ค�ำอุทิศ ไม่มีใครเล่านิทานได้จับใจเท่าคุณปู่ ในยามที่ท่านนั่งบน ม้ายาว มือวางบนหัวไม้เท้า ปากเคี้ยวยาเส้น “แต่ปู่ครับ...เรื่องนั้นเป็นจริงหรือ?” พวกเราหลานๆ ตา เบิกโพลงไถ่ถาม “คนทีบ่ อกเล่าแต่เรือ่ งจริง ไม่ควรค่าแก่การเสียเวลารับฟัง” คุณปู่ตอบ หนังสือเล่มนี้อุทิศให้คุณปู่ครับ
โยนาส โยนาสซอน
‘ทุกอย่างเป็นอย่างนั้นเอง...เรื่องที่จะเกิด ก็คงต้องเกิด’
บทที่หนึ่ง วันจันทร์ที่ 2 พฤษภาคม 2005
ท่านอาจคิดว่าเขาตัดสินใจไว้แล้วก่อนหน้านี้ คิดว่าเขาแยกแยะสภาพแวดล้อม ได้พอจะลงความเห็น แต่อัลลัน คาร์ลซอนไม่เคยเสียเวลาครุ่นคิดตรึกตรอง นานนัก ไม่วา่ จะเป็นเรื่องใด ความคิดแค่เพิ่งวาบเข้ามาในหัวของชายชรา ก่อนเขาจะเปิดหน้าต่าง ห้องพักชั้นล่างในบ้านพักคนชราในเมืองมัลช็อปปิง แล้วก้าวข้ามหน้าต่าง ออกไป เท้าเหยียบลงในแปลงดอกไม้ การเคลื่อนไหวที่กินแรงเอาการ เพราะอัลลันอายุครบ 100 ปีในวันนี้ เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมงก่อนงานวันเกิดของเขาจะเริ่มต้น ในห้องโถงบ้านพักคนชรา นายกเทศมนตรีจะมาร่วมงาน นักข่าวจากหนังสือพิมพ์ท้องถิ่น และพ่อเฒ่า แม่เฒ่าที่อาศัยอยู่ที่นี่ พนักงานดูแลทุกคน น�ำขบวนโดยผู้อ�ำนวยการอลิซ ผู้มีโทสะเป็นเจ้าเรือน มีเพียงแค่ชายเจ้าของวันเกิดเท่านั้นที่จะไม่ไปร่วมงาน
นพดล เวชสวัสดิ์
11
บทที่สอง วันจันทร์ที่ 2 พฤษภาคม 2005
อัลลัน คาร์ลซอนลังเลกลางแปลงดอกไม้ที่ปลูกรายล้อมตัวอาคารบ้านพัก คนชรา เขาสวมแจ๊กเก็ตสีนำ�้ ตาล กางเกงสีนำ�้ ตาล เท้าทัง้ สองมีเพียงรองเท้าผ้า สีนำ�้ ตาลใช้เดินในอาคาร เครือ่ งแต่งกายไม่นำ� แฟชัน่ คนอายุปนู นีไ้ ม่สนใจแฟชัน่ เขาจะหลบหนีออกจากงานวันเกิดของตัวเอง เรื่องแปลกประหลาดส�ำหรับคน อายุ 100 ปี เพราะการอยู่ยืนนานถึง 100 ปี หาได้ไม่ง่ายนัก อัลลันหยุดคิดว่าจะคุ้มไหมถ้าจะออกแรงปีนกลับเข้าหน้าต่างไปหยิบ หมวกและรองเท้า แต่เมื่อสัมผัสกระเป๋าเงินในอกเสื้อแจ๊กเก็ต ลงความเห็นได้ ทันว่าเพียงพอแล้ว อีกอย่างหนึ่ง ผู้อ�ำนวยการอลิซย�้ำคิดย�้ำพูดว่าเธอมีสัมผัส ที่หก (เขาซ่อนว็อดก้าไว้ที่ไหน เธอเจอทุกที) เธออาจยื่นจมูกไปที่นั่น และ ได้กลิ่นไม่ชอบมาพากล น่าจะเดินหน้าต่อถ้ายังท�ำได้ อัลลันคิดในใจ ตอนทีก่ า้ วเท้าออกจากแปลง ดอกไม้บนหัวเข่าลั่นออดแอด ในกระเป๋าเงิน เท่าที่จ�ำได้ มีธนบัตรหลายใบ ที่แอบซุกไว้ นับเป็นเรื่องดี เพราะการหลบหนีต้องมีคา่ ใช้จ่าย เขาหันกลับไปมองบ้านพักคนชราเป็นครั้งสุดท้าย เมื่อหลายเดือนก่อน เขาคิดว่าที่นี่จะเป็นบ้านพักแห่งสุดท้ายของเขาบนโลกใบนี้ จากนั้น เขาบอก ตัวเองว่าเขาน่าจะตายในช่วงเวลาอื่น ในสถานที่อื่น ไม่ใช่ที่นี่ 12
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
ชายร้อยปีเดินดุ่มในรองเท้าผ้าซับเยี่ยว (เรียกชื่อเช่นนั้นเพราะบุรุษ สุดชราไม่เคยยิงสายน�ำ้ ได้ไกลกว่ารองเท้าผ้าทีส่ วมใส่) การเดินทางช่วงแรกผ่าน สวนสาธารณะ จากนั้น เลียบแนวชายทุ่งที่ใช้เป็นตลาดนัดเป็นครั้งคราว ใน เมืองชนบทเงียบสงบ เดินไปได้หลายร้อยหลา อัลลันหักเลี้ยวเข้าพื้นที่ด้านหลัง ของโบสถ์ยุคกลางประจ�ำเมือง นั่งที่มา้ ยาวใกล้หินหลุมศพพักหัวเข่าปวดล้า ใน ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ พอคลายกังวลได้วา่ จะไม่มีใครโผล่หน้ามารบกวน เขาสังเกต เห็นเหตุพอ้ งบังเอิญ เขาเกิดปีเดียวกับเฮนนิง อัลก็อตซอน ผูน้ อนอยูใ่ ต้หนิ หลุม ศพเบือ้ งหน้านีเ่ อง แต่ผลต่างมีลบิ ลับ เฮนนิงยอมกลายเป็นปิศาจเมือ่ หกสิบเอ็ด ปีก่อนหน้านี้ ถ้าอัลลันอยากรู้อยากเห็นสักหน่อย เขาอาจสงสัยว่าท�ำไมเฮนนิง ยอมตายเมือ่ อายุสามสิบเก้าปี แต่อลั ลันไม่สอดรูส้ อดเห็นเรือ่ งชาวบ้าน...ถ้าเลีย่ ง ได้ วิสัยปกติที่เขาท�ำมาชั่วชีวิต ตรงกันข้าม ผู้คนที่มองเขาอาจเข้าใจผิดไปสุดกู่ในยามที่เขานั่งอยู่ใน บ้านพักคนชรา ได้รบั การปฏิบตั ดิ แู ลเหมือนว่าเขาตายไปแล้ว แม้จะมีความเจ็บ และปวดกระจายทั่วร่าง แต่การหลบหนีออกจากเงื้อมมือของผู้อ�ำนวยการอลิซ เจ้าโทสะ ให้ความเร้าใจยิ่งไปกว่าการนอนตัวแข็งทื่อหกฟุตใต้ผิวดิน จากความคิดนั้น แม้หัวเข่าจะส่งเสียงประท้วง หนุ่ม (น้อย) เจ้าของ วันเกิดกล่าวค�ำอ�ำลาเฮนนิง อัลก็อตซอน และดุ่มเดินไปตามเส้นทางหลบหนีที่ ไม่มีการวางแผนใดๆ ไว้เลย อัลลันเดินตัดลานโบสถ์ไปทางใต้ เดินไปจนก�ำแพงหินโผล่มาขวาง ก�ำแพงหินสูงไม่เกินสามฟุต แต่อัลลันเป็นชายร้อยปี มิใช่นักกระโดดสูง อีก ฟากหนึ่งคือ สถานีรถโดยสารมัลช็อปปิง ชายชราเพิ่งตระหนักว่าขาสองข้าง ก�ำลังพาเขามุ่งตรงไปหาอาคารที่นา่ จะมีประโยชน์ยิ่ง เมื่อหลายสิบปีก่อนหน้านี้ อัลลันเดินเท้าข้ามเทือกเขาหิมาลัยมาแล้ว ก�ำแพงหินสูงแค่นี้ไม่น่าสะพรึงกลัว เลย เขาย้อนนึกถึงประสบการณ์หิมาลัย ก้าวเท้าไปยืนชิดแนวอุปสรรคกีดกั้น ตัวเขากับสถานี เขม้นจ้องเข้มข้นเอาเป็นเอาตาย ก�ำแพงหินคล้ายจะหวาดหวัน่ หดเล็ก เมือ่ หดลงถึงระดับต�ำ่ สุดแล้ว อัลลันป่ายขาปีนข้าม เข่าจะปวดก็ชา่ งเข่า นพดล เวชสวัสดิ์
