แอปเปิลเลือนลับลาแล้ว จากเรื่อง
Appleless
กาลครัง้ หนึง่ ผมเคยรูจ้ กั สาวน้อยที่ ไม่ยอมกินแอปเปิล เธอ เดินลดเลี้ยวผ่านละเมาะไม้และสวนแอปเปิล ไม่ยอมแม้แต่ จะหันไปมอง แอปเปิลหนักท้องเกินไป เธอบอก หรือไม่ก็ เนื้อฉ�่ำเกิน หอมหวานเกินไป ไม่, เธอกล่าวย�้ำอีกครั้ง เผื่อว่าเราจะไม่ได้ยิน แอปเปิลกองพูนล้นตักพวกเรา มีทั้ง แกรนนีสมิธกับเรดดีลิเชียส มีกาลากับสปาร์ตันกับเยลโลว์ โกลเดนโกลบ แต่เราได้ยินเธอตั้งแต่ค�ำบอกกล่าวหนแรก แล้ว เราคะยั้นคะยอเธอซ�้ำอีกรอบ ได้ โปรด, เราวิงวอน ลองกัดสักค�ำ เรากัดกร้วมเสียงกรอบ เนื้อขาวน�้ำฉ�่ำอวล ในปาก ประสาทกระเจิงนะ ถ้าพบเจอคนที่ ไม่กินแอปเปิล พวกเราที่เหลือไม่กินอื่นใดนอกจากแอปเปิล ทดแทน กัน เธอประกาศแจ้งชัดว่าเธอเป็นแอปเปิลวิรัติ เรารู้สึก ไม่มีทางเลือกเป็นอื่นแล้ว เรารวมกลุ่มนั่งในสวนแอปเปิล นั่งขัดสมาธิ แอปเปิลร่วงหล่นจากก้าน เราเหยียดแขน ยื่นมือไปรับกัดกินทันควัน แอปเปิลเขียวอ่อน ลายทาง แดงแต้มแดง หรือเหลืองลายทางสีส้ม ริ้วลายแอปเปิลฟูจิ แอปเปิลเลือนลับลาแล้ว
11
คล้ายถักสานด้วยเส้นสีมรกตกับทรายเทาแกมแดง หรือแดง เข้มเจือสีกุหลาบ โรมันบิวตี้, พิปพิน, พิงค์เลดี้, เบรเบิร์น และแม็กอินทอช สวนแห่งนี้ปลูกทุกสายพันธุ์ เราดูดน�้ำจากเนื้อแอปเปิล ดูดจนแห้งผาก เราแคะ เปลือกแอปเปิลออกจากซอกฟัน เรากัดก้านเคี้ยวเมล็ด ใน ห้วงเวลานี้ มีแอปเปิลอวบอ้วนเกาะกิ่งจนโน้มต�่ำห้อยระย้า พอจะเลีย้ งเราให้อมิ่ ท้องได้ เรากัดแทะวนรอบแกน ฟันขยับ กรุบกริบ กรามขยับเคี้ยว สายตามองตามสาวน้อยผู้นั้น เดินอ้อมสวนในกระโปรงยาวคลี่สยาย เธอเบือนหน้ามอง ไปทางอื่น วันหนึง่ เราพบเธอ สวยล�ำ้ เกินห้ามใจ เธอสวยหวาน หยาดเยิ้มในวันนั้น ผิวนวลกว้างไกลเหมือนแม่น�้ำ เรา แหวกว่ า ยตรงไปหา อดรนทนไม่ ไ หวอี ก ต่ อ ไปแล้ ว ที่ จ ะ ปล่อยให้เธอเดินจากไป ในทันใด พวกเราละทิ้งแอปเปิล บนตัก วิง่ กรูไปหาเธอ เส้นผมยาวสลวย มันวาวเหมือนฟ่อน ข้าวสาลี พอจะน�ำเข้าเตาอบเป็นขนมปังได้ ให้ห้วงวินาที นั้น หัวใจของเราเต้นไม่เป็นส�่ำ ขนมปัง! ขนมปัง! เรากิน แต่แอปเปิลนานหลายสัปดาห์แล้ว เรารุมล้อม เดินวนเป็นวงรอบเธอ ริมฝีปากของเธอ เม้มพับหายเข้าไปภายใน ริมฝีปากของเราไล่เลือ่ นบนล�ำคอ ขาวผ่อง บนข้อมือกลมกลึง กลางฝ่ามือนวลเนียน เรา จุ ม พิ ต ลากลิ้ น เลี ย ไล้ ร ่ า งเธอเหมื อ นว่ า เราหิ ว โซ ศี ร ษะ ของเธอค้อมต�่ำไม่อยากมองพวกเรา เราแทะเล็มเส้นผม จูบเลื่อนเคลื่อนไปที่ข้อเท้าพ้นชายกระโปรง เราสวดมนต์ วิงวอนเธอ ลมหายใจของเราหอมอวลกลิ่นแอปเปิล ท่าน 12
คัลเลอร์ มาสเตอร์
คงมองเห็ น น�้ ำ ตาของเธอไหลพรู อ าบสองแก้ ม ในขณะที่ มือของเราช้อนประคองเต้าถัน คลึงเคล้นล�ำคอกลมกลึง เธอใหม่สด เหมือนมีรอกซ่อนอยู่ ในผิวหนัง ปลายนิ้วของ พวกเราคืบเคลื่อนลอดใต้ผืนผ้า แตะสัมผัสเนื้อเปลือยเปล่า นวลเนียนของเธอ ผ่านพุ่มผมขนพองฟูเหมือนขนมปัง เรา พบเธอในนั้น อบอุ่นเต้นตุบตับมีชีวิตชีวา เราเห็นน�้ำตา ให้ หยุดหรือ? ไม่มีทาง เราหอบหายใจ เคลื่อนประชิด ขนตา ของเธอวาววับด้วยหยดน�้ำแวววาว ไหล่สั่นสะท้านเหมือน นกน้อย เธอร�่ำไห้ ในอ้อมแขนพวกเรา ร่างกองทรุดบนพื้น เราแทรกเข้าไปใต้เสื้อผ้า มือปากแตะกดทุกหนทุกแห่ง ไม่มีศัพท์เสียงใด นอกจากเสียงผิวกายเสียดสี เสียงร�่ำไห้ กระซิกๆ เสียงแอปเปิลหล่นตุบตับกระทบพื้น ไม่มีมือเอื้อม ไปรับ : อาหารกลางวันอาหารเย็นอาหารเช้าของเรา เสียง แปร่งแปลกหู เนือ่ งเพราะหลายสัปดาห์ทผี่ า่ นมา เราไม่ยอม ปล่อยให้แอปเปิลตกกระทบพื้นแม้แต่ผลเดียว เธอร้องไห้ตลอดเวลานัน้ เราท�ำเสร็จสิน้ กองซ้อนทับ ร่างของเธอ เรี่ยวแรงเหือดหายอับอาย แห้งผากซูบเซียว ไปแล้ว เธอลุกขึ้นยืนเป็นคนแรก รวบชายกระโปรงรัดร่าง คราดเส้นผมกระเซิงให้ราบเรียบ เธอซับน�้ำตาจนแห้งผาก สองมือกอดรัดรอบเอว เธอเดินจากไป ออกจากสวนผลไม้ ก่อนพวกเราจะลุกขึ้นและวิงวอนให้เธออยู่ต่อ ก่อนที่เราจะ ยื่นมือไขว่คว้าเกาะกุมข้อเท้าเรียวงามงดของเธอ เราจับตา มองเธอเดินลาจาก เชื่องช้าหน้าเชิดสูง พวกเราไม่มี ใคร ไล่ตามเธอได้ทัน เรานอนแผ่หลาบนพื้นดิน ซ้อนกันเป็น กองพะเนิน ร่างของเธอหดเล็กลง เล็กลง ที่ขอบฟ้า แอปเปิลเลือนลับลาแล้ว
13
เธอไม่กลับมาเยือนสวนแอปเปิลอีกแล้ว ในอีกสัปดาห์ แอปเปิลเลือนลาลับ ปลิดขัว้ หล่นลงบนพืน้ ต้นไม่ผลิลกู ใหม่ อากาศอวลกลิ่นหิมะเคลื่อนมาใกล้ ไม่มี ใครกล้าเอ่ยปากพูด ถึงเธอ แต่ทุกรุ่งสาง สายตาพวกเราจ้องจับที่ถนน รอคอย วาดหวัง เพ่งจ้องมองผ่านสวนผลไม้ว่างเปล่า ท้องของเรา ลั่นโครกคราก หิวโหย ท้องฟ้ายังเรื่อสีคราม ที่นี่สวยงาม เหลือเกิน
14
คัลเลอร์ มาสเตอร์
ริบบิ้นสีแดง จากเรื่อง
The Red Ribbon
