AMIR In mijn werk voor het Buurtfonds Woonbedrijf, dat leefbaarheid combineert met de inzet van creativiteit, kom ik allerlei buurtbewoners tegen. Jong, oud, boos, vrolijk, kwetsbaar, veerkrachtig, gezellig of tegen draads. Veel van hen blijven me bij. Deze keer: Amir. Ik leerde hem kennen op een plek waar veel vluchtelingen samenkomen: de Nederlandse taalles. Amir, een zachtaardige Syrische jongen van 29, die geen Nederlands sprak toen hij hier aankwam, en ook nauwelijks Engels. Met handen en voeten communiceerde hij, en dat frustreerde hem zichtbaar. Want slim was hij zeker, deze afgestudeerde econoom uit Aleppo. Vol overgave
We gingen samen bowlen, ik leerde hem ganzenborden, hij leerde mij dabke dansen.
30 #4 2021
stortte hij zich op het Nederlands, en bereidde zich voor op zijn inburgeringsexamen. Hij stuurde me foto’s uit zijn inburgeringsboeken, die hij grappig vond. Inburgeringsvraag: hoe en waar koop je condooms, wie is daar verantwoordelijk voor en hoe maak je dat bespreekbaar? We gingen samen bowlen, ik leerde hem ganzenborden, hij leerde mij dabke dansen. Dat blijkt een heel universele dans, ook uitermate geschikt voor mensen zonder ritmegevoel, zoals ik. We oefenden samen het Wilhelmus, ik bekeek zijn foto’s van zijn huis in Syrië, een huis dat er niet meer was. Hij vertelde over zijn omzwervingen, voordat hij in Nederland aan kwam, eerst in het Midden-Oos-
