ภาคหนึ่ง
อาหาร
1
เกิดเรื่องครั้งแรกสุดในบ่ายวันอังคาร วันอากาศอบอุ่นฤดูใบไม้ผลิ ในทุ่งราบใกล้ฮอลลีวูด ลมอ่อนโบกโบยจากมหาสมุทร เคลื่อนไปทาง ตะวันออก โยกส่ายกลีบดอกแบล็กอายด์แพนซีที่เพิ่งปลูกใหม่ในกระบะ ดอกไม้ แม่ของหนูอยู่บ้าน อบเค้ก หนูเดินสะดุดบนทางเดิน แม่เปิด ประตูหน้ารับก่อนหนูจะทันได้เคาะประตู ซ้อมใหญ่กันดีไหม? แม่ถาม ยืนเอนพิงกรอบประตู แม่ดึงหนูมา กอดทักทาย กดอัดร่างหนูเข้ากับผ้ากันเปือ้ นทีห่ นูโปรดทีส่ ดุ ผ้าฝ้ายกร่อนบาง ประดับลายเชอร์รีคู่ บนเคาน์เตอร์ห้องครัว แม่วางเครื่องปรุง : ถุงแป้ง กล่องน�้ำตาล ไข่ไก่เปลือกสีน�้ำตาลสองฟองวางในร่องกระเบื้อง เนยเหลืองขอบกลมมน สองก้อน ชามแก้วก้นตื้นบรรจุผิวเลม่อน ช่วงนี้เป็นสัปดาห์วันเกิดเก้าขวบ ของหนู วันยาวนานคาบเรียนต่อเนือ่ งติดกันทีห่ นูแสนเกลียด ในสนามเด็กเล่น ที่มีแต่การแผดเสียงขานคะแนน กลับมาหาห้องครัวแสงส่องนวลกับ ดวงตายิ้มอบอุ่นของแม่กางวงแขนอ้าต้อนรับ หนูแหย่ปลายนิ้วเข้าไปใน ถุงกระดาษไขน�้ำตาลเกล็ด ส่งเสียงงึมง�ำ ได้เลย ได้โปรด ได้ค่ะ แม่บอกว่าใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมง หนูเลยดึงสมุดสะกดค�ำออกมา หนูช่วยไหมคะ? หนูถาม วางกระดาษดินสอบนเสื่อน�้ำมัน ไม่ต้องเลย แม่บอก คนแป้งกับเบกกิ้งโซดาให้เข้ากัน นพดล เวชสวัสดิ์
13
วันเกิดของหนูอยู่ในเดือนมีนาคม ปีนั้น อยู่ในสัปดาห์กระจ่างใสสุดพิเศษ ฤดูใบไม้ผลิ ฟ้าโปร่งสดใสเหนือถนนเล็กแคบย่านที่พักอาศัยทางใต้ของ ซันเซ็ต แจสมินเลือ้ ยแหย่ยนื่ ผ่านประตูรวั้ ของเพือ่ นบ้าน แย้มบานโชยกลิน่ เข้มข้นยามย�่ำเย็น ทางเหนือ เนินสูงต�่ำไล่เรื่อยไปจนถึงเส้นขอบฟ้า บ้านหลังเล็กหลังน้อยแทรกอยูเ่ ป็นระยะ อีกไม่นาน เวลาออมแสงจะมาเยือน แม้หนูอายุใกล้เก้าขวบเต็ม หนูยังพอจะโยงได้ว่าวันเกิดของหนูบ่งบอก ถึงการมาเยือนของฤดูร้อน ห้องเรียนเปิดหน้าต่าง สวมเสื้อผ้าบางลง และอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าจะไม่มีการบ้าน เส้นผมของหนูสีอ่อนจางลง ในฤดูใบไม้ผลิ จากสีน�้ำตาลอ่อนเกือบจะเป็นสีบลอนด์ แทบจะเหมือน ปลายหางม้าของแม่เวลาที่รวบผม ในสวนของเพื่อนบ้าน อะกาแพนธัส แทงก้านเขียวยาวขึ้นจากพื้น อีกไม่นานจะบานอวดกลีบสีม่วงและน�้ำเงิน แม่ตี ไข่ร่อนแป้ง แม่วางฟรอสติงช็อกโกเลตถ้วยหนึ่งไว้ด้านข้าง