WereldWijzer Juli 2023 - Stichting WereldWijd

Stichting WereldWijd | Blad voor Medewerkers en Belangstellenden

bij een bruisende en energieke organisatie

st. franciscusweg 29, 6416 et heerlen +31 (0)6 39 27 10 25 acht-advies@acht-advies.nl www.acht-advies.nl

IN DIT NUMMER:

Woord van de redactie p. 3

De voorzitter aan het woord p. 4

Woordje van de directeur p. 5

Het Bonnefantenmuseum p. 6

Het Repair Café p. 7

Moeilijke taal p. 8

Kennis maken... p. 9

Stichting WereldWijd helpt p. 12

Werkbezoek van de Provincie p. 12

Nederlandse les p. 13

Arbeidsparticipatie p. 14

Kennismaking burgemeester p. 15

Op de buis... p. 15

Docent houtbewerking p. 16

Farzad en Frans p. 17

WereldTools p. 18

Terugblik p. 19

Hoe is het met? p. 20

Diaconie op werkbezoek p. 21

United World College p.22

Deelkastjes p.22

Matje Matheij p.23

In Memoriam p.24

Goed om te weten p.25

Een Christo in Eckelrade p.27

COLOFON

Redactie: Louis Eggerdink, Martin Jansen, Chrit Leenders, Liesbeth Wierink, Jan Rombout Opmaak: Vormpracht - Claudia Ritzen Foto’s: Yvonne Hendriks en Stichting WereldWijd Druk: Multicopy Oplage: 500 exemplaren Adres: Stichting WereldWijd | Klompenstraat 1A, 6251 NE Eckelrade

T +31 (0)43 408 31 22 | info@stichtingwereldwijd.nl | www.stichtingwereldwijd.nl

Facebook: www.facebook.com/stichtingwereldwijd Giften: Voor de uitvoering van onze activiteiten zijn donaties meer dan welkom. Raborekening NL55RABO0113203594 t.n.v. WereldWijd te Eckelrade. ANBI - erkend. Bij voorbaat dank!

WOORD VAN DE REDACTIE

Beste lezer,

Dit is het zomernummer van de WereldWijzer met als thema ‘Nieuwe Energie’. Energie die nu, hartje zomer, tastbaar is in de natuur om ons heen. Maar zeker ook voelbaar in deze editie, in de verhalen van en gesprekken met de mensen die betrokken zijn bij WereldWijd. Zowel nieuwkomers als oudgedienden komen aan het woord. Het is mooi om telkens weer de betrokkenheid, het plezier en de voldoening te voelen die mensen ervaren in hun bijdrage aan het werk van WereldWijd. Ze geven energie, maar ontvangen daarvoor nieuwe energie terug.

Ook besteden we in dit blad aandacht aan de samenwerking met organisaties om ons heen. Zo kunt u onder meer lezen hoe onze cursisten

te gast waren bij het Bonnefantenmuseum, hoe studenten van United World College naar Eckelrade kwamen om bij ons te klussen tijdens NL Doet en hoe WereldWijd iets kon betekenen voor de kinderzorgboerderij in de Heeg. Samen met de andere verhalen in deze WereldWijzer geeft het een goed beeld van de bruisende, energieke organisatie die WereldWijd is.

De redactie, met als nieuwe, tijdelijke hoofdredacteur Jan Rombout, heeft deze WereldWijzer dan ook met veel plezier samengesteld. We hopen dat u dat merkt bij het lezen ervan.

Een zonnige, energieke zomer gewenst.

De redactie: Jan, Louis, Martin, Chrit en Liesbeth

Betekenis ‘NIEUWE ENERGIE’

kracht en zin om iets te doen; = veerkracht: nieuwe energie krijgen van iets; veel energie in iets steken.

DE VOORZITTER AAN HET WOORD

‘AL BIJNA 700 KISTEN NAAR 55 LANDEN’

Deze zomereditie 2023 van de WereldWijzer van de Stichting WereldWijd heeft als thema: ‘nieuwe energie’. Deze vrijwilligersorganisatie met een kleine professionele staf zet zich in voor statushouders, vluchtelingen en asielzoekers. Deelnemers krijgen Nederlandse les en trainingen op allerlei gebied, uiteenlopend van elektrotechniek tot naaivaardigheid, en van computerkennis tot lassen.

Asielzoekers die om welke reden dan ook terugkeren naar hun eigen land krijgen hulp om daar in hun onderhoud te voorzien. Er worden gereedschappen en werktuigen ingezameld en in een grote kist geplaatst. Die toolkit gaat mee en vormt de basis voor een nieuwe start in eigen land. In de loop van de jaren zijn er al bijna 700 kisten naar 55 landen wereldwijd verzonden.

Na de soms als lethargisch beleefde jaren met de lockdowns als gevolg van de Corona pandemie is de Stichting WereldWijd in de loop van de tweede helft van 2022 weer gaan bruisen en gaan leven. We namen afscheid van stafleden, maar er kwamen ook nieuwe, we namen afscheid van vrijwilligers, maar er kwamen ook heel veel nieuwe gezichten die met nieuw elan hun bijdrage willen leveren.

Er kwamen en komen ook veel meer en vooral nieuwe deelnemende statushouders aan de onderwijsactiviteiten en de praktische en technische cursussen. En ook mag WereldWijd zich verheugen in meer donaties en ruimhartige bijdragen van diverse fondsen. Kortom, allerlei ‘nieuwe energie’ genererende ontwikkelingen die na de sombere jaren met het gevoel van stilstand meer dan van harte welkom zijn en weer leven in de brouwerij brengen.

Ook is vanuit een andere optiek het thema van toepassing. Aan de hand van bouwkundige en verduurzamingstechnische adviezen worden ideeën en plannen uitgewerkt om het oude schoolgebouw uit 1952 voor de toekomst en t.b.v. de continuïteit van WereldWijd gereed te maken. Dat is met een zo gedateerd gebouw met nauwelijks isolatie en heel veel koudebruggen een ingewikkelde en kostbare puzzel. Desalniettemin geeft het bezig zijn met zo’n onderwerp alleen al de nodige spanning over de wijze waarop deze activiteiten realistisch kunnen worden.

Deze activiteiten en ontwikkelingen dragen eraan bij dat vluchtelingen en statushouders die in de regio Zuidelijk Zuid-Limburg verblijven op WereldWijd kunnen blijven rekenen om hun mensenrecht op onderwijs te kunnen verwezenlijken. Daarmee wordt bevorderd dat zij hun weg vinden in onze samenleving en ook dat zij voorbereid worden om deel te nemen aan het arbeidsproces.

Jan Rombout | Voorzitter bestuur Stichting WereldWijd

Maastricht, juni 2023 •

NIEUWE ENERGIE

Het thema ‘Nieuwe Energie’ voor de zomereditie van de WereldWijzer is natuurlijk prachtig gekozen; want het straalt positiviteit uit en wijst op een duurzame opgewekte blik naar de toekomst.

Na de donkere en zelfs BINNEN de oude schoolmuren KOUDE winterperiode is het inmiddels lente en hebben we de zomer nog lekker voor ons & om de hoek liggen. En ondanks dat de lente van 2023 tot dusver behoort tot de slechtste die ik mij kan herinneren, hebben we hier bij WereldWijd de zelf getimmerde voorzetramen weg kunnen halen en laten we het natuur lijke licht en de frisse lucht weer voluit binnen! En dat kost geen energie maar levert positieve energie op!

Inmiddels zijn we zes maanden onderweg in het jaar 2023 en is er bij WereldWijd weer genoeg gebeurd en bereikt; in januari werd het projectvoorstel voor VakTaal positief beoordeeld door de Provincie met als gevolg dat we met dit geweldig belangrijke project verder kunnen! Ook hebben we als nieuw staflid de enthousiaste Lore verwelkomd.

In februari en maart zijn er belangrijke werkafspraken gemaakt met de gemeentes om ons heen en hebben de studenten van het UWC weer bij ons hun handen uit de mouwen gestoken met NL Doet (10 maart)

Sabine Huitema is in februari gestart als projectleider VakTaal- ter vervanging van Femke Smeets. In maart zijn we ook gestart met een nieuwe lesaanbod binnen VakTaal; zelfstandig Nederlands oefenen met gebruik van een Chromebook!

In april hebben we een eerste samenwerkingsafspraak kunnen maken met Afvalverwerkingsbedrijf RD 4 in Heerlen, waardoor we hopelijk in de toekomst sneller de juiste materialen voor een terugkeerder kunnen vinden/ krijgen. Op 12 april hebben we een workshop Kunst-fietsen gehuisvest en veel belangrijker: is de laswerkplaats waar spiksplinternieuwe apparatuur klaar stond eindelijk in gebruik genomen geworden! Huub Boon (oud docent Praktech) was bereid gevonden

om intern enkele laslessen te geven, zodat deze mensen de lessen aan cursisten in de toekomst kunnen ondersteunen en zelf ook met de spullen kunnen (gaan) werken.

In mei hebben we meerdere zeer geslaagde werkbezoeken gehad (de Provincie, Diaconie), is dankzij de energieke inzet van ons nieuwe staflid Lore een eerste menstruatiearmoedebestrijdingskastje opgehangen in het Sociaal Centrum Eijsden, hebben we gereedschap gedoneerd aan de kinder-zorgboerderij om de hoek – De Heeg en gaan we met hen op andere vlakken ook samenwerken (cursisten die helpen met klussen) en hebben we met 24 cursisten van Vaktaal een ontzettend leuk en leerzame ochtend doorgebracht in het Bonnefantenmuseum.

Op 1 juni is dan daadwerkelijk weer de laswerkplaats tot leven gekomen, want de nieuwe lasdocent Jeroen is er gestart met de eerste drie (Afrikaanse) cursisten!

Ook de 10 nieuwe vrijwilligers (sinds januari 2023) zorgen binnen WereldWijd voor ‘Nieuwe Energie’!

Mirjam Kemp | Directeur Stichting WereldWijd

Lees verder >>>

Dit is slechts een kleine greep uit de diverse activiteiten en gebeurtenissen die in me op kwamen, die voor nieuwe ontwikkelingen en positieve energie binnen WereldWijd zorgen. Voor mij persoonlijk denk ik bij ‘Nieuwe Energie’ aan ondernemendheid, positieve instellingen, samen plannen ontwikkelen en verder bouwen aan een duurzame en sociale samenleving. Denken, maar vooral ook Doen!

Door de tomeloze inzet van al onze vrijwillige medewerkers zorgen wij voor ‘Nieuwe Energie’ bij cursisten van Vaktaal en ook bij terugkeerders in het WereldTools project; nieuwe energie wordt bij hen opgewekt om het leven weer op te pakken, te herstarten of positief voort te kunnen zetten.

