﻳﺪ در ﻣﻮرد‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﺷﻤﺎرﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪١٧ .‬زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ‪ ،‬ﺁراﻣﺶ و ﺷﺎدﯼ در روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ‪١٨ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺧﺸﻨﻮد ﻣﯽﺳﺎزد و ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﮥ ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ هﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﻗﺮارﯼ ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ و ﺑﻨﺎﯼ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪،‬‬ ‫دﻧﺒﺎل ﮐﻨﻴﻢ‪٢٠ .‬ﮐﺎر ﺧﺪا را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮراﮎ ﺧﺮاب ﻣﮑﻦ! هﻤﮥ ﺧﻮراﮐﻬﺎ ﭘﺎﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﻮردن‬ ‫هﺮ ﺧﻮراﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش ﺷﺨﺺ دﻳﮕﺮﯼ ﺷﻮد‪ ،‬ﻋﻤﻠﯽ اﺳﺖ ﻧﺎدرﺳﺖ‪٢١ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﺁن‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮردن ﮔﻮﺷﺖ ﻳﺎ ﻧﻮﺷﻴﺪن ﺷﺮاب ﻳﺎ اﻧﺠﺎم هﺮ ﮐﺎر دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش‬ ‫ﺑﺮادرت ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﭙﺮهﻴﺰﯼ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭘﺲ ﻋﻘﻴﺪﻩات را درﺑﺎرۀ اﻳﻦ اﻣﻮر‪ ،‬ﺑﻴﻦ ﺧﻮد و ﺧﺪا ﻧﮕﺎﻩ دار‪ .‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﮐﺴﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل اوﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻣﺤﮑﻮم ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪٢٣ .‬اﻣّﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ‬ ‫ن ﺧﻮراﮐﯽ دﭼﺎر ﺗﺮدﻳﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺁن را ﺑﺨﻮرد ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺧﻮرد ِ‬ ‫ﻧﺨﻮردﻩ اﺳﺖ و ﺁﻧﭽﻪ از اﻳﻤﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪١۵‬‬ ‫‪١‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﻗﻮﯼ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻴﻬﺎﯼ ﺿﻌﻴﻔﺎن را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﻮﻳﻢ و در ﭘﯽ ﺧﺸﻨﻮدﯼ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪٢ .‬هﺮ ﻳﮏ از ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﺴﺎﻳﮥ ﺧﻮد را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزد‪ ،‬در ﺟﻬﺖ ﺧﻴﺮﻳﺖ و‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎﯼ او‪٣ .‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ در ﭘﯽ ﺧﺸﻨﻮدﯼ ﺧﻮد ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ن ﺑﻪ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ ﻓﺮواﻓﺘﺎد‪۴ «.‬زﻳﺮا ﺁﻧﭽﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫»ﺗﻮهﻴﻨﻬﺎﯼ ﺗﻮهﻴﻦﮐﻨﻨﺪﮔﺎ ِ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺎ ﺑﻮدﻩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺪارﯼ و ﺑﺎ ﺁن دﻟﮕﺮﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺘﺐﻣﻘﺪّس ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬


‫ﺢ‬ ‫‪۵‬اﻳﻨﮏ ﺧﺪاﯼ ﺑﺨﺸﻨﺪۀ ﭘﺎﻳﺪارﯼ و دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ در اﻧﻄﺒﺎق ﺑﺎ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ هﻤﻔﮑﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪۶ ،‬ﺗﺎ ﻳﮑﺪل و ﻳﮑﺰﺑﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﻳﻌﻨﯽ ﭘﺪر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﺗﻤﺠﻴﺪ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا ﺟﻼل‬ ‫ﻳﺎﺑﺪ‪٨ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاﯼ ﻧﺸﺎن دادن اﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ وﻋﺪﻩهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪران دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪ زﻧﺪ‪٩ ،‬و ﺗﺎ ﻗﻮﻣﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮد‪،‬‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﻪﺳﺒﺐ رﺣﻤﺘﺶ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»از اﻳﻦرو‪ ،‬ﺗﻮ را در ﻣﻴﺎن ﻗﻮﻣﻬﺎ اﻗﺮار ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫و در وﺻﻒ ﻧﺎم ﺗﻮ ﺳﺮودهﺎ ﺧﻮاهﻢ ﺳﺮاﻳﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٠‬ﺑﺎز ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺎ ﻗﻮم او ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١١‬و ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»اﯼ هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺣﻤﺪ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪،‬‬ ‫و اﯼ هﻤﮥ اﻣّﺘﻬﺎ او را ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪«.‬‬ ‫ﺷﻌْﻴﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪١٢‬و ِا َ‬ ‫»رﻳﺸﮥ ﻳِﺴﺎﯼ ﭘﺪﻳﺪار ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫هﻢاو ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺧﺎﺳﺖ؛‬ ‫ﺑﻪ اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻮﻣﻬﺎ اﻣﻴﺪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﺴﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٣‬اﻳﻨﮏ ﺧﺪاﯼ اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را از ﮐﻤﺎل ﺷﺎدﯼ و ﺁراﻣﺶ در اﻳﻤﺎنداﺷﺘﻦ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺳﺎزد ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺪرت روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺳﺮﺷﺎر از اﻣﻴﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﭘﻮﻟُﺲ در ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫‪١۴‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮ ْد اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن را دارم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن از ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﻣﻤﻠﻮ‪ ،‬و‬ ‫از داﻧﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردارﻳﺪ و ﺑﻪ ﭘﻨﺪﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﺪ‪١۵ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪،‬‬ ‫ﺟﺴﺎرت ﮐﺮدﻩ‪ ،‬در ﺑﺎب ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﺎدﺁورﯼ ﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ‬ ‫زﻳﺮا ﺧﺪا اﻳﻦ ﻓﻴﺾ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ ‪١۶‬ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻞ ﺧﺪا را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﺖ اﻋﻼ ِم اﻧﺠﻴ ِ‬ ‫ﺖ ﮐﻬﺎﻧ ِ‬ ‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺎﺷﻢ و ﺧﺪﻣ ِ‬ ‫هﺪﻳﻪاﯼ ﻣﻘﺒﻮل ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ روحاﻟﻘﺪس ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬


‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺪا اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٨ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزﻩ‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻧﻤﯽدهﻢ از ﭼﻴﺰﯼ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺟﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاﯼ اﻃﺎﻋﺖ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺳﺨﻨﺎن و ﭼﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﮐﺎرهﺎﻳﻢ‪١٩ .‬او اﻳﻦ را ﺑﻪ‬ ‫ﻧﻴﺮوﯼ ﺁﻳﺎت و ﻣﻌﺠﺰات‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﯼ روح ﺧﺪا اﻧﺠﺎم دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ از‬ ‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺗﺎ »اﻳﻠﻴﺮﻳﮑﻮم« دور زدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪﮐﻤﺎل‪ ،‬ﺑﺸﺎرت دادم‪٢٠ .‬ﺁرزوﻳﻢ‬ ‫هﻤﻮارﻩ اﻳﻦ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺸﺎرت دهﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﺑﻨﻴﺎدﯼ ﮐﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪٢١ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از او ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ‬ ‫و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬درﮎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ از ﺁﻣﺪن ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﺎزداﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪.‬‬

‫ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺮاﯼ دﻳﺪار از روم‬ ‫‪٢٣‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ در اﻳﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬و از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻣﺸﺘﺎق ﺁﻣﺪن ﻧﺰد ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪٢۴ ،‬اﻣﻴﺪ دارم ﺳﺮ راهﻢ ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﺪار ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﭼﻨﺪﯼ از ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﺪم‪ ،‬ﻣﺮا در ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻳﺎرﯼ‬ ‫دهﻴﺪ‪٢۵ .‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﺁهﻨﮓ اورﺷﻠﻴﻢ دارم ﺗﺎ ﻣﻘﺪّﺳﺎن را در ﺁﻧﺠﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪٢۶ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ن اورﺷﻠﻴﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﯽ‬ ‫ن ﻣﻘﺪّﺳﺎ ِ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ و اَﺧﺎﺋﻴﻪ را ﭘﺴﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎ ِ‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻨﺪ‪٢٧ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﮐﺎر رﻏﺒﺖ داﺷﺘﻨﺪ؛ و در واﻗﻊ ﻣﺪﻳﻮن ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا اﮔﺮ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن در ﺑﺮﮐﺎت روﺣﺎﻧﯽ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺷﺮﻳﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﮥ ﺧﻮد‬ ‫اﻳﻦ دِﻳﻦ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ داراﻳﯽ ﻣﺎدﯼ ﺧﻮد‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﺪم و ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺁﻧﺎن اﻳﻦ ﺛﻤﺮﻩ را‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺬر از ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‪ ،‬رهﺴﭙﺎر اﺳﭙﺎﻧﻴﺎ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ‪٢٩ .‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ‬ ‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺮﮐﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٠‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ و ﻣﺤﺒﺖ روح‪ ،‬از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ‬ ‫دارم ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر در ﻣﺠﺎهﺪۀ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﮏ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٣١‬دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ از ﮔﺰﻧﺪ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪدر ﺑﺮم و ﺧﺪﻣﺘﻢ در اورﺷﻠﻴﻢ ﻧﺰد‬ ‫ن ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺁﻳﺪ‪٣٢ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺗﺎ در‬ ‫ﻣﻘﺪّﺳﺎ ِ‬ ‫ﮐﻨﺎر ﺷﻤﺎ ﺗﺠﺪﻳﺪﻗﻮا ﮐﻨﻢ‪٣٣ .‬ﺧﺪاﯼ ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺖ هﻤﺮاﻩ هﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫روﻣﻴﺎن ‪١۶‬‬ ‫ﺳﻼم و درود‬ ‫‪١‬ﺧﻮاهﺮﻣﺎن ﻓﻴﺒﯽ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬او از ﺧﺎدﻣﺎن ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺷﻬﺮ ﮐِﻨﺨْﺮﻳﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪٢ .‬او را در ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ و از هﻴﭻ ﮐﻤﮑﯽ ﮐﻪ‬


‫از ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮاهﺪ درﻳﻎ ﻧﻮرزﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا او ﺑﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﺮاوان ﮐﻤﮏ‬ ‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪۴ .‬ﺁﻧﺎن ﺟﺎن‬ ‫‪٣‬ﺑﻪ ﭘْﺮﻳﺴﮑﻴﻼ و ﺁﮐﻴﻼ‪ ،‬هﻤﮑﺎران ﻣﻦ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن از‬ ‫ﺁﻧﺎن ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارﻧﺪ‪۵ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬درود ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰم ِاﭘﺎﻳﻨِﺘﻮس ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬او ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺁﺳﻴﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁورد‪۶ .‬ﻣﺮﻳﻢ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻴﺪ‪٧ .‬ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺁﻧﺪْروﻧﻴﮑﻮس و ﻳﻮﻧﻴﺎس ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن در ﻣﻴﺎن رﺳﻮﻻن‪،‬‬ ‫از ﭼﻬﺮﻩهﺎﯼ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‪٨ .‬ﺑﻪ ﺁﻣﭙْﻠﻴﺎﺗﻮس ﮐﻪ او را در‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ دوﺳﺖ ﻣﯽدارم‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪٩ .‬ﺑﻪ هﻤﮑﺎرﻣﺎن در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اورﺑﺎﻧﻮس‪ ،‬و دوﺳﺖ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬اِﺳﺘﺎﺧﻴﺲ‪ ،‬ﺳﻼم دهﻴﺪ‪١٠ .‬ﺑﻪ ﺁﭘِﻠﻴﺲ ﮐﻪ اﻣﺘﺤﺎن ﺧﻮد را در ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺲ دادﻩ‪ ،‬ﺳﻼم‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﺪان ﺁرﻳﺴﺘﻮﺑﻮﻟُﺲ ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻴﺪ‪١١ .‬ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻦ هﻴﺮودﻳﻮن و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﺁن اﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﺪان ﻧﺎرﮐﻴﺴﻮس ﮐﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪١٢ .‬ﺑﻪ ﺗْﺮﻳﻔﻴﻨﺎ و‬ ‫ﺗْﺮﻳﻔﻮﺳﺎ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﺘﮑﻮﺷﺎﻧﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰم‬ ‫ﭘِﺮﺳﻴﺲ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻼم دهﻴﺪ‪١٣ .‬ﺑﻪ روﻓُﺲ ﮐﻪ‬ ‫در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﺎدر او ﮐﻪ در ﺣﻖ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺎدرﯼ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺑﻪ ﺁﺳﻴﻨﮑْﺮﻳﺘﻮس‪ ،‬ﻓْﻠﻴﮕﻮن‪ ،‬هِﺮﻣﺎس‪ ،‬ﭘﺎﺗْﺮوﺑﺎس و هِﺮﻣِﺲ و ﺑﺮادران دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫اﻳﺸﺎن هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻴﺪ‪١۵ .‬ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻮﻟﻮﮔﻮس‪ ،‬ﻳﻮﻟﻴﺎ‪ ،‬ﻧﻴﺮﻳﺎس و ﺧﻮاهﺮش‪ ،‬و ﺑﻪ اوﻟﻴﻤﭙﺎس‬ ‫و هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ هﻤﺮاﻩ اﻳﺸﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪١۶ .‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪاﯼ ﻣﻘﺪّس ﺳﻼم‬ ‫ﮔﻮﻳﻴﺪ‪ .‬هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ درود ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺁنﮐﺴﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻞ‬ ‫ﺟﺪاﻳﯽاﻧﺪ و در راﻩ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﻊ اﻳﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ‬ ‫ﻣﯽورزﻧﺪ؛ از ﺁﻧﺎن دورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪١٨ ،‬زﻳﺮا اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﺷﺨﺎص ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ را ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﭘﯽ ارﺿﺎﯼ ﺷﮑﻢ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ و ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ زﻳﺒﺎ و ﺗﻤﻠّﻖﺁﻣﻴﺰ ﺑﺮ اﻓﮑﺎر‬ ‫ﺳﺎدﻩﻟﻮﺣﺎن ﺗﺄﺛﻴﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﻣﯽﻓﺮﻳﺒﻨﺪ‪١٩ .‬ﺁوازۀ اﻃﺎﻋﺖ ﺷﻤﺎ در ﻣﻴﺎن هﻤﮕﺎن‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ اﺳﺖ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از ﺑﺎﺑﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪ .‬اﻣّﺎ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ ﺣﮑﻴﻢ‪ ،‬و در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺼﻮم ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺧﺪاﯼ ﺻﻠﺢ و ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺰودﯼ ﺷﻴﻄﺎن را زﻳﺮ ﭘﺎهﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﻟِﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺮاﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬ ‫‪٢١‬هﻤﮑﺎرم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﻣﻦ ﻟﻮﮐﻴﻮس‪ ،‬ﻳﺎﺳﻮن و‬ ‫ﺳﻮﺳﻴﭙﺎﺗِﺮوس ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﻣﻦ‪ ،‬ﺗِﺮﺗﻴﻮس‪ ،‬ﮐﺎﺗﺐ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﮔﺎﻳﻮس ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎنﻧﻮازﯼ او ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻣﻦ و ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ اﻳﻨﺠﺎ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‪.‬‬


‫اِراﺳﺘﻮس ﮐﻪ ﺧﺰاﻧﻪدار ﺷﻬﺮ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮادر ﻣﺎ ﮐﻮﺁرﺗﻮس ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم دارﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬و اﮐﻨﻮن او را ﮐﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺷﻤﺎ را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﻦ و ﻣﻮﻋﻈﮥ ﭘﻴﺎم ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺘﻮار ﮔﺮداﻧﺪ ‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ رازﯼ ﮐﻪ از اﻳﺎم ازل ﻣﺨﻔﯽ داﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪٢۵ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎﯼ ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ اﻧﺒﻴﺎ ﻣﮑﺸﻮف ﮔﺮدﻳﺪﻩ و ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺧﺪاﯼ ﺳﺮﻣﺪﯼ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﺟﻬﺖ اﻃﺎﻋﺖ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ‪٢۶ -‬هﻢاو را ﮐﻪ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺧﺪاﯼ‬ ‫ﺣﮑﻴﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ ﺟﻼل ﺑﺎد! ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻧﺎﻣﻪ اوّل ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ُﻗﺮِﻧﺘﻴﺎن‬ ‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ رﺳﻮل ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﺳﺘِﻨﻴﺲ‪،‬‬ ‫از ﺑﺮادرﻣﺎن ﺳﻮ ْ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪﻩ و ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ ﺗﺎ‬ ‫‪٢‬ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪا در ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ‪ ،‬ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻗﻮم ﻣﻘﺪّس ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در هﺮ ﺟﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ و ﻧﻴﺰ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻳﺸﺎن اﺳﺖ‪:‬‬ ‫‪٣‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫‪۴‬ﻣﻦ هﻤﻮارﻩ ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ و ﺁن ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺎس ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪۵ .‬زﻳﺮا در او ﺷﻤﺎ از هﺮ ﺣﻴﺚ ﻏﻨﯽ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬از ﺑﺎﺑﺖ‬ ‫هﺮ ﻧﻮع ﺑﻴﺎن و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ‪۶ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﺎ ﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺛﺒﻮت‬ ‫رﺳﻴﺪ‪٧ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﻇﻬﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬از هﻴﭻ ﻋﻄﺎﻳﯽ ﺑﯽﻧﺼﻴﺐ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪٨ .‬او ﺷﻤﺎ را ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ اﺳﺘﻮار ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺗﺎ در روز ﻇﻬﻮر ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﯼ از هﺮ ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٩ .‬اﻣﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ رﻓﺎﻗﺖ ﺑﺎ ﭘﺴﺮش‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫‪١٠‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ از ﺷﻤﺎ ﺗﻤﻨﺎ دارم ﮐﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺗﻮاﻓﻖ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ و هﻤﮕﯽ در اﻧﺪﻳﺸﻪ و رأﯼ ﺑﺎ هﻢ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫ن ﻣﻦ‪ ،‬اهﻞ ﺧﺎﻧﮥ ﺧْﻠﻮﺋﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ دادﻩاﻧﺪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺟﺪاﻟﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﯼ ﺑﺮادرا ِ‬ ‫‪١٢‬ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻨﮑﻪ ﻳﮑﯽ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﺗﻌﻠﻖ دارم«؛ دﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‬


‫»ﻣﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺁﭘﻮﻟُﺲ هﺴﺘﻢ«؛ ﻳﮑﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ »ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻴﻔﺎ ﺗﻌﻠﻖ دارم«؛ و دﻳﮕﺮﯼ ﮐﻪ‪،‬‬ ‫ن ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫»ﻣﻦ از ﺁ ِ‬ ‫‪١٣‬ﺁﻳﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪ؟ و ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ؟ ‪١۴‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪﺟﺰ ﮐْﺮﻳﺴﭙﻮس و ﮔﺎﻳﻮس‪ ،‬هﻴﭻﮐﺲ دﻳﮕﺮ‬ ‫از ﺷﻤﺎ را ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻧﺪادم‪١۵ ،‬ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪)١۶ .‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﻮادﻩ اﺳﺘﻔﺎﻧﺎس را ﻧﻴﺰ ﺗﻌﻤﻴﺪ دادم؛ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪارم ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ را ﺗﻌﻤﻴﺪ دادﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪(.‬‬ ‫‪١٧‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮا ﻧﻔﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺗﻌﻤﻴﺪ دهﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺑﺸﺎرت رﺳﺎﻧﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﺳﺨﻨﻮرﯼ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻗﺪرت ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﯽاﺛﺮ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﭘﻴﺎم ﺻﻠﻴﺐ و ﺣﮑﻤﺖ دﻧﻴﻮﯼ‬ ‫‪١٨‬زﻳﺮا ﭘﻴﺎم ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﻃﺮﻳﻖ هﻼﮐﺖ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻬﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ رهﺮوان ﻃﺮﻳﻖ ﻧﺠﺎﺗﻴﻢ‪ ،‬ﻗﺪرت ﺧﺪاﺳﺖ‪١٩ .‬زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫ﺖ ﺣﮑﻴﻤﺎن را ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫»ﺣﮑﻤ ِ‬ ‫و ﺧﺮ ِد ﺧﺮدﻣﻨﺪان را ﺑﺎﻃﻞ ﺧﻮاهﻢ ﮔﺮداﻧﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ‪ ،‬ﺣﮑﻴﻢ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﻋﺎﻟِﻢ دﻳﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﻓﻴﻠﺴﻮف اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ‬ ‫ﺧﺪا ﺣﮑﻤﺖ دﻧﻴﺎ را ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻧﮕﺮداﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ؟ ‪٢١‬زﻳﺮا از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪا‪ ،‬دﻧﻴﺎ‬ ‫ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﭼﻨﺎن ﻣﺼﻠﺤﺖ دﻳﺪ ﮐﻪ از راﻩ ﻣﻮﻋﻈﮥ‬ ‫ﺟﺎهﻼﻧﮥ اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪٢٢ .‬ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺁﻳﺖاﻧﺪ‬ ‫و ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن در ﭘﯽ ﺣﮑﻤﺖ‪٢٣ ،‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺼﻠﻮب را وﻋﻆ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن را‬ ‫ﺳﻨﮓ ﻟﻐﺰش اﺳﺖ و ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن را ﺟﻬﺎﻟﺖ‪٢۴ ،‬اﻣّﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﮔﺎن را‪ ،‬ﭼﻪ ﻳﻬﻮدﯼ و ﭼﻪ‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻗﺪرت ﺧﺪا و ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪٢۵ .‬زﻳﺮا ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺧﺪا از ﺣﮑﻤﺖ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺣﮑﻴﻤﺎﻧﻪﺗﺮ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺧﺪا از ﻗﺪرت اﻧﺴﺎن ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ و ﺣﮑﻤﺖ دﻧﻴﻮﯼ‬ ‫‪٢۶‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬وﺿﻊ ﺧﻮد را‪ ،‬ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ ﺁورﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎرهﺎﯼ ﺑﺸﺮﯼ‪ ،‬ﺣﮑﻴﻢ ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﯽﺷﺪﻳﺪ؛ و ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻤﺎ از ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪان ﻳﺎ‬ ‫ﻧﺠﻴﺐزادﮔﺎن ﻧﺒﻮدﻳﺪ‪٢٧ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ دﻧﻴﺎ ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﯽﭘﻨﺪارد‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺣﮑﻴﻤﺎن را‬ ‫ﺧﺠﻞ ﺳﺎزد؛ و ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ دﻧﻴﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽﺷﻤﺎرد‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮد ﺗﺎ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪان را ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ‬ ‫ﺳﺎزد؛ ‪٢٨‬ﺧﺪا ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﭘَﺴﺖ و ﺣﻘﻴﺮ ﻣﯽاﻧﮕﺎرد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻬﺎ را ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫هﺴﺘﻴﻬﺎ را ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎزد‪٢٩ ،‬ﺗﺎ هﻴﭻ ﺑﺸﺮﯼ در ﺣﻀﻮر او ﻓﺨﺮ ﻧﮑﻨﺪ‪٣٠ .‬و از اوﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬در او ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﺷﻤﺎ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ‪ ،‬ﻗﺪّوﺳﻴﺖ و ﺑﻬﺎﯼ رهﺎﻳﯽ ﻣﺎ‪٣١ .‬ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬هﺮﮐﻪ ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢‬‬


‫ﻣﻮﻋﻈﮥ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺣﮑﻤﺖ دﻧﻴﻮﯼ‬ ‫‪١‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺁﻣﺪم‪ ،‬راز ﺧﺪا را ﺑﺎ ﻓﺼﺎﺣﺖ و ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﺑﺸﺮﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﻧﮑﺮدم‪٢ .‬زﻳﺮا ﺑﺮﺁن ﺑﻮدم در ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﺟﺰ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﻣﺼﻠﻮب‪٣ .‬و ﻣﻦ ﺑﺎ ﺿﻌﻒ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫ن‬ ‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮدم‪۴ .‬و ﭘﻴﺎم و وﻋﻆ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت ﮔﻴﺮاﯼ ﺣﮑﻴﻤﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﺮهﺎ ِ‬ ‫ت روح ﺑﻴﺎن ﺷﺪ‪۵ ،‬ﺗﺎ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺸﺮﯼ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﻗﺪرت ﺧﺪا ﻣﺘﮑﯽ‬ ‫ﻗﺪر ِ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺣﮑﻤﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺪا‬ ‫‪۶‬اﻣّﺎ در ﻋﻴﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﺎ در ﻣﻴﺎن ﺑﺎﻟﻐﺎن از ﺣﮑﻤﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ از ﺣﮑﻤﺘﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻳﺎ ﺣﮑﻤﺮاﻧﺎن اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ زواﻟﻨﺪ‪٧ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از‬ ‫ﺣﮑﻤﺖ ﭘﻨﻬﺎن ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ از دﻳﺪﻩهﺎ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ و ﺧﺪا ﺁن را ﭘﻴﺶ از ﺁﻏﺎز‬ ‫زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺟﻼل ﻣﺎ ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪٨ .‬اﻣّﺎ هﻴﭻﻳﮏ از ﺣﮑﻤﺮاﻧﺎن ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﺣﮑﻤﺖ را درﮎ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺁن را درﮎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﺟﻼل را ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪٩ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺁﻧﭽﻪ را هﻴﭻ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﺪﻳﺪﻩ‪،‬‬ ‫هﻴﭻ ﮔﻮﺷﯽ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫و ﺑﻪ هﻴﭻ اﻧﺪﻳﺸﻪاﯼ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ دوﺳﺘﺪاران ﺧﻮد ﻣﻬﻴﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ح هﻤﻪﭼﻴﺰ‪،‬‬ ‫‪١٠‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺁن را ﺗﻮﺳﻂ روح ﺧﻮد ﺑﺮ ﻣﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ رو ْ‬ ‫ﺣﺘﯽ اﻋﻤﺎق ﺧﺪا را ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮐﺎود‪١١ .‬زﻳﺮا ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ از اﻓﮑﺎر ﺁدﻣﯽ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺰ روح‬ ‫ﺧﻮد او ﮐﻪ در درون اوﺳﺖ؟ ﺑﺮ هﻤﻴﻦ ﻗﻴﺎس‪ ،‬ﻓﻘﻂ روح ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ از اﻓﮑﺎر ﺧﺪا ﺁﮔﺎﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪١٢ .‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﻧﻪ روح اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ روﺣﯽ را ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ ﮐﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﻢ‪١٣ .‬و از هﻤﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺁﻣﻮﺧﺘﮥ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺸﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ روح ﻣﯽﺁﻣﻮزد؛ و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﺣﻘﺎﻳﻖ‬ ‫روﺣﺎﻧﯽ را ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪١۴ .‬اﻣّﺎ اﻧﺴﺎن ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ اﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ روح‬ ‫ﺧﺪا را ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮد زﻳﺮا در ﻧﻈﺮش ﺟﻬﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻗﺎدر ﺑﻪ درﮐﺸﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫ﻗﻀﺎوت درﺳﺖ درﺑﺎرۀ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ از دﻳﺪﮔﺎهﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﻣﻴﺴّﺮ اﺳﺖ‪١۵ .‬اﻣّﺎ ﺷﺨﺺ‬ ‫روﺣﺎﻧﯽ درﺑﺎرۀ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻗﻀﺎوت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬وﻟﯽ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ درﺑﺎرۀ او ﻗﻀﺎوت‬ ‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪»١۶‬زﻳﺮا ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ از ﻓﮑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ او را ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﺪ؟«‬


‫وﻟﯽ ﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﻴﺢ را دارﻳﻢ‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫ﺣﮑﻤﺖ دﻧﻴﻮﯼ و ﻧﮕﺮش ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻪ رﺳﻮﻻن‬ ‫‪١‬اﻣّﺎ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﻤﭽﻮن اﺷﺨﺎﺻﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﮎ ﻧﻮزادﻧﺪ‪.‬‬ ‫هﻤﭽﻮن اﺷﺨﺎﺻﯽ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﮐﻮد ِ‬ ‫‪٢‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﻴﺮ دادم ﻧﻪ ﮔﻮﺷﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻣﺎدﮔﯽ ﺁن را ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ و هﻨﻮز هﻢ ﻧﺪارﻳﺪ‪،‬‬ ‫‪٣‬ﭼﺮاﮐﻪ هﻨﻮز ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬وﻗﺘﯽ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺣﺴﺪ و ﺟﺪال هﺴﺖ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻧﺸﺎن ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ؟ ‪۴‬زﻳﺮا وﻗﺘﯽ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ ﺗﻌﻠﻖ دارم‪ «،‬و دﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺁﭘﻮﻟُﺲ هﺴﺘﻢ‪«،‬‬ ‫ﺁﻳﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻳﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟‬ ‫‪۵‬ﻣﮕﺮ ﺁﭘﻮﻟُﺲ ﮐﻴﺴﺖ؟ ﭘﻮﻟُﺲ ﮐﻴﺴﺖ؟ ﺁﻧﺎن ﻓﻘﻂ ﺧﺎدﻣﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ هﺮ ﮐﺪام‬ ‫وﻇﻴﻔﻪاﯼ ﺳﭙﺮدﻩ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻳﺸﺎن اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ‪۶ .‬ﻣﻦ ﺑﺬر را ﮐﺎﺷﺘﻢ و ﺁﭘﻮﻟُﺲ ﺁن را‬ ‫ﺁﺑﻴﺎرﯼ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ روﻳﺶ ﺁن ﺷﺪ‪٧ .‬ﭘﺲ ﻧﻪ ﮐﺎرﻧﺪﻩ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ و ﻧﻪ‬ ‫ﺁﺑﻴﺎرﯼ ﮐﻨﻨﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﮐﻪ روﻳﺎﻧﻨﺪﻩ اﺳﺖ‪٨ .‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﯽﮐﺎرد و ﺁن ﮐﻪ ﺁﺑﻴﺎرﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫هﺮ دو ﻳﮏ هﺪف دارﻧﺪ و هﺮ ﻳﮏ ﺑﻪﻓﺮاﺧﻮر ﻣﺤﻨﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﻣﺎ ﻓﻘﻂ هﻤﮑﺎراﻧﯽ هﺴﺘﻴﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﻣﺰرﻋﻪ و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺑﺎ ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﻣﻌﻤﺎرﯼ ﻣﺎهﺮ ﭘﯽاﻓﮑﻨﺪم و دﻳﮕﺮﯼ‬ ‫ﺑﺮ ﺁن ﭘﯽ‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﻣﯽﺳﺎزد‪ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺳﺎزد‪١١ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﯽ هﻤﺎﻧﺎ ﺧﻮد‬ ‫هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ ﺁن ﭘﯽ ﮐﻪ ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﯽ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﮕﺬارد‪ ،‬و ﺁن ﭘ ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪١٢ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺮ اﻳﻦ ﭘﯽ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ از ﻃﻼ ﻳﺎ ﻧﻘﺮﻩ ﻳﺎ ﺳﻨﮕﻬﺎﯼ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ‬ ‫ﻳﺎ ﭼﻮب ﻳﺎ ﻋﻠﻒ ﻳﺎ ﮐﺎﻩ ﺑﺴﺎزد‪١٣ ،‬ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺁن‬ ‫»روز« هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﺁﺗﺶ ﻧﺘﻴﺠﮥ ﮐﺎر را ﺁﺷﮑﺎر ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﮐﻴﻔﻴﺖ‬ ‫ﮐﺎر هﺮﮐﺲ را ﺧﻮاهﺪ ﺁزﻣﻮد‪١۴ .‬اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻨﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎداش ﺧﻮد را‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١۵ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﺴﻮزد‪ ،‬زﻳﺎن ﺧﻮاهﺪ دﻳﺪ؛ و هﺮﭼﻨﺪ ﺧﻮ ْد ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﮐﺴﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﻴﺎن ﺷﻌﻠﻪهﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﺟﺎن ﺑﻪدر ﺑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﺁﻳﺎ ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻧﻤﯽدهﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪاﻳﻴﺪ و روح ﺧﺪا در ﺷﻤﺎ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ؟ ‪١٧‬اﮔﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪا را ﺧﺮاب ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﻧﻴﺰ او را هﻼﮎ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؛ زﻳﺮا ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪا ﻣﻘﺪّس‬ ‫اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﺁن ﻣﻌﺒﺪ هﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺪهﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎرهﺎﯼ اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺣﮑﻴﻢ‬ ‫ﻣﯽﭘﻨﺪارد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺣﮑﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺎهﻞ ﮔﺮدد‪١٩ .‬زﻳﺮا ﺣﮑﻤﺖ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن‬ ‫در ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﺟﻬﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪» :‬ﺣﮑﻴﻤﺎن را ﺑﻪ ﺗَﺮﻓﻨﺪ ﺧﻮدﺷﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎر‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزد‪٢٠ «.‬و ﺑﺎز ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ اﻓﮑﺎر ﺣﮑﻴﻤﺎن ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻓﺨﺮ ﻧﮑﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪٢٢ ،‬ﺧﻮاﻩ‬


‫ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﺁﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﮐﻴﻔﺎ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ دﻧﻴﺎ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ زﻣﺎن ﺣﺎل و‬ ‫ن‬ ‫ن ﻣﺴﻴﺢاﻳﺪ و ﻣﺴﻴﺢ از ﺁ ِ‬ ‫ن ﺷﻤﺎﺳﺖ ‪٢٣‬و ﺷﻤﺎ از ﺁ ِ‬ ‫ﺧﻮاﻩ زﻣﺎن ﺁﻳﻨﺪﻩ‪ ،‬هﻤﻪ و هﻤﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫ﻧﮕﺮش درﺳﺖ ﺑﻪ رﺳﻮﻻن‬ ‫‪١‬ﭘﺲ هﻤﮕﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ دﻳﺪۀ ﺧﺎدﻣﺎن ﻣﺴﻴﺢ و ﮐﺎرﮔﺰاراﻧﯽ ﺑﻨﮕﺮﻧﺪ ﮐﻪ رازهﺎﯼ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢ .‬و ﺣﺎل اﻧﺘﻈﺎرﯼ ﮐﻪ از ﮐﺎرﮔﺰار ﻣﯽرود‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪٣ .‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻗﻀﺎوت ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﻗﻀﺎوت هﺮ دادﮔﺎﻩ اﻧﺴﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﭼﻨﺪان ﻣﻬﻢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ درﺑﺎرۀ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻗﻀﺎوت ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪۴ .‬زﻳﺮا در ﺧﻮد‬ ‫ﻋﻴﺒﯽ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﻣﺮا ﺑﯽﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﯽﺳﺎزد‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﻗﻀﺎوت‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪۵ .‬ﭘﺲ درﺑﺎرۀ هﻴﭻﭼﻴﺰ ﭘﻴﺶ از وﻗﺖ‪ ،‬ﻗﻀﺎوت ﻧﮑﻨﻴﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬او ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ اﮐﻨﻮن در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻧﻬﺎن اﺳﺖ‪ ،‬در روﺷﻨﺎﻳﯽ ﻋﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و‬ ‫ﻧﻴّﺘﻬﺎﯼ دﻟﻬﺎ را ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﻤﺠﻴﺪ هﺮﮐﺲ از ﺧﻮد ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۶‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎت را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ در ﺧﺼﻮص ﺧﻮد و ﺁﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪﮐﺎر‬ ‫ﺑﺮدم ﺗﺎ ﺷﻤﺎ از ﻣﺎ ﻣﻌﻨﯽ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت را ﺑﻴﺎﻣﻮزﻳﺪ ﮐﻪ‪» ،‬از ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮاﺗﺮ‬ ‫ﻧﺮوﻳﺪ‪ «.‬ﺗﺎ هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻳﮑﯽ در ﻣﻘﺎﺑﻞ دﻳﮕﺮﯼ ﻧﺒﺎﻟﺪ‪٧ .‬زﻳﺮا ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را‬ ‫ﻣﺘﻔﺎوت اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﭼﻪ دارﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﻨﺎن ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ؟‬ ‫‪٨‬ﮔﻮﻳﯽ ﺷﻤﺎ هﻢاﮐﻨﻮن ﺑﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻴﺪ‪ ،‬رﺳﻴﺪﻩاﻳﺪ! ﮔﻮﻳﯽ هﻢاﮐﻨﻮن دوﻟﺘﻤﻨﺪ‬ ‫ﺷﺪﻩاﻳﺪ! و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﺪون ﻣﺎ! و ﮐﺎش ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ‬ ‫هﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺗﺎج و ﺗﺨﺖ ﻣﯽرﺳﻴﺪﻳﻢ! ‪٩‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪام ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ رﺳﻮﻻن را‬ ‫ن ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ‪ ،‬در ﺁﺧ ِﺮ ﺻﻒ ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ‬ ‫هﻤﭽﻮن اﺳﻴﺮا ِ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﺁدﻣﻴﺎن و ﭼﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻴﻢ‪١٠ .‬ﻣﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺟﺎهﻠﻴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ در ﻣﺴﻴﺢ ﺣﮑﻴﻤﻴﺪ! ﻣﺎ ﺿﻌﻴﻔﻴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻗﻮﯼ هﺴﺘﻴﺪ! ﻣﺎ ﺧﻮار و ﺣﻘﻴﺮﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺘﺮﻣﻴﺪ! ‪١١‬ﺗﺎ هﻤﻴﻦدم ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪاﻳﻢ‪ ،‬و ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﻤﺎن ﻣﻨﺪرس اﺳﺖ‪ .‬ﺁزار‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ و ﺁوارﻩاﻳﻢ‪١٢ .‬ﺑﺎ دﺳﺘﺮﻧﺞ ﺧﻮد ﻣﻌﺎﺷﻤﺎن را ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﭼﻮن ﻟﻌﻨﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽﻃﻠﺒﻴﻢ؛ و ﭼﻮن ﺁزار ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ؛ ‪١٣‬وﻗﺘﯽ ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽدهﻴﻢ‪ .‬ﺗﺎ هﻤﻴﻦدم‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻟﮥ دﻧﻴﺎ و زﺑﺎﻟﮥ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺪل ﮔﺸﺘﻪاﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﻳﻦ را ﻧﻤﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺳﺎزم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻮﻧﺎن ﻓﺮزﻧﺪان دﻟﺒﻨﺪم‬ ‫ن ﺑﺴﻴﺎر‬ ‫هﺸﺪار دهﻢ‪١۵ .‬زﻳﺮا ﺣﺘﯽ اﮔﺮ در ﻣﺴﻴﺢ هﺰاران ﻣﻌﻠّﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭘﺪرا ِ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺪر ﺷﻤﺎ ﺷﺪم‪١۶ .‬ﭘﺲ از ﺷﻤﺎ ﺗﻤﻨﺎ‬ ‫ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻧﺠﻴﻞ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫دارم از ﻣﻦ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪١٧ .‬از هﻤﻴﻦرو ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس را ﻧﺰدﺗﺎن ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪ ،‬او ﮐﻪ‬


‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ اﺳﺖ و اﻣﻴﻦ در ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬او ﺷﻴﻮۀ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻳﺎدﺁور ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺁن را در هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ در هﺮﺟﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﻢ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﮔﺴﺘﺎخ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺰودﯼ ﻧﺰدﺗﺎن ﻣﯽﺁﻳﻢ و ﻧﻪﻓﻘﻂ ﺳﺨﻨﺎن اﻳﻦ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎن را‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﻗﺪرﺗﺸﺎن را ﻧﻴﺰ درﺧﻮاهﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪٢٠ .‬زﻳﺮا ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺮف ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻗﺪرت‬ ‫اﺳﺖ‪٢١ .‬ﮐﺪامﻳﮏ را ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽدهﻴﺪ؟ ﺑﺎ ﭼﻮب ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ و روﺣﯽ ﻣﻼﻳﻢ؟‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪۵‬‬ ‫ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ در ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫‪١‬ﺧﺒﺮ رﺳﻴﺪﻩ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ هﺴﺖ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﻧﻴﺰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺷﻨﻴﺪﻩام ﻣﺮدﯼ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺎدرﯼ ﺧﻮد راﺑﻄﻪ دارد‪٢ .‬و ﺷﻤﺎ‬ ‫اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ! ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﺎﺗﻢ ﮔﻴﺮﻳﺪ و ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻩ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﻴﺪ؟‬ ‫‪٣‬ﻣﻦ هﺮﭼﻨﺪ در ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ در روح‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎﻳﻢ و هﻢاﮐﻨﻮن‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﺴﯽ‬ ‫ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﮑﻢ ﺧﻮد را در ﺧﺼﻮص ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎرﯼ‬ ‫زدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺻﺎدر ﮐﺮدﻩام‪۴ .‬وﻗﺘﯽ ﮔﺮد هﻢ ﻣﯽﺁﻳﻴﺪ و ﻣﻦ در‬ ‫ت ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ‪۵ ،‬اﻳﻦ ﻣﺮد را ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫روح ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺣﻀﻮ ِر ﻗﺪر ِ‬ ‫ﯼ ﻧﻔﺲ ﮔﻨﺎهﮑﺎرش‪ ،‬روح او در روز ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﻮد ِ‬ ‫‪۶‬اﻓﺘﺨﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﻪ هﻴﭻ روﯼ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻤﻴﺮ را وَرﺁورد؟ ‪٧‬ﭘﺲ ﺧﻮد را از ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﮐﻬﻨﻪ ﭘﺎﮎ ﺳﺎزﻳﺪ ﺗﺎ ﺧﻤﻴﺮ ﺗﺎزﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﯽﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪاﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮۀ ِﭘﺴَﺢ ﻣﺎ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻋﻴﺪ را ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﮐﻬﻨﻪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﺑﺪﺧﻮاهﯽ و ﺷﺮارت‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﺎن ﺑﯽﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﮥ ﺻﺪاﻗﺖ و راﺳﺘﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٩‬در ﻧﺎﻣﮥ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯽﻋﻔﺘﺎن ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻧﮑﻨﻴﺪ‪١٠ .‬اﻣّﺎ ﻣﻘﺼﻮدم‬ ‫ﺑﻪ هﻴﭻ روﯼ اﻳﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯽﻋﻔﺘﺎن دﻧﻴﺎ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻃﻤﻊورزان ﻳﺎ ﺷ ّﻴﺎدان ﻳﺎ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن‬ ‫ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در ﺁن ﺻﻮرت ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﺗﺮﮎ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪١١ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮادر ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﯽﻋﻔﺖ‪ ،‬ﻳﺎ ﻃﻤﺎع ﻳﺎ‬ ‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮ ﻳﺎ ﻣﻴﮕﺴﺎر و ﻳﺎ ﺷﻴّﺎد اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻧﮑﻨﻴﺪ و ﺑﺎ ﭼﻨﻴﻦﮐﺲ ﺣﺘﯽ‬ ‫هﻤﺴﻔﺮﻩ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬زﻳﺮا ﻣﺮا ﭼﻪﮐﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻴﺮون از ﮐﻠﻴﺴﺎ داورﯼ ﮐﻨﻢ‪ .‬وﻟﯽ ﺁﻳﺎ‬ ‫داورﯼ درﺑﺎرۀ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﻋﻬﺪۀ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺖ؟ ‪١٣‬ﺧﺪا ﺧﻮد درﺑﺎرۀ ﻣﺮدﻣﺎن‬ ‫ﺑﻴﺮون از ﮐﻠﻴﺴﺎ داورﯼ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺲ »ﺁن ﺑﺪﮐﺎر را از ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﺑﺮاﻧﻴﺪ‪«.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪۶‬‬


‫ﻣﺮاﻓﻌﻪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ‬ ‫‪١‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ادﻋﺎﻳﯽ ﻋﻠﻴﻪ دﻳﮕﺮﯼ دارد‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﺧﻮد را‬ ‫ن دﻧﻴﺎ را داورﯼ‬ ‫ﻧﻪ ﻧﺰد ﻣﻘﺪّﺳﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻤﮥ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن َﺑﺮَد؟ ‪٢‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺪّﺳﺎ ْ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد؟ ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ دﻧﻴﺎ را داورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت‬ ‫درﺑﺎرۀ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺑﺲ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ‪٣‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را داورﯼ ﺧﻮاهﻴﻢ‬ ‫ﮐﺮد؟ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت درﺑﺎرۀ ﻣﺴﺎﺋﻞ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ‪۴ .‬ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺑﺮوز اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‬ ‫اﺧﺘﻼﻓﻬﺎ ﻣﻴﺎن ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺑﻪ دادرﺳﯽ ﻣﯽﮔﻤﺎرﻳﺪ ﮐﻪ در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب‬ ‫ﻧﻤﯽﺁﻳﻨﺪ؟ ‪۵‬اﻳﻦ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺳﺎزم‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ ﺷﺨﺺ داﻧﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﺧﺘﻼﻓﻬﺎﯼ ﺑﺮادران رﺳﻴﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ؟ ‪۶‬در ﻋﻮض‪ ،‬ﺑﺮادر ﻋﻠﻴﻪ ﺑﺮادر ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻤﻪ‬ ‫ﻼ وﺟﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮاﻓﻌﻪهﺎﻳﯽ ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﻮ ْد ﺷﮑﺴﺘﯽ‬ ‫ﻣﯽرود‪ ،‬ﺁن هﻢ ﻧﺰد ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن! ‪٧‬اﺻ ً‬ ‫ﺑﺰرگ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻧﻤﯽدهﻴﺪ ﻣﻈﻠﻮم واﻗﻊ ﺷﻮﻳﺪ؟ ﭼﺮا ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ زﻳﺎن‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ؟ ‪٨‬ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺧﻮ ْد ﻇﻠﻢ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ زﻳﺎن ﻣﯽرﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﻪ ﺑﺮادران‬ ‫ﺧﻮد‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻇﺎﻟﻤﺎن وارث ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ؟ ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺨﻮرﻳﺪ! ﺑﯽﻋﻔﺘﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن‪ ،‬زﻧﺎﮐﺎران‪ ،‬هﻤﺠﻨﺲﺑﺎزان ‪ -‬ﭼﻪ ﻓﺎﻋﻞ و ﭼﻪ ﻣﻔﻌﻮل‪١٠ ،‬دزدان‪ ،‬ﻃﻤﻊورزان‪،‬‬ ‫ﻣﻴﮕﺴﺎران‪ ،‬ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﺎن و ﺷﻴّﺎدان وارث ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪١١ .‬ﺑﻌﻀﯽ از ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺗﻮﺳﻂ روح ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ ﺷﺴﺘﻪ‬ ‫در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﮔﺸﺘﻪ و ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﺑﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪهﺎ‬ ‫‪»١٢‬هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ‪ «،‬اﻣّﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪» .‬هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺮ ﻣﻦ‬ ‫رواﺳﺖ‪ «،‬اﻣّﺎ ﻧﻤﯽﮔﺬارم ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺴﻠﻂ ﻳﺎﺑﺪ‪»١٣ .‬ﺧﻮراﮎ ﺑﺮاﯼ ﺷﮑﻢ اﺳﺖ و ﺷﮑﻢ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﻮراﮎ‪ «،‬و ﺧﺪا‪ ،‬هﻢ اﻳﻦ و هﻢ ﺁن را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﺪن ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺑﺪن‪١۴ ،‬و ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﯼ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬هﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬و هﻢ ﻣﺎ را ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪١۵ .‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ‬ ‫ﺷﻤﺎ اﻋﻀﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ اﻋﻀﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺮﮔﻴﺮم و ﺁﻧﻬﺎ را اﻋﻀﺎﯼ ﻓﺎﺣﺸﻪاﯼ‬ ‫ﮔﺮداﻧﻢ؟ هﺮﮔﺰ! ‪١۶‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪاﯼ ﻣﯽﭘﻴﻮﻧﺪد‪ ،‬ﺑﺎ او ﻳﮏ ﺗﻦ ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﺁن دو ﻳﮏ ﺗﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪١٧ «.‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﭘﻴﻮﻧﺪد‪،‬‬ ‫ﺑﺎ او ﻳﮏ روح اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٨‬از ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ! هﺮ ﮔﻨﺎﻩ دﻳﮕﺮ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮد ﺑﻴﺮون از ﺑﺪن‬ ‫اوﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺪن ﺧﻮد ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺪن ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺒﺪ روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺷﻤﺎﺳﺖ و ﺁن را از ﺧﺪا‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ از ﺁن ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ‪٢٠‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮔﺮان ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪا را در‬ ‫ﺑﺪن ﺧﻮد ﺗﺠﻠﻴﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٧‬‬


‫ﻣﺴﺎﺋﻞ زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ در ﺧﺼﻮص ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﺮد را ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ ﮐﻪ زن را ﻟﻤﺲ ﻧﮑﻨﺪ‪٢ «.‬اﻣّﺎ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺑﯽﻋﻔﺘﻴﻬﺎﯼ ﻣﻮﺟﻮد‪ ،‬هﺮ‬ ‫ﻣﺮدﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ زن ﺧﻮد‪ ،‬و هﺮ زﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد راﺑﻄﮥ زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪٣ .‬ﻣﺮد‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ وﻇﻴﻔﮥ زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺶ ﺑﻪﺟﺎ ﺁورد و زن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ وﻇﻴﻔﮥ زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ‬ ‫ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻮهﺮش ادا ﮐﻨﺪ‪۴ .‬زن ﺑﺮ ﺑﺪن ﺧﻮد اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺪارد ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻮهﺮش‪ ،‬و‬ ‫ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺑﺪن ﺧﻮد اﺧﺘﻴﺎر ﻧﺪارد ﺑﻠﮑﻪ زﻧﺶ‪۵ .‬ﭘﺲ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺮوم ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﺎ‬ ‫رﺿﺎﯼ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ و ﺑﺮاﯼ ﻣﺪﺗﯽ‪ ،‬ﺗﺎ وﻗﺖ ﺧﻮد را وﻗﻒ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎز ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺷﻴﻄﺎن ﺷﻤﺎ را ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻧﺎﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪارﯼ در وﺳﻮﺳﻪ اﻧﺪازد‪۶ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ را‬ ‫ﺣﮑﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎﻳﺰ ﻣﯽﺷﻤﺎرم‪٧ .‬ﺁرزو ﻣﯽﮐﺮدم هﻤﻪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫هﺮﮐﺲ ﻋﻄﺎﻳﯽ ﺧﺎص از ﺧﺪا ﻳﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ ﻳﮑﯽ داراﯼ ﻳﮏ ﻋﻄﺎﺳﺖ و دﻳﮕﺮﯼ داراﯼ‬ ‫ﻋﻄﺎﻳﯽ دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺑﻪ ﺑﻴﻮﻩﻣﺮدان و ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ هﻤﭽﻮن ﻣﻦ ﻣﺠﺮد ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪٩ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪارﯼ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺴﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ازدواج از ﺳﻮﺧﺘﻦ در ﺁﺗﺶ هﻮس ﺑﻬﺘﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺣﮑﻢ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﻣﺘﺄهﻼن اﻳﻦ اﺳﺖ ‪ -‬ﻧﻪ ﺣﮑﻢ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺣﮑﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ‪ -‬ﮐﻪ زن ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫از ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد ﺟﺪا ﺷﻮد‪١١ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺷﻮهﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﺪ و ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد ﺁﺷﺘﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﻧﺒﺎﻳﺪ زن ﺧﻮد را ﻃﻼق ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﺑﻪ ﺑﻘﻴﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ‪ -‬ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ‪ -‬ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺮادرﯼ هﻤﺴﺮﯼ ﺑﯽاﻳﻤﺎن دارد‬ ‫و ﺁن زن ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁن ﺑﺮادر ﻧﺒﺎﻳﺪ زن ﺧﻮد را ﻃﻼق ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬هﻤﭽﻨﻴﻦ اﮔﺮ زﻧﯽ ﺷﻮهﺮﯼ ﺑﯽاﻳﻤﺎن دارد و ﺁن ﻣﺮد ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁن‬ ‫زن ﻧﺒﺎﻳﺪ از ﺷﻮهﺮش ﺟﺪا ﺷﻮد‪١۴ .‬زﻳﺮا ﺷﻮهﺮ ﺑﯽاﻳﻤﺎن ﺑﻪواﺳﻄﮥ هﻤﺴﺮش ﺗﻘﺪﻳﺲ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد و زن ﺑﯽاﻳﻤﺎن ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺷﻮهﺮش ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﯽﮔﺮدد‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺘﺎن ﻧﺎﭘﺎﮎ ﻣﯽﺑﻮدﻧﺪ؛ اﻣّﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﺎن ﻣﻘﺪّﺳﻨﺪ‪١۵ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺁن ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯽاﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺟﺪا ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ .‬در ﭼﻨﻴﻦ وﺿﻌﯽ ﺷﻮهﺮ ﻳﺎ زن ﻣﺆﻣﻦ‬ ‫اﺟﺒﺎرﯼ ﻧﺪارد ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻟﯽ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺻﻠﺢ و ﺁﺷﺘﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪١۶ .‬زﻳﺮا‬ ‫اﯼ زن‪ ،‬از ﮐﺠﺎ ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺠﺎت ﺷﻮهﺮت ﻧﺨﻮاهﯽ ﺷﺪ؟ و اﯼ ﻣﺮد‪ ،‬از ﮐﺠﺎ‬ ‫ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ هﻤﺴﺮت را ﻧﺠﺎت ﻧﺨﻮاهﯽ داد؟‬ ‫‪١٧‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬هﺮﮐﺲ ﺁنﮔﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﯼ او در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﺪا او را‬ ‫ﺑﺪان ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ اﺻﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ در هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﺑﺪان ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٨ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪن ﺧﺘﻨﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬در هﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ‬ ‫هﻨﮕﺎم ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪن ﺧﺘﻨﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﺧﺘﻨﻪ ﻧﺸﻮد‪١٩ .‬زﻳﺮا ﻣﻬﻢ ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﮔﯽ ﻳﺎ‬ ‫ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﮔﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻦ اﺣﮑﺎم ﺧﺪاﺳﺖ‪٢٠ .‬هﺮﮐﺲ در هﺮ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪٢١ .‬ﺁﻳﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﯼ‪ ،‬ﻏﻼم ﺑﻮدﯼ؟ ﺗﻮ را ﺑﺎﮐﯽ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺁزادﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورﯼ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ را از دﺳﺖ ﻣﺪﻩ‪٢٢ .‬زﻳﺮا‬


‫ﺁن ﮐﻪ در ﻏﻼﻣﯽ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁزا ِد ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ؛ و ﻧﻴﺰ ﺁن ﮐﻪ‬ ‫در ﺁزادﯼ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻏﻼم ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪٢٣ .‬ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﮔﺮان ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﻏﻼم اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪٢۴ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬هﺮﮐﺲ در هﺮ وﺿﻌﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬در هﻤﺎن وﺿﻊ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬و اﻣّﺎ در ﺧﺼﻮص دوﺷﻴﺰﮔﺎن‪ ،‬ﺣﮑﻤﯽ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺎﻓﺘﻪام؛ وﻟﯽ در ﻣﻘﺎم ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪٢۶ .‬ﺑﻪﺳﺒﺐ‬ ‫ﺑﺤﺮان زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ در هﻤﺎن وﺿﻌﯽ ﮐﻪ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬اﮔﺮ ﺑﻪ زﻧﯽ ﺑﺴﺘﻪاﯼ‪ ،‬رهﺎﻳﺶ ﻣﮑﻦ‪ ،‬و اﮔﺮ از زن ﺁزادﯼ‪ ،‬در ﭘﯽ هﻤﺴﺮ ﻣﺒﺎش‪٢٨ .‬اﻣّﺎ‬ ‫اﮔﺮ هﻤﺴﺮ اﺧﺘﻴﺎر ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﻧﮑﺮدﻩاﯼ؛ و اﮔﺮ دوﺷﻴﺰﻩاﯼ ﺷﻮهﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ازدواج ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﺷﻤﺎ‬ ‫رﻧﺞ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻨﮑﻪ وﻗﺖ زﻳﺎدﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬از اﻳﻦ ﭘﺲ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ زن‬ ‫دارﻧﺪ ﭼﻨﺎن رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ زن ﻧﺪارﻧﺪ؛ ‪٣٠‬و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺳﻮﮔﻮارﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ‬ ‫ﺳﻮﮔﻮار ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺷﺎد ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﺘﺎﻋﯽ‬ ‫ﻣﯽﺧﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻣﺎﻟﮏ ﺁن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ‪٣١‬و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺑﺎ ﺁن ﺳﺮ و ﮐﺎرﯼ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺻﻮرت ﮐﻨﻮﻧﯽ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن در ﺷﺮف ﺗﺒﺪﻳﻞ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از هﺮ ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﻪدور ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﻣﺠﺮد ﻧﮕﺮان اﻣﻮر‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺮان اﻳﻨﮑﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزد؛ ‪٣٣‬از دﻳﮕﺮﺳﻮ‪ ،‬ﻣﺮد ﻣﺘﺄهﻞ‬ ‫ﻧﮕﺮان اﻣﻮر اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺮان اﻳﻨﮑﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ هﻤﺴﺮش را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزد‪٣۴ ،‬و ﺗﻮﺟﻪ او‬ ‫ﺑﻪ اﻣﺮﯼ واﺣﺪ ﻣﻌﻄﻮف ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬زن ﻣﺠﺮد و ﻳﺎ دوﺷﻴﺰﻩ‪ ،‬ﻧﮕﺮان اﻣﻮر‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺮان اﻳﻨﮑﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﺟﺴﻢ و در روح‪ ،‬ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﺪ؛ از دﻳﮕﺮﺳﻮ‪ ،‬زن‬ ‫ﻣﺘﺄهﻞ ﻧﮕﺮان اﻣﻮر اﻳﻦ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺮان اﻳﻨﮑﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﻮهﺮش را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزد‪٣۵ .‬ﻣﻦ‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﺮاﯼ ﻣﻨﻔﻌﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺎ در ﻗﻴﺪ و ﺑﻨﺪﺗﺎن ﺑﮕﺬارم‪ .‬ﻣﻘﺼﻮدم اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺸﺎﻳﺴﺘﮕﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ و هﻴﭻ دﻏﺪﻏﻪاﯼ ﺷﻤﺎ را از ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﯽ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎزﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪٣۶‬اﮔﺮ ﻣﺮدﯼ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻧﺪﻳﺸﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺰد دوﺷﻴﺰﻩاش ﺑﻨﺎﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺳﻦ ازدواج دﺧﺘﺮ رﺳﻴﺪﻩ و ﺁن ﻣﺮد ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ازدواج ﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ در ﻧﻈﺮ دارد اﻧﺠﺎم دهﺪ؛ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ازدواج ﮐﻨﻨﺪ‪٣٧ .‬اﻣّﺎ‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺮدﯼ در ﺗﺼﻤﻴﻢ ﺧﻮد راﺳﺦ اﺳﺖ و در ﻓﺸﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ارادۀ ﺧﻮد ﻣﺨﺘﺎر‬ ‫اﺳﺖ و ﻋﺰمﺟﺰم ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰد دوﺷﻴﺰۀ ﺧﻮد ازدواج ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺁن ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻠﯽ درﺳﺖ‬ ‫اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﺪ‪٣٨ .‬ﭘﺲ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰد ﺧﻮد ازدواج ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻠﯽ درﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﺪ؛‬ ‫اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ازدواج ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻠﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٩‬زن ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻮهﺮش زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺷﻮهﺮش‬ ‫درﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺁزاد اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ هﺮﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ ازدواج ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﺮط ﮐﻪ ﺁن ﻣﺮد در‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪۴٠ .‬وﻟﯽ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﮔﺮ ازدواج ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؛ و ﻓﮑﺮ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ روح ﺧﺪا را دارم!‬


‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٨‬‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ در ﺧﺼﻮص ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ‪ :‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ »هﻤﻪ ﻣﺎ اﺷﺨﺎص داﻧﺎﻳﯽ‬ ‫هﺴﺘﻴﻢ‪ «.‬اﻣّﺎ داﻧﺶ ﻣﺎﻳﮥ ﺗﮑﺒّﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٢ .‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻣﯽداﻧﺪ‪ ،‬هﻨﻮز ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪٣ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪا‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﭘﺲ در ﺧﺼﻮص ﺧﻮردن ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن »ﺑﺖ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪ «،‬و »ﺑﻪﺟﺰ ﻳﮏ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاﻳﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪۵ «.‬زﻳﺮا ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺮاﯼ ﻣﺮدم‬ ‫ﺧﺪاﻳﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻪ در زﻣﻴﻦ و ﭼﻪ در ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺎﺷﺪ ‪ -‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻮاﻗﻊ ﻧﻴﺰ ﻣﺮدم را »ﺧﺪاﻳﺎن«‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر و »ﺧﺪاوﻧﺪان« ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ ‪۶ -‬اﻣّﺎ ﻣﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫هﻤﻪﭼﻴﺰ از اوﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺮاﯼ او زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ؛ و ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ و ﻣﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ او زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٧‬اﻣّﺎ هﻤﻪ را اﻳﻦ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﻌﻀﯽ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﺧﻮﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ‬ ‫هﻨﻮز هﻢ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮراﮐﻬﺎﻳﯽ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ را‬ ‫ﺧﻮردﻩاﻧﺪ؛ و از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ وﺟﺪاﻧﺸﺎن ﺿﻌﻴﻒ اﺳﺖ‪ُ ،‬ﻣَﻠﻮّث ﻣﯽﺷﻮد‪٨ .‬ﺧﻮراﮎ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﻤﯽﺳﺎزد؛ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻧﺨﻮردن ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮردن ﺑﻬﺘﺮ‪٩ .‬اﻣّﺎ ﻣﻮاﻇﺐ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ اﺧﺘﻴﺎر ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش ﺿﻌﻴﻔﺎن ﻧﺸﻮد‪١٠ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ وﺟﺪاﻧﯽ ﺿﻌﻴﻒ‬ ‫دارد‪ ،‬ﺗﻮ را ﮐﻪ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ از ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ‪ ،‬در ﺣﺎل ﻏﺬا ﺧﻮردن در ﺑﺘﺨﺎﻧﻪاﯼ‬ ‫ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ او ﻧﻴﺰ ﺗﺮﻏﻴﺐ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ را ﺑﺨﻮرد؟ ‪١١‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪،‬‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ هﻼﮐﺖ ﺁن ﺑﺮادر ﺿﻌﻴﻒ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮش ﻣﺮد‪١٢ .‬وﻗﺘﯽ‬ ‫اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ و وﺟﺪان ﺿﻌﻴﻔﺸﺎن را ُﻣَﻠﻮّث ﻣﯽﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪١٣ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮرم ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰش ﺑﺮادرم ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ‬ ‫ﮔﻮﺷﺖ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺧﻮرد ﺗﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش او ﻧﺸﻮم‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٩‬‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﻧﻤﻮﻧﮥ ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﺣﻖ‬ ‫‪١‬ﺁﻳﺎ ﺁزاد ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﺁﻳﺎ رﺳﻮل ﻧﻴﺴﺘﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ را ﻧﺪﻳﺪم؟ ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺛﻤﺮۀ ﮐﺎر‬ ‫ﻣﻦ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ‪٢‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺮاﯼ دﻳﮕﺮان رﺳﻮل ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ ،‬دﺳﺖﮐﻢ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ؛‬ ‫زﻳﺮا ﺷﻤﺎ ﻣُﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪ رﺳﺎﻟﺖ ﻣﻦ در ﺧﺪاوﻧﺪ هﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻣﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ از ﺧﻮد دﻓﺎع‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ‪۴ .‬ﺁﻳﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﻢ ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ؟ ‪۵‬ﺁﻳﺎ ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﻢ هﻤﭽﻮن ﺳﺎﻳﺮ رﺳﻮﻻن و‬ ‫ن ﺧﺪاوﻧﺪ و ﮐﻴﻔﺎ‪ ،‬ﺧﻮاهﺮ دﻳﻨﯽ را ﺑﻪﻋﻨﻮان هﻤﺴﺮ هﻤﺮاﻩ ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ ‪۶‬و ﺁﻳﺎ‬ ‫ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻦ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ هﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻌﺎش ﺧﻮد ﮐﺎر ﮐﻨﻴﻢ؟ ‪٧‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺮج‬


‫ﻏﺮْس ﮐﻨﺪ و از ﻣﻴﻮﻩاش ﻧﺨﻮرد؟ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻠﻪاﯼ‬ ‫ﺧﻮد ﺳﺮﺑﺎزﯼ ﮐﻨﺪ؟ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻧﯽ َ‬ ‫را ﺷﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ و از ﺷﻴﺮ ﺁن ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﻧﺸﻮد؟ ‪٨‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺳﺨﻨﻢ ﺳﺨﻨﯽ ﺻﺮﻓًﺎ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ؟ ﺁﻳﺎ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﺪ؟ ‪٩‬زﻳﺮا در ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ »ﮔﺎوﯼ را ﮐﻪ ﺧﺮﻣﻦ‬ ‫ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ‪ ،‬دهﺎن َﻣﺒَﻨﺪ‪ «.‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪا در ﻓﮑﺮ ﮔﺎوهﺎﺳﺖ؟ ‪١٠‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ را درﺑﺎرۀ ﻣﺎ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﺪ؟‬ ‫ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ‪ ،‬اﻳﻦ ﮐﻼم ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ زﻣﻴﻦ را ﺷﺨﻢ‬ ‫ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺧﺮﻣﻦ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺁن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از ﻣﺤﺼﻮل ﺑﻬﺮﻩاﯼ َﺑﺮَد‪١١ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﺑﺬر روﺣﺎﻧﯽ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﺎﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺁﻳﺎ اﻣﺮ ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺼﻮﻟﯽ ﻣﺎدﯼ از ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮداﺷﺖ ﮐﻨﻴﻢ؟ ‪١٢‬اﮔﺮ دﻳﮕﺮان ﺣﻖ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﻣﺎدﯼ ﺣﻤﺎﻳﺘﺸﺎن ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﻖ ﻧﺪارﻳﻢ؟‬ ‫اﻣّﺎ ﻣﺎ از اﻳﻦ ﺣﻖ ﺑﻬﺮﻩ ﻧﺠﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ هﺮﭼﻴﺰ ﺗﻦ دردادﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ راﻩ‬ ‫ﺖ ﻣﻌﺒﺪ را ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮراﮐﺸﺎن از‬ ‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻨﻬﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪١٣ .‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺧﺪﻣ ِ‬ ‫ﻣﻌﺒﺪ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺧﺎدﻣﺎن ﻣﺬﺑﺢ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺼﻴﺒﯽ‬ ‫ﻣﯽﻳﺎﺑﻨﺪ؟ ‪١۴‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﮑﻢ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻌﺎش واﻋﻈﺎن اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬از اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬اﻣّﺎ ﻣﻦ از هﻴﭻﻳﮏ از اﻳﻦ ﺣﻘﻮق ﺑﻬﺮﻩ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ و اﻳﻦ را ﻧﻴﺰ ﻧﻤﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ در ﺣﻘّﻢ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﻣﺮگ را ﺑﺮ ﺁن ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ اﻳﻦ ﻣﺎﻳﮥ ﻓﺨﺮ را از ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪١۶‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ از ﺑﺎﺑﺖ ﺑﺸﺎرت اﻧﺠﻴﻞ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ از ﺁﻧﻢ؛ ﺑﻠﮑﻪ واﯼ ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻦ اﮔﺮ ﺑﺸﺎرت ﻧﺪهﻢ! ‪١٧‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺑﻪاﺧﺘﻴﺎر اﻳﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم‪ ،‬از ﭘﺎداش‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدم؛ وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﻪاﺧﺘﻴﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﻧﺠﺎم وﻇﻴﻔﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٨ .‬در اﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻪ ﭘﺎداﺷﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟ ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻨﮑﻪ اﻧﺠﻴﻞ را ﺑﺮاﻳﮕﺎن ﺑﺸﺎرت دهﻢ و از ﺣﻖ ﺧﻮد‬ ‫در ﺁن ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﻧﮕﻴﺮم‪.‬‬ ‫‪١٩‬زﻳﺮا ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ از هﻤﻪ ﺁزادم‪ ،‬ﺧﻮد را ﻏﻼم هﻤﻪ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﻋﺪﻩاﯼ ﺑﻴﺸﺘﺮ را درﻳﺎﺑﻢ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﻧﺰد ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﭼﻮن ﻳﻬﻮدﯼ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﺎ ﻳﻬﻮدﻳﺎن را درﻳﺎﺑﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻨﺪ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﻨﺪ درﻳﺎﺑﻢ ‪-‬‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ ﺧﻮ ْد زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪٢١ .‬ﻧﺰد ﺑﯽﺷﺮﻳﻌﺘﺎن هﻤﭽﻮن ﺑﯽﺷﺮﻳﻌﺖ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدم ﺗﺎ‬ ‫ﺑﯽﺷﺮﻳﻌﺘﺎن را درﻳﺎﺑﻢ ‪ -‬هﺮﭼﻨﺪ ﺧﻮد از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﺪا ﺁزاد ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﭘﺎﻳﺒﻨﺪم‪٢٢ .‬ﺑﺎ ﺿﻌﻴﻔﺎن‪ ،‬ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺿﻌﻴﻔﺎن را درﻳﺎﺑﻢ‪ .‬هﻤﻪﮐﺲ را هﻤﻪﭼﻴﺰ ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ هﺮ ﻧﺤﻮ ﺑﻌﻀﯽ را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﻢ‪٢٣ .‬اﻳﻦهﻤﻪ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﺎ در ﺑﺮﮐﺎت‬ ‫ﺁن ﺳﻬﻴﻢ ﺷﻮم‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺪان ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ‪ ،‬هﻤﻪ ﻣﯽدوﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮑﯽ ﺟﺎﻳﺰﻩ را ﻣﯽﺑﺮد؟‬ ‫ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﺪوﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪٢۵ .‬هﺮﮐﻪ در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﺟﻮﻳﺪ‪ ،‬در هﺮﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺗﻦ‬ ‫ﺑﻪ اﻧﻀﺒﺎﻃﯽ ﺳﺨﺖ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺗﺎﺟﯽ ﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورﻧﺪ؛ وﻟﯽ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺗﺎﺟﯽ ﻏﻴﺮﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورﻳﻢ‪٢۶ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﯽدوم‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﯽهﺪف اﺳﺖ؛ و ﻣﺸﺖ ﻣﯽزﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﭼﻮن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ هﻮا را ﺑﺰﻧﺪ؛ ‪٢٧‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻦ ﺧﻮد را‬ ‫ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽدهﻢ و در ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﮕﺎهﺶ ﻣﯽدارم‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﭘﺲ از ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان‪،‬‬ ‫ﺧﻮ ْد ﻣﺮدود ﮔﺮدم‪.‬‬


‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠‬‬ ‫درس ﻋﺒﺮت از ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫‪١‬زﻳﺮا اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ از اﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ هﻤﻪ زﻳﺮ‬ ‫اﺑﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و هﻤﻪ ﻧﻴﺰ از ﻣﻴﺎن درﻳﺎ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪٢ .‬ﺁﻧﺎن هﻤﻪ در اﺑﺮ و در درﻳﺎ در اﺗﺤﺎد ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪٣ ،‬و هﻤﻪ از ﻳﮏ ﺧﻮراﮎ روﺣﺎﻧﯽ ﺧﻮردﻧﺪ ‪۴‬و از ﻳﮏ ﺁﺷﺎﻣﻴﺪﻧﯽ‬ ‫روﺣﺎﻧﯽ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ؛ زﻳﺮا از ﺁن ﺻﺨﺮۀ روﺣﺎﻧﯽ ﻣﯽﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ از ﭘﯽ اﻳﺸﺎن ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﺁن‬ ‫ﺻﺨﺮﻩ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد‪۵ .‬ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ‪ ،‬ﺧﺪا از ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﺎن ﺧﺮﺳﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭘﺲ اﺟﺴﺎدﺷﺎن در‬ ‫ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺑﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ روﻳﺪادهﺎ ﺑﻪوﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪهﺎﻳﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺎ هﻤﭽﻮن‬ ‫ﺁﻧﺎن در ﭘﯽ ﺑﺪﯼ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪٧ .‬ﭘﺲ ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﻳﺸﺎن ﺷﺪﻧﺪ؛‬ ‫ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻗﻮم ﺑﺮاﯼ ﺧﻮرد و ﻧﻮش ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺎﺷﯽ‬ ‫ﺑﻪﭘﺎﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪٨ «.‬و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ دﺳﺖﻳﺎزﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻌﻀﯽ از اﻳﺸﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و در ﻳﮏ‬ ‫روز ﺑﻴﺴﺖ و ﺳﻪ هﺰار ﺗﻦ ﺑﻪ هﻼﮐﺖ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪٩ .‬و ﻧﻪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻌﻀﯽ‬ ‫از ﺁﻧﺎن ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﻣﺎرهﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪١٠ .‬و ﻧﻪ ﺷﮑﻮﻩ و ﺷﮑﺎﻳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﺑﻌﻀﯽ از اﻳﺸﺎن ﮐﺮدﻧﺪ و هﻼﮎﮐﻨﻨﺪﻩ هﻼﮐﺸﺎن ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﻳﻦ اﻣﻮر ﭼﻮن ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن واﻗﻊ ﮔﺮدﻳﺪ و ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻋﺒﺮﺗﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺖ هﻤﮥ اﻋﺼﺎر ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻳﻢ‪١٢ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ اﺳﺘﻮارﻳﺪ‪،‬‬ ‫در زﻣﺎن ﺗﺤﻘﻖ ﻏﺎﻳ ِ‬ ‫ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﻴﻔﺘﻴﺪ! ‪١٣‬هﻴﭻ ﺁزﻣﺎﻳﺸﯽ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺸﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬و ﺧﺪا‬ ‫اﻣﻴﻦ اﺳﺖ؛ او اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﯽدهﺪ ﺑﻴﺶ از ﺗﻮان ﺧﻮد ﺁزﻣﻮدﻩ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ وﻗﺖ ﺁزﻣﺎﻳﺶ‪،‬‬ ‫راﻩ ﮔﺮﻳﺰﯼ ﻧﻴﺰ ﻓﺮاهﻢ ﻣﯽﺳﺎزد ﺗﺎ ﺗﺎب ﺗﺤﻤﻠﺶ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﺘﻬﺎ و ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫‪١۴‬ﭘﺲ اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬از ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ ﺑﮕﺮﻳﺰﻳﺪ‪١۵ .‬ﺑﺎ ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ؛ ﺧﻮد‬ ‫درﺑﺎرۀ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﻴﺪ‪١۶ .‬ﺁﻳﺎ ﺟﺎم ﺑﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﺁن را ﻣﺒﺎرﮎ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺷﺮﻳﮏ ﺷﺪن در ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ؟ و ﺁﻳﺎ ﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺎرﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺷﺮﻳﮏ ﺷﺪن در ﺑﺪن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺴﺖ؟ ‪١٧‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﺎن ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻳﻢ‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﺪن هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫هﻤﻪ از ﻳﮏ ﻧﺎن ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﻳﺎﺑﻴﻢ‪١٨ .‬ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ را ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ در ﻣﺬﺑﺢ ﺷﺮﻳﮏ ﻧﻤﯽﺷﺪﻧﺪ؟ ‪١٩‬ﺁﻳﺎ ﻣﻘﺼﻮدم اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﺖ ﭼﻴﺰﯼ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺖ ﭼﻴﺰﯼ اﺳﺖ؟ ‪٢٠‬ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﯼ‬ ‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ دﻳﻮهﺎ ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻪ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺧﺪا‪ ،‬و ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﮏ دﻳﻮهﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ هﻢ از ﺟﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ هﻢ از ﺟﺎم دﻳﻮهﺎ؛ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ هﻢ از ﺳﻔﺮۀ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺑﻬﺮﻩ ﻳﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬هﻢ از ﺳﻔﺮۀ دﻳﻮهﺎ‪٢٢ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﻏﻴﺮت ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ از او‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﺗﺮﻳﻢ؟‬

‫ﺣﺪود ﺁزادﯼ در ﺧﻮردن ﺧﻮراﮎ ﺑﺘﻬﺎ‬


‫‪»٢٣‬هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺟﺎﻳﺰ اﺳﺖ« ‪ -‬اﻣّﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﻔﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪» .‬هﻤﻪﭼﻴﺰ رواﺳﺖ« ‪ -‬اﻣّﺎ‬ ‫هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺳﺎزﻧﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪٢۴ .‬هﻴﭻﮐﺲ در ﭘﯽ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻔﻊ دﻳﮕﺮان را ﺑﺠﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬هﺮ ﮔﻮﺷﺘﯽ را ﮐﻪ در ﻗﺼﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽﻓﺮوﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﻧﻈﺮ ﺑﻪ وﺟﺪان ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪٢۶ ،‬زﻳﺮا‬ ‫»ﺟﻬﺎن و هﺮﺁﻧﭽﻪ در ﺁن اﺳﺖ از ﺁن ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٢٧‬اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﯽاﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺻﺮف ﻏﺬا دﻋﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻪ‬ ‫رﻓﺘﻦ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ در ﺑﺮاﺑﺮﺗﺎن ﻣﯽﮔﺬارد ﺑﺪون ﻧﻈﺮ ﺑﻪ وﺟﺪان ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪٢٨ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬اﻳﻦ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ «.‬ﺗﻨﻬﺎ در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺖ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ وﺟﺪان‪ ،‬از ﺁن ﻣﺨﻮرﻳﺪ ‪٢٩ -‬اﻟﺒﺘﻪ‬ ‫ﻣﻘﺼﻮدم وﺟﺪان ﺁن ﺷﺨﺺ اﺳﺖ ﻧﻪ وﺟﺪان ﺷﻤﺎ‪ .‬زﻳﺮا ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ وﺟﺪان ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺮ‬ ‫ﺁزادﯼ ﻣﻦ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﺪ؟ ‪٣٠‬اﮔﺮ ﺧﻮراﮐﯽ را ﺑﺎ ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﻣﯽﺧﻮرم‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا را ﺑﺮاﯼ ﺁن ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮﻣﻢ ﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫‪٣١‬ﭘﺲ هﺮﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﺧﻮردن‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﻧﻮﺷﻴﺪن و ﺧﻮاﻩ هﺮ ﮐﺎر دﻳﮕﺮ‪ ،‬هﻤﻪ را‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺟﻼل ﺧﺪا ﺑﮑﻨﻴﺪ‪٣٢ .‬ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش هﻴﭻﮐﺲ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﻴﺎن و ﭼﻪ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪا‪٣٣ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮐﻮﺷﻢ ﺗﺎ هﻤﻪ را ﺑﻪ هﺮﻧﺤﻮ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﺸﻨﻮد‬ ‫ﺳﺎزم‪ .‬زﻳﺮا در ﭘﯽ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻔﻊ ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﻣﯽﺟﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١١‬‬ ‫‪١‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﻣﻦ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻦ از ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﻣﯽﮔﻴﺮم‪.‬‬ ‫دﻋﺎ و ﻧﺒﻮّت زﻧﺎن در ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫‪٢‬ﺷﻤﺎ را ﺗﺤﺴﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﺮا ﺑﻪﻳﺎد ﻣﯽﺁورﻳﺪ و ﺳﻨّﺘﻬﺎ را ﺑﻪ هﻤﺎن‬ ‫ﺷﮑﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮدم‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬اﻣّﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ هﺮ ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮ زن‪ ،‬ﻣﺮد اﺳﺖ‪ ،‬و ﺳﺮ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاﺳﺖ‪۴ .‬هﺮ ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﺳﺮﭘﻮﺷﻴﺪﻩ دﻋﺎ ﻳﺎ ﻧﺒﻮّت ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﯽﺣﺮﻣﺖ ﮐﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪۵ .‬و هﺮ زﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﭙﻮﺷﻴﺪﻩ دﻋﺎ ﻳﺎ ﻧﺒﻮّت ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﯽﺣﺮﻣﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؛‬ ‫اﻳﻦ ﮐﺎر او درﺳﺖ هﻤﺎﻧﻨﺪ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺗﺮاﺷﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪۶ .‬اﮔﺮ زﻧﯽ ﺳﺮ ﺧﻮد را‬ ‫ﻼ ﻣﻮهﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﭽﻴﻨﺪ؛ و اﮔﺮ ﺑﺮاﯼ زن ﺷﺮمﺁور اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮهﺎﻳﺶ‬ ‫ﻧﻤﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﺻ ً‬ ‫را ﺑﭽﻴﻨﺪ ﻳﺎ ﺑﺘﺮاﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪٧ .‬ﻣﺮد ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺳﺮ ﺧﻮد را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ل ﻣﺮد اﺳﺖ‪٨ .‬زﻳﺮا ﻣﺮد از زن ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ‪،‬‬ ‫او ﺻﻮرت و ﺟﻼل ﺧﺪاﺳﺖ؛ اﻣّﺎ زن‪ ،‬ﺟﻼ ِ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ زن از ﻣﺮد ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ؛ ‪٩‬و ﻣﺮد ﺑﺮاﯼ زن ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ زن ﺑﺮاﯼ ﻣﺮد‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١٠ .‬از هﻤﻴﻦرو و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬زن ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎﻧﯽ از اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮ ﺳﺮ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪١١ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬در ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ زن از ﻣﺮد ﺑﯽﻧﻴﺎز اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺮد از زن‪.‬‬ ‫‪١٢‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ زن از ﻣﺮد ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪواﺳﻄﮥ زن ﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭘﺪﻳﺪﺁورﻧﺪۀ‬ ‫هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺧﺪاﺳﺖ‪١٣ .‬ﺧﻮد ﻗﻀﺎوت ﮐﻨﻴﺪ‪ :‬ﺁﻳﺎ ﺑﺮاﯼ زن ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﭙﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻪ‬ ‫درﮔﺎﻩ ﺧﺪا دﻋﺎ ﮐﻨﺪ؟ ‪١۴‬ﺁﻳﺎ ﻃﺒﻴﻌﺖ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﺁﻣﻮزد ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺮدﯼ ﻣﻮﯼ ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ او ﺷﺮمﺁور اﺳﺖ‪١۵ ،‬اﻣّﺎ اﮔﺮ زﻧﯽ ﻣﻮﯼ ﺑﻠﻨﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﮥ اﻓﺘﺨﺎر‬


‫اوﺳﺖ؟ زﻳﺮا ﻣﻮﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﭘﻮﺷﺶ ﺑﻪ زن دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١۶ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ‬ ‫در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺁهﻨﮕﯽ دﻳﮕﺮ ﺳﺎز ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را و ﻧﻴﺰ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﺧﺪا را ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫رﺳﻤﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ در ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫‪١٧‬اﻣّﺎ در ﺁﻧﭽﻪ اﻳﻨﮏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ هﻴﭻ روﯼ ﺗﺤﺴﻴﻨﺘﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫وﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﮔﺮد هﻢ ﻣﯽﺁﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺑﺎﻋﺚ ﺿﺮر اﺳﺖ‪١٨ .‬ﻧﺨﺴﺖ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮم‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺟﺪاﻳﻴﻬﺎ روﯼ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ را ﺗﺎ‬ ‫اﻧﺪازﻩاﯼ ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٩ .‬ﺷﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻔﺮﻗﻪهﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﺁﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺻﺎﻟﺘﺸﺎن در ﺑﻮﺗﮥ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺛﺒﻮت ﻣﯽرﺳﺪ‪ ،‬در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﺮدهﻢ ﻣﯽﺁﻳﻴﺪ‪ ،‬واﻗﻌًﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪٢١ .‬زﻳﺮا هﻨﮕﺎم‬ ‫ﺻﺮف ﻏﺬا‪ ،‬هﺮﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ در ﻓﮑﺮ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﺷﺎم ﺧﻮد را ﻣﯽﺧﻮرد‪،‬‬ ‫ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﻳﮑﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﺳﺮﻣﺴﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪٢٢ .‬ﺁﻳﺎ ﺧﺎﻧﻪهﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن ﻧﺪارﻳﺪ؟ ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪا را ﺧﻮار ﻣﯽﺷﻤﺎرﻳﺪ و اﺷﺨﺎص‬ ‫ﺑﯽﭼﻴﺰ را ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻣﯽﺳﺎزﻳﺪ؟ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟ ﺁﻳﺎ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺗﺤﺴﻴﻨﺘﺎن ﮐﻨﻢ؟ ﺑﻪ هﻴﭻ‬ ‫روﯼ ﺗﺤﺴﻴﻨﺘﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٢٣‬زﻳﺮا ﻣﻦ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻢ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺳﭙﺮدم‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺷﺒﯽ‬ ‫ﮐﻪ او را ﺗﺴﻠﻴﻢ دﺷﻤﻦ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎن را ﮔﺮﻓﺖ ‪٢۴‬و ﺷﮑﺮ ﻧﻤﻮدﻩ‪ ،‬ﭘﺎرﻩ ﮐﺮد و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺪن ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‪ .‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻦ ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁورﻳﺪ‪٢۵ «.‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﭘﺲ از ﺷﺎم‪،‬‬ ‫ﺟﺎم را ﮔﺮﻓﺖ و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻳﻦ ﺟﺎم‪ ،‬ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮن ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬هﺮ ﺑﺎر‬ ‫ﮐﻪ از ﺁن ﻣﯽﻧﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﻴﺪ‪٢۶ «.‬زﻳﺮا هﺮﮔﺎﻩ اﻳﻦ ﻧﺎن را ﺑﺨﻮرﻳﺪ و از اﻳﻦ‬ ‫ﺟﺎم ﺑﻨﻮﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺧﺪاوﻧﺪ را اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزﺁﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬ﭘﺲ هﺮﮐﻪ ﺑﻪﺷﻴﻮﻩاﯼ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺎن را ﺑﺨﻮرد و از ﺟﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺮم‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺪن و ﺧﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٢٨ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﺲ ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ از ﻧﺎن ﺑﺨﻮرد و از‬ ‫ﺟﺎم ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ‪٢٩ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﺪون ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮرد و‬ ‫ﺑﻨﻮﺷﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮد را ﺧﻮردﻩ و ﻧﻮﺷﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٣٠ .‬از هﻤﻴﻦروﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻴﻒ و ﺑﻴﻤﺎرﻧﺪ و ﺷﻤﺎرﯼ هﻢ ﺧﻔﺘﻪاﻧﺪ‪٣١ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﺮ ﺧﻮد ﺣﮑﻢ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﮑﻢ ﻧﻤﯽﺷﺪ‪٣٢ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺄدﻳﺐ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ ﻣﺤﮑﻮم ﻧﮕﺮدﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪٣٣‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن ﮔﺮدهﻢ ﻣﯽﺁﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۴‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﻏﺬا ﺑﺨﻮرد ﺗﺎ ﮔﺮدهﻢ ﺁﻣﺪن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ‬ ‫ﻧﻴﻨﺠﺎﻣﺪ‪ .‬در ﺧﺼﻮص ﺳﺎﻳﺮ ﭼﻴﺰهﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﻧﺰدﺗﺎن ﺁﻣﺪم‪ ،‬دﺳﺘﻮرات ﻻزم را ﺧﻮاهﻢ داد‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٢‬‬ ‫ﻣﺴﺌﻠﮥ ﺗﻌﺪد ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روﺣﺎﻧﯽ‬


‫‪١‬و اﻣّﺎ در ﺧﺼﻮص ﺗﺠﻠﻴﺎت روح‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﺷﻤﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢‬ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮﻧﺤﻮﯼ اﻏﻮا ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺑﺘﻬﺎﯼ ﮔﻨﮓ ﮐﺸﻴﺪﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪﻳﺪ‪٣ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ هﺮﮐﻪ ﺑﻪ اﻟﻬﺎم روح ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ را ﻟﻌﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و هﻴﭻﮐﺲ ﺟﺰ ﺑﻪواﺳﻄﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ »ﻋﻴﺴﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫ح هﻤﺎن اﺳﺖ؛ ‪۵‬ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫‪۴‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ رو ْ‬ ‫هﻤﺎن اﺳﺖ؛ ‪۶‬ﻋﻤﻠﻬﺎ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﻤﺎن ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ را در هﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﺁورد‪.‬‬ ‫ﺖ هﻤﮕﺎن دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪٨ .‬ﺑﻪ ﻳﮑﯽ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ‬ ‫‪٧‬ﻇﻬﻮر روح‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ ﮐﺲ ﺑﺮاﯼ ﻣﻨﻔﻌ ِ‬ ‫روح‪ ،‬ﮐﻼم ﺣﮑﻤﺖ دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﻪواﺳﻄﮥ هﻤﺎن روح‪ ،‬ﮐﻼم ﻋﻠﻢ‪٩ ،‬و ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ هﻤﺎن روح‪ ،‬اﻳﻤﺎن و ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺎز ﺗﻮﺳﻂ هﻤﺎن روح‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫ﺷﻔﺎ دادن‪١٠ .‬ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ ﻗﺪرت اﻧﺠﺎم ﻣﻌﺠﺰات دادﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﻋﻄﺎﯼ‬ ‫ﻧﺒﻮّت‪ ،‬و ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﺗﻤﻴﺰ ارواح‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ ﺗﮑﻠّﻢ ﺑﻪ اﻧﻮاع زﺑﺎﻧﻬﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﺗﺮﺟﻤﮥ زﺑﺎﻧﻬﺎ‪١١ .‬اﻣّﺎ هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ را هﻤﺎن ﻳﮏ روح ﺑﻪ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﻣﯽﺁورد و ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ارادۀ ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ هﺮﮐﺲ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺪن واﺣﺪ‪ ،‬ا ّﻣﺎ اﻋﻀﺎﯼ ﻣﺘﻌﺪد‬ ‫‪١٢‬زﻳﺮا ﺑﺪن هﺮﭼﻨﺪ ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‪ ،‬از اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ؛ و هﻤﮥ اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن‪،‬‬ ‫اﮔﺮﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻳﮏ ﺑﺪن را ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽدهﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٣‬زﻳﺮا هﻤﮥ ﻣﺎ‪ ،‬ﭼﻪ ﻳﻬﻮد و ﭼﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪ ،‬ﭼﻪ ﻏﻼم و ﭼﻪ ﺁزاد‪ ،‬در ﻳﮏ روح ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﻳﮏ ﺑﺪن را ﺗﺸﮑﻴﻞ دهﻴﻢ؛ و هﻤﮥ ﻣﺎ از ﻳﮏ روح ﻧﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻳﻢ‪١۴ .‬زﻳﺮا ﺑﺪن ﻧﻪ از‬ ‫ﻳﮏ ﻋﻀﻮ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺸﮑﻴﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١۵ .‬اﮔﺮ ﭘﺎ ﮔﻮﻳﺪ‪» ،‬ﭼﻮن دﺳﺖ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺪن ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارم‪ «،‬اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻋﻀﻮﯼ از ﺑﺪن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪١۶ .‬و اﮔﺮ‬ ‫ﮔﻮش ﮔﻮﻳﺪ‪» ،‬ﭼﻮن ﭼﺸﻢ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺪن ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارم‪ «،‬اﻳﻦ ﺳﺒﺐ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻋﻀﻮﯼ از‬ ‫ﺑﺪن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪١٧ .‬اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﭼﺸﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻴﺴّﺮ ﻣﯽﺷﺪ؟ و اﮔﺮ ﺗﻤﺎم ﺑﺪن ﮔﻮش‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻮﻳﻴﺪن ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ؟ ‪١٨‬اﻣّﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا اﻋﻀﺎ را ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﻪ ﻳﮏ در ﺑﺪن ﻗﺮار داد‪١٩ .‬اﮔﺮ هﻤﻪ ﻳﮏ ﻋﻀﻮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪن ﮐﺠﺎ‬ ‫وﺟﻮد ﻣﯽداﺷﺖ؟ ‪٢٠‬اﻣّﺎ اﻋﻀﺎ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﺪن ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‪٢١ .‬ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» ،‬ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪارم!« و ﺳﺮ ﻧﻴﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﭘﺎهﺎ ﮔﻮﻳﺪ‪» ،‬ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻢ!« ‪٢٢‬ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺁن اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن ﮐﻪ ﺿﻌﻴﻔﺘﺮ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﺿﺮورﻳﺘﺮﻧﺪ‪٢٣ .‬و‬ ‫ﺁن اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن را ﮐﻪ ﭘﺴﺖﺗﺮ ﻣﯽاﻧﮕﺎرﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺮﻣﺖ ﺧﺎص ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻋﻀﺎﻳﯽ‬ ‫ﮐﻪ زﻳﺒﺎ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺧﺎص رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ؛ ‪٢۴‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ اﻋﻀﺎﯼ زﻳﺒﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻧﻴﺎز ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا ﺑﺪن را ﭼﻨﺎن ﻣﺮﺗﺐ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﺼﻴﺐ‬ ‫اﻋﻀﺎﻳﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﺁﻧﻨﺪ‪٢۵ ،‬ﺗﺎ ﺟﺪاﻳﯽ در ﺑﺪن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻋﻀﺎﯼ ﺁن ﺑﻪ ﻳﮏ اﻧﺪازﻩ‬ ‫در ﻓﮑﺮ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٢۶ .‬و اﮔﺮ ﻳﮏ ﻋﻀﻮ دردﻣﻨﺪ ﮔﺮدد‪ ،‬هﻤﮥ اﻋﻀﺎ ﺑﺎ او هﻤﺪرد‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ و اﮔﺮ ﻳﮏ ﻋﻀﻮ ﺳﺮاﻓﺮاز ﺷﻮد‪ ،‬هﻤﻪ در ﺧﻮﺷﯽ او ﺷﺮﻳﮏ ﮔﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬ﺑﺪﻳﻦ ﻗﺮار‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﺪ و هﺮ ﻳﮏ ﻋﻀﻮﯼ از ﺁﻧﻴﺪ‪٢٨ .‬ﺧﺪا ﻗﺮار داد‬ ‫در ﮐﻠﻴﺴﺎ اوّل رﺳﻮﻻن‪ ،‬دوّم اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﺳﻮّم ﻣﻌﻠّﻤﺎن؛ ﺑﻌﺪ ﻗﺪرت ﻣﻌﺠﺰات‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺷﻔﺎ‬ ‫دادن و اﻣﺪاد و ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ و ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ اﻧﻮاع زﺑﺎﻧﻬﺎ‪٢٩ .‬ﺁﻳﺎ هﻤﻪ رﺳﻮﻟﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻤﻪ‬


‫ﻧﺒﯽاﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻤﻪ ﻣﻌﻠّﻤﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻤﻪ از ﻗﺪرت ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ؟ ‪٣٠‬ﺁﻳﺎ هﻤﻪ از ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ‬ ‫ﺷﻔﺎ دادن ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻤﻪ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻤﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫‪٣١‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم در ﭘﯽ ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬و اﻳﻨﮏ ﻣﻦ ﻋﺎﻟﻴﺘﺮﻳﻦ‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻢ‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣‬‬ ‫اهﻤﻴّﺖ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫‪١‬اﮔﺮ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺁدﻣﻴﺎن و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬زﻧﮕﯽ‬ ‫ﭘﺮﺻﺪا و ﺳﻨﺠﯽ ﭘﺮهﻴﺎهﻮ ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺘﻢ‪٢ .‬اﮔﺮ ﻗﺪرت ﻧﺒﻮّت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺟﻤﻠﮥ‬ ‫اﺳﺮار و ﻣﻌﺎرف را درﮎ ﮐﻨﻢ‪ ،‬و اﮔﺮ ﭼﻨﺎن اﻳﻤﺎﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﮐﻮهﻬﺎ را‬ ‫ﺟﺎﺑﻪﺟﺎ ﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬هﻴﭽﻢ‪٣ .‬اﮔﺮ هﻤﮥ داراﻳﯽ ﺧﻮد را ﺑﻴﻦ ﻓﻘﻴﺮان ﺗﻘﺴﻴﻢ‬ ‫ﮐﻨﻢ و ﺗﻦ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪ ﺷﻌﻠﻪهﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﭙﺎرم‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬هﻴﭻ ﺳﻮد ﻧﻤﯽﺑﺮم‪.‬‬ ‫‪۴‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮدﺑﺎر و ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ؛ ﻣﺤﺒﺖ ﺣﺴﺪ ﻧﻤﯽﺑﺮد؛ ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺨﺮ ﻧﻤﯽﻓﺮوﺷﺪ و ﮐﺒﺮ‬ ‫و ﻏﺮور ﻧﺪارد‪۵ .‬رﻓﺘﺎر ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﺪارد و ﻧﻔﻊ ﺧﻮد را ﻧﻤﯽﺟﻮﻳﺪ؛ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻮد و ﮐﻴﻨﻪ ﺑﻪ دل ﻧﻤﯽﮔﻴﺮد؛ ‪۶‬ﻣﺤﺒﺖ از ﺑﺪﯼ ﻣﺴﺮور ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺷﺎدﯼ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٧ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﺪارا ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬هﻤﻮارﻩ اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ اﻣﻴﺪوار اﺳﺖ و در‬ ‫هﻤﻪﺣﺎل ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﻣﺤﺒﺖ هﺮﮔﺰ ﭘﺎﻳﺎن ﻧﻤﯽﭘﺬﻳﺮد‪ .‬اﻣّﺎ ﻧﺒﻮّﺗﻬﺎ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و زﺑﺎﻧﻬﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ و ﻣﻌﺮﻓﺖ زاﻳﻞ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٩ .‬زﻳﺮا ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻣﺎ ﺟﺰﺋﯽ اﺳﺖ و ﻧﺒﻮّﺗﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﺟﺰﺋﯽ؛‬ ‫‪١٠‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﮐﺎﻣﻞ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺟﺰﺋﯽ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪١١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻴﺶ ﻧﺒﻮدم‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ و ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﺎن ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪم و ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﮐﻮدﮐﺎن اﺳﺘﺪﻻل‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدم‪ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻣﺮد ﺷﺪم‪ ،‬رﻓﺘﺎرهﺎﯼ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻢ‪١٢ .‬ﺁﻧﭽﻪ اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﺗﺼﻮﻳﺮﯼ ﻣﺤﻮ اﺳﺖ در ﺁﻳﻨﻪ؛ اﻣّﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ روﺑﻪرو ﺧﻮاهﻴﻢ دﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﮐﻨﻮن ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻦ ﺟﺰﺋﯽ اﺳﺖ؛ اﻣّﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮاﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﺧﻮاهﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﻧﻴﺰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪.‬‬ ‫‪١٣‬و ﺣﺎل‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﻪ ﭼﻴﺰ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ :‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬اﻣﻴﺪ و ﻣﺤﺒﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻨﺸﺎن ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١۴‬‬ ‫ن ﻗﺎﺑﻞﻓﻬﻢ در ﻋﺒﺎدت ﺟﻤﻌﯽ‬ ‫ﻟﺰوم اﺳﺘﻔﺎدﻩ از زﺑﺎ ِ‬ ‫‪١‬ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺤﺒﺖ را ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم در ﭘﯽ ﺗﺠﻠﻴﺎت روح ﺑﺎﺷﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺼﻮص اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺒﻮّت ﮐﻨﻴﺪ‪٢ .‬زﻳﺮا ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﺑﻠﮑﻪ‬


‫ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬زﻳﺮا هﻴﭻﮐﺲ ﺳﺨﻨﺶ را درﮎ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ؛ او ﺑﻪ اﻟﻬﺎم روح‪ ،‬اﺳﺮار‬ ‫را ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٣ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻧﺒﻮّت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ و‬ ‫ﺗﺴﻠﯽﺷﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪۴ .‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮد را ﺑﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺁن ﮐﻪ ﻧﺒﻮّت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪۵ .‬ﺁرزوﯼ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ا ّﻣﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﻧﺒﻮّت ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺁن ﮐﻪ ﻧﺒﻮّت ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ از ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻋﺚ‬ ‫ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺣﺎل اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬اﮔﺮ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻢ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻳﺎ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻳﺎ ﻧﺒﻮّت ﻳﺎ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﺑﺮاﻳﺘﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؟‬ ‫‪٧‬ﺣﺘﯽ در ﻣﻮرد ﺳﺎزهﺎﯼ ﺑﯽﺟﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﻧﯽ و ﭼﻨﮓ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻧﻮاهﺎﻳﯽ اﻳﺠﺎد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﮔﺮ‬ ‫ﺑﻮﺿﻮح ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺗﺸﺨﻴﺺ داد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺁهﻨﮕﯽ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد؟‬ ‫‪٨‬اﮔﺮ ﺷﻴﭙﻮر ﺁواﯼ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﺪهﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﻬﻴﺎﯼ ﺟﻨﮓ ﻣﯽﺷﻮد؟ ‪٩‬در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ زﺑﺎن ﺧﻮد ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﻣﻔﻬﻮم ﻧﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﻓﻬﻤﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ؟ در ﺁن ﺻﻮرت‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻮا ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪١٠ .‬ﺑﯽﺷﮏ در ﺟﻬﺎن‬ ‫اﻧﻮاع زﺑﺎﻧﻬﺎ وﺟﻮد دارد‪ ،‬اﻣّﺎ هﻴﭻﻳﮏ ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪١١ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ اﮔﺮ ﻧﺘﻮاﻧﻢ ﻣﻌﻨﯽ ﮔﻔﺘﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ را ﺑﻔﻬﻤﻢ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﺑﻴﮕﺎﻧﻪام و او ﻧﻴﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪١٢ .‬در ﻣﻮرد‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق ﺗﺠﻠﻴﺎت روح هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﮑﻮﺷﻴﺪ ﮐﻪ در ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺗﺮﻗّﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎﻳﺪ دﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮد را‬ ‫ن ﻏﻴﺮ دﻋﺎ ﮐﻨﻢ‪ ،‬روﺣﻢ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻋﻘﻠﻢ‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪١۴ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ زﺑﺎ ِ‬ ‫ﺑﻬﺮﻩاﯼ ﻧﻤﯽﺑﺮد‪١۵ .‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮑﻨﻢ؟ ﺑﺎ روح دﻋﺎ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺰ دﻋﺎ ﺧﻮاهﻢ‬ ‫ﮐﺮد؛ ﺑﺎ روح ﺳﺮود ﺧﻮاهﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﻢ ﺧﻮاﻧﺪ‪١۶ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫اﮔﺮ ﺗﻮ در روح ﺑﻪ ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ زﺑﺎﻧﺖ را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﺗﻮ ﺁﻣﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ؟ ﭼﺮاﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ! ‪١٧‬زﻳﺮا ﺗﻮ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﻧﻴﮑﻮ‬ ‫ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﮑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻨﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ؛ ‪١٩‬اﻣّﺎ‬ ‫در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽدهﻢ ﭘﻨﺞ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ دﻳﮕﺮان را ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ هﺰاران ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬در درﮎ و ﻓﻬﻢ ﮐﻮدﮎ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺑﺪﯼ ﮐﺮدن ﮐﻮدﮎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬در درﮎ و ﻓﻬﻢ ﺑﺎﻟﻎ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٢١ .‬در ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫›ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﺮﻳﺐ‬ ‫و ﺑﺎ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺑﻴﮕﺎﻧﮕﺎن‬


‫ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﻮم ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻦ هﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮش ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪«‹.‬‬ ‫‪٢٢‬ﭘﺲ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ‪ ،‬ﻧﺸﺎﻧﻪاﯼ اﺳﺖ ﻧﻪ در ﻣﻮرد اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻠﮑﻪ در ﻣﻮرد‬ ‫ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن؛ اﻣّﺎ ﻧﺒﻮّت ﻧﺸﺎﻧﻪاﯼ در ﻣﻮرد اﻳﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن‪٢٣ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬اﮔﺮ‬ ‫هﻤﮥ اﻋﻀﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮔﺮدهﻢ ﺁﻳﻨﺪ و هﻤﻪ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و در اﻳﻦﺣﻴﻦ‬ ‫اﺷﺨﺎص ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ ﻳﺎ ﺑﯽاﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ درﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دﻳﻮاﻧﻪاﻳﺪ؟ ‪٢۴‬اﻣّﺎ‬ ‫اﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﺑﯽاﻳﻤﺎن ﻳﺎ ﻧﺎﺁﮔﺎﻩ در ﺣﻴﻨﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﻧﺒﻮّت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ درﺁﻳﺪ‪ ،‬از ﺳﻮﯼ‬ ‫هﻤﮕﺎن ﻣﺠﺎب ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﮑﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻮرد ﻗﻀﺎوت هﻤﻪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫‪٢۵‬اﺳﺮار دﻟﺶ ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ روﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﮐﺮد و ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ‪» ،‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺧﺪا در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻟﺰوم ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ در ﻋﺒﺎدت ﺟﻤﻌﯽ‬ ‫‪٢۶‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران؟ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮔﺮدهﻢ ﻣﯽﺁﻳﻴﺪ‪ ،‬هﺮﮐﺲ ﺳﺮودﯼ‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ‪ ،‬ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ‪ ،‬زﺑﺎﻧﯽ و ﻳﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪاﯼ دارد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻪﮐﺎر‬ ‫رود‪٢٧ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬دو ﻳﺎ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺳﻪ ﺗﻦ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ و ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﻨﺪ‪٢٨ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻣﺘﺮﺟﻤﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮ ِد ﻣﺘﮑﻠّﻢ ﺑﻪ زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ‬ ‫ﻏﻴﺮ ﺑﺎﻳﺪ در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻤﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮد و ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬و از اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺗﻦ ﻧﺒﻮّت ﮐﻨﻨﺪ و دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﺎر ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺴﻨﺠﻨﺪ‪٣٠ .‬و اﮔﺮ‬ ‫ﻓﺮدﯼ دﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮد ﻧﺨﺴﺖ ﺳﮑﻮت اﺧﺘﻴﺎر ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٣١‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ هﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﻧﺒﻮّت ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ هﻤﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﺑﻨﺪ و هﻤﻪ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬روح اﻧﺒﻴﺎ ﻣﻄﻴﻊ اﻧﺒﻴﺎﺳﺖ‪٣٣ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺪاﯼ ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاﯼ ﺁراﻣﺶ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٣۴‬زﻧﺎن ﺑﺎﻳﺪ در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺧﺎﻣﻮش ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﻣﺠﺎز ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﻄﻴﻊ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٣۵ .‬اﮔﺮ درﺑﺎرۀ ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺳﺆاﻟﯽ دارﻧﺪ‪ ،‬از ﺷﻮهﺮ‬ ‫ﺧﻮد در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﭙﺮﺳﻨﺪ؛ زﻳﺮا ﺑﺮاﯼ زن ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ در ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٣۶‬ﺁﻳﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا از ﺷﻤﺎ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻳﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ؟ ‪٣٧‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺧﻮد را ﻧﺒﯽ ﻳﺎ ﻓﺮدﯼ روﺣﺎﻧﯽ ﻣﯽداﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ‬ ‫اﺳﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ‪٣٨ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ اﻳﻦ را ﻧﭙﺬﻳﺮد‪ ،‬ﺧﻮدش ﻧﻴﺰ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ن ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم در ﭘﯽ ﻧﺒﻮّت ﮐﺮدن ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ‬ ‫‪٣٩‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادرا ِ‬ ‫زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﻏﻴﺮ را ﻣﻨﻊ ﻣﮑﻨﻴﺪ‪۴٠ .‬اﻣّﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ و ﺑﺎ ﻧﻈﻢ و ﺗﺮﺗﻴﺐ اﻧﺠﺎم‬ ‫ﺷﻮد‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١۵‬‬


‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺧﻮاهﻢ اﻧﺠﻴﻠﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت دادم ﺑﻪ ﻳﺎدﺗﺎن ﺁورم‪،‬‬ ‫هﻤﺎن اﻧﺠﻴﻞ ﮐﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ و ﺑﺪان ﭘﺎﻳﺒﻨﺪﻳﺪ ‪٢‬و ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺁن ﻧﺠﺎت ﻣﯽﻳﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮط ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﮐﻼﻣﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت دادم‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ‪ .‬در ﻏﻴﺮ اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﺑﻴﻬﻮدﻩ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻬﻤﺘﺮﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮدم‪ :‬اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﮐﺘﺐﻣﻘﺪّس در راﻩ ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ ﻣﺮد‪۴ ،‬و اﻳﻨﮑﻪ دﻓﻦ ﺷﺪ‪ ،‬و اﻳﻨﮑﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ‬ ‫هﻤﻴﻦ ﮐﺘﺐ در روز ﺳﻮّم از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪۵ ،‬و اﻳﻨﮑﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﮐﻴﻔﺎ ﻇﺎهﺮ ﮐﺮد و‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﺁن دوازدﻩ ﺗﻦ‪۶ .‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮ ﺑﻴﺶ از ﭘﺎﻧﺼﺪ ﺗﻦ از ﺑﺮادران ﻇﺎهﺮ‬ ‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از اﻳﺸﺎن هﻨﻮز زﻧﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺑﺮﺧﯽ ﺧﻔﺘﻪاﻧﺪ‪٧ .‬ﺳﭙﺲ ﺑﺮ ﻳﻌﻘﻮب ﻇﺎهﺮ‬ ‫ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﺮ هﻤﮥ رﺳﻮﻻن‪٨ ،‬و ﺁﺧﺮ از هﻤﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﭼﻮن ﻃﻔﻠﯽ ﮐﻪ ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﯽ زادﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻇﺎهﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ن ﮐﻤﺘﺮﻳﻨﻢ‪ ،‬و ﺣﺘﯽ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻢ رﺳﻮل ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮم‪،‬‬ ‫‪٩‬زﻳﺮا ﻣﻦ در ﻣﻴﺎن رﺳﻮﻻ ْ‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪا را ﺁزار ﻣﯽرﺳﺎﻧﻴﺪم‪١٠ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺁﻧﭽﻪ هﺴﺘﻢ‪ ،‬هﺴﺘﻢ و ﻓﻴﺾ‬ ‫او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﯽﺛﻤﺮ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﻣﻦ از هﻤﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﮐﺎر ﮐﺮدم‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ‬ ‫ﺧﻮدم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁن ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪١١ .‬ﺑﻪ هﺮﺣﺎل‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﻣﻦ ﺧﻮاﻩ ﺁﻧﺎن‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﭘﻴﺎم‬ ‫را وﻋﻆ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ‪.‬‬

‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫‪١٢‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ‬ ‫از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺮدﮔﺎن را رﺳﺘﺎﺧﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ؟ ‪١٣‬اﮔﺮ ﻣﺮدﮔﺎن را رﺳﺘﺎﺧﻴﺰﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪١۴ .‬و اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬هﻢ وﻋﻆ ﻣﺎ ﺑﺎﻃﻞ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬هﻢ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ‪١۵ .‬ﺑﻌﻼوﻩ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺷﺎهﺪان دروﻏﻴﻦ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫درﺑﺎرۀ او ﺷﻬﺎدت دادﻩاﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ اﮔﺮ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﻧﻤﯽﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪا او را ﺑﺮﻧﺨﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪١۶ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﻧﻤﯽﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪١٧ .‬و اﮔﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺘﻪ‪ ،‬اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ‬ ‫هﻤﭽﻨﺎن در ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد هﺴﺘﻴﺪ‪١٨ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬از دﺳﺖ رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ در اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻣﻴﺪوارﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺎل ﻣﺎ از هﻤﮥ دﻳﮕﺮ ﺁدﻣﻴﺎن‬ ‫رﻗّﺖاﻧﮕﻴﺰﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬اﻣّﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاﺳﺘﯽ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ و ﻧﻮﺑﺮ ﺧﻔﺘﮕﺎن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢١ .‬زﻳﺮا‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺮگ از ﻃﺮﻳﻖ ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﺁﻣﺪ‪ ،‬رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﻴﺰ از ﻃﺮﻳﻖ ﻳﮏ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﭘﺪﻳﺪار ﮔﺸﺖ‪٢٢ .‬زﻳﺮا هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در ﺁدم هﻤﻪ ﻣﯽﻣﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ هﻤﻪ‬ ‫زﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪٢٣ .‬اﻣّﺎ هﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﮥ ﺧﻮد‪ :‬ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻪ ﻧﻮﺑﺮ ﺑﻮد؛ و ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫هﻨﮕﺎم ﺁﻣﺪن او‪ ،‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اوﻳﻨﺪ‪٢۴ .‬ﺳﭙﺲ ﭘﺎﻳﺎن ﻓﺮاﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ‬ ‫ﭘﺲ از ﺑﺮاﻧﺪاﺧﺘﻦ هﺮ رﻳﺎﺳﺖ و ﻗﺪرت و ﻧﻴﺮوﻳﯽ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎهﯽ را ﺑﻪ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر ﺳﭙﺎرد‪.‬‬


‫‪٢۵‬زﻳﺮا او ﺑﺎﻳﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺑﺮ هﻤﮥ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﺑﮕﺬارد‪ ،‬ﺣﮑﻢ ﺑﺮاﻧﺪ‪٢۶ .‬دﺷﻤﻦ ﺁﺧﺮ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮگ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٧‬زﻳﺮا ﺧﺪا »هﻤﻪﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎهﺎﯼ او ﻧﻬﺎد«‪ .‬اﻣّﺎ وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد »هﻤﻪﭼﻴﺰ«‬ ‫زﻳﺮ ﭘﺎهﺎﯼ او ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦ ﺧﻮد ﺧﺪا را ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎهﺎﯼ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻬﺎد‪ ،‬درﺑﺮ ﻧﻤﯽﮔﻴﺮد‪٢٨ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﻄﻴﻊ او ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮ ِد ﭘﺴﺮ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻄﻴﻊ ﺁنﮐﺲ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎهﺎﯼ او ﻧﻬﺎد‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﺪا ﮐﻞ در ﮐﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬اﮔﺮ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﻧﻤﯽﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ از اﻳﺸﺎن ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻨﺪ؟‬ ‫اﮔﺮ ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﻧﻤﯽﺧﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ از اﻳﺸﺎن ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ؟ ‪٣٠‬و ﻳﺎ ﭼﺮا ﻣﺎ هﺮ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ در‬ ‫ﺳﺎﻋﺖ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽاﻧﺪازﻳﻢ؟ ‪٣١‬ﺑﻪ ﻓﺨﺮﯼ ﮐﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ دارم ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ هﺮ روز ﺑﻪ ﮐﺎم ﻣﺮگ ﻣﯽروم‪٣٢ .‬اﮔﺮ ﺟﻨﮓ ﻣﻦ ﺑﺎ وﺣﻮش‬ ‫در ِا ِﻓﺴُﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ دﻻﻳﻞ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮدﯼ از ﺁن ﺑﺮدﻩام؟ اﮔﺮ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﻧﻤﯽﺧﻴﺰﻧﺪ‪،‬‬ ‫»ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﺨﻮرﻳﻢ و ﺑﻨﻮﺷﻴﻢ‬ ‫زﻳﺮا ﻓﺮدا ﻣﯽﻣﻴﺮﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﺳ ِﺮ ﻋﻘﻞ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‬ ‫‪٣٣‬ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺨﻮرﻳﺪ‪» :‬ﻣﻌﺎﺷﺮ ﺑﺪ‪ ،‬اﺧﻼق ﺧﻮب را ﻓﺎﺳﺪ ﻣﯽﺳﺎزد‪َ ٣۴ «.‬‬ ‫و دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﮑﻨﻴﺪ؛ زﻳﺮا هﺴﺘﻨﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ .‬اﻳﻦ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺪن ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‬ ‫‪٣۵‬اﻣّﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪» :‬ﻣﺮدﮔﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰﻧﺪ و ﺑﺎ ﭼﻪ ﻧﻮع ﺑﺪﻧﯽ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ؟«‬ ‫‪٣۶‬ﭼﻪ ﺳﺆال اﺑﻠﻬﺎﻧﻪاﯼ! ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮐﺎرﯼ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻤﻴﺮد زﻧﺪﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪٣٧ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﻣﯽﮐﺎرﯼ‪ ،‬ﮐﺎﻟﺒﺪﯼ را ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﻧﻤﯽﮐﺎرﯼ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ داﻧﻪ را ﻣﯽﮐﺎرﯼ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻩ ﮔﻨﺪم ﺧﻮاﻩ داﻧﻪهﺎﯼ دﻳﮕﺮ‪٣٨ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا ﮐﺎﻟﺒﺪﯼ را ﮐﻪ ﺧﻮد ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪان‬ ‫ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ و هﺮ ﻧﻮع داﻧﻪ را ﮐﺎﻟﺒﺪﯼ ﻣﺨﺼﻮص ﺑﻪ ﺧﻮد ﻋﻄﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٣٩ .‬هﻤﮥ ﺟﺴﻤﻬﺎ ﻳﮑﯽ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁدﻣﻴﺎن را ﻳﮏ ﻧﻮع ﺟﺴﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻴﻮاﻧﺎت را ﻧﻮﻋﯽ دﻳﮕﺮ‪ ،‬و ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن را ﻧﻮﻋﯽ‬ ‫دﻳﮕﺮ؛ ﻣﺎهﻴﻬﺎ ﻧﻴﺰ داراﯼ ﻧﻮﻋﯽ دﻳﮕﺮ از ﺟﺴﻢاﻧﺪ‪۴٠ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﮐﺎﻟﺒﺪهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫وﺟﻮد دارد و ﮐﺎﻟﺒﺪهﺎﯼ زﻣﻴﻨﯽ‪ .‬اﻣّﺎ ﺟﻼل ﮐﺎﻟﺒﺪهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ از ﻳﮏ ﻧﻮع اﺳﺖ و ﺟﻼل‬ ‫ﮐﺎﻟﺒﺪهﺎﯼ زﻣﻴﻨﯽ از ﻧﻮﻋﯽ دﻳﮕﺮ‪۴١ .‬ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺟﻼل ﺧﺎص ﺧﻮد را دارد‪ ،‬ﻣﺎﻩ ﺟﻼﻟﯽ‬ ‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﺟﻼﻟﯽ دﻳﮕﺮ؛ ﺟﻼل هﺮ ﺳﺘﺎرﻩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺟﻼل ﺳﺘﺎرۀ دﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎوت‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۴٢‬در ﻣﻮرد رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻓﺴﺎدﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ؛‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰد‪ ،‬ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪۴٣ .‬در ذﻟّﺖ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬در ﺟﻼل ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰد‪ .‬در‬ ‫ﺿﻌﻒ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬در ﻗﻮّت ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰد‪۴۴ .‬ﺑﺪن ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺪن روﺣﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺪن ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﺪن روﺣﺎﻧﯽ ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد‪۴۵ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬


‫ح ﺣﻴﺎتﺑﺨﺶ‬ ‫ﺲ زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ«؛ ﺁد ِم ﺁﺧﺮ‪ ،‬رو ِ‬ ‫ن اوّل‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺁدم‪ ،‬ﻧ ْﻔ ِ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬اﻧﺴﺎ ِ‬ ‫ﺷﺪ‪۴۶ .‬وﻟﯽ روﺣﺎﻧﯽ اوّل ﻧﻴﺎﻣﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﭘﺲ از ﺁن روﺣﺎﻧﯽ‪۴٧ .‬اﻧﺴﺎن اوّل‬ ‫از زﻣﻴﻦ اﺳﺖ و ﺧﺎﮐﯽ؛ اﻧﺴﺎن دوّم از ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪۴٨ .‬هﺮ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺴﺎن ﺧﺎﮐﯽ واﺟﺪ ﺁن‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬در ﺧﺎﮐﻴﺎن ﻧﻴﺰ وﺟﻮد دارد؛ و هﺮ ﺁﻧﭽﻪ اﻧﺴﺎن ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ داراﺳﺖ‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎﻧﻴﺎن ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪۴٩ .‬و هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﮑﻞ اﻧﺴﺎن ﺧﺎﮐﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺷﮑﻞ اﻧﺴﺎن‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺧﻮاهﻴﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪۵٠‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮدم اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ وارث ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‬ ‫ﺷﻮد و ﺁﻧﭽﻪ ﻓﺴﺎدﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬وارث ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮﯼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺪ‪۵١ .‬ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ! رازﯼ‬ ‫را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﻣﺎ هﻤﻪ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺧﻮاﺑﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ‪۵٢ .‬در ﻳﮏ‬ ‫ﺁن و در ﻳﮏ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ هﻢ زدن‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺷﻴﭙﻮر ﺁﺧﺮ ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﻪوﻗﻮع ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﺷﻴﭙﻮر ﺑﻪ ﺻﺪا درﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﻣﺮدﮔﺎن در ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮﯼ ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ‬ ‫و ﻣﺎ دﮔﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ‪۵٣ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﺑﺪن ﻓﺴﺎدﭘﺬﻳﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮﯼ را ﺑﭙﻮﺷﺪ و اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺪن ﻓﺎﻧﯽ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺑﻘﺎ ﺁراﺳﺘﻪ ﺷﻮد‪۵۴ .‬ﭼﻮن اﻳﻦ ﻓﺴﺎدﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮﯼ را ﭘﻮﺷﻴﺪ و اﻳﻦ‬ ‫ﻓﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺑﻘﺎ ﺁراﺳﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن ﮐﻼ ِم ﻣﮑﺘﻮب ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﻮاهﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﺮگ در ﮐﺎم ﭘﻴﺮوزﯼ ﺑﻠﻌﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪»۵۵‬اﯼ ﮔﻮر‪ ،‬ﭘﻴﺮوزﯼ ﺗﻮ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟‬ ‫و اﯼ ﻣﺮگ‪ ،‬ﻧﻴﺶ ﺗﻮ ﮐﺠﺎ؟«‬ ‫گ ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ و ﻧﻴﺮوﯼ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ‪۵٧ .‬اﻣّﺎ ﺷﮑﺮ ﺧﺪا را ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫‪۵۶‬ﻧﻴﺶ ﻣﺮ ْ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﭘﻴﺮوزﯼ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪۵٨‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺮادران ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ و اﺳﺘﻮار ﺑﻮدﻩ‪ ،‬هﻤﻮارﻩ ﺑﺎ ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ زﺣﻤﺖ ﺷﻤﺎ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫اول ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١۶‬‬ ‫ﺟﻤﻊﺁورﯼ هﺪاﻳﺎ ﺑﺮاﯼ ﻗﻮم ﺧﺪا‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ در ﺧﺼﻮص ﺟﻤﻊﺁورﯼ هﺪاﻳﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن‪ :‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﻏَﻼﻃﻴﻪ ﮔﻔﺘﻪام‪ ،‬اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪٢ .‬روز اوّل هﺮ هﻔﺘﻪ‪ ،‬هﺮ ﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﻓﺮاﺧﻮر‬ ‫درﺁﻣﺪ ﺧﻮد ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺲاﻧﺪاز ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺁﻣﺪﻧﻢ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻟﺰوﻣﯽ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻤﻊﺁورﯼ هﺪاﻳﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪٣ .‬وﻗﺘﯽ ﺁﻣﺪم‪ ،‬ﺑﻪ اﻓﺮاد ﻣﻮرد ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﺮﻓﻴﻨﺎﻣﻪهﺎﻳﯽ ﺧﻮاهﻢ داد‬ ‫و ﺁﻧﺎن را ﺑﺎ هﺪاﻳﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺧﻮاهﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد‪۴ .‬اﮔﺮ ﺻﻼح ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﺮوم‪ ،‬در اﻳﻦ ﺻﻮرت ﺁﻧﺎن ﻣﺮا هﻤﺮاهﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎﯼ ﺷﺨﺼﯽ‬


‫‪۵‬ﭘﺲ از ﻋﺒﻮر از ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺧﻮاهﻢ ﮔﺬﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻤﺎﻧﻢ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﺗﻤﺎم زﻣﺴﺘﺎن را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﺬراﻧﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﻣﺮا در‬ ‫ﺳﻔﺮم ﺑﻪ هﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺪد رﺳﺎﻧﺪﻩ‪ ،‬ﻣﺸﺎﻳﻌﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪٧ .‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ‬ ‫دﻳﺪارﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺗﻮﻗﻔﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ؛ ﺑﻠﮑﻪ اﻣﻴﺪ دارم‪ ،‬ﺑﻪ اﺟﺎزۀ ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺪﺗﯽ را ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮم‪٨ .‬اﻣّﺎ ﺗﺎ ﻋﻴﺪ ﭘِﻨﺘﻴﮑﺎﺳﺖ در ِا ِﻓﺴُﺲ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ ‪٩‬زﻳﺮا درﯼ ﺑﺰرگ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻪروﻳﻢ ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬اﮔﺮ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ از ﭼﻴﺰﯼ واهﻤﻪ‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬زﻳﺮا او ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ؛ ‪١١‬ﭘﺲ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺑﻪدﻳﺪۀ ﺗﺤﻘﻴﺮ در او ﻧﻨﮕﺮد‪ .‬او را ﺑﻪﺳﻼﻣﺘﯽ راهﯽ ﺳﻔﺮ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮدد؛ زﻳﺮا‬ ‫ﻣﻦ و ﺑﺮادران ﻣﻨﺘﻈﺮ اوﻳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪١٢‬و اﻣّﺎ در ﻣﻮرد ﺑﺮادر ﻣﺎ ﺁﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬او را ﺑﺴﻴﺎر ﺗﺮﻏﻴﺐ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﺑﺮادران‬ ‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪ هﻴﭻ روﯼ رﺿﺎ ﻧﺪاد ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬اﻣّﺎ هﺮ وﻗﺖ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬هﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ در اﻳﻤﺎن اﺳﺘﻮار ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ؛ ﺷﺠﺎع و ﻗﻮﯼ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪١۴ .‬هﻤﮥ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮادۀ اﺳﺘﻔﺎﻧﺎس ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در اﻳﺎﻟﺖ اَﺧﺎﺋﻴﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁوردﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﺸﺎن ﺧﻮد را وﻗﻒ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ .‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ‬ ‫دارم ﮐﻪ ‪١۶‬ﻣﻄﻴﻊ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﻄﻴﻊ هﺮﮐﺲ دﻳﮕﺮ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫هﻤﮑﺎرﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ و زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪١٧ .‬از ﺁﻣﺪن اﺳﺘﻔﺎﻧﺎس‪ ،‬ﻓﻮرﺗﻮﻧﺎﺗﻮس و اَﺧﺎﺋﻴﮑﻮس‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺟﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﻤﺎ را ﭘﺮ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪١٨ .‬ﺁﻧﺎن روح ﻣﺮا و ﻧﻴﺰ روح ﺷﻤﺎ را ﺗﺎزﻩ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎن ﮔﻮش ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻼﻣﻬﺎ و درودهﺎ‬ ‫‪١٩‬ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﮐﻴﻼ و ﭘْﺮﻳﺴﮑﻴﻼ ا و ﻧﻴﺰ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻨﺰﻟﺸﺎن ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﮕﺮﻣﯽ ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪٢٠ .‬هﻤﮥ ﺑﺮادراﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ در اﻳﻨﺠﺎ هﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺑﻮﺳﮥ ﻣﻘﺪّس ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻂ ﺧﻮد اﻳﻦ ﺳﻼم را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را دوﺳﺖ ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﻠﻌﻮن ﺑﺎد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻴﺎ!‬ ‫‪٢٣‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺮاﻩ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻦ در ﻣﺴﻴ ْ‬


‫ﻧﺎﻣﮥ دوّم ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ُﻗﺮِﻧﺘﻴﺎن‬ ‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا رﺳﻮل ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮادر ﻣﺎ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪا در ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ‪ ،‬و هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن در ﺳﺮاﺳﺮ اﻳﺎﻟﺖ اَﺧﺎﺋﻴﻪ‪:‬‬ ‫‪٢‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد!‬

‫ﺧﺪاﯼ ﺑﺨﺸﻨﺪۀ هﻤﻪ دﻟﮕﺮﻣﻴﻬﺎ‬ ‫‪٣‬ﺳﭙﺎس ﺑﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﺪر رﺣﻤﺘﻬﺎ و ﺧﺪاﯼ ﺑﺨﺸﻨﺪۀ هﻤﮥ‬ ‫دﻟﮕﺮﻣﻴﻬﺎﺳﺖ؛ ‪۴‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ در هﻤﮥ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎﻳﻤﺎن دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺁن‬ ‫دﻟﮕﺮﻣﯽ ﮐﻪ از او ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬دﻳﮕﺮان را ﮐﻪ از ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ ﻣﯽﮔﺬرﻧﺪ‪ ،‬دﻟﮕﺮم ﺳﺎزﻳﻢ‪۵ .‬زﻳﺮا‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ از رﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻔﺮاواﻧﯽ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﯽﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺎن ﻣﻴﺰان ﻧﻴﺰ ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ از دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻓﺮاوان ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ‪۶ .‬اﮔﺮ در ﺳﺨﺘﯽ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ دﻟﮕﺮﻣﯽ و‬ ‫ﻧﺠﺎت ﺷﻤﺎﺳﺖ؛ و اﮔﺮ دﻟﮕﺮﻣﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﺮاﯼ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎرﮔﺮ ﻣﯽاﻓﺘﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ هﻤﺎن رﻧﺠﻬﺎ را ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺮدﺑﺎرﯼ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪٧ .‬اﻣﻴﺪ ﻣﺎ درﺑﺎرۀ ﺷﻤﺎ‬ ‫اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﻢ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در رﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﺳﻬﻴﻢ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬در دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺳﻬﻴﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﻢ از ﺳﺨﺘﻴﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ در اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ ﺑﺮ ﻣﺎ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺑﯽﺧﺒﺮ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻓﺸﺎرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ ﭼﻨﺎن ﺳﺨﺖ و ﺗﻮاﻧﻔﺮﺳﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ از زﻧﺪﻩﻣﺎﻧﺪن هﻢ ﻧﻮﻣﻴﺪ‬ ‫ﮔﺸﺘﻴﻢ‪٩ .‬ﺑﻮاﻗﻊ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ ﺣﮑﻢ ﻣﺮﮔﻤﺎن ﺻﺎدر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣّﺎ اﻳﻨﻬﺎهﻤﻪ روﯼداد‬ ‫ﺗﺎ ﻧﻪ ﺑﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﺧﺪاﻳﯽ ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١٠ .‬او ﻣﺎ را از‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮ ﻣﻬﻠﮑﯽ رهﺎﻧﻴﺪ و ﺑﺎزﺧﻮاهﺪ رهﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮاوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻣﻴﺪ ﺑﺴﺘﻪاﻳﻢ ﮐﻪ هﻤﭽﻨﺎن‬ ‫ﻣﺎ را ﺧﻮاهﺪ رهﺎﻧﻴﺪ‪١١ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ دﻋﺎﯼ ﺧﻮد ﻳﺎرﻳﻤﺎن دهﻴﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬


‫ﺑﺴﻴﺎر ﮐﺴﺎن‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ در ﺟﻮاب دﻋﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ ﺷﮑﺮ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺰارد‪.‬‬

‫ﺳﺒﺐ ﺗﻐﻴﻴﺮ در ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺳﻔﺮ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫‪١٢‬ﻓﺨﺮ ﻣﺎ‪ ،‬ﮔﻮاهﯽ وﺟﺪان ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺪﻳﻦ ﮐﻪ رﻓﺘﺎرﻣﺎن در دﻧﻴﺎ و ﺑﺨﺼﻮص ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺪّوﺳﻴﺖ و ﺻﺪاﻗﺖ ﺧﺪاﻳﯽ هﻤﺮاﻩ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺸﺮﯼ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻩاﻳﻢ‪١٣ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻴﻢ درﺳﺖ هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﺪ و ﻣﯽﻓﻬﻤﻴﺪ‪ .‬و ﻣﻦ اﻣﻴﺪ دارم ‪١۴‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪﮐﻤﺎل‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ‪ ،‬و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در روز ﺧﺪاوﻧ ْﺪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻣﺎﻳﮥ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺑﺎ اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن‪ ،‬ﺑﺮﺁن ﺷﺪم ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ دﻳﺪار ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﻬﺮﻩاﯼ دوﭼﻨﺪان ﺑﺒﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﻋﺰم ﻣﻦ ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ راهﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ از ﺷﻤﺎ دﻳﺪار ﮐﻨﻢ و از ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺑﺎز‬ ‫ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﺎزﮔﺮدم ﺗﺎ ﻣﺮا راهﯽ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪١٧ .‬ﺁﻳﺎ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺼﻤﻴﻤﯽ‬ ‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬دودل ﺑﻮدم؟ و ﻳﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻮن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﯼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻣﯽﮔﻴﺮم‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ‬ ‫ﺳﺨﻨﻢ هﻤﺰﻣﺎن »ﺁرﯼ« و »ﻧﻪ« اﺳﺖ؟‬ ‫‪١٨‬ﺑﻪ اﻣﺎﻧﺖ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ »ﺁرﯼ« و »ﻧﻪ« ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪١٩ .‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺳﻴﻼس و ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ﺑﻪ او در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدﻳﻢ‪،‬‬ ‫»ﺁرﯼ« و »ﻧﻪ« ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در او هﻤﻪﭼﻴﺰ »ﺁرﯼ« اﺳﺖ‪٢٠ .‬زﻳﺮا هﻤﮥ وﻋﺪﻩهﺎﯼ ﺧﺪا‬ ‫در ﻣﺴﻴﺢ »ﺁرﯼ« اﺳﺖ و ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ در اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ »ﺁﻣﻴﻦ« را ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽﺁورﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﺧﺪا ﺟﻼل ﻳﺎﺑﺪ‪٢١ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ و ﺷﻤﺎ را در ﭘﻴﻮﻧﺪﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺘﻮار ﻣﯽﺳﺎزد‪.‬‬ ‫او ﻣﺎ را ﻣﺴﺢ ﮐﺮدﻩ ‪٢٢‬و ﻣُﻬﺮ ﻣﺎﻟﮑﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﻣﺎ زدﻩ و روح ﺧﻮد را هﻤﭽﻮن‬ ‫ﺑﻴﻌﺎﻧﻪ در دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﺟﺎﯼ دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺧﺪا را ﺷﺎهﺪ ﻣﯽﮔﻴﺮم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ ﺑﺎزﻧﮕﺸﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﻧﻪاﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺳﺮورﯼ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﻢ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ در اﻳﻤﺎن اﺳﺘﻮارﻳﺪ‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫‪١‬ﭘﺲ‪ ،‬ﻋﺰمﺟﺰمﮐﺮدم ﮐﻪ دﻳﮕﺮﺑﺎر‪ ،‬دﻳﺪارﯼ اﻧﺪوهﺒﺎر ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪٢ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ‬ ‫ﺷﻤﺎ را اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺳﺎزم‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺎدﯼ ﻣﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ‬ ‫اﻧﺪوهﮕﻴﻨﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪام؟ ‪٣‬ﻣﻦ ﺑﺪانﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺁﻣﺪﻧﻢ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﺷﺎدﻣﺎن ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﮥ اﻧﺪوهﻢ ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﻪ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﺎدﯼ ﻣﻦ ﻣﺎﻳﮥ ﺷﺎدﯼ هﻤﮥ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪۴ .‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻏﻢ ﺑﺴﻴﺎر و دﻟﯽ دردﻣﻨﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ اﺷﮑﺒﺎر‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﺎ اﻧﺪوهﮕﻴﻨﺘﺎن ﺳﺎزم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ از ﻋﻤﻖ ﻣﺤﺒﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺨﺸﺎﻳﺶ ﺑﺮاﯼ ﺷﺨﺺ ﺧﻄﺎﮐﺎر‬


‫‪۵‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻋﺚ اﻧﺪوﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺣﺪﯼ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ را اﻧﺪوهﮕﻴﻦ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ ‪ -‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺳﺨﻦ ﺑﻪﮔﺰاف ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪۶ .‬ﺗﻨﺒﻴﻬﯽ ﮐﻪ از ﺳﻮﯼ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ او اِﻋﻤﺎل ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪٧ .‬اﮐﻨﻮن دﻳﮕﺮ ﺑﺎﻳﺪ او را ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ و دﻟﺪارﯼ‬ ‫دهﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا اﻧﺪوﻩ ﺑﻴﺶ از ﺣﺪ‪ ،‬وﯼ را از ﭘﺎ درﺁورد‪٨ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ دارم او‬ ‫ﺐ ﻧﻮﺷﺘﻨﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻢ‬ ‫را از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎزﻳﺪ‪٩ .‬ﺳﺒ ِ‬ ‫و ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺁﻳﺎ در هﺮ اﻣﺮﯼ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارﻳﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ‪١٠‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ را ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ او را‬ ‫ﻣﯽﺑﺨﺸﻢ‪ .‬و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ را ﺑﺨﺸﻴﺪﻩام ‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﻣﻮردﯼ ﺑﺮاﯼ ﺑﺨﺸﻴﺪن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‬ ‫ در ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮدﻩام‪١١ ،‬ﺗﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻧﻴﺎﺑﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬‫از ﺗﺮﻓﻨﺪهﺎﯼ او ﺑﯽﺧﺒﺮ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﺮاﯼ ﺑﺸﺎرت اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗْﺮوﺁس رﻓﺘﻢ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫درﯼ ﺑﺰرگ ﺑﻪ روﯼ ﻣﻦ ﮔﺸﻮدﻩ اﺳﺖ‪١٣ .‬اﻣّﺎ ﺑﺎز ﺁرام ﻧﺪاﺷﺘﻢ زﻳﺮا ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺗﻴﺘﻮس را‬ ‫ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ اهﺎﻟﯽ ﺁﻧﺠﺎ وداع ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ رﻓﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﻣّﺎ ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﮐﻪ هﻤﻮارﻩ ﻣﺎ را در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬در ﻣﻮﮐﺐ ﻇﻔﺮ ﺧﻮد ﻣﯽ َﺑﺮَد و‬ ‫راﻳﺤﮥ ﺧﻮش ﺷﻨﺎﺧﺖ او را ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﻣﺎ در هﻤﻪﺟﺎ ﻣﯽﭘﺮاﮐﻨﺪ‪١۵ .‬زﻳﺮا ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا راﻳﺤﮥ‬ ‫ﺧﻮش ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻪ در ﻣﻴﺎن ﻧﺠﺎتﻳﺎﻓﺘﮕﺎن و ﭼﻪ در ﻣﻴﺎن هﻼﮎﺷﻮﻧﺪﮔﺎن‪١۶ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻳﮑﯽ ﺑﻮﯼ ﻣﺮگ ﻣﯽدهﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ رهﻨﻤﻮن ﻣﯽﺷﻮد؛ ﺑﺮاﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﻋﻄﺮ ﺣﻴﺎﺗﻴﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﺣﻴﺎت ﺑﻪﺑﺎر ﻣﯽﺁورد‪ .‬و ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎرﯼ ﮐﻔﺎﻳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ‪١٧‬ﺑﺮﺧﻼف‬ ‫ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺳﻮدﺟﻮﻳﯽ ﺑﻪ ارزاﻧﻔﺮوﺷﯽ ﮐﻼم ﺧﺪا ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻠﻮصﻧﻴّﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺨﻨﮕﻮﯼ ﺧﺪاﻳﻨﺪ و در ﺣﻀﻮر او‬ ‫ﻣﯽاﻳﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫‪١‬ﺁﻳﺎ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ درﺑﺎرۀ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ؟ ﻳﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻌﻀﯽ‪ ،‬ﻧﻴﺎز ﺑﻪ اراﺋﮥ‬ ‫ﺗﻮﺻﻴﻪﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﺎ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﺻﻴﻪﻧﺎﻣﻪ از ﺷﻤﺎ دارﻳﻢ؟ ‪٢‬ﺷﻤﺎ ﺧﻮ ْد ﺗﻮﺻﻴﻪﻧﺎﻣﮥ ﻣﺎﻳﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﺎﻣﻪاﯼ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺑﺮ دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﮐﻪ هﻤﮕﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺁن را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ‪٣ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎن‬ ‫دادﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﮥ ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺛﻤﺮۀ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎ‪ ،‬و ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺮﮐّﺐ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ روح‬ ‫ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﺮ ﻟﻮح ﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﻟﻮح دﻟﻬﺎﯼ ﮔﻮﺷﺘﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﯽ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﺴﻴﺢ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا دارﻳﻢ‪۵ .‬ﻧﻪﺁﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﮐﻔﺎﻳﺖ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﯼ را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺧﻮد ﺑﮕﺬارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻔﺎﻳﺖ ﻣﺎ از ﺧﺪاﺳﺖ‪۶ .‬او ﻣﺎ را‬ ‫ﮐﻔﺎﻳﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰاران ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ‪ -‬ﺧﺎدم روح‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﺎدم ﺁﻧﭽﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪاﯼ‬ ‫ح ﺣﻴﺎت ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﺶ ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﻳﺮا »ﻧﻮﺷﺘﻪ« ﻣﯽﮐُﺸﺪ‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ رو ْ‬

‫ﺟﻼل ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‬


‫ف ﺣﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ اﺳﺘﻮار‬ ‫‪٧‬ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﻴﺪ و ﺑﺮ ﺣﺮو ِ‬ ‫ل‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻼل ﺑﻪ ﻇﻬﻮر رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺟﻼ ِ‬ ‫ﭼﻬﺮۀ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮ ﺁن ﭼﺸﻢ ﺑﺪوزﻧﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺁن ﺟﻼل رو ﺑﻪ زوال ﺑﻮد‪٨ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ‪،‬‬ ‫ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ روح اﺳﺖ ﺑﺎ ﺟﻼل ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٩ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ‬ ‫ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﻴﺪ ﺑﺎ ﺟﻼل ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎرﺳﺎﺷﻤﺮدﮔﯽ ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ ﺁﮐﻨﺪﻩ از‬ ‫ل ﺑﺮﺗﺮ‪ ،‬دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺟﻼل اﺳﺖ‪١٠ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﭽﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺮﺟﻼل ﺑﻮد‪ ،‬اﮐﻨﻮن در ﻗﻴﺎس ﺑﺎ اﻳﻦ ﺟﻼ ِ‬ ‫ﺟﻠﻮﻩاﯼ ﻧﺪارد‪١١ .‬و اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ زوال ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﺟﻼل هﻤﺮاﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧَﺪ ﺑﺎ ﺟﻼل هﻤﺮاﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ؛ ‪١٣‬ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ اﻣﻴﺪﯼ دارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣ ِ‬ ‫ﮐﻪ ﺣﺠﺎﺑﯽ ﺑﺮ ﭼﻬﺮۀ ﺧﻮد ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻏﺎﻳﺖ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ رو ﺑﻪ زوال ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﻈﺎرﻩ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪١۴ .‬اﻣّﺎ ذهﻨﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪ زﻳﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز هﻤﺎن ﺣﺠﺎب ﺑﻪ هﻨﮕﺎم‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪن ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ و ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﺴﻴﺢ زاﻳﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﻣﻮﺳﯽ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺠﺎﺑﯽ ﺑﺮ دل ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﻗﺮار ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ؛‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ هﺮﮔﺎﻩ ﮐﺴﯽ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد‪ ،‬ﺣﺠﺎب ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪١٧ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬روح‬ ‫ح ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﺁزادﯼ اﺳﺖ‪١٨ .‬و هﻤﮥ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺮۀ ﺑﯽﺣﺠﺎب‪،‬‬ ‫اﺳﺖ و هﺮﺟﺎ رو ِ‬ ‫ﺟﻼل ﺧﺪاوﻧﺪ را‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ در ﺁﻳﻨﻪاﯼ‪ ،‬ﻣﯽﻧﮕﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺻﻮرت هﻤﺎن ﺗﺼﻮﻳﺮ‪ ،‬از ﺟﻼل ﺑﻪ‬ ‫ﺟﻼﻟﯽ ﻓﺰوﻧﺘﺮ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ؛ و اﻳﻦ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد ﮐﻪ روح اﺳﺖ‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫ﮔﻨﺠﻴﻨﻪهﺎﻳﯽ در ﻇﺮوف ﺧﺎﮐﯽ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﭼﻮن در ﻧﺘﻴﺠﮥ رﺣﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ از ﭼﻨﻴﻦ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﺮﺧﻮردارﻳﻢ‪،‬‬ ‫دﻟﺴﺮد ﻧﻤﯽﺷﻮﻳﻢ‪٢ .‬ﺑﻠﮑﻪ از روﺷﻬﺎﯼ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ و ﻧﻨﮕﻴﻦ دورﯼ ﺟﺴﺘﻪاﻳﻢ و ﺑﻪ ﻓﺮﻳﺒﮑﺎرﯼ‬ ‫ن ﺁﺷﮑﺎر ﺣﻘﻴﻘﺖ‪،‬‬ ‫دﺳﺖﻧﻤﯽﻳﺎزﻳﻢ و ﮐﻼم ﺧﺪا را ﻧﻴﺰ ﺗﺤﺮﻳﻒ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﻋﮑﺲ ﺑﺎ ﺑﻴﺎ ِ‬ ‫ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﻢ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻣﻮرد ﺗﺄﻳﻴﺪ وﺟﺪان هﻤﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪٣ .‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺎ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻃﺮﻳﻖ هﻼﮐﺘﻨﺪ‪۴ .‬ﺧﺪاﯼ اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ذهﻨﻬﺎﯼ‬ ‫ل ﻣﺴﻴﺢ را ﮐﻪ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ‪۵ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﻞ ﺟﻼ ِ‬ ‫ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن را ﮐﻮر ﮐﺮدﻩ ﺗﺎ ﻧﻮ ِر اﻧﺠﻴ ِ‬ ‫ﻣﺎ ﺧﻮد را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬و‬ ‫از ﺧﻮ ْد ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬و ﺁن هﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺧﺎدم ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪۶ .‬زﻳﺮا‬ ‫هﻤﺎن ﺧﺪا ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻧﻮر از ﻣﻴﺎن ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﺘﺎﺑﺪ‪ «،‬ﻧﻮر ﺧﻮد را در دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﺗﺎﺑﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺟﻼل ﺧﺪا در ﭼﻬﺮۀ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻣﻨﻮّر ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪٧‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﮔﻨﺠﻴﻨﻪ را در ﻇﺮوﻓﯽ ﺧﺎﮐﯽ دارﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻗﺪرت‬ ‫ﺧﺎرقاﻟﻌﺎدﻩ از ﺧﺪاﺳﺖ ﻧﻪ از ﻣﺎ‪٨ .‬ﻣﺎ از هﺮﺳﻮ در ﻓﺸﺎرﻳﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺧُﺮد ﻧﺸﺪﻩاﻳﻢ؛ ﻣﺘﺤﻴﺮﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﻧﻮﻣﻴﺪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ؛ ‪٩‬ﺁزار و اذﻳﺖ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ واﻧﻬﺎدﻩ ﻧﺸﺪﻩاﻳﻢ؛ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ از ﭘﺎ درﻧﻴﺎﻣﺪﻩاﻳﻢ‪١٠ .‬هﻤﻮارﻩ ﻣﺮگ ﻋﻴﺴﯽ را در ﺑﺪن ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻴﺰ در ﺑﺪن ﻣﺎ ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‪١١ .‬زﻳﺮا ﻣﺎ ﮐﻪ زﻧﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬هﻤﻮارﻩ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ‬


‫ﻣﺮگ ﺳﭙﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﺣﻴﺎت او در ﺑﺪن ﻓﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﮔﺮدد‪١٢ .‬ﭘﺲ ﻣﺮگ در ﻣﺎ‬ ‫ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺣﻴﺎت در ﺷﻤﺎ‪.‬‬ ‫ح اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫‪١٣‬در ﮐﺘﺐﻣﻘﺪّس ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ »اﻳﻤﺎن ﺁوردم‪ ،‬ﭘﺲ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻢ‪ «.‬ﺑﺎ هﻤﻴﻦ رو ِ‬ ‫ﻧﻴﺰ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ و ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪١۴ .‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﻢ او ﮐﻪ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ را از ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر او ﺧﻮاهﺪ ﺁورد‪١۵ .‬اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫هﻤﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻋﺪۀ ﺑﻴﺸﺘﺮ و ﺑﻴﺸﺘﺮﯼ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاﯼ ﺟﻼل ﺧﺪا ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﭘﺲ دﻟﺴﺮد ﻧﻤﯽﺷﻮﻳﻢ‪ .‬هﺮﭼﻨﺪ اﻧﺴﺎن ﻇﺎهﺮﯼ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﻮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻃﻨﯽ‬ ‫روز ﺑﻪ روز ﺗﺎزﻩﺗﺮ ﻣﯽﮔﺮدد‪١٧ .‬زﻳﺮا رﻧﺠﻬﺎﯼ ﺟﺰﺋﯽ و ﮔﺬراﯼ ﻣﺎ ﺟﻼﻟﯽ اﺑﺪﯼ ﺑﺮاﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﻣﯽﺁورد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁن رﻧﺠﻬﺎ ﻗﻴﺎسﭘﺬﻳﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪١٨ .‬ﭘﺲ ﻧﻪﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻧﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺎدﻳﺪﻧﯽ اﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﯽدوزﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا دﻳﺪﻧﻴﻬﺎ ﮔﺬرا‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﺎدﻳﺪﻧﻴﻬﺎ ﺟﺎوداﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪۵‬‬ ‫ﻣﺴﮑﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺎ‬ ‫‪١‬اﻳﻨﮏ ﻣﯽداﻧﻴﻢ هﺮﮔﺎﻩ اﻳﻦ ﺧﻴﻤﮥ زﻣﻴﻨﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺳﮑﻮﻧﺖ دارﻳﻢ ﻓﺮورﻳﺰد‪ ،‬ﻋﻤﺎرﺗﯽ‬ ‫از ﺧﺪا دارﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﻧﺎﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ و ﺟﺎوداﻧﯽ در ﺁﺳﻤﺎن‪٢ .‬و ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ‬ ‫ﺧﻴﻤﻪ ﺁﻩ ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺸﺘﺎق ﺁﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﮑﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮد را درﺑﺮ ﮐﻨﻴﻢ‪٣ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫درﺑﺮ ﮐﺮدﻧﺶ‪ ،‬ﻋﺮﻳﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ‪۴ .‬زﻳﺮا ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺧﻴﻤﻪ هﺴﺘﻴﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﮔﺮاﻧﺒﺎرﯼ ﺁﻩ ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﺟﺎﻣﻪ از ﺗﻦ ﺑﻪدر ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺟﺎﻣﻪاﯼ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ‬ ‫ق ﺣﻴﺎت ﺷﻮد‪۵ .‬و ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﻣﻘﺼﻮد ﺁﻣﺎدﻩ ﮐﺮدﻩ و‬ ‫ﺗﻦ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺎﻧﯽ ﻏﺮ ِ‬ ‫روح را هﻤﭽﻮن ﺑﻴﻌﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﭘﺲ هﻤﻮارﻩ دﻟﮕﺮﻣﻴﻢ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺑﺪن ﻣﻨﺰل دارﻳﻢ‪ ،‬از‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻏﺮﻳﺒﻴﻢ‪٧ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ اﻳﻤﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ دﻳﺪار‪٨ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ دﻟﮕﺮﻣﻴﻢ و‬ ‫ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽدهﻴﻢ از ﺑﺪن ﻏﺮﺑﺖ ﺟﺴﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻨﺰل ﮔﻴﺮﻳﻢ‪٩ .‬ﭘﺲ ﺧﻮاﻩ در ﺑﺪن ﻣﻨﺰل‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺧﻮاﻩ در ﻏﺮﺑﺖ از ﺁن ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ را هﺪف ﻗﺮار دادﻩاﻳﻢ ﮐﻪ او را‬ ‫ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزﻳﻢ‪١٠ .‬زﻳﺮا هﻤﮥ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺴﻨﺪ داورﯼ ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫هﺮﮐﺲ ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻋﻤﺎل ﺧﻮب ﻳﺎ ﺑﺪﯼ ﮐﻪ در اﻳﺎم ﺳﮑﻮﻧﺖ در ﺑﺪن ﺧﻮد ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺰا ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺪﻣﺖ ﺁﺷﺘﯽ‬ ‫‪١١‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻣﻌﻨﯽ ﺗﺮس ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﯽداﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﻢ ﻣﺮدﻣﺎن را ﻣﺠﺎب ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫هﺴﺘﻴﻢ ﺑﺮ ﺧﺪا ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ و اﻣﻴﺪوارم ﺑﺮ وﺟﺪان ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺁﺷﮑﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪١٢ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﻢ‬ ‫ﺑﺎز ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻮﺻﻴﻪ درﺑﺎرۀ ﺧﻮد ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﺣﺠّﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪهﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺑﺪهﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻇﺎهﺮ ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﻗﻠﺐ‬ ‫اﺳﺖ‪١٣ .‬اﮔﺮ ﻋﻘﻞ از ﮐﻒ دادﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاﺳﺖ؛ و اﮔﺮ ﻋﻘﻞ ﺳﻠﻴﻢ دارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬


‫ﺷﻤﺎﺳﺖ‪١۴ .‬زﻳﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻳﻘﻴﻦ دارﻳﻢ ﮐﻪ ﻳﮏﺗﻦ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬ ‫هﻤﻪ ﻣﺮد‪ ،‬ﭘﺲ هﻤﻪ ﻣﺮدﻧﺪ‪١۵ .‬و او ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ هﻤﻪ ﻣﺮد ﺗﺎ زﻧﺪﮔﺎن دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﺁنﮐﺲ زﻳﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮﺷﺎن ﻣﺮد و ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از اﻳﻦ ﭘﺲ درﺑﺎرۀ هﻴﭻﮐﺲ ﺑﺎ ﻣﻌﻴﺎرهﺎﯼ ﺑﺸﺮﯼ ﻗﻀﺎوت ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬و‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ ﭘﻴﺸﺘﺮ درﺑﺎرۀ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻗﻀﺎوت ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬اﮐﻨﻮن دﻳﮕﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻠﻘﺘﯽ ﺗﺎزﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﮐﻬﻨﻪ درﮔﺬﺷﺖ؛ هﺎن‪،‬‬ ‫هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺗﺎزﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ! ‪١٨‬اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﺷﺘﯽ‬ ‫دادﻩ و ﺧﺪﻣﺖ ﺁﺷﺘﯽ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ‪١٩ .‬ﺑﻪ دﻳﮕﺮﺳﺨﻦ‪ ،‬ﺧﺪا در ﻣﺴﻴﺢ ﺟﻬﺎن را ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﺁﺷﺘﯽ ﻣﯽداد و ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺸﺎن ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬و ﭘﻴﺎم ﺁﺷﺘﯽ را ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺳﭙﺮد‪٢٠ .‬ﭘﺲ ﺳﻔﻴﺮان ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺧﺪا از زﺑﺎن ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺁﺷﺘﯽ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﻴﺢ از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺁﺷﺘﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪٢١ .‬او ﮐﺴﯽ را‬ ‫ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬در راﻩ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺎ در وﯼ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺧﺪا ﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪۶‬‬ ‫‪١‬در ﻣﻘﺎم هﻤﮑﺎران ﺧﺪا‪ ،‬از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ دارﻳﻢ ﮐﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا از ﺳﻮﯼ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪٢ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»در زﻣﺎن ﻟﻄﻒ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻮ را اﺟﺎﺑﺖ ﮐﺮدم‬ ‫و در روز ﻧﺠﺎت‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﺪد ﻧﻤﻮدم‪«.‬‬ ‫هﺎن‪ ،‬اﮐﻨﻮن زﻣﺎن ﻟﻄﻒ ﺧﺪاﺳﺖ؛ هﺎن‪ ،‬اﻣﺮوز روز ﻧﺠﺎت اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﺸﻘﺎت ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫‪٣‬ﻣﺎ در هﻴﭻﭼﻴﺰ ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰش ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺘﻤﺎن ﻣﻼﻣﺖ ﮐﺮدﻩ ﻧﺸﻮد‪۴ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫در هﺮﭼﻴﺰ ﺷﺎﻳﺴﺘﮕﯽ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻴﻢ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ از ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﺪا اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽرود‪:‬‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺮدﺑﺎرﯼ ﺑﺴﻴﺎر در زﺣﻤﺎت‪ ،‬در ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ‪ ،‬در ﺗﻨﮕﻨﺎهﺎ‪۵ ،‬در ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪهﺎ‪ ،‬در زﻧﺪاﻧﻬﺎ‪ ،‬در‬ ‫هﺠﻮم ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﺮدم‪ ،‬در ﮐﺎر ﺳﺨﺖ‪ ،‬در ﺑﯽﺧﻮاﺑﯽ‪ ،‬و در ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ؛ ‪۶‬ﺑﺎ ﭘﺎﮐﯽ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺻﺒﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺎ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯽرﻳﺎ‪٧ ،‬ﺑﺎ راﺳﺘﮕﻮﻳﯽ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺪرت‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎ اﺳﻠﺤﮥ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ و ﭼﭗ؛ ‪٨‬در ﻋﺰّت و ذﻟّﺖ‪ ،‬و ﺑﺪﻧﺎﻣﯽ و ﻧﻴﮑﻨﺎﻣﯽ‪.‬‬ ‫ﮔﻮﻳﯽ ﮔﻤﺮاﻩﮐﻨﻨﺪﻩ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ؛ ‪٩‬ﮔﻮﻳﯽ ﮔﻤﻨﺎم‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩاﻳﻢ؛ ﮔﻮﻳﯽ در‬ ‫ﺣﺎل ﻣﺮگ‪ ،‬اﻣّﺎ هﻨﻮز زﻧﺪﻩاﻳﻢ؛ ﮔﻮﻳﯽ دﺳﺘﺨﻮش ﻣﺠﺎزات‪ ،‬اﻣّﺎ از ﭘﺎ درﻧﻴﺎﻣﺪﻩاﻳﻢ؛ ‪١٠‬ﮔﻮﻳﯽ‬ ‫ﻏﻤﮕﻴﻦ‪ ،‬اﻣّﺎ هﻤﻮارﻩ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻴﻢ؛ ﮔﻮﻳﯽ ﻓﻘﻴﺮ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺴﻴﺎرﯼ را دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﻣﯽﺳﺎزﻳﻢ؛ ﮔﻮﻳﯽ‬ ‫ﺑﯽﭼﻴﺰ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺻﺎﺣﺐ هﻤﻪﭼﻴﺰﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﯼ ُﻗﺮِﻧﺘﻴﺎن‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﯽﭘﺮدﻩ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻴﻢ و دل ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺸﻮدﻳﻢ‪١٢ .‬ﻣﺎ‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را از ﺷﻤﺎ درﻳﻎ ﻧﻤﯽدارﻳﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﺮ ﺧﻮد را از ﻣﺎ درﻳﻎ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪١٣ .‬ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ هﻤﭽﻮن ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ؛ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ دل ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬


‫ﭘﺮهﻴﺰ از هﻢﻳﻮغ ﺷﺪن ﺑﺎ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن‬ ‫‪١۴‬زﻳﺮ ﻳﻮغ ﻧﺎﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن ﻣﺮوﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ و ﺷﺮارت را ﭼﻪ ﭘﻴﻮﻧﺪﯼ‬ ‫اﺳﺖ؟ و ﻧﻮر و ﻇﻠﻤﺖ را ﭼﻪ رﻓﺎﻗﺘﯽ؟ ‪١۵‬و ﻣﺴﻴﺢ و ﺑِﻠﻴﻌﺎل را ﭼﻪ ﺗﻮاﻓﻘﯽ اﺳﺖ؟ و ﻣﺆﻣﻦ‬ ‫و ﺑﯽاﻳﻤﺎن را ﭼﻪ ﺷﺒﺎهﺘﯽ؟ ‪١۶‬و ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪا و ﺑﺘﻬﺎ را ﭼﻪ ﺳﺎزﮔﺎرﯼ اﺳﺖ؟ زﻳﺮا ﻣﺎ ﻣﻌﺒﺪ‬ ‫ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩاﻳﻢ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺧﻮاهﻢ ﮔﺰﻳﺪ‬ ‫و در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن راﻩ ﺧﻮاهﻢ رﻓﺖ‬ ‫و ﻣﻦ ﺧﺪاﯼ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‬ ‫و ﺁﻧﺎن ﻗﻮم ﻣﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»از ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﺁﻳﻴﺪ و ﺟﺪا ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫هﻴﭻﭼﻴﺰ ﻧﺎﭘﺎﮎ را ﻟﻤﺲ ﻣﮑﻨﻴﺪ‬ ‫و ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاهﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪«.‬‬ ‫‪ »١٨‬ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﭘﺪر ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‬ ‫و ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﭘﺴﺮان و دﺧﺘﺮان ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪«.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٧‬‬ ‫‪١‬ﭘﺲ اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﺣﺎل ﮐﻪ اﻳﻦ وﻋﺪﻩهﺎ از ﺁن ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺧﻮد را از هﺮ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ‬ ‫ﺟﺴﻢ و روح ﺑﺰداﻳﻴﻢ و ﺑﺎ ﺗﺮس از ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻘﺪس را ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫‪٢‬ﻣﺎ را در دل ﺧﻮد ﺟﺎﯼ دهﻴﺪ‪ .‬در ﺣﻖ ﮐﺴﯽ ﺑﺪﯼ روا ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﮐﺴﯽ را ﻓﺎﺳﺪ‬ ‫ﻧﺴﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ و از ﮐﺴﯽ ﺑﻬﺮﻩﺟﻮﻳﯽ ﻧﮑﺮدﻩاﻳﻢ‪٣ .‬اﻳﻦ را ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ ﻣﺤﮑﻮﻣﺘﺎن ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن در دل ﻣﺎ ﺟﺎﯼ دارﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻣﺎدﻩاﻳﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ و ﺑﺎ ﺷﻤﺎ زﻳﺴﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﻣﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﯽﭘﺮدﻩ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺴﯽ ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬ﺑﺴﻴﺎر دﻟﮕﺮم‬ ‫ﺷﺪﻩام‪ ،‬و ﺑﻪرﻏﻢ هﻤﮥ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺷﺎدﯼ ﻣﺮا ﺣﺪ و ﻣﺮزﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬


‫‪۵‬زﻳﺮا هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ رﺳﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﺗﻦ ﻣﺎ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻧﻴﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از هﺮﺳﻮ در‬ ‫زﺣﻤﺖ ﺑﻮدﻳﻢ ‪ -‬در ﺑﺮون ﺟﺪاﻟﻬﺎ داﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬و در درون ﺗﺮﺳﻬﺎ‪۶ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ اﻓﺴﺮدﮔﺎن‬ ‫را دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻣﺪن ﺗﻴﺘﻮس ﻣﺎ را دﻟﮕﺮم ﺳﺎﺧﺖ‪٧ .‬و ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ از ﺁﻣﺪن او‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن دﻟﮕﺮﻣﯽ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دﻟﮕﺮم ﺷﺪﻳﻢ‪ .‬او از اﺷﺘﻴﺎق ﺷﻤﺎ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﻦ‪،‬‬ ‫و اﻧﺪوﻩ ﻋﻤﻴﻘﺘﺎن‪ ،‬و ﻏﻴﺮﺗﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺒﺮ ﺁورد‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﻴﺶ از ﭘﻴﺶ ﻣﺮا‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎن ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬زﻳﺮا هﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﮥ ﺧﻮد اﻧﺪوهﮕﻴﻨﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬از ﮐﺮدۀ ﺧﻮد ﭘﺸﻴﻤﺎن ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ .‬زﻳﺮا ﺑﺎ‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﭘﺸﻴﻤﺎن ﺑﻮدم ‪ -‬ﭼﻮن ﻣﯽﺑﻴﻨﻢ ﻧﺎﻣﻪام هﺮﭼﻨﺪ ﮐﻮﺗﺎﻩزﻣﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را اﻧﺪوهﮕﻴﻦ‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ ‪٩ -‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺁنرو ﮐﻪ اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن اﻧﺪوهﺘﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪ .‬زﻳﺮا اﻧﺪوﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎ هﻴﭻ زﻳﺎﻧﯽ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺮﺳﺪ‪١٠ .‬ﭼﻮن‬ ‫اﻧﺪوهﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ و ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﻧﺪارد‪ .‬اﻣّﺎ اﻧﺪوهﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺑﻪﺑﺎر ﻣﯽﺁورد‪١١ .‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ اﻧﺪوهﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻮد ﭼﻪ ﺛﻤﺮاﺗﯽ در ﺷﻤﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﭼﻪ ﺷﻮر و ﺷﻮﻗﯽ‪ ،‬ﭼﻪ اﺷﺘﻴﺎﻗﯽ ﺑﻪ اﺛﺒﺎت‬ ‫ﺑﯽﮔﻨﺎهﻴﺘﺎن‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺎرﺿﺎﻳﯽ و اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮﯼ‪ ،‬ﭼﻪ دﻟﺘﻨﮕﯽ‪ ،‬ﻏﻴﺮت و ﻣﺠﺎزاﺗﯽ‪ .‬ﺷﻤﺎ از‬ ‫هﺮﺣﻴﺚ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮدﻳﺪ ﮐﻪ در ﺁن ﻗﻀﻴﻪ ﺑﯽﺗﻘﺼﻴﺮ ﺑﻮدﻩاﻳﺪ‪١٢ .‬ﭘﺲ ﻧﺎﻣﮥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ‬ ‫ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﺪﯼ ﮐﺮدﻩ و ﻳﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺪﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺪﻳﻦ‬ ‫ﻣﻨﻈﻮر ﺑﻮدﻩ ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ارادت ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﺷﻮد‪١٣ .‬اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ‬ ‫ﻣﻮﺟﺐ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﻣﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻓﺰون ﺑﺮ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺧﻮ ِد ﻣﺎ‪ ،‬دﻳﺪن ﺷﺎدﯼ ﺗﻴﺘﻮس ﻧﻴﺰ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺎدﯼ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺎ‬ ‫ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﺟﺎن او را ﺗﺎزﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ‪١۴ .‬ﻣﻦ ﻧﺰد او ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺨﺮ ﮐﺮدم و‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﺴﺎﺧﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ درﺳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﻧﺰد ﺗﻴﺘﻮس ﻧﻴﺰ ﺑﺠﺎ ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ‪١۵ .‬هﺮﺑﺎر ﮐﻪ او اﻃﺎﻋﺖ هﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ‬ ‫ﻳﺎد ﻣﯽﺁ َورَد و اﻳﻦ را ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﻟﺮز او را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬دﻟﺒﺴﺘﮕﯽاش ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪١۶ .‬ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ در هﺮﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٨‬‬ ‫ﮔﺮدﺁورﯼ هﺪاﻳﺎ‬ ‫‪١‬اﮐﻨﻮن اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﻤﺎ را از ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﻋﻄﺎ‬ ‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎزﻳﻢ‪٢ .‬زﻳﺮا در هﻤﺎنﺣﺎل ﮐﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﺒﺐ زﺣﻤﺎﺗﯽ ﺗﻮاﻧﻔﺮﺳﺎ‪ ،‬در‬ ‫ﺑﻮﺗﮥ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺷﺎدﯼ ﺑﯽﺣﺪ و ﻓﻘﺮ ﺑﺴﻴﺎرﺷﺎن‪ ،‬ﺳﺨﺎوﺗﯽ ﺑﻴﮑﺮان ﺟﺎرﯼ‬ ‫ﮔﺸﺖ‪٣ .‬ﭼﺮاﮐﻪ در ﺣﺪ ﺗﻮان ﺧﻮﻳﺶ ‪ -‬و ﻣﻦ ﺷﺎهﺪم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻴﺶ از ﺁن ‪ -‬ﺧﻮد ﭘﻴﺸﻘﺪم‬ ‫ﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺳﻬﻴﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺪﻩ‪۴ ،‬ﺑﺎ اﺻﺮار زﻳﺎد از ﻣﺎ ﺧﻮاهﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺧﺪﻣ ِ‬ ‫‪۵‬اﻳﺸﺎن ﺣﺘﯽ ﺧﻴﻠﯽ ﺑﻴﺶ از اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﺨﺴﺖ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ارادۀ ﺧﺪا‪۶ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺟﻬﺖ‪ ،‬از ﺗﻴﺘﻮس‬ ‫ﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﭘﻴﺸﺘﺮ ﻗﺪﻣﻬﺎﯼ ﺁﻏﺎزﻳﻦ را در ﺗﺪارﮎ اﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﺁن را ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﺪ‪٧ .‬ﭘﺲ ﭼﻨﺎنﮐﻪ در هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﻤﺘﺎزﻳﺪ ‪-‬‬


‫در اﻳﻤﺎن‪ ،‬در ﺑﻴﺎن‪ ،‬در ﻣﻌﺮﻓﺖ‪ ،‬در ﺷﻮر و ﺣﺮارت ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬و در ﻣﺤﺒﺘﺘﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ‪ -‬ﭘﺲ‬ ‫ﺾ ﺑﺨﺸﻨﺪﮔﯽ ﻧﻴﺰ ﮔﻮﯼ ﺳﺒﻘﺖ را ﺑﺮﺑﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬ ‫در اﻳﻦ ﻓﻴ ِ‬ ‫‪٨‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﮑﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺧﻠﻮص ﻣﺤﺒﺘﺘﺎن را در ﻗﻴﺎس ﺑﺎ ﺷﻮر‬ ‫و ﺣﺮارت دﻳﮕﺮان ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻢ‪٩ .‬زﻳﺮا از ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺁﮔﺎهﻴﺪ ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ‬ ‫دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ در ﻧﺘﻴﺠﮥ ﻓﻘﺮ او دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﭘﺲ ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را در اﻳﻦﺑﺎرﻩ ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﺳﻮد ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ :‬ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ در اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﮐﺎر ﺧﻴﺮ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺁن ﻧﻴﺰ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺑﻮدﻳﺪ‪١١ .‬ﭘﺲ‬ ‫اﮐﻨﻮن ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﺷﺘﻴﺎﻗﺘﺎن ﺑﻪ اﻳﻦ ﮐﺎر‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﮐﺎﻣﻞ ﺁن را ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮر ﺗﻮان ﻣﺎﻟﯽﺗﺎن‪ ،‬در ﭘﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪١٢ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﺪﻳﮥ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﻣﻘﺒﻮل ﻣﯽاﻓﺘﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﺴﯽ دارد‪ ،‬ﻧﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪١٣‬زﻳﺮا ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮان در رﻓﺎﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺷﻤﺎ در ﺗﻨﮕﻨﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺧﻮاهﺎن ﺑﺮﻗﺮارﯼ ﻣﺴﺎواﺗﻴﻢ‪١۴ ،‬ﺗﺎ ﻏﻨﺎﯼ ﺷﻤﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﮐﻤﺒﻮد ﺁﻧﺎن را ﺑﺮﻃﺮف‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬و روزﯼ ﻧﻴﺰ ﻏﻨﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻤﺒﻮد ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﻃﺮف ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻣﺴﺎوات‬ ‫ﺑﺮﻗﺮار ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١۵ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﺁن ﮐﻪ زﻳﺎد ﮔﺮدﺁورد‪ ،‬زﻳﺎدﻩ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﺁن ﮐﻪ ﮐﻢ ﮔﺮدﺁورد‪ ،‬ﮐﻢ ﻧﺪاﺷﺖ‪«.‬‬

‫ﮔﺴﻴﻞ داﺷﺘﻦ ﺗﻴﺘﻮس ﺑﻪ ُﻗ ِﺮﻧﺘُﺲ‬ ‫‪١۶‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ در دل ﺗﻴﺘﻮس ﻧﻴﺰ ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﭽﻮن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎ‬ ‫ق ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺁﻣﺪن‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪١٧ .‬زﻳﺮا او ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﻣﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎ ِ‬ ‫ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﭘﻴﺸﻘﺪم ﺷﺪ‪١٨ .‬و ﻣﺎ هﻤﺮاﻩ او ﺑﺮادرﯼ را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﮐﻪ هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ او را‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﯽﺳﺘﺎﻳﻨﺪ‪١٩ .‬ﺑﻌﻼوﻩ‪ ،‬او از ﺳﻮﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻩ ﺗﺎ در‬ ‫اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﮐﺎر ﺧﻴﺮ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺟﻼل ﺧﺪا و ﻧﺸﺎن دادن ﺧﻴﺮﺧﻮاهﻴﻤﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﺁن را ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬هﻤﺴﻔﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪٢٠ .‬ﻣﺎ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺮاﻗﺒﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎ در ﮔﺮدﺁورﯼ اﻳﻦ‬ ‫هﺪﻳﮥ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻣﻮرد اﻧﺘﻘﺎد ﮐﺴﯽ ﻗﺮار ﻧﮕﻴﺮد‪٢١ .‬زﻳﺮا ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﻢ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ در ﻧﻈﺮ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻧﻈﺮ ﻣﺮدم ﻧﻴﺰ ﺁﻧﭽﻪ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ اﻧﺠﺎم دهﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬هﻤﺮاﻩ اﻳﻦ اﻓﺮاد‪ ،‬ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎرهﺎ اﺷﺘﻴﺎﻗﺶ از راهﻬﺎﯼ‬ ‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺮ ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪﻩ‪ ،‬و اﮐﻨﻮن اﺷﺘﻴﺎق او ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺴﻴﺎرش ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﺘﯽ‬ ‫اﻓﺰوﻧﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﮔﺮدﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٣ .‬درﺑﺎرۀ ﺗﻴﺘﻮس ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﮏ و‬ ‫هﻤﮑﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ؛ و درﺑﺎرۀ ﺑﺮادراﻧﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ و ﺟﻼل‬ ‫ﻣﺴﻴﺢاﻧﺪ‪٢۴ .‬ﭘﺲ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را در ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻴﺪ و ﻧﺸﺎن دهﻴﺪ ﮐﻪ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﯽاﺳﺎس ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺗﺎ هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪٩‬‬ ‫ﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪٢ .‬زﻳﺮا از اﺷﺘﻴﺎﻗﺘﺎن ﺑﻪ‬ ‫‪١‬ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﻴﺴﺖ درﺑﺎرۀ اﻳﻦ ﺧﺪﻣ ِ‬ ‫ﻳﺎرﯼرﺳﺎﻧﺪن ﺁﮔﺎهﻢ و در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﻧﺰد اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻟﻴﺪﻩام‪ .‬ﺑﺪﻳﺸﺎن‬


‫ن هﺪﻳﻪ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﻮدﻩاﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺷﻮر و‬ ‫ﮔﻔﺘﻪام ﮐﻪ ﺷﻤﺎ در اﻳﺎﻟﺖ اَﺧﺎﺋﻴﻪ از ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاﯼ داد ِ‬ ‫ﺣﺮارت ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺸﺘ ِﺮ ﺁﻧﺎن را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪٣ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﺑﺮادران را ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‬ ‫ﺗﺎ ﻓﺨﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص اﺷﺘﺒﺎﻩ از ﮐﺎر درﻧﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﺸﺎن‬ ‫ن ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ هﻤﺮاهﻢ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪام‪ ،‬ﺁﻣﺎدﮔﯽ ﻻزم را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪۴ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از اﻳﻤﺎﻧﺪارا ِ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ و درﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺁﻣﺎدﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ‪ -‬و ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ‪ -‬از اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫داﺷﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ‪۵ .‬ﭘﺲ ﺿﺮورﯼ داﻧﺴﺘﻢ از ﺑﺮادران ﺑﺨﻮاهﻢ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ‬ ‫ﺑﻪ دﻳﺪارﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺗﺪارﮎ هﺪﻳﮥ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪاﯼ را ﮐﻪ وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺗﻤﺎم‬ ‫رﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اﻳﻦ هﺪﻳﻪ‪ ،‬هﺪﻳﻪاﯼ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻨﮓﭼﺸﻤﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﮔﺸﺎدﻩدﺳﺘﯽ‬ ‫دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺸﻮﻳﻖ ﺑﻪ ﺳﺨﺎوت در هﺪﻳﻪ دادن‬ ‫‪۶‬ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ هﺮﮐﻪ اﻧﺪﮎ ﺑﮑﺎرد‪ ،‬اﻧﺪﮎ هﻢ ﺧﻮاهﺪ دروﻳﺪ‪ ،‬و هﺮﮐﻪ ﻓﺮاوان‬ ‫ﺑﮑﺎرد‪ ،‬ﻓﺮاوان هﻢ ﺑﺮﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪٧ .‬هﺮﮐﺲ هﻤﺎن ﻗﺪر ﺑﺪهﺪ ﮐﻪ در دل ﻗﺼﺪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺎ اﮐﺮاﻩ و اﺟﺒﺎر‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﺨﺸﻨﺪۀ ﺧﻮش را دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪٨ .‬و ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ هﺮ‬ ‫ﻧﻌﻤﺖ را ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺲ ﻓﺰوﻧﯽ ﺑﺨﺸﺪ ﺗﺎ در هﻤﻪﭼﻴﺰ هﻤﻮارﻩ هﻤﮥ ﻧﻴﺎزهﺎﻳﺘﺎن ﺑﺮﺁوردﻩ‬ ‫ﺷﻮد و ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎم هﺮ ﮐﺎ ِر ﻧﻴﮑﻮ‪ ،‬ﺑﻔﺮاواﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٩ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪:‬‬ ‫»او ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ و ﺑﻪ ﻓﻘﺮا دادﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽاش ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٠‬و او ﮐﻪ ﺑﺬر را ﺑﺮاﯼ ﮐﺸﺎورز و ﻧﺎن را ﺑﺮاﯼ ﺧﻮردن ﻓﺮاهﻢ ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﺬرﺗﺎن‬ ‫را ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﻓﺰوﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﻣﺤﺼﻮل ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮاوان ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از هﺮﺣﻴﺚ دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ در هﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬و‬ ‫اﻳﻦ ﺳﺨﺎوت ﺷﻤﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﭙﺎس ﺧﺪا ﺧﻮاهﺪ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬اﻧﺠﺎم اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن را ﺑﺮﺁوردﻩ ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﺻﻮرت‬ ‫ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارﻳﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺣﺘﯽ ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺳَﺮرﻳﺰ ﻣﯽﺷﻮد‪١٣ .‬و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣُﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪﯼ ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ﺧﺪا را ﺑﺮاﯼ اﻃﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاف ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ هﻤﺮاﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ ﺳﺨﺎوﺗﯽ ﮐﻪ در ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ و ﺑﻪ هﻤﻪ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻣﯽدهﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪١۴ .‬ﺁﻧﺎن ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻓﻴﺾ ﻋﻈﻴﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﺼﻴﺒﺘﺎن ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﻋﻼﻗﻪ و اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ دﻋﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪١۵ .‬ﺳﭙﺎس ﺑﺮ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﻋﻄﺎﯼ‬ ‫وﺻﻒﻧﺎﭘﺬﻳﺮش!‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٠‬‬ ‫دﻓﺎع ﭘﻮﻟُﺲ از ﺧﺪﻣﺘﺶ‬ ‫‪١‬ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ »زﺑﻮﻧﻢ« اﻣّﺎ ﺑﻪدور از ﺷﻤﺎ »ﺟﺴﻮرم«‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻠﻢ و‬ ‫ﻧﺮﻣﺶ ﻣﺴﻴﺢ از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ دارم ‪٢‬ﮐﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺁﻣﺪﻧﻢ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﻧﺒﺎﺷﻢ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ‬


‫ﮐﻪ ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﻴﺰاﻧﻬﺎﯼ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﺴﺎرت ﺑﺴﻴﺎر ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ‪٣ .‬زﻳﺮا‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻳﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪ روش دﻧﻴﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽﺟﻨﮕﻴﻢ‪۴ .‬ﭼﺮاﮐﻪ اﺳﻠﺤﮥ ﺟﻨﮓ‬ ‫ﻣﺎ دﻧﻴﺎﻳﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﯼ اﻟﻬﯽ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﻬﺪام دژهﺎﺳﺖ‪۵ .‬ﻣﺎ اﺳﺘﺪﻻﻟﻬﺎ و هﺮ‬ ‫ادﻋﺎﯼ ﺗﮑﺒّﺮﺁﻣﻴﺰ را ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﺪ وﻳﺮان ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و هﺮ اﻧﺪﻳﺸﻪاﯼ‬ ‫را ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﻣﺴﻴﺢ اﺳﻴﺮ ﻣﯽﺳﺎزﻳﻢ‪۶ .‬و در ﺣﺎل ﺁﻣﺎدﻩﺑﺎش هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﺧﻮ ِد ﺷﻤﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮد‪ ،‬هﺮ ﻧﺎاﻃﺎﻋﺘﯽ را ﺑﻪ ﻣﺠﺎزات رﺳﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫ن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫‪٧‬ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻇﻮاهﺮ ﻣﯽﻧﮕﺮﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارد ﮐﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ن ﻣﺴﻴﺤﻴﻢ‪٨ .‬زﻳﺮا ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﻢ‬ ‫در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ هﻤﺎن اﻧﺪازﻩ از ﺁ ِ‬ ‫ﺷﺪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﻴﺶ از اﻧﺪازﻩ ﺑﻪ اﻗﺘﺪارﯼ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ وﻳﺮاﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺑﻨﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻢ‪٩ .‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﺎﻣﻪهﺎﯼ ﺧﻮد ﺷﻤﺎ را ﺑﺘﺮﺳﺎﻧﻢ‪١٠ ،‬زﻳﺮا ﺑﻌﻀﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﻧﺎﻣﻪهﺎﯼ او وزﻳﻦ و ﻗﻮﯼ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺣﻀﻮرش ﺿﻌﻴﻒ و ﺑﻴﺎﻧﺶ رﻗّﺖاﻧﮕﻴﺰ‪١١ «.‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ در ﻏﻴﺎب ﺧﻮد در ﻧﺎﻣﻪهﺎﻣﺎن ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬هﻤﺎن را ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺣﻀﻮر‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﺧﻮاهﻴﻢ ﺁورد‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﻣﺎ ﺟﺮأت ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ ﺧﻮد را از زﻣﺮۀ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺸﻤﺎرﻳﻢ ﻳﺎ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻗﻴﺎس ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮدﺳﺘﺎﻳﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﻧﺎﺑﺨﺮداﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن درﺑﺎرۀ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﻴﺰاﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮدﺷﺎن ﻗﻀﺎوت‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﺳﻨﺠﻨﺪ‪١٣ .‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻴﺶ از ﺣ ِﺪ ﻣﺠﺎز‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺣﺪودﯼ‬ ‫ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﻳﻤﺎن ﻣﻌﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺪودﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻧﻴﺰ درﺑﺮ ﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﻣﺎ از ﺣﺪود ﺧﻮد ﭘﺎ ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﻳﯽ هﺮﮔﺰ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﺎﻧﺪﻳﻢ‪١۵ .‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺨﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ دﻳﮕﺮان ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬از ﺣﺪود ﺧﻮد ﺗﺠﺎوز ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﻢ‪ .‬اﻣﻴﺪ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮﭼﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺸﺘﺮ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬داﻣﻨﮥ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻣﺎ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﮔﺴﺘﺮدﻩﺗﺮ ﺷﻮد‪١۶ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫اﻧﺠﻴﻞ را در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻬﺎﻳﯽ ﻓﺮاﺳﻮﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت دهﻴﻢ‪ .‬زﻳﺮا ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﮐﺎرﯼ ﻓﺨﺮ‬ ‫ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ‪ ،‬و ﺁن هﻢ در ﻗﻠﻤﺮو ﺷﺨﺼﯽ دﻳﮕﺮ اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١٧ .‬ﭘﺲ »هﺮﮐﻪ ﻓﺨﺮ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﺪ‪١٨ «.‬زﻳﺮا ﻧﻪ ﺁن ﮐﻪ ﺧﻮدﺳﺘﺎﻳﯽ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁن ﮐﻪ ﺧﺪا او را‬ ‫ﺑﺴﺘﺎﻳﺪ‪ ،‬ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١١‬‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ و رﺳﻮﻻن دروﻏﻴﻦ‬ ‫‪١‬اﻣﻴﺪوارم اﻧﺪﮎ ﺣﻤﺎﻗﺘﯽ را در ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬و ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﺮدﻩاﻳﺪ! ‪٢‬ﻣﻦ ﻏﻴﺮﺗﯽ‬ ‫ﺧﺪاﻳﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دارم‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻳﮏ ﺷﻮهﺮ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻧﺎﻣﺰد ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺑﺎﮐﺮﻩاﯼ ﭘﺎﮐﺪاﻣﻦ ﺑﻪ او ﺗﻘﺪﻳﻤﺘﺎن ﮐﻨﻢ‪٣ .‬اﻣّﺎ ﺑﻴﻢ دارم هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺣﻮا ﻓﺮﻳﺐ ﺣﻴﻠﮥ‬ ‫ﻣﺎر را ﺧﻮرد‪ ،‬ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ از ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﯽ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻟﺼﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ دارﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد‪۴ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻋﻴﺴﺎﯼ دﻳﮕﺮﯼ ﺟﺰ ﺁن ﮐﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ اﮔﺮ روﺣﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ ﺁن روح ﮐﻪ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻳﺪ‬ ‫ﻳﺎ اﻧﺠﻴﻠﯽ ﻏﻴﺮ از ﺁن اﻧﺠﻴﻞ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬


‫گ رﺳﻮﻻن« ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪۶ .‬ﺷﺎﻳﺪ ﺳﺨﻨﻮرﯼ‬ ‫‪۵‬اﻣّﺎ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻣﻦ از ﺁن »ﺑﺰر ْ‬ ‫ﻣﺎهﺮ ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﻣﻌﺮﻓﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻢ ﻧﺪارم؛ اﻳﻦ را ﺑﻪﮐﻤﺎل و از هﺮﺣﻴﺚ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﮐﺮدﻩاﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﻞ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﻮد را ﭘﺴﺖ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫ن اﻧﺠﻴ ِ‬ ‫ت راﻳﮕﺎ ِ‬ ‫‪٧‬ﺁﻳﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺸﺎر ِ‬ ‫ﺳﺮاﻓﺮاز ﺷﻮﻳﺪ؟ ‪٨‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﯽ‪ ،‬ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ دﻳﮕﺮ را ﻏﺎرت ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ‬ ‫ﺷﻤﺎ را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ‪٩ .‬و در ﻣﺪت اﻗﺎﻣﺘﻢ ﺑﻴﻦ ﺷﻤﺎ‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻴﺎز داﺷﺘﻢ ﺑﺎرﯼ ﺑﺮ‬ ‫دوش ﮐﺴﯽ ﻧﻨﻬﺎدم‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮادراﻧﯽ ﮐﻪ از ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻣﺮا ﺑﺮﺁوردﻧﺪ‪ .‬و ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪهﻴﭻروﯼ ﺑﺎرﯼ ﺑﺮ دوﺷﺘﺎن ﻧﺒﻮدﻩام و از اﻳﻦ ﭘﺲ ﻧﻴﺰ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻮد‪١٠ .‬ﺑﻪ ﺁن راﺳﺘﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻪ در ﻣﻦ اﺳﺖ ﻗﺴﻢ‪ ،‬ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ در ﻧﻮاﺣﯽ اَﺧﺎﺋﻴﻪ اﻳﻦ ﻓﺨﺮ ﻣﺮا از ﻣﻦ ﻧﺨﻮاهﺪ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪١١ .‬ﺁﻳﺎ از ﺁنرو ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺘﺎن ﻧﺪارم؟ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ دوﺳﺘﺘﺎن دارم!‬ ‫‪١٢‬و اﻳﻦ رَوﻳّﻪ ﺧﻮد را اداﻣﻪ ﺧﻮاهﻢ داد ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺖ را از ﻓﺮﺻﺖﻃﻠﺒﺎن ﺑﺎزﺳﺘﺎﻧﻢ‪ ،‬از ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ در ﺻﺪدﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را در ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪان ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬زﻳﺮا ﭼﻨﻴﻦﮐﺴﺎن‪ ،‬رﺳﻮﻻن دروﻏﻴﻦ و ﮐﺎرﮔﺰاراﻧﯽ ﻓﺮﻳﺒﮑﺎرﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را در‬ ‫ﺳﻴﻤﺎﯼ رﺳﻮﻻن ﻣﺴﻴﺢ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪١۴ .‬و اﻳﻦ ﻋﺠﻴﺐ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻴﻄﺎن ﻧﻴﺰ ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﻧﻮر درﻣﯽﺁورد؛ ‪١۵‬ﭘﺲ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺧﺎدﻣﺎﻧﺶ ﻧﻴﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎدﻣﺎن ﻃﺮﻳﻖ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎ ِم اﻳﻨﺎن ﻓﺮاﺧﻮر ﮐﺎرهﺎﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻓﺨﺮ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ رﻧﺠﻬﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫‪١۶‬ﺑﺎز ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﺑﯽﻓﻬﻢ ﻧﭙﻨﺪارد‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬دﺳﺖﮐﻢ ﻣﺮا ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺨﺼﯽ ﺑﯽﻓﻬﻢ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ اﻧﺪﮐﯽ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻢ‪١٧ .‬وﻗﺘﯽ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن از ﻓﺨﺮ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺳﺮ ﺑﯽﻓﻬﻤﯽ اﺳﺖ‪١٨ .‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ‬ ‫ﺑﻪﻃﺮﻳﻖ دﻧﻴﺎﻳﯽ ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﻓﺨﺮ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪١٩ .‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ ﺑﯽﻓﻬﻤﺎن را‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺧﻮد اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺲ ﻓﻬﻴﻢ هﺴﺘﻴﺪ! ‪٢٠‬ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻨﺪۀ ﺧﻮد ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ از ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺷﻤﺎ را ﻣﻮرد‬ ‫ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎدﻩ ﻗﺮار ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ رﻳﺎﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺘﺎن ﺳﻴﻠﯽ ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺨﻮﺑﯽ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪٢١ .‬ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﺑﺎﻳﺪ اﻗﺮار ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺿﻌﻴﻔﺘﺮ از ﺁن ﺑﻮدﻩاﻳﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﺑﺎﺷﻴﻢ!‬ ‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﺪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﺪ ‪ -‬ﺑﺎز هﻢ هﻤﭽﻮن ﺑﯽﻓﻬﻤﺎن ﺳﺨﻦ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ‪ -‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺟﺎزﻩ ﻣﯽدهﻢ ﺑﻪ ﺁن ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻢ‪٢٢ .‬ﺁﻳﺎ ﻋﺒﺮاﻧﯽاﻧﺪ؟ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ هﺴﺘﻢ!‬ ‫ﺁﻳﺎ اﺳﺮاﺋﻴﻠﯽاﻧﺪ؟ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ هﺴﺘﻢ! ﺁﻳﺎ از ﻧﺴﻞ اﺑﺮاهﻴﻢاﻧﺪ؟ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ هﺴﺘﻢ! ‪٢٣‬ﺁﻳﺎ ﺧﺎدم‬ ‫ﻣﺴﻴﺢاﻧﺪ؟ ﭼﻮن دﻳﻮاﻧﮕﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ‪ -‬ﻣﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ هﺴﺘﻢ! از هﻤﻪ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﮐﺎر ﮐﺮدﻩام‪،‬‬ ‫ﺑﻪ دﻓﻌﺎت ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎدﻩام‪ ،‬ﺑﻴﺶ از هﻤﻪ ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮردﻩام‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ و ﺑﺎرهﺎ ﺑﺎ ﺧﻄﺮ‬ ‫ﻣﺮگ روﺑﻪرو ﺷﺪﻩام‪٢۴ .‬ﭘﻨﺞ ﺑﺎر از ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﺳﯽ و ﻧﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺧﻮردم‪٢۵ .‬ﺳﻪ ﺑﺎر‬ ‫ﭼﻮﺑﻢ زدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷﺪم‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﮐﺸﺘﯽ ﺳﻔﺮم ﻏﺮق ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﮏ ﺷﺒﺎﻧﻪروز را در‬ ‫درﻳﺎ ﺳﭙﺮﯼ ﮐﺮدم‪٢۶ ،‬هﻤﻮارﻩ در ﺳﻔﺮ ﺑﻮدﻩام و ﺧﻄﺮ از هﺮﺳﻮ ﺗﻬﺪﻳﺪم ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ :‬ﺧﻄ ِﺮ‬ ‫ﮔﺬر از رودﺧﺎﻧﻪهﺎ‪ ،‬ﺧﻄ ِﺮ راهﺰﻧﺎن؛ ﺧﻄﺮ از ﺳﻮﯼ ﻗﻮم ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻄﺮ از ﺳﻮﯼ اﺟﻨﺒﻴﺎن؛‬ ‫ﺧﻄﺮ در ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﺧﻄﺮ در ﺑﻴﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺧﻄﺮ در درﻳﺎ؛ ﺧﻄﺮ از ﺳﻮﯼ ﺑﺮادران دروﻏﻴﻦ‪.‬‬


‫‪٢٧‬ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﮐﺮدﻩ و ﻣﺤﻨﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩام‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ ﺑﯽﺧﻮاﺑﯽ ﺑﺮ ﺧﻮد هﻤﻮار ﮐﺮدﻩام؛ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ‬ ‫و ﺗﺸﻨﮕﯽ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدﻩام‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ ﺑﯽﻏﺬا ﻣﺎﻧﺪﻩام و ﺳﺮﻣﺎ و ﻋﺮﻳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد دﻳﺪﻩام‪.‬‬ ‫‪٢٨‬اﻓﺰونﺑﺮ هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ِر ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﺳﺖ ﮐﻪ هﺮروزﻩ ﺑﺮ دوﺷﻢ ﺳﻨﮕﻴﻨﯽ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٢٩ .‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺿﻌﻴﻒ ﺷﻮد و ﻣﻦ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﺸﻮم؟ ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻠﻐﺰد و ﻣﻦ ﻧﺴﻮزم؟‬ ‫‪٣٠‬اﮔﺮ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﻓﺨﺮ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺿﻌﻒ ﻣﺮا ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ‪.‬‬ ‫‪٣١‬ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﮐﻪ او را ﺟﺎوداﻧﻪ ﺳﭙﺎس ﺑﺎد‪ ،‬ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ دروغ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫ب ﺷﺎ ْﻩ ﺣﺎرِث‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﮔﻤﺎﺷﺖ ﺗﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎرم ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬در دﻣﺸﻖ‪ ،‬ﺣﺎﮐ ِﻢ ﻣﻨﺼﻮ ِ‬ ‫‪٣٣‬اﻣّﺎ ﻣﺮا در زﻧﺒﻴﻠﯽ‪ ،‬از ﭘﻨﺠﺮﻩاﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺼﺎر ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‬ ‫از ﭼﻨﮕﺶ ﮔﺮﻳﺨﺘﻢ‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٢‬‬ ‫رؤﻳﺎهﺎﯼ ﭘﻮﻟُﺲ و ﺧﺎر ﺟﺴﻢ او‬ ‫‪١‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻢ؛ هﺮﭼﻨﺪ ﺳﻮدﯼ از ﺁن ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬اداﻣﻪ ﻣﯽدهﻢ و ﺑﻪ‬ ‫رؤﻳﺎهﺎ و ﻣﮑﺎﺷﻔﺎت ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﭘﺮدازم‪٢ .‬ﺷﺨﺼﯽ را ﮐﻪ در ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎل ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺳﻮّم رﺑﻮدﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺑﺎ ﺑﺪن ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن رﻓﺖ ﻳﺎ ﺑﻴﺮون از‬ ‫س ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ ‪ -‬ﺑﺎ ﺑﺪن ﻳﺎ ﺑﻴﺮون از ﺑﺪن‪ ،‬ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺪن‪ ،‬ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺪ‪٣ .‬و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮدو ْ‬ ‫ﻣﯽداﻧﺪ ‪۴ -‬و ﭼﻴﺰهﺎﯼ وﺻﻒﻧﺎﺷﺪﻧﯽ ﺷﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ از ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﻧﺴﺎن ﺟﺎﻳﺰ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺼﯽ ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣّﺎ درﺑﺎرۀ ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺰ ﺑﻪ ﺿﻌﻔﻬﺎﻳﻢ ﻓﺨﺮ ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاهﻢ ﻓﺨﺮ ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﯽﻓﻬﻢ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ .‬اﻣّﺎ از اﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎر ﻣﯽﭘﺮهﻴﺰم ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻴﺶ از ﺁﻧﭽﻪ در ﻣﻦ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ و از ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻨﻮد‪،‬‬ ‫ﻧﭙﻨﺪارد‪.‬‬ ‫‪٧‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﻋﻈﻤﺖ ﺑﯽاﻧﺪازۀ اﻳﻦ ﻣﮑﺎﺷﻔﺎت ﻣﻐﺮورم ﻧﺴﺎزد‪ ،‬ﺧﺎرﯼ در ﺟﺴﻤﻢ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﺎﻣﻞ ﺷﻴﻄﺎن‪ ،‬ﺗﺎ ﺁزارم دهﺪ و ﻣﺮا از ﻏﺮور ﺑﺎزدارد‪٨ .‬ﺳﻪ ﺑﺎر از‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻤﻨﺎ ﮐﺮدم ﺁن را از ﻣﻦ ﺑﺮﮔﻴﺮد‪٩ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺮا ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﻴﺾ ﻣﻦ ﺗﻮ را ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﻗﺪرت ﻣﻦ در ﺿﻌﻒ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﻣﯽرﺳﺪ‪ «.‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺿﻌﻔﻬﺎﻳﻢ‬ ‫ﻓﺨﺮ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻗﺪرت ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻗﺮار ﮔﻴﺮد‪١٠ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬در ﺿﻌﻔﻬﺎ‪،‬‬ ‫دﺷﻨﺎﻣﻬﺎ‪ ،‬ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺁزارهﺎ و ﻣﺸﮑﻼت‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪ ،‬زﻳﺮا وﻗﺘﯽ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻢ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺮاﯼ ُﻗﺮِﻧﺘﻴﺎن‬ ‫‪١١‬هﻤﭽﻮن ﺑﯽﻓﻬﻤﺎن رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻩام! ﺷﻤﺎ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮم ﮐﺮدﻳﺪ‪ .‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻮرد ﺳﺘﺎﻳﺸﺘﺎن‬ ‫ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ هﻴﭽﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ از ﺁن »ﺑﺰرگرﺳﻮﻻن« ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻢ ﻧﺪارم‪١٢ .‬ﻧﺸﺎﻧﻪهﺎﯼ‬ ‫رﺳﺎﻟﺖ‪ ،‬در ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺑﺮدﺑﺎرﯼ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻳﺎت و ﻋﺠﺎﻳﺐ و‬ ‫ﻣﻌﺠﺰات‪١٣ .‬در ﻗﻴﺎس ﺑﺎ ﺳﺎﻳﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ‪ ،‬ﭼﻪ اﺟﺤﺎﻓﯽ در ﺣﻖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪ‪ ،‬ﺟﺰاﻳﻨﮑﻪ هﺮﮔﺰ‬ ‫ﺑﺎرﯼ ﺑﺮ دوﺷﺘﺎن ﻧﺒﻮدﻩام؟ ﺑﺮاﯼ اﻳﻦ ﺑﺪﯼ ﮐﻪ در ﺣﻖ ﺷﻤﺎ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ!‬


‫‪١۴‬اﮐﻨﻮن ﺁﻣﺎدﻩام ﺑﺮاﯼ ﺑﺎر ﺳﻮّم ﺑﻪ دﻳﺪارﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ ،‬و ﺑﺎرﯼ ﺑﺮ دوﺷﺘﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﻧﻪ اﻣﻮال ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن را ﻣﯽﺧﻮاهﻢ‪ .‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاﯼ‬ ‫واﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮد ﺑﻴﻨﺪوزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ واﻟﺪﻳﻦ ﺑﺮاﯼ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﯽاﻧﺪوزﻧﺪ‪١۵ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر هﺮﭼﻪ دارم در راﻩ ﺟﺎﻧﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺧﺮج ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد و ﺣﺘﯽ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ درﻳﻎ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻢ داﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﻴﺸﺘﺮ دوﺳﺖ ﻣﯽدارم‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮا ﮐﻤﺘﺮ دوﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪارﻳﺪ؟‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ دوش ﺷﻤﺎ ﺑﺎرﯼ ﻧﺒﻮدﻩام‪ ،‬ﻻﺑﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺨﺼﯽ ﻣﮑﺎرم‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪﻧﺤﻮﯼ از ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺮﻩﺑﺮدارﯼ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪١٧ .‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺰدﺗﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدم از ﺷﻤﺎ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮدم؟ ‪١٨‬ﻣﻦ ﺗﻴﺘﻮس را ﺑﺮﺁن داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻴﺎﻳﺪ و ﺑﺮادرﻣﺎن را ﻧﻴﺰ هﻤﺮاهﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ .‬ﺁﻳﺎ ﺗﻴﺘﻮس از ﺷﻤﺎ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﺮد؟ ﺁﻳﺎ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺷﻴﻮﻩ رﻓﺘﺎر ﻧﮑﺮدﻳﻢ و هﻤﻴﻦ رَوﻳّﻪ را در ﭘﻴﺶ ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ؟‬ ‫‪١٩‬ﺁﻳﺎ ﺗﺎ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺗﺼﻮر ﺑﻮدﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻤﺎ از ﺧﻮد دﻓﺎع ﮐﻨﻴﻢ؟‬ ‫ﻣﺎ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا و هﻤﭽﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴﺢاﻧﺪ‪ ،‬و هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎﯼ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪٢٠ .‬زﻳﺮا ﺑﻴﻢ ﺁن دارم ﮐﻪ ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﻢ و ﺷﻤﺎ را ﺁنﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر دارم‪ ،‬ﻧﺒﻴﻨﻢ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﺮا ﭼﻨﺎنﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر دارﻳﺪ‪ ،‬ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻴﻢ ﺁن دارم ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺟﺪال‪ ،‬ﺣﺴﺪ‪ ،‬ﺧﺸﻢ‪ ،‬ﺧﻮدﺧﻮاهﯽ‪ ،‬اﻓﺘﺮا‪ ،‬ﻏﻴﺒﺖ‪ ،‬ﻏﺮور و ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ ﺑﺒﻴﻨﻢ‪٢١ .‬و‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻢ ﺁن دارم ﮐﻪ ﭼﻮن ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺁﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﻣﺮا در ﺣﻀﻮر ﺷﻤﺎ ﻓﺮوﺗﻦ ﺳﺎزد و‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدﻩ و از ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ‪ ،‬ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ و ﻋﻴﺎﺷﯽ ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ‬ ‫ﻧﮑﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺪوهﮕﻴﻦ ﺷﻮم‪.‬‬

‫دوم ﻗﺮﻧﺘﻴﺎن ‪١٣‬‬ ‫ﺁﺧﺮﻳﻦ هﺸﺪارهﺎ‬ ‫‪١‬اﻳﻦ ﺳﻮّﻣﻴﻦ ﺑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﺪارﺗﺎن ﻣﯽﺁﻳﻢ‪» .‬هﺮ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺎ ﮔﻮاهﯽ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﺎهﺪ‬ ‫ﺛﺎﺑﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢ «.‬ﻣﻦ در دﻳﺪار دوّم ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ هﺮﮐﺲ دﻳﮕﺮ را هﺸﺪار دادم و اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ در ﻏﻴﺎب ﺧﻮد ﺑﺎز هﺸﺪار ﻣﯽدهﻢ‬ ‫ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﺁﺳﺎن ﻧﺨﻮاهﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪٣ .‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ ﺣﺠّﺖ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺮ‬ ‫اﻳﻨﮑﻪ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬او در ﻗﺒﺎل ﺷﻤﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺎﺳﺖ‪۴ .‬زﻳﺮا هﺮﭼﻨﺪ در ﺿﻌﻒ ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا زﻳﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬ ‫هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در او ﺿﻌﻴﻔﻴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎ او در ﻗﺒﺎل ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا زﻳﺴﺖ ﺧﻮاهﻴﻢ‬ ‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺧﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺁﻳﺎ در اﻳﻤﺎن هﺴﺘﻴﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬ﺧﻮد را ﻣﺤﮏ ﺑﺰﻧﻴﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ‬ ‫درﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﻤﺎﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮﺁﻧﮑﻪ در اﻳﻦ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﻣﺮدود ﺑﺸﻮﻳﺪ! ‪۶‬و‬ ‫اﻣﻴﺪوارم ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺮدود ﻧﺸﺪﻩاﻳﻢ‪٧ .‬دﻋﺎﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ‬ ‫ﺧﻄﺎﻳﯽ ﻧﺸﻮﻳﺪ؛ ﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ از ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺳﺮاﻓﺮاز ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺑﻪﻧﻈﺮ ﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺮدود ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪٨ .‬زﻳﺮا‬


‫ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ هﻴﭻ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺮﺧﻼف ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻧﺠﺎم دهﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺑﺮاﯼ ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪٩ .‬زﻳﺮا هﺮﮔﺎﻩ ﻣﺎ ﺿﻌﻴﻒ ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﺷﻤﺎ ﻗﻮﯼ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺎدﻳﻤﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و دﻋﺎﯼ‬ ‫ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ اﺣﻴﺎ ﺷﻮﻳﺪ‪١٠ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬در ﻏﻴﺎﺑﻢ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﻧﺰدﺗﺎن ﺁﻣﺪم‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﺎﺷﻢ از اﻗﺘﺪار ﺧﻮد ﺑﺎ ﺷﺪتﻋﻤﻞ اﺳﺘﻔﺎدﻩ ﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫اﻗﺘﺪارﯼ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ وﻳﺮان ﮐﺮدن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﺗﻤﻪ‬ ‫‪١١‬در ﺧﺎﺗﻤﻪ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ اﺣﻴﺎ ﺷﻮﻳﺪ؛ ﭘﻨﺪ ﮔﻴﺮﻳﺪ؛ هﻤﺮأﯼ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ و در‬ ‫ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪاﯼ ﻣﺤﺒﺖ و ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﺑﻮﺳﻪاﯼ ﻣﻘﺪّس ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻴﺪ‪١٣ .‬هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺳﻼم‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا و رﻓﺎﻗﺖ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﻏَﻼﻃﻴﺎن‬ ‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪١‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬رﺳﻮﻟﯽ ﮐﻪ رﺳﺎﻟﺘﺶ ﻧﻪ از ﺟﺎﻧﺐ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ و ﻧﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ و ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر اﺳﺖ ﮐﻪ او را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪٢ ،‬و ﻧﻴﺰ از‬ ‫هﻤﮥ ﺑﺮادراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﻏَﻼﻃﻴﻪ‪:‬‬ ‫‪٣‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ‪۴‬ﮐﻪ‬ ‫ﺟﺎن ﺧﻮد را در راﻩ ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ داد ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ارادۀ ﺧﺪا و ﭘﺪر ﻣﺎ از ﻋﺼ ِﺮ ﺷﺮﻳ ِﺮ‬ ‫ﺣﺎﺿﺮ رهﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﺪ‪۵ .‬او را ﺗﺎ اﺑﺪ ﺟﻼل ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫اﻧﺠﻴﻠﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫‪۶‬در ﺷﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﻦ زودﯼ از ﺁن ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻓﻴﺾ ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ روﻳﮕﺮدان ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ اﻧﺠﻴﻠﯽ دﻳﮕﺮ ﻣﯽروﻳﺪ‪٧ .‬اﻟﺒﺘﻪ اﻧﺠﻴﻠﯽ دﻳﮕﺮ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺗﺎن را ﻣﻐﺸﻮش ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺮﺁﻧﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ را ﺗﺤﺮﻳﻒ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﺎ ﻳﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ از ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬اﻧﺠﻴﻠﯽ ﻏﻴﺮ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت‬ ‫دادﻳﻢ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻌﻮن ﺑﺎد! ‪٩‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﮔﻔﺘﻴﻢ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﺎز ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ :‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫اﻧﺠﻴﻠﯽ ﻏﻴﺮ از ﺁﻧﭽﻪ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻠﻌﻮن ﺑﺎد!‬ ‫‪١٠‬ﺁﻳﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﺮدم را ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﻳﺎ ﺗﺄﻳﻴﺪ ﺧﺪا را؟ ﺁﻳﺎ ﻣﯽﮐﻮﺷﻢ ﻣﺮدم را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزم؟‬ ‫اﮔﺮ هﻤﭽﻨﺎن در ﭘﯽ ﺧﺸﻨﻮدﯼ ﻣﺮدم ﺑﻮدم‪ ،‬ﺧﺎدم ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻤﯽﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﻣﻨﺸﺄ اﻟﻬﯽ رﺳﺎﻟﺖ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫‪١١‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﺪاﻧﻴﺪ اﻧﺠﻴﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺪان ﺑﺸﺎرت دادم‪ ،‬ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﭘﺮداﺧﺘﮥ‬ ‫ﺑﺸﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪١٢ ،‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺁن را از اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪ ،‬و ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺰ ﺁن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺖ؛ ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺁن را از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدم‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺷﻤﺎ وﺻﻒ زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬﺷﺘﮥ ﻣﺮا در دﻳﻦ ﻳﻬﻮد ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪا‬ ‫را ﺁزار ﻣﯽرﺳﺎﻧﻴﺪم و ﺁن را وﻳﺮان ﻣﯽﮐﺮدم‪١۴ .‬و در ﻳﻬﻮدﻳﮕﺮﯼ از ﺑﺴﻴﺎرﯼ از‬ ‫ن ﻗﻮم ﺧﻮد ﭘﻴﺸﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و در اﺟﺮاﯼ ﺳﻨّﺘﻬﺎﯼ ﭘﺪران‪ ،‬ﺑﯽﻧﻬﺎﻳﺖ ﻏﻴﻮر ﺑﻮدم‪١۵ .‬اﻣّﺎ‬ ‫هَﻤﺴﺎﻻ ِ‬ ‫ﭼﻮن ﺧﺸﻨﻮدﯼ او ﮐﻪ ﻣﺮا از ﺑﻄﻦ ﻣﺎدرم وﻗﻒ ﮐﺎر ﺧﻮد ﮐﺮد و ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد ﻣﺮا‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ در اﻳﻦ ﺑﻮد ‪١۶‬ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را در ﻣﻦ ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎزد ﺗﺎ ﺑﺪو در ﻣﻴﺎن‬


‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺸﺎرت دهﻢ‪ ،‬در ﺁن زﻣﺎن ﺑﺎ هﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺸﻮرت ﻧﮑﺮدم‪١٧ ،‬و ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ‬ ‫ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﻧﺰد ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﭘﻴﺶ از ﻣﻦ رﺳﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺮﻓﺘﻢ؛ ﺑﻠﮑﻪ راهﯽ ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن ﺷﺪم و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ‬ ‫دﻣﺸﻖ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳﺎل‪ ،‬ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﻴﻔﺎ را دﻳﺪار ﮐﻨﻢ‪ ،‬و ﭘﺎﻧﺰدﻩ روز ﻧﺰد‬ ‫او ﻣﺎﻧﺪم‪١٩ .‬اﻣّﺎ از ﺳﺎﻳﺮ رﺳﻮﻻن‪ ،‬ﺑﻪﺟﺰ ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﺑﺮادر ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ را ﻧﺪﻳﺪم‪.‬‬ ‫‪٢٠‬در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ دروغ ﻧﻴﺴﺖ‪٢١ .‬ﭘﺲ از‬ ‫ﺁن‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻮاﺣﯽ ﺳﻮرﻳﻪ و ﮐﻴﻠﻴﮑﻴﻪ رﻓﺘﻢ‪٢٢ .‬در ﺁن زﻣﺎن هﻨﻮز ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪٢٣ .‬ﺁﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪» ،‬ﺁن ﻣﺮدﯼ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﺁزار ﺑﺮ ﻣﺎ روا ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﻪ هﻤﺎن اﻳﻤﺎن ﺑﺸﺎرت ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدﯼ‬ ‫ﺁن ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪٢۴ «.‬و ﺁﻧﺎن ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺧﺪا را ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﻮﻟُﺲ از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺎﻳﺮ رﺳﻮﻻن‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﭼﻬﺎردﻩ ﺳﺎل‪ ،‬دﻳﮕﺮﺑﺎر هﻤﺮاﻩ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ رﻓﺘﻢ و ﺗﻴﺘﻮس را ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﺑﺮدم‪٢ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﺑﺎر‪ ،‬رﻓﺘﻨﻢ در ﭘﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاﯼ ﺑﻮد‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ اﻧﺠﻴﻠﯽ را ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻢ؛ اﻟﺒﺘﻪ در ﺧﻠﻮت‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫رهﺒﺮان ﺳﺮﺷﻨﺎس‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﺑﺪوم ﻳﺎ دوﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪٣ .‬اﻣّﺎ ﺣﺘﯽ هﻤﺴﻔﺮم ﺗﻴﺘﻮس‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ‬ ‫ن‬ ‫ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺸﺪ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﻮد‪۴ .‬اﻳﻦ ﺑﺪان ﺳﺒﺐ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ از ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ در ﺟﻤﻊ ﻣﺎ رﺧﻨﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺁن ﺁزادﯼ را ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫دارﻳﻢ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﮑﺸﺎﻧﻨﺪ‪۵ .‬وﻟﯽ ﻣﺎ دﻣﯽ هﻢ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺸﺪﻳﻢ ﺗﺎ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻧﺠﻴﻞ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬اﻣّﺎ ﺁن رهﺒﺮان ﺳﺮﺷﻨﺎس ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮ ﭘﻴﺎم ﻣﻦ ﻧﻴﻔﺰودﻧﺪ ‪ -‬ﺁﻧﺎن هﺮﮐﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺮا‬ ‫ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﺮ ﺻﻮرت ﻇﺎهﺮ ﻗﻀﺎوت ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ‪٧ -‬ﺑﻠﮑﻪ ِﺑﻌَﮑﺲ‪ ،‬اﻳﺸﺎن‬ ‫درﻳﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ وﻇﻴﻔﮥ رﺳﺎﻧﻴﺪن اﻧﺠﻴﻞ ﺑﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫وﻇﻴﻔﮥ رﺳﺎﻧﻴﺪن اﻧﺠﻴﻞ ﺑﻪ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﻪ ﭘِﻄﺮُس ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٨ .‬زﻳﺮا هﻤﺎن ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ از‬ ‫ل‬ ‫ل ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻋﻤﻞ ﮐﺮد‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن رﺳﻮ ِ‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ ﭘِﻄﺮُس ﭼﻮﻧﺎن رﺳﻮ ِ‬ ‫ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮد‪٩ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻳﻌﻘﻮب و ﭘِﻄﺮُس و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﮐﻪ ﻣﺸﻬﻮر ﺑﻪ ارﮐﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻓﻴﻀﯽ را ﮐﻪ ﻧﺼﻴﺐ ﻣﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ و ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ دﺳﺖ رﻓﺎﻗﺖ دادﻧﺪ و‬ ‫ﺗﻮاﻓﻖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﺰد ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺮوﻳﻢ و ﺁﻧﺎن ﻧﺰد ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪١٠ .‬ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﺮا را‬ ‫ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﻳﻦ ﺑﻮاﻗﻊ ﮐﺎرﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺘﺎق اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﻮدم‪.‬‬

‫ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺎ ﭘِﻄﺮُس‬ ‫‪١١‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﭘِﻄﺮُس ﺑﻪ اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او روﻳﺎروﯼ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮدم‪ ،‬ﭼﻪ ﺁﺷﮑﺎرا‬ ‫ﺗﻘﺼﻴﺮﮐﺎر ﺑﻮد‪١٢ .‬زﻳﺮا ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ از ﺟﺎﻧﺐ ﻳﻌﻘﻮب درﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫هﻤﺴﻔﺮﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎ ﭘﺲ ﮐﺸﻴﺪ و ﺧﻮد را ﺟﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ از اهﻞ‬


‫ﺧﺘﻨﻪ ﺑﻴﻢ داﺷﺖ‪١٣ .‬ﺳﺎﻳﺮ ﻳﻬﻮدﻳﺎن ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ رﻳﺎﮐﺎرﯼ ﺑﻪ او ﭘﻴﻮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ‬ ‫ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ ﻧﻴﺰ در رﻳﺎﮐﺎرﯼ ﺁﻧﺎن ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﺖ اﻧﺠﻴﻞ اﺳﺘﻮار ﮔﺎم ﻧﻤﯽزﻧﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر هﻤﻪ‬ ‫‪١۴‬اﻣّﺎ ﭼﻮن دﻳﺪم در راﺳﺘﺎﯼ ﺣﻘﻴﻘ ِ‬ ‫ﭘِﻄﺮُس را ﮔﻔﺘﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﺗﻮ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﻳﻬﻮدﯼ هﺴﺘﯽ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪،‬‬ ‫ﻧﻪ ﭼﻮن ﻳﻬﻮدﻳﺎن‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن را واﻣﯽدارﯼ ﮐﻪ از رﺳﻮم ﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﭘﻴﺮوﯼ ﮐﻨﻨﺪ؟«‬ ‫‪١۵‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﻳﻬﻮدﯼزادﻩاﻳﻢ و ﻧﻪ ﺑﻪاﺻﻄﻼح »ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﯼ ﮔﻨﺎهﮑﺎر«‪١۶ ،‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﻧﻪ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﻣﺎ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﻮﻳﻢ و ﻧﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬زﻳﺮا هﻴﭻ ﺑﺸﺮﯼ از راﻩ اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪١٧‬اﻣّﺎ اﮔﺮ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ در ﭘﯽ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪن ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫ﺷﻮد ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﮑﺎرﻳﻢ‪ ،‬ﺁﻳﺎ اﻳﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺸﻮّق ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ؟ ﺑﻪهﻴﭻروﯼ!‬ ‫‪١٨‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﻮد وﻳﺮان ﮐﺮدم از ﻧﻮ ﺑﻨﺎ ﮐﻨﻢ‪ ،‬در ﺁن ﺻﻮرت ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻢ‪١٩ .‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﻮ ِد ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣُﺮدم ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا زﻳﺴﺖ ﮐﻨﻢ‪٢٠ .‬ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪﻩام‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺘﻢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ و اﻳﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن در ﺟﺴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ داد‪٢١ .‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪا‬ ‫را ﺑﺎﻃﻞ ﻧﻤﯽﺷﻤﺎرم‪ ،‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ از راﻩ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻴﻬﻮدﻩ‬ ‫ﻣﺮد‪.‬‬

‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻳﺎ اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ؟‬ ‫‪١‬اﯼ ﻏَﻼﻃﻴﺎن ﻧﺎدان‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ را اﻓﺴﻮن ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ؟ زﻳﺮا در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن‬ ‫ﺢ ﻣﺼﻠﻮب ﺑﺮوﺷﻨﯽ ﻧﻘﺶ ﮔﺮدﻳﺪ‪٢ .‬ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ اﻳﻦ را ﺑﺪاﻧﻢ‪ :‬ﺁﻳﺎ‬ ‫ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴ ِ‬ ‫روح را ﺑﺎ اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ ﻳﺎ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ؟ ‪٣‬ﺁﻳﺎ ﺗﺎ اﻳﻦ ﺣﺪ ﻧﺎداﻧﻴﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ روح ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻳﺪ و اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﺎ ﺗﻼش اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺑﺮﺳﻴﺪ؟ ‪۴‬ﺁﻳﺎ هﻤﮥ‬ ‫ﺁن ﭼﻴﺰهﺎ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﻣﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ! ‪۵‬ﺁﻳﺎ ﺧﺪا از‬ ‫ﺁن ﺟﻬﺖ روح را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻌﺠﺰات در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽﺳﺎزد ﮐﻪ اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁورﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ از ﺁنرو ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ؟ ‪۶‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ‬ ‫»ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁورد و اﻳﻦ ﺑﺮاﯼ او ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ‪٧ «.‬ﭘﺲ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ اﺑﺮاهﻴﻢاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﺗﮑﻴﻪ دارﻧﺪ‪٨ .‬و ﮐﺘﺎب ﭼﻮن ﭘﻴﺸﺘﺮ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫را ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ اﻳﻤﺎن ﭘﺎرﺳﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﻤﺮد‪ ،‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﺸﺎرت داد ﮐﻪ‬ ‫»ﺗﻤﺎم ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺗﻮ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٩ «.‬ﭘﺲ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن اﺗﮑﺎ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫اﺑﺮاهﻴ ِﻢ اﻳﻤﺎﻧﺪار ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬


‫‪١٠‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺮ اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺗﮑﻴﻪ دارﻧﺪ‪ ،‬هﻤﮕﯽ دﭼﺎر ﻟﻌﻨﺖاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻣﻠﻌﻮن ﺑﺎد هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺁﻧﭽﻪ در ﮐﺘﺎب ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪١١‬واﺿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺰد ﺧﺪا ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫»ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن زﻳﺴﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪١٢ «.‬اﻣّﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﻣﺘﮑﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫»ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺁ َورَد‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻴﺎت ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪١٣ «.‬ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪﺟﺎﯼ‬ ‫ﻣﺎ ﻟﻌﻦ ﺷﺪ و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎ را از ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ »هﺮﮐﻪ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺑﻪ دار ﺁوﻳﺨﺘﻪ ﺷﻮد ﻣﻠﻌﻮن اﺳﺖ‪١۴ «.‬او ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺮﮐﺖ اﺑﺮاهﻴﻢ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮔﺮدد‪ ،‬و ﺗﺎ ﻣﺎ ﺁن روح را ﮐﻪ وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬از راﻩ اﻳﻤﺎن‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺷﺮﻳﻌﺖ و وﻋﺪۀ ﺧﺪا‬ ‫‪١۵‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ از زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮﻩ ﻣﺜﺎﻟﯽ ﺑﻴﺎورم‪ .‬هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻋﻬﺪﯼ ﺑﺸﺮﯼ را ﮐﻪ رﺳﻤﻴﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻟﻐﻮ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪان ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ‪١۶ .‬ﺣﺎل‪ ،‬وﻋﺪﻩهﺎ‬ ‫ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ و ﺑﻪ ﻧﺴﻞ او دادﻩ ﺷﺪ‪ .‬ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﺪ »و ﺑﻪ ﻧﺴﻠﻬﺎ‪ «،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﻳﯽ درﺑﺎرۀ ﺑﺴﻴﺎرﯼ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺑﻪ »ﻧﺴﻞ ﺗﻮ‪ «،‬ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻳﮏ ﺗﻦ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪١٧ .‬ﺳﺨﻦ ﻣﻦ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺎرﺻﺪ و ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻋﻬﺪﯼ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﻟﻐﻮ ﻧﻤﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ وﻋﺪﻩ ﺑﺎﻃﻞ ﮔﺮدد‪١٨ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻣﻴﺮاث ﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺘﻮار‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺮ وﻋﺪﻩ اﺳﺘﻮار ﻧﻴﺴﺖ؛ اﻣّﺎ ﺧﺪا ﺁن را از راﻩ وﻋﺪﻩ ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮد‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﭘﺲ ﻣﻘﺼﻮد از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻴﻬﺎ اﻓﺰودﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁن هﻢ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺁن »ﻧﺴﻞ« ﮐﻪ وﻋﺪﻩ ﺑﻪ او اﺷﺎرﻩ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ .‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﺑﻪدﺳﺖ واﺳﻄﻪاﯼ ﻣﻘﺮر ﮔﺮدﻳﺪ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ هﺮ واﺳﻄﻪاﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪۀ ﻳﮏ ﻃﺮف‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﻳﮑﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﭘﺲ ﺁﻳﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺮﺧﻼف وﻋﺪﻩهﺎﯼ ﺧﺪاﺳﺖ؟ ﺑﻪهﻴﭻروﯼ! زﻳﺮا اﮔﺮ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ دادﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻴﺎت ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬در ﺁن ﺻﻮرت ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ از راﻩ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﻓﺮاهﻢ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪٢٢ .‬اﻣّﺎ ﮐﺘﺎب اﻋﻼم داﺷﺖ ﮐﻪ هﻤﻪ در ﺑﻨﺪ ﮔﻨﺎﻩ اﺳﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ وﻋﺪﻩ دادﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻋﻄﺎ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻣﺪن اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻳﻢ و ﺗﺎ ﻇﻬﻮر اﻳﻤﺎن در‬ ‫ﺑﻨﺪ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪﻳﻢ‪٢۴ .‬ﭘﺲ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﺎ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻴﺎﻳﺪ‬ ‫ﺖ ﺁن‬ ‫و ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ اﻳﻤﺎن ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﻮﻳﻢ‪٢۵ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬دﻳﮕﺮ زﻳﺮ دﺳ ِ‬ ‫ﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺷﻤﺎ هﻤﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮان ﺧﺪاﻳﻴﺪ‪٢٧ .‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫‪٢۶‬زﻳﺮا در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫هﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻤﻴﺪ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ را درﺑﺮ ﮐﺮدﻳﺪ‪٢٨ .‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻳﻬﻮدﯼ ﻣﻌﻨﯽ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﻳﮑﯽ‬ ‫دارد ﻧﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﻼم ﻧﻪ ﺁزاد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺮد ﻧﻪ زن‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ هﻤﮕﯽ در ﻣﺴﻴ ْ‬


‫ن ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﺴﻞ اﺑﺮاهﻴﻢاﻳﺪ و ﺑﻨﺎﺑﺮ وﻋﺪﻩ‪،‬‬ ‫هﺴﺘﻴﺪ‪٢٩ .‬و ﺣﺎل اﮔﺮ ﺷﻤﺎ از ﺁ ِ‬ ‫وارﺛﺎن ﻧﻴﺰ هﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫‪١‬ﺑﺎرﯼ ﺳﺨﻦ ﻣﻦ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ وارث ﺻﻐﻴﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻏﻼم ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪارد‪،‬‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ ﻣﺎﻟﮏ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪٢ .‬و ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ زﻳﺮ دﺳﺖ ﻗﻴّﻤﺎن و‬ ‫وﮐﻼﺳﺖ‪٣ .‬در ﻣﻮرد ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ :‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺻﻐﻴﺮ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬در ﺑﻨﺪﮔﯽ‬ ‫اﺻﻮل اﺑﺘﺪاﻳﯽ دﻧﻴﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻳﻢ‪۴ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن زﻣﺎن ﻣﻘﺮر ﺑﻪﮐﻤﺎل ﻓﺮارﺳﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﭘﺴﺮ‬ ‫ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ از زﻧﯽ زادﻩ ﺷﺪ و زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻪدﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪۵ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ زﻳﺮ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ ﻣﻘﺎم ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورﻳﻢ‪۶ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن‬ ‫ﭘﺴﺮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺧﺪا روح ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را در دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺪا درﻣﯽدهﺪ »َاﺑّﺎ‪ ،‬ﭘﺪر‪«.‬‬ ‫‪٧‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻏﻼم ﻧﻴﺴﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺴﺮﯼ؛ و ﭼﻮن ﭘﺴﺮﯼ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﺪا وارث‬ ‫ﻧﻴﺰ هﺴﺘﯽ‪.‬‬

‫ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺮاﯼ ﻏَﻼﻃﻴﺎن‬ ‫‪٨‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ را ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ ﮐﻪ در‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪٩ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را‬ ‫ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎر ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺁن اﺻﻮل ﺳﺴﺖ و ﻓﺮوﻣﺎﻳﻪ ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدﻳﺪ؟‬ ‫ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﺁﻧﻬﺎ را از ﺳﺮ ﻧﻮ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ؟ ‪١٠‬روزهﺎ و ﻣﺎهﻬﺎ و ﻓﺼﻠﻬﺎ و ﺳﺎﻟﻬﺎ را‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارﻳﺪ! ‪١١‬ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ رﻧﺠﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﮐﺸﻴﺪم ﺑﻪ هﺪر رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﺗﻤﻨﺎ دارم ﮐﻪ هﻤﭽﻮن ﻣﻦ ﺑﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻦ ﻧﻴﺰ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺷﺪﻩام‪ .‬در ﺣﻘﻢ هﻴﭻ ﺑﺪﯼ ﻧﮑﺮدﻳﺪ‪١٣ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ ،‬اوّل ﺑﺎر‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﺟﺴﻤﯽام ﺳﺒﺐ‬ ‫ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﺎرت اﻧﺠﻴﻞ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪١۴ .‬اﻣّﺎ هﺮﭼﻨﺪ وﺿﻊ ﺟﺴﻤﯽ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺁزﻣﺎﻳﺸﯽ ﺑﻮد‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ دﻳﺪۀ ﺗﺤﻘﻴﺮ ﻳﺎ ﺑﺎ ﮐﺮاهﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺮدﻳﺪ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﻣﺮا‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻮدم‪١۵ .‬ﭘﺲ‬ ‫ﺑﮕﺮﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮا ﺷﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا و ﻳﺎ ﺧﻮ ِد ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﮐﺠﺎﺳﺖ ﺁن ﺷﻮر و ﺷﻌﻒ ﺷﻤﺎ؟ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺷﻬﺎدت ﺑﺪهﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﭼﺸﻤﺎن‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻴﺮون ﺁوردﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدادﻳﺪ‪١۶ .‬ﺁﻳﺎ اﮐﻨﻮن ﭼﻮن ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‬ ‫دﺷﻤﻨﺘﺎن ﺷﺪﻩام؟‬ ‫‪١٧‬ﺁن اﺷﺨﺎص ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻏﻴﺮت دارﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﻗﺼﺪ ﻧﻴﮑﻮ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﻤﺎ را‬ ‫از ﻣﺎ ﺟﺪا ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮدﺷﺎن ﻏﻴﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪١٨ .‬ﻏﻴﺮتداﺷﺘﻦ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻗﺼﺪ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺎﺷﺪ و هﻤﻴﺸﮕﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﻓﺮزﻧﺪان ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺑﺎز در ِدزا دارم ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ در ﺷﻤﺎ ﺷﮑﻞ ﺑﮕﻴﺮد‪٢٠ ،‬ﮐﺎش‬ ‫هﻢاﮐﻨﻮن ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻮدم ﺗﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﯽدادم‪ ،‬زﻳﺮا از ﺷﻤﺎ در ﺷﮕﻔﺘﻢ‪.‬‬

‫هﺎﺟﺮ و ﺳﺎرا‬


‫‪٢١‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻳﺎ از ﺁﻧﭽﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﺁﮔﺎﻩ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ‪٢٢‬زﻳﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ دو ﭘﺴﺮ داﺷﺖ‪ ،‬ﻳﮑﯽ از ﮐﻨﻴﺰﯼ و‬ ‫ن‬ ‫ل اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺗﻮﻟﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ اﻣّﺎ ﺗﻮﻟﺪ ﭘﺴ ِﺮ ز ِ‬ ‫دﻳﮕﺮﯼ از زﻧﯽ ﺁزاد‪٢٣ .‬ﭘﺴﺮ ﮐﻨﻴﺰ ﺑﻪﺷﻴﻮۀ ﻣﻌﻤﻮ ِ‬ ‫ﺁزاد‪ ،‬ﺣﺎﺻﻞ وﻋﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٢۴‬اﻳﻦ را ﻣﯽﺗﻮان ﺗﻤﺜﻴﻞوار ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮد‪ .‬اﻳﻦ دو زن‪ ،‬ﺑﻪ دو ﻋﻬﺪ اﺷﺎرﻩ دارﻧﺪ‪ .‬ﻳﮑﯽ از‬ ‫ﮐﻮﻩ ﺳﻴﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽزاﻳﺪ‪ :‬او هﺎﺟﺮ اﺳﺖ‪٢۵ .‬هﺎﺟﺮ ﺳﻴﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻮهﯽ اﺳﺖ در ﻋﺮﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬و ﺑﺮ ﺷﻬﺮ اورﺷﻠﻴﻢ ﮐﻨﻮﻧﯽ اﻧﻄﺒﺎق دارد‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ در‬ ‫ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑَﺮد‪٢۶ .‬اﻣّﺎ اورﺷﻠﻴ ِﻢ ﺑﺎﻻ ﺁزاد اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎدر هﻤﮥ ﻣﺎﺳﺖ‪٢٧ .‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺷﺎد ﺑﺎش‪ ،‬اﯼ ﻧﺎزا‪،‬‬ ‫اﯼ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻤﯽزاﻳﯽ؛‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﮐﻦ و ﺑﺎﻧﮓ ﺷﺎدﯼ ﺑﺮﺁور‪،‬‬ ‫اﯼ ﮐﻪ درد زاﻳﻤﺎن ﻧﮑﺸﻴﺪﻩاﯼ؛‬ ‫زﻳﺮا ﻓﺮزﻧﺪان زن ﺑﯽﮐﺲ‬ ‫از ﻓﺮزﻧﺪان زن ﺷﻮﻳﻤﻨﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٨‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬هﻤﭽﻮن اﺳﺤﺎق ﻓﺮزﻧﺪان وﻋﺪﻩاﻳﺪ‪٢٩ .‬در ﺁن زﻣﺎن‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ‬ ‫ل اﻧﺴﺎﻧﯽ زادﻩ ﺷﺪ‪ ،‬او را ﮐﻪ ﺑﻪﻣﺪد روح ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ ﺁزار ﻣﯽداد‪ .‬اﻣﺮوز‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪﺷﻴﻮۀ ﻣﻌﻤﻮ ِ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ‪٣٠ .‬اﻣّﺎ ﮐﺘﺎب ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ؟ »ﮐﻨﻴﺰ و ﭘﺴﺮش را ﺑﻴﺮون ﮐﻦ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺴﺮ‬ ‫ﮐﻨﻴﺰ هﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ زن ﺁزاد وارث ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣١ «.‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﻨﻴﺰ‬ ‫ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از زن ﺁزادﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪۵‬‬ ‫ﺁزادﯼ در ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺎ را ﺁزاد ﮐﺮد ﺗﺎ ﺁزاد ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﺳﺘﻮار ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ و ﺧﻮد را ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻳﻮغ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺁوﻳﺰۀ ﮔﻮش ﮐﻨﻴﺪ! ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاﻳﺘﺎن هﻴﭻ ﺳﻮدﯼ ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ‪٣ .‬ﻳﮏ ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﻪ هﺮﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﻮد اﻋﻼم‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﻇّﻒ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪۴ .‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪ ﺑﺎ اﺟﺮاﯼ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬از ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺷﺪﻩ و از ﻓﻴﺾ ﺑﻪدور اﻓﺘﺎدﻩاﻳﺪ‪۵ .‬زﻳﺮا در‬ ‫روح و از راﻩ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ ﮐﻪ در اﻣﻴﺪش‬


‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻪ ﺧﺘﻨﻪ اهﻤﻴّﺘﯽ دارد ﻧﻪ ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﮔﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻬﻢ‬ ‫ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻳﻢ‪۶ .‬زﻳﺮا در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از راﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺧﻮب ﻣﯽدوﻳﺪﻳﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺳﺪ راهﺘﺎن ﺷﺪ ﺗﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﭘﻴﺮوﯼ ﻧﮑﻨﻴﺪ؟ ‪٨‬اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‬ ‫اﻧﮕﻴﺰش‪ ،‬از او ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮاﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻴﺴﺖ‪»٩ .‬اﻧﺪﮐﯽ ﺧﻤﻴﺮﻣﺎﻳﻪ‪ ،‬ﻣﻮﺟﺐ وَرﺁﻣﺪن‬ ‫ﺗﻤﺎم ﺧﻤﻴﺮ ﻣﯽﺷﻮد‪١٠ «.‬در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﻘﻴﻦ دارم ﮐﻪ ﻋﻘﻴﺪۀ دﻳﮕﺮﯼ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﺁن‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﺸﻮش ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬هﺮﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺰاﯼ ﻋﻤﻠﺶ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪١١ .‬اﯼ ﺑﺮادران‪،‬‬ ‫اﮔﺮ ﻣﻦ هﻨﻮز ﺧﺘﻨﻪ را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﯽﮐﺮدم‪ ،‬ﭼﺮا دﻳﮕﺮ ﺁزار ﻣﯽدﻳﺪم؟ زﻳﺮا در ﺁن ﺻﻮرت‪،‬‬ ‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪﯼ ﺻﻠﻴﺐ از ﻣﻴﺎن ﻣﯽرﻓﺖ‪١٢ .‬و اﻣّﺎ در ﺧﺼﻮص ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻣﺸﻮش‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎشﮐﻪ ﮐﺎر را ﺗﻤﺎم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺧﻮد را ﻳﮑﺒﺎرﻩ از ﻣﺮدﯼ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ!‬ ‫‪١٣‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁزادﯼ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁزادﯼ ﺧﻮد را ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ارﺿﺎﯼ ﻧﻔﺲ ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪١۴ .‬زﻳﺮا ﺗﻤﺎم ﺷﺮﻳﻌﺖ در‬ ‫ﻳﮏ ﺣﮑﻢ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽﺷﻮد و ﺁن اﻳﻨﮑﻪ »هﻤﺴﺎﻳﻪات را هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪار‪«.‬‬ ‫‪١۵‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﺰﻳﺪن و درﻳﺪن ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ اداﻣﻪ دهﻴﺪ‪ ،‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫از ﻣﻴﺎن ﻧﺮوﻳﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ در روح‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﻪ روح رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻳﻼت ﻧﻔﺲ را ﺑﻪﺟﺎ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺁورد‪١٧ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺗﻤﺎﻳﻼت ﻧﻔﺲ ﺑﺮﺧﻼف روح اﺳﺖ و ﺗﻤﺎﻳﻼت روح ﺑﺮﺧﻼف ﻧﻔﺲ؛ و اﻳﻦ دو ﺑﺮﺿﺪ‬ ‫هﻢاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ هﺮﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺟﺎ ﺁورﻳﺪ‪١٨ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﻋﻨﺎن هﺪاﻳﺘﺘﺎن ﺑﻪدﺳﺖ روح ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ زﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١٩‬اﻋﻤﺎل ﻧﻔﺲ روﺷﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ‪ ،‬ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ‪ ،‬و هﺮزﮔﯽ؛ ‪٢٠‬ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ و‬ ‫ﺟﺎدوﮔﺮﯼ؛ دﺷﻤﻨﯽ‪ ،‬ﺳﺘﻴﺰﻩﺟﻮﻳﯽ‪ ،‬رﺷﮏ‪ ،‬ﺧﺸﻢ؛ ﺟﺎﻩﻃﻠﺒﯽ‪ ،‬ﻧﻔﺎق‪ ،‬دﺳﺘﻪﺑﻨﺪﯼ‪٢١ ،‬ﺣﺴﺪ؛‬ ‫ﻣﺴﺘﯽ‪ ،‬ﻋﻴﺎﺷﯽ و ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻳﻨﻬﺎ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ هﺸﺪار دادم‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎرهﺎ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣﻴﺮاث ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬اﻣّﺎ ﺛﻤﺮۀ روح‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺧﻮﺷﯽ‪ ،‬ﺁراﻣﺶ‪ ،‬ﺻﺒﺮ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ‪ ،‬وﻓﺎدارﯼ‪،‬‬ ‫ﺢ‬ ‫‪٢٣‬ﻓﺮوﺗﻨﯽ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪارﯼ اﺳﺖ‪ .‬هﻴﭻ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ ﻣﺨﺎﻟﻒ اﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪٢۴ .‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻔﺲ را ﺑﺎ هﻤﮥ هﻮﺳﻬﺎ و ﺗﻤﺎﻳﻼﺗﺶ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﮐﺸﻴﺪﻩاﻧﺪ‪٢۵ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ‬ ‫روح زﻳﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ روح ﻧﻴﺰ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﻢ‪٢۶ .‬ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ و از ﺑﻪﺧﺸﻢ ﺁوردن‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ و ﺣﺴﺎدت ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ هﻢ دﺳﺖ ﺑﺪارﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻏﻼﻃﻴﺎن ‪۶‬‬ ‫ﻧﻴﮑﯽ ﮐﺮدن ﺑﻪ هﻤﻪ‬ ‫‪١‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﯽ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ روﺣﺎﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ او را ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﻪ راﻩ راﺳﺖ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻴﺪ‪ .‬در ﻋﻴﻦﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎش ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ در وﺳﻮﺳﻪ‬


‫ﻧﻴﻔﺘﯽ‪٢ .‬ﺑﺎرهﺎﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪﺟﺎ ﺧﻮاهﻴﺪ‬ ‫ﺁورد‪٣ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻓﺮد ﺑﺮﺟﺴﺘﻪاﯼ ﭘﻨﺪارد‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺑﻮاﻗﻊ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﯽدهﺪ‪۴ .‬هﺮﮐﺲ ﺑﺎﻳﺪ اﻋﻤﺎل ﺧﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ‪ .‬در ﺁنﺻﻮرت ﻓﺨﺮ‬ ‫او ﺑﻪ ﺧﻮدش ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ دﻳﮕﺮان ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﮐﻨﺪ‪۵ .‬زﻳﺮا هﺮﮐﺲ ﺑﺎر ﺧﻮد‬ ‫را ﺧﻮاهﺪ ﺑُﺮد‪.‬‬ ‫‪۶‬هﺮﮐﻪ از ﮐﻼم ﺁﻣﻮزش ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻣﻮزﮔﺎر ﺧﻮد را در هﺮﭼﻴﺰ ﻧﻴﮑﻮ ﺳﻬﻴﻢ ﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪٧‬ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺨﻮرﻳﺪ‪ :‬ﺧﺪا را ﻧﻤﯽﺗﻮان اﺳﺘﻬﺰا ﮐﺮد‪ .‬اﻧﺴﺎن هﺮﭼﻪ ﺑﮑﺎرد‪ ،‬هﻤﺎن را درو‬ ‫ﺲ ﺗﺒﺎهﯽ درو ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد؛ اﻣّﺎ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٨ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻧﻔْﺲ ﺧﻮد ﻣﯽﮐﺎرد‪ ،‬از ﻧﻔ ْ‬ ‫ح ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان درو ﺧﻮاهﺪ ﻧﻤﻮد‪٩ .‬ﻟﺬا از اﻧﺠﺎم‬ ‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ روح ﻣﯽﮐﺎرد‪ ،‬از رو ْ‬ ‫ﮐﺎر ﻧﻴﮏ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا اﮔﺮ دﺳﺖ از ﮐﺎر ﺑﺮﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬در زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﺤﺼﻮل را‬ ‫درو ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪١٠ .‬ﭘﺲ ﺗﺎ ﻓﺮﺻﺖ دارﻳﻢ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻧﻴﮑﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪوﻳﮋﻩ ﺑﻪ اهﻞ ﺑﻴﺖ اﻳﻤﺎن‪.‬‬

‫ﻧﻪ ﺧﺘﻨﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻠﻘﺖ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫‪١١‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﺣﺮوف درﺷﺘﯽ ﺑﻪدﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﻣﯽﻧﮕﺎرم! ‪١٢‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪﻇﺎهﺮ ﺧﻮب ﻧﺸﺎن دهﻨﺪ‪ ،‬وادارﺗﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ‬ ‫اﻳﻦ ﻧﻴّﺖ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺴﻴﺢ ﺁزار ﻧﺒﻴﻨﻨﺪ‪١٣ .‬زﻳﺮا ﺣﺘﯽ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ را اﺟﺮا ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﺧﺘﻨﻪ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﻢ ﺷﻤﺎ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﻣّﺎ ﻣﺒﺎد ﮐﻪ ﻣﻦ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﻢ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺻﻠﻴﺐ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن‪ ،‬دﻧﻴﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ دﻧﻴﺎ‪١۵ .‬زﻳﺮا ﻧﻪ ﺧﺘﻨﻪ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫اﺳﺖ ﻧﻪ ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﮔﯽ؛ ﺁﻧﭽﻪ اهﻤﻴّﺖ دارد ﺧﻠﻘﺖ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪١۶ .‬هﻤﮥ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ از اﻳﻦ‬ ‫اﺻﻞ ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺧﺪا را‪ ،‬ﺁراﻣﺶ و رﺣﻤﺖ ﺑﺎد‪.‬‬ ‫‪١٧‬از اﻳﻦ ﭘﺲ ﮐﺴﯽ رﻧﺞ ﺑﺮ ﻣﻦ روا ﻧﺪارد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻦ در ﺑﺪن ﺧﻮد داﻏﻬﺎﯼ ﻋﻴﺴﯽ را‬ ‫دارم‪.‬‬ ‫‪١٨‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ روح ﺷﻤﺎ ﺑﺎد! ﺁﻣﻴﻦ!‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ِا ِﻓﺴُﺴﻴﺎن‬ ‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪١‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا رﺳﻮل ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ وﻓﺎدارﻧﺪ‪:‬‬ ‫ن ﺳﺎﮐﻦ در ﺷﻬﺮ ِا ِﻓﺴُﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻘﺪّﺳﺎ ِ‬ ‫‪٢‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﺑﺮﮐﺎت روﺣﺎﻧﯽ در ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪٣‬ﻣﺘﺒﺎرﮎ ﺑﺎد ﺧﺪا و ﭘﺪر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺎ را در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ هﺮ ﺑﺮﮐﺖ‬ ‫روﺣﺎﻧﯽ در ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺒﺎرﮎ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪۴ .‬زﻳﺮا ﭘﻴﺶ از ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﻣﺎ را‬ ‫در وﯼ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ در ﺣﻀﻮرش ﻣﻘﺪّس و ﺑﯽﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ .‬و از ﻣﺤﺒﺖ‪۵ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺧﺸﻨﻮدﯼ‬ ‫ارادۀ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺎ را از ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﻘﺎم ﭘﺴﺮﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ او‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻳﻢ‪۶ .‬ﺗﺎ ﺑﺪﻳﻦ وﺳﻴﻠﻪ ﻓﻴﺾ ﭘﺮﺟﻼل او ﺳﺘﻮدﻩ ﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ در ﺁن‬ ‫ﻣﺤﺒﻮب ﺑﺮاﻳﮕﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٧ .‬در او‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﻮن وﯼ ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ اﻳﻦ هﻤﺎن ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺁن را ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﻏﻨﺎﯼ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد‪٨ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ‬ ‫ﺣﮑﻤﺖ و ﻓﻬﻢ ﮐﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺑﻔﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٩ .‬او راز ارادۀ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ل‬ ‫ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺧﺸﻨﻮدﯼ و ﻗﺼﺪ ﻧﻴﮑﻮﯼ او در ﻣﺴﻴﺢ ‪١٠‬ﺑﺮاﯼ ادارۀ اﻣﻮ ِر ﮐﻤﺎ ِ‬ ‫دوران ﺑﻮد‪ .‬و ﺁن ارادﻩ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎن و ﺧﻮاﻩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ‬ ‫زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻳﮑﯽ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﮔﺮدﺁورد‪.‬‬ ‫‪١١‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ در وﯼ ﻣﻴﺮاث او ﮔﺸﺘﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻗﺼﺪ او ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﻣﻄﺎﺑﻖ رأﯼ‬ ‫ارادۀ ﺧﻮد اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬از ﭘﻴﺶ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪١٢ .‬ﺗﺎ ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺶ ﺟﻼل او ﺑﺎﺷﻴﻢ‪١٣ .‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در او ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻣﻴﺪ ﺑﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺎﻳﮥ ﺳﺘﺎﻳ ِ‬ ‫ت ﻧﺠﺎت ﺧﻮد را ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ؛ و در او ﻧﻴﺰ ﭼﻮن اﻳﻤﺎن ﺁوردﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﻴﺎ ِم ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺸﺎر ِ‬ ‫س ﻣﻮﻋﻮد ﻣُﻬﺮ ﺷﺪﻳﺪ‪١۴ ،‬ﮐﻪ ﺑﻴﻌﺎﻧﮥ ﻣﻴﺮاث ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺮاﯼ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫روحاﻟﻘﺪ ِ‬ ‫ن ﺧﺪاﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﻼل او ﺳﺘﻮدﻩ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫از ﺁ ِ‬

‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ و دﻋﺎ‬ ‫‪١۵‬از اﻳﻦرو ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن وﺻﻒ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺤﺒﺘﺘﺎن را ﺑﻪ‬ ‫هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺷﻨﻴﺪم‪١۶ ،‬از ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﺑﺮاﯼ وﺟﻮد ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﻧﺎﻳﺴﺘﺎدﻩام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫را در دﻋﺎهﺎﯼ ﺧﻮد ﻳﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ و ‪١٧‬از ﺧﺪاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺁن ﭘﺪر ﭘﺮﺟﻼل‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ روح ﺣﮑﻤﺖ و ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ را در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪١٨ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﭼﺸﻤﺎن دﻟﺘﺎن روﺷﻦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬اﻣﻴﺪﯼ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﺑﺪان ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻴﺮاث ﻏﻨﯽ و ﭘﺮﺟﻼل او در ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﭘﯽﺑﺒﺮﻳﺪ ‪١٩‬و از ﻗﺪرت ﺑﯽﻧﻬﺎﻳﺖ ﻋﻈﻴﻢ او ﻧﺴﺒﺖ‬


‫ﻞ ﻧﻴﺮوﯼ ﻣﻘﺘﺪر ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻗﺪرت‪ ،‬ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از ﻋﻤ ِ‬ ‫‪٢٠‬ﮐﻪ ﺁن را در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪﮐﺎر ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ او را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ و در‬ ‫ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ‪٢١ ،‬ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ از هﺮ رﻳﺎﺳﺖ و ﻗﺪرت و‬ ‫ﻧﻴﺮو و ﺣﺎﮐﻤﻴﺖ‪ ،‬و هﺮ ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﻪ در اﻳﻦ ﻋﺼﺮ و ﭼﻪ در ﻋﺼﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از‬ ‫ن ﮐﺴﯽ ﺷﻮد‪٢٢ .‬و هﻤﻪﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﻗﺪﻣﻬﺎﯼ او ﻧﻬﺎد‪ ،‬و ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ او ﺑﺮاﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺁِ‬ ‫ﺳ ِﺮ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪٢٣ ،‬ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺪن اوﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﭘُﺮﯼ او ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را از هﺮ ﻟﺤﺎظ‬ ‫َ‬ ‫ﭘُﺮ ﻣﯽﺳﺎزد‪.‬‬

‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺗﺎزﻩ در ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻴﻬﺎ و ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪٢ ،‬و زﻣﺎﻧﯽ در ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺎم‬ ‫ﻣﯽزدﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ از روﺷﻬﺎﯼ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ و از رﺋﻴﺲ ﻗﺪرت هﻮا ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ‪ ،‬از‬ ‫هﻤﺎن روﺣﯽ ﮐﻪ هﻢاﮐﻨﻮن در ﺳﺮﮐﺸﺎن ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٣ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺟﻤﻠﮕﯽ زﻣﺎﻧﯽ در ﻣﻴﺎن‬ ‫اﻳﺸﺎن ﻣﯽزﻳﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬و از هﻮاﯼ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻪهﺎ و اﻓﮑﺎر ﺁن را‬ ‫ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁوردﻳﻢ؛ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ هﻤﭽﻮن دﻳﮕﺮان‪ ،‬ﺑﻪﻃﺒﻊ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﻮدﻳﻢ‪۴ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ در رﺣﻤﺎﻧﻴﺖ دوﻟﺘﻤﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ‪۵ ،‬ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫در ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻴﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ زﻧﺪﻩ ﮐﺮد ‪ -‬ﭘﺲ‪ ،‬از راﻩ ﻓﻴﺾ ﻧﺠﺎت‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﺸﺎﻧﻴﺪ‪٧ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ؛ ‪۶‬و ﻣﺎ را ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ و در ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻮد‬ ‫در ﻋﺼﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﻏﻨﯽ و ﺑﯽﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮد را در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دهﺪ‪٨ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﻓﻴﺾ و از راﻩ اﻳﻤﺎن ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ ‪ -‬و اﻳﻦ از ﺧﻮدﺗﺎن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻄﺎﯼ ﺧﺪاﺳﺖ ‪٩ -‬و ﻧﻪ از اﻋﻤﺎل‪ ،‬ﺗﺎ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﺒﺎﻟﺪ‪١٠ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﻢ ﺗﺎ ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴﮏ اﻧﺠﺎم دهﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﮥ دﺳﺖ ﺧﺪاﻳﻴﻢ‪ ،‬و در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﮐﺎرهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا از ﭘﻴﺶ ﻣﻬﻴﺎ ﮐﺮد ﺗﺎ در ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺎم ﺑﺮدارﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ در ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١١‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮد ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺧﻮد را »ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﻩ« ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﺷﻤﺎ را »ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﻩ« ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ ‪ -‬در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﺧﺘﻨﮥ ﺁﻧﺎن ﻋﻤﻠﯽ ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ‬ ‫اﻧﺴﺎن اﻧﺠﺎم ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ‪ -‬ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪١٢‬ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ از ﻣﺴﻴﺢ ﺟﺪا‪ ،‬از‬ ‫اهﻠﻴﺖ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻣﺤﺮوم و ﺑﺎ ﻋﻬﺪهﺎﯼ ﺷﺎﻣﻞ وﻋﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﯽاﻣﻴﺪ و ﺑﯽﺧﺪا در‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ دور ﺑﻮدﻳﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻳﺪ‪١٣ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺰدﻳﮏ ﺁوردﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬زﻳﺮا او ﺧﻮ ْد ﺻﻠﺢ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻦ دو ﮔﺮوﻩ را ﻳﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬او دﻳﻮار‬ ‫ﺟﺪاﻳﯽ را ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺑﻮد ﻓﺮورﻳﺨﺘﻪ ‪١۵‬و دﺷﻤﻨﯽ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻗﻮاﻧﻴﻦ و‬ ‫ﻣﻘﺮرات ﺑﻮد‪ ،‬در ﺑﺪن ﺧﻮد ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦﻗﺼﺪ ﮐﻪ از ﺁن دو ﻳﮏ اﻧﺴﺎن ﻧﻮﻳﻦ‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬ﺻﻠﺢ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد ‪١۶‬و هﺮ دو ﮔﺮوﻩ را در ﻳﮏ ﺑﺪن ﺑﺎ ﺧﺪا ﺁﺷﺘﯽ دهﺪ‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫ﺻﻠﻴﺐ ﺧﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن دﺷﻤﻨﯽ را ﮐﺸﺖ‪١٧ .‬او ﺁﻣﺪ و ﺑﺸﺎرت ﺻﻠﺢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ دور‬


‫ﺑﻮدﻳﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﺳﺎﻧﻴﺪ‪١٨ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪواﺳﻄﮥ او‪ ،‬هﺮ دو‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﻳﮏ‬ ‫روح ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﭘﺪر دﺳﺘﺮﺳﯽ دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و اﺟﻨﺒﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻮﻃﻦ ﻣﻘﺪّﺳﺎن و ﻋﻀﻮ ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﺪاﻳﻴﺪ؛‬ ‫‪٢٠‬و ﺑﺮ ﺷﺎﻟﻮدۀ رﺳﻮﻻن و اﻧﺒﻴﺎ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﻮ ْد ﺳﻨﮓ اﺻﻠﯽ ﺁن‬ ‫ﺑﻨﺎﺳﺖ‪٢١ .‬در او ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻳﻦ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽﭘﻴﻮﻧﺪد و ﺑﻪﺻﻮرت ﻣﻌﺒﺪﯼ ﻣﻘﺪّس در ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪٢٢ .‬و در او ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ هﻢ ﺑﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪﺻﻮرت ﻣﺴﮑﻨﯽ درﺁﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ روﺣﺶ در ﺁن ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬واﻋﻆ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ هﺴﺘﻢ ‪-‬‬ ‫‪١‬از اﻳﻦرو ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪٢‬و ﺑﯽﮔﻤﺎن ﺷﻤﺎ درﺑﺎرۀ ﮐﺎرﮔﺰارﯼ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ‪٣ .‬ﻣﻘﺼﻮدم رازﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ از راﻩ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻌﻠﻮم ﮔﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺗﺎﺑﻪﺣﺎل‬ ‫ﻣﺨﺘﺼﺮﯼ درﺑﺎرۀ ﺁن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪام‪۴ ،‬و ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن ﺁن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﺪ ﺑﻪ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ درﮎ ﻣﻦ‬ ‫از راز ﻣﺴﻴﺢ ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪۵ ،‬رازﯼ ﮐﻪ در ﻧﺴﻠﻬﺎﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮ ﺁدﻣﻴﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﻪواﺳﻄﮥ روح ﺑﺮ رﺳﻮﻻن ﻣﻘﺪّس او و ﺑﺮ اﻧﺒﻴﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪۶ .‬ﺁن‬ ‫راز اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن در ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬در ﻣﻴﺮاث و در ﺑﺪن و در‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از وﻋﺪۀ او ﺷﺮﻳﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻮهﺒﺖ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﮐﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﻋﻤﻞ ﻗﺪرت او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺎدم‬ ‫ﻦ ﻣﻘﺪّﺳﺎن هﻢ ﮐﻤﺘﺮم‪ ،‬اﻳﻦ ﻓﻴﺾ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻦ اﻧﺠﻴﻞ ﺷﺪﻩام‪٨ .‬هﺮﭼﻨﺪ از ﮐﻤﺘﺮﻳ ِ‬ ‫س ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ‪٩ ،‬و ﺑﺮ هﻤﮕﺎن ﻃﺮح اﺟﺮاﯼ‬ ‫ﯼ ﺑﯽﻗﻴﺎ ِ‬ ‫ت ﻏَﻨﺎ ِ‬ ‫ﺑﺸﺎر ِ‬ ‫رازﯼ را روﺷﻦ ﺳﺎزم ﮐﻪ ﻃﯽ اﻋﺼﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺁﻓﺮﻳﺪ‪ ،‬ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد؛ ‪١٠‬ﺗﺎ اﮐﻨﻮن از ﻃﺮﻳﻖ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺧﺪا ﺑﺮ رﻳﺎﺳﺘﻬﺎ و‬ ‫ﻗﺪرﺗﻬﺎﯼ ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﻮد‪١١ .‬اﻳﻦ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺁن ﻗﺼﺪ ازﻟﯽ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﺪان‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺟﺎﻣﮥ ﻋﻤﻞ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪١٢ .‬ﻣﺎ در او و ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ او‪،‬‬ ‫در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺁزاداﻧﻪ و ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻮﻳﻢ‪١٣ .‬ﭘﺲ ﺗﻤﻨﺎ دارم ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻣﺼﺎﺋﺒﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﺧﻮد هﻤﻮار ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬دﻟﺴﺮد ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻳﮥ اﻓﺘﺨﺎر ﺷﻤﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫دﻋﺎ ﺑﺮاﯼ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺷﻬﺮ ِا ِﻓﺴُﺲ‬ ‫‪١۴‬از اﻳﻦرو‪ ،‬زاﻧﻮ ﻣﯽزﻧﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن ﭘﺪر ﮐﻪ ‪١۵‬هﺮ ﺧﺎﻧﻮادﻩاﯼ در ﺁﺳﻤﺎن و ﺑﺮ‬ ‫زﻣﻴﻦ‪ ،‬از او ﻧﺎم ﻣﯽﮔﻴﺮد‪١۶ ،‬و دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻏﻨﺎﯼ ﺟﻼل ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ‬ ‫ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﮐﻪ در اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﻪﻣﺪد روح او ﻗﻮﯼ و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ‪١٧ ،‬ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻳﻤﺎن در دﻟﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد‪ ،‬و در ﻣﺤﺒﺖ رﻳﺸﻪ دواﻧﻴﺪﻩ‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﮔﺮدﻳﺪ‪،‬‬ ‫‪١٨‬ﺗﺎ ﺗﻮان ﺁن ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن‪ ،‬ﺑﻪ درازا و ﭘﻬﻨﺎ و ژرﻓﺎ و ﺑﻠﻨﺪاﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬


‫ﭘﯽ ﺑﺒﺮﻳﺪ ‪١٩‬و ﺁن ﻣﺤﺒﺖ را ﮐﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺑﺸﺮﯼ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﺪ ‪ -‬ﺗﺎ از هﻤﮥ‬ ‫ﮐﻤﺎﻻت وﺟﻮد ﺧﺪا ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺟﻼل ﺑﺎد ﺑﺮ او ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺁن ﻧﻴﺮو ﮐﻪ در ﻣﺎ ﻓﻌﺎل اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽﻧﻬﺎﻳﺖ‬ ‫ﺢ‬ ‫ﻓﺰوﻧﺘﺮ از هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﺨﻮاهﻴﻢ ﻳﺎ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪٢١ .‬ﺑﺮ او در ﮐﻠﻴﺴﺎ و در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺴﻠﻬﺎ‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ ﺟﻼل ﺑﺎد! ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ در ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺑﻨﺪم‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﺗﻤﻨﺎ دارم ﺑﺸﺎﻳﺴﺘﮕﯽ دﻋﻮﺗﯽ ﮐﻪ از‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪٢ ،‬در ﮐﻤﺎل ﻓﺮوﺗﻨﯽ و ﻣﻼﻳﻤﺖ؛ و ﺑﺎ ﺑﺮدﺑﺎرﯼ و‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪٣ .‬ﺑﻪﺳﻌﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﮑﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺁن ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ را ﮐﻪ از روح اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﻣﺪد رﺷﺘﮥ ﺻﻠﺢ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻴﺪ‪۴ .‬زﻳﺮا ﻳﮏ ﺑﺪن هﺴﺖ و ﻳﮏ روح‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ اﻣﻴﺪ‬ ‫دﻋﻮت ﻧﻴﺰ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ؛ ‪۵‬ﻳﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻳﮏ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻳﮏ ﺗﻌﻤﻴﺪ؛ ‪۶‬و ﻳﮏ ﺧﺪا و ﭘﺪر‬ ‫هﻤﻪ ﮐﻪ ﻓﻮق هﻤﻪ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ هﻤﻪ‪ ،‬و در هﻤﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬اﻣّﺎ ﺑﻪ هﺮﻳﮏ از ﻣﺎ ﺑﻪﻓﺮاﺧﻮر اﻧﺪازۀ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻓﻴﺾ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٨ .‬از‬ ‫اﻳﻦرو ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺮش ﺑﺮﻳﻦ ﺻﻌﻮد ﮐﺮد‪،‬‬ ‫اﺳﺎرت را ﺑﻪ اﺳﻴﺮﯼ ﺑﺮد‬ ‫و ﻋﻄﺎﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﺮدم داد‪«.‬‬ ‫‪٩‬ﻋﺒﺎرت »ﺻﻌﻮد ﮐﺮد«‪ ،‬ﺣﺎﮐﯽ از ﭼﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﭘﺴﺖﺗﺮ زﻣﻴﻨﯽ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻧﺰول ﮐﺮد؟ ‪١٠‬او ﮐﻪ ﻧﺰول ﮐﺮد‪ ،‬هﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ از هﻤﮥ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺴﯽ ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺖ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﭘﺮ ﺳﺎزد‪١١ .‬و اوﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺑﺮﺧﯽ را ﺑﻪﻋﻨﻮان رﺳﻮل‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ را‬ ‫ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻧﺒﯽ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ را ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﺒﺸﺮ‪ ،‬و ﺑﺮﺧﯽ را ﺑﻪﻋﻨﻮان ﺷﺒﺎن و ﻣﻌﻠّﻢ‪١٢ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﻣﻘﺪّﺳﺎن را ﺑﺮاﯼ ﮐﺎر ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻣﺎدﻩ ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎﯼ ﺑﺪن ﻣﺴﻴﺢ‪١٣ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ هﻤﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﮕﺎﻧﮕﯽ اﻳﻤﺎن و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا دﺳﺖﻳﺎﺑﻴﻢ و ﺑﺎﻟﻎ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪاﯼ ﮐﺎﻣﻞ ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﺮﺳﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دﻳﮕﺮ هﻤﭽﻮن ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ در اﺛﺮ اﻣﻮاج ﺑﻪ هﺮ ﺳﻮ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﻮﻳﻢ‬ ‫و ﺑﺎد ﺗﻌﺎﻟﻴ ِﻢ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن و ﻣﮑﺮ و ﺣﻴﻠﮥ ﺁدﻣﻴﺎن در ﻧﻘﺸﻪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﮔﻤﺮاهﯽ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎ‬ ‫را ﺑﻪ اﻳﻦﺳﻮ و ﺁنﺳﻮ ﺑﺮاﻧﺪ‪١۵ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺑﻴﺎن ﻣﺤﺒﺖﺁﻣﻴﺰ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬از هﺮﺣﻴﺚ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ‬ ‫او ﮐﻪ ﺳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬رﺷﺪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪١۶ .‬او ﻣﻨﺸﺄ رﺷﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺪن اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪﻧﯽ‬ ‫ﻞ ﻧﮕﺎهﺪارﻧﺪﻩ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻪ هﻢ ﭘﻴﻮﻧﺪ و اﺗﺼﺎل ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ و در اﺛﺮ ﻋﻤﻞ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ هﻤﮥ ﻣﻔﺎﺻ ِ‬ ‫ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ هﺮ ﻋﻀﻮش رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺧﻮد را در ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻨﺎ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬


‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻮر‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ اﻳﻦ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ و در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﺷﻤﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﺒﺎﻳﺪ هﻤﺎﻧﻨﺪ‬ ‫اﻗﻮام دور از ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﺑﻄﺎﻟﺖ ذهﻦ ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٨ .‬ﻋﻘﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻪﻋﻠﺖ ﺟﻬﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺘﻴﺠﮥ ﺳﺨﺘﺪﻟﯽﺷﺎن اﺳﺖ‪ ،‬از ﺣﻴﺎت ﺧﺪا ﺑﻪدور اﻓﺘﺎدﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﺁﻧﺎن ﭼﻮن هﺮ ﺣﺴﺎﺳﻴﺘﯽ را از دﺳﺖ دادﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻳﮑﺴﺮﻩ در هﺮزﮔﯽ رهﺎ‬ ‫ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪانﮐﻪ ﺣﺮﻳﺼﺎﻧﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ هﺮ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ ﻣﯽﺁﻻﻳﻨﺪ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻴﺪ‪٢١ ،‬ﭼﻪ ﺑﯽﮔﻤﺎن درﺑﺎرۀ او ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻪ در ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪٢٢ .‬ﺷﻤﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺷﻴﻮۀ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺧﻮد‪ ،‬ﺁن اﻧﺴﺎن ﻗﺪﻳﻢ را‬ ‫ﮐﻪ ﺗﺤﺖﺗﺄﺛﻴﺮ اﻣﻴﺎل ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ دﺳﺘﺨﻮش ﻓﺴﺎد ﺑﻮد‪ ،‬از ﺗﻦ ﺑﻪدر ﺁورﻳﺪ‪٢٣ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺪﻳﺸﮥ ﺷﻤﺎ ﻧﻮ‬ ‫ﺷﻮد‪٢۴ ،‬و اﻧﺴﺎن ﺟﺪﻳﺪ را درﺑﺮ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ در ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ و ﻗﺪّوﺳﻴﺖ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﯽ‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﭘﺲ‪ ،‬از دروغ روﯼ ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬هﺮﻳﮏ ﺑﺎ هﻤﺴﺎﻳﮥ ﺧﻮد‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﺎ هﻤﻪ‪ ،‬اﻋﻀﺎﯼ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮﻳﻢ‪»٢۶ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﻧﮑﻨﻴﺪ« ‪:‬‬ ‫ﻣﮕﺬارﻳﺪ روزﺗﺎن در ﺧﺸﻢ ﺑﻪﺳﺮ رﺳﺪ‪٢٧ ،‬و اﺑﻠﻴﺲ را ﻣﺠﺎل ﻧﺪهﻴﺪ‪٢٨ .‬دزد دﻳﮕﺮ دزدﯼ‬ ‫ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮد‪ ،‬و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﮐﺎرﯼ ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ‬ ‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪان را ﻧﻴﺰ ﭼﻴﺰﯼ دهﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬دهﺎﻧﺘﺎن ﺑﻪ هﻴﭻ ﺳﺨﻦ ﺑﺪ ﮔﺸﻮدﻩ ﻧﺸﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻔﺘﺎرﺗﺎن ﺑﺘﻤﺎﻣﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﻨﺎﯼ دﻳﮕﺮان‬ ‫ﺑﻪﮐﺎر ﺁﻳﺪ و ﻧﻴﺎزﯼ را ﺑﺮﺁوردﻩ‪ ،‬ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن را ﻓﻴﺾ رﺳﺎﻧﺪ‪٣٠ .‬روح ﻗﺪّوس ﺧﺪا را ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺪان ﺑﺮاﯼ روز رهﺎﻳﯽ ﻣﻬﺮ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪٣١ .‬هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻠﺨﯽ‪ ،‬ﺧﺸﻢ‪،‬‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد‪ ،‬ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﯽ و هﺮ ﻧﻮع ﺑﺪﺧﻮاهﯽ را از ﺧﻮد دور ﮐﻨﻴﺪ‪٣٢ .‬ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎن و دﻟﺴﻮز ﺑﺎﺷﻴﺪ و هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺨﺸﻮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪۵‬‬ ‫‪١‬ﭘﺲ هﻤﭽﻮن ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪٢ .‬و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ هﻢ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺟﺎن ﺧﻮد را هﻤﭽﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و هﺪﻳﻪاﯼ ﻋﻄﺮﺁﮔﻴﻦ‬ ‫در راﻩ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻧﻤﻮد‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻣﺒﺎد ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ از ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﻳﺎ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ ﻳﺎ ﺷﻬﻮتﭘﺮﺳﺘﯽ ﺣﺘﯽ ﺳﺨﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺁﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪۴ .‬ﮔﻔﺘﺎر زﺷﺖ و ﺑﻴﻬﻮدﻩﮔﻮﻳﯽ و ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺒﺘﺬل‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻪهﻴﭻروﯼ زﻳﺒﻨﺪﻩ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁن ﺑﺎﻳﺪ ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﮐﺮد‪۵ .‬زﻳﺮا ﻳﻘﻴﻦ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫هﻴﭻ ﺑﯽﻋﻔﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﻳﺎ ﺷﻬﻮتﭘﺮﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻣﺴﻴﺢ و ﺧﺪا‬ ‫ﻧﺼﻴﺒﯽ ﻧﺪارد‪۶ .‬ﻣﮕﺬارﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﭘﻮچ ﺑﻔﺮﻳﺒﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ هﻤﻴﻦ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺳﺮﮐﺸﺎن ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﻮد‪٧ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮﻳﮏ ﻣﺸﻮﻳﺪ‪.‬‬


‫‪٨‬ﺷﻤﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن در ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻧﻮر هﺴﺘﻴﺪ‪ .‬ﭘﺲ هﻤﭽﻮن ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫ﻧﻮر رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪٩ .‬زﻳﺮا ﺛﻤﺮۀ ﻧﻮر‪ ،‬هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ‪ ،‬ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ و راﺳﺘﯽ اﺳﺖ‪١٠ .‬ﺑﺴﻨﺠﻴﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺎﻳﮥ ﺧﺸﻨﻮدﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ‪١١ .‬در ﮐﺎرهﺎﯼ ﺑﯽﺛﻤﺮ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺳﻬﻴﻢ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را اﻓﺸﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪١٢ .‬زﻳﺮا ﺣﺘﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺁوردن ﺁﻧﭽﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎن در ﺧﻔﺎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮمﺁور‬ ‫اﺳﺖ‪١٣ .‬اﻣّﺎ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﻧﻮر اﻓﺸﺎ ﮔﺮدد‪ ،‬ﺁﺷﮑﺎرا دﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪١۴ .‬زﻳﺮا ﻧﻮر اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ هﺮﭼﻴﺰ را ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬از اﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﮐﻪ در ﺧﻮاﺑﯽ‪ ،‬ﺑﻴﺪار ﺷﻮ‪،‬‬ ‫از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ درﺧﺸﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۵‬ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬رﻓﺘﺎرﯼ ﻧﻪ ﭼﻮن ﻧﺎداﻧﺎن ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﭼﻮن داﻧﺎﻳﺎن‪١۶ .‬ﻓﺮﺻﺘﻬﺎ را ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺷﻤﺎرﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا روزهﺎﯼ ﺑﺪﯼ اﺳﺖ‪١٧ .‬ﭘﺲ ﻧﺎدان‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ درﻳﺎﺑﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻴﺴﺖ‪١٨ .‬ﻣﺴﺖ ﺷﺮاب ﻣﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ‬ ‫هﺮزﮔﯽ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ؛ ﺑﻠﮑﻪ از روح ﭘﺮ ﺷﻮﻳﺪ‪١٩ .‬ﺑﺎ ﻣﺰاﻣﻴﺮ‪ ،‬ﺳﺮودهﺎ و ﻧﻐﻤﻪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از‬ ‫روح اﺳﺖ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﻴﺪ و از ﺻﻤﻴﻢ دل ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺴﺮاﻳﻴﺪ و ﺗﺮﻧﻢ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬هﻤﻮارﻩ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاﯼ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺷﮑﺮ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﺑﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫رواﺑﻂ زﻧﺎن و ﺷﻮهﺮان‬ ‫‪٢٢‬اﯼ زﻧﺎن‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮهﺮان ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ هﺴﺘﻴﺪ‪٢٣ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺳ ِﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬ﺑﺪن ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﺁن‬ ‫ﺳ ِﺮ زن اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ َ‬ ‫ﺷﻮه ْﺮ َ‬ ‫اﺳﺖ‪٢۴ .‬ﭘﺲ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬زﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ در هﺮ اﻣﺮﯼ ﺗﺴﻠﻴﻢ‬ ‫ﺷﻮهﺮان ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬اﯼ ﺷﻮهﺮان‪ ،‬زﻧﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﮐﻠﻴﺴﺎ را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ب ﮐﻼم ﺑﺸﻮﻳﺪ و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ را‬ ‫ﮐﺮد و ﺟﺎن ﺧﻮﻳﺶ را ﻓﺪاﯼ ﺁن ﻧﻤﻮد‪٢۶ ،‬ﺗﺎ ﺁن را ﺑﻪ ﺁ ِ‬ ‫ﻃﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪٢٧ ،‬و ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ درﺧﺸﺎن را ﻧﺰد ﺧﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎزد ﮐﻪ هﻴﭻ‬ ‫ﻟﮏ و ﭼﻴﻦ و ﻧﻘﺼﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻘﺪّس و ﺑﯽﻋﻴﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪٢٨ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪،‬‬ ‫ﺷﻮهﺮان ﺑﺎﻳﺪ هﻤﺴﺮان ﺧﻮد را هﻤﭽﻮن ﺑﺪن ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺁن ﮐﻪ زن ﺧﻮد را‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪٢٩ .‬زﻳﺮا هﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ از ﺑﺪن ﺧﻮد ﻧﻔﺮت‬ ‫ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺁن ﺧﻮراﮎ ﻣﯽدهﺪ و از ﺁن ﻧﮕﺎهﺪارﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ از‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ ‪٣٠ -‬زﻳﺮا ﻣﺎ اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن اوﻳﻴﻢ‪»٣١ .‬از اﻳﻦرو ﻣﺮد‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر‬ ‫ﺧﻮد را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ زن ﺧﻮﻳﺶ ﺧﻮاهﺪ ﭘﻴﻮﺳﺖ‪ ،‬و ﺁن دو ﻳﮏ ﺗﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪٣٢ «.‬اﻳﻦ‬ ‫راز‪ ،‬ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ ‪ -‬اﻣّﺎ ﻣﻦ درﺑﺎرۀ ﻣﺴﻴﺢ و ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪٣٣ .‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬هﺮ ﻳﮏ‬ ‫از ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ زن ﺧﻮد را هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬و زن ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮﻳﺶ را‬ ‫ﺣﺮﻣﺖ ﻧﻬﺪ‪.‬‬


‫اﻓﺴﺴﻴﺎن ‪۶‬‬ ‫رواﺑﻂ ﻓﺮزﻧﺪان و واﻟﺪﻳﻦ‬ ‫‪١‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬از واﻟﺪﻳﻦ ﺧﻮد در ﺧﺪاوﻧﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﺎر درﺳﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»٢‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﮔﺮاﻣﯽدار«‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺣﮑ ِﻢ ﺑﺎ وﻋﺪﻩ اﺳﺖ‪»٣ :‬ﺗﺎ ﮐﺎﻣﻴﺎب‬ ‫ﺷﻮﯼ و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻋﻤ ِﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐﻨﯽ‪«.‬‬ ‫‪۴‬اﯼ ﭘﺪران‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺮﺑﻴﺖ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺰرگ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫رواﺑﻂ ﻏﻼﻣﺎن و ارﺑﺎﺑﺎن‬ ‫‪۵‬اﯼ ﻏﻼﻣﺎن‪ ،‬ارﺑﺎﺑﺎن زﻣﻴﻨﯽ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺣﺘﺮام و ﺗﺮس‪ ،‬و ﺑﺎ اﺧﻼص ﻗﻠﺒﯽ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﻳﯽ از ﻣﺴﻴﺢ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪۶ .‬و اﻳﻦ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ‬ ‫ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﻳﺎ ﺑﺮاﯼ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﭽﻮن ﻏﻼﻣﺎن ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا را ﺑﺎ‬ ‫دل و ﺟﺎن ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁورﻳﺪ‪٧ .‬ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺷﻮق ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﻧﻪ اﻧﺴﺎن را‪٨ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ هﺮﮐﺲ ﭘﺎداش هﻤﮥ ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴﮑﺶ را‬ ‫ﺧﻮاهﺪ داد‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﻏﻼم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ ﺁزاد‪.‬‬ ‫‪٩‬و ﺷﻤﺎ اﯼ ارﺑﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮد هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬و از ﺗﻬﺪﻳﺪﺷﺎن دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺪارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﺪ او ﮐﻪ هﻢ ارﺑﺎب اﻳﺸﺎن و هﻢ ارﺑﺎب ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﻧﺰد او ﮐﺴﯽ را ﺑﺮ دﻳﮕﺮﯼ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫اﺳﻠﺤﮥ ﺟﻨﮓ روﺣﺎﻧﯽ‬ ‫‪١٠‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬در ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮاﻧﮥ ﻗﺪرت ﻣﻘﺘﺪر او ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪١١ .‬اﺳﻠﺤﮥ ﮐﺎﻣﻞ‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺣﻴﻠﻪهﺎﯼ اﺑﻠﻴﺲ ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ‪١٢ .‬زﻳﺮا ﻣﺎ را ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﻗﺪرﺗﻬﺎ‪ ،‬ﻋﻠﻴﻪ رﻳﺎﺳﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻋﻠﻴﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎران اﻳﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎﯼ ﺗﺎرﻳﮏ‪ ،‬و ﻋﻠﻴﻪ ﻓﻮﺟﻬﺎﯼ ارواح ﺷﺮﻳﺮ در ﺟﺎﻳﻬﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﺟﻨﮕﻴﻢ‪١٣ .‬ﭘﺲ‬ ‫اﺳﻠﺤﮥ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﺪا را ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ در روز ﺷﺮ ﺷﻤﺎ را ﻳﺎراﯼ اﻳﺴﺘﺎدﮔﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ‬ ‫ﭘﺲ از اﻧﺠﺎم هﻤﻪﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ‪١۴ .‬ﭘﺲ اﺳﺘﻮار اﻳﺴﺘﺎدﻩ‪ ،‬ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻪﻣﻴﺎن ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ و‬ ‫ﻞ ﺻﻠﺢ را ﺑﻪﭘﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ‪.‬‬ ‫زرﻩ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﻨﻴﺪ‪١۵ ،‬و ﮐﻔﺶ ﺁﻣﺎدﮔﯽ ﺑﺮاﯼ اﻋﻼم اﻧﺠﻴ ِ‬ ‫‪١۶‬اﻓﺰون ﺑﺮ اﻳﻦهﻤﻪ‪ ،‬ﺳﭙﺮ اﻳﻤﺎن را ﺑﺮﮔﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﺑﺎ ﺁن‪ ،‬هﻤﮥ ﺗﻴﺮهﺎﯼ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺁن‬ ‫ﺷﺮور را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﻴﺪ‪١٧ .‬ﮐﻼهﺨﻮد ﻧﺠﺎت را ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﻴﺪ و ﺷﻤﺸﻴﺮ روح را ﮐﻪ ﮐﻼم‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪدﺳﺖ ﮔﻴﺮﻳﺪ‪١٨ .‬و در هﻤﻪوﻗﺖ‪ ،‬ﺑﺎ هﻤﻪ ﻧﻮع دﻋﺎ و ﺗﻤﻨﺎ‪ ،‬در روح دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ و‬ ‫ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ﺑﻴﺪار و هﻮﺷﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎ ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬


‫‪١٩‬ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ هﺮﮔﺎﻩ دهﺎن ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﺸﺎﻳﻢ‪ ،‬ﮐﻼم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﻮد‬ ‫ﺗﺎ راز اﻧﺠﻴﻞ را دﻟﻴﺮاﻧﻪ اﻋﻼم ﮐﻨﻢ‪٢٠ ،‬ﮐﻪ ﺳﻔﻴﺮ ﺁﻧﻢ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ در زﻧﺠﻴﺮ! دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺁن‬ ‫را ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ اﻋﻼم ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﺗﻤﻪ‬ ‫‪٢١‬ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﮑﻪ از اﺣﻮال ﻣﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺗﻴﺨﻴﮑﻮس‪ ،‬ﺑﺮادر ﻋﺰﻳﺰ‬ ‫و ﺧﺎدم وﻓﺎدار در ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪٢٢ .‬ﻣﻦ او را ﺑﻪ هﻤﻴﻦﻣﻨﻈﻮر‬ ‫ﻧﺰدﺗﺎن ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ از اﺣﻮال ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ او ﺗﺸﻮﻳﻘﺘﺎن ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺖ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ‬ ‫ن ﺁراﻣﺶ و ﻣﺤﺒ ِ‬ ‫‪٢٣‬از ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر و ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺑﺮادرا ْ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﯽﻃﻠﺒﻢ‪٢۴ .‬ﻓﻴﺾ و ﻧﺎﻣﻴﺮاﻳﯽ ﺑﺮ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را دوﺳﺖ‬ ‫ﻣﯽدارﻧﺪ‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن‬ ‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪١‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪،‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ و ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪ ،‬ﺧﺎدﻣﺎن ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺎﻇﺮان و ﺧﺎدﻣﺎن‪:‬‬ ‫ﺑﻪ هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﻓﻴﻠﻴﭙﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪٢‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫دﻋﺎ و ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‬ ‫‪٣‬هﺮﮔﺎﻩ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﯽﺁورم‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ‪۴‬و هﻤﻮارﻩ در هﻤﮥ‬ ‫دﻋﺎهﺎﻳﻢ ﺑﺮاﯼ هﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪۵ ،‬زﻳﺮا از روز ﻧﺨﺴﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬در‬ ‫ﮐﺎر اﻧﺠﻴﻞ ﺷﺮﻳﮏ ﺑﻮدﻩاﻳﺪ‪۶ .‬ﻳﻘﻴﻦ دارم ﺁن ﮐﻪ ﮐﺎرﯼ ﻧﻴﮑﻮ در ﺷﻤﺎ ﺁﻏﺎز ﮐﺮد‪ ،‬ﺁن را ﺗﺎ‬ ‫روز ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﺧﻮاهﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪٧ .‬ﺑﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﺟﻤﻴﻊ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻢ‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ در دل ﻣﻦ ﺟﺎﯼ دارﻳﺪ؛ زﻳﺮا ﺷﻤﺎ هﻤﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺷﺮﻳﮑﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻪ در‬ ‫زﻧﺠﻴﺮ ﺑﺎﺷﻢ و ﭼﻪ ﻣﺸﻐﻮل دﻓﺎع از اﻧﺠﻴﻞ و اﺛﺒﺎت ﺣﻘﺎﻧﻴﺖ ﺁن‪٨ .‬ﺧﺪا ﺷﺎهﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺎق هﻤﮥ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪.‬‬ ‫ﻋﻮاﻃﻒ ﺧﻮ ِد ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪٩‬دﻋﺎﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻓﺰوﻧﯽ ﻳﺎﺑﺪ و ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺑﺼﻴﺮت‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪١٠ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮ را ﺗﺸﺨﻴﺺ دهﻴﺪ و در روز ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺎﮎ‬ ‫و ﺑﯽﻋﻴﺐ ‪١١‬و ﺁﮐﻨﺪﻩ از ﺛﻤﺮات ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪﺑﺎر ﻣﯽﺁﻳﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﺗﺠﻠﻴﻞ و ﺳﭙﺎس ﺧﺪا ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ‪.‬‬

‫زﻧﺠﻴﺮهﺎﯼ ﭘﻮﻟُﺲ و ﮔﺴﺘﺮش اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫‪١٢‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬در ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪١٣ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن ﮐﺎخ ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ و ﺑﺮ هﻤﮕﺎن ﻋﻴﺎن ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ در زﻧﺠﻴﺮم؛ ‪١۴‬و زﻧﺠﻴﺮهﺎﻳﻢ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻴﺸﺘ ِﺮ ﺑﺮادران‪ ،‬در ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻗﻮﯼدل ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺗﻤﺎم‪ ،‬ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﯽواهﻤﻪ ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬اﻣّﺎ ﺑﻌﻀﯽ از ﺣﺴﺪ و ﺣﺲ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﺴﻴﺢ را وﻋﻆ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺎ ﺣﺴﻦﻧﻴّﺖ‪١۶ .‬اﻳﻨﺎن از ﻣﺤﺒﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ دﻓﺎع از اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫ﺳ ِﺮ ﺟﺎﻩﻃﻠﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ وﻋﻆ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩام‪١٧ .‬اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن از َ‬ ‫ﺧﻠﻮصﻧﻴّﺖ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﺮ رﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﻦ در زﻧﺪان ﻣﯽاﻓﺰاﻳﻨﺪ‪١٨ .‬اﻣّﺎ ﭼﻪﺑﺎﮎ؟ ﻣﻬﻢ‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ هﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻴّﺖ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺎدرﺳﺖ! و‬ ‫ﻣﻦ از اﻳﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪.‬‬ ‫ﺁرﯼ‪ ،‬و ﺑﺎز هﻢ ﺷﺎدﯼ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪١٩ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻋﺎهﺎﯼ ﺷﻤﺎ و ﻳﺎرﯼ روح‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ اﻧﺠﺎﻣﻴﺪ‪٢٠ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽﮐﺸﻢ و‬


‫اﻣﻴﺪ دارم ﮐﻪ در هﻴﭻﭼﻴﺰ ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل دﻟﻴﺮﯼ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﭼﻮن‬ ‫هﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬ﭼﻪ در ﻣﺮگ و ﭼﻪ در زﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ در ﺑﺪﻧﻢ ﺟﻼل ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٢١ .‬زﻳﺮا ﻣﺮا‬ ‫زﻳﺴﺘﻦ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﺮدن‪ ،‬ﺳﻮد‪٢٢ .‬اﮔﺮ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺧﻮد در اﻳﻦ ﺑﺪن اداﻣﻪ دهﻢ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺮاﻳﻢ ﺑﻪﻣﻨﺰﻟﮥ ﮐﺎر و ﮐﻮﺷﺸﯽ ﭘﺮﺛﻤﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬و ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﺪام را ﺑﺮﮔﺰﻳﻨﻢ!‬ ‫‪٢٣‬زﻳﺮا ﺑﻴﻦ اﻳﻦ دو ﺳﺨﺖ در ﮐﺸﻤﮑﺸﻢ‪ :‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺁرزو دارم رﺧﺖ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺮﺑﻨﺪم و‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ؛ ‪٢۴‬اﻣّﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ در ﺟﺴﻢ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺿﺮورﻳﺘﺮ‬ ‫اﺳﺖ‪٢۵ .‬ﭼﻮن از اﻳﻦ ﻳﻘﻴﻦ دارم‪ ،‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ و ﺷﺎدﯼ ﺷﻤﺎ در اﻳﻤﺎن‪ ،‬زﻧﺪﻩ‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺮد‪٢۶ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎ دوﺑﺎرﻩ ﺁﻣﺪﻧﻢ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﻓﺨﺮﺗﺎن در‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻣﻦ اﻓﺰون ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪٢٧‬ﻓﻘﻂ از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ ﺑﻪﺷﻴﻮۀ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺧﻮاﻩ ﺑﻴﺎﻳﻢ‬ ‫و ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻢ و ﺧﻮاﻩ در ﻏﻴﺎﺑﻢ از اﺣﻮاﻟﺘﺎن ﺑﺸﻨﻮم‪ ،‬ﺧﺎﻃﺮم ﺁﺳﻮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﻳﮏ روح‬ ‫اﺳﺘﻮارﻳﺪ و ﭼﻮن ﻳﮏﺗﻦ‪ ،‬دوشﺑﻪدوش ﺑﺮاﯼ اﻳﻤﺎن اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺠﺎهﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪٢٨ ،‬و در‬ ‫هﻴﭻﭼﻴﺰ از ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن هﺮاﺳﯽ ﻧﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﻴﻦ در ﻣﻮرد ﺁﻧﺎن ﻧﺸﺎن هﻼﮐﺖ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻧﺸﺎن ﻧﺠﺎت ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬و اﻳﻦ از ﺧﺪاﺳﺖ‪٢٩ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر ﻧﺼﻴﺐ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﺁورﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در راﻩ او رﻧﺞ هﻢ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪٣٠ .‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را هﻤﺎن ﻣﺠﺎهﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺁن دﻳﺪﻳﺪ و اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ ﮐﻪ هﻨﻮز هﻢ ﺑﺪان ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ‪.‬‬

‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫ﺳﺮﻣﺸﻖ ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ح‬ ‫‪١‬ﭘﺲ اﮔﺮ در ﻣﺴﻴﺢ دﻟﮕﺮﻣﻴﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﺤﺒﺖ او ﻣﺎﻳﮥ ﺗﺴﻠﯽ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ در رو ْ‬ ‫رﻓﺎﻗﺖ دارﻳﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ از رﺣﻢ و ﺷﻔﻘﺖ ﺑﺮﺧﻮردارﻳﺪ‪٢ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺷﺎدﯼ ﻣﺮا ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﻴﺪ و‬ ‫ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ وﺣﺪتﻧﻈﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ داﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻳﮑﺪل و ﻳﮑﺮأﯼ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٣ .‬هﻴﭻﮐﺎرﯼ را از‬ ‫ﺳ ِﺮ ﺟﺎﻩﻃﻠﺒﯽ ﻳﺎ ﺗﮑﺒّﺮ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﯽ دﻳﮕﺮان را از ﺧﻮد ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺪاﻧﻴﺪ‪۴ .‬هﻴﭻﻳﮏ‬ ‫َ‬ ‫از ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﺪ‪۵ .‬هﻤﺎن ﻃﺮزﻓﮑﺮ را داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ داﺷﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪۶‬او ﮐﻪ هﻤﺬات ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻮد‪،‬‬ ‫از ﺑﺮاﺑﺮﯼ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﺑﻬﺮﻩ ﻧ ُ‬ ‫ﺠﺴﺖ‪،‬‬ ‫‪٧‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد را ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮد‬ ‫و ذات ﻏﻼم ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺒﺎهﺖ ﺁدﻣﻴﺎن درﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬و ﭼﻮن در ﺳﻴﻤﺎﯼ ﺑﺸﺮﯼ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪ‬


‫ﺧﻮد را ﺧﻮار ﺳﺎﺧﺖ‬ ‫و ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﻣﻄﻴﻊ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﭘﺲ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ او را ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺳﺮاﻓﺮاز ﮐﺮد‬ ‫و ﻧﺎﻣﯽ ﺑﺮﺗﺮ از هﻤﮥ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺑﺪو ﺑﺨﺸﻴﺪ‪،‬‬ ‫‪١٠‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﯽ هﺮ زاﻧﻮﻳﯽ ﺧﻢ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫در ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و در زﻳﺮ زﻣﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﺢ »ﺧﺪاوﻧﺪ« اﺳﺖ‪،‬‬ ‫‪١١‬و هﺮ زﺑﺎﻧﯽ اﻗﺮار ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺟﻼل ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر‪.‬‬

‫درﺧﺸﺎن هﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﻮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ در ﺣﻀﻮر ﻣﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ اﮐﻨﻮن ﺑﺴﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺣﺘﯽ در ﻏﻴﺎﺑﻢ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺧﻮد را ﺗﺮﺳﺎن و ﻟﺮزان ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺁورﻳﺪ؛‬ ‫‪١٣‬زﻳﺮا ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺧﻮد‪ ،‬هﻢ ﺗﺼﻤﻴﻢ و هﻢ ﻗﺪرت اﻧﺠﺎم ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺸﻨﻮدش ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬در ﺷﻤﺎ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽﺁورد‪.‬‬ ‫‪١۴‬هﺮ ﮐﺎرﯼ را ﺑﺪون ﻏﺮﻏﺮ و ﻣﺠﺎدﻟﻪ اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪١۵ ،‬ﺗﺎ ﺑﯽﭘﻴﺮاﻳﻪ و ﺑﯽﺁﻻﻳﺶ‪ ،‬و‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﯽﻋﻴﺐ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬در ﺑﻴﻦ ﻧﺴﻠﯽ ﮐﮋرو و ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻪ در ﻣﻴﺎﻧﺸﺎن هﻤﭽﻮن‬ ‫ن در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﯽدرﺧﺸﻴﺪ‪١۶ ،‬هﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﮐﻼم ﺣﻴﺎت را اﺳﺘﻮار ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺘﺎرﮔﺎ ْ‬ ‫در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ در روز ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺒﺎهﺎت ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻧﺪوﻳﺪﻩ و ﻋﺒﺚ ﻣﺤﻨﺖ‬ ‫ﻧﮑﺸﻴﺪﻩام‪١٧ .‬اﻣّﺎ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﭼﻮن هﺪﻳﻪاﯼ رﻳﺨﺘﻨﯽ‪ ،‬ﺑﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺧﺪﻣﺖ اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن رﻳﺨﺘﻪ‬ ‫ﺷﻮم‪ ،‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ و ﺑﺎ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺷﺎدﯼ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪١٨ .‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﺎﺷﻴﺪ‬ ‫و ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس و اِﭘﺎﻓْﺮودﻳﺘﻮس‬ ‫‪١٩‬در ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ اﻣﻴﺪ دارم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس را ﺑﺰودﯼ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁﮔﺎهﯽ از‬ ‫اﺣﻮاﻟﺘﺎن دلﺷﺎد ﮔﺮدم‪٢٠ .‬ﮐﺴﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﺪارم ﮐﻪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮﺗﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﭼﺮاﮐﻪ هﻤﻪ در ﭘﯽ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻣﻮر ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪٢٢ .‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺧﻮد را ﭘﺲ دادﻩ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻣﻦ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﭘﺴﺮﯼ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬در ﮐﺎر‬


‫اﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪٢٣ .‬ﭘﺲ اﻣﻴﺪوارم ﺑﻪ ﻣﺤﺾ روﺷﻦ ﺷﺪن ﺗﮑﻠﻴﻔﻢ‪ ،‬او را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ؛ ‪٢۴‬و در ﺧﺪاوﻧﺪ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﺰودﯼ ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﺑﻌﻼوﻩ‪ ،‬ﻻزم ﻣﯽداﻧﻢ اِﭘﺎﻓْﺮودﻳﺘﻮس را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﺎز ﭘﺲ ﻓﺮﺳﺘﻢ‪ ،‬او را ﮐﻪ از‬ ‫ﻳﮏﺳﻮ ﺑﺮادر‪ ،‬هﻤﮑﺎر و هﻤﺮزم ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و از ﺳﻮﯼ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدۀ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﯼ‬ ‫رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﻣﻦ‪٢۶ .‬زﻳﺮا ﻣﺸﺘﺎق دﻳﺪار هﻤﮥ ﺷﻤﺎﺳﺖ و از ﺑﺎﺑﺖ اﻳﻨﮑﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎر ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻏﻤﮕﻴﻦ اﺳﺖ‪٢٧ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﻤﺎر و ﺣﺘﯽ در ﺁﺳﺘﺎﻧﮥ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺮ او رﺣﻢ ﮐﺮد‪ ،‬و ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ او‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﺗﺎ ﻏﻤﯽ ﺑﺮ ﻏﻤﻬﺎﻳﻢ اﻓﺰودﻩ ﻧﺸﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﭘﺲ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ او را هﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﺎ دﻳﺪﻧﺶ ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﻮﻳﺪ و از‬ ‫ﻏﻢ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﻮد‪٢٩ .‬در ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬او را ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﺗﻤﺎم ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ و ﭼﻨﻴﻦﮐﺴﺎن را‬ ‫ﮔﺮاﻣﯽ ﺑﺪارﻳﺪ‪٣٠ ،‬زﻳﺮا در راﻩ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎ ﺳﺮﺣﺪ ﻣﺮگ ﭘﻴﺶ رﻓﺖ و ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺟﺒﺮان ﮐﺎﺳﺘﯽ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺟﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪.‬‬

‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫ﻧﺎدرﺳﺘﯽ اﺗﮑﺎ ﺑﺮ اﻓﺘﺨﺎرات اﻧﺴﺎﻧﯽ‬ ‫‪١‬دﻳﮕﺮﺁﻧﮑﻪ اﯼ ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻴﺪ! ﺗﮑﺮار اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ زﺣﻤﺘﯽ ﺑﺮاﻳﻢ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻤﻨﯽ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪٢ .‬از ﺁن ﺳﮕﻬﺎ ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ از ﺁن ﺷﺮارتﭘﻴﺸﮕﺎن ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ؛‬ ‫ح ﺧﺪا ﻋﺒﺎدت‬ ‫ن واﻗﻌﯽ ﻣﺎﻳﻴﻢ ﮐﻪ در رو ِ‬ ‫از ﺁن ﻣُﺜﻠﻪﮐﻨﻨﺪﮔﺎن دورﯼ ﮐﻨﻴﺪ؛ ‪٣‬زﻳﺮا ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﮔﺎ ِ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ و ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎرات اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮد اﺗﮑﺎ ﻧﺪارﻳﻢ ‪-‬‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﻓﺨﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪۴‬هﺮﭼﻨﺪ ﻣﻦ ﺧﻮ ْد دﻻﻳﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاﯼ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دارم‪.‬‬ ‫ﺁرﯼ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﭘﻨﺪارد ﮐﻪ دﻻﻳﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاﯼ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻓﺘﺨﺎرات اﻧﺴﺎﻧﯽ‬ ‫دارد‪ ،‬ﻣﻦ دﻻﻳﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﺘﺮ دارم‪۵ :‬ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﻩ در روز هﺸﺘﻢ‪ ،‬از ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﻴﻞ‪ ،‬از ﻗﺒﻴﻠﮥ‬ ‫ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﻋﺒﺮاﻧﯽ از واﻟﺪﻳﻦ ﻋﺒﺮاﻧﯽ؛ ﺑﻪﻟﺤﺎظ اﺟﺮاﯼ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻓَﺮﻳﺴﯽ؛ ‪۶‬ﺑﻪﻟﺤﺎظ‬ ‫ﯽ ﺷﺮﻳﻌﺘﯽ‪ ،‬ﺑﯽﻋﻴﺐ‪٧ .‬اﻣّﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮا ﺳﻮد ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﻏﻴﺮت‪ ،‬ﺁزاردهﻨﺪﻩ ﮐﻠﻴﺴﺎ؛ ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﭘﺎرﺳﺎﻳ ِ‬ ‫ﺁن را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ زﻳﺎن ﺷﻤﺮدم‪٨ .‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را در ﻗﻴﺎس ﺑﺎ ﺑﺮﺗﺮﯼ ﺷﻨﺎﺧﺖ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬زﻳﺎن ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ او هﻤﻪﭼﻴﺰ را از ﮐﻒ دادﻩام‪ .‬ﺁرﯼ‪،‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪم ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ را ﻓﻀﻠﻪ ﻣﯽﺷﻤﺎرم ﺗﺎ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورم ‪٩‬و در او ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮم‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﮐﻪ از ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ از راﻩ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺑﻪدﺳﺖ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺧﺪا و ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ‪١٠ .‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﻣﺴﻴﺢ و‬ ‫ﻧﻴﺮوﯼ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰش را ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ و در رﻧﺠﻬﺎﯼ او ﺳﻬﻴﻢ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮﮔﺶ هﻤﺸﮑﻞ ﮔﺮدم‪،‬‬ ‫‪١١‬ﺗﺎ ﺑﻪ هﺮ ﻃﺮﻳﻖ ﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ از ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﺎﻳﻞ ﺷﻮم‪.‬‬

‫ﺗﻼش ﺑﺮاﯼ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﻂ ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫‪١٢‬ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ هﻢاﮐﻨﻮن ﺑﻪ اﻳﻨﻬﺎ دﺳﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪام ﻳﺎ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻴﺶ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮاﯼ ﺁن ﻣﺮا ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورد‪.‬‬ ‫ﻣﯽراﻧﻢ ﺗﺎ ﭼﻴﺰﯼ را ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورم ﮐﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪١٣‬ﺑﺮادران‪ ،‬ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺁن را ﺑﻪدﺳﺖ ﺁوردﻩ ﺑﺎﺷﻢ؛ اﻣّﺎ ﻳﮏ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬و‬


‫ﺁن اﻳﻨﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﻋﻘﺐ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻣﯽﺳﭙﺎرم و ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺁﻧﭽﻪ در ﭘﻴﺶ اﺳﺖ ﺧﻮد‬ ‫را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩ‪١۴ ،‬ﺑﺮاﯼ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺧﻂ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﯽﮐﻮﺷﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﻳﺰﻩاﯼ را ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورم‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﺁن ﻣﺮا در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪١۵‬هﻤﮥ ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﻟﻐﻴﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﻢ؛ و اﮔﺮ درﺑﺎرۀ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬اﻳﻦ را ﻧﻴﺰ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ ﻓﺮﻣﻮد‪١۶ .‬ﻣﻬﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ هﺮ‬ ‫ﻣﺮﺣﻠﻪاﯼ ﮐﻪ رﺳﻴﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺁن رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪١٧‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﺎ هﻢ از ﻣﻦ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﻌﻄﻮف‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻟﮕﻮﻳﯽ ﮐﻪ در ﻣﺎ ﺳﺮاغ دارﻳﺪ‪ ،‬رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٨ .‬زﻳﺮا هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺎرهﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻪام و اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ اﺷﮑﺮﻳﺰان ﺗﮑﺮار ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﭼﻮن دﺷﻤﻨﺎن ﺻﻠﻴﺐ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٩ .‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﭼﻨﻴﻦﮐﺴﺎن هﻼﮐﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاﯼ ﺁﻧﺎن ﺷﮑﻤﺸﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻧﻨﮓﺁور ﻣﺒﺎهﺎت ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و اﻓﮑﺎرﺷﺎن ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ اﻣﻮر زﻣﻴﻨﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎ اهﻞ ﺁﺳﻤﺎﻧﻴﻢ و ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎق ﺗﻤﺎم اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﺠﺎتدهﻨﺪﻩ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ‪٢١ .‬او ﺑﺎ ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﮐﻪ وﯼ را ﻗﺎدر ﻣﯽﺳﺎزد‬ ‫ﺗﺎ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮد درﺁورد‪ ،‬ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﺎ را ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ‬ ‫ﺑﺪن ﭘﺮﺟﻼل او درﺁﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫ج ﺳﺮم‬ ‫ن ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق دﻳﺪارﺗﺎﻧﻢ‪ ،‬اﯼ ﮐﻪ ﺷﺎدﯼ و ﺗﺎ ِ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادرا ِ‬ ‫هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺘﻮار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺁﺧﺮﻳﻦ اﻧﺪرزهﺎ‬ ‫‪٢‬از ِاﻓُﻮدﻳﻪ و ﺳﻴﻨﺘﻴﺨﯽ اﺳﺘﺪﻋﺎ دارم ﮐﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮑﺮأﯼ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٣ .‬و از ﺗﻮ ﻧﻴﺰ اﯼ‬ ‫هﻤﮑﺎر وﻓﺎدار‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎ دارم ﮐﻪ اﻳﻦ دو ﺑﺎﻧﻮ را ﻳﺎرﯼ ﮐﻨﯽ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ اﮐْﻠﻴﻤِﻨﺘُﺲ و‬ ‫دﻳﮕﺮ هﻤﮑﺎراﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن در دﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬دوﺷﺎدوش ﻣﻦ ﺑﺮاﯼ ﮐﺎر‬ ‫اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺠﺎهﺪﻩ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬هﻤﻴﺸﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ﺑﺎز هﻢ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ :‬ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪۵ .‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺣﻠﻢ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ‬ ‫هﻤﮕﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ‪۶ .‬ﺑﺮاﯼ هﻴﭻﭼﻴﺰ ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در‬ ‫هﺮﭼﻴﺰ ﺑﺎ دﻋﺎ و اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‪ ،‬درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪا اﺑﺮاز‬ ‫ﺢ‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ‪٧ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺁراﻣﺶ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻓﺮاﺗﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻋﻘﻞ اﺳﺖ‪ ،‬دﻟﻬﺎ و ذهﻨﻬﺎﻳﺘﺎن را در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬در ﭘﺎﻳﺎن‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ راﺳﺖ اﺳﺖ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ واﻻﺳﺖ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ درﺳﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ ﭘﺎﮎ اﺳﺖ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ دوﺳﺖداﺷﺘﻨﯽ و هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺳﺘﻮدﻧﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪان ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ و ﺷﺎﻳﺎن ﺳﺘﺎﻳﺶ‪ ،‬در ﺁن ﺗﺄﻣﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪٩ .‬ﺁﻧﭽﻪ از ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ و‬ ‫ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ و هﺮﺁﻧﭽﻪ از ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ و ﻳﺎ در ﻣﻦ دﻳﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬هﻤﺎن را ﺑﻪﻋﻤﻞ ﺁورﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪاﯼ‬ ‫ﺁراﻣﺶ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬


‫ﺗﺸﮑﺮ ﺑﺮاﯼ هﺪاﻳﺎ‬ ‫‪١٠‬در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن دﻳﮕﺮﺑﺎر ﻋﻨﺎﻳﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﺣﺘﻴﺎﺟﺎت ﻣﻦ ﺷﮑﻮﻓﺎ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﺷﻤﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻓﺮﺻﺖ اﺑﺮاز ﺁن را ﻧﺪاﺷﺘﻴﺪ‪١١ .‬اﻳﻦ‬ ‫را از ﺳﺮ ﻧﻴﺎز ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻣﻮﺧﺘﻪام ﮐﻪ در هﺮ ﺣﺎل ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻢ‪١٢ .‬ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﺑﻮدن‬ ‫را ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬ﻣﻌﻨﯽ زﻧﺪﮔﯽ در وﻓﻮر ﻧﻌﻤﺖ را ﻧﻴﺰ ﻣﯽداﻧﻢ‪ .‬در هﺮ وﺿﻊ و ﺣﺎﻟﯽ‪ ،‬رﻣﺰ‬ ‫زﻳﺴﺘﻦ در ﺳﻴﺮﯼ و ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ‪ ،‬و ﺑﯽﻧﻴﺎزﯼ و ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪﯼ را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪام‪١٣ .‬ﻗﺪرت هﺮﭼﻴﺰ‬ ‫را دارم در او ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﻴﺮو ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪١۴ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل‪ ،‬ﻟﻄﻒ ﮐﺮدﻳﺪ ﮐﻪ در زﺣﻤﺎت ﻣﻦ‬ ‫ﺷﺮﻳﮏ ﺷﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‪ ،‬اﯼ ﻓﻴﻠﻴﭙﻴﺎن‪ ،‬ﺑﺨﻮﺑﯽ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ در اواﻳﻞ اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن ﺑﻪ اﻧﺠﻴﻞ‪ ،‬ﭘﺲ از‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ را ﺗﺮﮎ ﮐﺮدم‪ ،‬هﻴﭻ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﺟﺰ ﺷﻤﺎ در اﻣﺮ دادن و ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻳﮏ‬ ‫ﻧﺸﺪ‪١۶ .‬زﻳﺮا ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ ﺑﻮدم‪ ،‬ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ رﻓﻊ اﺣﺘﻴﺎﺟﺎﺗﻢ‬ ‫ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﺪ‪١٧ .‬ﻧﻪاﻳﻨﮑﻪ در ﭘﯽ درﻳﺎﻓﺖ هﺪﻳﻪ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﭘﯽ ﺑﻬﺮﻩاﯼ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﺎب‬ ‫ﺷﻤﺎ اﻓﺰودﻩ ﺷﻮد‪١٨ .‬وﺟﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ و ﺑﻴﺶ از اﺣﺘﻴﺎج ﺧﻮد دارم‪ .‬ﺣﺎل ﮐﻪ‬ ‫ﮐﻤﮏ ارﺳﺎﻟﯽ ﺷﻤﺎ را از اِﭘﺎﻓْﺮودﻳﺘﻮس درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩام‪ ،‬از هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻔﺮاواﻧﯽ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردارم‪ .‬هﺪﻳﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺮ ﺧﻮﺷﺒﻮ و ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﻘﺒﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺧﺸﻨﻮد ﻣﯽﺳﺎزد‪.‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ رﻓﻊ‬ ‫‪١٩‬و ﺧﺪاﯼ ﻣﻦ‪ ،‬هﻤﮥ ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﺣﺴﺐ دوﻟﺖ ﭘﺮﺟﻼل ﺧﻮد در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪٢٠ .‬ﺧﺪا و ﭘﺪر ﻣﺎ را ﺗﺎ اﺑﺪ ﺟﻼل ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫درودهﺎﯼ ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺮادراﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ‬ ‫‪٢١‬ﺑﻪ هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ن اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻤﺎ را ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از‬ ‫را ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪٢٢ .‬هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎ ِ‬ ‫درﺑﺎر ﻗﻴﺼﺮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ روح ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﮐﻮﻟُﺴﻴﺎن‬ ‫ﮐﻮﻟﺴﻴﺎن ‪١‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا‪ ،‬رﺳﻮل ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫و از ﺑﺮادرﻣﺎن‪ ،‬ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪،‬‬ ‫‪٢‬ﺑﻪ ﻣﻘﺪّﺳﺎن و ﺑﺮادران وﻓﺎدار در ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻪ در ﺷﻬﺮ ﮐﻮﻟُﺴﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ و دﻋﺎ‬ ‫‪٣‬ﻣﺎ هﻤﻮارﻩ ﺑﻪهﻨﮕﺎم دﻋﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را ﺷﮑﺮ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ و ﻣﺤﺒﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن‬ ‫ﻣﯽﮔﺰارﻳﻢ‪۴ ،‬زﻳﺮا وﺻﻒ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫دارﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ‪۵ .‬اﻳﻨﻬﺎ از اﻣﻴﺪﯼ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﺤﻔﻮظ‬ ‫اﺳﺖ و ﭘﻴﺸﺘﺮ درﺑﺎرﻩاش از ﭘﻴﺎم ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻳﻌﻨﯽ اﻧﺠﻴﻞ ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ‪۶ ،‬اﻧﺠﻴﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ و در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﺛﻤﺮ ﻣﯽدهﺪ و رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‪،‬‬ ‫از روزﯼ ﮐﻪ ﺁن را ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ و ﻓﻴﺾ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ واﻗﻌﯽ درﮎ ﮐﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﮐﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪٧ .‬ﺷﻤﺎ ﺁن را از هﻤﮑﺎر ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺎ‪ ،‬اِﭘﺎﻓْﺮاس ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﺎدم وﻓﺎدار ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻧﻴﺎﺑﺖ‬ ‫از ﻣﺎﺳﺖ‪٨ .‬او ﻣﺎ را از ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در روح اﺳﺖ‪ ،‬ﺁﮔﺎﻩ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪٩‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬از روزﯼ ﮐﻪ اﻳﻦ را ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪ ،‬از دﻋﺎ ﮐﺮدن ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﻧﺎﻳﺴﺘﺎدﻩاﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ از ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻄﺎﯼ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺣﮑﻤﺖ و ﻓﻬﻤﯽ ﮐﻪ از روح اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺷﻤﺎ را از ﺷﻨﺎﺧﺖ ارادﻩ ﺧﻮد ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺳﺎزد‪١٠ .‬ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ رﻓﺘﺎر ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ او را از هﺮ ﺟﻬﺖ ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزﻳﺪ‪ :‬ﻳﻌﻨﯽ در هﺮﮐﺎر ﻧﻴﮏ ﺛﻤﺮ‬ ‫ﺁورﻳﺪ و در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا رﺷﺪ ﮐﻨﻴﺪ ‪١١‬و ﺑﺎ هﻤﮥ ﻧﻴﺮوﻳﯽ ﮐﻪ از ﻗﺪرت ﭘﺮﺟﻼل او‬ ‫ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬از هﺮﺣﻴﺚ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤﻞ ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ و ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺗﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ‪١٢‬ﭘﺪر را ﺷﮑﺮ ﮔﻮﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﺳﻬﻴﻢ ﺷﺪن در ﻣﻴﺮاث ﻣﻘﺪّﺳﺎن در‬ ‫ﻗﻠﻤﺮو ﻧﻮر ﮔﺮداﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪١٣ .‬زﻳﺮا ﻣﺎ را از ﻗﺪرت ﺗﺎرﻳﮑﯽ رهﺎﻧﻴﺪﻩ و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﭘﺴﺮ‬ ‫ﻋﺰﻳﺰش ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪١۴ ،‬ﮐﻪ در او ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ از ﺁﻣﺮزش ﮔﻨﺎهﺎن‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردارﻳﻢ‪.‬‬

‫ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١۵‬او ﺻﻮرت ﺧﺪاﯼ ﻧﺎدﻳﺪﻩ اﺳﺖ و ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷﺪ ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ‪١۶ ،‬زﻳﺮا هﻤﻪﭼﻴﺰ‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ‪ :‬ﺁﻧﭽﻪ در ﺁﺳﻤﺎن و ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬دﻳﺪﻧﻴﻬﺎ و ﻧﺎدﻳﺪﻧﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺗﺨﺘﻬﺎ‬ ‫و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﻳﻴﻬﺎ‪ ،‬رﻳﺎﺳﺘﻬﺎ و ﻗﺪرﺗﻬﺎ؛ هﻤﮥ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻪواﺳﻄﮥ او و ﺑﺮاﯼ او ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬او ﭘﻴﺶ از هﻤﻪﭼﻴﺰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‪ ،‬و هﻤﻪﭼﻴﺰ در او ﻗﻮام دارد‪١٨ .‬او ﺑﺪن‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ‪ ،‬را ﺳَﺮ اﺳﺖ‪ .‬او ﺳﺮﺁﻏﺎز و ﻧﺨﺴﺘﺰادﻩ از ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﮔﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ در هﻤﻪﭼﻴ ْﺰ‬


‫ﺑﺮﺗﺮﯼ از ﺁن او ﺑﺎﺷﺪ‪١٩ .‬زﻳﺮا ﺧﺸﻨﻮدﯼ ﺧﺪا در اﻳﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ هﻤﮥ ﮐﻤﺎل ﺧﻮد در او‬ ‫ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد‪٢٠ ،‬و ﺑﻪواﺳﻄﮥ او هﻤﻪﭼﻴﺰ را‪ ،‬ﭼﻪ در ﺁﺳﻤﺎن و ﭼﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﺁﺷﺘﯽ‬ ‫دهﺪ‪ ،‬ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺻﻠﺤﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪن ﺧﻮن وﯼ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﭘﺪﻳﺪ ﺁورد‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬و در اﻓﮑﺎر ﺧﻮﻳﺶ دﺷﻤﻦ او ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ در‬ ‫اﻋﻤﺎل ﺷﺮﻳﺮاﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﭘﺪﻳﺪار ﻣﯽﮔﺸﺖ‪٢٢ .‬ا ّﻣﺎ اﮐﻨﻮن او ﺷﻤﺎ را ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺑﺪن ﺑﺸﺮﯼ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫و از ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮگ او ﺁﺷﺘﯽ دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﻣﻘﺪّس و ﺑﯽﻋﻴﺐ و ﺑَﺮﯼ از هﺮ ﻣﻼﻣﺖ‬ ‫ﺑﻪﺣﻀﻮر ﺧﻮد ﺑﻴﺎورد‪٢٣ ،‬ﺑﻪﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ در اﻳﻤﺎن ﺧﻮد اﺳﺘﻮار ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ و اﻣﻴﺪ اﻧﺠﻴﻞ را از‬ ‫دﺳﺖ ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬هﻤﺎن اﻧﺠﻴﻞ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ و ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻠﻘﺖ زﻳﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺧﺎدم ﺁن ﮔﺸﺘﻪام‪.‬‬

‫زﺣﻤﺎت ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﺮاﯼ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫‪٢۴‬اﮐﻨﻮن از رﻧﺠﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﺸﻴﺪم ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ و هﺮ ﮐﺎﺳﺘﯽ رﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫را در ﺑﺪن ﺧﻮد ﺟﺒﺮان ﻣﯽﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﺪن او ﮐﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﺳﺖ‪٢۵ .‬ﻣﻦ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻣﺄﻣﻮرﻳﺘﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮد‪ ،‬ﺧﺎدم ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﻪﮐﻤﺎل ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻢ‪٢۶ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺁن‬ ‫راز را ﮐﻪ ﻃﯽ اﻋﺼﺎر و ﻧﺴﻠﻬﺎﯼ ﻣﺘﻤﺎدﯼ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﺮ‬ ‫ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٧ .‬ﺧﺪا ﭼﻨﻴﻦ ارادﻩ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎزد ﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫راز از ﭼﻪ ﺟﻼل ﻋﻈﻴﻤﯽ در ﻣﻴﺎن ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ ،‬رازﯼ ﮐﻪ هﻤﺎﻧﺎ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫در ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ اﻣﻴﺪ ﺟﻼل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﻣﺎ او را وﻋﻆ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬و هﺮﮐﺲ را ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺣﮑﻤﺖ ﭘﻨﺪ ﻣﯽدهﻴﻢ و ﻣﯽﺁﻣﻮزﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ هﻤﻪ را ﮐﺎﻣﻞ در ﻣﺴﻴﺢ ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎزﻳﻢ‪٢٩ .‬از اﻳﻦروﺳﺖ ﮐﻪ زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﻢ و ﺑﺎ‬ ‫ﻧﻴﺮوﯼ او ﮐﻪ در ﻣﻦ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺠﺎهﺪﻩ ﻣﺸﻐﻮﻟﻢ‪.‬‬

‫ﮐﻮﻟﺴﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻻﺋﻮدﻳﮑﻴﻪ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ‬ ‫هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ روﯼ ﻣﺮا ﻧﺪﻳﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻣﺠﺎهﺪﻩاﯼ دارم‪٢ ،‬ﺗﺎ دﻟﮕﺮم ﺷﺪﻩ‪ ،‬در ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺘﺤﺪ‬ ‫ﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬و از هﻤﮥ ﻏﻨﺎﯼ ﻓﻬﻢ و درﮐﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬راز ﺧﺪا ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺴﻴﺢ را‬ ‫ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪٣ ،‬ﮐﻪ در او هﻤﮥ ﮔﻨﺠﻬﺎﯼ ﺣﮑﻤﺖ و ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪۴ .‬اﻳﻦ را ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺗﺎ‬ ‫هﻴﭻﮐﺲ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ اﺳﺘﺪﻻﻟﻬﺎﯼ ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺴﺎزد‪۵ .‬زﻳﺮا هﺮﭼﻨﺪ در ﺟﺴﻢ از ﺷﻤﺎ‬ ‫دورم‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ در روح ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ و از ﻣﺸﺎهﺪۀ ﻧﻈﻢ و اﻳﻤﺎن ﭘﺎﻳﺪارﺗﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ‪.‬‬

‫ﺁزادﯼ از ﻣﻘﺮرات اﻧﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬در او ﺳﻠﻮﮎ ﮐﻨﻴﺪ‪٧ :‬در او‬ ‫‪۶‬ﭘﺲ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫رﻳﺸﻪ ﮔﻴﺮﻳﺪ و ﺑﻨﺎ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬و هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻳﺎﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬در اﻳﻤﺎن اﺳﺘﻮار ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﻟﺒﺮﻳﺰ از‬ ‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬


‫‪٨‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ ﻓﻠﺴﻔﻪاﯼ ﭘﻮچ و ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ اﺳﻴﺮ ﻧﺴﺎزد‪ ،‬ﻓﻠﺴﻔﻪاﯼ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻪﺑﺮ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﺳﻨّﺖ ﺁدﻣﻴﺎن و اﺻﻮل اﺑﺘﺪاﻳﯽ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪٩ .‬زﻳﺮا اﻟﻮهﻴﺖ‬ ‫ﺑﺎ هﻤﮥ ﮐﻤﺎﻟﺶ ﺑﻪﺻﻮرت ﺟﺴﻤﺎﻧﯽ در ﻣﺴﻴﺢ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪١٠ ،‬و ﺷﻤﺎ در او‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﮥ‬ ‫رﻳﺎﺳﺘﻬﺎ و ﻗﺪرﺗﻬﺎ را ﺳَﺮ اﺳﺖ‪ ،‬از ﮐﻤﺎل ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺸﺘﻪاﻳﺪ‪١١ .‬و در او ﺧﺘﻨﻪ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺘﻨﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ دﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﺧﺘﻨﻪ هﻤﺎﻧﺎ از ﺗﻦ ﺑﻪدر ﺁوردن‬ ‫ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ در ﺧﺘﻨﮥ ﻣﺴﻴﺢ‪١٢ .‬و در ﺗﻌﻤﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او ﻣﺪﻓﻮن ﮔﺸﺘﻴﺪ و ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﻗﺪرت ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او زﻧﺪﻩ ﺷﺪﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺁن زﻣﺎن ﮐﻪ در ﮔﻨﺎهﺎن و ﺣﺎﻟﺖ ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪۀ ﻧﻔْﺲ ﺧﻮد ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ زﻧﺪﻩ ﮐﺮد‪ .‬او هﻤﮥ ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﺁﻣﺮزﻳﺪ ‪١۴‬و ﺁن ﺳﻨﺪ دﻳﻮن را ﮐﻪ ﺑﻪﻣﻮﺟﺐ ﻗﻮاﻧﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮﺿﺪ ﻣﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ و ﻋﻠﻴﻪ ﻣﺎ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮد و ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﻴﺨﮑﻮﺑﺶ‬ ‫ﮐﺮدﻩ‪ ،‬از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺖ‪١۵ .‬و رﻳﺎﺳﺘﻬﺎ و ﻗﺪرﺗﻬﺎ را ﺧﻠﻊ ﺳﻼح ﮐﺮدﻩ‪ ،‬در ﻧﻈﺮ هﻤﮕﺎن‬ ‫رﺳﻮا ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺻﻠﻴﺐ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوز ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﭘﺲ ﻣﮕﺬارﻳﺪ ﮐﺴﯽ در ﺧﺼﻮص ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮرﻳﺪ و ﻣﯽﺁﺷﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﻳﺎ در ﺧﺼﻮص‬ ‫ﺷﺒّﺎت‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮﻣﺘﺎن ﮐﻨﺪ‪١٧ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎﻳﮥ اﻣﻮر ﺁﻳﻨﺪﻩ‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻦ اﻋﻴﺎد و ﻣﺎﻩ ﻧﻮ و روز َ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ اﺻﻞ ﺁﻧﻬﺎ در ﻣﺴﻴﺢ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪١٨ .‬ﻣﮕﺬارﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ دل ﺑﻪ ﺧﻮار ﮐﺮدن‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﻋﺒﺎدت ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﺸﻐﻮل داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻣﺮدود ﮔﺮداﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﺷﻴﻔﺘﮥ اﻣﻮرﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ در رؤﻳﺎهﺎﻳﺶ دﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬و اﻓﮑﺎر ﻧﻔﺴﺎﻧﯽاش او را ﺑﺎ ﺧﻴﺎﻟﻬﺎﯼ‬ ‫ﭘﻮچ ﻣﻐﺮور ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪١٩ .‬او ﭘﻴﻮﻧﺪش را ﺑﺎ ﺳَﺮ از دﺳﺖ دادﻩ اﺳﺖ؛ ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻤﺎم‬ ‫ﺑﺪن‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﻣﻔﺎﺻﻞ و ﺑﻨﺪهﺎ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻪ هﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯽﮔﺮدد‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺪد ﺳﺮ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ رﺷﺪﯼ ﮐﻪ از ﺧﺪا ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﭘﺲ ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺻﻮل اﺑﺘﺪاﻳﯽ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﭼﺮا هﻤﭽﻮن‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ هﻨﻮز ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻦ ﺑﻪ ﻗﻮاﻋﺪ ﺁن ﻣﯽدهﻴﺪ‪ ،‬ﻗﻮاﻋﺪﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪»٢١‬اﻳﻦ را ﻟﻤﺲ ﻣﮑﻦ! ﺑﻪ ﺁن ﻟﺐ ﻧﺰن و ﺑﺮ ﺁن دﺳﺖ ﻣﮕﺬار!«؟ ‪٢٢‬اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺼﺮف از ﺑﻴﻦ ﻣﯽرود‪ ،‬و ﺑﺮ اﺣﮑﺎم و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﺑﺸﺮﯼ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬و هﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪﺳﺒﺐ درﺑﺮ داﺷﺘﻦ ﻋﺒﺎدت داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ و ﺧﻮار ﮐﺮدن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و رﻳﺎﺿﺖ‬ ‫ﺑﺪﻧﯽ‪ ،‬ﻇﺎهﺮﯼ ﺣﮑﻴﻤﺎﻧﻪ دارد‪ ،‬اﻣّﺎ ﻓﺎﻗﺪ هﺮﮔﻮﻧﻪ ارزﺷﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻬﺎر ﺗﻤﺎﻳﻼت ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮﻟﺴﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫اﺻﻮل ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻘﺪّس‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺑﺎﻻﺳﺖ‪ ،‬دل ﺑﺒﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪٢ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ در ﺑﺎﻻﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ‬ ‫زﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪٣ .‬زﻳﺮا ﻣُﺮدﻳﺪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ در ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن اﺳﺖ‪۴ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ هﻤﺮاﻩ او ﺑﺎ ﺟﻼل ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاهﻴﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪.‬‬


