WRITE SHORT STORY AWARD No.1

Write Short Story Award 2552 ฉบับที่ 1 เดือนมกราคม 2552 เรื่องสั้นเข้ารอบประจำเดือนมกราคม 2552

1

Write Short Story Award 3

Write Short Story Award 2552 ฉบับที่ 1 เดือนมกราคม 2552 เรื่องสั้นเข้ารอบประจำเดือนมกราคม 2552 เหตุเ​กิด​บน​ดอย ณัฐกมล ไชยสุวรรณ หน้า 9 ราวกับ​มหี​ ิมะ​ตก​บน​เกาะ​ตา​ฮิ​ติ​.​.​.​ ​กันต์​ธร​​อักษร​นำ หน้า 15 คืนห​ นึ่งก​ ับ​อีก​เช้า​ใน​หัวท​ ี่​สับสน​วุ่นวาย​ ​แก้ม​หอม หน้า 23 ศิลปินค​ ืนชีพ​ ​รัช​ศักดิ์​​จิร​วัฒน์ หน้า 29 Who​​kill​​Uranus​?​ ​ดวงตะวัน​​นลิ​ าย​น หน้า 39

Speacial Thank All Foto By Rithirong http://rithirong.multiply.com/

Editor​N ​ ote​ สวัสดีท​ า่ น​ผอ​ู้ า่ น​ทกุ ท​ า่ น​ก​ าร​ประกวด​เรือ่ ง​สนั้ ​W ​ RITE​S​ HORT​S​ TORY​A​ WARD​​ 2552​​เพิ่ง​จะ​เริ่ม​ต้น​ขึ้น​นะ​ครับ​​แม้​การ​เริ่ม​ต้น​​ผม​ก็​มอง​เห็น​ความ​เข้ม​ข้น​อย่าง​ที่​ ไม่เ​คย​ปรากฏ​มา​กอ่ น​ต​ อ้ ง​ยอมรับว​ า่ น​ กั เ​ขียน​รนุ่ ใ​ หม่ห​ ลาย​คนใน​ปจั จุบนั ไ​ ป​ไกล​​ และ​เดินท​ าง​ดว้ ย​ความเร็ว​น​ นั่ ย​ อ่ ม​เป็นน​ มิ ติ ร​หมาย​ทด​ี่ ต​ี อ่ ว​ งการวรรณกรรมไทย​​ กระนั้น​สิ่ง​ที่​เหลือ​คือ​การ​ยืน​ระยะ​ ​เพื่อ​พิสูจน์​ความ​เป็น​ตัว​จริง​ตัว​ปลอม​ ​เรื่อง​ สั้น​เรื่อง​เดียว​ไม่​ได้​พิสูจน์​อะไร​ไป​มากกว่า​หมุด​หมาย​หนึ่ง​ของ​นัก​เขียน​หนึ่ง​ คนในช่วงเวลานั้น...เท่านั้น​ ​ผม​เคย​เฝ้า​จับตา​นัก​เขียน​ที่​ได้​รับ​รางวัล​ต่าง​ ​ๆ​ ​รวม​ ถึงร​ างวัล​ที่​ตัว​เอง​เป็น​ปลุกปล้ำ​​คือ​รางวัล​ไทย​ไร​เตอร์​เมื่อ​หลาย​ปี​ก่อน​ ​ ​นัก​เขียน​หลาย​คน​ที่​เคย​ได้​รางวัล​ไทย​ไร​เตอร์​ ​ต่าง​ก็​เติบโต​ไป​ใน​ที่ทาง​ ต่าง​ ​ๆ​ ​ซึ่ง​อาจ​จะ​ไม่​ได้​เติบโต​ใน​ฐานะ​นัก​เขียน​ ​ก็​มิใช่​เป็น​เรื่อง​ที่​ผิดแผก​ ​หลาย​ คน​ผม​ยงั พ​ บปะ​ตาม​งาน​วรรณกรรม​ง​ าน​สปั ดาห์ห​ นังสือ​ห​ ลาย​คน​ผม​อยาก​อา่ น​ งาน​เขียน​อนื่ ​ๆ​ ​ข​ อง​เขา​ซ​ งึ่ ข​ อ​เอ่ยน​ าม​เพือ่ เ​ผือ่ ว​ า่ ส​ าสน์น​ จ​ี้ ะ​สง่ ไ​ ป​ถงึ พ​ วก​เขา​แ​ ละ​ บอก​พวก​เขา​วา่ ถ​ า้ ย​ งั ม​ แ​ี รง​อย่าไ​ ด้ท​ งิ้ ค​ วาม​สามารถ​พเิ ศษ​นไ​ี้ ป​เด็ดข​ าด​ไ​ ม่ว​ า่ ง​ าน​ ประจำ​หรือว​ ถิ ช​ี วี ติ จ​ ริงจ​ ะ​ทำให้พ​ วก​เขา​เหนือ่ ย​หนักเ​พียง​ใด​น​ าม​นกั เ​ขียน​เหล่าน​ นั้ ​ คือ​โ​ อสธี,​​“​ พ​ ระเจ้า”​ ,​​ว​ ชิ ติ ​ห​ อ​ยงิ่ ส​ วัสดิ,​์ ​“​ ธ​ า​มาดา​”,​​ณ ​ ข​ วัญ​ศ​ รีอ​ รุโ​ นทัย,​​ป​ ริญญา​​ พิพัฒน์​พร​,​​“​ฤดูกาล​”​,​​อัฏฐ​พล​​ส่ง​แสง​​​แน่นอน​.​.​.​นัก​เขียน​ย่อม​มี​วิถี​ทาง​ของ​ตน​ เฉพาะ​​ดัง​นั้น​วัน​เวลา​เท่านั้น​ที่​จะ​พิสูจน์​เส้น​ทาง​นี้​ได้​แจ่ม​ชัด​

​ ​​WRITE​​SHORT​​STORY​​AWARD​​2552​​เป็น​เพียง​หนึ่ง​ทาง​ผ่าน​​ยัง​ เหลือ​หนทาง​ที่​นัก​เขียน​จะ​ฟันฝ่า​ต่อ​ไป​ ​ ​ยงั ​เหลือ​เวลา​ท​จี่ ะ​ส่ง​เรื่อง​สั้น​อีก​​11​​เดือน​​ผม​ยงั ​ไม่​นบั ​ถอย​หลัง​จนกว่า​ จะ​ถึง​เวลา​นั้น​(อ่านกติกา หน้า 47)

​นั ก ​เ ขี ย น​ห ลาย​ค น​ส่ ง ​ง าน​ม าประกวด​ผ่ า น​เ กิ ด ​เ ป็ น ​ค รั้ ง ​แ รก​​ นั ก ​เ ขี ย น​ห ลาย​ค น​มี ​ตั ว ​ต น​อ ยู่ ​แ ล้ ว มี เ รื่ อ งสั้ น ผ่ า นเกิ ด ตามหน้ า นิ ต ยสาร มีรวมเรือ่ งสัน้ เป็นตัวตน​ท​ ว่าเ​มือ่ ล​ ง​สส​ู่ นาม​เรือ่ ง​สนั้ ท​ กุ เ​รือ่ ง​มส​ี ถานะ​เดียวกันห​ มด​​ ไม่ว​ า่ ม​ อื ใ​ หม่ห​ รือม​ อื เ​ก่า​ก​ ระนัน้ น​ กั เ​ขียน​ทเ​ี่ ป็นม​ อื เ​ก่า​อ​ าจ​จะ​ตอ้ ง​ผา่ น​ดา่ น​ทเ​ี่ ข้ม​ ข้นก​ ว่าน​ กั เ​ขียน​มอื ใ​ หม่ส​ กั ห​ นึง่ ก​ า้ ว​..​.​ก​ ารต่อให้เช่นนีอ้ าจจะดูไม่ยตุ ธิ รรม แต่ผม เชื่อว่ามันจะทำให้นักเขียนแข็งแกร่งขึ้น ทั้งสภาพจิตใจและฝีมือ ​ ​รางวัล​เป็น​เพียง​ ​“​รางวัล​”​ ​มัน​อาจ​จะ​ไม่มี​ค่า​อะไร​ ​ถ้า​นัก​เขียน​มิได้​ แผ้ว​ถาง​ทาง​ของ​ตน​ ​ด้วย​ตนเอง​ ​บรรณาธิการ​เป็น​เพียง​ผู้​ค้น​พบ​ ​และ​จาก​ไป​ เท่านั้น...

นิวัต พุทธประสาท 10 มกราคม 2552

8 Write Short Story Award

Write Short Story Award 9

เหตุ​เกิด​บน​ดอย ณัฐกมล ไชยสุวรรณ ครั บ ​ ​- ​ ​ ​ผ ม​อ ยู่ ​บ น​ด อย​ ​นี่ ​เ ป็ น ​ค รั้ ง ​แ รก​ที่ ​ผ ม​ไ ด้ ​ม า​อ อก​ค่ า ย​อ าสา​ พั ฒ นา​ข อง​ค ณะ​ที่ ​ผ ม​เ รี ย น​ ​ต าม​สั ง กั ด ​ข อง​ม หาวิ ท ยาลั ย ​ที่ ​ ผม​อ ยู่ ​. ​. ​. ​ตื่ น ​เ ต้ น ​ค รั บ ​ ​ผ ม​ท ำ​อ ะไร​ไ ม่ ​ถู ก ​น อกจาก​จั ด ​เ สื้ อ ผ้ า ​ไ ม่ ​กี่ ​ชุ ด​​ ​(​เดี๋ยว​ไป​ซัก​ที่​ค่าย​)​ ​‘​เกง​ยีน​ต์​ของ​ผม​เลือก​ตัว​สีน้ำเงิน​เข้ม​ดู​ขลัง​ ​ๆ​ ​เก่า​ ​ๆ​ ​ที่​ ผม​เลือก​เพราะ​ผม​จะ​ไม่​ซัก​​ไม่​เปลี่ยน​​จะ​ใส่​ไป​ตลอด​ค่าย​เลย​ ​ ห​ น้าทีข​่ อง​ผม​ใน​คา่ ย​นนั้ ​ไ​ ม่ย​ าก​ครับ​ผ​ ม​เป็นล​ กู ค​ า่ ย​ทำตัวใ​ ห้ฮ​ า​ๆ​ ​บ​ า้ ง​​ บาง​ครัง้ ก​ ช​็ น​แก้วน​ ำ้ อ​ ำพันก​ บั ช​ าว​คา่ ย​บา้ ง​(​ บ​ า้ ง​แต่ห​ ลาย​ครัง้ )​ ​ผ​ ม​ได้เ​วียน​ ไป​ตาม​ตำแหน่ง​ต่าง​ ​ๆ​ ​บาง​ครั้ง​ไป​เป็น​ช่าง​ก่อสร้าง​ตึก​เรียน​แก่​น้อง​ ​ๆ​ ​บน​ ดอย​บ​ าง​ครัง้ ก​ เ​็ ป็นเ​จ​เนอ​รอ่ ล​ เบ๊​พ​ ดู ง​ า่ ย​ๆ​ ​ว​ า่ ผ​ ม​อยูห​่ น่วย​สวัสดิการ​นนั่ เอง​​ แฮะ​.​.​ทำ​ทุก​อย่าง​ใน​การ​ล้าง​.​.​​บางที​ก็​เป็น​หน่วย​หุง​หา​​ซึ่ง​ก็​เป็น​ได้​วัน​เดียว​​ ก็ไ​ ม่ไ​ ด้เ​ป็นห​ ลังไ​ ป​ทำ​ขา้ ว​ไหม้ใ​ น​มอื้ เ​ช้า​ข​ า้ ว​แฉะ​ใน​ตอน​เทีย่ ง​แ​ ละ​ขา้ ว​แข็ง​ ใน​มื้อ​เย็น ​ ​วัน​นี้​ผม​ตื่น​เจ็ด​โมง​เช้า​ตรู่​ ​พระอาทิตย์​ทำ​หน้าที่​ได้​ไม่​บิดพลิ้ว​ ​สายลม​ โปรย​ปลิว​มา​อย่าง​สบาย​​ๆ​​หมอก​ลง​ไม่​หนา​​เด็ก​​ๆ​​เริ่ม​มา​โรงเรียน​​ผม​ยัน​ กาย​ขึ้น​ด้วย​รอย​ยิ้ม​แป้น​​วัน​นี้​ผม​จะ​เป็น​ครู​ฝึกหัด​ ​ ​ครู​อย่าง​ผม​นั้น​ ​ได้​รับ​มอบ​หมาย​ให้​สอน​ภาษา​อังกฤษ​ ​เข้า​ทาง​ผม​พอดี​จะ​แล่น​ อังกฤษ​ให้​เด็ก​​ๆ​​ทึ่ง​กัน​เลย​ล่ะ ​ ​

10 Write Short Story Award

​ นับ​ตั้งแต่​เป็น​นักศึกษา​มา​ ​ผม​ไม่​ได้​มี​โอกาส​เหมาะ​ ​ๆ​ ​จะ​เคารพ​เพลง​ชาติ​เลย​ ​สัก​ครั้ง​ ​นี่​เป็น​ครั้ง​แรก​นับ​ตั้งแต่​หลุด​จาก​นักเรียน​ ​ผม​ยืน​ขับ​กล่อม​เพลง​ชาติ​ของ​เด็ก​ ​ๆ​ ​ที่​ชัด​ บ้าง​​ไม่​ชัด​เยอะ​​อย่าง​ว่า​ล่ะ​ครับ​เด็ก​ดอย​ ​ ​ตีน​ผม​ตระหง่าน​อยู่​หน้า​ห้องเรียน​​ซึ่ง​แท้จริง​แล้ว​​เป็น​ห้อง​โถง​กว้าง​​ๆ​​มากกว่า​​มี​ เพียง​ฉาก​บาง​​ๆ​​กั้น​ชั้น​ไว้​​ผม​ยิ้ม​​เด็ก​​ๆ​​ต่าง​โปรย​ยิ้ม​มา​ให้​ผม​เป็นการ​ตอบ​กลับ​​คง​เพราะ​ลีลา​ ฮา​​ๆ​​ของ​ผม​ที่​เตะตา​​เตะ​หู​เด็ก​​ๆ​​มา​มาก​​เขา​จึง​ยิ้ม​แบบ​มี​ความ​สุข​แด่​ผม​ ​ ​“​เอา​ล่ะ​ ​คิง​.​.​สอน​เด็ก​ ​ม​.​3​ ​เหรอ​ ​ระวัง​อย่า​โชว์​ขี้​เลื่อย​ให้​เด็ก​เห็น​ล่ะ​”​ ​จอย​ ส​ าว​งาม​ประจำ​คา่ ย​เปล่งเ​สียง​กระซิบส​ ำเนียง​ลา้ น​นา​ใส่ผ​ ม​ท​ ห​ี่ ล่อน​ทำ​ใส่ผ​ ม​กเ​็ พราะ​แซว​สว่ น​ หนึ่ง​​แต่​แท้จริง​แล้ว​ผม​กำลัง​จะ​จีบ​หล่อน​ติด​น่ะ​ ​ ​ผม​เดิน​ไป​หน้า​กระดาน​ ​เขียน​ชื่อ​เล่น​ ​เด็ก​ถูก​ผม​สะกด​ด้วย​มุก​ฮา​ ​ๆ​ ​แบบ​เต็ม​เห​นี่​ ยว​ไป​สัก​พัก​​ผม​ก็​เห็น​เด็ก​คน​หนึ่ง​ฟัง​ซา​วน์อะ​เบ้า​ท์​เครื่อง​เก่า​​ๆ​​สี​เงิน​ซีด​​มี​หู​ฟัง​สีน้ำเงิน​ครอบ​ หัว​​ดู​เก่า​​ๆ​​โทรม​​ๆ​​ถ้า​เทียบ​กับ​แฮน​ดี้​ไดร์ฟ​ของ​คน​พื้น​ดอย​ ​ ​“​ฟัง​เพลง​อะไร​จ๊ะ​”​​ผม​พูด​ด้วย​น้ำ​เสียง​อาดูร​ ​ ​เด็ก​ผู้ชาย​คน​นั้น​ยัง​ฟัง​เพลง​อยู่​ ​ ​“​หนุ่ม​!​​ฟัง​เพลง​อะไร​จ๊ะ​”​​ผม​ตะเบ็ง​เร่ง​เสียง​ดัง​ขึ้น​ ​ เ​ด็กผ​ ห​ู้ ญิงม​ .​3​ ​ค​ น​หนึง่ ซ​ งึ่ เ​ดา​วา่ เ​ป็นห​ วั หน้าห​ อ้ ง​จงึ เ​อือ้ ม​มอื ไ​ ป​ตท​ี แ​ี่ ขน​ของ​หนุม่ น​ กั ​ ฟัง​ที่​สะดุ้ง​โหยง​​ก่อน​จะ​ปล่อย​เสียง​ภาษา​ดอย​ตอบ​กลับ​​ผม​เดา​ได้​ว่า​คง​ด่า​กราด​เด็ก​ผู้​หญิง​ ​ ​“​ฟัง​เพ​ลง​อะไร​ค​ร้า​บบบ​”​ ​ ​“​imagine​​ของ​จอน​​เลน​น่อ​นครั​บ​”​ ​ ผ​ ม​องึ้ ​–​ ​ส​ งสัยเ​ด็กม​ นั เ​ล่นต​ ลก​แน่​ๆ​ ​เ​ลย​ผ​ ม​ทำ​สหี น้าง​ ง​ๆ​ ​ส​ งสัยค​ ง​มพ​ี ใ​ี่ น​คา่ ย​แกล้ง​ ให้​น้อง​อำ​ผม​แน่นอน​​เด็ก​ดอย​ที่ไหน​จะ​ฟัง​เพลง​ฝรั่ง​​แถม​ดัน​เป็น​เพลง​สุด​แสน​จะ​กวี๋​.​.​.กวี​ ​ ​“​เพ​ลง​อะไร​น่ะ​”​​ผม​ถาม​ย้ำ​ ​ ​“​imagine​​ของ​จอน​​เลน​น่อน​ไง​ครับ​​ผม​ชอบ​มาก​ครับ​เป็น​เพลง​โปรด​ผม​เลย​น่ะ​”​​ ​ แ​ วว​ตา​เด็กบ​ อก​ผม​ได้ด​ ว​ี า่ เ​ขา​ไม่ไ​ ด้โ​ กหก​ผ​ ม​เอือ้ ม​มอื เ​ป็นเ​ชิงข​ อ​ฟงั ห​ น่อย​เ​ขา​หยิบ​ หู​ฟัง​ให้​ผม​​ ​ ​เมื่อ​หู​สัมผัส​กับ​หู​ฟัง​ ​เพลง​ที่​เดิน​เข้าไป​ใน​หู​ผม​นั้น​สร้าง​ความ​ตะลึง​ตุง​แช่​ ​เพลง imagine​ ​ร้อย​ละ​ร้อย​แน่นอน​ ​เนื้อ​เพลง​ขับ​ลำเนา​แห่ง​สันติภาพ​ออก​มา​อย่าง​ชัดเจน​ ​นี่​จอน​​ เลน​น่อ​นมา​สร้าง​ความ​บันเทิง​บน​ดอย​แล้ว​หรอ​วะ​ ​ “​ ใ​ คร​เอา​มา​ให้ฟ​ งั น​ ะ่ ”​ ​ผ​ ม​ถาม​ค​ าด​เดา​คำ​ตอบ​วา่ เ​ด็ก​ๆ​ ​พ​ วก​นจ​ี้ ะ​ตอ้ ง​ตอบ​วา่ ​ม​ ค​ี น​ พื้น​ดอย​ขึ้น​มา​เล่น​ให้​ฟัง​แน่นอน​ ​ ​“​พวก​ผม​ฟัง​กัน​อยู่​แล้ว​ครับ​”​ ​ ​นี่​ยัง​มา​โกหก​กู​อยู่​อีก​​ไอ้​เด็ก​เปรต​

Write Short Story Award 11

​ ​“​พี่​ไม่​เชื่อ​ผม​ใช่​ไหม​ล่ะ​”​​เด็ก​หญิง​หัวหน้า​ห้อง​ถาม​ผม​กลับ​ ​ ​ผม​ยิ้ม​แหยง​​ๆ​​ ​ ​“​เดี๋ยว​หนู​จะ​เล่น​เพลง​ ​Let​ ​it​ ​be​ ​ขอ​งบีทเธิ้ล​ฟัง​”​ ​ปาก​ปิด​ก็​หยิบ​กีต้าร์​ตัว​ ​เก่า​ ​ๆ​ ​หลัง​ห้อง​ ​แล้ว​หล่อน​ก็​บรรเลง​เพลง​ได้​อย่าง​ที่​ผม​ตะลึง​ ​มัน​ช่าง​เพราะ​พริ้ง​ราวกับ​เป็น​ เจ้าของ​ภาษา​​และ​เป็น​ฝรั่ง​ ​ ​“​แหม​.​.​พี่​ขี้​โกง​ฟัง​มัน​คน​เดียว​ ​เอา​กีต้าร์​มา​​ ​ผม​จะ​เล่น​เพลง​ ​Cocaineให้​ฟัง​ ​เด็ก​ ชาย​โก่ง​วัย​คว้า​กีต้าร์​ทัน​ที่​หล่อน​เล่น​จบ​ ​พร้อม​กับ​กระ​ชา​ก​วิญญาณ​ร็​อก​เกอร์​ที่​ซ่อน​ไว้​ใน​ร่าง​ เด็ก​ดอย​ ​ ​ผม​อ้า​ปาก​หวอ​.​.​ ​ ​นี่​ตกลง​สอน​เด็ก​ดอย​หรือ​นัก​ดนตรี​ฝรั่ง​กัน​แน่​วะ​ ​-​ ​ผม​ไม่​ค่อย​ทำ​อะไร​เป็น​ชิ้น​เป็น​ อัน​เลย​กับ​การ​สอน​เด็ก​ม​.​​3​​ ​ ​หมด​เวลา​ผม​ทำ​สีหน้า​อึ้ง​​ๆ​​งง​​ๆ​​ไม่​เชื่อ​หู​และ​สายตา​ตัว​เอง​ว่า​จะ​มี​เด็ก​ดอย​ที่ไหน​ สามารถ​บรรเลง​เพลง​ฝรั่ง​ได้​เพราะ​เสนาะ​หู​แถม​ยัง​เป็น​เพลง​เก่า​​ๆ​​ตำนาน​ของ​โลก​อีก​​เออออ​ ออ​​โลกา​สังวาส​จริง​​ๆ​ ​ ช​ นั้ ม​ .​2​ ​ซ​ งึ่ ม​ น​ี อ้ ง​ม.​1​ ​ม​ า​ปน​กนั ด​ ว้ ย​ตาม​วสิ ยั เ​ด็กด​ อย​ผ​ ม​ได้ช​ ที ก​ าร​สอน​เกีย่ ว​กบั เ​รือ่ ง​ ภาพยนตร์​ ​ผม​ยัง​มี​ความ​มั่นใจ​อยู่​ว่า​เด็ก​ดอย​ชั้น​นี้​คง​เป็น​เด็ก​ดอย​อยู่​ ​ผม​ยืน​ยิ้ม​หน้า​กระดาน​​ ถาม​เด็ก​ว่า​​“​ภาพยนตร์​เรื่อง​อะไร​ที่​น้อง​​ๆ​​ชอบ​”​​ผม​ยิ้ม​กริ่ม​คำ​ตอบ​คง​เป็น​หนัง​ไทย​อาจ​มี​ฝรั่ง​ บ้าง​​ถ้า​คำนึง​จา​กชั้​นม​.​3​​เมื่อ​ครู่​ ​ ​“​2001​ ​:​ ​Space​ ​Odyssey​ ​ของ​ส​แตน​ลี่​ย์​ ​คู​บริก​ ​ครับ​”​ ​เด็ก​ผู้ชาย​เสียง​เพิ่ง​แตก​ บอก​ ​ ​ใคร​วะ​​ไอ้​บริก​!​​ผม​ส่าย​หน้า​งง​เป็น​ไก่​ตา​แตก​​“​อะไร​บริ​กน่ะ​”​​ผม​ถาม​ซ้ำ​ ​ ​“​ส​แตน​ลี่​ย์​​ครู​บริก​ไง​ครับ​​ผม​ชอบ​เรื่อง​นี้​มาก​เพราะ​เป็น​ปรัชญา​ดี​​โดย​เฉพาะ​ตอน​ เริ่ม​เรื่อง​ที่​มี​เสียง​ดนตรี​กล่อม​พวก​ผม​ให้​ลง​สู่​เรื่อง​แบบ​ดำ​ดิ่ง​​ช่าง​เจ๋ง​จริง​​ๆ​”​ ​ ​ดู​เด็ก​มัน​ตอบ​สิ​ครับ​​ผม​ถาม​มัน​ว่า​มัน​ฟัง​จาก​ใคร​รึ​เปล่า​​มัน​บอก​ว่า​ไม่​​แถม​ยัง​ร่าย​ มา​เป็น​ชุด​ ​ ​“​ที่​จริง​​A​​Clockwork​​Orange​​ก็​เจ๋ง​น่ะ​ครับ​​อื้อ​ฉาว​ดี​”​ ​ ​“​Dr​.​ ​Strange​ ​Love​ ​:​or​ ​how​ ​I​ ​stop​ ​worrying​ ​and​ ​love​ ​the​ ​bomb​ ​ด้วย​ครับ​”​ เด็ก​หัว​เกรียน​ลุก​ขึ้น​พูด​แทรก​ ​ ​“​พี่​ล่ะ​ครับ​​ชอบ​เรื่อง​อะไร​”​​เด็ก​อีก​คน​ถาม​ผม​ ​ ​ภาษา​อังกฤษ​ที่​ผม​จะ​มา​สอน​นั้น​ ​บัดนี้​ละลาย​หาย​ไป​กับ​เปลว​แดด​ซะ​แล้ว​ ​ลิ้น​ผม​ มัน​ด้วน​ลง​ทันที​​ไม่​อยาก​จะ​ตอบ​ห่า​เหวอะ​ไร​แล้ว​ ​ ​“​พี่​ชอบ​เรื่อง​อะไร​ค่ะ​”​​เด็ก​ผู้​หญิง​เสียง​จิ้มลิ้ม​กล่าว​

