ΤΕΥΧΟΣ 15 - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2018

ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ Λ O ΓΩ ΤΕΧΝΩΝ ΤΕΥΧΟΣ 15

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2018

ΒΙΒΛΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΑΡΘΡΑ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ MUSIC-THEATER-ART

ΜΗΝΙΑΙΟ

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΕΧΝΩΝ

ΜΗΝΙΑΙΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ Διανέμεται δωρεάν στο διαδίκτυο. Ιδιοκτησία του site thematofylakes.gr Οι απόψεις των συντακτών των δημοσιευμάτων δεν αποτελούν αναγκαία απόψεις των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών.

info@thematofylakes.gr

Συντακτική ομάδα Νεκταρία Πουλτσίδη Χαρά Δελλή Αγγελίνα Παπαθανασίου Μαργαρίτα Κατσίπη Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Συνεργάτες τεύχους - Αλέξανδρος Δαμουλιάνος - Ζωή Τσούρα - Αγάπη Ντόκα - Αναστασία Νεραϊδόνη - Ποτίτσα Πιερρουτσάκου - Βίκυ Ζηλιασκοπούλου - Eλισάβετ Κόλλια - Αγγελική Δαφτσίδου - Αναστάσιος Τριανταφύλλου - Δημήτρης Μπονόβας - Νάγια Γούγου Μητροπούλου - Χριστίνα Πολυχρονιάδου - Γιώργος Σανιδάς - Σοφία Αθανασοπούλου - Νένα Μπούρα - Ηλίας Κατραμάτος - Παντελής Μαυρομμάτης - Σοφία Σαμιώτη - Μαρία Γραμμένου - Χαρά Ξένου - Αναστασία Ελευθεριάδου - Γεράσιμος Θεοδόσης

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Nicola Cornick Ευγενία Κορτσάρη Γλυκερία Γκρέκου Sabrina Jeffries Μιχαήλ Μιχαλιός Ελένη Γαληνού Ελένη Πολυματίδου Κωνσταντίνα Δελημήτρου Ειρήνη Πουλάκου Άρτεμις Βελούδου Αποκότου Αιμηλία Μπέλμπα Μαρία Ανδρικοπούλου Γιώργος Φράγκος

18 26 40 52 66 76 84 105 121 142 152 162 171

ΕΚΔΟΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΣ-ΑΦΙΕΡΩΜΑ Webcomics 11

ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Νομίζω ότι είδα έναν... - Lydia Nichols Το θυμωμένο αρκουδάκι - Γλυκερία Γκρέκου Το δέντρο που έδινε - Silverstein Shel Η σπηλιά του Φιλοκτήτη - Ζαφειρία Κοτζαμάνογλου Το στοιχειωμένο σπίτι - Αργυρώ Μουντάκη Η απίστευτη αποκάλυψη του Σεμπάστιαν Μοντεφιόρε - Άννα Κουππάνου Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου; - Ελένη Πολυματίδου Ταξίδι στο Φεγγάρι - Ειρήνη Πουλάκου ΦΙΛΟΙ; ...φως φανάρι - Φραντζέσκα Αλεξοπούλου Πετράκη Η Κάλλια, η Ρία και οι αδελφικές διαφωνίες - Έλενα Δοριάκη Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι... - Αργυρώ Πιπίνη Μύθοι στο ρυθμό της μουσικής - Μαρία Ανδρικοπούλου

24 45 46 59 63 64 89 120 138 139 160 161

31 49 65 92 98 127

Πώς γράφτηκε το επερχόμενο 23; Πώς γράφτηκε το Φυγαδεύοντας συναισθήματα... Σαν ποίηση; Χωρίς χάρτη: Πώς γράφτηκε Πώς γράφτηκαν οι Ερωτευμένες πόρνες Έκπτωτοι φύλακες - Θεοί και φύλακες Οι βρικόλακες της Λίλιθ: Πώς γράφτηκε Angel Eyes: Η δημιουργία ενός Ονειρόκοσμου 168 Το κορίτσι με το ηλιοτρόπιο: Πώς γράφτηκε 179 Η Άμυ και η ιστορία της

ΑΡΘΡΑ 08 Όταν η Σελήνη έχασε τον Άμλετ της... Μάνος Ελευθερίου 36 Ποια είναι τα πρώτα στοιχεία ενός βιβλίου που θα μας κάνουν να το επιλέξουμε ανάμεσα σε άλλα; 74 Η αξία της ανάγνωσης: Η Δημόσια ανάγνωση 94 Τι είναι τέχνη; 112 Έχει ο καιρός γυρίσματα...

117 Το υποσυνείδητο ως πηγή έμπνευσης 134 Περί εκδόσεων 157 Η αξία της ανάγνωσης: Η δημιουργική ανάγνωση 183 To σπασικλάκι

ΒΙΒΛΙΟΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 22 23 32 33 34 35 38 39 47

Μέχρι το τέλος του χρόνου - Παπαδημακοπούλου Γιώτα Μετάξι - Νεκταρία Ζαγοριανάκου-Μακρυδήμα Άγγελοι: Έρωτας (βιβλίο 3,5)- Kate Lauren Άγγελοι: Η συγχώρεση (5ο βιβλίο) - Kate Lauren Λόγου Αντίθεση - Ανδρονίκη Δημητριάδου M train - Patti Smith Το πάθος της Ντόλσα - Julie Berry Outlander: Στη Δίνη των Αιώνων - Diana Gabaldon Άγριο ψέμα - Gena Showalter

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ - ΠΩΣ ΓΡΑΦΤΗΚΕ

101 102 103 104 115 116 119 132 133 136 137 140 150 151 158 159 169 170 178 185 186

The Darkest Secret – Gena Showalter Τα σπασμένα φτερά της νιότης μου - Μαρία Γαβριελάτου Αμαλία - Σπύρος Πετρουλάκης Το Ξίφος της Αλήθειας (Sword of Truth) - Terry Goodkind Armageddon's Children - Terry Brooks Πέτρα και μέλι - Χριστίνα Ζέμπη Η χρυσή κύλικα - Νατάσα Κυρκίνη Κούτουλα Η Εκάτη της Νύχτας - Γιώργος Ιωαννίδης Το απάγκιο - Μιχαήλ Μιχαλιός Μεσημέρι στο Παρίσι, πρωί στο Σικάγο - Douglas Cowie Αποδύοψις - Μαρία Λυδία Κυριακίδου Το στοίχημα - Crusie Jennifer Μυστική Διαθήκη - Ελένη Γαληνού Όσα φέρνει η ώρα - Γιώργος Ζησιμόπουλος Το μυστικό της παλιάς φωτογραφίας - Μάκης Πάνος Γινάτι - Γιάννης Καλπούζος Το φάντασμα - Γρηγόριος Ξενόπουλος Tales from the Shadowhunter Academy - Cassandra Clare, Sarah Rees Brennan, Maureen Johnson & Robin Wasserman Το δέμα - Sebastian Fitzek Το δέντρο του καλοκαιριού - Guy Gavriel Kay Η ζωή εν τάφω - Στρατής Μυριβήλης ex-έλληνες - Κωνσταντίνα Δελημήτρου Μες στη νύχτα του κόσμου - Μαγδαληνή Θωμά Αγώνες κυριών - Λία Ζώτου & Θοδωρής Καραγεωργίου Γυναίκες της μικρής πατρίδας - Θοδωρής Παπαθεοδώρου Ολέθριο πάθος – Νικόλ Άννα Μανιάτη Η Ματωμένη Αρχόντισσα – Λία Ζώτου & Θοδωρής Καραγεωργίου Αυτοί που έμειναν πίσω - Anna Hope Το λιοντάρι του Μυστρά - James Heneage Τριλογία Εφιάλτες: - Άρτεμις Βελούδου Αποκότου Δεν είσαι εδώ - Πολυχρόνης Κουτσάκης Οι βρικόλακες της Λίλιθ - Αιμηλία Μπέλμπα Το πέρασμα - Κωνσταντίνος Τζαμιώτης Η Αηδονόπιτα - Ζουργός Ισίδωρος Καλειδοσκόπιο - Ray Bradbury Το Κρυστάλλινο Δάκρυ του Φεγγαριού - Τάνια Θεοδοσίου Ο άλλος εγώ - Μαρία Μ. Στρίγκου Baby Blue - Πολυχρόνης Κουτσάκης Ο θάνατος του συλλέκτη - Παναγιώτης Κωνσταντόπουλος

Π Ε Ρ Ι Ε Χ Ο Μ Ε Ν Α

48 50 51 57 58 60 61 62 70 71 72 73 81 82 83 90 96 97

ΚΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΝΕΦΑ Τα κύματα με τα σύννεφα πιάνουν συχνά ψιλή κουβέντα. Ξασπρίζουν τα πρώτα αγριεμένα μαυρίζουν τα δεύτερα συνοφρυωμένα. Κι όταν τα κύματα γαληνεύουν τα σύννεφα μοιάζουν με βαμβακοφυτείες στον ουρανό. Τα κύματα με τα σύννεφα έχουν ισότιμη και αμοιβαία σχέση. Τα πρώτα τροφοδοτούν τα δεύτερα κι αυτά, με τη σειρά τους, καθορίζουν τη συμπεριφορά των πρώτων. Ουδείς ποδηγετεί, ουδείς καθυποτάσσεται. Είναι, βεβαίως, και μια σχέση ερωτική. Κι ας φέρνει καταιγίδες και τραμουντάνες. Καθώς ανεβαίνουν τα κύματα χαμηλώνουν τα σύννεφα κι αλληλοθωπεύονται μ’ αγριεμένο πάθος. Και δεν ξέρεις πότε εισχωρεί το σύννεφο στο κύμα και πότε το ανάποδο.

Και η βροχή; Ψιλή, ραγδαία ή βροχοθύελλα, είναι καρπός του έρωτα κυμάτων και συννέφων. Τα κύματα υιοθετούν συχνά στοιχεία από τη συμπεριφορά των συννέφων και αντιστρόφως. Έτσι δεν ξενίζει κανένα που αντικρίζουμε σύννεφα κυματιστά ή συννεφιασμένα κύματα. Κι ο ποιητής; Μια ζωή ποδαρόδρομο σε κακοτράχαλα μονοπάτια. Πώς θα ’θελε να βρεθεί καβάλα σ’ ένα σύννεφο ή και σ’ ένα κύμα ακόμη! Έτσι να περιδιαβεί ουρανούς κι ωκεανούς μακριά και πάνω από λογής – λογής μικρότητες, ασημαντότητες και άλλα συναφή. Φλοίσβος συννέφων Γιώργος Φράγκος

Μάνος Ελευθερίου

Όταν η Σελήνη έχασε τον Άμλετ της... Δημήτρης Μπονόβας 2017 -2018. Δύο χρονιές στις οποίες ο παγκόσμιος καλλιτεχνικός χώρος αλλά και ο ελληνικός έχουν χάσει αρκετά σημαντικά ονόματα. Αρκετές μορφές που δημιουργούσαν, πρόσφεραν έργο και μας οδηγούσαν σε ένα ταξίδι μακριά από τη πραγματικότητα μέσα από τη τέχνη τους, τα συναισθήματά τους. Και όπως φαίνεται, η κατάρα συνεχίζεται…

Σύντομο βιογραφικό: Ο Μάνος Ελευθερίου (12 Μαρτίου 1938 - 22 Ιουλίου 2018) ήταν Έλληνας ποιητής, στιχουργός και πεζογράφος. Είχε γράψει ποιητικές συλλογές, διηγήματα, μία νουβέλα, δύο μυθιστορήματα και περισσότερα από 400 τραγούδια. Παράλληλα εργάστηκε ως αρθρογράφος, επιμελητής εκδόσεων, εικονογράφος και ραδιοφωνικός παραγωγός.

Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας γιατί τ' άδικο το ζούμε μέσα από την κούνια μας...

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός. Σε ηλικία 14 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του από την Σύρο στην Αθήνα και τα πρώτα επτά χρόνια κατοικούν στο Χαλάνδρι. Το 1960 μετακόμισαν οικογενειακώς στο Νέο Ψυχικό.

Άλλος ένας θάνατος πρόσφατα ενός σπουδαίου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που έχει μεγαλώσει και γαλουχήσει αρκετούς, μέσα από τη ποίησή του και, κυρίως, τα τραγούδια του. Και ποιος δεν έχει τραγουδήσει άλλωστε τα “Παραπονεμένα λόγια”, τον “Άμλετ της Σελήνης”, τα “Χάρτινα καράβια”. Έφυγε λοιπόν και ο Μάνος Ελευθερίου. Ένα ακόμα φως έσβησε. Ένα ακόμα μείον προστέθηκε (αντιφατικό ε;) στα τόσα που ζήσαμε αυτή τη διετία. Ένας ακόμα πνευματικός πυλώνας κατέρρευσε. Εγώ θα πω αυτό που λέω πάντα, με την ελπίδα αυτή τη φορά να πιάσει. Μακάρι, αυτός να ήταν ο τελευταίος…

Το 1955 γνωρίστηκε με τον Άγγελο Τερζάκη ο οποίος τον ώθησε να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής. Το 1956 γράφτηκε στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου με καθηγητές τον Χρήστο Βαχλιώτη, τον Γιώργο Θεοδοσιάδη και τον Γρηγόρη Γρηγορίου. Το 1960 στα Ιωάννινα, όπου βρέθηκε για να εκτελέσει την στρατιωτική του θητεία, άρχισε να γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα. Το 1962, σε ηλικία μόλις 24 ετών, δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο

Συνοικισμός, με δικά του χρήματα αλλά δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Την ίδια εποχή στα Ιωάννινα έγραψε τους πρώτους στίχους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8:00», τους οποίους αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης. Τον Οκτώβριο του 1963 ξεκίνησε να εργάζεται στο «Reader's Digest» όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Στο μεταξύ, κυκλοφόρησαν τα δύο πρώτα του βιβλία με διηγήματα, Το διευθυντήριο (1964) και Η σφαγή (1965), για τα οποία γράφτηκαν εξαιρετικές κριτικές. Το 1964 εμφανίστηκε στην ελληνική δισκογραφία. Συνεργάστηκε με το συνθέτη Χρήστο Λεοντή και με τον Μίκη Θεοδωράκη (1967), με τον οποίο η συνεργασία διακόπηκε εξαιτίας της Δικτατορίας. Τα συγκεκριμένα τραγούδια πρωτοκυκλοφόρησαν το 1970 στο Παρίσι. Συνεργάστηκε επίσης με τον Δήμο Μούτση (Άγιος Φεβρουάριος, 1971) και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στο δίσκο Θητεία, του οποίου η ηχογράφηση ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1973, διακόπηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τελικά κυκλοφόρησε το 1974 με την Μεταπολίτευση. Κατά καιρούς συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους Έλληνες συνθέτες, όπως με τον συνθέτη Σταύρο Κουγιουμτζή και τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα καθώς και με τον Θανάση Γκαϊφύλλια στην Ατέλειωτη Εκδρομή (1975), τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Αντώνη Βαρδή και άλλους. Παράλληλα έγραψε και εικονογράφησε παραμύθια για παιδιά ενώ επιμελήθηκε την έκδοση λευκωμάτων με θέμα την Σύρο: Ενθύμιον Σύρας, Θέατρο στην Ερμούπολη κ.ά. Την δεκαετία του '90 αρθρογραφούσε και έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Αθήνα 9,84 και στο Δεύτερο Πρόγραμμα. Το 1994 εξέδωσε τη πρώτη του νουβέλα με τίτλο Το άγγιγμα του χρόνου. Το 2004 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Ο Καιρός των Χρυσανθέμων, η οποία τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2005. Το 2013 ο Μάνος Ελευθερίου, βραβεύθηκε για την συνολική προσφορά του από την Ακαδημία Αθηνών.

interview Ποια ιστορία κρύβεται πίσω από την ίδρυση του εκδοτικού σας οίκου; Κάνατε όνειρα για την πορεία σας; Τι συναισθήματα σας έχει αφήσει όλο αυτό το ταξίδι ως σήμερα; Η πρώτη λειτουργία του Webcomics.gr το 2005 ήταν μια διαδικτυακή πύλη για κόμικς και πολλοί καλλιτέχνες, που τώρα βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, μας είχαν τιμήσει με τη συμμετοχή τους. Έγιναν κάποιες εκδηλώσεις, κάποια πάρτι, αλλά για προσωπικούς λόγους το εγχείρημα σταμάτησε τον επόμενο χρόνο. Η αγάπη, όμως, για τα κόμικς δεν ξεχνιέται και το 2013 έγινε η πρώτη μας εκδοτική προσπάθεια. Παρ’ όλα αυτά, το όνειρο να ξαναγίνει μια αγγλόφωνη διαδικτυακή πύλη με κόμικς Ελλήνων δημιουργών δεν έχει ξεχαστεί, αλλά προς το παρόν παραμένει όνειρο. Ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρουμε. Από την άλλη, μόνο όμορφα συναισθήματα έχουν μείνει και κάθε φορά που εκδίδουμε έναν νέο τίτλο γεμίζουμε ακόμα περισσότερο με χαρά και πάθος να βρούμε τον επόμενο τίτλο μας. .

Προωθείται η φιλαναγνωσία σε όσους ασχολούνται με τις εκδόσεις; Ποια στοιχεία είναι απαραίτητα για την επιτυχία του κάθε εκδοτικού; Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους είμαστε στον χώρο των εκδόσεων είναι η προώθηση του βιβλίου και της φιλαναγνωσίας. Δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας απλούς εμπόρους κειμένων και εικόνων, αλλά κοινωνούς τεχνών. Ακόμα και έναν νέο αναγνώστη να «πείσουμε» να διαβάσει κάτι καινούριο, θεωρούμε ότι έχουμε πετύχει κάτι σημαντικό. Από εκεί και πέρα, δεν υπάρχει κάποια μαγική συνταγή που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος εκδοτικός οίκος για να καταφέρει να πετύχει. Προσπαθούμε να έχουμε την καλύτερη δυνατή ποιότητα ως εκδόσεις, αλλά ο κάθε αναγνώστης έχει το δικό του γούστο και τις δικές του προτιμήσεις ως προς το περιεχόμενο. Πέρα από τα βιβλία σας, ποιων εκδόσεων τα βιβλία θα βρει κάποιος στη βιβλιοθήκη σας; Πόσο βελτιώνει την καλή εκδοτική λειτουργία ο υγιής

ανταγωνισμός; Πέρα από τα προσωπικά γούστα που με ακολουθούν από την παιδική μου ηλικία, δηλαδή κόμικς, βιβλία τρόμου και φαντασίας, πρέπει να έχω άποψη για την ελληνική σκηνή, οπότε τα περισσότερα κόμικς που έχουν κυκλοφορήσει από εγχώριους εκδοτικούς οίκους και τα κυριότερα βιβλία Ελλήνων συγγραφέων σε αυτά τα είδη (και όχι μόνο) υπάρχουν στα ράφια της βιβλιοθήκης μου. Και τα περισσότερα είναι υπέροχα. Πιστεύω ότι οι Έλληνες δημιουργοί και συγγραφείς έχουν πολλά ακόμα να δώσουν και θα δούμε υπέροχες δουλειές στο μέλλον. Ξεχωρίζετε κάποια συνεργασία που σας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις; Ποια η σχέση σας με τους καταξιωμένους, αλλά και τους πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς; Με όλους τους καλλιτέχνες που έχουμε

συνεργαστεί έχουμε τις καλύτερες σχέσεις, σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο. Ο καθένας έχει τις ιδιαιτερότητές του και αυτό τους κάνει όμορφους στα μάτια μου, γιατί με τον καθένα μπορείς να ανακαλύψεις καινούρια πράγματα ανά πάσα στιγμή. Άλλος σε μαθαίνει πράγματα που σε κάνουν καλύτερο ως προς την επαγγελματική σου στάση, άλλος σε βοηθάει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, μέσα και έξω από τα έργα τους. Και κάθε φορά που δίνεις σε κάποιον δημιουργό το έργο του, το «παιδί» του, αυτή η έκφραση στο πρό-σωπό του σε γεμίζει και σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις. Με ποια ευχή στο αναγνωστικό σας κοινό και τους φίλους του blog των Θεματοφυλάκων Λόγω Τεχνών θέλετε να κλείσουμε; Να είμαστε όλοι υγιείς και να αναζητούμε συνεχώς νέους κόσμους για να μας βοηθήσουν να βελτιώσουμε αυτόν στον οποίο ζούμε.

Ε Λ Λ Η Ν Ε Σ Δ Η Μ Ι Ο Υ Ρ Γ Ο Ι

Nicola Cornick

Από την στιγμή που άρχισα να διαβάζω το Whisper of Scandal ξεκίνησε ένα απολαυστικό ταξίδι μέσα από τις σελίδες του με προορισμό μια άλλη εποχή. Όσοι διαβάζουν ιστορικά ρομαντικά μυθιστορήματα γνωρίζουν πως η συγγραφέας Nicola Cornick συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες του είδους. Από την έκδοση του πρώτου της ρομαντικού μυθιστορήματος στην εποχή της Αντιβασιλείας από τις εκδόσεις Harlequin Mills & Boon το 1998, τα βιβλία της έχουν γίνει διεθνή και βραβευμένα μπεστσέλλερ. Για λογαριασμό του Εθνικού Οργανισμού Διαχείρισης Προστατευόμενων Τοποθεσιών, η Νίκολα εργάζεται επίσης ως ξεναγός και ιστορικός στο πανέμορφο κυνηγετικό καταφύγιο του 17ου αιώνα Ashdown House. Είναι η τωρινή πρόεδρος της Ένωσης Συγγραφέων Ρομαντικής Λογοτεχνίας (RNA) και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Σήμερα λοιπόν είναι μεγάλη τιμή να φιλοξενώ στην ιστοσελίδα μας την διεθνή ευπώλητη συγγραφέα Nicola Cornick για μια μικρή συνέντευξη και μια παρουσίαση των πιο πρόσφατων βιβλίων της.

Μαργαρίτα Κατσίπη

Συνέντευξη Σε τι έχετε καταβάλλει περισσότερο χρόνο και προσπάθεια όσον αφορά τη συγγραφή; N.C.: Όσον αφορά τις ώρες που δαπανώνται, σίγουρα έχω καταβάλει μεγάλη προσπάθεια για να ερευνήσω το ιστορικό υπόβαθρο στα βιβλία μου.Αυτό μου δίνει μεγάλη ευχαρίστηση, με αποτέλεσμα πιθανώς να έχω αφιερώσει παραπάνω χρόνο σε αυτό από ό,τι θα έπρεπε. Για την διαδικασία της συγγραφής, καταβάλλω την πιο έντονη προσπάθεια στην αναθεώρηση. Γράφω το αρχικό κείμενο και έπειτα το αναθεωρώ ξανά και ξανά μέχρι να είμαι ευχαριστημένη με αυτό. Μουσική ή ησυχία: τι προτιμάτε όταν γράφετε; N.C.: Προτιμώ την ησυχία. Συγκεντρώνομαι καλύτερα όταν επικρατεί ησυχία, έτσι το να γράφω σε μία καφετέρια, για παράδειγμα, δεν είναι κάτι που θα λειτουργούσε για μένα. Μπορώ να γράφω με μουσική αρκεί να είναι ορχηστρική, όμως οτιδήποτε έχει στίχους μου αποσπά την προσοχή επειδή καταλήγω να ακούω τις λέξεις και να σκέφτομαι αυτές αντί να συγκεντρώνομαι σε άλλες λέξεις στο μυαλό μου.

Αν μπορούσατε να ταξιδέψετε πίσω στο χρόνο και να επισκεφθείτε μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ή ένα διάσημο πρόσωπο, ποια ή ποιο θα επιλέγατε και γιατί; N.C.: Αυτή είναι μία τόσο δύσκολη επιλογή! Υπάρχουν τόσες πολλές ιστορικές περίοδοι που θα ήθελα να βιώσω και άνθρωποι που θα χαιρόμουν να γνωρίσω. Το πρώτο μου μέλημα με το ταξίδι στο χρόνο, ωστόσο, θα ήταν να εξασφαλίσω ότι θα μπορούσα να γυρίσω πίσω στο σήμερα, μιας και δε θα μου άρεσε να ζήσω μόνιμα σε καμία από αυτές τις ιστορικές περιόδους. Άπαξ και εξασφάλιζα αυτό, θα επέλεγα να επισκεφθώ τη Βενετία του 18ου αιώνα κατά τη διάρκεια του καρναβαλιού, για την εμπειρία αυτού του απόλυτου θεάματος. Ποιο ήταν το καλύτερο κοπλιμέντο και η σκληρότερη κριτική που λάβατε ως συγγραφέας, και πώς τα χειριστήκατε; N.C.: Η καλύτερη συμβουλή που μου έδωσαν ποτέ ήταν να εξαλείψω τα θαυμαστικά από τη γραφή μου. Τα πρώιμα βιβλία μου βρίθουν από αυτά. Μια μέρα διάβασα μία κριτική που το επεσήμανε αυτό, και το πόσο αυτό έκανε τη γραφή μου να φαίνεται ξέπνοη και υπερενθουσιώδης. Δεν τα είχα παρατηρήσει πιο πριν, ούτε εγώ και προφανώς ούτε ο επιμελητής μου. Πλέον τα φυλάω για ειδική έμφαση (όπως στην ερώτηση 3 πιο πάνω) και κυρίως μέσα σε διάλογο. Όσον αφορά

την κριτική, είμαι ένας αρκετά σκληρός κριτής του εαυτού μου και το βρίσκω δύσκολο να τελειώσω την αναθεώρηση ενός βιβλίου επειδή ποτέ δεν το νιώθω αρκετά καλό. Στη συνέχεια, όταν ο επιμελητής μου δουλέψει πάνω στο βιβλίο, λαμβάνω έναν νέο όγκο εποικοδομητικής κριτικής που πρέπει να λάβω υπόψη. Δυσκολεύομαι να ξεκινήσω με αυτό αλλά μόλις βρω το χρόνο να αφομοιώσω τα σχόλιά της, πάντα αποτελούν μεγάλη βοήθεια. Αν μπορούσατε να πείτε κάτι στον νεότερο συγγραφικό εαυτό σας, τι θα ήταν αυτό; N.C.: Θα ενθάρρυνα τον νεότερο συγγραφικό μου εαυτό να ακούει πάντα το συγγραφικό του ένστικτο, είτε αυτό αφορούσε την τέχνη μου είτε την καριέρα μου. Το ένστικτο είναι κάτι τόσο δυνατό: σου λέει αν μία ιστορία έχει πάρει λάθος δρόμο ή αν κάτι δεν το αισθάνεσαι σωστό. Το ένστικτο με έχει επίσης ωθήσει να είμαι θαρραλέα στο να αμφισβητώ την κατεύθυνση συγκεκριμένων έργων ή να διαλέξω να αλλάξω λογοτεχνικά είδη. Κάποιες φορές έχω αγνοήσει αυτό το ένστικτο λόγω έλλειψης αυτοπεποίθησης ή επειδή δεν ήθελα να στεναχωρήσω τον εκδότη μου. Φυσικά το ένστικτο κάποιες φορές μπορεί να κάνει λάθος, όμως τις περισσότερες φορές αποδεικνύεται σωστό. Υπάρχουν επίσης κάποια πράγματα που

πιστεύω ότι ο νεότερος συγγραφικός μου εαυτός θα μπορούσε να διδάξει τον τωρινό μου όσον αφορά το θέμα της αυτοπειθαρχίας, αλλά, από την άλλη, ξεκίνησα να γράφω πριν γεννηθεί το διαδίκτυο! Τα πιο πρόσφατα βιβλία μου είναι: The Phantom Tree House of Shadows Last Chance Christmas Ball Claimed by the Laird One Night with the Laird The Lady and the Laird Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας πώς μπορεί να σας προσεγγίσει το αναγνωστικό σας κοινό και να μάθει περισσότερα για τα βιβλία σας; N.C.: Μπορείτε να επισκεφτείτε το: Website, Facebook, Twitter ,Amazon, Barnes&Noble, Goodreads Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Nicola Cornick για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να απαντήσει στις ερωτήσεις αυτής της μικρής συνέντευξης. Η φωτογραφία και τα εξώφυλλα των βιβλίων είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της συγγραφέως και το Amazon.

Παναγιώτα Γκουτζουρέλα χορού και κυνηγούν μία υποτροφία στο εξωτερικό. Εκτός από το πάθος για τον χορό, τους ενώνει και το πάθος του ενός για τον άλλο. Μια σχέση καρμική την οποία ζούμε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου από τη γέννησή της μέχρι... το τέλος του χρόνου.

Μια υπέροχη ιστορία αγάπης που καμία σχέση δεν έχει με εύπεπτα, ρομαντικά μυθιστορήματα. Γιατί εδώ μιλάμε για μία grande ιστορία αγάπης ανάμεσα στην Κρυσταλλία και τον Κωνσταντίνο που μόνο παραμυθένια δεν είναι η διαδρομή της. Η Κρυσταλλία γνωρίζει τον Κωνσταντίνο και ερωτεύονται παράφορα. Στα δεκαοχτώ τους, σχεδόν παιδιά ακόμη, ζουν έναν παράφορο έρωτα τον οποίο δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν. Συναντιούνται πρώτη φορά στη σχολή

Με βεβαρυμένο παρελθόν οι δυο νέοι, προσπαθούν να ξεπεράσουν το παρελθόν και να πορευτούν στο μέλλον. Η γνωριμία τους συγκλονίζει την καθημερινότητά τους και κάνει την καρδιά τους να χτυπά έντονα. Η ένωσή τους έχει τα πάντα: ένταση, πάθος, ζήλιες, καβγάδες και λάθη. Χωρίς να έχουν την ωριμότητα και ενίοτε το σθένος να συζητήσουν και να βρουν λύσεις στα προβλήματά τους, αυτή η σχέση περνάει από πολλά στάδια. Ένα πράγμα είναι βέβαιο: αγαπιούνται. Αλλά αρκεί η αγάπη για να βρουν την ευτυχία; Είχαν υποσχεθεί ότι θα είναι μαζί για πάντα, μέχρι το τέλος του χρόνου... Κατάφεραν να κρατήσουν την υπόσχεση που είχαν δώσει ο ένας στον άλλον;

Χαρά Ξένου

Μετάξι, ένας τίτλος λιτός, μια λέξη που κρύβει τόσο περίτεχνα, σχέσεις, συναισθήματα, εικόνες, όπως λέει και ο Αρσέν. Μέσα στις πτυχές που δημιουργούνται με το λίκνισμα του μεταξωτού, (μια υπέροχη χορευτική κίνηση του υφάσματος), θα αναπτυχθούν οι ανθρώπινες σχέσεις, θα δοκιμασθούν οι φιλίες, θα αναδειχθεί η γυναίκα σαν μάνα, φίλη, ερωμένη, σύντροφος. Θα μάθουμε για τα γεγονότα που οδήγησαν στο τραγικό 1922, θα μάθουμε την αρνητική συνέπεια των ψεμάτων και μυστικών, που βαδίζουν στο ίδιο μονοπάτι. Θα ακολουθήσουμε τον Αρσένιο στο ταξίδι της αυτογνωσίας του, θα μάθουμε την ομορφιά να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας και να μην κλεινόμαστε στον μικρόκοσμό μας, αδιαφορώντας για την πραγματικότητα που διαδραματίζεται δίπλα μας. Μαθαίνουμε ότι με τις κλωστές -μετάξι- που πλέκει η κάμπια για να φτιάξει το κουκούλι της, προστατεύεται για να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα και να πετάξει ελεύθερη!!!!

Ο δρόμος του μεταξιού, ο δρόμος που συνδέει την Κίνα με την Ευρώπη, την Ανατολή με την Δύση. Ο δρόμος που θα ακολουθήσει ο Αρσένιος, ο μετρ Αρσέν, με το χέρι και την καρδιά του παππού του, του Πετρή, ξεκινάει από την Κίο και μετά Προύσα, Κωνσταντινούπολη, Μονπελιέ, Λιόν, Αλεξάνδρεια, Κίο, Πειραιά, Αλεξάνδρεια, Κάσο. Σε αυτό το ταξίδι του, τον ακολουθούν οι δυο μεγάλες αγάπες του: Το μετάξι και οι γυναίκες, που σε κάθε σταθμό του ταξιδιού του θα παίξουν σημαντικό ρόλο.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησαν από τις Εκδόσεις Mamaya δυο βιβλία για παιδιά μικρής ηλικίας (1-3 ετών). Πρόκειται για τα βιβλία «Νομίζω ότι είδα έναν… ελέφαντα!» και «Νομίζω ότι είδα έναν... αρκούδο!». Δυο νέα βιβλία της εικονογράφου Lydia Nichols για μικρά παιδιά, που σκοπό έχουν να τα ψυχαγωγήσουν, αλλά και να τα βοηθήσουν να εξασκήσουν την παρατηρητικότητά τους. Τα βιβλία είναι από σκληρό χαρτόνι και διαθέτουν κινούμενες εικόνες. Στο πρώτο βιβλίο αναζητούν τον ελέφαντα που βρίσκεται κρυμμένος σε διάφορα μέρη, ενώ στο δεύτερο βιβλίο τα παιδιά ψάχνουν τον αρκούδο. Χάρη σε αυτά τα βιβλία, τα παιδιά θα διασκεδάσουν, θα μάθουν νέες λέξεις, θα εξασκήσουν την

παρατηρητικότητά τους και θα μάθουν να μετακινούν τις κινούμενες εικόνες πάνω ή κάτω, αριστερά ή δεξιά. Είναι ένας όμορφος συνδυασμός ψυχαγωγίας και μάθησης. Στη νέα σειρά παιδικών βιβλίων board book με κινούμενα μέρη των Εκδόσεων Mamaya, οι μικροί μας φίλοι θα συνδυάσουν το παιχνίδι με τη χαρά της ανακάλυψης! Σε κάθε σελίδα του, με τη βοήθεια των κινούμενων εικόνων, αποκαλύπτεται το ζωάκι που κρύβεται σε κάθε σκηνή. Από την εικονογράφο της Google Lydia Nichols, ένα βιβλίο για αγόρια και κορίτσια 0-3 ετών, με το οποίο όλη η οικογένεια θα συμμετέχει στην απόλαυση της ανάγνωσης και του παιχνιδιού!

Παραμονές Δεκαπενταύγουστου Σαν τη λαίδη Μακμπέθ σε υπνοβασία πιτσιλισμένη απ' τον ασβέστη στα μαλλιά και το φόρεμα. Και τα δωμάτια μοσχοβολούσαν παραμονές Δεκαπενταύγουστου. Οι φωτιές της ροδιάς. Η αυλή με τη βρύση. Τα μυρμήγκια που τρέχουν για να γλιτώσουν. Τα σκούπιζες και τα 'ριχνες στο κηπάκι για να σωθούν. Ωρα έξι το απόγευμα και μάζευες την άγκυρα να ελευθερωθεί το σπίτι. Μάζευες τα σκοινιά κι άναβες τις μηχανές να φύγει το σπίτι, να σαλπάρει το σπίτι και να ταξιδέψει στο άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε και σ' εκείνο το θεόνυμφε που υποσχόταν δόξες. ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Ευγενία Η πρώτη ποιητική συλλογή της κυρίας Ευγενίας Κορτσάρη με τίτλο «Αποτυπώματα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΖΩ 2, είναι ένα μικρό δείγμα του κόσμου στον οποίο ζούμε. Ένα βιβλίο όπου η ποιήτρια καταθέτει την άποψή της για διάφορα θέματα που απασχολούν την σημερινή κοινωνία, μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα. Καταστάσεις αγωνίας, αβεβαιότητας αλλά και ελπίδας για το αύριο, τη νέα μέρα. Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει και το κυρίαρχο συστατικό που – κατά τη γνώμη του γράφοντος – παρακινεί κάθε καλλιτέχνη να ανοίξει τη ψυχή του στο κοινό: το συναίσθημα. Στο δεύτερο μάλιστα κομμάτι του βιβλίου, γίνεται παράθεση και αρκετών ανέκδοτων ποιημάτων του πατέρα της –Θωμά Κορτσάρη– για τον οποίο γίνεται αρκετή μνεία από την πρώτη κιόλας σελίδα. Το στοιχείο αυτό είναι ο βασικός λόγος που διάβασα τη συλλογή της κυρίας Κορτσάρη μία κι έξω καθώς, ήταν τόσο ωραίο να βλέπω να ξεπηδούν από τις σελίδες της τα λόγια με τα οποία αγκάλιαζε μία κόρη τον πατέρα της.

Κορτσάρη Δημήτρη Μπονόβας

Η κυρία Κορτσάρη επίσης, είναι μία γυναίκα δραστήρια, μία γυναίκα μαχήτρια, μία γυναίκα με πολλές και σημαντικές ασχολίες όπως ο εθελοντισμός και η φροντίδα μικρών παιδιών, η διενέργεια δανειστικής βιβλιοθήκης και πολλά άλλα. Δεν θα μπορούσε άλλωστε ένας καλλιτέχνης να μην είναι ευαισθητοποιημένος, σωστά; Πολλά είπαμε όμως - ας αφήσουμε και την ίδια να μας μιλήσει για τον εαυτό της και το έργο της.

Συνέντευξη Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε; Ε.Κ.: Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για την ιδιαίτερη τιμή! Αυτό που με ωθεί να γράφω είναι η ανάγκη μου να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα που μου δημιουργούνται κάθε φορά που «κάτι μου μιλάει» και να τα αποτυπώσω…. πρώτα στο χαρτί. Έχω και ένα σχετικό ποίημα θέτοντας ένα ερώτημα για το τι είναι η ποίηση. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για εσάς να καταφέρετε να “εκφράσετε” τη σκέψη σας πάνω σε ένα χαρτί; Ε.Κ.: Δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι εύκολο ή δύσκολο. Δεν έρχεται πάντα με τον ίδιο τρόπο η έμπνευση στον ποιητή. Ποιες οι επιρροές σας; Ε.Κ.: Δεν μπορώ να πω ότι έχω συγκεκριμένη επιρροή. Όλα μου τα αναγνώσματα, μπορώ να πω, είναι ένα σύνολο! Μεγάλωσα σε ένα πατρικό σπίτι γεμάτο βιβλία και επίσης βιβλία ποίησης και λογοτεχνίας δεν λείπουν από την οικογενειακή μου οικία. Έχω μάλιστα την ευκαιρία να διαχειρίζομαι τη δανειστική βιβλιοθήκη των Εκπαιδευτηρίων ΠΛΑΤΩΝ στη Γανόχωρα Κατερίνης,

την οποία έστησα από την αρχή και μπορώ να ανατρέχω, να διαβάζω. Ποια θεματολογία κρατεί τον κυρίαρχο ρόλο στα έργα σας; Συναίσθημα ή λογική και γιατί; Ε.Κ.: Κυρίως το συναίσθημα με οδηγεί, αλλά οπωσδήποτε υπάρχει και η λογική! Αναφέρετε τρεις χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σας για τους οποίους είστε υπερήφανη και τρεις για τους οποίους όχι. Ε.Κ.: Δε θα μπορέσω να περιοριστώ σε τρεις χαρακτηρισμούς, ούτε θετικούς ούτε αρνητικούς. Καλύτερα να μιλούσαν κάποιοι άλλοι για εμένα. Ο χειρότερος εφιάλτης που φοβάστε για την καριέρα σας και το ομορφότερο όνειρο που έχει πραγματοποιηθεί ή προσδοκάτε για το μέλλον; Ε.Κ.: Δεν έχω εφιάλτες! Πραγματοποίησα μια επιτυχημένη υπαλληλική καριέρα, καλές σπουδές, όμορφη οικογένεια… Το μεγάλωμα των παιδιών μου και η καλή τους εξέλιξη, η εκδοτική μου απόπειρα που ελπίζω να συνεχιστεί, ό, τι μπορώ να προσφέρω καθημε-

ρέσεις υπάρχουν κορυφαίων δημιουργών και αυτών που έχουν τις κατάλληλες διασυνδέσεις. Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι - στον τομέα της λογοτεχνίας - τι θα ήταν αυτό; Ε.Κ.: Θα ήθελα περισσότερες ώρες νεοελληνικής λογοτεχνίας στα σχολεία καθώς και μία καλύτερη επιλογή στις εκδόσεις. Όλο και νέοι επίδοξοι καλλιτέχνες εμφανίζονται στον ορίζοντα. Αν έπρεπε να τους δώσετε μια συμβουλή, ποια θα ήταν;

ρινά στην κοινωνία και γίνεται δεκτό, κάθε εθελοντική δράση όπου συμμετέχω και πιάνει τόπο, όλα αυτά με ικανοποιούν και με ευχαριστούν.

Ε.Κ.: Πράγματι, όλο και περισσότεροι νέοι δημιουργοί παρουσιάζονται! Θα τους συμβούλευα να είναι προσγειωμένοι, να είναι σκληροί με τον εαυτό τους. Εύκολα ακούγονται διάφορα κοπλιμέντα (ή τα επιδιώκουν). Ο χρόνος θα κρίνει το έργο του καθενός και θα τον κατατάξει ανάλογα. Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον;

Τώρα τελευταία μάλιστα άρχισα να δραστηριοποιούμαι στην ΤΙΒΕΡΙΑΔΑ, που είναι σύλλογος υποστήριξης της οικογένειας κι ελπίζω να βάζω ένα μικρό λιθαράκι στην ενίσχυση του θεσμού της οικογένειας στην τοπική μας κοινωνία, της Κατερίνης Πιστεύετε ότι ένας καλλιτέχνης, στην Ελλάδα του 2018, μπορεί να βιοπορίζεται από την τέχνη του; Ε.Κ.: Όχι, με τίποτα. Ελάχιστες μόνο εξαι-

Ε.Κ.: Ακόμη περισσότερα! Πρώτα ο Θεός βέβαια και να είμαστε καλά! Κυρία Κορτσάρη, σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε και σας ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σας!!!

Την ιστορία του γράφει ο Σταθμός κάθε μέρα, όλη τη μέρα. Να 'χανε στόμα να μιλούσαν τα περιστέρια… Καθημερινοί μάρτυρες όσων συμβαίνουν εκεί. Και βάζουν σύρματα να τα απωθήσουν...! Να μη λερώσουν...! Βάζεις φραγμούς στο ελεύθερο πουλί; Μια παρουσία διαφορετική, μια εικόνα ιδιαίτερη, άλλη, από το μονότονο των ανθρώπων γύρω... Ρυθμική τραμπάλα στη συνέχεια η παρέα σου Πότε θα τους πούμε «ευχαριστώ»;

Αποτυπώματα Ευγενία Κορτσάρη

Νίκος Βαρδάκας

Πώς γράφτηκε το επερχόμενο 23; To “23” είναι μια συλλογή από 23 διηγήματα. Εξ ου ασφαλώς και ο τίτλος του βιβλίου. Τα συγκεκριμένα κείμενα γράφτηκαν κατά την διάρκεια του Μαΐου και Ιουνίου 2018. Πρόκειται να κυκλοφορήσει στα τέλη του καλοκαιριού, απ΄τις Εκδόσεις Ρώμη που εδρεύουν στην Θεσσαλονίκη, όπου έχω γεννηθεί και ζω. Η έμπνευσή τους δόθηκε, από διάφορα ερεθίσματα που είχα. Ένας άνθρωπος λόγω της καθημερινότητας που βιώνει στην σύγχρονη εποχή, αντιμετωπίζει διάφορες προκλήσεις. Η χαρά εναλλάσσεται με την λύπη, σαν ένας χορευτικός εναγκαλισμός. Επομένως δεν θα μπορούσα να μην επηρεαστώ ούτε και εγώ, από αυτές τις καταστάσεις. Προσπάθησα και ελπίζω να ικανοποιηθούν οι αναγνώστες που θα αγοράσουν το βιβλίο, ώστε οι ιστορίες αυτές να κρύβουνε μικρά ή μεγάλα κομμάτια του εαυτού τους. Πολλές φορές κατά την διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου, αναρωτήθηκα πόσα κοινά στοιχεία μοιραζόμαστε,

συνειδητά ή ασυνείδητα, άγνωστοι μεταξύ μας. Χαμογέλασα και μόνο στην ιδέα ότι είναι περισσότερα αυτά που μας ενώνουν, παρά μας χωρίζουνε. Η περατότητα του ανθρώπινου χρόνου προβάλλει αναπόφευκτα την ανάγκη να αγωνιζόμαστε ώστε να βελτιώσουμε τον χαρακτήρα μας, και συνεπακόλουθα την ίδια την μας την ζωή. Αυτό είναι το στοίχημα, που ευελπιστώ να κερδίσω. Να σταθεί δηλαδή το βιβλίο από μόνο του ως σημείο αναφοράς. Ένας φάρος που στην τρικυμία της λογοτεχνικής αναζήτησης, να φωτίσει το ταξίδι των σκέψεων, με προορισμό την ψυχή και την καρδιά των αναγνωστών. Αναντίρρητα ο αγώνας του δημιουργού, φαντάζει σαν την μοναχική πορεία του διαβάτη. Ο δρόμος έχει πολλά εμπόδια, και δεν είναι λίγες οι στιγμές που κουράζεται. Όμως η αγάπη του κόσμου είναι το στήριγμα, ώστε να συνεχίσει.

Ελισάβετ Κόλλια

Τι είναι ικανός να κάνει κάποιος για το άτομο που αγαπάει; Ως που είναι ικανός να φτάσει για να αποδείξει την αγάπη του; Όταν ο άλλος σε βάζει σε ένα δίλημμα ζωής και θανάτου σ' αγαπάει πραγματικά; Όταν προσπαθεί να σε αποφύγει για να γλιτώσει από τον πόνο, προσφέροντας στο άτομο που αγαπά δυστυχία, ποιόν προσπαθεί να γλιτώσει; Πόσες φορές κάποιος δεν αναγνώρισε την αξία του ατόμου που είχε δίπλα του παρά μόνο σε στιγμές ανάγκης;

Αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα βρίσκουν απαντήσεις στο συγκεκριμένο βιβλίο. Ένα βιβλίο που έρχεται να μας χαρίσει ελάχιστες στιγμές χαράς, αγάπης, έρωτα και αφοσίωσης πριν το μεγάλο φινάλε. Το βιβλίο Έρωτας λοιπόν είναι μεταξύ του 3ου και του 4ου βιβλίου. Εξηγεί κάποια πράγματα που επηρέασαν τη ζωή όχι μόνο του Ντάνιελ και της Λους, αλλά του Ρόναλντ, της Αριάν, της Σέλμπι και του Μάιλς. Είμαστε στην Αγγλία την εποχή του Μεσαίωνα όπου υπάρχουν Κάστρα, Φέουδα, Άρχοντες και Ιππότες. Μια μέρα πριν τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου που γιορτάζεται με ιδιαίτερο τρόπο, 4 ζευγάρια θα ζήσουν αυτή τη μέρα ξεχωριστά. Κάποιοι θα νιώσουν τον απόλυτο έρωτα και κάποιοι τον απόλυτο πόνο. Η μετέπειτα ζωή τους θα στιγματιστεί από αυτά τα γεγονότα. Μια ζωή βασισμένη σε ψέμματα θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένη; Ήταν σίγουρος για την αγάπη που τους έδενε;

Ελισάβετ Κόλλια

Ενώ τα πρώτα τέσσερα βιβλία αφορούσαν τη ζωή και την κατάληξη του Ντάνιελ και της Λους, στο πέμπτο βιβλίο ήρθε η ώρα να μάθουμε τι απέγινε το κακό παιδί, ο γοητευτικός και σέξι Καμ. Στο τρίτο βιβλίο μάθαμε τον λόγο που ο Καμ τελικά πήρε θέση με το μέρος του Λούσιφερ. Η αγάπη του για μια θνητή και ο φόβος να της φανερώσει ποιος είναι οδήγησε στον χωρισμό και τη δυστυχία. Σίγουρος ότι η μοναδική γυναίκα που αγάπησε έχει πεθάνει εδώ και πολλούς αιώνες αναλώνεται σε απλές επαφές που το μόνο που κάνουν είναι να τον αφήνουν κενό και απογοητευμένο. Τι θα συμβεί όμως όταν όλα όσα πίστευε αναιρεθούν; Τι θα συμβεί όταν μάθει τελικά την τύχη της αγαπημένης του που δεν ήταν τελικά αυτή που νόμιζε και επιθυμούσε; Η Λίλιθ ήταν εγκλωβισμένη μέσα στην Κόλαση, την οποία ζούσε και ξαναζούσε για εκατοντάδες χρόνια. Μαθαίνοντας ο Καμ την αλήθεια και βλέποντας τι μπορεί να καταφέρει η αγάπη (έχοντας για παράδειγμα τον Ντάνιελ και τη Λους) βάζει στοίχημα με τον Λούσιφερ για να ελευθερώσει την Λίλιθ από την κόλαση και να γλιτώσει κι αυτός από εκείνον. Έχει λοιπόν δεκατέσσερις μέρες να κάνει την Λίλιθ να τον αγαπήσει και να σωθούν. Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο εύκολα...