Zelf haal ik ‘Nieuwe Energie’ uit veel sporten en met name hardlopen.

Zo ga ik steeds verder en vaker rennen in trailruns (door velden en bossen) en ga ik bijvoorbeeld begin juli in Zweeds Lapland twee trailruns doen (+32 km’s/ 1000 hoogtemeters). Maar ook haal ik nieuwe energie uit de plannen van mijn puberkinderen, uit vrolijke muziek en uit lange wandelingen met mijn honden in de natuur.

Op donderdag 25 mei zaten de cursisten van WereldWijd niet, zoals gebruikelijk, in het leslokaal in Eckelrade maar liepen ze, op uitnodiging, door het Bonnefantenmuseum in Maastricht.

jNa de ontvangst kregen ze uitleg over het gebouw en mochten ze de toren op vanwaar ze een prachtig uitzicht hadden. Daarna volgde een rondleiding door het museum met heldere, op hun taalniveau toegesneden uitleg over een aantal schilderijen, enkele beelden en wat zilverwerk.

Waarom heet een stilleven een stilleven? Hoe oud zijn de schilderijen? Wat zit er in de relikwie van een heilige? Iedereen luisterde vol aandacht en stelde geïnteresseerde vragen. Na anderhalf uur was het bezoek ten einde en werd er als afsluiting een groepsfoto gemaakt op de monumentale trap van het museum.

Niet alleen de cursisten waren enthousiast over het bezoek, het Bonnefantenmuseum liet weten dat, wat hen betreft, deze activiteit absoluut voor herhaling vatbaar is.

NIET NAAR DE LES MAAR NAAR HET BONNEFANTENMUSEUM

HET REPAIR CAFÉ HEEFT DE ZAKEN OP ORDE

Het is de vierde woensdag van de maand als ik het Repair Café bij WereldWijd binnenstap. Vandaag is het rustig wat betreft de aanloop van klanten, maar het vijftal vrijwilligers is present en druk bezig met het repareren van een broodbakmachine, een cd-speler en een koffiezetapparaat. In het hoekje bij de voorraadruimte raak ik aan de praat met Jean Daems (72) uit Eijsden, die sinds 2017 een van de vijf dragende krachten van het Repair Café is.

Om te beginnen laat Jean me met trots de voorraadruimte zien, die gedeeld wordt met het archief van WereldWijd. Tegen de muren staan rekken, waarvan de b ovenste planken gevuld zijn met papieren van de administratie en het onderste deel is in gebruik bij het Repair Café. Aan de ene kant de binnengekomen spullen, die gerepareerd moeten worden en aan de andere kant de apparaten, die weer aan de praat gebracht zijn en wachten tot de klant zijn eigendom komt ophalen. Elk apparaat heeft een eigen nummer, met naam, adres en telefoonnummer van de eigenaar. In de beginjaren raakten nog wel eens iets kwijt of kwam een klant een apparaat ophalen, dat niet van hem bleek te zijn. Of er bleef een gerepareerd exemplaar staan, omdat de eigenaar niet te bereiken was. In het nieuwe systeem, waarvoor Jean zich hard gemaakt heeft, behoren dit soort problemen tot het verleden. Bovendien sluit het prima aan bij de eisen, die onlangs wettelijk vast gelegd zijn. Alle producten bij Repair Café’s moeten worden geregistreerd. Daarmee loopt WereldWijd in de pas met de landelijke en Europese ontwikkelingen.

Sinds vorig jaar is het Repair Café aangesloten bij de landelijke Stichting Repair Café International in Amsterdam en onderschrijft de gezamenlijke doelstelling. Onderdeel daarvan is het behouden en verspreiden van reparatiekennis en het bevorderen van sociale samenhang in de plaatselijke gemeenschap “door mensen met heel verschillende achtergronden en drijfveren bij elkaar te brengen op laagdrempelige repareerbijeenkomsten.”

In Eckelrade heeft het Repair Café ook een aantal huisregels. Bijvoorbeeld, als er een nieuw onderdeel nodig is, dan moet de klant dat zelf kopen of bestellen. “Wij hebben daar geen geld voor”, zegt Jean. “Het enige inkomen dat we hebben is de vrijwillige bijdragen van klanten. Wij komen hier voor de lol, pro deo, vrijwillig.”

In de huisregels staat ook, dat het de bedoeling is dat klanten zoveel mogelijk zelf de reparatie uitvoeren, zo nodig met hulp van de aanwezige reparatiedeskundigen. Die hulp is vaak nodig, want veel te veel apparaten zijn zó gemaakt, dat ze niet of nauwelijks te repareren zijn. Elke product kent speciale schroeven. WereldWijd heeft meer dan 100 verschillende schroevendraaiers en dan is het soms nog een probleem om iets open of los te krijgen. Bovendien zijn er 40 verschillende tangetjes in de gereedschapskast. Verder bestaan er 30 verschillende spuitbussen met contact spray om schroeven los te weken. “En dan lukt het in 98 percent van de gevallen”, zegt Jean. Hij wijst op de accu uit een e-bike van Sparta, die op tafel ligt. “Dat ding valt niet te repareren. Daar zitten cellen in die je kunt bestellen voor 16 euro per stuk. Deze accu heeft zeker 30 cellen. Reken maar uit. Dat is 500 euro.”

Lees verder >>>

Jean Daems

Thuis heeft Jean zo’n 200 verschillende schroevendraaiers. Dat past wel bij een allrounder. Jean is de jongste in een Maastrichts gezin van zeven kinderen. De oudste mocht studeren en werd broeder bij de congregatie van de Broeders van Maastricht. Voor de anderen gold: “Werken en geld verdienen”. En Jean deed dat. Hij begon als boekhandelaar in de Bruna-shop op het oude station van Heerlen, daarna werkte hij 17 jaar bij een bedrijf, dat zich gespecialiseerd heeft in kanalen om rookgas af te voeren. En vervolgens nog een paar jaar in een timmerfabriek.

In 1992 zocht het Arbeidsbureau in Maastricht een techneut om eraan mee te helpen dat de 4000 werkzoekenden aan de bak zouden komen. Dat lukte aardig. “In 1993 zijn we begonnen om werkzoekenden te scholen in veiligheid. Dat was hard nodig, omdat er onnodig veel ongelukken gebeurden tijdens het werk, bijvoorbeeld bij het onderhoud aan leidingen, bij het monteren en lassen van pijpen, bij het heffen van materialen en het gebruik van vloeistoffen. In twee maanden tijd hebben we 80 mensen kunnen opleiden. Met een erkend veiligheidscertificaat vonden ze snel

NEDERLANDS IS EEN MOEILIJKE TAAL

Stel dat je nooit Nederlands gesproken hebt en nu opeens in Nederland bent en de taal moet leren spreken en schrijven. Dat is niet makkelijk! Draai het maar eens om en dat je als Nederlander opeens Arabisch zou moeten leren. Je kent het schrift niet, je kunt het niet lezen laat staan uitspreken...

Om onze cursisten hierbij een beetje te helpen heb ik een leesplankje gemaakt en dat hangt in het naailokaal. De bedoeling is dat achter de zwarte elastieken plaatjes komen te hangen en ervoor in tekst staat wat het is. Een variant op het ‘aap - noot - mies’ plankje dus.

Voor wie het weten wil, de leesplank is geheel gemaakt in eikenhout. De zijkanten zijn bewust niet recht gezaagd

een baan bijvoorbeeld bij DSM, bij de KNP of bij de ENCI. Tegenwoordig is een VCA-certificaat overal een vereiste,” zegt Jean, die met een zekere voldoening terug kijkt op 14 jaar werk op het Arbeidsbureau.

In 2007 stopte Jean noodgedwongen vanwege problemen met zijn gezondheid. Maar tien jaar later zijn die pro blemen zodanig, dat hij weer mee kan doen, zijn kennis en ervaring kan delen en zich nuttig kan maken. Met plezier.

waardoor het geheel een wat speels karakter heeft. De letters zijn gewoon gekocht (een variant op de ‘scramble’ letters). Iets wat jammer is, is dat de letters allemaal hoofdletters zijn, kleine letters ontbreken dus en die zijn in het algemeen anders. De leesplank wordt al voorzichtig aan gebruikt, maar het grote werk moet nog beginnen. Dus een uitdaging aan een ieder om leuke plaatjes te vinden, vooral die betrekking hebben op naailes zoals een schaar, garen, naaimachine etcetra zodat cursisten er nog wat bij leren.

John Looyestijn

•

Leesplankje

Martin Jansen •

MET NIEUWE GEZICHTEN BIJ STICHTING WERELDWIJD

Gelukkig melden zich bij WereldWijd altijd weer nieuwe vrijwilligers aan. Heel belangrijk, want zonder hen zou de organisatie niet kunnen draaien.

In elke nieuwsbrief geven we een paar van deze nieuwelingen een podium om zichzelf voor te stellen. Sommigen zijn geïnterviewd, anderen hebben zelf iets geschreven. Dit verklaart waarom sommige verhalen in de eerste persoon en andere in de tweede persoon staan.

FRANS BEKKERS – bestuurslid

Sinds maart jl. versterkt Frans het bestuur van WereldWijd. Zelf zegt hij daarover: “Goede club, warm hart, leuk bestuur”.

Vanuit het Brabantse Hilvarenbeek kwam

Frans in 1979 naar Zuid-Limburg om aan de slag te gaan bij de gemeente Landgraaf. Het was zijn eerste baan Zijn hele verdere loopbaan is hij werkzaam geweest in de sector welzijnswerk. Na zijn pensionering, vijf jaar geleden, heeft hij zich voor verschillende projecten ingezet, zoals het wooncomplex Hof Imstenraede en het gezondheidscentrum in Kerkrade.

Toen Berend Brouwer, secretaris van het bestuur en oud-collega van Frans uit Landgraaf, hem benaderde om zitting te nemen in het bestuur hoefde hij niet lang na te denken. In zijn werk bij de gemeente Landgraaf was hij al vaker in aanraking gekomen met WereldWijd. De concrete doelstelling van de stichting sprak hem aan. Door zijn loopbaan brengt hij veel ervaring mee op het gebied van subsidieaanvragen, het werken met provincie en overheden en met langetermijnplanning. Het werven van fondsen voor het verduurzamen van het gebouw vindt hij dan ook een mooie uitdaging. Frans is getrouwd en heeft een dochter en een zoon. In zijn vrije tijd wandelt, fietst en klust hij.