12 Write Short Story Award

​ ​“​ครู​บ้าน​นอก​ครับ​”​​ผม​ฝืน​ใจ​ตอบ​ ​ ​“​เชย​จัง​ค่ะ​”​ ​ ​ครับ​ ​กู​กลาย​เป็น​คน​หลัง​เขา​ทันที​ที่​ยืน​ต่อ​หน้า​เด็ก​อย่าง​พวก​มึง​นี่​แหละ​ครับ​ ​กู​ถึง​ ชอบ​ครู​บ้าน​นอก​ไง​ ​ผม​คิด​ใน​ใจ​ท่ามกลาง​เสียง​หัวเราะ​ฮา​ ​ๆ​ ​ของ​เด็ก​ ​ๆ​ ​ที่​คิด​ว่า​เป็น​มุก​ ​ครับ​ มึง​คิด​ว่า​เป็น​มุก​​กู​คิด​ว่า​มุก​พวก​มึง​เจ๋ง​กว่า​กู​อีก​ ​ ​ชั้น​ป​.​5​-​6​​ผม​ทำตา​ปรือ​​ไม่​อยาก​คิด​ว่า​จะ​ไป​เจอ​ฝรั่ง​ที่ไหน​อีก​​ตาเหลือก​ไป​ใน​ห้อง​ ก่อน​กาย​ ​สายตา​ที่​ไม่​สั้น​ผม​กวาด​ไป​เจอ​เด็ก​ตัว​เล็ก​ ​ๆ​ ​คน​หนึ่ง​กำลัง​อ่าน​หนังสือ​นิยาย​ภาษา​ อังกฤษ​เรื่อง​​“​The​​Great​​GASBY​”​​ ​ ก​ อ​ู ยาก​จะ​เป็นบ​ า้ ​เ​ด็กน​ ร​กรึเ​ปล่าว​ ะ​อา่ น​เ​ธอ​ะ​เ​กรท​แ​ ก​สบี​้ ผ​ ม​องึ้ ไ​ ป​อกี เ​ป็นช​ ดุ ​เ​มือ่ ​ เห็นเ​ด็กผ​ ห​ู้ ญิงห​ น้าตา​แก่เ​รียน​คน​หนึง่ ก​ ำลังอ​ า่ น​“​ C​ rime​a​ nd​p​ unishment​”​ถ​ า้ ห​ งาย​หลังส​ ลบ​ ได้​​ผม​ทำ​แน่นอน​ครับ​ ​ ​ผม​อาย​ม้วน​เข้าไป​ข้าง​ใน​​ก็​เห็น​เด็ก​อีก​คน​อ่าน​​“​โฉมหน้า​ศักดินา​ไทย​”​​ ​ ​ครับ​...​ ​ ​เอฟ​ ​สก็อต​ ​ฟิช​เจอรัลด์​,​ ​ฟี​โอด​อร์​ ​เดส​ตอเย​ฟกี้​,​ ​จิตร​ ​ภูมิ​ศักดิ์​ ​มึง​จะ​ให้​กู​มาส​ร้าง​ ห้องเรียน​ทำ​ห่า​อะไร​ ​ใน​เมื่อ​ห้อง​แค่​นี้​มึง​ก็​เก่ง​จน​กู​แทบ​จะ​ส่อง​กระจก​ด่า​ตัว​เอง​ว่า​ไอ้​โง่​อยู่​ แล้ว​ ​ ​ผม​อยู่​ใน​ร่าง​ไร้​วิณ​ญาณ​ทันที​ ​ปาก​ทำ​หน้าที่​สอน​ ​แต่​หัว​ผม​ตอน​นี้​มี​แต่​ขี้​เลื่อย​สม​ ดั่ง​ที่​จอย​แซว​ ​ ​ชั้น​ป​.​ ​3​-​ ​4​ ​ผม​หลับตา​ ​กัด​ริม​ฝีปาก​มิด​ ​กัด​จน​อยาก​ให้​เลือด​ไหล​ออก​ร่าง​ไป​หมด​ เลย​​ให้​ตายห่า​บน​ดอย​นี่​แหละ​ ​ ​ผม​เห็น​เด็ก​กำลัง​ร้อง​เพ​ลง​ฮิปฮอป​ ​ผม​หัน​หลัง​และ​วิ่ง​ออก​ไป​ ​กลับ​ไป​ที่​ห้อง​นอน​​ ​ตบ​หน้า​ตัว​เอง​เต็ม​แรง​สัก​ ​สอง​สาม​ที​ ​“​กู​ฝัน​อยู่​รึ​เปล่า​วะ​”​ ​เสียง​ตะโกน​ดัง​ก้อง​อยู่​ใน​หมอน​ที่​ อุด​ปาก​อยู่​ ​ ​ผม​รวบรวม​สติ​และ​ไป​สอน​เด็ก​ ​ๆ​ ​ได้​อย่าง​ทุลักทุเล​ ​สอน​ไป​เดี๋ยว​เด็ก​ก็​บอก​ให้​ผม​ ร้อง​​ไอ้​เพลง​ที่​ฟัง​แล้ว​หอบ​ตลอด​​ผม​ยิ้ม​เหี้ยม​​ๆ​​“​ให้​พี่​สอน​ก่อน​นะ​​ถ้า​เวลา​เหลือ​ค่อย​ร้อง​”​​ไม่​ ต้อง​ถาม​ว่า​ผม​สอน​เต็ม​เวลา​รึ​เปล่า​ ​ ​“​พี่​ชอบ​เพลง​อะไร​ครับ​”​ ​เด็ก​หน้าตา​บน​ดอย​ถาม​ผม​ ​ก่อน​ที่​จะ​สาว​หน้า​ออก​จาก​ ห้อง​ไป​ ​ ​“​สาว​บาง​โพธิ์​ของ​ตู้​​ดิเรก​”​ ​ ​ผม​พูด​จบ​ก็​รีบ​สาว​เท้า​ออก​ไป​ ​แต่​หู​ก็​ยัง​ไว​พอที่​จะ​ได้ยิน​เสียง​หัวเราะ​ดัง​ลั่น​จาก​ ​เด็ก ๆ​ ​​ ผ​ ม​สา่ ย​หน้าอ​ ย่าง​แรง​ๆ​ ​ไ​ ม่เ​ข้าใจ​โลก​แ​ ล้วก​ ส​ู อน​อะไร​วะ​เนีย่ ​เ​ด็กแ​ ม่ง​ ฉ​ ลาด​ทกุ ค​ น​​

Write Short Story Award 13

ฉลาด​กว่า​คน​พื้น​ดอย​อย่าง​ผม​อีก​ ​ความ​รู้​ที่​สะสม​ใน​มหา’ลัย​ ​กลาย​เป็น​ขี้​เลื่อย​มา​สิง​อยู่​ใน​หัว​ ผม​เต็ม​ไป​หมด​ ​ ​“​พี่​วัน​นี้​​ครู​เขา​จะ​เปิด​ให้​ดู​หนัง​เรื่อง​​red​​squirrel​​ของ​ฆู​ลิ​โอ​​เมน​เด็ม​​พี่​ไป​ดู​กับ​ผม​ ด้วย​น่ะ​”​​น้อง​ม​.​3​​ยื่น​หน้า​มาบ​อก​ผม​ ​ ​ผม​ทรุด​ตัว​ลง​บน​สนาม​หญ้า​(​ที่​ไม่​ค่อย​มี​หญ้า​)​​บรรยากาศ​ที่​ผม​เห็น​มัน​น่า​พัฒนา​ ให้​ทัดเทียม​ชาว​เมือง​จริง​​ๆ​​แต่​ไฉน​เอย​เล่า​​ทำไม​เด็ก​พวก​นี้​ถึง​เก่งกาจ​ร้าย​จริง​วะ​ ​ ​“​ระวัง​อย่า​โชว์​ขี้​เลื่อย​ให้​เด็ก​เห็น​ล่ะ​”​ ​ ​เสียง​ของ​จอย​ดัง​ก้อง​ใน​หัว​ผม​​มือ​สอง​ข้าง​ปิด​หัว​​หลับตา​​ทิ้ง​ตัว​ลง​กระทบ​ดินแดง​​ ผม​ใช้​นิ้ว​มือ​แทง​ทะลุ​เข้าไป​ใน​หัว​​ทะลุ​ไป​เรื่อย​​ๆ​​หวัง​ให้​มัน​ไป​ถึง​สมอง​ ​ ​“​จะ​ไช​ขี้​เลื่อย​ออก​มา​โปรย​บน​ดอย​น่ะ​”​​ผม​คิด​ใน​ใจ​​มัน​เป็น​ไป​ได้​ยัง​ไง​ที่​เด็ก​บน​นี้​มี​ ความ​สาม​รถ​สูงส่ง​กว่า​ผม​​กะลา​ที่​ครอบ​หัว​นี้​​มัน​ช่าง​กว้าง​ใหญ่​ไพศาล​เหลือ​เกิน​​กว้าง​จน​ผม​ มอง​ไม่​เห็น​ขี้​เลื่อย​บน​หัว​ตัว​เอง​ ​ ​“​ระวัง​อย่า​โชว์​ขี้​เลื่อย​ให้​เด็ก​เห็น​ล่ะ​”​ ​ ​“​ระวัง​อย่า​โชว์​ขี้​เลื่อย​ให้​เด็ก​เห็น​ล่ะ​”​ ​ ​“​ระวัง​อย่า​โชว์​ขี้​เลื่อย​ให้​เด็ก​เห็น​ล่ะ​”​ ​ เ​สียง​นด​ี้ งั ก​ อ้ ง​ใน​หวั ผ​ ม​เป็นร​ อ้ ย​ครัง้ ใ​ น​ขณะ​ทน​ี่ วิ้ ข​ อง​ผม​ไต่ไ​ ป​ถงึ ข​ เ​ี้ ลือ่ ย​กอ้ น​แรก​ของ​ สมอง​มนั ช​ อื่ ว​ า่ ​ย​ ะโส​..​​ผ​ ม​ไม่ส​ ามารถ​คว้าน​มนั อ​ อก​มา​ได้​ม​ นั ฝ​ งั แ​ น่นต​ ดิ อ​ ยูไ​่ ม่ย​ อม​ออก​ท​ นั ใด​ !​​มัน​ก็​บังคับ​ให้​ผม​ตะโกน​ดัง​ลั่น​ใน​ใจ​ ​ ​ทำไม​กู​ถึง​โง่​กว่า​เด็ก​บน​ดอย​ได้​วะ​​ ​ ​กู​ไม่​เข้าใจ​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​.​ ​ นั่น​น่ะ​สิ​

เรื่อง​ราว​พลิก​ผัน​ใน​แบบ​​“​บ้าน​นอก​เข้า​กรุง​”​​แต่​กลาย​มา​เป็น​คู่​ตรง​ข้าม​​“​คน​กรุง​เข้า​บ้าน​ นอก​”​ก​ าร​ตดั ก​ นั ร​ ะหว่าง​ความ​คดิ ข​ อง​ชนชัน้ ​ย​ งั ค​ ง​มอ​ี ยูใ​่ น​สงั คม​น​ บั ว​ นั ย​ งิ่ ท​ วีค​ วาม​ชดั เจน​ ขึ้น​​เมื่อ​อุดมการณ์​​การ​ศึกษา​​และ​วัฒนธรรม​ที่​เปลี่ยนแปลง​ไป​ไหล​ลื่น​ยิ่ง​ขึ้น​​การ​หา​ข้อ​ ยุต​ิ แ​ ละ​ความ​ขดั แ​ ย้งน​ บั ว​ นั ซ​ บั ซ​ อ้ น​จน​ไม่อ​ าจ​จะ​มอง​เพียง​สาม​หรือส​ ม​ี่ ติ ไ​ิ ด้อ​ กี แ​ ล้ว​​น​ าม​ ใหม่​นาม​นี้​ผ่าน​เกิด​ด้วย​ภาษา​ที่​จับ​ต้อง​ได้​​โดย​เฉพาะ​บท​สนทนา​ที่​ดู​เป็น​ธร​รม​ชาติ

14 Write Short Story Award

Write Short Story Award 15

ราวกับ​มี​หิมะ​ตก​บน​เกาะ​ตา​ฮิ​ติ​..​​.​ ​กันต์​ธร​​อักษร​นำ​ 1​.​เบื้อง​หน้า​ ​ฉัน​อ้วก​ออก​มา​เป็น​น้ำ​แข็ง​หลัง​จาก​ดู​หนัง​สั้น​เรื่อง​เรเน​ ​(​Rene​’​)​ ​จบ​ ​น้ำตา​ ที่​ไหล​ออก​มา​มี​รส​ขม​ ​มัน​ท่วม​ทะลัก​บน​ใบหน้า​จน​ฉัน​ต้อง​กิน​มัน​เข้าไป​​ ก่อน​อ้วก​ออก​มา​เป็น​น้ำ​แข็ง​อีก​ครั้ง​ ​ที่​จริง​มัน​ดู​คล้าย ๆ​ หิมะ​ ​หรือ​อาจ​ เป็น​น้ำ​แข็ง​ใส​มากกว่า​ ​ฉัน​อ้วก​ออก​มา​มากมาย​จน​ไอ​จาก​ความ​เยือก​เย็น​ ปกคลุม​ห้อง​.​.​.​ ทำไม​ฉนั ถ​ งึ อ​ ยาก​เล่าเ​รือ่ ง​ของ​เรเนน่ะห​ รือ​ฉ​ นั จ​ ะ​เล่าใ​ ห้ฟ​ งั ใ​ น​ตอน​ สุดท้าย​ของ​เรื่อง​นี้​ หนัง​เรื่อง​นี้​เป็น​หนัง​ของ​ผู้​กำกับ​ฝาแฝด​ชาว​ตา​ฮิ​เตียน​ ​ที่​เคย​สร้าง​ ผล​งาน​สั่น​สะเทือน​ดวงดาว​เรื่อง​ ​บลู​โนส​ ​(​Blue​ ​Nose​,​ ​1994​)​ ​และ​ ​ไนซ์​ วิลเล​ ​(​Nice​ ​Ville​,​ ​1997​)​ ​ถ่าย​ทำ​บน​เกาะ​เล็กๆ​ ​กลาง​มหาสมุทร​แปซิฟิก​ ชื่อ​ตา​ฮิ​ติ​ ​ตา​ฮิ​ติ​เป็น​เกาะ​ที่​ใหญ่​ที่สุด​ของ​หมู่​เกาะ​วิ​นวาร์ด​ ​(​Windward)​​ แห่ง​เฟ​รนซ์​โพ​ลิ​เน​เซีย​ ​เกาะ​เดียว​กับ​ที่​จิตรกร​โก​แกง​ ​ชาว​ฝรั่งเศส​เคย​ไป​ พำนัก​อยู่​และ​สร้าง​งาน​ศิลปะ​อัน​ลือ​เลื่อง​ไว้​จำนวน​หนึ่ง​ ​ภาพ​ที่​สวยงาม​จำนวน​หนึ่ง​ใน​นั้น​คือ​ ภาพ​ของ​หญิง​สาว​แห่ง​ตา​ฮิ​ติ​ ​แสงแดด​ร้อน​แรง​ตลอด​เรื่อง​ ​ราวกับ​พระอาทิตย์​ไม่​เคย​ตกดิน​ ​ชะตา​กร​รม​ของ​เรเน​​

16 Write Short Story Award

นัก​เดิน​ทาง​สาว​ชาว​ส​วิส​ ​ประกอบ​ไป​กับ​เสียง​เพลง​บรรเลง​ของ​ฮันส์​โกร​เฮ​อัน​เยือก​เย็น​เข้า​ไส้​ ตัด​กัน​อย่าง​รุนแรง​กับ​สภาพ​อากาศ​ใน​เรื่อง​ ​ทว่า​กลมกลืน​อย่าง​ยิ่ง​กับ​ความ​เป็น​ไป​ของ​ตัว​ ละคร​อย่าง​เรเน​ ​ทำไม​ฉัน​จึง​รู้สึก​ว่า​มัน​เยือก​เย็น​เข้า​ไส้​ ​เพราะ​ฉัน​รู้สึก​หนาว​จน​สั่น​สะ​ท้า​นน่ะ​สิ​ ​ฉัน​ไม่​ ได้​จินตนาการ​ว่า​ฉัน​หนาว​หรอก​นะ​​หาก​เธอ​จะ​เชื่อ​​ ​สฟิงค์​กรีด​เสียง​โหยหวน​ ​น่า​จะ​เป็น​เสียง​ร้อง​ของ​มัน​ ​โด​ยมีฮัน​นา​ทำ​เสียง​ต่ำ ๆ​​ ​คล้าย ๆ​​เสียง​เต่า​คลอ​กัน​ไป​​ฉัน​เกิด​ความ​รู้สึก​อยาก​ใช้​ความ​หม่น​เศร้า​สะเทือน​ใจ​ให้​เกิด​ภาพ​ เช่น​เรเน​บ้าง​ ​ชะตา​กรรม​อันต​ระ​การ​ตา​ ​ทว่า​ ​เบา​หวิว​ของ​เรเน​เกิด​จาก​อารมณ์​รุนแรง​ของ​เธอ​ แทบ​ทั้ง​สิ้น​​เธอ​กิน​น้ำ​ทะเล​​เธอ​หัวเราะ​เยาะ​ใส่​มัน​ราวกับ​เอาชนะ​มัน​ได้​​เธอ​ดื่ม​น้ำ​จาก​แก้ว​ไม่​ ได้เ​พราะ​แค่เ​ธอ​มอง​แก้วเ​ท่านัน้ ม​ นั ก​ แ​็ ตก​กระจาย​จน​แหลก​ละเอียด​บ​ รรยากาศ​ใน​เรือ่ ง​เข้าก​ บั ​ อารมณ์​คลุ้มคลั่ง​ของ​เธอ​เป็น​บ้า​ ​เรา​ไม่​อาจ​ทำความ​เข้าใจ​พฤติกรรม​ไร้​เหตุผล​หรือ​ที่มา​ที่​ไป​ของ​เรเน​ได้​ ​(​อัน​ที่​จริง​เรา​ ก็​ไม่​ได้​อยาก​เข้าใจ​นัก​)​​นอกจาก​นั่ง​ดู​ภาพ​เธอ​ไป​เรื่อยๆ​​ราวกับ​กำลัง​เฝ้า​มอง​งาน​ศิลปะ​อยู่​ใน​ แกล​อรี่​ที่ไหน​สัก​แห่ง​ พ​ ระอาทิตย์แ​ ผด​เผา​จน​ผนื ท​ ราย​สด​ี ำ​กลาย​เป็นส​ น​ี ำ้ ตาล​แดง​ช​ ว​ี ติ ข​ อง​เรเน​เอง​คง​เป็น​ เช่น​เดียว​กับ​ความ​เปราะ​บาง​ของ​แก้ว​น้ำ​​เรา​รู้​ว่า​เธอ​ตั้งใจ​เดิน​ทาง​จาก​ที่​อัน​หนาว​เย็น​ของ​โลก​ เพื่อ​มายัง​เกาะ​เล็กๆ​​กลาง​มหาสมุทร​แปซิฟิก​อัน​ร้อน​แรง​แห่ง​นี้​ ​เรเน​พูด​ไม่​เป็น​ภาษา​มนุษย์​ทั้ง​ที่​เธอ​เป็น​ชาว​ส​วิต​เซอร์​แลนด์​ ​ซาวด์​แทรก​ใน​เรื่อง​ ก็​ไม่​เป็น​ภาษา​มนุษย์​แต่​พูด​ได้​ว่า​คือ​เสียง​ดนตรี​ ​เสียง​ดนตรี​เป็น​สิ่ง​เดียว​ใน​เรื่อง​ที่​เยือก​เย็น​ ที่สุด​ ​มัน​คือ​ความ​เหน็บ​หนาว​ท่ามกลาง​แสงแดด​ร้อน​แรง​ ​หรือ​ที่​จริง​แล้ว​คือ​แสงแดด​นั้น​เย็น​ ยะ​เยือก​กัน​แน่​ เ​พ​ลง​ของ​ฮนั ส์โ​ กร​เฮ​ทำ​ให้เ​รเน​ผเ​ู้ ศร้าโ​ ศก​แ​ ละ​เปลีย่ ว​เหงา​ดง​ู ดงาม​ทา่ มกลาง​แมก​ไม้​ และ​ชายหาด​เขต​ร้อน​​ไม่มี​ใคร​รู้​ว่า​ทำไม​เรเน​จึง​เป็น​เช่น​นั้น​​ไม่มี​ใคร​สนใจ​ใบหน้า​อัน​เศร้า​โศก​ และ​ซดี เซียว​ของ​เธอ​สกั ค​ น​ใคร​กนั จ​ ะ​อยาก​รว​ู้ า่ เ​รเน​ห​ รือน​ กั ท​ อ่ ง​เทีย่ ว​ทงั้ หมด​นนั่ ม​ ท​ี มี่ า​อย่างไร​​ (​นอกจาก​เรา​)​ ​หาก​ไม่มี​เหตุการณ์​ที่​ทำให้​ใคร​สัก​คน​รู้จัก​กัน​ ​ซึ่ง​มัน​ไม่มี​เรื่อง​บังเอิญ​เช่น​นั้น​ใน​ หนังเ​รือ่ ง​น​ี้ เ​พราะ​มนั เ​ป็นค​ วาม​จงใจ​ทถ​ี่ กู ท​ ำให้ด​ เ​ู หมือน​เหตุบ​ งั เอิญ​แ​ ต่เ​รือ่ ง​บงั เอิญท​ ด​ี่ เ​ู หมือน​ จงใจ​เรือ่ ง​เดียว​ทเ​ี่ กิดข​ นึ้ ค​ อื ฉ​ นั ไ​ ด้เ​ห็นเ​รเน​ผา่ น​การ​นงั่ ม​ อง​เธอ​อย่าง​ตงั้ ใจ​แ​ ละ​ทำ​เหมือน​วา่ ฉ​ นั ​ รูจ้ กั เ​ธอ​ดพ​ี อ​แ​ ละ​ดเ​ู หมือน​วา่ ฉ​ นั จ​ ะ​ชอบ​เธอ​อยูบ​่ า้ ง​บ​ อ่ ย​ครัง้ ฉ​ นั ต​ ดิ น​ สิ ยั เ​ฝ้าม​ อง​แบบ​นไ​ี้ ป​ใช้ก​ บั ​ ภาพ​จริงๆ​ ​ที่​ฉัน​ปฏิสัมพันธ์​ด้วย​ใน​การ​ดำเนิน​ชีวิต​ ​ซึ่ง​นั่น​เป็น​เรื่อง​น่า​เศร้า​มาก​ทั้ง​ที่​ฉัน​ไม่รู้​จัก​ ใคร​จริงๆ​​พอที่​จะ​ตัดสิน​เขา​ได้​​แต่​ฉัน​ชอบ​อยู่​ใน​ตำแหน่ง​ที่​ดู​เหมือน​ว่า​จะ​ตัดสิน​อะไร​พวก​นั้น​ ได้ผ​ า่ น​การ​เฝ้าม​ อง​เท่านัน้ ​เ​รา​เรียก​ให้ม​ นั ห​ รูหรา​ขนึ้ ม​ า​อกี ส​ กั ห​ น่อย​วา่ ​ก​ าร​สงั เกต​ท​ งั้ ท​ จ​ี่ ริงก​ าร​ สัมผัส​อาจ​ทำให้​เกิด​ความ​รู้สึก​รื่นรมย์​​หรือ​อาจ​ลึก​ซึ้ง​กว่า​

Write Short Story Award 17

​และ​หาก​เรื่อง​นี้​จะ​มี​มิติ​เชิง​ลึก​มากกว่า​การ​เฝ้า​มอง​​คาด​เดา​และ​ครุ่นคิด​​นั่น​อาจ​เป็น​ เหตุผล​ที่​ฉัน​อยาก​ถ่ายทอด​เรื่อง​นี้​ออก​มา​สู่​โลก​บน​ผืน​กระดาษ​ ​แทนที่​โลก​ของ​ผืน​ผ้าใบ​ ​หรือ​ โลก​ของ​แผ่น​ฟิล์ม​ แ​ ม้วา่ ฉ​ นั จ​ ะ​ถกู ท​ ำให้ใ​ ส่ใจ​ชวี ติ ใ​ คร​สกั ค​ น​ผา่ น​ภาพยนตร์ส​ กั เ​รือ่ ง​หนึง่ ซ​ งึ่ ฉ​ นั อ​ าจ​พบ​มนั ​ โดย​บังเอิญ​จาก​แรง​แสวงหา​งาน​เชิง​ศิลปะ​ ​ซึ่ง​ที่​จริง​ควร​ใช้​ว่า​แรง​จูงใจ​มากกว่า​ ​อาจ​กล่าว​ได้​ ผูค้ น​ใน​ยคุ ข​ อง​ฉนั ​เ​รียก​มนั ว​ า่ ​“​ ก​ าร​แสวงหา​ความ​หมาย​ของ​ชวี ติ ต​ วั เ​อง​ผา่ น​ตวั แ​ สดง​แทน​”​ห​ รือ​ หาก​หยาบ​อกี น​ ดิ ค​ อื ​ช​ วี ติ ผ​ อ​ู้ นื่ ​เ​รา​มอง​ชวี ติ เ​หล่าน​ นั้ ​ค​ น​แปลก​หน้าเ​หล่าน​ นั้ ​จ​ าก​นนั้ เ​รา​อาจม​อง​ เห็นต​ วั เ​อง​ห​ รือบ​ างทีม​ นั อ​ าจ​หล่นล​ ง​มา​จาก​ทอ้ งฟ้าจ​ าก​พระ​ผเ​ู้ ป็นเ​จ้า​เ​หมือน​ลกู แ​ อปเปิลข​ อง​ ไอ​แซ​คนิว​ตัน​​และ​เรียก​ให้​ดี​ขึ้น​อีก​สัก​นิด​ว่า​​“​ความ​ใส่ใจ​ใฝ่​รู้​ต่อ​โลก​ที่​เรา​อาศัย​อยู่​”​ ท​ จ​ี่ ริงค​ วาม​ชา​ชนิ ต​ อ่ โ​ ลก​รอบ​กาย​อาจ​ทำให้ฉ​ นั ไ​ ม่อ​ ยาก​รอ​ู้ ะไร​มาก​ไป​กว่าน​ น​ี้ อกจาก​ ภาพ​ทถ​ี่ กู น​ ำ​มา​แสดง​ให้เ​ห็น​แ​ ละ​ทำให้ค​ าด​เดา​ฉ​ นั ร​ เ​ู้ พียง​วา่ เ​รเน​มา​จาก​สว​ ติ เ​ซอร์แ​ ลนด์จ​ าก​สงิ่ ​ ทีป​่ ราก​ฎบ​ น​เป้เ​ดินท​ าง​ใบ​นนั้ ​ฉ​ นั แ​ ค่ถ​ กู ก​ ระตุน้ ใ​ ห้ส​ นใจ​ผห​ู้ ญิงท​ ด​ี่ เ​ู หมือน​บา้ ค​ ลัง่ อ​ ย่าง​เรเน​ส​ กั ​ วัน​ฉัน​อาจ​บ้า​และ​เดิน​ทาง​ไป​ตา​ฮิ​ติ​เหมือน​เธอ​บ้าง​​แต่​ใคร​จะ​สนใจ​.​.​.​(​​Who’s​​care​?​)​ ​แต่​หาก​ความ​ชา​ชิน​อัน​ดู​เหมือน​เป็น​ปกติ​ใน​ชีวิต​เหล่า​นั้น​ถูก​นำ​มา​เล่า​ขาน​ ​แปลง​ เปลี่ยน​ไป​สู่​ความ​มหัศจรรย์​ของ​การนำ​เสนอ​ ​เกิด​ตัว​ละคร​ประ​หลา​ดๆ​ ​พฤติกรรม​ที่​หา​สาเหตุ​ ไม่​ได้​ ​บท​สนทนา​ที่​คลุม​เค​ลือ​ระหว่าง​ปรัชญา​และ​ธรรมชาติ​ ​ความ​ยอก​ย้อน​ของ​วัน​เวลา​และ​ สถาน​ที่​ ​อาจ​ประสบ​ผล​สำเร็จ​สูงสุด​ถึง​ขั้น​ทำให้​เรา​เบื่อ​โลก​จืดชืด​ใน​ตัว​เอง​น้อย​ลง​ ​รู้สึก​ว่า​ตัว​ เอง​มี​ความ​หมาย​​หรือ​มี​ตัว​ตน​มาก​ขึ้น​จาก​การ​”​มอง​เห็น​”​ผ่าน​ตัว​แสดง​แทน​นั่น​ ​มัน​อาจ​มี​พลัง​ถึง​ขั้น​ทำให้​เรา​พบ​ความ​สุข​สุด​ยอด​ชั่วคราว​เพียง​ไม่​กี่​นาที​ก่อน​กลับ​สู่​ สภาพ​ปกติ​อัน​น่า​เบื่อ​ ​หรือ​อาจ​เกิด​ไอ​เดีย​เพี้ยน ๆ​ หลุด​โลก​ ​ค้น​พบ​ปรัชญา​การ​ดำรง​ชีวิต​ครั้ง​ ใหญ่​ที่​เคย​มี​คน​นับ​ล้าน​ค้น​พบ​มา​แล้ว​ ​สิ่ง​ที่​ดู​เหมือน​เป็น​ไป​ไม่​ได้​ใน​โลก​นี้​นั้น​แท้จริง​แล้ว​เป็น​ ไป​ได้ท​ งั้ หมด​จ​ น​ใน​ทสี่ ดุ เ​รือ่ ง​แปลก​ประหลาด​นา่ เ​หลือเ​ชือ่ ย​ งั ก​ ลาย​เป็นส​ งิ่ ธ​ รรมดา​และ​นา่ เ​บือ่ ​ ไป​ได้​​มัน​ต้อง​มี​วิธี​การ​สรรค์​สร้าง​ให้​เรื่อง​ราว​เกิด​ความ​พิศ​ดาร​​ลึกลับ​​เหงา​​โดด​เดี่ยว​​เวิ้งว้าง​​ น่า​ค้นหา​​หรือ​อะไร​สัก​อย่าง​ ​เพื่อ​ใน​ที่สุด​ฉัน​จะ​อุทาน​ออก​มา​ได้​ ​ทำตา​โต​ ​ยิ้ม​ ​หัวเราะ​ ​และ​อาจ​คิด​ ​และ​อาจ​ ​เขียน​.​.​.​ ​ ​สฟิงค์​ไล่​วิ่ง​จับ​กระรอก​บน​หาด​ทราย​ท่ามกลาง​แสง​พระอาทิตย์​แผด​จ้า​ราวกับ​ไม่​ เคย​มี​เวลา​กลาง​คืน​เกิด​ขึ้น​มา​ก่อน​บน​โลก​ของ​ฟี​อุส​ใบ​นี้​ ​มโน​ภาพ​ของ​เรเน​ปราก​ฎ​ให้​เรา​เห็น​ สฟิงค์​ร้อง​เพลง​โหยหวน​กลาง​แสง​อาทิตย์​จัดจ้า​ ​คลอ​ไป​กับ​เสียง​ของ​คราง​ต่ำ ๆ​ ​เหมือน​เต่า​ ของ​ฮัน​นา​ ​ฉัน​รู้สึก​สะอิดสะเอียน​​ภาพ​ที่​เรเน​ใช้​ช้อน​ตัก​อะไร​สัก​อย่าง​ข้น ๆ​​ดู​เหนียว​เหนอะหนะ​​