เริม่ ต้นด้วยฝันหวานของสามี บอกเล่าให้เธอทราบในอาหาร มื้อเย็นกับไวน์ ในลัวโซ ดอรฺ ภัตตาคารฝรั่งเศสที่มี นกทอง พิมพ์กรดกัดบนจานและถ้วยทุกใบ “กลุ่มเพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย” เขาบอกกล่าว ในช่วงอองเทร (อาหารล�ำดับสาม) “พาของพิเศษกลับบ้าน” “ยาเสพติด?” “ผู้หญิง” แดเนียลบอกเบาๆ “จ่ายเงินซื้อ” แม้จะมี เพียงแสงเทียน เธอพอจะเห็นหน้าแดงเรื่อของเขา “ผู้หญิงหากิน?” แจเน็ตถาม “หมายความอย่างนั้น? จริงน่ะ?” ประตูห้องครัวเปิดออก บริกรถือถาดประดับขนนก ของหวานส�ำหรับโต๊ะข้างเคียง “ผมไม่ได้รว่ มวงด้วย, แจเน็ต” แดเนียลบอก เอือ้ มมือ ข้ามโต๊ะมากุมมือเธอ “ไม่เคย, แม้แต่ครั้งเดียว แต่ผมก็คิด ไม่จริงจังนะ แค่...” “แค่ฝันถึง” “ผมไม่เคยเข้าร่วมวง แม้แต่ครั้งเดียว” เขาบอกซ�้ำ ริบบิ้นสีแดง
15
“ฉันเชื่อคุณ” แจเน็ตบอก ยกขาไขว้ อดสงสัยมิได้ คู่ที่นั่งโต๊ะข้างเคียงจะนึกอย่างไรต่อการสนทนาแบบนี้ คู่รัก รูปงามแบ่งปันมูสช็อกโกเลต โน้มตัวหากันหัวร่อต่อกระซิก ท่าทางเหมือนไม่สนใจมนุษย์หน้าไหนในภัตตาคาร ระหว่าง ที่รอปัตเต้ประดับด้วยช่อพาร์สลีย์ เธอกวาดสายตามองคน ในภัตตาคาร คู่หญิงชายวัยกลางคน บริกรผอมสูงเก้งก้าง สตรีนางหนึง่ พันคอด้วยผ้าลายพร้อย ขณะนี้ เธอรูส้ กึ อยาก จะพุ่งดิ่งเข้าไปรับฟังการสนทนาของผู้อื่น “ผมท�ำให้คุณหงุดหงิด” แดเนียลหมุนส้อมวนบน ซอสขาว “ไม่มากค่ะ” เธอกล่าว “ช่างเถอะ” แดเนียลกล่าว “จริงๆ นะ คุณสวยเหลือเกิน คืนนี้, แจเน็ต” ในการเดินทางกลับบ้าน เธอนั่งเบาะหลัง เหมือน ทุกคราว เขาบอกว่าจะช่วยให้เธอปลอดภัยหากมีอุบัติเหตุ ทางรถยนต์ เธออิ่มใจ เธออยากคิดว่าเขาเป็นโชเฟอร์ของ เธอ อยากคิดว่าเธอบรรลุถึงความร�่ำรวยล้นฟ้า ไม่ต้องท�ำ อะไรด้วยตนเองอีกต่อไปแล้ว กลับคืนสู่วัยทารกแบเบาะ วาดภาพว่ามีแม่ครัว มีช่างแต่งผม มีคนเติมน�้ำอุ่นฟองสบู่ ในอ่างน�้ำ มีแม่นมที่จะมาตบหมอนให้พองฟู คลี่ผ้าห่ม คลุมตัวให้ แดเนียลเปิดวิทยุสถานีเพลงคลาสสิก เชลโล คอนแชร์ โตดังกระหึ่มล�ำโพงจากข้างหลัง จากมุมที่เธอนั่ง อยู่ แจเน็ตมองเห็นปลายจมูกและริมฝีปากบนของตัวเอง ในกระจกมองหลัง เธอเพ่งจ้องภาพนั้นตลอดการเดินทาง กลับบ้าน จมูกของเธอมีกระดูกอ่อนที่ปลายจมูก ลิปสติก 16
คัลเลอร์ มาสเตอร์
ยังไม่เลอะแม้จะผ่านมื้ออาหาร ภาพที่เห็น ยิ่งมองยิ่งสวย ให้ความชุ่มชื่นอิ่มเอมท่วมท้นใจ เธอชอบริมฝีปากบนที่แตะ จรดรับริมฝีปากล่างได้พอดิบพอดี ชอบระยะห่างระหว่าง จมู ก กั บ ริ ม ฝี ป าก ชอบเรีย วโค้งของใบหู และในความ อิ่มเอมใจกับความสมดุลของชิ้นส่วนบนใบหน้า เธอรู้สึก ว่าตัวตนของเธอก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้วในขณะที่ แดเนียลพารถเคลื่อนที่กลับเข้าบ้าน กลับถึงบ้าน เธอใช้เวลาในห้องน�้ำนานกว่าปกติ ในทันใด เธอหวนกลับมาค้นพบขวดโลชั่นนานาชนิดในตู้ยาใหม่อีก รอบ คัดสรรมาเพื่อแต่ละส่วนในร่างกาย มีทั้งโลชั่นทาเท้า ข้อศอก ขอบตา ล�ำคอ เหมือนเนื้อดินต่างประเภทที่ต้อง ไถคราดด้วยเครือ่ งมือต่างกัน เธอกลับเข้าห้องนอน ปรุงผิว ทั้งร่างตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าแล้ว ผิวหนังแต้มลายฉลุด้วย ลวดลายลูกไม้ของชุดนอน ไฟห้องนอนปิด แสงจันทร์ส่อง ผ่านช่องหน้าต่างให้เห็นผิวเนื้อสามเหลี่ยมใต้ลายปัก “นอนกันเถอะ, ที่รัก” เธอส่งเสียงหวานเจื้อยแจ้ว สัญญาณบ่งบอก อย่าแตะตัวฉันเชียว แต่ไม่มีความจ�ำเป็น อีกแล้ว แดเนียลผินหลังให้ แผ่ไออุ่นของเนื้อหนังหลับใหล เธอแทรกตัวเข้าไปใต้ผนื ผ้า ปลุกภาพหนึง่ ขึน้ มาในใจ ธนบัตร ดอลลาร์สีเขียวพันห่อหุ้มท่อนเนื้อแข็งผงาดเหมือนถุงยาง อนามัย มุมแหลมของธนบัตรสะกิดขูดเขี่ยในร่างของเธอ แดเนียลสาดของไหลเลอะเปรอะเปือ้ นใบหน้าประธานาธิบดี หยุดเดี๋ยวนี้, แจเน็ตกระซิบบอกตัวเอง ในท้ายที่สุด เธอ ต้องกลืนยานอนหลับ ขับไล่ภาพนั้นไปให้พ้น ภาพที่ท�ำให้ ริบบิ้นสีแดง
17
เธองุ่นง่านจนข่มตาหลับลงมิได้ แดเนียลไปท�ำงานในโรงงานรองเท้าในตอนเช้า เสือ้ สูทพร้อม เสือ้ กัก๊ ตัวใน แจเน็ตหลับต่อ เหมือนเคย ช่วงบ่ายว่าง วันนี้ หลังอาบน�้ำอุ่นฝักบัว เธอตรงดิ่งไปยังร้านชั้นใน ลองชั้นใน ไร้สายรัดทรงสีด�ำ เธออยู่ในห้องลองเสื้อนานกว่ายี่สิบนาที หันซ้ายแลขวา มองหนัน่ เนือ้ ของเธออัดยัดลงไปในผ้าซาติน “ไง, แจเน็ต” ทีนา, พนักงานขายสาวน้อยร่างระหง ร้องถาม “งามไหม? พอดีหรือเปล่า?” แจเน็ ต ดึ ง สเวตเตอร์ ส วมทั บ เดิ น กลั บ ออกมาที่ เคาน์เตอร์ “เหมาะเจาะ” เธอบอก “ฉันสวมกลับบ้าน เท่าไหร่?” ทีนาอยูท่ เี่ ครือ่ งรับเงินสด นิว้ ดึงสายยางยืดรัง้ ถุงน่อง “ต้องใช้ป้ายราคาค่ะ” เธอบอก “นี่ ไม่ใช่ร้านรองเท้านี่คะ” แจเน็ตสูดลมหายใจเต็มปอดยืดตัวเต็มส่วนสูง ระบาย ลมหายใจออกล�ำบาก เพราะซี่ โครงของเธอบีบรัดเข้าหากัน “บอกราคามา, ทีนา ฉันใส่แล้วไม่คิดจะถอด ถ้าไม่ให้จ่าย ด้วยวิธีนี้ ฉันก็จะเดินออกจากร้านโดยไม่จ่าย” ในตอนที่เธอออกจากร้าน สุดกร่างจากความเชื่อมั่น เต็มเปีย่ มที่ ได้จากชัน้ ในรัดทรง ใบเสร็จรับเงินในกระเป๋าถือ พับทบสองครั้ง แจเน็ตนึกถึงไก่ที่เธอไม่ส่งกลับ แม้จะ กึง่ ดิบกึง่ สุกหรือไม่ใช่จานทีเ่ ธอสัง่ ชิกเคนเคียฟแทนทีจ่ ะเป็น ชิกเคนมาซารา ไก่กับเห็ดแทนที่จะเป็นชิกเคนอะลาคิง : เรือนร่างของเธอก่อรูปด้วยไก่ผดิ ชนิด เธอยังจ�ำได้ จุมพิตแรก สุดรุมเร้าของแดเนียลข้างสะพานใกล้คาเฟกรีกบ่ายวันเสาร์ 18
