Schatten

ONTMOET MIJN DIERBAARSTE SCHAT

Door: Bo-Elle Blijde, 16 jaar, 4 vwo

ONDER SCHAT

Jonge mensen en hun dierbaarste bezit... Dat móét wel de nieuwste iPhone, een dikke bankrekening of de duurste merkkleding zijn. Of onderschatten we jongeren en moeten we hen wat meer credits geven? NEX liet zich aangenaam verrassen door deze drie jongeren, die over hun grootste schat schreven.

Vandaag zal ik jullie voorstellen aan mijn dierbaarste schat. Ik begin met haar hoofd en haren. Vroeger had ze mooie lange lokken, waar ze trots op was. Alleen het hoofd van de schat weet hoeveel pijn het deed om gedag te zeggen tegen dit deel van de schat. Het hoofd kon niet anders dan dit accepteren, mijn schat deed zo haar best om het positieve ervan in te zien. ‘Nu kun je alle lengtes uitproberen,’ zei ze. ‘Dit staat toch ook best oké!’ Mijn dierbaarste schat kon er niets aan doen, het was het gevolg van de chemo.

Het tweede deel van mijn schat zijn haar oren. Toen mijn dierbaarste schat in het ziekenhuis lag, wilde ze haar oren soms het liefst dichtdoen: wat zullen we vandaag te horen krijgen, wat is er nu weer mis en word ik wel beter? Allemaal rottigheid moest ze aanhoren. Maar zonder die oren had ze ook alle mooie dingen niet kunnen horen. Hoeveel iedereen van haar hield. Na al die stomme piepjes van de medicijnpompen en de nare gesprekken mocht ze eindelijk weer luisteren naar het geruis van de wind tussen de bomen, het geluid van de golven die breken op de kust, het kraken van de stenen op het pad en het openen van de deksel van de koekjestrommel.

En dan haar ogen! Mijn schat heeft de wereld al zestien jaar kunnen bekijken, maar in haar ziekteperiode keek ze pas echt haar ogen uit. Zij heeft de harde buitenwereld op zijn lelijkst gezien. Een slangetje hier, een prikje daar en, hoppa, een nieuw litteken erbij. Het was geen horrorfilm, het was écht. Maar zonder die dalen zijn er geen pieken. Deze ogen mochten namelijk de zee terugzien, haar nieuwe viervoeter en haar eigen kamer. Maar… wie is die dierbaarste schat dan? Welnu, mijn dierbaarste schat ben ik zelf! Het belangrijkste wat ik heb geleerd en graag zou willen delen is dat je moet leren van jezelf te houden met alles wat je meemaakt en ondanks alles nooit op te geven. Je kunt, net zoals ik, de grootste tegenslag van je leven krijgen en je kunt erin blijven hangen, maar waarom? Er is zo veel om lief te hebben en er zijn zo veel mooie, dierbare schatten! Maar als jij er niet bent en jij er niet van kunt genieten, dan bestaan die dierbare schatten niet. Daarom is mijn gezonde ik mijn dierbaarste schat!

Bo-Elle

IK VOEL DE ENERGIE SOUVENIRS EN EERBETONEN

Door: Lorisa Haxhijaj, 16 jaar, 4 havo Door: Tijs Moerman, 16 jaar, 4 havo

Alles op aarde is energie. Energie zie je niet en ruik je niet, maar het is er wel. Sommige mensen kunnen energie voelen, ik ook. Kristallen horen bij spiritualiteit. Ze bestaan uit positieve energie. Er was een periode dat ik last had van faalangst en er veel druk op me stond. Ik begon me te focussen op spiritualiteit en kocht mijn eerste kristal: een amethist. Dit kristal zou moeten helpen tegen angst, stress en slapeloosheid. En het hielp mij echt! Kristallen zijn daarom heel waardevol voor mij, ik beschouw kristallen absoluut als heel dierbare bezittingen. Ik draag ze in de vorm van een armband of een ketting. Ik ben erg spiritueel aangelegd, dus ik geloof in het bestaan van de kracht van energieën, maar ik durf ook met zekerheid te zeggen dat het niet voor je werkt als je er niet in gelooft. En dat heeft te maken met je hersenen, die zijn gewoon onwijs powerful. Ik ben geen wetenschapper, maar na veel research ben ik tot de conclusie gekomen dat waar jij in gelooft ook hetgeen zal zijn wat je zal ontvangen. Dat houdt in dat jij je hersenen van alles kunt wijsmaken. Het is eigenlijk te vergelijken met het placebo-effect. Dit is een onwijs diep onderwerp waar je uren met elkaar over kunt discussiëren. Ik daag iedereen dan ook uit om eens research te doen naar kristallen en spiritualiteit. Mijn dierbaarste bezit: ik wist ineens dat ik het altijd bij me draag. Het is iets wat je je voor de geest kunt halen als het misschien even tegenzit. Iets wat je laat terugkijken op een ervaring uit het verleden. Ik heb het over herinneringen: de in het hoofd opgeslagen ervaringen. Deze brengen emoties met zich mee, vreugde of verdriet, of misschien zelfs een combinatie van deze twee. Ik zou makkelijk zonder materiële zaken kunnen leven. Maar herinneringen horen bij je! Vooral herinneringen die je deelt met anderen, dat zijn de mooiste in mijn ogen. Het gevoel dat je het samen met iemand over dezelfde ervaringen kunt hebben, de ‘weet je nog’-verhalen. Aan een grote tafel met veel mensen en dan proberen uit te leggen hoe leuk iets was. En dan met z’n tweeën de grootste pret hebben, omdat jullie de enigen zijn die voor zich zien hoe het toen was. De herinneringen die je van iemand hebt. Van iemand die er niet meer is... als een soort souvenirtje. Fijne herinneringen zijn de mooiste verhalen die je kunt vertellen over iemand. Ik zie het als een klein eerbetoon aan die persoon.

Tijs

Lorisa