PURE CHILD bezocht Catherine, moeder van Charlotte, die gediagnostiseerd is met ASS – laag IQ.

Catherine werd 20 jaar geleden voor het eerst moeder van een dochter, Charlotte. Ze vertelt hoe het allemaal begon:

“De eerste drie levensjaren leken vrij normaal te verlopen, behalve dan dat Charlotte met drie jaar nog steeds niet sprak. In de eerste kleuterklas, meldde de juf dat ze zich vaak terug trok en heel veel op zichzelf was, alsof ze in haar eigen wereld zat. Toch was de juf soms ook heel verrast, want Charlotte kende alle kentekens van de andere klasgenootjes uit haar hoofd en maakte puzzels van 50 stuks. Deze juf gaf Charlotte toen nog tijd en kansen om te groeien. Wel maakte ik hier reeds mijn eerste stappen naar de logopediste om aan Charlotte haar taal te werken. Ik was toen in verwachting en beviel dat jaar van een zoontje. In de twee kleuterklas begon ze dan toch te praten, maar met een Nederlands accent. Charlotte keek graag naar Nora op TV en computer en zij bleek deze taal te kopiëren.”

In de klas hingen de namen van de klasgenootjes met kentekens aan de muur, met daaronder hun werkjes. Toen Catherine op bezoek kwam in de klas had zij reeds opgemerkt dat onder Charlotte haar naam geen tekeningen hingen. Enige tijd later zag Catherine dat het naamkaartje van haar dochter er helemaal niet meer bij hing, maar aan de andere kant van de klas.

“Ik vroeg aan de juf: “Hoe komt dit?“ Ze antwoordde: “Jouw kind maakt niets, dus kan ik ook niets ophangen.” Ik schrok ontzettend van deze onprofessionele houding. Nog wat later na een klasdag vroeg ik:” Hoe was het met Charlotte vandaag?” en ik kreeg als antwoord: “Je kind hoort hier niet op school, zij hoort in een BLO school. Toen brak mijn hart. Ik stapte de auto in en huilde hard. Diezelfde avond nog, ging ik zelf op onderzoek uit en stelde alles in het werk om Charlotte vooruit te helpen. Samen met mijn man bezochten we toen een kinderpsychiater. Na enkele onderzoeken hoorden we het verdict, dat onze dochter ASS had met een laag IQ.”

“In de derde kleuterklas kwam ze bij een hele liefdevolle juf. Zij prikkelde Charlotte elke dag

met oefeningen op haar niveau en gaf positieve feedback op waar ze wel heel sterk in was. Iedereen was bevriend met Charlotte in de klas, ze hielpen haar zonder veel woorden. Charlotte was gelukkig.

Eind dat jaar hoorden we dat Charlotte niet naar het gewoon onderwijs kon. Het drong toen door dat ons kind een andere weg zou nemen dan de meeste andere kinderen. Ook begonnen wij het verschil te zien in vergelijking met de ontwikkeling van onze zoon. Hij was heel snel in alles en sprak reeds vlot met twee jaar. Charlotte ging uiteindelijk naar het bijzonder onderwijs, waar ze de juiste opvolging en begeleiding kreeg.”

Voor Catherine en haar man was het eerste besef dat Charlotte dit label gekregen had, vreselijk. Maar daarna heeft zij snel de knop snel omgedraaid, echter haar man kon dit niet.

Catherine: “Ze is ons meisje, ze is hier op de wereld gekomen met alles wat zij heeft. Ik aanvaard dit, het is nu eenmaal zo. Ik zorg dat ze elke dag gelukkig kan zijn. Ik zal haar helpen zoveel ik kan om haar te prikkelen, omdat ze toch een vorm van zelfstandigheid kan krijgen en zodat ze verder kan groeien op haar tempo”.