คัลเลอร์ มาสเตอร์
เธอไม่ได้นึกถึงฉากนั้นมานานหลายปี บัดนี้ แทบได้กลิ่น ก้อนเนื้อเสียบแกนหมุนข้างนอกร้าน เขาชวนเธอออกเดต อีกครัง้ และอีกครัง้ บอกรักเธอในเดตทีส่ ี่ ซือ้ การ์ดแสนสวย มอบให้ บรรยายรอยยิ้มของเธอด้วยบทกวีแสนหวาน หนึ่งทุ่มคืนนั้น รองเท้าในร้านรองเท้าของแดเนียล หากไม่ขายไปแล้วก็เก็บกลับคืนลงกล่อง รองเท้าของเขาเอง กับ-กิ๊บ-กับ กระทบพื้นทางเดินเข้าบ้านมาแล้ว ท้องฟ้า น�้ำเงินเข้มแสงสลัวกลืนหายไปสู่ความมืดด�ำสนิท แจเน็ต นั่งในช่องทางเดินอาบด้วยแสงเหลืองทอง ไขว่ห้าง ชั้นใน รัดทรงดันนมเธอปูดทะลักเป็นก้อนเหมือนลูกบอลชายหาด สองลูก ตะขอข้างหลังหลุดไปหนึง่ ท�ำให้ร่างคล้ายบิดเบี้ยว แดเนียลชะงักค้างกลางช่องประตู กระเป๋าเอกสาร ในมือ “แม่เจ้า, นี่อะไรกัน?” เธอรูส้ กึ ว่าริมฝีปากบนเคลือ่ นขยับ “เฮลโหล, แดเนียล ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ” เธอลุกขึ้นยืน งุ่มง่าม ตรงไปหาเขา เตือนตัวเอง ช้าเข้าไว้ อย่าพรวดพราด เธอเอือ้ มมือลอกเสือ้ นอก เสือ้ กัก๊ ทิง้ ลงบนพืน้ มือเอือ้ มไปข้างหลัง หยิบกระเป๋าเงินสีวอลนัต ของเขาออกมา แดเนียลตาโตเบิ่งมองเธอเขี่ยธนบัตรใน กระเป๋าจนพบสิง่ ทีเ่ ธอต้องการ ท่านประธานาธิบดีเบนจามิน แฟรงคลิน เขามักใช้ธนบัตรหนึง่ ร้อยดอลลาร์ ซือ้ อาหารกลางวัน กับไวน์ เลีย้ งเอดเวิรด์ เพือ่ นเรียนโทบริหารธุรกิจในวันกีฬา เธอโบกธนบัตรสีเขียวผ่านหน้าเขา “โอเค้?” เธอส่งเสียงถาม ริบบิ้นสีแดง
19
เขาคว้าเอวของเธอ ในขณะที่เธอยัดธนบัตรลงใน ร่องอกห่อหุ้มด้วยซาติน “แจเน็ต?” เขาฉงน เธอผลักเขานอนหงายบนพืน้ พรม ถอดเสือ้ ผ้าของเขา ออกทีละชิ้น กึ่งกลางทางการแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตที่กลางอก เธอขวัญผวา หยุดชั่วขณะ หายใจลึกเข้าปอด “ตลอดสัปดาห์นี้, แดเนียล” เธอกระซิบบอก ร่าง สั่นสะท้าน “ทุกครั้ง ได้ ไหม? ให้สัญญานะ” ลมหายใจของเขากระชั้นถี่ “สัปดาห์?” เขาบวกเลข ในใจรวดเร็ว “แน่นอน ได้อยู่แล้ว ผมอยากได้ทั้งสัปดาห์ ทั้งสัปดาห์” เสียงของเขากลายเป็นการงึมง�ำเมื่อเธอโถม ร่างมาทับ ทั้งสองลืมอาหารมื้อเย็นไปแล้ว นอนบนพื้นพรมนาน หลายชั่วโมง ก่อนจะโซเซไปยังห้องนอน เสื้อนอกเสื้อกั๊ก โยนเป็นกองบนพื้น เขาไล้ปลายนิ้วผ่านเรียวโค้งของล�ำคอ ของเธอ แตะปานสีน�้ำตาลอ่อน เธอหลับไปก่อนเขา วันพุธ แจเน็ตได้ยนิ แดเนียลโทรไปหาเอดเวิรด์ ขอเลือ่ นนัด มือ้ กลางวัน “สัปดาห์นผี้ มยุง่ ขนาดหนัก” แจเน็ตยิม้ กับตัวเอง ในอ่างน�ำ้ เขาซือ้ แดฟโฟดิลมาให้เธอหอบใหญ่ “เมียผมไม่รกั ผมอีกแล้ว” เขาฟ้องเธอบนเตียง เธอหัวเราะจนตัวโยน เธอ คาบก้านดอกด้วยฟันหน้า โยกย้ายส่ายเอวเต้นระบ�ำเปลือย เอื้อนเสียงกระเส่าออดอ้อน เขาคว้าร่างของเธอ ลากมาที่ เก้าอี้ เธอแผดเสียงร้องเพลงดังที่สุด นั่งคร่อมร่างเขา ดิ้น ดุกดิกหมุนควง เขายกมือปิดปากเธอ เธอกัดฝ่ามือของเขา 20
คัลเลอร์ มาสเตอร์
ฝ่ามือกางตบท่อนขาของเขาจนแดงเรือ่ เมือ่ พายุเคลือ่ นผ่าน ไปแล้ว เธอรูส้ กึ ว่าเธอเปิดอกเผยใจผนึกแนบแน่นกับเขาจน น่าตกใจ เธอแทบไม่กล้าสบตาเขา แต่เขาก็ยื่นธนบัตรหนึ่ง ร้อยดอลลาร์ ให้ ลุกขึ้นเดินไปยังห้องน�้ำ ในวันแต่งงาน แดเนียลมอบโปสต์การ์ดรูปชายหาดให้ เธอ ‘คุณเป็นหญิงในฝันของผม’ เขาเขียนไว้ข้างใน “คุณ มาเยือนผมในฝัน” ค�ำหวานชวนเลีย่ นในยุคนัน้ เหมือนแมลง เกาะท่อนแขน ฉันมาหาเธอจากมิชิแกนจ้ะ จากหมายเลข 928 ถนนวอชิงตัน เขาหัวเราะ “นั่นละที่ท�ำให้ผมรักคุณ เหลือเกิน, แจเน็ต” เขากระซิบบอก หมุนร่างเธอบนฟลอร์ เต้นร�ำ “คุณจริงจัง ไม่เคยล้อเล่น” เขาบอก เธอคิดตลอด ทั้งเพลง พยายามเลียนท่าภรรยาของเอดเวิร์ดผู้ที่เต้นร�ำ เหมือนมีอุปกรณ์บางอย่างฝังอยู่ในเอว สิ้ น สั ป ดาห์ เธอมี เ งิ น เก้ า ร้ อ ยดอลลาร์ เ ก็ บ ไว้ ในลิ้ น ชั ก ชุดชั้นใน เธอหยิบธนบัตรออกมาวางบนที่รองรีด เตารีด นาบจนเรียบ กรอบพอจะใส่ลงไปในสลัดได้ เธอคิดจะใช้เงินซือ้ ชุดสวย ชุดกะหรี!่ เธอคิด หรือว่า จะเป็นลิปสติกสักหกสิบแท่ง? ริมฝีปากอีตัว! ในท้ายที่สุด เธอเก็บเงินลงกระเป๋าเงิน พาตัวเองออกไปเลี้ยงอาหาร กลางวัน สามสิบดอลลาร์ ได้แฮมเบอร์เกอร์กับไวน์หนึ่งแก้ว ซอสแดงน�้ำตาลทะลัก ไหลเปื้อนข้อมือ “มารดาท่านซี!” เธอตวาดคนโซบนท้องถนน แบมือ ขอเงิน “แกคิดหรือว่าฉันจะแบ่งเงินเก้าร้อยดอลลาร์ให้ แก?...เงินที่ฉันได้จากการขายตัว?” ริบบิ้นสีแดง
21
