ja, Klara
Redakcja Zofia Smęda Korekta Agnieszka Ćwieląg-Pieculewicz Ilustracje s. Agnieszka Kurzyca OSC Projekt okładki Artur Falkowski Redakcja techniczna i przygotowanie do druku Anna Olek
Imprimi potest ks. Piotr Filas SDS, prowincjał l.dz. 797/P/2009 Kraków, 2 grudnia 2009
© 2010 Wydawnictwo SALWATOR
ISBN 978-83-7580-129-3
Wydawnictwo SALWATOR ul. św. Jacka 16, 30-364 Kraków tel. (012) 260-60-80, faks (012) 269-17-32 e-mail: wydawnictwo@salwator.com www.salwator.com
Posłuchać św. Klary Przed kilkunastu laty, jeszcze przed wstąpieniem do klasztoru Sióstr Klarysek, otrzymałam od księdza katechety książkę Carlo Caretto Ja, Franciszek. Pamiętam, że zrobiła na mnie duże wrażenie. Franciszek zachwycił mnie w niej jako człowiek-poeta, jako mężczyzna wrażliwy, ciepły, autentyczny. Nie sądziłam wtedy, że kiedykolwiek sama usiądę, by napisać podobny tomik, tym razem o św. Klarze. Dlaczego napisałam tę książeczkę? Chciałam przypomnieć asyską świętą raz jeszcze... Mam świadomość, że w poniższym tekście w pewnym sensie uzurpuję sobie prawo do wypowiadania się w zastępstwie świętej, domyślając się jej myśli, pragnień, tęsknot. Jednak wewnętrzna potrzeba napisania tego swoistego „pamiętnika Klary” była większa niż wszelkie konwenanse. Przerosła też moją nieśmiałość (którą postanowiłam przezwyciężyć). Jeżeli swobodą formy obrażam uczucia któregokolwiek z Czytelników – bardzo przepraszam. Chciałabym tylko uczynić to, do czego przynagla mnie potrzeba serca: do oddania głosu tej fascynującej średniowiecznej postaci o pięknym, szczerym charakterze, delikatnej i bardzo kochającej Pana Boga, drugiego człowieka i świat. Do posłuchania kobiety nowej. Przemawia ona do dziś nie tylko Regułą, Listami, Testamentem –9–
Żyłam wśród marności Gdy wracam do moich najwcześniejszych lat, przed oczyma pojawia mi się obraz zewnętrznych starć. Na ulicach Asyżu dochodziło do przepychanek, poniżania najuboższych. Pamiętam atmosferę wojny, rozpętaną już wcześniej, kilkadziesiąt lat przed moimi narodzinami. Asyż został złupiony przez Christiana di Magonza, wasala Fryderyka Barbarossy. Ubodzy i starsi do dziś wspominają przemoc, udrękę i krzywdę wyrządzone im przez bezlitosnych łupieżców. Okradano ich i bezwzględnie wyzyskiwano. Nie potrafili się bronić… Później, przez szereg lat, panowała atmosfera względnego pokoju. Zamieszki powróciły w latach mojej wczesnej młodości. Z dnia na dzień robiło się coraz mniej bezpiecznie. Rozboje i bijatyki zdarzały się nawet na ulicach Asyżu. Musieliśmy wraz z rodzicami uciekać do Perugii. W czasie długiej drogi modliłam się słowami Ojcze nasz, przekładając kamyczki z jednej kieszeni do drugiej. Nie czułam lęku. W Perugii zatrzymaliśmy się na dłuższy czas. Tu poznałam Benwenutę i Filippę, córki Leonarda di Gislerio d’Alberico. W Asyżu mieszkały w odnowionym zamku Sassorosso. – 21 –