18 Write Short Story Award

และ​มี​สี​เหมือน​ชีส​เข้า​ปาก​ ​จาก​นั้น​เธอ​ใช้​มัน​ละเลง​บน​ใบหน้า​ ​ลูบไล้​ไป​ตาม​ลำ​คอ​และ​ละเลง​ ไป​ทั่ว​ตัวอย่าง​บ้า​คลั่ง​​ทั้ง​ที่​ความ​จริง​เรเน​ดู​ไม่​เหมือน​คน​บ้า​เลย​​เธอ​งดงาม​กว่า​นั้น​มาก​ ​เสียง​ร้อง​เพ​ลง​ของ​สฟิงค์​และ​เสียง​ทุ้ม​ต่ำ​เหมือน​เต่า​ของ​ฮัน​นา​ ​ประสาน​กับ​บทเพลง​ บรรเลง​ของ​ฮันส์​โกร​เฮ​ทำให้​เกาะ​ตา​ฮิ​ติ​ราวกับ​มี​หิมะ​ตก​ เ​ร​เนต​ะโ​ กน​เป็นภ​ าษา​อะไร​สกั อ​ ย่าง​ทไ​ี่ ม่ใช่ภ​ าษา​มนุษย์ใ​ น​เกส​เฮา​สส​์ เ​ี หลือง​นนั่ ​ว​ า่ ก​ นั ​ ว่า​คง​มี​เพียง​หู​เทพ​ฟี​อุส​เท่านั้น​ที่​ได้ยิน​​แต่​ฉัน​แปล​ความ​เอา​เอง​ว่า​​“​ไอ้​ชั่ว​​ไป​ตาย​ซะ​”​ ​ ฉ​ นั ค​ าด​เดา​เอา​เอง​อกี ว​ า่ ​เ​รเน​คง​อกหัก​อ​ าจ​มป​ี ญ ั หา​สะเทือน​ใจ​อย่าง​รนุ แรง​เ​พราะ​ คง​มอ​ี บุ ตั เิ หตุใ​ น​ชวี ติ ม​ นุษย์ไ​ ม่ก​ อ​ี่ ย่าง​ทส​ี่ ง่ ผ​ ล​รนุ เ​รง​ตอ่ เ​รา​อย่าง​รา้ ยกาจ​เ​ร​เนอ​ยบ​ู่ น​เกาะ​ตา​ฮต​ิ ​ิ โดย​มเ​ี ฮด​โฟน​ของ​ฟเ​ี ลียส​ วม​ใส่อ​ ยูต​่ ลอด​เวลา​เ​ธอ​ไม่เ​คย​ถอด​มนั อ​ อก​แม้เ​วลา​หลับ​(​ ค​ ง​มเ​ี พียง​ หูเ​ทพ​ฟอ​ี สุ เ​ท่านัน้ ท​ ไ​ี่ ด้ย​ นิ ว​ า่ เ​รเน​ฟงั เ​พลง​อะไร​)​ต​ อ​นทีเ​่ รเน​หลับพ​ ระอาทิตย์ก​ ย​็ งั แ​ ผด​แสง​อย่าง​ รุนแรง​จน​ฉัน​แสบ​ตา​​หนัง​ทั้ง​เรื่อง​ดู​เหมือน​ถูก​คลุม​ด้วย​สี​ส้ม​​สี​แดง​​และ​สี​เหลือง​​ตลอด​เวลา​ ​ ​เรเน​ดู​งดงาม​ใน​ชุด​บิกินี​สี​ขาว​ของ​อี​เกีย​​มี​ผ้า​พัน​คอ​จาร์​กัวส์​สี​ท้องฟ้า​คลุม​บ่า​​ที่​ใบ​ หูข​ อง​เธอ​สกั ร​ ปู ม​ ด​ตวั เ​ล็กๆ​ส​ าม​ตวั ส​ ด​ี ำ​ร​ อย​สกั ใ​ หญ่ท​ สี่ ดุ อ​ ยูเ​่ หนือส​ ะโพก​ดา้ น​หลังเ​ป็นร​ ปู ค​ ลืน่ ​ ยักษ์​แห่ง​คา​นา​งา​วะ​ของ​โฮ​กุ​ไซ​ ​ ​เรเน​เดิน​เรื่อย​เปื่อย​บน​ชายหาด​สี​ส้ม​มี​เฮด​โฟน​ฟี​เลีย​อยู่​บน​หัว​​(​เรา​รู้​แค่​ว่า​เฮด​โฟน​ ของ​ฟี​เลีย​เป็น​สัญลักษณ์​ของ​งาน​ออกแบบ​ที่​สวยงาม​ที่สุด​ใน​ศตวรรษ​ที่​ ​21​)​ ​คล้าย​กับ​ว่า​เธอ​ ถือ​หนังสือ​เล่ม​หนึ่ง​ใน​มือ​ ​หนัง​ไม่​อนุญาต​ให้​เรา​รู้​ได้​ว่า​เรเน​ถือ​หนังสือ​อะไร​ ​แต่​ฉัน​เดา​เอา​ เอง​ว่า​อาจ​เป็น​คัมภีร์​ของ​มา​กุ​สติ​โน​ ​ว่า​ด้วย​ปรัชญา​การ​ใช้​ชีวิต​บน​ดาว​พลูโต​เนีย​ ​ภาค​ที่​หนึ่ง​​ ​(​ทั้งหมด​มี​แปด​ภาค​)​ ​และ​บท​ที่​เธอ​ชอบ​อ่าน​ที่สุด​คง​เป็น​บท​ที่​ยี่สิบ​สาม​ ​“​ว่า​ด้วย​การ​แสวงหา​ ผล​ประโยชน์​และ​อำนาจ​จาก​แรง​กระเพื่อม​ของ​จิตสำนึก​ ​แรง​บันดาล​ใจ​ ​และ​สิ่ง​ที่​เรียก​ได้​ว่า​ ความ​รู้สึก​อัน​สะเทือน​ใจ​”​ ​เธอ​สูบ​อะไร​สัก​อย่าง​ดู​คล้าย​ฝัก​วนิ​ลา​แห้ง ๆ ​สี​น้ำตาล​​ควัน​ของ​มัน​เป็น​สี​เหลือง​​เธอ​ ชอบ​ลูบไล้​ตาม​ตัว​ของ​สฟิงค์​แล้ว​ฮัม​เพลง​ไป​กับ​มัน​และ​ฮัน​นา​ ​เวลา​ที่​สิ่ง​ที่​ดู​เหมือน​มี​ชีวิต​สอง​ ตัว​นี้​เข้า​มา​คลอเคลีย​อยู่​ใกล้ๆ​ ​ ​ฮัน​นา​เป็นก​ระ​รอก​สี​เขียว​ที่​เกาะ​อยู่​บน​ไหล่​สฟิงค์​ที่​ดู​เหมือน​ หิน​ตลอด​เวลา​ ​ดู​ราวกับ​มัน​เป็น​เพื่อน​สนิท​กัน​ ​ถ้า​ตอน​สุด​ท้าย​สฟิงค์​จะ​ไม่​ทำ​อย่าง​นั้น​กับ​ ​ฮัน​นา​.​.​.​ ​ ​สิ่ง​ที่​เรเน​กิน​อยู่​เพียง​อย่าง​เดียว​ตลอด​เรื่อง​คือ​ของเหลว​น่า​สะอิดสะเอียน​นั่น​ ​กระ​ทั่ง​เคว​ลา​โผล่​มา​ฉัน​จึง​เห็น​ว่า​เคว​ลา​ก็​ชอบ​กิน​ของเหลว​นั่น​ด้วย​เพ​ราะ​ว่า​เรเน​ชวน​ให้​กิน​ ตอน​ที่​กิน​ของเหลว​สี​ชี​สนั่น​เรเน​รำพึง​อะไร​สัก​อย่าง​ที่​น่า​จะ​แปล​ว่า​​“​โอ​​สุด​ยอด​​ฉัน​มี​ความ​สุข​ จัง.​.​.​”​ ​ม​ นุษย์ส​ อง​คน​เดินค​ ลอเคลียก​ นั ไ​ ป​ตาม​ชายหาด​รอ้ น​ระอุ​ส​ บู ฝ​ กั พ​ ชื แ​ ห้ง ๆ ส​ น​ี ำ้ ตาล​ค​ วัน​ สี​เหลือง​​มี​เพียง​เสียง​เพ​ลง​ของ​ฮันส์​โกร​เฮ​ที่​ทำให้​เกาะ​ดู​ราวกับ​จะ​มี​หิมะ​ตกลง​มา​ ​ ​สอง​คนใช้​ชีวิต​ท่ามกลาง​แสงแดด​​วิ่ง​เล่น​ไล่​จับ​​เต้นรำ​​แก้​ผ้า​​สลับ​ไป​กับ​ภาพ​ของ​

Write Short Story Award 19

สฟิงค์​ไล่​จับ​กระรอก​บน​เกาะ​ ​คล้าย​กับ​ว่า​เรเน​จะ​แนะ​นำ​เคว​ลา​ให้​รู้​จัก​สฟิงค์​และ​ฮัน​นา​ ​เรเน​ คง​บอก​เคว​ลา​ว่า​ ​“​นี่​สฟิงค์​แม่​ฉัน​ ​และ​นั่น​ฮัน​นา​ลูก​ฉัน​”​ ​และ​จบ​ที่​การ​กิน​ของเหลว​บัดซบ​นั่น​ ใน​เกส​เฮา​ส์​สี​เหลือง​ ​เรเน​ใช้​มัน​ละเลง​บน​ใบหน้า​ ​เคว​ลา​ทำตา​มก​ระ​ทั่ง​เร​เนต​ะ​โกน​อะไร​ออก​ มา​สัก​อย่าง​ ​ที่​ฉัน​คาด​เดา​เอา​เอง​ว่า​ ​“​ไอ้​ชั่ว​ ​ไป​ตาย​ซะ​”​ ​เสียง​แก้ว​แตก​กระจาย​ ​แล้ว​เคว​ลา​ก็​ หาย​ไป​​มี​เพียง​สฟิงค์​กับ​ฮัน​นา​ที่​โผล่​มา​ใน​โลก​ของ​เรเน​หลัง​จาก​นั้น​ ​ ​บทเพลง​บรรเลง​ของ​ฮันส์​โกร​เฮ​ทำให้​หิมะ​ตก​จน​ได้​ ​หลัง​จาก​เรเน​ทำ​แก้ว​แตก​ไป​ ยี่สิบ​แปด​ใบ​ ​และ​สฟิงค์​ค่อย ๆ ​ใช้​ลิ้น​ตวัด​ฮัน​น่า​เข้า​ปาก​แล้ว​กลืน​มัน​ลงคอ​ ​จาก​นั้น​ฉัน​ก็​อ้วก​ ออก​มา​เป็น​น้ำแข็ง​.​.​.​ ​​ ​ตอน​สุด​ท้าย​เรเน​เดิน​จม​หาย​ไป​ใน​ท้อง​ทะเล​สี​แดง​พร้อม​เฮด​โฟน​ของ​ฟี​เลีย​ ​บิกินี​ ของ​อี​เกีย​ ​ผ้า​พัน​คอ​จาร์​กัวส์​ ​คลื่น​ยักษ์​คา​นา​งา​วะ​ของ​โฮ​กุ​ไซ​ ​และ​มด​สาม​ตัว​ที่​หู​ ​(​ทั้ง​สาม​ตัว​ มีชื่อ​อยู่​ใน​ราย​ชื่อ​นัก​แสดง​ที่​ขึ้น​มา​ช่วง​เพลง​บรรเลง​ตอน​จบ​ด้วย​คือ​​มา​โอ​รี​​ลี​ชู​นิโอ​คา​โป​​และ​ เร​ดนิ อ​ี า​)​โ​ ด​ยมีสฟิงค์แ​ ละ​ฮนั น​ า​อกี ต​ วั ห​ นึง่ ท​ อด​สาย​ตาม​มอง​จาก​ชายหาด​พ​ วก​มนั ด​ ร​ู าวกับร​ ปู ​ ปั้น​​ท่ามกลาง​หิมะ​ที่​โปรยปราย​ลง​มาก​ลาง​แสงแดด​แผด​จ้า​​จา​กนั้นสฟิงค์​ก็​ทำ​เสียง​โหยหวน​ โด​ยมีฮัน​นา​ตัว​ใหม่​ทำ​เสียง​คราง​ต่ำ ๆ ​เหมือน​เต่า​คลอ​ตาม​.​.​.​ ​ ใ​ น​ทสี่ ดุ บ​ ท​เพ​ลง​ของ​ฮนั ส์โ​ กร​เฮ​ทำให้ห​ มิ ะ​ตก​บน​เกาะ​ตา​ฮต​ิ .​ิ .​.​ห​ มิ ะ​สข​ี าว​คอ่ ย ๆ ห​ ม่ ​ คลุมส​ เ​ี หลือง​อม​สม้ ข​ อง​เกาะ​ร​ า่ ง​ของ​สฟิงค์ท​ เ​ี่ ป็นส​ เ​ี หลือง​เจิดจ​ า้ ​แ​ ละ​ฮนั น​ า​ตวั ใ​ หม่ท​ ม​ี่ ร​ี า่ ง​เป็น​ สีเ​ขียว​(​ เ​ช่นเ​ดียว​ กับฮันน​ า​ตวั ก​ อ่ น​)​ฮ​ นั น​ า​เป็นจ​ ดุ ส​ เ​ี ขียว​หนึง่ เ​ดียว​ใน​หนังเ​รือ่ ง​น​ี้ ท​ งั้ ส​ อง​รา่ ง​ถกู ​ หิมะ​ปกคลุม​ ​เรเน​หาย​ไป​แล้ว​ใน​ทะเล​สี​แดง​ ​ฉัน​คิด​ไป​เอง​ว่า​เธอ​กำลัง​ล่อง​ลอย​กลับ​ส​วิต​เซอร์​ แลนด์​​หรือ​อาจ​กำลัง​ไป​หาฮันส์​โกร​เฮ​ที่​ดาว​พลูโต​เนีย​​​​​ ห​ มิ ะ​หม่ เ​กาะ​กระทัง่ ม​ นั ข​ าว​โพลน​กลมกลืนไ​ ป​กบั เ​สียง​เพลง​สดุ ท้าย​ทไ​ี่ พเราะ​และ​เยือก​ เย็น​สุด​ขั้ว​ของ​โกร​เฮ​.​.​.​ตา​ฮิ​ติก​ลาย​ร่าง​เป็น​สี​ขาว​ตัด​กับ​มหาสมุทร​แปซิฟิก​สี​แดง​.​.​.​ ​ ​2.​​เบื้อง​หลัง​ ​ผู้​กำกับ​ฝาแฝด​คู​ปา​นี​และ​ปา​คู​นี​ให้​สัมภาษณ์​ใน​แมกกาซีน​โอ​ลิมปัส​ว่า​ ​ความ​จริง​ก็​คือ​สฟิงค์​ และ​ฮัน​นา​เล่น​ทาย​ปริศนา​กัน​ ​แต่​สฟิงค์​เป็น​คน​กำหนด​กฎ​เกณฑ์​มากกว่า​เพ​ราะฮัน​นา​ไม่มี​ สิทธิ​ถาม​​หาก​ฮัน​นา​ตอบ​ผิด​มัน​จะ​ถูก​สฟิงค์​กิน​เป็น​อาหาร​ ​ตอน​แรก​นั้น​เขา​ตัดสิน​ใจ​ไม่​ถูก​ว่า​จะ​ใช้​สฟิงค์​ตัว​ไหน​จาก​รูป​ปั้น​และ​ภาพ​วาด​สฟิงค์​ โบราณ​หลาย​รอ้ ย​ตวั จ​ าก​ทวั่ โ​ ลก​เ​ขา​รเ​ู้ พียง​วา่ เ​ขา​หลงใหล​มนั แ​ ละ​อยาก​ให้ม​ สี ฟิงค์อ​ ยูบ​่ น​เกาะ​ ตา​ฮต​ิ บ​ิ า้ ง​เ​ขา​หลงใหล​ความ​เย้าย​ วน​ใจ​เชิงเ​พศ​รส​ของ​นาง​สฟิงค์ท​ งั้ ห​ ลาย​เหล่าน​ นั้ ​พ​ วก​หล่อน​ ทั้ง​แข็งแกร่ง​และ​น่า​เกรง​ขาม​​มี​ลักษณะ​ของ​ทั้ง​เพศ​หญิง​และ​เพศ​ชาย​​แต่​ใน​ที่สุด​หลัง​ใช้​เวลา​ ศึกษา​นาน​ ​5​ ​เดือน​ ​เขา​ก็​พบ​ว่า​เขา​ตกหลุม​รัก​นาง​สฟิงค์​ต้นแบบ​อยู่​สาม​ตัว​คือ​ ​กรีก​สฟิงค์​ที่​

20 Write Short Story Award

เมือง​แอท​ติ​กา​ ​อิน​เดีย​นสฟิงค์​ ​หรือ​ ​ปุ​รุ​ชาม​ริกา​ ​ซึ่ง​มี​ตัว​ต้นแบบ​อัน​อวบ​อ้วน​อยู่​ที่​วัด​ชรีว​รา​ ดารา​ชา​ ​เพ​รุ​มาล​ใน​เมือง​ตรีภูว​นา​ของ​อินเดีย​ ​และ​สุด​ท้าย​สฟิงค์​แสน​สวย​ที่​วัง​บา​โรค​ลาก​รัน​ ชา​​ใน​เมือง​ซาน​แอลเด​ฟอน​โซ​​ประเทศ​สเปน​​ส่วน​อียิปต์​สฟิงค์​นั้น​น่า​เกรง​ขาม​และ​น่า​เคารพ​ ที่สุด​สำหรับ​เขา​แต่​มัน​ดู​ไม่​ค่อย​เหมาะ​กับ​เกาะ​ตา​ฮิ​ติ​เท่าไร​​และ​แม้​ว่า​กรีก​สฟิงค์​ที่​เขา​ชอบ​จะ​ มี​อยู่​สอง​ตัว​แต่​ใน​ที่สุด​เขา​ก็​เลือก​นาง​สฟิงค์​จาก​แอท​ติ​กา​ ​ทั้ง​ที่​จริง​เรเน​หน้าตา​เห​มือ​นสฟิงค์​ แสน​สวย​ที่​ลาก​รัน​ชา​มากกว่า​.​.​.​ ​ ​สฟิงค์​จาก​แอท​ติ​กา​ตัว​นี้​เป็น​กรีก​สฟิงค์​ที่​งดงาม​ ​เธอ​มี​ปีก​ยาว​งอกงาม​จาก​แผ่น​หลัง​ เป็น​สฟิงค์​ตัว​เดียว​กับ​ที่​เฮ​รา​ส่ง​ไป​เฝ้า​ทาง​เข้า​เมือง​ธีบส์​ ​ของ​อาณาจักร​กรีก​โบราณ​ ​และ​คอย​ ถาม​ปริศนา​นกั เ​ดินท​ าง​ทจ​ี่ ะ​เดินท​ าง​เข้าส​ เ​ู่ มือง​ธบี ส์​โ​ อดิป​ ส​ุ ต​ อบ​ปริศนา​ของ​มนั ไ​ ด้แ​ ละ​ทำให้ม​ นั ​ ฆ่า​ตัว​ตาย​​คำถาม​นั้น​ก็​คือ​​สัตว์​ชนิด​ไหน​ตอน​เช้า​มี​สี่​ขา​​เที่ยง​มี​สอง​ขา​​และ​เย็น​มี​สามขา​.​.​.​ ​ฉัน​อยาก​ให้​เรเน​เป็น​สฟิงค์​ที่​งาม​สง่า​ราว​นักรบ​ตัว​ที่​อยู่​บน​โรงแรม​โฮ​เทล​ ​เดอ​วิลล์​ ​ที่​ กรุง​ปารีส​มากกว่า​​ส่วน​ฉัน​พบ​ตัว​เอง​อยู่​ใน​ภาพ​วาด​​โอดิ​ปุ​ส​และ​นาง​สฟิงค์​​ขอ​งกุส​ตาฟ​​มอร์​ โรว์​ ​ ​ ​ไอ​เย็น​ของ​น้ำ​แข็ง​ที่​ฉัน​สำรอก​มัน​ออก​มา​ทำให้​ฉัน​ลืม​ไป​ชั่ว​ขณะ​ว่า​ตัว​เอง​คือ​ใคร​​ ทั้ง​ที่​ตัว​เอง​ก็​คือ​คำ​ตอบ​อัน​น่า​สม​เพช​ที่​สฟิงค์​ถาม​โอดิ​ปุส​ ​ฉัน​เพียง​เฝ้า​มอง​ชะตา​กรรม​อันต​ระ​ การ​ตา​และ​น่า​สะอิดสะเอียน​นั้น​​หรือ​ว่าที่​จริง​ฉัน​เสพ​ติด​สิ่ง​เหล่า​นี้​กัน​แน่​​ฉัน​เสพ​ติด​ภาพ​และ​ เสียง​ที่​ถูก​สร้าง​ขึ้น​เหล่า​นั้น​ได้​อย่างไร​กัน​ ​หรือ​ว่าที่​จริง​แล้ว​ฉัน​สะอิดสะเอียน​ชะตา​กรรม​ของ​ ตัว​เอง​ต่าง​หาก​ ​ ​ฉัน​เดา​ว่า​​เคว​ลา​อาจ​ตอบ​คำ​ถาม​ของ​สฟิงค์เรเน​ถูก​​เรเน​จึง​เดิน​ลง​ทะเล​หาย​ไป​ ​ ​ทำไม​ฉัน​จึง​อยาก​เล่า​เรื่อง​เรเนน่ะ​หรือ​ ​อาจ​เป็น​เพ​ราะเรเน​ผุด​ออก​มา​จาก​ดวงตา​ ฉัน​​เธอ​มี​รส​ขม​​แล้ว​ฉัน​ก็​กลืน​เธอ​ลงคอ​ไป​อีก​​ก่อน​สำรอก​ออก​มา​เป็น​น้ำ​แข็ง​อีก​ครั้ง​.​.​.​ ​ ​3​.​เบื้อง​หน้า​ ​ฉัน​ลุก​เดิน​ออก​ไป​ยัง​ระเบียง​ห้อง​ ​ยืน​มอง​ภาพ​สิ่ง​ที่​เคลื่อนไหว​ข้าง​นอก​นั่น​จาก​ข้าง​บน​ ​ภาพ​ ที่​ฉัน​เห็น​มัน​กว้าง​เกิน​ไป​ ​มี​ราย​ละเอียด​ ​และ​มี​ซอก​มุม​เล็กๆ​ที่​ฉัน​มอง​ไม่​เห็น​อีก​มากมาย​ ​ฉัน​ อาจ​เพ่ง​มอง​ไป​ที่​คน​คน​หนึ่ง​ ​มอง​เครื่อง​บิน​บน​ฟ้า​กว้าง​ ​ก้อน​เมฆ​ดู​หนัก ๆ ​และ​แสบ​ตา​ ​ฉัน​ อาจ​จินตนาการ​ถึง​ผู้คน​บน​นั้น​ ​และ​กลับ​มา​มอง​ภาพ​ความ​เป็น​ไป​ข้าง​ล่าง​อีก​ครั้ง​ ​ฉัน​ใช้​ สายตา​เพ่ง​มอง​สิ่ง​นั้น​สิ่ง​นี้​มาก​เกิน​ไป​จน​เบื่อ​ ​ทั้ง​ที่​เป็นการ​มอง​โดย​หยาบ ๆ​ ​และ​ที่​จริง​อยาก​ พัก​สายตา​มากกว่า​ ​ฉัน​เกิด​อยาก​รู้​ว่า​ลุง​คน​ที่​ดู​เหมือน​คน​บ้า​​หัว​ยุ่ง ๆ​​แผล​เต็ม​ตัว​​สวม​เสื้อ​ผ้า​ขา ดๆ​​ที่​ขี่​ รถ​ซา​เล้ง​เก็บ​ขยะ​ไป​ทั่ว​ตาม​ตรอก​ซอก​ซอย​นั้น​บ้าน​อยู่​ที่ไหน​​เขา​มี​ครอบครัว​หรือ​เปล่า​​หรือ​ว่า​

Write Short Story Award 21

เด็ก​หญิง​ตัว​น้อย ๆ​​หน้า​ตา​เศร้า ๆ​​เหมือน​เพิ่ง​ร้องไห้​มา​หยก ๆ​​ซึ่ง​กำลัง​นั่ง​ซ้อน​ท้าย​จักรยาน​ คัน​ที่​หญิง​สาว​คน​หนึ่ง​ซึ่ง​อาจ​เป็น​แม่​หรือ​พี่​เลี้ยง​ของ​เธอ​กำลัง​ปั่น​อยู่​นั้น​กำลัง​จะ​ไป​ไหน​ ​เธอ​ ร้องไห้​ทำไม​​ถูก​แม่​ตี​​หรือ​ถูก​ขัดใจ​ ฉ​ นั ค​ ดิ ใ​ ห้น​ า่ ก​ ลัวย​ งิ่ ข​ นึ้ ไ​ ป​อกี ว​ า่ ม​ ใ​ี คร​สกั ค​ น​ถกู ข​ งั ​ถ​ กู ท​ ารุณก​ รรม​ห​ รือท​ กุ ข์ท​ รมาน​อยู​่ ใน​ห้อง​ไหน​สัก​ห้อง​ของ​ตึก​ราม​บ้าน​ช่อง​อัน​กว้าง​ใหญ่​ไพศาล​เหล่า​นี้​บ้าง​ ​ฉัน​คิด​ฟุ้งซ่าน​ด้วย​ ความ​อยาก​รู้มาก​ไป​​ฉัน​อาจ​สำรอก​ออก​มา​อีก​.​.​.​ ​ ​ฉัน​เดิน​กลับ​เข้า​มา​ใน​ห้อง​หยิบ​แผ่น​ซีดี​หนัง​​Duck​​Season​​ขึ้น​มา​​ใส่​มัน​เข้าไป​ใน​ เครือ่ ง​เล่น​แ​ ละ​นงั่ ด​ ภ​ู าพ​เคลือ่ นไหว​จาก​จอ​สเี่ หลีย่ ม​ความ​กว้าง​2​ 4​น​ วิ้ ​ฉ​ นั ม​ อง​เห็นโ​ ลก​กว้างๆ​​ จน​ดู​เหมือน​กว้าง​เกิน​ไป​จาก​จอ​สี่เหลี่ยม​ไม่​กี่​นิ้ว​นี้​ ​ผ่าน​ซี​ดี​กลม ๆ ​บาง ๆ​ ​อัน​นั้น​ ​และ​ยัง​เห็น​ ซอก​มุม​หนึ่ง​ของ​ย่าน​พัก​อาศัย​ ​ของ​บ้าน​ ​ของ​ห้อง​ ​ของ​ชีวิต​ผู้คน​ที่​ฉัน​มอง​ไม่​เห็น​จาก​ระเบียง​ อีก​มากมาย​หลาย​คน​ ​ ฉ​ นั น​ งั่ ด​ ม​ู นั อ​ ยูอ​่ ย่าง​นนั้ ​อ​ าจ​เคย​มค​ี น​นบั ล​ า้ น​ห​ รืออ​ าจ​สกั ร​ อ้ ย​คน​ด​ ภ​ู าพ​ใน​หนังเ​รือ่ ง​ เดียวกัน​นี้​ ​เรา​นั่ง​ดู​ภาพ ๆ​ ​เดียวกัน​ ​กล่าว​ได้​ว่า​เรา​ดู​หนัง​เรื่อง​เดียวกัน​ ​ฟัง​เพลง​เพลง​เดียวกัน​ แม้​เรา​จะ​อยู่​คนละ​มุม​โลก​​หรือ​อาจ​อยู่​ใกล้​กัน​แค่​ห้อง​ข้างๆ​ ​แต่​ไม่มี​ใคร​รู้​ว่า​ฉัน​คิด​อะไร​.​.​.​

หมายเหตุ​:​​แรง​ดาล​ใจ​จาก​ภาพ​​Deux​​Thaitiennes​​ของ​พอล​​โก​แกง​​และ​จาก​เรื่อง​สั้น​​Alles​ ,​​was​​fehlt​​และ​​Der​​Aufenthalt​​ของ​​Peter​​Stamm

กันต์​ธร​​อักษร​นำ​​ไม่ใช่​นัก​เขียน​หน้า​ใหม่​อีก​ต่อ​ไป​แล้ว​​แม้​กระนั้น​เรื่อง​สั้น​ ทีส​่ ง่ ม​ า​กห​็ า​ใช่เ​รือ่ ง​สนั้ ธ​ รรมดา​ด​ ว้ ย​บรรยากาศ​ของ​เรือ่ ง​ทแี่ ปลก ไม่คนุ้ เคย เต็มไปด้วยสัญลักษณ์อันหาเหตุผลไม่ได้ ทำให้​คิดถึง​หนัง​ของ​เดวิด​ ​ลินซ์​ บวก​กับ​ภาพ​มัวซัว​ของ​พายุ​ใน​เกาะ​ทะเล​ใต้ ตัดกับภาพหิมะอันระอุ​ ​และ​ การ​ตัด​ซ้ำ​ไป​ซ้ำ​มา​ของ​ฉาก​เดิม​อย่าง​ได้​ผล​ ​ทำให้​เรื่อง​สั้น​เรื่อง​นี้​สร้าง​โลก​ ของ​ตัว​ละคร​ที่​น่า​หลงใหล​ ​เต็ม​ไป​ด้วย​จินต​นการ​เหนือ​ตัว​อักษร​ ​ค่อย​ ​ๆ​ อ่าน​​ค่อย ๆ ​คิด​ตาม​​ถึง​ขั้น​สยอง​เยียบ​.​.​.

