WSSA 03

WSSA 03 Write Short Story Award 2552 ฉบับที่ 3 เดือนพฤษภาคม-มิถุนายน 2552 เรื่องสั้นเข้ารอบประจำเดือนพฤษภามคม-มิถุนายน 2552

สารบัญ การก​ลับ​มา​​ ​แก้วตา​​ธัมอ​ ิน 07

แม่ค้า

Sassy Cat 17

ไม่มีหิมะในเชียงใหม่ ธนารักษ์ ณ ราช 23

อาการ​ของ​ก้อน​เนื้อ​…​ที่​สั่น​ไหว blowing​​in​t​ he​​words 33

ศรัทธา

สันติ​ธร​​วินิจฉัย​กุล 47

บรรณาธิการ​รำพัน​ ​ ​ออก​ช้า​ราวกับ​เดิน​ทางด้วย​เรือ​เกลือ​​เนิ่น​นาน​​ไร้​ความ​หวัง​​และ​เต็ม​ไป​ด้วย​ ภาพ​ที่​ไม่​เข้าใจ​​ ​ ​ภาพ​นั้น​ฝัง​ใน​หัว​ของ​ผม​ ​มัน​ค่อย​ ​ๆ​ ​ระเบิด​ออก​ที​ละ​น้อย​ ​ๆ​ ​ไม่รู้​ด้วย​ซ้ำ​ว่า​ มัน​จะ​หยุด​เมื่อ​ไหร่​ ​ ​งาน​เขียน​ก็​เหมือน​งาน​ศิลปะ​​รอ​คอย​​เรียก​ร้อง​​และ​พุ่ง​เข้าหา​ผู้​ที่​เข้าใจ​ ​ ​และ​กว่า​จะ​พบ​ผู้​เข้าใจ​​มัน​อาจ​จะ​อยู่​บน​ปลาย​ทาง​.​.​.​ ​ ​ใน​ช่วง​สอง​สาม​เดือน​นี้​มี​เรื่อง​สั้น​เข้า​มา​ให้​อ่าน​พอ​สมควร​ ​ไม่​มาก​ไม่​น้อย​ เกิน​ไป​ ​ซึ่ง​ทำให้​ผม​ยินดี​และ​มอง​เห็น​ว่า​ศิลปะ​เรื่อง​สั้น​ยัง​มี​คน​สนใจ​เขียน​ กัน​อยู่​​เรื่อง​สั้น​สำหรับ​ผม​แล้ว​​ผม​ให้​คะแนน​การ​สร้างสรรค์​และ​แนวคิด​มา​ ใน​ลำดับ​แรก​ ​ส่วน​ภาษา​หรือ​เนื้อหา​มา​อันดับ​หลัง​ ​แน่นอน​การ​สร้างสรรค์​ ต้อง​อาศัยก​ าร​สอื่ สาร​ทด​ี่ เ​ี ยีย่ ม​ก​ ระนัน้ ก​ าร​สอื่ สาร​ทด​ี่ เ​ี ยีย่ ม​ยอ่ ม​ตอ้ ง​มก​ี ารนำ​ เสนอ​ที่​ดี​​ไข่​กับ​ไข่​อะไร​เกิด​ก่อน​กัน​.​.​.​ ​

นิวัต พุทธประสาท

การก​ลับ​มา​​ ​แก้วตา​​ธัม​อิน

ฉัน​พบ​เธอ​ครั้ง​แรก​ที่​สถานี​ขนส่ง​ใน​เมือง​​จำ​ไม่​ได้​ว่า​ตัว​ เอง​ไป​อยู่​ที่​นั่น​ได้​ยัง​ไง​​หรือ​กำลัง​ทำ​อะไร​อยู่​​จำ​ได้​แค่​ ว่า​มี​ผู้​หญิง​คน​หนึ่ง​ก้าว​ลง​มา​จาก​รถ​ประจำ​ทาง​​เธอ​ไม่​ ได้​มี​อะไร​น่า​สนใจ​เธอดู​ธรรมดา ไม่ส​ ะดุด​ตา​นัก​หรอก​​​ ​ เสีย​งกลิ้ง​สอง​สาม​ครั้ง​​เหมือน​มี​อะไร​หล่น​ลง​ มาก​ระ​ดอน​ที่​พื้น​​ทำให้​ฉัน​มอง​ไป​ที่​เธอ​​ฉัน​คิด​ว่า​เธอ​ ทำ​บาง​อย่าง​หล่น​เอา​ไว้​​ฉัน​อาจ​ช่วย​เธอ​หา​ได้​​ฉัน​จึง​ เรียก​เธอ​​คง​เป็น​เสียง​ของ​ฉัน ​นั่น​แหละ​ที่​ทำให้​เธอ​หัน​มา​ทาง​ที่​ฉัน​ยืน​อยู่​​เธอ​ยืน​นิ่ง​ อย่าง​นั้น​พัก​ใหญ่​​ฉัน​ถาม​เธอ​ว่า​เธอ​ทำ​อะไร​ร่วง​รึ​เปล่า​​ เมื่อ​กี้​ฉัน​ได้ยิน​เสียง​เหมือน​อะไร​ร่วง​ตอน​เธอ​ลง​มา​จาก​

8 Write Short Story Award

รถ​​ราวกับ​ว่า​ปาก​ฉัน​พะ​งาบๆ​​โดย​ปราศจาก​การ​เปล​ร่ง​เสียง​ใดๆ​​ ออก​ไป​​วินาที​นั้น​ก่อน​ที่​เธอ​จะ​หัน​กลับ​​ฉัน​เชื่อ​ว่า​เรา​สบตา​กัน​ แวบ​หนึ่ง​​แค่​เสี้ยว​วินาที​มัน​ทำให้​ฉัน​ชา​วาบ​ไป​ทั้ง​ตัว​​ขา​สั่น​​ฉัน​ ถอย​ไป​สอง​สาม​ก้าว​​ทรุด​ตัว​นั่ง​ลง​บน​เก้าอี้​สำหรับ​ผู้​โดยสาร​​มือ​ สอง​ข้าง​จับ​ขอบ​เก้าอี้​บีบ​ไว้​แน่น​ที่สุด​ไม่​อย่าง​นั้น​ฉัน​อาจ​หลุด​ลอย​ ออก​จาก​พื้น​โลก​​มัน​มี​แรง​เหวี่ยง​บาง​อย่าง​จาก​สายตา​คู่​นั้น​​ซีด​ หม่น​เหมือน​ฟ้า​ที่​เต็ม​ไป​ด้วย​เมฆ​ก่อน​ที่​ฝน​จะ​ตก​​ทว่า​ลึก​ที่สุด​ มี​พายุ​คะนอง​และ​ใคร​คน​หนึ่ง​กำลัง​จะ​จม​ลง​ไป​​ฉัน​ได้ยิน​เสียง​ โหยหวน​แว่ว​มาก​ที่​ซึ่ง​ไกล​มาก​ ​ ​ฉัน​ตาม​เธอ​มา​จนถึง​บ้าน​หลัง​หนึ่ง​​สร้าง​ด้วย​ปูน​ชั้น​เดียว​​ สี​ขาว​กลาง​เก่า​กลาง​ใหม่​นั่น​ช่าง​ดู​แล้ง​ไร้​ชีวิต​​เธอ​หยุด​ที่​ประตู​​ ก่อน​ทิ้ง​น้ำ​หนัก​พิง​​มือ​ข้าง​หนึ่ง​ล้วง​หา​ของ​ใน​ประ​เป๋า​สะพาย​ใบ​ เขื่อง​​ที่​ดู​เหมือน​ว่า​มี​ข้าว​ของ​เต็ม​ไป​หมด​​เธอ​หยิบ​ลูกกุญแจ​ออก​ มา​แล้ว​ไข​ ​ ​ตลอด​ทาง​ที่​เรา​เดิน​มา​ทำให้​ฉัน​ไม่​มั่นใจ​ถึง​การ​มี​อยู่​ ของ​ตัว​เอง​แม้แต่​น้อย​​ถ้า​เธอ​มอง​เห็น​ฉัน​​หรือ​ว่า​ได้ยิน​เสียง​ซึ่ง​ ฉัน​พยายาม​ถาม​ว่า​เธอ​เป็น​อะไร​รึ​เปล่า​​นับ​ครั้ง​ไม่​ถ้วน​​เธอ​ก็​คง​ กำลัง​แสร้ง​เป็น​ไม่​เห็น​​ไม่​ได้ยิน​​แต่​ฉัน​ไม่​ควร​ตื่น​ตระ​หนก​ใดๆ​​ เพราะ​ดู​เหมือน​ว่า​เธอ​จะ​ทำ​อย่าง​นั้น​กับ​ทุก​สิ่ง​ทุก​อย่าง​บน​โลก​นี้​ ด้วย​ ​ ​ตอน​นั้น​คง​บ่าย​คล้อย​มาก​แล้ว​​ฉัน​คะเน​เอา​จาก​เงา​อัน​ แสน​ยืด​ยาว​ของ​เรา​ที่​ทอด​ไป​ข้าง​หน้า​ตาม​ทาง​เดิน​กลับ​บ้าน​​นั่น​ สินะ​​คง​เกือบ​ค่ำ​แล้ว​ยิ่ง​พระอาทิตย์​เคลื่อน​ลง​มาก​เท่า​ไหร่​เงา​ของ​

Write Short Story Award 9

เรา​ก็​จะ​ยืด​ยาว​ออก​ไป​เรื่อยๆ​​จน​กลาย​เป็น​หนึ่ง​เดียว​กับ​กลาง​คืน​​ กลืน​กลาย​จน​แยก​ไม่​ออก​ระหว่าง​เงา​ของ​เรา​กับ​ดาว​ดวง​อื่นๆ​​ ​และ​เงา​ของ​บ้าน​ก็​ทำให้​ภายใน​อวล​ไป​ด้วย​ความ​สลัว​ชนิด​หนึ่ง​​ สลัว​เหมือน​เวลา​ที่​ฉัน​มอง​เข้าไป​ใน​ตา​ของ​เธอ​ใ​ ช่​​เป็น​แบบ​ เดียวกัน​​หนาว​เยือก​เมื่อ​ก้าว​เท้า​เข้า​มา​ภายใน​บ้าน​​เธอ​นั่ง​อยู่​ บน​เก้าอี้​ผ้าใบ​แบบ​ปรับ​เอน​ได้​​กึ่ง​นั่ง​กึ่ง​นอน​​ทิ้ง​ตัว​จม​หาย​ไป​ ใน​เก้าอี้​ราวกับ​ว่า​เธอ​เป็น​ส่วน​หนึ่ง​ของ​มัน​​เหมือน​เธอ​กำลัง​ซีด​ จาง​ไป​ใน​แสง​สลัว​​สาย​แดด​แยง​และ​ลอด​เข้า​มาระ​หว่าง​ขอบ​ วงกบ​และ​หน้าต่าง​ที่​ปิด​เอา​ไว้​แน่น​หนา​ไม่​ยินยอม​ให้​มัน​สาด​ เข้า​มา​ง่ายดาย​​แต่​มัน​แอบ​เล็ด​เข้า​มา​จน​ได้​ทอด​ลำ​สาย​ตัด​ผ่าน​ เหนือ​เก้าอี้​ตัว​นั้น​​สำ​แสง​ที่​สาด​เข้า​มา​ทำให้​ฉัน​เห็น​ภาพถ่าย​ของ​ ใคร​คน​หนึ่ง​ไม่ใช่​เธอ​​มัน​ถูก​ใส่​ไว้​ใน​กรอบ​รูป​ที่​ทำ​จาก​ไม้​ขนาด​ ไม่​ใหญ่​นัก​​สี​ของ​มัน​ซีด​เสีย​จน​เกือบ​จะ​เลือน​หาย​ไป​หมด​แล้ว​​ ละออง​ฝุ่น​ที่​ล่อง​ลอย​แอบแฝง​อยู่​​พลัน​ปรากฏ​ขึ้น​​หมุน​เคลื่อน​ บิด​เป็น​เกลียว​ทับ​ซ้อน​​แทนที่​​กัน​อยู่​ตลอด​เวลา​​ใน​อากาศ​ที่​เรา​ หายใจ​เข้าไป​​ใต้​ลำแสง​นั้น​ฉัน​เห็น​ร่าง​แบบบาง​​มี​เพียง​หน้าอก​ ที่​ไหว​กระเพื่อม​​เบา​เหลือ​เกิน​​แต่​ถึง​จะ​แผ่ว​เบา​เท่า​ไหร่​มัน​ก็​ หมายความ​ว่า​เธอ​มี​เลือด​เนื้อ​เหมือน​อย่าง​ฉัน​ ​ ​ดวง​อาทิตย์​ลับ​ไป​แล้ว​​ความ​มืด​ของ​ค่ำคืน​คืบ​คลาน​มา​ ด้วย​ระยะ​ทาง​เท่าใด​กัน​​เมื่อ​มัน​มา​ถึง​ก็​กระโจน​เข้า​กอด​กุม​ด้วย​ อัตรา​เร่ง​เดียว​กับ​แสงอรุณ​เอา​ความ​อบอุ่น​เข้าห​ ่อ​ห้อม​เรา​​ผิด​แต่​ ว่า​นี่​กลับ​ทั้ง​มืดมน​และ​เย็น​เยียบ​ ​ ​ความ​อึดอัด​เริ่ม​ก่อ​ตัว​ขึ้น​ที​ละ​น้อย​เมื่อ​ต้อง​นั่ง​อยู่​ท่า​ม​

10 Write Short Story Award

ความ​มืด​มิด​เนิ่น​นาน​ขึ้น​เรื่อยๆ​​เสียง​เข็ม​วิ​นา​ที​ค่อยๆ​​ริน​รสชาติ​ อัน​หนัก​เหนื่อย​ลง​ใน​ช่อง​ท้อง​ของ​ฉัน​​เต็ม​จน​ล้น​​ฉัน​คิด​ว่า​ต้อง​ เอา​มัน​ออก​มา​​เอา​ออก​มา​ให้​หมด​​เริ่ม​มี​อาการ​เวียน​หัว​​ฉันท​รุด​ ตัว​ลง​ที่​ข้าง​ประตู​​เส้นเลือด​ที่​ขมับ​ขวา​เต้น​หนึบๆ​​ฉัน​เอื้อม​มือ​ขึ้น​ มา​กด​คลึง​บริเวณ​ท้ายทอย​​ไม่​ดี​ขึ้น​นัก​​หอบ​หายใจ​เอา​ความ​มืด​ เข้าไป​​ความ​มืด​ที่​ไหล​มา​แทน​อากาศ​ที่​เต็ม​ไป​ด้วย​ฝุ่น​ละออง​ที่​ เรา​มอง​ไม่​เห็น​​ตอน​เข้า​มา​ฉัน​ไม่ทัน​สังเกต​ว่า​ห้องน้ำ​อยู่​ตรง​ไหน​​ แต่​ถึง​ฉัน​จะ​สังเกต​เห็น​ใน​ตอน​นั้น​​ตอน​นี้​ก็​มืด​เกิน​กว่า​ที่​ฉัน​จะ​เดิน​ ไป​โดยที่​ไม่​ชน​เข้า​กับ​อะไร​สัก​อย่าง​​และ​ที่​สำคัญ​ฉัน​อ้วก​ออก​มา​ แล้ว​​ท้อง​ไส้​ปวด​ปร่า​เหมือน​มี​มือ​ใคร​บีบ​บิด​มัน​​เหงื่อ​เย็นๆ​​ซึม​ขึ้น​ มา​ตาม​ไร​ผม​​ฉัน​ตัว​งอ​มือ​กุม​ท้อง​นอน​เกลือก​กลิ้ง​อยู่​ใน​กอง​ความ​ อึดอัด​​หนัก​เหนื่อย​​ที่​ฉัน​อ้วก​ออก​มา​เมื่อ​ครู่​ ​ ​ภาวนา​ให้​เธอ​ลุก​ขึ้น​มา​เปิด​ไฟ​เสียที​​ฉัน​ต้องการ​ไป​จาก​ ที่​นี่​​ไม่​อยาก​รู้​อีก​ต่อ​ไป​แล้ว​ว่า​เธอ​เป็น​ใคร​​มา​จาก​ไหน​และ​เกิด​ อะไร​ขึ้น​ใน​แวว​ตา​ของ​เธอ​​แต่​ใน​ความ​มืด​ราวกับ​มี​สาย​โซ่​ล่าม​ ฉัน​เอา​ไว้​​ฉัน​จะ​ต้อง​อยู่​และ​แบ่ง​เอา​เงา​สลัว​นั่น​มา​จาก​เธอ​อย่าง​ นั้น​เห​รอ​​ให้​มันซ​ ุกซ่อน​เข้าไป​ใน​ลม​หายใจ​ของ​ฉัน​อย่าง​นั้น​เห​รอ​​ แล้ว​ยัง​ฝุ่น​ละออง​ที่​ลอย​ปั่น​ป่วน​อยู่​พวก​นั้น​ด้วย​​ใช่​แน่ๆ​​ที่​เธอ​ เป็น​แบบ​นั้น​​และ​ฉัน​ต้อง​กำลัง​กลาย​เป็น​เหมือน​เธอ​​หรือ​ว่า​ฉัน​ อาจ​จะ​เป็นก​ลาย​เป็น​เธอ​เพื่อ​ที่​เธอ​จะ​กลาย​เป็น​ฉัน​​และ​สายตา​ที่​ ซุกซ่อน​เงา​สลัวห​ ม่น​ร้าง​นั่น​จะ​กลาย​เป็น​ของ​ฉัน​​ฉัน​ดิ้น​ทุรนทุราย​ และ​อาเจียน​ออก​มา​ไม่​หยุด​​ฉัน​รู้สึก​ว่า​ร่างกาย​สั่น​สะท้าน​ขณะ​ แสง​สี​ดำ​ตรึง​ฉัน​ไว้​ตรง​นั้น​​