‫‪۵‬ﭘﺲ‪ ،‬هﺮﺁﻧﭽﻪ را در وﺟﻮد ﺷﻤﺎ زﻣﻴﻨﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﮑُﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ‪ ،‬ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ‪ ،‬هﻮﯼ‬ ‫و هﻮس‪ ،‬اﻣﻴﺎل زﺷﺖ و ﺷﻬﻮتﭘﺮﺳﺘﯽ را ﮐﻪ هﻤﺎن ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﯽ اﺳﺖ‪۶ .‬ﺑﻪﺳﺒﺐ هﻤﻴﻨﻬﺎﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺳﺮﮐﺸﺎن ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﻮد‪٧ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻳﻦ راهﻬﺎ‬ ‫ﻣﯽرﻓﺘﻴﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﺎﻳﺪ هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ را از ﺧﻮد دور ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺸﻢ‪ ،‬ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺪﺧﻮاهﯽ‪ ،‬ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﯽ و ﺳﺨﻨﺎن زﺷﺖ را از دهﺎن ﺧﻮد‪٩ .‬ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ دروغ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺁن اﻧﺴﺎن ﻗﺪﻳﻢ را ﺑﺎ ﮐﺎرهﺎﻳﺶ از ﺗﻦ ﺑﻪدر ﺁوردﻩاﻳﺪ ‪١٠‬و اﻧﺴﺎن ﺟﺪﻳﺪ را درﺑﺮ‬ ‫ﮐﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺣﻘﻴﻘﯽ هﺮ ﺁن ﻧﻮ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﻪﺻﻮرت ﺁﻓﺮﻳﻨﻨﺪۀ ﺧﻮﻳﺶ درﺁﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬در اﻳﻦ اﻧﺴﺎن ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ ﻳﺎ ﻳﻬﻮدﯼ‪ ،‬ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﻩ ﻳﺎ ﺧﺘﻨﻪﻧﺎﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑَﺮﺑَﺮ ﻳﺎ ﺳَﮑﺎﻳﯽ‪ ،‬ﻏﻼم‬ ‫ﻳﺎ ﺁزاد دﻳﮕﺮ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺴﻴﺢ هﻤﻪﭼﻴﺰ و در هﻤﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ هﻤﭽﻮن ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪۀ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﻘﺪّس و ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﺒﻮب اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻔﻘﺖ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻓﺮوﺗﻨﯽ‪ ،‬ﻣﻼﻳﻤﺖ و ﺻﺒﺮ ﻣﻠﺒﺲ ﺳﺎزﻳﺪ‪١٣ .‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﺮدﺑﺎر‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻳﮕﺮﯼ ﮐﺪورﺗﯽ دارد‪ ،‬او را ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﻤﺎ‬ ‫را ﺑﺨﺸﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺒﺨﺸﺎﻳﻴﺪ‪١۴ .‬و ﺑﺮ روﯼ هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ را درﺑﺮ ﮐﻨﻴﺪ‬ ‫ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪ هﻢ ﻣﯽﭘﻴﻮﻧﺪد و ﺷﻤﺎ را ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺻﻠﺢ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ دﻟﻬﺎﻳﺘﺎن ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ ﺗﺎ ﭼﻮن اﻋﻀﺎﯼ‬ ‫ﻳﮏ ﺑﺪن در ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬و ﺷﮑﺮﮔﺰار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪١۶ .‬ﮐﻼم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺪوﻟﺘﻤﻨﺪﯼ در‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﻮد؛ و ﺑﺎ ﻣﺰاﻣﻴﺮ‪ ،‬ﺳﺮودهﺎ و ﻧﻐﻤﻪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ از روح اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﭘﻨﺪ و ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﻴﺪ؛ و ﺑﺎ ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ و از ﺻﻤﻴﻢ دل ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺑﺴﺮاﻳﻴﺪ‪١٧ .‬و‬ ‫هﺮﺁﻧﭽﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻪ در ﮔﻔﺘﺎر و ﭼﻪ در ﮐﺮدار‪ ،‬هﻤﻪ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر را ﺷﮑﺮﮔﺰارﻳﺪ‪.‬‬

‫رواﺑﻂ اﻳﻤﺎﻧﺪاران‬ ‫‪١٨‬اﯼ زﻧﺎن‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮهﺮان ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪١٩ .‬اﯼ‬ ‫ﺷﻮهﺮان‪ ،‬زﻧﺎن ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺗﻨﺪﯼ روا ﻣﺪارﻳﺪ‪٢٠ .‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬واﻟﺪﻳﻦ‬ ‫ﺧﻮد را در هﺮ اﻣﺮﯼ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺧﺸﻨﻮد ﻣﯽﺳﺎزد‪٢١ .‬اﯼ ﭘﺪران‪،‬‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﻠﺨﮑﺎم ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا دﻟﺴﺮد ﺷﻮﻧﺪ‪٢٢ .‬اﯼ ﻏﻼﻣﺎن‪ ،‬ارﺑﺎﺑﺎن زﻣﻴﻨﯽ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را در هﺮ اﻣﺮﯼ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ و ﻳﺎ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪﺷﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ اﺧﻼص ﻗﻠﺒﯽ و ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻄﻴﻊ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٢٣ .‬هﺮ ﮐﺎرﯼ را‬ ‫از ﺟﺎن و دل ﭼﻨﺎن اﻧﺠﺎم دهﻴﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ اﻧﺴﺎن‪،‬‬ ‫‪٢۴‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎداﺷﺘﺎن ﻣﻴﺮاﺛﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاهﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ درﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻣﺴﻴﺢ را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪٢۵ .‬هﺮﮐﺲ ﺑﺪﯼ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺰاﯼ ﻋﻤﻞ ﺑﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺧﻮاهﺪ‬ ‫دﻳﺪ و ﺗﺒﻌﻴﻀﯽ در ﮐﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﮐﻮﻟﺴﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫‪١‬اﯼ ارﺑﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﻏﻼﻣﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻋﺪل و اﻧﺼﺎف رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫را ﻧﻴﺰ ارﺑﺎﺑﯽ اﺳﺖ در ﺁﺳﻤﺎن‪.‬‬


‫‪٢‬ﺑﺎ هﺸﻴﺎرﯼ و ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ‪ ،‬ﺧﻮد را وﻗﻒ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪٣ .‬و ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ‬ ‫ﺧﺪا درﯼ ﺑﻪروﯼ ﭘﻴﺎم ﻣﺎ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ راز ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬رازﯼ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁن ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩام‪۴ .‬دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺁن را ﺑﺮوﺷﻨﯽ ﺑﻴﺎن ﮐﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪۵ .‬ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻴﺮون ﺣﮑﻴﻤﺎﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ و از هﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺑﻬﺮﻩ را‬ ‫ﺑﺮﮔﻴﺮﻳﺪ‪۶ .‬ﺳﺨﻨﺎن ﺷﻤﺎ هﻤﻴﺸﻪ ﭘﺮ از ﻓﻴﺾ و ﺳﻨﺠﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ هﺮﮐﺲ را ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﭘﺎﺳﺦ دهﻴﺪ‪.‬‬

‫درودهﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﻧﺎﻣﻪ‬ ‫‪٧‬ﺗﻴﺨﻴﮑﻮس ﺷﻤﺎ را ﺑﻪﮐﻤﺎل از اﺣﻮال ﻣﻦ ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬او ﺑﺮادرﯼ ﻋﺰﻳﺰ‪،‬‬ ‫ﺧﺎدﻣﯽ اﻣﻴﻦ و هﻤﮑﺎر ﻣﻦ در ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪٨ .‬او را ﻧﺰدﺗﺎن ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ ﺗﺎ از اﺣﻮال ﻣﺎ ﺁﮔﺎﻩ‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﺗﺎ دل ﺷﻤﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﻨﺪ‪٩ .‬او هﻤﺮاﻩ اوﻧﻴﺴﻴﻤﻮس‪ ،‬ﺑﺮادر اﻣﻴﻦ و ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺎ ﮐﻪ‬ ‫از ﺧﻮد ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺰدﺗﺎن ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن ﺷﻤﺎ را از هﺮﺁﻧﭽﻪ در اﻳﻨﺠﺎ ﻣﯽﮔﺬرد ﺁﮔﺎﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺁرﻳﺴﺘﺎرﺧﻮس ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ در زﻧﺪان اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ؛ هﻤﭽﻨﻴﻦ‬ ‫ﻣَﺮﻗُﺲ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯼ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺳﻼم دارد‪ .‬ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ درﺑﺎرۀ او ﺳﻔﺎرش ﮐﺮدﻩام‬ ‫ﮐﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﮕﺮﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮاﻳﺶ ﺷﻮﻳﺪ‪١١ .‬ﻳَﺴﻮع ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻳﻮﺳﺘﻮس ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬در ﻣﻴﺎن هﻤﮑﺎراﻧﻢ در ﮐﺎر ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﺗﻦ‪ ،‬ﻳﻬﻮدﯼﻧﮋادﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﺸﺎن ﻣﺎﻳﮥ ﺗﺴﻠﯽ ﻣﻦ ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‪١٢ .‬اِﭘﺎﻓْﺮاس ﮐﻪ از ﺧﻮد ﺷﻤﺎ و‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺘﺎن ﺳﻼم دارد‪ .‬او هﻤﻮارﻩ در دﻋﺎ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﺠﺎهﺪﻩ‬ ‫ﺧﺎدم ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﻠﻮغ ﮐﺎﻣﻞ‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬و از هﺮﺁﻧﭽﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺁﮐﻨﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪١٣ .‬ﻣﻦ ﺷﺎهﺪم ﮐﻪ او ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﻻﺋﻮدﻳﮑﻴﻪ و هﻴﺮاﭘﻮﻟﻴﺲ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺤﻨﺖ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪١۴ .‬ﻟﻮﻗﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﺤﺒﻮب و هﻤﭽﻨﻴﻦ دﻳﻤﺎس ﺷﻤﺎ را ﺳﻼم‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪١۵ .‬ﺑﻪ ﺑﺮادران ﻣﺎ در ﻻﺋﻮدﻳﮑﻴﻪ و هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﻤﻔﺎ و ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﮥ‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺎﻧﻮ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﺮﺗﻴﺒﯽ دهﻴﺪ ﮐﻪ در ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ‬ ‫ﻻﺋﻮدﻳﮑﻴﻪ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد؛ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻻﺋﻮدﻳﮑﻴﻪ را ﺑﺨﻮاﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﺑﻪ ﺁرﺧﻴﭙﻮس ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬ﺧﺪﻣﺘﯽ را ﮐﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎﻓﺘﻪاﯼ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﺑﺮﺳﺎن‪«.‬‬ ‫‪١٨‬ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬اﻳﻦ درود را ﺑﺎ ﺧﻂ ﺧﻮد ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪ .‬زﻧﺠﻴﺮهﺎﯼ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﻓﻴﺾ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ اوّل ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن‬ ‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪١‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس و ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ﮐﻪ در ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ و دﻋﺎ‬ ‫‪٢‬ﻣﺎ هﻤﻮارﻩ ﺧﺪا را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ و از ﺷﻤﺎ در دﻋﺎهﺎﯼ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺎم ﻣﯽﺑﺮﻳﻢ‪٣ ،‬و ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا و ﭘﺪر ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﺷﻤﺎ را ﮐﻪ از اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﺤﻨﺖ ﺷﻤﺎ را ﮐﻪ ﻣﺤﺮﮎ ﺁن ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﺷﻤﺎ را ﮐﻪ از اﻣﻴﺪ‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﻟﻬﺎم ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﯽﺁورﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪۴‬زﻳﺮا اﯼ ﺑﺮادران ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮب ﺧﺪاﻳﻴﺪ‪ ،‬از ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﺁﮔﺎهﻴﻢ‪۵ .‬ﭼﺮاﮐﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺎ‬ ‫ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻗﺪرت و روحاﻟﻘﺪس و ﻳﻘﻴﻦ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﻴﮏ‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﻣﻴﺎﻧﺘﺎن رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻳﻢ‪۶ .‬ﺷﻤﺎ از ﻣﺎ و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮﻣﺸﻖ‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ و در رﻧﺞ ﺑﺴﻴﺎر‪ ،‬ﮐﻼم را ﺑﺎ ﺁن ﺷﺎدﯼ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮐﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ و اَﺧﺎﺋﻴﻪ ﺳﺮﻣﺸﻘﯽ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﮔﺬاﺷﺘﻴﺪ‪،‬‬ ‫‪٨‬زﻳﺮا ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺷﻤﺎ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ در ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ و اَﺧﺎﺋﻴﻪ ﻃﻨﻴﻦ اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا در هﻤﻪﺟﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ زﺑﺎﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﺎ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ‪٩ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﺧﻮد از اﺳﺘﻘﺒﺎل ﮔﺮم ﺷﻤﺎ از ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬و از اﻳﻨﮑﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫از ﺑﺘﻬﺎ دﺳﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺸﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ و ﺣﻘﻴﻘﯽ را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﺪ ‪١٠‬و‬ ‫در اﻧﺘﻈﺎر ﺁﻣﺪن ﭘﺴﺮ او از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪش‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺎ را از ﻏﻀﺐ ﺁﻳﻨﺪﻩ رهﺎﻳﯽ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬

‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﭘﻮﻟُﺲ در ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ‬ ‫‪١‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻣﺪن ﻣﺎ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﻧﺒﻮدﻩ اﺳﺖ‪٢ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﺮﭼﻨﺪ‬ ‫ﭘﻴﺸﺘﺮ در ﺷﻬﺮ ﻓﻴﻠﻴﭙﯽ ﺁزار و اهﺎﻧﺖ ﺑﺮ ﻣﺎ رﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪﻣﺪد ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد‬ ‫دﻟﻴﺮﯼ ﮐﺮدﻳﻢ ﺗﺎ اﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪا را ﺑﻪرﻏﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪٣ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ‬ ‫ﺗﺮﻏﻴﺒﺘﺎن ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬از ﮔﻤﺮاهﯽ ﻳﺎ اﻧﮕﻴﺰﻩهﺎﯼ ﻧﺎﭘﺎﮎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﻗﺼﺪ ﻓﺮﻳﺒﺘﺎن را ﻧﻴﺰ ﻧﺪارﻳﻢ‪،‬‬ ‫‪۴‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻬﺮ ﺗﺄﻳﻴﺪ زدﻩ و اﻧﺠﻴﻞ را ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺑﻪ‬ ‫اﻣﺎﻧﺖ ﺳﭙﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ در ﭘﯽ ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺮدم ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺸﻨﻮدﯼ ﺧﺪاﻳﯽ را‬ ‫ﻃﺎﻟﺒﻴﻢ ﮐﻪ دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ را ﻣﯽﺁزﻣﺎﻳﺪ‪۵ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﮏ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﯽ دﺳﺖ‬


‫ﻧﻴﺎزﻳﺪﻳﻢ‪ ،‬و از ﻇﺎهﺮﺳﺎزﯼ ﭼﻮن ﺳﺮﭘﻮﺷﯽ ﺑﺮاﯼ ﻃﻤﻊ ﺳﻮد ﻧﺠﺴﺘﻴﻢ ‪ -‬ﺧﺪا ﮔﻮاﻩ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۶‬و ﻧﻴﺰ ﺟﻮﻳﺎﯼ ﺳﺘﺎﻳﺶ از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮدﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻪ از ﺷﻤﺎ و ﭼﻪ از دﻳﮕﺮان‪.‬‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ در ﻣﻘﺎم رﺳﻮﻻن ﻣﺴﻴﺢ ﺣﻘﯽ ﺑﺮ ﮔﺮدن ﺷﻤﺎ داﺷﺘﻴﻢ‪٧ ،‬اﻣّﺎ هﻤﭽﻮن ﻣﺎدرﯼ‬ ‫ﺷﻴﺮدﻩ ﮐﻪ از ﮐﻮدﮐﺎن ﺧﻮد ﻧﮕﻬﺪارﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪﻧﺮﻣﯽ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻳﻢ‪٨ .‬ﺷﺪت‬ ‫ﻋﻼقۀ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﭼﻨﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدﻳﻢ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ اﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺟﺎن ﺧﻮد ﻧﻴﺰ در راﻩ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﺬرﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪانﮐﻪ ﻣﺎ را ﻋﺰﻳﺰ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺷﻤﺎ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﻣﺤﻨﺖ و ﻣﺸﻘﺖ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻳﺎد دارﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺐ و روز ﮐﺎر‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ ﺗﺎ ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ وﻋﻆ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎر ﮐﺴﯽ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺷﻤﺎ ﺷﺎهﺪﻳﺪ و ﺧﺪا ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﮔﻮاﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻪ ﭘﺎﮐﯽ و درﺳﺘﯽ و ﺑﯽﻋﻴﺒﯽ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎﻧﺪاران رﻓﺘﺎر ﮐﺮدﻳﻢ‪١١ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ ،‬رﻓﺘﺎر ﻣﺎ ﺑﺎ ﻳﮏﻳﮏ ﺷﻤﺎ ﭼﻮن رﻓﺘﺎر ﭘﺪرﯼ‬ ‫ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺑﻮد‪١٢ .‬ﺷﻤﺎ را ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬دﻟﺪارﯼ ﻣﯽدادﻳﻢ و ﺳﻔﺎرش ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻴﻮۀ رﻓﺘﺎرﺗﺎن ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﺧﺪاﻳﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ و ﺟﻼل ﺧﻮد ﻓﺮاﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﻣﺎ ﺧﺪا را هﻤﭽﻨﻴﻦ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ ﮐﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫از ﻣﺎ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺁن را ﻧﻪﭼﻮن ﺳﺨﻨﺎن اﻧﺴﺎن ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن ﮐﻼم ﺧﺪا ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ؛ هﻤﺎن ﮐﻼم اﮐﻨﻮن در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١۴ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺮﻣﺸﻖ ﮔﺮﻓﺘﻴﺪ‪:‬‬ ‫اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺷﻤﺎ از ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﺧﺪا در ﻳﻬﻮدﻳﻪ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ از هﻤﻮﻃﻨﺎن ﺧﻮد‪ ،‬هﻤﺎن ﺁزارهﺎ را دﻳﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن از ﻳﻬﻮدﻳﺎن دﻳﺪﻧﺪ‪١۵ ،‬از ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان را ﮐﺸﺘﻨﺪ و ﻣﺎ را ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺮون راﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺧﺪا را ﺧﺸﻨﻮد‬ ‫ﻧﻤﯽﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺎ هﻤﮥ ﻣﺮدم دﺷﻤﻨﯽ ﻣﯽورزﻧﺪ‪١۶ ،‬و ﻣﺎ را ﻧﻤﯽﮔﺬارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن‬ ‫ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻴﻢ ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ هﻤﻮارﻩ ﭘﻴﻤﺎﻧﮥ ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد را ﻟﺒﺮﻳﺰ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﻏﻀﺐ ﺧﺪا ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻓﺮورﻳﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اﺷﺘﻴﺎق ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ دﻳﺪار اﻳﻤﺎﻧﺪاران ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ‬ ‫‪١٧‬و اﻣّﺎ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻮﺗﺎﻩزﻣﺎﻧﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪدور اﻓﺘﺎدﻳﻢ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺴﻤًﺎ و ﻧﻪ ﻗﻠﺒﺎً‪،‬‬ ‫ﺑﺎ اﺷﺘﻴﺎﻗﯽ ﺑﺲ ﭘﺮﺷﻮرﺗﺮ ﮐﻮﺷﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ روﯼ ﺷﻤﺎ را ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ‪١٨ .‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺧﻮاهﺎن ﺁﻣﺪن ﻧﺰد‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﻢ ‪ -‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ‪ -‬وﻟﯽ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ‪١٩ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ اﻣﻴﺪ و ﺷﺎدﯼ و ﺗﺎج اﻓﺘﺨﺎر ﻣﺎ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎزﮔﺮدد؟‬ ‫ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ؟ ‪٢٠‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎﻳﻴﺪ ﺟﻼل و ﺷﺎدﯼ ﻣﺎ‪.‬‬

‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫‪١‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭼﻮن دﻳﮕﺮ ﺷﮑﻴﺒﺎﻳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ‪ ،‬رﺿﺎ دادﻳﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را در ﺁﺗﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد‬ ‫واﮔﺬارﻧﺪ‪٢ .‬ﭘﺲ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس را ﮐﻪ ﺑﺮادر ﻣﺎ و هﻤﮑﺎر ﺧﺪا در ﮐﺎر اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻧﺰدﺗﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻳﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را در اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن ﺗﻘﻮﻳﺖ و ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﻨﺪ‪٣ ،‬ﺗﺎ هﻴﭻﮐﺲ در اﺛﺮ اﻳﻦ‬ ‫ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ ﺳﺴﺖ ﻧﺸﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻧﻴﮏ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻣﻘﺮر اﺳﺖ‪۴ .‬ﺑﻮاﻗﻊ هﻨﮕﺎﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺁزار ﺧﻮاهﻴﻢ دﻳﺪ‪ ،‬و هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺁﮔﺎهﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ‬


‫ﺷﺪ‪۵ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﭼﻮن دﻳﮕﺮ ﺗﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻢ‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﺎ از اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن ﺁﮔﺎهﯽ ﻳﺎﺑﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻴﻢ ﺁن‬ ‫داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺁن وﺳﻮﺳﻪﮔﺮ ﺑﻪﻧﺤﻮﯼ ﺷﻤﺎ را وﺳﻮﺳﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬و زﺣﻤﺎت ﻣﺎ ﺑﻪهﺪر رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﮔﺰارش دﻟﮕﺮمﮐﻨﻨﺪۀ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‬ ‫‪۶‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس از ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ و ﻣﺎ را ﻣﮋدﻩ از اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ دادﻩ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ هﻤﻴﺸﻪ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﯽ ﻳﺎد ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ و هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺎ ﻣﺸﺘﺎق دﻳﺪار ﺷﻤﺎﻳﻴﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻮق دﻳﺪار ﻣﺎ را دارﻳﺪ‪٧ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫وﺟﻮد هﻤﮥ ﺗﻨﮕﻨﺎهﺎ و زﺣﻤﺎت‪ ،‬از ﺑﺎﺑﺖ ﺷﻤﺎ و اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن دﻟﮕﺮم ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪٨ .‬اﮐﻨﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫ﻧﻔﺴﯽ ﺑﻪراﺣﺖ ﺑﺮﺁورﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ در ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺘﻮارﻳﺪ‪٩ .‬اﻣّﺎ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﮑﺮاﻧﮥ اﻳﻦهﻤﻪ ﺷﺎدﯼ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺷﻤﺎ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬او را ﺳﭙﺎﺳﯽ‬ ‫ﺑﺴﺰا ﮔﻮﻳﻴﻢ؟ ‪١٠‬ﻣﺎ روز و ﺷﺐ از دل و ﺟﺎن دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺎز ﺑﻪ دﻳﺪارﺗﺎن ﻧﺎﻳﻞ ﺷﻮﻳﻢ‬ ‫ﺗﺎ هﺮ ﮐﺎﺳﺘﯽ اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ را ﺑﺮﻃﺮف ﺳﺎزﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺧﻮ ِد ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬راﻩ ﻣﺎ را ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺷﻤﺎ هﻤﻮار ﺳﺎزد‪١٢ .‬و‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ و ﺑﻪ‬ ‫هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺑﺴﻴﺎر اﻓﺰون ﮔﺮداﻧﺪ‪١٣ .‬و دﻟﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ را اﺳﺘﻮارﯼ ﺑﺨﺸﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺧﻮد ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﯽﻋﻴﺐ و ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺪاﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ‬ ‫‪١‬دﻳﮕﺮ اﻳﻨﮑﻪ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺷﻤﺎ از ﻣﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺧﺪا را‬ ‫ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎزﻳﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ از ﺷﻤﺎ‬ ‫اﺳﺘﺪﻋﺎ دارﻳﻢ و ﻧﺼﻴﺤﺘﺘﺎن ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ در اﻳﻦﺑﺎرﻩ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻼش ﮐﻨﻴﺪ‪٢ .‬زﻳﺮا ﺁﮔﺎهﻴﺪ‬ ‫ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ اﺣﮑﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻩاﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ :‬ﺧﻮد را از ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ دور ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬هﺮﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ در ﭘﺎﮐﯽ و ﺑﺮازﻧﺪﮔﯽ‪ ،‬ﺑﺪن ﺧﻮد را ﺗﺤﺖ ﺗﺴﻠﻂ ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫دارد‪۵ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﻗﻮﻣﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ‪ ،‬دﺳﺘﺨﻮش اﻣﻴﺎل ﺷﻬﻮاﻧﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۶‬هﻴﭻﮐﺲ ﻧﺒﺎﻳﺪ در اﻳﻦ اﻣﺮ دﺳﺖ ﺗﺠﺎوز ﻳﺎ ﻃﻤﻊ ﺑﻪ ﺣﺮﻳﻢ ﺑﺮادر ﺧﻮد دراز ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻴﻢ و هﺸﺪار دادﻳﻢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﮥ اﻳﻦ ﮐﺎرهﺎ را ﮐﻴﻔﺮ ﺧﻮاهﺪ داد‪٧ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻗﺪّوﺳﻴﺖ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪٨ .‬ﭘﺲ‪ ،‬هﺮﮐﻪ اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ را رد‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎن را‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪاﻳﯽ را رد ﮐﺮدﻩ ﮐﻪ روح ﻗﺪوس ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬درﺑﺎرۀ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮادراﻧﻪ ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻤﺎ ﺧﻮد از‬ ‫ﺧﺪا ﺁﻣﻮﺧﺘﻪاﻳﺪ ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪١٠ ،‬و ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ هﻤﮥ ﺑﺮادران را در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ‬ ‫ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺗﺮﻏﻴﺒﺘﺎن ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬


‫‪١١‬ﺁرزوﻣﻨﺪ اﻳﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺁراﻣﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺳﺮ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺸﻐﻮل‬ ‫ﺑﺪارﻳﺪ و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﮐﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺣﮑﻢ ﮐﺮدﻳﻢ‪١٢ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪،‬‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮۀ ﺷﻤﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﺮدم ﺑﻴﺮون را ﺑﺮﺧﻮاهﺪ اﻧﮕﻴﺨﺖ‪ ،‬و ﻣﺤﺘﺎج ﮐﺴﯽ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١٣‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻴﻢ از ﺣﺎل ﺧﻔﺘﮕﺎن ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا هﻤﭽﻮن دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎن ﮐﻪ اﻣﻴﺪﯼ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﺑﻨﺸﻴﻨﻴﺪ‪١۴ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ اﻳﻤﺎن دارﻳﻢ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺮد و ﺑﺎز‬ ‫زﻧﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن ﺧﺪا ﺁﻧﺎن را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ در ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ وﯼ ﺑﺎزﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺁورد‪١۵ .‬اﻳﻦ را ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﮐﻼم ﺧﻮ ِد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ :‬ﮐﺴﺎﻧﯽ از ﻣﺎ ﮐﻪ هﻨﻮز‬ ‫زﻧﺪﻩاﻧﺪ و ﺗﺎ ﺁﻣﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ از ﺧﻔﺘﮕﺎن ﭘﻴﺸﯽ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪١۶‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮد ﺑﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪﺁواز و ﺁواﯼ رﺋﻴﺲ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﻧﻔﻴﺮ ﺷﻴﭙﻮر ﺧﺪا‪ ،‬از‬ ‫ن در ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪١٧ .‬ﭘﺲ از‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮود ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺮدﮔﺎ ِ‬ ‫ﺁن‪ ،‬ﻣﺎ ﮐﻪ هﻨﻮز زﻧﺪﻩ و ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ در اﺑﺮهﺎ رﺑﻮدﻩ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ را‬ ‫در هﻮا ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬و ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد‪١٨ .‬ﭘﺲ ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن‪،‬‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را دﻟﺪارﯼ دهﻴﺪ‪.‬‬

‫اول ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪۵‬‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ درﺑﺎرۀ وﻗﺘﻬﺎ و زﻣﺎﻧﻬﺎ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬ ‫‪٢‬زﻳﺮا ﺧﻮد ﻧﻴﮏ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ روز ﺧﺪاوﻧﺪ هﻤﭽﻮن دزدﯼ ﮐﻪ ﺷﺐهﻨﮕﺎم ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﻓﺮاﺧﻮاهﺪ‬ ‫رﺳﻴﺪ‪٣ .‬ﺁن زﻣﺎن ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺻﻠﺢ و اﻣﻨﻴﺖ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎﺳﺖ«‪ ،‬ﻧﺎﮔﻬﺎن هﻼﮐﺖ ﺑﺮ‬ ‫اﻳﺸﺎن ﻧﺎزل ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪانﺳﺎن ﮐﻪ زن ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺑﻪ در ِد زاﻳﻤﺎن دﭼﺎر ﺷﻮد‪ ،‬و از ﺁن‬ ‫ﮔﺮﻳﺰﯼ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۴‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺁن روز ﭼﻮن دزد ﻏﺎﻓﻠﮕﻴﺮﺗﺎن ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺷﻤﺎ هﻤﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻮر و ﻓﺮزﻧﺪان روزﻳﺪ؛ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺐ و ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارﻳﻢ‪۶ .‬ﭘﺲ‬ ‫هﻤﺎﻧﻨﺪ دﻳﮕﺮان ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﺮوﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻴﺪار و هﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﻢ‪٧ .‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺑﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺷﺐهﻨﮕﺎم ﻣﯽﺧﻮاﺑﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺐهﻨﮕﺎم ﻣﺴﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ ﻣﺎ ﭼﻮن‬ ‫ﺑﻪ روز ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ هﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬و اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒﺖ را هﻤﭽﻮن زرﻩاﯼ ﺳﻴﻨﻪﭘﻮش ﺑﺮ‬ ‫ﺗﻦ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬و اﻣﻴﺪ ﻧﺠﺎت را هﻤﭽﻮن ﮐﻼهﺨﻮد ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﻴﻢ‪٩ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﻏﻀﺐ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺐ ﻧﺠﺎت ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫‪١٠‬ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﻣﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﭼﻪ ﺑﻴﺪار ﺑﺎﺷﻴﻢ و ﭼﻪ ﺧﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪١١ .‬ﭘﺲ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫را ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﻘﻮﻳﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬

‫اﻧﺪرزهﺎﯼ ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ‬ ‫‪١٢‬ﺣﺎل اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و از‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ رهﺒﺮان ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﭘﻨﺪﺗﺎن ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻣﯽ ﺑﺪارﻳﺪ‪١٣ ،‬و ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﮐﻤﺎل‬


‫اﺣﺘﺮام را ﺑﻪﺳﺒﺐ ﮐﺎرﯼ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬و ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ در ﺻﻠﺢ و‬ ‫ﺻﻔﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﮐﺎهﻼن را هﺸﺪار دهﻴﺪ؛ ﮐﻢﺟﺮﺋﺘﺎن را‬ ‫ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﻨﻴﺪ؛ ﺿﻌﻴﻔﺎن را ﺣﻤﺎﻳﺖ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ؛ و ﺑﺎ هﻤﻪ ﺑﺮدﺑﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ‪١۵ .‬زِﻧﻬﺎر‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺑﺪﯼ را‬ ‫ﺑﺎ ﺑﺪﯼ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻮارﻩ در ﭘﯽ ﻧﻴﮑﯽ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ و ﺑﻪ هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬هﻤﻴﺸﻪ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ‪١٧‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ؛ ‪١٨‬در هﺮ وﺿﻌﯽ ﺷﮑﺮﮔﺰار ﺑﺎﺷﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪١٩‬ﺁﺗﺶ روح را ﺧﺎﻣﻮش ﻣﮑﻨﻴﺪ؛ ‪٢٠‬ﻧﺒﻮّﺗﻬﺎ را ﺧﻮار ﻣﺸﻤﺎرﻳﺪ‪٢١ .‬هﻤﻪﭼﻴﺰ را‬ ‫ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﺪ؛ ﺁﻧﭽﻪ را ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪٢٢ .‬از هﺮﮔﻮﻧﻪ ﺑﺪﯼ دورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺧﺪاﯼ ﺁراﻣﺶ‪ ،‬ﺧﻮ ْد ﺷﻤﺎ را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﮐﻨﺪ و روح و ﺟﺎن و ﺗﻦ ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺁﻣﺪن‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﯽﻋﻴﺐ ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪٢۴ .‬او ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮاﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ و اﻳﻦ را ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٢۵‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪٢۶ .‬ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪاﯼ ﻣﻘﺪّس هﻤﮥ ﺑﺮادران را ﺳﻼم‬ ‫ﮔﻮﻳﻴﺪ‪٢٧ .‬در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﻗﺴﻢ ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ ﺑﺮادران‬ ‫ﻗﺮاﺋﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻧﺎﻣﮥ دوّم ﭘﻮُﻟﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن‬


‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪١‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ و ﺳﻴﻼس و ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ﮐﻪ در ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢاﻧﺪ‪:‬‬ ‫‪٢‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺳﻮﯼ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ و دﻋﺎ‬ ‫‪٣‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻮارﻩ ﺧﺪا را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﺷﻤﺎ ﺷﮑﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬و ﺳﺰاوار‬ ‫ﻧﻴﺰ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ رﺷﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﺤﺒﺖ هﺮ ﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﺑﻪ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺰوﻧﯽ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪۴ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﻣﺎ در ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎﯼ ﺧﺪا ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﭘﺎﻳﺪارﯼ و اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ‬ ‫در ﺗﺤﻤﻞ ﺁزارهﺎ و ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ‪ ،‬ﺑﻪ وﺟﻮدﺗﺎن اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪۵‬اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﻧﺸﺎن داورﯼ ﻋﺎدﻻﻧﮥ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬و ﺛﻤﺮش اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪا ﺷﻤﺮدﻩ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ در راهﺶ رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ‪۶ .‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را رﻧﺞ ﻣﯽدهﻨﺪ ﺑﻪ رﻧﺞ‪ ،‬ﻋﻮض دهﺪ ‪٧‬و ﺷﻤﺎ را ﮐﻪ رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ ﺑﺎ‬ ‫ن ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ‬ ‫ﻣﺎ ﺁرام ﺑﺨﺸﺪ‪ .‬اﻳﻦ زﻣﺎﻧﯽ واﻗﻊ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎ ِ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺎ ﺁﺗﺸﯽ ﻓﺮوزان از ﺁﺳﻤﺎن ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ‪٨ .‬او ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎﺳﺎن و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺎن ﺑﻪ اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ را ﮐﻴﻔﺮ ﺧﻮاهﺪ داد‪٩ .‬ﺟﺰاﯼ اﻳﺸﺎن هﻼﮐﺖ ﺟﺎوداﻧﯽ و دورﯼ از‬ ‫ل ﻗﺪرت او ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١٠ ،‬در ﺁن روز ﮐﻪ او ﻣﯽﺁﻳﺪ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻣﺤﺮوﻣﻴﺖ از ﺟﻼ ِ‬ ‫ﺗﺎ در ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺧﻮد ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺷﻮد و در ﻣﻴﺎن هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻳﮥ ﺷﮕﻔﺘﯽ‬ ‫ﮔﺮدد‪ .‬اﻳﻦ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﺎ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ ﺷﻤﺎ را ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ دﻋﻮت‬ ‫ﺧﻮد ﺷﻤﺎرد و ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﯼ ﺧﻮد هﺮ ﻗﺼﺪ ﻧﻴﮑﻮ و هﺮ ﻋﻤﻠﯽ را ﮐﻪ از اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﺪ‪١٢ ،‬و ﺗﺎ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ در ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺷﻮد‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫در او ﺟﻼل ﻳﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﻴﺾ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪.‬‬

‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬درﺑﺎرۀ ﺁﻣﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ و ﮔِﺮدﺁﻣﺪن ﻣﺎ ﻧﺰد او‪ ،‬اﺳﺘﺪﻋﺎ‬ ‫دارﻳﻢ ‪٢‬از ﭘﻴﺎم ﻧﺒﻮّﺗﯽ ﻳﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻳﺎ ﻧﺎﻣﻪاﯼ ﻣﻨﺘﺴﺐ ﺑﻪ ﻣﺎ‪ ،‬ﺣﺎﮐﯽ از اﻳﻦ ﮐﻪ روز ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫هﻢاﮐﻨﻮن ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زود ﻣﺘﺰﻟﺰل ﻳﺎ ﻣﺸﻮش ﻣﺸﻮﻳﺪ‪٣ .‬ﻣﮕﺬارﻳﺪ هﻴﭻﮐﺲ ﺑﻪ هﻴﭻ‬ ‫ﻃﺮﻳﻘﯽ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮﻳﺐ دهﺪ‪ .‬زﻳﺮا ﺗﺎ ﻧﺨﺴﺖ ﺁن ﻋﺼﻴﺎن واﻗﻊ ﻧﺸﻮد و ﺁن ﻣﺮد ﺑﯽدﻳﻦ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ هﻼﮐﺖ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬ﺁن روز ﻓﺮاﻧﺨﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪۴ .‬او ﺑﺎ هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا‬


‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد و ﻣﻮرد ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﻴﺮد‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽورزد و ﺧﻮد را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻗﺮار‬ ‫ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ در ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ و ﺧﻮد را ﺧﺪا ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺁﻳﺎ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺪارﻳﺪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻮدم اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ؟ ‪۶‬ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ‬ ‫اﮐﻨﻮن ﭼﻪﭼﻴﺰﯼ ﻣﺎﻧﻊ اﺳﺖ و ﺳﺒﺐ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ او ﺗﻨﻬﺎ در زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮد ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬زﻳﺮا ﺳ ّﺮ ﺑﯽدﻳﻨﯽ هﻢاﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻓﻘﻂ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁن ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎﻧﻊ‬ ‫اﺳﺖ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪٨ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن ﺑﯽدﻳﻦ ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ‬ ‫َﻧﻔَﺲ دهﺎن ﺧﻮد او را هﻼﮎ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد و ﺑﺎ درﺧﺸﻨﺪﮔﯽ ﻇﻬﻮر ﺧﻮﻳﺶ او را ﻧﺎﺑﻮد‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪٩ .‬ﻇﻬﻮر ﺁن ﺑﯽدﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﯼ ﺷﻴﻄﺎن و هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ هﻤﻪﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﺠﺰات و‬ ‫ﺐ ﮔﻤﺮاﻩﮐﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١٠ ،‬و ﻧﻴﺰ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ هﻤﻪﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮارت ﮐﻪ راهﻴﺎن‬ ‫ﺁﻳﺎت و ﻋﺠﺎﻳ ِ‬ ‫ﻃﺮﻳﻖ هﻼﮐﺖ را ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﯽﺳﺎزد‪ .‬اﻳﺸﺎن از ﺁنرو هﻼﮎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را‬ ‫ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪١١ .‬ﭘﺲ ﺧﺪا اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺗﻮهﻤﯽ ﺑﺰرگ دﭼﺎر ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﮐﻪ دروغ را ﺑﺎور ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪١٢ ،‬ﺗﺎ هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻩ‬ ‫و از ﺷﺮارت ﺧﺸﻨﻮد ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫اﺳﺘﻮار ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‬ ‫‪١٣‬اﻣّﺎ اﯼ ﺑﺮادران ﮐﻪ ﻣﺤﺒﻮب ﺧﺪاﻳﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ هﻤﻮارﻩ ﺧﺪا را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ وﺟﻮد ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺷﮑﺮ ﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را از ﺁﻏﺎز ﺑﺮﮔﺰﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻤﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲﮐﻨﻨﺪۀ روح و‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻴﺪ‪١۴ .‬او ﺷﻤﺎ را ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ در ﺟﻼل‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻬﻴﻢ ﺷﻮﻳﺪ‪١۵ .‬ﭘﺲ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺳﻨّﺘﻬﺎﻳﯽ را‬ ‫ﻦ زﺑﺎن و ﭼﻪ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎ ﺳﺨ ِ‬ ‫‪١۶‬ﺧﻮ ِد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺪر ﻣﺎ ﺧﺪا ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﻮد‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺟﺎوداﻧﯽ و اﻣﻴﺪﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪١٧ ،‬ﺷﻤﺎ را دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺑﺨﺸﺪ و در هﺮ ﮐﺮدار‬ ‫و ﮔﻔﺘﺎر ﻧﻴﮑﻮ اﺳﺘﻮار ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬

‫دوم ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ دﻋﺎ‬ ‫‪١‬در ﺧﺎﺗﻤﻪ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﭘﻴﺶ رود و‬ ‫ﻋﺰّت ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺪ‪٢ ،‬و ﺗﺎ از اﻓﺮاد ﺧﺒﻴﺚ و ﺷﺮور رهﺎﻳﯽ‬ ‫ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﮕﺎن را اﻳﻤﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪٣ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ اﻣﻴﻦ اﺳﺖ؛ او ﺷﻤﺎ را ﻧﻴﺮو ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ و‬ ‫از ﺁن ﺷﺮور ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪۴ .‬ﻣﺎ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻤﺎ را ﺣﮑﻢ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺑﻪﺟﺎﯼ ﻣﯽﺁورﻳﺪ و ﺧﻮاهﻴﺪ ﺁورد‪۵ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ دﻟﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا و‬ ‫ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﻣﺴﻴﺢ هﺪاﻳﺖ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫هﺸﺪار ﺑﻪ ﮐﺎهﻼن‬


‫‪۶‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ از هﺮ ﺑﺮادرﯼ‬ ‫ﮐﻪ ﮐﺎهﻠﯽ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ و ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﮐﻪ از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻳﺪ رﻓﺘﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬دورﯼ‬ ‫ﮐﻨﻴﺪ‪٧ .‬زﻳﺮا ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ از ﻣﺎ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪ .‬زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﮐﺎهﻠﯽ ﻧﮑﺮدﻳﻢ ‪٨‬و ﻧﺎن ﮐﺴﯽ را ﻣﻔﺖ ﻧﺨﻮردﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺐ و روز ﮐﺎر ﮐﺮدﻳﻢ و‬ ‫زﺣﻤﺖ ﮐﺸﻴﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺳﺮﺑﺎر هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ‪٩ .‬ﻧﻪاﻳﻨﮑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﻘﯽ ﻧﺪارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻴﻢ ﻧﻤﻮﻧﻪاﯼ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪهﻴﻢ ﺗﺎ از ﻣﺎ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪١٠ .‬زﻳﺮا ﺣﺘﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻳﻢ اﻳﻦ ﺣﮑﻢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادﻳﻢ ﮐﻪ »هﺮﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎن هﻢ ﻧﺨﻮرد‪«.‬‬ ‫‪١١‬ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﮐﺎهﻠﯽ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در‬ ‫ﮐﺎرهﺎﯼ دﻳﮕﺮان ﻓﻀﻮﻟﯽ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪١٢ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﭼﻨﻴﻦﮐﺴﺎن را‬ ‫ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و ﭘﻨﺪ ﻣﯽدهﻴﻢ ﮐﻪ ﺁرام و ﻗﺮار ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ و ﺑﺮاﯼ ﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬و اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬هﺮﮔﺰ از اﻧﺠﺎم ﮐﺎر درﺳﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬هﺮﮔﺎﻩ ﮐﺴﯽ از ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺎ در اﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬او را ﻧﺸﺎن ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﺎ وﯼ‬ ‫ﻣﻌﺎﺷﺮت ﻧﻨﻤﺎﻳﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺷﻮد‪١۵ .‬وﻟﯽ او را دﺷﻤﻦ ﻣﺸﻤﺎرﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﭽﻮن ﺑﺮادر ﺑﻪ‬ ‫وﯼ هﺸﺪار دهﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﺗﻤﻪ‬ ‫‪١۶‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﺁراﻣﺶ‪ ،‬ﺧﻮد هﻤﻮارﻩ و در هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺁراﻣﺶ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ هﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻂ ﺧﻮد اﻳﻦ ﺳﻼم را ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﺸﺎن وﻳﮋۀ هﻤﮥ ﻧﺎﻣﻪهﺎﯼ ﻣﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ هﻤﮕﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ اوّل ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‬ ‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪١‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬رﺳﻮل ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﺧﺪا و اﻣﻴﺪﻣﺎن ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ؛‬ ‫‪٢‬ﺑﻪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ راﺳﺘﻴﻨﻢ در اﻳﻤﺎن‪:‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬ ‫ﻓﻴﺾ و رﺣﻤﺖ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر و ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻣﺴﻴ ْ‬

‫هﺸﺪار درﺑﺎرۀ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻧﺎدرﺳﺖ‬ ‫‪٣‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻋﺰﻳﻤﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﻴﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺻﺮار ﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﺎز از ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ در‬ ‫ِا ِﻓﺴُﺲ ﺑﻤﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺑﻌﻀﯽ را ﻓﺮﻣﺎن دهﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ دﻳﮕﺮ ﻧﺪهﻨﺪ ‪۴‬و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺎ اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎ‬ ‫و ﺷﺠﺮﻩﻧﺎﻣﻪهﺎﯼ ﺑﯽﭘﺎﻳﺎن ﺳﺮﮔﺮم ﻧﺴﺎزﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﺮوﻳﺞ ﮐﺎر ﺧﺪا ﮐﻪ از راﻩ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت را داﻣﻦ ﻣﯽزﻧﺪ‪۵ .‬هﺪف از اﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از دﻟﯽ ﭘﺎﮎ‪ ،‬وﺟﺪاﻧﯽ ﺻﺎﻟﺢ و اﻳﻤﺎﻧﯽ ﺑﯽرﻳﺎ‪۶ .‬ﺑﻌﻀﯽ ﮐﺴﺎن از اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﻴﻬﻮدﻩﮔﻮﻳﯽ روﯼ ﺁوردﻩاﻧﺪ‪٧ ،‬و ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل‬ ‫ﺁﻧﮑﻪ ﻧﻤﯽداﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻳﺎ از ﭼﻪﭼﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻄﻤﺌﻦ دَم ﻣﯽزﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺁن را ﺑﺪرﺳﺘﯽ ﺑﻪﮐﺎر ﺑﻨﺪد‪٩ .‬ﻧﻴﺰ ﻣﯽداﻧﻴﻢ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ درﺳﺘﮑﺎران‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﻗﺎﻧﻮنﺷﮑﻨﺎن و ﺳﺮﮐﺸﺎن وﺿﻊ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺑﯽدﻳﻨﺎن و ﮔﻨﺎهﮑﺎران‪ ،‬و ﻧﺎﭘﺎﮐﺎن و ﮐﺎﻓﺮان؛ ﺑﺮاﯼ ﻗﺎﺗﻼن ﭘﺪر و ﻗﺎﺗﻼن ﻣﺎدر؛ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ن‬ ‫ﺁدﻣﮑﺸﺎن‪١٠ ،‬زﻧﺎﮐﺎران و هﻤﺠﻨﺲﺑﺎزان؛ ﺑﺮاﯼ ﺁدمرﺑﺎﻳﺎن‪ ،‬دروﻏﮕﻮﻳﺎن و ﺷﻬﺎدتدهﻨﺪﮔﺎ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺑﻪ دروغ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﯼ هﺮ ﻋﻤﻠﯽ ﮐﻪ ﺧﻼف ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪١١ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺮ اﻧﺠﻴ ِ‬ ‫ل ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﺒﺎرﮎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﺮﺟﻼ ِ‬

‫ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻮﻟُﺲ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ را ﺷﮑﺮﮔﺰارم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪ و درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫‪١٢‬ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺷﻤﺮد و ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ‪١٣ .‬ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮐﻔﺮﮔﻮ و ﺳﺘﻤﮕﺮ و زورﮔﻮ‬ ‫ﺑﻮدم‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ رﺣﻢ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا از ﻧﺎﺁﮔﺎهﯽ و ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮐﺮدم‪١۴ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﻓﻴﺾ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺮا ﺑﻔﺮاواﻧﯽ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻓﺮوﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺁﻣﺪ ﺗﺎ‬ ‫‪١۵‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﯽ اﺳﺖ درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد و ﭘﺬﻳﺮش ﮐﺎﻣﻞ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﮔﻨﺎهﮑﺎران را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎﻳﻢ‪١۶ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﺑﺮ ﻣﻦ رﺣﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺻﺒﺮ ﺑﯽﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﻳﻦ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﺑﻮدم‪ ،‬ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫دهﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪاﯼ ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮاﯼ ﺟﻤﻠﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩ‪ ،‬ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان‬


‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪١٧ .‬ﺑﺮ ﺧﺪاﯼ ﻳﮑﺘﺎ‪ ،‬ﺁن ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺳﺮﻣﺪﯼ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻴﺮا و ﻧﺎدﻳﺪﻧﯽ‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪاﻵﺑﺎد ﺣﺮﻣﺖ‬ ‫و ﺟﻼل ﺑﺎد؛ ﺁﻣﻴﻦ!‬ ‫‪١٨‬ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪ ،‬اﻳﻦ ﺣﮑﻢ را ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻧﺒﻮّﺗﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻮ‬ ‫ﻣﯽﺳﭙﺎرم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪد ﺁﻧﻬﺎ در ﻧﺒﺮ ِد ﻧﻴﮑﻮ ﭘﻴﮑﺎر ﮐﻨﯽ‪١٩ ،‬و ﺑﻪ اﻳﻤﺎن و وﺟﺪاﻧﯽ ﭘﺎﮎ ﻣﺘﻤﺴﮏ‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﮐِﺸﺘﯽ اﻳﻤﺎن ﺑﻌﻀﯽ ﺑﺎ زﻳﺮ ﭘﺎ ﻧﻬﺎدن ﺁﻧﻬﺎ درهﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪٢٠ .‬هﻴﻤِﻨﺎﺋﻮس‬ ‫و اﺳﮑﻨﺪر از اﻳﻦ دﺳﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﺸﺎن را ﺑﻪ ﺷﻴﻄﺎن ﺳﭙﺮدم ﺗﺎ ﻋﺒﺮت ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﮐﻔﺮ‬ ‫ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪٢‬‬ ‫ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎﻳﯽ درﺑﺎرۀ دﻋﺎ و ﻋﺒﺎدت‬ ‫‪١‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬ﭘﻴﺶ از هﺮﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺳﻔﺎرش ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎن درﺧﻮاﺳﺘﻬﺎ‪ ،‬دﻋﺎهﺎ‪ ،‬ﺷﻔﺎﻋﺘﻬﺎ‬ ‫و ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼهﺎ را ﺑﺮاﯼ هﻤﮥ ﻣﺮدم ﺑﻪﺟﺎ ﺁورﻧﺪ‪٢ ،‬از ﺁنﺟﻤﻠﻪ ﺑﺮاﯼ ﺣﺎﮐﻤﺎن و هﻤﮥ‬ ‫ﺻﺎﺣﺒﻤﻨﺼﺒﺎن‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﺁرام و ﺁﺳﻮدﻩاﯼ را در ﮐﻤﺎل دﻳﻨﺪارﯼ و وﻗﺎر ﺑﮕﺬراﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﭼﺮاﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﻴﮑﻮ و ﭘﺴﻨﺪﻳﺪۀ ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﺧﺪاﺳﺖ ‪۴‬ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ هﻤﮕﺎن ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺎﻳﻞ ﮔﺮدﻧﺪ‪۵ .‬زﻳﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ ﺧﺪا هﺴﺖ و ﺑﻴﻦ ﺧﺪا و ﺁدﻣﻴﺎن ﻧﻴﺰ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ؛ ‪۶‬او ﮐﻪ ﺑﺎ دادن ﺟﺎن‬ ‫ﻳﮏ واﺳﻄﻪ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺁن اﻧﺴﺎن ﮐﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻬﺎﯼ رهﺎﻳﯽ ﺟﻤﻠﮥ ﺁدﻣﻴﺎن را ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ در زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺷﻬﺎدت دادﻩ‬ ‫ﺷﺪ‪٧ ،‬و ﻣﻦ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪم ﺗﺎ واﻋﻆ و رﺳﻮل و ﻣﻌﻠّﻢ اﻳﻤﺎن راﺳﺘﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺑﺎﺷﻢ ‪ -‬ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺑﻴﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ و دروغ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﭘﺲ ﺁرزوﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدان در هﻤﻪﺟﺎ‪ ،‬ﺑﯽﺧﺸﻢ و ﺟﺪال‪ ،‬دﺳﺘﻬﺎﻳﯽ ﻣﻘﺪّس را ﺑﻪ‬ ‫دﻋﺎ ﺑﺮاﻓﺮازﻧﺪ‪٩ .‬ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﺎﻧﻢ ﮐﻪ زﻧﺎن ﭘﻮﺷﺸﯽ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﻪ‬ ‫ﻧﺠﺎﺑﺖ و ﻣﺘﺎﻧﺖ ﺑﻴﺎراﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻴﺴﻮان ﺑﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﻳﺎ ﻃﻼ و ﻣﺮوارﻳﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﻓﺎﺧﺮ‪،‬‬ ‫‪١٠‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ زﻳﻮ ِر اﻋﻤﺎل ﻧﻴﮑﻮ ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ زﻧﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺪّﻋﯽ‬ ‫ﺧﺪاﭘﺮﺳﺘﯽاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬زن ﺑﺎﻳﺪ در ﺁراﻣﯽ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﮐﺎﻣﻞ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﮔﻴﺮد‪١٢ .‬زن را اﺟﺎزﻩ ﻧﻤﯽدهﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫دهﺪ ﻳﺎ ﺑﺮ ﻣﺮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﻮد؛ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁرام ﺑﺎﺷﺪ‪١٣ .‬زﻳﺮا ﻧﺨﺴﺖ ﺁدم ﺳﺮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ‬ ‫ﺣﻮا‪١۴ .‬و ﺁدم ﻓﺮﻳﺐ ﻧﺨﻮرد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ زن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮرد و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﺷﺪ‪١۵ .‬اﻣّﺎ زﻧﺎن‬ ‫ﺑﺎ زادن ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬رﺳﺘﮕﺎر ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ در اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﻘﺪس‪ ،‬ﻧﺠﻴﺒﺎﻧﻪ ﺛﺎﺑﺖ‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪٣‬‬ ‫ﻧﺎﻇﺮان و ﺧﺎدﻣﺎن ﮐﻠﻴﺴﺎ‬


‫‪١‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﯽ اﺳﺖ درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﺁرزوﯼ ﮐﺎر ﻧﻈﺎرت ﺑﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﭘﯽ ﺷﻐﻠﯽ واﻻﺳﺖ‪٢ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﻧﺎﻇﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪدور از ﻣﻼﻣﺖ‪ ،‬ﺷﻮهﺮ‬ ‫وﻓﺎدا ِر ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ زن‪ ،‬ﻣﻌﺘﺪل‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪار‪ ،‬ﺁﺑﺮوﻣﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻴﻬﻤﺎنﻧﻮاز و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺑﺎﺷﺪ؛‬ ‫‪٣‬ﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮارﻩ‪ ،‬ﻳﺎ ﺧﺸﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻼﻳﻢ؛ و ﻧﻪ ﺳﺘﻴﺰﻩﺟﻮ‪ ،‬ﻳﺎ ﭘﻮﻟﺪوﺳﺖ‪۴ .‬ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ از ﻋﻬﺪۀ‬ ‫ادارۀ ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﮏ ﺑﺮﺁﻳﺪ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ را ﭼﻨﺎن ﺗﺮﺑﻴﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﮐﺎﻣﻞ‪،‬‬ ‫اﻃﺎﻋﺘﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪۵ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺪاﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﻮﻳﺶ را ادارﻩ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪا را ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ؟ ‪۶‬و ﻧﻮاﻳﻤﺎن ﻧﻴﺰ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻣﻐﺮور ﮔﺮدد و ﺑﻪ‬ ‫ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ اﺑﻠﻴﺲ دﭼﺎر ﺷﻮد‪٧ .‬و ﺑﺎﻳﺪ در ﻣﻴﺎن ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻴﺮون ﻧﻴﺰ ﻧﻴﮑﻨﺎم ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫رﺳﻮاﻳﯽ و دام اﺑﻠﻴﺲ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﻴﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﺎدﻣﺎن ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎوﻗﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﻧﻪ دورو‪ ،‬ﻳﺎ ﻣﻴﺨﻮارﻩ و ﻳﺎ در ﭘﯽ ﻣﻨﺎﻓﻊ‬ ‫ﻧﺎﻣﺸﺮوع‪٩ .‬ﺑﺎﻳﺪ راز اﻳﻤﺎن را ﺑﺎ وﺟﺪاﻧﯽ ﭘﺎﮎ ﭘﺎس ﺑﺪارﻧﺪ‪١٠ .‬و ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺁزﻣﻮدﻩ‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ و اﮔﺮ ﺑَﺮﯼ از ﻣﻼﻣﺖ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﻘﺎم ﺧﺎدم ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪١١ .‬ﺑﻪ‬ ‫هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬هﻤﺴﺮاﻧﺸﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎوﻗﺎر ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻏﻴﺒﺖﮔﻮ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻌﺘﺪل و درﺧﻮر‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد در هﻤﻪﭼﻴﺰ‪١٢ .‬هﺮ ﺧﺎدم ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻮهﺮ وﻓﺎدار ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ زن ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ از‬ ‫ﻋﻬﺪۀ ادارۀ ﻓﺮزﻧﺪان و ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻴﮏ ﺑﺮﺁﻳﺪ‪١٣ .‬ﺧﺎدﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮدﻩ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ از ﺷﻬﺎﻣﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪاﯼ واﻻ ﺧﻮاهﻨﺪ رﺳﻴﺪ و در اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﮔﺮﭼﻪ اﻣﻴﺪ ﺁن دارم ﮐﻪ ﺑﺰودﯼ ﻧﺰدت ﺁﻳﻢ‪ ،‬وﻟﯽ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪١۵ ،‬ﺗﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﺗﺄﺧﻴﺮﯼ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا ﮐﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ و ﺳﺘﻮن و ﺑﻨﻴﺎن ﺣﻘﻴﻘﺖ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﻳﺪ رﻓﺘﺎر ﮐﺮد‪١۶ .‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﮐﻪ راز دﻳﻨﺪارﯼ ﺑﺲ ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫او در ﺟﺴﻢ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ روح ﺗﺼﺪﻳﻖ ﮔﺮدﻳﺪ‪،‬‬ ‫ن دﻳﺪﻧﺪش‪،‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎ ْ‬ ‫ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺟﻬﺎﻧﻴﺎن ﺑﻪ او اﻳﻤﺎن ﺁوردﻧﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﺎ ﺟﻼل‪ ،‬ﺑﺎﻻ ﺑﺮدﻩ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪۴‬‬ ‫رهﻨﻤﻮدهﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‬ ‫‪١‬اﻣّﺎ روح‪ ،‬ﺁﺷﮑﺎرا ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﮐﻪ در زﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺁﺧﺮ‪ ،‬ﺑﺮﺧﯽ از اﻳﻤﺎن روﻳﮕﺮدان ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫از ارواح ﮔﻤﺮاﻩﮐﻨﻨﺪﻩ و ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ دﻳﻮهﺎ ﭘﻴﺮوﯼ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪٢ .‬اﻳﻦ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ را دروﻏﮕﻮﻳﺎن و‬


‫رﻳﺎﮐﺎراﻧﯽ ﻣﯽﺁورﻧﺪ ﮐﻪ وﺟﺪاﻧﺸﺎن ﺑﯽﺣﺲ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٣ .‬اﻳﺸﺎن ازدواج را ﻣﻨﻊ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و‬ ‫ﺑﻪ ﭘﺮهﻴﺰ از ﺧﻮراﮐﻬﺎﻳﯽ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺆﻣﻨﺎن ﮐﻪ از ﺣﻘﻴﻘﺖ‬ ‫ﺁﮔﺎهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ از ﺁن ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪۴ .‬زﻳﺮا هﺮﺁﻧﭽﻪ ﺧﺪا ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ و‬ ‫هﻴﭻﭼﻴﺰ را ﻧﺒﺎﻳﺪ رد ﮐﺮد‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪۵ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﮐﻼم ﺧﺪا‬ ‫و دﻋﺎ ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮاهﯽ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫‪۶‬اﮔﺮ اﻳﻦ اﻣﻮر را ﺑﻪ ﺑﺮادران ﮔﻮﺷﺰد ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺧﺎدم ﻧﻴﮑﻮﯼ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﭘﺮورش ﻳﺎﻓﺘﻪ در ﮐﻼ ِم اﻳﻤﺎن و ﺗﻌﻠﻴﻤﯽ ﻧﻴﮑﻮ ﮐﻪ ﭘﻴﺮوﯼ ﺁن ﮐﺮدﻩاﯼ‪٧ .‬ﺗﻮ را ﺑﺎ اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎﯼ‬ ‫ﮐﻔﺮﺁﻣﻴﺰ و ﺣﮑﺎﻳﺘﻬﺎﯼ ﭘﻴﺮزﻧﺎن ﮐﺎرﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد را در دﻳﻨﺪارﯼ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﮐﻦ‪٨ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﺪن را اﻧﺪﮎ ﻓﺎﻳﺪﻩاﯼ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ دﻳﻨﺪارﯼ ﺑﺮاﯼ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻓﺎﻳﺪﻩ دارد‪ ،‬و هﻢ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺎل را وﻋﺪﻩ ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬هﻢ ﺣﻴﺎت ﺁﻳﻨﺪﻩ را‪.‬‬ ‫‪٩‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﯽ اﺳﺖ درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد و ﭘﺬﻳﺮش ﮐﺎﻣﻞ ‪١٠‬ﮐﻪ ﻣﺎ اﻣﻴﺪ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺮ ﺧﺪاﯼ‬ ‫زﻧﺪﻩ ﻧﻬﺎدﻩاﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﺟﻤﻠﮥ ﺁدﻣﻴﺎن‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﻣﺆﻣﻨﺎن اﺳﺖ؛ و ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ﻧﻴﺰ‬ ‫زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﻴﻢ و ﺟ ّﺪ و ﺟﻬﺪ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎ و ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻩ‪١٢ .‬ﻣﮕﺬار هﻴﭻﮐﺲ ﺗﻮ را ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺟﻮاﻧﯽ‬ ‫ﺣﻘﻴﺮ ﺷﻤﺎرد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﮔﻔﺘﺎر و ﮐﺮدار و ﻣﺤﺒﺖ و اﻳﻤﺎن و ﭘﺎﮐﯽ‪ ،‬هﻤﮥ ﻣﺆﻣﻨﺎن را ﺳﺮﻣﺸﻖ‬ ‫ﺑﺎش‪١٣ .‬ﺗﺎ ﺁﻣﺪﻧﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺮاﺋﺖ ﮐﻼم ﺧﺪا و اﻧﺪرز و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎش‪١۴ .‬ﺑﻪ ﺁن ﻋﻄﺎﻳﯽ ﮐﻪ‬ ‫در ﺗﻮﺳﺖ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﻋﻄﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻧﺒﻮّت ﻳﺎﻓﺘﯽ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ هﻴﺌﺖ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﺮ‬ ‫ﺗﻮ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬در اﻳﻦ اﻣﻮر ﺑﮑﻮش و ﺧﻮد را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ وﻗﻒ ﺁن ﮐﻦ ﺗﺎ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﺗﻮ ﺑﺮ هﻤﻪ‬ ‫ﺁﺷﮑﺎر ﺷﻮد‪١۶ .‬ﺑﺪﻗّﺖ‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺐ ﺷﻴﻮۀ زﻧﺪﮔﯽ و ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﺑﺎش‪ .‬در ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﮐﻦ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﯽ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ و ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎﻧﺖ را ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﯽ داد‪.‬‬

‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪۵‬‬ ‫اﻧﺪرزهﺎﻳﯽ درﺑﺎرۀ ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺸﺎﻳﺦ ﮐﻠﻴﺴﺎ و ﻏﻼﻣﺎن‬ ‫‪١‬ﻣﺮد ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ را ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ او را هﻤﭽﻮن ﭘﺪر ﺧﻮد اﻧﺪرز دﻩ‪ ،‬و ﺟﻮاﻧﺎن‬ ‫را هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادران ﺧﻮد‪٢ ،‬و زﻧﺎن ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ را هﻤﭽﻮن ﻣﺎدران‪ ،‬و زﻧﺎن ﺟﻮاﻧﺘﺮ را‬ ‫هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮاهﺮان ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬در ﮐﻤﺎل ﭘﺎﮐﯽ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﯽﮐﺲاﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺮﻣﺖ ﮔﺬار‪۴ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﻴﻮﻩزﻧﯽ ﻓﺮزﻧﺪان و‬ ‫ﻧﻮﻩهﺎ دارد‪ ،‬ﺁﻧﺎن ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﮕﺎهﺪارﯼ از ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬دﻳﻨﺪارﯼ ﺧﻮد‬ ‫را در ﻋﻤﻞ ﻧﺸﺎن دهﻨﺪ و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ دِﻳﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ و اﺟﺪادﺷﺎن اَداﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫ﺧﺪا را ﺧﺸﻨﻮد ﻣﯽﺳﺎزد‪۵ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﻴﻮﻩ اﺳﺖ و ﺑﯽﮐﺲ‪ ،‬اﻣﻴﺪش ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺑﺮ‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ و ﺷﺐ و روز را ﺑﻪ دﻋﺎ و ﻃﻠﺐ ﮐﻤﮏ از ﺧﺪا ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ‪۶ .‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻴﻮﻩزﻧﯽ‬ ‫ل ﺣﻴﺎت‪ ،‬ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪٧ .‬ﺑﺪﻳﻦﭼﻴﺰهﺎ ﻧﻴﺰ ﺣﮑﻢ‬ ‫ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪ ﻟﺬﺗﺠﻮﻳﯽ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎ ِ‬


‫ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ از ﻣﻼﻣﺖ ﺑِﺪور ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٨ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﭘﯽ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﻌﺎش ﺧﻮﻳﺸﺎن و ﺑﺨﺼﻮص‬ ‫ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﻮد ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻨﮑﺮ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ و ﭘﺴﺖﺗﺮ از ﺑﯽاﻳﻤﺎن‪.‬‬ ‫‪٩‬ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺎﻧﯽ را در ﺷﻤﺎر ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن ﻧﺎﻣﻨﻮﻳﺴﯽ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺑﻴﺶ از ﺷﺼﺖ ﺳﺎل داﺷﺘﻪ و‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد وﻓﺎدار ﺑﻮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪١٠ .‬ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﮐﺎرﯼ ﺷﻬﺮﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻓﺮزﻧﺪان‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﻴﮑﻮ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻏﺮﻳﺐﻧﻮاز ﺑﻮدﻩ‪ ،‬ﭘﺎهﺎﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن را ﺷﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ‬ ‫دردﻣﻨﺪان ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬و ﺧﻮد را وﻗﻒ هﺮ ﻧﻮع ﮐﺎر ﻧﻴﮑﻮ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﻣّﺎ ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن ﺟﻮاﻧﺘﺮ را ﻧﺎﻣﻨﻮﻳﺴﯽ ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﭼﻮن اﻣﻴﺎل ﺷﻬﻮاﻧﯽ از ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫دورﺷﺎن ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﺎن ازدواج ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪١٢ .‬ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺗﻌﻬﺪ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮد را زﻳﺮ‬ ‫ﭘﺎ ﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪١٣ .‬اﻓﺰون ﺑﺮ اﻳﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﯽﮐﺎرﮔﯽ و ﺳﺮﮐﺸﻴﺪن‬ ‫از ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ دﻳﮕﺮ ﺧﻮﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ و ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ روزﮔﺎر ﺑﻪ ﺑﯽﮐﺎرﮔﯽ ﻣﯽﮔﺬراﻧﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺳﺨﻦﭼﻴﻦ و ﻓﻀﻮل هﻢ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬و ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺖ ﺑﺮ زﺑﺎن ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪١۴ .‬ﭘﺲ رأﯼ ﻣﻦ‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻴﻮﻩهﺎﯼ ﺟﻮاﻧﺘﺮ ﺷﻮهﺮ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻴﺎورﻧﺪ و ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ و دﺷﻤﻦ را‬ ‫ﻣﺠﺎل ﺑﺪﮔﻮﻳﯽ ﻧﺪهﻨﺪ‪١۵ .‬زﻳﺮا هﻢاﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﺑﻌﻀﯽ در ﭘﯽ ﺷﻴﻄﺎن ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬اﮔﺮ زﻧﯽ از ﻣﺆﻣﻨﺎن‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺎوﻧﺪان ﺑﻴﻮﻩ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻳﺎرﯼﺷﺎن دهﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺎرﯼ ﺑﺮ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ و ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎﻧﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺑﯽﮐﺲاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﻣﺸﺎﻳﺨﯽ ﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮ رهﺒﺮﯼ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﺣﺮﻣﺘﯽ دوﭼﻨﺪاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ در ﮐﺎر ﻣﻮﻋﻈﻪ و ﺗﻌﻠﻴﻢ زﺣﻤﺖ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪١٨ .‬زﻳﺮا ﮐﺘﺎب ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﮔﺎوﯼ را ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺮﻣﻦ ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ‪ ،‬دهﺎن َﻣﺒَﻨﺪ« و »ﮐﺎرﮔﺮ ﻣﺴﺘﺤﻖ دﺳﺘﻤﺰد ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪١٩ «.‬اﺗﻬﺎﻣﯽ ﺑﺮ‬ ‫ﻳﮑﯽ از ﻣﺸﺎﻳﺦ ﻣﭙﺬﻳﺮ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﮔﻮاﻩ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ اداﻣﻪ‬ ‫ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬در ﺑﺮاﺑﺮ هﻤﻪ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﮐﻦ ﺗﺎ دﻳﮕﺮان ﺑﺘﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ‬ ‫‪٢١‬در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا و ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫دﺳﺘﻮرهﺎ را ﺑﺪون ﭘﻴﺸﺪاورﯼ رﻋﺎﻳﺖ ﮐﻨﯽ و هﻴﭻﮐﺎرﯼ را از ﺳﺮ ﺟﺎﻧﺒﺪارﯼ اﻧﺠﺎم ﻧﺪهﯽ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬در دﺳﺖﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﺷﺘﺎب ﻣﮑﻦ و در ﮔﻨﺎهﺎن دﻳﮕﺮان ﺷﺮﻳﮏ ﻣﺸﻮ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﭘﺎﮎ ﻧﮕﺎﻩدار‪.‬‬ ‫‪٢٣‬دﻳﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺁب ﻣﻨﻮش‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﺟﻬﺖ ﻣﻌﺪۀ ﺧﻮد و ﻧﺎﺧﻮﺷﻴﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ دارﯼ‪،‬‬ ‫اﻧﺪﮐﯽ ﻧﻴﺰ ﺷﺮاب ﺑﻨﻮش‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﻌﻀﯽ ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ و ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎم داورﯼ ﻣﯽﺷﺘﺎﺑﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﮔﻨﺎهﺎن‬ ‫ﺑﻌﻀﯽ دﻳﮕﺮ از ﭘﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪٢۵ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﻧﻴﮑﻮ ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ و ﺣﺘﯽ ﺁﻧﻬﺎ را‬ ‫ﮐﻪ ﺁﺷﮑﺎر ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﻧﺘﻮان ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺖ‪.‬‬

‫اول ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪۶‬‬


‫‪١‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ زﻳﺮ ﻳﻮغ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ارﺑﺎﺑﺎن ﺧﻮد را درﺧﻮر ﮐﻤﺎل‬ ‫اﺣﺘﺮام ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدم ﻧﺎم ﺧﺪا و ﺗﻌﻠﻴﻢ را ﺑﺪ ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ‪٢ .‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ارﺑﺎﺑﺎﻧﺸﺎن اﻳﻤﺎﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫ﺑﻪ دﻟﻴﻞ راﺑﻄﮥ ﺑﺮادرﯼ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﮐﻤﺘﺮ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺘﯽ‬ ‫ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺳﻮد ﺧﺪﻣﺘﺸﺎن ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ اﻳﻤﺎﻧﺪارﻧﺪ و ﻋﺰﻳﺰ اﻳﺸﺎن‪.‬‬ ‫اﻳﻦ را ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻩ و ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺗﺮﻏﻴﺒﺸﺎن ﮐﻦ‪.‬‬

‫ﻋﻮاﻗﺐ ﭘﻮﻟﺪوﺳﺘﯽ‬ ‫‪٣‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ دﻳﮕﺮ ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﺪ و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﺎر ﺻﺤﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ و‬ ‫ﺖ ﻏﺮور ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و هﻴﭻ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦﮐﺲ ﻋﻄﺸﯽ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻳﻨﺪاراﻧﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪۴ ،‬ﻣﺴ ِ‬ ‫ﺑﻴﻤﺎرﮔﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺟ ّﺮ و ﺑﺤﺚ و ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻠﻤﺎت دارد‪ ،‬ﮐﻪ از ﺁن ﺣﺴﺪ و ﻧﺰاع و‬ ‫ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮﻳﯽ و ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰد ‪۵‬و ﻣﻮﺟﺐ ﮐﺸﻤﮑﺶ داﺋﻤﯽ ﻣﻴﺎن اﻓﺮادﯼ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮﺷﺎن ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ و ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ دﻳﻨﺪارﯼ‪ ،‬وﺳﻴﻠﻪاﯼ‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺮاﯼ ﺳﻮدﺟﻮﻳﯽ‪.‬‬ ‫‪۶‬اﻣّﺎ دﻳﻨﺪارﯼ ﺑﺎ ﻗﻨﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺳﻮدﯼ ﻋﻈﻴﻢ اﺳﺖ‪٧ .‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺟﻬﺎن هﻴﭻ ﻧﻴﺎوردﻩاﻳﻢ و‬ ‫از ﺁن ﻧﻴﺰ هﻴﭻ ﻧﺨﻮاهﻴﻢ ﺑﺮد‪٨ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﺧﻮراﮎ و ﭘﻮﺷﺎﮎ و ﺳﺮﭘﻨﺎهﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻊ‬ ‫ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد‪٩ .‬اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺳﻮداﯼ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺷﺪن دارﻧﺪ‪ ،‬دﭼﺎر وﺳﻮﺳﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺑﻪ دام‬ ‫اﻣﻴﺎل ﭘﻮچ و زﻳﺎﻧﺒﺎرﯼ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺗﺒﺎهﯽ و ﻧﺎﺑﻮدﯼ اﻧﺴﺎن ﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪١٠‬زﻳﺮا ﭘﻮﻟﺪوﺳﺘﯽ رﻳﺸﻪاﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ هﻤﻪﮔﻮﻧﻪ ﺑﺪﯼ از ﺁن ﺑﻪﺑﺎر ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﻌﻀﯽ در‬ ‫ﺁرزوﯼ ﺛﺮوت‪ ،‬از اﻳﻤﺎن ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ دردهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺠﺮوح ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺎرش ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‬ ‫‪١١‬اﻣّﺎ ﺗﻮ اﯼ ﻣﺮد ﺧﺪا‪ ،‬از اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﺑﮕﺮﻳﺰ‪ ،‬و در ﭘﯽ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ و دﻳﻨﺪارﯼ و اﻳﻤﺎن و‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ و ﭘﺎﻳﺪارﯼ و ﻣﻼﻳﻤﺖ ﺑﺎش‪١٢ .‬در ﻧﺒﺮد ﻧﻴﮑﻮﯼ اﻳﻤﺎن ﭘﻴﮑﺎر ﮐﻦ و ﺑﻪدﺳﺖ ﺁور ﺁن‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان را ﮐﻪ ﺑﺪان ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﯼ‪ ،‬ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻬﻮد ﺑﺴﻴﺎر‪،‬‬ ‫اﻋﺘﺮاف ﻧﻴﮑﻮ را ﮐﺮدﯼ‪١٣ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬و در‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ در ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد ﻧﺰد ﭘُﻨﺘﻴﻮس ﭘﻴﻼﺗُﺲ اﻋﺘﺮاف ﻧﻴﮑﻮ را ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﻮ‬ ‫ﺣﻀﻮر ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫را ﺳﻔﺎرش ﻣﯽﮐﻨﻢ ‪١۴‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﺣﮑﻢ را ﺗﺎ زﻣﺎن ﻇﻬﻮر ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﯽﻟﮑﻪ و‬ ‫ﺑﻪدور از ﻣﻼﻣﺖ ﻧﮕﺎﻩ دارﯼ‪١۵ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪا اﻳﻦ را در وﻗﺖ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاهﺪ رﺳﺎﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫هﻤﺎن ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﺒﺎرﮎ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﻳﮑﺘﺎ و ﺷﺎﻩ ﺷﺎهﺎن و رباﻻرﺑﺎب اﺳﺖ‪١۶ .‬او را ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫وﺟﻮد ﻓﻨﺎﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ و در ﻧﻮرﯼ ﺳﮑﻮﻧﺖ دارد ﮐﻪ ﻧﺘﻮان ﺑﻪ ﺁن ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ‪ ،‬او را ﮐﻪ‬ ‫هﻴﭻﮐﺲ ﻧﺪﻳﺪﻩ و ﻧﺘﻮاﻧﺪ دﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ ﺣﺮﻣﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫ن اﻳﻦ ﻋﺼﺮ را ﺣﮑﻢ ﻧﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﮑﺒﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺮ ﻣﺎل ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار دﻧﻴﺎ اﻣﻴﺪ‬ ‫‪١٧‬ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪا ِ‬ ‫ﻣﺒﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ اﻣﻴﺪﺷﺎن ﺑﺮ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻔﺮاواﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻓﺮاهﻢ ﻣﯽﺳﺎزد ﺗﺎ از‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻳﻢ‪١٨ .‬ﺁﻧﺎن را اﻣﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﻨﻨﺪ و در ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻴﺮ دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮدﻩ‪،‬‬ ‫ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ و ﮔﺸﺎدﻩدﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪١٩ .‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪ ،‬ﮔﻨﺠﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﺧﻮاهﻨﺪ اﻧﺪوﺧﺖ ﮐﻪ ﭘﯽ‬ ‫اﺳﺘﻮار زﻧﺪﮔﯽ ﺁﻳﻨﺪهﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد و ﺁن ﺣﻴﺎت را ﮐﻪ ﺣﻴﺎت واﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﺑﻪدﺳﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﺁورد‪.‬‬


‫‪٢٠‬اﯼ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪ ،‬اﻣﺎﻧﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻔﻆ ﮐﻦ‪ .‬از ﻳﺎوﻩﮔﻮﻳﯽهﺎﯼ‬ ‫دﻧﻴﻮﯼ و ﻋﻘﺎﻳﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻏﻠﻂ‪ ،‬ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬دورﯼ ﮔﺰﻳﻦ؛ ‪٢١‬ﺑﺮﺧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ادﻋﺎﯼ ﺑﺮﺧﻮردارﯼ از ﺁن داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬از اﻳﻤﺎن ﻣﻨﺤﺮف ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎد‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ دوّم ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‬ ‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪١‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁن وﻋﺪۀ ﺣﻴﺎت ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬رﺳﻮل ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪٢‬ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﻋﺰﻳﺰم‪ ،‬ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪:‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎد‪.‬‬ ‫ﻓﻴﺾ و رﺣﻤﺖ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﻴ ْ‬

‫ﺗﺮﻏﻴﺐ ﺑﻪ وﻓﺎدارﯼ‬ ‫‪٣‬وﻗﺘﯽ ﺗﻮ را ﺷﺐ و روز‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در دﻋﺎهﺎﻳﻢ ﻳﺎد ﻣﯽدارم‪ ،‬ﺧﺪا را ﺳﭙﺎس ﻣﯽﮔﺰارم‪،‬‬ ‫ﺧﺪاﻳﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﭘﺪراﻧﻢ ﺑﺎ وﺟﺪاﻧﯽ ﭘﺎﮎ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ‪۴ .‬ﭼﻮن اﺷﮑﻬﺎﯼ ﺗﻮ را‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﯽﺁورم‪ ،‬ﺁرزو ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ دﻳﺪا ْر ﺗﺎزﻩ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ از ﺷﺎدﯼ ﻟﺒﺮﻳﺰ ﺷﻮم‪۵ .‬اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﯽرﻳﺎﯼ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﻣﯽﺁورم‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ در ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺖ ﻟﻮﺋﻴﺲ و ﺳﭙﺲ در‬ ‫ﻣﺎدرت ِاﻓْﻨﻴﮑﯽ ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﻘﻴﻦ دارم اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ در ﺗﻮ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪۶ .‬از اﻳﻦرو‪ ،‬ﺗﻮ را‬ ‫ﻳﺎدﺁور ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ ﺁن ﻋﻄﺎﯼ ﺧﺪا را ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ دﺳﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻣﻦ‪ ،‬در ﺗﻮ ﺟﺎﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺷﻌﻠﻪور ﺳﺎزﯼ‪٧ .‬زﻳﺮا روﺣﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻧﻪ روح ﺿﻌﻒ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ روح ﻗﻮّت و‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ و اﻧﻀﺒﺎط اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﭘﺲ‪ ،‬از ﺷﻬﺎدت ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﺎر ﻣﺪار‪ ،‬و ﻧﻪ از ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ او در ﺑﻨﺪم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺗﻮ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﺗﮑﺎ ﺑﻪ ﻧﻴﺮوﯼ اﻟﻬﯽ در رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪن ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﻴﻞ ﺳﻬﻴﻢ ﺑﺎش‪٩ .‬ﺧﺪا ﻣﺎ را ﻧﺠﺎت‬ ‫دادﻩ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻘﺪّس ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻧﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ اﻋﻤﺎل ﻣﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻗﺼﺪ و‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ از اﻳﺎم ازل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪١٠ ،‬وﻟﯽ‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺧﻮ ِد اوﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﻋﻴﺎن ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ ‪ -‬هﻢاو ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻧﺠﻴﻞ‪،‬‬ ‫اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﻇﻬﻮر ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﻣﺮگ را ﺑﺎﻃﻞ ﮐﺮد و ﺣﻴﺎت و ﻓﻨﺎﻧﺎﭘﺬﻳﺮﯼ را ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺖ‪١١ .‬و ﻣﻦ ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩام‬ ‫ﺗﺎ واﻋﻆ‪ ،‬رﺳﻮل و ﻣﻌﻠّﻢ اﻳﻦ اﻧﺠﻴﻞ ﺑﺎﺷﻢ‪١٢ .‬از هﻤﻴﻦروﺳﺖ ﮐﻪ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﻢ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﻋﺎر ﻧﺪارم‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﻪ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩام و ﻳﻘﻴﻦ دارم ﮐﻪ او ﻗﺎدر اﺳﺖ اﻣﺎﻧﺘﻢ‬ ‫را ﺗﺎ ﺑﺪان روز ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﻳﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ از ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩاﯼ‬ ‫ﭼﻮن اﻟﮕﻮﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ ﺗﻤﺴّﮏ ﺟﻮﯼ‪١۴ .‬ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻪ در ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺁن اﻣﺎﻧﺖ ﻧﻴﮑﻮ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﭘﺎسدار‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺁﮔﺎهﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎن اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﯽ از ﻣﻦ روﯼ ﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬از ﺁنﺟﻤﻠﻪ‪،‬‬ ‫ﺟﻨِﺲ‪.‬‬ ‫ﻓﻴﮕِﻠﻮس و هِﺮﻣﻮ ِ‬ ‫‪١۶‬رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻮادۀ اوﻧﻴﺴﻴﻔﻮروس ﺑﺎد‪ ،‬ﭼﻪ او ﺑﺎرهﺎ ﺟﺎن ﻣﺮا ﺗﺎزﻩ ﮐﺮد و‬ ‫از زﻧﺠﻴﺮهﺎﻳﻢ ﻋﺎر ﻧﺪاﺷﺖ‪١٧ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ روم ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺴﻴﺎر ﻣﺮا ﺟُﺴﺖ ﺗﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم‬


‫ﻳﺎﻓﺖ‪١٨ .‬رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺁن رو ِز ﺧﺎص ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل او ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﺧﻮد از ﺧﺪﻣﺎت‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر او در ِا ِﻓﺴُﺲ‪ ،‬ﺑﺨﻮﺑﯽ ﺁﮔﺎهﯽ‪.‬‬

‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪٢‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺷﻮ‪٢ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ را‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﺗﻮ اﯼ ﻓﺮزﻧﺪم‪ ،‬در ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﮔﻮاهﺎن ﺑﺴﻴﺎر از ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺎن اﻣﻴﻨﯽ ﺑﺴﭙﺎر ﮐﻪ از ﻋﻬﺪۀ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬در ﺗﺤﻤﻞ رﻧﺠﻬﺎ‬ ‫ﺁﻣﻮزش دﻳﮕﺮان ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺁﻳﻨﺪ‪٣ .‬هﻤﭽﻮن ﺳﺮﺑﺎز ﺷﺎﻳﺴﺘﮥ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺳﻬﻴﻢ ﺑﺎش‪۴ .‬هﻴﭻﮐﺲ ﺑﻪهﻨﮕﺎم ﺳﺮﺑﺎزﯼ‪ ،‬ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﺸﻐﻮﻟﻴﺘﻬﺎﯼ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽﺳﺎزد‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ ﺧﻮاهﺎن ﺟﻠﺐ ﺧﺸﻨﻮدﯼ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪۀ ﺧﻮﻳﺶ اﺳﺖ‪۵ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ورزﺷﮑﺎرﯼ ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﻴﺪان ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ هﻤﺎوردﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎج ﭘﻴﺮوزﯼ را درﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪﻗﺎﻧﻮن‬ ‫هﻤﺎوردﯼ ﻧﮑﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪۶ .‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺨﺴﺖ از ﻣﺤﺼﻮل ﻧﺼﻴﺐ ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﮐﺸﺎورزﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺤﻨﺖ ﮐﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٧ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﺑﻴﻨﺪﻳﺶ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮ را در ﻓﻬﻢ هﻤﮥ اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫ﺑﺼﻴﺮت ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮدار ﮐﻪ از ﻧﺴﻞ داوود ﺑﻮدﻩ‪ ،‬از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ؛ اﻳﻦ‬ ‫اﺳﺖ اﻧﺠﻴﻞ ﻣﻦ‪٩ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮش در رﻧﺠﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪان ﺣﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻣﺠﺮﻣﺎن ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮم‬ ‫ﮐﺸﻴﺪﻩاﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا در زﻧﺠﻴﺮ ﻧﻴﺴﺖ‪١٠ .‬ﭘﺲ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن ﺗﺤﻤﻞ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺟﻼل ﺟﺎوداﻧﯽ ﺑﻪدﺳﺖ ﺁورﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﺎن ﻧﻴﺰ ﻧﺠﺎﺗﯽ را ﮐﻪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫‪١١‬اﻳﻦ ﺳﺨﻦ درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد اﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫اﮔﺮ ﺑﺎ او ﻣﺮدﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ او زﻧﺪﮔﯽ هﻢ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١٢‬اﮔﺮ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ او ﺳﻠﻄﻨﺖ هﻢ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫اﮔﺮ اﻧﮑﺎرش ﮐﻨﻴﻢ‪،‬‬ ‫او ﻧﻴﺰ اﻧﮑﺎرﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪١٣‬اﮔﺮ ﺑﯽوﻓﺎ ﺷﻮﻳﻢ‪،‬‬ ‫او وﻓﺎدار ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫زاﻧﮑﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را اﻧﮑﺎر ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺎدم ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪا‬


‫‪١۴‬اﻳﻨﻬﺎ را ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻳﺎدﺁور ﺷﻮ و در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا هﺸﺪار دﻩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﻠﻤﺎت‬ ‫ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﺰ ﺗﺒﺎهﯽ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﺛﻤﺮﯼ ﻧﺪارد‪١۵ .‬ﺳﺨﺖ ﺑﮑﻮش ﮐﻪ ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺎﺷﯽ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺧﺪﻣﺘﮑﺎرﯼ ﮐﻪ او را ﺳﺒﺒﯽ ﺑﺮاﯼ ﺷﺮﻣﺴﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ و ﮐﻼم ﺣﻘﻴﻘﺖ را‬ ‫ﺑﺪرﺳﺘﯽ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑﻨﺪد‪١۶ .‬از ﻳﺎوﻩﮔﻮﻳﯽهﺎﯼ دﻧﻴﻮﯼ ﺑﭙﺮهﻴﺰ‪ ،‬ﮐﻪ ﺷﺨﺺ را هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ‬ ‫ﺑﻪ ﺑﯽدﻳﻨﯽ ﺳﻮق ﻣﯽدهﺪ‪١٧ .‬ﺗﻌﻠﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦﮐﺴﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﻗﺎﻧﻘﺎرﻳﺎ ﭘﺨﺶ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪.‬هﻴﻤِﻨﺎﺋﻮس و ﻓﻴﻠﻴﺘﻮس از هﻤﻴﻦ دﺳﺘﻪاﻧﺪ‪١٨ ،‬ﮐﻪ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻨﺤﺮف ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ و‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ هﻢاﮐﻨﻮن ﺑﻪوﻗﻮع ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن اﻳﻤﺎن ﺑﻌﻀﯽ را وﻳﺮان‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٩ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل‪ ،‬ﭘﯽ ﻣﺴﺘﺤﮑﻤﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ و ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺒﺎرت‬ ‫ﻣُﻬﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‪» ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﺴﺎن ﺧﻮد را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ «،‬و »هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ اﻗﺮار‬ ‫دارد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ از ﺷﺮارت ﮐﻨﺎرﻩ ﺟﻮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٠‬در ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﻇﺮوف زرﻳﻦ و ﺳﻴﻤﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮﺑﻴﻦ و ﮔﻠﻴﻦ هﻢ‬ ‫هﺴﺖ؛ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺼﺎرف ﻣﻬﻢ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﻬﺎ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﺼﺎرف ﭘﻴﺶﭘﺎاﻓﺘﺎدﻩ‪٢١ .‬ﭘﺲ هﺮﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮد را از ﺁﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﺎﮎ ﻧﮕﺎﻩ دارد‪ ،‬ﻇﺮﻓﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺼﺎرف ﻣﻬﻢ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻇﺮﻓﯽ ﻣﻘﺪّس و ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺮاﯼ ﺻﺎﺣﺐﺧﺎﻧﻪ و ﻣﻬﻴﺎ ﺑﺮاﯼ هﺮ ﮐﺎر ﻧﻴﮑﻮ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬از اﻣﻴﺎل ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﮕﺮﻳﺰ‪ ،‬و ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ دﻟﯽ ﭘﺎﮎ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫در ﭘﯽ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ و اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒﺖ و ﺁراﻣﺶ ﺑﺎش‪٢٣ .‬از ﻣﺒﺎﺣﺜﺎت ﭘﻮچ و ﺑﯽﺧﺮداﻧﻪ‬ ‫دورﯼ ﮐﻦ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯽ ﻧﺰاﻋﻬﺎ ﺑﺮﻣﯽاﻧﮕﻴﺰد‪٢۴ .‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺎدم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻧﺰاع‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ هﻤﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺑﺮدﺑﺎر‪٢۵ .‬ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن را ﺑﻨﺮﻣﯽ‬ ‫ارﺷﺎد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪﻳﻦ اﻣﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺮﺳﻨﺪ ‪٢۶‬و‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬از دام اﺑﻠﻴﺲ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن را ﺑﺮاﯼ اﻧﺠﺎم ﺧﻮاﺳﺘﮥ ﺧﻮد اﺳﻴﺮ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮهﻨﺪ‪.‬‬

‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪٣‬‬ ‫ﺑﯽﺧﺪاﻳﯽ در روزهﺎﯼ ﺁﺧﺮ‬ ‫ن‬ ‫‪١‬اﻣّﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎش ﮐﻪ در روزهﺎﯼ ﺁﺧﺮ‪ ،‬زﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺳﺨﺖ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪٢ .‬ﻣﺮدﻣﺎ ْ‬ ‫ﺧﻮدﭘﺮﺳﺖ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺪوﺳﺖ‪ ،‬ﻻفزن‪ ،‬ﻣﺘﮑﺒﺮ‪ ،‬ﻧﺎﺳﺰاﮔﻮ‪ ،‬ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن ﺑﻪ واﻟﺪﻳﻦ‪ ،‬ﻧﺎﺳﭙﺎس‪ ،‬ﻧﺎﭘﺎﮎ‪،‬‬ ‫‪٣‬ﺑﯽﻋﺎﻃﻔﻪ‪ ،‬ﺑﯽﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﻏﻴﺒﺖﮔﻮ‪ ،‬ﺑﯽﺑﻨﺪوﺑﺎر‪ ،‬وﺣﺸﯽ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ‪۴ ،‬ﺧﻴﺎﻧﺘﮑﺎر‪ ،‬ﻋﺠﻮل‬ ‫ت‬ ‫و ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻟﺬت را ﺑﻴﺶ از ﺧﺪا دوﺳﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ ‪۵‬و هﺮﭼﻨﺪ ﺻﻮر ِ‬ ‫ﻇﺎه ِﺮ دﻳﻨﺪارﯼ را دارﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻨﮑﺮ ﻗﺪرت ﺁن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬از ﭼﻨﻴﻦﮐﺴﺎن دورﯼ ﮔﺰﻳﻦ‪.‬‬ ‫‪۶‬اﻳﻨﺎن ﮐﺴﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ درون ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺮدم رﺧﻨﻪ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬زﻧﺎن ﺳﺒﮏﻣﻐﺰ را اﺳﻴﺮ‬ ‫ن ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬زﻧﺎﻧﯽ را ﮐﻪ زﻳﺮ ﺑﺎر ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻢ ﺷﺪﻩاﻧﺪ و هﻮﺳﻬﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮ ْ‬ ‫هﺮﺳﻮ ﻣﯽﮐﺸﺪ‪٧ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ هﻤﻮارﻩ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫رﺳﻴﺪ‪٨ .‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻳﺎﻧّﻴﺲ و َﻳ ْﻤﺒْﺮﻳﺲ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻨﺎن ﻧﻴﺰ ﮐﻪ‬ ‫ﻓﮑﺮﯼ ﻓﺎﺳﺪ و اﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺮدود دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٩ .‬اﻣّﺎ راﻩ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ‬


‫ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﯽﺧﺮدﻳﺸﺎن ﺑﺮ هﻤﮕﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﯽﺧﺮدﯼ ﺁن دو‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻋﻴﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬

‫اﻧﺪرز ﭘﻮﻟُﺲ ﺑﻪ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‬ ‫‪١٠‬وﻟﯽ ﺗﻮ ﺗﻌﻠﻴﻢ و رﻓﺘﺎر و هﺪف و اﻳﻤﺎن و ﺻﺒﺮ و ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﺤﻤﻞ ﻣﺮا ‪١١‬و‬ ‫ﺁزارهﺎﻳﯽ را ﮐﻪ دﻳﺪم و رﻧﺠﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ ﮐﺸﻴﺪم‪ ،‬ﻧﻈﺎرﻩﮔﺮ ﺑﻮدﻩاﯼ و از ﺁﻧﭽﻪ در اَﻧﻄﺎﮐﻴﻪ‪،‬‬ ‫ﻗﻮﻧﻴﻪ و ﻟِﺴﺘْﺮﻩ ﺑﺮ ﺳﺮم ﺁﻣﺪ و ﺁزارهﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ رﺳﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻴﮏ ﺁﮔﺎهﯽ‪ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا از‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ دﻳﻨﺪارﯼ زﻳﺴﺖ‬ ‫ﺁنهﻤﻪ رهﺎﻧﻴﺪ‪١٢ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ‪ ،‬هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁزار ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ؛ ‪١٣‬اﻣّﺎ ﺷﺮارتﭘﻴﺸﮕﺎن و ﺷﻴّﺎدان در ﺑﺪﯼ ﭘﻴﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ رﻓﺖ؛‬ ‫ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮاهﻨﺪ داد و ﻓﺮﻳﺐ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻮرد‪١۴ .‬اﻣّﺎ ﺗﻮ در ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪ و ﺑﺪان اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺁوردﻩاﯼ ﭘﺎﻳﺪار ﺑﺎش‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﯽداﻧﯽ ﺁﻧﻬﺎ را از ﭼﻪﮐﺴﺎن ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪاﯼ‪١۵ ،‬و ﭼﮕﻮﻧﻪ از‬ ‫ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس را داﻧﺴﺘﻪاﯼ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮ را ﺣﮑﻤﺖ ﺁﻣﻮزد ﺑﺮاﯼ ﻧﺠﺎﺗﯽ ﮐﻪ از راﻩ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ اﺳﺖ‪١۶ .‬ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس اﻟﻬﺎم ﺧﺪاﺳﺖ و ﺑﺮاﯼ ﺗﻌﻠﻴﻢ و ﺗﺄدﻳﺐ و‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫اﺻﻼح و ﺗﺮﺑﻴﺖ در ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪١٧ ،‬ﺗﺎ ﻣﺮد ﺧﺪا ﺑﻪﮐﻤﺎل ﺑﺮاﯼ هﺮ ﮐﺎر ﻧﻴﮑﻮ‬ ‫ﺗﺠﻬﻴﺰ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫دوم ﺗﻴﻤﻮﺗﺎوس ‪۴‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن داورﯼ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬و ﻧﻈﺮ‬ ‫‪١‬در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪا و ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺑﻪ ﻇﻬﻮر او و ﭘﺎدﺷﺎهﯽاش‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﮑﻠّﻒ ﻣﯽﺳﺎزم ﮐﻪ ‪٢‬ﮐﻼم را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻨﯽ و ﺑﻪﮔﺎﻩ و‬ ‫ﺑﻪﺑﻴﮕﺎﻩ ﺁﻣﺎدﻩ اﻳﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﺷﯽ و ﺑﺎ ﺻﺒﺮ ﺑﺴﻴﺎر و ﺗﻌﻠﻴﻢ دﻗﻴﻖ‪ ،‬ﺑﻪ اﺻﻼح و ﺗﻮﺑﻴﺦ و ﺗﺸﻮﻳﻖ‬ ‫ﺑﭙﺮدازﯼ‪٣ .‬زﻳﺮا زﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ ﮔﻮش ﻓﺮاﻧﺨﻮاهﻨﺪ داد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﻪ ﻣﻴﻞ ﺧﻮﻳﺶ‪ ،‬ﻣﻌﻠّﻤﺎن ﺑﺴﻴﺎر ﮔِﺮد ﺧﻮد ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﻳﺸﺎن ﻃﺎﻟﺐ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪن ﺁن اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁﻧﺎن ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ؛ ‪۴‬و از ﮔﻮش ﻓﺮادادن ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ روﻳﮕﺮدان ﺷﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﺳﻮﯼ اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎ ﻣﻨﺤﺮف ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺸﺖ‪۵ .‬اﻣّﺎ ﺗﻮ در هﻤﻪﺣﺎل ﺑﻬﻮش ﺑﺎش؛ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ را ﺑﺮ‬ ‫ﺧﻮد هﻤﻮار ﮐﻦ؛ ﮐﺎر ﻣﺒﺸﺮ را اﻧﺠﺎم دﻩ و ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪﮐﻤﺎل ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎن‪.‬‬ ‫‪۶‬زﻳﺮا ﻣﻦ‪ ،‬هﻢاﮐﻨﻮن‪ ،‬هﻤﭽﻮن هﺪﻳﻪاﯼ رﻳﺨﺘﻨﯽ‪ ،‬در ﺣﺎل رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻧﻢ و زﻣﺎن رﺣﻠﺘﻢ‬ ‫ﮓ ﻧﻴﮑﻮ را ﺟﻨﮕﻴﺪﻩام‪ ،‬ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ را ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﺎﻧﺪﻩام و اﻳﻤﺎن را‬ ‫ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٧ .‬ﺟﻨ ِ‬ ‫ﻣﺤﻔﻮظ داﺷﺘﻪام‪٨ .‬اﮐﻨﻮن ﺗﺎج ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﺮاﻳﻢ ﺁﻣﺎدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎﺟﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺁن داور‬ ‫ﻋﺎدل‪ ،‬در ﺁن روز ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد ‪ -‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق‬ ‫ﻇﻬﻮر او ﺑﻮدﻩاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻔﺎرﺷﻬﺎﯼ ﺷﺨﺼﯽ‬ ‫‪٩‬ﺑﮑﻮش ﺗﺎ هﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺁﻳﯽ‪١٠ .‬زﻳﺮا دﻳﻤﺎس ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ ﻣﺮا‬ ‫ﺗﺮﮎ ﮐﺮدﻩ و ﺑﻪ ﺗِﺴﺎﻟﻮﻧﻴﮑﯽ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮐْﺮﻳﺴﮑﻴﺲ ﺑﻪ ﻏَﻼﻃﻴﻪ و ﺗﻴﺘﻮس هﻢ ﺑﻪ دَﻟﻤﺎﺗﻴﻪ‬ ‫رﻓﺘﻪ‪١١ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻟﻮﻗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣَﺮﻗُﺲ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻴﺎور‪ ،‬زﻳﺮا در ﺧﺪﻣﺘﻢ ﻣﺮا‬ ‫ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪١٢ .‬ﺗﻴﺨﻴﮑﻮس را ﺑﻪ ِا ِﻓﺴُﺲ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪١٣ .‬هﻨﮕﺎم ﺁﻣﺪﻧﺖ‪ ،‬ﻗﺒﺎﻳﯽ را ﮐﻪ در‬


‫ﺗْﺮوﺁس ﻧﺰد ﮐﺎرﭘﻮس ﺑﺮ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻴﺎور‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﻃﻮﻣﺎرهﺎﻳﻢ را و ﺑﺨﺼﻮص‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﭘﻮﺳﺘﻴﻦ را‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﺳﮑﻨﺪر ﻣﺴﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺪﻳﻬﺎ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺰاﯼ ﮐﺎرهﺎﻳﺶ را ﺧﻮاهﺪ داد‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺗﻮ ﻧﻴﺰ از او ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎش‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﭘﻴﺎم ﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١۶‬در ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ دﻓﺎع ﻣﻦ‪ ،‬هﻴﭻﮐﺲ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻴﺒﺎﻧﯽ از ﻣﻦ ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪ ﻣﺮا‬ ‫واﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺒﺎد ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺑﺸﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪١٧ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﮐﻨﺎر ﻣﻦ اﻳﺴﺘﺎد و ﻣﺮا‬ ‫ﻧﻴﺮو ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﮐﻼم ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﻦ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﻮد و هﻤﮥ ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﺁن را ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ‪ ،‬از دهﺎن ﺷﻴﺮ رهﺎﻳﯽ ﻳﺎﻓﺘﻢ‪١٨ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا از هﺮ ﺣﻤﻠﮥ ﺷﺮ ﺧﻮاهﺪ رهﺎﻧﻴﺪ و ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬ﺟﻼل ﺑﺮ او ﺑﺎد ﺗﺎ اﺑﺪاﻵﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ!‬

‫درودهﺎﯼ ﻧﻬﺎﻳﯽ‬ ‫‪١٩‬ﺳﻼم ﻣﺮا ﺑﻪ ﭘْﺮﻳﺴﮑﻴﻼ و ﺁﮐﻴﻼ و ﺧﺎﻧﻮادۀ اوﻧﻴﺴﻴﻔﻮروس ﺑﺮﺳﺎن‪٢٠ .‬اِراﺳﺘﻮس‬ ‫در ُﻗﺮِﻧﺘُﺲ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﻦ ﺗْﺮوﻓﻴﻤﻮس را در ﻣﻴﻠﻴﺘﻮس‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر‪ ،‬ﺑﺮ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ‪٢١ .‬ﺑﮑﻮش ﺗﺎ‬ ‫ﭘﻴﺶ از زﻣﺴﺘﺎن ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﺮﺳﯽ‪ .‬اوﺑﻮﻟﻮس ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﭘﻮ ِدﻧْﺲ‪،‬‬ ‫ﻟﻴﻨﻮس‪ ،‬ﮐْﻠﻮدﻳﺎ و هﻤﮥ ﺑﺮادران‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ روح ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻓﻴﺾ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﺗﻴﻄﺲ )ﺗﻴﺘﻮس(‬ ‫ﺗﻴﻄﺲ ‪١‬‬ ‫ن ﺧﺪا و‬ ‫ن ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎ ِ‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺧﺎدم ﺧﺪا و رﺳﻮل ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬در ﺧﺪﻣﺖ اﻳﻤﺎ ِ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺪ دﻳﻨﺪارﯼ اﺳﺖ‪٢ ،‬و ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان ﮐﻪ ﺧﺪاﯼ ﻣﻨﺰّﻩ از‬ ‫هﺮ دروغ از اﻳﺎم ازل ﺑﺪان وﻋﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮد ‪٣‬و ﮐﻼم ﺧﻮد را در زﻣﺎن ﻣﻘﺮر ﺁﺷﮑﺎر ﺳﺎﺧﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﻮﻋﻈﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺑﻪ ﺗﻴﺘﻮس‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ راﺳﺘﻴﻨﻢ در اﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﺸﺘﺮﮎ‪:‬‬ ‫ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﻣﺄﻣﻮرﻳﺖ ﺗﻴﺘﻮس در ْﮐﺮِت‬ ‫‪۵‬ﺗﻮ را از ﺁنرو در ْﮐﺮِت ﺑﺮﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﺎﺗﻤﺎم را ﺳﺎﻣﺎن دهﯽ و‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ را اﻣﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬در هﺮ ﺷﻬﺮ ﻣﺸﺎﻳﺨﯽ ﺑﻪﮐﺎر ﺑﮕﻤﺎرﯼ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﺷﻴﺦ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﯼ از ﻣﻼﻣﺖ‪ ،‬ﺷﻮهﺮ وﻓﺎدار ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ زن‪ ،‬و داراﯼ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ‬ ‫ﺑﺎاﻳﻤﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ از هﺮﮔﻮﻧﻪ اﺗﻬﺎم ﻟﺠﺎمﮔﺴﻴﺨﺘﮕﯽ و ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻣﺒﺮا ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٧ .‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻧﺎﻇﺮ‬ ‫ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮐﺎرﮔﺰار ﺧﺪاﺳﺖ و از هﻤﻴﻦرو ﺑﺎﻳﺪ ﺑَﺮﯼ از ﻣﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺧﻮدرأﯼ ﻳﺎ ﺗﻨﺪﺧﻮ ﻳﺎ‬ ‫ﻣﻴﮕﺴﺎر ﻳﺎ ﺧﺸﻦ ﻳﺎ در ﭘﯽ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻧﺎﻣﺸﺮوع‪٨ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻬﺮﻩ ﺑﻪ ﻣﻴﻬﻤﺎنﻧﻮازﯼ و دوﺳﺘﺪار‬ ‫ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ و ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪار و ﭘﺎرﺳﺎ و ﻣﻘﺪّس و ﻣﻨﻈﻢ؛ ‪٩‬و ﭘﺎﻳﺪار ﺑﺮ ﮐﻼم ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دﻳﮕﺮان را ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ ﭘﻨﺪ دهﺪ و ﻧﻈﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن را رد‬ ‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ن ﻳﺎوﻩﮔﻮﯼ و ﻓﺮﻳﺒﮑﺎر ﺑﺴﻴﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص از ﺧﺘﻨﻪﺷﺪﮔﺎن‪١١ ،‬ﮐﻪ‬ ‫‪١٠‬زﻳﺮا ﮔﺮدﻧﮑﺸﺎ ِ‬ ‫دهﺎﻧﺸﺎن را ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺐ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻧﺎﻣﺸﺮوع‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻧﺎﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻣﯽدهﻨﺪ و‬ ‫ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮادﻩهﺎ را ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﺒﺎﻩ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪١٢ .‬ﺣﺘﯽ ﻳﮑﯽ از اﻧﺒﻴﺎﯼ ﺧﻮدﺷﺎن ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫اﺳﺖ‪ْ » :‬ﮐﺮِﺗﻴﺎن هﻤﻮارﻩ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ دروﻏﮕﻮ و وﺣﻮﺷﯽ ﺷﺮور و ﺷﮑﻢﭘﺮﺳﺘﺎﻧﯽ‬ ‫ﺗﻦﭘﺮورﻧﺪ‪١٣ «.‬اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت راﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﺎن را ﺳﺨﺖ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﮐﻦ ﺗﺎ از ﺳﻼﻣﺖ‬ ‫ن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮔﻮش ﻧﺴﭙﺎرﻧﺪ‪.‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻨﺪ و ‪١۴‬ﺑﻪ اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎﯼ ﻳﻬﻮد و اﺣﮑﺎ ِم ﻣﻨﮑﺮا ِ‬ ‫‪١۵‬ﺑﺮاﯼ ﭘﺎﮐﺎن هﻤﻪﭼﻴ ْﺰ ﭘﺎﮎ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺁﻟﻮدﻩاﻧﺪ و ﺑﯽاﻳﻤﺎن‪ ،‬هﻴﭻﭼﻴﺰ ﭘﺎﮎ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻢ ﻓﮑﺮﺷﺎن ﺁﻟﻮدﻩ اﺳﺖ و هﻢ وﺟﺪاﻧﺸﺎن‪١۶ .‬ﻣﺪّﻋﯽ ﺧﺪاﺷﻨﺎﺳﯽاﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﮐﺮدارﺷﺎن او را اﻧﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﻔﺮتاﻧﮕﻴﺰﻧﺪ و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬و ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاﯼ هﺮ ﮐﺎر‬ ‫ﻧﻴﮑﻮ‪.‬‬

‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٢‬‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ‬


