GASTCOLUMN
Diversiteit Je vrij voelen is voor mij een heel groot goed. Voor mij is sporten een groot onderdeel van je vrij voelen. Als klein meisje zat ik op voetbal en op tennis. Ik heb er leren winnen, leren verliezen, kon er mijn ei kwijt als meisje met heel veel energie. Ik heb vrienden voor het leven gemaakt in de sport. Ik voelde me er altijd vrij om te zijn wie ik ben. Ook op latere leeftijd heb ik mij altijd vrij gevoeld. Dat kwam zeker ook door mijn prettige trainers en coaches. Hoewel ik als meisje nooit in een rokje tenniste, kreeg ik daar van hen op geen enkel moment een vraag over. Mijn tennislerares stimuleerde me vooral zelf te bepalen wat ik wilde. Toen ik een tijdje door adidas gesponsord werd, adviseerde ze me de Ivan Lendl-lijn te nemen. Of ik combineerde een Steffi Graf-top met een Lendl-broekje. Dat vond mijn lerares bij me passen. Ook toen ik op voetbal ging, mocht ik van mijn trainer zijn wie ik was. Ik speelde als meisje bij de jongens en heb me daar nooit anders gevoeld dan de rest. Stel je eens voor dat dat niet zo is, dat je je niet vrij voelt, om wat voor reden dan ook. Omdat je er anders uitziet dan wat de standaard is, omdat je als enige een hoofddoekje draagt of als enige een ander kleurtje hebt. Wie gaat er dan voor zorgen dat je je toch vrij voelt om je aan te melden bij de tennisvereniging of voor een padelclinic?
Dat zijn jullie! Jullie zijn degenen die de sfeer mede kunnen bepalen en kunnen zorgen dat mensen zich welkom voelen. Iemand zich welkom laten voelen zit vaak al in het taalgebruik, zowel hoe je schriftelijk communiceert als in het taalgebruik waarvoor je kiest in de omgang met elkaar. Wees daarin open en inclusief. Spreek niet over ‘jongens- en-meiden-zaken’, noem elkaar geen mietje. Grijp je kans om in te grijpen als je dingen ziet die niet kunnen, omdat ze mensen uitsluiten of wellicht grenzen overschrijden. Nodig diegenen uit die zich (nog) niet welkom voelen op jouw club.
Kortom: houd rekening met iedereen. Het is zo fijn en belangrijk dat iedereen zich vrij kan voelen, net zo vrij als ik mij altijd heb gevoeld. Mijn voetbalteam bestond uit dertien jongens met alle kleurtjes van de regenboog en allerlei verschillende achtergronden en één keurig meisje. Al deze jongens en dat ene meisje voelden zich op hun gemak. Ik weet zeker dat geen van deze jongens anderen uitsluit of vooroordelen heeft en ik durf te zeggen dat de veiligheid die onze trainers ons boden daar voor een groot gedeelte aan heeft bijgedragen. Barbara Barend
“Stel je eens voor dat je er anders uitziet dan wat de standaard is, omdat je als enige een hoofddoekje draagt of een ander kleurtje hebt. Wie gaat er dan voor zorgen dat je je toch vrij voelt om je aan te melden bij de tennisvereniging?” 17