Write Short Story Award 11

​ ​ระยะ​ที่​ฉัน​กับ​เธอ​อยู่​ไม่​ได้​ห่าง​กัน​มาก​นัก​แต่​ฉัน​มอง​ไม่​ เห็น​ใน​บ้าน​ไม่มี​แสง​ใด​ส่อง​เข้า​มา​ได้​เลย​​คืน​นไี้​ ม่มี​พระจันทร์​​ ดวงดาว​ก็​คง​อยู่​ห่าง​ไกล​เกิน​ไป​​ฉัน​แปลก​ใจ​ที่​ถนน​หนทาง​แถว​ นี้​ไม่มี​ไฟ​ส่อง​สว่าง​​ตั้งแต่​ก้าว​เข้า​มา​ใน​บ้าน​หลัง​นี้​​ดู​เหมือน​โลก​ ข้าง​นอน​ละลาย​ไป​กับ​ยาม​ค่ำ​นั่น​แล้ว​​และ​ความ​มืด​ของ​โลก​ทั้ง​ ใบ​ต่าง​หลบ​เร้น​การ​สิ้น​สูญ​เข้า​มา​เบียด​เสียด​กัน​อยู่​ใน​นี้​​ตอน​นี้​ฉัน​ ไม่รู้​สึก​อีก​แล้ว​ว่า​ใน​บ้าน​มา​ใคร​อีก​นอกจาก​ฉัน​​แม้​ฉัน​ยืนยัน​กับ​ ตัว​เอง​ว่า​เธอ​ยังน​ ั่ง​อยู่​ตรง​นั้น​ไม่​ได้​ลุก​ไป​ไหน​​ใจ​กลับ​นึก​กลัว​ว่า​ เธอ​จะ​ละลาย​เป็น​ความ​มืด​ดำ​ไป​แล้ว​เหมือน​ทุก​สิ่ง​ทุก​อย่าง​ข้าง​ นอก​​ดำ​มืด​​เปล่า​กลวง ​ไม่มี​สิ่ง​ใด​ที่​จับ​ต้อง​ได้​ค​ น​อื่นๆ​​ล่ะ​​บ้าน​ ฉัน​ล่ะ​​พ่อ​​แม่​​น้อง​ชาย​ของ​ฉัน​​เพื่อนๆ​​คน​รัก​ท​ ุก​คน​กลาย​เป็น​ ความ​มืดมัว​ไป​ด้วย​ไหม​​หรือ​ทุก​คน​ล้วน​จาก​ไป​แล้ว​​หรือ​ทุก​คน​รู้​ ว่า​ค่ำคืน​นี้​จะ​กลืน​กิน​ชีวิต​เรา​ด้วย​ความ​หม่นหมอง​​เหลือ​แต่​ฉัน​ กับ​ผู้​หญิง​คน​นี้​กับ​บ้าน​หลัง​นี้​เท่านั้น​ที่​ไม่​ถูก​ดูด​กลืน​ให้​หาย​ไป​ ด้วย​​เพราะ​มัน​มี​แรงดึงดูด​ใน​ตัว​เอง​เพราะ​เรา​ต่าง​กำลัง​ดูด​กลืน​ เอา​เงา​ของ​บาง​อย่าง​เข้า​มา​ไว้​เช่น​กัน​​หรือ​ถ้า​ทุก​อย่าง​ยัง​ปกติ​ดี​​ แล้ว​เกิด​อะไร​ขึ้น​กับ​ฉัน​​จะ​มี​ใคร​รู้​ถึง​การ​หายตัว​ไป​ของ​ฉัน​รึ​เปล่า​​ แม้ขณะนี้​ไม่มี​ใคร​โทร​มา​ตาม​ฉัน​เลย​สัก​คน​เดียว​​ฉัน​นึก​ขึ้น​ได้​ ว่า​มี​โทรศัพท์​มือ​ถือ​ใน​กระเป๋า​กางเกง​​ล้วง​มัน​ออก​มา​ด้วย​ความ​ ดีใจ​​ค่อย​ยัน​กาย​ขึ้น​นั่ง​​กด​ปุ่ม​ปลด​ล็อค​ด้วย​ความ​เคยชิน​​ปกติ​ ไฟ​หน้า​จอ​ต้อง​ติด​​แต่​นี่​ไม่​​ฉัน​ใจ​ไม่​ดี​​ลอง​อีก​ครั้ง​​ฉัน​กด​ปุ่ม​ได้​ ถูก​ต้อง​แน่นอน​ฉัน​มั่นใจ​​แต่​ไม่มี​ความ​เปลี่ยน​แป​ลง​ใดๆ​​เกิด​ขึ้น​​ ฉันท​บท​วน​ว่า​จำ​เบอร์​โทรศัพท์​ของ​ใคร​ได้​บ้าง​ฉ​ ัน​จำ​เบอร์​ใคร​ไม่​

12 Write Short Story Award

ได้​เลย​ปกติ​ฉัน​จะ​โทร​ออก​ด้วย​ระบบ​​Memory​​ของ​โทรศัพท์​​ฉัน​ ต้องการ​โทร​หา​ใคร​สัก​คน​​ฮึ​​ฉัน​จำ​เบอร์​ที่​ทำงาน​ได้​​

พระอาทิตย์​เพิ่ง​ตก​ไป​ไม่​นาน​​ยัง​ไม่​น่า​จะ​ดึก​มาก​​คง​ยัง​ มี​ใคร​สัก​คน​นั่ง​ทำงาน​ต่อ​ที่​สำนัก​งาน​แน่ๆ​​ใช่​​เรา​ทำ​อย่าง​นั้น​กัน​ เป็น​ประจำ​​ฉันก​ ด​เบอร์​ที่​ทำงาน​ใน​ความ​มืด​ไม่​สนใจ​ว่า​เครื่อง​จะ​ ยัง​ล็อค​อยู่​หรือ​ป​ล่า​ว​​กด​ครบ​ทุก​ตัว​ฉัน​มั่นใจ​ว่า​ฉัน​กด​มัน​ครบ​ทุก​ ตัวอย่าง​ถูก​ต้อง​​จาก​นั้น​ยก​มา​แนบ​ที่​หู​​ไม่มี​เสียง​สัญญาณ​ใดๆ​​ เล็ด​ออก​มา​แม้แต่​นิด​เดียว​​ไม่​ว่า​จะ​เป็น​ระบบ​ตอบ​รับ​อัตโนมัติ​ หรือ​สัญญาณ​ที่​บอก​ว่า​ไม่​สามารถ​ติดต่อ​​ฉัน​กด​ใหม่​อีก​หลาย​ ต่อ​หลาย​รอบ​กด​ครบ​ทุก​ตัว​ฉัน​บอก​ตัว​เอง​เบาๆ​​ทุก​ครั้ง​ที่​กด​เสร็จ​​ เอา​มา​แนบ​หู​แล้ว​ก็​พบ​แต่​ความ​เงียบ​​หลาย​ต่อ​หลาย​ครั้ง​ผ่าน​ไป​ ฉัน​รู้สึก​ว่า​มือ​ตัว​เอง​สั่น​จน​ไม่​สามารถ​กด​ต่อ​ไป​ได้​อีก​​ลูก​สะอื้น​ ตื้อ​ขึ้น​มา​อยู่​ที่​ลำ​คอ​ฉัน​​ฉัน​ขว้าง​โทรศัพท์​ออก​ไป​สุด​แรง​ตรง​นั้น​ ตรง​ที่​เธอ​นั่ง​อยู่​ใน​ความ​มืด​ฉัน​มั่นใจ​ว่า​มัน​ต้อง​โดน​เธอ​แน่ๆ​​แต่​ กลาย​เป็น​ว่า​หลัง​จาก​ที่​ฉัน​ขว้าง​ออก​ไป​กลับ​ไม่​ปรากฏ​ว่า​มัน​จะ​ ไป​โดน​อะไร​หรือ​ร่วง​ลง​ตรง​ไหน​​เหมือน​มี​แรง​บาง​อย่าง​ดึง​มัน​ออก​ ไป​จาก​แรง​เหวี่ยง​ของ​ฉัน​​น้ำตา​ฉัน​เริ่ม​ไหล​​ฉัน​พยายาม​ลุก​ขึ้น​แต่​ นั่น​ไม่​เป็น​ผล​​ฉัน​เริ่ม​ตะโกน​ให้​คน​ช่วย​​ตะโกน​ดัง​ที่สุด​​แต่​คง​ไม่มี​ ใคร​รู้​ว่า​ฉัน​อยู่​ตรง​นี้​ ​ ​ไม่รู้​ว่าผ​ ่าน​ไป​นาน​เท่า​ไหร่​​ฉัน​อาจ​เผลอ​หลับ​ไป​ด้วย​ ความ​อ่อนเพลีย​​เสียง​บาง​อย่าง​ทำให้​ฉัน​สะดุ้ง​ตื่น​ขึ้น​​ฉัน​ได้ยิน​ เสียง​​มัน​เป็น​เสียง​จาก​เครื่อง​ดนตรี​แน่ๆ​​ถึง​มัน​จะ​ไม่​เป็น​เพลง​ ก็ตาม​​มัน​น่า​เป็นการ​ไล่​เทียบ​เสียง​ฉัน​คิด​เอา​เอง​​เป็นการ​ค้นหา​

Write Short Story Award 13

บาง​เสียง​เพื่อ​จะ​พบ​เสีย​งอื่นๆ​​สูง​ต่ำ​สลับ​ไป​มา​​วนๆ​​ซ้ำๆ​​ฉัน​รู้สึก​ ว่า​มัน​ไม่​ค่อย​สม่ำเสมอ​นัก​​เธอ​ทำ​อย่าง​นั้น​ซ้ำๆ​​วนๆ​​จน​ฉัน​คิด​ ว่า​เธอ​คง​ไม่​สามารถ​เล่น​เป็น​เพลง​ได้​​เธอ​สี​วน​ไป​วน​มา​อยู่​ได้​เป็น​ ชั่วโมง​​ฉัน​เริ่ม​รำคาญ​​ฉัน​เหนื่อย​เกิน​กว่า​จะ​รื่นรมย์​ไป​กัน​การ​ไล่​ เสียง​​โด​​เร​​มี​​ฟา​​ซอล​​ลา​​ที​​โด​​โด​​ที​​ลา​​ซอล​​ฟา​​มี​​เร​​โด​​กลับ​ ไป​กลับ​มา​เป็น​ร้อยๆ​​รอบ​ได้​​ใน​เมื่อ​ความ​ตื่น​เต้น​สงสัย​ของ​ฉัน​ หมด​ไป​ตั้งแต่​สิบ​นาที​แรก​แล้ว​​เธอ​ทำให้​เส้นเลือด​ที่​ขมับ​ขวา​ ของ​ฉัน​เต้น​ตุบๆ​​ขึ้น​มา​อีก​​เสียง​นั้น​อย่าง​กับ​ชอน​ไช​เข้าไป​ใน​รอย​ ปริ​แตก​ของ​กะโหลก​ฉัน​​เธอ​ทำให้​ท้อง​ฉัน​บิด​ม้วน​ด้วย​การ​เร่ง​ จังหวะ​เร็ว​ขึ้น​​เร็ว​ขึ้น​และ​เร็ว​ขึ้น​​ฉับ​พลัน​ก็​เปลี่ยน​มา​เนิบ​ช้า​​ฉัน​ เหมือน​ถูก​ใคร​ผลัก​ลง​ไป​ใน​หุบเหว​​ล่อง​ล่ะ​ลิ่ว​คลอ​ไป​กับ​เสียง​​ การ​เปลี่ยน​จาก​เสียง​ต่ำ​ทุ้ม​สุดๆ​​มา​เป็น​เสียง​แห​ลม​ปรี้ด​​มัน​เลว​ ร้าย​มาก​เหมือน​ใคร​มาก​รีด​ร้อง​อยู่​ใน​หัว​สลับ​กับ​เสียง​สะอื้น​ครวญ​ คราง​​มัน​ก้อง​สะเทือน​สะท้อน​กับ​ผา​เหว​ฉัน​เหมือน​เป็น​แก้ว​ใบ​ หนึ่ง​ที่​กำลัง​จะ​ระเบิด​เป็น​ชิ้น​เล็ก​ชิ้น​น้อย​และ​กระจัดกระจาย​​แต่​ ทันใด​นั้น​ทุก​สิ่งท​ ุก​อย่าง​ก็​เงียบ​งัน​ ​ ​เสียง​ต่างๆ​​ชัดเจน​ขึ้น​เมื่อ​เสียง​ใน​หัว​เงียบ​ลง​​นก​กลาง​ คืน​ปล่อย​สำเนียง​ชวน​ขน​ลุก​แว่ว​วู่​มา​กับ​ลม​ที่​ส่าย​สะบัด​​ร้อง​เรียก​ หา​สิ่ง​ใด​หนอ​​โดด​เดี่ยว​เหน็บ​หนาว​บน​คบ​คอน​ชั่วคราว​จน​ต้อง​ ครวญ​คร่ำ​​หรือ​พรั่น​กลัว​ว่า​เมื่อ​เช้า​มา​เยือน​​ตน​จะ​ไป​หลบ​เร้น​ร่ม​ เงา​ของ​ดาว​ดวง​ใด​ ​ ​ได้ยิน​แม้​เสียง​หายใจ​​ไม่​แน่ใจ​นัก​ว่า​เป็น​ลม​หายใจ​ของ​ ใคร​กัน​​ของ​เธอ​หรือ​ว่า​เป็น​ฉัน​เอง​​มัน​ทั้ง​ไม่​แผ่ว​เบา​​ไม่​หอบ​

14 Write Short Story Award

เหนื่อย​เหมือน​เมื่อ​ไม่​กี่​ชั่วโมง​ที่​ผ่าน​มา​​หรือ​ว่าม​ ี​ใคร​อีก​คน​มา​ที่​ นี่​​เสียง​หายใจ​นั่น​ค่อย​ข้าง​สม่ำเสมอ​​ลึก​​ยาว​​ฉัน​ทำตัว​เงียบ​ที่สุด​ เพื่อ​ที่​จะ​ฟัง​ว่า​เสียง​มา​จาก​ทาง​ไหน​​แต่​ก็​จับ​ทาง​ไม่​ได้​​เหมือน​กับ​ ดัง​มา​ทาง​โน้น​ที​ทาง​นี้​ที​​บางที​ก็​ขยับ​ใกล้​เข้า​มา​​แต่​แล้ว​ก็​เหมือน​ ว่า​ลอย​ล่อง​มา​จาก​ที่ทาง​แสน​ไกล​​ฉัน​พยายาม​อดทน​เพื่อ​รอ​คอย​ อีก​ไม่​นาน​ก็​น่า​จะ​เช้า​แล้ว​​ฉัน​จะ​ไป​จาก​ที่​นี่​​เรื่อง​บ้าๆ​​นี่​จะ​ได้​จบ​ ลง​​ฉัน​อยาก​ซด​น้ำ​แกง​กับข้าว​สวย​ร้อนๆ​​ควัน​กรุ่น​​ฉัน​ยัง​ไม่​ได้​ กิน​อะไร​ตั้งแต่​ก่อน​ที่​ฉัน​จะ​มาส​ถา​นี​ขนส่ง​เสีย​อีก​​ขณะ​ที่​ฉัน​กำลัง​ คิดถึง​แม่​​เสียง​เพลง​ก็​ดัง​ขึ้น​ ​ ​คราว​นี้​ฉัน​จะ​ไม่​ยอม​ให้​เสียง​นั่น​มา​กดดัน​บีบ​เค้น​ความ​ รู้สึก​ได้​อีก​​จะ​ตั้งใจ​ฟัง​และ​คอย​ดู​ว่า​เธอ​จะ​สามารถ​เล่น​อยู่​อย่าง​ นั้น​ถึง​เช้า​ได้​ไหม​​ฉัน​รู้สึก​ว่า​มัน​มี​จังหวะ​จะ​โคน​อยู่​บ้าง​​แม้ว่า​ เธอ​จะ​หยุด​ทั้ง​ที่​เพื่อ​จะ​เริ่ม​​ดู​เหมือน​ว่า​เธอ​สะดุด​อะไร​สัก​อย่าง​ และ​หกล้ม​อยู่​ใน​โลก​ความ​ทรง​จำ​​เธอ​เริ่ม​เพลง​เดิม​ใหม่​อีก​ครั้ง​​ อีก​ครั้ง​​และ​อีกค​ รั้ง​​ฉัน​นอน​ลืมตา​โพลง​เพิ่ง​ไป​ใน​ความ​มืด​​ไต่​ ตาม​เธอ​ไป​ทุก​ตัว​โน๊ต​ไม่มี​ตกหล่น​​จาก​นั้น​ไม่​นาน​จึง​ค่อย​เหยียด​ กาย​ฟัง​เพลง​ของ​เธอ​​ฉัน​เค​ลิ้ม​ไป​กับ​การ​ติดตาม​เสียง​เหล่า​นั้น​ จน​หลงลืม​หมด​สิ้น​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น​บ้าง​​เปลือก​ตา​ฉัน​เหมือน​มี​น้ำ​ หนัก​เพิ่ม​ขึ้น​เรื่อยๆ​​​ก่อน​ที่​จะ​หลับ​ไป​ฉัน​รู้สึก​ว่า​คุ้น​เคย​กับ​เพลง​นี้​ เหลือ​เกิน​ ​ ​ ​ ​

Write Short Story Award 15

Editor​ ​Note​:​ ​สลัด​คราบ​กวี​สาว​มา​เขียน​เรื่อง​สั้น​ ​ด้วย​ลีลา​ ภาษา​ที่​สวยงาม​ ​ขณะ​ที่​เนื้อ​เรื่อง​ดำเนิน​ด้วย​กระ​แสน​สำนึก​ ที่​สับสน​ ​เต็ม​ไป​ด้วย​สัญลักษณ์​ทาง​อารมณ์​ความ​รู้สึก​ ​แม้​ ถึง​ตอน​จบ​อาจ​จะ​ไม่​กระจ่าง​แต่​ก็​พา​ผู้​อ่าน​ไป​สู่​มุม​มอง​ทาง​ ด้าน​อารมณ์​ไม่​มาก​ก็​น้อย

แม่ค้า

Sassy Cat

​ทุก​ๆ​ ​ค​ืน​ผม​จำ​เป็​น​ต้​อง​อ​า​ศ​ัย​ผ่าน​​ทาง​ต​ร​อก​​เล็​กๆ​​ ​แ​คบๆ​​ ​แห่งนี้​ เดิ​น​ล​ัด​เลาะ​​ก​อง​​ขย​ะ​และ​​แอ​่ง​น​้ำ​ข​ัง​ท​ี่กะ​า​ตั​ว​ท้าทาย​ประสาท​ สัมผัส​ใน​การ​หลบ​หลีก​ของ​ผม​อยู่​โดย​รอบ​ ​ด้วย​เหตุ​ว่า​ตรอก​ เล็ก​แคบ​แห่ง​นี้​ ​เป็น​หนทาง​เดียว​ที่​สามารถ​เชื่อม​ต่อ​โลก​เน่าๆ​​ ใน​ห้อง​พัก​โกโรโกโส​ ​ขนาด​กระ​จิ​ดริด​ ​เพียง​แมว​ดิ้น​ตาย​ของ​ พนักงาน​บริษัท​ธร​รม​ดา​ ​ตำแหน่ง​ไม่​ใหญ่​โต​อย่าง​ผม​ ​กับ​ความ​ ศิ วิ ​ไ ลต์ ​สุ ด ​ต ระการ​ข อง​เ มื อ ง​ห ลวง​ที่ ​มี ​ทั้ ง ​สี สั น ​ ​ชี วิ ต ​ชี ว า​แ ละ​ น่า​ตื่น​ตา​อยู่​เสมอ​ ​ที่​สำคัญ​บริษัท​ที่​ผม​รับ​ใช้​ ​ให้​แรงงาน​ ​และ​ บริการ​มัน​สมอง​ตั้ง​อยู่​ที่​นั่น​.​.​.​ที่​ที่​มี​เพียง​ตรอก​แคบๆ​ ​กั้น​กลาง​ ​ ​

