LANG LEVEN MET HIV
tekst Joep Heldoorn fotografie Henri Blommers
Marjolijn (57) leeft sinds 1984 met hiv. Lange tijd was ze daar niet open over, maar sinds ze heeft meegelopen met Positive Flame is dat veranderd. “Hiv hoort er nu gewoon bij. Ik heb het geaccepteerd en maak er verder geen punt van.”
HOE WAS HET om begin jaren tachtig te horen te krijgen dat je hiv hebt? “Mijn hiv-diagnose kreeg ik in het ziekenhuis. Doordat ik verslaafd was aan heroïne en cocaïne had ik een hartklepontsteking en zonder dat ik het wist, ben ik toen getest op hiv. Plotseling had ik drie dokters aan mijn bed die mij m’n doodvonnis gaven. Sindsdien weet ik hoe het is als de grond onder je voeten wegzakt. Ik schrok me echt kapot en besloot meteen dat ik mijn ouders er niet mee wilde lastigvallen. Zij hadden het immers al moeilijk genoeg met mijn drugsverslaving. Het enige lichtpuntje was dat ik met twee andere gebruikers in het ziekenhuis lag. Met een van hen heb ik toen wel kunnen delen dat ik hiv heb. Ik voelde me anoniem genoeg om dat aan te durven. Daarna heb ik mijn hiv aan de kant gezet en ben volledig in de ontkenning gegaan.”
Nagelaten sporen
Hoe is het verder gegaan met je verslaving? “Nadat ik was opgeknapt, ben ik meteen weer drugs gaan gebruiken. Het had toch geen zin om ermee op te houden, dacht ik toen. Toch kwam ik er vrij snel achter dat ik op die manier misschien niet dood zou gaan aan aids, maar wel aan een overdosis of een verslavingsgerelateerde ziekte. Ook was ik bang vermoord te worden.
24 hello gorgeous