Chociaż w ciemności… Głęboko w sercu, gdzieś na jego dnie, noszę w sobie świadomość misji. Rozumiem, że mam być modelem, czyli przykładem i zwierciadłem dla sióstr i braci w świecie. Z pokorą i wdzięcznością wyznaję – jestem niegodną córką Kościoła. Kościół jest moją ukochaną Matką. Jest bezpieczną przystanią, w której pragnę żyć. W niej zamierzam, jeżeli Pan w swym miłosierdziu udzieli mi tej łaski, przejść przez granicę życia. Ku błogosławionej wieczności. Kocham Kościół. Kocham jego pasterzy. Ofiaruję za nich swe modlitwy, oddaję życie, dzień po dniu. Nasz Pan Jezus Chrystus dla zbawienia rodzaju ludzkiego podjął mękę i umarł na krzyżu. Nad Tajemnicą miłości zatrzymywałam się niezliczoną ilość razy. Najpiękniejsze rozmyślania snułam o cierpieniu Bożego Syna. O Jego uniżeniu aż do okruchów Chleba. Ecce misterium fidei. Odkąd poznałam łaskę Pana, nic nie było ciężkie, nic mnie nie przytłaczało. Nawet wówczas, gdy – fizycznie – przywaliły mnie ciężkie klasztorne wrota – mimo iż ledwie zdołali je udźwignąć trzej bracia, nie odczułam ciężaru. Raczej łagod– 34 –
Canticum Canticorum mojej duszy Księgi Pisma Świętego przyjmowałam jako listy od Chrystusa, w których uświadamia nas o miłości i przyszłym życiu, w zjednoczeniu, którego nikt nie rozdzieli. Szczególnie słodkim pokarmem mej duszy była lektura Pieśni nad pieśniami. Rozmawiałam z Panem językiem miłości. Prowadziliśmy we dwoje długi dialog serc. Tak, szukałam Pasterza stad, wiedząc, że pasie je na łąkach ciszy, wśród biesiadników ubóstwa. Z zieleni Dom Ducha wyrasta przez ciernie, tam chronię się przed złem i przyjmuję imię: Zapomnienie... Z naręczem słodkich owoców przychodzę do domu wina, by gasić pragnienie ubogich w zdroju życia – w ranach krzyżowanego co dzień niewinnego Baranka...
– 57 –
Spis treści Przejrzystość szczęścia
7
O miłości do Jezusa, Franciszka i trędowatych Posłuchać św. Klary
7 9
Chciałabym wyrazić, kim jestem…
15
Moja twarz, wspomnienia
17
Żyłam wśród marności
21
Spotykam Franciszka
26
Zachwyca mnie wszechświat
30
Chociaż w ciemności…
34
Wybieram ubóstwo
37
Najważniejsza jest Miłość
41
Stanowimy Jedno
45
Słowo w przestrzeni ciszy
50
Bliskiej memu sercu...
53
– 85 –
Canticum Canticorum mojej duszy
57
Modlitwa, uderzenia pulsu
62
Minoritas. Panie, wzrastasz we mnie
67
Pragnę
69
Wyznanie
72
Dopowiedzenie
73
„O tym, jak brat Benjamin miał napisać zakończenie do portretu Klary” Modlitwy
73 77
Siostry Klaryski żyją w klauzurze. Tworzą wspólnoty kontemplacyjne oddane całkowicie Bogu przez modlitwę Liturgii Godzin, adoracyjną, medytację, pracę wspólnotową i indywidualną. Ich założycielka, św. Klara z Asyżu, weszła na drogę rad ewangelicznych w 1212 roku, zainspirowana przykładem św. Franciszka z Asyżu. Żyła w ubóstwie i pokorze, wiele godzin spędzając na uwielbianiu Jezusa w Najświętszym Sakramencie, wypraszając wiele łask dla ludzi żyjących w świecie. Promieniowała radością franciszkańską, dobrocią i miłosierdziem. Klasztor Sióstr Klarysek ul. Grodzka 54 31-044 Kraków klaryski@pro.onet.pl www.klaryski.pl
Klasztor Sióstr Klarysek Kraków, ul. Grodzka 54
Kenia
Dochód ze sprzedaży książki przeznaczony jest na budowę klasztoru sióstr klarysek w Kenii (Sanktuarium Narodowe – Subukia)