คนโซผู้นั้นส่ายหน้าไปมา ตามองพื้น “ขอโทษด้วย, คุณผู้หญิง” เขากล่าว “ผมไม่มีทางคาดเดาได้” “แกไม่ต้องมาพระเจ้าอวยชัยให้พรท่านกับฉัน” เธอ ตวาดคนโซผู้นั้นเมื่อเดินเลยมาไกลแล้ว “ผมไม่คิดไม่สนใจจะอวยชัยให้พรคุณเลย” คนโซ ตะโกนกลับมา กลับถึงบ้าน เธองุ่นง่านหงุดหงิดจนนั่งไม่ลง เธอ ขยับตัวไม่ได้ รับโทรศัพท์ ไม่ได้ การหายใจเข้าออกเป็น ภาระสาหัส เธอใช้เวลาแต่งตัวนานเป็นชัว่ โมง สวมชุดสูทสีเทาหม่น ที่ ไม่เคยสวมมาก่อน ซื้อมาเพราะลดราคาและฝีมือตัดเย็บ ประณีต เสื้อนอกโป่งพองเล็กน้อย เธอรวบผมเป็นมวย หยิบสร้อยไข่มุกจากวาระครบรอบแต่งงานปีที่ห้ามาสวม รอบล�ำคอ แดเนียลกลับถึงบ้าน เธอจัดวางอาหารบนโต๊ะ เนื้อแกะโรสแมรีกับทรัฟเฟิลช็อกโกเลตนัต ซื้อมาจากร้าน อาหาร กูรฺเมต์ ด้วยเงินหนึ่งร้อยดอลลาร์จากน�้ำพักน�้ำแรง ของเธอ ลงทุนซ�้ำอีกรอบ เพื่อผลก�ำไรสูงกว่าเดิม เธอ ไม่ร่วมโต๊ะ ไปยืนข้างหลัง นวดแผงไหล่ ให้เขา น�ำกาแฟ หลังอาหารมาให้ เมือ่ ท่าทางของเขาผ่อนคลายสบายตัวแล้ว เธอนั่งร่วมโต๊ะอาหาร “คุณน่ารักเหลือเกิน” เขาบอก “ช่างเป็นสัปดาห์ แสนหวานเหลือเกิน จริงไหม?” เขาโอบมักกาแฟอุ่นฝ่ามือ “แล้วเลือกสูทได้เหมาะเหลือเกิน, แจเน็ต มาดของคุณ เหมือนนักธุรกิจ” เธอวางแผ่นกระดาษลงบนโต๊ะ ผงกศีรษะ ประหนึ่ง 22
คัลเลอร์ มาสเตอร์
เป็นสัญญาณบอกให้ตัวเองเริ่มงาน “ฉันรูว้ า่ พิลกึ ” เธอเริม่ ต้นโดยไม่มอี ารัมภบท “แต่ไม่วา่ จะด้วยเหตุผลใด ดูเหมือนว่าฉันไม่อาจปลุกอารมณ์ตวั เองขึน้ มาได้ ถ้าไม่มกี ารจ่ายเงินรายครัง้ ” น�ำ้ เสียงราบเรียบ เหมือน เมื่อครั้งที่เธอเดินออกจากร้านชุดชั้นในโดยสวมรัดทรงไว้ ไม่ยอมถอด “ฉันจ�ำเป็นต้องระบุจ�ำนวนเงินเฉพาะเจาะจง ในแต่ละครั้ง” เธอกล่าว “ไม่เช่นนั้น” เธอกระแอมกระไอ “ฉันจะรูส้ กึ เหมือนว่าตัวฉันละลายหายไปไร้ตวั ตน” เธอปรับ กระดุมข้อมือเสื้อสูทให้วางเรียงในแนวเดียวกับขอบมือ “แล้วนี่กระดาษอะไร?” “โน้ต” “จะน�ำหลักฐานนี้ ไปใช้ที่ ไหนหรือ?” เขาถาม ยก กาแฟขึ้นจิบ “คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลยหรือ?” “เดีย๋ วไปถึงตรงนัน้ ” เขาบอก “คุณแต่งตัวเต็มยศ ผม พยายามหาเหตุผลว่าท�ำไม” “ฉันไม่ไปไหน” เธอตอบเย็นชา “ฉันแต่งตัวให้คุณดู” เขาวางมักกาแฟลงกลางกระดาษเช็ดปากสีขาว “ก็ดู ดี” เขากล่าว “เหมือนเคย แต่, แจเน็ต ได้ โปรด คุณบอก ผมได้ ไหมว่าท�ำไมต้องคิดเงิน? หากอยากจะท�ำให้ผมพอใจ ผมพอใจอย่างยิง่ คุณกับผมเสพสัปดาห์หวานล�ำ้ ผมจะไม่มี วันลืมชั่วกาลนาน” “เช่นกันค่ะ” เธอบอก พยักหน้า “ชั่วกาลนาน” “แต่ท�ำไมต้องการเงินเพิ่ม?” เขาถาม เคลื่อนเก้าอี้ เข้าไปใกล้เธอ “เป็นแค่เล่นเกมสนุก? คุณไม่ชอบการร่วมรัก ริบบิ้นสีแดง
23
ของเราเลยหรือ? ความสุขเต็มอิม่ ทางเพศน่าจะเป็นบ�ำเหน็จ ในตัวอยู่แล้ว ท�ำไมต้องท�ำให้แปลกไป” เขาเอือ้ มมือ ฝ่ามืออุน่ จากมักกาแฟวางแตะล�ำคอของ เธอ ลูบไล้ผิวเนื้อด้วยปลายนิ้ว “ดีคะ่ ” เธอบอก “ฉันชอบมาก ฉันชอบปลายนิว้ ของ คุณแตะแผ่นหลัง ชอบจังหวะขยับเคลือ่ น ชอบการจูบ ชอบ ไปหมด” ปลายนิ้วของแดเนียลเลื่อนลงล่างมาหาเนินอก แต่นำ�้ เสียงของเธอไม่แปรเปลีย่ นไม่ผอ่ นคลาย “แต่แดเนียล” เธอกล่าวต่อ “ขอให้ฉันพูดให้ชัด คุณอาจไม่ทราบเรื่องนี้ แต่ความสุขเต็มอิ่มจากการร่วมรักยังไม่เพียงพอส�ำหรับฉัน” เธอจ้องมองตาเขา ค�ำพูดเหมือนลูกไฟกลิ้งอยู่ในปาก “ฉัน อยากให้คุณเข้าใจเรื่องนี้ คุณไม่ต้องเข้าใจว่าเพราะเหตุใด ขอเพียงให้เข้าใจว่าเป็นเรื่องจริง” “การร่วมรักไม่มีบ�ำเหน็จรางวัลในตัวเอง อย่างนั้น หรือ?” เธอนัง่ ตัวตรง “ถึงตอนนี้ ฉันคิดว่าเราน่าจะลดค่าจ้าง ปรับให้เหมาะสมกับความเป็นไปได้เชิงการเงิน ห้าสิบ?” เขาปลดมือออกจากร่างเธอ มือกลับมาวางบนโต๊ะ “ผมหมายความว่า, แจเน็ต คุณไม่รู้เลยหรือไงว่าผมท�ำงาน หนักขนาดไหน เพื่อจะ...” “ยี่สิบ?” เธอบอก “ฉันรู้ว่าคุณท�ำงานหนัก, ที่รัก แต่เรื่องนี้มีความหมายมากเหลือเกินส�ำหรับฉัน” เสียงของ เธอนุ่มนวล คล้ายจะแตกพร่า “ฉันไม่อาจบรรยายได้ว่ามี ความหมายต่อฉันมากแค่ไหน” “ยี่สิบ?” เขาทวนค�ำ “ยี่สิบ?” ริมฝีปากล่างของเขา 24
คัลเลอร์ มาสเตอร์
ยืน่ ออกมา ครุน่ คิด “ยีส่ บิ ? พระเจ้าเหอะ ผมพอจะแบกรับ ยี่สิบได้อีกสักสัปดาห์ แต่ผมไม่ชอบ ไม่มีบ�ำเหน็จในตัวเอง เลยหรือ, แจเน็ต? ความรักของเราไม่เพียงพอหรือไง?” “หรือว่าสามสิบ?” เธอถาม เสียใจแล้วที่ลดราคาต�่ำ เกินไป “ยี่สิบ, แจเน็ต” แดเนียลบอก “ไม่เอาน่า, คุณจะ หาเงินได้มากแค่ไหนในสัปดาห์เดียว? คุณมีความจ�ำเป็นต้อง ซือ้ อะไรหรือเปล่า? ท�ำไมไม่บอกออกมาตรงๆ? คุณคิดอยาก จะกลับไปท�ำงานอีกครั้งหรือไง?” “ยี่สิบห้า?” เธองึมง�ำ น�้ำตาเอ่อท่วมตา เขาจิบกาแฟอึกสุดท้าย เชื่องช้า เมื่อเห็นหยดน�้ำตา ล้นออกมาอาบแก้ม เขาโน้มตัวไปจูบหน้าผากเธอ “ยีส่ บิ ห้า” เขาตอบรับ “เอาเถอะ, ได้ จนกว่าจะถึงวันที่ 1 พฤศจิกายน นะ หลังจากนั้น เรากลับไปหาระบบเก่า ดีไหม?” “วันที่ 8 พฤศจิกายน” เธอต่อรอง เช็ดน�้ำตาให้แห้ง “แจเน็ต!” เธอเบียดร่างชิดตัวเขา “ความรักของเราสุดยอด ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเป็นความจริง” เขากดจมูกลงกลางพุ่มผมของเธอ “เราเป็นบ�ำเหน็จ รางวัลต่อกันและกัน” เขาบอก แต่เธอกดใบหน้าจมลงไป ในซอกไหล่ของเขา กระซิบบอกรักที่ร่องล�ำคอ “8 พฤศจิกายนเถอะ” เขาตอบรับ “แค่นั้นนะ จบ จบ จบ” “ขอบคุณค่ะ, แดเนียล” เธอระบายลมหายใจออกมา “คุณไม่รู้ว่าฉันมีความสุขมากแค่ไหน” ริบบิ้นสีแดง
