Olivier Paul-Morandini gooide zijn leven om
Van de 112 naar Toscaanse wijnen tekst Gilda Benjamin / foto Arnaud Bachelard
Olivier Paul-Morandini leek zijn leven helemaal uitgestippeld te hebben in België. Twintig jaar geleden was hij de verantwoordelijke voor de uitrol van het Europese noodnummer 112. Maar dat was buiten zijn Italiaanse roots gerekend. Op een mooie dag verloor hij zijn hart aan een wijndomein in Toscane, waar hij zich in 2010 uiteindelijk vestigde. De wijnen van Fuori Mondo staan tegenwoordig op de wijnkaart van de allerbeste Belgische restaurants.
Waarom viel de keuze op Toscane? “Ik was op zoek naar een realistische optie om mijn leven in Italië een nieuwe richting te geven. Ik heb architectuur gestudeerd in Luik, maar die studie maakte ik nooit af. In juli 2003 maakte ik op vakantie met Ludovic, een vriend van me, kennis met een wijn die mijn hart helemaal verwarmde en zo ontdekte ik het domein waar ik nu zelf woon. Het was een grote tuin met een hectare wijnstokken die een Zwitsers koppel sinds hun pensioen verzorgde. Die beperkte omvang maakte het financiële aspect van het hele avontuur haalbaar. Ik denk echt dat niet ik het ben die gekozen heeft, maar dat het de plek was die mij gekozen heeft. Zodra ik deze plek zag, is er iets in mij wakker geschoten en heb ik mijn ware roeping gevonden.” Gaf je werkleven in België je veel stress? “Ja, ik zou zelfs zeggen dat mijn werk verbaal behoorlijk agressief was. Ik heb een organisatie op poten gezet die aan de uitrol van het Europese noodnummer 112 heeft gewerkt. We moesten de Europese mechanismen aanleren, de dubbelzinnige manier van werken van de Commissie en andere instanties... En daarna alle moeite van de wereld doen om onze visie – om in de eerste plaats de burger van dienst te zijn – voor te stellen, en proberen om onze agenda gehoor te doen vinden bij de lidstaten en de Europese instellingen. Dat heeft twaalf jaar in beslag genomen. Twaalf lange jaren.” Was het een oude droom om je leven om te gooien? “Ik droomde ervan, ja, maar had nooit gedacht die droom ooit te verwezenlijken. Het was eerder een soort symbolische zoektocht. Toen ik me vragen begon te stellen over mijn leven, heb ik mijn buikgevoel gevolgd. Had ik geweten wat ik allemaal moest doorstaan om er te komen, dan had ik mijn buikgevoel wel genegeerd. Maar ik had geen relatie toen ik het avontuur aanging. Dat heeft het allemaal wel eenvoudiger gemaakt.”
30
nota bene - Het magazine van Notaris.be
