De eerste keer

Bouillonblokjes

Door: Diede Dracht

Beau is 26 jaar en werkt nu bijna zeven jaar in de bouw. Hiervoor deed hij de opleiding Manager/Ondernemer Horeca, maar dit bleek het niet voor hem te zijn. Hij houdt van dancefeesten, voetbal, gamen en is op dit moment druk bezig met het opknappen van zijn nieuwe huisje. Hij blowt inmiddels al jaren niet meer.

Beau was 15 toen hij voor het eerst echt goed stoned was. “Volgens mij heb ik op mijn twaalfde wel eens een paar hijsen van een pretshaggie genomen, maar daar is me weinig van bijgebleven.” Ik kwam een lange tijd aan hasj via mijn ouders. In onze keuken hadden wij een kruidenkastje en daar stond een potje met daarin bouillonblokjes. Dacht ik. Toen ik iets ouder werd en dat potje ook vaak op tafel zag staan, kwam ik erachter dat er hasj in zat. Hartstikke handig. Ik brak er geen grote brokken af, maar verhitte heel subtiel de randjes. Bang dat ik zou worden gesnapt was ik niet. Het was immers hun drugs, dus ik vond niet dat zij mij iets konden verwijten.

Vier dagen non-stop feesten

De eerste keer dat ik ink blowde was tijdens de Merke, een jaarlijks terugkerend feest bij ons in een klein dorpje in Friesland waar ik toentertijd woonde. De Merke is of cieel een kermis, maar de dorpelingen keken het hele jaar vooral uit naar vier dagen non-stop zuipen en feesten. De avond begon bij een vriend thuis, Lennart. In zijn achtertuin kwamen we samen om te drinken. Er was muziek en uiteraard ook een biertap aanwezig. Er blowden daar eigenlijk niet zo veel mensen. Bier

stond bovenaan de consumptielijst. Lennart blowde die avond met mij mee en we zaten in zijn tuin vlakbij de vijver. Ineens kwam er een enorme pad voorbij gesprongen en die vingen we. Al snel hadden we een lege bus Pringles gevonden die we vulden met rook van de joint en zat Peter de Pad, zoals we ‘m hadden gedoopt, in de bus. Lennart had die bus vlakbij z’n gezicht om er weer rook in te blazen en toen sprong Peter de Pad ineens op z’n gezicht! Dat geschrokken hoofd van Lennart zorgde voor mijn eerste of ciële lachkick. Peter is nog uren bij ons in de buurt blijven liggen, roerloos, helemaal er aan.

Begrip in het Noorden

De Merke is echt een begrip in het Noorden en de kermis was eigenlijk bijzaak. Er was altijd muziek en het ging voornamelijk om het zuipen. Je keek niet vreemd op als je heel vroeg in de ochtend naar huis liep en je her en der langs de weg mensen zag liggen. Halverwege die nacht ben ik mijn vriendengroep kwijtgeraakt, maar we hadden een grote legertent opgezet waar we met z’n allen zouden slapen. Ik moest dus diep in de nacht, na veel te

veel bier, wiet en hasj, in m’n eentje nog ongeveer een kilometer lopen om bij onze legertent te komen. Ergens in de strijd ben ik een schoen verloren. Ik weet nog goed dat ik tijdens het lopen besefte dat ik ongelijk liep en dat heel irritant vond, maar ik bedacht me pas een paar dagen later dat ik mijn andere schoen natuurlijk ook uit had moeten trekken.

Ik werd de volgende dag wakker gemaakt door bezorgde wielrenners. Ik lag in een berm en had het tot op een paar meter van de legertent gehaald. “Wat is er gebeurd? Gaat het wel?” Ze hadden geen accent en reageerden nogal geschrokken op mijn waarschijnlijk vrij verwarde staat. Ik denk dat ze niet uit de buurt kwamen, want ze waren blijkbaar onbekend met de gebruiken en de gevolgen van de Merke.

Al snel hadden we een lege bus Pringles gevonden die we vulden met rook van de joint en zat Peter de Pad, zoals we ‘m hadden gedoopt, in de bus.

Kabouterhoedjes

lijk geen ervaring mee. Die joint hakte er behoorlijk in. Er was natuurlijk ook genoeg te eten en er lag een zak Buggles. Toen ik daarom vroeg werd ik vreemd aangekeken. “Buggles?” Dat kenden ze daar niet. Kabouterhoedjes noemden zij die chips, want ze kunnen op je vingers. “Kabouterhoedjes? Ja, verdomd..” Elke buggle die ik uit die zak heb opgegeten zat eerst even voor een kabouterverhaaltje op één van mijn vingers.