C-Man

Column

Mogen gekken blowen?

Gister bezocht ik Geert in de psychiatrische vleugel van een universitair ziekenhuis. Het was een zowel hilarische als treurig stemmende visite. Hij was enorm afgevallen sinds mijn laatste bezoek en was beter gekleed dan ooit. Hij leek wel een soort edelman met z’n dunne snorretje, elegante zwarte hoed en knappe spijkerbroek met dito blauw shirt – al zat dat vol witte vlekken, die op meeldauw leken. Alleen zijn altijd al onbedwingbare neiging om zijn broek tot ver boven de navel op te hijsen bedierf het totaalbeeld een beetje.

Toen ik aankwam lag Geert te maffen op zijn kamer. Voor een ziekenhuis was het best een aardige ruimte, niet veel anders dan de studenten at waar ik ooit woonde. Een personeelslid, die er in zijn alledaagse klof e niet uitzag als een verpleger, maakte hem wakker. Niemand was hier trouwens geüniformeerd, zodat ik geen idee had wie van de ronddolende types op de afdeling patiënten waren en wie bij de staf hoorde. Alleen een vrouw wier bovenlichaam in een hoek van 45 graden achterover helde, was duidelijk herkenbaar als patiënt.

Hightech pijpje

Het hightech pijpje dat ik voor Geert had meegenomen bekeek hij verbijsterd. Oké, hij had om een chillum gevraagd, maar die hadden ze niet bij de smartshop. Geert stelde voor om naar buiten te gaan. Met een pakje

shag en een dikke map paperassen onder de arm gidste hij ons met de air van een heerser over de afdeling, door de keuken, waar hij een volle kof epot en twee mokken pakte. Grenzend aan de keuken lag een grasveldje met twee picknicktafels. Er omheen een zeker 3,5 meter hoog hekwerk, exact hetzelfde soort dat je in dierentuinen rond roofdierenverblijven ziet. Aan de andere kant van het hek een parkachtig terrein met rustgevend ruisende hoge bomen en artistiek verspreide gletsjerkeien, dat deel uitmaakte van de universiteitscampus. Precies de inrichting die je vaak in dierentuinen ziet. Af en toe kwam er een wandelaar langs. Al ontbrak het bordje ‘geen dieren voederen’, ik had heel sterk de sensatie dat we ons in de buitenren van een heel bijzondere diersoort bevonden: de gek.

Neveneffecten

Omdat ik geen idee had hoe hij hier ditmaal was terecht gekomen, vroeg ik wat er was gebeurd. Ik wist dat hij maanden geleden was begonnen met het afbouwen van zijn medicatie, waar hij na een heftige manische episode op was gezet. De neveneffecten van de medicijnen waren niet misselijk: in korte tijd was hij zeker 15 kilo aangekomen en voelde hij zich als een zombie. Erger nog was dat hij last kreeg van oncontroleerbaar trillende ledematen, waardoor zenuw- en huidbeschadigingen ontstonden. Dus werden er weer andere medicijnen voorgeschreven, maar die bleken eveneens voor ongewenste neveneffecten te zorgen. Daarbij blowde hij

de hele dag om zich nog enigszins menselijk te voelen, en nam daarbij, als er geld over was, zoveel speed als hij aankon. In die tijd was er nog wel een redelijk ‘normaal’ gesprek met hem te voeren.

Mediwiet of mercywiet, een man die de wereld gaat redden mag je niet van zijn medicatie afhouden.

Samenzwering

Dat was nu niet meer het geval. Rechtlijnige antwoorden op praktische vragen boeiden hem niet. Hij bleef maar doorratelen over de samenzwering die hij had ontmaskerd en waarvan alleen hij de wereld kon redden. Ongelukkig leek hij niet; tenslotte was hij supervisor van de afdeling, zelfs de hoofdpsychiater deed wat Geert hem opdroeg. Op de executieplaats, die hij met een vaag armgebaar aanwees, waren in zijn opdracht al de nodige tegenstanders ter dood gebracht. Hoewel Geert over de telefoon had gezegd dat hij geen rookwaar nodig had, was hij ontstemd dat ik niets bij me had. Ik beloofde dat bij een volgend bezoek te regelen. Even schoot het door me heen dat ik misschien met een verpleger moest overleggen of dat wel zo’n goed idee was. Maar natuurlijk zou ik niet om toestemming vragen. De vrees voor een psychose leek in dit geval lachwekkend. Mediwiet of mercywiet, een man die de wereld gaat redden mag je niet van zijn medicatie afhouden.