‫‪١‬اﻣّﺎ ﺗﻮ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺻﺤﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮ‪٢ .‬ﻣﺮدان ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ را ﺑﮕﻮ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﻌﺘﺪل و ﺑﺎوﻗﺎر و ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪار ﺑﺎﺷﻨﺪ و در اﻳﻤﺎن و ﻣﺤﺒﺖ و اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ‪ ،‬ﺑﺸﺎﻳﺴﺘﮕﯽ‬ ‫رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬زﻧﺎن ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ ﺑﺎﻳﺪ ﺷﻴﻮۀ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪاﯼ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﻳﺪ‬ ‫ﻏﻴﺒﺖﮔﻮ ﻳﺎ ﺑﻨﺪۀ ﺷﺮاب ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﻨﺪ‪۴ ،‬ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫زﻧﺎن ﺟﻮاﻧﺘﺮ را ﺧﺮد ﺑﻴﺎﻣﻮزﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﻮهﺮدوﺳﺖ و ﻓﺮزﻧﺪدوﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ‪۵‬و ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪار و‬ ‫ﻋﻔﻴﻒ و ﮐﺪﺑﺎﻧﻮ و ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻣﻄﻴ ِﻊ ﺷﻮهﺮ‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﻮد‪.‬‬ ‫‪۶‬ﻧﻴﺰ ﻣﺮدان ﺟﻮان را ﭘﻨﺪدﻩ ﺗﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪار ﺑﺎﺷﻨﺪ‪٧ .‬ﺧﻮ ْد در هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺳﺮﻣﺸﻖ اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺖ ﮔﻔﺘﺎرت ﭼﻨﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺎش‪ .‬در ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﺻﺪاﻗﺖ و ﺟﺪﻳّﺖ ﺑﻪﺧﺮج دﻩ‪٨ ،‬و ﺳﻼﻣ ِ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺁن را ﻣﺬﻣﺖ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺗﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن ﭼﻮن ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺪﮔﻔﺘﻦ از ﻣﺎ ﻧﻴﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻣﺴﺎر‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﻏﻼﻣﺎن را ﺑﻴﺎﻣﻮز ﮐﻪ در هﺮﭼﻴﺰ ﺗﺴﻠﻴﻢ ارﺑﺎﺑﺎﻧﺸﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺟﻠﺐ ﺧﺸﻨﻮدﯼ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺑﮑﻮﺷﻨﺪ؛ و ﭼﻮن و ﭼﺮا ﻧﮑﻨﻨﺪ ‪١٠‬و از ﺁﻧﺎن ﻧﺪزدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻤﺎل اﻣﺎﻧﺖ را ﻧﺸﺎن دهﻨﺪ‬ ‫ﺗﺎ در هﺮﭼﻴﺰ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﺧﺪا را زﻳﻨﺖ ﺑﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬زﻳﺮا ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﻪﻇﻬﻮر رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ هﻤﮕﺎن را ﻧﺠﺎتﺑﺨﺶ اﺳﺖ‬ ‫‪١٢‬و ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺁﻣﻮزد ﮐﻪ ﺑﯽدﻳﻨﯽ و اﻣﻴﺎل دﻧﻴﻮﯼ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪارﯼ و‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ و دﻳﻨﺪارﯼ در اﻳﻦ ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ زﻳﺴﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪١٣ ،‬در ﺣﻴﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁن اﻣﻴﺪ‬ ‫ﻣﺒﺎرﮎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻇﻬﻮر ﭘﺮﺟﻼل ﺧﺪاﯼ ﻋﻈﻴﻢ و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪﻩﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﻢ‪١۴ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﻓﺪاﯼ ﻣﺎ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ از هﺮ ﺷﺮارت ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪﻣﺎن ﮐﻨﺪ و ﻗﻮﻣﯽ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد ﻃﺎهﺮ‬ ‫ن ﺧﻮدش ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻏﻴﻮر ﺑﺮاﯼ ﮐﺎر ﻧﻴﮑﻮ‪.‬‬ ‫ﺳﺎزد ﮐﻪ از ﺁ ِ‬ ‫‪١۵‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﮕﻮ‪ ،‬و ﺑﺎ ﮐﻤﺎل اﻗﺘﺪار ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻧﻤﺎ‪ ،‬و ﻣﮕﺬار ﮐﺴﯽ ﺗﻮ را ﺣﻘﻴﺮ‬ ‫ﺷﻤﺎرد‪.‬‬

‫ﺗﻴﻄﺲ ‪٣‬‬ ‫رﻓﺘﺎر ﻧﻴﮑﻮ‬ ‫‪١‬اﻳﺸﺎن را ﻳﺎدﺁور ﺷﻮ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺣﮑﻤﺮاﻧﺎن و ﺻﺎﺣﺒﻤﻨﺼﺒﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارﯼ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ هﺮ ﮐﺎر ﻧﻴﮏ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ‪٢‬ﮐﺴﯽ را ﻧﺎﺳﺰا ﻧﮕﻮﻳﻨﺪ و ﺳﺘﻴﺰﻩﺟﻮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺑﺎﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﺰد هﻤﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﻓﺮوﺗﻦ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ زﻣﺎﻧﯽ ﻧﺎدان و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﺑﻮدﻳﻢ و ﮔﻤﺮاﻩ و ﺑﻨﺪۀ هﻤﻪﮔﻮﻧﻪ اﻣﻴﺎل و ﻟﺬﺗﻬﺎ؛‬ ‫و در ﮐﻴﻦ و ﺣﺴﺪ روزﮔﺎر ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﻳﻢ‪ .‬ﻣﻨﻔﻮر ﺑﻮدﻳﻢ و ﻣﺘﻨﻔﺮ از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‪۴ .‬اﻣّﺎ ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ و اﻧﺴﺎﻧﺪوﺳﺘﯽ ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﺧﺪا ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪ‪۵ ،‬ﻣﺎ را ﻧﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﮐﺎرهﺎﯼ‬ ‫ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺳﺮ رﺣﻤﺖ ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﺴﻞ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزﻩ و‬ ‫ﻧﻮ ﺷﺪﻧﯽ ﮐﻪ از روحاﻟﻘﺪس اﺳﺖ؛ ‪۶‬ﮐﻪ او را ﺑﻔﺮاواﻧﯽ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬


‫ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪٧ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻴﺾ او ﭘﺎرﺳﺎ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮ اﻣﻴﺪ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪان‪ ،‬ﺑﻪ وارﺛﺎن ﺑﺪل ﮔﺮدﻳﻢ‪٨ .‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﯽ اﺳﺖ درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد‪ .‬و از ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﻮر ﺗﺄﮐﻴﺪ ورزﯼ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬از ﻳﺎد ﻧﺒﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را‬ ‫وﻗﻒ ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﮕﺎن را ﻧﻴﮑﻮ و ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ن ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫‪٩‬اﻣّﺎ از ﻣﺠﺎدﻻت ﻧﺎﺑﺨﺮداﻧﻪ و ﺷﺠﺮﻩﻧﺎﻣﻪهﺎ و ﺑﺤﺜﻬﺎ و ﻧﺰاﻋﻬﺎﯼ ﭘﻴﺮاﻣﻮ ِ‬ ‫اﺟﺘﻨﺎب ﮐﻦ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﯽﻓﺎﻳﺪﻩ و ﺑﯽارزش اﺳﺖ‪١٠ .‬ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﻔﺮﻗﻪ اﺳﺖ ﻳﮏ ﺑﺎر‪ ،‬و‬ ‫ﺳﭙﺲ ﺑﺮاﯼ دوّﻣﻴﻦ ﺑﺎر هﺸﺪار دﻩ‪ ،‬و از ﺁن ﭘﺲ‪ ،‬ﺑﺎ او ﻗﻄﻊ ارﺗﺒﺎط ﮐﻦ‪١١ .‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽداﻧﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻨﺤﺮف اﺳﺖ و ﮔﻨﺎهﮑﺎر‪ ،‬و ﺧﻮ ْد ﻋﺎﻣﻞ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ ﺧﻮﻳﺶ‪.‬‬

‫ﻧﺼﺎﻳﺢ ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ‬ ‫‪١٢‬وﻗﺘﯽ ﺁرﺗِﻤﺎس ﻳﺎ ﺗﻴﺨﻴﮑﻮس را ﻧﺰد ﺗﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدم‪ ،‬ﺑﮑﻮش ﺗﺎ در اﺳﺮع وﻗﺖ ﻧﺰد ﻣﻦ‬ ‫ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﭘﻮﻟﻴﺲ ﺁﻳﯽ‪ ،‬زﻳﺮا ﻋﺰم ﺁن دارم ﮐﻪ زﻣﺴﺘﺎن را در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮم‪١٣ .‬ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ‬ ‫س وﮐﻴﻞ و ﺁﭘﻮﻟُﺲ را در اﻧﺠﺎم ﺳﻔﺮﺷﺎن ﻣﺪد ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ هﻴﭻ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﻤﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ‪ ،‬زﻳﻨﺎ ِ‬ ‫‪١۴‬ﺑﮕﺬار هﻤﮑﻴﺸﺎن ﻣﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را وﻗﻒ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ‬ ‫رﻓﻊ ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﺿﺮورﯼ ﺗﺪارﮎ ﺑﻴﻨﻨﺪ و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﯽﺛﻤﺮﯼ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦاﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻤﻠﮕﯽ ﺗﻮ را ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﺎ را در اﻳﻤﺎن‬ ‫دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎن‪.‬‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺑﺎ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﭘﻮﻟُﺲ رﺳﻮل ﺑﻪ ﻓﻴﻠﻴﻤﻮن‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬و ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس‪ ،‬ﺑﺮادر ﻣﺎ‪،‬‬ ‫‪١‬از ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺑﻪ دوﺳﺖ ﻋﺰﻳﺰ و هﻤﮑﺎر ﻣﺎ ﻓﻴﻠﻴﻤﻮن‪٢ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮاهﺮ ﻣﺎ ﺁﭘْﻔﻴﺎ و هﻤﺮزم ﻣﺎ ﺁرﺧﻴﭙﻮس‪ ،‬و‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﯽ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪات ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪:‬‬ ‫‪٣‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا‪ ،‬ﭘﺪر ﻣﺎ‪ ،‬و ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬ ‫ﺷﮑﺮﮔﺰارﯼ و دﻋﺎ‬ ‫‪۴‬ﻣﻦ ﺑﺎ ﻳﺎدﺁوردﻧﺖ در دﻋﺎهﺎﻳﻢ‪ ،‬هﻤﻮارﻩ ﺧﺪاﯼ ﺧﻮد را ﺳﭙﺎس ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪۵ ،‬زﻳﺮا‬ ‫وﺻﻒ اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻴﺴﯽ و ﻣﺤﺒﺘﺖ ﺑﻪ هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن را ﻣﯽﺷﻨﻮم‪۶ .‬دﻋﺎﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﺸﺎرﮐﺖ اﻳﻤﺎﻧﺖ ﺑﺴﯽ ﮐﺎرﮔﺮ اﻓﺘﺎدﻩ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ هﺮ ﻗﺎﺑﻠﻴﺖ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ رهﻨﻤﻮن ﺷﻮد‬ ‫ﮐﻪ در ﺟﻬﺖ ﻧﻴﻞ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﺎﺳﺖ‪٧ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﻣﺮا ﺳﺨﺖ ﺷﺎد و دﻟﮕﺮم ﮐﺮدﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ دﻟﻬﺎﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﻃﺮاوت و ﺗﺎزﮔﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩاﯼ‪.‬‬

‫اﺳﺘﺪﻋﺎﯼ ﭘﻮﻟُﺲ درﺑﺎرۀ اوﻧﻴﺴﻴﻤﻮس‬ ‫‪٨‬از اﻳﻦرو‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ در ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻦ ﺟﺴﺎرت را دارم ﮐﻪ ﺗﻮ را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺁﻧﭽﻪ ﺳﺰاوار‬ ‫ﺲ ﭘﻴﺮ‪ ،‬ﮐﻪ‬ ‫اﺳﺖ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﻢ‪٩ ،‬ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﯽدهﻢ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮُﻟ ِ‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﺎﻳﻢ‪١٠ ،‬درﺑﺎرۀ ﭘﺴﺮم اوﻧﻴﺴﻴﻤﻮس ﮐﻪ در ﺑﻨ ْﺪ او را ﭘﺪر‬ ‫اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ زﻧﺪاﻧﯽ ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫ﺷﺪﻩام‪ ،‬اﺳﺘﺪﻋﺎﻳﯽ از ﺗﻮ دارم‪١١ .‬او در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺑﯽﻓﺎﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن هﻢ ﺗﻮ را‬ ‫و هﻢ ﻣﺮا ﻣﻔﻴﺪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٢‬او را ﮐﻪ ﭘﺎرۀﺗﻦ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﺎزﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻢ‪١٣ .‬ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﺎهﺶ‬ ‫دارم ﺗﺎ در ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﻴﻞ درﺑﻨﺪم‪ ،‬ﺳﻬﻢ ﺗﻮ را در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﻋﻬﺪﻩ ﮔﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﻣّﺎ ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺎرﯼ ﺑﺪون ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺗﻮ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬ﺗﺎ اﺣﺴﺎﻧﺖ از روﯼ ﻣﻴﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺑﻪاﺟﺒﺎر‪١۵ .‬ﭼﻪﺑﺴﺎ ﮐﻪ از هﻤﻴﻦرو اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ از ﺗﻮ ﺟﺪا ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﻧﺰدت‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮدد‪١۶ ،‬اﻣّﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﭼﻮن ﻏﻼم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺁن‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮادرﯼ ﻋﺰﻳﺰ‪ .‬او ﻣﺮا‬ ‫ﺑﺲ ﻋﺰﻳﺰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ ﻋﺰﻳﺰﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮاﻩ در ﻣﻘﺎم ﻳﮏ اﻧﺴﺎن و ﺧﻮاﻩ در‬ ‫ﻣﻘﺎم ﺑﺮادرﯼ در ﺧﺪاوﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﺮا رﻓﻴﻖ ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﯽ‪ ،‬او را هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﺑﭙﺬﻳﺮ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﯼ‪.‬‬ ‫‪١٨‬اﮔﺮ ﺧﻄﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻳﺎ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪهﮑﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﺁن را ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﻦ ﺑﮕﺬار‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﻣﻦ‪ ،‬ﭘﻮﻟُﺲ‪ ،‬ﺑﻪدﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﮐﻪ ﺁن را ﺟﺒﺮان ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد ‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻢ‬ ‫ﺑﮕﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺪﻳﻮﻧﯽ‪٢٠ .‬ﺁرﯼ اﯼ ﺑﺮادر‪ ،‬ﺁرزو دارم در ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﻧﻔﻌﯽ از ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺳﺪ؛ ﭘﺲ ﺟﺎن ﻣﺮا در ﻣﺴﻴﺢ ﺗﺎزﻩ ﺳﺎز‪٢١ .‬اﻳﻦ را ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﭼﻮن از‬ ‫اﻃﺎﻋﺖ ﺗﻮ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارم و ﻣﯽداﻧﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﻴﺶ از ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ‪ ،‬ﺧﻮاهﯽ ﮐﺮد‪.‬‬


‫‪٢٢‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬اﺗﺎﻗﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﺮاﻳﻢ ﻣﻬﻴﺎ ﮐﻦ‪ ،‬زﻳﺮا اﻣﻴﺪ دارم ﺑﻪﺳﺒﺐ دﻋﺎهﺎﻳﺘﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﻮم‪.‬‬ ‫ﺢ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺪ‪٢۴ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ‬ ‫‪٢٣‬اِﭘﺎﻓْﺮاس‪ ،‬هﻤﺰﻧﺪان ﻣﻦ در ﻣﺴﻴ ْ‬ ‫هﻤﮑﺎراﻧﻢ‪ ،‬ﻣَﺮﻗُﺲ‪ ،‬ﺁرﻳﺴﺘﺎرﺧﻮس‪ ،‬دﻳﻤﺎس و ﻟﻮﻗﺎ ﺗﻮ را ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺎ روح ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬


‫رﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١‬‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﺮﺗﺮ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‬ ‫‪١‬در ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺎرهﺎ و از راهﻬﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﺎ ﭘﺪران ﻣﺎ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪٢ ،‬اﻣّﺎ در اﻳﻦ زﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺴﺮﯼ ﮐﻪ او‬ ‫ل ﺧﺪا و‬ ‫غ ﺟﻼ ِ‬ ‫را وارث هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻣﻘﺮر داﺷﺖ و ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﺟﻬﺎن را ﺁﻓﺮﻳﺪ‪٣ .‬او ﻓﺮو ِ‬ ‫ﻣﻈﻬﺮ ﮐﺎﻣﻞ ذات اوﺳﺖ‪ ،‬و هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﺑﺎ ﮐﻼم ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارد‪ .‬او ﭘﺲ از‬ ‫ﭘﺎﮎ ﮐﺮدن ﮔﻨﺎهﺎن‪ ،‬ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻘﺎم ﮐﺒﺮﻳﺎ در ﻋﺮش ﺑﺮﻳﻦ ﺑﻨﺸﺴﺖ‪۴ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ هﻤﺎن‬ ‫اﻧﺪازﻩ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﺑﺮﺗﺮ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ ﻣﻴﺮاث ﺑُﺮد‪ ،‬از ﻣﻘﺎﻣﯽ واﻻﺗﺮ از ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﮐﺪامﻳﮏ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ هﺴﺘﯽ؛‬ ‫اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﭘﺪر ﺷﺪﻩام«؟‬ ‫و ﻳﺎ‪:‬‬ ‫»ﻣﻦ او را ﭘﺪر ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫و او ﻣﺮا ﭘﺴﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد«؟‬ ‫‪۶‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁن هﻨﮕﺎم ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ارﺷﺪ را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫»هﻤﮥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺧﺪا او را ﺑﭙﺮﺳﺘﻨﺪ‪«.‬‬ ‫‪٧‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ درﺑﺎرۀ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ را ﺑﺎدهﺎ ﻣﯽﺳﺎزد‪،‬‬ ‫و ﺧﺎدﻣﺎﻧﺶ را ﺷﻌﻠﻪهﺎﯼ ﺁﺗﺶ‪«.‬‬ ‫‪٨‬اﻣّﺎ درﺑﺎرۀ ﭘﺴﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺗﻮ‪ ،‬اﯼ ﺧﺪا‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ ﭘﺎﻳﺪار ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪،‬‬ ‫و ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬ﻋﺼﺎﯼ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺗﻮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺗﻮ درﺳﺘﮑﺎرﯼ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ و از ﻧﺎدرﺳﺘﯽ ﺑﻴﺰار ﺑﻮدﻩاﯼ؛‬


‫ﭘﺲ ﺧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺗﻮ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺑﺎ روﻏﻦ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ ﻣﺴﺢ ﮐﺮدﻩ‪،‬‬ ‫و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮ را ﻣﻘﺎﻣﯽ واﻻﺗﺮ از رﻓﻘﺎﻳﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٠‬و ﻧﻴﺰ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ ﺑﻮدﯼ‪ ،‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺁﻏﺎز ﺑﻨﻴﺎد زﻣﻴﻦ را ﻧﻬﺎدﯼ‪،‬‬ ‫و ﺁﺳﻤﺎن ﺻﻨﻌﺖ دﺳﺖ ﺗﻮﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺗﻮ ﺑﺮ ﺟﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﯽ؛‬ ‫هﻤﮥ ﺁﻧﻬﺎ هﻤﭽﻮن ﻟﺒﺎس‪ ،‬ﻣﻨﺪرس ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﺁﻧﻬﺎ را ﭼﻮن رداﻳﯽ در هﻢ ﺧﻮاهﯽ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﻪﺳﺎن ﺟﺎﻣﻪاﯼ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻣّﺎ ﺗﻮ هﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﻮدﯼ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﯽ‪،‬‬ ‫و ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺗﻮ را ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫‪١٣‬ﺧﺪا ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﮐﺪامﻳﮏ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‬ ‫ﺗﺎ ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺖ را ﮐﺮﺳﯽ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺖ ﺳﺎزم«؟‬ ‫‪١۴‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺟﻤﻠﮕﯽ روﺣﻬﺎﻳﯽ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ وارﺛﺎن ﺁﻳﻨﺪۀ‬ ‫ﻧﺠﺎت ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ؟‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٢‬‬ ‫ﺿﺮورت ﺟﺪّﯼ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻧﺠﺎت‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﺑﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ ﺑﺎ دﻗﺖ هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا از ﺁن‬ ‫ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮﻳﻢ‪٢ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻴﺎن ﺷﺪ اﻟﺰامﺁور ﺑﻮد‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﮐﻪ هﺮ ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﺑﺮﺣﻖ ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ‪٣ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﻪ راﻩ ﮔﺮﻳﺰﯼ ﺧﻮاهﻴﻢ‬ ‫داﺷﺖ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﺠﺎﺗﯽ ﻋﻈﻴﻢ را ﻧﺎدﻳﺪﻩ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ؟ اﻳﻦ ﻧﺠﺎت در ﺁﻏﺎز ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻴﺎن‬ ‫ﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﺗﻮﺳﻂ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از او ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﮔﺮدﻳﺪ‪۴ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﺁن‬ ‫ﮔﻮاهﯽ ﻣﯽداد‪ ،‬ﺑﺎ ﺁﻳﺎت و ﻋﺠﺎﻳﺐ و ﻣﻌﺠﺰات ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‪ ،‬و ﻋﻄﺎﻳﺎﯼ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫را ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬


‫ﻋﻴﺴﯽ ﺧﻮد را هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادران ﺧﻮﻳﺶ ﻣﯽﺳﺎزد‬ ‫‪۵‬او ﺟﻬﺎن ﺁﻳﻨﺪﻩ را ﮐﻪ از ﺁن ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻗﺮار ﻧﺪاد‪۶ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺷﺨﺼﯽ در ﺟﺎﻳﯽ ﺷﻬﺎدت دادﻩ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»اﻧﺴﺎن ﭼﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ در ﻓﮑﺮ او ﺑﺎﺷﯽ‪،‬‬ ‫و ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ او روﯼ ﻧﻤﺎﻳﯽ؟‬ ‫‪٧‬او را اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺎﻳﻴﻨﺘﺮ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺳﺎﺧﺘﯽ‪،‬‬ ‫و ﺗﺎج ﺟﻼل و اﮐﺮام را ﺑﺮ ﺳﺮ او ﮔﺬاﺷﺘﯽ‬ ‫‪٨‬و هﻤﻪﭼﻴﺰ را زﻳﺮ ﭘﺎﯼ او ﻧﻬﺎدﯼ‪«.‬‬ ‫ﺑﺎ ﻗﺮار دادن هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن او‪ ،‬ﺧﺪا ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﻴﻊ وﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬ ‫اﻣّﺎ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬هﻨﻮز ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻴﻢ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن او ﺑﺎﺷﺪ‪٩ .‬اﻣّﺎ ﻋﻴﺴﯽ را‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ ﭘﺎﻳﻴﻨﺘﺮ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬وﻟﯽ اﮐﻨﻮن ﺗﺎج ﺟﻼل و اﮐﺮام‬ ‫ﺑﺮ ﺳﺮش ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ از رﻧﺞ ﻣﺮگ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ ﻓﻴﺾ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ هﻤﻪ‬ ‫ﻃﻌﻢ ﻣﺮگ را ﺑﭽﺸﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺑﺠﺎ ﺑﻮد ﺧﺪا ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺮاﯼ او و ﺑﻪواﺳﻄﮥ او وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﺮاﯼ اﻳﻨﮑﻪ ﭘﺴﺮان‬ ‫ن ﻧﺠﺎت اﻳﺸﺎن را از راﻩ ﺗﺤﻤﻞ رﻧﺞ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر را ﺑﻪ ﺟﻼل ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻗﻬﺮﻣﺎ ِ‬ ‫‪١١‬زﻳﺮا او ﮐﻪ ﻣﻘﺪّس ﻣﯽﺳﺎزد و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻣﻘﺪّس ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬هﻤﻪ از ﻳﮏ ﺧﺎﻧﻮادﻩاﻧﺪ‪ .‬از‬ ‫هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﻋﺎر ﻧﺪارد اﻳﺸﺎن را ﺑﺮادر ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪١٢ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻧﺎم ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﻢ اﻋﻼم ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد؛‬ ‫و در ﻣﻴﺎن ﺟﻤﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺣﻤﺪ ﺗﻮ را ﺧﻮاهﻢ ﺳﺮاﻳﻴﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٣‬و ﺑﺎز ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﻣﻦ ﺑﺮ او ﺗﻮﮐﻞ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫و ﺑﺎز‪:‬‬ ‫»اﻳﻨﮏ ﻣﻦ‪ ،‬و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١۴‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان از ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ‪ ،‬او ﻧﻴﺰ در اﻳﻨﻬﺎ ﺳﻬﻴﻢ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﺮگ ﺧﻮد‪ ،‬ﺻﺎﺣﺐ ﻗﺪرت ﻣﺮگ ﻳﻌﻨﯽ اﺑﻠﻴﺲ را ﺑﻪ زﻳﺮ ﮐِﺸﺪ‪١۵ ،‬و ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ هﻤﮥ ﻋﻤﺮ‬ ‫س از ﻣﺮگ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺁزاد ﺳﺎزد‪١۶ .‬زﻳﺮا ﻣﺴﻠّﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ او ﻧﻪ‬ ‫ﯽ ﺗﺮ ِ‬ ‫در ﺑﻨﺪﮔ ِ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺴﻞ اﺑﺮاهﻴﻢ را ﻳﺎرﯼ ﻣﯽدهﺪ‪١٧ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﻻزم ﺑﻮد از هﺮﺣﻴﺚ‬ ‫هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮادران ﺧﻮد ﺷﻮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻣﻘﺎم ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻤﯽ رﺣﻴﻢ و اﻣﻴﻦ‪ ،‬در ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪا‬


‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن ﻗﻮم ﮐﻔّﺎرﻩ ﮐﻨﺪ‪١٨ .‬ﭼﻮن او ﺧﻮد هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁزﻣﻮدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺁزﻣﻮدﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎرﯼ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٣‬‬ ‫ﺑﺮﺗﺮﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺮ ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران ﻣﻘﺪّس ﮐﻪ در دﻋﻮت ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺷﺮﻳﮏ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬اﻧﺪﻳﺸﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﻌﻄﻮف ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ اوﺳﺖ رﺳﻮل و ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺪو ﻣﻌﺘﺮﻓﻴﻢ‪٢ .‬او ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ او را ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ اﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﻧﻴﺰ در ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا اﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٣‬اﻣّﺎ ﺑﻪ هﻤﺎن اﻧﺪازﻩ ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﺳﺎزﻧﺪۀ ﺧﺎﻧﻪ از ﺧﻮ ِد ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻴﺰ ﻻﻳﻖ‬ ‫ﺣﺮﻣﺘﯽ ﺑﻴﺶ از ﻣﻮﺳﯽ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ‪۴ .‬زﻳﺮا هﺮ ﺧﺎﻧﻪاﯼ ﺑﻪدﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎﻧﯽ‬ ‫هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺧﺪاﺳﺖ‪۵ .‬ﻣﻮﺳﯽ در ﻣﻘﺎم ﺧﺎدم در ﺗﻤﺎم ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا اﻣﻴﻦ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ‬ ‫در ﺁﻳﻨﺪﻩ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻬﺎدت دهﺪ‪۶ .‬اﻣّﺎ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬در ﻣﻘﺎم ﭘﺴ ِﺮ ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﻴﺎر ﺑﺮ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا‬ ‫اﻣﻴﻦ اﺳﺖ‪ .‬و ﺧﺎﻧﮥ او ﻣﺎ هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻴﻢ و در ﻣﺒﺎهﺎت‬ ‫ﺑﻪ اﻣﻴﺪ ﺧﻮد هﻤﭽﻨﺎن ﭘﺎﻳﺪار ﺑﻤﺎﻧﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫»اﻣﺮوز‪ ،‬اﮔﺮ ﺻﺪاﯼ او را ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫‪٨‬دل ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در اﻳﺎم ﺗﻤﺮد ﮐﺮدﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺁزﻣﺎﻳﺶ در ﺑﻴﺎﺑﺎن‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺁﻧﺠﺎ ﭘﺪران ﺷﻤﺎ ﻣﺮا ﺁزﻣﺎﻳﺶ و اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﮐﺎرهﺎﯼ ﻣﺮا دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ‪ ،‬از ﺁن ﻧﺴﻞ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدم‬ ‫و ﮔﻔﺘﻢ‪› :‬اﻳﻨﺎن هﻤﻮارﻩ در دل ﺧﻮد ﮔﻤﺮاهﻨﺪ‪،‬‬ ‫و راهﻬﺎﯼ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ؛‹‬ ‫‪١١‬ﭘﺲ در ﺧﺸﻢ ﺧﻮد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردم‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻦ هﺮﮔﺰ راﻩ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪«.‬‬


‫‪١٢‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬هﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ دل ﺷﺮور و ﺑﯽاﻳﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬ ‫از ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ روﻳﮕﺮدان ﺷﻮد‪١٣ .‬ﺑﻠﮑﻪ هﺮ روز‪ ،‬ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن ﮐﻪ هﻨﻮز »اﻣﺮوز«‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﭘﻨﺪ دهﻴﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ در اﺛﺮ ﻓﺮﻳﺐ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬ﺳﺨﺘﺪل ﻧﺸﻮد‪.‬‬ ‫‪١۴‬از ﺁنرو ﮐﻪ در ﻣﺴﻴﺢ ﺷﺮﻳﮏ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺁﻏﺎزﻳﻦ ﺧﻮد را ﺗﺎ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﺧﺮ اﺳﺘﻮار ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﻢ‪١۵ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ هﻢاﮐﻨﻮن ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪:‬‬ ‫»اﻣﺮوز‪ ،‬اﮔﺮ ﺻﺪاﯼ او را ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫دل ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در اﻳﺎم ﺗﻤﺮد ﮐﺮدﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۶‬ﻣﮕﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ و ﺑﻪرﻏﻢ ﺁن‪ ،‬ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﺁﻳﺎ هﻤﮥ‬ ‫ﺁﻧﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ از ﻣﺼﺮ ﺑﻪدر ﺁورد؟ ‪١٧‬و از ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ‬ ‫ﺑﻮد؟ ﻣﮕﺮﻧﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدﻧﺪ و اﺟﺴﺎدﺷﺎن در ﺑﻴﺎﺑﺎن اﻓﺘﺎد؟ ‪١٨‬و درﺑﺎرۀ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ او هﺮﮔﺰ راﻩ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ؟ ﻣﮕﺮﻧﻪ هﻤﺎﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ؟ ‪١٩‬ﭘﺲ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﻢ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ راﻩ ﺑﻴﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪۴‬‬ ‫ﺷﺒّﺎت ﺑﺮاﯼ ﻗﻮم ﺧﺪا‬ ‫اﺳﺘﺮاﺣﺖ َ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﻢ ﻣﺒﺎدا ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ وﻋﺪۀ راﻩ ﻳﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ او هﻨﻮز ﺑﻪ ﻗﻮّت ﺧﻮد‬ ‫ﺑﺎﻗﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺁﺷﮑﺎر ﺷﻮد ﮐﻪ اﺣﺪﯼ از ﺷﻤﺎ در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﻗﺎﺻﺮ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪٢ .‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﭼﻮن اﻳﺸﺎن ﺑﺸﺎرت دادﻩ ﺷﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻮدﯼ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﮔﻮش ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ اﻳﻤﺎن ﻣﺘﺤﺪ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪٣ .‬وﻟﯽ ﻣﺎ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن اﺳﺘﺮاﺣﺖ‬ ‫راﻩ ﻣﯽﻳﺎﺑﻴﻢ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﭘﺲ در ﺧﺸﻢ ﺧﻮد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردم‬ ‫ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻦ راﻩ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪«،‬‬ ‫ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﮐﺎرهﺎﯼ او ﺑﺎ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن رﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪۴ .‬زﻳﺮا در ﺟﺎﻳﯽ راﺟﻊ ﺑﻪ‬ ‫روز هﻔﺘﻢ اﻇﻬﺎر ﻣﯽدارد ﮐﻪ‪» :‬در روز هﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺧﺪا از هﻤﮥ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻮد ﻓﺮاﻏﺖ ﻳﺎﻓﺖ‪«،‬‬ ‫‪۵‬و ﺑﺎز در ﻗﺴﻤﺘﯽ ﮐﻪ در ﺑﺎﻻ ﻧﻘﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬هﺮﮔﺰ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﻦ راﻩ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ هﻨﻮز ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁن اﺳﺘﺮاﺣﺖ راﻩ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﺸﺎرت ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ راﻩ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪٧ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪا دﻳﮕﺮﺑﺎر روزﯼ ﺧﺎص را‬ ‫ﻣﻘﺮر ﻓﺮﻣﻮد و ﺁن را »اﻣﺮوز« ﻧﺎﻣﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر از زﺑﺎن‬ ‫داوود ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﭘﻴﺸﺘﺮ ﺑﻴﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬


‫»اﻣﺮوز‪ ،‬اﮔﺮ ﺻﺪاﯼ او را ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫دل ﺧﻮد را ﺳﺨﺖ ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٨‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻳﻮﺷﻊ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺧﺪا از روزﯼ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺷﺒّﺎت هﻨﻮز ﺑﺮاﯼ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ؛ ‪١٠‬زﻳﺮا هﺮﮐﺲ‬ ‫ﺳﺨﻦ ﻧﻤﯽﮔﻔﺖ‪٩ .‬ﭘﺲ اﺳﺘﺮاﺣﺖ َ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺧﺪا داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬او ﻧﻴﺰ از ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻮد ﻓﺮاﻏﺖ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﮐﻪ ﺧﺪا از ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻮد ﺁرام ﮔﺮﻓﺖ‪١١ .‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪ ﺟ ّﺪ ﺑﮑﻮﺷﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁن اﺳﺘﺮاﺣﺖ راﻩ‬ ‫ﻳﺎﺑﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﮐﺴﯽ از ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺁﻧﺎن ﺳﺮﻣﺸﻖ ﮔﻴﺮد و درﻟﻐﺰد‪.‬‬ ‫‪١٢‬زﻳﺮا ﮐﻼم ﺧﺪا زﻧﺪﻩ و ﻣﻘﺘﺪر اﺳﺖ و ﺑُﺮﻧﺪﻩﺗﺮ از هﺮ ﺷﻤﺸﻴﺮ دودم‪ ،‬و ﭼﻨﺎن ﻧﺎﻓﺬ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﻔﺲ و روح‪ ،‬و ﻣﻔﺎﺻﻞ و ﻣﻐ ِﺰ اﺳﺘﺨﻮان را ﻧﻴﺰ ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﻓﮑﺎر و ﻧﻴّﺘﻬﺎﯼ دل را‬ ‫ﻣﺤﮏ ﻣﯽزﻧﺪ‪١٣ .‬هﻴﭻﭼﻴﺰ در ﺗﻤﺎم ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ از ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ در‬ ‫ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن او ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﺎ ﺑﺎ اوﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺮﻳﺎن و ﺁﺷﮑﺎر اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈ ِﻢ ﻣﺎ‬ ‫‪١۴‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻤﯽ واﻻﻣﻘﺎم دارﻳﻢ ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ درﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ اﻋﺘﺮاف ﺧﻮد را اﺳﺘﻮار ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﻢ‪١۵ .‬زﻳﺮا ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﻣﺎ ﭼﻨﺎن ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺿﻌﻔﻬﺎﯼ ﻣﺎ هﻤﺪردﯼ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از هﺮ ﺣﻴﺚ هﻤﭽﻮن ﻣﺎ‬ ‫وﺳﻮﺳﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﻨﺪ‪١۶ .‬ﭘﺲ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻓﻴﺾ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻴﺎﻳﻴﻢ‬ ‫ﺗﺎ رﺣﻤﺖ ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ و ﻓﻴﻀﯽ را ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﻪهﻨﮕﺎم ﻧﻴﺎز ﻳﺎرﻳﻤﺎن دهﺪ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪۵‬‬ ‫ﯽ ﺁدﻣﻴﺎن در اﻣﻮر اﻟﻬﯽ‬ ‫‪١‬هﺮ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ از ﻣﻴﺎن ﺁدﻣﻴﺎن اﻧﺘﺨﺎب ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔ ِ‬ ‫ﻣﻨﺼﻮب ﻣﯽﮔﺮدد ﺗﺎ هﺪاﻳﺎ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ ﺑﻪﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎهﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﺪ‪٢ .‬او ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺎﺁﮔﺎهﺎﻧﻪ ﺑﻪ راﻩ ﺧﻄﺎ ﻣﯽروﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻧﺮﻣﯽ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻮد ﻧﻴﺰ داراﯼ ﺿﻌﻒ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٣‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫ن ﺧﻮﻳﺶ ﻧﻤﯽﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر زﻣﺎﻧﯽ‬ ‫‪۴‬هﻴﭻﮐﺲ ﺧﻮ ْد اﻳﻦ اﻓﺘﺨﺎر را از ﺁ ِ‬ ‫ﻧﺼﻴﺐ ﺷﺨﺺ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا او را هﻤﺎﻧﻨﺪ هﺎرون ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪۵ .‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﺧﻮ ْد ﺟﻼل‬ ‫ن ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺴﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁن را از هﻤﺎن ﮐﺴﯽ درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ او‬ ‫ﮐﻬﺎﻧﺖاﻋﻈﻢ را از ﺁ ِ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ ﭘﺴﺮ ﻣﻦ هﺴﺘﯽ؛‬ ‫اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮ را ﭘﺪر ﺷﺪﻩام‪«.‬‬ ‫‪۶‬و در ﺟﺎﯼ دﻳﮕﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬


‫»ﺗﻮ ﺟﺎوداﻧﻪ ﮐﺎهﻦ هﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺼﺪِق‪«.‬‬ ‫از ﻧﻮع ﮐﻬﺎﻧﺖ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬ ‫‪٧‬او در اﻳﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﻓﺮﻳﺎدهﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ و اﺷﮑﻬﺎ ﺑﻪ درﮔﺎﻩ او ﮐﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ‬ ‫رهﺎﻧﻴﺪﻧﺶ از ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ ،‬دﻋﺎ و اﺳﺘﻐﺎﺛﻪ ﮐﺮد و ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاﺗﺮﺳﯽ ﺧﻮد ﻣﺴﺘﺠﺎب ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬هﺮﭼﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ رﻧﺠﯽ ﮐﻪ ﮐﺸﻴﺪ اﻃﺎﻋﺖ را ﺁﻣﻮﺧﺖ‪٩ .‬و ﭼﻮن ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪ‪ ،‬هﻤﮥ ﺁﻧﺎن‬ ‫را ﮐﻪ از او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻨﺸﺄ ﻧﺠﺎت اﺑﺪﯼ ﮔﺸﺖ‪١٠ .‬و از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺼﺪِق‪.‬‬ ‫ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﻧﻮع ﮐﻬﺎﻧﺖ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬

‫هﺸﺪار در ﺑﺎرۀ ﺳﻘﻮط از اﻳﻤﺎن‬ ‫‪١١‬در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮاﯼ ﮔﻔﺘﻦ دارﻳﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﺮح ﺁﻧﻬﺎ دﺷﻮار اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ ﮔﻮﺷﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١٢ .‬ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ اﻳﻦهﻤﻪ وﻗﺖ‪ ،‬ﺧﻮد‬ ‫ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﻣﻌﻠّﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬و ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل ﻧﻴﺎز دارﻳﺪ ﮐﺴﯽ اﺻﻮل اﺑﺘﺪاﻳﯽ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺎر دﻳﮕﺮ‬ ‫از اوّل ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﺷﻴﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﺬاﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ! ‪١٣‬هﺮﮐﻪ ﺷﻴﺮﺧﻮار اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ن‬ ‫ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﭼﻨﺪان ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا هﻨﻮز ﮐﻮدﮎ اﺳﺖ‪١۴ .‬اﻣّﺎ ﻏﺬاﯼ ﺳﻨﮕﻴﻦ از ﺁ ِ‬ ‫ﺑﺎﻟﻐﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺮﻳﻦ ﻣﺪاوم‪ ،‬ﺧﻮد را ﺗﺮﺑﻴﺖ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮب را از ﺑﺪ ﺗﺸﺨﻴﺺ‬ ‫دهﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪۶‬‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ اﺑﺘﺪاﻳﯽ درﺑﺎرۀ ﻣﺴﻴﺢ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﻬﺎدﻩ‪ ،‬ﺑﻪﺳﻮﯼ ﮐﻤﺎل ﭘﻴﺶ‬ ‫ش‬ ‫ﺑﺮوﻳﻢ‪ ،‬و دﻳﮕﺮﺑﺎر ﺑﻨﻴﺎد ﺗﻮﺑﻪ از اﻋﻤﺎل ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﺮگ‪ ،‬و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا‪٢ ،‬و ﺁﻣﻮز ِ‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪهﺎ‪ ،‬و ﻧﻬﺎدن دﺳﺘﻬﺎ‪ ،‬و رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن و ﻣﺠﺎزات اﺑﺪﯼ ﻧﻨﻬﻴﻢ‪٣ .‬و ﺑﺎ اﺟﺎزۀ ﺧﺪا‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﻴﻢ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪۴‬زﻳﺮا ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻳﮏ ﺑﺎر ﻣﻨﻮّر ﮔﺸﺘﻨﺪ و ﻃﻌﻢ ﺁن ﻣﻮهﺒﺖ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ را ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ و در‬ ‫روحاﻟﻘﺪس ﺳﻬﻴﻢ ﮔﺸﺘﻨﺪ ‪۵‬و ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﻼم ﺧﺪا و ﻧﻴﺮوهﺎﯼ ﻋﺼﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ را ﭼﺸﻴﺪﻧﺪ‪۶ ،‬اﮔﺮ‬ ‫ﺳﻘﻮط ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺘﻮان ﺑﺎر دﻳﮕﺮ اﻳﺸﺎن را ﺑﺮاﯼ ﺗﻮﺑﻪ اﺣﻴﺎ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﻪ زﻳﺎن‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﺪا را ﺑﺎز ﻣﺼﻠﻮب ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و او را در اﻧﻈﺎر هﻤﮕﺎن ﺑﯽﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬اﮔﺮ زﻣﻴﻨﯽ ﺑﺎراﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎرهﺎ ﺑﺮ ﺁن ﻣﯽﺑﺎرد‪ ،‬ﺟﺬب ﮐﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺸﺖ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﺤﺼﻮل ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎر ﺁوَرد‪ ،‬از ﺧﺪا ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪٨ .‬اﻣّﺎ زﻣﻴﻨﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺧﺎر و ﺧﺲ ﺑﺎر ﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﺑﯽارزش اﺳﺖ و در ﺧﻄﺮ ﻟﻌﻨﺖ ﻗﺮار دارد و در ﺁﺧﺮ هﻢ‬ ‫ﺳﻮزاﻧﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﻣﻮرد ﺷﻤﺎ ﻳﻘﻴﻦ دارﻳﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺠﺎت هﻤﺮاﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺼﻴﺒﺘﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١٠ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﯽاﻧﺼﺎف‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﻞ ﺷﻤﺎ و ﻣﺤﺒﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم او در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﻧﺸﺎن دادﻩ و‬ ‫ﻣﯽدهﻴﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﺪ‪١١ .‬ﺁرزوﯼ ﻣﺎ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ هﺮﻳﮏ از ﺷﻤﺎ هﻤﻴﻦ ﺟﺪﻳّﺖ را ﺑﺮاﯼ‬


‫ﺗﺤﻘﻖ اﻣﻴﺪﺗﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﻧﺸﺎن دهﻴﺪ‪١٢ ،‬و ﮐﺎهﻞ ﻧﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﮔﻴﺮﻳﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن و ﺷﮑﻴﺒﺎﻳﯽ وارث وﻋﺪﻩهﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻗﻄﻌﯽ ﺑﻮدن وﻋﺪﻩهﺎﯼ ﺧﺪا‬ ‫‪١٣‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ وﻋﺪﻩ داد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺧﻮدش وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ او ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرَد‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد ‪١۴‬و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ ﺗﻮ را ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻮاهﻢ‬ ‫داد و ﻓﺮزﻧﺪان ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪١۵ «.‬و ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﺷﮑﻴﺒﺎﻳﯽ اﻧﺘﻈﺎر ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬وﻋﺪﻩ را ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﺁدﻣﻴﺎن ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺧﻮد ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﯽﺧﻮرﻧﺪ و ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﺷﺨﺺ را‬ ‫ﺗﻀﻤﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ هﻤﮥ ﺑﺤﺜﻬﺎ ﭘﺎﻳﺎن ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪١٧ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ‬ ‫ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﺑﻮدن ﻗﺼﺪ ﺧﻮد را ﺑﺮ وارﺛﺎن وﻋﺪﻩهﺎ هﺮﭼﻪ ﺁﺷﮑﺎرﺗﺮ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺁن را ﺑﺎ‬ ‫ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﺮد‪١٨ ،‬ﺗﺎ ﻣﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ دو اﻣﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮﻧﺎﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﺪا درﺑﺎرۀ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ دروغ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬از دﻟﮕﺮﻣﯽ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻳﻢ‪ ،‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪاﻳﻢ ﺗﺎ اﻣﻴﺪﯼ را ﮐﻪ‬ ‫ﭘﻴﺶ روﯼ ﻣﺎ ﻗﺮار دادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪﭼﻨﮓ ﮔﻴﺮﻳﻢ‪١٩ .‬اﻳﻦ اﻣﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻣﻨﺰﻟﮥ ﻟﻨﮕﺮﯼ ﻣﺤﮑﻢ و‬ ‫ب ﭘﺸﺖ ﭘﺮدﻩ راﻩ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪٢٠ ،‬ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫اﻳﻤﻦ ﺑﺮاﯼ ﺟﺎن ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺮا ِ‬ ‫ﭼﻮن ﭘﻴﺸﺮو ﻣﺎ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ از ﻣﺎ‪ ،‬داﺧﻞ ﺷﺪ؛ هﻤﺎن ﮐﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺼﺪِق‪.‬‬ ‫از ﻧﻮع ﮐﻬﺎﻧﺖ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٧‬‬ ‫ﺼﺪِق‬ ‫ﮐﻬﺎﻧﺖ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬ ‫ﺼﺪِق‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺳﺎﻟﻴﻢ و ﮐﺎهﻦ ﺧﺪاﯼ ﻣﺘﻌﺎل ﺑﻮد‪ .‬او ﺑﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ ﮐﻪ از ﺷﮑﺴﺖ‬ ‫‪ِ ١‬ﻣﻠْﮑﻴ ِ‬ ‫ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺑﺎزﻣﯽﮔﺸﺖ‪ ،‬دﻳﺪار ﮐﺮد و او را ﺑﺮﮐﺖ داد‪٢ .‬و اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺷﺨﺺ از‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﻩﻳﮏ داد‪ .‬ﻧﺎم او ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪﻣﻌﻨﯽ »ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺻﺪاﻗﺖ« و ﺑﻌﺪ »ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺳﺎﻟﻴﻢ«‪،‬‬ ‫ﻳﻌﻨﯽ »ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺻﻠﺢ« اﺳﺖ‪٣ .‬او ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ اﻳﻨﮑﻪ ﻧﻪ ﭘﺪر ﻳﺎ ﻣﺎدر ﻳﺎ ﻧﺴﺐﻧﺎﻣﻪاش ﻣﻌﻠﻮم‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺁﻏﺎ ِز اﻳﺎم ﻳﺎ ﭘﺎﻳﺎن زﻧﺪﮔﯽاش‪ ،‬ﺷﺒﻴﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺑﻮدﻩ‪ ،‬هﻤﻴﺸﻪ ﮐﺎهﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﮐﻪ او ﭼﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﺑﺮاهﻴ ِﻢ ﭘﺎﺗْﺮﻳﺎرْﮎ از ﻏﻨﺎﻳﻢ ﺑﻪ او‬ ‫دﻩﻳﮏ داد! ‪۵‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان ﻻوﯼ ﮐﻪ ﮐﺎهﻦ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ از ﻗﻮم‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮادران اﻳﺸﺎﻧﻨﺪ دﻩﻳﮏ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ از ﻧﺴﻞ اﺑﺮاهﻴﻢاﻧﺪ‪۶ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﺷﺨﺺ‬ ‫ﮐﻪ از ﻧﺴﻞ ﻻوﯼ ﻧﺒﻮد‪ ،‬از اﺑﺮاهﻴﻢ دﻩﻳﮏ ﮔﺮﻓﺖ و او را ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ وﻋﺪﻩهﺎ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﮐﺖ‬ ‫داد‪٧ .‬و ﺑﺪون ﺷﮏ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ‪٨ .‬در ﻣﻮرد‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ دﻩﻳﮏ ﻣﯽﮔﻴﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﻣﻴﺮﻧﺪ؛ اﻣّﺎ در ﻣﻮرد دوّم‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرﻩاش‬ ‫ﺷﻬﺎدت دادﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪٩ .‬ﺣﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﻮ ِد ﻻوﯼ هﻢ ﮐﻪ درﻳﺎﻓﺖﮐﻨﻨﺪۀ‬ ‫ﺼﺪِق ﺑﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ دﻳﺪار‬ ‫دﻩﻳﮏ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﺑﺮاهﻴﻢ دﻩﻳﮏ داد‪١٠ .‬زﻳﺮا هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬ ‫ﮐﺮد‪ ،‬ﻻوﯼ در هﻤﺎن وﻗﺖ ﻧﻴﺰ در ﺻُﻠﺐ ﺟﺪش وﺟﻮد داﺷﺖ‪.‬‬


‫ﺼﺪِق ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﺷﺒﺎهﺖ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬ ‫ﺖ ﻻوﯼ ﻣﻴﺴّﺮ ﺑﻮد ‪ -‬ﭼﻪ ﻗﻮم ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ‬ ‫‪١١‬اﮔﺮ دﺳﺘﻴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﮐﻤﺎل‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ ﻧﻈﺎم ﮐﻬﺎﻧ ِ‬ ‫را در ﺧﺼﻮص ﺁن درﻳﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ‪ -‬ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﻟﺰوﻣﯽ داﺷﺖ ﮐﺎهﻨﯽ دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺼﺪِق ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ؟ ‪١٢‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻧﻈﺎم‬ ‫از ﻧﻮع ﮐﻬﺎﻧﺖ هﺎرون‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻧﻮع ﮐﻬﺎﻧﺖ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬ ‫ﮐﻬﺎﻧﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻳﺎﺑﺪ‪١٣ .‬زﻳﺮا ﮐﺴﯽ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬ ‫درﺑﺎرۀ او ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺒﻴﻠﻪاﯼ دﻳﮕﺮ ﺗﻌﻠﻖ دارد ﮐﻪ از ﺁن ﻗﺒﻴﻠﻪ ﮐﺴﯽ هﺮﮔﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺬﺑﺢ‬ ‫ﻼ روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ از ﻧﺴﻞ ﻳﻬﻮدا ﺑﻮد و ﻣﻮﺳﯽ در‬ ‫را ﻧﮑﺮدﻩ اﺳﺖ؛ ‪١۴‬ﭼﻮن ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﻣﻮرد ﺁن ﻗﺒﻴﻠﻪ ﭼﻴﺰﯼ راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﻬﺎﻧﺖ ﻧﮕﻔﺖ‪١۵ .‬و از اﻳﻦ هﻢ روﺷﻨﺘﺮ ﺁﻧﮑﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﮐﺎهﻨﯽ‬ ‫ﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻧﺴﺐ ﺧﻮد‪،‬‬ ‫ﺼﺪِق ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ‪١۶ ،‬او ﻧﻪﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﺣﮑﻢ ﺷﺮﻋ ِ‬ ‫دﻳﮕﺮ هﻤﺎﻧﻨﺪ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﻧﻴﺮوﯼ ﺣﻴﺎﺗﯽ ﻓﻨﺎﻧﺎﭘﺬﻳﺮ ﮐﺎهﻦ ﻣﯽﺷﻮد‪١٧ .‬زﻳﺮا درﺑﺎرۀ او ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻬﺎدت دادﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ ﺟﺎوداﻧﻪ ﮐﺎهﻦ هﺴﺘﯽ‪،‬‬ ‫ﺼﺪِق‪«.‬‬ ‫از ﻧﻮع ﮐﻬﺎﻧﺖ ِﻣﻠْﮑﻴ ِ‬ ‫‪١٨‬ﺣﮑﻢ ﭘﻴﺸﻴﻦ ﻣﻨﺴﻮخ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺴﺖ و ﺑﯽﻓﺎﻳﺪﻩ ﺑﻮد‪١٩ ،‬زﻳﺮا ﺷﺮﻳﻌﺖ هﻴﭻﭼﻴﺰ را‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﻧﮑﺮد‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬اﻣﻴﺪﯼ ﺑﻬﺘﺮ اراﺋﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ از ﻃﺮﻳﻖ ﺁن ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﻮﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬و اﻳﻦ ﺑﺪون ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻧﺒﻮد! دﻳﮕﺮان ﺑﺪون هﻴﭻ ﺳﻮﮔﻨﺪﯼ ﮐﺎهﻦ ﺷﺪﻧﺪ‪٢١ ،‬اﻣّﺎ ﮐﺎهﻦ‬ ‫ﺷﺪن او ﺑﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪ هﻤﺮاﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ وﯼ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ‬ ‫و ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ داد‪:‬‬ ‫›ﺗﻮ ﺟﺎوداﻧﻪ ﮐﺎهﻦ هﺴﺘﯽ‹‪«.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻳﻦ ﺳﻮﮔﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﺿﺎﻣﻦ ﻋﻬﺪﯼ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺷﻤﺎر ﮐﺎهﻨﺎن ﭘﻴﺸﻴﻦ ﺑﺲ زﻳﺎد ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺮگ ﻣﺎﻧﻊ از اداﻣﮥ ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﭼﻮن ﺗﺎ اﺑﺪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻬﺎﻧﺖ هﻤﻴﺸﮕﯽ دارد‪٢۵ .‬ﭘﺲ او ﻗﺎدر اﺳﺖ‬ ‫ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ از ﻃﺮﻳﻖ وﯼ ﻧﺰد ﺧﺪا ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬زﻳﺮا هﻤﻴﺸﻪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﺷﻔﺎﻋﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۶‬ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻤﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺣﺎل ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎهﻨﯽ ﻗﺪوس‪ ،‬ﺑﯽﻋﻴﺐ‪ ،‬ﭘﺎﮎ‪ ،‬ﺟﺪا از‬ ‫ﮔﻨﺎهﮑﺎران‪ ،‬و ﻓﺮاﺗﺮ از ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ‪٢٧ .‬ﺑﺮﺧﻼف دﻳﮕﺮ ﮐﺎهﻨﺎناﻋﻈﻢ‪ ،‬او ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﺪارد هﺮ‬ ‫روز‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن ﻗﻮم‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن اﻳﺸﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ داد‪٢٨ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻳﯽ ﺿﻌﻴﻒ را ﺑﻪ ﮐﻬﺎﻧﺖاﻋﻈﻢ ﺑﺮﻣﯽﮔﻤﺎرد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪﯼ ﮐﻪ ﭘﺲ از‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ را ﺑﺮﮔﻤﺎﺷﺖ‪ ،‬ﮐﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬


‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٨‬‬ ‫ﮐﺎهﻦاﻋﻈ ِﻢ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫‪١‬ﺟﺎن ﮐﻼم در ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻤﯽ دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ‬ ‫راﺳﺖ ﺗﺨﺖ ﻣﻘﺎم ﮐﺒﺮﻳﺎ در ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ‪٢‬و ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﻣﮑﺎن اﻗﺪس ﻳﻌﻨﯽ ﺁن ﺧﻴﻤﮥ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻧﻪ اﻧﺴﺎن‪.‬‬ ‫‪٣‬هﺮ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﺮاﯼ ﺗﻘﺪﻳﻢ هﺪاﻳﺎ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ ﻣﻨﺼﻮب ﻣﯽﺷﻮد‪ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫ﮐﺎهﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺮاﯼ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﺮدن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪۴ .‬اﮔﺮ او ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎهﻦ‬ ‫ﻧﻤﯽﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﺎهﻨﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ هﺪاﻳﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪۵ .‬اﻣّﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﺷﺒﻴﻪ و ﺳﺎﻳﮥ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ را ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻴﻤﻪ را ﺑﺴﺎزد‪ ،‬ﺑﻪ او هﺸﺪار دادﻩ ﺷﺪ‪» :‬ﺁﮔﺎﻩ ﺑﺎش ﮐﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﻣﻄﺎﺑﻖ‬ ‫ﻧﻤﻮﻧﻪاﯼ ﺑﺴﺎزﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﮐﻮﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺷﺪ‪۶ «.‬اﻣّﺎ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺮﺗﺮ از ﺧﺪﻣﺖ ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ هﻤﺎن ﻣﻴﺰان ﮐﻪ او واﺳﻄﮥ ﻋﻬﺪﯼ ﺑﻪﻣﺮاﺗﺐ ﺑﻬﺘﺮ از‬ ‫ﻋﻬﺪ ﻋﺘﻴﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﻬﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺮ وﻋﺪﻩهﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﻋﻬ ِﺪ ﻧﺨﺴﺖ ﻧﻘﺼﯽ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﻪ ﻃﻠﺐﮐﺮدن ﻋﻬﺪﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﺒﻮد‪٨ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺧﺪا ﻧﻘﺼﯽ ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﺪﻳﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬هﺎن زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮاﻣﯽرﺳﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ و ﺧﺎﻧﺪان ﻳﻬﻮدا‬ ‫ﻋﻬﺪﯼ ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪٩‬اﻳﻦ ﻋﻬﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻬﺪﯼ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪراﻧﺸﺎن ﺑﺴﺘﻢ‪،‬‬ ‫ﺁن روز ﮐﻪ دﺳﺖ اﻳﺸﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻢ‬ ‫ﺗﺎ از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ ﺑﻪدر ﺁورم؛‬ ‫زﻳﺮا‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن ﺑﻪ ﻋﻬﺪ ﻣﻦ وﻓﺎدار ﻧﻤﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺲ‪ ،‬از اﻳﺸﺎن روﯼ ﮔﺮداﻧﺪم‪.‬‬ ‫‪١٠‬اﻣّﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪:‬‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻋﻬﺪﯼ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺁن اﻳﺎم ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪان اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺴﺖ‪.‬‬


‫اﺣﮑﺎم ﺧﻮد را در ذهﻨﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﻧﻬﺎد‪،‬‬ ‫و ﺑﺮ دﻟﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﻧﮕﺎﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ ﺧﺪاﯼ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫و اﻳﺸﺎن ﻗﻮم ﻣﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١١‬از ﺁن ﭘﺲ‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺑﻪ هﻤﺴﺎﻳﮥ ﺧﻮد ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ داد‬ ‫و ﻳﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪،‬‬ ‫›ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺑﺸﻨﺎس‪‹،‬‬ ‫زﻳﺮا هﻤﻪ از ﺧُﺮد و ﺑﺰرگ‪ ،‬ﻣﺮا ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ؛‬ ‫‪١٢‬ﭼﻮن ﻣﻦ ﺷﺮارت اﻳﺸﺎن را ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺮزﻳﺪ‬ ‫و ﮔﻨﺎهﺎﻧﺸﺎن را دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺨﻮاهﻢ ﺁورد‪«.‬‬ ‫‪١٣‬ﺧﺪا ﺑﺎ ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ از ﻋﻬﺪﯼ »ﺟﺪﻳﺪ«‪ ،‬ﺁن ﻋﻬﺪ ﻧﺨﺴﺖ را ﮐﻬﻨﻪ ﻣﯽﺳﺎزد؛ و ﺁﻧﭽﻪ‬ ‫ﮐﻬﻨﻪ و ﻗﺪﻳﻤﯽ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺰودﯼ از ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪٩‬‬ ‫ﻋﺒﺎدت در ﺧﻴﻤﮥ زﻣﻴﻨﯽ‬ ‫‪١‬ﻋﻬﺪ ﻧﺨﺴﺖ‪ ،‬ﻗﻮاﻧﻴﻨﯽ ﺑﺮاﯼ ﻋﺒﺎدت داﺷﺖ و ﻧﻴﺰ از ﻣﺤﺮاﺑﮕﺎهﯽ زﻣﻴﻨﯽ ﺑﺮﺧﻮردار‬ ‫ﺑﻮد‪٢ .‬ﺧﻴﻤﻪاﯼ ﺑﺮﭘﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد ﮐﻪ در اﺗﺎق ﻧﺨﺴﺖ ﺁن‪ ،‬ﭼﺮاﻏﺪان‪ ،‬ﻣﻴﺰ‪ ،‬و ﻧﺎن ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﻗﺮار‬ ‫داﺷﺖ؛ اﻳﻦ ﻣﮑﺎن »ﻗﺪس« ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ‪٣ .‬ﭘﺸﺖ ﭘﺮدۀ دوّم ﻧﻴﺰ اﺗﺎﻗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻦ ﺑﺨﻮر و ﺻﻨﺪوق ﻋﻬﺪ ﻗﺮار‬ ‫ن زرّﻳ ِ‬ ‫»ﻗﺪساﻻﻗﺪاس« ﻧﺎم داﺷﺖ؛ ‪۴‬در اﻳﻦ اﺗﺎق‪ ،‬ﺁﺗﺸﺪا ِ‬ ‫ﻦ » َﻣﻨّﺎ«‪ ،‬ﻋﺼﺎﯼ‬ ‫ف زرّﻳ ِ‬ ‫داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻃﻼ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬در اﻳﻦ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ‪ ،‬ﻇﺮ ِ‬ ‫هﺎرون ﮐﻪ ﺷﮑﻮﻓﻪ ﺁوردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و اﻟﻮاح ﺳﻨﮕﯽ ﻋﻬﺪ ﻗﺮار دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪۵ .‬ﺑﺮ ﺑﺎﻻﯼ‬ ‫ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ‪ ،‬ﮐﺮوﺑﻴﺎ ِ‬ ‫ن »ﺟﻼل« ﺑﺮ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﮐﻔّﺎرﻩ ﺳﺎﻳﻪﮔﺴﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﺟﺎﯼ ﺁن ﻧﻴﺴﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮح ﺟﺰﺋﻴﺎت ﺑﭙﺮدازﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪۶‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﺪﻳﻦ ﺻﻮرت ﻧﻈﺎم ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﮐﺎهﻨﺎن ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻧﺨﺴﺖ داﺧﻞ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻨﺪ‪٧ .‬اﻣّﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﺑﻪ اﺗﺎق دوّم داﺧﻞ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺎﻟﯽ ﻳﮏ ﺑﺎر‪ ،‬و هﻤﻴﺸﻪ ﻧﻴﺰ ﺧﻮن ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﺧﻮد و‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﻮم ﻧﺎﺁﮔﺎهﺎﻧﻪ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﺪ‪٨ .‬روحاﻟﻘﺪس ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻧﺸﺎن‬ ‫ﻣﯽدهﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺗﺎق ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ‪ ،‬راﻩ ورود ﺑﻪ ﻣﮑﺎن اﻗﺪس هﻨﻮز ﻇﺎهﺮ‬ ‫ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪٩ .‬اﻳﻦ ﻧِﻤﺎدﯼ اﺳﺖ از زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﮐﻪ در ﺁن‪ ،‬هﺪاﻳﺎ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﻳﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ‬


‫ﻼ ﭘﺎﮎ ﺳﺎزد‪١٠ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﮐﺎ ِر‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻗﺎدر ﻧﻴﺴﺖ وﺟﺪان ﻋﺒﺎدتﮐﻨﻨﺪﻩ را ﮐﺎﻣ ً‬ ‫ﺧﻮردن و ﻧﻮﺷﻴﺪن و اﻧﺠﺎم ﺁداب ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺸﺮﻳﻔﺎﺗﯽ اﺳﺖ‬ ‫ح اﻣﻮر اﺑﻼغ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻇﺎهﺮﯼ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻓﺮارﺳﻴﺪن زﻣﺎن اﺻﻼ ِ‬

‫ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١١‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﻘﺎم ﮐﺎهﻦاﻋﻈ ِﻢ ﺁن اﻣﻮ ِر ﻧﻴﮑﻮ ﻇﺎهﺮ ﮔﺸﺖ ﮐﻪ هﻢاﮐﻨﻮن واﻗﻊ‬ ‫ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻴﻤﻪاﯼ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﮐﺎﻣﻠﺘﺮ داﺧﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ اﻧﺴﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ و‬ ‫ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻳﻦ ﺧﻠﻘﺖ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارد‪١٢ .‬و ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺰهﺎ و ﮔﻮﺳﺎﻟﻪهﺎ داﺧﻞ ﻧﺸﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻗﺪساﻻﻗﺪاس داﺧﻞ ﮔﺸﺖ و ﺑﻬﺎﯼ رهﺎﻳﯽ اﺑﺪﯼ‬ ‫را ﺣﺎﺻﻞ ﮐﺮد‪١٣ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺧﻮن ﺑﺰهﺎ و ﮔﺎوهﺎ و ﭘﺎﺷﻴﺪن ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﺁﻳﻴﻨﯽ ﻧﺎﭘﺎﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻳﺸﺎن را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪﻇﺎهﺮ ﭘﺎﮎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪١۴ ،‬ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ‪،‬‬ ‫ﺧﻮن ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁن روح ﺟﺎوداﻧﯽ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﯽﻋﻴﺐ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫وﺟﺪان ﻣﺎ را از اﻋﻤﺎل ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﭘﺎﮎ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﻢ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ را‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﻢ!‬ ‫‪١۵‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ واﺳﻄﮥ ﻋﻬﺪﯼ اﺳﺖ ﺟﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﮔﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﻴﺮاث‬ ‫ﺟﺎوداﻧﯽ ﻣﻮﻋﻮد را درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا اﮐﻨﻮن ﻣﺮﮔﯽ ﺑﻪﻣﻨﺰﻟﮥ ﺑﻬﺎﯼ رهﺎﻳﯽ رخ دادﻩ ﺗﺎ‬ ‫ﺁﻧﺎن را از ﮔﻨﺎهﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻋﻬﺪ ﻧﺨﺴﺖ واﻗﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﺁزاد ﺳﺎزد‪١۶ .‬زﻳﺮا در هﺮ‬ ‫گ ﻋﺎﻣﻠﯽ ﮐﻪ ﻋﻬﺪ را رﺳﻤﻴﺖ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ ﺑﻪ ﻣﻴﺎن ﺁﻳﺪ‪١٧ ،‬زﻳﺮا هﺮ‬ ‫ﻋﻬﺪﯼ‪ ،‬ﻻزم اﺳﺖ ﻣﺮ ِ‬ ‫ﻞ‬ ‫ﻋﻬﺪﯼ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ اﺳﺎس ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺮﮔﯽ ارزش ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ؛ ﭼﻮن ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﻣ ِ‬ ‫رﺳﻤﻴﺖﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺁن ﻋﻬﺪ اﻋﺘﺒﺎرﯼ ﻧﺪارد‪١٨ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﻋﻬﺪ‬ ‫ﻧﺨﺴﺖ ﻧﻴﺰ ﺑﺪون ﺧﻮن‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ اﺟﺮا ﻧﺒﻮد‪١٩ .‬ﺁن هﻨﮕﺎم ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ هﺮ ﻳﮏ از اﺣﮑﺎم‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮم اﻋﻼم ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻮن ﮔﻮﺳﺎﻟﻪهﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﺁب و ﭘﺸﻢ‬ ‫ﻗﺮﻣﺰ و ﺷﺎﺧﻪهﺎﯼ زوﻓﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﻃﻮﻣﺎر و هﻤﮥ ﻗﻮم ﭘﺎﺷﻴﺪ ‪٢٠‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﺧﻮن ﻋﻬﺪﯼ‬ ‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻨﺶ ﺣﮑﻢ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪٢١ «.‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺁن ﺧﻮن را ﺑﺮ ﺧﻴﻤﻪ و‬ ‫ﺑﺮ هﺮﺁﻧﭽﻪ در ﺁﻳﻴﻨﻬﺎﯼ ﺁن ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽرﻓﺖ‪ ،‬ﭘﺎﺷﻴﺪ‪٢٢ .‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺗﻘﺮﻳﺒ ًﺎ‬ ‫هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺧﻮن ﭘﺎﮎ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﺪون رﻳﺨﺘﻦ ﺧﻮن‪ ،‬ﺁﻣﺮزﺷﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﭘﺲ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ ﺷﺒﻴﻪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ ﭘﺎﮎ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ اﺻﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﻳﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اﻳﻨﻬﺎ‪٢۴ .‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﻣﺤﺮاﺑﮕﺎهﯽ داﺧﻞ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﺧﺘﮥ دﺳﺖ ﺑﺸﺮ‬ ‫و ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺤﺮاﺑﮕﺎﻩ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮ ِد ﺁﺳﻤﺎن داﺧﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪﮔﯽ از‬ ‫ﻣﺎ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻇﺎهﺮ ﺷﻮد‪٢۵ .‬و ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ داﺧﻞ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺎرهﺎ ﭼﻮن‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ ﮐﻪ هﺮ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻪ ﻗﺪساﻻﻗﺪاس داﺧﻞ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺁن هﻢ ﺑﺎ‬ ‫ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮن ﺧﻮدش ﻧﻴﺴﺖ‪٢۶ .‬ﭼﻮن در اﻳﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻣﯽﺑﺎﻳﺴﺖ از زﻣﺎن‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ در ﻧﻘﻄﮥ اوج‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻋﺼﺎر ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد‪٢٧ .‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮاﯼ اﻧﺴﺎن ﻳﮏ ﺑﺎر ﻣﺮدن و ﭘﺲ از ﺁن داورﯼ ﻣﻘﺮر اﺳﺖ‪٢٨ ،‬ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﻳﮏ ﺑﺎر ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﺑﺮ دوش ﮐﺸﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮﺑﺎر ﻇﺎهﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫ﺑﺮاﯼ رﻓﻊ ﮔﻨﺎﻩ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﭼﺸﻢﺑﻪراهﺶ هﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬


‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٠‬‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻳﮕﺎﻧﮥ ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫‪١‬ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻓﻘﻂ ﺳﺎﻳﮥ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮﯼ ﺁﻳﻨﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺻﻮرت واﻗﻌﯽ ﺁﻧﻬﺎ‪ .‬از هﻤﻴﻦرو‪،‬‬ ‫هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺗﮑﺮار ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﻋﺒﺎدت ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻞ ﺳﺎزد‪٢ .‬وﮔﺮﻧﻪ ﺁﻳﺎ ﺗﻘﺪﻳﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﯽﺷﺪ؟ زﻳﺮا در ﺁن‬ ‫ﺻﻮرت‪ ،‬ﻋﺒﺎدتﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﭘﺎﮎ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ و از ﺁن ﭘﺲ دﻳﮕﺮ ﺑﺮاﯼ‬ ‫ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﺗﻘﺼﻴﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪٣ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ هﺮ ﺳﺎل ﻳﺎدﺁور ﮔﻨﺎهﺎﻧﻨﺪ‪،‬‬ ‫‪۴‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺧﻮن ﮔﺎوهﺎ و ﺑﺰهﺎ ﮔﻨﺎهﺎن را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد‪.‬‬ ‫‪۵‬از اﻳﻦرو‪ ،‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬ ‫»ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و هﺪﻳﻪ را ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﺑﺪﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﻣﻦ ﻣﻬﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﯽ‪.‬‬ ‫‪۶‬از هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﯼ ﮔﻨﺎﻩ ﺧﺸﻨﻮد ﻧﺒﻮدﯼ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮔﻔﺘﻢ‪› :‬اﻳﻨﮏ ﻣﻦ ﺧﻮد ﻣﯽﺁﻳﻢ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ارادۀ ﺗﻮ را اﯼ ﺧﺪا ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁورم؛‬ ‫در ﻃﻮﻣﺎر ﮐﺘﺎب درﺑﺎرۀ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«‹.‬‬ ‫‪٨‬ﻧﺨﺴﺖ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و هﺪﻳﻪ‪ ،‬هﺪاﻳﺎﯼ ﺳﻮﺧﺘﻨﯽ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﯼ ﮔﻨﺎﻩ را ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ‬ ‫و از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺸﻨﻮد ﻧﺒﻮدﯼ«‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺧﻮاهﺎن اﻧﺠﺎﻣﺸﺎن ﺑﻮد‪٩ .‬ﺳﭙﺲ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫»اﻳﻨﮏ ﻣﻦ ﺧﻮد ﻣﯽﺁﻳﻢ ﺗﺎ ارادۀ ﺗﻮ را ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁورم‪ «.‬ﭘﺲ اوّﻟﯽ را ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ دوّﻣﯽ‬ ‫را ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزد‪١٠ .‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ هﻤﻴﻦ ارادﻩ‪ ،‬ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ‪ ،‬از ﻃﺮﻳﻖ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺪن‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﻘﺪّس ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪١١‬هﺮ ﮐﺎهﻦ‪ ،‬هﺮ روز ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽاﻳﺴﺘﺪ و هﻤﺎن ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ را ﮐﻪ هﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ‬ ‫ﮔﻨﺎهﺎن را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎرهﺎ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ‪١٢ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ ﮐﺎهﻦ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﻳﮏ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻪﺟﻬﺖ ﮔﻨﺎهﺎن ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪا ﺑﻨﺸﺴﺖ‪١٣ .‬از ﺁن هﻨﮕﺎم‪ ،‬در‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎﻧﺶ ﮐﺮﺳﯽ زﻳﺮ ﭘﺎﻳﺶ ﮔﺮدﻧﺪ‪١۴ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻳﮏ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻣﻘﺪّسﺷﺪﮔﺎن‬ ‫را ﺗﺎ اﺑﺪ ﮐﺎﻣﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١۵‬روحاﻟﻘﺪس ﻧﻴﺰ در اﻳﻦ ﺧﺼﻮص ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻮاهﯽ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬اﺑﺘﺪا ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪»١۶‬ﺧﺪاوﻧﺪ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﻦ اﺳﺖ ﻋﻬﺪﯼ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺁن اﻳﺎم ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺑﺴﺖ‪.‬‬


‫اﺣﮑﺎم ﺧﻮد را در دﻟﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﻧﻬﺎد‪،‬‬ ‫و ﺑﺮ ذهﻨﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ ﻧﮕﺎﺷﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٧‬ﺳﭙﺲ ﻣﯽاﻓﺰاﻳﺪ‪:‬‬ ‫»ﮔﻨﺎهﺎن و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻴﻬﺎﯼ اﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺑﻪﻳﻘﻴﻦ دﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻳﺎد ﻧﺨﻮاهﻢ ﺁورد‪«.‬‬ ‫‪١٨‬ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﻳﻨﻬﺎ ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫دﻋﻮت ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺪارﯼ‬ ‫‪١٩‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﻋﻴﺴﯽ اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن را دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺎن‬ ‫اﻗﺪس داﺧﻞ ﺷﻮﻳﻢ‪٢٠ ،‬ﻳﻌﻨﯽ از راهﯽ ﺗﺎزﻩ و زﻧﺪﻩ ﮐﻪ از ﻣﻴﺎن ﺁن ﭘﺮدﻩ ﮐﻪ ﺑﺪن اوﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫ﻣﺎ ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪٢١ ،‬و از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﺎهﻨﯽ ﺑﺰرگ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا دارﻳﻢ‪٢٢ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ در‬ ‫ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﻟﻬﺎﻳﻤﺎن از هﺮ اﺣﺴﺎس ﺗﻘﺼﻴﺮ زدودﻩ و ﺑﺪﻧﻬﺎﻳﻤﺎن ﺑﺎ ﺁب ﭘﺎﮎ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ اﺧﻼص ﻗﻠﺒﯽ و اﻃﻤﻴﻨﺎن ﮐﺎﻣﻞ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻮﻳﻢ‪٢٣ .‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ‬ ‫ﺑﯽﺗﺰﻟﺰل‪ ،‬اﻣﻴﺪﯼ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﻣﻌﺘﺮﻓﻴﻢ هﻤﭽﻨﺎن اﺳﺘﻮار ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا وﻋﺪﻩدهﻨﺪﻩ اﻣﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪٢۴ .‬و در ﻓﮑﺮ ﺁن ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و اﻧﺠﺎم اﻋﻤﺎل‬ ‫ﻧﻴﮑﻮ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﻴﻢ‪٢۵ .‬و از ﮔﺮد ﺁﻣﺪن ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ دﺳﺖ ﻧﮑﺸﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻌﻀﯽ را ﻋﺎدت‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﮐﻨﻴﻢ ‪ -‬ﺑﺨﺼﻮص اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﺷﺎهﺪ ﻧﺰدﻳﮑﺘﺮ‬ ‫ﺷﺪن ﺁن روز هﺴﺘﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۶‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﭘﺲ از ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪﯼ از ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﻋﻤﺪًا ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩﮐﺮدن اداﻣﻪ دهﻴﻢ‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮ هﻴﭻ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ؛ ‪٢٧‬ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎر هﻮﻟﻨﺎﮎ ﻣﺠﺎزات‬ ‫و ﺁﺗﺸﯽ ﻣﻬﻴﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ دﺷﻤﻨﺎن ﺧﺪا را ﻓﺮوﺧﻮاهﺪ ﺑﻠﻌﻴﺪ‪٢٨ .‬هﺮﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻣﻮﺳﯽ را رد‬ ‫ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻨﺎﺑﺮ ﮔﻮاهﯽ دو ﻳﺎ ﺳﻪ ﺷﺎهﺪ‪ ،‬ﺑﺪون ﺗﺮﺣﻢ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ‪٢٩ .‬ﺣﺎل ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺷﻤﺎ‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا را ﭘﺎﻳﻤﺎل ﮐﺮدﻩ و ﺧﻮن ﻋﻬﺪﯼ را ﮐﻪ ﺑﺪان ﺗﻘﺪﻳﺲ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺎﭘﺎﮎ ﺷﻤﺮدﻩ و ﺑﻪ روح ﻓﻴﺾ‪ ،‬ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ روا داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺰاوار ﻣﺠﺎزاﺗﯽ ﺑﺲ‬ ‫ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؟ ‪٣٠‬زﻳﺮا او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪» :‬اﻧﺘﻘﺎم از ﺁن ﻣﻦ اﺳﺖ؛‬ ‫ﻣﻦ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﺰا ﺧﻮاهﻢ داد‪ «،‬و ﻧﻴﺰ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮم ﺧﻮد را ﻣﺠﺎزات ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫‪٣١‬ﺁرﯼ‪ ،‬اﻓﺘﺎدن ﺑﻪدﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ ﭼﻴﺰﯼ هﻮﻟﻨﺎﮎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬ﺁن روزهﺎﯼ ﭘﻴﺸﻴﻦ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺗﺎزﻩ ﻣﻨﻮّر ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻳﺪ؛ در ﺁن‬ ‫روزهﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ رﻧﺞ و زﺣﻤﺖ‪ ،‬در ﻣﺒﺎرزﻩاﯼ ﻋﻈﻴﻢ اﻳﺴﺘﺎدﮔﯽ ﺑﻪﺧﺮج دادﻳﺪ‪٣٣ .‬ﮔﺎهﯽ‬ ‫در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻢ هﻤﮕﺎن ﻣﻮرد اهﺎﻧﺖ و ﺁزار ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻴﺪ و ﮔﺎهﯽ دوشﺑﻪدوش ﮐﺴﺎﻧﯽ‬ ‫ﻣﯽاﻳﺴﺘﺎدﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﭼﻨﻴﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﺷﺪ‪٣۴ .‬ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﻤﺪردﯼ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻳﺪ و ﭼﭙﺎول اﻣﻮال ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ از داراﻳﻴﻬﺎﯼ‬ ‫ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺟﺎوداﻧﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردارﻳﺪ‪.‬‬


‫‪٣۵‬ﭘﺲ اﻳﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺧﻮد را رهﺎ ﻣﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭘﺎداﺷﯽ ﻋﻈﻴﻢ در ﭘﯽ ﺧﻮاهﺪ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪٣۶‬ﭼﻮن ﻻزم اﺳﺖ ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ارادۀ ﺧﺪا را ﺑﻪاﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﺪﻳﺪ‪ ،‬وﻋﺪﻩ را‬ ‫ﺑﻴﺎﺑﻴﺪ‪٣٧ .‬زﻳﺮا ﭘﺲ از اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ‬ ‫»او ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‬ ‫و ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ن ﻣﻦ اﺳﺖ‬ ‫‪٣٨‬اﻣّﺎ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﮐﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ﺑﻪ اﻳﻤﺎن زﻳﺴﺖ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫و اﮔﺮ ﭘﺎ ﭘﺲ ﮐﺸﺪ‪،‬‬ ‫از او ﺧﺸﻨﻮد ﻧﺨﻮاهﻢ ﮔﺮدﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣٩‬ﻟﻴﮑﻦ ﻣﺎ از ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﭘﺎ ﭘﺲ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ و هﻼﮎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺁﻧﺎﻧﻴﻢ ﮐﻪ‬ ‫اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ و ﺣﻴﺎت ﻣﯽﻳﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١١‬‬ ‫ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎن اﻳﻤﺎن‬ ‫‪١‬اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺿﺎﻣﻦ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺪان اﻣﻴﺪ دارﻳﻢ و ﺑﺮهﺎن ﺁﻧﭽﻪ هﻨﻮز ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٢‬ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﭘﻴﺸﻴﻨﻴﺎن ﺑﻪﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺷﻬﺎدت دادﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ درﻣﯽﻳﺎﺑﻴﻢ ﮐﺎﺋﻨﺎت ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺑﺪانﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد از ﺁﻧﭽﻪ ﻗﺎﺑﻞ رؤﻳﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻴﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ هﺎﺑﻴﻞ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽاﯼ ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ از ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻗﺎﺋﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﺮد‪ ،‬و‬ ‫ﺑﻪﺳﺒﺐ هﻤﻴﻦ اﻳﻤﺎن درﺑﺎرۀ او ﺷﻬﺎدت دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا درﺑﺎرۀ هﺪاﻳﺎﯼ‬ ‫او ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺷﻬﺎدت داد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ درﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬هﻨﻮز ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧَﻨﻮخ از اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻃﻌﻢ ﻣﺮگ را ﻧﭽﺸﺪ و دﻳﮕﺮ ﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪا او را ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ اﻧﺘﻘﺎل ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬درﺑﺎرۀ او ﺷﻬﺎدت‬ ‫دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪۶ .‬و ﺑﺪون اﻳﻤﺎن ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﺘﻮان ﺧﺪا را‬ ‫ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬زﻳﺮا هﺮﮐﻪ ﺑﻪ او ﻧﺰدﻳﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او هﺴﺖ و‬ ‫ﺟﻮﻳﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﭘﺎداش ﻣﯽدهﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻮح هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا درﺑﺎرۀ اﻣﻮرﯼ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁن زﻣﺎن دﻳﺪﻩ‬ ‫ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد هﺸﺪار ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺁن را ﺑﺎ ﺧﺪاﺗﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﺟ ّﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺮاﯼ ﻧﺠﺎت ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﻮﻳﺶ‬


‫ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬او ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺧﻮد دﻧﻴﺎ را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮد و وارث ﺁن ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ اﻳﻤﺎن‬ ‫اﺳﺘﻮار اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد و ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ رود ﮐﻪ ﺑﻌﺪهﺎ ﺑﻪ ﻣﻴﺮاث ﻣﯽﻳﺎﻓﺖ؛ و هﺮﭼﻨﺪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرود‪ ،‬رواﻧﻪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻮﻋﻮد‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاﯼ در دﻳﺎر ﻏﺮﻳﺐ ﺧﺎﻧﻪﺑﻪدوش‬ ‫ﮔﺮدﻳﺪ و هﻤﺎﻧﻨﺪ اﺳﺤﺎق و ﻳﻌﻘﻮب ﮐﻪ ﺑﺎ او وارث هﻤﺎن وﻋﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﺧﻴﻤﻪهﺎ ﺳﺎﮐﻦ‬ ‫ﺷﺪ‪١٠ .‬زﻳﺮا ﭼﺸﻢاﻧﺘﻈﺎر ﺷﻬﺮﯼ ﺑﻮد ﺑﺎ ﺑﻨﻴﺎد‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻌﻤﺎر و ﺳﺎزﻧﺪﻩاش ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺴﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﺳﺎرا ﻧﺎزا و ﺧﻮد‬ ‫او ﻧﻴﺰ ﺳﺎﻟﺨﻮردﻩ ﺑﻮد؛ ﭼﺮاﮐﻪ وﻋﺪﻩدهﻨﺪﻩ را اﻣﻴﻦ ﺷﻤﺮد‪١٢ .‬اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬از ﻳﮏ ﺗﻦ‪ ،‬ﺁن هﻢ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻘﺮﻳﺒًﺎ ﻣﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺴﻠﯽ ﮐﺜﻴﺮ هﻤﭽﻮن ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬و ﺑﯽﺷﻤﺎر ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻨﻬﺎﯼ‬ ‫ﺳﺎﺣﻞ درﻳﺎ‪ ،‬ﭘﺪﻳﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬اﻳﻦ اﺷﺨﺎص هﻤﻪ در اﻳﻤﺎن درﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ وﻋﺪﻩهﺎ را هﻨﻮز ﻧﻴﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺁﻧﻬﺎ را از دور دﻳﺪﻩ و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﺸﺎن اذﻋﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﻏﺮﻳﺒﻨﺪ‪١۴ .‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺁﺷﮑﺎرا ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ در‬ ‫ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ وﻃﻨﯽ هﺴﺘﻨﺪ‪١۵ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﻣﯽاﻧﺪﻳﺸﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ‪١۶ .‬اﻣّﺎ ﻣﺸﺘﺎق ﺳﺮزﻣﻴﻨﯽ ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺘﺎق وﻃﻨﯽ‬ ‫ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ‪ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﺧﺪا ﻋﺎر ﻧﺪارد ﺧﺪاﯼ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻬﺮﯼ ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬ ‫ﻣﻬﻴﺎ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﺑﺮاهﻴﻢ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁزﻣﻮدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺤﺎق را ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﻳﻢ‬ ‫ﮐﺮد؛ و او ﮐﻪ وﻋﺪﻩهﺎ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﮥ ﺧﻮد را ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫‪١٨‬هﻤﺎن را ﮐﻪ درﺑﺎرﻩاش ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪» :‬ﻧﺴﻞ ﺗﻮ از اﺳﺤﺎق ﻣﺤﺴﻮب ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٩‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﭼﻨﻴﻦ اﻧﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺣﺘﯽ ﻣﺮدﮔﺎن را زﻧﺪﻩ ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪﻧﻮﻋﯽ اﺳﺤﺎق را از ﻣﺮگ ﺑﺎزﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﺤﺎق‪ ،‬ﻳﻌﻘﻮب و ﻋﻴﺴﻮ را در ﺧﺼﻮص اﻣﻮر ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺑﺮﮐﺖ داد‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻌﻘﻮب ﺑﻪهﻨﮕﺎم ﻣﺮگ‪ ،‬هﺮ ﻳﮏ از ﭘﺴﺮان ﻳﻮﺳﻒ را ﺑﺮﮐﺖ داد و‬ ‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻋﺼﺎﯼ ﺧﻮد ﺗﮑﻴﻪ زدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺳﺠﺪﻩ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺎن ﻋﻤﺮ ﺧﻮد ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪ‪ ،‬از ﺧﺮوج‬ ‫ﺑﻨﯽاﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و درﺑﺎرۀ اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮد دﺳﺘﻮرهﺎﻳﯽ داد‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ واﻟﺪﻳﻦ ﻣﻮﺳﯽ او را ﭘﺲ از ﺗﻮﻟﺪ ﺑﻪﻣﺪت ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا دﻳﺪﻧﺪ ﮐﻮدﮐﯽ اﺳﺖ ﺑﯽﻧﻈﻴﺮ؛ و از ﺣﮑﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﻬﺮاﺳﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﺳﺖ ﭘﺴﺮ دﺧﺘﺮ ﻓﺮﻋﻮن‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮد‪٢۵ .‬او ﺁزار دﻳﺪن ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﺪا را ﺑﺮ ﻟﺬت زودﮔﺬر ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺮﺟﻴﺢ داد‪٢۶ .‬و‬ ‫رﺳﻮاﻳﯽ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﺎارزﺷﺘﺮ از ﮔﻨﺠﻬﺎﯼ ﻣﺼﺮ ﺷﻤﺮد‪ ،‬زﻳﺮا از ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﭘﺎداش‬


‫ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪٢٧ .‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ او ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ از ﺧﺸﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﺑﻬﺮاﺳﺪ ﻣﺼﺮ را ﺗﺮﮎ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁن ﻧﺎدﻳﺪﻧﯽ را هﻤﻮارﻩ در ﺑﺮاﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد داﺷﺖ‪٢٨ .‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ او‬ ‫ِﭘﺴَﺢ و ﭘﺎﺷﻴﺪن ﺧﻮن را ﺑﻪﺟﺎ ﺁورد ﺗﺎ هﻼﮎﮐﻨﻨﺪۀ ﻧﺨﺴﺘﺰادﮔﺎن‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﺨﺴﺘﺰادﮔﺎن اﺳﺮاﺋﻴﻞ‬ ‫دﺳﺖ دراز ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٩‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﻮم از ﻣﻴﺎن درﻳﺎﯼ ﺳﺮخ هﻤﭽﻮن زﻣﻴﻨﯽ ﺧﺸﮏ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ؛ اﻣّﺎ‬ ‫ﭼﻮن ﻣﺼﺮﻳﺎن ﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ هﻤﺎن ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ‪ ،‬ﻏﺮق ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٠‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ دﻳﻮارهﺎﯼ اَرﻳﺤﺎ ﭘﺲ از اﻳﻨﮑﻪ ﻗﻮم هﻔﺖ روز دور ﺁن ﮔﺸﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫‪٣١‬ﺑﺎ اﻳﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ راﺣﺎ ِ‬ ‫ب ﻓﺎﺣﺸﻪ هﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻄﻴﻌﺎن ﮐﺸﺘﻪ ﻧﺸﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺟﺎﺳﻮﺳﺎن را‬ ‫ﺑﮕﺮﻣﯽ ﭘﺬﻳﺮا ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٢‬دﻳﮕﺮ ﭼﻪ ﮔﻮﻳﻢ؟ زﻳﺮا ﻓﺮﺻﺖ ﻧﻴﺴﺖ درﺑﺎرۀ ﺟِﺪﻋﻮن و ﺑﺎراق و ﺳﺎﻣﺴﻮن و ﻳِﻔﺘﺎح‬ ‫و داوود و ﺳﻤﻮﺋﻴﻞ و ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻢ‪٣٣ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﻤﺎﻟﮏ را ﻓﺘﺢ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ‬ ‫را ﺑﺮﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و وﻋﺪﻩهﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁوردﻧﺪ؛ دهﺎن ﺷﻴﺮان را ﺑﺴﺘﻨﺪ‪٣۴ ،‬ﺷﻌﻠﻪهﺎﯼ‬ ‫ﺳﻮزان ﺁﺗﺶ را ﺑﯽاﺛﺮ ﮐﺮدﻧﺪ و از دم ﺷﻤﺸﻴﺮ رهﺎﻳﯽ ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ؛ ﺿﻌﻔﺸﺎن ﺑﻪ ﻗﻮّت ﺑﺪل ﺷﺪ‪،‬‬ ‫در ﺟﻨﮓ ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ و ﻟﺸﮑﺮﻳﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ را ﺗﺎروﻣﺎر ﮐﺮدﻧﺪ‪٣۵ .‬زﻧﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﻮد را‬ ‫ﻗﻴﺎمﮐﺮدﻩ ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﮔﺮوهﯽ دﻳﮕﺮ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺷﺪﻧﺪ و رهﺎﻳﯽ را ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫رﺳﺘﺎﺧﻴﺰﯼ ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ دﺳﺖ ﻳﺎﺑﻨﺪ‪٣۶ .‬ﺑﻌﻀﯽ اﺳﺘﻬﺰا ﺷﺪﻧﺪ و ﺗﺎزﻳﺎﻧﻪ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬و ﺣﺘﯽ ﺑﻪ‬ ‫زﻧﺠﻴﺮ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪٣٧ .‬ﺳﻨﮕﺴﺎر ﮔﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ارّﻩ دوﭘﺎرﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎ‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬در ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﯽ ﻣﺤﻘّﺮ از ﭘﻮﺳﺖ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و ﺑﺰهﺎ در هﺮﺟﺎ ﮔﺬر‬ ‫ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﻨﮕﺪﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺘﻤﺪﻳﺪﻩ و ﻣﻮرد اذﻳﺖ و ﺁزار ﺑﻮدﻧﺪ‪٣٨ .‬اﻳﻨﺎن ﮐﻪ ﺟﻬﺎن ﻻﻳﻖ اﻳﺸﺎن‬ ‫ﻧﺒﻮد‪ ،‬در ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﮐﻮهﻬﺎ‪ ،‬و ﻏﺎرهﺎ و ﺷﮑﺎﻓﻬﺎﯼ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁوارﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣٩‬اﻳﻨﺎن هﻤﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﻳﺎد ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦﺣﺎل‪ ،‬هﻴﭻﻳﮏ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺪﻳﺸﺎن وﻋﺪﻩ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪۴٠ .‬زﻳﺮا ﺧﺪا از ﭘﻴﺶ ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ در ﻧﻈﺮ‬ ‫داﺷﺖ ﺗﺎ اﻳﺸﺎن ﺑﺪون ﻣﺎ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﻧﺮﺳﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٢‬‬ ‫ﺧﺪا ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد را ﺗﺄدﻳﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﭼﻨﻴﻦ اﺑﺮﯼ ﻋﻈﻴﻢ از ﺷﺎهﺪان را ﮔﺮداﮔﺮد ﺧﻮد دارﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ هﺮ ﺑﺎر‬ ‫اﺿﺎﻓﯽ و هﺮ ﮔﻨﺎﻩ را ﮐﻪ ﺁﺳﺎن ﺑﻪ دﺳﺖ و ﭘﺎﯼ ﻣﺎ ﻣﯽﭘﻴﭽﺪ‪ ،‬از ﺧﻮد دور ﮐﻨﻴﻢ و ﺑﺎ‬ ‫اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ در ﻣﺴﺎﺑﻘﻪاﯼ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ ﻣﻘﺮر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪوﻳﻢ‪٢ .‬و ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﺮ‬ ‫ﻗﻬﺮﻣﺎن و ﻣﻈﻬﺮ ﮐﺎﻣﻞ اﻳﻤﺎن ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺪوزﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁن ﺧﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﭘﻴﺶرو‬ ‫داﺷﺖ‪ ،‬ﺻﻠﻴﺐ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮد و ﻧﻨﮓ ﺁن را ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺷﻤﺮد و اﮐﻨﻮن ﺑﺮ ﺟﺎﻧﺐ راﺳﺖ ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺧﺪا ﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ‪٣ .‬ﺑﻪ او ﺑﻴﻨﺪﻳﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ را از ﺳﻮﯼ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﺧﺴﺘﻪ و دﻟﺴﺮد ﻧﺸﻮﻳﺪ‪.‬‬


‫‪۴‬هﻨﻮز در ﻧﺒﺮد ﺧﻮد ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺟﺎن اﻳﺴﺘﺎدﮔﯽ ﻧﮑﺮدﻩاﻳﺪ ‪۵‬و ﺁن ﺳﺨﻦ ﺗﺸﻮﻳﻖﺁﻣﻴﺰ‬ ‫را از ﻳﺎد ﺑﺮدﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﭘﺴﺮان ﺧﻄﺎب ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﭘﺴﺮم‪ ،‬ﺗﺄدﻳﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺧﻮار ﻣﺸﻤﺎر‪،‬‬ ‫و ﭼﻮن ﻣﻼﻣﺘﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﻟﺴﺮد ﻣﺸﻮ‪.‬‬ ‫‪۶‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ ،‬ﺗﺄدﻳﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪،‬‬ ‫و هﺮ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ اوﺳﺖ‪ ،‬ﺗﻨﺒﻴﻪ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٧‬ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ را ﺑﻪﻣﻨﺰﻟﮥ ﺗﺄدﻳﺐ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ؛ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺷﻤﺎ هﻤﭽﻮن ﭘﺴﺮان رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﺪام ﭘﺴﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪرش او را ﺗﺄدﻳﺐ ﻧﮑﻨﺪ؟ ‪٨‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﺄدﻳﺐ ﻧﺸﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ‬ ‫هﻤﻪ از ﺁن ﺳﻬﻤﯽ داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺣﺮاﻣﺰادﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺣﻘﻴﻘﯽ‪٩ .‬ﺑﻌﻼوﻩ‪ ،‬هﻤﮥ ﻣﺎ‬ ‫ﭘﺪران زﻣﻴﻨﯽ داﺷﺘﻪاﻳﻢ ﮐﻪ ﺗﺄدﻳﺒﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ‪ .‬ﺣﺎل‪،‬‬ ‫ﭼﻘﺪر ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﺪر روﺣﻬﺎﻳﻤﺎن را اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺣﻴﺎت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؟ ‪١٠‬ﭘﺪران ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻮﺗﺎﻩزﻣﺎﻧﯽ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺻﻼﺣﺪﻳﺪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺎ را ﺗﺄدﻳﺐ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ ﺧﻴﺮﻳﺖ ﺧﻮدﻣﺎن ﻣﺎ‬ ‫را ﺗﺄدﻳﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ در ﻗﺪّوﺳﻴﺖ او ﺳﻬﻴﻢ ﺷﻮﻳﻢ‪١١ .‬هﻴﭻ ﺗﺄدﻳﺒﯽ در ﺣﻴﻦ اﻧﺠﺎم ﺷﺪن‪،‬‬ ‫ﺧﻮﺷﺎﻳﻨﺪ ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ دردﻧﺎﮎ اﺳﺖ‪ .‬اﻣّﺎ ﺑﻌﺪ ﺑﺮاﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺁن ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﻴﻮۀ ﺁراﻣﺶ و ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﺎر ﻣﯽﺁورد‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺳﺴﺖ و زاﻧﻮان ﻟﺮزان ﺧﻮد را ﻗﻮﯼ ﺳﺎزﻳﺪ! ‪١٣‬ﺑﺮاﯼ ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﻮد‬ ‫راهﻬﺎﯼ هﻤﻮار ﺑﺴﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﻟﻨﮓ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﺪﻣﻪ ﻧﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﺪ‪.‬‬

‫هﺸﺪار در ﻣﻮرد ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ‬ ‫‪١۴‬ﺳﺨﺖ ﺑﮑﻮﺷﻴﺪ ﺑﺎ هﻤﮥ ﻣﺮدم در ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺑﺮﻳﺪ و ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺑﺪون ﻗﺪّوﺳﻴﺖ هﻴﭻﮐﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻧﺨﻮاهﺪ دﻳﺪ‪١۵ .‬ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﺴﯽ از ﻓﻴﺾ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﺤﺮوم ﻧﺸﻮد‪ ،‬و هﻴﭻ رﻳﺸﮥ ﺗﻠﺨﯽ ﻧﻤﻮ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻣﺴﺌﻠﻪﺳﺎز ﺷﻮد و ﺑﺴﻴﺎرﯼ را ﺁﻟﻮدﻩ‬ ‫ﺳﺎزد‪١۶ .‬هﺸﻴﺎر ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ هﻴﭻﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﻓﺎﺳﺪ ﻳﺎ هﻤﭽﻮن ﻋﻴﺴﻮ دﻧﻴﻮﯼ ﻧﺸﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﺎﻧﯽ‪ ،‬ﺣﻖ و اﻣﺘﻴﺎز ﭘﺴﺮ ارﺷﺪ ﺑﻮدن ﺧﻮد را ﻓﺮوﺧﺖ‪١٧ .‬و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاهﺎن ﺑﻪﻣﻴﺮاث ﺑﺮدن ﺁن ﺑﺮﮐﺖ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻘﺒﻮل واﻗﻊ ﻧﺸﺪ‪ .‬و هﺮﭼﻨﺪ ﺑﺎ‬ ‫زارﯼ در ﭘﯽ ﺁن ﺑﻮد‪ ،‬ﺟﺎﯼ ﺗﻮﺑﻪ ﭘﻴﺪا ﻧﮑﺮد‪.‬‬ ‫‪١٨‬زﻳﺮا ﺑﻪ ﮐﻮهﯽ ﻧﺰدﻳﮏ ﻧﻴﺎﻣﺪﻩاﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮان ﻟﻤﺲ ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﻮهﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ؛ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ و ﺗﻴﺮﮔﯽ و ﺑﺎد ﺷﺪﻳﺪ؛ ‪١٩‬و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻴﺮ ﺷﻴﭙﻮر و ﻳﺎ ﺑﻪ ﺁواز ﮐﻼﻣﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻧﮕﻮﻳﺪ‪٢٠ .‬زﻳﺮا ﺗﺤﻤﻞ ﺁن ﻓﺮﻣﺎن را‬ ‫ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺣﻴﻮاﻧﯽ ﮐﻮﻩ را ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷﻮد‪٢١ «.‬ﺁن‬ ‫ﻣﻨﻈﺮﻩ ﭼﻨﺎن هﺮاﺳﻨﺎﮎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻮﺳﯽ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﻟﺮزم‪«.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮن ﻧﺰدﻳﮏ ﺁﻣﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اورﺷﻠﻴﻢ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺎدﻣﺎﻧﮥ هﺰاران هﺰار ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺁﻣﺪﻩاﻳﺪ‪٢٣ ،‬ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻧﺨﺴﺘﺰادﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬


‫ﻧﺎﻣﻬﺎﻳﺸﺎن در ﺁﺳﻤﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ داور هﻤﻪ‬ ‫ﺁدﻣﻴﺎن اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ روﺣﻬﺎﯼ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪٢۴ ،‬و ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﮐﻪ واﺳﻄﮥ‬ ‫ن ﭘﺎﺷﻴﺪﻩاﯼ ﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮﺗﺮ از ﺧﻮن هﺎﺑﻴﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﻋﻬﺪﯼ ﺟﺪﻳﺪ اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺧﻮ ِ‬ ‫‪٢۵‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ از ﺁن ﮐﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬روﯼﺑﺮﻧﺘﺎﺑﻴﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫زﻣﻴﻦ ﺑﺪﻳﺸﺎن هﺸﺪار دادﻩ ﺑﻮد روﯼﺑﺮﺗﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬راﻩ ﮔﺮﻳﺰﯼ ﻧﻴﺎﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﭼﻪ راﻩ ﮔﺮﻳﺰﯼ‬ ‫ﺧﻮاهﻴﻢ داﺷﺖ اﮔﺮ از او ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﺎ هﺸﺪار ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬روﯼﺑﺮﺗﺎﺑﻴﻢ‪٢۶ .‬در ﺁن‬ ‫زﻣﺎن‪ ،‬ﺻﺪاﯼ او زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ درﺁورد‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن وﻋﺪﻩ دادﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ »ﻳﮏ ﺑﺎر‬ ‫ت »ﻳﮏ ﺑﺎر‬ ‫دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻣﻴﻦ ﺑﻠﮑﻪ ﺁﺳﻤﺎن را ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ درﺧﻮاهﻢ ﺁورد‪٢٧ «.‬ﻋﺒﺎر ِ‬ ‫دﻳﮕﺮ« ﺑﻪ از ﻣﻴﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪن ﭼﻴﺰهﺎﻳﯽ اﺷﺎرﻩ دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﺮزﻩ درﻣﯽﺁﻳﻨﺪ ‪ -‬ﻳﻌﻨﯽ‬ ‫ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ‪ -‬ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﺗﺰﻟﺰلﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٨‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﭘﺎدﺷﺎهﯽاﯼ را ﻣﯽﻳﺎﺑﻴﻢ ﮐﻪ ﺗﺰﻟﺰلﻧﺎﭘﺬﻳﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺷﮑﺮﮔﺰار ﺑﺎﺷﻴﻢ و‬ ‫ﺧﺪا را ﺑﺎ ﺗﺮس و هﻴﺒﺖ ﻋﺒﺎدﺗﯽ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪٢٩ ،‬زﻳﺮا »ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ ﺁﺗﺶ ﺳﻮزاﻧﻨﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن ‪١٣‬‬ ‫اﻧﺪرزهﺎﯼ ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ‬ ‫‪١‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺮادراﻧﻪ هﻤﭽﻨﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ‪٢ .‬از ﻣﻴﻬﻤﺎنﻧﻮازﯼ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎن ﻏﺎﻓﻞ‬ ‫ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﺑﻌﻀﯽ ﻧﺎداﻧﺴﺘﻪ از ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﭘﺬﻳﺮاﻳﯽ ﮐﺮدﻧﺪ‪٣ .‬ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ در‬ ‫زﻧﺪاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن در ﺑﻨﺪﻳﺪ؛ هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﺎد‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺁزار ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﺧﻮد ﻧﻴﺰ ﺟﺴﻤًﺎ رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬زﻧﺎﺷﻮﻳﯽ ﺑﺎﻳﺪ در ﻧﻈﺮ هﻤﮕﺎن ﻣﺤﺘﺮم ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺴﺘﺮش ﭘﺎﮎ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬زﻳﺮا‬ ‫ﺧﺪا اﺷﺨﺎص زﻧﺎﮐﺎر و ﻓﺎﺳﺪ را ﻣﺠﺎزات ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪۵ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﯼ از ﭘﻮﻟﺪوﺳﺘﯽ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ دارﻳﺪ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ را هﺮﮔﺰ واﻧﺨﻮاهﻢ ﮔﺬاﺷﺖ‪،‬‬ ‫و هﺮﮔﺰ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺨﻮاهﻢ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﭘﺲ ﺑﺎ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ‪:‬‬ ‫»ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﺎور ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﺨﻮاهﻢ ﺗﺮﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺮد؟«‬


‫‪٧‬رهﺒﺮان ﺧﻮد را ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺛﻤﺮۀ‬ ‫ﺷﻴﻮۀ زﻧﺪﮔﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﺪ و از اﻳﻤﺎﻧﺸﺎن ﺳﺮﻣﺸﻖ ﮔﻴﺮﻳﺪ‪٨ .‬ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ دﻳﺮوز و‬ ‫اﻣﺮوز و ﺗﺎ اﺑﺪ هﻤﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﻴﻢ ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﻋﺠﻴﺐ از راﻩ ﺑﻪدر ﻣﺸﻮﻳﺪ؛ زﻳﺮا ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ ﮐﻪ دل اﻧﺴﺎن از‬ ‫ن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻔﻌﯽ ﻧﺪارد‪١٠ .‬ﻣﺎ ﻣﺬﺑﺤﯽ‬ ‫ﻓﻴﺾ ﺗﻘﻮﻳﺖ ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺧﻮراﮐﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﻌﺘﻘﺪا ِ‬ ‫ن ﺧﻴﻤﻪ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ از ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺁن اﺳﺖ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪.‬‬ ‫دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰارا ِ‬ ‫ﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﻗﺪساﻻﻗﺪاس ﻣﯽ َﺑﺮَد‪ ،‬اﻣّﺎ‬ ‫‪١١‬ﮐﺎهﻦاﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺧﻮن ﺣﻴﻮاﻧﺎت را ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻗﺮﺑﺎﻧ ِ‬ ‫ﻻﺷﻪهﺎ ﺑﻴﺮون از ﺧﻴﻤﻪﮔﺎﻩ ﺳﻮزاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪١٢ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻨﺴﺎن‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺮون دروازۀ‬ ‫ﺷﻬﺮ رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮد‪ ،‬ﻗﻮم را ﺗﻘﺪﻳﺲ ﮐﻨﺪ‪١٣ .‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ هﻤﺎن ﻧﻨﮓ‬ ‫را ﮐﻪ او ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺧﻮد ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﺰد او ﺑﻴﺮون از اردوﮔﺎﻩ ﺑﺮوﻳﻢ‪١۴ .‬زﻳﺮا‬ ‫در اﻳﻨﺠﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﺎﻧﺪﮔﺎر ﻧﺪارﻳﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ در اﻧﺘﻈﺎر ﺁن ﺷﻬﺮ ﺁﻳﻨﺪﻩ هﺴﺘﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﯽ ﺳﭙﺎس را ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﻴﻢ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫‪١۵‬ﭘﺲ ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻗﺮﺑﺎﻧ ِ‬ ‫ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ‪ ،‬هﻤﺎن ﺛﻤﺮۀ ﻟﺒﻬﺎﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم او ﻣﻌﺘﺮﻓﻨﺪ‪١۶ .‬از ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﺮدن و ﺳﻬﻴﻢ‬ ‫ﻧﻤﻮدن دﻳﮕﺮان در ﺁﻧﭽﻪ دارﻳﺪ ﻏﻔﻠﺖ ﻣﻮرزﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا از ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎ ﺧﺸﻨﻮد اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٧‬از رهﺒﺮان ﺧﻮد اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﺪ و ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ زﻳﺮا اﻳﺸﺎن ﺑﺮ ﺟﺎﻧﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ‬ ‫دﻳﺪﻩﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺎﻳﺪ ﺣﺴﺎب ﺑﺪهﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ اﻧﺠﺎم دهﻨﺪ ﻧﻪ‬ ‫ﺑﺎ ﺁﻩ و ﻧﺎﻟﻪ‪ ،‬زﻳﺮا اﻳﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺷﻤﺎ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﺑﺮاﯼ ﻣﺎ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﻄﻤﺌﻨﻴﻢ ﮐﻪ وﺟﺪاﻧﻤﺎن ﭘﺎﮎ اﺳﺖ و ﻣﯽﺧﻮاهﻴﻢ از هﺮ‬ ‫ﺟﻬﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪﯼ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﻢ‪١٩ .‬ﺑﺨﺼﻮص از ﺷﻤﺎ اﺳﺘﺪﻋﺎ دارم دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ‬ ‫هﺮﭼﻪ زودﺗﺮ ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﺎزﮔﺮدم‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺧﺪاﯼ ﺁراﻣﺶ ﮐﻪ ﺷﺒﺎناﻋﻈﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮن‬ ‫ﺁن ﻋﻬﺪ اﺑﺪﯼ از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ‪٢١ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ هﺮﭼﻴﺰ ﻧﻴﮑﻮ ﻣﺠﻬﺰ ﮔﺮداﻧﺪ ﺗﺎ ارادۀ‬ ‫او را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ او هﺮﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﺸﻨﻮدﯼ اوﺳﺖ ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ در ﻣﺎ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁورد‪ ،‬ﮐﻪ او را ﺟﻼل ﺟﺎوداﻧﻪ ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮاهﻢ اﻳﻦ ﮐﻼ ِم ﻧﺼﻴﺤﺖﺁﻣﻴ ِﺰ ﻣﺮا ﺗﺤ ّﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﻪ‬ ‫اﺧﺘﺼﺎر ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪام‪.‬‬ ‫‪٢٣‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮادر ﻣﺎ ﺗﻴﻤﻮﺗﺎﺋﻮس ﺁزاد ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ او زود ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎ او ﺑﻪ دﻳﺪارﺗﺎن‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺑﻪ هﻤﮥ رهﺒﺮان ﺧﻮد و ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺳﻼم ﺑﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از اﻳﺘﺎﻟﻴﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﻼم ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬ﻓﻴﺾ ﺑﺎ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﻳﻌﻘﻮب‬ ‫ﻳﻌﻘﻮب ‪١‬‬


