WSSA 03 Write Short Story Award 2552 ฉบับที่ 3 เดือนพฤษภาคม-มิถุนายน 2552 เรื่องสั้นเข้ารอบประจำเดือนพฤษภามคม-มิถุนายน 2552
สารบัญ การกลับมา แก้วตาธัมอ ิน 07
แม่ค้า
Sassy Cat 17
ไม่มีหิมะในเชียงใหม่ ธนารักษ์ ณ ราช 23
อาการของก้อนเนื้อ…ที่สั่นไหว blowingint hewords 33
ศรัทธา
สันติธรวินิจฉัยกุล 47
บรรณาธิการรำพัน ออกช้าราวกับเดินทางด้วยเรือเกลือเนิ่นนานไร้ความหวังและเต็มไปด้วย ภาพที่ไม่เข้าใจ ภาพนั้นฝังในหัวของผม มันค่อย ๆ ระเบิดออกทีละน้อย ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า มันจะหยุดเมื่อไหร่ งานเขียนก็เหมือนงานศิลปะรอคอยเรียกร้องและพุ่งเข้าหาผู้ที่เข้าใจ และกว่าจะพบผู้เข้าใจมันอาจจะอยู่บนปลายทาง... ในช่วงสองสามเดือนนี้มีเรื่องสั้นเข้ามาให้อ่านพอสมควร ไม่มากไม่น้อย เกินไป ซึ่งทำให้ผมยินดีและมองเห็นว่าศิลปะเรื่องสั้นยังมีคนสนใจเขียน กันอยู่เรื่องสั้นสำหรับผมแล้วผมให้คะแนนการสร้างสรรค์และแนวคิดมา ในลำดับแรก ส่วนภาษาหรือเนื้อหามาอันดับหลัง แน่นอนการสร้างสรรค์ ต้องอาศัยก ารสอื่ สารทดี่ เี ยีย่ มก ระนัน้ ก ารสอื่ สารทดี่ เี ยีย่ มยอ่ มตอ้ งมกี ารนำ เสนอที่ดีไข่กับไข่อะไรเกิดก่อนกัน... นิวัต พุทธประสาท
การกลับมา แก้วตาธัมอิน
ฉันพบเธอครั้งแรกที่สถานีขนส่งในเมืองจำไม่ได้ว่าตัว เองไปอยู่ที่นั่นได้ยังไงหรือกำลังทำอะไรอยู่จำได้แค่ ว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งก้าวลงมาจากรถประจำทางเธอไม่ ได้มีอะไรน่าสนใจเธอดูธรรมดา ไม่ส ะดุดตานักหรอก เสียงกลิ้งสองสามครั้งเหมือนมีอะไรหล่นลง มากระดอนที่พื้นทำให้ฉันมองไปที่เธอฉันคิดว่าเธอ ทำบางอย่างหล่นเอาไว้ฉันอาจช่วยเธอหาได้ฉันจึง เรียกเธอคงเป็นเสียงของฉัน นั่นแหละที่ทำให้เธอหันมาทางที่ฉันยืนอยู่เธอยืนนิ่ง อย่างนั้นพักใหญ่ฉันถามเธอว่าเธอทำอะไรร่วงรึเปล่า เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงเหมือนอะไรร่วงตอนเธอลงมาจาก
8 Write Short Story Award
รถราวกับว่าปากฉันพะงาบๆโดยปราศจากการเปลร่งเสียงใดๆ ออกไปวินาทีนั้นก่อนที่เธอจะหันกลับฉันเชื่อว่าเราสบตากัน แวบหนึ่งแค่เสี้ยววินาทีมันทำให้ฉันชาวาบไปทั้งตัวขาสั่นฉัน ถอยไปสองสามก้าวทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับผู้โดยสารมือ สองข้างจับขอบเก้าอี้บีบไว้แน่นที่สุดไม่อย่างนั้นฉันอาจหลุดลอย ออกจากพื้นโลกมันมีแรงเหวี่ยงบางอย่างจากสายตาคู่นั้นซีด หม่นเหมือนฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆก่อนที่ฝนจะตกทว่าลึกที่สุด มีพายุคะนองและใครคนหนึ่งกำลังจะจมลงไปฉันได้ยินเสียง โหยหวนแว่วมากที่ซึ่งไกลมาก ฉันตามเธอมาจนถึงบ้านหลังหนึ่งสร้างด้วยปูนชั้นเดียว สีขาวกลางเก่ากลางใหม่นั่นช่างดูแล้งไร้ชีวิตเธอหยุดที่ประตู ก่อนทิ้งน้ำหนักพิงมือข้างหนึ่งล้วงหาของในประเป๋าสะพายใบ เขื่องที่ดูเหมือนว่ามีข้าวของเต็มไปหมดเธอหยิบลูกกุญแจออก มาแล้วไข ตลอดทางที่เราเดินมาทำให้ฉันไม่มั่นใจถึงการมีอยู่ ของตัวเองแม้แต่น้อยถ้าเธอมองเห็นฉันหรือว่าได้ยินเสียงซึ่ง ฉันพยายามถามว่าเธอเป็นอะไรรึเปล่านับครั้งไม่ถ้วนเธอก็คง กำลังแสร้งเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินแต่ฉันไม่ควรตื่นตระหนกใดๆ เพราะดูเหมือนว่าเธอจะทำอย่างนั้นกับทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้ ด้วย ตอนนั้นคงบ่ายคล้อยมากแล้วฉันคะเนเอาจากเงาอัน แสนยืดยาวของเราที่ทอดไปข้างหน้าตามทางเดินกลับบ้านนั่น สินะคงเกือบค่ำแล้วยิ่งพระอาทิตย์เคลื่อนลงมากเท่าไหร่เงาของ
Write Short Story Award 9
เราก็จะยืดยาวออกไปเรื่อยๆจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกับกลางคืน กลืนกลายจนแยกไม่ออกระหว่างเงาของเรากับดาวดวงอื่นๆ และเงาของบ้านก็ทำให้ภายในอวลไปด้วยความสลัวชนิดหนึ่ง สลัวเหมือนเวลาที่ฉันมองเข้าไปในตาของเธอใ ช่เป็นแบบ เดียวกันหนาวเยือกเมื่อก้าวเท้าเข้ามาภายในบ้านเธอนั่งอยู่ บนเก้าอี้ผ้าใบแบบปรับเอนได้กึ่งนั่งกึ่งนอนทิ้งตัวจมหายไป ในเก้าอี้ราวกับว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งของมันเหมือนเธอกำลังซีด จางไปในแสงสลัวสายแดดแยงและลอดเข้ามาระหว่างขอบ วงกบและหน้าต่างที่ปิดเอาไว้แน่นหนาไม่ยินยอมให้มันสาด เข้ามาง่ายดายแต่มันแอบเล็ดเข้ามาจนได้ทอดลำสายตัดผ่าน เหนือเก้าอี้ตัวนั้นสำแสงที่สาดเข้ามาทำให้ฉันเห็นภาพถ่ายของ ใครคนหนึ่งไม่ใช่เธอมันถูกใส่ไว้ในกรอบรูปที่ทำจากไม้ขนาด ไม่ใหญ่นักสีของมันซีดเสียจนเกือบจะเลือนหายไปหมดแล้ว ละอองฝุ่นที่ล่องลอยแอบแฝงอยู่พลันปรากฏขึ้นหมุนเคลื่อน บิดเป็นเกลียวทับซ้อนแทนที่กันอยู่ตลอดเวลาในอากาศที่เรา หายใจเข้าไปใต้ลำแสงนั้นฉันเห็นร่างแบบบางมีเพียงหน้าอก ที่ไหวกระเพื่อมเบาเหลือเกินแต่ถึงจะแผ่วเบาเท่าไหร่มันก็ หมายความว่าเธอมีเลือดเนื้อเหมือนอย่างฉัน ดวงอาทิตย์ลับไปแล้วความมืดของค่ำคืนคืบคลานมา ด้วยระยะทางเท่าใดกันเมื่อมันมาถึงก็กระโจนเข้ากอดกุมด้วย อัตราเร่งเดียวกับแสงอรุณเอาความอบอุ่นเข้าห ่อห้อมเราผิดแต่ ว่านี่กลับทั้งมืดมนและเย็นเยียบ ความอึดอัดเริ่มก่อตัวขึ้นทีละน้อยเมื่อต้องนั่งอยู่ท่าม
10 Write Short Story Award
ความมืดมิดเนิ่นนานขึ้นเรื่อยๆเสียงเข็มวินาทีค่อยๆรินรสชาติ อันหนักเหนื่อยลงในช่องท้องของฉันเต็มจนล้นฉันคิดว่าต้อง เอามันออกมาเอาออกมาให้หมดเริ่มมีอาการเวียนหัวฉันทรุด ตัวลงที่ข้างประตูเส้นเลือดที่ขมับขวาเต้นหนึบๆฉันเอื้อมมือขึ้น มากดคลึงบริเวณท้ายทอยไม่ดีขึ้นนักหอบหายใจเอาความมืด เข้าไปความมืดที่ไหลมาแทนอากาศที่เต็มไปด้วยฝุ่นละอองที่ เรามองไม่เห็นตอนเข้ามาฉันไม่ทันสังเกตว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน แต่ถึงฉันจะสังเกตเห็นในตอนนั้นตอนนี้ก็มืดเกินกว่าที่ฉันจะเดิน ไปโดยที่ไม่ชนเข้ากับอะไรสักอย่างและที่สำคัญฉันอ้วกออกมา แล้วท้องไส้ปวดปร่าเหมือนมีมือใครบีบบิดมันเหงื่อเย็นๆซึมขึ้น มาตามไรผมฉันตัวงอมือกุมท้องนอนเกลือกกลิ้งอยู่ในกองความ อึดอัดหนักเหนื่อยที่ฉันอ้วกออกมาเมื่อครู่ ภาวนาให้เธอลุกขึ้นมาเปิดไฟเสียทีฉันต้องการไปจาก ที่นี่ไม่อยากรู้อีกต่อไปแล้วว่าเธอเป็นใครมาจากไหนและเกิด อะไรขึ้นในแววตาของเธอแต่ในความมืดราวกับมีสายโซ่ล่าม ฉันเอาไว้ฉันจะต้องอยู่และแบ่งเอาเงาสลัวนั่นมาจากเธออย่าง นั้นเหรอให้มันซ ุกซ่อนเข้าไปในลมหายใจของฉันอย่างนั้นเหรอ แล้วยังฝุ่นละอองที่ลอยปั่นป่วนอยู่พวกนั้นด้วยใช่แน่ๆที่เธอ เป็นแบบนั้นและฉันต้องกำลังกลายเป็นเหมือนเธอหรือว่าฉัน อาจจะเป็นกลายเป็นเธอเพื่อที่เธอจะกลายเป็นฉันและสายตาที่ ซุกซ่อนเงาสลัวห ม่นร้างนั่นจะกลายเป็นของฉันฉันดิ้นทุรนทุราย และอาเจียนออกมาไม่หยุดฉันรู้สึกว่าร่างกายสั่นสะท้านขณะ แสงสีดำตรึงฉันไว้ตรงนั้น
Write Short Story Award 11
