De witte ruimte

Johan de Wit

Hoe is het mogelijk om een grote lege rechthoekige ruimte te beschrijven waarvan de muren wit gestuct zijn, het plafond bestaat uit glanzende witte houten latten die ook spiegel wit zijn, zelfs de marmeren witte vloer spiegelt een beetje. Terwijl er veel meer valt te zeggen over de context van de ruimte. De woonruimte ligt op de eerste verdieping van een vrijstaand woonhuis aan de haven van een dorp. Vrijstaand is een beetje overdreven want er zit misschien 50 cm meter tussen de buren. De buren zijn teruggetrokken mensen, ik heb weleens een snelle blik kunnen werpen bij de buurvrouw in huis. Alles zo rijk aangekleed met tapijt aan de muren, een schilderij van een vissersboot, een houten klok aan de muur en van dat hele dikke wollen tapijt op de vloer. En dan die witte ruimte... zo in contrast met haar omgeving. Niet alle muren zijn wit, 1 van de twee langste muren bestaat volledig uit glas. En deze glazen muur trekt ook alle aandacht. De witte ruimte biedt hierdoor een fantastisch uitzicht op de haven en het meer. Je ziet de boten varen en de oude mannetjes druk praten over de vangst. Eigenlijk is het geen glazen muur maar een groot levend schilderij waar de witte ruimte naar kijkt. Toch is dat niet het enige onderdeel van de witte ruimte, er staan 3 grote lompe stoffen banken met grote kussens erin. De banken lijken eilanden die zich bevinden in de witte ruimte. Eilanden waar je je geborgen voelt, en tussen de grote zachte kussens door wordt het levendige schilderij aanschouwt. Onder en rondom deze eilanden stroomt het spiegelende witte marmer als water.

Als gebruiker van de witte ruimte vind ik de bank die met de kopse kant 50 cm van het levend schilderij staat het interessants. Beter gezegd, de ruimte tussen de enorme lompe bank en de glazen wand van 50 cm. De bank voelt als een eilandberg die mij afschermt van het zicht uit de witte ruimte. Alleen voelt de spiegelende marmer vloer ijskoud. Daarom pak ik een groot zacht warm kussen van het eiland en leg het op het ijskoude water om hier vervolgens op te gaan zitten, als ik er 3 neer leg kan ik zelfs gaan liggen. Met de berg als afscherming van de witte ruimte lig ik het dichts bij het levend schilderij om te aanschouwen hoe deze telkens veranderd. Ik voel mij geborgen in een ruimte die in eerste instantie koud en kil aanvoelt maar door de eilanden, de ruimtes tussen de eilanden en haar kussens te gebruiken om het water droog en warm te overbruggen en te gebruiken voel ik rust en stilte om mij te concentreren op wat er zich afspeelt op het levend schilderij.