อีกถ้วยเป็นเกล็ดน�้ำตาลสีรุ้ง การอบเค้กโกลาหลไม่ ใช่กิจกรรมปกติยามบ่าย แม่ไม่ได้ท�ำเค้ก บ่อยครั้งนัก งานที่แม่โปรดที่สุดจะเป็นงานท�ำมือ การอบเค้กเป็นหนึ่งใน รายการทดลอง ‘ฝีมือ’ ยาวเหยียดหลากสาขา ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา แม่โน้มน้าวอ้อนวอนจนสตรอว์เบอร์รีอ่อนใจกลายเป็นเถาไม้เลื้อย แม่น�ำ ลูกไม้โบราณมาเย็บปักเป็นทีร่ องแก้ว และจากแรงบันดาลใจปัจจุบนั ทันด่วน เจาะผนังห้องนอนพี่ชาย ติดตั้งบานประตูไม้โอ๊ก (ว่าจ้างช่างไม้มาเป็น ลูกมือ) แม่ท�ำงานเป็นผู้จัดการส�ำนักงาน แต่ไม่ชอบเครื่องถ่ายเอกสาร รองเท้าส้นสูงในส�ำนักงาน หรือคอมพิวเตอร์ หลังจากที่พ่อจ่ายช�ำระเงินกู้ เรียนกฎหมายของพ่องวดสุดท้ายแล้ว แม่ถามว่าจะลาออกจากงานได้ไหม? จะได้เรียนรู้งานที่ ใช้มือเสียบ้าง มือของฉัน, แม่เอียงเอวร่างพิงพ่อใน ช่องทางเดิน...ไม่เคยเข้าโรงเรียนฝึกฝนเลย ฝึกฝนอะไร? พ่อถาม สองมือประคองมือของแม่ไว้ เธอหัวเราะใน ล�ำคอ ทุกอย่าง ที่มีประโยชน์ แม่ให้ค�ำตอบ 14
อารมณ์เศร้าเลม่อนเค้ก
ทั้งสองขวางทาง เต็มช่องทางเดินเลย หนูกระโจนจากห้องหนึ่งไป ยังอีกห้องพร้อมกับเสือดาวพลาสติก ขอทางด้วยค่ะ หนูบอก พ่อจุมพิตพุ่มผมของแม่ สูดกลิ่นหอมกรุ่นจากพุ่มผมดกหนา พ่อ เห็นพ้องยอมรับข้อเสนอของแม่ทุกเรื่อง เพราะพ่อยืนสองขาจังก้า กราม ขบแน่น ตีตราติดหน้าผากว่า ‘ผู้ดูแลครอบครัว’ พ่อรักแม่เหมือนคนดูนก ที่หัวใจพองโตในยามได้ยินเสียงนกปากช้อนสีกุหลาบ นกน�้ำขายาวปุยขน สีชมพูหวานเพรียกร้องคู-คูจากแนวป่าโกงกาง เจออีกหนึง่ , นักดูนกส่งเสียง ได้เลย, พ่อบอก จดหมายในมือปึกใหญ่ปรบแผ่นหลังของแม่ โฮก เสียงเสือดาวพลาสติกค�ำราม ล่าถอยเข้าถ�้ำ
^
ที่โต๊ะห้องครัว หนูพลิกสมุดการบ้าน อาบไออุ่นจากเตาอบ หากจะมี ความรูส้ กึ แปลกพิลกึ ก็คงวูบวาบเหมือนดวงอาทิตย์หลบเข้าไปหลังก้อนเมฆ แล้วโผล่ออกมาให้เห็นอีกครั้ง หนูรู้วา่ พ่อกับแม่มีปากเสียงเถียงกันในคืน ที่ผ่านมา แต่ก็นั่นละ พ่อแม่เถียงกันเสมอ ไม่วา่ จะอยู่ในบ้านหรือในทีวี อีกอย่างหนึ่ง หนูวุ่นอยู่กับการหมางใจตอนพักเที่ยงกับเอ็ดดี โอกลีย์ เด็กหน้าตกกระคนนั้น หนูพลิกอ่านหนังสือสะกดค�ำ knack, knick, knot แล้วก็ cartwheel, wheelbarrow, wheelie ที่เคาน์เตอร์ แม่เท แป้ ง ผสมสี เ หลื อ งเหนี ย วหนื ด ลงในถาดทาน�้ ำ มั น เกลี่ ย ให้ เ รี ย บด้ ว ย พายพลาสติกสีชมพู ตรวจอุณหภูมิเตาอบ ปัดป่ายปอยผมชื้นเหงื่อบน หน้าผากด้วยข้อนิ้ว เริ่มกันเลย แม่บอก ดันถาดเข้าไปในเตาอบ หนูเงยหน้ามอง แม่ยกปลายนิ้วคลึงเปลือกตา แม่เป่าจูบมาให้หนู บอกว่าแม่จะเอนหลังสักครู่ ได้เลยค่ะแม่, หนูพยักหน้ารับ นกสองตัว ส่งเสียงจิบ๊ จ๊าบเถียงกันข้างนอก ในหนังสือ หนูเลือกคนเข็นรถเข็นล้อเดียว นพดล เวชสวัสดิ์
15
ลงสีรองเท้าของเธอ เชือกผูกรองเท้าสีแดง ใบหน้าระบายด้วยสีส้มอ่อน หนูสาบานว่าคราวหน้าจะทุ่มลูกบอลให้แรงกว่านี้ในสนามเด็กเล่น ลูกบอล จะได้กระดอนไปทางมุมสนามของเอ็ดดี โอกลีย์ หนูวาดแอปเปิลอีกสักหน่อย เติมลงในรถเข็นล้อเดียว กลิน่ เนยอุน่ อวลทัว่ ห้อง เจือด้วยกลิน่ น�ำ้ ตาล กลิน่ เลม่อน และกลิน่ ไข่ ห้าโมงเย็น เสียงเครือ่ งตั้งเวลาดังขึ้น หนูดึงเค้กออกมา วางไว้บนหลัง ตูเ้ ตาอบ บ้านเงียบเชียบ ถ้วยฟรอสติงช็อกโกเลตอยูบ่ นเคาน์เตอร์ รอพร้อม ใช้งาน เค้กกลมกล่อมทีส่ ดุ ในตอนทีอ่ อกจากเตาอบใหม่ๆ หนูอดใจรอไม่ไหว ยื่นนิ้วไปยังมุมถาด วักเนื้อเค้กนุ่มหยุ่นสีทอง จุ่มครีมช็อกโกเลตชุบให้ทั่ว ส่งเค้กนุ่มชิ้นนั้นเข้าปาก
16
อารมณ์เศร้าเลม่อนเค้ก
2
หลั ง จากแม่ ล าออกจากงาน แม่ ใ ช้ เ วลาหกเดื อ นเศษที่ ผ ่ า นมา ตกแต่งบ้านให้สวยงาม แต่ละสัปดาห์ จะเป็นโครงการแตกต่างกัน แรกสุด แม่ปลูกสตรอว์เบอร์รีในสนามหลังบ้าน ปลูกเกาะรัว้ จนได้ลกู สีแดงจุดเล็กๆ ผุดเป็นแนวหยักขึ้นลงเหมือนคลื่น ท�ำเรื่องนั้นเสร็จ แม่หดขานั่งบนโซฟา ลูกไม้เก่าหอบใหญ่บนตัก ประดิษฐ์เป็นผ้ารองจาน วางผืนดีที่สุดรอง อ่างสตรอว์เบอร์รีที่เก็บสดๆ จากสนามหลังบ้าน แม่ตีครีมจนขึ้นฟอง ราด สตรอว์เบอร์รีในอ่างเซรามิกทีแ่ ม่ทำ� สมัยเรียนมหาวิทยาลัย สีแดงตัดสีขาว หรูหรางดงาม แต่แม่รบั ค�ำชมไม่เก่ง ถึงฤดูใบไม้รว่ ง สตรอว์เบอร์รโี รยรา แม่หนั มาหางานสมบุกสมบัน แม่โทรคุยกับเพือ่ นทีร่ จู้ กั ช่างไม้ ว่าจ้างช่างให้ มาท�ำงานที่บา้ น โดยมีเงื่อนไขเพียงอย่างเดียว แม่จะร่วมท�ำงานด้วย แม่ ติดประตูดา้ นข้างห้องนอนพีช่ าย เผือ่ ว่าเขาอยากเปิดประตูเดินออกจากบ้าน แต่พี่ชายเกลียดโลกข้างนอก หนูบอก เดินตามหลังแม่กับช่างไม้ เข้าไปในห้องของโจเซฟ ท�ำไมหนูไม่ได้ประตู? หนูยังเด็กเกินกว่าจะมีประตู แม่บอก พี่ชายกอดเป้ไว้ เบิ่งตามอง ผงกหัวเล็กน้อยในตอนทีแ่ ม่ถามว่าต�ำแหน่งนีด้ ีไหม? จะใช้เวลานานแค่ไหน? เขาถาม เราจะท�ำงานตอนที่ลูกไปโรงเรียน แม่ให้ค�ำยืนยัน ดึงสมุดบันทึก ออกมาจดรายการที่ต้องใช้ สามสัปดาห์เต็มๆ ของการเลื่อยไม้ ขัดด้วยกระดาษทราย ทุบผนัง นพดล เวชสวัสดิ์