Ένα βιβλίο που μας διδάσκει τη δύναμη της αληθινής αγάπης. Τις θυσίες που είναι ικανός να κάνει κάποιος για την αγαπημένη του, ακόμα και όταν όλα μοιάζουν χαμένα. Οι επιθυμίες έρχονται σε δεύτερη θέση μπροστά στην ευτυχία του άλλου. Τα συναισθήματα ξεχειλίζουν κάθε φορά που ο Καμ είναι κοντά στη Λίλιθ. Πραγματικά χάρηκα την ανάγνωσή του!!

Αγγελική Δαφτσίδου

Με μια γραφή εσωτερική η ποιήτρια καταφέρνει να αιχμαλωτίσει το αναγνωστικό ενδιαφέρον από τους πρώτους στίχους. Η μνήμη, η αγάπη, η απώλεια, η λησμονιά σκαλίζουν συνεχώς την ψυχή του αναγνώστη. Ο λόγος αβίαστος, ανεπιτήδευτος κρύβει δύναμη στις λέξεις του. Ο μύθος, αρχέγονη παρακαταθήκη του ανθρώπου, και η ίδια η φύση με τη βροχή, την ομίχλη, τη θάλασσα και τον αέρα στήνουν το σκηνικό όπου ζωντανεύουν όνειρα, επιθυμίες, προδοσία και έρωτες. Μια ποιητική συλλογή με την οποία ο καθένας μπορεί να ταυτιστεί, να πονέσει και να κλάψει μαζί της, αλλά και να ανδρώνει την ψυχή του για να συνεχίσει το ταξίδι στη ζωή.

Κουβαλάει ο λόγος ολόκληρη τη ζωή μας. Γεμάτος αντιθέσεις εκφράζει ό, τι ζήσαμε. Πάθη, λάθη, το παρελθόν μας το ίδιο… φορτισμένα από μια άβυσσο κρυμμένων και απόρρητων πράξεων. Αυτό που μου κάνει πάντα εντύπωση στην ποίηση είναι πως οι λέξεις σημαίνουν κάτι διαφορετικό για τον καθένα μας.

Μια κούπα αχνιστό φιλί για να θυμάσαι, μια κουταλιά γλυκάνισο για να ξεχνάς κι ένα τραγούδι μακρινό για να πορεύεσαι.

Νένα Μπούρα Η Πάτι Σμιθ, αυτό το «αερικό» της μουσικής και της λογοτεχνίας, επιστρέφει με ένα νέο βιβλίο. Ο τίτλος του είναι «M Train» από τις εκδόσεις Κέδρος. Ταξιδιάρικο και νοσταλγικό και συνάμα αυτοβιογραφικό αφού αριστοτεχνικά η Πάτι γεμίζει τα βαγόνια του με αναμνήσεις, ταξίδια, βιβλία που στοιχειώνουν την σκέψη της και τον εσωτερικό της κόσμο. Η καταξιωμένη ποιήτρια, συγγραφέας και μουσικός μοιάζει να ξεπηδάει σαν φιγούρα ποιήματος του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον που πλανιέται στα καφέ που συχνάζουν μελαγχολικοί ποιητές, στα σοκάκια των πολύβουων πόλεων πάντα παρέα με τον Φρεντ Σόνικ Σμίθ. Αυτός είναι και ο συνοδοιπόρος της σε αυτό το τρένο των αναμνήσεων, ο πρώην κιθαρίστας των MC5, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά και τον οποίον έχασε το 1994. Το κείμενο ουσιαστικά εμπνέεται από τις ευτυχισμένες μέρες που είχε εκείνον ως συνοδοιπόρο, με την παρουσία του να διανθίζει τα υπόλοιπα κεφάλαια, τα οποία αποκαλύπτουν μια αέναη νοερή συνομιλία με αγαπημένους ποιητές και λογοτέχνες.

Μέσα στις σελίδες του βιβλίου βλέπουμε την αρχή μιας περιπλάνησης στους τόπους τους οποίους καταγράφει με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο: από την Κάζα Αζούλ, δηλαδή το Γαλάζιο Σπίτι όπου έμεναν η Φρίντα Κάλο και ο Ντιέγκο Ριβέρα, έως το νεκροταφείο του Ντοροτίενστατ στο Βερολίνο και από τη θερινή κατοικία του Φρίντριχ Σίλερ, έως το μακρινό Ρέικιαβικ, όπου μετέβη για να μιλήσει για τον Άλφρεντ Βέγκενερ, τον υποστηρικτή της θεωρίας της μετατόπισης των ηπείρων.

Ποια είναι τα πρώτα στοιχεία ενός βιβλίου που θα μας κάνουν να το επιλέξουμε ανάμεσα σε άλλα;

Σοφία Αθανασοπούλου Κάθε φορά που αποφασίζουμε να επισκεφθούμε μια δανειστική βιβλιοθήκη του δήμου, να αγοράσουμε ένα καινούργιο βιβλίο ή να δανειστούμε κάτι από τη βιβλιοθήκη ενός φίλου, συναντάμε μπροστά μας κι άλλα έργα πέρα από τα κλασσικά και τα ευρέως γνωστά και τότε καλούμαστε να επιλέξουμε ένα ή δύο από το μεγάλο αριθμό που έχουμε εκείνη τη στιγμή απέναντί μας. Κάποια από αυτά μας φαίνονται τελείως αδιάφορα και δεν θα μπαίναμε ποτέ στον κόπο να τα διαβάσουμε, ενώ άλλα μας τραβάνε αμέσως την προσοχή. Αυτές οι πρώτες εντυπώσεις δεν είναι απαραίτητα σωστές, αφού έχουμε απογοητευτεί πολλές φορές από κάτι που επιλέξαμε στο παρελθόν. Ποια είναι όμως τα στοιχεία που τραβάνε την προσοχή μας με την πρώτη ματιά;

Ο τίτλος Είναι η πρώτη μας επαφή με το περιεχόμενο του βιβλίου, αφού καλείται μέσα από μία συνοπτική φράση να περιγράψει την πλοκή του, να προϊδεάσει για το τι θα ακολουθήσει ή να προκαλέσει ένα μυστήριο και μία περιέργεια για την ιστορία που πρόκειται να διαβάσουμε. Ένας τίτλος με συνηθισμένες εκφράσεις, χωρίς καμία ποιητικότητα και χωρίς κάποια λέξη που θα τον «χρωματίσει», περνάει απαρατήρητος.

Το εξώφυλλο Σε αυτήν την περίπτωση έχουν μεγάλη σημασία τα ερεθίσματα, τα ενδιαφέροντα και ο ιδιαίτερος τρόπος σκέψης του κάθε ατόμου, αφού ο καθένας ικανοποιείται οπτικά με διαφορετικές εικόνες. Ένα σκίτσο ή μια φωτογραφία ανάλογα με αυτό που απεικονίζει και με το αν προκαλεί ηρεμία, φόβο, θυμό ή οτιδήποτε άλλο, μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον διαφορετικών ατόμων.

Η περίληψη Συνήθως στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου είναι γραμμένη μία σύντομη περίληψη, η οποία είναι απαραίτητη για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που έχουμε στα

χέρια μας και να κρίνουμε αν μας ενδιαφέρει να διαβάσουμε κάτι τέτοιο ή σε ποιο λογοτεχνικό είδος ανήκει (π.χ. φανταστικό ή ρεαλιστικό). Έτσι, βιβλία στα οποία δεν υπάρχει περίληψη είναι τα πρώτα που συνήθως απορρίπτονται, ενώ αυτά που προκαλούν την περιέργεια γράφουν αρχικά λίγα λόγια για το περιεχόμενό τους και επιπλέον τις αξίες που αναδεικνύει ο συγγραφέας μέσα από το έργο και ίσως τις τεχνικές που χρησιμοποιούνται.

Οι κριτικές και τα βραβεία Κάποια βιβλία περιέχουν είτε στο οπισθόφυλλο είτε στο εσωτερικό φύλλο κριτικές γνωστών εφημερίδων ή λογοτεχνικών συλλόγων, οι οποίοι εξηγούν τι ήταν αυτό που τους τράβηξε την προσοχή και τους έκανε να τα ξεχωρίσουν από άλλα βιβλία της ίδιας κατηγορίας και τα προτείνουν στο αναγνωστικό κοινό. Επίσης, βιβλία τα οποία αναγράφουν στο εξώφυλλό τους κάποιο βιβλίο που απέσπασαν (π.χ. καλύτερο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του 2008) δίνουν την αίσθηση στον υποψήφιο αναγνώστη ότι θα διαβάσει κάτι αξιόλογο, αφού το προτιμούν και οι ειδικοί του είδους.

Μαργαρίτα Κατσίπη Καθώς προχωρούν τα κεφάλαια η αφήγηση εναλλάσσεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, σύμφωνα με τις ανάγκες της ιστορίας ώστε να μπορεί να δοθεί άπλετο φως στους χαρακτήρες σε μια εποχή όπου κυριαρχεί ο σκοταδισμός στην Ευρώπη. Οι άνθρωποι είναι κατά κύριο λόγο φτωχοί χωρικοί, εκτός αν είναι ευγενείς, όποτε διαθέτουν περιουσία και καλύτερη ποιότητα ζωής.

Ελάτε λοιπόν να ταξιδέψουμε προς την νοτιοανατολική Γαλλία στην περιοχή της Προβηγκίας. Ατελείωτες εκτάσεις με καταπράσινους αμπελώνες, παραγωγή τυριού και Αββαεία πλαισιωμένα από καλλιέργειες λεβάντας. Δεν θα μείνουμε όμως στην σημερινή εποχή. αλλά θα γυρίσουμε τον χρόνο πίσω στο 1241 Μ.Χ. Το μυθιστόρημα ξεκινά σε αφήγηση πρώτου προσώπου με τα λόγια ενός δομινικανού μοναχού που ανακαλύπτει έγγραφες μαρτυρίες οι οποίες συνθέτουν ένα τρομακτικό γεγονός το οποίο έχει παραμείνει κρυφό για χρόνια...

Μια δεσποινίδα αριστοκρατικής καταγωγής είναι και η πρωταγωνίστριά μας, η Ντόλσα, της οποίας όμως οι ενέργειες την φέρνουν σε αντιπαράθεση με την εκκλησία, σε μια εποχή όπου δυστυχώς οι σελίδες της ιστορίας είναι ζοφερές. Θα προσπαθήσει να σώσει την ζωή της, διαφεύγοντας στην εξοχή, ενώ την ακολουθεί επίμονα ο μοναχός Λουκιανός για να επιβάλλει την ποινή που της έχει εκδικαστεί.

Ζωή Τσούρα Η ιστορία της Κλαιρ και του Τζέιμι συνεχίζεται. Πίσω στο 1746, ο Τζέιμι, αν και βαριά τραυματισμένος, επιβιώνει από την ολέθρια μάχη του Καλόντεν. Γλυτώνει την εκτέλεση τελευταία στιγμή και δραπετεύει στα εδάφη του Λάλιμπροχ, όπου περνά εφτά ολόκληρα χρόνια να ζει κρυμμένος σε μια σπηλιά, αποφεύγοντας τους Άγγλους δραγόνους. Η παρουσία του όμως εκεί θέτει σε διαρκή κίνδυνο την αδερφή του, την οικογένειά της, και το Λάλιμπροχ το ίδιο, κι έτσι τα επόμενα χρόνια ο Τζέιμι θα διαλέξει να τα περάσει στη φυλακή του Άρντσμουιρ. Μία εύθραυστη φιλία αρχίζει να αναπτύσσεται μεταξύ εκείνου και του Λόρδου Τζον Γκρέι, διοικητή της φυλακής, και όταν η φυλακή τελικά κλείνει, αντί να σταλεί με τους άλλους κρατούμενους στις Αμερικανικές αποικίες, ο Τζέιμι στέλνεται ως εργάτης στο υποστατικό ενός Άγγλου αριστοκράτη. Κερδίζοντας χάρη για τα εγκλήματά του, καταφέρνει μετά από χρόνια να κινήσει ως ελεύθερος άνθρωπος πλέον για το Εδιμβούργο... Στο 1968, η Κλαιρ, η κόρη της Μπριάννα, και ο ιστορικός Ρότζερ Γουέικφιλντ, ακολουθούν αυτήν την πορεία του Τζέιμι μέσα από προφορικές ιστορίες των Χάιλαντς, έγγραφα και ιστορικά αρχεία, τα οποία συγκεντρώνουν με επίπονη έρευνα από διάφορα μέρη της Σκωτίας.

Όταν ανακαλύπτουν αξιόπιστες πληροφορίες ότι ο Τζέιμι είναι ακόμα ζωντανός 20 χρόνια μετά το Καλόντεν - όσα έχουν περάσει και στο χρόνο της Κλαιρ - εκείνη αποφασίζει να γυρίσει πίσω να τον βρει, έχοντας επίγνωση ότι είναι το τελευταίο ταξίδι που το σώμα της μπορεί να αντέξει μέσα από τις πέτρες κι έτσι αφήνει την κόρη της πίσω για πάντα.

Γ λ υ κ ε ρ ί α

Γ κ ρ έ κ ο υ

Σ Υ Ν Ε Ν Τ Ε Υ Ξ Η Αγγελίνα Παπαθανασίου

Κυρία Γκρέκου, σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Πριν λίγο καιρό επανακυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Σαΐτης» το βιβλίο σας «Το θυμωμένο αρκουδάκι». Ποια ήταν τα συναισθήματά σας βλέποντάς το να κυκλοφορεί ξανά; Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για τη συγκεκριμένη ιστορία; Γ.Γ.: Να ξεκινήσω, ευχαριστώντας σας για την φιλοξενία! Πηγή έμπνευσης υπήρξε η καθημερινότητά μου στη θέση της δασκάλας. Ήταν τα θυμωμένα παιδιά, που πάντα, πίστευα πως έχουν έναν λόγο ή αρκετούς για να βγάζουν θυμό. Οι στιγμές που ένα παιδί είναι θυμωμένο και επιθετικό με τους άλλους, ουσιαστικά είναι μια οδύνη δική του. Κανένα παιδί, κανένας ενήλικας δεν αισθάνεται όμορφα μετά από μια έκρηξη, κυρίως όταν η αιτία που αναδύεται ο θυμός δεν αφορά μόνον εκείνο. Τώρα βλέποντας το βιβλίο να επανεκδίδεται από τις εκδόσεις Σαΐτη, χάρηκα βεβαίως και χάρηκα ακόμα περισσότερο όταν διαπίστωσα με πόση σοβαρότητα και υπευθυνότητα το ξαναδημιούργησαν.

Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη συγγραφή; Ήταν κάτι σαν παιδικό όνειρο να γίνετε συγγραφέας; Γ.Γ.: Ποτέ δεν ονειρεύτηκα να γίνω συγγραφέας, δημοσιογράφος ήθελα να γίνω, για το λόγο αυτό αρθρογραφούσα -έφηβη ακόμα- σε μια τοπική εφημερίδα στη Λάρισα. Ακόμα ονειρεύομαι και επιθυμώ μια στήλη για χρονογράφημα θέλω να σας πω. Άρχισα να γράφω βιβλία για παιδιά, όταν ένιωσα την ανάγκη να δημιουργήσω ένα δικό μου υλικό για τις ανάγκες της σχολι-κής πραγματικότητας. «Το θυμωμένο αρκουδάκι» θίγει αρκετά προβλήματα που αντιμετωπίζουν παιδιά καθημερινά μέσα σε μια οικογένεια, όταν γίνονται μάρτυρες διάφορων βίαιων περιστατικών. Τα πάντα λοιπόν ξεκινούν από τους γονείς; Γ.Γ.: Νομίζω πως πολλά θέματα-προβλήματα που αναφύονται στις συμπεριφορές των παιδιών έχουν τη ρίζα τους στον τρόπο που ζουν και συμπεριφέρονται οι γονείς. Η στάση των γονιών απέναντι στα όποια θέματα της καθημερινότητας, πιστεύω πως αντανακλά σε μεγάλο βαθμό και τη στάση και συμπεριφορά των παιδιών τους.

Πώς πρέπει κατά τη γνώμη σας να είναι ένα καλό παιδικό βιβλίο; Τι αναζητούν οι μικροί αναγνώστες σε ένα βιβλίο; Γ.Γ.: Είναι δύσκολη ερώτηση, και επιδέχεται μεγάλης συζήτησης, αλλά έχω την αίσθηση πως οι μικροί αναγνώστες μοιάζουν με τους μεγάλους. Νομίζω πως τα παιδιά όπως και οι ενήλικες, όταν είναι καλοί αναγνώστες, αποζητούν αληθινά κείμενα, όχι στημένα και αναγνώστες, αποζητούν αληθινά κείμενα, όχι στημένα και γραμμένα για να αρέσουν στα παιδιά. Βιβλία με φαντασία, περιπέτεια, χιούμορ, γνώσεις. Όλα αυτά κι άλλα τόσα, δοσμένα με αλήθεια και σοβαρότητα, όσον αφορά τη γραφή βέβαια. Να πω, πως αυτό που δεν αρέσει καθόλου σε μικρούς και μεγάλους είναι τα πρέπει και η διδαχή. Τα βιβλία σας «Η μοναξιά των συνόρων» και «Το κόκκινο κουτί» έχουν λάβει διακρίσεις. Αυτές οι διακρίσεις, εκτός από χαρά, σας προκαλούν κι ένα μικρό άγχος για τα επόμενα βιβλία σας; Γ.Γ.: Και τα τρία τελευταία μου βιβλία, μεταξύ αυτών και «Ο μυστικός καθρέφτης» έχουν διακριθεί. Αυτό είναι ένα μήνυμα πως κάποιοι τα αξιολογούν ως καλά βιβλία και αυτό με κάνει να αισθάνομαι όμορφα και τους ευχαριστώ βεβαίως. Κανένα άγχος δεν μου προκαλεί όλο αυτό, αλλά μεγαλώνοντας και σεβόμενη τον αναγνώστη, θέλω να γράφω βιβλία που τα παιδεύω ώσπου να φτάσουν στα χέρια τους. Και αυτό, γιατί έτσι θέλω να αισθάνομαι διαβάζοντας βιβλία άλλων κι εγώ. Πως δηλαδή με σέβεται ο συγγραφέας.

Εκτός όμως από την παιδική λογοτεχνία, έχετε ασχοληθεί και με τη λογοτεχνία ενηλίκων. Πόσο εύκολη ή δύσκολη είναι αυτή η μετάβαση; Είναι το παιδικό κοινό πιο απαιτητικό, πιο δύσκολο; Γ.Γ.: Εδώ να πω πως δεν έγινε ακριβώς έτσι. Συγχρόνως έγραφα για μικρούς και μεγάλους. «Η μοναξιά των συνόρων» ας πούμε, αγαπήθηκε από έφηβους αλλά κι από ενήλικες εξίσου. Το κοινό δεν το ξεγελάς σε όποια ηλικία κι αν βρίσκεται. Συγγραφέας γεννιέται κανείς ή γίνεται με κάποια βοήθεια; Τα σεμινάρια δημιουργικής γραφής, που τα τελευταία χρόνια διεξάγονται στη χώρα μας, μπορούν να βοηθήσουν έναν συγγραφέα; Γ.Γ.: Κοιτάξτε, είναι ένα ερώτημα που έρχεται από παλιά. Ο αγαπημένος μου Αλ. Παπαδιαμάντης και τόσοι άλλοι που δικαιωματικά θεωρούνται συγγραφείς, γεννήθηκαν με ένα φυσικό ταλέντο αλλά έσκυψαν πάνω στα γραπτά τους με έρωτα και απίστευτη δουλειά. Όσο για τη δημιουργική γραφή που τυχαίνει να την έχω σπουδάσει σε μεταπτυχιακό επίπεδο, ναι, μπορεί να σε βοηθήσει σε κάποια θέματα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν σε κάνει συγγραφέα. Εμένα, ας πούμε, με έκανε πολύ καλή αναγνώστρια. Αυτή τη περίοδο υπάρχει κάποιος ήρωας ή ηρωίδα που σας βασανίζει γλυκά και περιμένει υπομονετικά να

πάρει σάρκα και οστά; Υπάρχουν σκέψεις και για κάποιο βιβλίο ενηλίκων; Γ.Γ.: Αυτή τη χρονιά, λόγω αλλαγής στη δουλειά μου, τους έβαλα στην άκρη τους ήρωες μου και είναι κάμποσοι. Αλλά τους αγαπώ και το βράδυ «συνομιλώ» μαζί τους, τους γράφω γράμματα και τους υπόσχομαι μετά τις 20 Ιουνίου να τους αφιερωθώ πιστά. Παρόλα αυτά σε λίγους μήνες θα κυκλοφορήσει άλλο ένα βιβλίο, που τούτες τις μέρες τελείωσε η εικονογράφησή του. Όσο για το βιβλίο ενηλίκων, ε, ναι, με τραβολογούν σε μέρη και χρόνους μακρινούς οι νέοι ήρωές μου. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας; Γ.Γ.: Να είναι υγιείς, ήρεμοι, να χαίρονται την κάθε μέρα τους. Και να τους ευχαριστήσω θέλω για την εμπιστοσύνη τους. Σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε. Σας ευχόμαστε καλή δημιουργική συνέχεια. Γ.Γ.: Και εγώ σας ευχαριστώ για την τιμή και τη χαρά. Να έχουμε ένα καλό καλοκαίρι.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Μια όμορφη ιστορία για τον θυμό και την διαχείρισή του. Με πολύ όμορφο τρόπο, η συγγραφέας, θίγει διάφορα προβλήματα της ελληνικής οικογένειας και τις επιπτώσεις που έχουνε στα παιδιά ορισμένες συμπεριφορές γονέων. Παράλληλα όμως μέσα από την ιστορία του μικρού αρκούδου, δίνονται και οι λύσεις σε αυτά τα προβλήματα. Για παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα με την διαχείριση του θυμού τους, αυτό το βιβλίο είναι ένα μεγάλο βοήθημα.

Ο Μάκης ένα αρκουδάκι, κάθε φορά που ακούει τον πατέρα του να χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι θυμωμένος, νιώθει την καρδιά του τρικυμισμένη. Και στο σχολείο θυμώνει με τα παιδιά που τον κοροϊδεύουν κι όλο θέλει να τα χτυπάει. Μόνο τότε νιώθει δυνατός. Τι θα γίνει όμως όταν του ζητούν από το σχολείο να έρθει ο κηδεμόνας του; Πώς θα αντιδράσει ο πατέρας του όταν μάθει ότι ο Μάκης χτυπάει τους συμμαθητές του;

Θεωρώ, κατά τη ταπεινή μου άποψη, ότι το βιβλίο πρέπει να το διαβάσουν πρώτα οι γονείς και μετά τα παιδιά. Οι γονείς είναι αυτοί που αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά τους, τα οποία μιμούνται τις γονεϊκές συμπεριφορές. Ένα βιβλίο που δίνει τροφή για σκέψη, αλλά και αφορμή για πολλές συζητήσεις. Ας γίνει λοιπόν «Το θυμωμένο αρκουδάκι», η αφορμή για να δώσουμε εμείς οι γονείς το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Το δέντρο που έδινε κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1964. Συγγραφέας του βιβλίου ο Σελ Σιλβερστάιν. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωρικός. Σε κάθε σελίδα, το κείμενο που υπάρχει είναι μικρό κι απλό, με εξαίρεση δυο σελίδες όπου συναντάμε κείμενο σε μεγαλύτερη έκταση. Ένα βιβλίο που δίνει τροφή για σκέψη. Μια μηλιά αγαπάει ένα αγόρι και κάθε φορά που εκείνο την επισκέπτεται, του δίνει ό, τι έχει και δεν έχει για να το βλέπει ευτυχισμένο. Το αγόρι όμως συνεχώς ζητάει κι άλλα, κι άλλα. Μέχρι που η μηλιά έχει μείνει ένα σκέτο κούτσουρο γιατί προσέφερε τα πάντα σε αυτό το αγόρι.

Πρόκειται για ένα αλληγορικό παραμύθι με πολλά μηνύματα. Το δέντρο, θα μπορούσε να είναι η μάνα που δίνει στο παιδί της με αυταπάρνηση ό, τι έχει και δεν έχει έχει, αρκεί το παιδί να είναι ευτυχισμένο και να μην στερηθεί το παραμικρό. Το δέντρο επίσης θα μπορούσε να είναι ένας απλά δοτικός άνθρωπος που θέλει μόνο να προσφέρει στους άλλους χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα πάρει εκείνος στο τέλος. Γιατί το μόνο που ίσως επιζητεί είναι τη χαρά και τη πληρότητα που αισθάνεται όταν προσφέρει. Πόση μοναξιά όμως μπορεί να αισθανθεί ένα τέτοιο δοτικό άτομο όταν αντιληφθεί ότι όλοι τον εκμεταλλεύτηκαν και τον εγκατέλειψαν, όταν πια δεν είχε τίποτα άλλο να προσφέρει;

Ελισάβετ Κόλλια και καταλαβαίνει πλέον γιατί τον μισεί η Πορφύρα. Τώρα που την έχει μπροστά του αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να την ξέχασε!! Ο πόθος του γι' αυτήν τον τρελαίνει, παρόλο που και αυτή δεν φαίνεται αδιάφορη!

Ο Γκίντεον λοιπόν στο έκτο βιβλίο της σειράς προσπαθεί να εκμαιεύσει την αλήθεια από την Πορφύρα καθώς δεν θυμάται τίποτα από όσα του είπε. Εκείνος ζητά λεπτομέρειες κι εκείνη αρνείται. Τον μισεί για την απόρριψη και τον πόνο που ένιωσε όλα αυτά τα χρόνια της εγκατάλειψης. Εκείνος σκέφτεται ότι ο μόνος τρόπος να τα καταφέρει είναι να την ξεμοναχιάσει σε κάποιο μέρος που επιθυμούσε να πάνε μαζί. Αν και κανένας δεν το βρίσκει συνετό, δεν καταφέρνουν να του αλλάξουν γνώμη. Τελικά, καταφέρνει να μάθει κάποια πράγματα που τον πληγώνουν πολύ

Παράλληλα, ο Έρον αποφασίζει να επισκεφτεί την Κόλαση για να σώσει τη Λεγεωνάριο με τη βοήθεια του Αμούν και του Γουίλιαμ. Εκεί θα τα βρουν πολύ δύσκολα, καθώς ο Εωσφόρος είναι πολύ θυμωμένος μαζί του γιατί του κατέστρεψε τα σχέδια να έρθει στον Πάνω Κόσμο μέσα από το σώμα της Λεγεωνάριου. Κι εκεί που θα νομίζουν ότι όλα έχουν χαθεί, έρχεται η ανατροπή και η βοήθεια εξ ουρανού! Ενώ αυτοί οι τέσσερις πολεμιστές λείπουν από το Κάστρο, αυτοί που έχουν μείνει δέχονται επίθεση από τη Θεά Ρέα που είναι ξενιστής της Διαμάχης και αρχηγός των κυνηγών με τον Γκέιλεν για να κλέψουν τα τεχνουργήματα. Έτσι οι πολεμιστές χωρίζονται παίρνοντας τα μαζί τους για να τους μπερδέψουν.

Ελισάβετ Κόλλια Διαβάζοντας το τελευταίο μεταφρασμένο βιβλίο στην Ελλάδα της σειράς Οι Άρχοντες του Κάτω Κόσμου με άφησε σε πολύ κρίσιμο σημείο. Έτσι αποφάσισα να διαβάσω το 7ο βιβλίο στα αγγλικά, τη γλώσσα που γράφτηκε. Ο Αμούν, ξενιστής του δαίμονα των μυστικών, μετά την επιστροφή του από την Κόλαση, δεν επέστρεψε ο ίδιος. Το σώμα του έχει καταλυφθεί από υποτακτικούς δαίμονες που το μόνο που θέλουν είναι να ξεχυθούν στον κόσμο και να προξενήσουν μεγάλο κακό. Έτσι ο Αμούν φρουρείται από αγγέλους που έχουν έρθει με σκοπό να σκοτώσουν τον Άρχοντα εάν δεν καταφέρει να συγκρατήσει τους δαίμονες. Η Χάιντι, κυνηγός και υπεύθυνη για το θάνατο του Μπέιντεν, Άρχοντα του Κάτω Κόσμου και ξενιστή της Δυσπιστίας πριν εκατοντάδες χρόνια, φυλακίζεται από τον Στράϊντερ και οδηγείται στο κάστρο τους στη Βουδαπέστη. Ενώ νιώθει έλξη γι' αυτήν, το μίσος υπερκαλύπτει τα πάντα και την κλείνει σε ένα δωμάτιο με σκοπό να της αποσπάσει πληροφορίες με το ζόρι. Ενώ προσπαθεί να βρει τρόπο να ξεφύγει, η Χάιντι ακούει μια φωνή να φωνάζει απελπισμένα το όνομά της. Ψάχνοντας από πού προέρχεται βρίσκει μια κρυμμένη πόρτα που την οδηγεί στο δωμάτιο ενός άντρα αλυσοδεμένου στο κρεβάτι.

Ο Αμούν νιώθει την αγάπη να γεννιέται στην καρδιά του και είναι πρόθυμος να την αφήσει να φύγει για να βρει την ευτυχία γιατί νιώθει τύψεις για όσα έχει περάσει. Η Χάιντι νιώθει ευγνωμοσύνη για την βοήθεια του Αμούν να μάθει την αλήθεια, δεν του καταλογίζει τίποτα και το μόνο που αναζητά είναι η ζεστασιά της αγκαλιάς του που της προσφέρει καταφύγιο και τρυφερότητα. Ζέστη και κρύο, τόσο αντίθετα μεταξύ τους που όμως αλληλοσυμπληρώνει το ένα το άλλο. Θα καταφέρει η αγάπη να βγει νικήτρια άλλη μια φορά;

Νεφέλη Πόπη Ζάνη

Πώς γράφτηκε... Το πιο πρόσφατο βιβλίο μου έχει το τίτλο «Φυγαδεύοντας συναισθήματα» Εκδόσεις Γεωργίου και περιέχει κείμενα ποιητικά και αποφθεγματικά. Τα συγκεκριμένα κείμενα γράφονταν σε διάφορες χρονικές περιόδους της ζωής μου με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας σωρός από δαύτα σε διάστημα τριών χρόνων. Κάποιοι φίλοι που το γνώριζαν με παρακίνησαν στο να τα εκδώσω. Η έμπνευση, η ιδέα στο να γίνουν βιβλίο ανήκει καθαρά σε εκείνους και τους ευχαριστώ! Το βιβλίο χωρίζεται σε τρεις ενότητες. Η πρώτη ενότητα με τίτλο «Δια_φεύγω» περιλαμβάνει πεζά ποιήματά μου, τα οποία γράφτηκαν σε στιγμές που είχα την ανάγκη να δραπετεύσω είτε από τα κακώς κείμενα της προσωπικής μου ζωής, είτε από τη δυσφορία μου προς το σύστημα ή της κοινωνίας κλπ. Η δεύτερη ενότητα με τίτλο «Δια _πιστώσεις» περιλαμβάνει αποφθεγματικά κείμενα όπου όπως φανερώνει και ο τίτλος της ενότητας, διαπιστώνω κάποια πράγματα από και για την ζωή στα οποία όμως

έχω το δικαίωμα πληρωμής στο μέλλον … επί πιστώσει, εννοώντας πως όπως όλοι μας έτσι και εγώ κάποια στιγμή θα «εξοφλήσω» εκείνα που μου αναλογούν προς τους άλλους και οι τωρινές διαπιστώσεις μου θα είναι αυτές που θα με κάνουν καλύτερη για εκείνη την στιγμή. Στην τρίτη και τελευταία ενότητα, με τίτλο «Δια_τρέχοντας», υπάρχουν προτάσεις και στροφές που γράφονταν πάντα στο πόδι και συνήθως όταν βρισκόμουν έξω, οπουδήποτε, στη δουλειά, στην βόλτα, σ’ ένα καφέ, για φαγητό, σ’ ένα ταξίδι και η έμπνευση δεν με άφηνε σε ησυχία αν δεν σημείωνα κάπου τα όσα αποκόμιζα. Γραφόντουσαν όπως γράφω και στο βιβλίο «δια_τρέχοντας από – και – την πραγματικότητα». Οι ήρωες του συγκεκριμένου βιβλίου είναι τα συναισθήματα...

Ποτίτσα Πιερρουτσάκου ζωή της πολύ καλά!!! Πόση ομορφιά και ασφάλεια μπορεί να χαρίσει στην καθημερινότητά σου το νοιάξιμο το αδελφικό…

Την αδελφική αγάπη, την ύψιστη αυτή μορφή αγάπης υμνεί η συγγραφέας στο βιβλίο της «Τα σπασμένα φτερά της νιότης μου»!! Βλέποντας την αφιέρωσή της στο ξεκίνημα του βιβλίου είναι κατανοητός ο λόγος, νομίζω, για την επιλογή του θέματος… Το βιβλίο το αφιερώνει στα αδέλφια της και σωματοφύλακες της καρδιάς της, Παύλο και Βαγγέλη!!! Ποιος λοιπόν καλύτερος να γράψει για την αγάπη του αδελφού, από μία αδελφή, που την έχει γνωρίσει στη

Να γνωρίζεις πως ό, τι και να γίνει, όποτε και να γίνει, ο αδελφός σου θα είναι εκεί, θα τρέξει για σένα, θα "μπλέξει" για σένα, θα σε προστατέψει, θα σε φροντίσει, θα σε χαϊδέψει, θα σε πάρει αγκαλιά κι εσύ θα νιώσεις όμορφα, ήρεμα, σαν να είσαι ένα μικρό γατάκι που κινδυνεύει…. Τυχαίνει να έχω κι εγώ μεγαλύτερο αδελφό και μπόρεσα να μπω στη θέση της ηρωίδας μας, της Ρηνούλας. Μπόρεσα να καταλάβω όλα της τα συναισθήματα σε σχέση με τον Στράτο και το άσχημο παιχνίδι που τους επιφύλασσε η μοίρα. Η μάνα πεθαίνει στην γέννα της μικρής και ο Στράτος, μικρός τότε, ορκίζεται να την προσέχει για πάντα. Ο πατέρας - τέρας όμως, έχει άλλα σχέδια και χωρίζει τα παιδιά. Μεγαλώνει σαν πριγκίπισσα η μικρή, μέσα στην σκληρότητα, την φτώχεια και την εγκατάλειψη ο Στράτος, που όμως δεν την ξεχνά ποτέ!! Έμμονη ιδέα του έχει γίνει να την βρει… Τα χρόνια περνούν και η ώρα αυτή φτάνει…

Χαρά Δελλή Η "Αμαλία" είναι ένα από τα βιβλία δεν σε αφήνει αδιάφορο. Μάλλον σε τραντάζει. Άλλοι είπαν πως σε καθηλώνει από την πρώτη σελίδα. Άλλοι πως σου δημιουργεί "επιθετικές" εικόνες και σε ταξιδεύει στο τοπίο και στο σκηνικό κάθε σκληρής σκηνής όπου διαδραματίζεται η ιστορία. Θεωρώ πως είναι καλογραμμένο και δείχνει έντονα προσεγμένο. Η σφιχτοδεμένη πλοκή που προάγει ο Σπύρος Πετρουλάκης δεν σε αφήνει ούτε στιγμή χωρίς αγωνία για την όποια εξέλιξη και το τέλος. Γεννά ποικίλα και έντονα συναισθήματα. Θυμό, οργή, φόβο, ελπίδα, συγκίνηση, αγάπη. Βιώνεις συνεχώς την πάλη του κακού με το καλό, του ισχυρού με τον αδύνατο. Μια πάλη ανάμεσα στα όρια της εξουσίας του Θεού με του Διαβόλου. Μια πάλη που έχουν εμφυσήσει σε άγουρες κι ανίσχυρες ψυχές. Η δύναμη του κακού είναι πρόσκαιρη, αλλά καίει. Η δύναμη της αγάπης είναι παντοτινή, μα λυτρώνει. Η αποδοχή του κακού είναι αέναη, αλλά η απονομή δικαιοσύνης αμείλικτη. Σκοτεινές δυνάμεις που υποκύπτουν στο φως και στην μοναδική ανίκητη δύναμη του σύμπαντος, την αγάπη.

35 χρόνια πίσω, σε ένα ορεινό χωριό της Κορινθίας, σε μια κλειστή κοινωνία η εξαφάνιση της γιαγιάς Αμαλίας ξεκινά περίεργες εξελίξεις, ακαθόριστες, που κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει την πορεία τους. Μια οικογένεια που ζει μέσα σε ένα κλίμα δειλίας και βίας. Ένα χάρισμα δοσμένο σαν βαριά κληρονομία. Ένας φθόνος που πηγάζει από σκοτεινά ένστικτα. Τρία αδέρφια θα βιώνουν διαφορετικά ο καθένας τις συνθήκες ζωής που τους επιβάλουν οι συνθήκες. Ό, τι αγαπούσε η μία, η άλλη αγαπούσε να το μισεί.

Η Sabrina Jeffries έχει εκδόσει περισσότερα από 9 εκατομμύρια αντίτυπα σε περισσότερες από 20 γλώσσες. Έχει μπει στη λίστα των μπεστ-σέλλερ των New York Times γράφωντας περισσότερα από 50 μυθιστορήματα και διηγήματα, κάποια από αυτά με τα ψευδώνυμα Ντέμπορα Μάρτιν και Ντέμπορα Νίκολας. Όσο χρόνο δεν περνάει δίνοντας ομιλίες σε διάφορους οργανισμούς ανά τη χώρα ή γράφοντας σε μία παραζάλη καφεΐνης, τον αφιερώνει σε ταξίδια με τον σύζυγό της και τον ενήλικο αυτιστικό γιο της, ή σε ένα από τα πάθη της: τα παζλ, τη σοκολάτα, και τη μουσική. Σήμερα λοιπόν είναι μεγάλη τιμή να φιλοξενώ την ευπώλητη συγγραφέα των New York Times, Sabrina Jeffries στην ιστοσελίδα μας για μια μικρή συνέντευξη και μια παρουσίαση των πιο πρόσφατων βιβλίων της.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Sabrina Jeffries

Μαργαρίτα Κατσίπη

--Τι αγαπάτε περισσότερο στη διαδικασία της συγγραφής; S.J.: Το λατρεύω όταν γράφω και οι χαρακτήρες μου λένε κάτι απρόσμενο, αποκαλύπτοντας ένα σημαντικό κομμάτι του ποιοι είναι το οποίο πρωτύτερα δεν γνώριζα. Με ενθουσιάζει. Ποιο είναι το πιο παράξενο πράγμα για το οποίο χρειάστηκε να κάνετε έρευνα στο διαδίκτυο με αφορμή κάποιο από τα βιβλία σας; S.J.: Ένα από αυτά ήταν τα μπισκότα που μοιράζονται στις κηδείες. Δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε κάτι τέτοιο. Αλλά χρειάστηκε να κάνω έρευνα για αυτά για το επόμενο βιβλίο μου, που εκδίδεται το 2019. Και η έρευνα που έκανα για τα ρολόγια χειρός με ερωτικές παραστάσεις, και αυτή ήταν λίγο παράξενη. Δεν έχετε ιδέα πόσα κυκλοφορούν. Ποιο ήταν το καλύτερο κοπλιμέντο και η σκληρότερη κριτική που έχετε δεχθεί ως συγγραφέας και πώς τα χειρίζεστε;

S.J.: Τα καλύτερα κοπλιμέντα έρχονται από τους αναγνώστες που μου λένε ότι τα βιβλία μου τους βοήθησαν σε κάποια δύσκολη περίοδο της ζωής τους: να ανακάμψουν από τον θάνατο του συντρόφου τους, να ξεπεράσουν το ότι έχασαν τα πάντα σε μια φωτιά, να ξεπεράσουν ακόμα και σεξουαλικά τραύματα του παρελθόντος. Αυτό σημαίνει πάρα πολλά για εμένα. Η σκληρότερη κριτική, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, είναι για μένα όταν ένας αναγνώστης ή κριτικός λέει ότι το βιβλίο μου είναι βαρετό. Ξέρω ότι δε μπορώ να ευχαριστήσω πάντα όλους τους αναγνώστες, έτσι αν κάποιος κριτικάρει κάτι άλλο το ξεπερνάω, όταν όμως ένας αναγνώστης βρίσκει το βιβλίο μου βαρετό αυτό με πληγώνει βαθιά. Ευτυχώς δε λαμβάνω τέτοιες κριτικές υπερβολικά συχνά, αλλά όταν συμβαίνει θυμίζω απλώς στον εαυτό μου ότι εγώ η ίδια βρίσκω βαρετά πολλά διάσημα βιβλία τα οποία άλλοι βρίσκουν καθηλωτικά (τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών του Τόλκιν, για παράδειγμα). Ποια είναι η άποψή σας για τη χρήση των κοινωνικών δικτύων για λόγους προώθησης; Σας αρέσει η

άμεση αλληλεπίδραση με τους αναγνώστες σας μέσω αυτών; S.J.: Αγαπώ τα κοινωνικά δίκτυα ως έναν τρόπο σύνδεσης με τους αναγνώστες μου, όμως δεν μου αρέσει να πρέπει να προωθώ βιβλία μέσω αυτών. Δυστυχώς, αυτό φαίνεται να είναι μία αναγκαιότητα στις μέρες μας. Όλοι οι εκδότες περιμένουν να το κάνεις Θα θέλαμε να μάθουμε περισσότερα για το τελευταίο σας βιβλίο.

S.J.: Το The Secret of Flirting (Το Μυστικό του Φλερτ) είναι το πιο πρόσφατο βιβλίο στη σειρά Sinful Suitors (Αμαρτωλοί Μνηστήρες), και κυκλοφόρησε στις 27 Μαρτίου. Αφορά τον Fulkham, ο οποίος εμφανίστηκε πρώτη φορά στο The Study of Seduction (Η Μελέτη της Αποπλάνησης) και έπαιξε έναν κρίσιμο ρόλο στο The Pleasures of Passion (Οι Απολαύσεις του Πάθους): Τη στιγμή που ο αρχηγός των κατασκόπων Βαρώνος Fulkham συναντά την εκθαμβωτική Πριγκήπισσα Aurore του Chanay, είναι σίγουρος ότι η βασιλική της ταυτότητα είναι μια απάτη και ότι στην πραγματικότητα είναι η Monique Servais, η μυστηριώδης ηθοποιός που γνώρισε τρία χρόνια πριν στην πόλη Dieppe. Μα καθώς ερευνά τις υποψίες του, ανακαλύπτει την πλεκτάνη μίας απόπειρας δολοφονίας και προδοσίας που μπορεί να καταστρέψει την καριέρα του, να φανερώσει τα δικά του μυστικά... και να καταστρέψει την γυναίκα την οποία ερωτεύεται.

Τα πιο πρόσφατα βιβλία μου είναι: A Talent for Temptation (Ταλέντο στον Πειρασμό). Η χήρα Meriel Vyse τα χάνει όταν κάποιος επιχειρεί να την απαγάγει καθώς βρίσκεται καθοδόν προς έναν επίσημο χορό. Ευτυχώς, ο Quinn Raines, ο κρυφός της θαυμαστής, εμφανίζεται για να χαλάσει τα σχέδια των απαγωγέων. Δυστυχώς, καθώς παλεύουν με τον απαγωγέα της, η Meriel καταλάθως μαχαιρώνει τον Quinn. Ωστόσο, χωρίς η Meriel να το γνωρίζει, ο Quinn ήταν αυτός που οργάνωσε την ψεύτικη απαγωγή έτσι ώστε να παίξει τον ήρωα και να κερδίσει

το χέρι της. Τώρα που το σχέδιό του έχει πάει καταστροφικά στραβά, μπορεί να την πείσει ότι ακόμη είναι ο κατάλληλος άντρας για εκείνη; The Pleasures of Passion (Οι Απολαύσεις του Πάθους). Ο Niall Lindsay, Κόμης του Margrave, για να προστατεύσει την αδερφή του, σκοτώνει έναν άντρα σε μια μονομαχία κι έπειτα δραπετεύει από τη χώρα. Αφήνει πίσω του όμως τη γυναίκα της ζωής του, την Brilliana Trevor. Όταν ο Niall επιστρέφει επτά χρόνια αργότερα, εκείνος και η Brilliana, που είναι πεπεισμένοι ότι ο ένας δεν νοιάζεται πλέον για τον άλλον, εξαναγκάζονται από τον πρώην εργοδότη του Niall, τον αρχηγό των κατασκόπων, Βαρώνο Fulkham, να τελέσουν έναν ψεύτικο αρραβώνα μεταξύ τους. Θα ανακαλύψουν ξανά την αγάπη μεταξύ τους; Ή θα την αποχαιρετήσουν για πάντα; The Danger of Desire (Ο Κίνδυνος της Επιθυμίας). Η αγαπημένη της υψηλής κοινωνίας, η Delia Trevor, έχει ένα σοκαριστικό μυστικό, το οποίο ανακαλύπτει ο αινιγματικός επαναστάτης Warren Corry, Μαρκήσιος του Knightford. Ένα παιχνίδι γάτας-ποντικού ξεκινά καθώς η Delia προσπαθεί να προστατεύσει το ριψοκίνδυνο σχέδιό της να βρει δικαιοσύνη για τον πεθαμένο αδελφό της... και ο Warren προσπαθεί να την κάνει δική του για πάντα χωρίς να χάσει την καρδιά του.

