Een leven lang Oad

Hallo Oad

Een leven lang Oad

Je zag ze ook overal. In Holten, Goor en ver, ver daarbuiten. Want de busreizen van Oad gingen overal naartoe. Bij de Overijsselse Autobusdiensten werd hard gewerkt en mensen waren er lang in dienst. Maar toen Oad in september 2013 failliet werd verklaard, spatte dit levenswerk voor velen uiteen. Nu, ruim negen jaar later, praten Hermien Kevelam, Gerrie Poppe en Birgit Grobben nog steeds met veel passie over hun werk bij Oad.

- Door Daphne Markvoort | Fotografie Jennita Stegeman

En er valt veel te vertellen. Hermien werkte maar liefst 19 jaar bij het bedrijf, Birgit 26 jaar en Gerrie was bijna 32 jaar in dienst bij Oad. Ook haar schoonvader, zwager en man werkten lang voor het bedrijf, evenals de man van Birgit. Hermien: “Er waren veel relaties op de werkvloer. Die ontstonden daar of de partners werkten toevallig allebei bij Oad.”

Van Pritt-stift naar computer

Jong geleerd…

Als piepjonge meiden begonnen de drie hun carrière bij Oad. Als vakantiewerk in de postkamer, op kantoor bij de ietwat intimiderende directeur dhr. Kobes, of na meerdere keren in je netste outfit vastberaden te solliciteren naar een baan, zoals Birgit. Zij besloot na haar schoolexamen dat ze bij Oad wilde werken. “Met knikkende knieën en in mijn netste rokje stond ik daar bij de receptie om voor de zoveelste keer te vragen of er een baan voor mij was. Pas na een goed woordje van mijn oom, die net als dhr. Kobes regelmatig bij Stegeman in Laren te vinden was, mocht ik eindelijk beginnen als hostess op de bus naar Benidorm.” Dat bleek niet helemaal Birgits ding, dus stroomde ze door naar Globe Reisburo. Hermien werkte daar ook een tijdje, maar werd uiteindelijk assistent productmanager. En Gerrie zorgde al die

jaren dat de buschauffeurs met de juiste papieren, scholing en benodigdheden op pad gingen. Eerst in Holten en vanaf ’89 in Goor. Als de dames terugdenken aan hun vroege jaren bij Oad, komt het ene na het andere verhaal naar boven. Lachend vertellen ze over de tijd dat er nog zonder computers werd gewerkt. “Samen met dhr. Kobes deed ik de servicelijnen”, vertelt Gerrie. “Met knippen en plakken met de Pritt-stift stelden we die samen.” Birgit vult aan: “Dat was wel goed voor je topografie.” Van de kaartenbakken tot de grote, blauwe Je kunt je bijna niet meer Telex-computers; door hun lange carrière bij Oad maakten de dames voorstellen dat we ons verschillende, grote ontwikkelingen zo voor de volle 200% mee. Birgit vertelt lachend: “Ik weet nog dat ik ervan overtuigd was dat ik sneller inzetten voor een bedrijf werkte dan de computer. Maar die heeft me toch echt ingehaald.” De reisorganisatie uit het kleine Holten stond al die jaren niet stil. Het bedrijf groeide snel. En dat vroeg ook wat van de werknemers. Hermien: “Je kunt je bijna niet meer voorstellen dat we ons zo voor de volle 200% inzetten voor een bedrijf. Was het bij jou rustig? Dan hielp je een andere afdeling.” Gerrie beaamt dat: “Zeker grote projecten, zoals de voorbereidingen voor de kerstmarkten, vroegen behoorlijk wat.

Daar waren we van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat mee bezig.” Hetzelfde gold voor de Libelle-dagtochten, de bussen naar Disneyland Parijs en de vele KNVB-reizen naar de Europese en wereldkampioenschappen. “Dan stonden we met z'n allen de tasjes voor de gasten in te pakken”, lacht Hermien.

Onderbuikgevoel

De passie die vrijwel alle medewerkers voor het bedrijf voelden, werd eind 2012 abrupt verstoord door een grote reorganisatie. Toen viel het doek al voor vele Oad-carrières. “Mijn man verloor toen zijn baan”, vertelt Birgit. “Dan is je gevoel over een bedrijf heel anders. Ik herinner me nog het Sinterklaasfeest vlak daarna. Collega’s vertelden me hoe knap het was dat ik daar toch kwam. Maar ja, de kinderen konden er niks aan doen.”

Gelukkig vond Hans, de man van Birgit, snel een andere baan. Maar in het hele bedrijf was de sfeer veranderd. Hermien: “Ook op onze afdeling moesten er veel mensen uit. Ik werkte parttime, maar moest het werk van die collega’s overnemen. Mijn werk werd toen ineens een stuk minder leuk.”

Toen viel het doek

Het bleek het begin van het einde. Want op woensdagmiddag 25 september 2013 wordt Oad failliet verklaard. Een grote klap, zeker omdat op dat moment alle medewerkers nog gewoon aan het werk waren. Hermien: “De onzekerheid was natuurlijk na de reorganisatie al voelbaar, maar ik had nóóit gedacht dat het bedrijf failliet zou gaan.” Toen zij het belletje kreeg, was ze op inkoopreis naar Rome met haar leidinggevende. “Hij had ook geen idee wat we moesten doen. Dus zijn we de kroeg maar in gegaan.”

