Ik wil dat mijn luisteraars mij begrijpen

Eris veel muziek in het leven van Lisanne Soeterbroek. Haar moeder is violiste, haar broer Martijn drummer, haar geliefde en haar kinderen spelen viool. Ze rondde net een eerste deel van een fotoserie van het Nederlands Philharmonisch Orkest af.

MODE ‘Ik was 28 toen ik concertmeester in Antwerpen werd en dat is best jong want je moet een beetje de baas van het orkest spelen. In België kom ik op als het orkest al op de bühne zit. Er kwamen opmerkingen over mijn kloffie en toen heb ik drie galajurken gekocht.

Als ik met iets nieuws het podium betreed, dan zie ik al die oogjes al keurend glimmen. Ik kan er wel om lachen. Ik haal mijn kleren in de wisselboetiek, daar ruil je kleding. Laatst kreeg ik te horen dat ik wel erg veel feestkleding had uitgezocht. Toen heb ik gezegd dat het bij mijn vak hoort en dat mijn vrouw hetzelfde beroep heeft.’

MUZIEK ‘Ik ben het heel erg eens met wat de muziekgeschiedenis heeft besloten dat de beste muziek is. Laatst speelden we de Oorlogssymfonie van Prokofjev. Als de dirigent een introductie heeft gegeven en je zit er even later middenin, dan denk je: dit is geweldig. Die verhalen heb ik nodig. Voor de pauze speelden we Haydn. Daar zit alles in: hartstocht, eenzaamheid. Ik heb laatst een strijkkwartet van Haydn gebruikt voor een kindervoorstelling: hemels. Het maakt eigenlijk niet uit, als je er maar ín zit. Het moet wel klassiek zijn. Jazz snap ik meestal niet en bij pop denk ik: huh, dit is dertig seconden geleden toch al voorbijgekomen?

Een strijkkwartet - twee violen, altviool en cello - is wel de ultieme combinatie. Als we écht samen komen in het Vespucci Quartet is het heilig, als het even iets minder is werkt het niet.

Cellist Anner Bijlsma zei ooit tegen me: ‘Als ik iets hoor dat ik niet helemaal mooi vind, dan stel ik me voor hoe het had kunnen zijn en dan kan ik er zo van genieten.’

BOEKEN ‘Ik lees traag. Mijn gedachten schieten altijd alle kanten op. Omdat ik veel onderweg ben luister ik veel boeken of podcasts in de auto. Ik zoek niet per se naar een connectie met muziek. Ik hou van waargebeurde verhalen. Als ze maar niet te grof zijn. De vliegeraar van Khaled Hosseini vond ik mooi, dat soort verhalen die gebaseerd zijn op de werkelijkheid.’

FILM ‘Graag niet te donker of te eng. Ik heb niet veel met Amerikaanse films maar de vorm van de psychologische thriller Memento uit 2000 van Christopher Nolan vond ik tof. De kleurscènes worden in omgekeerde volgorde getoond en de zwartwit scenes in chronologie. Maar we kijken ook wel naar zoetsappige films omdat het fijn is om ’s avonds samen onder een dekentje te zitten. Ik hou van Nederlandse romcoms maar het is alweer even geleden dat ik een goeie heb gezien. Als kind ging ik naar Bridget Jones Diary maar al die adolescentieperikelen zeiden me niks. Bij de eerste Soof was ik er klaar voor: heel grappig, herkenbaar en onhandig.’

̒Dat het vrouwelijke hoofdpersonage zo wordt gekleineerd, en dat iedereen daaraan

mee doet. Zo triest en ook zo waar’

THEATER ‘Ik woon in Amsterdam dus ik kom wel eens bij ITA in de Stadsschouwburg. Ik ging vooral naar De Rozenkrans of Mysterie Sonates van Biber omdat ik die zelf nog ooit eens wil doen. De bedoeling is dat je de rozenkrans bidt, naar gravures kijkt die de verlossing voorstellen en luistert naar vijftien sonates. Het werd integraal uitgevoerd met dans van Anna Teresa de Keersmaeker. De viool wordt in dat stuk steeds anders gestemd (scordatura), dat is heel ingewikkeld en ik wilde dus zien wat zij ermee deden. Het was heel mooi, maar er was geen programmaboekje en niemand vertelde iets over die toegevoegde dans. Heel

Lisanne Soeterbroek (Sittard, 1984) is violiste en portretfotograaf. Sinds 2013 is ze eerste concertmeester van het Antwerp Symphony Orchestra. Samen met haar vrouw, altvioliste Stephanie Steiner, speelt ze in het Vespucci Quartet. lisannesoeterbroek.com frustrerend, het verhaal moet duidelijk zijn. Ik wil dat mijn luisteraars ook begrijpen waarom ik een bepaalde voorstelling maak.

Dogville van Lars von Trier vind ik een goeie film en waanzinnig theater maar ook donker. Waanzinnig dat je speelt alsof er muren zijn terwijl die er niet zijn en dat het vrouwelijke hoofdpersonage zo wordt gekleineerd en iedereen daar aan mee doet. Zo triest en ook zo waar.’

FOTOGRAFIE ‘Marco Borggreve kom ik het meeste tegen omdat hij musici fotografeert. Ik herken zijn hand in zijn foto’s. Wat ik heel tof vind, is dat hij een mooie verdeling van het vlak en het lijnenspel weet te vinden. Altijd weet hij iets toe te voegen. Toen ik hem ontmoette, heb ik gezegd dat ik violist ben en dat ik zijn werk bewonder. Ik heb niet gezegd dat ik fotografeer.

Laatst sprak ik met een vriendin af bij een tentoonstelling van Erwin Olaf in Den Haag; veel te heftig voor een ontmoeting. Je kunt geen gezellig gesprek hebben bij foto’s waarin iets ontbloot of ontleed wordt. Neem Fashion Victims uit 2000. Tegen een donkerbruine achtergrond zit een getinte vrouw in een donkerbruine lederen sofa, naakt op laarzen na, met de benen wijd en een tas van Chanel over haar hoofd. Daar zit je dan diep in te kijken en dan is het heel raar om te zeggen: ‘Ja, met mij gaat het goed’. Alles is perfect gestileerd. Dat hij dát voor elkaar krijgt, inclusief dat ene grassprietje dat hij rechtop zet. Zelf portretteer ik liever gewone mensen om te laten zien wat hen mooi maakt.’

Emile Hollman

Boeken top 10

1 — Dirk De Wachter Vertroostingen (-)

2 — Frank Bokern Crapuul (4)

3 — Thomas Erikson

Omringd door idioten (-)

4 — Delia Owens

Daar waar rivierkreeften zingen (2)

5 — Nino Haratischwili Het schaarse licht (-)

6 — Colleen Hoover

It Starts with Us (7)

7 — Anjet Daanie Het lied van ooievaar en dromedaris (10)

8 — Charlie Mackesy

De jongen, de mol, de vos en het paard (-)

9 — Israel van Dorsten Wij waren, ik ben (1)

10 — Colleen Hoover

It Ends with Us (-)

Deze lijst is samengesteld op basis van actuele verkoopcijfers van de boekhandels Dominicanen (Maastricht), Grim (Hasselt), Krings (Sittard), Van Piere (Eindhoven) en De Tribune (Maastricht).