The Study of Seduction (Η Μελέτη της Αποπλάνησης). Η Λαίδη Clarissa Lindsey δεν προτίθεται να παντρευτεί κανέναν ούτε τον παιδικό της φίλο Edwin Barlow, Κόμη του Blakeborough, ο οποίος είναι βέβαιη ότι θα γινόταν ένας αυταρχικός σύζυγος, και σίγουρα ούτε

τον ισχυρό Γάλλο διπλωμάτη που την παρακολουθεί. Όμως όταν τα πράγματα χειροτερεύουν με τον διπλωμάτη, επιλέγει την ευγενή πρόταση γάμου του Edwin, ενός γάμου μεταξύ φίλων, με την ελπίδα ότι θα αποθαρρύνει τον άντρα που την παρακολουθεί. Τα ολοένα και πιο θυελλώδη φιλιά μεταξύ τους αποδεικνύονται κάτι περισσότερο από αυτό που περίμενε όταν συμφωνούσε σε αυτόν τον γάμο. Όταν ο διώκτης της όμως απειλεί να αποκαλύψει τα μεγαλύτερα μυστικά τους, θα αντέξει ο ευαίσθητος δεσμός τους τη δημόσια κατακραυγή, ή ο Edwin θα χάσει ό,τι είναι σημαντικό για εκείνον για να προστατεύσει τη νεόνυμφη γυναίκα του; The Heiress and the Hothead (Η Κληρονόμος και ο Θερμοκέφαλος). Ενόσω επισκέπτεται την Αγγλία, η Αμερικανίδα κληρονόμος Amanda Kean μένει άφωνη όταν ένας ξένος τη φιλάει παθιασμένα κάτω από το γκι κατά τη διάρκεια ενός χριστουγεννιάτικου πάρτυ σε ένα σπίτι. Όμως και ο Λόρδος Stephen, νεότερος αδελφός του Μαρκήσιου του Knightford και ριζοσπαστικός σταυροφόρος ενάντια στις κακές συνθήκες εργασίας στα εργοστάσια, σαστίζει εξίσου όταν ανακαλύπτει ότι η όμορφη γυναίκα που φίλησε καταλάθως είναι ιδιοκτήτρια εργοστασίου στην Αμερική. Όταν ένα ατύχημα την Παραμονή των Χριστουγέννων κάνει τον θερμοκέφαλο άντρα και την κληρονόμο από δύο διαφορετικούς κόσμους να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να βοηθήσουν στη διάσωση των εργατών από μία φωτιά, το πάθος τους για τις αρχές

τους μετατρέπεται σε πάθος μεταξύ τους. Όμως είναι αυτό αρκετό για να γεφυρώσει έναν ωκεανό διαφορών; Μπορείτε να μοιραστείτε μαζί μας τον καλύτερο τρόπο να επικοινωνήσει κανείς μαζί σας και πως να μάθει περισσότερα για τα βιβλία σας; S.J.: Μπορείτε να επισκεφτείτε το: Website, Facebook, Twitter, Amazon, Goodreads, Instagram,Pinterest Θα ήθελα να ευχαριστήσω την Sabrina Jeffries για τον χρόνο που διέθεσε ώστε να απαντήσει στις ερωτήσεις αυτής της μικρής συνέντευξης. Η φωτογραφία της Sabrina Jeffries και τα εξώφυλλα των βιβλίων της είναι από την επίσημη ιστοσελίδα της συγγραφέως και το Amazon.

a n i r b Sa s e i r f Jef

Ηλίας Κατραμάτος Ο Ρίτσαρντ είναι ένας απλός οδηγός δασών. Όταν μετά την ξαφνική δολοφονία του πατέρα του θα πάει στο δάσος μήπως ανακαλύψει στοιχεία για το έγκλημα θα δει μια μυστηριώδης γυναίκα που θα καταδιώκεται από τέσσερις στρατιώτες. Χωρίς πολύ σκέψη θα αποφασίσει ότι πρέπει να την βοηθήσει... Κάπως έτσι απλά ξεκινά μια επική περιπέτεια που θα ολοκληρωθεί σε 11 βιβλία. Ο συγγραφέας θα μας ταξιδέψει σε έναν κόσμο που μετά από έναν τρομερό πόλεμο

που έγινε πριν από 3000 χρόνια ανάμεσα σε καλούς και κακούς μάγους, ο κόσμος θα χωριστεί με μαγικά σύνορα σε τρία κομμάτια, τον Παλαιό Κόσμο και τα Midlands στους οποίους κυριαρχεί η μαγεία και στην Westland (τόπο του ήρωά μας) που δεν υπάρχει καθόλου μαγεία. Το μεγαλύτερο και πιο πλούσιο κομμάτι του κόσμου θα είναι τα Midlands που όμως θα διοικούνται από έναν απάνθρωπο, τρομερής δύναμης, μάγο και τύραννο.

Ζωή Τσούρα Το καλύτερο βιβλίο του Τέρι Μπρουκς που έχω διαβάσει μέχρι τώρα. Ένα δυστοπικό μέλλον, ένας μετα-αποκαλυπτικός κόσμος, και μέσα σε όλα αυτά, δαίμονες, μαγεία, και φανταστικά πλάσματα. Βοηθάει να έχετε διαβάσει πρώτα την τριλογία The Word and the Void καθώς υπάρχουν αναφορές και χαρακτήρες από αυτήν, όπως επίσης και την αρχική τριλογία των Σαννάρα. Δεν είναι απαραίτητο, αλλά πράγματα που ο Terry Brooks έχει εξηγήσει σε αυτές τις τριλογίες δεν τα ξαναεξηγεί τόσο αναλυτικά. Πενήντα χρόνια μετά τα γεγονότα του The Word and the Void, το Κενό έχει νικήσει. Οι δαίμονες με τις στρατιές τους από πρώηνανθρώπους έχουν σχεδόν εξαλείψει την ανθρωπότητα και ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε ερείπια κι ερημιές. Σχεδόν τα πάντα έχουν δηλητηριαστεί από ραδιενέργεια και ρύπανση. Όσοι άνθρωποι έχουν επιβιώσει σχηματίζουν κοινότητες σε μέρη των πόλεων που μπορούν να θωρακίσουν και να υπερασπιστούν, όπως στάδια. Αυτά όμως, πολιορκούνται και πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Οι άνθρωποι γίνονται σκλάβοι των δαιμόνων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και αναπαραγωγής. Φριχτά πειράματα εκτελούνται σε παιδιά. Έξω στην ύπαιθρο κυκλοφορούν επικίνδυνα είδη μεταλλαγμένων ανθρώπων. Κάθε εφιάλτης που έχει γεννήσει ανθρώπου νους έχει γίνει πλέον πραγματικότητα, και μέσα σε αυτό το ζοφερό σκηνικό ακολουθούμε την πορεία τεσσάρων χαρακτήρων.

Δεν ήταν δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς αυτές τις τέσσερις παράλληλες ιστορίες καθώς δεν απασχολούν όλες το ίδιο ποσοστό χώρου. Τα υπόλοιπα κομμάτια του Armageddon's Children όμως είναι κα-τα-πλη-κτι-κά.

Αγγελίνα Παπαθανασίου ονται, διαφωνούν, τσακώνονται, συµφιλιώνονται και µέσα απ’ αυτή τη διαδικασία συνυπάρχουν, παρά τις όποιες διαφορές, γνωρίζουν τον εαυτό τους και ο ένας τον άλλον µέχρι τη στιγµή που οι δρόµοι τους χωρίζουν και συνεχίζουν ο καθένας, στη δική του εποχή, την προσωπική του πορεία.

Η συγγραφέας Ζαφειρία Κοτζαμάνογλου, μέσα από το νεανικό της μυθιστόρημα «Η σπηλιά του Φιλοκτήτη» που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μιχάλη Σιδέρη, γνωρίζει στο αναγνωστικό της κοινό, τις ομορφιές και τα αξιοθέατα της Λήμνου αλλά και τον μύθο του Φιλοκτήτη. Ο Γεράσιμος και ο άντρας της σπηλιάς κοιµούνται στη σπηλιά, περπατούν στην παραλία και στον λόφο, συζητούν, τρώνε, ονειρεύ-

Πρόκειται για ένα απολαυστικό βιβλίο όχι μόνο για νέους αλλά και για ενήλικες. Ένα όμορφο, συγκινητικό και τρυφερό ταξίδι πίσω στο χρόνο, στην Ελληνική μυθολογία και τον Τρωικό Πόλεμο. Ένα έξυπνο ταίριασμα του τώρα και του τότε, ένα ταιριαστό πάντρεμα μύθου και προϊστορίας που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η γραφή της συγγραφέως είναι παραστατική και ρεαλιστική, θίγει, μέσα από ανατρεπτικά περιστατικά, τη συγχώρεση, την κατανόηση, τον σεβασμό, την αλληλοϋποστήριξη, την δοτικότητα και εντρυφά στην ψυχολογία των ανθρώπων και στις κοινωνικές δομές μιας σχέση αναγκαστικής συμβίωσης.

Ποτίτσα Πιερρουτσάκου Η ιστορία ξεκινά με μία παλιά βεντέτα που σε μία κακιά στιγμή αναβιώνει και έχει σαν αποτέλεσμα δύο απώλειες αθώων. Από αυτό το σημείο ο Οδυσσέας Αναστασάκος, συντετριμμένος, εξαφανίζεται, ζει μόνιμα στην Αμερική και οι εφιάλτες δεν τον αφήνουν να ησυχάσει. Πολλές γυναίκες παρελαύνουν από μία ανούσια ζωή που με δική του επιμονή και προσπάθεια έχει γεμίσει από επαγγελματικές επιτυχίες και πολλά λεφτά. Η Νέα Υόρκη τον έχει καλοδεχθεί και αν ήθελε να ξεχάσει, θα περνούσε ζωή χαρισάμενη, μα δυστυχώς του είναι αδύνατο να ξεπεράσει αυτά που έζησε στην εφηβεία του... Τα χρόνια περνούν, 17 για την ακρίβεια, όταν αποφασίζει να γυρίσει και να δώσει οριστικό τέλος στους εφιάλτες που τον βασανίζουν, μα αντί για το οριστικό τέλος, στη ζωή του εισβάλλει ο πρωτόγνωρος και ατελείωτος έρωτας για εκείνη, τη μία γυναίκα που του αλλάζει όλον τον τρόπο σκέψης του, που του ξυπνά κάθε αίσθηση, που μαγνητίζει το είναι του!! Δυστυχώς αυτή η επιστροφή του μόνο ηρεμία δεν έφερε, αντίθετα ενώ βίωνε τις ωραιότερες ημέρες της ζωής του, ξαφνικά όλα γκρεμίστηκαν. Παρότι συζήτησε το γεγονός που του βασάνιζε χρόνια την ψυχή, ο ερχομός και η απώλεια-προδοσία της Μελένιας του, του κοστίζει όσο τίποτε άλλο…

Γυρνά στην Αμερική κανονικό ράκος και προσπαθεί να συνηθίσει τους σκληρούς ρυθμούς της δουλειάς του, πιέζοντας όλο και περισσότερο τον εαυτό του να δουλεύει για να ξεχάσει… ..Kαι περνούν ακόμη 17 χρόνια μοναξιάς και αποθυμιάς… χωρίς Μελένια, χωρίς ομορφιά στη ζωή του. Ο επερχόμενος θάνατος της πολυαγαπημένης του θείας τον αναγκάζει να επιστρέψει στο χωριό του πάλι και να ξαναζήσει εικόνες του παρελθόντος.

Αναστασία Νεραϊδόνη

Η πρωταγωνίστριά μας, η Καλλινίκη ήταν μια πλούσια αρχοντοπούλα που όταν ο Φίλιππος Β’ κατέστρεψε την πατρίδα της, την Όλυνθο, πουλήθηκε ως σκλάβα. Την έσωσε ο περιβόητος Άρπαλος που όντας στον στενό κύκλο του Μέγα Αλέξανδρου, την έφερε υπό την προστασία της βασίλισσας Ευρυδίκης, μητέρας του Φίλιππού Β’ και γιαγιά του Αλέξανδρου. Η πρωταγωνίστρια μας αφηγείται την ζωή στο μακεδονικό βασίλειο και περιβάλλον που μεγάλωσε ο Αλέξανδρος πριν γίνει μέγας. Όταν η Ευρυδίκη απεβίωσε, την παίρνει υπό την προστασία του ο γνωστός φιλόσοφος Αριστοτέλης.

Αχ που ήσασταν κυρία Κυρκίνη-Κούτουλα, όταν στα χρόνια του λυκείου έψαχνα ένα τέτοιο μυθιστόρημα για να κατανοήσω αυτά που δεν μπορούσα μέσω του βαρετού βιβλίου της Ιστορίας; Ως εξαιρετική ιστοριοδίφης, η Νατάσα Κυρκίνη-Κούτουλα μας ξετυλίγει μέσα από μια χρυσή κύλικα την καθημερινή ζωή των Αθηναίων στο δεύτερο μισό του 4ου αιώνα υπό την μοναρχία του Μέγα Αλέξανδρου.

Όταν όμως ο αγαπητός διδάσκαλος του Αλέξανδρου έχασε την γυναίκα του, η Καλλινίκη δεν θέλει να του γίνεται βάρος οπότε αναλαμβάνει και πάλι ο Άρπαλος να την διασώσει, με τους δικούς του σκοπούς βέβαια. Την μεταφέρει στην Αθήνα καθιστώντας την ουσιαστικά κατάσκοπο ούτως ώστε να του μεταφέρει το πολιτικό κλίμα της Αθηναικής Αγοράς που τα χρόνια που ο Αλέξανδρος εκστράτευε στην Ασία, ήταν καθαρά αντιμακεδονικό.

Αναστασία Νεραϊδόνη Προσδεθείτε αγαπητοί αναγνώστες, αυτή τη φορά για ένα διαφορετικό ταξίδι στα άδυτα του εσωτερισμού. Άκουσα για πρώτη φορά τον κύριο Γιώργο Ιωαννίδη στο Athens Reiki Festival και μαγεύτηκα απ’ την περιεκτική και συνάμα κατανυχτική ομιλία του. Στο εν λόγω βιβλίο «Η Εκάτη της Νύχτας» εντρυφά στην κατά πολλούς παρεξηγημένη μορφή της προ-ολύμπιας χθόνιας θεότητας. Ειπώθηκαν πολλά για κείνη κατά καιρούς σε αρχαϊκά κείμενα. Για άλλους είναι κόρη των τιτάνων Αστερίας και Πέρση και για άλλους κόρη του Δία. Υπήρχε βέβαια η λατρεία της προτού εμφανιστούν οι Ολύμπιοι θεοί. Λέχθηκε επίσης ότι η Μήδεια και η Σκύλλα ήταν κόρες της. Ο Γιώργος Ιωαννίδης έχει συλλέξει όλο το υλικό που αφορά την Εκάτη και μας ξεναγεί στις εξωτικές δυνάμεις της νύχτας χωρίς να κουράζει με δυσνόητες αναλύσεις. Οι αρχαίοι Έλληνες μας λέει ο Πρόκλος, την επικαλούνταν στην ερωτική μαγεία και οι Χαλδαίοι την προσφωνούσαν Ερεσχιγάλ (η κυρά των νεκρών στην Σουμεριακή μυθολογία). Η φωσφόρος, σκυλακίτις, δαδούχος, ταυροπόλος, αμφιφαής Εκάτη εξορισμένη απ’ τη χριστιανική δεισιδαιμονία στα παγανιστικά όρια εξέπεσε απ’ τη θεϊκή της υπόσταση σαν τον Πάνα που άλλαξε σε κερασφόρο Διάβολο.

Μετά από πολλούς αιώνες ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης εμπνεύστηκε από κείνη για τις δικές του τρεις μάγισσες που επικαλούνταν την «ωχράν Εκάτην… την πλέουσαν υψηλά εις τον αιθέρα»-βλ. Οι Μάγισσες 1900. Στη συνέχεια ο πατέρας της Wicca, Gerald Gardner αναβίωσε την λατρεία της με την αρχαιοθεολογική του έρευνα A Goddess arrives (1939) που είναι απόηχος μιας ευρύτερης μονομερούς ερμηνείας της ως Βασίλισσας της Μαγείας. Αλλά θα ανακαλύψετε στο βιβλίο ότι η Εκάτη είναι πολλά περισσότερα απ’ αυτό.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Με αφορμή ένα πρότζεκτ στο σχολείο για τα κτίρια του Βόλου, τα παιδιά μαθαίνουν την ιστορία της πόλης αλλά έχουν την ευκαιρία να μπουν και σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι που πολλοί λένε ότι είναι στοιχειωμένο. Και εκεί θα ανακαλύψουν πολλά... Μια όμορφη ιστορία που συνδυάζει μυστήριο και γνώση για την όμορφη Θεσσαλική πόλη. Οι αναγνώστες, μικροί και μεγάλοι, διαβάζοντας το βιβλίο, ταξιδεύουν μέσα από τις σελίδες του στο Βόλο. Θα γνωρίσουν τη πόλη πολλά χρόνια πριν. Τότε που υποδέχτηκε τους πρόσφυγες από τη Σμύρνη, ύστερα στη περίοδο της Κατοχής και του εμφυλίου πολέμου μέχρι και το σήμερα. Το βιβλίο μας μεταφέρει στη πανέμορφη πόλη της Θεσσαλίας, το Βόλο. Μια πόλη στην οποία η συγγραφέας έζησε και εργάστηκε για λίγο αποκομίζοντας τις καλύτερες εντυπώσεις για τη πόλη και τους κατοίκους της. Ο Παναγιώτης, ένα αγόρι που θέλει να γίνει αρχαιολόγος, μετακομίζει με τους γονείς του στο Βόλο. Στο σχολείο θα γνωρίσει νέα παιδιά και όλοι μαζί θα γίνουν μια παρέα.

Ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα, συνδυάζοντας γνώση και περιπέτεια.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Πρόκειται για ένα βιβλίο με δυνατή πλοκή, που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα. Ένα αλληγορικό μυθιστόρημα για παιδιά των μεγαλύτερων τάξεων του Δημοτικού που, μέσα από την φανταστική συνύπαρξη ανθρώπων και σκύλων, θίγει σημαντικά φιλοσοφικά ζητήματα αβίαστα και μας θυμίζει ότι πρέπει να παίρνουμε τα ρίσκα μας με τόλμη! Διαθέτει μυστήριο, χιούμορ και δράση. Ζωηροί διάλογοι, γρήγορη αφήγηση και ανατροπές. Αν και στο βιβλίο αναγράφεται ότι απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 11+, θα έλεγα ότι είναι βιβλίο όχι μόνο για παιδιά αλλά και για ενήλικες αναγνώστες. ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΣΚΥΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ; Αν θέλετε να μάθετε τι απίστευτο ανακάλυψε ο Σεμπάστιαν Μοντεφιόρε, δεν έχετε παρά να διαβάσετε το βιβλίο αυτό. Είμαι σίγουρη ότι θα σας κρατήσει απίστευτη παρέα.

Η συγγραφέας προσφέρει μέσα από το κείμενό της, τροφή για σκέψη, ενώ δίνει το κίνητρο στους αναγνώστες της για αρχή πολλών συζητήσεων. Η Άννα Καππάνου τιμήθηκε για το συγκεκριμένο βιβλίο με το πρώτο βραβείο Κυπριακού Νεανικού Βιβλίου 2013. Η απίστευτη αποκάλυψη του Σεμπάστιαν Μοντεφιόρε είναι συνέκδοση των Εκδόσεων Κέδρος (διανομή του βιβλίου σε όλες τις χώρες εκτός της Κύπρου) και του Πολιτιστικού Ιδρύματος Τραπέζης Κύπρου. Η εικονογράφος διακρίθηκε στο διαγωνισμό που προκήρυξε το Πολιτιστικό Ίδρυμα Τραπέζης Κύπρου για την εικονογράφηση του βιβλίου.

Πώς γράφτηκε

Νεκταρία Μαρκάκη Ήταν ένας από τους δυσκολότερους χειμώνες τις ζωής μου εκείνος κι ενώ όλα γύρω μου έμοιαζαν να γκρεμίζονται, μία ιδέα άρχισε να χτίζεται στο μυαλό μου και να παίρνει σάρκα και οστά. Ένα ταξίδι, αυτό που ονειρευόμουν δηλαδή για να μπορέσω να ξεφύγω από τη ζοφερή πραγματικότητά μου. Εκείνη την περίοδο η ανάγκη για να εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου είχε γίνει ακόμα εντονότερη κι έτσι, μετά από μία ζωηρή κουβέντα με την αδερφή μου περί πραγμάτων που θα θέλαμε να κάνουμε πριν είναι πολύ αργά, σχηματίστηκε το πρώτο ολοκληρωμένο συγγραφικό μου ταξίδι με τίτλο, Χωρίς χάρτη.

Η ιστορία μιας καταπιεσμένης νεαρής γυναίκας που ήθελε να ζήσει όσα δεν τόλμησε και όσα της απαγόρεψαν οι γονείς της ως παιδί, αλλά και του τρελούτσικου φίλου της που ήθελε να βρει τον εαυτό του, άρχισε να παίρνει σάρκα κι οστά και να μεταφέρεται από το μυαλό στο “χαρτί” στην αγγλική γλώσσα, αφού εκείνη την περίοδο το ενδιαφέρον για τη γραφή μου, προερχόταν από το εξωτερικό. Αυτό το αταίριαστο ζευγάρι κέρδισε την προσοχή του αναγνωστικού κοινού κι έφτασε ανάμεσα στις 300 καλύτερες ρομαντικές ιστορίες- ανάμεσα σε χιλιάδες- κάτι που για μένα ήταν τεράστια επιτυχία, αφού η αγγλική δεν είναι η μητρική μου γλώσσα. Χάρηκα όταν κέρδισε την ίδια, αν όχι περισσότερη αγάπη, στην Ελλάδα. Το Χωρίς χάρτη είναι ένα χιουμοριστικό ρομαντικό μυθιστόρημα που ίσως να κρύβει περισσότερα πίσω από τα αστεία, το φλερτ και τον έρωτα. Όταν μεταφέρθηκε στα ελληνικά, έγινε και η αφορμή να ασχοληθώ με την έκδοση των βιβλίων μου κι από το 2015 που κυκλοφόρησε σε έντυπη μορφή, συνεχίζει να προκαλεί ευφορία στους αναγνώστες, αυτή τη φορά κυκλοφορώντας από την Amazon.

Μιχαήλ Μιχαλιός

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Αγγελίνα Παπαθανασίου Σας ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Είστε εκπαιδευτικός ενώ έχετε εργαστεί ως επιμελητής εκδόσεων. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή; Μ.Μ.: Δεν ήταν απόφαση, αλλά παρόρμηση. Το ότι γράφει κανείς δεν σημαίνει συνακόλουθα κι ότι συγγράφει. Η ιδιότητα του συγγραφέα δεν είναι αυτοκαθοριστική, αλλά ένας ετεροπροσδιορισμός, μια τιμή που την επιδαψιλεύουν οι αναγνώστες. Καλύτερα πιστεύω, λοιπόν, πως δοκίμασα την τύχη μου, ότι αναμέτρησα τις δυνάμεις μου στο συγγραφικό πεδίο. Ακόμα ιχνηλατώ το έδαφος σαν το μωρό που μπουσουλά ψηλαφητά. Πρώτο σας πόνημα μια νουβέλα και όχι μυθιστόρημα. Αγαπάτε πιο μικρές φόρμες γραφής; Ποιες είναι οι επιρροές σας; Μ.Μ.: Δεν είναι επιρροές, αλλά η βιβλιοθεωρία μου. Πιστεύω πως η νουβέλα αποτελεί ένα πιο λειτουργικό σύνολο που ενσαρκώνει ιδανικά το μέτρο. Για μένα μπούσουλας είναι η «Ποιητική» του Αριστοτέλη. Αυτός όρισε τους τρεις βασικούς κανόνες που πρέπει να διέπουν την τραγωδία, το ύψιστο πνευματικό δημιούργημα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μετά τα ομηρικά έπη. Ένας απ’ αυτούς είναι η ενότητα του μύθου και οι μεγάλες συνθέσεις καταστρατηγούν αυτή τη σύμβαση. Μέγα βιβλίον, μέγα κακόν, έλεγε ο Καλλίμαχος. Πολλές φορές στον βωμό της ποσότητας οι συγγραφείς θυσιάζουνε την ποιότητα. Από την άλλη, πιστεύω πως και οι αναγνώστες πελαγοδρομούν σ’ ένα ογκώδες βιβλίο. Σκεφτείτε ότι πρέπει να το ανοιγοκλείνετε για καιρό, μ’ αναπόφευκτο αποτέλεσμα να χάνεται ο ειρμός της ανάγνωσης. Το ότι το εξώφυλλο απέχει πολύ από το οπισθόφυλλο δεν σημαίνει, για μένα, πως είναι και πιο καλό ή ενδιαφέρον το βιβλίο. Η δική μου φιλοδοξία είναι ταυτόσημη μ’ αυτή του Νίτσε: «Φιλοδοξία μου είναι να πω σε δέκα προτάσεις αυτό που λένε οι άλλοι σε ένα ολόκληρο βιβλίο».

Ποια ήταν η πηγή έμπνευσης για «Το Απάγκιο»; Τι δυσκολίες συναντήσατε κατά τη συγγραφή του βιβλίου σας; Μ.Μ.: Ειλικρινά, δεν γνωρίζω. Αν τη γνώριζα, θα κατέφευγα συνέχεια σ’ αυτήν. Το υποσυνείδητο, ξέρετε, είναι terra incognita. Είχα μια εικόνα στο μυαλό μου, η οποία μετουσιώθηκε σε λέξεις, και ξαφνικά το ένα άρχισε να φέρνει το άλλο σαν χιονοστιβάδα. Η κυριότερη δυσκολία ήταν η προσαρμογή των χαρακτήρων και του λεκτικού τους στο χωροχρονικό πλαίσιο της νουβέλας. Μόχθησα πολύ γι’ αυτό. Ο ήρωας σας, ο Ανδρέας ή αλλιώς ο Χταπόδης όπως τον αποκαλούν στο νησί, έχει στοιχεία δικά σας; Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε στους αναγνώστες σας; Μ.Μ.: Πιστεύω πως σε κάθε λογοτεχνικό έργο, τουλάχιστον σ’ έναν ήρωα, διαθλάται κι η προσωπικότητα του δημιουργού. Κυρίως έχω σταλάξει στην ψυχή του Ανδρέα την ψυχική του σθεναρότητα, την ορφάνια μου, την αφελή του εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, την ηθική του ποιότητα, την αποφασιστικότητά του και πολλά άλλα. Όσον αφορά τα μηνύματα, δεν γράφω για να εκπέμψω μηνύματα. Θέλω ο αναγνώστης να νοηματοδοτεί και να προσλαμβάνει με τον δικό του τρόπο το έργο. Δεν γράφω για τους άλλους, αλλά για τον εαυτό μου. Αντίθετα από τον Εγγονόπουλο, εμένα η γραφή με βοηθάει να ζήσω. Εγώ δείχνω τον δρόμο, όπως έλεγε ο Σοπενάουερ, δεν

θα σε πάρω από το χέρι για να σ’ οδηγήσω. Ούτε θέλω να γίνω ηθικός κήρυκας. Σέβομαι την ελευθερία του καθενός να επιλέξει τον τρόπο της ζωής και του θανάτου του. Ως εκπαιδευτικός αλλά και γνώστης του εκδοτικού χώρου, πιστεύετε ότι σαν λαός αγαπάμε το βιβλίο, διαβάζουμε, ή το θεωρούμε είδος πολυτελείας; Μ.Μ.: Αν κρίνω από την ευρύτατη χρήση των κινητών, θεωρώ πως το βιβλίο έχει μπει στο περιθώριο. Επιπροσθέτως, το σχολείο με τον εξεταστικό του προσανατολισμό και τη χρησιμοθηρική προσέγγισή του στο βιβλίο, απωθεί τα παιδιά και τους εφήβους από το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων. Χώρια ότι δεν βρίσκουν μιμητές στο σπίτι και στις παρέες τους. Βασικοί μοχλοί για την ανανέωση του ενδιαφέροντος για το βιβλίο, κατά τη γνώμη μου, είναι οι γονείς. Αυτοί θα πρέπει να κάνουν τα παιδιά ν’ αγαπήσουν το βιβλίο. Όσον αφορά τους μεγάλους, γνωρίζω εμπειρικά πως αυτό αποτελεί το βάλσαμο για μοναχικούς ανθρώπους. Οι οικογενειάρχες, από την άλλη, έχουν θέσει ως ύψιστη προτεραιότητα τις βιοτικές μέριμνες και, υποκύπτοντας στις ανάγκες της προϊούσας κρίσης, προτιμούν να αποφορτίζονται με λιγότερο πνευματικές ενασχολήσεις. Υπάρχουν πολλοί νέοι επίδοξοι συγγραφείς που παλεύουν να βρουν έναν εκδοτικό οίκο. Πόσο εύκολο είναι στις μέρες μας να εκδώσει κάποιος ένα βιβλίο; Τι θα συμβουλεύατε νέους συγγραφείς;

Μ.Μ.: Η έκδοση ενός βιβλίου αγγίζει πλέον τα όρια του ηράκλειου άθλου. Μιλάμε, μ’ εξαίρεση – υποθέτω – τα κορυφαία ονόματα, για αυτοεκδόσεις. Γι’ αυτό αποποιούμαι μετ’ επιτάσεως την ιδιότητα του συγγραφέα. Η αυτοέκδοση, ευλόγως, συνιστά εξαγορά αυτού του τίτλου. Γι’ αυτό θα συνιστούσα στους επίδοξους ομότεχνους, υπομονή κι επιμονή. Ο δρόμος του βιβλίου είναι πολύ δύσβατος. Δεν είναι μόνο η έκδοσή του. Πολύ περισσότερο δύσκολη είναι η προώθησή του. Συγγραφέας γεννιέται κανείς ή γίνεται με τη βοήθεια κάποιων σεμιναρίων δημιουργικής γραφής; Ποια είναι η γνώμη σας για αυτά τα σεμινάρια; Μ.Μ.: Δεν έχω παρακολουθήσει τέτοια σεμινάρια και, κατά συνέπεια, δεν μπορώ να εκφέρω άποψη και κρίση. Γνωρίζω, όμως, πολλά άτομα που διακονούν ή έχουν εμβαθύνει στο αντικείμενο. Φρονώ πως η κατάρτιση αυτή είναι αναγκαία και χρήσιμη, μόνο μετά την περαίωση του κειμένου. Ως φίλτρο, ένα δίχτυ ασφαλείας για τον δημιουργό, χωρίς να εκποιήσει το δικαίωμά του στην ιδιαιτερότητα και την προσωπική του μανιέρα. Αντιθέτως, αν χρησιμοποιηθεί ως

μπούσουλας στη συγγραφή, τότε, νομίζω, πως αυτή γίνεται μια μηχανιστική διαδικασία, ένα καλούπι που γεννά ομοιόμορφα και τυποποιημένα προϊόντα και καθιστά τη δημιουργική γραφή έναν ιμάντα μαζικής παραγωγής. Για ν’ απαντήσω και στην ουσία του ερωτήματος, συγγραφέας δεν γεννιέσαι. Γεννιέσαι άνθρωπος και γίνεσαι κάτι μέσα από την εκπαίδευση, τις αναζητήσεις, την πάλη να κατακτήσεις και να βελτιώσεις αυτό που κάνεις. Ποια είναι τα επόμενα λογοτεχνικά σας βήματα; Μ.Μ.: Έχω στα σκαριά δυο νέες νουβέλες, οι οποίες θα πάρουν τον δρόμο τους εν καιρώ τω δέοντι. Δυστυχώς, οι επαγγελματικές υποχρεώσεις επιβάλλουν άλλες προτεραιότητες και δεν μπορώ να εντρυφήσω απρόσκοπτα και ολόψυχα στη συγγραφή. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξή μας, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας; Μ.Μ.: Να μεταδώσουν την «αρρώστια» τους. Έτσι, θα γίνει πιο υγιής η κοινωνία μας.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Οι ήρωες του βιβλίου ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Είναι άνθρωποι που συναντάμε καθημερινά γύρω μας. Ένα βιβλίο ενδιαφέρον μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Είμαι σίγουρη ότι ο συγγραφέας θα μας δώσει και στο μέλλον εξαιρετικά αναγνώσματα. «Το Απάγκιο» είναι μόνο μια πολύ καλή αρχή. ΕΝΑ ΑΤΟΦΙΟ ΚΑΘΡΕΦΤΙΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ Ο ήρωας του συγγραφέα, ο μικρός Ανδρέας, στα έξι του χρόνια βλέπει τους γονείς του να τους καταπίνει η θάλασσα καθώς βρίσκονταν όλοι μαζί στη βάρκα τους για ψάρεμα. Ο ίδιος εκείνη την ημέρα χάνει το αριστερό του χέρι από ένα σκυλόψαρο. Ο συγγραφέας Μιχαήλ Μιχαλιός μας συστήνει το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Το Απάγκιο». Πρόκειται για μια νουβέλα που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Libron. Είναι ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι που δεν συναντά κανείς εύκολα στις μέρες μας. Ένα βιβλίο με εξαιρετική γραφή που μπορεί να συγκριθεί με έργα κλασικών Ελλήνων συγγραφέων. Η αφήγηση ρέει και δεν κουράζει καθόλου τον αναγνώστη.

ΟΤΑΝ ΕΝΑ ΝΑΥΑΓΙΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ Ό, τι απέμεινε να του θυμίζει τους γονείς του είναι η βάρκα τους, το απάγκιο του, «Το Σοφάκι». Παρηγοριά του στις δύσκολες στιγμές, η φίλη του η Αφροδίτη. Όταν φεύγει από τη ζωή και η γιαγιά του, αποφασίζει να φύγει από το νησί του. Μπαίνει κρυφά σε ένα καράβι και φτάνει στον Πειραιά.

Ποτίτσα Πιερρουτσάκου

Σιμόν ντε Μπωβουάρ, η συγγραφέας που ξεχώρισε για τα βιβλία της για την θεωρία της, η φεμινίστρια που αμφισβητήθηκε στην αρχή, χλευάστηκε από το κοινό μα τελικά κέρδισε τον θαυμασμό του κόσμου... Η φιλόσοφος που αποτέλεσε χρόνια το ταίρι του πασίγνωστου επίσης φιλόσοφου Ζαν Πωλ Σαρτρ. Η γυναίκα που ζούσε στο Παρίσι και που η εικόνα που έδινε ήταν εκείνη της ψυχρής, αγέλαστης διανοούμενης που οι παρέες της περιελάμβαναν μόνο άτομα του συγκεκριμένου κόσμου. Νέλσον Όλγκριν, ένας Αμερικανός συγγραφέας που ζει στο Σικάγο μία ζωή 180 μοιρών διαφορετική από εκείνη της Σιμόν. Στέκια του μπαρ, βρωμερά καταγώγια, ιππόδρομοι και παρέες του πόρνες, χρήστες ναρκωτικών και περιθωριακοί τύποι. Το σπίτι του ένα ακατάστατο δωμάτιο μα η συγγραφική του πένα γερή, που του έχει χαρίσει ήδη την αναγνώριση με το μυθιστόρημα "Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι", που έγινε μπεστ σέλερ και ταινία με τον Φρανκ Σινάτρα. Αυτοί οι τόσο διαφορετικοί άνθρωποι ζουν ένα μεγάλο έρωτα που διαρκεί 20 ολόκληρα χρόνια, έχοντας ανάμεσά τους χιλιάδες χιλιόμετρα, ζώντας πολλά σκαμπανεβάσματα στο πάθος τους και τελειώνοντας τόσο άδοξα την σχέση τους….

Ο νεαρός συγγραφέας Douglas Cowie έχει μία δική του ιδιόρρυθμη γραφή που από την μία έτεινε να με κουράσει, μα από την άλλη δεν μου επέτρεπε να διακόψω το διάβασμα. Έχει κάτι γοητευτικό αυτό το βιβλίο, ίσως επειδή αναλύει τα συναισθήματα των δύο πρωταγωνιστών που ζουν αντιφατικές περιόδους στην κοινή τους ζωή, άλλοτε περνώντας συναρπαστικές ημέρες ταξιδεύοντας σε πολλά κράτη αγκαλιασμένοι και τρελά ερωτευμένοι και άλλοτε οδυνηρές στιγμές απόλυτης σιγής και απόστασης μεταξύ τους κι ας βρίσκονται στον ίδιο χώρο..

Αλέξανδρος Δαμουλιάνος ένας λεκτικός πόλεμος ανάμεσα σε ένα πλαστό «εγώ» και στην πιο αληθή μορφή όλων των συμπάντων, την σύμπτυξη του πρωτόπλαστου «εγώ» και του ποθητού «εσύ», δηλαδή του «εμείς». «Έστρεψες. Στέρεψες».

Μέσα στο βλέμμα της παρθένας ποίησης της κυρίας Μαρίας Λυδίας Κυριακίδου μάχονται οι δύο όψεις της Ζωής, το είναι και το φαίνεσθαι, και το διαρκώς παραγόμενο αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης παραμένει ο σφυρηλατημένος απ’ όλες τις αντιθέσεις των πραγμάτων άνθρωπος του απείρου και των μεταξένιων ορίων. «Σε πεινάω… Κι όσο σε δαγκώνω, δαγκώνομαι… Κι όσο σε λαξεύω να λαξεύομαι...». Στα σαράντα έξι, Ελυτικής λάμψης και παντιέρας, ποιήματα της συλλογής «ΑΠΟΔΥΟΨΙΣ», εκδόσεις ΠΝΟΗ, λαμβάνει χώρα

Ο γεννημένος, από τα μελλοντικά του βάσανα, πρέπει να αποδείξει στον πόνο πως η Ηθική είναι μία, αδιαίρετη, πλασμένη από τους θεούς νόμους της φύσης, και βιολογική μητέρα της ανθρωπιάς μας, κι όσο και αν απομακρύνονται μεταξύ τους πάντοτε το αίμα της μιας θα κυλάει στις φλέβες της άλλης, και επομένως αυτό το γεγονός θα κρατά και τις δύο προσηλωμένες στην αποστολή τους, στο να πείσουν τον κόσμο να πάψει να αποκηρύττει την ευγενή, ρωμαλέα κι άτρομη νιότη του. Ένα υπέρ-αιώνιο ταξίδι ο Έρωτας, πάνω από τσιγγάνες θάλασσες με τα ονειροφούστανα που μεθάνε από το χρυσαφί του ήλιου και το ασημί της πανσελήνου και τρικυμίζουν τα πιο δειλά βάθη των βίων τους, πάνω από ερημίτισσες ερήμους οι οποίες προσεύχονται κάθε δείλι στο αμαρτωλό παρελθόν τους, πάνω από εμάς, πάνω από τον θάνατο και την αθανασία, πάνω από το παν.

Παναγιώτα Γκουτζουρέλα Η Μιν είναι μια γυναίκα τριάντα τριών ετών που μόλις την παράτησε ο Ντέιβιντ για τους εξής λόγους: πρώτον, η Μιν είναι... γεματούλα και δεύτερον, δεν υπέκυψε στο ερωτικό του κάλεσμα. Το ότι η Μιν είναι κορίτσι με όρεξη το καταλαβαίνουμε αμέσως. Αλλά επίσης είναι μια σοβαρή αναλογίστρια, συντηρητική στο ντύσιμό της -εκτός από τα εκκεντρικά παπούτσια της-, με δυο κολλητές που τη λατρεύουν και μία αδελφή που παντρεύεται σύντομα. Με τον χωρισμό της από τον Ντέιβιντ αναγκάζεται να υποστεί την γκρίνια της μητέρας της επειδή έμεινε χωρίς συνοδό για το γάμο και φυσικά, για τα κιλά της και για τη δίαιτα που θα τη γλιτώσουν από αυτά. Αποφασίζοντας να ξεδώσει ένα βράδυ, μαζί με τις φίλες της καταλήγουν σε ένα μπαρ. Εκεί, η Μιν βλέπει τον πρώην σε μια παρέα αντρών εκ των οποίων ο ένας είναι κούκλος και εκ των υστέρων μαθαίνουμε πως λέγεται Καλ και θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της Μιν, των κολλητών της, της αδελφής, της, της μητέρας της, το δικό μας και ούτω καθεξής... Πλησιάζοντας, ακούει άθελά της για το στοίχημα που βάζουν οι δύο άντρες: ένας μήνας περιθώριο για να τη ρίξει ο Καλ στο κρεβάτι. Έξω φρενών με τον πρώην η Μιν, για να τον εκδικηθεί, όταν ο Καλ την πλησιάζει, δέχεται να φύγει μαζί του από το μπαρ.

Ένα μυθιστόρημα που όλοι μπερδεύονται με όλους και οι αληθινοί πρωταγωνιστές είναι το κοτόπουλο Μαρσάλα, τα ντόνατ και τα ιδιαίτερα παπούτσια τη Μιν. Ευχάριστο και διασκεδαστικό μερικές φορές, επιτελεί άψογα τον σκοπό για τον οποίο γράφτηκε: την αέναη ελπίδα των παχουλών, μέτριας ομορφιάς κορασίδων που περιμένουν αυτόν τον έναν και μοναδικό, τον πρίγκηπα, που θα δει κάτω από κακόγουστα ρούχα και παραπανίσια κιλά, τον μεγαλειώδη χαρακτήρα μας και την εσωτερική ομορφιά μας.

Η Δημόσια ανάγνωση

Πριν τον Όμηρο ακόμα, πλανόδιοι λαϊκοί αοιδοί (σαν τους ποιηταράδες στην Κύπρο ή τους ζογκλέρ, δηλαδή εκείνους που αστειεύονταν), απήγγειλαν ή τραγουδούσαν στιχουργήματα, όπως έκαναν αργότερα οι τροβαδούροι που ήταν ευγενείς. Αυτοί προηγήθηκαν ή δρούσαν παράλληλα με τους ρήτορες μεταφέροντας τις απόψεις τους και τη γνώση, με τον προφορικό λόγο. Οι ρήτορες με τη σειρά τους, έδωσαν τη θέση τους στους δημόσιους αναγνώστες. Ο θεσμός του δημόσιου αναγνώστη (lector) έφτασε στην κορύφωσή του το 1856 στην Κούβα, μέσα στα εργο-στάσια πούρων και θεωρήθηκε ανατρεπτικός της ισπανικής επικυριαρχίας στο νησί. Έτσι περάσαμε στις κρυφές δημόσιες αναγνώσεις που ήταν αντίστοι-χες με το κρυφό ελληνικό σχολειό, υπέβοσκε δηλαδή κάτω απ' αυτές, η έννοια της απελευθέρωσης. Το μειονέκτημα όμως της δημόσιας ανάγνωσης με οποιαδήποτε μορφή, ήταν πάντα ότι ο ακροατής γινόταν δέσμιος του αναγνώστη, όπως ακριβώς συνέβαινε με τους ρήτορες. Χανόταν λοιπόν η ελευθερία του ύφους απ' τον ακροατή, η δυνατότητα

Γιώργος Σανιδάς στάσης και εστίασης ώστε μέσα από τη δεύτερη ή την πολλαπλή ανάγνωση, να φωτιστούν σκοτεινά σημεία της πρώτης. Σήμερα γνωρίζουμε πως μετά από μια ενδελεχή-δημιουργική ανάγνωση, μπορεί να προκύψει ένα καινούργιο βιβλίο με το νόημα που τελικά συνέλαβε ο αναγνώστης. Με την κριτική και τις παρατηρήσεις του, με την επέκταση των σκέψεων του συγγραφέα κλπ. Αυτά δεν μπορούσαν να γίνουν με τη δημόσια ανάγνωση όπου ουσιαστικά δεν υπήρχε παρά μόνο ένα αντίτυπο του βιβλίου, αυτό που είχε στην κατοχή του ο μεσάζοντας-αναγνώστης. Η παρέμβαση του φωτισμένου μεσάζοντα, στερούσε απ' τον ακροατή την απευθείας 'συνομιλία' του με τον συγγραφέα κι απ' το συγγραφέα-δημιουργό, η επικοινωνία κατευθείαν με τον αναγνώστη. Το ρόλο του δημόσιου αναγνώστη, υπέκλεψε στην εποχή μας η τηλεόραση, κάνοντας τους ανθρώπους παθητικούς αποδέκτες των πάσης φύσεως μηνυμάτων της.

Ελένη Γαληνού

Εκεί που η ιστορία, η αγωνία και ο μυστηριώδης έρωτας παντρεύονται με την

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Χαρά Δελλή & Ελισάβετ Κόλλια

υποβλητικής ατμόσφαιρας απτή πραγματικότητα και τις θεωρίες συνωμοσίας, η μαέστρος λέγεται μόνο Ελένη Γαληνού. Ας τη γνωρίσουμε καλύτερα.

Κυρία Γαληνού, έχετε σπουδάσει Γραφικές Τέχνες και Διακοσμητική. Έχετε ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Πώς τελικά σας κέρδισε η συγγραφή; Βρίσκετε κοινά στις τέχνες αυτές; Ελ.Γ.: Νιώθω πως όλες οι τέχνες, λειτουργούν αλληλένδετα μέσα μου. Η μια προκαλεί και προσκαλεί την άλλη και μου αρέσει να αποδέχομαι αυτήν την πρόσκλησηπρόκληση. Έχω γράψει ποιήματα και τραγούδια για πίνακές μου και έχω ζωγραφίσει πίνακες για βιβλία μου. Σε κάποιο βιβλίο μάλιστα, έγραψα στοίχους βασισμένους πάνω στην ιστορία του, που τους μελοποιήσαμε και τους παίξαμε ζωντανά στην παρουσίαση του βιβλίου αντί να διαβάσουμε αποσπάσματα. Είναι τόσο όμορφο αυτό το παιχνίδι. Δίνει μια επιπλέον καλλιτεχνική πινελιά, ένα ακόμη τρόπο προσέγγισης κι αυτό με γοητεύει.