‫‪١‬از ﻳﻌﻘﻮب‪ ،‬ﻏﻼ ِم ﺧﺪا و ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ دوازدﻩ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﻼم!‬

‫رﺷﺪ در ﺑﻮﺗﮥ ﺁزﻣﺎﻳﺶ‬ ‫ن ﻣﻦ‪ ،‬هﺮﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﺁزﻣﺎﻳﺸﻬﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن روﺑﻪرو ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺁن را ﮐﻤﺎل‬ ‫‪٢‬اﯼ ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ﺷﺎدﯼ ﺑﻴﻨﮕﺎرﻳﺪ! ‪٣‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮔﺬار اﻳﻤﺎن ﺷﻤﺎ از ﺑﻮﺗﮥ ﺁزﻣﺎﻳﺸﻬﺎ‪ ،‬ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﺑﻪﺑﺎر‬ ‫ﻣﯽﺁورد‪۴ .‬اﻣّﺎ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﺎﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻟﻎ و ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮﻳﺪ و ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﮐﻢ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪۵ .‬اﮔﺮ از ﺷﻤﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﯽﺑﻬﺮﻩ از ﺣﮑﻤﺖ اﺳﺖ‪ ،‬درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﺪ از ﺧﺪاﻳﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ و ﺑﺪون ﻣﻼﻣﺖ ﺑﻪ هﻤﻪ ﻋﻄﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ وﯼ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪۶ .‬اﻣّﺎ ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎن درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﺪ و هﻴﭻ ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد راﻩ ﻧﺪهﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺮدﻳﺪ دارد‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﻣﻮج درﻳﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ وزش ﺑﺎد ﺑﻪ هﺮﺳﻮ راﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪٧ .‬ﭼﻨﻴﻦﮐﺲ ﻧﭙﻨﺪارد ﮐﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪٨ ،‬زﻳﺮا ﺷﺨﺼﯽ اﺳﺖ دو دل ﮐﻪ در ﺗﻤﺎﻣﯽ رﻓﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻧﺎﭘﺎﻳﺪار‬ ‫اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺑﺮاد ِر ﺣﻘﻴﺮ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﺖ واﻻﯼ ﺧﻮد ﻓﺨﺮ ﮐﻨﺪ‪١٠ ،‬اﻣّﺎ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﺎرت ﺧﻮد ﺑﺒﺎﻟﺪ‪،‬‬ ‫ﻞ ﺻﺤﺮا درﮔﺬر اﺳﺖ‪١١ .‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﺎ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺳﻮزان ﺧﻮد‬ ‫زﻳﺮا هﻤﭽﻮن ُﮔ ِ‬ ‫ﻃﻠﻮع ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻋﻠﻒ را ﻣﯽﺧﺸﮑﺎﻧﺪ و ُﮔﻠَﺶ ﻓﺮوﻣﯽرﻳﺰد و زﻳﺒﺎﻳﻴﺶ ﻣﺤﻮ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‬ ‫ﻧﻴﺰ در ﺣﻴﻦ ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر ﺧﻮد‪ ،‬ﭘﮋﻣﺮدﻩ و ﻣﺤﻮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁن ﮐﻪ در ﺁزﻣﺎﻳﺸﻬﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﭼﻮن از ﺑﻮﺗﮥ‬ ‫ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﺑﻴﺮون ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎج ﺣﻴﺎﺗﯽ را ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ دوﺳﺘﺪاران ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫وﻋﺪﻩ ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺁن ﮐﻪ وﺳﻮﺳﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا وﺳﻮﺳﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ «،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﺑﺎ‬ ‫هﻴﭻ ﺑﺪﯼ وﺳﻮﺳﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﮐﺴﯽ را ﻧﻴﺰ وﺳﻮﺳﻪ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪١۴ .‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ وﺳﻮﺳﻪ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬هﻮاﯼ ﻧﻔْﺲ ﺧﻮ ِد اوﺳﺖ ﮐﻪ وﯼ را ﻣﯽﻓﺮﻳﺒﺪ و ﺑﻪ دام ﻣﯽاﻓﮑﻨﺪ‪١۵ .‬هﻮاﯼ ﻧﻔْﺲ‬ ‫ﮐﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽزاﻳﺪ و ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺛﻤﺮ رﺳﺪ‪ ،‬ﻣﺮگ ﺑﻪﺑﺎر ﻣﯽﺁورد‪.‬‬ ‫ن ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﻣﺸﻮﻳﺪ! ‪١٧‬هﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﻴﮑﻮ و هﺮ ﻋﻄﺎﯼ ﮐﺎﻣﻞ از‬ ‫‪١۶‬ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ﺑﺎﻻﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎزل ﺷﺪﻩ از ﭘﺪر ﻧﻮرهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﮐﻪ در او ﻧﻪ هﻴﭻ ﺗﻐﻴﻴﺮﯼ اﺳﺖ و ﻧﻪ هﻴﭻ ﺳﺎﻳﮥ‬ ‫ﻧﺎﺷﯽ از دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ‪١٨ .‬او ﭼﻨﻴﻦ ارادﻩ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﮐﻼم ﺣﻖ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ هﻤﭽﻮن‬ ‫ﻧﻮﺑ ِﺮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩهﺎﯼ او ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬

‫ﺷﻨﻴﺪن و ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁوردن‬ ‫ن ﺗﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺳﺨﻦﮔﻔﺘﻦ‬ ‫‪١٩‬ﺑﺮادران ﻋﺰﻳﺰ ﻣﻦ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪ :‬هﺮﮐﺲ ﺑﺎﻳﺪ در ﺷﻨﻴﺪ ْ‬ ‫ﮐُﻨﺪ و در ﺧﺸ ْﻢ ﺁهﺴﺘﻪ! ‪٢٠‬زﻳﺮا ﺧﺸ ِﻢ ﺁدﻣﯽ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﻣﻄﻠﻮب ﺧﺪا را ﺑﻪﺑﺎر ﻧﻤﯽﺁورد‪.‬‬


‫‪٢١‬ﭘﺲ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﭘﻠﻴﺪﯼ و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﻓﺰوﻧﯽ ﺑﺪﺧﻮاهﯽ را از ﺧﻮد دور ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﺎ ﺣﻠﻢ‪ ،‬ﮐﻼﻣﯽ‬ ‫را ﮐﻪ در ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺎﻧﻬﺎﯼ ﺷﻤﺎ را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺑﭙﺬﻳﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺑﻪﺟﺎﯼﺁورﻧﺪۀ ﮐﻼم ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻪﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪۀ ﺁن؛ ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺐ ﻣﺪهﻴﺪ! ‪٢٣‬زﻳﺮا‬ ‫هﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﮐﻼم را ﻣﯽﺷﻨﻮد اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺁن ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺎﻧَﺪ ﮐﻪ در ﺁﻳﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮۀ‬ ‫ﺧﻮد ﻣﯽﻧﮕﺮد ‪٢۴‬و ﺧﻮد را در ﺁن ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺗﺎ از ﺑﺮاﺑﺮ ﺁن دور ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬از ﻳﺎد‬ ‫ﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺁزادﯼ‬ ‫ﻣﯽﺑﺮد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﻴﻤﺎﻳﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪٢۵ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﻳﻌ ِ‬ ‫اﺳﺖ ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺁن را از ﻧﻈﺮ دور ﻧﻤﯽدارد‪ ،‬و ﺷﻨﻮﻧﺪۀ ﻓﺮاﻣﻮﺷﮑﺎر ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺑﻪﺟﺎﯼﺁورﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬او در ﻋﻤﻞ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٢۶‬ﺁن ﮐﻪ ﺧﻮد را دﻳﻨﺪار ﺑﺪاﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﻬﺎ ِر زﺑﺎن ﺧﻮد را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﻳﺒﺪ و دﻳﺎﻧﺘﺶ ﺑﺎﻃﻞ اﺳﺖ‪٢٧ .‬دﻳﻨﺪارﯼ ﭘﺎﮎ و ﺑﯽﻟﮑﻪ در ﻧﻈﺮ ﭘﺪ ِر ﻣﺎ ﺧﺪا‪ ،‬ﺁن اﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ ﻳﺘﻴﻤﺎن و ﺑﻴﻮﻩزﻧﺎن را ﺑﻪوﻗﺖ ﻣﺼﻴﺒﺖ دﺳﺘﮕﻴﺮﯼ ﮐﻨﻴﻢ و ﺧﻮد را از ﺁﻻﻳﺶ اﻳﻦ دﻧﻴﺎ‬ ‫دور ﺑﺪارﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٢‬‬ ‫ﭘﺮهﻴﺰ از ﺗﺒﻌﻴﺾ‬ ‫ن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﺮﺟﻼﻟﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺒﻌﻴﺾ هﻤﺮاﻩ‬ ‫‪١‬ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬اﻳﻤﺎ ِ‬ ‫ﯼ زرﻳﻦ و ﺟﺎﻣﻪ ﻓﺎﺧﺮ ﺑﻪ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻤﺎ درﺁﻳﺪ و ﻓﻘﻴﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ‬ ‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪٢ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺘﺮ ِ‬ ‫ﺟﺎﻣﮥ ژﻧﺪﻩ وارد ﺷﻮد‪٣ ،‬و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ ﺟﺎﻣﮥ ﻓﺎﺧﺮ درﺑﺮ دارد‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎص ﻧﺸﺎن دهﻴﺪ‬ ‫و ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬در اﻳﻦ ﺟﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪ «،‬اﻣّﺎ ﻓﻘﻴﺮ را ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬هﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﺎﻳﺴﺖ!« و‬ ‫ﻳﺎ‪» :‬اﻳﻨﺠﺎ ﭘﻴﺶ ﭘﺎهﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﻨﺸﻴﻦ‪۴ «،‬ﺁﻳﺎ در ﻣﻴﺎن ﺧﻮد ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﺸﺪﻩاﻳﺪ و‬ ‫ﺑﺎ اﻧﺪﻳﺸﮥ ﺑﺪ ﻗﻀﺎوت ﻧﮑﺮدﻩاﻳﺪ؟‬ ‫‪۵‬ﺑﺮادران ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ! ﻣﮕﺮ ﺧﺪا ﻓﻘﻴﺮان اﻳﻦ ﺟﻬﺎن را ﺑﺮﻧﮕﺰﻳﺪﻩ ﺗﺎ در‬ ‫ن ﺧﻮد وﻋﺪﻩ‬ ‫اﻳﻤﺎن دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎهﯽاﯼ را ﺑﻪ ارث ﺑﺮﻧﺪ ﮐﻪ او ﺑﻪ دوﺳﺘﺪارا ِ‬ ‫ﻓﺮﻣﻮدﻩ اﺳﺖ؟ ‪۶‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ روا داﺷﺘﻪاﻳﺪ‪ .‬ﺁﻳﺎ دوﻟﺘﻤﻨﺪان ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺳﺘﻢ روا ﻣﯽدارﻧﺪ و ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻤﻪ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ؟ ‪٧‬ﺁﻳﺎ اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﻧﺎم ﺷﺮﻳﻒ‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻬﺎدﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﮐﻔﺮ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ؟‬ ‫‪٨‬اﮔﺮ ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺷﺎهﺎﻧﻪ را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ اﻳﻦ ﮔﻔﺘﮥ ﮐﺘﺎب ﺑﻪﺟﺎﯼ ﺁورﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ‪» :‬هﻤﺴﺎﻳﻪات را هﻤﭽﻮن ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪار‪ «،‬ﮐﺎ ِر ﻧﻴﮑﻮ ﮐﺮدﻩاﻳﺪ‪٩ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ‬ ‫ﺗﺒﻌﻴﺾ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدﻩاﻳﺪ و ﺷﺮﻳﻌﺖ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﭼﻮن اﻓﺮادﯼ ﻗﺎﻧﻮنﺷﮑﻦ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١٠ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﻧﮕﺎﻩ دارد اﻣّﺎ در ﻳﮏ ﻣﻮرد ﺑﻠﻐﺰد‪ ،‬ﻣﺠﺮم ﺑﻪ‬ ‫ﺷﮑﺴﺘﻦ ﺗﻤﺎم ﺷﺮﻳﻌﺖ اﺳﺖ‪١١ .‬ﭼﻪ‪ ،‬او ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪ «،‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪» :‬ﻗﺘﻞ‬ ‫ﻣﮑﻦ‪ «.‬ﭘﺲ هﺮﭼﻨﺪ زﻧﺎ ﻧﮑﻨﯽ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻗﺘﻞ ﮐﻨﯽ‪ ،‬ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﺷﮑﺴﺘﻪاﯼ‪.‬‬


‫ﺖ‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ هﻤﭽﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺳﺨﻦ ﮔﻮﻳﻴﺪ و ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺷﺮﻳﻌ ِ‬ ‫ﺁزادﯼ‪ ،‬ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ داورﯼ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪١٣ ،‬زﻳﺮا داورﯼ اﻟﻬﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ رﺣﻢ ﻧﮑﺮدﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯽرﺣﻢ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣّﺎ رﺣﻢ ﺑﺮ داورﯼ ﭘﻴﺮوز ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ!‬

‫اﻳﻤﺎن و اﻋﻤﺎل‬ ‫ن ﻣﻦ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮد اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬اﻣّﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺁﻳﺎ‬ ‫‪١۴‬ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ اﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ او را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ؟ ‪١۵‬اﮔﺮ ﺑﺮادر ﻳﺎ ﺧﻮاهﺮﯼ ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﭘﻮﺷﺎﮎ و‬ ‫ﺧﻮراﮎ روزاﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ ‪١۶‬و ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ ﺑﻪﺳﻼﻣﺖ‪ ،‬و ﮔﺮم و ﺳﻴﺮ‬ ‫ﺷﻮﻳﺪ‪ «،‬اﻣّﺎ ﺑﺮاﯼ رﻓﻊ ﻧﻴﺎزهﺎﯼ ﺟﺴﻤﯽ اﻳﺸﺎن ﮐﺎرﯼ اﻧﺠﺎم ﻧﺪهﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺳﻮد؟ ‪١٧‬ﭘﺲ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ و ﺑﺪون ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﮐﺴﯽ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارﯼ و ﻣﻦ اﻋﻤﺎل دارم!« اﻳﻤﺎﻧﺖ را ﺑﺪون اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﻤﺎ و ﻣﻦ اﻳﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺎ اﻋﻤﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻤﻮد‪١٩ .‬ﺗﻮ اﻳﻤﺎن دارﯼ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻳﮑﯽ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﮐﻨﯽ! ﺣﺘﯽ دﻳﻮهﺎ ﻧﻴﺰ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ اﻳﻤﺎن دارﻧﺪ و از ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﻟﺮزﻧﺪ!‬ ‫‪٢٠‬اﯼ ﻧﺎدان ﻣﯽﺧﻮاهﯽ ﺑﺪاﻧﯽ ﭼﺮا اﻳﻤﺎن ﺑﺪون ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﺑﯽﺛﻤﺮ اﺳﺖ؟ ‪٢١‬ﻣﮕﺮ اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺟَﺪ ﻣﺎ اﺑﺮاهﻴﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ او را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد اﺳﺤﺎق را ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﻧﻤﻮد؟ ‪٢٢‬ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن و اﻋﻤﺎل او ﺑﺎ هﻢ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬و اﻳﻤﺎن او ﺑﺎ اﻋﻤﺎﻟﺶ‬ ‫ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪ‪٢٣ .‬و ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁورد و اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺮاﯼ او ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺷﻤﺮدﻩ ﺷﺪ‪ «،‬و او دوﺳﺖ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪ‪٢۴ .‬ﭘﺲ ﻣﯽﺑﻴﻨﻴﺪ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل‬ ‫ن ﺗﻨﻬﺎ‪.‬‬ ‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ اﻧﺴﺎن ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺎ اﻳﻤﺎ ِ‬ ‫ب روﺳﭙﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ او را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ‬ ‫‪٢۵‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﮕﺮ اﻋﻤﺎل راﺣﺎ ِ‬ ‫ن‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدﮔﺎن ﭘﻨﺎﻩ داد و اﻳﺸﺎن را از راهﯽ دﻳﮕﺮ رواﻧﻪ ﮐﺮد؟ ‪٢۶‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺪ ِ‬ ‫ن ﺑﺪون ﻋﻤﻞ ﻧﻴﺰ ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺑﺪون روح ﻣﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬اﻳﻤﺎ ِ‬

‫ﻳﻌﻘﻮب ‪٣‬‬ ‫ﺑﻼﯼ زﺑﺎن‬ ‫‪١‬ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬ﻣﺒﺎد ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎرﯼ از ﺷﻤﺎ در ﭘﯽ ﻣﻌﻠّﻢ ﺷﺪن ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﯼ ﺳﺨﺖﺗﺮ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢ .‬ﻣﺎ هﻤﻪ ﺑﺴﻴﺎر ﻣﯽﻟﻐﺰﻳﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ در ﮔﻔﺘﺎر‬ ‫ﻣﺎ ﻣﻌﻠّﻤﺎن‪ ،‬داور ِ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻠﻐﺰد‪ ،‬اﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻤﺎﻣﯽ وﺟﻮد ﺧﻮد را ﻣﻬﺎر ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﻟﮕﺎمﻧﻬﺎدن ﺑﺮ دهﺎن اﺳﺐ‪ ،‬ﺁن را ﻣﻄﻴﻊ ﺧﻮد ﻣﯽﺳﺎزﻳﻢ و ﺑﺪﻳﻦوﺳﻴﻠﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻴﻢ‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺪن ﺣﻴﻮان را ﺑﻪ هﺮﺳﻮ هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪۴ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﺳُﮑﺎﻧﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺸﺘﯽ‬ ‫ﺑﺰرﮔﯽ را ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎدهﺎﯼ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺁن را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ درﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﺑﻪ هﺮ ﺳﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﺧﺪا‬ ‫ﺑﺨﻮاهﺪ هﺪاﻳﺖ ﮐﻨﺪ‪۵ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬زﺑﺎن ﻧﻴﺰ ﻋﻀﻮﯼ ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ اﻣّﺎ ادﻋﺎهﺎﯼ ﺑﺰرگ‬ ‫دارد‪ .‬ﺟﺮﻗﻪاﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﻨﮕﻠﯽ ﺑﺰرگ را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﮐﺸﺪ‪۶ .‬زﺑﺎن ﻧﻴﺰ ﺁﺗﺶ اﺳﺖ‪،‬‬


‫دﻧﻴﺎﻳﯽ از ﺷﺮارت اﺳﺖ در ﻣﻴﺎن اﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪن ﻣﺎ ﮐﻪ هﻤﮥ وﺟﻮد اﻧﺴﺎن را ﺁﻟﻮدﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ و‬ ‫ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ او را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽﮐﺸﺪ؛ ﺁﺗﺸﯽ ﮐﻪ ﺟﻬﻨﻢ ﺁن را اﻓﺮوﺧﺘﻪ اﺳﺖ!‬ ‫‪٧‬اﻧﺴﺎن هﻤﻪﮔﻮﻧﻪ ﺣﻴﻮان و ﭘﺮﻧﺪﻩ و ﺧﺰﻧﺪﻩ و ﺟﺎﻧﺪار درﻳﺎﻳﯽ را رام ﻣﯽﮐﻨﺪ و رام‬ ‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪٨ ،‬اﻣّﺎ هﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻗﺎدر ﺑﻪ رام ﮐﺮدن زﺑﺎن ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬زﺑﺎن ﺷﺮارﺗﯽ اﺳﺖ‬ ‫ﺳﺮﮐﺶ و ﭘﺮ از زه ِﺮ ﮐﺸﻨﺪﻩ!‬ ‫‪٩‬ﺑﺎ زﺑﺎن ﺧﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ و ﭘﺪر را ﻣﺘﺒﺎرﮎ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﻢ و ﺑﺎ هﻤﺎن زﺑﺎن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻳﯽ را ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺷﺒﺎهﺖ ﺧﺪا ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﻟﻌﻦ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪١٠ .‬از ﻳﮏ دهﺎن‪ ،‬هﻢ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪،‬‬ ‫هﻢ ﻧﻔﺮﻳﻦ! اﯼ ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﺎﻳﺴﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪١١ .‬ﺁﻳﺎ ﻣﯽﺷﻮد از ﭼﺸﻤﻪاﯼ هﻢ ﺁب‬ ‫ن ﻣﻦ‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ درﺧﺖ اﻧﺠﻴﺮ‪ ،‬زﻳﺘﻮن‬ ‫ﺷﻴﺮﻳﻦ روان ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬هﻢ ﺁب ﺷﻮر؟ ‪١٢‬ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ﺑﺎر ﺁ َورَد؟ ﻳﺎ درﺧﺖ ﻣﻮ‪ ،‬اﻧﺠﻴﺮ ﺑﺮدهﺪ؟ ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن ﻧﻴﺰ ﭼﺸﻤﮥ ﺷﻮر ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺁب‬ ‫ﺷﻴﺮﻳﻦ روان ﺳﺎزد‪.‬‬

‫دو ﮔﻮﻧﻪ ﺣﮑﻤﺖ‬ ‫‪١٣‬ﮐﻴﺴﺖ ﺣﮑﻴﻢ و ﺧﺮدﻣﻨﺪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ؟ ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺁن را ﺑﺎ ﺷﻴﻮۀ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دهﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺣﻠﻢ ﮐﻪ از ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰد‪١۴ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ در دل ﺧﻮد‬ ‫ﺣﺴ ِﺪ ﺗﻠﺦ و ﺟﺎﻩﻃﻠﺒﯽ دارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﺒﺎﻟﻴﺪ و ﺧﻼف ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ‪١۵ .‬ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺣﮑﻤﺘﯽ از ﺑﺎﻻ ﻧﺎزل ﻧﻤﯽﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ زﻣﻴﻨﯽ و ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ و ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ اﺳﺖ‪١۶ .‬زﻳﺮا هﺮﺟﺎ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺴﺪ و ﺟﺎﻩﻃﻠﺒﯽ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺷﻮب و هﺮﮔﻮﻧﻪ ﮐﺮدار زﺷﺖ ﻧﻴﺰ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١٧‬اﻣّﺎ ﺁن ﺣﮑﻤﺖ ﮐﻪ از ﺑﺎﻻﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺨﺴﺖ ﭘﺎﮎ اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﺻﻠﺢﺁﻣﻴﺰ و ﻣﻼﻳﻢ و‬ ‫ﻧﺼﻴﺤﺖﭘﺬﻳﺮ‪ ،‬و ﺳﺮﺷﺎر از رﺣﻤﺖ و ﺛﻤﺮات ﻧﻴﮑﻮ‪ ،‬و ﺑﺮﯼ از ﺗﺒﻌﻴﺾ و رﻳﺎ!‬ ‫‪١٨‬ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ‪ ،‬ﻣﺤﺼﻮﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ‪ ،‬و ﺑﻪدﺳﺖ ﺻﻠﺤﺠﻮﻳﺎن ﮐﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬

‫ﻳﻌﻘﻮب ‪۴‬‬ ‫ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‬ ‫‪١‬از ﮐﺠﺎ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﺟﻨﮓ و ﺟﺪال ﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ؟ ﺁﻳﺎ ﻧﻪ از اﻣﻴﺎﻟﺘﺎن ﮐﻪ در اﻋﻀﺎﯼ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺘﻴﺰﻩ ﻣﺸﻐﻮﻟﻨﺪ؟ ‪٢‬ﺣﺴﺮت ﭼﻴﺰﯼ را ﻣﯽﺧﻮرﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁن را ﺑﻪﮐﻒ ﻧﻤﯽﺁرﻳﺪ‪ .‬از‬ ‫ﻃﻤﻊ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻗﺘﻞ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺎز ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻴﺪ ﻧﻤﯽرﺳﻴﺪ‪ .‬ﺟﻨﮓ و ﺟﺪال ﺑﺮﭘﺎ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﻤﯽﺁورﻳﺪ‪ ،‬از ﺁنرو ﮐﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻴﺪ! ‪٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻴﺰ ﮐﻪ‬ ‫درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﻳﺎﺑﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎ ﻧﻴّﺖ ﺑﺪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺻﺮف هﻮﺳﺮاﻧﻴﻬﺎﯼ‬ ‫ﺧﻮد ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬اﯼ زﻧﺎﮐﺎران‪ ،‬ﺁﻳﺎ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ دوﺳﺘﯽ ﺑﺎ دﻧﻴﺎ دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ؟ هﺮﮐﻪ در ﭘﯽ دوﺳﺘﯽ‬ ‫ﺑﺎ دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮد را دﺷﻤﻦ ﺧﺪا ﻣﯽﺳﺎزد‪۵ .‬ﺁﻳﺎ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ ﮐﺘﺎب ﺑﻴﻬﻮدﻩ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫»روﺣﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣ ِﺪ ﺣﺴﺎدت ﻣﺸﺘﺎق ﻣﺎﺳﺖ؟« ‪۶‬اﻣّﺎ ﻓﻴﻀﯽ ﮐﻪ او‬ ‫ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺑﺲ ﻓﺰوﻧﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬از هﻤﻴﻦرو ﮐﺘﺎب ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬


‫»ﺧﺪا در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺘﮑﺒّﺮان ﻣﯽاﻳﺴﺘﺪ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﻓﺮوﺗﻨﺎن را ﻓﻴﺾ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪«.‬‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬در ﺑﺮاﺑﺮ اﺑﻠﻴﺲ اﻳﺴﺘﺎدﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ او ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬اﯼ ﮔﻨﺎهﮑﺎران‪ ،‬دﺳﺘﻬﺎﯼ‬ ‫لزار ﺑﻴﻔﺘﻴﺪ و ﻧﺪﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﭘﺎﮎ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬و اﯼ دودﻻن‪ ،‬دﻟﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﻃﺎهﺮ ﺳﺎزﻳﺪ‪٩ .‬ﺑﻪ ﺣﺎ ِ‬ ‫و زارﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪۀ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ‪ ،‬و ﺷﺎدﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﻪ اﻧﺪوﻩ ﺑﺪل ﮔﺮدد‪١٠ .‬در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‬ ‫ﻓﺮوﺗﻦ ﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺳﺮاﻓﺮاز ﮐﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﺪﮔﻮﻳﯽ ﻣﮑﻨﻴﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ از ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺑﺪ ﮔﻮﻳﺪ و ﻳﺎ او را‬ ‫ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﺪ‪ ،‬در واﻗﻊ از ﺷﺮﻳﻌﺖ ﺑﺪ ﮔﻔﺘﻪ و ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ .‬و هﺮﮔﺎﻩ‬ ‫ﺷﺮﻳﻌﺖ را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﯽ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻣﺠﺮﯼ ﺑﻠﮑﻪ داو ِر ﺁن هﺴﺘﯽ! ‪١٢‬اﻣّﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﮏ‬ ‫ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺬار و داور وﺟﻮد دارد‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺑﺮهﺎﻧﺪ ﻳﺎ هﻼﮎ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮ ﮐﻴﺴﺘﯽ‬ ‫ﮐﻪ هﻤﺴﺎﻳﮥ ﺧﻮد را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﯽ!‬

‫ﻓﺨﺮ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺮدا‬ ‫‪١٣‬و اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﺪ‪» :‬اﻣﺮوز ﻳﺎ ﻓﺮدا ﺑﻪ اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ ﺁن ﺷﻬﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ رﻓﺖ و‬ ‫ﺳﺎﻟﯽ را در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﻪﺳﺮ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﺮد و ﺑﻪ ﺗﺠﺎرت ﺧﻮاهﻴﻢ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺳﻮد ﻓﺮاوان ﺧﻮاهﻴﻢ‬ ‫ﮐﺮد‪ «،‬ﺧﻮب ﮔﻮش ﻓﺮادهﻴﺪ‪١۴ :‬ﺷﻤﺎ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ ﻓﺮدا ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ .‬زﻧﺪﮔﯽ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟ هﻤﭽﻮن ﺑُﺨﺎرﯼ هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻇﺎهﺮ ﻣﯽﺷﻮد و ﺑﻌﺪ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﮕﻮﻳﻴﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺨﻮاهﺪ‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﻣﯽﻣﺎﻧﻴﻢ و ﭼﻨﻴﻦ و ﭼﻨﺎن ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪«.‬‬ ‫‪١۶‬ﺣﺎل ﺁﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺗﮑﺒّﺮ ﻓﺨﺮ ﻣﯽﮐﻨﻴﺪ‪ .‬هﺮ ﻓﺨﺮﯼ از اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺪ اﺳﺖ! ‪١٧‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ‪،‬‬ ‫هﺮﮐﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﭼﻪ ﮐﺎرﯼ درﺳﺖ اﺳﺖ و ﺁن را اﻧﺠﺎم ﻧﺪهﺪ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻳﻌﻘﻮب ‪۵‬‬ ‫هﺸﺪار ﺑﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﻇﺎﻟﻢ‬ ‫‪١‬و اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ اﯼ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان‪ ،‬زارﯼ و ﺷﻴﻮن ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﻴﺮﻩروزﯼ در اﻧﺘﻈﺎرﺗﺎن‬ ‫اﺳﺖ‪٢ .‬ﺛﺮوت ﺷﻤﺎ ﺗﺒﺎﻩ ﺷﺪﻩ و ﺟﺎﻣﻪهﺎﻳﺘﺎن را ﺑﻴﺪ ﺧﻮردﻩ اﺳﺖ! ‪٣‬زر و ﺳﻴﻢ ﺷﻤﺎ زﻧﮓ‬ ‫ﮓ ﺁﻧﻬﺎ ﻋﻠﻴ ِﻪ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ و هﻤﭽﻮن ﺁﺗﺶ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺪن ﺷﻤﺎ را‬ ‫زدﻩ‪ ،‬و زﻧ ِ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺧﻮرد‪ .‬زﻳﺮا در روزهﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺛﺮوت اﻧﺪوﺧﺘﻪاﻳﺪ! ‪۴‬اﻳﻨﮏ ﻣﺰد ﮐﺎرﮔﺮاﻧﯽ ﮐﻪ در‬ ‫ﻣﺰارع ﺷﻤﺎ درو ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﻤﺎ ﺣﻴﻠﻪﮔﺮاﻧﻪ از ﭘﺮداﺧﺖ ﺁن ﺳﺮ ﺑﺎززدﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺿﺪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﻣﯽﺁورد‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد دروﮔﺮان ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪۵ .‬ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺑﺮ زﻣﻴﻦ در ﺗﺠﻤّﻞ و هﻮﺳﺮاﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻩاﻳﺪ‪ ،‬و ﺧﻮد را ﺑﺮاﯼ روز ﮐﺸﺘﺎر ﭘﺮوار‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ! ‪۶‬ﻣﺮد ﭘﺎرﺳﺎ را ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﯽ ﻧﻤﯽورزﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻳﺪ و ﺑﻪ ﻗﺘﻞ‬ ‫رﺳﺎﻧﺪﻳﺪ‪.‬‬


‫ﺻﺒﺮ و ﺑﺮدﺑﺎرﯼ در زﻣﺎن ﻣﺼﻴﺒﺖ‬ ‫‪٧‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻣﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺒﻮرﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪ .‬ﺑﻨﮕﺮﻳﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ دهﻘﺎن اﻧﺘﻈﺎر‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﺪ ﺗﺎ زﻣﻴﻦ ﻣﺤﺼﻮل ﭘﺮارزش ﺧﻮد را ﺑﻪﺑﺎر ﺁورد؛ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺻﺒﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎراﻧﻬﺎﯼ‬ ‫ن‬ ‫ل ﻗﻮﯼدارﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﻣﺪ ِ‬ ‫ﭘﺎﻳﻴﺰﯼ و ﺑﻬﺎرﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺒﺎرد‪٨ .‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﻴﺪ و د ْ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ! ‪٩‬ﺑﺮادران‪ ،‬از ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ داورﯼ‬ ‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬زﻳﺮا »داور« ﺑﺮ در اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫س ﺻﺒﺮ در ﻣﺼﺎﺋﺐ‬ ‫‪١٠‬ﺑﺮادران‪ ،‬از ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬در ِ‬ ‫را ﻓﺮاﮔﻴﺮﻳﺪ‪١١ .‬ﻣﺎ ﺑﺮدﺑﺎران را ﺧﺠﺴﺘﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﻢ‪ .‬ﺷﻤﺎ درﺑﺎرۀ ﺻﺒﺮ اﻳﻮب ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬و‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ او ﭼﻪ ﮐﺮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪﻏﺎﻳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎن و رﺣﻴﻢ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٢‬اﻣّﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮ از هﻤﻪ‪ ،‬اﯼ ﺑﺮادران ﻣﻦ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﻣﺨﻮرﻳﺪ؛ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ و‬ ‫ﻧﻪ ﺑﻪ هﻴﭻﭼﻴﺰ دﻳﮕﺮ‪ .‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ »ﺑﻠﻪ« ﺷﻤﺎ هﻤﺎن ﺑﻠﻪ ﺑﺎﺷﺪ و »ﻧﻪ« ﺷﻤﺎ هﻤﺎن ﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا‬ ‫ﻣﺤﮑﻮم ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫دﻋﺎﯼ ﺑﺎ اﻳﻤﺎن‬ ‫‪١٣‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ در ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺖ‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﻨﺪ؛ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺷﺎد اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺮود ﺣﻤﺪ‬ ‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪١۴ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ ﺑﻴﻤﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺸﺎﻳﺦ ﮐﻠﻴﺴﺎ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮاﯼ او دﻋﺎ‬ ‫ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﺎ روﻏﻦ ﺗﺪهﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪١۵ .‬دﻋﺎﯼ ﺑﺎاﻳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﻴﻤﺎر را ﺷﻔﺎ‬ ‫ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰاﻧﺪ‪ ،‬و اﮔﺮ ﮔﻨﺎهﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫ن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻴﺪ و ﺑﺮاﯼ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ دﻋﺎ ﮐﻨﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﭘﺲ ﻧﺰد ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎهﺎ ِ‬ ‫ﯼ ﻣﺮد ﭘﺎرﺳﺎ‪ ،‬ﻗﺪرت دارد و ﺑﺴﻴﺎر اﺛﺮﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫دﻋﺎ ِ‬ ‫‪١٧‬اﻟﻴﺎس اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮد هﻤﭽﻮ ﻣﺎ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭼﻮن ﺑﺎ ﺗﻤﺎم دل و ﺟﺎن دﻋﺎ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺎران ﻧﺒﺎرد‪،‬‬ ‫ﺳﻪ ﺳﺎل و ﻧﻴﻢ ﺑﺎران ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﺒﺎرﻳﺪ؛ ‪١٨‬و ﺑﺎز دﻋﺎ ﮐﺮد و از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎران ﺑﺎرﻳﺪ و‬ ‫زﻣﻴﻦ ﻣﺤﺼﻮل ﺑﻪﺑﺎر ﺁورد‪.‬‬ ‫ن ﻣﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﺷﻤﺎ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد‪ ،‬و دﻳﮕﺮﯼ او را‬ ‫‪١٩‬ﺑﺮادرا ِ‬ ‫ن او را از‬ ‫ﺑﺎزﮔﺮداﻧَﺪ‪٢٠ ،‬ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ هﺮﮐﺲ ﮔﻨﺎهﮑﺎرﯼ را از راﻩ ﻧﺎدرﺳﺖ ﺑﺎزﮔﺮداﻧَﺪ‪ ،‬ﺟﺎ ِ‬ ‫ﻣﺮگ ﻧﺠﺎت ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ و ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﯽﺷﻤﺎرﯼ را ﺧﻮاهﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺎﻣﮥ اوّل ﭘِﻄ ُﺮس‬


‫اول ﭘﻄﺮس ‪١‬‬ ‫‪١‬از ﭘِﻄﺮُس‪ ،‬رﺳﻮل ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻏﺮﻳﺒﺎن ﭘﺮاﮐﻨﺪﻩ در ﭘﻮﻧﺘﻮس و ﻏَﻼﻃﻴﻪ و ﮐﺎﭘﺎدوﮐﻴﻪ و ﺁﺳﻴﺎ و ﺑﻴﻄﻴﻨﻴﻪ؛ ‪٢‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻨﺎﺑﺮ ﭘﻴﺸﺪاﻧﯽ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻤﻞ ﺗﻘﺪﻳﺲﮐﻨﻨﺪۀ روح‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ اﻃﺎﻋﺖ از ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ و ﭘﺎﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪن ﺧﻮﻧﺶ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن‪ ،‬ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ ﺑﻔﺰوﻧﯽ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫اﻣﻴﺪ زﻧﺪﻩ‬ ‫‪٣‬ﺳﭙﺎس ﺑﺮ ﺧﺪا و ﭘﺪر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﮐﻪ از رﺣﻤﺖ ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺎ را‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ از ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺗﻮﻟﺪﯼ ﺗﺎزﻩ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﯼ اﻣﻴﺪﯼ زﻧﺪﻩ ‪۴‬و‬ ‫ﻣﻴﺮاﺛﯽ ﻓﺴﺎدﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﺑﯽﺁﻻﻳﺶ و ﻧﺎﭘﮋﻣﺮدﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ در ﺁﺳﻤﺎن ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ؛ ‪۵‬و ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺧﺪا و ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻳﻤﺎن‪ ،‬ﻣﺤﻔﻮظ هﺴﺘﻴﺪ ﺑﺮاﯼ ﻧﺠﺎﺗﯽ ﮐﻪ از‬ ‫هﻢاﮐﻨﻮن ﺁﻣﺎدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ در زﻣﺎن ﺁﺧﺮ ﺑﻪﻇﻬﻮر رﺳﺪ؛ ‪۶‬و در اﻳﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺷﺎدﻣﺎﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫هﺮﭼﻨﺪ اﮐﻨﻮن ﮐﻮﺗﺎﻩزﻣﺎﻧﯽ ﺑﻨﺎﺑﻪ ﺿﺮورت در ﺁزﻣﺎﻳﺸﻬﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪٧ ،‬ﺗﺎ‬ ‫اﺻﺎﻟﺖ اﻳﻤﺎﻧﺘﺎن در ﺑﻮﺗﮥ ﺁزﻣﺎﻳﺶ ﺑﻪﺛﺒﻮت رﺳﺪ و ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻇﻬﻮر ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﺗﻤﺠﻴﺪ‬ ‫و ﺗﺠﻠﻴﻞ و اﮐﺮام ﺑﻴﻨﺠﺎﻣﺪ‪ ،‬هﻤﺎن اﻳﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﺲ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﺗﺮ از ﻃﻼﺳﺖ ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ ﻓﺎﻧﯽ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺁﺗﺶ ﺁزﻣﻮدﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪٨ .‬ﺷﻤﺎ ﮔﺮﭼﻪ او را ﻧﺪﻳﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬دوﺳﺘﺶ ﻣﯽدارﻳﺪ؛ و‬ ‫ﮔﺮﭼﻪ اﮐﻨﻮن او را ﻧﻤﯽﺑﻴﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ وﯼ اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ و از ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ وﺻﻒﻧﺎﭘﺬﻳﺮ و ﭘﺮﺟﻼل‬ ‫ﺁﮐﻨﺪﻩاﻳﺪ‪٩ ،‬زﻳﺮا ﻏﺎﻳﺖ اﻳﻤﺎن ﺧﻮﻳﺶ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﺠﺎت ﺟﺎﻧﻬﺎﻳﺘﺎن را ﻣﯽﻳﺎﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬درﺑﺎرۀ هﻤﻴﻦ ﻧﺠﺎت‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﺑﺪﻗّﺖ ﮐَﻨﺪوﮐﺎو ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻴﺎﻣﺒﺮاﻧﯽ ﮐﻪ از ﻓﻴﺾ‬ ‫ﻣﻘﺮر ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪١١ .‬ﺁﻧﺎن ﻣﯽﮐﻮﺷﻴﺪﻧﺪ درﻳﺎﺑﻨﺪ هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ روح ﻣﺴﻴﺢ در‬ ‫ل ﭘﺲ از ﺁن ﺷﻬﺎدت ﻣﯽداد‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﺨﺺ و‬ ‫اﻳﺸﺎن‪ ،‬از ﭘﻴﺶ ﺑﺮ رﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ و ﺟﻼ ِ‬ ‫ﮐﺪاﻣﻴﻦ زﻣﺎن اﺷﺎرﻩ داﺷﺖ‪١٢ .‬ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻤﺎ را ﺧﺪﻣﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ از اﻣﻮرﯼ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن درﺑﺎرﻩاش از ﻣﺒﺸﺮان اﻧﺠﻴﻞ‬ ‫ﻣﯽﺷﻨﻮﻳﺪ‪ ،‬از ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﺸﺎرت‬ ‫ﻣﯽدهﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺸﺘﺎق ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن در اﻳﻦ اﻣﻮرﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﻴﺪ‬ ‫‪١٣‬ﭘﺲ اﻧﺪﻳﺸﮥ ﺧﻮد را ﺁﻣﺎدﻩ ﻋﻤﻞ ﺳﺎﺧﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪارﯼ اﻣﻴﺪ ﺧﻮد را ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺑﺮ‬ ‫ﻓﻴﻀﯽ ﺑﻨﻬﻴﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻇﻬﻮر ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪١۴ .‬ﭼﻮن‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪاﻧﯽ ﻣﻄﻴﻊ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﻣﮕﺬارﻳﺪ اﻣﻴﺎل دوران ﺟﻬﺎﻟﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻴﺘﺎن ﺷﮑﻞ دهﺪ‪١۵ .‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺁن ﻗﺪّوس ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در هﻤﮥ رﻓﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﻣﻘﺪّس‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ‪١۶‬ﭼﺮاﮐﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪» :‬ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺪّوﺳﻢ‪«.‬‬


‫‪١٧‬اﮔﺮ او را ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﻤﻞ هﺮﮐﺲ ﺑﯽﻏﺮض داورﯼ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﺪر ﻣﯽﺧﻮاﻧﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫دوران ﻏﺮﺑﺖ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﺎ ﺗﺮﺳﯽ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬراﻧﻴﺪ‪١٨ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻴﺪ از ﺷﻴﻮۀ‬ ‫زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﻃﻠﯽ ﮐﻪ از ﭘﺪراﻧﺘﺎن ﺑﻪ ارث ﺑﺮدﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﺧﺮﻳﺪ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﻴﺰهﺎﯼ ﻓﺎﻧﯽ‬ ‫ﭼﻮن ﺳﻴﻢ و زر‪١٩ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮن ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺁن ﺑﺮۀ ﺑﯽﻋﻴﺐ و ﺑﯽﻧﻘﺺ‪٢٠ ،‬ﮐﻪ‬ ‫ﭘﻴﺶ از ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن ﻣﻘﺪّر ﮔﺸﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ در اﻳﻦ زﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺁﺧﺮ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﻇﻬﻮر ﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﺷﻤﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﺑﻪ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ او را از ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺧﻴﺰاﻧﻴﺪ و‬ ‫ﺟﻼل ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺪانﺳﺎن ﮐﻪ اﻳﻤﺎن و اﻣﻴﺪﺗﺎن ﺑﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ از ﺣﻘﻴﻘﺖ‪ ،‬ﺟﺎﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ را ﻃﺎهﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﺘﺎن‬ ‫ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﯽرﻳﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را از ﺻﻤﻴﻢ دل ﺑﺸﺪت ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬زﻳﺮا ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزﻩ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺗﺨﻢ ﻓﺎﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺨﻢ ﻏﻴﺮﻓﺎﻧﯽ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﻼم ﺧﺪا ﮐﻪ زﻧﺪﻩ و‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‪٢۴ .‬زﻳﺮا‪،‬‬ ‫»ﺁدﻣﯽ ﺟﻤﻠﮕﯽ ﭼﻮن ﻋﻠﻒ اﺳﺖ‬ ‫و ﺟﻼﻟﺶ ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺑﻪﺳﺎن ﮔﻞ ﺻﺤﺮا؛‬ ‫ﻋﻠﻒ ﺧﺸﮏ ﮔﺮدد و ﮔﻠﻬﺎ ﺑﺮﻳﺰﻧﺪ‪،‬‬ ‫‪٢۵‬اﻣّﺎ ﮐﻼم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﺎودان ﻣﺎﻧَﺪ‪«.‬‬ ‫و اﻳﻦ اﺳﺖ ﺁن ﮐﻼم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺸﺎرت دادﻩ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اول ﭘﻄﺮس ‪٢‬‬ ‫‪١‬ﭘﺲ هﺮ ﻧﻮع ﮐﻴﻨﻪ‪ ،‬و هﺮ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﮑﺮ و رﻳﺎ و ﺣﺴﺪ‪ ،‬و هﺮ ﻗﺴﻢ ﺑﺪﮔﻮﻳﯽ را از ﺧﻮد‬ ‫ﺺ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪد ﺁن در ﻧﺠﺎت‬ ‫ﺑﺮاﻧﻴﺪ ‪٢‬و هﻤﭽﻮن ﻧﻮزادﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺸﺘﺎق ﺷﻴﺮ ﺧﺎﻟ ِ‬ ‫ﺧﻮد ﻧﻤﻮ ﮐﻨﻴﺪ‪٣ ،‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﭼﺸﻴﺪﻩاﻳﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻨﮓ زﻧﺪﻩ و ﻗﻮم ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ‬ ‫‪۴‬ﺑﺎ ﻧﺰدﻳﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ او‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺁن ﺳﻨﮓ زﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺁدﻣﻴﺎن رد ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﺰد ﺧﺪا‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ و ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﺳﺖ‪۵ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻮن ﺳﻨﮕﻬﺎﯼ زﻧﺪﻩ ﺑﻪﺻﻮرت ﻋﻤﺎرﺗﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻨﺎ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﮐﺎهﻨﺎﻧﯽ ﻣﻘﺪّس ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻴﻬﺎﯼ روﺣﺎﻧﯽ ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪا‬ ‫را ﺑﮕﺬراﻧﻴﺪ‪۶ .‬زﻳﺮا در ﮐﺘﺐ ﻣﻘﺪّس ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»هﺎن در ﺻﻬﻴﻮن ﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽﻧﻬﻢ‪،‬‬ ‫ﺳﻨﮓ زﻳﺮﺑﻨﺎﻳﯽ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ و ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ؛‬ ‫ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ او ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﺪ‬


‫ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮدد‪«.‬‬ ‫‪٧‬اﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﺁوردﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﺳﺖ؛ اﻣّﺎ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ اﻳﻤﺎن‬ ‫ﻧﻴﺎوردﻩاﻧﺪ‪،‬‬ ‫»هﻤﺎن ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﺎران رد ﮐﺮدﻧﺪ‬ ‫ﺳﻨﮓ اﺻﻠﯽ ﺑﻨﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«،‬‬ ‫‪٨‬و ﻧﻴﺰ‪،‬‬ ‫»ﺳﻨﮕﯽ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰش ﺷﻮد‪،‬‬ ‫و ﺻﺨﺮﻩاﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻘﻮط ﮔﺮدد‪«.‬‬ ‫اﻳﻨﺎن ﻣﯽﻟﻐﺰﻧﺪ ﭼﻮن ﮐﻼم را ﻓﺮﻣﺎن ﻧﻤﯽﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ اﻳﻦ ﺑﺮ اﻳﺸﺎن ﻣﻘﺪّر ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٩‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺘﯽ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ و ﮐﺎهﻨﺎﻧﯽ هﺴﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﻨﺪ؛ ﺷﻤﺎ اﻣّﺘﯽ ﻣﻘﺪّس و ﻗﻮﻣﯽ‬ ‫ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪاﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﻓﻀﺎﻳﻞ او را اﻋﻼم ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را از ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺣﻴﺮتاﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﺧﻮد ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪١٠ .‬ﭘﻴﺶ از اﻳﻦ ﻗﻮﻣﯽ ﻧﺒﻮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﻗﻮم ﺧﺪاﻳﻴﺪ؛ زﻣﺎﻧﯽ از‬ ‫رﺣﻤﺖ ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن رﺣﻤﺖ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﺗﻤﻨﺎ دارم ﭼﻮن ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ در اﻳﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ و ﻏﺮﻳﺒﻨﺪ‪ ،‬از‬ ‫اﻣﻴﺎل ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ روح ﺷﻤﺎ در ﺳﺘﻴﺰﻧﺪ‪ ،‬ﺑﭙﺮهﻴﺰﻳﺪ‪١٢ .‬ﮐﺮدارﺗﺎن در ﻣﻴﺎن ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن‬ ‫ﭼﻨﺎن ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ هﺮﭼﻨﺪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺑﺪﮐﺎرﯼ ﻣﺘﻬﻢ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺸﺎهﺪۀ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﮑﺘﺎن‪،‬‬ ‫ﺧﺪا را در روزﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻳﺪار ﻣﺎ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺻﺎﺣﺒﺎن ﻗﺪرت‬ ‫‪١٣‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ هﺮ ﻣﻨﺼﺒﯽ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن اﻧﺴﺎﻧﻬﺎ ﻣﻘﺮر ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺧﻮاﻩ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﺎﻓﻮق هﻤﻪ اﺳﺖ‪١۴ ،‬و ﺧﻮاﻩ واﻟﻴﺎن‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﺄﻣﻮر اوﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺪﮐﺎران را ﮐﻴﻔﺮ‬ ‫دهﻨﺪ و ﻧﻴﮑﻮﮐﺎران را ﺗﺤﺴﻴﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪١۵ .‬زﻳﺮا ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺮدار ﻧﻴﮏ‬ ‫ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﻬﺎﻟﺖ ﻣﺮدم ﻧﺎدان را ﺧﺎﻣﻮش ﺳﺎزﻳﺪ‪١۶ .‬هﻤﭽﻮن ﺁزادﮔﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁزادﯼ‬ ‫ﺧﻮد را ﭘﻮﺷﺸﯽ ﺑﺮاﯼ ﺷﺮارت ﻣﺴﺎزﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪١٧ .‬هﻤﮕﺎن‬ ‫را ﺣﺮﻣﺖ ﺑﺪارﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮادران را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻩ اﺣﺘﺮام ﺑﮕﺬارﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬اﯼ ﻏﻼﻣﺎن‪ ،‬ارﺑﺎﺑﺎن ﺧﻮد را ﺑﺎ ﮐﻤﺎل اﺣﺘﺮام ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎﻧﻪ ﻧﻴﮑﺎن و‬ ‫ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺎن را‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺞﺧُﻠﻘﺎن را ﻧﻴﺰ‪١٩ .‬زﻳﺮا هﺮﮔﺎﻩ ﮐﺴﯽ از ﺁنرو ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺧﺪا‬ ‫دارد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ رﻧﺞ ﮐﺸﺪ‪ ،‬دردهﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮد هﻤﻮار ﺳﺎزد‪ ،‬ﺷﺎﻳﺎن ﺗﻘﺪﻳﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﮐﺎر ﺧﻼف ﺗﻨﺒﻴﻪ ﺷﻮﻳﺪ و ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺟﺎﯼ ﻓﺨﺮ اﺳﺖ؟ ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ‬ ‫اﮔﺮ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﻨﻴﺪ و در ﻋﻮض رﻧﺞ ﺑﻴﻨﻴﺪ و ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﺧﺪا ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪٢١ .‬ﭼﻪ‪،‬‬


‫ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺮاﯼ ﺷﻤﺎ رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪ و ﺳﺮﻣﺸﻘﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ‬ ‫ﺁﺛﺎر ﻗﺪﻣﻬﺎﯼ وﯼ ﭘﺎ ﻧﻬﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»٢٢‬او هﻴﭻ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﮑﺮد‪،‬‬ ‫و ﻓﺮﻳﺒﯽ ﺑﺮ زﺑﺎﻧﺶ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢٣‬ﭼﻮن دﺷﻨﺎﻣﺶ دادﻧﺪ‪ ،‬دﺷﻨﺎم ﭘﺲ ﻧﺪاد؛ و ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺗﻬﺪﻳﺪ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪدﺳﺖ داور ﻋﺎدل ﺳﭙﺮد‪٢۴ .‬او ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را در ﺑﺪن ﺧﻮﻳﺶ ﺑﺮ دار ﺣﻤﻞ ﮐﺮد‪،‬‬ ‫ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن ﺑﻤﻴﺮﻳﻢ و ﺑﺮاﯼ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ زﻳﺴﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ زﺧﻤﻬﺎﻳﺶ ﺷﻔﺎ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢۵‬زﻳﺮا هﻤﭽﻮن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﯽ ﮔﻢﮔﺸﺘﻪ از راﻩ ﺑﻮدﻳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺷﺒﺎن و ﻧﺎﻇﺮ‬ ‫ﺟﺎﻧﻬﺎﻳﺘﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬

‫اول ﭘﻄﺮس ‪٣‬‬ ‫زﻧﺎن و ﺷﻮهﺮان‬ ‫‪١‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ اﯼ زﻧﺎن‪ ،‬ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮهﺮان ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﺎﻧﭽﻪ از اﻳﺸﺎن ﺑﺮﺧﯽ‬ ‫ﺑﻪ ﮐﻼم اﻳﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺁورﻳﺪ‪ ،‬در اﺛﺮ رﻓﺘﺎر ﺷﻤﺎ ﺟﺬب‬ ‫ﺷﻮﻧﺪ‪٢ ،‬زﻳﺮا زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺎﮎ و ﺧﺪاﺗﺮﺳﺎﻧﮥ ﺷﻤﺎ را ﻣﺸﺎهﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪٣ .‬زﻳﺒﺎﻳﯽ ﺷﻤﺎ ﻧﻪ در‬ ‫ﺁراﻳﺶ ﻇﺎهﺮﯼ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﮔﻴﺴﻮان ﺑﺎﻓﺘﻪ و ﺟﻮاهﺮات و ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﻓﺎﺧﺮ‪۴ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺁن‬ ‫ﯽ روﺣﯽ ﻣﻼﻳﻢ و ﺁرام اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻪ در‬ ‫ﯽ ﻧﺎﭘﮋﻣﺮدﻧ ِ‬ ‫اﻧﺴﺎن ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺁراﺳﺘﻪ ﺑﻪ زﻳﺒﺎﻳ ِ‬ ‫س اﻋﺼﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﺪا اﻣﻴﺪ داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻈﺮ ﺧﺪا ﺑﺲ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﺳﺖ‪۵ .‬زﻳﺮا زﻧﺎن ﻣﻘ ّﺪ ِ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﺪﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﻣﯽﺁراﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺗﺴﻠﻴﻢ ﺷﻮهﺮان ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪۶ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺳﺎرا ﻣﻄﻴﻊ‬ ‫اﺑﺮاهﻴﻢ ﺑﻮد و او را ﺳﺮور ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ اﮔﺮ ﻧﻴﮏﮐﺮدار ﺑﺎﺷﻴﺪ و هﻴﭻ ﺗﺮس ﺑﻪ‬ ‫دل راﻩ ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان او ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﺳﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ اﯼ ﺷﻮهﺮان‪ ،‬در زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎ هﻤﺴﺮاﻧﺘﺎن ﺑﺎﻣﻼﺣﻈﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﺑﺎ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﭼﻮن ﺟﻨﺲ ﻇﺮﻳﻔﺘﺮ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ هﻤﭙﺎﯼ ﺷﻤﺎ وارث هﺪﻳﮥ‬ ‫ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﮥ ﺣﻴﺎﺗﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا دﻋﺎهﺎﻳﺘﺎن ﻣﺴﺘﺠﺎب ﻧﺸﻮد‪.‬‬

‫رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪن در راﻩ ﺣﻖ‬ ‫‪٨‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬هﻤﻪ ﻳﮑﺪل و هﻤﺪرد و ﺑﺮادردوﺳﺖ و دﻟﺴﻮز و ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٩ .‬ﺑﺪﯼ را ﺑﺎ‬ ‫ﺑﺪﯼ و دﺷﻨﺎم را ﺑﺎ دﺷﻨﺎم ﭘﺎﺳﺦ ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺑﺮﮐﺖ ﺑﻄﻠﺒﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩاﻳﺪ ﺗﺎ وارث ﺑﺮﮐﺖ ﺷﻮﻳﺪ‪١٠ .‬زﻳﺮا‪،‬‬ ‫»هﺮﮐﻪ دوﺳﺘﺪار ﺣﻴﺎت اﺳﺖ‬ ‫و ﻃﺎﻟﺐ دﻳﺪن روزهﺎﯼ ﺧﻮش‪،‬‬


‫ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ زﺑﺎن از ﺑﺪﯼ ﺑﺎزدارد‬ ‫و دهﺎن از ﻓﺮﻳﺐ ﻓﺮوﺑﻨﺪد‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺑﺎﻳﺪ از ﺑﺪﯼ روﯼﺑﺘﺎﺑﺪ و ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﭘﻴﺸﻪ ﮐﻨﺪ؛‬ ‫و در ﭘﯽ ﺻﻠﺢ ﺑﺎﺷﺪ و ﺁرام ﺑﺠﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬زاﻧﺮو ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن اﺳﺖ‬ ‫و ﮔﻮش وﯼ ﺑﻪﺳﻮﯼ دﻋﺎﯼ اﻳﺸﺎن‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ روﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪﺿﺪ ﺑﺪﮐﺎران اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٣‬اﮔﺮ ﺑﺮاﯼ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﺮدن ﻏﻴﻮرﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺿﺮر رﺳﺎﻧﺪ؟ ‪١۴‬اﻣّﺎ ﺣﺘﯽ‬ ‫اﮔﺮ در راﻩ ﺣﻖ رﻧﺞ دﻳﺪﻳﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎﻟﺘﺎن! »از ﺁﻧﭽﻪ ﺁﻧﺎن ﭘﺮوا دارﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭘﺮوا ﻧﺪاﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ و ﻣﻀﻄﺮب ﻣﺸﻮﻳﺪ‪١۵ «.‬ﺑﻠﮑﻪ در دل ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺴﻴﺢ را در ﻣﻘﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﻓﺮازﻳﺪ‬ ‫و هﻤﻮارﻩ ﺁﻣﺎدﻩ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ هﺮﮐﺲ دﻟﻴﻞ اﻣﻴﺪﯼ را ﮐﻪ در ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﭙﺮﺳﺪ‪ ،‬او را ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﻳﻴﺪ‪،‬‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ ﺑﻪﻧﺮﻣﯽ و ﺑﺎ اﺣﺘﺮام‪ .‬وﺟﺪاﻧﺘﺎن را ﭘﺎﮎ ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ ﺗﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﻧﻴﮏ ﺷﻤﺎ‬ ‫را در ﻣﺴﻴﺢ ﺑﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬از ﮔﻔﺘﺎر ﺧﻮﻳﺶ ﺷﺮﻣﺴﺎر ﺷﻮﻧﺪ‪١٧ .‬ﭼﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ‬ ‫ﮐﻪ رﻧﺞ ﺑﺒﺮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﺮاﯼ ﻧﻴﮑﻮﮐﺎرﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺑﺪﮐﺮدارﯼ‪١٨ .‬زﻳﺮا ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ ﮔﻨﺎهﺎن رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﺑﺪﮐﺎران‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﻧﺰد ﺧﺪا ﺑﻴﺎورد‪ .‬او‬ ‫در ﻋﺮﺻﮥ ﺟﺴﻢ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﻋﺮﺻﮥ روح‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﮔﺸﺖ ‪١٩‬و در هﻤﺎن ﻣﻨﺰﻟﺖ رﻓﺖ‬ ‫و اﻳﻦ را ﺑﻪ ارواﺣﯽ ﮐﻪ در ﻗﺮارﮔﺎﻩ ﺧﻮد ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ اﻋﻼم ﮐﺮد‪٢٠ ،‬هﻤﺎن ارواﺣﯽ‬ ‫ﮐﻪ در اﻳﺎم ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﺪا در روزﮔﺎر ﻧﻮح ﮐﻪ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬ ‫ﻣﯽﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﮑﻴﺒﺎﻳﯽ اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪ .‬در ﺁن ﮐﺸﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺷﻤﺎرﯼ اﻧﺪﮎ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﺸﺖ ﺗﻦ‪،‬‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺁب ﻧﺠﺎت ﻳﺎﻓﺘﻨﺪ‪٢١ .‬و ﺁن ﺁب ﻧﻤﻮﻧﮥ ﺗﻌﻤﻴﺪﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ ﺷﻤﺎ را ﻧﺠﺎت‬ ‫ﯽ ﭘﺎﮎ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻤﻴﺪﯼ ﮐﻪ ﻧﻪ زدودن ﺁﻟﻮدﮔﯽ ﺗﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻌﻬ ِﺪ وﺟﺪاﻧ ْ‬ ‫ﺗﻌﻤﻴﺪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را ﻧﺠﺎت ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪٢٢ ،‬هﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫رﻓﺖ و اﻳﻨﮏ ﺑﻪدﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﺪاﺳﺖ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و رﻳﺎﺳﺘﻬﺎ و ﻗﺪرﺗﻬﺎ ﻣﻄﻴﻌﺶ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬

‫اول ﭘﻄﺮس ‪۴‬‬ ‫زﻳﺴﺘﻦ ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا‬ ‫‪١‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﻣﺴﻴﺢ در ﻋﺮﺻﮥ ﺟﺴﻢ رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ هﻤﻴﻦ ﻋﺰم ﻣﺴﻠّﺢ ﺷﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺁنﮐﺲ را ﮐﻪ در ﻋﺮﺻﮥ ﺟﺴﻢ رﻧﺞ ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﮐﺎرﯼ ﻧﻴﺴﺖ‪٢ .‬در ﻧﺘﻴﺠﻪ‬ ‫ﺑﺎﻗﯽ ﻋﻤﺮ را در ﺟﺴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ در ﺧﺪﻣﺖ اﻣﻴﺎل ﭘﻠﻴﺪ ﺑﺸﺮﯼ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در راﻩ اﻧﺠﺎم ارادﻩ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ‪٣ .‬ﭼﺮاﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪﻗﺪر ﮐﺎﻓﯽ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﻳﺶ را در ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁوردن ﺁﻧﭽﻪ اﻗﻮام‬ ‫ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎس دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﺻﺮف ﮐﺮدﻩ و روزﮔﺎر ﺑﻪ هﺮزﮔﯽ و ﺷﻬﻮتراﻧﯽ و‬ ‫ﯽ ﻧﻔﺮتاﻧﮕﻴﺰ ﮔﺬراﻧﺪﻩاﻳﺪ‪۴ .‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ‬ ‫ﻣﻴﺨﻮارﮔﯽ و ﻋﻴﺶ و ﻧﻮش و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘ ِ‬


‫در اﻳﻦ ﺑﯽﺑﻨﺪوﺑﺎرﯼهﺎﯼ ﻣﻔﺮط ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺷﺮﻳﮏ ﻧﻤﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺣﻴﺮاﻧﻨﺪ و دﺷﻨﺎﻣﺘﺎن ﻣﯽدهﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ا ّﻣﺎ ﺑﻪ او ﮐﻪ ﺁﻣﺎدﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﺎن و ﻣﺮدﮔﺎن داورﯼ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺴﺎب ﭘﺲ ﺧﻮاهﻨﺪ داد‪.‬‬ ‫‪۶‬از هﻤﻴﻦروﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﮐﻨﻮن ﻣﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺸﺎرت دادﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ هﺮﭼﻨﺪ در‬ ‫ﻋﺮﺻﮥ ﺟﺴﻢ ﻧﺰد ﺁدﻣﻴﺎن ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ در ﻋﺮﺻﮥ روح ﻧﺰد ﺧﺪا زﻳﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﭘﺎﻳﺎن هﻤﻪﭼﻴﺰ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ؛ ﭘﺲ ﺟﺪّﯼ و در دﻋﺎ ﻣﻨﻀﺒﻂ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٨ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮ از هﻤﻪ‪،‬‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺸﺪت ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬اﻧﺒﻮﻩ ﮔﻨﺎهﺎن را ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ‪٩ .‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را‬ ‫ﺑﺪون ﺷِﮑﻮِﻩ و ﺷﮑﺎﻳﺖ ﻣﻴﻬﻤﺎﻧﯽ ﮐﻨﻴﺪ‪١٠ .‬هﻤﭽﻮن ﮐﺎرﮔﺰاران اﻣﻴﻦ ﺑﺮ ﻓﻴﺾ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن‬ ‫ﺧﺪا‪ ،‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﺎ هﺮ ﻋﻄﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪١١ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺳﺨﻨﮕﻮﯼ ﺧﺪا ﺑﮕﻮﻳﺪ؛ و اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‬ ‫ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ در هﻤﻪﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﺗﻤﺠﻴﺪ ﺷﻮد‪ .‬ﺟﻼل و ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﺗﺎ‬ ‫اﺑﺪ ﺑﺮ او ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫رﻧﺞ ﺑﺮدن ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ اﻳﻤﺎن‬ ‫‪١٢‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬از اﻳﻦ ﺁﺗﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺁزﻣﻮدن ﺷﻤﺎ در ﻣﻴﺎﻧﺘﺎن ﺑﺮﭘﺎﺳﺖ‪ ،‬در ﺷﮕﻔﺖ‬ ‫ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﭼﻴﺰﯼ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪١٣ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻴﺪ از اﻳﻨﮑﻪ در‬ ‫رﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ ﺳﻬﻴﻢ ﻣﯽﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﻇﻬﻮر ﺟﻼل او ﺑﻐﺎﻳﺖ ﺷﺎدﻣﺎن ﮔﺮدﻳﺪ‪١۴ .‬اﮔﺮ‬ ‫ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺷﻤﺎ را ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻮﻳﻨﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎﻟﺘﺎن‪ ،‬زﻳﺮا روح ﺟﻼل ﮐﻪ روح‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺁرام ﻣﯽﮔﻴﺮد‪١۵ .‬اﮔﺮ رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ‪ ،‬ﻣﺒﺎد ﮐﻪ ﺑﻪﺳﺒﺐ ﻗﺘﻞ‪ ،‬دزدﯼ‪،‬‬ ‫ﺷﺮارت ﻳﺎ ﺣﺘﯽ ﻓﻀﻮﻟﯽ در ﮐﺎر دﻳﮕﺮان ﺑﺎﺷﺪ‪١۶ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ از ﺁن ﺳﺒﺐ رﻧﺞ ﻣﯽﺑﺮﻳﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺴﻴﺤﯽ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺷﺮﻣﺴﺎر ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺪا را ﺗﻤﺠﻴﺪ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ اﻳﻦ ﻧﺎم را ﺑﺮ ﺧﻮد دارﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬زﻳﺮا زﻣﺎن ﺁن رﺳﻴﺪﻩ ﮐﻪ داورﯼ از ﺧﺎﻧﮥ ﺧﺪا ﺁﻏﺎز ﺷﻮد؛ و اﮔﺮ ﺁﻏﺎز ﺁن از ﻣﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭘﺲ ﺳﺮاﻧﺠﺎ ِم ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﻧﺠﻴﻞ ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد؟ ‪١٨‬و‬ ‫»اﮔﺮ ﭘﺎرﺳﺎ ﺑﺪﺷﻮارﯼ ﻧﺠﺎت ﻳﺎﺑﺪ‪،‬‬ ‫ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎﺳﺎن و ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﭼﻪ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد؟«‬ ‫‪١٩‬ﭘﺲ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا رﻧﺞ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﻬﺎﯼ ﺧﻮﻳﺶ را ﺑﻪ‬ ‫»ﺧﺎﻟﻖ اﻣﻴﻦ« ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﮐﺎرﯼ اداﻣﻪ دهﻨﺪ‪.‬‬

‫اول ﭘﻄﺮس ‪۵‬‬ ‫ﻣﺸﺎﻳﺦ و ﺟﻮاﻧﺎن‬ ‫ﮏ ﺟﻼﻟﯽ ﮐﻪ ﺁﺷﮑﺎر‬ ‫‪١‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد از ﻣﺸﺎﻳﺦ هﺴﺘﻢ و ﺷﺎهﺪ ﺑﺮ رﻧﺠﻬﺎﯼ ﻣﺴﻴﺢ و ﺷﺮﻳ ِ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺸﺎﻳﺦ را در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﭘﻨﺪ ﻣﯽدهﻢ‪٢ :‬ﮔﻠﮥ ﺧﺪا را ﮐﻪ ﺑﻪدﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫اﺳﺖ ﺷﺒﺎﻧﯽ و ﻧﻈﺎرت ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻧﻪ ﺑﻪاﺟﺒﺎر ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻣﻴﻞ و رﻏﺒﺖ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﺪا‬ ‫ﻣﯽﺧﻮاهﺪ؛ و ﻧﻪ ﺑﺮاﯼ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻧﺎﻣﺸﺮوع ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ‪٣ .‬ﻧﻪﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ‬


‫ﺑﻪدﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ ﺳﺮورﯼ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﯼ ﮔﻠﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪۴ ،‬ﺗﺎ ﭼﻮن‬ ‫ﺷﺒﺎناﻋﻈﻢ ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎج ﺟﻼل ﻏﻴﺮﻓﺎﻧﯽ را درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬اﯼ ﺟﻮاﻧﺎن‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻣﺸﺎﻳﺦ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ .‬هﻤﮕﯽ در رﻓﺘﺎرﺗﺎن ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮوﺗﻨﯽ را‬ ‫ﺑﺮ ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا‪،‬‬ ‫»ﺧﺪا در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺘﮑﺒﺮان ﻣﯽاﻳﺴﺘﺪ‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﻓﺮوﺗﻨﺎن را ﻓﻴﺾ ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﭘﺲ ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را زﻳﺮ دﺳﺖ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺧﺪا ﻓﺮوﺗﻦ ﺳﺎزﻳﺪ ﺗﺎ در زﻣﺎن ﻣﻨﺎﺳﺐ‬ ‫ﺳﺮاﻓﺮازﺗﺎن ﺳﺎزد‪٧ .‬هﻤﮥ ﻧﮕﺮاﻧﻴﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺴﭙﺎرﻳﺪ زﻳﺮا او ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺷﻤﺎ هﺴﺖ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪار و ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا دﺷﻤﻦ ﺷﻤﺎ اﺑﻠﻴﺲ هﻤﭽﻮن ﺷﻴﺮﯼ ﻏﺮّان در‬ ‫ﮔﺮدش اﺳﺖ و ﮐﺴﯽ را ﻣﯽﺟﻮﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺒﻠﻌﺪ‪٩ .‬ﭘﺲ در اﻳﻤﺎن راﺳﺦ ﺑﺎﺷﻴﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ او‬ ‫ﺑﺎﻳﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﮔﺎهﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮادران ﺷﻤﺎ در دﻧﻴﺎ ﺑﺎ هﻤﻴﻦ رﻧﺠﻬﺎ روﺑﻪروﻳﻨﺪ‪١٠ .‬ﭘﺲ از‬ ‫اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ رﻧﺞ و زﺣﻤﺖ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ هﻤﮥ ﻓﻴﻀﻬﺎ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺟﻼل اﺑﺪﯼ ﺧﻮد در ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮ ْد ﺷﻤﺎ را اﺣﻴﺎ و اﺳﺘﻮار و ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ و ﭘﺎﻳﺪار ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪١١ .‬او را‬ ‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫درودهﺎﯼ ﭘﺎﻳﺎﻧﯽ‬ ‫‪١٢‬ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺳﻴﻼس ﮐﻪ او را ﺑﺮادرﯼ اﻣﻴﻦ ﻣﯽداﻧﻢ‪ ،‬اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ را ﺑﻪ اﺧﺘﺼﺎر ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺗﺸﻮﻳﻘﺘﺎن ﮐﻨﻢ و ﺷﻬﺎدت دهﻢ ﮐﻪ هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﻓﻴﺾ ﺣﻘﻴﻘﯽ ﺧﺪا‪ .‬در ﺁن اﺳﺘﻮار‬ ‫ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺧﻮاهﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در ﺑﺎﺑِﻞ اﺳﺖ‪ ،‬و ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﻣَﺮﻗُﺲ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ درود‬ ‫ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪١۴ .‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﺑﻪ ﺑﻮﺳﮥ ﻣﺤﺒﺖﺁﻣﻴﺰ ﺳﻼم ﮔﻮﻳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺮ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ در ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﺪ‪ ،‬ﺁراﻣﺶ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﻧﺎﻣﮥ دوّم ﭘِﻄ ُﺮس‬ ‫دوم ﭘﻄﺮس ‪١‬‬


‫‪١‬از ﺷَﻤﻌﻮن ﭘِﻄﺮُس‪ ،‬ﻏﻼم و رﺳﻮل ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﯽ هﻤﺘﺮاز ﺑﺎ‬ ‫اﻳﻤﺎن ﻣﺎ ﻧﺼﻴﺒﺸﺎن ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪:‬‬ ‫‪٢‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﺑﻔﺰوﻧﯽ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺴﻴﺤﯽ در ﭘﺮﺗﻮ دﻋﻮت اﻟﻬﯽ‬ ‫ﯽ او هﺮﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺮاﯼ ﺣﻴﺎت و دﻳﻨﺪارﯼ ﻧﻴﺎز دارﻳﻢ ﺑﺮ ﻣﺎ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻪ‬ ‫‪٣‬ﻗﺪرت اﻟﻬ ِ‬ ‫ﺖ او ﻣﻴﺴّﺮ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺟﻼل و ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺧﻮﻳﺶ‬ ‫اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ از ﻃﺮﻳﻖ ﺷﻨﺎﺧ ِ‬ ‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪۴ .‬او ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻳﻨﻬﺎ وﻋﺪﻩهﺎﯼ ﻋﻈﻴﻢ و ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎﯼ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ از ﻃﺮﻳﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺮﻳﮏ ﻃﺒﻴﻌﺖ اﻟﻬﯽ ﺷﻮﻳﺪ و از ﻓﺴﺎدﯼ ﮐﻪ در ﻧﺘﻴﺠﮥ اﻣﻴﺎل ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ در‬ ‫دﻧﻴﺎ وﺟﻮد دارد‪ ،‬ﺑﺮهﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬از هﻤﻴﻦرو‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻌﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﮑﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﻳﻤﺎن ﺧﻮد ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺑﺎر ﺁورﻳﺪ و‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺖ‪۶ ،‬و ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪارﯼ‪ ،‬و ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫ﺧﻮﻳﺸﺘﻨﺪارﯼ‪ ،‬اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ‪ ،‬و ﺑﻪواﺳﻄﮥ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ‪ ،‬دﻳﻨﺪارﯼ‪٧ ،‬و ﺑﻪواﺳﻄﮥ دﻳﻨﺪارﯼ‪ ،‬ﻣﻬ ِﺮ‬ ‫ﺑﺮادراﻧﻪ و ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻣﻬﺮ ﺑﺮادراﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ‪٨ .‬زﻳﺮا ﭼﻮن اﻳﻨﻬﺎ در ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﻓﺰوﻧﯽ‬ ‫ﻳﺎﺑﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺬاﺷﺖ در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺑﯽﻓﺎﻳﺪﻩ و ﺑﯽﺛﻤﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪٩ .‬اﻣّﺎ‬ ‫ﺁن ﮐﻪ ﻋﺎرﯼ از اﻳﻨﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻮر اﺳﺖ و ﮐﻮﺗﻪﺑﻴﻦ‪ ،‬و از ﻳﺎد ﺑﺮدﻩ ﮐﻪ از ﮔﻨﺎهﺎن ﮔﺬﺷﺘﻪ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ ﭘﺎﮎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١٠ .‬ﭘﺲ اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬هﺮﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﮑﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﮔﯽ و‬ ‫ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﯽ ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﺤﮑﻴﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﻴﺪ هﺮﮔﺰ ﺳﻘﻮط ﻧﺨﻮاهﻴﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫ن ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫ﯽ ﺟﺎودا ِ‬ ‫‪١١‬زﻳﺮا اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬ﺑﺮﮐﺖ دﺧﻮل ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎه ِ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻔﺮاواﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫وﺣﯽ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪّس‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ اﻳﻦ اﻣﻮر را هﻤﻮارﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﺎدﺁورﯼ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ ،‬هﺮﭼﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﯽداﻧﻴﺪ و‬ ‫در ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻮارﻳﺪ‪١٣ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﻣﺼﻠﺤﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽداﻧﻢ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ در اﻳﻦ‬ ‫ﺧﻴﻤﻪ ﺳﺎﮐﻨﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را از ﻃﺮﻳﻖ ﻳﺎدﺁورﯼ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﻢ‪١۴ ،‬زﻳﺮا ﻣﯽداﻧﻢ ﺑﺰودﯼ اﻳﻦ ﺧﻴﻤﻪ‬ ‫را وداع ﺧﻮاهﻢ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺮا ﺁﮔﺎهﺎﻧﻴﺪ‪١۵ .‬از اﻳﻦرو هﺮﭼﻪ‬ ‫در ﺗﻮان دارم ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻴﺪ ﭘﺲ از رﺣﻠﺘﻢ هﻤﻮارﻩ اﻳﻦ اﻣﻮر را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورﻳﺪ‪.‬‬ ‫ت ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﺮدﻳﻢ‪،‬‬ ‫ن ﭘﺮﻗﺪر ِ‬ ‫‪١۶‬زﻳﺮا ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺁﻣﺪ ِ‬ ‫از ﭘﯽ اﻓﺴﺎﻧﻪهﺎﻳﯽ ﮐﻪ زﻳﺮﮐﺎﻧﻪ اﺑﺪاع ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺒﺮﻳﺎﯼ او را ﺑﻪ ﭼﺸﻢ‬ ‫دﻳﺪﻩ ﺑﻮدﻳﻢ‪١٧ .‬او از ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﺟﻼل و اﮐﺮام ﻳﺎﻓﺖ و ﺳﺮوﺷﯽ از ﺟﻼل ﮐﺒﺮﻳﺎﻳﯽ ﺑﻪ او‬ ‫دررﺳﻴﺪ ﮐﻪ‪» ،‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﻣﺤﺒﻮﺑﻢ ﮐﻪ از او ﺧﺸﻨﻮدم‪١٨ «.‬ﻣﺎ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺁن ﮐﻮﻩ ﻣﻘﺪّس‬ ‫ﺑﺎ او ﺑﻮدﻳﻢ و ﺁن ﺳﺮوش ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ را ﺑﻪﮔﻮش ﺷﻨﻴﺪﻳﻢ‪.‬‬


‫‪١٩‬ﺑﻌﻼوﻩ‪ ،‬ﮐﻼ ِم ﺑﺲ ﻣﻄﻤﺌﻦ اﻧﺒﻴﺎ را دارﻳﻢ ﮐﻪ ﻧﻴﮑﻮﺳﺖ ﺑﺪان ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﭼﺮاﻏﯽ در ﻣﮑﺎن ﺗﻴﺮﻩ و ﺗﺎر ﻣﯽدرﺧﺸﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺳﭙﻴﺪﻩ ﺑﺮدﻣﺪ و ﺳﺘﺎرۀ ﺻﺒﺢ‬ ‫ﯽ ﮐﺘﺐ ﻣﻘ ّﺪس زاﻳﻴﺪۀ‬ ‫در دﻟﻬﺎﻳﺘﺎن ﻃﻠﻮع ﮐﻨﺪ‪٢٠ .‬ﻗﺒﻞ از هﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ هﻴﭻ وﺣ ِ‬ ‫ﺗﻔﺴﻴﺮ ﺧﻮ ِد ﻧﺒﯽ ﻧﻴﺴﺖ‪٢١ .‬زﻳﺮا وﺣﯽ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﺑﻪ ارادۀ اﻧﺴﺎن ﺁوردﻩ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁدﻣﻴﺎن‬ ‫ﺗﺤﺖ ﻧﻔﻮذ روحاﻟﻘﺪس از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٢‬‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ و هﻼﮐﺖ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫‪١‬اﻣّﺎ در ﻣﻴﺎن ﻗﻮم‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎﯼ دروﻏﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﯽ ﺑﺪﻋﺘﻬﺎﯼ ﻣﻬﻠﮏ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد و ﺣﺘﯽ ﺳﺮورﯼ را‬ ‫ﮐﻪ اﻳﺸﺎن را ﺧﺮﻳﺪﻩ‪ ،‬اﻧﮑﺎر ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬هﻼﮐﺘﯽ ﺳﺮﻳﻊ ﺑﺮ ﺧﻮد ﻓﺮوﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﺁورد‪٢ .‬ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻓﺠﻮر اﻳﺸﺎن را ﭘﻴﺮوﯼ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬و ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺁﻧﺎن راﻩ ﺣﻖ ﻣﺬﻣﺖ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٣ .‬اﻳﺸﺎن از ﻃﻤﻊ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻓﺮﻳﺒﻨﺪﻩ‪ ،‬از ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺮﻩﮐﺸﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫اﻣّﺎ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺘﺸﺎن ﮐﻪ از دﻳﺮﺑﺎز رﻗﻢﺧﻮردﻩ‪ ،‬ﺑﯽﮐﺎر ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ و ﻧﺎﺑﻮدﯼﺷﺎن ﻧﺨﻮاﺑﻴﺪﻩ اﺳﺖ!‬ ‫‪۴‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ورزﻳﺪﻧﺪ رﺣﻢ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﻳﺸﺎن را در ﺑﻨﺪ‬ ‫ﻧﻬﺎد و در ﺳﻴﺎهﭽﺎﻟﻬﺎﯼ ﺗﺎرﻳﮏ ﻣﺤﺒﻮس ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺮاﯼ داورﯼ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ؛ ‪۵‬و اﮔﺮ‬ ‫ﺑﺮ دﻧﻴﺎﯼ ﻗﺪﻳﻢ ﻧﻴﺰ رﺣﻢ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﺁن ﻋﺎﻟ ِﻢ ﺑﯽدﻳﻨﺎن ﺗﻮﻓﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد و ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻮح‪ ،‬ﺁن‬ ‫ﻆ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را‪ ،‬ﺑﺎ هﻔﺖ ﺗﻦ دﻳﮕﺮ ﻣﺤﻔﻮظ داﺷﺖ؛ ‪۶‬و اﮔﺮ ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﺳُﺪوم و ﻏَﻤﻮرَﻩ‬ ‫واﻋ ِ‬ ‫را ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدﯼ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮد و ﻋﺒﺮﺗﯽ ﺳﺎﺧﺖ از ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﯽدﻳﻨﯽ‪٧ ،‬و‬ ‫ط ﭘﺎرﺳﺎ را ﮐﻪ از ﻓﺠﻮر ﺑﯽدﻳﻨﺎن ﺑﻪﺳﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬رهﺎﻳﯽ ﺑﺨﺸﻴﺪ ‪٨ -‬زﻳﺮا ﺁن ﻣﺮ ِد‬ ‫ﻟﻮ ِ‬ ‫ح ﭘﺎرﺳﺎﻳﺶ از دﻳﺪن و ﺷﻨﻴﺪن ﮐﺮدار‬ ‫ﭘﺎرﺳﺎ هﺮ روزﻩ در ﻣﻴﺎن اﻳﺸﺎن ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد و رو ِ‬ ‫ﻗﺒﻴﺤﺸﺎن در ﻋﺬاب ﺑﻮد ‪٩ -‬ﭘﺲ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽداﻧﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎن را از ﺁزﻣﺎﻳﺸﻬﺎ ﺑﺮهﺎﻧﺪ و‬ ‫ﮔﻨﻬﮑﺎران را ﺑﺮاﯼ ﻣﮑﺎﻓﺎت روز داورﯼ ﻧﮕﺎﻩ دارد‪١٠ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ در ﭘﯽ‬ ‫ت ﻓﺎﺳ ِﺪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ و اﻗﺘﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺧﻮار ﻣﯽﺷﻤﺎرﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﻤﺎﻳﻼ ِ‬ ‫اﻳﻨﺎن ﭼﻨﺎن ﮔﺴﺘﺎﺧﻨﺪ و ﻣﺘﮑﺒّﺮ ﮐﻪ از اهﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﭘﺮواﻳﯽ ﻧﺪارﻧﺪ؛‬ ‫‪١١‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮐﻪ از ﻗﺪرت و اﻗﺘﺪار ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ‪ ،‬هﺮﮔﺰ ﺑﻪ‬ ‫ﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺑﺰرﮔﺎن‪ ،‬اهﺎﻧﺘﺸﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٢ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬اﻳﻦ‬ ‫هﻨﮕﺎم اﻋﻼم ﻣﺤﮑﻮﻣﻴ ِ‬ ‫ﻣﺮدﻣﺎن هﻤﭽﻮن وﺣﻮش ﻋﺎرﯼ از ﺷﻌﻮر‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎﺑﻊ ﻏﺮاﻳﺰ ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ‪ ،‬و زادﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ‬ ‫دام اﻓﺘﻨﺪ و هﻼﮎ ﮔﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن در اﻣﻮرﯼ اهﺎﻧﺖ ﻣﯽورزﻧﺪ ﮐﻪ از ﺁن هﻴﭻ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ‬ ‫ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪﺳﺎن وﺣﻮش ﻧﻴﺰ هﻼﮎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ ‪١٣‬و در ﺳﺰاﯼ ﺁن ﺑﺪﯼ ﮐﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺪ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ‪ .‬ﺗﻔﺮﻳﺢ اﻳﻨﺎن ﻋﻴﺶ و ﻋﺸﺮت در روز روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻟﮑﻪهﺎﯼ ﻧﻨﮕﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺣﺘﯽ ﺑﻪ هﻨﮕﺎم ﺷﺮﮐﺖ در ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ‪ ،‬از ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪن در ﻟﺬات ﻓﺮﻳﺒﻨﺪۀ ﺧﻮﻳﺶ دﺳﺖ‬ ‫ﺑﺮﻧﻤﯽﮐﺸﻨﺪ‪١۴ .‬ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ دارﻧﺪ ﭘﺮ از زﻧﺎ ﮐﻪ هﻤﻮارﻩ در ﮐﻤﻴﻦ ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﻠﻌﻮﻧﺎن‪،‬‬ ‫ﺳﺴﺖﻣﺎﻳﮕﺎن را اﻏﻮا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و در ﻃﻤﻊورزﯼ ﺑﺴﯽ ﭼﻴﺮﻩدﺳﺘﻨﺪ! ‪١۵‬راﻩ راﺳﺖ را ﺗﺮﮎ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ و ﺑﺎ در ﭘﻴﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ راﻩ ﺑَﻠﻌﺎم ﺑﻦ ﺑِﻌﻮر ﮐﻪ ﻣﺰد ﻧﺎراﺳﺘﯽ را دوﺳﺖ ﻣﯽداﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻤﺮاﻩ‬


‫ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪١۶ .‬اﻣّﺎ ﺑَﻠﻌﺎم ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺑﺪﮐﺮدارﯼاش از زﺑﺎن اﻻﻏﯽ ﺗﻮﺑﻴﺦ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﻴﻮان ﺑﯽزﺑﺎن‬ ‫هﻤﺎﻧﻨﺪ اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و ﺑﺮ دﻳﻮاﻧﮕﯽ ﻧﺒﯽ ﻟﮕﺎمزد‪.‬‬ ‫‪١٧‬اﻳﻦ ﻣﻌﻠﻤﺎن دروﻏﻴﻦ‪ ،‬ﭼﺸﻤﻪهﺎﻳﯽ ﺑﯽﺁب و ﺑﺨﺎرهﺎﻳﯽ راﻧﺪﻩ از ﺗﻨﺪﺑﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ‬ ‫ﻣﻄﻠﻖ ﺑﺮاﻳﺸﺎن ﻣﻘﺮر اﺳﺖ‪١٨ .‬زﻳﺮا ﺳﺨﻨﺎن ﺗﮑﺒّﺮﺁﻣﻴﺰ و ﺑﺎﻃﻞ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ و ﺑﺎ ﺑﻬﺮﻩﺟﻮﻳﯽ‬ ‫از ﺗﻤﺎﻳﻼت ﻧﻔﺲ و ﺷﻬﻮتاﻧﮕﻴﺰﯼ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﺘﺎزﮔﯽ از ﭼﻨﮓ ﮔﻤﺮاهﺎن رﺳﺘﻪاﻧﺪ‪،‬‬ ‫اﻏﻮا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١٩ .‬ﺑﺪﻳﺸﺎن وﻋﺪۀ ﺁزادﯼ ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ ﺧﻮد ﺑﻨﺪۀ ﻓﺴﺎدﻧﺪ؛ ﭼﻪ‪ ،‬ﺁدﻣﯽ‬ ‫ﺑﻨﺪۀ هﺮ ﺁنﭼﻴﺰﯼ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ او ﻣﺴﻠﻂ اﺳﺖ‪٢٠ .‬زﻳﺮا اﮔﺮ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ و‬ ‫ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬از ﻓﺴﺎد دﻧﻴﺎ رﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﺑﺪان ﮔﺮﻓﺘﺎر و ﻣﻐﻠﻮب ﺁﻳﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺳﺮاﻧﺠﺎﻣﺸﺎن ﺑﺪﺗﺮ از ﺁﻏﺎز ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٢١ .‬ﺑﻬﺘﺮ ﺁن ﻣﯽﺑﻮد ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز‪ ،‬راﻩ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را‬ ‫ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺗﺎ اﻳﻨﮑﻪ ﭘﺲ از ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ‪ ،‬از ﺣﮑﻢ ﻣﻘﺪّﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﺸﺎن ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪ‪ ،‬روﯼ‬ ‫ﻞ راﺳﺘﻴﻦاﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫ﺑﺮﺗﺎﺑﻨﺪ‪٢٢ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﺎن ﻣﺼﺪاق اﻳﻦ َﻣ َﺜ ِ‬ ‫»ﺳﮓ ﺑﻪ ﻗﯽ ﺧﻮد ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮدد«‪،‬‬ ‫و‬ ‫ﺧﻮﮎ ﺷﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻠﺘﻴﺪن در ﮔِﻞ‪«.‬‬

‫دوم ﭘﻄﺮس ‪٣‬‬ ‫روز ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫‪١‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﺎﻣﮥ دوّم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪ .‬هﺮ دو ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﻪﻗﺼﺪ‬ ‫ﻳﺎدﺁورﯼ ﻧﮕﺎﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮﯼ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﻢ‪٢ ،‬ﺗﺎ ﮐﻼﻣﯽ را ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮان ﻣﻘﺪّس‬ ‫در اﻳﺎم ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁرﻳﺪ و ﻧﻴﺰ ﺣﮑﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ را ﮐﻪ ﺑﻪواﺳﻄﮥ‬ ‫رﺳﻮﻻن ﺷﻤﺎ ﺑﻴﺎن ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻗﺒﻞ از هﺮ ﭼﻴﺰ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ در اﻳﺎم ﺁﺧﺮ اﺳﺘﻬﺰاﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﻇﻬﻮر ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﻴﺮو‬ ‫اﻣﻴﺎل ﭘﻠﻴﺪﺷﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد و اﺳﺘﻬﺰاﮐﻨﺎن ‪۴‬ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﭼﻪ ﺷﺪ وﻋﺪۀ ﺁﻣﺪن او؟ از‬ ‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﺪران ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬هﻤﻪﭼﻴﺰ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺪو ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺑﻮد!«‬ ‫‪۵‬ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن‪،‬ﺁﻧﺎن ﺑﻪﻋﻤﺪ ﺑﺮ اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﭘﻮﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ از ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻮد‬ ‫و زﻣﻴﻦ از ﺁب و ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺁب ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ؛ ‪۶‬و ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ هﻤﻴﻦ ﺁب‪ ،‬دﻧﻴﺎﯼ ﺁن زﻣﺎن ﻏﺮق‬ ‫و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ‪٧ .‬و ﺑﻪ هﻤﺎن ﮐﻼم‪ ،‬ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﺮاﯼ ﺁﺗﺶ ذﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺗﺎ‬ ‫روز داورﯼ و هﻼﮐﺖ ﺑﯽدﻳﻨﺎن ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪٨‬اﻣّﺎ اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬از اﻳﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺒﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﻳﮏ روز هﻤﭽﻮن هﺰار‬ ‫ﺳﺎل اﺳﺖ و هﺰار ﺳﺎل هﻤﭽﻮن ﻳﮏ روز‪٩ .‬ﺑﺮﺧﻼف ﮔﻤﺎن ﺑﺮﺧﯽ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ در اﻧﺠﺎم‬ ‫وﻋﺪﻩاش ﺗﺄﺧﻴﺮ ﻧﻤﯽورزد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮدﺑﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﺪ ﮐﺴﯽ هﻼﮎ ﺷﻮد‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﺪ هﻤﮕﺎن ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﮔﺮاﻳﻨﺪ‪.‬‬


‫‪١٠‬اﻣّﺎ روز ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻮن دزد ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺁن ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻏﺮﻳﻮﯼ ﻣﻬﻴﺐ از‬ ‫ﻣﻴﺎن ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ و اﺟﺮام ﺳﻤﺎوﯼ ﺑﻪوﺳﻴﻠﮥ ﺁﺗﺶ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻩ‪ ،‬زﻣﻴﻦ و هﻤﮥ ﮐﺎرهﺎﻳﺶ ﻋﻴﺎن‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﭘﺲ ﺣﺎل ﮐﻪ ﻧﺎﺑﻮدﯼ اﻳﻨﻬﺎ هﻤﻪ ﺑﺪﻳﻦﺻﻮرت ﻣﻘﺮر اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺮدﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؟ ﺑﺮ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻘﺪّس و ﺧﺪاﭘﺴﻨﺪاﻧﻪاﯼ داﺷﺘﻪ‪١٢ ،‬اﻧﺘﻈﺎر روز ﺧﺪا را‬ ‫ﺑﮑﺸﻴﺪ و ﻓﺮارﺳﻴﺪن ﺁن را ﺑﺸﺘﺎﺑﺎﻧﻴﺪ‪ .‬ﺁن روز ﺳﺒﺐ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ در ﺁﺗﺶ ﻣﺤﻮ و‬ ‫ﻧﺎﺑﻮد ﺷﻮﻧﺪ و اﺟﺮام ﺳﻤﺎوﯼ از ﮔﺮﻣﺎ ذوب ﮔﺮدﻧﺪ‪١٣ .‬اﻣّﺎ ﻣﺎ ﺑﻨﺎﺑﺮ وﻋﺪۀ او ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ در‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻨﯽ ﺟﺪﻳﺪ هﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﭘﺲ اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﺣﺎل ﮐﻪ اﻳﻦ اﻣﻮر را اﻧﺘﻈﺎر ﻣﯽﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻌﯽ ﺗﻤﺎم ﺑﮑﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ‬ ‫در ﺣﻀﻮر او ﺑﯽﻟﮑﻪ و ﺑﯽﻋﻴﺐ و در ﺻﻠﺢ ﻳﺎﻓﺖ ﺷﻮﻳﺪ‪١۵ .‬و ﺷﮑﻴﺒﺎﻳﯽ ﺧﺪاوﻧ ِﺪ ﻣﺎ را‬ ‫رﺳﺘﮕﺎرﯼ ﺑﻴﻨﮕﺎرﻳﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺮادر ﻋﺰﻳﺰ ﻣﺎ ﭘﻮﻟُﺲ ﻧﻴﺰ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺣﮑﻤﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او‬ ‫ﻋﻄﺎ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺖ‪١۶ .‬او در هﻤﮥ ﻧﺎﻣﻪهﺎﯼ ﺧﻮد ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﺪ‪ ،‬هﺮﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ‬ ‫از اﻳﻦ اﻣﻮر ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬ﻧﺎﻣﻪهﺎﯼ او ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ درﮐﺶ دﺷﻮار اﺳﺖ و‬ ‫ﺟﺎهﻼن و ﺳﺴﺖﻣﺎﻳﮕﺎن ﺗﺤﺮﻳﻔﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﯼ ﻣﻘﺪّس ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و اﻳﻦ ﻣﻮﺟﺐ هﻼﮐﺘﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺖ‬ ‫‪١٧‬ﭘﺲ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﺣﺎل ﮐﻪ اﻳﻦ را ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ راﻩ ﻧﺎدرﺳ ِ‬ ‫ﺑﯽدﻳﻨﺎن ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﻮﻳﺪ و ﭘﺎﻳﺪارﻳﺘﺎن را از ﮐﻒ ﺑﺪهﻴﺪ‪١٨ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻓﻴﺾ و ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‬ ‫و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﻧﻤﻮ ﮐﻨﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ او را از ﺣﺎل ﺗﺎ اﺑﺪاﻵﺑﺎد ﺟﻼل ﺑﺎد! ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬

‫ﻧﺎﻣﮥ اوّل ﻳﻮﺣﻨﺎﯼ رﺳﻮل‬ ‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪١‬‬


‫ﮐﻼم ﺣﻴﺎت‬ ‫‪١‬در ﺑﺎب ﺁﻧﭽﻪ از ﺁﻏﺎز ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺁن را ﺷﻨﻴﺪﻩ و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد دﻳﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺪان‬ ‫ﻧﮕﺮﻳﺴﺘﻴﻢ و ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﻟﻤﺲ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﮐﻼم ﺣﻴﺎت‪:‬‬ ‫‪٢‬ﺣﻴﺎت ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ؛ ﻣﺎ ﺁن را دﻳﺪﻩاﻳﻢ و ﺑﺮ ﺁن ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻴﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان را‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر ﺑﻮد و ﺑﺮ ﻣﺎ ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪٣ .‬ﻣﺎ ﺁﻧﭽﻪ را دﻳﺪﻩ و ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﻣﺎ رﻓﺎﻗﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ رﻓﺎﻗﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﺑﺎ ﭘﺴﺮش‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪۴ .‬ﻣﺎ اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺎدﻳﻤﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺮدد‪.‬‬

‫ﮔﺎم ﺑﺮداﺷﺘﻦ در ﻧﻮر‬ ‫‪۵‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ از او ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﻢ و ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ :‬ﺧﺪا ﻧﻮر اﺳﺖ و هﻴﭻ‬ ‫ﺗﺎرﻳﮑﯽ در او ﻧﻴﺴﺖ‪۶ .‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﺎ او رﻓﺎﻗﺖ دارﻳﻢ‪ ،‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﮔﺎم ﻣﯽزﻧﻴﻢ‪،‬‬ ‫دروغ ﮔﻔﺘﻪاﻳﻢ و ﺑﺮاﺳﺘﯽ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮدﻩاﻳﻢ‪٧ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ در ﻧﻮر ﮔﺎم ﺑﺮدارﻳﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ او در‬ ‫ﻧﻮر اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ رﻓﺎﻗﺖ دارﻳﻢ و ﺧﻮن ﭘﺴﺮ او ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺎ را از هﺮ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺎﮎ‬ ‫ﻣﯽﺳﺎزد‪.‬‬ ‫‪٨‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﯽﮔﻨﺎهﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻓﺮﻳﺐ دادﻩاﻳﻢ و راﺳﺘﯽ در ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‪٩ .‬وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﻪ‬ ‫ﮔﻨﺎهﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬او ﮐﻪ اﻣﻴﻦ و ﻋﺎدل اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ را ﻣﯽﺁﻣﺮزد و از هﺮ‬ ‫ﻧﺎدرﺳﺘﯽ ﭘﺎﮐﻤﺎن ﻣﯽﺳﺎزد‪١٠ .‬اﮔﺮ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﮑﺮدﻩاﻳﻢ‪ ،‬او را دروﻏﮕﻮ ﻣﯽﺳﺎزﻳﻢ و‬ ‫ﮐﻼم او در ﻣﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٢‬‬ ‫‪١‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ‪ ،‬اﻳﻦ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪ .‬اﻣّﺎ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﮔﻨﺎهﯽ ﮐﺮد‪ ،‬ﺷﻔﻴﻌﯽ‬ ‫ﻧﺰد ﭘﺪر دارﻳﻢ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﭘﺎرﺳﺎ‪٢ .‬او ﺧﻮ ْد ﮐﻔّﺎرﻩ ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻧﻪ ﮔﻨﺎهﺎن‬ ‫ﻣﺎ ﻓﻘﻂ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮔﻨﺎهﺎن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻬﺎن ﻧﻴﺰ‪.‬‬

‫اهﻤﻴّﺖ اﻃﺎﻋﺖ‬ ‫‪٣‬از اﻳﻦﺟﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﻢ ﮐﻪ از اﺣﮑﺎﻣﺶ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪۴ .‬ﺁن ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ او را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ از اﺣﮑﺎﻣﺶ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬دروﻏﮕﻮﺳﺖ و راﺳﺘﯽ در او‬ ‫ﺟﺎﻳﯽ ﻧﺪارد‪۵ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ از ﮐﻼم او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﺳﺘﯽ در او ﺑﻪﮐﻤﺎل‬ ‫رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬از اﻳﻦﺟﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ در او هﺴﺘﻴﻢ‪۶ :‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ در او ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﻴﺴﯽ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮد‪.‬‬ ‫‪٧‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﺣﮑﻤﯽ ﺗﺎزﻩ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺣﮑﻤﯽ دﻳﺮﻳﻦ ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز‬ ‫داﺷﺘﻪاﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺣﮑﻢ دﻳﺮﻳﻦ‪ ،‬هﻤﺎن ﭘﻴﺎم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ‪٨ .‬در ﻋﻴﻦﺣﺎل‪ ،‬ﺣﮑﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺖ ﺁن در او و ﻧﻴﺰ در ﺷﻤﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﺎرﻳﮑﯽ‬ ‫ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ ﺣﮑﻤﯽ ﺗﺎزﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘ ِ‬ ‫ﺳﭙﺮﯼ ﻣﯽﺷﻮد و ﻧﻮر ﺣﻘﻴﻘﯽ هﻢاﮐﻨﻮن درﺧﺸﻴﺪن ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬


‫‪٩‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ در ﻧﻮر اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ از ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﻔﺮت دارد‪ ،‬هﻨﻮز در ﺗﺎرﻳﮑﯽ‬ ‫ﺑﻪﺳﺮ ﻣﯽﺑﺮد‪١٠ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬در ﻧﻮر ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ و هﻴﭻﭼﻴﺰ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﻟﻐﺰش او ﻧﻤﯽﺷﻮد‪١١ .‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ از ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﻔﺮت دارد‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﮑﯽ اﺳﺖ و در‬ ‫ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽدارد‪ .‬او ﻧﻤﯽداﻧﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽرود‪ ،‬زﻳﺮا ﺗﺎرﻳﮑﯽ او را ﮐﻮر ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٢‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﮔﻨﺎهﺎﻧﺘﺎن ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم او ﺁﻣﺮزﻳﺪﻩ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٣‬اﯼ ﭘﺪران‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا او را ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﯼ ﺟﻮاﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺑﺮ ﺁن ﺷﺮور ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﯼ ﺑﭽﻪهﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﭘﺪر را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪١۴‬اﯼ ﭘﺪران‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا او را ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬ ‫اﯼ ﺟﻮاﻧﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﺗﻮاﻧﺎﻳﻴﺪ و ﮐﻼم ﺧﺪا در ﺷﻤﺎ ﺳﺎﮐﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬و ﺑﺮ ﺁن ﺷﺮور ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪.‬‬

‫دل ﻧﺒﺴﺘﻦ ﺑﻪ دﻧﻴﺎ‬ ‫‪١۵‬دﻧﻴﺎ و ﺁﻧﭽﻪ را در ﺁن اﺳﺖ‪ ،‬دوﺳﺖ ﻣﺪارﻳﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ دﻧﻴﺎ را دوﺳﺖ ﺑﺪارد‪،‬‬ ‫ﺖ ﭘﺪر در او ﻧﻴﺴﺖ‪١۶ .‬زﻳﺮا هﺮﭼﻪ در دﻧﻴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﻮاﯼ ﻧﻔﺲ‪ ،‬هﻮﺳﻬﺎﯼ ﭼﺸﻢ و‬ ‫ﻣﺤﺒ ِ‬ ‫ﻏﺮو ِر ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﺎل و ﻣﻘﺎم‪ ،‬ﻧﻪ از ﭘﺪر ﺑﻠﮑﻪ از دﻧﻴﺎﺳﺖ‪١٧ .‬دﻧﻴﺎ و هﻮﺳﻬﺎﯼ ﺁن‬ ‫ﮔﺬراﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁن ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا را ﺑﻪﺟﺎ ﻣﯽﺁورد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫هﺸﺪار درﺑﺎرۀ »ﺿ ّﺪﻣﺴﻴﺢ«‬