18 Write Short Story Award

​ ตรอก​เ ล็ ก ๆ​ ​แ ห่ ง ​นี้ ​เ อง​ที่ ​ท ำผม​ไ ด้ ​พ บคน​ค น​ห นึ่ ง ​เ ป็ น​ ประจำ​ทุก​ค่ำคืน​ ​เธอ​จะ​ยืน​อยู่​ที่​นั่น​ ​ข้าง​ร้าน​อา​หา​รอิ​สาน​รส​ จัดจ้า​นรา​คา​ถูก​ที่​ผม​แวะ​มา​ฝาก​ท้อง​อยู่​บ่อยๆ​ ​ไม่ใช่​ว่า​อาหาร​ ร้าน​นี้​จะ​รสชาติ​เลิศ​เลอ​ ​หรือ​บรรยากาศ​น่า​หย่อน​ใจ​อะไร​เลย​​ เหตุ ผ ล​เ ดี ย ว​ที่ ​ผ ม​มั ก ​จ ะ​แ วะ​ม า​นั่ ง ​ร้ า น​นี้ ​เ ป็ น ​ป ระจำ​ใ น​เ วลา​ อาหาร​เย็น​ ​เพราะ​อาหาร​ของ​ที่​นี่​ราคา​เหมาะ​สม​พอที่​ผม​จะ​ จ่าย​ได้​ใน​ช่วง​ต้น​เดือน​ ​หากว่า​เป็น​ปลาย​เดือน​ก็​คงจะ​หนี​ไม่​พ้น​ บะหมี่​ซอง​ที่​ราคา​ถูก​ ​ช่วย​ประทัง​ชีวิต​กัน​ไป​ ​และ​ค่ำคืน​นี้​ก็​เช่น​ เดียวกัน​เธอ​ยัง​คง​ยืน​อยู่​ตรง​นั้น​ ​ข้างๆ​ ​ตู้​เพลง​คาราโอเกะ​ที่​ทำให้​ ชาย​ขี้​เมา​ละแวก​นี้​กลาย​เป็น​นัก​ร้อง​เสียง​ทองใน​ราคา​ ​5​ ​บาท​ ​ ​เธอ​สวม​กระ​โป​รง​ยีน​ส์​สี​ซีด​ ​คะเน​ด้วย​หาง​ตา​ความยาว​​ ไม่​น่า​จะ​เกิน​หนึ่ง​คืบ​ ​แต่​ที่​สะกด​ให้​ผม​แช่​สายตา​มอง​เธอ​อย่าง​ ลืมตัว​คง​เป็นต้น​ขาก​ลม​กลึง​เนียน​ขาว​ ​แม้​จะ​ไม่​ยาว​เรียว​ได้​รูป​ ขนาด​นาง​แบบ​บน​เวที​ ​แต่​ก็​สมส่วน​น่า​มอง​ ​เธอ​มัก​จะ​สวม​เสื้อ​ สาย​เดี่ยว​หรือ​เกาะ​อก​ ​เผย​เนิน​เนื้อ​อวบ​อิ่ม​ที่​แทบ​จะ​ปริ​แตก​​ ระเบิ ด ​ตู ม ​อ อก​มา​ ​น่า​แปลก​ที่​ผม​รู้สึก​อึดอัด ​จ นถึ ง ​ขั้ น ​ห ายใจ​ ติดขัด​ทุก​ครา​ ​เมื่อ​เผลอ​แวบ​สายตา​มอง​คู่​ปทุม​ถัน​อัน​น่า​ตก​ ตะลึง​ ​ใบหน้า​ของ​เธอ​ฉาบ​ด้วย​สีสัน​ฉูดฉาด​ ​ปาก​แดง​สด​ฉ่ำ​เย้า​ ยวน​ ​คิ้ว​โก่ง​คม​เข้ม​ได้​รูป​ ​ตาคม​กริบ​เหมือน​สาว​แขก​ ​ทุก​องค์​ ประกอบ​บน​เครื่อง​หน้า​เธอ​ไม่​สามารถ​เอ่ย​ได้​อย่าง​เต็ม​ปาก​ว่า​ สวย​ดั่ง​นางฟ้า​ก​ ลับ​แต่​เอียง​ไป​ทาง​จัด​จ้าน​เกิน​ควร​​แต่​สำหรับ​ผม​ แล้ว​ ​เธอ​เป็น​เหมือน​เทพธิดา​ประจำ​ร้าน​ลาบ​ ​ที่​เปล่ง​รัศมี​แข่งขัน​ กั บ ​แ สง​ไ ฟ​ห ลาก​สี​วิบ​วับ​จาก​แผง​ควบคุม​ตู้ ​เ พลง​ค าราโอเกะ​​

Write Short Story Award 19

และ​ถูก​ราย​ล้อม​ด้วย​ผู้ชาย​มาก​หน้า​หลาย​ตา​ที่​หมาย​ปอง​เธอ​​ ​ ​เธอ​ยิ้ม​ให้​ผม​เหมือน​ดัง​ทุก​คืน​ที่​ผ่าน​มา​ ​รอย​ยิ้ม​ของ​เธอ​ ช่าง​ยั่วยวน​ ​เยิ้ม​แย้ม​ ​สายตา​เธอ​ปราย​มอง​มา​ทาง​ผม​เหมือน​ จะ​พูด​ใดๆ​ ​แต่​กลับ​ไม่​เอ่ย​ออก​มา​ ​เรา​ได้​แต่​สบตา​กัน​ ​แล้ว​ยิ้ม​ ให้​กัน​น้อยๆ​ ​ก่อน​เส​สายตา​มอง​ไป​ทาง​อื่น​ ​เหมือน​กับ​ที่​เคย​

เป็ น ​ม า​ประจำ​ทุก​คืน​ ​ผม​นั่ง​อยู่​ที่​นั่น ​ ​ที่ ​โ ต๊ ะ ​เ ล็ ก ​ที่ สุ ด​ และ​เป็น​ทำเล​ที่​อยู่​อับ​สายตา​ที่สุด​ของ​ร้าน​ ​เฝ้า​มอง​เธอ​อัด​บุหรี่​ มวน​แ ล้ ว ​ม วน​เ ล่ า ​ ​ม อง​เ ธอ​ข ยี้ ​ดั บ ​ก้ น ​บุ ห รี่ ​ด้ ว ย​ป ลาย​ร องเท้ า​ ส้น​สูง​สี​บานเย็น​ ​ครั้ง​แล้ว​ครั้ง​เล่า​.​.​.​คืน​นี้​คง​ไม่ใช่​คืน​ของ​เธอ​​ ​​ ​เ ธอ​ก ำลั ง ​ท ำงาน​ข อง​เ ธอ​อ ย่ า ง​ข มั ก ​เ ขม้ น ​ ​ใ ช่ ​. ​. ​. ​นี่ ​คื อ​ งาน​ข อง​เ ธอ​ ​ทุ ก ​ค รั้ ง ​ที่ ​มี ​ผู้ ช าย​เ ดิ น ​ผ่ า น​ห น้ า ​ร้ า น​ ​เ ธอ​จ ะ​เ ชื้ อ​ เชิ ญ ​เ ขา​ด้ ว ย​ส ายตา​ที่ ​ห รี่ ​ป รื อ ​ ​ห ากว่ า ​เ ขา​มี ​ที ท่ า ​ส นใจ​ใ คร่ ​รู้ ​ เธอ​จ ะ​เ ริ่ ม ​พู ด ​คุ ย ​กั บ ​เ ขา​ ​ชั ก ชวน​เ ขา​ด้ ว ย​ถ้ อ ยคำ​ที่ ​อ อด​อ้ อ น​ อ่ อ น​ห วาน​ ​เ มื่ อ ​ผู้ ​ข าย​เ ชิ ญ ​ช วน​ ​ผู้ ​ซื้ อ ​ส นใจ​ ​เ กิ ด ​ก าร​ถ ามไถ่ ​ ต่ อ ​ร อง​ ​จ น​แ ม่ ค้ า ​แ ละ​ลู ก ค้ า ​พ อใจ​ใ น​ข้ อ ​ต กลง​แ ละ​ร าคา​​ เป็ น ​อั น ​ปิ ด ​ก าร​ข าย​แ ละ​เ ธอ​ท ำงาน​ส ำเร็ จ ​ ​แ ต่ ​ไ ม่ ใ ช่ ​คื น ​นี้ ​ ​ ​เจ้าของ​ร้าน​ลาบ​เคย​เล่า​ให้​ผม​ฟัง​ว่า​ ​ชีวิต​ของ​เธอ​น่า​ สงสาร​หนัก​หนา​ ​มี​ภาระ​มากมาย​ที่​เธอ​ต้อง​รับ​ผิด​ชอบ​ ​เธอ​มี​ลูก​ เล็กๆ​ ​ที่​เกิด​จาก​ผัว​ขี้ยา​ ​ซึ่งขณะ​นี้​ไป​ชีวิต​วัย​หนุ่ม​ใน​คุก​ชาย​ ​เธอ​ ไม่มี​ความ​รู้​​ไม่มี​เงิน​ทุน​​ไม่มี​โอกาส​​ไม่มี​ความ​ฝัน​​แต่​เธอ​มี​อาชีพ​ เธอ​ทำ​มา​ค้าขาย​มา​ตั้งแต่​แตก​เนื้อ​สาว​ ​“​ขาย​อะไร​หรือ​ ​อ้าย​”​ ผม​ถาม​เขา​ด้วย​ความ​แปลก​ใจ​ ​“​ขายตัว​ไง​ ​ไอ้​น้อง​”​ ​เมื่อ​พูด​จบ​ เขา​ก็​เอาแต่​หัวเราะ​ใน​ลำ​คอ​ ​แล้ว​ก้ม​หน้า​ก้ม​ตา​สับ​เนื้อ​ต่อ​ไป​​

20 Write Short Story Award

​ ​ความ​รู้สึก​ที่​ผม​มี​ต่อ​เธอ​ใน​คืน​นี้​ ​ประมวล​รวม​กับ​ข้อมูล​ ของ​เธอ​ทผ​ี่ ม​ได้ร​ บั ม​ า​จาก​เจ้าของ​รา้ น​ลาบ​ท​ ำให้ผ​ ม​บอก​กบั ต​ วั เ​อง​ ว่า​บ​ างทีผ​ ม​อาจ​จะ​ชว่ ย​เธอ​ได้​แ​ ต่ผ​ ม​จะ​ชว่ ย​เธอ​ได้อ​ ย่างไร​เล่า​ผ​ ม​ ลอบ​มอง​เธอ​อีก​ครั้ง​ ​เธอ​ดู​กระวนกระวาย​ใจ​ ​ผม​เดา​เอา​เอง​ว่า​เธอ​ อาจ​จะ​กำลัง​ครุ่นคิด​ถึง​ลูก​เล็กๆ​ ​ที่​รอ​อาหาร​จาก​เธอ​ ​นึกถึง​รุ่ง​เช้า​ ที่​ต้อง​พา​เด็ก​น้อย​ไป​หา​หมอ​ ​นึกถึง​หน้า​เจ้าของ​ห้อง​เช่า​ที่​พร้อม​ จะ​ตะเพิด​หาก​เธอ​ยัง​ไม่​ชำระ​ค่า​ห้อง​ที่​คั่ง​ค้าง​มา​นาน​กว่า​ ​2​ ​เดือน​​ ไหน​จะ​ค่าน้ำ​ค่า​ไฟ​​และ​อื่นๆ​​อีก​จิปาถะ​​

ฉับ​พลัน​นั้น​ผม​นึก​ขึ้น​ได้​ว่าที่​บริษัท​ที่​ผม​ทำงานอยู่​กำลัง​ ประกาศ ​รับ​สมัคร​แม่​บ้าน​ทำความ​สะอาด​ ​1​ ​ตำแหน่ง​ ​เธอ​น่า​จะ​ ทำได้​ ​ก็​มัน​ไม่​ยาก​อะไร​นี่​นา​ ​แต่​อาจ​จะ​หนัก​ไป​สัก​หน่อย​ ​ไหน​จะ​ ร้าน​ขาย​อาหาร​กลาง​วัน​หน้า​บริษัท​ที่​เขียน​ป้าย​รับ​สมัคร​เด็ก​เสริฟ​ อีก​เล่า​​นั่น​ก็​น่าส​ นใจ​ไม่​น้อย​​แต่​เธอ​อาจ​จะ​ไม่มี​เวลา​ส่วน​ตัว​เหลือ​ เลย​ ​หรือ​ว่า​ผม​จะ​แนะนำ​สถาน​ที่​สอน​อาชีพ​ให้​เธอ​จะ​ใช้​เป็น​วิชา​ ติดตัว​เลี้ยง​ชีพ​ได้​ไป​จน​ตาย​ ​แต่​เธอ​อาจ​จะ​ไม่​ชอบ​การ​เรียน​ก็ได้​ มัน​เสีย​เวลา​เกิน​ไป​​

บางที​ผม​อาจ​จะ​ใช้​วิธี​ง่ายๆ​ ​ไม่​ต้อง​ยุ่ง​ยาก​ผม​อาจ​จะ​ ยื่น​เงินสด​ให้​เธอ​แล้ว​บอก​กับ​เธอ​ตรงๆ​ ​ว่า​ผม​สงสาร​เธอ​ ​อยาก​ ช่วย​เหลือ​เธอ​ ​และ​หวัง​ว่า​เธอ​จะ​ไม่​รังเกียจ​น้ำ​ใจ​เล็กๆ​น้อยๆ​ของ​ ผม​ ​แต่​มัน​อาจ​จะ​บั่นทอน​ศักดิ์ศรี​ของ​เธอ​ ​ก็​เธอ​ไม่ใช่​ขอทาน​ ข้าง​ถนน​นี่​นา​ ​ใน​ที่สุด​ผม​ก็​ตัดสิน​ใจ​ว่า​จะ​ยื่น​มือ​เข้าไป​มอบ​น้ำใจ​ อัน​บริสุทธิ์​ ​ที่​มนุษย์​พึง​ปฏิบัติ​ต่อ​เพื่อน​มนุษย์​ด้วย​ความ​เมตตา​ให้​ แก่​เธอ​​

Write Short Story Award 21

ผม​ลุก​จาก​โต๊ะ​เล็กๆ​ใน​มุม​อับ​นั้น​ ​แล้ว​สาว​เท้า​ตรง​ปรี่​ เข้ า ไป​ห า​เ ธอ​ ​เ พื่ อ ​จ ะ​เ อ่ ย ​ว าจา​ที่ ​ผ ม​คิ ด ​ว่ า ​เ ป็ น การ​ก รุ ณ า​แ ก่ ​ เธอ​อย่าง​เหมาะ​สม​กับ​โอกาส​และ​เวลา​ใน​คืน​นี้​ได้​อย่าง​ดี​ที่สุด​

“คุ ณ ครั บ ชั่ ว คราวคิ ด เท่ า ไหร่ ” เธอเป็ น แม่ ค้ า เ ธ อ ข า ย ข อ ง ค ำ พู ด ข อ ง เ จ้ า ข อ ง ร้ า น ล า บ ล อ ย แ ว บ เ ข้ า ม า ใ น ม โ น ส ำ นึ ก ข อ ง ผ ม ใ น น า ที นั้ น เ อ ง ​​​

Editor​​Note​:​​ด้วย​ภาษา​ที่​สวย​ลื่น​ไหล​​ไป​ได้​กับ​เนื้อ​เรื่อง​ ที่​แม้​ไม่​ใหม่​​แต่​บท​การ​บรรยาย​กลับ​ทำให้​ชวน​อ่าน องค์ ประกอบเหล่านี้ทำให้เห็นแววของผู้เขียนว่าจะพัฒนาต่ อไปได้อย่างดีเยี่ยม

ไม่มีหิมะในเชียงใหม่ ธนารักษ์ ณ ราช

ท้องฟ้า​เชียงใหม่​ก่อน​เวลา​เที่ยง​ยัง​คง​หม่น​เทา​เหมือน​เช้า​ที่​ผ่าน​ มา​ ​ ร่อง​รอย​ของ​ฝน​ปราก​ฎ​อยู่​ทั่ว​ถนน​​ผม​ลง​จาก​รถ​ตุ๊ก​ตุ๊ก​ ​ตรง​ดิ่ง​เข้า​ร้าน​มิ​นกะ​ลา​บาร์​แอนด์​เรส​ตัว​รอง​เหมือน​คน​อด​นอน​ กระโจน​ขึ้น​เตียง​ ​ ป้า​เจ้าของ​ร้าน​กำลัง​เปิด​ประตู​ร้าน​​ส่วน​ลูกชาย​นั่ง​เช็ค​ ของ​อยู่​ที่​เคาน์เตอร์​ ​ “​วัน​นี้​มา​เร็ว​จัง​”​​ลูกชาย​เจ้าของ​ร้าน​ทักทาย​

​ผม​เลือก​ที่​นั่ง​โต๊ะ​ซ้าย​สุด​ติด​หน้าต่าง​​ที่​ซึ่ง​เคย​นั่ง​ประจำ​ กับ​เธอ​

24 Write Short Story Award

​“​ไป​ส่ง​ยูกิ​ที่​สนาม​บิน​มา​ครับ​”​ ​ เขา​เดิน​จาก​เคาน์เตอร์​มา​รับ​รายการ​อาหาร​สอง​อย่าง​ จาก​ผม​​แล้ว​เดิน​หาย​เข้า​ครัว​ ​ ดู​เหมือน​เขา​ไม่​ได้​สนใจ​สิ่ง​ที​ผม​พูด​นัก​

​ป้า​เจ้า​ของี​ร้าน​เดิน​ถือ​แก้ว​ใส่​น้ำ​แข็ง​ค่อน​ใบ​วาง​ตรง​หน้า​

​เธอ​สำรวจ​สาร​รูป​ผม​ด้วย​แวว​ตา​ห่วงใย​

​“​แฮ็งค์เ​ห​รอ​”​ ​ ​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​ ​ ​เรา​เจอ​กัน​ครั้ง​แรก​ใน​ห้องเรียน​วิชา​ภา​รัสเซีย​ทสี่​ อน​โดย​​ดร​.​อิ​วาน​ ​อิ​วาน​โน​วิช​​โน​วิสกี้​ ​ นักศึกษา​เพียง​คน​เดียว​ใน​ชั้น​เรียน​อย่าง​ผม​ถูก​เอ็นดู​เป็น​ พิเศษ​จาก​อาจารย์​

​นอกจาก​ให้​มา​เรียน​ที่​ห้อง​พัก​อาจารย์แ​ ล้ว​

​เรา​ยัง​ใช้​ระบบ​การ​เรียน​แบบ​นักศึกษา​เป็น​ศูนย์กลาง​ ​ผม​เป็น​คน​กำหนด​หัวข้อ​การ​เรียน​เอง​ทุก​วัน​​แต่​แทนที่​เรา​จะ​เรียน​ เกี่ยว​กับ​ไว​ยก​รณ์​หรือ​คำ​ศัพท์​ภาษา​รัสเซีย​

​ผม​กลับ​พา​อาจารย์​ออก​อ่าว​ออก​ทะเล​ด้วย​ประเด็น​เกี่ยว​ กับ​วรรณกรรม​รัสเซีย​ ​ ​และ​ขณ​ที่​เรา​คุย​กัน​อย่าง​ออกรส​ออก​ชาด​เป็น​ภาษา​ไทย​ เรื่อง​หนังสือ​ของ​ตอลส​ตอย​

​เด็ก​ผู้​หญิง​คน​หนึ่ง​ปราก​ฎ​ตัว​หน้า​ประตู​​พร้อม​กับ​ตำรา​

Write Short Story Award 25

วิชา​รัสเซีย​ ​ ผม​ยกมือ​ทักทาย​เพื่อน​ร่วม​ชั้น​เรียน​คน​ใหม่​

​แต่​เธอ​ทักทาย​ตอบ​ด้วย​การ​วางมือ​สอง​ข้าง​บน​หน้าขา​ ​แล้ว​โค้ง​คำนับ​อย่าง​สวยงาม​หนึ่ง​ที​

​“​ต่างด้าว​อีก​แล้ว​เห​รอ​”​​ผม​พูด​กับ​ตัว​เอง​เบา​​ๆ​ ​พลาง​ลอบ​สำรวจ​เพื่อน​ใหม่​ไป​ด้วย​​ตา​เธอ​อาจ​จะ​หยี​​จมูก​อาจ​จะ​ แหลม​ผิว​อาจ​จะ​ออก​ขาว​​ๆ​แต่​ผม​ก็​แยก​ไม่​ออก​อยู่ดี​ว่า​เธอ​ต่าง​ จาก​เด็ก​ผู้​หญิง​เชียง​ใหม่​แถวๆ​นี้​ยัง​ไง​ ​ ​“​ชื่อ​​ยูกิ​​ค่ะ​​ภาษา​ไทย​แปล​ว่า​หิมะ”​