ระยะที่ฉันกับเธออยู่ไม่ได้ห่างกันมากนักแต่ฉันมองไม่ เห็นในบ้านไม่มีแสงใดส่องเข้ามาได้เลยคืนนไี้ ม่มีพระจันทร์ ดวงดาวก็คงอยู่ห่างไกลเกินไปฉันแปลกใจที่ถนนหนทางแถว นี้ไม่มีไฟส่องสว่างตั้งแต่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้ดูเหมือนโลก ข้างนอนละลายไปกับยามค่ำนั่นแล้วและความมืดของโลกทั้ง ใบต่างหลบเร้นการสิ้นสูญเข้ามาเบียดเสียดกันอยู่ในนี้ตอนนี้ฉัน ไม่รู้สึกอีกแล้วว่าในบ้านมาใครอีกนอกจากฉันแม้ฉันยืนยันกับ ตัวเองว่าเธอยังน ั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้ลุกไปไหนใจกลับนึกกลัวว่า เธอจะละลายเป็นความมืดดำไปแล้วเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างข้าง นอกดำมืดเปล่ากลวง ไม่มีสิ่งใดที่จับต้องได้ค นอื่นๆล่ะบ้าน ฉันล่ะพ่อแม่น้องชายของฉันเพื่อนๆคนรักท ุกคนกลายเป็น ความมืดมัวไปด้วยไหมหรือทุกคนล้วนจากไปแล้วหรือทุกคนรู้ ว่าค่ำคืนนี้จะกลืนกินชีวิตเราด้วยความหม่นหมองเหลือแต่ฉัน กับผู้หญิงคนนี้กับบ้านหลังนี้เท่านั้นที่ไม่ถูกดูดกลืนให้หายไป ด้วยเพราะมันมีแรงดึงดูดในตัวเองเพราะเราต่างกำลังดูดกลืน เอาเงาของบางอย่างเข้ามาไว้เช่นกันหรือถ้าทุกอย่างยังปกติดี แล้วเกิดอะไรขึ้นกับฉันจะมีใครรู้ถึงการหายตัวไปของฉันรึเปล่า แม้ขณะนี้ไม่มีใครโทรมาตามฉันเลยสักคนเดียวฉันนึกขึ้นได้ ว่ามีโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงล้วงมันออกมาด้วยความ ดีใจค่อยยันกายขึ้นนั่งกดปุ่มปลดล็อคด้วยความเคยชินปกติ ไฟหน้าจอต้องติดแต่นี่ไม่ฉันใจไม่ดีลองอีกครั้งฉันกดปุ่มได้ ถูกต้องแน่นอนฉันมั่นใจแต่ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดๆเกิดขึ้น ฉันทบทวนว่าจำเบอร์โทรศัพท์ของใครได้บ้างฉ ันจำเบอร์ใครไม่
12 Write Short Story Award
ได้เลยปกติฉันจะโทรออกด้วยระบบMemoryของโทรศัพท์ฉัน ต้องการโทรหาใครสักคนฮึฉันจำเบอร์ที่ทำงานได้ พระอาทิตย์เพิ่งตกไปไม่นานยังไม่น่าจะดึกมากคงยัง มีใครสักคนนั่งทำงานต่อที่สำนักงานแน่ๆใช่เราทำอย่างนั้นกัน เป็นประจำฉันก ดเบอร์ที่ทำงานในความมืดไม่สนใจว่าเครื่องจะ ยังล็อคอยู่หรือปล่าวกดครบทุกตัวฉันมั่นใจว่าฉันกดมันครบทุก ตัวอย่างถูกต้องจากนั้นยกมาแนบที่หูไม่มีเสียงสัญญาณใดๆ เล็ดออกมาแม้แต่นิดเดียวไม่ว่าจะเป็นระบบตอบรับอัตโนมัติ หรือสัญญาณที่บอกว่าไม่สามารถติดต่อฉันกดใหม่อีกหลาย ต่อหลายรอบกดครบทุกตัวฉันบอกตัวเองเบาๆทุกครั้งที่กดเสร็จ เอามาแนบหูแล้วก็พบแต่ความเงียบหลายต่อหลายครั้งผ่านไป ฉันรู้สึกว่ามือตัวเองสั่นจนไม่สามารถกดต่อไปได้อีกลูกสะอื้น ตื้อขึ้นมาอยู่ที่ลำคอฉันฉันขว้างโทรศัพท์ออกไปสุดแรงตรงนั้น ตรงที่เธอนั่งอยู่ในความมืดฉันมั่นใจว่ามันต้องโดนเธอแน่ๆแต่ กลายเป็นว่าหลังจากที่ฉันขว้างออกไปกลับไม่ปรากฏว่ามันจะ ไปโดนอะไรหรือร่วงลงตรงไหนเหมือนมีแรงบางอย่างดึงมันออก ไปจากแรงเหวี่ยงของฉันน้ำตาฉันเริ่มไหลฉันพยายามลุกขึ้นแต่ นั่นไม่เป็นผลฉันเริ่มตะโกนให้คนช่วยตะโกนดังที่สุดแต่คงไม่มี ใครรู้ว่าฉันอยู่ตรงนี้ ไม่รู้ว่าผ ่านไปนานเท่าไหร่ฉันอาจเผลอหลับไปด้วย ความอ่อนเพลียเสียงบางอย่างทำให้ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นฉันได้ยิน เสียงมันเป็นเสียงจากเครื่องดนตรีแน่ๆถึงมันจะไม่เป็นเพลง ก็ตามมันน่าเป็นการไล่เทียบเสียงฉันคิดเอาเองเป็นการค้นหา
Write Short Story Award 13
บางเสียงเพื่อจะพบเสียงอื่นๆสูงต่ำสลับไปมาวนๆซ้ำๆฉันรู้สึก ว่ามันไม่ค่อยสม่ำเสมอนักเธอทำอย่างนั้นซ้ำๆวนๆจนฉันคิด ว่าเธอคงไม่สามารถเล่นเป็นเพลงได้เธอสีวนไปวนมาอยู่ได้เป็น ชั่วโมงฉันเริ่มรำคาญฉันเหนื่อยเกินกว่าจะรื่นรมย์ไปกันการไล่ เสียงโดเรมีฟาซอลลาทีโดโดทีลาซอลฟามีเรโดกลับ ไปกลับมาเป็นร้อยๆรอบได้ในเมื่อความตื่นเต้นสงสัยของฉัน หมดไปตั้งแต่สิบนาทีแรกแล้วเธอทำให้เส้นเลือดที่ขมับขวา ของฉันเต้นตุบๆขึ้นมาอีกเสียงนั้นอย่างกับชอนไชเข้าไปในรอย ปริแตกของกะโหลกฉันเธอทำให้ท้องฉันบิดม้วนด้วยการเร่ง จังหวะเร็วขึ้นเร็วขึ้นและเร็วขึ้นฉับพลันก็เปลี่ยนมาเนิบช้าฉัน เหมือนถูกใครผลักลงไปในหุบเหวล่องล่ะลิ่วคลอไปกับเสียง การเปลี่ยนจากเสียงต่ำทุ้มสุดๆมาเป็นเสียงแหลมปรี้ดมันเลว ร้ายมากเหมือนใครมากรีดร้องอยู่ในหัวสลับกับเสียงสะอื้นครวญ ครางมันก้องสะเทือนสะท้อนกับผาเหวฉันเหมือนเป็นแก้วใบ หนึ่งที่กำลังจะระเบิดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยและกระจัดกระจายแต่ ทันใดนั้นทุกสิ่งท ุกอย่างก็เงียบงัน เสียงต่างๆชัดเจนขึ้นเมื่อเสียงในหัวเงียบลงนกกลาง คืนปล่อยสำเนียงชวนขนลุกแว่ววู่มากับลมที่ส่ายสะบัดร้องเรียก หาสิ่งใดหนอโดดเดี่ยวเหน็บหนาวบนคบคอนชั่วคราวจนต้อง ครวญคร่ำหรือพรั่นกลัวว่าเมื่อเช้ามาเยือนตนจะไปหลบเร้นร่ม เงาของดาวดวงใด ได้ยินแม้เสียงหายใจไม่แน่ใจนักว่าเป็นลมหายใจของ ใครกันของเธอหรือว่าเป็นฉันเองมันทั้งไม่แผ่วเบาไม่หอบ
14 Write Short Story Award
เหนื่อยเหมือนเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมาหรือว่าม ีใครอีกคนมาที่ นี่เสียงหายใจนั่นค่อยข้างสม่ำเสมอลึกยาวฉันทำตัวเงียบที่สุด เพื่อที่จะฟังว่าเสียงมาจากทางไหนแต่ก็จับทางไม่ได้เหมือนกับ ดังมาทางโน้นทีทางนี้ทีบางทีก็ขยับใกล้เข้ามาแต่แล้วก็เหมือน ว่าลอยล่องมาจากที่ทางแสนไกลฉันพยายามอดทนเพื่อรอคอย อีกไม่นานก็น่าจะเช้าแล้วฉันจะไปจากที่นี่เรื่องบ้าๆนี่จะได้จบ ลงฉันอยากซดน้ำแกงกับข้าวสวยร้อนๆควันกรุ่นฉันยังไม่ได้ กินอะไรตั้งแต่ก่อนที่ฉันจะมาสถานีขนส่งเสียอีกขณะที่ฉันกำลัง คิดถึงแม่เสียงเพลงก็ดังขึ้น คราวนี้ฉันจะไม่ยอมให้เสียงนั่นมากดดันบีบเค้นความ รู้สึกได้อีกจะตั้งใจฟังและคอยดูว่าเธอจะสามารถเล่นอยู่อย่าง นั้นถึงเช้าได้ไหมฉันรู้สึกว่ามันมีจังหวะจะโคนอยู่บ้างแม้ว่า เธอจะหยุดทั้งที่เพื่อจะเริ่มดูเหมือนว่าเธอสะดุดอะไรสักอย่าง และหกล้มอยู่ในโลกความทรงจำเธอเริ่มเพลงเดิมใหม่อีกครั้ง อีกครั้งและอีกค รั้งฉันนอนลืมตาโพลงเพิ่งไปในความมืดไต่ ตามเธอไปทุกตัวโน๊ตไม่มีตกหล่นจากนั้นไม่นานจึงค่อยเหยียด กายฟังเพลงของเธอฉันเคลิ้มไปกับการติดตามเสียงเหล่านั้น จนหลงลืมหมดสิ้นว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเปลือกตาฉันเหมือนมีน้ำ หนักเพิ่มขึ้นเรื่อยๆก่อนที่จะหลับไปฉันรู้สึกว่าคุ้นเคยกับเพลงนี้ เหลือเกิน
Write Short Story Award 15
Editor Note: สลัดคราบกวีสาวมาเขียนเรื่องสั้น ด้วยลีลา ภาษาที่สวยงาม ขณะที่เนื้อเรื่องดำเนินด้วยกระแสนสำนึก ที่สับสน เต็มไปด้วยสัญลักษณ์ทางอารมณ์ความรู้สึก แม้ ถึงตอนจบอาจจะไม่กระจ่างแต่ก็พาผู้อ่านไปสู่มุมมองทาง ด้านอารมณ์ไม่มากก็น้อย
แม่ค้า
Sassy Cat
ทุกๆ คืนผมจำเป็นต้องอาศัยผ่านทางตรอกเล็กๆ แคบๆ แห่งนี้ เดินลัดเลาะกองขยะและแอ่งน้ำขังที่กะาตัวท้าทายประสาท สัมผัสในการหลบหลีกของผมอยู่โดยรอบ ด้วยเหตุว่าตรอก เล็กแคบแห่งนี้ เป็นหนทางเดียวที่สามารถเชื่อมต่อโลกเน่าๆ ในห้องพักโกโรโกโส ขนาดกระจิดริด เพียงแมวดิ้นตายของ พนักงานบริษัทธรรมดา ตำแหน่งไม่ใหญ่โตอย่างผม กับความ ศิ วิ ไ ลต์ สุ ด ต ระการข องเ มื อ งห ลวงที่ มี ทั้ ง สี สั น ชี วิ ต ชี ว าแ ละ น่าตื่นตาอยู่เสมอ ที่สำคัญบริษัทที่ผมรับใช้ ให้แรงงาน และ บริการมันสมองตั้งอยู่ที่นั่น...ที่ที่มีเพียงตรอกแคบๆ กั้นกลาง
18 Write Short Story Award
ตรอกเ ล็ ก ๆ แ ห่ ง นี้ เ องที่ ท ำผมไ ด้ พ บคนค นห นึ่ ง เ ป็ น ประจำทุกค่ำคืน เธอจะยืนอยู่ที่นั่น ข้างร้านอาหารอิสานรส จัดจ้านราคาถูกที่ผมแวะมาฝากท้องอยู่บ่อยๆ ไม่ใช่ว่าอาหาร ร้านนี้จะรสชาติเลิศเลอ หรือบรรยากาศน่าหย่อนใจอะไรเลย เหตุ ผ ลเ ดี ย วที่ ผ มมั ก จ ะแ วะม านั่ ง ร้ า นนี้ เ ป็ น ป ระจำใ นเ วลา อาหารเย็น เพราะอาหารของที่นี่ราคาเหมาะสมพอที่ผมจะ จ่ายได้ในช่วงต้นเดือน หากว่าเป็นปลายเดือนก็คงจะหนีไม่พ้น บะหมี่ซองที่ราคาถูก ช่วยประทังชีวิตกันไป และค่ำคืนนี้ก็เช่น เดียวกันเธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ข้างๆ ตู้เพลงคาราโอเกะที่ทำให้ ชายขี้เมาละแวกนี้กลายเป็นนักร้องเสียงทองในราคา 5 บาท เธอสวมกระโปรงยีนส์สีซีด คะเนด้วยหางตาความยาว ไม่น่าจะเกินหนึ่งคืบ แต่ที่สะกดให้ผมแช่สายตามองเธออย่าง ลืมตัวคงเป็นต้นขากลมกลึงเนียนขาว แม้จะไม่ยาวเรียวได้รูป ขนาดนางแบบบนเวที แต่ก็สมส่วนน่ามอง เธอมักจะสวมเสื้อ สายเดี่ยวหรือเกาะอก เผยเนินเนื้ออวบอิ่มที่แทบจะปริแตก ระเบิ ด ตู ม อ อกมา น่าแปลกที่ผมรู้สึกอึดอัด จ นถึ ง ขั้ น ห ายใจ ติดขัดทุกครา เมื่อเผลอแวบสายตามองคู่ปทุมถันอันน่าตก ตะลึง ใบหน้าของเธอฉาบด้วยสีสันฉูดฉาด ปากแดงสดฉ่ำเย้า ยวน คิ้วโก่งคมเข้มได้รูป ตาคมกริบเหมือนสาวแขก ทุกองค์ ประกอบบนเครื่องหน้าเธอไม่สามารถเอ่ยได้อย่างเต็มปากว่า สวยดั่งนางฟ้าก ลับแต่เอียงไปทางจัดจ้านเกินควรแต่สำหรับผม แล้ว เธอเป็นเหมือนเทพธิดาประจำร้านลาบ ที่เปล่งรัศมีแข่งขัน กั บ แ สงไ ฟห ลากสีวิบวับจากแผงควบคุมตู้ เ พลงค าราโอเกะ
