Stadsgezichten uit New York

De New Yorkse graf tiartiest en fotograaf Logan Hicks was onlangs in Amsterdam voor een expositie. Een mooie kans om deze internationaal befaamde ‘stencilkunstenaar’ te spreken. Hij staat bekend om zijn zeer gedetailleerde, fotorealistische spuitbusschilderijen. Of het nu gaat om portretten, stadsbeelden of architectuur. Door: Peter van Sparrentak

De Amerikaan komt net terug uit Oslo, waar straatkunstenaars op negen gebouwen elk een muurschildering hebben gemaakt. De bedoeling was om de stad wat op te euren na de recente terreurdaden. En om een statement te maken tegen haat en intolerantie. Als onderdeel van dit evenement, de T&J Artwalk, zijn in een galerie werken van de deelnemende artiesten verkocht ten bate van de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch.

Sjablonen

Zowel de grote muurschilderingen als de kleinere panelen spuit hij met behulp van sjablonen. Hij snijdt delen van een zelfge-

maakte foto uit in papier, karton of ander materiaal en gaat daar met de spuitbus overheen. Door na elkaar verschillende sjablonen te gebruiken, werkt hij met kleuren en krijgt een afbeelding diepte. Deze vorm van graf ti noemen ze in het buitenland ‘stencilkunst’. De term kennen we hier van de stencilmachine, voorloper van het kopieerapparaat. Daarbij zit het vel met uitgesneden vorm of tekst op een rol, die langs inkt gaat.

Metro

Met deze sjabloontechniek sprayde hij uiteenlopende onderwerpen, zoals portretten van mensen, menigten in de stad en close-ups van planten en bomen. De laatste jaren richt hij zich vooral op architectuur, metrostations en veelal verlaten stadsbeelden, al duiken hier en daar eenzame individuen op. Vrij ongebruikelijke onderwerpen voor graf ti. “Ik hou van de rustigere plekken in de stad, zoals verlaten straten of metrostations,” vertelt Hicks. “De metro is in grote steden als New York of Parijs een wereld op zich, die me boeit. Ik probeer alledaagse stadsbeelden opnieuw te laten zien op een andere manier.” Hij maakte een serie, waarin hij modellen eenzaam in de stad portretteerde. “Deze schilderijen gaan over de interacties, die je vluchtig meemaakt als je in de stad loopt. Als iemand even naar je kijkt, en je daarna weer verder loopt. In een drukke stad is er een overvloed van leven, maar sommige gedeeltes zijn juist leeg en verlaten.”

Dramatische belichting

Met de computer kan hij een foto in vlakken onderverdelen en verschillende sjablonen maken. Zijn schilderijen hebben soms wel zes verschillende lagen. Hoe meer la-

gen, des te meer details. “Het uitsnijden van de sjablonen is het moeilijkst en kost de meeste tijd. Het spuiten met de spuitbus kan ik bijna op de automatische piloot,” vertelt hij. In een stad als New York is natuurlijk volop te zien. En hij reist veel over de wereld. Hicks: “Als je reist, kun je een nieuwe stad met frisse ogen bekijken en vind je altijd wel mooie dingen. Ik ga een stad verkennen en als ik iets interessants zie, neem ik een foto. Dat er nauwelijks mensen op mijn foto’s staan, heeft twee redenen. Allereerst vind ik de architectuur interessanter. En er is een praktische reden: op donkere plekken of ‘s avonds op straat moet je een foto zeker dertig seconden belichten. Mensen kunnen niet zo lang stil blijven staan.”

Oude gebouwen

Hicks: “In Europa vind ik de oude gebouwen het mooist. Moderne architectuur is er ook in de Amerikaanse steden volop, maar New York heeft niet zo’n lange historie. De gebouwen die voor 1900 zijn

gebouwd, zijn eenvoudig en hebben hooguit twee verdiepingen. Prachtige oude gebouwen van wel zes etages hoog kennen wij niet.” Tot nu toe zag hij zijn foto’s vooral als basis om er schilderingen van te maken, maar sommige zijn van zichzelf al mooi genoeg. Eén van zijn kenmerken zijn de bijzondere lichteffecten. “Ja, ik hou van dramatische belichting. Ik loop net zo lang rond tot ik het

“De metro is een wereld op zich, die me boeit.”

shot heb gevonden, dat ik wil nemen. Bij het ontwikkelen en afdrukken kan ik de kleur nog naar smaak bijstellen.”

Videogame

Een techniek apart is HDR-fotogra e, die hij heeft uitgeprobeerd, maar weer achter zich heeft gelaten. “Dat staat voor ‘high dynamic range’ fotogra e. Je neemt van een beeld minimaal drie foto’s: één met

normale belichting, één onderbelicht en één overbelicht. Bij het afdrukken voeg je die samen. Het effect lijkt wat op een plaatje uit een videogame. Dat is het unieke ervan, maar tegelijk ook het minpunt: de foto’s gaan er allemaal een beetje hetzelfde uitzien. Ik maak nu weer normale foto’s, waarbij ik met belichting bepaalde effecten bereik.”

De meeste van zijn schilderingen en foto’s zijn vrij somber: er zit weinig kleur in. Hicks: “Ik ben zelf juist een levendig en sociaal persoon. Mijn kunst gebruik ik als een manier om over dingen na te denken. Mijn werk ziet er dus somberder uit dan ik zelf ben. Ik zie het als een soort yin en yang: het houdt elkaar in evenwicht. Maar ik begin nu meer kleur in mijn werk te gebruiken. Een tijd lang had ik alleen zwart, wit en grijs nodig om uit te beelden wat ik wilde zeggen.”

“Ik probeer alledaagse stadsbeelden opnieuw te laten zien op een andere manier.”

Muurschilderingen

Zijn werk hangt in galeries in New York, Parijs en vanaf volgend jaar ook in Londen. Enkele keren per jaar geeft hij een expositie. Dan wordt veel van zijn werk verkocht. Hicks: “Ik kan nu grotendeels van mijn kunst leven. Ik blijf ook muurschilderingen doen, maar dat is puur voor de fun. Het leuke is dat die vaak heel lang te zien blijven. Zoals degene die ik in augustus in Oslo heb gemaakt. Op een muur wil ik het graag zo groot mogelijk doen. Zodat de kijker het idee krijgt, dat hij het schilderij in kan lopen.”

www.loganhicks.com