JEROEN BROUWERS – docent lassen

Jeroen is op 1 juni jl. gestart als docent lassen bij Stichting WereldWijd. Hij is 51 jaar, is getrouwd met Cindy en ze hebben drie leuke dochters. Het gezin is vijftien jaar

geleden in Eckelrade komen wonen. De afgelopen twintig jaar heeft Jeroen een eigen ICT-bedrijf gehad. Toen hij tien jaar geleden begon met het opknappen van oldtimers wilde hij goed leren lassen en heeft toen meerdere cursussen op dat gebied gevolgd. Zijn liefde voor oldtimers is inmiddels zo uit de hand gelopen dat hij een garage aan het bouwen is naast zijn huis. Daarnaast heeft hij er veel plezier in om samen met een vriend rally’s te rijden in zijn oldtimer. Ze zijn inmiddels door Marokko, Spanje en Portugal gereden. Onze nieuwe lasdocent Jeroen met assistent Ed en de eerste 3 cursisten van de nieuwe metaalbewerking- en laslessen!

LORE DIJKMAN - WereldTools

In januari jl. heb ik de taak van Pien Wishaupt bij WereldTools overgenomen. Het is ontzettend leuk om alle ins and outs van dit project te leren kennen en alle mensen te ontmoeten waar we mee samenwerken. Ik heb inmiddels al drie kisten mogen dichtbranden, dus mijn vuurdoop is compleet. Ik vind het erg interessant om te horen hoe het de deelnemers vergaat die zijn teruggekeerd en die wachten op hun kist of die hem inmiddels ontvangen hebben.

Ik ben 38 jaar oud, moeder van twee kinderen, hou van kampvuurtjes stoken en ben ook werkzaam als projectmedewerker van Wake up your mind! van Vluchtelingenwerk.

Na zijn studie technische natuurkunde en biomedische technologie en een promotie in de biofysica, vertrok Frans naar Nashville, USA waar hij als assistant professor meewerkte aan de ontwikkeling van onder meer de MEG-scan. Lees verder >>>

FRANS GIELEN – Nederlandse taal via chrome-book

Na drie jaar keerde hij terug naar Nederland om aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam te gaan werken op het gebied van klinische fysiologie.

In 1991 is deze boerenzoon uit de Noordoostpolder in Zuid-Limburg neergestreken om er de volgende dertig jaar bij Medtronic te gaan werken. Hier specialiseerde hij zich in Deep Brain Stimulatie (DBS). Op 70-jarige leeftijd vond hij het tijd om met pensioen te gaan en meer tijd aan zijn hobby, de imkerij, te besteden. Al 45 jaar is hij imker. Hij houdt bijen in zijn tuin en geeft praktijklessen. Een andere hobby is zeilen en ook helpt hij graag zijn zoon die elektricien ZZP’er is.

Frans woont vlakbij WereldWijd en zag met regelmaat de bezoekers van de stichting langskomen. Hij meldde zich aan als vrijwilliger en begeleidt nu de lessen Nederlands via Chromebook, een computergestuurd systeem om de taal te leren. Hoewel het programma redelijk self-supporting is, moet hij wel af en toe cursisten te hulp schieten.

BEP HEUSÈRR – docent Nederlandse taal

In februari ben ik begonnen als taalvrijwilliger bij WereldWijd.

Als leerkracht was ik tijdens mijn werkzame leven grotendeels actief in de kleutergroepen en groep 3 en 4 van basisschool Swentibold in Born.

Van 1996 t/m 2008 werkte ik daar als parttimer.

Toen ik met pensioen ging, kreeg ik veel vrije tijd voor o.a. mijn kleinkinderen en allerlei hobby’s zoals wandelen, fietsen, tuinieren, lezen enz. Met het zich eigen maken van de Nederlandse taal van niet-Nederlanders kwam ik in 2013 in aanraking bij een toevallige ontmoeting in het AZC in Sweikhuizen. Met een aantal Syrische vluchtelingen ben ik toen aan de slag gegaan. Inmiddels beheersen ze de taal zo goed dat ze toegelaten zijn tot vervolgstudies.

Hoewel WereldWijd niet direct bij mijn voordeur (in Geleen) ligt, vind ik het een plek waar het goed toeven is. Het is een mooie plek in het Limburgse Heuvelland, waar veel mensen zich gehoord en gezien voelen. Een klein steentje hieraan bijdragen is gewoon fijn om te doen.

MARLEEN HENNEKENS –docent Naailes

Sinds begin maart jl. geef ik op WereldWijd vaklessen Textiel. In mijn werk als mentor en docent Techniek op middelbare scholen zag ik hoe belangrijk het voor (gevluchte) ouders is om goed deel te kunnen nemen aan onze maatschappij. Daarom ben ik, na mijn vervroegde uittreding op 60-jarige leeftijd, een aantal jaren actief geweest als taalmaatje bij Humanitas.

Dit voorjaar ontdekte ik de vacature voor docent Naailes bij WereldWijd en vond het een geweldige mogelijkheid om bezig te zijn met taal- én vakonderwijs. Mijn ooit als hobby behaalde diploma costumière komt nu prima van pas. Elke week leer ik zelf ook weer veel bij door de enorme brok ervaring van mijn collega-docente Marlies de Nijs.

Ook thuis ben ik graag met m’n handen bezig: in de keuken, met planten en achter de naaimachine. Maar met ‘n goed boek, bezoek aan museum, schouwburg of bioscoop lukt het toch ook wel om me in een stoel te laten plaatsnemen. Ik ben getrouwd, heb twee kinderen en vijf kleinkinderen. Komende tijd hoop ik met velen binnen WereldWijd kennis te maken. Ik verheug me er in ieder geval wel op!

SABINE HUITEMA – projectleider

VakTaal

Sabine kwam in 2021 binnen als vrijwilliger om Nederlandse les te geven, maar vervangt inmiddels staflid Femke Smeets die al langere tijd door ziekte niet kan werken.

Na haar studie economie werkte Sabine bij Randstad. Tot ze de voor haar aantrekkelijke vacature van project-manager HR bij een startend self-service bedrijfje (bouwt op websites de dienst ‘virtuele medewerker’) zag langskomen! Deze start-up maakte een groei door van 13 naar 150 medewerkers. Het werk was niet langer te combineren met de zorg voor haar gezin met drie kinderen en Sabine maakte de bewuste keuze voor het huismoederschap.

Na een paar jaar begon het toch weer te kriebelen en ging ze aan de slag bij Vluchtelingenwerk als maatschappelijk

begeleider van vluchtelingen uit allerlei landen. Dit vrijwilligerswerk deed ze met veel plezier en gaf haar veel voldoening.

Als projectleider VakTaal bij WereldWijd is Sabine verantwoordelijk voor de coördinatie van de lessen en is zij aanspreekpunt voor docenten en studenten.

Niet alleen door dit cruciale werk draagt Sabine bij aan WereldWijd, ze heeft ook haar moeder Clara ‘geworven’ als assistent docent Nederlands en haar voormalige baas Jeroen als docent lassen. Hun verhalen lees je ook in deze rubriek.

PAUL

RIKERS – docent Nederlandse Taal

Ik heb 42 jaar in het basisonderwijs gewerkt. Ik hechtte veel waarde aan het welzijn van kinderen, het geven van zelfvertrouwen en het bevorderen van zelfontplooiing. Ik heb diverse nevenfuncties vervuld, maar werken in en met een groep is altijd de basis gebleven.

Ondanks de pensionering bleef het onderwijshart kloppen. Totdat Corona roet in het eten gooide, deed ik vrijwilligerswerk op verschillende scholen.

Tijdens een informeel avondje in een Maastrichts etablissement kwam WereldWijd ter sprake. Na enkele weken te hebben meegelopen, ben ik gestart als docent Nederlands en heb er tot nu toe nog geen moment spijt van gehad. Ik geniet van de fijne sfeer en van het werken vanuit eigen verantwoording. Op de maandagochtend geef ik les aan niveau 1, de instromers, en dat is elke keer weer verrassend. In mijn vrije tijd fiets en wandel ik graag, ben vrijwilliger bij Stichting Maastricht Vestingstad en gastheer in de Helpoort (oudste bestaande poort in Nederland), geef leesondersteuning op een basisschool en ben oppas opa. Het weekend is voor mijn gezin.

CLARA UMMELS-RAMAEKERS – assistent-docent Nederlandse Taal

Ik ben geboren (1950) en gedeeltelijk getogen in Maastricht. Ik ben getrouwd, heb 2 kinderen, 2 ‘schoonkinderen’ en 3 kleinkinderen, allen zijn me heel dierbaar. Ik heb op veel plaatsen in Nederland gewoond en gewerkt als bibliothecaresse. Sinds enkele jaren ben ik gepensioneerd. Gelukkig was er geen sprake van verveling, maar enthousiast gemaakt door mijn dochter (Sabine Huitema) ben ik afgelopen september een kijkje gaan nemen in een van de lessen Nederlands. De heel gemoedelijke sfeer en de omgang met enthousiaste mensen uit heel veel verschillende culturen maakten grote indruk op mij en zorgden ervoor dat ik mij vrijwel meteen heb opgegeven als assistente in de lessen Nederlands. Omdat ik met mijn man veel reis en dus regelmatig weg ben, is het voor mij niet mogelijk om een eigen groep te hebben. Maar assisteren waar mogelijk vind ik prima. Nu, na enkele maanden, ben ik heel blij de stap gezet te hebben naar de Stichting Wereldwijd. Chapeau voor alle cursisten, vrijwilligers en de organisatie!

Hieronder nog wat fotootjes van positieve energie; mooie plantenbakken gemaakt door vrijwilligers en cursisten die het dakterras en de ingang gaan verfraaien en gerecyclede onderdelen van fietsen die het hekwerk op het dakterras opvrolijkt! En onze eerste WereldWijd aardbeien van deze lente!

STICHTING WERELDWIJD HELPT NIET ALLEEN VER WEG, MAAR OOK DICHTER BIJ HUIS

Stichting WereldWijd is Kinderboerderij De Heeg te hulp geschoten bij het vervangen van gereedschap. Na veelvuldig gebruik was een deel van hun gereedschap aan vervanging toe en was er aanvullend materiaal nodig.

Aangezien het budget van deze zorgboerderij beperkt was, gingen ze op zoek naar een alternatief. En dat werd gevonden bij Stichting WereldWijd. Zoals bekend stuurt WereldWijd via het project WereldTools kisten met gereedschap en materialen de hele wereld over. Maar in dit geval betrof het een adres heel dichtbij huis.