Write Short Story Award 19
และถูกรายล้อมด้วยผู้ชายมากหน้าหลายตาที่หมายปองเธอ เธอยิ้มให้ผมเหมือนดังทุกคืนที่ผ่านมา รอยยิ้มของเธอ ช่างยั่วยวน เยิ้มแย้ม สายตาเธอปรายมองมาทางผมเหมือน จะพูดใดๆ แต่กลับไม่เอ่ยออกมา เราได้แต่สบตากัน แล้วยิ้ม ให้กันน้อยๆ ก่อนเสสายตามองไปทางอื่น เหมือนกับที่เคย เป็ น ม าประจำทุกคืน ผมนั่งอยู่ที่นั่น ที่ โ ต๊ ะ เ ล็ ก ที่ สุ ด และเป็นทำเลที่อยู่อับสายตาที่สุดของร้าน เฝ้ามองเธออัดบุหรี่ มวนแ ล้ ว ม วนเ ล่ า ม องเ ธอข ยี้ ดั บ ก้ น บุ ห รี่ ด้ ว ยป ลายร องเท้ า ส้นสูงสีบานเย็น ครั้งแล้วครั้งเล่า...คืนนี้คงไม่ใช่คืนของเธอ เ ธอก ำลั ง ท ำงานข องเ ธออ ย่ า งข มั ก เ ขม้ น ใ ช่ . . . นี่ คื อ งานข องเ ธอ ทุ ก ค รั้ ง ที่ มี ผู้ ช ายเ ดิ น ผ่ า นห น้ า ร้ า น เ ธอจ ะเ ชื้ อ เชิ ญ เ ขาด้ ว ยส ายตาที่ ห รี่ ป รื อ ห ากว่ า เ ขามี ที ท่ า ส นใจใ คร่ รู้ เธอจ ะเ ริ่ ม พู ด คุ ย กั บ เ ขา ชั ก ชวนเ ขาด้ ว ยถ้ อ ยคำที่ อ อดอ้ อ น อ่ อ นห วาน เ มื่ อ ผู้ ข ายเ ชิ ญ ช วน ผู้ ซื้ อ ส นใจ เ กิ ด ก ารถ ามไถ่ ต่ อ ร อง จ นแ ม่ ค้ า แ ละลู ก ค้ า พ อใจใ นข้ อ ต กลงแ ละร าคา เป็ น อั น ปิ ด ก ารข ายแ ละเ ธอท ำงานส ำเร็ จ แ ต่ ไ ม่ ใ ช่ คื น นี้ เจ้าของร้านลาบเคยเล่าให้ผมฟังว่า ชีวิตของเธอน่า สงสารหนักหนา มีภาระมากมายที่เธอต้องรับผิดชอบ เธอมีลูก เล็กๆ ที่เกิดจากผัวขี้ยา ซึ่งขณะนี้ไปชีวิตวัยหนุ่มในคุกชาย เธอ ไม่มีความรู้ไม่มีเงินทุนไม่มีโอกาสไม่มีความฝันแต่เธอมีอาชีพ เธอทำมาค้าขายมาตั้งแต่แตกเนื้อสาว “ขายอะไรหรือ อ้าย” ผมถามเขาด้วยความแปลกใจ “ขายตัวไง ไอ้น้อง” เมื่อพูดจบ เขาก็เอาแต่หัวเราะในลำคอ แล้วก้มหน้าก้มตาสับเนื้อต่อไป
20 Write Short Story Award
ความรู้สึกที่ผมมีต่อเธอในคืนนี้ ประมวลรวมกับข้อมูล ของเธอทผี่ มได้ร บั ม าจากเจ้าของรา้ นลาบท ำให้ผ มบอกกบั ต วั เอง ว่าบ างทีผ มอาจจะชว่ ยเธอได้แ ต่ผ มจะชว่ ยเธอได้อ ย่างไรเล่าผ ม ลอบมองเธออีกครั้ง เธอดูกระวนกระวายใจ ผมเดาเอาเองว่าเธอ อาจจะกำลังครุ่นคิดถึงลูกเล็กๆ ที่รออาหารจากเธอ นึกถึงรุ่งเช้า ที่ต้องพาเด็กน้อยไปหาหมอ นึกถึงหน้าเจ้าของห้องเช่าที่พร้อม จะตะเพิดหากเธอยังไม่ชำระค่าห้องที่คั่งค้างมานานกว่า 2 เดือน ไหนจะค่าน้ำค่าไฟและอื่นๆอีกจิปาถะ ฉับพลันนั้นผมนึกขึ้นได้ว่าที่บริษัทที่ผมทำงานอยู่กำลัง ประกาศ รับสมัครแม่บ้านทำความสะอาด 1 ตำแหน่ง เธอน่าจะ ทำได้ ก็มันไม่ยากอะไรนี่นา แต่อาจจะหนักไปสักหน่อย ไหนจะ ร้านขายอาหารกลางวันหน้าบริษัทที่เขียนป้ายรับสมัครเด็กเสริฟ อีกเล่านั่นก็น่าส นใจไม่น้อยแต่เธออาจจะไม่มีเวลาส่วนตัวเหลือ เลย หรือว่าผมจะแนะนำสถานที่สอนอาชีพให้เธอจะใช้เป็นวิชา ติดตัวเลี้ยงชีพได้ไปจนตาย แต่เธออาจจะไม่ชอบการเรียนก็ได้ มันเสียเวลาเกินไป บางทีผมอาจจะใช้วิธีง่ายๆ ไม่ต้องยุ่งยากผมอาจจะ ยื่นเงินสดให้เธอแล้วบอกกับเธอตรงๆ ว่าผมสงสารเธอ อยาก ช่วยเหลือเธอ และหวังว่าเธอจะไม่รังเกียจน้ำใจเล็กๆน้อยๆของ ผม แต่มันอาจจะบั่นทอนศักดิ์ศรีของเธอ ก็เธอไม่ใช่ขอทาน ข้างถนนนี่นา ในที่สุดผมก็ตัดสินใจว่าจะยื่นมือเข้าไปมอบน้ำใจ อันบริสุทธิ์ ที่มนุษย์พึงปฏิบัติต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยความเมตตาให้ แก่เธอ
Write Short Story Award 21
ผมลุกจากโต๊ะเล็กๆในมุมอับนั้น แล้วสาวเท้าตรงปรี่ เข้ า ไปห าเ ธอ เ พื่ อ จ ะเ อ่ ย ว าจาที่ ผ มคิ ด ว่ า เ ป็ น การก รุ ณ าแ ก่ เธออย่างเหมาะสมกับโอกาสและเวลาในคืนนี้ได้อย่างดีที่สุด “คุ ณ ครั บ ชั่ ว คราวคิ ด เท่ า ไหร่ ” เธอเป็ น แม่ ค้ า เ ธ อ ข า ย ข อ ง ค ำ พู ด ข อ ง เ จ้ า ข อ ง ร้ า น ล า บ ล อ ย แ ว บ เ ข้ า ม า ใ น ม โ น ส ำ นึ ก ข อ ง ผ ม ใ น น า ที นั้ น เ อ ง
EditorNote:ด้วยภาษาที่สวยลื่นไหลไปได้กับเนื้อเรื่อง ที่แม้ไม่ใหม่แต่บทการบรรยายกลับทำให้ชวนอ่าน องค์ ประกอบเหล่านี้ทำให้เห็นแววของผู้เขียนว่าจะพัฒนาต่ อไปได้อย่างดีเยี่ยม
ไม่มีหิมะในเชียงใหม่ ธนารักษ์ ณ ราช
ท้องฟ้าเชียงใหม่ก่อนเวลาเที่ยงยังคงหม่นเทาเหมือนเช้าที่ผ่าน มา ร่องรอยของฝนปรากฎอยู่ทั่วถนนผมลงจากรถตุ๊กตุ๊ก ตรงดิ่งเข้าร้านมินกะลาบาร์แอนด์เรสตัวรองเหมือนคนอดนอน กระโจนขึ้นเตียง ป้าเจ้าของร้านกำลังเปิดประตูร้านส่วนลูกชายนั่งเช็ค ของอยู่ที่เคาน์เตอร์ “วันนี้มาเร็วจัง”ลูกชายเจ้าของร้านทักทาย ผมเลือกที่นั่งโต๊ะซ้ายสุดติดหน้าต่างที่ซึ่งเคยนั่งประจำ กับเธอ
24 Write Short Story Award
“ไปส่งยูกิที่สนามบินมาครับ” เขาเดินจากเคาน์เตอร์มารับรายการอาหารสองอย่าง จากผมแล้วเดินหายเข้าครัว ดูเหมือนเขาไม่ได้สนใจสิ่งทีผมพูดนัก ป้าเจ้าของีร้านเดินถือแก้วใส่น้ำแข็งค่อนใบวางตรงหน้า เธอสำรวจสารรูปผมด้วยแววตาห่วงใย “แฮ็งค์เหรอ” ........................................................ เราเจอกันครั้งแรกในห้องเรียนวิชาภารัสเซียทสี่ อนโดยดร.อิวาน อิวานโนวิชโนวิสกี้ นักศึกษาเพียงคนเดียวในชั้นเรียนอย่างผมถูกเอ็นดูเป็น พิเศษจากอาจารย์ นอกจากให้มาเรียนที่ห้องพักอาจารย์แ ล้ว เรายังใช้ระบบการเรียนแบบนักศึกษาเป็นศูนย์กลาง ผมเป็นคนกำหนดหัวข้อการเรียนเองทุกวันแต่แทนที่เราจะเรียน เกี่ยวกับไวยกรณ์หรือคำศัพท์ภาษารัสเซีย ผมกลับพาอาจารย์ออกอ่าวออกทะเลด้วยประเด็นเกี่ยว กับวรรณกรรมรัสเซีย และขณที่เราคุยกันอย่างออกรสออกชาดเป็นภาษาไทย เรื่องหนังสือของตอลสตอย เด็กผู้หญิงคนหนึ่งปรากฎตัวหน้าประตูพร้อมกับตำรา
Write Short Story Award 25
วิชารัสเซีย ผมยกมือทักทายเพื่อนร่วมชั้นเรียนคนใหม่ แต่เธอทักทายตอบด้วยการวางมือสองข้างบนหน้าขา แล้วโค้งคำนับอย่างสวยงามหนึ่งที “ต่างด้าวอีกแล้วเหรอ”ผมพูดกับตัวเองเบาๆ พลางลอบสำรวจเพื่อนใหม่ไปด้วยตาเธออาจจะหยีจมูกอาจจะ แหลมผิวอาจจะออกขาวๆแต่ผมก็แยกไม่ออกอยู่ดีว่าเธอต่าง จากเด็กผู้หญิงเชียงใหม่แถวๆนี้ยังไง “ชื่อยูกิค่ะภาษาไทยแปลว่าหิมะ” เธอโพล่งขึ้นกลางชั่วโมงเรียนด้วยน้ำเสียงที่เรียบฉยไม่ สบตาใครไม่สนใจใครเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า วันเดียวกันนั้นผมนั่งกินข้าวซอยไก่ในโรงอาหารคณะ เธอเดินแบกสีหน้าไร้ความรู้สึกมาที่โต๊ะที่ผมนั่งวางกระเป๋าลง แล้วเดินหายไปและขณะที่ผมกำลังงวยงงกับพ ฤติกรรมของคน ญี่ปุ่นที่หน้าเหมือนคนเชียงใหม่คนนี้อยู่เธอเดินกลับมาพร้อม ข้าวซอยไก่ “กินเหมอืนกันเลย”ผมชวนเธอคุยก่อนที่บรรยากาศจะ อึดอัดมากไปกว่านี้ “อร่อยดี”น้ำเสียงเงียบเฉยเหมือนพูดกับตัวเองแต่ คราวนี้เธอยิ้ม รอยยิ้มครั้งแรก “ยูกิสบายดีไหม” “ยูกิสบายดีค่ะ”
26 Write Short Story Award