22 Write Short Story Award

Write Short Story Award 23

คืน​หนึ่ง​กับ​อีก​เช้า​ใน​หัว​ที่​สับสน​วุ่นวาย​ ​แก้ม​หอม วัน​นี้​ฝน​ไม่​ตก​​​​ไม่​ต้องการ​อะไร​ทั้ง​นั้น​​​​หมอน​ปลิว​มา​ตาม​ลม​​​ใน​ห้อง​นอน​ว่าง​เปล่า​​เธอ​อยู่​ ตรง​นั้น​​​เธอ​ไม่​อยู่​ตรง​นี้​​​​เธอ​อยู่​ตรง​ไหน​​​​ความ​จริง​ความ​ลวง​​​​เสียง​สะท้อน​ดัง​มา​จาก​ที่​ไกล​ แสน​ไกล​​​​แรง​กระทบ​กระแทก​หัว​​​เพลง​เก่า​​ๆ ​ดัง​อยู่​ใน​ความ​ทรง​จำ​​​​ลม​หนาว​ยัง​พัด​มา​ใน​ ห้อง​​​ค​ วาม​ตอ้ งการ​ทส​ี่ วน​ทาง​กนั ​​ห​ ายใจ​อดึ อัดข​ ดั ข้อง​​ล​ ม​ยงั เ​ข้าม​ า​ทาง​หน้าต่าง​บน​หวั นอน​​ ฉันน​ อน​กอ่ น​เธอ​นะ​​ย​ า​พษิ ท​ เ​ี่ ธอ​ดมื่ เ​ข้าไป​​ใ​ น​ความ​เงียบ​ของ​กลาง​คนื ​​แ​ สง​ดาว​ทส​ี่ อ่ ง​ประกาย​ ลง​มา​จาก​ฟาก​ฟ้า​เบื้อง​บน​​​พ่อ​บอก​ว่า​เมื่อ​วาน​เธอ​โทร​มา​​​อาจ​จะ​เป็น​เพียง​ความ​ฝัน​​ความ​รัก​ ทีเ​่ ธอ​ไม่เ​คย​พบ​เจอ​​​​ค​ ำ​วา่ ร​ กั ท​ ล​ี่ วง​หลอก​​ย​ า​พษิ ใ​ น​คำ​คน​​ค​ วาม​เงียบ​ชวั่ ข​ ณะ​​เ​ธอ​ยงั ห​ นั ห​ ลัง​ ให้​​​เสย​ผม​ขึ้น​ไว้​ที่​กกหู​​​นึกถึง​ลูก​ที่​ยัง​อยู่​ที่​โรง​พยาบาล​​​​ความ​เจ็บ​ปวด​ที่​ไร้​เรี่ยวแรง​​​เธอ​ยัง​ รับ​มัน​ได้​ไหม​​​หากว่า​หัวใจ​ของ​เธอ​มัน​ว่าง​เปล่า​​​เธอ​ยัง​อยู่​หรือ​เปล่า​​​ฉัน​เจ็บ​ปวด​​​ชั่ว​ขณะ​ที่​ คิด​อะไร​ไป​มากมาย​​​​หัว​สมอง​ของ​คน​เรา​มี​ที่​เก็บ​ข้อมูล​เหล่า​นี้​ได้​ตั้ง​มากมาย​​​ที่​ว่าง​ยัง​เหลือ​ อยู่​อีก​หรือ​ไม่​ ​ ​ฉัน​จะ​เจ็บ​จน​ตาย​ ​ ​ถ้า​หาก​เธอ​ยัง​มี​ความ​รัก​หลง​เหลือ​อยู่​ ​ ​ ​ ​ฉัน​ยัง​อยู่​ ​ ​เธอ​ยัง​ อยู่​​​ขยับ​ตัว​เข้าไป​ใกล้​โต๊ะ​คอมพิวเตอร์​มาก​ขึ้น​​​​ชีวิต​ของ​เธอ​โดน​ทำร้าย​​​หัวใจ​ของ​เธอ​สลาย​​ หรือ​ว่า​ของ​เขา​​​ของ​ฉัน​​​ของ​ใคร​​​ทั้งหมด​นี้​มัน​คือ​อะไร​กัน​​​พรุ่ง​นี้​ฉัน​จะ​ยัง​ตื่น​นอน​​​ท่ามกลาง​​ หมูด​่ าว​​ฉ​ นั ป​ วด​ทอ้ ง​อห​ึ รือว​ า่ ฉ​ ​ี่ ​ท​ ำไม​ฉนั ต​ อ้ ง​มา​นงั่ อ​ ยูค​่ น​เดียว​ทา่ มกลาง​ความ​เงียบ​ของ​กลาง​ คืน​​​นิ้ว​รัว​เร็ว​ลื่น​ไหล​​​นึกถึง​ลูกชาย​อีก​ครั้ง​​​ความ​ชัดเจน​ที่​ออก​มา​จาก​ใจ​​​ความ​หวัง​คือ​อะไร​​ ฉันม​ ค​ี วาม​รกั ใ​ ห้เ​ธอ​มากมาย​​ม​ นั ก​ อง​อยูต​่ รง​หน้าบ​ า้ น​ของ​เธอ​​น​ าน​มาก​แล้วท​ ห​ี่ วั ใจ​ไม่มเ​ี สียง​ บอก​เธอ​ให้​รับ​ฟัง​​​ฉัน​เป็น​อะไร​ไป​​​​ฉัน​บอก​ว่า​ขอ​ให้​เธอ​โชค​ดี​​​ยกมือ​ขึ้น​เกา​หัว​​​เธอ​หนาว​ไหม​​ ฉัน​ยัง​นอน​ไม่​หลับ​​​​ไม่​อยาก​เล่น​เกม​อีก​แล้ว​​​มัน​เบื่อ​​​นั่ง​อยู่​หน้า​จอ​คอมพิวเตอร์​​​ความ​คิด​

24 Write Short Story Award

ของ​เธอ​นั้น​คือ​อะไร​ไม่​ชัดเจน​​​เธอ​เรียก​หา​อะไร​มากมาย​​​กลัว​ว่า​ฉัน​จะ​หาย​ไป​จาก​ตรง​นี้​​​ไม่​ ได้ยิน​เสียง​ของ​เธอ​ ​ ​เธอ​ไม่​เข้าใจ​ ​ ​ได้ยิน​เสียง​ของ​เธอ​ลอย​มา​จาก​ที่​ ​ๆ​ ไกล​แสน​ไกล​ ​ ​เสียง​ แ​ ว่ว​ๆ​ เ​ข้าม​ า​ใน​ห​ู ​ไ​ ม่ร​ บั ร​ ไ​ู้ ม่เ​ข้าใจ​ใน​คำ​พดู จา​นนั้ ​​น​ าน​แค่ไ​ หน​แล้วท​ เ​ี่ รา​ไม่ม​ เ​ี ซ็กส​ ด​์ ว้ ย​กนั ​​ฉ​ นั ​ นอน​ช่วย​เหลือ​ตัว​เอง​อยู่​คน​เดียว​​​มี​ใคร​ที่​ช่วย​เหลือ​ตัว​เอง​โดย​มี​คน​อื่น​บ้าง​​​ความ​รู้สึก​ของ​ใคร​ กัน​​​ฉัน​รัก​เธอ​​​​นั่น​คือ​คำถาม​​​มัน​คือ​เรื่อง​ราว​ที่​ยาก​แก่​การ​เข้าใจ​​​ฉัน​กำลัง​เล่า​เรื่อง​อะไร​อยู่​ เธอ​ทำไม​ไม่​พูด​ออก​มา​ ​ ​รัก​มัน​มาก​หรือ​น้อย​กัน​แน่​ ​ ​คำ​ว่า​สาย​เกิน​ที่​จะ​แก้ไข​ ​ ​เธอ​ยัง​คง​เงียบ​ อยู่​ตรง​นั้น​​​หัน​หลัง​ให้​ฉัน​​​คำ​​ๆ ​เดียว​เท่านั้น​เอง​​​ปวด​หลัง​เมื่อ​นั่ง​นาน​​ๆ​​​จะ​มี​ใคร​เข้าใจ​บ้าง​ ไหม​​​เธอ​รู้​ว่า​ใจ​ของ​เธอ​เป็น​อย่างไร​​​เสียง​รถ​แล่น​ห่าง​ออก​ไป​​​รถ​อีก​คัน​​​แล้ว​ก็​อีก​คัน​ที่​แล่น​ ใกล้​เข้า​มา​​​มอง​ออก​ไป​นอก​หน้าต่าง​​​​ท้องฟ้า​ยัง​มืดมัว​หม่น​​​เหมือน​หัวใจ​ของ​คน​ที่​อ้างว้าง​​ ฟ้า​ลิขิต​ให้​ชีวิต​ของ​เรา​ก้าว​เดิน​ต่อ​ไป​​​เธอ​ท้อใจ​หรือ​ไม่​​​ทน​ได้​ไหม​​​​อาจ​จะ​มี​สัก​วัน​ที่​เรา​อาจ​ จะ​เข้าใจ​กัน​ ​ ​ฉัน​เอง​ยัง​ไม่​เข้าใจ​ตัว​เอง​ ​ ​ความ​คิด​มัน​แล่น​ไป​เร็ว​มาก​ขึ้น​ ​ ​ๆ​ ​ ​เสื้อผ้า​ของ​ลูก​ยัง​ ไม่​ได้​เตรียม​ ​ ​ความ​สุข​ของ​หัวใจ​ ​ ​ ​เธอ​เหลียว​มา​ถาม​ว่า​อ้วน​ไหม​ ​ ​ความ​กังวล​เกาะ​กุม​อยู่​บน​ ใบหน้า​​​ถาม​คำถาม​เดิม​ซ้ำ​​ๆ​​พรุ่ง​นี้​จะ​เปลี่ยน​เสื้อผ้า​ให้​ลูก​​​​เธอ​ยัง​หวัง​อะไร​ใน​ใจ​​​เมื่อ​พายุ​ สงบ​จะ​พบ​คืน​วัน​ฟ้า​ใหม่​ ​ ​ถาม​อะไร​อีก​นะ​ ​ ​ฉัน​เหลียว​ไป​ถาม​เธอ​สอง​ครั้ง​ ​ ​ ​ดวงตะวัน​ยัง​จะ​ ส่อง​แสง​ลง​มา​ที่​ฉัน​ ​ ​มี​ใคร​มา​เติม​ชีวิต​ให้​กัน​ ​ ​วัน​ของ​เธอ​ยัง​ไม่​มา​ ​ ​หัน​กลับ​ไป​มอง​เธอ​อีก​ครั้ง​ ทำไม​ยัง​ไม่​นอน​อีก​ ​ ​คิด​อะไร​อยู่​ ​ ​เธอ​ยก​ขา​ขึ้น​มา​ ​ ​ไม่มี​คำ​ตอบ​มา​จาก​ปาก​บาง​ ​ๆ​ นั้น​ ​ ​เสียง​ เพลง​ยัง​คง​ดัง​ลอย​อยู่​ใน​บรรยากาศ​​​เพลง​ของ​ใคร​ไม่รู้​​​ฉัน​ยัง​คง​ตั้ง​หน้า​ตั้ง​ตา​พิมพ์​ข้อความ​ที่​ เกิด​ขึ้น​มา​​​​แอบ​รัก​อยู่​ใน​ใจ​​​มี​ใจ​ให้​คน​มี​เจ้าของ​​​ว่า​รัก​เธอ​​​ทำ​ไม่​ไม่​บอก​เล่า​​​เป็น​ชู้​กับ​แฟน​ ของ​คน​อื่น​ ​ ​ไม่​อาจ​จะ​ห้าม​ใจ​ได้​เลย​ ​ ​ขยับ​ท่า​นั่ง​เปลี่ยน​ขา​ข้าง​ขวา​มา​ทับ​ขา​ข้าง​ซ้าย​ ​ ​เธอ​ยัง​ ไม่​หลับ​​​คิดถึง​ลูก​หรือ​เปล่า​​​​เธอ​ถาม​กลับ​มา​​​ทำไม​​​ใส่​หมวก​นอน​ด้วย​เดี๋ยว​เป็น​หวัด​​​เสียง​ คราง​ของ​ลำโพง​คอม​ ​ฯ​ ​ ​หึ่ง​ ​ๆ​ ​ ​ๆ​ ​ๆ​ ​เหมือน​เครื่อง​ทำไฟ​ของ​รถ​ฉาย​หนัง​ขาย​ยา​ ​ ​เพลง​ดัง​ขึ้น​ มา​อีก​เพลง​ ​ ​เกา​จมูก​ ​ ​เธอ​ยัง​รัก​เขา​หรือ​เปล่า​ ​ ​ปวด​หลัง​ ​ ​หาว​อีก​ครั้ง​ ​ ​ถ้า​หาว​อีก​สอง​ครั้ง​จะ​ กลาย​เป็น​สามหาว​​​​​จะ​มี​ใคร​ตบ​ปาก​หรือ​เปล่า​​​เล่า​ไป​ถึง​ไหน​​​ชีวิต​ของ​ลูกชาย​ยัง​อยู่​ใน​โรง​ พยาบาล​​​ฉัน​น่า​จะ​นั่ง​เฝ้า​ลูก​อยู่​ที่​โน่น​​​มา​ทำไม​ที่​นี่​​​แม่​ยัง​ไม่​โทร​มา​​​กลับ​กรุงเทพมหานคร​ ยัง​ไม่​ได้​​​เธอ​พูด​อะไร​อีก​ไม่รู้​​​​เสียง​เบา​เหลือ​เกิน​​​ความ​โกรธข​อง​เธอ​ยัง​อยู่​สม่ำเสมอ​​​ฉัน​หวง​ เธอ​​​​มี​ใคร​มา​จีบ​เธอ​อีก​หรือ​เปล่า​​​ถ้า​ฉัน​อกหัก​ขึ้น​มา​ล่ะ​​​บ้า​อายุ​สามสิบ​กว่า​เข้าไป​แล้ว​กลัว​ ทำไม​ ​ ​ลูก​ของ​เรา​น่า​รัก​ ​ ​เธอ​ยืม​โทรศัพท์​ ​ ​หัน​ไป​ถาม​ ​ ​เอา​ไป​ทำไม​ ​ ​เงิน​ใน​โทรศัพท์​ไม่​เหลือ​ บัตร​เติมเ​งินท​ ซ​ี่ อื้ ม​ า​อยูไ​่ หน​​ถ​ าม​ฉนั ท​ ำไม​​เ​รา​ไม่พ​ ดู อ​ ะไร​เสียบ​ า้ ง​กด​็ เ​ี หมือน​กนั ​​ฉ​ นั ว​ า่ อ​ ะไร​ให้​ เธอ​​​ข้องใจ​หรือ​เปล่า​​​ความ​เงียบ​เข้า​มาปก​คลุม​ชั่ว​ขณะ​​​ไม่​นาน​นัก​​​ฉัน​โทร​มา​เพื่อ​จะ​บอก​ว่า​ รัก​​​เธอ​โทร​หา​ใคร​​​หาว​แล้ว​ยัง​ไม่​นอน​อีก​เห​รอ​​​ฉัน​กำ​อะไร​อยู่​​​ความ​ลับ​ที่​อยู่​ใน​หัวใจ​​​เสียง​ ใน​หัวใจ​ของ​เธอ​มัน​บอก​ว่า​เธอ​ยัง​มี​ความ​ลับ​กับ​ฉัน​ ​ ​ฉัน​คิดถึง​ใคร​อยู่​ ​ ​ปวด​ท้อง​อยาก​ไป​เข้า​ ห้องน้ำ​ ​ ​แต่​การ​เขียน​ยัง​ติดพัน​ ​ ​ ​น่า​สนใจ​ว่า​ฉัน​เขียน​อะไร​อยู่​ ​ ​ปวด​ท้อง​อีก​แล้ว​ ​ ​ทน​ไม่​ไหว​​

Write Short Story Award 25

ต้อง​ลุก​ขึ้น​ไป​ปล่อย​อะไร​ออก​มา​เสีย​บ้าง​​​ ​หาย​ปวด​ท้อง​แล้ว​​​เธอ​เรียก​ทำไม​อีก​​​เรียก​ไป​หอม​แก้ม​​​ฉัน​ได้ยิน​อะไร​เพี้ยน​ไป​หรือ​ เปล่า​​​หรือ​ว่า​หู​ฝาด​​​เท่านั้น​เอง​หรือ​ที่​เธอ​ต้องการ​​​เพียง​มือ​ที่​ยื่น​ออก​ไป​เมื่อ​เจอ​ฝน​พรำ​​​อ้อม​ แขน​เหมือน​กำแพง​ที่​กั้น​ความ​มืด​หนาว​​​​ฉัน​พิมพ์​ผิด​พิมพ์​ถูก​​​ตัว​หนังสือ​ตกหล่น​ไป​ระหว่าง​ บรรทัด​​​ความ​คิด​เหมือน​หยุด​แล่น​อีก​ชั่ว​ขณะ​​​เธอ​คง​หลับ​ไป​แล้ว​​​กลิ่น​ครีม​ยัง​ติด​อยู่​ที่​ปลาย​ จมูก​​ไ​ ม่ม​ เ​ี ซ็กส​ น​์ าน​มา​แล้ว​​ไ​ ม่รว​ู้ า่ เ​ขียน​ลง​ไป​ทำไม​​เ​พลง​ยงั ค​ ง​บรรเลง​​ร​ กั เ​ท่านัน้ ท​ เ​ี่ ป็นภ​ าษา​ ที่​เรา​ใช้​ใจ​พูด​​​ลูก​จะ​เป็น​อย่างไร​​​พรุ่ง​นี้​ต้อง​ตื่น​เช้า​​ๆ​วิ่ง​รถ​ไป​เยี่ยม​ลูก​​​พ่อตา​แม่ยาย​หลับ​ไป​ แล้ว​ ​ ​หรือ​ว่า​ยัง​ไม่​หลับ​ ​ ​ฉัน​สัญญา​อะไร​กับ​เธอ​ไว้​ ​ ​เธอ​อยาก​ได้​โน้ตบุ๊ค​ ​ ​ ​เครื่อง​ปริ๊​น​ยัง​ดี​อยู่​ เปล่า​​​เธอ​จะ​เอา​เครื่องตั้ง​โต๊ะ​มา​แลก​โน้ตบุ๊ค​​​บิด​หัว​ไป​มา​แก้​เมื่อย​ขบ​​​เธอ​ยัง​ไม่​นอน​​​ฉัน​ไม่รู้​ สึก​อะไร​​​ใน​หัว​ว่าง​เปล่า​​​อยาก​จะ​เขียน​อะไร​ลง​ไป​อีก​ก็​ไม่รู้​เหมือน​กัน​​​​เรื่อง​นี้​จะ​จบ​ลง​ที่​ตรง​ ไหน​ ​ ​เธอ​ถาม​อะไร​ออก​มา​อีก​ ​ ​ทำไม​ไม่​ยอม​นอน​ ​ ​ ​ที่​โรง​พยาบาล​เล่น​เน็ต​ได้​หรือ​เปล่า​ ​ ​เล่น​ ได้​แต่​ไม่ใช่​สัญญาณ​ไวล์เลส​​​เธอ​เถียง​​​พรุ่ง​นี้​ลอง​เอา​ไป​ด้วย​ดี​กว่า​​​ฉัน​จะ​มี​เวลา​เล่น​เน็ต​หรือ​ แล้ว​ใคร​จะ​ดู​ลูก​ ​ ​ฉัน​เกิด​มา​เพื่อ​ใคร​ ​ ​ไม่รู้​เหมือน​กัน​ ​ ​ฉัน​บังคับ​ให้​เธอ​นอน​ ​ ​แล้ว​เธอ​ทำไม​ไม่​ นอน​​​ฉัน​ชอบ​บังคับ​เธอ​หรือ​​​เปล่า​นะ​ฉัน​ไม่​ได้​บังคับ​​​ก็​แค่​ต้องการ​ให้​เธอ​ได้​พัก​ผ่อน​​เท่านั้น​ เอง​​​เธอ​พูด​ออก​มา​อีก​ครั้ง​ได้​ไหม​​​เงียบ​.​.​.​.​ ​ขอ​พัก​สัก​งีบ​เถอะ​​​​เมื่อ​กลาง​วัน​นี้​ไม่​ได้​นอน​เลย​แม้แต่​ชั่วโมง​เดียว​​​ลูกชาย​กวน​​​ไม่​ ได้​เล่น​เน็ต​มา​หลาย​วัน​​​ขอ​พัก​ก่อน​นะ​​.​.​.​ ​ตื่น​ขึ้น​มาก​ลาง​ดึก​​​ปวด​ท้อง​อยาก​ไป​ถ่าย​​​มัน​คง​ต้องการ​เหมือน​เป็น​เวลา​ที่​นาฬิกา​ ตั้ง​ไว้​ ​ ​รถ​แล่น​ผ่าน​หน้า​บ้าน​ไป​ ​ ​ผู้คน​รีบ​ไป​ไหน​กัน​ ​ ​ ​เกา​หลัง​ ​ ​ฝัน​ประหลาด​ ​ ​ปวด​ฉี่​ ​ ​เธอ​ยัง​ ไม่​ยอม​ตื่น​นอน​ ​ ​เสียง​ไก่​ขัน​ ​ ​หรือ​ว่า​ตอน​นี้​มัน​เช้า​แล้ว​ ​ ​เหลือบ​มอง​นาฬิกา​ริม​ขวา​ของ​หน้า​ จอ​คอมพิวเตอร์​ ​ ​หก​โมง​กว่า​ ​ ​ทำไม​ห้อง​ถึง​มืด​ ​ ​ฉัน​ยัง​ไม่​ได้​เปิด​ไฟ​ ​ ​เกา​หัว​อีก​ครั้ง​ ​ ​เมื่อ​คืน​ ไม่​ยอม​อาบ​น้ำ​ ​ ​หนาว​ ​ ​รถ​แล่น​ผ่าน​หน้า​บ้าน​อีก​สาม​สี่​คัน​ ​ ​เช้า​แล้ว​จริง​ ​ๆ​ ​ ​ปวด​ท้อง​ ​ ​ไป​เข้า​ ห้องน้ำ​ก่อน​ดี​กว่า​​​ ​กลับ​เข้า​มา​ใน​ห้อง​อีก​ครั้ง​​​เสียง​น้ำ​ใน​ห้องน้ำ​หยด​ติ๋ง​​ๆ​​ๆ​ดัง​อยู่​ใน​ความ​รู้สึก​​​​ความ​ หนาว​เย็น​เข้า​มาก​ระ​ทบ​ร่างกาย​ ​ ​ฉัน​ทน​ไม่​ได้​ ​ ​ฉัน​ทน​ได้​ ​ ​ฉัน​ยัง​นั่ง​อยู่​ที่​หน้า​จอ​คอมพิวเตอร์​​ นิ้ว​มือ​แข็ง​กระด้าง​​​พิมพ์​ได้​ไม่​เร็ว​เท่า​ที่​ใจ​นึก​​​เกา​หัว​เข่า​ข้าง​ขวา​​​เธอ​ยัง​นอน​อยู่​​​​ส้ม​ผล​หนึ่ง​ วาง​อยู่​ข้าง​หน้า​ ​ ​เธอ​แกะ​เปลือก​ออก​แต่​ไม่​กิน​มัน​ ​ ​หนังสือ​รวม​เรื่อง​สั้น​ทำ​มือ​วาง​อยู่​ข้าง​ขวา​​ ฉาก​สุดท้าย​ของ​แก้ม​หอม​​​​หรือ​ว่า​จะ​เป็น​ฉาก​สุดท้าย​ของ​ชีวิต​ฉัน​​​เล่า​เรื่อง​ไป​ถึง​ไหน​แล้ว​​​นี่​ เวลา​ผ่าน​ไป​นาน​เท่าใด​กนั ​​​มือ​เย็น​เฉียบ​​​ปี​นี้​เดือน​อะไร​​​ฉัน​ถาม​คำถาม​อะไร​ไร้​สาระ​​​คำถาม​ ที่​ไม่​ได้​เรื่อง​​​เกา​คาง​​​เกา​หู​​​รู้สึก​เป็น​หวัด​​​​นก​ร้อง​จิ๊บ​​ๆ ​อยู่​ข้าง​หน้าต่าง​​​ฉัน​โกหก​​​ไอ้​หนู​จะ​ หาย​หรือเ​ปล่า​​ม​ ใ​ี คร​ทน​อา่ น​มา​ถงึ บ​ รรทัดน​ บ​ี้ า้ ง​​บ​ รรณาธิการ​คง​โยน​ทงิ้ ไ​ ป​ตงั้ แต่อ​ า่ น​สอง​สาม​ บรรทัด​แรก​แล้ว​​​ฉัน​ยัง​มี​ความ​หวัง​หลง​เหลือ​อยู่​​​หวัง​ทำไม​​​อยาก​มีชื่อ​เสียง​​​หรือ​ว่า​อยาก​มี​

