1 โคซากุ โทคิตะเดินกระเพือ่ มเข้ามาในห้องผูอ้ �ำนวยการ ร่างหนาอวบใหญ่ น�้ำหนักน่าจะถึงสองร้อยห้าสิบปอนด์ อากาศในห้องร้อนและอบอ้าว ห้องผูอ้ ำ� นวยการของสถาบันวิจยั จิตเวชมีโต๊ะห้าตัว แต่มคี นนัง่ ประจ�ำ เพียงสอง...โคซากุ โทคิตะกับอัตซึโกะ จิบะ โต๊ะทั้งสองเบียดยื้อแย่ง ช่องหน้าต่างที่ปลายห้อง ห้องผู้อำ� นวยการแบ่งกั้นกับห้องพนักงานด้วย บานกระจก แต่ประตูเลื่อนเปิดทิ้งไว้ตลอดเวลา จนห้องทั้งสองเป็น ส่วนขยายของกันและกัน ดอกเตอร์จิบะซื้อแซนด์วิชกับกาแฟจากร้านค้าในสถาบัน ยังวางทิ้ง ไว้บนโต๊ะ วันนี้เธอไม่หิว อาการปกติส�ำหรับอาหารมื้อกลางวัน สถาบัน มีรา้ นอาหาร จ�ำหน่ายให้พนักงานและคนไข้ แต่อาหารแทบไม่ตา่ งไปจาก อาหารเลี้ยงม้า มองในแง่ดี อาการเบื่ออาหาร หมายถึงน�้ำหนักที่ไม่เพิ่ม ขึ้น หรือท�ำให้หน้าสวยหุ่นงามของเธอแปรเปลี่ยน...หน้าเข้มตาคมที่สถานี โทรทัศน์แวะเวียนมาเรียกร้องให้แถลงข่าวอยูแ่ ทบจะเป็นประจ�ำทุกวัน แต่ ความสวยไร้ประโยชน์ในยามทีเ่ ธอรักษาคนไข้ อัตซึโกะไม่เคยสนใจให้ความ ส�ำคัญต่อหน้าตาตัวเอง หรือการออกทีวี “พนักงานมีลกู แมวอีกแล้ว” โทคิตะส่งเสียงผิดเพีย้ น ในตอนทีห่ ย่อน ก้อนเนื้ออวบใหญ่ลงบนเก้าอี้ข้างเธอ นั่นหมายถึงนักบ�ำบัดผู้หนึ่งแสดง อาการโรคหลงผิดหวาดระแวง “ลือกันว่าเป็นโรคจิตเภทแพร่เชื้อ นี่ไม่มี ใครกล้าแตะเครื่องสแกนหรือเครื่องสะท้อนกันอีกแล้ว” “น่ากังวล” อัตซึโกะกล่าว เธอเองเคยผ่านประสบการณ์นั้นมาแล้ว 9
ปาปริกา
เป็นเรื่องปกติที่นักบ�ำบัดหวั่นหวาด เกรงจะติดบุคลิกภาพแปรปรวนจาก คนไข้ บางคนถึงกับอ้างว่าความป่วยไข้ทางจิตแพร่ผ่านเยื่อเมือก เหมือน โรคเริม นับตัง้ แต่มกี ารประดิษฐ์อปุ กรณ์ไซโคเธอราปี-จิตบ�ำบัด หรือ ‘พีท’ี มาใช้งาน : เครื่องสแกนกับเครื่องสะท้อน...สแกนและสังเกตการณ์ภายใน จิตของคนไข้ ความกลัวคล้ายจะก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาแล้ว “พวกที่ ไม่สัมผัสร่วมรู้สึกกับคนไข้น่ะ พวกโฉบผ่าน พวกนี้แหละที่กลัวติดเชื้อ คุณคงคิดว่าประสบการณ์แบบนั้น น่าจะให้โอกาสวินิจฉัยตัวเองในฐานะ นักจิตบ�ำบัด” ‘การโฉบผ่าน’ หมายถึง โยนความผิดไปให้จิตแปรปรวนของคนไข้ ในยามที่นักบ�ำบัดไม่อาจผูกสัมพันธ์กับคนไข้ได้ นั่นเป็นรากแก้วของการ วินิจฉัยโรคจิตเภท...การค้นพบเมื่อไม่ถึงยี่สิบปีที่ผ่านมานี้เอง “ไม่นะ! หัวโกโบผัดงากับไก่ย่าง อีกแล้ว!” ริมฝีปากล่างของโทคิตะ ยืน่ ออกมาด้วยความไม่สบอารมณ์ เมือ่ เปิดฝาเบนโต-กล่องอาหารกลางวัน ที่แม่เตรียมมาให้ โทคิตะพักอาศัยอยู่กับแม่ในอพาร์ตเมนต์ของสถาบัน “แหวะ, กินไม่ลง!” ความอยากอาหารของอัตซึโกะทะลักพรวดพราด ช�ำเลืองมองกล่อง อาหารกลางวันขนาดยักษ์ของโทคิตะ นีเ่ ลย, โนริเบนโต ของแท้ ข้าวสวย แผ่บางข้างล่าง แผ่นสาหร่ายแปะข้างบน ราดโชยุจนชุ่ม ข้าวกับสาหร่าย เรียงสลับหลายชัน้ ...โนริเบนโตคลาสสิกจากยุคทอง! ในสายตาของอัตซึโกะ กล่องเบนโตของเพื่อนสนิทบรรจุด้วยอาหารฝีมือแม่ที่เธออยากลิ้มรส เสพรสชาติทุกอณู ปกติเธอเบื่ออาหาร ไม่คิดจะกินอาหารมื้อกลางวัน แต่ตอนนี้ หิวจนท้องร้อง “งั้นฉันกินแทน” เธอตัดสินใจแทนด้วยเสียงเข้ม มือยื่นไปหา สองมือเล็งไปยังขอบกล่องอาหารกลางวันไม้ไผ่ขนาดใหญ่ การตอบสนองของโทคิตะรวดเร็วปานกัน “ไม่มที าง!” กดมือของเธอ ติดฝากล่อง 10
ยาซุทากะ สึสึอิ
“แต่คณ ุ บอกว่าไม่อยากกินนีน่ า” อัตซึโกะประท้วง ออกแรงดึงกล่อง ออกจากมือของเขา เธอเชื่อมั่นในเรี่ยวแรงปลายนิ้วของเธอมากเอาการ หากไม่นับอาหารกลางวันกล่องนี้ ไม่มีอะไรอีกแล้วในสถาบันนี้ที่จะ ชวนให้อยากอาหารหรืออาบต่อมรับรสได้ โทคิตะร้อนรนดิ้นสู้ “ผมบอก แล้วไง ไม่มีทาง!” “โอ เดียร์, โอ เดียร์, โอ เดียร์” โทระทาโร ชิมะ ประธานสถาบัน ยืนมองคิ้วขมวด “ตัวเต็งรางวัลโนเบลสองคนของเรา ในสาขาสรีรวิทยา หรือการแพทย์ แย่งกล่องอาหารกลางวันกันนีน่ ะ?” น�ำ้ เสียงนัน้ เศร้าสร้อย โทระทาโร ชิมะมีนสิ ยั ชอบลุกออกจากห้องท�ำงาน เดินเตร่ไปในห้อง พนักงาน พูดคุยกับทุกคนที่ผ่านมาพบหน้า พนักงานถึงกับสะดุ้งโหยง เมื่อมีเสียงพูดข้ามไหล่ บางคนชี้ให้เห็นว่าการท�ำเช่นนี้ไม่เป็นผลดีต่อ หัวใจนัก แม้จะมีการเย้ยทั้งปากถากทั้งตาจากประธานสถาบัน ทั้งสองปฏิเสธ ทีจ่ ะปลดนิว้ ออกจากกล่องอาหาร ยังยือ้ ดึงกันไปมาเงียบเชียบ ชิมะเบิง่ ตา มองภาพทีเ่ กิดขึน้ ด้วยสายตาสมเพช แต่แล้วก็ผงกหัวสองสามครัง้ ยอมพ่าย ประหนึ่งเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่าอัจฉริยะมักจะจับมือร่วมทางไปกับพฤติกรรม เด็กน้อยเสมอ “ดอกเตอร์จบิ ะ ช่วงบ่ายเชิญพบทีห่ อ้ งท�ำงานด้วย” ประธานสถาบัน งึมง�ำออกมา ยกมือไพล่หลัง หันกายเดินจากไป เดินเตร่ไร้จุดหมายเข้า ในห้องพนักงาน...อยู่แล้ว “ไม่เป็นผลดีเลย คนที่จะไปบ�ำบัดรักษา มีอาการเดียวกับคนไข้” โทคิตะกล่าว หลังจากตักแบ่งอาหารปันส่วนใส่ฝากล่อง “ซึมุระเข้าใจผิด ไปถนัดใจ คิดว่าการปลดปล่อยทางจิตของคนไข้ เป็นความพยายามจะปลด ตัวเองออกจากประสบการณ์ ไม่ใช่เรือ่ งผิดปกติทคี่ นในครอบครัวของคนไข้ จะมีอาการหลงผิดแบบเดียวกัน ผมคิดว่าคล้ายกันนะ” หากเป็นเช่นนัน้ อันตรายเพิม่ สูง เพราะในสายตาของคนไข้ จะมอง 11
ปาปริกา
ว่าเป็นความพยายามหลอกลวง เหมือนในยามทีค่ นในครอบครัวแสดงความ เข้าใจต่ออาการที่เป็นอยู่ อัตซึโกะตระหนักว่าเธอจ�ำเป็นต้องวิเคราะห์จิต ของนักบ�ำบัดที่มีชื่อว่า ซึมุระ เสียแล้ว * * * อัตซึโกะเข้ามากินอาหารกลางวันในห้องผู้อ�ำนวยการเท่านั้น ห้องแล็บ ของเธอมีอุปกรณ์พีทีละลานตา แทบจะเหมือนห้องนักบิน ผู้ช่วยเดินเข้า เดินออก ไม่อาจผ่อนคลายสบายใจในห้องนั้นได้ สภาพเดียวกับส�ำหรับ ห้องแล็บของโทคิตะ ในตอนที่อัตซึโกะเดินกลับห้องแล็บ เธอเดินผ่านประตูเปิดอ้าของ ห้องบ�ำบัดรักษากลาง มองเห็นพนักงานสีห่ า้ คนส่งเสียงอือ้ อึงรอบตัวซึมรุ ะ นีเ่ องทีโ่ ทคิตะเรียกว่า ‘มีลกู แมว’ บรรยายภาพทีเ่ ห็นได้อย่างหมดจด ซึมรุ ะ ยกมือขวาชูเฉียงเหมือนสลุตนาซี คนรอบข้างส่งเสียงโต้เถียงและท�ำเช่น เดียวกัน อัตซึโกะแน่ใจว่าโดยปกติแล้ว ไม่ใช่เรือ่ งจะต้องโวยวาย ดูเหมือน ว่าเกิดเหตุไม่ปกติที่นี่แล้ว ในห้องแล็บ โนะบุเอะ คาคิโมโตะ ผู้ช่วยของเธอเขม้นจ้องจอภาพ สวมเครื่องเก็บข้อมูลรูปทรงเหมือนหมวกนิรภัยครอบศีรษะ เธอติดตาม ความฝันของคนไข้นอนหลับในห้องติดกัน ใบหน้าของโนะบุเอะเรียบเฉย ไม่รู้ตัวว่าอัตซึโกะเข้ามาในห้อง อัตซึโกะหยุดการบันทึกข้อมูล กดถอยหลังสองสามครั้งติดกัน การ ปิดเครื่องเก็บข้อมูลในทันใดถือได้ว่าอันตรายยิ่ง โนะบุเอะอาจติดกักอยู่ ในจิตใต้ส�ำนึกของคนไข้ ภาพบนจอเคลื่อนถอยหลังรวดเร็วผ่านความฝัน ของคนไข้ “โอ!” โนะบุเอะได้สติอีกครั้ง รีบถอดหมวกออกโดยเร็ว เธอลุกขึ้น ยืนเมื่อมองเห็นอัตซึโกะ “อาจารย์กลับมาแล้ว!” 12