17
และสร้างขึน้ มาใหม่ แม่สวมกางเกงยีนส์ ผมรวบมัดหางม้าซุกไว้ในเสือ้ เบลาส์ ช่างไม้ให้คำ� อธิบายยืดยาวเรือ่ งขนาด โจเซฟห่มผ้านวมลายต่ออีกผืนหลังจาก ทลายผนังลงไปแล้ว เพราะเขาอยากนอนเตียงตัวเอง ช่างไม้กับแม่ท�ำงาน วันแล้ววันเล่าจนตัง้ วงกบ ติดช่องแสงเหนือประตู ติดลูกบิดเข้าที่ แม่ประดับ ด้วยม่านสีแดงสด ห้อยลงมาครึง่ บานประตู แม่สง่ มอบงานให้โจเซฟในทันที ทีเ่ รากลับจากโรงเรียน ลากข้อมือเขาเข้าไปในห้อง ค้อมค�ำนับ นี่ไง! แม่บอก โจเซฟจับลูกบิด ออกจากห้องผ่านประตูช่องนั้น เดินอ้อมบ้านเข้าทาง ประตูหน้า เข้าไปในห้องครัวกินซีเรียล ดูดีครับ เขาส่งเสียงจากห้องครัว หนูกบั แม่เปิดปิดประตูบานนัน้ สักห้าสิบครัง้ ล็อกประตู รูดม่านปิด ปลดล็อก รูดม่านเปิด พ่อกลับบ้านตามเวลาเดิม ร่างสูงหกฟุต แทบจะต้องก้มหัว ลอดผ่านช่องประตูหน้า พ่อคุยโทรศัพท์อยู่ที่ห้องนอน ในตอนที่แม่ลากพ่อ มาดูผลงานใหม่ล่าสุด พ่อบอกว่า ก็ดีนี่ ฝีมือหมดจด พ่อยกมือกอดอก อะไร? แม่ถาม ไม่มีอะไร มีล็อกกุญแจด้วย หนูชี้ให้ดู แค่ตลกไปหน่อย พ่อบอก ย่นจมูก งานหนักสาหัส เติมประตู ในห้องนอนให้คนเดียวเข้าออก พ่อก็ใช้ได้นะ โจเซฟส่งเสียงจากห้องครัว เผื่อไฟไหม้ หนูบอก ขัดจนมือด้าน แม่ลูบหนังหนาด้านในอุ้งมือ นุ่มมาก พ่อบอก มือลูบไล้ผา้ ม่าน หลังอาหารเย็น พ่อท�ำงานต่อจนแล้วเสร็จในห้องนอน แม่นอน เหยียดยาวบนพรมห้องนั่งเล่นหน้าเตาผิงอิฐแดง อากาศยังไม่หนาวนัก ข้างนอกสักเจ็ดสิบองศา แม่ก่อไฟในเตาผิงด้วยซุงไม้สนที่แม่พบในโรงรถ มานั่งนี่เถอะ, โรส แม่เรียก หนูไปนอนซุกแม่ เหม่อมองเปลวไฟแลบเลีย ไม้สนจนกลายเป็นขี้เถ้า คืนนั้น หนูฝันร้าย กล่าวกันว่าคนเราจะฝันร้าย 18
อารมณ์เศร้าเลม่อนเค้ก
ได้งา่ ยๆ ถ้าบ้านอุ่นอบอ้าว หนูฝันว่าเราหล่นลงไปในแม่น�้ำเย็นเยียบ เค้กวันเกิดของหนูเป็นโครงการล่าสุดของแม่ จะไม่ใช้แป้งส�ำเร็จรูป เริ่ม ท�ำเองทั้งหมด ผสมแป้ง เบกกิ้งโซดา ผิวเลม่อน เพราะหนูขอแม่ไว้ตั้งแต่ วันเกิดแปดขวบ หนูชื่นชอบรสเปรี้ยวนิดๆ หนูกับแม่ดูต�ำราอาหารด้วยกัน หลายเล่มจนได้สูตรถูกใจ กลิ่นหอมอวลในห้องครัวชื่นใจเหลือเกิน กล่าว ให้ชัด ค�ำแรกที่แอบกินอร่อยจัง เนื้อนุ่มอุ่นกรุ่นกลิ่นซิตรัส เคลือบด้วย น�้ำตาลหวานเข้มเย็นฉ�่ำ นอกบ้ านมืดสลัวแล้วในตอนที่หนูเคี้ยวค�ำแรกกลืนลงคอ หลัง ความประทับใจแรกผ่านพ้น หนูรู้สึกถึงระลอกกระฉอกในอก ปฏิกิริยาที่ ไม่ได้คาดคิด ประหนึ่งว่าเซนเซอร์ตรวจวัดฝังลึกในตัว ยืดยื่นกล้องขึ้นมา ส่องกวาดโดยรอบ ปลุกต่อมรับรสให้รับเนื้อหาใหม่ ส่วนผสมชั้นดี ไม่ว่า จะเป็นช็อกโกเลตเลิศรส เลม่อนใหม่สด คล้ายจะบดบังซุกซ่อนบางอย่าง ที่ใหญ่กว่า อัปลักษณ์กว่า บัดนี้ รสชาติแท้จริงเบื้องล่างผุดโผล่ขึ้นมาทุก ค�ำเคีย้ ว หนูรบั รสช็อกโกเลตได้ นัน่ แน่อยูแ่ ล้ว แต่มอี วลไอบางอย่างแทรก เจือ คลีก่ ระจายทีละน้อย อวลฟุง้ ในปาก รสชาติของขนาดเล็ก สัมผัสรับรู้ การถดถอยหลีกหลบ ความหงุดหงิดกระวนกระวายใจ หนูลิ้มรสความ ห่างเหินที่รู้ได้ว่าต่อเชื่อมกับแม่แล้ว ชิมรสอื้ออึงของกระบวนความคิด บิดเกลียวซ้อนชัน้ กันเป็นสาย เหมือนว่าหนูรบั รสชาติของการกัดฟันขบกราม ที่ ท� ำให้ แ ม่ ป วดหั ว จนต้ อ งโยนแอสไพริ น เข้ า ปากมากเกิ น ความจ� ำ เป็ น เม็ดยาเรียงแถวเป็นเส้นประจุดสีขาวบนโต๊ะหัวเตียง ไม่ต่างไปจากจุดประ 'ละไว้ในฐานที่เข้าใจ' ในวาจา 'แม่จะเอนหลังสักครู่...' ทุกรสใช่ว่าจะมี รสชาติเลวร้าย ไม่แย่นัก แต่ขาดไร้ความกลมกล่อม สัมผัสบนต่อมรับรส โอนเอียงไปทางความกลวงเปล่า ประหนึ่งว่าช็อกโกเลตและเลม่อนห่อหุ้ม ความว่างเปล่าไว้ภายใน มือของแม่ปั้นแต่งเค้ก ความคิดแยกแยะลดเพิ่ม เติมสมดุลให้ส่วนผสม แต่...แม่ไม่อยู่ที่นั่น รสชาติวาบสู่สมองจนหนูกลัว นพดล เวชสวัสดิ์
19
หนูเปิดลิ้นชักเฉือนเค้กออกมาชิ้นโต ท�ำลายวงกลมก้อนเค้กไปแล้ว หนู ต้องตรวจให้แน่ใจในวินาทีนั้น หนูวางเค้กบนจานลายดอกไม้สีชมพู คว้า ผ้าเช็ดปากจากลิ้นชัก หัวใจเต้นระรัว เอ็ดดี โอกลีย์ หดร่างย่อเหลือแค่ หั ว เข็ ม หมุ ด หนู ห วั ง ว่า หนู ค งคิ ดไปเอง หรื อ เป็ น เพราะเลม่ อ นเน่ า ? น�้ำตาลบูด? แต่ก็รู้วา่ สิ่งที่หนูชิมรสไปแล้ว ไม่เกี่ยวกับส่วนผสมแต่ละอย่าง เลย หนูเปิดสวิตช์ไฟ ถือจานเค้กเข้าไปในอีกห้อง นั่งลงในเก้าอี้ลายทาง สีส้มตัวโปรด กัดแต่ละค�ำ อืม, อร่อย อร่อยที่สุดเท่าที่เคยกินมา...แต่ ทุกค�ำ...