Έχετε γράψει 5 βιβλία, υπάρχει κάποιο που έχετε ιδιαίτερη αδυναμία; Ποιο γεγονός γέννησε την έμπνευση για το πρώτο σας βιβλίο; Ελ.Γ.: Έχω γράψει πολύ περισσότερα βιβλία, αλλά μέχρι στιγμής έχουν εκδοθεί μόνο πέντε. Ωστόσο δεν ξεχωρίζω κανένα. Όλα έχουν την δική τους ιδιαίτερη ιστορία που στην πορεία της συγγραφής τους, με έκαναν να τα αγαπήσω σαν δικά μου όμορφα κομμάτια. Όσο για το πρώτο μου μυθιστόρημα, το Όταν στέρεψε η αντοχή, που εκδόθηκε το 2013, η έμπνευση ξεκίνησε απ’ τον τόπο μου την Μυτιλήνη, κι ένα παλιό εγκαταλελειμμένο σπίτι μπροστά στην θάλασσα. Τι σας ώθησε να γράψετε για τη ζωή της Δούκισσας της Πλακεντίας; Ελ.Γ.: Όποιος διαβάσει την ζωή αυτής της γυναίκα θα συγκλονιστεί. Είναι ανατρεπτική, τραγική, μυστηριώδης και άκρως μυθιστορηματική. Επόμενο ήταν λοιπόν όταν την διάβασα, να εντυπωσιαστώ και να αποφασίσω να γράψω για εκείνη. Όταν

μάλιστα άρχισα να βλέπω κάποια γεγονότα μέσα από τα δικά της μάτια, τότε κατάλαβα τον καημό και την τρέλα της, και την συμπόνεσα. Ωστόσο αυτή η γυναίκα υπήρξε μια προσωπικότητα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη, σκοτεινή και φωτεινή μαζί. Ο τρόπος που έζησε και όσα έκανε, έχτισαν γύρω της ένα σωρό εντυπωσιακούς θρύλους. Οι περισσότεροι είναι αληθινοί όμως έχουν ρίξει ένα πέπλο μυστηρίου πάνω στην μορφή της που δεν ξέρεις πόσα από αυτά να πιστέψεις. Για ποιον θρύλο που ακολουθεί το όνομα της Δούκισσας παραξενευτήκατε περισσότερο και γιατί; Γιατί επαναλαμβάνετε πως ήταν πλασμένη από φως και σκοτάδι;

Ελ.Γ.: Αυτή η Δούκισσα είναι γεμάτη θρύλους. Ο ένας πιο εντυπωσιακός από τον άλλον, όμως στην ουσία, τα περισσότερα γεγονότα είναι πραγματικότητα. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε περισσότερο, ήταν ο θρύλος που την θέλει να έχει σχέση με τις υπόγειες στοές και έτσι εμπνεύστηκα και την Μυστική Διαθήκη. Πόσο χρόνο σας πήρε η έρευνα για τη ζωή της και πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να βρείτε στοιχεία για την υπόγεια Αθήνα; Θεωρείτε πως ήταν ένα κοπιαστικό ταξίδι του οποίου το αποτέλεσμα σας ξεκουράζει και σας γοητεύει ακόμα και τώρα; Με κλίμακα 1-10, πόσο σας ιντριγκάρει η ενδελεχής έρευνα των όσων περιγράφετε στα βιβλία σας;

Ελ.Γ.: Η συνεχόμενη έρευνα κράτησε μήνες εντατικής δουλειάς και δεν ήταν καθόλου εύκολη, γιατί τόσο η ζωή της Δούκισσας, όσο και οι υπόγειες στοές, κουβαλούν πολλές ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που έπρεπε να συγκεντρώσω, να συγκρίνω και να επιλέξω την πιο πιθανή. Για πολλά από αυτά που αναφέρω στο μυθιστόρημά μου, πέρα από την αναζήτηση σε βιβλία και ίντερνετ, βγήκα η ίδια στο δρόμο και τα έψαξα περπατώντας την Αθήνα και μελετώντας γνωστά και άγνωστα κτήρια. Κι όσο βάθαινε η έρευνα, τόσο πειθόμουν πως αυτή η μυστηριώδης γυναίκα, είχε τελικά έντονο ενδιαφέρον για τις υπόγειες στοές της Αθήνας και της Πεντέλης και είμαι πλέον σίγουρη πως έμπαινε σ’ αυτές. Θα σας αποκαλύψω επίσης πως η έρευνα δεν σταμάτησε αλλά συνεχίζεται. Υπάρχουν τόσα πολλά μυστήρια γύρω από τη ζωή της και όσα έκανε, που γεννούν διαρκώς υπόνοιες και ερωτηματικά με έντονο ενδιαφέρον για περισ-

σότερη και βαθύτερη διερεύνηση. Η ίντριγκα στο αποκορύφωμά της. Θα υπάρξει λοιπόν συνέχεια. Οι αναφορές σας είναι αληθινές ή υπάρχει ανάμειξη πραγματικότητας και μυθοπλασίας; Ελ.Γ.: Η «Μυστική Διαθήκη», είναι ένα μυθιστόρημα, επομένως έχει στοιχεία μύθου. Ωστόσο βασίζεται σε πάρα πολλά πραγματικά και ιστορικά στοιχεία. Στο κομμάτι του βιβλίου που κινείται στο παρελθόν, βλέπουμε την πραγματική ζωή της Δούκισσας της Πλακεντίας, σαν να είναι μια από τις ηρωίδες του βιβλίου, και μαθαίνουμε τα πραγματικά και συνάμα συγκλονιστικά γεγονότα που την σημάδεψαν. Με αφορμή αυτά τα στοιχεία, φτιάχνω τον μύθο της Μυστικής Διαθήκης που είναι και το μόνο μυθιστορηματικό κομμάτι, και στηρίζεται σε δύο πολύ μεγάλους της πόθους. Στο παρόν, διαδραματίζεται ο

μύθος, με την Ελίζα και την οικογένειά της, που όμως, κινείται σε πραγματικά μέρη της πρωτεύουσας, όπως είναι οι υπόγειες στοές της Αθήνας, τα σπίτια της Δούκισσας, εκκλησάκια με μυστικά περάσματα και οι υπόγειες στοές, που είναι όλα υπαρκτά. Στο τέλος, το παρελθόν συναντά το παρόν δίνοντας όλες τις απαραίτητες απαντήσεις. Ωστόσο, το κλίμα μυστηρίου και τα στοιχεία που έρχονται στο φως, αφήνουν έντονα την αίσθηση πως ο μύθος του βιβλίου, μπορεί τελικά να μην είναι μόνο ένας μύθος. Οι ήρωές σας βασίζονται σε αληθινούς χαρακτήρες; Σας δυσκόλεψε κάποιος περισσότερο, ως τώρα; Ποιόν ήρωα αγαπήσατε και ποιόν μισήσατε; Στο βιβλίο αυτό, υπάρχουν κοινά στοιχεία που ανακαλύψατε πως έχετε μα την Δούκισσα ή στοιχεία της που θα θέλατε να είχατε; Ελ.Γ.: Οι ήρωές μου θα μπορούσαν να είναι άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας. Η Δούκισσα βέβαια, που την παρουσιάζω σαν μια από τις ηρωίδες μου, ήταν ένας πολύ δύσκολος κάβος. Χρειάστηκα χρόνο και μεγάλη προσπάθεια για να μπω στην ψυχή της και στην ιδιοσυγκρασία της ώστε να την περιγράψω όσο πιο πειστικά γινόταν. Ο τρόπος που ίσως μιλούσε ή όπως φερόταν. Ήταν πανέξυπνη, καπάτσα, κυκλοθυμική και υπερόπτης, ιδιότροπη, καλή και δύστροπη μαζί, ήταν όμως πολύ μορφωμένη και το μυαλό της κοιτούσε πολλά χρόνια μπροστά, γι’ αυτό την χαρακτηρίζω μια γυναίκα πλασμένη από φως και σκοτάδι, όπως με ρωτήσατε και παραπάνω.

Τι συναισθήματα σας αφήνει κάθε σας πόνημα όταν ολοκληρώνεται; Ελ.Γ.: Χαρά, ενθουσιασμό και βαθιά ικανοποίηση. Υπάρχει κάποιος που διαβάζει τα βιβλία σας πριν τα παραδώσετε στον εκδότη σας και εμπιστεύεστε την γνώμη του; Ελ.Γ.: Δεν τα διαβάζει κανείς άλλος. Τα δουλεύω μόνη μου κάνοντας την έρευνά μου και πλάθοντας την πλοκή μου και τις ανατροπές μου, κι όταν τα ολοκληρώνω, τα αφήνω για λίγο καιρό στην άκρη, ώστε όταν επανέλθω, να τα ξαναδώ με πιο αποστασιοποιημένο μάτι και να κάνω τις ανάλογες διορθώσεις. Πόσο σας επηρεάζει η αρνητική και πόσο η θετική κριτική; Έχει υπάρξει ποτέ αναγνώστης που σας έφερε σε δύσκολη θέση με την κριτική του; Ελ.Γ.: Όταν αποφασίζεις να εκδόσεις ένα βιβλίο σου, αποφασίσεις στην ουσία να εκτεθείς. Επόμενο λοιπόν είναι σε κάποιους να αρέσει η δουλειά σου και σε κάποιους να μην αρέσει. Το βρίσκω απόλυτα φυσικό. Δεν υπάρχει βιβλίο που θα αρέσει σε όλον τον κόσμο. Η κάθε κριτική λοιπόν είναι καλοδεχούμενη, ακόμη και η αρνητική, αρκεί να είναι ειλικρινής. Εξάλλου η κριτική του κάθε αναγνώστη μας, καλή ή κακή, δεν εκφράζει τίποτα περισσότερο από την προσωπική του άποψη.

Eλισάβετ Κόλλια χωρίς να βρεθεί αυτός που την χτύπησε. Ξαφνικά χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της και δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Πηγαίνοντας στο σπίτι της μητέρας της με την κολλητή της φίλη Κωνσταντίνα, ανακαλύπτει ένα κρυμμένο χρηματοκιβώτιο. Μέσα βρίσκει ένα πολύ παλιό κόσμημα, επιστολές μιας Γαλλίδας αριστοκράτισσας του 19ου αιώνα και κάποιους περίεργους χάρτες. Τα ευρήματα της προκαλούν μεγάλη έκπληξη και μαζί με τη φίλη της προσπαθούν να βρουν λύση στο αίνιγμα!! Ψάχνοντας έρχεται η ανακάλυψη των κρυφών σύραγγων κάτω από την Αθήνα και η παλαιότητά τους, καθώς και η ταυτότητα της Γαλλίδας αριστοκράτισσας που δεν είναι άλλη από τη Δούκισσα της Πλακεντίας!!!

ΟΙ ΚΡΥΦΟΊ ΚΌΣΜΟΙ ΤΗΣ ΔΟΎΚΙΣΣΑΣ ΤΗΣ ΠΛΑΚΕΝΤΊΑΣ... Ένα βιβλίο γεμάτο μυστήριο, ιστορικές αναφορές, καλά κρυμμένα μυστικά, απειλητικές σκιές και μια μυστική διαθήκη που περνάει από μητέρα σε κόρη, με αφετηρία την Δούκισσα της Πλακεντίας!! Η Ελίζα χάνει τη μητέρα της σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα

Η Ελένη Γαληνού γράφει ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε πραγματικά ιστορικά πρόσωπα, πληροφορίες και γεγονότα, δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη να γίνει ο ίδιος ερευνητής της ιστορίας. Η μοίρα, σε μια σπάνια έμπνευσή της, οδηγεί τους ήρωες σε ανεξερεύνητα μονοπάτια κι ο έρωτας υφαίνει τους δικούς του δεσμούς, μιλώντας μια γλώσσα που μόνο εκείνος γνωρίζει.

Αναστασία Νεραϊδόνη Δεν συμβαίνει κάτι συνταρακτικό, δεν υπάρχει μυστήριο, λύση και κάθαρση, όμως συμβαίνουν πολλά μέσα στην ψυχοσύνθεση του αναγνώστη που ταυτίζεται με αυτό που βιώνουν οι χαρακτήρες. Η γλώσσα του συγγραφέα είναι, τολμώ να πω, Παπαδιαμαντική κι αυτό ακριβώς είναι και που απόλαυσα στα διηγήματα-ψυχογραφήματα του. Αγαπημένα μου ήταν το Βαμπιρικό μα και ο Περούλιος, ο οποίος είναι ένα διήγημα που άνετα θα μπορούσε να διδάσκεται στο μάθημα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας.

Γνωρίζατε εσείς τι είναι το γεροβόσι; H ουργιοσύνη; Ότι στο Λούκωμο, ανήμερα του Άγιου Παντελεήμονα μοιράζουν ελιές; Εγώ τα έμαθα αυτά κι άλλα πολλά διαβάζοντας τα διηγήματα του κύριου Γεώργη Ζησιμόπουλου στο «Όσα φέρνει η ώρα». Διηγήματα για απλούς καθημερινούς ανθρώπους, λυπητερά αλλά και τραγελαφικά συμβάντα με την ντοπιολαλιά της Χίου.

Γραφή με νοσταλγική χροιά και με την χαρμολύπη να δεσπόζει, αποτελεί μια εγγυημένη πρόταση ανάγνωσης. Θα θυμώσετε, Θα γελάσετε, Θα πικραθείτε και θα ρεμβάσετε. Μα κυρίως θα βιώσετε συναισθήματα κι αυτός δεν είναι κι ο βασικός λόγος που λατρεύουμε τη λογοτεχνία;

Αναστασία Ελευθεριάδου Ένα μυθιστόρημα με πολλά κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος που επηρεάζουν τα γεγονότα του παρόντος. Η ιστορία ξεκινάει το 1912, σε ένα χωριό της Χαλκιδικής, την εποχή που ο λόγος του άντρα ήταν νόμος. Η γυναίκα ήταν υποταγμένη στον πατέρα και μετέπειτα στον σύζυγο, και μοναδικός προορισμός της, πέρα από το να υπηρετεί τον άντρα της, ήταν να γεννάει αρσενικά παιδιά. Γνωρίζουμε την γιαγιά Μαρία και τον παππού Νικόλα, άνθρωποι απλοί που καλούνται να θυσιάσουν πολλά ως λύση ανάγκης. Τραγικές φιγούρες και οι δύο, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, αναγκάζονται να κρύψουν ένα μυστικό με όρκο ζωής!! Πέρα από το κοινό μυστικό υπάρχουν και αυτά που κρύβουν μεταξύ τους και δυσκολεύουν περισσότερο την επικοινωνία τους ως ζευγάρι.

Αρχίζει έτσι να ξετυλίγει ο συγγραφέας μια μπερδεμένη ιστορία γεμάτη λάθη, πάθη και αρκετές ανατροπές, η απόλυτη ανατροπή όμως έρχεται στην τελευταία σελίδα!! Τα Το βιβλίο ακολουθεί ουσιαστικά την πορεία πρόσωπα αρκετά, τα οποία μας γνωρίζει ο συγγραφέας με σωστή σκιαγράφηση των μιας οικογένειας από το 1912, λίγο πριν χαρακτήρων τους. Η γραφή ρέει με απλό, την απελευθέρωση της Μακεδονίας από γεμάτο λόγο, οι περιγραφές των καταστάτους Τούρκους, ως τη μεταπολίτευση, καλύπτοντας την μικρασιατική καταστροφή, σεων, των τοπίων και γενικά των συνθηκών διαβίωσης δίνονται άψογα από τον συγγρατον πόλεμο της Κριμαίας, τον Εμφύλιο και φέα. Υπάρχουν αρκετές αναφορές σε ιστοτην περίοδο της δικτατορίας, το 1967. ρικά στοιχεία της εποχής και των πολιτικών αναταράξεων που γεννούν ακραίες συμπεριφορές. Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα πολύ ωραία δομημένο!!

Ελένη Πολυµατίδου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Αγγελίνα Παπαθανασίου

Κυρία Πολυματίδου σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Καθηγήτρια αγγλικών, δημιουργός χειροποίητων ευχετήριων καρτών, αρθρογράφος, συγγραφέας. Με ποια από τις παραπάνω ιδιότητες ταυτίζεστε περισσότερο; Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ε.Π.: Είναι όλες πτυχές του εαυτού μου που τον συνθέτουν. Θα έλεγα όμως, εάν έπρεπε να ξεχωρίσω, πως η καλλιτεχνική μου πλευρά υπερισχύει έναντι των άλλων. Το ήξερα, το ένιωθα μάλλον, από παιδί ότι κάποια στιγμή στη ζωή μου θα καταπιανόμουν με αυτήν μου την κλίση και θα ασχολούμουν σοβαρά. Η συγγραφή προέκυψε σαν ένα φυσικό επακόλουθο λόγω της αγάπης μου για τα βιβλία και το διάβασμα. Συναντηθήκαμε και τα τελευταία 4 χρόνια βαδίζουμε παρέα. Εύχομαι αυτή η σχέση να μην τελειώσει ποτέ. Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε το πρώτο σας παιδικό βιβλίο από τις Εκδόσεις Γράφημα με τίτλο «Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου;». Μιλήστε μας λίγο για το βιβλίο σας καθώς και για τα συναισθήματά σας όταν το πήρατε στα χέρια σας ζεστό-ζεστό από το τυπογραφείο.

Ε.Π.: Σαν τη χαρά του πρώτου δεν έχει νομίζω. Καλά-καλά δεν το έχω συνειδητοποιήσει ότι πλέον κυκλοφορεί. Όταν το πήρα για πρώτη φορά στα χέρια μου και το ξεφύλλισα, συγκινήθηκα πολύ και ένιωσα απίστευτη χαρά και ενθουσιασμό. Αισθάνθηκα, όπως και η ηρωίδα μου, "αν ήμουν σκύλος η ουρά μου θα κουνιόταν σαν τρελή". Το βιβλίο μιλάει για την διαφορετικότητα και σε ένα δεύτερο επίπεδο, με ένα έμμεσο και πολύ γλυκό τρόπο θίγει το ζήτημα του παιδικού καρκίνου. Το βιβλίο σας περιλαμβάνει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Εκτός από κάποιες προσωπικές εμπειρίες, τι άλλο μπορεί να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας ιστορίας; Ε.Π.: Πιστεύω πως σχεδόν όλες οι παιδικές ιστορίες που έχω γράψει κουβαλούν είτε στοιχεία της προσωπικότητάς μου είτε προσωπικά μου βιώματα και εμπειρίες. Φέρουν, δηλαδή, κάτι από μένα, από το μέσα μου. Ωστόσο, πηγή έμπνευσης, μπορεί να αποτελέσει και οτιδήποτε άλλο μου τραβά την προσοχή: ένα τραγούδι, μια ταινία, ένα ποίημα, μια εικόνα που θα δω τυχαία στο δρόμο και θα κολλήσει το βλέμμα μου και πάει λέγοντας.

Έχουν προγραμματιστεί παρουσιάσεις του βιβλίου σας σε διάφορες πόλεις για να το γνωρίσετε στους μικρούς αναγνώστες; Ε.Π.: Από το φθινόπωρο, με το καλό, υπάρχει στο πλάνο να προγραμματιστούν παρουσιάσεις του βιβλίου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες επαρχιακές πόλεις. Ανυπομονώ να δω και από κοντά τις αντιδράσεις των παιδιών. Είστε νέα συγγραφέας. Είναι εύκολο ή δύσκολο στις μέρες μας να δει κάποιος το κείμενό του να εκδίδεται; Τι θα λέγατε σε νέους συγγραφείς που ενδεχομένως έχουν δεχτεί πολλές απορρίψεις από εκδοτικούς; Ε.Π.: Δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι πως όταν είσαι επίμονος άνθρωπος, όπως εγώ, και αυτό που θες το ζητάς και το διεκδικείς, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το καταφέρεις. Και στον πλανήτη Άρη μπορείς να φτάσεις, φτάνει να το θελήσεις. Θα έλεγα, λοιπόν, πως με την θέληση, την επιμονή και την προσπάθεια όλα είναι δυνατά. Να μην εγκαταλείπεις τον αγώνα και να μην τα παρατάς. Υπάρχουν αυτή την περίοδο νέοι ήρωες στο μυαλό σας που σας βασανίζουν γλυκά και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά; Ε.Π.: Έχω μια ιστορία κατά νου που θέλω

να βρω τον χρόνο να την δουλέψω με την ησυχία μου. Προς το παρόν, είμαι απορροφημένη με την εξεταστική στο μεταπτυχιακό που κάνω πάνω στην δημιουργική γραφή στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Τα τελευταία χρόνια ασχολείστε με τη δημιουργία χειροποίητων ευχετήριων καρτών. Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την κατασκευή καρτών σε μια περίοδο που σχεδόν όλοι χρησιμοποιούμε το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο; Ε.Π.: Ευχετήριες κάρτες είχα αρχίσει να φτιάχνω από το 2007. Ξεκίνησε σαν μια δική μου, προσωπική ανάγκη (είμαι βλέπετε ολίγον ρετρό ως άτομο) και επειδή δεν τα πάω και πολύ καλά με την τεχνολογία, προτιμώ τον παραδοσιακό, ρομαντικό θα έλεγα τρόπο για να εκφράσω τα λόγια μου και τα συναισθήματά μου στους ανθρώπους που θέλω αλλά και να μυήσω και άλλους σε αυτό. Ότι είναι δηλαδή όμορφο να ανοίγεσαι, να εξωτερικεύεις και να μοιράζεσαι το συναίσθημά σου και να εκφράζεσαι μέσω του γραπτού λόγου μέσω μιας κάρτας. Είναι μεγάλη χαρά να κάνεις έναν άνθρωπο χαρούμενο. Να βλέπεις ζωγραφισμένο το χαμόγελο στο πρόσωπό του. Δεν είναι και λίγο. Πόσο μάλλον αν αυτή η κάρτα είναι χειροποίητη και έχει φτιαχτεί και ειδικά για σένα! Επίσης, δεν είναι το ίδιο να πιάνεις με τα χέρια σου την κάρτα, να την περιεργάζεται από το να την λαμβάνεις ηλεκτρονικά. Δεν συγκρίνεται σαν αίσθηση.

Εκτός από τα μαθήματα αγγλικών, τη κατασκευή καρτών και τη συγγραφή, αρθρογραφείτε σε ψηφιακά έντυπα. Που μπορούμε να διαβάσουμε άρθρα σας; Ε.Π.: Μπορείτε να διαβάσετε άρθρα μου, αν επισκεφτείτε την σελίδα του εξώστη και αντίστοιχα και την κοινότητα του enfo.gr. Υπάρχει καθόλου χρόνος μέσα στην καθημερινότητά σας για διάβασμα; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς και τα βιβλία που κατέχουν ξεχωριστή θέση στη καρδιά σας; Ε.Π.: Πάντα βρίσκεις χρόνο για να κάνεις ό, τι σ' ευχαριστεί και ό, τι σου αρέσει. Και αν δεν υπάρχει, τον δημιουργείς εσύ. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για το διάβασμα. Κάθεσαι π.χ. και ξενυχτάς μετά την δουλειά για να φτιάξεις κάρτες γιατί δεν θέλεις να χάσεις την ιδέα ή κάθεσαι και γράφεις για να μην τα ξεχάσεις. Αγαπημένοι μου συγγραφείς (ανάμεσα σε άλλους) είναι ο Μ. Λουντέμης, ο Μ. Καραγάτσης, ο Α. Τερζάκης (και γενικώς οι συγγραφείς της γενιάς του '30), η Ε. Φακίνου και από ξένους ο Μάρκες (και γενικότερα οι συγγραφείς από την Λατινική Αμερική), Ισιγκούρο, Μουρακάμι. Είναι πολλοί που αγαπώ! Από βιβλία θα ξεχώριζα την Μεγάλη Χίμαιρα και τον Κίτρινο Φάκελο του Μ. Καραγάτση, Ταξίδι με τον έσπερο και Μενεξεδένια Πολιτεία του Τερζάκη, Οδός Αβύσσου Αριθμός Ο του Λουντέμη, Όμορφη πορτοκαλιά

μου του Βασκονσέλος, Όταν έκλαψε ο Νίτσε του Γιάλομ. Είναι μεγάλη η λίστα! Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη, τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας; Ε.Π.: Να ευχαριστιούνται και να απολαμβάνουν κάθε σελίδα του βιβλίου που διαβάζουν. Το ταξίδι στον κόσμο του βιβλίου είναι μαγευτικό. Να ζουν και όχι απλά να υπάρχουν. Να ονειρεύονται με ανοιχτά ή με κλειστά μάτια και να τολμούν τις αλλαγές στη ζωή τους. Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος. Είναι συνοδοιπόρος μου στη ζωή αυτή η φράση. Σας ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Σας εύχομαι να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο σας και να φτάσει ψηλά. Ε.Π.: Και εγώ σας ευχαριστώ πολύ! Καλή συνέχεια και στα δικά σας σχέδια και καλό καλοκαίρι!

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Γράφημα, το πρώτο βιβλίο της Ελένης Πολυματίδου που κάνει το ξεκίνημά της στο χώρο της παιδικής λογοτεχνίας. Αναφέρομαι στο βιβλίο «Θα μου χάριζες τα μαλλιά σου;». Το βιβλίο ανήκει στη σειρά Τα παραμύθια της αλήθειας. Η υπέροχη εικονογράφηση του βιβλίου είναι της Δωρεθέας Λούκρη.

Η ηρωίδα του βιβλίου, η μικρή Ελένη μετά τις καλοκαιρινές της διακοπές, επιστρέφει στο σχολείο και μαζί της, επιστρέφουν και τα σχόλια των συμμαθητών της, τα γνωστά πειράγματα που της κάνουν για το φουντωτό μαλλί της. Μέχρι και η δασκάλα της ενοχλείται από το μαλλί της Ελένης γιατί δεν μπορεί να δει τα παιδιά που κάθονται στο θρανίο πίσω της. Ένα Σάββατο, η Ελένη πηγαίνει στο πάρτι της Αριάδνης, της φίλης της. Εκεί θα συναντήσει ένα άλλο κορίτσι που το βλέπει για πρώτη φορά. Την Στεφανία. Τα παιδιά δεν την πλησιάζουν γιατί την βρίσκουν διαφορετική. Δεν έχει καθόλου μαλλιά… Και η Ελένη είναι διαφορετική στα μάτια των φίλων της. Έχει ένα μαλλί σαν θάμνο……. Μια ιστορία για τη διαφορετικότητα και για το πόσο αμήχανα μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε ένα χαρακτηριστικό μας που μας κάνει να ξεχωρίζουμε. Για κάποιους μπορεί να είναι τα φουντωτά μαλλιά και για κάποιους άλλους το να μην έχουν καθόλου μαλλιά...

TO ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Αναστασία Ελευθεριάδου

Είναι ένα βιβλίο που παντρεύει με δεξιοτεχνία την μυθοπλασία με τα ιστορικά γεγονότα!! Πολύ δυνατές περιγραφές, ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία που σίγουρα θα ενθουσιάσουν εις διπλούν όσους κατάγονται από τα Γιάννενα και διαβάσουν το βιβλίο. Οι χαρακτήρες καλοδουλεμένοι, η γραφή όπως πάντα με το μοναδικό εξαιρετικό ύφος της γραφής του συγγραφέα!! Ο κύριος Καλπούζος με τέχνη λόγου και σεβασμό στους αναγνώστες μας παρέδωσε άλλο ένα αξιόλογο βιβλίο!! Ταξίδεψα στα χρόνια της Ιταλικής κατοχής των Ιωαννίνων του 1917, στα χρόνια της προσφυγιάς των Μικρασιατών, των Ποντίων και των Τουρκογιαννιωτών με την ανταλλαγή πληθυσμών και το αναπόφευκτο ξεριζωμό τους από τα πάτρια εδάφη, στα χρόνια του εθνικού διχασμού σε Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς. Ο κύριος πρωταγωνιστής του βιβλίου τα Ιωάννινα και η λίμνη τους, μια πόλη "χωνευτήρι" διαφορετικών λαών,θρησκειών, πολιτισμών και κουλτούρας. Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι, Αλβανοί συμπορεύονται μέχρι τα πολιτικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα στην Ευρώπη και στα Βαλκάνια να ανατρέψουν τις ζωές τους. Πρωταγωνιστές ο χριστιανός Ζώτος, η μουσουλμάνα Χαβαή και η αγάπη τους που θα δοκιμαστεί επανειλημμένα.

Τα πρόσωπα που συναντάμε πολλά, ο Σιορ Δονάτος που με συγκίνησε πολλές φορές κατά την ανάγνωση του βιβλίου με την σοφία που κουβαλούν τα λόγια του, ο κυρ Αλέκος, η Σαραντίν, η Κήκω (τραγική φιγούρα), ο Χάμπος, ο Μαργαζής και άλλοι πολλοί που περιβάλλουν τις ζωές του Ζώτου και της Χαβάη μέσα από τις δικές τους πολυτάραχες ζωές! Το Γινάτι είναι από τα βιβλία που αποτυπώνονται στην μνήμη του αναγνώστη και τελειώνοντας το νιώθεις ευτυχής που το διάβασες!! Εύχομαι να αγαπηθεί πολύ!!

Μαίρη Τσίλη Το βιβλίο αυτό βασίζεται σε πραγματικές προσωπικές μου εμπειρίες. Όλα ξεκίνησαν το περασμένο καλοκαίρι όταν άρχισα να δέχομαι αιτήματα φιλίας από γυναίκες απλές και καθημερινές. Μου έστελναν μηνύματα ευγενέστατα και διακριτικά, μα μετά από λίγο μου έλεγαν εμπιστευτικά πως ήθελαν να ζήσουν διαφορετικές εμπειρίες στον έρωτα. Η δικαιολογία για να με πλησιάσουν και να μου ανοιχτούν ήταν πως με όσα έγραφα έδινα την εντύπωση πως ξέρω να απολαμβάνω τον έρωτα χωρίς παρεξήγηση και ενοχές και βέβαια με απόλυτη εμπιστοσύνη. Και ναι, μπήκα στο παιχνίδι. Η αρχή έγινε με την Πέννυ, μετά με την Σοφία και το αποκορύφωμα ήταν η Μόνικα. Στο ενδιάμεσο πολλές και διάφορες και ένα σωρό ψεύτικα προφίλ από άντρες

που έκαναν τις γυναίκες ακόμα και τις λεσβίες. Ναι, έτσι ακριβώς όπως σας το λέω. Προφίλ με φωτογραφίες γυναικάρες που μοιάζουν αληθινές, που σου στέλνουν μηνύματα σαν γυναίκα προς γυναίκα και που όμως είναι άντρες γελοίοι, ακόμα και υπεράνω υποψίας. Επίσης προφίλ πραγματικά από γυναίκες αποκαλυπτικά και που όμως πίσω από αυτά υπάρχουν γυναίκες άψογες κυρίες με τα παιδάκια τους μαζί και που ήθελαν να κάνουν έρωτα με γυναίκα και να κοιτάει ο σύντροφος τους. Ναι, υπάρχουν και όλα αυτά εδώ μέσα. Όπως είπα, μπήκα στο παιχνίδι και με ιντριγκάρισαν δυο πράγματα. Το ένα ήταν το να μάθω πώς λειτουργούν και το άλλο για να ανιχνεύσω την αλήθεια της ζωής τους και το αν υπάρχει έστω ένα ελάχιστο συναίσθημα μέσα στην ψυχή τους πέρα από την ανάγκη

τους για σαρκική ηδονή και κατάκτηση. Τα κατάφερα να φωτίσω ψυχές και απωθημένα. Κινδύνευσα να εκτεθώ, μα έμαθα να φυλάγομαι και να μην μασάω. Δίστασα, αλλά τόλμησα να γράψω τις Ερωτευμένες πόρνες μου. Γιατί ίσως να αναρωτιέστε κάποιοι από εσάς. Η απάντηση μου είναι η εξής: γιατί ο έρωτας δεν είναι ντροπή σε καμία του μορφή, γιατί βγάζω το καπέλο σε όσες και όσους σέβονται οι ίδιοι πρώτα την κάθε ιδιαιτερότητα τους, γιατί το χειρότερο είδος που γνώρισα είναι αυτές που είναι πόρνες στην ψυχή και γιατί καλό είναι να φυλάγεστε και να προσέχετε από την ουτο-πία του έρωτα που δίνεται δω-ρεάν. . Οι ηρωίδες μου εκτός από την Υακίνθη έχουν τα πραγματικά τους ονόματα. Ξεχωριστή θέση στην ψυχή μου έχει η Μόνικα που η μοίρα το έφερε να γνωρίσω έστω και αργά το πραγματικό της πρόσωπο και την αληθινή ταυτότητα που είχε. Δικαιολόγησα και έφυγα κι ας στάλαξε στην καρδιά μου μια γλυκόπικρη αλμύρα από την μοίρα που έχουν και θα έχουν οι Ερωτευμένες πόρνες που μαζί τους έζησα κι έγραψα και χάραξα στα εύκολα σώματα τους και στις αδύναμες ψυχές τους.

Τι είναι τέχνη; Γεράσιμος Θεοδόσης

Τι είναι τέχνη; Ίσως ένα από τα δυσκολότερα ερωτήματα που άφησε αναπάντητα ο αιώνας που πέρασε. Όσο καιρό η τέχνη εθεωρείτο «απο-μίμηση» της φύσης ή ως ανθρώπινη προσπάθεια προσέγγισης του ωραίου, όλα έβαιναν καλώς. Όταν όμως κάποιοι Γερμανοί φιλόσοφοι, με πρώτο και καλύτερο τον Χέγκελ και τις γνωστές παραδόσεις του περί Αισθητικής, άρχισαν να ζητούν από την τέχνη την αποκάλυψη της αλήθειας, τα πράγματα δυσκόλεψαν.

H τέχνη δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποτελέσει απο-μίμηση της φύσης, δήλωνε ο Σοπενχάουερ, αφού την ξεπερνά. Ο Νίτσε, δε, έβλεπε στην τέχνη την οριστική αποδοχή, ευλογία και θεοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης· θεωρούσε την τέχνη ξελογιάστρα και ελιξίριο ζωής. Από τότε οι ορισμοί της τέχνης δίνουν και παίρνουν. Δεν υπήρξε καλλιτέχνης που να μην έχει έναν δικό του ορισμό της τέχνης. Υπάρχουν, λοιπόν, τόσοι ορισμοί όσο και καλλιτέχνες. Το λιγότερο. Είναι γεγονός πάντως ότι η τέχνη εξελίσσεται τόσο γρήγορα, ώστε συχνά είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε μορφές της, για τις οποίες δεν έχουμε προλάβει καν να δημιουργήσουμε έννοιες. Πέραν τούτου, κάτι που σήμερα προκαλεί την οργή ή το γέλιο, αύριο ενδεχομένως να αποκαλείται αριστούργημα και να θαυμάζεται από εκατομμύρια ανθρώπους. H ιστορία της τέχνης είναι γεμάτη τέτοια περιστατικά. Ας θυμηθούμε τα έργα των Ντεγκά, Μανέ, Μονέ, Ρενουάρ, που η κριτική της εποχής τους τα χαρακτήρισε

«ιμπρεσιονιστικά», μια έννοια που σήμερα αποτελεί σταθμό στην ιστορία της τέχνης, ενώ τότε εθεωρείτο «βρισιά». Με τα χρόνια φαίνεται πάντως πως οι καλλιτέχνες κουράστηκαν· κατάλαβαν ότι με το να προσπαθούν να ορίσουν την τέχνη, μοιάζουν με τους χωρικούς του μεσαιωνικού παραμυθιού που ήθελαν να γεμίσουν τον ήλιο σε σακιά. H αλήθεια είναι ότι κατέληξαν να ασχολούνται με κάτι διαφορετικό από το καλλιτεχνίζειν, δηλαδή το φιλοσοφείν. Άφησαν, λοιπόν, αυτή την επίπονη δουλειά στους ειδικούς, τους φιλοσόφους, και έπαυσαν να απαιτούν αναγνώριση για το έργο τους, αμφισβητώντας ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό. Με αυτό το σκεπτικό, από τον Μεσοπόλεμο και έπειτα, οι καλλιτέχνες δηλώνουν ότι το κάθε αντικείμενο αξίζει να γίνει τέχνη· με το που το κοιτάζει κανείς γίνεται έργο τέχνης. Ήγουν, το καθετί μπορεί να είναι τέχνη και ο καθένας μας καλλιτέχνης. Γιατί, λοιπόν, να επιμένουμε να ορίσουμε «τι είναι τέχνη»; Τι θα κερδίσουμε; Δεν είναι καλύτερα να εμμένουμε στην όποια θέση έχουμε ή δεν έχουμε και να υπολογίζουμε ότι ακόμη και αυτοί που συμφωνούν μαζί μας, είναι πολύ πιθανόν να μη μας καταλαβαίνουν; Αν εγώ, για παράδειγμα, σας έλεγα ότι «η τέχνη είναι η φωτιά που κάνει το μηδέν στάχτη», πολύ πιθανόν να μου λέγατε ότι σας αρέσει ο ορισμός μου. Θα τον καταλαβαίνατε όμως;

Νένα Μπούρα Το βιβλίο «Το Φάντασμα» είναι ένα από τα έργα του, ίσως το πιο πρωτότυπο. Μια πρωτάκουστη ιστορία που διαδραματίστηκε το ΙΗ’ αιώνα στη Βενετοκρατούμενη Ζάκυνθο, ένας «αστικός μύθος» που έγινε μυθιστόρημα από τον «πρίγκιπα της λογοτεχνίας»μας. Ένας αστικός μύθος της εποχής, όπου ο Ξενόπουλος το μεταμόρφωσε σε ένα όμορφο, σχεδόν μεταφυσικό διήγημα που διαβάζεται εύκολα λόγω της απλής γλώσσας του και της ομαλής ροής του λόγου του.

Τι κοινό έχει ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, ένα φάντασμα, μια τηλεοπτική σειρά με βρικόλακες και ένα μυθιστόρημα κι όλα αυτά στην αυγή της δεκαετίας του ’90; Μα, ας τα πάρουμε από την αρχή. Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 9 Δεκεμβρίου 1867. Το 1931 έγινε ακαδημαϊκός. Μαζί με τους Παλαμά, Σικελιανό και Καζαντζάκη ίδρυσε την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών.

Η Ελένη Ματαράγκα, μια νεαρή γυναίκα της εποχής, έκανε το «λάθος» να αγαπήσει έναν συγχωριανό της, τον Κωνσταντή. Οι γονείς της ποτέ δεν δέχτηκαν την απόφασή της αυτή. Ήταν φτωχός και ήθελαν μια καλύτερη ζωή για την κόρη τους, οπότε ένας γάμος με έναν πλούσιο γαμπρό της εποχής φάνταζε ως η ιδανική λύση για ένα ιδανικό μέλλον. Ο γάμος έγινε και η Ελένη δόθηκε σε έναν πλούσιο άντρα της περιοχής. Ο Κωνσταντής έχασε την Ελένη του. Δεν το άντεξε. Λίγες μέρες μετά το γάμο της πέθανε από την στεναχώρια του. Ο πρώην αγαπητικός της, όμως, έγινε βρικόλακας που την επισκέπτονταν μέσα στη κάμαρα της από την πρώτη νύχτα του γάμου της.

Ηλίας Κατραμάτος Όπως είχα αναφέρει στο τέλος της σειράς Θανάσιμα Εργαλεία πολλοί αναγνώστες είχαν δυσαρεστηθεί από το τέλος που είχε επιφυλάξει η συγγραφέας για τον Σάιμον και κατ΄ επέκταση για την Ίζαμπελ με αποτέλεσμα (μάλλον) για να τους αποζημιώσει, σίγουρα δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος, να γράψει ένα νέο βιβλίο με τίτλο Tales from Shadowhunters Academy. Το ταξίδι μας ξεκινά εκεί που τελειώνει η Πόλη της Ουράνιας Φωτιάς (6ο) και παρακολουθεί την ζωή του Σάιμον από την στιγμή και μετά που πηγαίνει στην ακαδημία των Κυνηγών… για να γίνει και ο ίδιο Κυνηγός. Ο αγαπημένος μας Σάιμον είναι πλέον θνητός (το πώς θα το ανακαλύψετε στο 6ο βιβλίο) αλλά έχει και σχεδόν ολική αμνησία από τον κόσμο των σκιών. Θυμάται λίγα πράγματα (ας είναι καλά ο Μάγος) όπως ότι η Κλέρι είναι η καλύτερή του φίλη αλλά όχι γιατί και ότι κάποτε ήταν μαζί με την Ίζαμπελ, αλλά τίποτα παραπάνω. Κάθε φορά που θα βρίσκεται με την Ίζαμπελ, στο βλέμμα της θα ανακαλύπτει ότι είναι αυτός που της λείπει τόσο, αλλά ταυτόχρονα ότι ψάχνει και κάποιον άλλον Σάιμον, έναν Σάιμον που κάποτε ήταν ήρωας όπως του είχαν πει αλλά ο ίδιος δεν μπορεί να τον θυμηθεί, έναν Σάιμον που άξιζε την αγάπη μιας γυναίκας όπως η Ίζαμπελ. Βαθιά μέσα του νιώθει ότι υπάρχει ένα σκοτεινό πηγάδι που μόνο η Ίζαμπελ μπορεί να το εξαφανίσει, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να θυμηθεί, πρέπει να γίνει άξιος για την αγάπη της. Ο μόνος τρό-

πος που υπάρχει είναι να γίνει Κυνηγός! Πρέπει να εκπαιδευτεί για 2 χρόνια στην ακαδημία και μετά να πιει από το Θανάσιμο Κύπελλο το αίμα του Αγγέλου που ή θα τον κάνει Κυνηγό και θα επαναφέρει όλες τις μνήμες που έχει χάσει ή θα τον σκοτώσει. Και εδώ η περιπέτεια ξεκινά… Ωραία γραμμένο, με χιούμορ, και έναν Σάιμον απολαυστικό που θα κάνει τα χίλια δύο λάθη (στο όνομα της αγάπης), αλλά ευτυχώς για αυτόν θα έχει απέναντί του μια ερωτευμένη – ναι, καλά ακούσατε – Ίζαμπελ που θα κάνει ό, τι χρειαστεί για να ευδοκιμήσει αυτή η σχέση.

Γεωργία Κακαλοπούλου

Σκεφτόμουν –και σκέφτομαι ακόμη- πως πολλοί ξένοι συγγραφείς, σεναριογράφοι και δημιουργοί γενικότερα, καταδυναστεύουν , στην ουσία ''βιάζουν'' τη μυθολογία και την ιστορία μας για να δημιουργήσουν ένα μπεστ σέλλερ ή μια ταινία που θα κάνει πολλές εισπρακτικές επιτυχίες, βασιζόμενοι στο μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων και την προσφορά τους παγκοσμίως σε πολιτισμό, πλούτο, δόξα, φαντασία, μηνύματα, διδαχές. Έτσι άρχισαν όλα.

ενδιαφέρονταν πραγματικά για φανταστική λογοτεχνία που γράφτηκε από έλληνα συγγραφέα; Κι ας κουβαλούσε τούτος ο μαγικός κόσμος, ανεξέλεγκτους έρωτες, απύθμενα πάθη, περιπέτεια και μυστήριο, κι ας κυοφορούσε πολλά και έντονα συναισθήματα και μεγάλη προσφορά σε διδαχές. Αυτός ήταν ένας από τους μεγαλύτερους μου προβληματισμούς που όμως δεν μπορούσε να σταθεί σκόπελος μπρος στην αδηφάγα μου όρεξη για δημιουργία για κάτι νέο και διαφορετικό.

Μετά από την ανάγνωση κάποιων ξένων κειμένων, αναφερόμενων ή ακόμη κι όχι, στην ελληνική, μοναδική μυθολογία, αποφάσισα πως θα ήταν υπέροχο να ασχοληθώ κι κάτι παρεμφερές με τη Φανταστική λογοτεχνία. Πόσοι Έλληνες αναγνώστες θα

Κι έτσι αποφάσισα πως το θέμα γενικότερα ήταν εκεί αλλά η ιστορία όχι ακόμη. Μέρες αργότερα, καθισμένη στον καναπέ παρέα με την όμορφη κόρη μου παρακολουθούσα αδιάφορα τις εναλλαγές των

εικόνων στην τηλεόραση. Μέχρι που είδα κάτι που θεωρείται τετριμμένο. Έναν νεαρό να κραδαίνει και να προτάσσει με οργή το μεταλλικό του πιστόλι. Η ιδέα ήταν εκεί, στην άκρη του μυαλού μου αλλά έψαχνε τρόπο για να ξεφύγει από τις φιδογυριστές του φάλαγγες και να ορμήσει προς το χαρτί, να γίνει ιστορία, να πάρει την πρώτη της ανάσα και να αποκτήσει ζωή. Ένας φύλακας, ο Λεό… ο Λεωνίδας, το λιοντάρι, η , το απόλυτο αρσενικό, ένας ήρωας ακριβώς όπως θα τον σμίλευαν οι μυθοπλάστες των αρχαίων προγόνων μας. Ένας θεός, ο Φοίβος, το απόλυτο φως και μια κοπέλα γεμάτη αντιφάσεις, μια γυναίκα που είναι ικανή να καταστρέψει τα πάντα ή να τα σώσει. Πιστόλια, αίμα, έρωτας, αθανασία και θάνατος, όλα μαζί μέσα μου να στριφογυρίζουν σαν θύελλα. Ήταν το Θεοί και Φύλακες. Έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά, έψαξα για κείμενα εμπεριστατωμένα μα και για ιδέες, για φιλοσοφία γύρω από το αίμα, γύρω από τα γραμμένα, τις προφητείες μα και τις θεωρίες περί σύμπαντος κι αρχαίων θεών. Θεώρησα πως έπρεπε να βρω μια άκρη, πως έπρεπε να τα συνδέσω σωστά με το σήμερα και πως όλα είχαν πραγματικά κάτι κοινό. Μέσα στον ατέλειωτο συλλογισμό μου κι ενώ η ιστορία με είχε συνεπάρει, έδωσα το δικό μου στίγμα για τον κόσμο της φανταστικής πραγματικότητας που έφτιαχνα. Συνεπαρμένη τελείωσα την ιστορία αλλά η πυξίδα της ψυχής μου έδειχνε σταθερά προς την ίδια κατεύθυνση περιμένοντας, αγωνιώ-

ντας για περισσότερα. Τίποτε δεν είχε τελειώσει, τίποτε δε θα ήταν ποτέ ξανά όπως παλιά- σε τούτο το δίαυλο που είχε ανοίξει,- όπως λέει και το τραγούδι. Κι όπως είχα πάντοτε αδυναμία στους γρίφους και τα μυστήρια, οραματίστηκα εκείνον τον γρίφο που πιάστηκε από μια αόρατη κλωστή από το πρώτο βιβλίο, για να ξεδιπλωθεί, σαν το κουβάρι της Αριάδνης και να με οδηγήσει ακόμη πιο μακριά… Στο Έκπτωτοι Φύλακες !! Ένας φύλακας ο Γκάμπριελ, απόλυτος, ατρόμητος, άσπιλος όπως λέει το όνομα του, ερχόμενος από το Φως, σχεδόν τέλειος, ο ήρωας που είχε γεννηθεί να υπερέχει, ακριβώς όπως είχαν γεννηθεί ο Αχιλλέας και ο Ηρακλής στη υπέροχη μυθολογία μας. Το δικό του ‘ελάττωμα’ , όπλο στα χέρια μιας γυναίκας που ήταν ικανή να ανοίξει το μαγικό της κουτί, το κουτί της Πανδώρας και να εξαπολύσει τον Όλεθρο, να διαλύσει, να καταδυναστεύσει, όχι μόνο εκείνον αλλά τους πάντες. Σπαθί κι Αίμα, Φυλακτά και Γρίφοι, ο Έρωτας με κεφαλαίο το Ε δεμένος πισθάγκωνα με την απελπισία και το μίσος, η πάλη με το σκοτάδι, το συναίσθημα… όλα μαζί έγιναν μείγμα μιας ιστορίας που κατέκτησε την ψυχή και το πνεύμα μου. Υπήρξαν φορές που βρισκόμουν βουτηγμένη για ώρες ψάχνοντας στοιχεία στο ίντερνετ και άλλες που η ένταση κάποιων από τις σκηνές με άφηνε να αιωρούμαι στον δικό μου μοναδικό κόσμο της φανταστικής πραγματικότητας. Την ονόμασα φανταστική πραγματικότητα

γιατί αυτό θεωρώ πλέον πως είναι. Οι ή-ρωες είναι βατοί, σχεδόν απτοί, φτιαγμένοι για να τους αγγίζεις, να τους σκέφτεσαι δίπλα σου, στο τώρα, εφόσον το βιβλίο εκτυλίσσεται στο σήμερα κι εκείνοι είναι τόσο μοντέρνοι όσο εμείς, πολιορκημένοι από τα πάθη, τους έρωτες, τα μίση τους, φθαρτοί μέσα στην αφθαρσία τους, και θνητοί μέσα στην παντοδυναμία. Δεν το επέλεξα, απλά το διεκδίκησαν και το κατάφεραν κατά τη διάρκεια στην οποία ξεγυμνώνονταν στο χαρτί μου. Στην πορεία της συγγραφής αυτών των δυο βιβλίων που καθένα είναι αυτοτελές και πραγματεύεται τη δική του ιστορία, με κάποια κοινά απλώς χαρακτηριστικά, κατανόησα πως η δημιουργία ξεπερνά τα σύνορα, τα όρια, τους κόσμους ή ακόμη καλύτερα τα διαρρηγνύει, τα διαλύει και φτιάχνει άφοβα και δυναμικά ένα ενιαίο τοπίο, μια μαγική πραγματικότητα. Πλούσιος αυτός που την μεταλαμβάνει. Το Θεοί και Φύλακες έφτασε στα χέρια ενός μικρού σε αριθμό αναγνωστικού κοινού, αλλά έτυχε μεγάλης αγάπης. Σύντομα θα του ξαναδοθεί η ευκαιρία να φτάσει στα χέρια των αναγνωστών, όπως πρέπει κι όπως του αξίζει. Το Έκπτωτοι Φύλακες βρίσκεται στην παρθενική του εκδοτική πορεία. Εκτίθεται για πρώτη φορά, παρθενικό το ταξίδι του και για μένα λυτρωτικό μα και απόλυτα σαγηνευτικό. Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Ωκεανίδα του Ομίλου Νίκη που άνοι-ξαν την πόρτα σε τούτο το μοναδικό για μένα νευματικό τέκνο.