ยาซุทากะ สึสึอิ
“เธอรู้ไหมว่าอันตรายแค่ไหน?” “ขอโทษค่ะ, อาจารย์” โนะบุเอะคล้ายจะไม่รตู้ วั ว่าเธอเคลือ่ นเข้าไป อยู่ในความฝันของคนไข้ “หนูแค่อยากสังเกตการณ์ โดยไม่เจืออารมณ์ ความรู้สึกของตัวเองเข้าไป” “ไม่เลย, เธอบุกรุกเข้าไปในความฝันเลยละ ฉันเตือนเธอกี่หนแล้ว ว่า การสวมเครื่องเก็บข้อมูลยาวนานในการติดตามความฝัน มีอันตราย ร้ายแรง” “ใช่ค่ะ แต่...” โนะบุเอะเงยหน้ามองอัตซึโกะ สีหน้าไม่พอใจนัก อัตซึโกะหัวเราะออกมา “เธอพยายามเลียนแบบฉันสินะ! เข้าไป สังเกตการณ์ในห้วงกึ่งฝัน?” โนะบุเอะอึกอักลังเล ถอยกลับไปนัง่ เก้าอีข้ องตัวเอง สายตาจ้องมอง จอภาพสะท้อนความฝัน “ท�ำไมอาจารย์ท�ำได้? หนูท�ำไม่ได้” เธอกล่าว เสียงเศร้า “หนูยังฝึกไม่พออย่างนั้นหรือ?” ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ชั่วโมงการฝึก แต่เป็นเพราะจิตของโนะบุเอะไม่แข็ง พอ บางคนมีจิตแข็ง เหมาะจะเป็นนักจิตบ�ำบัด แต่ไร้ทักษะใช้เวลาร่วม กับคนไข้ในความฝัน หรือเคลือ่ นย้ายอารมณ์เข้าไปในจิตใต้ส�ำนึกของคนไข้ ถ้าลองพยายามท�ำ รังแต่จะถูกขังไว้ในจิตใต้สำ� นึกของคนไข้ ไม่อาจคืนกลับ สู่โลกความเป็นจริงได้อีกแล้ว “อาจเป็นอย่างนั้น ระวังตัวหน่อยก็จะดีนะ ซึมุระได้รับผลกระทบ จากอาการหลงผิดหวาดระแวงของคนไข้ แค่ดเู ครือ่ งสะท้อนเท่านั้นเองนะ เธอคงได้ข่าวแล้ว” “ทราบแล้วค่ะ, อาจารย์” คนไข้ห้องข้างๆ เป็นชายอายุหกสิบ ฝันถึงการจราจรจอแจบนถนน กลางโตเกียว เมื่อสองทศวรรษก่อน ถนนในความฝันของคนไข้อ้างว้าง ไร้เสน่ห์และหยาบช้า การเคลื่อนย้ายอารมณ์เข้าไปในจิตของคนไข้โดยใช้ เครื่องเก็บข้อมูล ถนนจอแจจะกลายเป็นสถานที่ร่มรื่นน่าอภิรมย์ ภาพที่ 13
ปาปริกา
พอจะโยงไปยังฝันหวานฉ�่ำเยิ้มในวัยหนุ่ม หรือฉากที่จะพาเขากลับไปยัง อดีตเมือ่ ครัง้ ทีเ่ ขายังแช่มชืน่ มีความสุขในสังคม สัญลักษณ์ของความโหยหา ที่จะสานพันธะขึ้นมาใหม่อีกครั้งกับผู้คนรอบข้าง อัตซึโกะจะอ้าปากบอกโนะบุเอะให้เรียกตัวซึมุระ ในตอนที่โมริโอะ โอะซะไนเดินเข้ามาในห้อง คุณหมอหนุม่ โสดหน้าตาคมคายหล่อเหลา เป้า แห่งการซุบซิบในหมู่พนักงานสาวในสถาบัน ‘ชื่อเสีย’ เลื่องระบือ เนื่อง เพราะไม่ใส่ใจงานวิจยั อยากเล่นการเมืองในสถาบันเสียมากกว่า โนะบุเอะ ย่นจมูกเข้าใส่ เห็นได้ชัดว่าไม่ชอบขี้หน้าหมอนี่ “ดอกเตอร์จิบะ” โอะซะไนโพล่งออกมา โดยไม่มีการทักทายตาม มารยาท “เรื่องซึมุระ ฉันสงสัยว่าปัญหาจะไม่ได้อยู่ที่ตัวซึมุระ แต่อยู่ที่ เครื่องสะท้อน” “อย่าไปโทษเครื่อง ซึมุระจะไม่มีอาการนี้ ถ้าเขาไม่ยุ่งกับเครื่อง สะท้อน” “จริง...จริง มีนักบ�ำบัดบางคน ไม่ติดเชื้อ อาการหลงผิดหวาดระแวง จากคนไข้ แม้จะเข้าไปยุง่ เครือ่ งสะท้อน” โอะซะไนอมยิม้ ประหนึง่ อยาก บอก ฉันรู้ว่าคุณจะพูดแบบนี้ “ในเมือ่ คุณรูแ้ ล้ว ก็ไม่เห็นจะต้องบอกออกมา” โนะบุเอะเสียงเขียว เธอเชื่อมั่นในตัวหัวหน้าของเธอเต็มที่ อัตซึโกะไม่อยากเสียเวลาอภิปราย ต่อล้อต่อเถียงกับเรื่องระดับล่าง “คุณคงไม่ลมื หลักการของงานวิจยั ของเราทีน่ ี่ จริงไหม?” เธอเลือกถ้อยค�ำ ระมัดระวัง เน้นแต่ละค�ำชัดเจนเชื่องช้า “เพื่อ...พัฒนา...อุปกรณ์...พีที จ�ำได้อยู่แล้ว” โอะซะไนเน้นเสียง ทีละค�ำล้อเลียนอัตซึโกะ ไม่หนั ไปมองโนะบุเอะด้วยซ�้ำไป “ทีฉ่ นั พยายาม จะบอกคือ ผลแท้จริงจากการทีพ่ วกเราสังเกตการณ์จติ ใต้สำ� นึกของคนป่วย จิตเภท โดยมองภาพที่ปรากฏบนจอ ในเมื่อคนป่วยจิตเภทไม่กลบซ่อน จิตใต้สำ� นึกของตนเหมือนพวกอาชญากรโรคจิต ตรงกันข้ามเลย ประกาศ 14
ยาซุทากะ สึสึอิ
เสียงดังชัดเจน คิดอะไรในใจ ตะโกนออกมาอย่างนั้น ในแง่นี้ ฉันไม่เห็น ว่าจะมีประโยชน์ที่ตรงไหนที่จะแอบเข้าไปมองจิตใต้ส�ำนึก” “จิตใต้สำ� นึกของพวกเขา เป็นจิตใต้สำ� นึกของผูป้ ว่ ยจิตเภท” อัตซึโกะ กล่าว “ก็แน่อยู่แล้วที่พวกเราต้องเสาะส�ำรวจวิถีผิดปกติของการผูกโยง ระหว่าง ‘ภาพวัตถุ’ กับ ‘ความหมาย’ ของพวกเขา ในเมือ่ คุณบอกแล้วว่า ผู้ป่วยจิตเภทประกาศจิตใต้ส�ำนึกของตนชัดเจน ดังนั้น เราจะไม่มีวันรู้ ความหมายแท้จริง เว้นแต่เราจะ ‘แอบเข้าไปมองจิตใต้ส�ำนึก’ จริงไหม?” อัตซึโกะบรรยายจริงจังแล้ว แต่โอะซะไนท�ำเป็นไม่ได้ยิน ต้องการ แค่มาพูดเรื่องของตัวเอง ใบหน้าเรื่อรอยยิ้ม แสร้งท�ำเป็นมองออกไปนอก หน้าต่าง มองสนามกว้างใหญ่ เลยไกลไปถึงจนถึงแนวต้นไม้ปลูกบังรั้วกั้น รอบสถาบัน เลยไกลไปจากนั้น อาคารระฟ้าใจกลางมหานคร “นั่นเป็นทฤษฎีของคุณคนเดียว” หมอโอะซะไนกล่าว “ฉันคิดว่า ขยะทั้งเพ” “รอเดีย๋ วซี” อัตซึโกะสะกดข่มความฉุนโกรธ การสะกดอารมณ์เป็น ส่วนหนึ่งของการฝึกตน ในฐานะนักบ�ำบัดทางจิตระดับแนวหน้า “ไม่ใช่ แค่ทฤษฎีนะ แต่เป็นรากฐานของงานของพวกเราทีน่ ี่ เป็นทฤษฎีทผี่ า่ นการ พิสูจน์และได้การรับรองแล้ว ฉันไม่เห็นความจ�ำเป็นว่า จะต้องมายืนอยู่ ที่นี่และอธิบายให้คุณฟังอีกรอบ ป่วยการ เสียเวลาเปล่า เอาละ, ไปพา ซึมุระมาที่นี่ ฉันจะรักษาเขาเอง” โอะซะไนหน้าถอดสี ดูเหมือนว่า เพิง่ นึกได้ ไม่มใี ครย้อนค�ำปิดเรือ่ ง ได้เด็ดขาดกว่าอัตซึโกะอีกแล้ว “ไม่, ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เราไม่จ�ำเป็นต้องพึ่ง คุณ ฉันกับโฮชิโมโตะจะรักษาเขาเอง เราเป็นเพื่อนของเขา” โอะซะไนเดินหนีออกไปจากห้อง อัตซึโกะแน่ใจว่าไอ้หมอคนนีจ้ ะต้อง แพร่ขา่ วลือให้เข้าหูทกุ คนว่า นักบ�ำบัดติดโรคจากผูป้ ว่ ยจิตเภท แต่อตั ซึโกะ ยังไม่ทราบชัดถึงเจตนาของการมาทีน่ ี่ มายังห้องแล็บของเธอ เพราะเขารู้ ดีอยู่แล้วอันตรายของการใช้เครื่องสะท้อนพอจะหลีกเลี่ยงได้ 15
