TOM SLOTS

De opgave voor Tom was om een snelwegkerk te ontwerpen. De vertrouwelijke intimiteit die verzameld wordt in het gastenboek, het hart van elke Autobahnkirche vormt het hart van zowel het gebouwontwerp als de ontmoeting tussen zijn personages.

De precieze en sfeervolle verbeeldingen geven overtuigend vorm aan dit narratief.

‘Het is misschien beter dat u nu gaat,’ zeg ik en ik sta op, loop naar de deur en open die. De buurvrouw kijkt me niet aan als ze naar buiten stapt. ‘Bedankt voor de thee, hoor,’ roep ik haar na. Ik doe de deur dicht en loop naar boven.

De lichtblauwe vloerbedekking die ik ken uit mijn jeugd ligt er nog. Vlekkerig en verkleurd. Bij de plinten zie je de hemelsblauwe kleur die het ooit gehad moet hebben. Ik weet dat hij het op afbetaling had gekocht en dat hij iedereen vertelde hoe lang het had gekost om het volledig af te betalen. ‘Dit tapijt blijft hier liggen tot ik de pijp uit ben.’

In zijn slaapkamer staat een hoog bed, met een witte sprei. Het raam staat op een kier, en ik ruik de zoete geur van De Waal. Als ik nu drie dagen herinneringen zou moeten ophalen, zou ik niet verder komen dan de in stilte genuttigde maaltijden en het geluid van Starstrek dat ik door het plafond heen hoorde wanneer ik in bed lag. Ik sla de dekens open, kleed me uit en ga in mijn ondergoed in bed liggen. Het ruikt nog naar wasmiddel.

Opeens moet ik denken aan een moment dat me wel heel helder voor de geest staat. Ik zat in groep acht en kwam uit school. We waren altijd 15:00 klaar en dan liep ik tien minuten naar huis. Mijn vader was thuis, dat was hij altijd op dinsdagmiddag. Ik belde aan, omdat ik geen zin had om mijn sleutel te zoeken en hij schreeuwde: ‘Zelf doen!’ Vanaf buiten hoorde ik een harde, zware stem praten. Ik zette mijn rugtas op de grond en graaide tot ik de zachte stof van mijn Takkie-sleutelhanger voelde die aan mijn sleutelbos zat. Ik opende de deur en de televisie stond hard. Mijn vader zat op de rode bank, met zijn onderarmen op zijn knieën geleund. Hij zei geen gedag, ik zette mijn rugtas neer en ging naast hem zitten.

Op onze kleine televisie zagen we hoe er steeds opnieuw vliegtuigen twee torens in vlogen. Ik begreep niet precies wat er aan de hand was, maar wel dat het belangrijk was om elk beeld zo goed mogelijk in mij op te nemen.

Ik weet niet hoe lang we daar hebben gezeten, in stilte, kijkend naar de instortende gebouwen en vallende mensen.

Op een gegeven moment zette hij de televisie uit. Hij zuchtte en liet zijn hoofd hangen.

Hij hief zijn hoofd op en zei: ‘Vanaf nu gaat alles veranderen.’ thuis werk

Rotterdam - Nijmegen [1u15m]

Rustzoeker Rotterdam - Arnhem [1u15m] thuis deur tot deur [5km]

Op de terugweg naar huis rijd ik altijd even langs de snelwegkerk bij Lent. De gezinssituatie bij ons thuis vreet nogal aan mij als persoon. De kwellingen schrijf ik van me af. Daarnaast vind ik mijn afleiding in het lezen van andermans verhalen.

Passant deur tot deur [5km] werk thuis

Om de dood van mijn vader te verwerken, ga ik naar de plekken waar ik vaak met hem kwam. In de uiterwaarden van Lent liepen we vaak. Het weer kon dan ineens omslaan. We zochten altijd een plek waar we stilzwijgend konden zitten, wachtend totdat we genoeg hadden van het turen naar de regen.

Confrontatie

De stilzwijgende confrontatie van de rustzoeker met de passant thuis duale rustzoeker

Het leven van alledag

Verlies confrontatie erkenning acceptatie rouwen ontkenning herstel

Herstel verandering nieuwe dingen afleiding ontkenning nieuwe relaties / identiteit

Stilstaan Doorgaan

Verbinding stilstaan vs doorgaan

Materiaal en textuur zwaar vs licht twee balkdiktes aan elkaar bevestigen bekistingsmodules naast elkaar zetten storten van beton beskisting verwijderen losschroeven, afkorten en opnieuw bevestigen binnenzijde buienzijde

De Rustzoeker:

Op de terugweg naar huis rijd ik altijd even langs de snelwegkerk bij Lent. De gezinssituatie bij ons thuis vreet nogal aan mij als persoon. De kwellingen schrijf ik van me af. Daarnaast vind ik mijn afleiding in het lezen van andermans verhalen.