Παναγιώτα Γκουτζουρέλα θεια ψυχολόγου. Μεγάλη πλέον, ως ψυχολόγος η ίδια, εργάζεται με σκοπό να βοηθάει ασθενείς που πάσχουν από παθολογική ψευδολογία. Ζει σε μια ήσυχη γειτονιά του Βερολίνου και απολαμβάνει τη ζωή της έχοντας στο πλευρό της σύζυγο, δύο καλούς φίλους και μία δουλειά που αγαπά. Όλα αλλάζουν, έξι μήνες νωρίτερα, στα πλαίσια ενός σεμιναρίου, όταν αποφασίζει να διανυκτερεύσει σε ένα ξενοδοχείο της πόλης της. Μια προειδοποίηση στον καθρέπτη του μπάνιου που αγνοεί... Εκείνο το βράδυ, ο Κουρέας -ένας δολοφόνος που κουρεύει πριν σκοτώσει τα θύματά του- με κάποιον τρόπο βρίσκεται στο δωμάτιό της, της κουρεύει τα μαλλιά και τη βιάζει. Ένα δέμα φτάνει στα χέρια σου. Προορίζεται για έναν άγνωστο γείτονα και το σπιτάκι στο οποίο υποτίθεται πως μένει, μοιάζει εγκαταλελειμμένο... Όταν νομίζεις πως ο παραλήπτης του δέματος είναι κατά συρροή δολοφόνος και σου έχει καταστρέψει τη ζωή, τι κάνεις;

Μια ιστορία για άρρωστα μυαλά, ψυχοφθόρες καταστάσεις και στυγερούς ανθρώπους. Πολλές αλλεπάλληλες εξελίξεις αλλάζουν συνεχώς τα δεδομένα και μία σειρά καταιγιστικών γεγονότων οδηγούν στη λύση του εγκλήματος. Διαβάζεται γρήγορα, οι ανατροπές συνεχόμενες.

Η Έμα μεγάλωσε σε ένα σπίτι με τον πατέρα να την τρομοκρατεί. Για να αντιμετωπίσει τους φόβους της, αποκτά έναν φίλο που εμφανίζεται τα βράδια μόνο και ζει στην ντουλάπα της. Τον Άρθουρ. Το ξεπέρασε με τη βοή-

Ένα ψυχολογικό θρίλερ που τίποτε δεν είναι όπως δείχνει και όλοι έχουν κρυμμένα μυστικά.

Νεκταρία Γ. Πουλτσίδη Ο Guy Gavriel Kay κατάφερε να με εντάξει από τις πρώτες σελίδες μέσα στον κόσμο που έχει πλέξει. Πέντε άνθρωποι, διαφορετικοί μεταξύ τους, θα συναντηθούν σε μία δεξίωση της Πανεπιστημιούπολης, καθώς είναι φοιτητές στην πόλη του Τορόντο. Ο πρόσχαρος και ζωηρός Κέβιν, η ψυχή και το χιούμορ της παρέας, που δεν χάνει ποτέ την αισιοδοξία του. Ο μελαγχολικός και ευφυής Πωλ, που θρηνεί ακόμα τον θάνατο της κοπέλας του σε αυτοκινητιστικό, και που αναπτύσσει μία βαθιά φιλία με τον Υψηλό Βασιλέα της Μπρενίν η οποία θα οδηγήσει σε καταλυτικά γεγονότα. Ο δυνατός και συγκρατημένος Ντέιβ, που κρατάει πάντα μία απόσταση από τους υπόλοιπους, και που το πέρασμά του στη Φιόναβαρ θα τον ρίξει μόνο του στα εδάφη της φυλής των Νταλρέι. Η οξυδερκής και ευαίσθητη Κιμ, που θα βρει τον εαυτό της συνδεδεμένο με προφητείες και θα ανακαλύψει τη μαγεία μέσα της. Και η πανέμορφη και ψυχρή Τζένιφερ, της οποίας η μοίρα επιφυλάσσει το σκληρότερο παιχνίδι από όλα... Αυτή η συνάντηση καθορισμένη από την μοίρα θα σημάνει την απαρχή μιας περιπέτειας που δεν φαντάζονταν ποτέ. Λες και όλη τους η ζωή τους οδηγούσε μέχρι την στιγμή αυτή. Πείθονται από τον μάγο Ασημόχλαινο Λορίν να μεταφερθούν σε έναν άλλο κόσμο (τη Φιόνοβαρ) για να συμμετέχουν στις εορταστικές εκδηλώσεις για τα 50 χρόνια βασιλείας του Μεγάλου Βασι-

λιά. Φτάνοντας μέσα από το πέρασμα στον Πρώτο και πιο σημαντικό κόσμο της Φιόνοβαρ οι πέντε φίλοι διαπιστώνουν ο καθένας του έχει ένα διαφορετικό πεπρωμένο στον άγνωστο τούτο τόπο. Ο συγγραφέας έχει στήσει έναν διαφορετικό κόσμο γεμάτο θεούς, μαγεμένα μέρη, ομορφιές που κόβουν την ανάσα, ανθρώπους με θάρρος, προδότες αλλά κι έναν κακό με απεριόριστες δυνατότητες. Στα υπέρ του βιβλίου.Μια ιστορία με πλούσιο υπόβαθρο. Η γρήγορη ροή, η δράση, η περιγραφή των φυλών μου θύμισαν σε κάποια σημεία την γραφή του Τόλκιν. Βιβλίο διεξοδικό και κλασικό.

Χαρά Ξένου

μυθιστορήματα της ελληνικής λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Ο συγγραφέας, υπαξιωματικός και αυτός, τα βρήκε στο γυλιό του Κωστούλα, τα φύλαξε, τα ανασύρει τυχαία και αποφασίζει να τα τυπώσει, σαν χρέος στον Κωστούλα, σαν χρέος σε όλες τις τυραννισμένες ψυχές του πολέμου. Λέσβος 1918. Η απόφαση για Επανάσταση, για απελευθέρωση των σκλαβωμένων της Ανατολής και της Θράκης. Οι νέοι θέλουν την Επανάσταση «Στα νιάτα οι λέξεις είναι γιομάτες από ψίχα, από χυμό και φωτιά». Ξεκινάει η πορεία για το χαράκωμα, περπατάνε μέρες ολόκληρες και επιτέλους φθάνουν και αρχίζει η ζωή στο χαράκωμα.

Η Ζωή εν Τάφω, με τον υπότιτλο «το βιβλίο του πολέμου», είναι το ημερολόγιο ενός στρατιώτη της πρώτης γραμμής, είναι τα χειρόγραφα του λοχία Αντώνη Κωστούλα. Τα χειρόγραφα αυτά, είναι τα γράμματα που έγραψε στην αγαπημένη του, στην Λέσβο, με σκοπό να της τα δώσει, όταν θα τελείωνε ο πόλεμος. Το πρώτο μυθιστόρημα που έγραψε ο λογοτέχνης Στράτης Μυριβήλης, και ένα από τα πιο δημοφιλή και εμβληματικά μυθιστορή-

Μοναστήρι Σερβίας 1918. Στο χαράκωμα, ο πόλεμος τσακίζει σιγά σιγά την ψυχή. Θυμάται τα γεγονότα που τον έφεραν στο νησί, Εκεί δημιουργείται η νησιώτικη Μεραρχία, με στρατηγό τον Μπαλαφάρα, έναν χονδρό, ψηλό, άτρωτο και άξεστο άνθρωπο. Έξι μεγάλα φορτηγά βαπόρια θα μεταφέρουν το φορτίο τους, τους στρατιώτες στην Θεσσαλονίκη. Μια πόλη, απέραντο στρατόπεδο, βρώμικο, όπου συναντιούνται όλες οι φυλές του Ισραήλ.

Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Έχω διαβάσει και το πρώτο βιβλίο της, το οποίο με είχε ταράξει με την αλήθεια που έκρυβε μέσα του και κυρίως με τον απλό τρόπο με τον οποίο διηγούνταν γεγονότα και καταστάσεις που τη σημάδεψαν. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο περιγράφει και στο βιβλίο της «ex-έλληνες» τη συνέχεια της ζωής της, όταν πια αναγκάζεται να φύγει από την Ελλάδα και να πάει μαζί με τον άντρα και το παιδί της στην Κύπρο, κυνηγώντας απλά πράγματα: μια δουλειά σχετικά σταθερή που θα τους επιτρέπει να ζουν αξιοπρεπώς. Όπως και το πρώτο, έτσι και αυτό το βιβλίο στην ουσία αποτελείται από δυο διαφορετικά μέρη που προχωρούν παράλληλα και ξεχωρίζουν από την διαφορετική γραμματοσειρά. Στο ένα μέρος περιγράφει με απλό, αληθινό και ενίοτε ευχάριστο τρόπο τη ζωή της στην Κύπρο. Υπάρχουν στιγμές που έπιανα τον εαυτό μου να χαμογελά -κυρίως όταν περιέγραφε τις διάφορες στο λεξιλόγιο ανάμεσα σε εμάς και τους Κυπρίους, υπήρχαν όμως και άλλες στιγμές που όλο το κείμενο έβγαζε στεναχώρια, μοναξιά, απελπισία και κούραση (ψυχολογική). Δεν ξέρω, η κοπέλα έχει έναν εντελώς αληθινό τρόπο να γράφει -ένιωθα σαν να μιλούσα μαζί της από κοντά, σαν να πίναμε καφέ και να μου μιλούσε (όλο ένταση) για τη ζωή της.

Είναι όμως και το άλλο μέρος. Εκεί όπου καταγράφει τις σκέψεις της για την κατάσταση στην Ελλάδα και την Κύπρο, τον τρόπο που την επηρέασε η οικονομική κρίση, την απελπισία της, τους φίλους της που ξενιτεύτηκαν σε άλλες χώρες. Ο φόβος για την επιβίωση ήρθε στο προσκήνιο πολλές φορές -ας μη γελιόμαστε, κανείς δεν παίρνει την τεράστια απόφαση να αλλάξει χώρα αν αισθάνεται ασφαλής και εξασφαλισμένος στη χώρα του- όχι όταν έχει οικογένεια.

Κωνσταντίνα Δελημήτρου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Βίκυ Ζηλιασκοπούλου

Κ. Δελημήτρου, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μας διαθέτετε. Το βιβλίο σας «ex–έλληνες» είναι το τρίτο κατά σειρά τυπωμένο σας έργο. Πώς νιώθετε όταν κρατάτε στα χέρια σας ένα βιβλίο με το όνομά σας στη θέση του συγγραφέα; Το συναίσθημα είναι το ίδιο ή φθίνει όσο αυξάνονται τα βιβλία; Κ.Δ.: Καλησπέρα, σας ευχαριστώ πολύ για την τιμή. Κάθε νέο βιβλίο που κρατώ στα χέρια μου, μεγαλώνει την έκπληξη αλλά και τη χαρά μου. Είναι παράξενο μα τα έντονα αυτά συναισθήματα αντί να φθίνουν με κάθε νέο βιβλίο όπως περίμενα ότι συμβαίνει σε κάθε συγγραφέα, αντίθετα, γίνονται εντονότερα κάθε φορά. Ενδεχομένως, όσο πιο συνειδητή και -ελπίζω- ώριμη γίνεται η γραφή μου, όσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι συνεχίζω να γράφω και τα βιβλία μου συνεχίζουν να εκδίδονται, όσο οι λέξεις και οι ιδέες μου συνεχίζουν να ταξιδεύουν «εκεί έξω», τόσο πιο μεγάλη η αγωνία, η ευθύνη, η έκπληξη, μα και η ευγνωμοσύνη μου.

Εσείς ως παιδί διαβάζατε πολλά βιβλία; Ως ενήλικας; Υπάρχει κάποιο είδος λογοτεχνίας που να μπορείτε να πείτε ότι είναι το αγαπημένο σας; Κ.Δ.: Ναι, πάντοτε διάβαζα αρκετά και σε αυτό νομίζω συντέλεσε η ύπαρξη βιβλιοθήκης στο σπίτι και μάλιστα παραφορτωμένης με κάθε είδους λογοτεχνική σειρά, εγκυκλοπαίδεια και παραμύθι. Τότε σπάνια πήγαινες εσύ σε βιβλιοπωλείο αν δεν ήταν για γραφική ύλη ή για σχολικά βιβλία. Ήταν ακριβό σπορ τα βιβλία για εμάς οπότε σε κάθε γειτονιά, τουλάχιστον στη Νίκαια που μεγάλωσα, είχαμε τους δικούς μας πλανόδιους πωλητές βιβλίων με δόσεις. Άλλωστε, ελλείψει Google, κάθε σπίτι χρειαζόταν μια εγκυκλοπαίδεια, μια σειρά Κουστώ, λίγο Καβάφη και σίγουρα Βερν. Αν και οι πλανόδιοι με τα τρίκυκλα που πουλούσαν μεταχειρισμένα κόμικς ήταν αρκετά πιο δημοφιλείς στα παιδιά. Το είδος λοιπόν που με κέρδισε από την πρώτη στιγμή ήταν η επιστημονική φαντασία και μακράν ο αγαπημένος μου, ήταν ο Ιούλιος Βερν. Είχα διαβάσει από δύο φορές κάθε βιβλίο του από εκείνη τη

μαγική βυσσινί εγκυκλοπαίδεια με τις τρομερές περιπέτειες φαντασίας του. Μπορείτε να μας προτείνετε ένα βιβλίο που αγαπήσατε στα παιδικά ή εφηβικά σας χρόνια και ένα βιβλίο που σας δημιούργησε έντονα συναισθήματα στην ενήλικη ζωή σας; Κ.Δ.: Νομίζω ότι καταντά κλισέ αλλά οι περισσότεροι της γενιάς μου δυσκολευόμαστε να ξεπεράσουμε την αγάπη μας για τη Δέλτα και τον Λουντέμη. Τους γνωρίσαμε από αποσπάσματα στο ανθολόγιο και έπειτα οι περισσότεροι τους ψάξαμε και τους αγαπήσαμε. Ως έφηβη, το μαγικό «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» είναι ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Στην ενήλικη πια ζωή μου πάντοτε με συγκινούσαν οι μεγάλοι κλασικοί, ειδικά ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι, αλλά εκείνο το βιβλίο που πραγματικά άλλαξε τις αναγνωστικές μου συνήθειες και γενικά με έκανε να ερωτευτώ την καθαρή λογική σκέψη, το χιούμορ και γενικά τη μαγεία της συγγραφής ήταν το Colour of Magic του Sir Terry Pratchett, το Light Fantastic και σχεδόν μονομιάς τα υπόλοιπα τριαντακάτι βιβλία της σειράς Discworld. Συνηθίζω δε να λέω, πως αν υπάρχει ένας σοβαρός λόγος να μάθει κάποιος αγγλικά είναι για να διαβάσει Pratchett. Η συγγραφή είναι για εσάς μια εκτόνωση και μια οδός διαφυγής από τα προβλήματα της καθημερινότητας; Θα προτείνατε σε φίλους ή γνωστούς να καταγράφουν τις σκέψεις και τα συναισθήματά

Γράφοντας, μάλλον βάζω τα πάντα σε σειρά, τα κοιτώ πιο αποστασιοποιημένα, αναλογίζομαι καλύτερα τα οφέλη και τις ζημιές που προκάλεσαν, γενικά, βάζω “το μέσα” μου σε τάξη.

τους πιστεύοντας ότι έτσι θα βοηθηθούν να ξεπεράσουν δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους; Κ.Δ.: Καταλήγω πως δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Είναι κάτι πιο πρακτικό. Γράφοντας, μάλλον βάζω τα πάντα σε σειρά, τα κοιτώ πιο αποστασιοποιημένα, αναλογίζομαι καλύτερα τα οφέλη και τις ζημιές που προκάλεσαν, γενικά, βάζω “το μέσα” μου σε τάξη. Ή βγάζω πράγματα που δεν είχα ιδέα πως έκρυβα ή καλύτερα, έθαβα. Ναι, θα το πρότεινα χωρίς δεύτερη σκέψη. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να γράφω με έμαθα πολύ καλύτερα ή μάλλον ήταν σαν να με γνώρισα από την αρχή. Είναι εξαιρετικός τρόπος αυτογνωσίας και αυτοβοήθειας, ειδικά στα δύσκολα. Στο βιβλίο «ex–έλληνες» περιγράφετε μια κατάσταση πνιγηρή, ζοφερή, τρομαχτική και ασφυκτική σε τέτοιο βαθμό

Διότι οι δυσκολίες δεν σε κάνουν δυνατό. Σε κάνουν ανασφαλή, φοβισμένο και αποφασισμένο να κάνεις τα πάντα για να μην το ξαναπεράσεις.

που αναγκαστήκατε να πάτε σε μια άλλη (γείτονα) χώρα, μακριά από συγγενείς και φίλους, χωρίς κανέναν να σταθεί δίπλα σας στην ανάγκη. Ως εξωτερικός παρατηρητής, πιστεύετε ότι έχει αλλάξει κάτι στην κατάσταση εδώ; Κ.Δ.: Η κατάσταση στην Ελλάδα είναι αντικειμενικά άσχημη αλλά ο βαθμός που το βιώνει αυτό ο καθένας μας, είναι υποκειμενικός. Εγώ μπορεί να πνιγόμουν, άλλοι να αντέχουν και άλλοι απλά να συνήθισαν. Πάντως για όλους εμάς που περνούσαμε κρίση πολύ πριν την κρίση και αναγκαστήκαμε να φύγουμε από τη χώρα για να εξασφαλίσουμε τα αυτονόητα, τα πράγματα στην Ελλάδα δείχνουν ολοένα και χειρότερα. Αρκεί μόνο να αναλογιστεί κανείς πως φεύγοντας - πλέον μισό εκατομμύριο Έλληνες - αφήσαμε πίσω μια απογοητευμένη γενιά των 700 ευρώ που όμως τώρα βρίσκεται περίπου στα 400 και συνεχίζει να φτωχαίνει, ενώ στην τρέλα προστίθενται και νέα φαινόμε-

να, όπως οι συνταξιούχοι των 100 ευρώ, οι χιλιάδες άστεγοι, τα ζευγάρια που μετακόμισαν στο πατρικό τους και άλλα τραγικά. Οπότε όχι, δεν πιστεύω ότι έχει αλλάξει κάτι και ούτε ότι θα αλλάξει διότι ακόμη κι αν υποθετικά λυθούν όλα μας τα προβλήματα αύριο το πρωί, η ζημιά που έχουν υποστεί οι άνθρωποι δεν περνάει έτσι απλά. Διότι οι δυσκολίες δεν σε κάνουν δυνατό. Σε κάνουν ανασφαλή, φοβισμένο και αποφασισμένο να κάνεις τα πάντα για να μην το ξαναπεράσεις. Άρα και η κατάσταση να αλλάξει, οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν γίνει είτε κουρέλια είτε αγρίμια. Αυτό, θεωρώ είναι το μεγαλύτερο πλήγμα όλων και δεν ξεπερνιέται καθόλου εύκολα. Διαβάζοντας τα δύο από τα βιβλία σας (παλιότερα είχα διαβάσει το «Η Ψιλικατζού») ένιωθα σαν να καθόμαστε σε ένα τραπέζι, να πίνουμε καφέ και να μιλάμε. Ο λόγος που χρησιμοποιείτε είναι λίγο ασυνήθιστος για γραπτό κείμενο, είναι όμως εξαιρετικά συνηθισμένος στις διαπροσωπικές επαφές. Ήταν ο σκοπός σας να δημιουργήσετε μια (ας την πούμε) φιλική, παρεΐστικη ατμόσφαιρα ή απλά συνέβη, επειδή δεν μπορούσατε να γράψετε με άλλο τρόπο; Κ.Δ.: Καλώς ή κακώς, η συγγραφή μού προέκυψε μέσα από το blogging. Ως ενεργή blogger για κοντά μια δεκαετία, πολύ πριν τα κοινωνικά δίκτυα πάρουν φωτιά, μια πολύ μικρή κοινωνία το πολύ εκατό ανθρώπων, δημοσιεύαμε και συζητούσαμε τα πάντα σαν παρέα καθημερινά.

Προφανώς λοιπόν, απλά συνέχισα να γράφω με τον ίδιο τρόπο και στο χαρτί. Ως κειμενογράφος αλλά και ως νέα συγγραφέας έχω δοκιμάσει πολλά είδη μα θεωρώ ότι έχω πολύ χρόνο μπροστά μου να πειραματιστώ και γενικά να απολαύσω το υπέροχο αυτό ταξίδι της συγγραφής βλέποντας τί μου ταιριάζει και τί μου αρέσει καλύτερα. Φαντάζομαι, μελλοντικά που θα με μάθω καλύτερα να μπορώ να σας απαντήσω. Στο βιβλίο παρατήρησα εξαιρετικές αναλύσεις γεγονότων και καταστάσεων, πολλές φορές σκέφτηκα ότι είστε ένας άνθρωπος καταδικασμένος να σκέφτεται και να αναλύει πολύ τα πάντα. Αληθεύει αυτή μου η διαίσθηση;

δυσκολίες που λέγαμε παραπάνω και που έπρεπε να με κάνουν δυνατή όπως υπόσχεται το σύμπαν, σε εμένα χάρισαν φόβο, ανασφάλειες και μια ωραιότατη διαταραχή πανικού, με γερές δόσεις άγχους για καθετί, για πράγματα που θεωρούνται απλά και καθημερινά. Έτσι, ο μόνος τρόπος να ξεπερνώ τους φόβους μου είναι να τους σκέφτομαι πολύ για να τους προλαβαίνω ή για να τους απομυθοποιώ, αν θέλετε. Μόνο έτσι παίρνουν τη σωστή τους διάσταση και παύουν να με ενοχλούν, έστω για λίγο. Ενδεχομένως λοιπόν, αυτή η αναγκαστική εσωτερική διεργασία έχει ποτίσει τον τρόπο που βλέπω το καθετί και είναι περισσότερο εμφανής στα κείμενά μου απ΄ ό, τι θα ήθελα.

Κ.Δ.: Δυστυχώς ναι, είναι όντως καταδίκη. Οι

Θα γράφατε ξανά, για τρίτη φορά, ένα

βιωματικό βιβλίο ή νιώθετε εκτεθειμένη όταν επιτρέπετε στον κόσμο να διεισδύει στην καθημερινότητα και στις σκέψεις σας; Κ.Δ.: Τα βιωματικά βιβλία είναι μεγάλη ταλαιπωρία για έναν συγγραφέα. Ταλαιπωρούν τη δημόσια και την προσωπική του ζωή, ενώ ενδέχεται να του κάνουν και κακό στη συγγραφική του καριέρα. Όμως. Είναι αδύνατον να τους ξεφύγεις. Ακόμη κι αν ποτέ δεν δημοσιοποιηθούν, σίγουρα πρέπει να γραφτούν διότι δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Μπαίνουν στη μέση κάθε ιστορίας σου και στην καταστρέφουν. Ή στην πάνε αλλού. Έχω μέσα μου δεκάδες ιστορίες που θέλω να γράψω ή που έχω μισογράψει, όταν όμως με “καίει” κάτι πολύ, όπως η υπογονιμότητα ή η αναγκαστική φυγή από τη χώρα και τους αγαπημένους μου, είναι αδύνατον να τελειώσω οτιδήποτε άλλο ανενόχλητη. Η δημοσιοποίηση τώρα, είναι κάτι άλλο. Ως blogger, ήμουν καλά εξασκημένη να γράφω και να δημοσιοποιώ στη στιγμή ό,τι ήθελα ενώ έβλεπα άμεσα τα οφέλη και τη δύναμη της επώνυμης καταγραφής. Έχει όμως κόστος όλο αυτά και δεν είμαι σίγουρη αν έχω την αντοχή να το ξανακάνω. Κλείνοντας και αφού σας ευχαριστήσω για την ειλικρίνειά σας, θα θέλατε να ευχηθείτε κάτι στους αναγνώστες μας; Κ.Δ. : Αντίθετα με τη γνωστή κινέζικη κατάρα, εύχομαι να καταφέρουμε κάποτε να ζήσουμε και σε λιγότερο ενδιαφέροντες καιρούς. Σας ευχαριστώ.

Έχει ο καιρός γυρίσματα...

Αγάπη Ντόκα Δεν προλαβαίνεις να παροπλίσεις την ομπρέλα και πάλι την ξαναβγάζεις στη φόρα. Εκεί που ο ήλιος λάμπει, κάτι σύννεφα εμφανίζονται από το πουθενά και η βροχή είναι γεγονός. Άσε με τις κουβέρτες και τα μπουφάν! Εκεί να δεις κάλαντα! Τη μια νύχτα σεντονάκι και την άλλη φλις! Λες: «Αύριο θα πάμε για μπάνιο», τους ξεσηκώνεις όλους για θαλασσίτσα και ξάπλες και καταλήγετε πάλι σπίτι να ψάχνετε στις ντουλάπες για καμία ζακετούλα. Δεν είναι πράγματα αυτά! Κι επιτέλους! Μια μέρα ζέστη και ήλιος, το μετεό λέει ούτε σταγόνα βροχής, ζαλώνεστε μπαγκάζια και τάπερ, ομπρέλες και τραπεζοκαθίσματα, φραπεδιές για το δρόμο και μπισκοτολούκουμα για τη λιγούρα, βάζεις και τραγούδια στο ράδιο που ανεβάζουν τη διάθεση, γιατί λίγο σαν να έπεσε με τις εναλλαγές αυτές και βουρ για παραλία! Την ίδια ιδέα είχαν και εκατοντάδες άλλοι, που τώρα κι αυτοί ψάχνουν μέρος να παρκάρουν κι ένας στην παίρνει τη θέση, τι να του πεις; «Εγώ την είδα πρώτος;» Πιάνεται η θέση με τα μάτια; Βρίσκεις κάπου τελικά να αφήσεις το όχημα, βάζεις το υπέροχο λαμέ πανάκι στο παρμπρίζ και ξεκινάτε για αμμουδιά. Φυσικά δεν βρίσκεις θέση ούτε το κοντάρι να μπήξεις, όχι να απλώσεις και ψάθα. Κακήν-κακώς βολεύεσαι, οι καρέκλες στριμωχτά ως δείγμα σύσφιξης σχέσεων, ζητάς συγγνώμες δεξιά-αριστερά που πηδάς από πάνω τους μέχρι να φτάσεις στο νερό, βουτάς πόδι, μπρρρ… κρύο το νερό. Δεν πτοείσαι, ήρθατε να κάνετε μπάνιο και θα κάνετε πάση θυσία!

Ρίχνεις τις απλωτές σου, κουτουλάς πάνω σε κάποιο σώμα που βρέθηκε στη ρότα σου, πας λίγο στα βαθιά για καλύτερες συνθήκες, κάτι σε ακούμπησε στο πόδι, ξεφωνίζεις όσο πιο κομψά μπορείς με τον τρόμο στο μάτι να έχει πάρει μέγεθος βλέμματος αγελάδας, βγαίνεις στον μισό χρόνο απ’ ό, τι έκανες να μπεις, «Πού είναι το τζελ για τα βδελύγματα του νερού;» αναρωτιέσαι, ανακατεύεις τις χαριτωμένες τσάντες παραλίας έως πάτο, βρίζεις για το τσούξιμο που γίνεται εντονότερο, «Βοηθήστε, ρε παιδιά, να το βρούμε, ψάξτε κι εσείς!» παρακαλάς, για να αρχίσει ένας διάλογος-τρίλογος-τετράλογος «Δεν ξέρουμε πού το έβαλες, Εγώ δεν το είδα, Πού ήταν; Ήταν πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Ποιος το πήρε; Εγώ πάντως δεν το είδα, Ούτε εγώ, Καλά δεν θυμάσαι πού το έβαλες;» με την καταπληκτική καταληκτική και καίρια ερώτηση «Το πήρες;» Θα τσούζεις. Από τις διπλανές καρέκλες ακούγεται μια φωνή «Εμείς όταν είμασταν μικροί και μας τσιμπούσε μέδουσα, κατουρούσαμε εκεί που μας τσίμπησε» και σου ’ρχεται η σιχασιά με το που το κάνεις εικόνα, καλύτερα να τσούζεις. Θυμάσαι ότι ούτε αντηλιακό έβαλες, ξανά-μανά ανακάτεμα, ευτυχώς αυτό το βρίσκεις, δεν γινόταν να μην βρεις έστω ένα, πήρες τον μισό Χόντο σε κρέμα, σε λάδι, σε σπρέι, από χωρίς προστασία έως 50άρι, βάζεις λάδι που μαυρίζεις πιο γρήγορα, έτσι σου είπε η πωλήτρια και συμπλήρωσε ότι παλιά έβαζαν βαζελίνη, εκείνη στο κόκκινο κουτί και καταμαύριζαν. Την αράζεις κάτω από την ομπρέλα, μη καείς κιόλας ντάλα ήλιο, παίρνεις και το κινητό κι αρχίζεις τσίκι-τσίκι μηνύματα, βγάζεις σέλφι και ποστάρεις φουμπού και ίνστα, δίπλα σου οι άλλοι το ίδιο κάνουν, ο καθείς στον κόσμο του και όλοι μαζί στον κόσμο τον ιντερνετικό που όλοι είναι παρόντες και κανείς δεν συναντιέται με κανέναν, παραδίπλα μια έξω από αυτόν τον κόσμο διαβάζει ένα βιβλίο, πάει καλά; Ντεμοντέ εντελώς η τύπισσα, κοίτα το μαγιό της και θα καταλάβεις, σχέδιο προπερσινό.

Τα παιδιά δίπλα σου γκρινιάζουν, θέλουν κάτι να φάνε, η θάλασσα ανοίγει την όρεξη και όχι μόνο τη δική τους, ανοίγεις τάπερ με κεφτεδάκια και πατάτες, τι κι αν κρύωσαν, όταν πεινάς αυτά είναι λεπτομέρειες, κάτι σαλατίτσες και τζατζίκια με μπόλικο ελληνικό σκόρδο, σπάνε οι μύτες ολονών που γυρνάνε και κοιτάνε, αυτό δεν είναι ντεμοντέ, ξανάρθε στη μόδα, κρίση γαρ και οι τσέπες προτιμούν να είναι μπαλωμένες για να μην πέφτουν τα κέρματα, παρά να είναι γερές και άδειες. Σαβουριάζετε το σύμπαν, ευτυχώς έχει παραδίπλα μπιτσόμπαρο για καφέδες και καντίνα για παγωτά, τραβιέται ένα κάτι τις μετά το χλαπάκιασμα, τραβάς κι έναν ύπνο στην ψάθα, που μέχρι τώρα μαλώνατε ποιος θα κάτσει στις καρέκλες, σε γλυκαίνει το αεράκι και ξεχνάς να ξυπνήσεις, μέχρι που σου ’ρχεται κατακέφαλα μπαλάκι από ρακέτες, βρίζεις τους κατόχους και ξανακάνεις καβγά για το ποιος θα καθίσει τώρα στην ψάθα. Νιώθεις ένα τράβηγμα στο δέρμα, κοιτιέσαι και γουρλώνεις, έχεις γίνει γαριδί, το αντηλιακό ήταν για γρήγορο τηγάνισμα. Κοιτάς ρολόι, κοιτάς γύρω, έχει αρχίσει να φεύγει ο κόσμος, «Ωραία –λες– θα απολαύσουμε λίγη ησυχία επιτέλους», έχεις φάει και τα ντεσιμπέλ στη μάπα όλες αυτές τις ώρες, να ηρεμήσετε ήρθατε. Σουρουπώνει, αρχίζει μια ψύχρα να ίπταται και να σας τριγυρνάει ως άλως, οι περισσότεροι έχουν μείνει στις θέσεις τους, θέλουν να επωφεληθούν όσο περισσότερο γίνεται, οι ομπρέλες έχουν κλείσει, τα γυαλιά έχουν βγει, ρίχνετε τις πετσετούλες ανέμελα στους ώμους και τότε σκάει η πρώτη σταγόνα. Κοιτάτε ομαδικώς τον ουρανό, «Αφού δεν είπε για βροχή» συμφωνείτε όλοι και σκάνε κι άλλες σταγόνες προς διάψευσιν των προγνώσεων. Κι αρχίζει μια κινητικότητα άνευ προηγουμένου, αλαλιασμένοι να προσπαθείτε να συντονιστείτε για να μαζευτείτε, όλοι να δίνουν εντολές σε όλους, ένας εκνευρισμός και μια τσατίλα κάνουν εμφάνιση γκεστ, οι σταγόνες πυκνώνουν, τα πράγματα κουβαριάζονται όπως-όπως στις υπέροχες τσάντες παραλίας, μπουντρουμιάζεστε αναμαλλιασμένοι στο αμάξι και μόλις κάθεσαι, βρίσκεις στα πόδια σου πεσμένο το τζελ.

Νένα Μπούρα Ο Άχτο που πέθανε ηρωικά, η Έλι που φαντάζει σα φιγούρα αρχαίου δράματος, η Άνου που πόνεσε και ερωτεύτηκε και ο Γιάρμο που κουβαλάει πάνω του την ελπίδα είναι μόνο κάποιοι από τους ήρωες αυτού του βιβλίου. Καθημερινοί άνθρωποι που σκέφτονται όμορφα πράγματα την ώρα του πολέμου για να παρηγορήσουν τις άδειες καρδιές τους, όπως γίνεται σε κάθε πόλεμο. Οι ερωτευμένοι ήρωες είναι αυτοί που κρατάνε τον φάρο της ζωής μέσα στη λαίλαπα του πολέμου και γεμίζουν τις σελίδες με πόνο, φρίκη μα και με ανθρωπιά.

«Μες στη νύχτα του κόσμου» λέγεται το νέο βιβλίο της Μαγδαληνής Θωμά που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Βακχικόν» και σίγουρα θα μας ταξιδέψει πολύ. Η συγγραφέας μέσα από την την δεύτερη της απόπειρα μας μεταφέρει στη δίνη του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, όπου οι ήρωες βιώνουν τον όλεθρο και την απώλεια. Ζωντανές εικόνες πλημμυρισμένες με συναίσθημα, συγκίνηση χωρίς φιοριτούρες. Λιτές περιγραφές με όμορφες παρομοιώσεις μας παρουσιάζουν τους ήρωες που βιώνουν το θάνατο αλλά και την αγάπη.

Καθώς περιδιαβαίνεις τα κεφάλαια τα ταξινομημένα απλά με αριθμούς, προσμένεις την δικαίωση των ηρώων που σαν άλλοι ήρωες τραγωδίας γίνονται πρότυπα θάρρους. Ο αναγνώστης θα νιώσει τα αισθήματα των ηρώων που δεν γνωρίζουν γλώσσες, όρια, κράτη, διαφορές, παρά μονάχα θέληση για ζωή.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Οι συγγραφείς κατάφεραν να με ταξιδέψουν στη Κρήτη του 1896, την περίοδο που εξελίσσεται ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας. Κεντρική ηρωίδα η Μυρτώ Θεοτοκά, η οποία μετά από ένα σωρό ατυχίες που συνέβησαν στην οικογένειά της, βρίσκεται ορφανή και υιοθετημένη από τον τοκογλύφο Ξενοφώντα Παπαστρατόπουλο. Με απώτερο σκοπό να υπηρετεί εκείνον και την οικογένεια του αμισθί. Όλη η περιουσία της οικογένειας Θεοτοκά είχε έρθει στα χέρια του τοκογλύφου μετά το θάνατο του πατέρα της Μυρτούς. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα είναι δύσκολα και σκληρά για τη Μυρτώ. Μέχρι που στη ζωή της εμφανίζεται ο Γάλλος ιατρός Αύγουστος Μπαλσάν. Φτάνει στο νησί με μια ομάδα γιατρών για να μελετήσουν τη λέπρα και τους ασθενείς που βρίσκονταν στη Σπιναλόγκα. Η Μυρτώ κι ο Αύγουστος θα ερωτευτούν και θα δώσουν υπόσχεση ότι η αγάπη τους θα τους οδηγήσει σε γάμο. Τα σχέδια τους αλλάζουν όμως εξαιτίας του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου που ξεσπά. Ο Αύγουστος θα επιστρέψει στη πατρίδα για να συνδράμει στο μέτωπο ως γιατρός. Η Μυρτώ μετά από λίγο καιρό ανακαλύπτει ότι περιμένει το παιδί του αγαπημένου της…

Ένα βιβλίο με ιστορικές αναφορές και έντονα συναισθήματα, μια ροή δεμένη που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Που ξεχειλίζει θαλπωρή, αγάπη, μίσος, φιλία, μητρότητα, πόνο, απώλεια κι ελπίδα...

Το υποσυνείδητο ως πηγή έμπνευσης Σοφία Αθανασοπούλου Η λέξη «υποσυνείδητο» παραπέμπει συνήθως σε κάτι αρνητικό, αφού εκεί περιλαμβάνονται μόνο δυσάρεστες αναμνήσεις και καταστάσεις. Είναι γνωστό ότι όλες τις φορές που δεν αντιδράσαμε σε κάτι που μας ενόχλησε, όσο ασήμαντο κι αν ήταν αυτό, η σκέψη αυτή αποθηκεύτηκε και πιθανότατα μεγεθύνθηκε στο υποσυνείδητο, προκαλώντας έντονα και αρνητικά συναισθήματα όπως θυμό, θλίψη, φόβο. Όταν ο αριθμός τους γίνει πολύ μεγάλος, ίσως οδηγήσουν σε βίαια ξεσπάσματα. Τέτοιου είδους σκέψεις αξιοποίησε το κίνημα του υπερρεαλισμού. Οι συγγραφείς οι οποίοι ασχολήθηκαν με τον υπερρεαλισμό, ήταν μάρτυρες μίας ταραγμένης εποχής, αφού μόλις είχε τελειώσει ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και πολλοί άλλοι σε ευρωπαϊκό έδαφος. Είχαν αντικρίσει δηλαδή πολλές φρικιαστικές εικόνες και είχαν συγκεντρώσει δυσάρεστες εμπειρίες και σκέψεις. Επομένως είχαν πλούσιο υλικό, το οποίο οδήγησε στην ανάπτυξη του συγκεκριμένου κινήματος. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο υπερρεαλισμός είναι ο εξής: ο συγγραφέας καλείται να ξεχάσει τους λογικούς κανόνες της γραφής και της συνοχής των κειμένων και να αναζητή-

σει στο υποσυνείδητό του όλα εκείνα που τον απασχολούν και τον προβληματίζουν. Το αποτέλεσμα είναι δυνατό να προκύψει πολύ γρήγορα, αφού ο λόγος πρέπει να βγαίνει αβίαστα, χωρίς επεξεργασία των σκέψεων. Αυτό εξηγεί και γιατί τις περισσότερες φορές τέτοια κείμενα δεν γίνονται κατανοητά με την πρώτη ανάγνωση. Κάθε συγγραφέας μπορεί να χρησιμοποιεί άλλες λέξεις για να αποδώσει την ίδια έννοια και η σύνδεση μεταξύ των λέξεων να μην είναι λογική. Ακριβώς επειδή αποτυπώνονται οι βαθύτερες σκέψεις του, είναι πολύ δύσκολο για κάποιον άλλο να συμπεράνει πιο είναι το πραγματικό νόημα του κειμένου. Το κίνημα δεν περιορίζεται μόνο την πεζογραφία, αλλά επεκτείνεται και στην ποίηση και τη ζωγραφική με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που κάνει τον υπερρεαλισμό να έχει ενδιαφέρον είναι ότι δίνει την ευκαιρία σε οποιονδήποτε να εκφραστεί, χωρίς να απαιτείται κάποια ιδιαίτερη τεχνική στη χρήση της γλώσσας ή στη διατύπωση του θέματος που θα επιλέξει. Έτσι μετατρέπεται σε πεδίο έκφρασης και δίνει τη δυνατότητα ακόμη και σε άτομα που δεν είχαν ασχοληθεί στο παρελθόν, να γράψουν κάτι αξιόλογο, βασισμένο στην προσωπική αντίληψη των πραγμάτων, ακόμη και να φανερώσουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα πιο κρυφά συναισθήματά τους.

Ζηλιασκοπούλου Βίκυ

Το προοίμιο, στο οποίο περιγράφεται η γέννηση των ηρωίδων. Είναι μικρό σε μέγεθος και στην ουσία μας συστήνει την οικογένεια της καθεμιάς, το κοινωνικό επίπεδο και τον τόπο κατοικίας της.

Το Γυναίκες της μικρής πατρίδας είναι ένα καθαρά ιστορικό μυθιστόρημα. Περιγράφει την ιστορική περίοδο από το 1883 όταν γεννήθηκαν οι δυο ηρωίδες (Αρετή και Φωτεινή) μέχρι το 1903 και την έναρξη του Μακεδονικού Αγώνα. Τελειώνει σε ένα εξαιρετικά κρίσιμο σημείο για την ιστορία, αλλά εντάξει, σε περίπου ένα τρίμηνο θα κυκλοφορήσει η συνέχεια... Το βιβλίο από άποψη δομής είναι χωρισμένο στις εξής ενότητες:

Στο πρώτο μέρος βλέπουμε στιγμές εξαιρετικά σημαντικές που στιγματίζουν τη ζωή των κοριτσιών. Περιγράφονται στιγμιότυπα από τη ζωή στα ορφανοτροφεία της εποχής (ευτυχώς χωρίς λεπτομέρειες) αλλά και οι φριχτές συνθήκες κάτω από τις οποίες εκδιώχθηκαν από τη Φιλιππούπολη της τότε Ανατολικής Ρωμυλίας (τώρα η περιοχή ανήκει στη Βουλγαρία) οι Έλληνες Ορθόδοξοι. Επίσης γνωρίζουμε έναν άντρα πρωταγωνιστή που στην πορεία θα παίξει μεγάλο ρόλο στην πλοκή. Στο δεύτερο μέρος μεταφερόμαστε στο έτος 1902, όπου βρίσκουμε τις κοπέλες ενήλικες. Η Αρετή προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα όνειρά της μέσα στα ασφυκτικά κοινωνικά πλαίσια που ζει η οικογένειά της, ενώ η Φωτεινή, κάτοικος Θεσσαλονίκης πια, προσπαθεί να βάλει τη ζωή της σε μια τάξη.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Ένα παραμυθένιο σκηνικό στήνει η συγγραφέας Ειρήνη Πουλάκου στο βιβλίο της «Ταξίδι στο Φεγγάρι» που αποτελείται από νεράιδες, μαγικά φίλτρα, λουλούδια κι ένα φεγγάρι ολόγιομο. Σε αυτό το παραμυθένιο σκηνικό καλεί τους αναγνώστες της, οι οποίοι θα ταξιδέψουν μαζί με τους ήρωες του βιβλίου και θα φτάσουν στο υπέροχο νησί της Σαμοθράκης. Το σίγουρο είναι ότι όσοι διαβάσουν το βιβλίο, θα ζήσουν μια απίστευτη περιπέτεια που θα την θυμούνται για πάντα. Ένα βιβλίο που ταξιδεύει τους μικρούς αναγνώστες σε τόπους φανταστικούς, παραμυθένιους, ενώ αντίθετα, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία αναγνώστες, θα έχουν την ευκαιρία να γίνουν και πάλι παιδιά, μέσα από την υπέροχη αυτή ιστορία της Ειρήνης Πουλάκου. Κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική σε εικονογράφηση της Μαρίας Μανουρά. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 10+. Μια φανταστική μυθοπλασία που αναδεικνύει αξίες όπως η πίστη, η δύναμη της ψυχής και η πραγματική αγάπη που όλα τα νικά.

Η Ευρυδίκη, η ηρωίδα της συγγραφέως, μαζί με την οικογένειά της θα φτάσει στη Σαμοθράκη για τις καλοκαιρινές της διακοπές. Η οικογένεια δέχτηκε την πρόσκληση του παππού Παύλου, θείου του πατέρα της Ευρυδίκης. Δεν τον γνωρίζουν όμως και πολύ καλά, επειδή εκείνος ζει μόνιμα στη Σαμοθράκη απομονωμένος από τους συγγενείς. Η Ευρυδίκη έχει τις ανησυχίες της για αυτό το ταξίδι. Θα περάσουν καλά στις διακοπές τους;

ΕιρΗνη ΠουλΑκου

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Η Ξ Υ Ε Τ Ν Ε Ν Υ Σ

Κυρία Πουλάκου σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη που παραχωρείτε στους Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών. Καθηγήτρια Γαλλικών, ζωγράφος και συγγραφέας. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Ειρ.Π.: Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου γέμιζα σελίδες με λέξεις και ζωγραφιές. Έφτιαχνα εκεί έναν δικό μου κόσμο. Οπότε η συγγραφή δεν ήταν κάτι που προέκυψε ξαφνικά. Είναι απλά ένας τρόπος ζωής... Όταν πολλά ζητούν εξήγηση στο μυαλό μου, όταν η καρδιά μου ψάχνει ένα καταφύγιο, όταν ο χρόνος μοιάζει απειλή ή παρηγοριά ... εκεί, μέσα στα χαρτιά μου, όλα γράφονται και ανθίζουν. Το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «Ειρήνη» κυκλοφόρησε από τις Eκδόσεις «Ατραπός» Ποιο είναι το θέμα του βιβλίου και ποια η πηγή έμπνευσης για τη συγκεκριμένη ιστορία; Ειρ.Π.: Η πηγή έμπνευσης γι’ αυτήν την ιστορία ήταν αυτό που αποζητώ εγώ γενικά στη ζωή μου σαν άνθρωπος: την ειρήνη. Και δε μιλώ μόνο για την μη εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ

Όταν πολλά ζητούν εξήγηση στο μυαλό μου, όταν η καρδιά μου ψάχνει ένα καταφύγιο, όταν ο χρόνος μοιάζει απειλή ή παρηγοριά ... εκεί, μέσα στα χαρτιά μου, όλα γράφονται και ανθίζουν.

