“ฉันมิใช่บุรุษเต็มตัวเหมือนชายอื่นดอกหรือ? มิใช่หรือ? มิใช่หรือ?” เฮนรีที่แปด กล่าวถามยูสตาซ ชาปุยส์ ทูตจักรพรรดิ
คณะบุคคลใน แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
คุ้มครอมเวลล์ ทอมัส ครอมเวลล์ เกรกอรี ครอมเวลล์ ริชาร์ด ครอมเวลล์ ราฟี ซาดเลอร์ เฮเลน ทอมัส เอเวอรี เธอร์สตัน คริสตอฟ ดิ๊ก เพอร์เซอร์ แอนโธนี
ลูกชายช่างตีเหล็ก บัดนี้ ด�ำรงต�ำแหน่งเลขาธิการ อ�ำมาตย์อาลักษณ์ ประธานสภามหาวิทยาลัยเคมบริดจ์ ผู้ช่วยองค์ราชาผู้เป็นประมุขโบสถ์แห่งอังกฤษ บุตร หลานชาย หัวหน้าเสมียน เลีย้ งดูเติบใหญ่เหมือนบุตรคนหนึง่ ภรรยาหน้าสวยของราฟี นักบัญชีประจ�ำบ้าน หัวหน้าพ่อครัว ข้ารับใช้ ผู้ดูแลสุนัขเฝ้ายาม จ�ำอวดประจ�ำบ้าน
ผู้เสียชีวิต ทอมัส วูลซีย์ จอห์น ฟิชเชอร์ ทอมัส มอร์ เอลิซาเบ็ธ, แอนน์ และเกรซ ครอมเวลล์
คาร์ดินัล ตัวแทนองค์สันตะปาปา มหาอ�ำมาตย์ ถูกจับและเสียชีวิตปี 1530 บิชอปแห่งโรเชสเตอร์ ประหารปี 1535 มหาอ�ำมาตย์ต่อจากวูลซีย์ ประหารปี 1535 ภรรยาและลูกสาวทัง้ สองของครอมเวลล์ เสียชีวติ ปี 1527-28 เช่นเดียวกับพี่สาวของครอมเวลล์ แค็ต วิลเลียมส์ และเอลิซาเบ็ธ เวลลีเฟ็ด
ราชส�ำนักขององค์ราชา องค์ราชาเฮนรีที่แปด แอนน์ โบลีน ชายาคนที่สอง เอลิซาเบ็ธ ราชธิดาตัวน้อย รัชทายาทบัลลังก์อังกฤษ เฮนรี ฟิตซรอย ดยุคแห่งริชมอนด์ โอรสนอกสมรสขององค์ราชา ราชส�ำนักเดิมขององค์ราชา แคเธอรีนแห่งอารากอน ชายาองค์แรกของเฮนรี หย่าร้าง จองจ�ำในที่พ�ำนักที่คิมโบลตัน แมรี ราชธิดาของเฮนรี รัชทายาทอีกองค์ จองจ�ำในที่พ�ำนัก มารีอา เดอ ซาลินาส นางสนองพระโอษฐ์ของแคเธอรีนแห่งอารากอน เซอร์เอ็ดมันด์ เบดิงฟิลด์ ผู้ดูแลราชินีแคเธอรีน เกรซ ภรรยาของเซอร์เอ็ดมันด์ คุ้มโฮเวิร์ดและโบลีน ทอมัส โฮเวิร์ด ลุงของแอนน์ โบลีน ราชินีองค์ใหม่ ดยุคแห่ง
เฮนรี โฮเวิร์ด ทอมัส โบลีน จอร์จ โบลีน เจน โบลีน แมรี เชลตัน ข้างหลืบเวที
นอร์ฟอล์ก ลอร์ดกราดเกรี้ยว และคู่ปรับของ ทอมัส ครอมเวลล์ เอิร์ลแห่งเซอร์เรย์ บุตรของทอมัส โฮเวิร์ด เอิร์ลแห่งวิลต์เชียร์ บิดาขององค์ราชินี : ‘พระคุณเจ้า’ น้องชายของแอนน์ โบลีน ลอร์ดร็อกชฟอร์ด เลดี้ร็อกชฟอร์ด ภรรยาของจอร์จ ญาติสาวของราชินีแอนน์ แมรี โบลีน พี่สาวของแอนน์ อดีตเมียลับของ องค์ราชา บัดนี้แต่งงานใหม่ อาศัยอยู่ในชนบท
คุ้มซีมัวร์แห่งวูลฟ์ฮอลล์ เซอร์จอห์นผู้เฒ่า เลดี้มาร์เจอรี เอดเวิร์ด ซีมัวร์ ทอมัส เจน ซีมัวร์ เบสส์ ซีมัวร์
‘ชื่อเสีย’ ลือกระฉ่อนว่าเล่นชู้กับลูกสะใภ้ ภรรยา บุตรคนโต บุตรคนรอง บุตรี นางสนองพระโอษฐ์ราชินีทั้งสององค์ น้องสาวของเจน แต่งงานกับเซอร์แอนโธนี อูหเ์ ทร็ด, ข้าหลวงใหญ่แห่งเจอร์ซีย์ จากนั้น ตกพุ่มหม้าย
ข้าราชบริพารในราชส�ำนัก ชาร์ลส แบรนดอน ดยุคแห่งซัฟฟอล์ก คนปัญญานิ่ม พ่อหม้ายของ แมรี, น้องสาวขององค์ราชาเฮนรี ทอมัส ไวแอตต์ สุภาพบุรษุ เจ้าปัญญาไร้ขดี จ�ำกัด เพือ่ นของทอมัส ครอมเวลล์ ต้องสงสัยว่าเป็นคูร่ กั ของแอนน์ โบลีน แฮร์รี เพอร์ซีย์ เอิรล์ แห่งนอร์ธทัมเบอร์แลนด์ สุภาพบุรษุ ป่วยไข้
ฟรานซิส ไบรอัน นิโคลัส คาริว วิลเลียม ฟิตซ์วิลเลียม เฮนรี นอร์ริส ฟรานซิส เวสตัน วิลเลียม เบรเรตัน มาร์ก สมีตัน เอลิซาเบ็ธ ฮันส์ โฮลไบน์
หนีส้ นิ ล้นพ้นตัว กาลครัง้ หนึง่ เคยหมัน้ หมายกับ แอนน์ โบลีน ‘บาทหลวงจากนรก’ ข้องเกี่ยวกับตระกูลโบลีน และซีมัวร์ อ�ำมาตย์อาชา ศัตรูของตระกูลโบลีน อ�ำมาตย์กรมคลัง ศัตรูของตระกูลโบลีน รูจ้ กั กันในชือ่ ‘สุภาพบุรษุ นอร์รสิ ’ หัวหน้าข้ารับใช้ ส่วนพระองค์ สุภาพบุรุษหนุ่มฟุ้งเฟ้อและบุ่มบ่าม สุภาพบุรุษชราปากร้าย นิยมการโต้เถียง นักดนตรีพิณน�้ำเต้า แต่งตัวหรูหรา สถานะน่าสงสัย เลดี้วอสเตอร์, นางสนองพระโอษฐ์ของ ราชินีแอนน์ จิตรกร
บาทหลวง ทอมัส แครนเมอร์ สตีเฟน การ์ดิเนอร์ ริชาร์ด แซมป์สัน
อาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์เบอรี เพือ่ นของทอมัส ครอมเวลล์ บิชอปแห่งวินเชสเตอร์ ศัตรูของครอมเวลล์ ที่ปรึกษากฎหมายการสมรสขององค์ราชา
เจ้าหน้าที่รัฐ ทอมัส ริโอเธสลีย์ ‘เรียก-ฉัน-ว่า-ริสต์ลีย์’ เสมียนกองลัญจกร ริชาร์ด ริชช อัยการแผ่นดิน ทอมัส ออดลีย์ มหาอ�ำมาตย์
เอกอัครราชทูต ยูสตาซ ชาปุยส์ เอกอัครราชทูตของจักรพรรดิชาร์ลสที่ห้า ฌอง เดอ แด็งเตอะวิลล์ ทูตพิเศษจากฝรั่งเศส กลุ่มปฏิรูปศาสนจักร ฮัมฟรีย์ มอนมัธ รอเบิร์ต แพ็กคิงตัน สตีเฟน วอห์น
พ่อค้าเศรษฐี เพือ่ นของครอมเวลล์ องค์อปุ ถัมภ์ ของวิลเลียม ทินเดล (ผู้แปลพระคัมภีร์ไบเบิล ขณะนี้ถูกจ�ำขังในแดนต�่ำ) พ่อค้าความสนใจเดียวกัน พ่อค้าในแอนต์เวิรป์ เพือ่ นและสายลับของทอมัส ครอมเวลล์
‘เชื้อสายเก่า’ ผู้อ้างสิทธิ์ราชบัลลังก์อังกฤษ มาร์กาเร็ต โพล หลานสาวขององค์ราชาเอดเวิรด์ ทีส่ ี่ สนับสนุน ราชินีแคเธอรีน และเจ้าหญิงแมรี เฮนรี ลอร์ดมองตากิว บุตรชายมาร์กาเร็ต โพล เฮนรี คอร์ตนีย์ มาร์ควิสแห่งเอ็กเซเตอร์ เกอร์ทรูด ภรรยาผู้ทะเยอทะยานของเฮนรี คอร์ตนีย์ หอคอยแห่งลอนดอน เซอร์วิลเลียม คิงสตัน เลดี้คิงสตัน เอ็ดมันด์ วอลซิงแฮม เลดี้เชลตัน เพชฌฆาตชาวฝรั่งเศส
พัศดี ภรรยา ผู้ช่วย ป้าของแอนน์ โบลีน
ภ า ค ห นึ่ ง
I เหยี่ยว วิลต์เชียร์, กันยายน 1535
ลูกๆ ของเขาหล่นร่วงลงจากท้องฟ้า เขาเงยหน้ามองจากหลังม้า ทุ่งโล่ง ของอังกฤษทอดยาวอยู่เบื้องหลัง เธอทิ้งตัวลงมา ปีกเรื่อสีทอง ตาวาว เขม้นจ้องกระหายเลือด เกรซ ครอมเวลล์ลอยฟ่องกลางอากาศบางเบา เธอเงียบเชียบในยามขย�ำ้ เหยือ่ เงียบเท่าเทียมกับตอนทีร่ อ่ นลงมาหาก�ำปัน้ แหย่ยื่นไปข้างหน้า แต่เสียงของเธอเมื่อลงมาถึง เสียงขยับปีกแสกสาก เสียงหวีดแหลมสูง เสียงถอนหายใจ เสียงส่ายขนปลายปีก เสียงอึกอัก ในล�ำคอ นั่นเป็นเสียงการจดจ�ำได้ เสียงความผูกพันใกล้ชิด เสียงลูกสาว เสียงหงุดหงิดประท้วง อกเปื้อนเลือดและเครื่องใน เนื้อสดในกรงเล็บ หลังจากนัน้ เฮนรีกล่าว “ลูกสาวของท่านบินได้สวยงามมากในวันนี”้ เหยี่ยวแอนน์ ครอมเวลล์ขย่มตัวอยู่บนถุงมือหนังของราฟี ซาดเลอร์ ผู้ที่ นัง่ ม้าสนทนาเคียงข้างองค์ราชา ทุกคนเหนือ่ ยล้า อาทิตย์จมดวงแล้ว ทุกคน ปล่อยม้าวิง่ เหยาะมุง่ หน้ากลับวูลฟ์ฮอลล์ สายบังเหียนหย่อนยานบนคอม้า วันพรุ่ง ภรรยาและพี่สาวทั้งสองจะออกล่า สตรีลาลับ กระดูกฝังจมใน ดินโคลนลอนดอน บัดนี้ เกิดใหม่เป็นเหยีย่ ว วิญญาณโผผิน ร่อนเล่นลมบน ไร้น�้ำหนัก ไม่เวทนาผู้ใด ไม่เชื่อฟังใครอีกแล้ว ชีวิตเรียบง่าย มองลงมา 17
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
ไม่เห็นอื่นใด นอกจากเหยื่อ พรานล่าได้ปีกให้หยิบยืม มองลงมาเห็น จักรวาลพลุกพล่านสับสนเบื้องล่าง จักรวาลที่อุดมด้วยอาหารอิ่มท้อง ฤดูรอ้ นทีผ่ า่ นมาเป็นเช่นนี้ การฉีกเนือ้ ขาดกระจุยเครือ่ งในทะลัก ขน และปีกหว่านกระจาย การตีพมุ่ ป่าการปล่อยหมาไล่เนือ้ ออกไล่ลา่ การดูแล ม้าเหนื่อยล้า การประคบประหงมจากสุภาพบุรุษ ดูแลรอยฟกช�้ำข้อพลิก และตุม่ พอง อย่างน้อยก็สองสามวัน ดวงอาทิตย์เยีย่ มหน้าออกมาส่องอาบ เฮนรี บางคราวก่อนเที่ยงวัน เมฆทะลักมาจากทางตะวันตก หว่านโปรย เม็ดฝนหอมกรุ่น แต่ดวงอาทิตย์ยังโผล่กลับมาด้วยไอร้อนผะผ่าว บัดนี้ ฟ้าโปร่งสดใส มองไกลไปจนถึงสรวงสวรรค์ แอบส่องมองเทพเริงร่าบนฟ้า ในขณะทีค่ นในขบวนป่ายเท้าลงจากหลังม้า ยืน่ ส่งบังเหียนให้คนดูแล รอท่าองค์ราชา ความคิดของเขาแล่นตรงไปหากองเอกสารแล้ว : รายงาน ราชการส่งจากไวต์ฮอลล์ ม้าด่วนควบตะบึงน�ำส่งมายังที่หมาย ก�ำหนด ปลายทางแปรเปลี่ยนไปตามการเคลื่อนที่ของขบวนเสด็จ อาหารเย็นกับ ตระกูลซีมวั ร์ เขาจะรอรับฟังเรือ่ งราวทีเ่ จ้าเหย้าอยากเล่าสูก่ นั ฟัง เรือ่ งราว ทีจ่ ะหลุดจากปากองค์ราชา การผจญภัยการล่าสัตว์เคีย่ วกร�ำอิม่ เอมใจตาม อารมณ์ชื่นมื่นของพระองค์ในค�่ำคืนนี้ เมื่อองค์ราชาเข้าบรรทม เมื่อนั้น งานของเขาจะเริ่มต้น แม้วนั จะสิน้ สุดลงแล้ว เฮนรีดคู ล้ายไม่อยากเข้าร่ม พระองค์ยนื กวาด สายตามองโดยรอบ สูดอากาศคลุง้ กลิน่ เหงือ่ ม้า หน้าผากมีปน้ื แดงแดดเผา ออกล่าสัตว์ได้ไม่นาน หมวกของพระองค์ปลิวหายไป ตามขนบการล่าสัตว์ ผู้คนในขบวนจักต้องถอดหมวกด้วย เฮนรีไม่ยอมรับหมวกใบใหม่ เมื่อ ย�่ำสนธยาแต้มทิวไม้และทุ่งโล่ง คนรับใช้จะออกไปตามหาขนนกสีด� ำ ปักหมวกซุกอยู่ในพงหญ้าด�ำมืด หรือไม่ก็มองหาประกายแวววับสะท้อน แสงคบ ตรานักล่าสัตว์นักบุญฮิวเบิร์ตสีทองประดับดวงตาไพลินสีฟ้า อวลไอฤดูใบไม้ร่วงมาเยือนจนรู้สึกได้ จะไม่มีวันฟ้าโปร่งเยี่ยงนี้อีก หลายวันนัก เช่นนัน้ ขอให้เราหยัดยืนกลางทุง่ กว้าง เด็กเลีย้ งม้าวูลฟ์ฮอลล์ 18
