Tove Hassel

Tove Hassel

Det heilage

Du talar om reisa si slutt. Hovudet mitt slumrar og lenar seg mot deg. Eg søv mot di skulder. Men du er ikkje her. ... Eg held tre små ting. Eit nøste av kamelhår – gåva då du døypte meg –eit fiskebein frå då eg metta fem tusen kniven du lånte ein gong. Eg kjem aldri meir til å gå turar med Johannes.

Eg kjem aldri meir til å gå turar med Johannes. Han og dei andre blei borte i si leiting etter det som kanskje ikkje finst. Difor må me stanse opp eit augeblikk i sola så me kan skildre sånn ljoset fell i trea på berget over Gehenna-dalen under vår jakt etter alt det heilage

Under vår jakt etter alt det heilage legg eg hovudet mot Stavangernattas dogga gras med bollar frå kyrkjekaffe i magen. Fordøyer refleksjonar om alt som ikkje blei sagt om at Abel endeleg tilgjev om da presten forkynna om gudsbilete i ei eksistensielt trua tid. Men natta er stor og stille. Og Gud er –hugsar eg det riktig –da du spurde kven han er – i augeblikket alle sa «slik er han» – i lufta vår, i kroppane våre, i alt som er, i kaffen, i vatnet, i kanelbollane, eg tok berre ein til. Gud er i natta. I våt asfalt under gummistøvlane. Ingenting er tilfeldig, ingenting er banalt. Du sa: Gløym morgondagen ver ikkje tidas kveg. Skal han som tilgav Kain tilgje også deg? Kven er Gud? Nattleg dogg i ansiktet mens du talar om reisa sin slutt.

La Cellule d’Or, 1892, Odilon Redon