​เธอ​โพล่ง​ขึ้น​กลาง​ชั่วโมง​เรียน​ด้วย​น้ำ​เสียง​ที่​เรียบ​ฉย​​ไม่​ สบตา​ใคร​​ไ​ม่​สนใจ​ใคร​​เหมือน​พูด​กับ​ตัว​เอง​มากกว่า​ ​ ​วัน​เดียวกัน​นั้น​​ผม​นั่ง​กิน​ข้าว​ซอย​ไก่​ใน​โรง​อาหาร​คณะ​ ​เธอ​เดิน​แบก​สีหน้า​ไร้​ความ​รู้สึก​มา​ที่​โต๊ะ​ที่​ผม​นั่ง​​วาง​กระเป๋า​ลง​ แล้ว​เดิน​หาย​ไป​​และ​ขณะ​ที่​ผม​กำลัง​งวยงง​กับพ​ ฤติกรรม​ของ​คน​ ญี่ปุ่น​ที่​หน้า​เหมือน​คน​เชียงใหม่​คน​นี้​อยู่​​เธอ​เดิน​กลับ​มา​พร้อม​ ข้าว​ซอย​ไก่​

​“​กิน​เห​มอื​นกัน​เลย​”​​ผม​ชวน​เธอ​คุย​ก่อน​ที่​บรรยากาศ​จะ​ อึดอัด​มาก​ไป​กว่า​นี้​

​“​อร่อย​ดี​”​​น้ำ​เสียง​เงียบ​เฉย​เหมือน​พูด​กับ​ตัว​เอง​​แต่​ คราว​นี้​เธอ​ยิ้ม​

​รอย​ยิ้ม​ครั้ง​แรก​

​“​ยูกิ​สบาย​ดี​ไหม​”​

​“​ยูกิ​สบาย​ดี​ค่ะ​”​

26 Write Short Story Award

​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​ ​ ​ นอกจาก​เรา​จะ​พบกัใน​ห้องเรียน​ภาษา​รัสเซีย​​ตอน​เรียน​ เสร็จ​​เรา​ยัง​เดินไ​ ป​กิน​ข้าว​ซอย​ไก่​ด้วย​กัน​​เป็น​อย่าง​นี้​หนึ่ง​อาทิตย์​ จึง​เริ่ม​สนิท​กัน​​จาก​นั้น​เรา​นัด​กัน​ทุ​กเย็น​อาจ​เพราะ​ผม​ไม่​ค่อย​มี​ เพื่อน​​และ​คง​เพราะ​เธอ​มา​อยู่​ที่​นี่​คน​เดียว​​เรา​จึง​สนิท​กัน​อย่าง​ รวดเร็ว​ ​ ​ผม​เดิน​ไป​หา​ยูกิ​ที่​หอพัก​ย่าน​ตลาด​ต้น​พ​ยอม​ ​แล้ว​เดิน​ไป​ร้าน​มิ​นกะ​ลา​บาร์​แอ​นเรส​ตัว​รอง​ที่​ถนน​นิมมาน​เห-​ มินต์​ด้วย​กัน​เรา​ใช้​ที่​นี่​กิน​ข้าว​​ดู​ทีวี​​และ​ทำการ​บ้าน​​นอกจาก​ข้าว​ ซอย​ไก่​เรา​สอง​คน​ยัง​ชอบ​แกง​ไก่​มัน​อะลู​เหมือน​กัน​​เรา​กิน​ทุก​วัน​ ที่​มี​แต่​วัน​ที่​ไม่มี​เรา​ก็​เลือก​กิน​ขนมจีน​โม​ฮิ​นกา​แบบ​พม่า​เหมือน​ กัน​อีก​ ​ ก่อน​ร้าน​จะ​ปิด​ตอน​สาม​ทุ่ม​​ยู​กิจ​ะ​ยื่นแ​ บ็งค์​ห้า​สิบ​พับ​ ครึ่ง​ให้​ผม​ไป​จ่าย​​เรา​กิน​อาหาร​รวม​กัน​หมด​วัน​ละ​หนึ่ง​ร้อย​บาท​ทุก​ วัน​​พอ​เดิน​ออก​มาน​อก​ร้าน​​มี​สอง​ประโยค​ที่​เธอ​จะ​พูด​อยาก​กิน​ กาแฟ​ดีๆ​​ไม่​ก็​​อยาก​ดู​หนัก​สนุกๆ​ ​ ​ไม่​ไป​คุย​กัน​ต่อ​ที่​ร้า​นกาแฟแ​​ผม​กับ​ยู​กิก็​จะ​นั่ง​ดู​หนัง​ใน​ ร้าน​โฮม​เธียร์​เตอร์​​เธอ​ดู​หนัง​ญี่ปุ่น​น้อย​มาก​​ส่วน​มาก​จะ​ดู​หนัง​ ไทย​​ยู​กิ​ดู​นาง​นาค​กับ​ผม​สี่​รอบ​​ก่อน​หน้า​นี้​เธอ​เคย​ดู​ที่​ญี่ปุ่น​มา​ แล้ว​สอง​รอบ​ ​ ​“​ทำไม​ถึง​ชอบ​ถนน​นิมมาน​เห​มินต์​”​​ยูกิ​ถาม​ ​น่า​แปลก​ที่​เป็นเ​วลา​เดียว​กับ​ที่​ผม​ตั้ง​คำถาม​นี้​กับ​ตัว​เอง​อยู่​พอดี​

Write Short Story Award 27

​“​อืม​​ฉัน​ไม่​อยาก​ไป​ไกล​จาก​ถนน​นิมมาน​เห​มินต์​”​

​เป็น​คำ​ตอบ​ที่​ตรง​ตัว​เอง​อย่าง​ประหลาด​​ยูกิ​ยิ้ม​

​“​ฉัน​ไม่อ​ ยาก​ไป​ไกล​จาก​คุณ​”​​แม้​ภาษา​ไทย​ของ​ยู​กิจ​ะ​ ค่อน​ข้าง​ดี​แต่​ผม​ไม่​แน่ใจ​ว่า​เธอ​เข้าใจ​ความ​หมาย​ที่​ลึก​ไป​กว่า​ นั้น​หรือ​เปล่า​เธอ​น่า​จะ​เพียง​แค่​เลียน​แบบ​รูป​ประโยค​​เหมือน​เด็ก​ สาม​สี่​ขวบ​หัด​พูด​

​“​จ่าย​เงิน​ให้​ร้าน​มิ​นกะ​ลา​บาร์​ครบ​หนึ่ง​หมื่น​แล้ว​”​​ยู​กิ​ เปลี่ยน​เรื่อง​

​เธอ​ออก​เสียง​คำ​ว่า​หมื่น​​เป็น​​ห​มุ่น​​เธอ​ยื่น​สมุด​บัญชี​การ​ ใช้​จ่าย​ประจำ​วัน​ของ​ตัว​เอง​ให้​ผม​ดู​​วัน​นี้​เป็น​วัน​ที่​หนึ่ง​ร้อย​ที่​เรา​ มา​ที่​ร้าน​มิ​นกะ​ลา​บาร์​​ตัวเลข​ที่​ลงตัว​เหมาะ​เจาะ​

​“​ฉลอง​ด้วย​กาแฟ​กัน​เถอะ​”​​ยูกิ​ชวน​ ​ ​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​ ​ ​“​เพลง​อะไร​​รู้​ไหม​​เพลง​อะไร​”​​ยูกิ​ทาย​เพลง​ใน​ร้าน​กาแฟ​​ผม​ ทำท่า​นึก​​เพ​ลง​ของ​เรย์​​ชาร์ล​แน่ๆ​

​“​อืมๆ​​I​​CAN​​NOT​​STOP​​LOVING​​YOU​”​​ผม​ยิ้ม​​ดีใจ​ ที่​ตัว​เอง​ตอบ​ได้​

​“​I​​CAN​​NOT​​STOP​​LOVING​​YOU​G ​ I​”​​เธอ​เปล่ง​เสียง​ ออก​มา​ดัง​​ๆ​​แล้ว​พูด​ต่อ​

​“​​I​​CAN​​NOT​​STOP​​LOVING​​YUGI​”​​เธอ​เติบ​คำ​ว่า​​กิ​​ ท้าย​เพลง​

28 Write Short Story Award

​แล้ว​เพลง​นี้​ก็​กลาย​เป็น​ของ​เธอ​

​เรา​เผลอ​หัวเราะ​เสียง​ดัง​​จน​คนใน​ร้าน​เริ่ม​มอง​ ​ ​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​ ​ ​เรา​กิน​ข้าว​ที่​ร้าน​มิ​นกะ​ลา​บาร์​ครบ​หนึ่ง​หมื่น​หนึ่ง​พัน​สอง​ร้อย​บาท​ ​ใน​เวลา​หนึ่ง​ร้อย​สิบ​สอง​วัน​​หาก​บวก​อีก​เจ็ด​วัน​ก่อน​ที่​จะ​สนิท​กัน​​ วัน​นี้​

​ยู​กิ​อยู่​เชียงใหม่​หนึ่ง​ร้อย​สิบ​เก้า​วัน​​พรุ่ง​นี้​คือ​วัน​ที่​ผม​ไม่​ อยาก​ให้​มา​ถึง​​อยาก​ให้​เชียงใหม่​คืน​นี้​ยาวนาน​ตลอด​ไป​ ​เพราะ​เวลา​ระหว่าง​ผม​กับ​ยูกิ​​เหลือ​น้อย​เต็มที​ผ​ ม​ไม่​อยาก​หายใจ​ ด้วย​อากาศ​เชียงใหม่​ที่​ไม่มี​เธอ​ไม่​อยาก​รับ​รู้​ว่า​เธอ​กำลัง​จะ​ไป​ ​ ​ยูกิ​ซื้อ​ลา​เต้​ร้อน​แบบ​เท​คอะเวย์​มาส​อง​แก้ว​​ผม​ยืน​รอ​ หน้า​ร้าน​​พยายาม​มอง​เธอ​ตลอด​เวลา​​มอง​เธอ​รอ​กาแฟ​​มอง​เธอ​ จ่าย​เงิน​​มอง​ให้​เต็มตา​​มอง​ใส​สิ่ง​ที่​จะ​ไม่​ได้​เห็น​อีก​ต่อ​ไป​

​“​ลา​เต้​ร​ ้อน​นิด​หน่อย​”​​เธอ​พูด​อย่าง​ร่าง​เริง​

​ผม​รู้​ดี​ว่า​เธอ​กลบ​เกลื่อน​ความ​เศร้า​ใน​ใจ​

​เรา​เดิน​จับ​มือ​กัน​ไป​ร้าน​โฮม​เธียร์​เตอร์​​มือ​ของ​เธอ​เล็ก​ และ​อุ่น​

​น้ำตา​ผม​ไหล​ซึม​อยู่​ใน​ใจ​​ส่วน​ยูกิ​ใช้​ผ้าเช็ดหน้า​ปิดตา​ ​ ​เธอ​ส่ง DVD หนังเ​รื่องต้มยำ​กุ้ง​ให้​ผม​​รอย​น้ำตา​ที่​แก้ม​ ยัง​คง​เด่น​ชัด​​และ​หยด​ต่อ​ไป​จวน​เจียน​จะ​ไหล​ผ​ ม​รับ​แผ่น​หนัง​​ ยื่น​ให้​พนักงาน​

Write Short Story Award 29

​ เธอ​มี​ท่าที​สนใจ​เรา​สอง​คน​

​ผม​คิด​ว่า​เธอ​คง​สังเกต​ตั้งแต่​เรา​เข้า​มา​ใน​ร้าน​ ​ ​ผม​ดู​หนัง​ไม่รู้​เรื่อง​​ใน​ใจ​คิด​แต่​เรื่อง​พรุ่ง​นี้​จะ​ไม่​มี​ยูกิ​ ​เธอ​ซบ​ลง​บน​ไหล่​ผม​​เรา​จับ​มือ​กัน​แน่น​​ตัว​เธอ​สะเทือน​ตาม​ จังหวะ​สะ​อื้อ​น​​เรา​คง​อยู่​อย่าง​นั้น​จน​หนัง​จบ​ ​ ​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​ ​ ส่ง​เธอ​ที่​หอ​เสร็จ​​ผม​เดิน​กลับ​อย่าง​ไร้​ความ​รู้สึก​ ​ขา​ก้าว​ไป​เอง​เหมือน​เครื่องจักร​​รู้​สึก​ตัวอีก​ที​ก็​พบ​ว่า​ตัว​เอง​นั่ง​อยู่​ที่​ ระเบียง​ห้อง​​เพิ่ง​จะ​ตี​สอง​​ผม​มอง​ไป​ทาง​ทิศ​ตะวัน​ออก​​ไม่​บ้า​พอที่​ จะ​ตะโกน​ขอร้อง​ไม่​ให้​อาทิตย์​ขึ้น​​แต่​พร้อม​ที่​จะ​แลก​ด้วย​ทุก​สิ่ง​ ทุก​อย่าง​​ขอ​แค่ไ​ ม่มี​ดวง​อาทิตย์​อีก​เลย​ ​ ​....................​.​..​​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​ ​ ผม​รอ​ประมาณ​ห้า​นาที​ยู​กิก็​เดิน​ลง​บันได​มา​​เธอ​ใส่​เสื้อ​ ยืด​สี​ขาว​ลาย​การ์ตูน​ติน​ติน​​ทับ​ดวย​แจ็ค​เก็ต​สี​น้ำตาล​​กาง​เกง​ยีน​ ส์​สี​ซีด​​รองเท้า​ผ้าใบ​สี​ขาว​​และ​กระเป๋า​เดิน​ทาง​ขนาด​ใหญ่​สอง​ใบ​​ ผม​​ยูกิ​​และ​สัมภาระ​​อัด​กัน​ไป​ใน​รถ​ตุ๊ก​ตุ๊ก​ ​ ​สนาม​บิน​เชียงใหม่​ ​เก้า​โมง​​ถึง​เวลา​ที่​เจา​จะ​ต้อง​จาก​กัน​​เธอ​จู่โจม​ผม​ด้วย​การก​อด​​

30 Write Short Story Award

ผม​ยืน​ยิ่ง​เฉย​​แต่​ใน​ใจ​เหมือน​กับ​คน​ที่​กำลัง​จะ​เสีย​สติ​

​“​ถึง​ดอนเมือง​จะ​โทร​หา​นะ​”​​ยูกิ​ยิ้ม​ทั้ง​น้ำตา​

​“​ฉัน​ไม่อ​ ยาก​ไป​ไกล​จาก​คุณ​”​​ยูกิ​พูด​ประโยค​นี้​ชัดเจน​ทุก​ คำ​

​ผม​ขนลุก​ยืน​แน่​นิ่ง​จน​เธอ​ลับตา​ไป​แล้ว​​ราว​หนึ่ง​ชั่วโมง​ที่​ ไม่​อาจ​เรียก​หาส​ติ​

​ผท​เดิน​ออก​จาก​สนามบิน​​เรียก​รถ​ตุ๊กต​ ุ๊ก​​ใน​มือ​กำ​ โทรศัพท์​ไว้​แน่น​​รอ​เธอ​โทร​มา​ ​ ​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​..​​.​.​.​.​.​ ​ ​ป้า​เจ้าของ​ร้าน​ยก​แกง​ไก่​มัน​อะลู​สอง​จาน​มา​เสริฟ​​ผม​ยิ้ม​แทน​คำ​ ขอบคุณ​ ​ ยก​นาฬิกา​ดู​

​ยูกิ​คง​อยู่​ที่​ดอนเมือง​แล้ว​คง​ติดขัด​อะไร​บาง​อย่าง​จึง​ยัง​ ไม่​โทร​มา​

​กา​รมาไาป​จาก​ไป​ของ​เธอ​ราวกับ​ความ​ฝัน​​เธอ​มา​ถูก​ ตาม​เวลา​ที่​ผม​ต้องการ​ใคร​สัก​คน​​ผม​สูด​ลม​หายใจ​ลึก​​ๆ​ ​ยาวๆ​​เพื่อ​รับ​ความ​เป็น​จริง​​ว่า​เธอ​กำลัง​จะ​ไป​ญี่ปุ่น​แล้ว​ ​ผม​รอ​โทรศัพท์​จาก​เธอ​ไม่​ไหว​​กด​โทรศัพท์​หา​ยูกิ​​แนบ​หู​ฟัง​ ​เหมือน​ทุก​สิ่ง​ทุก​อย่าง​รอบ​ตัว​หยุด​เคลื่อนไหว​ ​

​“​ขออภัย​ค่ะ​หมายเลขนี้ยังไม่เปิดใช้บริการ”

Write Short Story Award 31

Editor​ ​Note​:​ ​เรื่อง​รัก​ธรรมดา​ ​แต่​โร​แมน​ติก​ ​ด้วย​การ​ เล่าเ​รือ่ ง​ตงั้ แต่ต​ น้ จ​ น​จบ​ดว้ ย​กลวิธท​ี ส​ี่ ามัญธ​ รรมดา​แ​ ม้​ กลวิธจ​ี ะ​เรียบ​งา่ ย​แ​ ต่ด​ ว้ ย​การ​สอดใส่ร​ าย​ละเอียด​ท​ ำให้​ เรื่อง​รัก​ยัง​คง​เป็น​เรื่อง​สั้น​ที่​น่า​เขียน​ถึง​ไม่​สร่าง​เสน่ห์

อาการ​ของ​ก้อน​เนื้อ​…​ที่​สั่น​ไหว

blowing​​in​​the​​words​

ณ​​​ริม​ถนน​​สาย​จอแจ​​แห่ง​หนึ่ง​ ​น้อง​ตา​ดำ​​/​​นาย​มั่นคง​​หนุ่ม​มหา​ลัย​​/​​นาง​ชดช้อย​​ นักด​ นตรีต​ าบอด​​/​ ห ​ นู​น้อย​วัย​​10​ข​ วบ​​/​​เหม่อ​ ลอย​​/​​เสื้อผ้า​มอมแมม​​/​​ชุด​นักเรียน​อนุบาล​​/​​กิน​ไม่​ ได้​​นอน​ไม่​หลับ​​/​​ขันเ​ปล่า​วาง​อยูต ่​ รง​หน้า​​/​​เดิน​ ทาง​กลับ​บ้าน​​/​​เดือน​ที่​แล้ว​​/​​ร้อง​เพลง​เสียง​ดัง​​/​​บ้าน​ ไม่​ไกล​จาก​โรงเรียน​มาก​นัก​​/​​ไป​เที่ยว​กับ​เพื่อน​​/​​