ปาปริกา
“รักษาอย่างเดียวไม่พอ” อัตซึโกะพึมพ�ำออกมา “จะต้องวิเคราะห์ อย่างเหมาะสมด้วย” โนะบุเอะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ดูเหมือนว่าเขาจะกลัวหงิกเลยนะที่ อาจารย์จะรักษาและวิเคราะห์ซึมุระได้ไม่ยาก”
2 โทระทาโร ชิมะลุกขึ้นจากโต๊ะท�ำงานในห้องท�ำงานผู้บริหาร เชื้อเชิญ อัตซึโกะให้นงั่ ในอาร์มแชร์ในส่วนรับแขก เขานัง่ ลงทีป่ ลายโซฟาทางขวาของ เธอ นั่งเอนหลังจนแทบจะนอนราบ ผลก็คือ ใบหน้าของชิมะอยู่ต�่ำกว่า อัตซึโกะในต�ำแหน่งเฉียงข้าง เพียงแค่ช้อนตามอง เขาก็จะเห็นความงาม ของอัตซึโกะ จิบะได้เต็มตา ชิมะไม่เคยเก็บง�ำความชืน่ ชมของตนทีม่ ตี อ่ เธอ “ไอ้หมอโอะซะไนแวะไปเยี่ยมคุณแล้วซี?” ชิมะถาม “อะไร? หมายความว่าเขาแวะมาที่นี่ด้วย?” อัตซึโกะลงความเห็น ไม่ประทับใจยิ่งต่อส�ำนึกแห่งล�ำดับความส�ำคัญของโอะซะไน “เขามาฟ้องว่านักวิจยั ของเราไม่สมควรอย่างยิง่ ทีจ่ ะกราบกรานทฤษฎี ของคุณสถานเดียว และไม่ควรช่วยให้คณ ุ ได้รางวัลโนเบล” ชิมะบอกด้วย เสียงหัวร่อในล�ำคอ “คิดอยูแ่ ล้ว เขาเข้าไปบอกฉันเรือ่ งซึมรุ ะ เขาคงมาพล่ามให้เข้าหูคณ ุ เรื่องการไม่วางใจต่อเครื่องพีที?” “นั่นเลย, เขาไม่เห็นด้วย ใครสนใจไปฟัง? แค่ได้ทราบว่าเครื่องนั้น รักษาคนไข้ได้ ดีพอส�ำหรับฉันแล้ว” ชิมะนิ่วหน้าเล็กน้อย “แค่ได้ทราบ ว่าคนไข้ครึง่ หนึง่ อาการบรรเทาลง ถือว่าเป็นผลลัพธ์ทเี่ ราไม่มที างฝันถึงได้ จนกระทัง่ บัดนี้ คุณคิดอย่างนัน้ ไหม, ดอกเตอร์จบิ ะ? นัน่ ก็หมายความว่า 16
ยาซุทากะ สึสึอิ
ทฤษฎีของคุณถูกต้อง หรือไม่จริง?” “เรือ่ งนีต้ อ้ งยกให้โทคิตะ เขาเป็นคนคิดค้นและพัฒนาอุปกรณ์นี้ ฉัน เพียงแค่นำ� อุปกรณ์มาใช้งาน อ้อ, ตัวเลขคลาดเคลือ่ นนะคะ คนไข้จติ เภท สองในสาม นะคะ ที่อาการดีขึ้น มิใช่แค่ครึ่งเดียว” “อ้อ, ใช่ จ�ำได้แล้ว นัน่ ถือได้วา่ วิเศษสุด” ชิมะหน้าตาเหยเก “แล้ว ท�ำไมคนไข้ในระยะอาการบรรเทา ถึงได้เลียนเค้าหน้าผูอ้ �ำนวยการสถาบัน? บางคนเลียนกิริยาท่าทางของฉันได้ไม่ผิดเพี้ยน...โดยไม่มีอารมณ์ความรู้สึก นะ แค่มองเห็น ฉันสยอง ขนลุกเลย” “คนไข้กลุม่ นีอ้ ยูใ่ นระยะปรวนแปรไม่มนั่ คง” อัตซึโกะหัวเราะออกมา เต็มเสียง “พวกเขามองหาที่พึ่งพิงทางจิตวิญญาณ จะว่าไปแล้วหมอกับ พยาบาลมักแสดงอาการเหมือนคนไข้เหมือนกันนะคะ” เสียงหัวเราะของอัตซึโกะ คล้ายจะตรึงชิมะไว้ในภวังค์ เขานิ่งไป ครู่ใหญ่ก่อนจะรวบรวมความคิดได้ “โอะซะไนไม่ได้พูดอะไรหยาบคาย ใช่ไหม?” น�้ำเสียงนั้นเจือกังวล “ก็ไม่มีนะคะ” อัตซึโกะโกหก ใบหน้าเรียบเฉย “เขามาฟ้องเรื่องเครื่องพีทีที่จะมีผลกระทบต่อหมอ” ชิมะกล่าวต่อ “พ่นค�ำศัพท์ยาวเป็นหาง ฉันบอกไปว่า จะไม่ดีกว่าหรือถ้าจะไปอภิปราย กับดอกเตอร์จิบะ? หรือว่าคุณไม่กล้า? เขาฉุนขาด แจ้งให้ทราบว่าไป อยู่แล้ว กระทืบเท้าออกไปเลย ฉันรู้สึกว่าฉันโยนบาปไปให้คุณ ฉันเป็น พวกหัวเก่า ติดตามทฤษฎีใหม่ๆ ไม่ทัน ไม่มีทางเลือกเป็นอื่น นอกจาก ส่งเขาไปให้คุณ” “ไม่ตอ้ งกังวลค่ะ” อัตซึโกะตอบ เหลียวมองรอบห้องท�ำงาน แม้จะ ตบแต่งไว้หมดจด แต่กย็ งั ดูซอมซ่อ ไม่เหมือนห้องผูท้ ำ� งานผูบ้ ริหารสถาบัน ที่โลกทั้งโลกหันมาจับตามอง ห้องท�ำงานกว้างใหญ่สมถะ จัดวางข้าวของ เหมือนยุคโบราณ ผนังสามด้านเป็นชั้นวางหนังสือ เลือกสรรแต่เฉพาะ ผลงานคลาสสิกในสาขาจิตวิทยา มีต้นฉบับของจริงจากอีมิล เครเพลิน* 17
ปาปริกา
ไม่มีผลงานยุคใหม่เลย จะไม่บาดตาผู้มาเยือนเลยหรือ? อัตซึโกะคิดว่า น่าจะถึงเวลาสับเปลี่ยนต�ำราบางเล่มในห้องนี้ “คิดว่าโอะซะไนก�ำลังวางแผนอะไรบางอย่าง ระวังตัวหน่อยนะคะ” อัตซึโกะออกค�ำเตือน เป็นกังวลต่อเก้าอี้ของเจ้านายใจดีผู้นี้ “แน่อยู่แล้ว, เขาคนเดียวคงท�ำอะไรไม่ได้ แต่น่าจะมีใครบางคนชักใยอยู่เบื้องหลัง พวกนั้นอยากให้ความล้มเหลวของฉันเป็นเครื่องเซ่นสังเวย” “คุณหมายถึงรองประธาน?” ชิมะขยับตัวอึดอัดใจ คล้ายว่าไม่สบายใจ นักที่อัตซึโกะจะเป็นผู้ชี้แนะให้เห็นเรื่องเบื้องลึกวงใน นอกจากจะเป็น ผูอ้ ำ� นวยการสถาบันนี้ ชิมะยังเป็นประธานมูลนิธทิ เี่ ป็นเจ้าของสถาบันวิจยั แห่งนี้ “ไหนๆ คุณก็ออกปากแล้ว มีขา่ วลือเหมือนกันนะว่า อินอุ เิ ล็งเก้าอี้ ประธานไว้เหมือนกัน” ไม่ใช่ขา่ วลืออีกต่อไปแล้ว แม้แต่ชมิ ะก็นา่ จะทราบแล้วว่า อินอุ ไิ ปพบ ผู้อ�ำนวยการคนอื่นๆ และดูเหมือนว่าก�ำลังวางแผนท�ำอะไรบางอย่าง แต่ ชิมะปล่อยให้ผ่านไป โทคิตะสนใจเพียงแค่งานวิจัย มีอัตซึโกะเพียง คนเดียวที่เป็นกังวลต่อเรื่องนี้ ในสภาพแวดล้อมที่ศัตรูกลุ้มรุมจากทุกทิศ เธอกับโทคิตะมีชมิ ะคอยปกป้อง ปัดเป่าภัยคุกคามให้พน้ ไป ช่วยให้ลกู น้อง ทั้ ง สองคนได้ ท�ำ งานวิ จั ย เต็ ม ที่ ยิ่ ง ไปกว่ า นั้ น อั ต ซึ โ กะผู ก พั น รั ก ใคร่ บุคลิกภาพของชิมะ รู้สึกว่ามีหน้าที่ที่จะปกป้องหัวหน้าของเธอ ดูเหมือนว่าชิมะจะแปลสีหน้าของเธอผิดไป “ฟังนะ, ฉันไม่ได้เรียก คุณมาที่นี่ เพื่อพูดคุยเรื่องเล็กน้อยไร้สาระ” ชิมะกล่าว รีบยันตัวขึ้นนั่ง หลังตรง อัตซึโกะเงยหน้ามองด้วยความประหลาดใจ ส�ำหรับเธอแล้ว เรื่องนี้ ไม่เล็กน้อยไม่ไร้สาระ สายตาประสานกัน ชิมะนึกหาค�ำเหมาะสมไม่ได้ คล้ายมีเรือ่ งอยากบอก แต่หาค�ำไม่ได้ เห็นได้ชดั ว่าเรือ่ งนีย้ งุ่ ยากล�ำบากใจ * จิตแพทย์เยอรมัน บิดาแห่งจิตเวชศาสตร์ 18
ยาซุทากะ สึสึอิ
แล้ว