κρατών. Εννοώ την ειρήνη στην ψυχή μας, στις σχέσεις μας με τους γύρω. Είναι αυτή η γαλήνη που φέρνει την ισορροπία στη ζωή μας. Η ηρωίδα του βιβλίου έψαχνε να βρει την πηγή έμπνευσής της για την συμμετοχή της σε έναν διαγωνισμό ζωγραφικής με θέμα την ειρήνη. Άρχισε λοιπόν να γίνεται πιο παρατηρητική στον κόσμο γύρω της και να ανακαλύπτει τις βασικές αξίες, τα ουσιαστικά στοιχεία της ζωής, από το άλφα ως το ωμέγα. Μέσα σε κάθε ένα από τα 24 κεφάλαια του βιβλίου (όσα και τα γράμματα της αλφαβήτου) βρίσκεται μια εμπειρία της που την αποτύπωνε, ζωγραφίζοντάς την. Όλα αυτά την οδήγησαν στο να φτιάξει τελικά την ζωγραφιά με την οποία θα συμμετείχε στον διαγωνισμό.

Τότε συνειδητοποίησε ότι το σημαντικότερο δεν ήταν το αποτέλεσμα αλλά η διαδρομή! Τον Νοέμβριο που μας πέρασε, κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο σας από την Ελληνοεκδοτική. «Ταξίδι στο Φεγγάρι» είναι ο τίτλος του και μας μεταφέρει στη μαγευτική Σαμοθράκη. Αλλά καλύτερα να μας μιλήσετε εσείς για αυτό το ταξίδι. Ειρ.Π.: To “Ταξίδι στο Φεγγάρι” είναι ένα βιβλίο που στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα, όσο και να φαίνεται περίεργο. Ουσιαστικά η έμπνευση δεν ξεκίνησε απλά από ένα προσωπικό μου ταξίδι στην όμορφη Σαμοθράκη... Ξεκίνησε νωρίτερα, από τότε που ο παππούς της ιστορίας εγκατέλειψε την Αθήνα για να εγκατασταθεί εκεί, όπως λέει και το βιβλίο. Είναι ένα πραγματικό γεγονός. Όλες οι διαδρομές μέσα σε αυτό εξάλλου είναι αληθινές, όλες οι εικόνες που περιγράφει. Και ξετυλίγει σιγά σιγά στον αναγνώστη, το μυστικό του νησιού, που μέχρι τότε κανείς δεν είχε δει.... Όποιος έχει ήδη επισκεφτεί την Σαμοθράκη, εξάλλου, είμαι σίγουρη ότι ένιωσε την μαγεία της: την βόλτα, την αναρρίχηση, την βουτιά στα κρύα και τρομαχτικά νερά του καταρράχτη Φονιά που προκαλούν δέος, την επιθυμία να περπατάς όσο και να φαίνεται δύσκολο ή επίπονο, την ικανοποίηση όταν φτάνεις στον προορισμό σου, τον δυνατό αέρα που μοιάζει να

συνεπαίρνει το μυαλό όπου αυτός επιθυμεί, τις δυνατές μυρωδιές της φύσης που μπλέκονται με τις μυρωδιές που αναδύει το σώμα όταν νιώθει έντονα συναισθήματα... ΦΤΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ, ΟΠΩΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ Η ΚΟΡΥΦΗ ΤΟΥ ΣΑΟΣ, ΤΟΥ ΠΙΟ ΨΗΛΟΥ ΒΟΥΝΟΥ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ, ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΛΛΟ ΜΑΤΙ. ΑΛΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΑ.. ΕΠΑΝΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΝΕΑ ΜΑΤΙΑ ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΚΕΙΤΑΙ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ. Έχουν προγραμματιστεί (εκτός από την κεντρική παρουσίαση του βιβλίου σας) και άλλες παρουσιάσεις για να γνωρίσουν οι μικροί αναγνώστες το βιβλίο σας; Ειρ.Π.: Η επιθυμία του βιβλίου είναι να ταξιδέψει στην καρδιά πολλών αναγνωστών μικρών και μεγάλων. Για να γίνει αυτό χρειάζεται να παρουσιαστεί για να εξηγήσει το γιατί θέλει να τους συνεπάρει μαζί του, αφήνοντας πίσω του λίγη ασημόσκονη, σε κάθε παρουσίαση... Έτσι ναι, έχουν προγραμματιστεί κι άλλες για τις οποίες θα υπάρξει εγκαίρως ενημέρωση. Από πού αντλείτε την έμπνευση για τις ιστορίες που γράφετε; Ειρ.Π.: Ίσως φαίνεται περίεργο για έναν άνθρωπο που γράφει παραμύθια να

πατάει τόσο γερά στην πραγματικότητα και αυτή να γίνεται πηγή έμπνευσής του. Ξεκίνησα να θέλω να εκδοθούν όσα έγραφα μέσα από την επιθυμία να προστατέψω τους μαθητές μου από το σκληρό της πρόσωπο, για να τους θωρακίσω στις κακοτοπιές, για να τους δώσω κάποιες συμβουλές με έμμεσο τρόπο που θα τους έκανε να νιώσουν σε βάθος το νόημά τους. Η ελπίδα λοιπόν να αλλάξει κάτι από την σκληρή πραγματικότητα είναι το κίνη-τρο σε ό, τι γράφω. Και η ελπίδα είναι πάντα τα παιδιά. Γι' αυτό θεωρώ ότι όσα βιβλία χαρακτηρίζονται παιδικής λογοτε-χνίας, έχουν έναν ιδιαίτερα σημαντικό δρόμο να διανύσουν τρυφερά και καθο-ριστικά στην καρδιά των παιδιών Ποιοι είναι οι πρώτοι αναγνώστες των κειμένων σας, πριν αυτά διαβούν την πόρτα του εκδοτικού; Ειρ.Π.: Ο άνθρωπος με τον οποίο μου άρεσε να μοιράζομαι αυτά που έγραφα ήταν ο πατέρας μου. Πάντα με παρότρυνε να γράφω και να ζωγραφίζω τις σκέψεις μου. Ήταν πάντα εκεί να στηρίξει τα όνειρά μου. Θυμάμαι πως όταν έγραψα το “Ταξίδι στο Φεγγάρι” του άρεσε τόσο πολύ που με ηχογράφησε να το διαβάζω για να το ακούει ξανά και ξανά.... Ο πατέρας μου τώρα είναι ένα μακρινό αστέρι, αλλά πάντα ζωντανό και λαμπερό. Εξακολουθεί να μου δείχνει δρόμους, να μου δίνει ελπίδα με την πίστη του στο όνειρο που ακολουθώ και πάντα είναι συνοδοιπόρος μου σε αυτό..

Αυτή την περίοδο υπάρχουν νέοι ήρωες που βασανίζουν γλυκά το μυαλό σας και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά;

να στενοχωριόμαστε γι' αυτό;;;;; Φυσικά και όχι μιας και το σημαντικότερο έχει ήδη γίνει. Βγήκε από την καρδιά μας.

Ειρ.Π.: Το “Ταξίδι στο Φεγγάρι” είναι το πρώτο από μια σειρά βιβλίων που ακολουθούν. Οι ήρωές τους είναι βγαλμένοι μέσα από την πραγματικότητα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους κι ας φαίνονται παραμυθένια πλάσματα. Ήδη τους έχω όχι μόνο περιγράψει αλλά και ζωγραφίσει... Περιμένουν προς το παρόν στο ντουλάπι μου μέχρι να ανοίξουν την αγκαλιά τους σε νέες περιπέτειες...

Έχετε καθόλου χρόνο κατά τη διάρκεια της ημέρας για διάβασμα; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Ποια είναι τα βιβλία εκείνα που κατέχουν σημαντική θέση στη καρδιά σας;

Είναι εύκολο στις μέρες μας για έναν νέο συγγραφέα να δει τα κείμενά του να εκδίδονται; Τι θα λέγατε σε νέους συγγραφείς που ενδεχομένως έχουν απογοητευτεί από τις απορρίψεις των εκδοτικών; Ειρ.Π.: Στις μέρες μας δεν είναι εύκολο για έναν νέο συγγραφέα να δει τα κείμενά του να εκδίδονται. Μην ξεχνάμε ότι η οικονομική κρίση έχει αγγίξει όλους τους τομείς. Πέρα από αυτήν όμως υπάρχει και η κρίση αξιών που συχνά μπερδεύει τους ανθρώπους. Γι' αυτό θα έλεγα πως το σημαντικότερο, που δεν πρέπει να ξεχνάει ένας άνθρωπος που γράφει, είναι πως αυτό που κάνει είναι ένας τρόπος έκφρασης, η προσωπική του διέξοδος, γι' αυτό και μέσα του πάντα έχει μια τεράστια αξία. Αν κάποιος εκδοτικός οίκος κρίνει πως το συγκεκριμένο έργο που του παρουσιάζουμε δεν έχει μέλλον εμπορικό, πιθανότατα θα το απορρίψει. Αξίζει όμως

Ειρ.Π.: Στη διάρκεια της ημέρας πάντα υπάρχει χρόνος για διάβασμα. Από αγαπημένους συγγραφείς και ποιητές θα αναφέρω τον Καζαντζάκη, τον Καβάφη, τον ‘Ερμαν Εσσε, την Μαργκερίτ Γιουρσνενάρ, τον Πάτρικ Ζίσκιντ, την Τζέην Ώστεν, τον Χαλίλ Γκιμπράν, τον Χόρχε Μπουκάι, τον Πάουλο Κοέλιο, τον Αλμπέρ Καμύ και πολλούς άλλους. Από βιβλία δεν μπορώ εύκολα να ξεχωρίσω. Θα πω το πιο αγαπημένο μου: την “Ασκητική” του Καζαντζάκη.. Εκτός όμως από τη συγγραφή, μεγάλη αγάπη έχετε και για τη ζωγραφική. Μπορεί στο μέλλον να δούμε σε κάποια έκθεση τα έργα σας; Ειρ.Π.: Λατρεύω το σκίτσο και την ζωγραφική με διάφορα υλικά και πάνω σε διάφορα υλικά. Ίσως αργότερα σε κάποια έκθεση να συμμετέχω και με δικά μου έργα. Βασική πηγή έμπνευσης για τις ζωγραφιές μου είναι η φύση και η ένωσή μας με αυτήν. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξή μας, θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας;

Ειρ.Π.: Ναι, θα ήθελα να πω ότι όλοι οι άνθρωποι, είτε διαβάζουν πολύ είτε λίγο, έχουν βαθιά μέσα τους την ανάγκη επικοινωνίας κι επαφής. Έτσι και αυτή είναι μία από τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής μου, μιας και μοιράστηκα μαζί σας όλα αυτά!

Οι βρικόλακες της Λίλιθ: Πώς γράφτηκε

Μπέλμπα Αιμηλία Όταν αποφάσισα ότι θα γράψω ένα βιβλίο, ήθελα να είναι μια ιστορία για όσους είναι στο περιθώριο, για όσους δεν ακολουθούν τα κοινωνικά στερεότυπα, για όσους έχουν πάθη, αδυναμίες, αλλά και ευαισθησίες, για όσους είναι πληγωμένοι και προδομένοι, για όσους έχουν χάσει κάτι, για όσους νιώθουν λίγο νεκροί και ίσως και λίγο καταραμένοι. Έτσι, κατέληξα στην επιλογή των βρικολάκων, γιατί είναι ένα μυθικό πλάσμα, που συμβολίζει την απόλυτη δύναμη, αλλά και την απόλυτη αδυναμία. Ψάχνοντας, ποια θα ήταν η καλύτερη πλευρά για να το προσεγγίσω, μπλέχτηκε και ο χαρακτήρας της Λίλιθ, για την οποία είχα διαβάσει πριν αρκετό καιρό και με είχε εντυπωσιάσει. Η Λίλιθ, πέρα από την καθαρά θρησκευτική υπόσταση, μέσα από μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση, θα μπορούσε κάποιος να πει, ότι είναι μια επαναστάτρια και μια πολύ δυνατή προσωπικότητα. Επίσης, η σχέση της Λίλιθ με τον Θεό μοιάζει πάρα πολύ με μια διαταραγμένη σχέση μεταξύ μιας κόρης και ενός πατέρα, που για διάφορους λόγους αποφασίζουν από κοινού να γκρεμίσουν τις γέφυρες επικοινωνίας τους, γιατί η πλευρά του πατέρα δεν μπορεί να δεχτεί το ποια είναι η κόρη και η πλευρά της κόρης δεν θέλει να ακολουθήσει τις επιθυμίες του πατέρα για εκείνη. Οι γυναίκες σε όλο τον κόσμο πρέπει πολλές φορές να επαναστατήσουν και να αγωνιστούν για το δίκιο τους και τα δικαιώματα τους, οπότε θεωρώ, ότι όλες κρύβουμε μια Λίλιθ μέσα μας. Όσον αφορά το μυθολογικό κομμάτι μέσα στο βιβλίο, επειδή έβρισκα την ιστορία της Λίλιθ πολύ ιδιαίτερη και πολύ διδακτική, προσπάθησα να την αφήσω ανέπαφη όσο μπορούσα και να χτίσω την ιστορία του βιβλίου πάνω σε αυτό, παίρνοντάς το ως δεδομένο.

Angel Eyes: Η δημιουργία ενός Ονειρόκοσμου Λίλα Κίσσα-Φραγκομίχαλου «Δημιούργησε το δικό σου σύστημα, ειδάλλως θα σκλαβωθείς από το σύστημα που δημιούργησε κάποιος άλλος…» Ουίλλιαμ Μπλέικ Από την παιδική κιόλας ηλικία αγαπούσα το Φανταστικό. Κι ο νους μου χανόταν μέσα στις ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας μας. Το ακόμα αδέξιο παιδικό χέρι γύρευε να αποτυπώσει στο χαρτί πλάσματα αλλόκοσμα και τα μπλοκ ζωγραφικής μου γέμιζαν από μονόκερα, αγγέλους, ξωτικά και γοργόνες. Έπλαθα τις ιστορίες τους. Τις περιπέτειές τους. Και οι ώρες που βάδιζα στους κόσμους τους ήταν ατέλειωτες κι υπέροχες συνάμα. Η ζωγραφική έγινε ανάγκη. Πάθος ασίγαστο. Και στα χρόνια της εφηβείας την ακολούθησε και η συγγραφή, αν και η δεύτερη ήταν ακόμα ‘νεογέννητη’ για μένα. Συνδύαζα πλέον τις δυο αγάπες μου κι απ’ αυτές ξεπηδούσαν μικρά εικονογραφημένα διηγήματα που έφτιαχνα για προσωπική τέρψη και αγαλλίαση, αλλά και μοιραζόμουν με λιγοστούς αγαπημένους φίλους.

Οι σπουδές μου και το επάγγελμα που ακολούθησε ήταν πολύ διαφορετικό όμως. Και οι ώρες που αφιέρωνα στους μαθητές μου για τη διδασκαλία της Γαλλικής και της Αγγλικής γλώσσας κατέστησε τα καλλιτεχνικά μου πάθη απλά χόμπυ του λιγοστού ελεύθερου χρόνου μου… Όταν άρχισα να θλίβομαι βαθιά για το γεγονός αυτό, κατανόησα βαθιά ότι χρειαζόταν να κάνω την μεγάλη ανατροπή. Δεν ήταν η κλίση μου η Διδακτική Τέχνη, αλλά κάποια άλλη. Το 2011 μητέρα πλέον και κάτοικος Χίου είχα ήδη μελετήσει αρκετά βιβλία γύρω από τη θεματολογία του εσωτερισμού και της Μαγείας και τα όνειρά μου είχαν γίνει πιο ζωντανά και πιο γεμάτα από ποτέ. Σύμβολα, πλάσματα, μύθοι, διαστάσεις πάσχιζαν να μπουν σε μια σειρά για να βγάλουν νόημα. Έμοιαζε λες και ο νους μου προσπαθούσε να ανοίξει μια Πύλη. Πάλευε να συνδεθεί με κάτι εκεί έξω. Κάτι μεγάλο. Κάτι πρωτότυπο αλλά ταυτόχρονα τόσο οικείο. Το διαυγές όνειρο που συνέλαβε την ιδέα του Angel Eyes ήταν τόσο εκτενές και οι λεπτομέρειές του τόσο σαφείς, που εκείνο το πρωί ξυπνώντας αισθάνθηκα λες και ο εγκέφαλός μου ήταν ετοιμόγεννος! Η ανάγκη να βγουν οι ιδέες φάνταξε όμοια με τον οξύ τοκετό. Έσπευσα να καταγράψω ό, τι μπορούσα περισσότερο για να ανακουφιστώ. Κρατούσα σημειώσεις για ώρες ολόκληρες. Και στο τέλος της ημέρας, ξαλαφρωμένη πια, είπα ότι όλα αυτά είναι υπέρ-αρκετά για να συγγράψω ένα βιβλίο Φαντασίας. Έπεσα λίγο

έξω στους υπολογισμούς μου. Τα «αγγελικά μάτια» δεν χώρεσαν ποτέ σε έναν τόμο. Και αυτή τη στιγμή εκτείνονται περίπου σε πέντε βιβλία, 3000 σελίδων σχεδόν στο σύνολό τους δίχως να βάζω μέσα καν την Κοσμογονία του φανταστικού μου σύμπαντος, ‘Το Βιβλίο των Αιώνων’ ή όπως χαρακτηριστικά το λέω το ‘Βιβλίο 0’. Φυσικά η ζωγραφική, η λατρεμένη μου Τέχνη, θα ήταν αδιανόητο για μένα να μην έχει εξέχουσα θέση στο όλο εγχείρημα. Η σειρά Angel Eyes θα ανήκε στο από τα τέλη του 19ου αιώνα χαμένο είδος της ‘εικονογραφημένης λογοτεχνίας’ -μια πρωτότυπη αναβίωση λοιπόν! Κι άλλωστε οι χαρακτήρες, οι τόποι, τα αντικείμενα που είδα σε εκείνο το σωτήριο όνειρο ήταν συγκεκριμένοι. Είχαν εικόνα, σχήμα, χρώμα, υφή… Πάσχισα αρκετά για να συντονίσω το χέρι μου στην ομορφιά τους κι ακόμα έχω αρκετό δρόμο θα έλεγα! Και κάπως έτσι γράφοντας και εικονογραφώντας ταυτόχρονα ξεκίνησα να δίνω ζωή στον Ονειρόκοσμό μου, όπως πολύ συχνά τον αποκαλώ. Παρατηρούσα τον τρόπο που με επηρέαζε. Τα μηνύματα που περιείχε με άλλαζαν σαν άνθρωπο. Λείαιναν την ψυχή μου. Την ξεδιψούσαν. Δεν είχα σκεφτεί όμως να παραδώσω τίποτα στο αναγνωστικό κοινό… Εγωισμός; Μάλλον φόβος. Ήταν περίεργο όταν το σκεφτόμουν. Ήταν ένα κομμάτι της ίδιας μου της ψυχής εκεί γραμμένο και ζωγραφισμένο… Δεν ήξερα αν θέλω να το δείξω. Δεν ήξερα αν θα άντεχα και να κριθώ –όμορφα ή άσχημα-και τα δυο με τρόμαζαν εξίσου για τις πιθανές αλλαγές που θα μπορούσαν να επιφέρουν στο άτομό μου. Παρόλα αυτά το 2015 και μετά από την έντονη ενθάρρυνση του συζύγου μου Δημήτρη, έκανα την πρώτη μου δειλή κίνηση να βγω επιτέλους από τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μου και πραγματοποίησα μια έκθεση ζωγραφικής στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο της Χίου. Και αφού είχα πια μπει στη γενναία διαδικασία, τόλμησα μέχρις εσχάτων. Κατέβηκα με 69 περίπου έργα μιας τεχνικής που το νησί δεν γνώριζε καν -αυτή του ιαπωνικού μάνγκα-άνιμε και ‘έντυσα’ την έκθεση με μουσικούς ήχους επικής φαντασίας, συμφωνικό μέταλ, αλλά και με soundtracks από αγαπημένα μου anime. Ή όλα ή τίποτα. Θα το μισούσαν ή θα το λάτρευαν! Για καλή μου τύχη οι Χιώτες συμπατριώτες μου ήταν και παραμένουν ανοιχτοί στις τέχνες! Το αγκάλιασαν, ειδικά οι νεώτεροι! Και όχι μόνο. Παρατήρησαν πρώτοι την συνοχή ανάμεσα στις εικονογραφήσεις μου και άρχισαν να με ρωτούν: «Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω απ’ όλο αυτό, έτσι; Πού μπορούμε να τη διαβάσουμε; Υπάρχει κάποιο βιβλίο; Το θέλουμε!». Δεν το έλεγαν κολακευτικά και ψεύτικα. Το έβλεπα στο βλέμμα τους που άστραφτε! Δεν είχα λόγια… Άμεσα ξεκίνησα να ψάχνομαι για να εκδώσω τον πρώτο τόμο που είχα γράψει. Το 2016 κυκλοφόρησαν οι ‘Φύλακες’ και το 2017 ‘Το Μονοπάτι’. Και την έκδοσή τους

ανέλαβε ένα από τα πιο παραδοσιακά τυπογραφεία του νησιού, ο Τύπος του Δ. και Β. Ζήσιμου. Κι έτσι είχα την πολυτέλεια να εμπειριώσω από κοντά και τη μαγεία της Τυπογραφείας. Ήμουν εκεί από τη δημιουργία των εξωφύλλων, μέχρι την επιλογή χαρτιού κι ακόμα παραπέρα. Είδα πώς γίνεται η σελιδοποίηση, πώς βγαίνουν οι λεγόμενοι τσίγκοι και πώς δουλεύει μια μηχανή τυπογραφείου για να γεννήσει ένα βιβλίο! Τι υπέροχο ταξίδι! Και η μαγεία ευτυχώς συνεχίζεται! Αυτή τη στιγμή με εκδοτικό σπίτι την Momentum και πολύτιμο συνεργάτη μου την Αγγέλα Γαβρίλη πλέον, ετοιμάζεται πυρετωδώς και το 3ο εικονογραφημένο μυθιστόρημα των ‘αγγελικών ματιών’, ο ‘Προορισμός’ ! Υπομονή μέχρι τον Οκτώβριο λοιπόν, περιμένοντας ακόμα μια γέννηση! Όταν ένας συγγραφέας κρατάει στα χέρια του το πόνημά του που πλέον έχει υλική υπόσταση δακρύζει σαν να έχει αποκτήσει ένα παιδί… Αλλά και αργότερα όταν αυτό το ‘παιδί’ βγει εκεί έξω και ταξιδέψει, αγαλλιάσει, ξεδιψάσει, λειάνει τις ψυχές άλλων ανθρώπων τότε κατανοεί: Κάποιες ιστορίες διαλέγουν συγγραφείς. Κάποιοι μύθοι πρέπει να ειπωθούν για λόγους που ούτε καν διανοούμαστε. Και εμείς οι ‘παραμυθάδες’ είμαστε απλά οι μακάριοι μεσάζοντες, των Ονειρόκοσμων οι αφεντάδες και των Ιδεών οι πιο ταπεινοί υπηρέτες ταυτόχρονα…

Ελισάβετ Κόλλια Έχοντας φτάσει στην ηλικία των πενήντα, αναπολεί τις στιγμές που ως φοιτήτρια ερωτεύτηκε για πρώτη φορά. Αυτή μια φτωχή κοπέλα με γονείς μεγάλης ηλικίας από την Αθήνα, έφτασε στην Θεσσαλονίκη να φοιτήσει στη σχολή Νομικής. Έχοντας κλειστεί έξω από το δωμάτιό της ζητά βοήθεια από έναν γείτονα φοιτητή τριτοετή Γεωπονικής, τον Τάσο.

Το νέο βιβλίο της συγγραφέως Νικόλ-Άννας Μανιάτη μας μιλάει για ένα ολέθριο πάθος, όπως είναι και ο τίτλος του. Κεντρικοί ήρωες του βιβλίου είναι η Χαρά Προκοπίου ή αλλιώς Τζόις Μπρέναν, ο Τάσος Αναγνώστου, ο Άρης Μπρίλης, η Νίμια και ο Ανέστης Μπρίλης. Η ιστορία ξεκινάει με την Τζόις να ξυπνάει κάποιο βράδυ με ένα βάρος στην καρδιά.

Ο έρωτας που γεννιέται μεταξύ τους είναι κεραυνοβόλος και απόλυτος. Ζούνε την απόλυτη ευτυχία μέχρι που ο Τάσος αποφοιτά και επιστρέφει στη γενέτειρά του, τη Λάρισα. Εκείνη αναγκάζεται να επιστρέψει στην Αθήνα μετά από το εγκεφαλικό του πατέρα της και να παρατήσει με πόνο τις σπουδές της. Το μόνο πράγμα που την κρατάει στη ζωή είναι η υπόσχεση του Τάσου ότι μόλις τακτοποιηθεί θα έρθει να την πάρει να παντρευτούν. Ξαφνικά δέχεται τηλεφώνημα από εκείνον ότι πέθανε ο πατέρας του και αυτή ήταν η τελευταία φορά που έμαθε νέα του. Τέσσερις μήνες μετά κατάλαβε ότι την ξέχασε και ο πόνος της απώλειας έγινε μίσος. Μετά από κάμποσο καιρό, θέλοντας να ξεφύγει από τις αναμνήσεις και τον πόνο, φεύγει στο Λονδίνο σε μια θεία της.

Μαρία Γραμμένου Η Αμαλία, μια νεαρή αρχοντοπούλα από την Χίο, απαρνιέται τον έρωτά της αλλά και την κοινή ζωή με την κόρη της, για να θυσιαστεί στον βωμό της ελευθερίας για το νησί της. Παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες, δεν τολμά να κάνει πίσω και να δειλιάσει ούτε λεπτό. Φιλική Εταιρεία, ήρωες, προδότες, Εθνεγερσία, εμφύλιος, διχόνοια, σφαγές. Τα συναντάμε όλα στο βιβλίο αυτό. Η Δροσή με την μικρή και πιστή προστατευόμενή της, την Αϊσέ, το σκάνε από το χαρέμι του σουλτάνου στα Γιάννενα και θα καταλήξουν, με τη βοήθεια του Κίτσου, στο ηρωικό Σούλι. Εκεί θα ηρεμήσουν από τους φόβους τους και θα ζήσουν ήρεμα κάτω από την προστασία του Κίτσου. Οδησσός, Γενεύη, Χίος, Μεσολόγγι, Ναύπλιο, Σούλι, Κέρκυρα, Τριπολιτσά σε μια αιμοβόρα διαδρομή προς την ελευθερία! ΜΟΙΡΑ ΚΑΙ ΠΑΘΗ Ο δυναμικός καπετάν Φώτης, ο έμπορας Αντρέας από την Οδησσό και ο τυπογράφος Λουκάς από την Ελβετία, θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην απελευθέρωση της Ελλάδας στα χρόνια του 1821-1826. Χρόνια με αγωνίες, δυστυχίες, σκοτάδια,

απληστία, πόνο, αίμα, προδοσίες, αποχωρισμούς, μα και χρόνια ελπίδας, θάρρους, πίστης στη δύναμη του ανθρώπου, στο όνομα της ελευθερίας, μα και αγάπης που όλα τα σκοτώνει αλλά κι όλα τα θεριεύει και τ' ανασταίνει. Δυνατές οι ιστορίες αγάπης που εκτυλίσσονται αυτά τα δύσκολα και βασανισμένα χρόνια δίνουν καθαρά τον παλμό των Ελλήνων για την Λευτεριά. Στην Ελλάδα του 1818, στην ''Ματωμένη Αρχόντισσα'' που παλεύει να αποτινάξει τον ζυγό της σκλαβιάς από πάνω της!

Περί εκδόσεων Γεράσιμος Θεοδόσης Κάποιος που κατηγορείται για φόνο προσλαμβάνει έναν διάσημο δικηγόρο για την υπεράσπισή του επειδή του υπόσχεται ότι θα τον αθωώσει. «Δεν υπάρχει περίπτωση να καταδικαστείς» τον διαβεβαιώνει ο δικηγόρος. «Τα στοιχεία που έχει ο εισαγγελέας εναντίον σου δεν επαρκούν. Μην ανησυχείς. Άφησε την υπόθεση πάνω μου». Ο κατηγορούμενος αφήνεται και φυσικά καταδικάζεται σε θάνατο. Τη στιγμή που τον παίρνουν από την αίθουσα για να τον οδηγήσουν στην αγχόνη, στρέφεται ο άμοιρος, με δάκρυα στα μάτια, προς τον δικηγόρο του και τον ρωτάει: «Γιατί;» Στην αρχή εκείνος δεν μιλάει, μαζεύει σκεπτικός τα χαρτιά του. Κάποια στιγμή σηκώνει το κεφάλι και του λέει: «Μα και εσύ, χριστιανέ μου, έπρεπε οπωσδήποτε να σκοτώσεις!» Την ίδια περίπου απάντηση μου έδωσε και ο πρώην εκδότης μου όταν τον ρώτησα γιατί το βιβλίο μου δεν έγινε ευπώλητο. Καθόταν απέναντί μου και μου μιλούσε λες και του ζητούσα άφεση των αμαρτιών πριν από την εκτέλεσή μου. Ήταν τόσο απασχολημένος με τον εαυτό του που δεν έβλεπε ότι δεν έψαχνα για εξομολογητή, για δικηγόρο έψαχνα. Τόσα χρόνια εκδότης και δεν ήξερε ότι, αν εμείς οι συγγραφείς καταδικαζόμασταν με την ίδια συχνότητα που σκοτώνουμε ό, τι συνήθως αγαπάμε, τότε δεν θα μας έφταναν όλες οι κρεμάλες αυτού του μάταιου κόσμου.

Μαρία Γραμμένου Η Έβελιν φανερά δυστυχισμένη από το θάνατο του συντρόφου της, κάνει μικρά βήματα προς την επιβίωσή της και την επιστροφή της στην ζωή. Η νεαρή και γλυκιά Χέρι ζει με τον ψυχολογικά άρρωστο αδερφό της, κάνοντας μια δουλειά που δεν την ευχαριστεί καθόλου, μπλέκει σε μια περιπέτεια που δεν γνωρίζει που θα την βγάλει. Η έντονη θλίψη, η ντροπή και η απεγνωσμένη αναζήτηση αγάπης σε νέα πρόσωπα είναι από τα συναισθήματα που μας καταγραφεί έντονα η συγγραφέας.

Οι ζωές των ανθρώπων προσπαθούν να βρουν το δρόμο τους, στη Γαλλία του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τα τραύματα του πολέμου πολλαπλά και τα βιώματά τους σκληρά, ο θάνατος των αγαπημένων στρατιωτών τους έχει στοιχειώσει. Η Έιντα έχει χάσει τον γιο της στον πόλεμο, χωρίς όμως κάποιος να της το έχει επιβεβαιώσει με σιγουριά. Νιώθει την παρουσία του παντού και την δυσκολεύει αφάνταστα να προχωρήσει παρακάτω και να συνειδητοποιήσει την απώλειά του.

Η ανάγκη της επαφής, το κενό στην ψυχή τους και η αναζήτηση νέων τροπών επιβίωσης κάνουν το μυθιστόρημα γρήγορο, ευαίσθητο και τολμηρό με έντονα συναισθήματα. Αυτές οι γυναίκες θα συναντηθούν το 1920 την Ημέρα Ανακωχής και μνήμης των θυμάτων τους, προσπαθώντας να αλλάξουν ρότα στη ζωή, να συνεχίσουν να αναπνέουν περισσότερο καθαρό αέρα μακριά από τον καταστροφικό πόλεμο.

Αγγελική Δαφτσίδου

Το μυθιστόρημα ακολουθεί τον Λουκά Μαγκόρι, έναν έμπορο και κυνηγό θησαυρών, στην προσπάθειά του να σώσει τον τόπο του, τον αγαπημένο του Μυστρά, που σαν τελευταίο κειμήλιο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας απειλείται από τους Οθωμανούς της Ανατολής και τους Βενετούς της Δύσης. Η πορεία του μας μεταφέρει στα πέρατα του κόσμου, σε μια επική περιπέτεια που μας συστήνει λαούς και πολιτισμούς. Για να τα καταφέρει συμμαχεί με τη μυστηριώδη Κίνα, την αναξιόπιστη Αίγυπτο και τις άγριες φυλές της Σαχάρας. Ποιον μπορεί να εμπιστευτεί; Ποιος θα τον βοηθήσει να δώσει τον αγώνα του; Ποια εμπόδια με πονηριά και ευρηματικότητα πρέπει να ξεπεράσει στην προσπάθειά του να σώσει τον Μυστρά; «To Λιοντάρι του Μυστρά» είναι το τρίτο βιβλίο της «Τριλογίας του Μυστρά» του James Heneage. Οι μεγάλες αυτοκρατορίες του κόσμου μάχονται για κυριαρχία και ο συγγραφέας αριστοτεχνικά μας δείχνει τις πολιτικές, θρησκευτικές και οικονομικές αναταραχές μέσα από τις πολύχρωμες εικόνες των μεσαιωνικών πόλεων. Με δυνατή πλοκή και κινηματογραφικές εξελίξεις το βιβλίο καταφέρνει μέχρι την τελευταία σελίδα του να ζωντανέψει αυτό το κομμάτι της ιστορίας.

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα, ένα θαυμάσιο ταξίδι στον χρόνο με συντροφιά δυνατούς χαρακτήρες και απρόβλεπτη πλοκή που κρατά τον αναγνώστη γαντζωμένο πάνω του. Το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, «Τα τείχη του Βυζαντίου» (2015), καθώς και το δεύτερο, «Οι πύργοι της Σαµαρκάνδης» (2016), κυκλοφoρούν από τις Εκδόσεις Πατάκη.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Κάπως έτσι μαθαίνει και το όνομα του η Ισμήνη. Γιώργος. Γραμμένο στο χαρτί. Αυτή η επικοινωνία τους διαρκεί όσο και το κόκκινο φανάρι. Μια μέρα που η Ισμήνη πηγαίνει εκδρομή με το σχολείο της, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, θα συναντήσει κατά τύχη εκεί και τον Γιώργο. Μια έκπληξη θα είναι για την μικρή Ισμήνη αυτή η συνάντηση. Το αγόρι βρίσκεται μαζί με άλλα παιδιά και παρακολουθούν το δάσκαλό τους που χρησιμοποιεί τη νοηματική γλώσσα για να τους μιλήσει. Μπορεί τελικά η Ισμήνη και ο Γιώργος να γίνουν οι καλύτεροι φίλοι; Η Ισμήνη, είναι ένα κορίτσι που δυσκολεύεται να ξυπνάει τα πρωινά για να πηγαίνει στο σχολείο. Στο σχολικό, είναι πάντα νυσταγμένη. Στο φανάρι καθώς το δικό της σχολικό περιμένει να ανάψει πράσινο, ένα άλλο σχολικό στέκεται δίπλα και η Ισμήνη βλέπει από το παράθυρό της ένα άλλο νυσταγμένο αγόρι. Κάθε μέρα επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό και σιγά-σιγά τα δυο παιδιά, αναπτύσσουν δικούς τους κώδικες επικοινωνίας με ζωγραφιές.

Μια όμορφη και τρυφερή ιστορία μας προσφέρει η συγγραφέας του βιβλίου, Φραντζέσκα Αλεξοπούλου – Πετράκη. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος, σε εικονογράφηση της Μαρίας Τζαμπούρα. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 5+.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε, από τις Εκδόσεις «Περσείδες», το νέο βιβλίο της συγγραφέως Έλενας Δοριάκη με τίτλο «Η Κάλλια, η Ρία και οι αδελφικές διαφωνίες», σε εικονογράφηση της Χρυσάνθης Κιόρογλου. Απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 5+. Ένα βιβλίο που παρουσιάζει στιγμές από την καθημερινότητα κάθε οικογένειας αλλά και όμορφες ιδέες για δημιουργικές οικογενειακές στιγμές. Ο κύριος και η κυρία Γατοπαπαλέξ, ζούσαν σε ένα δάσος με τις δυο κόρες τους, τη Ρία και τη Κάλλια. Ζούσαν όμορφα κι αγαπημένα. Βέβαια αρκετές φορές οι δυο αδελφές μάλωναν μεταξύ τους γιατί δεν τους άρεσε να μοιράζονται τα πράγματά τους. Καμιά από τις δυο τους δεν υποχωρούσε. Έτσι η μαμά, έστελνε τα δυο κορίτσια στα δωμάτια τους για να ηρεμήσουν και να σκεφτούν το λάθος τους. Μα πάλι την επόμενη μέρα ξεσπούσε νέος τσακωμός ανάμεσα τους. Κάποια μέρα η Ρία και η Κάλλια, φώναξαν τόσο δυνατά σε έναν καυγά που έχασαν για λίγο τη φωνή τους. Αυτή η

άτυχη στιγμή για τις δυο γάτες, έδωσε στη μαμά τους την ευκαιρία να υλοποιήσει μια ιδέα που είχε για να περάσουν δημιουργικά το χρόνο τους, κάνοντας κάτι που άρεσε πραγματικά και στις δυο. Τι λέτε; Κατάφερε η μαμά να κάνει τα κορίτσια της να συνεργαστούν ειρηνικά χωρίς να γκρινιάξουν καθόλου; Η συγγραφέας Έλενα Δοριάκη επέλεξε να ασχοληθεί με ένα θέμα αυτό της «αδελφικής διαφωνίας» με το οποίο καθημερινά, πολλοί γονείς έρχονται αντιμέτωποι και αναλαμβάνουν το ρόλο του διαιτητή στους καυγάδες μεταξύ των παιδιών τους.

Αναστασία Νεραϊδόνη Συμβόλαιο ψυχής, η συγγραφέας έχει καταφέρει να χρησιμοποιήσει στοιχεία μεταφυσικά (paranormal fantasy) για να ψυχογραφήσει επιτυχημένα, όχι μόνο τον πρωταγωνιστή, αλλά και όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Μεγάλο συν είναι η αποκατάσταση της σχέσης χειριστικού πατέρα και αυτοκαταστροφικού γιου που συμβαίνει σταδιακά μέσα από την επαφή τους με το μεταφυσικό κόσμο. Είναι εξαιρετικά σημαντικό οι συγγραφείς να μην ξεχνούν ότι παρόλο που γράφουν ΜΥΘιστόρημα, η απόδοση πρέπει να είναι όσο το δυνατόν περισσότερο ρεαλιστική. Και σίγουρα στον πραγματικό κόσμο οι χρόνι-

ες προβληματικές σχέσεις δεν αποκαθιστώνται με μια αγκαλιά (όπως δυστυχώς γράφουν άλλα μυθιστορήματα) ούτε με την απλή σύμπραξη δυο διαφορετικών χαρακτήρων ενάντια στο κοινό Κακό, που παρεμπιπτόντως στους Εφιάλτες δεν έχει μία μορφή, αλλά μπόλικη ποικιλία για να σε κρατάει σε εγρήγορση. Οι εφιάλτες του Ρέιμοντ σε αυτό το δεύτερο μέρος της τριλογίας, είναι πολύ πιο ζωντανοί. Σε σημείο να το διαβάζω λίγο πριν κοιμηθώ και να βλέπω στα όνειρα μου τις ιστορίες του. Βέβαια αυτό είναι μεγάλο προτέρημα για ένα βιβλίο, να μπαίνεις στο

Έχω φαγωθεί να μάθω αν η συγγραφέας είχε στο μυαλό της εξαρχής το μπλέξιμο φαινομενικά άσχετων χαρακτήρων στην ιστορία ή της προέκυψε κατά την διάρκεια της γραφής. Το έχει στήσει εξαιρετικά πάντως! Το μόνο που με ξένισε είναι τα κεφάλαια με την οπτική γωνία της Ονόρας (η κοπέλα που φέρει την κατάρα και αγαπά ο Ρέιμοντ). Νομίζω ότι μπήκαν απλά για να γεμίσουν σελίδες. Δεν θεωρώ ότι προσέφεραν κάτι επιπλέον στην ιστορία πέρα απ’ το plot twist του τελευταίου κεφαλαίου. Διάβασα μονορούφι το γ’ μέρος της τριλογίας και εδώ και μια βδομάδα

Oι περιπέτειες διαδέχονται η μία την άλλη, το ότι ένα φάντασμα έχει την μορφή παιδιού δεν το κάνει λιγότερο επικίνδυνο και μέσα σ’ όλα αυτά οι πρωταγωνιστές έχουν ν’ αντιμετωπίσουν και το τέρας της αμφιβολίας του έρωτα.

ΒΙΒΛΙΟ 1

Συγχαρητήρια για όλο αυτό το γαϊτανάκι χαρακτήρων που μπλέκεται χωρίς να το περιμένεις και μοιάζουν όλοι να έχουν ένα κοινό σκοπό στη λύση του αινίγματος που ταλανίζει τον Ρέιμοντ, αλλά… με πολύ διαφορετικές εσωτερικές σκοπιμότητες.

Οι πρωταγωνιστές μας εδώ συνάπτουν συμμαχία, ξεκινώντας να υπερνικήσουν τις μοχθηρές δυνάμεις που καταδιώκουν την Ονόρα και τον Ρέιμοντ. Βέβαια, αποτελούν μια ομάδα πολύ διαφορετικών ανθρώπων που έχουν θέματα να λύσουν μεταξύ τους. Θα καταφέρουν να τα παρακάμψουν υπέρ του κοινού σκοπού ή θα υπάρξουν προδοσίες;

ΒΙΒΛΙΟ 1Ι

Για άλλη μια φορά, η Άρτεμις Βελούδου Αποκότου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, εισάγοντας καινούρια πρόσωπα που δημιουργούν ισχυρές σχέσεις με τον πρωταγωνιστή και εντρυφώντας περισσότερο σε χαρακτήρες που στο πρώτο βιβλίο έμοιαζαν να είναι κομπάρσοι.

πενθώ για το κλείσιμο αυτού του κύκλου και είμαι ανήμπορη να πιάσω άλλο βιβλίο. Όχι δεν πενθώ για κανέναν από τους χαρακτήρες και δεν πρόκειται να σας μαρτυρήσω αν είχε ευτυχές ή δυστυχές τέλος. Θα σας αφήσω με την ένταση της αγωνίας για να μου κάνετε παρέα.

ΒΙΒΛΙΟ 1ΙΙ

πετσί του πρωταγωνιστή.

Άρτεμις Βελούδου Αποκότου

Αναστασία Νεραϊδόνη

Μετά την ανάγνωση της συναρπαστικής τριλογίας «Εφιάλτες» επιθυμούσα διακαώς

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Η τριλογία σου «Εφιάλτες» βασίζεται στον μύθο της κοντέσας Κατλίν Ο’ Σι που αναφέρεται και σε κάποια έργα του William Butler Yeats. Τι σε τράβηξε σε αυτού του είδους τους Ιρλανδικούς μύθους και υπό ποιες συνθήκες γεννήθηκε ο Ρέιμοντ Κνάιτ στο μυαλό σου;

να γνωρίσω τα μυστικά συγγραφής της Αρτέμιδας Βελούδου-Αποκότου και να τα μάθετε κι εσείς οι αναγνώστες μαζί μου. Ευχαριστώ, λοιπόν, την ίδια που μου διέθεσε τον χρόνο της και θα μου επιτρέψει να της απευθυνθώ στον ενικό, καθώς με έκανε μέσα απ’ τη γραφή της να αισθάνομαι ότι τη γνωρίζω χρόνια.