34 Write Short Story Award

ลูก​ทุ่ง​สลับ​สากล​​/​​​หนู​น้อย​เดิน​ย่ำ​ลง​ไป​บน​พื้น​ถนน​​ /​​สยาม​พา​รา​กอน​​/​​ร้อง​ทั้ง​วัน​​/​​​​​​​เฉอะแฉะ​มี​น้ำ​ ท่วม​ขัง​​/​​เห็น​สาว​สวย​​/​​คอแห้งผ ​ าด​​/​​​​ชั่วโมง​ที่​แล้ว​​ /​​ผม​ยาว​​ผิว​ขาว​​น่า​รัก​​/​​​กริ๊ง​​/​​ฝน​ตกหนัก​​/​​ศร​ปัก​ อก​​/​​เหรียญ​กระทบ​ขัน​​/​​เดิน​ผ่าน​กอง​ขยะ​กอง​หนึ่ง​​/​​ รวบรวม​ความ​กล้า​​/​​กริ๊ง​​/​​ส่ง​กลิ่น​เหม็นค ​ ละ​คลุ้ง​​/​​ ถาม​ชื่อ​​สืบ​ประวัติ​​/​​เหรียญ​กระทบ​ขัน​/​​​​เสียง​ร้อง​เล็กๆ​ ดัง​ขึ้น​มา​​/​ ​ชื่อ​​/​​ขอบคุณ​ค่ะ​​/​ ​ขุด​คุ้ย​หา​ที่มา​ของ​เสียง​​ /​​ตุ๊ก​ติ๊ก​​/​​ตก​เย็น​​/​​หมา​น้อย​ตัว​ดำ​​/​​เรียน​อยู่​แถว​นี้​​/​​ รู้สึก​เหรียญ​เต็ม​ขัน​​/​ ​หลับตา​ปี๋​อยู่​ใน​กล่อง​​/​​คุย​ อยู่​สัก​พัก​​/​​นาง​ชดช้อย​​/​​เก็บ​มัน​มา​เลี้ยง​​/​หล่อน​เดิน​ ไป​​/​​กำ​เหรียญ​ใน​ขัน​ไว้​แน่น​​/​ท​ ุก​เช้า​​/​​อ้าว​.​.​.​.​นึก​ขึ้น​ได้​​ /​​ลาก​ไม้​เท้าก​ ลับ​บ้าน​​/​​หนู​น้อย​เสีย​สละ​อาหาร​เช้า​ ครึ่ง​หนึ่ง​ให้​มัน​​/​​ลืม​ขอ​เบอร์​​/​​เดิน​เปะปะ​​/​ ​ทุก​วัน​​/​​ หมด​สิทธิ์​ตาม​ตัว​​/​​ถึง​บ้าน​​/​​โรงเรียน​เลิก​​/​​หมด​สิทธิ์​ คุย​​/​​ลูก​น้อย​วัย​​3​​ขวบ​​/​​หนูน ​ ้อย​เล่นก​ ับ​มันจ​ น​ ดึกดื่น​​/​​ไม่​ท้อ​​/​​หิว​ข้าว​​/​​หมา​น้อย​กระดิก​หาง​ดีใจ​​/​​ไม่​ หมด​สิ้น​พยายาม​​/​​ดีใจ​แม่​กลับ​มา​​/​​​หนูน​ ้อย​รัก​มัน​ มาก​​/​​ความ​หวัง​เล็กๆ​เป็น​ประกาย​​/​​นับเ​หรียญ​ใน​ ขัน​​/​​ภาพ​หมา​น้อย​ตัว​ดำ​​/​​ซื้อ​ดอก​กุหลาบ​​/​​20​​บาท​​/​​​ ลอย​วน​เวียน​​/​​2​​ดอก​​/​​ข้าว​​1​​ห่อ​​/​ใ​ น​หัว​ของ​หนู​

Write Short Story Award 35

น้อย​​/​​ให้​หล่อน​​1​​เก็บ​เอง​​1​​/​​20​​บาท​​/​​เวลา​หนู​น้อยห​ ลับตา​​/​​ยืน​รอ​.​..​​​/​​ซื้อ​ได้​ห่อ​เดียว​​/​ห ​ นู​น้อย​รัก​มัน​​/​ ประตู​ทาง​เข้าส​ ยาม​พา​รา​กอน​​/​​ไม่​เป็นไร​​/​​​คิดถึง​​/​​ ทุก​วัน​​/​​แม่​ไม่​กิน​​/​​มี​ความ​สุข​​/​​หล่อน​ไม่​มา​​/​​ลูก​กิน​ เถอะ​​/​​คืน​นี้​​/​​หนุ่ม​น้อย​ก็​จะ​รอ​.​.​.​​/​​นาง​ชดช้อย​​/​​​หนู​ น้อย​ฝัน​ดี​​/​​รอ​.​.​.​​​/​​เดิน​เปะปะ​​/​​หมา​น้อย​​/​​บอก​รัก​ หล่อน​.​.​.​.​​/​ซ​ ื้อ​ข้าว​ให้​ลูก​กิน.​​.​.​.​​/​​นอน​อยู่​ใน​ใจ​.​.​.​.

Editor​N​ ote​:​ว​ ช​ิ วล​ฟ​ ค​ิ ชัน่ ​(​v​ isul​fi​ ction​)​ไ​ ม่ไ​ ด้เ​ป็นข​ อง​ใหม่​ ใน​แวดวง​วรรณกรรม​ ​แม้​เป็นการ​ปะ​ติด​ปะ​ต่อ​ใน​รูป​แบบ​ คอน​ลาค​​หรือ​เล่น​กับ​ทัศนวิสัย​การ​มอง​เห็น​​แต่​สิ่ง​สำคัญ​ ทีจ่ ะทำให้ง​ าน​วช​ิ วล​ฟ​ ค​ิ ชัน่ ป​ ระสบ​ความ​สำเร็จก​ ค​็ อื เ​นือ้ หา​​ ดังน​ นั้ เ​นือ้ ต้องมาก่อนรูปแบบ จึงจะทำให้ผอู้ า่ นเข้าถึงสือ่ และเข้าใจกับมันในทันที

ทุ่ง​เปลี่ยน​สี​ Mc dONAld

​แสง​อา​ทิต​ย์อัศ​ดง​ส่อง​กระทบ​แผ่น​หลัง​ของ​ตา​ทำให้​ฉัน​มอง​เห็น​ คราบ​เหงื่อ​ที่​เกาะ​กรัง​อยู่​บน​เสื้อ​ที่​ผ่าน​งาน​มา​ทั้ง​วัน​ ​ฉัน​หิ้ว​กระติก​ น้ำ​อัน​ว่าง​เปล่า​เดิน​ตาม​หลัง​ตา​เพื่อ​กลับ​บ้าน​ ​หลัง​จาก​วัน​นี้​ทั้ง​วัน​ ได้​ออก​มา​ช่วย​ตา​ทำ​นา​​ตา​ก้าว​เท้า​อย่าง​คล่อง​แคล้ว​บน​คันนา​ดิน​ ทีเ​่ ฉอะแฉะ​ตา่ ง​กบั ฉ​ นั ท​ บ​ี่ าง​ครัง้ ก​ ล​็ นื่ ไ​ ถล​ลง​ไป​ใน​นา​จ​ น​ตา​ตอ้ ง​หนั ​ หน้า​มา​หัวเราะ​​และ​บอก​ว่า​ให้​เดิน​ระวัง​​ๆ​​หน่อย​​​ ​ ​ฉัน​ไม่​ชอบใจ​สัก​เท่า​ใหร่​กับ​การ​ที่​ต้อง​ตาม​ตา​ ​มา​ทำงาน​ กลาง​ทุ่ง​นา​ใน​ช่วง​ปิด​เทอม​เช่น​นี้​ ​เพราะ​มัน​ทำให้​ฉัน​พลาด​การ​ได้​ พบปะ​​และ​เล่น​กับ​เพื่อน​​ๆ​​แต่​ตา​ยืน​กราน​อย่าง​หนัก​แน่น​ว่า​ยัง​ไง​ ก็ต​ อ้ ง​ตาม​แก​ออก​ไป​ทท​ี่ อ้ ง​นา​จนกว่าจ​ ะ​เตรียม​นา​ไว้พ​ ร้อม​สำหรับ​ การ​หว่าน​ ​และ​ปลุก​ต้น​กล้า​ให้​เสร็จ​ก่อน​แล้ว​ตา​ถึง​จะ​อนุญาต​ให้​ ออก​ไป​เล่น​กับ​เพื่อน​ ​ๆ​ ​ได้​ ​ฉัน​ไม่มี​ทาง​เลือก​ใด​ ​ๆ​ ​จำ​ต้อง​ทำ​ตาม​ ข้อ​ตกลง​ของ​ตา​​

​พอ​เดิน​มา​จนถึง​บริเวณ​รั้ว​บ้าน​ ​กลิ่น​อาหาร​ที่​ยาย​ได้​จัด​ เตรียม​ไว้​ก็​ทักทาย​น้ำ​ย่อย​ใน​กระเพาะ​ของ​ฉัน​เสีย​จน​ต้อง​กลืน​ น้ำลาย​อึก​ใหญ่​ ​ถ้า​เดา​ไม่​ผิด​วัน​นี้​ต้อง​ได้​กิน​แกงส้ม​ปลา​ช่อน​แน่ๆ​

38 Write Short Story Award

เพราะ​เมือ่ ว​ าน​ตา​เพิง่ อ​ อก​ไป​ดกั ไ​ ซ​ได้ไ​ อ้ช​ อ่ น​ตวั ก​ ำลังก​ นิ ม​ าส​อง​ตวั ​ แต่​วัน​นี้​มัน​คง​ถูก​แปร​สภาพ​เป็น​อาหาร​จาน​เด็ด​สำหรับ​ครอบครัว​ เรา​ไป​เสีย​แล้ว​​​ ​ ​ ​ ​ ​ ​ ​พอ​ถึง​บ้าน​ตา​ก็​จัดแจง​เก็บ​อุปกรณ์​ ​และ​บอก​ให้​กับ​ฉัน​เอา​ เสื้อผ้า​ที่​เปรอะ​โคลน​ไป​แช่​ไว้​ก่อน​ ​แล้ว​ค่อย​ไป​อาบ​น้ำ​ ​ส่วน​ยาย​ก็​ ตะโกน​ไล่​หลัง​ว่า​ให้​รีบ​อาบ​น้ำ​กัน​ทั้ง​คู่​แล้ว​มา​กิน​ข้าว​ ​กลิ่น​อาหาร​ ของ​ยาย​ยิ่ง​เร่งเร้า​ให้​ฉัน​รีบ​ทำ​ตาม​คำ​สั่ง​ ​คง​เหมือน​อย่าง​ที่​ตา​เคย​ บอก​ถ้า​เรา​ได้​ทำงาน​ออก​เหงื่อ​มาก​ ​ๆ​ ​กิน​อะไร​ก็​อร่อย​ ​ฉัน​เริ่ม​รู้​ซึ้ง​ ใน​คำ​พูด​นั้น​ด้วย​ตัว​ฉัน​เอง​​

หลังก​ นิ ข​ า้ ว​เสร็จต​ า​กเ​็ ปิดท​ วี ด​ี ข​ู า่ ว​ภาค​คำ่ ​ต​ า​ไม่เ​คย​พลาด​ ข่าว​แม้แต่​วัน​เดียว​ ​ยิ่ง​โดย​เฉพาะ​ข่าว​การเมือง​แล้ว​ละ​ก็​จะ​เป็น​ที่​ พอ​อก​พอใจ​ตา​เมือ่ ไ​ ด้ด​ ​ู ฉ​ นั ไ​ ม่เ​ข้าใจ​วา่ ม​ นั ม​ อ​ี ะไร​ทน​ี่ า่ ส​ นใจ​ใน​ขา่ ว​ พวก​น​ี้ พ​ วก​ผใู้ หญ่ช​ า่ ง​เข้าใจ​ยาก​จริง​ๆ​ ​ส​ ว่ น​ฉนั ก​ บั ย​ าย​กป​็ เ​ู สือ่ น​ อน​ รอ​เพื่อ​ดู​ละคร​หลัง​ข่าว​ ​ระหว่าง​รอ​ยาย​ก็​มัก​จะ​ให้​ฉัน​นวด​ให้​เป็น​ ประจำ​ฉนั ไ​ ม่อ​ ยาก​นวด​สกั เ​ท่าไ​ หร่​แ​ ต่ก​ ป​็ ฏิเสธ​ไม่ไ​ ด้จ​ งึ ต​ อ่ ร​ อง​วา่ ถ​ า้ ​ นวด​ให้ย​ าย​ย​ าย​ตอ้ ง​เล่าน​ ทิ าน​ให้ฟ​ งั ไ​ ป​ดว้ ย​ฉนั ถ​ งึ จ​ ะ​นวด​ฉ​ นั ช​ อบ​ ฟัง​ยาย​เล่า​นิทาน​เป็น​ที่สุด​ ​แต่​ยาย​คง​รู้สึก​เหมือน​กับ​ฉัน​เพราะ​ทุก​ ครัง้ ท​ ฉ​ี่ นั ข​ อ​ให้ย​ าย​เล่าน​ ทิ าน​ให้ฟ​ งั ใ​ น​เวลา​วา่ ง​ย​ าย​กไ​็ ม่เ​คย​เล่าใ​ ห้​ ฟัง​โดยที่​ไม่มี​ข้อ​ต่อ​รอง​ยาย​มัก​บอก​ให้​ฉัน​นวด​ให้​ยาย​แล้ว​ยาย​ถึง​ จะ​เล่า​ให้​ฟัง​​ด้วย​เหตุ​นี้​​ทุก​ครั้ง​เรา​จึง​มี​ผล​ประโยชน์​ร่วม​กัน​เสมอ​​ ​ ค่ำคืน​อัน​อบอวล​ไป​ด้วย​ความ​รู้สึก​อบอุ่น​ใจ​​​แต่​ทำไม​ฉัน​ คิดถึง​ใคร​บาง​คน​ที่​จาก​ไป​แสน​นาน​​ฉัน​เฝ้า​แต่​หวัง​ว่า​คง​มี​สัก​วัน​ที่​ เขา​จะ​กลับ​มา​อีก​ครั้ง​ ​ความ​คิด​นี้​ลอย​ผ่าน​มา​พร้อม​สายลม​ ​และ​

Write Short Story Award 39

มัน​ก็​จาก​ไป​พร้อม​สายลม​แห่ง​ค่ำคืน​​

แ​ สงแดด​ยาม​สาย​เล็ดลอด​ผา่ น​ขอบ​หน้าต่าง​​ป​ ลุกฉ​ นั จ​ าก​ การ​หลับ​ไหล​ ​ฉัน​แปลก​ใจ​ที่​วัน​นี้​ยาย​ไม่​ปลุก​ฉัน​ให้​ออก​ไป​ช่วย​ตา​ ทำงาน​ ​จน​กระ​ทั้ง​ได้​รู้​ความ​จริง​ตอน​นั่ง​กิน​ข้าว​กับ​ยาย​ว่า​ ​วัน​นี้​ตา​ ออก​ไป​หา​ลงุ ผ​ ใู้ หญ่ค​ ง​กลับม​ า​ตอน​เทีย่ ง​ๆ​ ​ฉ​ นั พ​ ลันก​ ระหยิม่ ย​ มิ้ ย​ อ่ ง​ ใน​ใจ​เพราะ​คดิ ว​ า่ ว​ นั น​ ค​ี้ ง​ไม่ไ​ ด้อ​ อก​ไป​ทำงาน​กบั ต​ า​ทท​ี่ งุ่ น​ า​แ​ ละ​คง​ ได้​สมใจ​กับ​การ​ได้​ไป​กระโดด​น้ำ​คลอง​หน้า​วัดก​ ับ​เพื่อน​ ​ๆ​ ​ใน​วัน​ที่​ อากาศ​ร้อน​อ้าว​เช่น​นี้​ ​เมื่อ​กิน​ข้าว​เสร็จ​ฉัน​จัดแจง​ยก​ถ้วย​ชาม​ไป​ ล้าง​ ​รีบ​ขอ​อนุญาต​ยาย​ออก​ไป​เล่น​กับ​เพื่อน​ ​ๆ​ ​ยาย​ไม่​ได้​ว่า​อะไร​ เพียง​แต่​กำชับ​ว่า​อย่า​กลับ​ให้​เย็น​มาก​นัก​​​

​เย็น​วันน​ ั้น​ฉัน​กลับ​มา​ด้วย​อารมณ์​เบิกบ​ าน​​แต่​ดู​หน้า​ของ​ ตา​ที่​นั่ง​ดูด​ยาเส้น​ที่​แคร่​ก็​เริ่ม​ชัก​จะ​ไม่​ค่อย​เบิก​บาน​ ​จน​กระ​ทั้ง​ ได้​รู้​ความ​จาก​ยาย​ว่า​ ​หลัง​จาก​กลับ​มา​จาก​บ้าน​ลุง​ผู้ใหญ่​ตา​ก็​ดู​ เครียด​ทั้ง​วัน​ ​คง​เป็น​เพราะ​เรื่อง​ ​เงิน​กองทุน​หมู่บ้าน​อะไร​ซัก​อย่าง​​ ยาย​เล่า​งัก​เงิ่น​ ​จน​กระ​ทั้ง​ความ​สงสัย​นั้น​ถูก​เฉลย​ตอน​อาหาร​มื้อ​ เย็น​ ​ตา​เปรย​ว่า​เคย​เตือน​ลุง​ผู้ใหญ่​แล้ว​ว่า​ให้​ระวัง​เรื่อง​เงิน​กองทุน​ หมู่บ้าน​ว่า​ต้อง​เอา​มา​ใช้​ให้​ถูก​วิธี​​ไม่​อย่าง​นั้น​จาก​สิ่ง​ที่​มี​ประโยชน์​ ก็​จะ​กลาย​เป็น​โทษ​ได้​ ​ตา​ไม่​เห็น​ด้วย​ตั้งแต่​แรก​แล้ว​ที่​จะ​เอา​เงิน​ ก้อน​นไ​ี้ ป​ให้ค​ นใน​หมูบ่ า้ น​กย​ู้ มื แ​ ล้วเ​ก็บด​ อกเบีย้ ​เ​พราะ​มนั จ​ ะ​ทำให้​ ชาว​บ้าน​ไม่รู้​จักค​ ำ​ว่า​พอ​​และ​ไม่รู้​จัก​พึ่งพา​ตนเอง​​แต่​เรา​ควร​ที่​จะ​ ให้​ชาว​บ้าน​คิด​หา​โครงการ​ที่​จะ​ทำ​แล้ว​ค่อย​ให้​เงิน​นั้น​เป็น​เงิน​ทุน​​ อย่าง​นถ​ี้ งึ จ​ ะ​เป็นการ​ชว่ ย​ชาว​บา้ น​อย่าง​แท้จริง​แ​ ต่ส​ ดุ ท้าย​สงิ่ ท​ ต​ี่ า​ เสนอ​กไ​็ ม่มใ​ี คร​สนใจ​ทำ​มนั ​น​ ำ้ เ​สียง​ของ​ตา​ดเ​ู ศร้าแ​ ต่ใ​ น​แวว​ตา​นนั้ ​