ในท้ายที่สุด ชิมะลุกขึ้นยืน เดินไปนั่งหลังโต๊ะท�ำงาน อัตซึโกะยิ้ม ออกมา ในยามทีช่ มิ ะอยากให้เรือ่ งทีเ่ ล่า ท�ำด้วยเจตนาดี แต่ไม่กล้ารุกคืบ ยืนยันเด็ดขาดนัก เขาจะหลบไปซ่อนตัวอยูห่ ลังเกราะอ�ำนาจของโต๊ะท�ำงาน ของผู้อ�ำนวยการ “ถึงตอนนีแ้ ล้ว ฉันตระหนักว่างานวิจยั ของคุณเข้าสูร่ ะยะวิกฤต ดังนัน้ สิง่ ทีฉ่ นั จะร้องขอ อาจฟังดูเหมือนไร้เหตุผลสิน้ ดีในความคิดของคุณ” ชิมะ กางกรงเล็บขีดบนโต๊ะท�ำงาน “...ฉันอยากให้คุณเรียกปาปริกามาท�ำงาน” “อะไรนะ?” อัตซึโกะแทบตกเก้าอี้ เธอพร้อมยอมรับค�ำร้องขอ ทุกเรือ่ ง แต่ดเู หมือนว่าข้อนีม้ ากเกินงามไปแล้ว แม้ชมิ ะจะพยายามใช้เสียง นุ่มเจืออารมณ์ขัน แต่การเรียกตัวปาปริกามาในช่วงนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นได้ “ขอโทษด้วยค่ะ...เธอไม่ท�ำงานที่นี่อีกต่อไปแล้ว” “อา, ฉันรู้ ฉันรู้...อะไรนะ? สักห้าปีหกปีแล้วใช่ไหมที่เธอลาออก จากงาน? แต่คราวนีเ้ ป็นงานส�ำคัญยิง่ คุณช่วยอ้อนวอนเธอหน่อยไม่ได้เลย หรือ? อีกครัง้ เดียว? ร้องขอเป็นพิเศษ? งานนี้ ใช่วา่ จะใช้ใครก็ได้ ไม่,เลย คนส�ำคัญ มีสถานะสูงในสังคม ฉันไม่มวี นั ส่งเขาไปคลินกิ ไหนๆ ไม่มที าง” “ไม่เอาน่า, ยุคนี้สมัยนี้ ใครก็ไปรับจิตวิเคราะห์กันทั้งนั้น” “นั่นก็ใช่ แต่คนไข้คนนี้อยู่ในสถานะล่อแหลมที่สุด ก็งานที่เขาท�ำ นั่นละที่ก่อให้เกิดโรคประสาท มีคนหลายคนรอท่าให้เขาสติแตก พูดจา แสดงออกเหมือนตัวตลก คนไข้ผนู้ ชี้ อื่ ทะสึโอะ โนะเสะ รุน่ เดียวกับฉัน อายุ ห้าสิบสี่ เพือ่ นกันตัง้ แต่สมัยมัธยมจนถึงมหาวิทยาลัย เขายังเป็นเพือ่ นสนิท อยู่ เขาด�ำรงต�ำแหน่งผู้บริหารอาวุโสในบริษัทรถยนต์ เขาจะเป็นคนแรก ที่จะผลิตรถยนต์ปลอดไอเสีย หลายคนตั้งป้อมคัดค้าน ทั้งในและนอก บริษัท ทุกก้าวย่างของเขามีผู้จับตามอง ทั้งในแวดวงธุรกิจและรัฐบาล หากมีขา่ วรัว่ ออกไปว่าเขาเข้ารับการบ�ำบัดทางจิต ศัตรูของเขาจะถล่มไม่ยงั้ ท�ำลายความน่าเชื่อถือทุกอย่างในนวัตกรรมใหม่ของวงการรถยนต์ แม้เขา 19
ปาปริกา
จะไม่ได้ออกแบบรถคันนั้นเอง แต่ความเสียหายต่อบริษัท ใหญ่หลวงเกิน จะประมาณได้ แน่อยู่แล้ว ในฐานะนักธุรกิจเปี่ยมประสบการณ์ เขาพบ เจอสถานการณ์ล่อแหลมแบบนี้บ่อยครั้ง อาการที่ก่อให้เกิดโรคประสาท น่าจะซุกอยู่ที่อื่น ที่ไหนสักแห่ง” “ฉันคิดว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น” โนะเสะผู้นี้เป็นเพื่อนสนิทของชิมะ และจะเป็นผูผ้ ลิตรถยนต์ปลอดไอเสีย ก่อนอัตซึโกะจะรูต้ วั ข้อมูลทีละชิน้ สองชิ้น ดึงดูดใจให้เธอสนใจคนไข้ผู้นี้ไปแล้ว “ฝ่ายตรงข้ามเขาน่าจะหา ทางกดดันก่อกวน แต่ผลที่จะเกิดตามมาก็แค่ความเจ็บป่วยทางอารมณ์ และจิตใจ มิใช่โรคประสาท” “ถูกต้องที่สุด ฉันก็วินิจฉัยในท�ำนองนั้น” น�้ำเสียงของชิมะแช่มชื่น ขึ้น เมื่อสังเกตเห็นความสนใจของอัตซึโกะ “ดังนั้น หนทางที่เหมาะสม จะเป็นการวิเคราะห์จิตของเขา นั่นเป็นงานที่ฉันท�ำไม่ได้ และคนที่ท�ำได้ ก็ต้องใช้เวลาร่วมกับเขานานโข เจาะเข้าไปในความฝัน นี่คือ เหตุผลที่ ฉันต้องร้องขอให้ปาปริกามาช่วยงาน...เธอเป็นนักสืบความฝันมือดีที่สุด!” “แต่การรักษาไม่ง่ายนะ แม้จะนักสืบความฝันจะมาท�ำงาน ต้องใช้ เวลา” อัตซึโกะคิดตามภาพที่วาดไว้ในใจโดยไม่รู้ตัว อึดใจถัดมา รู้สึก เหมือนตัวแยกเป็นสองเสี่ยง ทางหนึ่งนั้น โดนกล่อมให้รับงานนี้ อีกหนึ่ง เธอไม่มีทางเลือก แต่ถ้าท�ำตามค�ำร้องขอของชิมะ งานวิจัยที่อยู่ในระยะ วิกฤตจะสะดุดลง ในเมื่อเป็นงานวิจัยเชิงทดลอง เธอไม่แน่ใจว่าจะต้องใช้ เวลาอีกนานแค่ไหน แต่ก็น่าจะใกล้บรรลุเป้าหมายแล้ว “ปาปริกาไม่ได้ ท�ำงานนักสืบความฝันนานหกปีแล้ว เธอก็ไม่ห้าวสาวรุ่นเหมือนเมื่อก่อน เครือ่ งพีทไี ม่ใช่เครือ่ งต้องห้ามเหมือนครัง้ โน้น แต่การบ�ำบัดรักษาก็ยงั เสีย่ ง อยู่ดี ฉันไม่แน่ใจว่าเธอจะท�ำได้” เรื่องทั้งหมดที่ไหลพรูออกมาเป็นสาย ไม่ได้ท�ำให้ชิมะประหลาดใจ แม้แต่น้อย เขานิ่งรอคอย เบิ่งตาชื้นชุ่มจ้องมองอัตซึโกะ ให้เวลาเธอ ระบายความหนักอกทั้งหมดออกมา 20
ยาซุทากะ สึสึอิ
“ฟังนะ, คุณจะให้สัญญาสักข้อได้ไหม?” ค�ำถามนั้นยืนยันสิ่งที่ชิมะหวังไว้ในใจ เขายืดอกเชิดหน้า “ถ้าคุณ รักษาโนะเสะ อยากได้อะไร บอกมาได้เลย” ชิมะไม่ใช่คนประเภทสับปลับ ป้องกันตัวเองด้วยความคลุมเครือ ประเภท ฉันขอดูกอ่ นนะว่า ท�ำอะไรได้ บ้าง เขาเป็นคนสัตย์ซื่อ ตรงไปตรงมา “เอาละ ฉันขอให้คุณตระหนักว่าต�ำแหน่งของคุณง่อนแง่นไม่ต่างไป จากโนะเสะเพื่อนของคุณ” ชิมะเบิกตามองด้วยความอัศจรรย์ใจ...เธอจะ ขยายความอะไรอีก? “แรกสุด คุณจะต้องเรียกผู้อ�ำนวยการมาคุยกันตัว ต่อตัว มาคุยทีละคน คุณไม่เหลียวแลพวกเขาเลย คุณไม่รู้ตัวเลยหรือ? คุณวุ่นอยู่กับงานจนไม่สนใจพวกเขา แล้วก็ข้อสอง ฉันอยากให้คุณเรียก ประชุมบอร์ด เร็วที่สุดที่จะท�ำได้ คุณหาเหตุอ้างเอาเอง แต่ต้องก�ำหนด วันให้ชัดเจน” ชิมะตัง้ ท่ารอรับเรือ่ งเลวร้ายกว่านัน้ “ได้เลย” เขาตอบรับด้วยความ โล่งอก “เรื่องนั้นฉันท�ำได้” อัตซึโกะนึกไว้ว่า ชิมะอาจไม่รับฟังข้อเสนอแนะของเธอก็เป็นได้ “เอาละ, คุณอยากให้ปาปริกาไปที่ไหน?” เธอถามด้วยเสียงถอนหายใจ รู้สึกผิดหวังไปกับความเฉื่อยชาของเขาอีกครั้ง ชิมะเขียนรายละเอียดบนแผ่นกระดาษบันทึก ใช้ปากกาไมสเตอร์ชตุค อาบอ้วน “ในรปปงหงิ มีบาร์เหล่าชือ่ ว่า เรดิโอคลับ” ชิมะคึกคักตืน่ เต้น ทันตาเห็น “มีแต่บรุ ษุ ไปเยือนทีน่ นั่ เงียบสงบ บาร์เหล้าสุดโปรดของโนะเสะ ฉันจะโทรไปหาเขาเดี๋ยวนี้ ปาปริกาไปพบเขาได้ไหมคืนนี้?” “เขาจะรังเกียจไหมถ้าดึกหน่อย?” ต้องใช้เวลานานโขเรียกตัวนักสืบ ความฝัน อีกอย่างหนึ่ง อัตซึโกะมีงานต้องท�ำอีกหลายอย่าง “ฉันคิดว่าอยากให้เป็นช่วงนั้น” “สักห้าทุ่ม?” “ได้เลย ห้าทุ่ม” ชิมะเขียนบันทึกลงบนกระดาษอีกแผ่น ยื่นส่งให้ 21
ปาปริกา
อัตซึโกะ จากนั้น ดึงลิ้นชัก หยิบแฟ้มที่มีเอกสารบรรจุอยู่ “ข้อมูลของ ทะสึโอะ โนะเสะ ประวัติการรักษารวมอยู่ในนี้แล้ว” “โอ, ดอกเตอร์จิบะ?” ชิมะส่งเสียงเรียกไล่หลังในตอนที่อัตซึโกะ จะเดินออกจากห้อง เขาหยิบหูแล้ว กดหมายเลขของทะสึโอะ โนะเสะ “ฉันอยากจะบอกว่าฉันอิจฉาโนะเสะ ท�ำไมเขาได้ดื่มกับปาปริกา แต่ฉัน ไม่ได้ดื่ม?” แปดปีที่ผ่านมา เมื่อครั้งที่ชิมะเพิ่งได้รับแต่งตั้งเป็นประธานมูลนิธิ และผู้อ�ำนวยการสถาบัน ปาปริกาบ�ำบัดรักษาเขาให้หายขาดจากโรค ประสาท
