F cu p ze p r B b Drie e

Focus op onze sponsors : Bob Driege

Met precies twintig jaar sponsoring op de teller (WS 18, april 1999) moet Vynilla enkel voor Alhambra chapeau bas doen als oudste/trouwste sponsor van onze Wijnspiegel, en hijzelf duikt fotografisch als wijncommentator al op in nummer 15 (1998, één jaar na zijn eerste lidjaar). Hoe het groeide Bob begon aan het uitbouwen van een collectie singles en LP’s nadat hij heel toevallig een paar honderd juke box singles in handen kreeg en startte via een succesvolle DJ carrière met een platenwinkel in oktober 1981. Dat was nog niet op de Kwintensberg, doch op de eerste verdieping van een punky café aan de waterkant van de Verloren Kost. Hij verwierf zich een unieke positie door de verkoop van nieuwe platen te combineren met tweedehands, toen een primeur in België. Dat aanbod van second hand materiaal, met specialisatie in Belgische releases zou hem toelaten de latere terugloop van vynil (eind jaren 80) te overleven. Bovendien is de onafhankelijke markt van kleine labels altijd vynil blijven produceren, wat toch altijd de core business van Bob is geweest. Zo rond 2005- 2010 begon trouwens al de revival van vynil, en toen - in 2010 dus - kreeg hij het idee om een eigen label op te richten: Vynilla-Vynil. Hij lanceerde zijn eerste uitgave op

de eerste Record Store Day in België, een beurs voor independant labels waar Bob ook sterk achter stond. Nu de CD aan zijn zwanezang toe is lijkt paradoxaal genoeg vynil de andere dragers te zullen overleven. Nog een troef van Bob: hij beschikt over een gigantische verzameling die teruggaat tot zijn startjaren. Doordat het grote publiek resoluut de digitale wegen inslaat lijkt een zaak als Vynilla meer en meer op een wijnhandel gespecialiseerd in collector items, en net als met primeur of unieke cuvée wijnen komt het er op aan er snel bij te zijn om ze (veel) later als gezochte verzamelobjecten te kunnen aanbieden. Hoe het rijpte Blijkbaar had ook Bob die parallellen tussen platen en wijn aangevoeld, want zoals jullie weten werd hij ook wijnhandelaar, en dat sedert 2010. En ook dit was een groeiproces van jaren, als een wijnstok die langzaam rijpt, en zo kon hij zijn twee passies, muziek en wijn, combineren. Hier loopt hij eigenlijk een beetje in het spoor van zijn vader die als transporteur wijnen meebracht uit de Rhône, en die hem in 1992 meenam op exploratie in Bourgogne en Rhône. Hij voelde dadelijk de nood aan proeftechniek en vinologische basiskennis aan en schreef zich – net als zovele van de oudgedienden in de Commanderij - in voor een Vlied

wijncursus van Wilfried Lissens. Die had het proeftalent én de verbaliteit van Bob snel ontdekt en raadde hem aan lid te worden. Eigenzinnig als hij is hield hij de boot een paar jaren af maar besefte dan toch dat “de Commanderij fantastisch is als ge veel wilt proeven voor super weinig lidgeld”. Toch stond er toen geen haar op zijn hoofd dat er aan dacht om wijn te gaan verkopen, maar alweer speelde het toeval hem een troefkaart in handen. Een vriend van hem, ooit uitbater van Het gebed zonder Eind, bracht jarenlang met zijn camionnette wijn mee uit Spanje - waar hij trouwens is gaan wonen - in eerste instantie ‘voor de vrienden’. Toen dat zo’n uit de hand lopend succes werd zocht hij Bob aan om die wijnen voor hem te stockeren en tevens te verkopen, mits een percentje of course. Van zijn kant ging Bob ondertussen jaarlijks naar de Zuidelijke Rhône, zijn ‘wijnthuishaven’, werd verliefd op de wijnen van Jubain (Roaix) en deed vanaf 2005 op kleine schaal hetzelfde: ”de wijnkelders van de vrienden aanvullen met Rhône wijn”. Al vlug drong zich een ‘officialisering’ op en Bob paste zijn handelsregister aan met een tweede component, alweer in dat sleuteljaar voor hem, 2010. Zot van woordspelingen bedacht hij de tweelingnaam Vin il y a voor zijn wijnzaak. Hij zou zich focussen op (NO) Spanje, Rhône en wat later Oostenrijk, mede dankzij de wijnreis van 2014. In rood blijft zijn eerste liefde voor de grenache druif primordiaal, met haar fruitrijpheid en spankracht mits goede aciditeit, én de uitstekende prijsvork tussen de 12 à 20 € en in wit is zijn grote favoriet de zinderende riesling. Vin il y a blijft bewust een kleinschalig project, met een beperkt aantal domeinen en referenties, maar met telkens een zeer persoonlijke band tussen de producent en de afnemer, Bob én met het cliënteel. De verleiding om uit te breiden naar nòg, minder bekende en kleine appellaties, is groot “maar ge moet ze wel verkopen hé”. En zo kabbelde ons gesprek gezellig door met een resem anekdotes over de ervaringen, mooie en soms minder fraaie, van een kleine speler in de goed gevulde en soms nijdig concurrerende wereld van Vlaamse wijnhandelaren. Voor Bob is de vertrouwensrelatie met zijn klanten essentieel, en wil of kan hij zich niet inlaten met de horecasector, op enkele wijnbars na. Bob, onze tweede wijnreisorganisator -“Bob, gij zijt niet alleen een trouwe sponsor van onze Commanderij, maar gij hebt nog veel meer betekend voor ons, dankzij het organiseren van niet minder dan 9 Commanderijreizen, die ik van heel dichtbij als voorzitter heb mogen meemaken”. - Als ik in een vereniging zit wil ik altijd mijn nek uitsteken, en vermits ik een bestuursfunctie niet zag zitten want moeilijk te combineren met mijn winkel, dacht ik, toen Wilfried stopte met de wijnreizen: hm, daar wil ik wel mijn steentje toe bijdragen. Ik had al een paar keer voor klein groepje iets georganiseerd en zo de smaak te pakken gekregen. Ik kon Marc Van Roy overtuigen mee te gaan in dat verhaal, et voilà. We begonnen met Beaujolais-Mâconnais in 2006 en eindigden in Oostenrijk in 2014. We deden zowat alle deeltaken samen, er was geen strikte taakverdeling. En ja, soms vraag ik me af hoe we het allemaal voor elkaar hebben gekregen. Maar als we daarover anekdotes beginnen op te halen dan zal de avond te kort en de fles rap leeg zijn … Bedankt voor dit interview Bob, en “zet die ploat nog nie af”.

Luc Wieme