‫ﺖ ﺁﺧﺮ اﺳﺖ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ »ﺿ ّﺪﻣﺴﻴﺢ« ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬هﻢاﮐﻨﻮن‬ ‫‪١٨‬ﺑﭽﻪهﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺳﺎﻋ ِ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺿ ّﺪﻣﺴﻴﺤﺎن ﺑﺴﻴﺎرﯼ ﻇﻬﻮر ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ ،‬و از هﻤﻴﻦ درﻣﯽﻳﺎﺑﻴﻢ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﺧﺮ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﺁﻧﻬﺎ از ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ از ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ؛ ﭼﻪ اﮔﺮ از ﻣﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻟﯽ رﻓﺘﻨﺸﺎن ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ هﻴﭻﻳﮏ از اﻳﺸﺎن از ﻣﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﺴﺤﯽ از ﺁن ﻗﺪّوس ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ و هﻤﮕﯽ داراﯼ ﻣﻌﺮﻓﺖ هﺴﺘﻴﺪ‪٢١ .‬ﻣﻦ اﻳﻨﻬﺎ‬ ‫را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻧﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ از ﺁنرو ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﻧﻤﯽداﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺁنرو ﮐﻪ ﺁن را‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﺪ‪ ،‬و ﻧﻴﺰ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ هﻴﭻ دروﻏﯽ از ﺣﻘﻴﻘﺖ ﭘﺪﻳﺪ ﻧﻤﯽﺁﻳﺪ‪٢٢ .‬دروﻏﮕﻮ ﮐﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺟﺰ‬ ‫ن ﻋﻴﺴﯽ را اﻧﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ هﻤﺎن »ﺿ ّﺪﻣﺴﻴﺢ« اﺳﺖ ﮐﻪ هﻢ‬ ‫ﺁن ﮐﻪ ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻮد ِ‬ ‫ﭘﺪر و هﻢ ﭘﺴﺮ را اﻧﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٢٣ .‬هﺮﮐﻪ ﭘﺴﺮ را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را هﻢ ﻧﺪارد و هﺮﮐﻪ‬ ‫ﭘﺴﺮ را اﻗﺮار ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺪر را ﻧﻴﺰ دارد‪.‬‬ ‫‪٢۴‬ﺑﮕﺬارﻳﺪ ﺁﻧﭽﻪ از ﺁﻏﺎز ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ در ﺷﻤﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻴﺰ در ﭘﺴﺮ و در ﭘﺪر‬ ‫ﺧﻮاهﻴﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪٢۵ .‬و اﻳﻦ اﺳﺖ ﺁﻧﭽﻪ او ﺑﻪ ﻣﺎ وﻋﺪﻩ دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان‪.‬‬ ‫‪٢۶‬ﻣﻦ اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ درﺑﺎرۀ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮔﻤﺮاهﺘﺎن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪٢٧ .‬اﻣّﺎ درﺑﺎرۀ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﺁن ﻣﺴﺢ ﮐﻪ از او ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬در ﺷﻤﺎ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﻧﻴﺎزﯼ ﻧﺪارﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﺗﻌﻠﻴﻢ دهﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺴﺢ او درﺑﺎرۀ هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻣﯽدهﺪ‪ .‬ﺁن ﻣﺴﺢ‪ ،‬ﺣﻘﻴﻘﯽ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ‬ ‫دروﻏﻴﻦ‪ .‬ﭘﺲ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ دادﻩ اﺳﺖ‪ ،‬در او ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا‬ ‫‪٢٨‬ﭘﺲ ﺣﺎل‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ در او ﺑﻤﺎﻧﻴﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ او ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ و هﻨﮕﺎم ﺁﻣﺪﻧﺶ از وﯼ ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﻧﺸﻮﻳﻢ‪٢٩ .‬اﮔﺮ درﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ ﮐﻪ او ﭘﺎرﺳﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﺁن ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﯽ را ﺑﻪﻋﻤﻞ ﻣﯽﺁورد‪ ،‬از او زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪٣‬‬ ‫‪١‬ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﭘﺪر ﭼﻪ ﻣﺤﺒﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ارزاﻧﯽ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺷﻮﻳﻢ! و‬ ‫ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺰ هﺴﺘﻴﻢ! هﻢ از اﻳﻦروﺳﺖ ﮐﻪ دﻧﻴﺎ ﻣﺎ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ او را ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫ن ﺧﺪا هﺴﺘﻴﻢ‪ ،‬وﻟﯽ ﺁﻧﭽﻪ ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد هﻨﻮز ﺁﺷﮑﺎر ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻣّﺎ‬ ‫‪٢‬ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬اﻳﻨﮏ ﻓﺮزﻧﺪا ِ‬ ‫ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ او ﻇﻬﻮر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ او ﺧﻮاهﻴﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن او را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ هﺴﺖ ﺧﻮاهﻴﻢ‬ ‫دﻳﺪ‪٣ .‬هﺮﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ اﻣﻴﺪﯼ ﺑﺮ وﯼ دارد‪ ،‬ﺧﻮد را ﭘﺎﮎ ﻣﯽﺳﺎزد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ او ﭘﺎﮎ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۴‬هﺮﮐﺲ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺮﺧﻼف ﺷﺮﻳﻌﺖ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻮاﻗﻊ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺷﺮﻳﻌﺖ‬ ‫اﺳﺖ‪۵ .‬ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ او ﻇﻬﻮر ﮐﺮد ﺗﺎ ﮔﻨﺎهﺎن را از ﻣﻴﺎن ﺑﺮدارد‪ .‬در او هﻴﭻ ﮔﻨﺎهﯽ‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ‪۶ .‬ﺁن ﮐﻪ در او ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬او را ﻧﻪ دﻳﺪﻩ و ﻧﻪ‬ ‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﮐﺴﯽ ﺷﻤﺎ را ﮔﻤﺮاﻩ ﻧﺴﺎزد‪ .‬هﺮﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎرﺳﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ او ﭘﺎرﺳﺎﺳﺖ‪٨ .‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ از اﺑﻠﻴﺲ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا اﺑﻠﻴﺲ از هﻤﺎن ﺁﻏﺎز ﮔﻨﺎﻩ‬


‫ﮐﺮدﻩ و ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ .‬از هﻤﻴﻦرو ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﻇﻬﻮر ﮐﺮد ﺗﺎ ﮐﺎرهﺎﯼ اﺑﻠﻴﺲ را ﺑﺎﻃﻞ ﺳﺎزد‪٩ .‬ﺁن‬ ‫ﮐﻪ از ﺧﺪا زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮔﻮهﺮ ﺧﺪا در اوﺳﺖ؛ ﭘﺲ او ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﮔﻨﺎهﮑﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ از ﺧﺪا زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪١٠ .‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا و ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﻠﻴﺲ اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﺁﺷﮑﺎر ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ :‬ﺁن ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎﻳﺎﻧﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﺁن ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫‪١١‬هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﭘﻴﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز ﺷﻨﻴﺪﻳﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪١٢ .‬ﻧﻪ ﭼﻮن‬ ‫ن ﺷﺮور ﺑﻮد و ﺑﺮادر ﺧﻮد را ﮐﺸﺖ‪ .‬و ﭼﺮا او را ﮐﺸﺖ؟ زﻳﺮا اﻋﻤﺎل‬ ‫ﻗﺎﺋﻦ ﮐﻪ از ﺁ ْ‬ ‫ﺧﻮدش ﺑﺪ و اﻋﻤﺎل ﺑﺮادرش ﺧﻮب ﺑﻮد‪١٣ .‬اﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬از اﻳﻨﮑﻪ دﻧﻴﺎ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت‬ ‫دارد‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﻨﻴﺪ‪١۴ .‬ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ از ﻣﺮگ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩاﻳﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺮادران‬ ‫را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬در ﻗﻠﻤﺮو ﻣﺮگ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ‪١۵ .‬ﮐﺴﯽ ﮐﻪ از‬ ‫ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﻔﺮت دارد‪ ،‬ﻗﺎﺗﻞ اﺳﺖ و ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﻴﺪ ﮐﻪ هﻴﭻ ﻗﺎﺗﻠﯽ در ﺧﻮد ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان‬ ‫ﻧﺪارد‪.‬‬ ‫‪١۶‬ﻣﺤﺒﺖ را از ﺁﻧﺠﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ ﮐﻪ او ﺟﺎن ﺧﻮد را در راﻩ ﻣﺎ ﻧﻬﺎد‪ ،‬و ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﺟﺎن ﺧﻮد را در راﻩ ﺑﺮادران ﺑﻨﻬﻴﻢ‪١٧ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﻣﺎل دﻧﻴﺎ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮادر‬ ‫ﺧﻮد را ﻣﺤﺘﺎج ﺑﺒﻴﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺷﻔﻘﺖ ﺧﻮد را از او درﻳﻎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا در ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﮐﺴﯽ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ؟ ‪١٨‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن و در ﮔﻔﺘﺎر‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاﺳﺘﯽ‬ ‫و در ﮐﺮدار! ‪١٩‬از اﻳﻦﺟﺎ ﺧﻮاهﻴﻢ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﺗﻌﻠﻖ دارﻳﻢ‪ ،‬و ﺧﻮاهﻴﻢ ﺗﻮاﻧﺴﺖ دل‬ ‫ﺧﻮد را در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺳﺎزﻳﻢ‪٢٠ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮﮔﺎﻩ دﻟﻤﺎن ﻣﺎ را ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﺪ‪ .‬زﻳﺮا‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺰرﮔﺘﺮ از دﻟﻬﺎﯼ ﻣﺎ اﺳﺖ و از هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺁﮔﺎﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٢١‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬اﮔﺮ دل ﻣﺎ‪ ،‬ﻣﺎ را ﻣﺤﮑﻮم ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﻢ‬ ‫‪٢٢‬و هﺮﺁﻧﭽﻪ از او درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﻮاهﻴﻢ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬زﻳﺮا از اﺣﮑﺎم او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و‬ ‫ﺁﻧﭽﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺧﺸﻨﻮدﯼ اوﺳﺖ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﯽدهﻴﻢ‪٢٣ .‬و اﻳﻦ اﺳﺖ ﺣﮑﻢ او ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺴﺮش‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ اﻳﻤﺎن ﺑﻴﺎورﻳﻢ و ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻣﺮ ﻓﺮﻣﻮد‪٢۴ .‬هﺮﮐﻪ‬ ‫از اﺣﮑﺎم او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬در او ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ و او در وﯼ‪ .‬از اﻳﻦﺟﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ او در ﻣﺎ‬ ‫ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ او روح ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬

‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪۴‬‬ ‫روﺣﻬﺎ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﺪ‬ ‫‪١‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬هﺮ روﺣﯽ را ﺑﺎور ﻣﮑﻨﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ از ﺧﺪا هﺴﺘﻨﺪ‬ ‫ﻦ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪٢ .‬روح ﺧﺪا را اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ‬ ‫ﻳﺎ ﻧﻪ‪ .‬زﻳﺮا اﻧﺒﻴﺎﯼ دروﻏﻴ ِ‬ ‫ﺗﺸﺨﻴﺺ ﻣﯽدهﻴﻢ‪ :‬هﺮ روﺣﯽ ﮐﻪ اﻗﺮار ﮐﻨﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﺴ ِﻢ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از‬ ‫ح‬ ‫ﺧﺪاﺳﺖ‪٣ .‬و هﺮ روﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﻴﺴﯽ اﻗﺮار ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﺎن رو ِ‬ ‫»ﺿ ّﺪﻣﺴﻴﺢ« اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ ﻣﯽﺁﻳﺪ و هﻢاﮐﻨﻮن ﻧﻴﺰ در دﻧﻴﺎﺳﺖ‪.‬‬


‫‪۴‬ﺷﻤﺎ‪ ،‬اﯼ ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬از ﺧﺪا هﺴﺘﻴﺪ و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺁن ﮐﻪ در ﺷﻤﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫از ﺁن ﮐﻪ در دﻧﻴﺎﺳﺖ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪۵ .‬ﺁﻧﻬﺎ از دﻧﻴﺎ هﺴﺘﻨﺪ و از هﻤﻴﻦرو ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ از‬ ‫دﻧﻴﺎﺳﺖ و دﻧﻴﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻮش ﻣﯽﺳﭙﺎرد‪۶ .‬ﻣﺎ از ﺧﺪا هﺴﺘﻴﻢ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣﯽﺳﭙﺎرد؛ وﻟﯽ ﺁن ﮐﻪ از ﺧﺪا ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻮش ﻧﻤﯽﺳﭙﺎرد‪ .‬روح ﺣﻖ و‬ ‫روح ﮔﻤﺮاهﯽ را اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ از هﻢ ﺑﺎزﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻴﻢ‪.‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺎ‬ ‫‪٧‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺤﺒﺖ از ﺧﺪاﺳﺖ و هﺮﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﺧﺪا زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ و ﺧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ‪٨ .‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را‬ ‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ‪٩ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺪا ﭘﺴﺮ ﻳﮕﺎﻧﮥ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪواﺳﻄﮥ او ﺣﻴﺎت ﺑﻴﺎﺑﻴﻢ‪١٠ .‬ﻣﺤﺒﺖ هﻤﻴﻦ‬ ‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪﺁﻧﮑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ او ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد‬ ‫ﺗﺎ ﮐﻔّﺎرﻩ ﮔﻨﺎهﺎن ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪١١ .‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻣﺎ را اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻳﺪ‬ ‫ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪١٢ .‬هﻴﭻﮐﺲ هﺮﮔﺰ ﺧﺪا را ﻧﺪﻳﺪﻩ اﺳﺖ؛ اﻣّﺎ اﮔﺮ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬ﺧﺪا در ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ و ﻣﺤﺒﺖ او در ﻣﺎ ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٣‬از اﻳﻦﺟﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ در او ﻣﯽﻣﺎﻧﻴﻢ و او در ﻣﺎ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ از روح ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫دادﻩ اﺳﺖ‪١۴ .‬و ﻣﺎ دﻳﺪﻩاﻳﻢ و ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻴﻢ ﮐﻪ ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪١۵ .‬ﺁن ﮐﻪ اﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪا در وﯼ ﺳﺎﮐﻦ‬ ‫اﺳﺖ و او در ﺧﺪا‪١۶ .‬ﭘﺲ ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺘﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ دارد ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻳﻢ و ﺑﻪ ﺁن‬ ‫اﻋﺘﻤﺎد دارﻳﻢ‪.‬‬ ‫ﺧﺪا ﻣﺤﺒﺖ اﺳﺖ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ‪ ،‬در ﺧﺪا ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ و ﺧﺪا در او‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﻣﺤﺒﺖ اﻳﻨﭽﻨﻴﻦ در ﻣﻴﺎن ﻣﺎ ﺑﻪﮐﻤﺎل رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ ﺗﺎ در روز داورﯼ اﻃﻤﻴﻨﺎن داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﻣﺎ در اﻳﻦ دﻧﻴﺎ هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪاﻳﻢ ﮐﻪ او هﺴﺖ‪١٨ .‬در ﻣﺤﺒﺖ ﺗﺮس ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬ ‫ﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮس را ﺑﻴﺮون ﻣﯽراﻧﺪ؛ زﻳﺮا ﺗﺮس از ﻣﮑﺎﻓﺎت ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻣﯽﮔﻴﺮد و ﮐﺴﯽ‬ ‫ﻣﺤﺒ ِ‬ ‫ﮐﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﺪ‪ ،‬در ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٩‬ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ زﻳﺮا او ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮد‪٢٠ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﺪ اﻣّﺎ از ﺑﺮادر ﺧﻮد ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬دروﻏﮕﻮﺳﺖ‪ .‬زﻳﺮا ﮐﺴﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮادر ﺧﻮد را‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺪاﻳﯽ را ﮐﻪ ﻧﺪﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫‪٢١‬و ﻣﺎ اﻳﻦ ﺣﮑﻢ را از او ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﻢ ﮐﻪ هﺮﮐﻪ ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮادر ﺧﻮد را‬ ‫ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫اول ﻳﻮﺣﻨﺎ ‪۵‬‬ ‫اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا‬


‫‪١‬هﺮﮐﻪ اﻳﻤﺎن دارد ﻋﻴﺴﯽ هﻤﺎن ﻣﺴﻴﺢ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺧﺪا زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ؛ هﺮﮐﻪ ﭘﺪر را‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ او را ﻧﻴﺰ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪٢ .‬از اﻳﻦﺟﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا را‬ ‫ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ و از اﺣﮑﺎم او اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪٣ .‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺪا هﻤﻴﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از اﺣﮑﺎم او اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻴﻢ و اﺣﮑﺎم او ﺑﺎرﯼ ﮔﺮان ﻧﻴﺴﺖ‪۴ .‬زﻳﺮا‬ ‫هﺮﮐﻪ از ﺧﺪا زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ و اﻳﻦ اﺳﺖ ﻏﻠﺒﻪاﯼ ﮐﻪ دﻧﻴﺎ را ﻣﻐﻠﻮب‬ ‫ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ اﻳﻤﺎن ﻣﺎ‪۵ .‬ﮐﻴﺴﺖ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ دﻧﻴﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽﻳﺎﺑﺪ ﺟﺰ ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ اﻳﻤﺎن دارد‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ؟‬ ‫‪۶‬اوﺳﺖ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁب و ﺧﻮن ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺁب‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺁب و‬ ‫ﺧﻮن؛ و روح اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬ﭼﻮن روح‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ‪٧ .‬زﻳﺮا ﺳﻪ ﺷﺎهﺪ وﺟﻮد‬ ‫دارد‪٨ :‬روح و ﺁب و ﺧﻮن؛ و اﻳﻦ ﺳﻪ ﺑﺎ هﻢ ﺗﻮاﻓﻖ دارﻧﺪ‪٩ .‬اﮔﺮ ﻣﺎ ﺷﻬﺎدت اﻧﺴﺎن را‬ ‫ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻳﻢ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت ﺧﺪا ﺑﺴﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻬﺎدﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺧﻮد درﺑﺎرۀ‬ ‫ﭘﺴﺮش دادﻩ اﺳﺖ‪١٠ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارد‪ ،‬اﻳﻦ ﺷﻬﺎدت را در ﺧﻮد دارد‪ .‬اﻣّﺎ ﺁن‬ ‫ﮐﻪ ﺷﻬﺎدت ﺧﺪا را ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬او را دروﻏﮕﻮ ﺷﻤﺮدﻩ اﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﺷﻬﺎدﺗﯽ را ﮐﻪ ﺧﺪا‬ ‫درﺑﺎرۀ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد دادﻩ‪ ،‬ﻧﭙﺬﻳﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪١١ .‬و ﺁن ﺷﻬﺎدت اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬و اﻳﻦ ﺣﻴﺎت در ﭘﺴﺮ اوﺳﺖ‪١٢ .‬ﺁن ﮐﻪ ﭘﺴﺮ را دارد‪ ،‬ﺣﻴﺎت دارد و ﺁن‬ ‫ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا را ﻧﺪارد از ﺣﻴﺎت ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺧﺎﺗﻤﻪ‬ ‫‪١٣‬اﻳﻨﻬﺎ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺴﺮ ﺧﺪا اﻳﻤﺎن دارﻳﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻴﺪ ﮐﻪ از ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺟﺎوﻳﺪان ﺑﺮﺧﻮردارﻳﺪ‪١۴ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ اﻃﻤﻴﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر او دارﻳﻢ ﮐﻪ هﺮﮔﺎﻩ ﭼﻴﺰﯼ‬ ‫ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ارادﻩ وﯼ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬اﺟﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪١۵ .‬و اﮔﺮ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ هﺮﺁﻧﭽﻪ از او‬ ‫درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻨﻴﻢ اﺟﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ اﻃﻤﻴﻨﺎن دارﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﭽﻪ از او ﺧﻮاﺳﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬درﻳﺎﻓﺖ‬ ‫ﮐﺮدﻩاﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪١۶‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﺑﺮادرش ﮔﻨﺎهﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻧﻤﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﻨﺪ و ﺧﺪا ﺑﻪ‬ ‫او ﺣﻴﺎت ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ را درﺑﺎرۀ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﺶ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻧﻤﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻨﺎهﺎﻧﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ‪ .‬درﺑﺎرۀ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻨﺎهﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ دﻋﺎ‬ ‫ﮐﺮد‪١٧ .‬هﺮ ﻋﻤﻞ ﻧﺎدرﺳﺘﯽ ﮔﻨﺎﻩ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﯽ ﮔﻨﺎهﯽ هﻢ هﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻧﻤﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ هﺮﮐﻪ از ﺧﺪا زادﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻩ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺁن »ﻣﻮﻟﻮد ﺧﺪا«‬ ‫او را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﺪ و دﺳﺖ ﺁن ﺷﺮور ﺑﻪ او ﻧﻤﯽرﺳﺪ‪١٩ .‬ﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ از ﺧﺪا هﺴﺘﻴﻢ و‬ ‫ﺗﻤﺎﻣﯽ دﻧﻴﺎ در ﺁن ﺷﺮور ﻟﻤﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪٢٠ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ ﻣﯽداﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺁﻣﺪﻩ و ﺑﻪ ﻣﺎ‬ ‫ﺑﺼﻴﺮت ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺗﺎ ﺣﻖ را ﺑﺸﻨﺎﺳﻴﻢ‪ ،‬و ﻣﺎ در او هﺴﺘﻴﻢ ﮐﻪ ﺣﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ در ﭘﺴﺮ او‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ .‬اوﺳﺖ ﺧﺪاﯼ ﺣﻖ و ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان‪.‬‬ ‫‪٢١‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺧﻮد را از ﺑﺘﻬﺎ ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ‪.‬‬



‫ﻧﺎﻣﮥ دوّم ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪١‬از ﺷﻴﺦ ﮐﻠﻴﺴﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﮐﻪ اﻳﺸﺎن را در »ﺣﻘﻴﻘﺖ« دوﺳﺖ ﻣﯽدارم ‪ -‬و ﻧﻪﺗﻨﻬﺎ‬ ‫ﻣﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ ‪٢ -‬ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺁن ﺣﻘﻴﻘﺖ ﮐﻪ در ﻣﺎ ﺳﺎﮐﻦ اﺳﺖ و‬ ‫ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻓﻴﺾ و رﺣﻤﺖ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر و از ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﺁن‬ ‫ﭘﺪر‪ ،‬در ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۴‬ﺑﺴﯽ ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪم ﮐﻪ درﻳﺎﻓﺘﻢ ﺑﺮﺧﯽ از ﻓﺮزﻧﺪان ﺗﻮ ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺣﮑﻤﯽ ﮐﻪ از ﭘﺪر ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ‪،‬‬ ‫در »ﺣﻘﻴﻘﺖ« ﺳﻠﻮﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪۵ .‬اﻣّﺎ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮﯼ ﮔﺮاﻣﯽ‪ ،‬از ﺗﻮ درﺧﻮاﺳﺘﯽ دارم‪ .‬ﻧﻪ ﺁﻧﮑﻪ‬ ‫ﺣﮑﻤﯽ ﺗﺎزﻩ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ هﻤﺎن ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز داﺷﺘﻪاﻳﻢ‪ ،‬ﮐﻪ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ را ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﻣﺤﺒﺖ‬ ‫ﮐﻨﻴﻢ‪۶ .‬و ﻣﺤﺒﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ اﺣﮑﺎم او ﺳﻠﻮﮎ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ‪ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ از ﺁﻏﺎز‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻩاﻳﺪ‪ ،‬ﺣﮑﻢ او اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺤﺒﺖ ﺳﻠﻮﮎ ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫ن ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻪدﻧﻴﺎ ﺑﻴﺮون رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻣﺪن ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ در ﺟﺴﻢ‬ ‫‪٧‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﻓﺮﻳﺒﮑﺎرا ِ‬ ‫اﻧﺴﺎﻧﯽ اﻗﺮار ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦﮔﻮﻧﻪﮐﺴﺎن‪ ،‬هﻤﺎن ﻓﺮﻳﺒﮑﺎر و ﺿ ّﺪﻣﺴﻴﺢاﻧﺪ‪٨ .‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ ﮐﻪ ﺛﻤﺮ‬ ‫ﮐﺎر ﺧﻮد را ﺑﺮﺑﺎد ﻧﺪهﻴﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺎداﺷﯽ ﺑﻪﮐﻤﺎل درﻳﺎﻓﺖ ﮐﻨﻴﺪ‪٩ .‬هﺮ ﺁنﮐﺲ ﮐﻪ از ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ ﻓﺮاﺗﺮ رود و در ﺁن ﭘﺎﻳﺪار ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻧﺪارد؛ ﺁن ﮐﻪ در ﺁن ﺗﻌﻠﻴﻢ ﭘﺎﻳﺪار ﻣﺎﻧَﺪ‪ ،‬هﻢ‬ ‫ﭘﺪر را دارد و هﻢ ﭘﺴﺮ را‪١٠ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﺁﻳﺪ و اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ را ﻧﻴﺎورد‪ ،‬او را ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﻣﭙﺬﻳﺮﻳﺪ و ﺧﻮﺷﺎﻣﺪش ﻣﮕﻮﻳﻴﺪ؛ ‪١١‬زﻳﺮا ﺁن ﮐﻪ او را ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬در اﻋﻤﺎل‬ ‫ﺑﺪش ﺷﺮﻳﮏ ﻣﯽﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰهﺎ دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﺎ ﻗﻠﻢ و ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣّﺎ‬ ‫اﻣﻴﺪوارم ﻧﺰدﺗﺎن ﺑﻴﺎﻳﻢ و روﻳﺎروﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺷﺎدﻳﻤﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﺷﻮد‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮاه ِﺮ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩات‪ ،‬ﺑﺮاﯼ ﺗﻮ ﺳﻼم ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ!‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﺳﻮّم ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪١‬از ﺷﻴﺦ ﮐﻠﻴﺴﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﮔﺎﻳﻮس ﻋﺰﻳﺰ ﮐﻪ او را در »ﺣﻘﻴﻘﺖ« دوﺳﺖ ﻣﯽدارم‪.‬‬ ‫‪٢‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬دﻋﺎﻳﻢ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از هﺮﺟﻬﺖ ﮐﺎﻣﻴﺎب ﺑﺎﺷﯽ و در ﺗﻨﺪرﺳﺘﯽ ﺑﻪﺳﺮ‬ ‫ﺑَﺮﯼ‪ ،‬هﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﻧﻴﺰ ﮐﺎﻣﻴﺎب اﺳﺖ‪٣ .‬ﺑﺴﯽ ﺷﺎدﻣﺎن ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮادران ﺁﻣﺪﻩ‪ ،‬ﺑﺮ‬ ‫وﻓﺎدارﻳﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﻴﻘﺖ و ﺷﻴﻮۀ ﺳﻠﻮﮐﺖ در ﺁن ﺷﻬﺎدت دادﻧﺪ‪۴ .‬هﻴﭻﭼﻴﺰ ﻣﺮا ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ‬ ‫ﺷﺎد ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮم ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ در »ﺣﻘﻴﻘﺖ« ﺳﻠﻮﮎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺗﻮ در هﻤﮥ ﮐﺎرهﺎﻳﺖ ﺑﺮاﯼ ﺑﺮادران‪ ،‬اﻣﺎﻧﺖ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدهﯽ‪،‬‬ ‫ﺑﺨﺼﻮص اﻳﻨﮑﻪ ﻧﺰد ﺗﻮ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪاﻧﺪ‪۶ .‬اﻳﺸﺎن ﻧﻴﺰ در ﺣﻀﻮر ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺗﻮ ﺷﻬﺎدت‬ ‫دادﻩاﻧﺪ؛ ﭘﺲ ﮐﺎرﯼ ﻧﻴﮑﻮ ﻣﯽﮐﻨﯽ اﮔﺮ اﻳﺸﺎن را ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺳﺰاوار ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬رواﻧﮥ ﺳﻔﺮ‬ ‫ﮐﻨﯽ‪٧ .‬زﻳﺮا ﮐﻪ اﻳﺸﺎن ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﺁن »ﻧﺎم« ﻋﺰﻳﻤﺖ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ و از ﻏﻴﺮﻳﻬﻮدﻳﺎن ﮐﻤﮑﯽ‬ ‫درﻳﺎﻓﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪٨ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭼﻨﻴﻦﮐﺴﺎن را ﺣﻤﺎﻳﺖ ﮐﻨﻴﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ اﻳﺸﺎن در ﭘﻴﺸﺒﺮد‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﺖ هﻤﮑﺎرﯼ ﮐﺮدﻩ ﺑﺎﺷﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪٩‬ﻣﻄﻠﺒﯽ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ دﻳﻮ ْﺗﺮِﻓﻴﺲ ﮐﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﻧﺨﺴﺖ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارد‪ ،‬اﻗﺘﺪار‬ ‫ﻣﺎ را ﮔﺮدن ﻧﻤﯽﻧﻬﺪ‪١٠ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن ﺑﻴﺎﻳﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ رﺳﻴﺪﮔﯽ ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ‬ ‫ﻣﻐﺮﺿﺎﻧﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﺎ ﺑﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ اﻳﻦ هﻢ ﺑﺴﻨﺪﻩ ﻧﮑﺮدﻩ‪ ،‬از ﭘﺬﻳﺮش ﺑﺮادران ﺳﺮ‬ ‫ﺑﺎزﻣﯽزﻧﺪ؛ و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاهﻨﺪ اﻳﺸﺎن را ﺑﭙﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎزداﺷﺘﻪ‪ ،‬از ﮐﻠﻴﺴﺎ ﺑﻴﺮون‬ ‫ﻣﯽراﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰ‪ ،‬ﺑﺪﯼ را ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺧﻮد ﻣﺴﺎز‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﮔﻴﺮ؛ زﻳﺮا ﮐﻪ‬ ‫ﻧﻴﮑﻮﮐﺮدار از ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺪﮐﺮدار ﺧﺪا را ﻧﺪﻳﺪﻩ اﺳﺖ‪١٢ .‬هﻤﮕﺎن درﺑﺎرۀ دﻳﻤﻴﺘﺮﻳﻮس‬ ‫ﻧﻴﮑﻮ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺧﻮ ِد ﺣﻖ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﻴﻢ و ﻣﯽداﻧﯽ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻬﺎدت ﻣﺎ راﺳﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﺑﺴﻴﺎر ﭼﻴﺰهﺎ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬ﻟﻴﮑﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاهﻢ ﺑﺎ ﻣﺮﮐّﺐ و ﻗﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪١۴ .‬اﻣّﺎ‬ ‫اﻣﻴﺪوارم ﺑﺰودﯼ ﺗﻮ را ﺑﺒﻴﻨﻢ و روﻳﺎروﯼ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﮐﻨﻴﻢ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺁراﻣﺶ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺑﺎد!‬


‫ﻧﺎﻣﮥ ﻳﻬﻮدا‬ ‫‪١‬از ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﻏﻼم ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ و ﺑﺮادر ﻳﻌﻘﻮب‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﺧﺪاﯼ ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮﺑﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﺮاﯼ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫داﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪:‬‬ ‫‪٢‬رﺣﻤﺖ و ﺁراﻣﺶ و ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺑﻔﺰوﻧﯽ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪.‬‬

‫ﮔﻨﺎﻩ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺷﻮم ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎس‬ ‫‪٣‬اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﮔﺮﭼﻪ اﺷﺘﻴﺎق ﺑﺴﻴﺎر داﺷﺘﻢ درﺑﺎرۀ ﻧﺠﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﺁن ﺳﻬﻴﻢ هﺴﺘﻴﻢ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻻزم دﻳﺪم ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺧﻂ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ اداﻣﮥ ﻣﺠﺎهﺪﻩ ﺑﺮاﯼ اﻳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﮐﻪ ﻳﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰم‪۴ .‬زﻳﺮا ﺑﺮﺧﯽ ﮐﺴﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺘﺸﺎن از دﻳﺮﺑﺎز رﻗﻢﺧﻮردﻩ‪ ،‬ﻣﺨﻔﻴﺎﻧﻪ در ﻣﻴﺎن ﺷﻤﺎ رﺧﻨﻪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن‬ ‫ف اﺧﻼق ﺑﺪل‬ ‫ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﻴﺾ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﻮاز اﻧﺠﺎم ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻼ ِ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺳﺮور و ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ را اﻧﮑﺎر ﻣﯽﻧﻤﺎﻳﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺷﻤﺎ ﻳﮏ ﺑﺎر از اﻳﻦهﻤﻪ ﺁﮔﺎهﯽ ﻳﺎﻓﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬ﻣﯽﺧﻮاهﻢ ﻳﺎدﺁورﺗﺎن ﺷﻮم ﮐﻪ‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﻮم را از ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﺼﺮ رهﺎﻧﻴﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ زﻣﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ اﻳﻤﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫هﻼﮎ ﮐﺮد‪۶ .‬او ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﯽ را ﻧﻴﺰ ﮐﻪ ﻣﻘﺎم واﻻﯼ ﺧﻮد را ﺣﻔﻆ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻨﺰﻟﮕﺎﻩ‬ ‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮﻳﺶ را ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ زﻧﺠﻴﺮهﺎﯼ اﺑﺪﯼ ﮐﺸﻴﺪﻩ و ﺑﺮاﯼ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ در ﺁن روز‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ‪ ،‬در ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪٧ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ‪ ،‬ﺳُﺪوم و ﻏَﻤﻮرَﻩ و ﺷﻬﺮهﺎﯼ‬ ‫اﻃﺮاف‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺎن ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و در ﭘﯽ ﺷﻬﻮات ﻏﻴﺮﻃﺒﻴﻌﯽ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺤﻤﻞ‬ ‫ت ﺁﺗﺶ اﺑﺪﯼ‪ ،‬ﭼﻮن درس ﻋﺒﺮت ﻣﻘﺮر ﮔﺸﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺠﺎزا ِ‬ ‫‪٨‬ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻪﮔﻮﻧﻪاﯼ ﻣﺸﺎﺑﻪ‪ ،‬اﻳﻦﮐﺴﺎن ﻧﻴﺰ ﺑﺮ ﭘﺎﻳﮥ ﺧﻮاﺑﻬﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﺑﺪﻧﻬﺎﯼ‬ ‫ﺧﻮﻳﺶ را ﻧﺠﺲ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ و اﻗﺘﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ را رد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ اهﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣﯽورزﻧﺪ‪٩ .‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﻴﮑﺎﺋﻴﻞ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮥ اﻋﻈﻢ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ اﺑﻠﻴﺲ درﺑﺎرۀ ﺟﺴﺪ‬ ‫ﻣﻮﺳﯽ ﻣﺠﺎدﻟﻪ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬ﺟﺮﺋﺖ ﻧﮑﺮد ﺧﻮ ْد او را ﺑﻪﺳﺒﺐ اهﺎﻧﺖ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﺗﻮﺑﻴﺦ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ!« ‪١٠‬اﻣّﺎ اﻳﻨﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ از ﺁن ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻧﺪارﻧﺪ اهﺎﻧﺖ‬ ‫ﻣﯽورزﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺎلﺁﻧﮑﻪ ﺁﻧﭽﻪ هﻤﭽﻮن ﺣﻴﻮاﻧﺎت ﺑﯽﺷﻌﻮر از روﯼ ﻏﺮﻳﺰﻩ ﻣﯽﻓﻬﻤﻨﺪ‪ ،‬هﻤﺎن‬ ‫ﺑﺎﻋﺚ هﻼﮐﺘﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬واﯼ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺑﻪراﻩ ﻗﺎﺋﻦ رﻓﺘﻪاﻧﺪ و در ﭘﯽ ﺳﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﻤﺮاهﯽ ﺑَﻠﻌﺎم‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ و در ﻃﻐﻴﺎن ﻗﻮرَح هﻼﮎ ﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬اﻳﻨﺎن ﺻﺨﺮﻩهﺎﯼ درﻳﺎﻳﯽ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ در ﺿﻴﺎﻓﺘﻬﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖﺁﻣﻴﺰ ﺷﻤﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون‬ ‫ﮐﻤﺘﺮﻳﻦ ﭘﺮوا ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺮ ﻳﮏ ﺳﻔﺮﻩ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻨﺪ؛ ﺷﺒﺎﻧﺎﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮد را ﻣﯽﭘﺮورﻧﺪ؛‬ ‫اﺑﺮهﺎﯼ ﺑﯽﺑﺎران راﻧﺪﻩ از ﺑﺎد و درﺧﺘﺎن ﭘﺎﻳﻴﺰﯼ ﺑﯽﺑﺮﮔﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ دو ﺑﺎر ﻣﺮدﻩ و از‬ ‫رﻳﺸﻪ ﺑﻪدر ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ‪١٣ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬اﻳﻨﺎن هﻤﭽﻮن اﻣﻮاج ﺧﺮوﺷﺎن درﻳﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﻨﮕﻴﻨﺸﺎن‬


‫ﻖ اﺑﺪﯼ ﺑﺮاﻳﺸﺎن‬ ‫را ﭼﻮن ﮐﻒ ﺑﺮﻣﯽﺁورﻧﺪ و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ هﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎرﻳﮑﯽ ﻣﻄﻠ ِ‬ ‫ﻣﻘﺮر اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺧَﻨﻮخ‪ ،‬ﮐﻪ ﻧﺴﻞ هﻔﺘﻢ ﭘﺲ از ﺁدم ﺑﻮد‪ ،‬درﺑﺎرۀ هﻤﻴﻨﻬﺎ ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ ﮐﺮدﻩ‪ ،‬ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫»هﺎن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ هﺰاران هﺰار ﻓﺮﺷﺘﮥ ﻣﻘﺪّس ﺧﻮد ﻣﯽﺁﻳﺪ ‪١۵‬ﺗﺎ ﺑﺮ هﻤﮕﺎن داورﯼ ﮐﻨﺪ و‬ ‫هﻤﮥ ﺑﯽدﻳﻨﺎن را ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺧﻼف دﻳﻨﺪارﯼ ﮐﻪ در ﺑﯽدﻳﻨﯽ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ و‬ ‫ﺑﻪﺳﺰاﯼ ﺟﻤﻠﮥ ﺳﺨﻨﺎن زﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﮑﺎران ﺑﯽدﻳﻦ ﺑﺮﺿﺪ او ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻮﻣﻴﺖ‬ ‫رﺳﺎﻧَﺪ‪١۶ «.‬اﻳﻨﺎن ﮔﻠﻪﻣﻨﺪ و ﻋﻴﺐﺟﻮ و ﻏﺮﻗﻪ در ارﺿﺎﯼ ﺷﻬﻮات ﺧﻮﻳﺸﻨﺪ؛ ﺑﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﻣﯽﺑﺎﻟﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮﻳﺶ ﻣﺮدﻣﺎن را ﺗﻤﻠّﻖ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪.‬‬

‫دﻋﻮت ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ در اﻳﻤﺎن‬ ‫‪١٧‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﭘﻴﺸﮕﻮﻳﯽ رﺳﻮﻻن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ را ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻴﺪ ‪١٨‬ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬در زﻣﺎﻧﻬﺎﯼ ﺁﺧﺮ‪ ،‬اﺳﺘﻬﺰاﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻧﯽ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺎﺑﺮ‬ ‫ﺷﻬﻮات ﺧﻮد ﮐﻪ ﺧﻼف دﻳﻨﺪارﯼ اﺳﺖ‪ ،‬رﻓﺘﺎر ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪١٩ «.‬هﻤﻴﻨﻬﺎﻳﻨﺪ ﮐﻪ در ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺷﻤﺎ ﺟﺪاﻳﯽ ﻣﯽاﻓﮑﻨﻨﺪ و ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ و ﻋﺎرﯼ از روﺣﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬اﻣّﺎ ﺷﻤﺎ اﯼ ﻋﺰﻳﺰان‪ ،‬ﺧﻮﻳﺸﺘﻦ را ﺑﺮ اﻳﻤﺎن ﺑﺲ ﻣﻘﺪّس ﺧﻮد ﺑﻨﺎ ﮐﻨﻴﺪ و در‬ ‫ﺖ ﺧﺪا ﻧﮕﺎﻩ دارﻳﺪ‪ ،‬در هﻤﺎنﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬ ‫روحاﻟﻘﺪس دﻋﺎ ﻧﻤﺎﻳﻴﺪ ‪٢١‬و ﺧﻮد را در ﻣﺤﺒ ِ‬ ‫رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ هﺴﺘﻴﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺣﻴﺎت ﺟﺎوﻳﺪان رهﻨﻤﻮن ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﮐﻪ ﻣﺘﺰﻟﺰﻟﻨﺪ‪ ،‬رﺣﻴﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ؛ ‪٢٣‬ﺑﺮﺧﯽ را از ﺁﺗﺶ ﺑﻴﺮون ﮐﺸﻴﺪﻩ‪ ،‬ﻧﺠﺎت‬ ‫دهﻴﺪ؛ و ﺑﺮ ﺑﺮﺧﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﺗﺮس‪ ،‬رﺣﻤﺖ ﻧﺸﺎن دهﻴﺪ‪ .‬در ﻋﻴﻦﺣﺎل‪ ،‬ﺣﺘﯽ از ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ‬ ‫ﺁﻟﻮدﻩ ﺑﻪ ﺷﻬﻮات ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺣﻤﺪ و ﺳﺘﺎﻳﺶ ﺧﺪا‬ ‫‪٢۴‬ﺑﺮ او ﮐﻪ ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺷﻤﺎ را از ﻟﻐﺰش ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﺎﻩ دارد و ﺑﯽﻋﻴﺐ و ﺑﺎ ﺷﺎدﯼ‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ در ﺣﻀﻮر ﭘﺮﺟﻼل ﺧﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﺳﺎزد‪٢۵ ،‬ﺑﺮ ﺁن ﺧﺪاﯼ ﻳﮑﺘﺎ و ﻧﺠﺎتدهﻨﺪۀ ﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﻪواﺳﻄﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ‪ ،‬از ازل‪ ،‬ﺣﺎل‪ ،‬و ﺗﺎ اﺑﺪ‪ ،‬ﺟﻼل و ﺷﮑﻮﻩ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ و‬ ‫ﻗﺪرت ﺑﺎد! ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬


‫ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ ﻳﻮﺣﻨﺎﯼ رﺳﻮل‬ ‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١‬‬ ‫ﺳﺮﺁﻏﺎز‬ ‫‪١‬ﻣﮑﺎﺷﻔﮥ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ او ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮد ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ زود واﻗﻊ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد ﺑﺎزﻧﻤﺎﻳﺪ‪ ،‬و ﺁن را ﺑﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدن ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﻮد ﺑﺮ ﺧﺎدﻣﺶ ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺁﺷﮑﺎر‬ ‫ﺳﺎﺧﺖ‪٢ .‬و ﻳﻮﺣﻨﺎ ﺑﺮ هﺮﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺮ ﮐﻼم ﺧﺪا و ﺷﻬﺎدت ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﮔﻮاهﯽ‬ ‫ﻣﯽدهﺪ‪٣ .‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﮐﺴﯽﮐﻪ اﻳﻦ ﮐﻼم ﻧﺒﻮّت را ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺁن‬ ‫را ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﺁﻧﭽﻪ را در ﺁن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬زﻳﺮا وﻗﺖ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ‪.‬‬

‫درود و ﻧﻴﺎﻳﺶ‬ ‫‪۴‬از ﻳﻮﺣﻨﺎ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ هﻔﺖ ﮐﻠﻴﺴﺎ ﮐﻪ در اﻳﺎﻟﺖ ﺁﺳﻴﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ :‬ﻓﻴﺾ و ﺁراﻣﺶ از ﺟﺎﻧﺐ او ﮐﻪ هﺴﺖ و ﺑﻮد‬ ‫ح ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺗﺨﺖ او‪۵ ،‬و از ﺟﺎﻧﺐ ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫و ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪ ،‬و از ﺟﺎﻧﺐ هﻔﺖ رو ِ‬ ‫ﻣﺴﻴﺢ‪ ،‬ﺁن ﺷﺎهﺪ اﻣﻴﻦ و ﻧﺨﺴﺘﺰادﻩ از ﻣﺮدﮔﺎن و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯼ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن ﺟﻬﺎن‪.‬‬ ‫ﺑﺮ او ﮐﻪ ﻣﺎ را ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮد ﻣﺎ را از ﮔﻨﺎهﺎﻧﻤﺎن رهﺎﻧﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪۶ ،‬و‬ ‫از ﻣﺎ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ و ﮐﺎهﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﺧﺪا و ﭘﺪرش ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ او ﺟﻼل و‬ ‫ﻗﺪرت ﺑﺎد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪٧‬هﺎن ﺑﺎ اﺑﺮهﺎ ﻣﯽﺁﻳﺪ‪،‬‬ ‫هﺮ ﭼﺸﻤﯽ او را ﺧﻮاهﺪ دﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﺣﺘﯽ ﭼﺸﻢ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ زﺧﻢ ﻧﻴﺰﻩ ﺑﻪ او زدﻧﺪ؛‬ ‫ﻒ زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﺳﻮﮔﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬ ‫و هﻤﮥ ﻃﻮاﻳ ِ‬ ‫ﺁرﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪا ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﻣﻨﻢ ›اﻟﻒ‹ و ﻣﻨﻢ ›ﯼ‹؛ ﻣﻨﻢ ﺁن ﮐﻪ هﺴﺖ و ﺑﻮد و ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺁن‬ ‫ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪«.‬‬

‫ﻇﺎهﺮ ﺷﺪن ﻋﻴﺴﯽ ﺑﻪ ﻳﻮﺣﻨﺎ‬ ‫‪٩‬ﻣﻦ ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺑﺮادر ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﮐﻪ در رﻧﺠﻬﺎ و در ﭘﺎدﺷﺎهﯽ و در اﺳﺘﻘﺎﻣﺘﯽ ﮐﻪ در ﻋﻴﺴﯽ‬ ‫از ﺁن ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻳﮑﻢ‪ ،‬ﺑﻪﺧﺎﻃﺮ ﮐﻼم ﺧﺪا و ﺷﻬﺎدت ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬در ﺟﺰﻳﺮۀ ﭘﺎﺗﻤﻮس‬ ‫ﺑﻮدم‪١٠ .‬در رو ِز ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬در روح ﺷﺪم و ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﻮن ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻴﭙﻮر از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬


‫ﺷﻨﻴﺪم ‪١١‬ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﯽ ﺑﺮ ﻃﻮﻣﺎرﯼ ﺑﻨﻮﻳﺲ و ﺑﻪ هﻔﺖ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ‬ ‫ِا ِﻓﺴُﺲ‪ ،‬اِزﻣﻴﺮ‪ ،‬ﭘِﺮﮔﺎﻣﻮم‪ ،‬ﺗﻴﺎﺗﻴﺮا‪ ،‬ﺳﺎردِس‪ ،‬ﻓﻴﻼدِﻟﻔﻴﻪ و ﻻﺋﻮدﻳﮑﻴﻪ ﺑﻔﺮﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ رو ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮداﻧﻴﺪم ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺁن ﭼﻪ ﺻﺪاﻳﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ؛‬ ‫و ﭼﻮن ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ‪ ،‬هﻔﺖ ﭼﺮاﻏﺪان ﻃﻼ دﻳﺪم‪١٣ ،‬و در ﻣﻴﺎن ﺁن ﭼﺮاﻏﺪاﻧﻬﺎ ﻳﮑﯽ را دﻳﺪم ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ »ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن« ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ .‬او رداﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ و ﺷﺎﻟﯽ زرّﻳﻦ ﺑﺮ ﮔﺮد ﺳﻴﻨﻪ‪.‬‬ ‫ﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١۴‬ﺳﺮ و ﻣﻮﻳﺶ ﭼﻮن ﭘﺸﻢ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪﯼ ﺑﺮف‪ ،‬و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭼﻮن ﺁﺗ ِ‬ ‫‪١۵‬ﭘﺎهﺎﻳﺶ ﭼﻮن ﺑﺮﻧﺞ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد در ﮐﻮرﻩ ﮔﺪاﺧﺘﻪ‪ ،‬و ﺻﺪاﻳﺶ ﺑﻪ ﻏﺮّش ﺳﻴﻼﺑﻬﺎﯼ‬ ‫ﺧﺮوﺷﺎن ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪١۶ .‬و در دﺳﺖ راﺳﺘﺶ هﻔﺖ ﺳﺘﺎرﻩ داﺷﺖ و از دهﺎﻧﺶ ﺷﻤﺸﻴﺮﯼ‬ ‫ُﺑﺮّان و دودم ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬و ﭼﻬﺮﻩاش ﭼﻮﻧﺎن ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻮد در درﺧﺸﺶ ﮐﺎﻣﻠﺶ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﭼﻮن او را دﻳﺪم هﻤﭽﻮن ﻣﺮدﻩ ﭘﻴﺶ ﭘﺎهﺎﻳﺶ اﻓﺘﺎدم‪ .‬اﻣّﺎ او دﺳﺖ راﺳﺘﺶ را ﺑﺮ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﻢ ﻣﺪار‪ ،‬ﻣﻦ اوّﻟﻢ و ﻣﻦ ﺁﺧﺮ؛ ‪١٨‬و ﻣﻦ ﺁن ﮐﻪ زﻧﺪﻩ اوﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدﻩ ﺑﻮدم‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ اﻳﻨﮏ ﺑﺒﻴﻦ ﮐﻪ زﻧﺪۀ ﺟﺎوﻳﺪم و ﮐﻠﻴﺪهﺎﯼ ﻣﺮگ و ﺟﻬﺎن ﻣﺮدﮔﺎن در دﺳﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪»١٩‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ دﻳﺪﻩاﯼ‪ ،‬و ﺁﻧﭽﻪ اﮐﻨﻮن هﺴﺖ و ﺁﻧﭽﻪ از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬هﻤﻪ را‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺲ‪٢٠ .‬راز ﺁن هﻔﺖ ﺳﺘﺎرﻩ ﮐﻪ در دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻦ دﻳﺪﯼ و راز ﺁن هﻔﺖ ﭼﺮاﻏﺪان‬ ‫ﻃﻼ اﻳﻦ اﺳﺖ‪ :‬ﺁن هﻔﺖ ﺳﺘﺎرﻩ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن هﻔﺖ ﮐﻠﻴﺴﺎﻳﻨﺪ‪ ،‬و ﺁن هﻔﺖ ﭼﺮاﻏﺪان‪ ،‬هﻤﺎن‬ ‫هﻔﺖ ﮐﻠﻴﺴﺎ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪٢‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ِا ِﻓﺴُﺲ‬ ‫‪»١‬ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ِا ِﻓﺴُﺲ ﺑﻨﻮﻳﺲ‪:‬‬ ‫»ﺁن ﮐﻪ هﻔﺖ ﺳﺘﺎرﻩ در دﺳﺖ راﺳﺖ دارد و در ﻣﻴﺎن هﻔﺖ ﭼﺮاﻏﺪان ﻃﻼ ﮔﺎم‬ ‫ﻣﯽزﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪٢ :‬اﻋﻤﺎل ﺗﻮ را ﻣﯽداﻧﻢ و از ﺳﺨﺘﮑﻮﺷﯽ و ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﺗﻮ ﺁﮔﺎهﻢ‪.‬‬ ‫ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺷﺮﻳﺮان را ﺗﺤﻤﻞ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﮐﺮد و ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪدروغ ادﻋﺎﯼ رﺳﺎﻟﺖ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺁزﻣﻮدﻩاﯼ و ﺁﻧﺎن را دروﻏﮕﻮ ﻳﺎﻓﺘﻪاﯼ‪٣ .‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﻧﺸﺎن دادﻩاﯼ و‬ ‫ﺑﻪﭘﺎس ﻧﺎم ﻣﻦ ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدﻩاﯼ و ﺧﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩاﯼ‪.‬‬ ‫‪»۴‬اﻣّﺎ اﻳﻦ اﻳﺮاد را ﺑﺮ ﺗﻮ دارم ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﺧﻮد را ﻓﺮوﮔﺬاﺷﺘﻪاﯼ‪۵ .‬ﺑﻪ ﻳﺎدﺁر‬ ‫ﮐﻪ از ﭼﻪ اوﺟﯽ ﺳﻘﻮط ﮐﺮدﻩاﯼ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ و اﻋﻤﺎﻟﯽ را ﺑﻪﺟﺎ ﺁور ﮐﻪ در ﺁﻏﺎز ﺑﻪﺟﺎ‬ ‫ﻣﯽﺁوردﯼ‪ .‬ﭼﻪ اﮔﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﻨﯽ‪ ،‬ﺧﻮد ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ و ﭼﺮاﻏﺪاﻧﺖ را از ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ هﺴﺖ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽﮔﻴﺮم‪۶ .‬وﻟﯽ اﻳﻦ اﻣﺘﻴﺎز را دارﯼ ﮐﻪ از ﮐﺎرهﺎﯼ ﻧﻴﮑﻮﻻﻳﻴﺎن ﺑﻴﺰارﯼ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ‬ ‫ﻧﻴﺰ ﺑﻴﺰارم‪.‬‬ ‫‪»٧‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻮش دارد ﺑﺸﻨﻮد ﮐﻪ روح ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ او‬ ‫ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮردن از درﺧﺖ ﺣﻴﺎت را ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮐﻪ در ﻓﺮدوس ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬


‫ﭘﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ اِزﻣﻴﺮ‬ ‫‪»٨‬ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ اِزﻣﻴﺮ ﺑﻨﻮﻳﺲ‪:‬‬ ‫»ﺁن اوّل و ﺁن ﺁﺧﺮ ﮐﻪ ﻣُﺮد و ﺑﺎز زﻧﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪٩ :‬از ﺳﺨﺘﻴﻬﺎ و ﻓﻘﺮ ﺗﻮ‬ ‫ﺁﮔﺎهﻢ‪ ،‬ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪﯼ! از ﺗﻬﻤﺘﻬﺎﯼ ﻧﺎرواﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻻف ﻳﻬﻮدﻳﺖ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻨﻴﺴﮥ ﺷﻴﻄﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺧﺒﺮم‪١٠ .‬از رﻧﺠﯽ ﮐﻪ ﺧﻮاهﯽ ﮐﺸﻴﺪ‪ ،‬ﻣﺘﺮس‪ .‬ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺑﺎش ﮐﻪ‬ ‫اﺑﻠﻴﺲ ﺑﺮﺧﯽ از ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ زﻧﺪان ﺧﻮاهﺪ اﻧﺪاﺧﺖ ﺗﺎ ﺁزﻣﻮدﻩ ﺷﻮﻳﺪ و دﻩ روز ﺁزار ﺧﻮاهﻴﺪ‬ ‫دﻳﺪ‪ .‬ﻟﻴﮑﻦ ﺗﺎ ﭘﺎﯼ ﺟﺎن وﻓﺎدار ﺑﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﺎج ﺣﻴﺎت را ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»١١‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻮش دارد ﺑﺸﻨﻮد ﮐﻪ روح ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‪ ،‬از‬ ‫ﻣﺮگ د ّوم ﮔﺰﻧﺪ ﻧﺨﻮاهﺪ دﻳﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﭘِﺮﮔﺎﻣﻮم‬ ‫‪»١٢‬ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﭘِﺮﮔﺎﻣﻮم ﺑﻨﻮﻳﺲ‪:‬‬ ‫ن دودم دارد‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪١٣ :‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ‪،‬‬ ‫»او ﮐﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ُﺑﺮّا ِ‬ ‫ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ وﻓﺎدار ﻣﺎﻧﺪﻩاﯼ و ﺣﺘﯽ در اﻳﺎم‬ ‫ﺁﻧﺘﻴﭙﺎس‪ ،‬ﺁن ﮔﻮاﻩ اﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﮐﻪ او را در ﺷﻬﺮ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ زﻳﺴﺘﮕﺎﻩ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ ﮐﺸﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻤﺎﻧﯽ‬ ‫را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﯽ اﻧﮑﺎر ﻧﮑﺮدﯼ‪.‬‬ ‫‪»١۴‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﻳﻦ‪ ،‬ﻳﮑﯽ دو اﻳﺮاد ﺑﺮ ﺗﻮ دارم‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ را دارﯼ ﮐﻪ از ﺗﻌﻠﻴﻢ‬ ‫ﺑَﻠﻌﺎم ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛ هﻤﺎن ﮐﻪ ﺑﺎﻻق را ﺁﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ اﺳﺮاﺋﻴﻠﻴﺎن را ﺑﺮاﻧﮕﻴﺰاﻧﺪ ﺗﺎ از‬ ‫ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﺑﻴﺎﻻﻳﻨﺪ‪١۵ .‬از اﻳﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯽ را‬ ‫هﻢ دارﯼ ﮐﻪ از ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻴﮑﻮﻻﻳﻴﺎن ﭘﻴﺮوﯼ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪١۶ .‬ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ‪ ،‬وﮔﺮﻧﻪ ﺑﺰودﯼ ﻧﺰد ﺗﻮ‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ دهﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﻢ ﺟﻨﮕﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٧‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻮش دارد ﺑﺸﻨﻮد ﮐﻪ روح ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫او از ﺁن › َﻣﻨّﺎﯼ‹ ﻣﺨﻔﯽ ﺧﻮاهﻢ داد‪ .‬هﻢ ﺑﻪ او ﺳﻨﮕﯽ ﺳﻔﻴﺪ ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﻧﺎم‬ ‫ﺗﺎزﻩاﯼ ﺣﮏ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﺮ ﺁن ﮐﻪ درﻳﺎﻓﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻧﻴﺴﺖ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺗﻴﺎﺗﻴﺮا‬ ‫‪»١٨‬ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺗﻴﺎﺗﻴﺮا ﺑﻨﻮﻳﺲ‪:‬‬ ‫ﺞ ﺗﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ‬ ‫ﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ دارد و ﭘﺎهﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﺑﺮﻧ ِ‬ ‫»ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﺁﺗ ِ‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪١٩ :‬ﻣﻦ از اﻋﻤﺎل ﺗﻮ‪ ،‬از ﻣﺤﺒﺖ و وﻓﺎدارﯼ و ﺧﺪﻣﺖ و ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﺗﻮ ﺁﮔﺎهﻢ‪ ،‬و‬ ‫ﺁﮔﺎهﻢ ﮐﻪ اﻋﻤﺎل ﺗﻮ اﮐﻨﻮن ﺑﻴﺶ از ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ اﻳﻦ اﻳﺮاد را ﺑﺮ ﺗﻮ دارم ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن‬ ‫زن اﻳﺰاﺑﻞ ﻧﺎم ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻧﺒﻴﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﺁﺳﺎن ﻣﯽﮔﻴﺮﯼ‪ .‬هﻢاو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﺧﻮد ﺑﻨﺪﮔﺎن‬ ‫ﻣﺮا ﻣﯽﻓﺮﻳﺒﺪ ﺗﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﯽﻋﻔﺘﯽ ﺑﻴﺎﻻﻳﻨﺪ و از ﺧﻮراﮎ ﺗﻘﺪﻳﻤﯽ ﺑﻪ ﺑﺘﻬﺎ ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪٢١ .‬ﺑﻪ او‬


‫ﻣﻬﻠﺖ دادﻩام ﺗﺎ از هﺮزﮔﯽ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺗﻤﺎﻳﻞ ﻧﺪارد‪٢٢ .‬ﭘﺲ او را ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ‬ ‫رﻧﺠﻮرﯼ ﺧﻮاهﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﺁﻧﺎن را ﮐﻪ ﺑﺎ او ﻣﺮﺗﮑﺐ زﻧﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ رﻧﺠﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﺎر‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﮕﺮاﻳﻨﮑﻪ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ راهﻬﺎﯼ او ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪٢٣ .‬و ﻓﺮزﻧﺪان او را ﺑﻪ هﻼﮐﺖ‬ ‫ﺧﻮاهﻢ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﮐﺎوﺷﮕﺮ دﻟﻬﺎ و اﻓﮑﺎرم و ﺑﻪ‬ ‫هﺮﻳﮏ از ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺣﺴﺐ اﻋﻤﺎﻟﺶ ﭘﺎداش ﺧﻮاهﻢ داد‪٢۴ .‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺑﻘﻴﮥ ﺷﻤﺎ در ﺗﻴﺎﺗﻴﺮا‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﭘﻴﺮو اﻳﻦ ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ و ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ›اﺳﺮار ﻧﻬﺎﻧﯽ ﺷﻴﻄﺎن‹ را ﻧﻴﺎﻣﻮﺧﺘﻪاﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦ را‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎرﯼ ﺑﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮ دوش دارﻳﺪ‪ ،‬ﻧﻤﯽﮔﺬارم‪٢۵ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺪارﯼ‬ ‫از ﺁﻧﭽﻪ دارﻳﺪ ﺑﮑﻮﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺎﻳﻢ‪.‬‬ ‫‪»٢۶‬هﺮﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‪ ،‬و ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺮا ﺗﺎ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ اﻧﺠﺎم دهﺪ‪ ،‬او را اﻗﺘﺪار ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪،‬‬ ‫‪›٢٧‬ﺑﺎ ﻋﺼﺎﯼ ﺁهﻨﻴﻦ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺣﮑﻢ ﺧﻮاهﺪ راﻧﺪ؛‬ ‫و ﺁﻧﺎن را ﭼﻮن ﺳﺒﻮﯼ ﺳﻔﺎﻟﻴﻦ ﺧُﺮد ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪‹،‬‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻳﻦ اﻗﺘﺪار را از ﭘﺪرم ﻳﺎﻓﺘﻪام‪٢٨ .‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺳﺘﺎرۀ ﺻﺒﺢ را‬ ‫ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪٢٩ .‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻮش دارد ﺑﺸﻨﻮد ﮐﻪ روح ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪٣‬‬ ‫ﭘﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺳﺎردِس‬ ‫‪»١‬و ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﺳﺎردِس ﺑﻨﻮﻳﺲ‪:‬‬ ‫»ﺁن ﮐﻪ هﻔﺖ روح ﺧﺪا و هﻔﺖ ﺳﺘﺎرﻩ را دارد‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪ :‬از اﻋﻤﺎل ﺗﻮ ﺁﮔﺎهﻢ‪.‬‬ ‫ﺁوازۀ زﻧﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺖ ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺮدﻩاﯼ‪٢ .‬ﺑﻴﺪار ﺷﻮ و ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﻩ و در ﺁﺳﺘﺎﻧﮥ‬ ‫ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺘﻮار ﮔﺮدان! ﭼﺮاﮐﻪ اﻋﻤﺎل ﺗﻮ را ﻧﺰد ﺧﺪاﻳﻢ ﺑﻪﮐﻤﺎل ﻧﻴﺎﻓﺘﻢ‪٣ .‬ﭘﺲ ﺁﻧﭽﻪ را‬ ‫ﻳﺎﻓﺘﻪ و ﺷﻨﻴﺪﻩاﯼ‪ ،‬ﺑﻪ ﻳﺎدﺁر؛ ﺁن را ﻧﮕﺎﻩ دار و ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻴﺪار ﻧﺸﻮﯼ‪ ،‬دزداﻧﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺮاﻏﺖ ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ و ﺗﻮ ﺁن ﺳﺎﻋﺖ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﺖ ﻣﯽﺁﻳﻢ‪ ،‬ﻧﺨﻮاهﯽ داﻧﺴﺖ‪.‬‬ ‫ﻦ ﺁﻟﻮدﻩ ﻧﮑﺮدﻩاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﭘﺎﮐﻴﺰﻩداﻣﻨﺎن‪،‬‬ ‫‪»۴‬اﻣّﺎ ﺗﻨﯽﭼﻨﺪ هﻨﻮز در ﺳﺎردِس دارﯼ ﮐﻪ داﻣ ْ‬ ‫ﺟﺎﻣﮥ ﺳﻔﻴﺪ درﺑﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﺎم ﺧﻮاهﻨﺪ زد‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺴﺘﻪاﻧﺪ‪۵ .‬هﺮﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‪ ،‬هﻤﺎﻧﻨﺪ‬ ‫اﻳﻨﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻣﮥ ﺳﻔﻴﺪ ﺁراﺳﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و ﻧﺎﻣﺶ را هﺮﮔﺰ از دﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎت ﻧﺨﻮاهﻢ زدود‪،‬‬ ‫ﺑﻠﮑﻪ ﺁن را در ﺣﻀﻮر ﭘﺪرم و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ ﺑﺮ زﺑﺎن ﺧﻮاهﻢ ﺁورد‪۶ .‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻮش دارد‬ ‫ﺑﺸﻨﻮد ﮐﻪ روح ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺎم ﻣﺴﻴﺢ ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻓﻴﻼدِﻟﻔﻴﻪ‬ ‫‪»٧‬ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻓﻴﻼدِﻟﻔﻴﻪ ﺑﻨﻮﻳﺲ‪:‬‬


‫»ﺁن ﮐﻪ ﻗﺪّوس اﺳﺖ و ﺣﻖ‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﮐﻠﻴﺪ داوود را دارد‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﯽﮔﺸﺎﻳﺪ و ﮐﺲ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺴﺖ‪ ،‬و ﻣﯽﺑﻨﺪد و ﮐﺲ ﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪٨ :‬اﻋﻤﺎل ﺗﻮ را ﻣﯽداﻧﻢ‪.‬‬ ‫اﻳﻨﮏ درﯼ ﮔﺸﻮدﻩ ﭘﻴﺶ روﯼ ﺗﻮ ﻧﻬﺎدﻩام ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ ﺁن را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺗﻮاﻧﺖ ﻧﺎﭼﻴﺰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﮐﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪاﯼ و ﻧﺎم ﻣﺮا اﻧﮑﺎر ﻧﮑﺮدﻩاﯼ‪٩ .‬اﻳﻨﮏ ﺁﻧﺎن را‬ ‫ف ﻳﻬﻮدﻳﺖ ﻣﯽزﻧﻨﺪ و ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬واﻣﯽدارم ﺗﺎ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﮐﻪ از ﮐﻨﻴﺴﮥ ﺷﻴﻄﺎﻧﻨﺪ و ﺑﻪدروغ ﻻ ِ‬ ‫ﭘﺎﯼ ﺗﻮ اﻓﺘﻨﺪ و اذﻋﺎن ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪام‪١٠ .‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ‬ ‫ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪاﯼ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﻴﺰ ﺗﻮ را از ﺳﺎﻋﺖ ﺁزﻣﺎﻳﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﻞ ﺟﻬﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ‬ ‫ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ‪ ،‬در اﻣﺎن ﺧﻮاهﻢ داﺷﺖ‪.‬‬ ‫‪»١١‬ﺑﺰودﯼ ﻣﯽﺁﻳﻢ‪ .‬ﺁﻧﭽﻪ دارﯼ‪ ،‬ﻧﻴﮑﻮ ﻧﮕﻪدار ﺗﺎ ﮐﺴﯽ ﺗﺎﺟﺖ را ﻧﺮﺑﺎﻳﺪ‪١٢ .‬هﺮﮐﻪ‬ ‫ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‪ ،‬او را ﺳﺘﻮﻧﯽ در ﻣﻌﺒ ِﺪ ﺧﺪاﻳﻢ ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬و دﻳﮕﺮ ﺁﻧﺠﺎ را هﺮﮔﺰ ﺗﺮﮎ‬ ‫ﻧﺨﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺮ او ﻧﺎم ﺧﺪاﻳﻢ را و ﻧﺎم ﺷﻬﺮ ﺧﺪاﻳﻢ‪ ،‬اورﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ را ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا از‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎزل ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬و ﻧﺎم ﺟﺪﻳﺪ ﺧﻮد را ﺧﻮاهﻢ ﻧﻮﺷﺖ‪١٣ .‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻮش دارد ﺑﺸﻨﻮد ﮐﻪ‬ ‫روح ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪.‬‬

‫ﭘﻴﺎم ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻻﺋﻮدﻳﮑﻴﻪ‬ ‫‪»١۴‬ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﮐﻠﻴﺴﺎﯼ ﻻﺋﻮدﻳﮑﻴﻪ ﺑﻨﻮﻳﺲ‪:‬‬ ‫»ﺁن ﺁﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺁن ﺷﺎهﺪ اﻣﻴﻦ و راﺳﺖ‪ ،‬ﺁن ﮐﻪ ﻣﺒﺪأ ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪:‬‬ ‫‪١۵‬اﻋﻤﺎل ﺗﻮ را ﻣﯽداﻧﻢ؛ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺳﺮدﯼ و ﻧﻪ ﮔﺮم‪ .‬و ﮐﺎش ﻳﺎ اﻳﻦ ﺑﻮدﯼ ﻳﺎ ﺁن‪.‬‬ ‫‪١۶‬اﻣّﺎ ﭼﻮن وﻟﺮﻣﯽ‪ ،‬ﻧﻪ ﮔﺮم و ﻧﻪ ﺳﺮد‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﮐﻪ ﺗﻮ را ﭼﻮن ﺗﻒ از دهﺎن ﺑﻴﺮون‬ ‫ﺑﻴﻨﺪازم‪١٧ .‬ﻣﯽﮔﻮﻳﯽ‪› :‬دوﻟﺘﻤﻨﺪم؛ ﻣﺎل اﻧﺪوﺧﺘﻪام و ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻣﺤﺘﺎج ﻧﻴﺴﺘﻢ‪ ‹.‬و ﻏﺎﻓﻠﯽ ﮐﻪ‬ ‫ب‬ ‫ﺗﻴﺮﻩﺑﺨﺖ و اﺳﻒاﻧﮕﻴﺰ و ﻣﺴﺘﻤﻨﺪ و ﮐﻮر و ﻋﺮﻳﺎﻧﯽ‪١٨ .‬ﺗﻮ را ﭘﻨﺪ ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ ز ِر ﻧﺎ ِ‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ از ﺁﺗﺶ از ﻣﻦ ﺑﺨﺮﯼ ﺗﺎ دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﻮﯼ؛ و ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪﺗﻦ ﮐﻨﯽ و ﻋﺮﻳﺎﻧﯽ‬ ‫ﺷﺮمﺁورت را ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯽ؛ و ﻣﺮهﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد ﺑﮕﺬارﯼ و ﺑﻴﻨﺎ ﺷﻮﯼ‪.‬‬ ‫‪»١٩‬ﻣﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺗﻮﺑﻴﺦ و ﺗﺄدﻳﺐ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﺎن ﻣﯽدارم‪ .‬ﭘﺲ ﺑﻪ ﻏﻴﺮت ﺑﻴﺎ و‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻦ‪٢٠ .‬هﺎن ﺑﺮ در اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﻣﯽﮐﻮﺑﻢ‪ .‬ﮐﺴﯽ اﮔﺮ ﺻﺪاﯼ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﻮد و در ﺑﻪ روﻳﻢ‬ ‫ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ درون ﺧﻮاهﻢ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ او هﻤﺴﻔﺮﻩ ﺧﻮاهﻢ ﺷﺪ و او ﺑﺎ ﻣﻦ‪.‬‬ ‫‪»٢١‬هﺮﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‪ ،‬او را ﺣﻖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﻮدم ﺧﻮاهﻢ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪،‬‬ ‫هﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪم و ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺑﺮ ﺗﺨﺖ او ﻧﺸﺴﺘﻢ‪٢٢ .‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻮش دارد ﺑﺸﻨﻮد‬ ‫ﮐﻪ روح ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪۴‬‬ ‫ﺗﺨﺖ و ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﺁن ﻧﻈﺮ ﮐﺮدم و اﻳﻨﮏ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ درﯼ ﮔﺸﻮدﻩ در ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻮد‪ ،‬و هﻤﺎن‬ ‫ﯼ ﭼﻮن ﺑﺎﻧﮓ ﺷﻴﭙﻮر ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬دﻳﮕﺮﺑﺎر ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﺮازﺁﯼ‪،‬‬ ‫ﺻﺪا ِ‬


‫و ﻣﻦ ﺁﻧﭽﻪ را ﺑﻌﺪ از اﻳﻦ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ واﻗﻊ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻮ ﺧﻮاهﻢ ﻧﻤﻮد‪٢ «.‬دردم در روح ﺷﺪم و‬ ‫هﺎن ﺗﺨﺘﯽ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ در ﺁﺳﻤﺎن ﻗﺮار داﺷﺖ و ﺑﺮ ﺁن ﺗﺨﺖ ﮐﺴﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪٣ .‬ﺁن‬ ‫ﮓ ﻳﺸﻢ و ﻋﻘﻴﻖ داﺷﺖ و دورﺗﺎدور ﺗﺨﺖ را رﻧﮕﻴﻦﮐﻤﺎﻧﯽ‬ ‫ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ‪ ،‬ﻇﺎهﺮﯼ ﭼﻮن ﺳﻨ ِ‬ ‫زﻣﺮّدﮔﻮن ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪۴ .‬ﮔﺮداﮔﺮد ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺗﺨﺖ دﻳﮕﺮ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن ﺟﺎﻣﮥ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﺎج ﻃﻼ ﺑﺮ ﺳﺮ‪۵ .‬و از‬ ‫ﻞ‬ ‫ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺑﺮق ﺁذرﺧﺶ ﺑﺮﻣﯽﺧﺎﺳﺖ و ﻏﺮﻳﻮ ﻏﺮّش رﻋﺪ‪ .‬ﭘﻴﺸﺎﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ‪ ،‬هﻔﺖ ﻣﺸﻌ ِ‬ ‫ح ﺧﺪاﻳﻨﺪ‪۶ .‬و ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ درﻳﺎﻳﯽ از ﺷﻴﺸﻪ‬ ‫ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ هﻔﺖ رو ِ‬ ‫ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺷﻔﺎف ﭼﻮن ﺑﻠﻮر‪.‬‬ ‫در ﺁن ﻣﻴﺎن‪ ،‬در اﻃﺮاف ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ از ﭼﺸﻢ‪ ،‬از ﭘﻴﺶ و‬ ‫از ﭘﺲ‪٧ .‬ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪۀ اوّل‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻴﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ و ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪۀ دوّم ﺑﻪ ﮔﻮﺳﺎﻟﻪ‪ .‬ﺳﻮّﻣﯽ‪،‬‬ ‫ﺻﻮرت اﻧﺴﺎن داﺷﺖ و ﭼﻬﺎرﻣﯽ‪ ،‬ﭼﻮﻧﺎن ﻋﻘﺎﺑﯽ ﺑﻮد در ﭘﺮواز‪٨ .‬ﺁﻧﻬﺎ هﺮﮐﺪام ﺷﺶ ﺑﺎل‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ و دورﺗﺎدور‪ ،‬ﺣﺘﯽ زﻳﺮ ﺑﺎﻟﻬﺎ‪ ،‬ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ از ﭼﺸﻢ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬و ﺷﺒﺎﻧﻪروز ﺑﯽوﻗﻔﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﻗﺪّوس‪ ،‬ﻗﺪّوس‪ ،‬ﻗﺪّوس اﺳﺖ‬ ‫ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪،‬‬ ‫او ﮐﻪ ﺑﻮد و هﺴﺖ و ﻣﯽﺁﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٩‬هﺮﺑﺎر ﮐﻪ ﺁن ﻣﻮﺟﻮدهﺎﯼ زﻧﺪﻩ‪ ،‬ﺟﻼل و ﻋﺰّت و ﺳﭙﺎس ﻧﺜﺎر ﺁن ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪١٠ ،‬ﺁن ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺮ ﭘﻴﺶ روﯼ ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻣﯽاﻓﺘﻨﺪ‬ ‫و او را ﮐﻪ ﺟﺎوداﻧﻪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻨﺪ و ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ او ﺗﺎج از ﺳﺮ ﻓﺮوﻣﯽﮔﺬارﻧﺪ و‬ ‫ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪:‬‬ ‫‪»١١‬اﯼ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ ﺳﺰاوار ﺟﻼل و ﻋﺰّت و ﻗﺪرﺗﯽ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﺁﻓﺮﻳﺪﮔﺎر هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺗﻮﻳﯽ‬ ‫و هﻤﻪﭼﻴﺰ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ وﺟﻮد ﻳﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﻮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪۵‬‬ ‫ﻃﻮﻣﺎر و ﺑﺮﻩ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ در دﺳﺖ راﺳﺖ ﺁن ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ ﻃﻮﻣﺎرﯼ دﻳﺪم ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪهﺎﻳﯽ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ و روﯼ‬ ‫ﺁن‪ ،‬و ﻃﻮﻣﺎر ﺑﻪ هﻔﺖ ﻣُﻬﺮ َﻣﻤْﻬﻮر ﺑﻮد‪٢ .‬و ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪا‬ ‫ﻣﯽداد‪» :‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺳﺰاوار ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﻣُﻬﺮهﺎ و ﮔﺸﻮدن ﻃﻮﻣﺎر ﺑﺎﺷﺪ؟« ‪٣‬و هﻴﭻﮐﺲ‪ ،‬ﻧﻪ‬


‫در ﺁﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬و ﻧﻪ در زﻳﺮ زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺗﻮان ﺁن را ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻃﻮﻣﺎر را ﺑﺮﮔﺸﺎﻳﺪ‬ ‫ﻳﺎ ﺣﺘﯽ در ﺁن ﻧﻈﺮ ﮐﻨﺪ‪۴ .‬ﻣﻦ زارزار ﻣﯽﮔﺮﻳﺴﺘﻢ زﻳﺮا هﻴﭻﮐﺲ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺳﺰاوار‬ ‫ﮔﺸﻮدن ﻃﻮﻣﺎر ﻳﺎ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدن در ﺁن ﺑﺎﺷﺪ‪۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﮑﯽ از ﭘﻴﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮔﺮﻳﺎن‬ ‫ﻣﺒﺎش‪ .‬اﻳﻨﮏ ﺁن ﺷﻴ ِﺮ ﻗﺒﻴﻠﮥ ﻳﻬﻮدا‪ ،‬ﺁن رﻳﺸﮥ داوود‪ ،‬ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺎ ﻃﻮﻣﺎر و هﻔﺖ‬ ‫ﻣُﻬﺮ ﺁن را ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮﻩاﯼ دﻳﺪم ﮐﻪ ﮔﻮﻳﯽ ذﺑﺢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻳﺴﺘﺎدﻩ در ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺨﺖ و ﻣﺤﺼﻮر ﻣﻴﺎن‬ ‫ح ﺧﺪاﻳﻨﺪ ﮐﻪ‬ ‫ﺁن ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ و ﭘﻴﺮان‪ .‬هﻔﺖ ﺷﺎخ داﺷﺖ و هﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﮐﻪ هﻔﺖ رو ِ‬ ‫ﺑﻪ ﺗﻤﺎم زﻣﻴﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪٧ .‬او ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ و ﻃﻮﻣﺎر را از دﺳﺖ راﺳﺖ ﺁن ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ‪٨ .‬ﭘﺲ از ﺁﻧﮑﻪ ﻃﻮﻣﺎر را ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺁن ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ و ﺁن ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺮ‬ ‫ﻦ ﺁﮐﻨﺪﻩ‬ ‫ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ ﺑﺮﻩ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﻬﺎ هﺮﻳﮏ ﭼﻨﮕﯽ در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ و ﺟﺎﻣﯽ زرّﻳ ْ‬ ‫از ﺑﺨﻮرﯼ ﮐﻪ هﻤﺎن دﻋﺎهﺎﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن اﺳﺖ‪٩ .‬و ﺳﺮودﯼ ﺗﺎزﻩ ﺑﺪﻳﻦﺳﺎن ﻣﯽﺳﺮودﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ ﺳﺰاوار ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻃﻮﻣﺎرﯼ و ﺳﺰاوار ﮔﺸﻮدن ﻣُﻬﺮهﺎﯼ ﺁن‪،‬‬ ‫ﭼﺮاﮐﻪ ذﺑﺢ ﺷﺪﯼ‪ ،‬و ﺑﺎ ﺧﻮن ﺧﻮد ﻣﺮدم را‬ ‫از هﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ و زﺑﺎن و ﻗﻮم و ﻣﻠﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺮاﯼ ﺧﺪا ﺧﺮﻳﺪﯼ؛‬ ‫‪١٠‬و از ﺁﻧﺎن ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﺳﺎﺧﺘﯽ و ﮐﺎهﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰار ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‬ ‫و اﻳﻨﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪«.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدم و ﺻﺪاﯼ ﺧﻴﻞ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن را ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﮔﺮداﮔﺮد ﺁن ﺗﺨﺖ ﻓﺮاهﻢ‬ ‫ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﮔﺮداﮔﺮد ﺁن ﻣﻮﺟﻮدهﺎﯼ زﻧﺪﻩ و ﺁن ﭘﻴﺮان‪ .‬ﺷﻤﺎر ﺁﻧﻬﺎ از هﺰارانهﺰار و‬ ‫ﮐﺮورهﺎﮐﺮور ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻮد‪١٢ .‬و ﺑﺎ ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺁن ﺑﺮۀ ذﺑﺢ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺳﺰاوار ﻗﺪرت و ﺛﺮوت و ﺣﮑﻤﺖ و ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫و ﺳﺰاوار ﺣﺮﻣﺖ و ﺟﻼل و ﺳﺘﺎﻳﺶ‪«.‬‬ ‫‪١٣‬ﺳﭙﺲ ﺷﻨﻴﺪم هﺮ ﻣﺨﻠﻮﻗﯽ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ و زﻳﺮ زﻣﻴﻦ و در درﻳﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ‬ ‫هﺮﺁﻧﭽﻪ در ﺁﻧﻬﺎﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﺳﺮودﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺣﺮﻣﺖ‪ ،‬و ﺟﻼل و ﻗﺪرت‪،‬‬ ‫ن ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ و ﺑﺮﻩ ﺑﺎد‪«.‬‬ ‫ﺗﺎ اﺑﺪ از ﺁ ِ‬


‫‪١۴‬و ﺁن ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺁﻣﻴﻦ«‪ ،‬و ﺁن ﭘﻴﺮان ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﻧﻴﺎﻳﺶ‬ ‫ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪۶‬‬ ‫ﮔﺸﻮدن ﺷﺶ ﻣُﻬﺮ اوّل‬ ‫‪١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻩ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣُﻬﺮ از ﺁن هﻔﺖ ﻣُﻬﺮ را ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮدم و ﺷﻨﻴﺪم‬ ‫ﻳﮑﯽ از ﺁن ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﯽ ﭼﻮن رﻋﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻴﺶﺁﯼ!« ‪٢‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ‬ ‫ﮐﺮدم اﺳﺒﯽ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪ‪ .‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن اﺳﺐ ﺳﻮار ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﻤﺎﻧﯽ در دﺳﺖ‬ ‫داﺷﺖ؛ ﺑﻪ او ﺗﺎﺟﯽ دادﻩ ﺷﺪ و او ﭘﻴﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻇﻔﺮ ﺑﻴﺎﺑﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دوّﻣﻴﻦ ﻣُﻬﺮ را ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ دوّﻣﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﭘﻴﺶﺁﯼ!« ‪۴‬و اﺳﺒﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن اﺳﺐ‬ ‫ﺳﻮار ﺑﻮد ﻗﺪرت دادﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺻﻠﺢ از روﯼ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﮔﻴﺮد و ﺁدﻣﻴﺎن را ﺑﻪ ﮐﺸﺘﺎر ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ‬ ‫ﺑﺮﮔﻤﺎرد‪ .‬و ﺑﻪ او ﺷﻤﺸﻴﺮﯼ ﺑﺰرگ دادﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪۵‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺳﻮّﻣﻴﻦ ﻣُﻬﺮ را ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺳﻮّﻣﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﭘﻴﺶﺁﯼ!« هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدم اﺳﺒﯽ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪ و ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن اﺳﺐ‬ ‫ﺳﻮار ﺑﻮد ﺗﺮازوﻳﯽ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪۶ .‬و از ﻣﻴﺎن ﺁن ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺒﻴﻪ‬ ‫ﺻﺪاﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﻳﮏ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﮔﻨﺪم‪ ،‬ﻣﺰد ﻳﮏ روز‪ ،‬و ﺳﻪ ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﺟﻮ‪ ،‬ﻣﺰد ﻳﮏ‬ ‫روز؛ و روﻏﻦ و ﺷﺮاب را ﺿﺎﻳﻊ ﻣﮑﻦ!«‬ ‫‪٧‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﻣُﻬﺮ را ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﭘﻴﺶﺁﯼ!« ‪٨‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدم اﺳﺒﯽ ﭘﺮﻳﺪﻩرﻧﮓ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪ و ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن‬ ‫اﺳﺐ ﺳﻮار ﺑﻮد ﻣﺮگ ﻧﺎم داﺷﺖ و ﺟﻬﺎن ﻣﺮدﮔﺎن از ﭘﯽ او ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮ ﻳﮏ رﺑﻊ‬ ‫زﻣﻴﻦ ﻗﺪرت دادﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺸﻴﺮ و ﻗﺤﻄﯽ و ﺑﻴﻤﺎرﯼ ﻣﻬﻠﮏ و وﺣﻮش روﯼ‬ ‫زﻣﻴﻦ‪.‬‬ ‫‪٩‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣُﻬﺮ ﭘﻨﺠﻢ را ﮔﺸﻮد‪ ،‬زﻳﺮ ﻣﺬﺑﺢ‪ ،‬ﻧﻔﻮس ﮐﺴﺎﻧﯽ را دﻳﺪم ﮐﻪ در راﻩ‬ ‫ﮐﻼم ﺧﺪا و ﺷﻬﺎدﺗﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪١٠ .‬اﻳﻨﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ‪» :‬اﯼ‬ ‫ﺳﺮور ﻣﻘﺘﺪر‪ ،‬اﯼ ﻗﺪّوس‪ ،‬اﯼ ﺑﺮﺣﻖ‪ ،‬ﺗﺎﺑﻪﮐﯽ از داورﯼ زﻣﻴﻨﻴﺎن و ﮔﺮﻓﺘﻦ اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﻣﺎ‬ ‫از ﺁﻧﺎن ﺑﺎزﻣﯽاﻳﺴﺘﯽ؟« ‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ هﺮ ﻳﮏ از ﺁن ﻧﻔﻮس‪ ،‬رداﻳﯽ ﺳﻔﻴﺪ دادﻩ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﯽ دﻳﮕﺮ ﺑﻴﺎراﻣﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﻤﺎر هﻤﺮدﻳﻔﺎن و ﺑﺮادراﻧﺸﺎن ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﭼﻮن ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎﻣﻞ ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪١٢‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺸﻤﻴﻦ ﻣُﻬﺮ را ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﺎﻇﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩاﯼ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫ﻦﺟﺎﻣﻪاﯼ از ﻣﻮﯼ ﺑﺰ؛ و ﻣﺎﻩ‪ ،‬ﻳﮑﭙﺎرﭼﻪ ﺑﻪ‬ ‫روﯼ داد و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺳﻴﺎﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﻼﺳﻴ ْ‬ ‫ﮓ ﺧﻮن ﮔﺸﺖ‪١٣ .‬و ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﺮورﻳﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ اﻧﺠﻴﺮهﺎﯼ‬ ‫رﻧ ِ‬ ‫دﻳﺮرَس ﺑﻪ ﺗﮑﺎن ﺗﻨﺪﺑﺎدﯼ از درﺧﺖ ﻓﺮوﻣﯽرﻳﺰﻧﺪ‪١۴ .‬و ﺁﺳﻤﺎن ﺟﻤﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻃﻮﻣﺎرﯼ‬ ‫ﮐﻪ در ﺧﻮد ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺷﻮد‪ ،‬و هﺮ ﮐﻮﻩ و ﺟﺰﻳﺮﻩاﯼ از ﺟﺎﯼ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬


‫‪١۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن زﻣﻴﻦ و ﺑﺰرﮔﺎن‪ ،‬و ﺳﭙﻬﺴﺎﻻران و دوﻟﺘﻤﻨﺪان و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪان‪ ،‬و هﺮ‬ ‫ﻏﻼم و هﺮ ﺁزادﻣﺮدﯼ در ﻏﺎرهﺎ و در ﻣﻴﺎن ﺻﺨﺮﻩهﺎﯼ ﮐﻮهﻬﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪﻧﺪ‪١۶ .‬ﺁﻧﺎن‬ ‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﻮهﻬﺎ و ﺻﺨﺮﻩهﺎ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺑَﺮ ﻣﺎ ﻓﺮود ﺁﻳﻴﺪ و ﻣﺎ را از روﯼ ﺁن ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ‬ ‫و از ﺧﺸﻢ ﺑﺮﻩ ﻓﺮوﭘﻮﺷﺎﻧﻴﺪ‪١٧ .‬زﻳﺮا ﮐﻪ روز ﺑﺰرگ ﺧﺸﻢ ﺁﻧﺎن ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ و ﮐﻪ را ﺗﻮان‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﮔﯽ اﺳﺖ؟«‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪٧‬‬ ‫ﻣُﻬﺮ ﺷﺪن ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪا‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬دﻳﺪم ﭼﻬﺎر ﻓﺮﺷﺘﻪ در ﭼﻬﺎرﮔﻮﺷﮥ زﻣﻴﻦ اﻳﺴﺘﺎدﻩاﻧﺪ و ﭼﻬﺎر ﺑﺎ ِد زﻣﻴﻦ را‬ ‫ﺑﺎزﻣﯽدارﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺧﺸﮑﯽ و درﻳﺎ و هﻴﭻ درﺧﺘﯽ ﻧﻮزﻧﺪ‪٢ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﮕﺮ دﻳﺪم ﮐﻪ‬ ‫از ﻣﺤﻞ ﻃﻠﻮع ﺁﻓﺘﺎب ﺳﺮﻣﯽزد و ﻣُﻬﺮ ﺧﺪاﯼ زﻧﺪﻩ ﺑﺎ او ﺑﻮد‪ .‬و ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺁن ﭼﻬﺎر‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﺁﺳﻴﺐ رﺳﺎﻧﺪن ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ و درﻳﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دادﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﻧﺪا داد ﮐﻪ‪:‬‬ ‫‪»٣‬ﭘﻴﺶ از ﺁﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﺪاﻳﻤﺎن ﻣُﻬﺮ زﻧﻴﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺸﮑﯽ و درﻳﺎ و درﺧﺘﺎن‬ ‫ﺁﺳﻴﺐ ﻧﺮﺳﺎﻧﻴﺪ‪۴ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺷﻤﺎر ﻣُﻬﺮﺷﺪﮔﺎن ﺻﺪ و ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻦ از ﮐﻞ‬ ‫ﻗﺒﺎﻳﻞ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۵‬از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﻳﻬﻮدا دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ ﻣُﻬﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫از ﻗﺒﻴﻠﮥ رِﺋﻮﺑﻴﻦ‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﺟﺎد‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫‪۶‬از ﻗﺒﻴﻠﮥ اَﺷﻴﺮ‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫از ﻗﺒﻴﻠﮥ َﻧﻔْﺘﺎﻟﯽ‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫از ﻗﺒﻴﻠﮥ َﻣﻨَﺴﯽ‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫‪٧‬از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﺷَﻤﻌﻮن‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﻻوﯼ‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﻳِﺴﺎﮐﺎر‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫‪٨‬از ﻗﺒﻴﻠﮥ زِﺑﻮﻟﻮن‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﻳﻮﺳﻒ‪ ،‬دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪،‬‬ ‫و از ﻗﺒﻴﻠﮥ ﺑﻨﻴﺎﻣﻴﻦ دوازدﻩ هﺰار ﺗﻦ‪.‬‬


‫ﮔﺮوﻩ ﺑﯽﺷﻤﺎر ﻧﺠﺎتﻳﺎﻓﺘﮕﺎن‬ ‫‪٩‬ﭘﺲ از ﺁن ﻧﻈﺮ ﮐﺮدم و اﻳﻨﮏ ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ از هﺮ ﻣﻠﺖ و ﻃﺎﻳﻔﻪ و ﻗﻮم و زﺑﺎن‬ ‫ﭘﻴﺶ روﯼ ﺧﻮد دﻳﺪم ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ ﺁﻧﺎن را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺷﻤﺎرﻩ ﮐﻨﺪ و هﻤﻪ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ و در‬ ‫ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺑﺮﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬هﻤﮕﺎن رداﯼ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ و ﺷﺎﺧﮥ ﻧﺨﻞ ﺑﻪدﺳﺖ‪١٠ .‬ﺁﻧﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺪا دردادﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﻧﺠﺎت از ﺁن ﺧﺪاﯼ ﻣﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ؛‬ ‫ن ﺑﺮﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫و از ﺁ ِ‬ ‫‪١١‬و هﻤﮥ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﮔﺮداﮔﺮد ﺗﺨﺖ و ﮔﺮداﮔﺮد ﭘﻴﺮان و ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ؛‬ ‫و هﻤﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺗﺨﺖ روﯼ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺧﺪا را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ ‪١٢‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫»ﺁﻣﻴﻦ!‬ ‫ﺳﺘﺎﻳﺶ و ﺟﻼل‬ ‫و ﺣﮑﻤﺖ و ﺳﭙﺎس و اﮐﺮام‬ ‫و ﻗﺪرت و ﺗﻮاﻧﺎﻳﯽ‬ ‫ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ را ﺑﺎد‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻣﻴﻦ!«‬ ‫‪١٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﮑﯽ از ﺁن ﭘﻴﺮان از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪ‪» :‬اﻳﻨﺎن ﮐﻪ رداﯼ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻪﺗﻦ دارﻧﺪ ﮐﻴﺎﻧﻨﺪ و‬ ‫از ﮐﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩاﻧﺪ؟« ‪١۴‬ﺟﻮاب دادم‪» :‬اﻳﻦ را ﺗﻮ ﻣﯽداﻧﯽ‪ ،‬ﺳﺮورم‪ «.‬و او ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﺎن‬ ‫هﻤﺎن ﮐﺴﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ از ﻋﺬاب ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮﮔﺬﺷﺘﻪاﻧﺪ و رداهﺎﯼ ﺧﻮد را در ﺧﻮن ﺑﺮﻩ ﺷﺴﺘﻪاﻧﺪ و‬ ‫ﺳﻔﻴﺪ ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪١۵ .‬هﻢ از اﻳﻦروﺳﺖ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»اﻳﻨﺎن در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺗﺨﺖ ﺧﺪاﻳﻨﺪ‬ ‫و ﺷﺒﺎﻧﻪروز او را در ﻣﻌﺒﺪش ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؛‬ ‫و ﺁن ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ‪ ،‬ﺧﻴﻤﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻣﯽﮔﺴﺘﺮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١۶‬و دﻳﮕﺮ هﺮﮔﺰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫و هﺮﮔﺰ ﺗﺸﻨﻪ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﮔﺮدﻳﺪ‪،‬‬


‫و دﻳﮕﺮ ﺗﺎﺑﺶ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻪروﻳﺸﺎن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﺎرﻳﺪ‪،‬‬ ‫و ﻧﻪ ﺗﺎﺑﺶ هﻴﭻ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺳﻮزان دﻳﮕﺮ‪.‬‬ ‫‪١٧‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺑﺮﻩ از ﻣﺮﮐﺰ ﺗﺨﺖ ﺷﺒﺎن ﺁﻧﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫و ﺁﻧﺎن را ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻪهﺎﯼ ﺁب ﺣﻴﺎت رهﻨﻤﻮن ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫و ﺧﺪا هﺮ ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮑﯽ را از ﭼﺸﻢ ﺁﻧﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺳﺘﺮد‪«.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪٨‬‬ ‫ﻣُﻬﺮ هﻔﺘﻢ و ﺑﺨﻮرﺳﻮز ﻃﻼ‬ ‫‪١‬هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻩ هﻔﺘﻤﻴﻦ ﻣُﻬﺮ را ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﺣﺪود ﻧﻴﻢﺳﺎﻋﺖ ﺳﮑﻮت ﺑﺮ ﺁﺳﻤﺎن ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ‬ ‫ﺷﺪ‪٢ .‬و ﺁن هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ را دﻳﺪم ﮐﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﻣﯽاﻳﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻧﺎن هﻔﺖ ﺷﻴﭙﻮر دادﻩ‬ ‫ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬و ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﮕﺮ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﻮرﺳﻮزﯼ از ﻃﻼ ﺑﺎ ﺧﻮد داﺷﺖ‪ ،‬و ﭘﻴﺶ ﻣﺬﺑﺢ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬ ‫ﯽ ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺑﻪ او ﺑﺨﻮر ﺑﺴﻴﺎر دادﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺁن را ﺑﺎ دﻋﺎهﺎﯼ هﻤﮥ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺑﺮ ﻣﺬﺑﺢ ﻃﻼﻳ ِ‬ ‫ﺗﻘﺪﻳﻢ ﮐﻨﺪ‪۴ .‬دود ﺑﺨﻮر ﺑﺎ دﻋﺎهﺎﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن از دﺳﺘﻬﺎﯼ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﺑﺎﻻ‬ ‫رﻓﺖ‪۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺨﻮرﺳﻮز را ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و از ﺁﺗﺶ ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻴﺎﮐﻨﺪ و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ اﻓﮑﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻏﺮّش رﻋﺪ ﺑﻮد و ﺑﺎﻧﮓ و ﻏﻮﻏﺎ‪ ،‬و ﺁذرﺧﺶ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽﺧﺎﺳﺖ و زﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﻟﺮزﻳﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻴﭙﻮرهﺎ‬ ‫‪۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺁن هﻔﺖ ﺷﻴﭙﻮر را داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁهﻨﮓ ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﻓﺮﺷﺘﮥ اوّل ﺷﻴﭙﻮرش را ﺑﻪﺻﺪا درﺁورد‪ ،‬و ﺗﮕﺮگ و ﺁﺗﺶ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺑﺎ ﺧﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﺎرﻳﺪ و ﻳﮏﺳﻮّم زﻣﻴﻦ ﺳﻮﺧﺖ و ﻳﮏﺳﻮّم درﺧﺘﺎن ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ و هﻤﮥ‬ ‫ﺳﺒﺰﻩهﺎ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٨‬ﻓﺮﺷﺘﮥ دوّم ﺷﻴﭙﻮرش را ﺑﻪﺻﺪا درﺁورد‪ ،‬و ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻪﺳﺎن ﮐﻮهﯽ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﻌﻞ‬ ‫ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ درﻳﺎ ﭘﺮﺗﺎب ﺷﺪ و ﻳﮏﺳﻮّم درﻳﺎ ﺑﺪل ﺑﻪ ﺧﻮن ﮔﺸﺖ‪٩ .‬و ﻳﮏﺳﻮّم از‬ ‫ﻣﻮﺟﻮدات زﻧﺪۀ درﻳﺎ ﻣُﺮدﻧﺪ و ﻳﮏﺳﻮّم از ﮐﺸﺘﻴﻬﺎ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺳﻮّم ﺷﻴﭙﻮرش را ﺑﻪﺻﺪا درﺁورد‪ ،‬و ﺳﺘﺎرﻩاﯼ ﺑﺰرگ ﭼﻮن ﻣﺸﻌﻠﯽ ﺳﻮزان‬ ‫از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪروﯼ ﻳﮏﺳﻮّم از رودﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﭼﺸﻤﻪﺳﺎران ﻓﺮواﻓﺘﺎد‪١١ .‬ﻧﺎم ﺁن ﺳﺘﺎرﻩ‬ ‫ﺴﻨْﺘﻴﻦ« ﺑﻮد‪ ،‬و ﻳﮏﺳﻮّم از ﺁﺑﻬﺎ ﺗﻠﺦ ﺷﺪ‪ .‬و ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﺴﻴﺎر از ﺁﺑﻬﺎ ﮐﻪ ﺗﻠﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫»َا ْﻓ َ‬ ‫ﻣُﺮدﻧﺪ‪.‬‬


‫‪١٢‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﭼﻬﺎرم ﺷﻴﭙﻮرش را ﺑﻪﺻﺪا درﺁورد‪ ،‬و ﻳﮏﺳﻮّم ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺿﺮﺑﺖ ﺧﻮرد‪،‬‬ ‫و ﻳﮏﺳﻮّم ﻣﺎﻩ و ﻳﮏﺳﻮّم ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﻧﻴﺰ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻳﮏﺳﻮّم از ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪ‪ .‬و‬ ‫ﻳﮏﺳﻮّم روز ﺑﯽﻧﻮر ﻣﺎﻧﺪ و ﻳﮏﺳﻮّم ﺷﺐ ﻧﻴﺰ‪.‬‬ ‫‪١٣‬و هﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺎرﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدم‪ ،‬ﺷﻨﻴﺪم ﻻﺷﺨﻮرﯼ در دل ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻓﺮﻳﺎد زد‪» :‬واﯼ‪ ،‬واﯼ‪ ،‬واﯼ ﺑﺮ ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺻﺪاﯼ ﺷﻴﭙﻮرهﺎﯼ‬ ‫ﺁن ﺳﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ دﻳﮕﺮ ﺑﺮﺧﻴﺰد‪«.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪٩‬‬ ‫‪١‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﭘﻨﺠﻢ ﺷﻴﭙﻮرش را ﺑﻪﺻﺪا درﺁورد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺳﺘﺎرﻩاﯼ دﻳﺪم اﻓﺘﺎدﻩ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ‬ ‫زﻣﻴﻦ‪ .‬ﺑﻪ اﻳﻦ ﺳﺘﺎرﻩ‪ ،‬ﮐﻠﻴﺪ »ﭼﺎﻩ ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ« دادﻩ ﺷﺪ‪٢ .‬ﭼﻮن او در از ﭼﺎﻩ ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ‬ ‫ﺑﺮﮔﺸﻮد‪ ،‬دودﯼ از ﺁن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﭼﻮن دود ﮐﻮرﻩاﯼ ﻋﻈﻴﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫از دود ﭼﺎﻩ ﺗﻴﺮﻩ و ﺗﺎرﻳﮏ ﺷﺪﻧﺪ‪٣ .‬و از دل دود‪ ،‬اﻧﺒﻮهﯽ ﻣﻠﺦ ﺑﻪروﯼ زﻣﻴﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺪرﺗﯽ ﭼﻮن ﻗﺪرت ﻋﻘﺮﺑﻬﺎﯼ زﻣﻴﻦ دادﻩ ﺷﺪ‪۴ ،‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﺰﻩهﺎﯼ‬ ‫زﻣﻴﻦ ﺁﺳﻴﺐ ﻧﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻪ هﻴﭻ ﮔﻴﺎﻩ ﻳﺎ درﺧﺘﯽ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺁنﮐﺴﺎن ﺁﺳﻴﺐ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﻣُﻬﺮ ﺧﺪا ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﻧﺪارﻧﺪ‪۵ .‬و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ اﺟﺎزﻩ دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁنﮐﺴﺎن را ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﺷﮑﻨﺠﻪ‬ ‫دهﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯽﺁﻧﮑﻪ ﺁﻧﺎن را ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ .‬و ﺷﮑﻨﺠﻪاﯼ ﮐﻪ ﺁنﮐﺴﺎن ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻨﺠﮥ ﻧﻴﺶ ﻋﻘﺮب‬ ‫ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﮕﺰد‪۶ .‬در ﺁن روزهﺎ ﻣﺮدم ﺟﻮﻳﺎﯼ ﻣﺮگ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫اﻣّﺎ ﺁن را ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﻳﺎﻓﺖ؛ ﺁرزوﯼ ﻣﺮگ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﻣﺮگ از ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻳﺨﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬و ﺁن ﻣﻠﺨﻬﺎ ﺑﻪ اﺳﺒﻬﺎﻳﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺘﻨﺪ ﺁﻣﺎدۀ ﮐﺎرزار‪ .‬ﺑﺮ ﺳﺮﺷﺎن ﭼﻴﺰﯼ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺎج‬ ‫ﻃﻼ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ و ﭼﻬﺮﻩهﺎﺷﺎن ﺑﻪ ﭼﻬﺮۀ اﻧﺴﺎن ﺷﺒﺎهﺖ داﺷﺖ‪٨ .‬ﻣﻮهﺎﻳﯽ ﭼﻮن ﻣﻮﯼ زﻧﺎن‬ ‫داﺷﺘﻨﺪ و دﻧﺪاﻧﻬﺎﻳﯽ ﭼﻮن دﻧﺪان ﺷﻴﺮان‪٩ .‬ﺳﻴﻨﻪﭘﻮﺷﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮن ﺟﻮﺷﻦ ﺁهﻨﻴﻦ‪ ،‬و ﺻﺪاﯼ‬ ‫ﺑﺎﻟﻬﺎﺷﺎن ﭼﻮن ﻏﺮّش اﺳﺒﺎن و اراﺑﻪهﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﺸﺘﺎﺑﻨﺪ‪١٠ .‬دُﻣﻬﺎ و‬ ‫ﻧﻴﺸﻬﺎﻳﯽ داﺷﺘﻨﺪ ﭼﻮن دُم و ﻧﻴﺶ ﻋﻘﺮب و در دُﻣﻬﺎﺷﺎن ﻗﺪرت ﺁن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﺮدم‬ ‫ﺁزار ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪١١ .‬ﭘﺎدﺷﺎهﺸﺎن ﻓﺮﺷﺘﮥ ﭼﺎﻩ ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن »َاﺑَﺪون« ﻧﺎم‬ ‫دارد‪ ،‬و ﺑﻪ ﻳﻮﻧﺎﻧﯽ »ﺁﭘﻮﻟﻴﻮن«‪.‬‬ ‫‪»١٢‬واﯼ« اوّل از ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬دو »واﯼ« دﻳﮕﺮ هﻨﻮز ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١٣‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺷﺸﻢ ﺷﻴﭙﻮرش را ﺑﻪﺻﺪا درﺁورد‪ ،‬و ﻣﻦ ﺁوازﯼ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ از ﭼﻬﺎر ﺷﺎخ‬ ‫ﻣﺬﺑﺢ ﻃﻼﻳﯽ ﮐﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﺮﻣﯽﺁﻣﺪ؛ ‪١۴‬و ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺷﺸﻢ ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻴﭙﻮر داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن ﭼﻬﺎر ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر رود ﺑﺰرگ ﻓﺮات درﺑﻨﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁزاد‬ ‫ﮐﻦ‪١۵ «.‬ﭘﺲ ﺁن ﭼﻬﺎر ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ هﻤﻴﻦ ﺳﺎﻋﺖ و هﻤﻴﻦ روز و هﻤﻴﻦ ﻣﺎﻩ و هﻤﻴﻦ‬ ‫ﺳﺎل ﺁﻣﺎدﻩ ﻧﮕﺎﻩ داﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺁزاد ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻳﮏﺳﻮّم ﺁدﻣﻴﺎن را ﺑﮑﺸﻨﺪ‪١۶ .‬و ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻤﺎر ﺳﻮارﻩﻧﻈﺎم دوﻳﺴﺖ ﻣﻴﻠﻴﻮن ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١٧‬اﺳﺒﺎن و ﺳﻮاراﻧﯽ ﮐﻪ در رؤﻳﺎﯼ ﺧﻮد دﻳﺪم‪ ،‬اﻳﻦﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﺟﻮﺷﻨﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽ‬ ‫ﺁﺗﺶ و ﺁﺑﯽ ﮐﺒﻮد و زردﯼ ﮔﻮﮔﺮد ﺑﻪﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮ اﺳﺒﺎن ﺑﻪ ﺳ ِﺮ ﺷﻴﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ و از‬ ‫دهﺎﻧﺸﺎن ﺁﺗﺶ و دود و ﮔﻮﮔﺮد ﺑﻴﺮون ﻣﯽزد‪١٨ .‬ﻳﮏﺳﻮّم ﺁدﻣﻴﺎن از اﻳﻦ ﺳﻪ ﺑﻼﯼ ﺁﺗﺶ و‬


‫دود و ﮔﻮﮔﺮد ﮐﻪ از دهﺎﻧﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﻣﯽزد‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪١٩ .‬ﻗﺪرت اﺳﺒﺎن در دهﺎﻧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻮد و در دُﻣﺸﺎن‪ .‬زﻳﺮا دُﻣﺸﺎن ﺷﺒﻴﻪ ﻣﺎر ﺑﻮد ﺑﺎ ﺳﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁن ﺻﺪﻣﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬از ﺁدﻣﻴﺎن‪ ،‬ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از اﻳﻦ ﺑﻼهﺎ هﻼﮎ ﻧﺸﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎز هﻢ از ﮐﺎرهﺎﯼ دﺳﺖ ﺧﻮد‬ ‫ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎز هﻢ ﻧﻪ از ﭘﺮﺳﺘﺶ دﻳﻮهﺎ دﺳﺖ ﺷﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﺘﻬﺎﯼ زرّﻳﻦ و‬ ‫ﺳﻴﻤﻴﻦ و ﺑﺮﻧﺠﻴﻦ و ﺳﻨﮕﯽ و ﭼﻮﺑﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮﻧﺪ و ﻧﻪ ﻣﯽﺟﻨﺒﻨﺪ‪٢١ .‬ﻧﻪ‬ ‫ﻧﻴﺰ از ﺁدﻣﮑُﺸﻴﻬﺎ و ﺟﺎدوﮔﺮﻳﻬﺎ و ﺑﯽﻋﻔﺘﻴﻬﺎ و دزدﻳﻬﺎﯼ ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١٠‬‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﻃﻮﻣﺎر ﮐﻮﭼﮏ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دﻳﺪم ﻓﺮﺷﺘﮥ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ دﻳﮕﺮﯼ از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮود ﻣﯽﺁﻣﺪ ﮐﻪ رداﻳﯽ از اﺑﺮ درﺑﺮ‬ ‫داﺷﺖ و رﻧﮕﻴﻦﮐﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺳﺮ‪ .‬ﭼﻬﺮﻩاش ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻮد و ﭘﺎهﺎﻳﺶ ﭼﻮن‬ ‫ﺳﺘﻮﻧﻬﺎﯼ ﺁﺗﺶ‪٢ .‬ﻃﻮﻣﺎرﯼ ﮐﻮﭼﮏ و ﮔﺸﻮدﻩ در دﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬ﭘﺎﯼ راﺳﺖ در درﻳﺎ ﻧﻬﺎد و‬ ‫ﭘﺎﯼ ﭼﭗ ﺑﺮ ﺧﺸﮑﯽ‪٣ .‬و ﻓﺮﻳﺎدﯼ ﭼﻨﺪان ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﺁورد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺮّش ﺷﻴﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ و ﺑﺎ‬ ‫ﻓﺮﻳﺎد او ﺁن هﻔﺖ رﻋﺪ ﺑﻪﺻﺪا درﺁﻣﺪﻧﺪ و ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪۴ .‬و هﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺁن هﻔﺖ رﻋﺪ ﺳﺨﻦ‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁهﻨﮓ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﺮدم؛ اﻣّﺎ ﺷﻨﻴﺪم ﺻﺪاﻳﯽ از ﺁﺳﻤﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁﻧﭽﻪ را ﺁن هﻔﺖ رﻋﺪ‬ ‫ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﮕﻪدار و ﻣﻨﻮﻳﺲ‪«.‬‬ ‫‪۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ دﻳﺪم ﺑﺮ درﻳﺎ و ﺧﺸﮑﯽ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬دﺳﺖ راﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫ﮐﺮد ‪۶‬و ﺑﻪ او ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ و ﺁﺳﻤﺎن و هﺮﭼﻪ را در ﺁن اﺳﺖ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ و زﻣﻴﻦ و‬ ‫هﺮﭼﻪ را در ﺁن اﺳﺖ و درﻳﺎ و هﺮﭼﻪ را در ﺁن اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮرد و ﮔﻔﺖ‪» :‬دﻳﮕﺮ از‬ ‫اﻳﻦ ﺑﻴﺶ ﺗﺄﺧﻴﺮﯼ در ﮐﺎر ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٧ .‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺁن اﻳﺎم ﮐﻪ هﻔﺘﻤﻴﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺁهﻨﮓ ﻧﻮاﺧﺘﻦ‬ ‫ﺳ ّﺮ ﺧﺪا ﺗﺤﻘﻖ ﺧﻮاهﺪ ﻳﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺁنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﺸﺎرﺗﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎ‪،‬‬ ‫ﺷﻴﭙﻮرش ﮐﻨﺪ‪ِ ،‬‬ ‫دادﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن ﺻﺪا ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮدم ﺑﺎر دﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﮏ ﺑﺮو و ﺁن‬ ‫ﻃﻮﻣﺎ ِر ﮔﺸﻮدﻩ در دﺳﺖ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ را ﮐﻪ ﺑﺮ درﻳﺎ و ﺧﺸﮑﯽ اﻳﺴﺘﺎدﻩ اﺳﺖ ﺑﮕﻴﺮ‪٩ «.‬ﭘﺲ‬ ‫ﺑﻪﺳﻮﯼ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ رﻓﺘﻢ و از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺁن ﻃﻮﻣﺎر ﮐﻮﭼﮏ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪهﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ را ﺑﮕﻴﺮ و ﺑﺨﻮر! دروﻧﺖ را ﺗﻠﺦ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣّﺎ در دهﺎﻧﺖ ﭼﻮن ﻋﺴﻞ‬ ‫ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١٠ «.‬ﭘﺲ ﺁن ﻃﻮﻣﺎر ﮐﻮﭼﮏ را از دﺳﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺧﻮردم‪ .‬در‬ ‫دهﺎﻧﻢ ﭼﻮن ﻋﺴﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻢ ﮐﻪ ﻓﺮوﺑﺮدم‪ ،‬دروﻧﻢ ﺗﻠﺦ ﺷﺪ‪١١ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮا‬ ‫ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﺑﺎز ﺑﺎﻳﺪ درﺑﺎرۀ ﻣﻠﺘﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر و ﻗﻮﻣﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر و زﺑﺎﻧﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن‬ ‫ﺑﺴﻴﺎر ﻧﺒﻮّت ﮐﻨﯽ‪«.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١١‬‬ ‫دو ﺷﺎهﺪ ﺧﺪا‬