40 Write Short Story Award

มี​อะไร​มากกว่า​ความ​เศร้า​​ ​ ค​ ำ่ คืนน​ นั้ ท​ อ้ งฟ้าม​ ดื ส​ นิทไ​ ร้ห​ มูด​่ าว​นอ้ ย​ใหญ่ท​ เ​ี่ คย​สง่ แ​ สง​ อวด​ความ​งดงาม​​แ​ ต่ฉ​ นั ร​ ว​ู้ า่ ม​ นั ย​ งั ค​ ง​มอ​ี ยู​่ เ​พียง​แค่ว​ า่ เ​งา​แห่งเ​มฆ​ ฝน​ได้ป​ ดิ ซ​ อ่ น​มนั ไ​ ว้​ท​ กุ ค​ รัง้ เ​มือ่ ย​ าม​ฝน​โปรย​เสร็จส​ นิ้ ม​ นั จ​ ะ​ออก​มา​ อวด​ความ​งาม​อีก​ครั้ง​ ​อย่าง​ที่​ตา​เคย​บอก​ไว้​ว่า​ ​คน​เรา​แม้​ทำ​สิ่ง​ที่​ ดีแล้วไ​ ม่มใ​ี คร​เห็นแ​ ต่ส​ กั ว​ นั ค​ วาม​ดน​ี นั้ ม​ นั จ​ ะ​บอก​เล่าถ​ งึ ต​ วั ม​ นั เ​อง​​ ฉัน​พลัน​สงสัย​ตา​กำลัง​ฝ่า​พายุ​ฝน​อยู่​ใช่​หรือ​ไม่​​?​​ ​ ​แสง​อาทิตย์​ยาม​เช้า​ส่อง​กระทบ​ยอด​ข้าว​เขียว​ขจี​ใน​ท้อง​ทุ่ง​ ​ที่​โอบ​ รอบ​สอง​ขา้ ง​ถนน​สแ​ี ดง​ลกู รัง​ฉ​ นั ก​ บั เ​พือ่ น​หยอก​ลอ้ ก​ นั ข​ ณะ​เดินไ​ ป​ โรงเรียน​ ​เวลา​ใน​ช่วง​ปิด​เทอม​มัก​รวดเร็ว​เสมอ​ ​มอ​เต​อร์​ไซด์​หลาย​ คัน​ทำให้​เรา​ตื่น​เต้น​เพราะ​เมื่อ​ก่อน​ใน​หมู่บ้าน​มี​ไม่​กี่​คัน​ ​แต่​ฉัน​ไม่​ ชอบ​เพราะ​มัน​มา​พร้อม​กับ​ฝุ่น​เต็ม​ถนน​ ​ฉัน​ชอบ​การ​ใช้​จักรยาน​ ของ​คนใน​หมูบ่ า้ น​แบบ​เมือ่ ก​ อ่ น​มากกว่า​แ​ ต่เ​พือ่ น​ฉนั บ​ อก​วา่ อ​ กี ไ​ ม่​ นาน​เรา​กจ​็ ะ​ไม่ต​ อ้ ง​ดม​ฝนุ่ แ​ ล้วเ​พราะ​ทางหลวง​เขา​กำลังจ​ ะ​ทำการ​ ตัดถนน​ผ่าน​หมู่บ้าน​ของ​เรา​​​

การ​เข้า​มา​ของ​เงิน​กองทุน​หมู่บ้าน​ทำให้​สภาพ​ความ​เป็น​ อยูข​่ อง​ชาว​บา้ น​เปลีย่ น​ไป​​ไ​ ม่ว​ า่ จ​ ะ​เป็นโ​ ทรศัพท์ม​ อื ถ​ อื ​เ​ครือ่ ง​เล่นว​ ​ี ซีด​ี ด​ วี ดี ​ี ท​ เ​ี่ ดีย่ ว​นม​ี้ ก​ี นั เ​กือบ​ทกุ บ​ า้ น​​ว​ นั น​ ฉ​ี้ นั ส​ งั เกต​เห็นเ​พือ่ น​หลาย​ คน​ปดั ฝ​ นุ่ จ​ าก​ชดุ น​ กั เรียน​ใหม่เ​อีย่ ม​ท​ ำให้ฉ​ นั น​ กึ ถึงค​ ำ​พดู ข​ อง​ตา​ใน​ คืน​วัน​นั้น​ที่​บอก​ว่า​​เรา​ควร​เตรียม​ตัว​เพื่อ​รับ​ความ​เปลี่ยนแปลง​อยู่​ เสมอ​ไม่ว​ า่ การ​เปลีย่ นแปลง​นนั้ จ​ ะ​ดห​ี รือไ​ ม่ก​ ต็ าม​แ​ ต่ก​ ารเต​รย​ี ม​ตวั ​ ก็ไ​ ม่ไ​ ด้ห​ มาย​ค​ วาม​วา่ เ​รา​จะ​ตอ้ ง​แปร​เปลีย่ น​ไป​ตาม​สงิ่ น​ นั้ ​ๆ​ ​เ​สมอ​

Write Short Story Award 41

ไป​​​ ​ ว​ นั น​ ต​ี้ น้ ก​ ล้าใ​ น​นา​สเ​ี ขียว​เข้ม​​ส​ ะท้อน​ความ​สด​ชนื้ ม​ ายังห​ วั ใจ​ก​ ลิน่ ​ ของ​มัน​ช่าง​หอมหวน​เสีย​จริง​ ​ชีวิต​คน​เรา​ก็​คง​เช่น​กัน​เมื่อ​วัน​เวลา​ ผ่าน​ไป​ประสบการณ์​ใน​ชีวิต​ก็​คง​แต่ง​แต้ม​ให้​คน​ ​คน​นั้น​อวด​สีสัน​ แห่ง​ประสบการณ์​ออก​มา​​แต่​ทว่า​ฉัน​รู้​​มี​อะไร​กำลัง​เปลี่ยน​ไป​เช่น​ เดียว​กับ​ท้อง​ทุ่ง​ที่​กำลัง​เปลี่ยน​สี​ของ​มัน​ไป​ตาม​ฤดูกาล​ ​ต่าง​กัน​ที่​ ว่าต​ น้ ก​ ล้าใ​ น​ทอ้ ง​ทงุ่ น​ า​เปลีย่ น​สสี นั ไ​ ป​ตาม​ฤดูกาล​จน​กระ​ทงั้ ม​ นั จ​ ะ​ ถูก​เก็บ​เกี่ยว​ ​แต่​การ​เปลี่ยนแปลง​ของ​คนใน​หมู่บ้าน​เป็นการ​แปร​ เปลี่ยน​ไป​ตาม​กระแส​สังคม​โดยที่​ไม่​คำนึง​ถึง​สภาพ​ที่แท้​จริง​ของ​ ตน​​หาก​เป็น​เช่น​นี้​ปลาย​ทาง​แห่ง​การ​เก็บ​เกี่ยว​อาจ​ไม่ใช่​ผลผลิต​ที่​ ดี​ ​แต่​อาจ​จะ​เป็น​ผล​แห่ง​การก​ระ​ทำ​ของ​ตน​ที่​ได้​กระทำ​ ​อย่าง​เช่น​ ที่​ตา​เคย​บอก​ไว้​​​ ​ เย็น​วัน​นั้น​ฉัน​กลับ​มา​เห็น​ตา​เตรียม​ไม้ไผ่​หลาย​ลำ​ ​ก็​รู้ทัน​ ที​ว่า​ถึง​ประเพณี​การ​ทำ​รั้ว​ของ​ตา​อีก​ครั้ง​ ​ฉัน​เคย​ถาม​ตา​ว่า​ทำไม​ ไม่ใ​ ช้อ​ ฐิ บ​ ล็อก​มา​ทำ​รวั้ ม​ นั จ​ ะ​ได้อ​ ยูไ​่ ด้น​ าน​แข็งแ​ รง​แ​ ละ​ยงั ป​ อ้ ง​กนั ​ โขม​ยไ​ ด้ด​ ว้ ย​แ​ ล้วอ​ กี อ​ ย่าง​ตา​จะ​ได้ไ​ ม่ต​ อ้ ง​เหนือ่ ย​ตดั ไ​ ม้ไผ่ม​ า​ทำ​รวั้ ​ ทุก​ ​ๆ​ ​ปี​ ​แต่​ตาบ​อก​ว่า​ ​หน้าที่​ของ​รั้ว​ก็​เพียง​แค่​มี​ไว้​บอก​อาณาเขต​ บ้าน​ไ​ ม่ไ​ ด้ม​ ไ​ี ว้ป​ อ้ งกันอ​ นั ตราย​รวั้ จ​ ะ​แข็งแ​ รง​สกั เ​พียง​ไหน​ถา้ ค​ น​จะ​ มา​ทำร้าย​หรือล​ กั โ​ ขม​ยอะ​ไร​กไ​็ ม่ส​ ามารถ​ขวาง​ได้​ห​ ากว่าค​ น​เรา​ได้​ ล้อม​รั้ว​ใน​หัวใจ​ให้​ห่าง​ไกล​จาก​ความ​โลภ​​และ​สิ่ง​ไม่​ดีแล้ว​ละ​ก็​​ไม่​ จำเป็น​ที่​จะ​ต้อง​หวาด​กลัว​สิ่ง​ไม่​ดี​ภายนอก​หรอก​ ​ฉัน​ครุ่นคิด​ก่อน​ จะ​เดิน​หาย​เข้าไป​ใน​บ้าน​พร้อม​กับ​สิ่ง​ที่​พบ​เจอ​มา​มากมาย​ใน​วัน​

42 Write Short Story Award

เปิด​เทอม​​ ​ ​หลัง​อาหาร​เย็น​วัน​นั้น​ยาย​ยื่น​ซอง​จดหมาย​ให้​ฉัน​อ่าน​ให้​ ฟัง​ ​สีหน้า​ของ​ยาย​ไม่​ค่อย​ดี​นัก​ ​ฉัน​รู้ทัน​ที​ว่า​มัน​เป็น​จดหมาย​ของ​ แม่​เมื่อ​ได้​เห็น​ชื่อ​ที่​ข้าง​ซอง​ ​หรือ​ว่า​สิ่ง​ที่​ฉัน​รอ​คอย​มา​แสน​นาน​ กำลัง​จะ​เป็น​จริง​​ฉัน​ไม่มี​ความ​ทรง​จำ​เกี่ยว​กับ​แม่​มาก​นัก​​ยาย​เล่า​ ให้​ฟัง​ว่า​แม่​เลิก​กับ​พ่อ​ตั้งแต่​ฉัน​อายุ​สอง​ขวบ​กว่า​​ๆ​​ฉัน​ไม่​เคย​รู้สึก​ น้อยใจ​ทต​ี่ อ้ ง​อยูก​่ บั ต​ า​ยาย​แ​ ละ​ไม่เ​คย​ตดิ ใจ​ถาม​หา​สาเหตุข​ อง​การ​ เลิกรา​ระหว่าง​พ่อ​กับ​แม่​​อาจ​จะ​เป็น​เพราะ​ความ​อบอุ่น​และ​ความ​ รัก​จาก​ตา​กับ​ยาย​ให้​มี​ฉัน​มัน​คอย​เติม​เต็ม​สิ่ง​ฉัน​ขาด​ ​และ​มัน​คอย​ ตอบ​คำถาม​ทั้งหมด​ใน​ใจ​ฉัน​ได้​เป็น​อย่าง​ดี​​

​แม่​จาก​ไป​ตอน​ไหน​ฉัน​จำ​ไม่​ได้​ ​รู้​แต่​เพียง​ว่า​แม่​เข้าไป​ ทำงาน​ที่​กรุงเทพฯ​ ​และ​บอก​ว่า​จะ​ส่ง​เงิน​ค่า​เล่า​เรียน​มา​ให้​ฉัน​ ​แม่​ เชือ่ ว​ า่ ใ​ น​เมือง​ใหญ่น​ นั้ ม​ โ​ี อกาส​ให้ค​ น​เรา​ได้ไ​ ขว้ค​ ว้าห​ าความ​สำเร็จ​ แต่​ตา​ไม่​เชื่อ​อย่าง​นั้น​ ​เท่า​ที่​ฉัน​รู้​มา​จาก​ยาย​ ​ตา​คัดค้าน​การ​ไป​ ทำงาน​ใน​เมือง​ใหญ่ข​ อง​แม่โ​ ดย​ให้เ​หตุผล​วา่ ค​ น​เรา​อยูท​่ ไี่ หน​กส​็ ร้าง​ โอกาส​ให้​กับ​ตัว​เอง​ได้​​ไม่​จำเป็น​ต้อง​เป็น​เมือง​หลวง​เมือง​ใหญ่​​ถ้า​ หาก​ขยันห​ มัน่ เ​พียร​ร​ จู้ กั อ​ ดออม​กจ​็ ะ​มก​ี นิ ม​ ใ​ี ช้ได้อ​ ย่าง​พอ​เพียง​ส​ งิ่ น​ ​ี้ ทำให้ฉ​ นั ค​ ดิ ถึงพ​ ระ​ราช​ดำ​รชั ข​ อง​ในหลวง​ทค​ี่ รูเ​คย​สอน​ท​ ท​ี่ า่ น​บอก​ ว่า​“​ ค​ น​เรา​ตอ้ ง​รจู้ กั พ​ อ​เพียง​”​แ​ ต่ท​ ำไม​ทกุ ว​ นั น​ ค​ี้ น​เรา​มกั จ​ ะ​มอง​วา่ ​ ความ​สำเร็จใ​ น​ชวี ติ ค​ อื ก​ าร​มเ​ี งิน​แ​ ละ​มบ​ี า้ น​หรู​ร​ ถ​ราคา​แพง​ห​ รือว​ า่ ​ คุณค่าข​ อง​คน​กย​็ อ่ ม​เปลีย่ น​ไป​ตาม​คา่ น​ ยิ ม​ของ​สงั คม​ห​ าก​เป็นเ​ช่น​ นั้น​จริง​แม่​จะ​เปลี่ยน​ไป​หรือ​เปล่า​หนอ​?​?​?​​

ข​ อ้ ความ​ใน​จดหมาย​ไม่ไ​ ด้บ​ อก​ราย​ละเอียด​อะไร​มากมาย​​

Write Short Story Award 43

นอกจาก​การ​ทักทาย​ทุก​คนใน​ครอบครัว​และ​แสดง​ความ​คิดถึง​​ ยาย​คง​คาด​หวัง​ว่า​จะ​ได้​รับ​ข่าวสาร​จาก​พ่อ​มากกว่า​นี้​​ฉัน​คาด​เดา​ จาก​สายตา​ที่​ดู​จะ​ผิด​หวัง​หลัง​อ่าน​จดหมาย​จบ​ ​เหมือน​กับ​ว่า​ยาย​ รอ​คอย​ประโยค​อะไร​สัก​อย่าง​ใน​จดหมาย​​ฉัน​เชื่อ​ว่า​ยาย​ยัง​คง​เฝ้า​ คอย​การก​ลับ​มา​ของ​แม่​อย่าง​ไม่มี​วัน​หมด​หวัง​​ ​ แ​ สงแดด​ออ่ น​ใน​เช้าว​ นั เ​สาร์​​ส​ ะท้อน​รวง​ขา้ ว​เหลือง​อร่าม​​ ทั่ว​ทั้ง​ท้อง​ทุ่ง​เป็น​สี​ทอง​ราวกับ​ว่า​เดิน​อยู่​ใน​ความ​ฝัน​ ​ใกล้​ฤดู​เก็บ​ เกี่ยว​อีก​ครั้ง​ฉัน​ชอบ​ช่วง​เวลา​นี้​ที่สุด​ ​เพราะ​ฉัน​จะ​ได้​เห็น​คนใน​ หมู่บ้าน​ลงแขก​แลก​เปลี่ยน​แรง​ใน​การ​เก็บ​เกี่ยว​ผลผลิต​ที่​ทุก​คน​ ต่าง​รอ​คอย​ ​มัน​เป็น​ภาพ​ที่​น่า​ประทับ​ใจ​อย่าง​ยิ่ง​ ​แต่​ความ​คิด​ของ​ ฉัน​ก็​ต้อง​สะดุด​ลง​เมื่อ​เดิน​มา​ถึงที่​นา​ของ​ลุง​บุญ​มี​ ​เพราะ​ว่า​ภาพ​ ข้าง​หน้า​คือ​ ​รถ​เกี่ยว​ข้าว​คัน​มหึมา​ส่ง​เสียง​คำราม​เดิน​หน้า​เกี่ยว​ ข้าว​ใน​ท้อง​ทุ่ง​อย่าง​รวดเร็ว​ ​ฉัน​เห็น​ตา​ยืน​นิ่ง​ดู​เหตุการณ์​อยู่​นาน​ จน​กระ​ทั้ง​ลุง​บุญ​มี​เดิน​เข้า​มา​ทัก​ ​และ​ยิ้ม​อย่าง​ภาค​ภูมิใจ​ ​ใน​บท​ สนทนา​นั้น​ทำให้​ฉัน​รู้​ว่า​ ​ลุง​บุญ​มี​ได้​ไป​กู้​เงิน​กองทุน​หมู่บ้าน​เพื่อ​ที่​ จะ​นำ​มา​เป็น​ค่า​ใช้​จ่าย​ใน​การ​ทำ​นา​ ​จึง​ทำให้​มี​เงิน​ใน​การ​จ้าง​รถ​ เกี่ยว​ข้าว​มา​เก็บ​เกี่ยว​พืช​ผล​ ​ลุง​บุญ​มี​บอก​ว่า​มัน​ช่าง​สะดวก​ ​และ​ รวดเร็ว​เสีย​จริง​ ​ๆ​ ​ท้าย​บท​สนทนา​ยัง​ได้​ชักชวน​ตา​ว่า​ถ้า​สนใจ​ก็​ให้​ ติดต่อท​ แ​ี่ ก​ได้เ​ลย​แ​ ต่ฉ​ นั เ​ห็นส​ หี น้าข​ อง​ตา​เพิกเ​ฉย​แ​ ละ​เดินจ​ าก​ไป​​ ความ​หวังท​ จ​ี่ ะ​ได้เ​ห็นฤ​ ดูแ​ ห่งก​ าร​แบ่งป​ นั น​ ำ้ ใจ​ของ​ฉนั ค​ ง​พงั ท​ ลาย​ ลง​เ​ช่นเ​ดียว​กบั ต​ น้ ข​ า้ ว​ทถ​ี่ กู เ​จ้าร​ ถ​ยกั ษ์น​ นั้ เ​หยียบ​ยำ่ ​ฉ​ นั ไ​ ด้แ​ ค่ร​ ำพึง​ ใน​ใจ​​​

คืน​วัน​นั้น​ทีวี​เสนอ​ข่าว​การ​ประท้วง​รัฐบาล​ ​ ​ทำให้​ตา​ดู​จะ​

44 Write Short Story Award

สนใจ​เป็นพ​ เิ ศษ​ข​ ณะ​ทฉ​ี่ นั ย​ งั ค​ ง​ตอ้ ง​ทำการ​บา้ น​​แ​ ละ​อา่ น​หนังสือ​ ตาม​คำ​สั่ง​ของ​ยาย​เพราะ​ว่า​อีก​ไม่​กี่​วัน​ก็​จะ​ถึง​วัน​สอบ​ปลาย​ภาค​ แล้ว​ ​แต่​ฉัน​ก็​มิ​วาย​ที่​ต้อง​หัน​ไป​ดู​ข่าว​ใน​ทีวี​เป็น​ครั้ง​คราว​ ​ใน​ภาพ​ ข่าว​ฉัน​เห็น​คน​ใส่​เสื้อ​สี​เหลือง​ ​บ้าง​โพก​หัว​สี​เหลือง​โบก​ธง​ปรบ​ มือ​เต็ม​ไป​หมด​ ​คน​ที่มา​ชุมนุม​นั้น​เรียก​ตัว​เอง​ว่า​ ​“​กลุ่ม​พันธมิตร​ ประชาชน​เพือ่ ป​ ระชาธิปไตย​”​แ​ ต่ม​ ค​ี ำ​หนึง่ ท​ ฉ​ี่ นั ไ​ ม่เ​ข้าใจ​ผป​ู้ ระกาศ​ ข่าว​บอก​ว่าการ​ชุมนุม​อาจ​ร้าย​แรง​จน​ทำให้​ต้อง​มี​การ​ ​“​ปฏิวัติ​”​ ฉัน​ไม่​เคย​ได้ยิน​คำ​นี้​กะ​ว่า​พรุ่ง​นี้​จะ​เอา​ไป​ถาม​เพื่อน​ใน​ห้อง​ว่า​มัน​ หมายความ​ว่า​อย่างไร​ ​แต่​จะ​มี​สัก​กี่​คน​ที่​รู้​ความ​หมาย​แท้จริง​ของ​ มัน​.​.​.​​