3 รปปงหงิเงียบสงบกว่าเมือ่ หลายปีกอ่ น คงต้องขอบคุณข้อก�ำหนดมหานคร ทีเ่ ปลีย่ นไป บรรเทาอาการแออัดจอแจของย่านกินซ่า มหานครเพียงแค่ออก ใบอนุญาตให้สถานประกอบการภาคดึก ก่อนถึงเวลานั้น ลูกค้าน้อยราย กรายมาเยือนก่อนเวลาท�ำการ อีกอย่างหนึ่ง ราคาอาหาร เครื่องดื่มและ ความบันเทิงแพงระยับทะลุฟ้า ขับไล่คนหนุ่มสาวให้พ้นไปจากรปปงหงิ เรดิโอคลับอยู่ในชั้นใต้ดินของอาคารสามสิบสี่ชั้น ซ่อนตัวอยู่ในหมู่ ตึกระฟ้า ค่าเช่าไร้เหตุผลพิลึกพิลั่น แต่เรดิโอคลับแทบจะร้างผู้คน ไม่มี ข้อก�ำหนดสมัครสมาชิก แต่ลูกค้าหน้าเดิม แวะเวียนมาเป็นประจ�ำจน กลายเป็นสมาชิกไปแล้ว ทะสึโอะ โนะเสะมาถึงก่อนห้าทุ่ม นั่งที่ปลายสุดบาร์เหล้า นั่งใน บูธพนักสูงที่ให้ความเป็นส่วนตัว บูธจับกันเป็นคู่ หันหน้าเข้าหากัน ช่อง เปิดหันมาเห็นเคาน์เตอร์อีกฟากหนึ่งได้ บูธของโนะเสะอยู่ด้านในสุด 22
ยาซุทากะ สึสึอิ
ล้อมวงจนดูคล้ายห้องรับรองส่วนตัว ไม่มีลูกค้าคนอื่นในบาร์เหล้า จินไน, บาร์เทนเดอร์ ยืนหลังเคาน์เตอร์ ผ้าในมือเช็ดแก้ว บางคราว เหลือบแล มาทางโนะเสะ แย้มยิม้ และค้อมศีรษะทักทายในทุกคราวทีส่ ายตาประสาน กัน คุงะ, บริกรคนเดียวร่างใหญ่มัดกล้ามเต็มตัว ยืนนิ่งข้างประตู คล้าย ตกอยูใ่ นห้วงความคิดยาวนาน ความอุทศิ ทุม่ เทของชายวัยกลางคนทัง้ สอง คล้ายจะกรองลูกค้าได้ในระดับหนึ่ง เพลง พี.เอส. ไอ เลิฟ ยู ดังแว่วจาก ล�ำโพงบนเพดาน โนะเสะนัง่ ดืม่ วิสกีร้ อปาปริกา ใช่วา่ จะเป็นเพียงแค่วสิ กีเ้ ก่าเก็บ ตาม ความเห็นของจินไน อุสกาบาค์* ถือเป็นสุดยอดวิสกี้แล้ว อุสกาบาค์ อายุยี่สิบเจ็ดปีซึ่งโนะเสะซื้อหามาได้ส่วนลด ปาปริกา ชื่อแปลกหูส�ำหรับ นักจิตบ�ำบัด แต่ชิมะให้ค�ำอธิบายแล้ว ชื่อตกค้างจากยุคการรักษาด้วย เครื่องพีทีผิดกฎหมาย นักจิตบ�ำบัดต้องใช้นามแฝง ชิมะอธิบายยืดยาวว่า ปาปริกาหน้าหวาน งามขนาดไหน โนะเสะไม่กังวลต่อการบัดบัดรักษาด้วยเครื่องพีที เขาไม่ใคร่ศรัทธา เทคโนโลยีใหม่เอี่ยมล่าสุดนัก แต่เชื่อใจโทระทาโร ชิมะอย่างเต็มเปี่ยม แท้จริงแล้ว เขาไม่มีทางเลือกเป็นอื่น จะเชื่อใจวางใจใครได้ หากมิใช่ ผู้อ�ำนวยการสถาบันวิจัยโรคจิต? โนะเสะอ้าปากจะขออุสกาบาค์เพิม่ รสชาติกลมกล่อม กล่อมอารมณ์ ได้ละมุนยิ่ง แต่ห้ามใจตัวเองได้ทัน เขาเริ่มรู้สึกเลอะเลือนล่องลอยขึ้นมา บ้างแล้ว ครึ้มใจที่จะได้เจอนักบ�ำบัดที่โจษจันกันว่างามที่สุด เขาตั้งตารอ ห้วงเวลาที่จะได้อยู่ร่วมกับเธอในฝัน ห้วงเวลาที่มิใช่การท�ำงาน แต่เป็น ช่วงผ่อนคลายปล่อยตัวได้เต็มที่ เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มการรักษาในคืนนี้เลย หรือไม่ แต่การครองสติน่าจะเป็นวิถีที่เหมาะควรที่สุด อีกครั้ง ชิมะ นัน่ เองทีเ่ สนอแนะให้มาพบปาปริกาในบาร์เหล้าแห่งนี้ น่าจะถือว่าเป็นเรือ่ ง * อุสกาบาค์-วารีแห่งชีวิต ภาษาเกลิก 23
ปาปริกา
หยาบคายที่สุด ถ้า จะไม่ดื่ม กันสักแก้วสองแก้ว การดื่มละลายความ ระวังตัวไปได้บา้ ง เหนือสิง่ อืน่ ใด โนะเสะขอบคุณชิมะทีเ่ ลือกร้านนี้ เพราะ ไม่มีใครในที่ทำ� งานของเขาจะโผล่หน้ามาที่นี่ ไม่คู่แข่งกรายมาใกล้ ชิมะ น่าจะทราบเรื่องนั้น โนะเสะรับรู้ได้ว่าอาการประสาทก�ำเริบน่าจะไม่เกิดในบาร์เหล้า แห่งนี้ แน่อยู่แล้ว เขาไม่อาจวางใจได้เต็มที่ อาการก�ำเริบเกิดขึ้นเมื่อใด ก็ได้ และหากรู้ล่วงหน้า ก็รังแต่จะท�ำให้เครียดจัดกว่าเดิม เรื่องเสียดเย้ย เสียจริง ถ้ารูถ้ า้ มัน่ ใจ ก็จะยิง่ ท�ำให้อาการก�ำเริบได้งา่ ยเท่านัน้ แต่การไม่รู้ ว่าจะเกิดอาการเมือ่ ใด เลวร้ายเท่าเทียบกับอาการทีเ่ กิดขึน้ อาการทีท่ �ำให้ บุรุษสุดแกร่ง ถึงขั้นยอมจ�ำนนคุกเข่าลงบนพื้น อาการก� ำ เริ บ ครั้ ง แรกสุ ด เกิ ด เมื่ อ สามเดื อ นก่ อ น ในช่ ว งหลั ง มื้ออาหารกลางวัน โนะเสะนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ เดินทางกลับที่ท�ำงานหลัง การประชุม แรกสุด เขารู้สึกเวียนหัว จากนั้น ปวดมึนศีรษะ กล้ามเนื้อ ก้านคอแข็งเกร็ง หัวหมุนตาลาย ก่อนหน้านี้ เคยมีอาการวิงเวียนบ้าง จากกล้ามเนื้อหัวไหล่แข็งเกร็ง เขาคิดว่าเป็นเรื่องนั้น พยายามหายใจ ยาวเข้าออก บีบนวดหัวไหล่หวังจะให้กล้ามเนื้อคลายตัว แต่แล้วค�ำว่า แอปโพเพล็กซี (การเป็นลมเนื่องจากเส้นโลหิตในสมองแตก) และ สโตรก (การอุดตันของเส้นโลหิตที่ไปเลี้ยงสมอง) ผุดเข้ามาในหัว เพื่อนร่วมงาน ของเขาเสียชีวิตจากโรคร้ายนั้นเมื่อไม่นานมานี้ และเขายังได้ยินมาว่า หลายคนเสียชีวิตจากสโตรก เพราะ ‘เลือกที่จะไม่เชื่อ’ อาการเตือนภัย หรือกล่าวอีกอย่างหนึ่ง ไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่ชราแล้ว เขาเริ่มเวียนหน้า มีอาการขย้อน เชื่อว่าจะล้มพับและตายดับไป ณ จุดนั้นที่นั่นเลย ความ กระวนกระวายท�ำให้เหงื่อกาฬท่วมร่าง หัวใจคล้ายจะเต้นถี่ระรัวกว่าเดิม เสียงชีพจรเต้นดังจนได้ยนิ ความกลัวท�ำให้ลมหายใจถีก่ ระชัน้ คอแห้งผาก ไปแล้ว แต่ก็อดชมตัวเองมิได้ เขาคุมอารมณ์ไว้ไม่ให้ร้องกรีดออกมาใน รถแท็กซี่ ตรงกันข้าม เขาเกร็งร่างไม่ให้กล้ามเนื้อสั่นเทิ้ม กัดริมฝีปาก 24
ยาซุทากะ สึสึอิ
ไว้ไม่ให้เสียงลอดออกมา พยายามข่มอาการ ถึงขั้นประหลาดใจในยามที่ นึกทบทวนภายหลัง ความวิตกกังวลเคลื่อนไปหาอาการก�ำเริบคราวถัดไป โชคดีเหลือเกินที่ครั้งแรกเกิดในรถแท็กซี่ นี่ถ้าหากเกิดอาการก�ำเริบขณะ ท�ำงานอยู?่ เมล็ดแห่งความกังวลหยัง่ รากในใจแล้ว ต้องท�ำอะไรบางอย่าง ระหว่างการใช้ความคิดเรื่องนี้ อาการก�ำเริบครั้งที่สองเกิดขึ้นในที่ทำ� งาน ...