13
มัลช็อปปิงมิใช่เมืองทีเ่ รียกว่าจอแจ วันธรรมดาฟ้าโปร่งแสงแดดส่องฉาย มิใช่ข้อยกเว้น อัลลันไม่ได้พบวิญญาณใด ทั้งหายใจได้และไม่หายใจ นับตั้งแต่ เขาลงความเห็นแล้วว่าจะไม่ไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิด ห้องพักผู้โดยสารของ สถานีขนส่งแทบจะว่างเปล่าเมื่อเขาไปถึง อัลลันเดินลากเท้าเข้าไปข้างใน แทบ จะว่างเปล่า ทางขวามือมีช่องขายตั๋วสองช่อง ช่องหนึ่งปิดสนิท หลังช่องเปิด มีชายร่างเล็กแว่นตากลมผมบางหวีเรียบแปล้สวมเครื่องแบบ ชายในเครื่องแบบ เงยหน้าจากจอคอมพิวเตอร์ ถลึงตามองชายชราด้วยความหงุดหงิด อาจเป็น ไปได้ว่าผู้คนในช่วงเวลานี้ท�ำให้เขาเหนื่อยใจ เพราะทางมุมหนึ่งของห้อง มี ชายหนุ่มร่างยักษ์ยืนอยู่ ผมบลอนด์ไว้ยาวเหนียวเหนอะหนวดเคราหร็อมแหร็ม สวมเสื้อแจ๊กเก็ตผ้ายีน ด้านหลังปักค�ำว่า ไม่อีกแล้ว อาจเป็นได้วา่ ไอ้หนุ่มผมยาวอ่านหนังสือไม่ออก เพราะเขาดึงบานประตู ห้องสุขาของคนพิการ ประหนึ่งว่าป้าย ใช้งานไม่ได้ ตัวหนังสือสีด�ำขนาดใหญ่ บนพื้นสีส้ม ไม่มีความหมายใดต่อเขาเลย หลังจากนั้น เขาย้ายไปดึงบานประตูห้องสุขาอีกบาน แต่ก็เจออีกปัญหา ดูเหมือนว่าเขาไม่อยากพรากจากกระเป๋าเดินทางติดล้อขนาดใหญ่สเี ทา แต่หอ้ ง สุขาเล็กเกินไปที่จะชวนกระเป๋าเดินทางร่วมทางไปด้วย อัลลันพิจารณาแล้ว หนุ่มคนนั้นมีทางเลือกเป็นไปได้สองสาย หนึ่งนั้น เดินเข้าไปในห้องสุขา ปลดทุกข์ ทิ้งกระเป๋าเดินทางไว้ข้างนอก หรือไม่ ก็ส่งกระเป๋าเดินทางเข้าไปใน ห้องสุขา ตัวเองรออยู่ข้างนอก แต่อัลลันมีปัญหาเร่งด่วนกว่านั้น เขายกเท้าสลับกันให้ถูกจังหวะ เดิน ก้าวเท้าสัน้ ๆ ตรงไปหาชายร่างเล็กในช่องหน้าต่าง สอบถามความเป็นไปได้ของ การขนส่งสาธารณะไปทิศใดก็ได้ ในเวลาไม่กี่นาทีข้างหน้านี้ ถ้ามี, ค่าใช้จา่ ย สักเท่าใด? ชายร่างเล็กประกายตาเหนื่อยล้า อาจท�ำข้อมูลหลายกระผีกของอัลลัน หล่นหายในการสอบถาม เพราะในอีกอึดใจต่อมา เขาตั้งค�ำถาม “อยากไปไหน?” 14
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
อัลลันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด เตือนชายร่างเล็กว่าเขาได้แจ้งจุดหมาย ปลายทางไปแล้ว และวิถีการเดินทางมีความส�ำคัญรองลงไป ต้องการทราบ เพียง 1) เวลาออกจากสถานี 2) ค่าใช้จ่าย ชายร่างเล็กหันไปมองตารางรถเมล์ รอท่าให้ค�ำของอัลลันดิ่งจมลงไปใน ความคิด “รถเมล์หมายเลข 202 ออกไปยังสเตรงนาสในสามนาที พอได้ไหม?” ได้เลยครับ อัลลันตอบ ชายร่างเล็กบอกว่ารถเมล์จะออกจากท่าเทียบ ด้านนอก จะสะดวกกว่าถ้าซื้อโดยตรงจากคนขับ อัลลันสงสัยว่าชายหวีผมแปล้นงั่ ท�ำอะไรในช่องขายตัว๋ ถ้าไม่จำ� หน่ายตัว๋ ? แต่เขาไม่ได้แสดงความเห็น ชายร่างเล็กอาจสงสัยในท�ำนองเดียวกัน อัลลัน ขอบคุณส�ำหรับความช่วยเหลือของเขา มือแตะปีกหมวกท�ำความเคารพ หมวก ที่เขาเร่งร้อนจนไม่ได้สวมติดหัว ชายร้อยปีนั่งลงบนม้ายาว หนึ่งในสองตัวที่ว่างอยู่ นั่งเดียวดายกับ ความคิดโดดเดี่ยวหนึ่งเดียวในหัว งานเลี้ยงวันเกิดจะเริ่มต้นเวลาบ่ายสาม ซึ่ง ก็คือ อีกสิบสองนาทีข้างหน้า นาทีนี้ คงมีคนไปทุบประตูห้องของเขา จากนั้น นรกแตก เขาอมยิ้มให้กับภาพในหัว ทางหางตา อัลลันมองเห็นคนเดินตรงมาหา ชายหนุ่มผมยาวผู้นั้นเอง เดินมาหาอัลลันพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางเคลื่อนที่พร้อมกันทั้งสี่ล้อ อัลลัน ตระหนักว่าคงเลีย่ งหลบไม่ได้ทจี่ ะสานสนทนากับหนุม่ ผมยาว ก็อาจจะไม่เลวนัก เขาอาจได้มุมมองแปลกพิสดารต่อเรื่องโน้นเรื่องนี้ของคนหนุ่มยุคนี้ การสนทนาเกิดขึน้ จริง แต่ไม่มคี วามล�ำ้ ลึกเชิงสังคมทีอ่ ลั ลันคาดไว้ ชาย หนุ่มเดินมาหยุดต่อหน้า ห่างออกไปสักสองหลา สายตามองกราดชายชรา จากนั้นส่งเสียง “เฮ้” อัลลันตอบด้วยน�้ำเสียงเป็นมิตร อวยพรให้เขาได้พบยามบ่ายแสนสุข และมีหนทางใดบ้างที่เขาพอจะรับใช้ได้บ้าง? ดูเหมือนว่ามี ชายหนุ่มอยากให้ นพดล เวชสวัสดิ์
15
ชายชราดูแลกระเป๋าเดินทางในระหว่างทีเ่ ขาเข้าไปปลดทุกข์ หรือจากถ้อยความ ที่หลุดจากปาก : “กรูต้องไปขรี้” อัลลันตอบรับ แม้เขาจะชราเจ็บป่วยออดแอด แต่สายตายังท�ำงานได้ดี และไม่ใช่ภารกิจยุง่ ยากอะไรทีจ่ ะมองจ้องกระเป๋าเดินทางของคุณ ขอให้พอ่ หนุม่ รีบเร่งเบ่งให้รวดเร็ว แน่นอนไม่ได้ใช้ศัพท์บัญญัติเดียวกับชายหนุ่ม เพราะเขา ต้องขึ้นรถเมล์ ชายหนุ่มไม่ใส่ใจฟังท่อนท้าย อาการขนลุกขนพองพาเขาวิ่งตรงไปห้อง สุขาก่อนอัลลันจะกล่าวจบ ชายร้อยปีไม่เคยยินยอมให้ตนเองหงุดหงิดหัวเสียไปกับการแสดงออก ของผู้อื่น แม้จะมีเหตุผลชั้นดีก็ตามที และเขาก็ไม่ได้ร�ำคาญมารยาทไม่งาม ของเด็กหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้ท�ำให้เขาเอ็นดูเช่นกัน ซึ่งความรู้สึกนี้จะก่อให้เกิดผล ใหญ่หลวงตามมา รถเมล์หมายเลข 202 เลื่อนมาเทียบท่าหน้าประตูอาคาร ไม่กี่วินาที หลังจากชายหนุม่ งับปิดประตูหอ้ งสุขา อัลลันมองรถเมล์ เบือนหน้ากลับมามอง กระเป๋าเดินทาง เงยหน้ามองรถเมล์ และย้อนกลับมามองกระเป๋าเดินทางอีกรอบ กระเป๋าติดล้อ เขาบอกตัวเอง แล้วก็มีคานชักลากเสียด้วย และแล้ว อัลลันสร้างความประหลาดให้ตนเอง โดยตัดสินใจท�ำในสิ่งที่ ท่านต้องยอมรับ...ตอบ ‘เยส’ ต่อชีวิต คนขับรถเป็นคนดีมนี ำ�้ ใจและมารยาทงาม เขาลงจากรถมาช่วยพยุงชาย ชรากับกระเป๋าเดินทางใหญ่เบ้งขึ้นรถ อัลลันขอบคุณเขา และดึงกระเป๋าเงินออกจากกระเป๋าอกเสื้อ คนขับ สงสัยว่าชายชราจะเดินทางไปสุดสายที่สเตรงนาสเชียวหรือ? แต่อัลลันค�ำนวณ แล้ว ประหยัดเท่าที่ประหยัดได้จะดีกว่า เขาดึงธนบัตรห้าสิบโครเนอร์ออกมา “เท่านี้ไปได้ไกลแค่ไหน?” คนขับคุ้นชินกับผู้โดยสารที่รู้ว่าตัวเองจะไปที่ไหนแต่ไม่ทราบราคาที่ต้อง 16
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
จ่าย กรณีนี้เป็นในทางตรงกันข้าม เขาเงยหน้ามองตารางเดินรถ ให้ค�ำตอบว่า สี่สิบแปดโครเนอร์เดินทางไปถึงสถานีบีริงเงอ อัลลันคิดว่าสถานีชอื่ ไพเราะ คนขับลากกระเป๋าที่เพิ่งขโมยมาใหม่หมาด ไปวางช่องเก็บหลังที่นั่ง ในขณะที่อัลลันนั่งแถวหน้าทางขวามือ จากที่นั่น เขา มองผ่านหน้าต่างของห้องพักผู้โดยสาร บานประตูห้องสุขายังปิดอยู่ ในตอนที่ รถเมล์เคลื่อนออกจากท่าเทียบ อัลลันได้แต่หวังว่าหนุ่มคนนั้นคงได้ห้วง ‘เวลา สุขา’ ในห้องนั้น จนกว่าเขาจะเปิดประตูออกมาพบความผิดหวัง รถเมล์ปลายทางสเตรงนาสแทบไม่มีผู้โดยสารในบ่ายวันนั้น แถวหลังมีหญิงวัย กลางคน กับคุณแม่สาวรุน่ ทีว่ นุ่ อยูก่ บั ลูกสองคน คนหนึง่ ยังแบเบาะอยูใ่ นรถเข็น อีกคนนั่งแถวหน้าสุดคือชายชราแก่หง่อม ผู้โดยสารคนนี้สงสัยว่าท�ำไมเขาขโมยกระเป๋าเดินทางสีเทาสี่ล้อ? เพียง เพราะเขาท�ำได้? หรือเป็นเพราะว่าเจ้าของกระเป๋ามารยาททราม? หรือเพราะว่า ในกระเป๋าเดินทางอาจมีรองเท้าหรือหมวก? หรือเป็นเพราะตนแก่แล้ว ไม่มอี ะไร ต้องสูญเสีย? อัลลันไม่มีค�ำตอบต่อเรื่องนั้น ในยามที่ชีวิตล่วงเลยเกินอายุขัย ไปแล้ว ง่ายเหลือเกินที่จะท�ำตามใจอยาก เขาคิดในใจ ขยับตัวให้นั่งสบาย จวบจนถึงจุดนี้ อัลลันพึงพอใจไปกับความคลี่คลายที่เกิดขึ้นในวันนี้ เปลือกตาปิดลง เขางีบหลับยามบ่าย ในนาทีเดียวกัน ผู้อ�ำนวยการอลิซเคาะประตูห้องหมายเลข 1 ของ บ้านพักคนชรา เธอเคาะซ�้ำ และเคาะอีกครั้ง “เลิกเล่นตลกได้แล้ว, อัลลัน ท่านนายกเทศมนตรีและทุกคนมารอใน งานแล้ว ได้ยนิ ทีฉ่ นั พูดไหม? คุณคงไม่แอบไปดูดขวดเหล้าอีกกระมัง? ออกมา เดี๋ยวนี้เลย, อัลลัน อัลลัน! อัลลัน!” ในเวลาเดียวกัน บานประตูเปิดออก ประตูห้องสุขาห้องเดียวที่ยังใช้งาน ได้ในอาคารสถานีขนส่งมัลช็อปปิง ชายหนุ่มผมยาวเดินออกมา โปร่งโล่งเป็น สองเท่า เขาเดินตรงมากลางห้องพักผูโ้ ดยสาร มือข้างหนึง่ ดึงเข็มขัดให้แน่น มือ นพดล เวชสวัสดิ์
17
อีกข้างเสยผมปรกหน้า จากนั้น ร่างนิ่งค้าง เบิกตาโพลงมองม้ายาวว่างเปล่า สองตัว มองซ้ายแล้วหันไปมองขวา ปากอ้ากว้างแผดเสียงออกมา “นรกห่ะอะไรกัน?...” เสียงขาดหาย นาทีต่อมา หาเสียงจนพบ “เมิงตาย, ไอ้แก่ ไอ้เฒ่าเจ้าเล่ห์ เมิงตาย! ถ้ากรูตามเจอเมิง”
18
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
บทที่สาม วันจันทร์ที่ 2 พฤษภาคม 2005
หลังบ่ายสามโมงของวันที่ 2 พฤษภาคม ความเงียบสงบของเมืองมัลช็อปปิง แตกกระจาย จะวุ่ยวายโกลาหลอีกนานหลายวัน แรกสุด ผู้อ�ำนวยการอลิซ แห่งบ้านพักคนชรากังวลใจยิง่ กว่าความเดือดดาล ดึงกุญแจมาสเตอร์คยี อ์ อกมา ในเมื่ออัลลันไม่กลบซ่อนทางหนี เห็นได้ชัดในทันทีว่าชายเจ้าของวันเกิดปีน หน้าต่างหนีออกจากห้อง มองจากรอยเท้า เขายืนย�่ำเท้าในแปลงแพนซี ก่อน จะหายตัวไป ในฐานะผู้ครองต�ำแหน่งสูงสุด นายกเทศมนตรีคิดว่าควรเป็นผู้สั่งการใน เรื่องนี้ เขาบอกให้เจ้าหน้าที่ออกไปค้นหาเป็นคู่ อัลลันไปไม่ได้ไกล พื้นที่การ เสาะหาจะเป็นอาณาบริเวณในละแวกนี้ หนึ่งคู่ไปดูที่สวนสาธารณะ อีกคู่ไปที่ ร้านจ�ำหน่ายสุราของรัฐบาล (สถานที่ที่อัลลันแวะไปเยือนบ่อยครั้ง ผู้อ�ำนวยการ อลิซทราบดี) หนึ่งคู่ไปย่านร้านค้าถนนสายกลาง อีกคู่ไปยังศาลาประชาคม บนเนิน นายกเทศมนตรีจะปักหลักประจ�ำการในบ้านพักคนชรา จับตาดูผพู้ กั อาศัย ที่ยังไม่หลบหนีจากที่นี่ และครุ่นคิดวางแผนการด�ำเนินงานขั้นถัดไป เขาบอก ผู้ค้นหาว่าต้องสืบในเชิงลับ อย่าได้ป่าวประกาศให้ผู้คนแตกตื่นโดยไม่จ�ำเป็น นายกเทศมนตรีลืมไปว่า ผู้ค้นหาคู่หนึ่งเป็นนักข่าวหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นกับ ช่างภาพของเธอ นพดล เวชสวัสดิ์
19