Α.Β.: Καταρχάς, ευχαριστώ πολύ για τις όμορφες ερωτήσεις και τη φιλοξενία! Οι μύθοι και θρύλοι άλλων χωρών πάντα με γοήτευαν και μου άρεσε να περνάω χρόνο ψάχνοντας σε ράφια βιβλιοθηκών ή στο διαδίκτυο, διαβάζοντάς τους. Όπως θεωρώ πως για να γνωρίσεις καλύτερα τον άνθρωπο πρέπει να μελετήσεις ιστορία, έτσι αν ασχοληθείς με τις ιστορίες που έπλαθε ανά τους αιώνες, μπορείς να γνωρίσεις τη φαντασία του και τις προεκτάσεις της. Ο συγκεκριμένος θρύλος, μαζί με αυτόν του «Γάμου του Ιππότη Γκαβέιν» δημιούργησαν κάποιες σκέψεις και εικόνες στο μυαλό μου. Ο Ρέιμοντ ήρθε αβίαστα να μου διηγηθεί την ιστορία του, μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα με πολλά προβλήματα τα οποία ήθελε να μοιραστεί. Τα δύο εναύσματα συνδέθηκαν με κάποιον μαγικό τρόπο όταν ξεκίνησα να γράφω, και κάπως έτσι προέκυψαν οι «Εφιάλτες» σε ένα υπέροχο δημιουργικό ταξίδι έξι χρόνων. Πάμε να γνωρίσουμε τα μυστικά γραφής σου... Πέρα απ’ την εμφανή αγάπη σου προς τον Lovecraft που διαφαίνεται στο βιβλίο, σε επηρέασαν ταινίες ή σειρές στην εξέλιξη των «Εφιαλτών» κι επίσης, τι ρόλο παίζει η μουσική κατά τις ώρες της συγγραφικής σου δημιουργίας;

Α.Β.: Η αναφορά στον Lovecraft είναι ένα στοιχείο διακειμενικότητας που ήθελα να προσθέσω, ως φόρο τιμής στη χρήση του παραθαλάσσιου χωριού Dunwich ως βασική τοποθεσία του α' μέρους. Πιστεύω ότι ως πρώτο εγχείρημα οι επιρροές ήταν πάρα πολλές, αλλά καλά καμουφλαρισμένες μέσα από την αφομοίωση επιμέρους στοιχείων. Ήθελα να γράψω κάτι που θα με ψυχαγωγήσει, μακριά από ταινίες ή σειρές που είχα συνηθίσει να βλέπω, αλλά αναπόφευκτα θα έχουν παρεισφρήσει σκηνές ή περιγραφές που μου άρεσαν πολύ και εντυπώθηκαν στο υποσυνείδητο μου. Όσον αφορά τη μουσική, είναι αναπόσπαστο κομμάτι των συγγραφικών ωρών και μάλιστα υπάρχει αναρτημένη playlist στο YouTube, στο κανάλι «Εφιάλτες Book Series». Στο β’ μέρος «Ψευδαίσθηση» οι χαρακτήρες που φαινομενικά δεν έχουν σχέση με τον Ρέιμοντ και την Ονόρα, μπλέκονται συναρπαστικά μεταξύ τους. Αναμφίβολα υπήρξε πολύ προσεκτικός σχεδιασμός των συμβάντων και των χαρακτήρων μεταξύ τους. Ήταν μελετημένο εξαρχής αυτό το πλέξιμο ή σου βγήκε στην πορεία της συγγραφής; Ανήκεις στους συγγραφείς που κάνουν ενδελεχή πλάνα εξαρχής (plotters) ή που απλά κάθονται και γράφουν και όπου τους βγει (pantsers); Α.Β.: Μου αρέσει πάντα η χρυσή τομή, οπότε και σε αυτό δεν θα μπορούσα να λειτουργήσω διαφορετικά. Ξεκινάω ως pantser και μετά γίνομαι plotter -μέχρι το σημεί-

ο, βέβαια, που μου επιτρέπουν οι χαρακτήρες, εφόσον πλέον έχουν αυτονομηθεί. Μέχρι να τελειώσω το α' μισό του πρώτου βιβλίου άφηνα την ιστορία να ξεδιπλωθεί αυθόρμητα, μετά η πλήρης εικόνα πραγμάτων και προσώπων σχηματίστηκε στο μυαλό μου, οπότε όλα τα γεγονότα και οι εμφανίσεις χαρακτήρων βασίζονταν σε προσχεδιασμένες λεπτομέρειες, έτσι ώστε να υπάρχει αληθοφάνεια και συνέπεια στην εξέλιξη της πλοκής. Έχεις συνδυάσει τον μύθο της στοιχειωμένης «κλαίουσας» (La Llorona) με τον μύθο των «Θαλασσινών» και της κοντέσας Κατλίν Ο’ Σι. Πόσο καιρό σου πήρε η έρευνα και υπήρξαν θρύλοι που είχες συγκεντρώσει και απέρριψες κατά την διάρκεια της συγγραφής; Πιστεύεις ότι ένας συγγραφέας, ειδικά όταν γράφει για παραψυχολογία και αποκρυφισμό, οφείλει να επιτελεί ενδελεχή έρευνα ή να στοχεύει στην συναρπαστική αφήγηση; Α.Β.: Ευτυχώς μελετούσα από μικρή ηλικία, σε θεωρητικό -φυσικά- επίπεδο, κλάδους όπως η παραψυχολογία, η μεταφυσική, αληθινές εμπειρίες και καταγραφές που σχετίζονται με τέτοιας φύσεως φαινόμενα κ.λπ.. Οι εμφανίσεις φαντασμάτων/ στοιχειωμάτων που αναφέρονται στα βιβλία είναι κατά ένα 60% πραγματικές καταγραφές που ήθελα να συμπεριλάβω. Όσον αφορά τους μύθους και τους θρύλους, έχουν χρησιμοποιηθεί μόνο όσοι με ενέπνευσαν εξαρχής με εικόνες και στοι-

χεία για την πλοκή, δεν αναζήτησα επί τούτου άλλους, για να εμπλουτίσω την αφήγηση. Έρευνα έγινε, όμως, και για μεγάλα χρονικά διαστήματα, μιας και αυτό είναι το στοιχείο που χαρίζει συνέπεια σε ένα μυθιστόρημα και αυξάνει την ποιότητα του, όταν η δύναμη της αφήγησης είναι αυτή που το χαρακτηρίζει. Στον επίλογο αναφέρεις πολλές ευχαριστίες σε δικά σου άτομα που σε υποστήριξαν κατά την επίπονη διαδικασία της συγγραφής. Πόσο σημαντική πιστεύεις ότι είναι η υποστήριξη αγαπημένων μας προσώπων σε καιρούς μάλιστα που το να είσαι συγγραφέας μοιάζει οικονομικά απαγορευτικό; Κι επίσης είχες beta readers για τους Εφιάλτες; Α.Β.: Δεν είχα ποτέ την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσα να βιοποριστώ μέσω της συγγραφής σε αυτήν τη χώρα -και η αλήθεια είναι ότι τη βιώνω πολύ ρομαντικά για να το θέσω ως στόχο. Οπότε είναι καθαρά ψυχολογική και πρακτική η υποστήριξη των δικών μου ανθρώπων. Χρειάζομαι χρόνο, τον οποίο στερώ από εκείνους, χώρο, ησυχία και επιπλέον, ένα πρόθυμο αυτί να ακούει τους προβληματισμούς μου και την εμπειρία μου όσο προχωράω και νιώθω την ανάγκη να συζητήσω κάποιο θέμα που μπορεί να αντιμετωπίζω. Όσον αφορά τους πρώτους αναγνώστες, πάντα δίνω το draft σε ανθρώπους που εμπιστεύομαι την κρίση τους να το διαβάσουν, αλλά οι «Εφιάλτες» είχαν επισήμως beta reader, κι αυτή ήταν η Νικολέτα Μπαλοπήτου -την οποία δεν θα μπορέσω ποτέ

να την ευχαριστήσω αρκετά για τον ενθουσιασμό και την υπομονή που έδειξε καθ' όλη τη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας. Πολλοί συγγραφείς του Φανταστικού διατηρούν την άποψη ότι πρέπει να προσπαθούμε να γράφουμε Έλληνες χαρακτήρες μια που απευθυνόμαστε στο αναγνωστικό κοινό της Ελλάδας έτσι ώστε να αναπλάσουμε μια πιο ισχυρή λογοτεχνία του Φανταστικού στη χώρα μας. Κατά πόσο αυτή η άποψη σε βρίσκει σύμφωνη; Α.Β.: Θεωρώ πως ο συγγραφέας -ανεξαρτήτως είδους- οφείλει να διαβάζει πάρα πολύ και να γράφει ιστορίες που του αρέσουν, υπεύθυνα και με πραγματολογική συνέπεια. Έχοντας θέσει αυτό ως έναν βασικό, άγραφο κανόνα και από τη στιγμή που το κάθε βιβλίο έχει το κοινό του, δεν πιστεύω πως υπάρχει περιθώριο για απόλυτες απόψεις. Πώς μπορεί να ανακατευθυνθεί η έμπνευση και να προσαρμοστεί σε τοπογραφικά δεδομένα; Δεν λέω πως δεν γίνεται πρακτικά, προφανώς και είναι εφικτό, αλλά έχει να κάνει ξεκάθαρα με το πώς αντιλαμβάνεται ο κάθε δημιουργός τη συγγραφή. Η δική μου ερμηνεία της φράσης είναι ότι έχουμε και θα έχουμε μια πιο ισχυρή λογοτεχνία του Φανταστικού στη χώρα μας, όσο υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται οι Έλληνες συγγραφείς, αποτυπώνοντας στο χαρτί αυτό που έχουν μέσα τους.

Ο συγγραφέας γεννιέται ή γίνεται; Από πότε ξεκίνησες να ασχολείσαι με τη γραφή και πόσο πιστεύεις βοηθούν τα εργαστήρια και σεμινάρια δημιουργικής γραφής; Α.Β.: Αυτό είναι μια τεράστια συζήτηση και δεν πρόκειται να προσποιηθώ πως έχω έστω και μία υποθετική απάντηση. Όσο περνούν τα χρόνια που δραστηριοποιούμαι στον χώρο, τόσο περισσότερο προβληματίζομαι. Κι αυτό επειδή δεν είναι ξεκάθαρος ο ορισμός του “συγγραφέα” όταν τίθεται ο συγκεκριμένος προβληματισμός. Αναφερόμαστε στον επαγγελματία ή τον ρομαντικό, στον λογοτέχνη ή στον παραμυθά; Κρίνουμε ότι ένας δημιουργός έχει δικαίωμα να αποκαλείται «συγγραφέας» όταν έχει εκδοθεί ή όταν έχει αναγνωριστεί η ποιότητα του έργου του; Σε κάθε περίπτωση, όταν η φαντασία ταξιδεύει και πλάθει ιστορίες (fiction ή fantasy), σίγουρα είναι κάτι το ψυχαγωγικό, οπότε μπορεί να καταγραφεί. Με αυτό το στοιχείο προσωπικότητας γεννιέται κανείς και είτε θα το καλλιεργήσει είτε θα το καταπιέσει. Μετέπειτα, τα εργαστήρια και σεμινάρια δημιουργικής γραφής παρέχουν στον ενδιαφερόμενο τις τεχνικές για να χρησιμοποιεί τις γνώσεις του πάνω στη χρήση της γλώσσας έτσι ώστε να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα στη διατύπωση της ιστορίας που έχει ήδη εμπνευστεί· είναι στον άνθρωπο το κατά πόσο θα βοηθηθεί από αυτά, πάντως σίγουρα σαν εμπειρία αξίζουν.

Σε κάθε περίπτωση, όταν η φαντασία ταξιδεύει και πλάθει ιστορίες (fiction ή fantasy), σίγουρα είναι κάτι το ψυχαγωγικό, οπότε μπορεί να καταγραφεί. Με αυτό το στοιχείο προσωπικότητας γεννιέται κανείς και είτε θα το καλλιεργήσει είτε θα το καταπιέσει.

Οι Εφιάλτες έχουν ισχυρή δόση του μεταφυσικού στοιχείου όμως αποτελούν κι ένα ταξίδι αυτογνωσίας του υποσυνειδήτου μας. Ο Ρέιμοντ πάσχει από σύνδρομο καταπιεσμένης μνήμης. Σε τι ποσοστό ανθρώπων συμβαίνει αυτό πιστεύεις και τι μήνυμα επιθυμούσες να περάσεις στους αναγνώστες σου;

ντως, υποστηρίζει ότι ουσίες όπως η καφεΐνη, η νικοτίνη και το αλκοόλ μας εμποδίζουν στην επαφή μας με το πνευματικό στοιχείο. Συμφωνείς με αυτό, μιας που λέγεται ότι οι συγγραφείς είναι άτομα που μετουσιώνουν τις μεγάλες δόσεις καφεΐνης που καταναλώνουν σε μελάνι;

Α.Β.: Τόσο το σύνδρομο καταπιεσμένης μνήμης του Ρέιμοντ όσο και τα αίτια του αποτελούν ξεκάθαρα ένα κομβικό κομμάτι της πλοκής, το οποίο αποκαλύπτεται προς το τέλος της ιστορίας. Το ταξίδι αυτογνωσίας του είναι βεβιασμένο, καθώς αναγκάζεται να ενηλικιωθεί, να χάσει και να βρει τον εαυτό του σε σύντομο χρονικό διάστημα, ώστε όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να σώσει και τη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Μέσα από την όλη ιστορία, όμως, υπάρχουν όντως πολλά μηνύματα που επιθυμούσα να φτάσουν στους αναγνώστες, κι αυτά βρίσκονται στην ανθρώπινη, φυσιολογική όψη των γεγονότων. Γονεϊκές σχέσεις, φιλίες, προσωπικά αδιέξοδα, η έννοια της ηθικής και η βαρύτητα των επιλογών και των αποφάσεων μας τόσο στη δική μας ζωή, όσο και των άλλων. Όλα αυτά δεν μεταφέρονται διδακτικά ούτε εξόφθαλμα, αλλά αυτό που διαπιστώθηκε είναι ότι ο κάθε αναγνώστης, ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα, αναγνώρισε ένα κομμάτι της ψυχής του μέσα στο ταξίδι των χαρακτήρων της ιστορίας.

Α.Β.: Ο κάθε συγγραφέας έχει διαφορετικά ωράρια κατά τα οποία γράφει. Κατά κύριο λόγο, όμως, είναι σε ώρες που ο υπόλοιπος κόσμος δεν δραστηριοποιείται πυρετωδώς· του προσφέρεται, δηλαδή, ησυχία να δημιουργήσει. Αυτό σημαίνει είτε ότι σηκώνεται πολύ νωρίς το πρωί, είτε ότι ξενυχτάει ως τα χαράματα, εκτός κι αν ο τρόπος ζωής του, του επιτρέπει να ασχολείται με το γράψιμο και κατά τη διάρκεια της ημέρας. Για τα νυχτοπούλια ή για τα πρωινά πουλιά, αν και σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να μείνει κανείς ξύπνιος και να γεμίσει ενέργεια για να μπορέσει να ανταπεξέλθει, η καφεΐνη είναι ο πιο διαδεδομένος και ναι, οι απαιτούμενες δόσεις είναι μεγάλες.

Η Άνα, απ’ τους γλυκύτερους χαρακτήρες της τριλογίας σας παρεμπιπτό-

Η Άνα αναφέρεται σε άλλες δεξιότητες, που άπτονται της μεταφυσικής και της παραψυχολογίας, όχι τόσο στον τύπο πνευματικής εργασίας όπως η συγγραφή, που αφορά τον νου. Οι Εφιάλτες έχουν κλείσει πια τον κύκλο τους κι αν ναι, πού σε βρίσκουμε τώρα συγγραφικά; Θα ασχοληθείς πάλι με το ίδιο είδος ή θα δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό;

Α.Β.: Μπορούν, αλήθεια, να τελειώσουν οι εφιάλτες; Όταν κλείνει ένας κύκλος, συνήθως ανοίγει ένας άλλος. Γέφυρες υπάρχουν, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμη το αν και το πότε θα τις διασχίσω να ανασύρω όσα χρειάζομαι για να οδηγηθώ σε νέα, εξίσου ενδιαφέροντα μέρη, παρέα με παλιούς γνώριμους που τους αξίζει το βήμα των πρωταγωνιστών.

έχουμε και θα έχουμε μια πιο ισχυρή λογοτεχνία του Φανταστικού στη χώρα μας, όσο υπάρχουν και πολλαπλασιάζονται οι Έλληνες συγγραφείς

Όσον αφορά την τρέχουσα κατάσταση, τα τελευταία δύο χρόνια απέχω από τη δημιουργική διαδικασία, όχι τόσο λόγω συγγραφικής αφλογιστίας, αλλά περισσότερο επειδή έβαλα σε προτεραιότητα την επαγγελματική μου σταδιοδρομία -που προς μεγάλη μου χαρά και ικανοποίηση, αφορά εξίσου τον χώρο του βιβλίου. Μου λείπει, όμως, πολύ και σίγουρα θα επανέλθω με ιστορίες που δεν μπορούν παρά να έχουν έστω κάποιο στοιχείο του είδους στην πλοκή. Κατά τ' άλλα, πρόσφατα συμμετείχα στην πρώτη ανθολογία του ελληνικού portal του φανταστικού Willowisps.gr “Ιστορίες της Γιαγιάς Ιτιάς” (εκδ. Πηγή) με αφηγήσεις βασισμένες σε θρύλους της ελληνικής υπαίθρου, μια πρωτόγνωρη εμπειρία για εμένα, καθώς ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε συλλογικό έργο με διηγήματα. Γενικά, θέλω να εκμεταλλευτώ το διάστημα αυτό ψηλαφίζοντας τις δυνατότητες της συγγραφικής δημιουργίας, η οποία στην τελική, είναι και το ζητούμενο, ανεξάρτητα από την ποσότητα και τη χρονική εγγύτητα ανάμεσα στις εκδόσεις. Να σου ευχηθούμε λοιπόν ένα καλοκαίρι ταξιδιάρικο κι εξερευνητικό από κάθε άποψη!

Ηλίας Κατραμάτος Αποφασίζει ότι πρέπει να την προστατεύσει επειδή κινδυνεύει από τον δολοφόνο της συμμαθήτριάς της και γι' αυτό την πηγαίνει στο σπίτι του φίλου του και γνώστη πολεμικών τεχνών, Νικ. Μετά από πολλά, καταφέρνουν να την σώσουν αλλά εν τω μεταξύ έχουν κάνει μεγάλη ζημιά στην οργάνωση του Ευγένιου (αρχηγός της μαφίας) που αυτόματα γίνεται εχθρός τους. Ταυτόχρονα με όλα αυτά, ο Γιώργος έχει ανακαλύψει (όπως και ο παππούς του) ότι έχει το χάρισμα της ενόρασης. Αυτά πολύ περιληπτικά είναι ό, τι συμβαίνουν στα δύο πρώτα βιβλία.

Πολυχρόνης Κουτσάκης και ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ, τρίτο και τελευταίο βιβλίο της τριλογίας της Κρήτης. Τα δύο προηγούμενα, ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΗΡΩΕΣ και ΜΙΑ ΑΝΑΣΑ ΜΟΝΟ ακολούθησαν τις περιπέτειες μιας παρέας εφήβων εναντίων της μαφίας στην πόλη των Χανίων. Η Ρέα την ώρα που κάνει απόπειρα αυτοκτονίας βλέπει την δολοφονία μιας συμμαθήτριάς της. Όταν ο Γιώργος (που είναι ερωτευμένος μαζί της) μαθαίνει ότι βρίσκεται η Ρέα στο νοσοκομείο, πηγαίνει να την δει και εκεί του λέει τι είδε.

Το τρίτο βιβλίο ξεκινά με τον Γιώργο να έχει δει σε όραμα ότι ο Ευγένιος δεν έχει χαθεί αλλά βρίσκεται στα Χανιά και μετακινείται μυστικά στην πόλη μέσω των υπόγειων κρυφών τούνελ που υπάρχουν. Ψάχνοντας, βρίσκει την είσοδο στα τούνελ και αποφασίζει να πάει μόνος του (!!!) να βρει τον Ευγένιο και να τον νικήσει ώστε να σταματήσουν να κινδυνεύουν οι δικοί του άνθρωποι. Μπαίνει στο τούνελ και... εξαφανίζεται.

Παντελής Μαυρομμάτης

Δυστυχώς είμαι ένας από τους αρκετούς βιβλιοφάγους με τη λανθασμένη νοοτροπία να βλέπουν αρκετά επιφυλακτικά ένα καινούριο βιβλίο, όταν αυτό είναι το πρώτο ενός συγγραφέα. Το θεωρώ κάτι σαν ένα πείραμα που ενδεχομένως και να πετύχει, ή μια απόπειρα να χρήσει κάποιος τον εαυτό του συγγραφέα. Ειδικά όταν δε στο έχει συστήσει κάποιος ή δεν έχεις διαβάσει κάποια κριτική. Αυτές οι σκέψεις πέρασαν από το μυαλό μου όταν πρωτοείδα το «Οι βρικόλακες της Λίλιθ», αν και με τράβηξε για να πω την αλήθεια, το εξαιρετικό εξώφυλλο. Ευτυχώς, η Αιμηλία Μπέλμπα με διέψευσε πανηγυρικά, και οι 351 σελίδες του βιβλίου τέλειωσαν χωρίς να το καταλάβω. Και όταν προ ημερών βρέθηκα στο Ναύπλιο, ασυναίσθητα έψαχνα να βρω το γηροκομείο της Λίλης, το σημείο απ’ όπου ξεκίνησε η ιστορία του βιβλίου…

Το βιβλίο ξεκινάει με μια σχετικά κλασική ιστορία, με την καθημερινότητα μιας κοπέλας, με τα όποια προβλήματα έχει στην καθημερινότητά της, στη δουλειά της, στο σπίτι της, στην προσωπική της ζωή. Μέχρι που φτάνουμε λίγο πριν πηδήξει μέσα στο πηγάδι, απελπισμένη από τις απανωτές κακοτυχίες που της φέρνει η μοίρα. Και εκεί ξεκινάει η πραγματική περιπέτεια.

Μια ιστορία που έχει πολλά κοινά στοιχεία με τα βιβλία της εξαιρετικής Laurell K. Hamilton, ενώ έχει και όλα τα χαρακτηριστικά που μπορεί να έχει ένα γοτθικό μυθιστόρημα: Νύχτα, σκοτεινά υπόγεια, στοιχειωμένα δάση και λίμνες, ίντριγκες, έρωτες, αιμομιξίες, φέρετρα, μυστικά καλά κρυμμένα στο πέρασμα των αιώνων, πάπυροι με κρυμμένα μηνύματα, μυστικισμός. Ένα ταξίδι που ξεκινάει από το Ναύπλιο και εξαπλώνεται σταδιακά σε όλο τον κόσμο: Κριμαία, Βερολίνο, Μαδρίτη, Καραϊβική, Λονδίνο, Παρίσι, Τέξας, Νότιος Αφρική, Βατικανό, Νέα Υόρκη.

Αιμηλία Μπέλμπα

Πριν από την Εύα, υπήρχε η Λίλιθ. Σε αυτό το βιβλίο, η συγγραφέας γράφει για ένα ταξίδι εσωτερικής αλλαγής και ενδυνάμωσης, μέσα από την συμφιλίωση με τις σκοτεινές πλευρές σου. Η Αιμηλία Μπέλμπα έχει το βήμα.

Συνέντευξη Παντελής Μαυρομμάτης

Η ιστορία του βιβλίου ξεκινάει να διαδραματίζεται από το πανέμορφο Ναύπλιο. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος που επιλέξατε αυτή την πόλη, ή είναι μια τυχαία επιλογή; A.Mπ: Ήθελα να επιλέξω μια πόλη με ιστορική σημασία και ταυτόχρονα ήθελα να ξεφύγω από το «δίπολο» Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Έτσι, μου ήρθε στο μυαλό η ιδέα του Ναυπλίου. Το βιβλίο «Οι βρικόλακες της Λίλιθ» περιέχει αρκετά στοιχεία γοτθικής λογοτεχνίας, τα οποία αποτυπώνονται με μεγάλη επιτυχία. Είχατε σαν πρότυπο κάποιον συγγραφέα του συγκεκριμένου είδους από τον οποίο θα λέγατε ότι πιθανόν επηρεαστήκατε; A.Mπ: Είμαι μεγάλη θαυμάστρια της Αν Ράις. Τα βιβλία της ήταν εκείνα που με έμαθαν τον… κόσμο των βρικολάκων. Αλλά νομίζω, πως το πρότυπό σου πρέπει να είναι μια καλύτερη εκδοχή του εαυτό σου και κανείς άλλος. «Οι βρικόλακες της Λίλιθ» είναι μια εξαιρετική ιστορία φαντασίας. Ποιο θα

αναφέρατε ως βασικό προτέρημα του βιβλίου, σε κάποιον που δεν το έχει διαβάσει; A.Mπ: Το βασικό προτέρημα του βιβλίου μου πιστεύω, πως είναι, ότι πρόκειται για μια ιστορία εσωτερικής πάλης και εσωτερι-κής νίκης. Είναι μια αισιόδοξη ιστορία μιας δύσκολης νίκης. Πιστεύω, ότι είναι ένα βιβλίο, που κλείνοντας το κάποιος θα πει «αφού τα κατάφερε η Λίλιθ, μπορώ και εγώ να τα καταφέρω». Πολλές φορές η συγγραφή ενός βιβλίου ξεκινάει από μια στιγμή, ένα ερέθισμα που βιώνει στην πραγματική του ζωή ο συγγραφέας. Θα μπορούσατε να πείτε κάτι αντίστοιχο και για τους βρικόλακες της Λίλιθ; A.Mπ: Όχι ακριβώς. Για να είμαι ειλικρινής η ιδέα της συγγραφής ενός βιβλίου υπήρχε πολλά χρόνια στο μυαλό μου, αλλά δεν το είχα πάρει πολύ στα σοβαρά. Κάποια στιγμή βρέθηκα σε μια δουλειά, όμως, που δεν με ευχαριστούσε καθόλου και τότε αυτή η μικρή φωνή μέσα στο μυαλό μου, που μου έλεγε, πως έπρεπε να γράψω ένα βιβλίο, έγινε πιο δυνατή και πιο δυνατή και πιο δυνατή και

μετά από μερικούς μήνες είπα «οκ, θα γράψουμε». Έχετε κάποια ιδέα για το επόμενο βιβλίο σας; Θα είναι κάτι αντίστοιχο με τους Βρικόλακες της Λίλιθ ή έχετε κατά νου να δοκιμάσετε κάτι διαφορετικό; A.Mπ: Καλώς εχόντων των πραγμάτων το δεύτερο βιβλίο θα είναι μια συνέχεια της ιστορίας, όπου θα μάθουμε περισσότερα και για τους ήρωες του πρώτου και για τον κόσμο των βρικολάκων της Λίλιθ και πώς αυτός λειτουργεί. Ο μύθος της Λίλιθ είναι μια εξαιρετική ιστορία που λίγοι γνωρίζουν, ή τουλάχιστον γνώριζαν πριν την αναφέρετε με επιτυχία στο βιβλίο σας. Πιστεύετε ότι η αναφορά στο συγκεκριμένο πρόσωπο είναι ένας από τους λόγους που το αποτέλεσμα του βιβλίου βγαίνει εξαιρετικό; A.Mπ: Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια για το βιβλίο μου. Η Λίλιθ είναι μια περίεργη και ξεχωριστή μυθική προσωπικότητα, όπου έχει παραγκωνιστεί από τις διδασκαλίες της θρησκευτικής μυθολογίας, όπως και οι περισσότερες γυναικείες προσωπικότητες. Οπότε ναι, πιστεύω, ότι σε ένα βαθμό αυτό το κάνει πιο ενδιαφέρον. Θα αλλάζατε κάτι στο βιβλίο σας, αν σας δινόταν η δυνατότητα; Να προσθέτατε π.χ. κάποια σκηνή ή να αφαιρέσετε κάτι άλλο; A.Mπ: Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι η αφήγηση

σε πρώτο πρόσωπο, ίσως και να μην ήταν η καλύτερη ιδέα, αλλά όχι τώρα δεν θα άλλαζα τίποτα. Η γραφή του βιβλίου είναι ιδιαίτερα λιτή και ουσιώδης. Σε ποιες ηλικίες αναγνωστών θα λέγατε ότι απευθύνεται; A.Mπ: Νομίζω, είναι ένα ανάγνωσμα πιο ευχάριστο για πιο νεαρές ηλικίες. Θα έλεγα 15-45. Αν σας ρωτούσε κάποιος ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή από το βιβλίο, ποια θα ερχόταν πρώτη στο μυαλό σας; A.Mπ: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι όταν η Λίλη πάει στην εκκλησία να προσευχηθεί και οι τοίχοι της εκκλησίας αρχίζουν να τρέχουν αίμα και στην συνέχεια ένας δυνατός άνεμος την πετάει έξω. Είναι για εμένα μια πολύ δυνατή σκηνή, που εκφράζει την πατρική απόρριψη. Με δεδομένο ότι είναι το πρώτο σας βιβλίο που εκδίδεται, τι θα συμβουλεύατε κάποιον που θα ήθελε να εκδώσει την ιστορία του αλλά «φοβάται» να κάνει το πρώτο βήμα; A.Mπ: Γενικά, θα του έλεγα, πως αυτή η ζωή είναι μικρή και πρέπει να τολμάμε να κάνουμε, ό,τι ονειρευόμαστε. Όμως, πιο ειδικά θα του απαντούσα, πως όταν βρει μια καλή ιστορία, μια ιστορία, που θα κάνει κλικ στον ίδιο και θα την πιστεύει, όλοι του οι φόβοι θα εξαφανιστούν και αντίθετα θα το κυνηγήσει ο ίδιος με πολύ θάρρος. Ευχαριστούμε την Αιμηλία Μπέλμπα και της ευχόμαστε πάντα δημιουργικές εμπνεύσεις.

Γιώργος Σανιδάς

Το δημιουργικό διάβασμα δεν στέκεται απλά κριτικά απέναντι σ' ένα κείμενο. Ο αναγνώστης προσπαθεί να αξιολογήσει το περιεχόμενό του και να γίνει εκλεκτός αποδέκτης όλων των μηνυμάτων που εκπέμπει τα οποία θα μπορούσαν να συμβάλουν στην πνευματική ανάπτυξη και την εσωτερική καλλιέργειά του. Ζει δηλαδή εντός του βιβλίου και όχι δίπλα του. Ειδικά "ένας συγγραφέας δε διαβάζει ποτέ τους συναδέλφους του, τους αναλύει" όπως λέει ο Chapelan, και μην ακούω κάποιους να καμαρώνουν πως διάβασαν ένα βιβλίο 500 σελί-δων σε μια μέρα! Το βιβλίο αποτελεί μέρος της ανθρώπινης υπόστασης και έτσι πρέπει να το πιάνουμε στα χέρια μας. Μπορεί να επιδράσει στις τρεις θεωρίες της θετικής ψυχολογίας: θετική διάθεση, βελτίωση ικανοτήτων, απόκτηση νοήματος. Διαβάζοντας ο άνθρωπος τελικά μπορεί να δραστηριοποιηθεί προς το καλό. Απαιτεί αυτοσυγκέντρωση και ενδοσκόπηση που είναι οι βασικές αρχές της κριτικής σκέψης. Ειδικά η εμβριθής ενασχόληση με τη λογοτεχνία έχει πολλαπλή μορφωτική σημασία για τον παιδαγωγούμενο στα πλαίσια της δια βίου μάθησης. Το δημιουργικό διάβασμα δεν στέκεται απλά κριτικά απέναντι σ' ένα κείμενο.

-Καλλιεργείται αισθητικά, ώστε να μπορεί να εκτιμήσει κάθε είδους τέχνη.

-Μορφώνεται με νοήματα που του παρέχονται έτοιμα απ' τη σκέψη του συγγραφέα ή όσων έχει συμπεριλάβει σ' αυτό.Τα βιβλία δηλαδή κρύβουν συσσωρευμένη γνώση και σοφία και μας βγάζουν απ' τον κόπο της ανάλυσης θεμάτων που ήδη έχουν διερευνηθεί.

-Μπορεί να μεταδώσει τα μηνύματα του βιβλίου σε άλλους μέσω του προφορικού και του γραπτού λόγου.

-Απελευθερώνεται απ' τα τετριμμένα και αναζητεί την ουσία της ίδιας της ζωής κλπ. Ο Τούρκος Ορχάν Παμούκ έγραψε στο 'Λευκό Κάστρο': "Δεν μπορείς ν' αρχίσεις τη ζωή ξανά, αυτό το άνευ επιστροφής ταξίδι, αλλά με το βιβλίο μπορείς μόλις το τελειώσεις, να επιστρέψεις στην αρχή του"...

Αγγελίνα Παπαθανασίου Ενώ συλλέγουν και όσους ξεβράζει η θάλασσα πνιγμένους. Η κακοκαιρία συνεχίζεται και βοήθεια, από μεγαλύτερα νησιά, δεν προβλέπεται. Κάτοικοι και φιλοξενούμενοι δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Η ηγεσία του νησιού προσπαθεί να επιβάλλει την τάξη όταν κάποιες φορές η ηρεμία ανατρέπεται. Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν, έρχεται να προστεθεί και ένας φόνος, ένας σοβαρός τραυματισμός ενός νεαρού και μερικές μικροκλοπές.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο μυθιστόρημα που διαδραματίζεται σε κάποιο μικρό νησί του Αιγαίου από αυτά που καθημερινά δέχονται ροές προσφύγων. Μια δύσκολη χειμωνιάτικη νύχτα, με πολύ άσχημο καιρό, ένα καράβι γεμάτο πρόσφυγες, πέφτει πάνω στα βράχια. Οι κάτοικοι του μικρού νησιού με ό, τι δυνάμεις διαθέτουν (υλικές, σωματικές και ψυχικές) προσπαθούν να σώσουν τους πρόσφυγες, να τους προσφέρουν στεγνά ρούχα, τροφή και στέγη.

Ένα μυθιστόρημα γεμάτο εικόνες έντασης που ενώ είναι προϊόν μυθοπλασίας, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, θα μπορούσε να είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Οι ήρωες του βιβλίου είναι χαρακτήρες καθημερινοί. Με τα προβλήματα, τους φόβους, τις ανησυχίες, που έχουν οι άνθρωποι των μικρών κοινωνιών που καλούνται να διαχειριστούν μεγάλο αριθμό προσφύγων, διαθέτοντας ελάχιστα μέσα. Ο συγγραφέας δεν τάσσεται υπέρ των προσφύγων ή υπέρ των κατοίκων. Καταγράφει απλώς με την πένα του γεγονότα, σκιαγραφεί χαρακτήρες και δίνει τροφή για σκέψη.

Αναστασία Ελευθεριάδου

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα εποχής είναι αυτό το βιβλίο που "μιλάει" μέσα στην ψυχή του αναγνώστη!! Τα μηνύματα, οι αξίες, οι ιδέες, που αναδεικνύονται σε αυτό το μυθιστόρημα με έχουν γεμίσει από συναισθήματα και τα λόγια μου φαίνονται φτωχά να σας τα περιγράψω. Το πρώτο που σε κερδίζει είναι η γραφή, μια γραφή που σφύζει από ποιητικότητα και ρέει με μια φυσικότητα που σε παρασέρνει. Το ιστορικό πλαίσιο του βιβλίου είναι τόσο καλά δουλεμένο και δοσμένο από τον συγγραφέα που νιώθεις ότι ταξιδεύεις νοερά σε έναν αλλοτινό κόσμο. Η δε παραστατικότητα των γεγονότων απίστευτα ζωντανή που τα συναισθήματα πηγάζουν αβίαστα και εναλλάσσονται, αγωνία, λύπη, χαρά, φόβος, ελπίδα, πείνα, απόγνωση, πίστη, φρίκη...... Το κομμάτι που αναφέρεται στο Μεσολόγγι απλά συγκλονιστικό, αφού τελείωσα το βιβλίο επέστρεψα να το ξαναδιαβάσω. Στην αρχή κάθε κεφαλαίου προσδιορίζεται ο χρόνος και ο τόπος (βοηθάει τον αναγνώστη), επίσης υπάρχει εναλλαγή τριτοπρόσωπης και πρωτοπρόσωπης αφήγησης (μου άρεσε πολύ), τα λογοπαίγνια της γλώσσας και η τόσο σωστή χρήση αυτής εξαιρετικά!!

Συναρπαστική η περιήγηση του ξεκινάει από τη Βοστόνη στη Μεσόγειο και από την Νάξο στην Θεσσαλονίκη, τη Ρούμελη και το πολιορκημένο Μεσολόγγι. Θα πολεμήσει γνωρίζοντας μεγάλες μορφές της επανάστασης!! Η παρουσίαση του Καραϊσκάκη, του λόρδου Μπάιρον γίνεται με ζωντανές και επιβλητικές εικόνες, επίσης με τον Ανώνυμο τον συγγραφέα της "Ελληνικής Νομαρχίας", τον Ιωάννη Παπάφη, τον Κασομούλη. Ο ρόλος των μεγάλων δυνάμεων απέναντι στον αγώνα θα τον απογοητεύσει, όπως και θα αναρωτηθεί πολλές φορές ποια δημοκρατία θαύμασε.

Αγγελίνα Παπαθανασίου Η συγγραφέας επέλεξε για βασικό «ήρωα» του βιβλίου της ένα σπίτι. Ένα σπίτι που είχε ζήσει πολλές ευτυχισμένες στιγμές με τους ιδιοκτήτες του, είχε ακούσει αμέτρητα παραμύθια, πολλά γέλια και ξεφωνητά. Μα καθώς περνούσαν τα χρόνια οι ιδιοκτήτες του το εγκατέλειπαν σιγά-σιγά. Έφευγαν για άλλες Πολιτείες, άλλα σπίτια πιο μικρά και βολικά. Κι αυτό μαράζωνε. Ξεράθηκαν τα φυτά και τα λουλούδια του, ενώ κισσός είχε θεριέψει, και μόνο μια μηλιά αντιστεκόταν στο μαρασμό. Κάποια μέρα ένα μικρό αγόρι, έσπρωξε τη πόρτα του κήπου και μπήκε μέσα. Δεν ήταν μόνος του….. Ύστερα άλλαξαν όλα.

Ένα ακόμα τρυφερό, όμορφο και συνάμα βραβευμένο βιβλίο της συγγραφέως Αργυρούς Πιπίνη, διάβασα πριν λίγες μέρες. Αναφέρομαι στο βιβλίο "Καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι…" που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη, σε εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή.

Μια όμορφη κι αισιόδοξη ιστορία, γραμμένη σαν ένα μεγάλο ποίημα. Η Αργυρώ Πιπίνη υπογράφει ένα ιδιαίτερο βιβλίο για μικρούς και μεγάλους, που γεννά ανάμικτα συναισθήματα. Με λόγο λιτό, μα γεμάτο. Η Ίρις Σαμαρτζή έκανε υπέροχη δουλειά στην εικονογράφηση με χρωματικούς συνδυασμούς και λεπτομέρειες.

Αγγελίνα Παπαθανασίου

Η συγγραφέας Μαρία Ανδρικοπούλου με το βιβλίο της «Μύθοι στο ρυθμό της μουσικής», μας ταξιδεύει στην Ελληνική Μυθολογία. Μας γνωρίζει ή και μας θυμίζει μύθους σχετικά με την μουσική, τα μουσικά όργανα και τα τραγούδια. Μύθοι γνωστοί ή και λιγότερο γνωστοί γίνονται σύντροφοί μας σε αυτό το υπέροχο αναγνωστικό ταξίδι, ιδανικό για μικρούς αλλά και μεγάλους αναγνώστες. Η συγγραφέας μας παρέχει και μερικές επιπλέον πληροφορίες για κάθε μύθο που διαβάζουμε. Γιατί, όπως και η ίδια λέει, είναι ωραίο να μαθαίνουμε καινούρια πράγματα. Στο τέλος του βιβλίου, οι μικροί αναγνώστες, θα βρουν διάφορες δραστηριότητες: Σπαζοκεφαλιές, Ακροστι-χίδες, ιδέες για κατασκευή μουσικών οργάνων αλλά και ιδέες για συγγραφή νέων μύθων με βάση τα μυθικά πλάσματα που συνάντησαν στις σελίδες του βιβλίου. Ένα εξαιρετικό βιβλίο που θα το απολαύσουν όσοι το διαβάσουν. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ, με πολύ καλή εικονογράφηση από τον Νικόλα Ανδρικόπουλο που αποτυπώνει με ζωντανά χρώματα, στιγμιότυπα από κάθε ιστορία ρεαλιστικά και με αρκετό χιούμορ.

Οι Μούσες που είχαν ανακαλύψει τη μελωδία και την αρμονία, ήταν κόρες του Δία και της Μνημοσύνης και είχαν πολύ ωραία ονόματα: Κλειώ, Ευτέρπη, Μελπομένη, Ερατώ, Θάλεια, Τερψιχόρη, Πολύμνια, Ουρανία και Καλλιόπη. Οι ποιητές τις υμνούσαν, οι Θεοί τις τιμούσαν, οι χωρικοί τις λάτρευαν. Εκείνες σε αντάλλαγμα, τους πρόσφεραν απλόχερα τη χαρά. Όσο καλές όμως ήταν με όσους τις σέβονταν, τόσο σκληρές γίνονταν με όσους δεν τους έδιναν σημασία κι ακόμη περισσότερο με όσους τολμούσαν να τις ανταγωνιστούν.

Mαρία Aνδρικοπούλου

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Αγγελίνα Παπαθανασίου

Κυρία Ανδρικοπούλου, σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη που μας παραχωρείτε. Το βιβλίο σας «Οι μύθοι στο ρυθμό της μουσικής» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ είναι το πέμπτο κατά σειρά. Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας; Μ.Α.: Συνηθίζω να λέω ότι η φαντασία μου γεννήθηκε μαζί με το γιο μου, μια που τα δύο πρώτα μου βιβλία, το «Πάρτι γενεθλίων» και «Ο Μπλεψαράκης» βασίστηκαν σε ιστορίες που επινόησα και πρωτοαφηγήθηκα σε εκείνον τα βράδια πριν αποκοιμηθεί, παραμύθια δηλαδή για να τον καληνυχτίζω. Αυτή ήταν η αρχή. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα ονειρευτεί ποτέ να γίνω συγγραφέας, μικρή όμως ήθελα, μεταξύ άλλων, να γίνω εκδότρια! Και φαίνεται πως, τελικά, η φιλαναγνωσία, η βιβλιοφιλία, η φιλολογία, με οδήγησαν σχεδόν ασυνείδητα στη συγγραφή. Η Ελληνική Μυθολογία είναι ιδιαίτερα αγαπητή στα παιδιά. Στο βιβλίο σας έχετε συγκεντρώσει μύθους που αφορούν στη μουσική. Υπάρχει σκέ-

σκέψη να εκδοθεί και ένα δεύτερο βιβλίο με μύθους που θα αναφέρονται σε κάποιο άλλο συγκεκριμένο θέμα; Μ.Α.: Συμφωνώ μαζί σας ότι η ελληνική μυθολογία γοητεύει τα παιδιά κι έχει γοητεύσει κι εμένα από μικρή, ωστόσο τον ανεξάντλητο πλούτο της τον ανακάλυψα κατά τη διάρκεια των σπουδών μου. Η αλήθεια, είναι πως κατά τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου «Μύθοι στο ρυθμό της μουσικής» μου κέντρισαν το ενδιαφέρον και άλλες ιστορίες με κοινή θεματική που έχουν αποτελέσει τον πυρήνα για ένα ακόμα βιβλίο, το οποίο προς το παρόν δεν έχει ολοκληρωθεί. Και υπάρχουν πολλοί ακόμα μύθοι όχι πολύ γνωστοί που θα ήθελα να τους μοιραστώ με τα παιδιά, κι άλλοι γνωστότεροι που θα ήθελα να τους αφηγηθώ από άλλη οπτική γωνία. Είναι για μένα συγγραφική πρόκληση να σταθώ με τη δική μου ματιά, να αφηγηθώ με το δικό μου τρόπο μια χιλιοειπωμένη ιστορία, που έχει η ίδια την μακραίωνη ιστορία της. Η εικόνα που έχετε από τις παρουσιάσεις του βιβλίου στα σχολεία ποια είναι; Γνωρίζουν τα παιδιά την ελληνική

μυθολογία ή η γνώση τους περιορίζεται σε αυτά που αναφέρει το σχολικό βιβλίο; Μ.Α.: Τα παιδιά διδάσκονται στο σχολείο, στη γ’ δημοτικού, τη μυθολογία ως εισαγωγή στην ιστορία. Ωστόσο, ακριβώς επειδή οι αρχαίοι ελληνικοί μύθοι ασκούν μεγάλη γοητεία στα παιδιά, αλλά και επειδή είναι κομμάτι της συλλογικής μας μνήμης, οι μαθητές είναι ήδη εξοικειωμένοι μ αυτούς από νωρίς. Κυρίως βέβαια γνωρίζουν ιστορίες που προβάλλουν το ηρωϊκό ήθος, όπως οι άθλοι του Ηρακλή και του Θησέα, η Αργοναυτική εκστρατεία, ιστορίες από τον Τρωϊκό πόλεμο. Γι΄αυτό και διάλεξα να μοιραστώ μαζί τους μύθους λιγότερο γνωστούς με κεντρικό άξονα τη μουσική, για το πώς συνόδευε την καθημερινή ζωή στην αρχαιότητα, για την επινόηση κάποιων μουσικών οργάνων, για φημισμένους μουσικούς όπως ο Ορφέας, ο Αρίωνας, ο Θάμυρις, ο Λίνος και βέβαια ο Απόλλωνας, ο θεός της. Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, τα παιδιά θα βρουν διάφορα παιχνίδια, σπαζοκεφαλιές, ιδέες για κατασκευές μουσικών οργάνων, αλλά και ιδέες για συγγραφή νέων μύθων από τους ήρωες που αναφέρονται στο βιβλίο σας. Σας έχει τύχει να διαβάσετε κάποιες ιστορίες παιδιών που εμπνεύστηκαν από το βιβλίο σας; Μ.Α.: Εύχομαι τα παιδιά να βρίσκουν διασκεδαστικές τις δραστηριότητες που πλαισιώνουν το βιβλίο. Σε μια από αυτές, τα προτρέπω να φτιάξουν ένα δικό τους μύθο με

ήρωες παράξενα πλάσματα σαν τα μυθολογικά τέρατα που γνωρίζουν από τους αρχαίους ελληνικούς μύθους, μερικά από τα οποία συναντούν και στις σελίδες του βιβλίου. Η ανταπόκρισή τους είναι μεγάλη, οι ιστορίες τους πολύ διασκεδαστικές και τα τέρατά τους ευφάνταστα. Μου έχει τύχει να μου προτείνουν διαφορετικό τέλος σε κάποιους από τους μύθους που περιλαμβάνονται στο βιβλίο. Συχνά προσθέτουν αστείες πινελιές και μερικές φορές έχουν δώσει τίτλους, ομολογώ, πολύ πιο πετυχημένους από τους δικούς μου. Αυτή την περίοδο υπάρχουν νέοι ήρωες που σας βασανίζουν γλυκά και περιμένουν να πάρουν σάρκα και οστά; Μ.Α.: Αυτή την εποχή έχω τη χαρά να περιμένω την έκδοση δύο βιβλίων μου που τα αγαπώ ιδιαίτερα για διαφορετικούς λόγους το καθένα. Το ένα μιλάει για την αξία της φιλίας και το άλλο για τη δύναμη της γνώσης. Και υπάρχει και μια ηρωίδα της ζωής που έχει στοιχειώσει τη σκέψη μου και ψάχνω να βρω τον τρόπο να την εντάξω σε κάποια ιστορία μου. Τι μπορεί να αποτελέσει για σας πηγή έμπνευσης για τη δημιουργία μιας ιστορίας; Μ.Α.: Οι πρώτες μου ιστορίες εκτυλίσσονται στο βυθό, έμπνευση γι΄αυτές στάθηκε η αγάπη μου για τη θάλασσα. Βοήθησε

σίγουρα και η νησιώτικη καταγωγή μου από την πλευρά της μητέρας μου. Παιδικές μνήμες, αγαπημένα αναγνώσματα, μια είδηση στις εφημερίδες, ένα κοινωνικό θέμα που με έχει προβληματίσει, ένα πρόσωπο που με έχει εντυπωσιάσει, ακόμα και η αγάπη μου για τη σοκολάτα έχουν αποτελέσει αφορμή για να γεννηθεί στο μυαλό μου μια ιστορία. Μέχρι στιγμής τα βιβλία σας απευθύνονται σε παιδιά μικρής ηλικίας. Σας έχει περάσει από το μυαλό η σκέψη να συστηθείτε και στο εφηβικό κοινό; Μ.Α.: Από τα βιβλία μου, κάποια απευθύνονται σε παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας κι άλλα σε λίγο μεγαλύ-

τερα, πάντως σε παιδιά του δημοτικού. Προς το παρόν δεν είναι στους στόχους μου η συγγραφή ενός βιβλίου που θα διαβαζόταν από εφήβους, παρότι μοιάζει προκλητικό να απευθυνθεί κανείς σε ένα κοινό που το έχει κερδίσει η εικόνα έναντι του λόγου. Ονειρεύομαι, όμως, να γράψω μια ιστορία μυστηρίου για παιδιά, με γρίφους, μπόλικη αγωνία και ανατροπές, καθώς και η ίδια ως αναγνώστρια γοητεύομαι από το λογοτεχνικό αυτό είδος. Τι αναζητούν τα παιδιά σε ένα βιβλίο; Τι θεωρείτε εσείς καλό βιβλίο; Μ.Α.: Νομίζω ότι τα παιδιά αναζητούν σύγχρονες θεματικές που άπτονται των ενδια-

φερόντων τους, βιβλία που μιλούν στη γλώσσα τους και έχουν ήρωες με τους οποίους οι μικροί αναγνώστες μπορούν να ταυτιστούν. Προσωπικά, θεωρώ ότι η γλώσσα είναι το πρώτιστο ποιοτικό κριτήριο της λογοτεχνίας γενικά, αλλά και ειδικότερα της παιδικής λογοτεχνίας. Είναι η αρχή του παντός. Όπως λέει η ποιήτρια Κική Δημουλά:«Οι λέξεις φταίνε. Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα να αρχίσουν να συμβαίνουν». Περαιτέρω, ένα καλό παιδικό βιβλίο πρέπει να είναι προσεγμένο συνολικά, να είναι απαραιτήτως επιμελημένο, να είναι φροντισμένο από γραφιστικής πλευράς, ποιότητας χαρτιού, ακόμα και η γραμματοσειρά έχει τη σημασία της. Στο δε εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο, η εικονογράφηση εννοείται πως είναι εξίσου σημαντική με το κείμενο. Λίγο πριν ολοκληρώσουμε τη συνέντευξη θα θέλατε να πείτε κάτι στους αναγνώστες μας; Μ.Α.: Σε μια χώρα που λείπει η κρατική πολιτική για το βιβλίο, θα ήθελα όλο και περισσότεροι, αναγνώστες, γονείς, εκπαιδευτικοί, βιβλιοθηκονόμοι, βιβλιοπώλες, υπεύθυνοι πολιτιστικών δράσεων να αγκαλιάσουν το παιδικό βιβλίο, να το εντάξουν στην οικογενειακή, σχολική και πολιτιστική ζωή. Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο που μας διαθέσατε και να σας ευχηθώ καλή δημιουργική συνέχεια.