........................................................... นอกจากเราจะพบกัในห้องเรียนภาษารัสเซียตอนเรียน เสร็จเรายังเดินไ ปกินข้าวซอยไก่ด้วยกันเป็นอย่างนี้หนึ่งอาทิตย์ จึงเริ่มสนิทกันจากนั้นเรานัดกันทุกเย็นอาจเพราะผมไม่ค่อยมี เพื่อนและคงเพราะเธอมาอยู่ที่นี่คนเดียวเราจึงสนิทกันอย่าง รวดเร็ว ผมเดินไปหายูกิที่หอพักย่านตลาดต้นพยอม แล้วเดินไปร้านมินกะลาบาร์แอนเรสตัวรองที่ถนนนิมมานเห- มินต์ด้วยกันเราใช้ที่นี่กินข้าวดูทีวีและทำการบ้านนอกจากข้าว ซอยไก่เราสองคนยังชอบแกงไก่มันอะลูเหมือนกันเรากินทุกวัน ที่มีแต่วันที่ไม่มีเราก็เลือกกินขนมจีนโมฮินกาแบบพม่าเหมือน กันอีก ก่อนร้านจะปิดตอนสามทุ่มยูกิจะยื่นแ บ็งค์ห้าสิบพับ ครึ่งให้ผมไปจ่ายเรากินอาหารรวมกันหมดวันละหนึ่งร้อยบาททุก วันพอเดินออกมานอกร้านมีสองประโยคที่เธอจะพูดอยากกิน กาแฟดีๆไม่ก็อยากดูหนักสนุกๆ ไม่ไปคุยกันต่อที่ร้านกาแฟแผมกับยูกิก็จะนั่งดูหนังใน ร้านโฮมเธียร์เตอร์เธอดูหนังญี่ปุ่นน้อยมากส่วนมากจะดูหนัง ไทยยูกิดูนางนาคกับผมสี่รอบก่อนหน้านี้เธอเคยดูที่ญี่ปุ่นมา แล้วสองรอบ “ทำไมถึงชอบถนนนิมมานเหมินต์”ยูกิถาม น่าแปลกที่เป็นเวลาเดียวกับที่ผมตั้งคำถามนี้กับตัวเองอยู่พอดี
Write Short Story Award 27
“อืมฉันไม่อยากไปไกลจากถนนนิมมานเหมินต์” เป็นคำตอบที่ตรงตัวเองอย่างประหลาดยูกิยิ้ม “ฉันไม่อ ยากไปไกลจากคุณ”แม้ภาษาไทยของยูกิจะ ค่อนข้างดีแต่ผมไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจความหมายที่ลึกไปกว่า นั้นหรือเปล่าเธอน่าจะเพียงแค่เลียนแบบรูปประโยคเหมือนเด็ก สามสี่ขวบหัดพูด “จ่ายเงินให้ร้านมินกะลาบาร์ครบหนึ่งหมื่นแล้ว”ยูกิ เปลี่ยนเรื่อง เธอออกเสียงคำว่าหมื่นเป็นหมุ่นเธอยื่นสมุดบัญชีการ ใช้จ่ายประจำวันของตัวเองให้ผมดูวันนี้เป็นวันที่หนึ่งร้อยที่เรา มาที่ร้านมินกะลาบาร์ตัวเลขที่ลงตัวเหมาะเจาะ “ฉลองด้วยกาแฟกันเถอะ”ยูกิชวน ................................................................ “เพลงอะไรรู้ไหมเพลงอะไร”ยูกิทายเพลงในร้านกาแฟผม ทำท่านึกเพลงของเรย์ชาร์ลแน่ๆ “อืมๆICANNOTSTOPLOVINGYOU”ผมยิ้มดีใจ ที่ตัวเองตอบได้ “ICANNOTSTOPLOVINGYOUG I”เธอเปล่งเสียง ออกมาดังๆแล้วพูดต่อ “ICANNOTSTOPLOVINGYUGI”เธอเติบคำว่ากิ ท้ายเพลง
28 Write Short Story Award
แล้วเพลงนี้ก็กลายเป็นของเธอ เราเผลอหัวเราะเสียงดังจนคนในร้านเริ่มมอง ....................................................... เรากินข้าวที่ร้านมินกะลาบาร์ครบหนึ่งหมื่นหนึ่งพันสองร้อยบาท ในเวลาหนึ่งร้อยสิบสองวันหากบวกอีกเจ็ดวันก่อนที่จะสนิทกัน วันนี้ ยูกิอยู่เชียงใหม่หนึ่งร้อยสิบเก้าวันพรุ่งนี้คือวันที่ผมไม่ อยากให้มาถึงอยากให้เชียงใหม่คืนนี้ยาวนานตลอดไป เพราะเวลาระหว่างผมกับยูกิเหลือน้อยเต็มทีผ มไม่อยากหายใจ ด้วยอากาศเชียงใหม่ที่ไม่มีเธอไม่อยากรับรู้ว่าเธอกำลังจะไป ยูกิซื้อลาเต้ร้อนแบบเทคอะเวย์มาสองแก้วผมยืนรอ หน้าร้านพยายามมองเธอตลอดเวลามองเธอรอกาแฟมองเธอ จ่ายเงินมองให้เต็มตามองใสสิ่งที่จะไม่ได้เห็นอีกต่อไป “ลาเต้ร ้อนนิดหน่อย”เธอพูดอย่างร่างเริง ผมรู้ดีว่าเธอกลบเกลื่อนความเศร้าในใจ เราเดินจับมือกันไปร้านโฮมเธียร์เตอร์มือของเธอเล็ก และอุ่น น้ำตาผมไหลซึมอยู่ในใจส่วนยูกิใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดตา เธอส่ง DVD หนังเรื่องต้มยำกุ้งให้ผมรอยน้ำตาที่แก้ม ยังคงเด่นชัดและหยดต่อไปจวนเจียนจะไหลผ มรับแผ่นหนัง ยื่นให้พนักงาน
Write Short Story Award 29
เธอมีท่าทีสนใจเราสองคน ผมคิดว่าเธอคงสังเกตตั้งแต่เราเข้ามาในร้าน ผมดูหนังไม่รู้เรื่องในใจคิดแต่เรื่องพรุ่งนี้จะไม่มียูกิ เธอซบลงบนไหล่ผมเราจับมือกันแน่นตัวเธอสะเทือนตาม จังหวะสะอื้อนเราคงอยู่อย่างนั้นจนหนังจบ ......................................... ส่งเธอที่หอเสร็จผมเดินกลับอย่างไร้ความรู้สึก ขาก้าวไปเองเหมือนเครื่องจักรรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่ที่ ระเบียงห้องเพิ่งจะตีสองผมมองไปทางทิศตะวันออกไม่บ้าพอที่ จะตะโกนขอร้องไม่ให้อาทิตย์ขึ้นแต่พร้อมที่จะแลกด้วยทุกสิ่ง ทุกอย่างขอแค่ไ ม่มีดวงอาทิตย์อีกเลย ........................................ ผมรอประมาณห้านาทียูกิก็เดินลงบันไดมาเธอใส่เสื้อ ยืดสีขาวลายการ์ตูนตินตินทับดวยแจ็คเก็ตสีน้ำตาลกางเกงยีน ส์สีซีดรองเท้าผ้าใบสีขาวและกระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่สองใบ ผมยูกิและสัมภาระอัดกันไปในรถตุ๊กตุ๊ก สนามบินเชียงใหม่ เก้าโมงถึงเวลาที่เจาจะต้องจากกันเธอจู่โจมผมด้วยการกอด
30 Write Short Story Award
ผมยืนยิ่งเฉยแต่ในใจเหมือนกับคนที่กำลังจะเสียสติ “ถึงดอนเมืองจะโทรหานะ”ยูกิยิ้มทั้งน้ำตา “ฉันไม่อ ยากไปไกลจากคุณ”ยูกิพูดประโยคนี้ชัดเจนทุก คำ ผมขนลุกยืนแน่นิ่งจนเธอลับตาไปแล้วราวหนึ่งชั่วโมงที่ ไม่อาจเรียกหาสติ ผทเดินออกจากสนามบินเรียกรถตุ๊กต ุ๊กในมือกำ โทรศัพท์ไว้แน่นรอเธอโทรมา ............................ ป้าเจ้าของร้านยกแกงไก่มันอะลูสองจานมาเสริฟผมยิ้มแทนคำ ขอบคุณ ยกนาฬิกาดู ยูกิคงอยู่ที่ดอนเมืองแล้วคงติดขัดอะไรบางอย่างจึงยัง ไม่โทรมา การมาไาปจากไปของเธอราวกับความฝันเธอมาถูก ตามเวลาที่ผมต้องการใครสักคนผมสูดลมหายใจลึกๆ ยาวๆเพื่อรับความเป็นจริงว่าเธอกำลังจะไปญี่ปุ่นแล้ว ผมรอโทรศัพท์จากเธอไม่ไหวกดโทรศัพท์หายูกิแนบหูฟัง เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวหยุดเคลื่อนไหว “ขออภัยค่ะหมายเลขนี้ยังไม่เปิดใช้บริการ”
Write Short Story Award 31
Editor Note: เรื่องรักธรรมดา แต่โรแมนติก ด้วยการ เล่าเรือ่ งตงั้ แต่ต น้ จ นจบดว้ ยกลวิธที สี่ ามัญธ รรมดาแ ม้ กลวิธจี ะเรียบงา่ ยแ ต่ด ว้ ยการสอดใส่ร ายละเอียดท ำให้ เรื่องรักยังคงเป็นเรื่องสั้นที่น่าเขียนถึงไม่สร่างเสน่ห์
อาการของก้อนเนื้อ…ที่สั่นไหว
blowinginthewords
ณริมถนนสายจอแจแห่งหนึ่ง น้องตาดำ/นายมั่นคงหนุ่มมหาลัย/นางชดช้อย นักด นตรีต าบอด/ ห นูน้อยวัย10ข วบ/เหม่อ ลอย/เสื้อผ้ามอมแมม/ชุดนักเรียนอนุบาล/กินไม่ ได้นอนไม่หลับ/ขันเปล่าวางอยูต ่ รงหน้า/เดิน ทางกลับบ้าน/เดือนที่แล้ว/ร้องเพลงเสียงดัง/บ้าน ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก/ไปเที่ยวกับเพื่อน/
34 Write Short Story Award
ลูกทุ่งสลับสากล/หนูน้อยเดินย่ำลงไปบนพื้นถนน /สยามพารากอน/ร้องทั้งวัน/เฉอะแฉะมีน้ำ ท่วมขัง/เห็นสาวสวย/คอแห้งผ าด/ชั่วโมงที่แล้ว /ผมยาวผิวขาวน่ารัก/กริ๊ง/ฝนตกหนัก/ศรปัก อก/เหรียญกระทบขัน/เดินผ่านกองขยะกองหนึ่ง/ รวบรวมความกล้า/กริ๊ง/ส่งกลิ่นเหม็นค ละคลุ้ง/ ถามชื่อสืบประวัติ/เหรียญกระทบขัน/เสียงร้องเล็กๆ ดังขึ้นมา/ ชื่อ/ขอบคุณค่ะ/ ขุดคุ้ยหาที่มาของเสียง /ตุ๊กติ๊ก/ตกเย็น/หมาน้อยตัวดำ/เรียนอยู่แถวนี้/ รู้สึกเหรียญเต็มขัน/ หลับตาปี๋อยู่ในกล่อง/คุย อยู่สักพัก/นางชดช้อย/เก็บมันมาเลี้ยง/หล่อนเดิน ไป/กำเหรียญในขันไว้แน่น/ท ุกเช้า/อ้าว....นึกขึ้นได้ /ลากไม้เท้าก ลับบ้าน/หนูน้อยเสียสละอาหารเช้า ครึ่งหนึ่งให้มัน/ลืมขอเบอร์/เดินเปะปะ/ ทุกวัน/ หมดสิทธิ์ตามตัว/ถึงบ้าน/โรงเรียนเลิก/หมดสิทธิ์ คุย/ลูกน้อยวัย3ขวบ/หนูน ้อยเล่นก ับมันจ น ดึกดื่น/ไม่ท้อ/หิวข้าว/หมาน้อยกระดิกหางดีใจ/ไม่ หมดสิ้นพยายาม/ดีใจแม่กลับมา/หนูน ้อยรักมัน มาก/ความหวังเล็กๆเป็นประกาย/นับเหรียญใน ขัน/ภาพหมาน้อยตัวดำ/ซื้อดอกกุหลาบ/20บาท/ ลอยวนเวียน/2ดอก/ข้าว1ห่อ/ใ นหัวของหนู
Write Short Story Award 35
น้อย/ให้หล่อน1เก็บเอง1/20บาท/เวลาหนูน้อยห ลับตา/ยืนรอ.../ซื้อได้ห่อเดียว/ห นูน้อยรักมัน/ ประตูทางเข้าส ยามพารากอน/ไม่เป็นไร/คิดถึง/ ทุกวัน/แม่ไม่กิน/มีความสุข/หล่อนไม่มา/ลูกกิน เถอะ/คืนนี้/หนุ่มน้อยก็จะรอ.../นางชดช้อย/หนู น้อยฝันดี/รอ.../เดินเปะปะ/หมาน้อย/บอกรัก หล่อน..../ซ ื้อข้าวให้ลูกกิน..../นอนอยู่ในใจ....