ฮิลารี แมนเทล
พลุกพล่านรอบตัว วิลต์เชียร์และชนบทตะวันตกทอดยาวไกลจนสุด หมอกฝ้าฟ้าแสงอ่อน ขอให้เราหยัดยืน กรอวบใหญ่ขององค์ราชาวาง บนบ่า ใบหน้าพระองค์เครียดขรึมจริงจัง พูดถึงเส้นทางที่พระองค์ตะลุย มาทัง้ วัน ผ่านทุง่ กระจุกหญ้าเขียว ธารน�ำ้ ไหลรี่ หย่อมเบิรช์ ริมธาร หมอก ขาวขุ่นที่ละลายหายไปก่อนเก้าโมง ฝนห่าใหญ่แสนสั้น ลมอ่อนโบกโบย แล้วขาดหาย ความอบอ้าวในตอนบ่าย “นายท่าน, ท�ำไมไม่โดนแดดเผา?” ราฟี ซาดเลอร์ไต่ถาม ราฟี หัวแดงเหมือนองค์ราชา ใบหน้าตกกระกลายเป็นสีชมพู แม้แต่ดวงตายัง บวมเรื่อแดง เขา, ทอมัส ครอมเวลล์ยักไหล่ เขายกมือโอบไหล่ราฟีใน ตอนเดินเข้าอาคาร เขาตระเวนมาทั่วอิตาลี ผ่านสนามรบและส�ำนักบัญชี ไม่เคยสูญเสียความขาวนวลของผิวหนัง เมื่อครั้งยังเป็นเด็กอันธพาล วิ่ง พล่านไปทั่วชายน�้ำและท้องทุ่ง ผิวยังขาวเหมือนวันที่พระผู้เป็นเจ้าสร้าง มา “ครอมเวลล์ผิวขาวเหมือนดอกลิลลี” องค์ราชาประกาศ “ดอกเดียว ชนิดนัน้ ทีเดียวเจียวทีพ่ อจะแทนค่าเขาได้” องค์ราชาสัพยอก เดินน�ำเข้าไป ยังโต๊ะอาหารเย็น องค์ราชาเดินทางออกจากไวต์ฮอลล์ในสัปดาห์เดียวกับที่ทอมัส มอร์ หัวหลุดออกจากบ่า สัปดาห์ทกุ ข์ระทมชืน้ แฉะในเดือนกรกฎาคม เกือกม้า ของขบวนองค์ราชาจมลึกลงไปในโคลนในยามที่ควบตัดข้ามวินด์เซอร์ นับจากนัน้ ขบวนเสด็จมุง่ ไปทางชนบททิศตะวันตก ผูช้ ว่ ยของครอมเวลล์ ดูแลกิจการองค์ราชาในลอนดอนจนแล้วเสร็จ เดินทางไปร่วมขบวนใน เดือนสิงหาคม องค์ราชากับข้าราชบริพารหลับใหลสุขสงบในบ้านใหม่ อิฐสีชมพู ในบ้านเก่าทีป่ อ้ มและเชิงเทินผุพงั ดึงให้ทลายลงมา ในปราสาท ชวนฝันเหมือนของเล่น ป้อมปราการที่ไม่อาจเสริมความแกร่งได้อีกแล้ว กระสุนปืนใหญ่จะฉีกท�ำลายเหมือนกระดาษเปื่อยยุ่ย อังกฤษสุขสันติ มานานห้าสิบปี นี่คือ ค�ำมั่นสัญญาทิวเดอร์ เสนอจะมอบสันติภาพให้ 19
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
บ้านเรือนทุกหลังพร้อมใจกันตกแต่งสุดสวยอวดสายตาองค์ราชา เราได้เห็น การแตกตืน่ อลหม่านฉาบปูนขาวใหม่หมาดเมือ่ ไม่กสี่ ปั ดาห์ทผี่ า่ นมา ช่างหิน ท�ำงานเร่งรีบ เจ้าเหย้าเร่งร้อนประดับกุหลาบทิวเดอร์วางเรียงเคียงกับ ตราอาร์มประจ�ำตระกูล ก�ำจัดร่องรอยราชินแี คเธอรีนไปให้สนิ้ ทุบท�ำลาย ตราอาร์มของอดีตราชินีด้วยค้อน ผลทับทิมแห่งอารากอน เปลือกมีรอย ปริแยกเห็นเมล็ดทับทิมสีแดง แทนที่โดยเหยี่ยวของแอนน์ โบลีน หาก สลักหินไม่ทัน วาดลงสีบนปูนขาวทาทับร่องรอยเดิม ฮันส์ โฮลไบน์รว่ มขบวน วาดเค้าวางโครงหน้าของแอนน์ แต่นางไม่ โปรด จะท�ำอย่างไรให้องค์ราชินีชื่นชอบได้บ้างยุคนี้สมัยนี้? ฮันส์วาดราฟี ซาดเลอร์ เคราแหลมขลิบเล็มเป็นแนวใต้รมิ ฝีปากบางเม้มปิด หมวกขนนก ถักเป็นวงตามสมัยนิยมวางเอียงเผล้บนทรงผมสัน้ เกรียน “วาดจมูกแบนไป, มาสเตอร์โฮลไบน์” ราฟีกล่าว ได้ค�ำตอบทันควันจากฮันส์ “ได้เชียว? มาสเตอร์ซาดเลอร์ ข้ามีอ�ำนาจใดจะไปปรับแต่งจมูกของท่าน?” “จมูกหักเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก” เขากล่าวบอก “วิ่งเข้าไปในลานแทง ทวน ฉันอุ้มเขาขึ้นจากใต้เกือกม้า หมดรูป ร้องห่มร�่ำไห้หาแม่” เขาบีบ ไหล่เด็กหนุ่ม “ไม่เอาน่า, ราฟี ฉันว่าเจ้าหน้าตาหล่อเหลาเอาการ จ�ำได้ ไหมว่าฮันส์ท�ำไงกับภาพของฉัน?” ทอมัส ครอมเวลล์อายุห้าสิบปีแล้ว ร่างเตี้ยตัน เรือนกายก�ำย�ำของ กรรมกร กล้ามเนือ้ แกร่งทรงพลังเติมไขมันจนกลมมนแล้ว เส้นผมด�ำ บัดนี้ แซมด้วยเทา ผิวเนือ้ ขาวโพลนกันแดดต้านฝน...ต้นตอเสียงเย้ยเยาะถากถาง พ่อเป็นคนไอริชก็จริง แต่ก็เป็นคนหมักเบียร์และช่างตีเหล็กที่พัตนีย์ คน กร้อนขนแกะเช่นกัน คนที่เข้าไปยุ่งฉกฉวยประโยชน์ในทุกเรื่อง อันธพาล คนตาขวางหาเรือ่ งทะเลาะวิวาท ไอ้ขเี้ มาข่มเหงผูค้ น ถูกลากไปยืนต่อหน้า ผูพ้ พิ ากษา เพราะชกปากใครสักคน หรือไม่กฉ็ อ้ ฉลโกงผูอ้ นื่ ลูกชายของคน แบบนีไ้ ต่ขนึ้ สูต่ ำ� แหน่งสุดสูงได้อย่างไร? นัน่ เป็นค�ำถามทีก่ ระหึม่ ไปทัว่ ยุโรป บางคนบอกว่า ครอมเวลล์ไต่เต้าโบลีนขึ้นสู่อ�ำนาจ, ตระกูลของราชินีน่ะ 20
ฮิลารี แมนเทล
บางคนเชือ่ ว่าเกิดจากแรงดันของคาร์ดนิ ลั วูลซียผ์ ลู้ ว่ งลับ, องค์อปุ ถัมภ์ของ ครอมเวลล์ ครอมเวลล์เป็นข้ารับใช้ เป็นมือหาเงิน เป็นคนรู้ความลับ ของคาร์ดินัล บางคนกล่าวว่า ครอมเวลล์เฝ้าหลอกหลอนกองร้อยพ่อมด หายหน้าไปจากอาณาจักรตั้งแต่ครั้งยังเป็นเด็ก เป็นทหารรับจ้าง พ่อค้า ผ้าขนสัตว์ นายธนาคาร ไม่มใี ครรูว้ า่ เขาอยูท่ ไี่ หนมาก่อน ไม่มใี ครรูว้ า่ เขา คบหาผูใ้ ด และเขาเองไม่เร่งร้อนทีจ่ ะเปิดเผยให้คนทัว่ ไปได้ทราบ เขาไม่เคย รีรอที่จะทุ่มเทรับใช้องค์ราชา เขารู้ค่าตัวตนเอง รู้จุดเด่น และเก็บกวาด บ�ำเหน็จ : ยศถาบรรดาศักดิ์ เศษเงินส่วนเกินและใบถือครองทีด่ นิ คฤหาสน์ และไร่นา เขามีหนทางที่จะได้ทุกอย่างตามประสงค์ มีกลวิธี ออดอ้อน จนใหลหลงหรือติดสินบน หว่านล้อมหรือข่มขู่ อธิบายให้ฟังจนซึ้งใจว่า ประโยชน์ของคนผูน้ นั้ อยูท่ ไี่ หน และจะแนะน�ำคนเดียวกันนัน้ ให้เห็นลูท่ าง ที่ไม่เคยรู้มาก่อนว่ามีอยู่ เป็นประจ�ำทุกวัน มาสเตอร์เลขาธิการจะรับมือ กับชนชั้นสูง ผู้ที่พร้อมจะท�ำลายเขาด้วยการตบหวดครั้งเดียว, หากท�ำได้ ประหนึง่ ว่าเขาเป็นแมลงวันตัวเล็ก เขารูซ้ งึ้ ถึงเรือ่ งนี้ แยกแยะด้วยมารยาท งาม มาดนิง่ สุขมุ และความใส่ใจไม่รเู้ หน็ดรูเ้ หนือ่ ย เพือ่ ผลประโยชน์ของ อังกฤษ เขาไม่มีนิสัยที่จะแจกแจงอธิบายการตัดสินใจของตน ไม่มีนิสัย อภิปรายถึงผลส�ำเร็จที่ตนกระท�ำลงไปแล้ว แต่ในทุกคราว หากโชคลาภ มากวักมือเพรียกหา เขาจะรอท่าอยูท่ นี่ นั่ ปักหลักมัน่ บนธรณีประตู พร้อม จะเปิดบานทวารรอรับโชค แม้เทพีแห่งโชคลาภจะขวยเขิน เพียงแค่ขดู เกา บานประตู บ้านของเขาในมหานครที่ออสติน ไฟรอาร์ส ภาพเขียนติดประดับ บนผนัง ร่างอวบใหญ่ชุดขนสัตว์ประดับด้วยเฟอร์ มือก�ำม้วนเอกสาร ประหนึ่งเป็นแท่งพลังอ�ำนาจที่พร้อมจะหวดฟาดใช้งาน ฮันส์ดันโต๊ะยัน ร่างเขาติดก�ำแพงแล้วกล่าว ทอมัส, ห้ามหัวเราะ ทั้งสองท�ำงานร่วมกัน ในลักษณะนัน้ ฮันส์ฮมั เพลงในยามป้ายพูก่ นั ตาเพ่งจ้องทีว่ า่ งกลางอากาศ ระหว่างคนทัง้ สอง เมือ่ ทอมัสมองเห็นภาพเขียนแล้วเสร็จ เขาอุทานออกมา 21
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
“พระผู้เป็นเจ้าเถิด, ฉันเหมือนฆาตกร” เกรกอรีลูกชายกล่าวว่า ท่านไม่ ทราบดอกหรือว่ามีการท�ำส�ำเนาแจกจ่ายให้เพื่อนพ้องและผู้เคารพนับถือ ในหมูผ่ เู้ ผยแพร่ค�ำสอนพระเยซูในเยอรมนี เขาไม่ยอมพรากจากภาพเขียน ตัวจริง...ไม่ใช่ตอนนี้ ฉันคุ้นกับภาพนี้แล้ว เช่นนั้น ทอมัส ครอมเวลล์ เข้าไปในห้องโถง พบส�ำเนาภาพร่าง หลายภาพหลายล�ำดับขั้นตอน ร่าง ด้วยดินสอ บางส่วนลงหมึก จะเริ่มที่ไหนดีกับครอมเวลล์? บางคนมอง ตาหยีเล็ก บ้างก็เริ่มที่หมวก อีกคนหลบเลี่ยงสาระส�ำคัญ หันไปเพ่งจ้อง ตราประทับและกรรไกร อีกคนเลือกแหวนเทอร์ควอยซ์ที่ได้รับจากมือ คาร์ดนิ ลั ไม่วา่ จะเริม่ มองทีจ่ ดุ ไหน ผลท้ายสุดจบลงทีจ่ ดุ เดียว : มันผูใ้ ดที่ ท�ำให้ครอมเวลล์ขนุ่ เคืองใจ ไม่บงั ควรไปพบปะเขาในเงาเดือนมืด วอลเตอร์ พ่อของเขากล่าวไว้วา่ “ไอ้ลกู ชายของฉัน แค่ไปถลึงตาใส่ มันจะควักลูกตา ข้างนัน้ ออกมา แหย่ยนื่ ขาไปขวางทาง มันจะตัดขาข้างนัน้ ทิง้ แต่ถา้ ไม่ไป ขวาง หมอนัน่ เป็นสุภาพบุรษุ ทีเดียวเจียว พร้อมจะควักกระเป๋าเลีย้ งเหล้า สักแก้ว” ฮันส์วาดภาพองค์ราชาผ่อนคลายในเสื้อไหมฤดูร้อน นั่งพักหลัง มือ้ อาหารเย็นกับเจ้าเหย้า บานหน้าต่างเปิดรับเสียงวิหคหลงรังร้องขับขาน เทียนไขเล่มแรกถือเข้ามาในห้องพร้อมผลไม้ชบุ น�ำ้ ตาล การท่องเทีย่ วล่าสัตว์ ของเฮนรีร่วมกับแอนน์, องค์ราชินี หยุดแวะพักบ้านผู้สูงศักดิ์ ผู้ติดตาม นอนพักร่วมกับสุภาพบุรุษชนบท ถือเป็นวิถีปกติขององค์ราชา แวะพัก บ้านเจ้าเหย้าเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ น�้ำใจที่โถมทับเจ้าเหย้าให้ ยุง่ เหยิง เขา, ทอมัส ครอมเวลล์ นับเกวียนขนวัตถุดบิ เข้าบ้าน เขาได้เห็น ห้องครัววุ่นวายโกลาหล เขาลงมาในห้องครัวก่อนฟ้าสาง ในยามที่มีการ ปัดกวาดเตาอบให้หมดจด รอท่าขนมปังแถวแรก เนือ้ วัวช�ำแหละออกจาก กระดูก หม้อยกตั้งเตา สัตว์ปีกถอนขนหั่นข้อต่อ ลุงของเขาเป็นพ่อครัว ของอาร์ชบิชอป และเมื่อครั้งยังเป็นเด็ก เขาสิงอยู่ในครัวของวังแลมเบ็ธ เขารู้สายสนกลในของครัวทุกแง่มุม ความสุขสบายขององค์ราชาไม่อาจ 22