เรื่องที่เขากลัวมากที่สุด โชคยังเข้าข้าง อาการก� ำเริบเกิดขึ้นในห้องท� ำงานส่วนตัวของ ต�ำแหน่งผูอ้ �ำนวยการฝ่ายพัฒนาผลิตภัณฑ์ ในระหว่างทีก่ ดั ฟันต้านสูค้ วาม กระวนกระวายและความเจ็บปวด โนะเสะมีความปรารถนาสองทิศต่างขัว้ หนึง่ นัน้ อยากกรีดร้องขอความช่วยเหลือ อีกทางหนึง่ ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่อยากให้ใครรับรู้ ในตอนนัน้ โทรศัพท์ไม่สง่ เสียง ไม่มใี ครเข้ามาในห้อง ท�ำงาน แต่ถ้าเผื่อมีเสียง มีคนเดินเข้ามาในห้องท�ำงาน เขาก็คงขอความ ช่วยเหลือ ไม่ว่าคนผู้นั้นจะเป็นมิตรหรือศัตรู ความกลัวตายร้ายแรงกว่า เรื่องอื่นใด โนะเสะทราบแล้วว่าไม่เป็นผลดีที่คนมีความผิดปกติทางจิตจะไป อ่านต�ำราค้นหาความรู้เกี่ยวกับอาการของตน ถึงจะรู้อย่างนั้น เขาหาซื้อ ต�ำรามาหลายเล่ม อ่านค้นคว้าหาความรูใ้ นยามทีภ่ รรยาและลูกหลับไปแล้ว หยิบหนังสือจากทีซ่ อ่ นมาอ่าน เขาได้ความรูใ้ หม่วา่ อาการทีเ่ กิดต่อตัวเขา เรียกว่า ‘โรคประสาทชนิดวิตกกังวล’ แต่ยังมืดมนไม่ทราบสาเหตุแท้จริง หรือหนทางที่จะรักษาตัวเองได้ โนะเสะทราบว่ามียารักษาชื่อว่า แองซิโอไลติกส์ แต่ก็รู้ว่าต้องไป พบจิตแพทย์จงึ จะได้รบั ยานีไ้ ด้ จุดนีเ้ องทีเ่ ริม่ หวัน่ ไหว เขาไม่อยากให้ใครรู้ ว่าเขาต้องไปหาจิตแพทย์ ด้วยเหตุผลนี้เองที่เขาไม่ติดต่อโทระทาโร ชิมะ ในทันที เวลาผ่านมาอีกระยะ เขาอ่านเจอในต�ำราอีกเล่ม โรคประสาทชนิด วิตกกังวลอาจจะคืบเคลื่อนไปหาโรคอื่นที่เลวร้ายยิ่งขึ้น เช่น โรคจิตเภท กัดกร่อนบุคลิกภาพให้หายไป อย่างน้อยที่สุด ช่วงระยะเวลาหนึ่ง นี่เอง 25
ปาปริกา
ที่ท�ำให้เขาตัดสินใจไปหาหมอ เขาใช้ความคิดนานและหนัก จะไปหา หมอคนไหนที่นับถือความเป็นส่วนตัวของเขา? คลินิกที่จะไปบ�ำบัดรักษา โดยคนทั้งโลกไม่ระแคะระคาย? ในทันใด เขานึกถึงเพื่อนเก่าเพื่อนสนิท ทั้งสองยังพบปะกันปีละครั้งสองครั้ง ชิมะจะเป็นทางเลือกดีที่สุดที่จะน�ำ เรื่องละเอียดอ่อนไปปรึกษา “กล่าวโดยสัตย์จริง เรือ่ งทีว่ า่ คนส่วนใหญ่ใช้ชวี ติ โดยไม่มคี วามวิตก กังวล เป็นปริศนาชิ้นโตส�ำหรับฉัน” ชิมะกล่าวด้วยเสียงหัวเราะ หลังจาก ฟังอาการของโนะเสะแล้ว โนะเสะขอบคุณเบือ้ งบนทีส่ ง่ เพือ่ นแสนดีคนนีม้ า ให้เขา นี่ยังไม่นับ โอกาสสูงมากที่จะบ�ำบัดรักษาให้หายขาด แต่ชิมะยัง เก็บความกังวลใจลึกๆ ไว้ รู้สึกว่าเขาอาจจะประเมินระดับสติปัญญาของ เพื่อนสูงเกินไป และไม่ได้น�ำความหนาของอัตตามาร่วมพิจารณา เพราะ อย่างไรเสีย ชิมะตระหนักว่าโรคประสาทชนิดวิตกกังวล จะสะสางให้ ผ่อนคลายลงได้จนถึงระดับ ‘ประสบการณ์ภววิสัย’ ก็ต้องใช้อัตตาเข้มข้น เขาไม่แคลงใจ ความป่วยไข้ของโนะเสะอาจรักษาตัวเองให้หายขาดไปได้ ยิง่ ไปกว่านัน้ โนะเสะเองเมือ่ ได้อา่ นหนังสือ รูส้ กึ ว่าต้นตอความเครียดของ ตน อาจเกิดจากปัญหาเชิงจิตวิทยาของชายวัยกลางคน ซึง่ ไม่ใช่เรือ่ งเดียว กับการตระหนักรู้ของลูกชายที่กลายเป็นคุณพ่อคนใหม่ หรือความเครียด เมื่อผู้จัดการระดับล่างเลื่อนชั้นขึ้นไปอยู่ในต�ำแหน่งผู้จัดการระดับกลาง แน่นอนที่สุด ไม่เหมือนความเครียดของความรู้สึกขาดไร้ความสามารถใน การอ้าแขนรับเทคโนโลยีใหม่ ปัญหานั้นผ่านพ้นไปสิ้น โนะเสะแก้ปัญหา พวกนี้หมดจดไปเมื่อสิบหรือยี่สิบปีก่อนหน้านี้ แม้ในยามที่พบเจอปัญหา ความสัมพันธ์มนุษย์ เขาเผชิญอุปสรรคท้าทาย และผ่านมาได้ ในปัจจุบนั โนะเสะชนความท้าทายทุกประเภทได้อย่างง่ายดาย โดยดึงบทเรียนจาก ประสบการณ์ในอดีตมาใช้งาน ชิมะมอบยาให้หลังการพบปะกันครั้งแรก โนะเสะน�ำยานั้นมาปนกับ ไวตามินไม่ให้ใครผิดสังเกต ระยะแรก ดูเหมือนว่าอาการประสาทผิดปกติ 26
ยาซุทากะ สึสึอิ
จะกลายเป็นอดีตไปแล้ว แต่เมื่อกินยาหมดไปเพียงสองวัน เขามีอาการ ก�ำเริบครั้งที่สาม อาการรุนแรง เกิดขึ้นในแท็กซี่ตอนกลับบ้านกลางดึก คราวนี้ เขาทนไม่ไหว ขอให้แท็กซี่พาเขาไปส่งยังโรงพยาบาลใกล้ที่สุด อาการขาดหายไปก่อนถึงทีห่ มาย โนะเสะบอกแท็กซีใ่ ห้ไปส่งทีบ่ า้ นพักของ ชิมะ ชิมะเข้าใจความสาหัสของสถานการณ์ รับปากว่าจะจัดการบ�ำบัด รักษาให้ทันที ในตอนนี้ ผ่านมาหนึ่งสัปดาห์ เขามานั่งรอพบนักบ�ำบัด ชื่อว่า ปาปริกา ชื่อของเธอคล้ายจะหลุดออกมาจากเทพนิยาย แต่ชิมะ ให้ค�ำรับรอง ‘เธอเป็นนักสืบความฝันมือดีที่สุด’ ห้านาทีหลังห้าทุ่ม เพลงเปลี่ยนเป็น ซาติน ดอลล์ ประตูบานไม้โอ๊กหนาหนักเปิดออก หญิงสาวสวมเสือ้ ยืดสีแดง กางเกง ยีนส์ เดินเข้ามา แน่นอน เธอคล้ายอยู่ผิดที่ผิดทางในบาร์เหล้า คุงะ ทักทาย ส�ำเนียงดุดนั ฟังคล้ายการท้ารบ เธอกระซิบตอบ คุงะตืน่ ตระหนก เมือ่ ทราบว่าเธอเป็นคูน่ ดั ของโนะเสะ โนะเสะเองประหลาดใจเท่าเทียมกัน จินไนเบิกตาโพลงจ้องมอง คุงะเดินน�ำเธอมาที่บูธ เธอเอียงศีรษะทักทาย “ดีค่ะ” เธอกล่าว ทักทาย “หนูชื่อปาปริกา” โนะเสะสะดุ้งตื่นจากภวังค์ ลุกพรวดพราดขึ้นยืน “เอ้อ...เฮลโหล!” “และคุณคือ ทะสึโอะ โนะเสะ ใช่ไหมคะ?” “ใช่ครับ, ใช่ครับ” ความประหลาดใจของเขาเพิ่มทวีคูณ เมื่อเห็น เค้าหน้าท่าทางเหมือนหญิงสาวอ่อนแอไร้ทางสู้ของเธอ เขาผายมือไปทาง โซฟาตรงกันข้าม “เชิญนั่งครับ” หญิงสาวหน้าหวาน ใบหน้าเรียวได้รปู จุดกระเหนือโหนกแก้ม จาก แสงสลัวในบาร์เหล้า ผิวของเธอคล้ายสีแทน เห็นได้ชดั ว่าเธออึดอัดแปลกที่ เธอเหลียวมองโดยรอบ นั่งขยับตัวไม่เป็นสุข ฉันอายุมากพอจะเป็นพ่อของเธอได้ โนะเสะคิดในใจ ท้ายทีส่ ดุ เขา กล่าวออกมา “เอ้อ...มิส...” 27
ปาปริกา
“เรียกหนูว่าปาปริกา” เธอตอบ ยิ้มพริ้มพรายเอียงคอท�ำท่าน่ารัก แท้จริงแล้ว เธอจงใจใช้จริตมารยา ช่วยให้เขาผ่อนคลาย ขณะนี้ เขาเปล่งเสียงออกชื่อของเธอได้ง่ายดาย “เอาละ, ปาปริกา ดื่มอะไรดี?” “ขอเหมือนคุณค่ะ” โนะเสะผงกหัวให้คงุ ะทีย่ นื รอรับค�ำสัง่ อยูข่ า้ งโต๊ะ คุงะมองด้วยสายตา ถามไถ่ คุณแน่ใจแล้วหรือทีจ่ ะให้เธอดืม่ วิสกีร้ ะดับสุดยอด!? แต่แล้วก็คอ้ ม ศีรษะยอมพ่าย เดินจากไป โนะเสะเพิ่งเห็นว่าปาปริกามามือเปล่า ชิมะไม่ได้มอบแฟ้มประวัติให้ เธอดอกหรือ? นี่เขาต้องอธิบายอาการให้เธอฟังใหม่อีกรอบ? ประหนึ่งว่าปาปริกาอ่านใจเขาได้ ท่าทางเครียดเกร็งของเธอก่อน หน้านี้ กลายเป็นรอยยิม้ แสนหวาน “หนูได้ยนิ มาว่าคุณผลิตรถยนต์ปลอด ไอเสีย? ยอดไปเลยนะคะ?” เธออาจพูดผ่อนคลาย แต่อย่างน้อยที่สุด มารยาทงาม โนะเสะคิด ในใจ เธอน่าจะฉลาดปราดเปรื่อง แม้แต่ท่าร่างอ่อนแอพึ่งตัวเองไม่ได้ ดู คล้ายจะจัดท่ามาให้เขาผ่อนคลาย “ทีจ่ ริง ก็มรี ถยนต์ปล่อยไอเสียต�ำ่ เช่น รถยนต์ใช้แก๊สธรรมชาติ” โนะ เสะผ่อนคลาย เล่าเรือ่ งออกรส คล้ายบรรยายให้ลกู ศิษย์ฟงั ปาปริกาคล้าย จะต้องการให้เกิดผลเช่นนัน้ “แม้ไอเสียต�ำ่ ก็ยงั มีไนโตรเจนออกไซด์ และ คาร์บอนมอน็อกไซด์ปนออกมาด้วย เราวิจยั พัฒนายานยนต์ปลอดสารพิษ ไม่ผลิตสารเหล่านั้น ที่จริงไม่ใช่แค่การวิจัยพัฒนานะครับ เราสร้างขึ้นมา ใช้งานแล้ว” “คุณผลิตรถยนต์ปลอดไอเสียได้แล้ว โอ้โห! หนูเดาเอาว่าน่าจะมีคน คอยจ้องขัดขวางคุณอยู่” “อา, ใช่ครับ ไม่ใช่แค่คู่แข่งเท่านั้นนะ การต่อต้านมีแม้แต่ในบริษัท ของเราเอง จะบอกว่าอิจฉา ก็คงไม่ผิด” โนะเสะบอกด้วยเสียงหัวเราะ “ไม่ใช่เรื่องผิดความคาดหมาย” เขากล่าวเพิ่มเติมด้วยท่าทางจริงจัง เพื่อ 28