EditorN ote:ว ชิ วลฟ คิ ชัน่ (v isulfi ction)ไ ม่ไ ด้เป็นข องใหม่ ในแวดวงวรรณกรรม แม้เป็นการปะติดปะต่อในรูปแบบ คอนลาคหรือเล่นกับทัศนวิสัยการมองเห็นแต่สิ่งสำคัญ ทีจ่ ะทำให้ง านวชิ วลฟ คิ ชัน่ ป ระสบความสำเร็จก ค็ อื เนือ้ หา ดังน นั้ เนือ้ ต้องมาก่อนรูปแบบ จึงจะทำให้ผอู้ า่ นเข้าถึงสือ่ และเข้าใจกับมันในทันที
ทุ่งเปลี่ยนสี Mc dONAld
แสงอาทิตย์อัศดงส่องกระทบแผ่นหลังของตาทำให้ฉันมองเห็น คราบเหงื่อที่เกาะกรังอยู่บนเสื้อที่ผ่านงานมาทั้งวัน ฉันหิ้วกระติก น้ำอันว่างเปล่าเดินตามหลังตาเพื่อกลับบ้าน หลังจากวันนี้ทั้งวัน ได้ออกมาช่วยตาทำนาตาก้าวเท้าอย่างคล่องแคล้วบนคันนาดิน ทีเ่ ฉอะแฉะตา่ งกบั ฉ นั ท บี่ างครัง้ ก ล็ นื่ ไ ถลลงไปในนาจ นตาตอ้ งหนั หน้ามาหัวเราะและบอกว่าให้เดินระวังๆหน่อย ฉันไม่ชอบใจสักเท่าใหร่กับการที่ต้องตามตา มาทำงาน กลางทุ่งนาในช่วงปิดเทอมเช่นนี้ เพราะมันทำให้ฉันพลาดการได้ พบปะและเล่นกับเพื่อนๆแต่ตายืนกรานอย่างหนักแน่นว่ายังไง ก็ต อ้ งตามแกออกไปทที่ อ้ งนาจนกว่าจ ะเตรียมนาไว้พ ร้อมสำหรับ การหว่าน และปลุกต้นกล้าให้เสร็จก่อนแล้วตาถึงจะอนุญาตให้ ออกไปเล่นกับเพื่อน ๆ ได้ ฉันไม่มีทางเลือกใด ๆ จำต้องทำตาม ข้อตกลงของตา พอเดินมาจนถึงบริเวณรั้วบ้าน กลิ่นอาหารที่ยายได้จัด เตรียมไว้ก็ทักทายน้ำย่อยในกระเพาะของฉันเสียจนต้องกลืน น้ำลายอึกใหญ่ ถ้าเดาไม่ผิดวันนี้ต้องได้กินแกงส้มปลาช่อนแน่ๆ
38 Write Short Story Award
เพราะเมือ่ ว านตาเพิง่ อ อกไปดกั ไ ซได้ไ อ้ช อ่ นตวั ก ำลังก นิ ม าสองตวั แต่วันนี้มันคงถูกแปรสภาพเป็นอาหารจานเด็ดสำหรับครอบครัว เราไปเสียแล้ว พอถึงบ้านตาก็จัดแจงเก็บอุปกรณ์ และบอกให้กับฉันเอา เสื้อผ้าที่เปรอะโคลนไปแช่ไว้ก่อน แล้วค่อยไปอาบน้ำ ส่วนยายก็ ตะโกนไล่หลังว่าให้รีบอาบน้ำกันทั้งคู่แล้วมากินข้าว กลิ่นอาหาร ของยายยิ่งเร่งเร้าให้ฉันรีบทำตามคำสั่ง คงเหมือนอย่างที่ตาเคย บอกถ้าเราได้ทำงานออกเหงื่อมาก ๆ กินอะไรก็อร่อย ฉันเริ่มรู้ซึ้ง ในคำพูดนั้นด้วยตัวฉันเอง หลังก นิ ข า้ วเสร็จต ากเ็ ปิดท วี ดี ขู า่ วภาคคำ่ ต าไม่เคยพลาด ข่าวแม้แต่วันเดียว ยิ่งโดยเฉพาะข่าวการเมืองแล้วละก็จะเป็นที่ พออกพอใจตาเมือ่ ไ ด้ด ู ฉ นั ไ ม่เข้าใจวา่ ม นั ม อี ะไรทนี่ า่ ส นใจในขา่ ว พวกนี้ พ วกผใู้ หญ่ช า่ งเข้าใจยากจริงๆ ส ว่ นฉนั ก บั ย ายกป็ เู สือ่ น อน รอเพื่อดูละครหลังข่าว ระหว่างรอยายก็มักจะให้ฉันนวดให้เป็น ประจำฉนั ไ ม่อ ยากนวดสกั เท่าไ หร่แ ต่ก ป็ ฏิเสธไม่ไ ด้จ งึ ต อ่ ร องวา่ ถ า้ นวดให้ย ายย ายตอ้ งเล่าน ทิ านให้ฟ งั ไ ปดว้ ยฉนั ถ งึ จ ะนวดฉ นั ช อบ ฟังยายเล่านิทานเป็นที่สุด แต่ยายคงรู้สึกเหมือนกับฉันเพราะทุก ครัง้ ท ฉี่ นั ข อให้ย ายเล่าน ทิ านให้ฟ งั ใ นเวลาวา่ งย ายกไ็ ม่เคยเล่าใ ห้ ฟังโดยที่ไม่มีข้อต่อรองยายมักบอกให้ฉันนวดให้ยายแล้วยายถึง จะเล่าให้ฟังด้วยเหตุนี้ทุกครั้งเราจึงมีผลประโยชน์ร่วมกันเสมอ ค่ำคืนอันอบอวลไปด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจแต่ทำไมฉัน คิดถึงใครบางคนที่จากไปแสนนานฉันเฝ้าแต่หวังว่าคงมีสักวันที่ เขาจะกลับมาอีกครั้ง ความคิดนี้ลอยผ่านมาพร้อมสายลม และ
Write Short Story Award 39
มันก็จากไปพร้อมสายลมแห่งค่ำคืน แ สงแดดยามสายเล็ดลอดผา่ นขอบหน้าต่างป ลุกฉ นั จ าก การหลับไหล ฉันแปลกใจที่วันนี้ยายไม่ปลุกฉันให้ออกไปช่วยตา ทำงาน จนกระทั้งได้รู้ความจริงตอนนั่งกินข้าวกับยายว่า วันนี้ตา ออกไปหาลงุ ผ ใู้ หญ่ค งกลับม าตอนเทีย่ งๆ ฉ นั พ ลันก ระหยิม่ ย มิ้ ย อ่ ง ในใจเพราะคดิ ว า่ ว นั น คี้ งไม่ไ ด้อ อกไปทำงานกบั ต าทที่ งุ่ น าแ ละคง ได้สมใจกับการได้ไปกระโดดน้ำคลองหน้าวัดก ับเพื่อน ๆ ในวันที่ อากาศร้อนอ้าวเช่นนี้ เมื่อกินข้าวเสร็จฉันจัดแจงยกถ้วยชามไป ล้าง รีบขออนุญาตยายออกไปเล่นกับเพื่อน ๆ ยายไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่กำชับว่าอย่ากลับให้เย็นมากนัก เย็นวันน ั้นฉันกลับมาด้วยอารมณ์เบิกบ านแต่ดูหน้าของ ตาที่นั่งดูดยาเส้นที่แคร่ก็เริ่มชักจะไม่ค่อยเบิกบาน จนกระทั้ง ได้รู้ความจากยายว่า หลังจากกลับมาจากบ้านลุงผู้ใหญ่ตาก็ดู เครียดทั้งวัน คงเป็นเพราะเรื่อง เงินกองทุนหมู่บ้านอะไรซักอย่าง ยายเล่างักเงิ่น จนกระทั้งความสงสัยนั้นถูกเฉลยตอนอาหารมื้อ เย็น ตาเปรยว่าเคยเตือนลุงผู้ใหญ่แล้วว่าให้ระวังเรื่องเงินกองทุน หมู่บ้านว่าต้องเอามาใช้ให้ถูกวิธีไม่อย่างนั้นจากสิ่งที่มีประโยชน์ ก็จะกลายเป็นโทษได้ ตาไม่เห็นด้วยตั้งแต่แรกแล้วที่จะเอาเงิน ก้อนนไี้ ปให้ค นในหมูบ่ า้ นกยู้ มื แ ล้วเก็บด อกเบีย้ เพราะมนั จ ะทำให้ ชาวบ้านไม่รู้จักค ำว่าพอและไม่รู้จักพึ่งพาตนเองแต่เราควรที่จะ ให้ชาวบ้านคิดหาโครงการที่จะทำแล้วค่อยให้เงินนั้นเป็นเงินทุน อย่างนถี้ งึ จ ะเป็นการชว่ ยชาวบา้ นอย่างแท้จริงแ ต่ส ดุ ท้ายสงิ่ ท ตี่ า เสนอกไ็ ม่มใี ครสนใจทำมนั น ำ้ เสียงของตาดเู ศร้าแ ต่ใ นแววตานนั้
40 Write Short Story Award
มีอะไรมากกว่าความเศร้า ค ำ่ คืนน นั้ ท อ้ งฟ้าม ดื ส นิทไ ร้ห มูด่ าวนอ้ ยใหญ่ท เี่ คยสง่ แ สง อวดความงดงามแ ต่ฉ นั ร วู้ า่ ม นั ย งั ค งมอี ยู่ เพียงแค่ว า่ เงาแห่งเมฆ ฝนได้ป ดิ ซ อ่ นมนั ไ ว้ท กุ ค รัง้ เมือ่ ย ามฝนโปรยเสร็จส นิ้ ม นั จ ะออกมา อวดความงามอีกครั้ง อย่างที่ตาเคยบอกไว้ว่า คนเราแม้ทำสิ่งที่ ดีแล้วไ ม่มใี ครเห็นแ ต่ส กั ว นั ค วามดนี นั้ ม นั จ ะบอกเล่าถ งึ ต วั ม นั เอง ฉันพลันสงสัยตากำลังฝ่าพายุฝนอยู่ใช่หรือไม่? แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องกระทบยอดข้าวเขียวขจีในท้องทุ่ง ที่โอบ รอบสองขา้ งถนนสแี ดงลกู รังฉ นั ก บั เพือ่ นหยอกลอ้ ก นั ข ณะเดินไ ป โรงเรียน เวลาในช่วงปิดเทอมมักรวดเร็วเสมอ มอเตอร์ไซด์หลาย คันทำให้เราตื่นเต้นเพราะเมื่อก่อนในหมู่บ้านมีไม่กี่คัน แต่ฉันไม่ ชอบเพราะมันมาพร้อมกับฝุ่นเต็มถนน ฉันชอบการใช้จักรยาน ของคนในหมูบ่ า้ นแบบเมือ่ ก อ่ นมากกว่าแ ต่เพือ่ นฉนั บ อกวา่ อ กี ไ ม่ นานเรากจ็ ะไม่ต อ้ งดมฝนุ่ แ ล้วเพราะทางหลวงเขากำลังจ ะทำการ ตัดถนนผ่านหมู่บ้านของเรา การเข้ามาของเงินกองทุนหมู่บ้านทำให้สภาพความเป็น อยูข่ องชาวบา้ นเปลีย่ นไปไ ม่ว า่ จ ะเป็นโ ทรศัพท์ม อื ถ อื เครือ่ งเล่นว ี ซีดี ด วี ดี ี ท เี่ ดีย่ วนมี้ กี นั เกือบทกุ บ า้ นว นั น ฉี้ นั ส งั เกตเห็นเพือ่ นหลาย คนปดั ฝ นุ่ จ ากชดุ น กั เรียนใหม่เอีย่ มท ำให้ฉ นั น กึ ถึงค ำพดู ข องตาใน คืนวันนั้นที่บอกว่าเราควรเตรียมตัวเพื่อรับความเปลี่ยนแปลงอยู่ เสมอไม่ว า่ การเปลีย่ นแปลงนนั้ จ ะดหี รือไ ม่ก ต็ ามแ ต่ก ารเตรยี มตวั ก็ไ ม่ไ ด้ห มายค วามวา่ เราจะตอ้ งแปรเปลีย่ นไปตามสงิ่ น นั้ ๆ เสมอ
Write Short Story Award 41