ฮิลารี แมนเทล
ปล่อยให้เกิดขึ้นตามยถากรรม ห้วงหลายวันทีผ่ า่ นมา ถือได้วา่ สมบูรณ์แบบ แสงจ้าฟ้าโปร่งขับเบอร์รี ให้สุกปลั่งในพงพุ่ม ใบไม้แต่ละใบต้องแสงส่องหลังคล้ายลูกแพร์ทองค�ำ การควบขับไปทางตะวันตกกลางฤดูร้อน คล้ายหลุดเข้าไปในการไล่ล่าใน ป่าละเมาะยอดเนินของทุ่งโล่ง โผล่ออกมากลางที่ราบสูง แม้จะกั้นกลาง ด้วยสองมลฑล ยังสดับความเกรีย้ วกราดแปรปรวนของท้องทะเลได้ ในถิน่ นี้ ของอังกฤษ ที่ซึ่งบรรพบุรุษยักษ์ของเราทิ้งมูนดิน รถลาก และแท่งหินไว้ เราทุกคน, บุรษุ และสตรีคนอังกฤษ ยังมีสายเลือดยักษ์ไหลเวียนอยูใ่ นร่าง ในห้วงบรรพกาล ดินแดนยังไม่แปดเปือ้ นด้วยไถหรือฝูงแกะ ผูค้ นล่าหมูปา่ และกวางเอลก์ ป่าไม้ทอดยาวไกลใช้เวลาเดินทางหลายวันก่อนพ้นผ่าน ใน บางคราว ขุดค้นพบอาวุธโบราณ ขวานศึกทีต่ อ้ งคอนเหวีย่ งสองมือ ตัดม้า และคนขีข่ าดสะพายแล่งได้ ลองนึกถึงแขนขาคนตายขยับเคลือ่ นใต้พนื้ ดิน สงครามเป็นวิถชี วี ติ ปกติ สงครามมักจะหวนกลับมาอีกครัง้ เสมอ มิใช่อดีต ทีท่ า่ นเพิง่ นึกถึงในระหว่างทีช่ กั ม้าผ่านท้องทุง่ แต่เป็นสิง่ ทีซ่ อ่ นแฝงสิงสูอ่ ยู่ ในดิน ฟูมฟักรอแพร่พนั ธุ์ รอวันเวลาอันเหมาะควร สงครามทีย่ งั ไม่รบรา ฆ่าฟันกัน บาดแผลโชกเลือดและความตายฝังในดินเหมือนเมล็ดพืช นั่น เป็นเชื้ออบบ่มให้ดินอังกฤษอุ่น ลองนึกถึงภาพเฮนรีหัวร่อร่า เฮนรีคุกเข่า สวดมนต์ เฮนรีชกั ม้าน�ำขบวนผูต้ ดิ ตามผ่านราวป่า นัง่ ตระหง่านบนบัลลังก์ มัน่ คงเหมือนนัง่ บนอานม้า ภาพทีเ่ ห็นลวงตา รัตติกาลมาเยือน เฮนรีนอน เบิง่ ตาเบิกโพลง เหม่อจ้องคานหลังคาแกะสลัก นับวันนับคืน ปากพร�ำ่ บ่น “ครอมเวลล์, ครอมเวลล์ ฉันควรท�ำอย่างไร? ครอมเวลล์, ปกป้องฉันให้ พ้นจากจักรพรรดิ ครอมเวลล์, ปกป้องฉันจากสันตะปาปา” จากนัน้ เฮนรี ส่งเสียงเรียกไปยังอาร์ชบิชอปแห่งแคนเทอร์เบอรี, ทอมัส แครนเมอร์ ส่งเสียงบัญชา “วิญญาณของฉันถูกสาปหรือไม่?” ย้อนกลับไปในลอนดอน เอกอัครราชทูตของจักรพรรดิ, ยูสตาซ ชาปุยส์ รอคอยข่าวร้ายประจ�ำวัน อยากได้ยนิ เรือ่ งคนอังกฤษลุกฮือต่อต้าน 23
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
กษัตริย์ชั่วช้าเลวทรามไร้พระเจ้า ข่าวที่อยากได้ยินเหลือเกิน ข่าวที่เขา ทุ่มเทแรงกายแรงเงินปลุกปั้นให้เกิดขึ้น เจ้าเหนือหัวของเขา, จักรพรรดิ ชาร์ลสแห่งแดนต�่ำ สเปน และดินแดนกว้างใหญ่ไพศาลข้ามทะเล ชาร์ลส ร�่ำรวยล้นเหลือ และเป็นครั้งคราว พระองค์ท่านจะกริ้วโกรธเดือดดาลที่ เฮนรีบงั อาจสลัดทิง้ น้าแคเธอรีน ไปแต่งงานใหม่กบั หญิงทีผ่ คู้ นในท้องถนน เรียกว่า นังกะหรี่ตาโปน ชาปุยส์ส่งรายงานด่วนอ้อนวอนให้นายเหนือหัว ส่งทหารมารุกรานอังกฤษ มาจับมือกับกองก�ำลังขบถในอาณาจักร คน อกหักจากราชบัลลังก์ และคนหงุดหงิดไม่พอใจในระบอบการปกครอง กองทั พ ขององค์ จั ก รพรรดิ จ ะได้ พิ ชิ ต เกาะนอกศาสนาที่ ก ษั ต ริ ย ์ อ าศั ย การลงคะแนนเสียงในรัฐสภา ประกาศหย่าเมีย และประกาศให้ตนเอง เป็นพระเจ้า องค์สันตะปาปาไม่ทรงโปรดนักกับเสียงหัวเราะเย้ยเยาะ จากอังกฤษ และการเรียกชื่อท่านเพียงแค่ว่า ‘บิชอปแห่งโรม’ การริบ สินทรัพย์ศาสนจักรทัง้ มวลส่งเข้ากระเป๋าเงินของเฮนรี ค�ำประกาศขับออก จากศาสนาร่างไว้แล้ว แต่ยงั ไม่ประกาศโองการ ค�ำสาปส่งแขวนอยูเ่ หนือหัว ของเฮนรี กลายเป็ น คนนอกคอกในหมู ่ ก ษั ต ริ ย ์ ค ริ ส เตี ย นในยุ โรป กษัตริย์ทุกองค์ได้รับค�ำเชื้อเชิญให้ยาตราทัพข้ามทะเลแคบหรือพรมแดน สกอตแลนด์ มาหยิบฉวยทรัพย์สมบัติทั้งมวลของเฮนรี บางทีกองทัพของ องค์จักรพรรดิจะเดินทางมา หรืออาจเป็นกองทัพของกษัตริย์ฝรั่งเศส หรือว่ามาพร้อมกันทั้งสองสาย คงจะอิ่มปากอร่อยลิ้นดีแท้ ถ้าจะบอกว่า พวกเราพร้อมรับการมาเยือน แต่ความเป็นจริงเป็นในทางตรงกันข้าม พวกเราอาจขุดกระดูกยักษ์มาเคาะหัวผูร้ กุ ราน เนือ่ งเพราะเราไม่มปี นื ใหญ่ เราไม่มีดินปืน เราไม่มีเหล็กกล้า นี่ไม่ใช่ความผิดของทอมัส ครอมเวลล์, ชาปุยส์กล่าว นิว่ หน้าขุน่ เคือง อาณาจักรของเฮนรีนา่ จะเป็นระเบียบกว่านี้ ถ้าครอมเวลล์เข้ามาดูแลท�ำนุบ�ำรุงตั้งแต่ห้าปีก่อน หากท่านจะป้องกันดินแดนอังกฤษ เขา, ทอมัส ครอมเวลล์ พร้อม กระท�ำเช่นนั้น เขาจะเข้าสู่สนามรบด้วยตนเอง ดาบยาวกระชับมั่นในมือ 24
ฮิลารี แมนเทล
ท่านจักต้องรู้จักอังกฤษเสียก่อน ในความร้อนอบอ้าวของเดือนสิงหาคม เขา, ครอมเวลล์ยืนปลดหมวกข้างหลุมศพสลักเสลางดงามของบรรพชน บุรุษแต่งเครื่องศึก แผ่นเกราะแข็ง เสื้อเกราะอ่อนร้อยวงแหวน มือสวม ถุงมือเหล็กอวบใหญ่ ประสานกันบนเสื้อคลุม เท้าหุ้มเกราะอ่อนเหยียบ บนสิงโตหิน กริฟฟิน หรือเกรย์ฮาวนด์ บุรษุ หินบุรษุ เหล็ก สตรีเนือ้ อ่อนนุม่ บรรจุในหลุมศพหิน เหมือนหอยทากอยูใ่ นเปลือก เราหลงคิดไปว่ากาลเวลา ไม่อาจแตะสัมผัสคนตายได้อกี แล้ว แต่เวลากัดกร่อนอนุสรณ์สถาน บุรษุ หิน จมูกวิ่นนิ้วขาด จากอุบัติเหตุหรือการเสื่อมสลาย เท้าเล็กจิ๋วแตกบิ่น (เท้า เทพธิดาน้อยคุกเข่า) โผล่จากชายผ้าพลิ้ว หรือปลายนิ้วหัวแม่มือบนเบาะ เว้าโค้ง “เราจักต้องซ่อมแซมบรรพชนของเราในปีหน้า” ลอร์ดมณฑลทาง ตะวันตกกล่าว แต่ตราอาร์มเถาเลื้อยซุ้มโค้งประกาศเกียรติคุณจะเติมสี แต้มใหม่สดอยูเ่ สมอ ในค�ำกล่าว มักจะอวดอ้างความยิง่ ใหญ่และวีรกรรม ของบรรพชน ตราอาร์มของปู่ทวดกลางศึกอะแจ็งกูต์ ถ้วยที่ปู่ทวดได้รับ จากมือของจอห์นแห่งกอนต์ หากเป็นสงครามหนล่าสุดระหว่างยอร์กกับ แลงคาสเตอร์ พ่อและปู่เลือกผิดข้าง เสียงบรรยายอวดอ้างจะเปลี่ยนเป็น งึมง�ำ คนรุ่นเดิมล่วงพ้น ความล้มเหลวให้อภัย ชื่อเสียงสร้างขึ้นมาใหม่ ไม่เช่นนั้น อังกฤษไม่มีวันรุดหน้าไปได้ เธอจะหมุนวนย้อนรอยจมดิ่งลง ไปในอดีตอัปลักษณ์ เขา, ครอมเวลล์ ไม่มบี รรพชน, ประเภททีค่ ยุ โอ้อวดได้ กาลครัง้ หนึง่ เคยมีตระกูลสูงศักดิ์นามว่าครอมเวลล์ และในตอนที่เจริญรุดหน้าในงาน รับใช้องค์ราชา นายทะเบียนคะยัน้ คะยอให้ครอมเวลล์สบื สาวสาแหรก เพือ่ จัดท�ำตราประจ�ำตระกูล ฉันไม่ได้เป็นหนึง่ ในคนกลุม่ นัน้ ทอมัสตอบอย่าง สุภาพ ฉันไม่ต้องการผลส�ำเร็จของชาติตระกูลผู้อื่น เขาหนีพ่อ หนีออก จากบ้าน อายุยังไม่สิบห้าปีดี ข้ามช่องแคบไปสมัครเป็นทหารในกองทัพ ของราชาฝรั่งเศส เขาสู้รบมาตั้งแต่จ�ำความได้ และถ้าต้องสู้สืบไป ท�ำไม ไม่รับเงินค่าจ้าง? หลังจากนั้น มีกิจการงานหลายอย่างที่จ่ายเงินงามกว่า 25
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
การรบ เขาไม่รีบร้อนเดินทางกลับบ้าน และบัดนี้ หากเจ้าเหย้าผู้สูงศักดิ์อยากทราบต�ำแหน่งการตั้งวางน�้ำพุ หรือเทพธิดาสามพีน่ อ้ งผูป้ ระสาทความงาม องค์ราชารับสัง่ ไปเลย, เขาช่วย ได้ ครอมเวลล์เคยอยูใ่ นอิตาลี เขารูว้ า่ จะจัดวางอย่างไร ตัง้ ในสวนได้สวย ที่นั่น ในวิลต์เชียร์ก็สวยดุจกัน ในบางคราว เฮนรีน�ำขบวน มีเพียงกลุ่ม คนสนิทติดตาม ทิ้งองค์ราชินีไว้เบื้องหลังกับนักดนตรีและกลุ่มเลดี้ เฮนรี กับคนโปรดไม่กี่คน ล่าสัตว์ดุดันข้ามท้องทุ่ง ทะลุมาจนถึงวูลฟ์ฮอลล์ เซอร์จอห์น ซีมัวร์กับครอบครัวพร้อมหน้า รอท่าต้อนรับ “ไม่รซู้ ,ี ครอมเวลล์” เซอร์จอห์นผูเ้ ฒ่ากล่าว มือคว้าแขนเขาไว้ดว้ ยความ สนิทสนมจริงใจ “ไอ้การตั้งชื่อเหยี่ยวตามชื่อหญิงที่ตายไปแล้ว ไม่ท�ำให้ ท่านหดหู่เลยหรือ?” “ผมไม่เคยหดหู่, เซอร์จอห์น โลกทั้งใบมีน�้ำใจเอ็นดูผม” “ท่านน่าจะแต่งงานใหม่นะ สร้างครอบครัวใหม่ ท่านอาจหาเจ้าสาว ได้สักคนตอนที่ท่านอยู่กับเราที่นี่ ในป่าเซเวอร์เนกมีสาวรุ่นเป็นโขยง” ผมยังมีเกรกอรี เขาบอก มองข้ามไหล่ไปหาลูกชาย เขาเป็นห่วง กังวลต่อเกรกอรีเสมอ “อา, นั่นก็ใช่ ลูกชายนั่นก็ดี แต่บุรุษต้องการ ลูกสาวเช่นกัน ลูกสาวเฝ้าดูแลพ่อ ดูอย่างเจน แม่หนูเป็นเด็กดี” เขามองดูเจน ซีมัวร์ ตามสายตาของพ่อเฒ่า เขารู้จักคุ้นเคยกับเธอ ในวัง เธอเป็นนางสนองพระโอษฐ์ของแคเธอรีน ราชินีคนนั้น และของ แอนน์ ราชินคี นนี้ เจนหญิงหน้าจืด ผิวขาวซีดแทบเป็นสีเงิน นิสยั เงียบขรึม สายตามองบุรุษหวาดระแวง ประหนึ่งว่าตัวผู้จะมีเซอร์ไพรส์ชวนอึดอัด มามอบให้ เธอสวมสร้อยไข่มุก กะบังผ้าขาวปักประดับด้วยช่อคาร์เนชั่น เขาพิจารณาในแง่ราคาค่าใช้จ่าย หากปลดไข่มุกทิ้งไป ก็คงปล่อยเธอ ออกไปได้ไม่ถึงสามสิบปอนด์ ไม่น่าประหลาดใจที่เธอเดินโหย่งตัวเท้าเบา เหมือนเด็กที่โดนตวาดห้ามท�ำของหกเลอะตัว 26
ฮิลารี แมนเทล
