Bim
Hollands glorie in Turkije tekst: Marc Quillet foto: Slawomira Kozieniec
Jos Simons (61) is president-directeur van Bim, een beursgenoteerde Turkse supermarktketen naar het voorbeeld van prijsbreker Aldi, waar hij jarenlang directeur was. Hij is de grote man achter het succes van Bim. Zelf spreekt hij van ‘opa’s laatste kunstje’. De jaren beginnen zich af te tekenen. In zijn volle bos haar is het zilver dominant. En hoewel zijn pensioengerechtigde leeftijd nadert moet hij er niet aan denken te stoppen met werken. De arbeidsvreugde straalt van hem af. “Ik heb net weer bijgetekend tot eind 2008,” zegt Jos Simons opgewekt. Veel druk hoefden de aandeelhouders en managers van de Turkse supermarktketen niet op hem uit te oefenen. Nog elke ochtend rijdt hij om 7 uur vanuit zijn woning aan de Bosporus fluitend naar de zaak. Daar, in het eenvoudige hoofdkantoor op een industrieterrein waar ook de trucks worden geladen voor de bevoorrading van de Bim-winkels, ontvangt hij ons. Aan een van de muren van de vergaderruimte hangen posters met de vier productgroepen van Bim, dat bewust niet meer dan 600 artikelen in zijn assortiment heeft. Toen hem in 2001 gevraagd werd om leiding te gaan geven aan Bim aarzelde hij niet lang. “Ik zag grote kansen en het klikte meteen met het management toen ik in Istanbul een week de sfeer kwam
18
TULPIA wintereditie 2007 / 2008
proeven.” Dat de eigenaars met de Nederlander een gouden greep hadden gedaan bleek al snel. Toen Simons begon waren er 600 Bim-winkels. Aan het eind van dit jaar zullen dat er 1700 zijn. “Op dit moment is het zo dat bijna elke dag ergens in Turkije een nieuwe Bim wordt geopend,” zegt Simons trots. “Opa’s laatste kunstje,” noemt hij zijn opbouw en uitbouw van de jonge keten. Een schaterlach volgt. Bim, opgezet als een kopie van Aldi – een klein assortiment van hoge kwaliteit tegen een lage prijs – is wat het aantal winkels betreft onder Simons marktleider geworden. “Vorig jaar was er een omzetstijging van 31 procent. Voor dit jaar verwacht ik ongeveer dezelfde groeicijfers.” Aanpassingsproblemen met de Turkse cultuur en islamitische gebruiken heeft de nuchtere makelaarszoon uit Overijssel niet gehad. “Turken zijn zeer gastvrij, vriendelijk en dienstwillig. Er hangt altijd een heel goede sfeer. Ze hebben respect voor anderen. Vanaf het begin ben ik echt helemaal onder hen opgenomen.” De Turkse taal was wel een probleem. Drie jaar heeft hij samen met zijn vrouw gezwoegd op de grammatica. Nu kunnen zij zich goed verstaanbaar maken. Het verstandshuwelijk tussen zijn Nederlandse manier van werken en de Turkse bedrijfscultuur noemt hij een ideale combinatie. “Nederlanders zijn sterk in het organiseren, in het uitzetten van lijnen, vast-
houden van concept en strategie. Turken zijn inventiever. Die weten overal wel een oplossing voor.” Topman Simons roemt de kwaliteit van het leven in Istanbul, de dynamiek, de snelle modernisering. Hij is verslingerd geraakt aan de stad. “Een warme deken,” noemt hij het. Voor hij naar Turkije vertrok had hij totaal geen idee. “Ik dacht aan een achtergebleven gebied, een land met kamelen en zo.” De kleinkinderen noemen hem ‘opaIstanbul’. En zijn band met Nederland wordt losser, al gaat hij er nog elke twee maanden op familiebezoek. “Maar na een dag of vier wil ik weer terug naar Istanbul.” Een paar dagen geleden besloot hij