“Mijn man daarentegen had het heel moeilijk met dit gegeven. Hij vluchtte in zijn werk, in reizen… en kon er niet over praten. Ik liet hem doen, omdat ik besefte dat hij op dat moment ook niet anders kon. Hij had niet geleerd om over zijn gevoelens te praten en keerde zich naar binnen. Ik liet het los en focuste mij op mijn taak als moeder van twee prachtige kinderen.“

“Het leven heeft dit gegeven bij ons gebracht en daar maken wij samen het beste van. Natuurlijk had ik ook mijn zwakke momenten en werd het me soms veel te veel om dit alleen te dragen. Gelukkig werd ik omringd en gesteund door mijn ouders en vrienden. Mijn man is letterlijk enkele jaren ervan tussen geweest. Hij kon hier helemaal niet mee overweg. Hij was ook niet in staat om professionele hulp te zoeken. Tot hij, gelukkig, na enkele jaren zelf tot het besef kwam dat hij niet kon vluchten. Dat de band met zijn gezin er altijd zou zijn, heel zijn leven lang. Toen zag hij eindelijk in dat ook hij dit moest aanvaarden en het beste ervan maken. Inmiddels zijn we weer terug samen en gaat het heel goed.”

Hoe oud is Charlotte nu?

blij en gelukkige jonge meid. Op een foto zie je niets aan haar en lijkt ze normaal. Maar … ze is als een grote kleuter, die graag met haar speelgoed en poppen speelt. Op momenten kan ze echter bijzonder uit de hoek komen. Dan maakt ze prachtige kleurwerkjes met hele verhalen erbij. Ook onthoudt ze alle plaatsnamen in de reisboeken die we bezocht hebben over de hele wereld. Ze praat zelf Engels door de taal in filmpjes te kopiëren en begrijpt dit ook. Ze maakt graag kleine kleiwerkjes enz. Deze zomer gaan we samen op potten bakken cursus.

Ook toen ze jonger was, gebeurden er soms bijzondere dingen. Zoals toen onze zoon leerde fietsen in de tweede kleuterklas met vallen en opstaan, uiteindelijk was hij er mee weg en Charlotte zat steeds naar hem te kijken, te observeren. Op een bepaald moment zei ze: ”Mama ik ga fietsen.” Ze ging naar haar fiets en fietste onmiddellijk zonder te vallen. Ook het zwemmen gebeurde op zo’n manier. Op haar twaalf jaar kon ze na jarenlang observeren plots zwemmen. Ze ziet ook elk detail. We houden zoveel van haar. Ze is zo eerlijk en puur. Ze is echt een prachtig kind met haar eigen unieke bijzonderheden.“

Hoe gaat het met Charlotte in het bijzonder onderwijs?

“Heel goed! Maar ik heb me wel als ouder ook eens gemoeid met hun aanpak. Charlotte zat op een gegeven moment bij kinderen, die nog zwaarder aangedaan waren, die niet konden praten en die steeds zaten te wippen. Charlotte begon dit gedrag te kopiëren en dus liet ik me horen, dat dit niet kon. Het was wel de bedoeling dat Charlotte vooruit ging en niet achteruit. Gelukkig had de begeleiding mijn bekommernis gehoord en sindsdien wordt ze omringd door kinderen die op haar niveau zitten. Tja, je zou kunnen zeggen, dat wanneer ze constant omringd zou zijn door leeftijdsgenoten met een normaal IQ, ze hen misschien ook zou gaan kopiëren … maar dit is natuurlijk niet aan de orde. Ook kunnen deze kinderen van haar klas niet komen spelen bijvoorbeeld. Daar ook zij leven in hun eigen bubbel. Als ouder ben je niet getraind om met deze kinderen om te gaan, mochten zij plots om bijzondere hulp vragen.

Charlotte’s echte beste vriend is haar hond. Zo was er een nest met puppy’s waarvan één puppy steeds naar haar kwam. De eigenaar zei dat dit hondje ook net het meest rustige hondje was. Er is een heel bijzondere band tussen deze twee. Echte vrienden maken onder leeftijdsgenoten

lukt niet echt, maar met haar hond is ze helemaal verbonden.”

