Rechts van mij de witte gevel.

Ik zal u zeggen dat er geen mooiere plek bestaat dan in de trein. Ja, u hoort het me zeggen; gewoon in de trein! Daarnaast zal ik u ook vertellen waarom. Mooi betekend voor mij niet perse schoon, leuk of grappig, neen! Mooi dekt voor mij vooral een inspirerende en intrigerende lading. Betekend dus dat ik de trein een inspirerende en intrigerende locatie vind. En dat heeft op zijn beurt dan weer verschillende redenen.

Het begint al op het perron. Daar heerst namelijk een onderhuidse stemming onder reizigers om het best en meest tactisch te gaan staan zodat men straks, als de trein eenmaal piepend en knerpend tot stilstand is gekomen, zo min mogelijk stappen hoeft te verzetten naar een vrije stoel; het ultieme doel. Gaan de treindeuren open en sta jij helemaal achteraan de rij met instappers dan weet je zeker dat je in de trein zelf tot aan je eindbestemming bent toegewezen aan de positie in gestrekte houding. Overvol, geen plek. Dat zenuwachtige gedoe, vreselijk interessant.

Eenmaal in de trein op een mooi plekje voor een raam (dus niet voor een tussenschotje) valt mij meteen het volgende op. Vrouwen gaan altijd naast andere vrouwen zitten, ALTIJD! Zelfs als ik galant een plekje voor een vrouw tracht vrij te houden en ik aan de andere kant van het gangpad een uit de kluiten gewassen vrouwelijke appelflap met 3 mega-reiskoffers in de stoel zie opgepropt, dan tóch kiest een vrouw niet voor de riante ruimte naast mij maar voor het stomende plekje naast Bertha aan de overkant! Ligt het aan mij? Stink ik? Zie ik er ongemakkelijk uit? Of wellicht té lonkend gastvrij? Iets anders? Een vrouw zoekt toch geen veiligheid of vertrouwdheid in de trein dat ze naast een andere vrouw wil zitten?! Intrigerend weer. Vreselijk interessant.

vermoeiende reis die ons wacht. Het valt me op dat, op een enkel treinbekend gezicht na, de meeste treinreizigers dit keer vreemden voor mij zijn. Passanten in mijn roerige en levendige treinleven. Het gesprek voert de coupé van Den Haag naar Duitsland naar België en weer terug naar Den Haag. Zozo, meneer komt uit Den Haag. Een lichte teleurstelling valt over me als blijkt dat de man geen hoge pief met mooie avonturen is maar slechts een doodgewone onderwijzer. Één met iets teveel geestdrift en één die prettig samenwerkt met een Agnes en Heleen.

Plots valt mij een erg lange nek op. Nekt overal bovenuit. Zijn vermoeiende oogopslag verraad een dagelijkse routine, tragische verveling en een enorme tegenzin. Zijn zwarte bril met dikke montuur en geplooide oogleden maken het geheel allemaal nóg melodramatischer. De man is verworden tot een karikatuur van zichzelf. Intrigerend. Vreselijk interessant.

Ondertussen praat Koert, de man heet blijkt Koert te heten, en maakt een grapje. De toehoorder lacht beleefd, maar net iets te hard, in mijn altijd zo stille coupeetje.

Mijn buurman, stapt nu uit in Veenendaal. Ik deuk langzaam weer wat uit. 25 minuten lang kon ik op een laptop scherm meegenieten van een 3D model van een zelfontworpen hamer. Wachtwoord: berg97; Vermoedelijke leeftijd: 21; Naam: Gerald van de Berg; studie: Industrieel ontwerper. Woont nog bij pappa en mamma (niemand in Veenendaal woont immers op kamers). Het is verbluffend hoeveel je van iemand kunt weten als je maar even je best doet.