Voor het project WereldTools, voor de vaklessen en ook voor het Repaircafé zamelt WereldWijd voortdurend gebruikte gereedschappen en materialen in, die vervolgens worden gecontroleerd, schoongemaakt en hersteld. Maar soms zijn er spullen over. Ook dan is WereldWijd, mede vanuit

het oogpunt van duurzaamheid, altijd weer op zoek naar een goede bestemming. Het is op die zoektocht dat de Kinderboerderij de Heeg en WereldWijd elkaar vonden. De Kinderboerderij maakte een lijstje van gewenste spullen en WereldWijd kon bijna volledig aan hun wensen voldoen. Gereedschappen voor schilderen, timmeren, metselen, bestrating, tuinonderhoud en diverse

De Provincie bracht een werkbezoek aan

Stichting WereldWijd

Als reactie op dit bezoek ontving directeur Mirjam Kemp de volgende e-mail.

Hallo Mirjam,

Jullie activiteiten kende ik natuurlijk al enige tijd en ook wel vrij uitgebreid uit de ontvangen (subsidie-) documenten en overleggen. Maar papier geeft toch niet de echte inkijk in jullie wijde wereld dus om de inzet nu ook in de praktijk van dichtbij mee te hebben mogen maken (wat, hoe en met wie jullie dit allemaal doen), was heel fijn.

andere benodigdheden verhuisden van de rekken van het magazijn van WereldWijd naar de Kinderboerderij. Alleen voor een kruiwagen en een betonschaar moest WereldWijd niet thuis geven. Dus als iemand die nog over heeft, neem dan contact op met de Kinderboerderij. En hopelijk kan men daar dan weer jaren mee vooruit.

In ieder geval houdt de samenwerking hier niet op, want de bedoeling is dat WereldWijd ook gaat helpen met kinderfietsjes en dat cursisten van VakTaal op de boerderij gaan klussen. Mooi dat we zo ook projecten dicht bij huis kunnen ondersteunen.

Je mag best weten dat ik wel even heb moeten slikken toen ik in de taalles de jongen naast mij, volgens mij van ongeveer dezelfde leeftijd als onze zoon, die zeg maar de hele wereld aan zijn voeten heeft liggen, met hele kleine stukjes de letters van het bord afkijkend zag overschrijven met zijn potlood. Beseffend dat er voor hem en vele van jullie cursisten nog een lange, moeilijke en onzekere weg te gaan is, maar juist daardoor enorm veel waardering en respect voor jullie afzonderlijke en gezamenlijke inzet en geduld.

Een dikke chapeau voor jullie doelstellingen en resultaten en nogmaals dank voor de aangename ontvangst en toelichting!

Hartelijke groet, Corine Vossen-Lemmens Beleidsmedewerker

WereldWijd helpt Kinderboerderij De Heeg

NEDERLANDSE LES “IK ZEG, DAT IK GEEN ENGELS KAN SPREKEN”

In de Nederlandse les, die op maandag en donderdag bij WereldWijd wordt gegeven, tref ik een jonge man uit Kazakstan. Hij woont in het AZC Maastricht en verrast me met de volgende opmerking: “Het eerste probleem is, dat mensen Engels tegen me beginnen te praten, zodra ze zien dat ik buitenlander ben. Wat ik dan doe? Ik zeg dat ik geen Engels ken, alleen een beetje Nederlands. Ook in de winkel. Ik zeg ‘Sorry, ik ken geen Engels’. Ik wil de taal leren. Zo snel mogelijk. Daarom ben ik blij met de Nederlandse les hier. Vier dagen per week les zou beter zijn.”

Zijn leraar, Jean Bouwens (77) uit Eckelrade, heeft de uitleg gehoord en lacht instemmend. Hij stimuleert zijn cursisten zoveel hij kan. Hij geeft hen bijvoorbeeld kinderboeken te leen om thuis te lezen. Zijn jonge vriend uit Kazakstan ziet een boek, Kikker en het nieuwe jaar, liggen, dat hij nog niet gelezen heeft. “Hier, neem maar mee”, zegt Jean, terwijl hij het boek van schrijver Max Velthuis aanreikt.

Jean is een van de tien vrijwilligers, die Nederlandse les geven. De helft van hen heeft onderwijservaring. “Ervaring is niet het allerbelangrijkste”, zegt Jean, die zelf zijn hele leven actief was in het basisonderwijs. “Het belangrijkste is een goede, veilige plek bieden. En het gevoel ontwikkelen, dat je iets nieuws kunt leren.” Jean geeft een voorbeeld van een cursist uit Colombia, die wel wat Nederlands kon schrijven, maar moeilijk spreken. “Hij was wel goed in rekenen. Dus aan het eind van elke les gaf ik hem een rekensom om op te lossen. Het is voor iedereen, dus ook voor hem, erg belangrijk, dat je gezien en gewaardeerd wordt. De sfeer in de les is het allerbelangrijkste.”

Voordat Jean in 2004 met de VUT ging, was hij onderwijzer in de lagere school in Pottenberg, later in Limmel-Nazareth en het AZC aan de Franciscus Romanusweg.

“Groep 3 is de klas waar leerlingen leren lezen en schrijven. Ik heb 25 jaar groep 3 gehad. Die ervaring komt me hier goed van pas”, zegt Jean. Omdat er een docent ziek was, kregen ook de cursisten van groep 4 vandaag les bij Jean. Een flinke groep van 13 deelnemers, afkomstig van het AZC, van Vlot, uit Eijsden, Malberg en Banholt.

Jean benadrukt het belang van een fijne sfeer, waarbinnen iets geleerd kan worden en waar niet het accent ligt op een ‘d’ of een ‘t’ teveel of te weinig. Het is niet alleen schrijven, maar ook lezen. Het kinderboek ‘Oma Fladder in bad’ is deze keer aan de beurt. Maar meestal wordt de eigen leefwereld en praktijk van de cursisten als vertrekpunt gebruikt. Jean : “Iemand zegt iets en die zin schrijf ik op het bord. Zo begin ik. Of ik geef vier

losse woorden met de opdracht om daar een fatsoenlijke zin mee te maken. Mooi om te zien hoe nieuwsgierig en leergierig de deelnemers zijn. Ze komen heel graag en ik net zo graag. In een leuke sfeer is het ook leuk werk.”

Nederlandse les bij WereldWijd is zoveel meer dan leren Nederlands te lezen of te schrijven. Het is ook een ontmoetingsplek, zeker voor de mensen van het AZC. Vaak wordt het gecombineerd met de praktijklessen in de middaguren, een vorm van socialiseren en leren van elkaar. “In het AZC is het moeilijk om je dag structuur te geven”, weet Jean. “De lessen bij WereldWijd helpen bij die structuur. Je moet op tijd gaan slapen, want je moet op de ochtend van de les op tijd opstaan. Anders ben je niet op tijd met de fiets in Eckelrade.” Martin Jansen •

ARBEIDSPARTICIPATIE… DE DEUR TOT DE NEDERLANDSE MAATSCHAPPIJ

Het stond heel duidelijk in De Volkskrant van 10 maart jl.: “Kabinet wil statushouders eerder aan een baan helpen en al in AZC ’s koppelen aan werkgevers zodat ze in hun nieuwe gemeente direct aan de slag kunnen”. Nu brengt WereldWijd dit plan van het kabinet als sinds jaren in de praktijk dus gaan we er in de WereldWijzer met als thema “Nieuwe Energie” op in met de betrokken vrijwilliger Henny van Hoorn. Hij is sinds medio 2022 bezig met de arbeidsparticipatie van de deelnemers in de cursussen van WereldWijd. Verschil is dat deze mensen vaak nog geen statushouders zijn maar nog in de procedure zitten.

Volgens Henny is arbeidsparticipatie voor de asielzoeker én statushouder een grote stap in hun integratie in de Nederlandse maatschappij. Of ze nu gaan werken als vrijwilliger in een instelling of bedrijf, een stage- of werkervaringsplaats krijgen of een baan, het is de eerste grote sprong voorwaarts.

Maar WereldWijd ervaart wel hobbels om de arbeidsparticipatie te realiseren. Zo worden de diploma’s van de statushouders lang niet altijd erkend in Nederland. Het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid wil nu onderzoeken of werkgevers niet beter naar hun vaardigheden kunnen gaan kijken. WereldWijd probeert asielzoekers en statushouders zoveel mogelijk Nederlands bij te brengen. De vraag is of dat genoeg is om in functies van een hoger niveau mee te werken, zich te ontwikkelen en mee te denken in het bedrijf. Zeker als de

nadruk steeds meer op targets komen te liggen waaraan ze moeten voldoen.

In 2015 werd al beleid ontwikkeld maar het Sociaal Cultureel Planbureau concludeerde 2 jaar geleden dat de positie van statushouders nog altijd zorgelijk was. Ze krijgen meestal tijdelijke banen of werken in deeltijd. Daardoor zijn ze vaak afhankelijk van uitkeringen. Het blijft dan ook een uitdaging om de juiste banen te vinden.

Voor veel werkgevers is de regelgeving erg ingewikkeld. Ze moeten voor onze cursisten via het UWV een werkvergunning aanvragen en dit proces is tijdrovend en niet eenvoudig. Vorige week had Henny een gesprek met een uitzendbureau in Maastricht dat twee adequate logistieke vacatures in portefeuille had. Hij bood een mijnheer aan die de Nederlandse taal redelijk beheerste, en passende opleidingen had

waaronder een diploma heftruckchauffeur. Hij kreeg echter een mailtje dat de man niet werd betrokken in de selectie omdat werkgevers geen procedure willen starten om toestemming bij het UWV te vragen voor een eventuele plaatsing van deze kandidaat.

Waarom niet? Precies weet Henny het ook niet, maar hij denkt dat werkgevers een grote drempel ervaren om een werkvergunning aan te vragen. Wellicht zijn onduidelijkheid over regels en eventuele verplichtingen de voornaamste redenen. Een betere voorlichting vanuit het UWV naar werkgevers, zou daarbij helpen.

Voor WereldWijd is het heel moeilijk om mensen naar een baan te bemiddelen zolang ze nog geen statushouder zijn. Ze kunnen alleen werken als hun asielaanvraag minstens 6 maanden in behandeling is en ze een TWV hebben,

een werkvergunning van het UWV. Het UWV controleert ook of de werkgever voldoende loon betaalt. Een asielzoeker heeft recht op dezelfde beloning als een Nederlander. Hij moet wel een bijdrage afstaan aan het COA. Als je een verblijfsvergunning hebt wordt het stuk makkelijker; er is dan geen TWV meer nodig.

Toen Henny begon dacht hij: “Als we nu eens een stap eerder zetten. Kunnen we niet beginnen met een werkervaringsplek, een stage?”. Volgens hem is het belangrijk dat alle mensen zo snel mogelijk in het patroon komen van werken en niet heel lang moeten zitten wachten. Dat is zeker ook belangrijk voor hun taalontwikkeling.