องค์ราชากล่าว “เจน, เธอมาอยูร่ ว่ มกับคนทางบ้านแล้ว เธอเขินอาย น้อยกว่าเดิมหรือเปล่า?” พระองค์รวบมือเล็กจิว๋ ของเธอมากุมไว้ “ตอนที่ อยู่ในวัง แทบไม่มีเสียงหลุดจากปากเธอเลย” เจนเงยหน้ามององค์ราชา ขวยเขินผิวเรื่อแดงจากล� ำคอถึงไรผม “เคยเห็นคนอายหน้าแดงขนาดนีไ้ หม?” เฮนรีถาม “จะมีกแ็ ต่เด็กหญิงอายุ สิบสอง” “หม่อนฉันไม่อาจกล่าวอ้างว่าอายุสิบสอง” เจนตอบ มือ้ อาหารเย็น เฮนรีนงั่ เคียงข้างเลดีม้ าร์เจอรี, เจ้าเหย้า กาลครัง้ หนึง่ เคยเป็นหญิงสวย แต่จากความใส่ใจขององค์ราชา เราคงคิดว่าความสวยนัน้ ไม่จางจืด เธอมีลูกสิบคน หกคนยังมีชีวิตอยู่ และสามคนอยู่ในห้องนี้ เอดเวิร์ด ซีมัวร์, ทายาท หน้าผากสูง เค้าหน้าเครียด โครงหน้าดุดัน คนหล่อเหลาคมคาย รอบรูแ้ ม้จะไม่ถงึ ขัน้ ปราชญ์ น�ำสิง่ ทีอ่ า่ นมาปรับใช้ใน ทุกส�ำนักทีไ่ ด้รบั มอบหมาย เคยผ่านสงครามมาแล้ว และในระหว่างรอท่า การสู้รบครั้งถัดไป เตรียมตัวให้พร้อมด้วยการล่าสัตว์ในทุ่งโล่งและการ แทงทวนในสนาม กาลครัง้ โน้น คาร์ดนิ ลั วูลซียเ์ คยชีต้ วั ไว้แล้วว่าเป็นซีมวั ร์ คนที่โดดเด่นที่สุดในตระกูล ทอมัส ครอมเวลล์เคยพูดคุยหยั่งภูมิความรู้ แน่ใจได้แล้วว่า เหมาะสมในทุกแง่มุมที่จะเป็นสุภาพบุรุษขององค์ราชา ทอม ซีมัวร์, น้องชายของเอดเวิร์ด ปากโป้งโฉ่งฉ่าง สนใจหนั่นเนื้อสตรี เท่านัน้ ในยามทีเ่ ดินเข้ามาในห้อง หญิงพรหมจารีหวั ร่อคิกคัก นางใจบุญ ที่เคยแนบเนื้อ ค้อมศีรษะต�่ำ แอบมองหนุ่มก�ำย�ำผ่านม่านขนตา เซอร์จอห์นผู้เฒ่าเป็นเจ้าแห่งเรื่องฉาวโฉ่ในครอบครัว เมื่อสองหรือ สามปีก่อน มีข่าวซุบซิบนินทาว่าเขาขย่มลูกสะใภ้ ไม่แค่เพียงครั้งเดียว จากอาการหน้ามืดปัจจุบันทันด่วน หากแต่เป็นการท�ำซ�้ำ นับครั้งไม่ถ้วน ตัง้ แต่แม่นางผูน้ นั้ เป็นเจ้าสาว ราชินกี บั นางในราชส�ำนักเป็นผูป้ า่ วร้องเรือ่ งนี้ ไปทัว่ วัง “เรานับตัวเลขได้ราว 120 ครัง้ ” แอนน์หวั ร่อคิกคัก “จริงๆ แล้ว เป็นทอมัส ครอมเวลล์ เขาแม่นตัวเลข เราเดาเอาว่าน่าจะมีการเว้นวัน 27
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
อาทิตย์ เห็นแก่พระผูเ้ ป็นเจ้า และน่าจะเว้นวรรคช่วงถือศีล” ภรรยาทรยศ ให้กำ� เนิดลูกชายสองคน และเมือ่ เรือ่ งฉาวโฉ่ เอดเวิรด์ ไม่ยอมรับเป็นทายาท สืบวงศ์ตระกูล เพราะไม่อาจแน่ใจได้วา่ เป็นบุตรหรือว่าน้องชาย หญิงเล่นชู้ ถูกขังไว้ในคอนแวนต์ และมอบของขวัญให้สามีโดยเลิกหายใจ ภรรยา คนใหม่ของเอดเวิร์ดตาดุมาดเหี้ยมพอตัว พกเข็มแทงกระสอบเล่มโตไว้ใน กระเป๋า เผื่อว่าพ่อผัวจะขยับมาใกล้ เรื่องราวผ่านพ้นไปเป็นอดีต อดีตได้รับการอภัยโทษ เนื้อหนังก�ำย�ำ กลายเป็นเหลวปวกเปียก การเดินทางมาเยือนขององค์ราชายืนยันการ อภัยโทษ จอห์น ซีมวั ร์มที ดี่ นิ 1,300 เอเคอร์ รวมทัง้ สวนกวาง ส่วนทีเ่ หลือ เป็นทุ่งเลี้ยงแกะ มูลค่าสองชิลลิงต่อเอเคอร์ต่อปี มอบผลก�ำไรสูงกว่ารอย ไถคราดถึงยีส่ บิ ห้าเปอร์เซ็นต์ตอ่ เอเคอร์ แกะหน้าด�ำผสมกับแกะภูเขาจาก เวลส์ เนือ้ หยาบ แต่ให้ขนดีพอควร ในตอนทีข่ บวนองค์ราชาเดินทางมาถึง เฮนรีเส้นเลือดโป่งพองด้วยความหรรษากลางทุ่งโล่ง หันมาถาม “ไอ้สัตว์ ตัวนั้นหนักเท่าไหร่? ครอมเวลล์” เขาให้ค�ำตอบ โดยไม่ต้องยกตัวแกะ “สามสิบปอนด์, เซอร์” ฟรานซิส เวสตัน ข้าราชบริพารหนุ่มเบะปาก เย้ยหยัน “มาสเตอร์ครอมเวลล์เคยเป็นกรรมกรกร้อนขนแกะ ไม่พลาด ไปได้” องค์ราชากล่าว “ประเทศของเราคงยากจนถ้าไม่มธี รุ กิจขนแกะ ความ รอบรู้ของมาสเตอร์ครอมเวลล์ไม่อาจหยามให้ด้อยค่า” แต่ฟรานซิส เวสตันแอบป้องปากหัวเราะ พรุ่งนี้เจน ซีมัวร์จะออกล่าสัตว์ร่วมกับองค์ราชา “ฉันคิดว่ามีแค่ สุภาพบุรุษเท่านั้น” เขาได้ยินเวสตันกระซิบกระซาบ “ราชินีคงเดือดจัด ถ้าได้ทราบ” เขา, ครอมเวลล์เปรยลอยๆ ว่า อย่าให้ล่วงรู้ถึงหูองค์ราชินี เออ, ไอ้หนู แกเป็นเด็กดี “ที่วูลฟ์ฮอลล์ เราเป็นนักล่าสัตว์ชั้นยอด” เซอร์จอห์นคุยอวด “ลูกสาวของฉันก็เช่นกัน ท่านอาจคิดว่าลูกสาวของฉันต้วมเตี้ยม จับเธอ 28
ฮิลารี แมนเทล
ไปนั่งบนอาน ฉันรับประกันได้, ท่านที่เคารพ เธอเป็นเทพธิดาไดอานา ฉันไม่เคยปล่อยให้ลูกสาวสมองเปื่อยในห้องเรียน รู้อะไรไหม? เซอร์เจมส์ ผู้นี้เป็นผู้สอนสั่งเรื่องราวที่สุภาพสตรีจ�ำเป็นต้องทราบ” บาทหลวงที่ปลายโต๊ะพยักหน้ารับยิ้มระรื่น พ่อเฒ่าโง่เง่าหัวขาว ตาฉ�่ำน�้ำ เขา, ครอมเวลล์หันไปหา “ท่านหรือที่เป็นผู้สอนให้พวกเธอ เต้นร�ำ, เซอร์เจมส์? ฝีมือสุดวิเศษ ผมเคยเห็นเอลิซาเบ็ธ, น้องสาวของ เจนในวัง จับคู่เต้นร�ำกับองค์ราชา” “อาห์, ในวังมีมาสเตอร์เฉพาะเรื่องนั้น” เซอร์จอห์นผู้เฒ่าหัวร่อ “มาสเตอร์เต้นร�ำ มาสเตอร์ดนตรี แค่นั้นก็เหลือแหล่แล้ว สตรีพวกนั้น ไม่จ�ำเป็นต้องดัดลิ้นพูดภาษาต่างด้าว ไม่ได้เดินทางไปไหนอยู่แล้วนี่” “ผมคิดเป็นอืน่ , เซอร์” เขากล่าวแย้ง “ผมให้ลกู สาวเรียนรูเ้ ท่าเทียม ลูกชาย” บางคราว เขาอยากพูดถึงลูกสาว แอนน์กบั เกรซจากเขาไปเจ็ดปีแล้ว ทอม ซีมวั ร์หวั เราะ “อะไรกัน ท่านส่งพวกเธอลงสนามแทงทวนด้วยหรือ? ประชันกับเกรกอรีและมาสเตอร์หนุ่มราฟี ซาดเลอร์?” เขา, ครอมเวลล์แย้มยิ้ม “ยกเว้นเรื่องนั้น” เอดเวิร์ด ซีมัวร์กล่าว “ไม่ใช่เรื่องแปลกพิลึกที่บุตรีในครอบครัวของ มหานคร จะเรียนรูภ้ าษาและศาสตร์แขนงอืน่ อาจจ�ำเป็นต้องใช้งานเธอใน ส�ำนักงานบัญชี เราเคยได้ยินเรื่องพรรค์นั้นมาแล้ว วิชาความรู้น่าจะช่วย ให้หาสามีดีๆ ได้ ตระกูลพ่อค้าน่าจะชื่นชอบที่ลูกสะใภ้นับเลขเป็น” “ลองวาดภาพลูกสาวของมาสเตอร์ครอมเวลล์” เวสตันสอดกลางคัน “ฉันไม่กล้า ฉันไม่แน่ใจว่าส�ำนักงานบัญชีจะคุมพวกเธอได้ เธอคงจับ ขวานศึกหมุนควงได้คล่องมือ เพียงแค่เหลือบเห็น บุรุษคนไหนๆ คง ขาอ่อน ทรุดลงนั่งบนพื้น ใช่ว่าจากความรักท่วมหัวใจดอกนะ” เกรกอรีขยับตัว หนุม่ ช่างฝัน เคลิม้ เคลือ่ นไปไกลโพ้น ไม่มใี ครคิดว่า เขาจะใส่ใจติดตามเรื่องราวที่สนทนากันอยู่ น�้ำเสียงของเขาเครียดกร้าว 29
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
“ท่านหยามหมิ่นน้องสาวของฉัน ท่านไม่เคยรู้จักพวกเธอ น้องสาวของ ฉัน, เกรซ...” เขา, ครอมเวลล์มองเห็นเจน ซีมัวร์ยื่นมือไปแตะข้อมือของเกรกอรี เพื่อปกป้องหนุ่มน้อยให้รอดปลอดภัย เธอยอมเสี่ยงหันเหความสนใจของ คนรอบโต๊ะอาหารให้มาหาตัวเธอเอง “เมือ่ ไม่นานมานี”้ เธอส่งเสียง “ฉัน เพิ่งได้ทักษะลิ้นฝรั่งเศส” “จริงหรือ, เจน?” ทอม ซีมัวร์ถามด้วยรอยยิ้ม เจนค้อมศีรษะ “แมรี เชลตันเป็นครูสอนฉัน” “แมรี เชลตันเป็นหญิงน�ำ้ ใจงาม” องค์ราชากล่าว ทางหางตา เขา, ครอมเวลล์มองเห็นเวสตันเอาศอกกระทุ้งเพื่อนข้างกาย กล่าวกันว่าแมรี เชลตันเป็นหญิงใจบุญ มากน�้ำใจต่อองค์ราชาบนเตียง “ท่านก็คงเห็นแล้ว” เจนบอกพีช่ าย “ผูห้ ญิงเราไม่ได้ใช้เวลาทัง้ หมด แต่งเรือ่ งใส่รา้ ยป้ายสีหรือวางแผนท�ำเรือ่ งฉาวโฉ่ พระเจ้าเท่านัน้ จะทราบว่า เราซุบซิบนินทาพอจะแปลงเมืองให้กลายเป็นสตรีได้” “จริงเชียว?” เขาถาม “เราพูดคุยกันว่าใครหลงรักองค์ราชินี ใครเขียนกวีนิพนธ์ยอยศ พระองค์บา้ ง” เธอก้มลงมองพืน้ “ฉันหมายถึงว่า มีสภุ าพบุรษุ ท่านใดบ้าง มาแอบหลงรักพวกเรา สุภาพบุรุษคนนี้ สุภาพบุรุษคนนั้น เรารู้เรื่อง ทุกอย่างของคนที่มาเกี้ยวพาราสี แจกแจงก�ำกับด้วยรายละเอียดตั้งแต่ ศีรษะจรดปลายเท้า ท่านสุภาพบุรษุ คงเขินอายหน้าแดงฉานหากล่วงรู้ เรา จะบันทึกลงไปว่ามีทดี่ นิ มากน้อย รายได้ในแต่ละปี จากนัน้ เราจะตัดสินใจ ลงความเห็นว่าจะอนุญาตให้พวกเขาเขียนซอนเน็ตเยินยอเราหรือไม่ หาก เราไม่คดิ ว่าเขาจะเลีย้ งดูเราให้สขุ สบายได้ เราจะต�ำหนิสมั ผัสนอกสัมผัสใน โหดเหี้ยมสิ้นดี บอกเลย” เขาตอบรับว่า ครัน่ เนือ้ ครัน่ ตัว ไม่มพี ษิ ภัยใดทีจ่ ะรจนาโคลงกลอนให้ สาวเจ้า แม้ว่านางนั้นจะแต่งงานแล้ว ในวังถือเป็นวิสัยปกติ เวสตันบอก 30
ฮิลารี แมนเทล
