OP PAD
Rollend eropuit Imco Lanting
Eelke Kelderman reist als rolstoeler stad en land af om toeristische bestemmingen te testen. Ze komt op de mooiste plekken, maar geregeld gaat dat gepaard met obstakels zoals te hoge drempels of gebrekkige voorzieningen. Op haar blog Eelke Droomt doet ze daar verslag van.
O
ver een paar weken gaat Eelke Kelderman (44) voor het eerst sinds het begin van de coronacrisis weer met het vliegtuig op vakantie. De bestemming is het Canarische eiland Tenerife. „Ik heb er enorm veel zin in om even naar de zon te gaan”, vertelt ze. Het besluit om te gaan nam ze „redelijk last minute.” „Voor Tenerife kon dat, omdat ik weet dat ze daar goed op rolstoelers zijn ingesteld. Er gaan ook veel ouderen naartoe en die hebben, net als rolstoelers, baat bij bepaalde voorzieningen. Meteen na aankomst heb ik een rolstoeltoegankelijke taxi nodig, maar schijnbaar hoef ik die niet van tevoren te reserveren. Ze staan er gewoon. Dat scheelt alvast een hoop geld, want vooraf boeken betekent vaak dat je de hoofdprijs betaalt. Toch kan ik ervan uitgaan dat ik, hoe goed ik me ook voorbereid, voor verrassingen kom te staan. Ik heb geleerd daar behendig mee om te gaan.” En vastgelopen is Kelderman in de loop der jaren vaak genoeg. Zo moest ze een paar jaar geleden met de nachttrein naar Schiphol voor een vroege vlucht naar Zuid-Spanje. „Een paar dagen daarvoor belde ik de NS voor een loopplank om de trein binnen te kunnen”, zegt ze. „Mij werd verteld dat er ’s nachts geen gekwaliiceerd perso-
neel op Utrecht Centraal beschikbaar is voor die service. Ik was met stomheid geslagen. Welke opleiding heb je eigenlijk nodig om een plank klaar te leggen?” Uiteindelijk brachten vrienden Kelderman bij nacht en ontij naar het vliegveld. Overigens wil ze benadrukken dat de NS de laatste jaren wel positieve vorderingen hebben gemaakt als het gaat om voorzieningen voor mensen met een beperking. Doorgewinterd Geboren met een langzaam progressieve spierdystroie kon Kelderman als kind wel lopen, maar nooit rennen en ietsen. Ze zit al tientallen jaren in een rolstoel. Eigenlijk wilde ze journalist worden. Haar omgeving raadde haar dat af, dus deed ze een opleiding maatschappelijk werk. Toen ze daarna bij Spierziekten Nederland aan de slag kon, kwam ze als vanzelf weer op het spoor van schrijven terecht. Ze schreef artikelen voor het verenigingsblad en later begon ze, in samenwerking met de ANWB en het Revalidatiefonds, aan een boekje met rolstoeltoegankelijke toeristische adressen en bed and breakfasts zonder drempels. Daarna kwam haar blog Eelke Droomt erbij. Verder is ze hoofdredacteur van de jaarlijkse vakantiespecial van het
34
5 FEBRUARI 2022
tijdschrit Support Magazine, een blad voor mensen met een lichamelijke beperking. Inmiddels is ze een doorgewinterd reisjournalist met duizenden volgers. Ze ging in haar rolstoel naar Thailand, waar ze op een olifant zat, ze parasailde in Cyprus, reed over een steil bergpad naar de top van een berg in Oostenrijk en poseerde met een jachtluipaard in Zuid-Afrika. Haar meest recente verre reis ging in 2019 naar de Canadese stad Toronto. „Ik ben ingeschreven op een huizenruilwebsite (matchinghouses.com) speciaal voor mensen met rolstoeltoegankelijke huizen. Een Canadese vrouw wier vader tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland had gevochten, mailde me. Ze wilde Nederlandse plekken gaan bezoeken. We ruilden van huis en daar zat ik vier weken in hartje Toronto, voor niets meer dan de prijs van het vliegticket. Dat was een fantastisch avontuur. Wat de rolstoeltoegankelijkheid betret, was het daar heel goed geregeld. Er is toegankelijk openbaar vervoer, zelfs in kleine restaurants zijn aangepaste toiletten en op veel plekken elektrische deuren met een rolstoelknop. In Nederland is dat beduidend minder. Ik kon daar bijna overal zelfstandig naar binnen.