De Passant:

Om de dood van mijnvader te verwerken, ga ik naar de plekken waar ik vaak met hem kwam. In de uiterwaarden van Lent liepen we vaak. Het weer kon dan ineens omslaan. We zochten altijd een plek waar we stilzwijgend konden zitten, wachtend totdat we genoeg hadden van het turen naar de regen

20181221 Leesboek, pag 15 – 21

Ik was verliefd, liefde op het eerste gezicht. Ik was nog nooit zo’n knappe en aantrekkelijke vrouw tegen gekomen. Ik liep haar tegen het lijf in het winkelcentrum bij ons om de hoek. Samen met een vriendin liep ik door de Hema, zij stond samen met een man af te rekenen bij de kassa. Sokken kocht ze weet ik nog, van die blauwe met rode stipjes. Niet echt aantrekkelijk dacht ik nog, maar haarprachtige lach deed me daar niet meer aan denken.

De tweede keer dat ik haar zag had ze ineens blond haar. Het stond haar echt prachtig. Echt goed ben ik niet met dit soort dingen, maar ik had de moed verzameld om op haar af te stappen. Lucy heette ze. We spraken die avond af in een kroegje in de buurt. Ze vertelde me daar dat ze op dit moment een relatie had, waarmee het niet zo lekker liep. Het leidde niet tot ruzies en scheldpartijen, het was eigenlijk best vredig nog thuis, ze was er alleen zo ontzettend klaar mee. Elke avond op de bank, doen alsof je nog steeds verliefd bent en je het na al die jaren nog steeds waardeert dat hij elke week thuis komt met een bos rode rozen.

We kregen een vaste relatie, ze was zo goed voor mij. Ik voelde weer de dingen die ik ook voelde toen ik mijn huidige vrouw destijds ontmoette. We spraken regelmatig af, het kon alleen niet bij haar thuis, haar man mocht er niets van merken. Ze gebruikte altijd het excuus dat ze met vriendinnen op stap was en daar dan ook bleef slapen. Dat hij er niets van merkte snapte ik niet. Zij ook niet eigenlijk, maar goed het werkte zo. We waren allebei gelukkig, extreem gelukkig. We dachten er zelfs aan om samen een huisje te kopen en misschien wel samen een kind te krijgen. Luuk zou hij moeten heten of Petra als het een meisje zou worden.

Het leven was compleet, volmaakt eigenlijk wel. De liefde van mijn leven die dan ‘s avonds dicht tegen mij aan kruipt. Verliefd! Jammer dat ik vaak ook weer afscheid moet nemen dezelfde avond, om terug te keren naar mijn huidige man en kinderen. Elke keer die excuses, ik ben er eigenlijk wel klaar mee, maar ja hoe vertel je zoiets. Ik heb je bedrogen, al vijf jaar lang. Lijkt me niet handig. We delen veel herinneringen samen, ik kan en durf niet voor mezelf te kiezen, m’n hoofd loopt ervan over.

In mijn zoektocht naar onvoorwaardelijke liefde en ultiem geluk, ondervind ik vaak de invloeden van sociale druk De relatie die wij hebben staat voor mij symbool voor echte vriendschap, gebaseerd op de vele emoties die wij deelden; van onbeschrijfelijk veel verdriet tot de aller flauwste grap. Hoewel ik na een relatie van 26 jaar nog steeds ontzettend veel van je hou, slaat mijn hart op hol voor de charmes van een andere vrouw. Ik zou je graag willen vertellen wat ik al heel lang wist. Ik durf het je alleen niet te vertellen, ik ben geen egoïst.

Contrast:

Rust vind ik op de plekken waar grote contrasten zichtbaar worden. De drukte en snelheid waarmee ik door het leven ga, maakt af en toe plaats voor rust en traagheid. Een plek waar ik al mijn herinneringen een plek durf te geven, probeer te schrijven en te leren en luisteren naar anderen. Het geeft me een goed gevoel los te komen van de dagelijkse hectiek en ruimte te maken voor mezelf, al besef ik maar al te goed, dat wanneer ik naar buiten stap de hectiek gewoon weer opnieuw begint.

De snelwegkerk verbindt, bekend maakt onbemind, onbekend bemind:

Liefde vind ik bij de mensen waarvan ik hou. Begrepen wordt ik door de mensen die ik persoonlijk niet ken. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Het geeft een teder gevoel dat ik niet de enige ben die problemen heeft met zijn gezinssituatie. Het geeft me voldoening hun verhalen te lezen. We vinden steun bij elkaar, zonder elkaar daadwerkelijk te kennen.