26 Write Short Story Award

เงิน​ ​ ​ฉัน​ไม่รู้​ ​ ​แต่​ฉัน​อยาก​จะ​เขียน​อะไร​ที่​มัน​แปลก​ ​ๆ ​แบบ​นี้​ ​ ​มัน​ลื่น​ไหล​อีก​ครั้ง​ ​ ​แต่​นิ้ว​ก็​ยัง​ พิมพ์​ไม่​คล่อง​ ​ ​ฉัน​เรียก​มัน​ว่า​ ​จิ้ม​ดีด​ ​ ​ ​ลืม​ไป​แล้ว​ว่า​อยาก​จะ​เขียน​อะไร​ ​ ​ดี​เหมือน​กัน​นั่ง​นึก​ อะไร​ที่​มัน​อยู่​ใน​หัว​แล้ว​ก็​พิมพ์​ออก​มา​ ​ ​เรื่อง​นี้​น่า​จะ​เปลี่ยน​ชื่อ​เรื่อง​ ​ ​อย่า​ไป​ยุ่ง​กับ​มันดี​กว่า​​ ฝัน​ถึง​ผู้​หญิง​อีก​แล้ว​​​คง​อยาก​จะ​มี​เซ็ก​ส์​จริง​​ๆ​​​นึกถึง​ตอน​ที่​ไป​เข้า​ห้องน้ำ​​​ของเหลว​ที่​ออก​มา​ มัน​เป็น​สี​ดำ​ ​ ​ ​คง​เป็น​เพราะ​กิน​ลาบ​เมื่อ​คืน​ ​ ​เขียน​ถึง​มัน​ทำไม​นะ​ ​ ​เดี๋ยว​ก็​กิน​ข้าว​เช้า​ไม่​ลง​อีก​ หรอก​​​ทำไม​ถึง​นึก​แต่​เรื่อง​กิน​​ๆ​​ๆ​​ๆ​อย่าง​เดียว​​​ลูก​จะ​หาย​หรือ​เปล่า​​​พยาบาล​เขียน​ลง​ไป​ใน​ ใบ​บันทึก​ข้อมูล​ของ​ลูก​​​​ฉัน​แอบ​อ่าน​มัน​​​ความ​จริง​มัน​ก็​แขวน​ไว้​อยู่​ข้าง​เตียง​​​ไม่มี​ใคร​เขียน​ ว่า​ห้าม​อ่าน​​​​มัน​เป็น​ข้อมูล​ลับ​หรือ​เปล่า​​​แต่​ฉัน​ก็​มี​สิทธิ​ที่​จะ​รู้​​​​พ่อ​แม่​มี​ความ​วิตก​กังวล​​​ลูก​ เป็น​อย่างไร​บ้าง​​​ถ่าย​ดี​​​ท้อง​ไม่​อืด​​​ลูก​ชอบ​ให้​พ่อ​ร้อง​เพลง​ให้​ฟัง​​แม่​บอก​ว่า​​​ปลูก​กระเทียม​ ยัง​ไม่​เสร็จ​​​พ่อ​ยัง​ไป​ทำงาน​เป็น​ยาม​เหมือน​เดิม​​​​ฉัน​เขียน​ลง​ไป​ทำไม​​​​เดี๋ยว​คน​อ่าน​ก็​รู้​เรื่อง​ เกี่ยว​กับ​ชีวิต​จริง​ของ​ฉัน​หมด​หรอก​ ​ ​แล้ว​เรื่อง​ไหน​คือ​เรื่อง​จริง​ ​ ​เรื่อง​ไหน​คือ​เรื่อง​แต่ง​ ​ ​ยัง​มี​ คน​อ่าน​มา​ถึง​บรรทัด​นี้​หรือ​เปล่า​ ​ ​ ​วัน​เวลา​เคลื่อนที่​ไป​อย่าง​รวดเร็ว​ ​ ​เหลือบ​มอง​นาฬิกา​อีก​ ครั้ง​​​หก​โมง​ห้า​สิบ​เก้า​นาที​​​เพื่อน​โทร​มาส​วัส​ดี​ปี​ใหม่​​​​ทำไม​ไม่​โทร​ไป​สวัสดี​ปี​ใหม่​เพื่อน​​​เงิน​ ไม่มี​​​แล้ว​ข้อความ​ที่​เพื่อน​ฝูง​โทร​มาส​วัส​ดี​ล่ะ​​​ฉัน​ไม่​ได้​เขียน​ข้อความ​ตอบ​ไป​​​เพื่อน​จะ​โกรธ​ ไหม​​​วัน​นี้​วัน​ที่​สาม​มกราคม​​​สอง​พัน​ห้า​ร้อย​ห้า​สิบ​เอ็ด​​​ปี​ใหม่​อีก​ปี​แล้ว​​​ใกล้​ถึง​วัน​เกิด​​​​ห้า​ มกราคม​ ​ ​ ​ทำไม​ไม่​ซื้อ​เลข​วัน​เกิด​ลูก​เมื่อ​งวด​ก่อน​ ​ ​แปด​หนึ่ง​ ​ ​ลูก​เกิด​วัน​ที่​สิบ​แปด​ ​ ​น่า​จะ​ได้​ เงิน​สัก​แสน​สอง​แสน​​​ทำไม​เอา​น้อย​จัง​​​ไม่​เอา​เป็น​ล้าน​ไป​เลย​​​แค่​คิด​เฉย​​ๆ​​​ไหน​​ๆ ​ก็​คิด​แล้ว​ ทำไม​ไม่​เอา​สัก​ร้อย​ล้าน​ ​ ​มึง​โลภ​มาก​ไป​หรือ​เปล่า​ ​ ​ก็​แค่​คิด​เท่านั้น​ ​ ​พี่​ปาน​บอก​ว่า​จะ​ไป​บ้าน​ พี่​ชาติ​ที่​ปากช่อง​ ​ ​ไป​นอน​บ้าน​ไอ้​เป้​มัน​ ​ ​ ​พี่​มี่​จะ​มา​ไหม​ ​ ​พี่​นูญ​ล่ะ​ยัง​ไม่​ได้​โทร​ไป​หา​เลย​ ​ ​ฉัน​ จะ​ไป​ทัน​หรือ​เปล่า​​ ​เมีย​จะ​ให้​ไป​หรือ​เปล่า​​​กิน​เบียร์​วัน​นั้น​ยัง​โดน​ด่า​เลย​​​เธอ​ถอน​หายใจ​ยืด​ ยาว​​​ขยี้​ตา​​​กลิ่น​ปิ้ง​ปลา​โชย​มา​ใน​อากาศ​​​ใคร​โทรศัพท์​มา​ที่​บ้าน​​​ฉัน​ไม่​ลุก​ไป​รับ​​​เมีย​สั่ง​ให้​ ลุก​ไป​รับ​โทรศัพท์​.​.​.​เสร็จ​ธุระ​​​กลับ​มา​นั่ง​​​ทำไม​ฉัน​ต้อง​ลุก​ไป​รับ​โทรศัพท์​ด้วย​​​เมีย​สั่ง​​​ฉัน​กลัว​ เมีย​​​เมีย​กลัว​ฉัน​หรือ​เปล่า​​​เปิด​เพลง​หน่อย​​​เมีย​สั่ง​อีก​​​ถ้า​เปิด​ก็​กลัว​เมีย​​​​ฉัน​หยุด​พิมพ์​.​.​.​ปิด​ หน้าต่าง​โปรแกรม​​​​เปิด​โปรแกรม​วิน​แอมป์​.​.​.​ ​กลับ​มา​เปิด​หน้าต่าง​พิมพ์​งาน​เหมือน​เดิม​​​ยัง​ไม่​ได้​แปรง​ฟัน​​​เมีย​ถาม​อีก​​​หยุด​พิมพ์​ เกา​หู​​​รำคาญ​กำลัง​พิมพ์​เรื่อง​ได้​ลื่น​ไหล​​​อีก​สัก​ครึ่ง​หน้า​ก็​คงจะ​จบ​​​ช่าง​มัน​เถอะ​​​เสียง​เพลง​ ยังค​ ง​ดงั แ​ ว่วม​ า​​ใ​ คร​รอ้ ง​นะ​เพลง​น​ี้ ​ไ​ ม่มอ​ี ะไร​​เ​สียง​เพลง​ยงั ค​ ง​ดงั เ​ข้าม​ า​​เ​มียก​ วน​โทสะ​แต่เ​ช้า​ หงุดหงิด​หัวใจ​​​เมีย​ยัง​ไม่​ตื่น​นอน​​​ปรับ​ปุ่ม​เสียง​ลง​​​ปรับ​ปุ่ม​เสียง​ขึ้น​​​ดวงดาว​ใน​ดวง​จันทร์​ยัง​ ส่อง​สกาว​​​วัน​นี้​เช้า​แล้ว​นะ​​​แสง​ที่​ส่อง​ลอด​หน้าต่าง​เข้า​มา​ใน​ห้อง​​​​เพลง​ยัง​คง​บรรเลง​​​แหงน​ มอง​จันทร์​ใน​คืน​สาด​ส่อง​​​พิมพ์​ไม่ทัน​​​ความ​คิด​ไม่ทัน​มัน​ไม่​เข้า​กับ​เรื่อง​​​​เขียน​ไป​ถึง​ไหน​แล้ว​ เมีย​มอง​มา​​​เสียง​หมา​ข้าง​บ้าน​ร้อง​เหมือน​โดน​เตะ​​​ลูก​ตื่น​หรือ​ยัง​​​วัน​นี้​เอา​เสื้อ​แขน​ยาว​ไป​ให้​ ลูกด​ ว้ ย​​ท​ ำไม​ลกู ย​ งั ไ​ ม่อ​ อก​จาก​โรง​พยาบาล​อกี ​​เ​สียง​ขอ้ ความ​เข้าม​ อื ถ​ อื ​​ก​ ระต่าย​หมาย​จนั ทร์​

Write Short Story Award 27

ใคร​เป็น​ดวง​จันทร์​​​ใคร​เป็น​กระต่าย​​​ฉัน​หรือ​เธอ​​​จริง​หรือ​ที่​ว่า​เธอ​เป็น​คน​ดี​​​​จริง​หรือ​ที่​ฉัน​รัก​ เธอ​​​จริง​หรือ​ที่​เป็น​อยู่​ขณะ​นี้​​​ฉัน​อยู่​ตรง​ไหน​บน​โลก​ใบ​นี้​​​เพื่อน​จะ​เป็น​อย่างไร​​​สบาย​ดี​หรือ​ เปล่า​​​ยัง​ดื่ม​เหล้า​เหมือน​เดิม​ไหม​​​ไม่​ได้​ดื่ม​มา​หลาย​วัน​แล้ว​​​ถ้า​ไม่​นับ​เมื่อ​วานซืน​นี้​นะ​​​เบียร์​ วัน​นั้น​ยัง​เหลือ​อีก​ขวด​​​เสียดาย​​​ครู​โป้ง​ไม่​กิน​เต็ม​ที่​​​ปวด​ท้อง​​​เมีย​ยัง​ไม่​ตื่น​​​เรื่อง​นี้​จะ​จบ​ลง​ ยัง​ไง​​​เป็น​กังวล​กับ​มัน​หรือ​เปล่า​​​ช่าง​หัวมัน​เถอะ​​​พิมพ์​ไป​เรื่อย​​ๆ ​เดี๋ยว​มัน​ก็​จบ​เอง​​​นี่​มึง​เขียน​ ไป​เรื่อย​โดย​ไม่​รับ​ผิด​ชอบ​หรือ​​​นึก​เขียน​อะไร​ก็​เขียน​​​เขา​ไม่​เรียก​ว่า​วรรณกรรม​หรอก​​​เรื่อง​สั้น​ ที่​ดี​​​วรรณกรรม​ที่​ดี​ต้อง​ผ่าน​การ​คิด​อย่าง​ละเอียด​ลออ​​​มึง​ไป​บอก​คน​อ่าน​ซะ​หมด​​​มัน​จะ​เรียก​ ว่า​วรรณกรรม​​​มัน​จะ​เรียก​ว่า​เรื่อง​สั้น​ที่​ดี​ได้​ยัง​ไง​​​ช่าง​หัวมัน​เถอะ​​​ทำไม​ฉัน​ถึง​สบถ​​​ตกลง​มัน​ เป็น​พรหม​ลิขิต​ใช่​ไหม​​​เพลง​ยัง​คง​บรรเลง​​​จะ​มี​คน​เข้าใจ​ความ​คิด​ของ​ฉัน​หรือ​เปล่า​​​กังวล​อีก​ แล้ว​​​ช่าง​คน​อื่น​เถอะ​​พิมพ์​​ๆ​ไป​เดี๋ยว​เรื่อง​นี้​ก็​จบ​แล้ว​​พัก​ก่อน​เถอะ​​​​คิด​อะไร​ไม่​ออก​​.​.​.​ ​เดี๋ยว​ก็​จบ​แล้ว​​​อีก​ไม่​กี่​บรรทัด​​​ห้าม​เกิน​สี่​หน้า​นะ​​​ทำไม​ฉัน​ต้อง​บังคับ​ตัว​เอง​อย่าง​นี้​ ด้วย​​​กลับ​มา​เขียน​อีก​ครั้ง​​​เพลง​ยัง​คง​บรรเลง​​​เปิด​เพลง​ให้​เมีย​ฟัง​​​ความ​จริง​เวลา​เขียน​เรื่อง​ สั้น​มัน​ต้องการ​สมาธิ​ที่สุด​ ​ ​ ​ฉัน​ยัง​คง​พิมพ์​เรื่อง​สั้น​เรื่อง​นี้​ได้​ ​ ​มัน​จะ​จบ​ยัง​ไง​นะ​ ​ ​ใกล้​จบ​แล้ว​​ มอง​เวลา​ที่​เกือบ​เที่ยง​คืน​​​ใน​เพลง​นะ​​​บอก​ว่า​ใกล้​ถึง​ปี​ใหม่​​​ทำไม​แก​รม​มี่​ไม่​รับ​ฉัน​เข้าไป​เป็น​ คน​เขียน​เพลง​นะ​​​มึง​เคย​เข้าไป​สมัคร​หรือ​เปล่า​​​เปล่า​​​แล้ว​เขียน​ทำไม​​​มอง​ดู​เวลา​จริง​​​เจ็ด​ นาฬิกา​ยี่สิบ​สอง​นาที​​​พิมพ์​ทัน​​​เกา​คาง​​​หิว​ข้าว​แล้ว​​​ลูก​จะ​หาย​หรือ​เปล่า​​​พยาบาล​สวย​ดี​ มอง​นาน​​ๆ ​เมีย​โกรธ​อีก​​​มัน​หึง​อะไร​มากมาย​นะ​​​แค่​มอง​เท่านั้น​เอง​​​ไม่​ได้​มี​เพศ​สัมพันธ์​ทาง​ สายตา​ได้​ซะ​หน่อย​​​​ถ้า​มี​จริง​​ๆ ​ได้​มัน​จะ​เป็น​ยัง​ไง​​​ไอ้​บ้า​.​.​.​หรือ​ว่า​ฉัน​บ้า​จริง​​ๆ​​​​​ฉัน​เป็น​อะไร​​ ฉัน​บ้า​.​.​.​.​.​จบ​ตรง​นี้​แหละ​ดีแล้ว​​​​บรรทัด​สุดท้าย​พอดี​

เรื่ อ ง​ร าว​ค่ อ ย​ ​ๆ ​ ​ถู ก ​เ ผยอ​อ ก​ม า​ที ​ล ะ​บ รรทั ด ​ ​จ าก​ภ าพ​ที่ ​ไ ม่ ​ป ะ​ติ ด ​ป ะ​ต่ อ​ กระจัดกระจาย​ ​ก่อน​จะ​ตบ​ท้าย​ด้วย​การนำ​เสนอ​เรื่อง​ใน​แบบ​ ​Meta​-​Fiction​​ ราวกับ​คลี่​ปม​ปัญหา​ทาง​ใจ​ผ่าน​ออก​มา​ใน​รูป​กระแส​สำนึก​ ​ซึ่ง​เต็ม​ไป​ด้วย​การ​ ตัดพ้อ​ ​เสียดสี​ตัว​เอง​ ​แม้​จะ​เป็น​หน้า​ใหม่​ใน​เรื่อง​สั้น​ ​แต่​ไม่ใช่​หน้า​ใหม่​สำหรับ​ ไทย​ไร​เตอร์​

28 Write Short Story Award

Write Short Story Award 29

ศิลปิน​คืนชีพ​ ​รัช​ศักดิ์​​จิร​วัฒน์ ​เมื่อ​มี​ข่าว​ว่า​ ​อารยะ​ ​อายตนะ​ ​ศิลปิน​นาม​อุโฆษ​ยัง​มี​ชีวิต​อยู่​ ​ผู้คน​จำนวน​มาก​ก็​แสดง​การ​ ต้อนรับด​ ว้ ย​เสียง​โห่ฮ​ า​และ​ความ​เคลือบ​แคลง​สงสัย​โ​ พล​สำรวจ​ทกุ ส​ ำนักย​ นื ยันต​ รง​กนั ว​ า่ ​ค​ น​ ส่วน​ใหญ่​เชื่อ​ว่า​เรื่อง​นี้​ต้อง​มี​เบื้อง​หลัง​และ​ผล​ประโยชน์​แอบแฝง​อย่าง​แน่นอน​ ​ ส​ ป​ี่ ก​ี อ่ น​อ​ ารยะ​อ​ ายตนะ​,​จ​ ติ รกร​วยั ส​ ส​ี่ บิ ส​ าม​ป,​ี ​ห​ ายตัวไ​ ป​อย่าง​ลกึ ลับ​โ​ ดย​ทงิ้ ภ​ าพ​ เขียน​ชิ้น​สุดท้าย​ที่​ชื่อ​ว่า​ห้วง​อนัตตา​​ให้​สุ​กัญญา​,​​ภรรยา​วัย​สามสิบ​สอง​ไว้​ดู​ต่าง​หน้า​​คืน​แล้ว​ คืน​เล่า​ผัน​ผ่าน​​แต่​ก็​ยัง​ไร้​วแี่ วว​ว่า​เขา​จะ​กลับ​มา​​เสียง​เล่า​ลือ​กระพือ​กระฉ่อน​ว่า​เขา​ไป​บำเพ็ญ​ เพียร​ใน​ป่า​ลึก ​หวัง​บรรลุ​ธรรม​ขั้น​สูง​เพื่อ​ความ​หลุด​พ้น​ ​เพราะ​ภาพ​เขียน​ของ​เขา​ส่วน​ใหญ่​มัก​ สะท้อน​ภาวะ​จิตใจ​คน​ที่​มัวเมา​ใน​กิเลส​ ​ตัณหา​ ​กามคุณ​ ​ไร้​ธรรมะ​คอย​ชี้นำ​ทาง​ ​เขา​จึง​มุ่ง​มั่น​ เดิน​ตาม​วิถี​แห่ง​ธรรม​ ​หวัง​ยก​ระดับ​จิต​วิญญาณ​เพื่อ​สร้างสรรค์​งาน​ที่​เป็น​โลกุ​ตร​ศิลป์​มาก​ขึ้น​ ทว่า​บาง​คน​เชื่อ​ว่า​เขา​ผิด​หวัง​กับ​ภาพ​เขียน​ที่​ขาย​ไม่​ค่อย​ได้​ ​ซ้ำ​ยัง​ถูก​สับ​เละ​จาก​นัก​วิจารณ์​ ศิลปะ​​ทำให้​เขา​ทด​ท้อ​ถอด​ใจ​และ​หายตัว​ไป​ทำ​อัตวินิบาตกรรม​​ณ​​ที่​ใด​ที่​หนึ่ง​ซึ่ง​เขา​ไม่​อยาก​ ให้​ใคร​ค้น​พบ​​บ้าง​ลือ​ว่า​เขา​ถูก​เก็บ​โดย​ผู้​มี​อิทธิพล​บาง​กลุ่ม​เพราะ​ไป​ติด​หนี้​เขา​ไว้​พอตัว​​

​ไม่​วา่ ​อารยะ​​อายตนะ​จะ​หายตัว​ไป​ด้วย​สาเหตุ​ใด​กต็ าม​​แต่​หลัง​จาก​เขา​หาย​ไป​ไม่​ นาน​ช​ อื่ เ​สียง​ของ​เขา​กพ​็ งุ่ ท​ ะยาน​ขนึ้ ส​ ท​ู่ ำเนียบ​ศลิ ปินช​ นั้ น​ ำ​ของ​ประเทศ​โดยทีเ​่ จ้าต​ วั ไ​ ม่มโ​ี อกาส​ ได้​อยู่​ชื่นชม​​​

30 Write Short Story Award

​ ช​ ว่ ง​นนั้ ผ​ คู้ น​เริม่ ป​ กั ใจ​เชือ่ ว​ า่ เ​ขา​อาจ​เสียช​ วี ติ แ​ ล้วจ​ ริง ๆ​เ​พราะ​ผา่ น​ไป​กว่าห​ ก​เดือน​​ ตำรวจ​กย​็ งั ไ​ ม่มค​ี วาม​คบื ห​ น้าใ​ น​การ​ตดิ ตาม​คน้ หา​แ​ ม้แต่ภ​ รรยา​ของ​เขา​เอง​กไ​็ ม่รว​ู้ า่ เ​ขา​หาย​ไป​ ไหน​​เธอ​เห็น​เขา​ครั้ง​สุดท้าย​ใน​เช้า​วัน​ที่​เขา​หายตัว​ไป​​วัน​นั้น​อารยะ​​อายตนะ​นั่ง​สมาธิ​อยู่​หน้า​ ภาพ​ทเ​ี่ ขียน​คา้ ง​ไว้​ซ​ งึ่ เ​ป็นว​ ตั ร​ปฏิบตั ข​ิ อง​เขา​ทกุ เ​ช้าก​ อ่ น​ลงมือท​ ำงาน​ป​ ระหนึง่ เ​ป็นการ​รวบรวม​ สมาธิเ​พือ่ ใ​ ห้จ​ ติ อ​ ยูใ​่ น​ความ​วา่ ง​ภ​ รรยา​ของ​เขา​ซงึ่ ต​ อ้ ง​ออก​ไป​ทำงาน​ขา้ ง​นอก​จงึ ว​ าง​กาแฟ​รอ้ น​ ไว้​ให้​เช่น​ทุก​วัน​แล้ว​จึง​ออก​จาก​บ้าน​ไป​​เมื่อ​กลับ​มา​ถึง​บ้าน​ใน​ตอน​ค่ำ​​เธอ​พบ​เพียง​ภาพ​เขียน​ ที่​เสร็จ​สมบูรณ์​ ​แต่​ไร้​เงา​ของ​ผู้​เป็น​สามี​ ​ตอน​แรก​เธอ​ไม่​ได้​เอะใจ​แต่​อย่าง​ใด​เพราะ​นึก​ว่า​เขา​ อาจ​เข้า​ห้องน้ำ​หรือ​พัก​ผ่อน​อยู่​ใน​ห้อง​นอน​ชั้น​บน​ ​แต่​เมื่อ​ขึ้น​ไป​ดู​ ​เธอ​ก็​พบ​ว่า​เขา​ไม่​ได้​อยู่​ทั้ง​ ใน​ห้องน้ำ​และ​ห้อง​นอน​ ​เมื่อ​ถาม​เพื่อน​บ้าน​ ​ทุก​คน​ก็​ตอบ​เหมือน​กัน​หมด​ว่า​ไม่​เห็น​ ​เธอ​กลับ​ ไป​ดท​ู ห​ี่ อ้ ง​ทำงาน​ของ​เขา​อกี ค​ รัง้ ​พ​ ยายาม​หา​วา่ เ​ขา​ทงิ้ ข​ อ้ ความ​อะไร​ให้เ​ธอ​หรือไ​ ม่​แ​ ต่ก​ ไ​็ ม่พ​ บ​ อะไร​​นอกจาก​ห้อง​ที่​เต็ม​ไป​ด้วย​ภาพ​เขียน​ชิ้น​ต่าง ๆ​​พู่กัน​​ดินสอ​​และ​กลิ่น​สี​ที่​อบอวล​​กาแฟ​ที่​ เธอ​ชง​ให้เ​ขา​เมือ่ เ​ช้าย​ งั อ​ ยูเ​่ ต็มถ​ ว้ ย​เ​ธอ​พนิ จิ ม​ อง​ภาพ​เขียน​ชนิ้ ล​ า่ สุดข​ อง​เขา​ม​ นั เ​ป็นภ​ าพ​ทใ​ี่ ช้ส​ ​ี ไป​ใน​โทน​สว่าง​สดใส​ ​ทุก​เส้น​สาย​ผสม​ผสาน​กลมกลืน​ด้วย​ความ​ประณีต​บรรจง​ ​และ​เธอ​ก็​ไม่​ เข้าใจ​ว่า​ภาพ​นี้​สื่อ​ถึง​อะไร​เหมือน​กับ​ที่​เธอ​ไม่​เคย​เข้าใจ​ผล​งาน​ชิ้น​อื่นๆ​ ​ของ​เขา​ ​ใต้​ภาพ​นั้น​มี​ ลายมือ​ของ​เขา​เขียน​ไว้​ว่า​ห้วง​อนัตตา​​ไม่มี​คำ​สั่ง​เสีย​ใด ๆ​​ราวกับ​ว่า​อารยะ​​อายตนะ​ได้​กลาย​ เป็น​อากาศ​ธาตุ​​ล่อง​ลอย​ไป​กับ​สายลม​​ ​ ​“​ไอ้​นั่น​มัน​บ้า​ ​วัน ๆ​ ​ไม่​ค่อย​พูด​ค่อย​จา​ ​เอาแต่​นั่ง​วาด​รูป​อยู่​ใน​บ้าน​ ​เมีย​มัน​น่ะ​ เห​รอ​​ก็​เห็น​ออก​ไป​ทำงาน​แต่​เช้า​กว่า​จะ​กลับ​ก็​ค่ำ​มืด​โน่น​​เห็น​ว่า​เมีย​มัน​ก็​จะ​ทิ้ง​มัน​อยู่​แล้ว​​รูป​ ก็​ขาย​ไม่​ออก​​ใคร​จะ​ไป​ทน​อยู่​ไหว​​เป็น​ป้า​​ป้า​ก็​ไม่​อยู่​หรอก​”​​ป้า​แม้น​,​​แม่ค้า​ขาย​ส้มตำ​ละแวก​ นั้น​แสดง​ความ​เห็น​เมื่อ​นัก​ข่าว​ยื่น​ไมโครโฟน​มา​สัมภาษณ์​​ ​ “​หาย​ไป​หลาย​เดือน​แล้ว​เรอ​ะ​ ​โอ๊ย​.​.​.​ผม​ไม่รู้​หรอก​ ​มัน​ก็​ไม่​เห็นจะ​ต่าง​กัน​ตรง​ไหน​​ วันๆ​ไ​ ม่เ​ห็นม​ นั ส​ งุ สิงก​ บั ใ​ คร​ห​ มก​ตวั อ​ ยูแ​่ ต่ใ​ น​บา้ น​อ​ ยูก​่ เ​็ หมือน​ไม่อ​ ยูน​่ ะ่ แ​ หละ​”​ล​ งุ เ​ติม,​​เ​จ้าของ​ ร้าน​กาแฟ​แสดง​ทรรศนะ​

​“​ผม​ว่า​น้า​แก​เค้า​เท่​มาก​เลย​นะ​​ผม​ยาว ๆ​​เสื้อ​เปื้อน​สี​​โอ้​โห​​ติสต์​จริง ๆ​​เลย​พี่​​อ๋อ​.​.​.​ ไม่​เคย​คุย​กัน​หรอก​ครับ​​แต่​เมีย​แก​ใช้​บริการ​ผม​บ่อย​”​​ยอด​,​​มอเตอร์ไซค์​รับจ้าง​หน้า​ปาก​ซอย​ กล่าว​อย่าง​ตื่น​เต้น​​​​​ ​ ​บ้าน​เช่า​ที่​อารยะ​ ​อายตนะ​อาศัย​อยู่​กับ​ภรรยา​นั้น​ตั้ง​อยู่​ใน​ซอย​ลึก​ประมาณ​สี่​ร้อย​ เมตร​จาก​ถนน​ใหญ่​ ​มัน​เป็น​ทาว​เฮ้าส์​สอง​ชั้น​เก่า ๆ​ ​ที่​สี​ซีด​จาง​และ​ทรุด​โทรม​เหมือน​ศิลปิน​ เจ้าของ​บ้าน​ ​สุ​กัญญา​ผู้​เป็น​ภรรยา​ก็​ไม่​ได้​ปัด​กวาด​เช็ด​ถู​บ่อย​นัก​ ​เนื่องจาก​เธอ​ต้อง​ออก​ไป​ ทำงาน​นอก​บ้าน​ทุก​วัน​​และ​ตำแหน่ง​ของ​เธอ​ก็​คือ​แม่​บ้าน​ของ​บริษัท​เอกชน​แห่ง​หนึ่ง​​ที่​มีหน้า​ ที่​ปัด​กวาด​เช็ด​ถู​สำนักงาน​อยู่​แล้ว​ ​เธอ​จึง​เหนื่อย​หน่าย​ที่​จะ​ต้อง​มา​ทำ​หน้าที่​นี้​ที่​บ้าน​อีก​ ​ส่วน​ วัน​หยุด​เสาร์​-​อาทิตย์​ ​ถ้า​ไม่​นอน​หลับ​เป็น​ตาย​อยู่​ใน​ห้อง​นอน​ ​เธอ​ก็​มัก​ออก​ไป​ข้าง​นอก​ ​และ​

Write Short Story Award 31

นั่น​ก็​ทำให้​อารยะ​ ​อายตนะ​ต้อง​วางมือ​จาก​ภาพ​เขียน​มา​จับ​ไม้กวาด​ทำความ​สะอาด​บ้าน​อยู่​ เส​มอ ๆ​​ ​ ​เมื่อ​ครั้ง​ตกลง​ปลงใจ​มา​อยู่​กิน​กับ​ศิลปิน​ไฟ​แรง​อย่าง​เขา​ ​สุ​กัญญา​ไม่​เคย​คิด​เลย​ ว่าเ​ธอ​จะ​กลาย​เป็นห​ วั เ​รือใ​ หญ่ใ​ น​การ​หา​ราย​ได้เ​ข้าบ​ า้ น​ภ​ าพ​ฝนั ส​ วย​หรูเ​มือ่ ส​ บิ ก​ ว่าป​ ก​ี อ่ น​เป็น​ เพียง​มายา​ทเ​ี่ ธอ​สร้าง​ขนึ้ ม​ า​เอง​ทงั้ น​ นั้ ​เ​ธอ​หลงใหล​ใน​ความ​เป็นศ​ ลิ ปินข​ อง​เขา​และ​คาด​หวังไ​ ว้​ สูงส่งว​ า่ เ​ขา​จะ​ตอ้ ง​เป็นศ​ ลิ ปินช​ อื่ ด​ งั ใ​ น​อนาคต​​เ​พราะ​ฝมี อื ก​ าร​วาด​ภาพ​ของ​เขา​นนั้ ส​ วยงาม​และ​ โดด​เด่นไ​ ม่เ​หมือน​ใคร​​ห​ ลาย​คน​ชนื่ ชม​และ​พดู เ​ป็นเ​สียง​เดียวกันว​ า่ ต​ อ่ ไ​ ป​เขา​จะ​ตอ้ ง​เป็นศ​ ลิ ปิน​ ที่​ยิ่ง​ใหญ่​​ถึง​ขั้น​สร้าง​ปรากฏการณ์​ให้​กับ​วงการ​ศิลปะ​เลย​ที​เดียว​​​