Onlangs sprak hij met een man uit Afghanistan die veel ervaring en kennis

had in het vakgebied van sterkstroom. Hij had zelfs daarin lesgegeven op scholen. Hij praatte goed Engels maar slecht Nederlands. Ze stelden samen een CV op en Henny nam contact op met Enexis voor een werkervaringsplaats. Maar Enexis zei dat ze geen mogelijkheid hadden omdat de man nog geen officiële verblijfsstatus had. “We merken gewoon dat die mensen in de procedure te veel onzekerheden met zich meebrengen”. Ze hebben een vluchtelingendocument maar op de achterkant staat: Arbeid niet toegestaan. Dat zorgt ervoor dat werkgevers direct een drempel ervaren.

Het verhaal in De Volkskrant is een mooi verhaal, maar het is niet helemaal de praktijk. De mensen die op zo’n stageplek solliciteren zijn gemotiveerd, het zijn mensen die graag willen.

KENNISMAKING MET BURGEMEESTER

Op maandagavond 5 juni heeft directeur Mirjam Kemp van de uitnodiging gebruik gemaakt om persoonlijk kennis te maken met de nieuwe burgemeester van Eijsden-Margraten, die enthousiast het laatste nummer van de WereldWijzer in ontvangst nam en beloofde op zeer korte termijn op werkbezoek te komen!

www.deverbeeldinginwoordenbeeld.com

En Henny kijkt of ze een passend CV hebben. Soms verrichten ze wel vrijwilligerswerk maar dat staat dan weer vaak ver af van hun opleiding en ervaring. Ze zijn goed in hun vak en dat willen ze graag zo goed mogelijk behouden en eventueel uitbreiden.

De praktijk is weerbarstig. Werkgevers kijken op tegen de procedure, dat snappen we, maar we willen hen vanuit onze ervaring en inzicht, graag helpen. We moeten geen drempels creëren voor arbeidsparticipatie maar tapijten uitrollen. Zeker nu minister van Gennip van Sociale Zaken en Werkgelegenheid stelt, dat het kan gebeuren.

ONVERWACHT BEZOEK ONGERWAEG L1

Op dinsdagmiddag 6 juni werd de voltallige staf van WereldWijd letterlijk overvallen door de draaiende camera van het L1 programma Ongerwaeg!

Eind juni is deze uitzending al op L1 geweest. Terug te zien via: Uitzending gemist.

Foto’s: Yvonne Hendriks

DOCENT HOUTBEWERKING FRANS FRAMBACH

“ZONDER ZELFVERTROUWEN KUN JE NIET LEREN”

In elk lokaal van WereldWijd kun je bijzondere mensen vinden. Een ervan trof ik in de houtwerkplaats. Frans Frambach (70) uit Sint Geertruid is sinds oktober vorig jaar docent houtbewerking. Hij brengt zijn kennis en ervaring op een rustige manier over aan een handvol cursisten van verschillende leeftijd, uit verschillende landen en met verschillende talen.

“Vooral de taal is een probleem,” zegt Frans. “Boodschappentaal is heel anders dan technische vaktaal. Daar oefenen we hier veel mee, anders leidt het tot spraakverwarring.” Frans geeft een voorbeeldje: “We waren met een groepje bezig. Ik vroeg om de buitenwerkse maat (dat is de grootste maat van een werkstuk) te gaan opmeten. Twee cursisten liepen meteen naar buiten en ik vroeg wat ze gingen doen. Ze hadden begrepen dat ze buiten moesten gaan meten.”

Twee dagen per week loopt de cursus houtbewerking. Heinz is er op maandag en Frans op donderdag. André zorgt voor de klapper met tekeningen van werkstukken, van licht naar zwaar en hij regelt dat er voldoende voorraad is in de werkplaats. “Vandaag waren er twee nieuwe

cursisten. Die maken we eerst vertrouwd met het hout. Hoe reageert het hout op een zaag, op een beitel ? Daarna maken we een klein werkstuk, een bankje bijvoorbeeld. De kunst is om leerlingen nieuwsgierig te maken naar wat de volgende handeling zal zijn, de gretigheid om iets nieuws te leren. En intussen zorgen dat het zelfvertrouwen groeit. Dat is het belangrijkste. Want zonder zelfvertrouwen kan je niet leren,” vindt de docent.

Frans heeft tijdens zijn 38 jaar in de bouw ook ervaring opgedaan met het begeleiden van cursisten. “Ik heb alle timmerwerk op de bouw gedaan, maar het liefst deed ik renovaties. Dat is elke dag anders. In de laatste jaren begeleidde ik BBL-ers, jongeren die vier dagen per week werken en één dag naar school gaan. Nadat het bouwbedrijf failliet

Frans Frambach (rechts op de foto) doceert houtbewerking

was, werkte ik nog acht jaar als leermeester bij PrakTech in Cadier en Keer. Mensen met een achterstand opleiden of bijscholen, zodat ze aan het werk kunnen in de metaal of het hout, als lasser of glaszetter. Daar waren ook veel asielzoekers bij. Zelf heb ik eerst een jaar bijscholing gevolgd in Eindhoven om didactisch en pedagogisch geschoold te worden.”

Die cursus heeft hem goed geholpen. “Als we een werkstukje klaar hebben evalueren we. Ik heb natuurlijk allang gezien wat er fout ging, maar daar hebben we het niet over. Ik vraag wat er goed ging, wat verwacht je, zodat ik jou iets kan leren, zodat we het nog mooier kunnen maken. Weet je wat ? We pakken een nieuw stuk hout en ik help je op gang. Het is geen kunst om iemand de grond in te slaan. Dat is zo gepiept. Maar een mens heeft zelfvertrouwen nodig om iets te leren. Leren met je handen, maar ook met de machines, die hier staan; zagen, frezen, beitelen, schaven. Leren om

veilig en secuur te werken met machines is van groot belang. Maar ook het tekenen op ware grootte, het maken van een houtstaatje, wat heb je nodig aan hout. En voor het meten van hoeken, die geen 90 graden zijn, gebruik je een zwaaihaak.”

Met liefde en plezier wordt in de houtwerkplaats gewerkt aan nieuwe vaklui voor de bouw of elders. “Misschien komen ze niet allemaal in de bouw terecht, maar ook als je in een bouwmarkt gaat werken is het handig om wat meer te weten van hout”, zegt Frans. Op dit moment zijn de cursisten bezig met een opdracht om drie kastjes met glasdeurtjes te maken. Bedoeld om anoniem damesverband te kunnen aanbieden aan mensen, die daar geen geld voor hebben, één in Maastricht en twee in Eijsden.

FARZAD KOMT GRAAG NAAR WERELDWIJD

Later kon ik met een van de cursisten houtbewerking praten. Farzad (42) is een jaar of vijf geleden alleen uit Iran gevlucht, woont in het AZC van Maastricht en deelt daar een kamer voor twee personen. Met een groep van acht hebben zij samen een keukentje, een douche en wc. Hij was in zijn eigen land automonteur en haalde er zijn vrachtwagenrijbewijs. Het eindeloze wachten valt hem zwaar.

Farzad vertelt, dat hij al vóór corona twee dagen per week bij WereldWijd te vinden was. Voor de lessen Nederlands en voor verschillende vakopleidingen. Eerst volgde hij de cursus elektriciteit en haalde het certificaat, daarna het diploma lassen en ook nog een certificaat voor computer.

“Twee maanden geleden ben ik begonnen aan de cursus houtbewerking”, zegt Farzad. “Ik hou van techniek en ik wil me op mijn toekomst voorbereiden. Ik wil iets doen, maar ik mag niet werken. Ik wacht nog op mijn verblijfsvergunning. Ik heb een hekel aan wachten, wachten. Ik kom heel graag naar

Eckelrade. Het is veel beter dan in het AZC zitten en niets doen. Hier zijn de docenten altijd aardig en willen je graag goed helpen. En het is gratis. Anders zou het niet mogelijk zijn,

want geld heb ik niet. Ik krijg 60 euro, misschien is het intussen 64 euro per week. Dat is om te eten en samen te koken.” Martin Jansen •

Frans en Farzad in de houtwerkplaats

WERELDTOOLS

Op het moment van dit schrijven, 1 juni 2023, heeft WereldTools bijna het 2e jaar erop zitten van de lopende project periode 2021-2024. Wij krijgen subsidie van DT&V (Dienst Terugkeer en Vertrek) van het Ministerie van Justitie voor de periode 1-7-2021 t/m 30-6-2024. In die periode hebben wij de opdracht gekregen om 120 personen te ondersteunen bij een perspectiefvolle terugkeer naar de landen van herkomst. Ergens deze maand zal de 90e terugkeerder op het vliegtuig stappen, waarna zijn kist of dozen met allerlei materialen op transport gezet gaat worden. Voor WereldWijd business as usual.

Ik stond vandaag ons nieuwe smoelenboek in de hal te bekijken. Wat mij gelijk opviel waren de vele nieuwe gezichten van vrijwilligers die bij het project VakTaal betrokken zijn. Deze nieuwe loot binnen WereldWijd is het laatste jaar flink aan het groeien en ontwikkelen, zo blijkt. De ploeg van vrijwilligers van WereldTools is daarentegen heel stabiel en al vaak jarenlang actief binnen onze stichting. Continuïteit is intussen een kenmerk geworden van het project. Soms vinden er noodgedwongen veranderingen plaats binnen WereldTools (staflid Pien wordt vervangen door Lore, kistenmaker Johan wordt vervangen door Andre), maar dit leidt niet tot hapering van de machine. Ik twijfel er dan ook niet aan dat in de loop van het komende projectjaar onze doelstelling behaald gaat worden.

Echter, op onze lauweren rusten en achterover leunen en er van uit gaan dat alles vanzelf wel goed komt met WereldTools, mogen wij niet doen. Er is een tendens gaande die mij soms wel zorgen baart. De vette jaren van WereldTools was wel de periode 2015-2018/19. Ga maar na: WereldTools werd door de Europese commissie in Brussel tot het beste terugkeerproject van Europa uitgeroepen, subsidie vanuit Brussel én Den Haag, jaarlijks tussen de 60 en 75 terugkeerders, veldreizen naar Tanzania, Uganda, Senegal en Gambia.

Intussen is “Brussel” helaas als subsidiegever weggevallen en diende de laatste jaren behoorlijk bezuinigd te worden op ons project door “Den Haag”, waardoor zowel kwalitatief als kwantitatief een paar stappen terug gezet diende te worden. Ook de corona uitbraak begin 2020 werkte natuurlijk niet bevorderlijk voor onze activiteiten. Toch blijft het treintje gewoon doorlopen, blijven we terugkeerders ontvangen op onze locatie die met ons in zee willen gaan.