ขอบคุณใหญ่หลวง, มาสเตอร์ครอมเวลล์ ฉันคิดว่าท่านจะพยายาม ขัดขวางการละเล่นของพวกเราเสียอีก ทอม ซีมัวร์โน้มตัวมาข้างหน้า หัวเราะร่วน “แล้วใครเป็นคนที่มา เกี้ยวเธอ, เจน?” “หากอยากทราบ ก็คงต้องสวมกระโปรง ฝึกหัดงานเย็บปักถักร้อย มานั่งร่วมงานกับพวกเรา” “เหมือนอาร์คิลีสกลางฝูงสตรี” องค์ราชากล่าว “ท่านคงต้องโกน เครางามทิ้งไป, ซีมัวร์ เพื่อแลกกับการสืบเสาะความลับของกลุ่มสตรี” องค์ราชาหัวเราะ แต่ไม่ใคร่สุขใจนัก “เว้นแต่ว่าเราจะหาคนอ้อนแอ้น เหมาะกับภารกิจนี้ เกรกอรี, ท่านเป็นสุภาพบุรษุ หน้าหวาน แต่ฉนั เกรงว่า มืออวบใหญ่ของท่านจะท�ำให้แผนแตก” “หลานชายช่างตีเหล็ก” เวสตันกล่าว “หนุม่ คนนัน้ , มาร์ก” องค์ราชากล่าวต่อ “นักดนตรี รูจ้ กั เขาไหม? ท�ำตัวกลมกลืนเข้ากับกลุ่มผู้หญิงได้แนบเนียน” “โอ” เจนกล่าว “มาร์กจะเตร่อยูแ่ ถวนัน้ เสมอ หาทางเข้ามาร่วมใน กลุ่มผู้หญิง เราไม่นับเขาว่าเป็นบุรุษ หากท่านอยากทราบความลับของ พวกเรา ถามมาร์กได้เลย” การสนทนาเบนไปในทิศอื่น เขาคิดในใจ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าเจน มีความคิดอ่านของตัวเอง และเวสตันเฝ้าก่อกวนกัดส้นเท้า มันก็รู้ว่า อยู่ ต่อหน้าองค์ราชา ฉันจะไม่ก�ำราบมัน เขา, ครอมเวลล์วาดภาพขั้นตอน สอนสั่งคนปากเสียผู้นี้ในใจ ราฟี ซาดเลอร์มองเขาทางหางตา “เช่นนัน้ ” องค์ราชาหันมาหาเขา “วันพรุง่ จะดีกว่าวันนีไ้ ด้อย่างไร?” องค์ราชาหันไปหาผู้คนรอบโต๊ะอาหาร “มาสเตอร์ครอมเวลล์จะไม่มีวัน ข่มตาหลับลงได้ หากไม่ซ่อมแซมแก้ไขอะไรสักอย่าง” “เราจะปฏิรูปมารยาทของหมวกของพระองค์ และกลุ่มเมฆพวกนั้น ก่อนบ่าย...” 31
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
“ฉันอยากได้ฝนตก ฝนคลายร้อน” “พระผู้เป็นเจ้าจัดส่งให้พระองค์ท่าน ไม่น้อยไปกว่าสายน�้ำชุ่มโชก” เอดเวิร์ด ซีมัวร์กล่าว เฮนรีลูบไล้ผิวแดดเผาเกรียม “คาร์ดินัลมักบอกเสมอว่า เขาเปลี่ยน ลมฟ้าอากาศได้ เช้าหม่นวันธรรมดา เขาจะบอกว่าถึงสิบโมง ฟ้าจะใส เป็นเช่นนั้นจริงด้วย” เฮนรีท�ำเช่นนี้เป็นบางคราว พูดชื่อวูลซีย์ออกมาในการสนทนา เหมือนว่าไม่ใช่พระองค์, แต่เป็นกษัตริย์ดินแดนอื่นที่ไล่ล่าคาร์ดินัลจน เสียชีวิต “บางคนอ่านลมฟ้าอากาศได้” ทอม ซีมัวร์กล่าว “มีเพียงเท่านั้น, เซอร์ ไม่ใช่มนต์เสกเป่าของคาร์ดินัล” เฮนรีพยักหน้าแย้มยิม้ “นัน่ จริง, ทอม ฉันไม่ควรจะอ้าปากตกตะลึง ไปกับการแสดงของเขา จริงไหม?” “เขาเย่อหยิ่งเกินกว่าจะเป็นข้าแผ่นดิน” เซอร์จอห์นผู้เฒ่ากล่าว องค์ราชามองตลอดความยาวของโต๊ะมายังเขา, ทอมัส ครอมเวลล์ เขารักคาร์ดนิ ลั ทุกคนทราบเรือ่ งนีด้ ี เขาจัดวางสีหน้าให้เรียบเฉย เหมือน ก�ำแพงทาสีขาวใหม่หมาด หลังอาหารเย็น เซอร์จอห์นเล่านิยายเรื่องเอดการ์, ผู้รักสันติ เขาเป็น เจ้าแผ่นดินแถบนี้ เมือ่ หลายร้อยปีกอ่ น ก่อนทีก่ ษัตริยจ์ ะเริม่ ต้นนับเลข ใน ยุคสมัยที่อนงค์นางหน้าผ่องอวบอัด อัศวินหาญกล้า ชีวิตไร้ความซับซ้อน ดุเดือดและแสนสัน้ เอดการ์หมายตาสาวเจ้านางหนึง่ ส่งเอิรล์ ไปประเมินค่า ของนาง เอิร์ลทั้งชั่วช้าเจ้าเล่ห์ ส่งรายงานกลับมาว่า ความงามของเธอ ขยายความเกินจริงโดยกวีและจิตรกร มองเห็นด้วยสองตา เธอขาเป๋และ ตาเหล่ เอิรล์ ประสงค์จะฮุบนางไว้เป็นสมบัตขิ องตน ออดอ้อนอนงค์นางด้วย ค�ำหวานและแต่งงานกับเธอ เมื่อเอดการ์ทราบเรื่องเอิร์ลทรยศ เอดการ์ 32
ฮิลารี แมนเทล
ซุ่มซ่อนในราวป่าไม่ห่างไกลจากที่นี่ ซัดแหลนปักอก ปลิดชีวิตเอิร์ลด้วย การพุ่งเสียบครั้งเดียว “ช่างเลวทรามต�่ำช้าเสียจริง, เอิร์ลผู้นั้น” องค์ราชากล่าว “รับผล สาสมจริงแท้” “เรียกว่าไอ้ชั่วแทนค�ำว่าเอิร์ล” ทอม ซีมัวร์กล่าว พีช่ ายถอนหายใจ ประหนึง่ อยากกระถดตัวถอยห่างจากความเห็นนัน้ “แล้วแม่นางกล่าวว่าอย่างไร?” เขา, ครอมเวลล์ถาม “เมือ่ ทราบว่า เอิร์ลโกหกหลอกลวง?” “นางนั้นแต่งงานกับเอดการ์” เซอร์จอห์นให้ค�ำตอบ “แต่งงานใน กรีนวูด ใช้ชีวิตสุขสมไปชั่วกาลนาน” “เดาเอาว่าเธอไม่มีทางเลือก” เลดี้มาร์เจอรีถอนหายใจ “ผู้หญิง จ�ำเป็นต้องปรับตัว” “และชาวบ้านเล่าลือ” เซอร์จอห์นเล่าต่อ “เอิร์ลชั่วช้าเดินโซเซใน ป่า ร้องคร�่ำครวญ พยายามดึงแหลนออกจากท้อง” “ลองวาดภาพดู” เจน ซีมัวร์กล่าว “ค�่ำคืนจันทร์ส่องกระจ่าง เรา มองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นเขาร้องโหยหวน พยายามดึงแหลนออก บ่น โวยวายงึมง�ำ โชคดีเหลือเกินที่ฉันไม่เชื่อเรื่องผีสาง” “แกโง่ไปเอง” ทอม ซีมวั ร์ถากถาง “ปิศาจจะคืบคลานเข้ามาหาแก” “เถอะ” เฮนรีท�ำท่าเหมือนซัดแหลน แม้จะรั้งมือไว้บ้างเมื่อท�ำที่ โต๊ะอาหาร “ซัดได้หมดจด ครั้งเดียว เขาน่าจะมีท่อนแขนทรงพลัง, กษัตริย์เอดการ์” เขากล่าว เขา, ครอมเวลล์ “ผมอยากทราบว่าเรือ่ งเล่านีม้ กี ารบันทึก ไว้หรือไม่? หากเป็นเช่นนัน้ ใครเป็นผูบ้ นั ทึก และให้สตั ย์สาบานแล้วหรือ?” องค์ราชากล่าว “ครอมเวลล์จะลากตัวเอิรล์ มายืนต่อหน้าคณะลูกขุน และผู้พิพากษา” “พระเจ้าอวยชัยแด่ฝา่ บาท” เซอร์จอห์นกล่าว “ในยุคนัน้ ไม่มลี กู ขุน 33
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
ไม่มีผู้พิพากษา” “ครอมเวลล์หามาได้สักคนอยู่แล้ว” หนุ่มเวสตันโน้มตัว เน้นย�้ ำ ค�ำกล่าว “เขาจะไปขุดลูกขุนออกมาให้ครบคณะ ลากตัวมาจากดงเห็ด สักคน จากนั้น น�ำมาพิจารณาคดีเอิร์ล ลากตัวไปตัดหัว เขาลือกันว่า ในคดีทอมัส มอร์ มาสเตอร์เลขาธิการเดินตามคณะลูกขุนเข้าไปในห้อง ประชุม เมื่อนั่งประจ�ำที่แล้ว เขาปิดประตู ประกาศข้อกฎหมาย ‘ขอให้ ฉันแถลงให้หายแคลงใจ’ เขาบอกคณะลูกขุน ‘หน้าทีข่ องพวกแกจะต้องหา ความผิดของทอมัส มอร์ให้จงได้ พวกแกจะไม่ได้กินอาหารเย็นจนกว่าจะ ลงมติเป็นเอกฉันท์’ นัน่ เลย, เขาเดินออกมา ปิดประตูหอ้ งลัน่ ดาล ยืนจังก้า หน้าห้อง ถือขวานไว้ในมือ เผื่อว่าจะมีคนทลายประตูออกมาหาพุดดิ้งต้ม ในเมือ่ พวกมันเป็นคนลอนดอน สนใจปากท้องเหนือสิง่ อืน่ ใด ไม่ชา้ ไม่นาน เสียงท้องลั่นโครกคราก ‘กระท�ำความผิด ผิดเท่าที่จะผิดได้!’” สายตาทุกคู่หันมาจับจ้องที่ครอมเวลล์ ราฟี ซาดเลอร์ตัวแข็งเกร็ง ขนพองสยายเขีย้ วด้วยความไม่สบอารมณ์ “นิทานเล่าสนุก” ราฟีหนั หน้าหา เวสตัน “แต่ขอถามสักค�ำเถอะ มีการจดจารจารึกไว้เป็นลายลักษณ์อกั ษร ทีไ่ หน? ฉันคิดว่าหากท่านไปเสาะค้น ท่านจะพบว่าเจ้านายของฉันปฏิบตั ติ น ในกรอบกฎหมายเสมอ” “แกไม่ได้อยู่ที่นั่น” ฟรานซิส เวสตันประท้วง “ฉันได้ยินจากปาก ลูกขุนคนหนึ่ง ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียว ‘พามันไป พาไอ้คนทรยศไปเลย เอาขาแกะย่างเข้ามาให้เราด้วย’ นัน่ เลย, ทหารลากตัวทอมัส มอร์ ออก ไปตัดหัว” “ฟังดูแล้ว ดูคล้ายว่าท่านจะเสียใจ” ราฟีกล่าว “ไม่ใช่ฉัน” เวสตันยกมือปฏิเสธ “แอนน์องค์ราชินีบอกไว้ ขอให้ การตายของทอมัส มอร์เป็นค�ำเตือนต่อคนที่คิดทรยศทั้งหลาย จะมี สินทรัพย์มากน้อยเพียงใด กลอุบายก่อกบฏทรยศขายชาติซ่อนลับเร้น ทอมัส ครอมเวลล์จะตามขุดคุ้ยจนเจอ” 34
ฮิลารี แมนเทล
มีเสียงซุบซิบเห็นพ้องอือ้ อึงรอบโต๊ะ จนเขา, ครอมเวลล์คดิ ว่าทุกคน จะหันมาหาและปรบมือชื่นชมพร้อมเพรียงกัน แต่แล้ว เลดี้มาร์เจอรี ยกปลายนิ้วแตะริมฝีปาก ผงกศีรษะหันไปทางองค์ราชา พระองค์นั่ง อยู่หัวโต๊ะ ร่างเอนเอียงไปทางขวา เปลือกตาปิดสนิทกระตุกไม่เป็นส�่ำ ลมหายใจผ่อนคลายยาวลึก คนรอบโต๊ะหันไปยิม้ ให้กนั “เมามายจากอากาศบริสทุ ธิ”์ ทอม ซีมวั ร์ กระซิบ ค�ำแถลงบิดดัด จากเมามายเพราะสุราเมรัย องค์ราชายุคนี้สมัยนี้ เรียกหาเหยือกไวน์บ่อยครั้งกว่าเมื่อครั้งยังหนุ่มเพรียวคึกคักก�ำย�ำ เขา, ครอมเวลล์ มองเฮนรีโอนเอนบนเก้าอี้ ร่างโน้มมาข้างหน้า คล้ายจะ วางหน้าผากแตะขอบโต๊ะ แต่แล้วสะดุ้งสุดตัว ดึงร่างหงายกลับ น�้ำลาย ไหลยืดที่มุมปาก ไหลอาบเคราเฟิ้ม นี่เป็นงานถนัดของเฮนรี นอร์ริส ข้ารับใช้ใกล้ชิดที่สุด สุภาพบุรุษ ในห้องหอผู้รอซับบั้นท้ายพระองค์ เฮนรีเคลื่อนไหวเรียบลื่นไร้สุ้มเสียง มือเบานุ่มนวล คงจะกระซิบบอกปลุกพระองค์ให้ตื่นลืมตา แต่นอร์ริส เดินทางข้ามชนบท น�ำจดหมายรักของพระองค์ไปมอบให้แอนน์ องค์ราชินี แล้วท�ำไง? เฮนรีไม่เหมือนเด็กน้อยเล่นเหนือ่ ยจนหลับใหลเช่นเมือ่ ห้าปีกอ่ น บัดนี้ พระองค์เหมือนชายวัยกลางคน โงกหลับหลังจากหนังท้องตึง ร่างอวบ อ้วนอืด เส้นเลือดปูดโปนทีน่ นั่ บ้างทีน่ บี่ า้ ง และแม้แต่ในแสงเทียน ก็ยงั พอ มองเห็นเส้นผมสีออ่ นเปลีย่ นเป็นสีเทาแล้ว เขา, ครอมเวลล์ บุย้ ปากไปหา เวสตัน “ฟรานซิส, สัมผัสสุภาพบุรุษของท่านจ�ำเป็นต้องใช้งานแล้วละ” เวสตันแสร้งท�ำเป็นไม่ได้ยนิ สายตาจ้องมององค์ราชา สีหน้าไม่กลบ ซ่อนความขยะแขยง ทอม ซีมัวร์กระซิบ “ฉันคิดว่าเราน่าจะส่งเสียงดัง ปลุกพระองค์ให้ตื่นขึ้น” “เสียงประเภทไหน?” เอดเวิร์ด, พี่ชายไต่ถาม ทอมแสดงท่าละครใบ้ ยกมือกุมสีข้าง 35
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