ไป ว นั น ตี้ น้ ก ล้าใ นนาสเี ขียวเข้มส ะท้อนความสดชนื้ ม ายังห วั ใจก ลิน่ ของมันช่างหอมหวนเสียจริง ชีวิตคนเราก็คงเช่นกันเมื่อวันเวลา ผ่านไปประสบการณ์ในชีวิตก็คงแต่งแต้มให้คน คนนั้นอวดสีสัน แห่งประสบการณ์ออกมาแต่ทว่าฉันรู้มีอะไรกำลังเปลี่ยนไปเช่น เดียวกับท้องทุ่งที่กำลังเปลี่ยนสีของมันไปตามฤดูกาล ต่างกันที่ ว่าต น้ ก ล้าใ นทอ้ งทงุ่ น าเปลีย่ นสสี นั ไ ปตามฤดูกาลจนกระทงั้ ม นั จ ะ ถูกเก็บเกี่ยว แต่การเปลี่ยนแปลงของคนในหมู่บ้านเป็นการแปร เปลี่ยนไปตามกระแสสังคมโดยที่ไม่คำนึงถึงสภาพที่แท้จริงของ ตนหากเป็นเช่นนี้ปลายทางแห่งการเก็บเกี่ยวอาจไม่ใช่ผลผลิตที่ ดี แต่อาจจะเป็นผลแห่งการกระทำของตนที่ได้กระทำ อย่างเช่น ที่ตาเคยบอกไว้ เย็นวันนั้นฉันกลับมาเห็นตาเตรียมไม้ไผ่หลายลำ ก็รู้ทัน ทีว่าถึงประเพณีการทำรั้วของตาอีกครั้ง ฉันเคยถามตาว่าทำไม ไม่ใ ช้อ ฐิ บ ล็อกมาทำรวั้ ม นั จ ะได้อ ยูไ่ ด้น านแข็งแ รงแ ละยงั ป อ้ งกนั โขมยไ ด้ด ว้ ยแ ล้วอ กี อ ย่างตาจะได้ไ ม่ต อ้ งเหนือ่ ยตดั ไ ม้ไผ่ม าทำรวั้ ทุก ๆ ปี แต่ตาบอกว่า หน้าที่ของรั้วก็เพียงแค่มีไว้บอกอาณาเขต บ้านไ ม่ไ ด้ม ไี ว้ป อ้ งกันอ นั ตรายรวั้ จ ะแข็งแ รงสกั เพียงไหนถา้ ค นจะ มาทำร้ายหรือล กั โ ขมยอะไรกไ็ ม่ส ามารถขวางได้ห ากว่าค นเราได้ ล้อมรั้วในหัวใจให้ห่างไกลจากความโลภและสิ่งไม่ดีแล้วละก็ไม่ จำเป็นที่จะต้องหวาดกลัวสิ่งไม่ดีภายนอกหรอก ฉันครุ่นคิดก่อน จะเดินหายเข้าไปในบ้านพร้อมกับสิ่งที่พบเจอมามากมายในวัน
42 Write Short Story Award
เปิดเทอม หลังอาหารเย็นวันนั้นยายยื่นซองจดหมายให้ฉันอ่านให้ ฟัง สีหน้าของยายไม่ค่อยดีนัก ฉันรู้ทันทีว่ามันเป็นจดหมายของ แม่เมื่อได้เห็นชื่อที่ข้างซอง หรือว่าสิ่งที่ฉันรอคอยมาแสนนาน กำลังจะเป็นจริงฉันไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่มากนักยายเล่า ให้ฟังว่าแม่เลิกกับพ่อตั้งแต่ฉันอายุสองขวบกว่าๆฉันไม่เคยรู้สึก น้อยใจทตี่ อ้ งอยูก่ บั ต ายายแ ละไม่เคยตดิ ใจถามหาสาเหตุข องการ เลิกราระหว่างพ่อกับแม่อาจจะเป็นเพราะความอบอุ่นและความ รักจากตากับยายให้มีฉันมันคอยเติมเต็มสิ่งฉันขาด และมันคอย ตอบคำถามทั้งหมดในใจฉันได้เป็นอย่างดี แม่จากไปตอนไหนฉันจำไม่ได้ รู้แต่เพียงว่าแม่เข้าไป ทำงานที่กรุงเทพฯ และบอกว่าจะส่งเงินค่าเล่าเรียนมาให้ฉัน แม่ เชือ่ ว า่ ใ นเมืองใหญ่น นั้ ม โี อกาสให้ค นเราได้ไ ขว้ค ว้าห าความสำเร็จ แต่ตาไม่เชื่ออย่างนั้น เท่าที่ฉันรู้มาจากยาย ตาคัดค้านการไป ทำงานในเมืองใหญ่ข องแม่โ ดยให้เหตุผลวา่ ค นเราอยูท่ ไี่ หนกส็ ร้าง โอกาสให้กับตัวเองได้ไม่จำเป็นต้องเป็นเมืองหลวงเมืองใหญ่ถ้า หากขยันห มัน่ เพียรร จู้ กั อ ดออมกจ็ ะมกี นิ ม ใี ช้ได้อ ย่างพอเพียงส งิ่ น ี้ ทำให้ฉ นั ค ดิ ถึงพ ระราชดำรชั ข องในหลวงทคี่ รูเคยสอนท ที่ า่ นบอก ว่า“ ค นเราตอ้ งรจู้ กั พ อเพียง”แ ต่ท ำไมทกุ ว นั น คี้ นเรามกั จ ะมองวา่ ความสำเร็จใ นชวี ติ ค อื ก ารมเี งินแ ละมบี า้ นหรูร ถราคาแพงห รือว า่ คุณค่าข องคนกย็ อ่ มเปลีย่ นไปตามคา่ น ยิ มของสงั คมห ากเป็นเช่น นั้นจริงแม่จะเปลี่ยนไปหรือเปล่าหนอ??? ข อ้ ความในจดหมายไม่ไ ด้บ อกรายละเอียดอะไรมากมาย
Write Short Story Award 43
นอกจากการทักทายทุกคนในครอบครัวและแสดงความคิดถึง ยายคงคาดหวังว่าจะได้รับข่าวสารจากพ่อมากกว่านี้ฉันคาดเดา จากสายตาที่ดูจะผิดหวังหลังอ่านจดหมายจบ เหมือนกับว่ายาย รอคอยประโยคอะไรสักอย่างในจดหมายฉันเชื่อว่ายายยังคงเฝ้า คอยการกลับมาของแม่อย่างไม่มีวันหมดหวัง แ สงแดดออ่ นในเช้าว นั เสาร์ส ะท้อนรวงขา้ วเหลืองอร่าม ทั่วทั้งท้องทุ่งเป็นสีทองราวกับว่าเดินอยู่ในความฝัน ใกล้ฤดูเก็บ เกี่ยวอีกครั้งฉันชอบช่วงเวลานี้ที่สุด เพราะฉันจะได้เห็นคนใน หมู่บ้านลงแขกแลกเปลี่ยนแรงในการเก็บเกี่ยวผลผลิตที่ทุกคน ต่างรอคอย มันเป็นภาพที่น่าประทับใจอย่างยิ่ง แต่ความคิดของ ฉันก็ต้องสะดุดลงเมื่อเดินมาถึงที่นาของลุงบุญมี เพราะว่าภาพ ข้างหน้าคือ รถเกี่ยวข้าวคันมหึมาส่งเสียงคำรามเดินหน้าเกี่ยว ข้าวในท้องทุ่งอย่างรวดเร็ว ฉันเห็นตายืนนิ่งดูเหตุการณ์อยู่นาน จนกระทั้งลุงบุญมีเดินเข้ามาทัก และยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ในบท สนทนานั้นทำให้ฉันรู้ว่า ลุงบุญมีได้ไปกู้เงินกองทุนหมู่บ้านเพื่อที่ จะนำมาเป็นค่าใช้จ่ายในการทำนา จึงทำให้มีเงินในการจ้างรถ เกี่ยวข้าวมาเก็บเกี่ยวพืชผล ลุงบุญมีบอกว่ามันช่างสะดวก และ รวดเร็วเสียจริง ๆ ท้ายบทสนทนายังได้ชักชวนตาว่าถ้าสนใจก็ให้ ติดต่อท แี่ กได้เลยแ ต่ฉ นั เห็นส หี น้าข องตาเพิกเฉยแ ละเดินจ ากไป ความหวังท จี่ ะได้เห็นฤ ดูแ ห่งก ารแบ่งป นั น ำ้ ใจของฉนั ค งพงั ท ลาย ลงเช่นเดียวกบั ต น้ ข า้ วทถี่ กู เจ้าร ถยกั ษ์น นั้ เหยียบยำ่ ฉ นั ไ ด้แ ค่ร ำพึง ในใจ คืนวันนั้นทีวีเสนอข่าวการประท้วงรัฐบาล ทำให้ตาดูจะ
44 Write Short Story Award
สนใจเป็นพ เิ ศษข ณะทฉี่ นั ย งั ค งตอ้ งทำการบา้ นแ ละอา่ นหนังสือ ตามคำสั่งของยายเพราะว่าอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันสอบปลายภาค แล้ว แต่ฉันก็มิวายที่ต้องหันไปดูข่าวในทีวีเป็นครั้งคราว ในภาพ ข่าวฉันเห็นคนใส่เสื้อสีเหลือง บ้างโพกหัวสีเหลืองโบกธงปรบ มือเต็มไปหมด คนที่มาชุมนุมนั้นเรียกตัวเองว่า “กลุ่มพันธมิตร ประชาชนเพือ่ ป ระชาธิปไตย”แ ต่ม คี ำหนึง่ ท ฉี่ นั ไ ม่เข้าใจผปู้ ระกาศ ข่าวบอกว่าการชุมนุมอาจร้ายแรงจนทำให้ต้องมีการ “ปฏิวัติ” ฉันไม่เคยได้ยินคำนี้กะว่าพรุ่งนี้จะเอาไปถามเพื่อนในห้องว่ามัน หมายความว่าอย่างไร แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ความหมายแท้จริงของ มัน... วันสอบปลายภาคมาถึงอย่างรวดเร็ว ฉันกุลีกุจอแต่งตัว เพือ่ จ ะไปโรงเรียนต อนออกจากบา้ นเห็นล งุ ผ ใู้ หญ่ม าหาตาทบี่ า้ น คุยกันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด แต่ฉันไม่ได้สนใจนักเพราะวันนี้ตื่น สายต้องรีบวิ่งไปโรงเรียน ขณะวิ่งไปพลันนึกในใจ นี่วันสอบวัน สุดท้ายแล้ว ก่อนออกจากบ้านได้ยินประโยคหนึ่งจากลุงผู้ใหญ่ ว่า “วันนี้เป็นวันสุดท้ายของสัญญา” ผู้ใหญ่ทำไมชอบ “สัญญา” กันจังถ้าไม่สัญญาแล้วจะไม่ทำหรือไง ดอกคณ ู ร มิ ท างออกดอกบานสะพรัง่ ท า้ ทายลมหนาวทมี่ า เยือนห รือว า่ ม นั เบ่งบ านตอนรบั ว นั ป ดิ เทอมเช่นเดียวกบั ห วั ใจของ ฉัน ฉันวิ่งผ่านทุ่งโล่งเหลือแต่ตอข้าว ฤดูเก็บเกี่ยวผ่านไปเร็วกว่าที่ คิด คงเป็นเพราะเจ้ารถยักษ์คันนั้นเป็นแน่ ลมหนาวพัดวูบปะทะ
Write Short Story Award 45
ใบหน้า วันเวลาช่างเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว แต่มันก็คงไม่เท่ากับ กระแสของสงั คมทหี่ มุนเร็วย งิ่ ก ว่าท อ้ งทงุ่ เปลีย่ นสไี ปตามฤดูกาล ความเป็นไปในชุมชนก็แปรเปลี่ยนไปตามยุคสมัย คงไม่มีอะไร ที่ยังยืนไปตลอดชั่วนิรันดร์ แม้กระทั้งคำสัญญา เวลานี้ฉันคิดถึง คำสัญญาของแม่...
