Lífið er leikur

Life Worth Playing

Sólin er að rísa. Borgin sefur. Myrkrið hörfar í rólegheitum. Ég heyri ekki mörg önnur hljóð en mín eigin, stöðugan andardrátt, fæturna smella taktfast á malbikinu, hlaupafötin mín nuddast saman. Ég er næstum kominn heim þegar lagið sem ég er að hlusta á stöðvast skyndilega og ég heyri drungalega rödd segja: „Uppvakningarnir nálgast“. Andlit mitt er steinrunnið, óttasleginn sný ég mér við með hjartað í buxunum, en þar er ekkert. Auðvitað, hugsa ég með sjálfum mér. Þetta er bara forrit.

VIÐBÚIN, TILBÚIN… AF STAÐ! Ef einhver hefði reynt að telja mér trú um það mánuði fyrr að ég myndi vakna spenntur alla morgna til að fara út að hlaupa klukkan 6, hefði ég hrist höfuðið og hlegið að viðkomandi. En einhvern veginn tókst forriti um uppvakninga að ýta mér út fyrir þægindarammann. Með því að setja á svið áhugaverða sögu, sem ég vissi þó að er ekki sönn, var ætlunarverki forritsins náð fyrirhafnarlaust. Ég varð svo spenntur að samþykkja þennan nýja raunveruleika að ég var tilbúinn að vinna fyrir því að upplifa hann. Í rauninni virka flest forrit sem ætlað er að leikjavæða líf þitt svona. Við eigum það til að finnast lífið óáhugavert og leiðinlegt, heimilisverkin eru alltaf eins, vinnan óspennandi og reikningarnir hlaðast upp. Hví ekki að flýja gráa tilveruna, verða einhver annar, einhver með spennandi tilgang í lífinu, í ímynduðum heimi? Þetta er það sem vakti áhuga minn til að byrja með. Mér fannst aðlaðandi að taka þátt í hlutverkaleikjum þar sem ég gat látið sem ég væri ekki bugaður námsmaður, bara í smá stund. Ég gat verið hetjan sem bjargaði deginum eða hugrakkur ævintýramaður sem veigraði sér ekki við að kynnast nýrri menningu. Ég gat lært galdra og álög í staðinn fyrir stærðfræði og bókmenntafræði og í staðinn fyrir að hjálpa mömmu að skipta um gardínur gat ég tekið þátt í leit að galdraveru. En það sem skipti mig mestu máli var hvað þetta hjálpaði mér að átta mig á tilgangi mínum í þessum (þykjustu heimi). En svo óx ég úr grasi og áttaði mig á því að lífið er ekki leikur. Að ég þyrfti að taka ákvarðanir sem yngri útgáfan af sjálfum mér væri ekki endilega hrifinn af, því nú var ég orðinn ábyrgur og iðinn fullorðinn karl. Svo óx ég enn meira úr grasi og kynntist leikjum sem hafa það að markmiði að gera mig að ábyrgan og iðinn. Og ég var fljótur að tileinka mér þá.

UPP UM BORÐ Zombies, Run! var fyrsti leikurinn sem ég prófaði og fléttaði saman leik og alvöru lífsins. Þetta er einmitt sá leikur sem ég minntist á hér í upphafi, en alls ekki sá síðasti. Myndir / Photos Dino Ðula

The dawn is breaking. The city is asleep. The darkness blanket is slowly lifting. There are not that many sounds I can hear bouncing off the walls but my own: my steady breathing, my steps rhythmically hitting the pavement, my running clothes rubbing against each other. I’m almost home, when the song I’m listening to suddenly stops and I hear an ominous voice in my ears saying: “The zombies are approaching.” With my face covered in fear, my heartbeat increases as I slowly turn back only to be met with an empty street. Of course, I think to myself, it’s just an app.

GAME SET. RUN! If someone had told me, a month prior to this event, that I’ll be excitedly waking up every day at 6am for an early morning run, I would have shook my head and laughed at the idea. But somehow an app that told the story of a post-apocalyptic world, ridden with zombies, managed to push me out of my comfort zone. It did so quite effortlessly by simulating a story that I knew was not real but my brain was eager to accept as plausible to the extent of making me work for it.

In essence, this is how most of the modern apps, meant to gamify your life, work.

We often think everyday life is boring and mundane, what with repetitive chores, tedious jobs and bills to pay. Why wouldn’t we want to seek escape in a fictional world where we can be someone else with a glorious purpose in life? That is what drew me to games in the first place. Playing any role-playing game (RPG) meant I could pretend, even if for just a while, that I wasn’t a student with a dull school life; I could be the hero that was promised or a brave adventurer willing to explore new cultures. Instead of Maths and Literature, I could study Magic and Spells, and rather than helping my mum change the curtains, I could go on a quest for a mythical beast. But most importantly, it was easy to identify my purpose in this (pretend) life.

But then I grew up and realised life is not a game and, as a responsible and diligent adult, I had to make choices a younger me would not approve of. That is until I grew up some more and learned that there exist games whose purpose was to make me a responsible and diligent adult. And I was quick to jump on that train.

LEVEL UP Zombies, Run! was the first-ever game I tried that incorporated game mechanics into my real life. It is the one mentioned in the beginning of this article, but it was not the last one.