สถานีขนส่งไม่ได้อยูใ่ นแผนค้นหาของนายกเทศมนตรี ณ ทีน่ นั้ ชายหนุม่ ร่างยักษ์ผมยาวเหนียวเหนอะ เสื้อแจ๊กเก็ตยีนที่มีค�ำว่า ไม่อีกแล้ว บนแผ่นหลัง เริ่มการค้นหาโดยละเอียดทุกตารางนิ้วของอาคารสถานี ในเมื่อไม่มีร่องรอยของ ชายชราหรือกระเป๋าเดินทางติดล้อขนาดใหญ่สีเทา เขาเดินตรงไปหาชายร่าง เล็กในช่องขายตั๋ว เพื่อสอบหาข้อมูล เผื่อจะได้ความว่าชายชรามุ่งหน้าไปที่ใด แม้ชายร่างเล็กจะเบื่อหน่ายงานอาชีพ แต่ก็ยังด�ำรงศักดิ์ของต�ำแหน่ง ข้าราชการขนส่งแห่งสวีเดน เขาอธิบายให้ไอ้หนุ่มหยาบคายถ่มถุยท่าวางโต ทราบว่า ความเป็นส่วนตัวของผู้โดยสาร มิใช่เรื่องที่จะล่วงละเมิดได้ กล่าว เพิ่มเติมว่า ไม่ว่าจะเป็นกรณีใด เขาไม่มีวันแจ้งข้อมูลที่ท่านประสงค์จะทราบ ชายหนุม่ ยืนนิง่ อึง้ อยูห่ ลายอึดใจ จากนัน้ เดินย้ายไปทางซ้ายราวห้าหลา ของบานประตูหอ้ งขายตัว๋ ทีไ่ ม่มนั่ คงนัก ไม่เสียเวลาบิดหมุนว่าประตูลอ็ กหรือไม่ เขาเดินถอยหลัง ง้างรองเท้าบู๊ตข้างขวาถีบยันประตูจนเศษไม้ปลิวว่อนไปในทุก ทิศ ชายร่างเล็กในห้อง ไม่มเี วลาแม้จะยกหูโทรศัพท์ขอความช่วยเหลือ ร่างของ เขาห้อยแต่งแต่งกลางอากาศ ไอ้หนุ่มผมยาวดึงใบหู ยกร่างจนเท้าลอยพ้นพื้น “ฉันอาจจะไม่รู้จักความเป็นส่วนตัว แต่ฉันช�ำนาญเรื่องการจูงใจให้คน บอกเล่าความจริง” พูดจบ เขาทิ้งร่างชายขายตั๋วลงบนเก้าอี้หมุน นัน่ เองทีไ่ อ้หนุม่ แจ๊กเก็ตยีนบรรยายว่าจะท�ำอย่างไรกับเครือ่ งเพศของชาย ร่างเล็ก โดยมีค้อนและตะปูร่วมบรรเลง หากไม่บอกเล่าในสิ่งที่เขาอยากทราบ ค�ำบรรยายชัดเจนจนมองเห็นภาพ ชายร่างเล็กอ้าปากได้ เริ่มส่งถ้อยค�ำพรั่งพรู ออกมา ชายชราน่าจะมุ่งหน้าไปยังสเตรงนาส จะน�ำกระเป๋าเดินทางติดมือไป ด้วยหรือไม่ ไม่ทราบชัด เพราะเขาเป็นคนที่ไม่อยากสอดรู้สอดเห็นเรื่องราว ของผู้โดยสาร ชายขายตั๋วนิ่งเงียบ ดูว่าข้อมูลของเขาท�ำให้ไอ้หนุ่มผมยาวพอใจหรือไม่ แทบจะในทันที เขาลงความเห็นว่าจะต้องเพิ่มเติมข้อมูลให้ละเอียดกว่านั้น จากมัลช็อปปิงถึงสเตรงนาส รถเมล์จะจอดสิบสองสถานี ชายชราอาจลงทีป่ า้ ยใด ก็ย่อมเป็นไปได้ คนที่ทราบเรื่องนี้คือ คนขับรถเมล์ เขาจะวนรถกลับมาที่นี่ใน 20
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
เวลาหนึง่ ทุม่ สิบนาที ในตอนทีเ่ ขาพารถกลับไปยังปลายทางอีกฟากทีเ่ มืองเฟลียน ไอ้หนุ่มผมยาวทรุดตัวลงนั่งข้างชายร่างเล็กเจ้าของหูสองข้างปวดตุบๆ “ขอคิดก่อน” ดังนั้น ไอ้ยักษ์ผมยาวเริ่มใช้ความคิด คิดว่าควรจะข่มขู่ขอเบอร์มือถือ ของคนขับจากไอ้หมอนี่ โทรไปหาคนขับ แจ้งให้ทราบว่ากระเป๋าเดินทางสีเทา ของชายชราเป็นสมบัติที่ขโมยมา แน่อยู่แล้ว ย่อมมีความเสี่ยงที่ดึงต�ำรวจมา เกี่ยวข้อง ต�ำรวจมายุ่งเรื่องนี้ไม่ได้ อีกอย่างหนึ่ง เรื่องนี้ไม่เร่งร้อนนัก เพราะ ชายชราผู้นั้นแก่หง่อม และมีกระเป๋าหนักอึ้งให้ลากไปด้วย ไอ้เฒ่านั้นคงต้อง เดินทางโดยรถไฟ หรือว่าแท็กซี่ ถ้ายังอยากเดินทางต่อจากสถานีสเตรงนาส มันทิ้งร่องรอยให้ตามไปตัวได้ และอีกไม่นาน คงมีใครอีกคนที่จะโดนดึงหูให้ เท้าลอยพ้นพื้น รีบบอกเล่าว่าชายชรามุ่งหน้าไปทางไหน ไอ้หนุ่มเชื่อมั่นในพลัง ความสามารถโน้มน้าวจิตใจผู้คนให้แจ้งเรื่องที่เขาอยากทราบ เมือ่ ไอ้หนุม่ คิดจบแล้ว เขาตัดสินใจนัง่ รอรถเมล์คนั นัน้ ย้อนกลับมา จะได้ สอบถามคนขับด้วยมารยาทไร้ความสุภาพ ตัดสินใจได้แล้ว ไอ้หนุ่มผมยาวลุกขึ้นยืน ให้ค�ำบรรยายต่อพนักงาน ขายตั๋วว่าจะเกิดเรื่องใดต่อตัวเขา ภรรยา ลูกและบ้านพัก ถ้าบอกเล่าเรื่องนี้ให้ เข้าหูต�ำรวจ หรือใครก็ตามที่เอ็งหันหน้าไปคุยด้วย ชายร่างเล็กไม่มีเมียไม่มีลูก แต่อยากปกป้องรักษาเครื่องเพศและใบหู ทั้งสองข้างไว้ติดตัว ดังนั้น เขาสาบานเป็นค�ำตาย ในฐานะข้าราชการขนส่ง แห่งชาติว่าจะไม่แอะเรื่องนี้แม้แต่ค�ำเดียว นั่นเป็นสัญญาที่เขารักษาไว้มั่น จนถึงวันถัดไป กลุ่มคนคู่ออกไปค้นหา กลับมารายงานผลที่บ้านพักคนชรา บอกเล่า สิ่งที่ตนเห็นและสิ่งที่ตนไม่เห็น นายกเทศมนตรีตั้งใจมั่นว่าจะไม่แพร่งพราย เรื่องนี้ให้เข้าหูต�ำรวจ ในยามที่เขาครุ่นคิดเอาเป็นเอาตายหาทางแก้ปัญหา สายใหม่ ผู้สื่อข่าวหนังสือพิมพ์ท้องถิ่นตั้งค�ำถาม “ท่านจะท�ำอะไรต่อไปคะ, ท่านนายกเทศมนตรี?” นพดล เวชสวัสดิ์
21
นายกเทศมนตรีนิ่งคิดชั่วอึดใจ ก่อนให้ค�ำตอบ “แจ้งให้ต�ำรวจทราบ แน่นอนอยู่แล้ว” พระเจ้าเหอะ, เขาเกลียดเสรีภาพของสื่อ! อัลลันตื่นขึ้นมาเมื่อคนขับกรุณาสะกิดปลุก บอกว่ารถมาถึงบีริงเงอแล้ว ไม่นาน หลังจากนั้น คนขับมีน�้ำใจยกกระเป๋าเดินทางลงจากรถ โดยมีอัลลันเดินตาม หลังลงมา คนขับสอบถามว่าจากนี้จะไหวหรือครับ? อัลลันบอกคนขับไม่ต้องห่วง อัลลันขอบคุณเขาส�ำหรับความช่วยเหลือ โบกมืออ�ำลา รถเมล์แล่นต่อไปบน ทางหลวงอีกครั้ง สนเฟอร์สงู ใหญ่สยายพุม่ ใบบังแสงอาทิตย์ยามบ่าย อัลลันรูส้ กึ หนาวเยือก เล็กน้อย ความหนาวเย็นซึมผ่านแจ๊กเก็ตตัวบางและรองเท้าผ้า เขายังมองไม่ เห็นตัวเมืองบีรงิ เงอ อย่าว่าแต่สถานีบรี งิ เงอเลย เท่าทีม่ องเห็นมีแต่ปา่ ป่า และ ป่า ไม่ว่าจะเหลียวไปทางทิศไหน...