Column
Onder de golven aan de Zuiderzee
Preet’s Thread Text Manpreet Brar Image Rozan Snoek
I
n pursuing her dream of my wedding, my mom shows me a picture of a person and starts selling this possible suiter. I look at her, annoyed, and tell her: ‘Eh no, that’s not the one.’ Please stop. The next day I decide to visit my great-aunt. When I come in, there is already one cup of Indian tea, chaa, waiting for me. I take a sip and before I can take in the soothing sensations of the cardamom and cloves, my aunt asks: ‘Isn’t it time for you to get married? Your sister has been married for a long time.’ Here we go again: ‘Yes, will you find me a partner?’ With a curious look she asks what I am looking for in a man. I know the old-school division of roles between men and women in her mind. However, I decide to tease her. ‘Well, he has to make roti, make tasty chaa and have studied, preferably social studies or humanities.’ She looks at me and while she bursts
Tekst Images
Cul Magazine
Tess Zondervan Harriet Smith
Als we sagen en legenden mogen geloven, gebeuren er wonderlijke dingen in ons kikkerlandje. Bovennatuurlijke krachten veroorzaken onverklaarbare taferelen, waardoor magie misschien toch niet helemaal uit te sluiten valt. Heksen, spoken, zeemonsters en goden omsingelen onze dijken en zeeridders bewonen de voormalige Zuiderzee. Onheil ligt altijd op de loer, zeemeerminnen vormen toeristische attracties en schepen kunnen zeilen zonder wind. Welkom in de fascinerende wondere wereld van Nederland in het jaar kruik.
I out laughing, I say: ‘And he must certainly clean the house.’ Her smile disappears and she looks at me insistently as she puts her hand on my arm: ‘I get it and it’s hard to find the one, Manpreet. I can look for a suitable partner for you in our community, but the requirements you pose are not easy. There might be another way. I promise you it works, and have you ever caught me in a lie?’ I’m startled by her serious face and pull my arm away from under the warmth of her hand. I might believe in her old tricks, and I indeed never caught her in a lie. ‘Hmm. . . what should I do?’, I ask her a bit hesitantly. With an intense look in her eyes and clenching jaws, she says: ‘Tonight, the full moon will occur, and you will surround your bed with six pomegranates, and from each, you will eat one seed.’ I watch her wide-eyed and burst out laughing: ‘That is the saying “the way to the heart, goes through the stomach”, taken very literally, huh’. I finish the last sip of my tea and tell her it’s time to go. Crazy old woman. That evening when I get home, my roommates are watching, or rather drooling over the romance between Julia Roberts and Hugh Grant. I decide to skip this Hill and go to bed. Annoyed, I shove my face into my pillow. I sigh and in one quick movement I sit up in bed. Enough. After slaughtering six pomegranates, I surround my bed with the fruits. What am I doing? I take one seed out of each and eat them, one by one. While falling asleep, I hear a hissing noise and smell cardamom. Swirls of pink mist arise and fill my room. Out of the mist, I recognise a human figure, with perfect brown hair, nice cheekbones and wait; is he holding a social studies degree and a cup of chaa? The smoke disappears and I can clearly see: that’s not the one.
6
Story
n de rijke geschiedenis van Nederland zitten duizenden volksverhalen verscholen. Velen daarvan werden verteld rondom de mysterieuze voormalige Zuiderzee. Zowel schriftelijke als mondelinge overleveringen geven ons vandaag de dag de eer een staartje mee te pikken van de verhalen van toen. Volksverhalen, sprookjes, sagen en legenden konden de merkwaardigheden van mysterieuze plekken en gebeurtenissen verklaren. Ze konden onze voorouders waarschuwen voor gevaren en hen wijze levenslessen bijbrengen. Helaas werd lang niet alles opgeschreven. Vele verhalen verdwenen in de eeuwigheid. Pas in de negentiende eeuw bloeide de wetenschappelijke en folklorische belangstelling op, nadat de gebroeders Grimm hun eerste sprookjes en sagen publiceerden. Door het grondige speurwerk van volksverhaalverzamelaars kennen we tegenwoordig verhalen die zo oud zijn als de middeleeuwen. Wat er werkelijk van waar is zullen we nooit weten, maar de verhalen hebben wel degelijk bestaan en zijn door de eeuwen heen verteld en gevormd. Gelukkig zijn ze niet allemaal met het einde van de Zuiderzee ten onder gegaan.
Onderzeese zonden D
iep onder de golven bedolven liggen grafstenen die de lang-overledenen bedekken. Je vindt ze tussen Urk en Schokland. Of beter gezegd: je vindt ze er niet meer, want de stenen zijn van oude tijden; tijden die al lang vergeten zijn. De zonden zijn dat echter niet. De legende van de Nagele vertelt over de ruïnes van een mysterieuze, vergane stad, waar de inwoners van eeuwen geleden rusten. De Nagele is een duistere, ongelukkige plek, vervloekt door zonden. Dat alles komt door die éne avond in de herberg op Emmelerwaard. Er werd gedronken, veel gedronken, en een aantal mannen begon boze woorden naar elkaar af te schieten. De woede borrelde op en werd van kwaad tot erger, totdat er messen getrokken werden. Twee ruige, rood-behaarde mannen gingen elkaar te lijf en niemand moest het wagen tussenbeide te komen. De moordlust brandde in hun ogen. Toch was er één persoon die probeerde de twee uit elkaar te drijven: de pastoor. Hij was gewaarschuwd over de gewelddadige praktijken in de herberg en wilde een slechte afloop voorkomen. Hij hief zijn handen richting de hemel en riep boven het vechtrumoer uit: ‘Geen moord en doodslag om Godswil, geen moord en doodslag! Laat af van het mes! Zonde is het, zonde!’ Het optreden van de pastoor maakte de vechtende mannen door het dolle heen en nog voordat hij uitgesproken was werd zijn hart doorboord door een vlijmscherp mes. De pastoor stortte ter aarde, maar voordat zijn geest naar de hemel dwaalde riep hij met grote stem dat de Nagele zou vergaan. Hij zei dat de zee de stad zou verzwelgen en dat de vissers hun netten zouden scheuren aan de stenen. Daarna sloot hij voor eeuwig zijn ogen. Urker vissers hebben eeuwenlang beweerd dat de straf op de zonde is gevolgd. Zij hebben hun netten aan stenen gescheurd en bij laag tij zelfs brokstukken naar boven gevist. De rest van de Nagele is vergeten, maar de zonden hebben hun beloop.
Cul Magazine 7