​สุ​กัญญา​พบ​เขา​ครั้ง​แรก​เมื่อ​สิบ​กว่า​ปี​ก่อน​ ​ตอน​นั้น​เธอ​ยัง​เป็น​สาว​แรก​รุ่น​ ​อายุ​อา​ นาม​เพิ่ง​เข้า​ยี่สิบ​ ​ยัง​สดใส​เหมือน​ดอกไม้​แรก​แย้ม​ ​วัน​นั้น​เธอ​กลับ​ไป​เยี่ยม​บ้าน​ที่​ต่าง​จังหวัด​ หลังจ​ าก​ไป​ใช้ช​ วี ติ ท​ ก​ี่ รุงเทพฯ​ใ​ น​ฐานะ​สาว​โรงงาน​อยูห​่ ลาย​ป​ี ​เ​ธอ​กบั เ​พือ่ น​ผห​ู้ ญิงอ​ กี ส​ อง​สาม​ คน​ไป​เทีย่ ว​งาน​ฤดูห​ นาว​ทที่ าง​จงั หวัดจ​ ดั ข​ นึ้ ​ม​ นั เ​ป็นง​ าน​ประเพณีป​ ระจำ​ปข​ี อง​จงั หวัดท​ ม​ี่ กั เ​ป็น​ แหล่ง​ชุมนุม​ของ​คน​หนุ่ม​สาว​ ​ใน​งาน​มี​กิจกรรม​การ​ละ​เล่น​ต่าง ๆ​ ​มากมาย​ ​ทั้ง​ยิง​เป้า​ ​ปา​เป้า​ ม้า​หมุน​ ​ชิงช้า​สวรรค์​ ​ร้าน​ขาย​เสื้อผ้า​และ​ร้าน​อาหาร​กระจาย​เกลื่อน​ทั่ว​งาน​ ​แสง​สี​ของ​ไฟ​ใน​ ยาม​ค่ำคืน​และ​เสียง​หัวเราะ​สนุกสนาน​ของ​ผู้คน​ยิ่ง​ทำให้​สุ​กัญญา​รู้สึก​คึกคัก​มี​ชีวิต​ชีวา​​ ​ “​ ค​ ณ ุ ค​ รับ​อ​ ยาก​ได้ภ​ าพ​เหมือน​ซกั ภ​ าพ​มยั้ ค​ รับ”​ ​ช​ าย​หนุม่ ค​ น​หนึง่ เ​ข้าม​ า​ทกั เ​ธอ​ผ​ ม​ ยาว​ของ​เขา​ถกู ร​ วบ​ไว้ข​ า้ ง​หลัง​ห​ น้าตา​คมคาย​เกลีย้ ง​เกลา​ดข​ู ดั แ​ ย้งก​ บั เ​สือ้ ย​ ดื แ​ ละ​กาง​เกง​ยนี ส​ ​์ มอซอ​ ​มือขวา​ถือ​พู่กัน​ไว้​หลวมๆ​ ​เมื่อ​มอง​ไป​ที่​ซุ้ม​ด้าน​หลัง​ของ​เขา​ ​จะ​เห็น​ภาพ​วาด​ที่​หนีบ​กับ​ กระดาน​รอง​เขียน​ตงั้ เ​รียง​ราย​หลาย​สบิ ภ​ าพ​ม​ ท​ี งั้ ภ​ าพ​เหมือน​และ​ภาพ​ลอ้ เ​ลียน​ม​ ท​ี งั้ ภ​ าพ​ลาย​ เส้นด​ นิ สอ​และ​ภาพ​สน​ี ำ้ ท​ ด​ี่ ม​ู ช​ี วี ติ ช​ วี า​ป​ า้ ย​ทต​ี่ ดิ ไ​ ว้ห​ น้าซ​ มุ้ เ​ขียน​วา่ ​ร​ บั ว​ าด​ภาพ​เหมือน​-ภ​ าพ​ลอ้ ​ ที​แรก​สุ​กัญญา​ว่า​จะ​เดิน​เลี่ยง​ไป​เพราะ​เธอ​ไม่​อยาก​นั่ง​นิ่ง ๆ​ ​ให้​ผู้ชาย​จ้อง​มอง​นาน ๆ​ ​แต่​รอย​ ยิ้ม​จริงใจ​ที่​เขา​มอบ​ให้​​ก็​ทำให้​เธอ​ก้าว​เท้า​ไม่​ออก​​ ​ ​“​ค​.​.​.​คือ​.​.​.​พอ​เห็น​คุณ​แล้ว​ ​ผม​ก็​รู้สึก​อยาก​วาด​รูป​คุณ​ขึ้น​มาน่​ะ​ครับ​”​ ​ชาย​หนุ่ม​รีบ​ อธิบาย​ ​“​ให้​เกียรติ​เป็น​นาง​แบบ​ให้​ผม​หน่อย​จะ​ได้​มั้ย​ครับ​ ​ผม​ไม่​คิด​เงิน​ก็ได้​ครับ​”​ ​สุ​กัญญา​ ลังเล​อยู่​สัก​พัก​​แต่​ก็​ต้อง​ยอม​เพ​ราะ​เพื่อนๆ​​ของ​เธอ​ต่าง​คะยั้นคะยอ​ให้​เธอ​นั่ง​เป็น​แบบ​ให้​เขา​​ ​ ข​ ณะ​ทว​ี่ าด​เ​ขา​ชวน​เธอ​คยุ เ​ป็นร​ ะ​ยะ ๆ​แ​ ต่แ​ วว​ตา​ของ​เขา​กม​็ งุ่ ม​ นั่ จ​ ดจ่ออ​ ยูก​่ บั ภ​ าพ​ เขียน​ ​มือ​ตวัด​พู่กัน​ด้วย​ความ​มั่นใจ​ ​จาก​การ​พูด​คุย​กัน​ทำให้​เธอ​รู้​ว่า​เขา​กับ​เธอ​เป็น​คน​บ้าน​ เดียวกัน​ ​เขา​มี​ราย​ได้​หลัก​จาก​การ​เขียน​รูป​ ​อีก​ไม่​กี่​เดือน​ข้าง​หน้า​เขา​ก็​จะ​ไป​อยู่​กรุงเทพฯ​ ​กับ​ เพื่อน​ ​และ​กำลัง​จะ​มี​งาน​แสดง​ศิลปะ​ร่วม​กับ​เพื่อน ๆ​ ​ศิลปิน​เป็น​ครั้ง​แรก​ ​เขา​ชวน​เธอ​ไป​ร่วม​ ใน​วัน​เปิด​งาน​​และ​ทั้ง​คู่​ก็​แลก​เบอร์​ติดต่อ​กัน​ไว้​​ ​ ​คืน​นั้น​สุ​กัญญา​นั่ง​มอง​ภาพ​ที่​เขา​วาด​ให้​ด้วย​ความ​ปลาบปลื้ม​ ​ตัว​เธอ​ใน​ภาพ​ ช่าง​งดงาม​และ​เปล่งปลั่ง​ราว​มี​ชีวิต​ ​เส้น​สี​ที่​แต่ง​แต้ม​ลง​ไป​ก็​ประณีต​บรรจง​ ​เธอ​สัมผัส​ได้​ถึง​

32 Write Short Story Award

ความ​อ่อน​โยน​ที่​เขา​ส่ง​มา​ผ่าน​ปลาย​พู่กัน​ ​นาที​นั้น​สุ​กัญญา​ได้​จารึก​ชื่อ​ของ​เขา​เอา​ไว้​ใน​หัวใจ​ เรียบร้อย​แล้ว​​–​​อารยะ​​อายตนะ​​ ​ ​“​ดีใจ​จัง​ครับ​ที่​คุณ​มา​ได้​”​ ​อารยะ​ ​อายตนะ​เข้า​มา​ทัก​เธอ​ด้วย​รอย​ยิ้ม​จริงใจ​ ​วัน​นี้​เขา​แต่ง​กาย​ ภูมิฐาน​ ​เสื้อ​สูท​และ​เนคไท​ทำให้​เขา​ดู​หล่อ​เหลา​ราวกับ​พระเอก​ใน​ละคร​โทรทัศน์​ ​สุ​กัญญา​ ยิ้ม​ให้​และ​กล่าว​แสดง​ความ​ยินดี​กับ​เขา​ที่​มี​งาน​แสดง​ภาพ​เขียน​เป็น​ของ​ตัว​เอง​​เขา​บอก​อย่าง​ ถ่อม​ตัว​ว่า​เป็น​เพียง​ก้าว​แรก​เท่านั้น​​และ​นี่​ก็​ไม่ใช่​งาน​ของ​เขา​คน​เดียว​​ยัง​มี​ผล​งาน​สวย ๆ​​จาก​ เพื่อน​ศิลปิน​อีก​หลาย​คน​​ ​ เ​ขา​พา​เธอ​เดินช​ ม​ภาพ​วาด​ทแ​ี่ ขวน​เรียง​ราย​อยูบ​่ น​ผนัง​เ​มือ่ ถ​ งึ ส​ ว่ น​ทเ​ี่ ป็นผ​ ล​งาน​ของ​ เขา​เ​ขา​บรรยาย​ให้เ​ธอ​ฟงั ถ​ งึ แ​ รง​บนั ดาล​ใจ​ใน​การ​สร้าง​ผล​งาน​ชนิ้ ต​ า่ งๆ​ส​ ก​ุ ญ ั ญา​มอง​ภาพ​เหล่า​ นัน้ ด​ ว้ ย​ความ​ตนื่ ต​ ะลึง​เ​ธอ​ไม่เ​คย​เห็นอ​ ะไร​ทง​ี่ ดงาม​เช่นน​ ม​ี้ า​กอ่ น​ผ​ ล​งาน​ของ​เขา​ทแ​ี่ สดง​ใน​วนั ​ นีต​้ า่ ง​จาก​ภาพ​เหมือน​ทว​ี่ าด​ให้เ​ธอ​มาก​บ​ าง​ภาพ​มส​ี สี นั ฉ​ ดู ฉาด​แปลก​ตา​บ​ าง​ภาพ​เหมือน​เป็น​ นามธรรม​ให้​ต้อง​ตีความ​​ ​ “​ ภ​ าพ​นเ​ี้ ป็นผ​ ล​งาน​ชนิ้ ล​ า่ สุดข​ อง​ผม​”​เ​ขา​ผาย​มอื ไ​ ป​ทภ​ี่ าพ ๆ​ห​ นึง่ ​“​ ผ​ ม​เขียน​ขนึ้ ห​ ลัง​ จาก​ที่​ได้​พบ​คุณ​ใน​งาน​ฤดู​หนาว​วัน​นั้น​”​​​​​​​​ ​ ​มัน​เป็น​ภาพ​ของ​หญิง​สาว​คน​หนึ่ง​​สุ​กัญญา​มอง​แวบ​แรก​ก็​รู้ทัน​ที​ว่า​ผู้​หญิง​ใน​ภาพ​ คือ​เธอ​ ​ไม่​ว่า​จะ​เป็น​ใบหน้า​ ​แวว​ตา​ ​หรือ​รอย​ยิ้ม​ ​ทุก​ราย​ละเอียด​ถูก​นำ​มา​ถ่ายทอด​ลง​บน​ผืน​ ผ้าใบ​อย่าง​มี​ชีวิต​ชีวา​​สีสัน​ที่​แต่ง​แต้ม​ลง​ไป​ก็​ดู​สว่าง​ใส​เหมือน​แสง​ของ​ตะวัน​ยาม​เช้า​​เธอ​เห็น​ ประกาย​วาววับใ​ น​ดวงตา​ของ​หญิงส​ าว​ใน​ภาพ​ราวกับว​ า่ ม​ นั บ​ รรจุม​ วล​หมูด​่ าว​บน​ฟา้ เ​อา​ไว้​ร​ อบ​ กาย​ของ​หญิง​สาว​ก็​ราย​ล้อม​ไป​ด้วย​ดอกไม้​หลาย​สีห​ลาก​พันธุ์​ ​เหมือน​กับ​ว่า​ดอกไม้​เหล่า​นั้น​ พร้อมใจ​กัน​เบ่ง​บาน​เพราะ​ความ​สดใส​ของ​เธอ​​ ​ ส​ ก​ุ ญ ั ญา​มอง​ภาพ​นนั้ ด​ ว้ ย​รอย​ยมิ้ แ​ ช่มช​ นื่ ​ช​ อื่ ข​ อง​ศลิ ปินห​ นุม่ ผ​ น​ู้ ฝ​ี้ งั ล​ กึ อ​ ยูใ​่ น​ใจ​เธอ​ มาก​ขึ้น​ทุกที​ ​ ห​ ลังง​ าน​วนั น​ นั้ ​เ​ขา​และ​เธอ​กต​็ ดิ ต่อค​ บหา​กนั เ​รือ่ ย​มา​ค​ วาม​รกั ข​ อง​ทงั้ ค​ เ​ู่ ริม่ ผ​ ลิบ​ าน​ และ​เติบโต​แผ่​กิ่ง​ก้าน​ออก​ไป​ ​ใน​ที่สุด​เขา​และ​เธอ​ก็​ตัดสิน​ใจมา​ใช้​ชีวิต​ร่วม​กัน​ ​ช่วง​นั้น​อารยะ​​ อายตนะ​สร้าง​งาน​ศลิ ปะ​ออก​มา​อย่าง​ตอ่ เ​นือ่ ง​โดย​มสี​ ก​ุ ญ ั ญา​เป็นแ​ รง​บนั ดาล​ใจ​สำคัญ​แ​ ม้วา่ ​ หลาย​ภาพ​จะ​ขาย​ไม่​ได้​​แต่​เขา​ก็​ไม่​เคย​ท้อ​และ​พยายาม​สร้างสรรค์​งาน​ด้วย​ใจ​มุ่ง​มั่น​ต่อ​ไป​​​​​ ​ ​ส่วน​สุ​กัญญา​ก็​เปลี่ยน​งาน​อยู่​หลาย​ครั้ง​หลาย​ครา​ ​สุดท้าย​เธอ​มา​เป็น​แม่​บ้าน​อยู่​ ใน​บริษัท​เอกชน​แห่ง​หนึ่ง​ ​เธอ​พอใจ​กับ​งาน​ที่​นี่​เพราะ​นอกจาก​จะ​ไม่​เหนื่อย​มาก​เหมือน​งาน​ โรงงาน​ที่​เธอ​เคย​ทำ​แล้ว​​ราย​ได้​ยัง​มากกว่า​อีก​ด้วย​​ ​ ​ใน​ที่สุด​สายลม​แห่ง​กาล​เวลา​ก็​พัด​มา​ถึง​ปี​ที่​สิบ​สอง​ของ​การ​ครอง​คู่​ ​และ​มัน​ได้​พัด​ พา​เอา​ความ​รัก​ความ​ห่วง​หา​อาทร​ของ​พวก​เขา​ไป​ด้วย​ที​ละ​น้อย ๆ​​ยิ่ง​ไม่มี​ลูก​ด้วย​กัน​​ก็​เหมือน​

Write Short Story Award 33

ไร้​ซึ่ง​สายใย​ที่​คอย​เชื่อม​โยง​คน​ทั้ง​คู่​ ​พวก​เขา​เริ่ม​ทะเลาะ​กัน​มาก​ขึ้น​และ​สุดท้าย​ก็​เฉยเมย​ต่อ​ กัน​ ​สุ​กัญญา​มัก​ต่อว่า​ต่อ​ขาน​ที่​เขา​ปล่อย​ให้​เธอ​หา​เลี้ยง​ครอบครัว​อยู่​ฝ่าย​เดียว​ ​ส่วน​อารยะ​​ อายตนะ​ก็​เริ่ม​เข้า​สู่​โลก​ส่วน​ตัว​มาก​ขึ้น​​วัน ๆ​​เอาแต่​หมก​ตัว​อยู่​กับ​ภาพ​เขียน​ที่​นาน ๆ​​จะ​ขาย​ ได้​สัก​ครั้ง​​บางที​ก็​ไม่​พูด​ไม่​จา​ทั้ง​วัน​​นอกจาก​จะ​มี​เรื่อง​สำคัญ​จริง ๆ​​

​ตอน​นี้​เหมือน​มี​กำแพง​ของ​ความ​แตก​ต่าง​มา​กาง​กั้น​คน​ทั้ง​สอง​ไว้​​ขณะ​ที่​ฝ่าย​หนึ่ง​ อยาก​มั่งมี​เงิน​ทอง​และ​ไม่​อยาก​อยู่​อย่าง​ปาก​กัด​ตีน​ถีบ​ ​แต่​อีก​ฝ่าย​กลับ​มุ่ง​หน้า​สู่​โลก​ทาง​จิต​ วิญญาณ​และ​สร้าง​งาน​ศิลปะ​โดย​ไม่​อินัง​ขัง​ขอบ​กับ​โลก​ทาง​วัตถุ​​​เมื่อ​คน​จาก​สอง​โลก​มา​เจอ​ กัน​​แรง​ปะทะ​ของ​ความ​ต่าง​จึง​มี​อานุภาพ​ทำลาย​ล้าง​อย่าง​มหาศาล​​​ ​ ​เมื่อ​ความ​รัก​ระเหิด​หาย​และ​ความ​เฉยชา​เข้า​มา​แทนที่​ ​สุ​กัญญา​ก็​เหมือน​อยู่​ไป​​ วัน ๆ​​อย่าง​คน​ไร้​วิญญาณ​​แม้​เธอ​ยัง​คง​หา​ข้าว​ปลา​อาหาร​​ชง​กาแฟ​ให้​เขา​เป็น​ประจำ​​แต่​เธอ​ ก็ท​ ำ​ดว้ ย​ความ​รสู้ กึ ท​ ไ​ี่ ม่เ​หมือน​เดิม​ต​ อน​นเ​ี้ ธอ​ไม่รส​ู้ กึ ต​ นื่ ต​ ะลึงก​ บั ภ​ าพ​เขียน​ทเ​ี่ ขา​สรรค์ส​ ร้าง​อกี ​ แล้ว​​สำหรับ​เธอ​มัน​เป็น​เพียง​ภาพ​วาด​ธร​รม​ดา ๆ​​ที่​ไร้​ความ​งด​งาม​ใด ๆ​​บาง​ครั้ง​เธอ​คิด​จะ​ไป​ ให้​พ้น ๆ​ ​จาก​เขา​ ​แต่​เธอ​ก็​ไม่รู้​จะ​ไป​ไหน​ ​เธอ​ไม่​สะสวย​เหมือน​เมื่อ​ก่อน​อีก​แล้ว​ ​แม้​อายุ​ยัง​ไม่​ มาก​​แต่​ด้วย​หน้าที่​การ​งาน​​ก็​ทำให้​เธอ​ดู​ทรุด​โทรม​และ​แก่​กว่า​วัย​​ ​ ​ความ​รู้สึก​ของ​อารยะ​ ​อายตนะ​ก็​เช่น​กัน​ ​สุ​กัญญา​ไม่​ได้​เป็น​แรง​บันดาล​ใจ​ใน​การ​ สร้าง​งาน​ของ​เขา​อีก​ต่อ​ไป​ ​ตอน​นี้​เขา​หัน​หน้า​เข้าหา​วิถี​แห่ง​ความ​หลุด​พ้น​ ​เริ่ม​ทำ​สมาธิ​และ​ เขียน​รูป​ที่​สะท้อน​ถึง​ภาวะ​จิตใจ​ ​และ​ใส่​แง่​คิด​ทาง​ธรรม​ไว้​ใน​งาน​เกือบ​ทุก​ชิ้น​ ​ความ​คิด​และ​ จิตใจ​ของ​เขา​ตอน​นี้​จึง​อยู่​ที่​งาน​ศิลปะ​ของ​เขา​เท่านั้น​​ ​ ค​ วาม​สมั พันธ์อ​ นั เ​ย็นช​ า​และ​หา่ ง​เหินย​ งั ด​ ำรง​อยูเ​่ รือ่ ย​มา​จน​คน​ทงั้ ค​ เ​ู่ ริม่ ช​ า​ชนิ ​ก​ ระทัง่ ​ ถึง​วัน​ที่​อารยะ​​อายตนะ​หายตัว​ไป​อย่าง​ลึกลับ​​ชีวิต​ของ​สุ​กัญญา​ก็​เปลี่ยน​ไป​อย่าง​สิ้น​เชิง​​​ ​ ​“​ผล​งาน​ของ​เขา​ช่าง​งดงาม​และ​แฝง​ไว้​ด้วย​ความ​คิด​ที่​ลึก​ซึ้ง​มากมาย​ ​ดิฉัน​ไม่​ได้​พูด​ใน​ฐานะ​ ภรรยา​ของ​เขา​นะ​คะ​​แต่​พูด​ใน​ฐานะ​ผู้​เสพ​งาน​ศิลปะ​คน​หนึ่ง​​งาน​หลาย​ชิ้น​ของ​เขา​ทำให้​ดิฉัน​ แทบ​ละ​สายตา​ไป​ไม่​ได้​เลย​​รู้สึก​อิ่ม​เอิบ​ไป​กับ​ความ​งาม​ที่​เขา​สร้าง​ขึ้น​​มัน​เป็น​ความ​สุข​ทาง​ใจ​ อย่าง​หนึ่ง​และ​มัน​ทำให้​ดิฉัน​มี​แรง​บันดาล​ใจ​ที่​จะ​มี​ชีวิต​อยู่​ต่อ​ไป​ ​แม้​ตอน​นี้​เขา​จะ​ไป​จาก​ชีวิต​ ของ​ดฉิ นั แ​ ล้ว​แ​ ต่ผ​ ล​งาน​ลำ้ ค่าท​ เ​ี่ ขา​ทงิ้ ไ​ ว้ท​ ำให้ด​ ฉิ นั ร​ สู้ กึ ว​ า่ เ​ขา​ยงั อ​ ยูข​่ า้ ง ๆ​เ​สมอ​แ​ ละ​ดฉิ นั ห​ วัง​ ว่า​คน​ที่​ชื่น​ชอบ​ผล​งาน​ของ​เขา​จะ​รู้สึก​เช่น​เดียวกัน”​ ​​ ​ ​สุ​กัญญา​กล่าว​กับ​พิธีกร​โทรทัศน์​รายการ​หนึ่ง​เมื่อ​เธอ​ได้​รับ​เชิญ​ไป​ร่วม​รายการ​ใน​ ฐานะ​คู่​ชีวิต​ของ​ศิลปิน​ผู้​ยิ่ง​ใหญ่​ ​หลัง​จาก​อารยะ​ ​อายตนะ​หายตัว​ไป​กว่า​หก​เดือน​และ​ทุก​คน​ ปักใจ​เชื่อ​ว่า​เขา​เสีย​ชีวิต​แล้ว​​ชื่อ​เสียง​และ​ผล​งาน​ของ​เขา​ก็​โด่ง​ดัง​ราว​พลุ​แตก​​ ​ ช​ ว่ ง​นนั้ ศ​ ลิ ปินแ​ ละ​นกั ว​ จิ ารณ์ศ​ ลิ ปะ​หลาย​ทา่ น​ตา่ ง​ยกย่อง​เชิดชูผ​ ล​งาน​ของ​อารยะ​​ อายตนะ​กัน​เป็น​เสียง​เดียว​ ​ชีวิต​ที่​ทุ่มเท​ให้​กับ​งาน​ศิลปะ​มา​อย่าง​ยาวนาน​ของ​เขา​ได้​รับ​การ​

34 Write Short Story Award

แห่แหน​ชื่นชม​อย่าง​ที่​ไม่​เคย​มี​มา​ก่อน​ ​ภาพ​เขียน​แทบ​ทุก​ภาพ​ล้วน​ถูก​พร่าง​พรม​ด้วย​คำ​ สรรเสริญ​เยินยอ​ ​โดย​เฉพาะ​ภาพ​สุดท้าย​ที่​เขา​เขียน​ไว้​ก่อน​หายตัว​ไป​ก็ได้​รับ​การ​ยกย่อง​ว่า​ เป็น​งาน​ที่​เข้า​ถึง​แก่น​ธรรม​ขั้น​สูง​ ​แสดง​ให้​เห็น​ถึง​ความ​สูงส่ง​ทาง​จิต​วิญญาณ​ของ​ศิลปิน​ ​ผู้​ที่​ ชอบ​สะสม​ภาพ​เขียน​และ​เศรษฐี​ที่​มี​รสนิยม​ต่าง​ทุ่ม​เงิน​เพื่อ​ซื้อ​ผล​งาน​ของ​อารยะ​​อายตนะ​มา​ ครอบ​ครอง​แ​ ม้ร​ าคา​ของ​งาน​บาง​ชนิ้ จ​ ะ​สงู ถ​ งึ ห​ ลักล​ า้ น​แ​ ต่ก​ ม​็ ค​ี น​ยอม​จา่ ย​เพือ่ ท​ จ​ี่ ะ​ได้ภ​ าพ​เขียน​ ของ​ศิลปิน​ผู้​ยิ่ง​ใหญ่​มา​ประดับ​บ้าน​และ​ประกาศ​รสนิยม​​ ​ “​ โ​ อ๊ย.​.​.​อ​ ารยะ​น​ ะ่ ห​ รือ​เ​คย​คยุ ก​ นั บ​ อ่ ย​เ​ขา​นสิ ยั ด​ ม​ี น​ี ำ้ ใจ​แ​ ต่ส​ ว่ น​ใหญ่ม​ กั น​ งั่ ว​ าด​รปู ​ อยู่​ที่​บ้าน​ ​ไม่​ค่อย​ออก​ไป​ไหน​หรอก​ ​เพราะ​เป็น​คน​ทุ่มเท​ให้​กับ​งาน​อย่าง​นี้​ไง​เล่า​ ​เขา​ถึง​โด่ง​ดัง​ ขนาด​นี้​​ป้า​ดู​ก็​รู้​แล้ว​ว่า​คน ๆ​​นี้​ไม่​ธรรมดา​”​​ป้า​แม้น​,​​แม่ค้า​ขาย​ส้มตำ​ละแวก​บ้าน​ของ​อารยะ​​ อายตนะ​​แสดง​ความ​เห็น​เมื่อ​นัก​ข่าว​ยื่น​ไมโครโฟน​มา​สัมภาษณ์​​ช่วง​นั้น​อารยะ​​อายตนะ​เริ่ม​ มีชื่อ​เสียง​จน​สื่อมวลชน​แทบ​ทุก​แขนง​ต่าง​นำ​เสนอ​แต่​เรื่อง​ราว​ของ​เขา​​ ​ ​“​น่า​เสียดาย​นะ​ที่​เขา​หายตัว​ไป​ ​ไม่​งั้น​เขา​คง​สร้าง​ผล​งาน​ดี ๆ​ ​อีก​มาก​ ​ลุง​ก็​ใจหาย​ เหมือน​กัน​​คน​เคย​คุย​กัน​อยู่​บ่อย ๆ​​ไม่​น่า​เลย​”​​ลุง​เติม​,​​เจ้าของ​ร้าน​กาแฟ​แสดง​ทรรศนะ​

​“​น้า​แก​เป็น​ศิลปิน​ใน​ดวงใจ​ผม​เลย​นะ​ ​แก​เท่​จริง ๆ​ ​โอ๊ย​.​.​.​รู้จัก​ดี​เลย​ครับ​ ​แก​มา​ใช้​ บริการ​ผม​บ่อย ๆ​”​​ยอด​,​​มอเตอร์ไซค์​รับจ้าง​หน้า​ปาก​ซอย​กล่าว​อย่าง​ตื่น​เต้น​​​​​ ​ เ​วลา​สป​ี่ ท​ี อ​ี่ ารยะ​อ​ ายตนะ​หายตัวไ​ ป​ท​ ำให้ฐ​ านะ​ทางการ​เงินข​ อง​สก​ุ ญ ั ญา​ดข​ี นึ้ ม​ าก​​ ใน​ฐานะ​ภรรยา​และ​ผด​ู้ แู ล​ผล​งาน​ร​ าย​ได้จ​ าก​ภาพ​เขียน​ของ​เขา​กเ​็ ข้าก​ ระเป๋าเ​ธอ​อย่าง​เป็นก​อบ​ เป็นก​ ำ​เ​ธอ​นำ​เงินท​ ไ​ี่ ด้ไ​ ป​ใช้ห​ นีใ​้ ช้ส​ นิ ​ซ​ อื้ เ​สือ้ ผ้าเ​ครือ่ ง​ประดับท​ ท​ี่ ำให้เ​ธอ​ดด​ู ส​ี ม​ฐานะ​ต​ กแต่งต​ อ่ ​ เติม​บ้าน​จน​สวยงาม​ทัน​สมัย​​เธอ​ลา​ออก​จาก​งาน​แม่​บ้าน​และ​ใช้​เวลา​ส่วน​ใหญ่​ท่อง​เที่ยว​หรือ​ ไม่​ก็​ไป​ร่วม​งาน​แสดง​ศิลปะ​ต่าง ๆ​​เมื่อ​มี​หนังสือพิมพ์​หรือ​รายการ​โทรทัศน์​มา​สัมภาษณ์​เกี่ยว​ กับ​ชีวิต​ของ​อารยะ​ ​อายตนะ​ ​เธอ​จะ​พูด​ชื่นชม​เขา​เสมอ​ว่า​เขา​เป็น​สามี​ที่​ดี​และ​เป็น​ศิลปิน​ที่​น่า​ ยกย่อง​ ​เธอ​ไม่รู้​เหมือน​กัน​ว่า​เธอ​พูด​คำ​สวย ๆ​ ​เหล่า​นั้น​ออก​ไป​ได้​อย่างไร​ ​ทั้ง ๆ​ ​ที่​เธอ​ไม่รู้​สึก​ เช่น​นั้น​มา​นาน​แล้ว​​แต่​เมื่อ​ชื่อ​เสียง​ของ​เขา​ระบือ​ไกล​​เธอ​ก็​รู้สึก​ปลาบปลื้ม​ใน​ตัว​เขา​อีก​ครั้ง​​ ​ จ​ น​กระทัง่ อ​ ารยะ​อ​ ายตนะ​ปรากฏ​ตวั ข​ นึ้ ห​ ลังจ​ าก​หาย​ไป​สป​ี่ ​ี ช​ วี ติ ข​ อง​สก​ุ ญ ั ญา​กถ​็ งึ ​ คราว​เปลี่ยนแปลง​อีก​ครั้ง​หนึ่ง​​ ​ ​เช้า​วัน​นั้น​สุ​กัญญา​หัวใจ​แทบ​วาย​ ​เมื่อ​เห็น​อารยะ​ ​อายตนะ​นั่ง​อยู่​ที่​ห้อง​ทำงาน​ของ​เขา​ ​ตอน​ นี้​ห้อง​ของ​เขา​ถูก​จัด​เก็บ​อย่าง​เป็น​ระเบียบ​ ​อุปกรณ์​ต่าง ๆ​ ​ถูก​เก็บ​เข้า​ตู้​ ​มี​ภาพ​เขียน​ไม่​กี่​ชิ้น​ ที่​ยัง​วาง​ไว้​ตรง​มุม​ห้อง​ ​เพราะ​ภาพ​ส่วน​ใหญ่​ของ​เขา​ถูก​ซื้อ​ไป​หมด​หรือ​ไม่​ก็​จัด​แสดง​ไว้​ใน​งาน​ แสดง​ศิลปะ​​​ ​ ​เมื่อ​รวบรวม​สติ​ได้​ ​สุ​กัญญา​จึง​เดิน​ไป​ดู​ใกล้ ๆ​ ​และ​พบ​ว่า​ชาย​ที่​อยู่​ต่อ​หน้า​เธอ​คือ​ อารยะ​อ​ ายตนะ​ตวั จ​ ริงแ​ น่นอน​ท​ งั้ ท​ รง​ผม​ห​ นวด​เครา​แ​ ละ​เสือ้ ผ้าช​ า่ ง​เหมือน​กบั ว​ นั ท​ เ​ี่ ขา​หายตัว​