‫‪١‬و ﺳﺎﻗﻪاﯼ از ﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻮب اﻧﺪازﻩﮔﻴﺮﯼ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪ‪» :‬ﺑﺮو و ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪا و ﻣﺬﺑﺢ را اﻧﺪازﻩ ﺑﮕﻴﺮ و ﺷﻤﺎر ﭘﺮﺳﺘﻨﺪﮔﺎن ﺁﻧﺠﺎ را ﺗﻌﻴﻴﻦ ﮐﻦ‪،‬‬ ‫‪٢‬وﻟﯽ ﺗﻮ را ﺑﺎ ﺻﺤﻦ ﺑﻴﺮوﻧﯽ ﮐﺎرﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺁن را اﻧﺪازﻩ ﻣﮕﻴﺮ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺁن ﺑﻪ ﮐﺎﻓﺮان‬ ‫واﮔﺬار ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬اﻳﻨﺎن ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪّس را ﭼﻬﻞ و دو ﻣﺎﻩ ﻟﮕﺪﻣﺎل ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪٣ .‬و ﻣﻦ دو‬ ‫ﺷﺎهﺪ ﺧﻮد را ﻣﺄﻣﻮر ﺧﻮاهﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﭘﻼس درﺑَﺮ‪ ،‬هﺰار و دوﻳﺴﺖ و ﺷﺼﺖ روز‬ ‫ﻧﺒﻮّت ﮐﻨﻨﺪ‪۴ «.‬اﻳﻦ دو‪ ،‬هﻤﺎن دو درﺧﺖ زﻳﺘﻮﻧﻨﺪ و هﻤﺎن دو ﭼﺮاﻏﺪان ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر‬ ‫ﺧﺪاوﻧﺪ زﻣﻴﻦ ﻣﯽاﻳﺴﺘﻨﺪ‪۵ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮاهﺪ ﺁﺳﻴﺒﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺁﺗﺶ از دهﺎﻧﺸﺎن‬ ‫زﺑﺎﻧﻪ ﻣﯽﮐﺸﺪ و دﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎن را ﻓﺮوﻣﯽﺑﻠﻌﺪ‪ .‬اﻳﻦ اﺳﺖ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﺮدن هﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺁزار‬ ‫ﺁﻧﺎن ﮐﻨﺪ‪۶ .‬ﺁﻧﺎن ﻗﺎدرﻧﺪ ﺁﺳﻤﺎن را درﺑﺒﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ در اﻳﺎم ﻧﺒﻮّﺗﺸﺎن ﺑﺎران ﻧﺒﺎرد و ﻗﺎدرﻧﺪ ﺁﺑﻬﺎ‬ ‫را ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺪل ﮐﻨﻨﺪ و زﻣﻴﻦ را هﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﻪ هﺮ ﺑﻼ ﻣﺒﺘﻼ ﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺑﺎرﯼ‪ ،‬هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد را ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺁن وﺣﺶ ﮐﻪ از ﭼﺎﻩ‬ ‫ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﻳﻮرش ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮد و ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﻏﺎﻟﺐ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و ﺁﻧﺎن را‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﮐﺸﺖ‪٨ .‬و اﺟﺴﺎدﺷﺎن در ﻣﻴﺪان ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﻳﻪ ﺳُﺪوم و ﻣﺼﺮ ﺧﻮاﻧﺪﻩ‬ ‫ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺧﻮاهﺪ ﻣﺎﻧﺪ؛ هﻤﺎن ﺷﻬﺮ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﺷﺎن ﻧﻴﺰ در ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺻﻠﻴﺐ ﺷﺪ‪٩ .‬ﺗﺎ‬ ‫ﺳﻪ روز و ﻧﻴﻢ‪ ،‬ﻣﺮدﻣﺎن از هﺮ ﻣﻠﺖ و هﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ و هﺮ زﺑﺎن و هﺮ ﻗﻮم ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ اﺟﺴﺎد‬ ‫ﺁﻧﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد و از ﺧﺎﮐﺴﭙﺎرﻳﺸﺎن ﺧﻮددارﯼ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪١٠ .‬ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ در‬ ‫ﻣﺮگ ﺁﻧﺎن ﺷﺎدﻳﻬﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﻤﻮد و ﺑﺮاﯼ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ هﺪﻳﻪهﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد؛ زﻳﺮا ﮐﻪ ﺁن دو‬ ‫ﻧﺒﯽ ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ را ﻣﻌﺬب ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١١‬اﻣّﺎ ﭘﺲ از ﺳﻪ روز و ﻧﻴﻢ‪َ ،‬د ِم ﺣﻴﺎت از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﺎن داﺧﻞ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﭘﺎ‬ ‫اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬وﺣﺸﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﺮ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺁﻧﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻮﻟﯽ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻨﻴﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ اﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮازﺁﻳﻴﺪ!« و ﺁﻧﺎن ﭘﻴﺶ‬ ‫ﭼﺸﻢ دﺷﻤﻨﺎﻧﺸﺎن در دل اﺑﺮﯼ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎن رﻓﺘﻨﺪ‪١٣ .‬درﺳﺖ در هﻤﺎن ﺳﺎﻋﺖ‪ ،‬زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩاﯼ‬ ‫ﺑﺰرگ درﮔﺮﻓﺖ و ﻳﮏ دهﻢ ﺷﻬﺮ ﻓﺮورﻳﺨﺖ و هﻔﺖ هﺰار ﺗﻦ در ﺁن زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩ ﮐﺸﺘﻪ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎزﻣﺎﻧﺪﮔﺎن را وﺣﺸﺖ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺖ و ﺧﺪاﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺟﻼﻟﺖ ﺳﺘﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١۴‬واﯼ« دوّم از ﺳﺮ ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اﻳﻨﮏ »واﯼ« ﺳﻮّم ﺑﺰودﯼ ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬

‫ﺷﻴﭙﻮر هﻔﺘﻢ‬ ‫‪١۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﮥ هﻔﺘﻢ ﺷﻴﭙﻮرش را ﺑﻪﺻﺪا درﺁورد؛ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺻﺪاهﺎﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ در ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﭘﻴﭽﻴﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ و ﻣﺴﻴﺢ او ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫»ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﻬﺎن‪ ،‬از ﺁ ِ‬ ‫و او ﺗﺎ اﺑﺪ ﺣﮑﻢ ﺧﻮاهﺪ راﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪١۶‬و ﺁن ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺮ ﮐﻪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪا ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬روﯼ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ‬ ‫ﻧﻬﺎدﻧﺪ و ﺧﺪا را ﻧﻴﺎﻳﺶ ﮐﺮدﻧﺪ و ‪١٧‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬


‫»ﺗﻮ را ﺳﭙﺎس ﻣﯽﮔﻮﻳﻴﻢ اﯼ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪،‬‬ ‫اﯼ ﺁن ﮐﻪ هﺴﺘﯽ و ﺑﻮدﯼ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﻗﺪرت ﻋﻈﻴﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪدﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪاﯼ و ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩاﯼ‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺧﺸﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫و اﻳﻨﮏ زﻣﺎن ﺧﺸﻢ ﺗﻮ ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫زﻣﺎن ﺁن رﺳﻴﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﺮدﮔﺎن داورﯼ ﺷﻮﻧﺪ‪،‬‬ ‫و ﺧﺎدﻣﺎن ﺗﻮ‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﭘﺎداش ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ‪،‬‬ ‫هﻢ ﻣﻘﺪّﺳﺎن و هﻢ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺣﺮﻣﺖ ﻧﺎم ﺗﻮ را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارﻧﺪ‪،‬‬ ‫از ﺧُﺮد و ﺑﺰرگ‪،‬‬ ‫و ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ زﻣﻴﻦ را ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدﯼ ﮐﺸﺎﻧﺪﻩاﻧﺪ ﻧﺎﺑﻮد ﮔﺮدﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪١٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪا در ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ؛ و ﺻﻨﺪوق ﻋﻬﺪ او در درون ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺸﻬﻮد‬ ‫ش رﻋﺪ ﺑﻮد‬ ‫ق ﺁذرﺧﺶ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽﺧﺎﺳﺖ و ﺑﺎﻧﮓ و ﻏﻮﻏﺎ ﺑﻮد و ﻏ ّﺮ ِ‬ ‫اﻓﺘﺎد؛ و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺮ ِ‬ ‫گ ﺑﯽاﻣﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺪﻳﺪ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫ﮐﻪ ﺑﻪﮔﻮش ﻣﯽرﺳﻴﺪ و زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩ ﺑﻮد و ﺗﮕﺮ ِ‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١٢‬‬ ‫زن و اژدهﺎ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﻋﻈﻴﻢ و ﺷﮕﺮف در ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪ‪ :‬زﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﺑﻪﺗﻦ داﺷﺖ و‬ ‫ﻣﺎﻩ زﻳﺮ ﭘﺎ داﺷﺖ و ﺗﺎﺟﯽ از دوازدﻩ ﺳﺘﺎرﻩ ﺑﺮ ﺳﺮ داﺷﺖ‪٢ .‬زن ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮد و ﻓﺮﻳﺎدش از‬ ‫درد زاﻳﻤﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﺸﺎﻧﯽ دﻳﮕﺮ در ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪ‪ :‬اژدهﺎﻳﯽ ﺳﺮخﻓﺎم و‬ ‫ﻋﻈﻴﻢ ﮐﻪ هﻔﺖ ﺳﺮ داﺷﺖ و دﻩ ﺷﺎخ‪ ،‬و هﻔﺖ ﺗﺎج ﺑﺮ ﺳﺮهﺎﻳﺶ ﺑﻮد‪۴ .‬دُﻣﺶ ﻳﮏﺳﻮّم‬ ‫ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺁﺳﻤﺎن را ﺟﺎروب ﮐﺮد و ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪ .‬اژدهﺎ ﭘﻴﺶ روﯼ ﺁن زن ﮐﻪ در‬ ‫ﺁﺳﺘﺎﻧﮥ زاﻳﻤﺎن ﺑﻮد اﻳﺴﺘﺎد‪ ،‬ﺑﺪان ﻗﺼﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ او را ﺗﺎ ﺑﻪدﻧﻴﺎ ﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺒﻠﻌﺪ‪۵ .‬ﺁن زن ﭘﺴﺮﯼ‬ ‫ﺑﻪدﻧﻴﺎ ﺁورد‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪ ذﮐﻮرﯼ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﺼﺎﯼ ﺁهﻨﻴﻦ ﺑﺮ هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻓﺮﻣﺎن ﺧﻮاهﺪ راﻧﺪ‪ .‬و‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ او ﺑﯽدرﻧﮓ رﺑﻮدﻩ ﺷﺪ و ﻧﺰد ﺧﺪا و ﭘﻴﺶ ﺗﺨﺖ او ﻓﺮﺳﺘﺎدﻩ ﺷﺪ‪۶ .‬و زن ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎن‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاﯼ او ﻣﻬﻴﺎ ﮐﺮدﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﺮﻳﺨﺖ ﺗﺎ در ﺁﻧﺠﺎ از او ﺑﻪ ﻣﺪت هﺰار و‬ ‫دوﻳﺴﺖ و ﺷﺼﺖ روز ﻧﮕﻬﺪارﯼ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬و ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺟﻨﮕﯽ در ﺁﺳﻤﺎن درﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻴﮑﺎﺋﻴﻞ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ ﺑﺎ اژدهﺎ ﺟﻨﮕﻴﺪﻧﺪ و‬ ‫اژدهﺎ و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﭘﻴﮑﺎر اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ‪٨ ،‬اﻣّﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﻧﺪ و ﭘﺎﻳﮕﺎﻩ ﺧﻮد‬ ‫را در ﺁﺳﻤﺎن از دﺳﺖ دادﻧﺪ‪٩ .‬اژدهﺎﯼ ﺑﺰرگ ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬هﻤﺎن ﻣﺎر ﮐﻬﻦ ﮐﻪ‬


‫اﺑﻠﻴﺲ ﻳﺎ ﺷﻴﻄﺎن ﻧﺎم دارد و ﺟﻤﻠﮥ ﺟﻬﺎن را ﺑﻪ ﮔﻤﺮاهﯽ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ‪ .‬هﻢ او و هﻢ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ‬ ‫ﺑﻪ زﻣﻴﻦ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ در ﺁﺳﻤﺎن ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﮐﻨﻮن ﻧﺠﺎت و ﻗﺪرت و ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ‪،‬‬ ‫و اﻗﺘﺪار ﻣﺴﻴﺢ او ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﺁن ﻣﺪّﻋﯽ ﺑﺮادران ﻣﺎ‬ ‫ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻪروز در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن اﺗﻬﺎم ﻣﯽزﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ زﻳﺮ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﺎن ﺑﺎ ﺧﻮن ﺑﺮﻩ و ﺑﺎ ﮐﻼم ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد ﺑﺮ او ﭘﻴﺮوز ﺷﺪﻩاﻧﺪ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻋﺰﻳﺰ ﻧﺸﻤﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﭘﺲ ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﺪ اﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و اﯼ ﺳﺎﮐﻨﺎن ﺁﻧﻬﺎ!‬ ‫اﻣّﺎ واﯼ ﺑﺮ ﺗﻮ اﯼ زﻣﻴﻦ‪ ،‬و واﯼ ﺑﺮ ﺗﻮ اﯼ درﻳﺎ‪،‬‬ ‫ﮐﻪ اﺑﻠﻴﺲ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﺴﻴﺎر ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﻓﺮود ﺁﻣﺪﻩ اﺳﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺪ ﻓﺮﺻﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪارد‪«.‬‬ ‫‪١٣‬و ﭼﻮن اژدهﺎ دﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﻴﻦ ﻓﺮواﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻌﻘﻴﺐ ﺁن زن ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ‬ ‫ل ﺁن ﻋﻘﺎب ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺁن زن دادﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﮕﺎهﯽ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪ ذﮐﻮر زادﻩ ﺑﻮد‪١۴ .‬اﻣّﺎ دو ﺑﺎ ِ‬ ‫در ﺑﻴﺎﺑﺎن ﭘﺮواز ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ او ﻣﻬﻴﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و در ﺁﻧﺠﺎ از او‪ ،‬دور از دﺳﺘﺮس ﺁن‬ ‫ﻣﺎر‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ و زﻣﺎﻧﻬﺎ و ﻧﻴﻢزﻣﺎﻧﯽ ﻧﮕﻬﺪارﯼ ﺷﻮد‪١۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺎر از دهﺎن ﺧﻮد ﺁﺑﯽ ﺑﻪﺳﺎن‬ ‫ب او را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺒﺮد‪١۶ .‬اﻣّﺎ‬ ‫رودﯼ ﺟﺎرﯼ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ در ﭘﯽ ﺁن زن روان ﺷﻮد و ﺳﻴﻼ ْ‬ ‫زﻣﻴﻦ ﺑﻪ ﻳﺎرﯼ ﺁن زن ﺁﻣﺪ و دهﺎن ﮔﺸﻮد و ﺳﻴﻼب را ﮐﻪ اژدهﺎ از دهﺎن ﺧﻮد ﺟﺎرﯼ‬ ‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮوﺧﻮرد‪١٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ اژدهﺎ ﺑﻪ زن ﺧﺸﻢ ﺑﺮد و ﻋﺰم ﺁن ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ دﻳﮕﺮ‬ ‫ﻓﺮزﻧﺪان او ﺑﺠﻨﮕﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ اﺣﮑﺎم ﺧﺪا را اﻃﺎﻋﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﺷﻬﺎدت ﻋﻴﺴﯽ را‬ ‫ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١٣‬‬ ‫‪١‬و اژدهﺎ ﺑﺮ ﺷﻨﻬﺎﯼ ﮐﻨﺎر درﻳﺎ اﻳﺴﺘﺎد‪.‬‬

‫وﺣﺶ درﻳﺎ‬


‫ﺁﻧﮕﺎﻩ دﻳﺪم وﺣﺸﯽ از درﻳﺎ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬دﻩ ﺷﺎخ داﺷﺖ و هﻔﺖ ﺳﺮ‪ ،‬ﺑﺎ دﻩ ﺗﺎج ﺑﺮ‬ ‫ﺷﺎﺧﻬﺎﻳﺶ؛ و ﺑﺮ هﺮ ﺳﺮش ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪٢ .‬ﺁن وﺣﺶ ﮐﻪ ﻣﻦ دﻳﺪم ﺑﻪ‬ ‫ﭘﻠﻨﮓ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﭘﺎهﺎﯼ ﺧﺮس داﺷﺖ و دهﺎن ﺷﻴﺮ‪ .‬و اژدهﺎ ﻗﺪرت ﺧﻮد را و ﺗﺨﺖ‬ ‫ﺧﻮد را ﺑﻪ وﺣﺶ داد و اﻗﺘﺪارﯼ ﻋﻈﻴﻢ ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪ‪٣ .‬از ﺳﺮهﺎﯼ ﺁن وﺣﺶ‪ ،‬ﻳﮑﯽ ﮔﻮﻳﯽ‬ ‫زﺧﻤﯽ ﻣﻬﻠﮏ ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ ﺁن زﺧﻢ ﻣﻬﻠﮏ ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن در ﺣﻴﺮت‬ ‫ﻓﺮوﺷﺪ و ﺑﻪ ﭘﻴﺮوﯼ از ﺁن وﺣﺶ ﮔﺮدن ﻧﻬﺎد‪۴ .‬ﻣﺮدم اژدهﺎ را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ زﻳﺮا ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪ ﺁن وﺣﺶ اﻗﺘﺪار ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻴﺰ ﺁن وﺣﺶ را ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﯽﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪» :‬ﺁن‬ ‫ﮐﻪ هﻤﺘﺎﯼ اﻳﻦ وﺣﺶ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻴﺴﺖ؟ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺎ او ﺑﺠﻨﮕﺪ ﮐﻴﺴﺖ؟«‬ ‫‪۵‬ﺑﻪ وﺣﺶ دهﺎﻧﯽ دادﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺳﺨﻨﺎن ﻧﺨﻮتﺑﺎر و ﮐﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﺑﮕﻮﻳﺪ‪ ،‬و اﺟﺎزﻩ ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫اﻗﺘﺪار ﺧﻮد را ﭼﻬﻞ و دو ﻣﺎﻩ ﺑﻪﮐﺎر َﺑﺮَد‪۶ .‬ﭘﺲ دهﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﻔﺮﮔﻮﻳﯽ ﺑﺮ ﺧﺪا ﮔﺸﻮد‬ ‫و ﺑﻪ ﻧﺎم او و ﺑﻪ ﻣﺴﮑﻦ او‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽزﻳﻨﺪ‪ ،‬اهﺎﻧﺖ ﮐﺮد‪٧ .‬ﺑﻪ او اﺟﺎزﻩ‬ ‫دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺑﺠﻨﮕﺪ و ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﻴﺮوز ﺷﻮد؛ و ﺑﻪ او اﻗﺘﺪار ﺑﺮ هﺮ ﻃﺎﻳﻔﻪ و ﻣﻠﺖ‬ ‫و زﺑﺎن و ﻗﻮم دادﻩ ﺷﺪ‪٨ .‬هﻤﮥ ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ ﺁن وﺣﺶ را ﺧﻮاهﻨﺪ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ ‪ -‬هﻤﮥ ﺁنﮐﺴﺎن‬ ‫ن ﺁن ﺑﺮﻩ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺪو ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن ذﺑﺢ‬ ‫ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن در ﺁن دﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎت ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ ﮐﻪ از ﺁ ِ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٩‬ﺁن ﮐﻪ ﮔﻮش دارد ﺑﺸﻨﻮد‪:‬‬ ‫‪١٠‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ اﺳﺎرت ﺑﺮود‪،‬‬ ‫ﺑﻪ اﺳﺎرت ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫و اﻳﻦ ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﺷﮑﻴﺐﺁﻣﻴ ِﺰ ﻣﻘﺪّﺳﺎن را ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ و اﻳﻤﺎن ﺁﻧﺎن را‪.‬‬

‫وﺣﺶ زﻣﻴﻦ‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دﻳﺪم وﺣﺸﯽ دﻳﮕﺮ از زﻣﻴﻦ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ‪ .‬هﻤﭽﻮن ﺑﺮﻩ دو ﺷﺎخ داﺷﺖ وﻟﯽ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ اژدهﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪١٢ .‬ﺑﺎ ﺗﻤﺎم اﻗﺘﺪار وﺣﺶ اوّل و ﺑﻪ ﻧﺎم او ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد‪ ،‬و‬ ‫زﻣﻴﻦ و ﺳﺎﮐﻨﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻧﻴﺎﻳﺶ وﺣﺶ اوّل ﮐﻪ زﺧﻢ ﻣﻬﻠﮑﺶ ﺑﻬﺒﻮد ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﺮﻣﯽﮔﻤﺎﺷﺖ‪١٣ .‬ﺁﻳﺎت ﻋﻈﻴﻢ از او ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻣﯽرﺳﻴﺪ و ﺣﺘﯽ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﺪ ﭘﻴﺶ ﭼﺸﻢ‬ ‫ﻣﺮدم ﺁﺗﺶ از ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﺮوﺑﺎرَد‪١۴ .‬ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺁﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ اﺟﺎزﻩ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺁن وﺣﺶ‬ ‫ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﺁورد‪ ،‬ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ را ﺑﻔﺮﻳﻔﺖ و ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ دﺳﺘﻮر داد ﺗﻤﺜﺎﻟﯽ از ﺁن وﺣﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﻤﺸﻴﺮ زﺧﻢ ﺧﻮردﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣّﺎ هﻤﭽﻨﺎن زﻧﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪١۵ .‬ﺑﻪ او ﻗﺪرت دادﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺟﺎن‬ ‫در ﺗﻤﺜﺎل ﺁن وﺣﺶ ﺑﺪﻣﺪ ﺗﺎ ﺁن ﺗﻤﺜﺎل ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﻳﺪ و اﺳﺒﺎب ﮐﺸﺘﻦ هﻤﮥ ﺁنﮐﺴﺎن را‬ ‫ﻓﺮاهﻢ ﺁورد ﮐﻪ از ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺗﻤﺜﺎل ﺳﺮ ﺑﺎزﻣﯽزدﻧﺪ‪١۶ .‬هﻤﭽﻨﻴﻦ‪ ،‬هﻤﮥ ﮐﺴﺎن را‪ ،‬از ﺧُﺮد و‬ ‫ﺑﺰرگ‪ ،‬دارا و ﻧﺎدار‪ ،‬و ﻏﻼم و ﺁزاد واداﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد ﻳﺎ ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ‬


‫ﺧﻮﻳﺶ ﻋﻼﻣﺖ ﮔﺬارﻧﺪ‪١٧ .‬ﺗﺎ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﺪون ﺁن ﻋﻼﻣﺖ ﺑﺨﺮد ﻳﺎ ﺑﻔﺮوﺷﺪ‪ ،‬و ﺁن‬ ‫ﻋﻼﻣﺖ ﻳﺎ ﻧﺎم ﺁن وﺣﺶ ﺑﻮد ﻳﺎ ﺷﻤﺎرۀ ﻧﺎم او‪١٨ .‬و اﻳﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ‪ .‬هﺮﮐﻪ ﺑﺼﻴﺮت‬ ‫دارد‪ ،‬ﺑﮕﺬار ﺗﺎ ﻋﺪد ﺁن وﺣﺶ را ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﺮاﮐﻪ ﺁن‪ ،‬ﻋﺪد اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬و ﻋﺪد او‬ ‫ﺷﺸﺼﺪ و ﺷﺼﺖ و ﺷﺶ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١۴‬‬ ‫ﺑﺮﻩ و ﻳﮑﺼﺪ و ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻦ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺁن ﺑﺮﻩ را دﻳﺪم ﺑﺮ ﮐﻮﻩ ﺻﻬﻴﻮن اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﺎ ﻳﮑﺼﺪ و‬ ‫ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻦ ﮐﻪ ﻧﺎم او را و ﻧﺎم ﭘﺪر او را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﻧﻮﺷﺘﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪٢ .‬و‬ ‫ﺻﺪاﻳﯽ از ﺁﺳﻤﺎن ﺷﻨﻴﺪم ﭘﺮﺧﺮوش ﭼﻮن ﺁﺑﻬﺎﯼ ﭘﺮﺷﺘﺎب؛ و ﻏﺮّان ﭼﻮن رﻋﺪ؛ ﺁن ﺻﺪا ﮐﻪ‬ ‫ﺷﻨﻴﺪم ﺑﻪ ﺻﺪاﯼ ﭼﻨﮓﻧﻮازان ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﭼﻨﮓ ﺑﻨﻮازﻧﺪ‪٣ .‬و ﺳﺮودﯼ ﺗﺎزﻩ‬ ‫ﺳﺮدادﻧﺪ در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺁن ﺗﺨﺖ و در ﺣﻀﻮر ﺁن ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ و ﺁن ﭘﻴﺮان‪ .‬و ﺁن‬ ‫ﺳﺮود را هﻴﭻﮐﺲ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻴﺎﻣﻮزد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺁن ﻳﮑﺼﺪ و ﭼﻬﻞ و ﭼﻬﺎر هﺰار ﺗﻦ ﮐﻪ از‬ ‫ﻣﻴﺎن زﻣﻴﻨﻴﺎن ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪۴ .‬اﻳﻨﺎن هﻤﺎن ﮐﺴﺎﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺁﻟﻮدۀ زﻧﺎن ﻧﺴﺎﺧﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﺑﺎﮐﺮﻩاﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن راﻩ ﺑﺮﻩ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ هﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺮود‪ .‬اﻳﻨﺎن از ﻣﻴﺎن ﺁدﻣﻴﺎن‬ ‫ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻧﻮﺑﺮ ﺑﺮ ﺧﺪا و ﺑﺮﻩ ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪۵ .‬هﻴﭻ دروﻏﯽ در دهﺎﻧﺸﺎن‬ ‫ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن ﺑَﺮﯼ از هﺮ ﻋﻴﺒﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺳﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ و ﭘﻴﺎم ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫‪۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﮕﺮ دﻳﺪم ﮐﻪ در دل ﺁﺳﻤﺎن ﭘﺮواز ﻣﯽﮐﺮد و اﻧﺠﻴﻞ ﺟﺎودان ﺑﺎ ﺧﻮد‬ ‫داﺷﺖ ﺗﺎ ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ را ﺑﺸﺎرت دهﺪ‪ ،‬از هﺮ ﻗﻮم و ﻃﺎﻳﻔﻪ و زﺑﺎن و ﻣﻠﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬هﻢاو ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺧﺪا ﺑﺘﺮﺳﻴﺪ و او را ﺟﻼل دهﻴﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ داورﯼ‬ ‫او ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪ .‬او را ﺑﭙﺮﺳﺘﻴﺪ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻬﺎ و زﻣﻴﻦ و درﻳﺎ و ﭼﺸﻤﻪﺳﺎران را او‬ ‫ﺁﻓﺮﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٨‬و ﻓﺮﺷﺘﮥ دوّﻣﯽ از ﭘﯽ او ﺁﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﻘﻮط ﮐﺮد! ﺳﻘﻮط ﮐﺮد ﺁن ﺑﺎﺑِﻞ ﺑﺰرگ! ﺁن‬ ‫ﯼ ﻋﻘﻞﺳﻮز ﺧﻮد ﺑﺮ هﻤﮥ ﻣﻠﺘﻬﺎ ﺧﻮراﻧﻴﺪ‪«.‬‬ ‫ﮐﻪ از ﺷﺮاب زﻧﺎﮐﺎر ِ‬ ‫‪٩‬و ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺳﻮّﻣﯽ از ﭘﯽ ﺁن دو ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺁواز ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺁن وﺣﺶ و ﺁن‬ ‫ﺗﻤﺜﺎل او را ﺑﭙﺮﺳﺘﺪ و ﻧﺸﺎن او را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ ﻳﺎ ﺑﺮ دﺳﺖ ﺧﻮد ﺑﭙﺬﻳﺮد‪١٠ ،‬ﺁنﮐﺲ ﻧﻴﺰ از‬ ‫ﺷﺮاب ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﮐﻪ اﻳﻨﮏ ﭘُﺮﻣﺎﻳﻪ و ﺧﺎﻟﺺ در ﺟﺎم ﻏﻀﺐ او رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﻧﻮﺷﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺁنﮐﺲ ﻧﻴﺰ در ﺣﻀﻮر ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻘﺪّس و در ﺣﻀﻮر ﺑﺮﻩ ﺑﺎ ﮔﻮﮔﺮد ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻋﺬاب ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺷﺪ‪١١ .‬و دود ﻋﺬاب ﺁﻧﺎن ﺗﺎ اﺑﺪ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺁن وﺣﺶ و ﺁن ﺗﻤﺜﺎل‬ ‫ن ﻧﺎم او را ﻣﯽﭘﺬﻳﺮﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ در ﺷﺐ و ﻧﻪ در روز‬ ‫او را ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻨﺪ و ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﻧﺸﺎ ِ‬ ‫ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد‪١٢ «.‬و اﻳﻦ ﭘﺎﻳﺪارﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن را ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ ﮐﻪ اﺣﮑﺎم ﺧﺪا و اﻳﻤﺎن ﺑﻪ‬ ‫ﻋﻴﺴﯽ را ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬


‫‪١٣‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁوازﯼ از ﺁﺳﻤﺎن ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» ،‬ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ :‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﮐﻪ از اﻳﻦ‬ ‫ﭘﺲ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﻣﻴﺮﻧﺪ‪«.‬‬ ‫و روح ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁرﯼ ﺁﻧﺎن از رﻧﺞ ﺧﻮد ﺧﻮاهﻨﺪ رﺳﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن از ﭘﯽ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ!«‬

‫ﺖ ﻣﺤﺼﻮل زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺑﺮداﺷ ِ‬ ‫‪١۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ هﻤﻴﻦ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺮدم‪ ،‬اﺑﺮﯼ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻴﺶ روﻳﻢ ﺑﻮد و ﺑﺮ ﺁن اﺑﺮ ﻳﮑﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ و ﺗﺎﺟﯽ از ﻃﻼ ﺑﺮ ﺳﺮ داﺷﺖ و داﺳﯽ ﺗﻴﺰ در دﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﮕﺮ از ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ اﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﮔﻔﺖ‪» :‬داﺳَﺖ را ﺑﺮدار و درو ﮐﻦ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ زﻣﺎن درو ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ و ﻣﺤﺼﻮل زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺁﻣﺎدۀ ﺑﺮداﺷﺖ اﺳﺖ‪١۶ «.‬ﭘﺲ ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ اﺑﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد داﺳَﺶ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺮداﻧﺪ و‬ ‫ﻣﺤﺼﻮل زﻣﻴﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪١٧‬ﺳﭙﺲ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﮕﺮ از ﻣﻌﺒﺪﯼ ﮐﻪ در ﺁﺳﻤﺎن اﺳﺖ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ و او ﻧﻴﺰ داﺳﯽ ﺗﻴﺰ‬ ‫در دﺳﺖ داﺷﺖ‪١٨ .‬و ﺑﺎز ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﮕﺮ از ﻣﺬﺑﺢ ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﺗﺶ اﺧﺘﻴﺎر داﺷﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺁن ﮐﻪ داس ﺗﻴﺰ داﺷﺖ‪ ،‬ﮔﻔﺖ‪» :‬داس ﺗﻴﺰت را ﺑﺮﮔﻴﺮ و ﺧﻮﺷﻪهﺎﯼ‬ ‫اﻧﮕﻮر را از ﺗﺎﮎ زﻣﻴﻦ ﺑﺮﭼﻴﻦ زﻳﺮا ﮐﻪ اﻧﮕﻮرهﺎﯼ زﻣﻴﻦ رﺳﻴﺪﻩ اﺳﺖ‪١٩ «.‬ﭘﺲ ﺁن‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ داﺳَﺶ را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﺑﮕﺮداﻧﺪ و اﻧﮕﻮرهﺎﯼ زﻣﻴﻦ را ﮔﺮد ﺁورد و در ﭼَﺮﺧُﺸﺖ‬ ‫ﺑﺰرگ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا رﻳﺨﺖ‪٢٠ .‬و اﻧﮕﻮرهﺎ در ﺁن ﭼَﺮﺧُﺸﺖ در ﺑﻴﺮون از ﺷﻬﺮ ﻟﮕﺪﮐﻮب ﺷﺪ‬ ‫و از ﺁن ﭼَﺮﺧُﺸﺖ ﺧﻮن ﺟﺎرﯼ ﺷﺪ و ﺧﻮن ﺗﺎ اﻓﺴﺎر اﺳﺒﺎن ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪ‪ ،‬در ﻣﺴﺎﻓﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮۀ‬ ‫ب ﺗﻴﺮ‪.‬‬ ‫هﺰار و ﺷﺸﺼﺪ ﭘﺮﺗﺎ ِ‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١۵‬‬ ‫هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ هﻔﺖ ﺑﻼ‬ ‫‪١‬ﻳﮏ ﻧﺸﺎﻧﮥ ﻋﻈﻴﻢ و ﺣﻴﺮﺗﺰاﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ در ﺁﺳﻤﺎن دﻳﺪم‪ :‬و ﺁن هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ‬ ‫هﻔﺖ ﺑﻼﯼ ﻧﻬﺎﻳﯽ ‪ -‬ﻧﻬﺎﻳﯽ از ﺁنرو ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا ﮐﺎﻣﻞ ﻣﯽﺷﺪ‪.‬‬ ‫‪٢‬و ﭼﻴﺰﯼ را دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ درﻳﺎﻳﯽ از ﺷﻴﺸﻪ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﺗﺶ درﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ‬ ‫و در ﮐﻨﺎر درﻳﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ را اﻳﺴﺘﺎدﻩ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن وﺣﺶ و ﺑﺮ ﺗﻤﺜﺎل او و ﺑﺮ ﻋﺪد ﻧﺎم او‬ ‫ﭘﻴﺮوز ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن ﭼﻨﮕﻬﺎﻳﯽ ﺑﻪدﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﺎن دادﻩ ﺑﻮد‪٣ .‬و ﺳﺮود‬ ‫ﺧﺎدم ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻮﺳﯽ‪ ،‬را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺳﺮود ﺁن ﺑﺮﻩ را ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﻋﻈﻴﻢ و ﺣﻴﺮﺗﺰاﺳﺖ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺗﻮ‪،‬‬ ‫اﯼ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪.‬‬ ‫ﻋﺪل و ﺣﻖ اﺳﺖ راهﻬﺎﯼ ﺗﻮ‪،‬‬


‫اﯼ ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﻤﮥ اﻋﺼﺎر‪.‬‬ ‫‪۴‬ﮐﻴﺴﺖ ﮐﻪ از ﺗﻮ ﻧﺘﺮﺳﺪ‪ ،‬اﯼ ﺧﺪاوﻧﺪ‪،‬‬ ‫و ﺟﻼل ﻧﺎم ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺁن ﻧﺪهﺪ؟‬ ‫زﻳﺮا ﺗﻮ‪ ،‬و ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ‪ ،‬ﻗﺪّوﺳﯽ‪.‬‬ ‫هﻤﮥ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁﻣﺪ و در ﭘﻴﺸﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﮐﺎرهﺎﯼ ﺷﺮﻳﻒ ﺗﻮ اﮐﻨﻮن ﺁﺷﮑﺎر ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪۵‬ﭘﺲ از ﺁن دﻳﺪم ﮐﻪ ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺧﻴﻤﮥ ﺷﻬﺎدت‪ ،‬در ﺁﺳﻤﺎن ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ‪۶ .‬و هﻔﺖ‬ ‫ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺣﺎﻣﻞ هﻔﺖ ﺑﻼ ﺑﻮدﻧﺪ از ﺁن ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ‪ .‬و ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮐﺘﺎن ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ و درﺧﺸﺎن‬ ‫ﺑﻪﺗﻦ و ﺷﺎل زرّﻳﻨﯽ ﺑﻪدور ﺳﻴﻨﻪ داﺷﺘﻨﺪ‪٧ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻳﮑﯽ از ﺁن ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ هﻔﺖ ﭘﻴﺎﻟﮥ‬ ‫ﻦ ﺁﮐﻨﺪﻩ از ﺧﺸﻢ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ اﺑﺪ زﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺁن هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ داد‪٨ .‬و ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻪ‬ ‫زرّﻳ ِ‬ ‫ﺟﻼل و ﻗﺪرت ﺧﺪا ﺁﮐﻨﺪﻩ از دود ﺷﺪ و هﻴﭻﮐﺲ را ﻳﺎراﯼ ورود ﻧﺒﻮد ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺁن‬ ‫هﻔﺖ ﺑﻼﯼ ﺁن هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﻓﺖ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١۶‬‬ ‫هﻔﺖ ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪاﻳﯽ ﺑﻠﻨﺪ از ﻣﻌﺒﺪ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁن هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮوﻳﺪ و هﻔﺖ‬ ‫ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﺸﻢ ﺧﺪا را ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻓﺮورﻳﺰﻳﺪ‪«.‬‬ ‫‪٢‬ﻓﺮﺷﺘﮥ اوّل رﻓﺖ و ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺧﺸﮑﯽ ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪ ،‬و زﺧﻤﻬﺎﯼ زﺷﺖ و‬ ‫دردﻧﺎﮎ ﺑﺮ ﭘﻴﮑﺮ ﻣﺮدﻣﯽ ﭘﺪﻳﺪار ﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺁن وﺣﺶ را ﺑﺮ ﺧﻮد داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻤﺜﺎل او‬ ‫را ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪٣‬ﻓﺮﺷﺘﮥ دوّم ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﻮد را ﺑﻪ درﻳﺎ ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪ ،‬و درﻳﺎ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺪل ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ‬ ‫ﺧﻮن اﻧﺴﺎن ﻣﺮدﻩ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬و هﻤﮥ زﻧﺪﮔﺎن درﻳﺎ هﻼﮎ ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪۴‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺳ ّﻮم ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ رودﺧﺎﻧﻪهﺎ و ﭼﺸﻤﻪهﺎﯼ ﺁب ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪ ،‬و رودﺧﺎﻧﻪهﺎ‬ ‫و ﭼﺸﻤﻪهﺎ ﺑﻪ ﺧﻮن ﺑﺪل ﺷﺪﻧﺪ‪۵ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﮥ ﻧﮕﻬﺒﺎن ﺁﺑﻬﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺗﻮ ﻋﺎدﻟﯽ در اﻳﻦ ﺣﮑﻤﻬﺎ ﮐﻪ ﮐﺮدﯼ‪،‬‬ ‫ﺗﻮ ﮐﻪ هﺴﺘﯽ و ﺑﻮدﻩاﯼ‪ ،‬اﯼ ﻗﺪّوس؛‬ ‫‪۶‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺁﻧﺎن ﺧﻮن ﻣﻘﺪّﺳﺎن و اﻧﺒﻴﺎﯼ ﺗﻮ را رﻳﺨﺘﻨﺪ‪،‬‬


‫ﭘﺲ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺧﻮن دادﯼ ﺗﺎ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺳﺰاﻳﺸﺎن هﻤﻴﻦ اﺳﺖ!«‬ ‫‪٧‬و ﺷﻨﻴﺪم از ﻣﺬﺑﺢ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﺁرﯼ‪ ،‬اﯼ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪،‬‬ ‫ﺣﻖ اﺳﺖ و ﻋﺪل‪ ،‬ﮐﻴﻔﺮﯼ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽدهﯽ‪«.‬‬ ‫‪٨‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﭼﻬﺎرم ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻓﺮورﻳﺨﺖ‪ ،‬و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻓﺮﻣﺎن ﻳﺎﻓﺖ ﺗﺎ‬ ‫ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﺑﺴﻮزاﻧﺪ‪٩ .‬و ﻣﺮدم از ﺷﺪت ﮔﺮﻣﺎ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ و ﻧﺎم ﺧﺪا را ﮐﻪ اﺧﺘﻴﺎر اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻼهﺎ ﺑﺎ اوﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻨﺪ اﻣّﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﺮدﻧﺪ و او را ﺟﻼل ﻧﺪادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺖ ﺁن وﺣﺶ ﻓﺮورﻳﺨﺖ و ﻗﻠﻤﺮو او در ﺗﺎرﻳﮑﯽ‬ ‫‪١٠‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﭘﻨﺠﻢ ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﺨ ِ‬ ‫ﻓﺮورﻓﺖ‪ .‬ﺁدﻣﻴﺎن از ﻓﺰوﻧﯽ درد‪ ،‬زﺑﺎن ﺧﻮد را ﮔﺎز ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪١١ .‬و ﺑﻪﺳﺒﺐ ﺁﻻم و‬ ‫ﺟﺮاﺣﺎت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺪاﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣّﺎ از اﻋﻤﺎل ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪١٢‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺷﺸﻢ ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﻮد را ﺑﺮ رود ﺑﺰرگ ﻓﺮات ﻓﺮورﻳﺨﺖ و ﺁب ﺁن ﺧﺸﮑﻴﺪ ﺗﺎ‬ ‫راﻩ ﺑﺮاﯼ ﺷﺎهﺎن ﺷﺮق ﺑﺎز ﺷﻮد‪١٣ .‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دﻳﺪم ﺳﻪ روح ﺧﺒﻴﺚ در هﻴﺌﺖ وزغ از دهﺎن‬ ‫اژدهﺎ و از دهﺎن ﺁن وﺣﺶ و از دهﺎن ﻧﺒﯽ ﮐﺬّاب ﺑﻴﺮون ﺁﻣﺪﻧﺪ‪١۴ .‬اﻳﻨﺎن ارواح دﻳﻮهﺎﻳﻨﺪ‬ ‫ﮐﻪ ﺁﻳﺎت ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻣﯽﺁورﻧﺪ و ﻧﺰد ﺷﺎهﺎن ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺟﻬﺎن ﻣﯽروﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮاﯼ ﻧﺒﺮ ِد‬ ‫رو ِز ﻋﻈﻴ ِﻢ ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ ﮔﺮد هﻢ ﺁورﻧﺪ‪.‬‬ ‫‪»١۵‬ﺑﻬﻮش ﺑﺎﺷﻴﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﭼﻮن ﻳﮏ دزد ﻣﯽﺁﻳﻢ! ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁن ﮐﻪ ﺑﻴﺪار ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و‬ ‫ﺟﺎﻣﻪاش را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارد‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻋﺮﻳﺎن رواﻧﻪ ﺷﻮد و رﺳﻮاﯼ ﻋﺎﻟﻢ ﮔﺮدد‪«.‬‬ ‫‪١۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن ﺳﻪ روح ﭘﻠﻴﺪ ﺷﺎهﺎن زﻣﻴﻦ را در ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻋﺒﺮاﻧﻴﺎن‬ ‫ﺠﺪّون« ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮد‪ ،‬ﮔﺮد هﻢ ﺁوردﻧﺪ‪.‬‬ ‫»ﺣﺎر َﻣ ِ‬ ‫‪١٧‬ﻓﺮﺷﺘﮥ هﻔﺘﻢ ﭘﻴﺎﻟﮥ ﺧﻮد را در هﻮا ﭘﺎﺷﻴﺪ و ﺑﺎﻧﮕﯽ ﺑﻠﻨﺪ از ﺁن ﺗﺨﺖ ﮐﻪ در ﻣﻌﺒﺪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﺑﺮﺁﻣﺪ ﮐﻪ‪» :‬ﮐﺎر ﺗﻤﺎم اﺳﺖ!« ‪١٨‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺮق ﺁذرﺧﺶ و ﻏﺮﻳ ِﻮ ﻏﺮّش رﻋﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﺑﺮﻣﯽﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬و زﻣﻴﻦﻟﺮزﻩاﯼ ﻋﻈﻴﻢ واﻗﻊ ﺷﺪ؛ ﭼﻨﺪان ﻋﻈﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﻈﻴﺮش ﺗﺎ اﻧﺴﺎن ﺑﺮ زﻣﻴﻦ‬ ‫ﻣﯽزﻳﺴﺘﻪ‪ ،‬روﯼ ﻧﺪادﻩ ﺑﻮد‪١٩ .‬ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ ﺳﻪ ﭘﺎرﻩ ﺷﺪ و ﺷﻬﺮهﺎﯼ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﻓﺮوﭘﺎﺷﻴﺪﻧﺪ‪ .‬و‬ ‫ﺧﺪا ﺑﺎﺑِﻞ ﺑﺰرگ را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁورد و ﺟﺎم ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺮاب ﺧﺸﻢ ﺧﺮوﺷﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ او‬ ‫ﻧﻮﺷﺎﻧﺪ‪٢٠ .‬هﺮ ﺟﺰﻳﺮﻩ ﮐﻪ ﺑﻮد ﮔﺮﻳﺨﺖ؛ و ﮐﻮهﻬﺎ ﻣﺤﻮ و ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ‪٢١ .‬و از ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﺗﮕﺮﮔﯽ ﺳﺨﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﮐﻪ هﺮ داﻧﻪ‪ ،‬اﻧﮕﺎرﯼ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﮐﻴﻠﻮ وزن داﺷﺖ ﺑﺮ ﺁدﻣﻴﺎن ﻓﺮوﺑﺎرﻳﺪ؛ و‬ ‫ﺁدﻣﻴﺎن ﺧﺪاﯼ را از ﺑﺎﺑﺖ اﻳﻦ ﺑﻼ ﻧﺎﺳﺰا ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺑﻼﻳﯽ ﺳﺨﺖ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١٧‬‬


‫ﻓﺎﺣﺸﮥ ﺑﺰرگ‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ از ﺁن هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺁن هﻔﺖ ﭘﻴﺎﻟﻪ را در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻳﮑﯽ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ و ﺑﺎ‬ ‫گ ﻟﻤﻴﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﺑﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر را ﻧﺸﺎﻧﺖ دهﻢ‪٢ .‬ﺑﺎ او‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﻣﺠﺎزات ﺁن ﻓﺎﺣﺸﮥ ﺑﺰر ِ‬ ‫ب هﻢﺁﻏﻮﺷﯽهﺎﯼ او ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن زﻣﻴﻦ زﻧﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و از ﺷﺮا ِ‬ ‫ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪٣‬ﭘﺲ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﺮا در روح ﺑﻪ ﺑﻴﺎﺑﺎﻧﯽ ﺑﺮد‪ .‬در ﺁﻧﺠﺎ زﻧﯽ دﻳﺪم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ‬ ‫وﺣﺸﯽ ﺳﺮخﻓﺎم ﮐﻪ ﭘﻴﮑﺮش ﻳﮑﺴﺮﻩ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﻬﺎﯼ ﮐﻔﺮﺁﻣﻴﺰ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و هﻔﺖ ﺳﺮ و دﻩ‬ ‫ﺷﺎخ داﺷﺖ‪۴ .‬و زن ﺟﺎﻣﮥ ﺳﺮخ و ارﻏﻮاﻧﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ و در ﺑﺮق ﻃﻼ و ﺟﻮاهﺮ و‬ ‫ﻣﺮوارﻳﺪ ﻣﯽدرﺧﺸﻴﺪ‪ .‬ﺟﺎﻣﯽ زرّﻳﻦ ﺑﻪدﺳﺖ داﺷﺖ ﺳﺮﺷﺎر از هﻤﮥ زﺷﺘﻴﻬﺎ و ﺁﮐﻨﺪﻩ از‬ ‫ﻧﺎﭘﺎﮐﯽ هﻢﺁﻏﻮﺷﯽهﺎﻳﺶ‪۵ .‬و اﻳﻦ ﻧﺎم ﻣﺮﻣﻮز ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ او ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪» :‬ﺑﺎﺑِﻞ ﺑﺰرگ‪،‬‬ ‫ن ﻣﺴﺖ از ﺧﻮن ﻣﻘﺪّﺳﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮن‬ ‫ﻣﺎدر ﻓﻮاﺣﺶ و زﺷﺘﻴﻬﺎﯼ زﻣﻴﻦ‪۶ «.‬و دﻳﺪم ﮐﻪ ز ْ‬ ‫ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﺎر ﺷﻬﺎدت ﺧﻮد در ﺣﻖ ﻋﻴﺴﯽ را ﺑﺮ دوش داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫هﻤﻴﻦ ﮐﻪ او را دﻳﺪم ﺳﺨﺖ در ﺷﮕﻔﺖ ﺷﺪم‪٧ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺗﻮ از‬ ‫ﭼﻴﺴﺖ؟ راز ﺁن زن و ﺁن وﺣﺶ را ﮐﻪ هﻔﺖ ﺳَﺮ و دﻩ ﺷﺎخ دارد و زن ﺳﻮار ﺑﺮ اوﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮاﻳﺖ ﺷﺮح ﺧﻮاهﻢ داد‪٨ .‬ﺁن وﺣﺶ ﮐﻪ دﻳﺪﯼ‪ ،‬زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﺰودﯼ‬ ‫از ﭼﺎﻩ ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ ﺑﺮﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ هﻼﮎ ﺧﻮد ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪ .‬از ﺳﺎﮐﻨﺎن زﻣﻴﻦ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ‬ ‫ﻧﺎﻣﺸﺎن از ﺑﺪو ﺁﻓﺮﻳﻨﺶ ﺟﻬﺎن در دﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎت ﺛﺒﺖ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬از دﻳﺪن ﺁن وﺣﺶ در‬ ‫ﺷﮕﻔﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﺎ اﻳﻦهﻤﻪ‪ ،‬ﺧﻮاهﺪ ﺁﻣﺪ‪.‬‬ ‫‪»٩‬اﻳﻦهﻤﻪ را ذهﻦ ﺣﮑﻴﻤﯽ ﻣﯽﻃﻠﺒﺪ ﺗﺎ درﻳﺎﺑﺪ‪ .‬ﺁن هﻔﺖ ﺳَﺮ‪ ،‬هﻔﺖ ﮐﻮهﻨﺪ ﮐﻪ ﺁن زن‬ ‫ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار دارد‪ .‬هﻤﺎﻧﻬﺎ هﻔﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻩ ﻧﻴﺰ هﺴﺘﻨﺪ‪١٠ .‬از ﺁﻧﺎن ﭘﻨﺞ ﺗﻦ ﺳﻘﻮط ﮐﺮدﻩاﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻳﮑﯽ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ و ﺁن ﺁﺧﺮﯼ هﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪﻩ اﺳﺖ؛ اﻣّﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻮاﻗﻊ ﺑﻴﺎﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻳﺪ اﻧﺪﮎ زﻣﺎﻧﯽ‬ ‫ﺑﭙﺎﻳﺪ‪١١ .‬ﺁن وﺣﺶ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮد و اﮐﻨﻮن ﻧﻴﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺎدﺷﺎﻩ هﺸﺘﻢ اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﻪ هﻤﺎن هﻔﺖ‬ ‫ﺗﻦ ﺗﻌﻠﻖ دارد و ﺑﻪ هﻼﮐﺖ ﺧﻮد ﻣﯽرﺳﺪ‪.‬‬ ‫‪»١٢‬ﺁن دﻩ ﺷﺎخ ﮐﻪ دﻳﺪﯼ‪ ،‬دَﻩ ﭘﺎدﺷﺎهﻨﺪ ﮐﻪ هﻨﻮز ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎهﯽ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩاﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ در ﻣﻬﻠﺘﯽ‬ ‫ﻳﮏﺳﺎﻋﺘﻪ از ﻗﺪرت ﺷﺎهﺎن ﺑﺮﺧﻮردار ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺁن وﺣﺶ‪١٣ .‬ﺁﻧﺎن هﻤﮕﯽ ﻳﮏ‬ ‫هﺪف دارﻧﺪ و زور و ﻗﺪرت ﺧﻮد را ﺑﻪ وﺣﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﭙﺮد‪١۴ .‬هﻤﮕﯽ ﺑﺎ ﺁن ﺑﺮﻩ ﺑﻪ‬ ‫ب ارﺑﺎب اﺳﺖ‪ ،‬و‬ ‫ﺟﻨﮓ ﺑﺮﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣّﺎ ﺑﺮﻩ ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﭘﻴﺮوز ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا او ر ِ‬ ‫ﺷﺎﻩ ﺷﺎهﺎن اﺳﺖ ‪ -‬و ﺧﻮاﻧﺪﻩﺷﺪﮔﺎن او ﺑﺎ او ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﮔﺎن او ﺑﺎ او ﺧﻮاهﻨﺪ‬ ‫ﺑﻮد‪ ،‬و ﭘﻴﺮوان وﻓﺎدار او ﺑﺎ او ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬ ‫‪١۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن ﺁﺑﻬﺎ ﮐﻪ دﻳﺪﯼ‪ ،‬ﮐﻪ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮار دارد‪ ،‬هﻤﺎﻧﺎ‬ ‫ﻣﻠﺘﻬﺎ و ﺟﻤﺎﻋﺘﻬﺎ و ﻗﻮﻣﻬﺎ و زﺑﺎﻧﻬﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪١۶ .‬ﺁن وﺣﺶ و ﺁن دﻩ ﺷﺎخ ﮐﻪ دﻳﺪﯼ از ﻓﺎﺣﺸﻪ‬ ‫ﺑﻴﺰار ﺧﻮاهﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬او را ﻧﺎﺑﻮد ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و ﻋﺮﻳﺎن رهﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﮔﻮﺷﺖ او را‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﺧﻮرد و او را در ﺁﺗﺶ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺳﻮزاﻧﺪ‪١٧ .‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﺧﺪا در دل ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻬﺎدﻩ اﺳﺖ‬ ‫ن ﻗﺪرت و ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪدﺳﺖ ﺁن‬ ‫ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ او را ﺑﺮﺁورﻧﺪ و ﺑﺎ رﺿﺎﯼﺧﺎﻃ ْﺮ ﻋﻨﺎ ِ‬


‫وﺣﺶ ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺗﺤﻘﻖ ﻳﺎﺑﺪ‪١٨ .‬و ﺁن زن ﮐﻪ دﻳﺪﯼ هﻤﺎن‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎهﺎن زﻣﻴﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١٨‬‬ ‫ﺳﻘﻮط ﺑﺎﺑِﻞ‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﮕﺮ دﻳﺪم ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮود ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ .‬و او اﻗﺘﺪارﯼ ﻋﻈﻴﻢ‬ ‫داﺷﺖ و زﻣﻴﻦ از ﺟﻼل او ﻧﻮراﻧﯽ ﺷﺪ‪٢ .‬ﺑﻪ ﺻﺪاﻳﯽ ﺳﺨﺖ ﭘﺮﺻﻼﺑﺖ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁورد ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﻓﺮوﭘﺎﺷﻴﺪ! ﺑﺎﺑِﻞ ﺑﺰرگ ﻓﺮوﭘﺎﺷﻴﺪ!‬ ‫ﺑﺎﺑِﻞ اﻳﻨﮏ ﺑﻪ ﻣﺴﮑﻦ دﻳﻮان ﺑﺪل ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‬ ‫و ﺑﻪ ﻗﺮارﮔﺎﻩ هﺮ روح ﺧﺒﻴﺜﯽ‪،‬‬ ‫و ﺑﻪ ﺟﻮﻻﻧﮕﺎﻩ هﺮ ﭘﺮﻧﺪۀ ﻧﺎﭘﺎﮎ و ﻧﻔﺮتاﻧﮕﻴﺰﯼ‪.‬‬ ‫‪٣‬زﻳﺮا ﮐﻪ از ﺷﺮاب ﻋﻘﻞﺳﻮز زﻧﺎﯼ او ﻗﻮﻣﻬﺎ هﻤﻪ ﻧﻮﺷﻴﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫و ﺷﺎهﺎن زﻣﻴﻦ ﺑﺎ او زﻧﺎ ﮐﺮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫و ﺗﺎﺟﺮان زﻣﻴﻦ از ﮐﺜﺮت ﺗﺠﻤّﻼت او دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺷﺪﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪۴‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪاﻳﯽ دﻳﮕﺮ از ﺁﺳﻤﺎن ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﯼ ﻗﻮم ﻣﻦ‪ ،‬از اﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﻴﺮون ﺁﻳﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﺷﺮﻳﮏ ﮔﻨﺎهﺎن او ﺷﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺒﺎدا ﺳﻬﻤﯽ از ﺑﻼهﺎﯼ او ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رﺳﺪ‪،‬‬ ‫‪۵‬زﻳﺮا ﮐﻪ ﮔﻨﺎهﺎن او اﻳﻨﮏ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻠﮏ رﺳﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫و ﺧﺪا ﺟﻨﺎﻳﺎت او را ﺑﻪ ﻳﺎد ﺁوردﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪۶‬هﻤﺎن را ﮐﻪ او دادﻩ ﺑﻪ او ﭘﺲ دهﻴﺪ؛‬ ‫ﻣﺰد هﺮﺁﻧﭽﻪ را او ﮐﺮدﻩ دوﭼﻨﺪان ﺑﭙﺮدازﻳﺪ‪.‬‬ ‫از ﺟﺎم ﺧﻮد او ﻣﻌﺠﻮن ﻣﻀﺎﻋﻒ ﺑﻪ ﮐﺎر او ﮐﻨﻴﺪ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺑﻪ او هﻤﺎنﻣﺎﻳﻪ ﻋﺬاب و اﻧﺪوﻩ دهﻴﺪ‬


‫ﮐﻪ او ﺟﻼل و ﺷﮑﻮﻩ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽداد‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ در دل ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﻟﺪ ﮐﻪ‪،‬‬ ‫›ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻪاﯼ ﻣﯽﻧﺸﻴﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﻴﻮﻩ ﻧﻴﺴﺘﻢ و هﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻧﺨﻮاهﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪‹.‬‬ ‫‪٨‬از اﻳﻦروﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻼهﺎﻳﺶ ﻳﮏ روزﻩ ﺑﺮ او ﻧﺎزل ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻼﯼ ﻣﺮگ و ﻣﺎﺗﻢ و ﻗﺤﻄﯽ‪.‬‬ ‫و در ﺁﺗﺶ ﺧﻮاهﺪ ﺳﻮﺧﺖ‪.‬‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﻗﺪﻳﺮ اﺳﺖ ﺁن ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﻳﯽ ﮐﻪ او را ﮐﻴﻔﺮ ﻣﯽدهﺪ‪«.‬‬ ‫‪٩‬و ﭼﻮن ﺷﺎهﺎن زﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ او زﻧﺎ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﺮﻳﮏ ﺗﺠﻤّﻞ او ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬دود ﺳﻮﺧﺘﻦ او‬ ‫س ﻋﺬاﺑﯽ ﮐﻪ او‬ ‫را ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮ او ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮگ او ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪١٠ .‬از ﺗﺮ ِ‬ ‫ﻣﯽﮐﺸﺪ دورادور ﺧﻮاهﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد و ﻧﺎﻟﻪ ﺳﺮﺧﻮاهﻨﺪ داد ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»درﻳﻎ‪ ،‬درﻳﻎ! اﯼ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ‪،‬‬ ‫اﯼ ﺑﺎﺑِﻞ‪ ،‬اﯼ ﺷﻬﺮ ﭘﺮﻗﺪرت!‬ ‫ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻳﮏﺳﺎﻋﺘﻪ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﯼ!«‬ ‫‪١١‬و ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن زﻣﻴﻦ ﺑﺮ او ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻳﺴﺖ و ﺑﻪ ﺳﻮگ او ﺧﻮاهﻨﺪ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬زﻳﺮا ﮐﻪ‬ ‫دﻳﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﺎﻻﯼ ﺁﻧﺎن را ﻧﻤﯽﺧﺮد‪١٢ ،‬ﻧﻪ ﻃﻼ و ﻧﻘﺮﻩ و ﺟﻮاهﺮات و ﻣﺮوارﻳﺪ ﺁﻧﺎن را؛‬ ‫ﻧﻪ ﭘﺎرﭼﻪهﺎﯼ ﻧﻔﻴﺲ و اﺑﺮﻳﺸﻢ و ارﻏﻮان و ﺳﺮخ ﺁﻧﺎن را؛ ﻧﻪ اﻧﻮاع ﭼﻮﺑﻬﺎﯼ ﻣﻌﻄﺮ و‬ ‫ﻦ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ و ﻣﺲ و ﺁهﻦ و ﻣﺮﻣ ِﺮ ﺁﻧﺎن را؛ ‪١٣‬ﻧﻪ دارﭼﻴﻦ‬ ‫ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﻋﺎج و ﻇﺮﻓﻬﺎﯼ ﭼﻮﺑﻴ ِ‬ ‫و ادوﻳﻪ و ﺑﺨﻮ ِر ﺧﻮﺷﺒﻮ و ﻣُﺮ و ﮐﻨﺪر ﺁﻧﺎن را؛ ﻧﻪ ﺷﺮاب و روﻏﻦ زﻳﺘﻮن و ﺁرد ﻣﺮﻏﻮب‬ ‫و ﮔﻨﺪم ﺁﻧﺎن را؛ ﻧﻪ ﺣﻴﻮاﻧﺎت اهﻠﯽ و ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان و اﺳﺒﺎن و اراﺑﻪهﺎﯼ ﺁﻧﺎن را؛ و ﻧﻪ ﺑﺪﻧﻬﺎ و‬ ‫ﻧﻔﻮس ﺁدﻣﻴﺎن را‪.‬‬ ‫‪١۴‬هﻢﺁﻧﺎن ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺁن ﻣﻴﻮﻩ ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺖ ﺗﻤﻨﺎﻳﺶ را داﺷﺖ‪ ،‬از ﺗﻮ درﮔﺬﺷﺘﻪ‪.‬‬ ‫دوﻟﺖ و ﺷﻮﮐﺖ ﺗﻮ هﻤﻪ ﺑﺮ ﺑﺎد رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬و هﺮﮔﺰ ﺑﺎزﻧﺨﻮاهﺪ ﮔﺸﺖ‪١۵ «.‬و ﺑﺎزرﮔﺎﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ اﻳﻦهﻤﻪ را ﻣﯽﻓﺮوﺧﺘﻨﺪ و ﺛﺮوت ﻣﯽاﻧﺪوﺧﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﺗﺮس ﻋﺬاﺑﯽ ﮐﻪ او ﻣﯽﮐﺸﺪ‪،‬‬ ‫دورادور ﺧﻮاهﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد و زارﯼ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و ﻣﺎﺗﻢ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ و ‪١۶‬ﻣﻮﻳﻪ ﺳﺮ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ داد ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»درﻳﻎ‪ ،‬درﻳﻎ! اﯼ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ‪،‬‬ ‫ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ در ﭘﺎرﭼﻪهﺎﯼ ﻧﻔﻴﺲ ارﻏﻮان و ﺳﺮخ‪،‬‬


‫رﺧﺸﻨﺪﻩ در ﺑﺮق ﻃﻼ و ﺟﻮاهﺮ و ﻣﺮوارﻳﺪ!‬ ‫‪١٧‬ﻳﮏﺳﺎﻋﺘﻪ ﺛﺮوت ﺳﺮﺷﺎر ﺗﻮ ﺗﺒﺎهﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫و هﺮ ﻧﺎﺧﺪاﯼ ﮐﺸﺘﯽ و هﺮ ﺁنﮐﺴﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﻔﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ درﻳﺎﻧﻮردان و ﭼﻪ‬ ‫ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ از راﻩ درﻳﺎ ﻣﻌﺎش ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ دورادور ﺧﻮاهﻨﺪ اﻳﺴﺘﺎد‪١٨ .‬و ﭼﻮن دود ﺁﺗﺸﯽ را‬ ‫ﻣﯽﺑﻴﻨﻨﺪ ﮐﻪ او را ﻣﯽﺳﻮزاﻧﺪ‪ ،‬ﻓﺮﻳﺎد ﺳﺮ ﻣﯽدهﻨﺪ ﮐﻪ‪» :‬هﺮﮔﺰ ﺁﻳﺎ ﺷﻬﺮﯼ ﭼﻮن اﻳﻦ ﺷﻬ ِﺮ‬ ‫ﺑﺰرگ در ﺟﻬﺎن ﺑﻮدﻩ اﺳﺖ؟« ‪١٩‬و ﺧﺎﮎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﮔﺮﻳﺎن و ﻣﺎﺗﻤﺰدﻩ ﻓﺮﻳﺎد‬ ‫ﺑﺮﻣﯽﺁورﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»درﻳﻎ‪ ،‬درﻳﻎ! اﯼ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ‪،‬‬ ‫ﺷﻬﺮﯼ ﮐﻪ هﻤﮥ ﮐﺸﺘﯽداران‪ ،‬از دوﻟﺖ او ﺛﺮوت اﻧﺪوﺧﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫اﻳﻨﮏ ﻳﮏﺳﺎﻋﺘﻪ وﻳﺮان ﺷﺪﻩ اﺳﺖ!‬ ‫‪٢٠‬اﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺮ او ﺷﺎدﯼ ﮐﻦ!‬ ‫ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﺪ اﯼ ﻣﻘﺪّﺳﺎن و رﺳﻮﻻن و اﻧﺒﻴﺎ!‬ ‫زﻳﺮا ﺧﺪا دا ِد ﺷﻤﺎ را از او ﺳﺘﺎﻧﺪﻩ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫بﺳﻨﮕﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ‬ ‫‪٢١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺎرﻩﺳﻨﮕﯽ هﻤﭽﻨ ِﺪ ﺁﺳﻴﺎ ْ‬ ‫درﻳﺎ اﻓﮑﻨﺪ‪ ،‬و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﻳﻦﮔﻮﻧﻪ ﺳﺨﺖ و ﺑﯽاﻣﺎن ﻓﺮواﻓﮑﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﺑِﻞ‪ ،‬ﺁن ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ دﻳﮕﺮ ﻧﺸﺎﻧﯽ از او هﺮﮔﺰ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺸﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬دﻳﮕﺮ ﻧﻪ ﻧﻮاﯼ ﭼﻨﮓﻧﻮازان و ﻣﻄﺮﺑﺎن‬ ‫هﺮﮔﺰ از ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺧﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪،‬‬ ‫و ﻧﻪ ﻧﻮاﯼ ﻧﯽزﻧﺎن و ﺷﻴﭙﻮر ﻧﻮازان‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ هﻴﭻ ﺻﻨﻌﺘﮕﺮﯼ از هﻴﭻ ﺻﻨﻔﯽ‬ ‫در ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﻳﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫و دﻳﮕﺮ ﺻﺪاﯼ هﻴﭻ ﺁﺳﻴﺎﻳﯽ‬ ‫در ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ؛‬ ‫‪٢٣‬دﻳﮕﺮ ﻧﻮر هﻴﭻ ﭼﺮاﻏﯽ در ﺗﻮ هﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺗﺎﺑﻴﺪ؛‬


‫دﻳﮕﺮ ﺻﺪاﯼ هﻴﭻ ﻋﺮوس و هﻴﭻ داﻣﺎدﯼ در ﺗﻮ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻧﺨﻮاهﺪ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﺗﺎﺟﺮان ﺗﻮ ﻣﺮدان ﺑﺰرگ زﻣﻴﻦ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﻪ اﻓﺴﻮن ﺟﺎدوﯼ ﺗﻮ ﻗﻮﻣﻬﺎ هﻤﻪ ﮔﻤﺮاﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪،‬‬ ‫‪٢۴‬در او‪ ،‬ﺧﻮن اﻧﺒﻴﺎ و ﻣﻘﺪّﺳﺎن ﺑﺎزﻳﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ‪،‬‬ ‫و ﺧﻮن هﻤﮥ ﮐﺴﺎن ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﻬﻨﮥ زﻣﻴﻦ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪«.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪١٩‬‬ ‫ﺷﺎدﯼ در ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫‪١‬ﭘﺲ از ﺁن‪ ،‬ﺻﺪاﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺮوش ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ در ﺁﺳﻤﺎن ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ؛ ﮐﻪ‬ ‫ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫» َهﻠِﻠﻮﻳﺎ!‬ ‫ﻧﺠﺎت و ﺟﻼل و ﻗﺪرت از ﺁن ﺧﺪاﯼ ﻣﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫‪٢‬ﮐﻪ ﺟﺰاهﺎﻳﺶ ﺣﻖ اﺳﺖ و ﻋﺪل اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺁن ﻓﺎﺣﺸﮥ ﺑﺰرگ را ﺟﺰا دادﻩ‬ ‫ﮐﻪ زﻣﻴﻦ را ﺑﺎ زﻧﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﻓﺴﺎد ﮐﺸﻴﺪ‪،‬‬ ‫و از او اﻧﺘﻘﺎم ﺧﻮن ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪٣‬و دوﺑﺎرﻩ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺮﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫» َهﻠِﻠﻮﻳﺎ!‬ ‫ﺗﺎ اﺑﺪ دود از او ﺑﺮﻣﯽﺧﻴﺰد‪«.‬‬ ‫‪۴‬و ﺁن ﺑﻴﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﭘﻴﺮ و ﺁن ﭼﻬﺎر ﻣﻮﺟﻮد زﻧﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ اﻓﺘﺎدﻧﺪ و ﺧﺪاﯼ را ﮐﻪ ﺑﺮ‬ ‫ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﺁوردﻧﺪ ﮐﻪ‪:‬‬ ‫»ﺁﻣﻴﻦ‪َ .‬هﻠِﻠﻮﻳﺎ!«‬ ‫‪۵‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪاﻳﯽ از ﺗﺨﺖ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»ﺳﭙﺎس ﮔﻮﻳﻴﺪ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ را‪،‬‬


‫اﯼ هﻤﮥ ﺑﻨﺪﮔﺎن او‪،‬‬ ‫اﯼ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺗﺮس از او دارﻳﺪ‪،‬‬ ‫از ﺧُﺮد و از ﺑﺰرگ!«‬ ‫‪۶‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺻﺪاﻳﯽ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺮوش ﺟﻤﺎﻋﺘﯽ ﻋﻈﻴﻢ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻏﺮّش ﺁﺑﻬﺎﯼ‬ ‫ﻓﺮاوان‪ ،‬و ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ رﻋﺪ‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫» َهﻠِﻠﻮﻳﺎ!‬ ‫زﻳﺮا ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﻣﺎ‪ ،‬ﺁن ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ‪ ،‬ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺁﻏﺎز ﮐﺮدﻩ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪٧‬ﺑﻪوﺟﺪ ﺁﻳﻴﻢ و ﺷﺎدﯼ ﮐﻨﻴﻢ‪ ،‬و او را ﺟﻼل دهﻴﻢ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا زﻣﺎن ﻋﺮوﺳﯽ ﺁن ﺑﺮﻩ ﻓﺮارﺳﻴﺪﻩ‪،‬‬ ‫و ﻋﺮوس او ﺧﻮد را ﺁﻣﺎدﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؛‬ ‫‪٨‬ﺟﺎﻣﮥ ﮐﺘﺎن ﻧﻔﻴﺲ و درﺧﺸﺎن و ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ ﺑﻪ او ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪﺗﻦ ﮐﻨﺪ‪«.‬‬ ‫ن ﻧﻔﻴﺲ ﻣﻈﻬﺮ اﻋﻤﺎل ﻧﻴﮏ ﻣﻘﺪّﺳﺎن اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﺎﻣﮥ ﮐﺘﺎ ِ‬ ‫‪٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻨﻮﻳﺲ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﻋﺮوﺳﯽ ﺁن‬ ‫ﺑﺮﻩ دﻋﻮت ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ‪ «.‬و اﻓﺰود‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ ﮐﻼم راﺳﺘﻴﻦ ﺧﺪاﻳﻨﺪ!« ‪١٠‬در اﻳﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ‬ ‫ﺑﻪﭘﺎﻳﺶ اﻓﺘﺎدم ﺗﺎ او را ﺑﭙﺮﺳﺘﻢ‪ .‬اﻣّﺎ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺒﺎدا ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﯽ! ﭼﻮن ﻣﻦ ﻧﻴﺰ‬ ‫هﻤﭽﻮن ﺗﻮ و ﺑﺮادران ﺗﻮ ﮐﻪ ﺷﻬﺎدت ﻋﻴﺴﯽ را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﻏﻼم اوﻳﻢ‪ .‬ﺧﺪاﯼ را‬ ‫ﺑﭙﺮﺳﺖ! زﻳﺮا ﺷﻬﺎدت ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬روح ﻧﺒﻮّت اﺳﺖ‪«.‬‬

‫ﺳﻮا ِر اﺳﺐ ﺳﻔﻴﺪ‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ دﻳﺪم ﮐﻪ درهﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎز ﻣﺎﻧﺪﻩ و ﭘﻴﺶ روﻳﻢ هﺎن اﺳﺒﯽ ﺳﻔﻴﺪ در ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺑﺎ ﺳﻮارﯼ ﮐﻪ اﻣﻴﻦ و ﺑﺮﺣﻖ ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪش‪ .‬او ﺑﻪ ﻋﺪل ﺣﮑﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﯽﺟﻨﮕﺪ‪.‬‬ ‫ﺶ ﻣﺸﺘﻌﻞ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺮ ﺳﺮش ﺗﺎﺟﻬﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎر اﺳﺖ‪ .‬و ﻧﺎﻣﯽ دارد ﺑﺮ او‬ ‫‪١٢‬ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﺗ ِ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮐﻪ هﻴﭻﮐﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﺧﻮدش‪١٣ .‬رداﻳﯽ دارد ﺑﻪ ﺧﻮن ﺁﻏﺸﺘﻪ و ﻧﺎﻣﺶ »ﮐﻼم‬ ‫ﺧﺪا« اﺳﺖ‪١۴ .‬ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﺁﺳﻤﺎن از ﭘﯽ او ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺳﻮار ﺑﺮ اﺳﺒﺎن ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬و در ﺟﺎﻣﻪهﺎﯼ‬ ‫ن ﻧﻔﻴﺲ و ﺳﻔﻴﺪ و ﭘﺎﮐﻴﺰﻩ‪١۵ .‬و ﺷﻤﺸﻴﺮﯼ از دهﺎﻧﺶ ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻳﺪ ﺑﺮّان ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁن ﺑﺮ‬ ‫ﮐﺘﺎ ِ‬ ‫ب ﺧﺸ ِﻢ ﺧﺪاﯼ‬ ‫ﺖ ﺷﺮا ِ‬ ‫ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺘﺎزد‪» .‬ﺑﺮ ﺁﻧﺎن ﺑﺎ ﻋﺼﺎﯼ ﺁهﻨﻴﻦ ﺣﮑﻢ ﺧﻮاهﺪ راﻧﺪ‪ «.‬ﭼَﺮﺧُﺸ ِ‬ ‫ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ را زﻳﺮ ﭘﺎهﺎﻳﺶ ﺑﻪ ﺧﺮوش درﺧﻮاهﺪ ﺁورد‪١۶ .‬و ﺑﺮ ردا و ران او ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ب ارﺑﺎب‪«.‬‬ ‫اﺳﺖ‪» :‬ﺷﺎﻩ ﺷﺎهﺎن و ر ِ‬


‫ﻞ ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن ﮐﻪ در‬ ‫‪١٧‬و ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ دﻳﺪم ﮐﻪ در ﺁﻓﺘﺎب اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﮐ ّ‬ ‫دل ﺁﺳﻤﺎن ﺑﺎل ﻣﯽزدﻧﺪ ﻧﺪا داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎﻳﻴﺪ؛ ﺑﺮاﯼ ﺿﻴﺎﻓﺖ ﺑﺰرگ ﺧﺪا ﮔﺮ ِد هﻢ ﺁﻳﻴﺪ‬ ‫‪١٨‬ﺗﺎ از ﮔﻮﺷﺖ ﺷﺎهﺎن و ﺳﺮداران و ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪان ﺑﺨﻮرﻳﺪ‪ ،‬و از ﮔﻮﺷﺖ اﺳﺒﺎن و‬ ‫ﺳﻮاراﻧﺸﺎن‪ ،‬و از ﮔﻮﺷﺖ هﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ‪ ،‬از ﻏﻼم و ﺁزاد‪ ،‬و ﺧُﺮد و ﺑﺰرگ‪«.‬‬ ‫‪١٩‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺁن وﺣﺶ را دﻳﺪم‪ ،‬و ﺁن ﺷﺎهﺎن زﻣﻴﻦ را دﻳﺪم‪ ،‬و ﺳﭙﺎهﻴﺎن ﺁﻧﺎن را دﻳﺪم ﮐﻪ‬ ‫هﻤﺪاﺳﺘﺎن ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺁن ﺳﻮار و ﺳﭙﺎﻩ او ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ‪٢٠ .‬اﻣّﺎ ﺁن وﺣﺶ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﺪ و ﺑﺎ او‬ ‫ﺁن ﻧﺒﯽ ﮐﺬّاب ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎ ِم او ﺁﻳﺎت ﺑﻪ ﻇﻬﻮر ﻣﯽﺁورْد و ﺑﺎ ﺁﻳﺎت ﺧﻮد ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﻓﺮﻳﻔﺘﻪ ﺑﻮد‬ ‫ﮐﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﺁن وﺣﺶ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﻤﺜﺎل او را ﻣﯽﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﺁﻧﺎن هﺮ دو‪ ،‬زﻧﺪﻩ ﺑﻪ‬ ‫درﻳﺎﭼﮥ ﺁﺗﺶ و ﮔﻮﮔﺮد ﻣﺸﺘﻌﻞ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ‪٢١ .‬و ﺑﺎﻗﯽ ﺁﻧﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺸﻴﺮﯼ ﮐﻪ از دهﺎن ﺁن‬ ‫اﺳﺐﺳﻮار ﺑﻴﺮون ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺁن ﭘﺮﻧﺪﮔﺎن هﻤﮕﯽ ﺧﻮد را از ﮔﻮﺷﺖ ﺁﻧﺎن‬ ‫ﺑﻴﺎﮐﻨﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪٢٠‬‬ ‫دورۀ هﺰار ﺳﺎﻟﻪ‬ ‫‪١‬و دﻳﺪم ﻓﺮﺷﺘﻪاﯼ از ﺁﺳﻤﺎن ﻓﺮوﻣﯽﺁﻳﺪ‪ ،‬و ﮐﻠﻴﺪ ﭼﺎﻩ ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ ﺑﺎ اوﺳﺖ‪ ،‬و زﻧﺠﻴﺮﯼ‬ ‫ﺑﺰرگ در دﺳﺖ دارد‪٢ .‬او اژدهﺎ را‪ ،‬ﺁن ﻣﺎر ﮐﻬﻦ را‪ ،‬ﮐﻪ هﻤﺎﻧﺎ اﺑﻠﻴﺲ ﻳﺎ ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﮔﺮﻓﺖ و در ﺑﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ هﺰار ﺳﺎل در اﺳﺎرت ﺑﻤﺎﻧﺪ ‪٣‬و او را ﺑﻪ ﭼﺎﻩ ﺑﯽاﻧﺘﻬﺎ دراﻧﺪاﺧﺖ‬ ‫و در ﺑﺮ او ﻗﻔﻞ ﮐﺮد و ﻣُﻬﺮ ﺑﺮ ﺁن ﻧﻬﺎد ﺗﺎ ﻗﻮﻣﻬﺎ را دﻳﮕﺮ ﻧﻔﺮﻳﺒﺪ ﺗﺎ ﺁن هﺰارﻩ ﺳﺮﺁﻳﺪ‪ .‬و‬ ‫ﭘﺲ از ﺁن ﭼﻨﺪﮔﺎهﯽ ﺁزاد ﮔﺮدد‪.‬‬ ‫‪۴‬و ﺗﺨﺘﻬﺎﻳﯽ دﻳﺪم ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﻖ داورﯼ ﺑﻪ ﺁﻧﺎن ﺳﭙﺮدﻩ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬و ﻧﻔﻮس ﮐﺴﺎﻧﯽ را دﻳﺪم ﮐﻪ ﺳﺮهﺎﺷﺎن در راﻩ ﺷﻬﺎدت در ﺣﻖ ﻋﻴﺴﯽ ﻣﺴﻴﺢ و در‬ ‫ﺣﻖ ﮐﻼم ﺧﺪا از ﺗﻦ ﺟﺪا ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻨﺎن ﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺁن وﺣﺶ و ﺗﻤﺜﺎل او ﺗﻦدادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫و ﻧﻪ ﻋﻼﻣﺖ او را ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ و ﺑﺮ دﺳﺖ ﺧﻮد ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن دوﺑﺎرﻩ زﻧﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ و‬ ‫ن دﻳﮕﺮ زﻧﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎ ﻣﺴﻴﺢ هﺰار ﺳﺎل ﺳﻠﻄﻨﺖ ﮐﺮدﻧﺪ‪۵ .‬اﻳﻦ رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ اوّل اﺳﺖ‪ .‬و ﻣﺮدﮔﺎ ِ‬ ‫ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁن هﺰارﻩ ﺳﺮﺁﻳﺪ‪۶ .‬ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ و ﻣﻘﺪّس هﻤﮥ ﺁﻧﺎن ﮐﻪ در رﺳﺘﺎﺧﻴﺰ اوّل‬ ‫ﺷﺮﮐﺖ دارﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮگ دوّم ﺑﺮ ﺁﻧﺎن هﻴﭻ ﻗﺪرت ﻧﺪارد ﺑﻠﮑﻪ در ﺳِﻠﮏ ﮐﺎهﻨﺎن ﺧﺪا و ﻣﺴﻴﺢ‬ ‫ﺧﻮاهﻨﺪ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ او هﺰار ﺳﺎل ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺷﮑﺴﺖ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﺷﻴﻄﺎن‬ ‫‪٧‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺁن هﺰارﻩ ﺳﺮﺁﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻴﻄﺎن از زﻧﺪان رهﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ و ‪٨‬در ﭘﯽ ﻓﺮﻳﺐ‬ ‫ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﮔﻮﺷﮥ زﻣﻴﻦ ‪ -‬ﺑﻪ ﻳﺄﺟﻮج و ﻣﺄﺟﻮج ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎرﻩ ﭼﻮﻧﺎن ﺷﻨﻬﺎﯼ ﮐﻨﺎر درﻳﺎ‬ ‫هﺴﺘﻨﺪ ‪ -‬ﺧﻮاهﺪ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺁﻧﺎن را ﺑﺮاﯼ ﻧﺒﺮد ﮔﺮد هﻢ ﺁورد‪٩ .‬اﻳﻨﺎن ﺑﺮ ﭘﻬﻨﮥ زﻣﻴﻦ ﭘﻴﺶ‬ ‫رﻓﺘﻨﺪ و اردوﮔﺎﻩ ﻣﻘﺪّﺳﺎن‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺷﻬﺮ ﻣﺤﺒﻮب ﺧﺪا را ﻣﺤﺎﺻﺮﻩ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣّﺎ ﺁﺗﺶ از ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫ﻓﺮود ﺁﻣﺪ و ﺁﻧﺎن را ﻓﺮوﺧﻮرد‪١٠ .‬و اﺑﻠﻴﺲ‪ ،‬ﮐﻪ ﺁﻧﺎن را ﻓﺮﻳﺐ دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ درﻳﺎﭼﮥ ﺁﺗﺶ‬


‫و ﮔﻮﮔﺮد اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺁن وﺣﺶ و ﻧﺒﯽ ﮐﺬّاب اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻨﺎن روز و‬ ‫ﺷﺐ ﺗﺎ اﺑﺪ ﻋﺬاب ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺸﻴﺪ‪.‬‬

‫داورﯼ ﻣﺮدﮔﺎن‬ ‫‪١١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺗﺨﺖ ﺑﺰرگ و ﺳﻔﻴﺪﯼ دﻳﺪم‪ ،‬و ﮐﺴﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﺳﻤﺎن و‬ ‫زﻣﻴﻦ از ﺣﻀﻮر او ﻣﯽﮔﺮﻳﺨﺘﻨﺪ و ﺟﺎﻳﯽ ﺑﺮاﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد‪١٢ .‬و ﻣﺮدﮔﺎن را دﻳﺪم‪ ،‬ﭼﻪ ﺧُﺮد‬ ‫و ﭼﻪ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺨﺖ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و دﻓﺘﺮهﺎ ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ‪ .‬دﻓﺘﺮﯼ دﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ‬ ‫ﮔﺸﻮدﻩ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﺮﺣﺴﺐ اﻋﻤﺎﻟﺸﺎن‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ﺁن‬ ‫دﻓﺘﺮهﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬داورﯼ ﺷﺪﻧﺪ‪١٣ .‬درﻳﺎ ﻣﺮدﮔﺎﻧﯽ را ﮐﻪ در ﺧﻮد داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﺲ داد؛‬ ‫ﻣﺮگ و ﺟﻬﺎن ﻣﺮدﮔﺎن ﻧﻴﺰ ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﻮد را ﭘﺲ دادﻧﺪ‪ ،‬و هﺮﮐﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ اﻋﻤﺎﻟﯽ ﮐﻪ‬ ‫اﻧﺠﺎم دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬داورﯼ ﺷﺪ‪١۴ .‬و ﻣﺮگ و ﺟﻬﺎن ﻣﺮدﮔﺎن ﺑﻪ درﻳﺎﭼﮥ ﺁﺗﺶ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫درﻳﺎﭼﮥ ﺁﺗﺶ‪ ،‬ﻣﺮگ دوّم اﺳﺖ‪١۵ .‬و هﺮﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ در دﻓﺘﺮ ﺣﻴﺎت ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫درﻳﺎﭼﮥ ﺁﺗﺶ اﻓﮑﻨﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪٢١‬‬ ‫ﺁﺳﻤﺎن و زﻣﻴﻦ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫‪١‬ﺳﭙﺲ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺟﺪﻳﺪ و زﻣﻴﻨﯽ ﺟﺪﻳﺪ دﻳﺪم‪ ،‬زﻳﺮا ﺁﺳﻤﺎن اوّل و زﻣﻴﻦ اوّل ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد و دﻳﮕﺮ درﻳﺎﻳﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪٢ .‬و ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪّس اورﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ را دﻳﺪم ﮐﻪ از ﺁﺳﻤﺎن‬ ‫از ﻧﺰد ﺧﺪا ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻣﯽﺁﻣﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺎدﻩﺷﺪﻩ هﻤﭽﻮن ﻋﺮوﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯼ ﺷﻮهﺮ ﺧﻮد ﺁراﺳﺘﻪ ﺷﺪﻩ‬ ‫ﺑﺎﺷﺪ‪٣ .‬و از ﺗﺨﺖ‪ ،‬ﺻﺪاﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺷﻨﻴﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫»اﻳﻨﮏ‪ ،‬ﻣﺴﮑﻦ ﺧﺪا ﺑﺎ ﺁدﻣﻴﺎن اﺳﺖ‪،‬‬ ‫و او ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ؛‬ ‫و اﻳﺸﺎن ﻗﻮم او ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد؛‬ ‫و ﺧﻮد ﺧﺪا ﺑﺎ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‬ ‫و ﺧﺪاﯼ اﻳﺸﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪۴‬او هﺮ اﺷﮑﯽ را از ﭼﺸﻤﺎن ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺎﮎ ﺧﻮاهﺪ ﮐﺮد‪.‬‬ ‫و دﻳﮕﺮ ﻣﺮگ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺑﻮد؛‬ ‫و ﻣﺎﺗﻢ و ﺷﻴﻮن و درد وﺟﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ‪،‬‬ ‫زﻳﺮا ﭼﻴﺰهﺎﯼ اوّل ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ‪«.‬‬


‫‪۵‬ﺳﭙﺲ ﺁن ﺗﺨﺖﻧﺸﻴﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﮏ هﻤﻪﭼﻴﺰ را ﻧﻮ ﻣﯽﺳﺎزم‪ «.‬و ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻨﻬﺎ را‬ ‫ﺑﻨﻮﻳﺲ زﻳﺮا اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد و راﺳﺖ اﺳﺖ‪۶ «.‬ﺑﺎز ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻪ اﻧﺠﺎم‬ ‫رﺳﻴﺪ! ﻣﻦ ›اﻟﻒ‹ و ›ﯼ‹ و اﺑﺘﺪا و اﻧﺘﻬﺎ هﺴﺘﻢ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ هﺮﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬از ﭼﺸﻤﮥ ﺁب‬ ‫ﺣﻴﺎت ﺑﺮاﻳﮕﺎن ﺧﻮاهﻢ داد‪٧ .‬هﺮﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻳﺪ‪ ،‬اﻳﻦهﻤﻪ را ﺑﻪ ﻣﻴﺮاث ﺧﻮاهﺪ ﺑﺮد‪ ،‬و ﻣﻦ‬ ‫ﺧﺪاﯼ او ﺧﻮاهﻢ ﺑﻮد و او ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪٨ .‬اﻣّﺎ ﻧﺼﻴﺐ ﺑﺰدﻻن و ﺑﯽاﻳﻤﺎﻧﺎن و‬ ‫ﻣﻔﺴﺪان و ﺁدﻣﮑﺸﺎن و ﺑﯽﻋﻔﺘﺎن و ﺟﺎدوﮔﺮان و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن و هﻤﮥ دروﻏﮕﻮﻳﺎن‪ ،‬درﻳﺎﭼﮥ‬ ‫ﻣﺸﺘﻌﻞ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ و ﮔﻮﮔﺮد ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺮگ دوّم اﺳﺖ‪«.‬‬

‫اورﺷﻠﻴﻢ ﺟﺪﻳﺪ‬ ‫‪٩‬ﻳﮑﯽ از ﺁن هﻔﺖ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ هﻔﺖ ﭘﻴﺎﻟﮥ ﭘُﺮ از هﻔﺖ ﺑﻼﯼ ﺁﺧﺮ را داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺁﻣﺪ و ﺑﻪ‬ ‫ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﻴﺎ! ﻣﻦ ﻋﺮوس‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﻤﺴﺮ ﺑﺮﻩ را ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﺧﻮاهﻢ داد‪١٠ «.‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮا‬ ‫در روح ﺑﻪ ﻓﺮاز ﮐﻮهﯽ ﺑﺰرگ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮد و ﺷﻬﺮ ﻣﻘﺪّس اورﺷﻠﻴﻢ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ‬ ‫از ﺁﺳﻤﺎن از ﻧﺰد ﺧﺪا ﻓﺮود ﻣﯽﺁﻣﺪ‪١١ .‬ﺟﻼل ﺧﺪا از ﺁن ﺳﺎﻃﻊ ﻣﯽﺷﺪ و درﺧﺸﻨﺪﮔﻴﺶ‬ ‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮهﺮﯼ ﺑﺴﻴﺎر ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ‪ ،‬هﻤﭽﻮن ﻳﺸﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺷﻔﺎﻓﻴﺖ ﺑﻠﻮر ﺑﻮد‪١٢ .‬دﻳﻮارﯼ ﺑﺰرگ و‬ ‫ﺑﻠﻨﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ داراﯼ دوازدﻩ دروازﻩ ﺑﻮد و دوازدﻩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺰد دروازﻩهﺎﻳﺶ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬و ﺑﺮ‬ ‫هﺮ ﻳﮏ از ﺁن دروازﻩهﺎ ﻧﺎم ﻳﮑﯽ از دوازدﻩ ﻗﺒﻴﻠﮥ ﺑﻨﯽ اﺳﺮاﺋﻴﻞ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪١٣ .‬ﺳﻪ‬ ‫دروازﻩ در ﺳﻤﺖ ﻣﺸﺮق‪ ،‬ﺳﻪ دروازﻩ در ﺳﻤﺖ ﺷﻤﺎل‪ ،‬ﺳﻪ دروازﻩ در ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب و ﺳﻪ‬ ‫دروازﻩ در ﺳﻤﺖ ﻣﻐﺮب ﻗﺮار داﺷﺖ‪١۴ .‬و دﻳﻮار ﺷﻬﺮ داراﯼ دوازدﻩ ﭘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ‬ ‫ﻧﺎم دوازدﻩ رﺳﻮل ﺑﺮﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪١۵‬و ﺁن ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻴﻠﮥ اﻧﺪازﻩﮔﻴﺮﯼ زرّﻳﻨﯽ ﺑﻪدﺳﺖ داﺷﺖ ﺗﺎ ﺷﻬﺮ و‬ ‫دروازﻩهﺎ و دﻳﻮار ﺁن را اﻧﺪازﻩﮔﻴﺮﯼ ﮐﻨﺪ‪١۶ .‬ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺮﺑﻊ‪ ،‬و ﻃﻮل و ﻋﺮض ﺁن‬ ‫ﻳﮑﺴﺎن ﺑﻮد‪ .‬او ﺷﻬﺮ را ﺑﺎ ﺁن ﻣﻴﻠﻪ اﻧﺪازﻩ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻃﻮل و ﻋﺮض و ارﺗﻔﺎع ﺷﻬﺮ ﺑﺎ هﻢ‬ ‫ﻣﺴﺎوﯼ و ﺑﺮاﺑﺮ دوازدﻩ هﺰار ﭘﺮﺗﺎب ﺗﻴﺮ ﺑﻮد‪١٧ .‬و ﺿﺨﺎﻣﺖ دﻳﻮار ﺁن ﺻﺪ و ﭼﻬﻞ و‬ ‫ﭼﻬﺎر واﺣﺪ اﻧﺪازﻩﮔﻴﺮﯼ ﺷﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﻘﻴﺎس اﻧﺴﺎن ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪﮐﺎر ﻣﯽﺑُﺮد‪١٨ .‬دﻳﻮار‬ ‫ﺷﻬﺮ از ﻳﺸﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬و ﺷﻬﺮ از ﻃﻼﯼ ﻧﺎب و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺸﻪ ﺷﻔﺎف ﺑﻮد‪١٩ .‬ﭘﯽ‬ ‫دﻳﻮار ﺷﻬﺮ ﺑﺎ هﺮﮔﻮﻧﻪ ﮔﻮهﺮ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﺗﺰﻳﻴﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﯽ اوّل از ﻳﺸﻢ ﺑﻮد‪ ،‬دوّﻣﻴﻦ از‬ ‫ﻻﺟﻮرد‪ ،‬ﺳﻮّﻣﻴﻦ از ﻋﻘﻴﻖ ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬ﭼﻬﺎرﻣﻴﻦ از زﻣﺮّد‪٢٠ ،‬ﭘﻨﺠﻤﻴﻦ از ﻋﻘﻴﻖ ﺳﺮخ‪ ،‬ﺷﺸﻤﻴﻦ‬ ‫از ﻋﻘﻴﻖ ﺁﺗﺸﻴﻦ‪ ،‬هﻔﺘﻤﻴﻦ از ِزﺑَﺮﺟَﺪ‪ ،‬هﺸﺘﻤﻴﻦ از ﻳﺎﻗﻮت ﮐﺒﻮد‪ ،‬ﻧﻬﻤﻴﻦ از ﻳﺎﻗﻮت زرد‪،‬‬ ‫دهﻤﻴﻦ از ﻋﻘﻴﻖ ﺳﺒﺰ‪ ،‬ﻳﺎزدهﻤﻴﻦ از ﻓﻴﺮوزﻩ و دوازدهﻤﻴﻦ از ﻟﻌﻞ ﺑﻨﻔﺶ‪٢١ .‬دوازدﻩ‬ ‫دروازۀ ﺷﻬﺮ‪ ،‬دوازدﻩ ﻣﺮوارﻳﺪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮ ﻳﮏ از دروازﻩهﺎ ﻳﮏ ﻣﺮوارﻳﺪ ﺑﻮد‪ .‬و‬ ‫ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺮ از ﻃﻼﯼ ﻧﺎب و ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﻴﺸﻪ ﺷﻔﺎف ﺑﻮد‪.‬‬ ‫‪٢٢‬ﻣﻌﺒﺪﯼ در ﺷﻬﺮ ﻧﺪﻳﺪم‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪاﯼ ﻗﺎدر ﻣﻄﻠﻖ و ﺑﺮﻩ‪ ،‬ﻣﻌﺒﺪ ﺁن هﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫‪٢٣‬و ﺷﻬﺮ ﻧﻴﺎزﯼ ﺑﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ و ﻣﺎﻩ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁن ﺑﺘﺎﺑﻨﺪ زﻳﺮا ﺟﻼل ﺧﺪا ﺁن را روﺷﻦ‬ ‫ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﺮﻩ ﭼﺮاغ ﺁن اﺳﺖ‪٢۴ .‬و ﻗﻮﻣﻬﺎ در ﻧﻮر ﺁن ﺳﻠﻮﮎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد و ﭘﺎدﺷﺎهﺎن‬ ‫زﻣﻴﻦ‪ ،‬ﺟﺎﻩ و ﺟﻼل ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺁورد‪٢۵ .‬دروازﻩهﺎﯼ ﺁن هﺮﮔﺰ در روز‬ ‫ﺑﺴﺘﻪ ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬زﻳﺮا در ﺁﻧﺠﺎ ﺷﺐ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ‪٢۶ .‬ﻓ ّﺮ و ﺷﮑﻮﻩ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻧﺠﺎ‬ ‫ﺁوردﻩ ﺧﻮاهﺪ ﺷﺪ‪٢٧ .‬اﻣّﺎ هﻴﭻﭼﻴﺰ ﻧﺎﭘﺎﮎ و هﻴﭻﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﻋﻤﺎل ﻗﺒﻴﺢ و ﻓﺮﻳﺒﮑﺎرﯼ‬


‫ت ﺑﺮﻩ ﻧﻮﺷﺘﻪ‬ ‫ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻪهﻴﭻروﯼ وارد ﺁن ﻧﺨﻮاهﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن در دﻓﺘ ِﺮ ﺣﻴﺎ ِ‬ ‫ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪان راﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪٢٢‬‬ ‫ﻧﻬﺮ ﺁب ﺣﻴﺎت و درﺧﺖ ﺣﻴﺎت‬ ‫‪١‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﻬﺮ ﺁب ﺣﻴﺎت را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ هﻤﭽﻮن ﺑﻠﻮر ﺷﻔﺎف ﺑﻮد و از ﺗﺨﺖ ﺧﺪا‬ ‫و ﺑﺮﻩ ﺟﺎرﯼ ﻣﯽﺷﺪ ‪٢‬و از وﺳﻂ ﻣﻴﺪان ﺷﻬﺮ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ‪ .‬در دو ﻃﺮف ﻧﻬﺮ‪ ،‬درﺧﺖ ﺣﻴﺎت‬ ‫ﺑﻮد ﮐﻪ دوازدﻩ ﺑﺎ ْر ﻣﻴﻮﻩ ﻣﯽداد‪ .‬ﻳﻌﻨﯽ هﺮ ﻣﺎﻩ ﻳﮏ ﺑﺎر‪ .‬و ﺑﺮﮔﻬﺎﯼ ﺁن ﺑﺮاﯼ ﺷﻔﺎﯼ ﻗﻮﻣﻬﺎ‬ ‫ﺑﻮد‪٣ .‬و دﻳﮕﺮ هﻴﭻ ﻟﻌﻨﺘﯽ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺨﺖ ﺧﺪا و ﺗﺨﺖ ﺑﺮﻩ در ﺁن ﺷﻬﺮ ﺧﻮاهﺪ‬ ‫ﺑﻮد و ﺧﺎدﻣﺎﻧﺶ او را ﺧﻮاهﻨﺪ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪ‪۴ .‬ﺁﻧﻬﺎ روﯼ او را ﺧﻮاهﻨﺪ دﻳﺪ و ﻧﺎم او ﺑﺮ ﭘﻴﺸﺎﻧﯽ‬ ‫ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد‪۵ .‬و دﻳﮕﺮ ﺷﺐ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ و ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻮر ﭼﺮاغ ﻳﺎ ﺧﻮرﺷﻴﺪ‬ ‫ﻧﻴﺎزﻣﻨﺪ ﻧﺨﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ روﺷﻨﺎﻳﯽ ﺧﻮاهﺪ ﺑﺨﺸﻴﺪ‪ .‬و ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺎ اﺑﺪ‬ ‫ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﻮاهﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﺧﺎﺗﻤﻪ‬ ‫‪۶‬ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻳﻦ ﺳﺨﻨﺎن درﺧﻮر اﻋﺘﻤﺎد و راﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺪاﯼ‬ ‫ارواح اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺁﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰودﯼ ﺑﻪوﻗﻮع ﺑﭙﻴﻮﻧﺪد‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دهﺪ‪«.‬‬ ‫‪»٧‬اﻳﻨﮏ ﺑﺰودﯼ ﻣﯽﺁﻳﻢ! ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﮐﻼم ﻧﺒﻮّت اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﻧﮕﺎﻩ‬ ‫ﻣﯽدارد‪«.‬‬ ‫‪٨‬ﻣﻦ‪ ،‬ﻳﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬هﻤﺎن ﮐﺴﯽ هﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را دﻳﺪم و ﺷﻨﻴﺪم‪ .‬و ﭘﺲ از دﻳﺪن و‬ ‫ﺷﻨﻴﺪن ﺁﻧﻬﺎ‪ ،‬ﭘﻴﺶ ﭘﺎهﺎﯼ ﺁن ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﺁﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻩ ﺑﻮد‪ ،‬اﻓﺘﺎدم ﺗﺎ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﻨﻢ‪.‬‬ ‫‪٩‬اﻣّﺎ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺒﺎدا ﭼﻨﻴﻦ ﮐﻨﯽ! ﻣﻦ ﻧﻴﺰ هﻤﭽﻮن ﺗﻮ و ﺑﺮادران ﺗﻮ‪ ،‬اﻧﺒﻴﺎ‪ ،‬و ﺁﻧﺎن‬ ‫ﮐﻪ ﮐﻼم اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽدارﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺎدم اوﻳﻢ‪ .‬ﺧﺪا را ﺑﭙﺮﺳﺖ‪«.‬‬ ‫‪١٠‬ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﮐﻼم ﻧﺒﻮّت اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﻣُﻬﺮ ﻧﮑﻦ زﻳﺮا وﻗﺖ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫‪١١‬ﭘﺲ ﺷﺨﺺ ﺑﺪﮐﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺪﯼ ﮐﺮدن اداﻣﻪ دهﺪ و ﻣﻔﺴﺪ‪ ،‬هﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﻓﺴﺎد ﺑﭙﺮدازد؛‬ ‫ﻧﻴﮑﻮﮐﺎر‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻴﮑﻮﻳﯽ ﮐﺮدن اداﻣﻪ دهﺪ و ﻣﻘﺪّس‪ ،‬هﻤﭽﻨﺎن ﻣﻘﺪّس ﺑﻤﺎﻧﺪ‪«.‬‬ ‫‪»١٢‬اﻳﻨﮏ ﺑﺰودﯼ ﻣﯽﺁﻳﻢ و ﭘﺎداش ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ هﺮﮐﺲ ﺑﺮﺣﺴﺐ اﻋﻤﺎﻟﺶ‬ ‫ﺟﺰا دهﻢ‪١٣ .‬ﻣﻦ ›اﻟﻒ‹ و ›ﯼ‹‪ ،‬اوّل و ﺁﺧﺮ‪ ،‬و اﺑﺘﺪا و اﻧﺘﻬﺎ هﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫ﻖ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ درﺧﺖ ﺣﻴﺎت را‬ ‫‪١۴‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪﺣﺎل ﺁﻧﺎن ﮐﻪ رداﯼ ﺧﻮد را ﻣﯽﺷﻮﻳﻨﺪ ﺗﺎ ﺣ ِ‬ ‫ﭘﻴﺪا ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ دروازﻩهﺎﯼ ﺷﻬﺮ داﺧﻞ ﺷﻮﻧﺪ‪١۵ .‬ﺳﮕﻬﺎ و ﺟﺎدوﮔﺮهﺎ و ﺑﯽﻋﻔﺘﺎن و‬ ‫ﺁدﻣﮑﺸﺎن و ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﺎن و هﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ دروغ را دوﺳﺖ ﻣﯽدارﻧﺪ و ﺁن را ﺑﻪﻋﻤﻞ‬ ‫ﻣﯽﺁورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺮون ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ‪.‬‬


‫‪»١۶‬ﻣﻦ‪ ،‬ﻋﻴﺴﯽ‪ ،‬ﻓﺮﺷﺘﮥ ﺧﻮد را ﻧﺰد ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺗﺎ اﻳﻦ ﭼﻴﺰهﺎ را ﺑﻪ ﮐﻠﻴﺴﺎهﺎ اﻋﻼم‬ ‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ رﻳﺸﻪ و ﻧﺴﻞ داوود و ﺳﺘﺎرۀ درﺧﺸﺎن ﺻﺒﺢ هﺴﺘﻢ‪«.‬‬ ‫‪١٧‬روح و ﻋﺮوس ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎ!«‬ ‫هﺮ ﺁن ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﻮد ﺑﮕﻮﻳﺪ‪» :‬ﺑﻴﺎ!«‬ ‫هﺮﮐﻪ ﺗﺸﻨﻪ اﺳﺖ ﺑﻴﺎﻳﺪ؛‬ ‫و هﺮﮐﻪ ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺁب ﺣﻴﺎت ﺑﺮاﻳﮕﺎن ﺑﮕﻴﺮد‪.‬‬ ‫‪١٨‬ﻣﻦ ﺑﻪ هﺮﮐﺲ ﮐﻪ ﮐﻼم ﻧﺒﻮّت اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﻣﯽﺷﻨﻮد‪ ،‬هﺸﺪار ﻣﯽدهﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽ‬ ‫ﭼﻴﺰﯼ ﺑﺪان ﺑﻴﻔﺰاﻳﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻼهﺎﯼ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﺮ او ﺧﻮاهﺪ اﻓﺰود‪١٩ .‬و‬ ‫اﮔﺮ ﮐﺴﯽ از ﮐﻼم ﻧﺒﻮّت اﻳﻦ ﮐﺘﺎب ﭼﻴﺰﯼ ﮐﻢ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺪا او را از درﺧﺖ ﺣﻴﺎت و از ﺷﻬﺮ‬ ‫ﻣﻘﺪّس‪ ،‬ﮐﻪ در اﻳﻦ ﮐﺘﺎب درﺑﺎرۀ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﯽﻧﺼﻴﺐ ﺧﻮاهﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬ ‫‪٢٠‬ﺁن ﮐﻪ ﺑﺮ اﻳﻦ اﻣﻮر ﺷﻬﺎدت ﻣﯽدهﺪ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ‪» :‬ﺁرﯼ‪ ،‬ﺑﺰودﯼ ﻣﯽﺁﻳﻢ‪«.‬‬ ‫ﺁﻣﻴﻦ‪ .‬ﺑﻴﺎ‪ ،‬اﯼ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ!‬ ‫‪٢١‬ﻓﻴﺾ ﺧﺪاوﻧ ْﺪ ﻋﻴﺴﯽ ﺑﺎ هﻤﮥ ﺷﻤﺎ ﺑﺎد‪ .‬ﺁﻣﻴﻦ‪.‬‬


Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.