และถนนกรวดแยกจากถนนใหญ่ไปทางขวา อัลลันเชือ่ ว่าน่าจะมีเสือ้ ผ้าหนาอุน่ ในกระเป๋าเดินทางทีค่ ดิ ปุบปับลากตาม หลังร่วมทางมาด้วย โชคร้ายทีก่ ระเป๋าล็อก ถ้าไม่มไี ขควงหรือเครือ่ งมืออืน่ อย่า หวังว่าจะเปิดได้ ไม่มีทางเลือกสายอื่น นอกจากจะก้าวเท้าออกเดิน หากไม่ อยากแข็งตายคืนนี้ ทว่า จากประสบการณ์นานร้อยปี เขาค่อนข้างใจว่าไม่อาจ ท�ำได้ แม้จะพยายาม กระเป๋าเดินทางมีคานชักลาก เมือ่ ดึงลากกระเป๋า ล้อทัง้ สีห่ มุนเคลือ่ นแต่ โดยดี อัลลันเดินไปตามทางกรวดเข้าไปในป่าทึบด้วยเท้าก้าวสัน้ กระเป๋าเดินทาง ตามหลังมาอย่างว่าง่าย ล้อบดกรวดเอียดออด ไปได้ไม่กี่ร้อยหลา อัลลันมาถึงสิ่งที่น่าจะเรียกว่าสถานีรถไฟบีริงเงอ อาคารร้างถัดจากสิ่งที่น่าจะเรียกว่าเป็นรางรถไฟที่โลกลืม อัลลันแกร่งเท่าที่ชายร้อยปีจะแกร่งได้ แต่ออกแรงเกินตัวไปแล้ว เขานั่ง ลงบนกระเป๋าเดินทาง รวบรวมความคิดและเรี่ยวแรง 22
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
ทางซ้ายมือของอัลลันเป็นอาคารสถานีทาสีเหลืองซอมซ่อ สูงสอง ชั้น หน้าต่างทุกบานของชั้นล่างมีแผ่นไม้ตีปิด ทางซ้ายมือเป็นรางรถไฟที่ไม่มี การเดินรถอีกต่อไปแล้ว ทอดยาวตรงแน่วเหมือนลูกศร หายลับไปในป่าใหญ่ พระแม่ธรณียังไม่ประสบความส�ำเร็จในการกลืนรางเหล็ก แต่ก็คงอีกไม่นาน ชานชาลาไม้ไม่ปลอดภัยถ้าจะย่างเหยียบ ปลายสุดของชานชาลามี ป้ายเลอะเลือนเขียนไว้ ห้ามเดินบนรางรถไฟ รางรถไฟคล้ายจะไม่มีอันตราย อัลลันคิดในใจ แต่คนสติดีคนไหนจะไปเดินบนชานชาลา? ค�ำถามได้ค�ำตอบโดยพลัน เพราะเสี้ยววินาทีนั้น บานห้อยร่องแร่งของ อาคารเปิดผาง ชายอายุเจ็ดสิบสวมหมวกแก๊ปเดินออกมา มองจากรองเท้าบู๊ต ขนาดใหญ่ เห็นได้ชดั ว่าเขาวางใจในชานชาลาไม้ผุ เพราะเขาเดินกระทืบเท้าตรง มาหาชายชรา มาหยุดยืนต่อหน้า เค้าหน้าดุดันเหี้ยมเกรียม ความคิดวาบแรก ใครกันบังอาจมารุกล�ำ้ เขตอ�ำนาจของเขา? แต่แล้วก็เปลีย่ นใจ น่าจะเป็นผลจาก ภาพชายชรา ตัวอย่างแก่หง่อมของมนุษยชาติ อัลลันนัง่ บนกระเป๋าเดินทางทีเ่ พิง่ ขโมยมา ไม่รวู้ า่ ควรพูดอะไร และไม่มี พลังงานพอจะอ้าปากได้อกี แล้ว แต่มองจ้องประสานตากับชายหมวกแก๊ป รอคอย ให้เจ้าถิ่นเดินหมากก่อน “แกเป็นใคร? และมาท�ำอะไรในสถานีของฉัน?” ชายหมวกแก๊ปยิง ค�ำถาม อัลลันไม่ตอบ ยังลงความเห็นไม่ได้วา่ รับมือกับมิตรหรือศัตรู แต่แล้วก็ ตัดสินใจได้ว่าไม่ควรทะเลาะกับคนเดียวที่มีอยู่ในละแวกนี้ คนผู้นี้อาจยินยอม ให้เขาเข้าพักในอาคารก่อนความหนาวเยือกยามค�่ำคืนมาเยือน เขาตัดสินใจ เล่าความจริง อัลลันบอกชายผูน้ วี้ า่ เขาชือ่ อัลลัน อายุครบหนึง่ ร้อยปีในวันนี้ แกร่งเกิน วัย แกร่งพอจะหลบหนีออกจากบ้านพักคนชรา มีเวลาพอจะขโมยกระเป๋าเดินทาง จากชายหนุ่มที่น่าจะไม่สุขใจนัก หัวเข่าของเขาในช่วงเวลานี้อาจไม่แกร่งที่สุด เขาอยากให้หัวเข่าได้พักบ้าง นพดล เวชสวัสดิ์
23
อัลลันเงียบไป รอคอยค�ำพิพากษาจากศาล “อย่างนัน้ เชียว” ชายสวมหมวกแก๊ปส่งเสียง จากนัน้ ยิม้ เกลือ่ นเต็มหน้า หัวขโมย! เขากระโจนปราดเปรียวลงจากชานชาลา เดินเข้ามาใกล้ชายร้อยปี อยาก เห็นหน้าให้ถนัด “อายุร้อยปีจริงหรือ?” เขาถาม “เช่นนั้น ก็นา่ จะหิว” อัลลันติดตามตรรกะของเจ้าถิ่นไม่ได้ แต่ก็หิวเอาเรื่อง สอบถามว่าใน เมนูอาหาร จะมีเครื่องดื่มบาดคอร่วมด้วยหรือไม่? ชายสวมหมวกแก๊ปยื่นมาสัมผัส แนะน�ำตัวว่าชื่อ ยูเลียส ยอนซอน ดึงมือชายชราให้ลุกขึ้นยืน ประกาศออกมาว่าเขาจะแบกกระเป๋าเดินทางให้เอง มีกวางเอลก์ย่างหากท่านสนใจ และแน่นอนต้องมีเครื่องดื่มจุดไฟติดให้ล้างคอ ซึ่งน่าจะดูแลหัวเข่าและส่วนที่เหลือของร่างกายได้แน่นอน ยูเลียส ยอนซอนไม่มีคนคุยด้วยนานหลายปีแล้ว ดังนั้น เขายินดียิ่งที่ได้พบ ผู้เฒ่ากับกระเป๋าเดินทาง จิบหนึ่งสุราร้อนแรงบ�ำบัดหัวเข่าข้างซ้าย จิบสอง ส�ำหรับเข่าข้างขวา ตามด้วยอีกหลายหยดบรรเทาอาการปวดเมื่อยแผ่นหลัง และล�ำคอ และอีกแก้วเรียกน�้ำย่อย หลังจากนั้น บรรยากาศนุ่มละไม อัลลัน สอบถามว่ายูเลียส ยอนซอนท�ำมาหารับประทานอย่างไร? และได้ทราบเรือ่ งราว ชีวิตทั้งมวล ยูเลียสเกิดทางเหนือของสวีเดน บุตรคนเดียวของอันเดอร์สกับเอลวินา ยอนซอน ยูเลียสท�ำงานกรรมกรในฟาร์มของครอบครัว พ่อทุบตีทุกเมื่อเชื่อ วัน แผดด่าก�ำกับว่าเอ็งไม่เอาถ่าน เมื่อยูเลียสอายุยี่สิบห้า แม่ตายเพราะมะเร็ง ยูเลียสร�่ำไห้โศกเศร้า พ่อโดนบึงพรุดูดจมหายในขณะที่พยายามช่วยวัวตัวเมีย สาวรุ่น ยูเลียสร�่ำไห้เช่นกัน เพราะเขารักวัวตัวนี้ ยูเลียสหนุ่มไม่มีความรู้และฝีมือในการท�ำฟาร์ม (ในแง่นี้ พ่อพูดถูก) ทั้งยังไม่มีความกระสันอยากท�ำฟาร์ม เขาขายทุกอย่างยกเว้นป่าหย่อมหนึ่ง ไม่ 24
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