คิ้วของเอดเวิร์ดเลิกสูง “กล้าดี แกก็ท�ำซี พระองค์อาจคิดว่าแก หัวเราะเยาะน�้ำลายไหลยืด” องค์ราชาส่งเสียงกรน ร่างเอนล้มไปทางซ้าย เอียงหมิน่ เหม่จะตกข้าม เท้าแขนของเก้าอี้ เวสตันกล่าว “ท่านท�ำซี, ครอมเวลล์ ไม่มีใครจับเส้นพระองค์ได้ดี กว่าท่าน” เขาส่ายหน้า ยิ้มเรื่อ “พระผู ้ เ ป็ น เจ้ า คุ ้ ม ครององค์ ร าชา” เซอร์ จ อห์ น ผู ้ เ ฒ่ า ส่ ง เสี ย ง “พระองค์ไม่หนุ่มเหมือนเมื่อก่อน” เจนลุกขึน้ เสียงกิง่ คาร์เนชัน่ ส่ายไหวสวบสาบ เธอโน้มตัวเหนือเก้าอี้ ขององค์ราชา ตบหลังมือของพระองค์ เหมือนทดสอบความหยุ่นของ เนยแข็ง เฮนรีสะดุ้งสุดตัว ตาเบิกโพลง “ฉันไม่ได้หลับ” พระองค์กล่าว “จริงๆนะ, แค่พักสายตา” เมือ่ องค์ราชาขึน้ ไปชัน้ บนแล้ว เอดเวิรด์ ซีมวั ร์หนั มาหา “มาสเตอร์ เลขาธิการ ได้เวลาล้างแค้นแล้ว” เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ แก้วถือไว้ในมือ “ผมไปท�ำอะไรให้ท่าน เคืองขุ่น?” “หมากรุก กาเลส์ ฉันรู้ว่าท่านจ�ำได้” ปลายฤดูใบไม้ร่วง ปี 1532 ค�่ำคืนที่องค์ราชาขึ้นเตียงกับราชินี องค์นี้ ก่อนทีเ่ ธอจะนอนราบ แอนน์คาดคัน้ ให้องค์ราชาให้สตั ย์สาบานต่อ พระคัมภีรไ์ บเบิลว่า จะแต่งงานกับเธอโดยเร็วทีส่ ดุ เมือ่ กลับไปเหยียบผืนดิน อังกฤษ แต่พายุกกั กองเรือไว้ และองค์ราชาใช้เวลานัน้ ให้คมุ้ ค่า พยายาม ยัดเยียดโอรสเข้าไปในท้องแอนน์ โบลีน “ท่านรุกฆาตฉัน, มาสเตอร์ครอมเวลล์” เอดเวิร์ดกล่าว “โดยใช้ เล่ห์ดึงดูดความสนใจให้เบนไปทางอื่น” “จริงเชียว?” 36
ฮิลารี แมนเทล
“ท่านถามถึงเจน น้องสาวของฉัน เธออายุเท่าไหร่? เรือ่ งนีเ้ รือ่ งโน้น” “ท่านคิดว่าผมสนใจเธอ?” “แล้วจริงไหม?” เอดเวิรด์ อมยิม้ ลบความแหลมคมของค�ำถามทือ่ ด้าน “ยังไม่มีใครมาทาบทามเธอ รู้ไหม?” “ตั้งกระดานได้เลย” เขาบอก “จะวางหมากไว้ในต�ำแหน่งเดิมใน ตอนที่ท่านความคิดกระเจิงไหม?” เอดเวิร์ดช�ำเลืองมอง พยายามคุมสีหน้าให้เรียบเฉย มีเสียงลือ เสียงเล่าอ้างมากหลายเกี่ยวกับความจ�ำอันเป็นเลิศของครอมเวลล์ เขา, ครอมเวลล์ยมิ้ ในหน้า การวางหมากไม่ใช่เรือ่ งยาก แค่เดาสุม่ เล็กน้อย เขา รูแ้ นวทางการเล่นเกมของเอดเวิรด์ “เราน่าจะเริม่ เกมใหม่” เขาเสนอแนะ “โลกหมุนเคลื่อนรุดไปข้างหน้า ท่านมีสุขกับกติกาอิตาเลียนไหม? ผมไม่ ชอบเกมเล่นยืดยาว นานเป็นสัปดาห์” การเดินเบีย้ เปิดเกม เผยให้เห็นความห้าวของเอดเวิรด์ แต่แล้ว เบีย้ สีขาวก็ลอยนิ่งคีบด้วยปลายนิ้ว เอดเวิร์ดเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ นิ่วหน้า คล้ายจะพึมพ�ำพูดคุยในหัวกับนักบุญออกัสติน ถัดจาก นักบุญออกัสติน เคลื่อนมาหามาร์ติน ลูเธอร์ “ค�ำสอนที่น�ำความสยดสยองมาเยือนหัวใจ” เอดเวิร์ดกล่าว “...ที่ว่าพระผู้เป็นเจ้าสร้างพวกเราขึ้นมา เพื่อสาปส่งให้ ทุกข์ทรมาน ผลงานรังสรรค์ของพระองค์ท่าน จะมีข้อยกเว้นแค่ไม่กี่คน ส่ ว นใหญ่ แ ล้ ว เกิ ด มาเพื่ อ ดิ้ น รนกระเสื อ กกระสนอยู ่ ใ นห้ ว งทุ ก ข์ แ ละ เพลิงผลาญนานชั่วนิรันดร์ ในบางคราว ฉันอดคิดไม่ได้ว่า เป็นความจริง แต่ยังเหลือความหวังว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น” “มาร์ตินอ้วนเปลี่ยนจุดยืน เท่าที่ผมได้ยินมานะ เปลี่ยนขั้วเพื่อให้ พวกเราคลายใจ” “อะไรหรือ? มีคนรอดพ้นไฟนรกเพิ่มมากขึ้น? หรือว่าความทุ่มเท ของเรามิได้ไร้ค่าในสายตาพระผู้เป็นเจ้า?” “ผมไม่อาจพูดแทนเขาได้ ท่านควรอ่านฟิลปิ เมลันช์ธอร์น ผมจะส่ง 37
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
หนังสือเล่มใหม่ของเขามาให้อา่ น ผมหวังว่าเขาจะเดินทางมาเยือนอังกฤษ เราคุยกับคนของเขาแล้ว” เอดเวิรด์ กดหัวกลมมนของเบีย้ ขาวทีร่ มิ ฝีปาก ท่าทางคล้ายจะใช้เบีย้ เคาะฟันหน้า “องค์ราชายินยอมหรือ?” “พระองค์ไม่ยอมให้บราเธอร์มาร์ตินมาเหยียบที่นี่ ไม่อยากได้ยินชื่อ แต่ฟลิ ปิ ไม่คกุ คาม จะเป็นการดีถา้ คุยกับเขา...จะเป็นการดีมากถ้าคุยกับเขา ถ้าเราได้ผกู พันธมิตรกับเจ้าชายเยอรมันผูเ้ ห็นชอบกับพันธะสัญญาใหม่ น่า จะท�ำให้องค์จกั รพรรดิผวา ถ้าเรามีเพือ่ นและพันธมิตรอยูใ่ นอาณาจักรของ องค์จักรพรรดิ” “ในสายตาของท่านมีความหมายเพียงเท่านัน้ ?” ม้าของเอดเวิรด์ โขยก ข้ามกระดาน “วิถีการทูต?” “ผมชืน่ ชมการทูต” เขา, ครอมเวลล์กล่าว “...ราคาถูกกว่าสงคราม” “แต่ผู้คนกล่าวกันว่า ท่านหลงใหลพระคัมภีร์ใหม่” “ไม่ได้เป็นความลับ” เขานิ่วหน้า “ท่านอยากท�ำอย่างนั้นจริงหรือ, เอดเวิร์ด? ผมมองทะลุไปจนเห็นควีนของท่าน ผมไม่อยากเอาเปรียบ ท่านอีกครั้ง ท่านจะยกมาอ้างในภายหลังว่าผมเล่นทีเผลอ ชวนท่านคุย ถึงสถานะวิญญาณ” รอยยิม้ หยักทีม่ มุ ปากของเอดเวิรด์ “แล้วควีนของท่านเป็นไงในระยะ นี้?” “แอนน์? เธอประกาศสงครามกับผมเต็มรูปแบบ ผมรู้สึกว่าหัว ไหวคลอนอยู่บนบ่า ตอนที่เธอถลึงตาจ้องมอง เธอได้ยินผมกล่าวชื่นชม แคเธอรีน ราชินีองค์ก่อน ครั้งหรือสองครั้ง” “ท่านท�ำจริงหรือ?” “ผมชืน่ ชมวิญญาณนักสูข้ องแคเธอรีน ทุกคนก็คงยอมรับ เธอแน่วนิง่ มัน่ คงในลมพายุรา้ ย ก็นนั่ ละ, ราชินแี อนน์คดิ ว่าผมผ่อนปรนเจ้าหญิงแมรี มากเกินไป อ้อ, เลดีแ้ มรีนะ่ เรียกขานตามทีค่ วรจะเป็นในตอนนี้ องค์ราชา 38
ฮิลารี แมนเทล
รักธิดาคนโต ห้ามใจไม่ได้ และนัน่ ท�ำให้แอนน์เศร้าใจ เพราะเธออยากให้ เอลิซาเบ็ธเป็นธิดาองค์เดียวทีเ่ ฮนรีรจู้ กั เธอคิดว่าเราหย่อนยานเกินไป น่า จะคาดคั้นให้เลดี้แมรียอมรับว่ามารดาของเธอไม่เคยแต่งงานกับองค์ราชา และตัวเธอเป็นลูกนอกสมรส” เอดเวิร์ดบิดหมุนเบี้ยขาวด้วยปลายนิ้ว มองด้วยความแคลงใจก่อน จะวางลงบนกระดาน “แต่ก็ไม่มีเรื่องวุ่นวายอะไรนี่ ฉันคิดว่าท่านให้เธอ ลงนามยอมรับไปแล้ว” “ไม่กวนให้วนุ่ วาย โดยไม่ยกเรือ่ งนีข้ นึ้ มา เลดีแ้ มรีทราบดีวา่ เธอหลุด ไปจากวงโคจรแล้ว และผมไม่คดิ จะบีบบังคับเธอให้มากไปกว่านี้ จักรพรรดิ ชาร์ลสเป็นหลานของน้าแคเธอรีน และเลดี้แมรีก็เป็นญาติของพระองค์ ผมไม่คิดจะท้าทายองค์จักรพรรดิ ท่านพอจะเห็นไหม? แต่ราชินีแอนน์ ไม่เข้าใจว่าท�ำไมต้องกล่อมผู้คนไม่ให้เคืองขุ่น เธอคิดเพียงแค่ว่า ถ้าเธอ ออดอ้อนเฮนรี นั่นเพียงพอแล้ว” “ในขณะที่ท่านต้องป้อนค�ำหวานกล่อมทั้งยุโรป” เอดเวิร์ดหัวเราะ เสียงหัวเราะบาดหู แววตาบ่งบอกว่า ท่านเปิดใจตรงไปตรงมา มาสเตอร์ ครอมเวลล์ ท�ำไม? “อีกอย่างหนึง่ ” มือของเขาลอยอยูเ่ หนือม้าสีดำ� “ผมครองต�ำแหน่ง สุดสูงเกินความพึงใจขององค์ราชินี นับตั้งแต่องค์ราชาแต่งตั้งให้เป็น รองประมุขโบสถ์แห่งอังกฤษ เธอเกลียดเฮนรีทรี่ บั ฟังคนอืน่ ใดนอกเหนือจาก ตัวเธอ จอร์จผูน้ อ้ งชาย และพระคุณเจ้าผูบ้ ดิ า แม้แต่พอ่ ก็โดนลิน้ แหลมคม กรีดตัด ต้องค�ำกล่าวหาว่า ตับลิลลี-ขีข้ ลาด และท�ำให้เสียเวลาเปลืองเปล่า” “แล้วพระคุณเจ้าตอบสนองอย่างไร?” เอดเวิร์ดก้มลงมองกระดาน “โอ” “ดูให้ดีเลือกให้เหมาะ” เขากล่าวบอก “ท่านต้องการเล่นให้สุดทาง ไหม?” “ยอมแพ้” เอดเวิร์ดถอนหายใจยาว “เออ, ยอมแพ้” 39
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
เขา, ครอมเวลล์ กวาดหมากลงข้างกระดาน เม้มริมฝีปากหาว “และ ผมไม่ได้กล่าวถึงเจนน้องสาวของท่านแม้แต่ค�ำเดียว คราวนี้ยกเรื่องใด มาเป็นข้อแก้ตัว?” เมื่อเขาขึ้นมายังชั้นบน เขาเห็นราฟีกับเกรกอรีกระโดดขึ้นลงข้างหน้าต่าง เท้าซอยถี่เหมือนเต้นร�ำ เท้ากระทืบอะไรบางอย่างใต้ฝ่าเท้า แรกสุด เขา นึกว่าทั้งสองเล่นฟุตบอลโดยไม่ต้องใช้ลูก แต่เมื่อกระโดดขึ้นลงเหมือน นักเต้น ลงพืน้ ด้วยส้นเท้า เขามองเห็นอะไรบางอย่างนอนทอดยาวบนพืน้ ห้อง ทั้งสองก้มตัวลง ทิ้งก�ำปั้นตวัดหมัด “เบามือบ้าง” เกรกอรีบอก “อย่าเพิ่งหักคอมัน ฉันอยากให้มันลิ้มรสความเจ็บปวด” ราฟีเงยหน้ามอง มือปาดเช็ดเหงื่อบนหัวคิ้ว เกรกอรีวางมือสองข้าง เท้าหัวเข่า หอบหายใจ จากนัน้ ใช้เท้าเขีย่ เหยือ่ “นีค่ อื ฟรานซิส เวสตัน ท่านคงคิดว่ามันพาองค์ราชาเข้านอน แต่เราซุ่มดักรอ ซ่อนตัวอยู่มุมห้อง จับตัวมันมาได้ด้วยแหวิเศษ” “เราลงโทษมัน” ราฟีโน้มตัวลงมอง “ไงเล่า, แกเสียใจแล้วยัง?” ถุยน�้ำลายลงฝ่ามือ “แล้วท�ำไงต่อ, เกรกอรี?” “ลากตัวมันขึ้นมา ดันออกนอกหน้าต่าง” “ระวังหน่อย” เขาห้ามปราม “องค์ราชาโปรดปรานเวสตัน” “พระองค์คงโปรดมันมากกว่านี้ถ้ามันหัวแบน” ราฟีบอก ทั้งสอง ผลักไสดันกันและกันให้พ้น อยากเป็นคนแรกที่กระทืบเวสตันจนแผ่แบน ราฟีเปิดหน้าต่าง ทัง้ สองย่อตัวให้เท้าปักหลักมัน่ ยกก้อนเนือ้ ปวกเปียกข้าม ขอบหน้าต่าง เกรกอรีชว่ ยเหลือ ปลดเสือ้ ทีเ่ กีย่ วตะขอ ออกแรงดันพร้อมกัน ครั้งเดียว ร่างนั้นตกลงสู่พื้นปูหินเบื้องล่าง หัวลงก่อน ทั้งสองชะโงกหน้า ออกมามองพร้อมกัน “มันเด้งได้ด้วยละ” ราฟีตั้งข้อสังเกต ทั้งสอง ปรบมือปัดฝุ่น หันมายิ้มให้เขา “ช่วยให้นอนหลับได้สนิทตลอดทั้งคืน, นายท่าน” ราฟีกล่าว 40
