Alex Cain
Undercover in Canadese motorbendes Door: Feije Wieringa
Alex Cain is een pseudoniem. Niet zo gek, want Alex wordt door verschillende groeperingen gezocht. Hij wist namelijk te in¿ltreren binnen de hoogste regionen van de Hells Angels en de Bandidos. Hij is vermoedelijk ook de enige man die zowel op de foto staat met Hells Angels leider Sonny Barger als met de leider van de concurrerende Bandidos. Beide groeperingen willen graag met Cain afrekenen, want zijn echte status was die van informant voor de Canadese politie. In zijn boek Vriend of Vijand (De Boekerij)
zo voorbij lopen, face to face blijft hij de
doet Cain verslag van zijn ervaringen als
aandacht vasthouden. Een gesprek met
bendelid en politieman. De scheidslijn tus-
een hoogst opmerkelijke einzelgänger.
sen boef en agent is niet echt helder. Logisch, wanneer je bedenkt dat een lid van een motorgang niet wordt geacht zich als een modelburger te gedragen. Zijdelings was Cain ook betrokken bij onderzoeken naar de Ku Klux Clan en in¿ltratie binnen de Russische maf¿a. De Cain die ik ontmoet is een kleine pezige man, met een handdruk die doet vermoeden dat Cain wel eens krachtiger zou kunnen zijn dan hij er uitziet. Zijn gezicht lijkt wel elastisch, binnen seconden neemt hij een andere expressie aan. Zonder bril oogt hij als een louche dealer, met bril oogt hij als een keurige leraar wiskunde. Op straat zou je hem
Een paar jaar geleden sprak ik William Marsden die een boek over de Angels schreef. Zijn stelling was dat ze in feite een groot crimineel netwerk vormen. “Het boek van Marsden had in Canada veel impact. Het heeft geleid tot een omslag van de publieke opinie jegens de Angels in Canada. Er zijn nog maar weinig mensen
“Dat klinkt wel romantisch. Maar romantiek was er niet in het Wilde Westen en die is er nu ook niet. Het verschil is dat de oude schurken kleinschaliger te werk gingen. De moderne bendes zijn bijna identiek aan de multinationals.”
Wat maakt die bendes zo ongrijpbaar? “De onderlinge band. Zelfs de laagste in de hiërarchie zal nooit uit de school klappen. Dat kan ook niet, want loslippigheid is binnen die wereld letterlijk een doodzonde. Een van hun kenmerken is intimidatie. Ze zien eruit als krijgers en zo gedragen ze zich ook. Er zijn weinig mensen zo onverstandig om hen in de weg te lopen. Ik raad het tenminste niemand aan. Maar ook mensen die niks met ze van doen willen hebben en die toch in hun tentakels belanden, durven hun mond niet open te
“Natuurlijk was het gevaarlijk werk, maar na Vietnam vond ik gevaar een betrekkelijk begrip.” die geloven dat het alleen maar een motor-
doen. Een bordeelhouder of kroegbaas die
club is. In Canada zijn de Angels behoor-
zogenaamd protectiegeld moet betalen,
lijk onder vuur komen te liggen, maar nog
bedenkt zich wel tien keer voor hij naar de
steeds actief. Het motief is geld. Het gaat
politie loopt. En de politie bedenkt zich wel
alleen om geld. En macht, maar dat is in
tien keer om daar iets aan te doen. Daarbij
feite hetzelfde. Overal waar geld te halen
komt dat de politie alleen maar met de wet
is, verschijnen de bikers. Niet alleen in de
mag werken en dat de bendes de wet aan
drugshandel. Dat is maar een onderdeel
hun laars lappen.”
van de ¿rma. Ze doen in wapens, beheren casino’s en in het Oostblok, vooral in Rusland en Tsjechië, zijn motorbendes de monopolisten in vrouwenhandel. Tegenwoordig is de vastgoedmarkt ook voor een deel in hun handen. De bendes bestrijden elkaar omdat ze allemaal de grootste speler op de markt willen zijn. In feite zie je hetzelfde in de gewone maatschappij. Daar gaat het tegenwoordig ook meer om het monopolie dan om dienstverlening.”
Outlaws, Bandidos, Hells Angels. Het lijkt wel een analogie met het Wilde Westen ten tijde van The Daltons en Jesse James.
76
Hoe ben je in deze merkwaardige positie beland? “Ik ben geboren in Ottawa, groeide op in een weeshuis en was lid van de Franstalige minderheid in Canada. Niet echt de basis voor een kansrijk leven. Ik werd randcrimineel. Om daar uit te komen heb ik me vrijwillig gemeld om in Vietnam te vechten. Ik was jong en zag het als een avontuur. Van politiek had ik geen benul en ik zag de Amerikaanse dienstweigeraars die naar Canada vluchtten als watjes. Inmiddels weet ik natuurlijk beter, maar in Vietnam heb ik genoeg meegemaakt om zeker te weten dat oorlog soms het goede, maar