Write Short Story Award 35

ไป​อย่าง​ไม่​ผิด​เพี้ยน​ ​อารยะ​ ​อายตนะ​หัน​มา​มอง​และ​ยิ้ม​ให้​เธอ​อย่าง​อ่อน​โยน​ ​สุ​กัญญา​ตะลึง​ งันจ​ น​พดู อ​ ะไร​ไม่อ​ อก​เ​ธอ​ตดั สินใ​ จ​เอือ้ ม​มอื ไ​ ป​สมั ผัสต​ วั เ​ขา​ใ​ ช่​เ​ขา​ยงั เ​ป็นอ​ ารยะ​อ​ ายตนะ​คน​ เดิมท​ ม​ี่ เ​ี ลือด​เนือ้ แ​ ละ​ตวั ต​ น​ทจ​ี่ บั ต​ อ้ ง​ได้​เ​ธอ​ถาม​เขา​วา่ เ​ขา​หาย​ไป​ไหน​มา​เ​ขา​ยมิ้ แ​ ละ​ตอบ​กลับ​ มา​ว่า​ ​ “​ ผ​ ม​ไม่ไ​ ด้ห​ าย​ไป​ไหน​น”​ี่ ​จ​ าก​นนั้ เ​ขา​เดินไ​ ป​หยิบอ​ ปุ กรณ์ว​ าด​รปู แ​ ละ​ลงมือส​ ร้าง​งาน​ อีก​ครั้ง​​​​​ ​ ​เมื่อ​มี​ข่าว​ว่า​ ​อารยะ​ ​อายตนะ​ ​ศิลปิน​นาม​อุโฆษ​ยัง​มี​ชีวิต​อยู่​ ​ผู้คน​จำนวน​มาก​ก็​แสดง​การ​ ต้อนรับด​ ว้ ย​เสียง​โห่ฮ​ า​และ​ความ​เคลือบ​แคลง​สงสัย​โ​ พล​สำรวจ​ทกุ ส​ ำนักย​ นื ยันต​ รง​กนั ว​ า่ ​ค​ น​ ส่วน​ใหญ่​เชื่อ​ว่า​เรื่อง​นี้​ต้อง​มี​เบื้อง​หลัง​และ​ผล​ประโยชน์​แอบแฝง​อย่าง​แน่นอน​ ​ ​และ​นี่​เป็น​ความ​เห็น​บาง​ส่วน​ของ​ประชาชน​​ ​ “​ ผ​ ม​วา่ เ​รือ่ ง​นเ​ี้ ป็นแ​ ผน​โปรโมท​ผล​งาน​ของ​เขา​​เ​ขา​อาจ​จะ​รว่ ม​มอื ก​ บั อ​ งค์กร​ไหน​ซกั ​ แห่ง​ ​สร้าง​เรื่อง​ให้​ตัว​เอง​หาย​สาบสูญ​ไป​ ​คน​จะ​ได้​สนใจ​งาน​ของ​เขา​และ​ผล​งาน​ของ​เขา​ก็​จะ​ ขาย​ได้​มาก​ขึ้น​​ผม​เชื่อ​ว่า​ต้อง​เป็น​เรื่อง​ผล​ประโยชน์​อยู่เบื้องหลัง​”​​ ​ ​“​ดิฉัน​ว่า​เขา​กับ​ภรรยา​คบคิด​กัน​หลอก​หลวง​ชาว​บ้าน​ค่ะ​ ​แต่​เขา​ก็​ทน​ซ่อน​ตัว​อยู่​ นาน ๆ​ ​ไม่​ไหว​ ​เลย​ปรากฏ​ตัว​ขึ้น​มา​อีก​ ​คง​นึก​ว่า​คน​จะ​ออก​มา​ต้อนรับ​เขา​อย่าง​ยิ่ง​ใหญ่​มั้ง​คะ​​ แต่​ฉัน​คน​หนึ่ง​ล่ะ​ที่​ไม่​เอา​ด้วย​”​ ​ “​ ส​ งสัยเ​ขา​คง​อยาก​เป็นแ​ บบ​แวน​โก๊ะห์มงั้ ค​ รับ​ด​ งั ต​ อน​ตาย​ไป​แล้ว​เ​ลย​กเ​ุ รือ่ ง​ขนึ้ ม​ า​​ ตัว​เอง​จะ​ได้​ดัง​บ้าง​ ​เฮอ​ะ​.​.​.​ตอน​นี้​คน​รู้​ธาตุ​แท้​หมด​แล้ว​ ​คง​ไม่มี​ใคร​สนใจ​แล้ว​ล่ะ​ครับ​ ​ศิลปิน​ จอม​ปลอม​แบบ​นี้​”​​ ​ ​“​บางที​เขา​อาจ​ถูก​มนุษย์​ต่าง​ดาว​จับ​ตัว​ไป​ก็ได้​นะ​ครับ​ ​แล้ว​เพิ่ง​ถูก​ปล่อย​ตัว​มา​​ ฮะ​​ฮะ​”​​ ​ ก​ ารก​ลบั ม​ า​ของ​อารยะ​อ​ ายตนะ​กอ่ ใ​ ห้เ​กิดก​ ระแส​วพิ ากษ์ว​ จิ ารณ์ท​ าง​ลบ​เป็นอ​ ย่าง​ มาก​ป​ ระชาชน​เรียก​รอ้ ง​ให้ร​ ฐั บาล​เร่งต​ รวจ​สอบ​วา่ เ​รือ่ ง​นเ​ี้ ข้าข​ า่ ย​หลอก​หลวง​ประชาชน​หรือไ​ ม่​ ราคา​ภาพ​เขียน​ของ​เขา​ตกลง​อย่าง​ฮวบฮาบ​ ​นัก​วิจารณ์​หลาย​ท่าน​ออก​มา​พูด​ถึง​ผล​งาน​ของ​ เขา​ใน​เชิง​ลบ​ ​แต่​อารยะ​ ​อายตนะ​ ​ยัง​คง​เก็บ​ตัว​เงียบ​อยู่​ใน​บ้าน​ ​สร้างสรรค์​ผล​งาน​ของ​เขา​ต่อ​ ไป​โดย​ไม่​สนใจ​กระแส​โลก​​ ​ ​แต่​คน​ที่​ร้อนรน​ทน​ไม่​ได้​กับ​ความ​เปลี่ยนแปลง​ครั้ง​นี้​มาก​ที่สุด​ก็​คือ​สุ​กัญญา​​​​ ​ ​ตอน​นี้​สุ​กัญญา​แทบ​ไม่​กล้า​ออก​จาก​บ้าน​ ​เพราะ​เมื่อ​ออก​ไป​ก็​จะ​เจอ​แต่​นัก​ข่าว​ ที่​คอย​ตาม​สัมภาษณ์​ ​ผู้คน​ที่​ผ่าน​ไป​มา​ก็​ว่า​เธอ​เสีย ๆ​ ​หาย ๆ​ ​กล่าว​หา​ว่า​เธอ​ต้ม​ตุ๋น​หลอก​ ลวง​ ​ราย​ได้ที่​เคย​ได้​เป็นก​อบ​เป็น​กำ​จาก​ภาพ​เขียน​ของ​สามี​ก็​ลด​ลง​ ​จน​เธอ​ไม่​สามารถ​ใช้​จ่าย​ ฟุ่มเฟือย​ตามใจ​ชอบ​ได้​อีก​ ​สุ​กัญญา​รู้สึก​เครียด​จน​กิน​ไม่​ได้​ ​นอน​ไม่​หลับ​ ​เพราะ​ทำใจ​ไม่​ได้ที่​

36 Write Short Story Award

ตัวเ​ธอ​อาจ​จะ​ตอ้ ง​กลับค​ นื ส​ ส​ู่ ถานะ​เดิม​เ​ธอ​มกั ก​ ราด​เกรีย้ ว​ใส่ผ​ เ​ู้ ป็นส​ ามี​ด​ า่ ว​ า่ เ​ขา​ตา่ งๆ​น​ านา​​ บอก​ว่า​เขา​ไม่​ควร​กลับ​มา​เลย​​ไม่​อย่าง​นั้น​ก็​คง​ไม่​เกิด​เหตุการณ์​เช่น​นี้​ขึ้น​​แต่​อารยะ​​อายตนะ​ ก็​ยัง​นิ่ง​เฉย​และ​เขียน​ภาพ​ของ​เขา​ต่อ​ไป​​

​เมื่อ​ภรรยา​ไม่​กล้า​ออก​ไป​ไหน​ ​จึง​เป็น​หน้าที่​ของ​อารยะ​ ​อายตนะ​ไป​โดย​ปริยาย​ที่​ ต้อง​ออก​ไป​ซื้อ​ของกิน​ของใช้​ข้าง​นอก​ ​และ​เขา​มัก​เจอ​นัก​ข่าว​หรือ​คน​ละแวก​นั้น​คอย​ติดตาม​ ถามไถ่​อยู่​เสมอ​ว่า​เขา​หาย​ไป​ไหน​มา​ถึง​สี่​ปี​​และ​ทุก​ครั้ง​เขา​ก็​จะ​ตอบ​เช่น​เดิม​ด้วย​น้ำ​เสียง​อ่อน​ โยน​ว่า​​ ​ ​​​“​ผม​ไม่​ได้​หาย​ไป​ไหน​นี่​”​​ ​ เ​ช้าว​ นั น​ ​ี้ อ​ ารยะ​อ​ ายตนะ​ออก​จาก​บา้ น​เพือ่ ไ​ ป​ซอื้ ก​ บั ข้าว​เช่นเ​คย​เ​ขา​เดินท​ อด​นอ่ ง​ไป​ตาม​ถนน​ ใน​ซอย​ ​ดวง​อาทิตย์​เพิ่ง​โผล่​พ้น​เหลี่ยม​ตึก​ออก​มา​ให้​ไอ​อุ่น​ ​ลม​อ่อน ๆ​ ​โชย​มาก​ระ​ทบ​ผิว​กาย​​ อารยะ​อ​ ายตนะ​ยมิ้ ใ​ ห้ก​ บั ค​ วาม​งาม​ของ​วนั ใ​ หม่​เ​ขา​รสู้ กึ ส​ ดชืน่ แ​ ละ​มพ​ี ลังเ​มือ่ ไ​ ด้ส​ ดู อ​ ากาศ​ยาม​ เช้า​และ​สัมผัส​ความ​อบอุ่น​ของ​แสง​ตะวัน​​วัน​นี้​คง​วาด​ภาพ​ดี ๆ​​ได้​สัก​ภาพ​​เขา​คิด​​ ​ ​อารยะ​ ​อายตนะ​รู้สึก​ว่า​ช่วง​นี้​จิตใจ​ของ​เขา​ปลอด​โปร่ง​จน​สามารถ​สร้างสรรค์​ผล​ งาน​ได้​ดัง​ใจ​​แต่​สิ่ง​หนึ่ง​ที่​รบกวน​สมาธิ​ของ​เขา​อยู่​เสมอ​ก็​คือ​คำถาม​ที่​ว่า​เขา​หาย​ไป​ไหน​มา​สี่​ปี​ เขา​เจอ​คำถาม​นี้​ทั้ง​จาก​เพื่อน​บ้าน​ ​สื่อมวลชน​ ​และ​แม้แต่​ภรรยา​ของ​เขา​เอง​ ​ทุก​ครั้ง​เขา​ก็​จะ​ ตอบ​กลับ​ไป​ว่า​เขา​ไม่​ได้​หาย​ไป​ไหน​​ซึ่ง​ก็​เป็น​ความ​จริง​​แต่​กลับ​ไม่มี​ใคร​เชื่อ​เขา​เลย​ ​ ​ร้าน​อาหาร​ที่​อารยะ​ ​อายตนะ​ซื้อ​กับข้าว​เป็น​ประจำ​อยู่​หน้า​ปาก​ซอย​ ​ซึ่ง​ห่าง​จาก​ บ้าน​ของ​เขา​ประมาณ​สร​ี่ อ้ ย​เมตร​ต​ อน​นเ​ี้ ขา​เดินไ​ ป​ได้เ​พียง​ครึง่ ท​ าง​เท่านัน้ ​แ​ ต่เ​ขา​กไ​็ ม่ไ​ ด้ร​ บี ร​ อ้ น​ แต่​อย่าง​ใด​​เพราะ​เขา​กำลัง​ซึมซับ​บรรยากาศ​ยาม​เช้า​อย่าง​สุขใจ​​ดวงตา​ชื่นชม​ความ​งาม​ของ​ ต้นไม้เ​ขียว​รมิ ท​ าง​ห​ ฟ​ู งั น​ ก​ประสาน​เสียง​เป็นบ​ ทเพลง​ไพเราะ​ด​ งั น​ นั้ เ​ขา​จงึ ไ​ ม่รว​ู้ า่ ม​ ร​ี ถ​กระบะ​ส​ี ดำ​คนั ห​ นึง่ แ​ ล่นม​ า​ดว้ ย​ความเร็วส​ งู จ​ าก​ทาง​ดา้ น​หลังข​ อง​เขา​และ​ไม่มท​ี ที า่ ว​ า่ จ​ ะ​ชะลอ​ความเร็ว​ ลง​เลย​​และ​แล้ว​รถ​คัน​นั้น​ก็​พุ่ง​ชน​อารยะ​​อายตนะ​เข้า​อย่าง​จัง​​ร่าง​ของ​เขา​กระเด็น​ไป​ข้าง​หน้า​ และ​กระแทก​กับ​พื้น​ดิน​อย่าง​แรง​​ ​ ค​ น​ขบั ย​ งั ค​ ง​อยูใ​่ น​รถ​ไ​ ม่ย​ อม​ลง​มา​ดเ​ู ลย​วา่ อ​ ารยะ​อ​ ายตนะ​เป็นเ​ช่นไ​ ร​บา้ ง​เ​ขา​กลับ​ รถ​และ​แล่นอ​ อก​ไป​จาก​จดุ น​ นั้ อ​ ย่าง​รวดเร็ว​ท​ งิ้ ร​ า่ ง​ทไ​ี่ ร้ล​ ม​หายใจ​ของ​ศลิ ปินน​ าม​อโุ ฆษ​ให้น​ อน​ จม​กอง​เลือด​อยู่​บน​ถนน​เล็ก ๆ​​สาย​นั้น​​​ ​ ​การ​จาก​ไป​ของ​อารยะ​​อายตนะ​ทำให้​วงการ​ศิลปะ​สะท้าน​สะเทือน​อีก​ครา​​งาน​ศพ​ของ​เขา​ถูก​ จัดข​ นึ้ อ​ ย่าง​ยงิ่ ใ​ หญ่ส​ ม​เกียรติ​แ​ ละ​แน่นอน​ห​ ลังเ​ขา​จาก​ไป​ได้ไ​ ม่น​ าน​ผ​ คู้ น​กห​็ นั ก​ ลับม​ า​ยกย่อง​ ชื่นชม​ผล​งาน​ของ​เขา​​และ​ราคา​ภาพ​เขียน​ก็​พุ่ง​สูง​ขึ้น​อีก​ครั้ง​​ ​ ​“​ผล​งาน​ของ​เขา​ช่าง​งดงาม​และ​แฝง​ไว้​ด้วย​ความ​คิด​ที่​ลึก​ซึ้ง​มากมาย​ ​ดิฉัน​ไม่​ได้​

Write Short Story Award 37

พูดใ​ น​ฐานะ​ภรรยา​ของ​เขา​นะ​คะ​แ​ ต่พ​ ดู ใ​ น​ฐานะ​ผเ​ู้ สพ​งาน​ศลิ ปะ​คน​หนึง่ ​ง​ าน​หลาย​ชนิ้ ข​ อง​เขา​ ทำให้ด​ ฉิ นั แ​ ทบ​ละ​สายตา​ไป​ไม่ไ​ ด้เ​ลย​ร​ สู้ กึ อ​ มิ่ เ​อิบไ​ ป​กบั ค​ วาม​งาม​ทเ​ี่ ขา​สร้าง​ขนึ้ ​ม​ นั เ​ป็นค​ วาม​ สุขท​ าง​ใจ​อย่าง​หนึง่ แ​ ละ​มนั ท​ ำให้ด​ ฉิ นั ม​ แ​ี รง​บนั ดาล​ใจ​ทจ​ี่ ะ​มช​ี วี ติ อ​ ยูต​่ อ่ ไ​ ป​แ​ ม้ต​ อน​นเ​ี้ ขา​จะ​ไป​ จาก​ชวี ติ ข​ อง​ดฉิ นั แ​ ล้ว​แ​ ต่ผ​ ล​งาน​ลำ้ ค่าท​ เ​ี่ ขา​ทงิ้ ไ​ ว้ท​ ำให้ด​ ฉิ นั ร​ สู้ กึ ว​ า่ เ​ขา​ยงั อ​ ยูข​่ า้ ง ๆ​เ​สมอ​แ​ ละ​ ดิฉัน​หวัง​ว่า​คน​ที่​ชื่น​ชอบ​ผล​งาน​ของ​เขา​จะ​รู้สึก​เช่น​เดียวกัน​”​​

​สุ​กัญญา​กล่าว​ด้วย​น้ำตา​นอง​หน้า​ใน​งาน​ศพ​ของ​อารยะ​​อายตนะ​​ตอน​นี้​สามี​ของ​ เธอ​จาก​ไป​อย่าง​ไม่มี​วัน​กลับ​​และ​เธอ​ก็​หวัง​ว่า​เขา​จะ​ไม่​ฟื้น​คืนชีพ​ขึ้น​มา​อีก​​​

​ตอน​นี้​สุ​กัญญา​กลับ​มา​ใช้​ชีวิต​อย่าง​มี​ความ​สุข​อีก​ครั้ง​ด้วย​เงิน​ทอง​ที่​ได้​จาก​ภาพ​ เขียน​ของ​สามี​ ​เมื่อ​หัก​ลบ​กับ​ค่า​จ้าง​ที่​ต้อง​ให้​คน​ขับ​รถ​กระบะ​คัน​นั้น​แล้ว​ ​เธอ​ยัง​มี​เงิน​อีก​ เหลือเฟือ​ที่​จะ​เอา​ไว้​ใช้​จับ​จ่าย​อย่าง​เปรม​ปรีดิ์​​

เรื่อง​ราว​ของ​ศิลปิน​ ​งาน​ศิลปะ​ ​ความ​สำเร็จ​ ​และ​ความ​ตาย​ ​คุณค่า​ของ​งาน​กับ​เงิน​ที่​ได้​ รับม​ กั ส​ วน​ทาง​กนั เ​สมอ​ม​ ค​ี น​ตงั้ ค​ ำถาม​เกีย่ ว​กบั ศ​ ลิ ปินท​ ท​ี่ ำงาน​ศลิ ปะ​อยูเ​่ สมอ​วา่ ง​ าน​จะ​ ดัง​ได้​ต้อง​ตาย​ก่อน​หรือ​ไม่​ ​แต่​ศิลปิน​ใน​ยุค​ใหม่​หลาย​คน​ก็​ดัง​ ​มีชื่อ​เสียง​ ​พร้อม​เงิน​ทอง​ มากมาย​ ​ก่อน​วาย​ชีพ​หลาย​คน​ ​ไม่​ว่า​จะ​เป็น​พิ​คาส​โซ​,​ ​ดา​ลี​,​ ​แอน​ดี้​ ​วอลล์ฮอลล์​ ​ทว่า​ ศิลปินอ​ าภัพอ​ ย่าง​แวน​โ​ ก๊ะห์​ม​ กั จ​ ะ​กลาย​เป็นภ​ าพ​ตดิ ตา​ของ​ผคู้ น​มากกว่า​เ​รือ่ ง​สนั้ เ​รือ่ ง​น​ี้ ตัง้ ค​ ำถาม​ได้อ​ ย่าง​เฉียบ​คม​ถงึ ค​ ณ ุ ค่าข​ อง​ศลิ ปะ​ร​ วม​ถงึ ผ​ คู้ น​ทอ​ี่ ยูร​่ อบ​ขา้ ง​ตา่ ง​กม​็ ท​ี ที า่ แ​ ปร​ เปลี่ยน​ไป​ตาม​ขบวนการ​ทาง​สื่อมวลชน​​เหตุการณ์​แบบ​นี้​น่า​คิด​​และ​น่า​สนใจ​

38 Write Short Story Award

Write Short Story Award 39

Who​​kill​​Uranus​?​ ​ดวงตะวัน​​นิ​ลาย​น 1​ ​ผม​พบ​เธอ​ตรง​ที่​โต๊ะ​ตัว​ใน​สุด​ของ​ร้าน​ใน​คืน​วัน​เสาร์​ ​เธอ​นั่ง​อยู่​ตรง​นั้น​เพียง​ลำพัง​​ราวกับ​ว่า​กำลัง​สูด​อากาศ​จาก​อีก​ห้วง​ เวลา​ที่​ต่าง​ไป​โดย​สิ้น​เชิง​กับ​จุด​ที่​ผม​และ​ใคร ๆ​ ​มี​ตัว​ตน​อยู่​ ​ผม​มอง​เห็น​เธอ​ จาก​หาง​ตา​ใน​ระหว่าง​ที่​กำลัง​จดจ่อ​อยู่​กับ​การ​เสิร์ฟ​เตกี​ลาร์​หก​ช็อต​ให้​กับ​ ลูกค้า​ที่​โต๊ะ​สาม​​ด้าน​ข้าง​บาร์​​หรือ​ถ้า​จะ​พูด​ให้​ชัดเจน​​ผม​เห็น​เธอ​ใน​จังหวะ​ ที่​ชาย​หนุ่ม​ที่มา​กับ​หญิง​สาว​หน้าตา​สวย​หมดจด​ตรง​โต๊ะ​หก​ ​ยกมือ​ขึ้น​เป็น​เชิง​ให้​ผม​เข้าไป​รับ​ออ​เด​อร์​ ​ผม​สบ​สายตา​กับ​เจ้าของ​ โต๊ะ​เบอร์​หก​เพื่อ​จะ​ส่ง​สัญญาณ​ว่า​ผม​รับ​รู้​แล้ว​ ​และ​จะ​เข้าไป​จด​รายการ​ อาหาร​และ​เครื่อง​ดื่ม​ที่​เขา​ต้องการ​ใน​ไม่​ช้า​ ​ผม​ล้วง​มือ​เข้าไป​ใน​กระเป๋า​ เสื้อ​กั๊ก​ ​เพื่อ​หยิบ​ปากกา​และ​สมุด​จด​​แล้ว​ใน​ตอน​นั้น​เอง​​ผม​เห็น​เธอ​เต็ม​ใบหน้า​ ​และ​วินาที​เดียวกัน​นั้น​…​ทุก​สิ่ง​หยุด​นิ่ง​ ​แสง​สี​ฟ้า​ทอ​ประกาย​เรือง​รอง​ค่อยๆ​ ​เคลื่อน​ตัว​ออก​มา​จาก​มุม​เล็กๆ​ ​มุม​นั้น​ของ​ร้าน​​ หาก​มอง​เพียง​ผาด​เผิน​ ​แสง​นั้น​ก็​ดู​เหมือน​แสง​ไฟ​ฟลู​ออ​เรส​เซนต์​ทั่วไป​ ​แต่​ถ้า​คุณ​ได้​มี​โอกาส​

40 Write Short Story Award

เพ่ง​ลึก​ลง​ไป​ใน​แสง​นั้น​ ​จะ​เห็น​ได้​ว่า​แท้จริง​แล้ว​ ​สิ่ง​ที่​ดู​เหมือน​แสง​ไฟ​นั้น​คือ​กลุ่ม​ควัน​เบาบาง​ ที่​รวม​ตัว​กัน​และ​ค่อย ๆ​​ลอย​อ้อยอิ่ง​อยู่​ใน​อากาศ​​บัดนี้​ร้าน​ทั้ง​ร้าน​ ​ตก​อยู่​ภาย​ใต้​การ​ปกคลุม​ของ​ควัน​สี​ฟ้า​จาง​ ​ซึ่ง​ห่อ​หุ้ม​ร่าง​ของ​เธอ​ไว้​ ​ณ​ ​ใจกลาง​​ น​ า่ แ​ ปลก​ผ​ คู้ น​ใน​รา้ น​มอง​ไม่เ​ห็นเ​ธอ​ส​ งิ่ ท​ พ​ี่ วก​เขา​รบั ร​ เ​ู้ พียง​อย่าง​เดียว​คอื ค​ วาม​มดื ม​ ดิ อ​ นั ไ​ ม่ม​ี ที่​สิ้น​สุด​​พวก​เขา​รู้สึก​ราวกับ​หลับตา​ลง​แล้ว​มอง​เห็น​แสง​สี​ฟ้า​ ​จัดจ้า​อยู่​ที่​หลัง​ตา​ ​ด้วย​สาเหตุ​ที่​ผม​เอง​ก็​ยัง​ไม่​อาจ​เข้าใจ​ ​จู่ ๆ​ ​ทุก​คน​รอบ​กาย​ก็​พา​กัน​หยุด​นิ่ง​อยู่​กับ​ที่​​ ​ผู้​หญิง​ร่าง​บาง​คน​หนึ่ง​เคลื่อน​กาย​ ​เข้า​มา​หา​ผม​ ​เธอ​มี​ผิว​ขาว​ซีด​เหมือน​นางไม้​ ​ใบหน้า​สวย​เศร้า​ ​ดวงตา​สี​ฟ้า​น้ำ​ทะเล​ ของ​เธอ​กลม​โต​ ร​ า่ ง​ของ​เธอ​ถกู ห​ อ่ ห​ มุ้ ด​ ว้ ย​ฟอง​อากาศ​บาง​ใส​ฟ​ อง​อากาศ​สะท้อน​แสง​ไฟ​สอ่ ง​ประกาย​ โปร่งใส​หลาก​สี​ดู​เพลิน​ตา​​เธอ​ขยับ​มา​อยู่​ข้าง​กาย​ผม​​เอ่ย​ปาก​ทักทาย​ “​ ค​ นื น​ พ​ี้ ระจันทร์ส​ วย​นะ​”​ผ​ ม​ไม่แ​ น่ใจ​วา่ ค​ วร​จะ​ตอบ​เธอ​ไป​วา่ อ​ ย่างไร​จงึ พ​ ยักห​ น้าส​ อง​ สาม​ที​เป็น​เชิง​เห็น​ด้วย​ ​“​รู้​ไหม​ว่า​พระจันทร์​ฆ่า​คน​ได้​”​ ​“​หา​”​​ผม​อุทาน​ออก​มา​ใน​ทันใด​ ​“​หมาย​ถึง​​ทำให้​ตาย​ไป​จริง ๆ​​น่ะ​เห​รอ​”​​ถาม​ออก​ไป​แล้ว​ก็​รู้​สึก​งี่​เง่า​ ​“​ใช่​”​​เธอ​ตอบ​รับ​พลาง​ทอด​สายตา​ออก​ไป​ไกล​​ไกล​เท่า​ห้วง​จินตนาการ​​ไกล​เกิน​กว่า​ ที่​ผม​จะ​ล่วง​รู้​ว่า​สายตา​ของ​เธอ​ทอด​ไป​ถึงที่​ใด​ “​ ฉ​ นั ม​ เ​ี รือ่ ง​จะ​เล่าใ​ ห้ฟ​ งั ”​ ​เ​ธอ​กล่าว​แ​ ล้วฟ​ อง​อา​กา​ศก​ลม ๆ​ข​ นาด​เท่าล​ กู บอล​ชายหาด​​ ก็​ลอย​จาก​หมอก​ควัน​ ​ออก​มา​อยู่​ตรง​หน้า​ผม​ ​“​มอง​เข้าไป​ใน​นั้น​สิ​​แล้ว​เธอ​จะ​เห็น​”​​ผม​มอง​เข้าไป​ใน​ฟอง​อากาศ​​เป็น​อย่าง​ที่​เธอ​ว่า​ ผม​เห็น​ชาย​คน​หนึ่ง​…​ ​ ​2​ ​ชาย​ร่าง​กำยำ​ ​ผิว​คล้ำ​กำลัง​เล็ง​ธนู​ไป​ยัง​ดวง​จันทร์​อย่าง​มุ่ง​มั่น​ ​เขา​ย้ำ​กับ​ตัว​เอง​อย่าง​เชื่อ​มั่น​ เป็น​ครั้ง​ที่​หลาย​สิบ​ของ​วัน​​“​เพื่อ​ส​เตล​ล่า​”​ ​ใช่​,​ ​เพื่อ​ส​เตล​ล่า​ ​เขา​ต้อง​ทำให้​ได้​ ​เขา​ต้อง​ยิง​ธนู​เพื่อ​ยิง​เอา​สะเก็ด​จันทร์​ลง​มา​ให้​กับ​ ส​เตล​ลา่ ​ค​ น​รกั ข​ อง​เขา​เ​ธอ​เฝ้าร​ อ้ งขอ​เขา​อยูท​่ กุ ว​ นั ​แ​ ละ​คนื น​ เ​ี้ ป็นค​ นื ท​ เ​ี่ หมาะ​สม​ทสี่ ดุ ท​ จ​ี่ ะ​ลงมือ​ จันทร์​กลม​โต​ลอย​เด่น​อยู่​บน​ฟ้า​ ​อากาศ​นิ่ง​สงบ​ ​ยอด​ไม้​ไม่​ไหว​ติง​ ​ทะเล​ราบ​เรียบ​ส่อง​สะท้อน​ แสงจันทร์​นวล​ ​ส​เตล​ล่า​…​ถ้า​ไม่ใช่​เพื่อ​เธอ​ ​เขา​คง​ไม่​ยอม​ทุก​สิ่ง​เช่น​นี้​ ​ส​เตล​ล่า​เป็น​ผู้​หญิง​ที่​มี​