Birgit werkte op dat moment op het reisbureau in Holten. “Ik schrok er enorm van. De avond ervoor had ik al allemaal auto’s bij het hek zien staan, toen ik terugkwam van een etentje. Dat vond ik vreemd, maar dit had ik niet verwacht.” De grote ramen en toegankelijkheid van Globe Reisburo, maakten van Birgit en haar collega’s direct makkelijke doelwitten voor de pers. “Binnen no-time stond het buiten vol met camera’s. En het kantoor hield de deur gesloten. Uiteraard rolden we de zonwering voor de ramen naar beneden, maar zelfs door het ronde raampje in de gele deur werd nog gefilmd.” En dat terwijl de telefoons maar bleven rinkelen. “We hadden geen idee wat we moesten doen, dus bleven we maar werken. We durfden toch niet naar buiten door al die pers.”

Plichtsgetrouw

Het bericht bereikte ook de vestiging in Lijnden, waar Gerries man John aan het werk was. Zij was op dat moment vrij en stond op de tennisbaan toen ze het belletje van John kreeg. “We hadden geen idee wat er van ons werd verwacht, maar al het werk zomaar neerleggen, was geen optie.” Dus werkten zij en haar collega’s door. Ook Birgit kwam nog zeker drie weken naar kantoor om de laatste zaken te regelen voor de reizigers. “Ondertussen werden we overal aangesproken, door boze reizigers, dorpsgenoten in de supermarkt en door familie en vrienden.” Hermien: “Toen ik terugkwam uit Rome zag ik dat iedereen ‘gewoon’ aan het werk was. Dat laat wel zien hoe betrokken we allemaal waren bij het bedrijf.” Toen de zaken min of meer waren afgerond, begon het afkicken. Birgit: “Ik kon er zeker een half jaar niet zonder emotie over praten. Ook Hermien had nog bijna elke dag contact met collega’s. Voor Gerrie liep het anders: “Ik mocht blijven na de doorstart. Dat verbaasde me enorm.” Ook Hermien mocht bij Oad blijven. Maar het werk was niet meer hetzelfde. “Die investeerders, die dachten maar dat iedereen alles wel even tegelijk kon doen”, vertelt Gerrie boos. “Ze hadden geen idee wat het bedrijf inhield en hoeveel werk er werd verzet.”

In april 2018 werd het Oad touringcarbedrijf overgenomen door Havi en een week voor de kerst van 2019 ging ook deze failliet. Na 33 jaar betekende dat het einde voor Gerries carrière in de buswereld. “Via een oud-collega kwam ik in gesprek met Ingrid Nijkamp. Nu doe ik daar met veel plezier de administratie.”

Warme herinneringen

Het faillissement was een gitzwarte bladzijde in de geschiedenis van Oad. Eén die de dames nog steeds zichtbaar raakt. Maar wat overduidelijk overheerst, zijn de mooie herinneringen. Gerrie: “Het bedrijf was één grote familie. Voor mij natuurlijk bijna letterlijk, maar ik denk dat alle collega’s dat zo ervaarden.” Van de werktrips naar Disneyland en de broodjes bal op de woensdagen in Goor, tot de lange dagen bikkelen om de gidsen voor die zomer weer in elkaar te zetten; het harde werken was niet alleen vanzelfsprekend, maar heeft de oud-collega’s ook veel gebracht. Hermien: “Het heeft me absoluut gevormd. En ik heb er uiteraard hele mooie herinneringen aan.” Birgit sluit zich daarbij aan. “Daar is me echt geleerd wat service inhoudt”, vertelt ze. “En daar heb ik in mijn huidige werk nog steeds veel aan.”

Alle drie hebben ze inmiddels een nieuwe baan gevonden. Gerrie werkt bij Echte Bakker Nijkamp, Hermien werkt nog steeds in de reissector en Birgit zet haar service skills nu in bij een servicepartner voor de meubelindustrie. “Oad zit nog steeds in ons”, merkt Gerrie op. “We stonden altijd voor elkaar klaar, sprongen bij waar het nodig was en bikkelden soms dag en nacht door. Die mentaliteit gaat denk ik nooit meer weg.” Net zoals de vele souvenirs, die menig Holtenaar waarschijnlijk nog in huis heeft. Gerrie: “Die handdoek is onverwoestbaar. Die gaat elke vakantie nog mee.” Kofferriemen, naaisetjes, toilettassen, badjassen, sloffen, maar bovenal de herinneringen; Oad blijft de dames, en stiekem heel Holten, een leven lang bij…

Het was een feest der herinnering tijdens het maken van deze foto’s in het Oad-museum. Extra dank aan Teun Willemink die het museum voor ons openstelde. Wil jij ook herinneringen ophalen aan Oad? Het museum is op afspraak te bezoeken: 06-22965780. Of volg Oad Museum Holten op Facebook voor bijzondere herinneringen, mooie verhalen en de open dagen van het museum.