25
หลังการกอดกันแน่น เขาแยกจากไปนัง่ ดูทวี ี เธอเขียน ลงไปในบันทึก วันที่ 8 พฤศจิกายน 25 ดอลลาร์ ยอดเงิน 770 ดอลลาร์ ประหนึ่งเกรงว่าจะหลงลืม เริ่มต้นในตอนรุ่งสาง เธอเป็นฝ่ายรุกริเริ่มปลุกปั่น หาก สัปดาห์ทผี่ า่ นมาเป็นฝันหวานของเขา สัปดาห์นเี้ ป็นฝันหวาน ของเธอ ในม่านน�ำ้ ฝักบัว ในความมืดใต้ผา้ ห่ม ในคลังสินค้า เก็บรองเท้าของเขา น่าสมเพชเหลือเกินที่เธอต้องท�ำถึงสี่ เพือ่ ให้ ได้เงินสดเท่าหนึง่ ครัง้ ในสัปดาห์กอ่ น แต่เธอหิวสัมผัส ตลอดทั้งวัน และแดเนียลผู้คุ้นชิน (ก่อนสัปดาห์ที่ผ่านมา) กับชีวติ รักจืดชืด ปล่อยให้ความกระเหีย้ นกระหือรือของเธอ ปลุกไฟสวาทของเขาให้ลกุ โชน เขาไปกินอาหารกลางวันกับ เอดเวิร์ดเพื่อเลี่ยงหลบและพักผ่อน ต้องออกปากร้องขอ การเว้นวรรคหายใจครั้งสองครั้งในยามที่การเรียกร้องของ แจเน็ตท่วมท้น เขาบรรยายรายละเอียดให้ทราบ ผมเพิ่ง กลับถึงบ้าน และเมือ่ เช้า ก็อาบน�ำ้ ฝักบัวกันแล้ว ผมจ�ำเป็น ต้องได้รับอาหารเย็น คืนนี้เราดูทีวีกันได้ ไหม? เธอหัวเราะด้วยริมฝีปากแดงสด ไม่มลี ปิ สติกรอยเลอะ หาอาหารให้ ปล่อยให้เขาดูซิตคอมสี่รายการรวด ก่อนเขา จะหลับ เธอขึ้นคร่อมร่างเขาอีกครั้ง บอกเขาว่าไม่ต้องท�ำ อะไรทั้งนั้น ขอให้นอนนิ่งๆ ง่วงงุน เธอจะขยับขับเคลื่อน ทั้งปวงจนแล้วเสร็จ สิ้นสุดสัปดาห์นั้น บ่ายวันอาทิตย์ เธอส่งใบเรียก เก็บเงิน พิมพ์หมดจด แจ้งรายละเอียด จ�ำนวนครัง้ สถานที่ และเวลา แต่ละรายการเติมจุดประ ปิดบรรทัดด้วย 25$ 26
คัลเลอร์ มาสเตอร์
ยอดรวมทั้งสิ้น 250 ดอลลาร์ จ�ำนวนเงินน้อยนิดเมื่อเทียบ กับยอดสัปดาห์ก่อนเกือบพันดอลลาร์ การแลกเปลี่ยน ชัดแจ้งไม่มีข้อโต้แย้ง แดเนียลนับเงิน นับถอยหลัง วาง เงินสดลงกลางฝ่ามือของเธอ “วันอาทิตย์วันหยุดพักผ่อนของผม” เขาชิงบอกใน ตอนทีเ่ ธอปลดยกทรง “ไปท�ำอย่างอืน่ เถอะ, ทีร่ กั ได้ โปรด” เขาทิ้งตัวหน้าทีวี มีอ่างซีเรียลข้าววางบนตัก ดูฟุตบอล แจเน็ตโรยตัวลงนอนแช่น�้ำในอ่างน�้ำสีฟ้า ดูแลเนื้อหนัง เรือนกายของตน ส่งเสียงครางออกมาเบาๆ คลอเสียง พัดลมห้องน�้ำ หลังส�ำเร็จกิจ เธอจ่ายเงินให้ตัวเองห้าสิบ ดอลลาร์ โอนเงินจากกองทุนออมทรัพย์ ไปยังบัญชีกระแส รายวัน นัน่ หมายความว่า เธอมีเงินใช้จา่ ยสามร้อยดอลลาร์ ในสัปดาห์หน้า วันที่ 8 พฤศจิกายนอ้อมโค้งมาถึงแทบจะในพริบตา น่าจะเป็น สองสัปดาห์เร็วที่สุดในชีวิตของเธอ ยังไม่เพียงพอ ไม่ต้อง สอบบัญชีกท็ ราบได้ บัดนี้ เธอมองโลกด้วยสายตาใหม่ มองที่ ค่าเงิน เธอครุน่ คิดมองหาเหตุผลอันสมควรทีจ่ ะเรียกเก็บเงิน เพือ่ นไม่กคี่ นทีน่ ดั เธอไปกินข้าวกลางวัน ใครใช้เวลาของเธอ มาก เรียกร้องความสนใจมาก จ่ายมาก เธอเรียกเก็บเงิน จากคนแปลกหน้าในซูเปอร์มาร์เก็ต คนที่จอดรถเข็นขวาง ทางในช่องทางเดิน ไม่ยอมเคลื่อนไปไหน เรียกเก็บเงินค่า อาหารทุกมื้อที่เธอท�ำ พร้อมกับค่าทิป บ่ายวันหนึ่ง พ่อ ของเธอเล่าเรื่องยาวเหยียดทางโทรศัพท์ เธออัดเสียงการ สนทนาไว้ ใช้เวลาอีกสี่ชั่วโมง พิมพ์บทพูดออกมา ตีช่อง ริบบิ้นสีแดง
27
วางบทพูดของพ่อทางขวามือ ทางซ้ายเป็นการตอบสนอง ของเธอ แน่อยู่แล้ว รวมสร้อยค�ำเช่น อะฮ้า โอ๊ะโอ ไว้ ครบถ้วน น่าอัศจรรย์ ใจยิ่งเมื่อยกมาวางเรียงเคียงข้างกัน รายงานหลายหน้ากระดาษ เธอแทบจะไม่ได้พูด เธอจะ ร�่ำรวยขนาดไหนถ้าเรียกเก็บเงินพ่อได้ค�ำละหนึ่งดอลลาร์ ฉั น คื อ ความน่ า รั ง เกี ย จยี่ สิ บ สี่ ชั่ ว โมง แจเน็ ต บอก ตั ว เองในชุ ด ชั้ น ในไร้ส ายดันทรงต่อหน้ า กระจกเงา ฉั น คือความน่ารังเกียจทุกเซลล์ ในร่าง ฉันคือนรกน่ารังเกียจ ขุมใหญ่ กระจกเงาและผนังห้องไม่ตอบ คงจะรู้แล้วว่าเธอ เป็นคนแบบไหน แต่เมื่อใดกันที่จะเป็นจุดเริ่มต้นของการ เปลี่ยนแปลง? ในโรงเรียนมัธยมปลาย เธอเดินเชิดหน้า ภูมิใจในความขาดไร้ของตน ช่วยเหลือคนโซไร้ที่อยู่อาศัย ในเวลาว่างหลังเลิกเรียน เธอซื้อของขวัญน่ารักให้พ่อใน วันเกิด คนไร้ที่อยู่ท�ำโมบายล์บอกว่าเธอเป็นคนสุดพิเศษ โมบายล์ตวั อักษรผูกเชือกห้อยจากกิง่ ไม้ แขวนห้อยกลางห้อง เหนือเตียงนอน ตัว N และ R หล่นหายไปในสัปดาห์เดียว จากค�ำว่า WONDERFUL โมบายล์หมุนวน แจ้งให้ทราบว่า เธอเป็นคน WODEFUL ฉันซาบซึ้งใจในบุญคุณ เธอบอก ตัวเองทุกวัน ซาบซึ้งใจที่มี โรงเรียนให้การศึกษา ซาบซึ้งใจ ที่มีอาหารบนจานและหลังคาคุ้มหัว ซาบซึ้งใจที่มีพ่อแสนดี ซาบซึ้งใจที่ ได้อยู่อาศัยในประเทศที่มีทางเลือก ส�ำหรับ สิ่งแวดล้อมที่ดี เธอบอกตัวเองในวันเสาร์ คุ้ยขยะ แยก ขวดพลาสติกเหนอะหนะในศูนย์รีไซเคิล หลายปี ให้หลัง แม้จะล้างจานเพียงใบเดียว เธอ หงุดหงิดร�ำคาญแล้ว ฉันท�ำทุกอย่างในบ้านหลังนี้ เธอบ่น 28
