Alex Cain: Undercover

Alex Cain

Undercover in Canadese motorbendes

Door: Feije Wieringa

Alex Cain is een pseudoniem. Niet zo gek, want Alex wordt door verschillende groeperingen gezocht. Hij wist namelijk te in ltreren binnen de hoogste regionen van de Hells Angels en de Bandidos. Hij is vermoedelijk ook de enige man die zowel op de foto staat met Hells Angels leider Sonny Barger als met de leider van de concurrerende Bandidos. Beide groeperingen willen graag met Cain afrekenen, want zijn echte status was die van informant voor de Canadese politie.

“Dat klinkt wel romantisch. Maar romantiek was er niet in het Wilde Westen en die is er nu ook niet. Het verschil is dat de oude schurken kleinschaliger te werk gingen. De moderne bendes zijn bijna identiek aan de multinationals.”

Wat maakt die bendes zo ongrijpbaar? “De onderlinge band. Zelfs de laagste in de hiërarchie zal nooit uit de school klappen. Dat kan ook niet, want loslippigheid is binnen die wereld letterlijk een doodzonde. Een van hun kenmerken is intimidatie. Ze zien eruit als krijgers en zo gedragen ze zich ook. Er zijn weinig mensen zo onverstandig om hen in de weg te lopen. Ik raad het tenminste niemand aan. Maar ook mensen die niks met ze van doen willen hebben en die toch in hun tentakels belanden, durven hun mond niet open te

doen. Een bordeelhouder of kroegbaas die zogenaamd protectiegeld moet betalen, bedenkt zich wel tien keer voor hij naar de politie loopt. En de politie bedenkt zich wel tien keer om daar iets aan te doen. Daarbij komt dat de politie alleen maar met de wet mag werken en dat de bendes de wet aan hun laars lappen.”

Hoe ben je in deze merkwaardige positie beland?

“Ik ben geboren in Ottawa, groeide op in een weeshuis en was lid van de Franstalige minderheid in Canada. Niet echt de basis voor een kansrijk leven. Ik werd randcrimineel. Om daar uit te komen heb ik me vrijwillig gemeld om in Vietnam te vechten. Ik was jong en zag het als een avontuur. Van politiek had ik geen benul en ik zag de Amerikaanse dienstweigeraars die naar Canada vluchtten als watjes. Inmiddels weet ik natuurlijk beter, maar in Vietnam heb ik genoeg meegemaakt om zeker te weten dat oorlog soms het goede, maar

In zijn boek Vriend of Vijand (De Boekerij) doet Cain verslag van zijn ervaringen als bendelid en politieman. De scheidslijn tussen boef en agent is niet echt helder. Logisch, wanneer je bedenkt dat een lid van een motorgang niet wordt geacht zich als een modelburger te gedragen. Zijdelings was Cain ook betrokken bij onderzoeken naar de Ku Klux Clan en in ltratie binnen de Russische maf a. De Cain die ik ontmoet is een kleine pezige man, met een handdruk die doet vermoeden dat Cain wel eens krachtiger zou kunnen zijn dan hij er uitziet. Zijn gezicht lijkt wel elastisch, binnen seconden neemt hij een andere expressie aan. Zonder bril oogt hij als een louche dealer, met bril oogt hij als een keurige leraar wiskunde. Op straat zou je hem zo voorbij lopen, face to face blijft hij de aandacht vasthouden. Een gesprek met een hoogst opmerkelijke einzelgänger.

Een paar jaar geleden sprak ik William Marsden die een boek over de Angels schreef. Zijn stelling was dat ze in feite een groot crimineel netwerk vormen.

“Het boek van Marsden had in Canada veel impact. Het heeft geleid tot een omslag van de publieke opinie jegens de Angels in Canada. Er zijn nog maar weinig mensen

“Natuurlijk was het gevaarlijk werk, maar na Vietnam vond ik gevaar een betrekkelijk begrip.”

die geloven dat het alleen maar een motorclub is. In Canada zijn de Angels behoorlijk onder vuur komen te liggen, maar nog steeds actief. Het motief is geld. Het gaat alleen om geld. En macht, maar dat is in feite hetzelfde. Overal waar geld te halen is, verschijnen de bikers. Niet alleen in de drugshandel. Dat is maar een onderdeel van de rma. Ze doen in wapens, beheren casino’s en in het Oostblok, vooral in Rusland en Tsjechië, zijn motorbendes de monopolisten in vrouwenhandel. Tegenwoordig is de vastgoedmarkt ook voor een deel in hun handen. De bendes bestrijden elkaar omdat ze allemaal de grootste speler op de markt willen zijn. In feite zie je hetzelfde in de gewone maatschappij. Daar gaat het tegenwoordig ook meer om het monopolie dan om dienstverlening.”

Outlaws, Bandidos, Hells Angels. Het lijkt wel een analogie met het Wilde Westen ten tijde van The Daltons en Jesse James.

veel vaker het allerslechtste in de mens naar boven brengt. Net als veel andere veteranen voelde ik me, nadat ik terug was, niet meer thuis in de reguliere maatschappij. Dat dit een algemeen verschijnsel is, vertellen ze niet in de advertenties waarin je voor het leger wordt gevraagd.”

En daarna?

“Daarna werd ik eigenlijk weer een kleine crimineel. Ik handelde in bescheiden hoeveelheden softdrugs. Dat was weliswaar strafbaar, maar ik vind het gebruik van

drugs persoonlijk geen enkel punt. Toch kwam ik in de bak terecht en dat beviel me allerminst. Ik kon kiezen uit twee opties: politie-in ltrant worden of als crimineel een leven van gevangenis naar gevangenis leiden. Ik besloot om de goede kant te kiezen. En omdat ik een vrij exibel mens ben en goed ben in het maken van contacten, kon ik me vrij snel aansluiten bij de bendes. Natuurlijk was het gevaarlijk werk, maar na Vietnam vond ik gevaar een betrekkelijk begrip. Ik ben bij veel incidenten betrokken geweest en heb vrienden verloren. Dat hakt erin. Want hoewel bikers harde jongens zijn, zijn het niet allemaal weirdo’s en psycho’s. Mijn probleem was dat zodra er een klus was geklaard, ik weer

een andere identiteit moest aannemen en weer een nieuw leven op moest bouwen. Als de ene Alex als het ware dood was, stond de andere op. Dat heeft een zware wissel op mijn bestaan getrokken. Het heeft me mijn huwelijk gekost en ik heb geen echte vriendenkring. Ik ben eraan gewend, maar naarmate ik ouder word, besef ik dat ik toch veel heb gemist en dat het allemaal minder normaal is dan ik vroeger dacht. Ik moet mezelf als het ware steeds opnieuw uitvinden.”

En nu?

“Ik schrijf boeken. En ik geef les op de politieacademie, zodat agenten leren hoe ze met bikers om moeten gaan. Bescherming heb ik niet. Ik heb ermee leren leven om me nergens te vestigen en ik kan vrij gemakkelijk in een massa op te gaan. Ik kan dus een onopvallend leven leiden, al moet ik natuurlijk voorzichtig zijn. Daarom woon ik als het ware in een elektronische postbus. Als je meer wilt weten: hier heb je mijn e-mail.”

“Er zijn weinig mensen zo onverstandig om hen in de weg te lopen. Ik raad het tenminste niemand aan.”