EditorN ote:เรือ่ งสนั้ ข นบในแบบอัตถสังค มนิยมแ ม้ว นั เวลา จะเปลี่ยนแปลงมาสู่ยุคคอมพิวเตอร์ แต่ความผูกพันในแบบ บ้านทุ่งการเมืองแบบไทย ๆการเรียกร้องประชาธิปไตยแบบ ไทย ๆ ก ารเ ข้ า สู่ อ ำนาจท างการเ มื อ งแบบไทย ๆ ก าร รักษาอำนาจทางการเมือง และความรับผิดชอบต่อสังคม ของผู้มีอำนาจยังคงไม่เคยเปลี่ยนแปลง รวมถึงเรื่องสั้น ที่พยายามทำความเข้าใจต่อความไม่เปลี่ยนนี้ก็ยังคงตั้ง คำถามเดิม ๆ ที่ไม่เคยเข้าใจเสมอมา เพราะ Very Thai นี่แหละคือสัญลักษณ์ของประเทศนี้
ศรัทธา
สันติธรวินิจฉัยกุล
ชีวิตกับศรัทธา ร ถรามากเหมือนทุกๆ เช้าเมื่อผมเดินลงจากอพาร์ตเมนต์ เช่นเดียวกับผู้คนซึ่งพากันมากราบไหว้พระพรหมที่ศาล ใกล้ๆ แม้ไม่มากเท่าศาลที่แยกราชประสงค์ แต่ก็ถือว่า ไม่น้อยหน้าที่ไหน มีคนทุกเพศทุกวัยเข้ามาสักการะ ซื้อ ธูปเทียนข้าวตอกดอกไม้หลากสีทั้งเหลืองขาวแดงชมพู บูชากันคับคั่ง ขนมหวานและผลไม้หลากหลายถูกนำมา ประเคนเป็นเครื่องเซ่นไหว้ สัตว์ใหญ่สลักจากไม้นับสิบ วางเรียงรายรอบราวบริวารอยู่เบื้องหน้าองค์พระพรหมที่ ดวงพักตร์สงบนิ่งดูมากด้วยเมตตา หลายคนคุกเข่าพนม มือห ลับตาทำปากขมุบขมิบไ ม่อ าจระบุว า่ ก ำลังร า่ ยคาถา หรือขอพรประการใดควันธูปฟุ้งกระจายคลุ้งคล้ายหมอก
48 Write Short Story Award
บางกลางเมืองปกคลุมบริเวณให้ดูมีมนตร์ขลัง และยิ่งราวเป็น พืน้ ทีศ่ กั ดิส์ ทิ ธิเ์ มือ่ เห็นห ลังม า่ นหมอกธปู เป็นเหล่าน างรำแก้บนใน เครื่องแต่งกายดุจนางละครโบราณกำลังเตรียมตัวทำหน้าที่ ผ มห ยุ ด ย กมื อ ไ หว้ เ มื่ อ เ ดิ น ผ่ า น พ ลางนึ ก ว่ า ม าอ ยู่ แถวนี้ก็เกือบปีแล้ว ได้เข้าไปไหว้องค์พระพรหมจริงๆ จังๆ แค่ สองครั้งเท่านั้น แต่นั่นไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกผิด ในเมื่อยกมือไหว้ อยู่ทุกเช้า เน้นทำบ่อยมากกว่าทำใหญ่น่าจะพอชดเชยกันได้ ผ มต รงไ ปนั่ ง ห น้ า ร ถเ ข็ น ข ายก าแฟร้ า นป ระจำต ามป กติ ที่ ต้ อ งเ อาค าเฟอี น ล งท้ อ งก่ อ นไ ปท ำงาน โ ต๊ ะ สี่ ตั ว ข องร้ า น เต็มไปเสียสามแล้วจากคนทำงานที่มีรสนิยมเช่นเดียวกับผม “กาแฟครับป้า” ผ มสงั่ ค วามตอ้ งการแล้วท อดสายตาชมบรรยากาศสถาน ทีศ่ กั ดิส์ ทิ ธิ์ ผ คู้ นยงั ท ยอยเข้าอ อกตอ่ เนือ่ งม ชี ายแต่งก ายมอมแมม ผมเผ้ารุงรังนั่งนิ่งอยู่ริมรั้วศาลราวกำลังจมอยู่กับอีกโลกซึ่งไม่ใช่ โลกที่ร่างกายเขาดำรงอยู่ ผมไม่ใส่ใจนัก ชายที่สติน่าจะไม่สม ประกอบผนู้ มี้ านงั่ อ ยูว่ นั ห รือส องห รืออ าจสามวนั แ ล้วเขามาเพราะ ความศรัทธาองค์เทพเช่นค นอนื่ ห รือเพียงมาขออาศัยเป็นท พี่ ำนัก ชีวิตอันอับจน ใช่ อาจเป็นอย่างหลัง ไม่ว่าคนบ้าหรือดีต่างก็เป็น คน ต้องการที่พักพิงกันทั้งนั้น บางครั้งยังนึกเล่นๆ ว่าทำไมภาค รัฐถึงปล่อยให้มีคนสติบกพร่องอยู่ตามท้องถนนแทนที่จะจัดการ ดูแลให้ดี เพราะอย่างน้อยเขาก็เกิดมาบนประเทศไทย เมืองพุทธ น่าจะใส่ใจให้มากกว่านี้ แต่คิดไปคิดมา ปัญหาพวกประท้วงทุก วี่วันรัฐยังเอาตัวแทบไม่รอดจะให้มาแก้เรื่องพวกนี้คงลำบากผม
Write Short Story Award 49
เข้าใจ ...ช่างเถอะ ไม่ถึงห้านาทีป้าแจ่มถือแก้วกาแฟมาให้ “เอาขนมปังสังขยาไหมจ๊ะ”เจ้าของร้านถาม “ร้านป้ามีขายด้วยเหรอตั้งแต่เมื่อไร” “ก็ลองๆดูไอ้กิจมันบอกให้ลองคนทำงานมีเยอะขึ้นมัน ว่าใ ห้ล องหามาขายน า่ จ ะขายได้ถ า้ ข ายดจี ะได้เอาเงินซ ื้อข องมา ถวายพระพรหมท่านมากขึ้น” ผมรู้จักลูกชายป้าแจ่ม เขาเป็นคนหนุ่มนิสัยใช้ได้ทีเดียว ไม่เกเร ตั้งใจทำงานช่วยเหลือแม่ ได้ยินว่าตั้งแต่เด็กเคยช่วยขาย พวงมาลัยดอกไม้ในศาลขณะแม่ขายกาแฟ กิจเติบโตมาได้ด้วย ผู้ที่มากราบไหว้พระพรหม เขาจึงนับถือพระพรหมมาก เพราะ พระองค์ให้ชีวิตเขา เงินที่ได้ก็มักแบ่งส่วนมาซื้อข้าวของบูชา แต่ ก็ไม่ลืมนำเงินทำบุญกับพระกับวัดเช่นกัน เขาเคารพศรัทธาพระ และวัดมากไม่แพ้พระพรหม ป้าแจ่มแกธรรมะธรรมโม ลูกชายก็ พลอยได้อานิสงส์ไปด้วย “ดีครับ...งั้นผมขอชุดนึงแล้วกัน” หญิงเจ้าของร้านเดินกลับไปหลังรถเข็น “พูดถึงก ิจวันนี้ไปไหนล่ะครับป้าผมยังไม่เห็นเลย” ไม่ทันได้คำตอบจากป้าแจ่มคนที่พูดถึงก็ ขี่มอเตอร์ไซด์มาบนทางเท้าจอดข้างร้าน “หวัดดีครับคุณวี”เขาทักผม ผมทักต อบ
50 Write Short Story Award
ชายหนุ่มเดินไปหาแม่ของตน “ไหน...แม่จะฝากซองผม ไปหรือเปล่า” “อ้อ...นี่” คนเป็นแม่หยิบซองสีขาวเหมือนซองผ้าป่าจาก ลิ้นชักรถเข็นยื่นให้แต่ก่อนลูกชายจะทันรับของเสียงกรีดร้องปน เสียงโวยวายของคนจำนวนหนึ่งก็ดังขึ้น ผมหันมอง ต้นเสียงมา จากบริเวณศาล คนที่มากราบไหว้จ้องมองยังจุดเดียวกัน คือที่ ประดิษฐานองค์พ ระพรหมต รงนนั้ ค นเสียส ติท เี่ คยนงั่ น งิ่ ร มิ ร วั้ ศ าล มาเนิ่นนาน ตอนนี้กำลังยืนถือค้อนอันโตอยู่ด้านหลังองค์เทพซึ่ง ปรากฎร่องรอยแตกร้าวจนเห็นได้ชัด ชายเนื้อตัวสกปรกเงื้อค้อน ขึ้นเตรียมทุบลงมาเป็นทีที่สองเสียงกรีดร้องดังอีกครั้งแต่ไม่อาจ ห้ามการกระทำนั้นได้เสียงเหล็กกระทบเนื้อปูนดังโพละ! รูปป นั้ พ ระพรหมแตกหักจ นเห็นเนือ้ ป นู ส ขี าวบ างสว่ นรว่ ง หล่นลงมากองกับพื้น! ก รรมตามทัน!? “เฮ้ย!!” เสียงจากปากของกิจเปล่งออกมาพร้อมๆ กับร่างเขาพุ่ง ตรงไปหาชายเสียส ติซ งึ่ ก ำลังย กคอ้ นเตรียมพฆิ าตรปู ป นั้ อ งค์เทพ เป็นครั้งที่สาม ทว่าครั้งนี้ไร้โอกาสเป็นจริง ด้วยคนบ้าถูกฝ่าเท้าของกิจ ลอยปะทะเข้าอย่างจังจนร่างกระเด็นกลิ้งไปไม่เป็นท่า โดยไม่มี การนัดหมายผู้มากราบไหว้พระพรหมอีก๓-๔ คนก็รี่เข้าประดัง ประเดเท้าสู่ร่างกายอันผ่ายผอมจนซี่โครงขึ้น ผู้คนโดยรอบนิ่ง
Write Short Story Award 51
มองการประชาทัณฑ์หมู่ บางคนยกมือปิดปากสีหน้าซีดเผือด ชายสติไม่ดีได้แต่ยกมือปิดป้อง พยายามพาตัวเองให้พ้นจาก วงล้อมการรุมทำร้าย วิ่งโซเซออกมาใบหน้าปูดโปน เลือดซิบ จากหน้าผากและแขนขา แต่กลุ่มผู้ระดมบาทายังตามมาติดๆ ผมเห็นมีชายสองคนรีบวิ่งไปหาคนถูกทำร้าย คนหนึ่งถือธูปซึ่ง ยังไม่สิ้นควัน ขณะอีกคนพวงมาลัยดอกมะลิยังอยู่ในมือ ผม คิดว่าทั้งสองคงจะไปห้ามปรามยุติการประชาทัณฑ์ครั้งนี้ ทว่า ภาพที่พบกลับเป็นทั้งคู่เข้าไปดักหน้า ปิดทางหนีของคนบ้า และ เริ่มสาดแข้งเมื่อพรรคพวกผู้เริ่มประเดิมก่อนหน้าตามมาทัน ร่างชายสติไม่สมประกอบร่วงกองกับพื้นสิ้นสภาพ แน่นอน ผมตกใจกับภาพการทุบทำลายสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ยิ่งตกใจกับภาพการลงทัณฑ์ชายเสียสติแต่ที่น่าหวั่นใจและ ทำให้นิ่งงันสมองไร้ประสิทธิภาพไปชั่วคราวกลับเป็นการไม่มี ใครแสดงท่าว่าจะเข้าไปช่วยผู้ถูกกระทำเลย ผู้คนโดยรอบซึ่ง คะเนแล้วก็หลายสิบ ทั้งชายหญิงทุกเพศทุกวัยต่างยืนเฉย ไม่มี ใครพยายามห้ามปรามการลงโทษคนผิดโดยปราศจากคำสั่ง ศาลตามกฎหมายหากแต่กลับมีเสียงแว่วสนับสนุน “เอาเลยเอามันให้ตายห่ะเอ้ย” หญิงว ยั ก ลางคนทอี่ ยูไ่ ม่ห า่ งผมมากนกั ย นื ย กมือป ดิ ปาก น้ำตาไหลอาบแก้มใบหน้าแววตาบ่งบอกอาการตระหนกชัดเจน แน่ล ะ่ ภ าพการประชาทัณฑ์อ ย่างไร้ค วามปราณีเช่นน ี้ ค นใจไม่แ ข็ง คงยากจะเก็บความรู้สึก แต่...ดูเหมือน...ไม่