คัลเลอร์ มาสเตอร์
งึมง�ำกับตัวเองในขณะที่ฟองน�้ำหมุนวนบนจาน เธอรู้ทั้งรู้ ว่าไม่ ใช่ความจริง เธอไม่ได้ล้างจานนานหลายสัปดาห์แล้ว แดเนียลเปลี่ยนหลอดไฟทุกดวง จ่ายค่าน�้ำค่าไฟ เขานวด ฝ่าเท้าให้เธอ รับฟังเสียงบ่นโวยวายทุกเรื่อง ความจริงก็ คือ เธอไม่อยากท�ำอะไรอีกแล้ว เธอไม่อยากออกไปหางานท�ำ ไม่อยากมีลูก ไม่อยากล้างห้องน�้ำ ไม่อยากอ้าปากทักทาย เธอยินยอมล้างจานหลังจากแดเนียลล้างจานไปแล้ว เธอ ซื้อของขวัญให้แดเนียลถ้าเขาซื้อของขวัญให้เธอก่อน แม้ จะเป็นเช่นนั้น เธอตรวจซ�้ำจนแน่ใจว่าของขวัญที่เธอซื้อให้ เขา จะต้องด้อยกว่าของขวัญที่เขาซื้อให้เธอ เธอชิงชังรังเกียจตัวเองทีท่ ำ� เช่นนี้ แต่กเ็ ป็นความจริง เธอวาดภาพมองตัวเองว่าเป็นภริยาผู้มาโปรด หอบดอกไม้ เต็มอ้อมแขน แต่ถา้ เธอซือ้ ดอกไม้ เธอจะใช้เวลาช่วงเดินทาง กลับบ้าน อิม่ อกอิม่ ใจในตัวเอง เย่อหยิง่ สูงส่ง ฉันซือ้ ดอกไม้ ฉันเป็นภรรยาดีเลิศ เขาช่างโชคดีเหลือเกิน...จนกระทัง่ เธอ กลับถึงบ้าน เธอโกรธจัดที่เขาไม่ได้ซื้อดอกไม้ ให้เธอ เธอยื่นมือออกไปไล้ลูบผนังเย็นเยียบ “ดูเหมือนว่า” เธอบอกผนังห้อง “ฉันสูญเสียความ เอื้อเฟื้อความมีน�้ำใจไปเสียแล้ว” เรื อ นกายของเธอแตกเปรี ย ะด้ ว ยความตระหนก เจ็บปวด ปั่นป่วนทั่วช่องท้อง เหมือนดื่มแชมเปญบูดลงไป เนื่องเพราะเธอไม่รู้อีกแล้วว่าจะไขว่คว้าพาความมีน�้ำใจนั้น คืนกลับมาได้อย่างไร
ริบบิ้นสีแดง
29
ยอดเงินของเธอในวันที่ 8 พฤษภาคมคือ 1,245 ดอลลาร์ แดเนียลจ่ายเงินที่เหลือจนเต็มจ�ำนวน เสแสร้งปั้นสีหน้าว่า เจ็บปวดรวดร้าวใจ บดบังความโล่งอกของตนไม่มดิ แดเนียล รีบเร่งเข้าห้องน�้ำ เตรียมตัวไปท�ำงาน เธอน�ำเงินของ เขามารีดให้เรียบ เก็บวางเรียงในกระเป๋าถือก�ำมะหยี่สีด�ำ ใบเล็กมีตัวล็อกสปริงโลหะวาบวับ เงินสดเอี่ยมอ่องแหย่ยื่น มุมคมกริบสีเขียวออกมาสะกิดสายตาของเธอ ส้นรองเท้า กัดผิวพื้นซีเมนต์ทางเท้าในยามที่เธอก้าวเดินไปตามถนน ผ่านร้านรวง เธอดันตัวล็อกปากกระเป๋าให้เปิดอ้า ยื่นมือ เข้าไปลูบคล�ำธนบัตรเหมือนว่าเป็นถุงมือขนสัตว์หรือเส้นผม ทารกน้อย จากมุมการประคองกระเป๋าและความรู้สึกบน ใบหน้า คนเดินผ่านพร้อมใจกันลงความเห็นว่าเธอส�ำเร็จ ความใคร่ด้วยตนเอง ผู้คนเบือนหน้ามองไปทางอื่น หากไม่ท�ำเช่นนั้น ก็ เบิ่งตาจ้องมอง เธอคล้ายแม่เหล็กดึงดูดสายตา ไม่อยาก จ้องแต่ก็อดไม่ได้ที่จะมอง เธอหยุดเท้าเมื่อมาถึงศูนย์การค้าโอ่โถงหยักเว้า เธอ เดินท่องทั้งสามชั้น เดินปะปนไปกับผู้คนเตร็ดเตร่มือถือ ถุงช้อปปิ้งในมือ ใบหน้าเหนื่อยล้า ในห้างหรูที่สุดในศูนย์การค้านั้น เธอเดินชมแผนก เสื้อผ้าสตรี จับตาดูแผนกต่างกันและพนักงานขายต่างชุด เธอเฝ้าดูอยู่เกือบชั่วโมง สังเกตการพูดจาต้อนรับลูกค้า ดู เค้าหน้าท่าทาง จนพบพนักงานขายคนที่เธอชอบที่สุด อายุ รุน่ ราวคราวเดียวกัน อาจจะอ่อนกว่าสักปีสองปี เธอมีรบิ บิน้ ก�ำมะหยีส่ แี ดงพันรอบล�ำคอ เหมือนเรือ่ งสยองขวัญทีแ่ จเน็ต 30
คัลเลอร์ มาสเตอร์
เคยอ่าน หญิงผู้สวมริบบิ้นก�ำมะหยี่สีแดงรอบล�ำคอชั่วชีวิต ทุกวินาทีของทุกวัน กระทั่งคืนหนึ่ง สามีผู้อยากรู้อยากเห็น ปลดริบบิ้นออก หัวเธอหลุดออกจากบ่า “ขอโทษค่ะ” แจเน็ตวางกระเป๋าถือบนเคาน์เตอร์ “ฉัน มีค�ำถาม อยากถามคุณ” “ได้เลยค่ะ” พนักงานขายปรับใบหน้านักขายในเสี้ยว วินาที “มีอะไรให้ฉันรับใช้ ได้บ้างคะ?” “คุณท�ำมาหากินเลี้ยงตัวเองได้มั้ย?” แจเน็ตถาม ยิ้มหวานที่สุดเท่าที่จะท�ำได้ “อะไรนะคะ?” “ฉันรู้ว่าเป็นค�ำถามพิลึก แต่คุณเลี้ยงตัวเองได้ ไหม? ในเชิงการเงินน่ะ” พนักงานขายย่นจมูก “ก็พอได้นะ ท�ำไมหรือคะ?” “คุณมีแฟนหรือยัง?” แจเน็ตเหลือบแลไปที่นิ้วนาง ข้างซ้ายว่างเปล่า จากนั้น เงยหน้ามอง ริบบิ้นสีแดง ยิ่ง มอง ก็ยิ่งรู้สึกว่าริบบิ้นทากาวติดล�ำคอ สีแดงของริบบิ้น ขับสีลิปสติกสีแดงและตาสีน�้ำตาลให้กระจ่าง คู่สีแสนสวย ที่พอจะนั่งมองชื่นชมได้นานเป็นชั่วโมง พนักงานขายหัวเราะ น�ำ้ เสียงอึดอัดใจ “ขอโทษนะคะ คุณผู้หญิง คุณมองหาเสื้อผ้าอยู่หรือเปล่า? นั่นเป็นค�ำถาม ค่อนข้างส่วนตัวนะคะ กระโปรงทรงสอบเซลอยู่ค่ะ ทาง ขวามือ” “แล้วมีไหม?” “ท�ำไมคะ?” “เดี๋ยวฉันจะไปดูเสื้อผ้า” แจเน็ตบอก “ฉันอยากได้ ริบบิ้นสีแดง
31
