K S . S E B A S T I A N FA J F E R
WYBRANI I OBCY LECTIO DIVINA DO PIERWSZEGO LISTU ŚW. PIOTRA
W Y D A W N I C T W O S A L W AT O R KRAKÓW
Korekta Magdalena Mnikowska Projekt okładki Roman Baran Redakcja techniczna i przygotowanie do druku Artur Falkowski
Imprimi potest ks. Józef Figiel SDS, prowincjał
© 2020 Wydawnictwo SALWATOR
ISBN 978-83-7580-750-9
Wydawnictwo SALWATOR ul. św. Jacka 16, 30-364 Kraków tel. 12 260 60 80 e-mail: wydawnictwo@salwator.com www.salwator.com
Wstęp
Z Pismem Świętym jest jak z chodzeniem po górach. Im więcej i głębiej rozważam słowo Boże, tym widzę lepiej i dalej. Potrzeba cierpliwości i zatrzymania się. Wystarczy jeden raz zachwycić się pięknym widokiem, aby do niego wracać i za nim tęsknić. Papież Benedykt XVI podczas kongresu z okazji 40. rocznicy ogłoszenia soborowej konstytucji Dei verbum, odnosząc się do metody lectio divina, powiedział: „Praktyka ta, jeśli będzie się ją skutecznie propagować, przyniesie w Kościele – jestem o tym przekonany – nową duchową wiosnę”. Lectio divina to praktyka czytania słowa Bożego, sięgająca początków chrześcijaństwa. Przyjmowała ona różne formy w historii Kościoła, takie jak: medytacja, rozmyślanie, namiot spotkania. Słowa Benedykta XVI stały się dla mnie inspiracją do upowszechniania lectio divina we wspólnocie Kościoła, a konkretnie w parafii, w której aktualnie posługuję. Niejednokrotnie sam doświadczyłem, jak słowo Boże jest żywe i aktualne, jak koryguje i umacnia, zaskakuje i zachwyca. Metoda lectio divina jest dostępna dla wszystkich wierzących. Każdy, kto pragnie zażyłości z Bożym słowem i otwiera się na działanie Ducha Świętego, może doświadczyć duchowej wiosny. 5
1 P 1, 1-2
Wybrani i obcy
Ostatnia wzmianka o Piotrze na kartach Pisma Świętego dotyczy jego wystąpienia w czasie Soboru Jerozolimskiego (Dz 15, 7-12). Tradycja podaje, że Piotr udał się do Rzymu – centrum ówczesnego świata. Możemy powiązać ten fakt z ostatnimi słowami Chrystusa skierowanymi do Piotra: „Kiedy jednak się zestarzejesz, wyciągniesz swoje ręce, a ktoś inny cię przepasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz” (J 21, 18). Na kolejnych spotkaniach ze słowem Bożym chcemy pochylić się nad tekstem Pierwszego Listu św. Piotra. Mamy zatem dodatkowy materiał na kolejne odcinki lectio divina. Na początek trochę informacji o Pierwszym Liście św. Piotra. Egzegeci, czyli osoby, które badają święty tekst, twierdzą, że Piotr nie mógł napisać tego listu, ponieważ język grecki jest tak poprawny, że nie może to być greka prostego rybaka. Warto zwrócić również uwagę na to, że dojrzała myśl teologiczna tego listu jest owocem wiary i refleksji Kościoła. Z samego listu dowiadujemy się, że przy jego pisaniu pomagał Sylwan, a więc może to również oznaczać, że w rzeczywistości to on był autorem. Papież Benedykt XVI trafnie zauważył, że Piotr pisze ten list z „pomocą Kościoła”, dlatego w naszych wprowadzeniach, 9
myśląc o autorze, który powołuje się na autorytet Piotra, będę miał na myśli samego Piotra. Piotr pisze list z Rzymu pod koniec I wieku, na co wskazuje słowo „Babilon” użyte w jego treści. Terminem tym w Apokalipsie określono stolicę cesarstwa rzymskiego. W Rzymie była bardzo liczna wspólnota chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego. O tyle jest to dla nas ważne, że mamy już do czynienia z początkiem prymatu usytuowanego w Rzymie. Historia Piotra wypełnia się od powołania nad Jeziorem Galilejskim do kierowania Kościołem w Rzymie. Adresatami bezpośrednimi listu są wspólnoty chrześcijan żyjące w diasporze na terenie Azji Mniejszej (dzisiejsza Turcja). Adresatami pośrednimi jesteśmy my, członkowie wspólnoty Kościoła powszechnego. Celem listu jest umocnienie wiary, pocieszenie, podniesienie na duchu. Myślę, że kolejny raz przekonamy się, jak słowo Boże jest wciąż aktualne i ponadczasowe. Przejdźmy teraz do tekstu wybranego na dzisiejsze spotkanie: Piotr, apostoł Jezusa Chrystusa, do wybranych przez Boga, którzy mieszkają na obczyźnie rozproszeni w Poncie, Galacji, Kapa docji, Azji i Bitynii. Bóg Ojciec wybrał was zgodnie ze swym odwiecznym postanowieniem, a Duch uświęcił, abyście byli po słuszni i zostali pokropieni krwią Jezusa Chrystusa. Niech Bóg udzieli wam obficie łaski i pokoju! (1 P 1, 1-2).
Pierwszy papież pisze do wybranych znajdujących się na obczyźnie, w rozproszeniu, czyli do tych, którzy mieszkają wśród ludu obcego – są cudzoziemcami. Zatrzymajmy się na tych dwóch określeniach: wybrani i obcy.
10