ยาซุทากะ สึสึอิ
มิให้ถือว่าเรื่องนี้เป็นต้นตอโรคประสาทของเขา “ก็จริงค่ะ พนันได้เลยว่าพวกนัน้ อิจฉาจนตาร้อน” ปาปริกาตอบรับ พูดคุยผ่อนคลาย ไม่เพียงแค่บอกใบ้ให้โนะเสะทราบว่าเธอเข้าใจปัญหาของ เขา แต่ยังกล่าวรับรองว่าจะไม่ยกเรื่องนี้มาพูดคุยอีก เธอจิบวิสกี้ที่คุงะ น�ำมาวางไว้ต่อหน้า คุงะยังคงยืนอยู่ข้างโต๊ะ “อา! อุสกาบาค์!” คุงะตื่นตระหนกอีกครั้ง และแล้ว เขาค้อมศีรษะค�ำนับ “ยินดีที่ คุณชื่นชอบ”
4 จากผมเผ้าและเครื่องแต่งกาย ปาปริกาเป็นสาวรุ่นสามัญคนหนึ่ง แต่ เมื่อพูดคุยกันไปนาน ความเฉลียวฉลาดของเธอเปล่งประกายให้เห็น เหมือนเช่นประกายตาสดใส “อืม...คุณจะรังเกียจไหมถ้าผมจะดื่มอีกแก้ว?” โนะเสะถาม “อ๋อ, เชิญเลยค่ะ” ปาปริกาตอบ ก่อนจะหยิบหมวกนักบ�ำบัดมา สวม “เดี๋ยว, คุณดื่มไปกี่แก้วแล้ว? แก้วที่สองใช่ไหมคะ? งั้นก็พอได้ ถ้า อีกแก้วเป็นแก้วที่สอง ก็เชิญเลยค่ะ” อาการพลุกพล่านน่ารักของปาปริกาท�ำให้โนะเสะผ่อนคลาย “งัน้ ผม ขอผ่านดีกว่า ถ้าคุณจะเริ่มงานในอีกไม่นาน เขากล่าวกันว่า จะดีที่สุด ถ้าไม่ดื่ม” ปาปริกายิม้ แก่แดด จ้องมองตาคนไข้ “คุณเป็นสุภาพบุรษุ , มิสเตอร์ โนะเสะ หนูเองก็หยุดที่แก้วนี้เหมือนกัน แม้อยากจะติดลม” “โอกาสหน้า ผมเชิญคุณมาดื่มแน่นอน” โนะเสะกล่าว ลดเสียงลง “เราจะไปรักษากันที่ไหน? ชิมะไม่ได้บอก...” 29
ปาปริกา
ปาปริกาเหลียวมองรอบบาร์ ทั้งสองยังเป็นลูกค้ากลุ่มเดียวในร้าน กระนั้น ที่นี่ก็ไม่เหมาะที่จะพุดคุยกันเปิดอกเรื่องจิตวิเคราะห์ เธอกระดก ดื่มหมดแก้ว ผงกศีรษะ “ไปกันเถอะค่ะ” พี.เอส. ไอ เลิฟ ยู เล่นใหม่อีกรอบในตอนที่ทั้งสองลุกขึ้น ปาปริกา เดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้โนะเสะไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ “คุณสบายดีหรือเปล่า, มิสเตอร์โนะเสะ?” จินไนถาม น�้ำเสียงเป็น กังวล ได้ยินเรื่องราวที่คุยกัน “ท�ำไมหรือ?” โนะเสะผงะ “สาวน้อยคนนั้นเป็นพยาบาลไม่ใช่หรือ?” โนะเสะเดินออกมาข้างนอก ปาปริกานั่งรออยู่ในรถแท็กซี่แล้ว เธอ คงบอกทีห่ มายปลายทางแล้ว รถแท็กซีม่ งุ่ หน้าไปทางอะกาซากะในทันทีที่ โนะเสะหย่อนตัวลงนั่ง สองข้างทางเป็นตึกระฟ้า ส่วนใหญ่มีอพาร์ตเมนต์ อยู่ชั้นบน การลงทุนของมหาเศรษฐี หรือที่พักของบรรษัท จัดไว้ส�ำหรับ ผู้บริหารระดับสูง “หนูจะสแกนความฝันของคุณในอพาร์ตเมนต์” ปาปริกาบอก “ทีน่ นั่ มีเครื่องมือครบครัน” กลิ่นลมหายใจของเธอหอมกรุ่น กลิ่นสตรีเต็มวัย โนะเสะตกตะลึง ไม่อาจคาดเดาว่าเธออายุเท่าไหร่แล้ว “คุณคิดว่าการบ�ำบัดรักษาจะกินเวลานานไหม?” โนะเสะถาม ยก เรื่องที่กังวลที่สุดมาถาม ปาปริกาหยิบหมวกนักบ�ำบัดมาสวมอีกครั้ง “ความกระวนกระวาย เป็นองค์ประกอบหนึ่งของชีวิตมนุษย์ ไฮเดกเกอร์* มองว่าเป็นปิศาจที่ จ�ำเป็นต่อการด�ำรงอยู่ ถ้าคุณปราบความกระวนกระวายไว้ได้ หรือถึงขัน้ น�ำ มาใช้ให้เป็นประโยชน์ คุณก็ไม่จำ� เป็นต้องเข้ารับการบ�ำบัดรักษา ถัดจากนัน้ คุณพอจะค้นหาสาเหตุที่ก่อให้เกิดความกระวนกระวายได้” * มาร์ติน ไฮเดกเกอร์ นักปรัชญาเยอรมัน 30
ยาซุทากะ สึสึอิ
“ผมเกรงว่า ผมจะไม่มีเวลามากพอจะท�ำอย่างนั้น” “เข้าใจค่ะ คุณมีงานยุง่ เต็มมือ คุณมีครอบครัว แต่คณ ุ ต้องผ่อนคลาย ท�ำใจให้สบาย อย่าเร่งร้อน โดยหลักการแล้ว อาการนีร้ กั ษาหายขาดได้ถา้ เราค้นพบต้นตอ มองในแง่หนึง่ อาการของคุณก็ไม่ตา่ งไปจากเหรียญหล่น ลงในกระเป๋า กระเป๋ามีก้น จริงไหมคะ? ควานมือลงไป หาเจออยู่แล้ว หายากค่ะที่จะมีการป่วยไข้ที่เลวร้ายยิ่งไปกว่านั้น” โนะเสะโล่งอก อาจเป็นได้ทจี่ ะไม่ลกุ ลามเลวร้ายไปจนถึงขัน้ ป่วยเป็น โรคจิตเภท! รถแท็กซี่หยุดหน้าอาคารชุดในชินะโนะมาจิ ที่พักของชิมะ และ ผู้อ�ำนวยการคนอื่นๆ ของสถาบัน มูลนิธิเป็นเจ้าของห้องหลายชั้นของ อาคาร หากเป็นเช่นนี้ ปาปริกา ‘คนนี้’ น่าเป็นผู้อ�ำนวยการคนหนึ่ง ของสถาบัน! อพาร์ตเมนต์แพงเกินกว่าคนธรรมดาจะซื้อหาได้ นั่นแน่ อยู่แล้ว มีอีกหลายเรื่องที่โนะเสะอยากถาม แต่เขาสะกดใจไว้ เดินตาม การเดินพลิ้วเปี่ยมด้วยพลังของปาปริกาผ่านล็อบบี้โอฬารของอาคารไปยัง ลิฟต์ เหตุที่เป็นเช่นนี้ เพราะชิมะห้ามขาดมิให้ถามไถ่ชื่อหรือสถานะจริง ของสาวน้อยผู้นี้ อีกไม่กอี่ ดึ ใจข้างหน้า เขาน่าจะได้ทราบนามสกุลของเธอ เมือ่ ทัง้ สอง เดินไปถึงบานประตูหอ้ งริมสุดทางตะวันออกของชัน้ ทีส่ บิ หก ป้ายโลหะติด ผนังข้างประตูเขียนไว้ว่า 1604 จิบะ ห้องสุดหรูออกแบบมาเพือ่ ผูบ้ ริหารระดับสูงเท่านัน้ ประตูบานกระจก แปดช่องกั้นแบ่งส่วนห้องนั่งเล่นกับระเบียง ภาพมุมกว้างของชินจูกุราตรี ตระการตา “คุณคงเป็นระดับวีไอพี!” โนะเสะอุทานออกมาด้วยความชืน่ ชมทีก่ ลัน้ ไว้ไม่ได้อกี แล้ว แต่ปาปริกานิง่ เฉย นอกจากห้องครัวและอืน่ ๆ ห้องนัง่ เล่น น่าจะเป็นที่พักผ่อนในยามตื่นของปาปริกา เธอเดินน�ำโนะเสะเข้าไปใน ห้องปลายทางเดิน ห้องมืดสลัว น่าจะเป็นห้องบ�ำบัดรักษา เตียงคนไข้ชี้ 31
ปาปริกา