เสือ้ คอเต่าสีครีม ลายถักนูน ขนสัตว์ แพง อยากได้สกั สอง หรือสามตัว แต่ฉันสนใจใคร่รู้ มีไหม?” “ก็มีนะคะ” พนักงานขายตอบ “เช่นนั้น ได้ โปรด ตอบค�ำถามอีกสักสองสามข้อ” แจเน็ตโน้มตัวเหนือเคาน์เตอร์ กอดกระเป๋าถือก�ำมะหยี่ด�ำ ไว้แนบอก “กรณีศึกษาค่ะ ใครพูดมากกว่ากัน?” พนักงานขายหรีต่ ามองแจเน็ต ก่อนจะระบายลมหายใจ ผ่อนคลาย เอนร่างพิงเครื่องคิดเงิน ลูกค้าไม่เยอะ มีแค่ สองสามคนเดินผ่านแผนก “คุณหมายถึงตอนไหน? อย่างเช่นมื้ออาหารเย็น?” พนักงานขายถาม “เมื่อไหร่ก็ ได้” “ขึ้นอยู่กับว่าใครมีเรื่องเล่า เจออะไรบ้างในวันที่ผ่าน มา” “แล้วใครจ่ายเวลาออกไปกินอาหารข้างนอก?” “ปกติเราจะหารสอง” พนักงานขายตอบ “เรามี เงินเดือนใกล้เคียงกัน บางที ใครสะดวกก็จ่าย ไม่มีกฎ ตายตัวค่ะ เสื้อคอเต่าประเภทไหนคะ? คุณอาจต้องไปดู ทีแ่ ผนกกีฬา ลงไปข้างล่างอีกชัน้ ค่ะ คุณบอกว่าเสือ้ ขนสัตว์?” เออนะ, นอกจากริบบิ้นแล้ว แจเน็ตสังเกตเห็นไฝที่ ปลายคิ้วของนาง เหมือนดาวพระศุกร์แต้มแต่งจันทร์เสี้ยว เริด! “คุณถึงจุดสุดยอดเป็นประจ�ำหรือเปล่า?” “อะไรนะ?” แจเน็ตยืนนิง่ ได้ยนิ เสียงเครือ่ งคิดเงินกรุง๋ กริง๋ รอบตัว 32
คัลเลอร์ มาสเตอร์
เสียงพิมพ์ ใบเสร็จแกรกกราก เสียงปากกาเซ็นสลิปบัตร เครดิต แถบกระดาษมันปลาบแผ่นเล็กม้วนตัวกอดตัวเอง “ได้ โปรด” แจเน็ตกล่าวต่อ “ฉันรูว้ า่ ล้วงลึก แต่ได้ โปรด ค�ำตอบมีค่าต่อฉันมหาศาล” พนักงานขายเหลียวซ้ายมองขวา “เสื้อคอเต่าชั้นล่างค่ะ” เธอให้ค�ำตอบ “คุณน่าจะลง ไปทีน่ นั่ คนขายแผนกนัน้ ชอบคุยเรือ่ งพรรค์นี้ มอลลีคะ่ ไป ถามหาคนชื่อ มอลลี” แจเน็ตส่ายหน้าไปมา “ฉันอยากถามคุณ” พนักงานขายแคะแกะเกาเครื่องคิดเงิน กดปุ่ม ดึง กระดาษเช็ดหน้า งุ่นง่านเหมือนโดนกักไว้ที่นี่ แจเน็ตสูดลมหายใจยาว “ฟังนะ, ฉันอาจดูเหมือนคน เสียสติ แต่ไม่ใช่นะ ฉันแค่อยากรูว้ า่ คนอืน่ เป็นไงบ้าง ฉันใช้ ชีวิตเหมือนมุดอยู่ในรู คุณเคยนับไว้ ไหม? ฉันไม่อยากถาม มอลลี ฉันแน่ใจว่าฉันไม่ชอบมอลลี นีเ่ ป็นค�ำถามสุดท้ายแล้ว จริงๆนะ” แจเน็ตล้วงกระเป๋าถือ หยิบธนบัตรหนึ่งร้อยดอลลาร์ ออกมาสองใบ “ฉันจ่ายให้คุณ” แจเน็ตกล่าวเสียงหนักแน่น พนักงานขายเบิ่งตามองธนบัตร คลึงกระดาษเช็ด หน้าที่ดึงออกมาเป็นก้อนกลม “สองร้อยดอลลาร์?” เธอเหลือบมองข้ามไหล่ “แค่ ค�ำถามเดียว? คุณล้อเล่นหรือเปล่า?” แจเน็ตไม่มีแม้การกะพริบตา คิว้ ของพนักงานขายขมวดเข้ามาหากัน ไฝไหลเคลือ่ น ริบบิ้นสีแดง
33
ไปหาขมับ “เพื่อกรณีศึกษา?” ศีรษะผงก “กรณีศึกษาส่วนตัว” “แล้วคุณก็จะเลิกถาม?” ศีรษะผงกอีกครั้ง “คุณเป็นสมาชิกห้าง?” แจเน็ตคุย้ ในกระเป๋าเงิน หยิบบัตรเครดิตสีบรอนซ์ของ ห้างออกมา “เอาเถอะ” พนักงานขายค้อมค�ำนับ “ถ้าเผื่อมีค่า มากขนาดนั้นส�ำหรับคุณ แทบจะเรียกเป็นประจ�ำนะ ใช่ค่ะ แค่ไหนที่คุณเรียกว่าเป็นประจ�ำ?” “เกือบทุกครั้ง” แจเน็ตบอก “ดีค่ะ, งั้น” พนักงานขายกล่าวต่อ “เป็นประจ�ำค่ะ ราวเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ ด้วยวิธี ใดวิธีหนึ่ง บางวันง่าย บาง วันยาก ฉันไม่ได้จดบันทึกไว้ ในช่วงที่ ไม่ได้กินยาคุมจะง่าย กว่า ส�ำหรับฉัน ช่วงกลางคืนดีกว่าตอนเช้า เอาละ, เสร็จ เรียบร้อย เสื้อคอเต่าอยู่ทางโน้นค่ะ” ใบหน้าของพนักงานขายแดงเรือ่ สอดคล้องกลมกลืน รับกับสีริบบิ้น โหนกแก้มระบายสีแดงจัด แจเน็ตยื่นธนบัตรให้ สะกดใจหักห้ามใจตัวเองไม่ ให้ ดึงมือพนักงานขายมาจูบ “ขอบคุ ณ ค่ะ ” เธอรู้สึ กว่ า น�้ำ ตาเอ่อ ขึ้นมาจนโลก เลอะเลือน “คุณสวยเหลือเกิน” ส�ำเนียงโหยหาครางออกมา จนท�ำให้ทั้งสองฝ่ายประหลาดใจ พนักงานขายจ้องมองธนบัตร หัวร่อคิกออกมาก่อน 34
คัลเลอร์ มาสเตอร์
จะยื่นมือมารับเงิน เดินไปยังแผนกเสื้อสูท ผู้จัดการอายุ มากกว่า ผมบลอนด์กว่า เดินข้ามห้องตรงมาหา รับรู้ ได้ ว่าจ�ำเป็นต้องใช้ทักษะในการบริหารจัดการ “มีอะไรให้รบั ใช้ไหมคะ?” เธอถามแจเน็ต ยืนโดดเดีย่ ว หน้าเครื่องคิดเงิน “ฉันอยากได้เสื้อคอเต่า” แจเน็ตบอก ในเรือ่ งสยองขวัญ นางหนึง่ บอกผูช้ ายว่าเธอรักเขา และจะ แต่งงานด้วย แต่เขาจะต้องไม่ปลดริบบิน้ ก�ำมะหยีส่ แี ดงรอบ ล�ำคอของเธอออก เรือ่ งเดียวทีเ่ ขาจะต้องไม่ซกั ไซ้ถามไถ่เธอ ในระยะแรก เป็นเงื่อนไขที่ง่ายแก่การปฏิบัติ เขายอมตาม นานหลายปี สองสามีภรรยาสุขล้นเหลือ แต่ไม่นานนัก เงื่อนไขนี้กวนใจ เหมือนการมีปากเสียงเล็กน้อย เหมือน ไฟสุมกรุ่นในอก ท�ำไมต้องลึกลับขนาดนี้? เขาปลดริบบิ้น กลางดึกในตอนที่เธอหลับใหล กรีดร้องออกมาสุดเสียงเมื่อ หัวของเธอกลิ้งตกลงบนพื้นห้อง ก่อนหน้านี้ ในแคมป์ฤดูร้อน เรื่องเล่าขนหัวลุกท�ำให้ แจเน็ตขนพองด้วยความขุ่นเคืองใจ สามีแบบไหนกันที่ ยุม่ ย่ามในชีวติ ภรรยาจนท�ำให้เธอหัวขาด? ความรักหวานชืน่ ต่อกันไม่เพียงพออีกหรือ? ท�ำไม? แค่นบั ถือความเป็นส่วนตัว เรื่องเดียวของเธอก็ท�ำไม่ได้? กฎข้อเดียว? แต่ ในห้อง ลองเสื้อ กลิ่นเสื้อขนสัตว์ ใหม่อวลในจมูก เรื่องเล่าริบบิ้น รุมเร้าใจ ในแง่ไหนเธอบอกไม่ได้ ในขณะที่เธอจ่ายเงินค่า เสื้อคอเต่าสามตัว : สีครีม สีฟิวเชีย สีด�ำ เธอเล่าเรื่องนี้ ให้ผู้จัดการผมบลอนด์ฟัง หญิงวัยกลางคน ไหล่ผึ่งผาย ริบบิ้นสีแดง
35