52 Write Short Story Award
ผมได้ยินเสียงหล่อนพูดกับเพื่อนข้างๆ “พระพรหมท่านจะเป็นอะไรหรือเปล่านะสงสารท่าน” ถึงตอนนี้ผมรู้สึกแปลกแยกจากคนอื่นๆ รอบตัวผมไม่มี ใครคิดเข้าไปช่วยเหลือชายผู้ไม่อาจแบ่งแยกความถูกผิดได้จาก สามัญสำนึกไ ม่มใี ครคดิ ไ ปหา้ มปรามการกระทำอนั เทียบเท่าก าร ตัดสินประหารชีวิตโดยกฎหมู่ มีเพียงความสงสารรูปปั้นเทพเจ้า ชายเสียสติปราศจากการรับรู้ผิดชอบกระทำความผิดหนักหนา ขนาดสมควรรับโทษเช่นนี้หรือ? เขาฆ่าคนตายงั้นหรือ ฆ่าข่มขืนหรือ ทำร้ายทำลายชีวิต ใครหรือ? หรือเขาไปทำร้ายทำลายข่มขืนหัวใจผู้ศรัทธาองค์พระ พรหมผู้สร้างสรรค์ทุกสรรพสิ่งในสากลโลก? อ าณาบริเวณแห่งอ งค์พ ระพรหมอนั ส มควรเป็นท ดี่ ำรงอยู่ ของความเมตตาก รุณาม ทุ ติ าอ เุ บกขาบ ดั นีด้ เู หมือนถกู ล ะเว้นไ ว้ ชัว่ คราวโดยกลุม่ ผ ศู้ รัทธาองค์เทพผ มไม่อ าจคน้ พ บได้เลยวา่ ส ทิ ธิ์ อะไรในกฎหมายหรือศ ลี ธ รรมอนุญาตให้ค นเหล่าน นั้ ก ระทำเช่นน ี้ กับชายผู้สติหลงอยู่ในอีกโลก พวกเขาคิดถึงหลักธรรมกันบ้างหรือเปล่านะ? กราบไหว้ พระผู้สร้างด้วยเหตุผลใดกัน??? พอตั้งสติได้ ผมตั้งใจจะทำสิ่งที่คนอื่นไม่คิดลงมือ แต่ ไม่ทันก้าวออกไป ผู้ชายชุดทำงานยกมือแตะไหล่ผมเป็นเชิงยั้ง พร้อมคำบอก “ไม่ต้องหรอกคุณ แค่นี้ไอ้นั่นมันคงไม่รอดแล้ว” สายตาเขายังจับอยู่ที่การรุมทำร้ายด้วยแววตาไร้ความรู้สึกเป็น
Write Short Story Award 53
เดือดเป็นร้อน“ถ ือเป็นกรรมของมันกรรมติดจรวดเลยล่ะคุณ” ตถตา ในที่สุดมีเจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายวิ่งเข้ามายุติการลงทัณฑ์ชาย เสียส ติโ ดยกลุม่ ผ ศู้ รัทธาพระผสู้ ร้างซ งึ่ แ ม้ย อมหยุดแ ต่จ ากสหี น้า ยังโกรธกรุ่นคล้ายไม่สาสมแก่ใจ ‘ไอ้ห่ะนั่นควรโดนมากกว่านี้’ ต ำรวจน ายห นึ่ ง วิ ท ยุ เ รี ย กร ถพ ยาบาล ร่ า งข องผู้ รั บ เคราะห์ยังนอนนิ่งบอบช้ำ เลือดแดงไหลซึมทีละน้อยจากปาก และจมูกมีรอยถลอกบนผิวหนังตาหลับพริ้มผ มไม่เห็นหน้าท้อง เขาขยับ อาจสิ้นลมไปแล้ว หรือไม่ลมหายใจก็แผ่วเบาเหลือเกิน ไม่มีใครเข้ามาพยาบาลเบื้องต้น มีแต่ยืนมองราวมุงดูการแสดง โชว์ตามถนน เป็นภาพชัดเจนเป็นรูปธรรมของไทยมุงโดยแท้ กิจเดินกลับมาใบหน้ายังกรุ่นโกรธ “มันเป็นใครน่ะแล้วเป็นไง”ป้าแจ่มถาม “คนบ้าน่ะแม่ ตอนนี้ตายไปแล้วมั้ง” ท่าทางเขาไม่รู้สึก ผิดใดๆ แววตายังบ่งบอกว่าหากชายผู้นั้นลุกขึ้นมา ก็พร้อมตรง เข้าไประดมยำตีนอีกครั้ง“ไอ้นี่มันมาอยู่แถวนี้สองสามวันแล้วที แรกก็เห็นมันเฉยๆ เลยไม่คิดอะไร ห่ะ ถ้ารู้ว่าม ันจะมาทำอย่างนี้ ผมไม่เอาไว้ตั้งแต่แรกแล้ว” ไทยมงุ เริม่ ท ยอยเดินจ ากไปบา้ งแล้วเมือ่ เห็นว า่ ไ ม่มอี ะไร น่าสนใจอีกชายสติไม่สมประกอบยงั นอนจมอยูก่ บั ความบอบช้ำ ชายชดุ ท ำงานนงั่ จ บิ ก าแฟของเขาตอ่ ไ ปก จิ เดินไ ปหลังร ถเข็นห ยิบ
54 Write Short Story Award
แก้วตักน้ำจากกระติกสีน้ำเงินมาดื่มสามสี่อึก จากนั้นคว้าซองสี ขาวที่แม่ของตนวางไว้บนรถเข็น “ผมเอาซองไปเลยนะแม่จะรีบไปแล้ว” “ฝากกราบหลวงพ่อหลวงพี่ท่านด้วยนะ” กิจคร่อมมอเตอร์ไซด์ สตาร์ทแล้วบึ่งรถออกไปบนถนน ที่ยังไม่สร่างซารถ ผมแปลกใจ คิดว่าเขาควรอยู่รอตำรวจมาส อบสวน หรืออย่างน้อยก็มาสอบถามเหตุการณ์ แต่ดูเหมือน กิจไม่มีเรื่องนั้นในสมอง ความจริงท่าทางของตำรวจหรือคน ทั่วๆไปก็ดูไม่มีเรื่องนี้เจียดมาในความคิดเลยเช่นกัน “ปา้ ก จิ เขาจะรบี ไ ปไหนเหรอ”ผ มไม่ถ ามจากความสงสัย แท้จริง “ไปที่สภาจ้ะ” “สภา?ไปทำไมหรือครับ” “ก็มันจะไปร่วมชุมนุมเรียกร้องให้บัญญัติพระพุทธ “ศาสนาเป็นศาสนาประจำชาติไว้ในรัฐธรรมนูญไงล่ะ คู้ณ”
Write Short Story Award 55
EditorNote:ความเข้มของเนื้อหาซึ่งใช้คู่ขัดแย้งระหว่าง ศรัธาที่มีต่อพุทธศาสนา กับความเชื่อในแบบไทยๆ ผสม ผสานเนื้อเรื่องอิงเรื่องจริงของสังคมการลงทััณฑ์ผู้กระทำ ความผิดด้วยระบอบศาลเตี้ย กลายเป็นปัญหาใหญ่ของ สังคมไทยไปโดยปริยาย ซึ่งยากที่จะเยียวยาหรือสมาน แผลนี้ให้กลับสู่ภาวะปกติ ในเมื่อความเชื่อ ยังอยู่เหนือ ความจริงแ ละความยตุ ธิ รรมอ ยูภ่ ายใต้ม าตรฐานสองแบบ นี่คือเรื่องสั้นที่ข้นคลั่กด้วยภาวะดังกล่าว เดินหน้าก็มิได้ ถอยหลังก็จบสิ้น
56 Write Short Story Award
Write Short Story Award 57
กติกาการส่งเรื่อง
1 .เป็นเรือ่ งสนั้ ท ผี่ เู้ ขียนสร้างสรรค์ข นึ้ เองย งั ไ ม่เคยตพี มิ พ์ท ไี่ หนมากอ่ นโ ดย มิได้แปลลอกหรือดัดแปลงจากเรื่องของผู้อื่น 2.เรื่องสั้นไม่จำกัดเนื้อหาความยาวในแบบเรื่องสั้นทั่วไป 3.ท่านสามารถส่งเรื่องสั้นได้เพียงเดือนละ1เรื่อง 4.เมื่อเรื่องสั้นของท่านได้รับการตีพิมพ์แล้ว ท่านหมดสิทธิ์ส่งเรื่องสั้นเรื่อง อื่นเพื่อเปิดโอกาสให้นักเขียนท่านอื่นได้รับพิจารณาบ้าง 5 .ใ นแต่ละเดือนเรือ่ งสนั้ ท ผี่ า่ นเกิดเรือ่ งสนั้ ท ไี่ ด้ผ า่ นรอบแรกจ ะได้ร บั ก ารตี พิมพ์ในWRITEเมื่อครบหนึ่งปีบรรณาธิการจะประกาศเรื่องสั้นยอดเยี่ยม จำนวน5เรื่องจากเรื่องสั้นรอบแรก 6 .ท า่ นสามารถสง่ เรือ่ งสนั้ ข องทา่ นมาที่ n iwat59@g mail.c omโ ดยแนบไฟล์ ต้นฉบับเป็นไฟล์เวิร์ด และเขียนจ่าหน้าว่า “ประกวดเรื่องสั้น” กรุณาอย่า Pate>Copyงานของท่านลงในอีเมล์(ทำให้ยุ่งยากต่อการอ่าน) 7.เรื่องสั้นยอดเยี่ยมของปีจะได้รับใบประกาศเกียรติจากบรรณาธิการ 8.หากท่านต้องการถอนเรื่องของท่านจากการพิจารณากรุณาเขียนอีเมล์ มายืนยัน 9.การตัดสินของบรรณาธิการถือเป็นที่สุด 10.WRITE e-Magazine เป็นนิตยสารออนไลน์แจกฟรี ไม่มีโฆษณา ไม่มีรายได้ จัดทำขึ้นเพื่อส่งเสริมการอ่านการเขียน จึงยังไม่สามารถจ่าย ค่าเรื่องได้โปรดพิจารณากติกาข้อนี้ก่อนส่งเรื่องสั้นของท่าน
VISIT WWW. THAIW RITER. NET