Write Short Story Award 41

จิตใจ​งดงาม​ยิ่ง​กว่า​ใคร ๆ​​เธอ​ไม่​เคย​ตี​แม้​แมลงวัน​​ยุง​​มด​​ ​หรือ​แม้​กระทั่ง​งู​ร้าย​ที่​หมาย​จะ​เอา​ชีวิต​เธอ​ ​เธอ​ไม่​เคย​โกรธ​แม้​ใคร​จะ​ต่อว่า​อย่างไร​​ แต่​โชค​ร้าย​นัก​​ทั้ง​ที่​หน้าตา​งดงาม​ราวกับ​นางฟ้า​​ผิวหนัง​ของ​เธอ​กลับ​เป็น​ริ้ว​รอย​ตะปุ่มตะป่ำ​ กลบ​ความ​งาม​ที่​ซ่อน​อยู่​ ​ให้​เลือน​หาย​ไป​จน​หมด​​ไม่มี​ชาย​ใด​มอง​เธอ​ซ้ำ​สอง​​เว้น​ไว้​ก็​แต่​เพียง​เขา​,​​ยูเรนัส​ ​และ​บัดนี้​​ยูเรนัส​​ผู้​ที่​รู้​ดี​กว่า​ใคร​ว่า​คน​รัก​ของ​เขา​ต้อง​ทน​ทุกข์​กับ​การ​ถูก​หยาม​เหยียด​ จาก​คน​รอบ​ข้าง​มา​ตลอด​ชั่ว​ชีวิต​ ​ได้​ฟัง​ความ​จาก​ผู้​เฒ่า​แห่ง​หมู่บ้าน​ว่า​สะเก็ด​หิน​จาก​ดวง​ จันทร์​เยียวยา​อาการ​ของ​เธอ​ได้​ ​จึง​ไม่​รีรอ​ที่​จะ​คว้า​ธนู​ประจำ​กาย​ ​แล้ว​เดิน​ออก​ไป​ที่​หน้า​ผา​ ค​รี​เชีย​ส​ริม​ทะเล​โค​โร​นัส​ใน​คืน​เดือน​หงาย​ ​มุ่ง​จะ​คว้า​เอา​สิ่ง​เดียว​ที่​คน​รัก​ของ​เขา​ปรารถนา​จะ​ ครอบ​ครอง​มา​ให้​จง​ได้​ ​เขา​ไม่​รีบ​ร้อน​​ค่อย ๆ​​เลือก​มุม​ที่​เหมาะ​เจาะ​ที่สุด​​เมื่อ​ได้​จังหวะ​จึง​สอด​ลูก​ธนู​เข้า​กับ​ คัน​ธนู​​ง้าง​ศร​จน​สุด​มือ​ ​แล้ว​ยิง​ออก​ไป​ ล​ กู ธ​ นูป​ กั ล​ ง​ตรง​ขอบ​ของ​พระจันทร์พ​ อ​ดบิ พ​ อดี​ห​ นิ น​ บั ส​ บิ ก​ อ้ น​รว่ ง​พรูล​ ง​มา​จาก​ทอ้ งฟ้า​ ทีม​่ ดื ม​ ดิ ​บ​ า้ ง​ตกลง​ใน​มหาสมุทร​บ​ า้ ง​กระจาย​เกลือ่ น​กลาด​อยูบ​่ น​ยอด​เขา​แ​ ละ​บาง​กอ้ น​ตกลง​ ใน​ทะเล​ทราย​ทร​ี่ า้ ง​ไร้ผ​ คู้ น​ห​ นึง่ ใ​ น​หนิ เ​หล่าน​ นั้ ต​ กลง​กระทบ​ผนื น​ ำ้ ร​ าบ​เรียบ​แห่งโ​ ค​โร​นสั ​ย​ เู รนัส​ กระโจน​จาก​หน้าผา​​ดำ​ดิ่ง​ลง​ไป​ใน​ทะเล​ลึก​เบื้อง​หน้า​​แม้​เทพ​ผู้​ยิ่ง​ใหญ่​แห่ง​ท้อง​น้ำ​​โพ​ไซ​ดอน​​ จะ​ไม่ช​ อบใจ​นกั ท​ ล​ี่ ำน้ำอ​ นั เ​ป็นท​ รี่ กั ข​ อง​ตน​ต​ อ้ ง​ถกู ร​ บกวน​จาก​กอ้ น​หนิ ท​ ต​ี่ กลง​มา​แ​ ต่เ​หล่าท​ วย​ เท​พอืน่ ๆ​ท​ ส​ี่ ถิตใ​ น​ลำน้ำต​ า่ ง​สรรเสริญค​ วาม​กล้าข​ อง​เขา​แ​ ละ​เปิดท​ าง​ให่เ​้ ขา​หยิบห​ นิ ศ​ กั ดิส์ ทิ ธิ​์ จาก​ดวง​จันทร์​ไป​อย่าง​ง่ายดาย​ เ​ขา​นำ​หนิ ไ​ ป​ผกู ต​ ดิ ก​ บั ส​ ร้อย​เงินเ​ส้นเ​ล็ก​แ​ ละ​มอบ​ให้แ​ ก่ค​ น​รกั เ​ป็นข​ อง​กำนัล​ฉ​ บั พ​ ลัน​ ทีส​่ เ​ตล​ลา่ ไ​ ด้ส​ วม​สร้อย​คอ​จาก​คน​รกั ​เ​ธอ​กก​็ ลาย​เป็นผ​ ห​ู้ ญิงท​ ง​ี่ าม​ยงิ่ น​ กั ​ผ​ วิ พ​ รรณ​ของ​เธอ​นวล​ ผ่อง​ป​ ระกาย​ตา​สกุ ส​ กาว​ยงิ่ ก​ ว่าด​ าว​ดวง​ใด​บน​นภา​ค​ วาม​งาม​ทถ​ี่ กู ล​ มื เ​ลือน​มา​แสน​นาน​ปรากฏ​ ให้ค​ น​ทงั้ ห​ มูบ่ า้ น​ได้เ​ห็น​พ​ วก​เขา​เป็นค​ รู่ กั ท​ ม​ี่ ค​ี วาม​สขุ ท​ สี่ ดุ ใ​ น​โลก​แ​ ละ​คง​ไม่มส​ี งิ่ ใ​ ด​มา​พราก​ทงั้ ​ สอง​ไป​จาก​กัน​ได้​​เว้น​แต่​คำ​สาป​แห่ง​ดวง​จันทร์​ ​ใน​คืน​ที่​เจ็ด​หลัง​จาก​ที่​ยูเรนัส​มอบ​สร้อย​หิน​ให้​แก่​ส​เตล​ล่า​ ​ดวงตา​ของ​เขา​ก็​มืด​สนิท​ ส​เตล​ล่า​ร้อน​ใจ​​เธอ​จึง​ไป​ถาม​ผู้​เฒ่า​ว่า​เกิด​อะไร​ขึ้น​กับ​คน​รัก​ของ​เธอ​​สิ่ง​ที่​ผู้​เฒ่า​บอก​ทำให้​เธอ​ ตกใจ​แทบ​สิ้น​สติ​​“​หิน​จาก​ดวง​จันทร์​เผย​ความ​งาม​ใน​ความ​อัปลักษณ์​​แต่​อำนาจ​ของ​มัน​แลก​ มา​ด้วย​การ​สละ​ซึ่ง​การ​มอง​เห็น​ ​ใน​สิ่ง​งด​งาม​ใด ๆ​​ข้า​เตือน​เจ้า​หนุ่ม​นั่น​แล้ว​​แต่​มัน​ดื้อ​ยิ่ง​กว่า​ลา​เสีย​อีก​”​​ ​เธอ​เร่ง​รุด​กลับ​บ้าน​ ​และ​บอก​ให้​ยูเรนัส​ไป​ขอ​ขมา​กับ​เซ​เรเน่​ ​เทพี​แห่ง​ดวง​จันทร์​ “​ขา้ ไ​ ม่ต​ อ้ งการ​ความ​งาม​ทท​ี่ า่ น​ไม่มโ​ี อกาส​ชนื่ ชม​”​ย​ เู รนัสจ​ งึ ก​ ลับไ​ ป​ทผ​ี่ า​คร​ เ​ี ชียส​ อีกค​ รัง้ ห​ นึง่ ใ​ น​

42 Write Short Story Award

คืน​จันทร์​เพ็ญ​​เขา​คุกเข่า​อ้อนวอน​กับ​ดวง​จันทร์​อยู่​หนึ่ง​เดือน​เต็ม​​จาก​จันทร์​เต็ม​ดวง​แปร​เป็น​ จันทร์เ​สีย้ ว​และ​ลบั ห​ าย​ไป​ใน​หมูเ​่ มฆ​ไ​ ม่มอ​ี ะไร​เกิดข​ นึ้ ​ด​ วง​จนั ทร์เ​พียง​สง่ ส​ ายตา​เยาะ​เย้ยค​ วาม​ เขลา​ของ​เขา​จาก​ที่​ไกล​ ​แต่​ทวย​เทพ​ที่​ปก​ปัก​รักษา​ท้อง​น้ำ​โค​โร​นัส​เห็นใจ​ชาย​ผู้​นี้​ยิ่ง​นัก​ ​คืน​นั้น​ เหล่า​เทพ​ที่​สถิต​อยู่​ใต้​น้ำ​ต่าง​พร้อมใจ​กัน​ ​บันดาล​ให้​คลื่น​สูง​ซัด​โขด​หิน​ ​พัด​พา​ให้​ยูเรนัส​ลง​ไป​ใต้​น้ำ​ ​และ​สร้าง​ฟอง​อากาศ​โอบ​ อุ้ม​ตัว​เขา​ไว้​​“​ท่าน​ไม่​ต้อง​ห่วง​​เรา​จะ​ดูแล​ท่าน​อย่าง​ดี​”​ ​แล้ว​พวก​เขา​ก็​รักษา​คำ​พูด​นั้น​ ​อาหาร​การ​กิน​ถูก​เตรียม​ไว้​ให้​เขา​อย่าง​พร้อม​พรั่ง​ใน​ ทุก​มื้อ​​แม้​มอง​ไม่​เห็น​​แต่​เขา​ก็​มี​ความ​สุข​จาก​เสียง​ดนตรี​มากมาย​ใน​โลก​ใหม่​ที่​เขา​เพิ่ง​ค้น​พบ​​ โดย​เฉพาะ​อย่าง​ยิ่ง​จาก​เพลง​พิณ​ ​ขอ​งอ​ค​วา​เรียส​​ธิดา​องค์​เดียว​ของ​โพ​ไซ​ดอน​​เทพ​แห่ง​ท้อง​น้ำ​​เมื่อ​อยู่​ใต้​น้ำ​​เขา​พบ​ว่า​ ดวงตา​ไม่ใช่​สิ่ง​จำเป็น​เลย​​เพียง​เงี่ยหู​ฟัง​เล็ก​น้อย​​เขา​ก็​รับ​รู้​ได้​ถึง​สรรพ​สิ่ง​ที่​ราย​รอบ​​​บ่อย​ครั้ง​ เขา​ได้ยิน​เสียง​ประสาน​เป็น​ทำนอง​เสนาะ​หู​ ​ของ​ฝูง​โลมา​ ​หรือ​ไม่​ก็​เสียง​เคลื่อน​ตัว​เนิบ​ช้า​ของ​ปลาดาว​บน​ผืน​ทราย​ ​และ​ครา​หนึ่ง​ เขา​ได้ยิน​เสียง​หัวใจ​ที่​เต้น​ระรัว​ ​ของ​ตนเอง​ ​เมื่อ​เขา​ได้​สดับ​ฟัง​ถ้อยคำ​ขอ​งอ​ค​วา​เรียส​ ​“​ข้า​รู้​ว่า​ท่าน​มี​ที่​ที่​ต้อง​กลับ​ไป​​ แต่​ข้า​หวัง​เหลือ​เกิน​ว่า​ ​วัน​นั้น​จะ​ไม่​มา​ถึง​”​ เ​ขา​ไม่เ​คย​เห็นก​ ระทัง่ ห​ น้าตา​ของ​เธอ​แ​ ต่เ​ขา​หลง​เสน่หแ​์ ห่งก​ ระแส​เสียง​ขอ​งอ​คว​ า​เรียส​​ เธอ​มไิ ด้ร​ า่ ย​มนตร์ใ​ ด ๆ​ใ​ ห้เ​ขา​หลง​รกั ​แ​ ต่ส​ ง่ิ เ​ดียว​ทเ​ี่ ธอ​ทำ​คอื ม​ อบ​ใจ​ให้เ​ขา​ไป​จน​หมด​ย​ าม​เขา​ เหงา​ ​เธอ​คอย​เล่า​ตำนาน​เก่า​แก่​ให้​เขา​ฟัง​ ​ยาม​เขา​คิด​ถึง​ส​เตล​ล่า​ ​เธอ​สร้าง​ฟอง​อากาศ​สี​สวย​​ เก็บ​ละออง​ทราย​มาส​ร้าง​เป็น​ดวงดาว​นับ​ล้าน​ระยิบ​พราว​ ​อยู่​ใน​นั้น​ให้​แก่​เขา​​วัน​คืน​ผ่าน​ไป​​ยูเรนัส​ยิ่ง​คิด​ถึง​ส​เตล​ล่า​น้อย​ลง​​วัน​นี้​เขา​มี​ธิดา​แห่ง​ ห้วง​น้ำ​ที่รัก​เขา​หมด​หัวใจ​​และ​เขา​ไม่​เหลือ​เหตุผล​ใด​ให้​ลา​จาก​โค​โร​นัส​อีก​ต่อ​ไป​ ​ ​แต่​ส​เตล​ล่า​ไม่​เคย​ลืม​คน​รัก​ของ​เธอ​แม้​สัก​วัน​ ​ทุก​คืน​ที่​พระจันทร์​เต็ม​ดวง​​เธอ​ไป​คุกเข่า​อ้อนวอน​กับ​ดวง​จันทร์​แทน​คน​รัก​​เช่น​เดียว​ กับ​ยูเรนัส​ ​แน่นอน​ว่า​เธอ​ได้​รับ​เพียง​สายตา​ดูแคลน​เป็น​สิ่ง​ตอบแทน​จาก​เซ​เรเน่​ ​แต่​เธอ​ไม่​ ท้อ​ ​จาก​เดือน​เป็น​ปี​ ​ใน​ที่สุด​คืน​หนึ่ง​ ​เทพี​แห่ง​จันทร์​ก็​ส่ง​สาร​มา​ให้​เธอ​ผ่าน​ทาง​ความ​ฝัน​ ​“​จง​ มา​หา​ข้า​ใน​คืน​เดือน​แรม​ ​แล้ว​เจ้า​จะ​ได้​พบ​เขา​”​ ​ส​เตล​ล่า​จึง​รอ​ให้​ถึง​คืน​เดือน​แรม​ครั้ง​ถัด​ไป​​ เธอ​แต่ง​ตัว​ด้วย​ชุด​กระโปรง​สี​ขาว​ที่​ยูเรนัส​ชอบ​ให้​เธอ​ใส่​ ​คุกเข่า​ที่​ริม​ผา​ ​แล้ว​สิ่ง​มหัศจรรย์​ก็​ บังเกิด​ ​เทพี​แห่ง​จันทร์​บันดาล​ให้​ระดับ​น้ำ​ลด​ลง​จน​เธอ​เดิน​ลง​ไป​ใน​ทะเล​ได้​อย่าง​สะดวก​ ​เธอ​ เดิน​ลง​ไป​ใน​ทะเล​ ​ไกล​ออก​ไป​เรื่อย ๆ​ ​โดย​มิได้​รับ​รู้​ว่า​ ​เทพ​แห่ง​น้ำ​ ​บิดา​ขอ​งอ​ค​วา​เรีย​สกำ​ลัง​

Write Short Story Award 43

จ้อง​มอง​เธอ​อยู่​ ​เทพี​แห่ง​จันทร์​ส่อง​แสง​นวล​ลง​มา​เป็น​ทาง​เดิน​ให้​แก่​ส​เตล​ล่า​ ​เธอ​พยายาม​ มอง​หา​ยูเรนัส​​แต่​เขา​หลบ​ให้​พ้น​ไป​จาก​สายตา​ของ​เธอ​​ด้วย​ระลึก​ได้​ว่า​​เขา​ทรยศ​เธอ​มา​แล้ว​ ครัง้ ห​ นึง่ ด​ ว้ ย​การ​ตก​หลุมร​ กั อ​ ค​วา​เรียส​แ​ ละ​ไม่อ​ าจ​ทรยศ​เธอ​ดว้ ย​การก​ลบั ไ​ ป​หา​ทงั้ ท​ ไ​ี่ ม่มห​ี วั ใจ​ เหลือ​ให้​เธอ​อีก​แล้ว​ได้​ ​ส​เตล​ล่าม​อง​หา​ยูเรนัส​อยู่​ถึง​หนึ่ง​วัน​เต็ม ๆ​​จน​กระทั่ง​ถึง​เวลา​ที่​ดวง​จันทร์​ไม่​อาจ​ช่วย​ เธอ​ได้อ​ กี ต​ อ่ ไ​ ป​เ​ป็นท​ ข​ี อง​โพ​ไซ​ดอน​เ​ทพ​แห่งท​ อ้ ง​นำ้ เ​สก​ให้ร​ ะดับน​ ำ้ ค​ อ่ ย ๆ​เ​พิม่ ข​ นึ้ อ​ ย่าง​รวดเร็ว​ เธอ​จม​หาย​ไป​กับ​สายน้ำ​ใน​ที่สุด​ ​ ​ยูเรนัส​ไม่​อาจ​ทน​อยู่​กับ​ความ​รู้สึก​ผิด​ที่​ก่อ​ตัว​ขึ้น​ได้​ ​ความ​ตาย​เป็น​ทาง​เลือก​เดียว​ที่​ เหลือ​อยู่​ของ​เขา​​ยูเรนัส​บอ​กลาอค​วา​เรียส​และ​พา​ตัว​เอง​ออก​มา​จาก​ฟอง​อากาศ​ที่​ปกป้อง​เขา​ จาก​ความ​แปรปรวน​ของ​ทะเล​​แม้​จะ​เสีย​ใจ​แต่​อค​วา​เรียส​เป็น​เทพี​​และ​ไม่​อาจ​เลือก​ที่​จะ​ตาย​ เพื่อ​ให้​หลุด​พ้น​ไป​จาก​ความ​ตรอมตรม​ได้​ ​สิ่ง​เดียว​และ​สิ่ง​สุดท้าย​ที่​เธอ​ทำให้​เขา​จึง​เป็นการ​เล่น​พิณ​ขับ​กล่อม​ให้​เขา​นอน​หลับ​ อย่าง​สุข​สบาย​ชั่ว​กาล​ ​ใน​ห้วง​น้ำ​ของ​เธอ​ ​ ​3​ ​ฟอง​อากาศ​ใบ​เล็ก​สลาย​ตัว​ไป​อย่าง​รวดเร็ว​ต่อ​หน้า​ต่อตา​ ​หญิง​สาว​ใน​ฟอง​อากาศ​ส่ง​ยิ้ม​ให้​ ผม​​ ​“​และ​เรื่อง​นี้​​ถือ​เป็น​ของ​ขวัญ​ที่​ฉัน​มอบ​ให้​เธอ​”​​เธอ​พูด​ด้วย​เสียง​เบา​ราว​กระซิบ​ ​“​คุณ​คือ​อค​วา​เรียส​?”​​เธอ​หัวเราะ​ ​“​อค​วา​เรีย​สงาม​สง่า​และ​ยิ่ง​ใหญ่​ ​เธอ​เป็น​ดุจ​หัวใจ​ของ​ทุก​ชีวิต​ใน​ท้อง​ทะเล​ ​ไม่​…​ฉัน​ ไม่ใช่​เธอ​หรอก​ ​ฟอง​อากาศ​อย่าง​ฉัน​ทำได้​เพียง​เฝ้า​มอง​ ​และ​รอ​วัน​ที่​จะ​นำ​มา​เรื่อง​ราว​มา​ถ่ายทอด​ ให้​แก่​ผู้​ที่​คู่ควร​”​ “​ ถ​ า้ อ​ ย่าง​นนั้ ​ค​ ณ ุ เ​ป็นใ​ คร​และ​มา​เล่าเ​รือ่ ง​นใ​ี้ ห้ผ​ ม​ฟงั ท​ ำไม​?”​ ​ก​ ลุม่ ค​ วันท​ ก​ี่ อ่ ต​ วั ข​ นึ้ เ​มือ่ ​ ไม่​กี่​นาที​ก่อน​แปร​เปลี่ยน​ ​เป็น​สี​ขาว​เหมือน​หมอก​ยาม​เช้า​​และ​ค่อย ๆ​​จาง​ลง​​ใบหน้า​สี​ซีด​ของ​เธอ​ค่อย ๆ​​หาย​ ไป​กับ​สาย​หมอก​ ​ผม​รู้สึก​ถึง​น้ำ​หนัก​ของ​บาง​สิ่ง​ใน​อุ้งมือ​​ ​“​อค​วา​เรีย​สอ​ยาก​ให้​หลาน​ชาย​คน​เดียว​ของ​เธอ​รับ​มัน​ไว้​​สุขสันต์​วัน​เกิด​​กา​นี​มีด​”​ ​แล้ว​ทุก​อย่าง​ก็​กลับ​สู่​ภาวะ​ปกติ​​เสียง​สรวลเส​เฮฮา​ของ​ลูกค้า​ดัง​กลบ​ความ​เงียบ​เมื่อ​

44 Write Short Story Award

ครู่​ ​ผู้ชาย​ที่​โต๊ะ​หก​ก้ม​ลง​มอง​เมนู​ใน​มือ​และ​หัน​ซ้าย​ขวา​มอง​หาบ​ริ​กร​ที่​อยู่​ใกล้ ๆ​ ​กลุ่ม​วัย​รุ่น​ที่​ โต๊ะ​ด้าน​นอก​ร้าน​ส่ง​เสียง​เรียก​แมว​ตัว​อ้วน​ที่​ชอบ​มา​ป้วนเปี้ยน​ละแวก​นี้​อยู่​บ่อย ๆ​ ​เหตุการณ์​ประหลาด​ผ่าน​ไป​เหมือน​ไม่​เคย​เกิด​ขึ้น​ ​ผม​ก้ม​ลง​มอง​หิน​สี​เทา​ก้อน​เล็ก​ที่​ เปล่ง​ประกาย​อยู่​ใน​อุ้งมือ​ ​เสียง​หนึ่ง​ดัง​ก้อง​ใน​หัว​ผม​ ​“​ไม่ใช่​พระจันทร์​หรอก​ที่​ฆ่า​เขา​​ความ​รัก​ต่าง​หาก​”

Write Short Story Award 45

บรรยากาศ​แปลก​ๆ​ ​ต​ วั ล​ ะคร​ไม่มท​ี มี่ า​ทไ​ี่ ป​แ​ ต่ก​ น​็ ำ​เสนอ​ภาพ​มวั ​ๆ​ ​ท​ น​ี่ า่ พ​ ศิ วง​เกีย่ ว​ กับ​ความ​รัก​ ​ความ​ปรารถนา​ ​รวม​ถึง​ความ​ตาย​ใน​แง่​มุม​ที่​แปลก​แยก​ต่อ​สภาพ​ที่​ เป็น​จริง เรื่องสั้นผ่านเกิดของนักเขียนหน้าใหม่ แต่ก็สร้างความแตกต่างด้วยเรื่อง เล่าอันประหลาดล้ำ

46 Write Short Story Award

Write Short Story Award 47

​

​กติกา​การ​ส่ง​เรื่อง​

​ ​1​.​เป็น​เรื่อง​สั้น​ที่​ผู้​เขียน​สร้างสรรค์​ขึ้น​เอง​​ยัง​ไม่​เคย​ตี​พิมพ์​ที่ไหน​มา​ก่อน​​โดย​มิได้​ แปล​​ลอก​​หรือ​ดัดแปลง​​จาก​เรื่อง​ของ​ผู้​อื่น​ ​2​.เ​รื่อง​สั้น​ไม่​จำกัด​เนื้อหา​​ความ​ยาว​ใน​แบบ​เรื่อง​สั้น​ทั่วไป​ ​3​.ท​ ่าน​สามารถ​ส่ง​เรื่อง​สั้น​ได้​เพียง​เดือน​ละ​​1​​เรื่อง​ 4​ .​เ​มือ่ เ​รือ่ ง​สนั้ ข​ อง​ทา่ น​ได้ร​ บั ก​ าร​ตพ​ี มิ พ์แ​ ล้ว​ท​ า่ น​หมด​สทิ ธิส​์ ง่ เ​รือ่ ง​สนั้ เ​รือ่ ง​อนื่ ​เ​พือ่ ​ เปิด​โอกาส​ให้​นัก​เขียน​ท่าน​อื่น​ได้​รับ​พิจารณา​บ้าง​ 5​ .​ใ​ น​แต่ละ​เดือน​เ​รือ่ ง​สนั้ ท​ ผ​ี่ า่ น​เกิด​เ​รือ่ ง​สนั้ ท​ ไ​ี่ ด้ผ​ า่ น​รอบ​แรก​จ​ ะ​ได้ร​ บั ก​ าร​ตพ​ี มิ พ์​ ใน​​WRITE​​เมื่อ​ครบ​หนึ่ง​ปี​​บรรณาธิการ​จะ​ประกาศ​เรื่อง​สั้น​ยอด​เยี่ยม​จำนวน​​5​ เรื่อง​​จาก​เรื่อง​สั้น​รอบ​แรก​ ​6​.​ท่าน​สามารถ​ส่ง​เรื่อง​สั้น​ของ​ท่าน​มา​ที่​ ​niwat59​@​gmail​.​com​ ​โดย​แนบ​ไฟล์​ ต้นฉบับ​เป็น​ไฟล์​เวิร์ด​ ​และ​เขียน​จ่า​หน้า​ว่า​ ​“​ประกวด​เรื่อง​สั้น​”​ ​กรุณา​อย่า​ ​Pate​​ >​​Copy​​งาน​ของ​ท่าน​ลง​ใน​อีเมล์​​(​ทำให้​ยุ่ง​ยาก​ต่อ​การ​อ่าน​)​ ​7​.​เรื่อง​สั้น​ยอด​เยี่ยม​ของ​ปี​​จะ​ได้​รับ​ใบ​ประกาศ​เกียรติ​จาก​บรรณาธิการ​ ​8​.​หาก​ท่าน​ต้องการ​ถอน​เรื่อง​ของ​ท่าน​จาก​การ​พิจารณา​กรุณา​เขียน​อีเมล์​มา​ ยืนยัน​ ​9​.​การ​ตัดสิน​ของ​บรรณาธิการ​ถือ​เป็น​ที่สุด​ 1​ 0​.W ​ RITE​e​ -​ M ​ agazine​เ​ป็นน​ ติ ยสาร​ออนไลน์แ​ จก​ฟรี​ไ​ ม่มโ​ี ฆษณา ไม่มรี ายได้​ จัดทำขึน้ เ​พือ่ ส​ ง่ เ​สริมก​ าร​อ่าน​การ​เขียน​จ​ งึ ย​ งั ไ​ ม่ส​ ามารถ​จา่ ย​คา่ เ​รือ่ ง​ได้​โ​ ปรด​ พิจารณา​กติกา​ข้อ​นกี้​ ่อน​ส่ง​เรื่อง​สั้นของท่าน

เรื่องรักธรรมดา 1 ปี 2544

8 ปีต่อมา

เรื่องรักธรรมดา 2 ปี 2552

ความรักคือความเปลี่ยนแปลง หรือ ความรักคือความคงทนถาวร รวมเรื่องสั้นหลากหลายนักเขียน...โปรดติดตาม... สำนักพิมพ์เม่นวรรณกรรม

sd