มือใหญ่ มือคนท�ำงาน คนทีน่ า่ จะรอบรูเ้ รือ่ งราวความเป็นไป ในชีวติ “คุณคิดว่าหมายความว่ายังไง?” แจเน็ตถาม อีกฟาก หนึ่งของห้อง พนักงานขายที่เธอชื่นชอบจัดเรียงเสื้อเบลาส์ บนราวแขวน ผู้จัดการรีดใบเสร็จรับเงินให้เธอลงลายเซ็น “ฉันจ�ำเรื่องนั้นได้” ผู้จัดการบอก ถอนหายใจยาว “ฉันได้แฟนน่ารักที่สุดในแคมป์ฤดูร้อน” “ฉันหมายความว่าท�ำไมไม่หาความสุขในสภาพที่เป็น อยู่?” แจเน็ตซักไซ้ ผู้จัดการแยกส�ำเนาใบเสร็จที่เซ็นชื่อแล้วเก็บรวมเข้า กอง พับเสือ้ คอเต่า คัน่ กลางด้วยกระดาษเยือ่ น�ำทัง้ สามตัว ลงถุง “โทษเขาได้ ไง?” เธอกล่าว ยื่นถึงให้แจเน็ต “ฉัน ยกมือสนับสนุนเสือ้ ผ้าเต็มตัวนะ แต่เสือ้ ผ้ามีไว้ ให้ถอดเปลือ้ ง รู้ ไหม? คุณว่าเขาแต่งงานกันนานกี่ปีนะ?” “ไม่รู้ ได้” แจเน็ตตอบ เอื้อมมือไปรับถุง “เรื่องเล่า ไม่ได้บอกไว้” “ถอดทิ้งทุกชิ้น!” ผู้จัดการขยิบตาให้แจเน็ต “เสื้อ คอเต่าสมประโยชน์ ในแง่นั้นเหมือนกัน” พนักงานขายริบบิน้ แดงจัดเสือ้ เบลาส์เสร็จสิน้ ท�ำงาน ต่อที่ราวกางเกง เป็นจริงเหมือนที่ผู้จัดการบอกไว้ ริบบิ้น สร้างขึ้นมาเพื่อให้ถอดทิ้ง แจเน็ตเองอยากจะถลาไปหาสาว คนนั้น กระตุกปลายคลายเงื่อน ถอดริบบิ้นออกจากล�ำคอ พนักงานขาย เป็นเช่นนั้น สามีไม่รู้ว่าตัวเองจะโดนอะไร แจเน็ต คิดเรื่องนี้ ในตอนที่เดินตรงไปหาบันไดเลื่อน สามีภรรยา 36
คัลเลอร์ มาสเตอร์
แต่งงานกันนานหลายปี เขาอยากให้เธอสละละทิ้งก�ำบัง ซ่ อ นตั ว ชิ้ น สุ ด ท้ายที่เธอมีอยู่ เธอจะได้ยืนเปลือยเปล่า ล่อนจ้อนต่อหน้าเขา เขาจะได้ร่วมรักกับผิวเนื้อทั้งมวลบน เรือนกายของเธอ แหงละ, การท�ำเช่นนั้นท�ำให้หัวของเธอหลุดจากบ่า กลิ้งขลุกๆ บนพื้นห้อง ที่บ้านค�่ำคืนนั้น แจเน็ตสวมสเวตเตอร์ ใหม่สีฟิวเชีย เธอท�ำ อาหารมื้อเย็นอย่างง่าย สปาเกตตีราดซอสแดงจากกระปุก เธอกับแดเนียลกินอาหารร่วมกันเงียบเชียบ มื้ออาหาร เสร็จสิ้น แดเนียลเก็บโต๊ะเก็บจานไปวางในอ่างล้าง “ขอบคุณ” เขากล่าวที่เคาน์เตอร์ “อาหารอร่อย” เธอจับตามองเขา เปิดก๊อกน�ำ้ ล้างส้อม ผมยาว น่าจะ ไปเล็มด้านข้างออกได้แล้ว “วันนี้ วันที่ 9 พฤศจิกายน” แดเนียลบอก “ฉันรู้” เธอตอบ “ขอบคุณอีกครั้ง” เขาเช็ดส้อมให้แห้ง คืนนี้ เงียบผิดปกติ “รู้อะไรไหม? คุณพูดถูก” แจเน็ตบอก กวาดเศษ ขนมปังบนโต๊ะลงฝ่ามือ “เรื่องที่คุณพูดเมื่อหลายสัปดาห์ ก่อน เรื่องภรรยาของคุณ” เขาไม่หันหน้ากลับมาจากอ่างล้างจาน “ตอนที่ผมซื้อ ดอกไม้มา?” “ใช่ค่ะ” “ผมพูดว่าไงนะ?” “เมียผมไม่รักผมอีกแล้ว” ริบบิ้นสีแดง
37
เขายื่นนิ้วผ่านพวยน�้ำ หยดน�้ำยาล้างจานลงบนจาน “ผมคิดว่าที่พูดไม่ใช่อย่างนั้น” เธอหยิบผ้าเช็ดจาน “โอ?” “ผมคิดว่า ผมบอกว่า ‘เมียผมไม่รักผมเลย’ ” เธอโน้มตัวไปใกล้ แตะท่อนแขนของเขา “โอ, แดเนียล คุณก็รู้ว่าไม่เป็นความจริง” เธอรูส้ กึ ได้วา่ เสือ้ คอเต่าปีนไต่ขนึ้ มาคลุมล�ำคอ หัวไหล่ ช่องท้อง กางเกงคลุมท่อนขา ถุงเท้าคลุมเท้า กางเกงชัน้ ใน คลุมปอยขน ยกทรงโอบรับเต้าถัน “ฉันอยากท�ำให้ดีกว่านี้” เธอบอกเบาๆ เขาวางจานลงบนทีค่ ว�ำ่ จาน วางเรียงเป็นระเบียบบน โลหะหยักโค้ง “คุณเคยคิดจะจากไปไหม?” เขาถาม “ไม่” เขาหันหน้ามาหา ดวงตาเป็นประกาย “บางคราว ผมคิด” “คิดอะไร?” “คิดจะหนีไปจากที่นี่” เขาบอก เธอส่ายหน้า มองตาเขา งุนงง “แต่คณ ุ ไปไม่ได้” เธอ บอก “คุณเป็นคนจงรักภักดี” สายตาของเขาอ่อนโยน เศร้าสร้อย ตาตกมองอ่าง ล้างจาน “คุณจะไปจากที่นี่?” เธอถาม เสียงแหลมสูง “ไม่” เขาให้ค�ำตอบ แต่มีความอ่อนโยนในน�้ำเสียง เหมือนหนึง่ ว่าเป็นค�ำถาม หรือเค้าเลือนรางของเครือ่ งหมาย 38
คัลเลอร์ มาสเตอร์
ปรัศนีก่อตัวขึ้นมา เธอมองเห็นได้ ในทันใดว่า คนทั้งสอง, เธอกับเขา ดุ่มเดินออกจากที่นี่แล้ว การสนทนาคราวนี้ เป็นแค่เพียงการเดินผ่านประตูที่เปิดอ้าไว้ เมื่อใดที่ดวงตา จากไป จะไม่มีวันหวนคืน และเสื้อผ้าจะไม่เป็นอุปสรรค กั้นขวางอีกต่อไปแล้ว ฉีกขาดรุ่งริ่ง ปล่อยให้ความเจ็บปวด ทะลักเข้ามา
ริบบิ้นสีแดง
39
ชุนเสือ จากเรื่อง
Tiger Mending
น้องสาวของฉันได้งานแล้ว เธอท�ำงานไม่ยอมให้มที ตี่ ิ สองปี ก่อนหน้านี้ เธอเรียนหมอ ก่อนจะลาออกมาเป็นช่างเย็บผ้า (อะไรนะ? อาจารย์อุทานในวันที่เธอลาออก ศัลยแพทย์! เธอเป็นศัลยแพทย์มือดีได้! ไม่ค่ะ เธอบอก ไม่ชอบการ ท�ำงานดึกดืน่ เธอเหนือ่ ยล้าตาปิดหลังเทีย่ งคืน) เธอมีทกั ษะ การเคลื่อนไหวละเอียดกว่าเครื่องจักร เธอซ่อมผ้าเช็ดหน้า ของท่านได้ มองไม่เห็นฝีเข็มด้วยซ�้ำไป ประหนึ่งว่า เธอ หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับผ้าเช็ดหน้า ครั้งหนึ่ง ฉันปาก แตก ตกต้นไม้ เธอเย็บริมฝีปากของฉันด้วยน�ำ้ แข็งและเข็ม อังไฟ ฉันไม่มีแม้รอยแผลเป็น มีเพียงเส้นขาวบางๆ แน่อยู่แล้ว สตรีก�ำย�ำสองนางเดินเข้ามาในโรงเรียน ตัดเย็บ เธอทั้งสองมองเห็นน้องสาวของฉันเป็นคนแรก น้องสาวท�ำข้อสอบไฟนัล เสื้อราตรีสีเหลืองมะนาว เพชร ระยิบระยับประดับรอบคอ เธอทุ่มสมาธิเต็มที่ สอยเข็ม ควักห่วงเล็กจิ๋ว สองสาวพุ่มผมดกหนา กลิ่นกายพฤกษา คล้ายกลิ่นไม้ ไผ่ (น้องสาวบอกฉันอย่างนั้น) ทั้งคู่ โฉบเข้า มาดูเธอท�ำงาน น้องสาวของฉันแน่วนิ่ง ไม่มีอาการนิ่วหน้า 40
คัลเลอร์ มาสเตอร์