ชัดแล้ว ในห้องนั้นยังมีเตียงอีกหลังและตู้เสื้อผ้าที่น่าจะเป็นของปาปริกา อุปกรณ์ละลานตาติดผนังข้างเตียงท่อโลหะของคนไข้ จอภาพเรื่อเรือง แช่ภาพนิ่ง แหล่งแสงเดียวในห้อง เพราะห้องนี้ไม่มีหน้าต่าง “คุณไม่อึดอัดกลัวที่แคบกระมัง?” ปาปริกาถาม “ไม่ครับ, ถ้าจะกลัว กลัวความสูงเสียมากกว่า” “หนูจะจ�ำข้อนั้นไว้ คุณหลับได้ในทันทีไหม?” “ผมเหนือ่ ยตลอดเวลา ผมไม่เคยมีปญ ั หาในการนอน” โนะเสะกล่าว รูส้ กึ แปลกทีห่ ลงทิศในห้องนี้ “แต่ผมสงสัยนะว่าถ้ามีคนหน้าหวานแบบคุณ ร่วมห้อง ผมจะหลับลงไหม?” “ท�ำตัวให้สบายค่ะ คุณจะถอดเสื้อผ้าเลยไหม?” โนะเสะถอดเสือ้ นอกออก ยืน่ ให้ปาปริกา เธอรับไปแขวนไม้แขวนเสือ้ เก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า ถัดมาเป็นเน็กไท และเสื้อเชิ้ต ปาปริกาจัดเรียงเสื้อผ้า ของโนะเสะด้วยมาดคล่องแคล่วช�ำนาญเหมือนพยาบาล โนะเสะดูเพลิน จนไม่ลังเลที่จะถอดกางเกง “คุณเลือกเสื้อผ้าได้งามมาก คุณภาพเยี่ยม” ปาปริกาบอกด้วยรอย ยิ้ม ในขณะที่โนะเสะขึ้นไปนอนบนเตียงทั้งเสื้อกล้ามกางเกงชั้นใน “คุณ นอนแบบนี้เสมอหรือคะ?” “ผมทนชุดนอนไม่ได้” โนะเสะตอบ “เหงื่อท่วมร่าง ผมมักจะนอน ด้วยเสื้อผ้าน้อยชิ้นที่สุด” “คุณพอจะถอดเสื้อกล้ามได้นะคะ ถ้าอยากท�ำ” “ไม่ละครับ, ขอบคุณ ยังพอทนได้” โนะเสะหัวเราะออกมา สอด เท้าเข้าใต้ผ้าปูที่นอนขาวสะอาด ห้องนั้นเย็นเยียบ หมอนแข็งกรุ่นกลิ่น การลงแป้ง ในขณะที่เขามองตามปาปริกาเดินไปปรับแต่งเครื่อง แสงเรื่อคล้าย ไฟปิศาจจากจอภาพ โนะเสะคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยผ่านฉากนี้มาแล้ว เขาได้ยินเพลง ซอมเมย เดอ ดารฺดานุส ของราโมแว่วมา 32
ยาซุทากะ สึสึอิ
ปาปริกาหยิบบางอย่างคล้ายหมวกอาบน�้ำครอบศีรษะของโนะเสะ โปร่งใสแต่แต้มลายคล้ายแผ่นวงจรพิมพ์ ถักไขว้กันเหมือนแผนที่ถนน สายไฟเส้นเดียวต่อจากด้านหลังของหมวก โนะเสะรู้สึกโล่งใจ เกรงไปว่า จะมีหมวกนิรภัยเทอะทะสวมครอบทั้งหัว “นี่หรือที่คุณเรียกว่ากอร์กอน?” “คุณท�ำการบ้านมาดีนะคะ จริงค่ะ, เราเรียกว่ากอร์กอน ได้ชอื่ จาก เทพนิยายกรีก ยุคก่อนโน้นเทอะทะ มีสายไฟยุง่ เหยิง ตอนนีเ้ หลือแค่เส้น เดียว อีกไม่นาน เราไม่ต้องมีหมวกด้วยซ�้ำไป” “เซนเซอร์วัดสัญญาณหรือไง?” “พอจะบอกอย่างนัน้ ได้คะ่ แต่กล่าวให้ชดั หน่อย เป็นทัง้ ขัว้ ตรวจวัด คลืน่ สมอง และหน่วยประมวลผลกลาง ในยุคโบราณ ต้องเสียบเหล็กแหลม เข้าไปในกะโหลกเลย เพื่อตรวจวัดคลื่นสมองในเซเรบรัลคอร์เท็กซ์ ปรับ แต่งใหม่เหลือแค่นี้ คุณโชคดีนะคะ!” “อุปกรณ์พวกนี้ยังไม่ผลิตใช้ในเชิงพาณิชย์?” “ยังอยู่ในระยะวิจัยและพัฒนาค่ะ ด้วยเหตุนี้ถึงมีเครื่องมืออุปกรณ์ ระเกะระกะ...” แล้วใครกันเป็นผูพ้ ฒ ั นาอุปกรณ์พวกนี?้ หากมิใช่ปาปริกา ก็ตอ้ งมีอกี คนประกอบอุปกรณ์พวกนี้ ในเมื่อยังอยู่ในขั้นวิจัยและพัฒนา คนผู้นั้นจะ ต้องเป็นนักวิทยาศาสตร์ทสี่ ถาบันวิจยั จิตเวช คนระดับหัวกะทิทนี่ า่ จะอยูใ่ น รายชือ่ ตัวเต็งรางวัลโนเบล เป็นไปได้เชียวหรือทีค่ นผูน้ นั้ จะเดินทางมาทีน่ ี่ เพียงแค่เพื่อประกอบเครื่องมืออุปกรณ์? โนะเสะเริ่มรู้สึกกระวนกระวาย อีกแล้ว “เทคโนโลยีล�้ำยุคใบบางคมกริบเลยหรือ?” “จริงค่ะ” ปาปริกาตอบด้วยรอยยิม้ ประหนึง่ ว่า ‘ใบบางคมกริบ’ เป็น เรื่องปกติ ไม่น่ากลัวเลย เสียงราบเรียบของเธอท�ำให้โนะเสะผ่อนคลาย เขาวางหัวลงบนหมอน “อา...ไม่มีแท่งเหล็กเสียบกะโหลก...ผมน่าจะหลับได้ไม่ยาก” 33
ปาปริกา
“ดีจัง คุณดื่มมาแล้ว ก็คงไม่จ�ำเป็นต้องใช้การสะกดจิตหรือยา นอนหลับ” ปาปริกานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง เธอชวนคุยเสียงใสคล้ายเล่า นิทานกล่อมนอน “คุณฝันบ่อยไหมคะ, มิสเตอร์โนะเสะ?” “ฝันพิลึก บ่อย” “ฝันบ่อยเป็นเรื่องดีนะ ดีส� ำหรับสมอง คนน่าสนใจจะฝันเรื่อง น่าสนใจ คนทึบ ก็ฝันแต่เรื่องน่าเบื่อ หนูตั้งตารอดูความฝันของคุณ” “คุณโผล่เข้าไปในความฝันของคนอื่นเสมอ?” “คงไม่ใช่คืนนี้ นี่เป็นครั้งแรก หนูยังไม่คุ้นกับความฝันของคุณ เรา เพิ่งพบกัน ระบบของคุณอาจช็อกก็เป็นได้” “โอ, เอาเถอะ ผมคงต้องสารภาพนะ ไม่คดิ ว่าจิตบ�ำบัดจะสุขสบาย ขนาดนี้” “คุณพูดได้ เพราะอาการของคุณเล็กน้อย บางคนเกลียดนักสืบ ความฝันขนาดหนัก เอาเถอะค่ะ หนูไม่ควรอยู่ที่นี่ คุณน่าจะหลับได้ง่าย กว่า ถ้าอยู่คนเดียว” “หลับไม่ยาก แต่ผมอยากให้คุณอยู่ใกล้ๆ” ใช่แล้ว, ปาปริกาอายุ พอจะเป็นลูกสาวของเขาได้ แต่โนะเสะรู้สึกอยากตามใจตัวเองสักนิดใน ตอนที่มีเธออยู่ใกล้ ปาปริกาหัวเราเสียงใส ลุกขึ้นยืน “ไม่ค่ะ, คุณหลับให้สบาย หนู หิวแล้ว จะไปหาอะไรกินในครัว” ถ้อยค�ำคล้ายจงใจบอกใบ้ให้เขาหลับ ได้แล้ว ปาปริกาเดินออกจากห้อง นักบ�ำบัดชั้นยอด เหมือนที่ฉันคาดไว้ โนะเสะคิดในใจ เธอชวนคุย ให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ทั้งที่ไม่เคยพบหน้ากันมาก่อน แต่สีหน้าท่าทาง เป็นมิตรคุ้นตา เหมือนเป็นญาติกัน เธอท�ำให้เขารู้สึกปลอดโปร่ง อยาก พูดคุยเรื่องใดได้ทั้งนั้น แม้น�้ำเสียงและถ้อยค�ำจะเป็นสาวรุ่น แต่ไม่มี เรื่องใดที่ท�ำให้โนะเสะอึดอัด ไม่เหมือนผู้หญิงยุคนี้ ใช่แล้ว, เธอยัง อ่อนเยาว์และหน้าสวย แต่มีความเป็นมารดาสูง พอจะสะกดข่มความ 34
ยาซุทากะ สึสึอิ
กระหายอยากดิบเถื่อนของบุรุษ แผ่อวลไอความอบอุ่นการปลอบโยน โนะเสะสูดความพึงพอใจเข้าเต็มปอด ไม่มีอาการประสาทก�ำเริบแน่นอน ในค�่ำคืนนี้ ในแต่ละเดือน มีหลายคืนที่โนะเสะจะกลับถึงบ้านตอนตี่สี่หรือตีห้า ภรรยาวุน่ อยูก่ บั การใส่ใจการเรียนของลูกชาย ไม่เคยแสดงความวิตกกังวล ต่อการกลับบ้านดึก โนะเสะทราบดีว่าเธอไม่เป็นกังวล แม้เขาจะกลับเข้า บ้านตอนเจ็ดโมงเช้า เธอรู้จักเขาดี อาจรู้ดีมากกว่าตัวเขาเองว่ากิจกรรม นอกใจมิใช่วิสัยของสามี อาการของคุณเล็กน้อย ปาปริกาบอกไว้ ในสายตาของนักบ�ำบัด อาการของเขาอาจไม่ชวนให้แตกตื่นตกใจ แต่ใช่ว่าโนะเสะจะคลายใจได้ อาการอาจไม่รุนแรงถึงขั้นส่งผลกระทบต่อการด�ำเนินชีวิตประจ�ำวัน แต่ ช่วงนีว้ กิ ฤต ศัตรูของเขาจะต้องไม่ทราบเรือ่ งความป่วยไข้ของเขา เขาต้อง รักษาตัวให้หายขาดก่อนเรื่องจะแพร่ไปเข้าหูใคร ในยุคก่อนโน้น เพียงแค่คดิ ว่ามีศตั รูในและนอกบริษทั ก็พอจะท�ำให้ เขาตาค้างจนดึกจนดื่นได้แล้ว แต่ตอนนี้ เขาคุ้นกับแรงกดดัน บัดนี้ การ วางแผนวางหมากขัน้ ถัดไปในหัว พอจะส่งเขาไปยังดินแดนง่วงงุนจากความ เหนื่อยล้าของสมอง เขาแทบจะเสพรสอิ่มสุขได้ เขาแน่ใจว่าหลับง่ายได้ แน่นอนในค�ำ่ คืนนี้ ในขณะทีจ่ ติ ส�ำนึกปริแยกแตกเสีย้ ว ภาพไร้ความหมาย แหวกว่ายโผพุ่งผ่านร่องแยกของจิต
5 โนะเสะตื่นขึ้นมาตามปกติ หรืออาจคิดว่าปกติ เป็นไปได้ที่ปาปริกาจะ ปลุกให้ตื่นด้วยอุปกรณ์ ปาปริกานั่งอยู่ในต�ำแหน่งที่โนะเสะจะมองเห็นได้ 35