ฮิลารี แมนเทล
ในเวลาต่อมา เกรกอรีนงั่ ทีป่ ลายเตียง สวมเพียงเสือ้ เชิต้ หัวยุง่ ดีดรองเท้า ทิง้ ปลายนิว้ เท้าเขีย่ พรมผืน “ผมต้องแต่งงานหรือไง? แต่งกับเจน ซีมวั ร์?” “เมื่อตอนต้นฤดูร้อน เจ้าคิดว่าฉันจะจัดให้แต่งงานกับแม่หม้ายที่มี สวนกวาง” คนรอบข้างโห่ฮาหยอกเย้าเกรกอรี : ราฟี ซาดเลอร์, ทอมัส ริโอเธสลีย์ และคนหนุ่มอีกคนในบ้าน, ริชาร์ด ครอมเวลล์ “ก็ใช่, ท�ำไมท่านคุยกับพีช่ ายของเธอเมือ่ ชัว่ โมงทีผ่ า่ นมา? ตอนแรก ก็เป็นแค่เกมหมากรุก แล้วก็คุย คุย คุย เขาลือกันว่าท่านแอบชอบเจน” “เมื่อไหร่กัน?” “ปีที่ผ่านมา ท่านชอบเธอปีที่แล้ว” “ถ้าจริง ฉันลืมไปแล้ว” “เมียของจอร์จ โบลีนบอกผม เลดี้ร็อกชฟอร์ด เธอบอกว่าผมอาจ ได้แม่เลีย้ งวัยสาวจากวูลฟ์ฮอลล์ ท่านคิดว่าไง? ถ้าท่านชอบเจนเสียเอง?” เกรกอรีนิ่วหน้า “เธอไม่น่าจะมาแต่งงานกับผม” “เจ้าคิดว่าฉันจะแย่งเจ้าสาวของลูกชาย? เหมือนซอร์จอห์นเฒ่า?” เมือ่ หัววางราบบนหมอน เขาส่งเสียง “เงียบได้แล้ว, เกรกอรี” เขา พริ้มตาหลับ เกรกอรีเป็นเด็กดี แม้ภาษาละตินที่เรียนรู้และผลงานของ นักเขียนยิ่งใหญ่ จะกลิ้งเข้าหัวและไหลเคลื่อนออกอีกทางเหมือนก้อนหิน แต่ก็ชวนให้นึกถึงลูกชายของทอมัส มอร์ หน่อเนื้อของปราชญ์ที่ผู้คนทั่ว ยุโรปยกย่องนับถือ จอห์นน้อยผู้น่าสงสาร แค่พาเทอร์นอสเตอร์-บทสวด พระผู้เป็นเจ้า ก็ยังไม่ผ่าน เกรกอรีน้าวศรสวยขี่ม้างาม ดาวเด่นในลาน แทงทวน กิรยิ ามารยาทไม่มที ตี่ ิ พูดคุยกับผูใ้ หญ่ดว้ ยความนบนอบ ไม่ยนื ซอยเท้าหรือยืนขาเดียว เกรกอรีอ่อนโยนและสุภาพต่อคนที่ต�่ำกว่า รู้วิธี ค้อมค�ำนับต่อทูตต่างแดนตามขนบของประเทศนั้นๆ เขานั่งหลังตรงที่ โต๊ะอาหารโดยไม่มีอาการยุกยิกหรือป้อนอาหารให้หมาสแปเนียล หากมี ค�ำร้องขอ, เขาหั่นข้อต่อเฉือนเนื้อสัตว์ปีกให้ผู้สูงอายุอย่างประณีตบรรจง 41
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
เกรกอรีไม่เคยนั่งหลังค่อม เสื้อนอกเผล้ติดไหล่ข้างเดียว หรือยืนชมโฉม ตัวเองผ่านเงาในกระจกหน้าต่าง ไม่เคยเหลียวซ้ายแลขวาในโบสถ์ ไม่ ขัดจังหวะผู้ใหญ่ ปล่อยให้ผู้เฒ่าเล่าเรื่องจนจบ หากจะมีใครจามออกมา เกรกอรีพร้อมจะอุทานว่า “พระเยซูเจ้าคุ้มครองท่าน!” พระเยซูเจ้าคุ้มครองท่าน, เซอร์หรือมาดาม เกรกอรีเงยหน้าขึ้น “ทอมัส มอร์...คณะลูกขุน เรื่องเกิดขึ้นอย่างที่ เขาว่าหรือเปล่า?” เขานึกถึงเรื่องเล่าของเวสตันหนุ่ม เรื่องเล่าเก็บความได้พอเหมาะ แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยกับรายละเอียด เขา, ครอมเวลล์หลับตาลงอีกครั้ง “ฉันไม่ได้ถือขวาน” เขาเหนือ่ ย เขาพูดกับพระเจ้า เขากล่าว พระผูเ้ ป็นเจ้าชีแ้ นะน�ำทาง ให้ฉันด้วย บางคราว ในช่วงเคลิ้มใกล้หลับใหล คาร์ดินัลในเสื้อคลุมแดง ปรากฏตัวใต้เปลือกตา เขาได้แต่หวังว่าวูลซีย์ผู้ล่วงลับไปแล้วจะพยากรณ์ ท�ำนายอนาคต แต่ท่านผู้เฒ่าพูดคุยเพียงแค่เรื่องงานและกิจการทั่วไป จดหมายจากดยุคแห่งนอร์ฟอล์กอยู่ที่ไหน? เขาสอบถามองค์คาร์ดินัล วันถัดมา เช้าตรู่ จดหมายมาถึงมือเขา เขาพูดกับห้วงลึกในอก มิใช่คาร์ดินัลวูลซีย์ หากแต่พูดกับภรรยา ของจอร์จ โบลีน “ฉันไม่ประสงค์จะแต่งงาน ฉันไม่มเี วลา ฉันมีความสุข กับภรรยา แต่ลิซตายไปแล้ว ส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันตายไปพร้อมกับ เธอ เห็นแก่พระเจ้าเหอะ, เลดี้ร็อกชฟอร์ด ใครออกใบอนุญาตให้ท่าน ป่าวประกาศเล่าลือเจตนาของฉัน? ฉันไม่มีเวลาไปคบหาสนิทสนมกับใคร ฉันอายุห้าสิบแล้ว อายุปูนนี้แล้ว เป็นตัวเลือกไร้ราคาในระยะยาว นี่ถ้า ฉันต้องการหญิง ไปหาเช่ารายชั่วโมงจะดีเสียกว่า” เขาพยายามจะเว้นข้ามไม่กล่าววลี ‘อายุปูนนี้แล้ว’ ในช่วงลืมตาตื่น หากเป็นวันฟ้าใส เขาเชือ่ ว่าเขาเหลือเวลาชีวติ อีกยีส่ บิ ปี บ่อยครัง้ ทีเ่ ขาคิดว่า น่าจะอยู่ส่งเฮนรีเดินทางก่อน นั่นเป็นความคิดต้องห้าม มีกฎหมายตรา 42
ฮิลารี แมนเทล
บทลงโทษไว้ชัดเจนแล้ว ส�ำหรับคนที่บังอาจไปคาดคะเนอายุขัยของ องค์ราชา แม้ว่าเฮนรีจะเป็นเจ้าแห่งการสรรหาความตายมาให้ตนเอง มี อุบตั เิ หตุในการล่าสัตว์นบั ครัง้ ไม่ถว้ น เมือ่ ครัง้ ทีย่ งั หนุม่ แน่น สภาทีป่ รึกษา สั่งห้ามเฮนรีหนุ่มลงไปประลองแทงทวน แต่เฮนรีไม่เคยรับฟัง ซ่อนหน้า อยูใ่ ต้หมวกเหล็กและเกราะแข็ง อยากพิสจู น์ตวั เองว่าเป็นคนแกร่งทีส่ ดุ ใน ดินแดน ในสงครามฝรั่งเศส เฮนรีกระหายสงครามกระหายเลือด อยาก จะรบกับฝรัง่ เศส อยากได้เกียรติยศตราชือ่ ให้ปรากฏว่าเป็นเฮนรีผหู้ า้ วหาญ เขา, ครอมเวลล์แจ้งให้ทราบชัดว่าไม่มีปัญญาท�ำสงคราม ซึ่งก็ไม่ได้ค�ำนึง เพียงแค่ค่าใช้จ่ายสถานเดียว อังกฤษจะเป็นอย่างไรหากเฮนรีเสียชีวิตใน สนามรบ? เฮนรีแต่งงานกับแคเธอรีนยีส่ บิ ปี และฤดูใบไม้รว่ งปีนี้ ย่างเข้า ปีทสี่ ามกับแอนน์ โบลีน ไม่มผี ลลัพธ์ให้เห็น นอกจากลูกสาวหนึง่ แม่หนึง่ และหลุมศพทารกเต็มลานโบสถ์ บ้างแค่ตัวอ่อนรับศีลเจิมด้วยเลือด บ้าง ลืมตาดูโลกแต่เสียชีวิตในไม่กี่ชั่วโมงไม่กี่วันหรือยาวนานที่สุดไม่กี่สัปดาห์ แม้จะมีความวุ่นวายในบ้านเมือง มีเรื่องอื้อฉาวจากการแต่งงานครั้งที่สอง เฮนรีก็ยังไม่มีโอรส เฮนรีมีเพียงลูกชายนอกสมรส, ดยุคแห่งริชมอนด์ เด็กหนุม่ เข้าท่าอายุสบิ หก แต่จะมีประโยชน์อะไรถ้าเป็นลูกนอกกฎหมาย? แล้วลูกสาวตัวเล็กของแอนน์, เอลิซาเบ็ธ ท�ำอะไรได้? ดูเหมือนว่าจ�ำเป็น ต้องจัดสรรกลไกบางอย่าง เพื่อดันดยุคแห่งริชมอนด์ขึ้นครองราชย์ หาก ผู้เป็นพ่อเกิดเหตุเภทภัย เขา, ครอมเวลล์ หนุนหลังดยุคหนุ่มผู้นี้ แต่ ราชวงศ์นี้ยังอ่อน ใหม่เอี่ยมเหมือนกษัตริย์ที่ขึ้นครองราชย์ ยังไม่มั่นคง พอจะรอดจากความแปรปรวนนีไ้ ด้ สายเลือดพลานตาเจเน็ตเคยนัง่ บัลลังก์ มาคราวหนึ่ง และคิดว่าน่าจะเป็นกษัตริย์ได้อีกหน พวกนั้นคิดแค่ว่า ราชวงศ์ทวิ เดอร์เป็นแค่นำ�้ จิม้ คัน่ เวลา ตระกูลเก่าแก่ในอังกฤษงุน่ ง่านกันแล้ว พร้อมจะกล่าวอ้างสิทธิอนั ชอบธรรมครองบัลลังก์องั กฤษ โดยเฉพาะอย่างยิง่ หลังจากเฮนรีประกาศตัดขาดจากโรม จริง, ขุนนางคุกเข่าค้อมค�ำนับ แต่วางแผนลุกฮือยึดอ�ำนาจ เขาแทบจะได้ยินเสียงซุบซิบ เสียงแสกสาก 43
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
ซ่อนตัวในราวป่า ท่านอาจหาเจ้าสาวได้สักคน ในป่ามีสาวรุ่นเป็นโขยง เซอร์จอห์น ผูเ้ ฒ่ากล่าวไว้ แต่เมือ่ เขาหลับตาลง เธอไหลเคลือ่ นผ่านเปลือกตา ใบหน้า คลุมด้วยใยแมงมุมพรมพร่างด้วยหยาดน�้ำค้าง เท้าของนางเปล่าเปลือย มีรากไม้พนั เกีย้ ว เส้นผมขนนกบางเบาบินร่อนในพุม่ กิง่ นิว้ คล้ายใบหยิกงอ กวักเรียก เธอชีน้ วิ้ มาหาเขาในขณะทีห่ ว้ งหลับใหลโถมทับ เสียงแว่วหวาน เย้ยเยาะ ท่านคิดว่าจะได้การพักผ่อนสุขสบายที่วูลฟ์ฮอลล์สินะ ไม่มีงาน กวนใจทีน่ ี่ นอกจากงานประจ�ำต้องกระท�ำเป็นปกติ สงครามและสันติภาพ ทุพภิกขภัย การสุมหัววางแผนโค่นล้ม การเก็บเกีย่ วล้มเหลว ประชาราษฎร์ หัวแข็งดื้อรั้น โรคระบาดแพร่ทั่วลอนดอน องค์ราชาเสียไพ่จนเปลื้อง เสื้อเชิ้ต ท่านพร้อมรับมือเรื่องพรรค์นั้นอยู่แล้ว ทางหางตา เขามองเห็นเงาร่างก่อตัวใต้เปลือกตา รับรูไ้ ด้วา่ จะเป็นรูป เป็ น ร่ า งขึ้ น ในไม่ ช ้ า จะมาพร้ อ มกั บ แสงเช้า อะไรบางอย่างยักย้าย แปรเปลี่ยน หอบหายใจ แปลงรูปเป็นทิวไม้หรือป่าละเมาะ ก่อนจะหลับไป เขานึกถึงหมวกขององค์ราชา เกาะบนกิ่งในราวป่า เหมือนปักษาสวรรค์ วันถัดมา เพื่อไม่ให้สุภาพสตรีเหนื่อยเกินไป เฮนรียุติการล่าสัตว์ให้สั้นลง กลับมายังวูลฟ์ฮอลล์แต่หัววัน ส�ำหรับเขา หมายถึงการเปลื้องชุดล่าสัตว์ ได้นั่งโต๊ะท�ำงานสะสาง เอกสารเสียที เขาได้แต่หวังว่าองค์ราชาจะนั่งนิ่งสักชั่วโมง รับฟังเรื่องราว ที่พระองค์จ�ำเป็นต้องรับฟัง แต่เฮนรีกล่าว “เลดี้เจน ท่านจะไปเดินเล่น กับฉันในสวนได้ไหม?” เธอผุดลุกขึ้นยืนในทันที แต่นิ่วหน้าขมวดคิ้ว ประหนึ่งจะย่อยค�ำพูด นั้นให้เกิดความหมาย ริมฝีปากขยับ แต่มีเพียงการกล่าวซ�ำ้ ลอดออกมา “เดินเล่น...เจน...ในสวน?” 44
ฮิลารี แมนเทล