“Zelf ging ik ook opnieuw studeren. Ik volgde psychologie om mijn kind beter te kunnen begrijpen, alsook mijn man. Dit raad ik elke ouder aan. Het zou zelfs een verplicht vak mogen zijn op elke school. Ik sta nu veel beter in het leven en kan beter met deze situatie omgaan. “

Heeft je man er nu vrede mee?

Ja. We hebben besloten om samen van het leven te genieten. We reizen vaak met heel het gezin en nemen Charlotte dus mee. Mijn man vindt het zalig dat we dit samen kunnen doen. Ook voor de zoon is dit fijn. We trachten dan ook echt rekening te houden met iedereen. Dit lukt goed. Charlotte vraagt wel elke dag wanneer we naar huis gaan en telkens opnieuw moet ik haar vertellen wanneer. En voor het eten is ze heel gemakkelijk omdat ze bijna altijd het zelfde kiest. Charlotte geniet ook enorm van de natuur. Ze komt daar helemaal tot rust. Eigenlijk komen we allemaal tot rust in de natuur.

Natuurlijk is ze wel het allerliefste thuis. Dat is haar veilige haven. De buitenwereld is soms wat bedreigend, met veel prikkels. Toch vinden wij het belangrijk om haar hiervan niet te onttrekken. Deze prikkels zorgen er soms ook juist voor dat ze verder kan ontwikkelen, wat ze nog steeds doet. Vele mensen hebben een weekkalender of een dagkalender om meer structuur te brengen, maar wij kiezen hier bewust voor om dit niet te doen. Want soms gebeurt het wel dat ik toch plots nog naar de winkel of de apotheker of …moet. En dan zeg ik heel kordaat en concreet: “ Charlotte mama moet nu naar … en jij gaat mee.” Ze maakt hier geen probleem over. Ze hoort en voelt dit duidelijk aan mijn stem en dan pruttelt ze niet tegen. Op school hebben ze wel een dag- en weekkalender als structuur natuurlijk. Duidelijkheid, goed de grenzen aangeven is belangrijk.”

Hoe is het contact tussen je zoon Olivier en Charlotte?

Olivier is in de hele situatie mee gegroeid, hij kent niet anders. Gelukkig is hij heel sociaal en heeft veel vrienden. Want doordat Charlotte in haar bubbel leeft, is hij zo’n beetje als kind alleen. Eigenlijk heeft hij niet zo heel veel aan haar, maar hij zou haar ook niet kunnen missen.

Catherine, welke tips geef jij graag mee aan jonge ouders die in een soort gelijke situatie terecht gekomen zijn?

• Zorg dat je kind gelukkig is. Zoek uit wat de behoeftes zijn en vul ze in. • Ga zelf op onderzoek, want de juiste instanties komen niet zelf naar je toe. En hoe meer je zelf weet over hoe het autistisch brein werkt, hoe beter dat je je kind kan begrijpen • Luister naar je kind en zet jezelf soms eens achteruit. • Elke dag is niet hetzelfde, wees dus niet te streng voor jezelf. • Geniet van de kleine dingen, al was het maar de glimlach op het gezicht van je kind. • Schakel ME-time momentjes in. • Zorg dat je als koppel af en toe eens tijd neemt voor jullie zelf, ga er eens een weekend op uit . • Wees met kleine progressies tevreden. • Ga zoveel mogelijk de natuur in. • Zie en ontdek welke bijzondere gave je kind heeft en prikkel het kind hierin. • Merk dat het kind jou ook iets komt leren – zoals simpel: hou van het leven. • Zoek naar de juiste en goede begeleiding. • Staat er je iets niet aan bij de begeleiding, laat je horen, volg je buikgevoel. • Wees duidelijk in je boodschappen.

Catherine wenst alle ouders veel vertrouwen, geduld, liefde en geluk toe. 

PURE CHILD dankt haar voor haar openheid.