Gynekologi og obstetrikk fra 1996 til 2021
Ultralyd og fosterdiagnostikk – ved målet i Noreg etter 40 år? I tida før ultralyd omfatta svangerskapsomsorg primært den gravide, hennar velvære og dei svangerskapsrelaterte sjukdomar ho kunne få. Fosteret var skjult for innsyn, og ein fekk minimal informasjon om fosteret ved klinisk undersøking eller ved blod- og urinprøvar frå den gravide.
Sturla H. Eik-Nes
Ultralyddiagnostikk av foster har i Noreg meir enn i noko anna land i verda vorte kontinuerleg debattert sidan slutten på 70-talet. Det store spørsmålet i den tida var om ultralydundersøking skulle bli eit tilbod til alle gravide eller berre bli brukt på klinisk indikasjon. Epidemiologar og førande innan gynekologi gjekk inn for bruk på klinisk indikasjon. Ikkje alle var samde i det.
Etter ein intens konsensuskonferanse i 1986 vart tilbodet om veke 18 ultralyd innført i Noreg av sosialminister Tove Strand (Ap). Noreg vart såleis det andre landet i verda etter Tyskland, der helsestyresmaktene i 1980 innførte slikt tilbod til alle gravide. Vi tok eit godt steg framover, og det førte til at ultralyddiagnostikk gjekk frå uorganisert til organisert bruk, også med fokus på spesiell opplæring av personalet som utførte undersøkingane. Integrering av ultralydfunn saman med kliniske funn tok til. Ved hjelp av «Snurra», som alt var utvikla i 1984, saman med tilpassa tabellar, nomogram og eigna formular for registrering av ultralyddata, akkumulerte vi nye data om status og intrauterin utvikling. I konsensusrapporten 1986 vart det slått fast at «Undersøkelsen må utføres av personell med spesialkompetanse, fortrinnsvis gynekologar og jordmødre». Utdanningskrava vart teke alvorleg. Eit DNL-utval utvikla eit omfattande, generelt dokument «Leger og annet helsepersonells bruk av ultralyd» i 1989. Norsk Gynekologisk Forening, begge jordmororganisasjonene, Helsedirektoratet og Nasjonalt Senter for Fostermedisin, var aktive i åra rundt tiårskiftet 80/90 med diskusjonar og tilrettelegging av utdanning i ultralyd for involverte legar og jordmødre. Jordmødre gjorde ein særskilt god jobb, etablerte kontakt med internasjonale utdanningsinstitusjonar som Johns Hopkins Hospital, Baltimore, og Thomas Jefferson University, Philadelphia. Resultatet i 1990 vart «Ultralyd i obstetrikk – en utdanningsplan for jordmødre». Optimismen blant oss var stor i den tida. Endeleg slutt på eit tiår med lange debattar – trudde vi! Ved den andre konsensuskonferansen i 1995 hadde vi lagt bak oss 9 år med organisering og utvikling av ultralyddiagnostikk. Konferansen vart to intense dagar som handla om grunnar for og i mot å halde fram tilbod til gravide i veke 18. I høve til den første konsensuskonferansen i 1986, som debatterte den tids forståing av ultralyd som svangerskapsdiagnostikk, var temaet i 1995 retta mot ultralyd som fosterdiagnostikk, mellom anna basert på ytringar i media. (Figur 1). Konferansetemaet var viktig for endeleg å få ultralyd og fosterdiagnostikk opp til formell debatt. Konferansen enda med å halde fram med tilbodet om ultralyd i veke 18, med informert munnleg samtykke frå den gravide. På spørsmål frå pressa svarte eg at ultralyd i 1. trimester var neste steg. Det krevde 25 år med debatt.
Figur 1: Faksimile frå media i tida 1990–1995. Frå Lise Kvandes PhD, Bilete av svangerskap – bilete av foster. NTNU 2008.
28
Medlemsblad for Norsk Gynekologisk Forening