Νεκταρία Μαρκάκη Σε μία άλλη δύσκολη στιγμή της ζωής μου, περνώντας μία περίοδο κατάθλιψης όπου είχα καταλήξει να αντιπαθώ τον ίδιο μου τον εαυτό, άρχισα να γράφω το δεύτερο έντυπο μυθιστόρημά μου με τίτλο “Το κορίτσι με το ηλιοτρόπιο”. Αρχικά είχε αναρτηθεί στην εφαρμογή Wattpad κι από εκεί κέρδισε πολλή αγάπη, με αποτέλεσμα μετά από καιρό να το ανεβάσω στην Amazon, μαζί με τη νέα έκδοση του Χωρίς χάρτη, για όσους ήθελαν την ιστορία της γλυκιάς Λίζας και του μελαγχολικού Ερρίκου, σε έντυπη μορφή. Η επιτυχία του ήταν ανέλπιστη αφού δεν πίστευα πως θα τραβήξει το ενδιαφέρον παρά μόνο όσων δήλωναν ερωτευμένοι με το ζευγάρι που αγάπησα. Ο Ερρίκος είναι ένας μοναχικός άντρας που δεν μπορεί να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του από φόβο. Βλέπει τα πάντα γκρίζα, δεν γνωρίζει ζεστασιά, δεν ξέρει πως είναι ο αληθινός έρωτας. Μισεί τον εαυτό του, πιστεύει πως δεν αξίζει τίποτα. Αυτό μέχρι που πέφτει πάνω στο κορίτσι με το κόκκινο παλτό και το ηλιοτρόπιο στο χέρι, που με τη γκρίζα ματιά της που είναι πιο φωτεινή από τον ήλιο, δίνει νόημα στην άχρωμη καθημερινότητά του. Η σχέση τους, μοναδική, εκείνος βλέπει τη μελαγχολία στα μάτια της, ενώ εκείνη θέλει να τον οδηγήσει στο φως. Ενώ η ιστορία ξεδιπλώνεται από τη μεριά της Λίζας, στο τέλος κάθε κεφαλαίου εμφανίζονται οι σκέψεις του Ερρίκου, ως ένας τρόπος για να δούμε κι από τη δική του πλευρά την ιστορία. Η Λίζα κι ο Ερρίκος ήταν οι δύο πλευρές του εαυτού μου -η σκοτεινή και χωρίς ελπίδα, μα και η φωτεινή που διψά για ζωή-, που με βοήθησαν να βγω από ένα τέλμα που με έπνιγε και να δω τη ζωή ντυμένη με χρώμα.

Παντελής Μαυρομμάτης Η επιλογή των συγκεκριμένων διηγημάτων έγινε από τη δίτομη έκδοση του 1980, The stories of Ray Bradbury. Καθώς τα διαβάζεις, θα έλεγες πως είναι τόσο καταπληκτικός ο τρόπος που γράφει, ώστε οι λέξεις σου επιτίθενται σα μαχαίρια. Το κάθε διήγημα σού περνάει και ένα μήνυμα, και είναι απίστευτο το πόσο διαχρονικά είναι όλα τους, παρότι γράφτηκαν πριν από αρκετές δεκαετίες. Κλείνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι, όπως και σε όλα σχεδόν τα βιβλία του, ο Μπράντμπερι αποδεικνύει ότι έβλεπε μακριά. Γραμμένα τα διηγήματα πριν από μερικές δεκαετίες, ορισμένα εκ των οποίων μέχρι και πάνω από μισό αιώνα, παραμένουν πάντα διαχρονικά. Ένα επίτευγμα που λίγοι έχουν καταφέρει σε τόσο μεγάλο βαθμό. Το βιβλίο προτείνεται για όλους Συστάσεις για τον τεράστιο αυτό μαιτρ της λογοτεχνίας της φαντασίας και του μυστηρίου, τους βιβλιόφιλους, ανεξαρτήτως λογοτεενίοτε και του τρόμου, δε χρειάζονται νομίζω. χνικών προτιμήσεων! Το εκπληκτικό, δυστοπικό και πάντα επίκαιρο, Η βροχή έπεφτε στη κορφή της στέγης, «Φαρενάιτ 451» είναι ίσως το γνωστότερο έργο του, παρόλα αυτά δεν υπάρχει έργο του έπεφτε στην άμμο που σύριζε, έπεφτε στο σκουριασμένο αμάξι, στον άδειο που να μπορεί κάποιος να πει ότι δεν άξιζε. στάβλο και στους ξεραμένους κάκτους Στο συγκεκριμένο βιβλίο, Καλειδοσκόπιο, το οποίο αποτελείται από μια συλλογή διηγημά- του αυλόγυρου. των, παραμένει η γνωστή εξαιρετική γραφή του μεγάλου αυτού συγγραφέα.

Ελισάβετ Κόλλια

Το Κρυστάλλινο Δάκρυ του Φεγγαριού είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως Τάνιας Θεοδοσίου. Μεταφερόμαστε χρονολογικά στο 1875 στο Μπλακστόουν, ένα παραθαλάσσιο χωριό της Αγγλίας. Ο Τζαίμς έμπορος στο επάγγελμα βρίσκει στο πρόσωπο της Μαίρη Ανν, το άλλο του μισό. Η αγάπη που γεννιέται μεταξύ τους είναι αληθινή και πολύ δυνατή. Δυστυχώς όμως δεν έμελλε να κρατήσει. Η Μαίρη Ανν του χάρισε μια κόρη ,την Έμμα, που ήρθε και ολοκλήρωσε τον έρωτά τους. Μετά τη γέννα άρχισε σιγά σιγά να εξασθενεί ο οργανισμός της και μετά από λίγα χρόνια πέθανε! Ο πόνος της απώλειας τον έκλεισε στον εαυτό του και δεν ήθελε να βλέπει κανένα. Το μοναδικό άτομο που ήθελε να βλέπει ήταν η Έμμα, καθώς στο πρόσωπό της έβλεπε την αγαπημένη του Μαίρη Ανν. Η κοινή απώλεια τους έδεσε περισσότερο και τους έκανε αχώριστους. Μετά από 2 χρόνια απομόνωσης αποφασίζει να κρύψει βαθιά στην καρδιά του την αγαπημένη του και να προχωρήσει για να χαρίσει στην κόρη του μια μητέρα και να γλιτώσει την μοναξιά. Σε μια επίσκεψη στο σπίτι ενός φίλου του γιατρού, γνωρίζει την κόρη του γιατρού, Ελβίρα. Νιώθει να έλκεται από εκείνη και τελικά την παντρεύεται.

Ένα βιβλίο που σε καθηλώνει. Η γραφή λυρική, πλούσια σε συναισθήματα σου ευφραίνει την καρδιά και σε γεμίζει γλύκα!! Νιώθεις όλα αυτά που νιώθουν οι ήρωες. Ερωτεύεσαι, πονάς, συμπάσχεις και πολεμάς μαζί τους!! Μέσα από τις σελίδες του ταξιδεύεις στο παρελθόν, γνωρίζεις τοπία μαγικά, συμπονείς και αγαπάς άτομα και από την άλλη μισείς και αποστρέφεσαι κάποια άλλα. Ο κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά στις κακουχίες της ζωής και αυτό εξαρτάται από το πως μεγάλωσε και τι κρύβει στην ψυχή του. Με την κακία γεννιέσαι, όπως και με την καλοσύνη.

Γιώργος Φράγκος

ΑΚΡΟΒΑΣΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Δημήτρης Μπονόβας

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ Πώς αποφασίσατε να ξεκινήσετε το ταξίδι πάνω στο χαρτί;

Ένα μεστό και ειλικρινές έργο ενός ανθρώπου που αν μη τι άλλο, γνωρίζει πολύ καλά τι γράφει βρισκόμενος για χρόνια στο χώρο της δημοσιογραφίας, εκφράζοντας παράλληλα και τα

Γ.Φρ.: Μα από τον καιρό που θυμάμαι τον εαυτό μου, ταξιδεύω πάνω και μέσα στα χαρτιά και τα βιβλία. Θυμάμαι καλά ότι το ταξίδι ξεκίνησε με «Κλασικά εικονογραφημένα» και τον «Μικρό ήρωα». Ύστερα βέβαια ακολούθησαν ο Μαρκ Τουέιν και ο Ιούλιος Βερν. Τα πρώτα δικά μου ορνιθοσκαλίσματα ήταν κάποια ποιηματάκια στο δημοτικό σχολείο, που ανάρτησε ο δάσκαλος στον πίνακα των ανακοινώσεων. Τώρα αν με το ταξίδι πάνω στο χαρτί, εννοείτε το τελευταίο μου βιβλίο, την ποιητική συλλογή «Φλοίσβος συννέφων», πρέπει να πω ότι κυοφορούσα μέσα μου για καιρό τον «Φλοίσβο», ως εσωτερική διεργασία ποιητικής εγρήγορσης και ενατένισης πραγμάτων, καταστάσεων και προσώπων. Και γιατί «Φλοίσβος»; Διότι είναι μια διεργασία αέναη, συνεχής, αδιάκοπη και διαχρονική. Διότι συνάμα εμπεριέχει και κάτι μαγευτικό σε ήχο, χρώμα και γεύση.

προσωπικά του όνειρα.

Γιώργος Φράγκος. Πάμε να τον γνωρίσουμε;

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να μετουσιωθεί μια ιδέα σε ποίηση; Γ.Φρ.: Μα δεν είναι πάντοτε το ίδιο. Υπάρχουν ιδέες που μετουσιώνονται σε ποίηση αυτοστιγμεί και άλλες που σου τριβελίζουν το μυαλό για χρόνια, για δεκαετίες. Κάθε φορά η διαδρομή είναι διαφορετική, γι’ αυτό και πάντοτε κρύβει μια μαγεία μέσα της. Προσωπικά, αν και δεν έχω μεγάλη υπομονή, έχω πολλή επιμονή. Έτσι όταν συλλάβω μια ποιητική ιδέα δεν την εγκαταλείπω εύκολα, τη βάζω στο συρτάρι του γραφείου ή της μνήμης και από

καιρού εις καιρόν επανέρχομαι σε αυτήν μέχρι να πετύχω το ποθητό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, έχω ένα ποίημα στη συλλογή αποτελούμενο από δυο στροφές. Η δεύτερη στροφή γράφτηκε με διαφορά δέκα χρόνων από την πρώτη.

Για μένα μιλούν οι πράξεις μου και τα γραφτά μου.

Ποιες οι επιρροές σας; Γ.Φρ.: Οι επιρροές ενός συγγραφέα δεν είναι ποτέ στατικές, καθώς πρόκειται για μια αέναη, μια συνεχώς μεταβαλλόμενη διεργασία. Καθώς εξελίσσεται ο ίδιος, αλλάζουν, διαφοροποιούνται και οι επιρροές του. Το δεδομένο είναι ότι πάντοτε επιρροές υπάρχουν. Ως γνωστό, για να απαντήσω και μ’ ένα στερεότυπο, παρθενογένεση στην τέχνη, όπως και πουθενά αλλού, δεν υπάρχει. Μπορώ ωστόσο να κατονομάσω έργα και συγγραφείς που με σημάδεψαν και επίδρασαν πάνω μου καταλυτικά. Από την εγχώρια λογοτεχνία του νησιού, θα ξεχώριζα την «Κυπριακή Συμφωνία» του Θοδόση Πιερίδη στην ποίηση και την «Τετραλογία των καιρών» του Γιώργου Φιλίππου Πιερίδη στην πεζογραφία. Από την παγκόσμια λογοτεχνία θα έλεγα ότι ιδιαίτερη ώθηση μου έδωσαν το «Σύννεφο με παντελόνια» του Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και «Η Μάνα» του Μαξίμ Γκόργκι. Από την ελληνική λογοτεχνία θα σημείωνα την «Αναφορά στον Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη και το «Καπνισμένο τσουκάλι» του Γιάννη Ρίτσου. Ανέφερετε τρεις χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σας για τους οποίους είστε

υπερήφανος και τρεις για τους οποίους όχι. Γ.Φρ.: Ακόμα κι όταν αναφέρομαι στους άλλους επιλέγω τα επιχειρήματα παρά τους χαρακτηρισμούς. Δεν θα το πράξω ούτε για τον εαυτό μου λοιπόν. Για μένα μιλούν οι πράξεις μου και τα γραφτά μου. Αλίμονο, να πέσω στο λούκι του αυτοθαυμασμού και του αυτολιβανίσματος. Είμαι γεμάτος τρωτά, αδυναμίες, ελλείψεις, κενά. Είμαι ευάλωτος, ευέξαπτος, ευσυγκίνητος και όχι εύτολμος όσο θα ήθελα. Αν αναγνωρίζω μίαν αρετή στην ταπεινότητά μου, αυτή έχει να κάμει με την ικανότητα να συνεχίζω να οργίζομαι και να εξεγείρομαι μπροστά στην αδικία. Έχετε ασχοληθεί και ασχολείστε ακόμα επαγγελματικά με τον τομέα της δημοσιογραφίας. Κατά πόσο επηρεάζει αυτό το έργο σας; Θέλω να πω, χρησιμοποιείτε περισσότερο λογική ή συναίσθημα; Γ.Φρ.: Κάποτε η δημοσιογραφική μου ενασχόληση υποβοηθάει τις ποιητικές μου καταγραφές με νέα ερεθίσματα και διαφορετικές οπτικές γωνίες θέασης. Κάποτε όμως

τις δυσχεραίνει, μπολιάζοντας τον ποιητικό λόγο με δημοσιογραφικά στερεότυπα και κλισέ. Συμβαίνει και το αντίστροφο βέβαια. Η πολύ ποιητική προσέγγιση παραβλάπτει το δημοσιογραφικό αποτέλεσμα. Έστω και αν κάποιες φορές τού προσθέτει και μια ενδιαφέρουσα λυρική εσάνς. Θα μπορούσα όμως να σας απαντήσω παραθέτοντας κάποιους στίχους από ένα ομόθεμο ποίημά μου, όπου, ανάμεσα σε άλλα, λέω: «Ο ρεπόρτερ αυτοχειριάζεται με τον λυρισμό του / κι ο ποιητής αποπροσανατολίζεται / με τον δημοσιολογικό του οίστρο». Ο χειρότερος εφιάλτης που φοβάστε για την καριέρα σας και το ομορφότερο όνειρο που έχει πραγματοποιηθεί ή προσδοκάτε για το μέλλον;

Γ.Φρ.: Ο χειρότερος εφιάλτης είναι φαντάζομαι κοινότοπος και ισχύει για όλους όσοι γράφουν. Είναι να στερέψει η έμπνευση, να νιώσω άδειος, να μην έχω τι άλλο να πω. Και το ομορφότερο όνειρο έχει να κάμει με όλα τα μελλούμενα, τα τραγούδια που δεν έγραψα ακόμα, τα ποιήματα που δεν εμπνεύστηκα ακόμα, τα θέματα και τα συναισθήματα με τα οποία δεν καταπιάστηκα ακόμα. Όπως λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ: «Η πιο όμορφη θάλασσα / είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει / Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα / Τις πιο όμορφες μέρες μας / δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα / Κι αυτό που θέλω να σου πω / το πιο όμορφο απ’ όλα, / δε στο ‘χω πει ακόμα».

Πώς είναι τα πράγματα για τους λογοτέχνες στην Κύπρο; Γ.Φρ.: Τα πράγματα είναι πολύ στενότοπα, στενάχωρα και στενοκοπημένα. Η κυπριακή λογοτεχνία, δυστυχώς, δεν φτάνει στα ευρύτερα στρώματα του λαού. Λίγο η βαθμοθηρική παιδεία μας, λίγο η ελλιπής αναγνωστική κουλτούρα του κόσμου, λίγο η ευτελής παραλογοτεχνία που μας κατακλύζει ποικιλοτρόπως και πανταχόθεν, όλα αυτά μαζί, συντείνουν στην μάλλον αποκαρδιωτική εικόνα που έχουμε ενώπιόν μας. Η στατιστική μας απογοητεύει, αλλά η προοπτική μας ενθαρρύνει. Κάποιοι πυρήνες φιλαναγνωσίας επιμένουν να αντιστέκονται. Υπάρχουν ακόμη οι εμπνευσμένοι που συνεχίζουν να εμπνέουν. Όπως το λέει και ο σπουδαίος Κύπριος ποιητής Κώστας Μόντης: «Ελάχιστοι μας διαβάζουν, / ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας, / μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι / σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά, / όμως αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά». Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι προς το καλύτερο, τι θα ήταν αυτό; Γ.Φρ.: Οι αλλαγές δεν γίνονται με μαγικό ραβδάκι, ούτε και μέσα σε μια νύκτα. Απαιτείται χρόνος, όραμα και βούληση για να επιτευχθούν οι όποιες αλλαγές. Πχ για να καλλιεργηθεί αναγνωστική κουλτούρα μέσα σε ένα λαό απαιτούνται μακροχρόνιες πολιτικές από την Πολιτεία και τα θεσμοθετημένα όργανά της, από τα υπουργεία, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια. Αν μπορούσα να

αλλάξω κάτι λοιπόν, αυτό θα ήταν η ανάλγητη, παθητική και γραφειοκρατικά αδιάφορη στάση της Πολιτείας απέναντι στο καλό λογοτεχνικό βιβλίο, απέναντι στους πνευματικούς δημιουργούς και το έργο τους, απέναντι στον πολιτισμό συνολικά και τη λογοτεχνία ειδικά. Όλο και νέοι επίδοξοι καλλιτέχνες εμφανίζονται στον ορίζοντα. Αν έπρεπε να τους δώσετε μια συμβουλή, ποια θα ήταν; Γ.Φρ.: Δεν θεωρώ ότι είμαι σε θέση να παρέχω συμβουλές στον οποιοδήποτε. Απεχθάνομαι τον πατερναλισμό είτε ως δέκτης

είτε ως πομπός. Αν θα μπορούσα να πω κάτι στους νέους δημιουργούς, υπό μορφή παραίνεσης και όχι υπό μορφή συμβουλής, αυτό θα ήταν: ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟΥΣ ΚΡΑΔΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΣΑΣ, ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΤΕΙΤΕ ΜΕ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΣΑΣ, ΑΛΛΑ ΔΟΥΛΕΨΤΕ, ΔΟΥΛΕΨΤΕ ΣΚΛΗΡΑ, ΕΠΙΜΟΧΘΑ, ΕΠΙΠΟΝΑ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΑ, ΔΟΥΛΕΨΤΕ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ. Η ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΤΡΙΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΙΤΟ ΕΊΝΑΙ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΜΕΘΗ ΤΗΣ. Τι να περιμένουμε από εσάς στο μέλλον; Γ.Φρ.: Βασικά είμαι ποιητής τα σαββατοκύριακα και τις αργίες. Αν και ολιγογράφος, λόγω φόρτου επαγγελματικής εργασίας, έχω ήδη στο μυαλό και εν μέρει στα σκαριά άλλα τρία βιβλία. Ένα ποιητικό, ένα κριτικό και ένα πεζογραφικό. Φιλοδοξία μου είναι να συγγράψω μια ποιητική συλλογή εξολοκλήρου για τον έρωτα, τους κραδασμούς, τους σπαραγμούς αλλά και τις ανατάσεις του. Θέλω ακόμη να εκδώσω ένα ανθολόγιο από τις κριτικές μου κυρίως για ποιητικά βιβλία της τελευταίας δεκαετίας. Τέλος, το πεζογραφικό μου εγχείρημα θα αφορά ευσύνοπτα διηγήματα από τις εμπειρίες που αποκόμισα για 26 συναπτά έτη στην ενεργό δημοσιογραφία. Κύριε Φράγκο, σας ευχαριστούμε πολύ για το χρόνο που μας διαθέσατε και σας ευχόμαστε ολόψυχα κάθε επιτυχία στο έργο σας!!!

Νάγια Γούγου Μητροπούλου νεται σα να μην έχει τέλος. Θα πρέπει να ομολογήσω ότι κάποιες λέξεις που χρησιμοποιεί είναι αρκετά εξειδικευμένες (π.χ. μεσαιωνική ελληνική, ιδιωματική Λέσβου κτλ). Αν και κάπως με δυσκόλεψε αυτό, ήταν ταυτόχρονα και μια γνωριμία με τον πλούτο τον λέξεων της ελληνικής γλώσσας. Ένιωθα σαν να έπρεπε να ενώσω τα κομμάτια ενός παζλ. Άλλωστε, το να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας, και πόσο μάλλον το άλλο μας εγώ δεν είναι μια διαδικασία όπου ακολουθούμε στοιχεία και τα ενώνουμε;

Θαρρώ πως αυτό το διήγημα της κυρίας Στρίγκου, δίνει έμφαση – άλλοτε μέσα από ευγενικές και άλλοτε μέσα από σκληρές περιγραφές – στην μάχη του εαυτού μας με τον μεγαλύτερο εχθρό: τον ίδιο μας τον εαυτό. Ποιοι πρέπει να είμαστε, ποιο το σωστό και ποιο το λάθος. Τις δυνάμεις και τις αδυναμίες μας. Μια συνεχόμενη μάχη για το εάν πρέπει να επαναπαυόμαστε ή αν πρέπει να σπάμε αυτά τα δεσμά της σιγουριάς. Ένα πρόσωπο κι όμως δυο φωνές παλεύουν πάντοτε μέσα μας. Μια δύσκολη και αιώνια μάχη που φαί-

Πιστεύω ότι είναι ένα αρκετά μεστό σε γραφή βιβλίο, εννοώντας ότι οι περιγραφές θα γεμίσουν συναισθήματα και εικόνες τον αναγνώστη. Αν και πρέπει να πω την αλήθεια, ότι στην αρχή θα δυσκολευτεί κάποιος διαβάζοντας, καθώς δεν συναντάμε συχνά τέτοιου τύπου γραφή. Λυρικό αν μπορεί να μου επιτραπεί η έκφραση και αρκετά προσεγμένο. Πιστεύω ότι αξίζει την προσοχή μας.

Μάριος Καρακατσάνης Η ιδέα να γράψω το βιβλίο Άμυ ξεκίνησε πολύ απλοϊκά και δίχως να έχω κάποια συγκεκριμένη ιδέα στο μυαλό μου. Ήθελα απλά ένα συγγραφικό έργο στο ενεργητικό μου με γυναικείο όνομα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Έτσι λοιπόν ξεκίνησα να γράφω μια ιστορία για δύο αδελφές που θα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετες στον χαρακτήρα και η πιο δυναμική και ας πούμε ιδιαίτερη, θα ήταν και το κεντρικό πρόσωπο του βιβλίου. Έτσι λοιπόν και κάτω από αυτές τις συνθήκες γεννήθηκε η Άμυ. Θέλοντας να διατηρήσω την τεχνοτροπία γραφής που έχω σε όλα μου τα συγγραφικά έργα, η αρχή του βιβλίου είναι πολύ ήρεμη και για την ακρίβεια τολμώ να πω, πως αγγίζει τα όρια ενός άρλεκιν και όχι ενός αμιγώς ψυχολογικού θρίλερ. Αυτό το κάνω για δύο λόγους. Πρώτον για να δεθεί ο αναγνώστης με τους ήρωες πριν μπει στα πολύ βαθιά και δεύτερον για να προσεγγίσω με ομαλό τρόπο τους αναγνώστες που δεν είναι συνυφασμένοι με την ανάγνωση ενός θρίλερ και τα φοβάται.

Όμως σε αυτήν την «παγίδα» έπεσα και εγώ! Όσο περιέγραφα τον χαρακτήρα της Άμυ μέσα από διάφορες καταστάσεις, άρχισα να δένομαι μαζί της. Να την λυπάμαι, να την συμπονώ και αργότερα να την αγαπήσω. Σίγουρα μεγάλο ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι πολλά από αυτά που πέρασε στη ζωή της, είναι βιογραφικές καταστάσεις που άλλες έγιναν έτσι ακριβώς όπως τις εξιστορώ και άλλες είχαν διαφορετική κατάληξη από εκείνη που εγώ θα ήθελα. Σε κάθε περίπτωση όσο προχωρούσε το βιβλίο έγινε πια η απόλυτη μετάβαση. Παρέδωσα το σώμα μου στην Άμυ, επιτρέποντάς της να γράφει πλέον η ίδια την ζωή της και εγώ απλά παρακολουθούσα τα χέρια μου να κινούνται σαν τρελά πάνω σε ένα πληκτρολόγιο που είχε γίνει το εργαλείο επικοινωνίας της με τον έξω κόσμο. Και πιο συγκεκριμένα, με τους μελλοντικούς της αναγνώστες. Υπήρξαν στιγμές που έκλαψα με τα βιώματά της και κατανόησα απόλυτα την οργή της, πλημμυρίζοντας με η ίδια οργή που κατέκλυζε και την ίδια. Ένιωσα στα χείλη μου την γλυκιά γεύση της δικαιοσύνης όταν αποδίδονταν από την ίδια και πιστέψτε με, δεν ένιωσα ούτε για μια στιγμή οίκτο για τα θύματά της. Όσο υπερβολικά και αν θα τα χαρακτήριζαν ενδεχομένως οι μελλοντικοί επικριτές της. Όταν φυσικά κυκλοφόρησε και δεν υπήρξε ούτε ένας αναγνώστης που να στράφηκε εναντίον της με τον οποιοδήποτε τρόπο, τότε η δικαίωση ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Όχι γιατί έγραψα ένα βιβλίο που αγάπησε πάρα πολύ ο κόσμος, αλλά επειδή ταυτίστηκε με την ηρωίδα τόσο όσο και εγώ. Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν ήταν καθόλου εύκολη δουλειά η συγγραφή ενός τέτοιου βιβλίου. Γιατί όπως και πολλοί ομότεχνοί μου παραδέχτηκαν μετά την ανάγνωσή του, εκείνοι δε θα τολμούσαν να καταπιαστούν με την συγκεκριμένη αυτή θεματολογία διότι προσεγγίζω ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Και αυτό δεν είναι άλλο από την ψυχική διαταραχή. Το να προσδώσεις στον ήρωα σου ένα τέτοιο χαρακτηριστικό, χωρίς να φαντάζει ιδιαίτερα τρομακτικός και να κάνεις τον κόσμο να έχει περισσότερη αποστροφή από ό, τι ήδη έχουν για αυτούς τους ανθρώπους, δεν είναι εύκολη δουλειά. Σε καμιά περίπτωση δε θα ήθελα το έργο μου αυτό να γίνει αιτία μεγαλύτερου μπούλινγκ για αυτές τις ευπαθείς ομάδες ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μου. Αντίθετα, θα έλεγα, ο σκοπός μου ήταν να τους προσεγγίσω με την ανθρώπινη πλευρά, να αναδείξω την αγάπη που και εκείνοι νιώθουν, ότι πληγώνονται τόσο όσο και εμείς και γενικότερα να αποβάλλω κάθε στίγμα από πάνω τους. Βέβαια από την άλλη πλευρά, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ και όχι ένα βιβλίο που καταπιάνεται με τα προβλήματα της κοινω-

νίας. Άσχετα αν μέσα του βρίθει από κοινωνικά μηνύματα που σπάνια θα τα συναντήσετε ακόμα και σε βιβλία κοινωνικού περιεχομένου, πόσο μάλλον σε ψυχολογικά θρίλερ. Όμως κατάφερα να τα συνδέσω όλα τόσο ομαλά, ώστε ακόμα και όταν η ηρωίδα φτάνει στα άκρα, να δείξω στον αναγνώστη ότι αυτό ήταν το αποτέλεσμα μιας λάθους αντιμετώπισης από την ίδια την οικογένεια που έχει τεράστια ευθύνη στην ομαλή συμπεριφορά ενός ψυχικά ευπαθή ανθρώπου και όχι ότι πρέπει να κραδαίνει ο ίδιος το βάρος μιας τέτοιας ευθύνης. Σε αυτό βέβαια βοήθησε και η μεγάλη έρευνα που έκανα μέσω του ίντερνετ για να ενημερωθώ σωστά πρώτα εγώ ο ίδιος για τις αδυναμίες και τα προβλήματα που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι. Τι βλέπουν, τι ακούν, τι νιώθουν και το κυριότερο όλων; Πώς πράττουν. Έτσι λοιπόν επιλέγοντας ορισμένα από αυτά τα ιδιαίτερα γνωρίσματα, κατάφερα να παραπλανήσω λίγο τον αναγνώστη κάνοντάς τον να νομίζει ότι υπάρχει κάποιο μεταφυσικό στοιχείο και να τον οδηγήσω εσκεμμένα σε ένα εντελώς λάθος μονοπάτι πριν του αποκαλυφθεί στην πορεία του βιβλίου η αλήθεια. Και μη νομίζετε ότι η αναγνωστική αξία του έργου μου χάνεται με όλα αυτά που σας αποκαλύπτω. Και αυτό διότι όταν περιπλέκουμε την πραγματικότητα με την σφαίρα της φαντασίας, τότε το αποτέλεσμα γίνεται τόσο γοητευτικό που είναι αδύνατον να μην παρασυρθεί κάποιος στα δίχτυα του σαγηνευτικού αποτελέσματος. Ακόμα και αν νομίζει ότι ξέρει την αλήθεια. Τέλος θα ήθελα να επισημάνω στον αναγνώστη να μην επικεντρωθεί τόσο στις πράξεις της Άμυ, όσο στις αιτίες που την οδήγησαν σε αυτές. Όπως για παράδειγμα στους συμμαθητές της, στους συγγενείς και τέλος τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξαν οι ίδιοι οι γονείς της. Εκεί κρύβεται το βαθύτερο νόημα όλου του βιβλίου. Και σε συνδυασμό με την διαχρονική μάστιγα που λέγεται μπούλινγκ, το βιβλίο αποκτά επίσης μια διαχρονική αξία. Διότι κάποτε θα πρέπει να μάθουν όλοι αυτοί οι ψευτονταήδες ανεξαρτήτου ηλικίας που κυκλοφορούν ανενόχλητοι εκεί έξω, ότι δεν είναι όλα τα θύματα που επιλέγουν αδύναμα, αλλά και όσα πραγματικά είναι, δεν είναι μόνα τους. ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΜΥ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΠΟΥ ΘΑ ΒΑΛΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑΝ Η… ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ.

To σπασικλάκι

Αγάπη Ντόκα Μπήξαμε το κοντάρι στην άμμο, ανοίξαμε την από τριαντακονταπενταετίας ομπρέλα, σκυλί πανί τίποτα δεν έπαθε για να μας δώσει αφορμή να πάρουμε καινούρια, την βάλαμε στον κονταροϊστό, σίδερο που ούτε καν σκούριασε, ξεδιπλώσαμε τις αλουμινέ καρέκλες μας, μία κανονική και μία που σου πιάνεται η μέση για να σηκωθείς, παράτησα χάμω την τσάντα με τις πετσέτες και λοιπά απαραίτητα της θαλάσσης, βλέπε δύο ειδών αντηλιακά, πετσέτες σε μέγεθος γίγας, τσαντάκι με τσίχλες και χαρτομάντιλα, σας πιάνει κι εσάς εκείνο το περίεργο τρέχει-η-μύτη-μου-όταν-βγαίνω-από-τη-θάλασσα; Και φυσικά καπέλα, για μένα καπελαδούρα παύλα σομπρέρο, που είμαι γαλακτερή και γίνομαι σαν τον απ’ αυτό της μαϊμούς, βγάλαμε τα περιττά από πάνω μας, τουτέστιν ρούχα για τη διαδρομή και μπήκαμε στα χωρικά μας ύδατα με ασκήσεις θάρρους, καθότι κρύο το νερό. Κολύμπι με γρήγορες απλωτές για ζέσταμα, κουβεντολόι ενώ τα πόδια πατούν αόρατα πετάλια, έξοδος. Αριστερά μας ζεύγος γιαγιά-παππούς και τρίχρονος εγγονός, που μας προέκυψαν μετά την δική μας εγκατάσταση και κατάληψη αμμώδους χώρου. Ομπρέλες δύο, καρέκλες αλουμινέ τρεις, παιδικό καρεκλάκι ένα, συμπράγκαλα απίστευτα, πίστεψα ότι κάποιος – κατά προτίμησιν κάποια μαμά – είναι στη θάλασσα, καθότι περίσσευε μία καρέκλα.

Αποδείχτηκε λάθος εκτίμηση, κανείς και καμιά δεν έκανε ούτε καν πέρασμα γκεστ. Φαίνεται ότι έχουν ήδη βουτήξει ή τσαλαβουτήξει στα ρηχά, κουβαδάκια-καραβάκια-φτυαράκια ατάκτως ερριμένα, η γιαγιά κάθεται στη μία καρέκλα, έχει τυλιγμένο τον μικρό σε πετσέτα παιδική στην αγκαλιά της, περιτυλιγμένη κι εκείνη από τη μέση και κάτω σε πετσέτα μη παιδική εντόνου κροκί, κοιτώντας και οι δύο το απέραντο γαλάζιο και τον ταΐζει τηγανητές πατάτες μέσα από ένα μικρό στρογγυλό κίτρινο χαριτωμενοταπεράκι. Εδώ να κάνω μία προσωπική εξομολόγηση: ζήλεψα! Τις τηγανητές πατάτες φυσικά! Η γιαγιά μοντέρνα, έχει βαμμένο το νύχι του ποδιού ασορτί με το μωβ πεθαμενατζί ολόσωμο μαγιό, αν και είναι εβδομηνταφεύγα. Το μαλλί δε λέει και πολλά, καλοκαίρι είναι, το έχει αφήσει ανέμελο να κρέμεται, ξεχωρίζουν οι καμένες από περμανάντ και καστανομελί βαφή άκρες. Στην άλλη ομπρέλα, που σημειωτέον είναι σε απόσταση δύο μέτρων και σταθμών του μετρό, κάθεται ένας καημένος να τον πω; καμένος να τον πω; φουκαράς να τον πω; παππούς, πλάτη δε σε είδα-δε σε ξέρω σε σύζυγο και εγγονό, με το μονόχρωμο βερμουδέ μαγιό του και τα φουξ γυαλάκια κολύμβησης περασμένα ως κοκαλάκι στο κεφάλι, με τα καστανά με αρχές γκρίζων κροτάφων μαλλιά να ’χουν πάρει εκείνη την όρθια καλαμένια στάση. Το πανηγύρι ξεκινάει όταν ο μικρός αρχίζει να γκαρίζει, να κλαίει και να οδύρεται –όλα αυτά μαζί – άνευ λόγου και αιτίας φαινομενικά, (γιατί ποτέ δεν ξέρεις γιατί ξεκινάει να κλαίει ένα παιδί), όρθιος στην αμμουδιά, να δείχνει προς τη θάλασσα που έχει ξαναμπεί η γιαγιά – αφού το τάισε, του έβαλε τα κόκκινα φυμέ γυαλιά, το μπλε καπελάκι και υπέθεσε ότι είναι μια χαρά – και να φωνάζει υστερικά και τσιβδιστικά: «ΘΣούλαααααα!!!». Ο παππούς ηρεμότατος να του λέει «Είναι στη θάλασσα η Σούλα» κι εκείνο με φωνή μπλακ εντ ντέκερ που πατάς τον διακόπτη και ανεβάζει στροφές και όταν τον αφήνεις ξανακατεβάζει, να συνεχίζει το κλάμα και το τσίριγμα: «ααααΑΑΑΑαααα!!! ΘΣούλαααααα!!!». Ο παππούς κάνει επανάληψη, καθότι μήτηρ πάσης μαθήσεως, ότι η Σούλα είναι στη θάλασσα. «Να βγειιιιι!!» απαντάει το σκατό. «Να βγει από τη θάλασσα;» «Ναιιιι!!! Να βγει από τη θάλαθσσαααα!!!». Είδε κι απόειδε ο καψερός, της κάνει νόημα να έρθει έξω. Κι εκείνη βγαίνει, τι να κάνει; Εν τω μεταξύ, όλο το παραδίπλα μπιτσόμπαρο και όλη η ένθεν ακτή, ακούει το κρουστικό να συνεχίζει το τρύπημα των τυμπάνων του κι αναρωτιέται, ίσως όπως κι εγώ, πώς κάτι τόσο μικρό κάνει τόσο μεγάλη φασαρία κι απορούμε όλοι που λένε ότι δεν πρέπει να αφήνεις τα αγοράκια να κλαίνε, γιατί πρήζονται τα κακαλάκια τους λένε. Μπροστά μας έχουν στρατοπεδεύσει με όλο το παραλιακό αξεσουάρ τρεις μαμάδες με τα έξι παιδιά τους, πέντε αγοράκια δυόμιση έως έξι χρονών και ένα κοριτσάκι γύρω στα πέ-

ντε, τα οποία είτε είναι εκεί είτε αλλού, το ίδιο και το αυτό: κιχ! Παίζουν ήρεμα, μπαινοβγαίνουν στο νερό, σκάβουν λακκούβες και κάνουν πυργάκια στην άμμο και δεν ακούγεται παρά μόνο η φωνούλα τους όταν απευθύνεται το ένα στο άλλο. Η ΘΣούλα έχει βγει και ο συναγερμός έχει λήξει, προς το παρόν απ’ ότι αποδεικνύεται σε λίγο. Γιατί κάτι τον ενεργοποίησε, κάποια μύγα τον τσίμπησε και ξανάρχισε τα ντεσιμπέλ σε μορφή χαμηλών-οξέων κυμάτων. «ααααΑΑΑΑαααα!!!» Κι εμένα να μου ’ρχεται να πάω να το βουτήξω και να το χώσω στα ρηχά, κατά προτίμησιν με το κεφάλι – ναι, ξέρω, τώρα γελάτε και μετά θα σκεφτείτε ότι είμαι παράφρων/τρελή/ανισόρροπη/για δέσιμο/κακιά μάνα – ή να πάω να μπουφλίσω την γιαγιά που υποκύπτει σε κάθε του επιθυμία, που είναι τόσο ήρεμη και να ρωτήσω τι χάπια παίρνει, ή να βρω το τηλέφωνο των γονιών και να ρωτήσω πού είδαν τις οδηγίες χρήσης. «Θες να φύγουμε;» ρωτάει η γιαγιά και αντί απάντησης, αρχίζει πάλι η προσπάθεια διάτρησης των τυμπάνων μας. Βλέπω τις φλέβες του να πετάγονται, τα δάκρυα να μην εμφανίζονται, το γυαλί-γυαλί στη θέση του όλα κι όλα, όλο το σώμα του τσιτωμένο – όπως τα νεύρα μας εξάλλου – μετράω δόντια στην ανοιχτή στοματική κοιλότητα, τα βρίσκω εντάξει, απορώ με την ερώτηση της γιαγιάς, τι το ρωτάς το ζωντανό και δεν κάνεις αυτή την ερώτηση σε μας να εισπράξεις ένα «ΝΑΙ» εξίσου τσιριχτό; Βούτα το και φύγε, που του κάνεις ερωτήσεις κρίσεως εν ώρα κρίσεως; Η απάντηση του μικρού είναι βεβαίως ένα «όοΟΟΟχχιιιΙΙΙΙιιι!!», βρήκε τρόπο να στρέψει πάνω του την προσοχή και θα φύγει; Παιδί είναι, όχι χαζό! Ο παππούς, σαν να τον έχει μαλώσει η γιαγιά στο σπίτι για μια ζημιά που έκανε και του είπε «Εσύ σήμερα το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία, θα τηρήσεις τη σιωπή του μοναχού για τιμωρία», μονάχος την έβγαλε και περιήλθε σε κατάσταση Ζεν. Ακούει, αλλά δεν παίρνει μέρος. Βλέπει, αλλά δεν κουνάει το δαχτυλάκι του. Κάθεται στην άμμο και κοιτάει τις προσπάθειες της γυναίκας του να ανακαλύψει με ερωτήσεις τι θέλει το εγγόνι. Δεν βγάζει άκρη εκείνη και αποφασίζει, προς ανακούφισιν όλων μας, να μαζέψει το καρεκλοχώρι και να του δίνουν. Εκείνη την ώρα έρχεται ο δυομισάρης από την διπλανή ομπρέλα, πιάνει ένα φτυαράκι του τρίχρονου και του λέει: «Σέλεις να παίτσουμε; Να ζεμίσουμε χώματα και να κάνουμε πυγάκια;» Και Ώ! Του θαύματος! σταματάνε τα κλάματα, οι φωνές, οι υστερίες! Πού ήσουν, μικρό μου, τόση ώρα; Γιατί δεν εμφανιζόσουν νωρίτερα; Γιατί μας άφησες να υποστούμε τόσοι ενήλικες αυτήν την ακουστική ταλαιπωρία; Η γιαγιά έχει μαζέψει τα πράγματα, τα φορτώνεται μαζί με τον παππού, παίρνει και τον μικρό από το χέρι που παραδόξως δεν έχει αρχίσει πάλι να κλαίει και κατευθύνονται στο αμάξι. Έφυγαν και ησύχασε η Πλάση. Τόση, που αντιλαμβανόμαστε πως τόση ώρα έπαιζαν τραγούδια στο μπιτσόμπαρο κι εμείς δεν τα ακούγαμε.

Παναγιώτα Γκουτζουρέλα

Baby Blue. Αυτό είναι το χρώμα ματιών της Νάστιας, της έφηβης, τυφλής κοπέλας την οποία ο Στράτος Γαζής βοηθάει να πάρει εκδίκηση. Ο Στράτος Γαζής είναι φροντιστής. Καμία σχέση με τους στυγερούς δολοφόνους που έχουμε στο νου μας και οι οποίοι, έναντι αμοιβής, σκοτώνουν. Ο Στράτος, πρώτα ελέγχει τις δουλειές που του προτείνουν και μετά αποφασίζει αν θα ''φροντίσει'' το υποψήφιο θύμα, αν δηλαδή αξίζει το θύμα τον θάνατο από τα χέρια του.

Μέσα στον χαμό της προσωπικής του ζωής του Στράτου έρχεται να προστεθεί και η Νάστια. Με ένα τηλεφώνημα από τον προστάτη της, γνωρίζει το τυφλό κορίτσι και αυθόρμητα θέλει να την προστατέψει από όλη την ασχήμια του κόσμου που ζει και παράλληλα να της κάνει τη χάρη που του ζήτησε: να βρει το δολοφόνο του πατέρα της. Ένα αστυνομικό μυθιστόρημα διαμάντι. Πολύπλευρο και καθηλωτικό. Με άρωμα νουάρ που διαχέεται μέσα από τις μουσικές και κινηματογραφικές προτιμήσεις του ήρωα. Μια αστυνομική ιστορία που η λύση του μυστηρίου μόνο εύκολη δεν είναι καθώς ο συγγραφέας προσθέτει συνεχώς νέα δεδομένα στην υπόθεση και παράλληλα αναπτύσσονται και εξελίσσονται παράλληλες ιστορίες γοητεύοντας τον αναγνώστη και δίνοντάς του το έναυσμα να συνεχίσει την ανάγνωση του μυθιστορήματος απνευστί. Με το ταλέντο να μη σε μπερδεύει αλλά ίσα ίσα, να αυξάνει την αγωνία με μαεστρία. Με λεπτομερείς περιγραφές συναισθημάτων, σκέψεων, στιγμιότυπων. Με υπέροχους, έξυπνους διαλόγους. Με μία Αθήνα μη γνώριμη που σε μαγνητίζει να την τριγυρίσεις παρέα με τον Στράτο.

Νένα Μπούρα Από μικρή μου άρεσε να διαβάζω αστυνομικά βιβλία. Θυμάμαι πως ξεκοκάλιζα τα βιβλία του Γιάννη Μαρή. Μπορεί να διάβαζα κάθε απόγευμα κι άλλο. Το νέο βιβλίο του συγγραφέα Παναγιώτη Κωνσταντόπουλου «Ο θάνατος του συλλέκτη» από τις Εκδόσεις Βακχικόν είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα και ήταν για μένα μια ευχάριστη έκπληξη γιατί πραγματικά ρούφηξα τις σελίδες του λαίμαργα. Ο συγγραφέας μάς εισάγει στη δράση του βιβλίου με πρωτοπρόσωπη αφήγηση γεγονός που καθιστά το κείμενο ευχάριστο, ανθρώπινο και προσιτό στον αναγνώστη. Οι σελίδες του εμπλουτίζονται με πολλά τραγούδια, κινέζικη ποίηση, θέατρο, πολιτική και έναν πλούτο πληροφοριών που ξετυλίγει την υπόθεση βάζοντας τον αναγνώστη «…Πίστευα πως μ’ έναν τρόπο στη εκτός του να αγωνιά, να μάθει και να φιλοζωή μας όλοι είμαστε συλλέκτες σοφήσει. σαν τον Μανόλη. Στην Στο βιβλίο υπάρχουν διάσπαρτες φράσεις πραγματικότητα, όμως, είμαστε ως ρητά για τη ζωή που γεννήθηκαν μέσα απλώς παλιατζήδες. Όταν από τις εσωτερικές αναζητήσεις και αποκτάμε αυτό που επιθυμούμε, διαμάχες των ηρώων. Ο Μανόλης λοιπόν, ένας συλλέκτης σπάνι- νομίζουμε πως είναι κάτι μοναδικό και σπάνιο, κάτι αγνό αλλά στην ων δίσκων και μουσικός που χάνει τη ζωή ουσία είναι παλιό και του αιφνίδια και ανεξήγητα. Γύρω από το μεταχειρισμένο. Μια σκέτη θάνατο του μπλέκεται ένας κύκλος ανθρώπων που όλοι έχουν έναν λόγο για να τον παλιατζούρα…» δουν νεκρό. Την υπόθεση αναλαμβάνει να διαλευκάνει ένας ντετέκτιβ, φίλος του θύματος. Άραγε θα καταφέρει να ενώσει τα κομμάτια του παζλ και να βρεθεί ο πραγματικά ένοχος;

Όμορφο καλοκαίρι!