En daarvoor doen we dit werk na al die jaren met veel plezier. De brede lach en stralende ogen van J. toe hij zag wat hij allemaal meekreeg van WereldWijd om zijn doe-het-zelf zaakje in de Filipijnen te kunnen beginnen, verveelt nooit.

Volgend jaar wordt absoluut een spannend jaar voor WereldTools; onze huidige projectsubsidie loopt af en er is van alles gaande binnen Nederland en Europa aangaande migratievraagstukken en dus ook aan subsidiestromen voor terugkeer van asielzoekers. We zijn er nu al druk mee bezig om ons goed voor te bereiden wat er komen gaat. Wij zullen u op de hoogte blijven houden.

Ed Peters, projectleider WereldTools •

Van Eckelrade naar de Filipijnen

TERUGBLIK

OP EEN MOOIE BESTUURSPERIODE BIJ WERELDWIJD

Ik was van 2018 tot en met eind 2022 penningmeester van WereldWijd. Via Taco Bisscheroux die ik zakelijk kende vanuit mijn werk voor stichting Alterius (speciaal onderwijsorganisatie) ben ik met WereldWijd in contact gekomen. Taco vertelde me dat het bestuur van WereldWijd op zoek was naar een nieuwe penningmeester. Toen heb ik gezegd: “ik wil wel een keer komen kennismaken”. Ik kende de organisatie nog niet. Het sprak me meteen aan qua doelstelling en activiteiten, maar ook de moeite die ze moeten doen om de financiën rond te krijgen. Dus heb ik volmondig “ja” gezegd.

Ik leerde dat WereldWijd veel moeite moet doen om alle eindjes financieel aan elkaar geknoopt te krijgen. Dat het dus heel veel van vrijwilligers afhangt. Dat is aan de ene kant heel mooi maar het betekent ook een behoorlijk afbreukrisico. Het grote terugkeerproject, WorldTools, waar WereldWijd een behoorlijk bedrag voor krijgt van de rijksoverheid, duurt officieel maar drie jaar. Dan moet je weer een nieuwe aanvraag doen en je weer opnieuw bewijzen. Dat is toch een onzekere situatie voor iedereen bij WereldWijd waarbij je sterk afhankelijk bent van het ophalen van fondsen en projectsubsidies. Dat maakt het heel risicovol.

Gestopt ben ik uiteindelijk omdat ik in mijn werk als financieel consultant voor diverse onderwijs- en zorginstellingen steeds verder van Eckelrade af kwam te zitten. Wij werken veel in de regio Eindhoven en Den Bosch en zelfs verder, in de regio Nijmegen en Arnhem. Dat maakte het sowieso de laatste jaren moeilijk om de bestuursvergaderingen bij te wonen. En vaak moest ik daardoor afzeggen en dat vond ik niet fijn. Als ik iets doe, doe ik

het goed en als dat om een of andere reden niet lukt moet ik het overdragen. Dus absoluut niet omdat ik niets meer zag in de missie en visie van WereldWijd. Ik had te weinig tijd om mijn steentje echt goed bij te kunnen dragen.

Ik ben sinds een paar jaar lid van een Lionsclub in de regio Roermond en al jaren actief lid van de tennisclub in mijn woonplaats Wessem. Dat vind ik erg leuk. In mijn werk ben ik nog steeds druk met nieuwe projecten die op mijn pad komen. Dat vind ik ook leuk en daar houd ik me voorlopig mee bezig.

De ervaring bij WereldWijd had ik echt niet willen missen. De doelstelling en activiteiten spreken mij zoals gezegd zeer aan en wat dat betreft verdient WereldWijd alle steun en betrokkenheid. Ik denk ook regelmatig als ik iets tegen kom, misschien is dat iets voor WereldWijd. Ik wil iedereen bedanken voor de samenwerking in al die tijd bij WereldWijd. Ik vind het een organisatie waar je als vrijwilliger veel kunt leren. Ook de samenwerking in het bestuur en de bijeenkomsten die

met vrijwilligers gaven mij veel voldoening en energie.

Nogmaals dank aan alle medebestuursleden, vrijwilligers en staf! Heel succes en plezier met jullie mooie activiteiten en wie weet tot ziens!

Oud-bestuurslid Theo Lambooij we hadden

HOE IS HET MET?

PIEN WISHAUPT

De redactie van de WereldWijzer vroeg mij iets te schrijven voor dit nummer, en als oud redactielid, en oud-medewerker van WereldWijd doe ik dat natuurlijk graag. Ondanks dat ik afgelopen februari afscheid nam bij WereldWijd zit het nog zeker in mijn hart en denk ik vaak terug aan al het moois in Eckelrade.

Ik kwam in 2017 voor het eerst bij WereldWijd. Vanuit mijn opleiding Culturele Maatschappelijke Vorming die ik volgde aan de Hogeschool in Nijmegen moest ik op zoek naar een stageplek. Ik zat in mijn 3de jaar en ik moest dan ook drie dagen in de week een half jaar stagelopen. Het thema van deze stage moest “internationaal zijn”. Ik kende Matje Matheij van haar Stichting Harambee waar mijn vader in het bestuur zit. Via Matje leerde ik WereldWijd kennen en vond deze plek wel heel geschikt voor mijn stage. Voor ik het wist had ik een kennismakingsgesprek met Frans Frankhuizen en kon ik in september 2017 starten aan mijn stage bij WereldWijd.

Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn stage. Vanaf moment 1 werd ik warm ontvangen door de vrijwilligers, medewerkers en cursisten. Matje liet mij veel doen, Ed ook, “zo leer je het beste”. En zo is dat. In week 3 of 4 vroeg Matje mij of ik in de Sint-Janskerk in Maastricht wilde spreken voor zo’n 100 mensen. De collecte ging die week naar WereldWijd. Samen met Matje en Louis Eggerdink ging ik die zondag naar de kerk en vertelde mijn ingestudeerde verhaal over WereldWijd, doodeng, maar heel leerzaam. Ook lieten Matje en Ed mij helpen bij de kisten, vullen, dichtmaken. Later luisterde ik ook mee met de intakegesprekken van terugkeerders. Ondertussen leerde ik van de vrijwilligers ook wat van techniek. Oftewel een hele leerzame periode.

In januari 2018 zat mijn stageperiode erop. In december tijdens de kerstviering nam ik afscheid en vertrok ik voor een half jaar naar Noorwegen, ook vanuit de opleiding.

Daarna ging ik mijn vierde studiejaar in en liep ik fulltime stage, een jaar lang bij Stichting Global Exploration. Daar bleef ik uiteindelijk werken voor 3 dagen. De andere 2 dagen vulde ik met mijn bijbaantje, bij de Hema. Ik hoopte op korte termijn een andere invulling te vinden die beter mijn studie aansloot.

Voor ik het wist kreeg ik in oktober 2019 een appje van Matje, dat het niet zo goed met haar ging, dat ze voor een aantal weken een vervanger zochten en dat Frans mij zou bellen. Ondanks de omstandigheden was het natuurlijk een compliment dat ze aan mij dachten. Dus kreeg ik het telefoontje van Frans, of ik nog tijd had om te ondersteunen voor de tijd dat Matje even een stapje terug deed. Hij zei dat dit waarschijnlijk tot aan de kerst zou zijn. Ondank het onzekere aanbod, wilde ik niets liever dan terug naar mijn oude stageplek. Ik zei mijn bijbaantje op, en ging voor twee dagen aan de slag bij WereldWijd. In eerste instantie ter ondersteuning van Ed bij het WereldTools project. Daar kon ik immers zo inspringen. Het voelde als thuiskomen na een lange vakantie.

Uiteindelijk werd december, februari en februari werd juni, juni werd toch drie hele mooie jaren. Ik heb veel verschillende taken gekregen. Zowel mogen proeven van WereldTools als van VakTaal wat beide twee hele bijzondere projecten zijn. Ook nam ik plaats in de redactie van de WereldWijzer en deed ik wat nodig was zoals iedereen bij WereldWijd: koffiezetten, telefoontjes opnemen, gereedschappen ophalen, boodschappen, pr-berichtjes maken, afspraken met het netwerk, vrijwilligers en cursisten ondersteunen etc.

Pien Wishaupt

Uiteindelijk heb ik in februari 2023 afscheid genomen. Niet omdat ik het niet meer naar mijn zin had. WereldWijd is een bijzondere fijne werkplek. Helaas kreeg ik het niet meer goed gecombineerd met mijn baan bij Stichting Global Exploration. Het werd te veel en zaken liepen door elkaar. Soms is het dan goed om voor één ding tegelijkertijd te kiezen. Dat aanbod kreeg ik bij Global Exploration en heb ik toen genomen.

Nu zijn we alweer een aantal maanden verder en ben ik fulltime aan het werk bij Global Exploration. Ik begeleid hier groepen die met ons een culturele uitwisseling aangaan. Dit jaar begeleid ik 5 schoolgroepen. Daarnaast ontwerp en geef ik trainingen en organiseren we ook uitwisselingen deze kant

DIACONIE OP WERKBEZOEK

BIJ WERELDWIJD

Op donderdag 11 mei bezocht een delegatie van vier leden van de Diaconie WereldWijd. De Diaconie is donateur van onze stichting en het laatste bezoek vond acht jaar geleden plaats. Dus tijd om poolshoogte te nemen van de recente ontwikkelingen in Eckelrade.

Het ontvangstcomité bestond uit Mirjam, Sabine en Louis. De gasten kregen een rondleiding, konden meekijken en meedoen in de Nederlandse taallessen en bezochten de werkplaats van WereldTools.

op. Zo ontvangen we in juni een groep uit Kenia, Zuid-Afrika, Nepal en Mongolië. Het bevalt gelukkig goed en geeft iets meer rust in het hoofd. Natuurlijk ben ik een bezig bijtje en heb ik genoeg ernaast te doen: scouting, spinningles geven, nog meer scouting…. Genoeg te doen, waar ik gelukkig allemaal heel blij van word.

Ik mis WereldWijd wel, en iedereen die er rondloopt en betrokken is. Er worden mooie dingen gedaan met mooie mensen. Dat is niet vanzelfsprekend en moeten jullie zeker blijven koesteren. Net als dat ik mijn herinneringen bij WereldWijd en met jullie koester. Hopelijk zie ik jullie snel weer en kletsen we bij!

Ze waren onder de indruk van de positieve en actieve atmosfeer en van de vooruitgang die sinds hun vorige bezoek geboekt was. In een column in het blad van de Diaconie maken ze melding van hun bezoek aan WereldWijd en lezen we: “In deze tijd, waar zoveel dreigt te mislukken voor arbeidsimmigranten en vluchtelingen is dit een hele positieve zaak.” In dezelfde column wordt hun deelname aan de taallessen vermeld: “ We merkten nu echt hoe moeilijk de uitspraak van het Nederlands is voor deze mensen en hoe ingewikkeld de grammatica is.”