ได้เพคะ ได้แน่นอน เป็นเกียรติอย่างยิ่ง มือของเธอ บางเหมือน กลีบดอกไม้ ลอยฟ่องอยู่เหนือแขนเสื้อขององค์ราชา ปลายนิ้วเฉียดถาก มุกปักเสื้อผ้าองค์ราชา มีสวนสามแห่งในวูลฟ์ฮอลล์ คนบ้านนี้เรียกชื่อว่า สวนตกสี สวน หญิงแก่ และสวนเด็กสาว เขาสอบถาม ไม่มีใครจ�ำได้ว่าได้ชื่อมาอย่างไร หญิงแก่กับเด็กสาวกลายเป็นฝุ่นไปแล้ว ไม่เหลือความแตกต่าง เขาจ� ำ ความฝันก่อนเคลิม้ ได้ เจ้าสาวก่อตัวจากรากไม้ เจ้าสาวทีก่ อบรวมราเมือก ขึ้นเป็นเรือนร่าง เขาอ่านเขาเขียน อะไรบางอย่างสะกิดเรียกร้องความสนใจ เขาลุกจาก โต๊ะท�ำงาน เดินไปทีห่ น้าต่าง มองคนเดินเล่นในสวนเบือ้ งล่าง ช่องหน้าต่าง ยาวเรียว เนื้อกระจกเป็นลอนคลื่น เขาต้องเอียงคอมองให้ชัด เขาคิด น่าจะส่งช่างกระจกมาช่วยให้ตระกูลซีมัวร์มองเห็นโลกสดใสแจ่มชัดตาม ความเป็นจริงเสียที เขามีช่างฮอลแลนด์หลายชุด หมู่ช่างที่เคยรับใช้ คาร์ดินัลวูลซีย์มาก่อน เฮนรีกับเจนเดินอยู่ในสวนเบื้องล่าง เฮนรีร่างอวบใหญ่มหึมา เจน เหมือนหุ่นกระบอกต่อแขนต่อขา ศีรษะสูงไม่ถึงหัวไหล่ขององค์ราชา ชายร่างยักษ์ทั้งสูงทั้งแผ่กว้าง แผ่อ�ำนาจคุกคามในห้องใดๆ ได้ทั้งนั้น แม้ พระผู้เป็นเจ้าไม่ได้อวยอ�ำนาจกษัตริย์ให้ ขณะนี้ เจนอยูห่ ลังพุม่ ไม้ เฮนรีผงกศีรษะให้เธอ พูดกับเธอ พยายาม โน้มน้าวจูงใจอะไรบางอย่าง เขา, ครอมเวลล์ จ้องมอง ปลายนิ้วเกาคาง ศีรษะของเฮนรีขยายใหญ่กว่าเดิม เป็นไปได้เชียวหรือในช่วงกลางชีวิต? ฮันส์คงสังเกตเห็น เขาจะสอบถามฮันส์เมื่อกลับเข้าลอนดอน น่าจะ ตาฝาดไปเอง กระจกเป็นลอนคลื่นอาจให้ภาพหลอกตา เมฆลอยเคลื่อนมาหา ฝนเม็ดใหญ่กระทบกระจกหน้าต่าง เขา กระพริบตา หยดน�้ำแผ่ขยาย ไหลรินข้ามกรอบกระจก เจนหายไปจาก สายตา เฮนรีกุมมือของเธอเกาะแน่นบนท่อนแขน กักมือของเธอไว้ด้วย 45
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
มืออีกข้าง เขามองเห็นริมฝีปากขององค์ราชาขยับ เขาเดินกลับมานั่งโต๊ะท�ำงาน อ่านรายงานของช่างก่อสร้างป้อม ปราการในกาเลส์ ประท้วงวางเครื่องมือ ขอขึ้นค่าแรงเป็นหกเพ็นนีต่อ วัน เสื้อคลุมก�ำมะยี่สีเขียวตัวใหม่ของเขาจะเดินทางมายังวิลต์เชียร์พร้อม พลน�ำสารคราวหน้า คาร์ดินัลเมดิชีถูกน้องชายวางยาพิษ เขาอ้าปากหาว อ่านรายงานคนกักตุนอาหารบนเกาะเธเน็ต ประชุมกันเพือ่ โก่งราคาธัญพืช หากถามความเห็นของเขา เขาอยากจะจับคนกักตุนอาหารแขวนคอเรียงตัว แต่หวั โจกใหญ่จะเป็นเศษลอร์ดส่งเสริมให้มคี วามอดอยากเพือ่ ก�ำไรอวบอ้วน งานนี้ต้องโหย่งเท้าระวังหน่อย จะได้ไม่เหยียบหางใคร สองปีก่อนหน้านี้ ทีเ่ ซาธ์เวิรก์ คนลอนดอนเจ็ดคนถูกเหยียบตาย จากการแย่งชิงขนมปังแถว เดียว น่าขายหน้าเหลือเกินที่อังกฤษขององค์ราชา มีข้าแผ่นดินอดตาย เขาหยิบปากขึ้นมา จดบันทึก ท�ำงานได้ไม่นาน บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่โต ได้ยินทุกอย่าง เสียงเปิด ประตูชั้นล่าง เสียงองค์ราชา เสียงไต่ถามรอบข้าง เท้าเปียก, ฝ่าบาท? เขาได้ยินเสียงย�่ำเท้าของพระองค์ เจนละลายหายไปไร้สุ้มเสียง ไม่ต้อง สงสัย แม่กับน้องสาวช่วยกันลากตัวจากไป อยากซักไซ้ว่าองค์ราชาพูด อะไรกับเธอบ้าง เมื่อเฮนรีเดินมาถึงด้านหลัง เขาดันเก้าอี้ถอยหลัง ลุกขึ้นยืน เฮนรี โบกมือ : ท�ำต่อไป “ฝ่าบาท, พวกมัสโกไวต์*ยึดดินแดนโปแลนด์ไปสามร้อย ไมล์ ข่าวรายงานว่ามีคนตายห้าหมื่น” “โอ” เฮนรีกล่าว “ผมได้แต่หวังว่าพวกมันคงไม่แตะหอสมุดกับนักปราชญ์ มีปราชญ์ ชั้นเลิศมากหลายในโปแลนด์” “อืม? ฉันก็หวังเช่นนั้นเหมือนกัน” * คนมอสโกโบราณ 46
ฮิลารี แมนเทล
เขากลับมานัง่ อ่านข่าวจากลอนดอน โรคระบาดในมหานครและเมือง ข้างเคียง องค์ราชากลัวโรคระบาด อักษรสาสน์จากประมุขต่างแดน ไถ่ถาม ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่เพียงใดที่เฮนรีจะตัดหัวบิชอปทุกองค์ ไม่มีมูล ความจริง เขาบันทึกลงไป เรามีบิชอปชั้นดีหลายองค์ ทุกองค์สนองทุก ความประสงค์ขององค์ราชา ทุกองค์ยอมรับนับถือว่าองค์ราชาเป็นประมุข โบสถ์อังกฤษ อีกประการหนึ่ง ช่างเป็นค�ำถามหยาบคายเสียจริง บังอาจ จาบจ้วงที่จะคิดว่ากษัตริย์แห่งอังกฤษต้องรับผิดต่ออ�ำนาจต่างแดน กล้าดี อย่างไรที่จะแคลงใจต่อดุลยพินิจและโองการของกษัตริย์ที่มีอ�ำนาจเหนือ ดินแดนเอกราช? บิชอปฟิชเชอร์ตายไปแล้ว เช่นเดียวกับทอมัส มอร์ แต่องค์ราชาอดทนข่มกลั้น ถึงขั้นว่าอ่อนโยนหากเปรียบกับความผิด จน กระทั่งคนทั้งสองบีบบังคับให้พระองค์ต้องใช้ก�ำลังเด็ดขาด หากไม่มีความ ดื้อด้านหัวรั้น ป่านนี้ ทั้งสองก็จะยังมีชีวิตอยู่ ยังมีลมหายใจเหมือน เราท่าน เขาเขียนจดหมายหลายฉบับ ตัง้ แต่เดือนกรกฎาคมเป็นต้นมา เนือ้ หา ไม่หนักแน่นชวนให้เคลิ้มนัก แม้แต่ตัวเขาเองก็ยังรู้สึกได้ เขาเบื่อหน่ายที่ ต้องถกเถียงในประเด็นเดิม แทนที่จะรุกเข้าไปในดินแดนอื่น เขาจ�ำเป็น ต้องหาวลีใหม่มาใช้งาน...เฮนรียืนขยับ กระทืบเท้าอยู่ข้างหลัง “ฝ่าบาท, เอกอัครราชทูตองค์จักพรรดิชาปุยส์ ขออนุญาตขี่ม้าออกไปในชนบท ไป เยี่ยมเยือนลูกสาวของพระองค์, เลดี้แมรี” “ไม่” เฮนรีตอบ เขาเขียนถึงชาปุยส์ รอก่อน, รอจนกว่าผมจะกลับเข้าลอนดอน จะได้ จัดการเรื่องราวให้... ไม่มีเสียงใดจากองค์ราชา มีเพียงเสียงหอบหายใจ เสียงเดินไปมา เสียงตู้ลั่นเอียดออด เมื่อเฮนรีหยุดเท้ายืนพิง “ฝ่าบาท, ผมได้ยนิ มาว่านายกเทศมนตรีมหานครลอนดอน แทบจะ ไม่ได้ออกจากบ้าน นอนป่วยไมเกรน” 47
แอนน์ โบลีน : ราชินีตกสวรรค์
“อืม?” เฮนรีตอบ “หมอกรีดเลือดเขา นั่นเป็นค�ำแนะน�ำของพระองค์หรือไม่?” ความเงียบ เฮนรีจ้องมองเขา รวบรวมความคิด “กรีดเลือด? หือ, เพื่ออะไร?” แปลกไปแล้ว แม้องค์ราชาจะรังเกียจข่าวโรคระบาด แต่พระองค์มกั จะชื่นมื่นเสมอถ้าได้ข่าวความป่วยไข้เล็กน้อยของผู้อื่น มีน�้ำมูกฟุดฟิดหรือ อาการท้องอืด พระองค์จะปรุงยาสมุนไพรด้วยมือของพระองค์เอง ไปยืน ก�ำกับว่าคนไข้กลืนยานั้นลงคอ เขาวางปากกาลง หันไปหาองค์ราชา เห็นได้ชดั ว่าเฮนรีใจลอยกลับลง ไปหาสวนเบื้องล่าง เค้าหน้าของพระองค์ เขาเคยเห็นมาก่อนแล้ว สีหน้า ของสัตว์ มิใช่มนุษย์ ตาลอยเหม่อค้าง เหมือนลูกวัวทีโ่ ดนตะลุมพุกทุบหัว นี่เป็นคืนสุดท้ายในวูลฟ์ฮอลล์ เขาเดินลงมายังชั้นล่างตั้งแต่เช้าตรู่ หอบ เอกสารเต็มอ้อมแขน มีใครบางคนตืน่ ก่อนเขา ยืนนิง่ ค้างกลางห้องโถงใหญ่ ผิวขาวซีดเรื่อเรืองกลางแสงขุ่นขาว เจน ซีมัวร์แต่งองค์ทรงเครื่องสุดสวย เธอไม่ได้เบือนหน้ามารับรู้การมาถึงของเขา เธอมองเขาทางหางตา หากจะมีความรูส้ กึ รักใคร่ในตัวเธอ เขาไม่พบร่องรอยอารมณ์นนั้ แล้ว วันเปลี่ยนหมุนเดือนเคลื่อนผ่านพ้น เหมือนใบไม้ต้องแรงลมฤดูใบไม้ร่วง พัดกระโชก ปลิวโปรยไปหาฤดูหนาว ฤดูร้อนสิ้นสุดลงแล้ว ลูกสาวของ ทอมัส มอร์ปลิดหัวของพ่อลงจากสะพานลอนดอน น�ำไปเก็บรักษาไว้ พระเจ้าเท่านัน้ ทีจ่ ะทรงทราบว่าจัดวางอยูใ่ นจานหรืออ่าง ลูกสาวสวดมนต์ ต่อหน้าตากลวงโบ๋ เขาไม่ใช่คนเดิมของปีที่แล้ว เขาไม่ยอมรับอารมณ์ ความรู้สึกของชายปีที่แล้ว เขาเริ่มต้นใหม่ ความคิดใหม่ อารมณ์ใหม่ เจน, เขากล่าว ท่านพอจะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดสวยได้ไหม? ท่านยินดีที่จะ ไปส่งพวกเราที่ถนน...? เจนมองตรงไปข้างหน้า เหมือนยามรักษาการณ์ เมฆเคลื่อนผ่าน 48
ฮิลารี แมนเทล
ไปแล้วในชั่วข้ามคืน เราอาจได้วันสดใสอีกวัน อาทิตย์รุ่งสางแต้มชายทุ่ง สดสวยสีชมพูกุหลาบ ขับหมอกไอราตรีกระจายหาย ขับเรือนทรงของ ทิวไม้ให้เด่นชัด บ้านเริ่มพลิกตัวตื่นแล้ว ม้าที่ยังไม่พาดอานคาดบังเหียน กระทืบเท้าร้องคราง ประตูหลังฟาดปิด เสียงฝีเท้าย�ำ่ พืน้ กระดานเหนือหัว ดูเหมือนว่าเจนแทบไม่หายใจ ไม่เห็นอาการกระเพือ่ มขึน้ ลงของอกแบนราบ เขารู้สึกว่า เขาควรเดินถอยหลัง ล่าถอย สลายตัวเข้าไปในเงามืดของ รัตติกาล ปล่อยให้เธอยืนเสพห้วงเวลาสุดพิเศษของเธอตามล�ำพัง...มอง ออกไปยังดินแดนอังกฤษกว้างใหญ่
49
II กาด�ำ ลอนดอน และ คิมโบลตัน, ฤดูใบไม้ร่วง 1535 สตีเฟน การ์ดิเนอร์! เดินตรงเข้ามาในขณะที่เขาเดินออก มุ่งตรงไปหา ห้องบรรทมขององค์ราชา อุม้ แฟ้มใหญ่ในอ้อมแขน มืออีกข้างโบกขวักไขว่ กลางอากาศ การ์ดิเนอร์, บิชอปแห่งวินเชสเตอร์ พัดกระโชกเหมือน พายุคลั่ง ในยามที่เรามีวันฟ้าใสอากาศโปร่ง ในยามทีส่ ตีเฟน การ์ดเิ นอร์เข้าไปในห้อง เครือ่ งเรือนขยาดครัน่ คร้าม เก้าอีถ้ อยหลังกรูด ตัง่ เตีย้ แผ่แบนราบเหมือนหมาตัวเมียนัง่ เยีย่ ว นักบุญใน พระคัมภีร์ไบเบิลบนพรมแขวนขององค์ราชา ยกมือปิดสองหู หากเป็นราชส�ำนัก ก็เป็นภาพคุน้ ตา แต่ทนี่ ?ี่ ในระหว่างทีเ่ ราล่าสัตว์ ในชนบท และในห้วงความคิดพักผ่อนสบายตัว? “ยินดียิ่ง, ท่านลอร์ด บิชอป” เขากล่าว “จรุงใจดีแท้ทไี่ ด้เห็นท่านสมบูรณ์แข็งแรง ขบวนเสด็จ จะเคลื่อนไปยังวินเชสเตอร์ในไม่ช้านี้ ผมไม่คิดว่าได้พบท่านเร็วกว่านั้น” “ฉันขโมยกองทัพของแกแล้ว, ครอมเวลล์” “เราท�ำศึกสงคราม?” ใบหน้าของบิชอปบ่งบอกว่าเราทั้งสองฝ่ายทราบชัดว่าเป็นเช่นนั้น “แกนั่นเองที่เนรเทศฉัน” 50