กีเ่ อเคอร์ เขาคิดว่าน่าจะเป็นเรือนตายในยามแก่ชรา เขาเดินทางเข้าสตอกโฮล์ม เพียงแค่สองปี ผลาญเงินหมดทั้งก้อน เขาหวนกลับมาหาป่า ยูเลียสคึกสุดขีด ยื่นซองประมูลเสาไฟฟ้าห้าพันต้นต่อบริษัทการไฟฟ้า ฮูดิกสวาลล์ ในเมื่อยูเลียสไม่สนใจรายละเอียดปลีกย่อย เช่น การช�ำระภาษี คนงาน เขาได้งานชิ้นนี้ ด้วยความช่วยเหลือจากกรรมกรฮังการีหนีเข้าเมือง เขาส่งเสาไฟฟ้าได้ตรงเวลาตามสัญญา ได้รบั เงินมากมายเกินกว่าจะเชือ่ ว่ามีเงิน ก้อนโตขนาดนี้ในโลก ทุกอย่างด�ำเนินไปอย่างราบรื่น จนกระทั่งความแตก ยูเลียสโกงนิด โกงหน่อย ต้นไม้ที่ยูเลียสจัดหา ยังไม่โตเต็มขนาด เสาไฟฟ้าสั้นไปต้นละหลา อาจไม่มใี ครสังเกต จนกระทัง่ ชาวไร่ในแถบนัน้ ต่างซือ้ เครือ่ งเก็บเกีย่ วกันถ้วนหน้า บริษัทการไฟฟ้าฮูดิกสวาลล์ปักเสาตัดข้ามท้องทุ่งไร่นาและบึงพรุ เมื่อ ถึงฤดูเก็บเกี่ยว แค่เช้าวันแรก เครื่องเก็บเกี่ยวใหม่เอี่ยมยี่สิบสองคัน ดึง สายไฟท�ำให้เสาล้มยี่สิบหกจุดในย่านนี้ คนทั้งเมืองไม่มีไฟฟ้าใช้นานหลาย สัปดาห์ เก็บเกี่ยวผลผลิตไม่ทัน เครื่องรีดนมวัวใช้งานไม่ได้ ไม่นานนัก เพลิงพิโรธของชาวนาชาวไร่ที่มีต่อบริษัทการไฟฟ้าฮูดิกสวาลล์...เบนเข็มมาหา ยูเลียสหนุ่ม “ช่วงนั้น ค�ำขวัญประจ�ำเมือง ‘ฮูดิกสวาลล์แสนสุข’ ไม่เปล่งผ่าน ริมฝีปากของชาวเมือง ฉันต้องไปซ่อนตัวในโรงแรมทาวน์ในซุนด์สวาลนาน เจ็ดเดือน จนเงินหมด เราชนสุราร้อนแรงกันอีกสักแก้วดีไหม?” อัลลันคิดว่าควรกระท�ำอย่างยิง่ เนือ้ กวางเอล์กย่างล้างคอด้วยเบียร์ เหล้า ดีกรีแรงหลังอาหารซ่านทั่วร่าง จนอัลลันสุขกายสบายใจ ถึงขั้นแทบจะกลัวการ สิ้นลมหายใจขึ้นมาแล้ว ยูเลียสเล่าเรื่องต่อ หลังจากเกือบจะโดนรถแทรกเตอร์ทับกลางเมือง ซุนด์สวาล (โดยชาวไร่เลือดฆาตกรคั่งเต็มตา) เขารู้ซึ้งแล้วว่าชาวเมืองไม่มี วันลืมความผิดเล็กน้อยของเขาไปในอีกร้อยปีขา้ งหน้า เขาเคลื่อนลงใต้ ไปหยุด ในมารีเอเฟรียด ปักหลักลักเล็กขโมยน้อยอยู่นาน จนเบื่อชีวิตคนเมือง เขาซื้อ นพดล เวชสวัสดิ์
25
อาคารร้างสถานีบีริงเงอด้วยเงิน 25,000 โครเนอร์ จากเงินที่บังเอิญกวาดมาได้ จากตู้เซฟในกริปสโฮล์ม อินน์ และที่นี่ ที่สถานีบีริงเงอ เขาใช้ชีวิตด้วยเงินสงเคราะห์จากรัฐ แอบ ล่าสัตว์ในป่าของเพื่อนบ้าน ท�ำมาค้าขายเล็กน้อย และขายสุราเถื่อนกลั่นเอง กับมือ และปล่อยของโจรทีข่ โมยจากเพือ่ นบ้าน เขาไม่ได้รบั ความนิยมเท่าใดนัก จากเพื่อนบ้านในละแวกนี้ ยูเลียสเล่าเรื่องต่อไป อัลลันอ้อมแอ้มให้ค�ำตอบ ระหว่างค�ำเคี้ยว เออ, พอจะวาดภาพได้ว่าท�ำไมเพื่อนบ้านเหม็นหน้า เมื่อยูเลียสยื่นข้อเสนอว่า น่าจะกระดกว็อดก้าแก้วส่งท้าย เพื่อเป็น ‘ของหวาน’ อัลลันยอมรับว่าเขาใจอ่อนใจง่ายเหลือเกินต่อค�ำวิงวอนของหวาน แต่ขอตัวไปห้องสุขาระบายน�้ำออกจากร่างเสียก่อน ถ้าที่นี่มีห้องสุขานะ ยูเลียส ลุกขึ้นยืน เปิดหลอดไฟเหนือหัว เพราะฟ้าข้างนอกเริ่มมืดหม่นแล้ว เขาชี้มือ ไปที่บันได ห้องมีน�้ำใช้งานได้อยู่ทางขวามือ เขาให้สัญญาว่าจะรินของหวาน สองแก้วรอพร้อม จะได้ชนแก้วดื่มกับผู้มาเยือน อัลลันเจอห้องสุขาตามค�ำบอกของยูเลียส เขายืนแอ่นร่าง ออกแรงเบ่งน�ำ้ เป็นสาย เป็นปกติที่สุดที่หยดหยาดสุดท้ายหมดแรงไปไม่ถึงโถ หลายหยดหล่น แปะลงบนรองเท้าผ้า การขับเคลือ่ นไปได้ครึง่ ทาง อัลลันได้ยนิ เสียงตึงตังในช่องบันได ความคิด แรก เขาเชือ่ ว่ายูเลียสหอบกระเป๋าเดินทางหนีออกจากบ้านไปแล้ว เสียงดังกว่าเดิม ใครบางคนวิ่งขึ้นบันได อัลลันเพิ่งได้คิดว่าเจ้าของเสียงฝีเท้า อาจเป็นไอ้หนุ่มผมบลอนด์ยาว เหนียวเหนอะ หนาวเคราหร็อมแหร็ม สวมแจ๊กเก็ตยีนที่มีค�ำว่า ไม่อีกแล้ว ติดข้างหลัง ถ้าเป็นคนนั้นจริง การพบหน้ากันก็ไม่น่าจะแช่มชื่นสุขใจนัก รถเมล์แล่นกลับจากสเตรงนาส มาถึงสถานีมลั ช็อปปิงก่อนเวลาสามนาที ในเมือ่ ไม่มผี โู้ ดยสาร คนขับเร่งความเร็วอีกนิดจากสถานีทแี่ ล้ว เพือ่ จะได้พกั หายใจทีน่ ี่ ก่อนจะเดินทางต่อไปถึงปลายทางที่เฟลียน 26
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
แต่คนขับแค่จุดบุหรี่ก่อนจะได้เห็นชายผมบลอนด์ยาวเหนียวเหนอะ หนวดเคราหร็อมแหร็ม สวมแจ๊กเก็ตยีนที่มีค�ำว่ า ไม่อีกแล้ว บนแผ่นหลัง แน่อยู่แล้ว คนขับไม่ได้เห็นถ้อยค�ำบนแผ่นหลัง แม้ตัวหนังสือมีอยู่จริง “จะไปเฟลียนหรือเปล่าครับ?” คนขับถามไม่เต็มเสียงนัก อะไรบางอย่าง ในตัวชายหนุ่มให้ความรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว “ฉันไม่ไปเฟลียน แกก็ไม่ได้ไป” การนั่งรอรถเมล์สี่ชั่วโมง ดูจะมากเกินไปส�ำหรับความข่มกลั้นของ ไอ้หนุม่ ผมยาว อีกอย่างหนึง่ เวลากว่าครึง่ เขาก่นด่าตัวเองทีไ่ ม่ได้ขโมยรถยนต์ น่าจะไล่ตามรถเมล์ได้ทันก่อนเข้าเมืองสเตรงนาส ยิ่งไปกว่านั้น รถสายตรวจหลายคันแล่นไปมาในเมืองเล็ก ต�ำรวจอาจ โผล่หน้าเข้ามาในสถานีขนส่งเมื่อใดก็ได้ ไปสอบปากค�ำชายร่างเล็กในห้อง ขายตั๋ว สอบถามว่าท�ำไมเค้าหน้าตื่นกลัว? และท�ำไมบานประตูห้อยร่องแร่ง บนบานพับอันเดียว? ชายหนุ่มไม่ทราบว่าต�ำรวจมาท�ำอะไรที่นี่ เจ้านายแก๊ง ไม่อีกแล้ว เลือก มัลช็อปปิงเป็นที่ซื้อขายยาเสพติดด้วยเหตุผลสามข้อ หนึ่ง อยู่ใกล้สตอกโฮล์ม สองการเดินทางสะดวก และข้อสาม ส�ำคัญทีส่ ดุ มือกฎหมายไม่ยาวพอจะเอือ้ ม มาถึงที่นี่ เพราะแทบจะไม่มีต�ำรวจในมัลช็อปปิงเลย หรือกล่าวให้ชดั ต�ำรวจไม่ควรมาอยูท่ นี่ ี่ แล้วท�ำไมยัว้ เยีย้ ขนาดนี?