วัน​สอบ​ปลาย​ภาค​มา​ถึง​อย่าง​รวดเร็ว​ ​ฉัน​กุลีกุจอ​แต่ง​ตัว​ เพือ่ จ​ ะ​ไป​โรงเรียน​ต​ อน​ออก​จาก​บา้ น​เห็นล​ งุ ผ​ ใู้ หญ่ม​ า​หา​ตา​ทบ​ี่ า้ น​ คุย​กัน​ด้วย​สีหน้า​เคร่งเครียด​ ​แต่​ฉัน​ไม่​ได้​สนใจ​นัก​เพราะ​วัน​นี้​ตื่น​ สาย​ต้อง​รีบ​วิ่ง​ไป​โรงเรียน​ ​ขณะ​วิ่ง​ไป​พลัน​นึก​ใน​ใจ​ ​นี่​วัน​สอบ​วัน​ สุดท้าย​แล้ว​ ​ก่อน​ออก​จาก​บ้าน​ได้ยิน​ประโยค​หนึ่ง​จาก​ลุง​ผู้ใหญ่​ ว่า​ ​“​วัน​นี้​เป็น​วัน​สุดท้าย​ของ​สัญญา​”​ ​ผู้ใหญ่​ทำไม​ชอบ​ ​“​สัญญา​”​ กัน​จัง​​ถ้า​ไม่​สัญญา​แล้ว​จะ​ไม่​ทำ​หรือ​ไง​​​

ดอก​คณ ู ร​ มิ ท​ างออก​ดอก​บาน​สะพรัง่ ท​ า้ ทาย​ลม​หนาว​ทมี่ า​ เยือน​ห​ รือว​ า่ ม​ นั เ​บ่งบ​ าน​ตอน​รบั ว​ นั ป​ ดิ เ​ทอม​เ​ช่นเ​ดียว​กบั ห​ วั ใจ​ของ​ ฉัน​ ​ ​ฉัน​วิ่ง​ผ่าน​ทุ่ง​โล่ง​เหลือ​แต่​ตอ​ข้าว​ ​ฤดู​เก็บ​เกี่ยว​ผ่าน​ไป​เร็ว​กว่า​ที่​ คิด​ ​คง​เป็น​เพราะ​เจ้า​รถ​ยักษ์​คัน​นั้น​เป็น​แน่​ ​ลม​หนาว​พัด​วูบ​ปะทะ​

Write Short Story Award 45

ใบหน้า​ ​วัน​เวลา​ช่าง​เปลี่ยน​ไป​อย่าง​รวดเร็ว​ ​แต่​มัน​ก็​คง​ไม่​เท่ากับ​ กระแส​ของ​สงั คม​ทห​ี่ มุนเ​ร็วย​ งิ่ ก​ ว่า​ท​ อ้ ง​ทงุ่ เ​ปลีย่ น​สไ​ี ป​ตาม​ฤดูกาล​​ ความ​เป็น​ไป​ใน​ชุมชน​ก็​แปร​เปลี่ยน​ไป​ตาม​ยุค​สมัย​ ​คง​ไม่มี​อะไร​ ที่​ยัง​ยืน​ไป​ตลอด​ชั่ว​นิ​รัน​ดร์​ ​แม้​กระ​ทั้ง​คำ​สัญญา​ ​เวลา​นี้​ฉัน​คิดถึง​ คำ​สัญญา​ของ​แม่​.​.​.​​

Editor​N​ ote​:​เ​รือ่ ง​สนั้ ข​ นบ​ใน​แบ​บอัตถสังค​ มนิยม​แ​ ม้ว​ นั เ​วลา​ จะ​เปลี่ยนแปลง​มา​สู่​ยุค​คอมพิวเตอร์​ ​แต่​ความ​ผูกพัน​ใน​แบบ​ บ้าน​ทุ่ง​​การเมืองแบบไทย ๆ​​การ​เรียก​ร้อง​ประชาธิปไตยแบบ ไทย ๆ​ ​ก าร​เ ข้ า ​สู่ ​อ ำนาจ​ท างการ​เ มื อ งแบบไทย ๆ​ ​ก าร​ รักษา​อำนาจ​ทางการ​เมือง​ ​และ​ความ​รับ​ผิด​ชอบ​ต่อ​สังคม​ ของ​ผู้​มี​อำนาจ​ยัง​คง​ไม่​เคย​เปลี่ยนแปลง​ ​รวม​ถึง​เรื่อง​สั้น​ ที่​พยายาม​ทำความ​เข้าใจ​ต่อ​ความ​ไม่​เปลี่ยน​นี้​ก็​ยัง​คง​ตั้ง​ คำถาม​เดิม​ ​ๆ​ ​ที่​ไม่​เคย​เข้าใจ​เสมอ​มา เพราะ Very Thai นี่แหละคือสัญลักษณ์ของประเทศนี้

ศรัทธา

สันติ​ธร​​วินิจฉัย​กุล​

ชีวิต​กับ​ศรัทธา ร​ ถ​รา​มาก​เห​มือ​นทุกๆ​ ​เช้า​เมื่อ​ผม​เดิน​ลง​จาก​อพาร์ตเมนต์​​ เช่น​เดียว​กับ​ผู้คน​ซึ่ง​พา​กัน​มาก​ราบ​ไหว้​พระ​พรหม​ที่​ศาล​ ใกล้ๆ​ ​แม้​ไม่​มาก​เท่า​ศาล​ที่​แยก​ราช​ประสงค์​ ​แต่​ก็​ถือว่า​ ไม่​น้อยห​น้า​ที่ไหน​ ​มี​คน​ทุก​เพศ​ทุก​วัย​เข้า​มา​สัก​กา​ระ​ ​ซื้อ​ ธูป​เทียน​ข้าว​ตอก​ดอกไม้​หลาก​สี​ทั้ง​เหลือง​​ขาว​​แดง​​ชมพู​ บูชา​กัน​คับคั่ง​ ​ขนม​หวาน​และ​ผล​ไม้​หลาก​หลาย​ถูก​นำ​มา​ ประเคน​เป็น​เครื่อง​เซ่น​ไหว้​ ​สัตว์​ใหญ่​สลัก​จาก​ไม้​นับ​สิบ​ วาง​เรียง​ราย​รอบ​ราว​บริวาร​อยู่​เบื้อง​หน้า​องค์​พระ​พรหม​ที่​ ดวง​พักตร์​สงบ​นิ่ง​ดู​มาก​ด้วย​เมตตา​ ​หลาย​คน​คุกเข่า​พนม​ มือ​ห​ ลับตา​ทำ​ปาก​ขมุบขมิบ​ไ​ ม่อ​ าจ​ระบุว​ า่ ก​ ำลังร​ า่ ย​คาถา​​ หรือ​ขอ​พร​ประการ​ใด​​ควัน​ธูป​ฟุ้ง​กระจาย​คลุ้ง​คล้าย​หมอก​

48 Write Short Story Award

บาง​กลาง​เมือง​ปกคลุม​บริเวณ​ให้​ดู​มี​มนตร์​ขลัง​ ​และ​ยิ่ง​ราว​เป็น​ พืน้ ทีศ​่ กั ดิส์ ทิ ธิเ​์ มือ่ เ​ห็นห​ ลังม​ า่ น​หมอก​ธปู เ​ป็นเ​หล่าน​ างรำ​แก้บน​ใน​ เครื่อง​แต่ง​กาย​ดุจ​นาง​ละคร​โบราณกำลัง​เตรียม​ตัว​ทำ​หน้าที่​

​ผ ม​ห ยุ ด ​ย กมื อ ​ไ หว้ ​เ มื่ อ ​เ ดิ น ​ผ่ า น​ ​พ ลาง​นึ ก ​ว่ า ​ม า​อ ยู่ ​ แถว​นี้​ก็​เกือบ​ปี​แล้ว​ ​ได้​เข้าไป​ไหว้​องค์​พระ​พรหม​จริงๆ​ ​จังๆ​ ​แค่​ สอง​ครั้ง​เท่านั้น​ ​แต่​นั่น​ไม่​ได้​ทำให้​ผม​รู้สึก​ผิด​ ​ใน​เมื่อ​ยกมือ​ไหว้​ อยู่​ทุก​เช้า​ ​เน้น​ทำ​บ่อย​มากกว่า​ทำ​ใหญ่​น่า​จะ​พอ​ชดเชย​กัน​ได้​ ​ผ ม​ต รง​ไ ป​นั่ ง ​ห น้ า ​ร ถ​เ ข็ น ​ข าย​ก าแฟ​ร้ า น​ป ระจำ​ต าม​ป กติ ​ ที่ ​ต้ อ ง​เ อา​ค าเฟ​อี น ​ล งท้ อ ง​ก่ อ น​ไ ป​ท ำงาน​ ​โ ต๊ ะ ​สี่ ​ตั ว ​ข อง​ร้ า น​ เต็ม​ไป​เสีย​สาม​แล้ว​จาก​คน​ทำงาน​ที่​มี​รสนิยม​เช่น​เดียว​กับ​ผม​

​“​กาแฟ​ครับ​ป้า​”​

ผ​ ม​สงั่ ค​ วาม​ตอ้ งการ​แล้วท​ อด​สายตา​ชม​บรรยากาศ​สถาน​ ทีศ​่ กั ดิส์ ทิ ธิ​์ ผ​ คู้ น​ยงั ท​ ยอย​เข้าอ​ อก​ตอ่ เ​นือ่ ง​ม​ ช​ี าย​แต่งก​ าย​มอมแมม​ ผม​เผ้า​รุงรัง​นั่ง​นิ่ง​อยู่​ริม​รั้ว​ศาล​ราว​กำลัง​จม​อยู่​กับ​อีก​โลก​ซึ่ง​ไม่ใช่​ โลก​ที่​ร่างกาย​เขา​ดำรง​อยู่​ ​ผม​ไม่​ใส่ใจ​นัก​ ​ชาย​ที่​สติ​น่า​จะ​ไม่​สม​ ประกอบ​ผน​ู้ ม​ี้ า​นงั่ อ​ ยูว​่ นั ห​ รือส​ อง​ห​ รืออ​ าจ​สาม​วนั แ​ ล้ว​เ​ขา​มา​เพราะ​ ความ​ศรัทธา​องค์เ​ทพ​เช่นค​ น​อนื่ ​ห​ รือเ​พียง​มา​ขอ​อาศัยเ​ป็นท​ พ​ี่ ำนัก​ ชีวิต​อัน​อับจน​ ​ใช่​ ​อาจ​เป็น​อย่าง​หลัง​ ​ไม่​ว่า​คน​บ้า​หรือ​ดี​ต่าง​ก็​เป็น​ คน​ ​ต้องการ​ที่พัก​พิง​กัน​ทั้ง​นั้น​ ​บาง​ครั้ง​ยัง​นึก​เล่นๆ​ ​ว่า​ทำไม​ภาค​ รัฐ​ถึง​ปล่อย​ให้​มี​คน​สติ​บกพร่อง​อยู่​ตาม​ท้อง​ถนน​แทนที่​จะ​จัดการ​ ดูแล​ให้​ดี​ ​เพราะ​อย่าง​น้อย​เขา​ก็​เกิด​มา​บน​ประเทศไทย​ ​เมือง​พุทธ​​ น่า​จะ​ใส่ใจ​ให้​มากกว่า​นี้​ ​แต่​คิด​ไป​คิดมา​ ​ปัญหา​พวก​ประท้วง​ทุก​ วี่วัน​รัฐ​ยัง​เอา​ตัว​แทบ​ไม่​รอด​​จะ​ให้​มา​แก้​เรื่อง​พวก​นี้​คง​ลำบาก​​ผม​

Write Short Story Award 49

เข้าใจ ​ .​.​.​ช่าง​เถอะ​​

ไม่​ถึง​ห้า​นาที​ป้า​แจ่ม​ถือ​แก้ว​กาแฟ​มา​ให้​

“​เอา​ขนมปัง​สังขยา​ไหม​จ๊ะ​”​​เจ้าของ​ร้าน​ถาม​

“​ร้าน​ป้า​มี​ขาย​ด้วย​เห​รอ​​ตั้งแต่​เมื่อไร​”​

​“​ก็​ลองๆ​​ดู​​ไอ้​กิจ​มัน​บอก​ให้​ลอง​​คน​ทำงานมี​เยอะ​ขึ้น​​มัน​ ว่าใ​ ห้ล​ อง​หา​มา​ขาย​น​ า่ จ​ ะ​ขาย​ได้​ถ​ า้ ข​ าย​ดจ​ี ะ​ได้เ​อา​เงินซ​ ื้อข​ อง​มา​ ถวาย​พระ​พรหม​ท่าน​มาก​ขึ้น​” ​ ​ผม​รู้จัก​ลูกชาย​ป้า​แจ่ม​ ​เขา​เป็น​คน​หนุ่ม​นิสัย​ใช้ได้​ที​เดียว​​ ไม่​เกเร​ ​ตั้งใจ​ทำงาน​ช่วย​เหลือ​แม่​ ​ได้ยิน​ว่า​ตั้งแต่​เด็ก​เคย​ช่วย​ขาย​ พวง​มาลัย​ดอกไม้​ใน​ศาล​ขณะ​แม่​ขาย​กาแฟ​ ​กิจ​เติบโต​มา​ได้​ด้วย​ ผู้​ที่มา​กราบ​ไหว้​พระ​พรหม​ ​เขา​จึง​นับถือ​พระ​พรหม​มาก​ ​เพราะ​ พระองค์​ให้​ชีวิต​เขา​ ​เงิน​ที่​ได้​ก็​มัก​แบ่ง​ส่วน​มา​ซื้อ​ข้าว​ของ​บูชา​ ​แต่​ ก็​ไม่​ลืม​นำ​เงิน​ทำบุญ​กับ​พระ​กับ​วัด​เช่น​กัน​ ​เขา​เคารพ​ศรัทธา​พระ​ และ​วัด​มาก​ไม่​แพ้​พระ​พรหม​ ​ป้า​แจ่ม​แก​ธรรมะ​ธรรม​โม​ ​ลูกชาย​ก็​ พลอย​ได้​อานิสงส์​ไป​ด้วย​

“​ดี​ครับ.​​.​.​งั้น​ผม​ขอ​ชุด​นึง​แล้ว​กัน​”​

หญิง​เจ้าของ​ร้าน​เดิน​กลับ​ไป​หลัง​รถ​เข็น​​

​“​พูด​ถึงก​ ิจ​​วัน​นี้​ไป​ไหน​ล่ะ​ครับ​ป้า​​ผม​ยัง​ไม่​เห็น​เลย​”​

ไม่ทัน​ได้​คำ​ตอบ​จาก​ป้า​แจ่ม​​คน​ที่​พูด​ถึง​ก็​

ขี่​มอ​เต​อร์​ไซด์​มา​บน​ทางเท้า​​จอด​ข้าง​ร้าน​​

“​หวัด​ดี​ครับ​คุณ​วี​”​​เขา​ทัก​ผม​

ผม​ทักต​ อบ​

50 Write Short Story Award

​ชาย​หนุ่ม​เดิน​ไป​หา​แม่​ของ​ตน​ ​“​ไหน​.​.​.​แม่​จะ​ฝาก​ซอง​ผม​ ไป​หรือ​เปล่า​”​

​“​อ้อ​.​.​.​นี่​”​ ​คน​เป็น​แม่​หยิบ​ซอง​สี​ขาว​เหมือน​ซอง​ผ้าป่า​จาก​ ลิ้น​ชัก​รถ​เข็น​ยื่น​ให้​​แต่​ก่อน​ลูกชาย​จะ​ทัน​รับ​ของ​​เสียง​กรีด​ร้อง​ปน​ เสียง​โวยวาย​ของ​คน​จำนวน​หนึ่ง​ก็​ดัง​ขึ้น​ ​ผม​หัน​มอง​ ​ต้น​เสียง​มา​ จาก​บริเวณ​ศาล​ ​คน​ที่มา​กราบ​ไหว้​จ้อง​มอง​ยัง​จุด​เดียวกัน​ ​คือ​ที่​ ประดิษฐาน​องค์พ​ ระ​พรหม​ต​ รง​นนั้ ค​ น​เสียส​ ติท​ เ​ี่ คย​นงั่ น​ งิ่ ร​ มิ ร​ วั้ ศ​ าล​ มา​เนิ่น​นาน​ ​ตอน​นี้​กำลัง​ยืน​ถือ​ค้อน​อัน​โต​อยู่​ด้าน​หลัง​องค์​เทพ​ซึ่ง​ ปราก​ฎ​ร่อง​รอย​แตก​ร้าว​จน​เห็น​ได้​ชัด​ ​ชาย​เนื้อ​ตัว​สกปรก​เงื้อ​ค้อน​ ขึ้น​เตรียม​ทุบ​ลง​มา​เป็น​ที​ที่​สอง​​เสียง​กรีด​ร้อง​ดัง​อีก​ครั้ง​​แต่​ไม่​อาจ​ ห้าม​การก​ระ​ทำ​นั้น​ได้​​เสียง​เหล็ก​กระทบ​เนื้อ​ปูน​ดัง​โพละ​!​​

รูปป​ นั้ พ​ ระ​พรหม​แตกหักจ​ น​เห็นเ​นือ้ ป​ นู ส​ ข​ี าว​บ​ าง​สว่ น​รว่ ง​ หล่น​ลง​มาก​อง​กับ​พื้น​!​ ก​ รรม​ตาม​ทัน​​!​?​

​“​เฮ้ย​!​!”​ ​​

​เสียง​จาก​ปาก​ของ​กิจ​เปล่ง​ออก​มา​พร้อมๆ​ ​กับ​ร่าง​เขา​พุ่ง​ ตรง​ไป​หา​ชาย​เสียส​ ติซ​ งึ่ ก​ ำลังย​ ก​คอ้ น​เ​ตรียม​พฆิ าต​รปู ป​ นั้ อ​ งค์เ​ทพ​ เป็น​ครั้ง​ที่​สาม​​

​ทว่า​ครั้ง​นี้​ไร้​โอกาส​เป็น​จริง​ ​ด้วย​คน​บ้า​ถูก​ฝ่าเท้า​ของกิจ​ ลอย​ปะทะ​เข้า​อย่าง​จัง​จน​ร่าง​กระเด็น​กลิ้ง​ไป​ไม่​เป็น​ท่า​ โดย​ไม่มี​ การ​นัด​หมาย​​ผู้​มาก​ราบ​ไหว้​พระ​พรหม​อีก​​๓​​-​๔​ ​​คน​ก็​รี่​เข้า​ประดัง​ ประเด​เท้า​สู่​ร่างกาย​อัน​ผ่ายผอม​จน​ซี่โครง​ขึ้น​ ​ผู้คน​โดย​รอบ​นิ่ง​

