Column
Marino Marini en memory lane Het moet ergens rond 1960 geweest zijn. Ik was een jaar of tien toen ik voor het eerst het Kröller-Müller Museum van binnen zag. Mijn ouders namen ons kinderen vaak ’s zondags mee op diverse uitstapjes in het land en bepaald favoriet was een tochtje naar de Hoge Veluwe. Een feest voor ons, want er waren veel bomen om in te klimmen en het leek daar wel één grote zandbak. Mijn vader had daarnaast uiteraard nog een andere, vooral culturele en opvoedkundige agenda. Niettemin, met zijn belofte van bomen klimmen en picknicken erna, lieten wij ons heel gewillig door het museum leiden.
Paul van Rosmalen (’s-Hertogenbosch,1950) is eigenaar van BorzoGallery Amsterdam. Als werkstudent begon hij bij het Veilinghuis Mak van Waay in Amsterdam en daarna kwam hij in dienst van Sotheby’s. Vanaf 1978 werkte hij samen met zijn vader Jan van Rosmalen in Kunsthandel Borzo te ’s-Hertogenbosch. Sinds 2004 is de galerie gevestigd in Amsterdam.
24
|
Marino Marini (1901-1980), Paard en ruiter, hout en verf
Aan deze zondagmiddag bewaar ik mijn vroegste herinnering aan een kunstmuseum. Natuurlijk was daar de eerste kennismaking met Van Gogh, maar zelf herinner ik me vooral nog levendig de beeldenzaal en in die zaal dat grote houten paard, dat een beeld bleek van Marino Marini. Van hem had ik toen nog nooit gehoord, maar het beeld maakte een onuitwisbare indruk. Zo’n groot beeld, zeker voor een ventje van tien, dat paard met die stramme, wat uit elkaar staande benen, het hoofd strak omhoog en dat mannetje op het paard dat met gestrekte armen eraf dreigt te vallen… Die eerste indruk, die liefde op het eerste gezicht, is nooit meer verdwenen. Mijn hele middelbareschooltijd heeft er een reproductie van Marini boven mijn bureautje gehangen en de kunstenaar heeft er vast toe bijgedragen dat ik mijn HBS-diploma heb gehaald. Later met mijn vrouw tijdens onze eerste trip naar Florence bezochten we natuurlijk het Museo Marino Marini in die stad en speciaal ook met dat doel gingen we naar Pistoia, Marini’s geboortestad, en bezochten er de Fondazione, toen nog kleinschalig als onderdeel van het gemeentehuis of zoiets. Hoewel men vanwege de lunch ging sluiten, mochten we er toch vrij rondlopen mits we beloofden na bezoek goed de deur achter ons dicht te trekken. Dat waren nog eens tijden. En nog altijd zal ik tijdens ons tweejaarlijkse bezoek aan de Biënnale van Venetië nooit een bezoek aan het Peggy Guggenheim Museum overslaan om Marini’s indrukwekkende L’Angelo della Citta op het terras aan het Canal Grande weer te zien. Dat beeld, in brons weliswaar en wat kleiner, heeft enige gelijkenis met het houten ruiterbeeld uit mijn jeugd, hoewel een zekere anatomische variatie bij de ruiter niet over het hoofd valt te zien. Maar dat moet u zelf maar gaan bekijken…