Dat het bezoek indruk op hen heeft gemaakt, blijkt ook uit de reacties die Mirjam ontving:

“De informatie die je gaf liet zien dat je zelf ook heel betrokken bent. De activiteiten die plaatsvinden zijn zo zinvol en al is het een druppel op een gloeiende plaat.”

“De mensen die geholpen kunnen worden krijgen een kans. Het feit dat jullie ook afspraken hebben met de Nederlandse Ambassade in de thuislanden wat betreft transport en aankomst op de plek van bestemming is heel goed doordacht. Het weerspreekt alle geluiden over: Het komt toch nooit op z’n plaats terecht!”

Kortom, het was een succesvol bezoek. In de bovengenoemde column komt men dan ook tot de conclusie: “Het is onze ondersteuning meer dan waard.”

Louis Eggerdink leidt leden Diaconie rond

STUDENTEN UNITED WORLD COLLEGE ACTIEF BIJ WERELDWIJD TIJDENS NL DOET

NL Doet is altijd één van de leukste dagen van het jaar; we krijgen vrij van school en gaan een middagje vrijwilligerswerk verrichten.

Dit jaar koos ik voor de Stichting Wereldwijd; ik had er nog nooit van gehoord, en verwachtte niet veel meer dan een oud schoolgebouwtje met een handvol hardnekkige vrijwilligers. Integendeel: de Stichting was prachtig. Het was duidelijk dat er hard was gewerkt om een mooie plek te maken

waar asielzoekers zich goed konden vinden. Vooral de houtwerkplaats was subliem. Bij mij op school hebben we ook een kleine werkplaats, maar lang niet zoveel ruimte en zo’n geweldige machines. Ik koos dus als taak om de werkplaats schoon te maken. Samen met wat vrienden hebben we de ramen gelapt en de vloer gestofzuigd. Het zaagsel in de kabelgoten was zó vastgekoekt, dat we het los moesten slaan.

Het was hard werk, maar fijn om na een paar uur terug te kijken en te zeggen: “Zo, dát is pas schoon!”. Later stond ik te praten met wat vaste vrijwilligers in het café. “Ik vind het hier zo mooi”, zei ik, “ik kom zeker een keertje terug”.

Titus Kalksma, student United World College •

WERELDWIJD MAAKT DEELKASTJES VOOR SAMENWERKINGSPROJECT ‘GRATIS MENSTRUATIEPRODUCTEN’

Stichting WereldWijd werkt samen met het Sociaal Centrum Eijsden en Refugee Project Maastricht om gratis menstruatieproducten uit te delen.

In Nederland heeft 1 op de 10 vrouwen niet altijd geld voor maandverband of tampons. “Iedereen moet mee kunnen doen in onze maatschappij”, vinden de deelnemende stichtingen. Door het gratis verstrekken van maandverband en tampons wordt er voorkomen dat vrouwen en jonge meiden met een krappe beurs in Zuid-Limburg worden buitengesloten.

Lore Dijkman van Stichting WereldWijd: “Het is prachtig om op deze manier samen te werken en iets bij te dragen aan het gevoel van gelijkheid en zekerheid voor vrouwen.” Het Armoedefonds draagt bij aan het initiatief door het verstrekken van producten. “Hygiëne moet geen luxe zijn, maar voor iedereen mogelijk”, aldus woordvoerder Irene Verspeek van het Armoedefonds.

De Stichting WereldWijd heeft het initiatief genomen om ten behoeve van de distributie van de producten deelkastjes te bouwen. De productie hiervan gaat de komende tijd door om zo, in samenwerking met het Armoedefonds, het aantal uitgiftepunten uit te breiden.

Op 20 mei jl. werden de eerste exemplaren van de kastjes tijdens de feestelijke plantjesmarkt van het Sociaal Centrum Eijsden gepresenteerd.

Mensen kunnen de actie ondersteunen door zelf producten in te zamelen en naar het Armoedefonds op te sturen.

Vlnr. Ellen Janssen, Lore Dijkman, John Looyestijn, Mirjam Kemp, Wim de Jong

WERKT MET OPVANGGEZINNEN VOOR VLUCHTELINGEN

“11 Jaar werkte ik bij WereldWijd; eind januari 2022 ben ik gestopt. Ik wilde niet stil blijven zitten en vond al snel nieuw werk bij de stichting TakeCareBnB, voor het project RefugeeHomeNL. Hierbij worden (Oekraïense) vluchtelingen aan gastgezinnen gekoppeld. Het was een samenwerkingsverband tussen het Rode Kruis, Leger des Heils, Vluchtelingenwerk en TakeCareBnB op voorspraak van het Ministerie van Justitie en Veiligheid.

Ik heb zo’n 10 maanden voor dit project gewerkt; een leuke organisatie met een ideëel doel. Ik werkte voor namelijk online, als screener van gastgezinnen en verbinder tussen gastgezinnen en Oekraïense vluchtelingen. En daar had ik ook een collega waar ik net zo mee kan ouwehoeren in het plat als ik bij WereldWijd met Ed deed: sjeale kwatsj en dan goed werk leveren! Dat is heel belangrijk in het werk, leuke collega’s waar ik ook gewoon contact mee heb.

Bij deze baan begon ik dus met het screenen van gastgezinnen; ik voerde gesprekken om te kijken of ze geschikt waren om vluchtelingen op te vangen. En ik werkte lekker vanuit thuis over heel Nederland, want gastgezinnen zitten overal: van Dordrecht tot Eijsden, van Cadier en Keer tot Friesland. Na het screenen heb ik nog als verbinder gewerkt en maakte ik de match/koppeling tussen vluchtelingen en gastgezinnen. Het is echt geen sinecure om in je eigen huis een kamer vrij te maken en alles te delen. Ik heb zelf in de afgelopen tijd 6 maanden lang Oekraïense vluchtelingen in huis gehad, een moeder en een dochter. Het was heel leuk, ik heb er veel van geleerd, maar het is wel een inbreuk op je privacy.

Inmiddels heb ik alweer een nieuwe baan, want het project RefugeeHomeNL stopte vanwege financiën, iets wat mij vanuit WereldWijd niet onbekend is was. Momenteel werk ik bij Nidos, de voogdij - instelling voor vluchtelingenkinderen, AMV’ s (Alleenstaande Minderjarige Vluchtelingen). Nidos is geen onbekende van WereldWijd.

Ik werk als familie-netwerk screener en ga op bezoek bij gezinnen die zelf ooit gevlucht zijn en kinderen onder de 18 opvangen die uit hetzelfde dorp of familie in het herkomstland komen. Ik vraag de gezinnen het hemd van het lijf om te checken of deze gezinnen een veilige plek kunnen bieden voor de kinderen. Met dit werk heb ik meer persoonlijk contact met mensen, en dat is toch wel fijn. En de gezinnen zijn heel gastvrij, ik moet regelmatig weer een lekkere buitenlandse maaltijd afslaan. Er is een beetje een link met redactielid zijn van de WereldWijzer, want van elk gesprek moet ik een verslag maken en elk bezoek is een mooi nieuw verhaal. En als ik bij gezinnen op bezoek ga, ben ik heel even in het buitenland, en dat is zo tof hè?

Ik heb veel plezier in mijn nieuwe werk! Ik heb veel vrijheid en kan het werk plannen wanneer ik wil. Ik kan kiezen of ik naar kantoor ga of thuis werk, dat is echt heel gaaf. En het werken met vluchtelingen blijft gewoon mooi werk voor me.

Daarnaast doe ik nog veel zoals keramiek en vrijwilligerswerk bij Stichting Harambee, een stichting die ik 30 jaar geleden heb opgericht. We zamelen schoolgeld in voor jongeren in Kenia. En ja, en ik heb ook nog een gezin….

Ik mis de vrijwilligers van Wereldwijd bij tijd en wijle maar vaak heb ik het zo druk dat ik er niet verder over nadenk. En: ik ben ontzettend dankbaar dat ik het zo leuk heb gehad bij WereldWijd! Doe aan iedereen die me nog kent de hartelijke groeten!”

Ed Peters en Matje Matheij

PIERRE FRANCOT

In de eerste week van dit jaar overleed Pierre Francot (80) in het Laurentiusziekenhuis in Roermond. Twintig jaar lang reed hij elke maandag en donderdag van Stevensweert naar Eckelrade om cursisten te leren metaal te bewerken.

Bij collega-vrijwilligers en cursisten van WereldWijd werd Pierre zeer gerespecteerd vanwege zijn vakkennis, zijn eindeloos geduld en zijn rustige karakter. Een paar jaar geleden, vlak vóór corona, is Pierre ziek geworden en moest hij noodgedwongen stoppen. Daarmee kwam er ook een eind aan de bijzondere samenwerking tussen Pierre en zijn collega-lasdocenten Josje van Lieshout uit Heugem en Gerard van Weert uit Eijsden. Deze hechte drie-eenheid zorgde ervoor dat tientallen vluchtelingen met een diploma van het Nederlands Instituut Lastech niek (NIL) de toekomst in konden. Zij zijn het drietal erg dankbaar.

Staflid Ed Peters herinnert zich, dat hij in 1998 Pierre leerde kennen bij het LCB (Limburgs Centrum Bedrijfsopleiding).

Pierre werkte daar na een lange carrière bij DSM als leraar metaalbewerken. WereldWijd kon daar haar cursisten laten meedoen en er een erkend lasdiploma laten halen.

Toen Pierre begin deze eeuw met pensioen ging, is het contact gebleven en werd hij vrijwilliger bij WereldWijd. Daar heeft hij jarenlang samengewerkt met Josje van Lieshout en Gerard van Weert. Beiden zijn helaas ook moeten stoppen vanwege gezondheidsproblemen. In oktober 2021 heeft Josje nog de laatste drie lasexamens begeleid en daarna hebben de laslessen en de lessen metaalbewerking het gehele jaar 2022 stilgelegen, omdat het niet mogelijk bleek lasdocenten te vinden die onbetaald les wilden komen geven. Inmiddels is helder geworden dat de lessen vanaf mei dit jaar weer doorgang kunnen vinden. Cursisten kunnen weer aan de slag in deze werkplaats met ook nog eens spiksplinternieuwe apparaten.