Að leikjavæða líf snýst ekki bara um að lifa heilbrigðari lífsstíl, heldur líka að öðlast nýja færni eða betrumbæta þá sem fyrir er. Næsta forriti sem, að ég held, gerði mig að betri manni, kynntist ég meðan ég bjó á suður Spáni um stund. Þegar þú býrð í jafn stóru landi og á Spáni er mikilvægt að kunna tungumálið, mestur hluti allra samskipta fer fram á spænsku og ég einsetti mér það að verða al talandi. Duolingo hjálpaði mér alveg gífurlega mikið, enda líklega eitt best þekkta tungumálakennslu forrit heims. Duolingo heldur þér við efnið eins lengi og eins oft og hægt er með blöndu af samfélagslegri þátttöku, upplýsingum um framfarir og utanumhaldi um það í hve marga daga þú notar forritið samfleytt. Þetta er eitthvað sem öll eru sátt við, því við gerum okkur grein fyrir því að þau sem græða mest á þessu eru notendurnir. Síðustu ár hefur Duolingo orðið enn betra forrit, meðfram málfræðiæfingum eru nú komnar sögur sem hægt er að lesa og hlusta á auk spjallborða þar sem hægt er að segja skoðanir sínar eða fá svör við spurningum sem kunna að brenna á þér. En forritið hefur aldrei orðið gagnslaust.

Habitica er annað forrit sem breytti lífi mínu með því að gefa mér tólin til þess að hafa betri yfirsýn yfir dagleg verkefni og venjur. Habitica er leikjavæddasta forritið sem ég nota, þú býrð til litla persónu sem tekst á við verkefnin þín og berst við ógnvekjandi skrímsli undir þínu nafni. Þú styrkir persónuna með því að ljúka við verkefnin, ná skilafrestum og halda þig við góðar venjur. Þegar vinir mínir byrjuðu að prófa forritið fórum við að halda partí þar sem við tókumst á við erfiðari verkefnin. Með því varð meiri pressa á okkur að halda okkur við efnið, því annars mættu persónur okkar ótímabærum dauða sínum.

EITT TRÉ Á DAG KEMUR EINBEITINGUNNI Í LAG En þegar allur þessi fjöldi forrita bættist ofan á huga, sem nú þegar var út um allt og stressið sem fylgir lífi nútímamanneskjunnar, fór ég að leita að einhverju sem gæti hjálpað mér að einbeita mér og vera í núinu. Og eins og kaldhæðni örlaganna veldur svo oft var það annað forrit sem mætti þessum þörfum mínum. Markmið þess, sem heitir einfaldlega Forest, er nokkuð einfalt. Þú stillir klukku og velur þann tíma sem þú vilt halda einbeitingu án þess að kíkja á símann þinn. Yfir þann tíma sem þú stillir vex lítið tré í forritinu og ef þú, af einhverjum ástæðum, kíkir á símann áður en tíminn klárast deyr tréð. Forest dansar fimlega á línunni milli þess að halda þér við efnið og halda þér frá því. Líkt og Zombies, Run! leyfir Forest notandanum að taka þá meðvituðu ákvörðun að taka þátt í þykjustuheimi þess í skiptum fyrir einföld verðlaun á borð við rafrænt tré. Og það er þess virði. Ég get ekki fullyrt það að lífið án snjallsíma væri verra það fer eftir þörfum hvers og eins. Það hentar mér mjög vel að nýta mér leikjavædd forrit til að bæta líf mitt, og það gæti hentað þér líka. Svo lengi svo þú notar þau í hófi og, það sem er enn mikilvægara, svo lengi sem það færir þér gleði. Við fáum bara eitt líf í þessum „leik“ sem við spilum, svo það er eins gott að njóta þess.

Gamifying life isn’t just about making yourselves fitter or healthier but also learning new skills or improving the existing ones. My next encounter with an app that, I believe, made me better was during my brief life in the south of Spain. Knowing the local language in a country as big as Spain is an imperative as the main part of everyday communication is done in Spanish, which is why I had to work hard to become fluent. What helped me immensely was Duolingo – (probably) the world’s best-known app for language-learning. Duolingo incorporated community engagement, experience tracking and streaks to keep you on the site as long as possible, as often as possible. And everyone was ok with it because we understood that the ones benefiting from this the most were the users themselves. Over the years Duolingo has improved by offering stories to read and listen to, as well as discussion boards where you can voice your opinions or seek answers to questions you might have. But it has never become useless.

Another app that aptly changed my life by helping me get a better grip on my daily tasks and habits was Habitica. The most “game-y” of them all, Habitica allows you to create an avatar that tackles your chores and fights frightening in-game monsters in your name. You can support your avatar by completing your tasks, meeting your deadlines, and sticking to your habits. When a few of my friends joined, we would regularly form parties and take on harder quests that simply put more importance on us being diligent and conscientious or else our avatars would meet their untimely deaths.

ONE TREE A DAY, KEEPS THE PHONE AWAY But, with this many apps, an already scattered mind, and the stress of modern life, I eventually sought something that would help me be more mindful and present. Ironically, I found it in another app simply called Forest. The premise was straightforward – you would set up a timer for how long you would like to remain offline (without checking your phone) and during that time you would grow a tree in the app. If, for any reason, you would pick up your phone before the time was up – your tree would die. Forest walks a fine line between keeping you interested, while at the same time pushing you away. Much like with Zombies, Run!, Forest allows our brains to make the conscious decision to participate in this play-pretend world for the simple reward of a digital tree. And it was well worth it.

I won’t say that a life without a phone is a worse life – it depends on what works for you. Given my past, my experience and interests, gamifying apps were the perfect thing for me to improve my life and they might be for you, too. As long as you use it in moderation and, more importantly, as long as it makes you happy.

We only get one life in this “game” that we play – better make it enjoyable.