Een zoektocht naar de mooiste plek om te sterven

‘Ik ben 24 jaar er bestaat voor mij geen mooie plek om te sterven.’

Nog geen twee maanden geleden leefde Nadine een zorgeloos bestaan. Met haar kleine maar hechte vriendengroep ging ze veel op pad. Ze had haar studie kunstgeschiedenis aan de Radboud Universiteit afgerond en werkte sinds een jaar bij het Het Valkhof Museum als assistent conservator.

Nadine groeide op in het dorp Groesbeek, onder de rook van Nijmegen. De stad en de Universiteit van Nijmegen hadden haar altijd al getrokken. Het stadse leven sprak haar meer aan dan het dorpse leven, maar een grote stad zoals Amsterdam of Rotterdam was haar een brug te ver. Nadine was verliefd op haar stad Nijmegen en woonde aan de Hugo de Grootstraat 54 in de wijk Hunnerberg. Nadine was vooral gek op de veelzijdigheid van de stad. De binnenstad met zijn historie en littekens van de oorlog, in het westen de industrie, in het zuiden de Universiteitscampus, omgeven door groen en in het noorden haar favoriete onderdeel, de natuur langs de oevers van de Waal. Het water, de wind en het gras prikkelde al haar zintuigen gaven haar het ultieme gevoel van vrijheid.

Haar toekomst leek rooskleurig maar op 9 oktober 2018 kwam er in een klap een einde aan de toekomst die Nadine nog niet eens had vormgegeven.

Uit een onderzoek bleek dat er zich een tumor op de hersenstam van Nadine had genesteld. Dat was de harde conclusie van de artsen in het Radboud UMC.

Ik lig op mijn eigen bed in een donkere kamer. Na enkele weken in een ziekenhuis te hebben gelegen Eindelijk ben ik weer thuis, weer in m’n eigen bed. Mijn Naam is Nadine van der Burg en ik ga dood. Tot een week of twee geleden geloofde ik het zelf ook niet, maar nu ik in enkele weken tijd mijn lichaam zo heb zien aftakelen moet ik er wel aan geloven. Maar waar moet ik, een kind van 24 sterven? Ik moet op zoek naar de mooiste plek om te sterven. Een ding is zeker; het moet in Nijmegen zijn, mijn stad! Eerst dacht ik dat er voor mijn geen MOOIE plek zou bestaan om te sterven, maar nu ik merk dat het einde dichterbij komt krijg ik de drang om op zoek te gaan naar mijn ideale plek om te sterven. Er is een hospice in de stad ‘Huize Bethlehem’. Maar daar wil ik niet sterven. De mensen daar zijn oud en versleten net als het meubilair. Ik ben jong en zo goed als nieuw. Ik denk dat voor mij de beste plek om te sterven de plek is waar ik mijn vrij voel, langs de oevers van de Waal, in het gras, omarmd door de wind.