“Wij waren zes handen op één buik”, zo vertelt Josje. “We werkten in hetzelfde lokaal, we hielpen elkaar door dik en

dun. Pierre was een rustgevende man, zeer relaxed, plezierig, nooit boos, amicaal, een bijzonder mens. Bij cursisten had hij veel respect, hij straalde rust uit.” Gerard deelt de waardering voor Pierre. “Hij was een gewone degelijke man, met normen en waarden zoals het vroeger normaal was. Een keer per week ging hij bridgen. Hij kon eindeloos praten over zijn tuin en zijn kippen. Soms bracht hij eieren mee en die verkocht hij bij WereldWijd, tien eieren voor een euro. Zo was hij. We hebben met z’n drieën een heel leuke tijd gehad. Ook hebben we samen heel wat problemen opgelost.”

Een voorbeeld? Gerard vertelt over een Afghaanse deelnemer aan wie hij vroeg om een centimeter af te tekenen. “Ik vroeg het in het Nederlands, het Engels, het Frans. Niks werkte. Hij bleek nooit naar school geweest te zijn, hij was analfabeet, had nooit geleerd wat een centimeter of een meter was. Hij wist ook niet hoe je vijf en vijf optelt. Hoe moet je zo iemand leren metaal te bewerken ? Maar samen met Pierre hebben we het voor elkaar gekregen. We hebben ons in het zweet gewerkt, maar we waren trots dat het lukte. Pierre ging er met volle energie in. Hij was een goede vakman. “

Pierre nog in actie

Ed vertelt een mooie anekdote: “Pierre was niet zo goed met buitenlandse namen. Dat is lastig, als je een groep van vijftien mensen aan het werk hebt. Pierre riep gewoon: ‘Hé Jansen’ en alsof de duvel ermee speelde altijd keek de goeie Jansen op, de Jansen die hij bedoelde. Iedereen heette Jansen bij Pierre”. Heel veel geduld en veel aanschouwelijk onderwijs en les in vaktaal. Dat zijn belangrijke ingrediënten voor het succes in het metaallokaal.

GOED OM TE WETEN...

Josje en Gerard zijn het erover eens: “We hadden een sterke band. Pierre was erg rustgevend naar ons, maar ook naar de cursisten. Zijn stem verheffen om iets gedaan te krijgen, dat was voor Pierre niet nodig. Hij had een eindeloos geduld. We missen Pierre heel erg.”

WERELDWIJD DOET WEER IN FIETSEN

Ooit, lang geleden, het was in de vorige eeuw, stonden er opgeknapte fietsen bij de wieg van WW=WereldWijd. Oude fietsen opknappen en verkopen zou op termijn een aantal mensen zonder baan een boterham moeten opleveren, zo was het idee. Het bleek droog brood te worden en WereldWijd besloot het over een andere boeg te gooien, vakopleidingen voor vluchtelingen. Maar sinds 2021 is er in Eckelrade weer een fietswerkplaats. Lou Halder uit Gronsveld nam het initiatief en inmiddels zijn er vijf vrijwilligers, onder wie Miranda Bemelmans uit Sint Maartensvoeren, actief.

Bij een kop koffie in de opgeknapte bibliotheekruimte praat ik met Lou en Miranda over hun werk, hun idealen en dromen. Lou was vroeger werkzaam als operator op de plaatvervaardiging van de krant De Limburger en na een vertrekregeling zocht hij vrijwilligerswerk en kwam via via terecht bij WereldWijd. “Ik begon met de inname van gereedschappen en materiaal. In de coronatijd heb ik voorgesteld om een fietswerkplaats te starten. We begonnen hier in deze ruimte en intussen zitten we hiernaast op de plek waar vroeger vooral metaalcursussen werden gegeven. We hebben nu de ruimte om tegelijkertijd aan drie fietsen te werken. Wie daar zin in heeft mag hier ook zelf zijn eigen fiets herstellen.”

Miranda is jong gestopt met werken om genoeg tijd te hebben voor een basale manier van leven en samen

met haar man te reizen op de fiets. Zij deed haar opleiding in Wageningen en was adviseur voor grote projecten op het gebied van milieu en landbouw. Ze werkt graag bij de fietswerkplaats van WereldWijd. “Hier vind ik de sfeer die bij mij past. Mijn oom en mijn man waren hier eerder al vrijwilliger. Er is

wederzijds respect, niemand is belangrijker dan een ander. Dat maakt het fijn om hier te werken. En je kunt met je werk mensen blij maken. Dat helpt ook wel.”

De fietswerkplaats heeft enkele regels. De opgeknapte fietsen zijn uitsluitend

Een heel gezin blij gemaakt. Het fietsplezier spat er vanaf!

bestemd voor mensen met een kleine beurs. Dus voor mensen in de bijstand, asielzoekers en statushouders. Zij mogen hier één fiets uitzoeken en betalen daar een vast bedrag voor: 20 euro voor een gewone fiets en 50 voor een opgeknapte e-bike. Ruilen voor een betere fiets mag ook, zonder bij te betalen. “Zo krijgen de gebruikers op den duur de fiets die ze graag willen”, ziet Miranda. “Iemand met een goede fiets gaat graag fietsen. Bijna alle cursisten hebben intussen een fiets waarmee ze naar WereldWijd komen. En ze kunnen hem hier ook laten repareren of zelf herstellen. Zo wordt de fietswerkplaats langzaamaan ook een plek waar het gezellig is en waar cursisten graag komen. Dat is mooi”.

In de bijna twee jaar dat de werkplaats bestaat zijn er al meer dan 100 fietsen eigendom geworden van mensen die anders niet zouden fietsen. Onder hen zijn 30 Oekraïnse vluchtelingen en 10 jonge asielzoekers, die nu met de fiets naar school kunnen. Ook het maatschappelijk werk van de gemeente

Maastricht komt hier met haar cliënten om een fiets uit te zoeken. Lou merkt, dat steeds meer mensen uit de buurt de werkplaats weten te vinden. “Zij brengen hun fietsen hier, omdat ze weten dat die dan een tweede leven krijgt en niet naar de oud-ijzer-handel gaat. We zijn daar erg blij mee. Laat maar komen die fietsen”.

Miranda legt uit waarom de fietsen 20 euro kosten. “Iets van waarde kost geld en is niet gratis. En met de opbrengst kunnen we zelf onderdelen kopen, zoals remblokjes en kabels. Een eigen fiets geeft vrijheid. Je kunt gaan en staan waar je wilt, je kunt er ver mee komen, zeker als je hem ook zelf kunt repareren. Je ziet onderweg veel meer, het is ontspannend en ook nog eens goed voor je conditie. Dat wil ik graag ook anderen laten ervaren. Daarom ben ik actief in deze fietswerkplaats.”

Lou en Miranda hopen, dat meer vrijwilligers zich aandienen en dat er meer

gedaan kan worden. Ze zitten vol ideeen, zoals het aanbieden van een basis fietsreparatiecursus, leren fietsen, een fietstochtje maken met een nieuwkomer om de omgeving te ontdekken. Iedereen is welkom. “Wij waren zelf ook geen fietsenmakers, we leren van elkaar en van YouTube. We kijken intussen heel tevreden terug op de afgelopen twee jaar. We zijn blij met de grotere ruimte voor de werkplaats, want daardoor gebeurt er ook meer”.

Zo is de cirkel weer rond. Je kunt weer terecht bij WereldWijd met je oude fiets en voor een opgeknapte fiets. En voor een gezellige ontmoeting.

Martin Jansen •

Miranda geeft de laatste aanwijzingen

Met plezier samenwerken in de fietswerkplaats

EEN CHRISTO IN ECKELRADE

Deze winter was het koud, nou ja het heeft haast niet gevroren. Dat het koud was lag eerder aan de prijs voor gas en elektriciteit. De vooruitzichten waren ronduit slecht en de anticipatie op een rekening van hier naar Tokio maakte menigeen nerveus.

Het is dan ook geen wonder dat de kooppen bij elkaar werden gestoken om na te gaan of we de situatie in ons voordeel konden veranderen. André Scherpenzeel kwam met een artikel van TNO, dat hij gelezen had, waaruit bleek dat voorzetramen bspannen met krimpfolie een aardige energiebesparing op zou kunnen leveren. Gesterkt met deze gedachte zijn we ook voortvarend aan de slag gegaan. Na de nodige planning en inkoop van materialen hebben André en ik een paar proeframen gemaakt. Het bleek lastiger te zijn dan we aanvankelijk hadden voorgesteld, zo wilde het krimpfolie niet makkelijk krimpen of scheurde, maar na heel wat geëxperimenteer hebben we uiteindelijk een werkbaar model weten te realiseren.

Toen kon het ‘productie draaien’ beginnen. Met grotendeels hulp van André

en een bijdrage van Frans en Heinz heb ik in totaal 36 voorzetramen gemaakt. Daar vrijwel alle ramen in het gebouw andere afmetingen hebben, was het nodig de ramen stuk voor stuk op te meten en te maken. Vervolgens zijn de ramen geplaatst in nagenoeg alle leslokalen en werkplaatsen. In de kantoren van Mirjam en de administratie werden de ramen echter voorzien van een laag doorzichtig krimpfolie wat we nog hadden liggen zodat daar nog wel naar buiten gekeken kon worden (verschil moet er toch zijn!).

Zodoende veranderde het pand van WereldWijd min of meer in een Christo kunstwerk, ingepakt in plastic. Het effect was ook merkbaar, de voorzetramen deden hun werk en zorgden ervoor dat het in de ruimten bij WereldWijd minder (snel) koud werd. Ook heeft het bijgedragen aan enige

verlaging van de stookkosten. Ons aanvankeijke idee was dat de voorzetramen redelijk transparant zouden zijn, dat viel echter nogal tegen, je kon er vrijwel niets doorheen zien. Op dit moment hebben de voorzetramen vakantie en staan ze opgeslagen om waarschijnlijkj tegen de komende winter weer van stal gehaald te mogen worden. Een voordeel geldt dan wel, de voorzetramen kunnen meteen geplaatst worden.

John Looyestein •

De voorzetramen

Helpt u ook mee?

DONEER

Met een financiële donatie helpt u ons. Uw steun maakt verschil. Uw donatie kunt u overmaken op NL55 RABO 0113203594 t.n.v. WereldWijd te Eckelrade. Stichting WereldWijd heeft een ANBI-status, dus uw gift is aftrekbaar van de belasting.

U kunt ook materiaal doneren. WereldTools is altijd op zoek naar spullen om de kisten mee te vullen. Gereedschappen, naai-, boor-, zaagmachines, laptops, koks-, timmermans- of kappersmaterialen, kortom alles wat iemand die terugkeert naar zijn of haar geboorteland kan gebruiken om daar een nieuwe start te maken is van harte welkom. Heeft u zoiets thuis of op uw werk staan, bel ons dan of stuur een mailtje.

WERK MEE

Wij zijn altijd op zoek naar vrijwilligers voor diverse werkzaamheden. Zie onze website voor meer informatie.