รสแหลมคมแห่งการลาจากขาดหาย ความโหยหา ความอัดอัน้ ตันใจ และความกลวงว่างเปล่า นีเ่ ป็นเค้กทีแ่ ม่อบให้หนูเป็นพิเศษ ลูกสาวของแม่ที่ เธอรักทีส่ ดุ รักมากจนถึงขัน้ ก�ำมือแน่นด้วยความดาลใจในยามทีห่ นูกลับจาก โรงเรียน แม่สง่ เสียงทักทาย ดึงร่างหนูไปกอด กอดรัดอย่างไรก็ไม่สาแก่ใจ หนูกนิ เค้กทัง้ ชิน้ ทุม่ ใจทัง้ หมดสดับรส เสาะหาข้อพิสจู น์วา่ หนูคดิ ผิด แม่ตนื่ อีกครัง้ ราวหกโมงเย็น เดินเข้ามาในห้องครัวพบเค้กแหว่งไปแล้ว และ พบหนูนอนซบหน้าอยู่ที่เก้าอี้ลายทางสีส้ม แม่คุกเข่าลง ปลายนิ้วปัดป่าย เส้นผมจากหน้าผากร้อนจัดของหนู โรซี, ลูกรัก สบายดีหรือเปล่าลูก? หนูกะพริบตา เปลือกตาหนาหนัก เหมือนมีตุ้มตะกั่วห้อยสายเบ็ด เกาะเปลือกตาข้างละตุ้ม หนูตัดเค้กกินไปชิ้นหนึ่งแล้ว แม่ยิ้มรับ หนูยังเห็นอาการปวดศีรษะของแม่ เปลือกตาข้างซ้ายยัง เต้นตุบ แต่รอยยิ้มจริงแท้ ไม่เป็นไรนี่ ปลายนิ้วของแม่คลึงกระดูกเบ้าตา เป็นไงบ้าง? ดีค่ะ หนูตอบ แต่เสียงแตกพร่า แม่เดินไปตัดเค้กให้ตวั เอง นัง่ ข้างหนู นัง่ ขัดสมาธิบนพืน้ ผ้าปูทนี่ อน กดรอยบนโหนกแก้มเป็นทางยาว 20
อารมณ์เศร้าเลม่อนเค้ก
อืม, แม่กลืนค�ำเล็กลงคอ คิดว่าหวานเกินไปหรือเปล่า? หนูรสู้ กึ เหมือนว่าภูเขาก่อตัวในล�ำคอ ความปวดแผ่รา้ วไปถึงท้ายทอย เป็นอะไรหนูน้อย? แม่ถาม ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ โจกลับจากโรงเรียนหรือยัง? ยังค่ะ เป็นอะไร? หนูร้องไห้? มีเรื่องอะไรที่โรงเรียน? แม่กับพ่อเถียงกันหรือเปล่าคะ? ก็ ไม่เชิง แม่ยกผ้าเช็ดปากซับริมฝีปาก แค่อภิปราย หนูไม่ต้อง กังวลเรื่องนั้น แม่สบายดีหรือเปล่า? หนูถาม แม่? ใช่ค่ะ, แม่ หนูลุกขึ้นนั่งตัวตรง แม่ยักไหล่ ไม่มีอะไรนี่ แม่แค่อยากงีบสักหน่อย ท�ำไมหรือ? หนูสะบัดหัวไล่ความคิด หนูแค่คิด... แม่เลิกคิ้วสูง รอคอยรับฟัง รสชาติ กลวงเปล่า หนูบอก รสชาติเค้ก? แม่หวั เราะเบาๆ ตาเบิกโพลงตกตะลึง เลวร้ายขนาดนัน้ เชียว แม่ลืมเติมอะไรไปหรือไง? ไม่ค่ะ, ไม่ใช่อย่างนั้น รสชาติเหมือนแม่ไม่อยู่ที่นี่ แม่แน่ใจนะคะ ว่าไม่เป็นอะไร หนูสั่นศีรษะ ค�ำไหลพรูออกมา ค�ำโง่ๆ พวกนั้น ฟังไม่เป็นภาษา แม่อยู่ที่นี่, แม่บอก สดชื่นแจ่มใส แม่สบายดี มีอะไรอีกไหม? แม่ ใช้ส้อมตัดเค้ก ยื่นส่งมาให้ ผลรวมของโกโก้กับแสงอาทิตย์ หนูจะกินได้ไหมนี่? หนูพยายามกลืนลงไป น�้ำลายเหนียวหนืดไหลอ้อม ภูเขาใหญ่ในล�ำคอ นพดล เวชสวัสดิ์
21