้ หนุม่ ร่างยักษ์มองเห็นสายตรวจสองคัน ต�ำรวจสี่นาย แค่นี้ก็เรียกว่าเยอะแล้ว แรกสุด เขาคิดว่าต�ำรวจมาจับตัวเขา เพราะไอ้กุ้งแห้งคนนั้นปากโป้ง ไอ้ยกั ษ์แยกแยะประเภทมนุษย์ ตัดความเป็นไปได้แง่นนั้ ในระหว่างนัง่ รอรถเมล์ ไม่มีอะไรท�ำ เขาเขม้นจ้องไอ้หมอนั่น ย้อนกลับไปหวดฟาดโทรศัพท์แหลกเป็น ชิ้นเล็กชิ้นน้อย และยกบานประตูคืนกลับเข้าที่ให้เนียนที่สุดเท่าที่จะท�ำได้ รถเมล์มาถึงในท้ายทีส่ ดุ ไอ้หนุม่ ผมยาวสังเกตเห็นว่าไม่มผี โู้ ดยสารบนรถ ตัดสินใจในทันที ต้องลักพาตัวทั้งคนขับและรถเมล์ ใช้เวลาเพียงแค่ยสี่ บิ วินาทีในการโน้มน้าวจูงใจให้คนขับกลับรถ ย้อนกลับ นพดล เวชสวัสดิ์
27
ไปทางเหนืออีกครัง้ แทบเทียบได้กบั สถิตสิ ว่ นตัว ชายหนุม่ คิดในใจบนเบาะแถว หน้าสุด ที่นั่งเดียวกับพ่อเฒ่าแก่หง่อมที่เขาล่าตัว นั่งไปบนรถคันนี้่เมื่อหลาย ชั่วโมงก่อน คนขับร่างสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว แต่ก็ผา่ นช่วงเลวร้ายที่สุดจนสงบ ลงได้ด้วยบุหรี่ แน่นอนที่สุด กฎตราไว้ชัดว่าห้ามสูบบุหรีบ่ นรถ แต่มือกฎหมาย ขนาดมหึมา นั่งทแยงกับตัวเขา หนุ่มผมบลอนด์ไว้ยาวเหนอะหนะ หนวด หร็อมแหร็ม สวมแจ๊กเก็ตยีนมีค�ำว่า ไม่อีกแล้ว บนแผ่นหลัง กลางเส้นทาง หนุ่มผมยาวสอบถามว่าโจรเฒ่าขโมยกระเป๋าเดินทางไป ทีไ่ หน? คนขับบอกว่าผูเ้ ฒ่าลงรถทีส่ ถานีบรี งิ เงอ อาจไม่ได้ตงั้ ใจมาทีน่ ี่ เล่าเรือ่ ง ย้อนหลังไปว่าผู้เฒ่าหยิบเงินออกมา 50 โครเนอร์ สอบถามว่าเงินแค่นี้ไปได้ไกล แค่ไหน คนขับไม่รู้รายละเอียดของสถานีบีริงเงอ นอกจากว่า นานครั้งเหลือเกิน ทีจ่ ะมีคนลงป้ายนี้ เท่าทีท่ ราบมีสถานีรถไฟติดกัน ซุกอยูก่ ลางป่าใหญ่ หมูบ่ ้าน บีริงเงออยู่หา่ งออกไป เดาเอาว่าชายชราน่าจะไปได้ไม่ไกลนัก เรี่ยวแรงก็น้อย แถมกระเป๋าค่อนข้างหนัก แม้จะมีล้อก็ตามที ไอ้หนุ่มสงบลงได้ทันควัน ไม่ต้องโทรไปบอกเจ้านายในสตอกโฮล์มแล้ว เพราะเจ้านายเป็นหนึ่งในจ�ำนวนน้อยคนที่ข่มขู่คนให้กลัวแทบขาดใจได้มากกว่า ตัวเขา แค่คิดว่าเจ้านายจะพูดอะไรเรื่องกระเป๋าเดินทางหายไป ร่างก็สั่นเทิ้ม แล้ว ควรแก้ปญั หาให้สำ� เร็จก่อน บอกเจ้านายทีหลัง ในเมือ่ รูแ้ น่ชดั ว่าชายชรายัง ไปไม่ถึงสเตรงนาส และไม่ไปไกลกว่านั้น กระเป๋าเดินทางจะกลับเข้ามาอยู่ใน มือของเขา เร็วกว่าที่เขากลัวไว้ “ถึงสถานีบีริงเงอแล้วครับ” คนขับพารถแล่นเอื่อยมาหยุดหน้าถนนโรยกรวด เตรียมตัวท�ำใจรอรับ ความตาย ดูเหมือนว่ายังไม่ถึงเวลาหมดลมหายใจ แต่มือถือของเขาไม่โชคดี ขนาดนั้น ตายเร็วตายดับแตกกระจายเป็นเสี่ยงใต้รองเท้าบู๊ตของชายหนุ่ม 28
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
ก�ำกับด้วยค�ำขูฆ่ ่าไหลพรูออกมาเป็นสาย เรียบเรียงรวบรวมถ้อยความเพือ่ ก�ำจัด ความคิดของคนขับรถเมล์ที่จะตรงรี่ไปแจ้งความ แทนที่จะหักรถกลับมุ่งหน้า ไปเฟลียนแต่โดยดี ไอ้หนุ่มผมยาวลงรถ ปล่อยให้คนขับกับรถเมล์รอดกลับไป คนขับผู้ น่าสงสารกลัวหงิกแทนการหักเลี้ยวกลับ และพารถไปเข้าอู่ที่เฟลียน เขาขับรถ มุ่งไปยังสเตรงนาส จอดรถกลางถนนเทรโกดส์ เดินตาลอยเข้าไปในโรงแรม ดาเลีย ดื่มวิสกี้ลงคอสี่แก้วรวด จากนั้น ท�ำให้บาร์เทนเดอร์แตกตื่นตกใจ เมื่อร้องไห้โฮออกมา หลังจากรินวิสกี้ให้อีกสองแก้ว บาร์เทนเดอร์ยกโทรศัพท์ มาให้ เผื่อเขาอยากจะโทรหาใคร คนขับรถร้องไห้ออกมาอีกระลอก โทรไปหา เพื่อนหญิง ไอ้หนุ่มผมยาวคิดว่ามองเห็นรอยล้อบนพื้นกรวด ปิดงานได้ด่วนทันใจ ถือเป็น เรื่องดี เพราะความมืดโรยตัวแล้ว ความคิดผุดเข้ามาด่าในหัว น่าจะวางแผนให้รอบคอบเสียก่อน เหลียว มองทางไหน ไม่ผิดไปได้ เขายืนกลางป่าใหญ่มืดครึ้ม อีกไม่นาน ก็คง มืดสนิท ถึงตอนนั้น จะท�ำอะไรได้ ความคิดกัดกินใจหายวับไปในบัดดล เมื่อเขามองเห็นอาคารสีเหลือง ช่องหน้าต่างมีไม้กระดานตีปิดที่ปลายเนิน จากนั้น ใครสักคนเปิดไฟในห้อง ชั้นบน ไอ้หนุ่มค�ำรามออกมา “เจอแกแล้ว, ไอ้เฒ่า” อัลลันรีบปิดงานการปลดทุกข์ แง้มประตูห้องน�้ำเชื่องช้าระวังตัวเต็มที่ เงีย่ หูฟงั เสียงทีเ่ กิดในห้องครัว ไม่นานนัก สิง่ ทีก่ ลัวไว้ในใจเกิดขึน้ แล้ว เสียงของ ชายหนุ่มผมยาว ตะคอกยูเลียส ยอนซอน สอบถามว่าไอ้แก่เจ้าเล่ห์คนนั้น อยู่ที่ไหน? อัลลันแอบย่องไปซ่อนตัวหลังประตูหอ้ งครัว ย่องเงียบเชียบได้เพราะสวม รองเท้าผ้า ไอ้หนุ่มคว้าหูสองข้าง ยกตัวยูเลียสลอยขึ้นจากพื้น ท่าเดียวกับที่ นพดล เวชสวัสดิ์
29