Write Short Story Award 51

มอง​การ​ประชาทัณฑ์​หมู่​ ​บาง​คน​ยกมือ​ปิดปาก​สีหน้า​ซีด​เผือด​ ​ชาย​สติ​ไม่​ดี​ได้​แต่​ยกมือ​ปิด​ป้อง​ ​พยายาม​พา​ตัว​เอง​ให้​พ้น​จาก​ วงล้อม​การ​รุม​ทำร้าย​ ​วิ่ง​โซเซ​ออก​มา​ใบหน้า​ปูด​โปน​ ​เลือด​ซิบ​ จาก​หน้า​ผาก​และ​แขน​ขา​ ​แต่​กลุ่ม​ผู้​ระดม​บาทา​ยัง​ตาม​มา​ติดๆ​ ​ผม​เห็น​มี​ชาย​สอง​คน​รีบ​วิ่ง​ไป​หา​คน​ถูก​ทำร้าย​ ​คน​หนึ่ง​ถือ​ธูป​ซึ่ง​ ยัง​ไม่​สิ้น​ควัน​ ​ขณะ​อีก​คน​พวง​มาลัย​ดอก​มะลิ​ยัง​อยู่​ใน​มือ​ ​ผม​ คิด​ว่า​ทั้ง​สอง​คงจะ​ไป​ห้าม​ปราม​ยุติ​การ​ประชาทัณฑ์​ครั้ง​นี้​ ​ทว่า​ ภาพ​ที่​พบ​กลับ​เป็น​ทั้ง​คู่​เข้าไป​ดัก​หน้า​ ​ปิด​ทาง​หนี​ของ​คน​บ้า​ ​และ​ เริ่ม​สาด​แข้ง​เมื่อ​พรรค​พวก​ผู้​เริ่ม​ประเดิม​ก่อน​หน้า​ตาม​มา​ทัน​ ​ร่าง​ชาย​สติ​ไม่​สม​ประกอบ​ร่วง​กอง​กับ​พื้น​สิ้น​สภาพ​

แน่นอน​ ​ผม​ตกใจ​กับ​ภาพ​การ​ทุบ​ทำลาย​สิ่ง​ศักดิ์สิทธิ์​ ยิ่ง​ตกใจ​กับ​ภาพ​การ​ลง​ทัณฑ์​ชาย​เสีย​สติ​แต่​ที่​น่า​หวั่น​ใจ​และ​ ทำให้​นิ่ง​งัน​สมอง​ไร้​ประสิทธิภาพ​ไป​ชั่วคราว​กลับ​เป็นการ​ไม่มี​ ใคร​แสดง​ท่า​ว่า​จะ​เข้าไป​ช่วย​ผู้​ถูก​กระทำ​เลย​ ​ผู้คน​โดย​รอบ​ซึ่ง​ คะเน​แล้ว​ก็​หลาย​สิบ​ ​ทั้ง​ชาย​หญิง​ทุก​เพศ​ทุก​วัย​ต่าง​ยืน​เฉย​ ​ไม่มี​ ใคร​พยายาม​ห้าม​ปราม​การ​ลงโทษ​คน​ผิด​โดย​ปราศจาก​คำ​สั่ง​ ศาล​ตาม​กฎหมาย​​หาก​แต่​กลับ​มี​เสียง​แว่ว​สนับสนุน ​

​“​เอาเลย​​เอา​มัน​ให้​ตาย​​ห่ะ​เอ้​ย​”​

หญิงว​ ยั ก​ ลาง​คน​ทอ​ี่ ยูไ​่ ม่ห​ า่ ง​ผม​มาก​นกั ย​ นื ย​ กมือป​ ดิ ปาก​​ น้ำตา​ไหล​อาบ​แก้ม​​ใบหน้า​แวว​ตา​บ่ง​บอก​อาการ​ตระหนก​ชัดเจน​​ แน่ล​ ะ่ ภ​ าพ​การ​ประชาทัณฑ์อ​ ย่าง​ไร้ค​ วาม​ปราณีเ​ช่นน​ ​ี้ ค​ น​ใจ​ไม่แ​ ข็ง​ คง​ยาก​จะ​เก็บ​ความ​รู้สึก​​

​แต่​.​.​.​​ดู​เหมือน​.​.​.​ไม่​

52 Write Short Story Award

ผม​ได้ยิน​เสียง​หล่อน​พูด​กับ​เพื่อน​ข้างๆ​

​“​พระ​พรหม​ท่าน​จะ​เป็น​อะไร​หรือ​เปล่า​นะ​​สงสาร​ท่าน​”​

​ถึง​ตอน​นี้​ผม​รู้สึก​แปลก​แยก​จาก​คน​อื่นๆ​ ​รอบ​ตัว​ผม​ไม่มี​ ใคร​คิด​เข้าไป​ช่วย​เหลือ​ชาย​ผู้​ไม่​อาจ​แบ่ง​แยก​ความ​ถูก​ผิด​ได้​จาก​ สามัญสำนึก​ไ​ ม่มใ​ี คร​คดิ ไ​ ป​หา้ ม​ปราม​การก​ระ​ทำ​อนั เ​ทียบ​เท่าก​ าร​ ตัดสิน​ประหาร​ชีวิต​โดย​กฎหมู่​ ​มี​เพียง​ความ​สงสาร​รูป​ปั้น​เทพเจ้า​ ​ชาย​เสีย​สติ​ปราศจาก​การ​รับ​รู้​ผิด​ชอบ​กระทำ​ความ​ผิด​หนัก​หนา​ ขนาด​สมควร​รับ​โทษ​เช่น​นี้​หรือ​?​

​เขา​ฆ่า​คน​ตาย​งั้น​หรือ​ ​ฆ่า​ข่มขืน​หรือ​ ​ทำร้าย​ทำลาย​ชีวิต​ ใคร​หรือ​?​​

​หรือ​เขา​ไป​ทำร้าย​ทำลาย​ข่มขืน​หัวใจ​ผู้​ศรัทธา​องค์​พระ​ พรหม​ผู้​สร้างสรรค์​ทุก​สรรพ​สิ่ง​ใน​สากล​โลก​?​​

อ​ าณา​บริเวณ​แห่งอ​ งค์พ​ ระ​พรหม​อนั ส​ มควร​เป็นท​ ด​ี่ ำรง​อยู​่ ของ​ความ​เมตตา​ก​ รุณา​ม​ ทุ ติ า​อ​ เุ บกขา​บ​ ดั นีด​้ เ​ู หมือน​ถกู ล​ ะเว้นไ​ ว้​ ชัว่ คราว​โดย​กลุม่ ผ​ ศ​ู้ รัทธา​องค์เ​ทพ​ผ​ ม​ไม่อ​ าจ​คน้ พ​ บ​ได้เ​ลย​วา่ ส​ ทิ ธิ​์ อะไร​ใน​กฎหมาย​หรือศ​ ลี ธ​ รรม​อนุญาต​ให้ค​ น​เหล่าน​ นั้ ก​ ระทำ​เช่นน​ ​ี้ กับ​ชาย​ผู้​สติ​หลง​อยู่​ใน​อีก​โลก​

พวก​เขา​คิดถึง​หลัก​ธรรม​กัน​บ้าง​หรือ​เปล่า​นะ​?​ ​กราบ​ไหว้​ พระ​ผู้​สร้าง​ด้วย​เหตุผล​ใด​กัน​?​​?​​?​ ​ ​พอ​ตั้ง​สติ​ได้​ ​ผม​ตั้งใจ​จะ​ทำ​สิ่ง​ที่​คน​อื่น​ไม่​คิด​ลงมือ​ ​แต่​ ไม่ทัน​ก้าว​ออก​ไป​ ​ผู้ชาย​ชุด​ทำงาน​ยกมือ​แตะ​ไหล่​ผม​เป็น​เชิง​ยั้ง​ พร้อม​คำ​บอก​ ​“​ไม่​ต้อง​หรอก​คุณ​ ​แค่​นี้​ไอ้​นั่น​มัน​คง​ไม่​รอด​แล้ว​”​ สายตา​เขา​ยัง​จับ​อยู่​ที่​การ​รุม​ทำร้าย​ด้วย​แวว​ตา​ไร้​ความ​รู้สึก​เป็น​

Write Short Story Award 53

เดือด​เป็น​ร้อน​​“ถ​ ือ​เป็น​กรรม​ของ​มัน​​กรรม​ติด​จรวด​เลย​ล่ะ​คุณ​”​ ตถ​ตา​ ใน​ที่สุด​มี​เจ้า​หน้าที่​ตำรวจ​สอง​นาย​วิ่ง​เข้า​มา​ยุติ​การ​ลง​ทัณฑ์​ชาย​ เสียส​ ติโ​ ดย​กลุม่ ผ​ ศ​ู้ รัทธา​พระ​ผส​ู้ ร้าง​ซ​ งึ่ แ​ ม้ย​ อม​หยุด​แ​ ต่จ​ าก​สหี น้า​ ยัง​โกรธ​กรุ่น​คล้าย​ไม่​สาสม​แก่​ใจ​​

‘​ไอ้​ห่ะ​นั่น​ควร​โดน​มากกว่า​นี้​’​

​ต ำรวจ​น าย​ห นึ่ ง ​วิ ท ยุ ​เ รี ย ก​ร ถ​พ ยาบาล​ ​ร่ า ง​ข อง​ผู้ รั บ​ เคราะห์​ยัง​นอน​นิ่ง​บอบช้ำ​ ​เลือด​แดง​ไหล​ซึม​ที​ละ​น้อย​จาก​ปาก​ และ​จมูก​​มี​รอย​ถลอก​บน​ผิวหนัง​​ตา​หลับ​พริ้ม​ผ​ ม​ไม่​เห็น​หน้า​ท้อง​ เขา​ขยับ​ ​อาจ​สิ้นลม​ไป​แล้ว​ ​หรือ​ไม่​ลม​หายใจ​ก็​แผ่ว​เบา​เหลือ​เกิน​​ ไม่มี​ใคร​เข้า​มา​พยาบาล​เบื้อง​ต้น​ ​มี​แต่​ยืน​มอง​ราว​มุง​ดู​การ​แสดง​ โชว์​ตาม​ถนน​ ​เป็น​ภาพ​ชัดเจน​เป็น​รูป​ธรรม​ของ​ไทย​มุง​โดย​แท้​ ​กิจ​เดิน​กลับ​มา​​ใบหน้า​ยัง​กรุ่น​โกรธ​

​“​มัน​เป็น​ใคร​น่ะ​​แล้ว​เป็น​ไง​”​​ป้า​แจ่ม​ถาม​

​“​คน​บ้าน่​ะ​แม่​ ​ตอน​นี้​ตาย​ไป​แล้ว​มั้ง​”​ ​ท่าทาง​เขา​ไม่รู้​สึก​ ผิดใดๆ​ ​แวว​ตา​ยัง​บ่ง​บอก​ว่า​หาก​ชาย​ผู้​นั้น​ลุก​ขึ้น​มา​ ​ก็​พร้อม​ตรง​ เข้าไป​ระดม​ยำ​ตีน​อีก​ครั้ง​​“​ไอ้​นี่​มัน​มา​อยู่​แถว​นี้​สอง​สาม​วัน​แล้ว​​ที​ แรก​ก็​เห็น​มัน​เฉยๆ​ ​เลย​ไม่​คิด​อะไร​ ​ห่ะ​ ​ถ้า​รู้​ว่าม​ ัน​จะ​มา​ทำ​อย่าง​นี้​ ผม​ไม่​เอา​ไว้​ตั้งแต่​แรก​แล้ว​”​

ไทย​มงุ เ​ริม่ ท​ ยอย​เดินจ​ าก​ไป​บา้ ง​แล้วเ​มือ่ เ​ห็นว​ า่ ไ​ ม่มอ​ี ะไร​ น่า​สนใจ​อีก​​ชาย​สติ​ไม่​สม​ประกอบ​ยงั ​นอน​จม​อยูก​่ บั ​ความ​บอบช้ำ​ ชาย​ชดุ ท​ ำงาน​นงั่ จ​ บิ ก​ าแฟ​ของ​เขา​ตอ่ ไ​ ป​ก​ จิ เ​ดินไ​ ป​หลังร​ ถ​เข็นห​ ยิบ​

54 Write Short Story Award

แก้ว​ตัก​น้ำ​จาก​กระติก​สีน้ำเงิน​มา​ดื่ม​สาม​สี่​อึก​ ​จาก​นั้น​คว้า​ซอง​สี​ ขาว​ที่​แม่​ของ​ตน​วาง​ไว้​บน​รถ​เข็น​​

“​ผม​เอา​ซอง​ไป​เลย​นะ​แม่​​จะ​รีบ​ไป​แล้ว​”​​

​“​ฝาก​กราบ​หลวง​พ่อ​หลวง​พี่​ท่าน​ด้วย​นะ​”​

​กิจ​คร่อม​มอ​เต​อร์​ไซด์​ ​สตาร์ท​แล้ว​บึ่ง​รถ​ออก​ไป​บน​ถนน​ ที่​ยัง​ไม่​สร่าง​ซา​รถ​ ​ผม​แปลก​ใจ​ ​คิด​ว่า​เขา​ควร​อยู่​รอ​ตำรวจ​มาส​ อบ​สวน​ ​หรือ​อย่าง​น้อย​ก็​มาส​อบ​ถาม​เหตุการณ์​ ​แต่​ดู​เหมือน​ กิจ​ไม่มี​เรื่อง​นั้น​ใน​สมอง​ ​ความ​จริง​ท่าทาง​ของ​ตำรวจ​หรือ​คน​ ทั่วๆ​​ไป​ก็​ดู​ไม่มี​เรื่อง​นี้​เจียด​มา​ใน​ความ​คิด​เลย​เช่น​กัน ​ ​ “​ปา้ ​ก​ จิ เ​ขา​จะ​รบี ไ​ ป​ไหน​เห​รอ​”​ผ​ ม​ไม่ถ​ าม​จาก​ความ​สงสัย​ แท้จริง​

“​ไป​ที่​สภา​จ้ะ​”​

​“​สภา​?​​ไป​ทำไม​หรือ​ครับ​”​

​“​ก็​มัน​จะ​ไป​ร่วม​ชุมนุม​เรียก​ร้อง​ให้​บัญญัติ​พระพุทธ​

“ศาสนา​เป็น​ศาสนา​ประจำ​ชาติ​ไว้​ใน​รัฐธรรมนูญ​ไง​ล่ะ ​คู้​ณ​” ​ ​ ​ ​​

Write Short Story Award 55

Editor​​Note​:​​ความ​เข้ม​ของ​เนื้อหา​​ซึ่ง​ใช้​คู่​ขัด​แย้ง​ระ​หว่าง​ ศรัธา​ที่​มี​ต่อ​พุทธ​ศาสนา ​กับ​ความ​เชื่อ​ใน​แบบ​ไทย​​ๆ​ ​ผสม​ ผสาน​เนื้อ​เรื่อง​อิง​เรื่อง​จริง​ของ​สังคม​​การ​ลงทั​ัณฑ์​ผู้​กระทำ​ ความ​ผิด​ด้วย​ระบอบ​ศาล​เตี้ย​ ​กลาย​เป็น​ปัญหา​ใหญ่​ของ​ สังคม​ไทย​ไป​โดย​ปริยาย​ ​ซึ่ง​ยาก​ที่​จะ​เยียวยา​หรือ​สมาน​ แผล​นี้​ให้​กลับ​สู่​ภาวะ​ปกติ​ ​ใน​เมื่อ​ความ​เชื่อ​ ​ยัง​อยู่​เหนือ​ ความ​จริง​แ​ ละ​ความ​ยตุ ธิ รรม​อ​ ยูภ​่ าย​ใต้ม​ าตรฐาน​สอง​แบบ นี่คือเรื่องสั้นที่ข้นคลั่กด้วยภาวะดังกล่าว เดินหน้าก็มิได้ ถอยหลังก็จบสิ้น

56 Write Short Story Award

Write Short Story Award 57

​

​กติกา​การ​ส่ง​เรื่อง​

​ 1​ .​เ​ป็นเ​รือ่ ง​สนั้ ท​ ผ​ี่ เ​ู้ ขียน​สร้างสรรค์ข​ นึ้ เ​อง​ย​ งั ไ​ ม่เ​คย​ตพ​ี มิ พ์ท​ ไี่ หน​มา​กอ่ น​โ​ ดย​ มิได้​แปล​​ลอก​​หรือ​ดัดแปลง​​จาก​เรื่อง​ของ​ผู้​อื่น​ ​2​.​เรื่อง​สั้น​ไม่​จำกัด​เนื้อหา​​ความ​ยาว​ใน​แบบ​เรื่อง​สั้น​ทั่วไป​ ​3​.​ท่าน​สามารถ​ส่ง​เรื่อง​สั้น​ได้​เพียง​เดือน​ละ​​1​​เรื่อง​ ​4​.​เมื่อ​เรื่อง​สั้น​ของ​ท่าน​ได้​รับ​การ​ตี​พิมพ์​แล้ว​ ​ท่าน​หมด​สิทธิ์​ส่ง​เรื่อง​สั้น​เรื่อง​ อื่น​​เพื่อ​เปิด​โอกาส​ให้​นัก​เขียน​ท่าน​อื่น​ได้​รับ​พิจารณา​บ้าง​ 5​ .​ใ​ น​แต่ละ​เดือน​เ​รือ่ ง​สนั้ ท​ ผ​ี่ า่ น​เกิด​เ​รือ่ ง​สนั้ ท​ ไ​ี่ ด้ผ​ า่ น​รอบ​แรก​จ​ ะ​ได้ร​ บั ก​ าร​ต​ี พิมพ์​ใน​​WRITE​​เมื่อ​ครบ​หนึ่ง​ปี​​บรรณาธิการ​จะ​ประกาศ​เรื่อง​สั้น​ยอด​เยี่ยม​ จำนวน​​5​​เรื่อง​​จาก​เรื่อง​สั้น​รอบ​แรก​ 6​ .​ท​ า่ น​สามารถ​สง่ เ​รือ่ ง​สนั้ ข​ อง​ทา่ น​มา​ท​ี่ n​ iwat59​@g​ mail​.c​ om​โ​ ดย​แนบ​ไฟล์​ ต้นฉบับ​เป็น​ไฟล์​เวิร์ด​ ​และ​เขียน​จ่า​หน้า​ว่า​ ​“​ประกวด​เรื่อง​สั้น​”​ ​กรุณา​อย่า​ Pate​​>​​Copy​​งาน​ของ​ท่าน​ลง​ใน​อีเมล์​​(​ทำให้​ยุ่ง​ยาก​ต่อ​การ​อ่าน​)​ ​7​.​เรื่อง​สั้น​ยอด​เยี่ยม​ของ​ปี​​จะ​ได้​รับ​ใบ​ประกาศ​เกียรติ​จาก​บรรณาธิการ​ ​8​.​หาก​ท่าน​ต้องการ​ถอน​เรื่อง​ของ​ท่าน​จาก​การ​พิจารณา​กรุณา​เขียน​อีเมล์​ มา​ยืนยัน​ ​9​.​การ​ตัดสิน​ของ​บรรณาธิการ​ถือ​เป็น​ที่สุด​ ​10​.​WRITE​ ​e​-​Magazine​ ​เป็น​นิตยสาร​ออนไลน์​แจก​ฟรี​ ​ไม่มี​โฆษณา ไม่มีรายได้ ​จัดทำขึ้น​เพื่อ​ส่ง​เสริม​การ​อ่าน​การ​เขียน​ ​จึง​ยัง​ไม่​สามารถ​จ่าย​ ค่า​เรื่อง​ได้​​โปรด​พิจารณา​กติกา​ข้อ​นี้​ก่อน​ส่ง​เรื่อง​สั้นของท่าน

VISIT WWW. THAIW RITER. NET