Nieuws

In de Overeenkomst van Parijs heeft de heeft de internationale gemeenschap besloten de wereldwijde opwarming tot onder de limiet van 2 graden Celsius te houden en zich in te spannen om die limiet naar maximaal 1,5 graad Celsius te trekken. Dit kan alleen worden bereikt als we onze uitstoot van broeikasgassen drastisch verlagen en actie ondernemen om kooldioxide (CO2) actief uit de atmosfeer te verwijderen. Hoe de oceaan hierbij kan helpen, en welke risico’s hieraan verbonden zijn, wordt momenteel onderzocht door een een 43-koppig team van onderzoekers onder leiding van het GEOMAR Helmholtz Center for Ocean Research Kiel middels een veldonderzoek ten zuiden van Bergen in Noorwegen. Voor het experiment gebruikt het team de door GEOMAR ontwikkelde ‘mesocosmen’: enorme reageerbuizen met

In gigantische reageerbuizen van 20 meter lang en met een doorsnede van 2 meter, de zogenaamde ‘mesocosmen’, wordt de pH-waarde van zeewater door toevoeging van mineralen verhoogd.

een lengte van 20 meter en een diameter van 2 meter. In de gesloten buizen neemt de pH-waarde van zeewater toe door gerichte toevoeging van mineralen. Deze alkalinisatie beïnvloedt niet alleen de verzuring van de oceaan, maar breidt ook het vermogen van de oceaan uit om CO2 te binden. Met monsters en metingen worden de chemische en biologische veranderingen in de mesokosmos gedurende een periode van ongeveer acht weken vastgelegd. De bedoeling is dat er een natuurlijk proces wordt gereconstrueerd: in de natuur zijn mineralen van rotsen en bodems verantwoordelijk voor de zuurbufferende capaciteit van het water. Tijdens het experiment wordt gebluste kalk (representatief voor op calcium gebaseerde mineralen) en magnesiumsilicaat (vertegenwoordiger van siliciumhoudende mineralen) gebruikt voor alkalisering, omdat deze stoffen vrij zijn van onzuiverheden en makkelijk oplossen in water. Het experiment moet verduidelijken hoe effectief het overschot aan CO2 wordt gebonden, welke van de twee stoffen betere resultaten behaalt, en hoe de alkalinisatie van de oceaan van invloed is op mariene leefgemeenschappen.

Onderzoekers van Submaris bij het aanplanten van zeegras in Gelting Bay aan de noordoostkust van de regio Anglia.

ZEEGRAS BINDT KOOLSTOF

Zeegrasweiden hebben een enorm belangrijke ecologische functie. Ze bevorderen de biodiversiteit, stabiliseren het sediment en ondersteunen de binding van voedingsstoffen. Als onderdeel van de progressieve klimaatverandering wordt ook gekeken naar de eigenschap van zeegras om koolstof voor lange perioden te binden. Aanplanten van zeegras kan leiden tot een toename in koolstofopslag in kustecosystemen; dit zou een natuurlijke klimaatoplossing kunnen zijn. Gezien de huidige daling van het aantal zeegrasweiden, zorgt Project SeaStore voor de wetenschappelijke basis van het aanplanten van zeegras in de zuidelijke Oostzee. SeaStore test verschillende herintroductiemethoden van zeegras in het laboratorium en in het veld. Na de aanplant van zeegras in de Schlei Fjord hebben duikers ook nog eens duizend vierkante meter aangeplant in Gelting Bay.

Onderzoekers werken aan een experiment met grote reageerbuizen in Raunefjorden, ten zuiden van Bergen in Noorwegen, om de alkalisatie van de oceaan te beïnvloeden.

MICRO- EN NANOPLASTICS UIT DE ATMOSFEER BELANDEN IN ZEE

Een internationaal onderzoeksteam onderzocht in een recente studie de atmosfeer als relevante bron van plasticvervuiling in de oceanen. Volgens voorspellingen zal de plasticvervuiling tot 2040 met 80 miljoen ton per jaar toenemen. Ondertussen zijn in bijna alle gebieden van het milieu plastic deeltjes gedetecteerd, onder meer in wateren, in de grond en in de lucht. Door oceaanstromingen en rivieren vinden de piepkleine plastic deeltjes zelfs hun weg naar het noordpoolgebied, Antarctica en de diepzee. Een nieuwe studie toont nu aan dat zelfs wind micro- en nanoplastics kan vervoeren – en veel sneller dan water. Door de atmosfeer belanden ze al binnen enkele dagen vanaf de bron op de meest afgelegen plekken op aarde. Hoe microplastics in de atmosfeer belanden, beschrijft een internationaal onderzoeksteam in het tijdschrift ‘Nature Reviews Earth and Environment’. Scan de QR-code voor het volledige onderzoek.

Microplastics dringen door oceaanstromingen en rivieren zelfs door tot in het noord- en zuidpoolgebied en in de diepzee. Volgens een nieuwe studie kan ook de wind deze schadelijke deeltjes vervoeren.