ซ้อมมือมาแล้วในห้องขายตั๋วในมัลช็อปปิง สองมือเขย่าร่างยูเลียส ปากก็ สอบสวน อัลลันคิดว่าหนุ่มคนนี้น่าจะพอใจได้แล้วนะที่พบกระเป๋าเดินทางของ ตัวเอง ซึ่งก็ตั้งอยู่กลางห้อง ยูเลียสนิ่วหน้าแต่ไม่มีทีท่าว่าจะอ้าปากให้ค�ำตอบ อัลลันต้องยอมรับว่าพ่อค้าเสาไม้ แก่พองามคนนีแ้ กร่งกร้าน อัลลันมองหาอาวุธ ในกองขยะเกลื่อนในห้อง เขาพบสิ่งที่จะแปลงตัวเป็นอาวุธได้ : ไม้กระดาน ชะแลง สเปรย์สารฆ่าแมลง และยาเบือ่ หนู อัลลันเลือกยาเบือ่ หนูเป็นอันดับแรก แต่ลม้ เลิกความคิด เพราะไม่มหี นทางจะตักยาเบือ่ หนูชอ้ นพูน สักช้อนสองช้อน เข้าปากไอ้หนุ่มนั่นได้ ชะแลงก็เหมาะ แต่หนักเกินไปส�ำหรับชายร้อยปี ส่วน สเปรย์ฆา่ แมลง...เอาเถอะ, ไม้กระดานดีกว่า อัลลันถือไม้กระดานกระชับให้มนั่ เดินก้าวสัน้ สีก่ ้าว ก้าวเท้าของคนชรา เขามาหยุดยืนหลังเป้าหมาย ไอ้หนุ่มผมบลอนด์น่าจะรู้สึกถึงการคุกคามเข้าใกล้ เพราะในขณะที่ ชายชราเล็งเป้า ไอ้หนุ่มปล่อยมือจากหูสองข้างของยูเลียส หมุนตัวกลับมา ไม้กระดานฟาดเข้าเต็มหน้า ไอ้ยักษ์ยืนนิ่ง เบิ่งมองจนไร้ประกายตา ร่างหงายหลังล้มครืน หัวฟาดขอบโต๊ะอาหาร ไม่มีเลือด ไม่มีเสียงครวญคราง นอนหงายบนพื้น ตาปิดสนิท “เยี่ยม” ยูเลียสกล่าวชม “ขอบคุณครับ ไหนล่ะของหวานที่สัญญาไว้?” อัลลันกับยูเลียสนั่งที่โต๊ะอาหารอีกครั้ง หนุ่มผมยาวนอนหลับสนิทข้างเท้า ยูเลียสรินบรั่นดี เลื่อนแก้วไปให้อัลลัน ยกแก้วของเขาดื่มให้ผู้เฒ่า อัลลัน ยกแก้วเช่นกัน “นี่ก็...” ยูเลียสกล่าวหลังจากดื่มหมดแก้ว “คงเป็นเจ้าของกระเป๋าเดิน ทางกระมัง?” อัลลันตระหนักว่าน่าจะให้ขอ้ มูลเพิม่ เติม ขยายความโดยละเอียดบางจุด ไม่มีอะไรให้อธิบายมากมายนัก เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวันนี้ ส่วน 30
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป
ใหญ่อัลลันเองแทบจะท�ำความเข้าไม่ได้ แต่เขาบรรยายเหตุการณ์เรียงตาม ล�ำดับ การหลบหนีออกจากบ้านพัก การตัดสินฉับพลันลากกระเป๋าขึน้ รถเมล์ใน สถานีมัลช็อปปิง และความกลัวนิดๆ ว่าชายหนุ่มเจ้าของกระเป๋าสลบไสล บนพื้น จะไล่ทันมาโดยเร็ว อัลลันขอโทษยูเลียสที่ท�ำให้หูสองข้างของเขา แดงฉานปวดตุบๆ ยูเลียสไม่ยอมรับค�ำขอโทษ เพราะนี่เป็นเหตุตื่นเต้นเร้าใจที่ เกิดขึ้นในรอบหลายปีที่ผ่านมา ยูเลียสคืนกลับสู่มาดเข้ม เสนอแนะว่าน่าจะไปเปิดดูด้วยกันว่าใน กระเป๋าเดินทางมีอะไร อัลลันชี้ให้เห็นว่ากระเป๋าเดินทางล็อกกุญแจ ยูเลียส บอกชายร้อยปีว่าอย่าเขลาไปหน่อยเลย “เมื่อใดกันที่การลั่นกุญแจหยุดยั้งยูเลียส ยอนซอน?” ยูเลียส ยอนซอน ตั้งค�ำถาม แต่ทุกเรื่องก็ต้องมีเวลาของตัวเอง เขากล่าวต่อ แรกสุด จะจัดการ ปัญหาบนพื้นห้องอย่างไร ไม่ใช่เรื่องดีงามถ้าไอ้หนุ่มหลับใหลบนพื้น ฟื้นคืนสติ และสานต่อกิจกรรมก่อนจะวูบดับ อัลลันเสนอแนะว่าน่าจะมัดติดต้นไม้นอกอาคาร แต่ยูเลียสแย้งว่า ถ้ามันฟื้นคืนสติ แค่แหกปาก เสียงคงดังไปถึงหมู่บ้าน มีคนหลายหยิบมือ หลายครอบครัวอาศัยอยูท่ นี่ นั่ แต่ละบ้านมีเหตุผลชัน้ ดี หลายข้อ ทีจ่ ะเหม็นหน้า ยูเลียสและพร้อมจะเทใจไปเข้าข้างไอ้หนุ่มคนนี้ ถ้าโอกาสเปิดให้ ยูเลียสมีวิธีดีกว่า ในห้องครัวมีตู้แช่แข็งที่เขาใช้เป็นที่เก็บเนื้อกวางเอลก์ ที่แอบขโมยจากป่าของเพื่อนบ้าน ในช่วงนี้ ไม่มีเนื้อกวางเอลก์ช�ำแหละแล้ว พัดลมปิดไปชัว่ ขณะ ยูเลียสไม่อยากใช้ตแู้ ช่เนือ้ โดยไม่จำ� เป็น เพราะเปลืองค่าไฟ ก็แน่อยู่แล้ว ไฟฟ้าแอบลักลอบต่อจากสายของเพื่อนบ้าน ฟาร์มกระท่อมซุง กลางป่าโยสตาเป็นผู้จ่ายค่าไฟ แต่ถือได้ว่ามีความส�ำคัญยิ่งที่จะขโมยไฟฟ้าใช้ เท่าที่จ�ำเป็น ถ้าต้องการลักลอบใช้งานยาวนานโดยผู้จ่ายค่าไฟไม่สงสัย อัลลันชะโงกหน้าเข้าไปตรวจดูตู้แช่ ห้องกักเก็บบุฉนวนชั้นดี ขนาดหก คูณเก้าตารางฟุต พื้นที่กว้างขวางเกินกว่าไอ้หนุ่มคนนี้สมควรจะได้รับ เอาเถิด, นพดล เวชสวัสดิ์
31
ให้เขามีที่ขยับตัวเสียบ้าง อย่าได้ท�ำอะไรให้ล�ำบากยากเข็ญเกินความจ�ำเป็น อัลลันกับยูเลียสช่วยกันลากไอ้หนุ่มผมยาวเข้าไปนอนในตู้แช่ หมอนั่น ส่งเสียงครางออกมาในตอนที่ยกร่างลงไปนอนในตู้ไม้ฝาเปิดติดผนังห้องครัว ดู เหมือนว่าใกล้ฟื้นแล้ว! ต้องรีบหน่อย ล็อกประตูตู้ให้แน่นหนา! พูดง่าย แต่ก็ท�ำได้ไม่ยากเกินไปนัก ปิดฝาตู้แช่แน่นหนาแล้ว ยูเลียส ยกกระเป๋าเดินทางมาวางบนโต๊ะอาหาร เขม้นมองล็อก หยิบส้อมที่ใช้จิ้มเนื้อ กวางเอกล์ย่างแกล้มมันฝรั่ง ดูดส้อมจนเกลี้ยงสะอาด แหย่ส้อมเข้าไปในล็อก แค่ไม่กี่วินาที เขากระดิกนิ้วเรียกอัลลันมาร่วมพิธีเปิดกระเป๋าอย่างเป็นทางการ เพราะอย่างไรเสีย ก็เป็นสมบัติที่อัลลันขโมยมา “ทุกอย่างที่เป็นของฉัน ก็เป็นของคุณเช่นกัน” อัลลันกล่าว “เราแบ่งปัน หารสอง แต่ถ้ามีรองเท้าในนั้น ฉันขอยึดเป็นของตัวเอง” อัลลันเปิดล็อกกระเป๋าเดินทาง “นรกอะไรหวา?” อัลลันอุทานออกมา “นรกอะไรวะ?” ยูเลียสอุทานออกมา “ปล่อยฉันออกไปเดี๋ยวนี้!” เสียงดังลอดออกมาจากตู้แช่เนื้อ
32
ชายร้อยปีผู้ปีนออกทางหน้าต่าง แล้วหายตัวไป